Among The Stars

by nininininaaa

Among the stars, you are the brightest one for me.

=================

Among The Stars

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

All rights reserve © nininininaaa 2015

=================

Prologue

Prologue

"El, c'mon! Let's play."

Hinagis nya sakin ang bola ng basketball at muntikan ko pang hindi masalo dahil
masyadong malaki ang bola para sa kamay ko.

"Can't I just stand here and watch you play?" reklamo ko't hinagis pabalik sa kanya
yung bola na walang hirap nya namang nasalo.

Umiling sya at ngumiti sa akin. "Of course, not." sagot nya saka lumapit sa akin.
"You promised na sasamahan mo kong maglaro." dagdag nya pa.

"Sasamahan." ulit ko. "I'll just go with you and not play with you. Magkaiba yun."
sabi ko saka umupo sa mga benches.

Huminga naman sya ng malalim at tumabi sa akin. "El, it's just a matter of common
sense." seryoso nyang sabi. "Ganon na rin 'yon." pilit nya.

Nilingon ko naman sya at suminghap. "Shouldn't you be studying, right now?" tanong
ko sa kanya upang maiba ang topic. "Sa Monday na ang second quaterly exams. I
thought babawi ka kay Tita."

Ngumuso naman sya't pinaikot sa kamay nya ang bola. "Saturday palang naman eh."
dahilan nya saka nilapag sa gilid nya ang bola. "And besides, I need to energize
first bago ko magpakabore sa pagrereview kaya maglalaro muna tayo. Okay?"

Pumikit naman ako at wala na akong nagawa kundi ang tumango.

"Yes!" masaya nyang sabi't hinatak na nya ako patayo sa benches.

Tinuruan nya akong magdribble ng bola, magpasa at kung pano magshoot.

Mula nung simula ang magkamuwang ay lagi ng sya ang kasama ko. Magkaibigan kasi ang
parents namin at magkapitbahay lang kami kaya close na close kaming dalawa.
Magkaparehas pa kami ng birthday kaya lahat ng birthday celebrations

namin ay magkasama kami with our family. Last two months nga ay seventh birthday
namin na ang theme pa ay fairytale. Dapat daw kasi ay nagcecelebrate ng seventh
birthday. Sya ang prince at ako naman ang princess.

"Naiintindihan mo na ba?" tanong ko sa kanya habang nakanguso sya't nakatitig lang

sa ginagawa ko.

Simple lang naman 'to. Simpleng two-digit multiplication lang 'to. Buti nga't hindi
na isinama sa coverage ang division dahil sa next quarter nalang daw 'yon.

"I can now fully understand." he stated saka inagaw sa akin ang papel na may mga
sample problems. "Let me answer it."

Magaling naman sya sa mga memorization kaya alam kong kaya na nya yung mga ibang
pag-aaralan. Sa Math lang naman sya sumasablay kaya hindi sya na-hohonor or
talagang tamad lang syang mag-aral.

"Tapos na." simpleng sabi nya at kinuha ko naman sa kanya ang papel.

Tinignan ko ito at sinolve ko sa sarili ko upang makita ko kung tama ang mga sagot
nya.

Napangiti ako nang makitang tama ang lahat ng mga sagot nya.

"Wow! For once, nakinig ka rin sakin--"

Napatigil ako sa pagsasalita ng makita kong namumungay ang kanyang mga mata na para
na syang maiiyak na kasabay naman ng pagbukas ng pinto ng kanyang kwarto.

Pumasok si Tita ng nakangiti't may dala-dala pang chocolate cake at juice upang
pagkain namin habang nag-aaral.

"Tita, I think Isaac's sick." inosenteng pambungad ko pagpasok ni Tita.

Agad namang napawi ang ngiti ni Tita't agad nilapag ang hawak na tray saka lumapit
at tinignan ang temperatura ni Isaac.

"Mainit sya." puna ni Tita. "Lorraine, can you me

some meds? Nasa kusina. Paakyat ka na rin ng soup. Painit mo yung crab and corn
soup. Pakisabi nalang kay Manang Perla bilisan kamo." nag-aalalang sabi ni Tita sa
akin saka humarap kay Isaac. "Are you okay? Masama ba pakiramdam mo?"

Mabilis naman akong bumaba papuntang kusina at agad kong nakita si Manang Perla na
naghahanda ng dinner.

"Manang, painit daw po yung soup para kay Isaac. May lagnat po kasi sya eh."
nakangiting sabi ko at agad namang nataranta si Manang Perla.

"Oh sige." aniya habang nagsisimula ng kumilos. "Iaakyat ko nalang." dagdag nya.

Tumango nalang ako at hinila ang upuan upang maabot at mabuksan ko ang kabinet kung
saan nakalagay ang mga gamot.
Kinuha ko ang nakakahon pang paracetamol syrup saka mabilis na bumaba sa upuan at
kumuha ng kutsara saka patakbong umakyat.

Pagkaakyat ko'y nakita kong nakahiga na si Isaac at nakabalot na ng comforter.

Hindi na rin ganong kalamig ang kwarto katulad ng kanina.

"Tita, ito na po." sabay abot ko kay Tita.

Ngumiti naman si Tita sa akin. "Thank you, Lorraine." aniya. "Kumain ka muna don ng
cake. Sayang. I know chocolate cake is your favorite. Sabi sakin ni Isaac na 'yan
daw ang bilin ko dahil favorite mo."

Tumango naman ako. "Sige po, Tita." at mabilis akong naupo sa bean sa may center
table dito sa kwarto ni Isaac upang kumain na.

Ilang sandali din ay umakyat na si Manang Perla at malapit ko na ring maubos ang
cake.

Sayang naman itong cake ni Isaac. Kung ako nalang din kaya ang kumain nito.

"Thanks, Manang." nakangiting sabi ni Tita kay Manang Perla na agad rin namang

lumabas ng kwarto.

May kinuha si Tita sa pinakaibabang drawer sa side cabinet ni Isaac. Binuksan nya
ito at isang white na parang patch na blue ang likod kung saan nilagay nya sa noo
ni Isaac.

Hindi ko na napigilang kainin ang cake ni Isaac habang pinapanood ko ang ginagawa
ni Tita.

"Isaac, eat first. Kahit limang subo lang." malambing na sabi ni Tita at inalalayan
paupo si Isaac na sumandal sa headboard.

Nagsimula ng kumain si Isaac at nagulat ako ng tumingin sya sa akin saka tipid na
ngumiti.

Ngumiti rin ako at parang na-guilty ako sa pagkain ng cake nya kaya nilapag ko
nalang ang tinidor at lumapit sa kama nya.

"Are you okay?"

Hindi ko alam kung tanga ba ko dahil alam kong may lagnat sya pero tinanong ko pa
'yon.

"Yes." mahinahon nyang sagot at saka nilingon si Tita. "Mom, can you accompany El
pag-uwi nya mamaya? I cant po kasi eh."

Tumango naman si Tita saka pinainom ng gamot at tubig si Isaac. "Yes, I will." ani
Tita. "Ako na bahala sa bestfriend mo."

El ang tawag sa akin ni Isaac dahil Lorraine ang pangalan ko. El as in letter "L".
Tinatamad daw syang magsalita kaya El lang ang tawag nya sakin.

"Mommy, I cant sleep." nahihirapang sabi ni Isaac at pabaling-baling na sya sa

kanyang kama na parang hindi nya alam kung papaanong pwesto ang kanyang gagawin.
"Mommy.."
Huminga naman ng malalim si Tita't hinimas ng ang ulo ni Isaac. "Shh.. Close your
eyes.." mahinahong sabi ni Tita na agad namang sinunod ni Isaac. "Lullaby.. And
goodnight.. In the skies stars are bright.." biglang kanta ni Tita.

Tita continuously stroke Isaac's

head habang patuloy lang sya sa pagkanta. Si Isaac naman ay alam ko'y nakatulog na.

Nang makatulog si Isaac ay hinatid na ako ni Tita sa bahay namin na katabi lang
naman ng bahay nila.

"Tita, ano po yung kinanta nyo kanina para makatulog si Isaac?" tanong ko kay Tita
nang malapit na kami.

"Jewel, Brahms Lullaby." simpleng sagot ni Tita.

Tumango-tango nalang ako at humalik na ako sa pisngi ni Tita bago ako tuluyang
pumasok ng bahay.

"Hi, 'mmy." hinalikan ko si mommy sa pisngi.

"Tumawag ang daddy mo kanina but I told him na nakila-Isaac ka pa kaya bukas nalang
daw sya tatawag ng umaga." ani mommy.

"Sige po. Tulog na po ako." paalam ko't agad ng umakyat sa kwarto ko.

Nasa Canada kasi si daddy. Dun sya nagt-trabaho kaya once a year lang syang
nakakauwi at si mommy nama'y professor sya sa UP Mindanao. Minsa'y si daddy ang
uuwi twing summer pero madalas ay kami ang bumibisita ni mommy sa Canada para
bakasyon ko na rin.

Bago ako matulog ay kinuha ko muna ang iPad ko't sinearch ang lullaby song na
sinabi ni Tita't pinakinggan ko lang paulit-ulit hanggang sa makatulog na ako.

"Bye, daddy. I love you." at nagpatunog pa ako ng isang halik bago ibalik kay mommy
ang cellphone at muli silang nag-usap ni daddy.

Pupunta na ako kila Isaac dahil tuturuan ko pa sya. Nag-chat sya kanina sa facebook
na okay na raw sya't turuan ko na sya dahil exam na namin bukas.

"Goodmorning!" bati ko sa kanya na handang-handa na ang kanyang mga libro at ni-

check ko ang kanyang temperature.

"Okay na ko, El. You dont have to worry." aniya't kinuha ang kamay kong

nakahawak sa kanyang noo.

"Tss." at binawi ko ang kanyang kamay. "Grabe hindi ko akalain na lalagnatin ka

dahil lang sa Math. Natatawa tuloy ako." at humagalpak na ako.

Nag-inisan pa kami ng nag-inisan bago kami nagsimula ng seryosong pag-aaral.

"Yes! Tapos na ang exam week." masayang sabi nya nang nasa kotse na kami pauwi.

Umirap nalang ako't hindi na nagsalita nang magsalita si Tita na nagd-drive. Sya
kasi ang laging sumusundo sa amin twing sumasabay ako pauwi dahil busy si mommy.

"Saan nyo gustong kumain?" biglang tanong ni Tita sa amin ni Isaac. "Alam kong
kailangan ng mamahinga ng mga utak nyo kaya kakain tayo kung saan nyo gusto."
Bigla namang dumungaw si Isaac sa harapan. "Snow Joe, 'mmy!" agad na sagot ni
Isaac. "El wants some ice cream or an ice cream cake. Natapon ko po kasi yung ice
cream nya kaya bad trip sya." paliwanag nya kay Tita.

"Oh, did you say sorry na ba to El?" tanong ni Tita sabay sulyap sa akin kaya
nginitian ko si Tita.

"Yes, 'mmy but she's still in a bad mood kaya po Snow Joe na po tayo." pilit ni
Isaac.

"Okay. Then off to SM we go." nakangiting sabi ni Tita at agad niliko ang kotse
papuntang SM dahil dun merong Snow Joe.

"Sorry na kasi. Ito na ice cream cake oh. Say ah.." nakangiting sabi ni Isaac at
natatawa na si Tita habang pinapanood kami.

"Mukhang hindi pa ata marunong magsuyo ng babae ang anak ko ah." komento ni Tita't
alam kong uminit ang pisngi ko.

"Mommy, I can do this." ani Isaac at tumingin sa akin saka ngumiti. "I'm sorry na,
El. Hindi ko naman talaga sinasadyang masagi yung ice cream mo eh. Ito na nga oh.

Favorite mo. Please?"

Marahan naman akong napatawa ng magbeautiful eyes pa sya.

"Oo na. Akin na nga." sabi ko nalang sabay abot ng kustara sa kanya't ako na ang
nagsubo sa sarili ko ng ice cream cake.

"Yay! Bati na kami." masaya nyang sabi at pinisil ang pisngi ko saka kumain ng
kanya.

Napangiti nalang ako't napansin kong pinipicture-an kami ni Tita kaya medyo nailang
ako.

Ano ba yan, Lorraine! Ang bata-bata mo pa. Mag-aral ka muna please. Grade two ka
palang. Seven years old ka palang. Maghunos-dili ka nga.

"Bagay pala kayong dalawa." natatawang sabi ni Tita.

Hindi nalang ako nagsalita habang si Isaac ay umakbay pa sa akin. "Of course! We're
bestfriends, 'mmy." aniya at hindi ko na alam kung ano ang sasabihin ko.

"Then you two should always take care of each other." ani Tita at lumingon kay
Isaac. "Lalo ka na, Isaac. Ikaw ang lalaki kaya lagi mong aalagaan si Lorraine."
ngiti nya.

