Ձայնի հնչարտաբերման հետ ցանկալի է սկսել աշխատել աշխատել

nonlegato-ով։ Սկզբնական վարպետացումը այս շտրիխի հետ կապված

երեխայի մոտ զարգացնում է ձեռքի բոլոր մասերի կոորդինացումը՝ թույլ
տալով նրան հասնել մկանների ազատման ցանկալի աստիճանի և
զարգացնել լիարժեք ձայն «հենման վրա», որը հետագայում լավ հիմք
կծառայի լիարժեք երգեցիկ լեգատոյի: Այս շտրիպի վրա աշխատելիս
անհրաժեշտ է երեխային սովորեցնել լսել և գնահատել իր
վերարտադրած ձայնը՝ այն չպետք է լինի կոշտ և չոր: Երեխան պետք է
ընտելանա ձայնի որակը համապատասխան շարժումների հետ
կապելուն: Կարողանա ստանալ լիարժեք, աջակցող ձայն՝ ձեռքի
փափուկ իջեցումով, մի փոքր կլորացված մատի բարձիկի
նպատակաուղղված ընկղմմամբ ստեղնի մեջ մի փոքր դաստակի
ամորտիզացիայի ուղեկցությամբ: Լեգատոյի էությունը կայանում է մի
ձայնի սահուն անցման (հոսքի) մյուսի մեջ, և այդ սահունությունը կարելի
է ձեռք բերել միայն ուշադիր լսելով: Այս դեպքում հատկապես կարևոր են
դառնում վոկալ օրինակները։

Ստակատոն տրամագծորեն հակադրվում է ոչ լեգատոյն: Այս շտրիխը

կատարվում է կարծես ստեղնի ներքևից վեր, և ոչ հակառակը:
Ընդհանրապես շտրիխերի վրա աշխատանքը սկսելիս ուսուցիչը պետք է
երեխային տա լսողական անալոգներ։ Այս առումով շատ լավ օրինակ են
մանկական երգերը, որտեղ կան բազմաթիվ տարբեր կերպարներ՝
նապաստակ, աղվես, ոզնի, արջ և այծ, որոնցից յուրաքանչյուրը
կատարում է նույն մեղեդին տարբեր ոճով: Հաշվի առնելով, որ այս
պատկերավորումն արտացոլված է նաև նվագակցության մեջ, երեխան
արագ սովորում է այս օրինակը։ Պետք է հիշել, որ երեխայի
գիտակցությունը շատ կոնկրետ է, ուստի շտրիխները երեխային պետք է
բացատրել ոչ թե յուրաքանչյուրն առանձին (որպես խաղի բացարձակ և
միակ ճիշտ ձև), այլ համեմատության մեջ: Ամփոփելով ձայնի
հնչարտաբերման առաջին հմտությունների հետ կապված վերը նշվածը ,
կարելի է մեջբերել Գ. Նեյհաուզի խոսքերը. ձայնի հետ կապված
աշխատանքը ամենաբարդն է, քանի որ այն կապված է լսողական և,
պետք է լինել ազնիվ, հոգևոր որակների հետ. Որքան կոպիտ է
լսողությունը, այնքան մռայլ է ձայնը»։