Professional Documents
Culture Documents
PDF The Disruptors Technology Driven Architect Entrepreneurs 2nd Edition Dennis R. Shelden All Chapter
PDF The Disruptors Technology Driven Architect Entrepreneurs 2nd Edition Dennis R. Shelden All Chapter
https://textbookfull.com/product/handbook-of-fod-engineering-3rd-
edition-dennis-r-heldman/
https://textbookfull.com/product/business-driven-technology-
eighth-edition-paige-baltzan/
https://textbookfull.com/product/aws-certified-solutions-
architect-study-guide-2nd-edition-ben-piper/
https://textbookfull.com/product/technology-driven-
sustainability-innovation-in-the-fashion-supply-chain-gianpaolo-
vignali/
The Paris Architect 1st Edition Charles Belfoure
https://textbookfull.com/product/the-paris-architect-1st-edition-
charles-belfoure/
https://textbookfull.com/product/the-fallen-architect-1st-
edition-charles-belfoure/
https://textbookfull.com/product/life-as-theater-2nd-edition-
dennis-brissett-charles-edgley/
https://textbookfull.com/product/the-improvement-of-humanity-2nd-
edition-r-r-palmer/
https://textbookfull.com/product/modern-thermodynamics-for-
chemists-and-biochemists-2nd-edition-dennis-sherwood/
Another random document with
no related content on Scribd:
hier.… hier langest rait.… sóó.… deur.… deur de ploas.… Enne.…
enne soo’ langest ’t pad.… soo.… hier vlak-en-langest!.… vlak-en-
langest ’t roam.… Enn.… dá’ t’r.… da’ t’r.… ’n dooskop.… op sit.…
op de bok.… die kaikt.… kàikt.… almoar kaikt.…
—’t Is sonde jonge, je moak main puur oàkelig.. zei rillend vrouw
Zeilmaker.
—Seg buurvrouw, barstte vrouw Zeune ineen weer uit, tot Ant, waar
is tog jullie gait bleefe.… is ’t beesie dood?.…
’n Ontstelde wenk gebaarde Ant uit ’t halfduister hoekje, naar vrouw
Zeune toe.
Stem van vrouw Rams beefde van nijdigheid. Haar lippen trokken
hatelijk op, één mondhoek bleef natrillen, ’r oogappels stáárden,
stáárden.…
—Nou, vrouw Rams, daa’s jou weut.… maar ikk.… ikke sien je?.…
ikke f’rtrouw de vint nog nie mi ’n leeg flenelletje.… saa’k stikke.…
Jai.… jai kèn nie sien.… moar ikke wel.… Enne.… enne.… vroag
nou alle vrouwe van de ploas.… wat-tie sloerie, die vuilpoes van
hòarlui hebbe wil.. aasse.… aasse nie betoale kenne.… Enn.…
enne.… mí’ de jonge waife gooit ie ’t dubbel groag op ’n ékoortje.…
En hai.… hài nie suipe?.… hài nie suipe? Nou ikke wou.… da’ ’k
sain loodpot op da’ teràin hier had.… enne fesoenlik?.. Hep ie nie mi
main Trien gain hoarlemmerdaikies wille moake? enn heb ie nie.…
Geert.… van.… vrouw Grint ongelukkig wille moake?.…
—Daa’s puur f’nain.… fenain, schold met schelle stem grootmoeder
Rams,.… hai is altait in de kerrek.… enne niemoant is t’r soo bestig
in sain gloof aa’s hai … want sonder gòsdiens.… is ’n mins.… minder
aa’s ’n beest.… snappie.. vrouw Zeune.… snappie?!.…
—Nou dattie katteliek is.… nou is tie broaf veur vrouw Rams, baste
gromzwaar vrouw Zeune, moar ik seg moar.… die faine.… die
faine!.… daa’s houe en bouwe.… kletse [217]de honderd uit!.… moar
die hebbe se hier!.… achter hoarlie elleboog!.… enne.… ikk.… ikke
seg de gek.… veur main persoon.… ikke leen hoarlie lieverst main
kerkboekie.. aa’s main skoatse.… saa’k moar segge.
Ant stond nog in schemer-vaal hoekje, aan bedje van Wimpie, die
half onder stemgeraas insluimerde. Met ’r paarsig-magere,
doorpeeste hand streek ze zacht-koesterend over z’n bleek-beenig
kopje, dat alleen even opschokte, als stemme-gekijf oprauwde en
vrouw Rams geluid, nijdig-schel boven de anderen uitdrong.
