ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ

ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Σειρά: ΣYΓXPONH ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛOΓOΤΕΧNΙΑ

Συγγραφέας: Έλενα Κορδέλλα
Τίτλος βιβλίου: Οι μύστες
© Έλενα Κορδέλλα, 2023
© Εκδόσεις Μίνωας, 2023
Παραγωγή: MINΩAΣ Μ.A.E.E.
1η έκδοση: Οκτώβριος 2023
Επιμέλεια κειμένου: Αλεξάνδρα Σφυρή
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Ιάκωβος Ψαρίδης
Σελιδοποίηση: Δήμητρα Τσαροπούλου
Copyright © για την παρούσα έκδοση:
Εκδόσεις MINΩAΣ
Κορίνθου 34, Μεταμόρφωση
τηλ.: 210 27 11 222
www.minoas.gr • e-mail: info@minoas.gr
ISBN 978-618-02-5039-8
 Φαίνεται ότι αυτοί που καθιέρωσαν τα Μυστήρια για μας
δεν ήταν αδιαφώτιστοι. Για πολύ χρόνο, αυτοί μας αποκά-
λυψαν ότι οτιδήποτε φτάσει στον κάτω κόσμο χωρίς να έχει
μυηθεί και επιδοκιμαστεί, πέφτει στον βούρκο…
Εκείνος όμως που φτάνει εκεί εξαγνισμένος
και καθαγιασμένος θα συγκατοικήσει με τους Θεούς…

ΠΛΑΤΩΝΑΣ
 Μύστης: 1. αυτός που μυήθηκε σε θρησκευτική διδα-
σκαλία ή τελετή προσιτή σε λίγους: Μυστηριακή τελετή
που μόνο οι μύστες μπορούσαν να την παρακολουθήσουν.
2. δημιουργός θρησκείας ή θρησκευτικής θεωρίας:
Οι μεγάλοι μύστες της αρχαιότητας / του Μεσαίωνα.
|| (λόγ., επέκτ.) βαθύς γνώστης, ιδίως ορισμένης
επιστήμης ή τέχνης.
Κάπου στην Πάτρα
Φεβρουάριος 1990
 Πρόλογος

Τιμωρία

«Πόσες φορές ισχυριστήκατε ότι κάποιος δράστης ήθελε

κρέμασμα; Πόσες φορές εκφράσατε την άποψη ότι η θα-
νατική ποινή θα έπρεπε να υπάρχει ακόμη στην Ελλάδα
για ορισμένα εγκλήματα; Και πόσες φορές φωνάξατε ότι
τα ισόβια πρέπει να είναι πραγματικά ισόβια;»
Η σιωπή που ήρθε προς απάντηση στην ερώτηση του
Κίμωνα επιβεβαίωσε ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, οι
ακροατές του είχαν όχι μόνο ενστερνιστεί αυτές τις από-
ψεις, αλλά πιθανότατα αυτή τη στιγμή να αναλογίζονταν
και πόσο συχνά είχαν επιχειρηματολογήσει υπέρ αυτών
των θέσεων, απέναντι σ’ εκείνους που υποστήριζαν το
υπάρχον, πιο φιλελεύθερο σύστημα.
Μέσα από τη μάσκα, που κάλυπτε όλο του το πρόσωπο,
14 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
χαμογέλασε στραβά. Για να δούμε, ποια θα είναι η αντί-
δρασή σας τώρα που θα κληθείτε να αποφασίσετε ενεργά;
σκέφτηκε, μην περιμένοντας κάτι διαφορετικό από την
τελευταία φορά που είχε επαναλάβει την ίδια διαδικασία.
Έπειτα, χτύπησε μία φορά τα χέρια του παλαμάκια. Η
κόκκινη αυλαία, στο παλιό θεατράκι όπου βρίσκονταν,
τραβήχτηκε μεμιάς στην άκρη, αποκαλύπτοντας μια σκηνή
βουτηγμένη στο σκοτάδι.
«Όπως γνωρίζετε, το σύστημα της Ελλάδος είναι σω-
φρονιστικό και όχι τιμωρητικό» ανέφερε σαν άλλος λέ-
κτορας του ποινικού δικαίου «άσχετα αν με τις συνθήκες
κράτησης θα μπορούσε ο καθείς να εκφράσει την αντίθετη
άποψη».
Οι θεατές τον άκουγαν με προσοχή, παρόλο που προ-
σπαθούσαν, αν και μάταια, να διακρίνουν τι έκρυβε το επί
σκηνής σκοτάδι.
«…Ό,τι και να πει κανείς, το συμπέρασμα που βγαίνει
από όλους είναι ένα: Η τιμωρία δεν συνάδει με το έγκλη-
μα, σωστά;»
Η ερώτηση ήταν ρητορική, δεν περίμενε καμία απάντη-
ση, μα και πάλι είδε αρκετά κεφάλια να κατανεύουν ζωηρά.
Δίχως άλλη αναμονή, χτύπησε δεύτερη φορά παλαμά-
κια και ένας προβολέας άναψε, φωτίζοντας άπλετα το κέ-
ντρο της σκηνής.
Με ευχαρίστηση, άκουσε το κοινό, που περίμενε με πε-
ριέργεια, να παίρνει συλλογικά μια απότομη ανάσα έκπλη-
ξης ανάμεικτης με δέος.
Το σιδερένιο κλουβί, που βρισκόταν στο κέντρο της
σκηνής, είχε τραβήξει πλήρως την προσοχή τους. Το ίδιο
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 15
και η αλυσοδεμένη γυναίκα που βρισκόταν μέσα σε αυτό.
Ήταν γονατιστή, με τα μαλλιά άλουστα και ανακατωμένα,
ενώ το πρόσωπό της φαινόταν βρόμικο από τα δάκρυα,
που είχαν κάνει τη μάσκαρα να τρέξει και να το πασαλεί-
ψει. Τα νύχια της ήταν σπασμένα και τα μάτια της, πρη-
σμένα από το κλάμα, έτρεχαν βουβά, ενώ το όποιο κλα-
ψούρισμα ή βογκητό της το έκλεβε το χοντρό ύφασμα που
είχαν χώσει στο στόμα της, καλύπτοντάς το επιπλέον με
μονωτική ταινία. Φαινόταν εξαντλημένη, παραιτημένη και
παραδομένη στη μοίρα που την περίμενε, αφού προφανώς
τα προηγούμενα παρακάλια της είχαν πέσει στο κενό.
«Όλοι σας γνωρίζετε την κυρία…» απευθύνθηκε και
πάλι στους θεατές, τονίζοντας ειρωνικά το κυρία. «Και όλοι
γνωρίζετε τον λόγο ύπαρξης της οργάνωσής μας». Έκανε
μια μικρή παύση, για να σιγουρευτεί ότι ήταν όλοι και πάλι
προσηλωμένοι σε αυτόν, πριν συνεχίσει: «Είμαστε εδώ για
να αποδώσουμε ανάλογη με το έγκλημα τιμωρία, αφού φυ-
σικά έχουμε λάβει υπόψη όλους τους παράγοντες που οδή-
γησαν σε αυτό. Είμαστε εκείνοι που εφαρμόζουν τη χρυσή
τομή, τη Θεϊκή Αναλογία!» κατέληξε μεγαλόφωνα.
Το κοινό τον παρατηρούσε σχεδόν εκστασιασμένο κα-
θώς κατέβηκε από το πόντιουμ και πλησίασε με σκόπιμα
αργές κινήσεις το κλουβί.
«Ποια είναι τα εγκλήματα αυτής της γυναίκας;» ρώτη-
σε ξανά, χωρίς να απευθύνεται κάπου συγκεκριμένα. «Εί-
ναι εκείνη που άφησε τα δίδυμα παιδιά της, ηλικίας μόλις
έντεκα μηνών, να πεθάνουν από αφυδάτωση και ασιτία!»
απάντησε μόνος του. «Επτά ολόκληρες ημέρες, τους στέ-
ρησε την τροφή και το νερό. Και γιατί παρακαλώ;»
16 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Στράφηκε σχεδόν θεατρικά προς το κοινό, απολαμβά-
νοντας το σιγανό μουρμουρητό που είχε ξεκινήσει και την
κορύφωση του σασπένς που δημιουργούσε τόση ώρα.
«Γιατί υποπτευόταν ότι ο σύζυγός της, που έλειπε εκεί-
νες τις ημέρες σε ταξίδι, την απατούσε!»
Βαριές κατάρες προστέθηκαν τώρα στα μουρμουρητά,
προερχόμενες κυρίως από τη δεξιά πλευρά του αμφιθεά-
τρου, εκεί όπου ήξερε ότι κάθονταν οι συγγενείς των θυ-
μάτων.
Όσες φορές και να είχε επαναλάβει αυτή τη διαδικασία
με άλλους δράστες, η ηδονή που του έδινε η αίσθηση του
ελέγχου που ασκούσε εκείνη την ώρα δεν πάλιωνε ποτέ.
Θα μπορούσε να το κάνει κάθε μέρα αυτό, και μάλιστα με
μεγάλη ευχαρίστηση.
«Σκέφτηκε, βλέπετε, ότι έτσι θα τον πλήγωνε ή θα πα-
ρακινούσε το ενδιαφέρον του για να μείνει εκείνος κοντά
της. Άλλωστε, τι πιο σίγουρο από το να ενωθεί ένα ζευγάρι
μπροστά σε μια τραγωδία, έτσι;»
Την τελευταία ερώτηση την απηύθυνε σ’ εκείνη, που
συνέχιζε να παραμένει με το κεφάλι κατεβασμένο, κουνώ-
ντας το όμως τώρα πέρα δώθε σπασμωδικά.
Την αγνόησε και ξαναγύρισε προς το κοινό. «Και τι
κατάφερε; Να τον στείλει κι εκείνον στον τάφο!» δήλωσε
ψυχρά, δείχνοντάς τη με το δάχτυλο. «Ο άνθρωπος δεν
άντεξε αυτή την αλήθεια και πέθανε από εγκεφαλικό μόλις
στα σαράντα…»
Επιφωνήματα θυμού ακολούθησαν τη δήλωσή του, χω-
ρίς όμως να τον διακόψουν: «Η συγκεκριμένη προφυλα-
κίστηκε και αφέθηκε ελεύθερη γιατί παρήλθαν δεκαοχτώ
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 17
μήνες χωρίς να δικαστεί!» αναφώνησε ανοίγοντας τα χέρια
του. «Έτσι είναι, είπαν, ο νόμος… Παρά το ειδεχθές του
εγκλήματος, αν μέσα σε δεκαοχτώ μήνες δεν γίνει η δίκη,
βγαίνεις έξω με περιοριστικούς όρους… Και έπειτα, τη συ-
νέχεια την ξέρετε… Μια δίκη, Κύριος οίδε πότε, μ’ εκείνη
να καταλήγει στη φυλακή και να είναι έξω σε δεκαοχτώ
χρόνια…»
«Σκρόφα!», «Στη φωτιά!», «Να σαπίσει μέσα!» άρχισαν
να ακούγονται επιφωνήματα από τη γαλαρία.
Ο άντρας κατέβασε τα χέρια του και άφησε μερικά δευ-
τερόλεπτα να περάσουν ώσπου οι μεμονωμένες κραυγές
να καταντήσουν οχλαγωγία. Ύστερα, σήκωσε το δεξί του
χέρι, κάνοντας νόημα να ησυχάσουν. Σαν άλλος μαέστρος,
είχε τη διεύθυνση της αποψινής βραδιάς…
«Αναρωτιέμαι… Αν σας έλεγα ότι για την πράξη της
φταίνε τα ψυχολογικά τραύματα που κουβαλάει αυτή
η γυναίκα από τα μικράτα της, η γνώμη σας θα άλλαζε;
Αν σας έλεγα ότι ο πατέρας της παράτησε τη μάνα της κι
εκείνη ξεσπούσε όλη την πίκρα της πάνω σ’ εκείνη και τον
αδερφό της, δημιουργώντας τους ανήκεστα τραύματα;»
«Καμία δικαιολογία! Τα θύματα δεν γυρίζουν πίσω!»
ακούστηκε μια θυμωμένη φωνή, που μάλλον προερχόταν
από τον αδερφό του συζύγου της δεσμίας.
«Οκέι… Κι αν σας έλεγα ότι, εκτός των άλλων, αυτή η
γυναίκα έπασχε και από επιλόχειο κατάθλιψη;» απηύθυνε
με παραπανίσια βαρύτητα σε όσους τον άκουγαν. «Έχο-
ντας πλήρη γνώση της δικογραφίας, μπορώ με βεβαιότητα
να πω ότι υπάρχει σχετική διάγνωση από ψυχίατρο. Όσοι
έχετε έρθει αντιμέτωποι με οποιασδήποτε μορφής κατά-
18 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
θλιψη θα γνωρίζετε τα σκοτάδια της, όπως επίσης θα γνω-
ρίζετε και πόσο αυτή ελέγχει τις κινήσεις και το μυαλό του
πάσχοντα. Λοιπόν, θα εξακολουθούσατε να έχετε την ίδια
γνώμη;»
«Άμα είχε κατάθλιψη, να ζητούσε βοήθεια! Όχι να ξεκά-
νε όλη της την οικογένεια!» ακούστηκε πάλι η κραυγή του
ίδιου άντρα, που είχε φωνάξει και προηγουμένως.
Ο Κίμων χαμογέλασε ξανά, άσχετα αν τα χαμόγελά του
δεν μπορούσε να τα δει κανείς.
«Μα, για να ζητήσει κανείς βοήθεια, πρέπει να ανα-
γνωρίζει ότι έχει πρόβλημα!» φώναξε προς τη γενική κα-
τεύθυνση όπου ήξερε ότι καθόταν ο άντρας. «Αυτή είναι
η μισή δουλειά! Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η ίδια η
πάθηση δεν σε αφήνει να το δεις, οπότε τι γίνεται στην
περίπτωση αυτή;»
«Ωραία, αυτή δεν καταλάβαινε. Άλλος στον περίγυρό
της δεν έβλεπε ότι είχε πρόβλημα;» ακούστηκε η φωνή
μιας γυναίκας αυτή τη φορά.
«Οι γονείς της δεν ζουν. Άρα, ποιος έπρεπε να την πάει
στους ειδικούς;»
«Οι φίλοι της!», «Ο άντρας της!» ήρθαν οι απαντήσεις
από το κοινό.
«Σοβαρά τώρα; Θα κατηγορήσουμε το θύμα;» αντέδρα-
σε ο ίδιος άντρας πάλι.
«Δεν κατηγορούμε κανέναν, αλλά σκεφτείτε το λίγο…
Αν ο άντρας της την είχε σύρει έστω και από τα μαλλιά
στον γιατρό, μήπως το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό;»
Όπως το περίμενε, κανείς δεν απάντησε αυτή τη φορά,
και ο Κίμων αναστέναξε ενδόμυχα. Λάτρευε να δημιουργεί
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 19
προβληματισμούς και αμφιβολίες που είχαν σχηματιστεί
και στο δικό του μυαλό όταν εξέταζε την υπόθεση και την
απόφαση που έπρεπε να λάβει. Είχε βάλει στο ζύγι όλους
τους παράγοντες και είχε δυσκολευτεί πολύ να βρει τη χρυ-
σή τομή. Οι θεατές όμως είχαν, ως συνήθως, μονόπλευρη
πληροφόρηση, και χαιρόταν να τους κάνει κοινωνούς της
δυσκολίας που αντιμετώπιζε κάθε φορά.
«Είστε όλοι συνηθισμένοι να τρώτε ό,τι σας σερβίρουν
τα κανάλια…» παρατήρησε στεγνά. «Τώρα που γνωρίζετε
και τα περαιτέρω, θέλω να μάθω, τι θα κάνατε αν ανήκατε
στη δική μας οργάνωση;»
Κάποιοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Κάποιοι άρχισαν να
συζητούν χαμηλόφωνα. Κάποιοι έξυναν το κεφάλι τους
και οι υπόλοιποι περίμεναν με αγωνία να δουν την απόφα-
ση που είχε πάρει εν τέλει ως αρχηγός.
Χωρίς χρονοτριβή, στράφηκε προς το κλουβί και με
σβέλτες κινήσεις άνοιξε το λουκέτο. «Σήκω!» πρόσταξε τη
γυναίκα με στεντόρεια φωνή, να τον ακούσουν όλοι.
Εκείνη, μην έχοντας άλλη επιλογή, υπάκουσε, παρόλο
που το τρέμουλο, που είχε καταλάβει όλα τα μέλη της, τη
δυσκόλευε να σταθεί.
Ο Κίμων τράβηξε απότομα την αλυσίδα με την οποία
ήταν δεμένοι οι καρποί της.
«Ακολούθησέ με!» τη διέταξε πάλι και η γυναίκα έκανε
όπως της είπε, για να βρεθεί λίγα μόλις μέτρα μπροστά και
δεξιά από το κλουβί, σε ένα σημείο που της υπέδειξε.
Για μερικά δευτερόλεπτα παρατήρησε τους θεατές, γνω-
ρίζοντας ότι πολλοί από αυτούς κρατούσαν ακόμα και την
ανάσα τους γι’ αυτό που θα ακολουθούσε στη συνέχεια…
20 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Τους άφησε λίγο να βράσουν στο ίδιο τους το ζουμί και
έπειτα κοίταξε ψηλά, νεύοντας μία φορά με το κεφάλι σε
κάποιον που κανένας άλλος, εκτός από εκείνον, δεν μπο-
ρούσε να δει. Το νεύμα του είχε άμεσο αποτέλεσμα: Ένα
καραβόσκοινο που κατέληγε σε θηλιά κρεμάστηκε πάνω
από το κεφάλι της γυναίκας. Από εκείνα τα ισχυρά, με τον
τετραπλό κόμπο, τα παλιομοδίτικα, που άντεχαν σε κάθε
ένταση και αντίσταση χωρίς να σπάνε.
«Ήρθε η ώρα της κρίσης!» φώναξε. «Τι πιστεύετε ότι
της πρέπει; Κρέμασμα;» ρώτησε, περνώντας με γρήγορες
κινήσεις τη θηλιά στον λαιμό της και αγνοώντας τελείως
το ρίγος που διαπερνούσε το λεπτό της σώμα σαν ηλεκτρι-
κό ρεύμα, κάνοντάς το να τινάζεται σχεδόν ρυθμικά.
Την έσφιξε λίγο γύρω από το σημείο και έπειτα κοντο-
στάθηκε, παριστάνοντας τον σκεφτικό, με τον δείκτη του
αριστερού χεριού να τρίβει το σαγόνι του. «Χμμμ… Μή-
πως καλύτερα σφάξιμο στο γόνατο;» πέταξε, σαν να του
είχε μόλις κατέβει αυτή η ιδέα. Ταυτόχρονα, ένα χασαπο-
μάχαιρο, που τόση ώρα έκρυβε στο εσωτερικό της μακριάς
βελούδινης ρόμπας του, βρέθηκε με ταχυδακτυλουργικό
τρόπο στα χέρια του και αποκεί στο σημείο κάτω από το
σαγόνι της γυναίκας, ακριβώς στο ύψος της καρωτίδας.
Το βογκητό τρόμου, που κατάφερε να δραπετεύσει από
το στήθος της, ενέτεινε το κλίμα αγωνίας και έντασης που
είχε καταφέρει να δημιουργήσει, ενώ ήδη, με την άκρη του
ματιού, έπιανε τη νευρικότητα αρκετών θεατών που δεν
αισθάνονταν πλέον και τόσο άνετα με τα τεκταινόμενα.
«Τώρα που το σκέφτομαι…» συνέχισε τάχα αναποφά-
σιστος «κάποιος από σας προηγουμένως φώναξε στη φω-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 21
τιά!» υπενθύμισε, κινούμενος προς την κουρτίνα που έστε-
κε τραβηγμένη στην άκρη της αίθουσας.
Εκεί έπιασε ένα κόκκινο μπιτόνι, που ένας συνεργάτης
του είχε αφήσει γι’ αυτήν ακριβώς τη δουλειά, και ξανα-
γύρισε κοντά στη γυναίκα, που συνέχιζε να τρέμει σαν το
ψάρι, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι δεν ήθελε πολύ για να χά-
σει τις αισθήσεις της. Η ψυχολογική πίεση και ο τρόμος
που της ασκούσε τόση ώρα είχαν φτάσει στο ζενίθ.
«Τι λέτε να την κάψουμε λοιπόν;» ρώτησε, αγνοώντας
το γουρλωμένο βλέμμα της καθώς την περιέλουζε με το
περιεχόμενο, που, ενώ χυνόταν, άφηνε την ταγκή μυρωδιά
του πετρελαίου να απλωθεί στην αίθουσα σαν σύννεφο
και να μπουκώσει κάθε ρουθούνι.
«Άντε, τι περιμένετε λοιπόν; Τόσες επιλογές σάς έδω-
σα!» απαίτησε από τους θεατές, ανάβοντας έναν αναπτή-
ρα και πλησιάζοντάς τον επικίνδυνα κοντά.
«Σταματήστε!» άκουσε μια γυναίκα να τσιρίζει, πιάνο-
ντας το στήθος της.
Ο Κίμων γύρισε προς τα εκεί. Το πρόσωπό της είχε
ασπρίσει σαν το πανί, ενώ ήταν ολοφάνερο ότι δεν άντεχε
άλλο να παρακολουθεί. Και δεν ήταν η μόνη… Οι περισ-
σότεροι είχαν μια έκφραση φρίκης ζωγραφισμένη στο πρό-
σωπό τους και, παρόλο που ο αναπτήρας δεν είχε βάλει
ακόμη φωτιά, το μυαλό των παρισταμένων δεν είχε κανέ-
να πρόβλημα να φανταστεί τη συνέχεια.
Όλοι ήταν, αν όχι τρομοκρατημένοι, τουλάχιστον απο-
σβολωμένοι. Ακόμα και ο άντρας που φώναζε πριν με θυμό…
«Το περίμενα…» μουρμούρισε, αφού πέρασε κάμποση
ώρα και αναγνώρισε παντού να κυριαρχούν η αποστροφή
22 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
και ο δισταγμός. Είχαν απλωθεί σαν χταπόδι και είχαν αλ-
λάξει άρδην το πρότερο κλίμα μίσους και αναθέματος που
επικρατούσε στην αίθουσα.
Έτσι είναι… Λόγια ξέρουν να λένε όλοι, μα, όταν κληθούν
πραγματικά να πάρουν την τύχη κάποιου άλλου στα χέρια
τους, το πράγμα αλλάζει! Κάπου εκεί, άφησε τη σκέψη του
να σβήσει. Άλλωστε δεν είχε νόημα να επιβεβαιώνει το
ίδιο ξανά και ξανά. Δεν του πρόσφερε κάτι καινούργιο σε
αυτά που γνώριζε ήδη.
Απομάκρυνε τον αναπτήρα από το πρόσωπο της γυ-
ναίκας και τον άφησε να σβήσει, σημειώνοντας τον ανα-
στεναγμό ανακούφισης που έφτασε στα αυτιά του από αρ-
κετές μεριές της αίθουσας. Στη συνέχεια, πέταξε πέρα το
μαχαίρι και αφαίρεσε τη θηλιά, αφήνοντάς τη να κουνιέται
πίσω στο κενό, σαν περίεργο εκκρεμές.
Ήταν εκείνη τη στιγμή που η γυναίκα δεν άντεξε άλλο
όσα τόση ώρα είχε υποστεί. Λες κι ετούτη η θηλιά ήταν το
μοναδικό πράγμα που την κρατούσε όρθια, μόλις ο Κίμων
την αφαίρεσε, τα γόνατά της λύθηκαν χωρίς να τα ορίζει
και με έναν ανατριχιαστικό κρότο έπεσε λιπόθυμη στο πά-
τωμα.
Ο Κίμων τής έριξε μια φευγαλέα ματιά και γύρισε ήρε-
μα προς το μέρος των θεατών.
«Οι Μύστες αποφάσισαν» ανακοίνωσε τελικά, λες και
τους έκανε κάποια μεγάλη χάρη. «Η δράστης θα λάβει
φαρμακευτική αγωγή για την κατάθλιψη και θα περάσει το
υπόλοιπο του βίου της σε ένα κελί, παρέα με τις φωτογρα-
φίες του άντρα της και των παιδιών της, να της θυμίζουν
τι είχε και τι έχασε με τις πράξεις της. Θεωρήσαμε ότι η
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 23
βαρβαρότητα του εγκλήματος, σε σχέση με τους εξωτε-
ρικούς παράγοντες που το επηρέασαν, δεν δικαιολογούν
τον θάνατό της, αλλά τον ισόβιο εγκλεισμό της. Για όλη
την κοινωνία, θα θεωρηθεί ότι αυτή η γυναίκα απέδρα-
σε ή εξαφανίστηκε. Εσείς όμως, οι φίλοι και οι συγγενείς
των θυμάτων, θα γνωρίζετε ότι βρίσκεται υπό τη δική μας
κράτηση, και μάλιστα με εικοσιτετράωρη φύλαξη. Έπρεπε
να δείτε τι αντιμετωπίζουμε για να καταλάβετε ότι κάποια
πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τα θεωρείτε ακούγο-
ντας μια είδηση… Όποιος έχει αντίρρηση με την τακτική
μας μπορεί τώρα να το πει, αλλιώς ας σωπάσει» κατέληξε,
μένοντας ακίνητος σε στάση προσοχής.
Τα λόγια του διαδέχτηκε στην αρχή μια απόλυτη βου-
βαμάρα. Σύντομα, όμως, η κατάσταση άλλαξε. Στην αρχή,
δειλά χειροκροτήματα ξέσπασαν στο αμφιθέατρο, που
σιγά σιγά πλήθυναν, ώσπου οι θεατές, που απάρτιζαν τον
συγγενικό αλλά και φιλικό περίγυρο της οικογένειας, ση-
κώθηκαν όρθιοι για να επευφημήσουν και να φωνάξουν
«εύγε» και «μπράβο» γι’ αυτή την απόφαση. Μετά τα όσα
είχαν βιώσει στο θέατρο, ήταν απόλυτα ικανοποιημένοι με
το αποτέλεσμα και το έδειχναν ολόψυχα.
Ο Κίμων δεν χρειαζόταν να τους υπενθυμίσει την ποινή
που θα αντιμετώπιζαν αν ποτέ μιλούσαν ή πρόδιδαν την
οργάνωση και όσα τα μάτια τους είχαν δει απόψε. Όλοι
ήξεραν τη σημαντικότητα του να παραμείνει η δράση της
οργάνωσης μυστική και όσοι δεν γνώριζαν φρόντιζαν οι
άλλοι να τους ενημερώσουν γι’ αυτό. Άλλωστε, το έβλεπε,
δεν χρειάζονταν και πολλή πειθώ. Γι’ αυτούς η οργάνωση
αποτελούσε θεόσταλτο δώρο, αφού, αντίθετα με την πο-
24 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

λιτεία, φρόντιζε για την πραγματική δικαίωση των θυμά-

των…
Το αίσθημα έξαψης, ανακούφισης και ευφροσύνης που
τώρα διαχεόταν στον χώρο, υπερκαλύπτοντας κάθε προη-
γούμενο φρίκης, πλημμύρισε και τον ίδιο σε κάθε κύτταρο
του κορμιού του. Αυτό συνέβαινε κάθε φορά που ο λόγος
ύπαρξης της οργάνωσης όχι μόνο επιβεβαιωνόταν, αλλά Βιέννη
και ενισχυόταν.
Εξάλλου, όρια δεν υπήρχαν γι’ αυτούς. Ούτε νόμοι και Μερικά χρόνια μετά…
κανόνες, παρά μόνο όσους επέλεγαν να θέσουν οι ίδιοι
Δεκέμβριος 1994
στον εαυτό τους. Και ακριβώς επειδή κανείς δεν γνώρι-
ζε την ύπαρξή τους, η οργάνωση είχε τεράστια και αστεί-
ρευτη δύναμη, τέτοια που ούτε αρχηγοί κράτους ούτε καν
οι βασιλιάδες, ανά τον κόσμο, δεν μπορούσαν να ισχυρι-
στούν ότι απολάμβαναν…
 Κεφάλαιο 1

Λίγο πριν από το τέλος…

Δεν του έμενε πολύς χρόνος, το ήξερε. Το καταλάβαινε

από τα κόκαλά του που έτριζαν κάθε που έκανε την παρα-
μικρή κίνηση, από την ανάσα του που αγκομαχούσε για να
ανέβει από το στήθος του και από αυτό το άρρυθμο πετά-
ρισμα που ένιωθε συχνά στο μέρος της καρδιάς.
Ακόμα και η φωνή του είχε αλλάξει. Τον εγκατέλειπε
σιγά σιγά, καταθέτοντας κι αυτή τα όπλα. Ωστόσο, διαι-
σθανόταν πως είχε μερικές ημέρες ακόμα μέχρι ο καρκίνος,
που θέριζε τα πνευμόνια του και τον ανάγκαζε να ζει μό-
νιμα αγκαζέ με μια φιάλη οξυγόνου, να του δώσει τη χα-
ριστική βολή, στέλνοντάς τον να κάνει για πάντα παρέα
στην αγαπημένη του Έλλη…
Τα χείλη του Κίμωνα τρεμόπαιξαν σε μια υποψία χαμό-
γελου. Ευτυχώς δεν είχε επιδείξει ολιγωρία στα καθήκοντά
28 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
του και η ομάδα του, που είχε για τα καλά αφυπνιστεί μετά
την πτώση της χούντας, είχε πλέον εξελιχθεί σε κανονική
οργάνωση. Η περίοδος της δικτατορίας είχε αποτελέσει το
έναυσμα για την απόφασή του να την ανασυστήσει ενερ-
γά, με σκοπό να αποφύγει η χώρα παρόμοιες καταστάσεις
στο μέλλον. Γρήγορα, όμως, η δράση της είχε πάρει αλλό-
τριες διαστάσεις και, με δικές του φροντίδες, είχε εξαπλω-
θεί σαν πυρκαγιά σε πυκνόφυτο δάσος.
Αποτελούνταν από μια ομάδα επίλεκτων, θα έλεγε κα-
νείς, «φρουρών» της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης,
που λειτουργούσαν μυστικά, χωρίς να υπακούν σε άθλιους
νόμους και κανόνες, που εν τέλει δεν προστάτευαν ούτε
δικαίωναν κανέναν.
Σκοπός τους ήταν ένας: εκεί που αποτύγχανε η πολι-
τεία πετύχαιναν αυτοί, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω
Καίσαρι. Το είχαν αποδείξει πολλές φορές με τις καίριες
αποφάσεις τους, για τις οποίες εκείνος είχε τον τελευταίο
λόγο.
Το γεγονός, δε, ότι τώρα που θα εγκατέλειπε τα εγκό-
σμια ο γιος του ο Ορφέας θα έπαιρνε τη σκυτάλη, σαν άξι-
ος συνεχιστής της κληρονομιάς του, τον έκανε ιδιαίτερα
περήφανο, κι ας μην το φανέρωνε στον ίδιο, για να πα-
ραμείνει εκείνος ταπεινός και πιστός στον βαρυσήμαντο
ρόλο του, χωρίς να πάρουν τα μυαλά του αέρα.
Γιατί, κακά τα ψέματα, αυτός ήταν πάντα ο μεγάλος κίν-
δυνος σε αυτή την οργάνωση… Η εξουσία που είχε η κε-
φαλή και την οποία κατά περίπτωση ανέθετε και στα μέλη
της, προκειμένου να διεκπεραιώνουν τις αποστολές τους.
Με αργές κινήσεις, λόγω ενός κοφτερού, σαν λεπίδι,
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 29
σφάχτη που τον θέρισε ξαφνικά στη δεξιά πλευρά του
στέρνου, σηκώθηκε από τη βελούδινη πολυθρόνα του και
κατευθύνθηκε στο μεγάλο αψιδωτό παράθυρο με τα γύψι-
να σκαλίσματα.
Το κτίριο που στέγαζε όχι μόνο το σπίτι αλλά και το
προσωπικό του γραφείο το θεωρούσε ανέκαθεν προνομια-
κό. Ένα τετραώροφο αρχιτεκτονικό στολίδι, κουρνιασμένο
στη συμβολή των οδών Fleischmarkt και Rotenturmstrasse,
μόλις λίγα μέτρα μακριά από την εκθαμβωτική, ελληνική
εκκλησία της Αγίας Τριάδας και μια ανάσα αποκεί που ξε-
κινούσε η Griechengasse*. Ενώ, αν γύριζε το βλέμμα ευ-
θεία μπροστά, αντίκριζε τη Stephansplatz, την πλατεία
στην οποία αφέντευε δεσποτικά η διάσημη εκκλησία του
Αγίου Στεφάνου**, με την επικλινή στέγη, που έκοβε την
ανάσα με την ομορφιά της σε κάθε επισκέπτη.
Θαύμασε για λίγο τη θέα που απλωνόταν μπροστά του
ανεμπόδιστη πριν στρέψει το βλέμμα του δεξιά, στο κίτρι-
νο κτίριο με τη μαρμάρινη πλάκα και την προτομή σκαλι-
σμένη στα αριστερά της ξύλινης πόρτας του.
* Οδός των Ελλήνων. Έχει πάρει το όνομά της ακριβώς επειδή εκεί
κατοικούσαν ανέκαθεν Έλληνες αριστοκράτες, έμποροι και επιφανείς.
Προς το τέλος της οδού βρίσκεται και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου,
η πρώτη χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία της Βιέννης, που χτίστηκε
το 1804.
** Χτισμένη σε ρομανικό και γοτθικό ρυθμό, με ύψος 137 μέτρα, αντι-
προσωπεύει οκτώ αιώνες αρχιτεκτονικής ιστορίας. Η επικλινής στέγη
της είναι κατασκευασμένη κατ’ αυτόν τον τρόπο για να μην κατακάθο-
νται πάνω της χιόνια και βροχές.
30 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Εκεί, στο ταπεινό, για τα δεδομένα της Βιέννης, οικο-
δόμημα, στεγάζονταν κάποτε η οικία και το τυπογραφείο
του Ρήγα Φεραίου, όπου μάλιστα τυπώθηκε η πρώτη ελ-
ληνική εφημερίδα στα χρονικά*. Κάθε που έβγαινε στο
παράθυρο, είχε την τιμή να αντικρίζει την προτομή του και
το ρητό αυτού του μεγάλου επαναστάτη: «Όποιος ελεύ-
θερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Αν δεν ήταν αυτός
λόγος να αισθάνεται προνομιούχος, τότε ποιος ήταν;
Ανέκαθεν είχε μια αδυναμία για τη ζωή και τον θάνατο
αυτού του γενναίου άντρα και η γειτνίαση του κτιρίου του
με την πάλαι ποτέ οικία του Φεραίου τον είχε κινητοποι-
ήσει, ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, να μην παρατήσει
τον αγώνα που είχε ξεκινήσει στο όνομα της δικαιοσύνης
και της ελευθερίας. Μια ματιά στο οίκημα και στην προτο-
μή, και ένιωθε πως εκείνη ζωντάνευε και τον κάρφωνε με
τα πέτρινα μάτια της, θυμίζοντάς του τις θυσίες που είχαν
γίνει στο όνομα αυτών των δύο ιδεωδών και όχι μόνο. Και
τότε έπαιρνε βαθιά ανάσα, ύψωνε το πιγούνι και συνέχιζε,
αναπροσαρμόζοντας τακτικές και εφευρίσκοντας νέους
τρόπους και λύσεις για τα εκάστοτε εμπόδια που αντιμε-
τώπιζε η οργάνωση.
Άφησε τη ματιά του να ξεκουραστεί για λίγο εκεί, πριν
της επιτρέψει να γλιστρήσει στον ορίζοντα. Είχε αρχίσει να
νυχτώνει για τα καλά και σε λίγο θα κατέφθανε ο Ορφέας
για την τελετή. Θα γινόταν μόνο αναμεταξύ τους, αλλά
εκείνος είχε ήδη αποφασίσει πως θα την εκτελούσε με κάθε
* Πρόκειται για την εφημερίδα με τον τίτλο Εφημερίς που τύπωνε ο
Ρήγας Φεραίος.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 31
επισημότητα. Εξάλλου, αυτοί ήταν ανέκαθεν οι κανόνες
και υπήρχαν εκεί για κάποιον λόγο. Δεν σκόπευε να τους
παραβεί, και δεν το επιθυμούσε κιόλας.
Αναστέναξε, καταπνίγοντας συνάμα έναν βίαιο βήχα
που αναδύθηκε σαν βρυχηθμός αγριεμένου ζώου από τα
σωθικά του. Ένιωθε εξαντλημένος, χωρίς στην ουσία να
έχει κάνει τίποτα κοπιαστικό. Ωστόσο, έπρεπε πάση θυσία
να κρατήσει δυνάμεις. Αυτή η νύχτα ήταν πολύ σημαντι-
κή. Δεν γινόταν κάθε μέρα ετούτη η παράδοση-παραλαβή,
που, εκτός από τον συμβολικό χαρακτήρα της, είχε και ου-
σιαστικές προεκτάσεις. Ήταν η στιγμή που όλα τα μυστικά
της οργάνωσης, οι κανόνες της, ο ακριβής τρόπος λειτουρ-
γίας της και τα ονόματα των μελών, που μέχρι σήμερα, για
λόγους ασφαλείας, μόνο εκείνος γνώριζε, θα περνούσαν
σε άλλα χέρια. Σε αυτά του διαδόχου του…
Έριξε μια ματιά κάτω στη Rotenturmstrasse, που είχε
αρχίσει να ερημώνει, και το βλέμμα του εντόπισε τη γνώ-
ριμη μορφή του γιου του να πλησιάζει από μακριά. Παρα-
τήρησε την ανάσα του, που άχνιζε πυκνά λόγω του κρύου
και της υγρασίας, και το πόσο σφιχτά ήταν τυλιγμένος στο
χοντρό παλτό του. Ήταν φανερό ότι έτρεμε από το κρύο,
μα την ίδια στιγμή ο βηματισμός του ήταν σίγουρος και
βαρύς, η κορμοστασιά του στητή, όπως πάντα. Τον χάζεψε
για λίγο με τρυφερότητα και έπειτα τράβηξε τις κουρτίνες
και τις άφησε να πέσουν βαριά στη θέση τους.
Ήταν δύσκολη η αποστολή που θα σήκωνε στους ώμους
του ο Ορφέας, αλλά δεν τον φοβόταν. Εκτός από το ότι
δεν ήταν ευθυνόφοβος, είχε και μια εξαιρετική ικανότητα
να προσαρμόζεται εύκολα και να προέχει στα δυσεπίτευ-
32 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

κτα. Και παρόλο που ακόμη δεν το ήξερε, μόλις γινόταν

κοινωνός των μυστικών αυτής της οργάνωσης, θα φρόντι-
ζε με τον καλύτερο τρόπο όχι μόνο για τη συνέχιση αλλά
και την εξέλιξή της. Ήταν σίγουρος γι’ αυτό.
Χωρίς άλλη χρονοτριβή, κινήθηκε όσο πιο γρήγορα του
επέτρεπαν τα πονεμένα του πόδια προς το μεγάλο ντου-
λάπι που έστεκε δίπλα στην καρυδένια βιβλιοθήκη, ξεκρε-
μώντας παράλληλα από τον λαιμό του τη χοντρή, χρυσή
αλυσίδα με το κλειδί.
Ένα κλειδί, που η λαβή του είχε το σχήμα και το οποίο
Κεφάλαιο 2
δεν είχε αποχωριστεί από πάνω του τα τελευταία είκοσι
χρόνια. Το περιεργάστηκε μόνο για μερικά δευτερόλεπτα Αρπαγή μέρα μεσημέρι
και έπειτα, με ευλαβικές σχεδόν κινήσεις, το έβαλε στην
περίτεχνη σκαλιστή κλειδωνιά.
Σε λίγο, πριν καν τα βήματα του Ορφέα ακουστούν στη
μαρμάρινη σκάλα, είχε ήδη στα χέρια του τον αρχαίο πά- Ο Δημήτρης βγήκε αγουροξυπνημένος από το σπίτι, πνί-
πυρο… γοντας ένα βαθύ χασμουρητό. Φορούσε γκρι φόρμες και
ένα ξεχειλωμένο τι-σερτ, ενώ τα μαλλιά του, που είχαν μα-
κρύνει αρκετά τον τελευταίο καιρό, τα είχε πιασμένα ατη-
μέλητα, στη βάση του αυχένα, με λαστιχάκι.
Στα χέρια του κρατούσε μια κούτα γεμάτη μπουκάλια
για ανακύκλωση, που σκόπευε να ξεφορτωθεί πριν πε-
ταχτεί μέχρι τη γωνία να πάρει έναν καφέ από εκείνο το
καινούργιο μαγαζί, που πρόσφατα είχε ξεφυτρώσει στη
γειτονιά.
Η γυναίκα του, η Μαργαρίτα, ήταν από πολύ νωρίς στη
δουλειά της. Η πεθερά του, η Βερονίκη, είχε ακολουθήσει
τη νέα της συντροφιά στο εξοχικό του στο Μέτσοβο και η
κόρη του θα αργούσε να γυρίσει, μιας και μετά τον παιδικό
34 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
είχε κανονίσει να πάει στο σπίτι μιας φίλης της για να παί-
ξουν μέχρι αργά το απόγευμα. Όσο για την αφεντιά του, σή-
μερα δεν είχε υπηρεσία και ήδη από χθες είχε αποφασίσει ότι
θα εκμεταλλευόταν τη μέρα στο έπακρο, λιώνοντας στον
καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Ήταν η τέλεια ευκαιρία
να απολαύσει εκείνη τη νέα σειρά που είχε ξεκινήσει και
φαινόταν υποσχόμενη, με αρκετές σεζόν στη διάθεσή του.
Άφησε το χασμουρητό, το οποίο εμπόδιζε τόση ώρα, να
δραπετεύσει με θόρυβο, ικανοποιημένος με τα σχέδιά του
και με πλήρη άγνοια ότι η μέρα ήταν κιόλας έτοιμη να τον
απογοητεύσει…
Δεν είχε προλάβει να κλείσει το καπάκι του πράσινου
κάδου, όταν ένα λευκό βαν, με την επιγραφή «υδραυλικές
εγκαταστάσεις» και ένα όνομα που δεν πρόλαβε να διαβά-
σει στο πλάι, φρέναρε απότομα δίπλα του. Τα λάστιχά του
στρίγκλισαν, σπινιάροντας σε μια λακκούβα με βρομόνε-
ρα, λούζοντάς τον ευθύς ολόκληρο.
Καντήλια άρχισαν αυθόρμητα να κατεβαίνουν στα χεί-
λη του, όμως πριν καν βγάλει λαλιά, η πόρτα άνοιξε και
δύο άντρες με μπαλακλάβες, που κάλυπταν το πρόσωπό
τους, πετάχτηκαν έξω.
Η κίνησή τους είχε κάτι από αιλουροειδές και η αναπά-
ντεχη εμφάνισή τους δεν του έδωσε τον απαιτούμενο χρό-
νο να αντιδράσει. Δεν πρόλαβε ούτε να σκεφτεί κι εκείνοι
του είχαν ήδη φορέσει μια μαύρη κουκούλα και τον είχαν
πετάξει, φύρδην μίγδην, στο πίσω μέρος του βαν.
«Ποιοι είστε;» ούρλιαξε δυνατά, χωρίς να βλέπει μπρο-
στά του και με το μαύρο ύφασμα στο πρόσωπο να του
προκαλεί σχεδόν ασφυξία.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 35
Αντί για απάντηση, όμως, εισέπραξε μια γερή αγκωνιά
στα πλευρά, που τον έκανε να διπλωθεί στα δύο, ενώ αμέ-
σως ο ένας από δαύτους έδεσε τα χέρια του πίσω με δεμα-
τικό, πετώντας τον στο πάτωμα.
Ο Δημήτρης προσπάθησε να αντισταθεί, κλοτσώντας
προς κάθε κατεύθυνση, αλλά χωρίς την όρασή του να τον
οδηγεί η προσπάθεια αποδείχθηκε μάταιη.
«Τι θέλετε;» ούρλιαξε πάλι, πασχίζοντας να κρατήσει σε
όσο πιο όρθια στάση γινόταν το σώμα του.
«Βγάλε τον σκασμό!» γρύλισε αυτός που βρισκόταν πιο
κοντά του, ενώ ένας χαρακτηριστικός θόρυβος από κάτι
μεταλλικό που σερνόταν πάνω σε λαμαρίνα έφτασε καθα-
ρά στα αυτιά του.
Μαχαίρι! σκέφτηκε και μαζεύτηκε σαν κουβάρι στη γω-
νία, παλεύοντας με τα σφιχτά δεσμά και συνάμα προσπα-
θώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί ξαφνικά, ποιοι στον
διάβολο ήταν αυτοί και πού στην ευχή τον πήγαιναν.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Η διαδρο-
μή αποδείχθηκε σχετικά σύντομη και γρήγορα ένιωσε το
βαν να φρενάρει απότομα και τα χέρια των αντρών να τον
βουτάνε και να τον σηκώνουν όρθιο με το ζόρι.
«Προχώρα!» τον πρόγκηξε ο ένας, δίνοντάς του μια
γερή σπρωξιά.
Ο Δημήτρης υπάκουσε. Το σοκ και ο φόβος τον κρα-
τούσαν ακόμη σφιχτά στις δαγκάνες τους και ένιωθε ανί-
κανος προς το παρόν να κάνει οτιδήποτε άλλο.
Μετά από λίγα λεπτά και ενώ είχαν μπει σε έναν χώρο
όπου τα βήματά τους αντηχούσαν στα αυτιά του περίεργα,
άλλη μια σπρωξιά, στον ώμο αυτή τη φορά, τον υποχρέω-
36 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
σε να καθίσει σε μια πλαστική καρέκλα, ενώ ταυτόχρονα η
κουκούλα τραβήχτηκε απότομα από το κεφάλι του.
Ανοιγόκλεισε σπασμωδικά τα μάτια του. Πού τον εί-
χαν φέρει; Ο χώρος γύρω του ήταν κατασκότεινος και δεν
μπορούσε να ξεχωρίσει ούτε τις σιλουέτες των αντρών που
ένιωθε ότι στέκονταν δίπλα του. Δεν έβλεπε καν πέρα από
τη μύτη του! Έκανε να κουνηθεί, αλλά η ατσάλινη λαβή,
που προσγειώθηκε βαριά στον ώμο του, έσφιξε σαν τανά-
λια, καθηλώνοντάς τον σταθερά στη θέση του.
Στον χώρο επικρατούσε απόλυτη ησυχία και μόνο ο
ήχος από την ακανόνιστη αναπνοή του έσπαγε λίγο τη νέ-
κρα. Αυτός και η καρδιά του, που χτυπούσε σαν τρελή και
τον έκανε να αναρωτιέται αν μπορούσαν και οι άλλοι να
την ακούσουν, όταν ξαφνικά ένα χλωμό φως άναψε απένα-
ντί του, κάνοντάς τον να στρέψει προς τα εκεί το βλέμμα…
Δεν μπορούσε να δει πολλά. Το φως προερχόταν από
μια λάμπα γραφείου που ήταν στραμμένη προς το μέρος
του, τοποθετημένη πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι. Προσπά-
θησε να εστιάσει, ανοιγοκλείνοντας νευρικά τα βλέφαρα,
μήπως και έτσι τα μάτια του συνήθιζαν πιο γρήγορα στο
νεοσύστατο φως. Όμως και πάλι χρειάστηκε κάμποση ώρα
μέχρι να καταφέρει να διακρίνει πως μια αντρική φιγούρα
καθόταν πίσω από το τραπέζι.
Ναι! Η σιλουέτα του διαγραφόταν ολοένα και πιο κα-
θαρά, παρόλο που το πρόσωπό του παρέμενε στο σκοτάδι,
καθώς το φως της λάμπας ήταν εμπρός του και στραμμένο
προς το μέρος του Δημήτρη.
«Ποιοι είστε; Τι θέλετε από μένα;» επανέλαβε τις ίδιες
ερωτήσεις με πριν, παλεύοντας ξανά να ελευθερωθεί από
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 37
τα δεσμά, που είχαν αρχίσει να του κόβουν την κυκλοφο-
ρία, ερεθίζοντας παράλληλα το δέρμα στους καρπούς του.
Και τότε, σαν σε θέατρο κακό ή σκηνή από κακογυρι-
σμένη ταινία, γέλια πλημμύρισαν τον χώρο, παγώνοντας
ακαριαία τις κινήσεις του. Γέλια τρανταχτά, που δεν ταί-
ριαζαν διόλου με την περίσταση και το ζοφερό κλίμα γύρω
του.
Ο Δημήτρης τέντωσε αμέσως τα αυτιά και όλες τις αι-
σθήσεις του. Η πρώτη, αυθόρμητη σκέψη του ήταν πως
είτε είχε παρανοήσει ξαφνικά είτε, το πιο πιθανό, είχε πέσει
σε επικίνδυνους ψυχοπαθείς. Πριν καν όμως αναρωτηθεί
πώς θα διαπραγματευόταν με διεστραμμένες προσωπικό-
τητες για να γλιτώσει αποκεί μέσα, ο άντρας πίσω από το
τραπέζι έσκυψε μπροστά, φέρνοντας το πρόσωπό του στο
φως…
«Σου έλειψα;»
Ο Δημήτρης, στη θωριά του άντρα που είχε μπροστά
του, έχασε ολότελα τη μιλιά του. Το μυαλό του κόλλη-
σε για δευτερόλεπτα, λες και είχε ξεχάσει πώς να παίρνει
στροφές.
«Ιάσονα;» ψέλλισε, αναγνωρίζοντας τη μορφή του φί-
λου του. «Τι…»
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του και τα
φώτα άναψαν εντελώς, πλημμυρίζοντας τον χώρο απ’ άκρη
σ’ άκρη. Οι άντρες που στέκονταν από πάνω του έβγαλαν
τις μπαλακλάβες τους, κρατώντας τις κοιλιές τους από τα
γέλια. Ο Φιλίππου και ο Στεργάκης!
«Τι κάνετε, ρε μαλάκες;» φώναξε με οργή, συνειδητο-
ποιώντας πως μόλις του είχαν σκαρώσει γερό χουνέρι.
38 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

«Αυτό τώρα είναι αστείο;» γρύλισε μέσα από τα δόντια

του, ενώ ο Πάνος Φιλίππου τού έκοβε τα δεματικά, φεύγο-
ντας γρήγορα από κοντά του, μην τυχόν και ο Δημήτρης
τού ξεγύριζε καμιά ανάποδη.
«Καθόλου αστείο» εξήγησε ο Ιάσονας, που τα μάτια του
είχαν δακρύσει από το γέλιο. «Απλώς έπρεπε να το κάνου-
με να δείξει αληθοφανές».
«Αληθοφανές; Τι μαλακίες λέτε, ρε;» αντιγύρισε εκεί-
νος, που δεν είχε ηρεμήσει ακόμη. Αυτοί οι τρεις πίθηκοι
του είχαν παγώσει το αίμα.
Κεφάλαιο 3
«Αγαπητέ μου συνάδελφε…» έκανε τώρα ο Ιάσονας,
χειρονομώντας θεατρικά. «Με αυτόν τον τρόπο σε καλω- Ποιοι Μύστες;
σορίζουμε στη νέα σου αποστολή…»
Μια μικρή παύση και μετά:
«Καλώς ήρθες στους Μύστες!»
«Ποιους Μύστες, ρε; Πάτε καλά;»
Του είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι! Δεν έφτανε αυτό
που του είχαν σκαρώσει, το συνέχιζαν κιόλας, αναφέρο-
ντας το όνομα μιας οργάνωσης που όλοι ήξεραν πως ανή-
κε στην αρμοδιότητα της ΕΥΠ*.
Σηκώθηκε με τόση φόρα από την καρέκλα, που εκείνη
όχι μόνο έπεσε με θόρυβο πίσω στο μαρμάρινο πάτωμα,
αλλά σύρθηκε και μερικά μέτρα μακριά. Ούτε το γεγονός
ότι είχε απέναντί του τον καρδιακό του φίλο, τον Ιάσονα,
που είχε αποχαιρετήσει από το Σώμα μετά την τελευταία
τους αποστολή, μπορούσε εκείνη τη στιγμή να τον καλμά-
ρει, ούτε η παρουσία του υπαστυνόμου Στεργάκη και του

* Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών.

40 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
αστυνόμου Φιλίππου, με τη βοήθεια των οποίων είχε κα-
ταφέρει να φέρει εις πέρας εν τέλει εκείνη την υπόθεση*.
Ο Ιάσονας, καταλαβαίνοντας ότι δεν είχε πολύ χρόνο
στη διάθεσή του προτού ο Δημήτρης εκραγεί και τους ορ-
μήσει επιχειρώντας να τους κάνει τόπι στο ξύλο, σήκωσε
τα χέρια του ψηλά, στη διεθνή στάση της ειρηνευτικής διά-
θεσης. «Δώσε μας δύο λεπτά και θα καταλάβεις τα πάντα»
τον παρακάλεσε, εξαφανίζοντας από το πρόσωπό του
κάθε ίχνος αστεϊσμού.
Ο Δημήτρης ρουθούνισε, κοιτώντας τους έναν προς
έναν.
«Ξεκίνα» έκρωξε προς το μέρος του νεαρού, σταυρώ-
νοντας συνάμα τα χέρια στο στήθος. Η στάση του έδειχνε
ξεκάθαρα πως δεν θα σήκωνε άλλα αστεία.
«Πάμε στο άλλο δωμάτιο» πρότεινε σε όλους ο Πάνος
και ο Δημήτρης τούς ακολούθησε σχεδόν απρόθυμα.
Οι τρεις άντρες κινήθηκαν σε έναν ημισκοτεινό διά-
δρομο, με τον Πάνο να προπορεύεται ελαφρώς. Ο χώρος
όπου βρίσκονταν ήταν ψηλοτάβανος και τα πλακάκια από
μάρμαρο του έδιναν την απάντηση γιατί ο ήχος είχε φτά-
σει στα αυτιά του νωρίτερα περίεργος. Το κτίριο φαινόταν
παλιό και εγκαταλελειμμένο, αλλά με μια μοναδική αίγλη,
που ακόμα κι έτσι δεν περνούσε απαρατήρητη. Κάποιο πα-
λιό αρχοντικό ίσως;
Έφτασαν στην τελευταία πόρτα και κοντοστάθηκαν
όσο ο Ιάσονας ψαχούλευε στην τσέπη του για το κλειδί.
Η πόρτα ήταν βαριά και δίφυλλη και κατά τα φαινόμενα
* Από το βιβλίο Ένοχη συνείδηση (εκδόσεις Μίνωας, Νοέμβριος 2022).
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 41
οδηγούσε σε κάποια τραπεζαρία, αν έκρινε και από την
υπόλοιπη διαρρύθμιση του χώρου.
Δεν διαψεύστηκε. Μόλις η πόρτα άνοιξε, ένα τεράστιο
τραπέζι από μαόνι με ασορτί καρέκλες τούς υποδέχτηκε
καμαρωτό. Μα το μάτι του Δημήτρη δεν στάθηκε εκεί,
αλλά στο πίσω μέρος του δωματίου…
«Τι είναι όλα αυτά;» ρώτησε, χωρίς να απευθύνεται συ-
γκεκριμένα σε κάποιον.
Ο Ιάσονας προχώρησε προς το βάθος και κάθισε στην
καρέκλα μπροστά από μια οθόνη υπερσύγχρονου υπολο-
γιστή. Δίπλα του είχε άλλους τέσσερις όμοιους, κομπλέ με
έναν ειδικό πίνακα σημειώσεων, γεμάτο ήδη με φωτογρα-
φίες και αναφορές, ενώ πύργοι από μηχανήματα με διάφο-
ρα λαμπάκια, που αναβόσβηναν, είχαν βρει τη θέση τους
από πίσω.
«Εδώ είναι το κέντρο επιχειρήσεων» εξήγησε ο Ιάσονας,
πληκτρολογώντας κάτι στον υπολογιστή και ανοίγοντας
ταυτόχρονα κάποια παράθυρα.
«Κέντρο επιχειρήσεων για τι πράγμα;»
«Γι’ αυτό» απάντησε αόριστα ο νεαρός, πατώντας το
enter.
Φωτογραφίες άρθρων για τις τελευταίες «δράσεις» των
Μυστών εμφανίστηκαν στην οθόνη, καθώς και κάποιων
υπηρεσιακών εγγράφων με την ένδειξη «εμπιστευτικό»,
προερχόμενων από την ΕΥΠ.
«Όταν έφυγα από το Σώμα» άρχισε να εξηγεί βλέπο-
ντας ότι ο Δημήτρης εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει
«κόντεψα να καταρρεύσω. Ναι, είχα κινδυνεύσει να χάσω
τη ζωή μου, αλλά τελικά είχα χάσει κάτι που αγαπούσα εξί-
42 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
σου πολύ… Τη δουλειά μου! Το γεγονός ότι δεν θα μπο-
ρούσα πλέον να υπηρετήσω…» είπε, κάνοντας μια μικρή
παύση, για να δείξει την κοιλιά του, εκεί που βρισκόταν η
σακούλα κολοστομίας του «…με διέλυσε. Αυτό μέχρι που
επικοινώνησε μαζί μου και πάλι ο Σαρβανίδης».
Ο Δημήτρης τράβηξε τη διπλανή καρέκλα και κάθισε,
με τους άλλους δύο να τον μιμούνται. Έπειτα, παρότρυνε
τον Ιάσονα με το βλέμμα να συνεχίσει.
«Με ρώτησε λοιπόν ο διοικητής, που γνωρίζει πόσο πολύ
αγαπώ την τεχνολογία και ό,τι έχει να κάνει με αυτήν, αν θα
ενδιαφερόμουν να επανέλθω στη δουλειά, αλλά ως μέλος
της ΔΕΕ* πια, όπου ναι μεν θα παρέμενα σε γραφείο, αλλά
θα έκανα κάτι που αγαπούσα εξίσου με την ενεργό δράση,
κι αυτό ήταν η συλλογή και η ανάλυση πληροφοριών χρησι-
μοποιώντας υπερσύγχρονα γκάτζετ και μηχανήματα».
«Και φυσικά άρπαξες την ευκαιρία» παρατήρησε ο Δη-
μήτρης, που ήξερε την αδυναμία αυτή του νεαρού καλύ-
τερα από τον καθένα. Αυτή η εξέλιξη τον έκανε να χαρεί
και να ξεχάσει για λίγο τον θυμό του, που συνέχιζε όμως
να βράζει κάτω από την επιφάνεια. Είχε ανησυχήσει πραγ-
ματικά για την ψυχική υγεία του φίλου του, όταν είχε γίνει
σαφές ότι ο Ιάσονας δεν θα μπορούσε να ανήκει πλέον στο
Σώμα λόγω της βλάβης που του είχε προκαλέσει εκείνος ο
πυροβολισμός…
Ο Ιάσονας κατένευσε, επιβεβαιώνοντας τα λόγια του.
«Μόνο που, όταν επέστρεψα, δεν φαντάστηκα τι θα με πε-
ρίμενε…» συμπλήρωσε γνέφοντας προς την οθόνη.
* Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 43
«Η ΕΥΠ ζήτησε τη συνδρομή μας για τους Μύστες!» πε-
τάχτηκε ο Πάνος με ενθουσιασμό. Σαν παιδί που δεν μπο-
ρούσε να κρατηθεί άλλο, είχε φανερώσει την έκπληξη και
ανέμενε τώρα με αδημονία την αντίδρασή του.
Ο Δημήτρης έσμιξε τα φρύδια. Τόσα χρόνια που υπη-
ρετούσε, μόνο μία φορά ακόμη είχε ακούσει να συμβαίνει
αυτό, και σε πολύ εξαιρετική περίπτωση.
«Μη σε παραξενεύει» ανέλαβε και πάλι τον ρόλο να
εξηγήσει ο Ιάσονας. «Η ΕΥΠ παρακολουθεί τις κινήσεις
της οργάνωσης, συλλέγοντας πληροφορίες και παρακο-
λουθώντας πιθανά μέλη. Μόνο που μέχρι πρόσφατα δεν
είχε καταστεί εφικτό να αναλάβει δράση…»
«Γιατί, τι έγινε πρόσφατα;»
«Ανακάλυψαν και επιβεβαίωσαν ότι ένας πυρήνας της
οργάνωσης λειτουργεί εδώ, στη Θεσσαλονίκη!»
«Και τι με αυτό; Τη Θεσσαλονίκη περίμεναν; Της Αθή-
νας ο πυρήνας δεν τους έφτανε; Και, επιπλέον, θες να μου
πεις ότι δεν μπορούσε η ΕΥΠ να απευθυνθεί σε πράκτορές
της, πολύ πιο εκπαιδευμένους, για να το αναλάβουν και
ζήτησαν από μας;». Του Δημήτρη εξακολουθούσε να μην
του κολλάει.
«Φυσικά και είχε! Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση
ήταν φρονιμότερο να ανακατευτούμε εμείς…»
«Ρε, μην τον κουράζεις τον άνθρωπο!» επενέβη ο Στερ-
γάκης, που παρέμενε σιωπηλός τόση ώρα.
Ο Δημήτρης γύρισε προς το μέρος του.
«Φαίνεται ότι ένα άτομο που είχε συναναστροφές με
αυτή την οργάνωση, και συγκεκριμένα με τον πυρήνα της
Θεσσαλονίκης, είναι γνωστό σου! Η ΕΥΠ λοιπόν θεώρησε
44 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ότι θα γλιτώναμε πολύ χρόνο και πόρους εάν εσύ γινό-
σουν ο τρόπος να διεισδύσουν στους κόλπους της, ώστε
να μπορέσουν επιτέλους να την καταστρέψουν από μέσα.
Μέχρι τώρα κάτι τέτοιο δεν είχε καταστεί εφικτό, πράγμα
που θα καταλάβεις όταν σου εξηγήσουμε πώς λειτουργεί η
οργάνωση…»
«Εξ όσων η ΕΥΠ έχει ανακαλύψει μέχρι στιγμής…» δι-
ευκρίνισε ο Πάνος, για να εξηγήσει στη συνέχεια ότι ναι
μεν οι πληροφορίες τούς είχαν γίνει γνωστές, δεν ήταν
όμως πλήρως διασταυρωμένες, κι αυτός ήταν άλλος ένας
λόγος που χρειάζονταν έναν άνθρωπο μέσα.
«Ο Σαρβανίδης δέχτηκε, φυσικά, αλλά έθεσε όρο να
σε καλύψει, εκτός από την ΕΥΠ, και μια δική μας ομάδα.
Οπότε, βουαλά!» ολοκλήρωσε ο Στεργάκης, ανοίγοντας
τα χέρια και αγκαλιάζοντας τον χώρο.
Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι του, σαν να μην πίστευε
στα αυτιά του. Δεν ήξερε από πού να το πρωτοπιάσει. Από
το ποιο ήταν το γνωστό του άτομο που είχε πάρε-δώσε με
τους Μύστες; Από το γεγονός ότι δεν είχε ερωτηθεί καν;
Ή από το ότι ακόμη δεν είχε καταλάβει γιατί είχε χρειαστεί
αυτό το «αληθοφανές» θέατρο που του είχαν σκαρώσει
προηγουμένως; Έκανε λοιπόν όλες τις ερωτήσεις μαζεμέ-
νες με αυτήν ακριβώς τη σειρά.
Ο Ιάσονας χαμογέλασε.
«Θα αρχίσω από το τέλος» τον ενημέρωσε απλώς. «Πρώ-
τον, μια τέτοια οργάνωση δεν θα δεχτεί ποτέ στους κόλπους
της κάποιον που όχι μόνο βρίσκεται στην ενεργό δράση
αλλά επίπλέον η φάτσα του έχει γίνει πρωτοσέλιδο σε πο-
λύκροτες υποθέσεις πάνω από μία φορά! Έπρεπε λοιπόν με
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 45
κάποιον τρόπο να σε “εξαφανίσουμε”, έχοντας καταγράψει
την αρπαγή σου σε κάμερα ασφαλείας, που οσονούπω θα
κυκλοφορήσει στα μίντια. Λίγο μετά, η ΕΥΠ θα σκηνοθετή-
σει τον θάνατό σου. Κλισέ, αλλά, εφόσον αναλάβεις δρά-
ση, οι ειδικοί τους θα σε μεταμορφώσουν σε κάποιον που
δεν θα θυμίζει πια εσένα και δεν θα υπάρχει, λόγω και του
“θανάτου” σου, η παραμικρή αμφιβολία ότι μπορεί να είσαι
εσύ… Έχουν ειδικό τμήμα γι’ αυτό, το ήξερες;»
«Σκάσε, ρε, με τις φιλολογίες και συνέχισε!»
«Δεύτερον, εννοείται ότι ο Σαρβανίδης δεν σε ρώτησε
καν. Ήξερε, όπως ξέρουμε και όλοι εμείς, που αναλάβαμε
να σε καλύψουμε, ότι θα δεχτείς. Μετά από τόσα χρόνια,
φαίνεται ότι είσαι η μοναδική δίοδός μας σε αυτή την ορ-
γάνωση και η μοναδική μας ίσως ευκαιρία, εδώ και πολύ
καιρό, να βάλουμε στη δράση της ένα τέλος».
«Και τρίτον και τελευταίο…» παρενέβη ο Πάνος ενώ
σηκωνόταν από την καρέκλα και πήγαινε στον πίνακα
με τις φωτογραφίες και τα έγγραφα. Σήκωσε μερικά και,
αφού ξεκαρφίτσωσε μια φωτογραφία από την πινέζα, του
την έδωσε. «Αυτό είναι το γνωστό σου πρόσωπο…»
Ο Δημήτρης πήρε τη φωτογραφία στα χέρια του και
έμεινε με το στόμα ανοιχτό σε ένα τέλειο «ο».
«Η Εύα;» ψέλλισε, μετά από λίγες στιγμές απόλυτης
σιωπής, μην πιστεύοντας ακόμη αυτό που έβλεπαν τα μά-
τια του. Η ξαδέρφη του, που είχαν μεγαλώσει μαζί, και
μάλιστα με κίνδυνο της ζωής της τον είχε συνδράμει στην
πολύκροτη υπόθεση του Θεριστή*;
* Από το βιβλίο Ο Θεριστής της Κυψέλης (εκδόσεις Μίνωας, 2021).
46 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Τι δουλειά έχει η Εύα στη Θεσσαλονίκη;» ρώτησε βλα-
κωδώς.
Εκείνη ζούσε μόνη της στην Αθήνα από τότε που θυμό-
ταν τον εαυτό του. Εκεί την είχε χάσει, εκεί την είχε ξαναβρεί
και εκεί την είχε ξαναχάσει μετά την περιπέτειά της με τον
Θεριστή. Τότε, της είχε ζητήσει να προσφέρει τον εαυτό της
ως δόλωμα, προκειμένου να βάλουν στο χέρι έναν επικίνδυ-
νο κατά συρροή δολοφόνο, που έσπερνε θύματα σε όλη την
Αθήνα, στοχοποιώντας εξαρχής τον ίδιο και την οικογένειά
του. Η Εύα είχε βρεθεί στην κατάλληλη θέση για να το κά-
νει και είχε δεχτεί, όχι όμως χωρίς συνέπειες… Είχε χάσει το
πιστό της κατοικίδιο, το οποίο μεγάλωνε σαν παιδί πάνω
από δέκα χρόνια, και η ίδια είχε βρεθεί στο νοσοκομείο με
εγκαύματα στον οισοφάγο και χημική δηλητηρίαση, να
παλεύει για τη ζωή της. Μάλιστα, θυμόταν καλά ότι μετά
από εκείνη την ιστορία, η ίδια είχε επιλέξει να κόψει μαζί
του επαφές, αποφεύγοντας συστηματικά τις κλήσεις και τα
μηνύματά του. Είχε συμπεράνει πως του άξιζε, αφού εξαιτίας
του είχε μπλεχτεί και κινδυνεύσει τότε. Επειδή εκείνος της
είχε ζητήσει να τον βοηθήσει…
«Θα σου εξηγήσω αμέσως» ακούστηκε εκείνη τη στιγ-
μή μια γυναικεία φωνή, που τον έκανε να αναπηδήσει και
σχεδόν να στραμπουλίσει τον σβέρκο του έτσι όπως γύρι-
σε απότομα προς την είσοδο του δωματίου.
«Εύα;» αναφώνησε έκπληκτος.
Αν τραβούσε κανείς φωτογραφία το άκρως κεραυνοβο-
λημένο ύφος του και το στόμα του που παρέμενε ανοιχτό,
ενώ εκείνη έβγαζε το παλτό της και χαμογελούσε, θα έπε-
φτε και θα κυλιόταν χάμω από τα γέλια.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 47
Γύρισε προς τον Ιάσονα, με τα μάτια του να πετάνε σπί-
θες. Το θέατρο συνεχιζόταν λοιπόν; Γιατί δεν του είχαν πει
για την παρουσία της Εύας εκεί τόση ώρα; Τι γελοιότητες
ήταν αυτές; Ήταν σχεδόν έτοιμος να αρπάξει τον μικρό
από τα πέτα, όταν το ήδη απολογητικό του βλέμμα τον
φρέναρε.
«Δημήτρη…» τράβηξε την προσοχή του εκείνη, δείχνο-
ντας στο χέρι της ένα κλειδί. «Μόλις ήρθα…»
«Δεν ήμασταν σίγουροι αν θα τα κατάφερνες!» αναφώ-
νησε ο Ιάσονας, ευτυχής που ξέφευγε από το μένος της
ματιάς του Δημήτρη. «Ήσουν προσεκτική;»
«Ναι, μην ανησυχείς, δεν με είδε κανείς. Είχα τα μάτια
μου δεκατέσσερα» αποκρίθηκε, πριν ξαναγυρίσει στον Δη-
μήτρη. «Κάποτε ζήτησες τη βοήθειά μου και σου την έδω-
σα. Τώρα φαίνεται πως ήρθε η σειρά σου να βοηθήσεις…»
«Να βοηθήσω; Τι…»
«Ναι, Δημήτρη. Έχω κάποια στοιχεία για την οργάνωση
και αποφάσισα να τα μοιραστώ μαζί σου. Σε ποιον άλλο
θα απευθυνόμουν άραγε; Για την ΕΥΠ δεν γνώριζα, αλλά,
όταν απευθύνθηκα στην Υπηρεσία σου για να σε αναζη-
τήσω, αφού είχα σβήσει το κινητό σου, οι συνάδελφοί σου
αποδώ κινήθηκαν αμέσως! Ειδικά όταν δήλωσα ότι μόνο
σ’ εσένα θα έδινα τις πληροφορίες, γιατί μόνο εσένα εμπι-
στεύομαι… Έκαναν λοιπόν τις επαφές με την ΕΥΠ και
αποφασίστηκε η συνεργασία μεταξύ τους».
«Μα εσύ είχες κόψει μαζί μου κάθε επαφή…»
Ο Ιάσονας, που τα γνώριζε όλα αυτά, μιας και ο Δημή-
τρης τα είχε συζητήσει μαζί του τότε, κούνησε το κεφάλι
του. «Η Εύα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, ακολουθώντας
48 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
τον αρραβωνιαστικό της τον Μενέλαο. Εξαιτίας του μπλέ-
χτηκε με την οργάνωση… Και τώρα έχει πρόβλημα, Δημή-
τρη…»
«Παρ’ όλα όσα έγιναν, αναγνωρίζω ότι εσύ ήσουν αυ-
τός που πάντα με έβγαζες από τη δύσκολη θέση» συνέ-
χισε η Εύα, σαν να μην είχε παρέμβει καθόλου ο Ιάσονας.
«Όταν απέκτησα τις πληροφορίες, δεν έκανα δεύτερη σκέ-
ψη πέρα από σένα… Μου ήταν αδύνατον να απευθυνθώ
κάπου άλλου…» ομολόγησε, κοκκινίζοντας ελαφρώς. «Σε
συγχώρεσα εδώ και πολύ καιρό, ξάδερφε. Για όλα…»
Ο Δημήτρης ανασκουμπώθηκε. Το πρόσωπο της Εύας
στην κοκκώδη ασπρόμαυρη φωτογραφία από την κάμερα
παρακολούθησης, φαινόταν φοβισμένο. Το πρόσωπο του
τύπου που μιλούσε, καλυμμένο από ένα φτηνιάρικο κα-
πέλο του μπέιζμπολ, δεν φαινόταν καθόλου. Η στάση του
σώματός του όμως έλεγε πολλά. Ήταν απειλητική, αυτό
δεν μπορούσε να το αμφισβητήσει.
«Νομίζω ότι έχετε ακόμα να μου εξηγήσετε πολλά» είπε,
αφήνοντας τη φωτογραφία στο τραπέζι εργασίας μπροστά
του.
«Λοιπόν, αυτά που γνωρίζουμε μέχρι τώρα…» ξεκί-
νησε ο Ιάσονας με το σύνηθες περισπούδαστο ύφος του.
«Η δράση της οργάνωσης άρχισε να γίνεται γνωστή πριν
από τρία χρόνια, κι αυτό γιατί η ίδια επέλεξε να αρχίσει
να αναλαμβάνει δημόσια την ευθύνη για κάθε “χτύπημα”.
Φημολογείται όμως, από την ανάλυση των σημειωμάτων
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 49
που άφηναν σε κάθε σκηνή, ότι η δράση της προϋπήρχε,
χωρίς ωστόσο να υπάρχει σαφώς προσδιορισμένη ημερο-
μηνία για το πότε ακριβώς ξεκίνησε πραγματικά. Η ΕΥΠ
ανακάλυψε ότι υπάρχει κάποια ιεραρχία στα μέλη της και
ένας κώδικας που ακολουθείται από αυτούς. Οι ταυτότη-
τες όμως των μελών παραμένουν άγνωστες. Αυτοί που
κατόρθωσε να συλλάβει και να ανακρίνει η ΕΥΠ ήταν…
απλοί στρατιώτες, ας το πούμε, που εκτελούσαν άνωθεν
διαταγές, πολύ χαμηλά στη σκάλα της ιεραρχίας και χωρίς
καμία γνώση για τον ακριβή τρόπο λειτουργίας της οργά-
νωσης ή των υπόλοιπων μελών. Θεωρούμε βέβαια ότι αυτό
συμβαίνει εσκεμμένα από τα ηγετικά μέλη, των οποίων ο
ρόλος είναι η σύλληψη και ο τρόπος υλοποίησης της κάθε
“αποστολής”. Η προστασία της ταυτότητας του κάθε μέ-
λους είναι υψίστης σημασίας για ευνόητους λόγους…»
Ο Ιάσονας διέκοψε για λίγο και κοίταξε τον Δημήτρη
προσεκτικά.
«Η ΕΥΠ έχει μελετήσει τον τρόπο δράσης της οργάνω-
σης και έχει διάφορες θεωρίες για τον σκοπό της. Φαίνεται
ότι ανταποδίδουν την αδικία με έναν τρόπο που οι νόμοι
και τα δικαστήριά μας αδυνατούν να καλύψουν…»
«Και πώς επιλέγουν τις αποστολές τους;» θέλησε να
μάθει ο Δημήτρης, που λίγο πολύ όλα αυτά του ήταν γνω-
στά ή αναμενόμενα. Άλλωστε, τον είχε απασχολήσει κι
αυτόν η δράση της οργάνωσης, που όλο και εξαπλωνόταν,
άσχετα αν δεν είχε ποτέ ασχοληθεί ενεργά, μιας και είχε
αναλάβει δράση η ΕΥΠ.
«Μετά από ενδελεχή παρακολούθηση και έρευνα, η
Υπηρεσία ανακάλυψε ότι οι στρατιώτες έπαιρναν τις απο-
50 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
στολές τους σε ταχυδρομικούς φακέλους στα γραμματο-
κιβώτιά τους. Κάποιοι από αυτούς περιείχαν αποκόμματα
από εφημερίδες και οδηγίες για τον ακριβή τρόπο δράσης.
Υπέθεσαν ότι στην ουσία διάλεγαν την επόμενη αποστολή
από όσα έβγαιναν στον Τύπο ή στις ειδήσεις και αναλάμ-
βαναν έτσι τον ρόλο του “διορθωτή”. Βγήκε κάποιος από
τη φυλακή νωρίτερα από ό,τι έπρεπε; Τους έβρισκε μπρο-
στά του, για παράδειγμα. Δεν ήταν η τιμωρία αυτή που άρ-
μοζε; Το ίδιο…»
«Βασικά, το θεαματικό είναι ο τρόπος που τους έβρισκε
μπροστά του αυτός ή αυτή που έπρεπε» πετάχτηκε ο Πά-
νος.
«Ναι, αυτό το παρατήρησα κι εγώ» παραδέχτηκε ο Δη-
μήτρης.
«Όχι μόνο εσύ! Όλοι μας και όλος ο κόσμος έχει να το
λέει… Αυτή η μαεστρία στην ανταπόδοση, αυτή η αναλο-
γία της τιμωρίας με το έγκλημα… Δεν κυκλοφορεί τυχαία
το προσωνύμιο “αληθινοί δικαστές”!»
«Είπες “υπέθεσαν ότι διάλεγαν” τις αποστολές τους
από ό,τι κυκλοφορούσε στα ΜΜΕ… Δεν είναι έτσι;» επα-
νήλθε ο Δημήτρης στο θέμα.
«Και ναι και όχι… Η ΕΥΠ πιστεύει ότι διαλέγουν μεν
αποκεί, κάνουν τη δική τους έρευνα για να διασταυρώσουν
την πραγματικότητα και έπειτα δρουν. Ωστόσο υπάρχει
και κάτι άλλο…»
«Υπήρξαν και κάποιες περιπτώσεις που οι Μύστες ανέ-
λαβαν την ευθύνη σε περιστατικά που δεν είχαν δημοσιευ-
τεί και δεν είχαν γίνει με κανέναν άλλον τρόπο γνωστά…»
ανέλαβε να συμπληρώσει ο Στεργάκης.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 51
Ο Δημήτρης τον κοίταξε με έκπληξη. Αυτό δεν το είχε
φανταστεί… Όλοι τους άκουγαν για τις περιπτώσεις που
οι Μύστες αναλάμβαναν την ευθύνη, αλλά ποιος θα ασχο-
λούνταν με το πού είχαν ανακαλύψει τις πληροφορίες
τους; Άλλωστε, με τα κοινωνικά δίκτυα και το διαδίκτυο
γενικά, έμενε και τίποτα κρυφό;
«Ξέρω τι σκέφτεσαι…» είπε ο Πάνος, επιβεβαιώνοντας
τις σκέψεις του. «Λεπτομέρεια που ίσως και να μη μας
περνούσε από το μυαλό ή, ακόμα και αν μας περνούσε, να
μη βγάζαμε εύκολα άκρη, αλλά η ΕΥΠ παίζει σε άλλο λέ-
βελ…»
«Ωραία. Ανακάλυψαν λοιπόν αυτή τη λεπτομέρεια και
τη διασταύρωσαν. Τι συμπέρασμα έβγαλαν;»
«Εδώ είναι το ζουμί. Προφανώς υπάρχει και άλλος τρό-
πος που αντλούν πληροφορίες, αλλά μέχρι σήμερα δεν
έχει καταστεί εφικτό να ανακαλύψουν ποιος είναι αυτός».
«Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν μιλάει» συμπλήρωσε ο
Στεργάκης.
«Καλά, ούτε αυτοί που ωφελήθηκαν από αυτή την άτυ-
πη απονομή δικαιοσύνης; Αυτούς δεν τους πίεσε κανείς;»
«Μα τώρα θες και τα λες, ρε Χατζηλαδά;» εξανέστη ο
Πάνος. «Φυσικά και πιέστηκαν. Αλλά κανείς δεν παραδέ-
χεται ότι ζήτησε τη βοήθεια της οργάνωσης, διότι έτσι θα
μπορούσε να κατηγορηθεί μέχρι και για ηθική αυτουργία
σε ό,τι επακολούθησε. Ή ακόμα και για συνέργεια. Και
το κυριότερο, γιατί να ξεσκεπάσουν κάποιον που τους
ωφέλησε; Αν το σκεφτείς, η οργάνωση έχει περισσότε-
ρους υποστηρικτές παρά πολέμιους. Σιγά μην έδιναν στην
αστυνομία τα όπλα να την καταστρέψει. Όσο για εκείνους
52 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
που ζημιώθηκαν, τους ανθρώπους εκείνων που τιμώρη-
σαν, φαίνεται ότι η οργάνωση έχει τον τρόπο της και με
αυτούς…»
«Άρα» μέτρησε ο Δημήτρης στα δάχτυλα «αυτοί που
ωφελήθηκαν δεν μιλάνε. Οι συγγενείς και οι κοντινοί άν-
θρωποι όσων τιμωρήθηκαν δεν μιλάνε. Αυτοί που ξέρουν
πώς να έρθουν σε επαφή δεν θέλουν να μιλήσουν. Η ορ-
γάνωση και η δράση της είναι αγαπητή στο ευρύ κοινό,
και κατανοητό, γιατί κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει η
πολιτεία, έστω και αν παίρνει τον νόμο στα χέρια της. Οι
στρατιώτες της εκτελούν τυφλά εντολές, χωρίς να γνωρί-
ζουν ποιοι τους καθοδηγούν και χωρίς να αναγνωρίζονται
αναμεταξύ τους. Καλά μέχρι εδώ; Αυτός που απειλούσε την
Εύα στη φωτογραφία να υποθέσω ότι είναι στρατιώτης;»
Η Εύα και οι υπόλοιποι ένευσαν «ναι» εν χορώ, αλλά η
Εύα επιβεβαίωσε:
«Η οργάνωση έχει σύστημα. Η διαταγή του συγκεκρι-
μένου ήταν να με βρει και να με απειλήσει να κρατήσω το
στόμα μου κλειστό. Το γιατί δεν νομίζω να το ήξερε και, αν
το ήξερε, δεν τον ενδιέφερε καν».
Ο Δημήτρης έξυσε το κεφάλι του καθώς σκεφτόταν.
«Και πώς κολλάς σε όλο αυτό εσύ, Εύα; Τι είναι αυτό που
ξέρεις και πρέπει να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό;»
Μονολογούσε περισσότερο, αλλά η Εύα χαμογέλασε
πλατιά. «Δεν κάνεις τη σωστή ερώτηση» είπε αινιγματικά.
«Καλύτερα να ρωτάς τι δεν ξέρουν πως ξέρω… Γιατί, αν
γνώριζαν, ξάδερφε, δεν θα στεκόμουν τώρα εδώ να σου
μιλάω, πίστεψέ με».
Ο Δημήτρης την κοίταξε και, αφού φύσηξε μια τολύπη
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 53
καπνού, καταμέτρησε με τη σειρά όλα τα ερωτήματα που
του είχαν γεννηθεί: Πώς αναζητούσε τη συνδρομή της
οργάνωσης κάποιος; Πώς ερχόταν σε επαφή με τα μέλη;
Ποια ήταν τα μέλη και κυρίως πώς μπορούσε κάποιος να
γίνει μέλος; Πώς δρούσε η οργάνωση τόσο καιρό χωρίς
να μπορούν οι αρχές να την ξεσκεπάσουν; Γιατί κανείς
από όσους είχαν ζητήσει τη συνδρομή της δεν αποκάλυ-
πτε τίποτα γι’ αυτήν; Ποιος ήταν η κεφαλή; Και, αν τελικά
κατάφερνε να διεισδύσει, ποιος ακριβώς θα ήταν ο ρόλος
του εκεί μέσα;
Η Εύα τού απάντησε επιτόπου σε κάποια από αυτά,
αφήνοντάς τους όλους ξερούς, μιας και οι υπόλοιποι πρώ-
τη φορά άκουγαν αυτές τις λεπτομέρειες μαζί του. Δεν
αστειευόταν όταν έλεγε ότι μόνο σ’ εκείνον θα έδινε τις
ουσιαστικές πληροφορίες…
Του αποκάλυψε, λοιπόν, πως γνώριζε τον τρόπο που οι
υποψήφιοι έρχονταν σε επαφή με την οργάνωση όπως και
τον τρόπο που στρατολογούσαν τα νέα τους μέλη, και δη
στις ηγετικές θέσεις. Γνώριζε, δε, ότι υπήρχε άνοιγμα σε
μία από αυτές, το οποίο ο ίδιος θα μπορούσε να καλύψει
όταν θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου, για το οποίο θα
τους ενημέρωνε η ίδια.
Όσο όμως και να την πίεσε, δεν κατάφερε να μοιραστεί
το πώς εκείνη είχε γίνει κοινωνός αυτών των πληροφορι-
ών. Το μόνο που ανέφερε ήταν ότι, μετά τον θάνατο του
αρραβωνιαστικού της, είχε έρθει σε επαφή η ίδια η οργά-
νωση μαζί της, μιας και το «ατύχημα» του Μενέλαου είχε
δημοσιοποιηθεί και την είχαν ενημερώσει ότι θα φρόντι-
ζαν να πληρώσει ο ασυνείδητος που ευθυνόταν για τον
54 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
άδικο θάνατό του. Εκείνη είχε αρνηθεί και μετά από δική
της έρευνα είχε καταφέρει να συλλέξει τις πληροφορίες
που του έδινε.
Στο σημείο εκείνο, ο Δημήτρης ζήτησε να κάνουν ένα
διάλειμμα, κάνοντας νόημα στον Ιάσονα και στον Πάνο
να τον ακολουθήσουν στο διπλανό δωμάτιο, αφήνοντας
τον Στεργάκη μαζί της.
«Δεν με πείθει» τους είπε κοφτά όταν εκείνοι έκλεισαν
την πόρτα πίσω τους.
«Και δεν είσαι ο μόνος…» συμφώνησε ο Πάνος. «Όμως,
πώς μπορούμε να την πιέσουμε να αποκαλύψει την πηγή
των πληροφοριών της; Να την πιάσουμε στο ξύλο; Είναι
άλλο να ελέγξουμε αν διασταυρώνονται οι πληροφορίες
που δίνει και άλλο να διασταυρώσουμε κάτι που δεν μας
λέει…»
«Πάντως, το ότι απειλείται στέκει. Το είδες και με τα
μάτια σου. Το παραδέχτηκε κι αυτός που συνελήφθη…»
πετάχτηκε ο Ιάσονας. «Και δεν είναι μόνο αυτό. Ξέρεις
πολύ καλά ότι η Εύα κλείνεται όταν πιέζεται. Τι θα γίνει αν
λακίσει; Όπως σου είπα, είναι η μόνη δίοδος που παρου-
σιάστηκε έπειτα από τόσα χρόνια… Άλλωστε, τι έχει να
κερδίσει με το να μας την προσφέρει;»
«Φαινομενικά, να γλιτώσει από αυτούς που την κυνη-
γούν…» πρόσφερε ο Πάνος.
Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι του. Την Εύα την ήξε-
ρε καλά και, παρόλο που και οι δύο συνεργάτες του είχαν
βάσιμα επιχειρήματα, εκείνον συνέχιζε να τον τρώει. Στην
ουσία βρισκόταν μπροστά σε δίλημμα: να πιέσει κι άλλο
την Εύα να αποκαλύψει την πηγή των πληροφοριών της ή
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 55
να δεχτεί τη μοναδική ευκαιρία να διεισδύσει στην οργά-
νωση, κάτι που δεν είχε κατορθώσει κανείς έως τώρα;
«Πρώτα θα ελέγξουμε αν αυτά που μας είπε στέκουν
και μετά θα αποφασίσουμε αν θα αναλάβω. Δεν μπορώ
να δεχτώ να συμμετάσχω σε όλο αυτό έτσι αορίστως…»
είπε στεγνά. «Κι εσείς θα έπρεπε να το έχετε σκεφτεί αυτό
πριν με βουτήξετε από τον δρόμο!» κατέληξε, σμίγοντας
τα φρύδια του.
«Δεκτό» συμφώνησε ο Ιάσονας. «Θα ειδοποιήσω την
ΕΥΠ και θα κάνω επαφές με την οικογένειά σου. Καλό
θα είναι, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε και να ελέγξουμε
την ιστορία της, να μείνεις εδώ και να μη χαλάσουμε την
αρχή που κάναμε. Στην τελική, αν δεν αναλάβεις, μικρό το
κακό… Το σχέδιο δεν θα προχωρήσει, οπότε, και που σε
βουτήξαμε, τι έγινε; Γυρνάς σπίτι σου και ούτε γάτα ούτε
ζημιά. Εμείς το κάναμε για να μη χάνουμε χρόνο αν τελικά
αναλάβεις. Αυτό ήταν το πρώτο που μας είπε η ξαδέρφη
σου όταν ήρθε να μας βρει. Ότι το χρονικό παράθυρο για
να μπεις στην οργάνωση είναι μικρό…»
Ο Δημήτρης ένευσε. Η Εύα τούς είχε εξαναγκάσει να
δράσουν λοιπόν… Το καλό που της ήθελε οι πληροφορίες
να έβγαιναν σωστές. Αλλιώς, αλίμονό της…
 Βιέννη,
Δεκέμβριος 1994

Ο υπολογισμός της χρυσής τομής

βασίζεται στην αναλογική σχέση 8:13
και στη χρήση του αριθμού φ = 1,618 (άρρητος).

Πρώτος γραπτός ορισμός της χρυσής τομής:

«Μια ευθεία γραμμή λέγεται
ότι έχει κοπεί σε άκρο και μέσο λόγο
όταν όλη η ευθεία είναι για το μεγαλύτερο κομμάτι
ό,τι είναι το μεγαλύτερο κομμάτι για το μικρότερο».
Ευκλείδης, Στοιχεία (4ος - 3ος αιώνας π.Χ.)
 Κεφάλαιο 4

Η χρυσή τομή

Ο Ορφέας κάθισε απέναντι από τον Κίμωνα, αφού κρέμα-

σε το παλτό του στον καλόγηρο.
«Πώς είσαι, πατέρα;» ζήτησε να μάθει, παρατηρώντας
τη χλωμή όψη του και τα χέρια του που έτρεμαν ελαφρώς.
Τον πονούσε να βλέπει το γονικό του σε αυτή την κατά-
σταση, αλλά το είχε αποφασίσει ότι ο δρόμος του έφτανε
στο τέλος του και δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσε να γί-
νει για να το εμποδίσει.
Ο Κίμων χαμογέλασε. «Όσο καλά θα μπορούσα, παιδί
μου» απάντησε ήρεμα, κοιτώντας τον ευθεία στα μάτια.
Ο Ορφέας δεν γνώριζε τον ρόλο του στην οργάνωση.
Δεν γνώριζε καν την ύπαρξή της και η βόμβα που ετοιμα-
ζόταν να του ρίξει θα ήταν μεγατόνων, αλλά η αυτοπεποί-
θηση και η σιγουριά που διάβαζε στο βλέμμα που αντίκριζε
του έδιναν κουράγιο. Δεν σκεφτόταν καν την πιθανότητα
ο Ορφέας να αρνηθεί. Δεν χρειαζόταν, γιατί ήξερε τον τρό-
60 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
πο και τις αρχές με τις οποίες τον είχε μεγαλώσει και γνώ-
ριζε ότι, σαν άκουγε αυτά που είχε να του μεταφέρει, θα το
θεωρούσε όχι υποχρέωση προς τον ίδιο τον πατέρα του,
αλλά χρέος του προς τη χώρα να συνεχίσει…
«Απόψε, Ορφέα, θέλω να με ακούσεις προσεκτικά, χω-
ρίς να με διακόψεις» ξεκίνησε με απόλυτη σοβαρότητα.
«Όταν τελειώσω αυτά που έχω να σου πω, θα έχεις να πά-
ρεις μια πολύ σημαντική απόφαση, και από αυτή την από-
φαση θα εξαρτηθούν πολλά, κυρίως το μέλλον σου…»
Ο Ορφέας ανακάθισε. Δεν είχε ιδέα τι θα άκουγε, ούτε
πήγαινε πουθενά το μυαλό του. Μήπως ο γέρος του ήθελε
να του πει κάτι για τη διαθήκη του; Αλλά γιατί ο τόσο σο-
βαρός πρόλογος;
«Σε ακούω…»
Ο Κίμων άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε από μέσα ένα
κυλινδρικό πεπαλαιωμένο χαρτί, το οποίο ακούμπησε ευ-
λαβικά μπροστά του.
«Τι…» ξεκίνησε ο Ορφέας, αλλά ο Κίμων σήκωσε ένα
δάχτυλο και τον έκοψε.
«Σου είπα να μη με διακόψεις. Μη μιλήσεις καθόλου μέ-
χρι να τελειώσω…»
Ο Ορφέας βολεύτηκε στην πολυθρόνα και ακούμπησε
χαλαρά τα χέρια στην ποδιά του.
Ο πατέρας του του έριξε μια διεισδυτική ματιά για αρ-
κετή ώρα, πριν αρχίσει να μιλάει:
«Άπαντα στη γη, από τα φυτά μέχρι το ίδιο το ανθρώπι-
νο σώμα, αναπτύσσονται βάσει μιας αναλογίας…» ξεκίνη-
σε και διέκοψε στιγμιαία, για να διαπιστώσει ότι πράγματι
είχε την προσοχή του γιου του. Έπειτα συνέχισε: «Τι θα γι-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 61
νόταν όμως αν αυτή η αναλογία εφαρμοζόταν στο έγκλη-
μα και στην τιμωρία του;».
Σηκώθηκε και, αφού έκανε αργά τον γύρο του τραπε-
ζιού, ήρθε και κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα του.
«Από τα αρχαία χρόνια, οι πρόγονοί μας Έλληνες μαθη-
ματικοί, χρησιμοποιώντας μια σειρά πολύπλοκων εξισώσε-
ων, κλασμάτων και γεωμετρικών σχέσεων, κατέληξαν ότι το
σημείο τομής, η χρυσή αναλογία δηλαδή, εκφράζεται με τον
αριθμό 1,618033, που δίνει και την “τιμή” της αρμονίας. Την
τιμή αυτή την ονόμασαν , προς τιμήν του Φειδία…»
Ο Ορφέας τον κοίταξε παραξενεμένος. Όλα αυτά τα ήξε-
ρε από το σχολείο, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει για
ποιο λόγο ο πατέρας του τον είχε φωνάξει μέσα στο κρύο
και στη νύχτα για να του κάνει ιδιαίτερο μαθηματικών.
Ο πατέρας του αγνόησε το μπερδεμένο βλέμμα του
και συνέχισε απτόητος: «Η αναλογία αυτή, με την οποία
ασχολούνται οι επιστήμονες δύο χιλιάδες τετρακόσια χρό-
νια τώρα, έχει, όπως ξέρεις, πάρει πολλές ονομασίες. Ο Ευ-
κλείδης την είχε ονομάσει άκρο και μέσο λόγο, ο Μάρτιν
Ομ χρυσή τομή, ενώ είναι επίσης γνωστή ως χρυσή ανα-
λογία, θεϊκή αναλογία* και golden ratio στα αγγλικά. Θυ-
μάσαι καθόλου τον ορισμό της;».
Ο Ορφέας, πιο μπερδεμένος από ποτέ, έξυσε αφηρημέ-
* Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι την είχε ονομάσει «θεϊκή αναλογία» για την
εφαρμογή της στην αρχιτεκτονική. Ο Γερμανός φυσικός και πειραματι-
κός ψυχολόγος Γκίσταβ Φέχνερ, τον 19ο αιώνα, πραγματοποίησε έρευ-
νες, στις οποίες έδειξε ότι η εφαρμογή της χρυσής τομής σε γεωμετρικά
σχήματα προσφέρει αίσθηση αρμονίας.
62 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
να το κεφάλι του. «Θυμάμαι ένα ευθύγραμμο τμήμα που
έχει ένα σημείο τομής, το οποίο χωρίζει αυτή την ευθεία σε
ένα μεγάλο τμήμα και ένα μικρότερο…»
Η φωνή του έσβησε, μην μπορώντας να θυμηθεί παρα-
κάτω.
«Πολύ σωστά! Ο ορισμός λοιπόν που δόθηκε για την
εύρεση της χρυσής τομής ήταν ο εξής: όλο το ευθύγραμμο
τμήμα είναι για το μεγαλύτερο κομμάτι ό,τι είναι το μεγα-
λύτερο κομμάτι για το μικρότερο και ο υπολογισμός κατα-
λήγει στην τιμή φ που σου είπα προηγουμένως, το 1,618033.
Αυτός ο αριθμός είναι άρρητος, όπως ο αριθμός π* και οι
νεπέρειοι**, όλοι πασίγνωστοι στα μαθηματικά».
«Ναι, οκέι όλα αυτά, αλλά δεν καταλαβαίνω τι σχέση
έχουν με τον λόγο για τον οποίο με φώναξες απόψε εδώ»
παρεμβλήθηκε ο Ορφέας, που καθόλου όρεξη δεν είχε για
αναλύσεις τέτοια ώρα. Ήδη ονειρευόταν το μαξιλάρι του
και την αγαπημένη του πολυθρόνα μπροστά στο τζάκι.
Επίσης, εκείνο το ονειρεμένο πεπαλαιωμένο κονιάκ…
«Έχουν σχέση, παιδί μου… μεγάλη! Και μάλιστα εξαι-
ρετικής σημασίας γι’ αυτό που σε κάλεσα εδώ να σου πω».
Έκανε μια μικρή παύση, ίσα για να πάρει ανάσα και
να καθίσει μέσα του η συνειδητοποίηση ότι μόλις μερικά
δευτερόλεπτα τον χώριζαν από τον ντουβρουτζά που θα
σέρβιρε στον πρωτότοκό του. Έπειτα βολεύτηκε καλύτερα
στη θέση του.
«Αυτή η αναλογία και ο τύπος που τη συνοδεύει είναι ο
* Ισούται με 3,14.
** Φυσικοί λογάριθμοι που ισούνται με 2,717.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 63
λόγος ύπαρξης και λειτουργίας μιας μυστικής οργάνωσης
που διευθύνω τα τελευταία είκοσι χρόνια» είπε λιτά και
έπειτα σταύρωσε μαλακά τα χέρια.
Ο Ορφέας άνοιξε το στόμα για να αντιδράσει, αλλά η
έκπληξη που του είχαν προκαλέσει τα αναπάντεχα λόγια
του πατέρα του φαίνεται πως είχε καταφέρει να του κλέψει
τις λέξεις, αναγκάζοντάς τον να το ανοιγοκλείσει για λίγο
σαν ψάρι έξω από το νερό και έπειτα να το ξανακλείσει
παραιτημένος.
«Φυσικά, δεν ήμουν εγώ ο ιδρυτής της οργάνωσης. Πώς
θα μπορούσα, άλλωστε, όταν οι ρίζες της χάνονται στα
βάθη των χρόνων και φτάνουν, από όσο γνωρίζουμε, μέχρι
την αρχαιότητα; Όμως, είμαι περήφανος που σου λέω τώρα
ότι ήμουν εγώ αυτός που την ανέστησε από την αδράνεια
στην οποία είχε περιπέσει…» πρόσθεσε προσεκτικά, βλέ-
ποντας ότι ο Ορφέας επεξεργαζόταν τις πληροφορίες στο
μυαλό του και πιθανόν να τις συνδύαζε με διδαχές του πα-
τέρα του στο παρελθόν, απουσίες, αναπάντητα ερωτήματα
και γεγονότα, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να μην πέσει
κατάχαμα από την καρέκλα.
«Εσύ; Πώς; Και γιατί;» κατάφερε να ψελλίσει έπειτα
από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, που όμως φάνηκαν σαν
ατελείωτος αιώνας.
«Η οργάνωση αυτή είχε ανά τα χρόνια πολλά ονόματα
και πολλούς διαφορετικούς σκοπούς, καθώς η δράση της
προσαρμοζόταν πάντοτε ανάλογα με τις ανάγκες της εκά-
στοτε κοινωνίας και των συνθηκών διαβίωσης. Δύο όμως
ήταν τα πράγματα που παρέμεναν πάντα ίδια, σταθερά
και αναλλοίωτα όσα χρόνια και αν πέρασαν. Το ένα ήταν
64 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
η εφαρμογή του κανόνα της χρυσής τομής σε σημαντικά
θέματα του βίου μιας πολιτείας και το δεύτερο η ηγεσία
της οργάνωσης, που περνούσε, από πάππου προς πάππου,
στον πρωτότοκο γιο και ούτω καθεξής…»
Διέκοψε, καθώς ένα ξαφνικό κύμα βήχα τον συντάραξε,
προκαλώντας την ανησυχία του Ορφέα, που τον ρώτησε
αν ήθελε νερό. Εκείνος όμως κούνησε αρνητικά το κεφάλι,
παίρνοντας κοφτές ανάσες, μέχρι να καταλαγιάσει ο πα-
ροξυσμός.
«Αν τύχαινε και το πρώτο παιδί δεν ήταν αγόρι, τότε
υπήρχε η δυνατότητα να περάσει στο δεύτερο παιδί, που
θα ήταν, ή σε κάποιο άλλο αρσενικό μέλος, πάντα όμως
στην ίδια οικογένεια…» συνέχισε τραχιά μετά από λίγο.
«Αυτές ήταν οι απόψεις τότε και μη με ρωτήσεις γιατί…
Τώρα έχουν αλλάξει οι εποχές, τότε όμως θεωρούσαν πως
μόνο οι άντρες θα μπορούσαν να είναι άξιοι συνεχιστές
ενός τόσο σημαντικού έργου και μιας τέτοιας κληρονο-
μιάς. Όπως σου είπα, η οργάνωση προσαρμοζόταν με τα
σημεία των καιρών…
»Τώρα, πώς είχε επιλεγεί η οικογένεια και με τι κρι-
τήρια, ούτε αυτό το γνωρίζω. Υποθέτω ότι ο λόγος που
έπρεπε η ηγεσία να προέρχεται πάντα αποκεί ήταν κυρίως
η ασφάλεια και η προστασία της οργάνωσης, μιας και ο
ηγέτης ήξερε όλα τα μέλη της, αλλά εκείνα δεν γνώριζαν
τον ηγέτη ποτέ! Μάλιστα, υπήρχε και οδηγία επί τούτου,
που κατέληγε ότι η παράδοση της σκυτάλης από ηγέτη σε
ηγέτη θα έπρεπε να γίνεται μόνο όταν ο νέος ηγέτης ήταν
απολύτου εμπιστοσύνης, άξιος συνεχιστής και είχε επιτύ-
χει σε συγκεκριμένες δοκιμασίες…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 65
«Δοκιμασίες; Τι δοκιμασίες;» απόρησε ο Ορφέας.
«Θα σου πω και γι’ αυτές. Πρώτα όμως θα πρέπει να
καταλάβεις πώς βρέθηκα εγώ στο τιμόνι…»
«Φαντάζομαι ότι η οικογένεια για την οποία μιλάς εί-
ναι…»
«…προγονική μας» συμπλήρωσε τη φράση του γιου
του, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι. «Όσο κατάφερα να
ερευνήσω το γενεαλογικό μας δέντρο, ανήκουμε σε αυτή
την ιστορική οικογένεια, της οποίας η βαλίτσα, όπως κα-
ταλαβαίνεις, πάει χρονικά πολύ μακριά».
«Είπες όμως ότι η οργάνωση είχε πέσει σε αδράνεια…»
«Σωστά. Η δράση της έπαυσε στον Εμφύλιο, αλλά οι
πληροφορίες γι’ αυτήν είχαν προλάβει να μου δοθούν
από τον αείμνηστο πατέρα μου λίγο πριν εκείνος αναχω-
ρήσει για τα βουνά, πολύ πιθανόν επειδή γνώριζε ότι δεν
θα γυρνούσε ζωντανός από τον αλληλοσπαραγμό, όπως
και έγινε…
»Ήμουν μικρός τότε και άγουρος ακόμη, όμως αμέσως
κατάλαβα τη σημασία του έργου που θα μπορούσε να επι-
τελέσει ο κανόνας με βάση τον οποίο λειτουργούσε η ορ-
γάνωση… Κι έτσι μετά τη χούντα αποφάσισα να την επα-
ναφέρω σε λειτουργία».
«Εξαιτίας της χούντας;»
«Κατά βάση, ναι. Έπρεπε να υπάρχει σε λειτουργία μια
ομάδα που θα προφύλασσε την πατρίδα από άλλα τέτοια
σκηνικά, προλαμβάνοντας καταστάσεις… Κατά δεύτερον,
ήταν και ιστορική μας κληρονομιά. Πώς θα μπορούσα να
μείνω άπραγος μπροστά σε τέτοιο καθήκον;»
Τα μάτια του Ορφέα τώρα είχαν στρογγυλέψει από την
66 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
περιέργεια, ενώ του πατέρα του ήταν γεμάτα ζήλο και γυά-
λιζαν σαν να είχε πυρετό.
«Πίστεψέ με, δεν ήταν εύκολο να την ξαναστήσω, μα
επέμεινα και τα κατάφερα. Περίφημα μπορώ να πω. Η
δράση της έχει για άλλη μια φορά εξαπλωθεί και προσαρ-
μοστεί στα κείμενα του παρόντος… Πλέον, ο κανόνας της
χρυσής τομής εφαρμόζεται, όπως σου είπα, στο έγκλημα
και στην τιμωρία!»
«Πώς;»
«Είναι πολύ απλό: Ας πάρουμε το ευθύγραμμο τμήμα
για το οποίο μιλήσαμε προηγουμένως και ας υποθέσουμε
ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι το έγκλημα που δια-
πράχθηκε. Το δε μικρότερο τμήμα του είναι οι εξωτερικοί
παράγοντες – λόγοι που οδήγησαν τον δράστη στο έγκλη-
μα αυτό. Καλά μέχρι εδώ;»
«Νομίζω…» ψέλλισε ο Ορφέας, που πάσχιζε να μη χά-
σει ούτε λέξη και μπερδευτεί σε κανόνες και εξισώσεις.
«Ωραία. Τι μας λέει λοιπόν ο κανόνας της χρυσής το-
μής; Ότι ολόκληρο το ευθύγραμμο τμήμα είναι προς το
μεγαλύτερο κομμάτι του ό,τι το μεγαλύτερο προς το μι-
κρότερο. Έτσι και η δράση που αναλαμβάνει η οργάνωσή
μας θα είναι ανάλογη με το έγκλημα, όσο ανάλογο είναι
αυτό με τους εξωτερικούς παράγοντες».
«Και πώς υπολογίζεται αυτό; Με εξίσωση; Ή με χάρα-
κα και διαβήτη; Να το καταλάβω αν αυτή η χρυσή τομή
εφαρμόζεται στα γεωμετρικά σχήματα, σε αντικείμενα, σε
πίνακες ή ακόμα και στη φωτογραφία. Αλλά πώς είναι δυ-
νατόν να την εφαρμόσεις σε μια ιδέα, μια κατάσταση ή ένα
γεγονός; Είναι άυλα αυτά, πατέρα! Θα με τρελάνεις;»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 67
Ο Κίμων χαμογέλασε. «Ούτε με εξισώσεις ούτε με δια-
βήτες, παιδί μου… Όπως σου είπα και πριν, το αποτέλεσμα
του υπολογισμού της χρυσής τομής είναι άρρητος αριθ-
μός. Αυτό δείχνει ότι δεν είναι δυνατόν ένα μικρότερο ευ-
θύγραμμο τμήμα να χωράει σε ένα μεγαλύτερό του ακρι-
βώς. Κι αυτή είναι η κυριότερη διαπίστωση από όλες όσες
έκαναν οι μελετητές της, δύο χιλιετίες τώρα. Σημαίνει ότι
ο συγκεκριμένος αριθμός, όπως και όλοι οι άρρητοι, είναι
έξω από το ανθρώπινα αντιληπτό. Πεδίο ορισμού τους
είναι το ιδεατό! Έτσι, αν θέλεις να ξέρεις, ανακαλύφθη-
κε και η έννοια της ιδέας, την οποία ερεύνησε ο Πλάτων,
διατυπώνοντας τη θεωρία των ιδεών. Η οργάνωση, λοιπόν,
δεν χρειάζεται ακριβείς μαθηματικούς υπολογισμούς όταν
προχωρά στη διερεύνηση της χρυσής τομής για ένα γεγο-
νός όπως είναι ένα έγκλημα. Απλώς λαμβάνει υπόψη της
όλα τα στοιχεία, έγκλημα και εξωτερικούς παράγοντες, και
βρίσκει τη χρυσή τομή αποδίδοντας τη δέουσα τιμωρία…
ή ποινή αν θέλεις… Απλά και απέριττα».
«Και πώς είναι σίγουρη η οργάνωση ότι έχει όλα τα
στοιχεία για να αποδώσει ανάλογη του εγκλήματος τιμω-
ρία;» έκανε την εύλογη ερώτηση ο Ορφέας.
«Ας πούμε ότι έχουμε ακριβώς τις ίδιες πληροφορίες
που θα είχε στα χέρια του και ένας φυσικός δικαστής στο
δικαστήριο. Η διαφορά με την οργάνωσή μας είναι ότι,
ενώ ο δικαστής δεσμεύεται από νόμους και κανόνες, η ορ-
γάνωση δεν δεσμεύεται από πουθενά! Αποδίδει πραγματι-
κή δικαιοσύνη και όχι δικαιοσύνη κουτσή…»
Ο Ορφέας τον κοίταξε έκθαμβος. Διηύθυνε ο πατέρας
του τέτοια οργάνωση και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι
68 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 69

τη δράση της; Και ποιος έλεγχε την εντιμότητά της ή την χτείς να αναλάβεις, δεν θα σε φώναζα εδώ απόψε» του είπε
πραγματική εφαρμογή του κανόνα στον οποίο βασιζόταν μαλακά.
η λειτουργία της; «Και πώς είσαι τόσο σίγουρος, αλήθεια;» του αντιγύρι-
«Η μαμά δεν ήξερε τίποτα;» έκανε φωναχτά την επόμε- σε αδύναμα. «Πώς ξέρεις ότι έχω τα εφόδια για να εφαρ-
νη ερώτηση που του τριβέλισε το μυαλό. μόσω όλα αυτά;»
Σε αυτό, ο Κίμων γέλασε δυνατά πριν τον κοιτάξει ευ- Ο Κίμων χαμογέλασε. «Από την ώρα που γεννήθηκες,
θεία στα μάτια. σε γαλούχησα και σε έπλασα γι’ αυτή τη στιγμή, όπως και
«Η επιτυχία της ιερής αυτής οργάνωσης, Ορφέα, οφει- όλοι οι προηγούμενοι ηγέτες έκαναν με τους διαδόχους
λόταν ανέκαθεν σε ένα και μόνο γεγονός: είναι απόλυτα τους. Η εφαρμογή του κανόνα είναι απλή και η λειτουργία
μυστική, πιστή στους κανόνες της και κανένας δεν γνωρί- της οργάνωσης επίσης. Ο σκοπός της, δε, επιβεβλημένος.
ζει τίποτα γι’ αυτήν, εκτός από τα ορκισμένα μέλη της. Κι Θα επιτελέσεις χρέος ιερό, γιε μου. Είσαι, ας πούμε, ταμέ-
αυτό επί ποινή θανάτου. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα εξα- νος… Πώς θα πεις όχι;»
κολουθήσει. Είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει, ιδίως Πώς θα έλεγε, αλήθεια; Ήταν κάτι που έπρεπε να σκε-
σε μια εποχή που η πρόοδος της επιστήμης έχει αρχίσει να φτεί σοβαρά, και μάλιστα άμεσα, καθώς ο πατέρας του ήδη
ξεπερνάει τον άνθρωπο και σε λίγο καιρό οι υπολογιστές είχε αρχίσει να ξετυλίγει τον πάπυρο, δείχνοντας έτοιμος
θα καταλάβουν τη ζωή μας». να περάσει στο επόμενο στάδιο της κατήχησης…
Ο Ορφέας κατέβασε το κεφάλι σκεφτικός. Είχε ακόμα
αρκετά να ρωτήσει, αλλά η τελευταία κουβέντα του πατέ-
ρα του τον είχε ζεματίσει πιο πολύ από κάθε άλλη. Αυτό το
«επί ποινή θανάτου»…
Προφανώς τον είχε φωνάξει εδώ για να του περάσει τη
σκυτάλη. Ήταν ξεκάθαρο. Με βάση όσα του είχε πει, συ-
μπέραινε ότι τον θεωρούσε άξιο συνεχιστή και της απολύ-
του εμπιστοσύνης. Τι θα γινόταν όμως αν διάλεγε να αρ-
νηθεί; Ανατρίχιαζε στη σκέψη ότι ο πατέρας του εννοούσε
την κάθε λέξη. Ήταν δυνατόν να έβαζε τη λειτουργία μιας
οργάνωσης πάνω από τη ζωή του ίδιου του του παιδιού;
Ο Κίμων, σαν να διάβασε τη σκέψη του, του έσφιξε το
χέρι προστατευτικά. «Αν δεν ήμουν σίγουρος ότι θα δε-

