12.06.2024 Editorial

Editorials and Articles
Reprographic services for students

(For internal circulation only)
Date: 12th June 2024

உள்ளடக்கம்
வ. கட்டுரை தலைப்பு நாளிதழ் பக்கம்

எண்
1 இந்தியாவின் அச்சுறுத்தும் நிதி நெருக்கடி -அசோக மோடி The Hindu 6
2 சமூக அறிவியல் : 'விலக்கப்பட்ட' மாணவர்களுக்கான ஒரு புகலிடம் The Hindu 14

-எம்.சுரேஷ் பாபு
3 கைது, முகமைகள் மற்றும் குற்றவியல் நீதிமன்றங்கள் -ஆர்.கே.விஜ் The Hindu 20
4 நீட் தேர்வை தமிழ்நாடு அரசு ஏன் எதிர்க்கிறது? அதன் தாக்கம் குறித்து Indian 27
ஏ.கே.ராஜன் குழு கூறியது என்ன? - அபிநய ஹரிகோவிந்தா Express
5 புதிய அமைச்சர்கள் பதவியேற்பு : கேபினட் அமைச்சர்கள் மற்றும் இணை Indian 35

அமைச்சர்களின் செயல்பாடுகள் என்ன? Express
6 பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டத்தில், ‘வெப்ப அலைகள்’ ஏன் Indian 42

அறிவிக்கப்பட்ட பேரிடராகச் சேர்க்கப்படவில்லை? -அமிதாப் சின்ஹா Express
7 மாலத்தீவின் ‘சீன சார்பு’ அதிபர் முய்சுவின் இந்தியப் பயணத்தின் Indian 49

முக்கியத்துவம் -அர்ஜுன் சென்குப்தா Express
8 வங்காளதேசம் முதல் பாகிஸ்தான் வரை, மோடி 3.0-ஐ இந்தியாவின் Indian 55

அண்டை நாடுகள் எவ்வாறு வரவேற்கின்றன? - சையது முனீர் குஸ்ரு Express
India’s looming financial crisis
-ASHOKA MODY
The country presents a textbook example of the key elements that signal an emerging
calamity.
Rapid credit growth is akin to a siren song. It lures economies with the promise of
prosperity only to lead them into crises. Each financial boom is framed as a story of
financial innovation and good times. But each new story is just whipped-up frenzy, it is, in
economist Robert Shiller’s words, “irrational exuberance”. As the economists Carmen
Reinhart and Kenneth Rogoff explained in their celebrated history of financial folly,
governments and market participants dismiss previous crises that followed credit booms
by invoking the mantra “this time is different”.
A lofty and dangerous narrative
India is in the midst of similar folly, driven by policymakers wedded to an unhinged hype
about the country’s performance and prospects. The ‘this-time-is-different’ theme touts
India’s digital infrastructure as the catalyst for financial innovation and inclusion,
promising growth and equality. Ironically, this lofty narrative has enabled a poorly
regulated financial sector and consumers living beyond their means to generate a lending
surge.
Both international and domestic analysts are applauding this surge. In December 2023,
the Board of Directors of the International Monetary Fund (IMF) praised the performance
of the Indian financial sector, citing robust growth in bank lending and low levels of
non-performing assets. Similarly, the March 2024 review of National Council of Applied
Economic Research cheered a 20% increase in bank lending over the previous year,
interpreting the particularly large increase in “personal loans” — while lending to industry
struggled — as signalling bright prospects.
1 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

This celebration of credit growth deflects attention from the deep-rooted jobs’ and
human capital deficit; and it extends the hype into dangerous territory. The truth is that
when lending expands, the financial sector looks in good health as new loans pay off old
ones. But the house of cards collapses when lending slows and options for more loans to
repay earlier obligations get shut. The IMF knows this history well: heavily indebted
households and businesses sharply reduce spending to repay their debt, causing an
economic crunch.
This distressing script is set to repeat for India especially because of the feverish
expansion of households lending at between 25% and 30% a year. As financial
intermediaries have pushed their loans, many lower- and middle-income households have
viewed the funds as easy cash to make ends meet or to buy homes, gadgets and cars,
pay for education, and indulge in ‘lifestyle’ spending, including vacations and elective
medical procedures.
A household debt boom is a quintessentially “bad” boom. It does not add to productive
capacity but, instead, bids up domestic prices, making the country less competitive. As
economists Atif Mian and Amir Sufi report: the higher the household debt burden, the
steeper the crash that follows. Add to the bad credit boom a stock market rising
unmoored from weak corporate investment and anaemic consumer spending, an
overvalued exchange rate, and a tendency for Indian authorities to talk up dodgy data,
and India presents a textbook example of the key elements that signal a looming financial
crisis. The financial crisis will cause not just economic pain but will also degrade the
economy’s long-term well-being.
While the two terms of the Modi government have brought us to this moment, three
decades of economic and financial policy are culpable. Unable to generate job-rich
manufacturing growth, successive policymakers have pushed the financial services
industry to raise headline GDP growth rates: in the last decade, the financial sector has
contributed over a quarter of GDP growth.
Reprographic services for students | 2

A chaotic financial services industry
Making matters worse, Indian-style liberalisation has promoted a large and chaotic
financial services industry. At the top are 30-odd large providers — scheduled
commercial banks and major non-banking financial institutions (NBFCs), all with a history
of rogue behaviour. Alongside, thousands of smaller players, including fly-by-night NBFCs
and new fintechs operate in dubious ways.
An unfolding economic tragedy
The problem is simple. There are too many financial services’ providers with too few
options to lend for productivity-enhancement projects. Indeed, over time, lending
opportunities have narrowed as the Indian corporate sector has reduced its
investment-GDP ratio and borrowing pace. Financial institutions have, therefore, been
under great pressure to generate profits.
From the start of economic liberalisation in 1991, the search for easy profits spawned
scams. But especially after COVID-19, financial services providers redirected lending
toward households eager to borrow in lieu of stagnant incomes. The newly emergent
fintechs led this charge by offering loans to desperate households at extortionary
interest rates. A new set of scammers preyed on the gullible. Yet, some borrowers
became addicted to such loans.
Today, a dangerously growing share (approaching a quarter) of household loans is

“unsecured,” backed by no collateral. The poster child for unsecured consumer borrowing
is credit card debt. In January 2024, Indians owned almost 100 million credit cards, up
from 20 million in 2011. While the cards bring convenience, aggressively peddling them to
low-creditworthy individuals builds up stress for both borrowers and the financial system.
As the Reserve Bank puts it, explosive credit card growth has attracted “below-prime” or
riskier borrowers.
Twenty-five-year-old Rohan (not his real name) is an example. He used his card to buy a
TV, a laptop, and a smartphone. Drawn by rewards, cashbacks, and “no-interest EMIs”

(which bundle interest costs into the purchase price and upfront fees), he quickly fell
behind on payments and soon was neck-deep in debt.
Eventually, he took a cheaper loan to pay off his credit card dues. Multiply the Rohans
manifold and you have a macroeconomic threat point.
Indian household debt, at 40% of GDP, is low by international standards, but household
debt-service-to-income ratio, at 12%, is among the highest in the world because of high
interest rates and predominantly short duration loans. Indeed, the Indian household
debt-service ratio is alarmingly similar to that in the United States and Spain just before
their 2008 financial crises, when high household debt-service burdens precipitated major
economic downturns.
The economist Rudi Dornbusch’s warning applies to India: “The crisis takes a much longer
time in coming than you think, and then it happens faster than you would have thought.”
The source of the impending crisis lies in a paradox: despite buoyant credit growth,
household consumption is increasing at an excruciatingly slow pace. Households are
struggling; their savings rates have declined and they are boosting meagre consumption
by borrowing money. Soon, it will no longer be possible to repay old loans with new ones
and consumption could even contract. The crisis will come initially through such
macroeconomic contraction; defaults on loans will follow. The initial defaults will topple
more dominoes, a consequence of the interconnected nature of banks, NBFCs, and
fintechs. Cascading defaults will induce more economic contraction and financial sector
distress.
A solution
The 2024 general election results might diffuse the India hype, but a sudden stop in
credit could trigger a crisis. Preventing the crisis requires surgically downsizing the
financial services industry to better match lending capacity and productive borrowing
needs, and weakening the rupee to help expand exports and cushion the downturn when

it comes. History makes clear that rapid credit growth and an overvalued exchange rate
are a lethal combination.
But policy change is unlikely. In opposition to Joan Robinson’s dictum that finance must
follow growth, Indian policymakers have committed themselves to the notion that finance
will spur growth and help overcome the country’s severe developmental handicaps in
human capital and other public goods. Policymakers are also committed to a strong
exchange rate as a metric of the nation’s virility. Meanwhile, as the risks of a financial
crisis grow, an acute job shortage persists, reflected most poignantly in a catastrophic
regression of the workforce back to agriculture.
India’s heavily credit-reliant economic strategy is akin to a car speeding toward a cliff’s
edge without brakes. Sadly, the nation’s financial and policy elite has adopted a
see-no-evil attitude. After all, the weak and vulnerable will bear the burden of the crisis,
as the dire employment situation becomes worse — and stark inequalities become
starker.
Ashoka Mody teaches at Princeton University. He previously worked for the World Bank
and the International Monetary Fund, and is the author of India is Broken: A People
Betrayed, Independence to Today (2023)
© The Hindu, First published on: June 12, 2024 02:46 am IST
https://www.thehindu.com/opinion/lead/indias-looming-financial-crisis/article68278359.ec
e

இந்தியாவின் அச்சுறுத்தும் நிதி நெருக்கடி
-அசோக மோடி
வளர்ந்து வரும் பேரிடரைக் குறிக்கும் முக்கிய கூறுகளின் தெளிவான உதாரணத்தை

நாடு முன்வைக்கிறது.
விரைவான கடன் வளர்ச்சி, பொருளாதாரங்களை வளர்ச்சிக்கான பாதையில்

கவர்ந்திழுத்து, அவற்றை நெருக்கடிகளுக்கு இட்டுச் செல்கிறது. ஒவ்வொரு, நிதி
ஏற்றமானது புதுமை மற்றும் நல்ல நேரங்களின் கதைகளாக
கட்டமைக்கப்படுகின்றன. ஆனால், அவை வெறுமனே தூண்டிவிடப்பட்ட
கற்பனையானது. பொருளாதார நிபுணர் ராபர்ட் ஷில்லர் அழைப்பதைப் போல
"குளறுபடியான உற்சாகம்" ஆகும். அரசாங்கங்களும் சந்தை பங்கேற்பாளர்களும்
"இந்த முறை வித்தியாசமானது" என்று கூறி முந்தைய பொருளாதார நெருக்கடிகளை
நிராகரிக்கிறார்கள் என்று பொருளாதார வல்லுநர்கள் கார்மென் ரெய்ன்ஹார்ட்
மற்றும் கென்னத் ரோகோஃப் விளக்கியுள்ளனர்.
ஓர் உயர்ந்த மற்றும் ஆபத்தான கதை
இந்தியாவும் இதேபோன்ற முட்டாள்தனத்தின் மத்தியில் உள்ளது. நாட்டின்

செயல்திறன் மற்றும் வாய்ப்புகள் பற்றிய ஒரு அநாகரிக விளம்பரத்திற்கு கொள்கை
வகுப்பாளர்களால் உந்தப்படுகிறது. இந்தியாவின் டிஜிட்டல் உள்கட்டமைப்பை
நிதியியல் கண்டுபிடிப்புகள் மற்றும் சேர்க்கைக்கான ஊக்கியாக, வளர்ச்சி மற்றும்
சமத்துவத்தை உறுதியளிக்கும் வகையில், 'இந்த முறை வித்தியாசமானது' என்ற
கருப்பொருள் உள்ளது. இதற்கு முரண்பாடாக, இந்த உயர்ந்த விவரிப்பானது ஒரு
மோசமான ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட நிதித் துறை மற்றும் நுகர்வோர் தங்கள் சக்திக்கு
அப்பாற்பட்ட கடன் அதிகரிப்பை உருவாக்க உதவியது.
சர்வதேச மற்றும் உள்நாட்டு ஆய்வாளர்கள் இந்த எழுச்சியை பாராட்டி

வருகின்றனர். டிசம்பர் 2023-ல், சர்வதேச நாணய நிதியத்தின் (International Monetary
Fund (IMF)) இயக்குநர்கள் குழு இந்தியாவின் நிதித் துறையை வங்கிக் கடனில்
வலுவான வளர்ச்சி மற்றும் குறைந்த அளவிலான செயல்படாத
சொத்துக்களுக்காகப் பாராட்டியது. செயல்முறை பொருளாதார ஆராய்ச்சிக்கான

தேசிய ஆணையம் (National Council of Applied Economic Research) மார்ச் 2024
மதிப்பாய்வு முந்தைய ஆண்டை விட வங்கிக் கடன் 20% அதிகரித்துள்ளது. இது
"தனிப்பட்ட கடன்களில்" (personal loans) குறிப்பிடத்தக்க உயர்வைக் குறிப்பிட்டது. இது
ஒரு நேர்மறையான அறிகுறியாகக் காணப்பட்டது. இருப்பினும், தொழில்துறைக்கு
கடன் வழங்குவதில் சிரமம் ஏற்பட்டது. தனிப்பட்ட கடன்களின் அதிகரிப்பு
பிரகாசமான வாய்ப்புகளின் குறியீடாக இந்த மதிப்பாய்வு விளக்கியுள்ளது.
கடன் வளர்ச்சியின் இந்த கொண்டாட்டம் ஆழமாக வேரூன்றியுள்ள

வேலைகள் மற்றும் மனித மூலதனப் பற்றாக்குறையை புறக்கணித்து,
மிகைப்படுத்தலை ஆபத்தான பகுதிக்கு விரிவுபடுத்துகிறது. உண்மை
என்னவென்றால், கடன் வழங்குவது விரிவடையும் போது, புதிய கடன்கள் பழைய
கடன்களை செலுத்துவதால் நிதித் துறை நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் இருக்கும்.
ஆனால், கடன் கொடுப்பது குறையும்போது, பலவீனமான சூழ்நிலையாக,
பொருளாதார நெருக்கடி ஏற்படுகிறது. சர்வதேச நாணய நிதியம் (IMF) இந்த
வரலாற்றை நன்கு அறியும். கடுமையாக கடன்பட்டுள்ள குடும்பங்களும்
வணிகங்களும் தங்கள் கடன்களை திருப்பிச் செலுத்துவதற்கான செலவுகளைக்
குறைக்கின்றன. இது பொருளாதார வீழ்ச்சியை ஏற்படுத்துகிறது.
குறிப்பாக குடும்பங்கள் ஆண்டுக்கு 25% முதல் 30% வரை கடன் வழங்குவது

அதிகரித்து வருவதால், இந்தியாவிற்கு இந்த துன்பகரமான நிலைமை மீண்டும்
மீண்டும் வருகிறது. பல குறைந்த மற்றும் நடுத்தர வருமானம் கொண்ட குடும்பங்கள்
கடன்களை எளிதான பணமாக பார்க்கின்றன அல்லது வீடுகள் (homes),
உபகரணங்கள் (gadgets), கார்கள் வாங்குதல் (cars), கல்விக்கு பணம் செலுத்துதல்
(pay for education) மற்றும் விடுமுறைகள் மற்றும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மருத்துவ
நடைமுறைகள் உட்பட வாழ்க்கை முறை செலவுகளில் ஈடுபடுகின்றன.
ஒரு வீட்டுக் கடனுடைய ஏற்றம், உற்பத்தித் திறனை அதிகரிக்காது. மாறாக

உள்நாட்டு விலையை அதிகரிக்கிறது, நாட்டின் போட்டித்தன்மையை குறைக்கிறது.
பொருளாதார வல்லுநர்கள் அதிஃப் மியான் மற்றும் அமீர் சூஃபி ஆகியோர் வீட்டுக்
கடன் சுமை அதிகமாக இருந்தால், அதைத் தொடர்ந்து வரும் சரிவு அதிகரிக்கும்
என்று தெரிவிக்கின்றனர். பலவீனமான பெருநிறுவன முதலீடு மற்றும் இரத்த
சோகை நுகர்வோர் செலவினம், மிகைப்படுத்தப்பட்ட பரிமாற்ற விகிதம், மற்றும்
அதிகாரிகள் மோசடியான தரவுகளைப் பற்றி பேசுவது ஆகியவற்றால் பங்குச் சந்தை

உயர்வு, இது ஒரு வளர்ந்து வரும் நிதி நெருக்கடியை கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. இந்த
நெருக்கடி பொருளாதார நெருக்கடியை ஏற்படுத்துவது மட்டுமல்லாமல்,
பொருளாதாரத்தின் நீண்டகால நல்வாழ்வையும் சீர்குலைக்கும்.
மோடி அரசாங்கத்தின் இரண்டு பதவிக்காலங்கள் நம்மை இந்த நிலைக்குக்

கொண்டு வந்துள்ள அதேவேளையில், முப்பதாண்டுகால பொருளாதார மற்றும்
நிதிக் கொள்கைகளையும் நாம் குறை கூறலாம். கொள்கை வகுப்பாளர்களால்
உற்பத்தி மூலம் போதுமான வேலைகளை உருவாக்க முடியவில்லை, எனவே
அவர்கள் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியை அதிகரிக்க நிதிச் சேவைத் துறையை
உயர்த்துவதில் கவனம் செலுத்தியுள்ளனர். கடந்த பத்தாண்டுகளில், மொத்த
உள்நாட்டு உற்பத்தியின் வளர்ச்சியில் நான்கில் ஒரு பங்கிற்கும் அதிகமாக
நிதித்துறை பங்கு பெற்றுள்ளது.
ஒரு குழப்பமான நிதிச் சேவைத் துறை
இந்தியாவின் தரத்தின் அடிப்படையில், தாராளமயமாக்கல் ஒரு பெரிய மற்றும்

குழப்பமான நிதிச் சேவைத் துறையை ஊக்குவித்துள்ளது. கிட்டத்தட்ட 30 பெரிய
பங்குதாரர்கள், திட்டமிடப்பட்ட வணிக வங்கிகள் (commercial banks) மற்றும் முக்கிய
வங்கி அல்லாத நிதி நிறுவனங்கள் (non-banking financial institutions (NBFCs)), இவை
அனைத்தும் மோசமான நடத்தை வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளன. இதனுடன்,
ஆயிரக்கணக்கான சிறியளவிலான போட்டியாளர்கள், இரவு பகலாக வங்கி
அல்லாத நிதி நிறுவனங்கள் (NBFC) மற்றும் புதிய நிதித் தொழில்நுட்ப நிறுவனங்கள்
(fintechs) உட்பட கேள்விக்குரிய வழிகளில் செயல்படுகின்றனர்.
வெளிவரும் பொருளாதாரக் கவலை
உற்பத்தித்திறனை மேம்படுத்தும் திட்டங்களுக்கு கடன் வழங்க மிகக் குறைந்த

விருப்பங்களைக் கொண்ட பல நிதி சேவை வழங்குநர்கள் (financial services’
providers) உள்ளனர். உண்மையில், காலப்போக்கில், இந்திய பெருநிறுவன துறை
அதன் முதலீடு-மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி விகிதம் மற்றும் கடன் வாங்கும்
வேகத்தைக் குறைத்ததால், கடன் வாய்ப்புகள் குறைந்துவிட்டன. எனவே, நிதி
நிறுவனங்கள் லாபத்தை ஈட்டுவதில் பெரும் அழுத்தத்திற்கு உள்ளாகியுள்ளன.

