1

படபடவெனக் கதவு அதிர்ந்தது.

நேரம் இரவு பதிவனொன்று என்று

சுெர் கடிகொரம் அறிெித்து ஓய்ந்தது.

மறுபடியும் கதவு அதிர்ந்தது.

நபொர்வெவை முகத்வதெிட்டு
ெிலக்கினொன் அென். சட்வடன எழுந்து
உட்கொர்ந்தொன். கண்கவை ஒருமுவற
நதய்த்துெிட்டுக் வகொண்டொன்.

“ைொரது?”

பதிலில்வல.

ஆனொல் கதவு வதொடர்ந்து

சந்தித்தது.

படுக்வகவைெிட்டு எழுந்த
அென், லுங்கிவைச் சரிைொக இடுப்பில்
அவமத்துக் வகொண்டொன். வமள்ை
ேடந்துநபொய் ெிைக்வகப் நபொட ஹொல்
வெைிச்சம் வபற்றது.

கதவெ அணுகி, தொழ்ப்பொவை

ெிலக்கினொன். திறந்தொன் அெள்
உள்நை நுவைந்தொள்.

“ேீ ... ேீ ைொ...?”

“ேொநன தொன்! ஏன் என்வன

எதிர்பொர்க்கவலைொ?”

“இ... இந்த நேரத்துல... இங்நக...”

“துநரொகத்துக்கு நேரம், கொலம்

உண்டொ பொலொ?”

“ேீ ... எ... என்ன வசொல்நற?”

“வசொல்ல ெரவல. நகட்க

ெந்திருக்நகன்.”

“என்ன நகட்க?”

“என்வன ஏமொத்தின உன்வன

ேொன் சும்மொ ெிடமொட்நடன்.”
 “என்ன வசய்ை முடியும்
உன்னொல?”

“முடியும். ேிைொைம் நகட்க

முடியும். அது கிவடக்கொத பட்சத்துல
தீர்ப்பு ெைங்கவும் முடியும்!”

சரக்வகனக் கத்திவை
உருெினொள்.

பொலொ 'திடும்' வமன அதிர்ந்து பின்

ெொங்கினொன்.

“கட்... கட்... கட்...!”

வெைப்பிரகொஷ் அலற, பிடித்த

கத்திநைொடு அப் படிநை ேின்றது
ேடிவக ேிருபமொ.

கீ நை படுத்துக்கிடந்த ரொென்
எழுந்து ேிற்க.

“ரீநடக் எடுக்கணும்!”
 “ஏன் சொர், சரிைொ ெரவலைொ?”
ேிருபமொ.

“எக்ஸ்பிரஷன் இம்ப்ரூவ்
பண்ணனும். உன்வன ஏமொத்திட்டுப்
நபொனென்... அென்கிட்ட ேீ ேிைொைம்
நகட்க ெரும்நபொது ஆநெசமொ
நுவைைணும். ஒரு மொதிரி
ெுெொவலைில் ேிக்கற மொதிரி முகம்
கணகணனு எரிைணும் ேொன்
வசய்ைநறன். ேல்லொ கெனுச்சுக்க!”

வடரக்டர் வெைப்பிரகொஷ்
எழுந்தொர்.

ஃப்நைொரின் மத்திைில் ெந்து

ேின்றொர்.

ஒரு ேிமிடம் கண்மூடி ேின்றொர்.

மூடிை கண்களுக்குள் அெள்

முகம் ெந்து ேின்றது.

“ஐைொம் ஸொரி”
 “மன்னிப்பு நகட்டுட்டொ என்நமல
படிஞ்ச கவற ெிலகிடுமொ?”

இது ப்ைொங்க் வசக். உனக்கு

நெண்டிைவத ேீ ேிரப் பிக்கலொம்.
கமொன்!”

“பணத்தொல என்வன ெிவலக்கு

ெொங்கறிைொ? ேொன் நகட்டவத உன்
கரன்ஸிகைொல் எனக்கு ெொங்கித் தர
முடியுமொ?”

“என்ன அது? வசொல்லு!”

“ெொழ்க்வக! தரமுடியுமொ உன்

பணத்தொல?”

சடொவரன்று கண்கவைத்
திறந்தொர் வெைப்பிரகொஷ்.

“என்ன சொர் நைொசவன?”

 “இல்வல. ஸீன் என்னனு
வகொஞ்சம் இமொெின் பண்ணுப்
பொர்த்நதன். வேௌ லிஸன்!”

அந்தக் கொட்சிவை ேிருபமொ

வசய்ைநெண்டிை பகுதிவை- ேடித்துக்
கொட்டத் வதொடங்கினொர்.

அத்தவன நபரும் அசந்து நபொய்

ேிற்க,

“ஓநக! டச்சப் பண்ணிட்டு

ெந்துருங்க. அன்ெர் வரடிைொ?
ஸ்டொண்ட் வப ஸ்டுடிநைொ, ஃப்நைொர்
வசலன்ஸ். கமொன்!”

சுறுசுறுவென கொமிரொ
நகொணத்துக்கு ஆவணைிட,

அெர் இைங்கும் இந்த நேரத்தில்

இைக்குேர் வெைப்பிரகொவஷப் பற்றி...

அகர்ெொல் பென் பொஸந்தி -

வெைப்பிரகொஷின் ேிறம். ஐந்தவர அடி
உைரம், அதற்குத் தக்க உடம்பு,
முகத்தில் ெசீகரம். ெைது இப்நபொது
ேொற்பத்திேொலு.

இந்த இருபது ெருடங்கைில்

வெைப்பிரகொஷ் இைக்கிை படங்கள்
இருபத்து மூன்று.

அதில் பதிவனந்து படங்கள் நூறு

ேொட்கள்.

ேொன்கு படங்கள் வெள்ைி ெிைொ...

ஒன்று வபொன் ெிைொ படம்.

மூன்று நதொல்ெிப் படங்கள்.

ஷூட்டிங் ஆரம்பித்துெிட்டது.

வடரக்டர் வெைப்பிரகொஷ் தொெில்

தனக்வகன அவமந்த பிரத்திநைக
அவறைில் சன்னநலொரம் சிகவரட்
பிடித்தபடி ேின்றொர்.
 கண்ணொடி சன்னலுக்கு வெகு
கீ நை ெொகங்கைின் வமௌன இைக்கம்.

மின்சொர மணி தன் சங்கீ த

ஓவசவை வெைிப்படுத்த, திரும்பினொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

“ெொ சுப்பு!”

கதவெத் திறந்து வகொண்டு அந்த

ேடுத்தர ெைது மனிதன் பவ்ைமொக
ெந்து ேின்றொன்.

நெட்டியும் சந்தன ேிற

ஸ்லொக்கும் அணிந்து நசொடொப்புட்டி
கண்ணொடிக்குள் தன் நகொைிமுட்வட
ெிைிகவைச் சுைல ெிட்டென்,
வகைிலிருந்த ஆல்பத்வத அெரிடம்
தந்தொன்.

“எட்டுப் வபொண்ணுங்க!
எல்லொநம முவறப்படி ேடனம்
கத்துக்கிட்டு அரங்நகற்றம் ஆனது.
ேடிக்கற ஆவசயுள்ை வபண்கள்,
ெிடிநைொ கொவஸட்டும் இருக்கு.
பொர்க்கணுமொ?”

“நபொடு!”

எட்டுப் வபண்கைின் ஓரிரு ேிமிட

ேடனங்கவைப் பொர்த்துெிட்டுக்
கண்மூடி உட்கொர்ந்தொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

“எதுவுநம வசொல்லவலநை?” -
சுப்பு.

“எதுவுநம நதறவல. அதொன்”

“இதுெவரக்கும் ேடனம் வதரிஞ்ச

அைகொன, சினிமொ ஆவசயுள்ை
அறுபத்து ேொலு நபவரப் பொர்த்தொச்சு.
எதுவுநம உங்களுக்குப்
பிடிக்கநைன்னொ, இனிநம புதுசொ
கிவடக்கும்னு எனக்குத் நதொணவல!” -
சுப்புெின் குரலில் சலிப்பு இருந்தது.
 “என் மனசுல ஒரு உருெம்
பதிஞ்சு நபொைிருக்கு சுப்பு. இன்னிக்கு
நேத்திக்கு இல்வல. இருபது ெருஷமொ
உவறஞ்சு கிடக்கு. அது வக கொல்
முவைச்சு, ரத்தமும் சவதயுமொ- என்
கதொேொைகிைொ கண் முன்னொல ெந்து
ேிக்கணும். ேடக்குமொ சுப்பு?”

அெர் குரல் - உணர்ச்சி

ெசப்பட்டுத் தத்தைித்தது.

கண்நணொரம் நலசொக ஈரம்

பட்டிருந்தது.

“ஓரைவு நதறக்கூடிை
வபண்கவை உங்க திறவமைொல
மின்ன வெக்கக் கூடொதொ? ஸ்டொர்
நமக்கரொச்நச ேீங்க!”

ஒரு சிகவரட் எடுத்துப்

பற்றவெத்துக் வகொண்டொர்
வெைப்பிரகொஷ்.
 “வெல் ேீ புறப்படு சுப்பு!”

“அண்ணொ மறுபடியும்...?”

“ப்ை ீஸ் சுப்பு! உதெி வசய்!

இன்னும் வபண்கள் இருக்கொங்கைொனு
நதடு. இந்த நதசத்துப் வபண்கள்ல என்
கதொேொைகி எங்கொெது ஒரு மூவலல
இருப்பொ கண்டிப்பொ அெ எனக்குக்
கிவடப்பொ ேொன் ேம்பநறன் சுப்பு.!”

“சரிண்ணொ! கடவுள் உங்க பக்கம்

இருக்கட்டும்!”

கதவெச் சொத்திெிட்டுப்
படுக்வகைில் ெந்துெிழுந்தொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

ஸ்கிரிப்ட் கூட வரடிைொகிெிட்டது.

மற்ற ேடிகர்கைின் கொல்ஷீட்,

வலொநகஷன் என்று சகலமும் ஓரைவு
தீர்மொனித்து ெிட்டொர்.
 சலிப்நபொடு எழுந்து டி. ெி.வைப்
நபொட்டொர்.

ஏநதொ ஒரு நபட்டி ேடந்து

வகொண்டிருக்க, அவணக்கப் நபொனொர்.

'அடுத்த ேிகழ்ச்சி சில

வேொடிகைில்!'

வதொடர்ந்தது.

'ேடன அரங்கம்' என்ற வடட்டில்

கொர்டு ெந்தது.

தவலைவணவை அண்டம்
வகொடுத்தபடி சொய்ந்து உட்கொர்ந்தொர்.

'குமொரி அபிேைொ' என்ற

எழுத்துக்கள் ெிழுந்து அது ெிலக...
அந்தப் வபண் ெந்து ெணக்கம்
வசொன்னது- தன் அைகொன மருதொணி
ெிரல்கவைக் குெித்து..
 வெைப்பிரகொஷ் தடொவலன
எழுந்து ேின்றொர்.

ேரம்புகவை ஊடுருெிக்வகொண்டு
ஒரு டி. ஸி. கரண்ட் 'ெிருட்' வடன்று
நெர் ெவர பொய்ந்தது.

'இெள் தொன்!'

'ேொன் கற்பவனைில்
எழுதிவெத்த சித்திரம் இது தொன்!'

பொய்ந்து வசன்று கொலிைொன

ெடிநைொ
ீ கொவஸட்வட வடக்கில்
நுவைத்துப் பதிவு பட்டவன
அழுத்தினொர்.

அபிேைொ, ேொடொெில் இறங்கத்

வதொடங்கினொள்.

அெசரமொக வடெிநபொவன
இைக்கினொர் வெைப்பிரகொஷ்.

“சுப்பு இருக்கிைொ?”
 “.....”

“உடநன புறப்பட்டு ெொ!”

அடுத்த இருபது ேிமிடங்கைில்

சுப்பு உள்நை நுவைந்தொன்.

“என்னண்ணொ?”

“கிவடச்சிட்டொ என் கதொேொைகி!”

“அப்படிைொ?”

“கொவஸட்வடப் பொர்த்துட்டு உன்

அபிப்பிரொைம் வசொல்லு!”

அவதப் பொர்த்து முடித்ததும், சுப்பு

சுெொசிக்கக்கூட மறந்து நபொனொன்.

“இது டி. ெி. ேிகழ்ச்சிைொச்நச! டி.

ெி. ல இத்தவன ேல்ல
முகங்கவைல்லொம் ெருமொ?”

“சுப்பு உடனடிைொ இந்தப்

வபண்வணச் சந்திக்கணும்!”
 “டி ெி. ஸ்நடஷன் நபொய்
ெிலொசம் ெொங்கணும். இநதொ...”

“ெொ சுப்பு! ெிலொசம் கிவடச்சுதொ?”

சுப்பு ெிலொசத்வத
வெைப்பிரகொஷிடம் ேீ ட்டினொன்.

“என்ன சுப்பு இது? அந்தப்

வபண்நணொட ெட்டு
ீ ெிலொசம்
நெணும்.”

“ேமக்வகன்ன? ேமக்கு
நெண்டிைது இந்தப் வபொண்ணுதொநன?”

“நேொ... யூ ஆர் ரொங்! வபண்கள்

கல்லூரிைில் சினிமொ வடரக்டர்
நுவைஞ்சு அெவைச் சந்திக்க முைற்சி
வசய்ைறது அத்தவன ேொகரிகமொ
படவல எனக்கு!”

“ஒரு தெறும் இல்வல.

முவறநகடு என்ன இருக்கு இதுல?
நேரொ பிரின்சிபொவலப் நபொய்ப்
பொர்க்கநறொம். ெிெரத்வதச் வசொல்லி
அபிேைொவெ ெரெவைக்கிநறொம்.
அபிேைொ ெிரும்பினொ, கல்லூரி
அெவைக் கட்டுப்படுத்த முடிைொது!”

“அப்படீங்கறிைொ?”

“ேொன் நபொய் முதல்ல ெிெரம்

வதரிஞ்சுட்டு ெர்நறன்.”

“வரண்டு நபருமொநெ
நபொைிடலொம்.”

தன் ரொசிைொன சந்தன ேிற

ஸபொரிவை எடுத்து அணிந்து
வகொண்டொர் வெைப்பிரகொஷ்.

சுப்பு கெவலப்பட்டொன்.

‘கடவுநை! எத்தவன
எதிர்பொர்ப்புகள் இந்த மனிதனிடம்?
ஒரு ேடன ேிகழ்ச்சினை வெத்து
அந்தப் வபண்வண முடிவு
வசய்தொைிற்று. ேொவை கொமிரொவுக்கு
முன் ேிற்கும்நபொது இெரது
அபிலொவஷகவைப் பூர்த்தி வசய்யுமொ
அந்தப் வபண்?’

அநத நேரம் ஹொஸ்டல்

ெொர்டனிடம் லீவு வலட்டவரச்
சமர்ப்பித்தொள் அபிேைொ.

“என்ன திடீர்னு?”

“அப்பொ, அம்மொவெப்
பொர்க்கணும்னு நதொணிருச்சு நமடம்.
அதொன்!”

“ேொலு ேொள்ல ெந்துரு.

யூனிட்வடஸ்ட் இருக்கு.”

வபட்டிநைொடு தன்
அவறவைெிட்டு வெைிநை ெந்தொள்
அபிேைொ.
 ெொசவல அணுகி, ஆட்நடொவெக்
வகதட்டி அவைத்தொள். அருநக
ெந்ததும் அதில் ஏறிக்வகொண்டொள்.
ஆட்நடொ அகன்றதும்
வெைப்பிரகொஷின் கொர் ெந்து ேின்றது.

பிரின்சுபொல் அவறவை அணுகி

பியூனிடம் தன் ெிசிட்டிங் கொர்வடத்
தர...

அவைக்கப்பட்டொர்.

அெர் உள்நை நுவைந்ததும்,

பிரின்சிபொல் எழுந்து ேின்று
ெரநெற்றொர்.

“உட்கொருங்க சொர்!”

“உங்ககிட்ட ஒரு உதெி நகட்டு

ெந்திருக்நகொம்?”

“என்ன படப்பிடிப்புக்குக்
கல்லூரிவைப் பைன்படுத்திக்கணுமொ?”
 “இல்வல. உங்க மொணெி,
சமீ பத்துல டி. ெி. ல ேிகழ்ச்சி தந்த
அபிேைொவெ ேொன் சந்திக்கணும்!”

“இருங்க, ெரச் வசொல்நறன்!”

தகெல் அனுப்பிை பத்தொெது

ேிமிடம், அபிேைொவுடன் ஒன்றொகப்
படிக்கும் ெித்ைொ ெந்தொள். ெிெரம்
வசொன்னொள். “ஹொஸ்டல் ெொர்டனிடம்
லீவு வலட்டர் வகொடுத்துெிட்டுச் சற்று
முன் தொன் அபிேைொ புறப்பட்டொள்”
என்றொள்.

“எந்த ரைில்?” வெைப்பிரகொஷ்

அெசரமொகக் நகட்டொர்.

“வெவக எக்ஸ்பிரஸ்!”

“சுப்பு, புறப்படு!”

சநரவலன ஓட்டமொக
வெைிப்பட்டொர் வெைப்பிரகொஷ்.
 கொருக்குள் பொய்ந்தொர்.

எழும்பூர் ரைில் ேிவலைத்வதக்

குறிவெத்து கொர் சீறத் வதொடங்கிற்று.

“அண்ணொ! இத்தவன அெசரம்

நதவெதொனொ? அந்தப் வபண் நபொனொ
ெரமொட்டொைொ?”

“இருபது ெருஷம் கைிச்சு என்

கதொேொைகிவைத் நதடிக்
கண்டுபிடிச்சிருக்நகன் ேொன். ெிட்டுட
முடியுமொ சுப்பு?”

எழும்பூர் ரைில் ேிவலைத்தில்

கொவர பொர்க் வசய்துெிட்டு,
வெைப்பிரகொஷ் இறங்கி ஓட,

முதலொெது பிைொட்பொரத்தில்
ெனங்களுக்கு மத்திைில் வெவக!

ஆம்பர் ெிழுந்து கொர்டு பச்வசக்

வகொடிவை அவசக்க இன்ெின் தன்
வதொண்வடவைத் திறந்து ஒரு முவற
பிைிறிைது.

வெவக ேகரத் வதொடங்கிைது.

கொல்கவை அகல அகலமொக

வெத்து ேகரத்வதொடங்கிெிட்ட
வெவக எக்ஸ்பிரஸின் ஏநதொ ஒரு
வபட்டிைில் வெைப்பிரகொஷ் ஏறிெிட...
ரைில் நெகம் பிடித்தது.

சுப்பு அப்படிநை அைர்ந்து நபொய்

பிைொட்பொரத்தில் ேின்றொன்.

டிக்வகட்கூட எடுக்கொமல்
இத்தவன - அெசரமொக ரைிலில்
தன்வன நுவைத்துக்வகொண்டு...
லட்சிைத்வதத் நதடி ஓடும்
மனிதர்கவைல்லொம் ஒரு மொதிரி
கிறுக்நகொ என்று நதொன்றிைது
சுப்புவுக்கு.

தண்ண ீர்த் வதொட்டிைில் அரிை

ெிஞ்ஞொன உண்வமவைக் கண்ட
ஆர்க்கமிடீஸ் ேிர்ெொணமொக எழுந்து
ஓடிை கவததொன் இது.

இெர்கவைல்லொம்
ஆர்க்கமிடீஸின் அெதொரங்கள்.

ரைில் நகொடம்பொக்கத்வதக்
கடந்து வகொண்டிருக்க தன்வனச் சற்று
ேிதொனப்படுத்திக்வகொண்ட
வெைப்பிரகொஷ் வெஸ்டிப்யூலின்
அருநக ேின்று வகொண்டு ேிதொனமொகப்
பொர்வெவைச் சுைலெிட்டொர். முகம்
முகமொக ேகர்த்திக்வகொண்நட
வசன்றொர். அந்தப் வபட்டிைில் அபிேைொ
ேிச்சைமொக இல்வல.
 “வமள்ை அடுத்த வபட்டிவை
நேொக்கி ேடக்கத் வதொடங்கினொர்.”

“சொர், ஒரு ேிமிஷம்!” ஓர்

இவைஞன்.

“என்ன?”

“ேீ ங்க வடரக்டர் வெைப்பிரகொஷ்

தொநன?”

“ைொரு வெைப்பிரகொஷ்!” என்றொர்.

“பொர்த்திைொ... ேொன்தொன்
வசொன்நனநன... அெர் வபரிை
வடரக்டர். இது மொதிரி வசகண்ட்
க்ைொஸ்ல ெருெொரொ?”

குரல் முதுகில் நதய்ந்தது.

அடுத்த சில ேிமிடங்கைில்

ேொன்கு வபட்டி பொர்த்து வமள்ைச்
சலித்தொர்.
 ஐந்தொெது வபட்டிக்குள்
நுவைந்தொர்.

ேடுெில் ெரும் கதவெத்

வதொட்டதுநபொல் அவமந்த ஓர்
இருக்வகைில் ென்னநலொரம் புத்தகம்
படித்தபடி அெள் அபிேைொநெதொன்!

நலசொன மின்சொரத்வத
ேரம்புகைின் முவனைில் உணர்ந்தொர்.

‘இந்தப் வபண்வணப் பொர்த்தொல்

ெிெரிக்கத் வதரிைொத பரெசம் ஏன்
ெருகிறது என்னிடம்?’

அபிேைொ இருந்த சுற்றுச்

சூழ்ேிவலவைப் பொர்த்தொர்.

அநத ெரிவசைின் இந்தக்

நகொடிைில் ேடுத்தர ெைது வபண்மணி
ஒருெர், நலசொன உறக்கத்தில்.
 எதிநர ஓர் இவைஞன் சிகவரட்
பிடித்தபடி அபிேைொவெ அவ்ெப்நபொது
ரசித்தபடி...

நகட்டரிங் ஊைிைர்கள் தங்கள்

ெிற்பவனவைத்
வதொடங்கிைிருந்தொர்கள். கொபிவைச்
சுமந்த எெர்சில்ெர் நகனும்,
பிைொஸ்டிக் டம்ைர்களும் ேடமொடத்
வதொடங்கி ெிட,

அந்த சிகவரட் இவைஞன் எழுந்து

நெறுபக்கமொக ேடக்கத்
வதொடங்கினொன்.

'ஓ... இதுதொன் சமைம்!'

சற்று அெசரக் கொல்கவைப்

பதித்து அந்த இடத்வத அவடந்தொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

அந்த இவைஞனின்
இருக்வகவை ஆக்கிரமித்தொர்.
 ஏநதொ ஒரு ெொரப் பத்திரிவகைில்
மூழ்கிைிருந்தொள் அபிேைொ.

“எக்ஸ்கியூஸ் மீ மிஸ் அபிேைொ?”

சடொவரன பத்திரிவகவைத்
தவைத்தொள், “எ... என்வனைொ?”

“ேீ ங்கதொநன அபிேைொ?”

“ஆ... ஆமொம். ேீ ங்க ைொர்னு ேொன்

வதரிஞ்சுக்கலொமொ?”

சுற்றிலும் பொர்த்த
வெைப்பிரகொஷ், குரவல வெகுெொகத்
தவைத்துக்வகொண்டு,

“சினிமொ பொர்க்கற பைக்கம்

உண்டொ?”

“ெொழ்க்வகல இதுெவரக்கும்
ேொன் பொர்த்த ஒநர படம்
'திருெிவைைொடல்' தொன்... அதுவும்
எங்க ஸ்கூல்ல கூட்டிட்டுப்
நபொனதொல!”

“சினிமொ பிடிக்கொதொ?”

“வதரிைவல!”

“இது என்ன பதில்?”

“எங்கப்பொவுக்கு சினிமொல ஒரு

வெறுப்பு உண்டு. அப்பொ கொரணமொ
அம்மொவும் அவதப்
புறக்கணிச்சுட்டொங்க. நஸொ, ேொனும்,
ஆமொ. ேீ ங்க ைொர்னு இன்னும்
வசொல்லவல. அெசிைமில்லொம
நபசிட்டு இருக்நகொநம?”

வமல்லச் சிரித்தொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

இது வகொஞ்சம் சங்கடமொன

ஆரம்பம் என்று நதொன்றிைது.
 அநத சமைம் சந்நதொஷமொகவும்
இருந்தது.

'ேொன் பிரபல இைக்குேர் என்று

வதரிந்து ஆர்ெத்துடன் என்னிடம்
ஆட்நடொகிரொப் நகட்கும் வபண்ணிடம்
வகொஞ்சம் நபொலித்தனம் இருக்கும்!

இெள் சினிமொநெ வதரிைொதெள்!

இெள் கொமிரொவுக்கு முன் ேடிக்க

நெண்டொம். ெொை வெத்துெிடலொம்
இெவை!'

“ேொன் சினிமொ வடரக்டர்

வெைப்பிரகொஷ்!”

“அப்படிைொ?”- அந்த அப்படிைொெில்

ஓர் ஆர்ெநமொ, எதிர்பொர்ப்நபொ
வகொஞ்சமும் இல்வல. அெவனநை
சுற்றும் ரசிக அவலகைின் மத்திைில்
ஒரு தீவுநபொல் வதரிந்தொள் அெள்,

“சொர், ஒரு ேிமிஷம்!”

 திரும்பினொர்.

மிடி அணிந்த ஒரு வபண், “ேீங்க

வடரக்டர் வெைப்பிரகொஷ்தொநன?”

ேொவலந்து நபர் பின்னொல்.

“ஸொரி! அது ேொனில்வல!”

அெர்கள் ெிலகிெிட, “ஏன்

அப்படிச் வசொன்ன ீங்க அெங்ககிட்ட?”

“உண்வமவை ேொன்
ஒப்புக்கிட்டொ, என்வனத் தூக்கிட்டுப்
நபொைிடுெொங்க. ேொன் ெந்த நெவல
முடிைொது!”

“என்ன அது ெந்த நெவல?”

அந்த இவைஞன் முகத்வதத்

துவடத்துக்வகொண்நட திரும்பி
ெந்தொன்.
 ‘ஓ... இது இென் இடம்! இனி
நபசுெவத இென் நகட்கக்கூடும்.
தெிர்க்க நெண்டும்!'

“உங்ககூடக் வகொஞ்சம் நபசணும்.

எழுந்து ெர முடியுமொ அபிேைொ?”

“என்கூடெொ நபசணும்?”

“ப்ை ீஸ்!”

அந்தக் குரலில் ஒரு ெசீகரம்

அெவை எழுப்பிெிட அெவரத்
வதொடர்ந்து ேடந்தொள்.

கதவு திறந்து கிடக்க,

அனல் கொற்று அெசரமொக

உள்நை ெந்து வகொண்டிருந்தது.

குநரொம்நபட்வட பின்னொல்
நபொனது.

கதெில் சொய்ந்து ேின்றொர்

வெைப்பிரகொஷ்.
 டிக்வகட் பரிநசொதகர் உட்கொர்ந்து
பரிநசொதவன ேடத்திக்
வகொண்டிருந்தொர் தூரத்தில்.

“ேொன் ெந்த நெவலனு

வசொன்னது... உன்வனச் சந்திக்கத்தொன்.
ஐைொம் ஸொரி, என் ெைசுல பொதிகூட
உனக்கு இருக்கொது. அதனொல ஒருவம!
ஓநக?”

“எ... என்வன?”

“வைஸ், ேொன் டிக்வகட்கூட

எடுக்கவல. அபரொதம் கட்டி டிக்வகட்
இனிநமதொன் ெொங்கணும்!”

ெிைிகள் ெிரிை அெவரப்

பொர்த்தொள்.

“அப்படி என்வனப்
பொர்க்கும்படிைொ என்ன அெசரம்?”
 “வமதுெொப் நபசு, மீ வசக்கொரன்
ேம்வமநை கெனிக்கிறொன்,
பொர்த்திைொ?”

“சரி, வசொல்லுங்க!”

“ேொன் எடுக்கப்நபொற ஒரு

லட்சிைப் படத்துக்கு ேீ தொன்
கதொேொைகி. டி.ெி-ல ஒரு டொன்வஸப்
பொர்த்த அந்த ேிமிஷம் உன்வன ேொன்
முடிவு வசஞ்சொச்சு.”

வமல்லிை குரலில் தன்

எதிர்பொர்ப்புகள், கனெில் நசமித்து
வெத்த கதொேொைகி, இத்தவன ெருடத்
நதடல் என்று மிக வமதுெொகச் சற்நற
உணர்ச்சிெசப்பட்ட ேிவலைில்
வசொல்லிக்வகொண்நட நபொனொர்.

அபிேைொ வமௌனமொக இருந்தொள்.

“சொர், டிக்வகட்?”

ேிமிர்ந்தொர் வெைப்பிரகொஷ்.
 வமல்லச் சிரித்து, “ஐைொம் ஸொரி!
ெந்த அெசரத்துல ேொன் டிக்வகட்
எடுக்கவல. ஒரு டிக்வகட் வகொடுங்க.
அபரொதத்வதயும் கட்டநறன்.”

“டிக்வகட் எங்நகனு வசொல்லவல

ேீ ங்க!”

மறுபடியும் ஸொரி.

“அபிேைொ... எந்த இடத்துக்குப்

நபொகணும் ேீ ?”

“திருச்சி!”

“திருச்சிக்நக தந்துருங்க சொர்!”

“ேீ ங்க வடரக்டர்

வெைப்பிரகொஷொ!”-டிக்வகட் பரிநசொதகர்
வமல்லக் நகட்டொர்.

“ஸொரி... என் நபரு அஸ்ெின்!”

 அெர் டிக்வகட்வடக் வகொடுத்துப்
பணத்வத ெசூலித்துக் வகொண்டு
ெிலக,

“ேொன் சிகவரட் பிடிக்க அனுமதி

உண்டொ அபிேைொ?” என்றொர்.

அெள் தவலைவசக்க, ஒன்வற

எடுத்துப் பற்ற வெத்தொர்.

“ேொன் வசொன்னவதல்லொம்
ேம்பமுடியுதொ உன்னொல்? எனக்நக
கனவு நபொல நதொணுது. ஆனொ சொதிச்ச
மொதிரி ஒரு சந்நதொஷம் உன்வனப்
பொர்த்ததுல. சினிமொ உனக்குப்
பிடிக்கணும்னு அெசிைமில்வல.
பிடிக்கொதது ேல்லதும் கூட உன்கிட்ட
ேொன் எதிர்பொர்க்கற ைதொர்த்தம்
கிவடக்கும். ஓ... இப்படிவைொரு ரைில்
சந்திப்பு ேமக்குள்நை ேிகழ்ந்தது
சுெரொஸ்ைம்தொன்.”
 சொம்பவல தவரைில் தட்டினொர்.

“ேீ எதுவுநம நபசவலநை

அபிேைொ!”

“என்ன நபசணும்?”

“உன்வனப்பத்திச் வசொல்லு.
திருச்சிைில இருக்கறது உங்கப்பொ,
அம்மொெொ? அெங்கவைப் பத்திச்
வசொல்லு!

வகொஞ்சம் முன் ெிெரங்கள்

இருந்தொ, ேொன் அெங்கவைச்
சந்திக்கும்நபொது சுலபமொ
இருக்குமில்வலைொ?”

“ேீ ங்க எதுக்கு அெங்கவைச்

சந்திக்கணும்?”

“நெண்டொமொ பின்நன? ேீ
சினிமொல ேடிக்கப்நபொறதுக்கு அெங்க
சம்மதம் நெண்டொமொ?”
 “ஒண்வண ேீ ங்க இன்னும்
நகட்கவல சொர்!”

“என்ன அது?”

“என் சம்மதம்!”

தடொவலன பொர்வெ திருப்பினொர்

வெைப்பிரகொஷ்.

“அ... அபிேைொ! உனக்கு இதுல...”

“சம்மதமில்வல!”

“இரும்மொ! அெசரப்படொநத!
சினிமொ உனக்குப் பிடிக்கொம
நபொைிருக்கலொம். அது சின்ன ெைசுல
மனசுல ஏற்பட்ட ஒரு உணர்வு.
சொப்பொட்டுல வசொத்வதக் கிைங்வகச்
சொப்பிட நேரலொம். அதுக்கொக எல்லொ
கிைங்குகளும் வசொத்வதனு ஒதுக்க
ேிவனக்கறது
புத்திசொலித்தனமில்வல.”
 “ேொன் ெிரும்பவல சொர்!”

“பின்நன? இத்தவன நேரமொ ேீ ...?”

“வைஸ்! உங்ககூட ெந்து உங்க

நபச்வசக் நகட்டது ேிெம் தொன்.
உங்ககிட்ட இருந்த கண்ணிைம்,
மரிைொவத கலந்த நதொற்றம் எனக்குப்
நபச முடிைவல. அதொன் இங்நக
ெந்நதன். சினிமொல ேடிக்க ேொன்
தைொரொ இல்வல!”

“கொரணம்?”

“சினிமொ எனக்குப் பிடிக்கவல!”

“அபிேைொ... பதில் இப்படி

வமொட்வடைொ இருந்தொ ஒப்புக்க
முடிைவல. ஏன் பிடிக்கவல... கொரணம்
உண்டொ?”

“ஆரம்பகொலத்துல ேொன் சினிமொ

பொக்கவல. அதனொல ஈடுபொடு இல்வல.
பின்னொல ெிெரம் வதரிை ெந்தப்ப,
அந்த உலகத்துல ேொணைம் இல்வல,
ேல்ல ேடத்வத இல்வல,
எல்லொத்துக்கும் நமலொ வபண்களுக்கு
ேொணநம இல்வல... நஸொ,
நெண்டொம்!”

“அபிேைொ ப்ை ீஸ்! ேொன்

வசொல்றவதக் வகொஞ்சம் நகளு. ேீ
வசொல்றது முழுெதும் ேிெமில்வல. ேீ ,
இல்வலனு வசொன்ன மூணும் இருக்கற
எத்தவனநைொ நபர் இப்பவும் அங்நக
வகொடி கட்டிப் பறக்கறொங்க. வகொஞ்சம்
முன்னொல வசொன்னிநை! கண்ணிைம்,
மரிைொவத கலந்த நதொற்றம்னு
என்வனப்பத்தி. ேொனும் ஒரு டிபிகல்
சினிமொக்கொரன் தொநன?”

“சொர், உங்க அைவுக்கு அைகொ

நபசத் வதரிைவல எனக்கு. ஆனொ,
நெண்டொம்னொ நெண்டொம்தொன்!”
 “இரும்மொ! உலக அைவுல
உனக்கு அங்கீ கொரம் கிவடக்கும்படி
வசய்ைநறன். இந்த ஒரு படம்... ஒநர
ஒரு படம் பண்ணிட்டு ேீ ேிறுத்திக்க.
'மூநண முக்கொல் ேொைிவகல ஒரு
முத்து மவை'னு வசொல்லுெொங்க. ேீ
அது மொதிரி ெந்துட்டுப் நபொைிரு. என்
படத்துல ஒரு மூவலைில ேின்னுட்டுப்
நபொக ெொய்ப்பு ெரொதொனு ஏங்கறெங்க
எத்தவன நபர்னு உனக்குத் வதரியுமொ
அபி? ஆனொ உனக்கொக, என் படத்துல
ேீ ேடிக்கணும்னு ேொன் ஏங்கநறன். இது
இருபது ெருஷமொ ேொன் ெைர்த்த
அக்னி. அவணச்சிடொநத அபி!”

அபிேைொ திரும்பினொள்.

“ேீ பதில் வசொல்லவல அபி!”

“ஆைிரம் முவற நகட்டொலும் என்

பதில் அதுதொன் சொர். எனக்கு சினிமொல
ேடிக்க இஷ்டமில்வல. உங்க
ெிருப்பத்வதப் பூர்த்தி வசய்ைமுடிைொத
ேிவலல ேொன் இருக்நகன். என்வன
மன்னிச்சிருங்க!”

‘ெிருட்'வடன்று திரும்பி ேடந்து

மவறந்தொள் அபிேைொ.

அதிர்ச்சிைில் உவறந்து
நபொைிருந்தொர் வெைப்பிரகொஷ்,

ஸ்ரீரங்கத்தில் நகொைிவலத்
வதொட்டபடி நேரொகச் வசல்லும்
சொவலைில் மறு ெிைிம்பில் வதரியும்
அம்மொ மண்டபம்... அதன் மத்திைில்
ஓடு நெய்ந்த ஒரு ெடு...
ீ

ெொசலில் ஒரு ஸ்கூட்டர் ேிற்கும்!

இநதொ, இந்த ெட்டுக்குள்ைிருந்து

ீ
வெைிநை ெரும் மனிதர்தொன் சுந்தரம்.
கொவல நேரம் இெர் கொவல
ஸ்கூட்டரில் வெத்தொல் கடிகொரத்வத
ஒன்பதில் சரிப்படுத்திக் வகொள்ைலொம்.
நேரம் தெறொவமக்கு மற்வறொரு வபைர்
சுந்தரம்.

ஸ்கூட்டர் உைிர்வபற்றுச் சீற,

அதில் அமர்ந்த சுந்தரம் நலசொகக்
கழுத்வதத் திருப்ப,

அந்தப் வபண் ெொசலில்

சிரித்தபடி ேின்றொள்.

“ேொன் ெரட்டுமொ வெைம்?”

அெள் தவலைவசத்தொள் வமள்ை.

அலுெலகத்துக்குப்
புறப்பட்டுெிட்டொர் சுந்தரம்.

அெர் பணிபுரிெது ஒரு தனிைொர்

ேிறுெனம். ெிைம்பர ஏவென்ஸி,
ஃவபனொன்ஷிைல், ட்ரொன்ஸ்நபொர்ட்
என்று ஏவைட்டு ெவககவைத்
தனக்குள்நை சுமந்து ேிற்கும்
'ெரலட்சுமி
ீ கன்சொலிநடட்ஸ்'
ேிறுெனம்.

ஆட்வடத் தூக்கி மொட்டில்

நபொட்டு, நலொன் என்ற வபைரில்
ெங்கிகைில் கசமுசொ வசய்து,
சமைத்தில் உைர் அதிகொரிகள் எல்லொம்
ஒநர ேொைில் கொணொமல் நபொகும் ஒரு
மொதிரி தில்லுமுல்லு ேிறுெனம்.

அங்நக லீஸிங், ஹைர் பர்ச்நசஸ்

பகுதிகைின் மொநனெர் தொன் சுந்தரம்.
மொதம் இரண்டொைிரம் ரூபொய் சம்பைம்.
கடுவமைொன உவைப்பொைி.
நகொட்நஸக்களுக்கு மத்திைில் ஒரு
கொந்தி.

சற்நற சுமொரொன உைரத்துடன்,

ெசீகரமொன வபண்வம ேிவறந்த
கண்கநைொடு, நபொன மொதம் தனது 46-
ெது பிறந்த ேொவைக் வகொண்டொடிை
சுந்தரம் மற்வறொரு யுதிஷ்டிரன்.
நகொபநம ெரொத மனிதர்.

அவமதியும் ஆண்டென்
பொர்வெயும் ெிரும்பி, ஸ்ரீரங்கத்தில்
குடித்தனம்.

ஒன்பது இருபத்வதந்துக்கு
அலுெலக ெொசலில் ஸ்கூட்டர் ேிற்க,
பூட்டிெிட்டுப் படிநைறினொர் சுந்தரம்.

“இன்னும் தசரதன் ெரவல சொர்.

பூட்வடத்தொன் பொக்கணும். ஆபீஸ்
ப்யூனுக்கு இத்தவன திமிர் கூடொது.
ெந்ததும் ேொக்வகப் பிடுங்கிக்கற
மொதிரி ேொலு நகள்ெி நகளுங்க சொர்!”-
படபடவென வெடித்தொன் பரசுரொமன்.

தசரதன் மூச்சிவரக்க ஓடி

ெந்தொன்.
 “குட்மொர்னிங் சொர். ஸொரி சொர்!
இன்னிக்கு ஆட்நடொ, டொக்ஸி
ஸ்டிவரக்கொம்!”

“அதுக்கு உனக்வகன்ன? ேீ
தினமும் ஆட்நடொலைொ ஆபீஸுக்கு
ெர்நற?”

“கிண்டல் நெணொம் பரசு சொர்.

ஸ்டிவரக் கொரணமொ பஸ்ல கூட்டம்
அதிகம். ேிறுத்தொம நபொறொன்.
வடர்மினஸ்ல புைி அவடக்கிற மொதிரி
அவடச்சொ?”

கதவுகவைத் திறந்து மின்

ெிசிறிவை இைக்க, தன் நகபினுக்குள்
நுவைந்தொர் சுந்தரம்.

தசரதன் உள்நை ெந்து, “சொர்,

வரொம்ப நேரம் கொக்க கெச்சிட்நடனொ?”

“பரெொல்வலப்பொ! ேொன் ஏதொெது

வசொன்நனனொ?”
 “ேீ ங்க மொநனெர்... ேீ ங்கநை
நபசவல. இந்த பரசு வெறும்
வடப்பிஸ்ட் துள்ளுநத வரொம்ப!
கண்டிச்சு வெங்க சொர்!”

ஒவ்வெொருெரொக ேிதொனமொக
ெரத்வதொடங்க...

ஸ்வடநனொ கீ தொ, புடவெவைப்

பூனூல் நபொல் நபொட்டுக்வகொண்டு
உள்நை நுவைந்தொள்.

“குட்மொர்னிங் சொர்!”

“வெரி குட்மொர்னிங்!”- ேிமிர்ந்து

பொர்த்த சுந்தரம், “அப்படி உட்கொரும்மொ
கீ தொ!”

“என்ன சொர்?”

“ேொன் ஒண்ணு வசொன்னொ தப்பொ

எடுத்துப்பிைொம்மொ?”
 “ேீ ங்க வசொல்லித் தப்பொ
எடுத்துக்க முடியுமொ சொர்... என்ன சொர்?”

“உன் உவடகவை இன்னும்

திருத்தமொ ேீ அவமச்சுக்கிட்டொ
ேல்லதில்வலைொம்மொ?”

குனிந்து பொர்த்தெள் சடொவரன

இழுத்து ெிட்டுக் வகொள்ை,

“ஐைொம் ஸொரி கீ தொ... ேீ

நெணும்நன வசய்ைமுடிைொது.
உனக்நக வதரிைொம
ேிகழ்ந்திருக்கலொம். எப்பவுநம
தெறுகள் ேடக்க வபண்
கொரணகர்த்தொெொ இருக்கக்கூடொது.
இல்வலைொம்மொ? ேீ நபொகலொம்!”

தவல குனிந்தபடி அெள்

வெைிைில் ெர...

பரசு ஆத்திரமொக உள்நை

நுவைந்தொன்.
 “சொர், இந்த தசரதன்...”

“உட்கொரு பரசு!”

“சொர்...”

“தசரதன் படிக்கொதென். அலசிப்

பொக்கற வதைிவெ அென்கிட்ட ேொம
எதிர்பொர்க்கலொமொ? அெவன ேம்ம
அைவுக்கு உைர்த்தி முைற்சி வசஞ்சொ
அது புத்திசொலித்தனம். ேீ அென்
மட்டத்துக்குக் கீ நை இறங்கினொ அது
ேிைொைமொ பரசு? ேீ ஒரு பட்டதொரினு
மறந்து நபொச்சொ?”

“சொர், அென்...”

“ப்ை ீஸ் பரசு. அவத ேொன்

பொர்த்துக்கநறன். ேீ நபொய்
நலொகேொதவன ெரச்வசொல்லு!”

ஒல்லிைொன நலொகேொதன்
ஒடக்குெிழுந்த முகத்துடன் வமல்ல
உள்நை நுவைந்தொன்.
 “எத்தவன மணிக்கு ேம்ம
ஆபீஸ்!”

“சொர்... ஒன்பதவரக்கு!”