Κεφάλαιο 5
Αιτία θανάτου
«Απανθρακωμένο βρέθηκε χθες τα ξημερώματα το πτώμα
του παρασημοφορημένου αστυνομικού, του τμήματος Αν-
θρωποκτονιών της Διεύθυνσης Ασφαλείας Θεσσαλονίκης,
Δημήτρη Χατζηλαδά. Ο αστυνόμος, που ήταν γνωστός για
τη συμμετοχή του σε μερικές από τις πιο πολύκροτες υπο-
θέσεις που έχουν απασχολήσει το πανελλήνιο, είχε πέσει
χθες το πρωί θύμα απαγωγής από δύο, άγνωστους μέχρι
στιγμής, άντρες ακριβώς έξω από την κατοικία του. Η
Ασφάλεια έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για την εύ-
ρεση και τη σύλληψη των δύο δραστών, καθώς, κατά πάσα
πιθανότητα, αυτοί είναι και οι υπαίτιοι για τον αποτρόπαιο
θάνατό του. Η σορός του, όπως έγινε γνωστό, ανευρέθηκε
στο πορτ-μπαγκάζ εγκαταλελειμμένου αυτοκινήτου πλή-
ρως απανθρακωμένη και η ταυτοποίησή της έγινε με τη
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 71
μέθοδο DNA στα εργαστήρια της ΔΕΕ. Απαρηγόρητη είναι
η οικογένειά του, η οποία μέχρι στιγμής έχει αρνηθεί να
προβεί σε οποιαδήποτε δήλωση. Νεότερα σε λίγο…»
Η ρεπόρτερ έδωσε τον λόγο πίσω στον παρουσιαστή
του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, ενώ πλάνα από την «απα-
γωγή» του Δημήτρη, που είχαν καταγράψει οι κάμερες
ασφαλείας και είχαν δοθεί στα μίντια για πιθανή αναγνώ-
ριση των δύο υπόπτων, έπαιζαν σε επανάληψη στο παρα-
σκήνιο.
Ο Δημήτρης έκλεισε την τηλεόραση ξεφυσώντας. Το
παλιό διώροφο αρχοντικό όπου τον είχε φέρει η ομάδα του
θα γινόταν, για όσο χρονικό διάστημα διαρκούσε η απο-
στολή, το νέο σπίτι του και ο Ιάσονας είχε αναλάβει τον
ρόλο να ενημερώσει διακριτικά την οικογένειά του για το
τι συνέβαινε, προκειμένου όχι μόνο να μην πάθουν καμιά
ανακοπή από το σόου που θα εκτυλισσόταν στα κανάλια,
αλλά και να συμφωνήσουν να κρατήσουν τα προσχήματα.
Έπρεπε να οργανώσουν και να παραστούν στην κηδεία
του, όπου η ταφή θα γινόταν με όλες τις επισημότητες και
τις τιμές που άρμοζαν σε έναν παρασημοφορημένο αστυνο-
μικό, και η Ασφάλεια θα έπαιζε σε αυτό τον δικό της ρόλο.
Όλα έπρεπε να τηρηθούν σαν να είχε στ’ αλήθεια πεθάνει,
αν ήθελαν να προχωρήσει το σχέδιο που είχαν σκεφτεί και
το οποίο έπρεπε να δουλευτεί αρκετά για να σιγουρέψουν
ότι θα είχαν έστω και μία πιθανότητα επιτυχίας.
Μετά το πρώτο σοκ, η Βερονίκη, που είχε γυρίσει άρον
άρον από το Μέτσοβο, και η Μαργαρίτα, που όντως είχε
κοντέψει να πάθει εγκεφαλικό όταν άνοιξε και είδε αστυ-
νομικούς στην πόρτα της, είχαν συμφωνήσει, αν και απρό-
72 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
θυμα, με τις οδηγίες του Ιάσονα. Και τον ίδιο τον Δημήτρη,
αν και τον πονούσε που δεν θα μπορούσε να επικοινωνή-
σει απευθείας μαζί τους και που για άλλη μια φορά τούς
έβαζε σε περιπέτειες, περισσότερο τον έκαιγε η κόρη του,
που δεν ήταν σίγουρος, σε αυτή την τρυφερή ηλικία, αν θα
καταλάβαινε τι ακριβώς είχε συμβεί με τον πατέρα της και
είχε εξαφανιστεί ξαφνικά.
Είχαν συμφωνήσει να της πουν ότι είχε φύγει ταξίδι, για
να μην ταράξουν την παιδική ψυχούλα της. Αλλά θα έπια-
νε; Θα κατάφερναν να την προφυλάξουν από την είδηση
του θανάτου του, που έπαιζε σε όλα τα κανάλια της τηλε-
όρασης, σε όλα τα δελτία και τις μεσημεριανές εκπομπές;
Η Βερονίκη, που περνούσε περισσότερο χρόνο με τη μι-
κρή, το είχε υποσχεθεί στον Ιάσονα, αλλά ο ίδιος καθόταν
στα καρφιά.
Έπειτα, ήταν και η αγαπημένη του Μαργαρίτα. Η γυναί-
κα του είχε πέσει θύμα απαγωγής του Θεριστή, που, στην
προσωπική του ατζέντα κατά του Δημήτρη, την είχε αφή-
σει ανάπηρη ψυχικά και με σωματικές δυσκολίες. Είχε πα-
λέψει να ξαναβρεί ισορροπίες από τότε, πιστεύοντας πως
τα είχε καταφέρει, αλλά το μετατραυματικό στρες, που
αρνούνταν να δει, την είχε φέρει, μόλις έναν χρόνο πριν,
για ακόμα μία φορά στο χείλος του θανάτου και την είχε
αναγκάσει να κοιτάξει κατάματα το πρόβλημα. Ο ίδιος είχε
γίνει το δεκανίκι της χωρίς καν να το καταλάβει και, αν
δεν είχε επέμβει τότε η μάνα της, η Βερονίκη, υποχρεώνο-
ντάς τη να υποβληθεί σε ψυχιατρική θεραπεία, πιθανότατα
τώρα να μη βρισκόταν καν εδώ και το παιδί τους να ήταν
ορφανό από μάνα.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 73
Τη Μαργαρίτα τη λάτρευε και τη θαύμαζε που, παρά τις
δυσκολίες, τα είχε εν τέλει καταφέρει. Η κατάστασή της
δεν ήταν πλέον τόσο επιβαρυμένη ψυχικά και ψυχολογι-
κά. Είχε κάνει τεράστια άλματα. Συνάμα, όμως, θα έλεγε
ψέματα αν δήλωνε πως δεν ανησυχούσε καθόλου για το τι
μπορεί να της προκαλούσε πάλι όλο αυτό ή τι μπορεί να
ξαναέφερνε στην επιφάνεια…
Ωστόσο, εκεί που σκεφτόταν να τα βροντήξει όλα για
πάρτη της, εκεί τον συγκρατούσε η λογική.
Πρώτα πρώτα, σκεφτόταν πως το είχε κάνει ήδη μία
φορά αυτό και είχε αποδειχτεί κάκιστη κίνηση. Είχε παρα-
τήσει το Σώμα και είχε πιάσει δουλειά φροντίζοντας για
την κοινωνική αποκατάσταση κρατουμένων, όμως ήταν
τόσο δυστυχισμένος, που ακόμα και η ίδια η Μαργαρίτα
είχε καταλάβει ότι ήταν συμβιβασμός για εκείνον. Κάτι
που έκανε για χάρη της, για να αποφεύγει τον κίνδυνο που
τόσο πολύ εκείνη φοβόταν, μετά από όσα είχε περάσει. Δεν
ήταν δουλειά που τον έτρεφε με ζωή και έτρεχε στο αίμα
του, όπως αυτή που έκανε τώρα.
Μάλιστα, ήταν εκείνη που τον είχε παρακινήσει να επι-
στρέψει στο Σώμα. «Δεν μπορούμε να ζούμε σε γυάλα»
του είχε πει όταν βγήκε από την κλινική, μετά το πέρας
της θεραπείας της, κι αυτά τα λόγια της αντηχούσαν τώρα
επαναλαμβανόμενα στο μυαλό του. Σίγουρα λοιπόν θα
τον καταλάβαινε. Ευκαιρίες σαν κι αυτή που είχε παρου-
σιαστεί, να εξαρθρώσουν τους Μύστες, εμφανίζονταν μία
στο εκατομμύριο και είχε πέσει σ’ εκείνον ο κλήρος να το
επιχειρήσει! Πώς θα τον κλοτσούσε για την οικογενεια-
κή του γαλήνη; Κάποια πράγματα ήταν μεγαλύτερα από
74 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
κάθε άλλο προσωπικό ζήτημα. Υπήρχε περίπτωση να μην
το έβλεπε έτσι και η Μαργαρίτα, ειδικά μετά τις προόδους
που είχε κάνει;
Πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του και άνα-
ψε τσιγάρο. Σε τι ωφελούσε να αγχώνεται για τα αν και
τα μήπως; Από τη στιγμή που είχε αναλάβει τη δουλειά,
έπρεπε να έχει πίστη και να ελπίζει ότι όλα στο τέλος θα
πήγαιναν καλά. Αλλιώς θα του έστριβε και θα ξεμπέρδευε
μια ώρα αρχύτερα! Εξάλλου, καταλάβαινε τη σοβαρότητα
του εγχειρήματος, όσο και αν η απάλευτη πραγματικότη-
τα στην οποία είχε βρεθεί του έπεφτε πιο βαριά από κάθε
άλλη φορά.
Ήταν νεκρός! Για τον κόσμο, τους φίλους, τους γνω-
στούς, τους συναδέλφους του, όλους! Μόνο μια χούφτα
άνθρωποι γνώριζαν την αλήθεια. Μόνο όσοι ήταν απολύ-
τως απαραίτητο να γνωρίζουν. Μέχρι εκεί και έτσι έπρεπε
να παραμείνει. Αυτό βέβαια σήμαινε ότι, μέχρι να επεξερ-
γαστούν όλες τις πτυχές και τις πιθανότητες της δράσης
και του σχεδίου τους, θα έπρεπε να παραμένει κλεισμένος
στο παλιό άδειο αρχοντικό, που βρισκόταν κρυμμένο σε
μια έκταση έξω από την Τούμπα, απομακρυσμένο από
άλλα οικήματα, και να παρακολουθήσει την κηδεία του
από την τηλεόραση…
Αν κάποιος τον ρωτούσε, θα του έλεγε ξεκάθαρα ότι είχε
αρχίσει ήδη να δυσανασχετεί με όλη αυτή την παράσταση.
Πού ήταν κι αυτός ο Ιάσονας όταν τον χρειαζόταν; Τσά-
κισε το τσιγάρο στο ήδη υπερχειλισμένο τασάκι και σηκώ-
θηκε. Ένα ποτό. Αυτό χρειαζόταν για να του καλμάρει τα
νευρά. Ένα ποτό και μια επανάληψη για τα όσα είχε μάθει
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 75
έως τώρα, μήπως και ένιωθε παραγωγικός μέσα σε αυτόν
τον «τάφο», που είχε γίνει το κέντρο επιχειρήσεων.
Κατευθύνθηκε στην κουζίνα και άνοιξε το ντουλάπι
ψάχνοντας το μισοτελειωμένο μπουκάλι ουίσκι που είχε
αφήσει από χθες. Όταν το ξετρύπωσε, έριξε το καραμελό-
χρωμο υγρό σε μια κούπα του καφέ, μιας και οποιουδήποτε
άλλου είδους ποτήρια ήταν σε έλλειψη, και επέστρεψε στο
δωμάτιο με τους υπολογιστές, ανάβοντας κι άλλο τσιγάρο.
Ο Στεργάκης και ο Πάνος θα αναλάμβαναν τον ρόλο
του συνδέσμου μεταξύ της ΕΥΠ και του ιδίου, όταν ο Δη-
μήτρης θα κατόρθωνε να εισχωρήσει στην οργάνωση, και
ο Ιάσονας θα τους κάλυπτε τεχνικά και πληροφοριακά, με
τη συνδρομή φυσικά των τεχνικών της ΕΥΠ. Αυτό είχαν
συμφωνήσει. Μέχρι όμως να τους ειδοποιήσει η Εύα ότι
είχε φτάσει η ώρα να ενεργήσουν όπως τους είχε ορμη-
νέψει, η επιχείρηση δεν μπορούσε να ξεκινήσει. Και ήταν
και πολλά αυτά που δεν γνώριζαν και περίμεναν να ανα-
καλύψουν.
Οι πληροφορίες που τους είχε δώσει η Εύα είχαν δια-
σταυρωθεί, το ίδιο και κάθε στοιχείο που τους προσκόμι-
σε για την παρακολούθησή της. Μπροστά σε αυτά τα δε-
δομένα, ο Δημήτρης, αν και διστακτικά, είχε υποχωρήσει
και είχε δεχτεί να προχωρήσει με το σχέδιο. Όσο κι αν είχε
παιδευτεί, δεν μπορούσε να καταρρίψει το γεγονός πως
εκείνη τους πρόσφερε τη μοναδική ευκαιρία να μπουν
στην οργάνωση. Πώς θα αρνούνταν την αποστολή; Είχε
ορμήσει σε άλλες στο παρελθόν, με λιγότερες πληροφο-
ρίες και διαβεβαιώσεις. Ωστόσο, αυτό δεν σήμαινε ότι είχε
ησυχάσει. Η ανειλικρίνειά της συνέχιζε να τον τριβελίζει.
76 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ολόκληρη ΕΥΠ και δεν τα είχε καταφέρει τόσο καιρό και
μπόρεσε η Εύα να βρει τον τρόπο διείσδυσης με τη δική
της τάχα έρευνα; Αδύνατον! σκέφτηκε για πολλοστή φορά
μέσα στη μέρα. Πιθανόν, αν ήταν οποιαδήποτε άλλη η
πηγή, να μην το ψείριζε τόσο, αλλά η συγκεκριμένη είχε
αμαρτωλό παρελθόν…
«Γιατί την άφησα να φύγει χωρίς να την πιέσω κι άλλο;»
αναρωτήθηκε φωναχτά, τσακίζοντας με μανία το τσιγάρο
του στο τασάκι.
Έφταιγαν και οι άλλοι, που υποστήριζαν ότι οι πληρο-
φορίες της ήταν αρκετές για να πετύχουν αυτό που ήθελαν,
κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Δεν έπρεπε να βλέπουν το
δέντρο και να χάσουν το δάσος, γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να
τη ζορίσουν παραπάνω.
Έπειτα, ήταν και το άλλο… Η Εύα είχε ισχυριστεί ότι
ο λόγος που την απειλούσαν ήταν απλός: να την αποτρέ-
ψουν από το να απευθυνθεί στις αρχές για τις επαφές που
είχε μαζί τους, μιας και έβλεπαν ότι εκείνη δεν ήταν φιλικά
διακείμενη ως προς τη δράση τους, όπως άλλοι. Πιθανόν
το ίδιο να έκαναν με όσους ήταν σε αντίπαλο από αυτούς
στρατόπεδο… Κι αυτό δικαιολογεί εικοσιτετράωρη παρα-
κολούθησή της; Τόσος ζήλος; Ή μήπως σε αυτές τις επαφές
συζητήθηκε κάτι που, αν εκείνη αποκάλυπτε, θα είχε σοβα-
ρές συνέπειες για την οργάνωση; Μήπως κάπως έτσι βρήκε
εκείνη τις πληροφορίες; Κι αν ήταν έτσι, γιατί δεν την έβγα-
ζαν από τη μέση να τελειώνουν, παρά μόνο την απειλούσαν;
Μήπως τους κρατούσε και με κάτι άλλο; Κι αν ναι, γιατί δεν
του είχε πει τι ήταν αυτό; Και γιατί επέμενε να είναι αυτός ο
δέκτης των πληροφοριών της;
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 77
Τις σκέψεις του διέκοψε το συνθηματικό χτύπημα στην
πόρτα. Ένας χτύπος και τρεις διακεκομμένοι. Ήταν κά-
ποιος από τα παιδιά. Αυτό ήταν το συνθηματικό για να
ανοίξει, και το ήξερε μόνο η ομάδα του. Για κανέναν άλλον
και σε καμία περίπτωση δεν άνοιγε αυτή η πόρτα. Ούτε
καν οι κουρτίνες δεν μετακινούνταν από τη θέση τους, κι
ας βρισκόταν σε σπίτι απομονωμένο. Αλίμονο αν τυχαία
τον έπαιρνε κανένα μάτι και τον αναγνώριζε τώρα που είχε
δηλωθεί νεκρός…
«Έλα, σου έφερα τη ληξιαρχική πράξη θανάτου σου!»
αστειεύτηκε ο Ιάσονας, πασάροντάς του το σχετικό έγ-
γραφο με το που μπήκε μέσα.
«Χα, χα. Περίμενα όλο το πρωί να γελάσω» αντιγύρισε
βαρύθυμα ο Δημήτρης.
«Έλα, ρε φίλε, μην κάνεις έτσι. Όταν αρχίσει η δράση,
θα αναπολείς την ησυχία που έχεις εδώ μέσα…»
«Ιάσονα, άσε τις συμβουλές και λέγε τι έγινε. Έχουμε
κανένα νεότερο;»
Ο Ιάσονας κινήθηκε προς την κουζίνα, με τον Δημήτρη
να τον ακολουθεί. Άφησε στον πάγκο μια τσάντα με τρό-
φιμα και τα απαραίτητα οινοπνευματώδη και έβαλε την
καφετιέρα σε λειτουργία.
«Πω… πρωί πρωί και πίνεις;» ρώτησε τον Δημήτρη,
οσμιζόμενος την αναπνοή του.
«Δεν είναι πρωί. Κοντεύει μεσημέρι. Και ρώτησα
κάτι…»
«Αν υπήρχε, δεν θα σ’ το έλεγα με το που μπήκα;»
«Ξέρω γω… Εσένα σου αρέσει το σασπένς. Πολύ πιθα-
νόν να ήθελες να με σκάσεις πρώτα!»
78 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Αλήθεια ήταν αυτό που του είχε πει και ο Ιάσονας το
αναγνώρισε με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα. Δεν ήταν λίγες
οι φορές, τότε που συνυπηρετούσαν, που του είχε βγάλει
το λάδι μέχρι να του δώσει μια πληροφορία, θεωρώντας
ότι έτσι έχτιζε μια δόκιμη αγωνία.
«Αυτή τη φορά λυπάμαι, αλλά θα σε απογοητεύσω.
Μπορεί όμως να έχει κάτι καινούργιο ο Στεργάκης. Με πήρε
καθώς ερχόμουν. Θα έρθει το απόγευμα μετά τον αγώνα».
Ο Δημήτρης δυσανασχέτησε. Μία εβδομάδα ήταν κλει-
σμένος εκεί μέσα και από πρόοδο μηδέν. Άσε που οι υπό-
λοιποι ζούσαν τις ζωούλες τους κι εκείνος ήταν ο μόνος
που έκανε παρέα στις κατσαρίδες και στις ψόφιες αράχνες.
Πριν προλάβει όμως να διαμαρτυρηθεί, η πόρτα χτύ-
πησε ξανά με τον γνωστό συνθηματικό τρόπο, κάνοντάς
τους να κοιταχτούν.
«Έλα, το ’χουμε!» αναφώνησε ο Στεργάκης, ορμώντας
στο εσωτερικό με το που άνοιξαν την πόρτα.
«Τι εννοείς; Τι έγινε;» ζήτησε ο Ιάσονας να μάθει, κλει-
δώνοντας αμέσως πίσω του.
Στα μπερδεμένα βλέμματα που αντίκρισε, χειρονόμησε
ανυπόμονα.
«Πάρτε και τον Φιλίππου και πάμε μέσα! Σε δύο μέρες
ξεκινάμε και πρέπει να ετοιμαστείς! Με ειδοποίησε η Εύα,
μέσω του ειδικού κινητού που της χορηγήσαμε, και ήδη
πήρα το οκέι από τον σύνδεσμό μας στην ΕΥΠ. Με κάλεσε
εκεί που είχα κάτσει να δω τον αγώνα και με πληροφόρησε
πως ήρθε η ώρα! Σε δύο μέρες θα «διαγωνιστείς» για την
είσοδό σου στην οργάνωση. Μέχρι τότε θα σε έχει μετα-
μορφώσει η ειδική ομάδα».
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 79
Ο Δημήτρης τον έκοψε. «Δεν πάω πουθενά αν δεν της
μιλήσω!» δήλωσε πεισματικά.
Μετά τον κυκεώνα σκέψεων που είχε προηγηθεί, είχε
παγιώσει αυτή του την απόφαση.
«Συμμεριζόμαστε όλοι τις υποψίες σου, Δημήτρη, αλλά
τα είπαμε αυτά. Το είδες και την άλλη φορά… Προφανώς
έχει πολύ σοβαρούς λόγους που δεν μοιράζεται κάποιες
λεπτομέρειες και δεν νομίζω πως θα καταφέρουμε κάτι αν
την πιέσουμε τώρα. Επίσης, μην ξεχνάς ότι η ξαδέρφη σου
παρακολουθείται από την οργάνωση επί εικοσιτετραώρου
βάσεως και, μιας και δεν είναι πολύ κοινωνική, αφού εκτός
από τη δουλειά δεν βγαίνει από το σπίτι, δεν υπάρχουν
πολλές ευκαιρίες προσέγγισης. Την προηγούμενη φορά
οργανώσαμε ολόκληρη εκστρατεία για να βρίσκεται εδώ»
υποστήριξε ο Στεργάκης.
Ο Δημήτρης ξεφύσησε. «Έστω κι έτσι, θέλω να προ-
σπαθήσω ξανά. Την άλλη φορά σάς άκουσα και επιχείρησα
να την πείσω να μου πει, ποντάροντας στο φιλότιμο. Δεν
έπιασε. Δήθεν θέλει να κάνει το σωστό και μας δίνει πλη-
ροφορίες… Μαλακίες! Κάτι άλλο παίζει και το ένστικτό
μου συνεχίζει να βαράει συναγερμό. Για την ακρίβεια, δεν
έχει σταματήσει από τότε. Στο κάτω κάτω της γραφής, εγώ
θα παίξω το κεφάλι μου κορόνα γράμματα. Ό,τι κι αν είναι
αυτό που κρύβει η συγκεκριμένη, πρέπει να το γνωρίζω».
Ο Στεργάκης τον κοίταξε εξεταστικά και έπειτα έξυσε
το κεφάλι του σκεφτικός. «Απόψε η Εύα θα πάει στο πάρτι
συνταξιοδότησης του αφεντικού της…» είπε με ένα από-
μακρο βλέμμα, που έδειχνε ότι κάποια ιδέα επεξεργαζόταν.
«Μου το είπε τώρα που με ειδοποίησε, και μάλιστα γκρί-
80 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 81

νιαζε γιατί θα είναι όλοι εκεί και δεν γίνεται εκείνη να μην προς την τραπεζαρία παύλα δωμάτιο επιχειρήσεων παύλα
παρευρεθεί». στρατηγείο, όπως αρεσκόταν να το αποκαλεί ο Πάνος.
«Τι σκέφτεσαι;» θέλησε να μάθει ο Ιάσονας. Κάθισαν όλοι γύρω από το μαονένιο τραπέζι με τους
«Σκέφτομαι… κόσμος, δυνατή μουσική, φώτα… Μπο- καφέδες ανά χείρας και ρούφηξαν σχεδόν ταυτόχρονα μια
ρούμε να μπλεχτούμε ανάμεσα στους καλεσμένους και με γερή γουλιά.
μικρότερες πιθανότητες να γίνουμε αντιληπτοί από αυ- Έπειτα, ο Δημήτρης απευθύνθηκε βλοσυρός στον Στερ-
τούς που την παρακολουθούν…» γάκη: «Λοιπόν, πάμε. Ποιο είναι το σχέδιο για απόψε;».
Ο Δημήτρης ένευσε κατευθείαν. «Πάση θυσία πρέπει να
την κουβαλήσετε εδώ!» δήλωσε στεγνά. «Και ζορίστε τη
στη διαδρομή. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβω εγώ, αρκεί να
μας αφήσετε μόνους…» ζήτησε, επεξεργαζόμενος μια ιδέα
που είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό του.
Οι πληροφορίες που τους είχε δώσει ήταν πολύτιμες
μεν, αλλά εκείνου δεν του άρεσε να τρέχει κατά μέτω-
πο στον κίνδυνο χωρίς να έχει σφαιρική γνώση. Αυτή τη
φορά, η ξαδέρφη του δεν θα γλίτωνε έτσι εύκολα από την
ανάκριση που είχε να της κάνει…
Η πόρτα, που χτύπησε για τρίτη φορά συνθηματικά,
διέκοψε την κουβέντα που ξεκινούσε να πει επί του θέμα-
τος ο Ιάσονας. Ο Πάνος είχε καταφτάσει σε χρόνο-ρεκόρ.
«Ήταν ήδη καθ’ οδόν…» εξήγησε ο νεαρός καθώς πή-
γαινε και πάλι να ανοίξει.
Ο τρίτος της ομάδας μπήκε κουβαλώντας τσιγάρα και
μια χάρτινη βάση με καφέδες. «Από ό,τι μου είπε ο Νικο-
λάου, προβλέπεται μακριά η νύχτα, οπότε σταμάτησα και
πήρα τέσσερις σκέτους» ενημέρωσε, τείνοντας τα χάρτινα
ποτήρια.
«Μακριά δεν λες τίποτα…» συμφώνησε ο Στεργάκης,
παίρνοντας τον δικό του πριν κατευθυνθούν όλοι μαζί

Κεφάλαιο 6
Σχέδιο Χάιμλιχ
Το σχέδιο ήταν απλό και δοκιμασμένο. Ο Πάνος, χρησι-
μοποιώντας την αστυνομική του ιδιότητα, θα έπαιρνε τη
θέση ενός από τους σεκιουριτάδες που βρίσκονταν πά-
ντοτε παρόντες στην εταιρεία για τη φύλαξή της. Όταν θα
έκρινε ότι ήταν ασφαλές, θα ξεμονάχιαζε την Εύα και θα
τη φυγάδευε διακριτικά. Είχαν αποφασίσει να τη ζορίσει
όσο χρειαστεί μέχρι εκείνη να συναντήσει τον Δημήτρη.
Θα την πίεζαν να ξεράσει κάθε πληροφορία που κρατούσε
επτασφράγιστο μυστικό.
«Κι αν αρνηθεί πάλι;» είχε ζητήσει να μάθει ο Ιάσονας.
Ο νεαρός δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι η Εύα θα
αντιδρούσε θετικά και φοβόταν για την εξέλιξη της υπό-
θεσης. Από την άλλη, δεν μπορούσε να ψέξει και τον Δη-
μήτρη που επέμενε, ενώ ενδόμυχα κλοτσούσε τον εαυτό
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 83
του που είχε συνηγορήσει υπέρ των άλλων και τον είχαν
πείσει να την αφήσουν να φύγει. Είχε ποντάρει κι εκείνος
στο γεγονός ότι οι πληροφορίες της ήταν αρκετές για να
διεισδύσει ο φίλος του στην οργάνωση, αλλά τι στο καλό;
Τόσο λίγο τον ήξερε; Αφού γνώριζε ότι εκείνος, παρόλο
που υποχώρησε, δεν θα ησύχαζε μέχρι να ανακαλύψει και
την τελευταία σταγόνα αλήθειας. Άλλωστε, έπρεπε να εί-
ναι πιο συγκαταβατικός με τη στάση του Δημήτρη απένα-
ντί της, αφού όχι μόνο είχε ζήσει μαζί του από κοντά την
περιπέτεια που είχε περάσει η Εύα με τον Θεριστή, αλλά
ήξερε και όλο το παρελθόν που είχε ο φίλος του μαζί της
από τότε που ήταν παιδιά…
Επίσης, αν ήθελε να είναι και ειλικρινής, δεν ήταν λίγα
τα ερωτήματα που τριβέλιζαν και το δικό του μυαλό… Αν
εκείνη πράγματι κινδύνευε ή απειλούνταν, γιατί δεν είχε
ζητήσει βοήθεια νωρίτερα; Τι περίμενε; Κι αν έκαναν μεγα-
λύτερο κακό πλησιάζοντάς την; Αν η οργάνωση παρακο-
λουθούσε τις κινήσεις της ακόμα και στο πάρτι στο οποίο
είχαν τη φαεινή ιδέα να της την πέσουν;
Τα ερωτήματα αυτά τα είχε επανειλημμένως εκθέσει και
ανοιχτά. Απόψε δεν ήταν η εξαίρεση. Συνάμα όμως ανατρί-
χιαζε στη σκέψη ότι θα μπορούσαν να κάνουν χειρότερη
τη θέση της, ενώ εκείνη έστω και ελλιπώς τους βοηθούσε.
Ριγούσε στην πιθανότητα να τη θέσουν δεύτερη φορά σε
κίνδυνο, όπως τότε…
«Είναι ο μόνος τρόπος» έκανε τώρα ο Δημήτρης, κοι-
τάζοντάς τους όλους αποφασιστικά. «Είναι ένα ρίσκο που
πρέπει να πάρουμε. Άλλωστε, πιστεύετε ότι, αν υπήρχε άλ-
λος τρόπος, δεν θα τον είχε εκμεταλλευτεί έως τώρα η ΕΥΠ;
84 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 85

»Το έχω σκεφτεί από όλες τις πλευρές και μου φαίνεται πόρτα του εγκεφάλου του και σε αυτά έρχονταν διαρκώς
αδιανόητο πώς δεν βρέθηκε ούτε ένας να τους καρφώσει να προστεθούν και καινούργια. Αν δεν έβρισκε σύντομα
στις αρχές στα τόσα χρόνια δράσης! Γιατί ο κόσμος που έστω κάποιες απαντήσεις, ήταν σίγουρος ότι δεν θα έβγαι-
έχει έρθει σε επαφή με αυτή την οργάνωση δεν μιλάει; Δη- νε σε κανέναν τους σε καλό. Ήδη τα στοιχεία που είχαν
λαδή, αν δεν ήταν η Εύα τώρα, τι θα γινόταν;» πέταξε τέ- για την οργάνωση το υποδείκνυαν αυτό και όλοι τους το
λος με εκνευρισμό. καταλάβαιναν, κι ας μην το συζητούσαν μεταξύ τους για
«Έχουμε τις θεωρίες μας, που τις μοιραζόμαστε με την να κρατήσουν το ηθικό τους ψηλά.
ΕΥΠ, και μπορούμε να τις συζητήσουμε αν θέλεις, αλλά το Ο Πάνος έφυγε για να ετοιμαστεί. Ο Στεργάκης με τον
γεγονός παραμένει ένα: μόνο εάν μπεις στην οργάνωση θα Ιάσονα πήραν θέσεις μπροστά από τους υπολογιστές και ο
είμαστε εκατό τοις εκατό σίγουροι. Άλλωστε, αυτό είναι Δημήτρης αποσύρθηκε στο καθιστικό. Το «πάρτι» θα ξεκι-
ένα από τα πρωταρχικά θέματα που απασχόλησε και την νούσε στις 8 μ.μ. και μέχρι τότε το μόνο που μπορούσαν να
ΕΥΠ… Κανείς δεν διατίθεται να μιλήσει. Γι’ αυτό θεώρη- κάνουν ήταν να περιμένουν.
σαν ότι με την περίπτωση της Εύας θα έχουμε καλύτερη Όπως και να είχε, ένα ήταν το σίγουρο: μετά το αποψι-
τύχη» πρόσφερε στη συζήτηση ο Στεργάκης. νό, όλα θα άλλαζαν και οι τρεις τους ήταν προετοιμασμέ-
«Ναι, αλλά εσένα δεν σε προβληματίζει το γεγονός νοι να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να το
αυτό καθαυτό; Ότι δηλαδή ολόκληρη ΕΥΠ και δεν έχει πετύχουν αυτό…
καταφέρει να βρει δίοδο και άκρη σε αυτή την ιστορία και
το κατάφερε η Εύα;» σιγόνταρε ο Ιάσονας, εκφράζοντας
τις σκέψεις που έκανε προηγουμένως ο Δημήτρης.
«Ακούστε… Αν κάτι, το παραμικρό, δεν πάει καλά,
θέλω να το ξέρω αμέσως!» δήλωσε ο Δημήτρης, σφίγγο-
ντας τις γροθιές του. «Τώρα πια έχει φτάσει ο κόμπος στο
χτένι. Δεν μας παίρνει να πιπιλάμε άλλο τα δάχτυλά μας».
Ο Πάνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του, κατα-
λαβαίνοντας την ανησυχία του συναδέλφου του. «Μείνε
ήσυχος…» είπε, απευθυνόμενος συμπονετικά προς το μέ-
ρος του. «Σ’ το υπόσχομαι…»
Ο Δημήτρης ένευσε το ευχαριστώ του χωρίς να μιλήσει.
Τα αναπάντητα ερωτήματα χτυπούσαν μανιασμένα την
 Βιέννη,
Δεκέμβριος 1994

Γιατί ανάμεσα στους εξαίρετους και πράγματι θεϊκούς

θεσμούς που η Αθήνα σας έχει γεννήσει και φέρει
στην ανθρωπότητα, καμία, κατά τη γνώμη μου,
δεν είναι καλύτερη από αυτά τα Μυστήρια. Γιατί μέσω αυτών
αποβάλαμε τον βάρβαρο και άγριο τρόπο ζωής και μορφωθή-
καμε και εκπολιτιστήκαμε. Και «μύησις» καθώς αποκαλείται,
πράγματι μάθαμε τις απαρχές της ζωής και αποκτήσαμε
τη δύναμη όχι μόνο να ζούμε ευτυχισμένοι, αλλά και
να πεθαίνουμε με μια καλύτερη ελπίδα.

— Κικέρων, Περί νόμων, Βιβλίο Β΄, 36

 Κεφάλαιο 7

Μυστήρια…

Ο Ορφέας περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες του παλτού

του, χωρίς να παρατηρεί πού πηγαίνει. Στο μυαλό του έπαι-
ζαν ξανά και ξανά οι σκηνές που είχαν διαδραματιστεί στο
γραφείο του πατέρα του και τα λόγια που του είχε πει…
«Σε όλες τις παραδοσιακές κοινωνίες υπάρχουν τελε-
τές μύησης. Από τους αρχαίους πολιτισμούς της Ανατολής
μέχρι τους προ-κολομβιανούς της Αμερικής, την Αφρική,
την Αίγυπτο και την Ευρώπη. Η ύπαρξή τους είναι ένα
στοιχείο έμφυτο στην ανθρώπινη φύση. Η δική μας οργά-
νωση δεν αποτελεί εξαίρεση. Όσοι θέλουν να γίνουν μέλη
της πρέπει να μυηθούν σε αυτήν, ακολουθώντας μια συ-
γκεκριμένη διαδικασία…»
Τότε, είχε ξετυλίξει προσεκτικά τον πάπυρο και τον
είχε ανοίξει μπροστά του. «Όπου και να ψάξεις σήμερα για
90 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
πληροφορίες σχετικά με το πώς γίνονταν οι μυήσεις και τι
ακριβώς έλεγαν σ’ εκείνους που περνούσαν τις μυστηρια-
κές τελετές, δεν θα βρεις καμία, γιατί ποτέ δεν αποκαλύ-
φθηκαν αυτές οι πληροφορίες στο ευρύ κοινό. Μέχρι και
τώρα, ο κόσμος μπορεί να βρει πληροφορίες για τα στά-
δια, αλλά όχι τι ακριβώς διαδραματιζόταν στα πιο σημα-
ντικά από αυτά».
«Κι αυτό που κρατάς τι είναι;» τον είχε ρωτήσει.
«Η τελετή μύησης της οργάνωσής μας είναι βασισμένη
στα Ορφικά Μυστήρια και εδώ βρίσκονται οι πληροφορίες
που ακολουθούσαν οι πρόγονοί μας σε αυτές».
«Οι πληροφορίες που δεν έγιναν ποτέ γνωστές σε κα-
νέναν;»
«Ακριβώς».
Ο Ορφέας είχε κοιτάξει τον πάπυρο με δέος. Το κοφτε-
ρό μυαλό του είχε συλλάβει αμέσως την ανυπολόγιστη
αξία που είχε το πεπαλαιωμένο χαρτί. Όχι μόνο χρηματι-
κή, αλλά και ιστορική, αρχαιολογική και πολιτιστική. Ένα
χαρτί που θα έριχνε φως σε σκοτεινές πτυχές της Ιστορίας
και, αν ποτέ αποκαλυπτόταν, θα προκαλούσε την αναδιάρ-
θρωση όλων των υπαρχόντων ιστορικών κειμένων σχετι-
κά με τον Ορφισμό! Ένα κομμάτι του ίδιου του ελληνικού
πολιτισμού!
Εκείνη τη στιγμή είχε καταλάβει γιατί ο πατέρας του το
χειριζόταν με τέτοια ευλάβεια, αλλά και γιατί δεν το είχε
παραδώσει στις αρμόδιες αρχές… Αυτός ο πάπυρος περι-
είχε την τελετή μύησης που ακολουθούσε η οργάνωση από
τα βάθη των αιώνων, αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά του όρ-
κου που έπαιρναν τα μυημένα μέλη της, και η ύπαρξή του
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 91
δεν γινόταν να αποκαλυφθεί χωρίς να γίνει γνωστή και η
λειτουργία της ίδιας της οργάνωσης…
Ο πατέρας του του είχε εξηγήσει ότι ο Ορφισμός είχε
μεγάλη επίδραση στην ελληνική φιλοσοφία εκείνα τα χρό-
νια και είχε επηρεάσει ακόμα και τον Πυθαγόρα, ώστε την
εποχή του Πεισιστράτου ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει
κανείς τα γνήσια Ορφικά από τα Πυθαγόρεια Μυστήρια.
Ο λόγος που ο Ορφισμός είχε τόσο καταλυτική επίδραση
ήταν επειδή υποστήριζε ότι ο Θεός κατοικεί στα βάθη του
εαυτού μας, κρυμμένος στην ύλη. Ότι ο άνθρωπος μπορεί
από μόνος του να απελευθερωθεί από τα τιτανικά δεσμά
του και να σωθεί και ότι η θεϊκή προέλευση της ψυχής ενο-
ποιεί όλους τους ανθρώπους και τους φέρνει σε απευθείας
ένωση με τη θεία ουσία.
Στη συνέχεια, του είχε αποκαλύψει ότι η οργάνωση είχε
βασίσει τις δικές της τελετές μύησης σε αυτές του Ορ-
φισμού, γιατί ήταν εκείνες που, περισσότερο από άλλες,
επέτρεπαν ψυχολογικά το πέρασμα από μια κατάσταση,
η οποία θεωρείτο κατώτερη, σε μια άλλη ανώτερη, μέσα
από τη βίωση μιας ειδικής τελετουργίας, με τη βοήθεια της
οποίας επερχόταν μια ριζική μεταλλαγή της αντίληψης αυ-
τού που επρόκειτο να μυηθεί.
Στην ουσία, του είχε πει, η μύηση δεν είναι μια εκπαί-
δευση του μυαλού, αλλά μια διαδικασία εσωτερικής ανα-
νέωσης. Σήμαινε και σημαίνει «θάνατο» της παλιάς προ-
σωπικότητας και υιοθέτηση μιας καινούργιας, που στην
περίπτωσή τους ήταν η υιοθέτηση μιας πιο αρμονικής
προσωπικότητας μέσω της ακολουθίας του κανόνα της
χρυσής τομής σε κάθε τομέα της ζωής.
92 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Εάν λοιπόν επιλέξεις να μυηθείς στην οργάνωση, θα
πρέπει να αποτινάξεις τον παλιό σου εαυτό και να ενδυθείς
τον καινούργιο, που τηρεί τον κανόνα που υπηρετούμε…»
Ο Ορφέας ανατρίχιασε σκεπτόμενος αυτά τα λόγια.
Μόλις είχε περάσει μπροστά από τη Στήλη της Πανώ-
λης*, που βρισκόταν στην οδό Graben, χωρίς να της ρίξει
δεύτερη ματιά, αντίθετα με την προσφιλή του συνήθεια,
όποτε διάβαινε αποκεί, να στέκεται και να την καμαρώνει.
Τώρα, δεν είχε διάθεση για τέτοια. Μέσα σε μόλις μιάμι-
ση ώρα, που είχε καθίσει στο γραφείο του πατέρα του, η
ζωή του είχε έρθει τα πάνω κάτω. Είχε φτάσει να αμφισβη-
τεί την ίδια του την υπόσταση και η επιτακτική φωνή του
πατέρα του, που τον παρακινούσε να πάρει μια απόφαση,
αντηχούσε σαν αποκρουστικά κακόηχη καμπάνα στο μυα-
λό του.
Συνεχίζοντας τον δρόμο του, πέρασε έξω από το καφέ
Ντέμελ, που φημολογούνταν ότι ήταν κάποτε το αγαπη-
μένο της πριγκίπισσας Σίσσυ, χωρίς καν να κοιτάξει στο
εσωτερικό ή να ψάξει με τα μάτια του τον φίλο του τον
Γιόχαν, που τέτοια ώρα πάντα δούλευε πίσω από το μπαρ.
Με το κεφάλι κατεβασμένο και τις λεπτομέρειες της
τελετής και των δοκιμασιών που έπρεπε να περάσει, αν
αποφάσιζε να δεχτεί, να στριφογυρίζουν στο κεφάλι του
παίζοντας κυνηγητό, κατευθύνθηκε προς τα χειμερινά
* Αυτό το γλυπτικό αριστούργημα, με τη χρυσή κορυφή, στήθηκε τον
17ο αιώνα με εντολή του αυτοκράτορα Λεοπόλδου Α΄, μετά τη θανα-
τηφόρο επιδημία πανούκλας, που στοίχισε τη ζωή σε εβδομήντα έξι
χιλιάδες κατοίκους της Βιέννης.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 93
Ανάκτορα των Αψβούργων, με την ονομασία Χόφμπουργκ,
που υψώνονταν επιβλητικά λίγα μέτρα μπροστά του.
Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που βημάτιζε μηχανικά,
με τη συγκέντρωσή του να διοχετεύεται αλλού, ήταν που
ξαφνικά του ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι. Δεν είχε προλά-
βει να κάνει ούτε δύο βήματα, όταν ένα χέρι εμφανίστηκε
από το πουθενά, τραβώντας τον βίαια προς τα πίσω. Αιφ-
νιδιασμένος απόλυτα από το αναπάντεχο γεγονός, έχασε
ευθύς την ισορροπία του και σωριάστηκε σαν άδειο τσου-
βάλι στο έδαφος, χτυπώντας άγαρμπα το κεφάλι του στη
σκληρή επιφάνεια.
Κατευθείαν ζαλίστηκε και για δευτερόλεπτα μια σκο-
τοδίνη τον τύλιξε, κάνοντάς τον να χάσει τον κόσμο. Ο
πόνος ακολούθησε οξύς και σουβλερός, ενώ η υγρασία
που ένιωσε στην πίσω δεξιά πλευρά του κρανίου του τον
πληροφόρησε πως είχε τραυματιστεί και το αίμα είχε ήδη
αρχίσει να νοτίζει την περιοχή.
«Είσαι καλά;»
Η ανήσυχη φωνή έφτασε σαν βουητό στα αυτιά του,
ενώ τα μάτια του αδυνατούσαν ακόμη να εστιάσουν. Με
ένα βογκητό απάντησε μόνο, καθώς το χέρι του ψαχούλευε
την πληγή για να διαπιστώσει το μέγεθος του τραύματος.
Ευτυχώς δεν φαινόταν βαθύ, αλλά το κόκκινο που έβαψε
τα δάχτυλά του τον πληροφόρησε ότι έπρεπε σύντομα να
επισκεφθεί μια κλινική για να το περιποιηθεί.
«Ορφέα, χτύπησες! Ω Θεέ μου, συγγνώμη! Είσαι καλά;»
επανέλαβε η φωνή και το ίδιο χέρι που τον είχε σπρώξει
τώρα τον βοηθούσε να ανασηκωθεί.
Ο Ορφέας έτριψε το σημείο που είχε κοπανήσει και,
94 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
αγνοώντας τον σουβλερό πόνο που ακολούθησε την κίνη-
ση, προσπάθησε ξανά να εστιάσει μπροστά του.
«Διονύση;» ψέλλισε μετά από αρκετή προσπάθεια.
«Συγγνώμη, αδερφέ, αλλά, αν δεν σε έβγαζα από τη
μέση, θα σε λιάνιζε η άμαξα!» εξανέστη ο μικρός του αδερ-
φός, δείχνοντας κάπου πίσω του. «Καλά, δεν την είδες;
Δεν άκουσες που χτυπούσε το κουδουνάκι ο αμαξάς;»
Ο Ορφέας ήταν τόσο χαμένος στις σκέψεις του και τόσο
απορροφημένος σε συλλογισμούς, που ούτε άμαξα είχε δει
ούτε κουδούνισμα είχε ακούσει. Με τη βοήθεια του Διονύ-
ση και το πίσω μέρος του κεφαλιού να πάλλεται ρυθμικά,
εν τέλει κατάφερε να στυλωθεί στα πόδια του.
«Από πού εμφανίστηκες εσύ;» ρώτησε τον μικρό του
αδερφό, προσπαθώντας να ξεσκονίσει όπως όπως τα ρού-
χα του.
«Ήμουν στο Ντέμελ και σε είδα που περνούσες. Σε χαι-
ρέτησα, αλλά δεν έδωσες σημασία, και βγήκα να σε φω-
νάξω. Τότε είδα την άμαξα που πλησίαζε. Εσύ δεν έκανες
στην άκρη να την αποφύγεις και έτρεξα να προλάβω. Απο-
φάσισες να αυτοκτονήσεις και δεν μου το είπες;» έκλεισε
την εξήγηση αστειευόμενος, ενώ με τα μάτια του περιερ-
γαζόταν τώρα το τραύμα που είχε προκαλέσει η πτώση.
«Μήπως να πάμε στο νοσοκομείο; Μπορεί να χρεια-
στείς ράμματα…»
«Όχι, όχι» αρνήθηκε ο Ορφέας. Τώρα που είχε συνέλθει
κάπως, καταλάβαινε ότι δεν ήταν κάτι επείγον, τουλάχι-
στον όχι τόσο όσο η απόφαση που έπρεπε να πάρει σε λι-
γότερο από μισή ώρα και να την ανακοινώσει στον πατέρα
του. Ένα επιπόλαιο τραύμα μπορούσε να περιμένει.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 95
«Φαίνεται χειρότερα από ό,τι είναι. Να, το αίμα στα-
μάτησε κιόλας» είπε, δείχνοντας το σημείο, που πράγματι
είχε σταματήσει να αιμορραγεί. «Κάτι είχα στο μυαλό μου
και ήμουν αφηρημένος…» έδωσε στη συνέχεια την εξήγη-
ση. «Καλά είμαι τώρα. Αν θες, γύρνα στην παρέα σου».
Ο Διονύσης τον κοίταξε για λίγο σκεφτικός. «Να σου
πω… Λέω να περπατήσω λίγο μαζί σου και μετά να γυρίσω
σπίτι. Δεν σε εμπιστεύομαι καθόλου έτσι όπως είσαι. Μπο-
ρεί να πέσεις πάνω σε καμιά κολόνα στη συνέχεια!»
Ο Ορφέας δεν ήθελε την παρέα του, ήταν η αλήθεια.
Όχι όταν η διορία του τελείωνε κι αυτός ακόμη δεν είχε
πάρει την απόφασή του. Όμως, τι να έλεγε τώρα στον μι-
κρό, που αστειευόταν μεν αλλά το πάθημά του τον είχε
ανησυχήσει; Και δεν με άφηνες να με πατήσουν τα άλογα
να τελειώνουμε; σχηματίστηκε αυθόρμητα μια σκέψη στο
μυαλό του, αλλά αμέσως μετά την αφάνισε. Δεν ήταν άν-
θρωπος που τα παρατούσε, όσο βουνό κι αν του φαίνο-
νταν όλα.
Χαμογέλασε στον Διονύση και, αφού σήκωσε και ξε-
σκόνισε την τραγιάσκα του, την έχωσε στην τσέπη του.
Άρχισαν να περπατούν συντροφικά περνώντας απέ-
ναντι, στην αυλή των ανακτόρων και μπροστά από την
πόρτα που κάποτε οδηγούσε στο εσωτερικό της χειμερι-
νής κατοικίας της Σίσσυ και του Ιωσήφ Φραγκίσκου Α΄.
Κανείς τους δεν μιλούσε και η αδερφική αυτή σιωπή συνε-
χίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του περιπάτου τους διαμέσου
των ανακτόρων, μπροστά από το παλάτι της πριγκίπισσας
Αμαλίας, που υψωνόταν μεγαλόπρεπο στα αριστερά, και
μέσα από τη στοά όπου κάποτε σταβλίζονταν πρόχειρα τα
96 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
άλογα σε περίπτωση που οι αφέντες τους τα χρειάζονταν
κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Παλιά, ο δρόμος που περιδιάβαιναν δεν ήταν προσβά-
σιμος στο κοινό, αλλά πλέον είχε ανοίξει και ασφαλτο-
στρωθεί, αφού τα ανάκτορα αποτελούσαν πια τουριστικό
αξιοθέατο, όπως και όλα τα ανάκτορα γύρω τους, μαζί με
τα αντίστοιχα θερινά του Σενμπρούν*, που βρίσκονταν
στην άλλη άκρη της πόλης.
Τα ανάκτορα αλλά και τα διάφορα άλλα ιστορικά μνη-
μεία, όπως το άγαλμα της Μαρίας Θηρεσίας, η Εθνική Πι-
νακοθήκη, οι επιβλητικές εκκλησίες και το Κοινοβούλιο,
το οποίο θύμιζε αρχαίο ελληνικό ναό**, ήταν αυτά που
έκαναν τη Βιέννη να ξεχωρίζει σαν στολίδι ανάμεσα στις
υπόλοιπες ευρωπαϊκές πόλεις και ένας από τους λόγους
που η συγχωρεμένη η μητέρα τους δήλωνε περήφανη που
καταγόταν αποκεί.
Τα αδέρφια κοντοστάθηκαν για λίγο όταν έφτασαν
στη Heldenplatz, την Πλατεία Ηρώων, έξω από το Νέο
* Είναι κι αυτά το ίδιο μεγαλόπρεπα και επιβλητικά, με απέραντους κή-
πους, στους οποίους έχουν τοποθετηθεί τριάντα δύο εξαιρετικά φιλο-
τεχνημένα αγάλματα καθώς και η περίφημη δεξαμενή του Ποσειδώνα,
όπου επί βράχου στέκεται όρθιος ο τριαινοφόρος θεός ενώ ιπποπότα-
μοι και Τρίτωνες συνθέτουν ένα περίφημο γλυπτό.
** Ο αρχιτέκτονας του κτιρίου είναι ο βαρόνος Θεόφιλος Χάνσεν, ο
οποίος σπούδασε αρχιτεκτονική στην Αθήνα και σχεδίασε το Εθνικό
Παρατηρητήριο της Αθήνας, την Ακαδημία και την Εθνική Βιβλιοθή-
κη. Το στιλ είναι νεοελληνικό, ενώ ως πρότυπο χρησιμοποιήθηκε το
Ζάππειο Μέγαρο της Αθήνας.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 97
Κάστρο, και σαν συνεννοημένοι σήκωσαν ταυτόχρονα
το βλέμμα ψηλά. Μια ασυναίσθητη κίνηση, που έκαναν
σχεδόν όλοι όσοι περνούσαν από το σημείο, μιας κι εκεί
δέσποζε, φωτιζόμενο κατάλληλα, το περίφημο μπαλκόνι
του Χίτλερ*.
Ατενίζοντας το σημείο, που διατηρήθηκε αναλλοίωτο
στον χρόνο –εκεί ακριβώς όπου είχε λάβει χώρα ένα από
τα πιο κοσμοϊστορικά γεγονότα, που άλλαξε τις ισορρο-
πίες του κόσμου–, διχάζοντας τους Αυστριακούς για την
ίδια του την ύπαρξη, ο Ορφέας κατάλαβε τι έπρεπε να
κάνει.
Όταν φτάνεις σε ένα σταυροδρόμι, δεν έχει τόση σημασία
ποιον δρόμο θα επιλέξεις, όσο ο τρόπος που θα πορευτείς.
Η ιστορία σε κρίνει από τις πράξεις σου, συλλογίστηκε.
Γιατί λοιπόν να μη συνέχιζε την οργάνωση, αλλά όχι
με τον τρόπο που είχε επιλέξει ο πατέρας του; Ποιος θα
τον σταματούσε; Στο κάτω κάτω της γραφής, είχε δίκιο ο
γέρος του, δεν ήταν ούτε σαθροί ούτε αβάσιμοι οι λόγοι
για τους οποίους είχε συσταθεί… Εκείνος λοιπόν κάλλι-
* Οι Αυστριακοί το αποκαλούσαν «μπαλκόνι του Χίτλερ» από τότε
που ο Αδόλφος είχε ανέβει εκεί και είχε ανακοινώσει τη σύνδεση της
Αυστρίας στο Ναζιστικό Τρίτο Ράιχ. δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, την
έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μεγάλο κομμάτι της ιστορίας
είχε γραφτεί ακριβώς εκεί και η φωτογραφία του Αδόλφου να μιλάει, σε
αυτό ακριβώς το μπαλκόνι, έχει κάνει τον γύρο του κόσμου πάμπολλες
φορές, είναι προσβάσιμη μέχρι και σήμερα, γι’ αυτό και όποιος περνάει
απέξω δεν μπορεί να μην το αναγνωρίσει και να σταθεί απέναντι με
δέος, αναλογιζόμενος τι είχε ακολουθήσει εκείνης της ανακοίνωσης.
98 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
στα θα μπορούσε, αντί να εφαρμόσει τον κανόνα της σε
τιμωρίες, ανταποδόσεις και ποινές, να τον εφαρμόσει για
παράδειγμα στη φιλανθρωπία! Να παρασταθεί σε όσους
ανθρώπους και δράσεις είχαν ως κατεύθυνση τη βελτίωση
της ανθρώπινης ύπαρξης, όχι μόνο υλικά αλλά και ηθικά,
και έτσι να κάνει –γιατί όχι;– ακόμα και μεγαλύτερη δια-
φορά από αυτήν που ο πατέρας του είχε ονειρευτεί.
Ξαφνικά, ο δικός του δρόμος είχε γίνει μονόδρομος…
«Σκέφτομαι να γυρίσω στην Ελλάδα» ανακοίνωσε στον
Διονύση, χωρίς περιστροφές, όταν άρχισαν και πάλι να
περπατούν.
Εκείνος κοντοστάθηκε και τον κοίταξε ξαφνιασμένος.
«Πώς σου ήρθε τώρα αυτό;»
«Ο πατέρας πεθαίνει. Το ξέρεις και το ξέρω ότι είναι πια
αναπόφευκτο. Μας έφερε εδώ όταν άρχισε να επιδεινώνε-
ται η κατάσταση της υγείας του, γιατί θέλει, όταν φύγει,
να βρίσκεται στα πατρογονικά εδάφη της μαμάς. Θέλει να
ταφεί δίπλα της…»
Ο Διονύσης διαφώνησε. «Δεν ήταν μόνο αυτός ο λό-
γος… Ήταν και οι σπουδές. Ήθελε να τελειώσουμε το πα-
νεπιστήμιο εδώ και να δουλέψουμε σε μια χώρα με εύρω-
στη οικονομία…»
Πόσο λίγα ξέρεις…, είπε από μέσα του ο Ορφέας. Κι εγώ
έτσι νόμιζα μέχρι απόψε… Εγώ δεν προοριζόμουν ποτέ για
εδώ…
«Εγώ τελείωσα με τις σπουδές μου» είπε στον Διονύση
ωστόσο. «Εσύ είσαι αυτός που έχει ακόμα δρόμο μπροστά
του».
«Και λοιπόν; Δεν σου αρέσει η ζωή εδώ; Δεν είχες πει
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 99
ποτέ τίποτα…» αναρωτήθηκε ο μικρός, απορώντας πραγ-
ματικά με την ξαφνική ανακοίνωσή του.
«Μου αρέσει, αλλά μου λείπει η ζωή στην Ελλάδα… Ο
ήλιος της, το φαγητό της, οι άνθρωποί της. Το σκέφτομαι
καιρό και, τώρα που βλέπω πως ήρθε το πλήρωμα του χρό-
νου, λέω να το τολμήσω. Άλλωστε, ο πατέρας δεν θα είναι
εδώ για να δυσαρεστηθεί με τις επιλογές μου…» πρόσθεσε
στο τέλος το ψέμα, γιατί απλούστατα δεν υπήρχε άλλος
τρόπος να δικαιολογηθεί στον μικρό, που όχι μόνο δεν
έπρεπε να μπλεχτεί με αυτά που ο ίδιος είχε ανακαλύψει
απόψε, αλλά δεν έπρεπε να μάθει απολύτως τίποτα.
Αυτό το «επί ποινή θανάτου» ήταν πολύ βαρύ για να το
σηκώσει οποιοσδήποτε άλλος κι εκείνος όφειλε να προ-
στατεύσει τον μικρότερο πάση θυσία.
Ο Διονύσης πήρε μια έκφραση δυσαρέσκειας, σμίγο-
ντας τα φρύδια του, αλλά δεν μίλησε. Τι να έλεγε άλλω-
στε; Ήξερε ανέκαθεν ότι ο Ορφέας ήταν ισχυρογνώμων
και δύσκολα άλλαζε γνώμη. Αν λοιπόν το να φύγει ήταν
κάτι που σκεφτόταν καιρό, όπως του είχε μόλις εκμυστη-
ρευτεί, ποιος ήταν εκείνος που θα έμπαινε εμπόδιο στα
σχέδιά του;

Κεφάλαιο 8
Τελεσίγραφο
«Δεν της πήρα κουβέντα» ανακοίνωσε ο Πάνος, αφού
είχε κουβαλήσει τη διαμαρτυρόμενη κοπέλα στην τραπε-
ζαρία.
Ο Δημήτρης σφίχτηκε. «Φύγετε και αφήστε μας μό-
νους» πέταξε ψυχρά.
Οι άλλοι συμφώνησαν. Αν κάποιος μπορούσε να την
κάνει να ανοιχτεί, αυτός ήταν ο ξάδερφός της και το πα-
ρελθόν που τους συνέδεε. Κι εκεί ακριβώς, καταλάβαιναν,
σκόπευε να πατήσει και ο Δημήτρης.
Δίχως άλλη κουβέντα, λοιπόν, τον καληνύχτισαν και,
αφού κανόνισαν την ώρα που θα κατέφθαναν την επομέ-
νη, αποχώρησαν.
Ο Δημήτρης έκλεισε για λίγο τα μάτια και έτριψε τους
κροτάφους του. Στην καριέρα του είχε ανακρίνει και είχε
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 101
βάλει κάτω εγκληματίες καν και καν. Δεν θα άφηνε να τον
κοροϊδεύει η Εύα!
Η σκέψη αυτή τον γέμισε με αποφασιστικότητα, η
οποία διαγράφηκε περίλαμπρη στο πρόσωπό του και πα-
ρέμεινε εκεί μέχρι που μπήκε στην τραπεζαρία και τη βρή-
κε καθισμένη να καπνίζει νευρικά.
Φορούσε ένα μακρύ μαύρο φόρεμα με μικρές παγέτες
στο μπούστο και σκίσιμο στο πλάι, σημάδι ότι ο Πάνος την
είχε φέρει κατευθείαν από το πάρτι, χωρίς να την αφήσει
να αλλάξει. Τα μαλλιά της ήταν χτενισμένα κομψά, με μι-
κρές τούφες να ξεφεύγουν ατημέλητα εδώ κι εκεί, ενώ το
μακιγιάζ της ήταν ελαφρύ τόσο όσο να ταιριάζει στην πε-
ρίσταση όπου είχε παρευρεθεί.
«Κάνεις και τέτοια τώρα;» του όρμησε ευθύς μόλις εκεί-
νος κάθισε ανάβοντας το δικό του τσιγάρο.
«Δεν σε καταλαβαίνω, ξαδέρφη…»
«Λέω, κάνεις και τέτοια τώρα; Με κουβαλάς εδώ ση-
κωτή, μέσα στη νύχτα, χωρίς να σέβεσαι τίποτα; Χωρίς να
υπολογίζεις τι θα γίνει αν μας πάρει κανένα μάτι και τι θα
πάθω; Περίμενα, μετά από όσα έχουν γίνει, ότι θα ήσουν
πιο προσεκτικός με την ασφάλειά μου, αλλά φαίνεται
έπεσα έξω» δήλωσε, σουφρώνοντας τα χείλη με θυμό και
σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος.
«Για σιγά, ρε Εύα, γιατί εσύ θα με τρελάνεις…» αντιγύ-
ρισε εκείνος, χαμογελώντας ειρωνικά. «Δηλαδή τι περίμε-
νες; Ότι θα μας πεις τις μπαρούφες σου κι εγώ θα έλεγα
ευχαριστώ κι όταν θα ερχόταν η ώρα θα έτρεχα ξεβράκω-
τος στ’ αγγούρια; Μ’ αρέσει που υποτίθεται ότι με ξέρεις!»
«Μπαρούφες; Ποιες μπαρούφες, Δημήτρη; Με τις πλη-
102 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ροφορίες που σου έδωσα πιθανόν να έχεις μία από τις με-
γαλύτερες επιτυχίες της καριέρας σου, και θα μου την πεις
κι από πάνω;»
«Α, για την καριέρα μου το κάνεις δηλαδή! Επειδή σκο-
τίστηκες!» της πέταξε σαρκαστικά.
«Ναι. Και γι’ αυτό…» επέμεινε, χωρίς όμως την απαραί-
τητη πειθώ να χρωματίζει τη φωνή της.
«Εύα, άκουσέ με πολύ προσεκτικά, γιατί δεν μιλάς σε
κανένα παιδάκι. Ούτε στον νεαρό άντρα που σε έσωζε
τότε από τις κωλοκαταστάσεις που πήγαινες και έμπλεκες
χωρίς να ρωτάει πολλά πολλά. Είμαι αξιωματικός της Ελ-
ληνικής Αστυνομίας και θα με σέβεσαι όπως σε σεβάστηκα
κι εγώ».
«Σεβασμό το λες εσύ αυτό;» διέκοψε εκείνη, φωνάζο-
ντας και δείχνοντας τα ρούχα που δεν την είχαν αφήσει να
βγάλει. «Να με τραβολογάς εδώ νυχτιάτικα σαν να είμαι
καμιά… καμιά…»
«Του δρόμου;» συμπλήρωσε τη φράση που ήξερε ότι θα
την πονούσε.
Γιατί αυτό είχε υπάρξει η Εύα στο παρελθόν. Του δρό-
μου. Ένα πρεζόνι εθισμένο στην ντόπα, που το χέρι της θύ-
μιζε περισσότερο σουρωτήρι παρά ανθρώπινο δέρμα. Μια
γυναίκα που, για να «πιει», έδινε το κορμί της στον πρώτο
τυχόντα. Που είχε συναναστραφεί με τα χειρότερα κατα-
κάθια και εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας και είχε συ-
ναγελαστεί ακόμα και με σκληροτράχηλους νονούς, που
δεν υπολόγιζαν ούτε τη μάνα τους μπροστά στη δύναμη
και στο χρήμα.
Και ήταν εκείνος που την περιμάζευε στα χειρότερά της
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 103
χάλια. Εκείνος που την προστάτευε και έμπαινε ασπίδα
μπροστά της όταν την απειλούσαν έμποροι και νταβατζή-
δες. Εκείνος που της κρατούσε το χέρι όταν χρειάστηκε να
κάνει έκτρωση μετά από έναν βιασμό κι εκείνος που είχε
καταδώσει τα άτομα που την είχαν βλάψει, καταθέτοντας
στη συνέχεια εναντίον τους, με αποτέλεσμα οι τύποι να
βρεθούν στη φυλακή, δίνοντάς της την ευκαιρία να ξε-
φύγει. Και, τέλος, ήταν εκείνος που είχε ζητήσει από τον
πατέρα του χρήματα για να πληρώσει το ιδιωτικό κέντρο
απεξάρτησης, που ήξερε πως θα τη βοηθήσει πραγματικά
να απαλλαγεί από τον καταστροφικό εθισμό της, όταν
ακόμα και η ίδια η οικογένειά της την είχε ξεγράψει. Αυτή
η γυναίκα απέναντί του ήταν και ένας από τους βασικούς
λόγους που είχε επιλέξει να κάνει καριέρα στην Αστυνο-
μία. Η βρομιά που είχε ζήσει κοντά της τον είχε στρέψει
στη θέληση να κάνει ό,τι μπορεί για να ξεπλύνει τον κόσμο
από τα αποβράσματα…
Η Εύα κατέβασε τα μάτια. Η φράση του της τα είχε
υπενθυμίσει ένα ένα, χωρίς να χρειαστεί το στόμα του να
σχηματίσει τις λέξεις.
«Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να πω περισσό-
τερα, Δημήτρη;» συνέχισε τώρα πιο μαλακά.
«Δεν μπορείς ή δεν θέλεις;»
«Σου είπα ό,τι χρειάζεται να ξέρεις…» απέφυγε εκείνη
να απαντήσει ευθέως.
«Όχι, κορίτσι μου. Δεν μου τα είπες. Και, αν συνεχίσεις
αυτό το βιολί, να ξέρεις ότι θα αρνηθώ την υπηρεσία!» της
πέταξε σοβαρά. Όχι πως θα το έκανε, βέβαια, αλλά εκείνη
δεν το γνώριζε και η απειλή του φαινόταν απόλυτα σο-
104 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
βαρή, ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για να πετύχει τον σκοπό
του…
Τα μάτια της στρογγύλεψαν. «Θα αρνηθείς; Πώς θα αρ-
νηθείς δηλαδή; Τώρα, εδώ που φτάσαμε, δεν μπορείς να
κάνεις πίσω!»
«Έτσι νομίζεις!» της πέταξε ψυχρά. «Ένα τηλεφώνημα
είναι μόνο» είπε, δείχνοντας το κινητό του. «Κανείς δεν
μπορεί να με υποχρεώσει και έχω πολλούς λόγους να προ-
βάλω για να αρνηθώ, αν το θελήσω».
Αλήθεια, εκεί είχε ποντάρει η Εύα; Ότι θα ερχόταν, θα
έριχνε την καυτή πατάτα στην ποδιά του και ύστερα αυ-
τός, από φιλότιμο, που ήξερε ότι είχε, θα την έπαιρνε και
θα έτρεχε;
«Δεν θα το κάνεις αυτό, Δημήτρη…»
«Και γιατί όχι; Άλλωστε δεν έχουμε τη σχέση που είχαμε
παλιά. Είχαμε χαθεί πολύ πριν μεσολαβήσουν τα γεγονότα
με τον Θεριστή και μετά με ξέκοψες και τελείως. Δεν σου
έχω καμία προσωπική υποχρέωση, καλή μου! Και να ξέρεις
ότι έχουν περάσει οι εποχές που το έπαιζα ιππότης. Τώρα
δεν κάνω τίποτα που να μην έχω από πριν υπολογίσει».
«Σου είπα ότι σε συγχώρεσα για τον Θεριστή και ότι
ήταν λάθος μου που ξέκοψα. Δεν αρκεί που έτρεξα μόνο σ’
εσένα με το που είχα τις πληροφορίες; Αυτό δεν σου έδειξε
πόσο σε εμπιστεύομαι;»
Ο Δημήτρης την κοίταξε βλοσυρά. Όσο κι αν είχε καθα-
ρίσει η Εύα από τα παλιά, όσο κι αν είχε αλλάξει, το μικρό-
βιο που είχε να εκμεταλλεύεται τους άλλους για να γίνει
το δικό της δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι το είχε απο-
βάλει. Και μέσα σε όλα αυτά, δεν μπορούσε να αγνοήσει
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 105
και την αστυνομική του διαίσθηση, που του έλεγε ότι, ενώ
εκείνη πόνταρε πάνω του, δεν του είχε πει το πραγματικό
γιατί και την ιστορία δεν του την είχε πει όλη, αλλά μισή.
«Λοιπόν, άκουσέ με, Εύα, και άκουσε καλά, γιατί θα το
πω μία και μοναδική φορά: Αν δεν μου πεις τώρα αμέσως
τι ακριβώς παίζει με αυτή την υπόθεση, εγώ δεν έχω να
πάω πουθενά και βγάλ’ τα πέρα μόνη σου. Απευθύνσου
στην ΕΥΠ, στην Υπηρεσία μου, στον διάβολο τον ίδιο. Από
μένα όμως μην περιμένεις. Έχω κόψει το συνήθειο να παί-
ζω τη ζωή μου κορόνα γράμματα και έχω μάθει τόσα χρό-
νια να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, το οποίο τώρα μου
λέει πως η ιστορία σου βρομάει και μπάζει από παντού…
Αν θες λοιπόν να σε βοηθήσω εγώ να απαλλαγείς από την
οργάνωση που σε έχει βάλει, όπως λες, στο μάτι, ξεκίνα
και μίλα ανοικτά, αλλιώς απευθύνσου αλλού» κατέληξε,
σβήνοντας το τσιγάρο του στο τασάκι.
Το ύφος του ήταν απόλυτα σοβαρό και τα χαρακτηρι-
στικά του, πετρωμένα σε μια έκφραση αποφασιστικότη-
τας, φώναζαν ότι εννοούσε κάθε του λέξη. Η ανάσα του
έβγαινε βαριά και τα μάτια του την κάρφωναν σαν να ακτι-
νογραφούσαν την ψυχή της.
Εκείνη τον περιεργάστηκε για μερικές στιγμές, αντιζυ-
γίζοντας το βλέμμα του, όπως παλιά, τότε που ήταν παιδιά
και έκαναν διαγωνισμό κοιτάγματος, σκάζοντας στα γέλια
κάθε φορά που εκείνος, συνήθως, έχανε πρώτος.
Αυτή τη φορά όμως ο Δημήτρης δεν έχανε. Το βλέμμα
του παρέμενε σταθερό και τα βλέφαρα δεν τα ανοιγόκλει-
σε ποτέ, σαν να είχαν μαρμαρώσει κι αυτά στη θέση τους
μαζί με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του.
106 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

Εκείνα τα λίγα λεπτά, το μυαλό της δούλεψε πυρετω-

δώς, σκεπτόμενο όλες τις εναλλακτικές. Ο Δημήτρης μπο-
ρούσε σχεδόν να δει τα γρανάζια που γύριζαν στο κεφάλι
της, βάφοντας με ένα ελαφρώς ερυθρό χρώμα το πρόσωπό
της, και κατάλαβε ακριβώς τη στιγμή που την είχε νικήσει.
Ήταν η στιγμή που το βλέμμα της χαμήλωσε και βουβά
δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό της. Η στιγμή Βιέννη,
της αλήθειας…
Δεκέμβριος 1994
 Κεφάλαιο 9

Μύηση

«Το ήξερα ότι θα πάρεις τη σωστή απόφαση…» χαμογέ-

λασε ο πατέρας του όταν ο Ορφέας τού ανακοίνωσε την
πρόθεσή του να αναλάβει τελικά.
Φυσικά, δεν του είχε αποκαλύψει τους σκοπούς για
τους οποίους προόριζε την οργάνωση. Δεν υπήρχε λόγος
να έρθει σε τέτοια αντιπαράθεση μαζί του. Αφενός ο πατέ-
ρας του δεν θα τον καταλάβαινε ποτέ και, αφετέρου, δεν
του είχε πει ότι η οργάνωση ήταν κληρονομιά του για να
τη διοικήσει όπως αυτός νόμιζε καλύτερα;
Κάθισε λοιπόν αναπαυτικά και με μια ηρεμία να τον
διακατέχει με τις αποφάσεις που είχε πάρει –για τις οποί-
ες ομολογουμένως ένιωθε καλύτερα μέσα του από ό,τι
με τη μέχρι τώρα εγκληματική και γενικά έκνομη δράση
της οργάνωσης, την οποία δεν είχε χωνέψει, παρά τα λο-
110 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
γύδρια και τις διδαχές του πατέρα του– και περίμενε τη
συνέχεια.
«Όπως στα περισσότερα μυστήρια, έτσι και στα Ορφι-
κά, και άρα και στα δικά μας, οι φάσεις μύησης είναι δύο: ο
εξαγνισμός και η τελετή…»
Ένα γελάκι που ξέφυγε στον Ορφέα εκείνη τη στιγμή
έκανε τον πατέρα του να κοντοσταθεί, κοιτώντας τον
εκνευρισμένος. Πόσες φορές έπρεπε να εξηγήσει τη σοβα-
ρότητα του θέματος;
«Συγγνώμη, πατέρα» απολογήθηκε ευθύς ο Ορφέας
βλέποντας το βλέμμα του «απλώς μόλις μου ήρθε στο μυα-
λό κάτι από το παρελθόν…»
Το βλέμμα της οργής μετατράπηκε σε απορία.
«Θυμήθηκα που, όταν ήμουν μικρός, σε είχα ρωτήσει
γιατί εγώ και ο αδερφός μου δεν έχουμε τα ονόματα των
παππούδων ή των γιαγιάδων μας, όπως οι άλλοι συμμαθη-
τές μας στο σχολείο, και μου είχες απαντήσει ότι εμείς ήμα-
σταν προοδευτικοί! Τώρα βέβαια αντιλαμβάνομαι τη σημα-
σία τους… Ορφέας εγώ, εμπνευστής των μυστηρίων, και
Διονύσης ο μικρός… Από τον θεό Διόνυσο να υποθέσω;»
«Ναι, σωστά υποθέτεις» χαμογέλασε ο Κίμων. «Ο Ορ-
φέας ήταν το έμψυχο πνεύμα της ιερής Ελλάδας. Αυτός
που αφύπνισε τη θεία ψυχή. Η επίδρασή του είχε εισχωρή-
σει σε όλα τα ιερά της Ελλάδας. Αυτός καθιέρωσε τη βα-
σιλεία του Δία στη Θράκη και του Απόλλωνα στους Δελ-
φούς και έβαλε τις βάσεις του Αμφικτιονικού Συνεδρίου,
το οποίο υπήρξε η κοινοτική ενότητα της Ελλάδας. Στην
κορυφή της μύησης, συγχώνευσε τη θρησκεία του Δία με
τη θρησκεία του Διονύσου σε μια παγκόσμια σκέψη».
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 111
Σκέψου πόση προσήλωση έχει σε αυτά που πιστεύει, για
να ονοματίσει ακόμα και τα παιδιά του σύμφωνα με αυτά,
συλλογίστηκε ο Ορφέας, αναλογιζόμενος συνάμα πόσο
φανατικό θα φάνταζε αυτό σε κάποιες αντιλήψεις.
«Αν δεν σε πειράζει, παιδί μου, θα ήθελα να συγκεντρω-
θούμε λίγο τώρα στο να σου εξηγήσω τη διαδικασία. Με
είχες ρωτήσει κάτι και για τις δοκιμασίες που περνούσαν
αυτοί που μυούνταν και τώρα είναι η ώρα να σ’ τα πω…»
Ο Ορφέας ανακάθισε και τον κοίταξε με μεγαλύτερη
προσοχή όσο εκείνος άρχισε να μιλάει…
«Όπως έλεγα, λοιπόν, υπάρχουν δύο φάσεις στη μύη-
ση. Η πρώτη περιλαμβάνει την τριήμερη απομόνωσή σου
από τον έξω κόσμο, νηστεία και θυσία και η δεύτερη εί-
ναι η τελετή αυτή καθαυτή, όπου σε ειδικά διαμορφωμέ-
νο χώρο διαβάζεται το ιερό μας κείμενο από τον πάπυρο,
γίνεται η παράδοση του κλειδιού του φυλακίου, σου πα-
ραδίδονται τα ονόματα των υψηλά ιστάμενων μελών της
οργάνωσης, που είναι τέσσερα, και τέλος απαγγέλλεται ο
ιερός μας όρκος».
«Θυσία; Τι θυσία;» πιάστηκε κατευθείαν ο Ορφέας από
τη λέξη. Περίμενε να ακούσει πολλά τελετουργικά, αλλά
όχι και κάτι τέτοιο.
«Για να δείξεις την αφοσίωσή σου στον σκοπό και στον
κανόνα που υποστηρίζει αυτή η οργάνωση, καθώς και ότι
είσαι ολοκληρωτικά δοσμένος σε αυτήν, πρέπει να θυσι-
άσεις ό,τι αγαπάς πιο πολύ. Κι όταν λέω να θυσιάσεις…»
συνέχισε κόβοντας μαχαίρι τα λόγια του Ορφέα που ήδη
είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται «…δεν εννοώ θυσία αίμα-
τος. Εννοώ να το εγκαταλείψεις για πάντα. Εις γνώση σου
112 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
και με πλήρη συνείδηση ότι το κάνεις για την οργάνωση
αυτή, την οποία θα ορκιστείς να υπηρετείς μέχρι να έρθει
η δική σου ώρα να περάσεις τη σκυτάλη».
Το μυαλό του Ορφέα άρχισε να τρέχει και να εξοστρα-
κίζεται δεξιά και αριστερά, όμως και πάλι ο πατέρας του,
που παρατήρησε το βλέμμα του να χάνεται σε συλλογι-
σμούς, τον έκοψε:
«Δεν χρειάζεται να αποφασίσεις τώρα. Η τριήμερη απο-
μόνωσή σου θα εξυπηρετήσει κι αυτόν τον σκοπό. Θα έχεις
άπλετο χρόνο να ζυγίσεις και να ξεχωρίσεις τι μετράει μέ-
χρι στιγμής για σένα πιο πολύ…»
Με αυτά τα λόγια σηκώθηκε και του έκανε νόημα να
τον μιμηθεί. Ο Ορφέας υπάκουσε.
«Είσαι έτοιμος;»
Εκείνος κατένευσε, ενώ μια αίσθηση φόβου και δέους
τον κατέκλυσε αυτοστιγμεί, απειλώντας να του λύσει τα
πόδια. Χρειάστηκε πραγματικά όλη του την αυτοσυγκρά-
τηση για να μη φύγει τρέχοντας.
«Ακολούθησέ με».
Δεν είχε αστειευτεί ο γέρος του όταν του είχε πει για
απομόνωση και νηστεία. Μετά τη συνομιλία τους, τον
είχε οδηγήσει στη σοφίτα του σπιτιού, την οποία είχε
μετατρέψει σε βιβλιοθήκη. Ένα δωμάτιο που πάντα κρα-
τούσε κλειδωμένο από τότε που ήταν μικροί και κρατού-
σε μόνο εκείνος το κλειδί, απαγορεύοντας σε όλους την
είσοδο.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 113
Ούτε τη μάνα τους άφηνε να μπαίνει εκεί μέσα. Μόνος
του το καθάριζε, μόνος του περνούσε εκεί ώρες επί ωρών,
χωρίς ποτέ να τους λέει τι ακριβώς έκανε, κάθε φορά που
τολμούσαν να τον ρωτήσουν, παρά μόνο ότι ήταν ο προ-
σωπικός του χώρος και ότι έπρεπε να τον σεβαστούν.
Τη στιγμή που πάτησε το πόδι του μέσα, φυσικά κατά-
λαβε το γιατί. Ο ένας τοίχος ήταν απ’ άκρη σ’ άκρη γεμά-
τος βιβλία που μιλούσαν για τον Ορφισμό, τη χρυσή τομή
και άλλα αρχαία μυστήρια, όπως τα Ελευσίνια, τα Καβεί-
ρια, τα Διονυσιακά, τα Κρητικά και τα Κορυβαντικά. Είχε
επίσης βιβλία που μιλούσαν για τη Μεγάλη Θεά Ρέα, τον
Κρηταγενή Ιδαίο Δία, αλλά και έργα-καταγραφές μεγά-
λων αρχαίων φιλοσόφων και σοφιστών, όπως του Πλά-
τωνα, του Αριστοτέλη, του Ηρακλείδη, του Ευκλείδη και
άλλων, που και οι τρεις μέρες που θα περνούσε εκεί μέσα
δεν θα του έφταναν ούτε καν για να τα μετρήσει!
«Τα έχεις διαβάσει όλα αυτά;» ρώτησε, με το στόμα του
να χάσκει ανοιχτό από την πληθώρα και την ποικιλία που
αντίκριζε.
Ο πατέρας του ένευσε με περηφάνια. «Και μετά τη μύ-
ηση είναι δικά σου…» είπε, χαϊδεύοντας τρυφερά τη ράχη
ενός τόμου που έφερε πάνω του το όνομα Αντισθένης*,
τον οποίο ο ίδιος ούτε που είχε ξανακούσει.
Το υπόλοιπο δωμάτιο ήταν λιτό. Ένα γραφείο με μια
άνετη πολυθρόνα και ένας καναπές που ο Ορφέας υπέθε-
σε πως μετατρεπόταν σε κρεβάτι, που ποιος ξέρει πόσες
* Αντισθένης: Κυνικός φιλόσοφος (γεν. 444 π.Χ.). Υπήρξε αρχικά μα-
θητής του Γοργία και στη συνέχεια του Σωκράτη.
114 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
φορές είχε συντροφεύσει τον πατέρα του στις φιλοσοφικές
του περιπλανήσεις.
«Εδώ θα μείνεις για τις επόμενες τρεις μέρες. Νερό και
παξιμάδι θα είναι η μόνη σου τροφή και θα σ’ τα φέρνω
εγώ. Καλά θα κάνεις να αφιερώσεις αυτόν τον χρόνο στην
περισυλλογή. Σκέψου αυτά που σου είπα. Διάβασε…»
πρόσθεσε, κάνοντας μια θεατρινίστικη κίνηση προς τη βι-
βλιοθήκη. «Άσε τον εαυτό σου να ρουφήξει την ουσία των
λέξεων και να αφουγκραστεί το νόημα της ύπαρξής μας
πάνω στη γη…»
Έπειτα, του πήρε παλτό, κινητό και κλειδιά και έφυγε,
κλείνοντας και κλειδώνοντας πίσω του την πόρτα.
Τρεις μέρες μετά, ο Ορφέας βγήκε αποκεί μέσα άλλος άν-
θρωπος.
Είχε πράγματι αφιερώσει τον χρόνο του στο διάβασμα
και στην περισυλλογή, μην έχοντας και τι άλλο να κάνει.
Είχε επιλέξει να κατατοπίσει περισσότερο τον εαυτό του
στις διδαχές του κανόνα της χρυσής τομής και της εφαρ-
μογής της και ένιωθε απείρως σοφότερος και συνάμα συ-
γκλονισμένος για τη μαεστρία της ίδιας της φύσης. Πολ-
λές κυνικές πεποιθήσεις του καταρρίφθηκαν, ενώ άλλες,
που αφορούσαν την ανθρώπινη ύπαρξη πάνω στη γη, ενι-
σχύθηκαν κατά πολύ.
Καταλάβαινε πλέον την εμμονή που είχε ο πατέρας του
με την οργάνωση και τον σκοπό της και, παρότι έβρισκε
τον εαυτό του να τον συμμερίζεται σε πολύ μεγαλύτερο
βαθμό πλέον, κανένα βιβλίο και καμία μελέτη δεν είχαν
καταφέρει να του αλλάξουν γνώμη για την εγκληματική
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 115
χροιά της οργάνωσης. Πίστευε στον σκοπό, αλλά όχι στον
τρόπο εφαρμογής, και, μετά από όσα είχε εξετάσει, είχε
ακράδαντα πιστέψει ότι έμελλε εκείνος να βρει έναν καλύ-
τερο τρόπο για να δοθούν τα «δώρα» της οργάνωσης στην
ανθρωπότητα. Ήδη τη φανταζόταν να εξαπλώνεται και
πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας, πέρα από θάλασσες και
ωκεανούς, και να φτάνει να γίνεται κάτι σαν θρησκεία…
Μέσα σε αυτές τις τρεις μέρες, είχε σκεφτεί πολλά και
είχε οργανώσει το μυαλό του άλλο τόσο και, αν και είχε
δυσκολευτεί ιδιαίτερα πολύ, είχε επίσης καταλήξει στο τι
θα ήταν αυτό που θα θυσίαζε στον βωμό της πίστης του
στην οργάνωση. Το μοναδικό πράγμα που είχε σημασία
για εκείνον στον κόσμο. Πλέον, όμως, θα το έκανε με χαρά,
μιας και μέσα του είχε για τα καλά κατασταλάξει η ιδέα ότι
αυτό που θα υπηρετούσε υπερτερούσε κατά πολύ σε αξία
από αυτό που θα θυσίαζε…
Όταν ο πατέρας του άνοιξε την πόρτα, τον βρήκε να χα-
μογελά γαλήνιος και σχεδόν ευτυχισμένος. Σαν ένας άν-
θρωπος που γνωρίζει πως έχει λύσει τα προβλήματά του,
έχει βάλει τις δουλειές του σε τάξη και έχει συμφιλιωθεί
με τον Θεό, οπότε δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα το μετέπειτα.
«Είσαι έτοιμος για την επόμενη φάση;» τον ρώτησε με
ένα γνωστικό χαμόγελο στα χείλη. Η αλλαγή που είχε συ-
ντελεστεί στον μεγάλο του γιο ήταν εμφανής στο πρόσω-
πό του και τον ικανοποίησε ιδιαίτερα. Ναι, δεν είχε λαθέψει
τελικά. Η ανατροφή που του είχε δώσει μαζί με τις διδαχές
των τελευταίων ημερών είχαν πιάσει αναμφίβολα τόπο…
Τον οδήγησε στην κάμαρά του για να αλλάξει, να πλυ-
θεί και να συγυριστεί, μέχρι να κάνει κι εκείνος το ίδιο,
116 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
και σε λιγότερο από μισή ώρα βρίσκονταν και οι δύο στο
γραφείο του.
Μόνο που αυτή τη φορά ο Ορφέας έμελλε να δοκιμά-
σει ακόμα μία έκπληξη, μιας και ο γέρος του δεν είχε μόνο
πλυθεί και συμμαζευτεί, όπως του είχε πει, αλλά είχε εμ-
φανιστεί μπροστά του με πλήρη τελετηριακή περιβολή.
Αν μάλιστα εκείνη τη στιγμή τον έβλεπε κανένας, θα τον
μάζευε και θα τον μετέφερε κατευθείαν στην ψυχιατρική
πτέρυγα κάποιας κλινικής, το δίχως άλλο!
Φορούσε έναν μακρύ πράσινο βελούδινο μανδύα, που
σερνόταν στο πάτωμα, με χρυσή πόρπη, σε σχήμα φυ-
σικά, που τον συγκρατούσε κλειστό στο ύψος του στέρνου.
Η ευμεγέθης κουκούλα είχε τραβηχτεί μπροστά, κρύβοντας
σχεδόν όλο το πρόσωπό του, πράγμα που ο Ορφέας θεώ-
ρησε περιττό, αφού η μάσκα, που ήδη φορούσε, κάλυπτε τα
χαρακτηριστικά του και έκανε τη δουλειά της με το παρα-
πάνω. Τρεις μέρες στην απομόνωση, είχε δει αρκετές φορές
τη μορφή του Ορφέα στα βιβλία, όπως απεικονιζόταν στα
αρχαία κείμενα, ώστε μπόρεσε εύκολα να διακρίνει ποιον
απεικόνιζε αυτή. Στον δε λαιμό της κουκούλας ήταν περα-
σμένη μια χοντρή χρυσή αλυσίδα, στην άκρη της οποίας
κρεμόταν το κλειδί του ντουλαπιού όπου φυλασσόταν ο αρ-
χαίος πάπυρος. Την όλη περιβολή ολοκλήρωνε ένα χρυσό
βραχιόλι από σμιλεμένα δαφνόφυλλα στον δεξιό καρπό.
Τον περιεργάστηκε σαν να τον έβλεπε πρώτη φορά στη
ζωή του και πράγματι ένιωσε σαν να μην τον γνώριζε. Μα
ήταν αυτός ο πατέρας του; Αυτός που τον ταχτάριζε στα
γόνατα και τον πετούσε ψηλά στον αέρα όταν ήταν παιδί;
Αυτός που τον μάλωνε και τον κατσάδιαζε αργότερα κό-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 117
βοντας χαρτζιλίκια; Με πολλούς τρόπους θα μπορούσε να
τον φανταστεί διαφορετικό, αλλά όχι έτσι… ποτέ έτσι…
Παρ’ όλα αυτά δεν μίλησε. Δεν έκανε κανένα σχόλιο. Από
όσα είχε διδαχτεί, αλλά και από το κλίμα που είχε δημιουρ-
γηθεί στο δωμάτιο, γνώριζε ότι έπρεπε να σεβαστεί ετούτη
τη στιγμή, που για πολλούς λόγους θεωρούνταν ιερή.
Ο πατέρας του έτεινε τα χέρια του και έδωσε και στον
ίδιο έναν απλό, κόκκινο μανδύα που έδενε στον λαιμό με
ένα λεπτό κορδόνι και, αφού εκείνος τον φόρεσε, του έκα-
νε νόημα και πάλι να τον ακολουθήσει.
Αυτή τη φορά κατέβηκαν στο κελάρι. Εκεί όπου για
χρόνια οι γονείς του φύλασσαν τα κρασιά, οι δύο άντρες
στάθηκαν μπροστά σε έναν ηλεκτρονικό πίνακα, που μέ-
χρι τώρα ο Ορφέας νόμιζε ότι ρύθμιζε τη θερμοκρασία στο
δωμάτιο. Ο πατέρας του πληκτρολόγησε τον κωδικό 1618
στο ηλεκτρονικό καντράν, που δεν ήταν άλλος από την
τιμή της χρυσής τομής φυσικά, και ο τοίχος άνοιξε σαν βε-
ντάλια, αφήνοντάς τον για ακόμα μία φορά άφωνο.
Πέτρινα σκαλιά εμφανίστηκαν μπροστά τους, που οδη-
γούσαν ακόμα πιο κάτω στη γη, δίνοντάς του την αίσθηση
ότι κατέβαινε σε άβυσσο. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν το μόνο
παράξενο. Οι τοίχοι και τα σκαλοπάτια τα ίδια ήταν γεμά-
τα υγρασία, φθαρμένα από πατημασιές ετών, ενώ πυρσοί
έκαιγαν στους τοίχους δεξιά και αριστερά, κάνοντάς τον
να νιώθει ότι με ένα βήμα που θα έκανε θα μεταπηδούσε
ξαφνικά από τη σύγχρονη εποχή στον μεσαίωνα!
Φαντάστηκε ότι ο πατέρας του είχε ανάψει τους δαυ-
λούς κατά την προετοιμασία του για την τελετή και προ-
σπάθησε να σκεφτεί πόσες φορές στο παρελθόν είχε ξεγλι-
118 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
στρήσει εδώ κάτω, κάνοντας ένας θεός ήξερε τι, χωρίς η
οικογένειά του να τον πάρει χαμπάρι.
Για άλλη μια φορά, ο γέρος του, σαν να διάβασε τη σκέ-
ψη του, γύρισε και τον κοίταξε. «Η αίθουσα όπου πάμε
είναι για τη μυστηριακή τελετή. Εδώ γίνονται οι μυήσεις
των νέων μελών και του επόμενου ηγέτη μόνο. Οπότε, αν
δεν ορκίζεται κάποιος, το μέρος αυτό παραμένει άβατο».
Ο Ορφέας κούνησε το κεφάλι και σιγάνεψε τον βημα-
τισμό του, όταν είδε πως έφταναν σε μια δεύτερη πόρτα
φτιαγμένη από σίδερο, γεγονός που επιβεβαίωσε, έτι πε-
ραιτέρω, ότι αυτός ο χώρος βρισκόταν εδώ προπολεμικά
και πιθανόν να είχε υπηρετήσει ως κάποιου είδους κατα-
φύγιο εν καιρώ πολέμου.
Ωστόσο, οι εικασίες του διαψεύστηκαν με το που άνοιξε
η πόρτα. Γιατί πίσω από αυτή δεν βρισκόταν τίποτε από
αυτά για τα οποία τον προϊδέαζε ο διάδρομος, αλλά ένα
δωμάτιο ευρύχωρο, με μαύρο γρανιτένιο μάρμαρο στο πά-
τωμα και μια μεγάλη εστία στη μέση.
Η φωτιά, που ήδη έκαιγε εκεί, τριζοβολούσε ανύποπτη
για τα γύρω της πεπραγμένα, αποτελώντας τη μοναδική
πηγή φωτός στον χώρο. Δεξιά και αριστερά στο βάθος του
δωματίου στέκονταν δύο αγάλματα που, από ό,τι μπορού-
σε ο Ορφέας να αντιληφθεί, το ένα αναπαριστούσε την κα-
τάβαση στον Άδη και το άλλο την ανάβαση ξανά στη γη,
προφανώς αναπαραστάσεις παρμένες από την ιστορία του
ίδιου του Ορφέα και την απαρχή του Ορφισμού. Επιπλέον,
μια παράξενη μυρωδιά, που του έφερνε μια ελαφρά αλλά
ευχάριστη ζάλη, κατέκλυζε απ’ άκρη σ’ άκρη τον χώρο.
«Η τελετή μύησης γίνεται πάντα νύχτα, για να συμβο-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 119
λίζει το πέρασμα από το σκότος της άγνοιας στο φως της
αλήθειας» τον ενημέρωσε ο πατέρας του καθώς προχώρη-
σαν στο εσωτερικό και πήραν τη θέση τους στο κέντρο,
δίπλα ακριβώς από την πυρακτωμένη εστία, όπου είχε
στηθεί ένας μικρός μαρμάρινος άμβωνας.
Ο Κίμων ανέβηκε σε αυτόν και ο Ορφέας διατάχθηκε να
γονατίσει. Υπάκουσε σιωπηλά, νιώθοντας πως ετούτη τη
στιγμή δεν όριζε πλήρως ο ίδιος τις κινήσεις του. Όση ώρα
ο πατέρας του διάβαζε από τον πάπυρο το αρχαίο κείμενο,
που μιλούσε, μεταξύ άλλων, για τη θεϊκή προέλευση της
ψυχής, που ενοποιεί όλους τους ανθρώπους και τους φέρ-
νει σε απευθείας ένωση με τη θεία ουσία, για το σύμπαν
και τον σκοπό του ανθρώπου πάνω στη γη καθώς και την
απόλυτη αρχή της θεϊκής αναλογίας που επέβαλε ο ίδιος ο
Θεός στους ανθρώπους, μιας και τα πάντα διέπονταν από
αυτήν, ο Ορφέας ένιωσε το αίμα του να μυρμηγκιάζει και
τη σπονδυλική του στήλη να διαπερνάται από ηλεκτρικό
ρεύμα, σαν να δεχόταν το βάπτισμα του πυρός.
Σαν σε έκσταση, άκουσε τον εαυτό του να λέει «ορκίζο-
μαι» όταν ο πατέρας του διάβασε τον όρκο και σαν ρομπότ
επανέλαβε τα λόγια.
Τέλος, όταν του ζητήθηκε να πει φωναχτά τι ήταν αυτό
που θα θυσίαζε για πάντα, προκειμένου να παραμείνει πι-
στός στον όρκο που μόλις είχε δώσει, ο Ορφέας σηκώθηκε
από το πάτωμα, έφερε το χέρι του μέσα από τον κόκκινο
μανδύα και έβγαλε από την τσέπη του ένα διπλωμένο χαρτί.
Με δάκρυα στα μάτια, που ούτε και ο ίδιος είχε καταλά-
βει πότε είχαν τρέξει, το ξεδίπλωσε.
«Το μόνο που λάτρεψα στη ζωή μου και ήθελα διακαώς
120 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

να ακολουθήσω από μικρός ήταν μια καριέρα στην αρχιτε-

κτονική. Γι’ αυτό επέλεξα τη Βιέννη για σπουδές, που είναι
και η αυτοκράτειρα σε αυτόν τον τομέα. Σήμερα, για χάρη
της οργάνωσης, την εγκαταλείπω» δήλωσε ρητορικά και
έπειτα έριξε το νεοαποκτηθέν πτυχίο του στη φωτιά. Η κί-
νηση ήταν μεν συμβολική, αλλά ταυτόχρονα τελεσίδικη.
Η μεγάλη του αγάπη είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει…
Ο πατέρας του τον χτύπησε στον ώμο. Η τελετή είχε
τελειώσει. Είχε μυηθεί σε έναν καινούργιο κόσμο. Άραγε
θα κατάφερνε να αντεπεξέλθει όσο καλά ονειρευόταν;
Κεφάλαιο 10

Τι κρύβει η Εύα;

«Τι θέλεις να μάθεις, Δημήτρη;» ρώτησε με ύφος παραιτη-

μένο και κεφάλι κατεβασμένο.
Ο Δημήτρης σηκώθηκε, πήγε στο γραφείο όπου βρισκό-
ταν ο υπολογιστής, στον οποίο συνήθως δούλευε ο Ιάσο-
νας, κι αφού ψαχούλεψε για λίγο τη στοίβα με τα χαρτιά,
τράβηξε ένα μπεζ ντοσιέ και το έφερε προς το μέρος της.
«Εδώ είναι συγκεντρωμένες όλες οι πληροφορίες που
μας έδωσες την άλλη φορά» της είπε, αφήνοντάς το να
πέσει μπροστά της. «Θέλω να μάθω πώς ήρθαν στα χέρια
σου! Και μην αρχίσεις πάλι ότι έγινε από δική σου έρευνα,
γιατί δεν παίζει! Επίσης, θέλω να μάθω γιατί αυτή η εμ-
μονή σου να το αναλάβω εγώ ειδικά και κανένας άλλος.
Οπότε ξεκίνα από την αρχή!» την παρότρυνε, νεύοντας
προς το ντοσιέ.
122 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Η κοπέλα τον πήρε στα χέρια της και, αφού ρούφηξε
μια βαθιά ανάσα, που όμως δεν φάνηκε να γεμίζει τα πνευ-
μόνια της, ξεκίνησε σιγανά…
«Όταν σκοτώθηκε ο Μενέλαος, ήμουν σίγουρη πως ο
θάνατός του δεν ήταν ατύχημα. Δεν υπήρχαν στοιχεία που
να υποδηλώνουν το αντίθετο, αλλά εμένα κάτι δεν μου
καθόταν καλά. Πες το ένστικτο, πες το ό,τι θέλεις, αλλά
όλα μέσα μου ούρλιαζαν να το ψάξω περαιτέρω. Είχα πα-
ρατηρήσει μια νευρικότητα στη συμπεριφορά του, βλέπεις,
λίγο πριν γίνει το κακό. Το βλέμμα του χανόταν συχνά και
οι αντιδράσεις του είχαν γίνει περίεργες, πιο… απόμακρες
ας πούμε. Κάποια βράδια, τον βασάνιζαν φριχτοί εφιάλτες
και ξυπνούσε κάθιδρος, ουρλιάζοντας κουβέντες που τότε
μου έμοιαζαν με ασυναρτησίες. Αργότερα… πολύ αργότε-
ρα… κατάλαβα ότι δυστυχώς δεν ήταν…»
«Τι εννοείς;» τη διέκοψε ο Δημήτρης.
Λίγο πολύ, την ίδια ιστορία τούς είχε πει και την άλλη
φορά, όμως τις λεπτομέρειες για τη συμπεριφορά του
πρώτη φορά τις ανέφερε.
«Ένα βράδυ, θα πρέπει να ήταν δύο ή τρεις μέρες πριν
από το συμβάν, κατάλαβα ότι δεν βρισκόταν δίπλα μου στο
κρεβάτι. Θεώρησα πως δυσκολευόταν να κοιμηθεί και είχε
μεταφερθεί στο σαλόνι για να μη με ξυπνήσει. Άλλωστε,
όπως σου είπα, συνέβαινε συχνά τελευταία… Γύρισα λοι-
πόν πλευρό και προσπάθησα να συνεχίσω τον ύπνο μου,
όταν ένας περίεργος ήχος έφτασε στ’ αυτιά μου. Έμοιαζε
με κλαψούρισμα, για να καταλάβεις, μόνο που ακουγόταν
σαν να βρισκόταν μέσα στο σπίτι. Σηκώθηκα λοιπόν να
ελέγξω και τότε τον είδα…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 123
Ο Δημήτρης τράβηξε την καρέκλα και κάθισε κοντά
της.
Η κοπέλα τού έριξε ένα κουρασμένο βλέμμα, συνοδευ-
όμενο από ένα μικρό χαμόγελο.
«Ο Μενέλαος στεκόταν στην πόρτα και έκλαιγε σαν
μωρό. Κατάλαβα ότι απευθυνόταν σε κάποιον απέξω, κι
έτσι προσπάθησα να μείνω στις σκιές για να ακούσω, μπας
και καταλάβω επιτέλους τι συνέβαινε. Δεν μπορούσα να
διακρίνω σε ποιον μιλούσε, γιατί ήταν σκοτάδι, αλλά στ’
αυτιά μου έφτασαν ξεκάθαρα οι ικεσίες του, οι λυγμοί του
και κυρίως οι λέξεις του. Ήταν οι ίδιες με αυτές που φώναζε
και στους εφιάλτες του. Δεν μπορώ… τόσοι άνθρωποι…
μιλάμε για μαζική ανθρωποκτονία…»
Ο Δημήτρης έσμιξε τα φρύδια του, ενώ στα χαρακτη-
ριστικά του διαγράφηκε έντονη έκπληξη ανακατεμένη με
ανησυχία.
«Τον ρώτησα πολλές φορές, φυσικά, τι σήμαιναν όλα
αυτά, αλλά αρνήθηκε να μου πει. Πάντα αρνιόταν… Θα το
φαντάστηκες, μου έλεγε, αποφεύγοντάς με λες και ήμουν
μικρό παιδί. Μετά κατάλαβα ότι προφανώς προσπαθούσε
να με προστατεύσει… Δύο μέρες αργότερα, με κάλεσαν
από την οικοδομή που επέβλεπε ως πολιτικός μηχανικός.
Έγινε μια έκρηξη, κυρία Εύα, φοβερό ατύχημα… Τοποθε-
τούσαν εκείνη τη μέρα στο υπόγειο τις σωληνώσεις για
φυσικό αέριο. Υπήρξε, λέει, διαρροή. Ο Μενέλαος επέ-
στρεψε να πάρει το κινητό του και από κάποιο βραχυκύ-
κλωμα προκλήθηκε εκείνη τη στιγμή το κακό. Έμαθα από
έναν άντρα της πυροσβεστικής ότι η πόρτα του χώρου
ήταν κλειστή, κι έτσι η θερμοκρασία ανέβηκε απότομα
124 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
στους χίλιους βαθμούς κελσίου, όταν στους αποτεφρωτές
έχουμε οκτακόσιους πενήντα! Έτσι εξήγησαν το γεγονός
ότι το σώμα του εξαϋλώθηκε! Αν ήταν ανοιχτή, δεν θα είχε
συμβεί κάτι τέτοιο… Καταλαβαίνεις; Δεν βρήκα ούτε να
θάψω! Από το DNA επιβεβαιώθηκε ότι ήταν αυτός…»
«Και δεν το πίστεψες…»
Ήταν παρατήρηση εκ μέρους του, όχι ερώτηση, παρ’
όλα αυτά η Εύα τού απάντησε με μια δική της:
«Μετά από όσα σου είπα, εσύ θα το πίστευες; Ήταν
τυχαίο που η έκρηξη έγινε όταν είχαν φύγει όλοι; Τόση
σύμπτωση το βραχυκύκλωμα να συμβεί ακριβώς τη στιγ-
μή που εκείνος επέστρεψε να πάρει το κινητό; Και ποιος
έκλεισε την πόρτα σ’ εκείνο το καταραμένο υπόγειο πα-
γιδεύοντάς τον, μέσα σε έναν φούρνο στην ουσία, σαν το
ποντίκι; Γιατί ο Μενέλαος δεν βλέπω να είχε κάποιον λόγο
να την κλείσει…»
Ο Δημήτρης κούνησε με κατανόηση το κεφάλι. «Και τι
έγινε στη συνέχεια; Πώς μπλέχτηκε η οργάνωση;»
«Θα σου πω, αλλά, αφού ζήτησες την αλήθεια, πρέπει
τώρα να ακούσεις όλη την ιστορία. Μόνο έτσι ίσως με κα-
ταλάβεις…»
Πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα και συνέχισε:
«Τον Μενέλαο τον αγάπησα βαθιά. Είχε την κατάλ-
ληλη μείξη χαρακτηριστικών που έψαχνα να βρω σε έναν
σύντροφο σε όλη μου τη ζωή… Ήταν ευγενικός, αστείος,
παιχνιδιάρης, αλλά και σοβαρός, με αποφασιστικότητα εκεί
που έπρεπε. Με έκανε να νιώθω σαν τη μοναδική γυναίκα
πάνω στη γη και σε ανταπόδοση του είχα δώσει όλο μου το
είναι. Όταν λοιπόν σκοτώθηκε, δεν μπορούσα να το αφήσω
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 125
έτσι. Άρχισα να ψάχνω… Έκανα το σπίτι φύλλο και φτερό,
γιατί μες στην απελπισία μου σκεφτόμουν πως θα έβρισκα
κάτι που να εξηγεί πώς και γιατί είχαν φτάσει εκεί τα πράγ-
ματα ή έστω ποιος ήταν αυτός με τον οποίο μιλούσε εκείνο
το βράδυ… γιατί του έλεγε αυτά που του έλεγε…»
Η Εύα σηκώθηκε και πήγε μέχρι το γραφείο, σαν να
ήθελε να βάλει μια κάποια απόσταση ανάμεσά τους, δεν
διέκοψε όμως την αφήγηση, που προσηλωμένος παρακο-
λουθούσε τώρα ο Δημήτρης.
«Σαν τρελή έψαχνα και έκλαιγα, μαστιγώνοντας τον
εαυτό μου που δεν τον είχα πιέσει παραπάνω να μου πει τι
συνέβαινε, που δεν είχα ψάξει νωρίτερα για στοιχεία. Με
κατηγορούσα, θεωρώντας με ανεπαρκή, και όσο δεν έβρι-
σκα τίποτα, τόσο απογοητευόμουν. Άρχισα να πίνω… εγώ,
που είχα κόψει το ποτό από την απεξάρτηση! Ήθελα να
παλέψω για εκείνον, να παλέψω για μας! Όμως, όσο ήταν
ζωντανός, η μάχη λάμβανε χώρα μέσα του κι εκεί δεν με
προσκάλεσε ποτέ…»
Ρούφηξε τη μύτη της και κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι
της, σαν για να αποδιώξει την τελευταία διαπίστωση.
«Ένα πρωί…» συνέχισε σφίγγοντας τα χείλη «…είχα
επιτέλους μια αναλαμπή…»
Ο Δημήτρης την κοίταξε έντονα.
«Προτού ο Μενέλαος μου κάνει πρόταση γάμου, έκρυ-
βε το δαχτυλίδι σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο σπίτι, για
να μην το βρω και χαλάσει η έκπληξη. Δεν είχε καταλάβει
ότι εγώ είχα ανακαλύψει την κρυψώνα του όταν πήρα μυ-
ρωδιά ότι κάτι μου έκρυβε. Βλέπεις, ήταν τόσο διάφανος
τότε, που δεν μπορούσε να κρύψει την αδημονία του. Δεν
126 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
του είχα πει βέβαια ότι την ανακάλυψα, ούτε ότι είχα βρει
το δαχτυλίδι. Το άφησα στη θέση του και, όταν εν τέλει
μου το πρόσφερε, έκανα την έκπληκτη…»
Ένα νοσταλγικό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της.
«Εκεί ήταν το μόνο μέρος που δεν είχα σκεφτεί να κοιτάξω.
Μέσα στον πανικό μου, ούτε που μου είχε περάσει από το
μυαλό. Μια σανίδα χαλαρή στο παρκέ του υπνοδωματί-
ου…»
«Και;» θέλησε να μάθει ο Δημήτρης με ανυπομονησία.
Η Εύα δίστασε. Επέστρεψε στη θέση της και κάθισε με
τους ώμους κατεβασμένους και το βλέμμα στραμμένο στο
πάτωμα. Ήταν φανερό ότι κάτι την εμπόδιζε να συνεχίσει.
Πέρασε, όπως φάνηκε στον Δημήτρη, αρκετή ώρα απόλυ-
της σιωπής, που μόνο ο ήχος από ένα παλιό εκκρεμές στον
τοίχο του δωματίου διέκοπτε ρυθμικά.
«Εύα, πρέπει να μου πεις τη συνέχεια. Τι βρήκες;» την
παρότρυνε, όταν είδε πως η κοπέλα συνέχιζε να παραμένει
βουβή.
«Πρέπει, αλλά φοβάμαι…» του απάντησε, κοιτώντας
με μάτια που είχαν κοκκινίσει από καινούργια δάκρυα, που
τόση ώρα συγκρατούσε με βία ενώ εκείνα πάλευαν απε-
γνωσμένα να βρουν διέξοδο υγραίνοντας τη ματιά της.
«Τι φοβάσαι;» ζήτησε να μάθει εκείνος. Θα έλεγε ψέ-
ματα αν ισχυριζόταν πως δεν καταλάβαινε ότι εκείνη την
ώρα λάμβανε χώρα μια πάλη μέσα της. Πιθανότατα η ίδια
πάλη που δεν την είχε αφήσει να εξομολογηθεί όλη την
αλήθεια την προηγούμενη φορά. Δεν ήθελε να την πιέσει,
αλλά δεν γινόταν κι αλλιώς. «Πρέπει να μάθω, Εύα» την
παρακίνησε. «Διακυβεύονται πολλά…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 127
Η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της και σφούγγισε ένα
δάκρυ που ξεθάρρεψε, με την ανάστροφη της παλάμης.
Είχε χωνέψει ότι, αν δεν τα ξερνούσε όλα απόψε, δεν θα
πήγαινε πουθενά. Ο ξάδερφός της, όσο καλός κι αν ήταν,
δεν αστειευόταν, κι αν ήθελε να είναι ειλικρινής, είχε κά-
νει λάθος να τον υποτιμήσει και να πιστέψει πως θα έχα-
φτε αμάσητο ό,τι του είχε πει. Παραλίγο να τα καταφέρει,
λόγω της σοβαρότητας του στόχου, αλλά δεν… Το παιχνί-
δι είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει, κι έτσι έριξε τη βόμβα με
τα επόμενα λόγια της:
«Κάτω από εκείνο το σανίδι βρήκα το ημερολόγιό του,
που περιείχε τις πληροφορίες… Φαίνεται ότι ο Μενέλαος
ήταν μέλος της οργάνωσης…» αποκάλυψε και έπειτα τον
κοίταξε με μάτια ολοστρόγγυλα σαν κουτάβι. «Τον έβγα-
λαν από τη μέση, Δημήτρη, είμαι σίγουρη!» έκρωξε αμέσως
μετά, κρύβοντας συνάμα το πρόσωπο στα χέρια της. «Τον
έβγαλαν από τη μέση γιατί σε κάτι δεν είχε συμφωνήσει μαζί
τους… Και ορκίστηκα να μάθω τι ήταν αυτό, ποιος ευθύνε-
ται και ποιος ο λόγος που στερήθηκα το άλλο μου μισό!»
Ο Δημήτρης είχε μείνει κόκαλο, αλλά δεν μπορούσε να
διακόψει τώρα τη ροή των αποκαλύψεων. Έπρεπε να μάθει
τα πάντα. «Και ο άντρας στη φωτογραφία γιατί σε απει-
λούσε; Έμαθε για τις πληροφορίες; Ή όντως ισχύει αυτό
που μας είπες, ότι σε πλησίασαν μετά τον θάνατό του και
τους αρνήθηκες;» ρώτησε εμφανώς σαστισμένος.
Η Εύα πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα. «Κανένας δεν με
πλησίασε…» αποκάλυψε λιτά, αφήνοντάς τον περαιτέρω
σύξυλο. «Κανένας δεν με απειλεί, ούτε με παρακολουθεί…
Η οργάνωση δεν έχει ιδέα ότι ο Μενέλαος μάζευε και κρα-
128 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
τούσε πληροφορίες, γιατί, αν το ήξερε, πίστεψέ με, δεν θα
στεκόμουν τώρα εδώ ούτε θα είχατε αυτές τις πληροφο-
ρίες στα χέρια σας. Θα τις είχαν εξαφανίσει. Απλώς σκαρ-
φίστηκα την ιστορία με την απειλή για να σου δώσω ένα
παραπάνω κίνητρο να αναλάβεις…»
Έκανε μια παύση, αγνοώντας το κεραυνοβολημένο
ύφος του Δημήτρη, που λίγο ακόμα και θα έπεφτε από την
καρέκλα. Έπειτα, συνέχισε:
«Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν μπορούσα, γιατί δεν ήθε-
λα να σου πω την αλήθεια και σκαρφίστηκα ότι βρήκα τις
πληροφορίες μόνη μου; Αν τα γνωρίζατε όλα αυτά, ότι κυ-
νηγούσα μια προσωπική ατζέντα, θα με βοηθούσατε ποτέ;»
πυροβόλησε σχεδόν τα ερωτήματα πριν αρχίσει να κλαίει,
με λυγμούς πια και δίχως ντροπή για όσα είχε ξεστομίσει.
«Και ο τύπος στη φωτογραφία; Στο κόλπο κι αυτός;»
«Ένας της πιάτσας, μερικά ευρώ και μια κάμερα στη
σωστή θέση… Τον είχα βάλει να με παρακολουθεί μέχρι
που συνελήφθη. Φυσικά, θα αφηνόταν ελεύθερος όταν θα
αποκάλυπτα την αλήθεια… Μετά θα του έδινα κι άλλα
χρήματα. Δεν ήταν δύσκολο να τον πείσω. Ξέρεις πολύ
καλά τι μπορεί να κάνει κάποιος για να εξασφαλίσει τις
δόσεις του….»
Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι του αηδιασμένος. «Γι’
αυτό ήθελες εμένα προσωπικά; Για να σε βοηθήσω με τον
σκοπό σου;» ζήτησε να μάθει επιτακτικά.
Η Εύα έγνεψε ναι. «Δεν μπορούσα απλώς να δώσω τις
πληροφορίες που βρήκα. Ήθελα να ελέγχω την κατάστα-
ση και έναν δικό μου άνθρωπο μέσα για να μαθαίνω τι γί-
νεται και…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 129
«Και τι, Εύα;» την έκοψε ενώ είχε αρχίσει να εκνευρίζε-
ται πάλι. Τι την είχε περάσει την αστυνομία η κυρία; Σέρβις
αλά καρτ; «Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τι υπέθεσες!»
«…όταν θα εμφανιζόταν η ευκαιρία, θα πλήρωνα τον
ένοχο με το ίδιο νόμισμα!» δήλωσε εκείνη κατηγορηματι-
κά. «Δεν με νοιάζει καν πού θα καταλήξω γι’ αυτό… Αλή-
θεια σου λέω. Αλλά αυτός ο άδικος θάνατος δεν ήθελα
να περάσει έτσι!» κατέληξε, σφίγγοντας τις γροθιές της.
«Μπορεί ο Μενέλαος να ήταν μέλος της οργάνωσης, αλλά
τέτοιο τέλος δεν του άξιζε. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό».
«Α, εσύ έχεις ξεφύγει τελείως!» εξανέστη τώρα ο Δημή-
τρης, ενώ σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα. «Ήθελες
να μας κάνεις τα αυτιά και τα μάτια σου, ως η πηγή των
πληροφοριών, για να μάθεις σε ποιον θα επιτεθείς! Εντά-
ξει, κορίτσι μου, αυτό ξεπερνάει και την πιο νοσηρή φα-
ντασία…» της πέταξε ψυχρά.
«Ξέρω τις ικανότητές σου, Δημήτρη, όπως και την εντι-
μότητά σου» του είπε εκείνη παραιτημένη. «Ξέρω επίσης
ότι έχω διαπράξει έγκλημα με τα ψέματα που είπα. Οπό-
τε, αν κρίνεις σωστό να με συλλάβεις, δεν θα αντισταθώ,
όμως σε παρακαλώ δώσε μου την ευκαιρία να αντιμετωπί-
σω αυτόν που ευθύνεται για τη δυστυχία μου. Μία φορά
μόνο να τον κοιτάξω κατάματα και να τον φτύσω μέσα στα
μούτρα!» ικέτευε τώρα.
«Εύα, χρειάζεσαι βοήθεια, το ξέρεις;» αντιγύρισε ο Δη-
μήτρης, που εξακολουθούσε να μην πιστεύει στα αυτιά του.
«Δεν είναι μόνο η παραπλάνηση Αρχής και η απόκρυψη
στοιχείων που ήδη διέπραξες, αλλά επιχείρησες να κατευ-
θύνεις και την έρευνα, ομολόγησες την πρόθεσή σου να
130 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

