I - zaczyna się od tego że od 3 miesięcy nie spadł deszcz, upalne lato, obraz tego upału, opisane co się

dzieje, takie sielankowe wiejskie życie, gdzieś zechkq koza od upałów, mniej zwierząt bo nie ma wody

akcja dzieje się na wyspie, nad morzem

II - narrator poznajemy jakiś młody człowiek bo rodzice mają nadzieję na jego dalsze kształcenie się,
ale ciężko bo susza

opowieść o jakieś dawnej suszy i jak tragicznie to wyglądało

III - dzień gdy to portu miał przypłynąć statek z wodą, ludzie się tłoczyli ogólne zamieszanie, statek
nadzieja mega wyczekiwana, prawie jak zbawienie

350 obrazy wysuszonych ludzi

zwierzęta zaczęły pić morską wodę - krzyk hałasy zamieszanie - biedne spragnione zwierzęta

IV - ojciec próbuje dodać otuchy wszyscy na wzajem się pocieszają że pomóc dojedzie,

mnich się pojawia i się modli

V - dowiadujemy się że rodzina z której pochodzi jakimś cudem ma wodę. ojciec mówi żeby dać
wszystko dzieciom bo tak lepiej

VI - opis jakiś łobuzów, Košće - pieką węgorza powiedział że wie gdzie woda - w jakimś domu gdzie
pan mieszkał w mieście i mieli się tam włamać,

VII - Livija jakaś dziewczyna / święta tak ją nazywali

włamanie do domu, stróż grozi pistoletem ale kobiety i wszyscy tam są tak spragnieni że nie rusza ich
to mega dramatyczna scena

ojciec ratuje u uspokaja sytuację, każe otworzyć stróżowi i kilku mężczyzn bierze i idzie zobaczyć żeby
nje było harmudru

nie ma wody i krzyczą że do piwnic, zwierzęce zachowania, bez oporów wszystko przez pragnienie

z portu krzyczą że statek i wszyscy szalony dziki wyścig do portu

VIII - opis takiego szału aż, gdy widzą statek rozczarowanie

kapitan mówi że nie będzie im lał z węża do naczyń bo xd i że gdzie cysterna

tłum napięta ogólne mega napięcie

statek odpłynął kawałek bo za duży szał

wściekłość gniew

ojciec znowu ratuje sytuację gada z kapitanem mówi że do studni ją trzeba wlać i już

IX - ludzie zachwyceni woda, tym że płynie, ludzie drżą, gdy woda płynie do studni pragnienie nie do
zniesienia ludzie zaczęli robić dziurę w płótnie węży - woda tryskała na wszystkie strony i do ziemi

przychodzą dwaj co wypatrywali statku i mówią że idzie burza, mega, wszyscy biegną

X - mówią że wygonią Vlada narratora na deszcz

opisy deszczu

matka obawia się że jej dzieci staną się takie jak ci łobuzy i ta wariatja święta - jeśli zostaną na wyspie
to tak się stanie

opisy burzy, niepokój w ludziach w rodzinie, przerażenie - grad

XI - idą zobaczyć winnice, po drodze wszystko zalane, cała winnica przepadła białą od gradu, brutalny
opis zdewastowanej winnicy

XII - smutek ojca który wcześniej był taki pozytywny opanowany spokojny - teraz tylko ból - nigdy
wcześniej nie aż tak, ból z jego powodu - syn mówi że nie chce jechać do miasta, chce zostać u
pomagać ojcu a ojciec że on i tak wyjedzie i też nie chce żeby został przyjacielem tych łobuzów

Voda to opowiadanie Władimira Nazora z elementami autobiograficznymi. Opowieść stanowi część

cyklu Brač, na który składa się 37 opowiadań podzielonych na trzy zbiory. Cały cykl podzielony jest na
dwie części, z których pierwsza składa się z prozy lirycznej, natomiast druga część cyklu zawiera prozę
pamiętnikową z opowieściami z dzieciństwa autora. Druga część cyklu powstała po II wojnie
światowej i bardzo obrazowo ukazuje różnorodność życia mieszkańców wyspy Brač oraz ich
codzienność w XIX wieku. Voda należy do zbioru Opowieści z wyspy wydanego w 1927 roku.

Według fabuły i opisów lirycznych woda należy do kultury śródziemnomorskiej. Główny bohater
Vlado (sam pisarz) wraz z rodziną i resztą mieszkańców Veli Selo przeżywa agonię z powodu braku
wody. Miesiące letnie na wyspach Dalmacji były bardzo trudne, ponieważ nie tylko ludziom zabrakło
wody pitnej, ale także nie udało się zebrać plonów i ginęły zwierzęta. Jedynym sposobem na
zaopatrzenie w wodę w takich sytuacjach jest tzw „statki studniowe”, z których woda rozprowadzana
jest wśród mieszkańców.