"I will, 'mmy. You dont have to tell me that." sabi nalang ni Isaac at tinanggal na
ang naka-akbay na braso nya sa akin.

Pagkauwi namin ay agad naman syang nagchat sa akin ng kung anu-ano kaya hanggang sa
makatulog ako ay sya ang huling kausap ko.

"Yes! Ang taas ng grades ko." sobrang tuwang sabi ni Isaac habang tinitignan ang
second quarterly card nya.

Kanina pa nya tinitignan yan dahil ipapakita nya daw kay Tita pagkadating nito
samantalang ako'y nilagay ko na ang card ko sa bag ko dahil wala namang nagbabago't
paulit-ulit lang ang marka'ng nakukuha ko.

Nang laki naman ang aking mga mata ng bigla nya akong yakapin. "Thank you, El."
sabi nito. "If

you didnt helped me studying, hindi ko 'to makukuha. Thank you."

Yumakap na rin ako sa kanya't akmang magsasalita na ng biglang may bumusina sa

aming harapan.

"Mommy--"

Napatigil si Isaac ng lumabas dito si Tito na umiiyak.

"Daddy, what happened? Why are you crying?" nag-aalalang tanong ni Isaac nang
makasakay na kami sa kotse ngunit hindi sumasagot si Tito't patuloy lang sya sa
pag-iyak.

Halos man lambot ang tuhod ko habang patungo kami sa operating room dito sa
ospital.

"Daddy.." inaalog na ni Isaac ang braso ni Tito't umiiyak na rin sya.

Umiwas ako ng tingin dahil hindi ko sya kayang makitang nagkakaganyan.

Ilang sandali pa'y tumunog na ang pinto ng operating room at lumabas na ang doctor
doon saka tinanggal ang kanyang surgical mask.

"Relative of Mrs. Horan?" tanong ng doctor.

"I-I'm her husband, doc." nauutal at nagpapanic na sabi ni Tito.

Suminghap naman ang doctor at umiling. "I'm sorry to say this but she didnt make
it." he stated at agad nanlaki ang aking mga mata sa aking narinig. "There are too
many blood loss at pumutok din ang ugat nya sa utak nang dahil sa lakas ng impact
ng pagkakabangga. We did everything we can but.. we're really sorry." at tinapik
nito ang balikat ni Tito saka nagpatuloy sa paglalakad.

"No! No!" sigaw ni Tito't pinagsusuntok ang pader habang si Isaac naman ay napaupo
sa sahig.

"Isaac!" sigaw ko't agad syang dinaluhan.

"No.." iyak nya saka lumingon sa akin. "She cant die.. No.. Mommy.." paulet-ulet
nyang sabi.

Hindi ko na rin napigilan ang sarili ko sa pag-iyak dahil napamahal na rin sa akin
si Tita. She's like my second mother at ang mawala sya'y para na rin akong nawalan
ng ina.

"Lorraine.." niyakap ako ni Isaac at for the first time after many years ay tinawag
nya akong muli sa aking buong pangalan. "Wala na si mommy.." iyak nya.

Yumakap nalang din ako sa kanya't hindi na nagsalita.

I'm here for him. Nandito lang ako para sa kanya. I'll take care of him. Hinding-
hindi ko sya iiwan. I'll fill-up the hole in his heart. I'll do anything just to
make him happy. Even if it takes everything that I have.
I'll be right here. Just beside him. Always.

=================

Chapter 1

Chapter 1

Baby Sitting.

"Congrats, El!" masayang bati sakin ni Isaac at ginulo ang aking buhok. "Ang pangit
mo pa rin." inis nya sa akin.

"Congrats din sayo pero mas pangit ka." I stuck my tongue at him saka niyakap ng
mahigpit ang diploma ko.

Grumaduate na kami ng highschool at masasabi kong maayos ang pag-aaral naming

dalawa ni Isaac dahil grumaduate kami with honors. Hindi man Valedictorian or
Salutatorian, at least honorable mention. Achievement pa rin saming dalawa yon ah!

"Babe!"

Agad namang nagbago ang expression ng mukha ni Isaac. "Shit." he cursed at saka
nakangiting humarap sa tumawag sa kanya.

"Congratulations, babe." at hinalikan sya sa pisngi nitong babae.

I rolled my eyes at her.

My God! Hindi ba sya nahihiya sa ginagawa nyang PDA? Wala ba dito ngayon ang
magulang nya? Hindi ba nila nakikita ang ginagawa ng anak nila?

"Is that Isaac's girlfriend?" bulong sa akin ni Tito, daddy ni Isaac ng makalapit
sya sa amin at medyo hinatak ni Isaac papalayo si Koleen.

"Uh, hindi ko po sure, Tito." nag-aalangang tanong ko.

"That boy.." umiling-iling nalang si Tito't sa palagay ko'y may matinding sermon
session mamaya si Isaac mula kay Tito.

Ilalagay ko na sana ang earphones sa tenga ko ng pigilan ako ni Isaac kaya ako
napatingin sa kanyang nakanguso sa akin.

Papunta kasi kami ngayon sa Manila para magbakasyon.

Ilang beses na akong nakakapunta sa Manila dahil twing uuwi si daddy ay nags-stay
kami dito for a night or two bago umuwi sa Davao samantalang si Isaac ay ngayon
palang ma-eexplore

ang Manila for our summer vacation bago kami tumuntong ng tuluyan sa kolehiyo.

"Please, El.. Just this once." pagmamakaawa nya sa akin.

"Isaac, God knows na hindi mo lang ako ngayon kinulit sa ganyan." sabi ko sabay
irap sa kanya.
"Okay.. How about last na 'to?" sabi nya nalang. "I promise you na last na 'to.
Hindi na ako manghihingi ulit sayo ng number ng mga babae."

Napabuntong hininga naman ako habang tinitignan ko ang mukha nyang nagmamakaawa sa
akin na alam ko sa sarili kong hinding-hindi ko matitiis.

I mean, kailan ko ba sya natiis? Wala naman ata. Spoiled na spoiled ko ata 'yang si
Isaac.

"Oh.." sabi ko nalang at hinagis sa kanya ang phone ko na agad nya namang nasalo.
"Hanapin mo nalang sa contacts ko." pabalang kong sabi't humalukipkip.

Hindi ko alam kung bakit laging naghahanap si Isaac ng babae. Twing tinatanong ko
sya kung bakit sya paiba-iba ng ka-mu ay lagi nya lang sagot sa akin ay 'mommy'.

Ano 'yon? Bubuntisin nya kaagad at gagawin nyang nanay ang matitipuhan nyang babae?

Humalukipkip ako't tumingin nalang sa labas na hindi ko mapigilang mawala ng kahit

kaunti ang pagkunot ng noo ko dahil sa itsura ng langit.

I always love riding at a plane. Pakiramdam ko'y lumilipad ako twing sumasakay ako
ng eroplano. Ang greatest fear ko nga lang twing nakasakay ay baka mahulog nalang
ito bigla at mamatay ako ng wala sa oras.

Narinig ko naman ang paghinga ng malalim ni Isaac at naramdaman ko nalang ang

paglapag ng cellphone ko sa aking hita na dahilan kung bakit ako napalingon sa
kanya.

"Oh? Nakuha mo na agad?" pagtataka ko at

bahagyang inangat ang cellphone ko.

Umiling nalang sya't sumandal ng maayos sa upuan. "Ayaw mo naman kaya hindi na kita
pipilitin." aniya. "Ayokong magalit ka sa akin. Sayo na 'yang number nya. Wala na
akong pakealam dyan."

Bahagya naman akong napangiti sa kanyang sinabi't mabilis na inagaw ang cellphone
nya na agad naman akong napangiti ng makita ang lockscreen at homescreen.

Picture naming dalawa ang lockscreen at homescreen nya.

Sa lockscreen nya ay 'yong picture namin nung graduation na naka-jumpshot kaming

dalawa habang ang homescreen naman nya ay 'yong pinicture-an kami ng Tita nyang
photographer for a candid shot.

Kinopya ko naman ang number ni Thel, ang pangalan ng babaeng nagmamay-ari ng number
na gusto nyang makuha.

"Ayan na oh." sabi ko sabay balik ng cellphone nya sa kanya. "Tampo ka pa eh."
ngisi ko sabay pisil sa kanyang ilong ng marahan.

Napangiti naman sya sa akin mabilis akong hinalikan sa pisngi na hindi ko pa rin
nakakasanayan kahit na madalas na nyang ginagawa sa akin 'yon kaya alam kong
namumula na ngayon ang pisngi ko dahil sa kanyang ginawa.

Kinurot nya naman ang pisngi ko't agad kong tinampal ang kanyang kamay.

He chuckled. "Ang cute-cute mo talaga kapag nagb-blush ka." komento nya sa akin.
"Hindi ako cute, maganda ako." sabi ko't inirapan ko sya.

Agad naman syang tumawa na ikinahiya ko dahil napalingon sa amin ang mga kasama
namin dito sa eroplano nang dahil sa malakas nyang pagtawa.

Kung pwede lang ako tumalon sa eroplano sa sobrang hiya ay matagal ko ng ginawa
pero hindi pwede dahil ayoko pang mamatay

kaya titiisin ko nalang ang kahihiyan.

"Ang ingay mo!" mahina ngunit mariin kong pagbulong sa kanya. "Wala tayo sa jeep,
tricycle o sa kotse para tumawa ka ng malakas. Nasa eroplano tayo. Nakakahiya ka."

"Nakakatawa ka kasi." natatawa pa rin nyang sabi. "Maganda my ass. Saang banda? Mas
maganda pa sayo si Thel eh." he snorted.

Hindi ko alam pero imbis na inis ang maramdaman ko'y isang pagkurot ng sakit sa
puso ang naramdaman ko ng dahil sa binitawan nyang salita.

Am I not beautiful for him?

Sabi naman sa akin ng mga kaklase ko'y maganda ako. Ako kaya ang prom queen namin
nung 4th year. Marami rin akong manliligaw, pero syempre joke lang yun dahil wala
namang nanliligaw sa akin. Pero maganda pa rin ako kaya nga ako naging prom queen.
Pero bakit sa kanya.. parang wala lang ako? And to think na kinumpara nya ako kay
Thel? Parang gusto ko syang ilampaso sa buong lapag ng eroplano.

Itinikom ko nalang ang bibig ko't nag-iwas nalang ng tingin.

I feel hurt, offended and insecure kay Thel. Naiinis ako dahil hindi naman dapat
ganito ang mararamdaman ko. Dapat ay mainis nalang ako para inisin ko rin sya
pabalik.

"Hey.." bahagya nya akong siniko't tinawag ang atensyon ko.

Hindi ko sya nilingon at inayos nalang ang pagkakasandal ng ulo ko saka ipinikit
ang aking mga mata upang makatulog nalang kaysa makipag-usap pa sa kanya ng mga
walang katuturan na bagay.

"El.." tawag nyang muli sa akin.

Mas pinikit ko nalang ng mariin ang aking mga mata't hindi pa rin sumagot na
kunwari'y wala akong naririnig mula sa kanya.

"Lorraine Quinelle.." tawag nya sa totoong

pangalan ko na alam kong namo-mroblema na sya sa akin. "Hey.. Are you mad?"

Bahagya ko syang nilingon at tipid na umiling saka muling umiwas ng tingin sa

kanya.

"I'm sorry, El.. Mas maganda ka naman kay Thel eh. I'm just joking." paghingi nya
ng paumanhin na halatang nagsisisi na sya sa kanyang sinabi.

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi't sinusubukan ang sarili kong matiis si
Isaac ng kahit three minutes lang.

"Lorrainey baby, sorry na po.." pa-cute nyang sabi't humilig sa akin saka kumapit
sa aking braso. "Sorry. Sorry. Sorry." paulit-ulit nyang sabi't hinalik-halikan ang
braso ko.

Lumingon naman ako sa kanya ng nakairap kahit na gusto ko ng tumili ng malakas na

nagpapapigil lang sa akin ay ang kahihiyang mararamdaman ko kapag pinagtingin nila
ako.

"Oo na. Okay na." sabi ko't inilayo sa kanya ang braso.

Ngumiti naman sya agad at dinungaw pa ako upang mas lalo ko syang makita.

"Seryoso? Bati na tayo?" nakangiti nyang sabi't punong-puno ng pag-asa ang kanyang
boses.

"Hindi." masungit kong sabi't muling nag-iwas ng tingin na pinipigilan ang sarili
ko sa pagtawa.

"Ganon na ba talaga, El?" madrama nyang panimula. "Itatapon mo lahat ng

pinagsamahan natin simula ng naka-diapers palang tayo dahil lang sinabi kong mas
maganda si Thel sayo na hindi naman totoo dahil alam mong para sa akin, ikaw lang
ang pinakamagandang babae sa buhay ko pero syempre mas una pa rin si mommy pero
alam mo naman 'yon diba, El? Please forgive me, El. I dont want to lose you just
because of that stupid ugly Thel--"

Tinakpan ko na ang kanyang bibig dahil palakas nanaman

ng palakas ang boses nya.