διαπράξεις μέχρι και ανθρωποκτονία και δεν σκέφτηκες

ούτε για μία στιγμή ότι ολόκληρη επιχείρηση άρχισε να στή-
νεται πάνω σε κάτι που δεν ήταν καν αλήθεια! Για να μην
πω για τους πόρους που θα ξοδεύονταν για τη δήθεν προ-
στασία σου από αόρατους εχθρούς! Άραγε, εδώ είναι όλες
οι πληροφορίες που βρήκες ή μας σέρβιρες ό,τι σε βόλευε;»
Η σιωπή της, που ήρθε προς απάντησή του, τον έκανε
να καταλάβει ότι προφανώς ίσχυε το δεύτερο και η Εύα
ήθελε να έχει τη ροή των πληροφοριών υπό έλεγχο…
Η όρασή του θόλωσε από θυμό. Άρπαξε το ντοσιέ και
Κεφάλαιο 11
της το πέταξε στα μούτρα, αδιαφορώντας για το πάκο με
τα χαρτιά που γλίστρησαν ένθεν κακείθεν από μέσα. Αμφιβολίες
«Εμένα με σκέφτηκες καθόλου; Την οικογένειά μου,
που την έβαλα σε τέτοια διαδικασία; Το ότι, αν τα γνωρί-
ζαμε όλα αυτά, μπορεί να κινούμασταν αλλιώς; Αλήθεια,
σκέφτηκες κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό σου, κο- Η Μαργαρίτα ξεφύσησε και άφησε την κουρτίνα να πέσει
ρίτσι μου;» ούρλιαξε τώρα, ενώ η Εύα συνέχιζε να κλαί- στη θέση της. Ημέρα της υποτιθέμενης κηδείας σήμερα
ει σπαρακτικά. «Δεν σε λυπάμαι!» της επιτέθηκε άκαρδα. και οι δημοσιογράφοι, που είχαν συγκεντρωθεί έξω από
«Τώρα κιόλας θα πάρω τον Πάνο να σε συνοδεύσει στο το σπίτι, ολοένα και πλήθαιναν. Όχι ότι τους είχαν αφήσει
σπίτι να του δώσεις το ημερολόγιο. Τέρμα το θέατρο!» και καθόλου σε ησυχία από τότε που είχε σκάσει η είδηση
«Και μετά;» ρώτησε εκείνη ασθμαίνοντας. του δήθεν θανάτου. Πέθαιναν όλοι να μάθουν πώς ένιωθε
«Μετά θα λογοδοτήσεις στον εισαγγελέα. Προσωπικά για τον χαμό του παρασημοφορημένου άντρα της. Αν είχε
δεν θέλω να σε ξαναδώ στα μάτια μου!» ενδείξεις πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αν κάποιος τον απει-
Η οργή του απέναντί της είχε ξεπεράσει κάθε προηγού- λούσε. Ποιες ήταν οι τελευταίες του κουβέντες. Τι θα έκα-
μενο. Τελικά, μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ, απλώς νε τώρα και αν θα ξαναέφτιαχνε τη ζωή της. Της πετούσαν
ακονίζουν τις τακτικές τους για τον επόμενο γύρο… εικασίες και συμπεράσματα και ζητούσαν τη γνώμη της και
Ε, λοιπόν, είχε έρθει η ώρα να νίψει τας χείρας του σε τα συναισθήματά της για το ότι ακόμη οι δολοφόνοι του
ό,τι την αφορούσε… κυκλοφορούσαν ελεύθεροι… Και η Μαργαρίτα ένιωθε να
ασφυκτιά, ενώ συνάμα τους καταλάβαινε. Άλλωστε, και η
132 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ίδια δημοσιογράφος ήταν και είχε πολλές φορές κυνηγήσει
με παρόμοιο τρόπο είδηση στο παρελθόν, άσχετα αν τώρα,
που συνέβαινε στην ίδια, της έπεφτε ιδιαίτερα βαρύ για να
το χωνέψει. Όλη αυτή η φαρσοκωμωδία έπαιζε επικίνδυνα
με τα νεύρα της και το γεγονός ότι αναγκαζόταν να ψεύδε-
ται στο ίδιο της το παιδί όξυνε περαιτέρω την κατάσταση.
Άλλωστε, δεν είχε περάσει και λίγα και, παρόλο που
μετά την περιπέτειά της με τον Θεριστή είχε βρει τη δύ-
ναμη –που ούτε η ίδια ήξερε ότι κατείχε– να αντιπαλέψει
τον φόβο και τους δαίμονες που είχαν κάνει μέσα της φω-
λιά και είχε βρει καινούργια πατήματα, τώρα αναρωτιόταν
γιατί. Γιατί είχε κάνει τόση προσπάθεια άραγε; Για να έρθει
καινούργιο συμβάν να την ταρακουνήσει! Πάλι εξαιτίας
του Δημήτρη! Πόση αγάπη χρειαζόταν για να το καταπιεί
κι αυτό;
«Μόλις κοιμήθηκε η μικρή…» την πληροφόρησε η Βε-
ρονίκη, που μπήκε εκείνη την ώρα φουριόζα στο δωμάτιο.
«Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε θορυβημένη, όταν το έμπειρο
μητρικό μάτι εντόπισε τον εκνευρισμό της. Η γυναίκα δεν
ήταν ανίδεη για όσα διαδραματίζονταν και έπαιζαν σε επα-
νάληψη, μέρες τώρα, στο κεφάλι της κόρης της. Και ακρι-
βώς επειδή ήξερε τα πλήγματα που είχε υποστεί ο ψυχισμός
της στο παρελθόν, δεν έπαυε να ανησυχεί κάθε που ένα νέο
συνταρακτικό συμβάν ερχόταν να κλονίσει συθέμελα τη
δειλά νεοαποκτηθείσα ισορροπία του σπλάχνου της.
«Τι να συμβαίνει, ρε μαμά; Δεν είδες όλους αυτούς που
έχουν μαζευτεί απέξω; Ούτε σε πρεμιέρα ταινίας τόσος κό-
σμος! Κι εμείς έτοιμες να δώσουμε παράσταση… Πώς θα
τη βγάλουμε τη μέρα, μου λες;»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 133
Η Βερονίκη έσφιξε τα χείλη και κάθισε δίπλα της. «Ξέρω
ότι είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και
να κάνουμε αυτό που μας όρισαν. Ο Δημήτρης μάς χρειά-
ζεται να είμαστε δυνατές. Θα βάλουμε λοιπόν τα μαύρα,
θα φέρουμε στο μυαλό μας μια εικόνα που μας θλίβει πολύ
και θα παίξουμε τον ρόλο μας στην εντέλεια. Δεν νομί-
ζω να δυσκολευτούμε, έχουμε πληθώρα από πονεμένες
αναμνήσεις!» προσπάθησε να αστειευτεί στο τέλος, ανε-
πιτυχώς όμως, γιατί η Μαργαρίτα καθόλου δεν ευθύμησε.
Αντίθετα, την είδε να στραβώνει τα χείλη.
«Μαμά, δεν θέλω να παίξω κανέναν ρόλο, ούτε να φέρω
στη μνήμη μου τα παλιά. Εσύ ξέρεις πόσο δύσκολος ήταν
ο δρόμος μου μέχρι να τα αποδεχτώ. Πότε υπέγραψα ότι
είναι εντάξει να κοροϊδεύω τον κόσμο και να πρέπει να
απαντάω αληθοφανώς σε ερωτήσεις για μια απώλεια που
δεν συνέβη; Τι θα πω στη δουλειά μου όταν μαθευτεί η
αλήθεια; Έπειτα, είναι και η μικρή… Αναγκαστήκαμε να τη
σταματήσουμε μέχρι και από τον παιδικό, μην τυχόν και
κανένα άλλο παιδάκι ή ακόμα και μεγάλος τής αναφέρει
τίποτα για τον θάνατο… Εκείνη τι φταίει να χάνει έτσι
ξαφνικά τη ρουτίνα και τους φίλους της;»
Η Μαργαρίτα δυσανασχετούσε και είχε δίκιο. Είχε χρει-
αστεί πολλές φορές να προσαρμόσει τη ζωή της ανάλογα
με τις επιταγές της δουλειάς του Δημήτρη, είχε κινδυνεύ-
σει, η σωματική με την ψυχική υγεία της είχαν πληγεί ανε-
πανόρθωτα εξαιτίας αυτού και τώρα καλούνταν να χειρι-
στεί σαν σταρ του σινεμά έναν ψεύτικο θάνατο… Όλα για
τη δουλειά… Όλα για τις ανάγκες του ρόλου…
«Παιδί μου, έχεις δίκιο» της το αναγνώρισε η Βερονί-
134 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
κη. «Είναι δύσκολο για όλους μας. Μα, αν κάτσεις να το
σκεφτείς, απαραίτητο. Ο άντρας σου δεν το κάνει για τα
γούστα…»
«Δεν θέλω να ακούσω νουθεσίες» την έκοψε εκείνη
απότομα. «Βγες μέχρι το παράθυρο. Ακόμα και αν δεν
είναι αλήθεια, είναι τέρμα ψυχοφθόρο να πρέπει να λέμε
ψεύδη σε τόσο κόσμο. Στη δουλειά, παντού… Η ζωή μας
κρεμασμένη στα μανταλάκια! Συνάδελφοί μου να ψάχνουν
είδηση μέχρι και στα σκουπίδια μας, γιατί η οικογένεια του
σπουδαίου Χατζηλαδά πουλάει! Φαντάσου τι έχει να γίνει
όταν επιστρέψω στο γραφείο! Και να σου πω και κάτι; Με
κάνει να φέρνω στον νου μου πώς θα ήταν τα πράγματα αν
όλο αυτό ΔΕΝ ήταν ψέματα και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα
άντεχα να βιώσω στ’ αλήθεια κάτι τέτοιο!»
«Φτου, φτου, παιδί μου! Μη μιλάς έτσι…» έκανε τον
σταυρό της η Βερονίκη, φτύνοντας τον κόρφο της τρεις
φορές. Στα λόγια όμως της κόρης της δεν αντιγύρισε κάτι
άλλο. Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, δεν είχε κα-
μία απάντηση να δώσει. Τουλάχιστον καμία που να την
κάλυπτε τελείως. Η απόφαση που είχε πάρει αυτή τη φορά
ο γαμπρός της ήταν διπλός πέλεκυς, που έκοβε και από τις
δύο πλευρές…
«Το εννοώ! Μπορεί σήμερα να ακολουθήσουμε ένα
άδειο φέρετρο, αλλά μην εκπλαγείς καθόλου αν εγώ σήμε-
ρα τελικά κηδέψω τον γάμο μου!» πέταξε ξερά και έφυγε
για την κάμαρή της φορτισμένη, ενώ η Βερονίκη έμεινε να
κοιτά σαστισμένη την κλειστή πόρτα που είχε κοπανήσει η
κοπέλα πίσω της.
Ευτυχώς όπου να ’ταν θα κατέφθανε η Φιλίτσα, την
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 135
οποία είχαν ενημερώσει για το τι είχε συμβεί. Η καλόκαρ-
δη αυτή γυναίκα, μισή Σαρακατσάνα και μισή Πόντια στην
καταγωγή, είχε ως τόπο διαμονής το Σκρα. Ζούσε εκεί
μόνη της μετά τον χαμό του συζύγου της και μεγάλωνε τον
εγγονό της, αφού η μοίρα τα είχε φέρει έτσι και είχε χάσει
και την κόρη της από λευχαιμία μετά τη γέννα του μικρού.
Πριν από έναν χρόνο, που η τελευταία υπόθεση του Δη-
μήτρη τον είχε φέρει κυριολεκτικά στο κατώφλι της, με τον
Ιάσονα αιμόφυρτο στα χέρια, εκείνη τον είχε περιμαζέψει και
συντροφεύσει σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές του. Είχε
μάλιστα σταθεί αρωγός ακόμα και στη σοβαρή περιπέτεια
υγείας του Ιάσονα στη συνέχεια. Μέσα από τις συγκυρίες
αλλά και με τον ευπροσήγορο χαρακτήρα της, είχε γρήγο-
ρα αποκτήσει επίτιμη θέση στην οικογένειά τους, την οποία
εκείνη ανταπέδιδε με ατελείωτη συμπαράσταση και αγάπη.
Αγαπούσε τον Δημήτρη σαν παιδί της, ακριβώς όπως και η
Βερονίκη, γι’ αυτό και η τελευταία την είχε ενημερώσει αμέ-
σως για το τι συνέβαινε, προστατεύοντάς την από το να δει
την είδηση στην τηλεόραση και να ξεραθεί επιτόπου.
Τώρα, που είχε φτάσει η μέρα της κηδείας, η γυναίκα
βρισκόταν καθ’ οδόν για να τους συνδράμει. Κάποιος
έπρεπε να μείνει σπίτι με τη μικρή όσο εκείνες θα έλειπαν
στο νεκροταφείο και η Βερονίκη δεν εμπιστευόταν κανέ-
ναν άλλο να κάτσει με το παιδί χωρίς να του αποκαλύψει
πού είχαν πάει όλοι, τι ήθελε όλος αυτός ο κόσμος έξω από
το σπίτι του και για ποιον φώναζαν αυτές τις ερωτήσεις
κάθε που κάποιος έβγαινε ή έμπαινε.
* * *
136 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 137

να είχε απόλυτο δίκιο. Ίσως θα έπρεπε αυτή τη φορά να

αποφύγει να κάνει τον πυροσβέστη. Ναι, δεν της άρεσε
Όταν έφτασε η Φιλίτσα, η Βερονίκη, χωρίς να χάσει που έβλεπε τη Μαργαρίτα να δυσανασχετεί. Το θεωρούσε
χρόνο, της διηγήθηκε αμέσως πώς είχαν τα πράγματα, επικίνδυνο για την ιδιοσυγκρασία και τον παρορμητισμό
όπως και τους προβληματισμούς της σχετικά με τη Μαρ- που ήξερε ότι τη χαρακτήριζε, αλλά εν τέλει τι θα κέρδι-
γαρίτα. η κοπέλα είχε από το πρωί κλειστεί στο δωμάτιό ζε αν την πίεζε να δεχτεί τη δημιουργηθείσα κατάσταση
της και, πέρα από μια τυπική χαιρετούρα στη γυναίκα, με το ζόρι; Με ποιον τρόπο θα την ωφελούσε αν η ίδια
όταν η μάνα της την ενημέρωσε ότι είχε φτάσει, δεν είχε δεν επέλεγε τον δρόμο που ήθελε να ακολουθήσει με τις
ξαναβγεί αποκεί. ανάλογες συνέπειες; Και πού θα οδηγούσε αν έκανε τον
Όταν ολοκλήρωσε, η Φιλίτσα έμεινε να την κοιτάζει τροχονόμο στα συναισθήματά της;
σκεφτική. Α, ρε κατακαημένε Δημήτρη, σκέφτηκε με θλίψη, πού
«Τι θα κάνω, βρε Φιλίτσα μου; Είναι η πρώτη φορά που πήγες κι έμπλεξες πάλι…
πραγματικά δεν ξέρω τι να της πω. Τα σωστά λόγια με
έχουν εγκαταλείψει, φαίνεται…»
«Να μην κάμεις τίποτε!» τη συμβούλευσε εν τέλει εκεί-
νη, αφήνοντας κάτω το φλιτζάνι με τον καφέ που της είχε
φτιάξει και σφίγγοντας τα χέρια της φιλενάδας της μέσα
στα δικά της. «Δεν χρειάζετ’ ούτε να λέμ’ ούτε να κάνουμ’
κάτι ούλη την ώρα. Δείξ’ της μόνο ότι είσ’ και θα είσ’ εκεί.
Μερικές φορές, μόν’ αυτό είναι που χρειάζονται οι δικοί,
και είν’ αρκετό…»
«Λες;» αναρωτήθηκε φωναχτά η Βερονίκη, με την ανη-
συχία να μην έχει φύγει ακόμη από τα μάτια της. «Με τόσα
που ’χει περάσει… να, εσύ τα ξέρεις… φοβάμαι».
«Να μη φοβάσαι. Ναι, η τσούπρα έχ’ περάσ’ πολλά.
Αυτό είν’ όμως που δίν’ δύναμη στον χαρακτήρα της. Κι
εδώ που τα λέμ’, είν’ δική της η απόφαση πώς θα το χειρι-
στεί…»
Η Βερονίκη ένευσε προβληματισμένη. Ίσως η Φιλίτσα
 Την ίδια ώρα,
στην Τούμπα…
 Κεφάλαιο 12

Διασταύρωση

Ο Ιάσονας και οι υπόλοιποι δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους

όταν ο Δημήτρης τούς εξιστόρησε τι είχε διαδραματιστεί
στη χθεσινή συνάντηση με την Εύα.
«Καταλάβατε τι πήγε να κάνει; Ήθελε να πατήσει στην
ευαισθησία μου, να χρησιμοποιήσει το δέσιμο που είχαμε
από παιδιά και τις τύψεις που ήξερε ότι θα ένιωθα για τον
τραυματισμό της τότε με τον Θεριστή και να παίξει μπάλα
όπως εκείνη ήθελε. Νόμιζε πως είχε να κάνει με τον ίδιο
ευαίσθητο άντρα που της έκανε κάποτε όλα τα χατίρια!»
τους δήλωσε φουρκισμένος. «Κι αν σας είχα ακούσει, θα
το είχε πετύχει! Αυτό, για να δείτε ότι ο σκοπός δεν αγιάζει
πάντα τα μέσα!» πρόσθεσε και την μπηχτή του στο τέλος,
αφού εκείνοι ήταν που τον πιλάτευαν να μην την πιέσει και
να κοιτάξει μόνο να φέρει εις πέρας την αποστολή.
142 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Τουλάχιστον, οι πληροφορίες που μας έδωσε αντι-
στοιχούν με το περιεχόμενο του ημερολογίου…» παρα-
τήρησε ο Ιάσονας, που είχε ήδη αρχίσει να καταγράφει
όλες τις σημαντικές λεπτομέρειες που εκείνο είχε να τους
προσφέρει.
«Όχι όλες!» αντιγύρισε ο Δημήτρης νευρικά. «Μας έδω-
σε κάποιες επιλεκτικά και σκόπευε να μας τροφοδοτεί με
καινούργιες όπως τη βόλευε, αρκεί να την κρατούσαμε
στο παιχνίδι! Βλέπεις, δεν την ενδιέφερε πώς θα κινηθού-
με, αρκεί να πετύχαινε τους δικούς της σκοπούς… Τι είχες,
Γιάννη, τι είχα πάντα δηλαδή… Κλασική Εύα!»
«Ωραία, ας διασταυρώσουμε τι έχουμε και τι μας λείπει»
πρότεινε ο Πάνος, για να κατευνάσει τα πνεύματα. «Όσο
παρτάλι και να αποδείχθηκε, τουλάχιστον μας έδωσε μια
δίοδο, μην το ξεχνάμε αυτό».
Ο Δημήτρης τον κοίταξε βλοσυρά. «Δεν εκτιμώ την
εκμετάλλευση με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο»
ξεκαθάρισε. «Ποια ήταν αυτή που θα έλεγχε τη διαδικασία
στην οποία θα εμπλεκόμουν εγώ;»
«Οκέι, σε καταλαβαίνω» συμφώνησε ο Πάνος «γι’ αυτό
και τώρα θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Πάντως, για να
ξέρεις, μου ζήτησε να σου μεταφέρω την ειλικρινή της συγ-
γνώμη, χθες που την οδήγησα στο τμήμα».
«Να τη βράσω!» ξέσπασε ο Δημήτρης και έπειτα στρά-
φηκε προς τον Ιάσονα, που αντάλλασσε περίεργες ματιές
με τον Στεργάκη.
«Τι συμβαίνει; Δεν συμφωνείτε μαζί μου; Γιατί νομίζω
ότι…»
«Όχι, όχι, δεν είναι αυτό» βιάστηκε να τον διακόψει ο
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 143
Ιάσονας πριν ξεφύγει πάλι. «Αλλά να… νομίζω ότι κάτι
βρήκα…»
Ο Δημήτρης ήρθε κοντά.
Ο Ιάσονας έβαλε το ημερολόγιο προσεκτικά κάτω από
μια ειδική λάμπα που έβγαζε ένα αχνό πράσινο φως και
ύστερα άλειψε με ειδική μπατονέτα μια λευκή σελίδα,
αφού πρώτα είχε καθυστερήσει μερικά δευτερόλεπτα, για
να φορέσει ένα ζευγάρι λαστιχένια γάντια.
«Σβήσε το φως» ζήτησε από τον Στεργάκη και, αφού το
δωμάτιο βυθίστηκε στο σκοτάδι, οι τρεις άντρες μαζεύτη-
καν πάνω από τον ώμο του.
Κάτω από το πράσινο φως και υπό την επίδραση του
ειδικού χημικού, που έφερε η μπατονέτα, κάποιοι αριθμοί
είχαν εμφανιστεί εκεί. Αριθμοί που αλλιώς θα ήταν αόρα-
τοι στο ανθρώπινο μάτι.
«Τι είναι αυτό; Συντεταγμένες;» ζήτησε να μάθει ο Πά-
νος, μιας και οι αριθμοί, που ανά δύο χωρίζονταν με τελεί-
ες, ήταν αυτό που έβλεπαν τα μάτια όλων.
Ο Ιάσονας έσμιξε τα φρύδια του σκεφτικός.
«Πρέπει κάτι να ελέγξω!» ανακοίνωσε έπειτα από λίγο,
αρπάζοντας απότομα το μπουφάν του από την καρέκλα.
Λίγο πριν βγει όμως φουριόζος από την αίθουσα, κο-
ντοστάθηκε και ξαναγύρισε προς το μέρος τους.
«…αν είναι αυτό που φαντάζομαι, να ξέρετε ότι τα
πράγματα δεν είναι απλώς άσχημα, αλλά πολύ χειρότερα
και από το χειρότερο σενάριο που είχαμε φανταστεί!» πέ-
ταξε στεγνά, πριν τους αφήσει σύξυλους.
Οι άλλοι τρεις αντάλλαξαν ανήσυχες ματιές.
«Ελάτε να διπλοτσεκάρουμε τις πληροφορίες της Εύας
144 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
με αυτές του ημερολογίου» προέτρεψε ο Δημήτρης. «Δεν
ξέρω για σας, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να κάθο-
μαι άπραγος μέχρι ο Ιάσονας να επιστρέψει».
Οι άλλοι δύο συμφώνησαν άμεσα με την πρότασή του,
μιας και οι ίδιοι ήταν πολύ πριζωμένοι για να χαλαρώσουν.
Ανασκουμπώθηκαν λοιπόν και κάθισαν σε απόσταση βο-
λής από τον πίνακα όπου ο Ιάσονας είχε αναρτήσει αναλυ-
τικά τις πληροφορίες του ημερολογίου και δίπλα ένα τικ
σε όσες συμφωνούσαν με αυτές της Εύας. Δεν ήταν πολ-
λές, ομολογουμένως, αλλά αρκετές για να επαναπροσδιο-
ρίσουν το αρχικό τους σχέδιο.
«Στεργάκη, ξεκίνα» προέτρεψε ο Δημήτρης, που από τη
νευρικότητα δεν μπορούσε να ηρεμήσει ούτε τα χέρια του
που έτρεμαν αλλά ούτε και το δεξί του πόδι, που ανεβοκα-
τέβαινε σαν κομπρεσέρ. Ένιωθε τρομερή υπερένταση, είχε
κοιμηθεί ελάχιστα κι αυτός ο καφές κάθε άλλο παρά καλύ-
τερα έκανε τα πράγματα.
«Πρώτον, στο ερώτημα πώς η οργάνωση αναλαμβάνει
υποθέσεις που δεν έχουν βγει ποτέ στο φως της δημοσιότη-
τας, η απάντηση είναι αυτό το διαδικτυακό σάιτ» αρίθμησε
ο Στεργάκης, δείχνοντας έναν υπογραμμισμένο ιστότοπο
με το όνομα www.prayforus.org, δίπλα στον οποίο είχε το-
ποθετήσει και τρία θαυμαστικά. «Αυτό το σάιτ είναι ένα
από τα φόρουμ ψυχολογικής υποστήριξης που χρησιμο-
ποιούσαν ανέκαθεν χιλιάδες χρήστες, ζητώντας από άλλα
μέλη στήριξη για κάποια αναποδιά, δυσκολία ή απώλεια
που αντιμετώπιζαν στη ζωή τους ή απλώς συμπαράσταση
και ενίοτε συμβουλές από άλλους χρήστες που μπορεί να
είχε τύχει να περάσουν το ίδιο…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 145
«Τα γνωστά που βλέπουμε και σε πολλά σόσιαλ δηλα-
δή» πετάχτηκε ο Πάνος, που ήταν και ο μόνος που δεν είχε
περιεργαστεί εις βάθος το ημερολόγιο.
«Φυσικά, για να ζητήσουν ό,τι ήταν αυτό που επιθυμού-
σαν, είτε συμπαράσταση είτε θετική ενέργεια, ας πούμε, εξέ-
θεταν δημόσια και το κάθε πρόβλημα που τους είχε ωθήσει
να κάνουν την ανάρτηση…» συνέχισε ο Στεργάκης.
«Η καλή μας οργάνωση λοιπόν» παρενέβη τώρα ο Δημή-
τρης «εισχώρησε πανεύκολα στα μέλη και ψάρευε το επόμε-
νο χτύπημά της ανάλογα με αυτά που διάβαζε εκεί. Ερχόταν
σε επαφή με τον αναρτώντα που την ενδιέφερε και, εφόσον
εκείνος ή εκείνη το ενέκρινε, η οργάνωση αναλάμβανε να
δώσει “λύση” στο πρόβλημα… Από ό,τι φαίνεται, από τη
μέχρι τώρα έρευνα της Δίωξης Ηλεκτρονικού, δεν δυσκο-
λευόταν και πολύ να πείσει τον κόσμο, αφού οι περισσότε-
ροι θεωρούν τους Μύστες αγγέλους επί γης».
«Παιδιά, καλώς ανακατεύτηκε η Δίωξη Ηλεκτρονικού
βέβαια, αλλά φόρουμ τέτοια υπάρχουν χιλιάδες. Το ίδιο και
αντίστοιχες ομάδες στο φέισμπουκ και στα υπόλοιπα σόσι-
αλ. Μπορούμε όλοι να καταλάβουμε, λοιπόν, ότι μέχρι να
ξεσκονίσει τόσα προφίλ και διευθύνσεις IP και να συνδέ-
σει τα χτυπήματα της οργάνωσης με συγκεκριμένες αναρ-
τήσεις, είναι αμφίβολο πότε θα έχουμε αποτελέσματα…»
παρατήρησε εύστοχα ο Στεργάκης. «Και εν τω μεταξύ, να
μην ξεχνάμε ότι σε όλα αυτά τα δίκτυα είναι εξαιρετικά εύ-
κολο να γίνει μέλος κανείς διατηρώντας ταυτόχρονα, αν
το επιθυμεί, και πλήρη ανωνυμία. Οπότε, σκεφτείτε πόσα
από τα προφίλ που συμμετείχαν θα αποδειχτούν ψεύτικα!»
«Το σάιτ αυτό είναι το μόνο που αναφέρεται στο ημερο-
146 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
λόγιο και ταιριάζει με αυτό που μας έδωσε η Εύα» πήρε τον
λόγο ο Πάνος, δείχνοντας το τικ που είχε βάλει ο Ιάσονας
δίπλα στα θαυμαστικά. «Έχει κατέβει, φυσικά, από τη Δίω-
ξη και δεν λειτουργεί πλέον».
«Και πώς ξέρουμε ότι είναι το μόνο που λειτουργούσε
σαν την παιδική τους χαρά;» ζήτησε να μάθει ο Στεργάκης.
«Δεν το ξέρουμε. Υποθέτουμε ότι είναι το μόνο, γιατί
ο Μενέλαος δεν είχε λόγο να αποκρύψει στο ημερολόγιό
του αυτή την πληροφορία. Εκτός κι αν δεν την ήξερε…»
πρότεινε λογικά ο Πάνος, ρίχνοντας την τελευταία πρότα-
ση σαν επίγευση.
«Γι’ αυτό η Δίωξη ελέγχει τώρα όλα τα παρόμοια σάιτ
και φόρουμ» έκανε ο Δημήτρης κουρασμένα. Ψύλλοι στα
άχυρα μέχρι στιγμής…
«Οκέι. Ας πάμε παρακάτω λοιπόν…» μουρμούρισε ο
Στεργάκης, παίρνοντας πάλι τον λόγο. «Πώς επιλέγουν τα
ηγετικά τους μέλη…»
«Α! Να μια ωραιότατη πληροφορία που απέκρυψε η
αγαπημένη μου ξαδέρφη!» πέταξε ο Δημήτρης χαμογελώ-
ντας ειρωνικά. «Μας είπε όμορφα και ωραία πού θα γίνει
η επιλογή, που είναι το επόμενο θέμα στον πίνακα, αλλά
όχι το πώς».
Οι άλλοι δύο τον κοίταξαν, χωρίς όμως να σχολιάσουν
το ύφος του, που είχε χρωματιστεί από ειρωνεία ανακα-
τεμένη με σαρκασμό. Μα μπορούσε να τον παρεξηγήσει
κανείς;
«Τα ηγετικά μέλη επιλέγονται αποκλειστικά από τον
αρχηγό, αφού συμμετάσχουν σε μια συγκεκριμένη δοκιμα-
σία που χωρίζεται σε τέσσερα μέρη και η οποία έχει σχε-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 147
διαστεί να ελέγξει: δείκτη IQ, πεποιθήσεις, υπολογιστική
αντίληψη και σωματική δύναμη παύλα αντοχή» αρίθμησε
ο Στεργάκης στα δάχτυλα, πριν αρχίσει στη συνέχεια να
διαβάζει από το ημερολόγιο: «Αυτός που θα επιτύχει λαμ-
βάνει μια πρόσκληση στο γραμματοκιβώτιό του με έναν
τελευταίο γρίφο που πρέπει να λύσει, για να του αποκαλυ-
φθεί μια μυστική διεύθυνση. Όποιος φτάσει μέχρι εκεί συ-
ναντά τον αρχηγό αυτοπροσώπως, χωρίς ποτέ να δει όμως
το πρόσωπό του, το οποίο κρύβεται κάτω από μάσκα. Στη
συνέχεια, μυείται στην οργάνωση, στον ρόλο που του ανα-
λογεί, και συμμετέχει στις αποφάσεις και στον σχεδιασμό
των επόμενων “χτυπημάτων”, για τα οποία όμως τον τε-
λευταίο λόγο έχει πάντα ο αρχηγός».
«Μάλιστα. Και η Εύα τι μας έδωσε; Μια κωλοδιεύθυνση
στη Θεσσαλονίκη! Θυμάστε τι μας είχε πει; Θα προσπαθού-
σε τάχα να ανακαλύψει τι περίπου περιλάμβαναν οι δοκιμα-
σίες που θα περνούσα για να ετοιμαστούμε… Ενώ προφα-
νώς τις πληροφορίες που μόλις παρέθεσες θα μου τις έδινε
ένα βήμα πριν βρεθώ εκεί, όταν δεν θα μπορούσα να κάνω
πίσω και θα είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Μπορεί να επι-
δίωκε να την επαινέσουμε κιόλας τότε, που θα μας έβγαζε
και από τη δύσκολη θέση!» ρουθούνισε ο Δημήτρης που,
παρά τις ώρες που είχαν περάσει από την αντιπαράθεσή του
με την Εύα, εξακολουθούσε να βράζει από θυμό.
«Η διεύθυνση που έδωσε η Εύα είναι ένας χώρος όπου,
όπως διασταύρωσε ο Ιάσονας, γίνονται διάφορα ψυχομε-
τρικά τεστ και τεστ ΙQ για μαθησιακούς σκοπούς, επιλογή
επαγγελματικού προσανατολισμού ή και προσωπικής διε-
ρεύνησης» παρατήρησε ο Πάνος.
148 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Ένα επίσης από τα πολλά παρόμοια που έχουν ξεφυ-
τρώσει τώρα τελευταία!» συμπλήρωσε ο Στεργάκης.
«Και φυσικά κάτι που δεν θα κινούσε ποτέ υποψίες αν
αυτή η πληροφορία δεν μας είχε δοθεί στο πιάτο» παρατή-
ρησε και ο Δημήτρης με τη σειρά του. «Κατά τα φαινόμε-
να, το συγκεκριμένο κέντρο λειτουργεί όπως όλα τα άλλα
της κατηγορίας του. Με τη διαφορά ότι όσοι πάνε εκεί σε
συγκεκριμένες ημερομηνίες δεν εξετάζονται γι’ αυτά που
προσφέρει, αλλά για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση».
«Δηλαδή όσοι πάνε εκείνες τις ημερομηνίες εκεί γνωρί-
ζουν τον λόγο που το επισκέπτονται;» θέλησε να μάθει ο
Πάνος.
«Αυτό είναι απόλυτα ξεκάθαρο από το ημερολόγιο.
Λαμβάνουν πρόσκληση από τους υπαρχηγούς, οι οποίοι
ελέγχουν εξονυχιστικά το παρελθόν, το παρόν και όλα τα
εχέγγυα του υποψήφιου μέλους. Ο έλεγχος αυτός τους
ανήκει αποκλειστικά και κανένας άλλος δεν ανακατεύεται
σε αυτό. Είναι ένα από τα προνόμια της θέσης τους. Καθέ-
νας έχει δικαίωμα να επιλέξει έως δύο υποψηφίους και ο
αρχηγός απλώς μαθαίνει στο τέλος τον νικητή. Μάλιστα,
από ό,τι φαίνεται, δεν ξέρει καν ποιος υπαρχηγός επέλε-
ξε τον νικητή και δεν χρειάζεται κιόλας να ξέρει, αρκεί να
είναι κατάλληλος. Φαίνεται ότι εμπιστεύεται την κρίση
τους σε αυτό το θέμα. Είχε και ο Μενέλαος μια πρόσκλη-
ση μέσα στο ημερολόγιο, προφανώς για να τη στείλει σε
όποιον έκρινε ότι θα ήταν κατάλληλος για να συμμετάσχει
στη διαδικασία. Έτσι, εγώ εκμεταλλεύομαι μια πρόσκληση
που δεν δόθηκε ποτέ! Ούτε αυτό μας το είχε πει η Εύα!»
απάντησε ο Δημήτρης.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 149
«Μα δεν είπαμε ότι τα μέλη δεν γνωρίζονται μεταξύ
τους; Πώς στέλνουν και πρόσκληση;»
«Μα έχουμε ήδη την απάντηση σε αυτό… Πριν από λίγο
σ’ τη διάβασε ο Στεργάκης! Συμμετέχουν πολλοί, αλλά δεν
περνούν όλοι. Και από αυτούς που περνούν, το ποιος επι-
λέγεται στο τέλος μόνο ο αρχηγός το ξέρει και μόνο αυτός
τον βλέπει. Οπότε δεν υπάρχει κανένας τρόπος για τους
υπόλοιπους, που έστειλαν τις προσκλήσεις τους, να γνω-
ρίζουν ποιος επιλέχθηκε τελικά».
«Εδώ βέβαια πρέπει να τονίσουμε κάτι σημαντικό»
παρενέβη ο Στεργάκης, κοιτώντας το επόμενο θέμα στον
πίνακα. «Η οργάνωση έχει εκατοντάδες μέλη σε όλη την
Ελλάδα και είναι έτσι δομημένη, που χωρίζεται σε τέσσε-
ρα επίπεδα: τους στρατιώτες, που είναι οι περισσότεροι σε
αριθμό και αποτελούν τα εκτελεστικά όργανα της οργά-
νωσης· τους συντονιστές, που είναι επίσης πολυάριθμοι
και έχουν την άμεση ευθύνη των ενεργειών των στρατιω-
τών, ανά γεωγραφική περιοχή μάλιστα· τους υπαρχηγούς,
που είναι τέσσερις και μαζί με τον αρχηγό σχεδιάζουν και
αποφασίζουν το πού, πώς και ποιον θα “χτυπήσουν”· και
τέλος τον αρχηγό, που είναι ένας και μοναδικός, έχει την
επίβλεψη όλων και υπερτερεί των πάντων!»
Έκανε μια μικρή παύση, για να εμπεδωθούν οι πληρο-
φορίες, και συνέχισε:
«Αυτές οι… επιλογές, ας το πούμε, από τα κέντρα δεν
λαμβάνουν χώρα συχνά. Οι δοκιμασίες τους προσαρμόζο-
νται ανάλογα με το ποια σκάλα της ιεραρχίας θέλουν να
στελεχώσουν κάθε φορά και το πότε θα γίνει αυτό αποφα-
σίζεται με βάση τις ανάγκες. Το ίδιο και το πού θα γίνουν.
150 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Γιατί, όπως φαντάζομαι θα συμπεράνατε έως τώρα, κέντρα
σαν κι αυτά λειτουργούν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας,
τουλάχιστον στις μεγαλύτερες».
«Άρα, εδώ είναι ένα από αυτά τα κέντρα και οι επιλογές
αφορούν τον πυρήνα Θεσσαλονίκης;» ζήτησε να μάθει ο
Πάνος.
Ο Στεργάκης έπιασε το ημερολόγιο, το έκλεισε και το
σήκωσε στο ένα χέρι.
«Με βάση αυτά που λέει εδώ, οι πυρήνες δημιουργή-
θηκαν όταν η οργάνωση επεκτάθηκε. Ο αρχηγός, βλέπεις,
δεν μπορεί να βρίσκεται παντού και, παρόλο που έχει τον
τελικό λόγο, την άμεση επίβλεψη του κάθε σχεδίου την
έχουν οι υπαρχηγοί. Οπότε, καθένας από αυτούς ανέλαβε
ένα… κομμάτι της χώρας, ας πούμε, και επιβλέπει άμεσα
ό,τι γίνεται εκεί, έχοντας υπ’ ευθύνη του τους συντονιστές
αυτής της γεωγραφικής περιοχής και οι τελευταίοι τους
στρατιώτες της. Όλα όμορφα χωρισμένα σε κουτάκια και
τακτοποιημένα… Βέβαια, όπως είπα, στο τέλος της μέρας
όλοι αναφέρονται στον αρχηγό και, όταν πρόκειται για
μεγάλο χτύπημα, σαν αυτό που κατάφεραν πριν από με-
ρικούς μήνες στη γιάφκα της τρομοκρατικής οργάνωσης
Δράση, καταφέρνοντας μάλιστα να την ξεκληρίσουν ξε-
βρακώνοντας τους συναδέλφους μας στην αντιτρομοκρα-
τική, όλοι οι πυρήνες συνεργάζονται μεταξύ τους!»
Ο Πάνος χλώμιασε. Εδώ μιλούσαν για πραγματικά ορ-
γανωμένη κατάσταση, όχι αστεία…
«Μμμμ… Να επιστρέψουμε λίγο στο γεγονός ότι ο Με-
νέλαος ήξερε την ημερομηνία της επόμενης επιλογής;» πα-
ρεμβλήθηκε ο Δημήτρης, επαναφέροντας το θέμα σε ένα
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 151
συμπέρασμα που τόση ώρα τον έκαιγε και στο οποίο δεν
φαινόταν να έχουν φτάσει ακόμη οι άλλοι.
«Τι έχεις στον νου σου;» τον παρότρυνε ο Στεργάκης.
«Να, λέω ότι προκύπτει πως ο αγαπητικός της βοσκο-
πούλας ήξερε την ημερομηνία και απλώς δεν ήξερε ότι
αυτή τη φορά θα προσάρμοζαν τη διαδικασία επιλογής για
να αντικατασταθεί ο ίδιος. Δεν είναι άλλη μια ωραία πλη-
ροφορία που φρόντισε τεχνηέντως να αποκρύψει η Εύα;»
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ, Στεργάκη, ότι, για να είναι γνώστης ημερομη-
νίας επιλογής ο Μενέλαος, συν την πρόσκληση που είχε
στην κατοχή του, συν όλες αυτές τις πληροφορίες στο
ημερολόγιο που τόση ώρα μοιραζόμαστε, συν όλα τα άλλα
που ξέρασε περί απειλών για τη ζωή του και τα σχετικά,
δεν ήταν απλός στρατιώτης της οργάνωσης ο τύπος, αλλά
υψηλά ιστάμενο πρόσωπο. Προφανώς, υπαρχηγός. Αλ-
λιώς, πώς τα κατείχε όλα αυτά; Λες, λες, αλλά δεν δίνεις
σημασία σε αυτά που λες μου φαίνεται!» τον έψεξε.
Ο Στεργάκης ήταν ανέκαθεν από εκείνους τους αστυ-
νομικούς που ήθελες να έχεις δίπλα σου σε μια επιχείρηση
της Υπηρεσίας λόγω της βαρβάτης σωματικής του διά-
πλασης και ρώμης, αλλά στην ανάλυση δεν του έκοβε και
πολύ. Αν δεν τον καθοδηγούσες από το άλφα στο βήτα,
συνήθως στο κεφάλι του τα έκανε σαλάτα. Ήταν επίσης
κυνικός και αγενής, σε περιστάσεις που δεν έπρεπε, οδη-
γώντας πολλές φορές τον Δημήτρη εκτός εαυτού.
Ο Πάνος, πάλι, ήταν το αντίθετο. Πανέξυπνος και εύ-
στροφος, με μάτι που έκοβε, ζύγιζε μάρτυρες και καταστά-
σεις, δεν τα έβγαζε εύκολα πέρα σε συμπλοκές. Τα παραπα-
152 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
νίσια κιλά του δεν βοηθούσαν και είχε και ένα περαιτέρω
μειονέκτημα: ότι βαριόταν απίστευτα τις αναφορές και τα
γραφειοκρατικά της δουλειάς, με αποτέλεσμα είτε να γί-
νεται αναβλητικός είτε να προσπαθεί να κόψει δρόμο και
γωνίες προκειμένου να κλείσει μια υπόθεση.
Τέλος, ο Ιάσονας ήταν μια κατηγορία μόνος του. Πιστός
στον Δημήτρη σαν σκυλί και τετραπέρατος στο μυαλό, είχε
μάθει κοντά του τη δουλειά από την καλή και από την ανά-
ποδη. Και επειδή δεν ήταν μόνο μαθητευόμενος αλλά είχε
γίνει και φίλος του με τον καιρό και την καθημερινή τρι-
βή, όταν συνυπηρετούσαν στη ΓΑΔΑ, πολλές φορές είχε
ξεμπλέξει τον Δημήτρη από προσωπικά τέλματα και εμπό-
δια. Λάτρευε την ενεργό δράση και δεν είχε κανένα θέμα
να ορμήσει χωρίς δεύτερη σκέψη στη φωτιά, ικανότητα
όμως που η τελευταία τους υπόθεση του είχε στερήσει.
Όλοι μαζί έκαναν μια απίστευτη ομάδα, γιατί ο καθένας
τους είχε κάτι που έλειπε από τον άλλο και, αν μη τι άλλο,
αλληλοσυμπληρώνονταν.
Ο Δημήτρης υπενθύμισε αυτό το γεγονός στον εαυτό
του, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Δεν έπρεπε να τα βάζει
με τον Στεργάκη…
«Να πούμε τώρα και το τελευταίο που η Εύα κράτησε
για τον εαυτό της, για να το δώσει όποτε και αν εκείνη
έκρινε;» συνέχισε πιο μαλακά, παίρνοντας τη θέση του
Στεργάκη, που μετά την τελευταία παρατήρηση το είχε
βουλώσει.
«Μετά την τελετή και τον όρκο, γίνεται συμβούλιο του
αρχηγού και των υπαρχηγών, όπου καλωσορίζεται το νέο
μέλος, αναλαμβάνει τον ρόλο του επίσημα και συμμετέχει
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 153
πια κανονικά στις διαβουλεύσεις για την επόμενη “επιχεί-
ρηση”. Όλοι ψηφίζουν και η ψήφος του αρχηγού μετράει
διπλή…»
«Αυτό θα μπορούσε να είναι το άνοιγμά σου εάν εισχω-
ρήσεις στην οργάνωση!» πετάχτηκε ο Πάνος.
«Ναι, και κάτι που θα έπρεπε να ξέρω από πριν για να
δω πώς θα κινηθώ, δεν νομίζεις;» επέμεινε ο Δημήτρης,
που ακόμη δεν είχε πιστέψει πόσο γυμνός θα έτρεχε στον
κίνδυνο.
«Εντάξει, Δημήτρη. Ό,τι και να πεις, έχεις δίκιο. Η συ-
μπεριφορά της ήταν τελείως αδικαιολόγητη. Αλλά, αφού
είχες την επιμονή και έβγαλες εγκαίρως το λαβράκι, τουλά-
χιστον σκέψου ότι τώρα θα είμαστε προετοιμασμένοι…»
επιχείρησε πάλι να τον κατευνάσει ο Πάνος, γνωρίζοντας
βέβαια πως, όταν ο άλλος αγρίευε, δύσκολα κανείς πετύ-
χαινε κάτι τέτοιο.
Πράγματι, ο Δημήτρης δεν τον διέψευσε. Ένα ύφος
υποσχόμενο κεραυνούς προσγειώθηκε πάνω του, αλλά,
πριν προλάβει να το ακολουθήσει με το ανάλογο καυστι-
κό σχόλιο, η πόρτα άνοιξε και ο Ιάσονας μπήκε κάθιδρος,
ακολουθούμενος από έναν άντρα που κανείς τους δεν είχε
ξαναδεί.
«Αυτός είναι ο Πέτρος Έξαρχος. Ειδικός πράκτορας
στην ΕΥΠ» τον σύστησε στην ομήγυρη ο νεαρός, σκου-
πίζοντας με ένα μαντίλι τον σβέρκο του. «Φοβάμαι ότι τα
νέα δεν είναι καλά» πρόσθεσε, κρατώντας στραμμένη την
προσοχή επάνω του και μην αφήνοντάς τους καν να χαιρε-
τήσουν τον νεοφερμένο.
«Οι αριθμοί που ανακαλύψαμε δεν είναι συντεταγμένες».
154 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

«Αλλά τι;» ζήτησαν να μάθουν ο Πάνος και ο Δημήτρης

με μια φωνή.
«Ημερομηνίες και ώρες!» δήλωσε στεγνά. «Οι ημερο-
μηνίες που ψηφίζονται δύο νέα νομοσχέδια στη Βουλή!»
«…το ένα για την παιδεία και το άλλο για την υγεία»
συμπλήρωσε βαριά ο Έξαρχος.
Όλοι κοιτάχτηκαν ανήσυχα μεταξύ τους.
«Αν λάβουμε υπόψη τα στοιχεία που σου έδωσε η Εύα
περί μαζικής ανθρωποκτονίας, με την οποία δεν συμφω-
νούσε ο Μενέλαος, τον θάνατό του λίγο μετά και όσα
Κεφάλαιο 13
γράφει σε αυτό το ημερολόγιο, η οργάνωση σκοπεύει να
χτυπήσει εκεί, και μάλιστα σε μέρες που και οι τριακόσιοι Κηδεία
βουλευτές θα είναι μαζεμένοι στο ίδιο κτίριο!»
Σιωπή απλώθηκε στο δωμάτιο. Μια εκκωφαντική σιω-
πή, τόσο βαριά, που, αν ήθελε κανείς, την έκοβε εύκολα με
ένα μαχαίρι βουτύρου… Ίσως θα ήταν φρονιμότερο τελικά να πάει κάποιος εκπαι-
δευμένος πράκτορας στη θέση μου, σκεφτόταν ο Δημήτρης
όσο οι άλλοι αναμασούσαν τις πληροφορίες και διπλοεξέ-
ταζαν τον τρόπο που θα πετύχαιναν την είσοδο στην ορ-
γάνωση.
Τώρα που είχε αποκαλύψει τα ψέματα της Εύας, είχε
εκλείψει ο λόγος που δημιουργήθηκε αυτή η συνεργασία
εξαρχής. Οι πληροφορίες που θα έδινε μόνο σε αυτόν εί-
χαν ανακαλυφθεί όλες προτού ξεκινήσει η επιχείρηση και
βρίσκονταν στα χέρια τους.
Κοίταξε το ρολόι του. Σε λιγότερο από μιάμιση ώρα θα
ξεκινούσε η πομπή για την κηδεία του· είχε αρκετό χρόνο
να κάνει πίσω και να αφήσει σε πιο επαγγελματίες τη δου-
λειά. Όχι πως δεν θα βοηθούσε αν χρειαζόταν, αλλά πλέον
156 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
δεν ήταν η δική του συμμετοχή πρωταρχική ανάγκη, όπως
την είχε καταστήσει η Εύα με τη συμπεριφορά της, και σί-
γουρα η ΕΥΠ είχε ήδη πληροφορηθεί από τον Ιάσονα για
το ποια ήταν αυτή.
«Κύριε Έξαρχε!» φώναξε τον πράκτορα, παίρνοντας την
απόφασή του στη στιγμή.
Όταν εκείνος πλησίασε, χωρίς να χάσει λεπτό, του εξέ-
φρασε τους συλλογισμούς του.
Ο Έξαρχος τον κοίταξε για μια στιγμή με κατανόηση.
«Λυπάμαι, αλλά αυτό που ζητάς δεν είναι εφικτό» απέρρι-
ψε τα επιχειρήματα του Δημήτρη.
Οι υπόλοιποι, που λίγο πολύ είχαν ακούσει το αίτημά
του να αντικατασταθεί, είχαν τώρα πλησιάσει.
«Μπορώ να μάθω το γιατί;»
«Από πού θες να ξεκινήσω;» τον ρώτησε ο Έξαρχος κυ-
νικά.
«Από την αρχή» αντιγύρισε ο Δημήτρης ξερά. Ανέκαθεν
σιχαινόταν να τον πατρονάρουν συνάδελφοι, κι ας ήταν
από υπηρεσίες όπως της ΕΥΠ.
«Ωραία. Από την αρχή λοιπόν… Πρώτον, είναι πολύ
αργά. Η επιλογή είναι αύριο και το θεωρούμε αδόκιμο να
κάνουμε ανακατατάξεις τελευταία στιγμή. Άλλωστε, το
σχέδιο έχει εξ υπαρχής χτιστεί γύρω από σένα και τη σύ-
μπραξη των πρακτόρων μας στρατηγικά. Δεύτερον, η σκη-
νοθεσία του θανάτου σου κόστισε χρόνο και χρήμα, και
θα είναι λίγο δύσκολο να εξηγήσουμε στον κόσμο για ποιο
θέμα εθνικής ασφάλειας αναστήθηκες από τους νεκρούς.
Δεν θέλουμε να πάρει χαμπάρι η οργάνωση, που αυτή τη
στιγμή θεωρείται νούμερο ένα κίνδυνος για μας, ότι τη
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 157
στοχεύουμε, προτού μας δοθεί η ευκαιρία να τη διαλύσου-
με, έτσι δεν είναι; Και, τρίτον, φαντάζεσαι να διαρρεύσει
αυτό που συνέβη με την ξαδέρφη σου; Και όχι μόνο αυτό,
αλλά ότι εξαιτίας αυτού κάναμε αλλαγές την τελευταία
στιγμή, λες και παίζουμε σε σχολική παράσταση; Δεν θα
γίνεις ρεζίλι μόνο εσύ, αλλά θα ξεφτιλιστούμε κι εμείς μαζί
σου! Εξάλλου, ποιο είναι το πρόβλημά σου; Είσαι μια χαρά
ικανότατος αξιωματικός, με πολλές νίκες στο ενεργητικό
σου, που, πίστεψέ με, έχουν ζηλέψει πολλοί από τους πρά-
κτορές μας!» κατέληξε με ένα κομπλιμέντο, στοχευμένο να
πάρει όποιες περαιτέρω αντιδράσεις του Δημήτρη μακριά.
Ο τελευταίος όμως δεν ήταν χαζός. Από το ύφος του
άντρα απέναντί του, την όλη στάση του και την ευκολία
με την οποία είχε απαριθμήσει όλα τα επιχειρήματα, που
ομολογουμένως ήταν και εύστοχα, κατάλαβε ότι η ίδια
συζήτηση είχε προφανώς ήδη λάβει χώρα στους κόλπους
της ΕΥΠ μετά τις αποκαλύψεις και οι λόγοι που μόλις είχαν
αναφερθεί υπήρξαν η αιτία που η Υπηρεσία είχε καταστα-
λάξει σε μια απόφαση που καμία αντίδραση εκ μέρους του
δεν θα άλλαζε.
Με άλλα λόγια, ούτε λίγο ούτε πολύ, η Εύα κατάφερε να
σε παγιδέψει, κι ας μην ήξερε πού παν τα τέσσερα! τον τσί-
γκλησε η λογική του, αλλά, πριν προλάβει να θυμώσει και
με αυτήν, η φωνή του Ιάσονα τον προσγείωσε στην πραγ-
ματικότητα.
«Εμείς πρέπει να πηγαίνουμε» του ανακοίνωσε κάπως
χαμηλόφωνα. «Θα μείνει ο Έξαρχος μαζί σου να μελετήσε-
τε κάποιες λεπτομέρειες για το πώς θα κινηθούμε αύριο…»
Για μια στιγμή, ο Δημήτρης σάστισε. Οι σκέψεις και όλη
158 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
η προηγούμενη υπερένταση τον είχαν κάνει να χάσει την
αίσθηση του χρόνου. Δεν κράτησε όμως πολύ. Μόλις ο
Πάνος άνοιξε την τηλεόραση, η συνείδησή του συμμορ-
φώθηκε στο τώρα.
«Πρέπει να βάλουμε τα καλά μας και ως συνάδελφοι να
πάμε στην κηδεία σου…» αστειεύτηκε άτσαλα ο Στεργά-
κης και, αφού τον χτύπησε στον ώμο, βγήκε από το δωμά-
τιο ακολουθούμενος από τον Πάνο.
«Εγώ θα επιστρέψω αμέσως μετά» τον πληροφόρησε
και ο Ιάσονας, πριν τους ακολουθήσει.
«Ιάσονα, μια στιγμή!» τον σταμάτησε στην πόρτα ο Δη-
μήτρης.
«Τώρα που θα δεις τη Μαργαρίτα… πες της…» κόμπια-
σε «…πες της ότι λυπάμαι που πρέπει να το περάσει το
σημερινό, πως την αγαπώ πολύ και πως σύντομα θα επι-
στρέψω κοντά της…»
Ο Ιάσονας κατένευσε και, αφού αγκαλιάστηκαν, έφυγε
αφήνοντάς τον μόνο με τον Έξαρχο, που κάτι περιεργαζό-
ταν στο ημερολόγιο, ενώ οι δημοσιογράφοι στην τηλεόρα-
ση έπλαθαν εγκώμια για το ποιόν του θανόντος…
«Φιλινάδα! Ετοιμάστηκες;»
Η φωνή της Φιλίτσας ίσα που έφτασε στα αυτιά της
Βερονίκης πίσω από την κλειστή πόρτα, δίνοντάς της να
καταλάβει ότι η γυναίκα μιλούσε χαμηλόφωνα στην προ-
σπάθειά της να μην ακούσει η μικρή.
«Σχεδόν» είπε ανοίγοντας μια σταλιά.
«Να μπω;»
Η Βερονίκη την άφησε να περάσει και έκλεισε πάλι.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 159
«Σε άκουσα που μίλαγες τώρα δα με την κόρη σ’» μπήκε
κατευθείαν η Φιλίτσα στο θέμα.
Η Βερονίκη έκλεισε τα μάτια. Πράγματι, πριν από λίγο,
είχε προηγηθεί άλλο ένα ματς με τη Μαργαρίτα, που τώρα
δήλωνε αποφασισμένη να μην πάει καν στην κηδεία!
«Μα χάζεψες, παιδί μου; Πώς δεν θα πας δηλαδή; Δεν θα
πας εσύ, που είσαι γυναίκα του, και θα πάω εγώ, η πεθερά,
μόνη μου;» είχε προσπαθήσει η Βερονίκη να τη λογικέψει.
«Γιατί, μαμά; Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος; Γιατί, αν σε
νοιάζει, σκέψου τι θα πουν όλοι όταν μάθουν πόσο καλά
ξέρουμε να παριστάνουμε τις κλαίουσες ιτιές! Ή μήπως
νομίζεις ότι η κυρα-Τούλα από δίπλα θα καταλάβει ότι
υπηρετούσαμε την Εθνική Ασφάλεια; Ας γελάσω!»
«Δεν κατάλαβα ότι ακουστήκαμε…» δικαιολογήθηκε
τώρα στη Φιλίτσα. «Άκουσε τίποτα η μικρή; Θεέ μου…»
Η Φιλίτσα σήκωσε το χέρι της και το κούνησε πέρα
δώθε, διαλύοντας τις άρτι δημιουργηθείσες ανησυχίες της.
«Ευτυχώς πήρα χαμπάρ’ γλήγορα και της φόρεσα τ’
ακουστικά απ’ αυτό το μαραφέτ’ για τη μουσική. Την είπα
ότι θέλω να μάθ’ το τραγούδ’ για να το πούμε μετά στη
μαμά…»
«Αχ! Φιλίτσα μου, είσαι θησαυρός!» έκανε η Βερονίκη
ανακουφισμένη. «Δεν ξέρω τι διάολος την έχει καβαλικέ-
ψει την κόρη μου από το πρωί!»
«Είν’ η κακιά η ώρα» είπε σοφά η Φιλίτσα. «Αλλά άκου
μου δω… Ρίξε μια ρόμπα πάνω από το μαύρο που φορείς
και πάνε κάτσε με τη μικρή λίγο…»
«Γιατί;» έκανε η Βερονίκη απορημένη.
«Μη ρωτείς πολλά! Έχω μιαν ιδέα…»
160 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Η Βερονίκη συνέχισε να την κοιτά, αλλά, όταν είδε
το βλέμμα της, κατάλαβε ότι η Φιλίτσα ούτε θα της έλε-
γε ούτε θα έκανε πίσω σε ό,τι ήταν αυτό που είχε σκεφτεί.
Τουλάχιστον όχι μέχρι να τα κανονίσει όλα. Έτσι ήταν η
φίλη της. Πεισματάρα να σκάει γάιδαρο, αλλά και πολύ
αποτελεσματική.
Όταν η Βερονίκη υπάκουσε, η Φιλίτσα έβαλε αμέσως σε
εφαρμογή το σχέδιό της. Είχε έρθει εδώ να προσφέρει τη
βοήθειά της και, όπως αποδεικνυόταν, θα ήταν πολύ πιο
χρειαζούμενη από ό,τι είχε φανταστεί!
Πήγε γρήγορα στον καλόγερο και, αφού ψαχούλεψε
λίγο στην τσάντα της, έβγαλε το κινητό της και κάλεσε
τον Ιάσονα. Ήξερε ότι, από τότε που είχε μείνει στο πλευρό
του καθ’ όλη τη διάρκεια της περίθαλψής του στο Γενικό
Νοσοκομείο Κιλκίς, μετά από εκείνη την παρ’ ολίγο θανα-
τηφόρα σφαίρα, ο νεαρός τη λογάριαζε κάτι σαν δεύτερη
μάνα του. Πάντα υπολόγιζε τα κίνητρα και τα λόγια της,
γιατί αυτά ήταν κατά κύριο λόγο που είχαν καταφέρει τότε
να τον τραβήξουν πίσω από το χείλος της κατάθλιψης.
Στο δεύτερο χτύπημα, άκουσε τη φωνή του και αναθάρ-
ρησε. Του εξήγησε στα γρήγορα τι συνέβαινε και τι ήθελε
από αυτόν και, αφού το παλικάρι τη διαβεβαίωσε πως θα
έκανε ό,τι του έλεγε, έβαλε σε εφαρμογή το δεύτερο μέρος
του σχεδίου, που ήταν πιο απλό: Βγήκε στο μπαλκόνι και,
όταν εντόπισε με το βλέμμα της έναν νεαρό δημοσιογρά-
φο, που της φάνηκε πιο άβγαλτος από τους άλλους, του
έκανε νόημα να πλησιάσει, παίρνοντας φυσικά και το ανά-
λογα θλιμμένο ύφος.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 161
Ο δημοσιογράφος ξεκίνησε τρέχοντας, λες και τον κυ-
νηγούσαν τα σκυλιά της κολάσεως. Φρόντιζε με αυτόν τον
τρόπο να προηγηθεί άλλων συναδέλφων, που πιθανόν να
ετοιμάζονταν να τον ακολουθήσουν. Σε λιγότερο από είκοσι
δευτερόλεπτα, την έφτασε, με το μικρόφωνο προτεταμένο.
«Σιγά, γιαβρί μ’! Θα με ξηλώσεις!» τον ψευτομάλωσε η
Φιλιώ και μετά του ζήτησε να κλείσει το μικρόφωνο και να
έρθει πιο κοντά.
«Φαίνεσ’ καλός παίδας…» του είπε γλυκά όταν εκείνος
χαμήλωσε το αυτί του. «Γι’ αυτό και θέλω να σι παρακαλέ-
σω…» έκανε πως κόμπιασε για να πάρει ανάσα, κάτι που
είχε την αναμενόμενη ανήσυχη αντίδραση από τον νεαρό.
«Είστε καλά;»
«Καλά είμ’ γω, γιαβρί μ… μια ζάλη μόνον… μα η κυρία
Χατζηλαδά…»
«Τι συμβαίνει, γιαγιά;» τα μάτια του στρογγύλεψαν.
«Να, βρε παιδί μ’, να χαρείς ό,τι εχς ζωντανό… κατα-
λαβαίνεις… δεν είν’ καλά σήμερα… μέρα αναθεματισμέν’
που ’ναι… την έχω δώσει δυο από αυτά τα διαβόλια τα
ηρεμιστικά…»
Τον κοίταξε με μάτια που ικέτευαν κατανόηση.
«Προυσέξτε κι εσείς λίγο… μην την πολυπλησιάζετε…
αφήστε χώρο να θρηνήσ’… δεν είν’ καλά…» επανέλαβε.
«Πες το και στις άλλους» ένευσε προς την ομήγυρη που
περίμενε την έξοδο της οικογένειας, κάποιοι μεταδίδοντας
ήδη ζωντανά.
Ο νεαρός ακολούθησε το βλέμμα της.
«Σκέψ’ να ’σαν εσύ στο κουτί… να ’ταν η δική σ’ η μάνα
ή γεναίκα που σ’ έκλαιγε…»
162 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ο νεαρός κούνησε το κεφάλι, ενώ έφτυσε κρυφά τον
κόρφο του.
«Δε σε ζητάω τίποτις, μόνο λίγ’ απόστασ’» κατέληξε η
Φιλίτσα, πιάνοντάς τον στοργικά από τον ώμο.
Ο νεαρός τής είπε πως καταλάβαινε και υποσχέθηκε
πως θα προσπαθούσαν να είναι όλοι διακριτικοί. Τώρα
κιόλας θα πήγαινε να τους το πει.
Η Φιλίτσα τον σταύρωσε, του έδωσε την ευχή της σαν
καλή γιαγιά και έπειτα γύρισε και μπήκε στο σπίτι. Είτε
κρατούσε την υπόσχεση ο νεαρός είτε όχι, εκείνη τον σκο-
πό της τον είχε πετύχει. Είχε δικαιολογήσει την όποια λαν-
θάνουσα συμπεριφορά της Μαργαρίτας με τα ηρεμιστικά.
Και αν, εν τέλει, όντως κρατούσαν απόσταση, ακόμα καλύ-
τερα. Ίσως να ελάφρυνε αυτό το αίσθημα ασφυξίας για το
οποίο διαμαρτυρόταν από το πρωί η Μαργαρίτα.
Άντε τώρα να έφτανε και ο Ιάσονας για να γίνουν ακό-
μα πιο εύκολα τα πράγματα… Όχι μόνο για τη Μαργαρίτα
αλλά και για τη Βερονίκη, που της είχε βγει η ψυχή από το
πρωί με όσα γίνονταν και όσα είχε ακούσει από το στόμα
της κόρης της.
Ήξερε πολύ καλά ότι καμιά φορά οι νεότεροι δεν υπο-
λόγιζαν τον ψυχισμό του γονιού μπροστά στη δική τους
ταραχή. Δεν προχωρούσαν σε σύγκριση, γιατί τους θε-
ωρούσαν ίσως πιο ανθεκτικούς… Πώς θα μπορούσε να
πονά περισσότερο εκείνος που, ανέκαθεν, σκότωνε τα τέ-
ρατα κάτω από το κρεβάτι σου; Εκείνος που πάντα δεχό-
ταν τις προσβολές και τα κάθε είδους τερτίπια σου και πά-
ντα σε συγχωρούσε; Η ίδια όμως ήξερε καλύτερα και είχε
δεθεί με τη Βερονίκη πολύ. Την αγαπούσε σαν αδελφή, κι
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 163
ας μη μοιράζονταν το ίδιο αίμα. Πώς θα μπορούσε λοιπόν
να την αφήσει έτσι;
Όταν, εντός μισαώρου, κατέφθασε ο Ιάσονας, εκείνη δεν
χρειαζόταν να βρίσκεται εκεί. Ανέλαβε τη θέση της δίπλα
στη μικρή Νίκη και στις ερωτήσεις της Βερονίκης για το τι
είχε κατεβάσει η κούτρα της είχε απαντήσει αινιγματικά:
«Απλώς προσπάθησα να βοηθήσω να βγάλετε τη μέρα…».
Η Βερονίκη σάστισε όταν είδε τον Ιάσονα και άλλους
τρεις αστυνομικούς, ντυμένους με την επίσημη αστυνομι-
κή στολή και το καπέλο, φρεσκοξυρισμένους και ατσαλά-
κωτους, να μπαίνουν στο σπίτι και να κινούνται γραμμή
για το δωμάτιο της Μαργαρίτας.
«Ήρθαμε να σε συνοδεύσουμε επίσημα» τον άκουσε να
ανακοινώνει στην κεραυνοβολημένη κόρη της, που μέχρι
εκείνη την ώρα δεν είχε κάνει ούτε τον κόπο να ντυθεί.
«Εντολή του διοικητή» πρόσθεσε, με ύφος χιλίων καρδι-
ναλίων, κι αν δεν είχε πάθει περαιτέρω σοκ όταν τους είδε
να παρατάσσονται προσοχή έξω από την πόρτα, ειλικρινά
θα είχε βάλει τα γέλια.
«Ετοιμαστείτε, παρακαλώ» σιγοντάρισε κι ένας από
τους άλλους, ντερέκι στο ύψος, με πλάτες που θύμιζαν αε-
ροδρόμιο. «Για τη δική σας προστασία, θα σας συνοδεύ-
σουμε με το περιπολικό. Δεν θα χρειαστεί να περπατήσετε,
ούτε να μιλήσετε σε κανέναν» πρόσθεσε ο άντρας με νόη-
μα. «Το ίδιο θα γίνει και στην επιστροφή».
Οι άντρες την κοίταξαν συγχρονισμένα, με βλέμμα που
δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Αν έλεγε όχι, θα την έπαιρναν και
σηκωτή. Αυτό ήταν ξεκάθαρο.
164 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

Όχι, αν θες, πες τώρα σε τρεις αξιωματικούς ότι δεν έρ-

χεσαι στην κηδεία! σκέφτηκε εύθυμα η Βερονίκη και, αφού
πέταξε από πάνω της τη ρόμπα, φόρεσε το καπέλο που μι-
σοέκρυβε το πρόσωπό της και κατόπιν τα γάντια της. Φι-
λίτσα, να σε φιλήσω!

Κεφάλαιο 14

Προετοιμασία

Ο Δημήτρης άγγιξε με τα δάχτυλά του το γυαλί της τηλεό-

ρασης και χάιδεψε το πρόσωπο της Μαργαρίτας, όταν την
είδε να ξεπροβάλλει από το σπίτι στηριγμένη στο μπράτσο
της Βερονίκης, με τον Ιάσονα, τον Πάνο και τον Στεργάκη
να τις συνοδεύουν διακριτικά. Φορούσε ένα υπερμέγεθες
ζευγάρι μαύρα γυαλιά και τα τραβηγμένα χαρακτηριστικά
της μαρτυρούσαν εύκολα την ψυχική της ταλαιπωρία.
Η δημοσιογράφος που πήρε τον λόγο, με πηχυαίους
τίτλους για τον θάνατό του να τρέχουν κάτω από την οθό-
νη, του έκοψε την οπτική επαφή μαζί της, κάνοντάς τον
να αναστενάξει, κι όταν η εικόνα άλλαξε, τη στιγμή που η
δημοσιογράφος έδωσε «πάσα» σε μια άλλη, που ανέμενε
τους συγγενείς στον ιερό ναό όπου θα τελούνταν η εξό-
διος ακολουθία, έμεινε σαν χαμένος να την κοιτάζει. Όχι
166 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
γιατί τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα αυτά που έλεγε –τα είχε
ακούσει πάμπολλες φορές αυτές τις μέρες–, αλλά για τον
αριθμό των ανθρώπων που περίμεναν κατηφείς εκεί.
Η προσέλευση είχε ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Αν
τον ρωτούσε κανείς, θα του έλεγε ειλικρινά ότι ποτέ του
δεν θα περίμενε τόσο κόσμο να μαζευτεί για να του πει το
τελευταίο αντίο. Δεν το είχε σκεφτεί ιδιαίτερα, αλλά με το
χέρι στην καρδιά θα υπέθετε ότι, αν ποτέ ερχόταν αυτή η
ώρα, μόνο φίλοι και συγγενείς θα στέκονταν πάνω από τον
φρεσκοσκαμμένο τάφο του για να τον ξεπροβοδίσουν…
«Γιατί βρίσκεστε σήμερα εδώ;» ρώτησε η δημοσιογρά-
φος έναν παρευρισκόμενο μέσης ηλικίας, για να «σκοτώ-
σει» προφανώς τον τηλεοπτικό χρόνο που θα μεσολαβού-
σε μέχρι να καταφθάσουν η νεκροφόρα και η οικογένεια
του εκλιπόντος.
«Γιατί σήμερα χάσαμε έναν ήρωα!» αποκρίθηκε ο
άντρας, με φανερή τη θλίψη στο πρόσωπό του. «Και τα ρε-
μάλια που το έκαναν αυτό πρέπει γρήγορα να βρεθούν και
να κρεμαστούν σε κοινή θέα!» πρόσθεσε έπειτα με ένταση.
«Δίκιο έχει ο κύριος!» πετάχτηκε μια άλλη γυναίκα,
που στεκόταν κοντά και άκουγε τη στιχομυθία. Φαινόταν
μεγάλης ηλικίας, πατημένα εξήντα, υπέθεσε ο Δημήτρης.
«Κάτι τέτοιους πρέπει να τους βάζουν μέσα και να μην ξα-
ναβλέπουν ποτέ το φως του ήλιου».
«Γι’ αυτό έπρεπε να υπάρχει εδώ η ηλεκτρική καρέκλα!»
φώναξε ένας άλλος, κάνοντας τους υπόλοιπους να κουνή-
σουν το κεφάλι σε συμφωνία με τα λόγια του.
«Τα βλέπεις;» η φωνή του Έξαρχου, που κάποια στιγμή
είχε μπει στο δωμάτιο, τον έκανε να αναπηδήσει ελαφρώς.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 167
«Από αυτές τις αντιλήψεις και τα σχόλια, που κρατάνε
δεκαετίες τώρα, πήραν τη δύναμή τους οι Μύστες και τα
χρησιμοποιούν ως δικαιολογία για τις ενέργειές τους».
Ο Δημήτρης απέστρεψε το βλέμμα από την τηλεόραση
και τον κοίταξε. «Κρατάνε δεκαετίες ακριβώς γιατί τίποτα
δεν έχει αλλάξει. Το έγκλημα γύρω μας χειροτερεύει, αλλά
οι ποινές δεν ανταποκρίνονται. Λογικό δεν είναι λοιπόν ο
κόσμος να αντιδράει έτσι; Κι αν σου πω επιπλέον ότι πολ-
λές φορές με βρίσκω να συμφωνώ με τη λογική τους, τι θα
πεις; Ειδικά όταν έχουμε θύματα μικρά παιδιά ή αδύναμα
σε σχέση με τον δράστη άτομα…»
«Μα δεν είσαι ο μόνος» συντάχθηκε ο Έξαρχος. «Όλοι
το έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή και όποιος πει το αντίθε-
το είναι απλώς ψεύτης. Ωστόσο, απάντησέ μου στο εξής:
Ας πούμε ότι όλοι αυτοί έχουν δίκιο. Η νομοθεσία μας δεν
είναι όσο αυστηρή θα έπρεπε σε κάποια αδικήματα. Τώρα
που βρέθηκε μια οργάνωση και ανέλαβε να κάνει πράξη
αυτές τις κραυγές, τι ακριβώς διορθώθηκε; Μήπως μειώ-
θηκε η εγκληματικότητα; Όχι! Γιατί, συνήθως, αυτοί που
τελούν τα εγκλήματα το πράττουν με την προσδοκία ότι
δεν θα τους πιάσουμε, αλλιώς δεν νομίζω ότι θα έμπαιναν
στη διαδικασία…»
«Μα η οργάνωση δεν νομίζω ότι στόχευε ποτέ στη μεί-
ωση της εγκληματικότητας…» παρατήρησε ο Δημήτρης
«…αλλά σε ένα πιο δίκαιο και ανάλογο του εγκλήματος
σύστημα τιμωρίας. Τουλάχιστον αυτό συμπεραίνουμε από
την έρευνα».
«Οκέι. Σύμφωνοι. Ξέρεις όμως, και ξέρω πολύ καλά, ότι
όπου συγκεντρώνεται πολλή δύναμη, και μάλιστα ανεξέ-
168 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
λεγκτη, όπως έχει αυτή η οργάνωση, στο τέλος θα οδη-
γήσει στη διαφθορά αυτού που την συγκεντρώνει! Αμφι-
βάλλεις;»
«Μα, αν αμφέβαλλα, θα βρισκόμουν τώρα εδώ; Αυτό
που χρειάζεται η κοινωνία μας είναι ολοκληρωτική νομο-
θετική μεταρρύθμιση και όχι βιτζιλάντηδες που δεν ελέγ-
χει κανένας… Απόδειξη, η επιχείρηση που ετοιμάζουν στη
Βουλή!»
Ο Έξαρχος χαμογέλασε στραβά. «Θες να πάμε ένα
στοίχημα ότι, αν όντως καταφέρουν να “χτυπήσουν” και
τους τριακόσιους, θα είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που
θα βγουν να τους δώσουν και συγχαρητήρια; Μη σου πω
ότι θα τους ψέξουν αν δεν κάψουν και το κτίριο στην όλη
διαδικασία!»
«Δεν το πάω, γιατί θα το χάσω…» συγκατένευσε ο Δη-
μήτρης. «Κι αυτό είναι που με στενοχωρεί πιο πολύ από
όλα. Η συμπόνια για τον συνάνθρωπο, ο σεβασμός της
αξίας της ανθρώπινης ύπαρξης και εν τέλει η λογική δεί-
χνουν να έχουν πάει περίπατο τα τελευταία χρόνια. Και το
κακό ξέρεις ποιο είναι; Ότι το βαρέλι δείχνει να μην έχει
πάτο…»
Το συνθηματικό χτύπημα στην εξώπορτα, που ακού-
στηκε εκείνη τη στιγμή, διέκοψε κάθε περαιτέρω συζήτηση
επί του θέματος. Είχαν φτάσει οι τεχνικοί με τα εργαλεία
τους και μαζί η ώρα της ριζικής μεταμόρφωσης.
Ο Δημήτρης έκλεισε την τηλεόραση και ακολούθησε
τον Έξαρχο στο σαλόνι. Μέχρι το άδειο φέρετρό του, το
σκεπασμένο με τη γαλανόλευκη, που οι συνάδελφοί του
κουβαλούσαν στον ώμο στο εσωτερικό της εκκλησίας, να
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 169
τοποθετηθεί στο χώμα, θα είχε γίνει κάποιος άλλος και
πλέον δεν θα αναγνώριζε ούτε ο ίδιος τον εαυτό του στον
καθρέφτη.
«Καταπληκτική δουλειά!» αναφώνησε ο Ιάσονας μερικές
ώρες αφού τελείωσε η τελετή και επέστρεψε στο εξοχικό.
Το μακρύ μαλλί του Δημήτρη αποτελούσε πλέον πα-
ρελθόν και το κρανίο του γυάλιζε κάτω από τη λάμπα
φρεσκοξυρισμένο. Μερικά ειδικά προσθετικά, που είχαν
τοποθετηθεί σε στρατηγικά σημεία του προσώπου, τον
έκαναν να δείχνει δέκα χρόνια μεγαλύτερος, ενώ μια ουλή,
που διέτρεχε όλο το αριστερό μάγουλο μέχρι επάνω στο
φρύδι, τον έκανε πραγματικά αγνώριστο.
«Αν με έβλεπες στον δρόμο, θα με προσπερνούσες;»
αστειεύτηκε ο Δημήτρης.
«Μπορεί να σε φοβόμουν και λίγο!» ανταπάντησε εύ-
θυμα ο νεαρός.
«Περάσατε άλλη μία το νέο σχέδιο με τον Έξαρχο;» ζή-
τησε έπειτα να μάθει.
Είχαν αναγκαστεί να τροποποιήσουν αρκετά μέρη της
τακτικής τους αφότου αποκαλύφθηκαν τα τερτίπια της
Εύας.
Ο Δημήτρης ένευσε κουρασμένα. Όχι μόνο τα είχαν πε-
ράσει και ξαναπεράσει, αλλά είχε φτάσει πλέον σε σημείο
να ανυπομονεί να ξεκινήσει, για να μην ακούει συνέχεια τα
ίδια και τα ίδια.
«Άρα έφτασε η ώρα για το καλό κομμάτι!» έκρωξε ο Ιά-
σονας με τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού, που τον χαρα-
κτήριζε πάντα όταν είχε να κάνει με την τεχνολογία.
170 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Έπειτα, χωρίς να περιμένει απάντηση, του έδειξε την
καρέκλα και, αφού ο Δημήτρης κάθισε υπάκουα, χώθηκε
στο ντουλάπι με τα σύνεργα, όπως τους το περιέγραφε
επανειλημμένως.
Όταν επέστρεψε κρατώντας ένα κουτάκι σε μέγεθος
σπιρτόκουτου, απόρησε για τα καλά. Τι σοβαρό εργαλείο
θα μπορούσε να κρύβεται εκεί μέσα;
«Τι είναι αυτό, χριστιανέ μου; Σκουλαρίκι;» ρώτησε
έκπληκτος, όταν ο Ιάσονας με περισσή σπουδή και πε-
ρηφάνια άνοιξε το κουτί, αποκαλύπτοντας κάτι που στα
δικά του μάτια φαινόταν σαν ένα απλό, καρφωτό, αντρικό
σκουλαρίκι, όμοιο με χιλιάδες που κυκλοφορούσαν στην
αγορά.
«Ωωω… Μα, φίλε μου, αυτό δεν είναι ένα απλό σκου-
λαρίκι!» έκανε προσβεβλημένος με την απλοϊκή παρατή-
ρηση ο Ιάσονας, λες και όλοι θα έπρεπε απαραιτήτως να
μοιράζονται τον ενθουσιασμό και τη δική του πετριά για
τα τεχνολογικά επιτεύγματα της αντικατασκοπείας.
«Ιάσονα, κουράζομαι. Εξήγα!»
«Θυμάσαι τα μικρόφωνα που είχες βρει στο παπούτσι
του Βλάση τότε με τη Μαραγκού; Που είχαν το μέγεθος
πινέζας;*»
Ο Δημήτρης ένευσε. Θυμόταν ότι αυτά τα μικρόφωνα
κατέγραφαν και αποθήκευαν το υλικό αφού το έστελναν
σε έναν απομακρυσμένο σέρβερ για να το ακούσει ο ενδι-
αφερόμενος όποτε επιθυμούσε.
«Αποκεί πήραμε την ιδέα!»
* Από το βιβλίο Ένοχη Συνείδηση (εκδόσεις Μίνωας).
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 171
«Δηλαδή;»
«Εκείνα τα μικρόφωνα κατέγραφαν μόνο…» εξήγησε ο
συνεργάτης του αμέσως. «Τούτο εδώ όχι μόνο καταγράφει,
αλλά αναμεταδίδει κιόλας σε ζωντανό χρόνο. Το μυτερό
σημείο του λειτουργεί σαν κεραία».
«Άι στο διάολο…» έκανε τώρα και ο Δημήτρης, μην
μπορώντας να κρύψει τον θαυμασμό του απέναντι στη δύ-
ναμη που έκρυβε ένα φαινομενικά αθώο σκουλαρίκι.
«Το περνάς στο αυτί σου κανονικά, το ενεργοποιείς, και
έτσι θα μπορείς να μας ακούς και να σε ακούμε. Και το
καλύτερο; Το μπροστινό μέρος του, εκεί που είναι το στρα-
σάκι, κρύβει από κάτω ένα ισχυρότατο μικρόφωνο, άρα θα
μπορείς και να μας μιλάς!»
Ο Δημήτρης το πήρε με δέος στα χέρια του. «Μια ερώ-
τηση…»
«Ρίξε…»
«Το πόσο θα μπορώ να αποκρίνομαι εξαρτάται από την
περίσταση στην οποία βρίσκομαι προφανώς, οκέι… Αλλά
τι γίνεται αν δεν θέλω να σας ακούω; Πώς το απενεργο-
ποιώ το μαραφέτι;»
Ο Ιάσονας έξυσε το κεφάλι του. «Μα γιατί να θέλεις
να το απενεργοποιήσεις; Δεν καταλαβαίνω… Αυτό είναι η
ασφάλειά σου».
«Γιατί δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες και γιατί, αν κάτι που
θα πείτε του προκαλέσει κάποια αυθόρμητη αντίδραση τη
λάθος στιγμή, χαθήκαμε!» απάντησε ο Έξαρχος, που μπή-
κε εκείνη την ώρα στο δωμάτιο και είχε ακούσει την ερώ-
τηση που ο νεαρός είχε απευθύνει στον Δημήτρη.
«Έτσι ακριβώς. Επίσης, δεν θέλω να μου αποσπάται η
172 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

προσοχή αν κάποιες στιγμές θα πρέπει να είμαι απόλυτα

συγκεντρωμένος» συμπλήρωσε ο Δημήτρης.
«Ε, καλά, δεν θα σου πιάναμε και ψιλή κουβεντούλα»
έκανε νευρικά ο Ιάσονας, παίρνοντας το σκουλαρίκι από
τα χέρια του. Ύστερα, το γύρισε από την πίσω πλευρά και
του το έδειξε. «Το σκουλαρίκι ενεργοποιείται και απενερ-
γοποιείται με τον ίδιο τρόπο. Γυρίζεις την πεταλούδα στο
πίσω μέρος του αυτιού που το κρατάει στη θέση του. Δεξιά
ον, αριστερά οφ».
«Λοιπόν!» χτύπησε τα χέρια του ο Έξαρχος όταν ο Δη-
Κεφάλαιο 15
μήτρης έδειξε ότι κατάλαβε. «Και τώρα όλοι για ξεκού-
ραση. Αύριο είναι η πρεμιέρα!» έκανε θεατρικά και, αφού Διαγωνισμός
τους χαιρέτησε, βγήκε από το δωμάτιο.
Ο Ιάσονας έμεινε λίγο παραπάνω, για να ελέγξει τις πα-
ραμετροποιήσεις στο κινητό που θα κουβαλούσε ο Δημή-
τρης, και έπειτα τον καληνύχτισε κι αυτός. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη και σφύριξε σιγανά
Οι τεχνικοί είχαν ήδη αποχωρήσει όταν η δουλειά που ευχαριστημένος.
είχαν να κάνουν στη φάτσα του είχε ολοκληρωθεί. Το τουίντ σακάκι με τα μπαλώματα στους αγκώνες και
Κι εκείνος απέμεινε μόνος να κοιτά το εκκρεμές που με- το μάλλινο γκρι παντελόνι τού έδιναν έναν αέρα διανοου-
τρούσε δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο τον χρόνο. μένου, που το γυαλί με τον κοκάλινο μαύρο σκελετό συ-
Αύριο θα ήταν η πρεμιέρα, είχε αστειευτεί ο Έξαρχος, μπλήρωνε τέλεια. Το όλο σύνολο συνταίριαζε μια τραγιά-
μόνο που αυτό το θέατρο δεν είχε κομπάρσους και κυρίως σκα, που έπεφτε λίγο χαμηλά, κρύβοντας κάπως το σημάδι
δεν είχε κασκαντέρ για να ρισκάρουν τη ζωή τους αντί για που του είχαν προσθέσει, κάνοντάς το να φαίνεται ακόμα
εκείνον… πιο φυσικό.
Μα και η ίδια η καθημερινή ζωή έτσι δεν ήταν; Το μαγικό σκουλαρίκι του Ιάσονα προς το παρόν τον
περίμενε μέσα στο βελούδινο κουτάκι του, αφού, έτσι
όπως τα είχαν σχεδιάσει, μέχρι να διεισδύσει στην οργά-
νωση δεν το χρειαζόταν.
«Εγώ θα έλεγα, όταν ο Δημήτρης έρθει πρόσωπο με
174 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
πρόσωπο με τον αρχηγό, να τον αρπάξει από τα πέτα και
να του περάσει βραχιολάκια» άκουσε τον Στεργάκη να λέει
κάπου πίσω του.
«Παιδιά, θέλετε να του εξηγήσετε γιατί δεν μπορούμε
να το κάνουμε αυτό;» φώναξε πάνω από τον ώμο του, βγά-
ζοντας τα γυαλιά για να τα καθαρίσει στο πουκάμισο.
«Ο σκοπός είναι να απαλλαγούμε από την οργάνωση
μια και καλή» ανέλαβε ο Ιάσονας. «Πού ξέρουμε ότι δεν
υπάρχει σχέδιο αντικατάστασης του αρχηγού εάν αυτός
καταστεί ανήμπορος για οποιονδήποτε λόγο να ασκήσει
τα καθήκοντά του;»
«Που είναι και το πιο πιθανό…» συμπλήρωσε ο Πάνος
σκεφτικά. «Αν ισχύει αυτό που λέει η ΕΥΠ, ότι η οργάνωση
υπάρχει χρόνια, δεν νομίζω ότι θα επιβίωνε αν δεν υπήρ-
χαν εναλλακτικά σχέδια για τέτοιες περιπτώσεις. Φαντά-
ζεστε να κόψουμε ένα κεφάλι και να ξεπηδήσουν δέκα;»
«Με λίγα λόγια, πρέπει να ξεψαχνίσουμε τα πάντα πριν
αποφασίσουμε πώς θα δράσουμε» ολοκλήρωσε τη συζή-
τηση ο Δημήτρης, φορώντας τα γυαλιά και γυρίζοντας
προς το μέρος τους. «Ο Έξαρχος πού είναι;» θέλησε να μά-
θει στη συνέχεια.
«Συντονίζει την ομάδα της ΕΥΠ που είναι σταντ μπάι
για το βράδυ» τον ενημέρωσε ο Ιάσονας.
«Οκέι… Οπότε ήρθε η ώρα να πηγαίνω, νομίζω…» δή-
λωσε κοιτώντας το ρολόι του.
Ο Ιάσονας τον πλησίασε και του έβαλε στην τσέπη του
σακακιού το κινητό που ήταν ρυθμισμένο για την πρώτη
φάση του σχεδίου. «Όλα θα πάνε καλά» του είπε κάπως
αδέξια, χτυπώντας τον στον ώμο.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 175
«Έχουμε ζήσει και χειρότερα…» σιγοντάρισε και ο Πά-
νος, ενώ ο Στεργάκης βρήκε για κάποιον λόγο χρήσιμο να
τον χαιρετήσει στρατιωτικά, λες και πήγαινε σε παρέλαση.
Ο Δημήτρης χαμογέλασε και βγήκε κλείνοντας την
πόρτα πίσω του.
«Να φανταστώ δεν του είπες για τη Μαργαρίτα…» έκα-
νε ο Πάνος στον Ιάσονα αφού άκουσε και την εξώπορτα
να κλείνει.
Ο Ιάσονας κούνησε το κεφάλι του. «Σε τι θα εξυπηρε-
τούσε να τον φορτώσω με αυτό; Ειδικά τώρα που πρέπει
να έχει καθαρό μυαλό…»
Εκείνη τη στιγμή αντήχησαν ταυτόχρονα και στων δύο
το μυαλό κάποια από τα λόγια που είχε πει η Μαργαρίτα
όταν ο Ιάσονας της είχε μεταφέρει το μήνυμα του Δημή-
τρη:
Το να πας παρακάτω δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν
αγαπάς κάποιον ή ότι θέλεις να τον ξεχάσεις. Σημαίνει ότι
έχεις τη δύναμη να πεις: «Σ’ αγαπώ, αλλά δεν αξίζω αυτόν
τον πόνο»…
Ανίδεος για όσα βασάνιζαν τη Μαργαρίτα και καθησυχα-
σμένος για τον τρόπο που είχαν οργανωθεί, ο Δημήτρης
έφτασε στο κέντρο πέντε λεπτά πριν την ώρα του.
Η πόρτα δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο σαν κατασκευή, αλλά
αυτό που αμέσως πρόσεξε ο Δημήτρης ήταν πως διέφερε
από κάθε άλλη. Δεν είχε χερούλι και ούτε υπήρχε κάποιο
κουδούνι. Δοκίμασε να τη σπρώξει, χωρίς καμία επιτυχία,
και στη συνέχεια βάλθηκε να χτυπήσει.
Όταν ούτε τότε πήρε απάντηση και λίγο πριν αρχίσει
176 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
να αναρωτιέται τι στο καλό συνέβαινε, πρόσεξε μια μικρή
σχισμή στον τοίχο δεξιά. Έμοιαζε με την υποδοχή που εί-
χαν τα ATM, αλλά χωρίς τις προεξοχές, κι αν δεν έψαχνε
επισταμένως, πιθανότατα να μην την έπαιρνε το μάτι του.
Δίχως άλλη χρονοτριβή, την εξέτασε, καταλαβαίνοντας
αμέσως από το μήκος της τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Έβγα-
λε από την τσέπη του την πρόσκληση και την τοποθέτησε
στη σχισμή. Ο μηχανισμός την τράβηξε μέσα και σε μερικά
δευτερόλεπτα την ξαναέβγαλε. «Παρακαλώ, αναγράψτε τη
διεύθυνσή σας και τοποθετήστε την πρόσκληση στην υπο-
δοχή» ακούστηκε μια ηλεκτρονική φωνή, κάνοντάς τον να
αναπηδήσει. Ο Δημήτρης υπάκουσε και σαν αποζημίωση
έφτασε στα αυτιά του ο μεταλλικός ήχος ενός μπάζερ κα-
θώς η πόρτα επιτέλους άνοιξε, επιτρέποντάς του την είσοδο.
Πέρασε σε έναν χώρο αναμονής με ουδέτερα χρώματα
και μπεζ δερμάτινα καθίσματα. Δεν υπήρχε κανένας άλλος
εκεί να περιμένει, πράγμα που του φάνηκε λογικό, μιας και
είχε φτάσει νωρίτερα. Κάθισε σε ένα από αυτά, βγάζοντας
το κασκόλ του και σταυρώνοντας τα πόδια του.
Η απουσία ρεσεψιονίστ ή άλλου ατόμου υποδοχής
επίσης δεν του έκανε εντύπωση. Τα μέλη θα απέφευγαν
να έρθουν σε επαφή με τους διαγωνιζομένους για λόγους
αναγνωρισιμότητας. Μην έχοντας τι να κάνει και τίποτα
στον χώρο με το οποίο να απασχολήσει το βλέμμα του, βο-
λεύτηκε όσο καλύτερα μπορούσε και διέτρεξε στο μυαλό
του το σχέδιο για πολλοστή φορά. Όλη η ιστορία θα παι-
ζόταν όταν θα κατέφθαναν όλοι οι διαγωνιζόμενοι και πριν
ξεκινήσουν οι δοκιμασίες. Το κινητό που είχε στην τσέπη
του θα έπαιζε τον μεγάλο ρόλο σε αυτό. Δεν έχει σημα-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 177
σία να επιτύχεις στα τεστ, αντήχησε στα αυτιά του η φωνή
του Έξαρχου. Ποσώς μας ενδιαφέρει… Θα μείνεις βέβαια να
τα ολοκληρώσεις για να μην τραβήξεις αθέλητη προσοχή,
αλλά η επιτυχία του εγχειρήματος θα κριθεί στην αρχή…
Δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη του όταν
η πόρτα άνοιξε και εισήλθε ένας τύπος γύρω στα σαράντα
με γουρλωτά μάτια και κοντοκουρεμένα μαλλιά. Φορούσε
ένα πανάκριβο κοστούμι λες και είχε μόλις ξεπηδήσει από
κάποιο περιοδικό της αντρικής Vogue.
Χαιρετήθηκαν με ένα νεύμα, προτού ο άντρας καθίσει
παραδίπλα του, με δυσκολία ομολογουμένως, αφού το πα-
ντελόνι φαινόταν στενό, τουλάχιστον δύο νούμερα μικρό-
τερο από ό,τι θα έπρεπε. Ο άντρας γύρισε προς το μέρος
του, αλλά, πριν προλάβει να πει κάτι, η ίδια ηλεκτρονική
φωνή με προηγουμένως ακούστηκε από κάποιο κρυμμένο
μεγάφωνο στον χώρο:
«Η επικοινωνία ανάμεσα στους διαγωνιζομένους απα-
γορεύεται καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας» δήλωσε
κατηγορηματικά.
Ο άντρας κατάπιε τη γλώσσα του και ξαναγύρισε μπρο-
στά, για να στρέψει το κεφάλι του μερικά λεπτά αργότερα,
που η πόρτα άνοιξε ξανά και εισήλθε άλλος ένας άντρας.
Ήταν λεπτός και μικροκαμωμένος, με γυαλιά, που έδιναν
ένα σοφιστικέ στιλ στο πρόσωπό του, και ρούχα ντιζαϊνά-
τα, σεταρισμένα με την τελευταία λέξη της μόδας.
Η ηλεκτρονική φωνή επανέλαβε το μήνυμά της προτού
εκείνος καθίσει και το ίδιο έκανε κάθε φορά που η πόρτα
άνοιγε και κάποιος νέος διαγωνιζόμενος προστίθετο στην
παρέα.
178 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ένα τέταρτο αργότερα, το καρέ είχε συμπληρωθεί, με
έξι άτομα να περιμένουν, συμπεριλαμβανομένου και του
ιδίου. Ανάμεσά τους, γέροι και νέοι, όλοι όμως αρσενικά.
Στο μυαλό του Δημήτρη ήρθαν τα λόγια της Εύας αλλά
και η σχετική σημείωση στο ημερολόγιο του Μενέλαου:
«Η οργάνωση, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο μέλος,
απαρτίζεται πάντα και μόνο από άντρες». Ίσως αυτός ήταν
άλλος ένας λόγος που η Εύα είχε αποφασίσει να τον εκμε-
ταλλευτεί, αφού η ίδια, ως γυναίκα, δεν μπορούσε να χρη-
σιμοποιήσει την πρόσκληση που είχε βρει στο ημερολόγιο
του Μενέλαου για να επιχειρήσει να διεισδύσει ως μέλος.
Χα! Λες και, αν μπορούσε, θα είχε τα προσόντα να περάσει
επιτυχώς από τέτοια δοκιμασία, ήρθε σαρκαστική η σκέψη
στο μυαλό του, την οποία όμως βιάστηκε να καταπνίξει,
πριν το ανάλογο ύφος ζωγραφιστεί και στο πρόσωπό του.
Γρήγορα, έριξε μια ματιά γύρω του. Όσοι βρίσκονταν
εκεί ήταν απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι, χωρίς κάποιο
ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα τους ξεχώριζε από τη
μάζα. Από τον αριθμό μάντευε ότι κάποιοι υπαρχηγοί εί-
χαν στείλει δύο υποψηφίους και κάποιοι έναν, επιβεβαιώ-
νοντας έτσι τη σχετική πληροφορία στο ημερολόγιο.
Η φωνή επανέλαβε το μήνυμά της και πρόσθεσε ότι σε
λίγο θα ξεκινούσε η πρώτη δοκιμασία. Η κρίσιμη ώρα που
ο Δημήτρης περίμενε εναγωνίως είχε φτάσει.
Η ένταση που ένιωθε ήταν μεγάλη και, αν και ήταν
σίγουρος γι’ αυτό που ήξερε ότι θα ακολουθούσε –όλη
η ομάδα είχε συμφωνήσει ότι αυτό ήταν και το πιο λογι-
κό–, αν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να κάνει εμφανώς τον
σταυρό του, θα τον έκανε. Γιατί, αν μία στο εκατομμύριο
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 179
δεν πήγαιναν τα πράγματα όπως τα περίμεναν, όλα θα τε-
λείωναν πριν καν αρχίσουν και πραγματικά δεν υπήρχε άλ-
λος τρόπος διείσδυσης στην οργάνωση εκτός από αυτόν.
Στα επόμενα, λοιπόν, λόγια της φωνής παίζονταν όλα…
Ευτυχώς, εκείνη δεν τον απογοήτευσε. Ένα συρτάρι άνοι-
ξε αυτόματα στον τοίχο αριστερά και η φωνή ζήτησε από
όλους τους διαγωνιζομένους να τοποθετήσουν εκεί τα κι-
νητά και τα ρολόγια τους.
Η ομάδα είχε πετύχει διάνα! Σε έναν τέτοιο διαγωνισμό
θα σας πάρουν τα κινητά για το αδιάβλητο της διαδικασί-
ας. Δεν θα ρισκάρουν κάποιος να χρησιμοποιήσει το κινητό
για να απαντήσει σε κάποια ερώτηση. Ειδικά τώρα με τα
handsfree ακουστικά, που δεν χρειάζεται καν να κοιτάξεις
το κινητό αλλά κάποιος μπορεί να μιλά στο αυτί σου…
Ευτυχώς που οι προσκλήσεις δεν έρχονταν με οδηγίες να
αφήσουμε το κινητό στο σπίτι! συμπλήρωσε με τη σκέψη
του ο Δημήτρης, καθώς, ανακουφισμένος, έβαλε το ρολόι
του και το κινητό, που τον είχε προμηθεύσει ο Ιάσονας,
στο συρτάρι, αφού πρώτα πάτησε το πλαϊνό πλήκτρο που
του είχε υποδείξει. Τα ρολόγια καταλάβαινε ότι τοποθε-
τούνταν εκεί για τον ίδιο λόγο. Με τόσα smartwatch που
κυκλοφορούσαν, που μάλιστα συνδέονταν στο ίντερνετ,
η οργάνωση δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει αφήνοντάς
τους να τα φορούν.
Το κινητό ήταν ρυθμισμένο να κλωνοποιήσει κάθε ηλε-
κτρονική συσκευή που βρισκόταν στον χώρο και με αυτόν
τον τρόπο οι ίδιοι θα περνούσαν επιτυχώς στη δεύτερη
φάση του σχεδίου.
180 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Αφού είδε όλους να αφήνουν τα κινητά και τα ρολόγια
τους με τη σειρά, ανέπνευσε τελείως ελεύθερα. Αυτό ήταν
άλλο ένα ρίσκο που είχαν πάρει – κάποιος να μην το είχε
φέρει μαζί. Ήταν όμως μικρό, γιατί αφενός κανένας δεν κυ-
κλοφορούσε πια χωρίς το κινητό του, αλλά ακόμα και να
συνέβαινε ήταν κάτι που θα έβρισκαν τρόπο να αντιμετω-
πίσουν. Εκστρατεία θα έκαναν, αλλά θα έβρισκαν….
Οι διαγωνιζόμενοι στάθηκαν μπροστά στη μοναδική
άλλη πόρτα που υπήρχε στον χώρο, εκτός από την εξώ-
πορτα, και περίμεναν τη συνέχεια. Αν και πλέον τον Δη-
μήτρη δεν τον ένοιαζε το αποτέλεσμα, θα έλεγε ψέματα
αν δεν παραδεχόταν ότι τον έτρωγε η περιέργεια για το τι
είδους τεστ θα ήταν αυτά στα οποία είχαν έρθει όλοι τού-
τοι να διαγωνιστούν.
Ήξερε ότι, λόγω της θέσης για την οποία διαγωνίζο-
νταν, το κομμάτι της σωματικής δύναμης και αντοχής είχε
βγει εκτός. Αυτό προοριζόταν για τους στρατιώτες και το
είχε ξεκαθαρίσει ο Μενέλαος στο ημερολόγιο, όταν έγρα-
φε ότι τα τεστ προσαρμόζονταν ανάλογα με τη θέση που
κάλυπταν κάθε φορά.
Κρίμα, ίσως σε αυτό να διέπρεπα! σκέφτηκε εύθυμα,
λίγο πριν ακουστεί ένα καμπανάκι και η πόρτα μπροστά
τους ανοίξει διάπλατα.
Το πρώτο τεστ ήταν γραπτό, σχεδιασμένο να μετρήσει
τον δείκτη IQ των συμμετεχόντων:
Ποιος αριθμός θα είναι ο επόμενος σε αυτή τη σειρά;
1, 11, 21, 1211, 111221, 312211…
Έχετε πέντε σακούλες χρυσού που φαίνονται ίδιες, με
την καθεμία να περιέχει 10 ράβδους. Μία από τις σακούλες
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 181
περιέχει ψεύτικο χρυσό. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι
ότι κάθε κομμάτι ψεύτικου χρυσού ζυγίζει 1,1 γραμμάρια,
ενώ η πραγματική ράβδος ζυγίζει 1 γραμμάριο. Έχετε μια
ακριβή ψηφιακή ζυγαριά που μπορείτε να χρησιμοποιήσε-
τε μόνο μία φορά. Πώς καταλαβαίνετε ποια σακούλα έχει
τον ψεύτικο χρυσό*;
Τέτοιες και άλλες παρόμοιες ερωτήσεις ήταν όλο το
πρώτο τεστ, που ο Δημήτρης προσπάθησε να απαντήσει
φιλότιμα, αν και στο τέλος αισθανόταν ότι το κεφάλι του
είχε γίνει αληθινό καζάνι. Σχεδόν πέταξε την τραγιάσκα
του όταν άκουσε το ηχητικό καμπανάκι που σήμαινε τη
λήξη της πρώτης διαδικασίας.
Η δεύτερη, που ακολούθησε, ήταν οπτική και είχε να
κάνει κυρίως με την αντίληψη, ενώ αυτή τη φορά δεν μπή-
καν στο επόμενο δωμάτιο όλοι μαζί. Η φωνή τούς εξήγησε
ότι το τεστ θα διαρκούσε από τρία έως δέκα λεπτά για τον
καθένα και ο συνολικός χρόνος θα εξαρτιόταν από την τα-
χύτητα επίλυσης που θα εκδήλωναν ατομικά.
Ο Δημήτρης ήταν τρίτος στη σειρά, έτσι όπως είχαν
στηθεί να περιμένουν, και πέρασαν είκοσι λεπτά μέχρι να
εισέλθει, αφού οι δύο προηγούμενοι, ο άντρας με το κο-
στούμι και ένας νεαρός που φαινόταν σαν είχε έρθει εκεί
μετά από βάρδια σε ντελίβερι, είχαν αμφότεροι εξαντλήσει
το δεκάλεπτο.
Η φωνή επαναλάμβανε ότι οι διαγωνιζόμενοι απαγο-
ρευόταν να μιλάνε μεταξύ τους, κάθε φορά που κάποιος
* Θα βρείτε τις απαντήσεις των γρίφων στο τέλος του βιβλίου. Αξίζει
όμως να κάνετε μια προσπάθεια κι εσείς!
182 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
έβγαινε από το δωμάτιο και καλούσε τον επόμενο να ει-
σέλθει.
Όταν ήρθε η σειρά του, μπήκε στο νέο δωμάτιο με σχε-
δόν κομμένη την ανάσα. Πάντα το πάθαινε αυτό όταν δεν
ήξερε τι τον περίμενε και γνώριζε ότι ήταν απόρροια της
εσωτερικής του ανάγκης να νιώθει ότι έχει τάχα τον έλεγχο.
Η πρώτη εικόνα που εμφανίστηκε σε μια τρισδιάστα-
τη οθόνη μπροστά του ήταν απλή. Μια ερημική παραλία.
Άμμος, θάλασσα και ένας άδειος γαλανός ορίζοντας. «Σε
ποιο σημείο του κάδρου θα έπρεπε να είναι ο ήλιος για να
είναι καλαίσθητη η φωτογραφία;» ρώτησε από το μεγά-
φωνο η ηλεκτρονική φωνή. «Παρακαλώ, ακουμπήστε το
σημείο που θεωρείτε σωστό στην οθόνη».
Ο Δημήτρης γνώριζε ότι όσοι ασχολούνταν με τη φω-
τογραφία θα έπαιζαν αυτό το τεστ στα δάχτυλα, εκείνος
όμως δεν είχε ασχοληθεί ποτέ και δεν είχε ιδέα. Γι’ αυτό
έκανε πως το σκέφτεται λίγο και έπειτα πάτησε κάπου
πάνω δεξιά στην τύχη.
Το ίδιο έκανε και με τις επόμενες εικόνες που εμφανί-
στηκαν. Σύνολο του πήρε έξι λεπτά. Οι άλλοι έξω ή που
θα νομίζουν ότι είμαι καμιά διάνοια ή ότι δεν ξέρω πού παν
τα τέσσερα, μονολόγησε εσωτερικά, προσπαθώντας να μη
γελάσει και τον πάρουν χαμπάρι.
Όταν όλοι οι διαγωνιζόμενοι ολοκλήρωσαν τη διαδικα-
σία, ήρθε η σειρά της τρίτης και τελευταίας, όπως τους πλη-
ροφόρησε η φωνή, που είχε να κάνει με τις πεποιθήσεις.
Αυτή ήταν προφορική. Πάλι έμπαιναν ένας ένας και η
φωνή έκανε διάφορες ερωτήσεις, στις οποίες τους ζητούσε
όχι μόνο να απαντήσουν αλλά και να δικαιολογήσουν την
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 183
απάντησή τους. Λόγω του θέματος, η άμεση, αυθόρμητη
απάντηση φανέρωνε καλύτερα την πραγματική πεποίθη-
ση του διαγωνιζομένου και γι’ αυτόν τον λόγο η εξέταση
γινόταν προφορικά και όχι γραπτά, που θα είχαν περισ-
σότερο χρόνο να σκεφτούν και να απαντήσουν αυτό που
θεωρούσαν ότι οι «εξεταστές» θα ήθελαν να ακούσουν.
Ένα από τα σενάρια που «έπεσε» στον Δημήτρη ήταν
το εξής: «Επισκέπτεσαι μια παραλία με την κόρη σου και
την αγαπημένη σου ανιψιά. Βλέπεις ότι ξεκινάει καταιγίδα
στο βάθος και τους λες να παίξουν στην άμμο και να μην
κολυμπήσουν μέχρι να βγάλεις τα πράγματα από το αυ-
τοκίνητο για να κάνετε πικνίκ. Όσο βγάζεις τα πράγματα,
ακούς μια στριγκλιά από την κόρη σου και διαπιστώνεις
ότι σε έχουν παρακούσει και έχουν μπει στο νερό. Η θά-
λασσα είναι άγρια και κινδυνεύουν να πνιγούν. Είσαι κα-
λός κολυμβητής, αλλά μπορείς να σώσεις μόνο τη μία. Τι
κάνεις; Σώζεις την ανιψιά σου που δεν ξέρει καλό κολύμπι
με δεδομένο ότι η κόρη σου είναι καλύτερη κολυμβήτρια
και άρα θα καταφέρει να κρατηθεί μέχρι να επιστρέψεις
ή αφήνεις την ανιψιά σου να χαθεί γιατί δεν αντέχεις στη
σκέψη να χάσεις την κόρη σου;»
Και ένα άλλο: «Ας υποθέσουμε ότι είσαι οδηγός. Στο
πρωινό σου δρομολόγιο για τη δουλειά χαλάνε τα φρένα
και το αυτοκίνητό σου, που έχει εν τω μεταξύ αναπτύξει
μεγάλη ταχύτητα, απέχει λίγα μέτρα από μια πορεία δια-
δηλωτών που φωνάζουν συνθήματα και δεν έχουν αντιλη-
φθεί τι συμβαίνει. Η μία σου επιλογή είναι να στρίψεις το
τιμόνι πέφτοντας όμως πάνω σε μια τζαμαρία, πίσω από
την οποία κάθονται τρία άτομα, γνωρίζοντας ότι με την
184 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 185

ταχύτητα που έχεις σίγουρα θα προκαλέσεις τον θάνατο Έστειλε ένα σύντομο μήνυμα ότι είχε ξεμπερδέψει και
κάποιου από τους τρεις ή και των τριών. Τι κάνεις; Θυσιά- ότι όλα είχαν δουλέψει σωστά, για να μην κάθεται η ομά-
ζεις τους λίγους για να σώσεις τους πολλούς;*». δα στα καρφιά, και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό του,
Συνολικά τέσσερα ήταν τα σενάρια που του παρουσι- ξέροντας ότι σε λιγότερο από μία ώρα θα ήταν πίσω στο
άστηκαν και κάποια από αυτά μάλιστα ρωτούσαν ευθέως αρχηγείο.
την αντιμετώπιση που θα θεωρούσε δίκαιη ο Δημήτρης Η επόμενη φάση του σχεδίου θα άρχιζε μόλις έφτανε
απέναντι σε κάποια δεδομένη κατάσταση. Απάντησε ειλι- εκεί.
κρινά, όπως του υπαγόρευε η συνείδησή του, και ούτε για Τι να είναι ο τελευταίος γρίφος άραγε; αναρωτήθηκε με
μία στιγμή δεν σκέφτηκε να ξεγελάσει το σύστημα. Άλλω- ειλικρινή περιέργεια καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητό του
στε, τα σενάρια ήταν σχεδιασμένα έτσι που, και να ήθελε, στην απογευματινή κίνηση.
δεν ήξερε αν θα μπορούσε.
Μετά τη λήξη και της τρίτης διαδικασίας, η φωνή
τούς ευχαρίστησε όλους που συμμετείχαν. Τους ζήτησε
να πάρουν τα κινητά και τα ρολόγια τους πίσω, από το
ίδιο συρτάρι όπου τα είχαν τοποθετήσει όταν ήρθαν, και
τους ενημέρωσε ότι όποιος ανάμεσά τους είχε επιτύχει θα
ενημερωνόταν το βράδυ, λαμβάνοντας έναν φάκελο στο
γραμματοκιβώτιό του με έναν τελευταίο γρίφο, που θα
έπρεπε να λύσει προκειμένου να συναντήσει τον αρχηγό.
Ο Δημήτρης πήρε το κινητό και το έχωσε στην τσέπη
του προτού φορέσει το ρολόι του.
Όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν. Καθώς έβγαινε, έφερε συ-
νειρμικά στο μυαλό του τον Ιάσονα και χαμογέλασε. Ήξερε
ότι ο φίλος του τρελαινόταν για τέτοιου είδους δοκιμασίες
και, μόλις του τις έδινε, θα καθόταν να σπαζοκεφαλιάσει,
κι ας μην ήταν απαραίτητο.