Ogólna bieda i susza, które panowały wśród mieszkańców wyspy, zasiały ziarno złośliwości i dzikości.
Dlatego Nazor, umiejętnie łącząc wątki historyczne, biblijne i tradycyjne, czasami nawiązuje do
potopu Noego. Prorok, stary kapłan, cytuje Biblię i wspomina wydarzenie o potopie. Można odnieść
wrażenie, że sam pisarz krytykuje za jego pośrednictwem niegodziwość i postępowanie ludzi, jakby
proponując karę Bożą na wzór potopu. Z opowieści dowiadujemy się, co robili mieszkańcy tamtego
klimatu, jak się odżywiali (winnice, gaje oliwne), ale także jak rozmawiali. Mianowicie większość
opowiadania napisana jest standardowym językiem literackim, jednak w dialogach na pierwszy plan
wysuwa się lokalny język czakawski, co nadaje dziełu wyjątkową autentyczność.

Tematyka pracy jest dwojaka, z jednej strony opowiada o powszechnej suszy, która przynosi kłopoty
mieszkańcom wyspy, z drugiej strony ta sama susza uniemożliwia ojcu Vlada posłanie go do szkoły w
miasto. Ogniwem wszystkich kłopotów jest więc woda, jako główny motyw dzieła. Symbol wody,
która w końcu, jak na ironię, pojawia się w nadmiernych i niespodziewanych ilościach (grad), rozwija
się w dziele jako zbawiciel, który zmyje grzechy miejscowych. Jednak długo oczekiwany deszcz
całkowicie niszczy ich plony i pozostawia wioskę w jeszcze większej nędzy i biedzie. Pod koniec
przedstawienia ojciec Vlada postanawia wysłać syna do szkoły w mieście, aby odciągnąć go od
wszystkiego, co dzieje się we wsi.

Fabuła ukazana jest z punktu widzenia Vlady, chłopca mieszkającego z rodziną w miasteczku na
wyspie, gdzie w tym roku panowała niespotykana dotąd susza. Wśród nieurodzajnych plonów
znajduje się winnica jego ojca, od której zbiorów zależy, czy Vlado uda się jesienią wysłać do miasta
na dalszą edukację. W całej narracji widać, że chłopiec darzy ojca wielkim szacunkiem.

Gdy na miejsce przybył statek wiozący wodę, spragnieni ludzie, zachęceni przez miejscowego
bandytę, zerwali węże i rzucili się do picia, uniemożliwiając w ten sposób przedostanie się wody do
zbiorników. Kiedy rozeszła się wieść, że zamożny radny ukrywa w domu wodę, tłum próbował się
włamać, a uzbrojony strażnik groził karabinem, a gdyby ojciec Vlada nie interweniował ponownie,
tragedia byłaby nieunikniona.

Tak więc w szeregu krytycznych sytuacji ludzi uspokaja ojciec Vlada, z drugiej strony wścieka ich z
jednej strony włóczęga Košće, z drugiej chora psychicznie staruszka Livija i miejscowy dziwak Profeta
z swoje biblijne wizje. Kiedy wydaje się, że w ogólnym szaleństwie poleje się krew, zaczyna padać
deszcz, ale wkrótce zamienia się w gradobicie, które całkowicie niszczy i tak już słabe plony i wtrąca
ludzi w całkowitą rozpacz. Mimo wszystko ojciec chłopca obiecuje synowi, że wyśle go do szkoły w
mieście na kontynencie.

PRZYRODA –

Przedstawiając fabułę opowieści z punktu widzenia chłopca, który prowadzi narrację w pierwszej
osobie, Nazor doprowadził do tego, że wszystkie zdarzenia, zjawiska, przedmioty i osoby zostają
załamane przez pryzmat świadomości dziecka, ukazując się tym samym jako mityczne, czyli baśniowe.
-podobnie, ponieważ świadomość dziecięca ma tendencję do ujmowania świata w kategoriach
fantastycznych, podobnie jak świadomość człowieka prymitywnego. Świat nie wydaje mu się ani
martwy, ani pusty, ale pełen życia, a życie znów ma indywidualność w człowieku, zwierzęciu, roślinie i
każdym zjawisku.

Wszystko jest w nim otoczone szczególną atmosferą, najróżniejsze nastroje nagle się zmieniają:
radość tłumi ból, zachwyt ustępuje strachowi, radość zamienia się w depresję. A ściślej, świadomość
mityczna ożywia całą naturę, dla niej nic nie jest martwe, neutralne i obojętne.

OJCIEC JAKO BOHATER

W taki właśnie sposób ukazany jest ojciec w opowiadaniu Woda. Jest na wyższym poziomie niż inni,
ale swojej podwyższonej pozycji nie zajmuje i nie uzasadnia swoją wyższością fizyczną, ale swoją
wyższością intelektualną, inteligencją i trzeźwym rozumem, opartym na bogatym doświadczeniu
życiowym. nie dowiadujemy się niczego o jego wyglądzie, fizjonomii, wzroście, ubiorze czy nawet
wieku (poza oczywiście tym, co sugeruje fakt, że jest on ojcem chłopca), co tym bardziej sugeruje
jedną, warunkowo rzecz biorąc, abstrakcyjną formę mądrości, ujętą w postaci czystego umysłu, ego
wypowiedzi są zdecydowanie tendencyjne

I. scena przed domem rodzinnym, gdy ojciec rozdaje zgromadzonym wodę, „podbijając lud”,

II. scena przed domem Consilera, kiedy ojciec uspokaja polowego (strażę polową) i „zdobywa
twierdzę”, oraz

III. scena na brzegu, kiedy ojciec uspokaja kapitana przewoźnika wodnego i „podbija wodę”.