1991-ல் பொருளாதார தாராளமயமாக்கலுக்குப் பிறகு, எளிதான லாபத்தைத்
தேடுவது மோசடிகளுக்கு வித்திட்டது. கோவிட்-19 தொற்றுநோய்க்குப் பிறகு, நிதிச்
சேவை வழங்குநர்கள் தேக்கமடைந்த வருமானங்களுக்கு பதிலாக கடன் வாங்க
ஆர்வமுள்ள குடும்பங்களை நோக்கி கடனைத் திருப்பியுள்ளனர். நிதித் தொழில்நுட்ப
நிறுவனங்கள் (fintechs) மிக அதிக வட்டி விகிதத்தில் தேவைப்படும் குடும்பங்களுக்கு
கடன்களை வழங்கத் தொடங்கின. மோசடி செய்பவர்களின் மற்றொரு குழு
நம்பிக்கையுள்ள மக்களை குறிவைத்தது. சில கடன் வாங்கியவர்கள் இந்தக்
கடன்களுக்கு அடிமையாகிவிட்டனர்.
இன்று, வீட்டுக் கடன்களில் கணிசமான பகுதி, கிட்டத்தட்ட கால் பகுதி

"பாதுகாப்பற்றது", அதாவது பிணையம் இல்லை. கடன் அட்டை (Credit card) மூலம்
கடன் வாங்குவது என்பது பாதுகாப்பற்ற கடன் வாங்குதலுக்கு ஒரு முக்கிய
உதாரணம். ஜனவரி 2024-ல், இந்தியர்கள் கிட்டத்தட்ட 100 மில்லியன் கடன்
அட்டைகளை வைத்திருந்தனர், இது 2011-ல் 20 மில்லியனாக இருந்தது. இந்த
அட்டைகள் இதுபோன்ற வசதியைக் கொண்டுவருகின்றன. ஆனால், குறைந்த
கடன்பெறும் தனிநபர்களுக்கு அவற்றை அநாகரிகமாக விற்பது கடன்
வாங்குபவர்களுக்கும் நிதி அமைப்புக்கும் மன அழுத்தத்தை உருவாக்குகிறது.
அதிகளவில் பரவும் கடன் அட்டையின் வளர்ச்சி ஆபத்தான கடன்
வாங்குபவர்களை ஈர்த்துள்ளது என்று இந்திய ரிசர்வ் வங்கி குறிப்பிடுகிறது.
இருபத்தைந்து வயதான ரோஹன் (அவரது உண்மையான பெயர் அல்ல)

டிவி, லேப்டாப் மற்றும் ஸ்மார்ட்போன் வாங்க தனது கடன் அட்டையைப்
பயன்படுத்தினார். வெகுமதிகள், கேஷ்பேக்குகள் மற்றும் "வட்டி இல்லாத EMIகள்"
ஆகியவற்றால் ஈர்க்கப்பட்ட அவர் விரைவில் பணம் செலுத்துவதில் சிறிது
காலம்தாழ்த்தியதால் கடனில் மூழ்கினார். அவர் தனது கடன் அட்டை நிலுவைத்
தொகையை அடைக்க குறைவாக கடன் வாங்கினார். ரோஹனின் நிலைமையானது
சில நேரங்களில் அது பெரிய பொருளாதாரச் சிக்கலாக மாறலாம்.
இந்திய வீட்டுக் கடன், மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 40% ஆக உள்ளது.

இது சர்வதேச தரங்களால் குறைவாக உள்ளது. ஆனால் கடன்-சேவை-வருமான
விகிதம் (debt-service-to-income ratio), 12% ஆக உள்ளது. இது உலகின் மிக உயர்ந்த
ஒன்றாகும். இதற்கு அதிக வட்டி விகிதங்கள் மற்றும் முக்கியமாக குறுகிய கால
கடன்கள் காரணமாகும். இந்த விகிதம் அமெரிக்கா மற்றும் ஸ்பெயினில் அவற்றின்

2008 நிதியியல் நெருக்கடிகளுக்கு முன்னர் இருந்ததைப் போன்று உள்ளது.
அப்போது அதிக குடும்பக் கடன் சேவைச் சுமைகள் பெரும் பொருளாதார
வீழ்ச்சிக்கு இட்டுச் சென்றன.
பொருளாதார நிபுணர் ரூடி டோர்ன்புஷ்ஷின் கூற்றுப்படி, இந்தியாவுக்கும் இது

பொருந்தும். "நெருக்கடி வருவதற்கு நீங்கள் நினைப்பதைவிட அதிக நேரம் எடுக்கும்,
பின்னர் அது நீங்கள் நினைத்ததை விட வேகமாக நடக்கும்."
வரவிருக்கும் நெருக்கடியின் ஆதாரம் ஒரு முரண்பாட்டில் உள்ளது. மிதமான

கடன் வளர்ச்சி இருந்தபோதிலும், வீட்டு நுகர்வு மிகவும் மெதுவான வேகத்தில்
அதிகரித்து வருகிறது. இதனால், குடும்பங்கள் கவலையில் ஆழ்த்தியுள்ளன.
அவர்களின் சேமிப்பு விகிதங்கள் குறைந்துவிட்டன மற்றும் அவர்கள் பணத்தை
கடன் வாங்குவதன் மூலம் அற்ப நுகர்வுகளை அதிகரிக்கின்றனர். விரைவில், புதிய
கடன்களால், பழைய கடன்களை திருப்பிச் செலுத்த முடியாது மற்றும் நுகர்வு கூட
குறைந்துவிடக்கூடும். இத்தகைய பெரிய பொருளாதார குறைவின் மூலம்
ஆரம்பத்தில் நெருக்கடி வருவதால், கடனைத் திருப்பிச் செலுத்தாமல் இருக்கும்
நிலைமை அதிகரிக்கும். வங்கிகள், NBFCகள் மற்றும் நிதித் தொழில்நுட்ப
நிறுவனங்கள் அனைத்தும் இணைக்கப்பட்டுள்ளதால், முதல் தவறிய பணம் அதிக
சிக்கல்களை ஏற்படுத்தும். இது தவறவிட்ட பணத்தின் அளவும் சங்கிலிபோல்
எதிர்வினைக்கு வழிவகுக்கும். பொருளாதாரம் சுருங்கும் மற்றும் நிதித் துறையில்
அதிகச் சிக்கலை ஏற்படுத்தும்.
ஒரு தீர்வு
2024 பொதுத் தேர்தல் முடிவுகள் இந்தியாவைப் பற்றிய உற்சாகத்தைத்

தணிக்கக்கூடும். ஆனால், திடீரென்று கடன் நிறுத்தப்பட்டால், அது நெருக்கடியை
ஏற்படுத்தக்கூடும். நெருக்கடியைத் தவிர்க்க, நிதிச் சேவைத் துறையை நாம்
கவனமாக சுருக்கி, எவ்வளவு பணம் கடனாகக் கொடுக்கப்படுகிறது, உண்மையில்
எவ்வளவு தேவை என்பதைப் பொருத்து, ஏற்றுமதியை அதிகரிக்கவும், பொருளாதார
நெருக்கடியைத் தணிக்கவும் ரூபாயின் மதிப்பைக் குறைக்கவும் வேண்டும். இதனால்,
வேகமான கடன் வளர்ச்சியும், அதிகப்படியான பரிமாற்ற வீதமும் உண்மையில்
ஆபத்தானது என்பது தெளிவாகிறது.

இந்தியக் கொள்கை வகுப்பாளர்கள், நிதி வளர்ச்சியைப் பின்பற்ற வேண்டும்
என்ற ஜோன் ராபின்சனின் யோசனையைப் பின்பற்றுவதற்குப் பதிலாக, மனித
மூலதனம் மற்றும் பொதுப் பொருட்களை மேம்படுத்துதல் போன்ற நாட்டின் வளர்ச்சி
சவால்களை எதிர்கொள்ளும் என்றும் நிதியானது வளர்ச்சியைத் தூண்டும் என்றும்
நம்புகின்றனர். இருப்பினும், அவர்கள் தங்கள் கொள்கைகளை மாற்றிக்கொள்ள
வாய்ப்பில்லை. மாற்று விகிதம் வலுவாக இருக்க வேண்டும் என்று கொள்கை
வகுப்பாளர்கள் விரும்புகிறார்கள். நாடு எவ்வளவு சக்தி வாய்ந்தது என்பதன்
அடையாளமாக இதைப் பார்க்கிறார்கள். அதே நேரத்தில், நிதிநெருக்கடியின்
அபாயமும் அதிகரித்து வருகிறது. போதுமான வேலைகள் இல்லை, குறிப்பாக
எத்தனை பேர் விவசாயத்தில் வேலைக்குச் செல்கிறார்கள் என்பது
கவனிக்கத்தக்கது.
இந்தியாவின் கடன் சார்ந்த பொருளாதார உத்தி என்பது தடையில்லாமல்

இல்லாமல் ஒரு குன்றின் விளிம்பை நோக்கி விரைந்து செல்லும் கார் போன்றது.
நாட்டின் நிதி மற்றும் கொள்கைக்கான உயரடுக்கு தவறு இழைக்காதது என்ற
அணுகுமுறையை ஏற்றுள்ளது. பலவீனமான மற்றும் பாதிக்கப்படக்கூடியவர்கள்
நெருக்கடியின் சுமையை சுமப்பார்கள். ஏனெனில், மோசமான வேலைவாய்ப்பு
நிலைமை மோசமடைகிறது மற்றும் சமத்துவமின்மை அப்பட்டமாக்கி வருகிறது.
அசோகா மோடி, பிரின்ஸ்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் கற்பிக்கிறார். அவர் முன்பு உலக வங்கி

மற்றும் சர்வதேச நாணய நிதியத்தில் பணியாற்றினார். அவர் "India is Broken: A People
Betrayed, Independence to Today" (2023) என்ற புத்தகத்தின் ஆசிரியர் ஆவார்.
The social sciences, a shelter for the ‘excluded’ student

-M. SURESH BABU
However, in an era of disruptive change, reaping India’s demographic dividend depends on

how the vast pool of social science students is tapped.
The general election is just over and a sizable share of India’s youth is scrambling for
college admissions; their contributions are crucial in realising the dream of Viksit
Bharat@2047.

The month of May was important for the youth of India as the results of many
examinations were released, generating ecstasy, agony, and heartbreaks. The publication
of results triggers a rush for seats in higher education institutions, and, in turn, another
series of examinations to qualify for these. This transition to higher education is
important as it determines the quantity and quality of human capital, which is vital for
economic growth. In developing economies, including India, this transition is plagued by a
mismatch between demand and supply. The extent of excess seats in some courses and
institutions, and shortages in some others, determines the magnitude of exclusion in the
system. Persistence of exclusion leads to a scenario of courses in some disciplines
emerging as the last resort for higher education for a large section of students,
culminating in the creation of a reservoir of the excluded. Recent trends in India reveal
that the social sciences are turning out to be one such large reservoir.
The reasons
Demand-supply mismatches in higher education arise due to the incongruence between

aspirations of students and parents, and the availability of courses and seats, which is
determined by market forces in private institutions and government policies in public
institutions. Perpetual discrepancies in the system lead to three types of exclusions:
exclusion due to excessive competition; exclusion due to financial factors, and exclusion
based on subjects and courses of study. The first is evident in the case of premier
institutions, which have multiple rounds of filtering mechanisms. The fact that these are
few and command high social prestige and pole position in the labour market intensifies
competition to enter, resulting in focused elimination. The second is common in the case
of private institutions as fee fixation is not bound by statutory regulations and is often
akin to dynamic pricing in other services. Reduction in government financial grants to
public institutions has pushed these institutions to resort to self-financing through higher
fees. The third kind of exclusion is due to systemic issues as the availability of courses
and institutions gets concentrated in some specific regions, with other regions having
generic courses (with outdated topics and syllabus). The prevalence of these three types
of exclusions undermines the quality of human capital in the long run.

According to the 2021-22 All India Survey on Higher Education (AISHE), the growth of
enrolment during the period 2017-18 to 2021-22 for the undergraduate (UG) level is 4.1%
and the post graduate level, 5.9%. The Bachelor of Arts (BA) programme, which has the
highest enrolment at the UG level, registered an increase of around 15% from 2017-18.
There is an increase of 26.5% in the Master of Arts (MA) programmes from 2017-18 to
2021-22. The share of enrolment in the BA programme in total enrolment of BA, BSc and
BCom is 51% in regular mode and 75% in distance mode, while the corresponding share for
MA is 12% (regular) and 42% (distance). The larger share and a lower transition indicates
that BA programmes are turning out to be a generic pool, accommodating a large number
of students who are excluded for a variety of reasons.
The surge of empirical orientation

There are stark differences in preferences for courses within the social sciences. Three
things have contributed to this. First, there is a rise in popularity for courses with more
empirical orientation as employability for such graduates is perceived to be higher.
Courses in economics are preferred more on this ground when compared to courses in
anthropology or sociology. Second, there is an overemphasis on acquiring policy
intervention skills. The expectation that social science students need to develop
problem-solving skills akin to engineering students has grown overtime, resulting in
narrower specialisation within the social sciences. Third, there is the emergence of
private universities that promise to provide global education in India, which has generated
demand from a narrow section of the affluent population. Ironically, courses which are
demanded the least in public institutions, such as anthropology, sociology and political
science, are in high demand in these private universities, which have emerged as
enclaves of higher quality for the affluent.
Improving quality
Higher education in the social sciences — the lens for observing and understanding
changes in society, economy and polity — needs an overhaul at all levels. Quantity
expansion to accommodate excluded aspirants of other disciplines needs to be followed
up with a concerted effort for quality improvement. Teaching quality enhancement and
course contents needs to be accorded top priority in such a mission. An obsession with

policy and empirical skills has pushed some disciplines and programmes to the periphery.
Financial exclusion has resulted in the widening of inequalities and the creation of elite
enclaves of education in the social sciences. The aspiration of reaping demographic
dividend rests on tapping a vast pool of youth studying the social sciences, which
assumes significance in an era of social changes and rapid technological advancements
such as generative artificial intelligence.
M. Suresh Babu is Director, Madras Institute of Development Studies.
https://www.thehindu.com/opinion/op-ed/the-social-sciences-a-shelter-for-the-excluded-
student/article68278414.ece
சமூக அறிவியல் : 'விலக்கப்பட்ட' மாணவர்களுக்கான ஒரு புகலிடம்

-எம்.சுரேஷ் பாபு
எவ்வாறாயினும் சீர்குலைக்கும் மாற்றத்தின் காலத்தில், இந்தியாவின்

மக்கள்தொகையின் பலனை அறுவடை செய்வது, குறிப்பிடத்தக்க சமூகவியல்
மாணவர்களின் பரந்த தொகுப்பு எவ்வாறு பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதைப்
பொறுத்தது.
பொதுத் தேர்தல் முடிந்துவிட்டது. இந்தியாவில் இளைஞர்கள் பலர் கல்லூரி

சேர்க்கையை நோக்கி பயணிக்கின்றனர். இந்த இளம் மாணவர்கள் புதிய
இந்தியா@2047 (Viksit Bharat) கனவை நனவாக்க இவர்களின் பங்களிப்பு
முக்கியமானதாகும்.
பல தேர்வுகளின் முடிவுகள் வெளியாகி மகிழ்ச்சி, துக்கம், மன உளைச்சலை

ஏற்படுத்தியதால் இந்திய இளைஞர்களுக்கு மே மாதம் முக்கியமானதாகப்
பார்க்கப்படுகிறது. தேர்வு முடிவுகள் வெளியிடப்படுவதால், உயர்கல்வி
நிறுவனங்களில் இடங்களுக்கான அவசர அலை ஏற்படுகிறது. அதைத் தொடர்ந்து
இந்த இடங்களுக்கு தகுதிபெற தொடர்ந்து தேர்வுகள் நடத்தப்படுகின்றன. உயர்
கல்விக்கான இந்த மாற்றம் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு இன்றியமையாத மனித

மூலதனத்தின் அளவையும் தரத்தையும் தீர்மானிக்கிறது. இந்தியா போன்ற வளரும்
பொருளாதாரங்களில், இந்த மாற்றம் தேவைக்கும், வழங்கலுக்கும் இடையிலான
பொருத்தமின்மையை எதிர்கொள்கிறது. சில படிப்புகள், நிறுவனங்களில்
அதிகப்படியான இடங்களும், மற்றவற்றில் பற்றாக்குறையுமாக அமைப்பில் விலக்கை
உருவாக்குகின்றன. தொடர்ந்து விலக்கி வைப்பதால், சில துறைகள் பல
மாணவர்களுக்கு உயர்கல்விக்கான கடைசிப் புகலிடமாக மாறி,
விலக்கப்பட்டவர்களின் வளர்ச்சிக்கான தேக்கத்தை உருவாக்குகின்றன.
இந்தியாவில் அண்மைக்கால போக்குகள் சமூகவியலில் ஒரு பெரிய தேக்கமாக மாறி
வருவதைக் காட்டுகின்றன.
காரணங்கள்
மாணவர்கள் மற்றும் பெற்றோர்களின் விருப்பங்களுக்கும், தனியார்

நிறுவனங்களில் சந்தைக்கான ஆற்றல்கள் மற்றும் பொது நிறுவனங்களில்
அரசாங்கக் கொள்கைகளால் செல்வாக்கு செலுத்தப்படும் படிப்புகள் மற்றும்
அவற்றிற்கு கிடைக்கும் இடங்கள் இடையிலான இடைவெளி காரணமாக
உயர்கல்வியில் தேவை-விநியோக பொருத்தமின்மையாகிறது. இதனால், இந்த
முரண்பாடுகள் அதிகப்படியான போட்டி, நிதி காரணிகள், பாடங்கள் மற்றும்
படிப்புகள் காரணமாக மூன்று வகையான விலக்குகளுக்கு வழிவகுக்கின்றன:
முதலாவது பல சுற்று வடிகட்டுதல் வழிமுறைகளைக் கொண்ட முதன்மை
நிறுவனங்கள் கடுமையான தேர்வு செயல்முறைகளைக் கொண்டுள்ளன.
அவர்களில் சிலர் மட்டுமே இருப்பதாலும், அவர்கள் உயர் தரநிலையை
வைத்திருப்பதாலும், நுழைவதற்கான போட்டி கடுமையாக உள்ளது. இதனால், பலர்
வெளியேற்றப்படுகிறார்கள். இரண்டாவது, தனியார் நிறுவனங்களில் பொதுவானது,
அங்கு கட்டண நிர்ணயம் விதிமுறைகளுக்கு கட்டுப்படவில்லை மற்றும் பெரும்பாலும்
பிற சேவைகளில் மாறும் விலையை ஒத்திருக்கிறது. பொது நிறுவனங்களுக்கான
அரசு நிதி மானியங்கள் குறைக்கப்பட்டதால், கட்டணத்தை உயர்த்த வேண்டிய
கட்டாயம் ஏற்பட்டுள்ளது. மூன்றாவது வகையான விலக்கு முறையான சிக்கல்களால்
ஏற்படுகிறது. படிப்புகள் மற்றும் நிறுவனங்கள் சில பிராந்தியங்களில் குவிந்துள்ளன.
மற்ற பிராந்தியங்கள் காலாவதியான பாடத்திட்டங்களுடன் பொதுவான படிப்புகளை
வழங்குகின்றன. இந்த விலக்குகள் நீண்ட காலத்திற்கு மனித மூலதனத்தின் தரத்தை
குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகின்றன.