* Σχετικά με τα ηθικά διλήμματα, δείτε στο τέλος του βιβλίου. Αλήθεια,

εσείς τι θα κάνατε;

Κεφάλαιο 16
Το τελικό οχυρό;
Όπως το περίμενε, ο Ιάσονας ενθουσιάστηκε με τα καθέ-
καστα. Προτού όμως αρχίσει την ανάλυση των δοκιμασι-
ών, είχαν δουλειά να κάνουν. Ο νεαρός πήρε το κινητό του
Δημήτρη και το συνέδεσε με ένα καλώδιο USB στον υπο-
λογιστή, ενώ ταυτόχρονα καλούσε από το δικό του τον
Έξαρχο σε ανοιχτή ακρόαση.
«Μόλις το συνέδεσα» τον ενημέρωσε, χωρίς άλλες χαι-
ρετούρες.
«Είμαστε έτοιμοι. Μοιραζόμαστε την οθόνη σου» ήρθε
η κοφτή απάντηση.
Ο Δημήτρης είδε ένα παράθυρο να ανοίγει και επτά φα-
κέλους να εμφανίζονται εκεί.
Οι έξι ήταν των υπόλοιπων διαγωνιζομένων τα κινητά
και ο τελευταίος το ιερό δισκοπότηρο, αστειεύτηκε ο Ιάσο-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 187
νας, καθώς του εξηγούσε ότι, ανάμεσα στις ηλεκτρονικές
συσκευές που είχε κλωνοποιήσει το κινητό του Δημήτρη,
ήταν και ο υπολογιστής του διαγωνιστικού κέντρου.
«Λοιπόν, έχω καλά και άσχημα νέα…» επανήλθε στη
γραμμή λίγα λεπτά μετά η φωνή του Έξαρχου.
Από μέσα ο Δημήτρης άκουγε συγκεχυμένες φωνές και
πληκτρολόγια που είχαν πάρει φωτιά. Προφανώς, η τεχνική
ομάδα της ΕΥΠ δούλευε πάνω στο περιεχόμενο πυρετωδώς.
«Κατ’ αρχάς, η ομάδα μου έχει ήδη προσδιορίσει τις
διευθύνσεις και τα στοιχεία όλων των διαγωνιζομένων.
Επίσης, επιβεβαιώσαμε ότι όλη η διαδικασία γίνεται αυτο-
ματοποιημένα. Ο υπολογιστής συλλέγει τις απαντήσεις,
τις επεξεργάζεται και μέσω προ-προσδιορισμένου αλγο-
ρίθμου επιλέγει τον νικητή. Μόλις γίνει αυτό, στέλνει κρυ-
πτογραφημένο ηλεκτρονικό μήνυμα σε κάποιον στρατιώ-
τη να τυπώσει και να παραδώσει τον φάκελο σε αυτόν που
κέρδισε. Με τον ίδιο τρόπο, ειδοποιεί και τον αρχηγό για
την ώρα και το σημείο συνάντησης, εάν και εφόσον ο νικη-
τής επιλύσει και τον τελευταίο γρίφο φυσικά. Μόνο τότε
εμπλέκεται ο αρχηγός στη διαδικασία».
«Ωραία, και ποια είναι τα άσχημα νέα;» θέλησε να μάθει
ο Δημήτρης, που καθόλου δεν μοιραζόταν τον ενθουσια-
σμό του Ιάσονα με τα τεχνολογικά.
Άκουσε τον Έξαρχο να ξεφυσάει κουρασμένα πριν απα-
ντήσει: «Η τεχνολογία μπορεί να γίνει τόσο φίλος μας όσο
και εχθρός μας… Τα τείχη προστασίας του συστήματος
είναι απίστευτα ισχυρά. Για να πω την αλήθεια, τόσα χρό-
νια στη δουλειά, πρώτη φορά συναντώ κάτι τέτοιο στην
Ελλάδα».
188 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Τι σημαίνει αυτό δηλαδή;» επέμεινε ο Δημήτρης, με
τους υπόλοιπους να τον παρακολουθούν από κοντά, περι-
μένοντας κι εκείνοι να μάθουν.
«Σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την αρ-
χική μας τακτική, να μπούμε δηλαδή και να αλλάξουμε το
αποτέλεσμα, προκειμένου να έρθει ο φάκελος στην ψεύτι-
κη διεύθυνση που δήλωσες εσύ. Είναι εξαιρετικά επικίνδυ-
νο και επίφοβο να ενεργοποιήσουμε κάποιον συναγερμό
στο σύστημα, που θα τα τινάξει όλα στον αέρα…»
Όλοι στην ομάδα του Δημήτρη κοιτάχτηκαν βουβοί.
Και τι στον κόρακα θα έκαναν τώρα;
«Πώς;» άκουσε εκείνη την ώρα τον Έξαρχο να λέει σε
κάποιον εκτός ακουστικού που είχε έρθει δίπλα του. Παύ-
ση και μετά: «Είσαι σίγουρος;».
Τα δευτερόλεπτα που πέρασαν μέχρι να επανέλθει στη
γραμμή φάνηκαν στον Δημήτρη αιώνας. Το ίδιο και τα δύο
λεπτά που τους ζήτησε στη συνέχεια μέχρι να επιβεβαιώ-
σει και με την υπόλοιπη ομάδα του.
«Λοιπόν, ακούστε πώς θα γίνει…» ήταν η πρώτη του
κουβέντα όταν τους ξανακάλεσε, κάνοντας όλη την ομά-
δα του Δημήτρη να μαζευτεί πάνω από το τηλέφωνο λες
και θα ανακοίνωνε τα επόμενα νούμερα του τζόκερ. «Είναι
παρακινδυνευμένο, όπως είπα, να επιχειρήσουμε να αλ-
λοιώσουμε το αποτέλεσμα, οπότε δεν θα το πράξουμε. Θα
αφήσουμε τον υπολογιστή να επιλέξει τον νικητή κανονι-
κά, όπως θα έκανε ούτως ή άλλως».
«Ναι, και θα προσευχηθούμε στη θεά Τύχη να είναι ο
Δημήτρης ο νικητής;» αστειεύτηκε ο Στεργάκης, χωρίς
όμως να προκαλέσει γέλιο σε κανέναν.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 189
«Συνέχισε, Πέτρο…» παρακίνησε τον συνομιλητή ο
Δημήτρης, αφού πρώτα έριξε στον Στεργάκη μια φαρμα-
κερή ματιά. Ώρες που έβρισκε να αστειεύεται αυτός ο χρι-
στιανός…
«Όπως έλεγα, θα τον αφήσουμε να επιλέξει κανονικά
χωρίς να επέμβουμε. Αποδώ δεν θα μπορούμε να δούμε
ποιος επιλέχθηκε γιατί, όπως είπα, το μήνυμα με τον τε-
λευταίο γρίφο φεύγει βαριά κρυπτογραφημένο και δεν θα
μπορέσουμε να σπάσουμε την κρυπτογράφηση εγκαίρως.
Στο σημείο αυτό λοιπόν μπαίνουν στο παιχνίδι τα στοιχεία
που έχουμε πάρει από τα κλωνοποιημένα κινητά. Ήδη πρά-
κτορές μας έχουν αναπτυχθεί διακριτικά στον χώρο γύρω
από το σπίτι κάθε διαγωνιζομένου. Μόλις γίνει η παράδο-
ση του φακέλου στο γραμματοκιβώτιο, θα τον αφαιρέσουν
προτού ο λήπτης του το πάρει χαμπάρι…»
«Που σημαίνει ότι αυτός που κέρδισε δεν θα το μάθει
ποτέ!» παρεμβλήθηκε ο Ιάσονας.
«Σωστά. Δεν τελειώνει όμως εκεί… Επειδή δεν γνωρί-
ζουμε αν το σύστημα ενημερώνει τον αρχηγό μόνο για το
όνομα και τη διεύθυνση του επιτυχόντα ή του στέλνει και
φωτογραφία, θα πρέπει να σιγουρέψουμε ότι η φωτογρα-
φία που θα φτάσει στα χέρια του θα είναι του Δημήτρη!»
Ο Ιάσονας ενθουσιάστηκε. Προτού οι άλλοι καταλά-
βουν το πώς και το γιατί, εκείνος είχε πιάσει το νόημα.
«Αντί να αλλάξετε το αποτέλεσμα, θα μπείτε να αλλά-
ξετε τις φωτογραφίες!» αναφώνησε λες και είχε ανακαλύ-
ψει την Αμερική, αγνοώντας τους υπόλοιπους, που τον
κοιτούσαν με βλέμμα που θύμιζε αγελάδα, και μάλιστα
σαλεμένη.
190 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Ακριβώς» επιβεβαίωσε ευχαριστημένος και ο Έξαρχος.
«Αυτό με ενημέρωσε ο συνάδελφος προηγουμένως… Με
διαβεβαίωσε πως έχει βρει τον τρόπο ούτως ώστε η ανταλ-
λαγή των φωτογραφιών, που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν τόσο
παρακινδυνευμένη, να αφήσει το μικρότερο δυνατό ψηφι-
ακό αποτύπωμα».
«Άρα θα γίνει αφού αναχαιτίσετε τον φάκελο» συμπέ-
ρανε λογικά ο Πάνος, που τόση ώρα άκουγε σιωπηλός.
Ο Έξαρχος συγκατένευσε και έπειτα τους έκλεισε για
να συντονίσει την κατάσταση εκεί.
Ο Δημήτρης έτριψε τους κροτάφους του. Έπρεπε οπωσ-
δήποτε να ξεκουραστεί. Η νύχτα προβλεπόταν μεγάλη και
η υπερένταση, που του είχε δημιουργηθεί, δεν θα του έκα-
νε καλό σε ό,τι θα ακολουθούσε…
Τελικά, ευτυχώς που είχε ως δικαιολογία την κούραση και
κατάφερε να ξεκλέψει μερικές ώρες ύπνο για να ανακτή-
σει δυνάμεις, γιατί οι άλλοι δεν είχαν καθόλου την ίδια
τύχη…
Όση ώρα πέρασε, από τη στιγμή που ο Έξαρχος έκλεισε
το τηλέφωνο μέχρι να έρθει η επιβεβαίωση από τους πρά-
κτορες της ΕΥΠ ότι είχαν καταφέρει να πάρουν τον φάκε-
λο χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, ο Ιάσονας τιτίβιζε σαν το
πουλάκι και πηγαινοερχόταν κάνοντας σκέψεις φωναχτά
και προσφέροντας, με λογικές εξηγήσεις και επιχειρήματα,
τις λύσεις στα τεστ όπου είχε διαγωνιστεί ο Δημήτρης.
Μόνο όταν ο Πάνος άρχισε να φωνάζει ότι τους τα είχε
κάνει μπάλες ποδοσφαίρου σταμάτησε για λίγο, αλλά η
ανάπαυλα δεν κράτησε πολύ και όλοι συμβιβάστηκαν με
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 191
την ιδέα ότι, πριν από το τέλος της βραδιάς, θα χρειάζο-
νταν από ένα αναβράζον ντεπόν ο καθένας.
Οι πράκτορες παρακολουθούσαν και την ψεύτικη διεύ-
θυνση που είχε δώσει ο Δημήτρης ούτως ώστε στην, απί-
θανη ομολογουμένως, περίπτωση που αυτός είχε κερδίσει,
να πάρουν τον φάκελο αποκεί, αλλά τελικά, προς έκπληξη
όλων, ο νεαρός ντελιβεράς είχε στεφθεί ο νικητής.
«Ούτε τριάντα δεν πρέπει να ήταν αυτός!» αναφώνησε
ο Δημήτρης, φέρνοντας στον νου του το σουλούπι του νε-
αρού.
«Καθώς φαίνεται, δεν έχει καμία σημασία η ηλικία αλλά
η ιδιοσυγκρασία» παρατήρησε ο Πάνος. «Μήπως ο Μενέ-
λαος ήταν κανένας γέρος; Τριάντα έξι χρονών…»
«Σωστά. Ανυπομονώ να έρθει ο φάκελος!» αναφώνησε
ο Ιάσονας, που πραγματικά έδειχνε σαν παιδί που περίμενε
τους γονείς του όλο ενθουσιασμό για να πάει στην παιδική
χαρά.
Ο Δημήτρης χαμογέλασε. Κι εκείνος είχε μια έξαψη, αλλά
σε τίποτα δεν συγκρινόταν μαζί του. Και, κακά τα ψέματα,
ευτυχώς που ήταν ο φίλος του εκεί, αλλιώς αμφέβαλλε αν
θα κατάφερνε μόνος του να λύσει τον επόμενο γρίφο.
Πάνω στην ώρα, άκουσαν όλοι τη φωνή του Έξαρχου
πριν δουν τον ίδιο: «Είμαστε έτοιμοι;».
Μπήκε, κρατώντας τον πολυπόθητο φάκελο σαν σημαία
και με ένα πλατύ χαμόγελο, που δήλωνε ευθαρσώς την ευ-
χαρίστησή του που όλα προς το παρόν έβαιναν καλώς.
«Ξέρω ότι το δύσκολο κομμάτι δεν έχει ακόμη ξεκινή-
σει, αλλά μέχρι στιγμής πρέπει να πω σε όλους ένα μεγάλο
μπράβο για την άψογη συνεργασία» τους επαίνεσε, αφή-
192 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
νοντας τον φάκελο να πέσει στο τραπέζι. «Είμαστε εντά-
ξει και με την αλλαγή της φωτογραφίας…» απευθύνθηκε
ειδικά στον Δημήτρη. «Δεσπόζει τώρα στην καρτέλα του
νεαρού. Μάνος Βγενάκης το όνομα…»
Ο Ιάσονας, που λες και τα δάχτυλά του τον έτρωγαν
από ώρα, χύμηξε σαν γεράκι και τον άρπαξε αδιαφορώ-
ντας για τα υπόλοιπα. Τον περιεργάστηκε στο φως και
ύστερα κάτω από το μικροσκόπιο πριν τον ανοίξει.
Δεν παρατήρησε κάποια ιδιαιτερότητα. Ήταν απλός,
χρυσός και φτιαγμένος από κοινό χαρτόνι. Δεν περιείχε
κάποιο χαρτί, τους πληροφόρησε, οπότε ο γρίφος αναγρα-
φόταν στο εσωτερικό του χαρτονιού, που ήταν κλεισμένο
απλώς σε σχήμα φακέλου.
Όταν άρχισε να τον ανοίγει με αργές κινήσεις, όλοι εν-
στικτωδώς μαζεύτηκαν γύρω του.
«Τι εξαφανίζεται με το που πεις το όνομά του;»
Το διάβασε φωναχτά και όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους,
επαναλαμβάνοντας ο ένας στον άλλο το αίνιγμα, λες και
έτσι θα έβρισκαν με κάποιον μαγικό τρόπο τη λύση. Ο
ίδιος ειδικά είχε σουφρώσει και τα χείλη καθώς σκεφτόταν
πυρετωδώς.
«Σταθείτε, ρε παιδιά, μια στιγμή!» τους έκοψε κάποια
στιγμή όλους ο Δημήτρης.
«Άντε και τη βρήκαμε την απάντηση. Πώς διάολο θα
μας δώσει τη διεύθυνση συνάντησης; Εγώ περίμενα ότι θα
έχει και κάποιες οδηγίες ο φάκελος για το τι να κάνουμε
μόλις έχουμε τη λύση, αλλά τούτος εδώ είναι άδειος».
Ο Πάνος στράφηκε στον Στεργάκη, που με τη σειρά του
κάρφωσε τα μάτια του στον Ιάσονα και έπειτα στον Έξαρχο.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 193
«Δεν είναι άδειος» είπε ο τελευταίος, δείχνοντας στο
κάτω μέρος του φακέλου.
«Ω, μα ναι!» αναφώνησε ο Ιάσονας, χτυπώντας το κού-
τελό του με φόρα. «Το είδα! Αλλά με συνεπήρε τόσο η
λύση, που δεν έκανα τον συνειρμό!»
«Τώρα, τι λέει, θα μας πείτε κι εμάς;» ζήτησε φουρκισμέ-
νος ο Πάνος.
Ο Ιάσονας σήκωσε τον φάκελο και τον γύρισε προς το
μέρος τους. Εκεί, κάτω από το αίνιγμα, σχεδόν στην τσάκι-
ση, ήταν τυπωμένες κάτι ασπρόμαυρες γραμμές με περίερ-
γα σχέδια ανάμεσα.
«Μπαρκόουντ! Ιδιοφυές, έτσι;» αναφώνησε με ενθου-
σιασμό πιάνοντας το κινητό του. «Το μόνο που έχουμε να
κάνουμε είναι να το σκανάρουμε και θα μας βγάλει…» μι-
λούσε ενόσω εκτελούσε αυτά που έλεγε. «Βουαλά!» είπε,
γυρίζοντας την οθόνη προς το μέρος τους.
Ένα ολόμαυρο φόντο ήταν αυτό που αντίκρισαν, όπου
στη μέση δέσποζαν άσπρα γράμματα:
Πληκτρολογήστε την απάντησή σας εδώ.
Έχετε μόνο μία προσπάθεια.
«Μία προσπάθεια; Ντάξει, μας γάμ…»
«Εγώ το περίμενα» έκοψε τον Στεργάκη ο Έξαρχος.
«Άμα δεν είσαι ικανός, η διαδικασία θα επαναληφθεί. Ψά-
χνουν τους καλύτερους…»
«Ωραία. Ας το ψάξουμε στο γκουγκλ» επέμεινε ο Στερ-
γάκης, ξύνοντας το κεφάλι του.
«Τώρα σοβαρά, πιστεύεις ότι θα υπάρχει η απάντηση
εκεί; Ωραίο αίνιγμα θα ήταν τότε» αντιγύρισε ξερά ο Πά-
νος.
194 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Πράγματι. Τζίφος…» είπε ο Ιάσονας, που ήδη πλη-
κτρολογούσε. «Προφανώς κατασκευάστηκε επί τούτου».
«Ωραία, αν το βάλουμε σε κάποιο φόρουμ; Τόσα έχει
με σπασικλάκηδες που τους αρέσουν αυτά» ξαναείπε ο
Στεργάκης, αδιαφορώντας παντελώς για το γεγονός ότι
ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλεγόταν και ο Ιάσονας, που
καθόταν δίπλα του.
«Να σας θυμίσω ότι η ώρα περνάει και ότι έχουμε μόνο
μία προσπάθεια» υπενθύμισε ο Έξαρχος βλοσυρά. «Δεν
μας παίρνει…»
«Ας σκεφτούμε λοιπόν» πρότεινε ο Δημήτρης, κλείνο-
ντας τα μάτια στην προσπάθεια να συγκεντρώσει το μυα-
λό του.
Οι περισσότεροι τον μιμήθηκαν, εκτός από τον Στερ-
γάκη, που ξαφνικά είχε βρει μεγάλο ενδιαφέρον στα χέρια
του και είχε βαλθεί να τραβά μια παρωνυχίδα.
Δεν θα είχαν περάσει πέντε λεπτά, όταν ο Ιάσονας ξαφνι-
κά πετάχτηκε από την καρέκλα, με το βλέμμα του να σπιθίζει.
«Το βρήκα!»
Όλα τα μάτια στράφηκαν πάνω του αγωνιωδώς.
«Η σιωπή! Η σιωπή είναι η απάντηση! Ταιριάζει με όλα!
Ακόμα και με τη φιλοσοφία της οργάνωσης!» αποκάλυψε
χοροπηδώντας σχεδόν, ενώ ο Έξαρχος κούνησε το κεφάλι
του, λίγο πειραγμένος που δεν είχε φτάσει πρώτος στη λύση.
«Είσαι σίγουρος, μικρέ; Μία προσπάθεια…» υπενθύμισε
ο Δημήτρης, όπως προηγουμένως είχε κάνει και ο Έξαρχος.
Ο Ιάσονας δίστασε για μερικά δευτερόλεπτα. «…είμαι
99,999 τοις εκατό».
Οι υπόλοιποι κοιτάχτηκαν. Ο Δημήτρης «σκάναρε» το
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 195
πρόσωπο του φίλου του, προσπαθώντας να διακρίνει τη
βεβαιότητα που έκρυβαν τα χαρακτηριστικά του.
«Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου αρέσουν αυτές οι
πιθανότητες» έκανε τελικά με χαμόγελο.
Ο Ιάσονας του το ανταπέδωσε μαζί με ένα σιωπηλό
ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης και έπειτα, με τις
ευχές και του Έξαρχου, πληκτρολόγησε την απάντηση με
χέρια που έτρεμαν ελαφρώς.
Για πρώτη φορά θα ορκιζόταν ότι το κουμπί enter, που
είχε πατήσει τελευταίο, είχε μαγικά αποκτήσει τη δυνατό-
τητα να του κάψει το δάχτυλο. Έτσι τσουρουφλισμένο το
αισθανόταν όταν η οθόνη μαύρισε απότομα και για αρκετά
δευτερόλεπτα, που όλοι μετρούσαν από μέσα τους ευλαβι-
κά, παρέμεινε σκοτεινή.
Είχε κλείσει τα μάτια του για να μη βλέπει άλλο τη μαύ-
ρη οθόνη, όταν ο Έξαρχος ξαφνικά ξεφώνισε «επιτέλους»,
κάνοντάς τον να πεταχτεί σαν ελατήριο.
Εκεί μπροστά τους, νέα άσπρα γράμματα είχαν εμφα-
νιστεί:
Συγχαρητήρια! Λύσατε τον γρίφο.
Και από κάτω, μία διεύθυνση και μία ώρα…
Αν κάποιος τύχαινε να περνάει εκείνη τη στιγμή απέ-
ξω, σίγουρα θα απορούσε με τις ιαχές και τα επιφωνήματα
χαράς που προέρχονταν από το εσωτερικό ενός κατασκό-
τεινου, κατά τα άλλα, αρχοντικού. Εκείνους όμως δεν τους
ένοιαζε. Το τελευταίο οχυρό για την είσοδο στην οργάνω-
ση είχε πέσει και σε λιγότερο από μισή ώρα ο Δημήτρης θα
βρισκόταν στο ίδιο δωμάτιο με τον αρχηγό.
Το μετά, προς το παρόν, δεν τους προβλημάτιζε…

Κεφάλαιο 17
Περί συμβουλών
Όσο ο Δημήτρης ετοιμαζόταν για την επικείμενη συνάντη-
ση με τον αρχηγό της οργάνωσης, ελπίζοντας για μια πρώ-
τη εκτίμηση και συλλογή στοιχειωδών πληροφοριών, που
θα τους βοηθούσαν να αναγνωρίσουν και να ξηλώσουν όχι
μόνο τα σχέδια της οργάνωσης, αλλά κι αυτή την ίδια, η
Βερονίκη με τη Φιλίτσα έπαιρναν το νυχτερινό τους ρόφη-
μα δίπλα στο αναμμένο τζάκι.
Έξω, ο καιρός ήταν βαρύς. Προμήνυε από το απόγευμα
μια ισχυρή βροχή, που όμως δεν έλεγε να έρθει και κατά-
φερνε περίφημα να επηρεάζει, με τα μαύρα του σύννεφα,
και των δύο τη διάθεση, αν και για διαφορετικούς λόγους
την καθεμιά.
Η Φιλίτσα σκεφτόταν τον εγγονό της, τον Παντέλο,
νιώθοντας μια νοσταλγική διάθεση αλλά και μια ακατανί-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 197
κητη συνάμα επιθυμία να ξαναβρεθεί κοντά του. Δεν την
απασχολούσε η ασφάλειά του, αντίθετα κοιμόταν ήσυχη,
γιατί τον είχε αφήσει με τη συννυφάδα της, η οποία ήταν
αρκετά νεότερη και είχε παιδιά στην ηλικία του. Αλλά να,
από τότε που είχε πεθάνει η κόρη της από εκείνη την κα-
ταραμένη την αρρώστια, είχε επωμιστεί η ίδια το χρέος να
τον μεγαλώσει και δεν της καθόταν καλά να τον αποχω-
ρίζεται.
Της έλειπε αφόρητα και το τηλέφωνο που θα του έκανε
μία φορά την ημέρα δεν της έφτανε για να αναπληρώσει
τη χαρά που της έδινε η προσωπική επαφή μαζί του. Λα-
χταρούσε να τον πάρει στην αγκαλιά της και να καθίσουν
μαζί στην αυλή. Να τον ρωτήσει για τη μέρα του στο σχο-
λείο, τα πειράγματα και τις σκανταλιές που έκανε με τους
συμμαθητές του, πριν της δείξει και την τελευταία ζωγρα-
φιά που είχε σκαρώσει στο μάθημα των εικαστικών.
Η Βερονίκη, πάλι, σκεφτόταν για πολλοστή φορά την
κατάσταση με τη Μαργαρίτα. Το μεσημέρι που είχε μιλήσει
με τον Γεράσιμο, ο οποίος και την είχε κουράρει για αρκετό
καιρό στην κλινική την προηγούμενη χρονιά, δεν είχε κα-
θησυχαστεί καθόλου.
Η θεραπεία στην οποία είχε υποβληθεί η κοπέλα για με-
τατραυματικό στρες, που την είχε οδηγήσει στο κατώφλι
της αυτοχειρίας, την είχε βοηθήσει πολύ, αλλά αυτό δεν
σήμαινε ότι είχε αποκατασταθεί πλήρως. Ακόμη λάμβανε
φαρμακευτική αγωγή και πήγαινε σε συνεδρίες με τον ψυ-
χίατρο που την είχε αναλάβει μετά τον Γεράσιμο, και γενι-
κά γνώριζε ότι οι ισορροπίες της ήταν πολύ λεπτές.
«Μην την πιέσεις…» την είχε συμβουλεύσει εκείνος,
198 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
όταν του εξομολογήθηκε την ανησυχία της ότι η Μαργα-
ρίτα ετοιμαζόταν παράτολμα να διαλύσει τον γάμο της και
τον ρώτησε μήπως αυτό οφειλόταν σε κάποια διαταραχή
της ψυχολογικής της κατάστασης ή ακόμα και σε κάποια
υποτροπή, με όσα νέα συνέβαιναν.
«Δεν γίνεται κάθε συμπεριφορά της να τη βλέπεις υπό
το πρίσμα της ψυχικής της υγείας. Εάν η Μαργαρίτα δεν
είχε περάσει αυτά που πέρασε, θα αναρωτιόσουν για τη
λογική της;»
«Δεν καταλαβαίνω…»
«Εννοώ, αν ερχόταν κάποια γνωστή σου και σου έλεγε
ότι νιώθει πίεση και κούραση στον γάμο της, θα έψαχνες
ψυχιατρικά αίτια ή θα τη συμβούλευες να κάνει αυτό που
εκείνη θεωρεί σωστό και να ακούσει την καρδιά της;»
«Μάλλον το δεύτερο, αλλά εδώ δεν μιλάμε για μια
γνωστή, Γεράσιμε, μιλάμε για τη Μαργαρίτα συγκεκριμέ-
να. Δεν μπορώ να τα βάλω στο ίδιο καλάθι και να αγνοή-
σω το ιστορικό της…»
Ο Γεράσιμος ξεφύσησε. «Το καταλαβαίνω, αλλά θα
χρειαστεί να το επιχειρήσεις. Όπου έπρεπε να κινηθείς επι-
θετικά για να την προστατεύσεις, το έκανες, ρισκάροντας
ακόμα και τη σχέση σας αυτή καθαυτή…»
«Αυτό το έκανα για να τη σώσω» διέκοψε η Βερονίκη.
«Έβλεπα πού όδευε και…»
«Μα το ίδιο λέμε!» την έκοψε κι αυτός. «Όπου πράγμα-
τι υπήρχε ανάγκη να επέμβεις για το καλό της, το έκανες
και με το παραπάνω, μην υπολογίζοντας τίποτε άλλο παρά
μόνο το σωστό. Το μόνο που λέω είναι ότι τώρα δεν είναι
μία από αυτές τις περιπτώσεις…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 199
«Και αν κάνει λάθος; Εδώ δεν μιλάμε για κάτι απλό, Γε-
ράσιμε… Ετοιμάζεται να διαλύσει τα πάντα!»
«Ακόμα και αν κάνει λάθος κάποιος, αυτό δεν ακυρώνει
όλη του την πρόοδο. Είναι αρκετά ικανή να αντιμετωπίσει
τη ζωή με τις δικές της δυνάμεις, και σε αυτό περιλαμβάνο-
νται και τα λάθη. Δεν γίνεται να είσαι μονίμως το δεκανίκι
της. Κάνοντας λάθη και αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες,
είναι ο μόνος τρόπος να μάθει να χειρίζεται και πάλι απο-
τελεσματικά ό,τι έρχεται στο διάβα της».
Η Βερονίκη γνώριζε ότι ο Γεράσιμος δεν τη νουθετούσε
μόνο ως γιατρός, αλλά και ως δικός της άνθρωπος. Ό,τι
της έλεγε έβγαινε κατευθείαν από την καρδιά του, χωρίς
κανέναν σκοπό να την πικάρει. Άλλωστε, η πρόταση να
συμβιώσουν στα γεράματα, που της είχε κάνει, μαρτυρού-
σε την εκτίμηση και την αγάπη που έτρεφε για το πρόσωπό
της, ασχέτως του αν εκείνη δεν αποφάσιζε να ανταποδώ-
σει με την ίδια ένταση.
Τον ευχαρίστησε για την κουβέντα και, αφού του υπο-
σχέθηκε ότι θα τον έβλεπε μόλις καταλάγιαζε λίγο η σκό-
νη, από όλα όσα συνέβαιναν με τον «θάνατο» του Δημή-
τρη, έκλεισε το τηλέφωνο προβληματισμένη.
Όλοι της έλεγαν να κάτσει στα αυγά της και να μην ανα-
κατευτεί, όμως εκείνη δεν έλεγε να ησυχάσει. Κάτι μέσα
της την έτρωγε… Και πλέον, μετά τις συζητήσεις που είχε
κάνει με τον Γεράσιμο αλλά και τη Φιλίτσα, αναρωτιόταν
αν έφταιγε το ότι ήταν από τη φύση της υπερπροστατευτι-
κή ή η αγάπη που έτρεφε η ίδια για τον Δημήτρη.
Τώρα, καθισμένη απέναντι από τη Φιλίτσα, που χάζευε
την κορωμένη φωτιά στο τζάκι, εξέφρασε ακριβώς αυτό.
200 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Θεωρείς ότι είμαι μαμά-ελικόπτερο ή απλώς εγωίστρια
γιατί δεν θέλω να χάσω τον Δημήτρη από την καθημερινό-
τητά μου;» ζήτησε τη γνώμη της.
Η φίλη της την κοίταξε για μια στιγμή πριν απαντήσει.
«Θαρρώ πως εχς μιγάλη καρδιά. Σκέφτεσ’ τις συνέπειες,
γιαβρί μ’, και για την κόρη σ’ αλλά και για τον παίδα που
θα καταπέσει αν τελικά….» ένευσε, γνωρίζοντας ότι δεν
χρειαζόταν να τελειώσει τη φράση της. Και οι δύο ήξεραν
πόσο θα στοίχιζε στον Δημήτρη αν καταστρεφόταν ο γά-
μος του και ειδικά αν δεν έβλεπε καθημερινά τη μικρή του,
που λάτρευε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.
Ασυναίσθητα, η Βερονίκη σταυροκοπήθηκε. Δεν ήθελε
ούτε να φαντάζεται αυτό το ενδεχόμενο, όσο και αν η κα-
θημερινή, άτεγκτη στάση της Μαργαρίτας τής αποδείκνυε
ότι αυτό γινόταν όλο και πιο πιθανό.
Μέσα της, έτρεφε την ελπίδα ότι όλα θα έβρισκαν έναν
δρόμο που δεν θα ήταν στρωμένος με αγκάθια και αναθυ-
μόταν συχνά όσα της έλεγε η μάνα της τότε που, παιδούλα
ακόμη, έβαζε πάντα με το μυαλό της το χειρότερο σενάριο:
Το να έχεις πίστη σημαίνει να την έχεις όχι μόνο όταν όλα
πάνε καλά, αλλά κυρίως όταν δεν πάνε…
Είχε δυσκολευτεί πολύ να εφαρμόσει αυτόν τον κανόνα
στη ζωή της. Να πιστεύει δηλαδή σε κάτι καλύτερο, ακόμα
και όταν όλα έδειχναν το αντίθετο, μα κάποια στιγμή το
είχε καταφέρει. Και ήταν αυτή η ελπίδα που την κρατούσε
δυνατή σε κάθε δυσκολία που είχε αντιμετωπίσει…
«Πάντως, αυτά που έπρεπε να ακούσ’ η κόρη σ’ τα έχει
ακούσ’… Πόσες και πόσες φορές δεν της μίλησες;» παρα-
τήρησε τώρα η Φιλίτσα.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 201
Η Βερονίκη κούνησε το κεφάλι της. «Μάλλιασε η
γλώσσα μου! Αλλά, βλέπεις, έχει πάρει το γαϊδουρινό κε-
φάλι του πατέρα της, Θεός σχωρέσ’ τον… Άμα κολλήσει,
τελείωσε!»
«Άκου δω» αναζήτησε την προσοχή της η Φιλίτσα. «Γω
θα φύγω. Ο Παντέλος μου με περιμένει. Καλλιά θα ’ναι να
’ρθεις μαζί».
«Τι εννοείς;» έκανε με έκπληξη η Βερονίκη. Λες και
υπήρχε ποτέ περίπτωση να φύγει τώρα που ήταν έτσι η κα-
τάσταση.
Η Φιλίτσα άφησε στο πλάι το άδειο της φλιτζάνι και
έγειρε μπροστά, πιάνοντας το χέρι της.
«Γλέπω ότι, προσπαθώντας να σώσεις τον γάμο της
τσούπρας, θα χάσεις το τσερβέλο σου και μαζί θα τζαρτζα-
λέψεις και την αγγόνα σ’. Αν έμαθα κάτ’ από την ιστορία
της ιδικής μου κόρης, είναι ότι ούλα αυτά τα νεύρα αργά ή
γρήγορα ξεσπάν’ στα μικρά κι εσύ δεν εχς σκοπό να βάλεις
τον απαυτό σου κάτω!»
«Α, ωραία! Κι αν φύγω δηλαδή, θα σωθεί η κατάσταση;
Αυτό μου λες;»
«Δεν ξέρω τι θα κάμει! Αυτό που ξέρω είν’ ότι θα εξελι-
χθεί όπως είναι το γραφτό της. Και καλλιά θα ’ναι να μη σε
πάρουν τα σκάγια όταν με το καλό επιστρέψει ο παίδας και
έρθ’ η ώρα να αναμετρηθούν».
Η Βερονίκη το σκέφτηκε λίγο. Στην ουσία, η φίλη της
ήθελε να την προστατεύσει. Της έλεγε, ούτε λίγο ούτε
πολύ, πως ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν. Πως χαλούσε τη
ζαχαρένια της για κάτι που δεν την αφορούσε άμεσα και
πως στο τέλος θα έβρισκε και τον μπελά της αν έμπαινε
202 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ανάμεσα στο ζευγάρι, ακόμα και αν είχε την καλύτερη πρό-
θεση.
«Αν έρθω, θα φέρω και τη μικρή μαζί» δήλωσε λες και
κάποιος της το είχε απαγορεύσει. «Αν θα είναι άσχημο να
βρίσκομαι εγώ εδώ στα ξεκαθαρίσματα, φαντάσου αυτό το
καψερό…» είπε, αποφασίζοντας οριστικά ότι οι συμβου-
λές της Φιλίτσας και του Γεράσιμου είχαν βάση.
Η Φιλίτσα το δέχτηκε με χαρά. «Το κονάκι μ’ δεν είναι
μεγάλο, μα χίλιοι καλοί δε λεν; Καιρός να ξεσκονίσω και
το μπαουλοντίβανο…»
Η Βερονίκη χαμογέλασε. Αν η Μαργαρίτα ήθελε να πά-
ρει αποφάσεις και να ενεργήσει ανάλογα με αυτές, ήταν
ελεύθερη να το κάνει. Το ίδιο όμως ίσχυε και για την ίδια,
καθώς δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένη να βλέπει τις εξε-
λίξεις, που δεν της άρεσαν, από κοντά. Όσο για τη μικρή,
όφειλε να την προστατεύσει από το κακό που θα ξεσπούσε
στο σπιτικό της.
Κοίταξε τη φίλη της με αγάπη, χαμογελώντας ζεστά,
όταν εκείνη της ανταπέδωσε το βλέμμα. Γνωρίζονταν μόνο
έναν χρόνο, αλλά η ζωή τις είχε δέσει σαν να ήταν μαζί από
μικρές. Αυτή η γυναίκα είχε μπει στη ζωή τους αναπάντεχα
ένα πρωί που ο Δημήτρης απελπισμένος καθόταν έξω από
το κέντρο υγείας στο Σκρα, αγωνιώντας για τη ζωή του
Ιάσονα, και σε κατάσταση σχεδόν αμόκ τον είχε μαζέψει
στο σπίτι της και τον είχε φροντίσει.
Στη συνέχεια, είχε σταθεί η αιτία να χειρουργηθεί ο νε-
αρός από τον ανιψιό της, τον μοναδικό άνθρωπο που θα
μπορούσε να τον σώσει, ενώ δεν είχε παραλείψει να στα-
θεί στο προσκέφαλό του μέχρι την πλήρη ανάρρωσή του,
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 203
όταν παρατήρησε ότι κανένας δικός του δεν είχε ενδιαφερ-
θεί. Με τις φροντίδες της, τον είχε κυριολεκτικά τραβήξει
πίσω από το χείλος της κατάθλιψης, στην οποία βούλιαζε
καθημερινά, και όταν είχε γνωριστεί με τη Βερονίκη, της
είχε προσφέρει απλόχερα το ίδιο νοιάξιμο.
Κι εκείνη το είχε ανταποδώσει. Όχι μόνο για το μεγα-
λείο ψυχής αυτής της γυναίκας, που ήξερε πραγματικά να
δίνει, παρά τα δικά της βάσανα, αλλά γιατί αναγνώρισε
και τη δική της ανάγκη να απαλύνει το αβάσταχτο βάρος
της μοναξιάς, που είχε φωλιάσει στην καρδιά της, μετά τον
χαμό του σπλάχνου της.
Δεν είναι ποτέ τυχαία μια συνάντηση ανάμεσα σε δύο
ανθρώπους, είχε επιβεβαιώσει τότε μέσα της η Βερονίκη,
για άλλη μια φορά. Όλοι έρχονται στη ζωή μας για να μας
διδάξουν κάτι και να διδαχτούν από μας. Για να πάρουν και
να δώσουν. Ακόμα και οι χειρότεροι άνθρωποι που έχου-
με συναντήσει, οι πιο χειριστικοί, που μας έχουν πληγώσει
ανεπανόρθωτα ή μας έχουν προδώσει, ακόμα κι αυτοί, μας
μαθαίνουν να αναγνωρίζουμε και να αποφεύγουμε παρό-
μοιες συμπεριφορές στο μέλλον.
Έτσι είναι η ζωή, απλή μέσα στην περιπλοκότητά της,
και η Βερονίκη το ήξερε αυτό καλά. Η Φιλίτσα δεν απο-
τελούσε εξαίρεση. Οι δρόμοι τους είχαν συναντηθεί γιατί,
χωρίς να το ξέρουν συνειδητά, είχε ανάγκη η μία τον χαρα-
κτήρα της άλλης. Όχι μόνο για ό,τι συνέβαινε τότε, αλλά
και για ό,τι θα ακολουθούσε μετέπειτα.
Η ίδια απέδιδε, λόγω της πίστης της, αυτή τη συγκυρία
στον Θεό, αν και ήξερε ότι άλλοι θα την ονόμαζαν κάπως
αλλιώς, ανάλογα με το τι ήθελε να πιστεύει ο καθένας. Το
204 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

θέμα ωστόσο παρέμενε ένα: όταν συμβαίνουν αυτά τα ανε-

ξήγητα γεγονότα που σε βοηθούν να μάθεις, να προσαρ-
μοστείς, να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση ή να προχωρή-
σεις, οφείλεις να τα αναγνωρίζεις και να είσαι ευγνώμων.
Κι εκείνη ήταν και με το παραπάνω…
Άραγε η Μαργαρίτα θα τα αναγνώριζε αυτά ή θα θεω-
ρούσε την αναχώρησή της φυγή, πολεμώντας την απόφα-
σή της να πάρει μαζί τη μικρή;

Κεφάλαιο 18

Πίσω από την κουρτίνα

Λίγο πριν ο Δημήτρης ξεκινήσει για τον προορισμό που

του είχε υποδείξει το μήνυμα στην οθόνη, είχε μιλήσει με
τον Θωμά Σαρβανίδη, τον προϊστάμενο της Γενικής Ασφά-
λειας Θεσσαλονίκης, και είχε αποχαιρετήσει τον Πάνο και
τον Στεργάκη, οι οποίοι θα επέστρεφαν, προς το παρόν,
στην κανονική τους υπηρεσία στο τμήμα.
Αρχικά, είχε αποφασιστεί πως θα έκαναν τον σύνδεσμο
μεταξύ της ομάδας της ΕΥΠ και της δικής του, αλλά, έτσι
όπως είχαν έρθει τα πράγματα και με τον Έξαρχο να βρί-
σκεται περισσότερο στο δικό τους «αρχηγείο», συνδράμο-
ντας τον Ιάσονα επιτόπου, παρά στο δικό του, δεν υπήρχε
λόγος για εκείνους να παραμένουν εκεί. Τουλάχιστον όχι
μέχρι να χρειαστεί ενεργά η συνδρομή τους, για την οποία
θα ήταν έτσι κι αλλιώς απίκο.
206 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Αυτό του είχε ανακοινώσει ο Σαρβανίδης, πριν του ευ-
χηθεί καλή τύχη για τη συνέχεια, και ο ίδιος δεν είχε φέρει
καμία αντίρρηση. Εξάλλου, απόψε θα γινόταν μια πρώτη
επαφή με τον αρχηγό. Θα έκοβε φάση και κίνηση και θα
βολιδοσκοπούσε, όσο γινόταν, πώς θα μπορούσαν να πά-
ρουν τις πληροφορίες που χρειάζονταν, καθώς και το πότε
θα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ενεργήσουν. Αυτή η
στιγμή ήταν πολύ κρίσιμη, αν ήθελαν να πετύχουν ένα ξε-
κάθαρο αποτέλεσμα, χωρίς εκκρεμότητες και άνω τελείες.
«Δεν αναρωτιέστε γιατί μια οργάνωση, που τόσα χρό-
νια παρέμενε τελείως μυστική, αποφάσισε ξαφνικά να αρ-
χίσει να παίρνει την ευθύνη για χτυπήματα; Τι άλλαξε;»
τους είχε ρωτήσει σε μια συζήτηση ο Έξαρχος, αλλά σαφή
απάντηση δεν είχε λάβει. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε,
όταν κανένας τους δεν γινόταν να ακριβολογήσει παρά
μόνο να κάνει υποθέσεις;
Αυτό, ανάμεσα στα τόσα άλλα που τον απασχολού-
σαν, τριγύριζε έντονα στο μυαλό του Δημήτρη, καθώς το
ταξί τον μετέφερε στον προορισμό του. Κατά τη δική του
άποψη, η ενέργεια αυτή της οργάνωσης υποδήλωνε πως
για κάποιον λόγο ήθελαν την αναγνωρισιμότητα από τον
κόσμο, για κάτι μεγάλο που ερχόταν. Άραγε, αν ρωτούσε
ευθέως τον αρχηγό, θα του απαντούσε αν είχε δίκιο;
Το ταξί, που τόση ώρα χόρευε, οδεύοντας πάνω σε έναν
απόμερο, κακοτράχαλο χωματόδρομο, φρέναρε απότομα
μπροστά από μια χαμηλή, σιδερένια καγκελόπορτα, βγά-
ζοντάς τον βίαια από τις σκέψεις του.
Ο οδηγός άναψε τα μεγάλα φώτα. Η πόρτα έμοιαζε πα-
λιά και κακοσυντηρημένη, παρ’ όλα αυτά είχε ένα ευμέγε-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 207
θες λουκέτο, που την κρατούσε κλειστή, και μια πινακίδα
που ανέφερε ότι ήταν ιδιωτικός χώρος και απαγορευόταν
η είσοδος, καθώς και η στάση και η στάθμευση.
«Φαίνεται ότι αποδώ θα το πας ποδαράτο, αδερφέ…»
παρατήρησε ο ταξιτζής, νεύοντας προς το λουκέτο.
Ο Δημήτρης προσπάθησε να διακρίνει το οίκημα πίσω
από την καγκελόπορτα, αλλά το βαθύ σκοτάδι, που έπε-
φτε σαν ασήκωτο πέπλο γύρω του, τον εμπόδιζε. Δίχως να
πει λέξη, πλήρωσε και καληνύχτισε τον οδηγό, που έκανε
επιτόπου στροφή και έφυγε, αφήνοντάς τον μόνο του μέσα
στη μαύρη νύχτα.
Τι περίμενες; Φώτα και κόκκινο χαλί; τον περιέπαιξε η
λογική του.
Χωρίς να χάσει χρόνο, δρασκέλισε το σιδερένιο «εμπό-
διο» και άρχισε να προχωράει, με τη βοήθεια του φακού
από το κινητό του, σε ένα στενό, χορταριασμένο μονοπάτι,
πλαισιωμένο από γέρικα αειθαλή δέντρα. Κανείς δεν είχε
μπει στον κόπο να τα κλαδέψει εδώ και πολύ καιρό. Προ-
φανώς επίτηδες, σκέφτηκε, για να κρύβουν το οίκημα που
φιλοξενούσε ο χώρος…
Προχωρούσε αργά, προσέχοντας ιδιαίτερα τα πατήμα-
τά του και αποφεύγοντας κάθε τόσο πέτρες και λακκούβες,
που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τον τραυματισμό του.
Είχε επίσης τα αυτιά του τεντωμένα, παρόλο που γύρω του
δεν άκουγε τίποτα. Ούτε καν ήχοι από νυχτοπούλια, που
φώλιαζαν στα δέντρα, δεν διαπερνούσαν τη σιωπή που
τον περιτριγύριζε και τον αγκάλιαζε σαν δεύτερο δέρμα,
κάνοντάς τον να ανατριχιάζει.
«Θα πρέπει να είναι κανείς παλαβός για να έρθει εθελο-
208 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ντικά εδώ…» μονολόγησε σιγανά, λίγο πριν πάρει μια μικρή
στροφή και ο προορισμός του ξεπροβάλει τελικά μπροστά
του.
Μέσα στο σκοτάδι και υπό το φως των λιγοστών αστε-
ριών, άνετα θα μπορούσε να το παρομοιάσει κανείς με το
σπίτι της κακιάς μάγισσας ή κάποιο στοιχειωμένο μαυσω-
λείο, όμοιο με αυτά που συναντά κανείς σε σκοτεινά πα-
ραμύθια.
Ο Δημήτρης κοντοστάθηκε και έφερε τον φακό του κι-
νητού μια γύρα. Το κτίριο ήταν δίπατο και μικρό σχετικά
με αυτό που είχε φανταστεί. Τα παράθυρά του και στους
δύο ορόφους έφεραν εξωτερικά σιδεριές, ενώ αυτό που
του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως δεν έβλεπε κα-
νένα σημείο ζωής. Κανένα αυτοκίνητο δεν ήταν παρκαρι-
σμένο απέξω. Κανένα φως, ούτε έστω από κερί, δεν άναβε
μέσα για να δώσει σημάδι ότι κάποιος ήταν εκεί και τον
περίμενε.
«Σίγουρα με έφερε στη σωστή διεύθυνση;» αναρωτή-
θηκε ψιθυριστά, ακούγοντας τον Ιάσονα στο αυτί να του
επιβεβαιώνει ότι πράγματι αυτός ήταν ο προορισμός και το
GPS του κινητού τον έδειχνε εκεί που θα έπρεπε να είναι.
«Εδώ δεν υπάρχει ψυχή…» είπε ξανά, προχωρώντας
προς την πόρτα.
«Δεν μπορεί…» άκουσε τον Ιάσονα, καθώς εκείνος
πήρε να χτυπάει το μπρούντζινο ρόπτρο.
Τίποτα. Καμία απάντηση. Κουδούνι δεν υπήρχε ούτε
για δείγμα και είχε αρχίσει σοβαρά να εκνευρίζεται, όταν
πρόσεξε κάτι που δεν είχε δει προηγουμένως. Στο στρογ-
γυλό, σιδερένιο πόμολο υπήρχε ένα σύμβολο! Το γράμμα
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 209
, πλαισιωμένο από μια δάφνινη περικοκλάδα, είχε σμι-
λευτεί πάνω στο σίδερο, έτσι που, αν δεν ήξερες τι έψα-
χνες, ήταν αδύνατον να το ξεχωρίσεις.
Ο Δημήτρης το επεξεργάστηκε για λίγο και έπειτα το
πίεσε μαλακά. Ένα κλικ ακούστηκε από μέσα, δίνοντάς του
θάρρος, και η πόρτα απασφάλισε, ανοίγοντας μόνη της.
«Μάλλον υπάρχει και εδώ η ίδια φιλοσοφία με το εξε-
ταστικό κέντρο…» άκουσε τον Ιάσονα να του λέει στο
αυτί. «Απαλοιφή της ανθρώπινης επαφής».
Ο Δημήτρης δεν απάντησε. Έμπαινε πια στον χώρο και
δεν ήξερε τι θα συναντήσει, ούτε αν υπήρχαν κάμερες να
τον παρακολουθούν, οπότε δεν θα ήταν καλό αν τον έπια-
ναν να μιλάει, κατά τα φαινόμενα, στον εαυτό του.
Πίσω από την πόρτα εκτεινόταν ένας μακρύς διάδρο-
μος, με λάμπες πετρελαίου να στέκουν σβηστές δεξιά και
αριστερά. Δεν μπήκε στη διαδικασία να ανάψει καμία.
Ο φακός του κινητού τον εξυπηρετούσε μια χαρά για τη
σύντομη διαδρομή που είχε να διανύσει. Οι πόρτες που
προσπέρασε ήταν όλες κλειδωμένες, αλλά ήξερε πως μία
από αυτές θα την έβρισκε ανοιχτή, κι αυτός θα ήταν και ο
τελικός προορισμός του για απόψε.
Συνέχισε να τις δοκιμάζει μία μία, στήνοντας παράλλη-
λα αυτί, για να ακούσει και να καταγράψει ακόμα και τον
πιο ανεπαίσθητο ήχο.
Στην τελευταία, στο τέλος του διαδρόμου, κοντοστά-
θηκε. Μπορεί το κτίριο εξωτερικά να έμοιαζε μικρό, αλλά
εσωτερικά είχε βάθος που δεν του φαινόταν. Ήταν επίσης
πιο καλοσυντηρημένο από ό,τι προμήνυε η όψη του. Ήδη
είχε περάσει μπροστά από τέσσερα κλειστά δωμάτια πριν
210 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
κοντοσταθεί έξω από το πέμπτο, ακριβώς δίπλα στη βάση
της στενής, στριφογυριστής σκάλας που οδηγούσε στο
επάνω πάτωμα.
Εκεί, τα πράγματα ήταν διαφορετικά από ό,τι έξω από
τα προηγούμενα δωμάτια και δεν χρειαζόταν να είναι
διάνοια για να το καταλάβει. Σε ένα χαμηλό σκαμπό στο
πλάι της, υπήρχε διπλωμένη μια κόκκινη, βελούδινη ρό-
μπα, κάτω από την οποία βρήκε και μια περίεργη μάσκα,
που απεικόνιζε κάποιον αρχαίο έτσι όπως ήταν φτιαγμένη.
Δίπλα ακριβώς, υπήρχε ένα κουτί ίδιο με αυτό στο εξετα-
στικό κέντρο.
Κατάλαβε.
Χωρίς να χάσει χρόνο, φόρεσε τη ρόμπα και τη μάσκα,
δένοντας στον λαιμό του το κορδόνι, και τοποθέτησε το
κινητό και το ρολόι του στο κουτί, ελπίζοντας ότι μέσα θα
έβρισκε κάποια άλλη πηγή φωτός και ότι δεν είχε κάνει
βλακεία μην ανάβοντας κάποια λάμπα πετρελαίου.
Όταν ήταν τελείως έτοιμος, έπιασε το πόμολο, που είχε
πάνω του το ίδιο σκάλισμα με το εξωτερικό, και πίεσε, κρα-
τώντας ακόμα και την ανάσα του από το άγχος που τον
διαπέρασε λόγω της προσμονής του.
Η πόρτα άνοιξε αργά, αλλά αυτή τη φορά ο Δημήτρης
δεν πέρασε κατευθείαν. Το εσωτερικό που αντίκρισε τον
είχε αφήσει άναυδο. Τόσο που ένιωσε την ανάγκη να τσι-
μπηθεί μήπως και με κάποιον μαγικό τρόπο είχε ανοίξει
κάποια πύλη που τον είχε μεταφέρει αλλού, σε κάποια
υπερσύγχρονη οικοδομή και όχι στο ετοιμόρροπο οικοδό-
μημα όπου νόμιζε ότι βρισκόταν μέχρι τώρα.
Δεν το έκανε, φυσικά, αλλά επέτρεψε στον εαυτό του
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 211
να ξεροκαταπιεί πριν περάσει το κατώφλι. Το δωμάτιο
γύρω του ήταν σαν ατσάλινο κλουβί, χωρίς παράθυρα, κι
αν έκρινε από την επένδυση στους τοίχους, σίγουρα ηχο-
μονωμένο. Πράσινες λυχνίες στους τοίχους φώτιζαν τον
χώρο, ενώ η απουσία επίπλων ήταν παντελής.
Παραξενεύτηκε. Εδώ έπρεπε να τον περιμένει ο αρχη-
γός. Πού ήταν όμως;
Έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του. Μόνο μια
χιλιοτρυπημένη κουρτίνα, που θύμιζε περισσότερο παρα-
βάν, κρεμόταν μπροστά από τον τοίχο στο βάθος.
Πήγε μέχρι εκεί και την τράβηξε, αλλά αυτό που συνά-
ντησε ήταν μόνο ένας παλιός ξεχασμένος πίνακας. Φαι-
νομενικά, δεν υπήρχε κανένας άλλος, εκτός από τον ίδιο,
εκεί.
Τι θα έπρεπε να κάνει τώρα; Κάθε του βήμα σε αυτή
την κωλο-οργάνωση ήταν ακόμα ένα παζλ που έπρεπε να
λύσει, συλλογίστηκε φουρκισμένος.
Η απάντηση ευτυχώς δεν άργησε να έρθει. Τον έκανε
μάλιστα να αναπηδήσει ελαφρώς όταν η πόρτα πίσω του
έκλεισε ξαφνικά, το ίδιο αυτόματα όπως είχε ανοίξει, και η
κουρτίνα τραβήχτηκε μόνη της δεξιά. Ο πίνακας, που είχε
νομίσει ξεχασμένο, ξαφνικά ζωντάνεψε και το περιεχόμενό
του κρύφτηκε πίσω από μια ηλεκτρονική οθόνη, που κατέ-
βηκε μπροστά.
«Καλησπέρα».
Άκουσε την ηλεκτρονική φωνή, προτού η οθόνη ανάψει
δείχνοντας έναν άντρα, με πλήρη περιβολή, να στέκεται
εκεί. Φορούσε πράσινη ρόμπα με χρυσές λεπτομέρειες και
μια μάσκα που έμοιαζε με τη δική του. Μια χρυσή πόρπη, με
212 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
το σύμβολο , κρατούσε τη ρόμπα τελείως κλειστή. Αν δεν
ήταν πράσινη, ο άντρας θα περνούσε άνετα για Χάρος, έτσι
όπως η κουκούλα κατέβαινε χαμηλά, καλύπτοντας σχεδόν
το μισό πρόσωπό του. Μόνο το δρεπάνι τού έλειπε…
«Καλησπέρα» απάντησε ο Δημήτρης, προσπαθώντας
να αποστηθίσει με τα μάτια του ό,τι έβλεπε μπροστά του.
Η αλλοιωμένη ηλεκτρονικά φωνή δεν είχε κανένα ενδι-
αφέρον, αλλά ο χώρος γύρω από τον άντρα μπορεί κάτι να
του έλεγε. Φαινόταν γυμνός, αλλά όχι παλιός. Μάρμαρο
αναγνώριζε κυρίως και δίπλα του ξεχώριζε κάτι σαν υπε-
ρυψωμένο επίπεδο που έμοιαζε με… σκηνή; Πλατφόρμα;
Δεν μπορούσε να καταλάβει ακόμη.
«Γνωρίζω ότι περιμένατε να με γνωρίσετε από κοντά,
αλλά αυτό δεν είναι εφικτό. Κάποιο έκτακτο γεγονός με
έχει κρατήσει εκτός. Ευτυχώς όμως η τεχνολογία μάς επι-
τρέπει να γνωριστούμε έστω και έτσι. Παρακαλώ, αφαιρέ-
στε τις μάσκες σας».
Αφαιρέστε; Μάσκες; Γιατί μιλούσε στον πληθυντικό ο
τύπος;
Ο Δημήτρης υπάκουσε, ζωγραφίζοντας στα χαρακτη-
ριστικά του μια έκφραση απάθειας, για να μη δείξει τη
σύγχυση που του είχε προκληθεί. Το καλύτερο πόκερ φέις,
που του έλεγε η Μαργαρίτα ότι είχε, έπρεπε τώρα να κάνει
δουλειά.
«Όπως γνωρίζετε, είμαι ο μόνος που μπορώ να σας δω»
συνέχισε ο άντρας. «Σε οποιαδήποτε άλλη συνάντηση με
τα μέλη, είτε διά ζώσης είτε ηλεκτρονική, δεν πρέπει σε κα-
μία περίπτωση και για κανέναν λόγο να εμφανιστείτε χω-
ρίς αυτήν. Έγινα κατανοητός;»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 213
Ο Δημήτρης ένευσε.
«Πολύ ωραία. Είστε λοιπόν τρεις που ισοβαθμήσατε για
τη θέση του υπαρχηγού σήμερα και ένας από σας θα είναι
τελικά αυτός που θα την πάρει…»
Ο Δημήτρης άκουσε το γαμώτο που σφύριξε αυθόρμη-
τα ο Ιάσονας στο αυτί του, χωρίς καμία αντίδραση. Αυτό
δεν το περίμενε κανείς! Δεν είχε αναφερθεί πουθενά ότι θα
υπήρχε και περαιτέρω ξεσκαρτάρισμα. Αλλά τι μπορούσε
να πει; Δική τους η ομάδα, δικοί τους και οι κανόνες. Στην
τελική, αυτός ο άνθρωπος, που είχε απέναντι, ό,τι ήθελε
έκανε…
«Για να σας βοηθήσω σε αυτό, θα σας δώσω μια επιλο-
γή» ανακοίνωσε ο άντρας ανεβαίνοντας τρία σκαλιά.
Η πλατφόρμα, που είχε προηγουμένως διακρίνει ο Δη-
μήτρης, έγινε τώρα το κέντρο του ενδιαφέροντος. Στο μέ-
σον της καθόταν ένας άντρας. Ήταν δεμένος χειροπόδαρα
σε μια καρέκλα, ενώ τα μάτια του κάλυπτε ένα κομμάτι
μαύρου υφάσματος. Το στόμα του επίσης. Ακόμα και μέσα
από την οθόνη μπορούσε να αντιληφθεί κανείς ότι έτρεμε
σύγκορμος, ενώ κόμποι ιδρώτα είχαν σχηματιστεί στο μέ-
τωπό του, κολλώντας τα μαλλιά στο κρανίο του.
Ο αρχηγός πλησίασε και αφαίρεσε το πανί που κάλυπτε
το στόμα.
«Για όσους δεν τον γνωρίζετε, επιτρέψτε μου να σας
συστήσω τον κύριο Μπεγνή. Διαβόητο παιδεραστή και
παιδόφιλο. Μόλις πριν από τρεις εβδομάδες τελείωσε τη
θητεία του στις φυλακές Μαλανδρίνου, μετά από εννέα
μόλις χρόνια κάθειρξης, για τα αδικήματα της ασέλγειας
σε ανήλικο».
214 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ο Δημήτρης πάλεψε με τον εαυτό του να μη γουρλώσει
τα μάτια. Με το που ο αρχηγός είχε πει το επίθετο, η λά-
μπα της αναγνώρισης είχε ανάψει και στο δικό του μυαλό.
Ο τύπος αυτός είχε προκαλέσει σωρεία αντιδράσεων με
τη σύλληψή του. Κυρίως μίσους και αηδίας φυσικά. Ήταν
κιόλας έξω; Και, αφού είχε εκτίσει την ποινή του, γιατί βρι-
σκόταν εδώ;
«Και τώρα, η ερώτηση-κλειδί!» άκουσε τον αρχηγό να
αναφωνεί θεατρικά. «Πιστεύετε ότι ο κύριος Μπεγνής
αναμορφώθηκε στη φυλακή;» απηύθυνε στους τρεις που
τον παρακολουθούσαν, προφανώς από παρόμοια δωμάτια,
σε παρόμοιες αλλά διαφορετικές τοποθεσίες ο καθένας.
Ρώτησε ξανά, αλλά δεν τους άφησε να απαντήσουν.
«Θα σας πω εγώ!» δήλωσε μεγαλόφωνα, σαν να ανα-
κοίνωνε τα αποτελέσματα κάποιου σημαντικού αγώνα.
«Δεν πέρασε μία εβδομάδα ελευθερίας και ο κύριος απο-
δώ έκλεισε ραντεβού σε καφετέρια με ένα αγόρι μόλις
έντεκα χρονών! Μάλιστα. Διότι έχει και προτιμήσεις,
βλέπετε…»
Ο Μπεγνής κλαψούρισε, κουνώντας το κεφάλι του με
απελπισία.
«Τι; Δεν είναι έτσι που τα λέω, κύριε Μπεγνή; Μιλήστε
παρακαλώ…»
«Δεν… δεν είναι αυτό που νομίζετε… δεν καταλαβαί-
νετε…» έκανε ο Μπεγνής δυστυχισμένα.
«Όχι; Και πώς είναι δηλαδή; Το γνωρίζατε το παιδί;»
Αρνητικό νεύμα.
«Είναι παιδί κάποιου συγγενή ή φίλου σας;»
Πάλι αρνητικό νεύμα.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 215
«Τότε; Με ποιο σκοπό θέλατε να το συναντήσετε σ’
εκείνη την καφετέρια;»
«Δεν είχα σκοπό να το πειράξω!» φώναξε ο άντρας. «Μι-
λήσαμε στο ίντερνετ και… και ήθελα μόνο να τον γνωρί-
σω από κοντά για μια έκθεση ζωγραφικής που ετοιμάζω!»
Το ανάποδο χαστούκι, που προσγειώθηκε στο μάγουλό
του από τον αρχηγό, ακούστηκε σαν πυροβολισμός στο
δωμάτιο.
«Και με το δικό σου παρελθόν, θα πρέπει να σε πιστέ-
ψουμε;» σκύλιασε ο αρχηγός.
Ο Δημήτρης έσφιξε τις γροθιές του, ενώ η φλέβα στο
μέτωπό του είχε ήδη αρχίσει να πάλλεται σαν τρελή. Δεν
ήξερε αν ήταν επειδή δεν μπορούσε να αντιδράσει σε αυτό
που έβλεπε ή επειδή δεν ήταν ο ίδιος εκεί να δίνει τις σφα-
λιάρες στον Μπεγνή. Πάντα είχε μια ευαισθησία παραπά-
νω σε ό,τι αφορούσε εγκλήματα κατά των παιδιών. Από
τότε δε που είχε αποκτήσει κι αυτός κόρη, ακόμα περισ-
σότερο.
«Αν σας διαβάσω τα μηνύματα που αντάλλαξε αυτό το
απόβρασμα με το παιδί, θα σας προκαλέσω σίγουρα εμε-
τό» απευθύνθηκε και πάλι στην κάμερα ο αρχηγός. «Δεν
θα το κάνω όμως. Θα μπορέσετε να τα διαβάσετε στην
οθόνη σας μόλις τελειώσω αυτό που έχω να σας πω…»
Ο Μπεγνής τώρα έκλαιγε. Πάλευε επίσης μάταια με τα
δεσμά που τον κρατούσαν καθηλωμένο.
«Σας είπα πριν ότι θα σας δώσω μια επιλογή. Θα πρέπει
να αποφασίσετε την τύχη αυτού του άντρα. Ανάλογα με
την απάντηση που θα δώσετε, θα επιλέξω ποιος από σας
θα είναι ο επόμενος υπαρχηγός. Όλες τις πληροφορίες για
216 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
τον Μπεγνή θα τις βρείτε στις οθόνες σας μόλις κλείσω.
Έχετε μία ώρα…»
Με αυτό, η οθόνη μαύρισε και επανεκκίνησε σε περι-
βάλλον που θύμιζε οθόνη υπολογιστή. Μόνο που εκεί δεν
υπήρχαν τα συνηθισμένα εικονίδια, αλλά μόνο ένας φάκε-
λος, που έγραφε Μπεγνής.
Ο Ιάσονας του ψιθύριζε στο αυτί ότι ήδη έψαχνε πληρο-
φορίες προκειμένου εκείνος να τις διασταυρώσει με ό,τι θα
έβλεπε. Του έλεγε επίσης ότι ο Έξαρχος προσπαθούσε να
εντοπίσει από πού γινόταν η μετάδοση. Εφόσον λάμβανε
εικόνα και γινόταν ζωντανή μετάδοση, το σπίτι είχε κεραία.
Ήδη και οι δύο ομάδες δούλευαν φουλ. Κατά τα άλλα, καμία
πρόταση δεν του έκαναν για μια πιθανή απάντηση…
Ο Δημήτρης πλησίασε την οθόνη και άνοιξε τον φά-
κελο, μένοντας για δεύτερη φορά, μέσα στο ίδιο βράδυ,
σύξυλος. Όλος ο φάκελος της αστυνομίας αλλά και ο δι-
καστικός ήταν φωτοτυπημένοι αυτούσιοι εκεί! Όλο το
ιστορικό, τα συνοδευτικά έγγραφα, οι πραγματογνωμοσύ-
νες, τα δικαστικά, ακόμα και οι εξετάσεις του ιατροδικα-
στή που είχαν γίνει στο παιδί που τον είχε καταγγείλει και
τον είχε στείλει στη φυλακή!
Υπήρχαν επίσης φωτογραφίες, άρθρα, ρεπορτάζ, έρευ-
νες, μια πλήρης και εμπεριστατωμένη μελέτη πάνω στο
αδίκημα από ειδικούς, αλλά και νεότερες φωτογραφίες
του Μπεγνή, να περιμένει σε μια καφετέρια πίνοντας τον
καφέ του. Υπήρχε ακόμα και βίντεο, από κάμερα ασφαλεί-
ας, που τον έδειχνε να κοιτάει γύρω του νευρικά και με
προσμονή, που διαγραφόταν ξεκάθαρα από τη στάση του
σώματος και μόνο.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 217
Στο επόμενο καρέ φαινόταν η έκπληξή του, που, αντί
για τον εντεκάχρονο μικρό, εμφανίστηκαν δύο άντρες, γε-
ροδεμένοι σαν ντουλάπες, που τον πήραν σχεδόν σηκωτό
και τον έχωσαν μέσα σε ένα μπλε αυτοκίνητο με δυσδιά-
κριτες πινακίδες.
Ο Δημήτρης πάτησε πάνω στον φάκελο που έγραφε
«μηνύματα» και διαβάζοντας έφριξε. Δεν είχε αστειευτεί
ο αρχηγός όταν έλεγε ότι θα τους προκαλούσε εμετό…
Πραγματικά, το στομάχι του ανακατευόταν βλέποντας με
πόσο γλοιώδη και ύπουλο τρόπο ο τύπος είχε επιχειρήσει
να προσεγγίσει το παιδί και να το πείσει να συναντηθεί
μαζί του. Ένιωσε το αίμα να του ανεβαίνει κυριολεκτικά
στο κεφάλι και την οργή του να χτυπάει κόκκινο. Ειδικά
όταν ο Ιάσονας του μετέφερε στο αυτί τις ίδιες πληροφο-
ρίες με αυτές που έβλεπε.
Δεν ήθελε να το παραδεχτεί, αλλά μπορούσε εύκολα
να κατανοήσει την αντίδραση όποιου τον περιλάβαινε αυ-
τόν στα χέρια του και τον έκανε ασήκωτο από το ξύλο. Όχι
μόνο δεν είχε σωφρονιστεί, αλλά μόλις τρεις εβδομάδες
έξω και επιχειρούσε τα ίδια! Σε αθώες ψυχές!
Βάρεσε με δύναμη τη γροθιά του στον τοίχο, μορφάζο-
ντας συνάμα από τον οξύτατο πόνο στις κλειδώσεις του.
Πόσο εύκολα θα μπορούσε να δικαιολογήσει κανείς ακό-
μα και τον φόνο ενός τέτοιου αποβράσματος της κοινωνί-
ας; Πανεύκολα, του απάντησε η λογική του. Γινόταν όμως
καλύτερος αυτός που θα τον σκότωνε από το ίδιο το θύμα;
Ξεπλενόταν ένα κακό με ένα άλλο; πετάχτηκε η συνείδησή
του. Και ποιος ορίζει ότι είναι οκέι να το παίξει Θεός; Άρα-
γε, αν όντως υπήρχε ένα σύστημα, όπως σε μερικά κράτη
218 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
του εξωτερικού, όπου ίσχυε η θανατική ποινή, θα απέτρεπε
άλλους σαν κι αυτόν από τέτοιες συμπεριφορές ή απλώς θα
πρόσθεταν ανεπιθύμητα πτώματα στα νεκροταφεία;
Από τα στατιστικά στοιχεία σ’ εκείνα τα κράτη που το
εφάρμοζαν, η απάντηση δεν ήταν εμψυχωτική. Είχε από-
λυτο δίκιο ο Έξαρχος που έλεγε ότι δεν είναι ο φόβος που
σταματά έναν δράστη, τουλάχιστον όχι σε ικανοποιητικό
βαθμό. Ο Μπεγνής ήταν τρανό παράδειγμα. Δρούσε γιατί
πίστευε ότι δεν θα τον πιάσουν, κι αν δεν ήταν η οργάνω-
ση, μπορεί να έβγαινε και αληθινή η πεποίθησή του. Θα
κορόιδευε τον ίδιο του τον εαυτό αν δεν το παραδεχόταν
αυτό, αφού ήξερε πόσο ετεροχρονισμένα και με καθυ-
στέρηση δρούσαν οι αρχές, και μάλιστα από μέσα! Ναι, ο
τύπος είχε κάνει φυλακή για δύο αδικήματα, αλλά, βλέ-
ποντας τα στοιχεία, μπορούσε να πει ότι περισσότερο είχε
δέσει την υπόθεση η επιμονή και το θάρρος των θυμάτων
παρά η καθαρή αστυνομική έρευνα.
Κοίταξε το ρολόι του. Του έμενε κάτι λιγότερο από εί-
κοσι λεπτά για να δώσει στον αρχηγό μια απάντηση κι
εκείνος τον είχε ξοδέψει σε συνειρμούς ενώ η ομάδα του
εξακολουθούσε να μην προσφέρει την οπτική της. Άνοιξε
πάλι τον φάκελο και για μία ακόμα φορά περιεργάστηκε
το περιεχόμενο, αυτή τη φορά με πιο αντικειμενική ματιά
και αφήνοντας στην άκρη το προσωπικό του συναίσθημα.
Σκέψου, Δημήτρη, σκέψου! αυτοχαστούκισε τον εαυτό
του. Ποια είναι η φιλοσοφία τους; Τιμωρία ανάλογη με το
έγκλημα… η χρυσή τομή… πρέπει να τα βάλω όλα κάτω…
Το μάτι του έπεσε στη μελέτη του ειδικού για τον Μπε-
γνή. Από όσο είχε διαβάσει και επαναδιέτρεχε τώρα, μι-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 219
λούσε για πάθηση του μυαλού. Έλεγε, ούτε λίγο ούτε πολύ,
ότι η παιδοφιλία και η παιδεραστία ήταν στην ουσία αρρώ-
στιες, που προσομοίαζε με την εξάρτηση από ναρκωτικές
ουσίες. Όπως κι εκεί, ο παθών το έβρισκε σχεδόν αδύνατον
να ελέγξει τις ορμές του. Έκανε μάλιστα τη σύγκριση με
την απεξάρτηση και κατέληγε ότι άνθρωποι στον ίδιο πα-
ρονομαστή με τον Μπεγνή ήταν μαθηματικά βέβαιο πως
θα επαναλάμβαναν την πράξη τους.
Ο Δημήτρης κοίταξε την υπογραφή και την παραγγε-
λία. Αυτή η έκθεση είχε συνταχτεί κατόπιν εντολής του
ανακριτή, προκειμένου να κριθεί η επικινδυνότητα του
δράστη, η ευθύνη του και φυσικά να θωρακιστεί η αρχική
απόφαση της προφυλάκισής του ως υπόπτου τέλεσης και
άλλων αδικημάτων στο μέλλον.
Αυτό τον έβαλε σε σκέψεις. Ναι, όλος ο φάκελος έζε-
χνε από μακριά, αλλά αυτή η αναφορά του ειδικού σε αρ-
ρώστια τον είχε φρενάρει και την κλωθογύριζε στο μυα-
λό του, μέχρι που ο αρχηγός εμφανίστηκε και πάλι στην
οθόνη.
«Ποια είναι η απάντησή σου;» ρώτησε στεγνά, χωρίς
άλλες περιστροφές.
Δεν ήταν στραμμένος απευθείας στην κάμερα, αλλά
κάπου δεξιά, οπότε ο Δημήτρης υπέθεσε ότι κοιτούσε σε
κάποια άλλη, που απευθυνόταν σε έναν από τους υπόλοι-
πους υποψηφίους. Γι’ αυτό, παρέμεινε σιωπηλός.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, τον είδε να κουνάει το
κεφάλι σε ό,τι άκουγε, επιβεβαιώνοντας την εικασία του.
Είχε αποφασίσει, στιγμιαία σχεδόν, τι θα πει και το μόνο
που έμενε ήταν να έρθει η σειρά του.
220 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Ποια είναι η απάντησή σου;» τον άκουσε να ρωτάει
ξανά κι αυτή τη φορά ο αρχηγός κοιτούσε ευθεία μπροστά.
«Χειρουργικός, μη αναστρέψιμος ευνουχισμός» είπε δυ-
νατά. «Δεν θα του κόψει τις σκέψεις, αλλά θα του κόψει τις
ορμές. Οι πρώτες, αν και σιχαμένες, δεν βλάπτουν. Οι δεύ-
τερες είναι που κάνουν τη ζημιά. Ήδη εφαρμόζεται ο τρό-
πος αυτός, όπως και ο χημικός ευνουχισμός, στην Αμερική
και σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες σε δράστες σεξουαλικών
αδικημάτων» εξήγησε επιπρόσθετα. «Κάποια στιγμή είχε
ανοίξει η συζήτηση κι εδώ, μετά τη σύλληψη εκείνου του
δράστη που εξέδιδε και εκμεταλλευόταν ένα δωδεκάχρο-
νο κορίτσι, αλλά…»
«…αλλά κόλλησε σε ηθικά και νομικά επιχειρήματα…»
συμπλήρωσε τη φράση του ο αρχηγός, κόβοντάς τον βά-
ναυσα στη μέση. «Βλέπετε, στο σχολείο μάς μάθαιναν
για τις τρεις εξουσίες του κράτους…» συνέχισε, απευθυ-
νόμενος σε όλους προφανώς. «Τη νομοθετική, που έχει η
Βουλή, την εκτελεστική, που έχουν οι υπουργοί –οι οποίοι
λογοδοτούν στην κυβέρνηση και στη Βουλή–, και τη δικα-
στική, που είναι ξεχωριστή και ανεξάρτητη από τις άλλες
και ανήκει στα δικαστήρια. Η οργάνωσή μας είναι αποτε-
λεσματική γιατί συγκεντρώνει και τις τρεις αυτές εξουσί-
ες, μόνο που δεν μπερδεύεται με νόμους. Ακολουθεί μόνο
έναν…» κατέληξε, δείχνοντας τη χρυσή πόρπη σε σχήμα
που στόλιζε τον λαιμό κρατώντας κλειστή τη βελούδινη
ρόμπα του.
Στη συνέχεια, χωρίς να φανερώσει αν δεχόταν την απά-
ντηση του Δημήτρη ή όχι, έδωσε τον λόγο στον τρίτο της
σειράς. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη που να πιστοποιεί ποιος
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 221
από τους τρεις είχε δώσει τη «σωστή» απάντηση και το
μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελπίζει ότι είχε πέσει
μέσα.
«Ό,τι μπορούσες έκανες» άκουσε εκείνη τη στιγμή τη
φωνή του Έξαρχου στο αυτί του. «Για την ιστορία, να ξέ-
ρεις ότι συμφωνώ με την απάντηση που έδωσες…»
Ο Δημήτρης έσφιξε τα δόντια και έστριψε εκνευρισμέ-
νος την πεταλούδα από το σκουλαρίκι στο οφ. Δεν ήθελε
να ακούσει τίποτε άλλο. Μεγάλη βοήθεια εκ των υστέρων…
«Σας ευχαριστώ και τους τρεις» αποκρίθηκε τώρα ο αρ-
χηγός. «Θα το σκεφτώ και θα ειδοποιήσω τον τυχερό. Αν
δεν λάβετε ειδοποίηση μέσα στο επόμενο εικοσιτετράωρο,
σημαίνει ότι αποτύχατε».
Με αυτό, η οθόνη μαύρισε πάλι και η κουρτίνα τραβή-
χτηκε στη θέση της. Η πόρτα πίσω του άνοιξε. Είχε έρθει
η ώρα να αποχωρήσει και να μπει εκ νέου στην αναμονή.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν τον ένοιαζε το εικοσιτε-
τράωρο, αλλά το τι θα έκαναν αν ο αρχηγός δεν προέκρινε
την επιλογή του…

Κεφάλαιο 19
Θυμός
Στο ταξί της επιστροφής και αφού είχε περάσει κάποια ώρα
από τη λήξη του τεστ στο οποίο είχε υποβληθεί, ο Δημή-
τρης μπόρεσε να ανασάνει και να σκεφτεί πιο καθαρά, βά-
ζοντας ό,τι είχε προηγηθεί σε σειρά.
Ένιωθε εκνευρισμό και τώρα μπορούσε ξεκάθαρα να
καταλάβει πού οφειλόταν αυτό. Γι’ αυτό, όταν έφτασε
στο αρχηγείο, μπήκε στην τραπεζαρία σαν μαινόμενος
ταύρος, που με δυσκολία συγκρατούσε την αυτοκυριαρ-
χία του.
«Πού είναι αυτός;» ζήτησε από τον Ιάσονα, που βρισκό-
ταν μόνος του στον χώρο.
«Ποιος;»
«Ιάσονα! Μη μου παριστάνεις τον χαζό, γιατί θα την
πληρώσεις εσύ τη νύφη!» φώναξε εκτός εαυτού.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 223
Όσο περισσότερο σκεφτόταν τι τον είχε ενοχλήσει,
τόσο φούντωνε ο θυμός του.
«Αν εννοείς τον Έξαρχο, πήγε για ενημέρωση…»
«Για ενημέρωση! Μάλιστα! Πού ήσασταν με απαντή-
σεις όταν σας χρειάστηκα;» του επιτέθηκε. «Τι σκατά να το
κάνω αυτό το μαραφέτι στο αυτί αν κάθεστε σαν κλώσες
όποτε μετράει;» ρώτησε φτύνοντας τις λέξεις.
Ο Ιάσονας ξεροκατάπιε. «Για να είμαι ειλικρινής, εμένα
κόλλησε τελείως το μυαλό μου. Δεν τα πάω καλά με τους
γρίφους κάτω από τέτοιου είδους πίεση…»
«Για σένα μπορώ και να το πιστέψω, αλλά ο άλλος; ΕΥΠ
σου λέει μετά!»
«Τι συμβαίνει;»
Ο Έξαρχος, που μπήκε εκείνη τη στιγμή, έπιασε τις τε-
λευταίες κουβέντες και τον κοίταζε με απορία.
«Ωωω, καλώς τον!» τον ειρωνεύτηκε ο Δημήτρης. «Έλε-
γα εδώ στον Ιάσονα πόσο καταλυτική ήταν η συνδρομή
σου απόψε, που υποτίθεται ότι στην Υπηρεσία σου είσαι
εκπαιδευμένος σε αυτά…»
Ο Έξαρχος έσμιξε τα φρύδια στην ευθεία προσβολή της
θέσης του και ετοιμάστηκε να πει κάτι, αλλά ο Δημήτρης,
που είχε ήδη πάρει φόρα, δεν τον άφησε: «Ή μήπως κόλ-
λησε κι εσένα το μυαλό σου; Αλλά όχι… Τι λέω… Ξέρεις
πολύ καλά τι κάνεις, έτσι δεν είναι;».
Του Έξαρχου τα ρουθούνια άνοιξαν και έκλεισαν σαν
του ζώου που ήταν έτοιμο να ορμήσει και να κατασπαράξει
ό,τι έβρισκε μπροστά του.
«Δεν ξέρεις τι λες!» πέταξε μέσα από τα δόντια του.
«Α, όχι; Δεν ξέρω; Εγώ πάλι λέω ότι τώρα επιτέλους κα-
224 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
τάλαβα τον λόγο που μου έβγαλες εκείνο το αναμασημέ-
νο λογύδριο να συνεχίσω την αποστολή εγώ, παρόλο που
μετά τη σύλληψη της Εύας δεν υπήρχε λόγος!»
«Πρόσεχε τι κατηγορίες εκτοξεύεις!» τον προειδοποίη-
σε ο Έξαρχος.
«Να προσέξω; Να προσέξω τι, ρε φίλε; Είναι φως φα-
νάρι! Απόψε ξεκάθαρα αποποιήθηκες των ευθυνών μιας
λανθασμένης απάντησης! Δεν πρότεινες τίποτα, γιατί
απλούστατα σκέφτηκες ότι θα βγάλω εγώ το φίδι από την
τρύπα! Κι αν δεν τα καταφέρω, μόνο εμένα θα δείξετε με
το δάχτυλο… Ενώ εσύ μπορείς να βρεις χίλιους λόγους
να δικαιολογηθείς για την πλήρη απουσία σου εκείνη την
ώρα! Μήπως, λέω μήπως, αυτός δεν είναι και ο λόγος που
έπρεπε να συνεχίσω εγώ αυτή την αποστολή; Είστε τόσο
ξεβράκωτοι με αυτή την οργάνωση, που θέλετε κι έναν
αποδιοπομπαίο τράγο σε περίπτωση που τα πράγματα
πάνε κατά διαόλου!»
«Δεν ξέρεις τι λες!» βρυχήθηκε πάλι ο Έξαρχος, κινού-
μενος απειλητικά προς το μέρος του.
Δεν ήταν άνθρωπος που του άρεσαν οι ευθείες κατηγο-
ρίες, και μάλιστα εκπεφρασμένες με τέτοιο ειρωνικό και
καυστικό τρόπο.
Ο Δημήτρης δεν μάσησε. Ήταν τόσος ο θυμός του, από
το συμπέρασμα στο οποίο είχε φτάσει, που εκείνη τη στιγ-
μή δεν καταλάβαινε Χριστό.
Έσπρωξε τον Έξαρχο πίσω με δύναμη, με αποτέλεσμα
ο τελευταίος να χάσει την ισορροπία του και να πέσει με
φόρα πάνω στον πάγκο με τα έγγραφα, διαλύοντάς τον
τελείως.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 225
Ο Ιάσονας είχε σηκωθεί και φώναζε να σταματήσουν,
αλλά κανείς από τους δύο δεν του έδινε σημασία.
Ο Έξαρχος σηκώθηκε στο λεπτό και αντεπιτέθηκε,
προσγειώνοντας μια γροθιά στο μάγουλο του Δημήτρη, ο
οποίος, αν και πόνεσε φανερά, ανταποκρίθηκε με μια δική
του, που βρήκε τον άλλο στο υπογάστριο, κάνοντάς τον
να διπλωθεί στα δύο.
Η αδρεναλίνη έτρεχε ποτάμι και στους δύο άντρες που,
στη συνέχεια, κύκλωσαν ο ένας τον άλλο και κινήθηκαν
ταυτόχρονα, με λαβές που θα ζήλευε ακόμα και βραβευμέ-
νος καθηγητής πολεμικών τεχνών.
Ένα ανθρώπινο κουβάρι, που κυλιόταν στο πάτωμα, και
γροθιές που προσγειώνονταν με αποκρουστικούς ήχους
στη σάρκα έβλεπε ο Ιάσονας τα επόμενα δευτερόλεπτα.
Πότε κέρδιζε έδαφος ο ένας, πότε ο άλλος, και οι πνιχτές
κραυγές, ανακατεμένες με βρισιές και ανείπωτες προσβο-
λές, συμπλήρωναν το οπτικοακουστικό εφέ, που τον έφτα-
σε κι αυτόν στα όριά του. Αν δεν έκανε κάτι αμέσως, αυτοί
οι δύο δεν επρόκειτο να το διαλύσουν.
«Επιτέλους κόφτε το!» ούρλιαξε με όλη τη δύναμη της
φωνής του και, όταν είδε ότι για άλλη μια φορά τον έγρα-
ψαν και οι δύο, άρπαξε ένα υπηρεσιακό όπλο από αυτά που
φύλασσαν στον χώρο για ώρα ανάγκης και το κόλλησε στον
κρόταφο του Έξαρχου, που εκείνη τη στιγμή είχε καβαλήσει
τον Δημήτρη και τον γρονθοκοπούσε όπου έβρισκε.
Στη στιγμή, η κατάσταση άλλαξε. Στη θέα και στην
αίσθηση του γκλοκ, ο Έξαρχος ακινητοποιήθηκε, δίνο-
ντας την ευκαιρία στον Δημήτρη, με μια καλοζυγισμένη
κλoτσιά, να τον ξεφορτωθεί από πάνω του.
226 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ο Ιάσoνας πισωπάτησε, σημαδεύοντας και τους δύο.
«Δείτε τους εαυτούς σας! Δεν ντρέπεστε;» τους επέ-
πληξε, σαν δάσκαλος που χώριζε μαθητές από καβγά στην
αυλή του σχολείου.
Και οι δύο άντρες ήταν σε άθλια κατάσταση, με ρούχα
τσαλακωμένα και κατά τόπους σκισμένα, ενώ τα πρόσωπά
τους δεν πήγαιναν πίσω. Μια πληγή κάτω από το μάτι του
Έξαρχου και ένα σκισμένο χείλος στον Δημήτρη αιμορρα-
γούσαν ελεύθερα, μαρτυρώντας την απερισκεψία που είχε
προηγηθεί. Διάφορες γρατσουνιές και χτυπήματα, που σε
λίγο θα μεταμορφώνονταν σε μώλωπες, στόλιζαν διάφο-
ρα σημεία του κορμιού τους, κάνοντάς τους να μορφάζουν
από τον πόνο.
Ο Ιάσονας κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση, κα-
τεβάζοντας σιγά σιγά το όπλο που τους σημάδευε.
«Ειλικρινά, αν δεν σταματούσατε, σε κάποιον θα φύ-
τευα μία!» είπε, κουνώντας το γκλοκ προς το μέρος τους,
λίγο πριν το ακουμπήσει δίπλα του. «Ό,τι και να έγινε, το
θέμα είναι να βρούμε μια άκρη και όσο εσείς, κυρίες μου,
προσπαθείτε να λύσετε τις διαφορές σας με νυχιές, οι εξε-
λίξεις τρέχουν!»
Ο Δημήτρης, που με τον καβγά είχε εκτονώσει μεγάλο
μέρος της οργής που είχε αρχίσει να σιγοβράζει από τότε
που βρισκόταν μπροστά σ’ εκείνη την οθόνη, κοίταξε τον
φίλο του με κεκαλυμμένο θαυμασμό.
Θυμήθηκε άλλη μια φορά στο παρελθόν που εκείνος
είχε υψώσει στα ίσια το ανάστημά του απέναντί του, χωρίς
να φοβάται τις συνέπειες, συνεφέρνοντάς τον από λάθος
μονοπάτια. Και τότε ήταν αρτιμελής!
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 227
Απομακρύνθηκε από τον Έξαρχο και δίχως κουβέντα
σήκωσε μια αναποδογυρισμένη καρέκλα και κάθισε.
Ο αντίπαλός του τον μιμήθηκε, λαμβάνοντας θέση από
την απέναντι πλευρά του τραπεζιού, βάζοντας την απα-
ραίτητη απόσταση ανάμεσά τους. Προσωρινά, με την πα-
ρέμβαση του Ιάσονα, είχε κηρυχθεί ανακωχή. Αυτό όμως
δεν σήμαινε ότι είχε τελειώσει ο πόλεμος…
Ο Ιάσονας τους έριξε μια τελευταία αγανακτισμένη μα-
τιά και κάθισε μπροστά στον υπολογιστή.
«Και τώρα, αν δεν έχετε αντίρρηση, να σας ενημερώ-
σω…» είπε δηκτικά, ενώ τα δάχτυλά του γλίστρησαν στα
πλήκτρα του υπολογιστή. «Ήδη ερευνάται το ιδιοκτησια-
κό καθεστώς του οικήματος που επισκέφθηκες απόψε, Δη-
μήτρη. Το σήμα της κεραίας αναλύεται τώρα που μιλάμε,
αλλά οι τύποι ξέρουν καλά να καλύπτουν τα ίχνη τους,
οπότε περιμένουμε να μας πεις τι άλλο μπορεί να παρατή-
ρησες όσο ήσουν εκεί».
Το βλέμμα του Δημήτρη χάθηκε για λίγο, όσο προσπα-
θούσε να συγκεντρώσει τις πληροφορίες που είχαν ρου-
φήξει τα μάτια του.
«Η καφετέρια…» είπε μετά από μερικά δευτερόλεπτα
«…όπου θα συναντούσε τον εντεκάχρονο ο Μπεγνής,
πριν τον μαζέψουν τα μέλη της οργάνωσης και φύγουν με
ένα μπλε χιουντάι χωρίς διακριτικά. Είδα το όνομά της…
Ντ’ αμόρε κάτι… Δεν φαινόταν καλά, αλλά είχε κάτι πε-
ρίεργα σχέδια στα τζάμια, σαν πουλιά με ανοιχτά φτερά».
«Ωραία» τον παρότρυνε ο Ιάσονας, ενώ τα δάχτυλά του
χόρευαν στο πληκτρολόγιο.
«Το που φορούσε ο αρχηγός στο στήθος…»
228 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 229

«Αυτό υπήρχε και στο ημερολόγιο!» παρεμβλήθη ο γκεντρωμένος σε όσα είχε να επεξεργαστεί. Ο Έξαρχος
Έξαρχος. «Είναι ο ορισμός της χρυσής τομής». δεν του έδωσε καμία σημασία, αλλά έπιασε το κινητό του
«Και οι πληροφορίες που είχαν. Τα έγγραφα…» συνέχι- για να μιλήσει με τη δική του ομάδα για τις νέες πληρο-
σε ο Δημήτρης σαν να μην τον άκουσε. φορίες.
«Ναι, τι εννοείς;» ζήτησε να μάθει ο Ιάσονας. «Ξέραμε Μπορεί μόλις να είχαν ανακαλύψει και άλλον έναν
ήδη ότι έχουν πρόσβαση σε δικογραφίες…» τρόπο ενημέρωσης των Μυστών εκτός από το σάιτ, αλλά
«Δεν μιλάω γι’ αυτά τα έγγραφα, μικρέ. Μιλάω για τα τώρα έπρεπε να προσέχουν διπλά. Αφού και αστυνομικοί
υπηρεσιακά έγγραφα. Έγγραφα εσωτερικά, της Υπηρεσίας, ανήκαν στην οργάνωση, όχι μόνο δεν μπορούσαν να εμπι-
που κανονικά υπάρχουν μόνο στους φακέλους μας και δεν στευτούν κανέναν, αλλά επιπλέον ο κίνδυνος, αν οι επί-
αποτελούν μέρος της δικογραφίας…» ορκοι έπαιρναν χαμπάρι την επιχείρηση που είχαν στήσει
Ο Ιάσονας τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. «Θέλεις εναντίον της οργάνωσης, είχε αυξηθεί κατακόρυφα.
να πεις…»
Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι του προλαβαίνοντας τα
υπόλοιπα. «…ότι υπάρχουν μέλη τους και μέσα στο Σώμα,
που τους τροφοδοτούν με πληροφορίες. Δεν εξηγείται αλ-
λιώς η κατοχή των συγκεκριμένων».
«Θα πρέπει να ενημερώσουμε το αρμόδιο τμήμα που
χειρίστηκε τη σύλληψη του Μπεγνή» μονολόγησε ο Ιάσο-
νας ενώ άνοιγε καινούργιο έγγραφο.
«Σαν να ψάχνεις βελόνα σε βουνό από βελόνες» παρα-
τήρησε ο Έξαρχος, σκεπτόμενος πόσο δύσκολα θα έβγαζε
το εν λόγω τμήμα άκρη. Πώς θα ανακάλυπτε τους επίορ-
κους; Και στη συνέχεια πώς θα αποδείκνυε την εμπλοκή
τους;
Ο Δημήτρης άφησε μια εξουθενωμένη ανάσα να δραπε-
τεύσει από το στήθος του. «Πρέπει να ξεκουραστώ» δήλω-
σε στεγνά. «Αν υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα ή σκεφτώ κάτι
άλλο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή…»
Ο Ιάσονας ένευσε πάνω από τον ώμο του, βαθιά συ-

Κεφάλαιο 20
Αποστολή
«Είναι όλα έτοιμα;»
«Όπως τα σχεδιάσαμε, αρχηγέ».
Ένα χαμόγελο ικανοποίησης στόλισε τα χείλη του. «Οι
δικοί μας;»
«Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε ρολόι… Δεν θα ξέρουν
από πού τους ήρθε».
«Μπράβο. Φρόντισε να μείνει έτσι…»
«Μάλιστα, αρχηγέ».
Η γραμμή έκλεισε και το χαμόγελο πλάτυνε κι άλλο.
Επιτέλους είχε έρθει μία από τις σημαντικότερες στιγμές
στην ιστορία της οργάνωσης. Θα επιχειρούσαν κάτι που
κανένας αρχηγός, πριν από εκείνον, δεν είχε τολμήσει να
εγκρίνει. Το όραμά του θα γινόταν πραγματικότητα. Η
απήχηση της οργάνωσης στον κόσμο τού είχε δώσει το
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 231
θάρρος να το τολμήσει. Δεν του αρκούσε πλέον η οργά-
νωση να είναι μόνο αυτόκλητοι τιμωροί σε ατιμώρητα ή
μη επαρκώς τιμωρούμενα εγκλήματα, αλλά θα ανέβαινε
σκαλοπάτι σε κάτι πιο καίριο, όπως τα εγκλήματα που
διέπρατταν συστηματικά οι κυβερνήσεις κατά του λαού με
αμφιλεγόμενα νομοσχέδια καθώς και οι ξένοι ηγέτες κατά
της Ελλάδας με τον τρόπο που την αντιμετώπιζαν σε πολ-
λά θέματα. Θα απαιτούσε από όλους αυτούς να εφαρμό-
ζουν τον κανόνα που κυριαρχούσε και στις αποφάσεις της
οργάνωσης. Τον κανόνα της χρυσής τομής!
Ο ίδιος ήταν ο μόνος που είχε τα κότσια. Δεν έπρεπε να
το ξεχνάει αυτό…
Την ίδια στιγμή, στο αρχηγείο της Τούμπας επικρατούσε
αναβρασμός. Ο Ιάσονας είχε εντοπίσει την καφετέρια από
τις περιγραφές του Δημήτρη στην Πάτρα και ολόκληρη
επιχείρηση είχε στηθεί για τη συλλογή στοιχείων, με τρόπο
που δεν θα έδινε στόχο. Έπρεπε να ανακαλύψουν προς τα
πού είχε κινηθεί το όχημα και να εντοπίσουν την πορεία
του, με την ελπίδα να ξετρυπώσουν το μέρος από όπου
εξέπεμπε χθες ο αρχηγός.
Δεν ήταν εύκολη δουλειά. Ειδικά μετά τις χθεσινές
αποκαλύψεις. Χρειάζονταν υλικό από τις κάμερες κυκλο-
φορίας και ασφαλείας, κι αυτό δεν ήταν ένα αίτημα που
μπορούσαν να υποβάλουν στον οποιονδήποτε. Είχαν απο-
φασίσει λοιπόν να το συγκεντρώσουν και να το αναλύσουν
μόνοι τους, χωρίς να δηλώσουν σε κανέναν «αρμόδιο» τι
ακριβώς έψαχναν.
Ο Έξαρχος απουσίαζε από το πρωί, κάτι που βόλευε
232 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
τον Δημήτρη. Δεν είχε καμία όρεξη για μια πιθανή δεύτερη
αντιπαράθεση.
«Τι έγινε με το ιδιοκτησιακό;» ζήτησε να μάθει, ρουφώ-
ντας μια γουλιά καφέ και κοιτώντας τα μόνιτορ, χωρίς να
εστιάζει πουθενά συγκεκριμένα. Ο Ιάσονας πρέπει να είχε
και είκοσι παράθυρα ανοιχτά, σε τρεις διαφορετικές οθό-
νες…
Το τηλέφωνο που χτύπησε διέκοψε ό,τι πήγαινε να του
πει.
«Κατά φωνή!» έκανε παρ’ όλα αυτά ο νεαρός, βλέπο-
ντας το όνομα του καλούντος στην οθόνη του κινητού.
Ο Δημήτρης παρακολούθησε τη συνομιλία, καταλαβαί-
νοντας ότι στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Πάνος.
«Θυμάσαι που λέγαμε ότι η Δίωξη Ηλεκτρονικού δυ-
σκολευόταν να εντοπίσει την πηγή των πληροφοριών
μέσα σε τόσες χιλιάδες IP στο διαδίκτυο;» είπε ο Ιάσονας
μόλις τερματίστηκε η κλήση.
«Ναι. Αν δεν κάνω λάθος, το ίδιο είχε συμβεί και με
αυτό το σάιτ. Το pray for us. Ο διαδικτυακός χώρος είχε
αγοραστεί ανώνυμα».
«Σωστά. Τελικά, όμως, όχι και τόσο ανώνυμα, από ό,τι
φαίνεται. Η Δίωξη μπόρεσε εν τέλει να εντοπίσει τη δια-
χειρίστρια της σελίδας!»
«Διαχειρίστρια;»
«Ναι. Είναι μια εταιρεία εκμετάλλευσης ακινήτων, με τον
διακριτικό τίτλο Βαλεντίνα. Και μάντεψε… Είναι η ίδια στην
οποία ανήκει και το κτίριο που επισκέφθηκες χθες. Βλέπεις,
ένας διαδικτυακός χώρος είναι πιο εύκολο να καλυφθεί αν
ξέρεις τι κάνεις, αλλά ένα συμβόλαιο αγοράς, όχι!»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 233
Ο Δημήτρης τινάχτηκε. Βαλεντίνα; Κάτι του θύμιζε
αυτό… Το υποσυνείδητό του τον τσιγκλούσε και ο ίδιος
έστυβε τη συνείδησή του για να φέρει αυτό που προσπα-
θούσε να του πει στην επιφάνεια.
Δεν μπορεί! τον χτύπησε μετά από λίγο σαν αστραπή η
συνειδητοποίηση που αναδύθηκε από τη θύμησή του.
«Τι έπαθες; Μοιάζεις σαν να μάσησες λεμόνι!»
«Βαλεντίνα…» ψέλλισε ο Δημήτρης, σαν να μην πί-
στευε και ο ίδιος αυτό που επρόκειτο να πει: «Αυτό ήταν
το όνομα που χρησιμοποιούσε η Εύα τότε που ψώνιζε πε-
λάτες…».
Ο Ιάσονας πήρε την ίδια έκφραση που είχε μόλις ο Δη-
μήτρης.
«Αποκλείεται να είναι σύμπτωση!»
«Σε λίγο θα έχει το συμβόλαιο στα χέρια του ο Πάνος,
όπως και το καταστατικό της εταιρείας, και θα το επιβε-
βαιώσουμε. Ας μην προτρέχουμε» προσπάθησε να μιλήσει
λογικά ο νεαρός, χωρίς όμως να καταφέρει να σβήσει την
έκφραση αηδίας που είχε απλωθεί σαν λεκές στα πρόσωπα
και των δύο.
«Τουλάχιστον τώρα έχουμε στοιχεία να ερευνήσουμε
περαιτέρω…» πρόσθεσε έπειτα με σβησμένη φωνή, καθώς
περίμεναν σε αναμμένα κάρβουνα το τηλεφώνημα που ήλ-
πιζαν να ξεκαθαρίσει το τοπίο…
Ο άντρας κόλλησε με την πλάτη στον τοίχο και διακριτικά
έλεγξε τον πολυτελή διάδρομο. Ήταν άδειος. Αλλά, ακόμα
και αν κάποιος τύχαινε να περάσει, η περιβολή του ήταν
τέτοια, που κανείς δεν θα του έδινε σημασία.
234 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Κοίταξε το ρολόι του, σφίγγοντας στην τσέπη του το
κουτί που έπρεπε να παραδώσει. Υπήρχε άπλετος χρόνος
μέχρι να έρθει η ώρα που όλοι περίμεναν και ο κόσμος να
αρχίσει να συρρέει. Όμως, όχι για εκείνον. Αυτός έπρεπε
να έχει τελειώσει την παράδοση στα επόμενα πέντε λεπτά
και έπειτα να εξαφανιστεί.
Έριξε άλλη μια ματιά στον διάδρομο, τσεκάροντας και
τις δύο πλευρές, και κινήθηκε γρήγορα δεξιά, περνώντας
σαν αερικό μέσα από τις δίφυλλες πόρτες. Σαν να μη συ-
νέβαινε τίποτα, μπήκε στο εσωτερικό και άφησε το κουτί
στο ντουλάπι κάτω από τον μεγάλο νεροχύτη, στον οποίο
είχαν ήδη μαζευτεί μερικά σκεύη για πλύσιμο. Μετά, θα το
αναλάμβανε άλλος…
Κανείς δεν του έδωσε σημασία. Όσοι υπάλληλοι ήταν
εκεί έτρεχαν δεξιά και αριστερά για να προετοιμάσουν τη
μεγάλη βραδιά και λίγο τους απασχολούσε ακόμα ένας
τύπος ντυμένος με λευκή στολή και croc παπούτσια κάτω
από το μαύρο παντελόνι του.
Τελικά, τσάμπα ανησυχούσε ότι μπορεί να γινόταν
αντιληπτός. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά είχε εκτελέσει
την αποστολή του και είχε γίνει καπνός…
«Θα τη σκοτώσω!» ωρυόταν ο Δημήτρης στο αρχηγείο,
αδιαφορώντας για το σκισμένο χείλος του, που είχε ανοί-
ξει από τις φωνές και αιμορραγούσε πάλι. «Έτσι και με
οποιονδήποτε τρόπο είναι ανακατεμένη η Εύα, δεν μου
γλιτώνει!»
Όσο περνούσε η ώρα και το τηλέφωνο δεν χτυπούσε,
τόσο φούντωνε μέσα του.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 235
«Δημήτρη, πώς μπορεί να ισχύει αυτό; Ξέρω πώς φαίνε-
ται, αλλά η οργάνωση δεν αποτελείται μόνο από άντρες;
Αυτό δεν είχαμε επιβεβαιώσει;» προσπαθούσε να εκλογι-
κεύσει την κατάσταση ο Ιάσονας, χωρίς μεγάλη πειθώ στη
φωνή του ομολογουμένως. Κι εκείνου δεν του άρεσε κα-
θόλου αυτή η εξέλιξη.
Ευτυχώς, το τηλεφώνημα του Πάνου ήρθε να βάλει ένα
κάποιο τέλος στον παραλογισμό, κατασβήνοντας τη φω-
τιά που είχε ανάψει στο στέρνο του Δημήτρη και αντικαθι-
στώντας τη με μια άλλη.
«Ο Μενέλαος» τους πληροφόρησε στεγνά. «Σε αυτόν
ανήκει η εταιρεία στην ιδιοκτησία της οποίας υπάγονται
το σάιτ, το ακίνητο όπου πήγες χθες και πιθανόν κάμπο-
σα ακόμα ακίνητα, που θα πάρει κάποιον χρόνο να συγκε-
ντρωθούν. Βλέπεις, το σύστημα κτηματογράφησης δεν
βοηθάει στην εύκολη συγκέντρωση πληροφοριών…»
«Καλά, και φιγουράρει στα συμβόλαια το πραγματικό
του όνομα; Φάτσα φόρα;» ζήτησε να μάθει ο Δημήτρης,
που ξεφούσκωσε απότομα καθώς διαπίστωσε ότι τσάμπα
είχε ανεβάσει πίεση τόση ώρα.
Προφανώς, η Εύα είχε μοιραστεί το παρελθόν της μαζί
του κι εκείνος είχε βρει σκόπιμο, για κάποιον άγνωστο
λόγο, να χρησιμοποιήσει το παλιό της προσωνύμιο. Του-
λάχιστον, τα νέα στοιχεία αυτό έδειχναν.
«Και στο καταστατικό! Και γιατί να μη φιγουράρει;
Υποτίθεται ότι όποιος καλείται στα ακίνητα αυτά το κά-
νει εθελοντικά. Γιατί να μπει στη διαδικασία να το ψάξει;
Εξάλλου, τα ακίνητα από μόνα τους και η ύπαρξη του σάιτ
δεν λένε κάτι. Ακόμα και κάποιος να έφτανε στον Μενέ-
236 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
λαο, θα μπορούσε να αρνηθεί κάθε γνώση του τι συνέβαι-
νε. Πώς θα αποδεικνυόταν το αντίθετο;»
Ο Δημήτρης έτριψε τους κροτάφους του. «Και πάλι…
παρακινδυνευμένο για υπαρχηγό, δεν βρίσκεις;»
«Δεν ξέρω και ούτε θα κάτσω να αναλύσω πώς σκέφτη-
κε ο Μενέλαος ή ο καθένας τους εδώ που τα λέμε. Αυτό
που ξέρω είναι ότι η εταιρεία έχει έδρα δηλωμένη και η δι-
εύθυνσή της είναι κάτω από τη μύτη μας, στον Εύοσμο!»
«Θα πάτε να την τσεκάρετε;» ρώτησε ο Ιάσονας.
«Είμαι ήδη καθ’ οδόν. Είναι μαζί μου ο Στεργάκης και
δύο παιδιά από τη Σήμανση ακολουθούν, μήπως χρειαστεί
να μαζέψουμε στοιχεία. Έχουμε μιλήσει και με τον φίλο μας
τον Έξαρχο, αλλά μας είπε ότι είναι κάτι που μπορούμε να
χειριστούμε κατ’ ιδίαν και να τον κρατήσουμε ενήμερο».
«Τον περιμένουμε αποδώ» τον πληροφόρησε ο Ιάσονας.
«Βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση στην Πάτρα και όπου
να ’ναι θα μάθουμε τι γίνεται κι εκεί». Ο νεαρός συνέχισε
να ενημερώνει τον Πάνο για όλα όσα είχαν διαδραματιστεί
και τι εκκρεμούσε, τονίζοντάς του ότι έπρεπε να προσέχει
μην του ξεφύγει το παραμικρό για την επιχείρηση, μετά
και την αποκάλυψη για τους αστυνομικούς. «Ακόμα και
αν αυτό ισχύει προς το παρόν για το τμήμα στην Πάτρα,
κανείς δεν μας λέει ότι δεν υπάρχουν πλοκάμια τους και σε
άλλα τμήματα…»
Ο Πάνος δήλωσε πως θα πρόσεχε και θα ενημέρωνε και
τον Στεργάκη σχετικά, ενώ σύντομα θα τους ξανακαλού-
σε, αν ανακάλυπταν κάτι άξιο προσοχής στην επίσκεψή
τους στην έδρα της εταιρείας.
«Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εμένα αυτό μου φαίνε-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 237
ται πολύ βολικό» παρατήρησε ο Δημήτρης μόλις έκλεισε
η γραμμή. «Η οργάνωση μέχρι στιγμής έχει δείξει ότι είναι
πολύ σχολαστική, οργανωμένη και εξαιρετική στο να μην
αφήνει ίχνη».
«Και τι προτείνεις να κάνουμε ακριβώς; Να κάτσουμε
με το δάχτυλο στον κώλο;»
«Όχι, απλώς λέω…»
«Δημήτρη, άσε με να χαρείς! Κάλλιο αυτό παρά το τίπο-
τα που αντιμετωπίζαμε μέχρι τώρα. Και να ξέρεις, ότι από
τη στιγμή που αποκαλύφθηκε τι εστί Μενέλαος, ψάχναμε
τα πάντα γι’ αυτόν. Οπότε, έτσι κι αλλιώς, θα έρχονταν
όλα αυτά στην επιφάνεια! Απλώς, η παρουσία σου στο συ-
γκεκριμένο ακίνητο το επίσπευσε».
Ο Δημήτρης παρέμεινε σιωπηλός. Είχε δίκιο ο φίλος
του που αντιδρούσε έτσι. Το τελευταίο που τους έλειπε
αυτή τη στιγμή ήταν οι αμφισβητήσεις και η αρνητικότητα.
Κοντός ψαλμός…, σκέφτηκε πριν ανάψει τσιγάρο, ανί-
δεος φυσικά για το πώς θα εξελισσόταν η μέρα…

Κεφάλαιο 21
Συνάντηση Κορυφής
Μετά τον ομηρικό καβγά που η Μαργαρίτα είχε με τη μάνα
της πρωί πρωί, όταν εκείνη της ανακοίνωσε ότι σκόπευε
να ξενιτευτεί για κάποιο διάστημα παίρνοντας μάλιστα
μαζί και τη μικρή, για να την προστατεύσει από τον χαλα-
σμό που θα ακολουθούσε αν εκείνη επέλεγε να διαλύσει
τον γάμο της, τα νεύρα της είχαν γίνει χειρότερα και από
ξεφτισμένα κρόσσια.
Γι’ αυτό και αργότερα, όταν ο διευθυντής της την κά-
λεσε να δει πώς ήταν μετά την κηδεία, εκείνη άρπαξε τη
μοναδική ευκαιρία που θεώρησε ότι της παρουσιάστηκε.
Ρωτώντας τον τεχνηέντως πώς πήγαινε η δουλειά στο γρα-
φείο, έμαθε ότι μια συνάδελφός της, η Μάγδα, με την οποία
έτρεφαν αμοιβαία αντιπάθεια, είχε εξασφαλίσει πρόσκληση
σε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 239
Μα ναι! Χτύπησε αθόρυβα το κούτελό της καθώς είχε
θυμηθεί τι ήταν σήμερα. Μ’ ετούτα και μ’ εκείνα, της είχε
διαφύγει τελείως.
«Θα ήθελα να πάω εγώ στη θέση της!» ζήτησε απρόο-
πτα από τον διευθυντή, ξαφνιάζοντάς τον.
«Μα είσαι σίγουρη, κορίτσι μου;» έκανε με ενδιαφέρον
εκείνος, που ακουγόταν να τα έχει χαμένα. Εντάξει να
ανταποδώσει το ενδιαφέρον του με ψιλή κουβεντούλα για
το γραφείο, αλλά να πάει σε δουλειά; «Θέλω να πω… η
κηδεία ήταν μόλις χθες… δεν υπάρχει λόγος…»
Η Μαργαρίτα όμως τον έκοψε, απορρίπτοντας τις ανη-
συχίες του. Πολύ θα ήθελε βέβαια να του πει ότι ακόμα
και δεκαπέντε λεπτά στην κόλαση θα ήταν προτιμότερα,
αρκεί να την κρατούσαν μακριά από το σπίτι, με τη Βερο-
νίκη να την κατατρέχει σε κάθε της κίνηση. Όπως και το
ότι είχε μπουχτίσει και ασφυκτιούσε μέσα στα ίδια της τα
ρούχα, θέλοντας διακαώς να βγει στο μπαλκόνι να βάλει
τις φωνές για όλο αυτό που ο Δημήτρης τής είχε επιβάλει
για άλλη μια φορά χωρίς καν τη ρωτήσει.
Φυσικά, δεν του είπε τίποτε από αυτά, παρά μόνο, υιοθε-
τώντας τον πιο καταρρακωμένο τόνο φωνής, δικαιολογή-
θηκε πως το να ασχοληθεί με κάτι εκτός από τον θάνατο του
αγαπημένου της θα της έκανε καλό. Θα έδιωχνε μακριά τις
σκέψεις και την ανείπωτη θλίψη που την πλημμύριζε και θα
της έδινε ένα κίνητρο να συνεχίσει, μιας και θα κρατούσε το
μυαλό της απασχολημένο. Ήταν δε τόσο πειστική, πως το
να γράψει αυτό το ρεπορτάζ θα ήταν σωτήριο για την ίδια
την ψυχική της υγεία, που ο διευθυντής δεν επέμεινε παρα-
πάνω, αλλά της έδωσε κατευθείαν τις λεπτομέρειες.
240 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Επτά η ώρα, λοιπόν, να είσαι στο Ξενοδοχείο Hyatt.
Μετά τις προγραμματισμένες δηλώσεις, θα ακολουθήσει
δείπνο με τους δημοσιογράφους. Φρόντισε να είσαι περι-
εκτική στις ερωτήσεις σου και, αν για οποιονδήποτε λόγο
νιώσεις ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις, να με καλέσεις αμέ-
σως να σε αντικαταστήσω».
«Μην ανησυχείς, θα είμαι μια χαρά. Μόνο στείλε μου το
πρόγραμμα που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση για να το
συμπεριλάβω στο ρεπορτάζ».
Λίγα λεπτά μετά, το πινκ στο κινητό της την ενημέρω-
σε ότι το μέιλ του διευθυντή είχε φτάσει και, παρόλο που
ήξερε τα σχολιανά που θα άκουγε από τη Βερονίκη για την
απόφασή της να παρευρεθεί σε δουλειά αμέσως μετά την
κηδεία, μην κρατώντας ούτε τα προσχήματα, εκείνη δεν
την ένοιαζε. Άμα εμένα αυτό με κάνει χαρούμενη, σκορδο-
καΐλα μου η γνώμη των άλλων! θα της έλεγε και ευχαρί-
στως θα κοπανούσε την πόρτα πίσω και στα μούτρα της.
Ήδη της είχε ξεκόψει το να φύγει παίρνοντας μαζί το
παιδί. Εσύ μπορείς να πας όπου θέλεις, η Νίκη όμως θα μεί-
νει εδώ, πάει και τελείωσε! της είχε ξεκαθαρίσει, γυρνώ-
ντας της στη συνέχεια την πλάτη και αφήνοντάς τη στην
κουζίνα να σταυροκοπιέται.
Χαμογελώντας ικανοποιημένη με τη μικρή της επανά-
σταση, άνοιξε το ηλεκτρονικό μήνυμα και στη συνέχεια το
συνημμένο έγγραφο:
«Σύνοδος Κορυφής της Διαδικασίας Συνεργασίας Νοτι-
οανατολικής Ευρώπης» ήταν ο πηχυαίος τίτλος, με έντονα
μαύρα γράμματα, και από κάτω, με μικρότερα, αποτυπω-
μένο το αναλυτικό πρόγραμμα, στο οποίο περιλαμβάνο-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 241
νταν τα ονόματα όλων των επίτιμων και υψηλών προσκε-
κλημένων.
Η Μαργαρίτα το περιεργάστηκε στα γρήγορα. Η σύνο-
δος, όπως ήδη την είχε ενημερώσει ο διευθυντής, θα διεξα-
γόταν στο Hyatt και σε αυτή θα λάμβαναν μέρος οι ηγέτες
των χωρών της Σερβίας, της Σλοβενίας, της Μολδαβίας,
του Μαυροβουνίου, της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, της Αλ-
βανίας, της Βόρειας Μακεδονίας, της Βουλγαρίας, της Κρο-
ατίας, της Ρουμανίας και της Τουρκίας, η οποία θα εκπρο-
σωπούνταν από τον υφυπουργό ευρωπαϊκών υποθέσεων.
Παρών στη σύνοδο θα ήταν επίσης ο Γερμανός καγκε-
λάριος, έπειτα από σχετική πρόσκληση του πρωθυπουρ-
γού, ο καγκελάριος της Αυστρίας καθώς και ο πρόεδρος
του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Ο πρωθυπουργός ήταν προγραμματισμένο να προ-
εδρεύσει της συνόδου στις 17:40 και στις 20:00 να κάνει
δηλώσεις. Όλα τα παραπάνω θα λάμβαναν χώρα στο συ-
νεδριακό κέντρο του ξενοδοχείου και έπειτα, αφού η σύ-
νοδος ολοκληρωνόταν με τη συνέντευξη Τύπου του πρω-
θυπουργού, θα μεταφέρονταν στον κεντρικό χώρο του
ξενοδοχείου, όπου θα δινόταν επίσημο δείπνο, στο οποίο
θα παρακάθονταν όλοι οι ανωτέρω.
Εν τω μεταξύ, όπως την ενημέρωνε παρακάτω το έγ-
γραφο, και ο υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας βρισκό-
ταν στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να συμμετάσχει στην
υπουργική σύνοδο και στη Σύνοδο Κορυφής της Διαδι-
κασίας Συνεργασίας. Μόνο που εκείνος θα προέδρευε το
πρωί της υπουργικής συνόδου των υπουργών εξωτερικών
της Διαδικασίας Συνεργασίας, και αφού παρέθετε γεύμα
242 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 243

εργασίας στους ομόλογούς του, τις απογευματινές ώρες Μάλιστα, ο διευθυντής, διαβάζοντας το πλούσιο βι-
θα συμμετείχε κι εκείνος στη σύνοδο στην οποία προέ- ογραφικό της, της είχε προτείνει να εργαστεί πάνω στο
δρευε ο πρωθυπουργός. αστυνομικό-δικαστικό ρεπορτάζ, αλλά αυτό η Μαργαρίτα
«Μάλιστα! Γεμάτη ημέρα λοιπόν…» μονολόγησε η το είχε κάθετα αρνηθεί. «Προτιμώ το κοινωνικοπολιτικό»
Μαργαρίτα, καταλαβαίνοντας γιατί ο διευθυντής της της είχε δηλώσει κατηγορηματικά. «Μετά την… περιπέτειά
είχε ζητήσει να βρίσκεται εκεί στις επτά, δηλαδή μία ώρα μου θα ήθελα να αφήσω στην άκρη το έγκλημα για λίγο».
πριν από την προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου και Ο διευθυντής δεν είχε φέρει αντίρρηση. Άλλωστε, εάν το
αρκετή πριν από το δείπνο των ηγετών, για το οποίο είχε επιθυμούσε στο μέλλον, τίποτα δεν την εμπόδιζε να κατα-
εξασφαλισμένη πρόσκληση. πιαστεί και πάλι στον τομέα αυτόν.
Αυτό θα της εξασφάλιζε χρόνο να καταγράψει τα γε- Σηκώθηκε και άναψε τον θερμοσίφωνα. Είχε ήδη απο-
γονότα, τις διμερείς συναντήσεις που ήταν προγραμματι- φασίσει ότι στη Βερονίκη θα το έλεγε τελευταία στιγμή,
σμένες και φυσικά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, που για να αποφύγει περαιτέρω καβγάδες και νουθεσίες.
θα είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα, όπως και η ίδια η σύνοδος Βυθίστηκε στο ζεστό νερό της μπανιέρας χωρίς να το
άλλωστε. Το δείπνο ήταν μια τυπικότητα τόσο για τους σκεφτεί άλλο. Η σύνοδος, που χωρίς να το ξέρει θα ανέ-
ηγέτες όσο και για τους δημοσιογράφους, αλλά συνάμα τρεπε απόψε τα δεδομένα της, την περίμενε…
και μεγάλη τιμή για όσους από τους τελευταίους κατάφερ-
ναν να παρευρεθούν, και η ίδια δεν σκόπευε να το χάσει.
Πέρυσι, όταν είχε ξεκινήσει και πάλι να εργάζεται, μετά
την παραμονή και τη θεραπεία της στην ψυχιατρική κλι-
νική που διηύθυνε ο Γεράσιμος, είχε προσληφθεί σε ένα
περιοδικό γράφοντας άρθρα για ποικίλα κοινωνικά αλλά
και λαϊφστάιλ θέματα που ενδιέφεραν. Γρήγορα όμως το
μικρόβιο της ερευνητικής δημοσιογραφίας είχε ξυπνήσει
και πάλι μέσα της, κάνοντάς τη να αποζητά τα ρεπορτάζ
σε πιο ουσιαστικά θέματα. Η πολύχρονη προηγούμενη
εμπειρία της τη βοήθησε να προσαρμοστεί, αναδεικνύ-
οντας ταυτόχρονα τις ικανότητές της, τόσο που σε πολύ
σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να μεταπηδήσει σε
ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα.