“எப்ப ெட்வட
ீ ெிட்டுக்
கிைம்புெங்க?”
ீ

“ஒன்பதவரக்கு! ஸொரி சொர்.

அதுக்கு முன்னொல கிைம்ப
முடிைறதில்வல!”

“உங்க கடிகொரத்வத அவர மணி

நேரம் ஃபொஸ்டொ வெச்சொ ஏதொெது
தப்பொ நலொகேொதன்? ஒரு ெிேொடி
தொமதத்துல ெொழ்க்வகவைத்
வதொவலச்செங்க உண்டு வதரியுமொ? பீ
பங்க்சுெல். ப்ை ீஸ், நபொங்க!”

மைமைவென தன் நெவலவைத்

துெக்கிெிட்டொர்.
 அந்த அலுெலகத்தில் அத்தவன
நபருக்கும் பிடித்தமொன, வேருக்கமொன
இனிை சிநேகிதர் சுந்தரம்.

“சொர், எப்படி ஒரு 'பந்தொ'

இல்லொம பைக முடியுது உங்கைொல?”

“எதுக்கப்பொ அவதல்லொம்?
ெொைப்நபொற ேொட்கள் எத்தவனனு
ேமக்நக வதரிைொது. ெொழ்க்வகநை ஒரு
மொதிரி மர்ம ேொெல் தொன், முடிவு
சுபமொ இருக்கட்டுநம!”

ஸ்வடநனொவெ அவைத்து மூன்று

கடிதங்கவைச் சரைமொன
ஆங்கிலத்தில் வசொன்னொர்.

சரிைொகப் பத்தவர மணிக்கு

இன்டர்கொம் ஒலித்தது.

“குட்மொர்னிங் வெகன்!”

“சுந்தரம்... உங்க ஸ்கூட்டர்

நெணுநம எனக்கு. மவலக்நகொட்வட
ெவரக்கும் நபொகணும்!” -மற்வறொரு சக
அதிகொரி வெகன் நகட்க,

“சொெிவைத் தசரதன்கிட்ட
அனுப்பநறன்!”

பதிநனொரு மணிக்கு இன்டர்கொம்

–

மொநனெிங் வடரக்டரிடமிருந்து.

“ெரமுடியுமொ சுந்தரம்?”

உடநன எழுந்து, எம் டி-ைின்

அவற நேொக்கி ேடந்தொர் சுந்தரம்.
கதவெத் தள்ை, குபீவரன மின் குைிர்
முகத்தில் நமொதிைது. நலசொன
லொவெண்டர் மணம்,

சன்னமொன இருைின்
பின்னணிைில் எம்.டி-ைின் ேிைல்
அவசந்தது.
 ‘ெரலட்சுமி'
ீ ைில் ெிைொபொரம்
உண்நடொ இல்வலநைொ. இதுமொதிரி
ஃவபவ் ஸ்டொர் அலட்டல்கள் ேிவறை
உண்டு.

“குட்மொர்னிங் சொர்!”

“நடக் யுெர் ஸீட் மிஸ்டர்

சுந்தரம்!”

உட்கொர்ந்தொர்.

“அெசர நெவல ஏதொெது

இருக்கொ?”

“அப்படி எதுவும் இல்வல சொர்!”

“குட்! எனக்கொக ஒரு உதெி

வசய்ைணுநம ேீ ங்க. வசய்ெங்கைொ...?”
ீ

“வசொல்லுங்க சொர்!”

“என் பர்ஸனல் பணம் வரண்டு

லட்ச ரூபொ இருக்கு. அவத உடனடிைொ
பொங்க்ல கட்டணும். ஆபீஸ் வபைன்
மூலம் வகொடுத்தனுப்பறவத ேொன்
ெிரும்பவல. மற்ற
எக்ஸிக்யூடிவ்களுக்கு இது வதரிை
நெண்டொம். ேொன் ேம்பற ஒநர ேபர்
ேீ ங்கதொன்.”

“எந்த பொங்க் சொர்?”

“மவலக்நகொட்வடக்குப்
பக்கத்துல உள்ை பொங்க்!”

“அதுக்வகன்ன, குடுங்க!”

ஒரு நதொல் வபவை எடுத்து

ேீ ட்டினொர் எம். டி.

“இங்நகநை உட்கொர்ந்து -
எண்ணிப் பொர்த்துருங்க சுந்தரம்!”

சுந்தரம் பணத்வத எண்ணி

முடிக்கும்நபொதுதொன் அெருக்நக
ேிவனவு ெந்தது.
 “சொர், என் ஸ்கூட்டர்
இல்வலநை?”

“என்னொச்சு?”

“வெகன் எடுத்துட்டுப் நபொைொச்சு.

மூணு மணிக்குத்தொன் திரும்புெொர்.”

“அதுக்குள்நை பொங்க்ல பப்ைிக்

ட்ரொன்ஸொக்ஷன் முடிஞ்சிருநம
சுந்தரம். இன்னிக்கு இந்தப் பணத்வதக்
கட்டிநை ஆகணும். இவத வெச்சு,
நெவறொரு பொர்ட்டிக்கு ேொன் வசக்
வகொடுத்தொச்சு. அது வபௌன்ஸ் ஆனொ
சட்டரீதிைொ பிரச்சவன வபரிசொைிடும்.
ேீ ங்க ஆட்நடொ, டொக்ஸி ஏதொெது
பிடிச்சுப்நபொங்க. என் கொவர ெட்டுக்கு
ீ
அனுப்பிட்நடன் ேொன்...”

“சொர் மன்னிக்கணும்! ஆட்நடொ,

டொக்ஸி டிவரெர்கள் இன்னிக்கு
ஸ்டிவரக்”
 “வம குட்வேஸ்!” - அெசரமொக
ரிஸீெவர உைர்த்தி எண்கவைச்
சுைற்றினொர்.

“ஹநலொ... ேொன் தொன்!

அம்மொவெக் கூப்பிடு!”

“.....”

“என்ன? சமைபுரம் நபொைொச்சொ?

சொைங்கொலம் ஆகுமொ?”-படொவரன
அவறந்தொர் ரிஸீெவர.

“சுந்தரம்... என் கொரும் ெட்ல

ீ
இல்வல. ேீ ங்க பஸ்ல
நபொகமுடிைொதொ? ப்ை ீஸ்! இது என்
மொனப்பிரச்சவன சுந்தரம்!”

சுந்தரம் எழுந்து வகொண்டொர்.

நதொல் வபவைக் வகைில்

எடுத்துக் வகொண்டொர்.
 “ேொன் பொர்த்துக்கநறன் சொர்.
இன்னும் ஒரு மணி நேரத்துக்குள்நை
பணத்வதக் கட்டிர்நறன்!”

“தொங்க்யூ சுந்தரம்!”

வெைிைில் ெந்தொர்.

தன் நகபினுக்குள் நுவைந்து

கீ தொவுக்குச் சில உத்தரவுகவைப்
பிறப்பித்துெிட்டுப் பணப்வபநைொடு
புறப்பட்டொர்.

அலுெலகத்வத ெிட்டு
வெைிைில் ெந்து, எதிநர இருக்கும்
பஸ் ஸ்டொப்வப நேொக்கி ேடந்தொர்.

கூட்டம் பிதுங்கிைது.

ெரும் பஸ்கள் ஒன்று கூட

அங்நக ேிற்கொமல் டபொய்த்துக்
வகொண்டிருக்க, சில இவைஞர்கள்
மட்டும் பொய்ச்சலொகப் படிகைில்
வதொங்கிக்வகொண்டு நபொனொர்கள்.
 அவரமணி நேரம் அநத
கவததொன்.

நேரம் பன்னிரண்டு...

சுந்தரத்திடம் நலசொன பதட்டம்

ெந்து நசர்ந்தது.

அந்த ெங்கி ஒன்பதிலிருந்து

ஒன்று ெவர.

'கடவுநை, இன்னும் ஒரு மணி

நேரம் தொநன இருக்கிறது?'

நமலும் பத்து ேிமிடங்கள் நதை,

ெங்ஷனிலிருந்து கொலிைொக ஒரு

நபருந்து வமல்ல ெர, கூட்டம்
பொய்ந்தது.

வபவை வேஞ்நசொடு
இறுக்கிக்வகொண்டு சுந்தரமும்
கைத்தில் இறங்கிெிட்டொர்.
 எப்படிநைொ கவலந்து, குவலந்து
உள்நை நுவைந்தொர்.

பஸ் புறப்பட்டுெிட்டது.

'ைப்பொடொ!'

வகைிலிருந்த வபவைச்
சரிபொர்த்துக் வகொண்டொர்.

'இனி கண்டிப்பொகப் பணத்வதக்

கட்டிெிடலொம்!'

பிரபொத் திநைட்டருக்குச் சற்று

முன் பஸ் சடொவரன ேின்றுெிட்டது.

‘டிக்வகட்டுக்கொகெொ?'

திடீவரன கசமுசொவென்று
நபருந்துக்குள் ஒரு பரபரப்பு
வதொற்றிக்வகொள்ை,

“என்ன சொர்?”- ஒரு குரல்.

 “ேமக்கு முன்னொல உள்ை ஒரு
பஸ்வஸக் வகொளுத்தறொங்க... அநதொ
நபொலீஸ் ெர்தொச்சு...!”

தடபுடவென சத்தம்.

திடீவரன பஸ்ஸில்
இருந்தெர்கன் இறங்கி ஓடத்
வதொடங்கினொர்கள்.

“இவதயும் வகொளுத்தப்
நபொறொங்க.”

ஒருெர் நமல் ஒருெர்

நமொதிக்வகொண்டு கீ நை இறங்க,
“ஐநைொ அடிக்கொநத! அடிக்கொநத!” -
கூக்குரல்.

தொறுமொறொக ெனங்கள் சிதற,

சுந்தரம் தத்தைித்தொர்.

அெர் இறங்க முைற்சிக்க,

நமொதிக்வகொண்டு ஓர் இவைஞன்
முன்நனற, ேிவல தடுமொறி சுந்தரம்
ெிழுந்தொர். அெரொல் எழுந்திருக்க
முடிைெில்வல. மிதித்துக்வகொண்டு
மற்றெர்கள் அெவரக் கடக்க...
சமொைித்து, தட்டுத் தடுமொறிக்
கொைங்களுடன் நபருந்வதெிட்டு
ஒருெொறு கீ நை இறங்கிக் வககவைத்
தட்டிெிட்டுக் வகொண்டொர்.

அப்நபொதுதொன் நதொல் வப
ேிவனவுக்கு ெர,

“ஐநைொ என் பணம்... என்

பணம்...!” -அலறிக்வகொண்நட
மறுபடியும் பஸ்வஸ நேொக்கி இெர்
ஓட, குபீவரன்று பற்றிக்வகொண்டு
எரிந்தது அந்தப் நபருந்து.

“என் பணம்... என் பணம்...”

இெவரப் நபொகெிடொமல் இருெர்

பிடித்து இழுக்க... பஸ் வபருத்த
ஜ்ெொவலயுடன் பற்றி எரிை,
தீைவணப்பு இன்ெினின் வசரன்
நகட்டது.

சுந்தரம் ேிவனவெ இைக்கத்

வதொடங்கினொர் வமல்ல.

சுந்தரம் வமல்லக்
கண்ெிைித்தொர்.

தவலைில் பொவறவைச் சுமப்பது

நபொல் இருந்தது.

நசொர்வுடன் மீ ண்டும் கண்கவை

மூடிக்வகொண்டொர்.

“என்னங்க?” -
கிணற்றுக்கடிைிலிருந்து வபண் குரல்.

மறுபடியும் கஷ்டப்பட்டுக்
கண்கவைத் திறந்தொர்.
 வசெிகள் வமல்லிை 'ஷூ'
சத்தத்வத மட்டும் உணர, ேொசிக்கு
நலசொன வடட்டொல் மணம் எட்டிைது.

'ேொன் எங்நசைிருக்கிநறன்?
ெட்டில்
ீ இல்வலைொ?'

பொர்வெவை வமதுெொகச்
சுைலெிட, வெகு அருகில் கெவல
சுமந்த முகத்துடன் வெைம்.

‘அவைத்தது வெைம் தொனொ?'

“வெ... வெைம்! ேொன்

எங்நகைிருக்நகன்?” அெர் குரல்
அெருக்நக நகட்கெில்வல.

“உங்களுக்கு ஒண்ணுமில்வல.
அதிர்ச்சிதொன்!”

பத்து ேிமிட சுதொரிப்பில்

முற்றிலுமொகத் வதைிந்துெிட்ட
சுந்தரம், ஆஸ்பத்திரிவை உணர்ந்தொர்.
ேிவனவுகவை வமல்லப் பின்நனொக்கி
ேழுெெிட, சகலமும் ேிவனெில்
மின்னிைது.

'ஐநைொ பணம்!' தடொவலன

எழுத்நத உட்கொர்ந்து ெிட்டொர்.

“எ... என்னங்க, என்னொச்சு

உங்களுக்கு?”

“நமொசம் நபொைிட்நடொம் வெைம்!”-

அலறினொர்.

‘ெிபத்தில் இெருக்கு மூவை

கலங்கிெிட்டதொ?' என்று கூட வெைம்
ேிவனத்துெிட்டொள்.

அெைது பொர்வெவைப் புரிந்து

வகொண்ட சுந்தரம்...

“வெைம், ேொன் வதைிெொத்தொன்

இருக்நகன்!”

கொவலைில் ேடந்த சகலமும்

ஒன்றுெிடொமல் அெர் வசொல்ல,
 “இ... இது ேிெம்தொனொ?”

“சத்திைம்! வெைம். வரண்டு லட்ச

ரூபொய் பறிக்கப்பட்டதொ, இல்வல
பஸ்நஸட எரிஞ்சு நபொச்சொனு
வதரிைநலம்மொ. வமொத்தத்துல நபொச்சு!”

“என்னங்க, நபொலீஸ்ல புகொர்

தரலொமொ?”

“ேடந்தது ஒரு ென்முவற

வெறிைொட்டம். இதுல ேல்லெங்க
ைொரும் இருக்கமொட்டொங்க வெைம்...
நபொனது நபொனதுதொன்!”

வெைத்தின் ெிசும்பல் 'பட்' வடன

ஒரு துண்டு வெடித்துச் சிதறிைது.

“'பணத்வதக் கட்டொெிட்டொல்
மொனம் பறிநபொகும்'னு வசொன்னொநர
எம்.டி! இப்நபொ வதொவலச்சிட்டு ெந்து
ேிக்கநறநன வெைம்!”
 அடிெைிறு குலுங்க தொன் ஓர்
ஆண்பிள்வை என்பது மறந்து
அைத்வதொடங்கினொர் சுந்தரம்.

“என்னங்க... என்னங்க...?”

“அவ்நைொ பணத்துக்கு எங்நக

நபொநெொம் வெைம்?”

“என்னங்க, உடம்வப
அலட்டிக்கக் கூடொது ேீ ங்க.
எத்தவனநைொ நசொதவனக்
கொலங்கவைக் கடந்திருக்நகொம்
வகநகொத்துக்கிட்டு... இதுக்கும் கடவுள்
கண் திறக்கமொட்டொரொ?”

“கடவுள் இருக்கட்டும் வெைம்.

எம்.டி-க்கு ெிெரம் வதரிஞ்சொ, என்
நெவலயும் நபொகும். சிவறெொசம்
ேிச்சைம். வகௌரெமொ ெொழ்ந்த எனக்கு
இது அெசிைம் தொனொ வெைம்?”
 மறுபடியும் கண்கவை
இருட்டிக்வகொண்டு ெர, நலசொன
மைக்கத்வத ெிரும்பினொர் சுந்தரம்.

வெைம் தெித்தொள்.

டொக்டர் உள்நை நுவைந்தொர்.

“தூங்கறொரொ?”

'பல்ஸ்' பொர்த்தொர்.

வபொதுெொகச் நசொதவன வசய்து

ெிட்டு, “ஹி இஸ் ஆல்வரட்!
அதிர்ச்சிதொன். சொைங்கொலம்
கூட்டிட்டுப் நபொைிடுங்கம்மொ!”

டொக்டர் நபொய்ெிட்டொர்.

வெைம், அெருக்குக் கழுத்து

ெவர நபொர்வெைொல் மூடிெிட்டு
எழுந்தொள்.

‘என்ன வசய்ெது இரண்டு லட்ச

ரூபொய்க்கு?'
 ‘அெர் வசொன்னது நபொல
உத்திநைொகமும் பறிக்கப்பட்டு
வெைிலுக்கும் அனுப்புெொர்கைொ?
ேொனும் குைந்வதயும் ெதிைில்
ீ
ேிற்கநெண்டுமொ?'

ெிைர்வெ வபொங்கிப்
பின்னங்கழுத்து ஈரப்பட்டது.

“வெைம்...”

சட்வடனத் திரும்பினொள்.

சுந்தரம் தொன்.

“தொகமொ இருக்கு வெைம்!”

ெக்கிலிருந்து கண்ணொடி
டம்ைரில் ேீ ர் எடுத்து அெரிடம்
ேீ ட்டினொள்.

கதவு ஓவசப்பட்டது.

பொர்வெவைச் சுந்தரம் திருப்ப...

எம் டி. உள்நை நுவைந்தொர்.

 “என்ன சுந்தரம் இது? எனக்குக்
வகொஞ்சம் முன்னொலதொன் தகெல்
ெந்தது. எப்படி ேீ ங்க மொட்டின ீங்க?
உங்களுக்கு ஆபத்து எதுவும்
இல்வலநை!”

“இ... இல்வல சொர்!”

எம்.டி.யுடன் இரண்டு
ஊைிைர்களும் ெந்திருந்தொர்கள்.

“ஒரு ேிமிஷம் வரண்டு நபரும்

வெைிைில இருங்க. ேொன்
சுந்தரத்நதொட தனிைொப் நபசணும்!”

வெைமும் ெிலக ைத்தனிக்க...

“ேீ ங்க இருங்கம்மொ!”

“சொர், ேொன் ெந்து...”

“பணத்வதக் கட்ட
முடிைநலன்னொ பரெொைில்வல. ேல்ல
கொலம், பொர்ட்டி வசக்வக இன்னும்
ப்ரவசன்ட் பண்ணவல. நபொன்ல,
'பண்ண நெண்டொம்'னு ேொனும்
வசொல்லிட்நடன். கெவலவை ெிடுங்க.
உடம்வபப் பொர்த்துக்குங்க. ேொவைக்கு
பொங்க்ல கட்டிட்டொ நபொகுது... ேொன்
ஏதொெது உதெணுமொ?”

“சொர், ெந்து...”

“வசொல்லுங்க சுந்தரம்!”

சட்வடன அெர் வககவைப்

பிடித்துக்வகொண்டு ெிசும்பத்
வதொடங்கினொர் சுந்தரம்.

“என்ன சுந்தரம்... ஏன்?”

வெைத்தின் ெிம்மல் துவணக்கு

ெந்தது.

“என்ன ேடந்தது? வசொல்லுங்க

சுந்தரம்!”
 “பணம்... பணம் வதொவலஞ்சு
நபொச்சு சொர்!”

“என்ன?”- தடக்வகன எம்.டி.

எழுந்துெிட்டொர்.

“ேொன் ஏறத்தொைத் தள்ைப்பட்நடன்

சொர். பறிக்கப்பட்டதொ இல்வல
பஸ்நஸொட வரண்டு லட்சமும் எரிஞ்சு
நபொச்சொனு எனக்நக வதரிைவல சொர்.”

“சு... சுந்தரம்...
ெிவைைொடறீங்கைொ?”

“ேொனொ? உங்ககிட்டைொ?”

“வரண்டு லட்சம்மொ. எத்தவன

வபரிை வதொவக வதரியுமொ அது?”-
எம்.டி-ைின் குரல் சட்வடன மொறிைது.

“சொர், என்வன மன்னிச்சிடுங்க!”

“உன்வன மன்னிச்சிட்டொ நபொன

பணம் திரும்ப ெந்துடுமொய்ைொ?”
 “சொர், ேொன் தள்ைப்பட்ட அந்த
ேிவலைில் எவதயும் பொதுகொத்துக்க
முடிைொது சொர்!”

“நேொ... இந்த ரக ெிைக்கங்கவை

ேொன் ரசிக்கவல சுந்தரம்!”

“சொர், நபொலீஸ்ல புகொர்

தரலொமொ?”

“தந்தொ உடநன பணம்

கிவடச்சிடுமொய்ைொ? ேொவைக்நக
நபப்பர்ல தவலப்புச் வசய்திைொ ேொன்
இருப்நபன். இது கணக்குல ெரொத
பணம் நெற. இன்கம் டொக்ஸ்கொரன்
குவடஞ்சு எடுத்துடுெொன், வதரியுமொ?”

“சொர், நெற என்ன சொர் ேொன்

வசய்ைமுடியும்?”

“இநதொ பொருங்க! என் ேிவலைில

இருக்கற ைொரும் வசய்ைக்கூடிை
கொரிைம் என்ன வதரியுமொ?”
 “வதரியும் சொர். என் நெவல
பறிக்கப்பட்டு சிவறத்தண்டவனயும்
ேிச்சைம்!”

“ேொன் அவதச் வசய்ைப்

நபொறதில்நல. கொரணம், சுந்தரம்ங்கற
உங்கவை ஒரு ேல்ல இடத்துல - என்
மனசுல ேொன் வெச்சிருக்நகன்!”.

“சொர்...”

“பட் ஒன் திங்! வதொவக வபரிசு.

வதொவலச்சது ேீ ங்கதொன். அதனொல
அதிகபட்சம் பதினஞ்சு ேொள் அெகொசம்
தர்நறன். அதுக்குள்நை அந்த வரண்டு
லட்சத்வத எங்கிட்ட ஒப்பவடக்கிறது
உங்க வபொறுப்பு. பணத்வத என்கிட்ட
தர்றெவரக்கும் ேீ ங்க ட்யூட்டில
ெொைின் பண்ணநெண்டொம்!”

“சஸ்வபன்ஷனொ சொர்?”
 “அப்படி ேிவனச்சொ எனக்கு
ஆட்நசடவண இல்வல. ேொன்
ெரட்டுமொ சுந்தரம்...”

“சொர், ஒரு ேிமிஷம்!” - வெைம்.

“என்னம்மொ?”

“அெர் நெணும்நன இவதச்

வசய்ைநல!”

“அப்படி ேொன்
வசொல்லவலநைம்மொ!”

“ஒரு கலெரத்துல பலமொன

தொக்குதலுக்கு என் குடும்பம் மட்டும்
ஆைொகிைிருக்கு சொர்!”

“வபொறுப்புகவை ஒருத்தர்கிட்ட
ஒப்பவடச்சுட்டொ பதில் வசொல்ல
நெண்டிைது அந்த ேபர்தொநனம்மொ.
ேொன் ெரட்டுமொ?”-நபொய்ெிட்டொர்.!
 “அெர் ேல்ல மனுஷன் வெைம்.
என் நெவலயும், மொனமும் வரண்டுநம
பறிநபொகவல. ஆனொ, பணத்வதக்
கட்டணுநம வெைம்!”

“என்னங்க... ேம்ம
குடிைிருக்கிறது கூட ெொடவக
ெடுதொன்.
ீ வசொந்தமில்வலநை!
நகொைில் ெதிைில்
ீ குடிைிருக்நகொம்.
அந்தப் வபருமொள் கண்
திறக்கக்கூடொதொ?”

“இனிநம பிரொர்த்தவன, வெறும்

நபச்சு இவதல்லொம் பலிக்கொது வெைம்.
டணம் திரட்டற முைற்சிைில உடநன
இறங்கிைொகணும்!”

சற்றுத் தீெிரத்துடன் எழுந்து

உட்கொர்ந்தொர்.
 “வசொல்லுங்க, என்ன
வசய்ைலொம்? என்கிட்ட பன்னிரண்டு
செரன் இருக்கு.”

“நசதொரம் நபொகப் பவுன்

வரண்டொைிரத்துக்குப் நபொகும். நஸொ,
ஏறத்தொை இருபத்தஞ்சு. நச! இது என்ன
ேிைொைம் வெைம்? இந்தப் பதிவனட்டு
ெருஷத்துல உனக்குனு ஒரு
குந்துமணித் தங்கம் ேொன் ெொங்கித்
தந்ததுண்டொ? உன் ேவகவை ெிக்க
எனக்கு என்ன உரிவம வெைம்?”

“நபச்சு ேல்லொ இல்வலநை!”

“வெைம்!”,

அெள் வககவை இழுத்துத் தன்

அருகில் அெவை
இருத்திக்வகொண்டொர்.
 “உன்னொல மட்டும் எப்படி வெைம்
இத்தவன உைரம் வதொட முடியுது?” -
குரல் கரகரத்தது.

“இவதன்ன உைரம்? ேீ ங்க வதொட்ட

உைரத்வத ெிடெொ? சரி ெிடுங்க...
அப்புறம்?”

“வெள்ைிப் பொத்திரங்கள், ெட்டுல

ீ
மற்ற தட்டு முட்டுச் சொமொன்கள்
எல்லம் நசர்த்து அஞ்சொைிரம் நதறுமொ?
முப்பது!”

“ேம்ம நசமிப்வபக் கூட்டவல

ேீ ங்க!”

“குைந்வதக்கொக வசத்துச் வசத்து

நசமிக்கற அதுல வக வெக்கலொமொ
வெைம்?”

“இப்நபொ அப்பொ முக்கிைம்!

அப்புறம் குைந்வத!”
 “சரி, மூணு ெருஷ ஆர்.டி. இப்நபொ
வரண்டு ெருஷம் கூட ஆகவல.
ேடுவுல உவடச்சொ ெட்டி நபொகும்.
நபொகட்டும்! பன்னிரண்டு!”

“ஆக, ேொப்பத்திரண்டு! ேகர்ந்து

ேகர்ந்து ெந்தும் ேொலுல ஒரு பங்கு
கூட ஆகவலநை வெைம். இனிநம
என்ன ெைி இருக்கு?”

“ெட்டிக்குக் கடன் ெொங்கினொ?”

“ைொர் அத்தவன வபரிை வதொவக

தருெொங்க? அப்படிநை குவறஞ்ச
ெட்டிக்குத் தந்தொலும் வதொவக
வபரிசொச்நச வெைம். ெொங்கற
சம்பைத்வத ெட்டிக்குத் தந்துட்டொ,
ெைித்துல ஈரத்துணிைொ நபொட்டுக்க
முடியும்? ெொடவக, மைிவக... ஓ...
புரிைவல எனக்கு!”
 “சம்பைத்துல வபரும்பகுதி
பிடிச்சுக்க வசொன்னொ நகட்கமொட்டொரொ
எம்.டி.? ேொன் குடித்தனம்
பண்ணிக்கநறன் குவறஞ்ச
வதொவகைில்!”

“மொட்டொர் வெைம். பதினஞ்சு

ேொள்ங்கறவத இன்னும் ஒரு பத்து
ேொளுக்கு இழுக்கலொம். ஆனொ,
பணத்வதக் கட்டித்தொன் ஆகணும்.
இல்நலன்னொ நெவல நபொகும்.
ேொப்பது தொண்டி ேொன் ைொர்கிட்ட
நெவல நகட்க முடியும் வெைம்!”

“ஐந்து மணிக்கு டிஸ்சொர்ஜ்

வசய்ைலொம்” என்று வசொல்லிெிட்டுப்
நபொனொள் ேர்ஸ்.

பணத்வதக் கட்டிெிட்டு வெைம்

ெர...
 “இத்தவன நமொசமொன ஒரு
ேிவல ேமக்கு மட்டும் தொனொ இந்த
உலகத்துல? பணம் புரட்ட
முடிைநலன்னொ, ேொன்... ேொன் எப்படி
வெைம் உைிநரொட...”

“உஷ்! என்ன இது? ேீ ங்கைொ

நபசறது? ெட்டுக்குப்
ீ புறப்படலொம்
முதல்ல. அப்புறமொ மத்தது!”

வெைம் ஆட்நடொவெ
அவைத்துக்வகொண்டு ெந்தொள்
ெொசலுக்கு.

ெடு
ீ ெந்து நசர்ந்தொர்கள்.

அக்கம்பக்கம் அெசரமொக ெந்து

ெிசொரிக்க, அெர்கவைவைல்லொம்
அனுப்பிெிட்டு ஒரு மொதிரி சலித்துப்
நபொய் உள்நை ெந்தொள் வெைம்.

“என்னங்க, சொப்பிடறீங்கைொ?”

“ெிஷமிருக்கொ வெைம்?”
 “என்னங்க!”- அலறிெிட்டொள்
வெைம்.

“பின்நன என்னம்மொ? தவலகீ ைொ

ேின்னொலும் ேிச்சைமொ வரண்டு
லட்சத்வத ேம்மொல புரட்டமுடிைொது.
இல்வலங்கற பதிவல பதினஞ்சு ேொள்
கைிச்சு வசொல்லத்தொன் நெணும். ேொநம
இல்லொம ஆைிட்டொ?”

“பிரச்சவனகவைச் சந்திக்கத்
வதரிைமில்லொத நகொவைைொ ேீ ங்க?
தைவு வசஞ்சு இது மொதிரி
நபசக்கூடொது இனிநம. உங்க குைந்வத
நமல ஆவண!”

“டொடீ!”

இரண்டு நபரும் சடொவரனத்

திரும்ப, உள்நை ெந்தது அபிேைொ.

“ஏன் நபைவறஞ்ச மொதிரி

இருக்கீ ங்க வரண்டு நபரும்?”
 சுந்தரம், வெைத்துக்குச் சட்வடன
வசவக வசய்தொர்.

“ேீ என்னடொ திடீர்னு?”

“உங்கவைப் பொக்கணும்னு
நதொணிருச்சு... ெந்நதன். ேொன்
நகட்டதுக்குப் பதில் வசொல்லவலநை?”

“டொடிக்கு சின்னதொ ஒரு

ெிபத்தும்மொ!”'

“என்ன?”-அலறிக்வகொண்நட
ஏறத்தொை அெர்நமல் ெிழுந்தொள்
அபிேைொ.

“ஒண்ணுமில்வல அபி... நலசொ

மைக்கம். இப்நபொ எல்லொம்
சரிைொப்நபொச்சு ேீதொன் ெந்துட்டிநை.
இனிநம எனக்குக் குணம் ஆகொம
இருக்குமொ?”

“ேொன் இனிநம கொநலஜ்

நபொகவல. மூட்வடவைக் கட்டிட்டு
ெந்துடப் நபொநறன். எதுக்கு
ஹொஸ்டல்?”

“சரி, ேீ நபொய் முகம் கழுெிக்க.

சொப்பொடு எடுத்து வெ வெைம்!”

அபிேைொ உள்நை நபொக...

“வெைம், ஒரு ேிமிஷம்!”

“என்னங்க?”

“வரண்டு லட்சம் சமொசொரம்

அபிேைொவுக்குத் வதரிை நெண்டொம்!
அெைொல தொங்க முடிைொது!”

மூன்றொெது ஸொர்வெக் கொலி

வசய்தொர் வெைப்பிரகொஷ். ஆஷ்ட்நர
முழுக்க சின்னதும் வபரிதுமொய்
சிகவரட் துண்டங்கள்...

மதுக்நகொப்வபைின் ெிைிம்பில்
ெந்து ேின்றொள் அபிேைொ.
 'ஆைிரம் முவற நகட்டொலும் என்
பதில் இதுதொன். சினிமொல ேடிக்க
என்னொல முடிைொது. உங்க
ெிருப்பத்வதப் பூர்த்தி வசய்ை முடிைொத
ேிவலைில் ேொன் இருக்நகன்!'

திருச்சி ெங்ஷனில் இறங்கிப்

பொர்த்தநபொது, அபிேைொ கண்கைில்
வதன்படநெைில்வல. அெைது
ெிலொசத்வதயும் ெொங்கிக்
வகொள்ைெில்வல வெைப்பிரகொஷ்.

ெொங்கித்தொன் என்ன பைன்?

அத்தவன உறுதிைொக இருக்கும்

வபண்வண அவசக்க முடியும் என்று
நதொன்றெில்வல!

“ேொன் ெரலொமொ?”

“ெொ, சுப்பு!”

“நபொன கொரிைம் என்னொச்சு?”

 “அது ‘கொரிைம்' தொன் சுப்பு. என்
லட்சிைம், கனவுகள், எதிர்பொர்ப்புகள்
அத்தவனயும் வசத்துட்டொ, அடுத்தது
கொரிைம் தொநன சுப்பு?”

“அண்ணொ, அெசரப்பட
நெண்டொம். என்னொச்சு?”

ெிெரம் முழுெதும் வசொன்னொர்

வெைப்பிரகொஷ்.

மறுபடியும் அப்படிநை 'ரொ' ெொக

ஊற்றி ஒநர மடக்கில் குடித்துெிட்டு
மூச்சு ெொங்கினொர்.

இப்நபொது என்ன நபசினொலும்

எடுபடொது என்று நதொன்ற, “ெந்து
படுங்க! ேொவைக்குப் நபசிக்கலொம்!
ெொங்க!”-அெவரப் பிடித்துக்
வகத்தொங்கலொகப் படுக்வகக்கு
அவைத்துச் வசன்றொன் சுப்பு.
 “ஒரு டூைட் பொட்வட முழுக்க
பரதேொட்டிை முத்திவரநைொட எடுக்கப்
நபொநறன் சுப்பு. அபிேைொநெொட
தில்லொனொ வமொத்தமும் டிரொலி
ஷொட்ல, ஸ்நலொநமொஷன்ல ெந்தொ
அட்டகொசமொ இருக்கும்!”

“ேீ ங்க படுங்க!”

“ெர்ணத்வத வெய்ப்பூர்நல
வெச்சுக்கலொமொ? பின்னணி
பிரமொதமொ இருக்கும். அஷ்டபதி
மூவ்வமண்ட் ெருமொ அபிேைொவுக்கு?
ேல்ல ேடன ஆசிரிைவரக் கூப்பிட்டு
வசொல்லித் தரச் வசொல்லலொம்!”

ஏறத்தொை படுக்வகைில் அெவரக்

கிடத்தினொன்.

“ேொவைக்குப் நபசிக்கலொம். குட்

வேட்!”
 நபொர்வெவைக் கழுத்து ெவர
இழுத்துெிட்டு, ெிைக்வக
அவணத்தொன் சுப்பு.

உறக்கம் வதொவலந்துநபொனது.

'ஏன் இந்தப் வபண் பிடிெொதம்

பிடிக்கிறது? தனக்குக் கிவடக்கும்
பட்டுக் கம்பை ெொழ்வெயும்
மறுத்துெிட்டு, உன்னதமொன ஒரு
கவலஞவன ஊவமைொக்கப்
நபொகிறொைொ?'

வெைப்பிரகொஷ்
திறவமசொலிதொன்!

ஆனொல், எைிதில்
உணர்ச்சிெசப்படக்கூடிை மனிதர்.

இந்தப் பொதிப்பு அெவர

ஆைமொகத் தொக்கிெிட்டதொல் மற்ற
படங்களும் பொதிக்கப்படக்கூடும்.
 வதொடர்ந்து நதொல்ெிப்
படங்கவைத் தர நேர்ந்தொல்,
இண்டஸ்ட்ரி ெிலகி ேின்று நெடிக்வக
பொர்க்கும்.

‘வபண்நண!

அறிமுகமில்லொத உன்னொல்
இத்தவன அைிவு அெசிைம் தொனொ?'

கொவல...

சுப்பு ெிைித்துெிட்டொன்.

வடலிநபொன் ஒலித்தது.

“ஹநலொ, ேொன் சுப்பு நபசநறன்!”

“வடரக்டர் இல்வலைொ?”

“தூங்கறொர். என்ன நெணும்?”

“ஏெி.எம்-ல வஷட்யூல் இருக்க

இன்னிக்கு. மறந்துட்டொரொ?
ஞொபகப்படுத்துங்க!”
 “வலன்ல இருங்க! கூப்பிடநறன்!”.

“ைொரு சுப்பு?”- வெைப்பிரகொஷ்

தூக்கமும் மதுவுமொகக் கலங்கி,
கரகரப்பொன குரலில் நகட்டொர்.

“உங்க பி.ஆர்.ஓ... ஏெி.எம்-ல

ஷூட்டிங் இருக்கொநம!”

“கொன்சல் பண்ணச்வசொல்லு!
ஐைொம் ேொட் இன் எ மூட்!”

“அண்ணொ ேீ ங்க...”

“டூ ெொட் ஐ நஸ!”- திரும்பிப்

படுத்தொர்.

“கொன்சல் பண்ணச் வசொல்றொர்!”

“ஹீநரொ கொல்ஷீட்'
கிவடக்கொதுன்னு அெருக்குத்
வதரிைொதொ? என்ன சுப்பு இது?”
 சுப்பு ஒரு மொதிரி வடன்னிஸ்
பந்து நபொல் அங்குமிங்குமொக
அவறப்பட்டொன்.

“அண்ணொ, ேீ ங்க வதைிெொ

இருக்கீ ங்கைொ?”

“என்ன, வசொல்லு!”

“உங்க திறவம நமல எனக்குச்

சந்நதகம் ெருது இப்நபொ!”

“என்ன உைர்நற?”

“நகெலம் ைொநரொ ஒரு கல்லூரி

மொணெிக்கொக உங்க வசொந்த
நெவலகவை மறந்து நசொகமொ
இருந்தொ, அது சரிைொப்படவல எனக்கு.”

“சுப்பு அெதொன் ேொன் நதடின

வெரம்!”

“இருக்கலொம். கரித்துண்வடக்
கூட வெரமொக்கற சினிமொ ரசெொதம்
வதரிஞ்ச மனிதர் ேீ ங்க. அைநக
இல்லொம கறுப்பொ, குண்டொ உள்ை ஒரு
வபண்வண முன்னணி
கதொேொைகிைொக்க உங்கைொல
முடிஞ்சிருக்கு. ஒரு ேொய்கூட உங்க
படத்துல ேடிக்க ஆவசப்படுது.
இத்தவன கூர்வமைொன உங்களுக்கு
அெவை ெிட்டொ நெற வபண்
கிவடக்கொதொ அண்ணொ?”

“சுப்பு, ேீ என்ன வசொல்நற?”

“இஷ்டமில்லொத அந்தப்
வபண்வண கொமிரொவுக்கு முன்னொல
ேிறுத்தினொ, ேீங்க நகக்கற ேடிப்வப
அெைொல தரமுடியுமொ உங்களுக்கு?”

“முடிைொதுதொன்!”

“பின்நன... உங்க திவரக்கவதயும்,

இைக்கற சொதுரிைமும்தொநன
ஆணிநெர். சுமொரொன ஒருத்திவைப்
பட்வட தீட்ட முடிைொதொ உங்கைொல?”

“சுப்பு! எனக்குத் தவல சுத்துது!”

“எனக்குத் வதரிஞ்ச ெைி இதுல

வரண்டு தொன்!”

“என்ன?”

“ஒண்ணு-நெவறொரு வபண்வண
உருெொக்கி, உங்க படம் ெைரணும்.
இல்வலனொ, உங்க லட்சிைப்படம்
ேிறுத்தப்படணும்.”

“சுப்பு! அெ கிவடக்கமொட்டொைொ?”

சுப்பு ஒரு மொதிரி சலிப்புடன்

எழுந்தொன்.

“அெவை எடுத்த ெிடிநைொவெக்

வகொடுங்க. அந்த தினுசுல வபொண்ணு
கிவடக்குமொனு பொக்கநறன்!”

“ப்ை ீஸ், சுப்பு!”

 “இப்நபொ படப்பிடிப்புக்குப்
நபொங்க. லட்சிைம் அெசிைம் தொன்.
அதுக்கொக மத்தவத
அலட்சிைப்படுத்தக் கூடொதில்வலைொ?
லட்சிைப்படம் எடுக்கப் பணம்
நெணுநம! அதுக்கு இது மொதிரி
கமர்ஷிைல் படங்கள் தொன் உதவும்.
புறப்படுங்க, ப்ை ீஸ்”

சுப்பு புறப்பட்டு ெிட்டொன்.

'மறுபடியும் அநத அபிேைொவெ

இெர்முன் வகொண்டு ெந்து ேிறுத்த
முடியுமொ என்னொல?

அெள் ெிலொசம் எது?

கல்லூரிக்குப் நபொய்ப்
பொர்த்தொல்?'

ேிவனத்த பத்தொெது ேிமிடம்,

அெனது நமொட்டொர் வபக் கல்லூரிவை
நேொக்கிப் பறந்தது,
 “என்னங்க... தூங்கிைொச்சொ?”

“இ... இல்வல வெைம். ஒரு முழு

ேொள் முடிஞ்சொச்நச! இன்னும் பதினொலு
ேொள் தொநன! இப்படிநை ேீ யும், ேொனும்
முகத்வத முகத்வதப் பொர்த்துட்டு
உட்கொர்ந்தொ, பணம் ெடு
ீ நதடி ெருமொ?”

“வதரிைலீங்க! ைொவரனு நபொய்க்

நகக்கறது? ேமக்கு ைொர் உதெ
இருக்கொங்க?”

“அபிேைொ தூங்கிட்டொைொ?”

“உம்! ஆனொ, அெ மனசுல எநதொ

ஒரு சந்நதகம் ெிழுந்திருக்குனு
நதொணுது!”

“என்ன!”

“ேீ யும் டொடியும் சரிைொநெ

இல்வல'னு வசொல்றொ!”
 “அதொன் ெிபத்துனு
வசொல்லிைொச்நச!”

“அந்தப் பதில் அெவைத்

திருப்திப்படுத்தவல!”

“குைந்வததொநன! குைம்பிப்
நபொைிருக்கொ ெிடு!”

“என்னங்க!”

“வசொல்லுமொ!”

“அபிேைொ நமெர்தொநன? ெட்டுப்

ீ
பிரச்சவன அெளுக்கும்
வதரிைநெண்டொமொ? வரண்டு லட்சம்
நபொச்சுனு அெகிட்ட வசொன்னொ என்ன
தப்பு?”

“நெண்டொம் வெைம்.
குைந்வதக்குச் சங்கடம் எதுக்கு? அெ
மனசு பூ மொதிரி. தொங்கிக்க அெைொல
முடிைொது. திரும்ப, கொநலெுக்குப்
நபொகமொட்நடன்னு பிடிெொதம் பிடிப்பொ.
படிப்பு வகட்டுப்நபொகும் ெிட்டுடு
வெைம்!”

“ஆனொலும் வரொம்பதொன்
தொங்கறீங்க அெவை!”

“என் ஒநர மகள் அல்லெொ?”

பூரிப்புடன் அெவரப் பொர்த்தொள்

வெைம்.,

“வெைம்...ேொன் ஒண்ணு
வசொன்னொ, நகொெிச்சுப்பிைொ?”

“என்ன?”

“இன்னிக்கு நபப்பர்ல ஒரு

ெிைம்பரம் ெந்திருக்கு!”

“என்ன ெிைம்பரம்?”

“வரண்டு சிறுேீ ரகமும் பழுதொன

ஒரு பணக்கொரருக்குச் சிறுேீரகம்
நதவெைொம். ேொன் வகொடுக்கட்டுமொ?”
 “ஏன் அவத ேொன்
வசய்ைக்கூடொதொ?”

“உன்னொல முடிைொது வெைம்.

நதவெப்படற ப்ைட் குரூப் ஏபி-
பொஸிடிவ். அது என் குரூப்!”

“சரி, வகொடுத்துட்டு?”