2021-2022ஆம் ஆண்டுக்கான உயர் கல்விக்கான அகில இந்திய
கணக்கெடுப்பு (All India Survey on Higher Education (AISHE)) படி, 2017-2018 முதல்
2021-2022 வரை சேர்க்கை வளர்ச்சி இளங்கலை (UG) மட்டத்தில் 4.1% ஆகவும்,
முதுகலை மட்டத்தில் (PG) 5.9% ஆகவும் உள்ளது. இளங்கலை (Bachelor of Arts (BA)
திட்டம், இளங்கலை (UG) மட்டத்தில் அதிக மாணவர்கள் சேர்க்கை கொண்டு,
2017-2018 முதல் சுமார் 15% அதிகரித்துள்ளது. மாஸ்டர் ஆஃப் ஆர்ட்ஸ் (Master of
Arts (MA) திட்டங்கள் 2017-2018 வரை 26.5% அதிகரித்துள்ளது. BA, BSc மற்றும் BCom
மொத்த சேர்க்கையில் BA திட்டத்தில் சேரும் பங்கு வழக்கமான முறையில் (regular
mode) 51% மற்றும் தொலைதூர பயன்முறையில் (distance mode) 75% ஆகும். அதே
சமயம் MA-க்கான தொடர்புடைய பங்கு வழக்கமான முறையில் (regular mode) 12%
மற்றும் தொலைதூர பயன்முறையில் (distance mode) 42% ஆகும். அதிகமான
மாணவர்கள் BA திட்டங்களில் சேருகிறார்கள். ஆனால், குறைவானவர்களே
அவற்றைப் பூர்த்தி செய்கின்றனர். இந்தத் திட்டங்கள், பல்வேறு காரணங்களுக்காக
வெளியேறும் பல மாணவர்களை ஏற்றுக்கொள்கின்றன.
தரத்தை மேம்படுத்துதல்
சமூகவியலில் உயர்கல்வி ஒவ்வொரு மட்டத்திலும் முன்னேற்றம் தேவை.

ஏனெனில், அது சமூகம், பொருளாதாரம் மற்றும் அரசியலில் ஏற்படும்
மாற்றங்களைப் பார்க்கவும் புரிந்துகொள்ளவும் உதவுகிறது. பல்வேறு துறைகளைச்
சேர்ந்தவர்களை சேர்க்க இடங்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க வேண்டும்.
ஆனால், இது அளவைப் பற்றியது மட்டுமல்ல, கற்பித்தல் மற்றும் பாடப் பொருட்கள்
மிகவும் நன்றாக இருப்பதை உறுதி செய்வதிலும் கவனம் செலுத்த வேண்டும். இந்த
முயற்சியில் நமது முக்கியக் கவனம் அதுவாக இருக்க வேண்டும். கொள்கை மற்றும்
அனுபவ திறன்களில் கவனம் செலுத்துவதால் சில துறைகள் மற்றும் திட்டங்கள்
ஓரங்கட்டப்பட்டுள்ளன. இது நிதி ஒதுக்கீட்டிற்கு வழிவகுத்தது, ஏற்றத்தாழ்வுகளை
விரிவுபடுத்தியது மற்றும் சமூகஅறிவியலில் உயரடுக்கு கல்வி மையங்களை
உருவாக்கியது. செயற்கை நுண்ணறிவு உருவாக்கம் போன்ற சமூக மற்றும்
தொழில்நுட்ப மாற்றங்களின் காலங்களில் சமூக அறிவியலைப் படிக்கும் இளம்
மக்களால் பயனடைவார்கள் என்ற நம்பிக்கை முக்கியமானது.
எம்.சுரேஷ்பாபு, Madras Institute of Development Studies இயக்குநர் ஆவார்.

Arrest, agencies, and criminal courts
-R.K.VIJ
The Supreme Court recently delivered two significant judgments that impact the liberty
of people accused of criminal offences.
The Supreme Court did not mince words in May 2024, while delivering two significant
judgments that impact the liberty of people accused of criminal offences. The first
judgment says that the custody of an accused is not necessary prior to the filing of the
charge sheet in certain criminal cases. If the lower courts strictly comply with the
directives in this judgment, it would bring relief to investigating agencies.
The second judgment relates to informing an accused of the grounds of arrest in writing.
This is a fundamental right under Article 22 of the Constitution. While this judgment was
delivered in the context of special statutes — namely, the Prevention of Money
Laundering Act (PMLA), 2002, and the Unlawful Activities (Prevention) Act (UAPA), 1967 —
it will be relevant to see whether these directives can equally be extended to provisions
of the Criminal Procedure Code (CrPC) as far as communication of grounds of arrest is
concerned.
Filing of charge sheet
In Siddharth vs State of Uttar Pradesh and Another (2021), the Supreme Court held that it
is unnecessary for the investigating officer (IO) to present the accused in custody at the
time of filing the charge sheet if the accused has been cooperating in the investigation
and if the investigation can be completed without arresting the accused. The Court held
that Section 170 of the CrPC does not impose an obligation on the officer-in-charge of a
police station to arrest each and every accused at the time of filing the charge sheet.
Therefore, it is not justified under law for criminal courts to refuse to accept the charge
sheet without the accused person being produced before them. The Court further said

that if the charge sheet is not accepted for any such reason, then attention of the
Sessions Judge should be drawn to these facts and a suitable order given.
Supreme Court asks if arrest can be called invalid after cognisance of case
This implies that in bailable cases and in those non-bailable cases in which the IO thinks
that the accused will neither abscond nor disobey summons, the IO is not obliged to
produce such an accused in custody while filing the charge sheet in court.
However, the reality is that the IOs sometimes struggle to file charge sheets in criminal
courts. In cases of riots, when there are a large number of accused people and every
accused person released on bail by the police is not present at the time of filing the
charge sheet, the charge sheet is not accepted by the court. Sometimes, courts don’t
accept the charge sheet of cases beyond an arbitrarily fixed number in one day, or after
a particular time in a day. The IOs are reluctant to complain about these issues to a
Sessions Judge because this might prove counter-productive for other miscellaneous
works at the ground level. Though the Siddharth vs State of Uttar Pradesh judgment was
delivered more than two years ago, the situation does not seem to have changed much.
Grounds of arrest
In Pankaj Bansal vs Union of India and Others (2023), the Supreme Court held that the
grounds of arrest must be informed in writing to the accused as a matter of course and
without exception, to give true meaning and purpose to the constitutional and statutory
mandate of Section 19(1) of the PMLA. Similarly, recently in Prabir Purkayastha vs State
(NCT of Delhi), the Court reiterated the ratio of Bansal (supra) case and held that the
provision of arrest, as far as informing grounds of arrest is concerned, is pari passu
(equal footing) under the UAPA. The Court held that the ‘reasons of arrest’ are purely
formal parameters which commonly apply to any person arrested on charge of a crime
whereas the ‘grounds of arrest’ would be invariably personal and required to contain
details which necessitated the arrest of the accused. Therefore, unless grounds of arrest
are informed in writing, arrest and subsequent remand would become invalid in the eyes
of law.

Importantly, Section 50(1) of the CrPC also provides that “every police officer or other
person arresting any person without warrant shall forthwith communicate to him full
particulars of the offence for which he is arrested or other grounds of arrest”. Therefore,
even for offences registered under the Indian Penal Code (IPC), an accused is required to
be informed about the grounds of arrest, along with important facts of the case. The
burden lies on the prosecution to prove that the statutory provisions have been complied
with.
The arrest memo prepared by the IO contains a note which says “the arrested person,
after being informed of the grounds of arrest and his legal right, was duly taken into
custody”. The arrest memo which is written separately for each accused contains inter
alia all sections of offence(s) applied, date of offence, place, and time and date of arrest,
and is signed by the IO. It is also counter signed by the arrestee. However, there is no
provision in law to provide a copy of this memo to the accused person at the time of his
arrest. This becomes more relevant for those who are not named in the First Information
Report.
The Court has said that the grounds of arrest must be provided in writing so that the
accused person can seek legal counsel and seek bail on the basis of unambiguously
stated facts of the case by the investigating agency. If that be so, the ratio of the Bansal
case (supra) must equally apply to Section 50(1) of the CrPC, particularly when such a
right is held to flow from Article 22 of the Constitution. It will be apposite to amend the
law and provide a copy of the arrest memo with some modification to fulfil the
constitutional mandate towards an accused person.
https://www.thehindu.com/opinion/op-ed/arrest-agencies-and-criminal-courts/article682
77264.ece

கைது, முகமைகள் மற்றும் குற்றவியல் நீதிமன்றங்கள்
-ஆர்.கே.விஜ்
குற்றவியல் முறைகேடுகளில் (criminal offences) குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களின்

சுதந்திரத்தைப் பாதிக்கும் இரண்டு குறிப்பிடத்தக்க தீர்ப்புகளை உச்சநீதிமன்றம்
சமீபத்தில் வழங்கியது.
மே 2024-ல், உச்சநீதிமன்றம் இரண்டு முக்கியமான தீர்ப்புகளை வழங்கியது.

முதலாவது, இந்த தீர்ப்புகள் குற்றவியல் குற்றங்களில் (criminal offences) குற்றம்
சாட்டப்பட்டவர்களின் சுதந்திரத்தை பாதிக்கின்றன. சில குற்றவியல் வழக்குகளில்
குற்றப்பத்திரிகை தாக்கல் செய்வதற்கு முன்பு குற்றம் சாட்டப்பட்டவரை காவலில்
வைக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று முதலில் தீர்ப்பு கூறுகிறது. கீழமை
நீதிமன்றங்கள் (lower courts) இந்த உத்தரவைப் பின்பற்றினால், அது விசாரணை
அமைப்புகளுக்கு (investigating agencies) உதவும்.
இரண்டாவது தீர்ப்பு, குற்றம் சாட்டப்பட்டவருக்கு கைது செய்யப்பட்டதற்கான

காரணங்களை எழுத்துப்பூர்வமாக தெரிவிப்பதாகும். இது அரசியலமைப்பின்
22-வது பிரிவின் கீழ் ஒரு அடிப்படை உரிமையாக உள்ளது. பணமோசடி தடுப்புச்
சட்டம்-2002 (Prevention of Money Laundering Act (PMLA)), மற்றும் சட்டவிரோத
நடவடிக்கைகள் (தடுப்பு) சட்டம்-1967 (Unlawful Activities (Prevention) Act (UAPA)),
போன்ற சிறப்புச் சட்டங்களின் பின்னணியில் இந்தத் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டிருந்தாலும்,
கைது செய்வதற்கான காரணங்களைத் தொடர்புகொள்வதற்காக குற்றவியல்
நடைமுறைச் சட்டத்திற்கும் (Criminal Procedure Code (CrPC)) இதைப் பயன்படுத்த
முடியுமா என்பதைப் பார்ப்பது சுவாரஸ்யமாக இருக்கும்.
குற்றப்பத்திரிகைத் தாக்கல்
சித்தார்த் vs உத்தரப் பிரதேச மாநிலம் மற்றும் சில2021 (Siddharth vs State of

Uttar Pradesh and Another), குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் விசாரணையில் ஒத்துழைக்கிறார்
என்றால், குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களைக் கைது செய்யாமல் விசாரணையை முடிக்க
முடியுமா என்றால், குற்றப்பத்திரிகை தாக்கல் செய்யும் போது விசாரணை அதிகாரி
(investigating officer (IO)) குற்றம் சாட்டப்பட்டவரை காவலில் ஆஜர்படுத்துவது

தேவையற்றது என்று உச்சநீதிமன்றம் கூறியது. குற்றப்பத்திரிகை தாக்கல் செய்யும்
நேரத்தில் ஒவ்வொரு குற்றம் சாட்டப்பட்டவரையும் கைது செய்ய ஒரு காவல்
நிலையத்தின் பொறுப்பு அதிகாரி தேவையில்லை என்று குற்றவியல் நடைமுறைச்
சட்டத்தின் (CrPC) பிரிவு 170-க்குத் தேவையில்லை என்று நீதிமன்றம் கூறியது.
எனவே, குற்றவியல் நீதிமன்றங்கள் குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபரை தங்கள் முன்
ஆஜர்படுத்தாவிட்டால் குற்றப்பத்திரிகையை ஏற்க மறுக்கக்கூடாது. இந்த
காரணத்திற்காக குற்றப்பத்திரிகை ஏற்றுக்கொள்ளப்படாவிட்டால், அமர்வு
நீதிபதிக்கு (Sessions Judge) தகவல் தெரிவித்து தகுந்த உத்தரவு பிறப்பிக்க வேண்டும்.
அதாவது, ஜாமீனில் வெளிவரக்கூடிய வழக்குகள் மற்றும் ஜாமீனில் வெளிவர

முடியாத வழக்குகளில், குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் தலைமறைவாகவோ, சம்மனுக்கு
கீழ்ப்படியவோ மாட்டார் என்று விசாரணை அதிகாரி (IO) நம்பினால், நீதிமன்றத்தில்
குற்றப்பத்திரிகை தாக்கல் செய்யும்போது குற்றம் சாட்டப்பட்டவரை காவலில் வைக்க
வேண்டிய அவசியமில்லை.
இருப்பினும், குற்றவியல் நீதிமன்றங்களில் குற்றப்பத்திரிகை தாக்கல் செய்ய

விசாரணை அதிகாரிகள் (IO) பெரும்பாலும் சிரமப்படுகின்றனர். பல குற்றவாளிகள்
மீதான கலவர வழக்குகளில், ஜாமீனில் விடுவிக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு குற்றவாளியும்
ஆஜராகாவிட்டால் குற்றப்பத்திரிகை ஏற்றுக்கொள்ளப்படாது. சில நேரங்களில்,
நீதிமன்றங்கள் ஒரு நாளில் அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குப் பிறகு ஒரு
குறிப்பிட்ட எண்ணிக்கையிலான வழக்குகளுக்கு மேல் குற்றப்பத்திரிகைகளை
ஏற்காது. இந்தப் பிரச்சினைகள் குறித்து அமர்வு நீதிபதியிடம் புகார் அளிக்க
விசாரணை அதிகாரிகள் (IO) தயங்குகிறார்கள். ஏனெனில், இது அடிமட்டத்தில்
உள்ள மற்ற வேலைகளை பாதிக்கக்கூடும். சித்தார்த் vs உத்தரப்பிரதேசம் (Siddharth
vs State of Uttar Pradesh) மாநிலத்தின் தீர்ப்பு இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு
வழங்கப்பட்டது. ஆனால், இதன் நிலைமை அதிகம் மாறவில்லை.
கைது செய்வதற்கான காரணங்கள்
பங்கஜ் பன்சால் எதிர். இந்திய ஒன்றியம் மற்றும் பிற-2023 (Pankaj Bansal vs

Union of India and Others), கைது செய்யப்பட்டதற்கான காரணங்களை விதிவிலக்கு
இல்லாமல் குற்றம் சாட்டப்பட்டவருக்கு எழுத்துப்பூர்வமாக தெரிவிக்க வேண்டும்
என்று உச்சநீதிமன்றம் கூறியது. இது பணமோசடி தடுப்புச் சட்டம்-2002-ன் பிரிவு

19(1)-ன் அரசியலமைப்பு மற்றும் சட்டரீதியான ஆணைக்கு உண்மையான
அர்த்தத்தை அளிக்கிறது. பிரபீர் புர்கயஸ்தா எதிர். தேசிய தலைநகர் (Prabir
Purkayastha vs State (NCT of Delhi)) வழக்கின் விகிதாச்சாரத்தை மீண்டும்
வலியுறுத்திய நீதிமன்றம், கைது செய்யப்பட்டதற்கான காரணங்களை தெரிவிக்கும்
விதிமுறை சட்டவிரோத நடவடிக்கைகள் (தடுப்பு) சட்டம் 1967-ன் கீழ் சமமாக
முக்கியமானது என்று கூறியது. ஒரு குற்றத்திற்காக கைது செய்யப்படும் எந்தவொரு
நபருக்கும் 'கைது செய்வதற்கான காரணங்கள்' (reasons of arrest) முறையான
அளவுருக்கள் என்றும், அதே நேரத்தில் 'கைதுக்கான காரணங்கள்' (grounds of
arrest) தனிப்பட்டவை என்றும், கைது செய்ய வேண்டிய விவரங்களை
உள்ளடக்கியிருக்க வேண்டும் என்றும் நீதிமன்றம் கூறியது. எனவே, கைது
செய்வதற்கான காரணத்தை எழுத்துப்பூர்வமாக அறிவிக்காவிட்டால், கைது மற்றும்
அடுத்தடுத்த விளக்கமளிப்பதற்கான வாய்ப்பு செல்லாது.
குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தின் (CrPC) பிரிவு 50 (1) "வாரண்ட் இல்லாமல்

எந்தவொரு நபரையும் கைது செய்யும் ஒவ்வொரு காவல் அதிகாரியும் அல்லது பிற
நபரும் அவர் கைது செய்யப்பட்ட குற்றத்தின் முழு விவரங்களையும் அல்லது கைது
செய்வதற்கான பிற காரணங்களையும் உடனடியாக அவருக்கு தெரிவிக்க வேண்டும்"
என்றும் கூறுகிறது. அதாவது, இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் (Indian Penal Code (IPC))
கீழ் பதிவு செய்யப்பட்ட குற்றங்களுக்கு, குற்றம் சாட்டப்பட்டவருக்கு கைது
செய்யப்பட்டதற்கான காரணங்கள் மற்றும் வழக்கின் முக்கிய உண்மைகள்
தெரிவிக்கப்பட வேண்டும். இந்தச் சட்ட விதிகள் பின்பற்றப்பட்டுள்ளன என்பதை
அரசுத் தரப்பு நிரூபிக்க வேண்டும்.
விசாரணை அதிகாரி (IO) தயாரித்த கைது குறிப்பில், "கைது செய்யப்பட்ட நபர்,