"Shh.. Okay na." ngumiti ako sa kanya. "Hindi na ako galit sayo okay?"

Ngumiti naman sya't mabilis akong sinunggaban ng mahigpit na yakap.

"I thought I'm going to lose you." bulong nya sa akin.

Bahagya ko naman syang tinampal sa kanyang braso. "Kahit kailan talaga, ang drama-
drama mo." natatawa kong sabi sa kanya.

Humiwalay naman sya ng pagkakayakap sa akin ng nakanguso. "Bakit?" aniya. "Masama

bang matakot dahil baka mawala ka sa akin?" inosente nyang tanong. "Ikaw ba? Hindi
ka ba takot na mawala ako?"

Tanong nya sa akin at panandaliang hindi nagfunction ng maayos ang utak ko't
pinipilit ko ang sarili ko na wag umasa sa mga binibitawan nyang salita.

Ito ang mahirap sa pagiging super close best friends namin ni Isaac. I can't help
but to fall pero kung kaya ko pigilan ay ginagawa ko kaagad.

He's always fond of doing sweet gestures to me. Tinuturing nya ako na parang ako
lang ang babae sa buhay nya.

Iniisip ko nalang na ginagawa nya 'yon dahil nga super close kaming dalawa't wala
ng iba pang dahilan. Laging 'yon ang iniisip ko upang hindi ako mahulog ng tuluyan
sa kanya.

Minsa'y sinubukan kong umiwas sa kanya nung nasa critical stage na ako't malapit ng
mahulog ng tuluyan pero hindi ko kaya dahil araw-araw nya akong pinupuntahan sa
bahay upang kulitin at dalan ng mga paborito kong pagkain kaya in the end, mas
naging close pa kaming dalawa. Mas lalo nya akong trinato na parang prinsesa dahil
pakiramdam nya'y nagkulang sya sa akin kaya ako lumayo.
If only he knows how I really felt. Siguro'y sya na mismo ang

iiwas sa akin at mas mapapadali ang lahat. Pero hindi ko kayang mawala sa akin si
Isaac. Hindi ko kaya.

"Syempre takot din akong mawala ka. Alam mo naman 'yon eh." sagot ko sa kanya't
tipid na ngumiti.

He chuckled. "Alam ko namang mahal na mahal mo ako eh." sabi nya't ginulo ang buhok
ko't nagsuot na sya ng kanyang earphones na kanina pa nauudlot dahil sa pag-uusap
namin.

"Mahal nga ba kita?" bulong ko kahit na alam kong hindi nya ako narinig dahil
nakasuot na sya ng earphones.

Lumingon naman sya sa akin at ngumiti habang bahagyang naghe-headbang kaya naman
ngumiti nalang ako pabalik sa kanya saka nag-iwas ng tingin.

"Oh.. Ah.." sabi ko habang sinusubuan ko sya ng pasta.

Ngumanga naman sya kaagad at sinubo ang pastang pinapakain ko sa kanya.

"Masarap ba?" tanong ko sa kanya.

Tumingin naman sya sa taas na parang iniisip pa ang lasa't ninanamnam ito bago
tumingin sa akin at tumango saka ngumiti.

"Masarap." he stated.

Nang sabihin nya 'yon ay sumubo na rin ako ng para sa akin at masarap nga ito kahit
simple lang ang lasa.

Kapag nagustuhan ni Isaac ang isang pagkain ay gusto ko na rin at vice versa.

Parehas kaming dalawa pagdating sa panglasa namin sa mga pagkain at inumin.

Siguro'y madalas kaming magkasama't kumain kaya parehas na kaming dalawa ng mga
gustong lasa.

Hindi rin naman nagtagal ay lumapag na ang eroplano namin at parang tanga si Isaac
na nakangiti habang hinihintay namin ang bagahe naming dalawa.

One week lang kaming mags-stay dito't susulitin na namin ang bakasyon namin dahil
regalo sa amin 'to ng kanyang daddy.

"Mukha kang budoy." komento ko sa kanya dahil kanina pa sya nakangiti.

"Na-eexcite lang ako." nakangiti pa ring sabi nya. "It's my first time here in
Manila diba?" pinaalala nya sa akin.

"I assure you na mas maganda ang Davao, Isaac." sabi ko sa kanya. "There's nothing
special here. Mas marami nga lang buildings pero mas maganda ang Davao when it
comes to tourist attraction. Kung ako nga lang ang papipiliin, mas gusto ko pang
magstay sa resort nyo kaysa pumunta dito eh." pag-amin ko.

Inirapan nya naman ako't kinuha ang bagahe namin ng mamataan nya ito.

"Ang kill-joy mo, El. Shut up." sabi nya sa akin and I slighlty chuckled.

Pikon talaga sya kahit kailan. Wala ng pinagbago.

This is gonna be a long trip to Manila while baby sitting Mr. Isaac Cole Horan.

Well, I dont mind as long as I'm with him.

=================

Chapter 2

Chapter 2

Distractions

"I dont want to go home!"

Nilingon ko naman si Isaac na parang batang nakanguso pa habang nagrereklamong ayaw

nya pang bumalik ng Davao.

"Isaac, dont act like a kid. Nakakahiya ka." masungit kong sabi sa kanya.

Mabilis nya naman akong nilingon ng nakasimangot. "It's because you dont understand
how I feel dahil lagi kang pumupunta dito sa Manila or somewhere here in Luzon."

"You have the money, Isaac. Kayang pumunta dito ng isang pitik lang. Ako pumupunta
dito dahil umuuwi si Daddy. That's all." I defended my side.

"But still you dont understand." humalukipkip sya sa akin.

"Eh di hindi." sabi ko nalang upang hindi na lumala ang walang kwentang bagay na
pinagtatalunan naming dalawa.

Narinig ko naman syang napahinga ng malalim saka hinawakan ako sa aking braso.
"Sorry.." he uttered. "But promise me na sa susunod na pagbalik ko dito, ikaw pa
rin kasama ko okay?"

Tumingin naman ako sa kanya't tumango saka sya binigyan ng isang ngiti.

Muntikan ko ng mahagis ang iPad ko habang ni-cocollage ko ang pictures namin ni

Isaac at ginagawan ng video para sa kanyang nalalapit na birthday nang dahil sa
malakas na pagbagsak ng aking pintuan at lalo na ng lumubog ang dulong bahagi ng
aking kama.

"Isaac!" singhal ko. "Nakakagulat ka naman. Hindi ba talaga uso sayo ang kumatok?"
inis kong tanong.

Lumingon naman sya sa akin at umiling saka humiga sa kama ko na nakaulo sa aking
hita.

"Dont tell me na wala na kayo ni Thel?" I asked him kahit na itsura nya palang ay
alam ko ng wala na sila.

Ganito

sya lagi twing makikipaghiwalay sa mga nagiging ka-mu nya. Lagi syang parang
problemado na pinagbagsakan ng langit at lupa kahit na sya naman ang
nakikipaghiwalay.
Minsa ay hindi ko talaga maintindihan 'tong si Isaac at kung bakit ko ba sya naging
bestfriend.

"Uhuh." tamad nyang sabi't ipinikit ang kanyang mga mata.

"Bakit? Wala pa kayong one month ah? Ang bilis naman ata." sabi ko.

Napahinga naman sya ng malalim at bumangon mula sa pagkakahiga sa aking hita't

nilingon nya ako saka pinakita ang kanyang cellphone sa akin kung saang nandon ang
conversation nila ni Thel.

"She's so clingy, El." inis na sabi ni Isaac. "Alam mong ayaw ko ng ganyan."

True. Basa ko dito sa text nilang dalawa na sinasabi pa ni Thel na kapag hindi sila
ulit nagkita ni Isaac ngayon ay maghihiwalay silang dalawa at ititigil kung ano ang
meron sa kanilang dalawa and Isaac just answered 'okay' with a smiling emoji na
sinundan naman ng flood na text ni Thel that she's sorry at nadala lang sya ng
feelings nya dahil sa sobrang pagtatampo kay Isaac kaya nya nasabi 'yon.

"Gusto nya araw-araw kaming nagkikita. Kaya madalas akong hindi makapunta sa inyo."
he explained. "She's caring and sweet but I just really hate clingy girls. I still
have my own life too. And besides, hindi pa naman kami para maging ganon sya ka-
clingy."

"Sinabi ko naman kasi sayong tama na 'yang kaka-experiment mo sa nga babae eh."
sabi ko nalang at tumayo sa aking kama upang i-charge ang aking iPad.

"But how will I know if she's the one kung hindi ko susubukan diba?" katwiran nya
sa akin.

Tamad ko naman syang nilingon

saka humalukipkip. "Isaac, kusang dumadating 'yang the one na sinasabi mo. Hindi mo
naman kailangang subukan bawat babaeng matipuhan mo para malaman mong she's the
one." pangaral ko sa kanya.

"Lorraine, babae ka kaya sa inyo dapat ang sinasabi mong hintayin na dumating ang
the one. Kung hihintayin mo, sinong lalapit sayo? Diba ang lalaki? Kasi ikaw yung
naghihintay. Kayong mga babae ang maghihintay sa amin at kaming mga lalaki ang
maghahanap sa inyo." mala-sarkastiko nyang pag-eexplain sa akin.

"Pwede naman kasing parehas kayong walang kamuwang-muwang. Parehas nyong hindi
hinahanap yung isa't-isa pero pagtatagpuin pa rin kayo ng tadhana." pagde-defend ko
ng aking side.

"El, that stuff only happens in movies and books." he said. "In reality, if you
want to find the one for you, kailangan mong hanapin. Kailangan mong paghirapang
makuha sya."

"Eh di sige!" singhal ko. "I-try mong makarelasyon lahat ng babae dito sa Davao at
saktan mo rin silang lahat dahil lahat sila may mali na hindi mo gusto. Na hindi
pasok sa qualifications mo. I don't mind. Hurt all the girls here in Davao."
naiinis ko ng sabi saka pumunta sa study table ko para may magawa nalang pampalamig
ng nag-iinit na dugo ko.

Hindi ko alam kung kailan maiintindihan ni Isaac na marami pang paraan para mahanap
nya ang hinahanap nyang motherly-like girlfriend na gusto nya.
"Hindi ko sasaktan lahat ng babae sa Davao.." marahan nyang sabi't napatigil ako sa
pag-aayos ng aking mga gamit. "Cause I will never hurt you, El.. Not you."

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi't hindi ko na alam ang sasabihin ko nang

dahil sa mga binitawang salita ni Isaac.

Ngunit ito nanaman ang puso kong parang nakikipagkarera ang tibok sa sobrang bilis.

This is getting worser and worser than before. Dati'y mabilis lang ang pagtibok
nito pero ngayon mabilis parin ang tibok pero nandoon na 'yung kirot.

"Umuwi ka na." sabi ko nalang. "Start na ng klase natin bukas. You go home and
sleep already."

Haharapin ko na sana sya ng maramdaman kong may brasong pumulupot sa aking bewang
at ipinatong nya ang kanyang ulo sa aking balikat.

"El... I wont hurt you okay?" malambing nyang sabi sa akin. "You know I wont. I
cant hurt you. I dont want you to get hurt."

Pagkagising ko kinabukasan ay para akong bangag dahil hindi ako makatulog ng maayos
kagabi habang inaalala ang mga sinabi ni Isaac bago sya umalis upang umuwi sa
kanila.

Ayaw nya akong saktan. He doesn't want me to get hurt pero ang hindi nya alam ay
matagal na akong nasasaktan na hanggang ngayo'y nasasaktan pa rin kahit na alam ko
sa sarili kong hindi nya naman sinasadya't wala syang ka-alam-alam na nasasaktan
ako't wala akong balak na sabihin sa kanya.

"Lorraine, nandyan si Cole. Sinusundo ka na." marahang sabi ni Manang nang pumasok
sya sa aking kwarto upang kunin ang pinagbihisan ko.

"Uhmm.. pakisabi pong hindi po ako sasabay sa kanya." nag-aalangan ko pang sabi
saka nagpatuloy sa pag-aayos ng aking buhok.

"Oh eh.. sige. Mag-uumagahan ka pa ba ng kain o magtitinapay

ka na muna?" tanong nito sa akin.

"Cereals nalang po, Manang. Thank you po." nakangiti kong sabi sa kanya't ngumiti
rin sya sa akin bago tuluyang lumabas ng aking kwarto.

Napahinga naman ako ng malalim at halos mapatalon ng tumunog ang cellphone ko nang
dahil sa message ni mommy sa facebook may kasamang picture nila ni daddy na naka-
thumbs up.

Lanie Umali Ramos:

Goodluck on your first day in college, sweetheart! From your beautiful mother and
handsome father. We miss you and we love you so much!!

Napangiti naman ako habang binabasa ang message sa akin ni mommy't ni-save ang
picture nila ni daddy na ni-send nya sa akin.