“வரண்டு லட்ச ரூபொய் கடனொ

நகக்கநறன். தப்புதொன் வெைம். உதெி
வசஞ்சுட்டு, பிரதிபலவன
எதிர்பொக்கறது ேீசகுணம்தொன்.
ஆனொலும், ேொன் என்ன வசய்ைட்டும்
வெைம்? பதினஞ்சு ேொள்ல வரண்டு
லட்சத்வதக் கட்டநலன்னொ, கட்டொைம்
எம்.டி. ேடெடிக்வக எடுப்பொர்.
உன்வனயும் என் குைந்வதவையும்
ெிட்டுட்டு எப்படிம்மொ ேொன்...?” - குரல்
உவடை சடொவரன வெைத்தின் நதொைில்
சொய்ந்துவகொண்டு அழுதொர்.
 “ேீ ங்க வதருவுக்கு ெந்தொ,
ேொங்களும் ெரலொம். அதுதொன்
எங்களுக்குப் வபருவம!”

“ஊஹும்! என் வபொண்ணு

ரொெகுமொரி. மநனொ ரஞ்சிதம் மொதிரி
மணக்க நெண்டிை ரொெொத்தி. ேொன்
ெிடமொட்நடன்!”

“சரி, படுங்க! மணி பன்னண்டு.

ேொன் நபொய் அபி பக்கத்துல
படுத்துக்கநறன்.”

“ேீ இங்நகநை இரு வெைம். ேீ

பக்கத்துல இருந்தொ எனக்கு ஆறுதலொ
இருக்கு!”

“சரி!”

ெிைக்வக அவணத்துெிட்டுக்
கட்டிலில் ெந்து உட்கொர்ந்தொள் வெைம்.
 அெள் மடிைில் தவல வெத்துப்
படுத்த சுந்தரம் வமல்ல வமல்ல
உறங்கிப் நபொக...

வெைம் மட்டும் ெிைித்திருந்தொள்.

'என்னங்க, தூங்கற குைந்வதவை

அப்படிப் பொர்த்தொ ஆகொதுனு
வசொல்லுெொங்க!'

எவ்நைொ அைகொ நபசறொ ேம்ம

அபி! ஒண்ணவர ெைசுனு வசொன்னொ,
ைொரும் ேம்பறதில்வல வெைம்.
திருஷ்டி பட்டுரும் அெளுக்கு
டொடிவைத்தொன் வரொம்பப் பிடிக்குமொம்.'
எவ்நைொ பிடிக்கும்?'னு நகட்டொ,
ஆகொைத்வதக் கொட்டறொ வெைம்!'

“அெளுக்கு மட்டுமில்லீங்க!
எனக்கும் தொன். ஆகொைம் கூட
வகொஞ்சம் குவறவு தொநனொன்னு
நதொணுது எனக்கு!” - உறங்கும்
சுந்தரத்தின் கொநதொரம் வமல்லச்
வசொன்னொள்.

கொவல குைிைல் முடித்து

அபிேைொ வெைிப்பட்டொள்.

“சொப்பிட ெர்றிைொ அபிம்மொ?”

“ேீ ங்க எப்நபொ டொடி ஆபீஸ்

நபொகணும்?”

“இன்னும் பத்து ேொள் லீவு

இருக்கு. ேீ இருப்பிைொ?”

“ேொன் இன்னிக்நக புறப்படணும்

டொடி.”

“என்னம்மொ அெசரம்? ஒரு

ெொரம் இருப்நபன்னு வசொன்நன!”

“வசொன்நனன் தொன். பொடம்

நபொகுநம டொடி பொர்க்க ஆவசப்பட்டு
ெந்தொச்சு!”

“சரி, சொப்பிட ெொ அபி!”

 ெைக்கம்நபொல், பிவசந்து முதல்
கெைத்வத அெள் ெொைில்
ஊட்டிெிட்டொர்.

“அெ என்ன குைந்வதைொ?”-

வெைம்.

“அெளுக்நக கல்ைொணமொகி
குைந்வத பிறந்தொலும், அெ என்
குைந்வததொன் எப்பவும்.”

அபிேைொ கண்ண ீர் தளும்ப

அெவரப் பொர்த்தொள்.

“என்னடொ?”

“குைம்புல கொரம் டொடி!”

“என்ன வெைம் ேீ ... குைந்வதக்குக்

கொரம் தொங்கொது இல்வல!”

“இனிநம கொரத்வத
மட்டுமில்வல, எல்லொத்வதயுநம
தொங்கப் பைகணும். வபொண்ணொ
பிறந்துட்டொ ெொழ்க்வக முழுக்க
ெலிகள் தொன். எப்நபொ புரிஞ்சுக்கப்
நபொறொநைொ இெ?”

“இப்பநெ ேொன் புரிஞ்சுகிட்நடன்

மம்மி!”

வெைம் சற்நற திடுக்கிட்டு, “என்ன

புரிஞ்சுகிட்நட?”

“உனக்கு இத்தவன ெைசொகியும்

சரிைொ குைம்பு வெக்கத்
வதரிைவலனு... என்ன டொடீ?”

சுந்தரம் தன்வன மறந்து

சிரித்தொர்.

கடந்த ேிமிடம் ெவர சுமந்த

நசொகங்கள் எல்லொம் அந்தச் சிரிப்பில்
அடித்துக்வகொண்டு நபொக ெொய்ெிட்டுச்
சிரித்தொர்.

வெைமும் சிரித்தொள்.
 “பொர்த்திைொ வெைம்... எந்த ஒரு
ெிேொடிைிலயும் என்வனச் சிரிக்க
வெக்க முடிஞ்ச ஒநர ேபர் என்
அபிம்மொ தொன் என்னடொ?”

'அது உண்வமதொன் டொடி! உன்

முகத்துல சிரிப்வப ேிரந்தரமொ பொர்க்க,
ேொன் எவதநெணும்னொலும் ெிட்டுத்
தரத் தைொர்!'

அபிேைொ மனத்துக்குள் வசொல்லிக்

வகொண்டொள்.

“என்னடொ நபசவல?”

“இனிநம நபச்சுக்கு நேரமில்வல

டொடி. ஐ மீ ன் இன்னிக்கு ேொன்
புறப்பட்டொகணுநம!”

அபிேைொெிடம் எவத
மவறக்கநெண்டும் என்று சுந்தரம்
ேிவனத்தொநரொ, அவதத் வதரிந்து
வகொண்டுதொன் அெசரமொக அெள்
புறப்படுகிறொள் என்று அெர்கள்
இருெருக்குநம வதரிைொது.

“ெொ, சுப்பு!”

வெைப்பிரகொஷிடம் வமௌனமொக
அந்த ஆல்பத்வத ேீ ட்டினொன் சுப்பு,

“என்ன இதுல?”

“சுெொதொனு ஒரு வபொண்ணு.

சமீ பத்துல டொன்ஸ் அரங்நகற்றம்
ேடந்திருக்கு. ேீ ங்க நதடற
தகுதிகவைல்லொம் இந்தப்
வபண்கிட்நடயும் ஓரைவு இருக்கு.
ெிடிநைொ கொவஸட் இநதொ!”

வகைொல் வதொடொமல் டீபொவை

வெைப்பிரகொஷ் ேகர்த்த, “பொக்கவலைொ
அண்ணொ?”

“நெணொம் சுப்பு!”
 “ஏன்?”

“நேத்து ரொத்திரி பூரொ நைொசவன

பண்ணிநனன். அபிேைொ தெிர நெற
எந்தப் வபொண்ணும் இதுக்குப்
வபொருத்தமில்வல!”

“கொநலஜ் ெவரக்கும் நபொநனன்...

ெிலொசம் தர மறுத்துட்டொங்க!”

“சுப்பு, ேீ கஷ்டப்பட நெண்டொம்.

இனி அந்தப் படத்வதக் வகெிடறதொ
ேொன் தீர்மொனிச்சொச்சு!”

“அண்ணொ, இது...”

“ப்ை ீஸ் சுப்பு! இது வதொடர்பொ

எதுவும் இனி நபச நெண்டொம்.
பி.ஆர்.ஓ-வுக்கு நபொன் நபொட்டு
அெவன உடநன ெரச்வசொல்லு!”

ஒரு சிகவரட்வடப் பற்ற

வெத்துக்வகொண்டு பொல்கனிக்கு
அருகில் நபொய் ேின்றொர்.
 அநத நேரம்...

வசன்வனவை நேொக்கிெந்து
வகொண்டிருந்த பல்லென்
எக்ஸ்பிரஸில் பைணித்துக்
வகொண்டிருந்தொள் அபிேைொ.

'சினிமொல இருக்கறெங்க
எல்லொருநம வகட்டெங்கனு வசொல்ல
முடியுமொ அபிேைொ?'

- வெைப்பிரகொஷின் குரல் கொதில்

ெந்து ஒலித்தது.

'உன்வனயும் என்
குைந்வதவையும் தெிக்க ெிட்டுட்டு
ேொன் எப்படி வெைம்...?'

'என்வனக் கண்ணிைமொனென்,
மரிைொவதப்பட்டென்னு ேீ
ெர்ணிக்கவலைொ அபி...? ேொனும்
சினிமொக்கொரன் தொநன?'
 'என்வனச் சிரிக்க வெக்க
முடிஞ்ச ஒநர ேபர் இந்த உலகத்துல
என் வபொண்ணு மட்டும் தொன்!'

அபிேைொ தவலவைச் சிலுப்பிக்

வகொண்டொள்.

தன் வகப்வபவைத் திறந்து அந்த

ெிசிட்டிங் கொர்வட வெைிைில்
எடுத்தொள்.

'அபி, ஒரு ேிமிஷம்! ேீ ைொ என்வன

ேம்பினொ சினிமொவெ ெிரும்பினொ
இந்த ெிலொசத்துல என்வனத் வதொடர்பு
வகொள்ைலொம்!'

வெவக எக்ஸ்பிரஸில்
வெைப்பிரகொஷ் நபசிை கவடசி
ெொக்கிைம்.

அது ேட்சத்திர ஓட்டல் ெிலொசம்.

 பல்லென் எழும்பூருக்குள் தவல
நுவைக்க, வபட்டிநைொடு கீ நை
இறங்கினொள்.

‘வடலிநபொனில் வதொடர்பு
வகொள்ைலொமொ?'

'நெண்டொம்! நேரில் நபொநை

பொர்த்துெிடலொம்!'

ெொசலுக்கு ெந்து ஆட்நடொவெ

அவைத்து, ஓட்டலின் வபைவரச்
வசொன்னொள்.

ஆட்நடொ புறப்பட்டது.

அநத நேரம்...

பி.ஆர்.ஓ. உள்நை நுவைந்தொன்.

உடன், கனத்த வதொப்வபநைொடு

நெவறொரு மனிதர்.

“ெொங்க நசட்ெி!”
 வெைப்பிரகொஷ் தன் சிகவரட்வட
ஆஷ்ட்நரைில் சுண்டிெிட்ட பின் எதிநர
ெந்து உட்கொர்ந்தொர்.

“சுப்பு... கூல் ட்ரிங்ஸுக்கு ஆர்டர்

பண்ணு... வசொல்லுங்க நசட்ெி!”

“ேமக்வகொரு படம் பண்ணித்

தரணும் ேீ ங்க. முழுக்க முழுக்க
வெைிேொட்டுல வெச்சு. ஹீநரொநெொட
கொல் ஷீட்வட ேொன் ெொங்கித் தநரன்.”

வெைப்பிரகொஷ் நைொசித்தொர்.

அபிேைொ ஒப்புக்வகொண்டொல்
ஏறத்தொை ஒரு ெருட கொலத்துக்கு
எந்தப் படமும் ஒப்புக்
வகொள்ெதில்வல என்று தன்
நததிகவைத் தைொரொக வெத்திருந்தொர்.
அது இல்வலவைன்று ஆகிெிட்டது.

“மசொலொெொ?”

“உம்!”
 “எப்நபொ புறப்படணும்?”

“அவத ேீ ங்கதொன் வசொல்லணும்!”

பி.ஆர்.ஓ-ெிடமிருந்து வடரிவை
ெொங்கி வெைப்பிரகொஷ் புரட்டத்
வதொடங்க, நசட்ெி தன் வபட்டிவைத்
திறந்து கரன்ஸிகவைக் கட்டுக்கட்டொக
வெைிநை எடுத்தொர்.

“சரி, ேொன் ேொவைக்கு

உங்களுக்குச் வசொல்நறநன!”

“இந்தொங்க வடரக்டர் சொர்! இதுல

ஒரு லட்சம் இருக்கு. அட்ெொன்ஸொ
வெச்சுக்குங்க. அடுத்த ெொரம்
முழுப்பணமும் தந்துர்நறன்!”

வெைப்பிரகொஷ் தன் வகவை

ேீ ட்டும் நெவைைில் இன்டர்கொம்
ஒலித்தது.

“சுப்பு, பொரு!”
 சுப்பு எடுத்தொன்.

“ரிசப்ஷன்ல ஒரு வபொண்ணு,

வடரக்டவரப் பொர்க்கணும்னு
வசொல்லுது. நபரு அபிேைொெொம்!”

சுப்பு துள்ைிெிட்டொன்.

“என்னடொ?”-வெைப்பிரகொஷ்.
இன்னும் பணத்வத ெொங்கெில்வல.

“அண்ணொ... அபிேைொ உங்கவைத்

நதடி ெந்திருக்கொ. கீ நை ரிசப்ஷன்ல
இருக்கொைொம்!”

“என்னது!” - தடொவலன
எழுந்துெிட்டொர் வெைப்பிரகொஷ். “ேீ யும்
ெொ சுப்பு... நசட்ெி, ஒரு ேிமிஷம்!”

லுங்கிநைொடு அெசரமொக
அவறக்கதவெத் திறந்து வகொண்டு
வெைிப்பட்டொர் வெைப்பிரகொஷ்.
 ரிசப்ஷனில் ேகம் கடித்தபடி
அைகொன குைல் ெிைக்குகவை,
பிரமொண்டமொன அலங்கொரத்வதப்
பொர்த்தபடி ேின்றொள் அபிேைொ.

“ஹநலொ அபி!” -உற்சொகமொக

வெைப்பிரகொஷின் குரல் முதுவகத்
தடெ...

திரும்பினொள்.

“என்ன திடீர்னு?”

“சம்மதம் வசொல்ல ெந்நதன்!”

முல்வலப் பூக்கள் சிதறிைவதப்

நபொல் மூன்நற ெொர்த்வதகள்.
வெைப்பிரகொஷ் அப்படிநை எழும்பிப்
பறந்தொர். உடம்பு நலசொகி
வெட்டவெைிைில் மிதந்தொர்.

“ஆனொ...”
 “ஆனொ ஆென்னொல்லொம்
அப்புறம். சுப்பு... முதல்ல நசட்ெிவை
அனுப்பணும். அபி, ேீ இங்நகநை இரு.
சுப்பு ெந்து உன்வனக் கூப்பிடுெொன்.
ெொ, சுப்பு!”

மைமைவெனப் படிகநைறி நமநல

ெந்தொர்.

“ஐைொம் ஸொரி நசட்ெி!”

“பரெொைில்வல. ரொகுகொலம்
வதொடங்க இன்னும் வரண்நட ேிமிஷம்.
அட்ெொன்வஸ ெொங்கிடுங்க!”

“மன்னிக்கணும் நசட்ெி. திடீர்னு

ஒரு திருப்பம்! உங்களுக்குப் படம்
பண்ணித் தர முடிைொத ேிவலைில
ேொன் இருக்நகன்.”

“ஏன் சொர்?”
 “வக ேழுெிப் நபொன வசொர்க்கம்
கிவடச்சொச்சு நசட்ெி. என்வன
மன்னிக்கணும்!”

நசட்ெி ஏமொற்றத்துடன் –

சற்நற எரிச்சலுடன் எழுந்து

வெைிநைறினொர்.

ஐந்தொெது ேிமிடம், அபிேைொ

தைங்கித் தைங்கி உள்நை நுவைந்தொள்.

“ெொம்மொ, உட்கொரு!”

ேொற்கொலி நுனிைில்
உட்கொர்ந்தொள்.

“ேல்லொ உட்கொரு!”

“அண்ணொ, ேொன் நபொைிட்டு

அப்புறமொ ெரட்டுமொ?”

“சரி, சுப்பு!”

அெனும் ெிலக, கதவெச்

சொத்திெிட்டு உள்நை ெந்தொர்.
 “உம்... வசொல்லும்மொ! உன்
மனவச மொத்தின சக்தி எதுன்னு ேொன்
வதரிஞ்சுக்கலொமொ?”

அபிேைொ ேிமிர்ந்தநபொது அெள்

கண்கைில் குைம்!

“அபி, என்னொச்சு?”-பதறினொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

“இப்பவும் ெிரும்பி ேடிக்க

ெரவல ேொன். ஆனொ ெர நெண்டிை
ேிவலவம!”

“புரியும்படிைொ வசொல்லு!”

“ேமக்கு ஒருெர் உதெி வசஞ்சொ

அெர் நகட்டவத ேொமும் தரணும்
இல்வலைொ? உதெி கிவடக்கும்னு
ேம்பி உள்நை நுவைஞ்சிருக்நகன்!”

“எதுக்கு பீடிவக? நேரொ

ெிஷைத்துக்கு ெொ!”
 “அதிகொரி வகொடுத்த வரண்டு லட்ச
ரூபொவை எங்கப்பொ வதொவலச்சுட்டொர்.
பதினஞ்சு ேொள் வகடு. கட்டநலன்னொ
எங்க குடும்பம் வதருவுக்கு ெந்துடும்.
அப்பொ வெைிலுக்கும் நபொகும்படிைொ
நேரலொம்!” -முடித்தநபொது ெிக்கி ெிக்கி
அழுதொள்.

“அதொன் ேடிக்க ெந்திைொ?”

“உம்!”

தன் ப்ரீஃப் நகவஸத் திறந்து வசக்

புக் எடுத்தொர்.

இரண்டு லட்ச ரூபொய்க்கு

வஸல்ஃப் வசக் நபொட்டொர்
வகவைழுத்திட்டு.

“பதினஞ்சு ேொட்களுக்கு இன்னும்

அெகொசமிருக்கொ?”

“இருக்கு!”
 “ேொவைக்கு உங்கப்பொ வகைில
இந்தப் பணம் கிவடக்கும்படி ஏற்பொடு
வசஞ்சொ நபொதுமொ?”

“ஐநைொ! டொடி வகைில் இது

கிவடக்கக்கூடொது!”

“அபி, ேீ என்ன வசொல்நற?

புரிைவல எனக்கு!”

“திடீர்னு வரண்டு லட்சம்

தன்வனத் நதடி ெந்தொ எங்கப்பொ
கொரணம் நகட்கமொட்டொரொ?”

“வசொல்லிட நெண்டிைதுதொநன!”

“கூடொது! இந்தப் பணத்துக்கொக

ேொன் சினிமொல ேடிக்கச் சம்மதிச்ச
ெிெரம் அப்பொவுக்குத் வதரிஞ்சொ அந்த
ேிமிஷநம உைிவர ெிட்டுருெொர். ேொன்
ஏற்வகனநெ வசொல்லிைிருக்நகன்
உங்களுக்கு-அெங்க வரண்டு நபரும்
சினிமொவெ வெறுக்கறெங்கனு.”
 “இப்நபொ என்ன வசய்ைலொம்?”

“இந்தப் பணம் கட்டப்படணும்,

ஆனொ ைொர் கட்டினதுன்னு அப்பொ
வதரிஞ்சுக்க நெண்டொம்! நேரடிைொ
அெங்க அதிகொரி வகைில நபொய்ச்
நசரணும்.”

“ைொர் அது?”

ெிலொசம் ேொன் தர்நறன்”

வதொவலநபசிவை அணுகி, டைல்

வசய்தொர். சுப்பு கிவடக்க, “உடநன ெொ
சுப்பு!”

“வசொல்லு அபி! உங்கப்பொ,

அம்மொவுக்குத் வதரிைொம எப்படிச்
சமொைிக்கப் நபொநற?”

“வதரிைவல. ேீ ங்கதொன் ெைி

வசொல்லணும். உங்களுக்கு என் ேடிப்பு
நெணும்னொ, அவத ரகசிைமொ
வெச்சுக்கறது உங்க வபொறுப்பு!”
 “அது கஷ்டமில்வல. உன் ஸ்டில்
எதுவும் வெைில ெரொம
பொர்த்துக்கணும். ஷூட்டிங் சமைத்துல
பத்திரிவகக்கொரங்க ைொரும்
ெரக்கூடொது. சினிமொவுக்கொக உன்
உருெம் மொற்றப்படணும். ஏறத்தொை
படம் வெைிெ ெர்றெவரக்கும்
இதுசம்பந்தப்பட்ட எல்லொ
வசய்திகளும் பொதுகொக்கப்படணும்.
அவ்ெைவுதொநன! எனக்கும் இது
பிடிச்சிருக்கு! ஆனொ...”

“என்ன சிக்கல்?”

“படம் வெைிைொனொ
வதரிஞ்சிருநம!”

“வதரிைட்டும். முதல் படமும்

கவடசிப்படமும் எனக்கு இதுதொநன!
என்வனப் வபொறுத்தெவரக்கும் என்
சுெொசம் எங்கப்பொ. சுெொசம் இல்லொம
உைிர் ெொை முடிைொது. மூச்சுத்
திணறக்கூடிை இந்த நேரத்துல பிரொண
ெொயு தந்து உதெப்நபொறது ேீ ங்க.
சுெொசம் எதுக்கு?”

கண்கவை அகலெிரித்துத்
நதொள்கவைக் குலுக்கினொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

“அைகொப் நபசநற! உனக்கு

ெொய்ஸ் வடஸ்ட் அெசிைநம இல்வல.
ஒரு கொமிரொ வடஸ்ட் மட்டும்
எடுக்கணும்”

சுப்பு உள்நை நுவைந்தொன்.

“சுப்பு, அபிேைொ சம்மதிச்சொச்சு. ேீ

என்ன வசய்ைநற... நேரொ
பொங்க்குக்குப்நபொய் இவத மொத்தி
நகஷொ எடுத்துக்கிட்டு ேம்ம
ஸ்டூடிநைொவுக்கு ெந்துடு!”

“சரிண்ணொ!”
 அபிேைொெிடம் ெந்தொன்.

“உனக்கு ேொங்கள்லொம்
கடவமப்பட்டிருக்நகொம் தங்கச்சி!”

“எதுக்கு?”

“இந்தப் படம் மூலம் ேம்ம

அண்ணொ, உலக அரங்குல ெந்து
ேிக்கப்நபொகிறொர். ேீ மட்டும்
பிடிெொதமொ இருந்திருந்தொ, ஒரு
உன்னதமொன கவலஞவன உலகம்
இைந்திருக்கும்... ேன்றிம்மொ!”-
நபொய்ெிட்டொன்.

“ஆமொம் அபி! இந்தப் படம் என்

மூச்சு. ஒவ்வெொரு ஃப்நரமும் வசதுக்கிச்
வசதுக்கி எடுக்கணும் ேொன். உன்வனத்
நதடியும் பலெித வகௌரெங்கள்
ெரப்நபொகுது பொநரன். புறப்படு. ேம்ம
ஸ்டூடிநைொவுக்குப் நபொகலொம்.”

அபிேைொ அெவரத் வதொடர்ந்தொள்.

 'முதன் முதலொகப் வபற்நறொர்
அறிைொமல் ஒரு வபரிை கொரிைத்தில்
இறங்கப் நபொகிநறொம். கடவுநை!
எந்தச் சிக்கலும் ெரொமல் என்வனக்
கொப்பொற்று!'

ஓட்டல் ெொசலில் ேின்ற

கொருக்குள் வெைப்பிரகொஷுடன்
நுவைந்தொள்.

ஒரு பத்திரிவக மூக்கு ெொைிலில்

நெர்த்தது.

“டி.ெி-ல ேடன அரங்கத்துல

ஆடின அபிேைொ அல்லெொ இெ?”

“ஆமொண்டொ மொமொ!”

“வடரக்டர் வெைப்பிரகொஷ் கூட

ஓட்டல்ல ெந்து தங்கிைிருக்கொைொ?”

“அதொன் உரசிக்கிட்டுப்
நபொறொநைொ!”
 “மொமொ! இன்னிக்குத் தீனிநை
கிவடக்கவல. கொவலைிநலருந்து
பட்டினி. இப்நபொ முழுச் சொப்பொடு;
இவல நபொடு!”

தன் நேொட்டுப் புத்தகத்வத

எடுத்து அெசரமொக எழுதத்
வதொடங்கினொர் அந்த ேிருபர்.

'வெற்றி வெைிச்சம் ெசும்

ீ பிரபல
இைக்குேருடம் ஆடம்ஸ் சொவல அைகி
அந்தரங்கமொக அபிேைம் புரிைத்
வதொடங்கிெிட்டொள்- அெரது
பிரத்திநைக ேட்சத்திர ஓட்டலில்.'

அந்தப் பத்திரிவகைின் ேிருபர்,

நகொணல் சிரிப்புடன் தன் புல்லட்வட
உவதத்தொர்.

7
 ஆற்கொடு சொவலைில்
அவமந்திருந்தது -வெைப்பிரகொஷின்
வசொந்த ஸ்டூடிநைொ.

டிவரெவர ெிலக்கிெிட்டு அெநர

கொவர ஓட்டிக்வகொண்டு ெந்தொர்.

“ேடனம் தெிர கொநலஜ்,

பள்ைிக்கூடம் இதுமொதிரி
ேொடகங்கைில் ேடிச்சுப் பைக்கம்
உண்டொ உனக்கு?”

“இல்வல சொர். எனக்குக் கூச்சம்

அதிகம்னு ேொன் வசொல்வலைொ
உங்ககிட்ட. ேடன அரங்கத்துல ேொன்
மட்டும் ஆடினதொல பிரச்சவன
வதரிைவல. வரண்டு கொமிரொக்கள்
டி.ெி.ல. மத்தபடி அந்த ஹொல்ல
மியூஸிக் தெிர ைொருமில்வல!”
என்றொள் அபிேைொ.

“அப்படிைொ!”
 “ஏன் சொர்... எனக்கு ேடிக்க
ெரொதொ?”

“ைொர் வசொன்னது? ேடிப்புனு

ேிவனச்சுட்டு வரொம்பப் வபரிசொ
கஷ்டப்படொநத! எனக்குத் நதவெப்பட்ட
உணர்ச்சிகவை ேொநன
உங்கிட்நடைிருந்து
ெரெவைச்சுக்கநறன். டொன்ஸ் மட்டும்
சரிைொ வசஞ்சுடு!”

ஸ்டூடிநைொ ெொசலில் கொர் ேிற்க...

“ெொ, அபி!”

அெவரப் பின்பற்றி வமல்ல

ேடந்தொள்.

அங்கங்நக வதொைில் நுட்பக்

கவலஞர்கள். ெரிவசைொக
ெணக்கங்கவை ஏற்றுக் வகொண்நட
ேடந்தொர் வெைப்பிரகொஷ்,
 உள்நை அவறக் கதவெத்
திறக்க...

அது ஒரு பூவெ அவற...

வசருப்வப அெிழ்த்துெிட்டு
உள்நை நுவைந்தொள் அபிேைொ.

வெைப்பிரகொஷ் கண்மூடி,
வககூப்பி ஒரு ேிமிடம் ேின்றொர்.

கண் திறந்தொர்.

“பிரிைதர்சினிங்கற நபர் உனக்குப்

பிடிச்சிருக்கொ அபி?”,

“அைகொன நபரு சொர்!”

“சினிமொல உன் நபரு அதுதொன்!”

கலகலவெனச் சிரித்தொள்
அபிேைொ.

“என்ன அபி?”

“ஒண்ணுமில்வல. எல்லொருக்கும்
ஒரு முவறதொன் நபர் சூட்டுெிைொ
ேடக்கும். எனக்கு வரண்டு முவற அது
ேடக்குநத ேிவனச்சப்ப சிரிப்பு ெந்தது!
ஆனொ, ஒரு ஒற்றுவம... எனக்கு
அபிேைொங்கற நபவர எங்கப்பொ
சூட்டும்நபொது குருெொயூரப்பன்
இருந்தொர்னு அம்மொ வசொல்லுெொங்க.
இங்நகயும் குருெொயூரப்பன். ஆனொ,
அப்பொவுக்குப் பதிலொ ேீ ங்க.”

பதில் வசொல்லொமல் வமல்லச்

சிரித்தொர் வெைப்பிரகொஷ். கற்பூரம்
ஏற்றினொர்.

வதொழுதுெிட்டு ெிபூதிவை
ேீ ட்டினொர்.

“ேீ ங்கநை வெச்சு ெிடுங்க சொர்.

எங்கப்பொ அப்படித்தொன் வசய்ெொர்!”

அெள் வேற்றிைில் வமல்லத் தன்

ெிரவலப் பதித்தொர் வெைப்பிரகொஷ்.

“நபொகலொமொ?”
 அெநைொடு வெைிப்பட்டொர்.

உதெி வடரக்டர் சிசுபொலன் ஓடி

ெந்தொன்.

“சிசுபொலன்! நமக்கப்நமன்
வபரிைசொமி ெந்தொச்சொ?”

“ெந்தொச்சு சொர்!”

“இெங்க நபரு பிரிைதர்சினி. ேம்ம

அடுத்த படத்துல ஹீநரொைின். ஒரு
நமக்கப் வடஸ்ட் பொர்த்துடணும்!”

அடுத்த ேிமிடம் வபரிைசொமி

ெந்து ெணங்கினொன்.

“ஒரு முழு நமக்கப் நபொட்டுருங்க

வபரிைசொமி. கொமிரொ ஆடிஷன்
பொத்துரலொம்!”

“சரி, சொர்!”

வபரிைசொமிக்கு ேொற்பதுக்கு
நமலிருக்கும். கண்கைில் ஆர்ெமொ,
கொமமொ என்று வதரிைெில்வல.
அபிேைொவெ ெிழுங்கிெிடுெவதப்
நபொல் பொர்த்தொன்.

“ேீ நபொ பிரிைதர்சினி, நமக்கப்

நபொட்டுட்டு ெொ!”

அபிேைொ, வபரிைசொமிவைப்
பின்பற்றி ேடக்க...

“சிசுபொலன், ேம்ம ெிடிநைொ

கொமிரொவெ வரடி பண்ணு!”

“ஸ்டூடிநைொ கொமிரொ நெண்டொமொ

சொர்?”

“இல்வல! அதுக்கு நேரமில்வல!

ஃபிலிம் ப்ரொசஸ் பண்ணி... நெவல
அதிகம். இது நேரடிைொ
வதரிஞ்சுக்கலொநம! ெிடிநைொ
யூனிட்வட வரடி பண்ணு! கங்கொதரன்...
வலட்டிங் அநரஞ்ச் பண்ணு. நடெிட்,
மொனிட்டர் எங்நக?”
 வெைப்பிரகொஷ் பரபரவென
உத்தரவுகவைப்
பிறப்பித்துக்வகொண்நட வசைல்படத்
வதொடங்கிெிட்டொர்.

அநத நேரம்.

உள்நை வபரிைசொமி...

“அந்த ேொற்கொலிைில் உட்கொரு

பொப்பொ”

சலூன் ேொற்கொலி நபொல் ஏற்ற

இறக்க ெசதிகளுடன் இருந்தது.
சுற்றிலும் கண்ணொடி பதித்து
ஏரொைமொன அபிேைொக்கள்.

இதமொன மின் குைிர் ரீங்கொரம்

வசய்ை,,.

“பின்னவலப் பிரிச்சுெிடு!”

பிரித்துெிட்டொள்.
 ஏநதொ க்ரீம் நபொல்
உச்சந்தவலைில் தடெி, கூந்தவல
ஒட்டுவமொத்தமொகச் நசர்த்து
உச்சந்தவலைில் நசமித்தொன்.

“தொெணிவை ெிலக்கும்மொ!”

“எ... எதுக்கு?”

“இவதன்ன நகள்ெி? பொன் நகக்

தடெணும்... உன் க்நைொஸ் வேக்
ரெிக்வக உதெொது. அவதயும் கைட்டு!”

மிரண்டொள் அபிேைொ.

“இநதொ, இந்த ஹவுஸ் நகொட்வட

எடுத்துப் நபொட்டுக்க... சீக்கிரம்!”

அவத ெொங்கிக்வகொண்டு உள்நை

நபொனொள். தன் உவடகவைக்
கவைந்துெிட்டு அவத
அணிந்துவகொண்டொள். அங்குள்ை
கண்ணொடிைில் பொர்க்க அதிர்ச்சிைொக
இருந்தது.
 பிரொவும் ெட்டியும் துல்லிைமொகத்
வதரிந்தன.

'இநதொடு வபரிைசொமி முன் நபொய்

உட்கொர நெண்டுமொ? கடவுநை...
இதுதொன் சினிமொெொ?

ஓ... நெண்டொம்! ஆரம்பநம

இப்படி என்றொல்... நபொகப் நபொக என்ன
ேிகழும் இங்நக?'

“என்னம்மொ ேீ ... இன்னுமொ

ஆகவல? வடரக்டர் நகொபத்துக்குப்
நபர் நபொனெர்னு உனக்குத்
வதரிைொதொ?”

- வபரிைசொமிைின் எரிச்சலொன
குரல்.

‘ேொன் சிரிக்கணும்னொ அவதச்

சொதிக்கக்கூடிை ஒநர ேபர் இந்த
உலகத்துல என் வபொண்ணுதொன்!'

சட்வடன வெைிப்பட்டொள்.
 வபரிைசொமி ஒரு முவற
அெசரமொகப் பொர்வெைொல் அெவைக்
கவலத்தொன்,

“ெந்து உட்கொரு!”

உட்கொர்ந்தொள்.

“வசைிவன எடுத்து உள்நை

ெிட்டுக்க” மொர்பில் வதொட்டொன்
நெகமொக,

“உஷ்! வகவை எடுங்க!”

“அட என்னம்மொ ேீ ... எப்படி

சினிமொல ேடிக்கெந்நத? ேம்ம ேந்தினி
வதரியுமில்ல... இன்னிக்கு டொப்
ஸ்டொரொ இருக்கற ேந்தினி! அெ முதல்
ேொநை நமக்கப் நபொட ெந்தப்ப என்ன
வசஞ்சொ வதரியுமொ?”

“என்ன வசஞ்சொங்க?”
 “உவடகள் இவடஞ்சல்னு
வசொன்நனன். சிரிச்சொ உடநன.
'இவடஞ்சலொ இருக்கற எதுவுநம
முன்நனற்றத்வதப் பொதிக்கும்'னு
வசொல்லிட்டு, அடுத்த ேிமிஷநம
குைந்வதைொ மொறிட்டொ!”

“குைந்வதைொன்னொ?”

“கடவுநை, இதுகூடெொ புரிைவல?

உடம்புல ஒட்டுத் துணிகூட இல்லொம
ெந்து ேின்னொ!”

“அடிப்பொெி!”

“பொெி இல்நலம்மொ... புத்திசொலி!

ெிட்டுக் வகொடுத்நத வெற்றிவைக்
வகப்பற்றின திறவமசொலி. ேொணம்
ெிட்டொத்தொன் ேடிவகைொக முடியும்னு
உனக்குத் வதரிைொதொ?”

'தடக்' வகன எழுந்தொள் அபிேைொ.

 “ஏன் எழுந்துட்ட? உட்கொரு! ேொன்
வதொட்ட உடம்புகள்-ஐ மீ ன் நமக்கப்
நபொட்ட வபண்கள் எல்லொம் இன்னிக்கு
சூப்பர் ஹீநரொைின். அதுவும் ேம்ம
வடரக்டர் படத்துல ேீ கதொேொைகி. இது
அெர் வசொந்தப் படம் நெற. அெர் வக
படொமலொ ேீ நதர்ந்வதடுக்கப்பட்நட?”

வேருப்புத் துண்டங்கவை
வேஞ்சில் வகொட்டிைது நபொல்
உணர்ந்தொள் அபிேைொ.

'எத்தவன நமொசமொன உலகம்

இது! அப்பொ, அம்மொெின் வெறுப்புக்குக்
கொரணம் இல்லொமல் இல்வல!

இன்னும் ேடிக்கநெ
வதொடங்கெில்வல. அதற்குள் ேொணம்
ெிடச் வசொல்கிறொன் இென்.
கொமிரொவுக்கு முன் ேிற்பதற்குள்
எவதவைல்லொம் ெிட நெண்டும்?'
 “உட்கொரம்மொ! நேரமொச்சு!”

அவர மனத்துடன் உட்கொர்ந்தொள்.

வபரிைசொமி வெகுநேர்த்திைொக-
நெகமொக அெளுக்கு ஒப்பவன
வசய்ைத்வதொடங்க, கல்நபொல்
உவறந்து நபொைிருந்தொள் அபிேைொ.

“முகத்வத ேொன் முடிச்சொச்சு.

உடம்புக்கு?”

“நெண்டொம்!”

“இரு, ெர்நறன்!”-வெைிநை
ெந்தொன்.

“என்ன வபரிைசொமி... இன்னும்

ஆகவலைொ?”

“வதொடெிட மொட்நடங்குது சொர்.

இப்படிைொ ஒரு கூச்சம்- ேடிக்க ெந்த
வபொண்ணுக்கு?”

“முகம் முடிஞ்சுதொ?”
 “ஆச்சு சொர்!”

“புதுசு இண்டஸ்ட்ரிக்கு. ெிட்ரு.

நபொகப் நபொகப் புரிஞ்சுப்பொ. சொதொரண
ஒரு வகத்தறிச் நசவலவைக்
வகொடுத்துக் கட்டிக்கச் வசொல்லு.
நேரமொச்சு!”

“சரி, சொர்!”

உள்நை நபொன வபரிைசொமி,

“இந்தொம்மொ! இவதக் கட்டிட்டு சீக்கிரம்
ெொ. வடரக்டர் வரடி!”

கறுப்புப் பூக்கள் சிதறிை சந்தன

ேிறச்நசவல. கட்டிக்வகொண்டு
வெைிநை ெந்தொள் அபிேைொ.

ஏற இறங்க அெவைப் பொர்த்தொர்

வெைப்பிரகொஷ். வமல்ல எழுந்து
அருகில் ெந்தொர்.
 “ஒரு நதெவத நபொல இருக்கிநை
அபி... என் வசலக்ஷன் நசொவட
நபொகவல!”

சிரிக்கொமல் ேின்றொள்.

“ஏன் முகம் உம்முனு இருக்கு?”

“அது ெந்து... ேொன்... ேொன்

ேடிக்கவல!” - அைத் வதொடங்கினொள்.

“அடடொ என்ன ேீ ... நமக்கப்

கவலயும்!”

“அந்தப் வபரிைசொமி...”

“ப்பூ... இதுதொனொ உன் பிரச்சவன?

நமக்கப் நபொடறதுன்னொ அப்படித்தொன்.
அதுக்கொகக் கெவலப்படலொமொ?”

“ேந்தினினு ஒருத்திவைப் பத்தி...”

“ேீ என்நனொட ெொ!”

அெவன அவைத்துக்வகொண்டு
தன் தனிைவறக்குச் வசன்றொர்.
 “இப்படி உட்கொரு!”

“பரெொைில்வல!”

“அட உட்கொரம்மொ! ேொன்

வசொல்றவதக் நகளு. ேீ ைொ ெிரும்பி
ெரவல சினிமொவுக்கு. உன் கவதநை
நெற... ஆனொ, ெிரும்பி இதுக்குனு
ெர்ற வபண்கள் எத்தவன நபர்
வதரியுமொ? திவரைில் முகம்
வதரிைணும்ங்கற ஒரு வெறில எவத
நெணும்னொ தரத் தைொரொ இருக்கற
வபண்கள் நூறொைிரம் நபர். ேந்தினி
அந்த ரகம். நஸொ, அம்மணத்வதப்
பொர்த்துப் பொர்த்து அழுகிப்நபொன
மனசுகள் இங்நக ஏரொைம். வபரிைசொமி
வகொஞ்சம் ேீக்குப்நபொக்கொன ஆள்
தொன். இனி அெவன மொத்திடலொம்.
சரிதொனொ?”

“…..!”
 “என்ன பதிநல நபசவல? ேீ
என்னொல அறிமுகமொன வபொண்ணுனு
வதரிஞ்ச பின்னொல ஸ்டூடிநைொல
உள்ை வகொசுகூட உன்வனக் கடிக்க
நைொசிக்கும். சரிதொனொ?”

“ெந்து... ேொன்...”

“இநதொ பொரு அபி. வபண்கள்

அடுப்படிவை ெிட்டு ெரொத கொலம்
ஒண்ணு இருந்தது. வெறும்
மண்வணக் குடமொப் பிடிச்ச
ரிஷிபத்தினி, ெமதக்னிநைொட மவனெி.
இந்திரன் அைவக ரசிச்சதொல
குடம்பிடிபடவல அெளுக்கு. ஆனொ,
அைகொன ஆண்கவை இந்தக் கொலப்
வபண்கள் ரசிக்கறதில்வலைொ!
அவ்நைொ ஏன்... ெட்டுப்
ீ
பிரச்சவனக்கொக ஆபீஸ் நபொற
வபண்கவை, ஆண்கள் கண்கைொல
கற்பைிக்கறதில்வலைொ? ஃவபல்
தரும்நபொது ெிரல் தீண்டற
அதிகொரிகள் இல்வலைொ இங்நக...
வசொல்லு!”

“உம்!”

“சகிச்சுக்கறொங்கநை வபண்கள்.
ஏன்? கொரணம் குடும்பப் பிரச்சவன.
தன்னைவுல கொமெசப்படொம இருக்கற
ஒவ்வெொரு வபண்ணும் உத்தமிதொன்.
சினிமொ கலந்து பைகற வதொைில்.
அதுல நகெலமில்வல. தன்
உணர்ச்சிகவை அடகு வெச்சு, வசொந்த
ெொழ்க்வகைில அைறென் கூடத்
திவரைில் சிரிக்கறொன். ஏன் அபி?
எத்தவன நபர் சினிமொவெ
ரசிக்கறொங்க இன்னிக்கு. ேம்மொல
ேொலு நபருக்குச் சந்நதொஷம் தர
முடியுமொனொ அது உத்திைில்வலைொ?”

“…..!”
 “அந்ேிை ஆடெவன
அவணச்சுக்கற ேடிவககள்
அைறதில்வலைொ? அநத சமைம் தன்
கணென் பக்கத்துல படுத்துட்டு
பக்கத்துெட்டுக்கொரவன
ீ ேிவனக்கற
குடும்பப் வபண்கள் இல்வலைொ?
மனசொல நசொரம் நபொறது மகொ
நகெலம் அபி!”

“ேொன்...”

“ேீ எதுக்கு ேடிக்க ெந்நத?

நெண்டொம்னு மறுத்துட்டு, மறுபடியும்
ேீ நதடி ெரக் கொரணம் என்ன?
உங்கப்பொவெச் சிக்கல்நலருந்து
ெிடுெிக்க. எத்தவன உைரமொன
சிந்தவன இது! அது ேிவறநெறக்
கொரணம் இந்த சினிமொதொநன அபி?
நெற ைொர் உனக்கு இத்தவன வபரிை
வதொவக தரமுடியும். வசொல்லு!”
 வமௌனமொக ேின்றொள்.

கதவு தட்டப்பட்டது.

“ெொ, சுப்பு!” -

சுப்பு உள்நை நுவைந்ததும்,

நதொல் வபவைத் திறந்து புத்தம் புதிை
நூறு ரூபொய் கட்டுக்கவை வெைிநை
எடுத்துப் பரப்பத் வதொடங்கினொன்.

“அடுத்து என்னண்ணொ
வசய்ைணும்?”

“இது அபிநைொட பணம்.

அெவைநை நகளு!”

தன் முன் பரப்பப்பட்ட இரண்டு

லட்ச ரூபொவைப் பொர்த்தொள் அபிேைொ.

'ேொணம் ெிட்டொத்தொன்
ேடிவகைொக முடியும். அெர் வக
படொமலொ ேீ நதர்ந்வதடுக்கப்பட்நட?'
 'ேீ மறுபடியும் நதடி ெரக்
கொரணம் உங்கப்பொவெச்
சிக்கல்நலருந்து ெிடுெிக்க. எத்தவன
உைரமொன சிந்தவன இது!'