கைது செய்யப்பட்டதற்கான காரணங்கள் மற்றும் அவரது சட்ட உரிமை குறித்து
தெரிவிக்கப்பட்ட பின்னர், முறையாக காவலில் வைக்கப்பட்டார்" என்ற குறிப்பு
உள்ளது. ஒவ்வொரு குற்றம் சாட்டப்பட்டவருக்கும் தனித்தனியாக எழுதப்பட்ட இந்த
குறிப்பாணையில் (memo), பயன்படுத்தப்பட்ட குற்றத்தின் அனைத்து பிரிவுகள், குற்றம்
நடந்த தேதி, இடம், நேரம் மற்றும் கைது செய்யப்பட்ட தேதி ஆகியவை அடங்கும்.
மேலும், இது விசாரணை அதிகாரி மற்றும் கைது செய்யப்பட்டவரால்
கையொப்பமிடப்பட்டுள்ளது. இருப்பினும், கைது செய்யப்படும்போது இந்த
குறிப்பாணையின் (memo) நகலை குற்றம் சாட்டப்பட்டவருக்கு வழங்க வேண்டும்

என்று எந்த சட்டமும் இல்லை. முதல் தகவல் அறிக்கையில் (First Information Report
(FIR)) பெயர் குறிப்பிடப்படாதவர்களுக்கு இது மிகவும் பொருத்தமானது.
கைது செய்யப்பட்டதற்கான காரணங்கள் எழுத்துப்பூர்வமாக வழங்கப்பட

வேண்டும் என்று நீதிமன்றம் கூறியுள்ளது. இதனால், குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களின்
வழக்கு உண்மைகளின் அடிப்படையில் சட்ட ஆலோசனை மற்றும் ஜாமீன் பெற
முடியும். அது உண்மையாக இருந்தால், அரசியலமைப்பின் 22வது பிரிவின் கீழ்
உரிமையாகக் கருதப்படுவதால், பன்சால் வழக்கின் விதி குற்றவியல் நடைமுறைச்
சட்டத்தின் (CrPC) பிரிவு 50(1)-க்கும் பொருந்தும். குற்றம் சாட்டப்பட்ட ஒருவருக்கு
அரசியலமைப்புத் தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்ய, சட்டத்தை மாற்றுவதும் கைது
செய்யப்படுவதற்கான குறிப்பை சரிசெய்வதும் பொருத்தமானது.
Why Tamil Nadu govt opposes the NEET exam?, what the Rajan
Committee said on its impact?
-Abhinaya Harigovind
The NEET results, published 10 days ahead of the scheduled date, have been questioned
for several reasons. Tamil Nadu CM MK Stalin recently underscored his state's earlier
opposition to the exam.
Amid the uproar over the NEET-UG results that were declared on June 4, Tamil Nadu
Chief Minister M K Stalin on Sunday said that his government was the “first to foresee
the hazards of NEET”, and “undertook a large-scale campaign against it”.
The results, published 10 days ahead of the scheduled date, have been questioned for
several reasons: the unusually large number of candidates — 67, compared to at most,
three in the previous five years — who secured the top rank with the maximum possible
score; ‘grace marks’ being awarded to some 1,500 candidates for “loss of time”; and 44 of

the toppers getting grace marks for getting an answer wrong only because a version of a
Class 12 NCERT textbook had an inaccuracy.
The National Testing Agency (NTA, which conducts NEET-UG) and the Education Ministry
have set up a committee to review the results of those who got grace marks. Congress
leaders have asked for a probe supervised by the Supreme Court, and Maharashtra’s
Medical Education Minister has asked for the results to be cancelled. Some candidates
have moved High Courts.
What Stalin said?
In a post on X (formerly Twitter), Stalin said: “After coming to power [in 2021], we
constituted a High-Level Committee headed by Justice A K Rajan to study the impact of
the NEET-based admission process. The Committee’s report, based on extensive data
analysis and inputs from students, parents, and the public, has been published and shared
with various State Governments to expose NEET’s anti-poor and anti-social justice
nature.”
What Committee found?
NEET is the all-India competitive examination held for admission to medical, dental, and
AYUSH courses in government and private colleges across India. This year, almost 24
lakh candidates appeared for a little more than 1 lakh MBBS seats in 700-plus medical
colleges.
The Rajan Committee found that after NEET was introduced in 2017-18, fewer students
from rural areas, those studying in the Tamil medium, those from families with lower
incomes, and those from Tamil Nadu state board schools, secured admission in medical
colleges in the state.
* While English-medium students secured more seats even in the pre-NEET period, their
share rose further post-NEET, while that of Tamil-medium students became smaller.

From 2010-11 to 2016-17, English-medium students got between 80.2% to 85.12% seats in
medical colleges; Tamil-medium students got 19.79% seats in 2010-11, and just 14.88% in
2016-17.
In the four years from 2017-18 (when NEET was introduced), the share of Tamil-medium
students in medical college seats ranged from 1.6% to 3.27%. And the share of
English-medium students shot up from 85.12% in 2016-17 to 98.41% in 2017-18, and was
98.01% in 2020-21.
* In the pre-NEET period from 2010-11 to 2016-17, students from rural areas secured 61.5%
seats on average in government medical colleges. In 2020-21, this figure had fallen to
49.91%. By contrast, the share of students from urban areas in government medical
colleges rose from an average 38.55% in the pre-NEET years to 50.09% in 2020-21.
* The share of students from higher-income families increased in the post-NEET period,
while that of students from poorer families decreased, the Rajan Committee found.
Students whose parents had an annual income of less than Rs 2.5 lakh secured an
average 41% of admissions in the pre-NEET period; this figure fell to an average 36% in
the post-NEET years. For students whose parents had an annual income of over Rs 2.5
lakh, these numbers were 58% and 62% on average in the pre-NEET and post-NEET
periods respectively.
* Post NEET, CBSE students came to have an advantage over Tamil Nadu state board
students, the Committee found.
The share of applicants from state board schools fell from around 95% on average in the
pre-NEET years to 64.27% in 2020-21, while applicants from CBSE schools increased from
an average 3.17% pre-NEET to 32.26% in 2020-21.
The share of CBSE students who secured admission to government medical colleges
increased from 0.13% in 2010-11 to 26.83% in 2020-21, while state board students’ share
fell from 71.73% to 43.13% during this period.
* The report said that “the argument that the NEET mark, as opposed to HSC (higher
secondary certificate of the state board) mark tests the standard of the student and
signifies merit is a baseless argument”. It noted that in the pre-NEET period, the average

HSC score of students who were admitted to MBBS programmes was 98.16%, compared
to 89.05% post-NEET.
* On the impact of coaching centres on admissions, the report said that 99% of students
who secured admissions in 2019-20 received training before NEET.
Panel’s recommendations
Concluding that NEET has “undermined the diverse societal representation in MBBS and
higher medical studies” and favoured affluent sections of society, the Committee asked
the state to take immediate steps to eliminate NEET from the admission process.
It recommended that HSC scores, “normalised” to ensure equality across boards, should
be used as the admission criteria. It also said that “socio-economic and other
demographic adversities” that may result in poor performance in the higher secondary
examination may be identified, and “re-profiling of scores” should be done using the
framework of an “adversity score”.
Following the report
In his X post, Stalin wrote: “Based on the recommendations in the report, a Bill seeking
exemption from NEET was unanimously passed by the Tamil Nadu Legislative Assembly. It
is now awaiting Presidential assent, after an inordinate delay from the Tamil Nadu
Governor’s side.”
The Tamil Nadu Admission to Under Graduate Medical Degree Courses Bill was passed by
the Assembly in 2021, returned by the Governor in 2022, and passed again by the
Assembly the same year. It provides for admissions to undergraduate medical, dental and
homeopathy courses on the basis of Class 12 marks.
© The Indian Express (P) Ltd, First published on: June 12, 2024 07:51 IST
https://indianexpress.com/article/explained/rajan-panel-report-on-neet-and-why-tn-oppo
ses-the-exam-9384221/

நீட் தேர்வை தமிழ்நாடு அரசு ஏன் எதிர்க்கிறது? அதன் தாக்கம்
குறித்து ஏ.கே.ராஜன் குழு கூறியது என்ன?
- அபிநய ஹரிகோவிந்தா
திட்டமிட்டதற்கு 10 நாட்கள் முன்னதாக வெளியிடப்பட்ட நீட் தேர்வு முடிவுகள்

பல்வேறு காரணங்களுக்காக கேள்விக்குள்ளாக்கப்பட்டுள்ளன. தமிழக முதல்வர்
மு.க.ஸ்டாலின் சமீபத்தில் நீட் தேர்வுக்கு தனது மாநிலத்தின் முந்தைய எதிர்ப்பை
சுட்டிக்காட்டினார்.
ஜூன் 4-ம் தேதி அறிவிக்கப்பட்ட NEET-UG முடிவுகள் குறித்த சலசலப்புக்கு

மத்தியில், தமிழக முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின் ஞாயிற்றுக்கிழமை, தனது அரசாங்கம்
"நீட் தேர்வின் அபாயங்களை முதலில் முன்கூட்டியே கண்டறிந்தது" என்றும் அதற்கு
எதிராகப் பெரிய அளவிலான பிரச்சாரத்தை மேற்கொண்டதாகவும் கூறினார்.
திட்டமிட்டதற்கு 10 நாட்களுக்கு முன்னதாக வெளியிடப்பட்ட முடிவுகள் பல

காரணங்களுக்காக கேள்விக்குள்ளாக்கப்பட்டுள்ளன. முந்தைய ஐந்து ஆண்டுகளில்
அதிகபட்சம் மூன்று பேருடன் ஒப்பிடுகையில், வழக்கத்திற்கு மாறாக அதிக
எண்ணிக்கையிலான போட்டி மாணவர்கள் 67 பேர் அதிகபட்சமாக சாத்தியமான
மதிப்பெண்களுடன் முதலிடத்தைப் பெற்றுள்ளனர். கூடுதலாக, 12-ம் வகுப்பு NCERT
பாடப்புத்தகத்தின் பதிப்பில் தவறு காரணமாக தவறானப் பதிலைப் பெற்றதற்காக
சுமார் 1,500 விண்ணப்பதாரர்களுக்கு 'கருணை மதிப்பெண்கள்' (grace marks)
வழங்கப்பட்டன. மேலும், முதலிடம் பிடித்தவர்களில் 44 பேர் கருணை
மதிப்பெண்களைப் பெற்றனர்.
கருணை மதிப்பெண்கள் (grace marks) பெற்றவர்களின் முடிவுகளை

மறுஆய்வு செய்ய தேசியத் தேர்வு முகமை (National Testing Agency (NTA)) மற்றும்
கல்வி அமைச்சகம் (Education Ministry) ஒரு குழுவை அமைத்துள்ளன.
உச்சநீதிமன்றத்தின் மேற்பார்வையில் இந்த விசாரணைக்கு காங்கிரஸ் தலைவர்கள்
அழைப்பு விடுத்துள்ளனர். மேலும், மகாராஷ்டிராவின் மருத்துவ கல்வி அமைச்சர்
இதற்கான முடிவுகளை ரத்து செய்யுமாறு கேட்டுக் கொண்டுள்ளார். இதில், சில
போட்டி மாணவர்கள் உயர்நீதிமன்றங்களுக்கு சென்றுள்ளனர்.

ஸ்டாலின் சொன்னது என்ன?
எக்ஸ் வலைதளத்தில் (முன்னதாக ட்விட்டர் தளம்) ஒரு பதிவில், ஸ்டாலின்,

"2021-ல் ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு, நீட் அடிப்படையிலான மாணவர்களின் சேர்க்கை
செயல்முறையின் தாக்கம் குறித்து ஆய்வு செய்ய நீதிபதி ஏ.கே.ராஜன் (Justice A K
Rajan) தலைமையில் உயர்மட்டக் குழுவை அமைத்தோம். விரிவான தரவுக்கான
பகுப்பாய்வு மற்றும் மாணவர்கள், பெற்றோர்கள் மற்றும் பொதுமக்களிடமிருந்து
உள்ளீடுகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட குழுவின் அறிக்கை, நீட் தேர்வின்
ஏழைகளுக்கு எதிரான மற்றும் சமூக நீதிக்கு எதிரானத் தன்மையை அம்பலப்படுத்த
பல்வேறு மாநில அரசுகளுடன் வெளியிடப்பட்டு பகிரப்பட்டுள்ளது.
குழுவின் ஆய்வறிக்கை என்ன?
நீட் என்பது இந்தியா முழுவதும் உள்ள அரசு மற்றும் தனியார் கல்லூரிகளில்

மருத்துவம், பல் மற்றும் ஆயுஷ் படிப்புகளில் சேருவதற்கான அகில இந்திய
போட்டித் தேர்வாகும். இந்த ஆண்டு, 700-க்கும் மேற்பட்ட மருத்துவக் கல்லூரிகளில்
1 லட்சத்துக்கும் அதிகமான MBBS இடங்களுக்கு கிட்டத்தட்ட 24 லட்சம் பேர்
பதிவுசெய்துள்ளனர்.
2017-18ஆம் ஆண்டில் நீட் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பிறகு, கிராமப்புறங்களைச்

சேர்ந்த மாணவர்கள், தமிழ் வழியில் படிப்பவர்கள், குறைந்த வருமானம் கொண்ட
குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் மற்றும் தமிழ்நாடு மாநில வாரிய பள்ளிகளைச்
சேர்ந்தவர்கள் குறைவான எண்ணிக்கையிலேயே மாநிலத்தில் உள்ள மருத்துவக்
கல்லூரிகளில் சேர்க்கை பெற்றுள்ளனர் என்று ஏ.கே.ராஜன் குழு கண்டறிந்தது.
நீட் தேர்வுக்கு முந்தைய காலகட்டத்தில் ஆங்கில வழி மாணவர்கள் அதிக

இடங்களைப் பெற்ற நிலையில், நீட் தேர்வுக்குப் பிறகு அவர்களின் பங்கு மேலும்
அதிகரித்துள்ளது. அதே நேரத்தில், தமிழ்வழி மாணவர்களின் எண்ணிக்கை
குறைவான விகிதத்தில் உள்ளது.
2010-11 முதல் 2016-17 வரை, ஆங்கிலவழி மாணவர்களுக்கு மருத்துவக்

கல்லூரிகளில் 80.2% முதல் 85.12% இடங்கள் கிடைத்தன. இதில், தமிழ்வழிக் கல்வி

மாணவர்கள் 2010-11ல் 19.79% இடங்களையும், 2016-17ல் வெறும் 14.88% இடங்களையும்
பெற்றுள்ளனர். 2017-18 முதல் நான்கு ஆண்டுகளில் (நீட்
அறிமுகப்படுத்தப்பட்டபோது), மருத்துவக் கல்லூரி இடங்களில் தமிழ்வழி
மாணவர்களின் பங்கு 1.6% முதல் 3.27% வரை இருந்தது. ஆங்கில நடுத்தர
மாணவர்களின் பங்கு 2016-17ஆம் ஆண்டில் 85.12%ஆக இருந்து 2017-18ஆம்
ஆண்டில் 98.41%ஆகவும், 2020-21ஆம் ஆண்டில் 98.01%ஆகவும் உயர்ந்துள்ளது.
நீட் தேர்வுக்கு முந்தைய 2010-11 முதல் 2016-17 வரையிலான காலகட்டத்தில்,

கிராமப்புறங்களைச் சேர்ந்த மாணவர்கள் அரசு மருத்துவக் கல்லூரிகளில்
சராசரியாக 61.5% இடங்களைப் பெற்றனர். 2020-21ஆம் ஆண்டில், இந்த
எண்ணிக்கை 49.91%ஆக குறைந்தது. இதற்கு நேர்மாறாக, அரசு மருத்துவக்
கல்லூரிகளில் நகர்ப்புறங்களைச் சேர்ந்த மாணவர்களின் பங்கு நீட் தேர்வுக்கு
முந்தைய ஆண்டுகளில் சராசரியாக 38.55%ஆக இருந்து, 2020-21-ல் 50.09%ஆக
உயர்ந்துள்ளது.
நீட் தேர்வுக்கு பிந்தைய காலகட்டத்தில் உயர் வருமானம் கொண்ட

குடும்பங்களைச் சேர்ந்த மாணவர்களின் பங்கு அதிகரித்துள்ளது. அதே நேரத்தில்
ஏழை குடும்பங்களைச் சேர்ந்த மாணவர்களின் எண்ணிக்கை குறைந்துள்ளது
என்று ராஜன் குழு கண்டறிந்துள்ளது.
நீட் தேர்வுக்கு முந்தைய காலகட்டத்தில் பெற்றோரின் ஆண்டு வருமானம்

ரூ.2.5 லட்சத்துக்கும் குறைவாக உள்ள மாணவர்கள் சராசரியாக 41% சேர்க்கை
விகிதத்தைப் பெற்றுள்ளனர். நீட் தேர்வுக்கு பிந்தைய ஆண்டுகளில் இந்த
எண்ணிக்கை சராசரியாக 36% ஆக குறைந்துள்ளது. பெற்றோர்களின் ஆண்டு
வருமானம் ரூ.2.5 லட்சத்திற்கு மேல் உள்ள மாணவர்களுக்கு, இந்த எண்ணிக்கை
நீட் தேர்வுக்கு முந்தைய காலங்களில் 58 சதவிகிதத்திலிருந்து பிந்தைய காலங்களில்
முறையே சராசரியாக 62 சதவிகிதமாக உயர்ந்துள்ளது.
நீட் தேர்வுக்குப் பிறகு, தமிழ்நாடு மாநில வாரிய மாணவர்களை விட (Tamil

Nadu state board students) சிபிஎஸ்இ மாணவர்கள் (CBSE students) அதிக நன்மை
அடைந்துள்ளனர்.