Κεφάλαιο 21
Βαλεντίνα
Η επιχείρηση που είχε στηθεί στην Πάτρα αποδείχτηκε
τζίφος, δημιουργώντας τρομερή απογοήτευση σε όλα τα
μέλη της ομάδας που περίμεναν από κάπου να κάνουν μια
αρχή προκειμένου να ξετυλίξουν το κουβάρι.
Είχαν κατορθώσει να ανασυνθέσουν την πορεία του
μπλε αμαξιού, το οποίο στη συνέχεια βρήκαν παρατημένο,
και είχαν μάλιστα κατορθώσει να βρουν και το οίκημα από
το οποίο εξέπεμπε την προηγούμενη ο αρχηγός.
Σε αυτό, τους είχε βοηθήσει και η μαρτυρία ενός άντρα
που είχε βρεθεί στο δάσος της περιοχής για κάμπινγκ και
είχε δει το μπλε αυτοκίνητο να κατευθύνεται προς έναν
δύσβατο δρόμο που οδηγούσε βαθύτερα σε αυτό. Του είχε
κάνει εντύπωση η ταχύτητά του, αλλά και το γεγονός
ότι είχε ακούσει κραυγές που του είχαν παγώσει το αίμα.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 245
Όμως, κάπου εκεί τελείωνε η τύχη τους. Ο χώρος, ένα πα-
λιό εγκαταλελειμμένο θεατράκι, όπως και το αυτοκίνητο,
ήταν απολύτως «καθαρά», χωρίς ίχνος υλικού για να ανα-
λύσουν ή κάποιο άλλο στοιχείο.
Ευτυχώς, στην περίπτωση της εταιρείας Βαλεντίνα εί-
χαν σταθεί λίγο πιο τυχεροί. Όχι πως είχαν βρει κάποιον
εκεί –τα γραφεία ήταν κλειστά–, αλλά είχαν καταφέρει να
ανακαλύψουν κάποια έγγραφα του Μενέλαου στο σφρα-
γισμένο χρηματοκιβώτιο, που πιθανόν να τους βοηθούσαν
περαιτέρω.
Το ένα ήταν η λίστα ιδιοκτησιών της εταιρείας, με όλα
τα ακίνητα που της ανήκαν στην Ελλάδα αλλά και, προς
έκπληξή τους, στο εξωτερικό, και τα υπόλοιπα, τιμολόγια
μεγάλης αξίας, με τα οποία είχαν γίνει αγορές άνω του
ενός εκατομμυρίου ευρώ, χωρίς όμως να διευκρινίζεται σε
αυτά τι ακριβώς αφορούσαν. Αναγραφόταν η ποσότητα
των τεμαχίων και ο κωδικός προϊόντος, κι αυτά χειρόγρα-
φα, πράγμα που κατευθείαν παραξένεψε τον Δημήτρη.
«Ποιος εκδίδει πια χειρόγραφα τιμολόγια, και μάλιστα
για αγορές τέτοιων ποσών;» ήταν το πρώτο πράγμα που
ρώτησε τον Πάνο, που μετά την έφοδο και την έρευνα στα
γραφεία της Βαλεντίνας είχε έρθει στην Τούμπα.
«Αυτό, φίλε, ήταν το πρώτο που σκέφτηκα κι εγώ. Μου
φάνηκε περίεργο και γι’ αυτό κατευθείαν έψαξα να βρω
την Άγκρο Σολούσιονς, την πωλήτρια εταιρεία. Ήθελα να
μάθω, κυρίως, τι είδους προϊόντα κόστιζαν τόσο πολύ και
με ποιον είχαν συνεννοηθεί για την πώληση».
«Και;»
«Φαίνεται ότι προς το παρόν θα μείνουμε με τη χαρά…»
246 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
απάντησε ο Πάνος, με τα χείλη σφιγμένα από τον εκνευ-
ρισμό.
«Γιατί, τι έγινε;»
«Τίποτα. Μίλησα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της
Άγκρο, ο οποίος μου δήλωσε ότι τα προϊόντα αυτά δεν εί-
ναι δικά τους, δεν έχει ξαναδεί ποτέ αυτούς τους κωδικούς
και ούτε έχουν συναλλαγεί ποτέ με τη Βαλεντίνα. Έλεγξα
τα βιβλία τους και το επιβεβαιώνουν…»
«Και τα τιμολόγια;»
«Μάλλον πλαστά…»
Ο Δημήτρης έσμιξε τα φρύδια. Αυτό δεν έβγαζε κανένα
νόημα.
«Γιατί να κόψει κάποιος τιμολόγιο χρησιμοποιώντας το
όνομα μιας άσχετης εταιρείας; Θα μπορούσε να κάνει κά-
ποιο άλλο έγγραφο!»
Ο Πάνος ανασήκωσε τους ώμους. «Άσε και το άλλο…»
πρόσθεσε αμέσως μετά. «Δεν υπάρχει καμία συναλλαγή
ούτε στο όνομα της Βαλεντίνας μετά τον θάνατο του Με-
νέλαου. Προς ενημέρωση, μιας και το ανέφερες, ελέγξαμε
ακόμα και στην εφορία».
«Βρήκατε τα βιβλία της;»
Ο Πάνος ένευσε καταφατικά. «Ήταν κι αυτά μέσα στο
χρηματοκιβώτιο, το οποίο παρεμπιπτόντως είδαμε και πά-
θαμε για να το ανοίξουμε. Χρειάστηκε να φέρουμε πυρο-
τεχνουργό, και πάλι μας βγήκε το λάδι! Ήταν ασφαλείας,
βλέπεις, τιτανίου, τελευταίας τεχνολογίας και αδύνατον
να διαρρηχθεί».
«Και τι εμπορεύεται αυτή η πωλήτρια εταιρεία που δεν
αναγνωρίζει τα τιμολόγια;» ρώτησε ο Δημήτρης, με τα μά-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 247
τια του να διατρέχουν για πολλοστή φορά τα έγγραφα.
Στο μυαλό του στριφογύριζαν δεκάδες ενδεχόμενα, το ένα
πιο απίθανο από το άλλο.
«Λιπάσματα, φυτοφάρμακα και τέτοια…» πετάχτηκε
ο Ιάσονας, που είχε ήδη ανοίξει στον υπολογιστή τη σχε-
τική σελίδα του ΓΕΜΗ και τώρα του την έδειχνε. «Γιατί
ρωτάς;»
«Ήθελα να δω αν εμπορεύεται κάτι αξίας…» είπε κά-
πως αόριστα, ξύνοντας το κεφάλι του. «Πάνο, νομίζω ότι
πρέπει να ξαναπάς στην εταιρεία…» έκανε μετά από λίγο.
«Να κάνω τι;»
«Να πεις στον διευθυντή να κόψει τις μαλακίες για
αρχή! Το ότι ανακατεύτηκε το όνομά τους δεν μπορεί να
είναι τυχαίο. Όποιος το έγραψε εκεί δεν το έβγαλε από την
κοιλιά του και ο Μενέλαος δεν είχε κανέναν λόγο να τα
φυλάει σαν κόρη οφθαλμού σε απαραβίαστο χρηματοκι-
βώτιο αν δεν εμπλέκεται κάποιος αποκεί μέσα. Να πας λοι-
πόν και να τα ξεσηκώσεις όλα, έγγραφα, υπολογιστές, τα
πάντα. Ακόμα και τις αποδείξεις από το μαγαζί που παραγ-
γέλνουν καφέ να εξετάσεις» απαίτησε, πετώντας εκνευρι-
σμένος τα έγγραφα στο τραπέζι.
«Δημήτρη, ξέρεις πολύ καλά ότι για κάτι τέτοιο χρειάζε-
ται ένταλμα, κι αυτό θα πάρει πάνω από δύο μέρες».
«Το ξέρω. Να ζητήσεις από τον εισαγγελέα να το επι-
σπεύσει ένεκα της κατάστασης και μιας και είναι το μόνο
ουσιαστικό στοιχείο που έχουμε. Εν ανάγκη, ας επέμβει ο
εισαγγελέας που υπηρετεί στην ΕΥΠ».
«Λες και όποτε ζητήσαμε να επισπεύσουν κάτι στην
Εισαγγελία, μας άκουσαν…» μουρμούρισε ο Πάνος μέσα
248 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

από τα δόντια του, αλλά στη συνέχεια συμφώνησε, μην

μπορώντας να κάνει κι αλλιώς.
Ήξερε ότι τα λόγια του Δημήτρη είχαν βάση. Τις ίδιες
σκέψεις είχε κάνει και ο ίδιος, αλλά ήλπιζε να αναλάβει
κάποιος άλλος την έρευνα με το συνεπακόλουθο χαρτο-
μάνι, που σιχαινόταν, ή έστω να βρισκόταν κάποιος άλλος
τρόπος να διασταυρώσουν πληροφορίες. Ωστόσο, προς το
παρόν, δεν διαφαινόταν κάτι τέτοιο και ο Στεργάκης δεν
ήταν για να τον αφήνεις μόνο…
Ξεφύσησε και φόρεσε το μπουφάν του. Η ώρα πλησίαζε
Κεφάλαιο 22
οκτώ, όταν κάλεσε το τηλέφωνο του εισαγγελέα υπηρεσί-
ας… Επίσημο δείπνο

Προς έκπληξη της Μαργαρίτας, η Βερονίκη δεν αντέδρα-

σε καθόλου όταν της ανακοίνωσε ότι θα πήγαινε στη δου-
λειά. Δεν φώναξε, ούτε προσπάθησε να τη σταματήσει.
Έκανε μόνο ένα κουρασμένο νεύμα προς το μέρος της και
συνέχισε να μαζεύει τα πράγματα που θα έπαιρνε μαζί για
τις ημέρες που θα διέμενε στη Φιλίτσα.
Όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν. Είχε παρευρεθεί στη συνέ-
ντευξη Τύπου, κάνοντας και κάποιες καίριες ερωτήσεις
στον πρωθυπουργό, είχε κρατήσει σημειώσεις για τις εξε-
λίξεις των συναντήσεων των υπουργών και είχε καταγρά-
ψει τα σημαντικότερα στοιχεία από τις οικείες δηλώσεις
τους για το άρθρο της. Τώρα, κατευθυνόταν μαζί με άλ-
λους εννέα συναδέλφους της στην αίθουσα όπου θα δινό-
ταν η δεξίωση προς τιμήν των καλεσμένων.
250 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ήδη, τους είχαν ενημερώσει ότι, μόλις ολοκληρωνόταν
το δείπνο, εκείνοι θα αποχωρούσαν πριν από τους ηγέτες.
Εκείνοι, κατά κανόνα, έφευγαν πάντα τελευταίοι, συνο-
δεία της προσωπικής τους ασφαλείας, που συνήθως απαρ-
τιζόταν από άτομα των μυστικών υπηρεσιών των χωρών
τους.
Το στομάχι της γουργούρισε στη σκέψη των πλουσιο-
πάροχων εδεσμάτων που σε λίγο θα δοκίμαζε. Σε τέτοιες
περιπτώσεις, μαγείρευαν οι καλύτεροι σεφ, δημιουργώντας
εξαιρετικά, ευφάνταστα και πεντανόστιμα φυσικά πιάτα, το
καθένα από τα οποία συνόδευαν με το κατάλληλο κρασί,
στην κατάλληλη θερμοκρασία, προτεινόμενο από σομελιέ
που προσλαμβανόταν γι’ αυτήν ακριβώς την περίσταση.
Τα δε γλυκά δεν πήγαιναν πίσω, και μάλιστα απόψε τα είχε
αναλάβει ένας παγκοσμίου φήμης Έλληνας πέιστρι σεφ, που
πρόσφατα είχε βραβευτεί για τη δουλειά του.
Πήρε τη θέση της δίπλα σε μια συνάδελφο που έγραφε
για την εφημερίδα Η Καθημερινή, από ό,τι έλεγε με καλ-
λιγραφικά γράμματα το καρτελάκι μπροστά από το πιάτο
της, ενώ από την άλλη της πλευρά διαπίστωσε με δέος ότι
είχε καθίσει ο Νίκος Παπαγεωργίου, ένα γνωστός δημο-
σιογράφος της τηλεόρασης, που παρουσίαζε σε κεντρικό
κανάλι την εκπομπή Τετ-α-τετ, με συχνούς καλεσμένους
μέλη της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης αλλά και σημαί-
νοντες ανθρώπους του πολιτισμού.
Όχι ότι οι υπόλοιποι που απάρτιζαν τη δημοσιογρα-
φική «παρέα» πήγαιναν πίσω, αλλά εκείνον τον θαύμαζε
ιδιαίτερα. Τον παρακολουθούσε από τότε που η ίδια ήταν
ακόμη άβγαλτη στα πρώτα της βήματα και ευχόταν κάποια
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 251
μέρα να του μοιάσει, καταφέρνοντας έστω τα μισά από
όσα εκείνος είχε πετύχει στην καριέρα του.
Κοιτάζοντάς τον διακριτικά και έπειτα γύρω της, στα
τραπέζια όπου κάθονταν οι ξένοι ανταποκριτές, αισθάν-
θηκε ξαφνικά ασήμαντη. Τι δουλειά είχε εκείνη ανάμεσα σε
τόσο καταξιωμένους ανθρώπους; Από την Ελλάδα, δέκα
δημοσιογράφοι είχαν προσκληθεί, κι αν έκρινε από τα πρό-
σωπα που έβλεπε γύρω της, είχαν επιλεγεί ένας προς έναν.
Καριέρες αξιοζήλευτες. Πείρα που περίσσευε να φάνε και
οι κότες. Φήμη, βραβεία, επιτυχίες. Όσα δηλαδή εκείνη δεν
είχε καταφέρει. Τώρα που το σκεφτόταν, πώς είχε πετύχει
ακόμα και η Μάγδα να εξασφαλίσει πρόσκληση ανάμεσά
τους; Αυτή ήταν χειρότερη από την ίδια!
Τι το σκαλίζεις και το ψειρίζεις; τη μάλωσε η λογική της.
Χαλάρωσε και απόλαυσε το γεγονός ότι βρίσκεσαι εδώ! της
είπε επιτακτικά.
Ναι, αυτό θα έκανε… Θα χαλάρωνε και θα προσπαθού-
σε να φερθεί σαν να ανήκε εκεί, κι ας ένιωθε τόσο λίγη κο-
ντά τους. Ίσιωσε την πλάτη της, έστρωσε το φόρεμά της,
αλλά, στην προσπάθειά της να βολέψει το περλέ τσαντάκι
της πάνω στη φορτωμένη από σερβίτσια ροτόντα, έσπρω-
ξε με μια αδέξια κίνηση το καρτελάκι της, το οποίο ευθύς
γλίστρησε και προσγειώθηκε στο πάτωμα.
Κοκκινίζοντας από ντροπή, έσκυψε να το πιάσει, αλλά
δεν πρόλαβε. Εκείνο βρισκόταν ήδη στο χέρι του Παπαγε-
ωργίου, που τώρα το κοίταζε χαμογελώντας. Ωχ, Θεέ μου!
Να, τώρα που είδε το όνομα της εφημερίδας, θα με ρωτήσει αν
από λάθος βρέθηκα σε αυτή την αίθουσα, την πυροβόλησε η
σκέψη της, για να τη διαψεύσει όμως εκείνος αμέσως μετά.
252 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Έχεις το αγαπημένο μου όνομα» της είπε με τη ζεστή
του φωνή, δίνοντάς της πίσω το καρτελάκι. «Έτσι λένε και
την κόρη μου».
Η Μαργαρίτα χαμογέλασε, παρόλο που ένιωσε απρό-
σμενα το στομάχι της να σφίγγεται στην αναφορά που
είχε κάνει εκείνος στο παιδί του. Ήταν άραγε παντρεμένος;
Στο βιογραφικό του και στα σάιτ που έγραφαν γι’ αυτόν
δεν γινόταν αναφορά, αλλά και ο ίδιος, κάποια στιγμή,
είχε δηλώσει ότι η προσωπική του ζωή ήταν ακριβώς αυτό,
προσωπική και δεν αφορούσε κανέναν.
Οι φήμες βέβαια οργίαζαν έτσι κι αλλιώς. Άλλες τον ήθε-
λαν περιζήτητο εργένη, άλλες χωρισμένο, άλλες αμετανόη-
το γυναικά, οπότε η Μαργαρίτα δεν ήξερε τι να σκεφτεί και
το θεώρησε εξαιρετικά αγενές να ρωτήσει. Αλλά και γιατί
να ρωτούσε; Για ποιον λόγο να την ενδιέφερε αυτή η πληρο-
φορία; Έλα, Παναγία μου! σταυροκοπήθηκε από μέσα της,
αλλά το τσίμπημα που ένιωθε κάτω από το στήθος όσο τα
μάτια του την κοιτούσαν δεν έλεγε να φύγει.
«Έχω κι εγώ μια κόρη» του είπε, απλώς για να πει κάτι.
«Τη φωνάζουμε Νίκη, από το Βερονίκη».
Ναι, δώσ’ του και την ημερομηνία γέννησης! την περιέ-
παιξε η σκέψη της.
«Α, πολύ ωραία… Προσωπικά θα προτιμούσα να βρίσκο-
μαι κοντά της παρά σε αυτή τη βαβούρα, αλλά τι να κάνου-
με; Υποχρεώσεις, βλέπεις…» είπε δείχνοντας γύρω του.
Τα ορεκτικά είχαν ήδη αρχίσει να σερβίρονται και, πα-
ρόλο που το τραπέζι όπου κάθονταν οι ηγέτες ήταν στην
άλλη πλευρά της αίθουσας, η Μαργαρίτα πρόσεξε ότι σερ-
βιρίστηκαν πρώτοι. Αλίμονο…
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 253
«Να σας πω, δεν έχετε κι άδικο…» έκανε η Μαργαρί-
τα συγκαταβατικά, αν και η ίδια μερικές ώρες πριν ήταν
έτοιμη να δώσει μάχη για να βρίσκεται εκεί ακριβώς όπου
βρισκόταν και όχι στο σπίτι. Η υποκρισία στα λεγόμενά
της την τσίγκλησε, αλλά την αγνόησε για την ώρα.
«Να μας πεις; Πληθυντικός; Τόσο μεγάλο με κάνεις;»
έκανε εκείνος, ρίχνοντάς της ένα κωμικά πληγωμένο
βλέμμα.
Η Μαργαρίτα γέλασε.
«Κάθε άλλο!» έσπευσε να διορθώσει. «Είναι ο πληθυ-
ντικός ευγενείας…»
Εκείνος σήκωσε το ποτήρι, που ο σερβιτόρος μόλις
του είχε γεμίσει με κρασί μετά το δικό της. «Δεν αντέχω
αυτά τα τυπικά. Θα πω μόνο ποιος τη χάρη μου που κάθι-
σα δίπλα σε τόσο όμορφη συντροφιά!» είπε χαμογελαστά,
τσουγκρίζοντας το ποτήρι της.
Η Μαργαρίτα ένιωσε να κοκκινίζουν μέχρι και τα μαλ-
λιά της. Τα μάγουλά της είχαν ανάψει και ήθελε επειγό-
ντως να ρίξει παγωμένο νερό στο πρόσωπό της. Ο Νίκος
Παπαγεωργίου τη θεωρούσε όμορφη!
«Σας… εεε… σ’ ευχαριστώ για το κομπλιμέντο» διόρ-
θωσε όταν τον είδε να σμίγει τα φρύδια με τον πληθυντικό.
«Έτσι μπράβο! Και δεν ήταν κομπλιμέντο. Λέω απλώς
αυτό που βλέπω».
Αν δεν καθόταν, θα είχε πέσει ξερή, αλλά ευτυχώς κά-
ποιος εκεί πάνω την είχε λυπηθεί.
Δεν πέρασε πολλή ώρα, και λίγο το κρασί, λίγο η συ-
ζήτηση που έρρεε αβίαστα με τον Νίκο, λίγο ο θαυμασμός
που έτρεφε για το πρόσωπό του από τότε που ήταν νεαρή,
254 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
την έκαναν να «λυθεί» και να χαλαρώσει. Ούτε κατάλα-
βε πώς είχε περάσει η ώρα και είχε σερβιριστεί το γλυκό!
Περνούσε τόσο όμορφα, που ευχόταν η βραδιά να μην τε-
λειώσει!
«Και τώρα η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου» της είπε
ο Νίκος, που, τραβώντας την καρέκλα του διακριτικά, είχε
έρθει πιο κοντά της.
«Να την ακούσω» απάντησε εκείνη με προσποιητή σο-
βαρότητα, σαν να ετοιμαζόταν να συγκεντρωθεί στην απά-
ντηση που θα έδινε στο αντίστοιχο τηλεοπτικό παιχνίδι.
«Έχεις κάποια συγγένεια με τη Μαργαρίτα Κονταξή
που έχασε προχθές τον σύζυγό της;»
Η Μαργαρίτα ξεροκατάπιε. Μα βέβαια! Από τη φάτσα
δεν μπορούσε να την αναγνωρίσει ο άνθρωπος. Η ίδια
δεν έβγαινε στην τηλεόραση και στα πλάνα που την εί-
χαν τραβήξει τις τελευταίες μέρες κρυβόταν μονίμως πίσω
από μεγάλα μαύρα γυαλιά, για να μην καταλάβει κανείς
το θέατρο που έπαιζαν οικογενειακώς. Το όνομα όμως δεν
κρυβόταν. Κοντά στου Δημήτρη, είχε αποτυπωθεί παντού.
Λογικό ήταν να ρωτήσει ο χριστιανός για το πρώτο θέμα
στις ειδήσεις. Τι θα του έλεγε τώρα;
Ξαφνικά ντράπηκε που είχε αφήσει τον εαυτό της να χα-
λαρώσει και να το διασκεδάσει. Δεν περίμενε βέβαια ψιλή
κουβεντούλα με τον κύριο «τετ-α-τετ», αλλά και πάλι…
είχε ξεχάσει τελείως τον ρόλο της, είχε αφεθεί χωρίς να
σκεφτεί καθόλου τις συνέπειες, και να τώρα τα αποτελέ-
σματα! Φαντάσου να του απαντούσε ναι! Ήταν συμπερι-
φορά αυτή πρόσφατα χηρεύσασας γυναίκας; Ακόμα και οι
πιο προχώ θα τη μούτζωναν αν άκουγαν ότι δεν είχε ούτε
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 255
δύο μέρες που είχε βάλει τον άντρα της στο χώμα κι εκείνη
έτρωγε, έπινε και φλέρταρε με συναδέλφους της.
Προς στιγμήν, σκέφτηκε να του πει ψέματα. Ότι δηλα-
δή η κοπέλα στις ειδήσεις ήταν πρώτη της ξαδέρφη, αλλά
δεν της πήγαινε καλά. Είχε μπουκώσει τόσες μέρες με τις
ψευτιές και το να προσθέσει άλλη μία, και μάλιστα σε έναν
άνθρωπο που της άρεσε, της ανακάτευε το στομάχι. Για να
πει την αλήθεια, σε δημοσιογράφο κιόλας, φυσικά ούτε λό-
γος. Οπότε, για να γλιτώσει από την ερώτηση, έκανε το
μόνο πράγμα που μπορούσε εκείνη την ώρα να σκεφτεί:
ζήτησε συγγνώμη, πήρε το τσαντάκι της και έτρεξε, σαν να
την κυνηγούσαν, στις τουαλέτες.
Εκεί, κλείστηκε σε ένα από τα κουβούκλια και, δίχως
να το περιμένει ούτε αυτή, έβαλε τα κλάματα. Βρύσες τα
μάτια της που γέμιζαν ασταμάτητα και δεν ήξερε να πει
γιατί συνέβαινε αυτό. Ή μάλλον για ποιο από όλα συνέβαι-
νε… Για όλα τα σκατά με τον Δημήτρη; Για την απόφαση
διαζυγίου που γυρόφερνε; Για τους καβγάδες και τις πιέ-
σεις που της ασκούσε από το άγχος της η Βερονίκη, άγχος
που η ίδια τής προκαλούσε; Ή μήπως για το χειρότερο από
όλα, το ότι φλέρταρε τόσο αβίαστα έναν άλλο άντρα, ενώ
υποτίθεται ότι αγαπούσε τον Δημήτρη; Γιατί τον αγαπού-
σε, δεν χωρούσε αμφιβολία σε αυτό, απλώς είχε κουραστεί
ψυχικά με τα σκαμπανεβάσματα που έφερνε στη ζωή τους
η δουλειά του.
Το κινητό της που κουδούνισε στο τσαντάκι την προ-
σγείωσε απότομα στο παρόν, σβήνοντας σαν σφουγγάρι
τις σκέψεις που καβαλούσαν η μία την άλλη στην προσπά-
θειά τους να κυριαρχήσουν στο μυαλό της.
256 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Έλα, μαμά» είπε, βλέποντας το όνομά της να αναβο-
σβήνει στην οθόνη.
Οι τουαλέτες είχαν πόρτα που έβγαζε σε ένα μπαλκόνι
για όσες κυρίες ήθελαν να πάρουν λίγο αέρα ή να κάνουν
τσιγάρο και η Μαργαρίτα βγήκε εκεί για να μιλήσει.
Η οχλαγωγία που ερχόταν από τη σάλα καθώς και το
κεφάλι της, που είχε αρχίσει να την πονά με το κρασί που
είχε κατεβάσει, έκαναν την ανάγκη της να ανασάνει καθα-
ρό αέρα σχεδόν επιτακτική.
«Μαμά, εγώ είμαι, η Νικούλα! Πότε θα γυλίσεις;» άκου-
σε τη χαρούμενη φωνούλα της κόρης της.
Η μικρή δεν έλεγε ακόμα το «ρο». Το αντικαθιστούσε
μονίμως με το λάμδα, που της φαινόταν πιο εύκολο, κάτι
που έβρισκε άκρως χαριτωμένο και την έκανε πάντα να
χαμογελά.
«Σε λίγο, καρδούλα μου. Όπου να ’ναι, τελειώνει το
τραπέζι και θα ’ρθω».
«Εμείς παίξαμε επιτλαπέζιο με τη γιαγιά και την κέρδι-
σα επτά φολές!» έκανε με ενθουσιασμό η μικρή.
Η Μαργαρίτα τη φαντάστηκε να σηκώνει υπερήφανη
επτά δαχτυλάκια, αφού πρώτα θα τα είχε μετρήσει για να
υπογραμμίσει τη νίκη της.
«Παίξαμε και τυφλόμυγα, μαμά. Αλλά η γιαγιά ζαλί-
στηκε και δεν συνεχίσαμε άλλο… Όμως, μου είπε ότι μου
χαλίζει τη νίκη!»
«Ζαλίστηκε η γιαγιά;» ανησύχησε η Μαργαρίτα. «Αγά-
πη μου, θα μου τη δώσεις λίγο στο τηλέφωνο;»
«Ναι, αλλά να μου υποσχεθείς ότι δεν θα αλγήσεις!
Θέλω να μου διαβάσεις εκείνο το παλαμύθι με τον γκίγκι-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 257
πα που σκοτώνει δλάκους, σαν τον μπαμπά!» είπε η μικρή
και χωρίς να περιμένει απάντηση πέρασε το τηλέφωνο στη
Βερονίκη.
«Μαμά, είσαι καλά;» ρώτησε όλο αγωνία.
Η Βερονίκη είχε υποστεί ένα καρδιακό την προηγούμε-
νη χρονιά εξαιτίας της και, κάθε φορά που συνέβαινε το
παραμικρό με την υγεία της, την έπιανε πανικός.
«Μην ανησυχείς, παιδί μου. Της στιγμής ήταν» την κα-
θησύχασε η Βερονίκη. «Σηκώθηκα απότομα…»
«Σίγουρα; Μήπως καλύτερα να πάρω τον γιατρό; Πή-
ρες την πίεσή σου;»
Τόσες μέρες που καβγάδιζαν, ούτε μία φορά δεν είχε
σκεφτεί την υγεία της, αλλά έτσι ήταν πάντα, απερίσκε-
πτη… Να πει αυτό που είχε να πει και μόνο αν πάθαινε
κάτι ο άλλος να μπαίνει το νέφτι…
«Ε, τώρα! Παιδιά είμαστε; Την πήρα και την πίεση και
είναι μια χαρά. Άμα υπήρχε λόγος ανησυχίας, θα είχα πάρει
μόνη μου τον γιατρό».
Η Μαργαρίτα καθησύχασε κάπως. Άκουγε και τη φωνή
της δυνατή και σταθερή, όπως πάντα, κι αυτό βοήθησε.
Παρ’ όλα αυτά, δεν θα καθόταν άλλο να σαλιαρίζει στο
δείπνο. Θα γύριζε σπίτι κι αυτή τη φορά θα καθόταν να
συζητήσει με ηρεμία.
Άλλωστε, πότε της είχε πει κάτι η Βερονίκη στο οποίο
δεν είχε βγει αληθινή; Ακόμα και για το πόσο αδικαιολό-
γητη ήταν η παρουσία της εδώ απόψε το είχε βρει μπροστά
της, κι ας μην της το είχε πει εκείνη φωναχτά, προφανώς
επειδή ούτε αυτή άντεχε άλλους καβγάδες.
Ζήτησε από τη μάνα της να την περιμένει και τερμάτι-
258 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
σε την κλήση αναστενάζοντας. Είχε έρθει η ώρα να πηγαί-
νει…
Έβαλε το κινητό στο τσαντάκι και άνοιξε την πόρτα,
μπαίνοντας ξανά στις τουαλέτες, όπου κοντοστάθηκε.
Κάτι της είχε φανεί παράξενο και ήταν λες και το σώμα της
το είχε συνειδητοποιήσει πριν από το μυαλό της. Όλη η
προηγούμενη οχλαγωγία από ανθρώπους που συζητούσαν
και μαχαιροπίρουνα που χτυπούσαν πάνω σε σερβίτσια, η
απαλή μουσική, όλα είχαν παύσει και επικρατούσε απόλυ-
τη ησυχία.
Να δεις που, όσο εγώ μιλούσα, σχόλασε το γλέντι…, σκέ-
φτηκε και έκανε να εξέλθει, όταν ξαφνικά ένα χέρι την άρ-
παξε από πίσω και την τράβηξε σε ένα από τα κουβούκλια.
Αυτοστιγμεί, ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια
της. Προσπάθησε να ουρλιάξει, αλλά η αντρική παλάμη
κάλυπτε πλήρως το στόμα της και την εμπόδιζε. Το «σσσς!»
που τη διέταξε στο αυτί την ανατρίχιασε, ξυπνώντας ταυ-
τόχρονα μνήμες από τότε που την είχε αρπάξει ο Θεριστής
και της είχε αλλάξει τη ζωή για πάντα. Τα δάκρυα, που είχε
χύσει προηγουμένως μόνη της, δεν ήταν τίποτα μπροστά
σε αυτά που ανάβλυσαν τώρα από τα μάτια της. Μικρά πο-
τάμια που κουβαλούσαν όλο τον πόνο της ψυχής που είχε
βιώσει μαζί και την τωρινή τρομάρα της.
«Μαργαρίτα, πάψε σε παρακαλώ!» έκανε ο άντρας ψι-
θυριστά, για να την υποχρεώσει να σταματήσει το κλάμα
και το βογκητό.
Αυτή η φωνή…
Η Μαργαρίτα γύρισε λίγο το κεφάλι της και γούρλωσε
τα μάτια.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 259
«Νίκο;»
Τι γινόταν εδώ πέρα;
«Σε αφήνω, αλλά μη φωνάξεις!» της είπε αυστηρά.
«Κινδυνεύουμε!»
Κινδύνευαν; Μα τι έλεγε επιτέλους;
Παρατήρησε ότι ναι μεν της μιλούσε σοβαρά και άρα
δεν επρόκειτο για κάποια καλοστημένη φάρσα, αλλά ταυ-
τόχρονα ήταν και ο ίδιος τρομοκρατημένος.
«Τι συμβαίνει;» ζήτησε να μάθει ψιθυριστά, όταν εκεί-
νος την ελευθέρωσε.
«Δεν ξέρω, αλλά δεν πρέπει να βγούμε αποδώ μέχρι
να τελειώσει…» της είπε, με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι
από το μέτωπό του. Στη συνέχεια, βάλθηκε να της εξηγεί:
«Έφυγες κάπως απότομα από το τραπέζι και είπα να έρθω
να δω μήπως δεν αισθάνθηκες καλά ή κάτι σου συνέβη.
Βγήκε και η ανακοίνωση να αποχωρήσουν οι δημοσιογρά-
φοι και δεν ήθελα να σε αφήσω να φύγεις μόνη. Δεν σε
βρήκα όμως…»
«Ναι, είχα βγει έξω στο μπαλκονάκι και μιλούσα με το
παιδί… δεν άκουσα τίποτα… τι…»
«Σσσσς!» τη διέκοψε πάλι, ανοίγοντας ελαφρώς το
πορτί και ρίχνοντας κλεφτές ματιές έξω.
«Έλα» την παρακίνησε, όταν βεβαιώθηκε ότι ήταν ασφα-
λές να πλησιάσουν στην πόρτα που οδηγούσε στη σάλα.
«Κοίτα…»
Η Μαργαρίτα σηκώθηκε στις μύτες και κοίταξε έξω από
το στρογγυλό φινιστρίνι της πόρτας, μένοντας με ανοιχτό
το στόμα. Ούτε και η ίδια ήξερε πώς συγκρατήθηκε να μην
πατήσει στριγκλιά.
260 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ο χώρος είχε αδειάσει από όλους, εκτός από τους ηγέ-
τες και κάποιους άντρες που, ντυμένοι με τη στολή του
ξενοδοχείου και με αντιασφυξιογόνες μάσκες, στέκονταν
περιμετρικά τους, κρατώντας όπλα. Κάποιοι άλλοι, που
νωρίτερα τους είχε σταμπάρει ότι ανήκαν στην προσωπική
φρουρά των ηγετών, κείτονταν χτυπημένοι και αναίσθητοι
–ήλπιζε– στο πάτωμα, ενώ οι υπόλοιποι, παρατρεχάμενοι
και βοηθοί τους, είχαν γονατίσει με τα χέρια δεμένα χιαστί
πίσω από το κεφάλι τους. Οι ηγέτες, που είχαν ασπρίσει
από τον φόβο τους ομολογουμένως, κάθονταν ακίνητοι.
Αλλά όχι όλοι! Κάποιοι από αυτούς, ανάμεσά τους και
ο πρωθυπουργός, είχαν πέσει μπρούμυτα μέσα στα πιάτα
τους και έμοιαζαν σαν να κοιμούνται.
Η Μαργαρίτα γύρισε τρομοκρατημένη στον Νίκο, με
την απορία ζωγραφισμένη στο βλέμμα. «Τι ακριβώς έγι-
νε;» τον ρωτούσαν τα μάτια της κι εκείνος έσπευσε να της
απαντήσει:
«Με το που αποχώρησαν οι δημοσιογράφοι, έγινε αυτό.
Σταμάτησε η μουσική και ξαφνικά ακούστηκε ένας γδού-
πος και κάτι να σπάει. Εγώ το αντιλήφθηκα όταν δεν σε
βρήκα και πήγαινα να βγω από την τουαλέτα, αλλά στα-
μάτησα όταν διαπίστωσα τι ήταν αυτό που είχε ακουστεί.
Ο πρόεδρος της Σλοβενίας είχε πέσει μέσα στο πιάτο του,
όπως τον βλέπεις. Μετά ακολούθησαν της Σερβίας, ο
Μολδαβός και ο πρωθυπουργός!»
Η Μαργαρίτα γούρλωσε τα μάτια της.
«Όλοι σάστισαν, όπως είναι φυσικό, και άρχισαν να ουρ-
λιάζουν, αλλά εκείνη τη στιγμή, από τις πόρτες, μπήκαν οι
άντρες με τα όπλα που βλέπεις. Οπότε, καταλαβαίνεις, δεν
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 261
υπήρχε περίπτωση να βγω αποδώ. Αν μας πάρουν χαμπάρι,
καήκαμε!»
Η κοπέλα ξανασηκώθηκε στις μύτες.
«Και τώρα τι περιμένουν;»
Ο Νίκος ανασήκωσε τους ώμους.
«Ό,τι και να περιμένουν, πάντως, δεν ήθελαν τους δη-
μοσιογράφους θεατές. Περίμεναν πρώτα να φύγουν. Αν
καταλάβουν ότι δύο από μας είμαστε ακόμη εδώ…»
«Εντάξει, κατάλαβα. Την κάτσαμε…» έκανε η Μαργα-
ρίτα εκνευρισμένη. «Πρέπει να πάρουμε την αστυνομία!»
έκρωξε στη συνέχεια, ψαχουλεύοντας το κινητό της με χέ-
ρια που έτρεμαν.
«Δεν δουλεύει».
«Μα τι λες; Πριν από λίγο μιλούσα…»
«Μπορεί! Αλλά τώρα δεν έχει σήμα! Γιοκ! Βλέπεις;» της
είπε, δείχνοντάς της το κινητό.
Πράγματι… Η Μαργαρίτα το επιβεβαίωσε και στο δικό
της.
Και τι θα έκαναν τώρα; Πώς θα έβγαιναν αποκεί μέσα;

Κεφάλαιο 23
Λίγο πριν…
Τα μέτρα ασφαλείας τόσο κατά τη σύνοδο όσο και μετά,
στο δείπνο, παρέμεναν δρακόντεια. Άντρες της ασφάλειας
ήταν στημένοι σε στρατηγικά σημεία μέσα και έξω από το
ξενοδοχείο, ενώ ελεύθεροι σκοπευτές είχαν λάβει θέσεις
σε κεκαλυμμένα σημεία στα τριγύρω κτίρια. Όποιος έμπαι-
νε ή έβγαινε ελεγχόταν εξονυχιστικά, τόσο ο ίδιος όσο και
ο λόγος που βρισκόταν εκεί. Επίσης, όλοι οι χώροι είχαν
ελεγχθεί σπιθαμή προς σπιθαμή, το ίδιο και το προσωπικό
που δούλευε στην επιχείρηση. Για όσο θα κρατούσε η σύ-
νοδος, αλλά και το δείπνο, το μέρος είχε μετατραπεί κυρι-
ολεκτικά σε φρούριο.
Ωστόσο, οι Μύστες δεν ήταν χθεσινοί ούτε χαμηλο-
νοήμονες. Είχαν λάβει τα μέτρα τους. Εκμεταλλευόμενοι
το γεγονός ότι είχαν μέλη που ανήκαν στο προσωπικό
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 263
του ξενοδοχείου, είχαν φροντίσει να πληροφορηθούν τη
διάταξη κατά την οποία οι άντρες της ασφάλειας ήταν
τοποθετημένοι όσο διαρκούσε το δείπνο και να προσαρ-
μόσουν τα σχέδιά τους.
Ο χώρος όπου βρισκόταν η αίθουσα του δείπνου ήταν
στο ισόγειο, αλλά στο πίσω μέρος του κτιρίου και δεν επι-
κοινωνούσε οπτικά με την είσοδο. Έτσι, υπήρχαν τρεις
ομάδες αντρών που κάλυπταν την απόσταση. Συγκεκριμέ-
να, κάποιοι ήταν τοποθετημένοι στην είσοδο του ξενοδο-
χείου, η επόμενη ομάδα λίγο μετά τη ρεσεψιόν, στην αρχή
του διαδρόμου που οδηγούσε στην αίθουσα, απαγορεύο-
ντας την είσοδο προς εκείνο τον χώρο σε όσους δεν είχαν
δουλειά εκεί, και οι τελευταίοι, δώδεκα στον αριθμό, παρα-
ταγμένοι ακριβώς έξω από τη σάλα.
Οι άντρες της εισόδου είχαν οπτική επαφή με αυτούς
του διαδρόμου, δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με αυτούς που
ήταν παραταγμένοι έξω από τη σάλα, καθώς δεν είχαν
οπτική επαφή με κανέναν. Η δε απόσταση, από την αίθου-
σα μέχρι τη ρεσεψιόν, ήταν αρκετά μεγάλη. Αυτό βέβαια
δεν αποτελούσε πρόβλημα για τους άντρες της ασφάλειας,
καθώς όλοι τους, ανεξαιρέτως, έφεραν πάνω τους ενδοεπι-
κοινωνία και ασυρμάτους.
Οι Μύστες μελέτησαν τα δεδομένα προσεκτικά. Η από-
σταση αυτή και ο τρόπος διάταξης τους βόλευαν. Κατάλα-
βαν αμέσως ότι το εξωτερικό δεν θα τους απασχολούσε.
Ούτε καν οι άντρες που βρίσκονταν στην είσοδο ή στην
αρχή του διαδρόμου. Εκείνοι που έπρεπε να «εξουδετερω-
θούν» ήταν οι δώδεκα που βρίσκονταν έξω από τη σάλα
του δείπνου και κατόπιν όσοι ήταν μέσα σε αυτήν. Όλο το
264 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
εγχείρημα θα πραγματοποιούνταν από μέσα, χρησιμοποι-
ώντας υλικό που είχαν ήδη προμηθευτεί.
Έτσι, οι συνεννοήσεις έγιναν γρήγορα και, την ώρα
που ανακοινώθηκε η αποχώρηση των δημοσιογράφων, το
σήμα δόθηκε.
Ένας από τους σερβιτόρους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή
απλώς εκτελούσε τα καθήκοντά του, μπήκε στο αποθηκάκι
δίπλα στην κουζίνα και έκλεισε πίσω του την πόρτα. Εκεί
φυλάσσονταν απορρυπαντικά, διάφορα καθαριστικά κα-
θώς και προϊόντα αποχρωματισμού, διαλυτικά, αραιωτικά
μείγματα και παρασκευάσματα για την αφαίρεση των χρω-
μάτων επίχρισης και βερνικιών, που είχαν πρόσφατα χρη-
σιμοποιηθεί και απομείνει από τη συντήρηση και τη βαφή
για το φρεσκάρισμα της αίθουσας όπου λάμβανε χώρα το
δείπνο. Προϊόντα αθώα φαινομενικά, που δεν σήκωναν
κανένα φρύδι σε έλεγχο, επικίνδυνα όμως όταν ήξερε κα-
νείς τον τρόπο να τα χρησιμοποιήσει σαν «όπλα». Με τη
γνώση ότι η καύση τους παρήγαγε ένα αέριο που είχε την
ίδια επίδραση με το χλωροφόρμιο, ο σερβιτόρος εφάρμοσε
τις οδηγίες που είχε λάβει κατά γράμμα.
Το σύστημα αφύγρανσης του ξενοδοχείου, και συγκε-
κριμένα εκείνο το παρακλάδι αεραγωγού που κάλυπτε τον
χώρο έξω από τη σάλα, αποτελούσε το τέλειο μέσο διοχέ-
τευσης…
Ωστόσο, λόγω της ενδοεπικοινωνίας που έφεραν πάνω
τους οι άντρες, οι Μύστες δεν θέλησαν να διακινδυνεύ-
σουν κάποιος από αυτούς να προλάβει να ειδοποιήσει
άντρες που βρίσκονταν εκτός του χώρου που τους ενδι-
έφερε.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 265
Πριν λοιπόν από την ανάφλεξη των συγκεκριμένων
υγρών εντός του αεραγωγού, ο σερβιτόρος έκανε ακόμα μία
δουλειά. Έβγαλε από την τσέπη του ένα power bank –το
ίδιο που χρησιμοποιούσε για να φορτίζει το κινητό του– και
πάτησε τον διακόπτη του παρατεταμένα, μέχρι που εκείνος
έγινε μπλε και άρχισε να αναβοσβήνει ρυθμικά.
Το συγκεκριμένο power bank είχε ακόμα μία λειτουργία:
ντούμπλαρε σαν μια φορητή συσκευή χειρός που εμπόδιζε
τις ασύρματες επικοινωνίες σε ακτίνα πολλών μέτρων και
είχε αναπτυχθεί για χρήση από τον στρατό. Οι φορητοί αυ-
τοί παρεμβολείς, που μπορούσαν γενικά να αγοραστούν ή
ακόμα και να κατασκευαστούν με απλά βήματα, είχαν μη
ανιχνεύσιμη λειτουργία και την ικανότητα να μπλοκάρουν
κάθε επικοινωνία σε συγκεκριμένες συχνότητες, χωρίς
μάλιστα οι χρήστες να μπορούν να αντιληφθούν το πα-
ραμικρό, μέχρι τη στιγμή που θα επιχειρούσαν να επικοι-
νωνήσουν, οπότε και θα αντιλαμβάνονταν ότι αυτό ήταν
αδύνατον. Ο δε συγκεκριμένος, που κρατούσε στα χέρια
του, είχε τέτοια εμβέλεια, ώστε να εμποδίσει οποιαδήπο-
τε επικοινωνία των αντρών μέσα και έξω από την αίθουσα
του δείπνου με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, που
βρίσκονταν σε άλλους χώρους του ξενοδοχείου και κυρίως
στην είσοδο.
Αφού λοιπόν το έθεσε σε λειτουργία, προχώρησε στο
επόμενο βήμα, που ήταν η καύση και η διοχέτευση του αε-
ρίου από τον αεραγωγό, ενώ την ίδια στιγμή κάποιος άλ-
λος από το προσωπικό απενεργοποιούσε τις κάμερες του
χώρου.
Μόλις το αέριο διοχετεύτηκε, σε λιγότερο από ένα λε-
266 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

πτό, οι άντρες και όποιος άλλος έτυχε να βρεθεί εκείνη την

ώρα έξω από τη σάλα έπεσαν αναίσθητοι, ενώ κάθε προ-
σπάθεια επικοινωνίας με ασυρμάτους, κινητά ή ενδοεπι-
κοινωνία είχε πέσει στο κενό.
Ταυτόχρονα, είχαν αναλάβει δράση τα υπόλοιπα μέλη
του προσωπικού, που ανήκαν στην οργάνωση και δούλευ-
αν σε διάφορα πόστα στο κτίριο. Συναντήθηκαν στο υπό-
γειο, όπου, αφού άνοιξαν την πόρτα και σε μερικούς ακόμα
άντρες που δούλευαν τάχα στη συντήρηση της γεννήτρι-
ας, φόρεσαν αντιασφυξιογόνες μάσκες και κινήθηκαν προς
τον τελικό τους στόχο, αποσπώντας όπλα και ασυρμάτους
Κεφάλαιο 24
από τους ήδη αναίσθητους άντρες.
Έπειτα, αφού κλείδωσαν το προσωπικό της κουζίνας Μια ιδιαίτερη πρόσκληση
και της τραπεζαρίας, που δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε, στον
χώρο της εσωτερικής πισίνας, που γειτόνευε με τη σάλα
του δείπνου, εισέβαλαν στην τελευταία αιφνιδιάζοντας
όσους ήταν μέσα… Την ώρα που η Μαργαρίτα και ο Νίκος έτρεμαν για τη
Όλα έγιναν με οργάνωση, συνεργασία και συντονισμό ζωή τους, κλεισμένοι μέσα στις γυναικείες τουαλέτες του
σε χρόνο ντε-τε. Μέχρι οι έξω να πάρουν χαμπάρι ότι κάτι ξενοδοχείου Hyatt, φροντίζοντας μάλιστα να διπλοκλει-
δεν πήγαινε καλά μέσα, εκείνοι θα είχαν ολοκληρώσει τη δώσουν την πόρτα για κάθε ενδεχόμενο, ο Δημήτρης λάμ-
δουλειά. Στη συνέχεια θα ξεφορτώνονταν τις μάσκες και βανε ειδοποίηση ότι ένας νέος φάκελος είχε αναχαιτιστεί,
θα μετέβαιναν στον χώρο της κουζίνας, όπου θα κλειδώ- ενημερώνοντάς τον ότι είχε επιτύχει στη δοκιμασία και σε
νονταν. τρεις μέρες θα καλούνταν να ορκιστεί ως ένας από τους
Στο τέλος υπήρχε μία ακόμα πράξη να τελεστεί. Η τε- νέους υπαρχηγούς της οργάνωσης.
λευταία πράξη του έργου, στην οποία όλοι είχαν πρόθυμα Μέσα στον φάκελο, που του έφερε ο Έξαρχος, αυτή
και προκαταβολικά συμφωνήσει… τη φορά, εκτός από την κάρτα υποδοχής, υπήρχε και
Σε λιγότερο από πέντε λεπτά, από τη στιγμή που θα ένα κινητό τηλέφωνο, στο οποίο θα του έστελναν τη δι-
αποσύρονταν στην κουζίνα, θα ήταν όλοι νεκροί… εύθυνση όπου έπρεπε να παραστεί για την τελετή της
ορκωμοσίας, μετά το πέρας της οποίας θα ακολουθούσε
268 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
το πρώτο συμβούλιο των υπαρχηγών, μ’ εκείνον νέο μέ-
λος.
«Τρεις μέρες;» αναφώνησε εκνευρισμένα διαβάζοντας
την κάρτα.
Το κινητό το είχε ήδη πάρει ο Ιάσονας και το είχε συν-
δέσει με USB στον υπολογιστή, όπου έτρεχε ένα λογισμικό,
και ένας θεός ήξερε τι ακριβώς έψαχνε και δαύτο.
«Τσάμπα κόπος» απευθύνθηκε ο Έξαρχος στον Ιάσονα.
«Η ομάδα μου το έλεγξε ήδη. Είναι καθαρό».
«Ξαναλέω, τρεις μέρες;»
Ο Δημήτρης, από τον εκνευρισμό του, κόντευε να σκί-
σει την κάρτα.
«Δεν είναι το ιδανικό, αλλά τι να γίνει;» του απάντησε
ο Έξαρχος.
«Και μέχρι τότε τι θα κάνουμε, ρε σεις; Θα πλέκουμε;»
«Τι μπορούμε να κάνουμε, Δημήτρη; Ελέγχουμε τα
στοιχεία που βρέθηκαν στα γραφεία της Βαλεντίνας και
ευελπιστούμε να προχωρήσει και η έρευνα στα γραφεία
της Άγκρο Σολούσιονς, μήπως ανακαλύψουμε κάτι και
αποκεί. Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω τι σκέφτεσαι Ιάσονα,
αλλά νομίζω ότι αυτό το κινητό θα μας βοηθήσει…» γύ-
ρισε προς τον νεαρό, που κοιτούσε απογοητευμένος την
οθόνη.
«Εννοείς όταν έρθει το μήνυμα;»
Ο Ιάσονας είχε πιάσει αμέσως πού το πήγαινε ο Έξαρ-
χος, σε αντίθεση με τον Δημήτρη, που δεν καταλάβαινε γρι
και ξεφύσησε αγανακτισμένος.
«Μήνυμα ή κλήση! Και τα δύο μας κάνουν. Θα μπορέ-
σουμε να εντοπίσουμε την προέλευση πριν πάει ο Δημή-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 269
τρης στη συνάντηση και ίσως αυτό να μας δώσει κάποιες
χρήσιμες πληροφορίες».
Ο Ιάσονας κούνησε το κεφάλι του σε συμφωνία, αλλά
ο Δημήτρης εξακολουθούσε να κάθεται στα καρφιά. Αν
και ίσως άλλα λόγια να αγαπιόμαστε! σκεφτόταν. Πότε θα
καταλάβουμε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση μας έχουν
βάλει κανονικά κωλοδάχτυλο;
Εν τω μεταξύ, στη σάλα του Hyatt, η σιωπή που είχε επι-
βληθεί στους τρομοκρατημένους ηγέτες διαλύθηκε ξαφ-
νικά όταν ο προτζέκτορας, που όλο το βράδυ έδειχνε το
σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έσβησε και άναψε ξανά,
δείχνοντας ένα χρυσό γράμμα σε πράσινο φόντο. Στη
συνέχεια, ένας άντρας με ομοίως πράσινη ρόμπα και μά-
σκα πήρε τη θέση του μπροστά, κουνώντας το χέρι του σε
χαιρετισμό.
Στη θέα του, μία από τις γυναίκες τρεμούλιασε και άφη-
σε ένα επιφώνημα φόβου να της ξεφύγει, για να εισπράξει
αμέσως μια αυστηρή παρατήρηση από τον στρατιώτη που
στεκόταν πίσω της.
Η γυναίκα συμμορφώθηκε και ο άντρας στην οθόνη
άρχισε να μιλάει στα αγγλικά, μια γλώσσα που ήξερε ότι
θα καταλάβαιναν όλοι:
«Good afternoon. The men that have lost consciousness
around you are not in danger. They have ingested
Thorazine, which is a fast-acting poison but not lethal
when given in carefully measured amounts. They will
soon come to, disoriented and probably with a terrible
stomachache. We could have killed them, of course, if we
270 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
wanted to, and that is the message you need to take with
you, as you leave here tonight. None of you are a hundred
percent safe. No amount of security can protect you for
we are EVERYWHERE and have access to any place at any
time*».
«What do you want;**» έκρωξε ο Γερμανός καγκελάριος.
«Ahhh, a fine question indeed! What DO we want! We
want each and everyone of you to never undermine our
country again! We want GREECE to be treated as equals
and not like Europe’s garbage can! We want the treaties
and deals we made in the past to be honored, without
you interpreting them in your interests and as you see fit!
We want protection from our enemies and recognition
for what we have offered you, now and in the past, and
lastly, we want Germany to stop acting like our babysitter,
pretending to offer support but voting to our detriment or
even ambiguously when it matters! We want you to apply
* «Καλησπέρα. Οι αναίσθητοι άντρες γύρω σας δεν κινδυνεύουν.
Κατανάλωσαν με το φαγητό τους θοραζίνη, ένα δηλητήριο ταχείας
δράσης, το οποίο μπορεί να είναι θανατηφόρο, εκτός και αν δοθεί σε
προσεκτικά μετρημένες ποσότητες. Σύντομα θα συνέλθουν, αποπρο-
σανατολισμένοι και πιθανόν με τρομακτικό στομαχόπονο, αλλά μέχρι
εκεί. Φυσικά, θα μπορούσαμε να τους έχουμε σκοτώσει, αν θέλαμε, κι
αυτό είναι το μήνυμα που πρέπει να πάρετε μαζί σας καθώς θα φεύγετε
αποδώ απόψε. Κανείς σας δεν είναι εκατό τοις εκατό ασφαλής. Κανε-
νός είδους ασφάλεια δεν μπορεί να σας προστατεύσει, αφού είμαστε
ΠΑΝΤΟΥ και έχουμε πρόσβαση σε κάθε μέρος ανά πάσα στιγμή!»
** «Τι θέλετε;»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 271
the golden ratio rule in every single decision you make
relevant to us*».
Κανείς δεν μίλησε μέσα στην αίθουσα. Κανείς δεν έφερε
αντίρρηση. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Παρακολουθού-
σαν όλοι με το στόμα ανοιχτό.
«WE ARE A SECRET SOCIETY CALLED “ΤΗΕ ΙNITI-
ATES” AND THIS IS A WARNING. COMPLY OR FACE THE
CONSEQUENCES. WE WILL STOP AT NOTHING!**» δή-
λωσε μεγαλόφωνα ο άντρας στο τέλος, προτού η οθόνη
μαυρίσει τελείως.
Η αναμενόμενη ταραχή επικράτησε, μετά από αυτό,
στην αίθουσα, με τους ηγέτες να ανταλλάσσουν ανήσυ-
χα βλέμματα, καθώς οι στρατιώτες, που είχαν στηθεί περι-
μετρικά, άρχισαν να αποχωρούν με την όπισθεν προς τον
χώρο της κουζίνας και πάντα σημαδεύοντάς τους.
Με το που έφυγε και ο τελευταίος στρατιώτης και οι
* «Ααα, πολύ καλή ερώτηση, αλήθεια! ΤΙ θέλουμε! Θέλουμε ο καθένας
από σας να μην υποτιμήσετε τη χώρα μας ποτέ ξανά. Θέλουμε να φέρε-
στε στην ΕΛΛΑΔΑ σαν ισότιμο μέλος και όχι σαν τον σκουπιδοτενεκέ
της Ευρώπης! Θέλουμε οι συνθήκες και οι συμφωνίες που έχουμε κάνει
στο παρελθόν να τιμώνται χωρίς να τις ερμηνεύετε καταπώς σας συμ-
φέρει! Θέλουμε προστασία από τους εχθρούς μας και αναγνώριση της
προσφοράς μας τώρα και στο παρελθόν και, τέλος, θέλουμε η Γερμανία
να σταματήσει να μας κάνει την νταντά προσποιούμενη ότι προσφέρει
στήριξη αλλά ψηφίζοντας κατά μας ή αορίστως όταν χρειάζεται! Θέ-
λουμε να εφαρμόζετε τον κανόνα της χρυσής τομής σε κάθε απόφαση
που παίρνετε και μας αφορά!
** «ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ “ΜΥΣΤΕΣ”
ΚΙ ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ. ΣΥΝΕΤΙΣΤΕΙΤΕ Ή ΑΝΤΙ-
ΜΕΤΩΠΙΣΤΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ!»
272 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
πόρτες της κουζίνας κλείδωσαν πίσω τους, τότε μόνο οι
βοηθοί των ηγετών αναπήδησαν από το πάτωμα και έτρε-
ξαν κοντά τους. Ουρλιαχτά και κραυγές να κληθεί ασθε-
νοφόρο άρχισαν να διαχέονται στον χώρο, για όσους ήταν
ακόμη αναίσθητοι.
Ωστόσο, αυτά έπαψαν το ίδιο απότομα όσο είχαν αρχί-
σει όταν ο πρόεδρος της Σλοβενίας ανέκτησε την επαφή
του με το περιβάλλον και αμέσως μετά άρχισε να συμβαί-
νει το ίδιο και με τους υπόλοιπους. Φαίνονταν πράγματι
αποπροσανατολισμένοι, όπως είχε πει ο άντρας στην οθό-
νη, και αρκετοί από αυτούς βογκούσαν φανερά, κρατώ-
ντας την κοιλιακή τους χώρα.
Μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα, με τους άντρες της
ασφάλειας αναίσθητους και όλους τους υπόλοιπους σε σοκ,
προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν τι τους είχε μόλις
συμβεί και ταυτόχρονα να καθησυχάσουν όπως μπορούσαν
τους συναδέλφους πολιτικούς που έβγαζαν επιφωνήματα
πόνου, η Μαργαρίτα έκανε να ξεκλειδώσει την πόρτα για
να βγουν επιτέλους από την κρυψώνα τους. Ο Νίκος όμως
την τράβηξε από το μπράτσο εμποδίζοντάς την.
«Είσαι με τα καλά σου; Πού πας;» της είπε, γυρίζοντας
και πάλι το κλειδί.
«Τι εννοείς; Δεν βλέπεις; Έφυγαν! Τελείωσε…»
«Μαργαρίτα, πες μου σε παρακαλώ ότι δεν είσαι τόσο
αφελής… Το αποψινό δεν ήταν για τα μάτια δημοσιογρά-
φων και νομίζω ότι σε αυτό θα βρεις σύμφωνους και τους
ηγέτες. Μην τους βλέπεις που τώρα κάνουν σαν ακέφαλα
κοτόπουλα! Όταν καταλαγιάσει η σκόνη, θα θέλουν να
χειριστούν την οπτική. Δεν είναι γεγονός που το βγάζεις
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 273
απλώς στις ειδήσεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Τι πιστεύ-
εις πως θα γίνει αν πάρουν χαμπάρι ότι ήμασταν αυτήκοοι
και αυτόπτες μάρτυρες; Λες να μας αφήσουν στην ησυχία
μας μετά από μερικές ερωτήσεις;»
Η Μαργαρίτα τρεμόπαιξε νευρικά τα μάτια της.
«Νομίζεις δηλαδή ότι…»
«Νομίζω ότι σε τέτοιες καταστάσεις όλα τα ενδεχόμενα
είναι ανοιχτά! Και από την πλευρά αυτών εκεί μέσα αλλά
και των Μυστών!» τη φοβέρισε.
Η κοπέλα ξεροκατάπιε. Από την απαγωγή της και μετά,
η φοβία να μπλέξει ξανά σε επικίνδυνες καταστάσεις την
κατέκλυσε σαν καταρράκτης από παγωμένο νερό, κάνο-
ντάς τη να ανατριχιάσει. Τα λόγια του τη φυλάκισαν με τη
σοβαρότητά τους.
«Ωραία, και τι προτείνεις να κάνουμε; Πώς θα βγούμε
αποδώ; Ήδη κάποιοι από τους βοηθούς έτρεξαν έξω να
ζητήσουν βοήθεια. Σε λίγο η σάλα θα κατακλυστεί από
άντρες της ασφάλειας».
«Εκεί!» της είπε, δείχνοντας μια πόρτα εντός του χώρου
όπου βρίσκονταν, με την επιγραφή «Private, Stuff Only».
«Δεν καταλαβαίνω…»
«Αυτή η πόρτα υπάρχει σε όλα τα πολυτελή ξενοδοχεία
για να μπαινοβγαίνουν οι καθαριστές και να μην περνούν
μέσα από την αίθουσα όπου τρώει ο κόσμος. Αν δεν κάνω
λάθος, οδηγεί έξω στον διάδρομο ή σε κάποιο δωμάτιο βο-
ηθητικό. Θα πάμε αποκεί».
«Νίκο, τρελάθηκες; Ξέρεις τι θα γίνει αν μας πιάσουν;»
«Σταμάτα και δώσε μου κάτι μυτερό…» την έκοψε.
Η Μαργαρίτα κούνησε το κεφάλι της, αλλά δεν είχε
274 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
άλλη επιλογή από το να υπακούσει. Ο Νίκος φαινόταν
αποφασισμένος και σαν να ήξερε τι έκανε, ενώ τα δικά της
πόδια έτρεμαν και τα ένιωθε σαν στικς από βούτυρο.
Με γρήγορες κινήσεις άρπαξε το τσαντάκι της και το
αναποδογύρισε μέσα σε έναν από τους πορσελάνινους
νιπτήρες. Το ταμπελάκι που φορούσε προηγουμένως στη
συνέντευξη έπεσε έξω.
Ο Νίκος το έπιασε και το ξεκόλλησε από την παραμάνα
του, κρατώντας την τελευταία.
«Θα χρησιμοποιήσω και το δικό μου μαζί» ανακοίνωσε,
ψαχουλεύοντας στην τσέπη του.
Λίγη ώρα και αρκετό βρισίδι μετά, κατάφεραν να παρα-
βιάσουν την πόρτα.
Αποκεί χρειάστηκε να επιστρατεύσουν όλη τους την
επινοητικότητα και την προσοχή. Η διαδρομή που είχαν
να διανύσουν δεν ήταν μεγάλη, αλλά η ψυχή τους κόντεψε
να βγει από το στόμα μέχρι να το καταφέρουν. Δύο φορές
χρειάστηκε να κρυφτούν, μία σε δωμάτιο υπηρεσίας και
μία σε αποθήκη κλινοσκεπασμάτων, μην τυχόν και τους
αντιληφθεί κανείς από όσους έτρεχαν προς τη σάλα και
τους σταματήσει.
Εν τέλει, λίγο με τη βοήθεια της θεάς Τύχης και κυρίως
επειδή είχε ήδη κυκλοφορήσει πως κάτι είχε συμβεί, γεγο-
νός που προκαλούσε την αναμενόμενη περιέργεια αλλά και
πανικό στον κόσμο του ξενοδοχείου, που κρατούσε τους
εναπομείναντες άντρες για τα καλά απασχολημένους, η
Μαργαρίτα και ο Νίκος πέτυχαν να φτάσουν μέχρι το μπαρ,
όπου και ανακατεύτηκαν με άλλο κόσμο, πελάτες και προ-
σωπικό, γλιστρώντας σαν άμμος μέσα από δάχτυλα.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 275
Ώρες μετά και αφού ελέγχθηκαν και ξαναελέγχθηκαν
τα διαπιστευτήριά τους και ελήφθησαν οι καταθέσεις τους,
αφέθηκαν ελεύθεροι.
«Δεν το πιστεύω!» άσθμαινε η Μαργαρίτα όταν επιτέ-
λους βγήκαν στο πάρκινγκ.
Ο Νίκος δεν πήγαινε πίσω. Τα είχαν καταφέρει, αλλά
το άσπρο χρώμα που είχε βάψει νωρίτερα το πρόσωπό του
δεν έλεγε να τον αφήσει.
«Είδες τη φάτσα του Γερμανού;» τη ρώτησε προσπαθώ-
ντας να ελαφρύνει το κλίμα κάπως και κυρίως να καλμάρει
τον εαυτό του. «Παίζει να ήταν η πρώτη φορά που τον είδα
ανθρώπινο! Πάντα τόσο στημένος και αυστηρός…»
Η Μαργαρίτα ένευσε, επιχειρώντας να καταλαγιάσει
την ανάσα της.
«Καλύτερα να φύγουμε αποδώ» υπέδειξε, δείχνοντας
τις εξωτερικές κάμερες που επέβλεπαν το πάρκινγκ. Ποιος
ήξερε αν είχαν ήχο! Στους άντρες που μόλις είχαν καταθέ-
σει, δεν είχαν πει την αλήθεια.
«Έχεις δίκιο. Καλύτερα να μην παραμένουμε» συμφώ-
νησε ο Νίκος, πριν βγάλει μια κάρτα από την εσωτερική
τσέπη του σακακιού του.
«Μόλις συνέλθεις, έλα να με βρεις» της είπε, βάζοντάς
τη στο χέρι της. «Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε. Θέλει
λεπτούς χειρισμούς και μεγάλη προσοχή αυτή η ιστορία».
Με αυτά τα λόγια, την άφησε και κατευθύνθηκε προς
το αυτοκίνητό του, ενώ η Μαργαρίτα μπήκε στο δικό της
τρέμοντας. Μετά τις φοβέρες και τις βάσιμες προειδοποιή-
σεις του σ’ εκείνη την τουαλέτα, ήταν φυσικό επακόλουθο
να συμφωνήσει και με την παρότρυνσή του να μην αποκα-
276 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
λύψουν στις καταθέσεις τους πως γνώριζαν τι είχε συμβεί
στην αίθουσα.
Έτσι, κατέθεσαν ό,τι ακριβώς και οι υπόλοιποι, που
όντως δεν είχαν ιδέα. Πως κατάλαβαν ότι κάτι περίεργο συ-
νέβαινε όταν παρατήρησαν την κινητοποίηση των αντρών
της ασφάλειας, χωρίς όμως να γνωρίζουν τι. Η Μαργαρίτα
είχε συμφωνήσει περισσότερο από τον φόβο του τι θα επα-
κολουθούσε. Αν όντως δεν έπρεπε να βρίσκονταν εκεί, θα
έπρεπε να το αποσιωπήσουν για να αποφύγουν μπελάδες
ή, χειρότερα, κάποια αντίποινα, αλλά, μετά την τελευταία
του προτροπή να πάει να τον βρει, κατάλαβε ότι ο Νίκος
δεν έδειχνε διατεθειμένος να το ξεχάσει. Συνειδητοποίησε
ενστικτωδώς ότι πιθανόν να είχε κι άλλα κίνητρα από όσα
της είχε ξεφουρνίσει…
Πώς διάολο είχε εξελιχθεί έτσι η βραδιά; Τη μια στιγμή
έτρωγε, έπινε και διασκέδαζε και την άλλη κρυβόταν, έτρε-
χε να ξεφύγει και προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα
που πάλι γέμιζαν τα μάτια της, ομοίως και την καρδιά της,
που είχε αρχίσει κατοστάρι στο στήθος της.
Η Βερονίκη τρόμαξε όταν την είδε να μπαίνει στο σπίτι και
να ρίχνεται με φόρα στην αγκαλιά της. Έπειτα, είδε κι έπαθε
να καταλαγιάσει τον πανικό που είχε κάνει κατάληψη στο
κορμί της. Ευτυχώς είχε ήδη βάλει για ύπνο τη μικρή και δεν
έγινε μάρτυρας της κατάστασής της σε αυτά τα χάλια.
Όταν η Μαργαρίτα ηρέμησε αρκετά για να της διηγηθεί
τι συνέβη, η Βερονίκη πάνιασε, κάνοντας τον σταυρό της.
Ποιος κακούργος τούς είχε ματιάσει και δεν μπορούσαν να
ηρεμήσουν σε αυτή την οικογένεια;
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 277
«Κορίτσι μου, έχει δίκιο αυτός ο συνάδελφός σου. Μέ-
χρι να έρθεις, τηλεόραση χάζευα. Αν κάτι τέτοιο ήταν να
ανακοινωθεί, όλα τα κανάλια θα το είχαν σαν έκτακτο, ει-
δικά τα ξένα. Έχεις όμως δίκιο κι εσύ. Αν το δημοσιοποιή-
σετε, ποιος ξέρει ποιες θα είναι οι συνέπειες…»
Έκλεισε για λίγο τα μάτια και σκούπισε, με το μαντιλάκι
της, το επάνω χείλος της, που είχε ιδρώσει.
«Αχ, Μαργαρίτα μου! Και να σκεφτείς ότι θα έφευγα
αύριο με τη Φιλίτσα… Πού να σε αφήσω μόνη, παιδάκι
μου; Εδώ γίνονται τέρατα…»
«Μαμά, να σου πω κάτι; Θα πας στη Φιλίτσα κανονι-
κά…»
«Τι λες, παιδί μου; Τρελάθηκες; Αποκλείεται!»
«Μαμά, άκουσέ με. Πρέπει να δω τι θα κάνω. Αυτή είναι
η οργάνωση που κυνηγά ο Δημήτρης, έτσι δεν είναι;»
«Δεν είπε πολλά ο Ιάσονας, αλλά νομίζω πως ναι. Ποια
άλλη οργάνωση μονοπωλεί το ενδιαφέρον τελευταία;»
«Ωραία» είπε η Μαργαρίτα αποφασιστικά, καταφέρνο-
ντας να βρει την αυτοκυριαρχία της. Το μυαλό της τώρα
δούλευε πυρετωδώς. «Θα καλέσεις τον Ιάσονα να έρθει
εδώ να τον ενημερώσω, για να μεταφέρει τα γεγονότα
στον Δημήτρη. Σε αυτούς θα είναι χρήσιμο να μάθουν τι
έγινε απόψε. Όσο για τη Φιλίτσα, εσύ θα πας κανονικά και
θα πάρεις και τη μικρή μαζί. Εγώ θα βρεθώ με τον συνά-
δελφο και θα του πω ότι δεν θέλω καμία ανάμειξη σε ό,τι
προτίθεται να κάνει. Θα του ζητήσω να αφήσει το όνομά
μου απέξω και, όταν σιγουρευτώ γι’ αυτό, θα έρθω κι εγώ
να σας βρω στο Σκρα. Νομίζω λίγη απόσταση από όλο
αυτό θα μου κάνει κι εμένα καλό».
278 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

Η Βερονίκη το σκέφτηκε λίγο. Από τη μία δεν ήθελε να

την αφήσει μόνη της μετά από ό,τι είχε γίνει, αλλά από την
άλλη είχε δίκιο η κόρη της. Χάρηκε που την είδε να σκέ-
φτεται τόσο συγκροτημένα και λογικά σε αντίθεση με τον
προηγούμενο καιρό, που ο παρορμητισμός κυριαρχούσε σε
κάθε της κίνηση. Και μιας και πρωτύτερα είχε αποφασίσει
και η ίδια να λάβει υπόψη τις συμβουλές του Γεράσιμου και
της Φιλίτσας και να της δώσει τον χώρο να ελιχθεί όπως
εκείνη νόμιζε, δεν άργησε να συμφωνήσει με την πρότασή
της. Άλλωστε, τα δεδομένα είχαν πάλι ανατραπεί και το
Κεφάλαιο 25
θέμα του διαζυγίου είχε μπει απότομα σε δεύτερη μοίρα.
Της χάιδεψε στοργικά τα μαλλιά και σηκώθηκε να πάει Συμμαχία
στο τηλέφωνο…

«Όλα πήγαν ακριβώς όπως τα είχαμε προβλέψει» είπε ο

άντρας με την κωδική ονομασία Περσέας, κοιτώντας το
μόνιτορ. «Οι ηγέτες έφυγαν άρον άρον και με την ουρά
στα σκέλια, θα έλεγα!»
«Δεν ξέρω αν κάτι θα αλλάξει, αλλά είμαι σίγουρος
ότι πήραν το μήνυμα…» επιβεβαίωσε ο αρχηγός. «Μέχρι
τώρα, ένιωθαν άτρωτοι. Κρυμμένοι πίσω από τίτλους και
την ασφάλεια της μυστικής τους υπηρεσίας. Τώρα, όχι και
τόσο… Τους ταρακουνήσαμε, κι αυτό σαν σκοπός επετεύ-
χθη. Τουλάχιστον, εφεξής, πριν πάρουν αποφάσεις ή κά-
νουν δηλώσεις, θα έχουν κάτι να σκεφτούν».
«Μην ξεχνάτε ότι τους κάναμε και χάρη που περιμέναμε
να φύγουν οι δημοσιογράφοι. Ήταν κι αυτό ένα μήνυμα:
προς το παρόν μπορείτε να χειριστείτε την κατάσταση,
280 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
αλλά μπορούσαμε να κάνουμε τη σύνοδο ρόμπα και δη-
μοσίως. Άρα, μην παίζετε μαζί μας» είπε ξανά ο Περσέας.
«Το θέμα βέβαια είναι πως τώρα ανοίξαμε τον ασκό
του Αιόλου» πρόσθεσε ένας άλλος άντρας που συμμετείχε
στην ηλεκτρονική συνάντηση ως Αχιλλέας «γι’ αυτό εγώ
είχα εκφράσει τις αντιρρήσεις μου εξαρχής».
«Ναι, εντάξει» παρεμβλήθηκε και ένας τρίτος με το
κωδικό όνομα Ηρακλής. «Κανένας από αυτούς δεν θα το
αφήσει έτσι. Δεν θα πουν βέβαια την αλήθεια στους πολί-
τες τους, θα το θεωρήσουν ξεφτίλα πιθανότατα ή στη χει-
ρότερη θα κατηγορήσουν την Ελλάδα, αφού την έπαθαν
σε δικό μας έδαφος, αλλά σίγουρα δεν θα το ξεπεράσουν».
«Και λοιπόν;» απευθύνθηκε σε όλους ο αρχηγός. «Αφή-
στε τους να ψάχνουν. Ό,τι κατάφερε μέχρι τώρα η αστυνο-
μία θα καταφέρουν κι αυτοί!» έκανε αλαζονικά.
«ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΕΕΙ;» ξεφώνισε ο Δημήτρης όταν ο Ιάσονας
επέστρεψε και του είπε τα καθέκαστα.
Όση ώρα έλειπε ο νεαρός, πηγαινοερχόταν σαν λιοντά-
ρι στο κλουβί και βλαστημούσε την ώρα και τη στιγμή που
δεν ήταν σε θέση να τρέξει ο ίδιος κοντά στη γυναίκα του.
Είχε μιλήσει βέβαια με τη Βερονίκη, όταν εκείνη κάλεσε
τον Ιάσονα, αλλά, παρότι η γυναίκα ακούστηκε καθησυ-
χαστική, ο ίδιος την ήξερε τόσο καλά, που μπόρεσε εύκολα
να διακρίνει την ταραχή πίσω από τον τόνο της φωνής της.
Ο Ιάσονας, που ακόμη δεν είχε πιστέψει αυτά που είχε
ακούσει, παρότι μόλις τα είχε επαναλάβει στον Δημήτρη,
προσπαθούσε επανειλημμένως να καλέσει τον Έξαρχο,
χωρίς όμως επιτυχία.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 281
«Είναι καλά η Μαργαρίτα, Δημήτρη, μην ανησυχείς. Εί-
ναι επίσης αποφασισμένη να μείνει έξω από όλο αυτό, το
οποίο, αν θες τη γνώμη μου, όσο και να το θέλουν όλοι,
δεν πρόκειται να μείνει κρυφό. Τόσοι άνθρωποι εκεί, από
κάπου θα διαρρεύσει…»
«Τώρα τα θέλεις και τα λες, Ιάσονα; Από πού να διαρ-
ρεύσει; Από τις μυστικές υπηρεσίες; Ξέρεις τι σούσουρο θα
προκληθεί παγκοσμίως αν βγει παραέξω ότι οι ηγέτες πιά-
στηκαν με τα βρακιά κατεβασμένα; Όποιος τολμήσει κάτι
τέτοιο θα φάει χώμα ή μήπως δεν ξέρεις πώς δουλεύουν
αυτά;»
«Και πάλι… είναι μέχρι να σπάσει κάποιος το γυαλί…»
επέμεινε ο Ιάσονας, που ήξερε ότι αυτές οι πληροφορίες θα
κόστιζαν για τους δημοσιογράφους, αλλά και τους συνω-
μοσιολόγους, χρυσάφι.
«Πού είναι κι αυτός ο παπάρας ο Έξαρχος;» ζήτησε να
μάθει ο Δημήτρης, ανάβοντας τσιγάρο και ξεφυσώντας βί-
αια τον καπνό, αφού πρώτα τον είχε ρουφήξει βαθιά, γεμί-
ζοντας τα πνευμόνια του.
«Έλαβε κλήση την ίδια ώρα που τον ενημέρωνα κι εγώ
για τα καθέκαστα με τη Μαργαρίτα. Πιθανόν κάτι παίζε-
ται αυτή την ώρα στην Υπηρεσία. Πιθανόν ανάμεσα στους
πράκτορες ασφαλείας της συνόδου να ήταν και δικοί του».
Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι τα λόγια του να επιβε-
βαιωθούν. Ο Έξαρχος τηλεφώνησε σε έξαλλη κατάσταση.
Ακουγόταν λαχανιασμένος σαν να έτρεχε μαραθώνιο, ενώ
τηλέφωνα χτυπούσαν διαρκώς στο παρασκήνιο και πνι-
χτές φωνές από διάφορες εντολές έφταναν συγκεχυμένες
στα αυτιά τους.
282 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Γίνεται χαμός!» τους είπε συνοπτικά. «Αν καταφέρω να
ξεμπερδέψω σύντομα, θα έρθω αποκεί να σας ενημερώσω,
αλλιώς αύριο το πρωί το αργότερο. Έχουν ανατραπεί όλα,
μόνο αυτό σας λέω… μπαίνουν κι άλλοι στο παιχνίδι…»
Με αυτό η κλήση τερμάτισε.
«Λογικό» είπαν ταυτόχρονα ο Δημήτρης με τον Ιάσο-
να, σκεπτόμενοι τους πράκτορες των μυστικών υπηρεσι-
ών που ήταν παρόντες στο συμβάν. Σίγουρα οι δικές τους
Υπηρεσίες δεν θα έμεναν αμέτοχες…»
«Το θέμα είναι θα μας συνδράμουν ή θα μας δείχνουν
απλώς με το δάχτυλο;» αναρωτήθηκε φωναχτά ο Δημή-
τρης, χωρίς να πάρει απάντηση από κανέναν.
Την άλλη μέρα το πρωί και έπειτα από μια εφιαλτική νύ-
χτα, που κατά το μεγαλύτερο μέρος της ο Δημήτρης στρι-
φογύριζε στο κρεβάτι του μην μπορώντας να κοιμηθεί από
το στρες, ο Έξαρχος ήρθε επιτέλους στο αρχηγείο της Τού-
μπας.
Οι δύο άντρες τον υποδέχτηκαν φανερά εξουθενωμέ-
νοι και με μαύρους κύκλους να στολίζουν τα μάτια τους,
αφού ούτε ο Ιάσονας είχε καταφέρει να ξεκουραστεί όσο
θα έπρεπε. Όχι ότι ο Έξαρχος πήγαινε πίσω… Εκείνος δεν
είχε καταφέρει καν να πάει στο σπίτι του και φορούσε τα
χθεσινά ρούχα, τσαλακωμένα και με έντονη μυρωδιά μπα-
γιάτικου καφέ και τσιγάρου.
«Ο πρωθυπουργός ωρύεται, όπως καταλαβαίνετε. Επι-
κοινώνησε με τον επικεφαλής της Υπηρεσίας μόλις συ-
νήλθε από τις παρενέργειες της θοραζίνης και, εκτός από
το στόλισμα που του έριξε, απαίτησε και άμεσα αποτελέ-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 283
σματα. Γίναμε ρεζίλι διεθνώς και είναι υπόλογος απέναντι
στους άλλους ηγέτες για κάτι ανήκουστο μέχρι τώρα».
Ο Δημήτρης τον είδε να τρίβει τα μάτια του και του πρό-
σφερε τον καφέ του, ξεχνώντας την κόντρα τους μπροστά
στα νέα δεδομένα.
Ο Έξαρχος τον πήρε, ρίχνοντάς του ένα βλέμμα ευγνω-
μοσύνης. Έπειτα, βάλθηκε να τους εξηγεί τι συνέβη, συ-
μπληρώνοντας αυτά που ήδη γνώριζαν από τη Μαργαρίτα:
«Κάποιος από τους μάγειρες διαπότισε με το δηλητήριο
το γλυκό συγκεκριμένων ηγετών, μεταξύ των οποίων και ο
πρωθυπουργός. Δεν ήταν δύσκολο, αφού η θοραζίνη βγαί-
νει και σε σιρόπι».
Στη συνέχεια, τους ενημέρωσε πώς ακριβώς είχε κα-
ταφέρει η οργάνωση να εισβάλει στο δείπνο, αφήνοντάς
τους με το στόμα ανοιχτό.
«Το γεγονός ότι οι στρατιώτες τους είναι απλοί άνθρω-
ποι, με δουλειές όπως όλοι μας, που μεταμορφώνονται σε
όργανα εκτέλεσης όποτε τους ζητηθεί, είναι μεγάλο ατού
για εκείνους. Απόδειξη ότι όλα τα μέλη του προσωπικού
είχαν ελεγχθεί από την ασφάλεια και είχαν περάσει τους
ελέγχους με άριστα. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι
χρησιμοποιούν πολίτες υπεράνω υποψίας με αληθινά διαπι-
στευτήρια, που περνούν εύκολα από κάθε έλεγχο, γιατί δεν
υπάρχει στο ιστορικό τους τίποτα μεμπτό. Κανείς δεν έχει
ποινικό μητρώο ή οτιδήποτε άλλο που να αποτελεί κόκκινη
σημαία. Όμως, όπως είδατε, δεν παύουν να είναι φανατικοί.
Όσοι συμμετείχαν στη χθεσινή δράση βρέθηκαν νεκροί ή
ετοιμοθάνατοι στην κουζίνα. Κανείς δεν είχε την πιθανότη-
τα να επιζήσει. Κατανάλωσαν από μόνοι τους την υπόλοι-
284 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
πη θοραζίνη, αλλά σε θανατηφόρες ποσότητες. Άφησαν κι
αυτό…» είπε, δείχνοντάς τους μια φωτογραφία.
Με μπογιά στον έναν τοίχο ήταν γραμμένο το εξής: «Αν
είναι να πεθάνουμε για ένα ιδεώδες, πεθαίνουμε με ευχα-
ρίστηση. ».
«Απίστευτο!» παρατήρησε με δέος ο Ιάσονας. «Φαντά-
ζομαι ότι ένας από τους λόγους που έβαλαν τέλος ήταν και
γιατί ήξεραν ότι δεν θα μπορούσαν να διαφύγουν».
«Είναι το μόνο λογικό συμπέρασμα. Η οργάνωση ήξερε
ότι τα μέτρα ασφαλείας για τη σύνοδο δεν περιορίζονταν
μόνο μέσα στο κτίριο, αλλά και έξω από αυτό. Είναι συνή-
θης τακτική να ασφαλίζεται και να περιφρουρείται η περί-
μετρος, ελέγχοντας ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, οπότε
γνώριζαν ότι δεν θα ήταν δυνατόν να φύγουν χωρίς να
τους εντοπίσει η ασφάλεια. Γι’ αυτό άλλωστε και έστησαν
όλη τη δουλειά με άτομα που ήταν ήδη μέσα».
«Αφού η ασφάλεια δεν θα εντόπιζε κανέναν να έχει βγει
το επίμαχο διάστημα, το λογικό επακόλουθο συμπέρασμα
θα ήταν ότι οι δράστες παρέμεναν μέσα…» πήρε τον λόγο
ο Δημήτρης.
«Έτσι! Και μην ξεχνάτε ότι ο χρόνος τους μέχρι να
αποκαλυφθεί αυτό που έκαναν, από τη στιγμή που το
έκαναν, ήταν άκρως περιορισμένος. Είχαν ήδη κλειδώσει
το προσωπικό που δεν γνώριζε τίποτα στην εσωτερική
πισίνα και δεν θα μπορούσαν να ανακατευτούν με αυ-
τούς κατόπιν εορτής χωρίς να εγείρουν υποψίες. Επιπλέ-
ον, δεν προλάβαιναν να κλειδωθούν κάπου αλλού μόνοι
τους, πετώντας για παράδειγμα το κλειδί. Ο διαχωρισμός
επίσης θα επέφερε υποψίες. Για τον ίδιο λόγο, δεν μπο-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 285
ρούσαν και να επιστρέψουν στα πόστα τους σαν να μη
συνέβαινε τίποτα…»
«Έπειτα, ακόμα και αν με κάποιον θαυματουργό τρό-
πο το κατάφερναν, θα έπρεπε να υποστούν τη βάσανο των
ανακρίσεων που ακολούθησαν το συμβάν, κάτι που, από
ό,τι φαίνεται, δεν επιθυμούσαν να ρισκάρουν» πρόσθεσε
πάλι ο Δημήτρης, εισπράττοντας ένα βλέμμα συγκατάβα-
σης από τον Έξαρχο.
«Μα και πάλι, αφού η ταυτότητά τους ήταν άγνωστη,
θα μπορούσαν να αρνηθούν κάθε ανάμειξη. Κανείς δεν
είχε αποδείξεις για να τους κατηγορήσει έτσι όπως έδρα-
σαν» επέμεινε να σκαλίζει τη λογική ο Ιάσονας.
Ο Έξαρχος ξεφύσησε κουρασμένα. «Έχεις δίκιο. Πολύ
πιθανόν να μην μπορούσαμε να καταδείξουμε πρόσωπα,
αλλά ξεχνάς δύο πολύ βασικά πράγματα: Αφενός κανείς,
ούτε καν οι Μύστες, δεν μπορεί να είναι εκατό τοις εκα-
τό σίγουρος για κάτι τέτοιο και αφετέρου μια τέτοια απο-
κάλυψη, ακόμα και αναπόδεικτη, θα είχε αντίκτυπο και
στο υπόλοιπο προσωπικό» είπε ενώ καθόταν βαριά σε μια
καρέκλα. «Για πες μου…» συνέχισε ανάβοντας τσιγάρο
«ποιος ξενοδόχος θα συνέχιζε να λειτουργεί την επιχείρη-
σή του με υπόνοιες ότι ανάμεσα στους υπαλλήλους υπάρ-
χουν μέλη των Μυστών, που μάλιστα έδρασαν κατ’ αυτόν
τον τρόπο, και δεν θα τους αντικαθιστούσε άμεσα όλους;
Γιατί εγώ, αν ήμουν στη θέση του, αυτό θα έκανα για να
καλύψω τα νώτα μου και να σώσω τη μούρη μου. Μαζί με
τους κακούς θα την πλήρωναν αναπόφευκτα και αθώοι
υπάλληλοι, και ξέρουμε πολύ καλά ότι η φιλοσοφία της
οργάνωσης δεν είναι να την πληρώνουν αθώοι».
286 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Τσάμπα το παιδεύετε…» πήρε ξανά τον λόγο ο Δημή-
τρης. «Όποιο και να ήταν το σκεπτικό τους, το συμπέρα-
σμα είναι αυτό που είπες προηγουμένως: είναι φανατικοί
και δεν έχουν φραγμούς. Έκαναν ξεκάθαρο πως θα φτά-
σουν στα άκρα γι’ αυτό που υπηρετούν. Δεν είχαν κανέ-
ναν σκοπό να διακινδυνεύσουν, έστω και στο ελάχιστο, να
πέσουν στα δίχτυα των αρχών. Αυτή η πράξη-καμικάζι το
επιβεβαίωσε έτι περαιτέρω…»
«Κι αυτό που είπες για τους ελέγχους, που τους πέρα-
σαν με άριστα…» συλλογίστηκε φωναχτά ο Ιάσονας.
Οι άλλοι δύο τον κοίταξαν με απορία, περιμένοντας να
ολοκληρώσει τη σκέψη του.
«Αν ισχύει, τότε είναι πολύ πιθανό να το εφαρμόζουν
ως αρχή. Δηλαδή, όχι μόνο να μην κάνουν μέλη άτομα με
λερωμένο ιστορικό, αλλά να αποσύρουν και από τα ήδη
υπάρχοντα μέλη τους όσους αποκτήσουν, για οποιονδή-
ποτε λόγο, ποινικό μητρώο, διότι δεν θα μπορούσαν να
σταθούν σε έλεγχο σε κάποια αποστολή. Με λίγα λόγια,
δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την προσπάθεια εντοπι-
σμού πιθανών υπόπτων από μέρους μας. Η λίστα γίνεται
ανύπαρκτη…»
«Χαίρω πολύ! Για χθες, πάντως, σας λέω, τους αιφνιδία-
σαν όλους. Κανένας δεν πήρε χαμπάρι αν και όταν μπήκαν
στην αίθουσα του δείπνου κάποιοι πιο “έτοιμοι” άντρες
των μυστικών υπηρεσιών πρόλαβαν να τραβήξουν όπλα.
Με αυτούς ακολούθησε πάλη. Ωστόσο, οι στρατιώτες της
οργάνωσης ήταν υπεράριθμοι και κατάφεραν να τους ρί-
ξουν όλους αναίσθητους. Ήταν τόσο εύκολο να το πετύ-
χουν το χθεσινό, που καταντάει σχεδόν κωμικό».
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 287
«Υπήρχαν και δικοί σας εκεί;» ζήτησε να μάθει ο Δημήτρης.
«Φυσικά. Ο ένας από αυτούς είναι ακόμη στο νοσοκο-
μείο με σοβαρή διάσειση».
«Και τώρα;»
«Κανείς, εκτός από όσους ήταν μέσα στην αίθουσα και
εμάς φυσικά, δεν γνωρίζει επακριβώς τι έχει γίνει. Το προ-
σωπικό που κλειδώθηκε στην πισίνα είδε άντρες με μάσκες
και όπλα μπροστά του, οπότε τους ταΐσαμε μια ιστορία
περί προστασίας της εθνικής ασφάλειας και ενός κινδύνου
που χρειάστηκε να αποτραπεί. Το ίδιο και στον υπόλοιπο
κόσμο και στο προσωπικό που βρισκόταν σε άλλους χώ-
ρους του ξενοδοχείου, όπως στη ρεσεψιόν και στο μπαρ.
Τον χώρο όπου έγινε η μαζική αυτοκτονία τον αποκλεί-
σαμε ευθύς από αδιάκριτα βλέμματα και βγάλαμε τα πτώ-
ματα υπό άκρα μυστικότητα, αλλά δεν τρέφουμε αυταπά-
τες… Κάποια στιγμή η φούσκα θα σκάσει…»
Ο Ιάσονας έριξε μια δηκτική ματιά στον Δημήτρη, ο
οποίος την αγνόησε. «Και κανείς δεν θέλει να σκάσει, υπο-
θέτω…»
«Κανείς δεν θέλει, αλλά όλοι το ξέρουν πως θα συμβεί.
Φανταστείτε πώς θα νιώσει ο κοσμάκης όταν το μάθει. Αν
οι κορυφαίοι της Ευρώπης βρέθηκαν σε αυτή την κατά-
σταση, πόσο ασφαλείς είναι οι ίδιοι ως απλοί πολίτες; Ο
χειρισμός των μίντια είναι ένα θέμα χοντρό στη συγκεκρι-
μένη περίπτωση και ήδη κάποιοι από τους ηγέτες ζητούν
ευθύνες από τον πρωθυπουργό».
«Ό,τι γίνεται πάντα δηλαδή…» μονολόγησε ο Ιάσονας.
«Κάποιοι θα σταθούν στο πλευρό μας και κάποιοι θα μας
κατηγορήσουν».
288 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Είναι αναπόφευκτο» συμφώνησε ο Έξαρχος. «Σκεφτεί-
τε ότι σε άλλες εποχές ένα τέτοιο γεγονός θα αποτελούσε
αφορμή πολέμου. Δεν είναι αστείο… Είναι πολύ λεπτές οι
ισορροπίες».
Έκανε μια δραματική παύση, για να δώσει έμφαση στα
λεγόμενα που μόλις είχε ξεστομίσει, και έπειτα στράφηκε
πάλι προς το μέρος τους.
«Υπάρχει και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό» δήλωσε,
κοιτώντας τον νεαρό, που επέστρεψε το βλέμμα του με
απορία. «Κολλάει ακριβώς σε αυτό που μόλις είπες, Ιάσο-
να… Αυτοί που στέκονται υπέρ μας θα το κάνουν έμπρα-
κτα. Ήδη οι μυστικές υπηρεσίες τριών χωρών έχουν επικοι-
νωνήσει με τη δική μας και έχουν προσφέρει τη συνδρομή
τους για την εξάρθρωση των Μυστών. Η οργάνωση αυτή
θεωρείται επικίνδυνη σε διεθνές επίπεδο πλέον…»
Βουλγαρία, Βόρεια Μακεδονία και Αυστρία. Αυτές ήταν οι
τρεις χώρες που είχαν ρίξει πράκτορες, και μάλιστα κορυ-
φαίους, στο κυνηγητό της διαβόητης πλέον οργάνωσης,
με πιθανότητα να ακολουθήσουν κι άλλες. Το τοπίο δεν
ήταν ακόμη ξεκάθαρο, αλλά ήταν τουλάχιστον ενθαρρυ-
ντικό ότι τώρα οι πιθανότητές τους διευρύνονταν κάπως.
Φυσικά, όσοι συμμετείχαν στη νέα συμμαχία εσωτερι-
κού-εξωτερικού για τη θωράκιση εθνικών συμφερόντων,
όπως την είχαν ονομάσει, είχαν ενημερωθεί για την ανά-
μειξη του Δημήτρη και σε μερικές ώρες θα προέβαιναν σε
συνάντηση μεταξύ τους, προκειμένου να τεθούν επί τάπη-
τος οι επόμενες ενέργειες, με τη συμβολή και των δικών
τους θέσεων επί του θέματος.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 289
Ξαφνικά, το βάρος όλου του κόσμου βάραινε τις πλά-
τες του και το κεφάλι του το αισθανόταν ήδη εκατό κιλά.
Μέχρι στιγμής, κανένας από τα μίντια δεν είχε πάρει πρέ-
φα το γεγονός και, παρόλο που ο Δημήτρης ήξερε ότι η
Μαργαρίτα θα απέφευγε να ανακατευτεί, δεν μπορούσε να
εγγυηθεί για κανέναν άλλον και ειδικά γι’ αυτόν τον Νίκο
Παπαγεωργίου, που έμοιαζε σαν να είχε φάει το καναρίνι,
κατά τις περιγραφές της γυναίκας του, όταν τον αποχωρί-
στηκε.
Κούνησε το κεφάλι του μπαϊλντισμένος και, αφού με
δυσκολία τσίμπησε τρεις μπουκιές από το κρύο σάντουιτς
που του είχε φέρει ο Ιάσονας, μπήκε στο ντους, αφήνοντας
το παγωμένο νερό να πέσει πάνω του με ορμή, μπας και
τον ενεργοποιήσει.
Η κούραση όμως ήταν πιο ισχυρή. Η αϋπνία και το
στρες που κουβαλούσε όλες αυτές τις μέρες τον είχαν
εξουθενώσει, με αποτέλεσμα τα βλέφαρά του να βαρύνουν
αμέσως μόλις άλλαξε ρούχα και κάθισε στον καναπέ.
Είχε πολύ δρόμο μπροστά του και η τρύπα όπου κρυβό-
ταν το φίδι πολύ βαθιά, ήταν η τελευταία του σκέψη πριν
τον πάρει ο ύπνος εκεί που καθόταν…