குைப்பத்துடன் ேின்றொள்.

கரன்ஸிகள் அெவைப் பொர்த்துக்

கண் சிமிட்டின!

“என்னங்க?”

“.....!”

“என்னங்க, உங்கவைத்தொநன?” -
சுந்தரத்வதப் பிடித்து வெைம் உலுக்க,
மல்லொந்த ேிவலைில் கண்மூடிக்
கிடக்கும் சுந்தரம் வமல்ல அவசந்தொர்.

ஆறு ேொவைை நரொமப் பொசி

படர்ந்த முகம், கண்கைின் அடிைில்
நலசொன கருெட்டம்... பொர்க்கச்
சகிக்கொத நதொற்றம்...

“இந்த கொபிவைக் குடிங்க!”

“நெண்டொம் வெைம்.”

“நேத்திக்குப் பூரொ சரிைொ

சொப்பிடநல ேீ ங்க. இப்படி
இருட்டுக்குள்நை கிடந்தொ உடம்பு
என்னெொகும்?”

“என்ன ஆனொத்தொன் என்ன

வெைம்?”

“என்னங்க... ஒரு
மனிதெொழ்க்வக வரண்டுலட்சத்வத
ெிட மதிப்புக் குவறஞ்சதொ?”

“தத்துெம் நபச இது நேரமில்வல

வெைம் இன்னிக்கு ஆறொெது ேொள்.
இன்னும் ஒன்பது ேொள் தொன் வகடு!”
 “சரி... ெட்ல
ீ உட்கொர்ந்து
குவமஞ்சொ பணம் ேம்வமத் நதடி
ெருமொ?”

“ேொன் நதடிப்நபொனொ ைொர் வெைம்

என்வன ேம்பி அவ்நைொ பணம்
தருெொங்க?”

“பதில் வதரிைலீங்க?”

“எனக்கு எதிர்கொலநம
கண்ணுக்குத் வதரிைவலநை வெைம்!”

“சரி, குைிச்சிட்டு சொப்பிட ெொங்க.

எனக்கொக நெண்டொம். உங்க
வபொண்ணுக்கொக ேீ ங்க வதம்பொ
இருக்கநெண்டொமொ?”

“சொர்!”

கதவு அதிரும் சத்தத்வதத்

வதொடர்ந்து மனிதக் குரல்.

“ைொருனு நபொய்ப் பொரு வெைம்!”

 வெைம் கதவெத் திறக்க,
“சுந்தரம் சொர் இருக்கொரொ?”

“ேீ ங்க ைொரு?”

“அெர் ஆபீஸ்நலருந்து!”

சுந்தரம் வெைிநை ெந்தொர்.

“ஓ, டிவரெரொ! ெொங்க!”

“சொர் வெைில ெண்டில

இருக்கொங்க. ேீ ங்க இருக்கீ ங்கைொனு
வதரிஞ்சுக்கிட்டு...”

“இநதொ, ேொநன ெர்நறன்”

“என்னங்க, ைொரு?”

“எம்.டி- தொன் வெைம். ெட்டுக்நக

ீ
ெந்துட்டொரு. சீக்கிரம் பணம்
நெணும்னு வசொல்லத்தொன்னு
ேிவனக்கிநறன்” என்ற சுந்தரம்.
அெசரமொகச் சட்வடவை எடுத்து
மொட்டிக்வகொண்டு வெைிப்பட,
 “நம ஐ கமின் சுந்தரம்?”

“ெொ... ெொங்க சொர். வெைம், அந்த

ேொற்கொலிவை இழுத்துப் நபொடு!”

எம்.டி. உட்கொர்ந்து வகொண்டொர்.

“ஐைொம் ஸொரி சுந்தரம்! உங்கவை

ேொன் வரொம்பக் கஷ்டப்படுத்திட்நடன்.
ஆனொலும் யூ நஹவ் டன் இட்!”

“சொர்... ேீ ங்க?”

“அதொன் நஷவ் பண்ணக்கூட

நேரமில்லொம ஆறு ேொைொ அவலஞ்சு
பணம் திரட்டிைிருக்கீ ங்கநை...
இவைச்சுக்கூடப் நபொைிட்டீங்கநை!
இருக்கொதொ பின்நன? வரண்டு லட்சம்
திரட்டறதுன்னொ சும்மொெொ...?”

“சொர். ேொன்...!”

“பரெொைில்வல. ேீ ங்கநை நேர்ல

ெந்து பணம் தரவலனு எனக்கு
உங்கநமல் ெருத்தமில்வல. அதொன்
உங்க ஆள் வகொண்டு ெந்து
தந்துட்டொநர! ரசீது தந்நதநன
தந்தொரொ?”

சுந்தரத்துக்கு மைக்கம் ெந்தது.

'என் ஆள் ெந்து பணம் தந்தொனொ?

இெர் ரசீது வகொடுத்தொரொ?'

“ேீ ங்க ெட்ல

ீ இருக்கறதொ அெர்
வசொன்னொர். ஸ்ரீரங்கத்துல எனக்வகொரு
நெவல. அதொன் உங்கவையும் பொர்த்து
ேன்றி வசொல்ல ெந்நதன். ேீ ங்க வரஸ்ட்
எடுத்துட்டு அடுத்த ெொரம் ஆபீஸுக்கு
ெந்தொ நபொதும். ேொன் புறப்படட்டுமொ?”

“என்னங்க... அெருக்கு கொபி?”

“நெண்டொம்மொ!”

“ஒநர ேிமிஷம். இப்நபொ வரடி

பண்ணிக் வகொண்டு ெர்நறன்...
இப்படிக் வகொஞ்சம் ெர்றீங்கைொ?”
 சுந்தரம் உள்நை நுவைந்தொர்.

“என்ன வெைம் இது? எனக்கு

எதுவுநம புரிைவல!”

“எனக்கும் புரிைவலதொன்.
ஆனொலும் நபசொம இருங்க.”

“ேொம பணம் கட்டவலநை! எப்படி

வெைம்?”

“வதரிைவல. அெநர ேன்றி

வசொல்ல ெந்தொச்சு. இது ேமக்கு
மூச்சுெிடக் கிவடச்ச அெகொசம்.
உபநைொகப்படுத்திக்கணும். நைொசவன
அப்புறம்! ேீ ங்க நபொங்க!”

சுந்தரம் வெைிநை ெந்தொர்.

எம். டி. கொபிவை அருந்திெிட்டுப்

புறப்பட்டுப் நபொனொர்.
 “எங்க கம்வபனி ஒரு மொதிரி
வெைம். இதுல ஏதொெது ெவல
இருக்குமொ?”

“இல்லீங்க. உங்களுக்கு ெவல

ெிரிச்சு ைொருக்கு லொபம்? நேர்வமைொன
உங்கவைப் பிடிக்கறதுல
உபநைொகமில்வல. அந்தப் வபருமொள்
தொன் ேமக்கு உதெினொரொ?”

“பள்ைிவகொண்ட ரங்கேொதர்
ெிடிஞ்சதும் பணத்நதொட எழுந்து
நபொனொரொ? ேம்பும்படிைொ நபசு வெைம்!”

“ஆனொ, எம்.டி. வசொன்னது

ேிெம்தொநன? ைொநரொ ஒருத்தர் பணம்
கட்டொம இெர் ெருெொரொ?”

“எனக்கு இப்நபொ கெவல

அதிகமொ இருக்கு வெைம்!”
 “அந்தக் கெவலவைெிட இந்தக்
கெவல நதெவல. நபொய் நஷவ்
பண்ணிக் குைிங்க... சொப்பிடலொம்!”

“இது அதிசைமொ இல்வலைொ?”

“இல்லீங்க. உங்க ெொழ்க்வகல...

ஸொரி! ேம்ம ெொழ்க்வகல இவதெிட
அதிசைவமல்லொம் ேடந்திருக்நக! இது
எனக்குப் வபரிசொ வதரிைவல.”

“வெைம்...!”

சட்வடன அெர் வககவைப்

பிடித்துக்வகொண்டு வமல்ல அழுதொள்
வெைம்.

“வதய்ெம், வதய்ெத்வதத்
தண்டிக்கொதுங்க!”

அெவைத் தன்நனொடு நசர்த்து

இறுக அவணத்துக் வகொண்டொர்
சுந்தரம்.
 அநத நேரம்...

“ெொ சுப்பு! பணத்வதச்

நசர்த்தொச்சொ?” - வெைப்பிரகொஷ் நகட்ட
ேிமிடம், ஐ வலனவர அவமத்துக்
வகொண்டிருந்த அபிேைொ சட்வடன
வெைிப்பட்டொள்.

அபிேைொ சம்மதித்த மறு ேிமிடம்,

பணத்நதொடு ெிமொனத்தில்
புறப்பட்டொன் சுப்பு.

அபிேைொ, எம்.டி-ைின் ெிலொசம்

தந்து எப்படிப் நபச நெண்டும்
என்பவத சுப்புவுக்குச்
வசொல்லிைிருந்தொள்.

“இந்தொங்க அபி! பணம்

கட்டினத்துக்கொன ரசீது!”

அவத ெொங்கிப் பொர்த்த அபிேைொ,

“தொங்க்யூ சுப்பு!”
 “எனக்கு ேன்றி இல்வலைொ?” -
வெைப்பிரகொஷ் குறும்பொகக்
கண்கவைச் சிமிட்டிக் நகட்டொர்.

“உங்களுக்கு ேொன் ேன்றி

வசொல்றது கஷ்டம் சொர்!”

“ஏன்?”

“எங்க டொடிவைக் கொப்பொத்தின

உங்கவைத் வதய்ெமொ ேொன்
மதிக்கநறன்!”

“நசச்நச! உன் ேன்றிவை ேீ

எப்படிச் வசலுத்தணும் வதரியுமொ
எனக்கு?”

“எப்படி?”

“இந்தப் படத்துக்கொகத் நதசிை

ெிருது ெொங்கற சிறந்த ேடிவகைொ ேீ
ெரணும். அது தொன் எனக்குக்
வகௌரெம்!”
 அபிேைொ கன்னம் சிெக்கச்
சிரித்தொள்.

“சரி, ேீ வரஸ்ட் எடு. ேொன்

ஷூட்டிங் சம்பந்தப்பட்ட
நெவலகவைக் கெனிக்கணும்!”

“சொர்!”

“என்னம்மொ?”

“ஊர்நலருந்து திரும்பின
பின்னொல ேொன் இன்னும்
கொநலெுக்குப் நபொகநல!”

“இப்நபொ நெண்டொம். அநேகமொ

இனி நபொகமுடிைொதுனு
ேிவனக்கிநறன். இந்த வஷட்யூல்
முடிஞ்ச பின்னொல மறுபடியும் லீவு
வசொல்லிக்கலொம்!”

“ேொவைக்குத்தொன் முதல் ேொள்

படப்பிடிப்பு அபிக்கு!”- சுப்பு வமல்லிை
குரலில் வசொன்னொன்.
 “ேல்லொ வரஸ்ட் எடு. கொவலல
ஆறுமணிக்குக் குைிச்சு நமக்கப்
நபொட்டுட்டு வரடிைொ இருக்கணும். ஒரு
வபண் ஒப்பவனைொைவர உன்நனொட
இன்னிக்குத் தங்க வெக்கநறன்,
சரிதொனொ?”

“சரி சொர்!”

“ேொன் ெர்நறம்மொ. ெொ சுப்பு!”

கதவெச் சொத்திக்வகொண்டு
உள்நை ெந்தொள் அபிேைொ,

'டொடி, ேொன் வசய்ைறது ேிச்சைமொ

தப்புதொன். இந்த ஒரு படம் தொன் டொடி.
எல்லொம் உங்களுக்கொகத்தொநன?'

ஒப்பவனப் வபண், இரவு

எட்டுமணிக்கு ெந்தொள். ஏநதநதொ
கனவுகளுடன் அபிேைொ உறங்கிப்
நபொனொள்.
 கொவல ெந்து மணிக்வகல்லொம்
ெிைித்து, வகய்ஸர் குைிைல் முடித்து,
ஒப்பவனக்குத் தைொரொகிெிட்டொள்.

“வரடிைொம்மொ?”

“உம்... ேொன் தைொர்! என்ன

அலங்கொரம் இன்னிக்கு? என்ன
ஸீன்னு வடரக்டர் வசொல்லமொட்டொரொ?”

“வசட்ல நபொய்த்தொன்
வசொல்லுெொர். ெசனமும்
அப்நபொதுதொன் தருெொர். அது அெர்
பைக்கம்! கல்ைொணப் வபொண்ணொட்டம்
உங்கவை அலங்கரிக்கச் வசொன்னொர்!”

அபிேைொ உட்கொர்ந்து
வகொண்டொள், சரிைொக ேொற்பது
ேிமிடத்தில் அலங்கொரம் முடிந்து
ெிட்டது. தைொரொக இருந்த மொம்பை
ேிறத்தில் கிைிப் பச்வச பொர்டர் இட்ட
பட்டுப் புடவெவைக் கட்டி ெிட்டொள்.
 கண்ணொடிைில் பொர்த்தநபொது
கண்கவைநை ேம்பமுடிைொமல்
தெித்தொள் அபிேைொ.

'ேொன் இத்தவன அைகொ? என்

அைவகப் பொர்த்துத்தொன் வடரக்டர்
நதர்ந்வதடுத்தொரொ?'

வடலிநபொன் ஒலித்தது.

ஒப்பவனப் வபண் நபொய்

எடுத்தொள், நபசினொள்.

“இந்தொங்கம்மொ!”

“குட்மொர்னிங் அபி! கல்ைொணப்

வபண்ணுக்கு என் முதல்
ெொழ்த்துக்கள். ஆச்சொ நமக்கப்?”

“ஆச்சு சொர். தொங்க்யூ!”

“யூனிட் நென் ெரும். புறப்பட்டு

ெொ!”
 அவர மணி நேரத்தில் யூனிட்
நென் ெந்துெிட்டது.

வபைன் ெந்து தகெல்

வசொன்னொன்.

ஸ்டூடிநைொவுக்குள் அபிேைொ
நுவைந்தநபொது பிரமித்தொள்.
கல்ைொணக் கவை கட்டிைிருந்தது.
சினிமொ பொர்த்திரொத அபிேைொ,
படப்பிடிப்பு அரங்கத்வத அதிசைமொகப்
பொர்த்தொள்.

“பிரிைதர்சினி, இப்படி ெொ!”

வடரக்டர் முன்னொல் நபொய்

ேின்றொள்.

“வகொஞ்சம் சிரி!”

சிரித்தொள்.
 “ஊஹூம், நபொதொது. உங்க
டொடிவை மனசுக்குள்நை ேிவனச்சுக்க.
இப்ப சிரி!”

மலர்ந்து சிரித்தொள்.

வசௌத்ரிைின் நேர்த்திைொன
கொமிரொ அெவை நேசிக்கத்
வதொடங்கிெிட்டது.

“உன் ேடன முத்திவரகள்ல

ேெரசத்வதயும் படிப்படிைொ இப்ப
தரணும்!”

வமல்ல வமல்ல அெைிடமிருந்த

ஓர் அந்ேிை உணர்வெ ெிலக்கி,
இைல்பொக்கத் வதொடங்கினொர்
வெைப்பிரகொஷ். திருத்தங்கள் தந்து
வகொண்நட முகபொெங்கவை இன்னும்
கூர்வமைொக்க, க்நைொசப்ஸ் எடுத்துத்
தள்ைினொள் வசௌத்ரி.
 “தொங்க்யூ! இநத ரீதிைில் ேீ
ஒத்துவைச்சொ, இந்தப் படத்வத மூநண
மொசம் நபொதும் எனக்கு! நபொய் டச்சப்
பண்ணிக்க!”

அபிேைொ ெிலக,

“குட்மொர்னிங் பிரகொஷ்!”

“அட, ரஞ்சித்! ேீ கூட நேரம்

தெறொம படப்பிடிப்புக்கு ெரத்
வதொடங்கிட்டிநை!”

“அவத ெிடு! ஹீநரொைிவனக்

கண்ல கொட்டமொட்நடங்கறிநை!
எங்நக?”

“பிரிைதர்சினி, இப்படி ெொம்மொ?”

அபிேைொ ெந்தொள்.

“இெர் தொன் பிரபல ரஞ்சித்.

இந்தப் படத்துல ஹீநரொ?”
 “எனக்கு ஏன் பிரகொஷ்
அறிமுகம்?” - அெவை ெிழுங்கி
ெிடுெவதப் நபொல் பொர்த்தொன் ரஞ்சித்.

“பிரிைதர்சினி சினிமொநெ
பொர்க்கொத வபண். அதொன்!”

ரஞ்சித் பட்டு நெட்டி சகிதம்,

பத்நத ேிமிடத்தில் தைொரொகிெிட, “இது
கல்ைொண ஸீன்! நபொய் உட்கொரு!
சொதொரணமொ உட்கொர்ந்திரு. ேீ ேடிக்க
நெண்டிை அெசிைம் இல்வல. ஹீநரொ
தொலி கட்டுெொர். தட்ஸ் ஆல்!”

“தொலிைொ?”- அதிர்ந்தொள் அபிேைொ.

“கல்ைொணம்னொ தொலி
கட்டத்தொன் வசய்ெொங்க. உன் முதல்
புருஷன் ேொன் தொன். ேொநன வதொடங்கி
வெக்கநறன். இன்னும் எத்தவன
ஆண்கவை ேீ பொர்க்கணும்.
சும்மொெொ?”-ரஞ்சித்.
 “சொர், இது எனக்குப் பிடிக்கவல!”

“என்ன அபி இது? சினிமொ

தொலிக்கு என்ன நைொசவன? நபொய்
உட்கொரு! முகத்வதச் சரிைொ வெச்சுக்க!”

‘ேீ ைொவரடொ கண்ணம்மொ

கல்ைொணம் வசஞ்சுப்நப?'

‘உன்வனத்தொன் டொடி'

'உங்கம்மொ உவதக்க
ெரப்நபொறொ?'

'எனக்கு உன்வனத்தொன் வரொம்பப்

பிடிக்கும். அதனொல உன்வனத்தொன்
கல்ைொணம் வசஞ்சுப்நபன்!'

“ஓ... கமொன் நபபி!”- அெைருகில்

ெந்து அெள் முகெொைில் ெிரலொல்
சுண்டினொன் ரஞ்சித்.

“வகவை எடுங்க, ப்ை ீஸ்!”

 “அட, நகொபம் ெருதொ உனக்கு!
என்னடொ பிரகொஷ்? உன் கதொேொைகி
கண்ணகிைொ இருக்கொநை! இந்தப்
பத்தினித்தனம் சினிமொவுக்குச்
சரிப்பட்டு ெருமொ?”

நலசொன எரிச்சநலொடு
அபிேைொவெப் பொர்த்தொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

“ெொ கண்ணு! இந்த ஷொட்வட

முடிச்சிரலொம். என்ன ேீ ?
இப்படிவைல்லொம் கூச்சப்படக்கூடொது!
ேந்தினி வதரியுமொ ேந்தினி? ேொனும்
அெளும் ேொலு படங்கள்
பண்ணிைிருக்நகொம். அதுல வரண்டு
பிரகொஷ் படம். என்ன சுறுசுறுப்பு
வதரியுமொ? உக்கொருனு வசொன்னொ,
படுத்துட்டு கண்ணடிப்பொ. ரொட்சஸி!”
 “ேொன் ேந்தினிைில்வல.
ேொணமுள்ை வபொண்ணு!”

“அட, ெொ ரொெொத்தி!”-வகவை
ரஞ்சித் பிடிக்க...

“எடுறொ வகவை!” - சடொவரன

உதறினொள் அபிேைொ.

“என்னடீ வசொன்நன! பிரகொஷ்,

என்ன இவதல்லொம்? ேொனொ, இெைொனு
முடிவு வசய். என்வன ைொருனு ேொன்
கொட்டணுமொ?”-ெிருட்வடன்று ரஞ்சித்
ேடந்து வெைிநைற...

“ஐநைொ, அண்ணன் நபொறொருங்க”-

உதெிைொைர் அலற...

வெைப்பிரகொஷ் நகொபத்தின்
உச்சிக்கு ெந்தொர்.

அகலக் கொல்கவைப் பதித்து

அபிேைொவெ அவடந்த
வெைப்பிரகொஷ்...
 பைொவரன்று அெவை
அவறந்தொர்.

ேிவலகுவலந்து ேின்றொள்
அபிேைொ.

இவதச் சற்றும் அெள்

எதிர்பொர்க்கெில்வல.

பலமொன அவற.

கொநதொரம் ‘ருய்ங்' என்று ெண்டு

கத்திைது.

'சின்ன ெைதிலிருந்து இன்று

ெவர வபற்றெர்கள் கூட என்வனக்
வக ேீ ட்டி அடித்ததில்வல. ைொர் இந்த
வெைப்பிரகொஷ்? என்வன அடிக்க
இெருக்வகன்ன உரிவம-அதுவும்
ஏரொைமொன மனிதர்களுக்கு மத்திைில்!’
 வசட் அப்படிநை ஸ்தம்பித்துப்
நபொைிருந்தது.

“நபக் அப்!”-வெைப்பிரகொஷ்
அலறினொர்.

உதெி வடரக்டர் அருகில் ெந்து,

“சொர், அபிேைொ சம்பந்தப்பட்ட...”

“மூட்வட கட்டுய்ைொ!
நெண்டொம்னொ நெண்டொம். எனக்கு
இன்னிக்கு 'மூட்' இல்வல. இங்நக
நபசநெண்டொம். ெொ என்நனொட”-
அபிேைொெிடம் வசொல்லிெிட்டு ேடக்க...

ஒரு ேிமிடம் நைொசித்தொள்

அபிேைொ - நபொகலொமொ, கூடொதொ
என்று. நபொகலொம் என்ற முடிநெொடு
அெவரப் பின்பற்றி ேடந்தொள்.

டிவரெர் கொர் கதவெத்

திறந்துெிட, அமர்ந்து வகொண்டொள்
அபிேைொ.
 ஓட்டவல நேொக்கி கொர்
ஓடத்வதொடங்கிைது.

இன்னமும் வெைப்பிரகொஷின்
முகத்தில் ெுெொவல ெசிக்
ீ
வகொண்டிருந்தது.

அபிேைொவும் அதிநெகமொக
ஆநலொசவன வசய்து
வகொண்டிருந்தொள்.

ஓட்டவல அவடந்ததும்,
சுப்புவுக்கு வடலிநபொன் வசய்தொர்
முதலில்.

“கதவெச் சொத்திட்டு ெொ!”

அபிேைொ நபசொமல் ேின்றொள்.

“உன்வனத்தொன் வசொன்நனன்!
கதவெச் சொத்திட்டு ெொ!”

மறுபடியும் வமௌனம்.
 அெநர எழுந்து நபொய்க் கதவெச்
சொத்திெிட்டு உள்நை ெந்தொர்.

“உன் மனசுல என்ன ேிவனப்பு...

உம்? ஏறத்தொை வரண்டு லட்ச ரூபொய்
வசலவு வசஞ்சு வசட் நபொட்டிருக்நகன்
இன்னிக்கு. அத்தவன உவைப்பும்
நேரமும் பணமும் ெண்.
ீ உன்னொல
வகட்டுப்நபொச்சு. இப்ப ரஞ்சித்வத நெற
ேொன் சமொதொனப்படுத்தணும். ஏன் இது
மொதிரி ேடந்துகிட்ட?”

சடொவரன ேிமிர்ந்தொள்.

“என்வன அடிக்க ேீ ங்க ைொரு?”

“அபிேைொ!” - வெைப்பிரகொஷ்
அதிர்ந்து நபொய்க் கூெினொர்,

“பத்துப்நபர் முன்னொல் ஒரு

வபண்வணக் வக ேீட்டி அடிக்க என்ன
உரிவம உங்களுக்கு? வபண்வண
அடிக்கற வசைல் மிருகத்தனம்னு
வதரிைொதொ உங்களுக்கு?”

“ஐைொம் ஷொரி. ஒரு... ஒரு

ஆநெசத்துல ேொன் அப்படி
வசஞ்சுட்நடன். அத்தவனயும் வரடி
பண்ணிட்டு, ேீ ரஞ்சித்வத
அெமொனப்படுத்தினொ அது என்ன
ேிைொைம்? ரஞ்சித் வபரிை ஆள்
வதரியுமொ இண்டஸ்ட்ரில?”

“அவதப்பத்தி எனக்குக்
கெவலைில்வல!”

“அபி!”

“ஆமொம். அென் ஒரு வபொறுக்கி.

பத்துப் நபருக்கு ேடுவுல ஆபொசமொ
நபசிட்டு, அசிங்கமொ ேடந்துக்கற
அென், எத்தவன வபரிை புள்ைிைொ
இருந்தொலும் எனக்குக்
கெவலைில்வல!”
 “அபி, இது சினிமொ! வகவைக்
கொவலத் வதொடம ேடிக்கணும்னொ இது
பவைை கொலமில்வல. இது ஏன்
உனக்குப் புரிைவல?”

“புரிைொம இல்வல. ேொன் ெட்ல

ீ
ெைர்க்கப்பட்ட புறொ. எனக்கு
வெைியுலகம் வதரிைொது. முதல் ேொநை
தொலி கட்டிக்கணும்னு வசொன்னப்நபொ,
அது ேடிப்பொ இருந்தொலும் என்னொல
ெீரணிக்க முடிைவல. ேொன்
அதிநலருந்து ெிடுபடறதுக்கு
முன்னொல அென் ஆபொசமொ
நபசினப்நபொ ேொன் வெறுத்துட்நடன்!”

“ேீ வசஞ்சது தப்பு. சினிமொவுலகம்

ேீ க்குநபொக்கு ேிவறஞ்ச உலகம் தொன்.
மனிதன் மரக்கட்வடைொகப்
பைகிக்கிட்டொத்தொன் வெைிக்க முடியும்
இங்நக! ேீ ரஞ்சித்கிட்ட மன்னிப்புக்
நகட்டொத்தொன் மறுபடியும் அென்
ேடிக்க ெருெொன்!”

“ேொன் எதுக்கு ஒரு

வபொறுக்கிகிட்ட மன்னிப்புக்
நகட்கணும்?”

“ேிறுத்து அபி! இநத

ெொர்த்வதவை வெைில நபொய் ேீ
வசொன்னொ, உன்வன உைிநரொட
ெிடமொட்டொங்க. அத்தவன
வசல்ெொக்கு அெனுக்கு. ென்னல்
ெைிைொ பொரு. அநதொ, அந்த
திநைட்டர்ல அறுபதடி உைரத்துக்கு
ரஞ்சித் ேிக்கறொன் பொர்த்திைொ?
சினிமொல அென் உைரம் புரியுதொ?”

“புரிஞ்சுக்க நெண்டிை அெசிைம்

எனக்கில்வல!”

“உைறொநத! அறுபது கொல்ஷீட்

அென் கூடத்தொன் ேீ வசஞ்சொகணும்.”
 “என்னொல முடிைொது!”

“அப்படீன்னொ?”

“எனக்கு ேடிக்கப் பிடிக்கவல.

ரஞ்சித் முக்கிைம்னொ ேடிக்கட்டும்!
என்வன ெிலக்கிடுங்க! ேொன்
ேடிக்கணும்னொ அந்தொள்
ேடிக்கக்கூடொது!”

“ெிவைைொடறிைொ?”

“இல்வல! இது ேிெம்!”

“எனக்கு வரண்டு நபரும்

நெணும்!”

“மன்னிக்கணும். என்னொல ேடிக்க

முடிைொது.”

சடொவரன எழுந்தொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

“இது உறுதிதொனொ அபிேைொ?”

“சத்திைமொ!”
 சுப்பு கதவெத் தள்ைிக்வகொண்டு
உள்நை நுவைந்தொன்.

“வெல்! அப்படீன்னொ உன்வன

ேொன் வதொல்வல பண்ணவல. ேீ
நபொகலொம்!”

அபிேைொ சற்று அதிர்ச்சிநைொடு

அெவரப் பொர்க்க...

“ஆனொ, ஒண்ணு!”

திரும்பினொள்.

“ேொன் தந்த அந்த வரண்டு

லட்சத்வத உடநன ேீ திருப்பித்
தரணும்!”

தடொவலனத் தவலைில்
ெிழுந்தது அடி.

“வைஸ்! அதுதொநன ேிைொைம்?

உனக்கு ேடிக்க ெிருப்பமில்வல.
ேொனும் உன்வனப் பலெந்தமொ ேடிக்க
வெக்க முடிைொது. ேீ ேடிக்க
ஒப்புக்கிட்டதொல தொநன வரண்டு
லட்சம் தந்நதன் ேொன். இப்ப ேீ
ேடிக்கநலன்னொ, பணத்வதத் திருப்பித்
தரநெண்டொமொ? ேிைொைத்வத ேீ நை
வசொல்லலொம்!”

அபிேைொவுக்குக் கண்கவை
இருட்டிக்வகொண்டு ெந்தது.

'கடவுநை... இரண்டு லட்சமொ?

எங்நக நபொநென் ேொன்?'

“இப்பநெ உங்கிட்ட ேொன்

நகட்கவல. வரண்டு முழு ேொள்
அெகொசம் தர்நறன். பணத்நதொட ேீ
ெரலொம். தப்பி ஓடக்கூடிை அைவு ேீ
அேொகரிகமொன வபண் இல்வலனு
ேொன் ேம்பநறன். ேீ நபொகலொம்!”

“அண்ணொ...”
 “உஷ்... இப்ப ேீ எதுவும் நபச
நெண்டொம் சுப்பு, அபிேைொ, ேீ
நபொகலொம்!”

அபிேைொ திரும்பினொள்.

“ேொன் உனக்கு ஏற்பொடு வசஞ்ச

ஓட்டல் அவறல ேீ தங்கலொம். பணம்
ெந்ததும் கொலி வசஞ்சுக்க!”

அபிேைொ வெைிநை
ெந்துெிட்டொள்.

“அண்ணொ!”

“என்ன சுப்பு?”

“எ... என்ன இவதல்லொம்?”

“முதல்ல கதவெச் சொத்திட்டு

ெொ.”

ெந்தொன்.

“உங்க லட்சிைக் கதொேொைகினு

இந்தப் வபண்வண இத்தவன தூரம்
தைொர் வசஞ்சிட்டு இப்ப சகலமும்
அடிபட்டுப் நபொச்நச! கவடசிைில
ெிைொபொரமொ ஆைிடுச்நச!”

“சுப்பு! இது ஒரு அதிர்ச்சி

வெத்திைம். அபிேைொவுக்கு
வெக்கப்பட்ட அக்னி பரீட்வச.”

“அந்தப் வபண்ணொல வரண்டு

லட்சத்வதத் தர முடியுமொ அண்ணொ?”

“வரண்டொைிரங்கூடத்
தரமுடிைொது. அதனொலதொன் இவத
ேிபந்தவனைொ வெச்நசன். இது தப்பு
தொன் சுப்பு. ஒரு மொதிரி அடமொனம்
தொன். தன்வன அடகு வெச்ச
ேிவலதொன் அபிேைொவுக்கு. கட்டொைம்
ேடிக்க ெந்நத ஆகணும்!”

“எனக்கு மனநச சரிைில்வல.

அந்த ரஞ்சித்...”
 “ேல்லெனில்வல தொன். வசட்ல
எந்த ேடிவகைொ இருந்தொலும் அத்து
மீ றித் வதொடுெொன். ேந்தினி மொதிரி
'பிட்ச்'கள் எதுக்கும் தைொர். ஆனொலும்,
அெவனப் பவகச்சுக்க முடிைொது சுப்பு.
ெிேிநைொகஸ்தர்கள் பல நபவரக்
வகக்குள்ை நபொட்டு வெச்சிருக்கொன்.
ேொவைக்குப் படத்வத வபட்டிக்குள்ை
நபொட்டுப் பூட்டி வெக்க முடியுமொ? ஓட
நெண்டொமொ?”

“ஆனொலும் அென்...”

“அத்துமீ றினொ சமொைிக்கத்

வதரிைணும். அபிேைொவுக்கு அவத
ேொன் வசொல்லித் தர மொட்நடனொ? சுப்பு,
சினிமொனொ வெக்கம்-மொனத்வத
ெிட்டொத்தொன் வபண்கள் ேிவலக்க
முடியும்னு வதரிைொதொ?”

“அப்நபொ அபிேைொ...?”
 “ெருெொ. இந்த வரண்டு
லட்சத்வதக் கொட்டி மிரட்டிநை அெவை
ேடிக்க வெக்கணும்... நெற
ெைிைில்வல!”

“அண்ணொ, ஒரு சந்நதகம்.”

“என்ன?”

“பணத்தொல் எவதயும் சொதிக்க

முடியும்னு உங்களுக்குத் நதொணுதொ?”

“ஏன்?”

“அன்பொன மனிதர்கவைப் பணம்

வெைிச்சதொ சரித்திரநம இல்வல!”

திடீவரன சவுக்கடி பட்டதுநபொல்

ேிமிர்ந்தொர் வெைப்பிரகொஷ். இருபது
ெருடங்களுக்கு முன்னொல் நகட்ட
வசொல்.

'இன்னிக்கு ேொன் வசொல்றது

சத்திைெொக்கு. உன் பணம் ஒரு ேொள்
நதொத்துப்நபொகும். ேீ ஏங்கி அவடை
ேிவனக்கற அன்பு, உன்வன ெிட்டு
வெகுதூரம் ெிலகிப் நபொைிருக்கும்.
உன் பணத்தொல் 'அவத'
ெொங்கமுடிைொமப் நபொகும். இது
சத்திைம்!'

வெைப்பிரகொஷ் நசொர்ந்து நபொய்

உட்கொர்ந்தொர்.

அநத நேரம்...

ஓட்டல் அவறக்கு ெந்து

கதவெச் சொத்திக்வகொண்டொள்
அபிேைொ.

வேருப்பில் ேிற்பது நபொலிருந்தது.

'கடவுநை, என்ன வசய்நென்

இரண்டு லட்சத்துக்கு? எப்படிப் புரட்ட
முடியும் என்னொல்? அப்பொெிடம் சகல
ேிெத்வதயும் வசொல்லிெிடலொமொ?
அெரிடம் வசொல்லி என்ன பைன்?
 இரண்டு லட்சத்துக்கு அெர்
திணறப் நபொய்த் தொநன ேொன் இதில்
இறங்கிநனன்.

ேொன் அெசரப்பட்டு ெிட்நடன்!

வசய்திருக்கக் கூடொது!

முன்பு பிரச்சவன பணம் மட்டும்

தொன். இப்நபொது வபண்ணும் நசர்த்தி!

நமொசமொன உலகம் சினிமொ.

பணம் ெரெில்வலவைன்றொல்
இெர்கள் நமொசமொக ேடந்து
வகொள்ைக்கூடும்.

அதற்கொக ேடிக்கவும் முடிைொது.

ரஞ்சித் நபொன்ற
ெிஷப்பூச்சிகவைத்
தீண்டெிடக்கூடொது!'

தெித்துப்நபொனொள் அபிேைொ.
 ஒரு கட்டத்தில் தற்வகொவல
வசய்து வகொள்ைலொமொ என்ற அெசர
எண்ணம் கூடத் தவலகொட்டி
மவறந்தது. தொன் திடீவரன
அேொவதைொகிப் நபொனது நபொல்
நதொன்றிைது.

ஓட்டலில் இருக்கப்
பிடிக்கெில்வல.

ஹொஸ்டலுக்நக நபொய்ெிடலொம்
என்று நதொன்றிைது.

அவறவைப் பூட்டிக்வகொண்டு
புறப்பட்டு ெிட்டொள்.

'நச! வெைப்பிரகொஷ் மனிதநர

அல்ல. ேல்லெர் நபொலத்தொன்
வதரிந்தது. தன் பிரச்சவன என்று
ெந்ததும் வேொடிைில் மனித குணம்
எப்படி மொறிப்நபொனது?'

ஹொஸ்டவல ெந்தவடந்தொள்.
 மற்ற மொணெிகள் ெகுப்புக்குப்
நபொைிருக்க, அவற கொலிைொகக்
கிடந்தது.

ென்னநலொரம் ேின்றுவகொண்டு
சொவலவைப் பொர்த்தொள்.

பத்து ேிமிடம்நபொல ேின்றுெிட்டு,

திரும்ப ைத்தனித்த நபொது ெொசலில்
ஒரு கொர் ெந்து ேின்றது வதரிந்தது.

இறங்கிைது சுந்தரம்...

பின்னொல் வெைம்.

'ஹொய் டொடீ, மம்மி!' மனது ஒரு

ேிமிடம் துள்ைிக் குதித்து
ஆர்ப்பரித்தது.

மறு ேிமிடநம நைொசவன ெந்தது.

'ஏன் இரண்டு நபரும் திடீவரன

என்வனப் பொர்க்க ெருகிறொர்கள்?
கல்லூரிைிலிருந்து என்வனப் பற்றிப்
புகொர் ஏதொெது நபொைிருக்கிறதொ? ேொன்
ஒழுங்கொக லீவு வலட்டர் எழுதி
ெிட்டுத்தொநன நபொநனன்?

ேொன் இப்நபொது கல்லூரிக்கு

ெந்திருப்பது ைொருக்கும் வதரிைொது.
இல்வலவைன்று வசொல்லக்கூடும்!'

அெசரமொக இறங்கி ஓடினொள்.

“டொடீ!”

“ெொடொ! கிைொஸுக்குப்
நபொகவலைொ?”

“இல்வல டொடி. நலசொ தவலெலி.

லீவு நபொட்டுட்டு ரூம்ல
உட்கொர்ந்துட்நடன். ெொங்க டொடி நமல!”

அெர்கள் இருெரும் அெவைத்

வதொடர்ந்தனர்.
 “என்ன டொடீ திடீர்னு?” -
நகள்ெிவைக் நகட்கும் நபொது
நலசொகப் படபடத்தது.

“ஒண்ணுமில்வலடொ! உங்க
மொமொ ெைில ஒருத்தருக்குக்
கல்ைொணம் இந்த ெொரம். அது
மட்டுமல்லொம, எனக்கு ஒரு ெொரம்
வமட்ரொஸ்ல ட்யூட்டி... சரி,
கல்ைொணத்துக்கு மம்மி எப்படியும்
ெந்நத ஆகணும். அதனொல வரண்டு
நபருமொ கிைம்பி ெந்துட்நடொம்!”

“ஒரு ெொரம் இருப்பீங்கைொ!”

“உம்!”

“தங்கறது?”

“கம்வபனி வகஸ்ட் ஹவுஸ்ல.

உங்க ெொர்டவனப் பொர்த்து ேொன்
வசொல்நறன். ேீயும் இந்த ஒரு ெொரம்
எங்ககூடநெ இருந்துடு!”
 “சரி, டொடீ!”

“ெொ! ெொர்டவனப் நபொய்ப்

பொர்க்கலொம். ேீ ரூம்ல இரு வெைம்!”

“ேொநன வசொல்லிட்டு ெந்திர்நறன்

டொடீ. ேீ ங்க ெரநெண்டிை அெசிைநம
இல்வல!” -அெசரமொக மறுத்தொள்.

அெநை நபொனொள்.

“என்னங்க!”

“என்ன வெைம்?”

“ேம்ம அபிகிட்ட எப்பவும் உள்ை

ேிதொனம் கொணொமப் நபொைிருக்நகொ...
படபடப்பொ இருக்கற மொதிரி
வதரியுநத?”

“திடீர்னு ேம்வமப் பொர்த்ததும்

சந்நதொஷம் ெந்திருக்கு குைந்வதக்கு.
உனக்குத் வதொட்டதுக்வகல்லொம்
சந்நதகம்தொன்.”
 “இல்வலங்க. இந்த ெைசுல
வபண் குைந்வதகவைக் கண்கொணிக்க
நெண்டிைது அெசிைம்.”

“ஹநலொ ஆன்ட்டி! எப்ப

ெந்தீங்க?”

“ெொ சுமதி, வசௌக்கிைமொ?”

“அபிேைொவெ இன்னும்
பொர்க்கவலைொ?”

“பொர்த்துட்டநம! ஏன்?”

“ெந்துட்டொைொ அெ
ஹொஸ்டலுக்கு?”

“என்ன வசொல்ற ேீ ?”

“ஒரு ெொரமொ கொநலெுக்கு லீவு

அெ. ஹொஸ்டல்ல அபிேைொ
தங்கறதில்வல ஆன்ட்டி!”

“ஹொஸ்டவலெிட்டொ
வமட்ரொஸ்ல நெற இடம் கிவடைொநத
அெளுக்கு?”-- சுந்தரம் ெொய்ெிட்டுச்
வசொன்னொர் சற்றுக் குைப்பமொன
வதொனிைில்.

10

“என்ன அபி இது... ேீ ஒரு

ெொரொமொ ஹொஸ்டல்ல இல்நலனு
சுமதி வசொல்றொ!”

“அெ கிடக்கொ. இெளுக்கு இது

ஒரு ெிவைைொட்டு. 'உங்கப்பொ, அம்மொ
உன்வன ேம்பறொங்கைொனு ேொன்
பொர்க்கணும்'னு எல்லொர்கிட்நடயும்
வசொல்லுெொ. ேொன் நெற எங்நகம்மொ
நபொநென்?”

“அதொநன பொர்த்நதன்! பொர்த்திைொ

வெைம்... என் வபொண்வணப்பத்தி
எனக்குத் வதரிைொதொ?”

“லீவு வசொல்லிட்டிைொ?”
 “ஹொஸ்டலுக்கு மட்டும் தொன்!”

புறப்பட்டு ெிட்டொர்கள்.

ரஞ்சனிைிடம் மட்டும் தொன்

தங்கப்நபொகும் ெிலொசத்வத
தந்துெிட்டு சுந்தரத்துடன் புறப்பட்டொள்
அபிேைொ.

'வரண்டு லட்சம் சிக்கவல

டொடிைிடம் வசொல்லிெிடலொமொ?
அெர்களுக்குத் வதரிைொமல் ேொன்
சினிமொெில் ேடிப்பவத மம்மி
அறிந்தொல், வெட்டிப் நபொடுெொள்
என்வன. இப்நபொவதக்கு நெண்டொம்!'

உதடுகள் மட்டும்
ெொர்த்வதகவைக் வகொட்டிக்
வகொண்டிருந்தொலும், மனது ஒட்டொமல்
தெித்தொள் அபிேைொ.

மறு ேொள் கொவல புறப்பட்டு

ெிட்டொள் அபிேைொ.
 அெள் நபொய் அவர மணி
நேரத்தில் ரஞ்சனி உள்நை
நுவைந்தொள்.

“இல்வலநைம்மொ... அெ
கொநலெுக்குப் நபொைொச்நச!”

“கொநலெுக்கொ? இருக்கொநத?
இன்னிக்கு கொநலஜ் லீெொச்நச
ஆன்ட்டி!”

“அப்படிைொ! பின்நன நபொனொநை...”

“சரி, ேொன் ெந்ததொ அெ ெந்ததும்

வசொல்லிடுங்க!” ரஞ்சனி நபொய்
ெிட்டொள்.

“ேொன் ஆபீஸுக்குப் நபொைிட்டு

ெந்துடநறன் வெைம்!”

“என்னங்க?”

“என்ன வெைம்?”
 “சரி, நெண்டொம் ேீ ங்க
புறப்படுங்க. சொைங்கொலம் ெந்து
நபசிக்கலொம்!”

சுந்தரம் நபொய்ெிட்டொர்.

அபிேைொ கொல் நபொன நபர்க்கில்

ேடந்தொள். கன்னி மரொ வலப்ரரிக்குள்
நபொய் உட்கொர்ந்தொள். ஏநதநதொ
புத்தகங்கவைப் புரட்டினொள். ஏறத்தொை
இரண்டு மணி நேரங்கவைத்
தள்ைினொள்.