Lorraine Quinelle Ramos:

Thank you po, mom and dad! I miss you and I love you din po! Have to go to school
na po. Mwah!
Sinendan ko rin sila ng picture kong nakanguso bilang paghalik ko sa kanilang
dalawa.

Miss na miss ko na sila mommy't daddy. Dapat ay susunod ako kay mommy nang
sinamahan na nya si daddy sa Canada pero mas gusto ko ditong mag-aral ng college at
hindi ko rin kayang iwanan si Isaac kaya mas pinili ko na ang magstay nalang dito
sa Pilipinas.

"Ito na ang cereal mo." ani manang ng makababa na ako upang kumain ng umagahan ko
bago tuluyang umalis papunta sa school.

"Salamat po." nakangiti kong sabi kay manang saka nagsimulang kumain ng cereals

ko habang pinagsasalin nya ako ng tubig.

"Nga pala'y nasa talyer pa rin ang kotse kaya walang maipanghahatid sayo si Ener."
sabi ni manang. "Magcommute ka nalang. Hindi ka pa kasi sumabay kay Cole eh. Baka
ma-late ka pa sa unang klase mo."

"Madali lang naman pong magcommute papunta don, Manang. Saka maaga pa naman po."
sabi ko nalang saka nagmadali nang kainin ang cereals ko para masigurado kong hindi
ako mala-late ngayong unang araw ko sa kolehiyo.

Matapos akong kumain ay agad akong nagpaalam kay manang saka nagmamadaling sinuot
ang aking sapatos at patakbong lumabas ng aming gate na agad naman akong napahinto.

Dahan-dahang nag-angat ng tingin sa akin si Isaac na nakahalukipkip habang

nakasandal sa kanyang kotse bago sya umayos ng tayo.

Magsasalita na sana ako ng makita kong papalapit na sya sa akin ngunit hindi man
lang nya ako nabigyan ng pagkakataong makapagsalita.

"I dont care whatever you'll say. We're still going to school together." mariin
nyang sabi habang hawak-hawak ang aking kamay at hinihila nya papunta sa passenger
seat.

Nang maisakay na nya ako sa loob ng kotse ay mabilis syang umikot papuntang
driver's seat at pinaandar na ang kotse.

"Nandahil ba ito sa pinag-awayan natin kagabi?" tanong nya sa akin habang diretso
ang kanyang tingin sa aming dinadaanan.

Hindi ko nalang sya sinagot dahil ayokong pag-usapan pa ulit namin ang mga hindi na
dapat pinag-uusapan pang

muli.

"Lorraine, you're making me so damn frustrated!" sabay hampas nya sa kanyang

manibela kaya naman agad akong napatingin sa kanya. "Kasama kita. Katabi kita. I
can see you but I can't hear you out. Naiinis ako."

Napahinga naman ako ng malalim at hindi ko na napigilan ang pagsasalita.

"Nakakainis ka kasi. Ginagawa mong parang laruan ang mga babae. Parang chemicals na
pagkatapos mong pag-eksperimentuhan, tapos na. Wala na. Wala ng silbi."

"Then I wont do it again!" giit nya sa akin.

"You already said that a million times. Wala ka na bang ibang linya pero kaparehas
pa rin ng meaning nyang sinasabi mo kasi nakakasawa na." sabi ko't humalukipkip.

"If I already told you that line a million times before then I'm going to promise
to you now that I wont do it anymore." seryoso nyang sabi sa akin nang mai-park na
nya ng maayos ang kanyang sasakyan.

Nilingon ko naman sya at nakitang seryoso syang nakatingin sa akin.

"Alam mong ayoko sa mga taong nangangako ng hindi naman kayang tuparin, Isaac."
mariin kong sabi sa kanya. "Kung hindi mo kayang panindigan ang pangako mong 'yan,
kung sayo bawiin mo na dahil kapag nabali mo ang pangako na 'yan, I swear that we
wont be the same again."

Gusto ko syang magseryoso. Sobrang gusto ko syang magseryoso pero natatakot ako na
kapag nagseryoso sya ay... hindi ako ang seryosohin nya. Kung magseseryoso man sya,
gusto ko sa akin.

I want him to play other girls but he should be serious to me.

"Mark my words, Lorraine." aniya't kinuha ang aking kamay. "I promise you that I
wont experiment girls anymore. If ever I'll get a girl again, I'll date her
seriously. Not just to try her out."

I looked straight into his eyes and I can see determination na handa na syang
magbago't magseryoso na aking kinatakot.

"Patunayan mo." sabi ko nalang at saka binawi ang aking kamay mula sa kanya bago
tuluyang lumabas ng kanyang kotse.

If ever he'll fall for a girl and take her out seriously, I think I need to find
distractions cause I dont think that I can handle the pain that I'm going to feel
if that happens.

=================

Chapter 3

Chapter 3

Drifting

"Oh. Kumain ka ng madami." ani Isaac habang nakakamay na sinusubuan ako ng pagkain.

Punong-puno na ang bibig ko't hindi ko alam kung pano ngunguyain ang mga pinakain
nya sa akin. Pakiramdam ko'y masusuka na ako sa sobrang dami ko ng nakakain.

"Nguya lang ng nguya." utos nya sa akin. "Up down up down up down." aniya't
hinawakan nya pa ang baba ko't iginaya sa pagbubukas-tikom.

Mabilis ko naman syang siniko't dumaing sya saka ko mabilis na nilunok ang pagkain
ko't uminom agad ng tubig upang maalis ang parang nagbarang pagkain sa lalamunan ko
bago ako humarap kay Isaac.

"Muntik na akong masuka! Nakakainis ka! Ang dami mong sinusubo sa akin!" singhal ko
sa kanya't muling uminom ng tubig saka marahang kinabog ang aking dibdib.
"Ang payat-payat mo kasi eh. Para kang hindi pinapakain. Dapat sayo laging
pinapakain ng ganito karami para tumaba ka." pangaral nya sa akin.

"I'm on a proper diet, Isaac and for your information, I'm physically fit." sabi ko
sabay irap sa kanya.

"Physically fit ba 'yan eh parang malnourished ka na nga." pang-inis nya sa akin.

Humalukipkip naman ako saka sya hinarap. "Alam mo, Isaac, kung iinisin mo lang ako
ay maling araw ang napili mo. Kung pwede lang ay wag mo akong inisin for a week
dahil meron ako. Wag mo ng subukan." pagbabanta ko sa kanya.

"Ikaw naman kasi eh. May proper diet ka pang nalalaman. Nagpapaganda ka noh? Sino
ba ang tipo mo sa klase nyo?" tumaas ang kanyang kilay.

"Hindi ko na kailangang magpaganda dahil maganda na talaga ako and please lang wala
kang pake

kung sino man ang type ko na kaklase ko." masungit kong sabi sa kanya.

"Hindi na ako makikipag-away sa unang sinabi mo dahil inaamin kong maganda ka naman
pero yung sinabi mong wala akong pake kung sino man type mo ay hindi totoo dahil
may pake ako't gustong-gusto kong malaman." aniya. "I'm your bestfriend, El. Dapat
alam ko ang mga bagay na 'yan."

l just rolled my eyes at him saka kumuha ng grapes sa fridge para mahimasmasan ako
sa sobrang bigat ng tiyan ko nang dahil sa mga pinakain sa akin ng kumag na 'to.

Kala mo may piyesta't napakaraming dalang pagkain at meron pang dahon ng saging
upang dun ilagay ang mga pagkain saka nagkamay.

Okay lang sana nung una pero nang lumaon ay panay na ng subo nya sa akin ng pagkain
na lumulobo na ang pisngi ko sa sobrang puno at wala pa ata syang balak huminto sa
pagsusubo sa akin.

"Your my bestfriend at kung wala kang alam eh di ibig sabihin wala. As simple as
that, Isaac. No big deal." I shrugged.

Nanliit naman ang kanyang mga mata habang nakatingin sa akin. "Why do I feel like
you are hiding something from me?" mapanghinala nyang sabi.

"Isaac, wala akong tinatago sayo at sa araw-araw ba naman nating magkasama tingin
mo ba may maitatago pa ako sayo?" sarkastiko kong tanong sa kanya.

"Okay.. I'll let it slide.. for now." sabi nya sa akin. "I'll be watching you."
tumaas ang kilay nya't napailing nalang ako sa kanya habang pinapanood syang
lumabas ng aming bahay.

Napabuntong hininga naman ako ng tuluyan syang makalabas at sumandal sa kitchen

counter.

Yes, Isaac. I'm hiding something from you but you shouldn't

know it. Hindi mo pwedeng malaman na hindi ko na kayang pigilan pa ang mahulog ng
tuluyan sayo.

I'm falling and it's so scary cause I'm falling so deep.

"Mukhang wala atang nakabuntot na aso sayo ah." nakangising sabi ni Mel sa akin.
"Sa pagkakaalam ko, Mel, wala naman akong aso." simpleng sabi ko sa kanya't
nginitian sya saka nilabas ang laptop ko sa akin bag upang ma-edit ang powerpoint
ng report ko mamaya.

"I mean Cole." paglilinaw ni Mel. "Hindi ata sya nakasunod-sunuran sayo."

"That's because lagi lang talaga kami magkasama. Maybe he's just busy. At hindi sya
aso." sabi ko.

"Oo nga naman, Mel!" biglang pagsingit ni Kate. "Sa pogi ni Cole? Mukhang aso lang
para sayo? That's absurd!"

Parehas naman namin syang binigyan ng isang tamad na tingin ni Mel kaya agad naman
syang ngumisi't nagpeace sign sa amin.

"Sorry. Alam nyo namang crush ko si Cole eh. Pero hanggang crush lang talaga. Kasi
syempre sayo na sya, Lorraine." sabay ngiti nya sa akin.

"Walang sakin, Kate." sabi ko nalang.

"Wag mo na kasing i-deny pa, Lorraine." ani Mel.

"Wala naman akong dapat i-deny dahil hindi naman talaga." naf-frustrate ko ng sabi.

"So, hindi pa pagdedeny ang tawag dyan?" nagtatakang tanong ni Kate.

"Kate, let me handle this at wag ka ng sumingit dahil naloloka na ako sa katangahan
mo." pagbabawal sa kanya ni Mel saka ito muling lumingon sa akin. "Bakit kasi ayaw
mo pang aminin sa sarili mo, Lorraine? Halata naman na mahal mo si Cole. As your
close friend, oh ayan ah close friend nalang kami ni Kate dahil pinapaubaya na
namin kay Cole ang bestfriend

na term pero yun nga. As your close friend, kitang-kita namin kung paano mo tignan
si Cole nang higit pa sa kung paano dapat tignan ang bestfriend. Punong-puno ng
pagmamahal."

"Bakit? Hindi ba dapat minamahal ang bestfriend?" sarkastiko kong tanong sa kanya.

"Of course love not in a friendly way. But love in a romantic way." pag-eexplain
nya.

"Kilabutan ka nga sa sinasabi mo, Mel." sabi ko nalang as I rolled my eyes.

"Mapapa-amin ka din namin ni Kate. Aamin ka din." pagbabanta nya.

Napailing nalang ako't ni-focus ang sarili ko sa ine-edit kong powerpoint

presentation.

Wala akong aaminin sa inyo dahil hindi ko hahayaang malaman ng iba ang nararamdaman
ko para kay Isaac. Lahat gagawin ko para lang walang makaalam non.

"Tuloy ba tayo sleepover sa inyo later?" tanong nila sa akin nang mag-uwian na.

Magkakaparehas kasi kaming tatlo ng schedule at si Kate lang naman ang naiiba ng
course sa amin ni Mel. Si Mel ay ka-block ko kaya walang problema.

"Yup." nakangiti kong sabi.

"Oh em gee! Should I buy some foods or drinks or what before I go to your house?"
na-eexcite na sabi ni Kate. "I'll still get my things at home kasi."

"Ako din. I need to go home first." paalam ni Mel. "Sabay na tayo papunta kila
Lorraine, Kate." aya nya kay Kate.

"I'm so excited grabe! It's our first celebrating someone's birthday on midnight."
ani Kate. "I really love sleepovers!" pumalakpak pa sya sa sobrang saya.

Natawa naman ako sa reaksyon ni Katelyn. "Oo na pero you don't need to bring foods.
I-text nyo nalang ako kung ano ang gusto nyong kainin at magpapabili ako kay

Manang or ako nalang bibili on the way home."

"Okay we will text you pero magdadala pa rin kami ng pagkain para mas masaya."
pagpupumilit ni Kate sa gusto nyang mangyari at alam kong wala na akong magagawa
doon kaya hinayaan ko na sya sa kung anuman ang gusto nyang mangyari.

Nang makaalis na ang dalawa'y sumakay na ako sa kotse.

"Saan tayo ngayon, Lorraine?" tanong ni Manong sa akin.