Ook vrouw Zeune, in ander geloof, wist in ’t eerst niet wat ze zeggen
zou, overbluft door de plechtige dreig-strakheid van vrouw Rams
woorden in ’t stille krot, omloeid van windgeklaag. [218]
Uit ’t donker bedsteedje waar Dien met d’r drie zusjes lag, rommelde
plots rumoer òp en angstig gehuil. Dientje was recht overeind
gesprongen.—’n Paar vuile lappen als dekking over de kinderlijfjes
heengepuild, had ze van ’r afgetrapt, dat de karkasjes ingekronkeld,
slaap-asemend, in doffe suffige stilte, naakt wurmden en guurden in
’t armelijke groezellicht. Te gillen zat ze overeind, met ’r mager
verzenuwd borstje bloot, ’r groenige, mager-beenige knietjes onder
de kin, staar-oogend tegen ’t donkere bedmuurtje, met ’r handjes
krampig in ’r kort afgesneeën blonde haren woelend.
Ant joeg naar ’t bed, woedend. Van niemand anders kon ze wat
velen dan van Wimpie.
—Hou je bek maid.… hou je.… hep je weer je malle kuure?.…
Maar Dientje zag ’r niet, bleef staren, krabde één handje op ’r naakte
dij onder ’r smoezelig-goor vod-hemdje en met bangen angstsidder
in ’r stem, toonloos heeschte ze zacht-gerekt uit, als in ijlkoorts:
—Hier.… hier.… hier hep.… pie main beet!.… Help help.… nou wil ie
main steke.… Stil!.… stil!.… kaik hier.… stil!.…
—Dà komp ie.… moe.… oè.… moe.… oe.… der!! Nou hep ie ’n
mes.… enn.… enne ’k wor soo dik.… soo dik!!.. Main hoofd wor
soo.… dik.… kaaik.… kaaik.… nou graipt ie.… enn.… o.… moe.…
moe.… oe.… der!! nou steekt ie.… aijj.… aijj!.… ajj!!.… moederrr.…
hai steekt.… moederrr!.… moederrr!.…
—Da’ lieg ie.… da’ lieg ie Omoe.… kermde Wimpie er doorheen, die
al lang wakker was, en stil-ontdaan te luisteren lag naar ’t zacht-
ontroerde ijl-stemmetje van Dien.
—Moar buurvrouw.… wa’ skeelt da’ kind? baste driftig vrouw Zeune.
Ant was weer naar Wimpie toegehold, had ’m geaaid, en gesust, dat
ie weer rustig werd.
Nijdig slofte ze weer naar ’t bedsteedje toe, naar Dien die zacht-
toonloos door-ijlde, met dwalend stemmetje; greep ’t kind met éen
hand bij de polsen, brak ’r tanden, met scherp afgekartelde tinnen
lepel van elkaar, ’n sloot valeriaan ijlend kindermondje ingietend.
—Niks aa’s senuwe.… dokter sait ’t ook.… se hep ’t nie veul.… soo
eens in ’t weekie.… ja buurvrouw.… daa’s nou màin lééfe.… Soo mo
je nou in d’r eeuwighait an ’t hannekemaie!.. naige kooters.… één an
de borst.… sonder vreete!.… die màin ’s nachts nog leegsuigt.…
drie moal.… daa’k gain oog toe doen!.… Bestig leefetje soo heè?
gain wonder daa’k kaik aa’s ’n geroamte hee.…?
—Daa’s main skuld nie.… Kees hep vast niks.… Nou droagt sai.…
onderbroekies van Kees s’n broek.… en.… da mo’k bewoare.… en
sai.… van hem’s rokkie.… en de klaine.… voering van ’n lellig
broekie.… ikke lap en stop main aige ’n beroerte!.…
’r Hoofd wrong ze wild weg tegen den buik van Ant, die zelf geen
raad meer wist, en dood op was.
—Nou buurvrouw, nou goan ’k nie meer! ik bin d’r kepot van!
—Wa? hai je bai sain nog skult van brood?.… nee buurvrouw.… dan
naim ik niks mee, angstigde vrouw Zeilmaker.. dan bakt ie vast
nie.… vast nie!.… lest f’r main ook.…
—Nou buurvrouw, aa’s vrouw Zeilmaker je brood nie pakt, naim ikke
’t.… Sien je.… de broafe vrouw Reeker, die ons alle drie wel koste
ken.… die hout t’r mond.… die hep se hier.… enn vrouw Seilmoàker
is d’r nou d’rais.… ’n faine.… van jullie gloof!.… Enn ikke.. ikke bin
protestant.. moar ’t sit d’r dunnetjes op.… moar ikke seg moar.… van
de faine [223]mo’ je ’t hebbe.… die hebbe ze doàr, achter hoarlie
elleboog.. achter hoarlie mouw.… En bakke sèl ie!.… ikke hep de
heule winter op de reutel.… en somers betoale.… altait ’n joar
achter.… enn soo frete wai allegoar.… ikke.… sai.… hai.… Piet de
heule dot tuinders.