'இன்னும் இரண்டு ேொட்கைில்

வெைப்பிரகொஷுக்குப் பதில்
வசொல்லிைொக நெண்டும். என்ன
வசொல்ல முடியும்? ேிச்சைமொகப்
பணத்வதத் திருப்ப முடிைொது...
ஆனொல், ேடிக்கவும் ஒப்புக்வகொள்ை
முடிைொது. ேொணைம் வகட்டொல் என்ன?
எனக்குப் பணம் தந்ததற்கு என்ன
ஆதொரம் வெைப்பிரகொஷிடம்?’

ஏறத்தொை பன்னிரண்டு மணி

ஆனதும் பசித்தது நபொல - இருந்தது.
புத்தகங்கவை அள்ைிக்வகொண்டு
ெட்டுக்குப்
ீ புறப்பட்டொள்.

வெைம் கதவெத் திறந்தொள்.

“இன்னிக்கு அவர ேொள் தொன்!”

வெைம் நபசநெைில்வல.

“மம்மி, பசிக்குது சொப்பொடு நபொடு.”

வடனிங் நடபிள் முன்

உட்கொர்ந்தொள்.

வெைம் வமௌனமொகப்
பரிமொறினொள்.

அபிேைொ சொப்பிட்டு முடித்து,

வகைில் ஒரு புத்தகத்நதொடு கூவட
ேொற்கொலிக்குள் தன்வன நுவைத்துக்
வகொண்டொள்.

“ரஞ்சனி கொவலல ெந்தொ.”

“அப்படிைொ?” முதலில்
சொதொரணமொகத் நகட்ட அபிேைொ,
சடொவரன ேிமிர்ந்தொள். “எந்த ரஞ்சனி?
என் சிநேகிதி ரஞ்சனிைொ?”

“உம்!”

“எ... என்ன மம்மி வசொன்னொ?”

“இன்னிக்கு கொநலஜ் லீவுனு

வசொன்னொ!”

அபிேைொ, மம்மிவை ேிமிர்ந்து

பொர்த்தொள். வெைத்தின் துவைக்கும்
பொர்வெ அெைது வேஞ்சுக்குள்
நுவைந்து 'ேறுக்'வகன்று குத்திைது.
தவலவைத் தொழ்த்திக் வகொண்டொள்.

“எங்நக நபொைிட்டு ெர்நற?”

 “க... கன்னிமரொ வலப்ரரிக்கு!”

“இவத ேொன் ேம்பணுமொ அபி?”

“இநதொ. என் வகைில உள்ை

இந்தப் புத்தகங்கள் சொட்சி. நததி
பொர்த்திைொ?”

“சரி, இவதக் கொவலல எங்கிட்ட

வசொல்லிட்டுப் நபொக
நெண்டிைதுதொநன?”

“வலப்ரரிக்குப் நபொக உன்

அனுமதி நெணுமொ மம்மி?”

“என்னடீ நபசநற?”

“ேீ என்வன ேம்பொத மொதிரி

வதரியுது!”

“ஆமொம், ேொன் உன்வன ேம்பவல.

எங்கிட்ட என்ன வசொன்நன, நபொகும்
நபொது?”
 “கொநலெுக்குப் நபொறதொ
வசொன்நனன்!”

“ஆனொ, கொநலஜ் லீவு!”

“சரி, வலப்ரரியும் படிப்பு

சம்பந்தப்பட்ட இடம் தொநன அதனொல
வசொல்லவல!”

“ஒரு ெொரமொ ேீ ஹொஸ்டல்ல

இல்நலனு சுமதி வசொன்னொநை?”

“ஓ... சுமதி என்வனெிட

ேம்பகமொனெைொ உனக்கு?”

“அபி, எதிர்த்துப் நபசற புது

குணம் உங்கிட்ட ெந்திருக்கு!”

“சந்நதகப்படற தொைொர்கிட்ட
எதிர்த்துப் நபசினொ என்ன மம்மி தப்பு
அதுல? உன் மகவை ேீ நை
ேம்பநலன்னொ இந்த உலகம் எப்படி
ேம்பும்?”
 “உலகத்துல ேல்லெைொ
ெொைணும்னொ, உன்வனப்
வபத்தெகிட்ட ேல்ல வபண்ணொ
ேடந்துக்கணும் ேீ !”

“டொடி என்வன ேம்பறொர். அது

நபொதும் எனக்கு!”

“உங்க டொடி எல்லொத்வதயும்

ேம்புெொர். ஏன்னொ, அெர் ஆண்
பிள்வை.”

“அது மட்டும் கொரணமில்வல.

அெருக்கு சந்நதகக் குணம் இல்வல
உன்வன மொதிரி!”

“அபி, ேிறுத்து! உன்கிட்ட கவத

நகட்க ெரவல ேொன். இனி இது மொதிரி
ேடக்கறவத ேொன் ெிரும்பவல.
வபண்ணொப் பிறந்துட்டொ எவதயும்
அெைொல மவறக்க முடிைொது.
ரகசிைங்கநை அெவைக் கொட்டிக்
வகொடுத்துடும்.”

தடொவலன எழுந்தொள்.

அபிேைொ ஆத்திரத்நதொடு
தவரவை உவதத்தொள்,

“ேில்லுடீ! வபண்ணுக்குப்
வபொறுவம அெசிைம். பதட்டமும்
ஆத்திரமும் அைிச்சிடும்.”

அபிேைொ உள்நை நபொய்ப்

படீவரன கதவெச் சொத்திக்
வகொண்டொள். கட்டிலில் வதொப்வபன
ெிழும் சத்தம் நகட்டது.

வெைம் கெவலநைொடு
வெைிப்பட்டொள்.

ேொவை முதல் கண்கொணிக்க

நெண்டும் இெவை!

மொவல சுந்தரம் ெந்து ெிட்டொர்.

 “டொர்லிங் எங்நகடொ ேீ ?”

“என்ன டொடி?”

“ஏம்மொ ஒரு மொதிரி இருக்நக?

உடம்பு முடிைவலைொ? கொநலெுக்குப்
நபொனிைொ?”

“உம்!”

“ஏண்டொ, மம்மி திட்டினொைொ?”

“ஆமொம், திட்டிநனன். இநதொ

பொருங்க! உங்க வசல்லம்தொன்
அெவைச் குட்டிசுெரொக்குது. ெர ெர
அெளுக்குத் என்நமல மரிைொவதநை
குவறஞ்சிட்டு ெருது.”

“ஏன் வெைம் குைந்வதவைக்

நகொெிச்சுக்கநற? ேமக்கு ஒநர
வபொண்ணு. அெளுக்குச் வசல்லம்
குடுக்கொம ைொருக்குத் தரப்நபொநறொம்.
என்னடொ கண்ணொ பிரச்சவன?”
 “ஓ... ஒண்ணுமில்வல டொடி!”

“எங்கிட்ட வசொல்லுடொ. எம்

வபொண்ணு எங்கிட்ட எவதயும்
மவறக்கமொட்டொ வெைம். நபொய்ச்
சொப்பொட்வட வரடி பண்ணு.”

அபிேைொ அவறபட்ட தினுசில்

ேின்றொள்.

'ஓ... எத்தவன ேம்பிக்வக

என்னிடம்! இத்தவன நேசம்
வெத்திருக்கும் டொடிவை ேொன்
ஏமொற்றுகிநறனொ?

டொடி, சத்திைமொக ேொன் உங்கவை

ஏமொற்றெில்வல. உங்கள் ெலிவைப்
நபொக்கத்தொநன... அந்த வரண்டு
லட்சத்வத அவடக்கத்தொநன
சினிமொெில் ேடிக்க
ஒப்புக்வகொண்நடன்!
 ேொவைக்கு வெைப்பிரகொஷிடம்
பதில் வசொல்லிைொக நெண்டும்!'

இரவு தூக்கத்வதத்
வதொவலத்தொள்.

மறு ேொள் புத்தகங்கநைொடு

கல்லூரிக்குப் புறப்பட்டு ெிட்டொள்.

சுந்தரத்வத அலுெலகத்துக்கு
அனுப்பிெிட்டு புடவெவை
மொற்றிக்வகொண்ட வெைம், ெொசல்
கதவெப் பூட்டிெிட்டு ஆட்நடொவெக்
வகதட்டி அவைத்தொள்.

கல்லூரிைின் முகெரிவைச்
வசொல்ல...

ஆட்நடொ ஓடத் வதொடங்கிைது.

கல்லூரி ரிசப்ஷனில் நுவைந்த

வெைம், ரஞ்சினிவை ெரச்வசொல்லி
ஆவை அனுப்பினொள்.
 “என்ன ஆன்ட்டி திடீர்னு இந்தப்
பக்கம்?”

“அபிேைொ...”

“அபிேைொவுக்கு உடம்பு
சரிைில்வலைொ? ெரவலநைனு
நைொசிச்நசன் ேொன்!”

“ஆமொம்மொ... ெலநதொஷம். ேொன்

தொன் நபொகநெண்டொம்னு வசொன்நனன்!
லீவு வசொல்லிடு ரஞ்சனி.”

வெைம் எதிர்பொர்த்ததுதொன் இது.

‘அபிேைொ ைொவரைொெது
கொதலிக்கிறொைொ? கடவுநை! அது
மட்டும் கூடொது! கல்லூரிக்குப்
நபொெதொகச் வசொல்லிெிட்டு தினமும்
எங்நக நபொகிறொள்? கன்னிமரொ
வலப்ரரிக்குப் நபொய்ப் பொர்க்கலொமொ?'

ஆட்நடொவெ அவைத்து
வலப்ரரிக்கு ெிடச் வசொன்னொள்.
 வலப்ரரிைின் முதல் மொடிைில்
ஒரு மூவலைில் பிரித்த
புத்தகங்கநைொடு அபிேைொ தொவடைில்
வகபதித்து எங்நகொ பொர்த்தபடி
உட்கொர்ந்திருந்தொள்,

'படிப்வப ெிட்டு இங்கு ெந்து ஏன்

இந்தப் வபண் உட்கொருகிறது? தினமும்
ைொவரைொெது சந்திக்க ெருகிறொைொ?'

சற்று நேரம் மவறந்திருந்து

கெனித்தொள் வெைம் ைொரும்
ெரெில்வல.

குைப்பத்நதொடு ெட்டுக்குத்
ீ
திரும்பி ெிட்டொள்.

'இனி மவறக்கக்கூடொது.
அெரிடம் நபசிெிட நெண்டும்!'

அபிேைொ மொவல ெைக்கம் நபொல

கல்லூரி முடிந்து ெரும் வபண் நபொல
ெந்தொள்.
 வெைம் எதுவும் நகட்டுக்
வகொள்ைெில்வல.

சுந்தரமும் ெந்துெிட்டொர்.

சொப்பொடு முடிந்தது.

வமௌனமொக ஒரு கனம் அங்நக

சூழ்ந்திருந்தது.

“மம்மி, எனக்குத் தூக்கம் ெருது!”

“நபொய்ப் படு!”

அபிேைொ படுத்த பத்து

ேிமிடங்கைில் உறங்கிப் நபொனொள்.

“என்னங்க!”

“என்ன வெைம்?'.

“மொடிக்கு ெர்றீங்கைொ வகொஞ்சம்...

நபசணும் உங்க கூட!”

சுந்தரம் அெவைப் பொர்த்தொர்.

எதுவும் நகட்கொமல் அெவைப்

பின்பற்றி மொடிக்கு ேடந்தொர்.
 மூன்றொம் பிவற ஆகொைத்தில்
இருந்தது.

தூரத்தில் ஒரு சரக்கு லொரி

பிைிறிக்வகொண்டு நெகம் கூட்டிைது.
எங்நகொ ஒரு கவடைில், 'ரொநத
உனக்குக் நகொபம் ஆகொதடி!' என்று
ஒலிவபருக்கி.

“என்ன வெைம்?”

“வடபுநடஷன் சம்பந்தமொ ேம்ம

வரண்டு நபவரயும் வதய்ெம்தொன்
அனுப்பி வெச்சதுங்க இங்நக!”

“புரிைவல!”

“அபிேைொநெொட நபொக்கு
பிடிபடநல எனக்கு!”

“என்ன வசொல்நற ேீ ”

“அெ கொநலெுக்குப்
நபொறதில்வல ஒழுங்கொ!”
 “மறுபடியும் சந்நதகப்பட
வதொடங்கிட்டிைொ?”

“ஐநைொ! என்வனப்
நபசெிடுங்கநைன்... ேொநன நேத்து
நேரடிைொ கண்கொணிச்சதொலதொன்
இவதச் வசொல்நறன். என்னைவுல
தீர்க்கக்கூடிை பிரச்சவனைொ இது
இருந்திருந்தொ உங்ககிட்ட ேொன்
வசொல்லிநை இருக்கமொட்நடன். ஆனொ,
என்வனக் கடந்துட்டொ அெ. இனி ேீ ங்க
தவலைிட நெண்டிை நேரம் ெந்தொச்சு!”

“ெிஷைத்வதச் வசொல்லவல ேீ !”

“கல்லூரி ெகுப்வப 'கட்'

பண்ணிட்டு, வலப்ரரிக்குப் நபொய்
உட்கொர்ந்திருக்கொ உங்க வபொண்ணு!”

“தனிைொத்தொநன?”

“உம்!”

“அப்புறம் என்ன பைம்?”

 “அதனொலதொன் பைம். தனிைொ
ஒரு வபண் அவமதிைொன இடத்துல
இருந்தொ, அதுக்குக் 'கொத்திருத்தல்'னு
ஓரு அர்த்தம் உண்டு. இப்நபொ
அபிேைொவுக்கு ெைது பதிவனட்டு,
நமொசமொன ஒரு ெைசுங்க.”

“ேீ ைொ ஏன் வெைம்

கன்னொபின்னொனு கற்பவன
பண்ணிக்கிட்டு மனவசப்நபொட்டு
அலட்டிக்கநற?”

“இல்லீங்க. அெ ெொழ்க்வக
கன்னொபின்னொனு ஆைிடக்கூடொது
இல்வலைொ!”

“ேொம இருக்கும்நபொது அப்படி

ஆகுமொ வெைம்?”

“வபண் சிவதஞ்சிட்டொ, பிறந்த

ெட்டுச்
ீ வசொந்தங்கைொல் அந்த
அைிவெத் தடுக்க முடிைொதுங்க.
எல்லொ வபண்களுக்கும் உத்தமமொன
புருஷன் ெொய்க்குமொ
உங்கவைப்நபொல?”

“வெைம்!”

“எனக்குப் பைமொ இருக்குங்க.

அடிெைித்துல சங்கடம் பண்ணுதுங்க.
அபிேைொவெக் கொப்பொத்துங்க.
அெளுக்கு ஏநதொ ஒரு ஆபத்து
இருக்குனு நதொணுதுங்க எனக்கு!”

“என்ன வெைம் ேீ , அபிேைொ

குைந்வதம்மொ! அெளுக்கு ஒரு
கஷ்டமும் ெரொது. ேீ கெவலவை
ெிட்டுட்டு ேிம்மதிைொ இரு. இந்தப்
பிரச்சவனவை இனி ேொன் 'டீல்'
பண்ணிக்கநறன். ஆனொ, ஒண்ணு!
ேம்நமொட எந்த ஒரு அவசவும்
குைந்வதவைக்
கொைப்படுத்திடக்கூடொது. அவத மட்டும்
ஞொபகம் வெச்சுக்நகொ. ெொ, நேரமொச்சு.
நபொய்த் தூங்கலொம்!”

மொடிப்படிைின் ெிைிம்பில் ேின்ற

அபிேைொ கண்கைில் ேீ ர் தளும்ப
சுந்தரத்தின் ெொர்த்வதகவைக் நகட்டுக்
வகொண்டிருந்தொள்.

ஓடிப்நபொய்ப் படுக்வகைில்
ெிழுந்தொள்.

கண்கவை மூடிக் வகொண்டநபொது,

மனத்தில் ஒரு தீர்மொனம் உருெொகத்
வதொடங்கிைது.

11

கதவு ஓவசப்பட, தவலவை

உைர்த்தினொர் வெைப்பிரகொஷ்.

சுப்பு!

நகொப்வபைில் மீ திருந்த
மதுவெக் கொலி வசய்து ெிட்டுக்
கண்கள் சிெக்க எழுந்தொர்
வெைப்பிரகொஷ். ஒரு சிகவரட்வடப்
பற்ற வெத்துக்வகொண்டு ேிமிர்ந்தொர்.

“நஸொ, அெ ெரவல!”

“அண்ணொ, ேொன் அன்னிக்நக

வசொன்நனன்!”

“என்ன சுப்பு வசொன்நன?”

“அந்தப் வபண் சினிமொவெ

ெிரும்பவல. ஒரு பலெனமொன
ீ
சூழ்ேிவல அெளுக்கு ஏற்பட்டப்நபொ,
தன் தகப்பவனக் கொப்பொத்தணும்னு
வெறி உண்டொகி ேடிக்க ஒப்புக்கிட்டொ.
அந்த வமன்வம ேீடிச்சிருந்தொ
உங்களுக்கு வெற்றி
கிவடச்சிருக்கக்கூடும். ேடுவுல ரஞ்சித்
ெந்து வகடுத்துட்டொன்!”

“நேொ... இவத ேொன் ஒப்புக்கவல

சுப்பு!”
 “எவத?”

“ரஞ்சித் ஒரு சொக்கு... அபிேைொ

ஒரு ஏமொற்றுக்கொரி. என்
லட்சிைத்வதச் சுக்குநூறொப் நபொட்டு
உவடச்சுட்டொ. என்வன ஏமொத்தி
நமொசம் பண்ணிட்டொ. ேொன் அெவைச்
சும்மொ ெிடமொட்நடன்...”-வெறியுடன்
வெைப்பிரகொஷ் கூச்சலிட...

“அண்ணொ, ஒரு ேிமிஷம்!”

“என்ன?”

“நெற வபண்நண ேொட்டுல

இல்வலைொ?”

“நேொ! என் படத்துல அெதொன்

கதொேொைகி. அந்த வரண்டு லட்சத்வத
இந்த வென்மத்துல அெைொல அவடக்க
முடிைொது. இந்த உலகத்நதொட எந்த
மூவலல அெ இருந்தொலும் நதடிக்
கண்டுபிடிச்சு இழுத்துட்டு ெருநென்...
ேடிக்க வெப்நபன்!”

“மிரட்டல்ல ேடிப்பு ெருமொ?”

“ெரெவைப்நபன்... பணத்வதயும்
எடுத்துட்டு ஓடின நமொசக்கொரி அெ!
சுப்பு, ேீ என்ன பண்நற... அெநைொட
ஓட்டலுக்கு நேரொப் நபொைி ெிசொரி. பட்,
அெ அங்நக இருக்கமொட்டொ!”

மறுபடியும் ஒரு ெொனிெொக்கவரப்

'படக்' வகனத் திறந்து கடகடவென
அப்படிநை ஊற்றிக்வகொண்டொர்.

“அண்ணொ, ப்ை ீஸ்!”

“வகட் அவுட் ஐ நஸ!

அபிேைொநெொட ெந்தொ உள்நை ெொ.
இல்நலன்னொ ெரொநத!”

மது அைவுக்கு மீ றி உள்நை

இருந்ததொல் கொல்கள் குவைந்து,
சுைலும் வமத்வதைில் ெிழுந்தொர்.
 'தொம் தீத்தொம்... திரிகிட தீத்தத்
வத...'

சலங்வக கட்டி அபிேைொ ெந்து

படுக்வகைின்நமல் ேின்று வகொண்டு
ஆடினொள்.

'நேொ... ெிடு என்வன!'

வமள்ை வமள்ை மைக்கத்துக்குப்

நபொனொர் வெைப்பிரகொஷ். எத்தவன
நேரம் உறங்கினொர் என்று
வதரிைெில்வல.

ெிைித்தநபொது எதிநர சுப்பு

இருந்தொன்.

தள்ைொடி எழுந்து நபொய்,

ெொஷ்நபசினுள் முகத்வத நுவைத்துத்
தண்ண ீவர அள்ைி அள்ைி இவறத்துக்
வகொண்டொர்.

“என்ன சுப்பு?”
 “வதைிெொ இருக்கீ ங்கைொ?”

“உம்... வசொல்லு!”

இன்டர்கொம் எடுத்து இரண்டு

கொபி வசொன்னொர்.

“ஓட்டல்ல அபிேைொ இல்வல.

கொநலெுக்குப் நபொநனன். வரொம்ப
ேொைொநெ அெ சரிைொ ெர்றதில்வலனு
தகெல்...”

“நஸொ...”

“இருங்க! ேொன் இன்னும்

முடிக்கவல. அபிேைொநெொட அப்பொ,
அம்மொ இப்நபொ வமட்ரொஸ்லதொன்
இருக்கொங்கைொம்... இநதொ...
தங்கிைிருக்கிற ெிலொசத்வத
ரஞ்சனினு ஒரு வபண் தந்தது.
ேிச்சைமொ அபிேைொ அங்நக
இருக்கணும்.”

'தடக்'வகன எழுந்தொர்.
 “சுப்பு, புறப்படு! அந்தப்
வபண்நணொட வபத்தெங்கவைப்
பொர்த்துச் சகல ேிெங்கவையும்
புட்டுப்புட்டு வெக்கப்நபொநறன்.”

“அது ஆபத்தில்வலைொ?”

“ைொருக்கு ஆபத்து? ேம்மகிட்ட

உள்ை துருப்புச் சீட்டு வரண்டு லட்ச
ரூபொய்! அவத வெச்சுட்டு
ஆடப்நபொநறன். புறப்படு!”

சுப்பு பைத்நதொடு எழுந்தொன்.

“லுக் சுப்பு! எனக்குன்னு சில

இலக்குகள் உண்டு. அவதக் குறி
வெச்சு ேொன் ேடந்துட்டொ அல்லது
ேடக்கத் வதொடங்கினொ, குறுக்நக என்ன
இவடஞ்சல் ெந்தொலும் அவதக்
கிள்ைிவைறிை என்னொல முடியும்.
மனசொட்சி, மனிதொபிமொனம், அன்பு,
பொசம் எவத நெணும்னொலும் என்
லட்சிைத்துக்கொக ேொன் பலி
வகொடுப்நபன். புறப்படு!”

உவடமொற்றி வேொடிைில்
புறப்பட்டொர்.

ஓட்டல் ெொசலில் அெர் கொர்

தைொரொகக் கொத்திருந்தது.

சுப்புவுக்கு அெநரொடு பத்து

ெருடப் பைக்கம்.

சினிமொெில் அெர்
பிரபலமொனநபொது சுப்புெின் பைக்கம்
வெைொபிரகொஷுக்குக் கிவடத்தது.

அெவரப்பற்றி அங்குலம்
அங்குலமொகப் புரிந்து வகொண்டென்
சுப்பு ஒருென் தொன்.

இலக்வக அவடை ேிவனத்தொல்,

அெரது பைணம் வெறித்தனமொக
இருக்கும் என்று சுப்புவுக்குத் வதரியும்.
அந்தப் பைணத்தில் தன்வனநை
அைித்துக் வகொண்டு வெற்றிவை
ெிரும்பும் ெிநேொத மனிதர் இந்த
வெைப்பிரகொஷ்.

இல்லொெிட்டொல்...

ஆநற மொதத்தில் ஆயுவை

ெிலக்கிக்வகொள்ைக் கொத்திருக்கும்
கொன்சர் நேொைொைி கன்ைொவெத் தன்
மவனெிைொக ஏற்றுக்வகொள்ெொரொ
வெைப்பிரகொஷ்?

கொரணம், வெைப்பிரகொஷிடம்
இருக்கும் திறவமகவைத்
நதடிப்பிடித்து, அெவர இந்தத்.
திவரயுலகத்தில் மின்ன வெக்க முதல்
கொரணமொக இருந்தெர் ரொம்தைொள்.
அெொது ஒநர மகள் கன்ைொ.

ஆறுமொதமொெது தன் மகள்

சுமங்கலிைொக, ஒருெனின்
மவனெிைொக ெொைநெண்டும் என்ற
ஆவசைில் ரொம்தைொள் ெிரித்தது
சினிமொ ெவல. தன் லட்சிைத்துக்கொக.
அவத ஏற்றுக்வகொண்டெர்
வெைப்பிரகொஷ். அவதல்லொம் இருபது
ெருடங்களுக்கு முந்வதை கவத.

பிறகு கன்ைொ இறந்து,

மூன்றொெது ெருடநம ரொம்தைொள்
மொரவடப்பொல் மரித்தநபொது,
வெைப்பிரகொஷ் இைக்கிை மூன்றொெது
படம் வெள்ைிெிைொவெக் கடந்து
ஓடிக்வகொண்டிருந்தது.

ரொம்தைொைின் நகொடிக்கணக்கொன
வசொத்துக்கள் வெைப்பிரகொஷின் ெசம்!

ஒரு வபசொவெக்கூட
வெைப்பிரகொஷ் உபநைொகிக்கெில்வல.
அத்தவனவையும் அேொவத
இல்லத்துக்கு மற்ற தர்ம
ஸ்தொபனங்களுக்கும் எழுதி
வெத்துெிட்டு, தன் சுை
சம்பொத்திைத்தில் தொன்
வெைப்பிரகொஷின் ெீெனம்.

தனிக்கட்வட...

ஏரொைமொன பணம்...

சுெொசிக்க அெகொசமில்லொத
சினிமொ...

“உம்! வலஃப்ட்ல நபொ டிவரெர்!”

சுப்பு ெைி கொட்டினொன்.

“அநதொ... அந்த வகஸ்ட்

ஹவுஸ்தொன்!”

ெண்டி அதன் முன் ேின்றது.

“சுப்பு, ேீ நெணும்னொ ெண்டிவை

எடுத்துட்டுப் நபொைிடு. ஒரு மணி
நேரம் கைிச்சு ெொ!”

தவலைவசத்து சுப்பு ெிலகினொன்,

கொருடன்.
 வெைப்பிரகொஷ் ேின்ற ேிவலைில்
இடத்வத ஆரொய்ந்தொர். சற்று
ஒதுக்குப்புறமொன புறேகர் பிரிவு.
ஏறத்தொை மனித ேடமொட்டநம
இல்லொத கொவல பதிநனொரு மணி...

வெைில் 'சுள்' வைன்று கொய்ந்தது.

கதவெத் தட்டினொர்.

“ைொரு?”- குரவலத் வதொடர்ந்து

கொலடி ஓவசயும், சுெர் கடிகொரத்தின்
ஓவசயும் ெந்தன.

கதவு திறந்தது!

நெட்டியும் வக வெத்த
பனிைனுமொகக் கண்கைில் வமலிதொன
தூக்கக் கலக்கத்துடன் ேின்ற மனிதர்...

“ைொர் நெணும் உங்களுக்கு?”

“மிஸ் அபிேைொ இருக்கொங்கைொ?”

வெைப்பிரகொஷ்.
 “ேீ ங்க ைொர்னு வசொல்லவல...
கொநலெுக்குப் நபொைிருக்கொ!”

“ேீ ங்க அெநைொட டொடிைொ?”

“ேொன் நகட்ட நகள்ெிக்கு...”

“உள்நை ெந்து பதில்

வசொல்லலொமொ? ேீ ங்கதொன் மிஸ்டர்
சுந்தரமொ?”

சுந்தரம் ஆச்சரிைத்துடன்
அெவரப் பொர்க்க...

“ஐைொம் வெைப்பிரகொஷ்!”

“எங்நக நெவல பொக்கறீங்க?”

“ஐைொம் ஸொரி! ேொன் ஒரு

வடரக்டர். சினிமொ வடரக்டர்னு
உங்ககிட்ட இன்னும் வசொல்லவல
இல்வலைொ?”

“உங்கொருங்க!”

“அபிேைொ எப்நபொ ெருெொ?”

 “சொைங்கொலம்... ெட்டுல
ீ என்
மவனெியும் இல்வல. ஷொப்பிங்
நபொைிருக்கொ. வசொல்லுங்க...
எங்கவைப்பத்திவைல்லொம்
உங்களுக்கு வதரிஞ்சிருக்நக?”

“வைஸ்! உங்க டொட்டர்

எல்லொத்வதயும் எங்கிட்ட
வசொல்லிைிருக்கொ!”

“அபிேைொ?”

“வைஸ்! ேொன் எடுக்கப்நபொற

புதுப்படத்துல அபிேைொவெக்
கதொேொைகிைொ ேடிக்கத்
நதர்ந்வதடுத்திருக்நகன்!”

“அெ சம்மதிச்சொைொ இதுக்கு?”

“வக ேீட்டிப் பணம்

ெொங்கிைொச்சு... நமக்கப், கொமிரொனு
எல்லொ வடஸ்ட்டும் எடுத்தொச்சு. முதல்
வஷட்யூல் வதொடங்கி ேொன் ஷூட்
பண்ற நேரம் உங்க வபொண்ணு
இடக்குப் பண்ணிட்டொ. ேிைொைமொ சொர்?
ேீ ங்கநை வசொல்லுங்க!”

சுந்தரம் அதிர்ந்து நபொைிருந்தொர்

வபரிை அைெில்.

'அபிேைொ ேடிக்க ஒப்புக்

வகொண்டொைொ? என் மகள் எனக்குத்
வதரிைொமல் வக ேீ ட்டிப் பணம்
ெொங்கினொைொ?

என்னிடம் அனுமதி வபறொமல்

நமக்கப் வடஸ்ட், கொமிரொ வடஸ்ட்
என்று நதறி படப்பிடிப்பு ெவர...'

சுந்தரத்தின் கொது மடல் 'ெிவுக்'

வகன சூடொனது.

'இது ேிெம்தொனொ? இந்த மனிதர்

ெிலொசம் மொறி ெந்துெிட்டொரொ?
ஆனொல், என் வபைர் முதற்வகொண்டு
சரிைொகச் வசொல்கிறொநர!'
 “மிஸ்டர் வெைப்பிரகொஷ்! இ...
இவதல்லொம் ேிெம்தொனொ?”

“ேொன் எதுக்கு சொர் ெடு

ீ நதடி
ெந்து உங்ககிட்ட வபொய் வசொல்லனும்!”

“ப... பணம் ெொங்கினதும் ேிெமொ?”

“அதுக்கு அத்தொட்சி கொட்டணுமொ

மிஸ்டர் சுந்தரம்?”

“அத்தொட்சிைொ?”

“வைஸ்! உங்க கம்வபனிப் பணம்

வரண்டு லட்ச ரூபொவை ேீ ங்க
திருச்சிைில வதொவலச்சது உண்டொ,
இல்வலைொ?”

“உம்!”

“அது திரும்பிக் கட்டப்பட்டதொ”

“உம்”

“அவத உங்களுக்கொகக் கட்டினது

ேொன்தொன்!”
 “ேீ ... ேீ ங்கைொ... எதுக்கு?”

“உங்க வபண் நகட்டுக்கிட்டதொல...

என் படத்துல கதொேொைகிைொ ேடிக்க
அெ சம்மதிச்சதொல... அெளுக்குச்
சம்பைமொ-ஒரு புது முகத்துக்கு மிக
மிக உைர்ந்தபட்ச சம்பைமொ வரண்டு
லட்ச ரூபொய் ேிர்ணைிச்சு, அந்தப்
பணத்வத எங்க ேபர் மூலம் உங்க
கம்வபனில கட்டினது ேொன். இநதொ
உங்க எம்.டி. தந்த ரசீது!”

அவத ெொங்கிப் பொர்த்த சுந்தரம்,

வக ேடுங்க வெைப்பிரகொவஷப்
பொர்த்தொர்.

“அப்நபொ ஒப்புக்கிட்ட அபிேைொ

இப்நபொ ேடிக்கமொட்நடன்னு முரண்டு
பிடிச்சொ என்ன சொர் அர்த்தம்?”

“கொரணம் வசொன்னொைொ?”-சுந்தரம்.
 “சினிமொ உலகத்துல உள்ை
ஒழுக்கக்நகடு அெளுக்குப்
பிடிக்கவலைொம். பிற ஆண்கள்
அெவைத் வதொடக்கூடொதொம்...
முடியுமொ சொர்?”

சுந்தரம் நபசத் வதரிைொமல்

ேின்றொர்.

“ஒண்ணு, ேடிக்க ெரணும்

அல்லது ெொங்கின பணத்வதத் திரும்ப
எனக்குத் தரணும். வசொல்லுங்க சொர்
ேிைொைத்வத... நெணுமொ,
நெண்டொமொ?”

“மிஸ்டர் வெைப்பிரகொஷ் .”

“இருங்க... பணம் நெணும்னு

அெசிைமில்வல எனக்கு. எங்கிட்ட
நகொடிக்கணக்கொ பணமிருக்கு.
அபிேைொ ேடிக்க ெந்துட்டொ, அது
நபொதும் எனக்கு... தன் தகப்ைவனக்
கொப்பொத்த அபிேைொ ஆவசப்பட்டொ.
ேொன் உதெிநனன். இப்நபொ என்
மொனத்வதக் கொப்பொத்த அெ உதெ
நெண்டொமொ? பரஸ்பர உதெிகள்
பண்பொடு இல்வலைொ சுந்தரம்?”

'வெைம் வசொன்னது சரிதொன்!

அபிேைொெின் நபொக்கு
சரிைில்வல என்றொநை! இப்நபொது
புரிகிறது. ேடிக்க ெிருப்பமில்வல.
பணம் கட்ட ெைியும் இல்வல.
வசொல்லவும் முடிைொமல், வமல்லவும்
முடிைொமல் தெிக்கிறது அந்தப் வபண்!

கல்லூரிக்குப் நபொனொல் பொடம்

ஏறொது! ெட்டில்
ீ இருந்தொல் மனத்தில்
சுவம!'

“மிஸ்டர் வெைப்பிரகொஷ்...
இப்நபொ உங்களுக்கு என்ன பதில்
வசொல்றதுன்னு வதரிைவல எனக்கு.
பட், கிைிைொட்டம் இருக்கற என்
அபிவை சினிமொப் பூவனகளுக்குப்
பலிைொக்க எனக்குச் சம்மதமில்வல.
என்வனநை வகொடுத்தொெது உங்க
வரண்டு லட்சத்வதத் திரும்பத்
தந்துடநறன் ேொன். அெகொசம்
வகொடுங்க!”

வெைப்பிரகொஷ் இந்தப் பதிவல

எதிர்பொர்க்கெில்வல.

அதிர்ந்தொர்!

“சொர், எனக்கு பணம் நெண்டொம்.

அபிேைொ...”

“நேொ...! வடரக்டர்ங்கற
முவறைில உங்களுக்கு எல்லொப்
வபண்களும் ேடிவககள் தொன். ஆனொ,
தகப்பனொ இருந்து தன் மகள் தடுக்கி
ெிைறவத ைொரொலும் அனுமதிக்க
முடிைொது. அந்த ெலி, ெைர்த்திருந்தொ
வதரியும். ேொன் ெிவரெிநல
உங்கவைச் சந்திக்கிநறன். ெிலொசம்
தந்துட்டுப் நபொங்க!”

சுந்தரம் அெசரமொக உள்நேொக்கி

ேடக்க...

அெவரப் பின்பற்றிை
வெைப்பிரகொஷ், அந்த அவற ெொசலில்
ேின்றொர்.

டீபொைில் இருந்த சமீ பத்திை

புவகப்படத்தில் பொர்வெவைப்
பதித்தொர்.

அதில்...

சுந்தரத்துக்கும் வெைத்துக்கும்
ேடுெில் அபிேைொ!

சட்வடன அவத எடுத்துத் தன்

நதொல் வபக்குள் பத்திரப்படுத்திக்
வகொண்டொர். ெிலகினொர்.
 உள்நை வசன்று திரும்பிை
சுந்தரம், “மிஸ்டர் வெைம்...”

வெைப்பிரகொஷ் அங்நக இல்வல.

12

வெைப்பிரகொஷின் ஓட்டல் அவற

பூட்டிைிருப்பவதப் பொர்த்து
அதிர்ந்துநபொனொள் அபிேைொ.

இரவு முழுதும் தூக்கத்வதத்

வதொவலத்ததில் ஒரு முடிவுக்கு
ெந்திருந்தொள்.

'சினிமொெில் ேடிக்க
நெண்டிைதுதொன்! என் நபொக்கு
என்வனப் வபற்றெர்கைிடம் வபரிை
அைவு பொதிப்வப உண்டொக்கித்தொன்
இருக்கிறது. பிரச்சவன எதுெொனொலும்
ேொன் புண்படக்கூடொது என்பதில்
கெனமொக இருக்கும் டொடி!
 அெர் நபொல் ஒரு தந்வத
ைொருக்கும் அவமைொது.

இரண்டு லட்சத்வதத் திரும்பக்

கட்ட நெண்டுவமன்றொல் டொடி எங்நக
நபொெொர்? ேொன் மட்டும் டொடிவைப்
புண்படுத்தலொமொ? கஷ்டம் தரலொமொ?

இந்த ஒரு படத்தில் மட்டும்

பல்வலக் கடித்துக்வகொண்டு
ேடித்துெிட்டொல் பிவைத்துக்
வகொள்ைலொம்.'

நதடி ெந்துெிட்டொள்.

ஆனொல், வெைப்பிரகொஷ்
தன்வனத் நதடி ெடு
ீ ெவர நபொன
ெிபரீதம் அெளுக்குப் புரிைெில்வல.

நெறு எங்கு நதடுெது என்றும்

புரிைெில்வல.
 'ேொவைக்குக் கண்டிப்பொகச்
சந்தித்து ெிடலொம்' என்ற முடிவுடன்
திரும்பினொள்.

அநத சமைம்...

ஷொப்பிங் முடித்து வெைம்

உள்நை நுவைந்தொள்.

“ேொன் வரொம்ப நலட்டொ?”

“இல்வல வெைம், ேொன் தொன்

நலட்!” -சுந்தரம்.

“என்ன வசொல்றீங்க?”

“ேம்ம வபொண்வணப் புரிஞ்சுக்கற

கவடசி ஆைொ ேீயும் ேொனும்
இருந்திருக்க நெண்டொம்!”

“புரிைவல!”

“சினிமொ வடரக்டர்
வெைப்பிரகொஷ் ெந்திருந்தொர் இங்நக.”
 “ஒரு சினிமொ வடரக்டருக்கு ேம்ம
ெட்டுல
ீ என்ன நெவல?”

“தன் கதைேொைகிவைப் பொர்க்க

வடரக்டர் ெரொம ைொர் ெருெொங்க
வெைம்?”

“புதிர் நபொட்நட நபசறீங்கநை

இன்னிக்கு!”

“ேம்ம ெொழ்க்வகநை புதிரொப்

நபொச்சு வெைம். ஒரு பக்கம் என்
மகவை ேிவனச்சொ பூரிப்பொ இருக்கு.
இன்வனொரு பக்கம் ேம்ம இைலொவம
வேஞ்வச அறுக்குது!”

“எனக்கு எதுவும் புரிைவல?”

“என் வபொண்ணு சினிமொெில்

ேடிக்கத் நதர்ந்வதடுக்கபட்டிருந்த
வெைப்பிரகொநஷொட படத்துல
கதொேொைகிைொ. பணம் கூட
ெொங்கிைொச்சொம். படப்பிடிப்பும்
வதொடங்கிைொச்சொம். திடீர்னு
'ேடிக்கமொட்நடன்'னு வசொல்லிருக்கொ.
'ஒண்ணு ேடிக்க ெொ! இல்நலன்னொ
வரண்டு லட்சம் பணத்வத வெச்சுட்டுப்
நபொ'னு வசொல்ல ெந்தொர் அந்த
வடரக்டர்.”

“அடி சண்டொைி! ேீ ங்க என்ன

வசொன்ன ீங்க?”

“அெ ேடிக்கமொட்டொ. பணத்வத

எப்படிைொெது ஏற்பொடு பண்ணித்
தநரன்னு ேொன் வசொல்லிட்டு ெிலொசம்
நகட்நடன். ேொன் உள்நை நபொய்த்
திரும்பினப்நபொ அந்த மனுஷவனக்
கொணவல. நபொைொச்சு. நபொகும்நபொது
சும்மொ நபொனொரொ? டீபொய்ல இருந்த
ேம்ம நபொட்நடொவெயும் எடுத்துட்டுப்
நபொைிருக்கொர் வெைம்.”
 “நபொட்நடொ எதுக்கு? ஒருநெவை
பத்திரிவகைில வெைிைிட்டு, ேம்வம
நமொசடிக் கும்பல்னு வசொல்லெொ?”

“வதரிைவல!”

“ேம்வம அபிேைொ இப்படிச் சந்தி

சிரிக்க வெப்பொனு ேொன்
ேிவனக்கநெைில்வல!”

“வெைம், இரு அெசரப்படொநத!”

“இனிநமலும் அெளுக்கு ேீங்க

சலுவக கொட்டினொ அெள்
சொக்கவடக்கும் நகெலமொ...”

பொதிைில் ேிறுத்தினொள் வெைம்.

அபிேைொ ெொசலில் படிநைறி

ெருெது வதரிந்தது.

“என்ன டொடி, எங்நகயும்

நபொகவலைொ?”
 “இனிநம ேொங்க வரண்டு நபரும்
சுடுகொட்டுக்குத்தொன் நபொகணும்!”

“ஏன் மம்மி நபச்சு ஒரு மொதிரி

இருக்கு?”

“உன் வசைல்கவைெிட என்

நபச்சு நதெவல அபிேைொ.”

“புரிைவல!”

ஓரடி வேருங்கி ெந்த வெைம்,

அபிேைொவெப் பைொவரன அவறந்தொள்.

“வெைம், என்ன இது! மனுஷிைொ

ேீ ? குைந்வதவை அடிக்க எப்படி மனசு
ெந்தது உனக்கு?”

“உங்கவைக் வகஞ்சிக்
நகட்டுக்கநறன். தைவு வசஞ்சு குறுக்நக
ெரொதீங்க. வசொல்லுடி! ைொவரக் நகட்டு
சினிமொெில நசர்ந்நத?”

“மம்மி!”
 “அந்த வெைப்பிரகொஷ் ெடு
ீ
நதடிநை ெந்துட்டொர். உங்க டொடிகிட்ட
எல்லொ ெிெரமும் வசொல்லிைிருக்கொர்.
வரண்டு லட்சம் பணத்துக்கு என்ன
வசய்ைறது இப்நபொ?”

“மம்மி.”

“என்னடி மம்மி? பட்டணத்துல

நசர்ந்து படிக்க வெச்சொ, உன் லட்சணம்
இதுதொனொடீ?”

“மம்மி... ேொன் வசொல்றவதக் கொது

வகொடுத்துக் நகப்பிைொ வகொஞ்சம்?”

“இனிநமலும் நகட்டொ ேொங்க

வதருவுல ேின்னு வசருப்படிபடணும்.
எல்லொம் உங்கைொல்” - சுந்தரத்வதப்
பொர்த்துக் வக ேீ ட்டினொள்.

“ேிெம் அதுதொன். எல்லொநம

டொடிைொலதொன்!”

“என்னடி வசொல்நற ேீ?”

 “ேொன் இஷ்டப்பட்டு ேடிக்கப்
நபொகவல மம்மி. அன்னிக்கு ரொத்திரி
டொடி உங்கிட்ட புலம்பினொநர அவத
ேொன் நகட்நடன் மம்மி!”