"Sa Savemore na po muna tayo." magalang kong pagsagot at agad nyang pinaandar ang
sasakyan.

Huminga naman ako ng malalim at ni-check ang cellphone ko nang magvibrate ito't
nakita kong nagtext na sila Mel at Kate nang mga gusto nilang ipabili sa akin.

Napanguso naman ako nang makita ang history ng convo namin ni Isaac at nakitang
hindi pa kami nakakapag-usap ngayong araw.

Maybe, he's just really busy since fourth year na namin ito sa college. Time really
flies so fast. Parang nung kahapon lang ay freshman palang kami pero ngayon ay
malapit na kaming grumaduate na dalawa.

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi't napatingin sa labas ng bintana ng makita
ko si Isaac na may kasamang babaeng naka-akbay pa sya.

Naningkit ang aking mga mata't halos isubsob ko ang mukha ko sa salamin ng kotse
upang makilala o mamukhaan ang babae ngunit hindi ko sya kilala. Maybe she's from
other university? Hindi naman lahat ay dito nag-aaral sa Ateneo.

But still...

Hinawakan ko ang aking dibdib at pinakiramdaman ang puso kong humaharurot na sa

pagtibok.

Sobrang tagal na magmula nang makita kong may kasamang babae si Isaac at simula
'yon nang nangako sya sa aking magseseryoso na sya't

hindi na nya pag-eeksperimentuhan ang mga babae.

Sya na ba ang nagpaseryoso sa bestfriend ko?

Gusto kong maging masaya pero mas nangingibabaw ang sakit na nararamdaman ko.

"Ikaw lang ang nagbirthday na nakabusangot ang mukha, Lorraine." puna ni Mel sa
akin. "Smile ka naman dyan." sabay tapat sa akin ng kanyang camera.
Ngumiti naman ako para sa picture ngunit pagkatapos ng isang shot ay nawala na agad
ang aking ngiti.

Tinignan ko ang cellphone ko't nakitang wala pang text si Cole sa akin upang batiin
ako ng 'Happy Birthday'. Dati ay lagi nya akong binabati ng saktong alas-dose pero
ngayon ay wala akong natanggap. Ganon na ba sya ka-seryoso sa babaeng nakilala
nya't kinalimutan na nya ang ibabang babaeng nakapaligid sa kanya na pati ako ay
nakalimutan na nya?

"Hindi pa kasi sya tinetext ng bestfriend nya." mapang-inis na sabi ni Kate na

pinagkadiin-diinan pa ang salitang 'bestfriend'.

"Stop it, Kate." saway naman agad sa kanya ni Mel. "Down na nga si birthday girl,
mas lalo mo pang dina-down."

"I-Inom nalang natin 'yan!" masayang sabi ni Kate at binigyan ako ng isang baso ng
Chivas Regal.

Kinuha ko naman ang binigay nya sa aking baso't mabilis itong nilagok at napapikit
nang maramdaman ko ang pagsusunog nito sa aking lalamunan.

"Mel, wag kang mag-uupload ng pictures ngayon or mamaya okay?" paalala ko kay Mel.
"Bukas ka nalang magpost."

"Bakit naman?" ngumuso sya. "I'm about to upload pa naman."

"Just do what I said." sabi ko nalang at hindi na sinagot ang tanong nya't agad nya
namang ibinaba ang kanyang cellphone.

Naka-hide ang

birthday ko sa facebook kaya kung nakalimutan man ni Isaac ay hindi nya malalaman
ngayon dahil naka-hide nga ang birthday ko. Pag nag-upload ng pictures si Mel at
Kate ay baka malaman ni Isaac. Ang mga ibang ka-close ko naman ay tinetext ako para
batiin ngayong birthday ko.

He'll never know in case he forgot about my birthday.

Pagkatapos ng walang sawang pag-inom kaninang midnight hanggang sa naubos namin ang
pangatlong bote ng Chivas Regal ay nakatulog na kami.

Bumangon ako't sinapo ang ulo na sobrang sakit nang dahil sa hangover saka inabot
ang cellphone ko sa may center table.

Hindi pala kami sa kama nakatulog. Nagsisiksikan kami dito sa mini sala sa loob ng
aking kwarto. Si Mel lang ata ang nakahanap ng magandang pwesto sa sofa samantalang
si Kate naman ay nakadapa sa may carpet habang yakap-yakap ang isang throwpillow.

Dahan-dahan akong tumayo't hinanaan ang aircon bago tinignan ang cellphone ko na
may text si Isaac.

From: Isaac.

Goodmorning! You free today?

Napakunot ang aking noo sa kanyang text at nakitang kanina pa itong alas-otso. Mag-
aalas onse na ngayon kaya hindi ko na sya nireplyan. Kung importante naman ang pag-
aaya nya sa akin ay nagsend na dapat sya ng kasunod pang text pero wala naman.
"Manang, paluto naman pong corn soup. Para saming tatlo." sabi ko kay manang nang
makababa ako sa kusina.

"Ito na nga't nagpapakulo na ang tubig." nakangiting sabi ni manang.

Tumango naman ako't kumuha ng tubig sa ref saka isinalin sa baso bago uminom upang
mahimasmasan ang pakiramdam ko'y medyo mawala ang naiwang lasa ng alak sa aking
bibig.

"Nga pala, El." biglang sabi ni manang. "Pumunta kanina dito si Isaac at may kasama
syang babae. Hindi ka daw nagrereply kaya sinabi kong tulog ka pa't kasama mo ang
mga kaibigan mo dahil nagsleepover sila dito kaya umalis na rin sila agad." kwento
ni manang.

Pumunta pala sya dito. At kasama nya pa ang babae nya. Ano 'yon? Magme-meet and
greet na ba kami ng girlfriend nya?

"Girlfriend na nya ba 'yon, Lorraine?" tanong sa akin ni manang.

"Hindi ko po alam." sagot ko nalang. "Baka po. Siguro." nagkibit-balikat ako.

Hindi ko naman talaga alam dahil wala namang naikwe-kwento si Isaac at hindi na rin
kami nagkakausap na dalawa kahit sa text.

"Nga po pala, Manang." bago ko pa makalimutan. "May sinabi ka po ba sa kanya

tungkol sa birthday ko?" tanong ko.

"Wala. Bakit?" sagot ni manang.

Ngumiti naman ako't umiling. "Wala po. Sige po. Gisingin ko na po 'yong dalawa."
paalam ko't muling umakyat sa taas.

I can feel it already. I can feel that he's already drifting away from me.

=================

Chapter 4

Chapter 4

Some Time

"Oh my God, Lorraine! Are they official?" hindi makapaniwalang tanong sa akin ni
Mel habang tinitignan nila ang mga pictures na naka-tag sa facebook ni Isaac
tungkol sa birthday surprise na inihanda sa kanya ng babae nya.

"Kinabog nya ang pa-pajama party mo samin sa surprise nya para kay Isaac." komento
nya.

"That's right and I can tell that they're official already dahil nakalagay sa
banner ay 'Yes, Isaac! I love you too! Happy birthday!'." feel na feel na
pagkakasabi ni Kate habang titig na titig sa kanyang laptop.

"So, ibig sabihin ay nililigawan na pala sya ni Isaac.." Mel concluded.

"Nang hindi mo alam.." dagdag ni Kate. "At sila na ngayon."

Tumango-tango naman si Mel. "Nalaman mo lang nangdahil sa facebook." ani Mel.
"Magbestfriend pa ba kayo ng lagay na 'yan?"

Napapikit naman ako ng mariin at malakas na binaba ang remote sa center table na
halos mabasag na ito sa sobrang lakas ng pagkakababa ko nito.

"Tumigil ka na nga." saway nilang dalawa sa isa't-isa.

Naiiyak ako. I feel so hurt. Ramdam na ramdam ko ang sakit. Tagos na tagos at hindi
ko na alam kung paano ko pa iindahin ang sakit na nararamdaman ko.

Ayos lang sana kung hindi nya maalala ang birthday ko. Pero hindi ko matanggap na
parehas na nga kami ng birthday at simula palang ng ipinanganak kami'y sabay na
kaming nagce-celebrate, ngayon nya pa nakalimutan?

"Baka

nabigla lang sya sa pagdating ng girl nya, El.." marahang panglakas loob sa akin ni
Mel.

"Eh di mabigla din sya sa magiging pag-alis ko." sabi ko nalang at mabilis na
umakyat papunta sa aking kwarto upang makapagbihis para sa pasok naming tatlo maya-
maya.

Mabilis lang akong naligo dahil gagamitin din nila Mel at Kate ang banyo ko.

"Ako muna!" nag-aaway pa ang dalawa kung sino sa kanila ang mauunang maligo.

Napailing nalang ako nang biglang tumunog ang aking iPad at nakitang tumatawag sa
Skype si mommy kaya naman lumabas ako ng kwarto upang hindi maka-istorbo ang
pagtatalo nila Mel at Kate.

"Hi, mommy! Daddy!" masaya kong bati sa kanilang dalawa't kumakaway pa.

"Belated Happy Birthday, Sweetheart!" sabay nilanh sabi. "We love you so much." at
gumawa ng malaking heart ang magulang ko na nagpatawa sa akin.

"Lagi nalang po kayong late ng one day kung bumati." nagtatampo kong sabi.

"Para one of a kind kami ng mommy mo. Hindi katulad ng iba na sabay-sabay. Para
special." palusot ni daddy't kumindat pa sa akin.

"Ang gara nyo naman po." ngumuso ako't tinawanan lang ako ng nanay at tatay mo.

"Basta call us if you receive anything okay?" pahabol ni mommy.

"I will, mom, dad. Thank you po sa pagbati." nakangiti kong sabi.

"You're welcome, sweetheart and magk-kwento ka sakin tungkol sa birthday

celebration

nyo ni Isaac okay?" nakangising sabi ni mommy.

Nawala naman kaagad ang aking ngiti't napansin naman 'yon kaagad ni mommy.

"Is anything wrong, anak?" tanong ni mommy at pansin kong hindi na nya kasama si
daddy.
Umiling naman ako't ngumiti. "Wala po. Sila Mel at Kate lang po kasi kasama kong
nagcelebrate ng birthday ko. Nagsleepover po sila sa bahay for three days and two
nights." kwento ko kay mommy.

"Ganon ba?" ani mommy. "How 'bout Isaac? Where and how did he spent his birthday?"
tanong ni mommy.

"I dont know, mom. I'll just catch up with him later para magkwento sya and then
ikwe-kwento ko nalang po sa inyo." sabi ko nalang kay mommy.

"That'll be great then! Basta let's talk if you're not busy with school works
okay?" masayang sabi ni mommy.

"Yes, mom." sagot ko.

Matapos nang walang hanggang pagpapaalam namin ni mommy sa isa't-isa'y naputol na

rin ng tuluyan ang tawag namin nang sabihin nyang tinatawag na sya ni daddy.
Mukhang may dinner date nanaman ang dalawa. Nakakainggit. Masyadong sweet ang mga
magulang ko.

"Bye, guys! Text text nalang." masayang pagkaway ni Kate sa amin bago sya patakbong
pumunta sa kanyang building pagkababa namin sa sasakyan.

Ako na ang nagdrive ngayon papuntang school dahil gusto kong mapahinga muna si
manong lalo na't kailangan ko na ring matuto ng tuluyan dahil pagkagraduate ko'y
lagi ko na itong

gagamitin at agaw eksena naman kung may driver pa ako.

Siguro'y bibigyan nalang ng ibang trabaho ni mommy si manong sa bahay para lang
hindi ito mawalan ng trabaho bago magretiro dahil singkwenta mahigit na rin naman
sya.

"Oh..." biglang napahinto si Mel sa paglalakad kaya naman agad akong napalingon sa
kanya. "Is that your bestfriend outside our room?"

Mabilis naman akong napalingon sa room namin at nakita ko si Isaac na nakasandal sa

may pader katapat ng room namin.

"Is it because I already uploaded our sleepover pictures?" hinuha nya.

"I dont care." sabi ko nalang. "It doesn't matter." dagdag ko saka muli syang
nilingon. "Halika na't malapit ng magsimula ang klase. Baka maunahan pa tayo ng
prof natin sa pagpasok." aya ko sa kanya't nauna na sa paglalakad.

Ramdam ko namang nakasunod sa akin agad si Mel at hindi ko ma-explain ang kabang
nararamdaman ko habang papalapit ako ng papalapit sa aming room kung saan nandon
din si Isaac.

Ano ba 'yan, Lorraine? Simple lang naman ang gagawin mo. Maglalakad ka lang sa
harapan nya at papasok ka sa room. Hindi mo naman sya kailangan pansinin eh.
Problem solved!

Huminga ako ng malalim at nakita kong napalingon na si Isaac sa amin saka ito
tumayo ng maayos. Lalapit na sana ito sa akin ng mabilis akong umiwas ng daan at
parang walang nakitang pumasok sa loob ng room.