மாநில வாரியப் பள்ளிகளைச் (state board schools) சேர்ந்த
விண்ணப்பதாரர்களின் பங்கு நீட்டுக்கு முந்தைய ஆண்டுகளில் சராசரியாக சுமார்
95%ஆக இருந்து 2020-21-ல் 64.27%ஆகக் குறைந்துள்ளது. அதே நேரத்தில், CBSE
பள்ளிகளைச் சேர்ந்த விண்ணப்பதாரர்கள் நீட் தேர்வுக்கு முந்தைய காலத்தில்
சராசரியாக 3.17%-லிருந்து 2020-21-ல் 32.26%ஆக அதிகரித்துள்ளனர்.
அரசு மருத்துவக் கல்லூரிகளில் சேர்க்கை பெற்ற CBSE மாணவர்களின் பங்கு

2010-11ஆம் ஆண்டில் 0.13%ஆக இருந்து 2020-21ஆம் ஆண்டில் 26.83%ஆக
அதிகரித்துள்ளது. அதே நேரத்தில், மாநில வாரிய மாணவர்களின் பங்கு 71.73%
முதல் 43.13%ஆக குறைந்துள்ளது.
"மாநில வாரியத்தின் மேல்நிலைப் பள்ளி (higher secondary certificate(HSC))

மதிப்பெண்ணுக்கு மாறாக நீட் மதிப்பெண் மாணவரின் தரத்தை சோதிக்கிறது
மற்றும் தகுதியைக் குறிக்கிறது என்ற வாதம் ஒரு அடிப்படையற்ற வாதம்" என்று
இந்த அறிக்கை கூறியது. நீட் தேர்வுக்கு முந்தைய காலகட்டத்தில், CBSE படிப்புகளில்
அனுமதிக்கப்பட்ட மாணவர்களின் சராசரி மேல்நிலைப் பள்ளி (HSC) மதிப்பெண்
98.16%ஆக இருந்தது, இது நீட் தேர்வுக்குப் பிறகு 89.05%ஆக இருந்துள்ளது.
நீட் தேர்வுக்காக மாணவர்களின் சேர்க்கையில் பயிற்சி மையங்களின் தாக்கம்

குறித்து, 2019-20ஆம் ஆண்டில் சேர்க்கை பெற்ற 99% மாணவர்கள் நீட் தேர்வுக்கு
முன்பே பயிற்சி பெற்றனர் என்று அறிக்கை தெரிவித்துள்ளது.
குழுவின் பரிந்துரைகள்
நீட் "எம்.பி.பி.எஸ் மற்றும் உயர் மருத்துவப் படிப்புகளில் மாறுபட்ட சமூக

பிரதிநிதித்துவத்தை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தியுள்ளது" மற்றும் சமூகத்தின்
வசதியான பிரிவுகளுக்கு சாதகமாக உள்ளது என்று முடிவுசெய்த குழு, மாணவர்
சேர்க்கை செயல்முறையிலிருந்து நீட் தேர்வை அகற்ற உடனடி நடவடிக்கைகளை
எடுக்குமாறு அரசைக் கேட்டுக் கொண்டது.
வாரியங்களின் சமத்துவத்தை உறுதி செய்வதற்காக "இயல்பாக்கப்பட்ட"

(normalised) மேல்நிலைப் பள்ளிகளின் மதிப்பெண்களை சேர்க்கை அளவுகோலாகப்
பயன்படுத்த வேண்டும் என்று அது பரிந்துரைத்துள்ளது. மேல்நிலைத் தேர்வில்

மோசமான செயல்திறனை ஏற்படுத்தக்கூடிய "சமூக-பொருளாதார மற்றும் பிற
மக்கள்தொகை பாதகங்கள்" அடையாளம் காணப்படலாம் என்றும், "பாதகமான
மதிப்பெண்கள்" கட்டமைப்பைப் பயன்படுத்தி "மதிப்பெண்களை மீண்டும்
விவரக்குறிப்பு" செய்ய வேண்டும் என்றும் அது கூறியுள்ளது.
அறிக்கையைத் தொடர்தல்
இதுகுறித்து மு.க.ஸ்டாலின் தனது எக்ஸ் வலைத்தளப் (ட்விட்டர்) பக்கத்தில்,

"அறிக்கையில் உள்ள பரிந்துரைகளின் அடிப்படையில், நீட் தேர்வில் இருந்து விலக்கு
கோரும் மசோதா தமிழக சட்டப்பேரவையில் ஒருமனதாக நிறைவேற்றப்பட்டது.
தமிழக ஆளுநர் தரப்பில் ஏற்பட்ட கடும் தாமதத்துக்குப் பிறகு, தற்போது குடியரசுத்
தலைவரின் ஒப்புதலுக்காக காத்திருக்கிறது.
தமிழ்நாடு இளங்கலை மருத்துவப் படிப்புகளுக்கான சேர்க்கை மசோதா

2021-ல் சட்டமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டு, 2022-ல் ஆளுநரால் திருப்பி
அனுப்பப்பட்டு, அதே ஆண்டு மீண்டும் சட்டமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டது. இது
12-ம் வகுப்பு மதிப்பெண்களின் அடிப்படையில் இளங்கலை மருத்துவம், பல் மற்றும்
ஹோமியோபதி படிப்புகளில் சேர்க்கை வழங்குகிறது.
New Council of Ministers sworn-in : What are the functions of Cabinet

Ministers and Ministers of State?
What is the Council of Ministers and who are its members? What are the duties entrusted
to them? What is the difference between a Minister of State (MoS) and an MoS with
independent charge? We explain.
President Draupadi Murmu administered oaths to the Central Council of Ministers of the
new NDA government on Sunday (June 9). Led by Prime Minister Narendra Modi, the COM

is larger in strength compared to the previous term, featuring 30 cabinet ministers, five
Ministers of State (Independent Charge) and 36 Ministers of State.
What is the Council of Ministers and who are its members? What are the duties entrusted
to them? What is the difference between a Minister of State (MoS) and an MoS with
Independent Charge? We explain.
What is the Central Council of Ministers?
The Central Council of Ministers is led by the Prime Minister and plays a vital role in
government policy-making. Given the parliamentary system of government in India, it is
effectively the real executive authority.
While the President of India is the head of the Executive, they must act on the aid and
advice of the COM as mandated by the Indian Constitution. According to Article 75,
“There shall be a Council of Ministers with the Prime Minister at the head to aid and
advise the President who shall, in the exercise of his functions, act in accordance with
such advice…”
Article 75 further states that the President appoints the Prime Minister. Based on the
PM’s recommendation, the President also appoints other ministers. The article mandates
that the size of this council should not exceed 15% of the strength of the Lok Sabha, or
the House of the people.
Article 88 empowers the ministers to speak or otherwise participate in proceedings in

both the Lok Sabha and Rajya Sabha, as well as any joint session of both houses or any
Parliamentary committee they may be a part of. However, it does not guarantee them the
right to vote.
What is the role of the Prime Minister in the COM?
The Prime Minister is the head of the Central Council of Ministers in an executive
capacity. The position he holds is often described as “first among equals”, wherein the PM

has a unique role and is considered the primary leader of the COM, but is nevertheless
equal to his ministers.
Notably, Article 75 states: “The Council of Ministers shall be collectively responsible to

the House of the People.” Additionally, the PM is responsible for decision-making on all
important policy issues and other portfolios not allocated to any other minister.
For instance, Prime Minister Narendra Modi chairs the Ministry of Personnel, Public
Grievances and Pensions — a position he held in the outgoing council as well. He also
supervises the Department of Atomic Energy and the Department of Space.
The Prime Minister additionally serves as head of the Cabinet Secretariat, the
government body which supervises the day-to-day administration of the government and
the conduct of business between ministries. Additionally, he heads the NITI Aayog and the
Appointments Committee of the Cabinet.
Who are the Cabinet Ministers?
The cabinet ministers are ranked as the senior-most in the council, second only to the
Prime Minister. They oversee the strategic and important ministries of the Central
government – related to Home Affairs, Finance, Defence, etc. – with the authority to
organise and attend meetings and make important policy decisions.
In the new COM, Amit Shah has been re-appointed Home Minister, tasked with overseeing
the maintenance of the country’s internal security, including the police force. Also
retaining their posts from the outgoing cabinet are Nitin Gadkari as Minister of Road
Transport and Highways, Nirmala Sitharaman as Finance Minister, and Rajnath Singh as
Defence Minister.
This time, 37 ministers have been dropped from the outgoing cabinet.

Who are the Ministers of State (Independent Charge)?
Ministers of state are junior members of the COM. A Minister of State (Independent
Charge) is empowered to administer their respective ministry without oversight from
cabinet ministers or other members of the Union government.
In the outgoing council, Rao Inderjit Singh served as Minister of State (Independent
Charge), overseeing both the Ministry of Statistics and Programme Implementation and
the Ministry of Planning. Dr. Jitendra Singh served as Minister of State (Independent
Charge) of the Ministry of Science and Technology. Arjun Ram Meghwal served in the
same capacity, overseeing the Ministry of Law and Justice.
The new council has retained all three members from the outgoing council and has
inducted Prataprao Jadhav and Jayant Chaudhary as well.
Who are the Ministers of State?
As opposed to a Minister of State (Independent Charge), a Minister of State does not

enjoy the foremost administerial duties over a ministry, but assists a cabinet minister
with the same, and is responsible for specific functions as delegated to them by their
superior.
Ministries with crucial mandates such as the Home Ministry, the Ministry of External
Affairs, the Health Ministry and the Education Ministry may have two or three ministers
of state working with the cabinet minister.
The outgoing council had 42 Ministers of State.
https://indianexpress.com/article/explained/everyday-explainers/new-council-cabinet-mi
nisters-modi-9386223/

புதிய அமைச்சர்கள் பதவியேற்பு : கேபினட் அமைச்சர்கள்
மற்றும் இணை அமைச்சர்களின் செயல்பாடுகள் என்ன?
அமைச்சரவை என்றால் என்ன, அதன் உறுப்பினர்கள் யார்? அவர்களிடம்

ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ள கடமைகள் என்ன? இணை அமைச்சருக்கும், தனிப்பொறுப்பு
கொண்ட இணை அமைச்சருக்கும் என்ன வித்தியாசம்?
புதிய தேசிய ஜனநாயக கூட்டணி அரசாங்கத்தின் மத்திய அமைச்சரவைக்கு

ஜூன் 9 ஞாயிற்றுக்கிழமை அன்று, குடியரசுத் தலைவர் திரௌபதி முர்மு பதவிப்
பிரமாணம் செய்து வைத்தார். பிரதமர் நரேந்திர மோடி மத்திய அமைச்சரவையை
(Council of Ministers(COM)) வழிநடத்துகிறார். இதில் முன்பைவிட வலுவான
எண்ணிக்கையில் 30 கேபினட் அமைச்சர்கள், ஐந்து இணை அமைச்சர்கள்
(சுயேச்சை பொறுப்பு), மற்றும் 36 இணை அமைச்சர்கள் உள்ளனர்.
மத்திய அமைச்சரவை (Council of Ministers(COM)) என்றால் என்ன?
மத்திய அமைச்சரவை பிரதமரால் வழிநடத்தப்படுகிறது மற்றும்

அரசாங்கத்தில் கொள்கை வகுப்பதில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது. இந்தியாவின்
நாடாளுமன்ற அமைப்பைப் பொறுத்தவரை, உண்மையான நிர்வாக அதிகாரம்
பிரதமர் தலைமையைக் கொண்ட மத்திய அமைச்சரவையிடம் உள்ளது.
இந்தியக் குடியரசுத் தலைவர் நிர்வாகத்தின் தலைவராக இருக்கும்போது,

அவர்கள் இந்திய அரசியலமைப்பின் கட்டளைப்படி மத்திய அமைச்சரவையின்
(Council of Ministers(COM)) உதவி மற்றும் ஆலோசனையின் பேரில் செயல்பட
வேண்டும். அரசியலமைப்புப் பிரிவு-75 கூறுவதாவது, "குடியரசுத் தலைவருக்கு
உதவுவதற்கும் ஆலோசனை வழங்குவதற்கும் பிரதமரின் தலைமையில் ஒரு
அமைச்சரவை இருக்கும். அவர் தனது செயல்பாடுகளைச் செயல்படுத்தும்போது,
அத்தகைய ஆலோசனைக்கு ஏற்ப செயல்படுவார்" என்று குறிப்பிடுகிறார்.
அரசியலமைப்புப் பிரிவு 75-ன்படி குடியரசுத் தலைவர் பிரதமரை நியமிக்கிறார்.

மேலும், பிரதமரின் பரிந்துரையின் அடிப்படையில், குடியரசுத் தலைவர் மற்ற
அமைச்சர்களையும் நியமிக்கிறார். இந்த கவுன்சிலின் அளவு மக்களவை (Lok Sabha)

அல்லது மக்கள் மன்றத்தின் (House of the people) பலத்தில் 15%-ஐ விட அதிகமாக
இருக்கக்கூடாது என்று இப்பிரிவு கட்டளையிடுகிறது.
மக்களவை மற்றும் மாநிலங்களவை இரண்டிலும், இரு அவைகளின்

எந்தவொரு கூட்டுக் கூட்டத்திலும் அல்லது அவர்கள் அங்கம் வகிக்கும் எந்தவொரு
நாடாளுமன்றக் குழுவிலும் பேசவோ அல்லது பங்கேற்கவோ அரசியலமைப்புப்
பிரிவு 88, அமைச்சர்களுக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது. இருப்பினும், இது அவர்களுக்கு
வாக்களிக்கும் உரிமையை உத்தரவாதம் அளிக்கவில்லை.
மத்திய அமைச்சரவை (Council of Ministers(COM)) அமைப்பில் பிரதமரின் பங்கு

என்ன?
பிரதம அமைச்சர் ஒரு நிர்வாகத் திறனில் மத்திய அமைச்சரவையின்

தலைவராக உள்ளார். அவர் சமமானவர்களிடையே முக்கியத் தலைவராகக்
காணப்படுகிறார். மத்திய அமைச்சர்களின் (Council of Ministers(COM)) முதன்மைத்
தலைவராகக் கருதப்படுகிறார். ஆனால், இன்னும் மற்ற அமைச்சர்களுக்கு
சமமானவர்.
அரசியலமைப்புப் பிரிவு 75 ஆனது, "அமைச்சரவை மக்களவைக்கு கூட்டாக

பொறுப்பாகும்". வேறு எந்த அமைச்சருக்கும் ஒதுக்கப்படாத அனைத்து முக்கியக்
கொள்கை பிரச்சினைகள் மற்றும் பிற இலாகாக்கள் குறித்து முடிவெடுக்கும்
பொறுப்பு பிரதமருக்கு உள்ளது.
உதாரணமாக, பிரதமர் நரேந்திர மோடி, பணியாளர்கள், பொதுக் குறைகள்

மற்றும் ஓய்வூதியத் துறை அமைச்சகத்திற்குத் தலைமை தாங்குகிறார். இந்தப்
பதவியை அவர் வெளியேறும் அவையில் வகித்தார். அவர் அணுசக்தித் துறை
மற்றும் விண்வெளித் துறையையும் மேற்பார்வையிடுகிறார்.
பிரதமர் கூடுதலாக அமைச்சரவை செயலகத்தின் தலைவராகவும்

பணியாற்றுகிறார். இந்த அமைப்பு அரசாங்கத்தின் அன்றாட நிர்வாகம் மற்றும்
அமைச்சகங்களுக்கு இடையில் வணிக நடத்தையை மேற்பார்வையிடுகிறது. நிதி
ஆயோக் மற்றும் அமைச்சரவையின் நியமனக் குழுவின் தலைவராக உள்ளார்.

கேபினட் அமைச்சர்கள் யார்?
அமைச்சரவை அமைச்சர்கள் (cabinet ministers) அவையில் பிரதமருக்கு

அடுத்தபடியாக மிக மூத்த அமைச்சர்களாக உள்ளனர். அவர்கள் உள்துறை, நிதி
மற்றும் பாதுகாப்பு போன்ற மத்திய அரசாங்கத்தின் இராஜதந்திர நிர்வாகம் மற்றும்
இணை அமைச்சர்களை மேற்பார்வையிடுகிறார். கூட்டங்களை ஏற்பாடு செய்யவும்,
முக்கியக் கொள்கை முடிவுகளை எடுக்கவும் அவர்களுக்கு அதிகாரம் உள்ளது.
புதிய மத்திய அமைச்சர்கள் (Council of Ministers(COM)) அதிகாரியில், அமித்

ஷா மீண்டும் உள்துறை அமைச்சராக நியமிக்கப்பட்டுள்ளார். காவல்துறை உட்பட
நாட்டின் உள்நாட்டுப் பாதுகாப்பை மேற்பார்வையிடுகிறார். சாலைப் போக்குவரத்து
மற்றும் நெடுஞ்சாலைத்துறை அமைச்சராக நிதின் கட்கரி, நிதியமைச்சராக நிர்மலா
சீதாராமன், பாதுகாப்பு அமைச்சராக ராஜ்நாத் சிங் ஆகியோர் தொடர்கின்றனர்.
இம்முறை பழைய அமைச்சரவையில் இருந்து 37 அமைச்சர்கள் நீக்கப்பட்டுள்ளனர்.
இணை அமைச்சர்கள் (Independent Charge) யார்?
இணை அமைச்சர்கள் (Ministers of State) மத்திய அமைச்சரின் (Council of

Ministers(COM)) இளைய உறுப்பினர்கள் ஆவார். ஒரு தனிப்பொறுப்பு வகிக்கும்
இணை அமைச்சர் கேபினட் அமைச்சர்கள் அல்லது மத்திய அரசின் பிற
உறுப்பினர்களின் மேற்பார்வை இல்லாமல் அந்தந்த அமைச்சகத்தை
நிர்வகிக்கிறார்.
முந்தைய அவையில், ராவ் இந்தர்ஜித் சிங் மாநில அமைச்சராக (தனிப்

பொறுப்பு) பணியாற்றினார். மேலும், புள்ளியியல் மற்றும் திட்ட அமலாக்க
அமைச்சகம் மற்றும் திட்டமிடல் அமைச்சகத்தை மேற்பார்வையிட்டார். டாக்டர்
ஜிதேந்திர சிங் அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்ப அமைச்சகத்தின் இணை
அமைச்சராக (தனிப் பொறுப்பு) பணியாற்றினார். அர்ஜுன் ராம் மேக்வால் சட்டம்
மற்றும் நீதி அமைச்சகத்தை மேற்பார்வையிட்டு அதே திறனில் பணியாற்றினார்.

புதிய அவை, முந்தைய அவையிலிருந்து மூன்று உறுப்பினர்களையும் தக்க
வைத்துக் கொண்டுள்ளது. மேலும், இதில் பிரதாப்ராவ் ஜாதவ் மற்றும் ஜெயந்த்
சவுத்ரி ஆகியோரையும் சேர்த்துள்ளது.
இணை அமைச்சர்கள் யார்?
ஒரு இணை அமைச்சருக்கு (தனிப் பொறுப்பு) ஒரு அமைச்சகத்தில்

வழக்கமான மற்ற அமைச்சருடன் ஒப்பிடும்போது மிக முக்கியமான கடமைகள்
உள்ளன. ஒரு வழக்கமான மாநில அமைச்சர் ஒரு கேபினட் அமைச்சருக்கு
உதவுகிறார் மற்றும் அவர்களால் கொடுக்கப்பட்ட குறிப்பிட்ட பணிகளைக்
கையாளுகிறார்.
உள்துறை அமைச்சகம், வெளியுறவு அமைச்சகம், சுகாதார அமைச்சகம்

மற்றும் கல்வி அமைச்சகம் போன்ற முக்கியமான ஆணைகளைக் கொண்ட
அமைச்சகங்கள், அமைச்சரவை அமைச்சருடன் இரண்டு அல்லது மூன்று இணை
அமைச்சர்கள் பணியாற்றக்கூடும். இதில், முந்தைய அவையில் 42 இணை
அமைச்சர்கள் இருந்தனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
Why heatwaves have not been included as a notified disaster in the

Disaster Management Act?
-Amitabh Sinha
The DM Act was enacted in the wake of the 1999 Odisha super-cyclone and the 2004
tsunami. It defines a disaster as a “catastrophe, mishap, calamity or grave occurrence”
arising from “natural or man-made causes” that results in substantial loss of life,
destruction of property, or damage to the environment.
The ongoing spell of extreme heat in many parts of the country has once again reopened
discussions on the inclusion of heatwaves as one of the notified disasters under the
Disaster Management (DM) Act, 2005.