“அெர் வெைிலுக்குப் நபொைிட்டொ

ேீ யும் ேொனும் ேடுத்வதருவுக்கு
ெருநெொம்னு ேிவனச்சு டொடி
அைவலைொ? அப்நபொகூடத் தன்
வெைில் ெொசம், தன் அெமொனம்னு
அெரொல ேிவனக்க முடிஞ்சுதொ?
உன்வனயும் என்வனயும்தொநன
ேிவனச்சொர்? எத்தவன நபரொல இப்படி
ெொை முடியும் மம்மி? வசொல்லு. சுமந்து
வபற்ற தொநை தன் பிள்வைகவைத்
தெிக்க ெிட்டுட்டு ஓடிப்நபொற யுகம்
இது இதுல ஆண் ெடிெத்துல ஒரு
அன்வன என் டொடி. அெருக்கு ஒரு
கஷ்டம், அெர் கண்ணுல ேீ ர்னு
பொர்த்தப்நபொ என்னொல சகிச்சுக்க
முடிைவல. அதொன் தீர்மொனிச்நசன்.”

சுந்தரம் அடி நமல் அடி வெத்து

அபிேைொவெ வேருங்கினொர்

“கண்ணம்மொ!”

“என்ன டொடி?”

சட்வடன அெள் வககவை

இறுகப் பற்றிக்வகொண்டொர். தொன் ஒரு
ஆண்பிள்வை என்பவதயும் மறந்து
உவடந்து நபொய் அைத் வதொடங்கினொர்.

“என்ன டொடி இது?”

“இது பொசம் அபிம்மொ. எனக்கு

நெற ெைி வதரிைவல வெைிபடுத்த.
ஆண்பிள்வை அழுதொ ேொன்
ஆபொசம்னு ேிவனக்கவல. எந்த
மனசுல பொசம் இருக்நகொ, அங்நக
கண்ண ீரும் கட்டொைம் இருக்கும்...”
 அபிேைொ வமள்ை அழுதொள்.

“வசொல்லு வெைம்! எனக்கொம

எத்தவன வபரிை நெவலவைச்
வசஞ்சிருக்கொ என் வபொண்ணு.
அெவைப் நபொய் அடிச்சுட்டிநை
வெைம்.”

வெைம் ஒரு மொதிரி உவறந்து

நபொைிருந்தொள்.

“என்நமல நகொெமொ மம்மி?”

“இல்நலம்மொ. உன்வனக்
நகொபப்பட்டு ேொன் என்ன வசய்ை
முடியும்? டொடிக்கொக இவத ேீ
வசஞ்சிருக்நகனு ேிவனக்கும் நபொது
என்வனெிடப் வபருவமப்படற ேபர்
ைொரொ இருக்க முடியும்? ேொன் வசய்ைத்
தெறின வகம்மொவற ேீ அெருக்குச்
வசய்ைத் வதொடங்கிட்நட!”

“வெைம், என்ன உைர்நற?”

 “உைறவல. இத்தவன பொசமொன
மனிதருக்கு மவனெி வசய்ைநெண்டிை
வகம்மொறு இல்வலைொ?”

“சரி, அது இப்நபொ

முக்கிைமில்வல. வரண்டு லட்சம்
பணத்வதப் புரட்டி
வெைப்பிரகொஷ்கிட்ட தரணும்.
நபொட்நடொவெ ஏன் எடுத்துட்டுப்
நபொனொர்னு வதரிைவல!”

“டொடி!”

“வசொல்லுடொ!”

“இந்த ஒரு படத்வத ேொன்

முடிச்சுக் வகொடுத்துட்டொ எந்தப்
பிரச்சவனயும் ெரொதில்வலைொ?”

“அங்நக உள்ை மீ றல்கள்

கொரணமொத்தொநன உன்னொல
வசைல்பட முடிைவல? நெண்டொம்மொ...
அது தப்பொன இடம்!”
 “ேொன் சகிச்சுக்கநறன் டொடி,
அனுமதியுங்க டொடி!”

“இல்வல அபி. ேீ
ேடிக்கக்கூடொது!”- வெைம்
தீர்மொனமொகச் வசொன்னொள்.

“மம்மி... அந்தப் பணம்?”

“இரு, நைொசிக்கலொம். ஆனொ, ேீ

ேடிக்க நெண்டொம், இந்த ேிமிஷம் உன்
டொடிக்கு எந்த அபொைமும் இல்வல.
நஸொ ேொம பைப்பட நெண்டொம்.
ேிதொனமொ நைொசிப்நபொம்.”

“மம்மி! வகொஞ்சம் பிரொக்டிகலொ

நபசு. வரண்டு லட்சத்வத இந்த
வென்மத்துல ேம்மொல புரட்ட
முடிைொது. வெைப்பிரகொஷ்
வசல்ெொக்குள்ை மனிதர் சமூகத்துல.
நஸொ, ேமக்கு மவறமுகமொ வதொந்தரவு
தரக்கூட அெரொல முடியும்.”
 “அதனொல?”

“ேொன் ேடிக்கநறன். இது

வதொடர்பொ எனக்கு எந்தெித
அபொைமும் ெரொம அெர்கிட்ட
உறுதிவமொைி ெொங்கிக்கநறன் ேொன்.
டொடி, ேீ ங்க அெவரத் நதடிப் நபொக
நெண்டொம். எந்தக் கொரணத்வதக்
வகொண்டும் டொடி ைொர்கிட்நடயும்
அெமொனப்படக்கூடொது. அதுக்கு. ேொன்
சம்மதிக்கமொட்நடன்.”

உள்நை நபொய்ெிட்டொள் அபிேைொ.

அநத சமைம் -

வெைப்பிரகொஷ் ஓட்டல்
அவறக்குப் நபொகொமல், நேரொகத் தன்
பங்கைொவுக்குப் நபொனொர்.

கொவர நபொர்ட்டிநகொெில்
ேிறுத்திெிட்டு உள்நை நபொனநபொது
அெரிடம் நலசொன பதட்டம் இருந்தது.
 வடலிநபொவன அணுகி ரிஸீெவர
உைர்த்தினொர்.

“சுப்பு ெந்துட்டிைொ?”

“உம், வசொல்லுங்கண்ணொ!”

“ேொன் இப்நபொ பங்கைொெில

இருக்நகன். புறப்பட்டு ெர முடியுமொ
உன்னொநல?”

“இநதொ ெந்துட்நடன்!”

வெைப்பிரகொஷ் தன் அவறக்குள்

நுவைந்தொர்.

ஸ்கொட்ச்வச எடுத்து டீபொைில்

வெத்தொர்,

ஒரு சிகவரட்வட எடுத்துப் பற்ற

வெத்துக் வகொண்டொர்.

மூடி திறந்து கண்ணொடிக்

நகொப்வபைில் கெிழ்ந்தொர். வமல்ல
உறிஞ்சினொர்.
 தொன் சுந்தரம் ெட்டிலிருந்து
ீ
எடுத்து ெந்த படத்வத டீபொைின் நமல்
வெத்தொர்

தொய், தகப்பனொருக்கு மத்திைில்

அபிேைொ...

இரட்வட ெவட மொர்பில் புரை,

ெட்ட முகமும் முத்துப் பல்ெரிவச
வதரியும் சிரிப்புமொக அபிேைொ...

சுப்பு உள்நை நுவைந்தொன்.

புவகப்படத்வதப் பொர்த்தொன்.

“இது ைொர்? அபிேைொநெொட

அப்பொ, அம்மொெொ?”

“உம்!”

“பொர்த்தொச்சொ அபிேைொவெ?”

“இல்வல. ஆனொ, ஓர் அற்புதமொன

தகப்பவன ேொன் பொர்த்நதன் சுப்பு?”

“புரிைவல!”
 “அந்த சுந்தரம் ஒரு ெொர்த்வத
வசொன்னொர் சுப்பு. அட்சரலட்சம் வபறும்
அது!”

“என்ன வசொன்னொர்?”

“தன் மகள் ெிைறவதத் தொங்கிக்க

எந்தத் தகப்பனொலும் முடிைொது.
'ெைர்த்திருந்தொ வதரியும் ெலி'
அப்படீன்னு!”

“நஸொ, அபிேைொ ேடிக்கப்

நபொறதில்நல!”

அதற்கு வெைப்பிரகொஷ் எந்தப்

பதிலும் வசொல்லெில்வல. ஆழ்ந்த
சிந்தவனைில் இருந்தொர்.

“சுப்பு!”

“என்னண்ணொ?”,

“சில படங்கள் எடுக்கத்

வதொடங்கி பொதில ேிக்குது. சிலது
முடிஞ்சும் ரிலீஸொக மொட்நடங்குது.
ஆனொ, என் படம் பொதில ேிக்கவும்
இல்வல. ரிலீஸொகொம நபொகவும்
இல்வல!”

சுப்பு சற்றுக் கெவலநைொடு

அெவரப் பொர்த்தொன்.

“என்ன அப்படிப் பொக்கநற?

எனக்குப் வபத்திைம் பிடிச்சிடுச்நசொனு
ேிவனச்சிட்டிைொ? என் வபத்திைநம
இப்பத்தொன் ெிலகிைிருக்கு. என்
படத்வத மனசுக்குள்ை ஷொட்வப
ஷொட்டொ... சரி, அவதல்லொம் இப்நபொ
எதுக்கு. அந்த நபொட்நடொவெ எடு!”

எடுத்துத் தந்தொன் சுப்பு.

“இதுல உள்ை அபிேைொவெ

மட்டும் மொக்ஸிமம் வபரிை வசஸுக்கு
என்லொர்ஜ் பண்ணு சுப்பு!”

“எதுக்கு அண்ணொ?”
 “வசொன்னவதச் வசய். நபொ!”

சுப்பு ெிலகிைதும், கண்மூடிச்

சரிந்தொர் வெைப்பிரகொஷ். மூடிை
கண்களுக்குள் சலங்வக
கட்டிக்வகொண்டு அபிேைொ பல
உவடகைில் பலெித ேடனங்கள்
ஆடினொள்.

'கட்...’

'கொமிரொவெ இப்படி வெச்சுக்நகொ

கதிநரசன்!'

'இப்நபொ உனக்கு க்நைொஸப்

வெச்சிருக்நகன். நலசொக உதட்வடப்
பிரிச்சு சிரி அபிேைொ. குட்!'

உதட்வடப் பிரித்து அரிசிப்பற்கள்

வதரிை அைகொகச் சிரித்தொள் அபிேைொ.

“இப்படி ெந்து உட்கொருடொ!”-

சுந்தரம்.
 அெரது அருகில் ெந்து
உட்கொர்ந்தொள் அபிேைொ. இடம்
வமொட்வடமொடி நேரம் இரவு ஒன்பது.

வெைம் சற்றுத் தள்ைி ேின்று

வகொண்டிருந்தொள்.

சுெொதீனமொக சுந்தரத்தின்
மடிைில் தவல வெத்துப் படுத்துக்
வகொண்டொள் அபிேைொ.

அெைது கூந்தவல ஆதுரத்துடன்

தடெிக் வகொடுத்தொர் சுந்தரம்.

நலசொன இருைில், ேிலெின்

சன்னமொன வெைிச்சத்தில்
அபிேைொெின் ெட்ட முகம் அெர்
மடிமீ து அைகொகத் வதரிந்தது
பை ீவரன்று.

சுந்தரம்
பொர்த்துக்வகொண்நடைிருந்தொர்
அெவை.
 அந்த அபிேைொ மவறந்து,
இரண்டு ெைது அபிேைொ குட்டி
கவுநனொடு அெர் மடிைில் கிடந்தது...
சட்வடன எழுந்து உட்கொர்ந்து...
கொதுகைில் ெிமிக்கி ஆடிெர, எழுந்து
ெந்து அெர் முதுகுக்குப் பின்னொல்
ேின்று இரண்டு வககைொலும்
கழுத்வதக் கட்டிக்வகொண்டது...

தன் ஈர உதடுகைொல் 'ப்ச்' என்று

அெர் கன்னத்தில் முத்தமிட்டது.

சுந்தரம் திரும்பி ஒரு

கிறக்கத்துடன் குைந்வதவைப்
பொர்த்தொர்.

பவைை ேிவனவுகள் குமிழ்

குமிைொக எழும்பி நமநல ெரத்
வதொடங்கிைது வேஞ்சுக்குள்...

13
 சுந்தரம் நமொட்டொர் வசக்கிவை
உவதத்தொன்.

அன்று அலுெலகம் புறப்படத்

தொமதமொகிெிட்டதொல், சற்று நெகம்
கூட்டினொன். பிரதொன சொவலக்கு ெந்து
அநத நெகத்தில் வசலுத்தி, தன்
அலுெலகம் இருக்கும் அந்தக்
குறுகலொன சொவலைில் ெண்டி
திரும்ப...

அப்நபொதுதொன் அெசரமொக
எதிர்ப்பட்டொன் அந்த வசக்கிள்
சிறுென். அென் நமல் நமொதிெிடொமல்
தடுக்க சடொவரன சுந்தரம் ெண்டிவை
ஒடிக்க, குறுக்நக புகுந்து ெந்த
மற்வறொரு நமொட்டொர் வசக்கிள்
நேர்க்நகொட்டில் சநரவலன ெர...

முன் சக்கரங்கள் நமொதிைதும்,

தொன் தூக்கிவைறிைப்பட்டதும் தொன்
வதரிந்தது. அதன் பின் - சுந்தரத்துக்கு
ேிவனெில்வல.

மறுபடியும் கண் ெிைித்தநபொது...

ஆஸ்பத்திரி ெொசவன ெந்தது.

தொன் கட்டிலில் கிடப்பது வதரிந்தது.
தவல கனத்தது. ஆைொசத்துடன்
கண்கவை மூடிக்வகொண்டொன்.

“சுந்தொம்! இப்நபொ எப்படிைிருக்கு?”

-சின்னக்குரல் கொநதொரம் நகட்க,
இவமகவை வமள்ைப் பிரித்தொன்.

“வெகன், ேீ !”

சுந்தரம் முழுெதுமொக
ெிைித்தநபொது, வெகன் பக்கத்தில்
மங்கலொக மற்வறொரு மனிதன்
வதரிந்தொன்.

“இெர் மிஸ்டர் சந்திரன். உன்வன

இந்த ேர்ஸிங் நஹொம்ல நசர்த்தெர்
இெர்தொன்” - அறிமுகப்படுத்த, சந்திரன்
சிரிப்பது வதரிந்தது.

ஏறத்தொை கொவல பத்து

மணிெொக்கில் சுந்தரம் எழுந்து
உட்கொர்ந்தொன். நபசவும் முடிந்தது.

“தொங்க்யூ மிஸ்டர் சந்திரன்.

எனக்கொக இத்தவன வபரிை உதெி...”

“நேொ... நேொ...! மனிதொபிமொனம்

இது. ஒருத்தர்நமல இடிக்கொமலிருக்க
ேிவனச்சதொல்தொநன உங்களுக்கு
இந்த ெிபத்து பட், தவலக்கொைம்
வகொஞ்சம் வபரிசு தொன். கடவுள்
அருைொல் ேீ ங்க பிவைச்சொச்சு. ஒரு
ெொரம் இங்நக இருக்கணும்!”

“இதுெவரக்கும் என்ன
வசலெொச்சு?”
 “உங்க ரத்தம் தொன். அவதத்
திரும்ப அவடை முடிைொது, அன்வப
நபொல!”

“சந்திரன்...”

“ஆமொ. பணக்கணக்வக
அப்புறமொ பொர்த்துக்கலொம் ேீ ங்க
படுங்க!”

அப்நபொதுதொன் அந்தப் வபண்

உள்நை நுவைந்தொள்.

“ெொ வெைம்!”

“ஸொரி! வகொஞ்சம்
நலட்டொைிடுச்சு.” கூவடவை வெைிைில்
வெத்தெள், அதிலிருந்து
ஃப்ைொஸ்க்வக எடுத்து கொபிவை
டம்ைரில் ஊற்றினொள்.

“உங்க சிஸ்டருக்கும் சிரமம்

என்னொல!” என்றொன் சுந்தரம்.
 “உதெி வசய்ைறது வதொல்வலனு
ஆனொ அந்தத் வதொல்வலவை அடிக்கடி
சந்திக்க ஆவசப்படநறன் ேொன்.
குடியுங்க!”

கொபிவை ெொங்கிக் வகொண்டொன்

சுந்தரம்.

“அண்ணொ உனக்கு லீவு

இல்நலன்னொ ேீ நபொய் ெொைின் பண்ணு
டியூட்டில!”

“இெவர இப்படிநை ெிட்டுட்டு.”

“ேொன் பொர்த்துக்கமொட்நடனொ? ேீ
புறப்படு!”

“என்ன மிஸ்டர் சுந்தரம்! வெைம்

உங்கவைக் கெனிச்சுக்கறதுல
உங்களுக்கு ஆட்நசபவண எதுவும்
உண்டொ?”

“அெங்களுக்குத் வதொந்தரவு
எதுவும் இல்நலன்னொ சரி!”
 “சரிம்மொ, ேொன் புறப்படநறன்.
சுந்தரத்துக்குச் சொப்பொடு வகொண்டு
ெந்திருக்கிைொ?”

“சொம்பொர் சொதம் எடுத்துட்டு

ெந்திருக்நகன்!”

“ேொன் ெர்நறன் சுந்தரம்!”-

சந்திரன் புறப்பட்டுெிட்டொன்.

“ேொன் பல்வலத் நதய்ச்சு முகம்

கழுெணுநம! ப்ை ீஸ் வகொஞ்சம்
ேர்வஸக் கூப்பிடுங்க!”

“ேர்ஸ் எதுக்கு... ேொனில்வலைொ

இங்நக ெொங்க!”

அெவனக் வகத்தொங்கலொகப்
பிடித்தபடி பொத்ரூமுக்கு ேடத்திப்
நபொனொள் வெைம். அென் முகம்
கழுெிக்வகொண்டு ெந்ததும் கட்டிலில்
உட்கொர வெத்தொள்.
 “எனக்கொக வரொம்ப
கஷ்டப்படறீங்க.வெைம் ேீ ங்க!”

“பச்! ப்வரட் தரட்டுமொ வகொஞ்சம்

ெொம் தடெி?”

“அம்மொவுக்கு அடுத்தபடிைொ
அன்பு கொட்டற வபண்வண
இப்நபொதொன் ேொன் பொக்கநறன்!”

வமன்வமைொகச் சிரித்தொள்
வெைம்.

“எனக்கு ைொருமில்வல வெைம்!”

“ஏன், ேொங்கள்லொம் இல்வலைொ?

இந்தொங்க!”

ப்வரட்வட ேீ ட்டினொள்.

“ேொன் ஒரு அேொவத!”

“உங்கவைப் பொர்க்க
ேர்ஸிங்நஹொமுக்கு ைொரும்
ெரவலன்னு அண்ணன்
வசொன்னப்பநெ வதரியும் எனக்கு.
எங்நக தங்கிைிருக்கீ ங்க?”

“ஓட்டல்ல. நஷரிங்
அகொமநடஷன்!”

“கல்ைொணம் வசஞ்சுக்கிட்டு
'நஷரிங் அகொமநடஷன்'னு
வசொல்லுங்க சீக்கிரம்!”

சட்வடன சிரித்துெிட்டொன்
சுந்தரம்,

“வெைம், ேொன் சிரிச்சு எத்தவன

ேொைொச்சு வதரியுமொ! குடும்பம்னு
ஒண்ணு நெணும்னு எத்தவன ஆவச
வதரியுமொ எனக்கு. அது சரி,
உங்கவைப்பத்தி வசொல்லலிநை
இன்னும்...”

“வசொல்லும்படிைொ ேொட்டுல
முக்கிை புள்ைி இல்வல ேொன்.
அண்ணன், அண்ணிநைொட இருக்நகன்.
தட்ஸ் ஆல்!”

“உங்களுக்கு என்ன பிடிக்கும்

வெைம்!”

“அடிக்கடி சைி பிடிக்கும்!”

“கடிக்கத் வதொடங்கிட்டீங்கநை!
ஏற்வகனநெ ஏகப்பட்ட கொைம் எனக்கு!”

வெைமும் தன்வன மறந்து

சிரித்து ெிட்டொள்.

“சரி, என்ன பிடிக்கொது

உங்களுக்கு? மொட்டிக்கிட்டீங்கைொ
இப்நபொ...”

வெைத்தின் முகம் சட்வடன

சீரிைஸொனது.

“என்ன, பதிநல வசொல்லவல?”

“இதுக்கு ேொன் பதில் வசொன்னொ,

ஏநதொ ஒரு ெவகைில் உங்கவையும்
அது புண்படுத்தும்... நெண்டொம்
சுந்தரம்.”

“ஸொரிங்க வெைம்! ேொன் எதுவும்

தப்பொப் நபசிைிருந்தொ மனசுல
வெச்சுக்கொதீங்க!”

“நேொ... நேொ... அவதல்லொம்

எதுவுமில்வல!”

கல கலவெனச் சிரித்தொள்.

சட்வடன ேிறுத்தி, “ஏநனொ

வதரிைவல சுந்தரம். ேொனும் வரொம்ப
ேொவைக்குப் பிறகு இப்நபொதொன்
சிரிக்கிநறன்!”

“வதொடர்ந்து ேீங்க சிரிச்சுக்கிட்நட

இருக்க என் அட்ெொன்ஸ்
ெொழ்த்துக்கள்.”

சற்று, கூடுதலொகப் நபசிைதில்

சுந்தரத்துக்கு ெிைர்த்தது. ஆைொசமொகக்
கண்கவை மூடிக்வகொண்டு
படுக்வகைில் சரிந்தொன்.

“வகொஞ்சம் சொத்துக்குடி பிைிஞ்சு

தரட்டுமொ?”

“உம்!”

பிைிந்து, டம்ைரில் ேிரப்பிக்

வகொடுத்தொள்.

சுந்தரம் அவதக் குடித்த

பத்தொெது ேிமிடம் குபீவரன அந்த
ெொந்தி புறப்பட்டது. கட்டிவல ெிட்டு
எழுத்திருப்பதற்குள் சீறிக்வகொண்டு,
அது வெைிப்பட...

சட்வடன அெள் ெொய்க்கு நேநர

தன் வககவை ஏந்திக் வகொண்டொள்
வெைம்.

அத்தவனயும் அெள் வககைில்

ெடிை, கண்கவை ெிைித்துப் பொர்த்த
சுந்தரம் அதிர்ந்நத நபொனொன்.
 “வெைம் உ... உங்க வகைிநலைொ
ஏந்திக்கிட்டீங்க இவத?”

“அலட்டிக்கொதீங்க! இநதொ
ெர்நறன்!”

பொத்ரூம் நபொய் திரும்பினொள்,

குெவைைில் தண்ண ீர் வகொண்டு
ெந்தொள்.

“இதுல வகொப்பைிச்சுத் துப்புங்க!”

முடித்து ெொவைத் துவடத்துக்

வகொண்டொன். அென் கண்கைின்
ெிைிம்பில் நலசொன ஈரம்.

“ஏன். உடம்புக்கு சங்கடம்

பண்ணுதொ சுந்தரம்?”

“இல்வல வெைம். சங்கடம்

மனசுல! இது சங்கடமில்வல, ஒரு
மொதிரி தெிப்பு... சந்நதொஷம். இல்லீங்க
இது நெற ெொர்த்வத பிடிபடலீங்க
எனக்கு!” குரல் வேகிழ்ந்து நபொகக்
கவரந்தொன் சுந்தரம்.

“படுங்க. அதிகம் நபசநெண்டொம்.

உடம்பு அலுங்கக் கூடொது!”

அடுத்த மூன்று ேொட்கைில்

வெைத்தின் பரொமரிப்பில் சுந்தரம்
வபருமைவு நதறிெிட்டொன்.

“என்னங்க...?”

“வசொல்லுங்க சுந்தரம்...”

“புத்தகங்கள் படிப்பீங்கைொ?”

“உம். ேிவறை!”

“ைொவர வரொம்பப் பிடிக்கும்?”

சுந்தரம்.

“புதுவமப்பித்தன் சிறுகவதகவை
ஏவைட்டு தடவெ படிச்சிருக்நகன்.”

“எல்லொ சிறுகவதகளுமொ
வெைம்?”
 “உம்!”

“எது வரொம்ப பிடிக்கும்

உங்களுக்கு?”

“சொப ெிநமொசனம்' வரொம்ப பிடிச்ச

கவத எனக்கு”

“ேொன் அந்தக் கவதவைப்

படிச்சதில்நல. புத்தகம் உங்ககிட்ட
இருக்கொ?”

“உம் ேொவைக்கு எடுத்துட்டு

ெர்நறன். ப்வரட் தரட்டுமொ?”

“நெணொங்க அலுத்துப் நபொச்சு

எனக்கு. ேல்ல கொரமொ, சூடொ
நெணும்னு நதொணுது!”

“என்ன நெணும்?”

“வெங்கொை ெத்தக் குைம்பும்,

பருப்புத் துவெைலும் சின்ன ெைசுல
சொப்பிட்டது. அது மட்டும் கிவடச்சொ.
உலகத்வதநை லிவலைொத்தர ேொன்
தைொரொ இருக்நகன்!”

சிரித்துெிட்டொள் வெைம்.”

“சரி, ேொவைக்கு வெங்கொை

ெத்தக் குைம்பு ப்ைஸ்
புதுவமப்பித்தன்... கொம்பிநனஷன்
ேல்லொ இருக்கு இல்வலைொ?”

“ேீ ங்க எவதப் நபசினொலும்

அைகொப் நபசறீங்க வெைம்!”

“தொங்க்யூ!”

“வெைம் ஒரு ரிக்வெஸ்ட்!”

“வசொல்லிடுங்க! வெண்வடக்கொய்
நமொர்க்குைம்பொ?”

“ஐநைொ... என்வன சொப்பொட்டு

ரொமன்னு ேிவனச்சிட்டீங்கைொ
வெைம்...?”

“சரி வசொல்லுங்க!”
 “உங்கவை ஒருவமைில்
கூப்பிடட்டுமொ வெைம்? தப்பொ
எடுத்துக்க நெண்டொம். எனக்கு
எங்கம்மொவெ வரொம்ப பிடிக்கும்.
அெங்கவைக்கூட ேொன் 'ெொ, நபொ'னு
தொன் வசொல்லுநென்!”

வெைம் தன் ெிைிகவை ெிரித்து

அெவைப் பொர்த்தொள்.

தன் சிநேகிதத்வத எத்தவன

ேொசூக்கொக உைரமொக உணர்த்துகிறொன்
இென்!

“ஸொரி வெைம்! பிடிக்கவலைொ

உங்களுக்கு?”

“பிடிக்கவலைொ உனக்கு'னு
நகளுங்க...”

“தொங்க்யூ வெைம்!” மலர்ந்து

சிரித்தொன். “ேொன் இன்னும் எத்தவன
ேொள் வெைம் இங்நக இருக்கணும்?”
 “ஏன் நபொரடிக்குதொ? இன்னும்
மூணு ேொள்னு டொக்டர் வசொன்னொர்.
நதறிட்டதொ ேீ ங்க ேொவைக்நககூட
டிஸ்சொர்ஜ் பண்ணிடலொம்!”

“என்ன வெைம் ேீ ? புரிஞ்சுக்கொம

நபசறிநை!”

“அப்படீன்னொ?”

“இன்னும் ஒரு ெொரம் இருக்க

டொக்டர் அனுமதிக்க மொட்டொரொனு
ஆவசப்படநறன் ேொன்!”

“எதுக்கு?”

“அப்நபொதொநன ேீ ெருநெ! ேொன்

டிஸ்சொர்ஜ் ஆைிட்டொ அப்புறமொ
உன்வன சந்திக்க முடியுமொ?”

“ஏன் எங்க ெட்டுக்கு

ீ ேீ ங்க
ெரக்கூடொதொ?”
 “அது தப்பில்வலைொ வெைம்.
பண்பொடு பொர்க்க நெண்டொமொ?
ேட்புரீதிைொ ஒருேொநைொ, வரண்டு
ேொநைொ உங்க அண்ணவனப் பொர்க்க
ேொன் ெரலொம். வதொடர்ந்து ெரலொமொ?”

மறுபடியும் சற்று அதிசைமொக

அெவனப் பொர்த்தொள்.

“ேொன் புறப்படட்டுமொ? நேரமொச்சு.

ேொவைக்கு ெத்தக்குைம்பும் புதுவமப்
பித்தனும்!” - சிரித்துெிட்டுச் வசன்றொள்
வெைம்.

இரவு தூக்கத்வதத்
வதொவலத்தொன் சுந்தரம். எத்தவன
ேல்லவபண் வெைம்! எைிவமைொகக்
வகத்தறிச் நசவலயும் ஒற்வறப்
பின்னலும் வேற்றிைில் சின்ன
வபொட்டும்... மறந்து கூட ஆடம்பரநமொ
ஆரெொரநமொ தவலகொட்டொத வமன்வம
அற்புதமொன நசவெ மனப்பொன்வம...

வெைம், ேீ என்வனத் திருமணம்

வசய்து வகொள்ெொைொ? எனக்கு
மவனெிைொக ேீ ெந்தொல்,
உலகத்வதநை வெைிக்க முடியும்
என்னொல். சம்மதிப்பொைொ?

இரவு முழுதும் கனெில் வெைம்

ெந்தொள். சிரிக்கச் சிரிக்கப் நபசினொள்.

மறு ேொள் ெத்தக் குைம்பும்,

புதுவமப் பித்தனுமொக ெந்து ெிட்டொள்.
அந்த மூன்று ேொட்களும் வபொழுது
நபொெது வதரிெில்வல.

இன்வறக்கு டிஸ்சொர்ஜ்...

“சொைங்கொலம் பர்மிஷன்ல
அண்ணன் ெரும். டிஸ்சொர்ஜ்
பண்ணிடலொம் உங்கவை இன்னிக்கு
முருங்வகக்கொய் சொம்பொர். பிடிக்குமொ
உங்களுக்கு?”

“ேீ என்ன தந்தொலும் பிடிக்கும்

வெைம் எனக்கு!”

“'சொபெிநமொசனம்' படிச்சீங்கைொ?”

“உம்! தனிைொ இத்தவன ேொள்

ெொழ்ந்தது என் சொபம். அதுக்கு ேீ
ேிவனச்சொ ெிநமொசனம் கிவடக்கும்
வெைம்!”

வெைம் ேிமிர்ந்து உட்கொர்ந்தொள்.

“என்ன வசொல்றீங்க சுந்தரம்?”

“ேொன் நகக்கறது தப்பொ இருந்தொ

என்வன மன்னிச்சு பவைைைடி உன்
நதொைனொநெ ேிவனக்சுக்நகொ. ஆனொ,
ெிலக மட்டும் வசய்ைொநத வெைம்!”

“இன்னும் நகக்கவல ேீ ங்க!”

 “தொய்க்குப்பின் தொரம்னு
வசொல்லுெொங்க. என் தொய்க்கு
அப்புறமொ ேொன் இத்தவன அன்பொ
இத்தவன வேருக்கமொ சந்திக்கற வபண்
ேீ தொன் வெைம். ேீ என்வன கல்ைொணம்
வசஞ்சுப்பிைொ வெைம்?”

வெைம் தடக்வகன
எழுந்துெிட்டொள். அெள் முகம்
சிரிப்வபத் வதொவலத்து ெிட்டு இறுகிப்
நபொனது வேொடிைில்.

“என்ன வஐைம், ேொன் தப்பொ

நகட்டுட்நடனொ?”

“இல்வல சுந்தரம் நகட்டது

தப்பில்நல, நகட்ட இடம் தொன் தப்பு!”

“ெொஸ்தெம். உன் அண்ணவனக்

நகட்டிருக்கணும் ேொன்.”

“ேொன் அவதச் வசொல்லவல

சுந்தரம்!”
 “அப்புறம்!”

“நெண்டொம் சுந்தரம்! தைவு

வசஞ்சு என்வன எதுவும் நகக்கொதீங்க.
இந்தப் நபச்சு வதொடர நெண்டொநம,
ப்ை ீஸ்!...”

“கொரணத்வதச் வசொல்லு வெைம்.

என்வன உனக்கு பிடிக்கவலைொ? ேொன்
உனக்கு தகுதிைில்வலைொ?”

“ேீ ங்க எனக்கு தகுதிதொன். ேொன்

தொன் உங்களுக்குத் தகுதி இல்வல
சுந்தரம்,”

“ஏன் வெைம்?”

“கன்னுக்குட்டிநைொட ெர்ற
பசுவெ ஏத்துக்க எந்தக் கொவைைொல
முடியும் சுந்தரம்...?”

14
 “ேீ ... ேீ இப்நபொ என்ன வசொன்நன
வெைம்?”

“கன்னுக்குட்டிநைொட ெரக்கூடிை
பசுவெ எந்தக் கொவை ஏத்துக்கும்?” -
உணர்ச்சிைில்லொத குரலில் ெொர்த்வத
ெொர்த்வதைொகச் வசொன்னொள் வெைம்.

“இ... இதுக்கு...”

“அதுதொன் அர்த்தம். ஒரு ெைசுல

எனக்வகொரு வபண் குைந்வத இருக்கு
சுந்தரம்!”

“ஸொரி... ஐைொம் ஸொரி... ேொன் தப்பு

பண்ணிட்நடன். எ... என்வன
மன்னிச்சிடு வெைம், கல்ைொணமொன
ஒரு வபண்கிட்ட மகொநகெலமொன ஒரு
நகள்ெிவை ேொன்
நகட்டிருக்கக்கூடொது!”
 சுந்தரம் ஒரு மொதிரி
வேருப்பில்பட்ட புழுநபொல துள்ைித்
துடித்தொன்.

“மன்னிக்கணும். எனக்கு
இன்னும் கல்ைொணமொகவல சுந்தரம்!”

மின்சொரம் பொய்ந்தது நபொல்

உணர்ந்தொன் சுந்தரம்.

“வெைம்… எ... என்ன உைர்நற ேீ ?”

“உைறவல சுந்தரம். உண்வம

அதுதொன்!”- அெள் குரலில் எந்தப்
பிசிறும் இல்லொமல் திடமொன,
தீர்மொனமொனவதொனி இருந்தது.

“வெைம், எ... என்னொல இவத

ெீரணிக்க முடிைநல. உன்வனத் தெறொ
என்னொல கணிக்க முடிைநல. எனக்கு
எப்படிப் நபசறதுன்நன வதரிைவல!”-
முகத்வத மூடிக்வகொண்டொன் சுந்தரம்.
 வெைம் ஒன்றுநம நபசொமல்
சன்னநலொரம் ேின்று வகொண்டு
ேர்ஸிங் நஹொமின் பின்னொல் இருந்த
அநசொக மரங்கவைப் பொர்த்துக்
வகொண்டிருந்தொள்.

எழுந்து ெந்தொன் சுந்தரம்.

“வெைம்!”

“வசொல்லுங்க!”

“மறுபடியும் உங்கிட்ட மன்னிப்பு

நகட்டுக்கநறன். எ... எப்படி இந்தக்
குைந்வத? ஐைொம் ஸொரி...
வசொல்லலொம்னு ேீ ெிரும்பினொ
வசொல்லு! இல்வலன்னொ உன்வன
ேொன் வதொந்தரவு பண்ணவல!”

கட்டிலில் ெந்து உட்கொர்ந்து

வகொண்டொன் சுந்தரம். நதறிை உடம்பு
மறுபடியும் துெண்டு நபொனது.
 வெைம் ஒரு டம்ைர் குைிர்ந்த
ேீ வரப் பொவனைிலிருந்து எடுத்துக்
குடித்தொள்.

“சுந்தரம். 'எது பிடிக்கொது

உனக்கு'னு ேீ ங்க நகட்டப்ப ேொன் பதில்
வசொல்லவல அன்னிக்கு.
ேிவனெிருக்கொ? அதுக்குப் பதிவல
இப்நபொ வசொல்நறன். ஆண்
வென்மங்கள் பொெ வென்மங்கள்,
துநரொகிகள், முதுகில் குத்திட்டு ஓடற
நகொவைகள்!” -ஆநெசமொகச்
வசொல்லிெிட்டு மூச்சுெொங்கினொள்
வெைம்.

சுந்தரம் அெவைநை கெனிக்க...

“அப்படிப்பட்ட ஓரு துநரொகிவை

ேொன் கொதலிச்நசன் சுந்தரம். அெவன
ேம்பி என்வன முழுசொ ஒப்பவடச்நசன்.
அப்நபொ எனக்கும் மூவைைில்வல.
உடம்பிலுள்ை உணர்ச்சிக்கு
அெசரப்பட்டு ேொனும்
அடிவமைொகிட்நடன்.”

“என் ெைித்துல எழுபது ேொள் சிசு

இருக்கும்நபொது ஒரு ேொன் வசொன்னொன்
அந்தப் பொெி, 'என்வன மறந்துடு
வெைம்'னு அதுக்கு ஆைிரம்
சமொதொனங்கள், ெிைக்கங்கள் ெிவல,
ெிைொபொரம்... ெிலகிப் நபொைிட்டொன்
அந்த அநைொக்கிைன்!”

“ேீ சந்திரனிடம் ெிெரம் வசொல்ெி

அெவனத் தட்டிக் நகக்கவலைொ
வெைம்?”

“இல்வல. எதுக்குக் நகக்கணும்?

ெொழ்க்வகன்னொ எது சுந்தரம்? பரஸ்பர
நேசம், எதிர்பொர்ப்பு,
ெிட்டுக்வகொடுத்தல், அதனொல்
கிவடக்கிற சுகம்... ெிைொபொரிகிட்ட
அவதவைல்லொம் எதிர்பொர்க்க
முடியுமொ வசொல்லுங்க! எனக்குத் தொலி
வகொடு, என் குைந்வதநைொட வபைருக்கு
முன்னொல இனிஷிைலொ ெந்து
உட்கொருன்னு அெவன ேொன் வகஞ்ச
முடியுமொ?”

“ேீ வபண் வெைம்!”

“அதனொல மொனத்வதெிட்டு
மடிப்பிச்வசக் நகக்கணுமொ? அதுக்கு
ேொன் தைொரொ இல்வல!”

“அது ைொர் வெைம்?”

“எதுக்கு சுந்தரம்?”

“அெவனத் நதடிக் கண்டுபிடிச்சு

உன் முன்னொல வகொண்டு ெந்து ேொன்
ேிறுத்தட்டுமொ?”

“மன்னிக்கணும். அெநன
ெந்தொலும் ேொன் ஏத்துக்க இனி தைொரொ
இல்வல. முகநம இல்லொத
மனிதநனொட முகெரி எங்கிட்ட
இல்வல. அது எனக்கு அெசிைமும்
இல்வல. ெிதி என் ெிலொசத்வத
மொத்திடுச்சு சுந்தரம்!”

“வெைம், உன் ஆநெசத்துல

ேிைொைம் இருக்கு. ஆனொ, உன் ஒரு
ெைசுக் குைந்வத...?”

“இநத நகள்ெிவை எங்க

அண்ணனும் நகட்டொர் - அன்னிக்கு.
கவலச்சிடக் வசொன்னொ அண்ணி.
எதுக்குக் கவலக்கணும்? பொெம்
வசஞ்சது வரண்டு நபர். அதுக்கு அந்தச்
சிசுவெ ஏன் அைிக்கணும், ேிச்சைமொ
அவத ஒரு பொெச் சுவமைொ
ேிவனக்கவல!

கவலக்கவும் ேொன் உடன்

படவல. பிறந்ததும் அேொவத
ெிடுதிைில் நபொடற ஆபொசமொன
அம்மொ ேொனில்வல. பொெச் சுவமவை
ெதிைில
ீ ெிட்டுட்டு, எத்தவன கொலம்
பைணம் வசய்ை முடியும் சுந்தரம்?
ஊவர ேொன் ஏமொத்தலொம். ஆனொ,
உள்ைத்துல உள்ை உணர்ச்சிகவை?

ேொன் ைொவரயும் ஏமொத்தவல.

வபொய் வசொல்லவல. கன்னிைொ
இருந்தெளுக்குத் தொலி ெரொம,
பிள்வை ெந்த கவதவை ைொர்
நகட்டொலும் ேொன் மவறக்கப்
நபொறதில்வல. சொப ெிநமொசனம்
படிச்சீங்கநை! அகலிவக மனசுல
உள்ை உறுத்தவல ெிலக்க
முடிைொமதொநன மறுபடியும் கல்லொ
மொறினொ. ேொனும் ஒரு அகலிவகனு
ேிவனச்சு கல்லொநெ இருந்துட்டுப்
நபொநறன். ேல்ல கொலம்... சொபம் தர
எந்த வகௌதமனும் என் ெொழ்க்வகைில்
இல்வல!”
 “ைதொர்த்த உலகம் இவத
ஒப்புத்துக்குமொ வெைம்?”

“உலகத்துல பொதி அநைொக்கிைப்

பிறெிகள் தொன். உலகத்வத ேொன்
ஒப்புத்துக்கவல சுந்தரம். உலகம் ைொரு
என்வன ஒப்புத்துக்க?”

ஆடிப்நபொனொன் சுந்தரம்.

“ேொநன உங்கவை ஒரு நகள்ெி

நகக்கநறன் சுந்தரம். உண்வமக்கு
உலகத்துல மதிப்பு இருக்கொ?”

“கொந்திவை இன்னமும்
மதிச்சுட்டுத்தொநன இருக்நகொம்!”

“என்வனப் பற்றிச் வசொல்லொம,

குைந்வதவை அைிச்சுட்டு அல்லது
மவறச்சுட்டு மறுபடியும் ேொன் கன்னி
நெஷம் நபொட்டொ, கல்ைொண
மொர்க்வகட்டுல வரொம்ப சீக்கிரம் ேொன்
ெிவல நபொைிடுநென். வபொய்க்கு
மொவல நபொட்டு தொலி கட்ட
ஆண்கைின் அரசொங்கநம
கொத்திருக்கும். ஆனொ, ேிெம் நபசினொ...
குைந்வதநைொட என்வன ஏத்துக்க ஒரு
ஆண்மகனுக்கொெது இங்நக வதரிைம்
உண்டொ சுந்தரம்?”

“வபொய் ேிவலக்கொநத வெைம்!”

“ேொன் ேிெம்தொநன...
ேிவலகுவலஞ்சு ேிக்கநறநன சுந்தரம்!”

“உன் நகள்ெிக்கு ேொவைக்கு

ேொன் பதில் வசொல்லலொமொ வெைம்?”

“நகள்ெிக்கு எத்தவன பதில்கள்

நெணும்னொ இருக்கு. ஆனொ, சிலர்
ெொழ்க்வகக்கு மட்டும் பதில்கநை
இல்வல. பொரதிைொர் வசொல்லுெொர்,
'எல்லொப் வபண்களும் கற்புக்கரசிகைொ
இருக்கணும்னு. ஆண்கள்
ேிவனக்கறதுண்டு... ஆண்கள்
கற்நபொட இருந்தொ. ேொட்டுல நெசிகநை
இல்வல'னு.”

சுந்தரம் அசந்து நபொனொன்.

சந்திரன் உள்நை நுவைந்தொன்.

“டிஸ்சொர்ஜ் ஃபொர்மொலிட்டி
முடிச்சொச்சு சுந்தரம் நேரொ என்
ெட்டுக்கு
ீ ெர்றீங்கைொ?”

“இல்வல சந்திரன். ேொன்

ஓட்டலுக்நக நபொநறன். உங்களுக்கு
ேொன் எப்படி ேன்றி வசொல்றது?”

“அன்பு என்னிக்கும் ேிவலச்சு

ேின்னொ, அவதெிடப் வபரிை ேன்றி
உண்டொ!”

“ேொன் ெர்நறன் வெைம்.

ேொவைக்கு உங்க ெட்டுக்கு
ீ ெருநென்
ேொன்.”
 டொக்ஸி பிடித்து சுந்தரத்வத
அனுப்பிெிட்டு, வெைத்துடன்
அகன்றொன் சந்திரன்.

இரவு முழுெதும்
உறங்கெில்வல சுந்தரம்.

'குைந்வதநைொட என்வன
ஏத்துக்க ஒரு ஆண்மகனுக்கொெது
இங்நக வதரிைம் உண்டொ சுந்தரம்?'