Umupo ako sa aking madalas na kinauupuan

sa klaseng ito't kitang-kita ko sa aking peripheral vision na nakatingin sa akin si
Isaac.

"El.. Isaac's looking so.. hurt." puna ni Mel.

"Wag ako, Mel." sabi ko nalang dahil ayoko ng magpaloko sa mga sinasabi ng iba.

"El, kahit na hindi ka nya girlfriend, bestfriend ka pa rin nya't malamang ay

masasaktan sya dahil hindi sya pinansin ng bestfriend nya." pangongonsensya sa akin
ni Mel.

"It's his lost then. I have nothing to do with it." sabi ko nalang at saka nagsuot
nalang ng earphones dahil wala pa naman ang prof namin.

Naging mabilis lang ang klase sa Calculus at Physics kaya no hassle kahit na
nakakadugo ng utak ang mga computation na pakiramdam ko'y pati calculator ay hindi
kayang sagutin sa sobrang hirap.

"Bestfriend alert! Bestfriend alert!" paulit-ulit na sabi ni Mel nang makalabas

kami ng room.

True enough. Nakikita kong papunta sa akin si Isaac at hindi na ako nakaiwas pa
dahil agad na nyang hinaragan ang aking harapan. Alam kong kapag uniwas ako'y
pipigilan nya lang ako't pilit na ihaharap sa kanya.

Sa tinagal-tagal naming magkaharap ay wala ni isang salita sa amin kaya kumuha na

ako ng lakas ng loob bago nagbuga ng salita.

"Excuse me." simpleng sabi ko. "You're blocking my way." dagdag ko pa.

Hindi ko alam kung paano ko sya natitignan ng diretso lalo na't nakikita ko ang
pagsusumamo sa kanyang mga mata.

Nakita

ko namang lumipat ang tingin nya sa aking likod kaya naman napalingon ako kay Mel
na ngayo'y nanginginig habang nakatingin iniinda ang tingin ni Isaac.

"Uh..Uhmm..L-Lorraine.." nalilito itong lumingon sa akin. "May nakalimutan pala

akong gawin sa library. Bye!" nagmamadali nyang sabi't mabilis na tumakbo.

Susundan ko na sana sya ng biglang hawakan ni Isaac ang kamay ko't mabilis akong
hinatak pasama sa kanya.

"Isaac, ano ba bitawan mo nga ako." sabi ko't pilit na kumakawala sa pagkakahawak
nya sa aking kamay.

Para syang walang narinig at patuloy lang sya sa paglalakad hanggang sa makarating
kami sa kanyang kotse't sinakay nya ako doon na nagmamadali pang umikot sya
papuntang driver's seat saka mabilis na pinaandar ang sasakyan.

"Isaac, I need to go home. Marami pa akong gagawin." angal ko sa kanya.

"Then we will go to your house." simpleng sabi nya't mabilis na niliko ang kotse
papunta sa subdivision namin na doon din naman nakatirik ang bahay nila.

"Ako lang ang uuwi sa bahay ko, Isaac. Hindi mo kailangang sumama at naiwan ko pa
yung sasakyan ko sa school. Ibalik mo na nga ako at itigil mo na 'to." sabi ko.
"No, El." mariin nyang sabi. "We will not seperate until we're okay. Ipapakuha ko
nalang kay Manong Fred ang sasakyan mo. Give me your keys." sabay lahad nya ng
kanyang libreng kamay sa akin.

"Just bring me back to the school at

ako mag-uuwi ng sarili kong sasakyan." sabi ko't humalukipkip.

"El, you know I'll always obey you but this time let me have the cards first. Ako
ang masusunod and what I want is for us to talk." sabi nya't inihinto ang kotse sa
tapat ng bahay namin.

Is it true that you'll always obey me, Isaac? Kahit sabihin ko ba sayong hiwalayan
mo sya, gagawin mo kasi sabi ko?

Bababa na sana ako ng kotse ng mabilis nyang hinablot ang bag ko saka lumabas ng
kotse't agad naman akong sumunod at nakita kong kinukuha na nya sa bulsa ng bag ko
ang susi ng kotse.

"Akin na nga 'yang bag ko!" singhal ko sa kanya.

Binalik nya naman sa akin kaagad ang bag ko ngunit nakuha na nya ang susi ko't may
ni-dial sya sa kanyang phone.

"Akin na yung susi ko!"

Tinaas nya ang kanyang kamay kung saang hindi ko kayang abutin ang susi na kahit
anong gawin kong talon ay hindi ko pa rin maabot.

"Hello. Mang Fred. Please come out of the house. Ngayon na po. As in ngayon na po.
Bilisan nyo po." may pagbabantang tonong sabi ni Isaac at agad kong narinig na
bumukas ang gate nila Isaac kung saan lumabas ang nagmamadali na si Mang Fred.

Patakbong lumapit si Mang Fred sa amin at agad na hinagis ni Isaac ang aking susi
dito't nasalo naman agad.

"Kunin nyo po ang kotse ni Lorraine sa school. Iuwi nyo po. Ito po pamasahe." ani
Isaac at inabutan

ng isang daan si Mang Fred.

"Sige po, Sir." at mabilis na umalis leaving me and Isaac behind.

Napabuntong hininga naman ako't sumusuko na sa mga palusot ko't tumalikod na upang
makapasok na sa aming bahay.

Naramdaman ko naman si Isaac na nakasunod lang sa akin kaya hinayaan ko nalang sya
dahil alam ko namang hindi ko sya mapipigilan sa mga gusto nyang mangyari.

"Oh nandito pala kayong dalawa. Sandali lang at gagawa ako ng meryenda." sabi ni
manang nang makitang kasama ko si Isaac at agad na pumasok sa kusina.

Dire-diretso akong umakyat papunta sa aking kwarto't alam kong nakasunod pa rin si
Isaac sa akin hanggang sa makapasok ako sa loob nito na sya na mismo ang nagsarado
ng pintuan.

"Now, can we talk, El?" kalmado nyang tanong sa akin.

Nilapag ko naman ang aking bag sa may sofa't hinarap sya saka humalukipkip.
"Ano bang pag-uusapan natin?" tanong ko sa kanya.

"I know you're mad.." panimula nya. "I know you're mad at me dahil hindi ko sinabi
sayo ang nangyayari sa amin ni Rona pero--"

"Excuse me lang, Isaac." pagpigil ko sa kanya. "Who's Rona?" nagkukunwari kong

tanong sa kanya na kunwari'y hindi ko alam ang pangalan ng babae nya.

Napahinga naman sya ng malalim bago sinagot ang aking tanong. "Rona's... Rona's my
girlfriend." nag-aalangan nya pang sagot sa akin.

style="text-align:left;">Naramdaman ko na agad ang pag-iinit ng aking mga mata sa

simpleng pagsagot nya sa akin kung sino si Rona.

Nilabanan ko ang sakit na nararamdaman ko't taas-noo pa ring nakatingin sa kanya.

"Congratulations! Sa wakas at nagka-girlfriend ka na. Akala ko hanggang fling at mu

ka nalang eh." sarkastiko kong pagbati sa kanya.

"El, can we stop with the sarcasm and let me explain my side first?" halos
nagmamakaawa nya ng sabi sa akin.

"What if I say no?" matapang kong sabi.

Napaawang ang kanyang bibig sa aking sinabi ngunit agad nya rin itong tinikom.

"I dont care. I'll still explain my side no matter how hard it is to deal with
you--"

"Eh di wag mo ng i-explain kung nahihirapan kang makipag-usap sa akin." sabi ko

nalang. "Cause, Isaac, honestly I don't care anymore about what's happening in your
life. You have your own life and I have mine. Hindi naman kailangan lahat ng bagay
tungkol sa isa't-isa alam natin. May tinatawag din tayong privacy at naiintindihan
kita. You don't have to deal with me anymore. We're okay. There's nothing to argue
or talk about."

"But we're bestfriends, El.." mahina nyang sabi.

Agad ko namang naramdaman ang pagkirot sa aking puso nang sabihin nyang mag-
bestfriend lang kami.

Oo, alam ko naman 'yon. Pero ang sakit pala pag naipamukha na sayo ng bestfriend
mong ganon lang kayo't lalo na kapag mahal mo sya kasi alam mong wala ka ng pag-
asa.

"Isaac.. alam mo bang birthday ko rin kahapon?" tanong ko sa kanya't hindi maiwasan
ang aking hinanakit na nararamdaman.

Nakita kong nanlaki ang kanyang mga mata't alam ko na ang ibig sabihin ng kanyang
reaksyon kaya binigyan ko na lamang sya ng isang ngiti.

"Makakaalis ka na." sabi ko nalang at tinalikuran sya upang pumunta sa banyo ng

mabalis nya akong pigilan.

Hinarap nya ako sa kanya't mabilis nyang nahanap ang tingin ko't hindi ko na
pinalis pa ang namumuong luha sa aking mga mata na mas lalong nagpalambot sa
kanyang ekspresyon.

"I-I'm sorry, El.." mahina nyang sabi. "I got lost in time. Masyadong maraming
nangyari kahapon. It was so thrilling and exciting na nakalimutan--"

"Na nakalimutan mo na ako?" pagdugtong ko sa kanyang tinatapos na salita.

"Of course not, El! Why would I forget you?" naf-frustrate nya ng sabi. "Birthday
mo lang ang nakalimutan ko. It doesn't mean na ikaw mismo ang nakalimutan ko."

"Ganon na din 'yon, Isaac." sabi ko. "Una, makakalimutan mo birthday ko. Tapos
makakalimutan mo na rin ako, eventually. Bakit pa natin uuntiin kung pwede namang
isang pagsakan nalang diba?"

"So what are you suggesting?" halos mawalan na sya ng boses sa kanyang pagtatanong.

Huminga naman ako ng malalim at pumikit ng mariin saka napayuko nalang.

"Give me some time to think for myself. I think you're already clouding my mind too
much. Hindi na maganda 'tong pagkakaibigan na 'to." pagdedesisyon ko.

=================

Chapter 5

Chapter 5

Talk

"El, nandyan si Isaac sa baba. Sinusundo ka nya. Sabay na daw kayong pumasok." ani
Manang pagkabihis ko.

Napabuntong hininga naman ako't tinignan si Manang. "Pakisabi pong nakaalis na ako.
Na akala nyo po nandito pa ako pero nakaalis na po pala ako. Kapag tinanong nya po
kung bakit nandyan pa yung kotse, pakisabi nalang pong naalala nyo po na sabi ko
kagabi'y susunduin ako ni Mel dito sa bahay para sabay kaming umalis upang tapusin
ang project namin."

"El.. inuutusan mo ba akong magsinungaling?" tumaas ang kilay ni manang sa akin.

"Alam ko pong masamang magsinungaling pero please po, Manang.. I just really need
to stay away from him." sabi ko't halos magmakaawa na ako.

Napabuntong hininga naman si manang. "Oh sige!" pagpayag nya. "Pero sana'y kung ano
man ang alitan nyong magkaibigan ay maayos nyo na. Kung kailang matatanda na kayo,
saka pa kayo nag-away ng ganyan." pangaral sa akin ni manang saka lumabas ng aking
kwarto.

Yun na nga, Manang eh. Tumanda na kami kaya alam na namin ngayon kung ano talaga
ang gusto namin. Alam na namin ngayon kung saan kami dapat lumugar at hindi na 'yon
sa tabi ng isa't-isa dahil may kaniya-kaniya na kaming buhay.

Nagpalipas muna ako ng ilang minuto bago nagpasyang bumaba na upang kumain ng
almusal at nakahinga naman ako ng maluwag nang makita kong wala si Isaac pagkalabas
ko ng bahay.
Masaya akong nagdrive papuntang school at pagkababa ko ng sasakyan ay parang gusto
ko nalang ulit na pumasok sa loob nang makita ko syang naghihintay sa may gate at
nakahalukipkip.

Nang mapalingon sya sa

akin ay agad akong umiwas ng tingin at nag-isip kung papaanong pag-iwas ang dapat
kong gawin.

Huminga naman ako ng malalim at nagdire-diretso papasok na para bang hindi ko sya
nakitang nakatayo doon.

"I thought you already went to school with Mel pero nakita ko syang kasama si Kate
sa loob and there's no sign of you." salubong nya sa akin at sinundan pa ako kahit
na nilagpasan ko na sya.

"That's what you thought. Not my problem anymore." I shrugged at nakita sila Mel at
Kate sa di kalayuan.

"That's what manang told me. Of course maniniwala ako sa kanya. Never pa syang
nagsinungaling." sabi nya sa akin.

Agad naman akong nakaramdam ng konsensya sa kanyang sinabi dahil ako ang dahilan
kung bakit nagsinungaling si manang.

"Hindi nga. Siguro hindi ang napansin ni manang na nandoon pa ako kaya kala nya
umalis na ako. Hindi kasi natuloy pagsundo nila Mel sa akin kanina. Kaya pala
nagulat sya ng makita nya akong pababa papuntang kusina kanina." palusot ko nalang
nang hindi ko sya tinitignan sa kanyang mga mata dahil agad nyang malalaman ang
pagsisinungaling ko.