If the inclusion does happen, states will be allowed to use their disaster response funds to
provide compensation and relief, and carry out a range of other activities for managing
the fallout of a heatwave. Currently, states need to use their own funds for these
activities.
What are notified disasters?
The DM Act was enacted in the wake of the 1999 Odisha super-cyclone and the 2004
tsunami. It defines a disaster as a “catastrophe, mishap, calamity or grave occurrence”
arising from “natural or man-made causes” that results in substantial loss of life,
destruction of property, or damage to the environment. It must also be of such nature
which is “beyond the coping capacity” of the community.
If such an event happens, then the provisions of the DM Act can be invoked. The
provisions allow states to draw money from the two funds that have been set up under
this law — the National Disaster Response Fund (NDRF) at the national level and the State
Disaster Response Fund (SDRF) at the state level. The states first utilise the funds
available in the SDRF, and only if the magnitude of the disaster is unmanageable with the
SDRF, states seek the money from the NDRF. In the FY 2023-24, only two states drew
money from the NDRF (see box).
While the entire money of the NDRF comes from the central government, states
contribute 25% of the money in the SDRF (10% in case of special category states), the
rest comes from the Centre. The money in these funds cannot be used for any purpose
other than response and management of notified disasters.
Currently, there are 12 categories of disasters which are notified under this Act. These
are cyclones, drought, earthquake, fire, flood, tsunami, hailstorm, landslide, avalanche,
cloudburst, pest attack, and frost and cold waves.

Why heatwaves were not included as notified disasters?
Though heatwaves are not a new phenomenon in India, and heat-related illnesses and
deaths have been common in large parts of northern, eastern and central India, these
were not viewed as a disaster when the Act came into being in 2005. It was because
heatwaves were a common occurrence during summer, and not really an unusual
weather event.
In the last 15 years, however, both the severity and frequency of heatwaves have
increased. Due to increased economic activity, there is a far larger number of people who
have to remain outdoors for their livelihoods or other reasons, exposing them to the risk
of a heat-stroke. There are 23 states, which are vulnerable to heatwaves.
These states as well as several vulnerable cities have now prepared heat action plans
(HAPs) to deal with the impacts of extreme heat. HAPs involve activities like creation of
shaded spaces, ensuring availability of cool water in public places, distribution of simple
oral solutions, and reorganising the schedules of schools, colleges and office working
hours.
These measures require expenditure but state governments have not been able to use
the SDRF for them. This is the reason for the demand for inclusion of heatwaves as a
notified disaster in the DM Act.
There are primarily reasons for this:
1. Finance Commission Reluctance
States have put the demand of including heatwaves as a notified disaster before the last
three Finance Commissions — the periodically established Constitutional body that
decides on the distribution of financial resources between the Centre and states.
However, the Finance Commissions have not entirely been convinced. The 15th Finance
Commission, whose recommendations are currently being applied, said the existing list of

notified disasters “covers the needs of the states to a large extent” and did not find merit
in the request to include heatwaves.
But it endorsed an enabling provision created by the preceding Commission that allowed
states to utilise at least a part of the SDRF money — up to 10% — for “local disasters”
such as lightning or heatwaves, which states could notify on their own.
Using this new enabling provision, at least four states — Haryana, Uttar Pradesh, Odisha,
and Kerala — have added heatwaves as local disasters.
The Centre has so far resisted demands to notify it as a national disaster, using the
Finance Commission as an excuse.
2. Practical Difficulties
Although unstated, the main reason behind the reluctance to add heatwave as a notified
disaster is the potentially huge financial implication of the move. The government has to
provide monetary compensation — Rs 4 lakh — for every life lost because of a disaster
that is in the notified list. Grievous injuries also have to be compensated.
Heatwaves claim a large number of lives every year, even though the recorded number
of deaths have not been very high in recent years. But this is changing. This year, more
than 500 heat-related deaths have already been reported. Once the government is
mandated to provide compensation, a larger number of deaths could be revealed.
The other reason is the problem in attributing deaths to heatwaves. In most cases, heat
itself does not claim lives. Most people die due to other pre-existing conditions, made
worse by the impact of extreme heat. It is often difficult to ascertain whether it was heat
that made the difference. This is very different from other disasters in whose case the
identification of the victims is easier and more straight-forward.
For the five year period between 2021-26, the 15th Finance Commission had
recommended an allocation of Rs 1,60,153 crore to the various SDRFs, a substantial sum

of money. A state like Uttar Pradesh has been allocated about Rs 11,400 crore in its SDRF
for the five-year period. Maharashtra’s share is the maximum, about Rs 19,000 crore.
This money is meant to deal with all kinds of disasters during this period. The fear is that
even this money could become insufficient if heatwaves and lightning — another disaster
that claims a large number of lives every year — is added to the notified list of disasters.
On the other hand, inclusion as a notified disaster can improve the management of
heatwaves. Heat-related illnesses and deaths would be better reported, and authorities
would be more alert to minimise the impacts of heatwaves.
https://indianexpress.com/article/explained/heatwaves-notified-disaster-9386059/
பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டத்தில், ‘வெப்ப அலைகள்’ ஏன்

அறிவிக்கப்பட்ட பேரிடராகச் சேர்க்கப்படவில்லை?
-அமிதாப் சின்ஹா
1999 ஒடிசா சூப்பர் புயல் (super-cyclone) மற்றும் 2004 சுனாமிக்குப் பிறகு பேரிடர்
மேலாண்மைச் சட்டம் (Disaster Management (DM) Act) இயற்றப்பட்டது. இது ஒரு
பேரழிவை "இயற்கை அல்லது மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட காரணங்களிலிருந்து"
கணிசமான உயிர் இழப்பு, சொத்து அழிவு அல்லது சுற்றுச்சூழலுக்கு சேதம்
விளைவிக்கும் "பேரழிவு, விபத்து அல்லது கடுமையான நிகழ்வு" என்று
வரையறுக்கிறது.
நாட்டின் பல பகுதிகளில் தற்போது நிலவும் தீவிர வெப்பம், பேரிடர்

மேலாண்மைச் சட்டம் (DM Act), 2005-ன் கீழ் அறிவிக்கப்பட்ட பேரழிவாக வெப்ப
அலைகளை சேர்ப்பது குறித்த விவாதங்களை மீண்டும் தொடங்கியுள்ளது.
வெப்ப அலைகள் சேர்க்கப்பட்டால், இழப்பீடு, நிவாரணம் மற்றும் வெப்ப

அலை வீழ்ச்சியை நிர்வகிப்பதற்கு மாநிலங்கள் தங்கள் பேரழிவு மீட்புக்காக நிதியைப்

பயன்படுத்தலாம். தற்போது, மாநிலங்கள் இந்த நடவடிக்கைகளுக்குத் தங்கள்
சொந்த நிதியைப் பயன்படுத்துகின்றன.
அறிவிக்கப்பட்ட பேரிடர்கள் என்றால் என்ன?
1999 ஒடிசா சூப்பர் புயல் (super-cyclone) மற்றும் 2004 சுனாமிக்குப் பிறகு

இயற்றப்பட்ட பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டம் (DM Act), ஒரு பேரழிவை "இயற்கை
அல்லது மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட காரணங்களிலிருந்து" "பேரழிவு, விபத்து
அல்லது கடுமையான நிகழ்வு" என்று வரையறுக்கிறது. இதன் விளைவாக
கணிசமான உயிர் இழப்பு, சொத்து அழிவு அல்லது சுற்றுச்சூழலுக்கு சேதம்
ஏற்படுகிறது. அது சமூகத்தின் சமாளிக்கும் திறனுக்கு அப்பாற்பட்டதாக இருக்க
வேண்டும்.
அத்தகைய நிகழ்வு ஏற்பட்டால், பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்ட (DM Act) விதிகள்

தேசிய பேரிடர் மீட்பு நிதியம் (National Disaster Response Fund (NDRF)) மற்றும் மாநிலப்
பேரிடர் மீட்பு நிதியம் (State Disaster Response Fund (SDRF)) ஆகியவற்றிலிருந்து நிதி
திரட்ட மாநிலங்களை அனுமதிக்கின்றன. பொதுவாக, மாநிலங்கள் முதலில் மாநிலப்
பேரிடர் மீட்பு நிதியைப் (SDRF) பயன்படுத்துகின்றன. தீவிரமான பேரழிவை நிர்வகிக்க
முடியாவிட்டால் தேசிய பேரிடர் மீட்பு நிதியம் (NDRF) நிதியை நாடுகின்றன. 2023-24
நிதியாண்டில், இரண்டு மாநிலங்கள் மட்டுமே தேசியப் பேரிடர் மீட்பு நிதியத்திலிருந்து
(NDRF) பேரிடருக்கான நிதியைப் பெற்றன.
தேசியப் பேரிடர் மீட்பு நிதி (NDRF) முழுக்க முழுக்க ஒன்றிய அரசிடம் இருந்து
வருகிறது. மாநிலப் பேரிடர் மீட்பு நிதிக்கு (SDRF) மாநிலங்கள் 25% பங்களிக்கின்றன,
இதில் சிறப்புவகை மாநிலங்களுக்கு 10% கூடுதல் நிதியும், மீதமுள்ளவை
ஒன்றியத்திலிருந்து வழங்கப்படுகிறது. அறிவிக்கப்பட்ட பேரிடர் மேலாண்மை மற்றும்
எதிர்வினை நடவடிக்கைகளுக்கு (response and management of notified disasters)
மட்டுமே இந்த நிதி பயன்படுத்தப்படுகிறது.
தற்போது, 12 அறிவிக்கப்பட்ட பேரழிவுகள் உள்ளன. அதில் புயல், வறட்சி,

பூகம்பம், தீ, வெள்ளம், சுனாமி, ஆலங்கட்டி மழை, நிலச்சரிவு, பனிச்சரிவு, மேக
வெடிப்பு, பூச்சி தாக்குதல் மற்றும் உறைபனி மற்றும் குளிர் அலைகள் ஆகியவை
ஆகும்.

அறிவிக்கப்பட்ட பேரழிவுகளாக வெப்ப அலைகள் ஏன் சேர்க்கப்படவில்லை?
இந்தியாவில் வெப்ப அலைகள் புதிதல்ல. வடக்கு, கிழக்கு மற்றும் மத்திய

இந்தியாவில் வெப்பம் தொடர்பான நோய்கள் மற்றும் இறப்புகள் பொதுவானவை.
இருப்பினும், வெப்ப அலைகள் ஒரு பொதுவான கோடை நிகழ்வாகக் காணப்பட்டன.
2005-ல் சட்டம் இயற்றப்பட்டபோது ஒரு பேரழிவாக இல்லை.
கடந்த 15 ஆண்டுகளில், வெப்ப அலைகள் மிகவும் கடுமையானதாகவும்

அடிக்கடியும் மாறிவருவருகிறது. அதிகரித்த பொருளாதார நடவடிக்கைகள்
அதிகமான மக்கள் வெளியில் இருக்க வழிவகுத்தது. வெப்ப-பக்கவாதம் (heat-stroke)
அபாயத்தை அதிகரித்துள்ளது. இதில், 23 மாநிலங்கள் வெப்ப அலைகளால்
பாதிக்கப்படக்கூடியவையாக தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
இந்த மாநிலங்கள் மற்றும் பல பாதிக்கப்படக்கூடிய நகரங்கள் வெப்ப செயல்

திட்டங்களைத் (heat action plans (HAP)) தயாரித்துள்ளன. வெப்ப செயல் திட்டங்களில்
(HAP) நிழலான இடங்களை உருவாக்குதல், குளிர்ந்த நீர் கிடைப்பதை உறுதி செய்தல்,
அருந்தக்கூடிய நீரேற்றுத் திரவங்களை (ORS) விநியோகித்தல் மற்றும் பள்ளி, கல்லூரி
மற்றும் அலுவலக நேரத்தை மறுசீரமைத்தல் ஆகியவை அடங்கும்.
இந்த நடவடிக்கைகளுக்கு நிதி தேவை. ஆனால், மாநில அரசுகள்

அவர்களுக்கு மாநில பேரிடர் மீட்பு நிதியைப் (SDRF) பயன்படுத்த முடியாது.
இதனால்தான் பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டத்தில் (DM Act) அறிவிக்கப்பட்ட
பேரழிவாக வெப்ப அலைகளை சேர்க்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கை எழுந்துள்ளது.
தயக்கத்திற்கான காரணங்கள்
1. நிதி ஆணையத்தின் தயக்கம்:
வெப்ப அலைகளை பேரிடராக அங்கீகரிக்குமாறு கடந்த மூன்று நிதி

ஆணையங்களை மாநிலங்கள் கேட்டுக் கொண்டன. இந்த ஆணையங்கள் மத்திய
மற்றும் மாநிலங்களுக்கு இடையே நிதி எவ்வாறு பகிர்ந்து கொள்ளப்படுகிறது
என்பதைத் தீர்மானிக்கின்றன.

இருப்பினும், நிதி ஆணையங்கள் முழுமையாக நம்பவில்லை. 15-வது நிதி
ஆணையத்தின், பரிந்துரைகள் தற்போது பயன்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன. தற்போது,
அறிவிக்கப்பட்ட பேரிடர்களின் பட்டியல் "மாநிலங்களின் தேவைகளை அதிக
அளவில் உள்ளடக்கியது" என்றும், வெப்ப அலைகளை சேர்க்கும் கோரிக்கையில்
தகுதி இல்லை என்றும் கூறியது.
ஆனால், மாநிலங்கள் தாங்களாகவே அறிவிக்கப்பட்ட மின்னல் அல்லது

வெப்ப அலைகள் போன்ற "உள்ளூர் பேரிடர்களுக்கு" மாநில பேரிடர் மீட்பு நிதி
(SDRF) பணத்தில் குறைந்தபட்சம் ஒரு பகுதியையாவது 10% வரை பயன்படுத்துவதற்கு
முந்தைய ஆணையத்தால் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு செயல்படுத்தும் ஏற்பாட்டிற்கு இது
ஒப்புதல் அளித்தது.
இந்த புதிய செயல்படுத்தும் ஏற்பாட்டைப் பயன்படுத்தி, குறைந்தது ஹரியானா,

உத்தரப் பிரதேசம், ஒடிசா மற்றும் கேரளா ஆகிய நான்கு மாநிலங்களாவது
உள்ளூர் பேரழிவுகளாக இந்த வெப்ப அலைகளைச் சேர்த்துள்ளன.
2. நடைமுறை சிக்கல்கள்:
வெப்ப அலைகளை பேரிடராக அறிவிக்காததற்கு முக்கிய காரணம், அதற்கு

அதிகளவில் நிதி செலவாகும். அறிவிக்கப்பட்ட பட்டியலில் உள்ள பேரிடர்களால்
இழக்கப்படும் ஒவ்வொரு உயிருக்கும் அரசு நிதி இழப்பீடு ரூ.4 லட்சம் வழங்க
வேண்டும். கடுமையான காயங்களுக்கும் இழப்பீடு வழங்கப்பட வேண்டும்.
சமீபத்திய ஆண்டுகளில் பதிவு செய்யப்பட்ட இறப்புகளின் எண்ணிக்கை மிக

அதிகமாக இல்லை என்றாலும், வெப்ப அலைகள் ஒவ்வொரு ஆண்டும் அதிக
எண்ணிக்கையிலான உயிர்களைக் கொல்கின்றன. ஆனால், இதற்கான
எண்ணிக்கை மாறி வருகிறது. இந்த ஆண்டு, ஏற்கனவே 500-க்கும் மேற்பட்ட
வெப்பம் தொடர்பான இறப்புகள் பதிவாகியுள்ளன. இழப்பீடு வழங்க அரசு
உத்தரவிட்டால், அதிக எண்ணிக்கையிலான இறப்புகள் வெளிவரலாம்.
மற்றொரு காரணம் வெப்ப அலை தொடர்பான இறப்புகளை கண்டறிவதில்

உள்ள சிரமம். பெரும்பாலும், வெப்பம் மட்டுமே உயிரிழப்புகளை ஏற்படுத்தாது.

ஏற்கனவே உடல்நலப் பிரச்சினைகள் இருப்பதால் பலர் இறக்கின்றனர், மேலும்
கடுமையான வெப்பம் இந்தப் பிரச்சனைகளை மோசமாக்குகிறது. வெப்பம் மட்டுமே
அவர்களின் மரணத்திற்கு காரணமா என்பதை அறிவது கடினம். இது மற்ற
பேரழிவுகளிலிருந்து மிகவும் வித்தியாசமானது, இதில் பாதிக்கப்பட்டவர்களை
அடையாளம் காண்பது எளிதாகவும் நேராகவும் இருக்கும்.
2021-26 ஆம் ஆண்டில், 15-வது நிதி ஆணையம் மாநில பேரிடர் மீட்பு நிதிக்கு
(SDRF) ரூ.1,60,153 கோடியை பரிந்துரைத்துள்ளது. உத்தரபிரதேசத்திற்கு ரூ.11,400
கோடியும், மகாராஷ்டிராவுக்கு ரூ.19,000 கோடியும் ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த நிதி
இந்த காலகட்டத்தில் நடந்த அனைத்துப் பேரழிவுகளுக்கும் பொருந்தும். வெப்ப
அலைகள் மற்றும் மின்னல் பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டால் இது போதுமானதாக
இருக்காது என்ற அச்சம் உள்ளது.
இருப்பினும், அறிவிக்கப்பட்ட பேரழிவாக வெப்ப அலைகளைச் சேர்ப்பது

நிர்வாகத்தை மேம்படுத்தக்கூடும். வெப்பம் தொடர்பான நோய்கள் மற்றும்
இறப்புகள் சிறப்பாகப் பதிவாகும், மேலும் வெப்ப அலைகளின் தாக்கங்களைக்
குறைக்க அதிகாரிகள் அதிக எச்சரிக்கையுடன் இருப்பார்கள்.
Significance of Maldives’ pro-China President Muizzu’s New Delhi visit

-Arjun Sengupta
Muizzu’s presence was significant, given the way he has positioned himself politically vis
à vis India, and the crucial strategic aspect to the India-Maldives relationship.
The President of Maldives, Mohamed Muizzu, was one of seven leaders from India’s
neighbourhood who attended Prime Minister Narendra Modi’s swearing-in at Rashtrapati
Bhavan on Sunday evening (June 9). Muizzu’s presence was significant, given the way he
has positioned himself politically vis à vis India, and the crucial strategic aspect to the
India-Maldives relationship.