Κεφάλαιο 26
Νίκος Παπαγεωργίου
Η ώρα ήταν περίπου δώδεκα το μεσημέρι όταν η Μαργα-
ρίτα έφτασε στην περιοχή Ντεπώ της ανατολικής Θεσσα-
λονίκης, όπου βρισκόταν η περίφημη συνοικία Ουζιέλ ή
αλλιώς γειτονιά των είκοσι οκτώ μονοκατοικιών*.
Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν την περιοχή και,
παρόλο που ο Νίκος είχε προσπαθήσει να την προετοιμά-
σει, όταν της έδινε τη διεύθυνσή του στο τηλέφωνο, ρω-
τώντας την αστειευόμενος αν ήταν έτοιμη για ένα ταξίδι
* Χτίστηκε το 1927 από τον περίφημο εργολάβο Δαβίδ Ουζιέλ, σε συ-
νεργασία με τον διάσημο αρχιτέκτονα Ζακ Μοσέ, που ήταν επίσης
γνωστός για τον σχεδιασμό του Ολύμπιον στην πλατεία Αριστοτέλους
και του εστιατορίου Όλυμπος-Νάουσα στην παλιά παραλία, το οποίο
πρόσφατα ανακαινίστηκε και λειτουργεί ξανά.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 291
στον χρόνο, εκείνη δεν είχε καταλάβει πλήρως τι εννοού-
σε, μέχρι που έφτασε εκεί. Τώρα, κοιτούσε γύρω της με έκ-
πληξη ανάμεικτη με δέος.
Η γειτονιά είχε μια γοητευτική ατμόσφαιρα, με πλακό-
στρωτα δρομάκια, αναρριχητικά φυτά και κήπους γεμά-
τους με τριανταφυλλιές και κληματαριές. Παλιά, αυτόνομα
αρχοντικά, ξεχωριστής αρχιτεκτονικής, με κεραμοσκεπές
και κομψά ξύλινα παράθυρα, που δεν είχαν καμία σχέση
με αυτά που συναντούσε στην πόλη, αποτελούσαν στολίδι
για την περιοχή*. Οι πολυκατοικίες, ευτυχώς, δεν είχαν
κάνει την εμφάνισή τους εκεί, αφήνοντας ανέγγιχτο αυτόν
τον μικρό παράδεισο, που κάποτε στέγαζε μερικές από τις
πιο εύπορες οικογένειες της Θεσσαλονίκης.
Στην πορεία της για την έπαυλη του Παπαγεωργίου,
είχε περάσει μπροστά από κάποιες βίλες απαράμιλλης
ομορφιάς. Τα περισσότερα κτίσματα, βαρυφορτωμένα με
διακοσμήσεις στα αετώματα και στα διαζώματα, δεν είχαν
σαφή αρχιτεκτονικό ρυθμό, αλλά αυτό δεν αφαιρούσε σε
τίποτα από την ομορφιά τους. Αντίθετα, η ανομοιομορ-
φία προσέδιδε μια ιδιαίτερη αίγλη, που δύσκολα άφηνε
κάποιον ασυγκίνητο. Σε ορισμένα από αυτά πρόλαβε να
διαβάσει ακόμα και τις χρυσές πλακέτες που κοσμούσαν
την είσοδο με τα ονόματά τους: Βίλα Μπιάνκα, Βίλα Αχμέτ
Καπαντζή, Βίλα Αλλατίνι…
Αναστέναξε. Τυχερός ο Νίκος, σκέφτηκε. Εδώ είναι μια
όαση!
* Το 1980, η περιοχή κηρύχθηκε διατηρητέα, και μάλιστα θεωρείται
μνημείο.
292 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Έστριψε με το αυτοκίνητό της σε μια μικρή συμβολή
δύο οδών που της υπέδειξε το GPS και πάρκαρε. Το σπί-
τι του Παπαγεωργίου βρισκόταν στον αριθμό δεκαοκτώ,
αλλά και αποκεί που στεκόταν μπορούσε άνετα να το ξε-
χωρίσει, βασισμένη και στις οδηγίες που της είχε δώσει
στο τηλέφωνο.
Ήταν ένα κτίριο όχι πολύ μεγάλο, αλλά εξαιρετικής
ελιτιστικής αρχιτεκτονικής, επηρεασμένης προφανώς από
το ρεύμα μπαρόκ. Ήταν δίπατο, με υπέροχους εξώστες και
ανοιχτούς χώρους, ενώ ιδιαίτερη ομορφιά τού προσέδιδαν
και οι γύψινες ανάγλυφες παραστάσεις που κοσμούσαν το
εξωτερικό του.
Κατευθύνθηκε προς τα εκεί μαγεμένη από την πολυτέ-
λεια της κατοικίας του, προσπαθώντας ωστόσο συνάμα να
συγκεντρωθεί και στον σκοπό της επίσκεψής της.
Σφίγγοντας νευρικά το λουράκι της δερμάτινης τσά-
ντας της και ισιώνοντας τη φούστα από το στενό ταγέρ
που είχε επιλέξει να φορέσει για την περίσταση, χτύπησε
το ρόπτρο της βαριάς μαονένιας πόρτας.
Ο άντρας που της άνοιξε όμως δεν ήταν αυτός που πε-
ρίμενε. Ένας ψηλός, έγχρωμος, ίδιος με βουνό, την κοιτού-
σε βλοσυρά, έχοντας σταυρωμένα στο στήθος τα γεροδε-
μένα του μπράτσα.
«Ποια είστε;» ζήτησε να μάθει σε σπαστά ελληνικά και
τόνο αυστηρό, που έκανε τη Μαργαρίτα να ιδρώσει. Μή-
πως είχε κάνει λάθος τη διεύθυνση;
«Εεεε… εγώ… εδώ δεν είναι του κυρίου Παπαγεωργί-
ου;» ρώτησε με μια φωνή που της φάνηκε ότι έβγαινε μια
οκτάβα πιο ψιλή από το κανονικό της.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 293
Το βουνό μπροστά της την κοίταξε καχύποπτα. «Ποια
είστε;» ξαναρώτησε, χωρίς να δώσει καμία απάντηση στη
δική της ερώτηση.
Η Μαργαρίτα σάστισε και ακριβώς τη στιγμή που ήταν
έτοιμη να κάνει μεταβολή και να βάλει όσο μεγαλύτερη
απόσταση γινόταν ανάμεσα σ’ εκείνη και τον τύπο που
τώρα φαινόταν έτοιμος να την κατασπαράξει, ακούστηκε
σωτήρια η φωνή του Παπαγεωργίου από κάπου στο βάθος.
«Άλφι, γιατί τρομοκρατείς την κακομοίρα τη γυναίκα;
Δεν σου είπα ότι περιμένω μια καλεσμένη;»
Έφτασε στην πόρτα δίπλα στο βουνό, που τώρα ήξερε
ότι το έλεγαν Άλφι, και της χάρισε ένα από τα αστραφτερά
του χαμόγελα, για τα οποία η Μαργαρίτα έλιωνε όταν τα
έβλεπε στις εκπομπές του.
«Μην τον παρεξηγείς τον Άλφι. Μερικές φορές παίρνει
πολύ στα σοβαρά τη δουλειά του» της είπε στη συνέχεια,
νεύοντάς της να περάσει.
Η Μαργαρίτα πέρασε στο εσωτερικό κάτω από το αει-
κίνητο βλέμμα του βουνού και ξεροκατάπιε. Αν υπήρχαν
μάτια που έβγαζαν ακτινογραφίες, σίγουρα ο Άλφι είχε
δύο από αυτά. Μόνο όταν διαπίστωσε ότι εκείνος παρέ-
μεινε στη σάλα χωρίς να τους ακολουθήσει στα ενδότερα,
επέτρεψε στον εαυτό της να αναπνεύσει κάπως πιο ελεύ-
θερα και να παρατηρήσει ότι η εξαιρετική αρχιτεκτονική
στο εξωτερικό συνεχιζόταν και μέσα στο σπίτι.
Ήταν ψηλοτάβανο, με αποτυπωμένα πάνω του υπέροχα
μοτίβα, και ανοιχτό σαν χώρος, με αποτέλεσμα το σαλόνι
να επικοινωνεί με την τραπεζαρία και με ένα δεύτερο καθι-
στικό, που ο Νίκος είχε μετατρέψει σε γραφείο, με μόνους
294 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
διαχωρισμούς κάποια χαμηλά πάσα, τα οποία στόλιζαν
διάφορα διακοσμητικά. Ανάμεσα σε αυτά, η Μαργαρίτα
μπόρεσε να ξεχωρίσει και τις χαρακτηριστικές φιγούρες
τριών δημοσιογραφικών βραβείων.
Ασυναίσθητα, σφύριξε τον θαυμασμό της και ο Νίκος,
που την ακολουθούσε κατά πόδας, χαμογέλασε αυτάρε-
σκα. «Πώς σου φάνηκε η γειτονιά μας; Είχα δίκιο όταν σου
είπα ότι θα έκανες ταξίδι στον χρόνο;»
«Άλλος Θεός!» παραδέχτηκε η Μαργαρίτα. «Είσαι πολύ
τυχερός!»
«Σ’ ευχαριστώ. Ξέρεις, αυτή η γειτονιά θεωρείται ίσως
και η ομορφότερη της Θεσσαλονίκης. Όταν λοιπόν πα-
ρουσιάστηκε η ευκαιρία αγοράς, την άρπαξα ασυζητητί».
«Γενικά, όλα τα σπίτια είναι το κάτι άλλο…» συμφώνη-
σε με τη λογική η Μαργαρίτα. «Φαντάζομαι θα σου κόστι-
σε πανάκριβα» διαπίστωσε κι έπειτα δαγκώθηκε για την
αδιακρισία της. Σε λίγο θα τον ρωτούσε και πόσα χρήματα
είχε στον τραπεζικό του λογαριασμό! Ηλίθια! έψεξε ενδό-
μυχα τον εαυτό της.
«Δεν θα το αρνηθώ. Κόστισε πολλά. Αλλά, αν σκεφτείς
την ιστορία της περιοχής και ποιοι κατοικούσαν εδώ, νο-
μίζω θα πεις χαλάλι. Έλα μαζί μου…» την παρακίνησε,
πιάνοντάς τη μαλακά από το μπράτσο και οδηγώντας τη
μέχρι την μπαλκονόπορτα, που άνοιγε σε έναν υπέροχο,
φροντισμένο κήπο, γεμάτο τριανταφυλλιές, γαριφαλιές
και πολύχρωμους ιβίσκους.
«Βλέπεις αυτό το κτίριο εκεί;» της είπε, δείχνοντάς της
ένα κιτρινωπό αρχοντικό, χτισμένο σε αναγεννησιακούς
ρυθμούς, με έντονο και το αρχαιοελληνικό δωρικό στοι-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 295
χείο, το οποίο η Μαργαρίτα είχε προσπεράσει ερχόμενη
εδώ. «Αυτή είναι η Βίλα Μπιάνκα. Ήταν κάποτε η εξοχι-
κή κατοικία ενός πολύ εύπορου Εβραίου επιχειρηματία,
του Ντίνο Φερνάντεζ-Ντίαζ, αφιερωμένη στη σύζυγό του
Mπιάνκα, εξ ου και το όνομά της. Αρχιτέκτονας της βίλας
ήταν ο Ιταλός Πιέρο Αριγκόνι, ο οποίος είχε αρχικά βρεθεί
στη Θεσσαλονίκη για να κατασκευάσει την πρώτη γραμμή
τραμ της ελεύθερης πόλης».
Η Μαργαρίτα άφησε ένα μικρό επιφώνημα θαυμασμού.
«Η ιστορία της βίλας δεν περιορίζεται όμως μόνο
εκεί…» συνέχισε ο Νίκος, με τον στόμφο κάποιου που έχει
μελετήσει εις βάθος το θέμα. «Φέρνει μαζί της και μια ρο-
μαντική ιστορία. Μια ιστορία που συγκλόνισε τη συντηρη-
τική κοινωνία της εποχής. Η κόρη του ζευγαριού, η Αλίνη,
ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον Σπύρο Αλιμπέρτη, που ήταν
έφεδρος αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Δυστυχώς,
όμως, ο έρωτάς τους προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από
τους γονείς της κοπέλας και πολλά αρνητικά σχόλια από
την εβραϊκή ελίτ της Θεσσαλονίκης. Μεγαλύτερο ζήτημα
αποτελούσαν οι κοινωνικοί και θρησκευτικοί διαχωρισμοί
που δεν επέτρεπαν τον γάμο Χριστιανού με Εβραία. Σήμε-
ρα λειτουργεί ως Δημοτική Πινακοθήκη της πόλης».
Η Μαργαρίτα κοίταξε το κτίριο, προσπαθώντας να φα-
νταστεί όσα της είχε πει μόλις ο Νίκος να εκτυλίσσονται
μέσα στους τοίχους του. Βεγγέρες και καλυμμένα βλέμμα-
τα, κρυφές συναντήσεις και ραντεβού, λόγια αγάπης και
υποσχέσεις, κλάμα, πόνος και διωγμός…
«Γενικά, η περιοχή κατακλύζεται από πολυτελή κτίρια
του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα, στα οποία κατοι-
296 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
κούσαν πλούσιοι Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, Ντονμέδες*,
Φράγκοι και Λεβαντίνοι. Καθένα από αυτά έχει και μια
βαθιά ιστορία. Θα μπορούσα να σου μιλώ ώρες γι’ αυτές,
αλλά δεν θέλω να σε κουράσω. Άλλωστε, δεν ήρθες για
κοινωνικό σκοπό…»
«Μακάρι να είχα έρθει μόνο γι’ αυτό…» συμφώνησε η
Μαργαρίτα, που πραγματικά η ήρεμη και τρυφερή χροιά
της φωνής του της είχε ανοίξει την όρεξη να ακούσει κι
άλλα.
«Μα τι αγενής που είμαι!» άλλαξε απότομα ύφος ο Νί-
κος. «Κάθομαι τόση ώρα και σου μιλάω για τα ιστορικά και
δεν σου πρόσφερα κάτι να πιεις».
«Δεν πειράζει… δεν είναι ανάγκη» αρνήθηκε από ευγέ-
νεια εκείνη.
«Ανοησίες! Πριν έρθεις, ήμουν έτοιμος να φτιάξω κα-
πουτσίνο. Θέλεις κι εσύ έναν;»
Η Μαργαρίτα ένευσε χαμογελώντας. Τι ψυχή είχε ένας
καφές; Άλλωστε, το τελευταίο που ήθελε ήταν να τη χαρα-
κτηρίσει και ακατάδεκτη.
«Ωραία. Βολέψου και επιστρέφω αμέσως» την παρό-
τρυνε, χαρίζοντάς της ακόμα ένα αστραφτερό χαμόγελο.
Η Μαργαρίτα, όσο περίμενε, κινήθηκε γύρω στον χώρο,
σταματώντας μπροστά στο τεράστιο τζάκι με τις ανάγλυ-
φες λιονταρίσιες κεφαλές, που κοσμούσε τον έναν τοίχο.
Πάνω στο γείσο του ήταν στημένες διάφορες φωτογραφίες
που απεικόνιζαν τον Νίκο σε συναντήσεις με γνωστά πολι-
τικά πρόσωπα, ηθοποιούς, τραγουδιστές αλλά και εξέχου-
* Εξισλαμισμένοι Εβραίοι.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 297
σες προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Είχε
μια φωτογραφία ακόμα και εντός του Μεγάρου Μαξίμου,
με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να του κάνει χειραψία.
Παραδίπλα, είδε κι άλλες, που τον απεικόνιζαν είτε
μόνο του σε καλλιτεχνικό στιλ είτε με την έφηβη κόρη του,
που, όπως διαπίστωνε, είχε κληρονομήσει το αστραφτερό
χαμόγελό του.
Σε μια άλλη, που ήταν στημένη κάπως ξέχωρα από τις
υπόλοιπες, στάθηκε για περισσότερη ώρα. Σ’ εκείνη, εντός
μαύρης κορνίζας, απεικονιζόταν μια μελαχρινή καλλονή
με πλούσια χείλη και μαύρα μακριά μαλλιά, που κοιτούσε
μελαγχολικά κάπου πέρα από τον φακό. Δεν χρειαζόταν
να είναι διάνοια για να καταλάβει ποια ήταν. Η ομοιότητά
της με την έφηβη κόρη που είχε δει προηγουμένως ήταν
εκπληκτική. Γιατί όμως μαύρη κορνίζα;
«Την έχασα πριν από τρία χρόνια» ήρθε η απάντηση
στη σιωπηρή της ερώτηση, κάνοντάς τη να αναπηδήσει.
Χωρίς να τον αντιληφθεί, ο Νίκος είχε επιστρέψει με
τους καφέδες.
«Με συγχωρείς… δεν…»
«Γιατί; Τι έκανες για να σε συγχωρέσω;» της είπε με
χιούμορ. «Από ό,τι θα είδες, εγώ είμαι ο άσχημος της οι-
κογένειας».
«Ε, όχι… δεν θα το έλεγα…» έκανε η Μαργαρίτα αμή-
χανα, μιας και δεν ήξερε πώς αλλιώς να απαντήσει.
«Στάσου μια στιγμή να κόψω και λίγο κέικ. Είναι φρέσκο,
το πρωί μού το έφεραν» της είπε, αφήνοντάς την πάλι μόνη.
Η Μαργαρίτα γύρισε και πάλι προς το τζάκι, αλλά αυτή
τη φορά η ματιά της γλίστρησε δίπλα, στη σκαλιστή βιβλι-
298 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
οθήκη, που ήταν κατάφορτη με διαφόρων λογιών βιβλία.
Εκεί, ανάμεσά τους, είδε στημένες κάποιες ακόμα κορνί-
ζες, που όμως δεν περιείχαν φωτογραφίες, αλλά γράμμα-
τα. Πλησίασε πιο κοντά για να διαβάσει.
«Δεν ξέρεις ποιος είσαι μέχρι να χάσεις κάποιον που
αγαπάς. Και δεν ξέρεις από τι είσαι φτιαγμένος μέχρι να
αναγκαστείς να τον αφήσεις…» έλεγε η μία. «Μην ξεχνάς
ότι, ακόμα και όταν η ζωή γίνεται σκληρή και νιώθεις πως
θέλεις να τα παρατήσεις, υπάρχει ένα μέλλον που δεν έχεις
ζήσει ακόμη… Μείνε δυνατός, πίστεψε στον εαυτό σου και
ποτέ μη σταματάς να προχωράς…» έλεγε η άλλη. «Κράτα
το πρόσωπό σου προς τη λιακάδα και οι σκιές θα πέσουν
πίσω σου» μια τρίτη.
Η Μαργαρίτα τις περιεργάστηκε στοχαστικά. Οι κορ-
νίζες αυτές καταδείκνυαν την ανάγκη του ιδιοκτήτη τους
να υπενθυμίζει στον εαυτό του τις αλήθειες τους. Έδειχναν
έναν άνθρωπο που είχε δώσει κι αυτός τις μάχες του. Ταυ-
τίστηκε, αναγνωρίζοντας κι εκείνη τον εαυτό της.
«Βλέπω ανακάλυψες και τις αδυναμίες μου» άκουσε
πάλι τη φωνή του πίσω της.
«Αδυναμίες; Μα αυτά είναι υπέροχα!» δήλωσε η Μαρ-
γαρίτα συγκινημένη. «Όποιος έχει περάσει ανάλογα, κα-
ταλαβαίνει…»
Ο Νίκος κούνησε το κεφάλι του. «Δεν βαριέσαι… Όλοι
κουβαλάμε πράγματα. Το θέμα είναι πόσο συχνά θυμόμα-
στε να εφαρμόζουμε όλα αυτά τα γνωμικά. Εγώ, ας πούμε,
το μόνο που φέρνω συχνά στο μυαλό μου, κι αυτό γιατί με
τρώει και δεν το έχω χωνέψει ακόμη, είναι κάτι που μου
είπε ο ψυχολόγος μου: ότι το να θέλω συνέχεια να ευχαρι-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 299
στώ τους άλλους, η δυσκολία μου να δεχτώ θετικά σχόλια
για το άτομό μου ή τη δουλειά μου και τα αυτοσαρκαστικά
αστεία προέρχονται όλα από παιδική συναισθηματική πα-
ραμέληση» της είπε δίχως ίχνος ντροπής που μοιραζόταν
κάτι τόσο προσωπικό μαζί της, ενώ την ήξερε λιγότερο
από ένα εικοσιτετράωρο.
Η Μαργαρίτα δεν το σχολίασε. Πάντως, αν δεν της το
έλεγε, ούτε που θα πήγαινε ποτέ το μυαλό της πως ο επι-
τυχημένος άντρας που καθόταν απέναντί της είχε κάποτε
παραμεληθεί συναισθηματικά. Της έκανε τρομερή εντύ-
πωση η βαθύτερη αυτή διαπίστωση, παρόλο που γνώρι-
ζε καλά ότι κάθε άνθρωπος ήταν σαν ένα παγόβουνο που
βλέπεις μόνο όσο εξέχει από το νερό και ποτέ τον όγκο
κάτω από την επιφάνεια.
Κάθισε σταυροπόδι στη μία πλευρά του αναπαυτικού
καναπέ και πήρε στα χέρια της το φλιτζάνι.
«Ξέρω ότι θα γίνω άχαρη, αλλά δεν ήρθα εδώ για να
σου πω αυτό που περιμένεις να ακούσεις» του είπε μαλα-
κά και με έναν τόνο μετάνοιας στη φωνή, που υποδήλωνε
λύπη που θα τον στενοχωρούσε.
«Δεν σε καταλαβαίνω».
Η Μαργαρίτα ρούφηξε μια μικρή γουλιά και αναστένα-
ξε. «Δεν θέλω καμία σχέση με ό,τι έγινε χθες. Ό,τι κι αν
σκοπεύεις να κάνεις, θα ήθελα να αφήσεις το όνομά μου
εκτός. Σαν να μην ήμουν εκεί».
Ο Νίκος έσμιξε τα φρύδια του. Κάθε ίχνος χαμόγελου
αφανίστηκε ξαφνικά από το πρόσωπό του και μια μάσκα
σκληρού επαγγελματισμού πήρε τη θέση του.
«Μαργαρίτα, φαντάζομαι πως κατανοείς ότι το θέμα θα
300 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
σκάσει έτσι κι αλλιώς, ναι; Θέλω να πω, είναι θέμα χρό-
νου… Αν δεν γίνει μέσω ημών, θα μας προλάβουν τα ξένα
μέσα, οπότε δεν τίθεται επιλογή του ποιος θα το πει, αλλά
ποιος θα χειριστεί το αφήγημα…»
Η κοπέλα μόρφασε απογοητευμένη. Με λίγες λέξεις, ο
Νίκος μόλις είχε καταρρίψει όλες τις ψευδαισθήσεις που
είχε δημιουργήσει γι’ αυτόν.
Καταλάβαινε πολύ καλά τι εννοούσε. Είχε αρκετή πεί-
ρα στα δημοσιογραφικά μέσα ούτως ώστε να ξέρει πως
«χειρίζομαι το αφήγημα» σήμαινε όχι μόνο τι έλεγε κά-
ποιος αλλά πώς το έλεγε. Και, στη συγκεκριμένη περί-
πτωση εκείνοι, ως μάρτυρες οι ίδιοι, είχαν την μπάλα στο
γήπεδό τους. Ανάλογα με το πώς θα «έβγαζαν» προς τα
έξω την ιστορία, θα ήταν σε θέση να καθοδηγήσουν την
κοινή γνώμη, την πολιτική αντίδραση των κομμάτων και
τη γενική ρητορική επί του θέματος. Ήταν ένας από τους
λόγους που επικρατούσε η φήμη ότι οι δημοσιογράφοι εί-
χαν τη δύναμη να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις και ο λό-
γος που είχαν ξεσπάσει κατά καιρούς διαβόητα σκάνδαλα
χρηματισμών δημοσιογράφων, ακόμα και ολόκληρων κα-
ναλιών, από πολιτικά κόμματα. Δεν ήταν καινούργια αυτά.
Γίνονταν χρόνια και κόστιζαν ακριβά σε όποιον ήθελε να
ελέγχει το περιβόητο αφήγημα.
Βέβαια, αυτό δεν σήμαινε ότι εκείνη συμφωνούσε
με αυτό, ούτε ότι συμμεριζόταν την απληστία που τώρα
έβλεπε να ζωγραφίζεται στα μάτια του Νίκου, και αποκεί
που τον γλυκοκοίταζε, της γύριζε ξαφνικά το στομάχι. Το
θεωρούσε ξεπούλημα, και μάλιστα του χειρίστου είδους.
Απάτη θα το χαρακτήριζε, αν δεν φοβόταν μήπως ο Νίκος
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 301
προσβαλλόταν και φώναζε τον Άλφι το βουνό να την πε-
τάξει έξω με τις κλοτσιές.
Ήταν επίσης κάτι που δεν περίμενε να ακούσει από
εκείνον. Έτσι όπως παρουσίαζε τον εαυτό του, έδινε την
εντύπωση ενός άτεγκτου και αδέκαστου δημοσιογράφου,
που έλεγε τα πράγματα όπως ήταν. Άλλωστε, αυτό ήταν
και το σλόγκαν της εκπομπής του. Κι εκείνη είχε έρθει μέ-
χρι εδώ να τον παρακαλέσει να την αφήσει έξω από όλο
τον σαματά. Δεν είχε φανταστεί ότι θα ήταν γλίτσης! Είχε
κρίνει, φαίνεται, εξ ιδίων τα αλλότρια…
Έριξε μια ματιά γύρω της, αναρωτώμενη αν όλες αυτές
οι πολυτέλειες ήταν τελικά μόνο από σκληρή δουλειά και
αν όσα είχε περάσει ο συγκεκριμένος τον είχαν εν τέλει
κάνει αδίστακτο αντί για ευαίσθητο, όπως είχε υποθέσει
προηγουμένως.
«Προσωπικά, δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό» του είπε
ξερά. «Πάντα προτιμούσα να παραθέτω τα γεγονότα ακρι-
βώς όπως έγιναν. Επίσης, ξεχνάς τις καταθέσεις που δώ-
σαμε; Θα παραδεχτούμε δημοσίως ότι είπαμε ψέματα στις
αρχές;»
«Το κάναμε για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Το κανάλι
μου θα μας καλύψει. Έπειτα, έχω γνωστούς στα κατάλλη-
λα μέρη για να τις… εξαφανίσουν αν χρειαστεί».
Η Μαργαρίτα κούνησε το κεφάλι της, με την αηδία εμ-
φανώς ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
«Μάλιστα» μειδίασε εκείνος επιτηδευμένα. «Και τι κατά-
φερες εσύ, που με κρίνεις με τον σταυρό στο χέρι, μπορώ να
μάθω;» της πέταξε την μπηχτή. «Γιατί εδώ δεν πρόκειται για
μια απλή αναφορά στα γεγονότα. Υπάρχει πολύ ζουμί. Από
302 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
την έρευνα που έκανα, αλλά και από όσα έχουν δημοσιευτεί
για τους Μύστες τα τελευταία τρία χρόνια, πιστεύω ότι η
πράξη τους θα βρει πολλούς υποστηρικτές. Και τότε; Πόσο
πιστεύεις ότι θα απέχουμε από την πλήρη αναρχία; Δεν θεω-
ρείς λοιπόν πως κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να χειριστεί το αφήγημα;»
«Και πώς, Νίκο, προτείνεις να γίνει αυτό; Γιατί δεν είμαι
χαζή! Προφανώς δεν σε νοιάζει αν θα επικρατήσει αναρ-
χία, όπως λες, ούτε αν οι Μύστες θα αγιοποιηθούν ή θα
δαιμονοποιηθούν από τα κανάλια, αλλά αν η κυβέρνηση
θα σε πληρώσει για να κρατήσει τον έλεγχο. Γιατί, στην
περίπτωση αυτή, εσύ, ο μάρτυρας, θα είσαι και ο οδηγός
των υπόλοιπων. Είπα κάτι λάθος;» ξεσπάθωσε η Μαργα-
ρίτα.
«Εκ των πραγμάτων θα είμαι ο οδηγός!» αντιγύρισε ο
Νίκος ξεδιάντροπα, βγάζοντας από την τσέπη του παντε-
λονιού του ένα USB.
Η Μαργαρίτα το κοίταξε με απορία.
«Όταν διαπίστωσα τι γινόταν και λίγο πριν μπεις εσύ
από το μπαλκόνι και σε αρπάξω, κατέγραψα με το κινητό
μου όλη τη φάση στη σάλα. Έχω οπτικοακουστικό υλικό,
μη αμφισβητήσιμο. Το θέμα είναι σε ποια χέρια θα πέσει
και πώς θα αξιοποιηθεί… Σου είπα και χθες, θέλει μεγάλη
προσοχή… Η κυβέρνηση τον χαμό δεν τον γλιτώνει. Μια
πρόταση μομφής και εξωτερικές πιέσεις θα τις τσιμπήσει
σίγουρα. Το θέμα είναι πόση ζημιά θα πάθει…» κατέλη-
ξε, κουνώντας το στικάκι απειλητικά. «Από όσο ξέρω, εί-
μαι ο μόνος που διαθέτει εικόνα για το τι έγινε εκεί μέσα.
Ο μόνος που μπορεί να διαψεύσει ή να επιβεβαιώσει. Όλα
τα υπόλοιπα είναι λόγια και φήμες…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 303
«Και άρα το στικάκι θα το πάρει αυτός που δεν θέλει να
βγει στην επιφάνεια;» έκανε η Μαργαρίτα με αηδία.
«Και γιατί σουφρώνεις το όμορφο μουτράκι σου, κούκλα
μου; Αν ήσουν έξυπνη, θα καταλάβαινες ότι έχεις μια μονα-
δική ευκαιρία όχι μόνο να βγάλεις χρήματα, αλλά με τα κονέ
και τις διασυνδέσεις μου να φτιάξεις μια σοβαρή καριέρα…»
Την πλησίασε εισβάλλοντας στον προσωπικό της χώρο,
τόσο κοντά που η Μαργαρίτα ευθύς δυσανασχέτησε.
«Να μου λείπει!» πετάχτηκε όρθια. Είχε, κυριολεκτικά
σε χρόνο ντε-τε, χάσει πάσα ιδέα για το άτομό του. Φαίνε-
ται ο ψυχολόγος του έπρεπε να σκίσει τα πτυχία του και να
αλλάξει δουλειά…
«Προτιμώ να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Και σου το λέω
ρητά: Κάνε ό,τι νομίζεις για λογαριασμό σου. Δεν μπορώ
να σε σταματήσω. Αλλά, αν τολμήσεις να ανακατέψεις το
όνομά μου, θα σε διαψεύσω δημόσια. Όπως σου είπα και
πριν, εγώ δεν ήμουν ποτέ εκεί και το ότι ήμουν ΔΕΝ μπο-
ρείς να το αποδείξεις» πρόσθεσε σαν επίγευση.
Για πότε είχε αλλάξει η ατμόσφαιρα από φιλική σε τέρ-
μα εχθρική, ήταν απίστευτο. Ίσως και νέο χρονικό ρεκόρ…
«Μπα, μπα, και οι κάμερες στο πάρκινγκ;» την προκά-
λεσε.
Η Μαργαρίτα χαμογέλασε. Ήξερε ήδη από τον Ιάσονα
πως ήταν όλες απενεργοποιημένες. Την είχε διαβεβαιώσει
λίγο πριν έρθει στο σπίτι του Νίκου, μιας και η ίδια είχε
εκφράσει την ανησυχία της γι’ αυτές.
«Καλή τύχη να βρεις το υλικό αποκεί…» του είπε αι-
νιγματικά και, αρπάζοντας την τσάντα της, κινήθηκε προς
την έξοδο.
304 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Πριν βγει, κοντοστάθηκε και γύρισε προς το μέρος του.
«Κρίμα και ήσουν άνθρωπος που θαύμαζα και εκτιμού-
σα…» ήταν η τελευταία της κουβέντα πριν τον παρατήσει
σύξυλο στο σαλόνι.
Η Μαργαρίτα έφτασε στο σπίτι και μπήκε για δεύτερη
φορά από το πρωί στο ντους. Η αηδία που ένιωθε φεύ-
γοντας από το σπίτι του Νίκου νόμιζε ότι είχε κολλήσει
πάνω της σαν δεύτερο δέρμα και έπρεπε επειγόντως να
την ξεπλύνει. Σε αυτήν, είχε έρθει να προστεθεί και η πλη-
ροφορία που είχε πάρει από τον διευθυντή της πως η Μά-
γδα είχε καταφέρει να εξασφαλίσει τη χθεσινή πρόσκληση
λαδώνοντας, με χρήματα της εφημερίδας φυσικά, κάποιον
άξεστο στην επιτροπή διοργάνωσης, μεγεθύνοντας τη σι-
χασιά που την έπνιγε ακόμα περισσότερο. Τον είχε καλέσει
να τον ενημερώσει πως θα έστελνε εντός της ώρας το ανα-
λυτικό ρεπορτάζ για δημοσίευση στο απογευματινό φύλλο
και, επ’ ευκαιρία, του είχε κάνει κι αυτή την ερώτηση.
Τρίφτηκε για ώρα κάτω από το καυτό νερό, πριν αι-
σθανθεί και πάλι σαν άνθρωπος, αν και σε όλη τη διάρκεια
οι σκέψεις της την έσερναν σε μονοπάτια που είχε επισκε-
φθεί και στο παρελθόν.
Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά στη ζωή της που είχε
κοντέψει να ξεράσει με τέτοιες συμπεριφορές, αλλά ήταν
η πρώτη που είχε δει να ξετυλίγονται τόσο ξεδιάντροπα
μπροστά στα μάτια της.
Θυμήθηκε που στα τέσσερα πρώτα χρόνια της καριέρας
της είχε κάνει μια σχετική συζήτηση με τον τότε διευθυντή
της, στην εφημερίδα Διαύγεια. Έναν άνθρωπο καλοσυνά-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 305
το, που ενδιαφερόταν πραγματικά για τους υπαλλήλους
του και στήριζε τις επιλογές της ίδιας, αναγνωρίζοντας και
επιβραβεύοντας σχεδόν σε καθημερινή βάση την αξία της
ως δημοσιογράφου.
Του είχε εκφράσει τότε την επιθυμία της να ερευνήσει
εις βάθος τους πουλημένους του σιναφιού της, που εξαπα-
τούσαν με παραπληροφόρηση αναγνώστες και τηλεθεα-
τές στον βωμό του χρήματος, και να τους ξεμπροστιάσει
όλους ή όσο περισσότερους μπορούσε τέλος πάντων.
«Μαργαρίτα κορίτσι μου, είσαι με τα καλά σου; Βάλθη-
κες να σε βρουν σε κανένα χαντάκι; Δεν βλέπεις γύρω σου;
Ή μήπως νομίζεις ότι είσαι η πρώτη που σκέφτηκε να κάνει
κάτι τέτοιο; Όσοι προσπάθησαν να ταξιδέψουν αυτόν τον
δρόμο κατέληξαν νεκροί ή ξεπουλήθηκαν και οι ίδιοι στην
πορεία… Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι προνόμιο μόνο της
Ελλάδας. Συμβαίνουν παντού. Γι’ αυτό, κάτσε στ’ αυγά σου
και μην το συζητάς…» άκουγε σαν μέσα από πηγάδι τώρα
τα λόγια του.
«Αν δεν σας ήξερα καλύτερα, θα έλεγα ότι με αποτρέ-
πετε γιατί έχετε κι εσείς να κρύψετε κάτι…» του είχε απα-
ντήσει μισοαστεία μισοσοβαρά, αλλά εκείνος της το είχε
ξεκόψει, εκπλήσσοντάς τη με την απόκρισή του.
«Μου παρουσιάστηκαν αρκετές ευκαιρίες να μερολη-
πτήσω, δεν θα σ’ το αρνηθώ. Και, αν δεχόμουν, τώρα θα
είχα χτίσει πολυκατοικίες με τα χρήματα που θα έπαιρνα.
Βλέπεις να έχω χτίσει πολυκατοικίες, Μαργαρίτα; Όχι.
Μένω στο ίδιο δυάρι στον Βύρωνα όπου έμενα και πριν
πάρω την προαγωγή και οδηγώ το ίδιο σαράβαλο που
οδηγούσα και πριν από δεκαπέντε χρόνια. Το μόνο που
306 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
έχω αποκομίσει από αυτή τη δουλειά, μέχρι στιγμής, είναι
ένα ξεγυρισμένο έλκος, ένα περιποιημένο διαζύγιο κι αυ-
τήν εδώ την κωλοσυνήθεια, που έχει καταντήσει μανία»
κατέληξε, δείχνοντάς της το τσιγάρο που κάπνιζε στο τα-
σάκι.
Η Μαργαρίτα είχε χαμηλώσει τη ματιά της από ντροπή,
που έστω κι έτσι τον είχε προσβάλει. Εκείνος όμως δεν της
είχε κρατήσει κακία. «Γι’ αυτό σου λέω, κορίτσι μου… Μην
τα σκαλίζεις. Κάνε εσύ τη δουλειά σου τίμια και σωστά και
φρόντισε γι’ αυτό να ξεχωρίζεις. Άλλωστε, ο κόσμος δεν
είναι χαζός. Ξέρει πια τι γίνεται. Το έχει πάρει πρέφα…»
Βγήκε από το ντους, νιώθοντας κάπως ελαφρύτερη, και
πέρασε την επόμενη ώρα με το μπουρνούζι της και την πε-
τσέτα στα μαλλιά να συντάσσει το κείμενο που θα έστελνε
στον διευθυντή και στο εκδοτικό τμήμα της εφημερίδας.
Φυσικά, είχε μείνει στα τυπικά, χωρίς να αναφέρει λέξη
από όσα είχε βιώσει στην τουαλέτα. Δεν απέκρυπτε και η
ίδια την αλήθεια, όπως με περισσό θράσος την πληροφό-
ρησε η συνείδησή της. Όχι. Απλώς εκείνη είχε τη σύνεση
να σκεφτεί τις συνέπειες και, αν ήθελε να είναι και ειλικρι-
νής, δεν είχε τα κότσια, σε αυτή τη φάση της ζωής της, να
τις αντιμετωπίσει.
Αφού έστειλε το αρχείο, κάλεσε το κινητό του Ιάσονα.
Επόμενη κίνηση ήταν να ενημερώσει την ομάδα του Δη-
μήτρη για όσα είχαν διαδραματιστεί στο σπίτι του Νίκου.
Τόσα χρόνια παντρεμένη μαζί του, ήξερε πως κάθε λεπτο-
μέρεια μετρούσε, όπως βοηθούσε και το να βρίσκονται ένα
βήμα μπροστά.
Το τηλέφωνο χτύπησε αρκετές φορές πριν τελικά της
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 307
απαντήσει ο ίδιος ο Δημήτρης, προκαλώντας της έκπληξη.
Δεν περίμενε να ακούσει τη φωνή του μέχρι να τελειώ-
σει αυτή η ιστορία και, μιας και τα συναισθήματά της ήταν
ακόμη μπερδεμένα, θα προτιμούσε να το είχε αποφύγει.
Από τη μια τον εκτιμούσε ακόμα περισσότερο μετά τη
συναναστροφή της με τον Νίκο, από την άλλη όμως δεν
είχε ξεπεράσει τον θυμό που της είχε προκαλέσει συμμε-
τέχοντας σε όλη αυτή τη διαδικασία χωρίς καν να το συ-
ζητήσει μαζί της ή έστω να την ενημερώσει. Για εκείνη, ο
Δημήτρης είχε τη δουλειά πάνω από την οικογένειά του, κι
αυτό δεν μπορούσε να το χωνέψει.
Όση ώρα εκείνος της μιλούσε τρυφερά και με την ανη-
συχία να χρωματίζει τη φωνή του, προσπάθησε να κρύψει
την ταραχή της ψυχής της, που διαμόρφωνε τον δικό της
τόνο φωνής. Του ανέφερε ό,τι είχε γίνει στη συνάντηση
τυπικά, προσπαθώντας να αφήσει απέξω το συναίσθημα,
αλλά στο τέλος της κλήσης διαισθανόταν ότι δεν τα είχε
καταφέρει. Ο άντρας της την ήξερε τόσο καλά, που ήταν
αδύνατον να περάσει από εκείνον απαρατήρητη η κρυάδα
στη στάση της. Όταν λοιπόν ο Δημήτρης τη ρώτησε τι της
συνέβαινε, δικαιολογήθηκε αποδίδοντάς τα όλα στο στρες
και έκλεισε με συνοπτικές διαδικασίες το τηλέφωνο, αφού
τον ενημέρωσε ότι θα έφευγε για το Σκρα, όπου ήδη από
το πρωί βρίσκονταν η κόρη τους με τη Βερονίκη.
Ένιωθε άδεια μετά το τηλεφώνημα. Σαν μπαλόνι που
το είχαν τρυπήσει. Επιπλέον, ένιωθε στενοχώρια και ένα
σφίξιμο στο στομάχι, το οποίο απέδιδε στο γεγονός ότι κα-
ταλάβαινε πως τον είχε αναστατώσει κι εκείνον. Έκανε να
ξαναπιάσει το τηλέφωνο, αλλά, σφίγγοντας τα δόντια της,
308 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
κρατήθηκε. Τελικά δεν θα ήταν τόσο εύκολο όσο πίστευε
να πάρει αποφάσεις και να πάει παρακάτω, όπως είχε δη-
λώσει στον Ιάσονα.
Έπιασε τη μικρή της τη βαλίτσα και άρχισε να πετάει
όπως όπως μέσα ό,τι ρούχα έβρισκε μπροστά της. Όσο πιο
σύντομα έφτανε στο Σκρα, τόσο το καλύτερο. Τουλάχι-
στον εκεί θα είχε έναν άνθρωπο να ακουμπήσει τον πόνο
που ένιωθε να της τυλίγει τον λαιμό σαν πελώριο φίδι.
Δύο ανθρώπους για την ακρίβεια. Και είχε ήδη μετανιώ-
σει που, όσο ήταν εδώ, τους είχε φερθεί με τόση αναίδεια…
Ο Δημήτρης κοιτούσε το κινητό του Ιάσονα σαν να έβλεπε
πρώτη φορά στη ζωή του τέτοιο κατασκεύασμα. Το κου-
δούνισμά του τον είχε ξυπνήσει από τον άβολο ύπνο που
έκανε στον καναπέ και, όταν ο Ιάσονας του ανακοίνωσε
πως ήταν η Μαργαρίτα, έτρεξε και το άρπαξε από τα χέρια
του πριν εκείνος προλάβει να το σηκώσει.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να μιλά με κανέναν τους. Οι
κανόνες ασφαλείας σε αυτές τις περιπτώσεις αυτό υπα-
γόρευαν. Ακόμα και αν το δίκτυο που επικοινωνούσαν
θεωρούνταν ασφαλές, δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι
για κάποια πιθανή διαρροή. Γι’ αυτό, όσο λιγότερα ρίσκα
έπαιρναν, τόσο το καλύτερο. Βέβαια, για τον Ιάσονα δεν
ήταν όλα άσπρο-μαύρο και, επειδή ο νεαρός καταλάβαι-
νε την ανάγκη, κυρίως την ψυχική, του Δημήτρη, του είχε
επιτρέψει ήδη δύο φορές να συνομιλήσει με την οικογένειά
του. Χθες με τη Βερονίκη και τώρα με τη Μαργαρίτα.
Βλέποντας βέβαια το ύφος του τώρα, μετά το τηλεφώ-
νημα, ήδη το μετάνιωνε.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 309
«Όλα καλά;» τον ρώτησε, περισσότερο για να τον συ-
νεφέρει από τις σκέψεις που τον κατέκλυζαν, ακινητοποι-
ώντας τον με το κινητό στο χέρι.
«Τι;» έκανε ο Δημήτρης σαν χαμένος, καθαρίζοντας τον
λαιμό του. Μετέφερε στον Ιάσονα όσα του είχε πει η γυ-
ναίκα του, χωρίς να εκφράσει κάποια ανησυχία. Το ύφος
του όμως, που ήταν σαν να είχε φάει χαλασμένο γιαούρτι,
τον πρόδιδε.
Ο Ιάσονας απέφυγε να ρωτήσει περαιτέρω. Αν ο Δη-
μήτρης είχε ψυχανεμιστεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη
Μαργαρίτα, εκείνος δεν έπρεπε να ανακατευτεί. Τουλάχι-
στον όχι πριν η Μαργαρίτα πάρει τις αποφάσεις της. Τότε,
θα μπορούσε να προσφέρει τον ώμο του στον Δημήτρη, αν
τον χρειαζόταν.
Η είσοδος του Έξαρχου τον έβγαλε από τη δύσκολη
θέση να πει κάτι που θα μετάνιωνε αργότερα, ενώ το ύφος
που εκείνος κουβαλούσε άλλαξε απότομα το κλίμα ηρεμί-
ας που επικρατούσε μέχρι εκείνη την ώρα στο δωμάτιο…
Άνετα το παρομοίαζε με του Άρη, του θεού του πολέ-
μου…

Κεφάλαιο 27
Το συμβάν…
Το θέμα θα έσκαγε στις ειδήσεις σχεδόν ταυτόχρονα σε
όλες τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, τους
ενημέρωσε ο Έξαρχος. Από την πρώτη στιγμή, οι ηγέτες
που είχαν παρευρεθεί στη σύνοδο, μεταξύ τους και ο πρω-
θυπουργός, έκαναν τηλεφωνικές επαφές με τους συμβού-
λους τους, τους επικοινωνιολόγους τους αλλά και μεταξύ
τους, αποφασίζοντας να προλάβουν τους καλοθελητές,
που ήδη είχαν αρχίσει τους ψιθύρους. Έπρεπε να βγουν
μπροστά από τις εξελίξεις.
Φυσικά, θα παρουσίαζαν το θέμα με στρογγυλεμένες τις
άκρες και τις γωνίες. Αφενός γιατί δεν ήταν μόνο η Ελλά-
δα που είχε αποτύχει στο θέμα της ασφάλειας της συνόδου,
αλλά και οι προσωπικές φρουρές του καθενός που είχαν
πιαστεί με τα παντελόνια κατεβασμένα, αφετέρου διότι η
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 311
πολεμική ρητορική δεν ευνοούσε στην προκειμένη συγκυ-
ρία κανέναν, χώρια που πήγαινε κόντρα σε όλους τους κα-
νόνες και τα μνημόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον τρό-
πο επίλυσης «διαφορών» μεταξύ των κρατών-μελών. Τρίτον,
όλοι τους, ανεξαιρέτως, έτρεμαν τις αντιδράσεις των πολι-
τών τους εάν γίνονταν δέκτες μιας τέτοιας είδησης, ειδικά
των αναρχικών οργανώσεων, που ξεσήκωναν τον κόσμο και
τον έβγαζαν στους δρόμους για πολύ μικρότερες αφορμές.
Ακόμα και η Τουρκία, που ποτέ δεν έχανε ευκαιρία να
υποτιμήσει και να αντιταχθεί στην Ελλάδα, προς έκπλη-
ξη όλων, είχε συμφωνήσει, φοβούμενη τα πυρά σχετικών
φασιστο-ισλαμικών αλλά και αντικυβερνητικών στη χώρα
τους οργανώσεων αν έβγαινε στη φόρα κάτι τέτοιο.
Ελλείψει οπτικοακουστικού υλικού, τους δινόταν μια
μοναδική ευκαιρία να υποτιμήσουν τη σοβαρότητα του
χτυπήματος, φέρνοντάς το στα μέτρα τους. Αντί για διε-
θνές επεισόδιο, λοιπόν, θα βάφτιζαν το γεγονός «συμβάν»
και με λέξεις όπως «απόπειρα», «τόλμημα» και «εγχείρημα»
θα έφερναν την κατάσταση εκεί που την ήθελαν. Διαψεύ-
δοντας κάθε αντίθετη άποψη, θα άφηναν τις πληροφορίες
να τρέξουν σαν βρύση που έσταζε και όχι σαν τσουνάμι
που θα κατέστρεφε τα πάντα στο διάβα του.
Βέβαια, αυτό δεν σήμαινε ότι έδιναν λευκή επιταγή
στην Ελλάδα. Απλώς μια πίστωση χρόνου, όπως την ονο-
μάτισαν, μέχρι να εξαρθρωθεί η οργάνωση που είχε σταθεί
η αιτία πρόκλησης όλου αυτού του κακού.
«Μα καλά, τι περίμενε ότι θα πετύχει η οργάνωση;»
πετάχτηκε ο Ιάσονας, προτού ο Έξαρχος προχωρήσει στο
επόμενο θέμα, που αφορούσε την επικείμενη συνάντηση
312 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
των πρακτόρων της Συμμαχίας. «Ότι θα κρύβονταν σε κα-
μιά σπηλιά τρέμοντας; Αντίθετα, έφεραν σε δυσμενή θέση
μια ολόκληρη χώρα. Μας ξεφτίλισαν! Και είμαι σίγουρος
πως ούτε ίδρωσε το αυτί όλων αυτών. Ήδη θα έχουν διπλα-
σιάσει τα μέτρα ασφαλείας γύρω τους…»
«Μην είσαι αφελής, Ιάσονα» αντιγύρισε ο Δημήτρης που,
από όσα είχε βιώσει, καταλάβαινε τώρα πέντε πράγματα
παραπάνω για την οργάνωση. «Το χθεσινό δεν έγινε για
να φέρει αποτελέσματα. Ήταν ξεκάθαρα επίδειξη δύναμης
προς κάθε ενδιαφερόμενο. Γνωρίζοντας πως τυγχάνουν ευ-
ρείας αποδοχής, μας έκλεισαν το μάτι. Τώρα, αν ο Γερμανός
καγκελάριος κοιτάει και λίγο πάνω από τον ώμο του πριν
κάνει δηλώσεις, ε, αυτό θεώρησέ το πρόσθετο μπόνους!»
Και μέσα σε όλα αυτά, ο Παπαγεωργίου θα αποκόμιζε
ένα παχυλό κομπόδεμα, μιας και είχε προβλέψει ότι κανείς
δεν ήθελε την παρουσίαση του υλικού που είχε εξασφα-
λίσει. Ήταν τόσο τραγικά προβλέψιμοι οι πολιτικοί, που
ήταν βέβαιο πως και η οργάνωση είχε εξετάσει όλες τις πι-
θανές εκδοχές πριν ενεργήσει.
«Έχει δίκιο…» σιγοντάρισε ο Έξαρχος, πριν στραφεί
προς τον Δημήτρη. «Σε δέκα λεπτά φεύγουμε» του είπε
απλώς στη συνέχεια.
Η συνάντηση θα γινόταν στο κέντρο επιχειρήσεων που
είχε στήσει η ΕΥΠ στη Θεσσαλονίκη και θα παρευρίσκο-
νταν πάνω από δέκα πράκτορες της Συμμαχίας, μαζί και
διερμηνείς για τη διευκόλυνση της διαδικασίας.
Ο Δημήτρης έφυγε σφαίρα να ετοιμαστεί. Προς το πα-
ρόν, οι εξελίξεις έτρεχαν και δεν είχε καθόλου χρόνο να
αφιερώσει στην περίεργη συμπεριφορά της Μαργαρίτας.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 313
Δυστυχώς, αυτό το θέμα θα έπρεπε να περιμένει…
Μισή ώρα αργότερα, ο Έξαρχος είχε οδηγήσει τον Δημήτρη
στην Καλαμαριά, όπου βρισκόταν η περιφερειακή μονάδα
υποστήριξης της ΕΥΠ. Οι υπόλοιποι πράκτορες, ανάμεσά
τους και μια γυναίκα, ήταν ήδη εκεί και τους περίμεναν,
συζητώντας χαλαρά μεταξύ τους.
Δίχως χρονοτριβή, ο Έξαρχος απολογήθηκε για την ολι-
γόλεπτη καθυστέρηση και τους ζήτησε να περάσουν στην
αίθουσα συνεδριάσεων, όπου θα κάθονταν γύρω από ένα
σκούρο οβάλ τραπέζι, τελείως άδειο, εκτός από το απαραί-
τητο νερό.
Πριν ξεκινήσει η συζήτηση και ενόσω περίμεναν τους
διερμηνείς που θα διευκόλυναν τους αλλοδαπούς ομολό-
γους, ο Δημήτρης έριξε μια ματιά στους συμμετέχοντες.
Κάποιοι έμοιαζαν αδιάφοροι εμφανισιακά, απλοί χαρτο-
γιακάδες, ενώ άλλοι, πιο σκληροπυρηνικοί, είχαν ένα ύφος
που έμοιαζε να είναι μονίμως κολλημένο στην κατηγορία
του εκφοβιστικού. Αυτό που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση
ήταν ότι όλοι, ακόμα και η γυναίκα, φορούσαν κοστούμια,
σαν να είχαν από πριν συνεννοηθεί ότι θα παρευρίσκονταν
σε μια δική τους, άτυπη σύνοδο κορυφής.
Ο Δημήτρης κοίταξε τα ρούχα του. Είχε κι εκείνος ντυθεί
κομψά για την περίσταση, αν και το δικό του το κοστούμι,
που του έπεφτε και ένα νούμερο μεγαλύτερο, μιας και ήταν
δανεικό από τον Έξαρχο, δεν έπιανε χαρτωσιά μπροστά
στα δικά τους, που έμοιαζαν ακριβά, σαν να τα είχαν μόλις
αγοράσει από οίκο μόδας. Αισθάνθηκε κάπως άβολα, αλλά
προσπάθησε να μην το δείξει.
314 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Όταν επιτέλους όλοι είχαν πάρει τις θέσεις τους, ο Έξαρ-
χος τους καλησπέρισε και υπενθύμισε τυπικά ότι, λόγω
των διαφορών στις αρμοδιότητες των αντίστοιχων υπηρε-
σιών των τριών διαφορετικών χωρών που συμμετείχαν, ο
σκοπός της Συμμαχίας ήταν η εκπλήρωση της αποστολής
της ΕΥΠ, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν η πρόληψη και
η αντιμετώπιση δραστηριοτήτων τρομοκρατικών οργανώ-
σεων, καθώς και άλλων ομάδων οργανωμένου εγκλήμα-
τος. Παράλληλα τόνισε ότι η συνεργασία με αντίστοιχες
υπηρεσίες άλλων χωρών και διεθνών οργανισμών, για την
αποτελεσματικότερη εκπλήρωση αυτής της αποστολής,
ήταν πράγματι στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της.
Στη συνέχεια, ανέλαβε τις συστάσεις, κάνοντας, όταν
έφτασε η σειρά του Δημήτρη, εκτενή αναφορά στον ίδιο,
στον βαθμό του στην Ελληνική Αστυνομία, στη μέχρι
τώρα εμπειρία του στο Σώμα, αλλά και στις επιτυχίες του
στην επίλυση σοβαρότατων υποθέσεων που είχαν απασχο-
λήσει στο παρελθόν τη χώρα.
Όλοι ένευσαν προς το μέρος του κι εκείνος, ομοίως,
ανταπέδωσε τον χαιρετισμό. Από την πλευρά της Ελλάδας
συμμετείχαν πράκτορες της αντιτρομοκρατικής και της
ΕΥΠ, ενώ από την ΕΛ.ΑΣ. μόνο η αφεντιά του. Η Αντιτρο-
μοκρατική είχε αναμειχθεί μετά το «χτύπημα» στη σύνοδο,
το οποίο κατατάχθηκε ως τρομοκρατικό, παρόλο που αυτό
δεν θα το ανέφεραν ποτέ τα δημοσιογραφικά μέσα.
«Σε αυτά τα έγγραφα, που έχουμε ήδη μεταφράσει προς
διευκόλυνσή σας, θα βρείτε τις πληροφορίες που έχουμε
συλλέξει και επεξεργαστεί έως τώρα. Οι πιο κρίσιμες είναι
στις πρώτες σελίδες, όπου θα βρείτε μια λίστα ακινήτων που
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 315
ανήκαν σε μια εταιρεία πρώην μέλους της οργάνωσης. Ήδη
έχουμε ξεκινήσει παρακολουθήσεις και συλλογή πληροφο-
ριών για τη χρήση αυτών των ακινήτων, αλλά η βοήθειά σας
θα μας φανεί πολύτιμη για όσα ακίνητα βρίσκονται σε δικό
σας έδαφος. Τα συγκεκριμένα τα έχουμε επισημάνει…»
Ο Έξαρχος μιλούσε σιγά και με διακοπές, για να προ-
λαβαίνουν οι διερμηνείς να μεταφράζουν αυτά που έλεγε
στις αντίστοιχες γλώσσες των πρακτόρων, που εν τω με-
ταξύ περιεργάζονταν βλοσυροί το περιεχόμενο των εγ-
γράφων.
«Το άλλο έγγραφο αφορά την αγορά προϊόντων από
μια εταιρεία λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων ύψους ενός
εκατομμυρίου ευρώ, η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή υπό
έρευνα. Θεωρούμε ότι το δηλητήριο που χρησιμοποιήθηκε
είναι πιθανό να αγοράστηκε αποκεί. Είναι θέμα χρόνου να
έχουμε κι αυτά τα αποτελέσματα στα χέρια μας. Παρακά-
τω, θα βρείτε φωτοτυπίες του μεταφρασμένου ημερολογί-
ου του πρώην υπαρχηγού Μενέλαου Σαββαΐδη, αναλυτικά
όλα τα μέχρι τώρα χτυπήματα, για τα οποία έχουν αναλά-
βει την ευθύνη, καθώς και όσες πληροφορίες έχουμε κατα-
φέρει να συλλέξουμε για την οργάνωση…»
Όση ώρα ο Έξαρχος μιλούσε, εξηγώντας και προφορικά
το περιεχόμενο των εγγράφων αλλά και την επιτυχία του
Δημήτρη να διεισδύσει στην οργάνωση, εκείνος συνέχισε
να τους παρατηρεί. Τι παραπάνω θα μπορούσαν να προ-
σφέρουν; Τρεις χώρες είχαν στείλει πράκτορες. Από δύο η
καθεμία, εκτός από τη Βόρεια Μακεδονία, που είχε στείλει
έναν, και όλοι τους είχαν ένα κοινό: δεν είχαν καμία σχέση
με τα ελληνικά δεδομένα! Περισσότερο πιθανό του φαι-
316 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
νόταν να βρίσκονταν εδώ σαν παράσταση αλληλεγγύης
παρά για ουσιαστική προσφορά στο έργο τους.
Ωστόσο, τα λόγια που άκουσε στη συνέχεια τον διέψευ-
σαν.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτό το μό-
ντους οπεράντι» είπε με βαριά προφορά ο Αυστριακός,
προκαλώντας τη συναίνεση της διπλανής του. Η γυναίκα
πράκτορας, με το όνομα Γκρέτε, ανήκε στην αποστολή της
Αυστρίας.
Ο Δημήτρης ανακάθισε στη θέση του.
«Μάλιστα, ήταν ένας από τους λόγους που η χώρα μας
αποφάσισε τη συμμετοχή της στη Συμμαχία».
Ο Έξαρχος του ζήτησε να επεκταθεί και ο τύπος με το
όνομα Ούλρικ δεν τον απογοήτευσε. Μιλώντας κι εκείνος
αργά, για να προλαβαίνει και ο δικός τους ο μεταφραστής
τα λόγια του, τους ενημέρωσε ότι από τις δικές τους υπο-
κλοπές και παρακολουθήσεις, σε συνδυασμό με κάποια
«χτυπήματα» σε διάφορες περιοχές της Αυστρίας, είχε ση-
μάνει συναγερμός στην υπηρεσία τους, την BVT.
Το γράμμα που είχε παίξει στην οθόνη της συνόδου
ήταν αυτό που είχε κινητοποιήσει τη συμμετοχή τους, γιατί
δεν ήταν κάτι που συναντούσαν πρώτη φορά. Μάλιστα,
είχαν καταφέρει να συνδέσουν τον κανόνα που συμβόλιζε
με τρία εγκλήματα! Η διαφορά με την Ελλάδα ήταν πως
τα χτυπήματα δεν έφεραν υπογραφή. Ποτέ δηλαδή κά-
ποια οργάνωση δεν είχε αναλάβει εκεί την ευθύνη. Στην
προσπάθειά τους να ανακαλύψουν ενόχους, είχαν βρει κι
εκείνοι τοίχο.
«Το θέμα είναι ότι βρισκόμαστε εδώ επειδή δεν πιστεύ-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 317
ουμε στις συμπτώσεις, κύριοι. Θεωρούμε ότι υπάρχει με-
γάλη πιθανότητα να έχουμε στόχο τους ίδιους υπόπτους»
συμπλήρωσε τον συνάδελφό της η Γκρέτε. «Το γεγονός
ότι υπάρχει λίστα με ακίνητα σε αυστριακό έδαφος ενισχύ-
ει αυτή την πεποίθησή μας».
«Μπορεί να υπάρχουν κι άλλα ακίνητα, σε άλλες χώ-
ρες» πετάχτηκε ο Δημήτρης. «Εδώ έχουμε τη λίστα ενός
μόνο μέλους και δεν ξέρουμε αν όλα χρησιμοποιούνται για
τους σκοπούς της οργάνωσης…»
Η Γκρέτε τον κοίταξε. «Οκέι. Μέχρι να βρούμε όμως
άλλα ακίνητα ή άλλες λίστες, το μόνο που μπορούμε να
κάνουμε είναι να ξεσκονίσουμε αυτή που έχουμε, σωστά;»
τον ρώτησε συγκαταβατικά, κόβοντάς τον από πάνω ως
κάτω.
«Είπατε ότι αύριο θα πάτε για την ορκωμοσία;» ρώτη-
σε τώρα ένας από τους Βούλγαρους πράκτορες, που φαι-
νόταν ανακουφισμένος, μιας και δεν είχε δει ακίνητα στο
έδαφος της δικής του χώρας.
«Σωστά. Αλλά μην ξεχνάτε ότι έχουμε ανακαλύψει κι
άλλο επικείμενο χτύπημα. Κατά πάσα πιθανότητα στο
Κοινοβούλιό μας! Θεωρούμε λοιπόν ότι δεν μπορούμε να
προχωρήσουμε σε συλλήψεις μέχρι να μάθουμε τι ακριβώς
σχεδιάζουν» απάντησε ο Δημήτρης, αγνοώντας το επίμο-
νο βλέμμα της Γκρέτε.
«Θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, αν γνωρίζαμε ότι με τη
σύλληψή τους θα σήμαινε και το τέλος της οργάνωσης!»
πρόσφερε στη συζήτηση και ο Έξαρχος. «Δεν έχει νόημα
να κόψουμε ένα κεφάλι κι αυτοί να έχουν εναλλακτικές…»
Ο Βούλγαρος κούνησε το κεφάλι του, με τους άλλους να
318 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

τον μιμούνται. Ο πράκτορας της Βόρειας Μακεδονίας δεν

είχε ψελλίσει γρι. Μάλλον αυτοί ήταν οι διακοσμητικοί, σκέ-
φτηκε φευγαλέα ο Δημήτρης, πριν γυρίσει προς το μέρος
της Γκρέτε, που συνέχιζε να τον καρφώνει με τα μάτια της.
«Για κάθε ενδεχόμενο, θα υπάρχουν άντρες σε ετοιμό-
τητα να επέμβουν» είπε, αποφεύγοντας το βλέμμα της,
που τον έκανε να αισθάνεται άβολα. «Θα προσπαθήσω να
μάθω όσο περισσότερες λεπτομέρειες μπορώ…»
Η συνάντηση έληξε, με τους Αυστριακούς να επιβεβαι-
ώνουν ότι θα προέβαιναν άμεσα στη συλλογή και στην
Κεφάλαιο 28
επεξεργασία πληροφοριών σχετικά με τα δύο ακίνητα που
αναφέρονταν στη λίστα ότι βρίσκονταν σε δικό τους έδα- Χωρίς τον ξενοδόχο…
φος και θα επανέρχονταν με λεπτομέρειες, ενώ οι υπόλοι-
ποι υποσχέθηκαν να επεξεργαστούν τις πληροφορίες και
να παρέχουν τις δικές τους ιδέες.
Μόλις ο Δημήτρης με τον Έξαρχο έμειναν μόνοι τους, Το σούρουπο, που είχε πέσει, ήταν γλυκό. Δεν έκανε ακόμη
ξέσφιξαν σχεδόν ταυτόχρονα τις γραβάτες τους. «Αν πράγ- πολύ κρύο και η μικρή Νίκη είχε στήσει τις κούκλες της
ματι η οργάνωση έχει απλώσει πλοκάμια και στην Αυστρία, γύρω από ένα χαμηλό τραπεζάκι, φορώντας τους τις καλές
μόλις αποκτήσαμε έναν σημαντικό σύμμαχο» παρατήρησε φολεσιές, όπως τις έλεγε. Είχε ετοιμάσει πάρτι γενεθλίων
ο Πέτρος, γεμίζοντας το ποτήρι του με νερό και πίνοντάς το σε μία από αυτές και τα πλαστικά κορίτσια συμμετείχαν,
μονορούφι. μαζί και ο Παντέλος, που της έκανε τη χάρη, αν και βαριό-
«Ελπίζω όλα αυτά τα ΑΝ που έχουν μαζευτεί να οδηγή- ταν αφόρητα.
σουν κάπου σύντομα» αντιγύρισε ο Δημήτρης με τη σειρά Η Μαργαρίτα, καθισμένη παραδίπλα, ρέμβαζε, με τα
του. πόδια τεντωμένα πάνω σε ένα χαμηλό σκαμπό, πίνοντας
Είχε αρχίσει να δυσανασχετεί. Ίσως τελικά θα ήταν κα- το ζεστό που της είχε ετοιμάσει η Φιλίτσα, ενώ παρακο-
λύτερα να τους την πέσουν αύριο και να κάνουν ερωτή- λουθούσε τις παιδικές στιχομυθίες. Ο αέρας της εξοχής
σεις αργότερα, όσο και αν με αυτόν τον τρόπο κινδύνευαν την είχε ηρεμήσει κάπως από την πρόσφατη περιπέτειά
να τινάξουν όλη την επιχείρηση, μαζί και την κάλυψή του, της, ενώ η παρουσία των δικών της ανθρώπων τής ζέστανε
στον αέρα… την καρδιά, κι ας σκεφτόταν διαφορετικά μόλις χθες.
320 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Μαργαρίταααααα!»
Η αγωνιώδης φωνή της Βερονίκης έσκισε ξαφνικά την
ησυχία και αντήχησε μέχρι έξω στην αυλή.
Η κοπέλα πετάχτηκε από τη θέση της σαν ελατήριο,
αφήνοντας την κούπα να της φύγει από τα χέρια. Φοβού-
μενη ότι κάτι κακό συνέβαινε στη μάνα της, έδωσε γρή-
γορα εντολές στα μικρά να μην μπουν στο σπίτι και να
προσέξουν να μην πατήσουν τα θρύψαλα. Έπειτα έτρεξε
στο εσωτερικό αλαφιασμένη.
Αυτό που συνάντησε όμως ήταν έξω και πέρα από αυτό
που είχε πάει το μυαλό της.
Οι δύο γυναίκες στέκονταν κοκαλωμένες, κυριολεκτι-
κά, μπροστά στην τηλεόραση.
«Μαμά; Τι…»
Και τότε το είδε κι αυτή, μένοντας το ίδιο ακίνητη σαν
κάποιος να την είχε φυτέψει!
Στην οθόνη, πίσω από μια νεαρή δημοσιογράφο με κα-
στανοκόκκινα μαλλιά, απεικονιζόταν το όμορφο σπίτι στη
συνοικία Ουζιέλ, που η ίδια είχε επισκεφθεί μόλις εκείνο
το πρωί. Μόνο που τώρα φάνταζε διαφορετικό, σχεδόν
τρομακτικό, έτσι όπως φωτιζόταν από τα μπλε και κόκκινα
φώτα που αναβόσβηναν σιωπηλά και με την κίτρινη ταινία
που ήταν ζωσμένο.
«Όπως ανέφερες κι εσύ, Μαρία μου, νεκρός βρέθηκε
νωρίς το απόγευμα ο γνωστός και έγκριτος συνάδελφος
Νίκος Παπαγεωργίου στην κατοικία του στη Θεσσαλονί-
κη. Οι αρχές αναφέρουν ότι το θύμα είχε ανοίξει την πόρτα
στον δράστη, αφού δεν βρέθηκαν ίχνη διάρρηξης. Επίσης,
νεκρός βρέθηκε και ο προσωπικός του σωματοφύλακας,
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 321
Άλφρεντ Αμουμπακάρ, Νιγηριανής καταγωγής. Σημειώ-
νεται ότι στο σπίτι βρέθηκαν ίχνη πάλης, αλλά δυστυχώς,
Μαρία, και οι δύο άντρες κατέληξαν νεκροί από πυροβολι-
σμό με όπλο μικρού διαμετρήματος. Να θυμίσουμε στους
τηλεθεατές ότι ο Νίκος Παπαγεωργίου ήταν ένας άνθρω-
πος με πλούσιο βιογραφικό και είχε βραβευτεί για την….»
«Ειρήνη, να σε διακόψω λίγο… Έχουμε σε σύνδεση την
πρώην σύζυγο του θύματος, που ανακάλυψε και τη σορό
όταν πήγε να τον επισκεφθεί…» τη διέκοψε η παρουσιά-
στρια, ενώ δίπλα της, σε ξεχωριστό παράθυρο, εμφανίστη-
κε ολοζώντανη η γυναίκα που ο Νίκος είχε ισχυριστεί ότι
είχε «χάσει» πριν από τρία χρόνια.
Το στόμα της άνοιξε σαν να είχε δική του βούληση και
τα αυτιά της έπαψαν να ακούν λίγο πριν σωριαστεί σαν
άδειο σακί στην καρέκλα. Τα υπόλοιπα έφταναν σαν συ-
γκεχυμένες βοές στα τύμπανά της, ενώ χρειάστηκε να τη
ραντίσει με κρύο νερό η Φιλίτσα για να φύγει από πάνω
της η σκοτοδίνη και να συνέλθει.
«Τον έφαγαν…» ψέλλισε μόλις βρήκε τη φωνή της.
«Υπολόγιζε ότι θα πουλήσει το στικάκι για χρυσό, δεν υπο-
λόγισε όμως ότι αυτός που το ήθελε μπορεί να μην τον
ενδιέφερε να πληρώσει…»
«Προφανώς και δεν τον ενδιέφερε, κόρη μου. Σου λέει
και το στικάκι θα μας δώσεις, και θα βγεις από τη μέση, για
να μην έχουμε και περαιτέρω μ’ εσένα. Υπερεκτίμησε την
επιρροή του ο κύριος…»
«Εγώ σε λέω ότι όποιονα φώναξε για να κάν’ την ανταλ-
λαγή αυτός τον έφαγε! Δεν ήκουσες που ’παν ότι τ’ άνοιξε
την πόρτα;» πρόσφερε τη γνώμη της και η Φιλίτσα.
322 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Μα πώς; Αυτός μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε ξα-
ναμπλεχτεί με τέτοιες… συναλλαγές στο παρελθόν. Πώς
την πάτησε τώρα;» ρώτησε η Μαργαρίτα προς κανέναν
συγκεκριμένα.
Για το ψέμα που της είχε πει σχετικά με την πρώην γυ-
ναίκα του δεν ανέφερε τίποτα. Έτσι όπως είχαν εξελιχθεί
τα πράγματα, αυτό ήταν το λιγότερο…
«Αμ δεν είν’ όλες οι περιπτώσεις ίδιες, κόρη μ’, να πεις
τρεις το λάδ’ δυο το ξίδ’! Φαίνεστε, δεν το χειρίστηκε σω-
στά, άλλως θα ζιούσε τώρα… Τον έφαγε η ξιπασιά τ’».
Η Μαργαρίτα έκρυψε το πρόσωπο με τα χέρια της. Είχε
αποδειχθεί αλαζόνας ο Νίκος, ναι, γύπας τελείως και πι-
θανότατα και λίγο ναρκισσιστής, αλλά τέτοιο τέλος; Του
άξιζε στ’ αλήθεια;
Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα… Τουλάχιστον εσύ
μπορείς να κοιμάσαι ήσυχη, όπως ακριβώς του το πες, της
είπε η λογική της.
«Τώρα εξηγείται πως δεν είχε κάνει πουθενά την εμφά-
νισή του το περιεχόμενο από αυτό το μαραφέτι…» παρα-
τήρησε η Βερονίκη, παίρνοντας το τηλεκοντρόλ και αλ-
λάζοντας κανάλια. «Παντού λένε για το χθεσινό συμβάν,
αλλά πολύ υποτονικά, σαν να ήταν πταίσμα. Δεν αναφέ-
ρουν τίποτα για τους ηγέτες που έπεσαν μέσα στα πιάτα.
Ούτε για το προσωπικό φύλαξης που αφοπλίστηκε. Μιλά-
νε μόνο για το τελεσίγραφο που έπαιξε…»
«Εμ, βέβαια. Χωρίς εικόνα, ό,τι θένε λένε!» πετάχτηκε
η Φιλίτσα. «Δεν είν’ όμως φοβερό για μας που ξέρουμ’ την
αλήθεια; Σι κάνει να αναρωτιέσαι πόσα άλλα μας κρύβουν
ή τα παρουσιάζουν όπως τα θένε…» κατέληξε στοχαστικά.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 323
«Ας είναι…» έκλεισε την τηλεόραση η Βερονίκη. «Λυ-
πάμαι που χάθηκε νέος άνθρωπος, αλλά πιότερο θα λυπό-
μουν αν είχες σταθεί εσύ μες στη μέση» είπε στη Μαργαρί-
τα. «Τώρα κανείς δεν μπορεί να σε μπλέξει».
Η απλή αυτή αλήθεια έβαλε τελεία και παύλα σε κάθε
περαιτέρω συζήτηση και, παρόλο που η ταραχή για το γεγο-
νός φώλιαζε ακόμη μέσα στην καρδιά της, η κοπέλα όφειλε
να παραδεχτεί ότι δεν μπορούσε να την αμφισβητήσει…
Το ίδιο ρεπορτάζ παρακολουθούσε και ο Δημήτρης στην
Τούμπα. Από τη στιγμή που η γυναίκα του του είχε αναφέ-
ρει τους σκοπούς του νεκρού πια δημοσιογράφου, η σκέ-
ψη ότι δεν θα είχε καλή κατάληξη του είχε περάσει από το
μυαλό.
Όλη αυτή η πομπώδης φανφάρα για τα κονέ και τις
διασυνδέσεις, αλλά και η γενικότερη συμπεριφορά του,
τον είχαν ξενίσει, αφού στη ζωή του είχε μάθει να προσέχει
αυτούς που καυχιόνταν και παρουσιάζονταν τόσο υπέρμε-
τρα σίγουροι για τον εαυτό τους. Το λιοντάρι δεν χρειάζε-
ται να σου πει ότι είναι λιοντάρι, φαίνεται…, είχε σκεφτεί
και σε λιγότερο από μερικές ώρες επιβεβαιωνόταν. Ακόμα
και αν ο τύπος συνήθιζε τέτοιες δουλειές, αυτή τη φορά
δεν είχε υπολογίσει σωστά και είχε βγάλει τα πόδια του
έξω από το πάπλωμα.
«Ποιος πιστεύεις ότι την έκανε τη δουλειά;» τον ρώτη-
σε ο Ιάσονας, δίνοντάς του ένα κουτάκι μπίρα ενώ εκείνος
είχε ανοίξει άλλο ένα και έπινε ήδη γουλιές.
«Εξαρτάται ποιον φώναξε για να πουλήσει… Εδώ που
φτάσαμε, όλα είναι πιθανά. Πάντως, όποιος ήταν βεβαι-
324 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

ώθηκε πρώτα ότι με το τέλος του Παπαγεωργίου έμπαινε

και τέλος στην υπόθεση με το στικάκι. Ειδικά αν σκέφτη-
κε ότι θα εξαγόραζε το ρημάδι αλλά όχι εγγυημένα και τη
σιωπή του, οπότε…»
«Είμαι περίεργος να δω ποιος θα αναλάβει την εξιχνία-
ση…» αναρωτήθηκε ο Ιάσονας, ρουφώντας άλλη μια γου-
λιά.
«Ελπίζω όχι ο Πάνος. Θα τον χρειαστούμε τις επόμενες
μέρες και ήδη έχει τα χέρια του γεμάτα με την έρευνα στην
Άγκρο…»
Κεφάλαιο 29
«Από όπου, παρεμπιπτόντως, δεν έχει κάτι καίριο ακό-
μη να μας πει. Μιλήσαμε πριν…» Κάτι θετικό επιτέλους!
«Αποκλείεται η εταιρεία να είναι καθαρή» επέμεινε ο
Δημήτρης.
«Για καθαρή δεν ξέρω, πάντως το δηλητήριο δεν αγο-
ράστηκε εκεί. Δεν έχει βρεθεί ούτε ένα στοιχείο που να λέει Όταν η στρατηγική σου δεν δουλεύει, δοκίμασε κάτι διαφο-
ότι το κατασκευάζει ή ότι το εμπορεύεται». ρετικό, είχε πει στον Έξαρχο ο διοικητής του, πριν τον εφο-
Ο Δημήτρης ξεφύσησε. «Άμα του πούμε να αρχίσει τον διάσει με το έγγραφο που κρατούσε τώρα στα χέρια του.
διευθύνοντα στις σφαλιάρες, λες να το παρατραβάμε;» Παρόλο που το θέμα με τη σύνοδο δεν είχε πάρει τερά-
αστειεύτηκε. στιες διαστάσεις, εντούτοις δεν είχαν λείψει οι αδόκητες
«Να σου πω, δεν έχεις κι άδικο. Με λιγότερες από εί- αντιδράσεις. Υποστηρικτές της «λογικής» της οργάνωσης
κοσι τέσσερις ώρες μέχρι την ορκωμοσία, κάτι πρέπει να είχαν οργανωθεί και συγκεντρωθεί με μαύρες σημαίες έξω
σκάσει!» από τη Βουλή, διαδηλώνοντας κατά του ζυγού της Ευρω-
Συνέχισαν να πίνουν σιωπηλά, παρακολουθώντας τη- παϊκής Ένωσης, όπως έγραφαν ξεκάθαρα και στα πανό
λεόραση, ανίδεοι ότι αυτό που θα έσκαγε τελικά δεν θα τους. Τα ΜΑΤ είχαν κλείσει από το πρωί τους δρόμους,
είχε καμία σχέση με αυτό που περίμεναν… δημιουργώντας προστατευτικό κλοιό γύρω από το κτίριο,
ενώ φυσικά δεν έλειψαν και τα επεισόδια με αναρχικούς,
που, ως συνήθως, δεν έχασαν ευκαιρία να δυναμιτίσουν κι
άλλο την κατάσταση.
326 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Το κέντρο της πόλης έμοιαζε με πεδίο μάχης, στο οποίο
είχαν την πρωτοκαθεδρία οι μολότοφ, τα δακρυγόνα, ακό-
μα και τα καδρόνια ή οι κοτρόνες που εκσφενδόνιζαν οι
κουκουλοφόροι. Για την Αθήνα, θα μπορούσε να πει κα-
νείς ότι το σκηνικό ήταν συνηθισμένο. Ωστόσο, στη συ-
γκεκριμένη περίπτωση, υπήρχε μια ειδοποιός διαφορά: η
πληθώρα του κόσμου που είχε μαζευτεί προς στήριξη της
ενέργειας της οργάνωσης. Σε μέτρηση, ξεπερνούσαν με-
ρικές από τις πιο γνωστές διαδηλώσεις στην ιστορία του
τόπου τα τελευταία δέκα χρόνια!
«Το ήξεραν οι μπάσταρδοι και τώρα θα τρίβουν τα χέ-
ρια τους…» είχε παρατηρήσει στον διοικητή, που παρακο-
λουθούσε βλοσυρός τις εξελίξεις.
«Για να δούμε τώρα πόσοι θα πάνε εναντίον τους…»
είχε σχολιάσει εκείνος, βάζοντας την υπογραφή του στο
έγγραφο που τώρα ο Έξαρχος μετέφερε.
Η εντολή ήταν να ζητηθεί από το κοινό να επικοινω-
νήσει με την αστυνομία σε περίπτωση που είχαν και την
παραμικρή πληροφορία για την οργάνωση, και μάλιστα
επ’ αμοιβή! Ήλπιζαν ότι το χρηματικό κίνητρο θα παρακι-
νούσε όσους τυχόν είχαν πληροφορίες αλλά επέλεγαν να
παραμείνουν ουδέτεροι και σκοπός ήταν να ανακαλύψουν
τις ταυτότητες ή τις τοποθεσίες μελών που θα μπορούσαν
να τους φανούν χρήσιμοι.
Ο Έξαρχος διάβασε για πολλοστή φορά το χαρτί. Γιατί
είχε την εντύπωση ότι στη σύγκριση θα έβγαιναν ελλιπείς και
του αρχηγού των Μυστών ούτε που θα ίδρωνε το αυτί του;
* * *
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 327
Εν τω μεταξύ, ο Πάνος ξεφυσούσε στο γραφείο του στη
Γενική Διεύθυνση Ασφαλείας σαν αμορτισέρ.
Η έρευνα που είχε διαταχθεί στην Άγκρο, με τη σύμπρα-
ξη του εισαγγελέα της ΕΥΠ, δεν είχε αποφέρει ουσιαστικό
μέχρι τώρα αποτέλεσμα.
Δύο μέρες, ειδικοί πραγματογνώμονες είχαν κάνει φύλ-
λο και φτερό όλα τα έγγραφα και τα βιβλία της εταιρείας,
χωρίς να ανακαλύψουν κάτι μεμπτό, και τώρα εκείνος είχε
χρεωθεί με το άχαρο καθήκον να ταξινομήσει τις αναφο-
ρές τους και να τις διαβιβάσει στον αρμόδιο εισαγγελέα, ο
οποίος θα αποφάσιζε για τη συνέχεια.
Κοίταξε τις εκθέσεις των πραγματογνωμόνων, που τον
περίμεναν στοιχισμένες στο γραφείο, και αναστέναξε. Βα-
ριόταν αφόρητα, αλλά ήξερε ότι ήταν κάτι που δεν μπορού-
σε να αποφύγει. Άφησε άλλον έναν μακρόσυρτο αναστε-
ναγμό, άναψε τσιγάρο, ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του,
που είχε κρυώσει, μορφάζοντας από αηδία, και ξεκίνησε.
Κάμποση ώρα μετά και ενώ είχε φτάσει περίπου στη μέση
της στοίβας, σταμάτησε απότομα, σμίγοντας τα φρύδια του.
Τι στο διάολο ήταν αυτό το έγγραφο;
Κοίταξε παραξενεμένος το υπόλοιπο περιεχόμενο του
φακέλου, αλλά δεν διαπίστωσε κάτι έξω από τα συνηθι-
σμένα. Κάποια φωτοτυπημένα έγγραφα, που ο ειδικός είχε
επισυνάψει και αναφερόταν σε αυτά στη διαπιστωτική του
έκθεση, όπως και στους υπόλοιπους φακέλους που είχε δει
μέχρι τώρα. Ωστόσο, η έκθεση αυτή καθαυτή έλειπε και
στη θέση της υπήρχε ένα έγγραφο που ανέφερε μόνο μια
διεύθυνση στο εξωτερικό και ένα όνομα.
Με την περιέργειά του να μεγαλώνει, έλεγξε το μπρο-
328 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
στινό μέρος του φακέλου όπου αναγραφόταν το όνομα
του ελεγκτή: Βύρων Γεωργάς. Τον θυμόταν… Ήταν ένας
ηλικιωμένος κύριος, πράος σε συμπεριφορά και ευγενέ-
στατος, από ό,τι είχε προλάβει να συμπεράνει όσο τον συ-
νόδευε στην έρευνα.
Σήκωσε το ακουστικό και ζήτησε από έναν υφιστάμενό
του να τον καλέσουν αμέσως στο τμήμα.
Μισή ώρα μετά, ο ηλικιωμένος άντρας βρισκόταν καθι-
σμένος απέναντί του, σε πλήρη σύγχυση για το έγγραφο
που του είχε επιδείξει ο Πάνος.
«Δεν καταλαβαίνω…» έλεγε και ξαναέλεγε πραγματικά
προβληματισμένος. «Το έγγραφο αυτό δεν είναι δικό μου.
Εγώ έκανα την έκθεσή μου κανονικά. Μήπως παράπεσε
από κάποιον άλλον φάκελο και μπερδεύτηκε εκεί μέσα;»
Η αυστηρή ματιά που του έριξε ο Πάνος τον έκανε κα-
τευθείαν να μαζευτεί. «Ο μόνος που είχε επαφή με τους
φακέλους, κύριε, είναι ο αστυνομικός που τους μάζεψε
από τον καθένα σας για να μου τους φέρει. Υπονοείτε ότι
εκείνος έβαλε το έγγραφο μέσα; Τι το περάσατε εδώ;»
«Προς Θεού! Δεν λέω κάτι τέτοιο… Αλλά τα λάθη είναι
ανθρώπινα και…»
Ξαφνικά σταμάτησε ενώ το βλέμμα του χάθηκε κάπου
πάνω δεξιά.
«Τι συμβαίνει;» τον παρακίνησε ο Πάνος, καταλαβαίνο-
ντας ότι κάπου είχε στριφογυρίσει το μυαλό του.
Ο Βύρωνας κούνησε το κεφάλι του πριν τον κοιτάξει.
«Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αλλά όταν ετοίμασα τον
φάκελο και περίμενα τον αστυφύλακα για να του τον
δώσω… Μήπως τότε…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 329
«Μιλήστε καθαρά επιτέλους!»
Εντάξει, ο άνθρωπος ήταν ευγενέστατος, αλλά ο Πάνος
είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του.
«Συγγνώμη… Να… Επειδή είναι δύσκολο το πάρκινγκ
εκεί που βρίσκεται το γραφείο μου, είχα βγει έξω για να
περιμένω. Να μην ταλαιπωρήσω και το παλικάρι… Όσο
στεκόμουν, λοιπόν, κάποιος περαστικός έπεσε πάνω μου,
με αποτέλεσμα να ρίξω τον φάκελο. Τα χαρτιά σκόρπισαν
και με βοήθησε να τα μαζέψω…»
Ο Πάνος τινάχτηκε όρθιος. «Πώς έμοιαζε αυτός ο τύ-
πος;»
Ο Βύρωνας σάστισε. «Λέτε αυτός…»
«Αν δεν το βάλατε εσείς αυτό το έγγραφο εδώ, τότε δεν
υπάρχει άλλη εξήγηση!»
«Τι να σας πω…» έκανε τώρα ο άνθρωπος με τα μάτια
γουρλωμένα. «Δεν παρατήρησα ιδιαίτερα… Είχε όμως κο-
ντό καστανωπό μαλλί και ήταν ψηλός, αυτό το θυμάμαι με
βεβαιότητα».
Ο Πάνος ευχαρίστησε τον ηλικιωμένο άντρα και, αφού
του είπε να παραμείνει διαθέσιμος σε περίπτωση που τον
ξαναχρειάζονταν, τον έδιωξε άρον άρον από το γραφείο
του.
Έπειτα, άρπαξε το μπουφάν του και έφυγε σφαίρα για
το αρχηγείο της Τούμπας.

Κεφάλαιο 30
Λαβράκι
Medikonzept, Innere Weberstrasse 38.
Αυτά έλεγε όλα κι όλα το χαρτί, όμως στα μάτια της
ομάδας τους φάνταζε σαν μάννα εξ ουρανού.
Επρόκειτο για μια εταιρεία που δραστηριοποιούνταν
στον χώρο των χημικών προϊόντων, καθώς και στην παρα-
γωγή απορρυπαντικών, ενώ ο Δημήτρης θα πόνταρε χρή-
ματα ότι ήταν ανακατεμένη με την οργάνωση, πιθανόν και
ο προμηθευτής του δηλητηρίου.
Δεν άργησε να επιβεβαιωθεί. Οι Αυστριακοί ομόλογοι
έπεσαν πάνω στην εταιρεία σαν μύγες στα σκατά αιφνιδι-
άζοντας τους ιθύνοντες, που δεν πρόλαβαν να κρυφτούν
και να εξαφανίσουν όσα στοιχεία τούς έκαιγαν. Μέσα σε
λίγες ώρες, είχαν καταφέρει να διαπιστώσουν ότι η Άγκρο,
συνεργαζόμενη εταιρεία, αποτελούσε μία από τις βιτρίνες
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 331
της Medikonzept για όσες συναλλαγές έπρεπε να περά-
σουν κάτω από το τραπέζι. Αποτελούσε επίσης ένα από τα
«πλυντήριά» της. Και μπορεί τα βιβλία της Άγκρο να μην
είχαν να δείξουν τίποτα μεμπτό στην Ελλάδα, εκεί όμως
υπήρχαν τα διπλά, αυτά που έκρυβαν κάθε βρόμικη συ-
ναλλαγή.
Το μόνο που δεν είχαν καταφέρει να μάθουν και το
οποίο μετρίαζε κατά πολύ το πανηγυρικό κλίμα που επι-
κρατούσε στην Τούμπα ανάμεσα στα μέλη της ομάδας
ήταν η πραγματική ταυτότητα εκείνου που είχε συνεννο-
ηθεί για την αγορά του δηλητηρίου. Λογικό, μιας και σε
τέτοιου είδους συναλλαγές επικρατούσε μυστικότητα από
την πλευρά του αγοραστή, που η εταιρεία σεβόταν. Είχαν
βρει όμως το τηλέφωνο επικοινωνίας μέσω του οποίου είχε
γίνει η συνεννόηση.
Οι αυστριακές αρχές είχαν, φυσικά, προχωρήσει σε συλ-
λήψεις υπό άκρα μυστικότητα και είχαν παράσχει διαβε-
βαιώσεις ότι, με τον τρόπο που είχαν μπουκάρει και τους
είχαν πιάσει εξ απήνης, η πιθανότητα η οργάνωση να είχε
ενημερωθεί για την ανακάλυψή τους ήταν μηδαμινή.
Ο Δημήτρης είχε ιδιαίτερα ανησυχήσει γι’ αυτό, εκ-
φράζοντας απερίφραστα την άποψη ότι, αν η οργάνωση
το έπαιρνε γραμμή, το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να
διατάξει τα μέλη της να κρυφτούν, με τον αρχηγό πρώτο
και καλύτερο, στερώντας του την ευκαιρία να βρεθεί στον
ίδιο χώρο μαζί τους. Η όλη επιχείρηση από την αρχή στη-
ριζόταν στη φιλοσοφία να τους πιάσουν στον ύπνο. Όσο
δηλαδή θεωρούσαν τους εαυτούς τους ασφαλείς. Γι’ αυτό
άλλωστε είχαν επιλέξει να το κάνουν από μέσα…
332 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Δες εδώ!» έκρωξε ο Ιάσονας, διαβάζοντας τη μετα-
φρασμένη αναφορά των Αυστριακών. «Εκτός από το δη-
λητήριο που βρέθηκε στο γλυκό των ηγετών, η οργάνωση
προχώρησε και στην αγορά ισοπροπανόλης και υδροκυα-
νίου. Πόσο στοίχημα βάζεις ότι σκόπευαν να τα χρησιμο-
ποιήσουν, πιθανόν στη Βουλή;»
Ο Δημήτρης πλησίασε.
«Τι κάνει αυτό;»
Ο Ιάσονας πληκτρολόγησε το όνομα στον υπολογιστή.
Τα μάτια του διέτρεξαν γρήγορα τις πληροφορίες. «Διάβα-
σε μόνος σου» είπε, γυρίζοντας ελαφρώς την οθόνη, ενώ
το χρώμα του προσώπου του είχε πάρει έναν τόνο μελι-
τζανί.
«Η ισοπροπανόλη, συγγενική με την αιθυλική αλκοό-
λη, είναι δύο φορές πιο τοξική και τρεις φορές πιο θανατη-
φόρα. Πάντα υγρή σε θερμοκρασία δωματίου, εξατμίζεται
εύκολα σε αέριο. Επίδραση και συμπτώματα: η ισοπροπα-
νόλη επιδρά στο κεντρικό νευρικό σύστημα και οδηγεί σε
κώμα. Η δηλητηρίαση από αυτό το αέριο προκαλεί επίμο-
νη και σοβαρή ναυτία, εμετό, κοιλιακό άλγος, δύσπνοια,
αιματέμεση και υπερβολική εφίδρωση. Σε περίπτωση θα-
νάτου, η αυτοψία μπορεί να δείξει αιμορραγία στην τρα-
χεία και στους βρογχικούς σωλήνες, πνευμονία, οίδημα
και/ή εσωτερική θωρακική αιμορραγία. Περίπου 15%, ή
και παραπάνω, από την ποσότητα κατανάλωσης μετατρέ-
πεται σε ασετόν στο σώμα. Χρόνος αντίδρασης: δέκα λε-
πτά με μισή ώρα, αν και το περιεχόμενο του στομάχου παί-
ζει ρόλο. Ομοίως με την κατανάλωση αλκοόλ, η ύπαρξη
φαγητού στο στομάχι καθυστερεί τον χρόνο αντίδρασης».
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 333
Η πληροφόρηση όμως δεν τελείωνε εκεί. Τα δηλητήρια
που είχαν αγοραστεί ήταν δύο, κι έτσι τα μάτια του γλί-
στρησαν με φρίκη στην επόμενη παράγραφο: «Το υδρο-
κυάνιο έχει πολλές χρήσεις, όπως υποκαπνιστικό, εντο-
μοκτόνο, τρωκτικοκτόνο, ηλεκτροφυτευτικό διάλυμα και
γυαλιστικό μετάλλων. Μορφή: αέριο. Σε γενικές γραμμές,
απελευθερώνεται στο αίμα λόγω της αλληλεπίδρασής του
με το υδροχλωρικό οξύ που βρίσκεται στο στομάχι. Επί-
δραση και συμπτώματα: το υδροκυάνιο επηρεάζει τα ένζυ-
μα που ελέγχουν τη διαδικασία οξυγόνωσης, εμποδίζοντας
τα ερυθρά αιμοσφαίρια να απορροφήσουν οξυγόνο. Η
δράση του έχει ονομαστεί “εσωτερική ασφυξία”. Η εισπνοή
τοξικής δόσης μπορεί να προκαλέσει άμεση απώλεια αι-
σθήσεων, σπασμούς και θάνατο μέσα σε ένα έως δεκαπέ-
ντε λεπτά. Αν πάλι εισπνευσθεί ποσότητα λιγότερο τοξική
από τη θανατηφόρα, τα συμπτώματα που παρατηρούνται
είναι: ταχύπνοια, δύσπνοια, ζαλάδα, πονοκέφαλος, ναυ-
τία, εμετός, ταχυπαλμία και απότομη πτώση της πίεσης,
που οδηγεί σε λιποθυμία. Το αίμα του θύματος μπορεί να
έχει χρώμα όμοιο με του κόκκινου κερασιού, όπως και στη
δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα, ενώ το δέρμα
εμφανίζεται ερυθρότερο από ό,τι συνήθως. Χρόνος αντί-
δρασης: συνήθως ακαριαίος».
Ο Δημήτρης πάνιασε. Έπρεπε επειγόντως να ελεγχθεί
το σύστημα εξαερισμού και κλιματισμού της Βουλής!
Μπορεί η ψήφιση των νομοσχεδίων να απείχε μερικές ακό-
μα εβδομάδες, αλλά τώρα που ήξεραν έπρεπε να φυλάξουν
τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά…
Το σήμα έφυγε πριν καν ολοκληρώσει τη σχετική πρό-
334 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ταση και σε λιγότερο από μία ώρα η ομάδα ελέγχου, που
απαρτιζόταν από άντρες της ΕΥΠ και της αντιτρομοκρατι-
κής, είχε συσταθεί. Ο πρωθυπουργός είχε ενημερωθεί και,
κατόπιν διεργασίας, είχε συμφωνήσει ο έλεγχος να διεξα-
χθεί την ώρα που ο Δημήτρης θα βρισκόταν στην τελετή
ορκωμοσίας.
«Ζήτησε να επέμβουμε απόψε» τους ενημέρωσε ο Έξαρ-
χος, αφού είχαν ολοκληρωθεί οι συνεννοήσεις με τον πρω-
θυπουργό. «Θέλει τον αρχηγό πίσω από τα κάγκελα το
συντομότερο δυνατόν!»
Ο Δημήτρης άρχισε να διαμαρτύρεται. «Του εξήγησε
κανείς γιατί δεν πρέπει να γίνει αυτό απόψε; Ότι είναι επι-
τακτικής σημασίας να ανακαλύψουμε όχι μόνο τον αρχηγό
αλλά κυρίως τον εσωτερικό κανονισμό;»
Ο Έξαρχος σήκωσε τα χέρια του κατευναστικά. «Φυ-
σικά. Κατανοεί πλήρως το σκεπτικό, αλλά δεν νομίζω ότι
τον ενδιαφέρει τόσο αυτό, όσο το γεγονός ότι ο ίδιος βρί-
σκεται υπό τρομερές πιέσεις. Με αφορμή το περιστατικό
στη σύνοδο, η αντιπολίτευση ήδη ψελλίζει τις λέξεις “πρό-
ταση μομφής” και θεωρεί ότι το να αφήσουμε την αποψινή
ευκαιρία ανεκμετάλλευτη θα του χρεωθεί ως προσωπική
αποτυχία».
«Δηλαδή σκέφτεται τον κώλο του με λίγα λόγια!»
«Πες το όπως θες. Ο επίλογος θα είναι ο ίδιος. Μην ξε-
χνάς ότι είναι ο πολιτικός επικεφαλής της ΕΥΠ. Ο λόγος
του περνάει…»
«Κι αν αύριο η οργάνωση συνεχίσει αποκεί που σταμά-
τησε; Τι θα πει τότε;»
«Αυτό θα το δούμε αν συμβεί».
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 335
Ο Δημήτρης πέρασε εκνευρισμένος τα χέρια του μέσα
από τα μαλλιά του. Ημίμετρα και ανοησίες! Λίγο χρόνο
χρειαζόταν… Τώρα που είχε διεισδύσει στην οργάνωση,
θα έβρισκε τον τρόπο να πάρει τις πληροφορίες που χρεια-
ζόταν, φροντίζοντας να έρθει κοντά στον αρχηγό. Όχι πως
θα ήταν εύκολο, αλλά θα έβρισκε το άνοιγμα…
«Δημήτρη…»
Ο Έξαρχος, που καταλάβαινε την πάλη που γινόταν
μέσα του, τον πλησίασε και τον ακούμπησε στον ώμο. «Το
γενικό πρόσταγμα απόψε θα το έχεις εσύ. Οι άντρες που
θα βρίσκονται σε επιφυλακή θα περιμένουν εσύ να δώσεις
το σήμα. Αν, για οποιονδήποτε λόγο, κρίνεις ότι αυτό δεν
θα βγει σε καλό, μην το δώσεις».
Ο Δημήτρης τον κοίταξε στα μάτια. «Να το πάρω πάνω
μου δηλαδή; Αυτό μου λες;»
Ο Έξαρχος ένευσε. «Τις εξηγήσεις θα τις δώσουμε αρ-
γότερα και να ξέρεις ότι, τουλάχιστον από μένα, θα έχεις
πλήρη στήριξη».
«Με το άλλο θέμα θα ασχοληθεί κανείς;» διέκοψε ο Ιά-
σονας, κουνώντας το έγγραφο, που ανέφερε το όνομα της
Medikonzept, σαν σημαία.
Ο Πάνος είχε αναφερθεί στον ψηλό τύπο με το κοντό
μαλλί σαν καλό Σαμαρείτη. Κάποιος άγνωστος τους είχε
βοηθήσει, κι αυτό ήταν αδιαμφισβήτητο, συνάμα όμως
είχαν όλοι συμφωνήσει πως έπρεπε να βρεθεί, μιας και ο
τρόπος που εκείνος γνώριζε αυτές τις πληροφορίες τούς
προβλημάτιζε.
Ο Έξαρχος καθάρισε τον λαιμό του πριν απαντήσει: «Η
Υπηρεσία δεν θεωρεί την ανακάλυψη του συγκεκριμένου
336 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 337

πρωταρχικό μέλημα. Ίσως να είναι κάποιος που ήθελε να διορθώσει τις όποιες μαλακισμένες τακτικές, τι κάνει; Κυ-
βοηθήσει, αλλά δεν εμφανίστηκε γιατί φοβάται τα αντί- νηγά να καταρρίψει κάποιους, που στα μάτια του κόσμου
ποινα. Δεν λέω ότι θα μείνει έτσι, απλώς δεν έχει τώρα κάνουν σωστή δουλειά επιτέλους… Με λίγα λόγια, τους
προτεραιότητα» κατέληξε, κοιτώντας τον Δημήτρη. δικαιώνει!»
«Πάντως, να ξέρετε ότι είναι η μόνη χρήσιμη πληρο- Κανείς δεν αντίλεξε στο ξέσπασμα του Δημήτρη. Όχι
φορία που πήραμε από τη στιγμή που άνοιξε η γραμμή για πως δεν είχαν κάτι να πουν, αλλά γιατί, κατά το μεγαλύτε-
τους πολίτες. Η οργάνωση επικηρύχθηκε από την πολιτεία ρο μέρος, συμφωνούσαν απόλυτα μαζί του…
και θέλετε να μάθετε τι τηλεφωνήματα έχουν, ως επί το
πλείστον, ληφθεί μέχρι στιγμής; Θυμωμένες κραυγές που
δεν την αφήνουμε να κάνει τη δουλειά της!»
«Δεν μπορώ να πω ότι τους αδικώ…» είπε ο Δημήτρης.
«Τι με κοιτάτε; Ο μόνος τρόπος να αλλάξει αυτή η οπτική
που έχει ο κόσμος είναι να ανασυνταχθεί η πολιτεία και να
ψηφίσει νόμους που προσφέρουν πραγματική ασφάλεια
στους πολίτες σε όλους του τομείς. Αντ’ αυτού, τι κάνει;
Ψηφίζει αμφιλεγόμενα νομοσχέδια, που πολλές φορές
αναρωτιόμαστε αν αυτοί που τα ψηφίζουν έχουν επαφή με
την πραγματικότητα. Γιατί νομίζετε πως επέλεξαν να επι-
τεθούν στη Βουλή κατά την ψήφιση των συγκεκριμένων;
Όχι δηλαδή ότι και οποιοδήποτε άλλο να επέλεγαν δεν θα
έπεφταν μέσα, αλλά λέμε τώρα...»
«Κι αυτό δικαιολογεί τη στήριξη της οργάνωσης;» ζή-
τησε να μάθει ο Έξαρχος.
«Η στήριξή της δεν δικαιολογείται με τίποτα, γιατί εί-
ναι ανεξέλεγκτη! Τα είπαμε αυτά… Δικαιολογεί όμως μια
χαρά τη συμπεριφορά και την οργή του κόσμου, που θέ-
λει απτά αποτελέσματα. Κι αυτά μόνο η οργάνωση τους
τα φέρνει! Αντί λοιπόν η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνη-
ση να κοιτάξει καλά τον εαυτό της στον καθρέφτη και να

Κεφάλαιο 31
Μόνο η Φιλίτσα…
Η Μαργαρίτα είχε ξυπνήσει από το πρωί με έναν κόμπο
στο στομάχι και τα μηνίγγια της να χτυπούν λες και κά-
ποιος είχε εγκατασταθεί με σφυριά εκεί μέσα. Ωστόσο, δεν
ήξερε να πει αν γι’ αυτή της την κατάσταση έφταιγαν όσα
είχαν γίνει με τον Νίκο, η ανησυχία της για τον Δημήτρη,
οι διαρκείς σκέψεις που της τριβέλιζαν το μυαλό σχετικά
με τον γάμο της ή το γεγονός ότι όλο το προηγούμενο
βράδυ δεν είχε καταφέρει να κλείσει μάτι.
Το σπίτι της Φιλίτσας δεν ήταν μεγάλο. Είχε μόνο δύο
κάμαρες και στη μία κοιμόταν εκείνη με τον μικρό Παντε-
λή, σε ξέχωρο ράντζο, στην άλλη η ίδια με το παιδί, σε κρε-
βάτι που πιότερο περνιόταν για μονό, ενώ η Βερονίκη είχε
βολευτεί στο σαλόνι, στο μπαουλοντίβανο. Η Μαργαρίτα
είχε φυσικά προσφερθεί να καταλύσει σε κάποιο κοντινό
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 339
πανδοχείο, αλλά η Φιλίτσα, φιλόξενη από τη φύση της,
ούτε να το ακούσει. Έτσι, είχε περάσει όλο το βράδυ δει-
νοπαθώντας να βολευτεί στο ίδιο κρεβάτι με τη μικρή, που
είχε και τη συνήθεια να κλοτσάει στον ύπνο της.
Ευτυχώς, τουλάχιστον, που σήμερα η Βερονίκη είχε φύ-
γει από νωρίς με τα μικρά, κι αυτό θα της έδινε την ευκαι-
ρία να απολαύσει ένα καφέ με ησυχία, μπας και κατάφερνε
να βάλει τάξη στο χάος που ένιωθε ότι επικρατούσε γενικά
στον οργανισμό της.
Η Φιλίτσα είχε υποσχεθεί στα παιδιά για μεσημεριανό
σουτζουκάκια σμυρναίικα με σπιτικό πουρέ, που θα έφτια-
χνε με τη «μαγική» συνταγή της γιαγιάς της, κι έτσι η Βε-
ρονίκη τα είχε πάρει μαζί στο μίνι μάρκετ για να προμη-
θευτούν τα απαραίτητα υλικά. Έπειτα, αφού τα είχαν φέρει
σπίτι, τα είχε συνοδεύσει στην παιδική χαρά για να παί-
ξουν και να τρέξουν με την ψυχή τους.
Άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα του δωματίου για να αε-
ριστεί και άλλαξε τις πιτζάμες της με μια άνετη φόρμα και
ένα λεπτό μάλλινο πουλόβερ, παραλείποντας τη ζακέτα.
Δεν έκανε πολύ κρύο, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είχε σκοπό
ούτε όρεξη να βγει από το σπίτι.
Πήγε στην κουζίνα τρίβοντας τους κροτάφους της. Θα
κατάπινε και ένα ντεπόν μαζί με τον καφέ, δεν γινόταν αλ-
λιώς… Το κεφάλι της πήγαινε να σπάσει!
«Σηκώθηκες, γιαβρί μ;»
Η Φιλίτσα τής μίλησε ενώ ήταν χωμένη η μισή μέσα στο
μπαουλοντίβανο και, κατά τα φαινόμενα, ξεδιάλεγε ρού-
χα.
«Έλα! Έλα να ιδείς τι βρήκα!» της φώναξε με ενθουσι-
340 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ασμό, κόβοντάς της την πορεία προς το πολυπόθητο γκα-
ζάκι.
«Να κάνω πρώτα έναν καφέ, καλή μου;» μόρφασε πο-
νεμένα.
«Κάθισε δω και θα σ’ τον φτιάσω γω! Ελληνικό με τα
ούλα του!»
Η Μαργαρίτα υπάκουσε αναστενάζοντας.
«Δες εκείνη τη στοίβα που έχω διπλώσει δεξιά!» της
φώναξε από το κουζινάκι.
Η κοπέλα την πήρε στην ποδιά της.
Κουβέρτες κεντημένες στο χέρι με υπέροχα πλουμιστά
σχέδια, πλεκτά φορέματα και πουλόβερ, μερικά άσπρα
παιδικά ρουχαλάκια και ένα χειροποίητο παπλωματάκι
αντίκρισαν τα μάτια της καθώς τα ξεδίπλωνε και τα δίπλω-
νε πάλι ένα ένα.
«Τι είναι όλα αυτά;»
«Όλα τα είχα φτιάσει εγώ τότε που ήταν έγκυος η Αση-
μένη μ’! Σκέφτηκα να τα πάρεις…» είπε η γυναίκα, φέρνο-
ντας επιδέξια τον δίσκο με τον καφέ μαζί και τα απαραίτη-
τα κουλουράκια.
«Α, πα, πα! Αστειεύεσαι;» διαμαρτυρήθηκε η Μαργα-
ρίτα.
«Γιατί, κόρη μ; Είναι όλα άθικτα. Μέρος της μωρο-
προίκας του Παντέλου και σε ουδέτερα χρώματα. Τούτα
δεν χρησιμοποιήθηκαν και είναι μεγάλος πια για να του
τα βάλω. Γιατί μαθές να μην τα χαρεί η Νικούλα μας; Όσο
για τα ρούχα, τα είχα φτιάσει για την Ασημένη μ’ και έχετε
όμοιο σουλούπ’. Άντε να θένε μια σούρα στη μέσ’. Εκείνη
δεν πρόκαμε να τα χαρεί…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 341
Η Μαργαρίτα συγκινήθηκε με την κίνηση της γυναίκας.
«Δεν είναι ανάγκη, Φιλίτσα μου» της είπε μαλακά, ντρο-
πιασμένη και λίγο για την άξεστη συμπεριφορά που, ούτε
λίγο ούτε πολύ, είχε εισπράξει η γυναίκα από εκείνη τις
προηγούμενες μέρες.
«Θέλω να τα πάρεις» επέμεινε καλόκαρδα η Φιλίτσα.
«Θα μου δώκει μεγάλη χαρά να μην τα δω να τα τρώει ο
σκόρος!»
«Αφού είναι έτσι, εντάξει» δέχτηκε με χαμόγελο.
Αμέσως μετά όμως αναστέναξε πάλι, δυσανασχετώ-
ντας.
«Τι έπαθες, κόρη μ’; Γιατί μωράγιασες*;»
«Έχω τρομερό πονοκέφαλο» εξήγησε η Μαργαρίτα, πί-
νοντας μια γουλιά από τον καφέ με το παχύ καϊμάκι.
Η Φιλίτσα πήγε στην κουζίνα και, αφού ψαχούλεψε
λίγο στο ντουλάπι, της έφερε ένα παυσίπονο συνοδεία με
ένα ποτήρι δροσερό νερό.
Η κοπέλα το ήπιε με ευγνωμοσύνη.
«Κάτσε να συνέλθεις μέχρι να βγάλω εγώ τον κιμά από
το ψυγείο. Σε λίγο θε να ’ρθει η μάνα σ’ και δεν θα ’χω βά-
λει πάνω το φαγητό».
Όσο η Φιλίτσα πηγαινοερχόταν στην κουζίνα, η Μαρ-
γαρίτα έπιασε τη στοίβα με τα νέα της αποκτήματα να
τη βάλει πίσω στo μπαουλοντίβανο. Δεν υπήρχε χώρος
να τη βολέψει αλλού μέχρι να έρθει η ώρα να την πάρει
μαζί της.
Τότε ήταν που το μάτι της έπεσε σε κάτι άλλο που βρι-
* Κατσούφιασες, απέκτησες άσχημη διάθεση.
342 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
σκόταν στον πάτο του. Δύο μεγάλα καφετί άλμπουμ, με
δερμάτινα εξώφυλλα, της είχαν τραβήξει την προσοχή.
Από περιέργεια, τα πήρε στα χέρια της. Το πέρασμα
μιας ολόκληρης ζωής απεικονιζόταν στις σελίδες τους και
ξεκινούσε από τότε που η Φιλίτσα ήταν ακόμη παιδούλα.
Φτάνοντας σε μια συγκεκριμένη φωτογραφία, η κοπέλα
άφησε ένα μικρό επιφώνημα θαυμασμού να της ξεφύγει.
Η Φιλίτσα, ακόμα και στην ηλικία που ήταν τώρα, πα-
ρέμενε γοητευτική, δημιουργώντας την πεποίθηση στη
Μαργαρίτα ότι ήταν πολύ όμορφη στα νιάτα της. Όμως,
αυτό που έβλεπε στο άλμπουμ ήταν το κάτι άλλο! Μια νε-
αρή Όντρεϊ Χέπμπορν την κοίταζε μέσα από το ασπρόμαυ-
ρο φωτογραφικό χαρτί!
«Φιλίτσα μου, εσύ είσαι εδώ; Ήσουν μια κούκλα!» ανα-
φώνησε εντυπωσιασμένη.
Η γυναίκα πρόβαλε από την κουζίνα για να δει τι κοι-
τούσε.
«Α, ναι! Κάτι έκανα κι εγώ στα νιάτα μ’» είπε ταπεινά.
«Απλώς κάτι; Καλέ, εσύ εδώ μοιάζεις με σταρ του σινε-
μά!»
«Ξέρεις, αυτήνη είν’ η φωτογραφία που είδε τότε ο
άντρας μ’ κι έτρεξε να βάλει αμέσως προξενιό!» χαμογέλα-
σε νοσταλγικά, παίρνοντάς τη στα χέρια της.
«Μμμμ, και της μάνας μου της έκαναν προξενιό, με
έναν λαδέμπορα, αλλά, επειδή δεν τον ήθελε, το έσκασε
από το παράθυρο κι έφυγε με το λεωφορείο… Εκεί μέσα
γνώρισε τον πατέρα μου!»
«Τα ξέρω, μου τα ’χει πει. Μα εγώ δεν χρειάστηκε να
κάμω τέτοιες ταρζανιές. Όχι πως δεν είχα άλλα όνειρα, έν-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 343
νοια σ’! Αλλά, όταν είδα τον Παντελή μ’, κεραυνοβολήθη-
κα».
Η Μαργαρίτα κοίταξε τον νεαρό άντρα που χαμογε-
λούσε γοητευτικά σε μία από τις επόμενες φωτογραφίες.
Ήταν πράγματι ομορφάντρας, από εκείνους της παλιάς
κοπής, με το περιποιημένο μουστάκι και την μπριγιαντί-
νη στα μαλλιά. Της θύμιζε τον πρωταγωνιστή της ταινίας
Όσα παίρνει ο άνεμος.
«Με τέτοια χαμόγελα με έριξ’ ο μπαγάσας!» αστειεύτη-
κε η Φιλίτσα, δίνοντάς της πίσω τη φωτογραφία για να τη
βάλει στη θέση της.
«Τον αγάπησες όμως…»
Ήταν περισσότερο παρατήρηση παρά ερώτηση, μιας
και η Μαργαρίτα ήξερε λίγο πολύ την ιστορία από τη Βε-
ρονίκη.
Η Φιλίτσα ένευσε. «Παρόλο που τον γνώρισα καλλιά
μετά τον γάμο, ήμαν τυχερή, γιατί με βγήκε ένα κομμάτ’
μάλαμα! Τον αγάπησα με όλη μ’ την καρδιά κι αν με έλεγε
να πάω στην άκρη της γης, θα πάαινα! Κι εκείνος το ίδιο!»
Η Μαργαρίτα χαμογέλασε αφηρημένα. Άραγε υπήρχε
πια τέτοια αγάπη; Θα μπορούσε η δική της και του Δημή-
τρη να συγκριθεί έστω στο ελάχιστο; Δεν μπορούσε παρά
να κάνει τον αναπόφευκτο παραλληλισμό…
«Να σε ρωτήσω κάτι, βρε Φιλίτσα;»
«Ό,τι θες, κοκόνα μ’».
«Να… Μου είπε η μητέρα μου ότι χήρεψες νωρίς…»
ξεκίνησε προσεκτικά.
«Σαράντα πέντε χρόνων!»
«Πώς και δεν γύρισες ποτέ στο πατρικό σου στο Κιλκίς;
344 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Οι γονείς σου θα ζούσαν ακόμη… Γιατί έμεινες εδώ ολο-
μόναχη;»
Η Φιλίτσα άφησε μια βαθιά ανάσα πριν απαντήσει:
«Ζιούσαν, πώς δεν ζιούσαν! Μα δεν ήθελα, κόρη μ’… Δω
ήταν το σπίτι μας. Μπορώ και καθίζω στη θέση που κάθιζε
εκείνος και έπινε τον καφέ τ’. Κοιτάζω τα ίδια μέρη που
κοίταζε, τον έχω σιμά μ’ και τ’ ανάβω το καντηλάκι τ’ μαζί
και της συγχωρεμένης της κόρης μας… Ούλους εδώ τους
έχω…»
«Και από συγγενείς; Είχες τουλάχιστον κανέναν κοντά
σου;»
Η Φιλίτσα κούνησε το κεφάλι της. «Εκτός τη συννυφά-
δα μ’ την Κατίνα, που λέμε πού και πού καμιά κουβέντα,
κάναν. Πώς το λέτ’ σεις οι νεολαίοι; Δεν με έκαμναν κλικ!
Οπότε, κοίταζα το σπίτι μ’ κι άμα χάθηκε κι η κόρη μ’, είχα
τον μικρό… και τώρα εσάς… Η μάνα σ’ είν’ η μόνη, μετά
από τόσα χρόνια, που γέμισε λίγο τη μοναξιά μ’, είν’ ιδιαί-
τερος άνθρωπος».
«Χαίρομαι γι’ αυτό, αλλά πάλι καλά και ο μικρός…»
«Ναι το πουλάκι μ’! Είν’ χρυσό παιδί! Άγγελος!»
«Και πώς και δεν τον πήρε ο πατέρας του;»
«Α, κείνος έπαθε τ’ αντίθετο μ’ εμένα άμα χάθηκε η
Ασημένη μ’! Δεν άντεχε να μένει εδώ. Όλα τού τη θύμιζαν!
Στην αρχή, με τον άφησε να πάει αλλού να βρει δουλειά
για να έρθει να τονε πάρει όταν θα βολευόταν καλλιά. Μα
στο μεταξύ ξανάφτιασε τη ζωή του κει που πήγε. Έκαμε κι
άλλα παιδιά. Μετά, δεν ήθελε ο Παντέλος να πάει μαζί.
Στην Ξάνθη μέν’. Έρχεται πού και πού, καλή ώρα, και τονε
γλέπει. Φέρνει και δώρα… Αλλά τι να το κάμεις; Άμα πέ-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 345
θανε η Ασημένη, ο παίδας έμεινε ’ρφανός. Μόνο μένα έχει.
Άμα ξεραθώ κι εγώ κάνα πρωί, τότε μπορεί ν’ αλλάξουν τα
πράματα!»
«Μη μιλάς έτσι, Φιλίτσα μου!» τη μάλωσε η Μαργαρί-
τα. «Εσύ είσαι γερή σαν ταύρος. Έχεις ακόμα πολλά χρόνια
μπροστά σου».
«Ο Θεός να δώκει, κόρη μ’!» είπε καθώς σηκωνόταν να
ξαναπάει στην κουζίνα, με τη Μαργαρίτα αυτή τη φορά
να την ακολουθεί κατά πόδας. «Μακάρι να ’πομείνω μέχρι
ο παίδας να αντρέψει και να μπορεί να σταθεί καλά στα
πόδια τ’ και μετά να με πάρει… Μα δεν το ξεύρω αν θα
γένει έτσι… Μπας και ξεύρει κανείς μας πότε θε να ’ρθει
το τέλος;»
Η Μαργαρίτα κάθισε δίπλα της στο τραπέζι της κουζί-
νας και φόρεσε ένα δεύτερο ζευγάρι γάντια μιας χρήσης,
για να τη βοηθήσει να πλάσει τα σουτζουκάκια από τον
κιμά που ξεκουραζόταν τόση ώρα εκτός ψυγείου.
Της άρεσε να συζητά με την ηλικιωμένη γυναίκα, να
ρωτά τη γνώμη της, να αφήνει το μυαλό της να ταξιδεύει
σε άλλες εποχές και σε ιστορίες έξω και πέρα από τη δική
της. Ο πονοκέφαλος της είχε περάσει απότομα και ούτε
που το είχε καταλάβει!
«Φοβάσαι τον θάνατο;» τη ρώτησε τώρα ανοιχτά, μιας
και είχαν αναφερθεί σε δαύτον.
«Όχι!» ήρθε η κατηγορηματική απάντηση. «Γιατί να φο-
βάμ’ κάτ’ που δεν μπορώ να ελέγξω; Και ξέρεις, με τόσα
θανατικά που έζησα μες στο κονάκι μ’, τι κατάλαβα στο
πετσί μ’; Ότι τη ζωή τη ζούμ’ από μέρα σε μέρα! Γι’ αυτό, το
μόνο που μετρά είν’ να γνοιαζόμαστ’ όσους αγαπάμ’ και
346 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
να κάνουμε καθημερινά πράματα που μας φέρνουν ευτυ-
χία, ακόμα κι αν αυτό είν’ το μαγείρεμα ενός καλού φαγη-
τού» κατέληξε, δείχνοντας το σουτζουκάκι που μόλις είχε
πλάσει, πριν το βάλει στο πιάτο με το αλεύρι.
«Ό,τι ξέρουμε όλοι δηλαδή αλλά τείνουμε να ξεχνάμε;»
«Α, να γιάσ’!»
Η κοπέλα την κοίταξε σκεφτική. Ο τρόπος που η γυναί-
κα αντιμετώπιζε τη ζωή και η φιλοσοφία της γενικότερα
της έδιναν να καταλάβει τους λόγους που είχε ταιριάξει
τόσο απόλυτα ως ιδιοσυγκρασία με τη μάνα της. Της άρε-
σε αυτό και η απόφαση να ακούσει τι είχε να της πει για
όσα την απασχολούσαν δεν άργησε να ληφθεί.
«Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι είναι τόσο απλά τα πράγ-
ματα, βρε Φιλίτσα; Λες να νοιαζόμαστε όσους αγαπάμε,
αλλά να… ας πούμε εγώ… τον Δημήτρη τον αγαπώ, δεν
αμφιβάλλω γι’ αυτό, τρέμω στην ιδέα μην πάθει κάτι και
δεν νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυ-
τόν, μα ταυτόχρονα πιάνω τον εαυτό μου να θέλω να δοκι-
μάσω χώρια του… Πώς γίνεται αυτό;»
Η Φιλίτσα αντιγύρισε το βλέμμα της με κατανόηση.
Είχε πιάσει στο φτερό τι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή με τη
Μαργαρίτα. Τόσες μέρες που η Βερονίκη προσπαθούσε να
τη νουθετήσει, να την κατευθύνει και να τη «συνεφέρει», η
κοπέλα είχε μεταμορφωθεί σε στρείδι. Τώρα όμως που δεν
την πίεζε κανείς, με την αβίαστη συζήτηση, άνοιγε σαν μί-
σχος στις πρώτες ηλιαχτίδες της μέρας, αναζητώντας από
μόνη της γνώμες και συμβουλές.
Καταλάβαινε, επίσης, τον λόγο που τις ζητούσε από
εκείνη και όχι από τη Βερονίκη… Είναι πιο εύκολο να
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 347
«ακούσει» κάποιον τρίτο, πολύ απλά γιατί των δικών της τις
απαντήσεις τις προεξοφλεί! σκέφτηκε καθώς θυμόταν ότι
κι εκείνη ως νεαρή τα ίδια έκανε. Με τη διαφορά ότι η ίδια
έτρεχε στη νονά της, θεός σχωρέσ’ την…
«Κάθ’ απάντησ’ που ζητάς, γιαβρί μ’, βρίσκεται εδώ» της
είπε, δείχνοντας προς το μέρος της καρδιάς της. «Γιατί τρέ-
μεις στην ιδέα μην πάθ’ ο παίδας κακό; Γιατί δεν ημπορείς
να φανταστείς τη ζωή σ’ χωρίς αυτόν; Είν’ επειδή δεν θες
να τονε χάσεις ή επειδή φοβάσαι να μείνεις μόν’; Και τούτο
που λες, ότι θες να δοκιμάσεις να ζήσεις χώρια τ’, είν’ επειδή
κουράστηκες στ’ αλήθεια ή φταίνε τα όσα έζησες που σ’ άλ-
λαξαν την οπτική για τη δουλειά τ’; Δώσε χρόνο στον εαυτό
σ’ να τ’ απαντήσει τούτα και τότε θα ξεύρεις τι να κάμεις…»
Έχει δίκιο η Βερονίκη που λέει ότι η Φιλίτσα είναι ο πιο
αυθεντικός άνθρωπος που έχει γνωρίσει, συλλογίστηκε η
Μαργαρίτα εκείνη τη στιγμή. Η γυναίκα είχε μια μοναδι-
κή ικανότητα: Μιλούσε και ήταν σαν να έβαζε ταυτόχρονα
έναν καθρέφτη απέναντί της, προκαλώντας τη να στηθεί
μπροστά του και να τα βρει με τον εαυτό της, ξεκλειδώ-
νοντας τις αλήθειες που κρύβονταν μέσα του. Χωρίς βία,
χωρίς πίεση, αλλά με τρόπο φυσικό και αποφασιστικό,
ακριβώς όπως ήταν και ο χαρακτήρας της. Γι’ αυτό και στη
συνέχεια δεν δίστασε καθόλου να της εμπιστευτεί και το
άλλο που είχε κάνει ενοχλητική κατάληψη στον εγκέφαλό
της. Το φλερτ με τον Νίκο!
«Καταλαβαίνεις, Φιλίτσα μου; Τον φλέρταρα και τον
άφησα να με φλερτάρει! Τον σύγκρινα με τον Δημήτρη,
εντυπωσιάστηκα και υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα σαν
πιθανότητα τον εαυτό μου μαζί του! Εντάξει, μπορεί να
348 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
αποδείχθηκε γουρούνι τελικά, αλλά και πάλι… Πώς το
έκανα αυτό με την πρώτη ευκαιρία; Μήπως τελικά τον
Δημήτρη νομίζω ότι τον αγαπώ αλλά στην πραγματικότη-
τα μου έχει τελειώσει;» εξέθεσε ανοιχτά τις σκέψεις που
στριμώχνονταν στο κεφάλι της, σαν να έπαιρναν σειρά για
να βγουν στον αέρα και να ανασάνουν. Και όσο μιλούσε,
τόσο ελαφρύτερη ένιωθε…
«Δεν ημπορώ να σε πω ότι είμ’ ειδική σ’ αυτόν τον
τομέα… Μα θα σε πω τούτο: Δεν πιστεύω στα γρήγορα
φτιασίματα. Αν αντικαταστήσεις κάποιον πολύ σύντομα,
είναι σαν να βάζεις τσιρότο σε μια βαθιά πληγή, που θα
φύγ’ με το πρώτο ξενέρισμα. Πρέπει να δίνουμ’ χρόνο στις
πληγές, να γιάνουν πρώτα κι όταν εκείνες θα ’χουν γίνει
μικρά, ανεπαίσθητα σημάδια, τα κοιτάμ’ σαν υπενθύμισ’
του τι περάσαμε. Δεν τρέχουμ’ σαν να μας κυνηγάν σε μια
νέα σχέσ’! Περπατάμε με το κεφάλ’ ψηλά, ξεύροντας πια τι
να περιμένουμε. Τότε μόνο χαμογελάμε και αγκαλιάζουμε
το καινούργιο… Έτσι το θωρώ εγώ… Τώρα για όσα ρωτάς,
σκέψου: Σου τελείωσε με τον άντρα σ’ ή όλη σ’ η συμπε-
ριφορά ήταν αντίδραση που βγήκε από τον θυμό σ’; Όπως
σε είπα και πριν, μόνο συ μπορείς να τ’ απαντήσεις».
«Τον θυμό;» πιάστηκε από τη λέξη η Μαργαρίτα. «Για-
τί, άδικο έχω; Εγώ, Φιλίτσα μου, δεν ήθελα τον άντρα μου
σωτήρα! Ούτε δικό μου ούτε κανενός! Αυτό που χρειάζο-
μαι είναι κάποιον να είναι εκεί όταν νιώθω πως δεν έχω
αρκετή δύναμη μέσα μου για να προχωρήσω. Κάποιον που
να με σέβεται και να μου φέρεται σωστά. Κάποιον που δεν
παίρνει τον λόγο του πίσω ούτε τις υποσχέσεις του, ό,τι και
να γίνει».
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 349
«Στάσου, στάσου, βρε κόρη μ’, γιατί πήρες φόρα και τρέ-
χεις!» τη σταμάτησε η Φιλίτσα, παρατώντας σύξυλα τα σου-
τζουκάκια για να στρέψει όλη την προσοχή επάνω της. «Τι
υπόσχεση σε έδωκ’ ο Δημήτρης και δεν τηνε κράτησε; Πότε
πήρ’ τον λόγο τ’ πίσω ή δεν σε σεβάστηκε; Δεν αντιλέω,
αλλά για να καταλάβω κι εγώ… Συ δεν ήσαν αυτή που τον
είπε να γυρίσ’ στη δουλειά γιατί κατάλαβες πως δεν ήταν
σωστό να ζιείτε σε γυάλα; Δεν σας ήξερα καιρό τότενε, μα
τούτα τα έμαθα! Πώς λοιπόν στέκουν τούτα που λες;»
«Δεν μιλάω γι’ αυτό!» πέταξε με εκνευρισμό η Μαργαρί-
τα. «Ναι, εγώ του είπα να επιστρέψει. Ήταν δυστυχισμένος
εκτός δουλειάς. Αλλά τότε είχαμε κάνει και μια συμφωνία:
Να με ενημερώνει, να ξέρω τι γίνεται… Να συζητάμε πριν
αναλάβει κάτι. Είδες όμως το αποτέλεσμα! Και άντε καλά,
να πεις του την πέσανε ξαφνικά εκείνη τη μέρα, μετά; Με
ενημέρωσε ότι σκόπευε να αναλάβει; Με ρώτησε; Το συ-
ζήτησε μαζί μου; Όχι! Χύμηξε για άλλη μια φορά σαν τον
ταύρο στην αρένα, αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους να
ασχοληθούμε με τα παράπλευρα. Εμένα αυτή η συμπερι-
φορά με διέλυσε. Ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου. Σχεδόν
άκουσα το κρακ. Γιατί; Θα ήθελα πολύ να ακούσω τι έχει
να μου πει σε αυτό. Τότε, ίσως, μπορέσω να βρω τις απα-
ντήσεις που λες».
Η Μαργαρίτα είχε πάρει πάλι φόρα. Από το στόμα της
δραπέτευαν σαν πυροβολισμοί οι λέξεις, λες και τόσο και-
ρό κάποιος τις είχε φυλακισμένες και είχε κάνει το λάθος
να αφήσει ανοιχτή την πόρτα.
Η Φιλίτσα έβγαλε τα γάντια και τράβηξε την καρέκλα
κοντά της. «Ας πούμ’ για μια στιγμή ότι είν’ έτσι όπως τα
350 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
λες. Που αποδώ που τα κοιτάζω γω, δεν είν’, αλλά για χάριν
της κουβέντας ας το υποθέσουμε, ναι; Θαρρείς λογικό να
περιμένεις το άτομο που, όπως λες, σε διέλυσ’ και πάτησ’
την υπόσχεσή τ’ να σε δώκει απαντήσεις; Το περιμένεις και
το απαιτείς για να πάρεις αποφάσεις; Δηλαδή, το πρόσωπο
που σε ρήμαξε, κατ’ εσέ, είν’ το κατάλληλο για να σε βο-
ηθήσει να γιάνεις; Αν ψάχνεις να λυτρωθείς, κόρη μ’, αυτό
θα γίνει απ’ το δικό σ’ χέρ’… Άμανε πάρεις την απόφαση
να θάψεις τις ερωτήσεις που ξεκινούν με το γιατί σε έκανε
κάποιος κάτ’, τότε μόνο θα τη βρεις. Γιατί κι αυτήνη, όπως
και όλα τ’ άλλα, είν’ μια απόφαση…»
Να τος πάλι ο καθρέφτης απέναντί της! Και η ωμή αλή-
θεια να την κοιτάει κατάματα…
Η Μαργαρίτα δεν έβρισκε λόγια να αντιγυρίσει στην
απλή λογική της ηλικιωμένης γυναίκας που, παρά τον
εκνευρισμό που εισέπραττε από μέρους της, εξακολουθού-
σε να την κοιτά καλοσυνάτα.
«Είπες ότι εσύ δεν το βλέπεις έτσι…» ψέλλισε έπειτα
από αρκετή ώρα σιωπής, κατά τη διάρκεια της οποίας
μόνο εκείνη φαινόταν να αισθάνεται άβολα.
«Για ποιο θέμα, γιαβρί μ’;»
«Πριν… είπες ότι από τη δική σου σκοπιά δεν είναι τα
πράγματα έτσι όπως τα βλέπω εγώ…»
«Α! Εγώ, κόρη μ’, έχω τη γνώμη μ’, μα είν’ δική μ… Δεν
μπορώ να σ’ την επιβάλω…»
«Θα ήθελα, παρ’ όλα αυτά, να την ακούσω» παρακάλε-
σε η Μαργαρίτα και η Φιλίτσα δεν την απογοήτευσε.
«Από όσο τονε ξέρω εγώ τον παίδα, πιστεύω ότι το κα-
θήκον το ’χει στο αίμα τ’. Γεννήθηκε με μια ψυχή φτιασμέ-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 351
νη να υπηρετεί την κοινωνία και τούτο το βάζει πάνω κι
απ’ τον εαυτό τ’. Το μυαλό τ’ λειτουργεί αυτόματα ως προς
τούτο. Δεν ταξιδεύ’ σε υποσχέσεις και συμφωνίες… Έτσι
είναι η δουλειά αυτή, κόρη μ’, κι εσύ την ήξερες όταν ενώ-
θηκες μαζί τ’, μα κι όταν τον είπες να γυρίσει σ’ αυτήν. Δεν
το κάμνει επίτηδες, για να σε πληγώσ’…»
Με αυτό σηκώθηκε και ξαναγύρισε στα σουτζουκάκια
της, φορώντας ένα καινούργιο ζευγάρι γάντια.
Αν μη τι άλλο, η Φιλίτσα τής είχε δώσει αρκετή τρο-
φή για να σκεφτεί, βοηθώντας τη να ξεκαθαρίσει κάποια
πράγματα μέσα της και κάποια άλλα να τα δει από μια
άλλη σκοπιά. Στο τέλος τέλος, όμως, της το είχε ξεκαθα-
ρίσει: Οι απαντήσεις βρίσκονταν όλες μέσα της. Εκείνη
όφειλε μόνη της να τις φέρει στην επιφάνεια…
«Πώς έγινες τόσο σοφή, μου λες;» αστειεύτηκε, για να
χαλαρώσει κάπως το κλίμα.
«Πα! Ανοησίες… Άμανε φτάσεις τα χρόνια μου κι εσύ,
τα ίδια θε να ψάλλεις στα παιδιά και στα εγγόνια σ’».
Οι τσιρίδες των μικρών, που κατέφτασαν εκείνη την
ώρα, αντιδόνησαν στα αυτιά της.
Είχε πολλά να σκεφτεί, αλλά προς το παρόν θα έκοβε
τη σαλάτα. Η συζήτηση, όσο εποικοδομητική κι αν ήταν,
είχε τελειώσει…