"Did she told you na pumunta ako?" umaasa nyang tanong.

"Oo." simple kong sagot sa kanya.

"Then why didn't you call after that para masundo kita?" tanong nya sa akin.

"Why would I do that?" sabi ko nalang at naramdaman ko ang paghinto nya't hindi nya
pagsabay sa aking paglalakad.

"El, why are you being like this?.." tanong nya sa akin at napahinto din ako sa
paglalakad.

Nakita kong tinuro ako ni Mel at mabilis na lumingon sa amin si Kate bago ko
nilingon si Isaac.

"This is also for you, Isaac."

sabi ko nalang. "One day you will thank me for this." binigyan ko sya ng isang
ngiti bago sya tinalikuran at nagmadaling pamunta kila Mel.

Pagkarating ko sa kanilang pwesto ay agad nila akong pinagtatadtad ng mga tanong.

"Did you really end it between you and Cole?" tanong sa akin ni Kate.

"Yung tanong mo naman, Kate. Akala mong romantic relationship ang meron sa kanila
ni Cole." agad na pag-angal ni Mel.

"Ganon na rin yun, Mel." sabi nalang ni Kate kay Mel at saka muling lumingon sa
akin. "Now what, El? Answer my question."

Pumikit ako ng mariin at dahan-dahang tumango upang sagutin ang kanyang tanong.

"Can you really go on with your life without him?" concerned na tanong nito sa
akin.

Nag-angat naman ako sa aking kaibigan at kitang-kita ko ang sincerity sa kanyang

mga mata na nag-aalala sya para sa akin at ganoon din ang ipinapakita ni Mel sa
akin.

"Nagagawa ko na... Hindi ako sigurado kung hanggang kailan ko kaya pero... alam
kong kaya ko. Kasi 'yon yung kailangan eh." sagot ko.

"How sure are you, El?" paninigurado ni Kate sa akin.

How sure am I?

"Kate, just let El decide on her own. Alam na nya 'yang ginagawa nya." pagsuway
naman ni Mel kay Kate.

Actually, for once in my life simula nang maging kaibigan ko si Kate, ngayon lang
nagkaroon ng sense ang mga sinasabi nya. Nang dahil sa mga sinasabi nya, ang dami
kong bagay na naiisip na hindi ko naman prinoproblema dapat. I should be firm with
my decision pero nang dahil sa kanya'y sumasaliwa ang mga desisyon ko.

Kate's actually making a point.

"I just want her to be sure. Sa buhay, mahirap makakuha ng

second chances. Once you made a decision, kailangan mong panindigan 'yon. Ayokong
kung kailang huli na ang lahat, saka sya magsisisi dahil kapag oo, I'm sorry pero
mababatukan ko talaga sya." pangaral ni Kate.

"God, Kate! Saan mo ba nakukuha 'yang mga pinagsasasabi mong 'yan?" sabi ni Mel at
hinawakan sa balikat si Kate. "Nasan si Kate at ano ang ginagawa mo sa kanya?"
halos naghy-hysterical na nyang sabi.

"Gaga!" singhal nalang ni Kate kay Mel at saka ito binigyan ng isang batok.

Nagpapasalamat ako ngayong kasama ko ang mga kaibigan ko't nandyan sila para
mapasaya ako. Siguro'y kaya sila binigay sa akin dahil hindi rin magtatagal ang
pagkakaibigan na mayroon kami ni Isaac. Yung sila yung papalit kay Isaac para
mapasaya't makasama ko. Sana hindi sila mawala sa akin. Yun nalang ang tanging
hiling ko.

"Can someone please explain what trade off is?" tanong ng economics professor
namin.

Nagtaas naman ang katabi ko't taas noo syang sumagot sa tanong ng aking professor.

"Trade off po ay yung willing kang i-give up yung isang bagay para makuha mo yung
isang bagay na gusto mong makamit. Yung magbibigay din sayo ng kasiyahan." sagot
nya. "Parang give and take po." she simplified.

Agad naman akong napatingin sa kaklase kong sumagot at alam kong kaparehas ko rin
syang mayroong pinanghuhugutan.

Siguro nga'y parang trade off ang ginawa kong desisyon.

Ni-give up ko ang ilang taong pagkakaibigan namin ni Isaac para maibigay sa kanya
ang kasiyahan at kalayaang kailangan nya. Kasabay rin non ang kasiyahan ko dahil
hindi ko na kailangan pang masaktan dahil ni-let go ko na sya't

wala na akong panghahawakan pa sa aming dalawa na mas magpapadali sa akin sa

pagmomove-on.

Kung may trade off sa economics, meron ding trade off sa love and that kind of move
in love is an unselfish love.

I think this is the best decision I've ever made in my entire life.

"Oh? Humuhugot ka nanaman sa sagot ni Krystal noh?" mapang-inis na tanong sa akin

ni Mel matapos ang aming klase sa economics.

"Not really." sabi ko nalang upang maiwasan na ang kanyang pagtatanong dahil alam
kong uungkatin nya pa ang kung anuman ang iniisip ko kung saka-sakali.

Napagdesisyunan nalang namin ni Mel na umuwi muna sa bahay ko at doon nalang

hintayin si Kate dahil mamaya pa ang uwian nito. Balak kasi naming umattend sa
magaganap na open party mamaya sa unibersidad at dito nalang naming balak mag-ayos
sa bahay kaya dinala na nila ni Mel ang kanilang damit na susuotin para mamaya.

Nang dumating si Kaye kinalaunan ay nagsimula na kaming maligo ng mabilis upang

maging fresh kami mamaya at hinayaan na naming tumakbo ang natitirang oras sa pag-
aayos namin sa aming sarili.

"Mas bagay sayo ang pink lipstick, Lorraine." pag-aangal ni Kaye.

"It's time for a change kaya red lipstick ang ilagay mo." bigla namang sabi ni Mel.

"But that's Lorraine's trend. Pink lipstick is a must for her. Hindi kumpleto ang
night get out nya kapag hindi pink lipstick." pagpo-point out ni Kate.

"Kaya nga babaguhin natin diba? Dahil she's a brand new, Lorraine Quinelle--"

style="text-align:left;">"Mel, Kate! Tama na okay? Pati ba naman sa kulay ng

lipstick na ilalagay ko, pagdedebatihan nyo pa?" pag-aawat ko sa kanilang dalawa.
"I'll wear whatever I want to wear." sabi ko't kinuha ang isang medyo violet-red na
lipstick.

I applied it a little bit darker than it's usual color para hindi ako magmukhang
nag-eemo. Naglagay din ako ng eyeliner upang mas ma-emphasize ang aking mga mata't
matakpan ang kung anumang nararamdaman ko.

It's a good instrument to hide all your emotions that can be seen through your
eyes.

"Nako't agahan mo ang uwi, Lorraine ah." paalala sa akin ni manang nang pasakay na
kami sa aking sasakyan.

Gusto ni manang na ihatid na kami ni manong pero ayoko namang abalahin pa sya't
hindi ko maipapangako na maaga ang magiging uwi ko.

"Opo, manang." sabi ko nalang at binigyan sya ng halik sa pisngi bago ako pumasok
sa driver's seat at bumusina muna kay manang bago simulang patakbuhin ang sasakyan.
Naging mabilis lang ang biyahe papunta sa school dahil nga malapit naman iyon sa
amin at wala ng gaanong sasakyan ng ganitong oras.

Pagkarating namin ay nagsisimula na ang tugtugan at sayawan sa grounds. Ang iba't-

ibang klase ng ilaw na tumatama sa aming mga mata'y nakakasilaw dahil sa madilim na
pagilid.

Mash-up ng Trap Queen at Dessert ang sumunod na pinapatugtog ng DJ at nagsimula ng

maging rak ang buong grounds na napuno

na ng hiyawan kasabay ng pagbukas ng tubig sa mga hose na nakakalat na hawak ng mga

officers ng bawat department or institute.

Nasa bandang likuran palang kami kaya hindi na namin inabala ang sarili naming
umiwas sa tubig dahil hindi naman kami inabot nito.

Naramdaman ko namang nagvibrate sa bulsa ko ang aking cellphone na agad kong

kinuha't nanlaki ang aking mga mata nang makita kong tumatawag sa akin si mommy.

"Diyan lang kayong dalawa. I'll just answer mom's call." paalam ko kila Mel at Kate
saka pinakita sa kanila ang screen ng phone ko na tumatawag talaga si mommy para
maniwala sila sa akin.

"Okay! We'll stay here." sabi ni Mel habang naghe-headbang at si Kate naman ay busy
lang sa pagse-selfie.

Tumalikod na ako't nakitang nawala ang tawag ni mommy kaya napahinto ako sa
paglalakad saka napahinga ng malalim.

Nang mag-angat naman ako ng tingin ay bumungad sa akin si Isaac na naka-akbay pa sa

kanyang girlfriend na ngayo'y tuwang-tuwang may binubulong kay Isaac habang si
Isaac naman ay seryoso lang ang itsura't nang malingon sya sa aking gawi'y agad
napalitan ang kanyang expression at napabitaw sa pagkaka-akbay kay Rona.

Alam kong napansin ni Rona ang biglang pagbabago ng kilos ni Isaac kaya naman nang
sinundan nya ang tingin ng kanyang boyfriend ay nakitang sa akin ito nakatingin.

"El--"

Napatigil si Isaac nang tumunog at

nagvibrate muli sa kamay ko ang aking cellphone at mabilis na lumihis ng daan mula
kila Isaac upang makalabas ng campus at masagot ang tawag ni mommy.

"Mom?" nag-aalangan kong pagsagot sa kanyang tawag.

"You're having a night out party, Lorraine?" seryosong tanong ni mommy.

"Just for tonight, mom at dito lang naman po sya sa campus. Malapit lang po sa
bahay and it's safe here." sabi ko't sa tingin ko'y tumawag sa bahay si mommy't
nakausap nya si manang kaya nya nalaman.

"El, pinalampas ko na ang pag-inom nyo nila Mel sa bahay nung birthday mo but I
hope you wont drink for tonight." paalala ni mommy sa akin.

"Yes, mom. I wont drink and besides, kung gagabihin man po kami, may hihintayin
lang po kaming band na magpeperform tapos uuwi na rin po kami." sabi ko. "Sige na
po, 'mmy. Just for tonight lang naman po eh." pakiusap ko.
"Okay. Pero marami pa tayong pag-uusapan at kasama na doon ang pagd-drive mo. Isaac
told me about it." pahabol ni mommy.

Napapikit naman ako ng mariin dahil hirap na hirap akong mapakiusapan si manang
takpan ang pagd-drive ko pero si Isaac lang pala ang magbubuking sa akin.

"Sige po, 'mmy..." I sighed.

"Okay. Bye, sweetheart." malambing napagpapaalam ni mommy't mabilis na pinutol ang

aming tawag.

Napabuntong hininga naman ako't muling ibinulsa ang aking cellphone saka tumalikod
na upang bumalik sa loob ng campus nang makita ko si Rona na nakatingin lang sa
akin.

Lumingon ako sa paligid at hinahanap kung nandito lang sa malapit si Isaac ngunit
sya lang ang nakikita ko.

"Lorraine... right?" paninigurado nya sa akin.

Kumunot naman ang noo ko't unti-unting tumango. "Ako nga." sabi ko nalang.

She gave me a tight smile. "Can we.. have a girl talk?" nag-aalangan nyang sabi.
"It wont take long, I promise."

Huminga naman ako ng malalim at tumango bilang pagsang-ayon sa gusto nyang

mangyari.

I'll talk to her.

=================

Chapter 6

Chapter 6

Stranger

Sinundan ko lang si Rona kung saan nya mn gusto kaming mag-usap at umabot kami sa
may parking kung saan malapit ang aking sasakyan.

Namataan ko rin ang sasakyan ni Isaac ba nakatapat lang ng sa akin.

Nang huminto sya'y agad rin akong huminto't hindi rin nagtagal ay humarap na sya sa
akin.

"Uhmm.. sorry to disturb your evening." paghingi nya ng paumanhin sa akin. "I'm
planning on talking to you bukas sana pero ito na yung chance at alam kong oras
para kausapin kita."

Napakunot naman ang noo ko't binalak nya na pala ang schedule na kausapin ako.

"No, it's okay." sabi ko nalang. "Ano ba ang gusto mong pag-usapan?" tanong ko sa
kanya.
Kinagat nya naman ang kanyang ibabang labi't pansin ko ang hindi mapakaling mga
daliri nya't alam kong nag-aalangan sya ngayong kausapin ako.

Guess, I'm intimidating her too much.

"You look so nervous.." puna ko sa kanya't napa-angat naman sya agad ng tingin sa
akin. "Wag kang mag-alala. I wont bite." at binigyan ko sya ng isang matamis na
ngiti.