வெகு நேரம் ெிைித்திருந்து, பின்

உறங்கிப் நபொனொன்.

மறுேொள்...

மொவல ஐந்து மணிெொக்கில்

கதவு அதிர, குைந்வதவை ெிட்டுெிட்டு
வெைம் ெந்து கதவெத் திறந்தொள்.

“அட! ெொங்க சுந்தரம். உங்கவை

ேொன் எதிர்பொர்க்கவல! அண்ணனும்
அண்ணியும் வெைிநை
நபொைிருக்கொங்க ெர நேரம்தொன்.”

“உன்கூடப் நபசத்தொன் ேொன்

ெந்நதன்!”

“உட்கொருங்க!” - உள்நை நபொய்

குைந்வதநைொடு வெைிப்பட்டொள்.

அது சுந்தரத்வதப் பொர்த்துச்

சிரித்தது.

“நபவரன்ன குைந்வதக்கு?”

“அபிேைொ!”

“அைகொன நபர். ெொடொ கண்ணு!”

சட்வடன தொெிெிட்டது
அெனிடம்.

கன்னம் குைிை அெவனப்

பொர்த்துச் சிரித்தது.

தன் பிஞ்சு ெிரல்கைொல் அெனது

நகசத்வதப் பற்றி இழுத்தது.
 “உஷ் அபிம்மொ... வதொந்தரவு
பண்ணக்கூடொது, ைொர்கிட்நடயும்
நபொகமொட்டொ. ஆச்சரிைம் தொன்.
கொபிைொ, வலமனொ?”

“வகொஞ்ச நேரம் நபொகட்டும்.

நேத்து ேீ நகட்ட நகள்ெிக்குப்
பதிநலொடு ெந்திருக்நகன் ேொன்!”

“என்ன நகள்ெி?”

“உன்வன ேொன் கல்ைொணம்

வசஞ்சுக்கத் தைொர். ஸ்டில் ஐ லவ் யூ!”

“சுந்தரம்” - எழுந்துெிட்டொள்
வெைம்.

“இநதொ இந்தக் குட்டி அபிேைொ

இனி என் குைந்வத, ேீ சம்மதிச்சொ,
எஸ். அபிேைொ! சரிதொனொ?”

“ஸொரி சுந்தரம். அெசரப்படறீங்க.

உணர்ச்சிபூர்ெமொன முடிவுகள்
உருப்படொமப் நபொகும். இன்னிக்கு ஒரு
நெகத்துல ேீ ங்க சம்மதிக்கலொம்.
ஆனொ, சரிப்படொது.”

“ஏன் வெைம் சரிப்படொது?”

“ரொமொனொல சொப ெிநமொசனம்

அவடஞ்சொலும்,... வகௌதமன் அெவை
ஏத்துக்கிட்டொலும்... அகலிவகக்குள்நை
இருந்த குற்ற உணர்வு ெிலகவலநை
சுந்தரம். அப்படிநை அது ெிலகினொலும்
'இெள் தொன் அகலிவக'னு ரிஷி
பத்தினிகள் வசொன்ன மொதிரி இந்த
உலகம் என் பக்கமொ ெிரல் ேீ ட்டொதொ?
சொப ெிநமொசனம் ஆைிட்டொலும் பொப
ெிநமொசனம் ஆகவலநை சுந்தரம்!”

“உலகத்துக்குப் பைப்படொம
இந்தக் குைந்வதவை ெைர்க்கிற ேீ,
அநத உலகத்துக்கு இப்நபொ மட்டும்
ஏன் பைப்படநற? 'அெனொ ெந்தொலும்
ஏத்துக்க மொட்நடன். ேொன்'னு வசொன்ன
ஒரு திடமொன வெைத்வதத்தொன் ேொன்
நேசிக்கிநறன்.”

“ஆனொலும் என் மனசு இவத

ஏத்துக்கவல சுந்தரம். என்
பொெங்கவை ேொன் தொன் சுமக்கணும்.
ஆண்கள் எல்நலொரும்
அநைொக்கிைர்கள்னு எனக்கு உண்டொன
கருத்துல ஒரு திருத்தம்--
மனிதர்களும் சிலர் உண்டு. அதுல
சுந்தரமும் ஒருத்தர்னு
ேிவனச்சுக்கநறன். எப்பவும் எனக்கு
ேண்பர்தொன் ேீங்க சரிதொனொ?”

சுந்தரம் எழுந்து வகொண்டொன்.

“உன்வன ஏத்துக்கணும்னு
ெிரும்பித்தொன் ேொன் ெந்நதன். இவதத்
திைொகம்நனொ, வபருந்தன்வமநனொ
ேொன் வசொல்லவல. ேொன் ரொமனும்
இல்வல. ஆனொ, ேீ புரிஞ்சுக்கவல.
அகலிவக அழுக்குப்பட்ட பின்னொல்,
இருக்கிற ஆண்கவைவைல்லொம்
இந்திரனொ ேிவனச்சு வெறுத்தொைொம்.
ேீ யும் இப்நபொ அவதத்தொன் வசஞ்சுட்டு
இருக்நக. உன்வன இைக வெக்க ேொன்
என்ன வசய்ைணும்?”

“அது அெசிைம்னு ேொன்

ேிவனக்கவல சுந்தரம்!”

“அந்த அகலிவக ஒரு

வபண்வணப் வபத்திருந்தொ,
சதொனந்தனுக்குப் பதிலொ ஒரு வபண்
குைந்வத இருந்திருந்தொ 'சொப
ெிநமொசனம்' கவதநை நெறைொ
இருந்திருக்கும். உனக்கு அது
புரிைவலன்னொ, எப்படிப்
புரிைவெக்கிறது ேொன்?”

வெைம் வமௌனம் சொதித்தொள்.

 “ேீ எங்கிட்ட எவதயும்
மவறக்கவலநை! சகலமும்
வதரிஞ்சுத்தொநன உன்வன மவனெிைொ
ஏத்துக்க முன் ெந்திருக்நகன் ேொன்,
அப்புறம் குைப்பம் எங்கிருந்து ெரும்?
வசொல்லு!”

“இப்நபொ இனிக்கற
ஒவ்வெொண்ணும் ேொட்பட ேொட்பட
கசக்கத் வதொடங்கும் சுந்தரம்.
ேமக்குனு ேொவைக்கு ஒரு குைந்வத
பிறக்க நேரும். உங்க அன்பு அது நமல
தொன் அதிகம் திரும்பும். இது வபண்
குைந்வத நெற! 'என்
குைந்வதைில்வலநை'னு உங்களுக்கு
ஒரு ெிேொடி நதொணிட்டொக்கூட இந்த
உறவுக்கு அர்த்தநம இல்லொமப்
நபொைிடும்!”

“அதுதொநன உன் குைப்பம்...

வெைம், ேீ என்வன ேம்பலொம்...”
 “ைொர் மனசும் மொறலொம் சுந்தரம்.
மனிதன் உணர்வுகளுக்கு
அடிவமப்பட்டென். மொற்றொந்தொய்
உறவுல மன சந்நதொஷத்நதொட
ெொழ்ந்த குைந்வதகவை ெிரல் ெிட்டு
எண்ணிடலொம். ேீ ங்க ஸ்வடப்
ஃபொதர்னு அெளுக்கும் வதரிஞ்சுட்டொ,
வேருக்கம் குவறஞ்சிடும் சுந்தரம்!”

“ேமக்கு நெறு குைந்வத

பிறந்தொல் தொநன...”

“இந்த ெொக்கிைத்வத, ெொலிபம்

ெழுக்கி ெிை வெச்சிடும் சுந்தரம்!”

“வெல்! உனக்கு என்நமல

ேம்பிக்வகைில்நல.”

“ஆனொ, எனக்கு என்நமல

ேம்பிக்வகைில்நல.”

“ஆதொரத்நதொட ேம்ப வெச்சொ...”

“புரிைவல...”
 “அந்த ஆதொரத்நதொட உன்வனச்
சந்திக்கத்தொன் ஒரு ேொள் அெகொசம்
நகட்நடன்...”

குைப்பத்துடன் சுந்தரத்வதநை
பொர்த்துக் வகொண்டிருந்தொள் வெைம்.

தன் வகப்வபவைத் திறந்து

எவதநைொ நதடி எடுத்து வெைத்திடம்
வகொடுத்தொன்.

“இவத ேல்லொப் படிச்சுப் பொரு...

புரியும்.”

அது புரிந்தநபொது வெைம்

அப்படிநை அலறிெிட்டொள்.

15

திருப்பத் திரும்ப அவதப் படித்த

வெைம் திகிலடித்த முகத்நதொடு
சுந்தரத்வதப் பொர்த்தொள்.
 அெள் உதடுகள் சின்னதொக
‘அெூஸ்வபர்மிைொ' என்ற
ெொர்த்வதவை உச்சரித்தன.

“ஆமொம் வெைம், அதுதொன்

எனக்கு. சின்ன ெைசுல ெந்த அம்வம
தகப்பனொகும் தகுதிவை
என்னிடமிருந்து பறிக்கும்னு ேொன்
ேிவனச்சிருப்நபனொ? எல்லொ
ஆண்கவைப் நபொலநெ ேொனும்
சந்நதொஷமொக இருக்கமுடியும். ஆனொ
உைிரணுக்கள் இைங்கொது, அதனொல
கர்ப்பத்வத உண்டொக்கற சக்தி எனக்கு
இல்வல. அதுதொன்
'அெூஸ்வபர்மிைொ'னு (Azoospermia)
புரிைொத மருத்துெ பொவஷைில் டொக்டர்
எழுதித் தந்துட்டொர்.

அது எனக்குப் புரிஞ்சுநதொ

இல்வலநைொ, என்னொல தகப்பனொக
முடிைொதுனு மட்டும் எனக்கு
ேல்லொநெ புரிஞ்சுது. இதுக்கொக ேொன்
நெதவனப்படொநத ேொட்கநை
குவறச்சல் வெைம். உடம்புல
உணர்ச்சியும் இைக்கமும் மட்டும் தொன்
சுகம்னு ேொன் ேிவனக்கநல வெைம்.
குைந்வதகவை வரொம்பவும்
நேசிக்கறென் ேொன். ஆனொ எனக்குனு
ஒரு குைந்வத?”

வெைம் இவமக்கொமல் அெவனப்

பொர்த்தொள்,

“வெல், இவத மவறச்சு எந்தப்

வபண்வணயும் ஏமொற்ற ேொன்
ெிரும்பவல. எந்தப் வபன்னும் இது
வதரிஞ்சொ என்வன ஒப்புக்கவும்
ேிைொைம் இல்வல. அதனொலதொன்
இத்தவன ெருஷமொ ேொன் தனிைொ
இருக்நகன்.”

“சுந்தரம்!”
 “ேமக்குனு ஒண்ணு பிறந்துட்டொ,
அபிேைொநமல உள்ை அன்பு எனக்குக்
குவறஞ்சிடும்னு வசொன்நன
இல்வலைொ? ேமக்குனு இனி பிறக்கொது
வெைம். பரஸ்பரம் ேம்வமெிட
வபொருத்தமொன நெொடி அவமயும்னு
ேொன் ேிவனக்கவல. இது வதய்ெமொ
தீர்மொனிச்ச பந்தம் வெைம்.
இனிநமலொெது என்வன
ஏத்துக்கலொமொ ேீ ?”

பரெசத்துடன் சுந்தரத்வத
வேருங்கி, அென் வககவைப் பிடித்துத்
தன் கண்கைில் ஒற்றிக்வகொண்டொள்
வெைம்.

சந்திரனும் அென் மவனெியும்

உள்நை நுவைந்தொர்கள்.

ஒரு ேிமிடம் அதிர்ந்து நபொய்

ேின்றொன் சந்திரன்.
 “ெொ அண்ணொ, சரிைொன
நேரத்துலதொன் ெந்திருக்நக!”

“என்னம்மொ இவதல்லொம்?”

“சுந்தரம், ேீ ங்கநை
வசொல்லிடுங்கநைன்!”

சுந்தரம் எந்தப் பீடிவகயும்

நபொடொமல் நேரொக ெிஷைத்துக்கு
ெந்துெிட்டொன்.

“உங்க தங்வக வெைத்வத ேொன்

ெிரும்பநறன். அெளும் என்வன
ெிரும்பறொ, நஸொ, கல்ைொணம்
வசஞ்சுக்கலொம்னு ேொன்
ேிவனக்கநறன். உங்க அனுமதி
நெணும்!”

“என்னங்க... இப்படி - உள்ை

ெர்றீங்கைொ?” - அண்ணி அவைத்தொள்.

“என்ன?”
 “இது தொங்குமொ? குைந்வதநைொட
அெவை ஒப்புக்கிட்டு பொதில மனசு
மொறிட்டொ?”

“அண்ணி, ேொன் குறுக்நக

ெர்றதுக்கு மன்னிக்கணும்?”

“ெொ வெைம்!”

“அெர் மனசு, மொறக்கூடிைது

அல்ல!”

“ஆம்பவைதொநன?”

எல்லொ ெிெரத்வதயும்
அண்ணனுக்கும் அண்ணிக்கும்
வசொன்னொள் வெைம்,

சந்திரனின் கண்கள்
கலங்கிைிருந்தன.

வெைிைில் ெந்தொன்.

சட்வடன மண்டிைிட்டு
சுந்தரத்தின் கொவலத் வதொட்டொன்.
 “ஐநைொ, என்ன சந்திரன் இது?” -
சுந்தரம் பதறி எழுந்து ேிற்க...

சுந்தரத்தின் வககவை இறுகப்

பற்றிை சந்திரன்... “எ... எனக்கு எப்படி
ேன்றி வசொல்றதுன்நன வதரிைவல
சுந்தரம்!”

“எதுக்கு?”

“வெைம் சிவதஞ்சு நபொய் ெடு

ீ
திரும்பினப்நபொ எப்படித் துடிச்நசன்
வதரியுமொ... கடவுநை, இனி இந்தப்
வபண்ணுக்கு சமூகத்துல என்ன
பொதுகொப்புனு ேிவனச்நசன்! அெ ஒரு
வெரொக்கிைத்துல குைந்வதவைப்
வபத்துட்டொ. தகப்பன் இல்லொத
குைந்வத -அதிலும் வபண் குைந்வத...
எத்தவன ெலி தொங்கணும் வதரியுமொ?
இப்நடொ... இப்நபொ... சுந்தரம், எனக்குக்
நகொைிலுக்குப் நபொற பைக்கம்
இல்வல. ஆனொ, நகொைிநல இன்னிக்கு
என் ெட்டுக்குள்நை
ீ ெந்திருக்கு...
தொங்க்யூ!”- கசிந்த குரலில்
வசொன்னொன்.

“சரி, எப்நபொ வெச்சுக்கலொம்

முகூர்த்தம்?”

“அவதயும் ேீ ங்கநை
வசொல்லிடுங்கநைன்!”

“ெர்ற வெள்ெிக்கிைவம
முகூர்த்த ேொள். அன்னிக்கு
திருநெற்கொடு நகொைில்ல வெச்சுக்
கல்ைொணம். ேம்ம ெட்டுல
ீ ேமக்கு
மட்டும் ஸ்வபஷல் டின்னர். சரிதொனொ?”

“ேீ ங்களும் இங்நக,

எங்கநைொடநெ இருந்திருங்கநைன்
சுந்தரம்!”
 “இந்த ஊர்ல கூட இனி இருக்கப்
நபொறதில்வல. மொற்றலுக்கு அப்வை
பண்ணிைொச்சு!”

“ஏன்?”

“மொற்றம் இருக்கட்டுநம! பைகின

முகங்கள், பைகின இடம் எல்லொநம
எனக்கு அலுத்துப் நபொைொச்சு, புது
ஊரும் புது உறவுகளும் ெரட்டுநம!
என்ன வெைம்?”

“இனிநம உங்க ெிருப்பம்

எதுநெொ, அதுதொன் என் ெிருப்பமும்
கூட!” - வமன்வமைொகச் சிரித்தொள்
வெைம்.

குைந்வத அைத் வதொடங்கிைது

உள்நை.

“இரு வெைம்... என் மகவை ேொன்

நபொய் எடுக்கநறன்.”

சுந்தரம் உள்நை நபொனொன்.

 படுக்வகைில் உட்கொர்ந்து
கண்கவை மூடிக்வகொண்டு அழுதது
அபிேைொ.

“டொர்லிங்! ேொன் டொடி

ெந்திருக்நகன்டொ!”

பைிச்வசன ெிைித்துப் பொர்த்தது.

சட்வடன அழுவகவை
ேிறுத்திெிட்டுக் கண்கவை உருட்டிைது,

சுந்தரம் வககவை ேீ ட்ட...

தொெிைது உடநன.

அென் கன்னத்வத ெிரல்கைொல்

வமள்ை ேிமிண்டிைது.

கன்னம் குைிைச் சிரித்தது.

‘வெைம் அதிசைப்பட்டொள்.
'வதய்ெம் மூலம் இந்தக் குைந்வதக்கு
நசதி கிவடத்திருக்கிறதொ - இெள் உன்
தகப்பன் என்று?’
 பத்து ேிமிடம் நபொல்
ெிவைைொடிெிட்டு எழுந்து
வகொண்டொன் சுந்தரம்,

“ேொன் புறப்படநறன் வெைம்.

வெள்ைிக்கிைவம நெண்டிை
ஏற்பொடுகநைொட ெர்நறன்!”

வெள்ைிக்கிைவம
அதிகொவலைில் டொக்ஸிைில் ெந்து
இறங்கினொன் சுந்தரம்.

வெைத்துக்குப் பட்டுப் புடவெ,

அபிேைொவுக்குப் பட்டுப் பொெொவட, பூ,
பைம், இனிப்புகள் என்று சுமந்து
ெந்தொன். அநத டொக்ஸிைில்
குடும்பத்நதொடு திருநெற்கொடு
புறப்பட்டு... அடுத்த ஒரு மணி
நேரத்தில் வெைம், மிஸஸ் சுந்தரம்
ஆகி அண்ணனின் கொலில் ெிழுந்தொள்.

ெட்டில்
ீ டின்னர் இத்ைொதிகள்...
 அன்று அெர்களுக்கு முதலிரவு -
சந்திரன் தன் அவறவை
அெர்களுக்கொக ஒதுக்கிைிருந்தொன்.

குைந்வத உறங்கத்
வதொடங்கிைிருந்தது.

சுந்தரம் அவதக் அள்ைிக்

வகைில் எடுத்துக்வகொண்டு
அலங்கரிக்கப்பட்ட அவறக்குள்
நுவைந்தொன்.

“சுந்தரம், குைந்வதவை ேொங்க...” -

சந்திரவன இவடமறித்த சுந்தரம்,
“இனி அபிேைொ என் மகள் அெ
என்கிட்டதொன் இருக்கணும். ேீ ங்க
நபொங்க சந்திரன்.”

வெைம் ஓர் ஓரத்தில் ேின்று

இவதக் கெனித்துக் வகொண்டிருந்தொள்
இவமக்கொமல் -
 உள்நை நுவைந்து அெவன
ேமஸ்கரித்தொள்.

சுந்தரம் கதவெச் சொத்திெிட்டு,

உள்நை ெர, அபிேைொ சிணுங்கிைது.

கட்டிலில் சம்மணமிட்டு
அமர்ந்து, குைந்வதவைத் தன் மடிைில்
கிடத்திக் வகொண்டொன் சுந்தரம். வமள்ை
அவதத் தட்டிக் வகொடுத்தபடி...

“இந்த ரொத்திரில ேொம வரண்டு

நபரும் ேிவறை நபசப்நபொநறொம்
வெைம்!”

“இனிநம நபச ஏதொெது இருக்கொ?

ஆங்! இருக்கு இருக்கு. ேொன் நபச
நெண்டிை ஒரு சில ெிஷைங்கள்
இருக்கு!”

“வபண்ணுக்கு முதல் உரிவம! ேீ

நபசு வெைம்!”
 “இனிநம என் வதய்ெம்
எல்லொத்வதயும் வதரிஞ்சுக்கணும்.
எவதயும் ேொன் மவறக்கக்கூடொது
உங்ககிட்ட.”

“ேீ மவறக்கவலநை!”

“இல்வலதொன். அபிேைொவெ
உருெொக்கின அநைொக்கிைன் ைொருன்னு
ேீ ங்க அன்னிக்குக் நகட்டப்நபொ ேொன்
உங்களுங்குப் பதில் தரவல. அவதயும்
இப்நபொ வசொல்லிடநறன். இது ேம்ம
உறவு வதொடங்கற உடல்ரீதிைொன
உணர்ச்சிபூர்ெமொன சங்கமம்னு ேொன்
ேிவனக்கவல. மனசு நபசக்கூடிை
மகத்தொன ரொத்திரி இது. என்வனப்
வபொறுத்தெவரக்கும் இது நதெொலைம்.
ேொன் நகட்கப்நபொறது பொெ மன்னிப்பு.
ஏத்துக்கற நதெநனொட ரகசிைப்
பிரதிேிதி ேீ ங்க. வசொல்லட்டுமொ?”
 “ஒரு ேிமிஷம் வெைம்!.”

“என்ன?”

“அென் ைொர்னு வதரிஞ்சு

எனக்வகன்ன லொபம்?”

“ேீ ங்க?”

“ஆமொம். அது முடிஞ்சுநபொன

கவத. தைிவர மறுபடியும் பொலொக்க
முடியுமொ? புது பொல் ெந்தொச்நச!”

“ஆனொலும்!”

“அெசிைமில்வல வெைம்.
அெநன நதடி ெந்தொலும், ேீ திரும்பிப்
பொர்க்கப் நபொறதில்வல. அது
அஸ்தமன நெவைைில் ெந்த ஆபொசக்
கனவு. அந்தக் கனவு கவலஞ்சொச்சு.
ேீ நை அெவன உன் மனசுநலருந்து
துவடச்வசறிஞ்ச பின்னொல அெநனொட
சுைசரிவத எனக்வகதுக்கு?
 ஆமொம் வெைம்! ேமக்கு
ெொழ்க்வக வதொடங்கிைிருக்கிற
உன்னதமொன ேிமிடங்கள் இது.
அழுக்குகவை ேம்ம அன்பொல்
கவரச்சொச்சு... ெிட்டுடு! எனக்கு எந்த
ெிெரமும் நெண்டொம். உனக்கும்
உறுத்தல்கள் அெசிைம் இல்வல. என்
வெைத்வத ேொன் ேம்பநறன்.
என்வனெிட உன்வன ேம்பநறன்...
நபொதுமொ?”

வெைம் அென் மொர்பில் சரிந்தொள்.

“உஷ்! அைக்கூடொது! இனி ேீநைொ,

என் மகநைொ அைநெ கூடொது!”

கண்கவை அெசரமொகத்
துவடத்துக் வகொண்டொள் வெைம்.

“அப்புறம், இந்த ஊவர ெிட்டுப்

நபொகலொம்னு ேொன் ஏன் வசொன்நனன்
வதரியுமொ?”
 “வதரிைவல!”

“இந்தக் குட்டிப்
வபொண்ணுக்கொகத்தொன்!”

“புரிைவல!”

“இந்த ஊர்ல உன் சம்பந்தப்பட்ட

ெிெரங்கள் ஓரைவு
வதரியுமில்வலைொ?”

“உம்!”

“உங்க அண்ணிக்நக. இதுல

மொறுபட்ட கருத்து உண்டு
இல்வலைொ?”

“இருக்கு!”

“அது ெைரும். எப்நபொ ெைரும்

வதரியுமொ? இந்தக் குைந்வத
வபரிசொகும் நபொது, அதுக்கு ெிெரம்
வதரியும் நபொது, நெண்டொத
ேிெங்கவை எடுத்துச் வசொல்லி அநதொ...
மனசுல சலன அவலகவைக் கிைறிப்
பொர்க்கும் இந்த உலகம்.
வபரிைெங்களுக்நக வதைிவு குவறெொ
இருக்கும்நபொது பிஞ்சு மனசுல
சஞ்சலம் ஏற்பட்டொ அது ேல்லதொ
வெைம்?”

“இல்வலதொன்!”

“கண்கொணொம ெிலகிட்டொ,
இந்தக் கெவலகள் ேமக்குண்டொ?
ைொருக்குத் வதரிஞ்சொலும், உன் கடந்த
கொலத்துக் கவறகள் ேம்ம
வபொண்ணுக்கு மட்டும்
வதரிைநெகூடொது வெைம். அது அெ
ெைர்ச்சிவை, ெொழ்க்வகவைப்
பொதிச்சிரும். ேொன்கூட திருச்சி
நபொனதும் நெற நெவல நதடிக்கப்
நபொநறன்.
 இப்நபொ உள்ை வதொடர்புகவைச்
சுத்தமொ துண்டிக்கப் நபொநறன்.
இநதொட நெர் கூட அபிேைொவுக்குத்
வதரிைக்கூடொது!”

வெைம் சுெொசிக்கக்கூட மறந்து

அெவனப் பொர்த்துக் வகொண்டிருந்தொள்.

'எத்தவன வதைிவு இெரிடம்?

தீர்க்கதரிசனமும்,
வதொவலநேொக்குப் பொர்வெயும். இந்த
அைவு இன்வனொரு மனிதரிடம் இருக்க
முடியுமொ?

மண்ணில் இெவரப்நபொல
அவ்ெப்நபொது ஒரு சிலர் ெனிப்பதொல்
தொன் தர்மம் ேிவலக்கிறதொ?'

“என்ன வெைம் நபசொம இருக்நக?”

“ஆங்... என்ன நகட்டீங்க? எ...

என்னொல நபச முடிைவல! நபசத்
நதொணவல. இனி என்வனப்
பற்றிக்கூட ேொன் கெவலப்பட
நெண்டொம். அந்தப் வபொறுப்பும்
உங்ககிட்ட ெந்துட்ட பின்னொல ேொன்
ஏன் கலங்கணும்? ஆனொ ஒண்ணு,
ெொழ்க்வகைில் எந்த ஒரு சிக்கலொன
சந்தர்ப்பம் ெந்தொலும் அபிேைொநெொட
அப்பொ ேீ ங்கதொன். இது சத்திைம். இதுல
எந்த மொற்றமும் இல்வல...”

அெள் வககவை இறுகப்

பிடித்துக் வகொண்டொன் சுந்தரம்.

இருெருக்கும் ேடுெில் அபிேைொ

அைகொகப் படுத்திருக்க, அந்த
இனிவமைொன தொம்பத்திைம்
ஆரம்பமொனது அந்த இரவு நேரத்தில்,

மறுேொநை புறப்பட்டு ெிட்டொர்கள்.

வபட்டி, படுக்வகநைொடு
தங்வகவை வெைியூருக்கு அனுப்ப
ெந்த சந்திரன், துக்கமும்
சந்நதொஷமுமொக மொறி மொறி
சஞ்சரித்துக் வகொண்டிருந்தொன்.

கண்ணிநரொடு வகைவசத்து
ெிவட வகொடுத்தொன்.

“ெொ, அம்மொகிட்ட ெொ!”

அைகொகத் தவலைவசத்து
மறுத்து ெிட்டு, சுந்தரத்திடம் பவச
நபொட்டு ஒட்டிைவதப் நபொல
பூசிக்வகொண்டது குைந்வத.

அன்று ஒட்டிக்வகொண்ட
அபிேைொதொன்! இந்தப் பதிவனட்டு
ெருடங்களும் சுந்தரத்வதெிட்டு
அெள் பிரிந்திருந்த நேரம் இந்தக்
கல்லூரி ேொட்கள் தொன்.

இென் கொட்டிை அன்புக்கு,

தன்வனநை பணைம் வெக்கத்
தைொரொகிெிட்ட வபண்.
 அப்பொ தொன் உலகம் என்று
அப்பொவுக்கொக எவதயும் வசய்ைத்
துணிந்துெிட்ட அபிேைொ...

சுந்தரம் கண்ண ீவர அெசரமொக

ெைித்வதறிந்து ெிட்டு, அபிேைொவெ
அணுகி அெவைத் தன்நனொடு நசர்த்து
அவணத்துக் வகொண்டொர்.

அந்த அன்பொன கதகதப்பில்

தன்வன மறந்து ேின்றொள் அபிேைொ.

16

“ேீ ேடிக்க நெண்டொம் அபி!” -

வெைம் தீர்மொனமொன குரலில்
வசொன்னொள்.

“பணத்துக்கு எங்நகம்மொ
நபொறது?”
 “என்னங்க, அந்த வடரக்டர்
வெைப்பிரகொவஷச் சந்திச்சு ேொன்
நபசட்டுமொ?”

“வெைம், ேீைொ?”

“ேொநனதொன்! ஏன், தப்வபன்ன

அதுநல?”

“தப்பில்வல மம்மி. ஆனொ, ேீ ஏன்

நபொகணும்? டொடிக்குப் நபசத்
வதரிைொதொ?”

“உங்க டொடிக்குப் நபசத்

வதரிைொதுனு ேொன் வசொல்லவல. ஆனொ
ேொன் சந்திச்சொ, சொதிக்க முடியும்னு
நதொணுது. அந்த வெைப்பிரகொஷும்
ஒரு மனிதன் தொநன! அெருக்கும்
ஆசொபொசம் இருக்குமில்வலைொ?
வதொைில் தொன் ேடிப்நபவைொைிை
ெொழ்க்வக ேிெம்தொநன!”

“அதனொல?”
 “ஒரு வபண் வபற்றுத்தொநன
வெைப்பிரகொஷும் இந்த பூமிைில்
ெந்திருக்கொர். அெருக்கும்
குைந்வதகள் இருக்கொதொ? ஒரு
தொநைொட குமுறல் அந்த மனிதருக்குப்
புரிைொதொ? ஆயுள் முழுக்க உடம்வபச்
வசருப்பொக்கி உவைச்சொெது அெர்
கடவன அவடச்சிடலொம். 'என்
மகளுக்கு சினிமொ நெண்டொம்'னு ேொன்
வகஞ்சிக் நகட்டுக்கநறன் அெவர.
சம்மதிக்கமொட்டொரொ?”

“வெைம்...”

“வசொல்லுங்க!”

“ேீ அந்ேிைர் முன்னொல வககூப்பி

ேிக்கறது எனக்கு அெமொனம்!”

“உங்க மவனெி ைொர்கிட்நடயும்

வகஞ்சமொட்டொ. அதுக்கு அெசிைமும்
இல்வல. ஆனொ, உங்க மகநைொட தொய்
அவதச் வசஞ்சுதொன் ஆகணும்.
என்வன அனுமதியுங்க. ேீ ங்க
அெவரச் சந்திக்கலொம்... வரண்டு
ஆண்கள் நபசும்நபொது வபரும்பொலும்
அது ெிைொபொரமொத்தொன் முடியும்.
ெொர்த்வதகள் தடிக்கும். தடிக்கும்நபொது
ஈநகொ குறுக்நக ெந்து தன்மொனப்
பிரச்சவன தவலதூக்கும். ேீ ைொ,
ேொனொனு பந்தைம் ெரும். தீர்ப்பு
சுலபமொ கிவடக்கொது. ஒரு
அன்வனநைொட அன்புக்கு மிருகம்கூட
கசியும். வெைப்பிரகொஷ் மொட்டொரொ?”

சுந்தரம் நைொசிக்கத்
வதொடங்கினொர்.

‘இெள் வசொல்ெது ேிைொைம் தொன்.

இதமொகப் நபச வபண்கைொல் மட்டுநம
இைலும்!
 இதில் எங்நக ெந்தது என்
வகௌரெம்’

“அம்மொ, டொடிநைொட வகௌரெப்

பிரச்சவனைொ இது மொறும்னொ ேீ
நபொகக் கூடொது!”

“இல்வல கண்ணம்மொ! என்

வபொண்ணுக்கு ஒரு பிரச்சவன
ெந்துட்டொ, எந்த சிக்கல் குறுக்நக
ெந்தொலும் உவடச்சிட்டு ேடக்க
நெண்டிைது தொன். ேீ நபொ வெைம்.
ேொன் சம்மதிக்கிநறன்!” என்றொர்
சுந்தரம்.

“ேீ யும் என்நனொட ெர்றிைொ அபி?”

“நெண்டொம் மம்மி. ேீ நபொைிட்டு

ெொ. அந்த வெைப்பிரகொவஷப் பொர்க்க
எனக்குள்ை ஒரு குற்ற உணர்வு
இருக்கு. ெரப்பிடிக்கவல எனக்கு!”
 வெைம் புடவெ
மொற்றிக்வகொண்டொள்.

புறப்பட்டுெிட்டொள்.

ஓட்டல் ெொசலில் இறங்கிை

நபொது வெைத்துக்குக் கூசிைது. இது
அெசிைம் தொனொ என்று அபிேைொெின்
மீ து நலசொன ெருத்தம் கூட
உண்டொனது.

ரிசப்ஷனில் ெிசொரித்தொள்.

“முக்கிைமொன ேபர்னொ நபொன்

பண்ணி கன்பர்ம் பண்ணிக்கச்
வசொன்னொர்! ேீங்க ைொர்னு வசொல்லனும்
அெருக்கு!”

“அபிேைொனு வசொல்லுங்க!”

நபொனில் வசொன்னென்.

“இநதொ அெர் ெட்டு

ீ ெிலொசம்.
ேீ ங்க எப்நபொ ெந்தொலும் அனுமதிக்கச்
வசொல்லி உத்தரவு. அெர் ெண்டிநை
இப்நபொ ெரும் --உங்கவைக்
கூட்டிட்டுப் நபொறதுக்கு.”

ரிசப்ஷனில் உட்கொர்ந்தொள்
வெைம்.

இருபது ேிமிடங்கைில் ஸ்டூெர்ட்

ெந்து அவைத்துக்வகொண்டு வெைிநை
ெந்தொன்.

படகு நபொல் வெள்ைிைின்

ேிறத்தில் ஒரு அைல் ேொட்டு கொர்
ேின்றது.

“இெங்கதொன்!”

டிவரெர் பவ்ைமொகக் கதவெத்

திறந்துெிட, உள்நை வமத்வதன்று
அமிழ்ந்து கொணொமல் நபொனொள்
வெைம். வெைியுலகநம
வதரிைெில்வல, இதமொன மின் குைிர்...
வமன்வமைொன நமற்கத்திை இவச...
கொர் வெண்வணய் நபொல
ெழுக்கிக்வகொண்டு நபொனது. '

'எத்தவன பணக்கொரன் இந்த

வெைப்பிரகொஷ். எத்தவன புகழ்
இெனுக்கு?

இெநன என் அபிேைொவுக்கொகத்

தெம் கிடக்கிறொன்... என் மகள்
அத்தவன உசத்திைொ?'

ஒரு வேொடி - ஒநர ஒரு வேொடி

வபருமிதம் வபொங்கிைது.

'இல்வல! இந்த ேிவனப்பு தெறு!

நமநல இருப்பது தொன்

வெல்வெட் வசொர்க்கம்: அடிைில்
அதலபொதொைம். தவைகவைப்
நபொட்டுக் குைி மவறத்து ைொவன
நெட்வட ேடத்தும் உலகம் இது. என்
அபிேைொெின் அைகுக்கும்
இைவமக்கும் வெக்கப்பட்ட குறி இது.
 சம்மதிக்கக்கூடொது!'

கொர் சட்வடனக் குலுங்கி ேிற்க,

அடுத்த வேொடிநை கனமொன அதன்
கதவு திறக்கப்பட்டது.

வெைம் இறங்கினொள்.

பிரமொண்டமொன பங்கைொெின்
நபொர்டிநகொ அது வெகு தூரத்தில்
வெைி நகட் வதரிந்தது. அது ஒரு
புறேகர் பிரிவு.

“உள்நை நபொங்க!”

டிவரெர் வககொட்டிெிட,
வமதுெொக கொர்ப்வபட்டில் கொல் பதித்து
உள்நை நுவைந்தொள்.

அந்த ஹொல் ஸ்ரீரங்கத்தின்

அம்மொ மண்டபம் வதருெில் பொதி
இருந்தது. சினிமொெில் பொர்ப்பது நபொல்
மத்திைில் படிகள் இரண்டொகக் கிவை
பிரிந்து உச்சிைில் ஒன்று நசர, ஒன்பது
குைல்கவைத் தன்னிடம் வெத்திருந்த
சொண்ட்லிைர் வெைிச்சத்வதச்
சிதறடித்தது.

ஒரு வபண் வெைிப்பட்டொள்,

“ேீ ங்க அபிேைொ...”

“அபிேநைொநெொட அம்மொ.
வடரக்டர் வெைப்பிரகொவஷப் பொர்க்க
ெந்திருக்நகன்!”

“உட்கொருங்க!”

அெள் கொணொமல் நபொய்த்

திரும்பவும் ெனித்தொள் வகைில்
குைிர்பொனத்நதொடு.

“சொப்பிடுங்க. லொைர் ெட்டுக்குப்

ீ
நபொைிருக்கொரு வடரக்டர். நபொன்
பண்ணிைிருக்நகொம். அவரமணி
நேரத்துல ெந்துருெொர்!”
 வெைம் நசொபொ ெிைிம்பில் பட்டும்
படொமலுமொக உட்கொர்ந்தொள் நலசொன
பைத்நதொடு.

வடரக்டரின் பி.ஆர்.ஓ.
வெைிப்பட்டொன்.

இெவைக் வகொஞ்சம்
ெிநரொதமொகப் பொர்த்துெிட்டு, அலறிை
வடலிநபொவன ஒற்வற 'ஹநலொ' ெில்
அடக்கினொன்.

“ஆமொ. ேொன் தொன்! சொர் ெட்டுல

ீ
இல்வல. ஆமொ... வதரிைவல. ெந்ததும்
வசொல்லணுமொ? ைொரு அெரொ?
இல்லீங்க... இனிநம புதுசொ எந்தப்
படமும் ஒப்புக்கமொட்டொர்னு நதொணுது.
இருக்கறவதக்கூட இந்த ெொரத்துல
முடிச்சுடப் நபொறொர்! என்ன
நேொக்கம்னு புரிைவல.
வெச்சிரட்டுமொ?”
 ரிஸீெவர அமர்த்தினொன்.

“அபிேைொநெொட அம்மொெொ ேீங்க?

அபிேைொ ெரவலைொ?”

“இல்வல. ேீ ங்க ைொரு?”

“வடரக்டநரொட பி.ஆர்.ஓ.
மன்னிக்கணும்... உங்க வபொண்ணு
வடரக்டர் கண்ணுல பட்டிருக்கநெ
நெண்டொம்?”

“ஏன்?”

“எங்களுக்வகல்லொம் நேரம்
சரிைில்வல!”

“புரிைவல!”

“ேீ ங்க புரிஞ்சுக்க நெண்டிை

அெசிைமில்வல... என்ன நபசணும்
அெர்கிட்ட?”
 “அவத ேீ ங்க வதரிஞ்சுக்க
நெண்டிை அெசிைமில்வலனு
ேிவனக்கிநறன்!”

அென் எரிச்சநலொடு வெைத்வத

முவறத்துெிட்டு அங்கிருந்து
ெிலகினொன்.

“அட! சுப்பு, ெொ ெொ!” -

வசொல்லிெிட்டு இென் நபொய்ெிட...

சுப்பு உள்நை நுவைந்தொன்,

“வமதுெொ எடுத்துட்டு ெொங்கடொ.

சின்ன டொநமஜ் ெந்துட்டொக்கூட
வடரக்டர் பிச்சுப் பிச்சு எடுத்துருெொர்
வமள்ை...”

ேொன்கு நபர் பிடித்துக்வகொண்டு

ெர, இருபதுக்கு இருபது என்ற
அைெில் வபரிை நபொட்நடொ ஃப்நரம்
ஒன்று உள்நை நுவைந்தது. ைொர் படம்
என்று வதரிைெில்வல.
 மொடிப்படிக்கு அடிைில் அவதச்
சொய்த்து வெத்தொர்கள்.

திவர மூடிைிருந்தது.

திரும்பினொன் சுப்பு.

“அட, ெொங்க! ேீ ங்கதொன்

அபிேைொநெொட அம்மொெொ?”

“உம்!”

“அபிேைொ சுகமொ?”

“உம்!”

“இன்னும் பத்து ேிமிஷத்துல

வடரக்டர் ெந்துருெொர். ேொன்
ெர்நறன்!”

அெனும் நபொய்ெிட்டொன்.

அந்தக் கூடநம கொலிைொக

இருந்தது. ைொருநம இல்வல. சொய்த்து
வெத்திருந்த அந்த ரொட்சதப் படத்வதக்
கெனித்தொள் வெைம்.
 'ைொர் இது? வடரக்டர்
வெைப்பிரகொஷ்?

பொர்க்கலொமொ? ைொரொெது
கெனித்து ெிட்டொல்
அசிங்கமொைிற்நற!’

சுற்றிலும் பொர்த்தொள். ைொரும்

வதன்படெில்வல. வமள்ை எழுந்தொள்.
அடிநமல் அடி வெத்து ேடந்து, அந்தப்
படத்வத வேருங்கிெிட்டொள்.

மறுபடியும் ஒரு முவற

கெனித்துெிட்டு, திவரவை வமள்ை
உைர்த்த...

அப்படிநை ஷொக் அடித்தது

வெைத்துக்கு.

அபிேைொெின் படம் தொன் அது.

தன் ெட்டில்
ீ மொட்டினொல் மூன்று
சுெர்கைின் ேீ ைத்துக்குச் சிரிப்பொள்
அபி.
 ேல்ல க்நைொஸப்பில்...

வரட்வட ெவட மொர்பில் புரை,

குறும்பு மின்னும் கண்களுடன்
பிரமொண்டமொன அற்புதமொன அபிேைொ.

வெைத்துக்கு ஒரு வேொடி உடம்நப

சிலிர்த்துப் நபொனது.

தன் ெட்டில்
ீ உள்ை படம் தொன்
அது. தனக்கும் கணெனுக்கும் ேடுெில்
உள்ை அபிேைொ பிரமொண்டமொக்கப்
பட்டிருக்கிறொள்.

'எதற்கு இது?

என் மகவைக் கடலைவு

வபரிதொக்கி என்ன வசய்ைப் நபொகிறொர்
இந்த வெைப்பிரகொஷ்?'

வெைத்துக்குக் வகொஞ்சம்
குைப்பம்..., கணிசமொன பைம்... சற்று
நகொபம் என்று புறப்பட்டது.
 சுப்பு படிைிறங்கி ெந்தொன்.

“இது... இது”

“உங்க அபிேைொதொன். இந்த

வசநஸ சின்னதுனு வசொல்லப்நபொறொர்
அண்ணொ!”

“எதுக்கு எங்க அபிேைொவெப்

வபரிசுபடுத்தணும்?”

“அம்மொ, எனக்கு ேொலு ெொர்த்வத

நபச அனுமதியுண்டொ?”

“என்ன?”

“தமிழ் இலக்கிைங்கள்
படிச்சதுண்டொ ேீ ங்க?”

“உம்!”

“அதுல பூசலொர் ேொைனொர் கவத

உங்களுக்குத் வதரியுமொ?”

“வதரிைொது!”
 “சிென் நமல பக்தி, பிநரவம,
கொதல்னு தன்வனநை சிெனுக்கொக
அர்ப்பணிச்சுக்கிட்ட ஒரு
சிெத்வதொண்டர் தொன் பூசலொர்
ேொைனொர். ஆனொ ஏவை. ஒரு நெவை
வேநெத்திைத்துக்நக திண்டொடின
மனிதர். சிெனுக்குக் அெர் நகொைில்
கட்ட ஆவசப்பட்டொர். அநத ஊர்ல
மன்னனும் நகொைில் கட்டத்
தீர்மொனிச்சொன். வபொன்னும்
வபொருளுமொ ெொரிைிவறச்சு,
சிெனுக்கொக மன்னன் நகொைில் கட்டற
நேரத்துல, பூசலொர் ேொைனொர் தன்
மனசுக்குள்நை நகொைில் கட்டத்
வதொடங்கினொர்.”