Κεφάλαιο 32
Δύσκολη επιλογή
«Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;»
Μετά την παρότρυνση του Έξαρχου να πάρει το θέμα
της επόμενης κίνησης πάνω του, ο Δημήτρης ήθελε τώρα
να ακούσει την άποψη των δύο ατόμων της ομάδας που
εμπιστευόταν περισσότερο από όλους, του Πάνου και του
Ιάσονα.
Τους έθεσε λοιπόν επί τάπητος τις τρεις επιλογές ανά-
μεσα στις οποίες έπρεπε να διαλέξει από τη στιγμή που
είχε με επιτυχία διεισδύσει στην οργάνωση. Η μία ήταν να
μην πάει καθόλου στην ορκωμοσία και να αναλάβουν οι
άντρες κρούσης, μπουκάροντας στη διεύθυνση που θα ερ-
χόταν στο μήνυμα και μαζεύοντας όσους βρίσκονταν εκεί
με συνοπτικές διαδικασίες. Η δεύτερη, να πήγαινε και να
προσπαθούσε να μάθει στο Συμβούλιο κάποια πράγματα
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 353
παραπάνω και μετά να δώσει το σήμα να γίνει η παρέμ-
βαση των αντρών. Και η τρίτη, να ακολουθήσουν το αρ-
χικό σχέδιο χωρίς παρέκκλιση, δηλαδή να μην επέμβουν
απόψε καθόλου, αλλά να παρακολουθήσει η ΕΥΠ τις κι-
νήσεις του αρχηγού, από τη στιγμή που θα έφευγε από την
ορκωμοσία, με σκοπό να βρουν το κρησφύγετό του όπου
ήταν σίγουροι ότι έκρυβε όλα τα σχετικά με την οργάνωση
μυστικά.
«Την προηγούμενη φορά ο αρχηγός συνδέθηκε ηλε-
κτρονικά, ποιος μας λέει ότι δεν θα κάνει το ίδιο και από-
ψε;» θέλησε να μάθει ο Πάνος, πριν δώσει τη δική του
γνώμη. «Γιατί, αν γίνει κάτι τέτοιο, αλλάζει η δυναμική των
επιλογών…»
«Αποκλείεται να μην είναι εκεί» του το ξέκοψε ο Δη-
μήτρης. «Πρόκειται για ορκωμοσία νέου υπαρχηγού. Εί-
ναι ο μόνος που μπορεί να διεξάγει την τελετή σύμφωνα
και με το ημερολόγιο του Μενέλαου. Επιπλέον, θα θέλει
να συζητήσουμε από κοντά, για να με κατατοπίσει όσον
αφορά του κανόνες αλλά και τα νέα σχέδια στα οποία θα
χρειαστεί να συμμετάσχω. Γι’ αυτό άλλωστε ακολουθεί την
ορκωμοσία το συμβούλιο υπαρχηγών. Μέχρι τώρα, όντως
δεν είχε εμφανιστεί, γι’ αυτό, απόψε που θα είναι εκεί, θα
είναι μοναδική ευκαιρία να ξεκινήσει η παρακολούθηση
των κινήσεών του…»
«Σωστό κι αυτό…» έκανε σκεφτικός ο Πάνος, παίζο-
ντας με τις τρεις επιλογές στο μυαλό του και προσπαθώ-
ντας να βάλει τον εαυτό του στη θέση του Δημήτρη.
«Εγώ θα προτιμούσα την πρώτη επιλογή, για να μην
κινδυνεύσεις καθόλου, θα το σεβόμουν αν διάλεγες τη
354 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
δεύτερη, αλλά πιστεύω ακράδαντα στην τρίτη. Θεωρώ ότι
είναι ο μόνος τρόπος να μη μείνουν εκκρεμότητες, καθώς
στις άλλες δύο περιπτώσεις κανείς δεν μας εγγυάται ότι
κάποιος από αυτούς θα ανοίξει το στόμα του στην ανάκρι-
ση να μας δώσει πληροφορίες…» είπε ο Ιάσονας.
«Και πόσοι θα μείνουν ζωντανοί για να μιλήσουν!»
πρόσθεσε ο Πάνος. «Μην ξεχνάτε ότι τέτοια ντου σπανίως
τελειώνουν αναίμακτα. Τα ίδια τα μέλη δεν θα έρθουν ήσυ-
χα. Από ό,τι έχουμε αποκομίσει μέχρι τώρα, είναι κομμα-
τάκι φανατικοί με τη φιλοσοφία τους. Άρα όσο λιγότεροι
καταλήξουν μέσα, τόσο λιγότερα τα κορμιά που θα έχουμε
για να πιέσουμε στη συνέχεια…»
Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι του. Ο Πάνος είχε από-
λυτο δίκιο σε αυτό που έλεγε. Και ο ίδιος παρόμοια εντύ-
πωση είχε αποκομίσει και πίστευε ότι ιδιαίτερα ο αρχηγός
θα ήταν ο πρώτος που θα προτιμούσε να πεθάνει από το
να αποκαλύψει λεπτομέρειες-κλειδιά για την οργάνωση
στην οποία αναφερόταν σαν να ήταν ιερή.
«Άρα κι εσύ την τρίτη επιλογή στηρίζεις;» ρώτησε τον
Πάνο για επιβεβαίωση περισσότερο.
Ο Πάνος σκέφτηκε λίγο ακόμα χαϊδεύοντας των τριών
ημερών μούσι του και στη συνέχεια ένευσε αργά. «Νομίζω
πως ναι… Δεν μου αρέσει, αλλά είναι η πιο ασφαλής από
όλες αν και όχι απαραίτητα για σένα…»
Για λίγο επικράτησε σιγή, με τους άντρες να κοιτάζο-
νται, ζυγίζοντας τις συνέπειες.
Η τρίτη επιλογή, φυσικά, και δεν είχε μόνο θετικά. Σή-
μαινε ότι θα διάλεγαν να πάνε κόντρα σε όλες τις εντο-
λές, με του πρωθυπουργού πρώτη και καλύτερη. Επιπλέον,
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 355
σήμαινε αύξηση δυσκολίας της επιχείρησης στο εκατοντα-
πλάσιο, μιας και, εκτός από την παρακολούθηση του αρ-
χηγού, θα έπρεπε, μέχρι να είναι η ώρα να επέμβουν, να
αναχαιτίσουν και τα επόμενα σχέδια της οργάνωσης χωρίς
κανείς να πάρει χαμπάρι την ανάμειξή τους και κυρίως του
Δημήτρη, που διακινδύνευε περισσότερο από όλους…
«Λοιπόν, εντάξει» αποφάνθηκε τελικά ο Δημήτρης, βλέ-
ποντας ότι λίγο πολύ οι φίλοι και συνεργάτες του ήταν στο
ίδιο μήκος κύματος μαζί του. Όχι πως δεν είχε την αυτοπε-
ποίθηση να επιλέξει από μόνος του, αλλά η στήριξή τους
μετρούσε και ήθελε να την κουβαλήσει μαζί του απόψε.
Άλλωστε, στις δύσκολες επιλογές, είναι καλύτερη η συ-
ναίνεση των ανθρώπων που θέλουν το καλό σου από μια
ατομική επανάσταση που συνοδεύεται από αμφιβολίες…
Η απόφαση είχε παρθεί. Η ώρα πλησίαζε και ο Δημή-
τρης ούτε μία φορά δεν σκέφτηκε ή μάλλον δεν ήθελε να
σκεφτεί ότι τα πράγματα μπορεί να μην πήγαιναν όπως ήλ-
πιζε σε αυτήν την τελετή…
Εν τω μεταξύ, την ίδια ώρα, στον τέταρτο όροφο του ξε-
νοδοχείου Μεγάλη Βρεταννία, που βρισκόταν απέναντι
από τη Βουλή, ο άντρας που φώναζαν Περσέα στεκόταν
στο παράθυρο και παρατηρούσε το πλήθος κόσμου, που
βρισκόταν από το πρωί συγκεντρωμένο στο μνημείο του
Άγνωστου Στρατιώτη.
Η συρροή των πολιτών δεν είχε μειωθεί ούτε στο ελά-
χιστο. Αντίθετα, και παρά την ψιλή βροχή που είχε αρχί-
σει να πέφτει από το απόγευμα μουσκεύοντας στη στιγμή
τους δρόμους, εκείνη μεγάλωνε διαρκώς. Όσοι έφευγαν
356 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
κουρασμένοι αντικαθίσταντο από καινούργιους, στους
οποίους έρχονταν να προστεθούν και έτερες «παρέες» με
δυνατή φωνή και νέα συνθήματα. Μερικά μάλιστα ήταν
ακόμα και άσχετα με το θέμα, αλλά σχετικά με τον πόνο
που είχε ο καθένας που τα ξεφώνιζε.
Τα επικρατέστερα για την ώρα ήταν «Πολιτικοί Αλήτες,
Λευτεριά στους Μύστες!» και το αγαπημένο του: «Όσο
εσείς σκλαβώνεστε στην ξένη εξουσία, οι Μύστες θα μας
σώσουνε απ’ την ολιγαρχία!» ‒ εννοώντας φυσικά τους
δυνατούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έκαναν κουμάντο
πάντα στους νότιους λαούς, με βάση το προσωπικό τους
συμφέρον.
Τελικά, είχε μεγαλύτερη πέραση η μπογιά τους από όση
πίστευε ακόμα και ο ίδιος. Ενώ το χτύπημα που ετοίμαζαν
στη συνέχεια θα τους ανέβαζε ακόμα ένα σκαλί, ανατρέπο-
ντας όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα και δίνοντας ένα ηχηρό
«μάθημα» στην πολιτική εξουσία του τόπου. Ο αρχηγός
είχε μεγάλο όραμα και επίσης πολύ δίκιο όταν έλεγε ότι η
οργάνωσή τους θα έμενε στην ιστορία ως το πιο ανατρε-
πτικό κίνημα όλων των εποχών.
Η πόρτα του δωματίου, που χτύπησε διακριτικά, έβαλε
απότομα τέλος στους συνειρμούς, καλώντας τον να επα-
νέλθει στον σκοπό για τον οποίο βρισκόταν εκεί απόψε.
Κοίταξε το ρολόι του και τράβηξε τις κουρτίνες πριν κα-
τευθυνθεί στην πόρτα για να την ανοίξει. Σε περίπου μία
ώρα θα έπρεπε να πάρει το αεροπλάνο και να επιστρέψει
στη Θεσσαλονίκη, για να παρευρεθεί στην τελετή ορκω-
μοσίας του νέου υπαρχηγού, αλλά προς το παρόν είχε κάτι
προσωπικό να διευθετήσει.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 357
Κάτι που δεν ήξερε άλλος και κανείς ποτέ δεν έπρεπε να
μάθει. Ειδικά ο αρχηγός…
«Κλείσε γρήγορα» του είπε η γυναίκα με το που πέρασε
στο πολυτελές δωμάτιο.
«Γιατί, σε ακολούθησε κανείς;»
«Όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…»
«Μη γίνεσαι παρανοϊκή. Ξέρεις πόσο συχνά μένω εδώ
για δουλειές; Πάντα με επισκέπτονταν γοητευτικές πα-
ρουσίες, αν με πιάνεις…»
«Ας ελπίσουμε να πέρασα στη ρεσεψιόν για μία από αυ-
τές» είπε η γυναίκα ανοίγοντας το μακρύ πανωφόρι της
και αποκαλύπτοντας ένα μαύρο σατενιζέ φόρεμα που τε-
λείωνε πάνω στο μπούτι. Η γόβα στιλέτο συμπλήρωνε τέ-
λεια το σύνολο.
Ο Περσέας σφύριξε την εκτίμηση των προσόντων της,
αλλά αμέσως μετά σοβάρεψε.
«Το έφερες;» τη ρώτησε, ξεκολλώντας επιτέλους τα μάτια
του από το πλούσιο ντεκολτέ, που είχε μονοπωλήσει το εν-
διαφέρον του, μετά από τα μακριά καλλίγραμμα πόδια της.
Η γυναίκα άνοιξε το πανωφόρι κι άλλο, βγάζοντας
μέσα από την εσωτερική τσέπη του ένα μικρό βελούδινο
κουτί, το οποίο τοποθέτησε προσεκτικά στο ξύλινο τραπε-
ζάκι που βρισκόταν ανάμεσά τους.
«Άνοιξέ το, λοιπόν, τι περιμένεις;» τον παρακίνησε, βλέ-
ποντας ότι εκείνος δεν έκανε καμία κίνηση.
«Το έλεγξες;» τη ρώτησε γονατίζοντας και τραβώντας
το κουτί προς το μέρος του.
«Εννοείται! Για χαζή με περνάς; Η εκτίμηση είναι 3,6
εκατομμύρια δολάρια και έχω βρει ήδη αγοραστή…»
358 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 359

Ο Περσέας χαμογέλασε ικανοποιημένος. Έπειτα, με ευ- Τρεις φόνους τού είχε κοστίσει αυτό το δαχτυλίδι. Τρεις
λαβικές σχεδόν κινήσεις, άνοιξε τη μικρή σιδερένια πόρπη φόνους που είχε κάνει για χάρη του Χένρικ, με τη βούλα
και σήκωσε το καπάκι. της οργάνωσης, χωρίς όμως τη συναίνεσή της και ειδικά
Ένα δαχτυλίδι τον τύφλωσε με τη λάμψη του, με το που του αρχηγού.
συνάντησε το φως. Στο κέντρο του διέθετε ένα τετράγω- Με 3,6 εκατομμύρια, όμως, το έβρισκε πολύ εύκολο να
νο σμαράγδι είκοσι ενός καρατιών, που περιβαλλόταν από ξεχάσει τον φόβο της ανακάλυψης και να χαθεί ανάμεσα
καρφωτά διαμάντια σε κίτρινο χρυσό δεκαοκτώ καρατιών. στα μπούτια της Μονίκ…
Ήταν του πασίγνωστου οίκου Lorraine Schwartz και τε-
λευταία φορά είχε φορεθεί σε τελετή απονομής Όσκαρ
από πασίγνωστη ηθοποιό, η οποία φρόντισε αυτό να φω-
τογραφηθεί ευρέως. Ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα!
Κόσμημα με όλη τη σημασία της λέξεως…
«Ο Xένρικ το αγόρασε το 2017 σε δημοπρασία του
Sotheby’s 3,2 εκατομμύρια, αλλά ο αγοραστής συμφώνησε
με την εκτίμηση και θα το αγοράσει στα 3,6 εκατομμύρια.
Την άλλη εβδομάδα πετάω για Ντουμπάι» του είπε με μά-
τια που έλαμπαν από αδημονία. Έπειτα, πλησίασε και τον
αγκάλιασε από τη μέση.
Ο Περσέας γύρισε το κεφάλι του, χαρίζοντάς της ένα
βαθύ φιλί, που, όταν τελείωσε, τους άφησε και τους δύο
ξέπνοους.
«Μετά μας περιμένει η Καραϊβική…» ψιθύρισε στο αυτί
της, γεμίζοντας τον λαιμό της με αμέτρητα μικρά φιλιά,
κάνοντας τη να ανατριχιάσει.
«Θα προτιμούσα το Παρίσι» αντιγύρισε εκείνη ναζιά-
ρικα, ξαπλώνοντας πίσω της στον καναπέ και τραβώντας
τον επάνω της.
«Όπου θες, μωρό μου, αρκεί να χαθούμε από προσώπου
γης…»

Κεφάλαιο 33
Ορκωμοσία
Με το που έσκασε το μήνυμα με τη διεύθυνση, η ομάδα
ενήργησε αυτό που είχε συμφωνήσει από τη στιγμή που
είχε δοθεί στον Δημήτρη το κινητό. Την προσπάθεια εντο-
πισμού του αριθμού του αποστολέα.
Δεν ήταν όμως εύκολο. Μισή ώρα μετά, και τα μόνα που
είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν ήταν ότι συνέπιπτε με
τον αριθμό που είχαν βρει οι Αυστριακοί πράκτορες, μέσω
του οποίου είχε γίνει η συνεννόηση με τη Medikonzept και
τα μέρη που το τηλέφωνο είχε χρησιμοποιηθεί εκτός Ελ-
λάδος. Αυτό ήταν μεν θετικό, αλλά δεν τους έδινε πολλές
πληροφορίες για την ταυτότητα του ιδιοκτήτη.
«Θα μπορούσε να είναι του αρχηγού ή οποιουδήποτε
από τους υπαρχηγούς ή και τους συντονιστές ακόμα, αν
υποθέσουμε ότι κι εκείνοι χρησιμοποιούν τέτοια…» παρα-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 361
τήρησε ο Ιάσονας με το που έλαβε τα αποτελέσματα από
την ομάδα του Έξαρχου.
«Εδώ λέει ότι το τηλέφωνο έχει χρησιμοποιηθεί στην
Ελλάδα αλλά και στην Αυστρία, στη Γερμανία και στο
Γκρατς; Το λέω καλά; Να, εδώ μιλάει για περιαγωγή δεδο-
μένων σε αυτά τα μέρη… Αποκεί το ανακάλυψαν μάλλον»
έκανε ο Δημήτρης διαβάζοντας την αναφορά.
«Ε, και λοιπόν;»
«Ε, και λοιπόν δύσκολο να έκανε ταξιδάκι στο εξωτερι-
κό απλός συντονιστής, που είναι χαμηλότερος σε ιεραρχία,
για να διαπραγματευτεί την αγορά δηλητηρίου με έναν τέ-
τοιο κολοσσό όπως η Medikon»,
«Άρα, υπολογίζεις να ήταν ο αρχηγός;»
Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Δεν
υπολογίζω, ελπίζω…» είπε αμέσως μετά. «Πάντως ή αυτός
ή κάποιος από τους υπαρχηγούς».
«Το όνομα στου οποίου βγαίνει σαν ιδιοκτησία το τηλέ-
φωνο τζίφος πάντως».
Ο Δημήτρης τον χτύπησε με την αναφορά στο κεφάλι.
«Ώρες, ώρες, ρε Ιάσονα… ειλικρινά! Τι περίμενες; Αριθμό
ταυτότητας και ΑΦΜ;» είπε γελώντας με το τάχα προσβε-
βλημένο ύφος του νεαρού.
«Πώς νιώθεις;» τον ρώτησε ο Ιάσονας, μόλις η στιγμή
ιλαρότητας χάθηκε.
«Σαν πρόβατο δύο μέρες πριν από το Πάσχα…» ξεφύ-
σησε ο Δημήτρης. «Για την ομάδα κρούσης τι λένε;»
«Έχουν τοποθετηθεί με το που τους στείλαμε τη διεύ-
θυνση. Ούτε εκείνοι δεν το πίστευαν ότι ήταν στο Κορδε-
λιό! Μια ανάσα από το κέντρο…»
362 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Οι καλύτερες κρυψώνες ήταν σε κοινή θέα… Πόσες φο-
ρές του το είχε πει αυτό του Ιάσονα; Αυτή τη φορά όμως
δεν το επανέλαβε. Ένα περίεργο μυρμήγκιασμα είχε απλω-
θεί σε όλα του τα μέλη όσο πλησίαζε η ώρα και το γεγονός
ότι ο Έξαρχος είχε δείξει κατανόηση μόλις του ανακοίνωσε
την απόφασή του να ακολουθήσει το αρχικό σχέδιο δεν
έκανε πολλά για να καταλαγιάσει το στρες, που φαινόταν
να έχει εξαπλωθεί στη σπονδυλική του στήλη πιέζοντας τα
νεύρα του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Είχε τη στήριξη
όλων, ναι, αλλά κανείς από αυτούς δεν θα πήγαινε να ορ-
κιστεί σε μια τελετή που ένας Θεός ήξερε τι θα περιλάμ-
βανε…
«Αν κάτι συμβεί» είπε στον Ιάσονα που τον παρακολου-
θούσε διακριτικά «θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα προσέ-
χεις τη Μαργαρίτα…»
«Δεν υπόσχομαι τίποτα, γιατί δεν θα συμβεί τίποτα!»
βιάστηκε να τον σταματήσει εκείνος άλλα ο Δημήτρης του
έριξε ένα πονεμένο βλέμμα που ήταν αδύνατο να αγνοή-
σει.
«Θα ήθελα πολύ να την ακούσω πριν φύγω, τη γυναί-
κα μου, το παιδί… μα αν το κάνω νομίζω πως θα ζοριστώ
χειρότερα μετά. Όχι, είναι καλύτερα έτσι…» μονολόγησε
απευθυνόμενος περισσότερο προς τον εαυτό του, για να
ηρεμήσει την αίσθηση ασφυξίας που του έφερνε ο φόβος.
«Σ’ το υπόσχομαι» τον διαβεβαίωσε ο Ιάσονας. «Η
Μαργαρίτα και το παιδί θα έχουν πάντα κάποιον να τις
προσέχει όσο είμαι εγώ τριγύρω…»
Οι δύο άντρες αγκαλιάστηκαν και χτύπησαν ο ένας τον
άλλο στην πλάτη. Έπειτα, ο Δημήτρης, αφού έλεγξε για
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 363
εκατοστή φορά ότι το σκουλαρίκι δούλευε σωστά, διάβα-
σε ξανά το μήνυμα.
Έλεγε να καταφθάσει στη διεύθυνση με ταξί, προφανώς
γιατί τα προσωπικά μέσα μεταφοράς είχαν πινακίδες. Επί-
σης, έλεγε ότι ο καθένας που θα παρευρισκόταν στην τε-
λετή θα έφτανε με μισή ώρα διαφορά, για να μη συναντη-
θούν χωρίς μάσκες. Σε περίπτωση καθυστέρησης, όφειλαν
να ενημερώσουν…
Ο Δημήτρης θα φορούσε, αφού έμπαινε στο κτίριο, την
κόκκινη ρόμπα και μάσκα, που είχε ήδη, μέχρι να ορκιστεί
και να του δοθεί από τον αρχηγό η πράσινη, που φορού-
σαν όλα τα ηγετικά μέλη. Κινητά δεν επιτρέπονταν στο
χώρο, ούτε ρολόγια ούτε άλλα αντικείμενα.
Ο Ιάσονας είχε σκεφτεί να αγνοήσουν αυτή την οδηγία
και να δοκιμάσουν ξανά το κόλπο που είχαν κάνει και στο
εξεταστικό κέντρο αντιγράφοντας όλα τα κινητά που θα
βρίσκονταν στο χώρο αλλά ο Δημήτρης το είχε αρνηθεί ως
πολύ παρακινδυνευμένο μιας και ο αρχηγός με την αφρό-
κρεμα της ιεραρχίας της οργάνωσης θα βρίσκονταν εκεί με
φυσική παρουσία και αν ανακάλυπταν ότι είχε παρακούσει,
η κόλαση πιθανώς να του φαινόταν σαν χώρος αναψυχής.
Τέλος, του είχε δοθεί ο κωδικός εισόδου που φυσικά δεν
ήταν άλλος από την τιμή του Φ…
«Ομάδα ένα, ανατολικά, σε ετοιμότητα».
«Ομάδα δύο, δυτικά, σε ετοιμότητα».
«Ομάδα τρία, βόρεια, ομοίως».
«Ομάδα τέσσερα, νότια, έτοιμοι!»
Δώδεκα άντρες συνολικά είχαν περικυκλώσει το κτίριο,
364 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
στο οποίο ήταν έτοιμος να μπει ο Δημήτρης. Δώδεκα για
τέσσερις που θα βρίσκονταν μέσα, χωρίς να συμπεριλαμ-
βάνει τον εαυτό του. Η παρουσία τους, δεν ήθελε να το
παραδεχτεί, αλλά του πρόσφερε την αίσθηση μιας κάποιας
ασφάλειας. Με το που κάτι πήγαινε έστω και λίγο στραβά
ή για οποιονδήποτε λόγο έκρινε ότι χρειαζόταν, θα έλεγε
τη συνθηματική λέξη που είχαν προσυμφωνήσει κι αυτοί
θα πλάκωναν στο κτίριο σαν μέλισσες στην κυψέλη.
«Παντοδύναμη» ήταν η λέξη αυτή. Όχι κάτι που συνη-
θίζεται συχνά σε μια πρόταση, για να κινδυνεύσει να τη
χρησιμοποιήσει κατά λάθος αλλά ούτε και κάτι που θα
προκαλούσε υποψίες ότι έδινε σύνθημα, αν το περιλάμβα-
νε σε μια πρόταση μιλώντας για την οργάνωση.
Προχώρησε προς την είσοδο του κτιρίου, το οποίο, πα-
ρεμπιπτόντως, δεν βρισκόταν στη λίστα με τα ακίνητα που
είχαν ανακαλύψει στα γραφεία της Βαλεντίνας επιβεβαι-
ώνοντας έτσι τις υποψίες του Δημήτρη ότι υπήρχαν και
άλλες ιδιοκτησίες όπως ακριβώς είχε τονίσει στη Γκρέτε.
Τούτη δω δεν είχαν καταφέρει ακόμα να βρουν σε ποιον
ανήκε, μιας και τους είχε γνωστοποιηθεί με το μήνυμα.
Αύριο πρώτα ο Θεός…, σκέφτηκε ανασηκώνοντας τα
μάτια του προς το κτίριο.
Σε αντίθεση με την προηγούμενη φορά, δεν βρισκόταν
έξω από σπίτι αλλά ένα χώρο που έμοιαζε βιομηχανικός, με
χοντρές, διπλές τζαμαρίες και σιδερένιους εξώστες. Ήταν
άχαρο και μουντό, στο τέρμα μιας οδού, στην οποία υπήρ-
χαν κι άλλα εργοστάσια, βιοτεχνίες και γραφειακά συ-
γκροτήματα. Ένεκα της ώρας, όλα ήταν κλειστά και εκτός
λειτουργίας.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 365
Πλησίασε την πόρτα και στο πάνελ δεξιά έβαλε τον κω-
δικό 1618 ακούγοντας ευθύς ένα ηλεκτρικό μπάζερ και την
συρόμενη μεταλλική πόρτα να απασφαλίζει.
Αυτό ήταν, σκέφτηκε… Μετά από το επόμενο βήμα, δεν
υπήρχε γυρισμός.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και το έκανε.
Ο χώρος που τον υποδέχτηκε, ήταν πολύ διαφορετικός
από ότι τον περίμενε. Ένα μικρό δωματιάκι, ένα επί ένα, κάτι
σαν προθάλαμος, με ακόμα μια πόρτα που παρέμενε κλει-
στή. Εδώ ήταν που έπρεπε να αλλάξει πριν προχωρήσει.
Με γρήγορες κινήσεις, έβαλε τη μάσκα και την κόκκινη
ρόμπα του δένοντας το κορδόνι ενώ ταυτόχρονα παρατή-
ρησε τους τοίχους γύρω του. Χοντρό, ενισχυμένο ατσάλι,
πιθανότατα ηλεκτρομαγνητικά φορτισμένο, για να κατα-
πνίγει κάθε ηλεκτρονικό σήμα. Οπότε και να είχε φέρει κι-
νητό, χαράμι θα πήγαινε…
Μόλις ετοιμάστηκε, προχώρησε προς τη δεύτερη πόρ-
τα και περίμενε. Η κάμερα που ήταν εγκατεστημένη πάνω
από το κεφάλι του γύρισε προς αυτόν και, αφού το λαμπά-
κι της αναβόσβησε μια φορά, άκουσε το κλικ, που σήμαινε
ότι ο δρόμος του ήταν ελεύθερος.
Την άνοιξε και προχώρησε σε έναν διάδρομο, χωρίς
όμως να προσπερνάει πόρτες αυτή τη φορά παρά μόνο
τους ίδιους χοντρούς, ατσάλινους τοίχους. Θαύμασε τη
διαμόρφωση που είχε κάνει η οργάνωση προκειμένου να
διασφαλίσει τη διαδικασία. Λίγο πριν φτάσει στον χώρο
που τον περίμενε στο τέλος του διαδρόμου, ξερόβηξε.
Αυτό ήταν κάτι που είχε συνεννοηθεί με τον Ιάσονα για να
ελέγχουν τη σύνδεση αναμεταξύ τους.
366 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Εδώ είμαστε, μην ανησυχείς…» άκουσε ευθύς τη φωνή
του στο αυτί του.
Ευτυχώς, το εργαλείο που του είχαν δώσει δεν είχε επη-
ρεαστεί από αυτό το ατσάλινο κλουβί που εμπόδιζε τα κοι-
νά κινητά.
Στήθηκε έξω από τη σιδερένια πόρτα, τη μοναδική στο
τέλος του διαδρόμου, και χτύπησε.
«Καλώς ήρθες!» τον υποδέχτηκε η φωνή του αρχηγού πριν
δει τον ίδιο.
Το δωμάτιο όπου βρισκόταν τώρα έμοιαζε με πεντάγω-
νο. Δεν είχε έπιπλα. Στους τοίχους, σε ειδικές προς τούτο
κατασκευές, κρέμονταν πυρσοί, που ήδη έκαιγαν ζωηρά
φωτίζοντας τον χώρο.
Κοίταξε στη μέση του δωματίου. Ένα τραπέζι ορθογώ-
νιο ήταν στημένο εκεί, με ένα ασημένιο σκαλιστό μπολ που
έμοιαζε άδειο, στο μέσον του. Δίπλα, ένα μαχαίρι αιχμηρό
με επίσης ασημένια σκαλιστή λαβή, περίμενε τη χρήση του.
Άθελά του ξεροκατάπιε. Τι ακριβώς έπρεπε να υποστεί
γι’ αυτή την κωλοτελετή;
Πριν όμως προλάβει να κάνει δεύτερη σκέψη, μια πόρ-
τα, που ούτε καν είχε προσέξει, μιας και μετά βίας φαινό-
ταν, άνοιξε και από μέσα βγήκαν τρεις άντρες όλοι με την
πράσινη στολή και τις γνωστές πια μάσκες να καλύπτουν
τα πρόσωπά τους. Οι κουκούλες ήταν ανεβασμένες και πε-
σμένες μπροστά, ενώ τα χέρια τους τα κρατούσαν με τις
παλάμες ενωμένες και τεντωμένες ευθεία, σαν να δείχνουν
τον μπροστινό τους.
Περπατούσαν στοιχισμένοι ο ένας πίσω από τον άλλον
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 367
και, αφού έκαναν τον γύρο του δωματίου περνώντας και
πίσω από τον Δημήτρη, χώρισαν για να σταθούν σε μία
από τις πέντε γωνίες ο καθένας. Κατέλαβαν φυσικά τρεις,
αφού η τέταρτη προοριζόταν για τον ίδιο και η πέμπτη για
τον αρχηγό, που βγήκε τελευταίος από την πόρτα.
Αν και κοντύτερος από κάποιους από τους άλλους, η
παρουσία του άλλαξε κατευθείαν το κλίμα στο δωμάτιο.
Με την είσοδό του, η ατμόσφαιρα σαν να ηλεκτρίστηκε και
κατόπιν αυτός ο ηλεκτρισμός να μαζεύτηκε και να διαπέ-
ρασε το κορμί του. Αν επιλέγεις να μπεις σε σκοτεινά μέρη,
αναπόφευκτα θα γνωρίσεις και τον διάβολο…, σκέφτηκε,
καταπίνοντας ξανά, μπας και υγράνει τον λαιμό του, που
είχε ξαφνικά στεγνώσει.
Ο αρχηγός κρατούσε στα χέρια του ένα έγγραφο που
έμοιαζε παλιό. Είχε ξεφτισμένες γωνίες και φαινόταν σχε-
δόν διάφανο από την πολυκαιρία. Δίχως χρονοτριβή, άρ-
χισε να διαβάζει σχεδόν τραγουδιστά, ενώ οι υπόλοιποι
γύρω του του φάνηκε ότι κρατούσαν το ίσο.
Δεν πολυκατάλαβε τι ακριβώς έλεγαν, γιατί δεν έδινε
σημασία. Εξάλλου, ο όρκος που θα έπαιρνε δεν ήταν για
εκείνον αληθινός, ούτε τον έδινε με την καρδιά του, για
να το θεωρεί ιερό. Προσποιούταν μόνο, μέχρι να τελειώσει
όλο αυτό το πανηγύρι και να περάσουν στο παρασύνθημα,
που ήταν το συμβούλιο. Η μόνη στιγμή που σήκωσε το κε-
φάλι και ευχαρίστησε τον Θεό που φορούσε μάσκα και δεν
μπόρεσαν να τον δουν ήταν όταν ο αρχηγός του ζήτησε να
πλησιάσει το τραπέζι στο κέντρο.
Τα μάτια του είχαν γουρλώσει από φόβο, ενώ τα δόντια
του τα είχε σφίξει τόσο πολύ, που το σαγόνι του είχε αρχί-
368 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
σει να διαμαρτύρεται. Δεν είχε όμως επιλογή. Υπάκουσε,
πλησιάζοντας αργά και, με το που έφτασε, είδε ότι και οι
υπόλοιποι άντρες είχαν κάνει βήματα μπροστά και είχαν
στηθεί γύρω του.
Ο αρχηγός κούνησε μία φορά το κεφάλι του και ο ένας
από αυτούς προπορεύτηκε, στάθηκε μπροστά στο τραπέζι
και πήρε το ασημένιο μαχαίρι στο χέρι του. Έπειτα, σήκωσε
το αριστερό του μανίκι, γύρισε το χέρι του με την παλάμη
προς τα πάνω και, χωρίς να διστάσει καθόλου, έκανε μια
βαθιά οριζόντια χαρακιά, λίγο πιο κάτω από την κλείδω-
ση του αγκώνα, αφήνοντας το αίμα που ξεχείλισε να πέσει
μέσα στο μπολ. Στο σημείο υπήρχε ήδη σημάδι από παλαι-
ότερες χαρακιές, που προφανώς ξανάνοιγε σήμερα.
Ο αρχηγός ένευσε δεύτερη φορά και ο επόμενος άντρας
επανέλαβε την ίδια διαδικασία. Τέλος, ο τρίτος. Όταν το
μπολ είχε μισογεμίσει με το αίμα τους, στράφηκε σε αυτόν.
«Δέχεσαι να μυηθείς στη μοναδική οργάνωση που θα
γνωρίσεις ποτέ στη ζωή σου;» τον ρώτησε στεντόρεια.
«Δέχομαι» απάντησε ο Δημήτρης, όσο πιο σταθερά
μπορούσε.
«Ορκίζεσαι να ακολουθείς τους κανόνες της και να επι-
τελείς κατά το καλύτερο των δυνατοτήτων σου τον σκοπό
της;»
«Ορκίζομαι».
«Ορκίζεσαι να την υπερασπιστείς μέχρι και την τελευ-
ταία ρανίδα του αίματός σου;»
«Ορκίζομαι».
Ο αρχηγός έπιασε το ματωμένο μαχαίρι και του το έδω-
σε. «Ένωσε το αίμα σου με των υπολοίπων…»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 369
Κάτω από τη μάσκα, ο Δημήτρης φρίκαρε. Ότι θα έκα-
νε κάτι τόσο ανθυγιεινό ούτε που το είχε φανταστεί, όμως
δεν γινόταν να κάνει πίσω. Έπρεπε να το ρισκάρει…
Σφίγγοντας τα δόντια του περισσότερο κι από πριν,
τόσο που έτριξαν, πήρε το μαχαίρι και μιμήθηκε τους άλ-
λους, αγνοώντας τον οξύ πόνο που ακολούθησε το κόψι-
μο. Ήταν σίγουρος πως θα του άφηνε κι εκείνου σημάδι,
αλλά αυτό ήταν το λιγότερο που τον ένοιαζε.
Ελπίζω να μη με βάλει να το πιω, γιατί θα του το φέρω
καπέλο και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει! σκεφτόταν όσο έσταζε
το αίμα του στο μπολ.
Ο αρχηγός όμως δεν έκανε τίποτα τέτοιο. Μόνο βούτη-
ξε τον δείκτη του στο μπολ, ανακάτεψε για λίγο το αίμα,
που είχε μαζευτεί, εκεί και έπειτα σχεδίασε το γράμμα φ
στο κούτελο του Δημήτρη…
«Από αυτή τη στιγμή ανήκεις στου Μύστες και το όνο-
μά σου θα είναι Θησέας…» ανακοίνωσε μεγαλόφωνα.
Η τελετή είχε τελειώσει και ο Δημήτρης, μορφάζοντας
από αηδία για ό,τι είχε υποστεί, περίμενε να διαπιστώσει τι
άλλο θα έβλεπαν τα μάτια του στη συνέχεια. Και κυρίως τι
θα άκουγαν τα αυτιά του…

Κεφάλαιο 34
Συμβούλιο
Αμέσως μετά την τελετή, ακολούθησαν οι συστάσεις με
τους υπόλοιπους υπαρχηγούς. Ο Περσέας, υπεύθυνος για
την Αττική και τη Στερεά Ελλάδα, ο Αχιλλέας υπεύθυνος
για την Πελοπόννησο, τα Ιόνια νησιά και τις Κυκλάδες,
και ο Ηρακλής, υπεύθυνος για την Κρήτη και τα υπόλοιπα
νησιά του Αιγαίου. Όλοι ένευσαν προς το μέρος του καλω-
σορίζοντάς τον στην ομάδα ως τον νέο υπεύθυνο Ηπείρου
και Βόρειας Ελλάδας.
Ονόματα ημίθεων χρησιμοποιούσαν, συμπεριλαμβανο-
μένου και του δικού του, εκτός από τον επικεφαλής τους,
που δεν έφερε κάποια κωδική ονομασία και όλοι τον φώ-
ναζαν απλώς «αρχηγό».
Το συμβούλιο θα άρχιζε σε λίγο, τον ενημέρωσαν, πριν
αποχωρήσουν και τον αφήσουν μόνο του με τον μεγάλο
για την απαραίτητη ενημέρωση.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 371
Επιτέλους! Η ώρα που ο Δημήτρης περίμενε όλο το
βράδυ είχε φτάσει! Ακολούθησε τον άντρα σε έναν νέο
διάδρομο, που οδηγούσε στα ενδότερα του κτιρίου και κα-
τέληγε σε έναν χώρο που εξυπηρετούσε ως γραφείο.
Ένα σωρό έγγραφα και κοινότυπα αντικείμενα, που
περίμενε κανείς να βρει σε ένα τέτοιο μέρος, ήταν προσε-
κτικά τακτοποιημένα πάνω σε ένα σιδερένιο τραπέζι, ενώ
τους τοίχους γύρω γύρω κοσμούσαν φωριαμοί, κατά τα
φαινόμενα άδειοι.
Ο αρχηγός τον έβαλε να καθίσει και, αφού του είπε ότι
ήταν οι δυο τους και μπορούσε να αφαιρέσει τη μάσκα,
ξεκίνησε αμέσως την κατήχηση.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, επανέλαβε λέξη προς λέξη καθετί
που είχε ακούσει, τόσα χρόνια πριν, από τον πατέρα του,
στο σαλόνι της οδού Fleischmarkt, χωρίς φυσικά να ανα-
φέρει τοποθεσίες και μη απαραίτητες λεπτομέρειες για την
ταυτότητά του.
Ο Δημήτρης τέντωσε τα αυτιά του, δίνοντας κάθε προ-
σοχή, προκειμένου να μη χάσει λέξη. Για τον αρχηγό ήταν
σημαντικό ο νεοσύλλεκτος να μάθει τους κανόνες των
Μυστών μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά για τον
Δημήτρη αυτές οι πληροφορίες αποτελούσαν διαμάντια,
που η ομάδα του θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί για να
πετύχει τον σκοπό της.
Έτσι, όταν κάποια στιγμή ο αρχηγός έκανε αναφορά
στους κανόνες πρόσθεσης νέων μελών, εξηγώντας ότι
μόνο εκείνος μπορούσε να προεδρεύει κάθε τελετής, ειδι-
κά για τα υψηλότερα σε ιεραρχία μέλη, και να διαβάζει από
τον αρχαίο πάπυρο ανεκτίμητης αξίας, ο Δημήτρης βρήκε
372 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
την ευκαιρία και το άνοιγμα που έψαχνε να κάνει κάποιες
ερωτήσεις.
Προσπάθησε ώστε αυτές να είναι φαινομενικά αυθόρ-
μητες, σαν κάποιος που ήθελε να «μάθει», αλλά που στην
ουσία θα του έδιναν τις πολυπόθητες απαντήσεις που έψα-
χνε για το πώς θα συνέχιζε η ομάδα ελλείψει του αρχηγού
και ποιες ήταν οι εναλλακτικές.
«Καταλαβαίνω ότι το γενικό πρόσταγμα ανήκει στον
εκάστοτε αρχηγό» είπε, φροντίζοντας να αποπνέει τον
αναμενόμενο σεβασμό προς το πρόσωπο που είχε απένα-
ντί του «μα μια οργάνωση σαν αυτή είναι πολύ σημαντική
για να στηρίζεται η λειτουργία της σε έναν μόνο άνθρωπο.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι γίνεται στην περίπτωση που στον
άνθρωπο αυτό συμβεί κάτι απρόοπτο προτού προλάβει να
επιλέξει διάδοχο; Ένα τροχαίο ας πούμε; Παύει η λειτουρ-
γία της;»
Η ερώτηση είχε γίνει με φυσικότητα, χωρίς να αφήνει
υπόνοιες και υπονοούμενα, κάτι το οποίο ο Δημήτρης ήταν
πολύ ικανός να πετυχαίνει. Τόσα χρόνια τριβής με μάρτυ-
ρες, υπόπτους και κατηγορουμένους τον είχαν γεμίσει με
την απαραίτητη πείρα.
Απόδειξη ότι ο αρχηγός έσπευσε να απαντήσει χωρίς να
δυσανασχετήσει:
«Α, εγώ σε αυτόν τον τομέα δεν διαθέτω ούτε συμμε-
ρίζομαι τα μυαλά του πατέρα μου, που επέμενε η αρχηγία
να παραμένει στην οικογένεια, όπως έκαναν και οι προκά-
τοχοί του. Εγώ, ας πούμε, δεν έχω παιδιά και τον μοναδικό
μου αδερφό τον έχασα, λίγο αφότου πήρα το “στέμμα” της
οργάνωσης, από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Βλέπεις, ο
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 373
μικρός δεν ήθελε να καταλάβει ότι η κατάθλιψη, από την
οποία έπασχε, ήταν απλώς ένα ελάττωμα στη χημεία του
εγκεφάλου του και όχι ελάττωμα στον χαρακτήρα του.
Έτσι, έμεινα μόνος. Αν λοιπόν κάτι μου συμβεί, προτού
προλάβω να επιλέξω τον επόμενο, ο αρχαιότερος σε υπη-
ρεσία υπαρχηγός θα πάρει τη θέση μου και σε περίπτωση
κωλύματος ή άρνησης ο επόμενος και ούτω καθεξής μέχρι
και τους συντονιστές, που ακολουθούν τους υπαρχηγούς
στην ιεραρχία και είναι αρκετοί σε πληθυσμό…»
Άρα είχα δίκιο! Υπήρχαν εναλλακτικές! Ακόμα λοιπόν
και αν είχαν μπουκάρει και τους μαζέψει όλους απόψε, πάλι
θα συνέχιζε η οργάνωση…
«Πολύ έξυπνο που μόνο ο αρχηγός γνωρίζει τα ονόμα-
τα των μελών. Νιώθω τεράστια ασφάλεια έτσι…» κολά-
κεψε, προσπαθώντας τεχνηέντως να περάσει στο επόμενο
θέμα για το οποίο καιγόταν.
Αν ήταν να εξολοθρεύσουν πλήρως την οργάνωση,
έπρεπε με κάποιον τρόπο να βρουν τις κεκαλυμμένες ταυ-
τότητες των συμμετεχόντων, που ήξερε μόνο ο αρχηγός.
«Αλήθεια, πώς μπορείτε και τους θυμάστε όλους; Πρέ-
πει να είναι αναρίθμητα τα μέλη!» είπε. χρωματίζοντας τη
φωνή του με δήθεν δέος και θαυμασμό.
«Χίλια εξακόσια δεκαοκτώ σε ολόκληρη την Ελλά-
δα!» απάντησε εκείνος περήφανα. «Μπορεί να έχω καλό
μνημονικό, αλλά όχι, δεν τους θυμάμαι όλους απέξω, δυ-
στυχώς. Τους έχω όμως καταγεγραμμένους για οτιδήποτε
χρειαστεί κι αυτή η λίστα, μαζί με όλες τις “συναλλαγές”
της οργάνωσης και τις εκκρεμείς… υποθέσεις, περνάει
στον διάδοχό μου και μόνο!»
374 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Μάλιστα! Μέχρι στιγμής, οι ανησυχίες του επαληθεύο-
νταν και η επιλογή του αποδεικνυόταν έγκυρη, διαπίστωσε
ικανοποιημένος. Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν είχε τελειώσει.
Στο συμβούλιο που ακολουθούσε είχε να μάθει κι άλλα …
«Αν δεν έχεις άλλες ερωτήσεις» είπε ο αρχηγός καθώς
σηκωνόταν από το γραφείο «μπορούμε να περάσουμε στο
συμβούλιο, όπου θα δεις, από την πρώτη κιόλας σου μέρα,
τι εννοούσα όταν σου είπα προηγουμένως πως σε αυτή
την οργάνωση είμαστε πολύ αυστηροί με τους κανόνες…»
«Δεν καταλαβαίνω…» τόλμησε να πει ο Δημήτρης, που
είχε προβληματιστεί αναπάντεχα με τα αινιγματικά αυτά
λόγια του.
«Σε λίγο θα καταλάβεις. Θα διαπιστώσεις με τα μάτια
σου τι κάνουμε σε όσους δεν τους τηρούν…»
Του ήρθε σκοτοδίνη. Τον είχαν πάρει χαμπάρι; Αυτός
τόση ώρα νόμιζε ότι ξεγελούσε τον αρχηγό κι εκείνος
έπαιζε μαζί του; Γι’ αυτό είχε πει για τους κανόνες; Προ-
σπάθησε να επαναφέρει στη μνήμη του ξανά τους κανό-
νες και ξεροκατάπιε όταν διαπίστωσε ότι για τη μη τήρηση
των περισσότερων από αυτούς η τιμωρία ήταν ο θάνατος!
Έφριξε, προσπαθώντας όμως να μην το δείξει.
Ψυχραιμία…, προσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό
του. Αν όντως σε ανακάλυψαν γιατί να σε βάλουν πρώτα να
ορκιστείς; Γιατί να σου δώσουν τόσες πληροφορίες;
Γιατί δεν θα είχε καμία σημασία αφού θα κατέληγες νε-
κρός, ήρθε η απάντηση από τη λογική του. Γιατί για εκεί-
νους αποτελεί ίσως μια διαστροφική ικανοποίηση να σου
τρίψουν την οργάνωση στα μούτρα και να σε βάλουν να την
προσκυνήσεις πριν σε στείλουν ταξίδι στον άλλο κόσμο!
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 375
Όχι, όχι, δεν θα άφηνε να γίνει αυτό. Αν πράγματι ανα-
φερόταν σε αυτόν θα έλεγε το σύνθημα και σε λιγότερο
από ένα λεπτό το μέρος θα είχε γεμίσει από πράκτορες.
Τις φρενήρεις σκέψεις του διέκοψε η είσοδός τους στο
δωμάτιο του συμβουλίου.
Αυτό ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Ήταν μεγάλο και
φωτεινό, με ένα οβάλ τραπέζι στη μέση και ψηλόμεσες ανα-
παυτικές πολυθρόνες ‒ πέντε στον αριθμό. Οι άλλοι υπαρ-
χηγοί είχαν ήδη λάβει τις θέσεις τους και τους περίμεναν.
Μόλις μπήκαν, σηκώθηκαν όλοι από σεβασμό και μόνο
αφού κάθισε ο αρχηγός ξαναπήραν τις θέσεις τους. Την τε-
λευταία άδεια την κατέλαβε ο Δημήτρης, προσπαθώντας
να ελέγξει κάπως το τρέμουλο που είχε αρχίσει να απλώ-
νεται στα μέλη του.
Ο αρχηγός κοίταξε την ομήγυρη για αρκετή ώρα πριν
ξεκινήσει:
«Σήμερα έχουμε δύο θέματα στην ατζέντα…» είπε ήρε-
μα, προκαλώντας μια νευρικότητα στα υπόλοιπα μέλη,
που γύρισαν ο ένας στον άλλο.
«Δύο; Είχαμε την εντύπωση ότι θα μιλούσαμε μόνο
για το χτύπημα στη Βουλή…» είπε ο άντρας που λεγόταν
Αχιλλέας, με τόνο που φανέρωνε ότι ήταν αληθινά μπερ-
δεμένος.
«Προέκυψε κι άλλο» απάντησε ξερά ο αρχηγός. «Πρώ-
τα, όμως, παρακαλώ, ας συζητήσουμε για τη Βουλή…»
Ο Αχιλλέας φάνηκε να προβληματίζεται περισσότερο,
μην παίρνοντας ξεκάθαρη απάντηση, αλλά δεν επέμεινε.
«Πολύ καλά…» είπε γυρίζοντας προς την ομήγυρη. «Περ-
σέα;»
376 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ο Περσέας πήρε τον λόγο. «Έλαβα σήμερα την επιβε-
βαίωση. Σε δύο μέρες, η αντιπολίτευση θα καταθέσει πρό-
ταση μομφής για το περιστατικό στη Σύνοδο, η οποία θα
ψηφιστεί μερικές μέρες μετά. Θα είναι όλοι τους εκεί…»
«Και το όπλα μας;» ζήτησε να μάθει ο αρχηγός.
«Στη θέση τους!» επιβεβαίωσε περήφανα ο Περσέας.
«Με την πρώτη δόση, της ισοπροπανόλης, θα τους γονα-
τίσουμε. Στο σημείο αυτό, θα έχουμε την ευκαιρία να συν-
δεθούμε με το σύστημα της Βουλής και να πούμε αυτά που
έχουμε αποφασίσει, ζητώντας αρχικά να μην ψηφιστούν τα
επικείμενα νομοσχέδια για την υγεία και για την παιδεία,
και στη συνέχεια να ζητήσουμε να αλλάξει ο Ποινικός Κώ-
δικας και να υιοθετηθεί καινούργιος – αυτός που ετοιμά-
σαμε και θα καταθέσουμε εμείς, βασισμένος στον κανόνα
της χρυσής τομής φυσικά».
«Κι αν δεν δεχτούν;» πετάχτηκε ο Δημήτρης, πριν προ-
λάβει να σταματήσει τον εαυτό του.
Ήξερε ήδη τα αποτελέσματα του δηλητηρίου και η ανη-
συχία του προέτρεχε της γλώσσας του. Το άγχος του, δε,
για το δεύτερο θέμα της ατζέντας, που κατά πάσα πιθα-
νότητα αφορούσε τον ίδιο, όξυνε ακόμα περισσότερο την
κατάσταση.
«Ας εξηγήσει κάποιος στον Θησέα τι θα γίνει στην περί-
πτωση που δεχτούν αλλά και στην αντίθετη».
Ο Περσέας πήρε πάλι τον λόγο. «Αν δεχτούν, οι πόρ-
τες ανοίγουν και το θέμα τελειώνει εκεί. Αν πάλι όχι, τότε
θεωρούμε ότι δεν αξίζουν το οξυγόνο που αναπνέουν και
χορηγούμε τη δεύτερη και θανατηφόρα δόση του υδροκυ-
ανίου. Είναι απλό!»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 377
«Έχουμε μαζέψει πολύ υλικό για τους περισσότερους
από τους αγαπημένους βουλευτές μας…» συμπλήρωσε ο
Ηρακλής. «Ακόμα και αν κάνουν πως δέχονται και μετά το
πάρουν πίσω, όλες οι “ατασθαλίες” τους, που ξετρυπώσα-
με, θα τεθούν στη διάθεση των πολιτών. Ακίνητα, καταθέ-
σεις στο εξωτερικό, παράνομες συναλλαγές, χρηματισμοί,
ακόμη και συζυγικές απιστίες…»
«Θα δημοσιεύσουμε ακόμα και το γεγονός ότι δέχτη-
καν και το πήραν πίσω! Η αίθουσα ψήφισης βιντεοσκο-
πείται, μην ξεχνάς. Με τη δυναμική που έχουμε αποκτήσει
στον κόσμο, δεν τους συμφέρει. Οπότε, από όπου και να
το πιάσεις, γι’ αυτούς θα είναι καταστροφή» πρόσθεσε ο
Περσέας.
«Χώρια που μελλοντικοί βουλευτές θα σκεφτούν διπλά
πριν αναλάβουν μόνο για τη βουλευτική αποζημίωση!» γέ-
λασε χαιρέκακα ο Ηρακλής.
Πανέξυπνο. Διαστροφικό, αλλά συνάμα πανέξυπνο,
δεν μπορούσε παρά να παραδεχτεί ενδόμυχα ο Δημήτρης.
Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα και οι βουλευτές θα γίνονταν
τρόπον τινά μέλη της οργάνωσης!
«Άρα είναι όλα έτοιμα;» ζήτησε να μάθει ο αρχηγός.
Όλοι επιβεβαίωσαν. Ευτυχώς, ο έλεγχος στα συστήματα
της Βουλής θα γινόταν απόψε, σκέφτηκε ανακουφισμένος
ο Δημήτρης. Και μόνο η προοπτική πραγματοποίησης αυ-
τού του σχεδίου τον τρέλαινε. Το μυαλό του δεν μπορούσε
καν να συλλάβει τι συνέπειες θα επέφερε η επιτυχία του,
που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και σαν ανα-
τροπή του πολιτεύματος! Τι θα τους σταματούσε από το να
ελέγχουν με τον ίδιο τρόπο κάθε νομοσχέδιο που περνού-
378 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
σε από τη Βουλή και στο μέλλον; Απολύτως τίποτα. Ίσως
και εκεί να αποσκοπούσαν…
«Ωραία. Πριν περάσουμε λοιπόν σε επόμενα σχέδια,
στα οποία θα συμμετάσχει και ο Θησέας, ας δούμε λίγο το
δεύτερο θέμα στην ατζέντα» είπε ο αρχηγός.
Ο Δημήτρης σφίχτηκε στη θέση του.
«Κύριοι, ανάμεσά μας υπάρχει ένας προδότης» δήλωσε
ο άντρας και σηκώθηκε από τη θέση του.
Με μια μικρή καθυστέρηση, αποτέλεσμα της σύγχυσης
που είχαν προκαλέσει τα λόγια του, τον μιμήθηκαν όλοι.
Ο Δημήτρης έπιασε μηχανικά το αυτί του, αλλά, πριν
προλάβει να ανοίξει το στόμα του και να φωνάξει τη συν-
θηματική λέξη, έμεινε ενεός. Γιατί ο αρχηγός δεν κοιτούσε
προς το μέρος του, αλλά είχε στραφεί προς έναν από τους
υπολοίπους.
«Τι έχεις να πεις, Περσέα; Είσαι τόσο αφελής, που νόμι-
ζες ότι δεν θα το μάθω;»
Χτύπησε μία φορά τα χέρια του και η πόρτα πίσω του
άνοιξε.
«Μονίκ!» ξεστόμισε ο Περσέας, προδίδοντας τον εαυτό
του πριν προλάβει να συγκρατηθεί.
«Ναι, η Μονίκ… Η δύναμη του γυναικείου φύλου…»
έκανε με τρυφερότητα ο αρχηγός ενώ εκείνη πλησίασε και
του φίλησε το χέρι. «Μπορεί η οργάνωση να αποτελείται
μόνο από άντρες αλλά σε εξαιρετικές περιπτώσεις ένα γυ-
ναικείο χέρι είναι απαραίτητο…»
Σήκωσε το χέρι του για να κατευνάσει τους υπολοί-
πους, που τώρα ζητούσαν εξηγήσεις, ενώ ο Περσέας είχε
μεταμορφωθεί σε άγαλμα εκεί που στεκόταν.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 379
«Ποιος ήταν ο νούμερο ένα κανόνας της οργάνωσης
όταν μυηθήκατε σε αυτήν;»
«Δεν ενεργούμε ποτέ χωρίς τη συναίνεσή της και χωρίς
την έγκριση του αρχηγού» είπαν όλοι σαν καλορυθμισμέ-
να ρομποτάκια.
«Και ο δεύτερος;»
«Η οργάνωση είναι ιδέα! Δεν λειτουργεί με βάση το
χρήμα!»
«Ο Περσέας όχι μόνο παραβίασε αυτούς τους κανόνες,
αλλά επιπλέον, για να καλυφθεί, χρησιμοποίησε το προ-
πέτασμα της οργάνωσης. Το σήμα της. Εξυπηρέτησε έναν
Γερμανό επιχειρηματία βγάζοντας από τη μέση τρεις αντα-
γωνιστές του, στους οποίους χάραξε το γράμμα για να
μπερδέψει τις αρχές. Αν δεν ήταν η Μονίκ αποδώ, θα είχα-
με μαύρα μεσάνυχτα…»
«Τι έκανες;» ψέλλισε ο Περσέας προς το μέρος της.
Εκείνη χαμογέλασε. «Ο αρχηγός υποπτευόταν τις κι-
νήσεις σου, αλλά δεν ήξερε τι συνέβαινε. Με πλησίασε
λοιπόν και ζήτησε τις υπηρεσίες μου. Ήταν τόσο εύκολο
να σε τυλίξω αγαπητέ… Με υποσχέσεις, και με το κορμί
μου φυσικά, σε κατάφερα να μου εξομολογηθείς τα σχέδιά
σου».
«Μα θα μοιραζόμασταν τα χρήματα…» κλαψούρισε
σχεδόν ο άντρας, που ο Δημήτρης ήταν σίγουρος ότι δεν
πίστευε ακόμη αυτό που του συνέβαινε.
«Τώρα θα τα κρατήσω όλα εγώ!» αποκρίθηκε χαιρέκα-
κα η Μονίκ. «Δεν μπορώ να επιστρέψω το κόσμημα στον
Χένρικ, όπως φαντάζεσαι…»
Ο Περσέας κούνησε το κεφάλι του παραιτημένος. Είχε
380 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
πιαστεί κορόιδο όπως το ψάρι στα δίχτυα του κύρτου. Είχε
πέσει στην παγίδα και δεν μπορούσε να βγει από πουθενά.
«Το θέμα, Περσέα, δεν είναι μόνο ότι παραβίασες τους
κανόνες, αλλά ότι οι ενέργειές σου είχαν και πιο σοβαρές
συνέπειες. Έστρεψαν τα φώτα των αυστριακών αρχών
επάνω μας και, αν οι πληροφορίες μου είναι σωστές, συ-
νεργάζονται τώρα με τις ελληνικές αρχές για να μας κατα-
στρέψουν!»
Επιφωνήματα θυμού ακολούθησαν τη δήλωσή του,
προτού ο αρχηγός σηκώσει και πάλι τα χέρια του.
«Μην ανησυχείτε, αγαπητοί. Η οργάνωση ξέρει να κα-
λύπτει τα ίχνη της. Δεν κινδυνεύουμε» τους καθησύχασε
κάνοντας τον Δημήτρη να καταλάβει ότι, αν δεν είχε κα-
ταφέρει ο ίδιος να διεισδύσει, πιθανότατα ο αρχηγός να
έβγαινε πέρα για πέρα αληθινός.
Η Μονίκ κάθισε στην πολυθρόνα σταυρώνοντας τα
πόδια της προκλητικά και ο αρχηγός στάθηκε δίπλα της,
αγγίζοντάς την τρυφερά στον ώμο. Η οικειότητα μεταξύ
τους ήταν εμφανής και προφανώς είχε προχωρήσει πολύ
περισσότερο από τα τυπικά.
Το μαχαίρι με την ασημένια σκαλιστή λαβή έκανε πάλι
την εμφάνισή του από τις πτυχές της ρόμπας του και έπει-
τα καρφώθηκε με δύναμη μπροστά του στο τραπέζι.
«Απευθύνω σε όλους σας ένα τελευταίο ερώτημα, για
να μαθαίνει και το νέο μας μέλος και να παραδειγματίζε-
ται… Ποια είναι η τιμωρία για τους προδότες;»
«ΘΑΝΑΤΟΣ!» ξεφώνισαν και τη φωνή τους ενίσχυσαν
και άλλοι άντρες, που άρχισαν να συρρέουν στο δωμάτιο.
Φορούσαν κόκκινες ρόμπες, που δήλωναν ότι ήταν χαμηλό-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 381
τερα στην ιεραρχία αλλά αρκετά ψηλά για να παρακολου-
θήσουν το παραδειγματικό γεγονός. Συντονιστές λοιπόν…
Ο Δημήτρης κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα να επέμβει.
Όσο και αν ήθελε να μείνει πιστός στο σχέδιο, οι εξε-
λίξεις το ανέτρεπαν. Δεν θα επέτρεπε να γίνει μάρτυρας
ενός φόνου που θα εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια του
και χαλαρά θα τον παρακολουθούσε σαν απλός θεατής. Η
εκπαίδευση αλλά και η φιλοσοφία του δεν το επέτρεπαν.
Πήρε λοιπόν την απόφαση, αφού το μυαλό του εξέτασε
αστραπιαία τα ενδεχόμενα.
«Μισό λεπτό!» φώναξε σταματώντας τον αρχηγό που
είχε πιάσει το μαχαίρι και είχε αναγκάσει τον Περσέα να
γονατίσει μπροστά του. «Μια τόσο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΗ ορ-
γάνωση έχει ανάγκη να εξουδετερώνει τα μέλη της; Δεν
υπάρχει χρυσή τομή για τους προδότες;»
Πριν προλάβει καν ο αρχηγός να αντιδράσει, φωτοβο-
λίδες κρότου λάμψης και καπνογόνα είχαν «ανάψει» στο
δωμάτιο.
Στον πανικό, τα ποδοβολητά και τις φωνές που ακολού-
θησαν, ο Δημήτρης άρπαξε έναν άνδρα κρούσης από τη
στολή, ενώ πάσχιζε να δει μπροστά του. «Πιάσε τους άλ-
λους, τον αρχηγό αφήστε τον να φύγει!» διέταξε, ακούγο-
ντας τον Έξαρχο να επιβεβαιώνει την εντολή στο αυτί του.
Προφανώς, ζυγίζοντας κι εκείνος την κατάσταση, είχε
αντιληφθεί τι επρόκειτο να συμβεί και είχε διατάξει τους
άντρες να μπουν στο κτίριο και να παραμείνουν κρυμμένοι
μέχρι ο Δημήτρης να έδινε το σύνθημα. Ήταν σίγουρος ότι
σε περίπτωση που θα κινδύνευε ο ίδιος ή άλλος θα το έκα-
νε… Έτσι ήταν το DNA των αστυνομικών.
382 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ο άντρας ένευσε και μέσα από τον καπνό έφερε μια
γύρα τον χώρο. Όλοι είχαν σκορπίσει και ενώ ήδη δύο πά-
λευαν να ξεφύγουν από τους φρουρούς, ο ένας, όπως και
ο αρχηγός με τη Μονίκ, ήταν άφαντοι. Τους υπόλοιπους
τους είχαν στρώσει οι άντρες στο κυνήγι.
Βήχοντας, κατευθύνθηκε προς το γραφείο όπου είχε
συζητήσει με τον αρχηγό προηγουμένως και είχε παραλά-
βει τη στολή. Κατά την παραμονή του, είχε παρατηρήσει
μια καταπακτή στο πάτωμα, οπότε, αν επιχειρούσε να δια-
φύγει, θα το έκανε αποκεί.
Παρόλο που δεν ήθελε να τον σταματήσει, έπρεπε να
μπλοκάρει την έξοδο στη Μονίκ και στον άλλο υπαρχη-
γό, που πιθανόν να τον ακολουθούσαν. Μέσα στον χαμό
και με τις κουκούλες δεν είχε καταλάβει ποιος ήταν αλλά
αυτό, δεν είχε μεγάλη σημασία. Μόνο ο αρχηγός έπρεπε
να διαφύγει…
Εισέβαλε στο δωμάτιο, χωρίς να καλυφθεί, περιμένοντας
να βρει τους φυγάδες να επιχειρούν έξοδο μέσα από την κα-
ταπακτή. Αντ’ αυτού, συνάντησε ακόμα μία έκπληξη…
Αυτό που πρόλαβαν να καταγράψουν τα μάτια του,
πριν το μαχαίρι με την ασημένια λαβή χωθεί κάτω από την
κλείδα του και τον γονατίσει, ήταν η Μονίκ στο πάτωμα
να κοιτάζει στο πουθενά με τα μάτια της άδεια από ζωή,
την καταπακτή ανοιχτή, τον αρχηγό όρθιο πάνω από αυτή
με τα χέρια ψηλά και τον υπαρχηγό που μέχρι πριν λίγο
πίστευε ότι προσπαθούσε να διαφύγει μαζί του να τον ση-
μαδεύει με ένα περίστροφο.
Τι σκατά γινόταν εδώ;
Ερμήνευσε γρήγορα την εικόνα με τη λογική του: Ο
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 383
Περσέας αποκλείεται να ήταν. Έτσι γονατισμένος, δεν είχε
προλάβει καν να σηκωθεί όταν μπούκαραν οι άντρες. Ο
ένας από τους υπόλοιπους είχε επιχειρήσει να διαφύγει
και έπειτα από πάλη είχε αφοπλιστεί. Η Μονίκ είχε τραυ-
ματιστεί στη δική της προσπάθεια και είχε προσπαθήσει
να συρθεί ως εδώ αφήνοντας την τελευταία της πνοή. Οι
άντρες επιχειρούσαν να μαζέψουν και όσους ακόμα συντο-
νιστές υπήρχαν στο κτίριο.
Βογκώντας από τον πόνο και νιώθοντας να σβήνει λίγο
λίγο καθώς το αίμα κυλούσε ελεύθερα έξω από την πληγή,
που του είχε προκαλέσει το κοφτερό μαχαίρι, προσπάθησε
να συγκεντρωθεί.
«Αχιλλέα, τι κάνεις;» άκουσε σαν μέσα από πηγάδι τον
αρχηγό.
Ο άντρας που τον σημάδευε κούνησε το κεφάλι του
αργά. Τον είδε σαν να παρακολουθούσε τηλεόραση, που
έκανε χιόνια, να κατεβάζει την κουκούλα του και να βγάζει
τη μάσκα του.
Το επιφώνημα έκπληξης του αρχηγού μετά βίας κατα-
γράφηκε στη συνείδησή του, όχι όμως και τα επόμενα λό-
για που άκουσε:
«ΜΕΝΕΛΑΕ;»
«Ακριβώς! Και τώρα θα σε τελειώσω όπως επιχείρησες
να τελειώσεις κι εσύ εμένα!»
Σημάδεψε σταθερά και ο Δημήτρης συγκέντρωσε τις
τελευταίες του δυνάμεις για να δράσει. Αυτό το «Μενέ-
λαε» θα το εξέταζε αργότερα, αν κατάφερνε να επιβιώσει.
Βάζοντας όλη του τη δύναμη, σήκωσε το πόδι του και
τράβηξε μια καλοζυγισμένη κλοτσιά στην κλείδωση του
384 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

Μενέλαου στο πίσω μέρος του αριστερού γονάτου. Το

πόδι του άντρα, χάνοντας τον έλεγχο, λύγισε, δίνοντας τα
απαραίτητα δευτερόλεπτα στον αρχηγό να πηδήξει στην
καταπακτή, ενώ ο Δημήτρης του φώναζε «ΦΥΓΕ! ΓΡΗΓΟ-
ΡΑ!» πριν χάσει τελείως τις αισθήσεις του…

Κεφάλαιο 35

Μενέλαος

Όταν ο Δημήτρης άνοιξε τα μάτια του, ένιωθε σαν να είχε

περάσει από πάνω του οδοστρωτήρας. Η απώλεια αίμα-
τος ήταν μεγάλη και λίγο αν είχαν καθυστερήσει να τον
βρουν και να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο, τώρα δεν
θα βρισκόταν εδώ να κοιτάζει τα σωληνάκια με τους ορούς
που κρέμονταν από πάνω του και έχυναν το διάφανο υγρό
τους στις φλέβες του.
Έκανε να μετακινηθεί, αλλά ευθύς μόρφασε. Όλη η αρι-
στερή του πλευρά ήταν μπαταρισμένη, προκειμένου να
μείνουν τα ράμματα στη θέση τους.
«Γιατρέ! Συνήλθε!» άκουσε τον Ιάσονα να φωνάζει κα-
θώς έμπαινε εκείνη την ώρα στο δωμάτιο.
«Πώς αισθάνεσαι;»
«Περίφημα!» απάντησε κακόκεφα ο Δημήτρης.
386 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Έλα, μην αστειεύεσαι… Μικρό το κακό. Η μαχαιριά
δεν πέτυχε κεντρική αρτηρία, κι έτσι τη γλίτωσες μόνο με
εβδομήντα δύο ράμματα».
«Εβδομήντα δύο! Έλεος!»
«Ήταν αρκετά μεγάλη και βαθιά. Το μαχαίρι πολύ κο-
φτερό…»
«Τέλος πάντων. Άσ’ τα αυτά τώρα… Τι έγινε, μου λες;
Καταρχήν, πόση ώρα κοιμάμαι;»
«Ηρέμησε. Δεν έχασες κάτι σημαντικό, μη φοβάσαι. Ο
αρχηγός δεν έχει συλληφθεί ακόμη».
«Τον παρακολουθούν όμως, ναι; Πες μου ότι τον παρα-
κολουθούν και δεν έφαγα τη μαχαιριά για το τίποτα, γιατί
δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω!»
«Σου είπα, ηρέμησε. Οι εξελίξεις είναι καλές».
«Ωραία, και τότε γιατί δεν μου λες τι έγινε αφού έχασα
τις αισθήσεις μου; Να με σκάσεις θέλεις;»
«Περιμένει κι εμένα για να μην τα λέμε δύο φορές!»
απάντησε αντί του Ιάσονα ο Έξαρχος, μπαίνοντας κι αυτός
στο δωμάτιο.
«Πώς είσαι;»
«Καλά, μια χαρά, τα είπαμε αυτά…» βιάστηκε ο Δη-
μήτρης. «Πείτε μου τώρα τι παίχτηκε. Ήταν πράγματι ο
Μενέλαος που με μαχαίρωσε; Ή είχα παραισθήσεις επειδή
χανόμουν;»
«Όχι, πολύ καλά άκουσες. Τον έχουν εδώ δίπλα, τραυ-
ματία. Βλέπεις, προσπάθησε να διαφύγει και ένας από τους
δικούς μας του έριξε στο πόδι».
«Μα καλά, πώς; Δεν υποτίθεται ότι τον έφαγε η οργά-
νωση; Πώς επέζησε;»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 387
«Αν ακούσεις την ιστορία, θα πάθεις πλάκα…» ξεκίνη-
σε ο Ιάσονας τραβώντας μια καρέκλα για να καθίσει κοντά
του.
Ο Έξαρχος τον μιμήθηκε.
«Θυμάσαι που μας είχε πει η Εύα ότι έβλεπε εφιάλτες
και ανησυχούσε για μερικές εβδομάδες πριν από τον θά-
νατό του;»
«Ναι, και για εκείνη τη συνάντηση με τον σκοτεινό
τύπο που τον έκανε να κλαίει σαν μωρό… Και τι με αυτό;»
«Ε, λοιπόν, φαίνεται ότι ο Μενέλαος δεν ήταν και τόσο…
υπέρ, ας το πούμε, των σκοπών της οργάνωσης. Τουλάχι-
στον όχι από ένα σημείο και έπειτα. Η ιδέα να διακινδυνεύ-
σει τις ζωές τόσων ανθρώπων, με την πιθανότητα να πεθά-
νουν στο τέλος, δεν του καθόταν καλά. Το δήλωσε λοιπόν
στον αρχηγό κι εκείνος, κατά τα λεγόμενά του, απάντησε
πως μετάνιωσε που τον επέλεξε και ότι τελικά δεν είχε τα
κότσια, το θάρρος, ούτε το σθένος, να είναι μέλος μιας τόσο
τρανής οργάνωσης. Τότε ήταν που άρχισαν οι εφιάλτες και
ο φόβος, γιατί ο Μενέλαος ήξερε πολύ καλά τι έκανε η ορ-
γάνωση με όσους δεν ακολουθούσαν γραμμή… Παρ’ όλα
αυτά, δεν μπορούσε και να υποκύψει…»
«Μη μου πεις ότι σκέφτηκε το ίδιο μ’ εμάς και σκηνοθέ-
τησε τον θάνατό του…»
«Περίπου. Φάνηκε έξυπνος και πλήρωσε τον εκτελεστή
του να πει ότι τον έφαγε μ’ εκείνη την έκρηξη στην οικοδο-
μή… Η τοποθέτηση του DNA του για ταυτοποίηση ήταν
το μόνο εύκολο. Βλέπεις, ακόμα και σε μια οργάνωση σαν
αυτή, το χρήμα ανοίγει πόρτες… Μετά έγινε στοιχειό…»
«…με μοναδικό σκοπό της ζωής του να καταστρέψει
388 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
την οργάνωση. Η αμφιβολία του για τους σκοπούς της
έγινε βεβαιότητα και ο φόβος του μετατράπηκε σε θυμό.
Ο αρχηγός έπρεπε να πληρώσει» συμπλήρωσε ο Έξαρχος,
που είχε ακούσει κι εκείνος τον Μενέλαο να τα εξιστορεί.
«Μη μου πείτε ότι είναι μπλεγμένη και η Εύα; Το ήξε-
ρε;» ρώτησε ο Δημήτρης, ανακαθίζοντας όσο μπορούσε
στο κρεβάτι.
«Ησύχασε, λέμε. Όχι. Κι ακόμη δεν το έχει μάθει. Θα
της το πούμε εν καιρώ…»
«Δεν το ήξερε, αλλά ο Μενέλαος κατάλαβε ότι θα παί-
ξει καταλυτικό ρόλο στα σχέδιά του» συνέχισε ο νεαρός
αμέσως μετά.
«Πώς;»
«Α, εδώ έχει πλάκα. Όταν του αναφέραμε ποιον μαχαί-
ρωσε, έμεινε μαλάκας. “Τον ξάδερφο της Εύας;” μας ρώ-
τησε, μην πιστεύοντας τι είχε κάνει. “Πού τον ξέρεις εσύ
τον ξάδερφο της Εύας;” τον ρώτησα και τότε μου είπε ότι
η Εύα αναφερόταν συχνά σ’ εσένα. Της είχε ζητήσει, μάλι-
στα, αν ποτέ του συνέβαινε κάτι, να έρθει σε επαφή μαζί
σου. Ήταν ένας από τους λόγους που, όταν πράγματι του
συνέβη, η Εύα το έκανε, τιμώντας την επιθυμία του…»
«Δεν μου το είπε ποτέ».
«Ίσως γιατί την έδιωξες κακήν κακώς ή γιατί, έτσι όπως
το είχε χειριστεί, δεν θα την πίστευες… Δεν ξέρω, αλλά
αλλού είναι το ζουμί…»
Ο Έξαρχος πήρε τη σκυτάλη να εξηγήσει:
«Ο Μενέλαος δεν είχε τρόπο να παρακολουθεί τι κά-
νουμε εμείς σε σχέση με την οργάνωση. Ήξερε όμως ότι
θα επεμβαίναμε και, εφόσον αυτός ήθελε την καταστροφή
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 389
της οργάνωσης και όχι μόνο του αρχηγού, έκανε ό,τι μπο-
ρούσε για να βοηθήσει…»
«Τι εννοείς;» πετάχτηκε ο Δημήτρης, που δεν πίστευε
στ’ αυτιά του.
«Γιατί νομίζεις ότι σταθήκαμε τυχεροί με τις λίστες ακι-
νήτων και τα τιμολόγια; Ποιος νομίζεις ότι μας έδωσε την
πληροφορία για τη Medikonzept βάζοντας όνομα και δι-
εύθυνση μέσα στον φάκελο του ειδικού;»
«Σταθείτε, ρε παιδιά, γιατί αυτά που λέει ο τύπος δεν
βγάζουν νόημα! Κατ’ αρχάς, αν ήθελε να βοηθήσει, όπως
λέει, γιατί δεν τα έγραφε όλα ωραία και αναλυτικά μέσα
στο ημερολόγιο; Γιατί να μας βάλει στη διαδικασία να τρέ-
χουμε δεξιά και αριστερά; Γυμνάσια μας έκανε;»
«Πρώτον, Δημήτρη, μην ξεχνάς ότι, ακόμα και όλα να
τα έγραφε εκεί με φιόγκο και κορδελίτσα, δεν θα μας αρ-
κούσαν τα λόγια στο χαρτί. Θα έπρεπε να διασταυρώσουμε
αν ίσχυαν οι πληροφορίες ή πόσες από αυτές ίσχυαν, οπό-
τε το τρέξιμο που λες δεν θα το γλιτώναμε. Δεύτερον, το
ημερολόγιο δεν το άφησε επίτηδες. Είχε αρχίσει γράφοντας
κάποιες λεπτομέρειες, περισσότερο για δική του χρήση, και
πιο συγκεκριμένα ό,τι πίστευε σχετικό για να εκτελέσει τα
καθήκοντά του. Εκείνος δεν είχε λόγο τότε να καταστρέψει
την οργάνωση. Οπότε, ούτε τις ίδιες ερωτήσεις μ’ εσένα είχε
λόγο να κάνει, ούτε να καταγράψει αυτές τις λεπτομέρειες.
Μάλιστα, γρήγορα κατάλαβε ότι έκανε και πολύ κακώς που
το κρατούσε. Αν κάποιος το ανακάλυπτε, θα σήμαινε το κε-
φάλι του ή μπορεί να έκανε κακό στην οργάνωση. Σταμάτη-
σε λοιπόν να το ενημερώνει και το καταχώνιασε στο μέρος
όπου έκρυβε και την πρόσκληση. Δεν ξέρει και ο ίδιος ποια
390 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
διαίσθηση τον κράτησε από το να το καταστρέψει τελείως,
αλλά χαίρεται, λέει, που τελικά δεν το έκανε. Χωρίς αυτό
ίσως να μην είχε κινητοποιηθεί η Εύα…»
«Τώρα που την ανέφερες… Δεν θα ήταν πιο εύκολο να
εμφανιστεί σ’ εκείνη και να της δώσει όσες λεπτομέρειες
άφησε έξω από το ημερολόγιο;»
«Δημήτρη, θες και τα λες; Ως νεκρός έδινε στην Εύα
ισχυρότερο κίνητρο να θέλει να ψάξει, να ανακαλύψει και
να πιέσει για αποτελέσματα που της στέρησαν τον αγα-
πημένο της, όπως έκανε δηλαδή. Αν ήξερε ότι έζησε, τι
πιστεύεις ότι θα γινόταν; Θα προσπαθούσε να τον απο-
τρέψει από τα σχέδιά του για να μην κινδυνεύσει. Και ο
Μενέλαος δεν το ήθελε αυτό…»
«Την εκμεταλλεύτηκε με λίγα λόγια…»
«Το μένος του για τους Μύστες μάλλον ήταν πιο ισχυ-
ρό από τα υπόλοιπα αισθήματα».
«Ωραία, και πώς ήξερε ότι η έρευνα θα μας κατεύθυνε
στα δικά του γραφεία; Πώς ήξερε πού και πότε θα γινόταν
η ορκωμοσία;»
«Μας είπε ότι οι Μύστες ακολουθούσαν μια προδιαγε-
γραμμένη πορεία για την επιλογή νέου μέλους, την οποία
δεν είχαν λόγο να αλλάξουν μετά τον θάνατό του. Ήξερε
λοιπόν τις ημερομηνίες που θα γινόταν η πρώτη επαφή
με το νέο μέλος και ότι θα γινόταν σε δικό του ακίνητο.
Ήξερε επίσης πότε θα γινόταν η επιλογή και η ορκωμοσία
στη συνέχεια, όπως και το πού, αφού, ως υπαρχηγός, θα
συμμετείχε κι εκείνος σε όλα αυτά. Με τη διαφορά ότι θα
επέλεγαν συντονιστή πριν “πεθάνει”…»
«Άρα γνώριζε ότι, πηγαίνοντας εμείς σ’ εκείνο το ακί-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 391
νητο, θα το ψάχναμε και θα ανακαλύπταμε ότι ανήκει σε
εταιρεία ιδιοκτησίας του, κι έτσι άφησε λίστες και τιμολό-
για εκεί για να βρούμε και να έχουμε πια στοιχεία απτά
κατά της οργάνωσης. Ειδικά μετά το χτύπημα στη Σύνο-
δο…» διαπίστωσε.
«Σωστά».
«Και γιατί, ρε φίλε, δεν έβαζε εκεί το φύλλο με το όνομα
και τη διεύθυνση της Μέντικον, παρά μόνο μας το πάσαρε
μετά; Για να χάνουμε πολύτιμο χρόνο σε ελέγχους;»
«Δεν γνώριζε για τη Μέντικον, λέει, γιατί κι εκείνος
ήξερε ότι η Οργάνωση με την Άγκρο συναλλασσόταν.
Προφανώς, την όλη συνεννόηση με τη Μέντικον την έκα-
νε ο ίδιος ο αρχηγός, χωρίς να τους δώσει λογαριασμό.
Όταν είδε ότι το θέμα είχε προχωρήσει και πράγματι ψά-
χναμε στα γραφεία, τότε διακινδύνευσε να εξαργυρώσει
μια “χάρη” με έναν υπάλληλό της Άγκρο. Μην ξεχνάς ότι,
για να το πράξει, έπρεπε να εμφανιστεί από τους νεκρούς!
Πλησίασε λοιπόν αυτόν τον τύπο για να μάθει τι είχαμε
ανακαλύψει και, όταν εκείνος τον πληροφόρησε ότι δεν εί-
χαμε βρει τίποτα μεμπτό, τότε ήταν που τον “πίεσε” για να
μάθει πώς γινόταν αυτό».
«Τον πίεσε;»
«Ε, ναι… δεν καταλαβαίνεις; Του έβαλε το πιστόλι στον
κρόταφο. Ό,τι θέλαμε να κάνουμε κι εμείς αλλά δεν μπο-
ρούσαμε».
«Και ο τύπος ξέρασε το όνομα;»
«Και τη διεύθυνση! Κελάηδησε σαν πουλάκι…»
«Και στη συνέχεια;»
«Από τον ίδιο έμαθε τα ονόματα των ειδικών που έκα-
392 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ναν την έρευνα και, αφού τους έψαξε λίγο, επέλεξε τον πιο
ηλικιωμένο για να μετατρέψει τον φάκελό του σε “Κούρι-
ερ”. Τον πιο εύκολο στόχο… Εκείνη τη μέρα, είχε σκοπό
να επισκεφθεί το γραφείο του και να βρει κάποιον τρόπο
για να προσθέσει το έγγραφο στην αναφορά του, αλλά δεν
χρειάστηκε, διότι ο γέρος περίμενε έξω το περιπολικό, και
έτσι η τύχη τον ευνόησε. Ένα σπρώξιμο χρειάστηκε μόνο
και το χαρτί με το όνομα της Μέντικον προστέθηκε στο
μάζεμα. Εντάξει, χρειάστηκε και λίγη ταχυδακτυλουργία,
αλλά χαμπάρι δεν πήρε ο γέρος…»
«Και πώς ήξερε ότι θα επιχειρούσαμε να διεισδύσουμε;»
«Αυτό το εξασφάλισε η Εύα. Όταν ο Μενέλαος αποφά-
σισε να κινηθεί κατά της οργάνωσης, το πρώτο που σκέ-
φτηκε ήταν να έρθει στα χέρια μας αυτό το ημερολόγιο,
και μάλιστα συμπληρωμένο με όσες λεπτομέρειες δεν είχε
καταγράψει. Μια μέρα λοιπόν που η Εύα έλειπε μπήκε στο
σπίτι για να το πάρει. Αλλά βρήκε την κρυψώνα άδεια…»
«Η Εύα το είχε ήδη ανακαλύψει».
«Μπράβο. Αλλά, ακόμα κι έτσι, ήταν σίγουρος. Ποια
αρχή θα είχε τέτοιο θησαυρό στο χέρι της και δεν θα ανα-
κατευόταν;»
«Τώρα, όσον αφορά την ορκωμοσία, να ξέρεις ότι έβγα-
λε από τη μέση έναν από τους άλλους υπαρχηγούς για να
πάρει τη θέση του. Δεν τον σκότωσε, τον αναισθητοποίη-
σε. Οι δικοί μας τον βρήκαν δεμένο και φιμωμένο σε ένα
δωμάτιο. Από το σουλούπι κρίνουμε ότι διάλεξε να παρα-
στήσει τον Αχιλλέα» τον ενημέρωσε ο Έξαρχος.
«Ναι, αλλά, αν ήξερε ότι είχαμε διεισδύσει, γιατί το έκα-
νε αυτό;»
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 393
«Γι’ αυτό ακριβώς που είδες. Για να βγάλει τον αρχηγό
από τη μέση στο μοναδικό μέρος που γνώριζε ότι θα ήταν
παρών! Εμείς δεν γνωρίζαμε για τον Μενέλαο κι εκείνος,
αν και γνώριζε για μας, δεν ήθελε να μας αφήσει απλώς να
τον συλλάβουμε. Ήθελε να τον ξεμπερδέψει! Το ντου που
κάναμε του έδωσε την τέλεια ευκαιρία, μέχρι που του το
χάλασες εσύ με εκείνη την κλοτσιά».
«Και τα παραδέχτηκε όλα αυτά;»
«Μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ξέρει ότι η συνερ-
γασία του θα μετρήσει στη συνέχεια, δεν είναι χαζός. Μας
ζήτησε να σου μεταφέρουμε τη συγγνώμη του και να σου
πούμε ότι, αν είχε καταλάβει πως βρισκόταν αστυνομικός
κάτω από εκείνη την ρόμπα, δεν θα χτυπούσε. Αλλά με
τις κουκούλες, τις μάσκες και την ένταση της στιγμής δεν
ξεχώρισε… Σε πέρασε για τον Ηρακλή. Ειδικά όταν σε είδε
να διευκολύνεις τον αρχηγό να διαφύγει, δεν μπορούσε
καν να πάει το μυαλό του και γύρισε να σε αποτελειώσει…
Αν δεν είχαν μπουκάρει στο δωμάτιο οι δικοί μας, που σε
έψαχναν, θα είχες φύγει άδικα από αυτή τη ζωή…»
«Μήπως ξέρει και πού είναι το κρησφύγετο του αρχη-
γού και τσάμπα τον άφησα να φύγει;»
«Όχι. Κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται αυτό, εκτός από
τον ίδιο τον αρχηγό».
«Με αυτόν τι νέα έχουμε;»
«Με το που το έσκασε από το κτίριο σαν το ποντίκι,
ξεκινήσαμε την παρακολούθηση. Προς το παρόν, τίποτα.
Διαμένει σε ξενοδοχείο. Έχουμε πάνω του αυτιά και μάτια.
Δεν είχε επαφή με κανέναν, ούτε τηλεφωνικά ούτε κατ’ ιδί-
αν! Μάλλον προσπαθεί να ανασυνταχθεί…»
394 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 395

«Γιατί τον άφησες να φύγει, Δημήτρη; Σίγουρα τώρα υπαρχηγούς. Ξέρει ότι θα ελέγξουμε για αποτυπώματα και
που του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι αποκλείεται να μας DNA ό,τι άγγιξε εκεί μέσα. Πιστεύετε πραγματικά ότι είναι
οδηγήσει στο κρησφύγετο. Πώς σκέφτηκες θα ήθελα να τόσο χαζός που δεν θα σκεφτεί ότι μπορεί και να τον πα-
ξέρω…» θέλησε να μάθει ο Ιάσονας. ρακολουθούμε;»
«Την απόφαση την πήρα στη στιγμή» εξήγησε ο Δημή- «Αν υπάρξει ταυτοποίηση από το DNA, που προσωπικά
τρης. «Δεν θα άφηνα να καθαρίσει μπροστά μου έναν άν- δεν το πιστεύω, αυτό θα σημαίνει ότι θα έχουμε και όλες
θρωπο, κι ας ήταν ο Περσέας. Σκέφτηκα λοιπόν το εξής: τις λεπτομέρειές του. Τον τσιμπάμε και ορμάμε μόνοι μας.
Από τη στιγμή που θα τον παρακολουθούμε, τον έχουμε. Μικρό το κακό. Θα προσπαθήσει να διαφύγει; Το ίδιο.
Γιατί ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανε κάποιος Οπότε, να το ξαναπώ άλλη μία φορά για να το εμπεδώσεις:
στη θέση του; Είτε θα επιχειρούσε να καταστρέψει τα στοι- Ό,τι και να επιχειρήσει, τον έχουμε! Αρκεί η ΕΥΠ να κάνει
χεία, ειδικά αυτά που τον “δένουν” με την οργάνωση, είτε σωστά τη δουλειά της…»
θα έβαζε κάποιον άλλον να το κάνει. Και στις δύο περι-
πτώσεις, θα μας οδηγούσε στο κρησφύγετο. Ακόμα όμως
κι αν δεν σκεφτόταν έτσι, κάποια στιγμή που πιθανόν θα
αισθανόταν ασφαλής ή ότι μας ξέφυγε, πάλι θα πήγαινε
στη βάση του. Μην ξεχνάτε ότι το μόνο που ξέρει είναι ότι
τους την πέσαμε σε μια συνάντηση. Δεν ξέρει για μένα.
Δεν ξέρει την έκταση της επιχείρησης, ούτε ποιος κάρφωσε
την παρουσία τους εκεί. Γι’ αυτό τον άφησα. Βέβαια, δεν
υπολόγισα τον Μενέλαο και παραλίγο να πάνε όλα κατά
διαόλου».
«Σε αυτό που λέει ο Δημήτρης έχει δίκιο. Μπορεί κάλλι-
στα για το χθεσινό να κατηγορεί τον Περσέα, που ήδη τον
χαρακτήρισε προδότη, ή τον Μενέλαο, που ήθελε να τον
φάει. Θεωρεί τόσο άχρηστες τις αρχές, που τις υποτιμάει.
Κι αυτό θα είναι που θα σημάνει και το τέλος του… Θα φα-
νεί από τις κινήσεις του τις επόμενες μέρες…» σιγόνταρε
ο Έξαρχος.
«Ναι, αλλά έχασε όλη την ομάδα του. Έχει μείνει χωρίς

Κεφάλαιο 36
Ο αρχηγός
Οι δύο άντρες δεν άργησαν να επαληθευτούν. Το DNA δεν
ταυτοποιήθηκε με κανένα υπάρχον δείγμα στο σύστημα,
ωστόσο δύο μέρες μετά και ενώ ο Δημήτρης βρισκόταν
ακόμη στο νοσοκομείο έχοντας βαρεθεί τη ζωή του, ο Ιά-
σονας τον κάλεσε στο κινητό.
«Βρίσκομαι στα γραφεία της ΕΥΠ στην Καλαμαριά. Ο
δικός μας, πριν από πέντε λεπτά, συνδέθηκε σε έναν από
τους υπολογιστές του ξενοδοχείου και έκλεισε εισιτήριο!
Το απόγευμα αναχωρεί για Βιέννη!»
«Βιέννη;»
«Ναι. Η ΕΥΠ δεν αστειεύεται όταν λέει ότι έχει αυτιά
και μάτια παντού. Άκου να δεις: Δύο σερβιτόροι, μία κα-
μαριέρα και ένας συντηρητής του ξενοδοχείου αντικατα-
στάθηκαν από πράκτορες. Ακόμα ένας, που παρίστανε τον
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 397
πελάτη, έμενε στο διπλανό του δωμάτιο. Άκουγε και έβλε-
πε όλα όσα συνέβαιναν μέσα σε αυτό, χακάροντας το οπτι-
κοακουστικό σύστημα της τηλεόρασης που υπήρχε στο
δωμάτιο! Θεϊκό, έτσι; Κατεβάζεις ένα πρόγραμμα SP…»
«Ιάσονα!» τον έκοψε ο Δημήτρης απότομα, μιας και δεν
τον ενδιέφεραν τα τεχνικά. Από τον ενθουσιασμό του ο
νεαρός είχε πάρει φόρα και δεν είχε σταματημό. «Πέρνα
στο παρασύνθημα και μπες στην ουσία!»
«Τι; Α, ναι, σωστά! Όπως είπα, πετάει το απόγευμα για
Βιέννη… Αποκεί θα τον αναλάβουν οι Αυστριακοί».
«Θέλω να πάω κι εγώ!» δήλωσε ο Δημήτρης ρητά.
Όχι πως δεν εμπιστευόταν τους Αυστριακούς, αλλά
εκείνος είχε κάνει την επιλογή και ήθελε να είναι παρών
όταν θα δικαιωνόταν. Επίσης, τα έγγραφα που θα ανακά-
λυπταν θα ήταν όλα στα ελληνικά, το πιο πιθανό. Αντί να
περιμένουν να τους σταλούν μέσω των επίσημων κανα-
λιών, θα τα έβλεπε από πρώτο χέρι…»
«Τρελάθηκες; Έτσι όπως είσαι;»
«Δεν με νοιάζει. Θα υπογράψω και θα φύγω» είπε προ-
σπαθώντας συνάμα να ξεφορτωθεί από πάνω του τον
υφασμάτινο νάρθηκα, στον οποίο κρεμόταν άχρηστο το
αριστερό του χέρι, βρίζοντας καθ’ όλη την προσπάθεια.
«Δημήτρη;» πήρε το τηλέφωνο ο Έξαρχος.
«Με άκουσες! Θέλω να βρίσκομαι εκεί όταν θα τελειώ-
σει όλο αυτό! Νομίζω το κέρδισα με την αξία μου!» είπε σε
τόνο που δεν σήκωνε κουβέντα, πετώντας τον νάρθηκα
στο κρεβάτι.
«Εντάξει, αλλά δεν θα πας μόνος. Θα έρθω κι εγώ μαζί
σου».
398 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Πέτρο, δεν χρειάζομαι μπέιμπι σίτερ! Άλλωστε, είμαι
σίγουρος ότι θα έχει κι άλλους δικούς σας εκεί…»
«Σαφώς, αλλά εγώ μιλάω φαρσί τη γλώσσα σε σχέση με
τους άλλους. Έτσι κι αλλιώς θα πήγαινα».
«Θες να πεις ότι η Γκρέτε και ο Ούλρικ δεν μιλάνε αγ-
γλικά; Τη διεθνή γλώσσα;»
«Κανονικά θα έπρεπε, αλλά είναι λίγο δύσκαμπτοι οι
συγκεκριμένοι. Η Γκρέτε μιλάει κάτι λίγα, ο Ούλρικ πάλι
γρι… Αλλά γιατί το συζητάμε; Δεν ψάχνω την άδειά σου!»
κατέληξε αυστηρά.
Ο Δημήτρης το δέχτηκε. Δεν του άρεσε και πολύ ο
Έξαρχος, αλλά όφειλε να παραδεχτεί ότι τον λόγο του τον
είχε κρατήσει και είχε ακολουθήσει τη δική του γραμμή.
Σε λιγότερο από δύο ώρες και παρά τις αντιρρήσεις
του θεράποντος ιατρού, που επέμενε ότι έπρεπε να μείνει
άλλη μία μέρα μέσα, για να βεβαιωθούν ότι δεν θα υπήρχε
επιμόλυνση, ο Δημήτρης υπέγραψε και έφυγε με δική του
ευθύνη.
Ο Έξαρχος τον περίμενε στο πάρκινγκ και μαζί αναχώ-
ρησαν, δίχως άλλη καθυστέρηση ή στάση, για το αεροδρό-
μιο.
Πριν προσγειωθεί η πτήση του αρχηγού, εκείνοι είχαν
ήδη φτάσει και συναντηθεί με τον Ούλρικ και την Γκρέτε,
που είχαν ειδοποιηθεί και τους περίμεναν.
«Καλώς το ομορφόπαιδο!» τον είχε υποδεχτεί η Γκρέτε,
με τα μεγάλα πράσινα μάτια της να τον ακτινογραφούν.
«Ψισστ, νομίζω πως της γυάλισες» του είχε ψιθυρίσει ο
Έξαρχος στα ελληνικά καθώς κατευθύνονταν προς το αυ-
τοκίνητο.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 399
«Κατ’ αρχάς…» είχε απαντήσει ο Δημήτρης δείχνοντας
τον δεξιό του παράμεσο, εκεί που κανονικά φορούσε τη
βέρα «και δεύτερον, η συγκεκριμένη μου δίνει την εντύπω-
ση ότι τους εραστές της τους δένει και τους μαστιγώνει…
Να μου λείπει το βύσσινο!»
Ο Έξαρχος είχε σκάσει στα γέλια. Δεν μπορούσε να
αμφισβητήσει την ιδέα που είχε αποκομίσει ο Δημήτρης
από το παρουσιαστικό και τη γενική γλώσσα σώματος της
Γκρέτε.
«Λογικά, σε κανένα μισάωρο πρέπει να προσγειώνεται.
Ποιο είναι το σχέδιο; Θα τον ακολουθήσουμε;» ρώτησε ο
Δημήτρης, αφού όλοι είχαν βολευτεί στο μαύρο χωρίς δια-
κριτικά αυτοκίνητο.
Στη θέση του οδηγού καθόταν ο Ούλρικ και το είχε
παρκάρει σε απόσταση ασφαλείας αλλά αρκετά κοντά
ώστε να «βλέπει» την έξοδο του αεροδρομίου στις Αφίξεις.
«Βλέπεις εκείνο το ταξί;» έδειξε η Γκρέτε, με τον Έξαρχο
να μεταφράζει τα λόγια της.
Ο Δημήτρης ακολούθησε την πορεία που έδειχνε και
παρατήρησε μια συνηθισμένη πιάτσα. Η Γκρέτε έδειχνε το
πρώτο αυτοκίνητο.
«Ο οδηγός λέγεται Καρλ. Είναι δικός μας. Βλέπεις τώρα
κι αυτόν που στέκεται εκεί;»
Ο Δημήτρης ξανακοίταξε και είδε έναν άντρα, με στολή
καθαριστή και το ταμπελάκι που δήλωνε ότι δούλευε για
το αεροδρόμιο, να αδειάζει τον κάδο. Φαινομενικά έκανε
τη δουλειά του ο χριστιανός, μέχρι που τον είδε να συνο-
μιλεί με κάτι τουρίστες, οι οποίοι μπήκαν στο δεύτερο ταξί
της σειράς και αναχώρησαν για τον προορισμό τους.
400 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Κι αυτός δικός μας. Διώχνει τον κόσμο με τα υπόλοιπα
ταξί για να μένει το πρώτο ελεύθερο…»
«…ούτως ώστε όταν βγει ο αρχηγός να πάει στο πρώτο
της σειράς, όπως γίνεται σε κάθε πιάτσα…» τελείωσε τα
λόγια της ο Δημήτρης.
«Θα μπορούσε βέβαια να έχει κλείσει δικό του αυτοκί-
νητο…» συνέχισε έπειτα τη σκέψη του.
Αυτή τη φορά όμως ήταν ο Έξαρχος που απάντησε:
«Δεν το έχει κάνει. Σου εξήγησα ότι δεν τον έχουμε
αφήσει ρούπι. Ακόμα και τώρα στο αεροπλάνο συνοδεύ-
εται από δύο της Υπηρεσίας μας, που παριστάνουν το αν-
δρόγυνο και κάθονται πίσω του. Για οτιδήποτε, θα μας ει-
δοποιήσουν…»
Επανέλαβε στα γερμανικά για χάρη και των υπόλοιπων
συνομιλητών.
«Αν κλείσει δικό του μέσο, τότε θα ακολουθήσουμε, αλ-
λιώς ο “οδηγός” του ταξί θα μας μεταφέρει τη διεύθυνση»
πρόσφερε ο Ούλρικ στη συζήτηση η οποία, μετά από αυτά
τα λόγια, έπαυσε και άρχισε το παιχνίδι της αναμονής.
Ο Δημήτρης κατάπιε δύο παυσίπονα. Ευτυχώς, ο για-
τρός τον είχε φορτώσει με ένα μπουκαλάκι οξυκωδεΐνης
όταν έφυγε από το νοσοκομείο. «Δεν θα αντέξεις αλλιώς»
του είχε πει «και πρόσεχε τα ράμματα».
«Να τος!» φώναξε ξαφνικά ο Έξαρχος, που τον εντό-
πισε πρώτος. Χωρίς τη μάσκα και τη ρόμπα, ο αρχηγός
φαινόταν απλός. Ένας συνηθισμένος επιχειρηματίας σε
επαγγελματικό ταξίδι με ευμεγέθη κοκάλινα γυαλιά, που
έκρυβαν το μισό του πρόσωπο.
Όλοι ανασκουμπώθηκαν. Τον είδαν που κοντοστάθηκε
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 401
λίγο σαν κάτι να έψαχνε και έπειτα κίνησε για την πιάτσα
των ταξί. Μπήκε στο πρώτο, όπως ακριβώς το περίμεναν,
και ξεκίνησε.
«Να και οι δικοί μας…» τον σκούντησε ο Έξαρχος, δεί-
χνοντάς του ένα, κατά τα φαινόμενα, ερωτευμένο ζευγα-
ράκι, που έδειχνε και συμπεριφερόταν σαν να έχει μόλις
προσγειωθεί για τον μήνα του μέλιτος. Μόλις ο αρχηγός
αναχώρησε, τους είδε να αφήνουν την υποκριτική και να
επιβιβάζονται σε ένα από τα επόμενα ταξί.
Ο Ούλρικ έβαλε μπρος και ξεκίνησε οδηγώντας το αμά-
ξι στην απογευματινή κίνηση. Κινούνταν χαλαρά, μέχρι
που στο κινητό της Γκρέτε ήχησε εισερχόμενο μήνυμα.
«Ο Καρλ. Fleischmart, στην Αγία Τριάδα» την άκουσε
να λέει, ενώ ο Ούλρικ άλλαζε ήδη ταχύτητα και το σανί-
δωνε.
«Θα προπορευτούμε;» θέλησε να μάθει ο Δημήτρης με
αγωνία.
«Ναι, αλλά θα περιμένουμε να μπει πρώτος αυτός. Δεν
ξέρουμε ακόμη το κτίριο…»
Κάμποση ώρα μετά βρίσκονταν καθισμένοι στο εσωτερικό
μιας καφετέριας. Την είχαν επιλέξει καθώς η τζαμαρία της
είχε ανεμπόδιστη θέα σε όλη την οδό Fleischmart, ενώ εκεί-
νοι δεν φαίνονταν από μέσα. Βέβαια, έτσι όπως προσποι-
ούνταν ότι απολάμβαναν έναν καφέ, ακόμα και κάποιος να
τους παρατηρούσε, δύσκολα θα καταλάβαινε κάτι.
Αυτή τη φορά, η Γκρέτε τον είδε πρώτη.
«Σύρμα» είπε στη γλώσσα της και όλοι γύρισαν διακρι-
τικά.
402 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Στην εκκλησία μπαίνει;» ρώτησε ο Δημήτρης ρητορι-
κά, μιας και όλοι τον είχαν δει να ανοίγει την πόρτα του
μεγαλοπρεπούς ναού και να χάνεται πίσω της.
Ο Ούλρικ κοίταξε την Γκρέτε.
«Πάω εγώ» αναστέναξε η κοπέλα, παίρνοντας την τσά-
ντα της.
Λίγα λεπτά μετά, άκουσαν τον Ούλρικ να μιλάει στο
αόρατο, για το κοινό μάτι, ακουστικό του. «Θα μας μιλή-
σεις; Τι γίνεται;»
«Τίποτα. Άναψε ένα κερί και τώρα φιλάει τις εικόνες…»
ήρθε η απάντηση, την οποία τους μετέφερε.
Μετά από μερικά λεπτά, τον είδαν όλοι να βγαίνει και
τον παρατήρησαν καθώς έκανε άλλη μία φορά τον σταυ-
ρό του και κατευθύνθηκε προς το επάνω μέρος της οδού.
Δευτερόλεπτα έπειτα, είδαν και την Γκρέτε, που κοντο-
στάθηκε σαν να έψαχνε κάτι στην τσάντα της, πριν έρθει
στην καφετέρια.
«Μπήκε σε ένα κτίριο στη γωνία» τους ενημέρωσε
ξέπνοη. «Δεν είναι από αυτά που μας δώσατε στη λίστα.
Εκείνα τα ελέγξαμε και ήταν άδεια…»
«Οκέι. Οπότε τον ακολουθ…»
Η έκρηξη που ακούστηκε εκείνη τη στιγμή και ο εκκω-
φαντικός θόρυβος που τη συνόδευσε έκοψαν την ερώτη-
ση του Δημήτρη στη μέση. Το ωστικό της κύμα έκανε τα
τζάμια να τρίξουν και τα ποτήρια τους να χοροπηδήσουν
πάνω στο τραπέζι. Φωνές, ουρλιαχτά και συναγερμοί αυ-
τοκινήτων, που άρχισαν να βαράνε, μετέτρεψαν το μέχρι
εκείνη την ώρα ήσυχο καθημερινό απόγευμα σε κακό χα-
λασμό.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 403
Η ομάδα κινητοποιήθηκε αμέσως τρέχοντας προς το
κτίριο όπου η Γκρέτε τον είχε δει να μπαίνει.
«Ορφέας Ράπτης» πρόλαβε ο Δημήτρης να διαβάσει
στην ασημένια πλάκα κάτω από το κουδούνι, πριν εισβά-
λουν στο κτίριο.
«Η έκρηξη πρέπει να έγινε στο υπόγειο!» ούρλιαξε ο
Έκτορας, βήχοντας από τον καπνό που ήδη είχε αρχίσει να
ανεβαίνει.
«Πάμε!» άκουσε τον άλλο Έλληνα πράκτορα να φωνά-
ζει.
Οι δύο άντρες τύλιξαν τα κασκόλ τους γύρω από τις
μύτες τους και όρμησαν προς τη σκάλα, με την Ελληνίδα
να τους ακολουθεί.
Ο Δημήτρης έμεινε μόνος του με τον Ούλρικ και την
Γκρέτε.
«Παίρνω τον πρώτο όροφο» την κατάλαβε να λέει από
τις λίγες λέξεις που ήξερε.
Ο Ούλρικ ένευσε και την προσπέρασε.
«Έλα μαζί μου!» διέταξε τον Δημήτρη, έχοντας τραβήξει
το υπηρεσιακό του όπλο, κι εκείνος δεν χρειάστηκε να το
ακούσει δεύτερη φορά.
Άρχισαν να ανεβαίνουν τρέχοντας, πηδώντας δυο δυο
τα σκαλιά, ενώ ο καπνός που τους ακολουθούσε πύκνωνε
με το δευτερόλεπτο.
Όταν πάτησαν το πόδι τους στον δεύτερο όροφο, μοι-
ράστηκαν. Όσες πόρτες έβρισκαν κλειστές τις κλοτσούσαν
με όλη τους τη δύναμη για να ανοίξουν.
«Πού στο διάολο είναι;» ούρλιαξε ο Δημήτρης, ανταμώ-
νοντας ακόμα ένα άδειο δωμάτιο.
404 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Πριν καν τελειώσει τη φράση του, η φωνή του Ούλρικ
σκέπασε τη δική του:
«HIER! HIER!*»
Ο Δημήτρης έτρεξε κοντά του. Η πόρτα ήταν κλειδω-
μένη από μέσα.
«Με το τρία!» είπε ο Δημήτρης, νεύοντας ότι μετράει
στα δάχτυλα.
Ο Ούλρικ κατάλαβε.
«Ein, Zwei, Drei!»
Ταυτόχρονα, έπεσαν με τους ώμους τους πάνω στην
πόρτα, ο Δημήτρης με τον δεξιό, αφού ο αριστερός του
ήταν άχρηστος. Το αίμα που πλημμύρισε ευθύς το πουκά-
μισο τον ειδοποίησε ότι τα ράμματα δεν του είχαν κάνει τη
χάρη και είχαν σκιστεί. Το αγνόησε.
Τζίφος. Η πόρτα, λες και τους είχε άχτι, δεν κουνήθηκε
καν.
«Νoch einmal; **» ρώτησε ο Αυστριακός, κάνοντας το
απαραίτητο νεύμα με το χέρι του.
Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι του, δείχνοντας το
όπλο. Αυτή τη φορά ήταν ο Ούλρικ που υπάκουσε χωρίς
δεύτερη σκέψη. Πυροβόλησε την κλειδαριά και έπειτα
κλότσησε θριαμβευτικά την πόρτα.
Γρήγορα, ο Δημήτρης κατάλαβε ότι δεν χρειαζόταν να
φυλαχθούν μπαίνοντας στο δωμάτιο.
Ο αρχηγός δεν είχε προσπαθήσει να διαφύγει, ούτε
όμως είχε αισθανθεί ασφαλής. Δεν ήταν επίσης χαζός ώστε
* Εδώ! Εδώ!
** Ξανά;
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 405
να μην έχει αντιληφθεί ότι τον παρακολουθούσαν και ότι
τον είχαν τόσο στριμωγμένο, που δεν θα ήταν δυνατόν να
ξεφύγει. Είχε δημιουργήσει έναν αντιπερισπασμό στο υπό-
γειο, για να δώσει στον εαυτό του χρόνο να κάνει αυτό που
ήθελε ο ίδιος. Να το τελειώσει με τους δικούς του όρους,
παίρνοντας, σαν τελευταία πράξη, μαζί του τα στοιχεία.
Τα μυαλά του, που ακόμη κυλούσαν διασκορπισμένα στον
τοίχο, αυτό μαρτυρούσαν…
Πλησίασε τη σορό, ενώ σειρήνες από τα περιπολικά και
την πυροσβεστική που είχαν ήδη αρχίσει να καταφθάνουν,
ειδοποιημένοι από τους περιοίκους, πλημμύριζαν τα αυτιά
του.
Ο αρχηγός ήταν πεσμένος ανάσκελα πίσω, σε μια πρά-
σινη βελούδινη πολυθρόνα, η οποία ήδη είχε ποτίσει από
το αίμα του. Το περίστροφο, που είχε βάλει στο στόμα του
και είχε πατήσει τη σκανδάλη, βρισκόταν πεσμένο κάτω
από το δεξί του χέρι, που κρεμόταν άνευρο.
Ένα προσεκτικά διπλωμένο χαρτί πάνω στο γραφείο,
ψεκασμένο κι αυτό από στάλες αίματος, περίμενε την προ-
σοχή των αρχών.
Προς το παρόν, μέχρι να έρθει η αυστριακή Σήμανση να
ασφαλίσει και να φωτογραφίσει τη σκηνή, δεν μπορούσε
να το αγγίξει, αλλά ήταν περίεργος, πολύ περίεργος, για το
τι μπορεί να έγραφε ο αρχηγός εκεί μέσα…
 Βιέννη
Δεκέμβριος 1994
 Κεφάλαιο 37