—Netuurlik, spotte vrouw Zeune, wai hebbe kerels, die d’r nog
werreke.… wai kraige de heule winter op reutel.… hai hep nooit
niks.… Och waif.… dá’ wee je nou ommirs nie?.… je mo wa òf’r
hebbe veur je mèdeminse.… enne.. nou kaik da skoap reis an!.…
hei je ’t nie durrefe woage?.. die poar sinte?.… nou is main man ’n
prêchtig mèrk van s’n aige.… en nou vent ikke d’r self bai.… op
Amsterdam.… en nou fedien hoarlie fent d’r t’met drie keere soo veul
aa’s hullie.… ’t is skande!.… da gong noàr kerrik!.… nou.… je sou se
molle-mi-de-klomp!.… nou.… dàg hoor! dag.… Wimpie!.… skoap!.…
[Inhoud]
II.
—Neenet jonge.… foader mot ’r op uit f’nacht.… doe jai je ooge nou
toe, heè?
—Wee ’k niks van.… aa’s vangst goed is nie! hebbe sullie m’n spuit
brocht?
—Joa.… he’k an d’muur hange.…
—Nou gaon jai d’r moar in.… breek je kop nie van main.. we hebbe ’t
weertje da’ we hebbe mòtte.…
Kees had den achterlader, die dwars tegen den muur hing uit den
hoek gehaald. Den lichtbak veegde ie van binnen, met z’n mouw, in
ruwe smeren schoon; ’t glas langs z’n vuile zwaar belapte broek,
waarover ie met moeite z’n hooge afgeloopen strooplaarzen had
getrokken.—
Zacht rammelde ie de lamp van lichtbak aan z’n oor.… of d’r genoeg
brandsel in was. Nog even moest ie den boel op monteren en
spiegel-reflektor uitpoetsen. Zenuwachtig gejaagd kromden z’n
groote handen door de àl donkerder kamer. In snellig beweeg trok ie
z’n achterlader uit elkaar en rommelde de spullen met lichtbak in
grauwen zak.
Plots hoorde Kees, kort van den wegkant naar Wiereland, zwak
doorwaaid fluitsignaal. Doar hà je de kerels.… Ril-ellendig, doorkild
van kou, slobberde ie door modderbrei van pad af, den weg op naar
de stroopers. Met hun vijven waren ze òpgegroept. Jan Breugel,
Klaas Koome, Delker, Piet Hassel en ’n nieuweling Plomp. Piet had
nooit nog gestroopt. Nou f’enoàved sou ie ’t ereis sien, wa se al
deeën de kerels.—
Piet voelde zich niks op z’n gemak, en bang starde angst in ’m, als
plots windrumoer was uitgeraasd voor ’n oogenblik en de
stikduistering om ’m nòg stiller staarde in den nacht. Dan nog had ie
liever windgeloei.—Maar niks wou ie laten merken voor den
blufferigen Klaas Koome.
—Hei Piet.… lolde die, niks voelend voor den angst-zang van nacht-
orkaan.… op da’ teràin kenne me soame hée.… jai piept se in je
stroatje.… nou.… en ikke.… ikke konsteteer.… van da’ Kees nooit
mis skiet.… want hai.… mi s’n skooj-beweging!.…
—Binne wai d’r nog nie?.… goan da’ wel goed?.… angstigde Plomp.
—Was dá’ nou de angst van in ’t donker loopen?.… Was tie nou
heulegoar g’n kerel? Moar vloeken kon ie, telkens vertrok ie z’n
gezicht, bang tegen hek-werk pal op te loopen.… vaag, onzeker,
niets ziend, niets tastend, en toch al maar vooruit!.… Nou klauterde
de angst tegen z’n keel.… want hadde sullie nie sait, dat hier ’n skot
van daan de koddebaiers loerde?.… kaik.… die motte nou loere uit
de donkere hoekies en sain vastgraipe.… netuurlik.… Sjokkerig in
tast, voelde ie zich bij ’t in duister fluisterende stoetje aangeland, dat
hurkte laag bij den grond. [230]