The ‘India Out’ candidate
Muizzu came to power on November 17 last year on an ‘India Out’ plank. The India Out
campaign had begun in 2020 as the Maldives opposition’s protest against then President
Ibrahim Solih’s policies that were perceived to be friendly towards New Delhi, but had
soon turned into a movement against India’s alleged military presence in the archipelago,
which both the Solih government and India denied.
During his presidential campaign, Muizzu repeatedly vowed to send back “foreign
soldiers”. Within hours of being sworn in, he demanded the withdrawal of all Indian military
personnel from Maldives.
Consequently, the final batch of Indian soldiers — who were stationed in the Maldives to
operate and maintain two helicopters and three Dornier aircraft India had previously
gifted to the country — were replaced by civilians in May.
Muizzu’s pro-China tilt
Like his mentor, former President Abdulla Yameen Abdul Gayoom, under whose rule
(2013-18) the India-Maldives relationship deteriorated severely, Muizzu has openly aligned
his country with China, India’s geopolitical rival in the Indian Ocean.
In January, Muizzu broke with a Maldivian tradition to choose Beijing over New Delhi for
his first foreign visit as President. He met President Xi Jinping, and signed 20 agreements
covering areas ranging from tourism to social housing and e-commerce.
In March, Malé signed an agreement with Beijing to obtain free “non-lethal” military
equipment and training from China — the first ever military deal between the two
countries.
The Chinese influence in the Maldives has increased steadily over the past couple of
decades. The island nation is part of China’s Belt and Road Initiative, which has led to an

influx of Chinese money and a strengthening of the relationship between the two
countries — at the expense of India.
Muizzu’s presidency and the anti-India sentiment fanned by sections of the Maldivian
political class is a culmination of this process.
A historical relationship
For India, the Maldives is a crucial ally, important to secure its maritime periphery and to
keep an eye on the larger Indian Ocean region where China is making aggressive moves.
The archipelago lies barely 70 nautical miles (130 km) from Lakshadweep’s Minicoy Island,
and some 300 nautical miles (560 km) from India’s west coast. Several important
commercial sea lanes run through the islands.
Regardless of Muizzu’s pro-China, anti-India posturing, the Maldives cannot simply “let go”
of India. It is heavily dependent on Indian imports in almost all important sectors, from
food to life-saving medicines, and aircraft used in search and rescue missions.
India has rushed to the Maldives’ aid in many crises — from being the first to send in help
after the 2004 tsunami to airlifting drinking water to the country after a desalination
plant broke down in 2014. During the Covid-19 pandemic, India sent medicines, masks,
gloves, PPE kits, vaccines, and other aid.
The Indian Army played a crucial role in thwarting an attempted coup in Malé in 1988.
“Across party lines in the Maldives, they don’t criticise this operation. They will mention
other issues that they have with India, but not this,” Maldives expert Dr Gulbin Sultana
had told The Indian Express in 2021.
Chance of a fresh start
At a time when relations between India and the Maldives are at a low, Muizzu’s visit sends
an encouraging signal. Some groundwork for a reset in the relationship has been done
over the past couple of months.

In April, India approved the highest-ever export quotas for essential commodities — eggs,
potatoes, onions, sugar, rice, wheat flour and pulses, river sand and stone aggregates —
to Maldives for 2024-25 under a unique bilateral mechanism that has been in effect since
1981.
On May 9, Maldives Foreign Minister Moosa Zameer met External Affairs Minister S
Jaishankar in New Delhi — the first high-level visit since Muizzu came to power. The two
leaders had “extensive discussions” on “bilateral relationship” and “regional security
issues”.
After a meeting with Muizzu on Monday, Jaishankar, on X, said, “Look forward to India
and Maldives working together closely”.
https://indianexpress.com/article/explained/significance-of-maldives-pro-china-president
-muizzus-new-delhi-visit-9384307/
மாலத்தீவின் ‘சீன சார்பு’ அதிபர் முய்சுவின் இந்தியப் பயணத்தின்

முக்கியத்துவம்
-அர்ஜுன் சென்குப்தா
இந்தியாவுக்கு எதிராக அரசியல் ரீதியாக அவர் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்ட

விதம் மற்றும் இந்தியா-மாலத்தீவு உறவின் முக்கியமான இராஜதந்திர அம்சம்
ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் முய்ஸுவின் இருப்பு குறிப்பிடத்தக்கதாக இருந்தது.
ஜூன் 9, ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலை இராஷ்டிரபதி பவனில் பிரதமர் நரேந்திர

மோடியின் பதவியேற்பு விழாவில் கலந்துகொண்ட இந்தியாவின் அண்டை
நாடுகளைச் சேர்ந்த ஏழு தலைவர்களில் மாலத்தீவு அதிபர் முகமது முய்ஸூவும்
ஒருவர் ஆவார். இந்தியாவை நோக்கிய அவரது அரசியல் நிலைப்பாடு மற்றும்
இந்தியா-மாலத்தீவு உறவின் இராஜதந்திர முக்கியத்துவம் காரணமாக முகமது
முய்ஸூவின் இருப்பு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக இருந்தது.

’இந்தியா வெளியே’ நபர்
முகமது முய்ஸூ கடந்த ஆண்டு நவம்பர் 17-ம் தேதி ‘இந்தியா வெளியே’ (India
Out) என்ற பிரச்சாரத்துடன் ஆட்சிக்கு வந்தார். இந்த பிரச்சாரம் 2020-ம் ஆண்டில்
அப்போதைய அதிபர் இப்ராஹிம் சோலியின் இந்திய நட்புரீதியான
கொள்கைகளுக்கு எதிராக மாலத்தீவு எதிர்க்கட்சிகளின் எதிர்ப்பாகத் தொடங்கியது.
இது விரைவில் மாலத்தீவில் இந்தியாவின் இராணுவ இருப்புக்கு எதிரான ஒரு
இயக்கமாக மாறியது. இதை இப்ராஹிம் சோலிஹ் அரசாங்கமும் இந்தியாவும்
மறுத்துள்ளன. தனது பிரச்சாரத்தின்போது, "வெளிநாட்டு வீரர்களை" (foreign
soldiers) திருப்பி அனுப்புவதாக முகமது முய்ஸூ சூளுரைத்தார். பதவியேற்ற சில
மணி நேரங்களுக்குள், மாலத்தீவில் இருந்து அனைத்து இந்திய இராணுவ
வீரர்களையும் திரும்பப் பெற வேண்டும் என்று அவர் கோரினார். இதன்
விளைவாக, இந்தியா பரிசளித்த இரண்டு ஹெலிகாப்டர்கள் (two helicopters) மற்றும்
மூன்று டோர்னியர் விமானங்களை (three Dornier aircraft) இயக்கி பராமரித்து வந்த
இந்திய வீரர்கள் மே மாதம் உள்நாட்டினரைக் கொண்டு மாற்றப்பட்டனர்.
சீனாவின் பக்கம் சாயும் முகமது முய்ஸூ
முகமது முய்ஸூ, அவரது வழிகாட்டியான முன்னாள் அதிபர் அப்துல்லா

யாமீன் அப்துல் கயூமைப் போலவே, இந்தியப் பெருங்கடலில் இந்தியாவின்
போட்டியாளரான சீனாவுடன் மாலத்தீவை இணைத்துள்ளார். ஜனவரியில், அவர்
அதிபராக தனது முதல் வெளிநாட்டு பயணத்திற்காக இந்தியாவுக்குப் பதிலாக
பெய்ஜிங்கைத் தேர்ந்தெடுத்தார். சீன அதிபர் ஜி ஜின்பிங்கை சந்தித்த அவர், சுற்றுலா,
சமூக வீட்டுவசதி, மின்னணு வர்த்தகம் உள்ளிட்ட 20 ஒப்பந்தங்களில்
கையெழுத்திட்டார். மேலும், மார்ச் மாதத்தில், மாலே (Malé) பெய்ஜிங்குடன்
இலவசமாக "அபாயகரமற்ற" (non-lethal) இராணுவ உபகரணங்கள் மற்றும்
பயிற்சிக்காக அதன் முதல் இராணுவ ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டார். கடந்த
இருபதாண்டுகளில், மாலத்தீவில் சீனாவின் செல்வாக்கு வளர்ந்துள்ளது. மாலத்தீவு
சீனாவின் பெல்ட் மற்றும் சாலை முன்முயற்சியில் (Belt and Road Initiative (BRI))
இணைந்துள்ளது. இது இந்தியாவின் செலவில் இரு நாடுகளுக்கும் இடையிலான
உறவை வலுப்படுத்தியுள்ளது. முகமது முய்ஸூவின் அதிபர் பதவி மற்றும் சில

மாலத்தீவு அரசியல்வாதிகளிடையே இந்திய எதிர்ப்பின் உணர்வு ஆகியவை இந்த
செயல்முறையின் விளைவுகளாகும்.
ஒரு வரலாற்று உறவு
இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை, மாலத்தீவு அதன் கடல் சுற்றளவைப்

பாதுகாப்பதற்கும் இந்தியப் பெருங்கடலைக் கண்காணிப்பதற்கும் ஒரு முக்கியமான
உறுப்பு நாடாக உள்ளது. அங்குதான் சீனா ஆக்கிரமிப்பு நடவடிக்கைகளை
மேற்கொண்டு வருகிறது. மாலத்தீவு இந்தியாவின் லட்சத்தீவின் மினிக்காய் தீவு
மற்றும் மேற்கு கடற்கரைக்கு அருகில் உள்ளது. பல முக்கியமான வணிக கடல்
பாதைகள் தீவுகள் வழியாக செல்கின்றன. முகமது முய்ஸூவின் சீன ஆதரவு மற்றும்
இந்திய எதிர்ப்பு நிலைப்பாடு இருந்தபோதிலும், உணவு முதல் உயிர் காக்கும்
மருந்துகள் மற்றும் தேடல் மற்றும் மீட்பு விமானங்கள் வரை அத்தியாவசியத்
துறைகளுக்கு மாலத்தீவு இந்திய இறக்குமதியை பெரிதும் சார்ந்துள்ளது. 2004
சுனாமி முதல் 2014-ல் குடிநீரை விமானம் மூலம் கொண்டு செல்வது மற்றும்
கோவிட்-19 தொற்றுநோயின் போது பொருட்களை வழங்குவது வரை பல்வேறு
நெருக்கடிகளில் இந்தியா மாலத்தீவுக்கு உதவியுள்ளது. 1988-ம் ஆண்டில் மாலேவில்
நடந்த ஆட்சிக் கவிழ்ப்பை முறியடிப்பதில் இந்திய இராணுவம் முக்கியப் பங்கு
வகித்துள்ளது. இது மாலத்தீவில் கட்சி எல்லைகளைக் கடந்து பாராட்டப்படுகிறது.
ஒரு புதிய தொடக்கத்திற்கான வாய்ப்பு
இந்தியா-மாலத்தீவு உறவுகள் மோசமாக இருக்கும் நேரத்தில், முகமது

முய்ஸூவின் வருகை ஒரு சாதகமான குறியீடாக அறியப்படுகிறது. கடந்த சில
மாதங்களாக மீட்டமைப்பதற்கான சில அடிப்படை வேலைகள் செய்யப்பட்டுள்ளன.
ஏப்ரல் மாதத்தில், 1981 முதல் நடைமுறையில் உள்ள இருதரப்பு செயல்முறையின் கீழ்
2024-25ஆம் ஆண்டில் மாலத்தீவுக்கு அத்தியாவசிய பொருட்களுக்கான மிக
உயர்ந்த ஏற்றுமதி ஒதுக்கீட்டிற்கு இந்தியா ஒப்புதல் அளித்தது. மே 9 அன்று,
மாலத்தீவு வெளியுறவு அமைச்சர் மூசா ஜமீர் இந்தியாவின் வெளியுறவு அமைச்சர்
எஸ்.ஜெய்சங்கரை சந்தித்தார். இது முகமது முய்ஸூ பதவியேற்ற பின்னர் முதல்
உயர்மட்ட பயணத்தைக் குறிக்கிறது. இருதரப்பு உறவுகள் (bilateral relationship)
மற்றும் பிராந்திய பாதுகாப்புப் பிரச்சினைகள் (regional security issues) குறித்து இரு
தலைவர்களும் விரிவாக விவாதித்தனர்.

முகமது முய்ஸூவுடனான சந்திப்புக்குப் பிறகு, ஜெய்சங்கர் இந்தியாவும்
மாலத்தீவும் நெருக்கமாக இணைந்து செயல்படுவது குறித்து நம்பிக்கை
தெரிவித்தார்.
From Bangladesh to Pakistan, how Modi 3.0 is being received by India’s neighbours
-Syed Munir Khasru
While opportunities for collaboration exist, India's neighbours may face challenges
engaging with the new government over historical grievances
The Indian general elections have captured global attention — but perhaps none are more
intently watching than its immediate neighbours. As a rising regional economic
powerhouse on the cusp of becoming the world’s third-largest economy, India’s political
trajectory profoundly impacts South Asia’s stability, security, and prosperity. The high
stakes have sparked diverse reactions and perspectives across the neighbourhood. The
BJP-led NDA securing a third consecutive term has ignited speculation from Dhaka to
Islamabad, from Kathmandu to Colombo. Nations sharing borders and ties with India are
closely scrutinising the poll results, seeking to decipher the ramifications of their
relationships with the regional powerhouse.
Bangladesh’s perspective
For Dhaka, the BJP’s electoral victory has evoked a mix of optimism and apprehension.
The continuity in leadership could facilitate progress in ongoing initiatives that have seen
bilateral trade grow threefold from around $5.3 billion in 2012-13 to over $15.9 billion in
2022-23. India is also a major investor in Bangladesh, with investments exceeding $3
billion across sectors like energy, telecommunications and manufacturing. Overcoming

territorial issues like the Land Border Agreement of 2015 has been a positive
development.
However, certain longstanding issues pose potential challenges. The protracted Teesta
water-sharing dispute, which began in 1983, has taken an interesting turn with China
being awarded a contract for a comprehensive river management project. India’s
subsequent but delayed interest in the project has placed Dhaka in a delicate position.
With its close political relations and deep socio-cultural and historical ties to India,
Bangladesh has maintained a cautious stance on the Citizenship Amendment Act (CAA).
Prime Minister Sheikh Hasina called the Act “unnecessary” and Bangladeshi foreign and
home ministers cancelled visits to India after it was passed. Further, the BJP’s pledge to
implement a Uniform Civil Code (UCC) has raised questions about its potential impact on
Bangladeshis, given the shared cultural ties between the nations.
As Bangladesh manages its multifaceted relationship with India, it aims to judiciously

balance cooperation while safeguarding its core interests. PM Hasina’s government has
adeptly fostered close ties with both BJP and Congress, nurturing unprecedented growth
of bilateral relationships. This was underscored by the fact that Bangladesh was the only
neighbour to receive an invite to the G20 Leadership Summit last year under the Indian
presidency.
What others are thinking?
As expected, Pakistan’s reaction has been apprehensive, fearing the BJP’s hardline
stance could complicate the Kashmir dispute and diminish prospects for dialogue.
However, bilateral trade between India and Pakistan increased to $1.35 billion during
April-December 2022, compared to $516.36 million in 2021-22, reflecting improved
economic ties.
Nepal harbours concerns over India’s approach to regional cooperation, development

assistance, and hydropower projects due to its heavy trade reliance on India worth over
$13.59 billion in 2022-23. It faced fuel shortages due to blockades and diplomatic fallout

with India during the 2015 crisis. That opened the door for China as India’s historical clout
with its small landlocked neighbour started eroding. Things have never been the same.
While Bhutan’s relationship with India is expected to remain largely unaffected, Sri Lanka
and Maldives are wary of India’s potential renewed push for regional influence in the
strategically vital Indian Ocean region.
Connectivity and security
India’s goal of becoming the world’s third-largest economy by 2027 and a developed
economy by 2047 when it celebrates its centenary anniversary hinges on deepening
economic engagement with neighbours. Initiatives like the BIMSTEC (Bay of Bengal
Initiative for Multi-Sectoral Technical and Economic Cooperation) and Bangladesh Bhutan
India Nepal Motor Vehicles Agreement could facilitate cross-border movement of goods,
services, and people and promote regional connectivity through infrastructure, energy
cooperation, and people-to-people ties. The BIMSTEC Master Plan for Transport
Connectivity identifies 167 projects worth $50 billion, aimed at enhancing regional
integration. Areas of shared interest also include combating climate change, fostering
sustainable development, and enhancing educational and cultural exchanges.
While opportunities for collaboration exist, India’s neighbours may face challenges
engaging with the new government over concerns regarding domestic policies and
historical grievances. The new government’s foreign policy approach will shape the
regional security dynamics. Addressing factors behind border incidents and security
concerns, smuggling and human trafficking, militarisation and radicalisation is vital for a
long-term resolution. India’s economic influence and desire for a stable neighbourhood
could drive cooperation in areas like counter-terrorism, maritime security, and combating
transnational organised crime. Constructive dialogue and mutual understanding will be
crucial in building trust and goodwill in the region.

An opportunity
The election results offer a pivotal opportunity for India to redefine South Asia’s
trajectory towards harmony. The newly elected leaders must sensitively address
neighbours’ concerns, reciprocated through collaboration. Prioritising people-ties,
economic interdependence, and dialogue can pave the way for an integrated, secure
future rooted in mutual respect and shared progress.
The path is challenging, but a thriving, harmonious region makes it worthwhile for India in
its pursuit of leadership – both regionally and globally. Positive change via constructive
engagement and sustained dialogue are the need of the hour in South Asia. This is a tall
order though for a region historically more fractured than integrated.
The writer is chairman of the international think tank IPAG India, New Delhi with a
presence in Dhaka, Melbourne, Dubai, and Vienna
https://indianexpress.com/article/opinion/columns/narendra-modi-pakistan-bangladesh-in
dia-neighbours-relations-9385931/
வங்காளதேசம் முதல் பாகிஸ்தான் வரை, மோடி 3.0-ஐ

இந்தியாவின் அண்டை நாடுகள் எவ்வாறு வரவேற்கின்றன?
- சையது முனீர் குஸ்ரு
ஒத்துழைப்புக்கான வாய்ப்புகள் இருந்தாலும், இந்தியாவின் அண்டை நாடுகள் புதிய

அரசாங்கத்துடன் ஈடுபடுவதில் சவால்களை எதிர்கொள்ளலாம். இதற்கு வரலாற்றுக்
குறைகளே காரணம்.
இந்திய பொதுத் தேர்தல்கள் உலகளாவிய கவனத்தை ஈர்த்துள்ளன.