Μια αναπάντεχη εξομολόγηση

Ο Ορφέας με τον Διονύση πηγαινοέρχονταν έξω από την

κάμαρα της οδού Fleischmart, περιμένοντας με αγωνία να
βγει ο γιατρός που εξέταζε μέσα τον πατέρα τους.
«Γιατί αργεί τόσο;» θέλησε να μάθει ο Διονύσης ξεφυ-
σώντας, μα, πριν προλάβει ο Ορφέας να μιλήσει, η πόρτα
άνοιξε, κάνοντάς τους και τους δύο να κατευθυνθούν ταυ-
τόχρονα προς τα εκεί.
Ο γιατρός, ένας κύριος κάπως κοντούλης, με γκρίζα
μαλλιά και μάτια που φαίνονταν σαν κουμπότρυπες πίσω
από τα μυωπικά γυαλιά του, σήκωσε το χέρι του, κόβοντάς
τους τη φόρα.
«Λυπάμαι…» τους είπε σκυθρωπά, βλέποντας την ανη-
συχία στα μάτια τους. «Αυτή τη φορά δεν θα αντέξει…
Του έδωσα μορφίνη για να είναι όσο πιο άνετα γίνεται».
410 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ο Ορφέας άφησε έναν λυγμό να του ξεφύγει, ενώ ο Δι-
ονύσης πέρασε νευρικά τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά
του.
Ο γιατρός τούς κοίταξε με κατανόηση. «Λυπάμαι…»
εξέφρασε για δεύτερη φορά. «Σε λίγο μπορείτε να πάτε
κοντά του».
Με αυτά, τους άφησε και έφυγε, σφίγγοντας την ιατρι-
κή του τσάντα.
Τα αδέρφια μπήκαν ήσυχα στο δωμάτιο, χαιρετώντας
σιωπηλά τη νοσηλεύτρια που πρόσεχε τον πατέρα τους
τον τελευταίο καιρό και τώρα του τακτοποιούσε τα μαξι-
λάρια.
Η γυναίκα κούνησε το κεφάλι της λυπημένη. Η ίδια δεν
χρειαζόταν να είναι γιατρός για να ξέρει πότε ο θάνατος
περιφερόταν μέσα σε ένα δωμάτιο. Τον είχε συναντήσει
πολλές φορές στη δουλειά της και είχε μάθει να αναγνω-
ρίζει τα σημάδια.
«Πατέρα…» έκανε ο Ορφέας σιγανά, παίρνοντας θέση
δίπλα στον πατέρα του, που απλώς κειτόταν εκεί με κλει-
στά τα μάτια.
Ο Διονύσης πήγε από την άλλη πλευρά, πιάνοντας το
χέρι του.
Ο άντρας στο κρεβάτι ελάχιστα έμοιαζε πια με τον άλ-
λοτε στιβαρό άντρα που ήταν ο πατέρας τους. Η αρρώστια
τον είχε λιώσει. Οι χημειοθεραπείες τον είχαν εξαντλήσει.
Φαινόταν σαν να είχε γεράσει απότομα δέκα χρόνια. Το
δέρμα του είχε καταντήσει σχεδόν διάφανο, τόσο που, αν
ήθελαν, μπορούσαν να μετρήσουν τις φλέβες κάτω από
την επιφάνεια.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 411
Σφιγγόταν η καρδιά τους να τον βλέπουν σε αυτή την
κατάσταση. Τόσο αδύναμο, με το κέρινο χρώμα του θανά-
του να βάφει ήδη τα βαθουλωμένα του μάγουλα.
Ο Κίμωνας έβηξε αδύναμα.
«Μπαμπά, εδώ είμαστε» είπε τώρα ο Διονύσης, μην
μπορώντας άλλο να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
Τον είδαν να ανοίγει με κόπο τα μάτια του και να προ-
σπαθεί να εστιάσει.
Δυσκολευόταν.
Ο Ορφέας τού έπιασε το άλλο χέρι.
«Παιδιά μου…» ψιθύρισε τόσο σιγανά, που τα αδέρφια
χρειάστηκε να σκύψουν για να ακούσουν.
«Ήρθε η ώρα…» είπε χρησιμοποιώντας φαινομενικά
όλη του τη δύναμη, μόνο και μόνο για να ψηλώσει έναν
τόνο τη φωνή του. «Ακούστε αυτό που έχω να σας πω, για-
τί θα είναι και το τελευταίο…»
Τα αδέρφια τραβήχτηκαν ακόμα πιο κοντά, αφήνοντας
τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα. Και να ήθελαν, δεν μπο-
ρούσαν να τα σταματήσουν.
«Πολλοί θα προσπαθήσουν να σκεπάσουν το φως σας
και θα χρειαστεί τότε να παλέψετε διπλά για να αποδείξε-
τε την αξία σας. Αλλά, να ξέρετε, ότι η αξία του καθενός
σας δεν είναι κάτι που πρέπει να κερδίσετε. Ζει μέσα σας
και θα είναι πάντα τόσο ζωντανή όσο εσείς οι ίδιοι της επι-
τρέπετε…»
Με αυτά τα λόγια, ξαναέκλεισε τα μάτια του και έμεινε
ακίνητος. Η ανάσα του έβγαινε βαριά, σαν να αγκομαχού-
σε.
«Πατέρα;» ο Ορφέας του έσφιξε το χέρι.
412 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Είμαι καλά…» τον καθησύχασε ο Κίμωνας «…δεν πο-
νάω…»
Κι αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που βγήκαν από τα
χείλη του.
Τα αδέρφια έμειναν να τον κρατούν για μία ολόκληρη
ώρα, ώσπου τα χέρια του, φωλιασμένα μέσα στις παλάμες
τους, πάγωσαν.
Μία εβδομάδα μετά, ο Ορφέας έβαζε τα τελευταία πράγ-
ματα στη βαλίτσα του, τακτοποιώντας σε κούτες ό,τι θα
έστελνε στην Ελλάδα με τη μεταφορική.
«Θα φύγεις κιόλας;» ρώτησε ο Διονύσης, μπαίνοντας
δύσθυμα στο δωμάτιο.
Το μικρό τζάκι που έκαιγε στη γωνία έδινε μια νότα ζε-
στασιάς στο κατά τα άλλα κρύο δωμάτιο, χωρίς όμως να
καταφέρνει να φτάσει και στις καρδιές τους, που ήταν ακό-
μη βαριές από το θανατικό του γονιού τους.
«Θα σου έλεγα να έρθεις κι εσύ, αλλά έχεις ακόμη την
εξεταστική, έτσι δεν είναι;»
Ο Διονύσης ένευσε.
«Δεν μπορώ να μείνω άλλο, αδερφέ… πνίγομαι».
«Καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορούσες να περιμένεις
έστω λίγο μέχρι να τελειώσω;»
«Πρέπει να πάω να σουλουπώσω το σπίτι όπου θα μεί-
νω, να τακτοποιηθώ και να κοιτάξω για δουλειά. Θέλουν
χρόνο όλα αυτά και, αφού πήρα την απόφαση, δεν βλέπω
γιατί να το καθυστερώ. Άλλωστε, εσύ θα διαβάζεις. Δεν
με χρειάζεσαι… Μπορείς όμως να έρθεις να αράξεις στην
Αθήνα μόλις λήξουν οι εξετάσεις» είπε, γυρίζοντας να βά-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 413
λει έναν δερματόδετο τόμο στην κούτα που είχε ανοιχτή
πάνω στο κρεβάτι.
Με τίποτα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή θα
ήταν η τελευταία συνειδητή σκέψη και κίνηση που θα έκα-
νε πριν η μασιά, που προσγειώθηκε με δύναμη στο κεφάλι
του, του το ανοίξει σχεδόν στα δύο…
Κάποιους μήνες πριν, το βράδυ που ο Κίμων περίμενε τον
Ορφέα για να μοιραστεί μαζί του το μυστικό της οργάνω-
σης και να του θέσει το δίλημμα αν θα αναλάμβανε τη δι-
αδοχή, ο Διονύσης είχε πάρει τον αδερφό του στο κατόπι.
Δεν γνώριζε φυσικά περί τίνος επρόκειτο, αλλά είχε
ακούσει τον πατέρα τους να τον καλεί βραδιάτικα κοντά
του και, γνωρίζοντας την κατάσταση της υγείας του, είχε
ανησυχήσει.
Από το μυαλό του είχε περάσει η ιδέα μήπως ο αδερφός
του, ο πάντα πνευματώδης και έξυπνος και αδυναμία του
γέρου, σε σχέση με τον ίδιο, που τον απογοήτευε συχνά,
μιας και το μόνο που έδειχνε να τον ενδιαφέρει ήταν η κα-
λοπέραση, οι ουσίες και τα πάρτι, συζήταγε κάτι που θα
τον έριχνε οικονομικά. Πάντα φοβόταν μήπως ο μεγάλος
έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος.
Φτάνοντας στο σπίτι, μπήκε αθόρυβα και, νυχοπατώ-
ντας στις σκάλες, έφτασε έξω από τη βιβλιοθήκη και κρύ-
φτηκε στο εξωτερικό χολ για να ακούσει τη στιχομυθία
τους. Είχε σκοπό, με την πρώτη κουβέντα που τυχόν θα
άκουγε εις βάρος του, να μπουκάρει στο δωμάτιο και να
βάλει τέλος στα όποια σχέδια θα τον έριχναν στην κλη-
ρονομιά. Όμως, όσα είχε ακούσει τελικά τον είχαν αφήσει
414 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ξερό. Τον καθήλωσαν. Έμαθε για την οργάνωση. Άκουσε,
λέξη προς λέξη, όσα ο Κίμων φύλαγε για τα αυτιά του Ορ-
φέα και μόνο και το μυαλό του άρχισε να παίρνει ανάποδες
στροφές.
Το ότι ο Ορφέας θα δεχόταν έπρεπε να το επιβεβαιώ-
σει και το κατάλαβε όταν τον συνόδευσε στη βόλτα του
κι εκείνος του ανακοίνωσε ότι θα έφευγε για Ελλάδα. Τον
γνώριζε από την καλή και από την ανάποδη, όπως γνώριζε
και τον φλώρικο χαρακτήρα του. Σοβαρά τώρα, ο γέρος
πίστευε ότι εκείνος θα ήταν ο καλύτερος για διάδοχος; Ο
ιδεαλιστής, καρδούλες και πουλάκια, πουλάω πνεύμα εί-
κοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, θα είχε τα κότσια
να ηγηθεί μιας τόσο υποσχόμενης ομάδας τηρώντας τους
κανόνες της καλύτερα από εκείνον;
Όχι! Αυτό δεν θα το άφηνε να συμβεί! Δεν θα άφηνε τον
αγαθό αδερφό του να του κλέψει κάτι που στα χέρια του
θα μπορούσε να γίνει τρανό. Εκείνος ήδη μπορούσε να φα-
νταστεί τις προοπτικές. Υπό τη δική του ηγεσία, αυτή την
ομάδα θα την προσκυνούσαν πολλοί, θα την ακολουθού-
σαν πιστά και θα την υπηρετούσαν. Κάποτε θα την έφτανε
σε τέτοια επίπεδα, που θα μπορούσε να πάρει μέχρι και την
εξουσία μιας ολόκληρης χώρας, η οποία φελόπλεε με κυ-
βερνήσεις που το μόνο που έκαναν ήταν να την τσακίζουν
και να την εξαθλιώνουν.
Έτσι, πήρε τις αποφάσεις του και περίμενε. Δεν μπορού-
σε να ενεργήσει όσο ο πατέρας τους ήταν ζωντανός και
συνάμα δεν μπορούσε να χαρίσει τη ζωή στον αδερφό του.
Εκείνο το «επί ποινή θανάτου» είχε καρφωθεί και στο δικό
του μυαλό…
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 415
Άφησε λοιπόν ανενδοίαστα τον Ορφέα να περάσει όλη
τη διαδικασία της μύησης και, αφού ο γέρος τούς άφησε
χρόνους, βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να πάρει την κα-
τάσταση στα χέρια του.
Μία μέρα πριν ο αδερφός του αναχωρήσει για την Ελ-
λάδα, τον έβγαλε από τη μέση.
Έπειτα, τύλιξε τη σορό του με μαύρες εργοστασιακές
σακούλες και, υπό το πέπλο της νύχτας, τον κουβάλησε
με το αυτοκίνητο μέχρι τις όχθες του Δούναβη. Στο σημείο
που ήξερε ότι τα ρεύματα ήταν πιο ισχυρά, ξεφορτώθηκε
το πτώμα. Ύστερα, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, πήγε με
την παρέα του σε ένα κλαμπ, ήπιε και έκανε χρήση των
αγαπημένων του ουσιών μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Την άλλη μέρα το απόγευμα, σύμφωνα με το σχέδιο που
είχε σχηματίσει στο μυαλό του, ντύθηκε κύριος και δήλω-
σε την εξαφάνιση στην αστυνομία.
Μόνο που δεν δήλωσε την εξαφάνιση του Ορφέα Ρά-
πτη, αλλά τη δική του!
Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, είχε σκεφτεί. Με τον Ορ-
φέα είχε μόνο ενάμιση χρόνο διαφορά. Έμοιαζαν αρκετά
στα χαρακτηριστικά και στο καλούπι. Είχαν το ίδιο πρά-
σινο χρώμα στα μάτια, κληρονομιά από τη μητέρα τους.
Εντάξει, ο Ορφέας ήταν ελάχιστα πιο ψηλός, αλλά αμελη-
τέα λεπτομέρεια, αφού οι αρχές, εκείνα τα χρόνια, δεν τα
ψείριζαν πολύ. Όσο για το DNA, που τότε, έτσι κι αλλιώς,
δεν χρησιμοποιούνταν ευρέως, ήξερε ότι δεν θα μπορού-
σε να ταυτοποιηθεί, αφού το πτώμα του αδερφού του δεν
υπήρχε περίπτωση να βρεθεί. Όχι στο μέρος όπου το είχε
ξεφορτωθεί. Ωστόσο, και πάλι, δεν άφησε τίποτα στην
416 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
τύχη. Είχε τα πάντα τόσο μελετημένα, που, αν ο Ορφέας,
από τον αγύριστο όπου τον είχε στείλει, μπορούσε να τον
δει, σίγουρα θα έμενε ενεός.
Το πρώτο πράγμα που είχε εκμεταλλευτεί ήταν η ελ-
ληνική του ταυτότητα. Ο αδερφός του την είχε βγάλει σε
πολύ νεαρή ηλικία, μόλις δεκατεσσάρων χρονών, για να
δώσει εξετάσεις στα γερμανικά, και δεν είχε μπει στη δια-
δικασία να την ανανεώσει. Μέγα λάθος. Σε εκείνη τη φω-
τογραφία ούτε και ο ίδιος ο αδερφός του δεν έμοιαζε πια
με το παιδί που απεικονιζόταν. Αυτό που του τα χαλούσε
ήταν το διαβατήριο, που ανανεωνόταν πιο συχνά. Έχοντας
όμως την ταυτότητα, το έλυσε κι αυτό. Την πήρε και, δη-
λώνοντας απώλεια του διαβατηρίου, φρόντισε να βγάλει
καινούργιο, στο οποίο δέσποζε η δική του! Ο υπάλληλος
στο γραφείο διαβατηρίων δεν είχε πεταρίσει ούτε βλέφα-
ρο. Έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους για να προσέξει τη διαφο-
ρά, με δεδομένο ότι έβλεπε κάποιον πολύ μεγαλύτερης
ηλικίας από το παιδί στη φωτογραφία, με παρόμοια όμως
χαρακτηριστικά. Έτσι, δεν μπόρεσε να καταλάβει πως το
ανήλικο που έβλεπε στην ταυτότητα δεν ήταν το ίδιο με
τον ενήλικα που ζητούσε τώρα αντικατάσταση του χαμέ-
νου διαβατηρίου.
Μια μικρή ουλή που ο Ορφέας είχε πάνω από το δεξί
του φρύδι, από ένα ατύχημα στο μπάσκετ όταν ήταν μι-
κρός, είχε φροντίσει να την αντιγράψει με ξυράφι. Το τα-
τουάζ στο δεξί του μπράτσο το είχε χτυπήσει μέρες πριν.
Το μόνο που είχε μείνει να κάνει ήταν να δηλώσει τη δική
του εξαφάνιση, φροντίζοντας να αναφέρει το πρόβλημα με
τα ναρκωτικά, το οποίο οι φίλοι του επιβεβαίωσαν λόγω
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 417
της χρήσης που ήξεραν ότι έκανε συχνά, αλλά κι εκείνο το
βράδυ…
Όσο η αστυνομία έψαχνε τα ίχνη του Διονύση Ράπτη,
μην καταλήγοντας πουθενά, εκείνος έλυσε και ακόμα ένα
πρόβλημα, που ήταν ο κύκλος των φίλων και γνωστών που
γνώριζαν τον ίδιο και τον αδερφό του προσωπικά και ήταν
οι μόνοι που θα μπορούσαν εύκολα να καταλάβουν τη με-
ταξύ τους διαφορά. Με συνοπτικές διαδικασίες, είχε προ-
σλάβει μια εικοσιτετράωρη οικιακή βοηθό, στην οποία είχε
συστηθεί φυσικά σαν Ορφέας Ράπτης, και της είχε δώσει
σαφείς οδηγίες: «Δεν δέχομαι επισκέψεις. Δεν είμαι διαθέ-
σιμος για κανέναν. Βοηθάω την αστυνομία στην έρευνα για
τον αδερφό μου. Όταν έχω νεότερα, θα επικοινωνήσω εγώ».
Αυτό της είχε πει να λέει στο τηλέφωνο, αλλά και σε
όποιον μάθαινε από τις εφημερίδες και τα φυλλάδια που
είχαν μοιραστεί για την εξαφάνιση και έσπευδαν να προ-
σφέρουν βοήθεια ή να συμπαρασταθούν. Εκμεταλλευό-
μενος τη φυσική τάση που ήξερε ότι είχε ο αδερφός του
να αποξενώνεται και να κλείνεται στον εαυτό του όποτε
αντιμετώπιζε απώλειες ή δυσκολίες, υπέθετε πως σε κα-
νέναν από τους φίλους του Ορφέα αυτή η στάση δεν θα
φαινόταν περίεργη. Άλλωστε, δεν ήταν και πολλοί αυτοί
οι φίλοι. Δύο ή τρεις με το ζόρι, μιας και ο αδερφός του
ανέκαθεν ήταν εσωστρεφής και καθόλου κοινωνικός, σε
εκ διαμέτρου αντίθεση με τον ίδιο, κάτι που τον βόλευε
μια χαρά στην προκειμένη περίπτωση. Αλλά ακόμα και αν
κάποιος από αυτούς παραξενευόταν που δεν μπορούσε να
έρθει μαζί του σε επαφή, αμφέβαλε ότι θα μπορούσε ποτέ
το μυαλό του να συλλάβει τη νοσηρή πραγματικότητα.
418 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Με την οικιακή βοηθό είχε λύσει και το πρόβλημα με τα
ψώνια και τις διάφορες άλλες χρειαζούμενες προμήθειες,
αφού η ανίδεη κοπέλα τα είχε αναλάβει εξ ολοκλήρου ενό-
σω εκείνος παρέμενε κλεισμένος στο σπίτι, αποφεύγοντας
να έρθει σε επαφή με γνωστούς, που πιθανόν να τον ανα-
γνώριζαν. Ουσιαστικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της έρευνας
ζούσε σαν ερημίτης, μελετώντας όλα όσα είχε υποδείξει
στον Ορφέα ο πατέρας τους. Κι όταν η έρευνα είχε αρχί-
σει να παγώνει, τάχα συντετριμμένος, πήδηξε σε ένα αε-
ροπλάνο και με κάθε προφύλαξη έφτασε στην Ελλάδα. Η
ώρα να αναλάβει την ηγεσία της οργάνωσης είχε έρθει…
Αφού είχε καταφέρει να ξεγελάσει τις αρχές της Αυ-
στρίας, οι ελληνικές, που ήταν και πιο αργόσχολες, του
είχαν φανεί παιχνιδάκι. Χρησιμοποιώντας το νέο του δι-
αβατήριο, απέκτησε πρόσβαση στον τραπεζικό λογαρια-
σμό του Ορφέα και αγόρασε ένα σπίτι στη Λαμία, όπου
και εγκαταστάθηκε αρχικά. Αρκετά κοντά στην Αθήνα για
να οργανώσει τους Μύστες, αλλά και αρκετά μακριά από
οποιονδήποτε γνωστό από τον κύκλο της οικογένειάς του.
Και εκεί, περιόρισε από την αρχή τις κοινωνικές του
συναναστροφές στο ελάχιστο. Άφησε μούσι, μάκρυνε το
μαλλί του και προμηθεύτηκε ένα ζευγάρι σκούρα γυαλιά
οράσεως, επικαλούμενος φωτοευαισθησία στα μάτια. Εκ-
παίδευσε μέχρι και τη φωνή του να ακούγεται έναν τόνο
πιο μπάσα από το κανονικό, για να προσομοιάζει εκείνη
του Ορφέα. Μπορεί, με όλες αυτές τις προφυλάξεις, ο κίν-
δυνος αναγνώρισης να ήταν μικρός, ωστόσο τα έκανε για
τον φόβο των Ιουδαίων και επειδή ο διάβολος είχε πολλά
ποδάρια.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 419
Κάποια στιγμή, μάλιστα, είχε σκεφτεί να ταξιδέψει μέ-
χρι και την Αμερική, έχοντας πληροφορηθεί για τη δου-
λειά ενός κορυφαίου πλαστικού χειρουργού που έκανε
θαύματα και με μερικές αισθητικές παρεμβάσεις να απο-
κτήσει μια και καλή το ακριβές πρόσωπο του Ορφέα. Εν
τέλει, όμως, δεν το επιχείρησε. Ο χρόνος που περνούσε και
η φυσική γήρανση που έφερνε μαζί του, ούτως η άλλως,
αλλοίωναν χαρακτηριστικά, χώρια που τον καθησύχαζε
ότι ποτέ η ταυτότητά του δεν είχε αμφισβητηθεί ή είχε κιν-
δυνεύσει έστω και λίγο με ανακάλυψη.
Παρ’ όλα αυτά, έκανε πολλά χρόνια να ξαναπατήσει το
πόδι του στη Βιέννη. Το επιχείρησε μόνο όταν βεβαιώθη-
κε πως οι παλιοί του γνωστοί και συμφοιτητές είχαν πια
σκορπίσει και ο ίδιος είχε αλλάξει εμφανισιακά τόσο πολύ,
που δύσκολα θα τον αναγνώριζαν.
Αν και ποτέ δεν αντιμετώπισε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλη-
μα, έχοντας κλέψει ολόκληρη την ταυτότητα του αδερφού
του, ένιωθε πιο ελεύθερος. Βέβαια, πολλές φορές είχε ανα-
ρωτηθεί αν είχε βάλει τον εαυτό του σε αυτή τη διαδικασία
μόνο και μόνο για λόγους προστασίας ή αν η κίνησή του
αυτή είχε παρακινηθεί και από κάτι άλλο, κάτι πιο βαθύ:
μια υφέρπουσα, διεστραμμένη επιθυμία να αντικαταστή-
σει τον Ορφέα ουσιαστικά και κυριολεκτικά παίρνοντας
τη θέση του και εξαφανίζοντας τον ακόμα και σαν ιδέα.
Δεν καθόταν όμως ποτέ να το αναλύσει πολύ. Κάτι τέτοιο
θα χρειαζόταν θεραπεία, πιθανόν από κάποιον ψυχίατρο,
κι αυτό στην περίπτωσή του ήταν απαγορευτικό. Τι θα
έκανε; Θα αποκάλυπτε στους ειδικούς την αλήθεια; Όσο κι
αν τον κάλυπτε το ιατρικό απόρρητο, αμφέβαλλε εάν αυτό
420 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

κάλυπτε και την τέλεση από μέρους του ποινικών αδικη-

μάτων.
Έτσι, παρέμεινε στην ασφαλή οδό, φροντίζοντας να
εξαλείφει εγκαίρως τα αποτελέσματα όποιας τυχόν λάθος
κίνησης μπορεί να έθεταν την ταυτότητά του σε κίνδυνο.
Έζησε σαν φάντασμα. Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δεν έκανε
παιδιά. Συγκεντρώθηκε ψυχή τε και σώματι στους Μύστες,
η επιρροή των οποίων άρχισε, υπό τη δική του ηγεσία, να
εξαπλώνεται σαν ιός.
Δύο λάθη δεν είχε μπορέσει να διορθώσει εγκαίρως,
Κεφάλαιο 38
παραδεχόταν: το ένα ήταν ο Περσέας, κατά κόσμον Λευτέ-
ρης Werhner, ένας γερμανικής καταγωγής Έλληνας με δι- Αντίκτυπος
ασυνδέσεις στο εξωτερικό, που ήξερε ότι θα του φαινόταν
χρήσιμος στις συναλλαγές για την αγορά «χημικών» που
σκόπευε να κάνει στο μέλλον, και το άλλο ο Μενέλαος.
Κακές επιλογές και οι δύο, αφού είχαν αποδειχθεί προδό- Η εξάρθρωση των Μυστών, που εξαπλώθηκε σαν είδηση
τες. Ο ένας σκλάβος της τσέπης και ο άλλος της ίδιας του στα μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο, έφερε ποικίλες
της συνείδησης… αντιδράσεις και δίχασε την κοινωνία σχεδόν στη μέση.
Ήταν το μόνο που δεν είχε υπολογίσει σωστά, τελείωνε Στην Αθήνα αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις ξέσπα-
εκείνο το σημείωμα που είχε αφήσει πίσω: ότι όλοι θα αντι- σαν αναταραχές, με το πράσινο χρώμα και το γράμμα
μετώπιζαν την οργάνωση ως το ίδιο ιερή όπως ήταν για να κυριαρχούν σε μυριάδες πλακάτ και αφίσες που μοιρά-
εκείνον. Είχε κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, κι αυτή του την ζονταν παντού.
παράβλεψη έπρεπε να την πληρώσει… Ο Δημήτρης είχε γίνει για άλλη μια φορά το πρώτο
θέμα στις ειδήσεις, δεχόμενος προσωπικά συγχαρητήρια
από τον πρωθυπουργό, ενώ οι παρουσιαστές δεν έπαυαν
να σχολιάζουν την επιτυχημένη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ. και
ΕΥΠ, που είχε φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, επεξηγώ-
ντας ότι ο «θάνατος» του Δημήτρη ήταν μέρος αυτής της
κοινής επιχείρησης.
422 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Ο ίδιος είχε, παρ’ όλα αυτά, υπάρξει φειδωλός στις δη-
λώσεις του: «Όσο τα πράγματα σε αυτή τη χώρα παρα-
μένουν ίδια, τέτοια φαινόμενα, όπως η συγκεκριμένη ορ-
γάνωση, δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθούν τελείως…»
είχε πει σκωπτικά. «Καλό θα ήταν οι κυβερνήσεις μας να
σκεφτούν τι οδήγησε στη γένεση και στην τακτική των
Μυστών και να λάβουν τα μέτρα τους, για να αποφύγουμε
παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον…»
Κάποιοι συντάχθηκαν μαζί του. Άλλοι πάλι, πιο φανα-
τικοί, τον έβριζαν και μαζί όλους όσοι είχαν συμβάλει στην
εξάρθρωση των Μυστών. Οι πολιτικοί πάλι, ως συνήθως,
έκαναν παρέλαση στα κανάλια εκφράζοντας άποψη επί
παντός επιστητού, πατώντας το φίδι που άλλοι είχαν φρο-
ντίσει να βγάλουν από την τρύπα.
«Και πού να μάθουν όλοι αυτοί πόσο κοντά ήρθαν με τον
θάνατο…» σχολίασε ο Ιάσονας, παρακολουθώντας μία από
τις πολλές αντιπαραθέσεις πολιτικών στα κανάλια.
Ο Δημήτρης, που τον βοηθούσε να μαζέψει, κούνησε
το κεφάλι του γνωστικά. «Πράγμα που δεν θα συμβεί ποτέ
άπαξ και εξουδετερώθηκαν οι μηχανισμοί πριν το πάρει κα-
νείς χαμπάρι… Μην το ψάχνεις, Ιάσονα… Αν μη τι άλλο,
σε ένα πράγμα είχε δίκιο η οργάνωση: μόνο με σφαλιάρες
και ένα γερό ταρακούνημα καταλαβαίνουν αυτοί. Ας ελ-
πίσουμε ότι ο κόσμος που ξεσηκώθηκε από τον καναπέ,
με αφορμή όλα αυτά, θα κάνει τη διαφορά, πετυχαίνοντας
την αλλαγή προς το καλύτερο…»
«Τώρα που τελείωσε όλο αυτό, τι θα κάνεις;» τον ρώτη-
σε ο νεαρός, μαζεύοντας και τυλίγοντας γύρω από το χέρι
του κάτι μαύρα και κόκκινα καλώδια.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 423
«Άδεια! Θα πάω στο Σκρα, στην οικογένειά μου».
«Αλίμονο σ’ εμάς, που πρέπει να τελειώσουμε με τις
υπόλοιπες συλλήψεις. Είδες πόσα ονόματα είχε εκείνη η
λίστα μελών;»
«Χίλια εξακόσια δεκαοκτώ. Όσα ακριβώς είχε πει ο αρ-
χηγός. Ναι, δεν σας ζηλεύω» γέλασε «αλλά δε λες πάλι
καλά που κατάφεραν να τη διασώσουν; Η φωτιά είχε ήδη
εξαπλωθεί αρκετά όταν ο Έξαρχος με τους άλλους έφτα-
σαν κάτω. Ο Ράπτης είχε ζώσει τον χώρο όπου φυλούσε τα
έγγραφα με εκρηκτικά. Είχε προνοήσει για την περίπτωση
που κάποιος θα έφτανε στα ίχνη του…»
«Εγώ ξέρεις για ποιο στενοχωρήθηκα πιο πολύ; Που κά-
ηκε εκείνος ο πάπυρος… Ξέρεις πόση αρχαιολογική και
πολιτιστική αξία είχε;»
Η λέξη «ανεκτίμητη» σχηματίστηκε στο μυαλό και των
δύο, χωρίς όμως κανείς να την πει φωναχτά. Από τα δεκά-
δες έγγραφα που υπήρχαν εκεί κάτω, μόνο δεκαέξι είχαν
διασωθεί. Ευτυχώς, ανάμεσα σε αυτά, και η λίστα με τα
μέλη. Ο Έξαρχος την είχε διασώσει με κίνδυνο της ίδιας του
της ζωής, υφιστάμενος εγκαύματα στο σαράντα τοις εκα-
τό του κορμιού του ψάχνοντάς την. Αλλά άξιζε τον κόπο,
του είχε πει, όταν ο Δημήτρης τον επισκέφθηκε αργότερα
στο νοσοκομείο. Αν αυτή είχε καεί, τώρα ο κίνδυνος ανα-
ζωπύρωσης της δράσης των Μυστών θα ήταν πραγματικά
υπαρκτός.
Ο αρχηγός δεν είχε πει ψέματα όταν είχε ανακοινώ-
σει στη Σύνοδο ότι βρίσκονταν παντού. Από αυτή τη λί-
στα είχαν ανακαλύψει ότι η οργάνωση είχε μέλη σε όλες
τις καίριες θέσεις, αλλά και υπηρεσίες. Είχαν συλληφθεί
424 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
άτομα που δούλευαν ακόμα και μέσα στη Βουλή, τα οποία
ήταν σε ετοιμότητα να ενεργοποιήσουν τα κάνιστρα με τα
δηλητήρια στο επερχόμενο χτύπημα, τη μέρα που θα ψη-
φιζόταν η πρόταση μομφής. Το χειρότερο όμως δεν ήταν
αυτό, αλλά οι δεκαέξι αστυνομικοί και οι είκοσι τέσσερις
διοικητικοί υπάλληλοι σε αστυνομικά τμήματα όλης της
χώρας, που είχαν εντοπιστεί ως μέλη. Εννοείται πως είχαν
αποπεμφθεί ή αποστρατευτεί, με συνοπτικές διαδικασίες,
αλλά και μόνο το γεγονός της ζημιάς που μπορούσαν να
παραγάγουν –και σε ορισμένες περιπτώσεις το είχαν κατα-
φέρει– έφερνε στον Δημήτρη ίλιγγο.
Ευτυχώς, στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης δεν είχε παρα-
τηρηθεί εμπλοκή αξιωματικών, παρά μόνο κάποιου διοικη-
τικού υπαλλήλου, που, μάλιστα, όταν συνελήφθη, έπαθε
αμόκ, αντιστάθηκε και στην πορεία κόντεψε να διαλύσει τα
γραφεία. Ο Στεργάκης ήταν αυτός που στο τέλος είχε κατα-
φέρει να καταστείλει τη βίαιη συμπεριφορά του, στέλνοντάς
τον εν τέλει στο νοσοκομείο πριν από το κρατητήριο.
«Με την Εύα μίλησες;» ρώτησε τώρα ο Ιάσονας.
Είχαν ενημερώσει, εν τέλει, την ξαδέρφη του για την
εμπλοκή του Μενέλαου και η κοπέλα δεν το είχε πάρει
καλά. Στην αρχή δεν ήθελε καν να το πιστέψει και στη συ-
νέχεια, όταν στο μυαλό της έκανε τους απαραίτητους συ-
νειρμούς, η οργή είχε πάρει τη θέση της έκπληξης, για να
μετατραπεί έπειτα σε βαθύτατη θλίψη. Είχε ζητήσει επανει-
λημμένως να δει τον Δημήτρη, κι αυτός ήταν ο λόγος που
ο νεαρός ήθελε να μάθει αν εκείνος την είχε επισκεφθεί.
«Όχι ακόμη, φίλε. Το γεγονός ότι τα πράγματα εξελί-
χθηκαν όπως εξελίχθηκαν δεν αναιρεί το γεγονός ότι φέρ-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 425
θηκε ύπουλα, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη σχέση
της μαζί μου για να βλάψει κάποιον».
Ο Ιάσονας τοποθέτησε έναν κλειστό τρίποδα στην κού-
τα και γύρισε προς το μέρος του. «Είναι άνθρωπος, Δημή-
τρη. Όπως όλοι μας, έχει αδυναμίες. Έχασε τον αγαπημένο
της και θόλωσε. Στη συνέχεια, ανακάλυψε ότι, κατά κά-
ποιον τρόπο, κι αυτός την κορόιδεψε. Δεν νομίζεις ότι κά-
που ίσως και να δικαιολογείται η συμπεριφορά της; Άραγε,
αν αυτό που συνέβη με τον Μενέλαο είχε συμβεί στη Μαρ-
γαρίτα, τι θα έκανες;»
«Μικρέ, δεν λέω ότι δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό. Θα
ήμουν ο τελευταίος που θα την έκρινε για κάτι τέτοιο…
Αλλά οι πράξεις της… Αυτές δεν μπορώ, τουλάχιστον όχι
ακόμη, να τις δικαιολογήσω. Μην ξεχνάς ότι την ξέρω από
μικρή κι αυτή η ροπή προς το προσωπικό συμφέρον δεν
είναι καινούργια. Ήταν η αιτία που την αμφισβήτησα εξαρ-
χής, αν θυμάσαι».
«Και θες να μου πεις ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν; Δεν
μετανιώνουν;»
«Κάθε άλλο! Οι άνθρωποι αλλάζουν και ωριμάζουν
μέσα από τα βιώματα. Αυτή είναι και η προσωπική μου
εμπειρία, και το ξέρεις. Όμως, στην περίπτωση της Εύας,
είναι νωρίς για να συζητάμε κάτι τέτοιο. Ακόμη καλά καλά
δεν το έχει χωνέψει».
Ο Ιάσονας ανασήκωσε τους ώμους του. Δεν μπορούσε
να φέρει αντίρρηση σε αυτό το τελευταίο.
«Α! Ξέχασα να σου πω! Με πήρε και ο Πάνος!»
«Ε, τι ήθελε; Μη μου πεις ότι τελείωσε με την έρευνα
για τα ακίνητα!»
426 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 427

«Όχι ακόμη. Από τη στιγμή που ανακαλύψαμε ότι «Και όμως… Βλέπεις, όταν ο κόσμος εισπράττει αντα-
υπήρχαν ακίνητα εκτός της λίστας του Μενέλαου, αυτή πόκριση στα βάσανά του, είναι πρόθυμος να προσφέρει».
έχει επεκταθεί σε πανελλαδικό επίπεδο και συνεργάζο- «Άντε να δούμε πότε θα το καταλάβουν αυτό εκείνοι
νται κι άλλα τμήματα, αλλά ανακάλυψε κάτι πολύ ενδι- που πρέπει…»
αφέρον». Με ένα αποφασιστικό κλικ, το μπαούλο με τον εξοπλι-
Ο Δημήτρης τον κοίταξε με απορία. σμό του αρχηγείου ασφάλισε.
«Από τις ανακρίσεις των συλληφθέντων υπαρχηγών Το κεφάλαιο «Μύστες» είχε κλείσει, αλλά το επόμενο
σε συνδυασμό με του Μενέλαου, φαίνεται ότι κάθε υπαρ- κεφάλαιο, που έπρεπε να διευθετήσει, τον περίμενε ανοι-
χηγός είχε στην ιδιοκτησία του και από ένα τέτοιο. Η ορ- χτό…
γάνωση τα χρησιμοποιούσε κατά περίπτωση για την εξυ-
πηρέτηση των σκοπών της. Μόνο αυτό στη Βιέννη ανήκε
στον ίδιο τον αρχηγό».
«Δεν είχαν και τόσο χρήμα όμως όταν τελικά ανοίχτη-
καν οι λογαριασμοί του καθενός. Ακόμα και ο Ράπτης, ευ-
κατάστατος μεν, αλλά όχι κάτι τραγικό…»
«Πώς τα εξασφάλισαν λοιπόν;»
«Ναι, για πες…»
«Κάθεσαι;»
«Όπως βλέπεις είμαι όρθιος!» απάντησε ο Δημήτρης μι-
σογελώντας.
«Τα περισσότερα φαίνεται ότι ήταν δωρεές από άτομα
που ωφελήθηκαν από την οργάνωση!»
«Πλάκα κάνεις!»
«Καθόλου! Κάποιοι, για να εκφράσουν την ευγνωμοσύ-
νη τους, μεταβίβαζαν κάποιο ακίνητό τους σε όποιον τους
καθοδηγούσε η οργάνωση. Κάθε υπαρχηγός είχε και από
μία εταιρεία για τον σκοπό αυτόν, για να μη δίνουν προφα-
νώς όνομα δωρεοδόχου».
«Μη χειρότερα!»

Κεφάλαιο 39
Στον κήπο με τις αμυγδαλιές
«Γιαβρί μ’! Ήρθες!» αναφώνησε ενθουσιασμένη η Φιλίτσα
όταν ανασήκωσε το κεφάλι της και είδε τον Δημήτρη να
ανηφορίζει το μονοπάτι για το κονάκι της.
Ήταν σκυμμένη στο παρτέρι της και σκάλιζε τα φυτά, φο-
ρώντας ένα ψάθινο καπέλο για να προστατεύεται από τον
ήλιο. Με την άφιξή του, πέταξε στην άκρη το σκαλιστήρι και
τα χοντρά γάντια κηπουρικής και έτρεξε να τον αγκαλιάσει.
«Άου!» έκανε ο Δημήτρης γελώντας και δείχνοντάς της
τον νάρθηκα που ο γιατρός τον είχε αναγκάσει να ξαναφο-
ρέσει μέχρι η πληγή του να γιάνει τελείως.
«Σώπαινε και δεν εχς ανάγκη εσύ! Τι κάνεις, γιε μ’; Πώς
είσαι; Σε είδαμε στην τηλεόρασ’, αλλά μέχρι να διαβείς το
κατώφλι μ’ δεν είχα πιστέψ’ ότι τελείωσε!»
Η Φιλίτσα, σαν να είχε καταπιεί γλιστρίδα, μιλούσε χω-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 429
ρίς σταματημό. Η χαρά της που ξανάβλεπε τον Δημήτρη
ήταν τόσο μεγάλη, που με δυσκολία συγκρατούσε τα δά-
κρυα χαράς που κάθε τόσο δραπέτευαν, με θράσος, από τα
μάτια της. Η ανακούφιση ήταν εμφανής σε κάθε χαρακτη-
ριστικό του προσώπου της.
«Έλα μέσα, γιε μ’! Τι σταθήκαμε δω; Αχ! Το ’χασα πια η
κακούργα…»
Ο Δημήτρης την ακολούθησε χαμογελώντας, αλλά την
πόρτα δεν πρόλαβε να τη διαβεί. Η τσιρίδα της κόρης του,
που επέστρεφε εκείνη την ώρα με τον Παντελή και τον είχε
εντοπίσει, τον σταμάτησε.
«Μπαμπακούληηηη!» ξεφώνισε χαρούμενη, πέφτοντας
με φόρα στην αγκαλιά του.
«Σιγά, Νικούλα μου, σιγά και θα τον γκρεμίσεις!» την
ψευτομάλωσε η Φιλίτσα.
Η μικρή όμως δεν της έδωσε σημασία. Τον άφησε
ωστόσο και, αμέσως μετά, άρχισε να χοροπηδά γύρω του
σαν κατσίκι φωνάζοντας: «Ήλθε ο μπαμπάς μου, ήλθε ο
μπαμπάς μου! Παντελή, εσύ τον ξέλεις τον μπαμπά μου;».
Ο Δημήτρης γονάτισε και την έσφιξε πάλι πάνω του.
«Ναι, μωρό μου, ήρθα. Εσύ ήσουν καλό κορίτσι όσο έλειπα;»
«Ήμουν πολύ καλή, μπαμπά! Και έξυπνη!» ξεφώνισε η
μικρή. «Και ξέλεις; Να, τώρα πριν έλθεις, παίζαμε με τον
Παντελή κλέφτες και αστυνόμους, και εγώ ήμουν ο αστυ-
νόμος και ο Παντελής ο κλέφτης και τον έπιασα τλεις φο-
λές!» είπε περήφανα, μετρώντας τα δαχτυλάκια της.
«Είχε να μοιάσ’ το παιδί!» παρατήρησε γελώντας η Φι-
λίτσα. «Άντε χατέστε τώρα μέσα! Να σταθεί λίγο ο μπα-
μπάς που θα ’ναι κουρασμένος…»
430 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
«Μια χαρά είμαι!» διαμαρτυρήθηκε εκείνος ενώ την
ακολουθούσε στο εσωτερικό με τη μικρή κρεμασμένη
πάνω του.
«Οι άλλοι πού είναι;» ρώτησε όταν είδε το σπίτι άδειο.
«Η πεθερά σ’ έχει πεταχτεί στον φούρνο και θαρρώ
πάλι θα ’πιασε τα λόγια. Πού τη χανς πού τη βρίσκεις, όλο
μπιριμπίρι με το γειτονιό!»
«Έτσι είναι η Βερονίκη, κοινωνική» αντιγύρισε με χαμό-
γελο ο Δημήτρης, διστάζοντας στη συνέχεια, πριν ρωτήσει
για τη Μαργαρίτα.
«Η γυναίκα σ’ είναι στον κήπο με τις μυγδαλιές. Είναι
λίγο όξω από το χωριό, δω πιο πάν’. Από τις πρώτες που
άνθισαν τώρα που ’ναι να μπει η άνοιξ’. Από τότε που τον
ανακάλυψε, πηγαίν’ κει βόλτα και καθίζει λιγάκι…»
Ο Δημήτρης άφησε μια μακρόσυρτη ανάσα. Δεν τον
περίμεναν σήμερα, οπότε μπορούσε να δικαιολογήσει την
απουσία της, αλλά υπήρχε και κάτι ακόμα που επέμενε να
τον γαργαλάει στο στήθος, χωρίς να μπορεί να το προσ-
διορίσει.
Πριν αναχωρήσει, είχε προσπαθήσει να ανοίξει μια σχε-
τική κουβέντα με τον Ιάσονα, αλλά τα μισόλογα και οι
υπεκφυγές που εισέπραξε αντί απαντήσεων το μόνο που
είχαν καταφέρει ήταν να αυξήσουν την ανησυχία του.
Από τότε που της είχε μιλήσει, κάτι δεν του είχε καθίσει
καλά με τον τόνο και τη συμπεριφορά της, αλλά ο αγώνας
δρόμου που είχε ακολουθήσει με τη δουλειά, συμπαρασύ-
ροντάς τον, δεν τον είχε αφήσει να συγκεντρωθεί σε αυτό
το συναίσθημα.
Η Φιλίτσα παρατήρησε τη νευρικότητά του, που πρόδι-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 431
δε την ανησυχία του, κι αφού του έφτιαξε καφέ, ήρθε και
κάθισε απέναντί του στο τραπεζάκι της κουζίνας.
«Τι σε τρώει, γιε μ;» τον ρώτησε χωρίς περιστροφές.
«Τίποτα… δεν ξέρω… πώς είναι η Μαργαρίτα; Θέλω να
πω… ε… πώς την είδες; Καλά;»
«Δεν σε πιάνω» του απάντησε προβληματισμένη.
Μια χαρά φυσικά τον έπιανε, αλλά δεν ήθελε να επέμ-
βει. Όπως είχε πει και στη Βερονίκη, το θέμα θα το έλυνε
στο τέλος τέλος το ζευγάρι. Έτσι ήταν το πρέπον, άσχετα
αν το βλέμμα κουταβιού που της έριχνε τώρα ο Δημήτρης
την έκανε να λυγίζει και να θέλει να του μεταφέρει αυτού-
σιους τους προβληματισμούς της Μαργαρίτας.
Δεν το έκανε. Η αυτοκυριαρχία της λειτούργησε, στη-
ρίζοντας την επιλογή της. Άλλωστε, ο Δημήτρης δεν έψα-
χνε συμβουλές, έψαχνε απαντήσεις, κι εκείνη δεν ήταν σε
θέση να του τις δώσει. Δεν ήταν καν σίγουρη τι θα έκανε η
Μαργαρίτα τελικά, πώς λοιπόν θα μπορούσε;
«Ίσως καλύτερα να πάω μια βόλτα κι εγώ στους κή-
πους…» είπε μετά από λίγο ο Δημήτρης, αφού συνειδητο-
ποίησε ότι δεν θα της έπαιρνε κουβέντα.
«Να πας, γιε μ’, να πας!» τον παρότρυνε. «Η πεθερά σ’,
άμα πιάσει τα λόγια, ξεχνιέται κι εγώ έχω να βγάλω την
πίτα που έφτιασα απ’ το φουρνί! Μέχρι να γυρίσετ’ θα ’χει
μαζευτεί κι εκείνη».
Ο Δημήτρης σηκώθηκε κι εκείνη τον ακολούθησε μέ-
χρι έξω. «Να! Θωρείς κείνο το μονοπάτ’ το φιδογυριστό;»
τον ρώτησε, δείχνοντας πέρα από την πλατεία ένα πλακό-
στρωτο δρομάκι που ανηφόριζε ανάμεσα στα σπίτια. «Άμα
το ’κλουθήσεις, θα κόψεις δρόμο. Είν’ καμιά εικοσαριά λε-
πτά περπάτημα και θα το δεις δεξιά όπως πααίνεις».
432 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
* * *
Η Μαργαρίτα καθόταν στο πεζούλι της μικρής βρύσης
που βρισκόταν στην άκρη του χωραφιού και αγνάντευε τα
όμορφα χρώματα που τα δέντρα είχαν απλώσει γύρω της.
Αχνά ροζ και λευκά άνθη γέμιζαν τον ορίζοντά της, ση-
ματοδοτώντας τον ερχομό της άνοιξης και δημιουργώντας
της ένα αίσθημα ηρεμίας, που ούτε και η ίδια ήξερε πώς
μπορούσε να νιώσει.
Στον κήπο με τις αμυγδαλιές, ένα χωράφι κοντά ένα
στρέμμα, γεμάτο από αυτά τα πανέμορφα δέντρα, ερχό-
ταν σε επαφή με το άνθισμα της φύσης, έπαιρνε το μήνυμά
τους, το μήνυμα της αναζωογόνησης και της ελπίδας, και
αναπνέοντας καθαρό αέρα, ένιωθε ευεξία και αισιοδοξία
ως τα κατάβαθα της ψυχής της. Το μυαλό της, με έναν μα-
γικό τρόπο, καθάριζε.
Της άρεσε που το χωράφι ήταν αρκετά σιμά στο χωριό
και ξεχώριζε από τον κεντρικό, αλλά δεν βρισκόταν τόσο
κοντά του ούτως ώστε να διαταράσσεται η ησυχία που
πρόσφερε. Σαν ένας μικρός παράδεισος επί γης, ήταν χω-
μένο ανάμεσα σε άλλα χωράφια φυτεμένα με πορτοκαλιές,
λεμονιές και νεραντζιές, ενώ δεν έλειπαν και οι συκιές που,
σε μερικούς μήνες, θα άπλωναν τις σκιές τους σαν πέπλα,
για να δροσίσουν τους αγρότες που τις φρόντιζαν.
Η μητέρα της ανέκαθεν της έλεγε πως τα λουλούδια και
τα φυτά επηρεάζουν άμεσα τη διάθεση του ανθρώπου, είτε
βελτιώνοντάς την είτε καταρρακώνοντάς την όταν είναι
μαραμένα. Μέχρι όμως να βιώσει αυτή την αλήθεια από
κοντά, δεν το είχε συνειδητοποιήσει πλήρως.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 433
Αντικρίζοντας το γκρίζο, χειμωνιάτικο τοπίο από μα-
κριά, δίπλα στις καμινάδες των σπιτιών που κάπνιζαν στο
χωριό, είχε ξεχωρίσει από μακριά το λευκό σημείο που
ήταν οι ανθισμένες αμυγδαλιές. Πλησιάζοντας, μαγεύτη-
κε. Δέντρα, ανθισμένα στην καρδιά του χειμώνα, νωρίτερα
από όλα τα υπόλοιπα φυτά, που περίμεναν τη ζεστασιά της
άνοιξης για να φανερώσουν την ομορφιά τους. Έντομα πε-
ριτριγύριζαν τα λουλούδια για να συμβάλουν κι αυτά στο
επόμενο στάδιο της ζωής, τον καρπό. Αυτές οι στολισμένες
οντότητες μέσα στον κρύο Φεβρουάριο έδιναν πρώτες το
μήνυμα του κύκλου της ζωής, το μήνυμα της ανθοφορίας
και της καρποφορίας που ερχόταν, και από εκείνη την ημέ-
ρα ο κήπος που τις φιλοξενούσε έγινε το απάγκιο της.
Η Φιλίτσα τής είχε μεταφέρει και έναν αρχαίο μύθο για
τη μυγδαλιά, όπως την έλεγε, που έδειχνε πόση σημασία
έδιναν στο δέντρο αυτό και οι αρχαίοι Έλληνες. Σύμφωνα
με αυτόν, η αμυγδαλιά δημιουργήθηκε όταν η Φυλλίς, μια
πανέμορφη πριγκίπισσα της Θράκης, ερωτεύτηκε και πα-
ντρεύτηκε τον Δημοφώντα, γιο του Θησέα. Πράγματι, οι
δύο νέοι έζησαν ευτυχισμένοι, ώσπου ο Δημοφώντας νο-
στάλγησε την πατρίδα του. Η Φυλλίς τον άφησε να φύγει
και τον περίμενε υπομονετικά να γυρίσει. Εκείνος όμως
αργούσε και η πριγκίπισσα πέθανε από τον καημό της. Οι
θεοί τη μεταμόρφωσαν σε δέντρο, ώστε, όταν γυρνούσε ο
Δημοφώντας, να μπορέσει να τον δει. Πράγματι, εκείνος
κάποτε επέστρεψε, είδε το δέντρο και το αγκάλιασε, με-
τανιωμένος που δεν πρόλαβε την αγαπημένη του. Τότε, το
ξερό δέντρο γέμισε λευκά άνθη, έγινε η γνωστή μας αμυ-
γδαλιά και έμεινε αιώνιο σύμβολο της ελπίδας…
434 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Σκεφτόταν να εγκαταλείψει τη θέση της στο κρύο πεζού-
λι και να ξαπλώσει κάτω στο χώμα για να θαυμάσει το τοπίο
από χαμηλά, βάζοντας στο κάδρο της και τα σύννεφα που
κυνηγιούνταν ανέμελα στον βαθυγάλανο ουρανό, όταν το
σπάσιμο από ένα κλαράκι τράβηξε την προσοχή της.
Βήματα! της είπε η λογική της, κάνοντάς τη να αναση-
κωθεί.
Το επόμενο λεπτό, η ανάσα της πιάστηκε στο στήθος
της όταν διαπίστωσε ποιος την πλησίαζε…
«Δημήτρη;» έκανε ξαφνιασμένη. «Δεν σε περιμέναμε
μέχρι αύριο!»
«Τα κατάφερα να ξεφύγω νωρίτερα. Η Φιλίτσα μού είπε
ότι θα σε βρω εδώ».
Η Μαργαρίτα έκανε μερικά βήματα προς το μέρος του,
διστάζοντας όμως να πέσει στην αγκαλιά του, όπως είχε
κάνει η κόρη τους. Δισταγμό που ο Δημήτρης αντιλήφθη-
κε, βάζοντας φρένο και στα δικά του.
Στάθηκαν ο ένας απέναντι από τον άλλο, με το αίσθημα
της αμηχανίας να κυριεύει την ατμόσφαιρα γύρω τους.
«Τι συμβαίνει, κορίτσι μου; Δεν χαίρεσαι που με βλέ-
πεις;» την παρότρυνε, με την ανησυχία του να εντείνεται
βλέποντας το κόμπιασμά της.
«Είναι δυνατόν να το ρωτάς αυτό; Γίνεται να μη χαί-
ρομαι; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανακουφίστηκα
όταν πληροφορηθήκαμε ότι είχε τελειώσει η επιχείρηση!»
«Και τότε γιατί στέκεσαι εκεί μακριά; Γιατί διστάζεις να
έρθεις κοντά μου;»
Η Μαργαρίτα έριξε μια ματιά στον νάρθηκα. Ο Ιάσονας
την είχε ενημερώσει για τον τραυματισμό του, σπεύδοντας
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 435
να την καθησυχάσει ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό, όταν κατά-
λαβε ότι η είδηση της έκοψε απευθείας τα πόδια.
«Τι; Αυτό;» είπε ο Δημήτρης σηκώνοντας όσο μπορούσε
το χέρι του. «Επιπόλαιο είναι, μη σε ανησυχεί…»
Η Μαργαρίτα τον κοίταξε στα μάτια. Αν έπρεπε να
ανοίξει τα χαρτιά της, μάλλον είχε έρθει η ώρα. Η στιγμή
το απαιτούσε και το συναίσθημα που την κατέκλυζε επί-
σης…
«Ως πότε, Δημήτρη; Ως πότε τα τραύματά σου θα είναι
επιπόλαια και ο θάνατός σου ψεύτικος;» ρώτησε απλώς,
βάζοντας όμως όλη την ένταση, που έκρυβε μέσα της αυτή
η ερώτηση, στο βλέμμα της.
«Μαργαρίτα…» ξεκίνησε να λέει ο Δημήτρης, αλλά
εκείνη δεν τον άφησε να συνεχίσει.
«Αν ετοιμάζεσαι να μου πεις ότι με καταλαβαίνεις και
μετά να μου εξηγήσεις την επιχείρηση, άσ’ το. Όλον αυτόν
τον καιρό, πίστεψέ με, δεν κάνω άλλη δουλειά από το να
προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω…»
«Να καταλάβεις τι; Αγάπη μου, νόμιζα ότι τα είχαμε λύ-
σει αυτά… Συγγνώμη που δεν το συζήτησα μαζί σου, αλλά
έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν είχα επιλογή. Έπρεπε να
δράσουμε και…»
«Νομίζω ότι σου είπα να αφήσεις τις εξηγήσεις» τον
έκοψε πάλι. «Δεν σε κατηγόρησα ότι το έκανες επίτηδες.
Όχι, το έχω ξεκαθαρίσει πια μέσα μου αυτό, όπως και πολ-
λά άλλα που με προβλημάτιζαν όλες αυτές τις μέρες».
«Αγάπη μου, βοήθησέ με λίγο… Δεν έχω ιδέα πού πήγε
πάλι το μυαλό σου».
Και η Μαργαρίτα τού είπε. Χείμαρρος έγινε και έθεσε
436 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ανοιχτά όλες τις σκέψεις που τη βασάνιζαν όλον αυτόν τον
καιρό, όλους τους προβληματισμούς και όλα τα ψυχικά βα-
σανιστήρια που την ταλάνιζαν, μην αφήνοντας τίποτα έξω.
Του είπε ακόμα και για τον Νίκο. Δεν κρύφτηκε. Κι όταν
τελείωσε, είχε σχεδόν λαχανιάσει από την ένταση που όλα
αυτά έφεραν στην επιφάνεια.
Ο Δημήτρης είχε μείνει να την κοιτάζει άναυδος, καρ-
φωμένος εκεί που στεκόταν σαν άλλη αμυγδαλιά, που
όμως την είχε χτυπήσει κεραυνός…
Είχε υποψιαστεί ότι όλο το σκηνικό την είχε πειράξει,
αλλά επ’ ουδενί δεν είχε πάει το μυαλό του σε όσα είχαν
μόλις ακούσει τα αυτιά του. Δεν ήξερε αν έπρεπε να θυμώ-
σει, να ζηλέψει ή να βάλει τις φωνές. Αυτό που ήξερε ήταν
ότι η διαδικασία που είχε περάσει αυτή τη φορά η Μαρ-
γαρίτα δεν είχε σχέση με τις προηγούμενες φορές και πιο
ξεκάθαρα δεν είχε καμία σχέση με πέρυσι. Οι συλλογισμοί
της ήταν συγκροτημένοι και η λογική της, όσο και αν δεν
ήθελε να το παραδεχτεί, είχε βάση. Δεν τον έψεγε πια που
είχε ορμήσει στην αρένα σαν αφρισμένο σκυλί. Δεν του ζη-
τούσ τα ρέστα που την είχε βάλει ξανά σε μια διαδικασία
ψυχοφθόρα. Του δήλωνε απλώς ότι δεν ήξερε αν είχε τα
κότσια να το αντέξει περαιτέρω. Κάτι που ήταν αποκλει-
στικά δική της απόφαση και αναφαίρετο δικαίωμά της.
«Σε αγαπώ, Δημήτρη…» την άκουσε να λέει όταν είδε
ότι εκείνος είχε χάσει τη λαλιά του και δεν έκανε κανένα
σχόλιο. «Σε αγαπώ πραγματικά, αλλά χρειάζομαι χρόνο…»
«Χρόνο;» επανέλαβε εκείνος σαν αυτόματο.
«Ναι, χρόνο… Αν μου ζητήσεις να αποφασίσω αυτή
τη στιγμή, θα σου πω ότι δεν έχω άλλες αντοχές, και δεν
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 437
ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό. Ντροπή θα ήταν να το παίζω
άνετη ενώ δεν είμαι. Άλλωστε, δεν είμαστε όλοι για όλα
ούτε η αγάπη είναι πάντα αρκετή μπροστά σε μια δουλειά
που δεν θα πάψει ποτέ να φέρνει απόνερα. Δεν θέλω όμως
να το πω αν δεν είμαι απολύτως σίγουρη».
Ο Δημήτρης άφησε τους ώμους του να πέσουν. Η καρ-
διά του σχιζόταν στα δύο κι έπαιρνε φωτιά όπως εκείνος
ο πάπυρος, αλλά τι μπορούσε να κάνει; Πώς να την υπο-
χρεώσει να το δει όπως ήθελε εκείνος; Αν την πίεζε, θα την
έχανε και το ήξερε διαισθητικά αυτό.
«Τι προτείνεις;» τη ρώτησε με φωνή τραχιά, που φανέ-
ρωνε την καταιγίδα της ψυχής του.
«Καλύτερα για ένα διάστημα να μετακομίσεις… Η Βε-
ρονίκη ήθελε να πιάσει ένα μικρό διαμέρισμα για να μην
είναι μέσα στα πόδια μας. Το ξέρεις. Το είχε συζητήσει και
μαζί σου, νομίζω, πριν γίνει όλο αυτό. Μπορείς λοιπόν να
μείνεις μαζί της. Με τόσες ώρες που δουλεύεις, θα χρεια-
στείς κάποιον να σε φροντίζει κι εκείνη δεν νομίζω να έχει
αντίρρηση. Το διαμέρισμα που εξέταζε είναι αρκετά κοντά
ώστε να μπορείς όποτε θέλεις να βλέπεις και το παιδί…»
«Πάλι καλά που δεν σκέφτηκες να μου το στερήσεις!»
πέταξε ψυχρά ο Δημήτρης. Το θέμα του παιδιού ήταν το
μόνο για το οποίο σε αυτή τη φάση θα έβγαζε δόντια.
«Για τέτοια με έχεις; Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Ξέρω
πόσο την αγαπάς και σε αγαπάει, ο μπαμπάς της είσαι. Αν
όμως θέλουμε να τη μεγαλώσουμε με σωστά πρότυπα, εί-
ναι καλύτερα να μην της δίνουμε μπερδεμένα μηνύματα».
Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι του. Γάμος με το ζόρι
δεν γινόταν και το έβλεπε στη στάση της ότι δεν υπήρχε
438 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ

τίποτα που να μπορούσε να πει για να τη μεταπείσει. Του-

λάχιστον όχι σε αυτή τη φάση.
«Όπως νομίζεις» συναίνεσε παραιτημένος.
Όσο κι αν τον πονούσε αυτή η εξέλιξη, διαπίστωσε με
έκπληξη ότι κατά βάθος την περίμενε. Κι αν τελικά η Μαρ-
γαρίτα κατέληγε ότι είχε κουραστεί ή δεν άντεχε άλλο,
εκείνος ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα Επίλογος
της επέβαλε την παρουσία του με το έτσι θέλω…

Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού και ουδέν απατηλό-

τερον του φαινομένου…
Αυτή η υπερβολικά διατυπωμένη φράση χαρακτήριζε
απόλυτα την περίπτωση της οικογένειας Χατζηλαδά επτά
μήνες μετά από εκείνη τη συμφωνία στον κήπο με τις αμυ-
γδαλιές.
Πολλές φορές στη ζωή αναγκάζεσαι να επιλέξεις κάτι
που δεν σε γεμίζει και είναι απλώς μια λύση ευκολίας επει-
δή δεν μπορείς να αποκτήσεις το ιδανικό για σένα. Η ζωή
έχει αποδείξει, στο ενενήντα τοις εκατό των περιπτώσεων,
ότι αυτό που θα επιλέξεις για εκείνο το μικρό διάστημα
στην πορεία θα γίνει μόνιμο.
Η Βερονίκη είχε μετακομίσει σε μια μικρή μονοκατοι-
κία με ξεχωριστό πατάρι, το οποίο ευθύς είχε παραχωρήσει
στον Δημήτρη. Εκείνος έλειπε αρκετές ώρες της ημέρας
στη δουλειά και, όσες δεν έλειπε, προτιμούσε να τις περ-
νάει με την κόρη του, πηγαίνοντας μαζί της βόλτες, παί-
440 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
ζοντας ή συνοδεύοντάς τη σε παιδικά θεατράκια και πα-
ραστάσεις, με τα οποία η μικρή ξετρελαινόταν χτυπώντας
χαρούμενη τα χεράκια της.
Η Μαργαρίτα είχε κρατήσει τον λόγο της και δεν είχε
παρεμποδίσει ποτέ την επικοινωνία του μαζί της. Αντίθε-
τα, τη διευκόλυνε όπως μπορούσε όχι μόνο γιατί ήταν η
«υπαίτια» της δημιουργηθείσας αυτής κατάστασης, αλλά
και γιατί ήξερε την τρελή αδυναμία που πατέρας και κόρη
είχαν ο ένας στον άλλον.
Προς έκπληξή τους, η μικρή είχε πάρει την ανακοίνωσή
τους πιο ψύχραιμα από όλους. Δεν είχε αντιδράσει αρνη-
τικά όταν της εξήγησαν, με τρόπο, πως για λίγο καιρό ο
μπαμπάς θα έμενε στη γιαγιά. Το σπίτι ήταν τόσο κοντά,
που τον έβλεπε συνέχεια και επιπλέον είχε τώρα και ένα
δεύτερο δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια για να παίζει. Είχε αντι-
μετωπίσει τόσο ώριμα την αλλαγή, για τόσο μικρό παιδί,
που και οι δύο τη «ζήλεψαν», αναρωτώμενοι, ο καθένας
ξεχωριστά, μήπως το παιδί είχε διαισθανθεί με κάποιον
τρόπο το απαραίτητο του πράγματος…
Η μετάβαση για τους μεγάλους δεν ήταν το ίδιο εύκο-
λη. Στην αρχή, η Μαργαρίτα αμφιταλαντευόταν και έκλαι-
γε διαρκώς, ενώ ο Δημήτρης, μουδιασμένος, μετά βίας συ-
γκρατούσε τον εαυτό του από το να απαιτήσει να κοπεί
όλο αυτό και να επιστρέψει κοντά της.
Κανείς τους όμως δεν έδρασε ανάλογα με τις μύχιες
σκέψεις του. Εκείνος γιατί σεβόταν την απόφασή της κι
εκείνη γιατί ήθελε να τη στηρίξει, πιστεύοντας ότι έτσι θα
ξεκαθάριζε ο δρόμος που έπρεπε να πάρει μέσα της.
Έτσι, τους βρήκε το φθινόπωρο, με τον καθένα τους να
έχει «βολευτεί» σε μια νέα πραγματικότητα.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 441
Η Βερονίκη, αεικίνητη όπως πάντα, εξακολουθούσε να
βρίσκεται κοντά τόσο στην κόρη της όσο και στον γαμπρό
της, ενώ πρόσφερε απλόχερα τη βοήθειά της κρατώντας τη
μικρή όταν εκείνη τελείωνε από τον παιδικό και μέχρι να
χρειαστεί να την παραδώσει είτε στον ένα είτε στον άλλο.
Ο Γεράσιμος συνέχιζε να τη συντροφεύει, παρόλο που
εκείνη προς το παρόν του είχε ξεκόψει το θέμα της συγκα-
τοίκησης. Όχι γιατί δεν το ήθελε, αλλά γιατί δεν ένιωθε
έτοιμη να κάνει το βήμα. Παρότι το θέμα Μαργαρίτα-Δη-
μήτρης είχε εξελιχθεί πιο ομαλά από ότι περίμενε, η διά-
σταση ανάμεσά τους αποτελούσε αγκάθι, που εκείνη ανη-
συχούσε ότι κάποιον θα τρυπούσε στο τέλος.
Η Φιλίτσα, πάλι, δεν ανησυχούσε και τόσο. Θεωρούσε
την απόσταση απαραίτητη για να έρθει η λύτρωση αν και
κάποια στιγμή είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί ότι οι συ-
νεχόμενοι μήνες που προστίθεντο στην εξίσωση έδειχναν
περισσότερο στασιμότητα και υπερβολή παρά επίλυση,
γεγονός που δεν έλειψε να επισημάνει στη Μαργαρίτα κά-
ποια στιγμή που οι δύο γυναίκες επικοινώνησαν:
«Να είσ’ περήφαν’ για το πώς αντιμετώπισες τους τε-
λευταίους μήνες» της είχε πει «να είσαι περήφαν’ για τις
σιωπηλές μάχες που έδωκες, τις στιγμές που έπρεπε να τα-
πεινώσεις τον εαυτό σ’, να σκουπίσεις τα δάκρυά σ’ και να
χτυπήσεις τον εαυτό σ’ στην πλάτη. Μα, κόρη μ’, άσε αυτή
την εμπειρία να σε διδάξ’. Μην τη φοβάσαι… Να είσ’ ανοι-
χτή να ακούσεις το μάθημά της. Κάνε την επιλογή σου,
γιαβρί μ’. Κλείσε αυτόν τον κύκλο…»
Η κοπέλα όμως παρέμενε δέσμια του φόβου της και ο
καιρός περνούσε…
442 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 443

Ο Ιάσονας είχε επιστρέψει στα καθήκοντά του στη ΔΕΕ του χρόνου, σιγοβράζοντας κάτω από την επιφάνεια μέχρι
και συνέχισε να συνεργάζεται στενά με τον Δημήτρη σε το επόμενο περιστατικό που θα ξεχείλιζε το ποτήρι.
κάθε υπόθεση που εκείνος αναλάμβανε, ενώ ο Έξαρχος, Όμως γι’ αυτό δεν ήταν εκείνος υπεύθυνος. Από το με-
όταν επιτέλους ανάρρωσε αρκετά, δήλωσε πως μια πο- τερίζι του είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να υπογραμμίσει
λυήμερη άδεια θα ήταν ό,τι έπρεπε για να επαναφορτίσει την ανάγκη για ριζική αλλαγή, κι αυτός ήταν και ο λόγος
τις μπαταρίες του. Ό,τι είχε συμβεί ανάμεσα σε αυτόν και που τύγχανε μεγαλύτερης αποδοχής από τον κόσμο παρά
τον Δημήτρη αποτελούσε πια παρελθόν. Μια μαύρη κηλί- κατακραυγής. Δεν είχε πάψει να φωνάζει ότι η υπόθε-
δα στο κεφάλαιο που είχαν γράψει μαζί στην υπόθεση των ση «Μύστες» ήταν ένα μεγάλο «σχολείο» για όλους, στο
Μυστών, η οποία είχε περάσει στην ιστορία. Είχαν σφίξει οποίο, την επόμενη φορά, μπορεί να μη φαίνονταν τόσο
τα χέρια αναγνωρίζοντας φανερά ο ένας την αξία του άλ- τυχεροί να περάσουν την «τάξη».
λου, ενώ από τον Δημήτρη δεν ξέφυγαν οι «παραινέσεις» Την επόμενη φορά, ίσως το φίδι που θα σήκωνε το κε-
του πως, αν ποτέ το σκεφτόταν, η ΕΥΠ θα ήταν παραπά- φάλι του να ήταν πιο δηλητηριώδες…
νω από ευτυχής να τον προσθέσει στο δυναμικό της. Είχε
αποδείξει τον εαυτό του περισσότερο κι από άλλους που
υπηρετούσαν εκεί χρόνια…
Ο Δημήτρης τον είχε ευχαριστήσει και, παρόλο που είχε
εκτιμήσει τα λόγια του, δεν του είχε περάσει ποτέ από το
μυαλό σοβαρά να κυνηγήσει αυτή την προοπτική περαιτέ-
ρω. Η ΕΛ.ΑΣ. ήταν ανέκαθεν το «σπίτι» του. Εκεί είχε αν-
δρωθεί και βίωνε τις σημαντικότερες νίκες αλλά και ήττες
της καριέρας του. Εκεί είχε συμμάχους τον Πάνο και τον
Ιάσονα, που αποκαλούσε «άμεση δράση» του, εισπράττο-
ντας και τη δική τους συναίνεση στην προσφώνηση τούτη.
Η ιστορία με τους Μύστες τον είχε φέρει για ακόμα μία
φορά στο επίκεντρο της προσοχής της κοινωνίας βάφο-
ντας σε γενικές γραμμές με φωτεινά χρώματα τη συνεισφο-
ρά του. Ωστόσο, ο διχασμός είχε αργήσει να τελειώσει, αν
μπορούσε να υποτεθεί ότι είχε λήξει και ποτέ. Ο Δημήτρης
υποπτευόταν ότι απλώς είχε καταλαγιάσει με το πέρασμα
 ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Το έγκλημα γύρω μας αυξάνεται, η επικινδυνότητα και η

σοβαρότητά του επίσης. Ομοίως και οι «κραυγές» του κό-
σμου για πραγματική απόδοση δικαιοσύνης. Ήταν αυτά
που αποτέλεσαν ετούτη τη φορά αφορμή για τη συγγραφή
του συγκεκριμένου βιβλίου.
Παντρεύοντας τη φαντασία με την πραγματικότητα και
χρησιμοποιώντας έναν από τους αρχαιότερους κανόνες
των μαθηματικών, θέλησα να θέσω τις απόψεις όλων μας
επί τάπητος. Θέλησα να προκαλέσω τη σκέψη σας, αλλά
και την κρίση σας, πάνω στο έγκλημα και την τιμωρία του.
Η χρυσή τομή δεν είναι μόνο ένας μαθηματικός ορι-
σμός, αλλά κάτι που όλοι, ανεξαιρέτως, προσπαθούμε να
βρούμε κάθε φορά που παίρνουμε μια σημαντική απόφα-
ση. Σκέφτηκα, λοιπόν, αν όντως υπήρχε μια οργάνωση,
που τη χρησιμοποιεί σαν βάση, πώς θα μπορούσε να εξελι-
χθεί η ιστορία της;
Το αποτέλεσμα το κρατάτε στα χέρια σας, αν και είναι
446 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
απολύτως δεκτό αν εσείς φανταστήκατε ή θα επιθυμούσα-
τε κάτι άλλο. Άλλωστε, αυτή είναι η μαγεία της γραφής…
Ανοίγει παράθυρα και ορίζοντες για δημιουργική σκέψη!
Το πράσινο χρώμα είναι το χρώμα της φύσης. Συμβο-
λίζει την ανάπτυξη και την αρμονία, και είναι ιδιαίτερα
συναισθηματικά δεμένο με την ασφάλεια. Η δάφνη, λόγω
των αειθαλών φύλλων της, συμβολίζει την αιωνιότητα και
την αθανασία. Έτσι, το δάφνινο στεφάνι έγινε σύμβολο της
αναγνωρισμένης επιτυχίας, της υψηλής απόδοσης, της νί-
κης, της φήμης και της ιεροσύνης στους αρχαίους Έλληνες
και στους Ρωμαίους. Κατόπιν τούτων, μπορείτε να κατα-
νοήσετε γιατί στην ιστορία τα χρησιμοποίησα ως χρώματα
και σύμβολα της οργάνωσης, πέρα από το .
Στις σελίδες που ακολουθούν αυτό το σημείωμα, θα
βρείτε τις απαντήσεις στους γρίφους που τέθηκαν στην
ιστορία καθώς και πληροφορίες για τη δομή και τη λει-
τουργία της ΕΥΠ, όπως αυτή προκύπτει από τον νόμο.
(Αλίμονο αν δεν χρησιμοποιούσα τις νομικές μου γνώ-
σεις!) Λόγω του απορρήτου που διέπει τον εσωτερικό κα-
νονισμό και τη λειτουργία της συγκεκριμένης υπηρεσίας,
προσπάθησα, μέσω της έρευνας, να ξετρυπώσω όλα τα
χρειαζούμενα για τη σύνθεση της υπόθεσης και ελπίζω να
μην παρεκτράπηκα πολύ. Αν το έκανα, για χάρη πάντα της
εξυπηρέτησης της ιστορίας, ελπίζω να μου συγχωρεθεί.
Θέλω, στο σημείο αυτό, να ευχαριστήσω τον σύζυγό
μου, που, ως μαθηματικός στο επάγγελμα, αφιέρωσε τον
χρόνο και την ιώβεια, μπορώ να πω, υπομονή του για να
μου εξηγήσει τα σχετικά με την τιμή . Τριτοδεσμίτισσα
εγώ, το πάλαι ποτέ, δεινοπάθησε ο χριστιανός, και δεν
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 447
κάνω πλάκα! Αυτός είναι και ο λόγος που τούτο το έργο
τού το αφιερώνω. Χωρίς τη συνδρομή του, δεν νομίζω ότι
θα κατάφερνα να το αρχίσω καν, πόσω μάλλον να το ολο-
κληρώσω!
Τεράστιο ευχαριστώ πέμπω και στην αγαπημένη ομά-
δα των Εκδόσεων Μίνωας και συγκεκριμένα στην Αθηνά
Λυρώνη, στην Τζέμα Δεσύλλα, στην Ειρήνη Γαβρέλλα και
φυσικά στον εκδότη μου, τον κύριο Γιάννη Κωνστανταρό-
πουλο, για την καθοδήγηση, τη στήριξη και την αγάπη με
την οποία με περιβάλλουν, φέρνοντας, με τις φροντίδες
τους, την τρίτη κατά σειρά περιπέτεια του Δημήτρη Χα-
τζηλαδά στα χέρια σας.
Δεν παραλείπω τον Ιάκωβο Ψαρίδη για τη σύνθεση του
εξωφύλλου καθώς και την Αλεξάνδρα Σφυρή για την επι-
μέλεια, η οποία με αγάπη και υπομονή έφερε το κείμενο
στην τελική του μορφή.
Τέλος, ευχαριστώ εσάς που για άλλη μία φορά, ή ίσως
και για πρώτη, με διαβάσατε και με βάλατε στη βιβλιοθήκη
σας. Δεν θα πάψω να ευγνωμονώ όσους έχετε υποβάλει τις
κριτικές σας για τα μέχρι τώρα βιβλία μου και αναμένω με
αγωνία καινούργιες από όσους δεν το έχετε κάνει ακόμη.
Σκοπός μου κάθε φορά είναι η εύρεση της χρυσής το-
μής στη γραφή μου, που θα κάνει το κείμενο τόσο αγαπητό
όσο χρειάζεται για να αγγίξει την καρδιά σας…
Εις το επανιδείν
Έλενα

Λύσεις γρίφων
Ποιος αριθμός θα είναι ο επόμενος σε αυτή τη σειρά: 1, 11,
21, 1211, 111221, 312211, …
Απάντηση:
13112221
• Κάθε ακολουθία αριθμών είναι μια λεκτική αναπαράστα-
ση της ακολουθίας που έρχεται πριν από αυτήν. Έτσι, για
παράδειγμα, ξεκινώντας από ένα, επόμενη σειρά θα είναι
«ένα 1» ή «11». Θα ακολουθήσει η ακολουθία «δύο 1» ή
«21» και ούτω καθεξής.
• Το πρώτο ψηφίο είναι 1 (ποσό) «1» (αριθμός από 0 έως
9). Έτσι, αν πείτε «Ένα 1», ο επόμενος αριθμός θα είναι
«11». Τώρα αποδείχτηκε «δύο 1» ή «21». Μετά από αυτό
το «ένα 2 και ένα 1», που μας δίνει 1211. Μετά «ένα 1,
ένα 2 και δύο 1», που μας δίνει 111221, κ.ο.κ.
Έχετε πέντε σακούλες χρυσού που φαίνονται ίδιες, με την κα-
θεμία να περιέχει 10 ράβδους. Μία από τις σακούλες περιέχει
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 449
ψεύτικο χρυσό. Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι κάθε
κομμάτι ψεύτικου χρυσού ζυγίζει 1,1 γραμμάρια, ενώ η πραγ-
ματική ράβδος ζυγίζει 1 γραμμάριο. Έχετε μια ακριβή ψηφιακή
ζυγαριά που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μόνο μία φορά. Πώς
καταλαβαίνετε ποια σακούλα έχει τον ψεύτικο χρυσό;
Απάντηση:
Πάρτε 1 ράβδο από την πρώτη σακούλα, 2 από τη δεύτερη,
3 από την τρίτη, 4 από την τέταρτη, 5 από την πέμπτη. Εάν
το βάρος τελειώνει σε 1, τότε ο ψεύτικος χρυσός βρίσκεται
στην πρώτη τσάντα. Αν το βάρος τελειώνει σε -2, ο ψεύτι-
κος χρυσός βρίσκεται στη δεύτερη τσάντα, κ.ο.κ.
Τα ηθικά διλήμματα που τέθηκαν στον Δημήτρη στα δύο
σενάρια της ιστορίας σελ. … δεν έχουν προκαθορισμένες
απαντήσεις.
Η ηθική ορίζεται από τις αρχές που καθορίζουν τον δι-
αχωρισμό μεταξύ σωστής και λάθους συμπεριφοράς (ορι-
σμός από το λεξικό Oxford). Αποτελούν διλήμματα γιατί
οι απαντήσεις τους προκύπτουν ανάλογα με τον ορισμό
που θα δώσει το εκάστοτε άτομο, που τα αντιμετωπίζει,
στο τι αποτελεί σωστό και λάθος ή καλό και κακό. Ωστό-
σο, σε μια εποχή όπου ο εθνικός ηθικός χαρακτήρας τίθε-
ται υπό αμφισβήτηση, το να εξετάζει κανείς τι θα έκανε σε
διάφορες υποθετικές καταστάσεις και συγκυρίες, μπορεί
να αποτελέσει θετική εξάσκηση προετοιμασίας του ατό-
μου για το ποιο μπορεί να είναι το χειρότερο αλλά και το
καλύτερο σενάριο σε κάθε περίσταση.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΜΟ
ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 3649 ΦΕΚ Α 39/3.3.2008
Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών
Άρθρο 1
Χαρακτήρας – Υπαγωγή
Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (Ε.Υ.Π.) αποτελεί αυ-
τοτελή δημόσια πολιτική υπηρεσία και υπάγεται στον
Υπουργό Εσωτερικών, ο οποίος είναι αρμόδιος για τον κα-
θορισμό της δράσης της Ε.Υ.Π. στο πλαίσιο των εθνικών
προτεραιοτήτων της κυβερνητικής πολιτικής, με την επι-
φύλαξη του άρθρου 5 παρ. 3 του ν. 2292/1995.
Άρθρο 2
Αποστολή
1. Η Ε.Υ.Π. έχει ως Αποστολή, στο πλαίσιο του Συντάγμα-
τος και των νόμων, την αναζήτηση, συλλογή, επεξεργασία
και γνωστοποίηση στις αρμόδιες αρχές των πληροφοριών
που αφορούν: α. Την προστασία και προώθηση των πο-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 451
λιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών και εν γένει εθνικών
στρατηγικών συμφερόντων της Χώρας. β. Την πρόληψη
και αντιμετώπιση δραστηριοτήτων που συνιστούν απειλή
κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος, των θεμελιωδών δι-
καιωμάτων του ανθρώπου, της εδαφικής ακεραιότητας και
της εθνικής ασφάλειας του Ελληνικού Κράτους, καθώς και
του εθνικού πλούτου της Χώρας. γ. Την πρόληψη και αντι-
μετώπιση δραστηριοτήτων τρομοκρατικών οργανώσεων,
καθώς και άλλων ομάδων οργανωμένου εγκλήματος.
2. Η Ε.Υ.Π. σε περίοδο πολέμου, επιστράτευσης ή άμεσης
απειλής της εθνικής ασφάλειας υπάγεται στον Αρχηγό
Γ.Ε.ΕΘΑ, ο οποίος, δια του Διοικητή της Ε.Υ.Π., ασκεί πλή-
ρη έλεγχο σε ό,τι αφορά τη συμβολή της στην άμυνα και
την ασφάλεια της Χώρας. Στην περίπτωση οποιασδήπο-
τε δράσης που αποβλέπει στη βίαιη κατά λύση του δημο-
κρατικού πολιτεύματος, η Ε.Υ.Π., μετά από απόφαση του
ΚΥ.Σ.Ε.Α., λειτουργεί ως κεντρική υπηρεσία διαχείρισης
πληροφοριών της Χώρας.
Άρθρο 3
Συγκρότηση - Διάρθρωση
1. Η Ε.Υ.Π. συγκροτείται από την Κεντρική Υπηρεσία και
τις Περιφερειακές Μονάδες.
2. Η Κεντρική Υπηρεσία περιλαμβάνει Διευθύνσεις, Υπο-
διευθύνσεις, Τμήματα, Αυτοτελή Τμήματα και Αυτοτελή
Γραφεία που ορίζονται με τον Οργανισμό της Ε.Υ.Π., σύμ-
φωνα με το άρθρο 11 του παρόντος.
3. Στις Περιφερειακές Μονάδες ανήκουν οι υπηρεσίες, τα
όργανα και οι σύνδεσμοι που ιδρύονται ή τοποθετούνται
452 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
σε διάφορες περιοχές της Χώρας ή του εξωτερικού και
ασκούν τις Αρμοδιότητες τους σε ορισμένη περιφέρεια.
4. Στην Ε.Υ.Π. λειτουργεί:
α. Γραφείο Νομικού Συμβούλου του Νομικού Συμβουλίου
του Κράτους.
β. Υπηρεσία Ιστορικού Αρχείου και Ιστορικού Μουσείου,
που υπάγεται απευθείας στον Διοικητή της Ε.Υ.Π., με κύριο
έργο την ταξινόμηση και αξιοποίηση των εγγράφων και
του οπτικοακουστικού υλικού, καθώς και την ταξινόμη-
ση και συντήρηση υλικών μουσειακής αξίας. Τα έγγραφα
και το υλικό αυτό αποχαρακτηρίζονται μετά την πάροδο
50ετίας, με απόφαση του Διοικητή της Ε.Υ.Π., ύστερα από
γνώμη Τριμελούς Επιτροπής Αποχαρακτηρισμού, που συ-
γκροτείται από υπαλλήλους της Ε.Υ.Π., με απόφαση του
ιδίου. Εξαιρούνται από τον αποχαρακτηρισμό τα έγγραφα
και υλικά που βρίσκονται στο στάδιο της μηχανοργάνω-
σης, όσα έχουν φθαρεί και απαιτείται η συντήρησή τους,
καθώς και εκείνα η δημοσιοποίηση των οποίων θα μπο-
ρούσε να επιφέρει βλάβη στα εθνικά συμφέροντα ή σε δι-
καιώματα που απορρέουν από την προσωπικότητα.
γ. Αυτοτελής υπηρεσία, που ονομάζεται Κέντρο Τε-
χνολογικής Υποστήριξης, Ανάπτυξης και Καινοτομίας
(ΚΕ.Τ.Υ.Α.Κ.), η οποία λειτουργεί σε επίπεδο Διεύθυνσης
και υπάγεται απευθείας στον Διοικητή της Ε.Υ.Π.. Η υπη-
ρεσία του πρώτου εδαφίου είναι αρμόδια να διεξάγει εφαρ-
μοσμένη έρευνα, να συνεργάζεται με ερευνητικούς φορείς
της Ελλάδας και του εξωτερικού, να συντονίζει, καθώς και
να παρακολουθεί και να μετέχει σε δραστηριότητες έρευ-
νας, τεχνολογικής ανάπτυξης και καινοτομίας, προκειμέ-
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 453
νου να δημιουργεί τα κατάλληλα τεχνολογικά και μεθο-
δολογικά εργαλεία και να τα παρέχει στην Ε.Υ.Π. και σε
άλλους δημόσιους φορείς.
δ. Μονάδα Εσωτερικού Ελέγχου Ε.Υ.Π., η οποία λειτουργεί
σε επίπεδο Υποδιεύθυνσης εντός της Διεύθυνσης Ασφα-
λείας, εφαρμοζόμενου αναλόγως του άρθρου 39 του ν.
4622/2019 (Α’ 133). Η διάρθρωση και οι αρμοδιότητές της
προβλέπονται στον Οργανισμό της Υπηρεσίας και τον εσω-
τερικό κανονισμό που εκδίδονται σύμφωνα με τα άρθρα 11
και 12 του παρόντος.
ε. Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας, που υπάγεται απευθείας
στον Διοικητή της Ε.Υ.Π. Το Γραφείο Τύπου και Επικοινω-
νίας είναι αρμόδιο, ιδίως, για την προβολή του έργου της
Ε.Υ.Π. και για την ενημέρωση της κοινωνίας για τις δράσεις
της Υπηρεσίας και για κινδύνους για την εθνική ασφάλεια.
Άρθρο 4
Αρμοδιότητες
Για την εκπλήρωση της Αποστολής της, η Ε.Υ.Π. ασκεί τις
ακόλουθες αρμοδιότητες:
1. Συλλέγει και παρέχει πληροφορίες και στοιχεία, προβαί-
νει σε εκτιμήσεις και υποβάλλει προτάσεις στον Υπουργό
Εσωτερικών και τους καθ’ ύλην συναρμόδιους Υπουργούς
για την πρόληψη ή αποτροπή απειλής της εθνικής ασφά-
λειας ή του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς και για
την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων της Χώρας.
2. Αναζητεί, συλλέγει, επεξεργάζεται και παρέχει πληρο-
φορίες, στο πλαίσιο της προηγούμενης παραγράφου, κυ-
ρίως για θέματα που αφορούν στη δράση τρομοκρατικών
454 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
οργανώσεων ή άλλων ομάδων οργανωμένου εγκλήματος
στους τομείς της παράνομης διακίνησης ανθρώπων, αν-
θρωπίνων μελών, όπλων, ναρκωτικών ή άλλων απαγο-
ρευμένων ουσιών, ιδίως πυρηνικών, ραδιοβιολογικών και
χημικών (ΠΡΒΧ), καθώς και για θέματα νομιμοποίησης
εσόδων από παράνομες δραστηριότητες.
3. Συντονίζει, στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΚΥ.Σ.Ε.Α.,
τη δράση των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφάλειας της
Χώρας στον τομέα συλλογής και διάθεσης των πληροφο-
ριών, που έχουν σχέση με το αντικείμενο της Αποστολής
της. Παράλληλα, συνεργάζεται και ενημερώνει τη Διακλα-
δική Διεύθυνση Στρατιωτικών Πληροφοριών (Δ.Δ.Σ.Π.)
και τις υπηρεσίες πληροφοριών των Επιτελείων που επο-
πτεύονται από αυτήν, για θέματα της αρμοδιότητας τους.
4. Μεριμνά για την αντιμετώπιση της κατασκοπευτικής σε
βάρος της Χώρας δραστηριότητας.
5. Παρέχει στα αρμόδια για την αντιμετώπιση κρίσεων
συλλογικά όργανα του Κράτους την αναγκαία πληροφο-
ριακή συνδρομή για την επιτέλεση της Αποστολής τους.
6. Παρέχει στους αρμόδιους φορείς του Υπουργείου Εθνι-
κής Άμυνας την εντός των ορίων της αρμοδιότητας της,
πληροφοριακή υποστήριξη, που είναι αναγκαία για την
επιχειρησιακή σχεδίαση του Γ.Ε.ΕΘ.Α.
7. Αποτελεί Τεχνικής Φύσεως Αρχή Ασφαλείας Πληροφο-
ριών (INFOSEC), Εθνική Αρχή «CRYPTO», Εθνική Αρχή
«TEMPEST» και μεριμνά, σύμφωνα με τις διατάξεις της
παρ. 5 του άρθρου 2 του π.δ. 1/2017 (Α΄ 2), για την ασφά-
λεια των εθνικών επικοινωνιών και συστημάτων τεχνο-
λογίας πληροφοριών, καθώς και για την πιστοποίηση του
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 455
διαβαθμισμένου υλικού των εθνικών επικοινωνιών. Η πι-
στοποίηση παρέχεται έναντι καταβολής ηλεκτρονικού πα-
ραβόλου, το ύψος του οποίου καθορίζεται με κοινή από-
φαση του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Οικονομικών.
Επιπλέον, ως Αρχή Ασφαλείας Πληροφοριών (INFOSEC)
είναι αρμόδια για τη θέσπιση οδηγιών αναφορικά με τη
σύνταξη πολιτικών ασφαλείας και διαχείρισης των δια-
βαθμισμένων πληροφοριών σε όλα τα δίκτυα και τους χώ-
ρους της Προεδρίας της Κυβέρνησης και των Υπουργείων,
σε συνεργασία μαζί τους, καθώς και για τη συνεχή ενημέ-
ρωσή τους σε θέματα ασφάλειας. Το προηγούμενο εδάφιο
δεν εφαρμόζεται για το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και
τους υπαγόμενους σε αυτό φορείς.
8. Ορίζεται ως η Εθνική Αρχή Αντιμετώπισης Ηλεκτρονι-
κών Επιθέσεων, η οποία μεριμνά για την πρόληψη και τη
στατική και ενεργητική αντιμετώπιση ηλεκτρονικών επι-
θέσεων κατά δικτύων επικοινωνιών, εγκαταστάσεων απο-
θήκευσης πληροφοριών και συστημάτων πληροφορικής,
σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 2 του π.δ.
325/2003.
9. Συνεργάζεται με τις αντίστοιχες Υπηρεσίες άλλων χω-
ρών και διεθνών οργανισμών, καθώς με τους φορείς της
παραγράφου 1 του άρθρου 6 του παρόντος, για την απο-
τελεσματικότερη εκπλήρωση της αποστολής της. Για την
προαγωγή του έργου της Ε.Υ.Π., τον εκσυγχρονισμό των
εργασιών της και τη διευκόλυνση της συνεργασίας της με
τους ανωτέρω φορείς:
(α) Η Ε.Υ.Π. μπορεί να υπογράφει μνημόνια συνεργασίας
με τους φορείς της παραγράφου 1, ιδίως δε το Υπουργείο
456 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
Εξωτερικών, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το
Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το Υπουργείο Ψηφιακής Δια-
κυβέρνησης. Στα μνημόνια συνεργασίας προσδιορίζονται
το αντικείμενο και οι όροι της εκάστοτε συνεργασίας.
(β) Με απόφαση του Διοικητή της Ε.Υ.Π. μπορούν να συ-
στήνονται ομάδες εργασίας αποτελούμενες από μέλη του
προσωπικού της Ε.Υ.Π. και από μέλη προτεινόμενα από
τον εκάστοτε συνεργαζόμενο φορέα. Στα μέλη αυτών των
ομάδων εργασίας δεν παρέχεται πρόσθετη αμοιβή.
(γ) Ανεξάρτητα από την κατά την προηγούμενη υποπαρά-
γραφο σύσταση ομάδων εργασίας, με απόφαση του Διοικη-
τή της Ε.Υ.Π. μπορεί να ορίζεται μέλος του προσωπικού της
ως σύνδεσμος με έναν ή περισσότερους φορείς της παρα-
γράφου 1 του παρόντος άρθρου, ο οποίος και μεριμνά για
την αποτελεσματική συνεργασία των δύο φορέων και τον
συντονισμό των δράσεων σε πεδία κοινού ενδιαφέροντος,
σύμφωνα με τα οριζόμενα στο μεταξύ των φορέων, μνημόνιο
συνεργασίας και τις κατευθύνσεις της Διοίκησης της Ε.Υ.Π.
(δ) Τα μνημόνια συνεργασίας και οι αποφάσεις που προ-
βλέπονται στην παρούσα παράγραφο δεν δημοσιεύονται
στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
10. Συντάσσει, με βάση τις πληροφορίες που διαθέτει,
πληροφοριακά δελτία, μελέτες και εκθέσεις τις οποίες και
διαβιβάζει στις κατά περίπτωση αρμόδιες αρχές.
Άρθρο 5
Εποπτεία - Τρόπος άσκησης αρμοδιοτήτων
1. Κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων της Ε.Υ.Π., το προ-
σωπικό της:
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 457
α. Υποχρεούται, κατά τη συλλογή και επεξεργασία πληρο-
φοριών προσωπικού χαρακτήρα, να τηρεί τις διατάξεις των
ν. 2472/1997 (ΦΕΚ 50 Α), όπως ισχύει, 3471/2006 (ΦΕΚ
133 Α) και 3115/2003 (ΦΕΚ 47 Α) και των εκτελεστικών
διατάξεων του τελευταίου.
β. Ενεργεί, ύστερα από διάταξη του εισαγγελικού λειτουρ-
γού της παραγράφου 3 του παρόντος και τηρουμένων των
διατάξεων του ν. 3115/2003, άρση απορρήτου επιστολών
και τηλεφωνικής ή άλλης επικοινωνίας, καθώς και κατα-
γραφή δραστηριότητας προσώπων με ειδικά τεχνικά μέσα
και ιδίως με συσκευή ήχου και εικόνας εκτός κατοικίας.
γ. Μπορεί να συλλέγει πληροφορίες, τηρουμένων και των
διατάξεων του ν. 3115/2003, όπως κάθε φορά ισχύει, για
ζητήματα εθνικής ασφαλείας με διείσδυση, ύστερα από
εντολή του Διοικητή της Ε.Υ.Π. και έγκριση του ασκούντος
την εποπτεία εισαγγελέα.
δ. Μπορεί να δρα υπό κάλυψη στοιχείων ταυτότητας, ιδιό-
τητας ή εργασίας ατομικά ή συλλογικά κατά τα ειδικότερα
οριζόμενα στον εσωτερικό κανονισμό της.
2. Εντεταλμένο προσωπικό της Ε.Υ.Π., εφόσον κριθεί ανα-
γκαίο και ύστερα από αίτηση της αρμόδιας αρχής, μπορεί
να μετέχει στον έλεγχο που προβλέπεται από το άρθρο 5
του ν. 3386/2005 (ΦΕΚ 212 Α), διατυπώνοντας απλή γνώ-
μη για το αν ένας αλλοδαπός είναι επικίνδυνος για την
εθνική ασφάλεια, καθώς και αν συντρέχουν στο πρόσωπο
του οι προϋποθέσεις για να χαρακτηρισθεί ανεπιθύμητος
κατά το άρθρο 82 του ίδιου νόμου.
3. Στην Ε.Υ.Π. αποσπάται, ύστερα από απόφαση του Ανώτα-
του Δικαστικού Συμβουλίου, ένας εισαγγελικός λειτουργός
458 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
για τριετή θητεία που δεν μπορεί να ανανεωθεί, ο οποίος
ελέγχει τη νομιμότητα των ειδικών επιχειρησιακών δράσε-
ών της, που αφορούν θέματα δικαιωμάτων του ανθρώπου
και ασκεί όσες άλλες αρμοδιότητες του ανατίθενται με δια-
τάξεις του παρόντος νόμου. Αν ο εισαγγελικός λειτουργός
απουσιάζει ή για οποιονδήποτε λόγο κωλύεται, αναπληρώ-
νεται από τον εισαγγελικό λειτουργό που προβλέπεται από
τη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 3 του ν. 2265/1994.
4. Το προσωπικό της Ε.Υ.Π. εκπαιδεύεται στη χρήση όπλων
και ειδικών μέσων και μηχανημάτων. Για την οπλοκατοχή
και οπλοφορία εφαρμόζονται ανάλογα οι διατάξεις του ν.
3169/2003 (ΦΕΚ 189 Α). Η Ε.Υ.Π. διαθέτει προσωπικό που
φέρει υπηρεσιακό οπλισμό για την προστασία του και τη
φύλαξη των εγκαταστάσεων της.
Άρθρο 6
Υποχρεώσεις Αρχών - Υπηρεσιών
1. Οι δημόσιες υπηρεσίες και τα νομικά πρόσωπα δημοσίου
δικαίου, οι δημόσιες επιχειρήσεις, τα ελεγχόμενα ή εποπτευ-
όμενα από το Δημόσιο νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου,
τα νομικά πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς
και οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου και δεύτε-
ρου βαθμού και οι επιχειρήσεις τους υποχρεούνται να παρέ-
χουν σε ειδικά εξουσιοδοτημένους υπαλλήλους της Ε.Υ.Π.
κάθε πληροφορία, στοιχείο ή συνδρομή για την εκπλήρωση
της Αποστολής της. Οι ανωτέρω φορείς και το προσωπικό
της Ε.Υ.Π. οφείλουν να τηρούν το απόρρητο της επικοινω-
νίας και του περιεχομένου του αιτήματος, καθώς και των
στοιχείων του επιληφθέντος προσωπικού.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 459
2. Η άρνηση, η παρέλκυση, η αμέλεια, η ατελής και η μη
έγκαιρη ανταπόκριση στο αίτημα υπηρεσιακής αρωγής,
καθώς και η παραβίαση της υποχρέωσης τήρησης του
απορρήτου που προβλέπεται από το δεύτερο εδάφιο της
παραγράφου 1 αποτελούν ειδικό πειθαρχικό παράπτωμα
που τιμωρείται σύμφωνα με τα ισχύοντα στον Υπαλληλικό
Κώδικα ή τις αντίστοιχες κατά περίπτωση διατάξεις για το
μη πολιτικό προσωπικό των οικείων φορέων.
Άρθρο 10
Κατηγορίες προσωπικού
1. Το προσωπικό της Ε.Υ.Π. αποτελείται από:α. Μόνιμο πο-
λιτικό προσωπικό, για την πρόσληψη του οποίου εφαρμό-
ζονται, αποκλειστικά, οι ειδικές διατάξεις του Οργανισμού
της Ε.Υ.Π.β. Ειδικό επιστημονικό, καθώς και τεχνικό ή βο-
ηθητικό προσωπικό, με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου
ορισμένου ή αορίστου χρόνου. γ. Εν ενεργεία αξιωματικούς
και υπαξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων και του Λιμε-
νικού Σώματος, αξιωματικούς του Πυροσβεστικού Σώματος
και αστυνομικό προσωπικό της Ελληνικής Αστυνομίας.
2. Οι οργανικές θέσεις προσωπικού της Ε.Υ.Π. ορίζονται
συνολικά στον Οργανισμό της, η δε σύνθεση του προσω-
πικού κατά κλάδο και ειδικότητα καθορίζεται στον Εσωτε-
ρικό Κανονισμό και στον Πίνακα Σύνθεσης και Κατανομής
του προσωπικού της, ο οποίος και τον συνοδεύει.
3. Η πλήρωση των κενών οργανικών θέσεων πολιτικού
προσωπικού της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Ε.Υ.Π.)
πραγματοποιείται σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 2 περί-
πτωση δ΄ του ν. 2190/1994 «Σύσταση ανεξάρτητης αρχής
460 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ
για την επιλογή προσωπικού και ρύθμιση θεμάτων διοίκη-
σης» (Α΄ 28), όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 1 του
ν. 3812/2009 «Αναμόρφωση συστήματος προσλήψεων στο
δημόσιο τομέα και άλλες διατάξεις» (Α΄ 234) και ισχύει,
κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στις επόμενες παραγράφους.
4. Η πρόσληψη των πολιτικών υπαλλήλων στην Ε.Υ.Π. γί-
νεται με μεικτό σύστημα αντικειμενικών κριτηρίων (μό-
ρια) και αξιολόγησης ειδικότερων προσόντων τους, από
Έλληνες πολίτες, καθώς και όσους έχουν αποκτήσει την
ελληνική ιθαγένεια πέντε (5) τουλάχιστον έτη πριν από
την ημερομηνία δημοσίευσης της προκήρυξης.
Άρθρο 12
Εσωτερικός Κανονισμός
Με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών εγκρίνονται ο
Εσωτερικός Κανονισμός της Ε.Υ.Π. και ο Πίνακας Σύνθεσης
και Κατανομής του προσωπικού της στους κλάδους και τις
υπηρεσίες της. Με τον Κανονισμό αυτόν ρυθμίζονται οι λε-
πτομέρειες της οργανωτικής διάρθρωσης των υπηρεσιών
της Ε.Υ.Π., η στελέχωση τους, οι ειδικότερες Αρμοδιότητες
τους, τα ειδικά καθήκοντα του Διοικητή, των Υποδιοικητών
και λοιπών προϊσταμένων και οι ειδικότερες υποχρεώσεις
του προσωπικού της Ε.Υ.Π. Καθορίζεται επίσης ο αριθμός
των θέσεων, των οργάνων ή των συνδέσμων, καθώς και
τα θέματα της λειτουργίας και των αρμοδιοτήτων τους.
Ο Κανονισμός αυτός, καθώς και οι πράξεις συγκρότησης
των συλλογικών οργάνων που προβλέπονται από αυτόν
είναι απόρρητοι και δεν δημοσιεύονται στην Εφημερίδα
της Κυβερνήσεως.
ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 461
Άρθρο 13
Εκπαίδευση προσωπικού Ε.Υ.Π.
1. Συστήνεται Ακαδημία Πληροφοριών και Αντικατασκο-
πείας Ε.Υ.Π., που λειτουργεί σε επίπεδο Διεύθυνσης, η διάρ-
θρωση και υπαγωγή της οποίας προβλέπονται στον Οργανι-
σμό της Ε.Υ.Π. και τον εσωτερικό κανονισμό που εκδίδονται
σύμφωνα με τα άρθρα 11 και 12. Αποστολή της Ακαδημίας
είναι η εκπαίδευση, επιμόρφωση και εξειδίκευση του προσω-
πικού της Ε.Υ.Π. για την αποτελεσματικότερη εκτέλεση των
καθηκόντων του. Με απόφαση του αρμόδιου μέλους της
Κυβέρνησης, έπειτα από εισήγηση του Διοικητή της Ε.Υ.Π.,
εγκρίνεται ο Κανονισμός Λειτουργίας της Ακαδημίας. Με
τον Κανονισμό ρυθμίζονται τα θέματα σύστασης, λειτουρ-
γίας και οργάνωσης της Ακαδημίας, η διάρκεια των εκπαι-
δεύσεων, ο τρόπος εκπόνησης προγραμμάτων διδασκαλίας
και κάθε άλλο σχετικό θέμα. Για όσα θέματα δεν ρυθμίζονται
στον Κανονισμό Λειτουργίας της Ακαδημίας, εφαρμόζονται
ο εσωτερικός κανονισμός και ο συνημμένος σε αυτόν πίνα-
κας σύνθεσης και κατανομής του προσωπικού της Ε.Υ.Π. Ο
Κανονισμός Λειτουργίας της Ακαδημίας είναι απόρρητος
και δεν δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
2. Με κοινή απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών και του
κατά περίπτωση αρμόδιου Υπουργού καθορίζονται οι προ-
ϋποθέσεις και η διαδικασία εκπαίδευσης ή μετεκπαίδευσης
του προσωπικού της Ε.Υ.Π. σε σχολές των Ενόπλων Δυνά-
μεων και Σωμάτων Ασφαλείας ή άλλων δημόσιων υπηρε-
σιών ή φορέων του εσωτερικού ή εξωτερικού, η συμμετοχή
σε προγράμματα φορέων της ημεδαπής ή αλλοδαπής, κα-
θώς και κάθε άλλο σχετικό θέμα.
462 ΕΛΕΝΑ ΚΟΡΔΕΛΛΑ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ 463

Άρθρο 14 € μέχρι 500.000,00 €, εφόσον η πράξη δεν τιμωρείται βα-

Καθήκον εχεμύθειας ρύτερα από άλλη διάταξη και ιδίως από τα άρθρα 146 και
147 του Π.Κ.
1.Ο Διοικητής και οι Υποδιοικητές της Ε.Υ.Π., το κάθε κα-
4. Το προσωπικό της Ε.Υ.Π. δεν επιτρέπεται να καταθέ-
τηγορίας προσωπικό της, καθώς και οι απασχολούμενοι
τει ως μάρτυρας στα δικαστήρια ή ενώπιον άλλης αρχής
σε αυτήν, συμπεριλαμβανομένων και των αυτοτελών της
για ό,τι αναφέρεται σε θέματα, πληροφορίες, γεγονότα ή
υπηρεσιών, με οποιαδήποτε σχέση εργασίας ή σύμβαση έρ-
πρόσωπα που αφορούν την Υπηρεσία, χωρίς προηγούμενη
γου ή σε ομάδες εργασίας ή ως μέλη συλλογικών οργάνων
έγκριση του Υπουργού Εσωτερικών, με την επιφύλαξη των
ή επιτροπών, έχουν καθήκον εχεμύθειας για τα έγγραφα,
διατάξεων του ν. 3115/2003.
τις πληροφορίες ή τα άλλα στοιχεία των οποίων λαμβά-
5. Η Ε.Υ.Π., κατά παρέκκλιση από κάθε γενική ή ειδική
νουν γνώση κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ή επ’
διάταξη, πάντοτε όμως με την επιφύλαξη των διατάξε-
ευκαιρία αυτών. Η ανωτέρω διάταξη καταλαμβάνει και τα
ων του ν. 3115/2003, όπως κάθε φορά ισχύει, εξαιρείται
πρόσωπα τα οποία συνδέονται με την Ε.Υ.Π. με έννομη
από την υποχρέωση να γνωστοποιεί σε άλλες δημόσιες
σχέση εντολής ή παροχής ανεξαρτήτων υπηρεσιών.
υπηρεσίες και νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δι-
Η παράβαση του καθήκοντος εχεμύθειας αποτελεί πειθαρ-
καίου πληροφορίες ή στοιχεία εφόσον ο Διοικητής κρίνει
χικό παράπτωμα, το οποίο τιμωρείται για μεν τους πολιτι-
ότι η δημοσιοποίηση τους βλάπτει το δημόσιο συμφέρον.
κούς υπαλλήλους της Υπηρεσίας σύμφωνα με τα ισχύοντα
Η πρόσβαση στα αρχεία της Ε.Υ.Π. επιτρέπεται μόνο στο
στον Υπαλληλικό Κώδικα, για δε τους λοιπούς σύμφωνα
προσωπικό της που εξουσιοδοτείται για την τήρηση και
με τις κείμενες κατά περίπτωση διατάξεις.
επεξεργασία του.
2. Οι ανωτέρω έχουν Καθήκον εχεμύθειας για διαβαθμι-
σμένα έγγραφα, πληροφορίες ή άλλα στοιχεία και μετά
την αποχώρηση τους από την Υπηρεσία, για όσο χρόνο
διαρκεί η διαβάθμιση.
3. Όποιος με οποιονδήποτε τρόπο δημοσιοποιεί διαβαθμι-
σμένα έγγραφα ή στοιχεία που αφορούν στην υπηρεσιακή
κατάσταση του προσωπικού και τον εξοπλισμό της Ε.Υ.Π.,
καθώς και όποιος παραβιάζει Καθήκον εχεμύθειας ή τήρη-
σης του απορρήτου που προβλέπεται από τις διατάξεις του
παρόντος νόμου τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχι-
στον ενός (1) έτους και με χρηματική ποινή από 20.000,00