“இந்தக் கவத எதுக்கு?”

“இருங்க. குறுக்நக நபச

நெண்டொம். ஏறத்தொை வரண்டு
நகொைில்களும் ஒநர நேரத்துல
முடிஞ்சுது. கும்பொபிநஷகத்துக்கு
மன்னன் நததி குறிச்சொன். நேரம்
குறிச்சொன். ஆனொ, சிென் அங்நக
ெரவல. ேொைனொர் கட்டின இதைக்
நகொைில்ல ெந்து உட்கொர்ந்தொர்
கம்முனு!”

ேிறுத்திெிட்டு அெவைப்
பொர்த்தொன் சுப்பு.

அெநன நபசட்டும் என்று

கொத்திருந்தொள் வெைம்.

“அந்த பூசலொர் ேொைனொர்

மறுபடியும் பிறந்திருக்கொநரொன்னு
நதொணுது. மன்னவனப் நபொல
பிரமொண்டமொ, தன் இருபது ெருஷக்
கனவெ வெைிைில வசொல்ல
ஆவசப்பட்டொர் எங்க வடரக்டர்
வெைப்பிரகொஷ்.
 ஆனொ, அபிேைொ அதுக்கு
அனுமதிக்கவல. நதக்கி வெச்ச
ஆவசகவை, உணர்ச்சிகவை உரத்துச்
வசொல்ல அெரொல முடிைவல. பூசலொர்
ேொைனொரொகி, மனசுக்குள்ை தன்
படத்வத தைொரிக்கத் வதொடங்கிைொச்சு
அெர் அெநரொட அபிலொவஷகளுக்கு
ஒரு ெடிகொல் நெண்டொமொ? இநதொ
இந்தப் படம்!”

வெைம் குைப்பத்நதொடு சுப்புவெப்

பொர்த்தொள்.

“உங்களுக்குப் புரிைொதுதொன்.
இதுக்குநமல எனக்குச் வசொல்லத்
வதரிைவல! அெநர ெந்து
ெிைக்கட்டும்!”

சுப்பு நபொய் ெிட்டொன்.

அபிேைொெின் படத்வதப்
பொர்த்துக்வகொண்டு வெைம் ேிற்க...
 நபொர்டிநகொெில் கொர் ெந்து
ேிற்கும் சத்தம் நகட்டது.

கறுப்பு அங்கி அணிந்த ெக்கீ ல்

உள்நை ெந்தொர் முதலில்.

“இருங்கம்மொ! வடரக்டர்
உங்கவைக் கூப்பிடுெொர்!”

வெைத்துக்நக ஒரு பரபரப்பு

உண்டொனது. பிரச்சவனக்குரிை அந்த
மனிதவரப் பொர்க்க நெண்டும்
நபொலிருந்தது.

ஐந்து ேிமிட அெகொசம்.

நெவலக்கொரி ெந்து, “வடரக்டர்

சொர் உங்கவை ெரச் வசொல்றொர்
நமடம்!”

வெைம் சற்று படபடப்புடன்

படிகவை ஏறிக் கடந்தொள். நகொடிைில்
வதரிந்த அவறவை நெவலக்கொரி
கொண்பிக்க, அவத அணுகிை வெைம்...
 ஒருமுவற ேொசூக்கொகத்
தட்டிெிட்டு, குரல் ெந்தவுடன் வமள்ை
கதவெத் தள்ைித் திறந்து உள்நை
நுவைந்தொள்.

பொர்வெவை உைர்த்தினொள்.

“ெொ வெைம், உன் ெரவுக்கொக

ேொன் சந்நதொஷப்படநறன். ப்ை ீஸ்!
உள்நை ெொ!”

கரகரப்பொன அந்தக் குரலில்

தொக்கப்பட்ட வெைம்.
வெைப்பிரகொவஷப் பொர்த்ததும்
அலறிெிட்டொள் ஏறத்தொை.

“ேீ ைொ?”

17

“ேீ ைொ?” வெைத்தின் அதிர்ச்சி

ெிலகெில்வல.
 “ேொநனதொன். உள்நை ெொ வெைம்.
ெந்து உட்கொரு!”- வெைப்பிரகொஷின்
குரல் மிருதுெொக ஒலிக்க, வெைம்
அெவரநை பொர்த்தொள்...

“வெைம் உன்நனொட அைகுக்கு

சிகரம் என்ன வதரியுமொ?”

“என்ன?” தன் பட்டொம்பூச்சி

இவமகவைப் படபடத்தபடி அெள்
நகட்க...

“இந்த வரண்டு தொன்!” மொர்பின்

அருகில் ெிரல்கவைக் வகொண்டு
வசன்று அெைது வரட்வட
ெவடகவைத் வதொட்டொன் பிரகொஷ்.

“உஷ்! அங்வகல்லொம்
வதொடக்கூடொது!”

“ஏன்? உன்வனத் வதொடற உரிவம

எனக்கில்வலைொ வெைம்?”
 “இருக்நக! அண்ணவன ெந்து
பொருங்க. முவறைொ வபொண்ணு
நகளுங்க, அப்புறமொ தொரொைமொ
வதொடுங்க!”

சடொவரனப் பொய்ந்து அெவை

'ெிருட்'வடன இழுத்துத் தன் மடிைில்
நபொட்டுக்வகொண்டொன் பிரகொஷ்.

“ப்பொ முரடு!”

“இது என் உவடவம. என்வன

ெிலக்கறதுக்கு ைொருக்கு உரிவம?”

கன்னம் குைிைச் சிரித்தொள்

வெைம்.

“வெைம்!”- அெள் கொநதொரம்

கிசுகிசுப்பொன குரலில் அவைத்தொன்.

“என்ன?”

“என் லட்சிைம் என்ன வதரியுமொ?”

 “வதரியும். சினிமொவுக்கு
எழுதணும். வபரிை வடரக்டர்
ஆகணும். இநதொட முந்நூத்தி
ேொப்பத்நதழு தடவெ வசொல்லிைொச்சு!”

“அது ேடக்குமொ வெைம்?”

“எனக்கு இவதல்லொம் பிடிக்கவல.

இருக்கற நெவலவைப் பொர்த்துட்டு
உருப்படற ெைிவை ெிட்டுட்டு...”

“வெைம்..., எங்கிட்ட ஒரு கவத

இருக்கு. அது என் மனசுல எப்நபொ
ெந்தது வதரியுமொ? உன்வன சந்திச்ச
பின்னொல. உன்வனப்நபொல துறு
துறுப்பும், அைகுமொன ஒரு வபண் தொன்
என் கவதைில் ேொைகி.”

“சரி, நபொதும்!”

“வெைம்... ேொவைக்கு
மகொபலிபுரம் நபொகலொமொ?”

“எதுக்கு?”
 “சும்மொத்தொன், ெர்றிைொ
சீக்கிரமொ!”

“ஐநைொ... அண்ணன்...”

“உஷ்! எவதைொெது வசொல்லிட்டு

ெொநைன். ப்ை ீஸ் வெைம்!”

அெனது ெசீகரமும், வகஞ்சலும்

அதிலிருந்த கொதலும் அெவை ஒரு
மொதிரி சுண்டிைிழுக்க, சம்மதித்தொள்.

அண்ணனிடம் ஏநதநதொ
அைந்துெிட்டுப் புறப்பட்டு ெிட்டொள்.
வெைம் என்னதொன் கட்டுப்பொடொக
இருந்தொலும், பிரகொஷிடம் ஒரு
ெசிைம் இருக்கத்தொன் வசய்தது.
அென், தன் அடர்த்திைொன மீ வசக்குக்
கீ நை புவதந்திருக்கும் உதடுகவை
அவசத்தொநல ஒரு மொதிரி டி-ஸி.
கரண்ட் பொய்ந்தது நபொலிருக்கிறது.
 மகொபலிபுரத்தில் ஏநதநதொ கவத
நபசி, தன் எதிர்கொலக் கனவுகவை
அெைிடம் ஒப்பித்தொன் பிரகொஷ்.
ெொைப்நபொகும் ெொழ்க்வக பற்றிப்
நபசினொன். படிப்படிைொக
இைகினொநைொ, எப்படிச் சரிந்தொநைொ...
தன்வன, தன் ேிவலவை மறந்து தொன்
நபொனொள் வெைம்.

பிரகொஷ் முழுவமைொக அெவை

ஆட்வகொண்ட ேொவை அந்த மொசிப்
வபௌர்ணமிவை அெைொல் மறக்கநெ
முடிைொது.

வெைம் அழுதொள்.

“ஏன் அைற? ேொன் உங்க

அண்ணவனச் சந்திக்கிநறன். ேம்ப
கல்ைொணம் கூடிை சீக்கிரம் ேடக்கும்.”

“எப்நபொ?”
 “இன்னும் ேொப்பது ேொட்கள்ல
எங்க ஆபீஸ்ல ேொடகம் ஒண்ணு
ேடக்கப் நபொகுது. அதுக்குக் கவத
ெசனம் வடரக்ஷன் எல்லொநம ஐைொ
தொன். வபரிை சினிமொப் புள்ைி
ஒருத்தவர தவலவம தொங்க
அவைக்கப் நபொநறொம். இந்த
முவறைொெது, இந்த ேொடகமொெது என்
எதிர்கொல ெொழ்க்வகக்கு ஒரு
ஆரம்பமொ இருக்கணும்னு
பிரொர்த்தவன பண்ணு வெைம்.”

கண்கவைத் துவடத்துக்வகொண்டு
சிரித்தொள் வெைம்.

ேொற்பது ேொட்கள் என்பது

இன்னும் தள்ைிப் நபொய் ேொடகம்
வதொடங்க ஏறத்தொை இரண்டு
மொதங்கள் ஆகிெிட்டன.
 தைொரிப்பொைர் ரொம்தைொள்
அவைக்கப்பட்டிருந்தொர்.

ேொடகம் ேடந்தது.

கவத ேகரும் ெிதம், ெசனம்,

இைக்கிை நேர்த்தி சகலமும் ரொம்
தைொவை ேிமிர்ந்து உட்கொர வெத்தது.
ேொடகம் முடிந்ததும், ஒன்றும்
வசொல்லொமல் புறப்பட்டுப்
நபொய்ெிட்டொர் ரொம்தைொள்.

பிரகொஷ் ஏமொற்றமொக
உணர்ந்தொன்.

இதுவும் பலன் தரெில்வல என்று

நசொர்ந்து நபொனொன்.

ஆனொல்.

அந்த ெொரக் கவடசிைில், தன்

வசைலொவர கொவரக் வகொடுத்து
அனுப்பி, பிரகொவஷ அவைத்து
ெரக்வசொன்னொர் ரொம்தைொள்.
 “உட்கொருங்க பிரகொஷ்!”

“…..”

“உங்க ஆபீஸ் ேொடகம் அபொரம்.

உங்க திறவமக்கு என் பொரொட்டுக்கள்.”

“தொங்க்யூ!”

“ேொன் பணம் முதலீடு வசய்ைத்

தைொரொ இருக்நகன். உங்கைொல
எனக்வகொரு படம் பண்ணித் தர
முடியுமொ?”

பிரகொஷ் எழுந்து ேின்நற

ெிட்டொன். 'நஹொ' வென்று
இவரச்சநலொடு ேீர் ெழ்ச்சி
ீ ஒன்று
தவலைில் வகொட்டிைவதப் நபொல்
உணர்ந்தொன்.

“சொர் ேீ ங்க?”

“உங்க திறவமல எனக்கு

ேம்பிக்வக இருக்கு பிரகொஷ். அது
திவரயுலகத்துல ஒரு திருப்பத்வத
உண்டொக்கப் நபொகுது. ேொன்
ேம்பநறன்!”

பிரகொஷ் ஏறத்தொை
அழுநதெிட்டொன்.

“கவத தைொரிக்க எத்தவன

அெகொசம் நெணும்?”

“அெகொசநம நெண்டொம் சொர்!

ஒன் வலன் நபொட்டு, ஸீன் ஆர்டர்
பிரிச்சு, ஸ்க்ரீன் ப்நை ெவரக்கும்
தைொரிச்ச கவதகநை எங்கிட்ட ேொலு
இருக்கு. ேீங்க பொர்த்து ஓநக
பண்ணினொ, ஷொட் பிரிச்சு டைலொக்
எழுதிட நெண்டிைதுதொன்.”

“குட்! தட்ஸ் த ஸ்பிரிட்! ேீங்க

ேொவைக்நக அநதொட என்வன ெந்து
பொருங்க. கவதக்குத் தக்க
ஆர்ட்டிஸ்டுகவைத்
தீர்மொனிச்சுக்கலொம்.”

அடுத்த இரண்டு ேொட்களும்

அெநரொடு கைித்தொன்.

ெிெொதித்தொன்.

ரொம்தைொள், கவலஞர்கவை
வடலி மூலம் வெகு சுலபமொகத்
தீர்மொனித்து ெிட்டொர்.

“இந்தொங்க பிரகொஷ்! இதுல

பத்தொைிரம் ரூபொய் இருக்கு. இது
அட்ெொன்ஸ்! படம் முடிஞ்சதும் மீ திப்
பணம் சரிதொனொ?”

பிரகொஷ் வக ேடுங்க அவத

ெொங்கிக்வகொள்ை முைன்ற ேிமிடம்...

“ஒரு ேிமிஷம் பிரகொஷ்!”

“வசொல்லுங்க சொர்!”
 “உங்ககிட்ட ேொவனொரு ைொசகம்
நகட்கப்நபொநறன். இது தரமுடிைொத
பிச்வசதொன். ேொன் நகட்கறதும்
அபத்தம்தொன். ஆனொலும் மனசு
நகட்கவல. இதனொல உங்களுக்கு
எந்த பொதிப்பும் இல்வல!”

“வசொல்லுங்க சொர். ேீ ங்க என்ன

நகட்டொலும் வசஞ்சு தர ேொன்
கடவமப்பட்டிருக்நகன். என் கனவெ,
ேனெொக்கின உங்களுக்கு என்வனநை
அர்ப்பணிக்க ேொன் தைொரொ இருக்நகன்!
என்ன சொர் வசய்ைணும் ேொன்?”

“என் மகள் கன்ைொ ரத்தப் புற்று

நேொய் ெந்து அதிக பட்சம் ஆறு மொசம்
தொன் ஆயுள்னு நததி குறிக்கப்பட்ட
நேொைொைி!” - தழுதழுத்த குரலில்
வசொன்னொர் ரொம்தைொள்.

“ஐைொம் ஸொரி!”
 “அெநைொட நபரு தொன் கன்ைொ.
ஆனொ, சொகும் நபொதொெது என் மகள்
ஒரு சுமங்கலிைொ சொகணும்னு ேொன்
ஆவசப்படநறன். அெ ஆறுமொசமொெது
தொலிநைொட ெொைணும் பிரகொஷ்.
அெவை ேீ ங்க கல்ைொணம் வசஞ்சுக்க
முடியுமொ?”

மநடவரன்று இடி ஒன்று

உச்சந்தவலைில் இறங்கிைவதப்
நபொல் உணர்ந்தொன் பிரகொஷ்,

“ேிச்சைமொ அவ்நைொதொன் அெ
ஆயுள். அெ வசத்த பின்னொல உங்க
ெொழ்க்வகவை எப்படி நெணும்னொலும்
தீர்மொனிக்க உங்களுக்கு
உரிவமயுண்டு. என் மகள் பூவும்
புதுத்தொலியுமொ ெொைணும்
வசய்ெங்கைொ
ீ பிரகொஷ்?”
 “சொர் ேொன் ஒரு வபண்வண
நேசிக்கநறன், அெகிட்ட எல்லொ
உரிவமகவையும் ேொன் எடுத்தொச்சு
இப்நபொ...”

“கொதல்தொநன பிரகொஷ்? அந்தப்

வபண்ணுக்கு நெண்டிை பணத்வத
ேொன் வகொடுக்கநறன்... அெ முகத்துல
ெிட்வடறியுங்க...”

“சொர் அெ ெந்து...”

“சரி... ேொன் உங்கவை

ேிர்பந்தப்படுத்தவல. ஆனொ, என்
மகவை ெைிைனுப்பற ெவரக்கும்
ேம்ம படத் தைொரிப்வபத் தள்ைி வெக்க
நெண்டிைதுதொன்!”

“ஐநைொ சொர்...!”

“உங்களுக்கு எதிர்கொலம் எப்படி

முக்கிைநமொ, அது மொதிரி எனக்கு என்
மகள் முக்கிைம். உங்கவைக்
கட்டொைப்படுத்த எனக்கு
உரிவமைில்வல. இது ெிைொபொரமும்
இல்வல. ஒரு தகப்பநனொட
சுைபச்சொதொபம்? ஆனொ, ஒண்ணு
வசொல்நறன். கன்ைொ ேொவைக்குச்
சொகப்நபொறொ. கொதலும் அைிைத்தொன்
நபொகுது. ஆனொ, ஒரு வடரக்டர்
பிரகொஷ் முவைச்சிட்டொ, மூணு
தவலமுவற தொண்டி ேிக்கலொம்.
பணமும், புகமும் ெருதுன்னொ
ெிரும்பின சிலெற்வறப் பலி
வகொடுக்கத்தொன் நெணும், மவை
நெண்டி மொரிைொத்தொளுக்கு பலி
தர்றதில்வலைொ. அது மொதிரி. அப்புறம்
உங்க இஷ்டம்! ேொவைக்குச்
சந்திக்கலொமொ?”

பிரகொஷ் ெடு
ீ ெந்து நசர்ந்தொன்.

மூவைக்குள் ெண்டு குவடச்சல்.

 'மவை நெண்டி
மொரிைொத்தொளுக்குப் பலி
தர்றதில்வலைொ... அது மொதிரி!'

'ஒரு வடரக்டர் பிரகொஷ்

முவைச்சொ, மூணு தவலமுவற
தொண்டி ேிக்கலொம்!’

'என் எதிர்கொலக் கனவுகளுக்கு

ெர்ணம் பூச இவதெிட அற்புதமொன
ஒரு மனிதர் இனிநமல் கிவடப்பொரொ?'

கொதலும், வெைமும்
முக்கிைம்தொன்.

ஆனொல், இது பருெக் கிைர்ச்சி.

எத்தவன கொலம் தொங்கும்.

நகெலம், கொதலுக்கொக ெொழ்வெ பலி
வகொடுப்பதொ?'

'ஊஹூம்! கூடொது கூடொது!'

 ‘கன்ைொ என்ன கொலம் முழுக்க
என்நனொடு ெரப் நபொகிறொைொ?
இருக்கும் கொலத்தில் ெொழ்ந்து,
அெவை ெைிைனுப்பி வெப்பதில்
என்ன தெறு இருக்க முடியும்?'

படிப்படிைொக மனது
மொறிக்வகொண்நட ெர,
தீர்மொனித்துெிட்டொன் பிரகொஷ்.

மறுேொள் கொவல வடலிநபொன்

மூலம் ரொம்தைொைிடம் தன்
சம்மதத்வதத் வதரிெித்துெிட்டொன்
பிரகொஷ்.

மொவல வெைத்வத சந்திக்க

ெைக்கமொன இடத்துக்கு ெந்தொன்.

வெைம் கடும் நகொபத்தில்

இருந்தொள்.
 “ேொலு ேொைொ ேீ ங்க ெரவல.
கொத்திருந்து கொத்திருந்து திரும்பிப்
நபொைிருக்நகன் ேொன்!”

“ேீ கொத்திருக்க நெண்டிைிரொது

இனிநம!”

“என்ன வசொல்றீங்க பிரகொஷ்?”

“ஸொரி, வெைம்... உனக்கு எப்படிச்

வசொல்றதுன்நன வதரிைல,”

“எனக்கும் எப்படிச்
வசொல்றதுன்னு வதரிைநல... எழுபது
ேொள் கர்ப்பத்வத!”

“என்னது?” அதிர்ந்தொன் பிரகொஷ்.

“ஆமொம். அன்னிக்கு
மகொபலிபுரத்துல ேீ ங்க தந்த பரிசு!”

“அவதக் கவலச்சிடு வெைம்!”

 “பிரகொஷ் ெிவைைொடறீங்கைொ?
உங்க ெொரிவச எதுக்கொக ேொன்
கவலக்கணும்?”

“ஸொரி! வெைம். ேீ கவலச்நச

ஆகணும். ஏன்னொ, ேம்ம ேட்பு இனி
வதொடரொது. எனக்கொக ஒரு பட்டு
வசொர்க்கம் வக ேீ ட்டி
கொத்துக்கிட்டிருக்கு. உன் கொரணமொ
அவத இைக்க ேொன் தைொரொ இல்வல!”

“பிரகொஷ், நபொதும் ெிவைைொட்டு!”

“இல்வல. வெைம். இது

அப்பட்டமொன ேிெம். கொதலுக்கொக
ெொழ்க்வகவைப் பலி வகொடுக்க ேொன்
தைொரொ இல்வல!”

“ஆனொ பலிைொனது ேொன்?

“ெைித்வத சுத்தப்படுத்திக்கிட்டொ
அப்புறம் என்ன சங்கடம் வெைம்? ேீயும்
பவைைபடி ஆைிருெ. ேம்ம கொதல்
ைொருக்கும் வதரிைவும் வதரிைொது.
இைவமக்கும் இந்த ெவக
சறுக்கல்கள் சகெம்தொநன?”

“ேொன் சறுக்கவல. ெழுக்கி

ெிழுந்திருக்நகன்!”

“குைிச்சிட்டொ, அழுக்கு ெிலகுது!”

“ேொன் இன்னும் குைிக்கவலநை!

உன்வன ேம்பி எழுபது ேொைொ
குைிக்கொம ேிக்கநறநன! ப்ை ீஸ்,
பிரகொஷ்! என்வன ஏமொத்திடொநத! அது
ேிைொைமில்வல!”

“ேொன் முடிவு வசஞ்சொச்சு வெைம்.

மொத்திக்க ேொன் தைொரொ இல்வல...
ஐைொம் ஸொரி!”

“மன்னிப்பு நகட்டுட்டொ, என்நமல

படிஞ்ச கவற ெிலகிடுமொ?”

“உனக்கு நெண்டிை பணம்

தநரன்... எவ்ெைவு வசொல்... கமொன்!”
 “பணத்தொல என்வன ெிவலக்கு
ெொங்கறிைொ? ேொன் நகட்டவத உன்
கரன்ஸிைொல எனக்கு ெொங்கத் தர
முடியுமொ?”

“என்ன அது? வசொல்லு!”

“ெொழ்க்வக! தர முடியுமொ உன்

பணத்தொல?”

வமள்ைச் சிரித்தொன் பிரகொஷ்.

நதொவைக் குலுக்கி ெிட்டபடி
எழுந்தொன்.

“ேொன் வசொல்றவதச்
வசொல்லிைொச்சு. அப்புறம் உன்
ெிருப்பம்!”

“இதுதொன் உன் முடிெொ?” நலசொன

அழுவகயுடன், குரல் உவடைக்
நகட்டொள் வெைம்.
 “ேொன், என் முடிவெ எப்பவும்
மொத்திக்கறதில்வல. குட்வப”
மணவலத் தட்டிெிட்டுக் வகொண்டொன்,

கொதவலப் நபொல.

அெவைத் திரும்பிப் பொரொமல்

ேடக்கத் வதொடங்கினொன்.

சடொவரன எழுந்தொள் வெைம்.

“ஏன் வெைம் எழுந்திட்ட?”

வெைப்பிரகொஷ் நகட்டொர்.

“ேொன் உட்கொர ெரவல. என்

ெொழ்க்வகவையும் அன்னிக்குப்
பொைொக்கிநன! இப்நபொ உன் மகள்...
ஆமொம், அபிேைொ உன் மகள் தொன்.
அெ ெொழ்க்வகவையும் பொைொக்க
ெந்திருக்கிைொ பிரகொஷ்?”

“வெைம் சத்திைமொ இல்வல,

என்வன ேம்பு வெைம். அந்தப்
பணவெறி பிடிச்ச பிரகொஷ் இப்நபொ
இல்வல! வசத்தொச்சு! உட்கொரு வெைம்!”

“மன்னிக்கணும். அந்த வடரக்டர்

ேீ தொன்னு வதரிஞ்சிருந்தொ ேொன் ெந்நத
இருக்கமொட்நடன். என் மகள்
'ேடிக்கமொட்டொ. உன் பணமும்
திரும்பெரொது. முடிஞ்சவத வசய்!”

“வெைம்!”

அெர் குரல், முதுகுக்கு வெகு

பின்னொல் நகட்க, வெைம் ெொசவலத்
தொண்டி ெிட்டொள்.

வெைப்பிரகொஷ் ஸ்தம்பித்து
ேிற்க...

ெக்கீ ல் உள்நை நுவைந்தொர்

வமதுெொக.

18
 அபிேைொ, தன் ரசொைன ெகுப்பில்
அமிலங்கவைப் பற்றிப் நபரொசிைர்
வசொல்லச் வசொல்ல குறிப்வபடுத்துக்
வகொண்டிருந்தொள். மனது மட்டும்
ஒட்டெில்வல. முதல் ேொள் அம்மொ,
வடரக்டவரச் சந்திக்க முடிைொமல்
திரும்பிெிட்டதொகச் வசொல்லிெிட்டொள்.

இன்வறக்கு ெகுப்புக்குப் நபொகச்

வசொல்லி அப்பொ வசொல்லிெிட்டொர்.

ெந்த நெவல முடிந்துெிட்டது.

ேொவை டொடியும், மம்மியும்

ஸ்ரீரங்கம் திரும்பி ெிடுெொர்கள்.
ஆனொல் ேடிப்பதொ, பணத்வதத்
திருப்பித் தருெதொ என்ற பிரச்சவன
மட்டும் இன்னும் தீர்ந்தபொடில்வல.
குைப்பிைது.

அட்வடண்டர் ெந்து ஏநதொ

வசொல்ல...
 “அபிேைொ... உனக்கு வகஸ்ட்
ெந்திருக்கொங்க!”

“எக்ஸ்க்யூஸ் மீ !” எழுந்து
வெைிநை ெந்தொள்.

ரிசப்ஷவன அவடை...

வெைப்பிரகொஷ்!

குபீவரன்று எழுந்தொர்
வெைப்பிரகொஷ்!

'இத்தவன ேொள் பொர்த்த அபிேைொ

நெறு. இப்நபொது என் மகவை ேொன்
உருெொக்கிை சிற்பத்வதப்
பொர்க்கிநறன்.

இருபது ெருடமொக என் கனெில்

சஞ்சரித்தெள் என் மகள் தொனொ?

என் துநரொகத்வத உணர்த்த

அப்நபொநத ெந்துெிட்டொைொ?'

“சொர் ேீ ங்க?”
 “லீவு வசொல்லிெிட்டு ெர
முடியுமொம்மொ. உன்நனொட நபசனும்
ேொன்!”

“சொர், ெந்து டொடிகிட்ட.”

“ப்ை ீஸ், அபி! வசொல்லிட்டு ெொ!”

அபிேைொ வசொல்லிெிட்டு
அவரமணி நேரத்தில் அெநரொடு
ெந்துெிட்டொள்.

கொரில் ஏறினொள்.

அெரது பங்கைொவெ நேொக்கி

கொர் ஓடத் வதொடங்கிைது.

“நேத்து எங்கம்மொ உங்கவைச்

சந்திக்க ெந்து, ேீ ங்க இல்வலனு
திரும்பிட்டொங்கைொம்!”

நலசொக அதிர்ந்த வெைப்பிரகொஷ்.

“அப்படிைொ!” என்றொர்.
 “ஆமொம். இப்நபொ பிரச்சவன
எதுன்னொ?”

“ெட்டுல
ீ நபொய்ப் நபசிக்கலொம்!”

உள்நை நுவைந்தநபொது...

அட்டகொசமொன வசஸில் தன்

படம் இருப்பவதப் பொர்த்துத்
திக்குமுக்கொடிப் நபொய்ெிட்டொள்.

“சொர், இது?”

“என் கதொேொைகி, எப்பவும் என்

கண் முன்னொல இருக்க நெண்டொமொ?
உள்நை ெொ!”

அெரது அவறக்குள் நுவைந்தொள்

அபிேைொ.

“உட்கொரும்மொ. என்ன சொப்பிடற?”

“எதுவும் நெண்டொம் சொர்! எங்க

குடும்பநம குைப்பத்துல இருக்கு
என்வன ேடிக்க வெக்க
இஷ்டமில்வல. அநத சமைம் அவ்நைொ
பணம்.”

“ேொன் நபசட்டுமொ அபி?”

“சொர்!”

“ேீ ேடிக்க நெண்டொம். உங்க

டொடி. பணமும் தர நெண்டொம்.
நபொதுமொ?”

“சொர், ேிெமொெொ?”

“சத்திைம் வசய்ைணுமொ ேொன்?”

“அப்நபொ உங்க படத்துக்கு நெற

கதொேொைகிவைத் நதர்ந்வதடுத்தொச்சொ?”

“இல்வலம்மொ! நெற ைொரும்

அந்தப் படத்வத வசய்ை முடிைொது. உன்
ஒருத்திக்குத்தொன் அந்தத் தகுதி
உண்டு. பட், படத்வத ேொன்
முடிச்சொச்சு!”

“என்ன சொர் வசொல்றீங்க?”

 “என் மனசுக்குள்ை, தினசரி எட்டு
வஷட்யூல் நபொட்டு, ரொத்திரி பகலொ
கண் முைிச்சு படம் முடிஞ்சொச்சு,
வெைிைில அது ரிலீஸொகொது. ைொரும்
அவதப் பொர்க்க முடிைொது. பொர்க்கவும்
நெண்டொம். என் ரகசிை சந்நதொஷம்
அந்தப் படம். என் லட்சிைம்
ேிவறநெறிைொச்சு. ேீ ேடிச்சொச்சு!”

வகொஞ்சம் கெவலயுடன்
அெவரப் பொர்த்தொள்.

“ஏம்மொ அப்படிப் பொக்கநற? பட்,

எடுக்க முடிைொம, அதனொல வபத்திைம்
பிடிச்சிருச்நசொனு ேிவனக்கிறிைொ?
இல்வலம்மொ. என் வபத்திைம்
இப்நபொதொன் வதைிஞ்சிருக்கு. இருபது
ெருஷத்துக்கு முன்னொல ேொன்
ேடத்தின துநரொக ேொடகத்நதொட
க்வைமொக்ஸ் இப்படி அவமயும்னு
ேொநன ேிவனக்கநல...”
 “என்ன சொர் வசொல்றீங்க?”

“மூச்சுத்திணறி கடலுக்குள்ை
உைிவரப் பணைம் வெக்கும்நபொது
முத்தும் கிவடக்கலொம். பல சமைம்
மூச்சும் நபொகலொம்' இருபது
ெருஷத்துக்கு முன்னொல, என்
நதெவத மூச்வச ெிடவல. எதிர்த்துப்
நபொரொடி முத்வத எடுத்துட்டொ!
என்னம்மொ புரிைவலைொ? உனக்குப்
புரிைவும் நெண்டொம்.”

“சொர்!”

எழுந்து ெந்தொர் வெைப்பிரகொஷ்,

“அபிம்மொ! ேிவறைப் பணம்

பொர்த்துட்நடன் ேொன். பணம் தொன்
உலகம்னு கண், மண் வதரிைொம
திரிஞ்நசன், இலக்வக அவடஞ்நசன்,
இது வெற்றினு ேிவனச்நசன் ேொன்.
ஆனொ, ேொன் பைங்கரமொ நதொத்தது
இப்நபொதொன் எனக்குப் புரியுது.
பொசத்வத இைந்துட்நடநன! எந்த
பந்தமும் இல்லொம ெொழ்ந்துட்நடநன!
என் ெைசுக்கு, உன்வனப்நபொல ஒரு
மகள் இருந்திருக்கணும் இந்நேரம்.”

“என்வனநை உங்க மகைொ

ேிவனச்சுக்குங்கநைன் சொர்!”

அந்த ெொர்த்வதைில் அப்படிநை

உவறந்தொர் வெைப்பிரகொஷ்.

“ஆமொம். இனிநம ேீதொன் என்

மகள். கனவுல ெந்த உன்வன
கண்வணதிநர பொர்த்துட்நடன். மைக்கம்
ெிலகிைொச்சு எனக்கு!”

அெவை அணுகி, வககவைப்

பிடித்துக்வகொண்டொர். கண்கள் கலங்க
அெவைப் பொர்த்தொர். குனிந்து, வமள்ை
அெள் வேற்றிைில் முத்தமிட்டொர்.

“ேீ புறப்படு அபிம்மொ!”

 அெவை ெொசல் ெவர வகொண்டு
ெந்து ெிட்டொர்.

சுப்பு உள்நை நுவைந்தொன்.

“அண்ணொ, ெிசொ முதற்வகொண்டு

எல்லொம் வரடி! பொக்கிங் ஆகணும்
இல்வலைொ?”

“எதுவும் நெண்டொம் எனக்கு.

இந்தப் படம் மட்டும் என்நனொட
ெரட்டும். ஏற்பொடு வசய்!”

அநத சமைம்...

சுந்தரத்திடம் சகலமும்
வசொல்லிக்வகொண்டிருந்தொள் வெைம்.

“அப்படிைொ?”

“ஆமொம். ேம்ம வபொண்வண

உருெொக்கின அநைொக்கிைன்
ைொருமில்வல, அந்த வெைப்பிரகொஷ்
தொன். அென் என்று வதரிஞ்சதும்
தூக்கிவைறிஞ்சு நபசிட்டு ெந்துட்நடன்.
'என்வனப்நபொல, என் மகவையும்
சீரைிக்கொநத'னு வசொல்லிட்டு ெந்நதன்!”

“வதொந்தரவு ெருமொ வெைம்?”

“பைப்பட நெண்டொம் ேீங்க.

அெவனச் சந்திக்க ேொன் தைொர்!”

“அபிக்கு இது வதரிை நெண்டொம்

வெைம்!”

ெொசலில் கொர் சத்தம் நகட்டது.

ென்னல் ெைிைொகப் பொர்த்த

சுந்தரம் திடுக்கிட்டொர்.

“வெைம்! வெைப்பிரகொஷ் தொன்!”

“ெரட்டும்! ேீ ங்க நபசொம இருங்க.

ேொன் நபசிக்கநறன்!”

“ேொன் உள்நை ெரலொமொ சொர்?”

“ெொங்க! உட்கொருங்க!”
 வெைப்பிரகொஷ் வமதுெொக
ேொற்கொலிைில் உட்கொர்ந்தொர்.

“ெக்கீ வலச் சந்திச்சுட்டு நேரொ

இங்நக ெர்நறன்!”

“எதுக்கு? எங்க நமல ெைக்குத்

வதொடரெொ?” வெைம் ஆநெசமொகக்
நகட்டொள்.

“என்வனப்பற்றி உங்களுக்குத்
வதரியுமொ மிஸ்டர் சுந்தரம்?”

“வதரியும். என் கணெர்கிட்ட

எவதயும் மவறக்கிறதில்வல ேொன்.
ஒரு துநரொகத்நதொட கவதவைத்
வதரிஞ்சுக்கிட்டு, இந்தப் பசுவெ
கன்றுக்குட்டிநைொட ஏத்துக்கிட்ட மகொ
மனிதர் என் புருஷன்!”

சடொவரன எழுந்தொர்
வெைப்பிரகொஷ்.
 சுந்தரத்தின் வககவைப்
பைிச்வசனப் பிடித்துக் வகொண்டொர்.

“அப்படிைொ மிஸ்டர் சுந்தரம்?”

“உம்!”

“என்வனப்நபொல பொெிகள்
ேிவறஞ்ச இந்தப் பூமிைில,
உங்கவைப்நபொல ஒரு சில
ஆத்மொக்கள் இருக்கிறதனொல் தொன்
மவை வபய்யுது.” வெைப்பிரகொஷின்
கண்ண ீர் முத்துக்கள் சுந்தரத்தின்
புறங்வகவைச் சுட்டன.

சுந்தரம் மட்டுமல்ல, வெைமும்

அதிர்ந்து நபொனொள் ஒரு வேொடி.

“ஒரு கொலத்துல உங்க

மவனெிகிட்ட பணத்தொல ெிைொபொரம்
நபசினென் தொன் ேொன்.
நகொடிக்கணக்கொ சம்பொதிச்நசன்.
ேிம்மதி கிவடக்கநல... கவலக்கச்
வசொன்நனன் கருவெ. ஆனொ, உங்க
மவனெி அவத மட்டும் ஒரு
ஆநெசத்துல அன்னிக்குச்
வசஞ்சிருந்தொ... ஓ... எத்தவன வபரிை
வெரத்வத இைந்திருப்நபொம். அபிேைொ,
என் மகள், ஸொரி! உங்க மகள்.
வபொக்கிஷம் வதரியுமொ?”

கண்வகொட்டொமல்
வெைப்பிரகொவஷப் பொர்த்தொர் சுந்தரம்.

“ஓநக! ேொன் ெந்த ெிஷைத்வதச்

வசொல்லிடநறன். நகட்டுக்குங்க
மிஸஸ் சுந்தரம்! உங்க மகவை ஒரு
ேொளும் ேொசப்படுத்த ேொன்
ேிவனக்கவும் மொட்நடன். என்
ஏஞ்சவல படமொ ெவரஞ்சு ஆரொதவன
ேடத்தநறன் ேொன். அெள் என் ெித்துனு
வதரிஞ்சப்நபொ எங்கிட்ட இருந்த
வகொஞ்ச ேஞ்ச ெிஷமும் முறிஞ்சொச்சு.
அபிேைொவெ இப்நபொதொன் ெட்டுக்கு
ீ
கூட்டிட்டுப் நபொய்ப் நபசிநனன்!”

“என்னன்னு?” - வெைம்
பதறினொள்.

“ேீ ங்க ேிவனக்கிற மொதிரி

எவதயும் அெகிட்ட ேொன் வசொல்லநல.
வசொல்லவும் மொட்நடன். அெ ேடிக்க
நெண்டொம். பணமும் தரநெண்டொம்னு
ேொன் வசொல்லிைொச்சு.”

சுந்தரம் ேிமிர்ந்து உட்கொர்ந்தொர்.

“என் படங்கவை ேொன் முடிச்சுச்

வகொடுத்தொச்சு. எனக்குன்னு இங்கு
ைொரும் கிவடைொது. என் மவனெி
கன்ைொவும் ஒரு ெருஷம் மண
ெொழ்க்வக அனுபெிச்சுட்டுப் நபொய்ச்
நசர்ந்துட்டொ. ேொன் வெைிேொடு
புறப்படநறன்... ேொவைக்கு ெிசொ, பைண
டிக்வகட் எல்லொம் தைொர். இனி திரும்பி
ெரமொட்நடன். அதுக்கு முன்னொல ஒரு
முக்கிை வபொறுப்வபப் ேொன் உங்ககிட்ட
ஒப்பவடக்க ெந்நதன்!”

“என்ன அது?”

வபட்டி திறந்து அவத எடுத்தொர்.

“இந்தொங்க மிஸ்டர் சுந்தரம்!”

“இது என்ன சொர்?”

“வசொத்துப் பத்திரம்! என்நனொட

வசொத்துக்கள் சகலத்வதயும் அபிேைொ
நபருக்கு மொத்தி ேொன் எழுதினது.”

“வெைப்பிரகொஷ்!”

“ப்ை ீஸ், சுந்தரம்! இவத ேீங்க

மறுக்கக்கூடொது. ேொன் இவதப்
பரிகொரம்னு வசொல்லநல. கொரணம்,
ஒரு உத்தமர் வபொறுப்புல என்
குைந்வத ெந்தொச்சு. ஸொரி, என்
குைந்வதனு அெவைச் வசொல்லக்கூட
எனக்கு உரிவமைில்நல. அபிேைொ
உங்க வபொண்ணு. அெளுக்கு அப்பொெொ
இருக்கற தகுதி உங்கவைத் தெிர
ைொருக்கும் கிவடைொது. இந்த ேிெம்
எந்தக் கொலத்திலும் அெளுக்குத்
வதரிை நெண்டொம். என் நதெவதக்கு
ேொன் தர்ற கொணிக்வக இந்தச்
வசொத்துனு அெ ேிவனச்சுக்கட்டும்!”

“ேீ ங்க ஊவரெிட்டுப் நபொக

நெண்டிை அெசிைவமன்ன
வெைப்பிரகொஷ்?” - சுந்தரம்.

“அது எனக்கு ேொநன

ெிதிச்சுக்கிட்ட தண்டவன. இருபது
ெருஷத்துக்கு முன்னொல ேடந்த
ெைக்குக்கு இன்னிக்குத்தொன் தீர்ப்பு
எழுதப்பட்டிருக்கு.” மடங்கி உட்கொர்ந்து
அழுதொர் வெைப்பிரகொஷ்!
 “வெைப்பிரகொஷ், ப்ை ீஸ்!
உங்கநமல எனக்கு எந்த ெருத்தமும்
கிவடைொது. ேீங்க என் சநகொதரன்
மொதிரி. எங்நகயும் நபொகநெண்டொம்!” -
சுந்தரம்.

வெைப்பிரகொஷ் கண்கவைத்
துவடத்துக்வகொண்டு எழுந்தொர்.

“ேொன் புறப்படநறன் சுந்தரம்.”

வெைத்தின் அருகில் ெந்தொர்.

“ஸொரி மிஸஸ் சுந்தரம்!

இப்நபொெொெது என்வன
மன்னிப்பீங்கைொ?”

வககூப்பித் வதொழுதொர்.

வெைத்துக்குக் கண்கள்
கலங்கின.
 சுந்தரத்வதக்
கட்டிைவணத்துக்வகொண்ட
வெைப்பிரகொஷ்.

“எல்லொருக்கும் ேொன் ெர்நறன்.

அபிகிட்ட வசொல்லிருங்க!”

மீ னம்பொக்கம் சர்ெநதச ெிமொன

ேிவலைம்.

அபிேைொவெ
அவைத்துக்வகொண்டு அெசரமொக
லவுஞ்சில் ேடக்கிறொர் சுந்தரம்.

“ஃப்வைட் எத்தவன
மணிக்குன்னு வடரக்டர் வசொன்னொர்
டொடி?”

“ஆறு மணிக்குனு வசொன்னொர்

வெைப்பிரகொஷ், அஞ்சுதொன் ஆச்சு!”

‘யுெர் அட்வடன்ஷன் ப்ை ீஸ்!'

என்ற ஆங்கில அறிெிப்பு
ஒலிவபருக்கி மூலம் கசசிைத்
வதொடங்க...

என்வகொைரிவைச் சுந்தரம்
வேருங்க...

“ஆறுக்கு இல்வல. ஃப்வைட்

புறப்படப் நபொகுது. நதொ, பொசஞ்சர்கள்
நபொைிட்டிருக்கொங்கநை!”

'ஏன் அப்படிச் வசொன்னொர்

வெைப்பிரகொஷ்?' அெசரமொக சுந்தரம்
கொலரிவை வேருங்க...

படிகைில்
ஏறிக்வகொண்டிருக்கிறொர்
வெைப்பிரகொஷ்.

உச்சிைில் ேின்று திரும்ப...

தூரத்தில் ேின்று வகைவசக்கும்

அபிேைொ... அெரது ஏஞ்சல்...
 கண்கவை ேீர் மவறக்க,
சுந்தரமும் அபிேைொவும்
மங்கிக்வகொண்நட ெருகிறொர்கள்.

கதவு மூடி, படிகள் ெிலகி.

ெிமொனம் ‘ரன் நெ' ைில் ஓடத்

வதொடங்கிெிட்டது.

லவுஞ்சில் உட்கொர்ந்து
அழுகிறொள் அபிேைொ.

“ஏம்மொ அபி அைநற?”

“அது எனக்நக வதரிைவல டொடி!”