குறிப்பாக, அதன் அண்டை நாடுகள் மிகவும் உன்னிப்பாகக் கவனித்து வருகின்றன.
இந்தியா வளர்ந்துவரும் பிராந்திய பொருளாதார சக்தியாக உள்ளது மற்றும் உலகின்
மூன்றாவது பெரிய பொருளாதாரமாக மாறும் நிலையில் உள்ளது. அதன் அரசியல்

பாதை தெற்காசியாவின் நிலைத்தன்மை, பாதுகாப்பு மற்றும் மேம்பாடு ஆகியவற்றை
கணிசமாகப் பாதிக்கிறது. பாஜக தலைமையிலான தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணி
தொடர்ந்து மூன்றாவது முறையாக ஆட்சியைப் பிடித்துள்ளது. டாக்கா முதல்
இஸ்லாமாபாத், காத்மாண்டு முதல் கொழும்பு வரை இந்தியாவுடன் எல்லைகளைப்
பகிர்ந்து கொள்ளும் நாடுகள் பிராந்திய அதிகார மையத்துடனான தங்கள்
உறவுகளுக்கான தாக்கங்களைப் புரிந்துகொள்ள தேர்தல் முடிவுகளை உன்னிப்பாக
ஆராய்ந்து வருகின்றன.
வங்காளதேசத்தின் பார்வை
டாக்காவைப் பொறுத்தவரை, பாஜகவின் வெற்றி நம்பிக்கையையும்

அச்சத்தையும் தருகிறது. தொடர் தலைமைத்துவம் செயல்திட்டங்களை முன்னெடுக்க
உதவும். இந்தத் திட்டங்கள் ஏற்கனவே இருதரப்பு வர்த்தகத்தை மேம்படுத்தியுள்ளன.
2012-13ல் சுமார் 5.3 பில்லியன் டாலர்களாக இருந்த வர்த்தகம் 2022-23ல் 15.9
பில்லியன் டாலராக அதிகரித்துள்ளது. வங்காளதேசத்தில் இந்தியாவும் ஒரு முக்கிய
முதலீட்டாளராக உள்ளது. ஆற்றல், தொலைத்தொடர்பு மற்றும் உற்பத்தி போன்ற
துறைகளில் $3 பில்லியனுக்கும் அதிகமான முதலீடுகள் உள்ளன. 2015-ம் ஆண்டின்
நில எல்லை ஒப்பந்தம் (Land Boundary Agreement (LBA)) போன்ற பிராந்திய
பிரச்சினைகளை சமாளிப்பது ஒரு சாதகமான வளர்ச்சியாகும்.
இருப்பினும், நீண்டகாலப் பிரச்சினைகள் சவால்களை முன்வைக்கின்றன.

1983-ம் ஆண்டில் தொடங்கிய டீஸ்டா நீர் பகிர்வு (Teesta water-sharing dispute)
சர்ச்சை, ஒரு விரிவான நதி மேலாண்மைத் திட்டத்திற்கான (river management
project) ஒப்பந்தத்தை சீனாவுக்கு வழங்கியுள்ளது. இந்தத் திட்டத்தில் இந்தியாவின்
தாமதமான ஆர்வம் டாக்காவை ஒரு சிக்கலான நிலையில் வைக்கிறது.
இந்தியாவுடனான அதன் நெருங்கிய அரசியல் உறவுகள் மற்றும் ஆழமான

சமூக-கலாச்சார மற்றும் வரலாற்று உறவுகளால், வங்காளதேசக் குடியுரிமை
திருத்தச் சட்டம் (Citizenship Amendment Act (CAA)) மீது எச்சரிக்கையான
நிலைப்பாட்டைக் கடைப்பிடிக்கிறது. வங்காளதேச பிரதமர் ஷேக் ஹசீனா இந்த
சட்டம் "தேவையற்றது" (unnecessary) என்று கூறினார் மற்றும் வங்காளதேச
வெளியுறவு மற்றும் உள்துறை அமைச்சர்கள் இது நிறைவேற்றப்பட்ட பிறகு
இந்தியாவுக்கான பயணங்களை ரத்து செய்தனர். மேலும், ஒரே மாதிரியான பொது

சிவில் சட்டத்தை (Uniform Civil Code (UCC)) அமல்படுத்துவதற்கான பாஜகவின்
உறுதிமொழி, நாடுகளுக்கிடையே பகிரப்பட்ட கலாச்சார உறவுகளைக் கருத்தில்
கொண்டு, வங்காளதேசத்தில் அதன் சாத்தியமான தாக்கம் குறித்து கேள்விகளை
எழுப்பியுள்ளது.
வங்காளதேசம் இந்தியாவுடனான அதன் பன்முக உறவை நிர்வகிப்பதால்,

அதன் முக்கிய நலன்களைப் பாதுகாப்பதன் மூலம் ஒத்துழைப்பை நியாயமான
முறையில் சமநிலைப்படுத்துவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. பிரதமர்
ஹசீனாவின் அரசாங்கம் பாஜக மற்றும் காங்கிரஸ் ஆகிய இரு நாடுகளுடனும்
நெருங்கிய உறவை வளர்த்து, இருதரப்பு உறவுகளின் முன்னோடியில்லாத
வளர்ச்சியை வளர்த்து வருகிறது. இந்தியக் குடியரசுத் தலைவரின் கீழ் கடந்த ஆண்டு
G20 தலைமைத்துவ உச்சி மாநாட்டிற்கு அழைப்பைப் பெற்ற ஒரே அண்டை நாடு
வங்காளதேசம் என்பது அடிக்கோடிட்டுக் காட்டப்பட்டுள்ளது.
மற்றவர்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள்?
எதிர்பார்த்தது போலவே, பாஜகவின் கடுமையான நிலைப்பாடு காஷ்மீர்

பிரச்சனையை சிக்கலாக்கும் மற்றும் பேச்சுவார்த்தைக்கான வாய்ப்புகளைக்
குறைக்கும் என்ற அச்சத்தில் பாகிஸ்தானின் எதிர்வினை பயமாக உள்ளது.
இருப்பினும், இந்தியாவிற்கும் பாகிஸ்தானுக்கும் இடையிலான இருதரப்பு வர்த்தகம்
2022 ஏப்ரல்-டிசம்பர் காலத்தில் $1.35 பில்லியனாக அதிகரித்துள்ளது. இது
2021-22-ல் $516.36 மில்லியனாக இருந்து, இது மேம்பட்ட பொருளாதார உறவுகளைப்
பிரதிபலிக்கிறது.
2022-23ஆம் ஆண்டில் 13.59 பில்லியன் டாலருக்கும் அதிகமான மதிப்புள்ள

இந்தியாவை அதிக வர்த்தக ரீதியாக நம்பியிருப்பதால் பிராந்திய ஒத்துழைப்பு,
மேம்பாட்டு உதவி மற்றும் நீர்மின் திட்டங்களுக்கான இந்தியாவின் அணுகுமுறை
குறித்து நேபாளம் கவலை கொண்டுள்ளது. 2015 நெருக்கடியின்போது
இந்தியாவுடனான முற்றுகைகள் மற்றும் இராஜதந்திர வீழ்ச்சி காரணமாக இது
எரிபொருள் பற்றாக்குறையை எதிர்கொண்டது. இது சீனாவை அதன் செல்வாக்கை
அதிகரிக்க அனுமதித்தது. இந்தியாவுடனான பூடானின் உறவு பெரிய அளவில்
பாதிக்கப்படாமல் இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. இந்தியப் பெருங்கடல்

பிராந்தியத்தில், மாநிலங்களின் செல்வாக்கிற்கான இந்தியாவின் புதுப்பிக்கப்பட்ட
உந்துதல் குறித்து இலங்கையும் மாலத்தீவும் எச்சரிக்கையாக உள்ளன.
இணைப்பு மற்றும் பாதுகாப்பு
2027-ம் ஆண்டில் உலகின் மூன்றாவது பெரிய பொருளாதாரமாகவும், 2047-ம்

ஆண்டில் வளர்ந்த பொருளாதாரமாகவும் மாறுவதை இந்தியா நோக்கமாகக்
கொண்டுள்ளது. இந்த இலக்கு அண்டை நாடுகளுடன் பொருளாதார ஈடுபாட்டை
அதிகப்படுத்துவதில் காணப்படுகிறது. BIMSTEC மற்றும் வங்காளதேசம், பூடான்
இந்தியா, நேபாள, மோட்டார் வாகன ஒப்பந்தம் (Bangladesh Bhutan India Nepal Motor
Vehicles Agreement) போன்ற முன்முயற்சிகள் சரக்குகள், சேவைகள் மற்றும்
மக்களின் எல்லை தாண்டிய போக்குவரத்தை எளிதாக்கும், உள்கட்டமைப்பு,
எரிசக்தி ஒத்துழைப்பு மற்றும் மக்களுக்கு இடையேயான உறவுகள் மூலம் பிராந்திய
இணைப்பை மேம்படுத்தும். போக்குவரத்து இணைப்புக்கான BIMSTEC பெருந்திட்டம்
பிராந்திய ஒருங்கிணைப்பை மேம்படுத்துவதை நோக்கமாகக் கொண்ட 50 பில்லியன்
டாலர் மதிப்புள்ள 167 திட்டங்களை அடையாளம் கண்டுள்ளது. காலநிலை
மாற்றத்தை எதிர்த்துப் போராடுதல், நிலையான வளர்ச்சியை ஊக்குவித்தல் மற்றும்
கல்வி மற்றும் கலாச்சார பரிமாற்றங்களை மேம்படுத்துதல் ஆகியவை பகிரப்பட்ட
நலன்களில் அடங்கும்.
வங்காள விரிகுடா பல்துறை தொழில்நுட்ப பொருளாதார கூட்டுறவிற்கான

முன்னெடுப்பு (Bay of Bengal Initiative on Multi-Sectoral Technical and Economic
Cooperation (BIMSTEC)) என்பது தெற்கு ஆசியாவிலும், தென் கிழக்கு ஆசியாவிலும்
அமைந்துள்ள ஏழு நாடுகள் அடங்கிய ஒரு பன்னாட்டு அமைப்பாகும்.
ஒத்துழைப்புக்கான வாய்ப்புகள் இருந்தாலும், உள்நாட்டுக் கொள்கைகள்

மற்றும் வரலாற்று ரீதியாக குறைகள் குறித்த கவலைகள் தொடர்பாக புதிய
அரசாங்கத்துடன் ஈடுபடுவதில் இந்தியாவின் அண்டை நாடுகள் சவால்களை
எதிர்கொள்ளக்கூடும். புதிய அரசாங்கத்தின் வெளியுறவுக் கொள்கை அணுகுமுறை
பிராந்தியப் பாதுகாப்பு இயக்கவியலை வடிவமைக்கும். எல்லை சம்பவங்கள்,
பாதுகாப்பு கவலைகள், கடத்தல், மனித கடத்தல், இராணுவமயமாக்கல் மற்றும்

தீவிரமயமாக்கல் ஆகியவற்றை நிவர்த்தி செய்வது நீண்டகாலத் தீர்வுக்கு
இன்றியமையாதது. இந்தியாவின் பொருளாதார செல்வாக்கு மற்றும் நிலையான
அண்டை நாடுகளுக்கான விருப்பம் ஆகியவை பயங்கரவாத எதிர்ப்பு, கடல்சார்
பாதுகாப்பு மற்றும் நாடுகடந்த ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட குற்றங்களை எதிர்த்துப்
போராடுதல் போன்ற பகுதிகளில் ஒத்துழைப்பை ஊக்குவிக்கும். இந்த மண்டலத்தில்
நம்பிக்கை மற்றும் நல்லெண்ணத்தை உருவாக்க ஆக்கப்பூர்வமான பேச்சுவார்த்தை
மற்றும் பரஸ்பர புரிதல் முக்கியமானதாக இருக்கும்.
ஒரு வாய்ப்பு
தேர்தல் முடிவுகள், தெற்காசியாவின் நல்லிணக்கப் பாதையை மறுவரையறை

செய்ய இந்தியாவுக்கு ஒரு முக்கிய வாய்ப்பை வழங்குகின்றன. புதிதாகத்
தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தலைவர்கள், அண்டை நாடுகளின் கவலைகளை,
ஒத்துழைப்பின் மூலம் பரிமாறிக் கொள்ள வேண்டும். மக்கள்-உறவுகள்,
பொருளாதாரம் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருத்தல் மற்றும் உரையாடல் ஆகியவற்றுக்கு
முன்னுரிமை அளிப்பது பரஸ்பர மரியாதை மற்றும் பகிரப்பட்ட முன்னேற்றத்தில்
வேரூன்றிய ஒரு ஒருங்கிணைந்த, பாதுகாப்பான எதிர்காலத்திற்கு வழி வகுக்கும்.
இந்தப் பாதை சவாலானது. ஆனால், ஒரு மேம்பட்ட, இணக்கமான

பிராந்தியமானது, இந்தியாவிற்கு அதன் தலைமைப் பதவியை நாடுவதில்
மதிப்புக்குரியதாக ஆக்குகிறது. பிராந்திய அளவிலும், உலக அளவிலும்
ஆக்கப்பூர்வமான ஈடுபாடு மற்றும் நீடித்த உரையாடல் மூலம் தெற்காசியாவில்
நேர்மறையான மாற்றம் காலத்தின் தேவையாகும். இது கடினமான பணி. இப்பகுதி
வரலாற்று ரீதியாக ஒன்றுபட்டதைவிட பிளவுபட்டுள்ளது.
எழுத்தாளர், புது தில்லியில் உள்ள IPAG India-வின் சர்வதேச சிந்தனைக் குழுவின் தலைவர்.
ஐபிஏஜி டாக்கா, மெல்போர்ன், துபாய் மற்றும் வியன்னாவிலும் அலுவலகங்களைக்
கொண்டுள்ளது.
*******

இந்த சேவை குறித்த உங்கள் கருத்துக்களை kclmadurai@gmail.com என்ற மின்னஞ்சல்
முகவரியில் தெரிவிக்கவும்.

12.06.2024 Editorial

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

12.06.2024 Editorial

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Editorials and Articles

Reprographic services for students

Date: 12th June 2024

வ. கட்டுரை தலைப்பு நாளிதழ் பக்கம்

1 இந்தியாவின் அச்சுறுத்தும் நிதி நெருக்கடி -அசோக மோடி The Hindu 6

2 சமூக அறிவியல் : 'விலக்கப்பட்ட' மாணவர்களுக்கான ஒரு புகலிடம் The Hindu 14

3 கைது, முகமைகள் மற்றும் குற்றவியல் நீதிமன்றங்கள் -ஆர்.கே.விஜ் The Hindu 20

5 புதிய அமைச்சர்கள் பதவியேற்பு : கேபினட் அமைச்சர்கள் மற்றும் இணை Indian 35

6 பேரிடர் மேலாண்மைச் சட்டத்தில், ‘வெப்ப அலைகள்’ ஏன் Indian 42

7 மாலத்தீவின் ‘சீன சார்பு’ அதிபர் முய்சுவின் இந்தியப் பயணத்தின் Indian 49

8 வங்காளதேசம் முதல் பாகிஸ்தான் வரை, மோடி 3.0-ஐ இந்தியாவின் Indian 55

A lofty and dangerous narrative

1 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

Reprographic services for students | 2

An unfolding economic tragedy

Today, a dangerously growing share (approaching a quarter) of household loans is

3 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

Reprographic services for students | 4

5 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

வளர்ந்து வரும் பேரிடரைக் குறிக்கும் முக்கிய கூறுகளின் தெளிவான உதாரணத்தை

விரைவான கடன் வளர்ச்சி, பொருளாதாரங்களை வளர்ச்சிக்கான பாதையில்

ஓர் உயர்ந்த மற்றும் ஆபத்தான கதை

இந்தியாவும் இதேபோன்ற முட்டாள்தனத்தின் மத்தியில் உள்ளது. நாட்டின்

சர்வதேச மற்றும் உள்நாட்டு ஆய்வாளர்கள் இந்த எழுச்சியை பாராட்டி

Reprographic services for students | 6

கடன் வளர்ச்சியின் இந்த கொண்டாட்டம் ஆழமாக வேரூன்றியுள்ள

குறிப்பாக குடும்பங்கள் ஆண்டுக்கு 25% முதல் 30% வரை கடன் வழங்குவது

ஒரு வீட்டுக் கடனுடைய ஏற்றம், உற்பத்தித் திறனை அதிகரிக்காது. மாறாக

7 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

மோடி அரசாங்கத்தின் இரண்டு பதவிக்காலங்கள் நம்மை இந்த நிலைக்குக்

ஒரு குழப்பமான நிதிச் சேவைத் துறை

இந்தியாவின் தரத்தின் அடிப்படையில், தாராளமயமாக்கல் ஒரு பெரிய மற்றும்

வெளிவரும் பொருளாதாரக் கவலை

உற்பத்தித்திறனை மேம்படுத்தும் திட்டங்களுக்கு கடன் வழங்க மிகக் குறைந்த

Reprographic services for students | 8

இன்று, வீட்டுக் கடன்களில் கணிசமான பகுதி, கிட்டத்தட்ட கால் பகுதி

இருபத்தைந்து வயதான ரோஹன் (அவரது உண்மையான பெயர் அல்ல)

இந்திய வீட்டுக் கடன், மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 40% ஆக உள்ளது.

9 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

பொருளாதார நிபுணர் ரூடி டோர்ன்புஷ்ஷின் கூற்றுப்படி, இந்தியாவுக்கும் இது

வரவிருக்கும் நெருக்கடியின் ஆதாரம் ஒரு முரண்பாட்டில் உள்ளது. மிதமான

2024 பொதுத் தேர்தல் முடிவுகள் இந்தியாவைப் பற்றிய உற்சாகத்தைத்

Reprographic services for students | 10

இந்தியாவின் கடன் சார்ந்த பொருளாதார உத்தி என்பது தடையில்லாமல்

அசோகா மோடி, பிரின்ஸ்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் கற்பிக்கிறார். அவர் முன்பு உலக வங்கி

The social sciences, a shelter for the ‘excluded’ student

However, in an era of disruptive change, reaping India’s demographic dividend depends on

11 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

Demand-supply mismatches in higher education arise due to the incongruence between

Reprographic services for students | 12

The surge of empirical orientation

13 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

M. Suresh Babu is Director, Madras Institute of Development Studies.

சமூக அறிவியல் : 'விலக்கப்பட்ட' மாணவர்களுக்கான ஒரு புகலிடம்

எவ்வாறாயினும் சீர்குலைக்கும் மாற்றத்தின் காலத்தில், இந்தியாவின்

பொதுத் தேர்தல் முடிந்துவிட்டது. இந்தியாவில் இளைஞர்கள் பலர் கல்லூரி

பல தேர்வுகளின் முடிவுகள் வெளியாகி மகிழ்ச்சி, துக்கம், மன உளைச்சலை

Reprographic services for students | 14

மாணவர்கள் மற்றும் பெற்றோர்களின் விருப்பங்களுக்கும், தனியார்

15 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

சமூகவியலில் உயர்கல்வி ஒவ்வொரு மட்டத்திலும் முன்னேற்றம் தேவை.

எம்.சுரேஷ்பாபு, Madras Institute of Development Studies இயக்குநர் ஆவார்.

Reprographic services for students | 16

Filing of charge sheet