Sa tingin ko'y mas napanginig ko lang ang buong sistema nya nang ngitian ko sya.

I didn't know that Isaac's now into coward girls. But I guess, it doesn't matter
dahil ang hinahanap naman na katangian ni Isaac ay may motherly love, care and
instinct. Guess she have all those traits.

"Yes.." mahina nyang sabi't taas-noong tumingin sa akin. "Yes, I know that you're
special and important to Isaac. That you're his bestfriend. That you're his
chilhood buddies and sweetheart I may add pero everything's different now."

"What

do you mean?" naningkit ang aking mga mata sa kanya.

"May girlfriend na sya.. at ako 'yon." she stated.

"Alam ko. You dont have to remind me about your relationship with him." mariin kong
sabi sa kanya.

"Alam kong sasabihin mo 'yan. Of course you know it dahil magbestfriend kayo. Pero
hindi 'yon ang punto ko." aniya. "My point is sana'y bigyan mo ako ng pagkakataon
na ako naman. Yung ako lang.."

Hindi ako makapaniwala ngayon sa mga naririnig ko galing sa kanya. Para syang
naghihingi ng limos sa akin.

"Ilang taon mo na syang nakasama. Parang magkapatid na nga kayo diba? Pero alam mo
ba yung sinasabi ng mga tao sa paligid ko?" naiiyak nyang tanong sa akin. "They're
telling me na sagabal ako sa lovelife nyo. Na kaya lang naging kami ni Cole dahil
hindi pa kayo. Na iiwan din ako ni Cole dahil kayong dalawa talaga ang para sa
isa't-isa. That I'm nothing compared to you dahil mas mahal ka raw ni Cole kaysa sa
akin. Alam mo ba kung gaano kasakit 'yon?..."

Ibis na maawa ako sa kanya'y hindi ko alam kung bakit umiinit lang ang ulo ko nang
dahil sa mga sinasabi nya sa akin.

"Ako yung girlfriend eh.. pero bakit puro ikaw nalang? Ang sakit at ang hirap
makumpara sayo dahil alam kong wala naman akong laban." iyak nya.

"Why are you so insecure about me?" hindi ko na mapigilang tanungin sya't awatin na
sya sa kanyang pagd-drama.

Nakita ko naman na napatigil sya't hindi nya inaasahan ang tanong ko sa kanya.

"If you'll answer that you're insecure dahil mas matagal kong kilala si Isaac na
Cole ang tawag mo't mas matagal ko syang nakasama.. hindi 'yon sapat

na dahilan." sabi ko. "Can't you see it, Rona? Ikaw ang girlfriend nya."

Bahagya akong lumapit sa kanya't huminga ng malalim saka nagsimula muling magsalita
nang mapigilan ko ang sarili ko na mahawakan sya sa inis na nararamdaman ko.

"Rona, nasayo sya. Nasayo si Isaac at hindi ko alam kung bakit kailangan mo pang
ma-insecure sa akin." pag-aamin ko. "Sa tinagal-tagal naming magkasama, did he hit
on me? Diba hindi? He hit on other girls but just for flings. After that, nangako
sya sa aking ang susunod na babaeng popormahan nya ay pangseryosohan na. At ikaw
'yon. Ikaw ang babaeng seseryosohin nya't hindi ko alam kung bakit nagrereklamo ka
pa."

Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng aking luha't alam kong ako naman ang kinakain
ng libo-libong insecurities na nararamdaman ko.

"Rona, ang daming babaeng nangangarap na mapunto sa pwestong nasayo ngayon. Ang
daming babaeng umiyak at nasaktan dahil sa pangarap na 'yon. Why can't you be happy
and contented?" pangaral ko sa kanya.

Hindi ko naman itatangging isa ako sa mga babaeng umiyak, nangarap at nasaktan nang
dahil sa pag-aasam na ako 'yong babaeng seseryosohin nya pagdating ng tamang
panahon. Pero hindi pala ako.. at ang sakit-sakit tanggapin non.

Unti-unti naman syang lumapit sa akin at halos manigas ako sa aking kinatatayuan
nang bigyan nya ako ng isang yakap.

"Thank you, Lorraine.." she uttered. "Thank you for making me realize my worth."
pasasalamat nya.

Napapikit naman ako ng mariin at bahagyang inilayo sa akin si Rona.

"You dont have to thank me." sabi ko nalang sa kanya't iniwan ko na syang nakatayo

doon upang bumalik sa loob.

Nang makabalik ako'y sumalubong agad sa akin sila Mel at Kate.

"What did your mom told you? Pinagalitan ka ba?" nag-aalalang tanong ni Mel sa
akin.

"Pinapauwi na ba tayo?" malungkot naman na tanong ni Kate.

Ang alam nga lang pala ng dalawa ay kaya ako lumabas ng campus ay nang dahil sa
tawag ni mommy. Hindi nila alam na nasalubong ko sa labas si Rona at nag-usap pa
kami and I like to keep it that way. Ayokong may makaalam ng pag-uusap namin ni
Rona.

"Nope. Everything's okay. Punta na tayo sa harap?" masayang tanong ko sa kanila.

Agad namang napalitan ng mga ngiti ang kanilang nag-aalalang expression at dali-
dali kaming hinila ni Kate sa harapan kung saang nakipagsiksikan pa kami't lahat
para lang marating ang magandang pwesto.

"Let's take it slow!" sigaw ng DJ at agad tumunog ang kantang pinaka-ayokong

marinig.

Intro palang ay agad ng kinukurot ang aking puso't hindi ko maintindihan ang sakit
na nararamdaman ko.

"For all the bestfriends who are inlove with each other out there! Mag-aminan na
kayo!" sigaw ng DJ at napakalakas ng naging sukling hiyawan nito.
Do you remember when I said I'll always be there..

Ever since we were ten, baby..

When we were out on the playground, playing pretend..

I didn't know it back then..

"Uhmm.. what a song.." naiilang na komento ni Kate na hindi na rin nakikisabay sa

ibang taong nakikisabay sa kanta.

Now I realize you were the only one..

It's never to late to show it..

Grow old together the feelings we

have before..

Back when we were so innocent..

But now it's too late. He already found the girl that he will take seriously at
hindi ako 'yon.

I pray for all your love..

Girl your love is so unreal..

I just wanna reach and touch you..

Squeeze you..

Somebody pinch me..

It is something like a movie..

And I dont know how it ends, girl..

But I fell in love with my bestfriend..

Nagulat ng may biglang kamay na humaplos sa aking bewang kaya naman agad akong
lumayo sa pagkakahawak na 'yon upang lingunin kung tama ang aking hinala.

Nagtama ang mga mata namin ni Isaac at parang hinihigop nito ang lahat ng lakas ko
na dahilan kung bakit parang nanlalambot ang aking tuhod nang dahil sa enerhiyang
nakuha nya sa simpleng pagtitig nya lang sa akin.

I think I'm in love..

I fell in love with my bestfriend..

Naramdaman ko na ang pag-iinit ng aking mga mata na hudyat ng malapit ng tumulo ang
aking luha.

Umiwas ako ng tingin kay Isaac at lalapit na sana sya sa akin nang pigilan ko sya.

"Stay away from me.." nahihirapan kong sabi.

Nakita kong napatigil sya sa aking sinabi't ibinaba nya ang kanyang kamay na
umaabot sa aking braso.

"Just please stay away from me, Isaac..." naiiyak ko nang sabi. "Nahihirapan na
ako.."

Kinagat ko ang aking ibabang labi't saka pumihit na upang makatakbo't makalayo sa
kanya.

Napaupo ako't sumandal sa pader at napahawak sa aking dibdib at pinakaramdaman ang

mabilis na pagtibok nito.

It's so

amazing how my heart can still beat so fast even if I'm hurting so much.

Nagulat naman ako ng biglang may naglahad ng panyo sa akin kaya agad akong napa-
angat ng tingin sa taong naglahad non sa akin.

"A handkerchief for a crying beautiful girl." sabi nya't binigyan ako ng isang
tipid na ngiti.

He look so familiar at hindi ko alam kung lagi ko ba syang nakikita o nadadaanan

but I'm pretty sure na dito rin sya nag-aaral dahil hindi ko naman sya mamumukhaan
kung hindi sya dito nag-aaral.

"Don't worry. Walang pampatulog 'yan." mas lalong lumawak ang kanyang ngiti sa
akin.

I hate to admit it but he made me smile with that line kaya naman kinuha ko ang
kanyang panyo.

"Thank you.." I uttered.

Kinagat ko ang aking ibabang labi habang pinupunasan at inaayos ang mukha ko gamit
ang kanyang mabangong panyo.

"You're welcome.." aniya't naglahad ng kamay sa akin na binigyan ko naman sya agad
ng isang nagtatakang ekspresyon. "You should stand up now. It's dirty even though
you're wearing black."

"Oh! Uhmm.." hindi ko na dinugtungan pa't tinanggap ko na ang kanyang kamay at

inalalayan nya naman ako patayo. "Uh.. Isusuli ko nalang ang panyo mo sayo kapag
malinis na." sabi ko nalang.

Ngumiti naman sya sa akin at umiling. "No. You can keep it." he assured me.

Magpapasalamat na sana ako ulit nang may isang boses na nagpagulo ng lahat.

"El.."

Sabay kaming napalingon nitong lalaking nasa harapan ko kay Isaac na katayo sa
gilid namin at diretsong nakatingin sa lalaking kasama ko.

"Your mom told me to take you home." malamig nyang sabi.

"Huwag

na." pagtanggi ko. "Mawawalan ng kasama ang girlfriend mo and besides, I have my
own car with me."
Nalipat naman ang kanyang tingin sa akin. "I need to take you home and you have to
listen to me because it's your mom's order." sabi nya. "Just give your car key to
Mel or ipapakuha ko nalang ulit kay manong."

"Isaac, kaya kong umuwi ng mag-isa. I can talk to mommy. You dont have to leave
your girlfriend for me." sabi ko.

"Bakit na lagi mong pinapasok si Rona sa usapan natin?" naiirita nya ng tanong.

Napatigil naman ako sa kanyang tanong.

Kaya ko lang naman sinasabi 'yon ay para pumasok sa kokote nyang may girlfriend
sya't hindi na nya dapat ako pino-problema pa. Dapat ay ang girlfriend nya ang
problemahin nya. Not me.

"I can just take her home, pare. No hassle."

Napalingon naman ako sa lalaking katabi ko na biglang nagsalita't nakita kong

bumalik ang matalim na titig ni Isaac sa kanya.

"And who are you?" mariing tanong ni Isaac sa kanya.

"A nice guy who wanted to help sorting out whatever you two are arguing about."
sagot naman nito.

"And you helping means--"

"I wanted to take Lorraine home." he stated at pinutol ang kung anumang sasabihin
ni Isaac. "Is it already enough? I've already stated my point."

"Lorraine doesn't even know you. Why would I hand her to you?" kumunot ang noo ni
Isaac sa kanya.

"She doesn't know your girlfriend too nang maging kayo pero bakit hinayaan ka ni
Lorraine?"

Nagulat ako sa sinabi nya't pakiramdam ko'y alam na alam nya ang nangyayari sa
aming dalawa ni Isaac.

"Hindi ba pwedeng ganon din ang gawin mo for her? To give me a chance gaya ng
pagbibigay mo ng chance sa girlfriend mo na mahalin ka?" tanong nito.

"Are you hitting on my bestfriend?" tumaas na ang tono ng boses ni Isaac at

umakmang lalapit na.

Mabilis kong hinawakan ang braso ng lalaking katabi ko't napalingon naman sya sa
akin kaya binigyan ko sya ng isang ngiti.

"Please take me home." sabi ko dito.

Nakita ko sa aking peripheral vision na napatigil si Isaac sa paglapit sa amin.

"El, are you insane?" naf-frustrate na tanong ni Isaac sa akin. "Sasama ka sa isang
stranger?"

Matapang kong nilingon si Isaac. "Doon naman nagsisimula ang lahat diba? Sa
pagiging stranger?"
Binigyan ko sya ng mala-sarkastikong ngiti bago muling bumaling sa lalaking katabi
ko.

"Let's go." aya ko sa kanya't hinila na sya papalayo.

=================

Chapter 7

Chapter 7

Best Friends

Pagkapasok namin sa aking kotse'y nagulat ako sa biglang paghalakhak nya.

Bakit nga ba ako ulit sumama sa kanya kahit na hindi ko sya kilala? Mukhang
nababaliw na ata sya.

"You should've seen his face." natatawa nyang sabi't napapailing-iling pa.

Kumunot naman ang aking noo. "Excuse me?"

Lumingon naman sya sa akin nang nakangiti.

Hindi ko makita nang maayos ang kanyang itsura nang dahil sa bumabalot na dilim sa
aming dalawa ngunit kitang-kita ko ang magandang kurba ng kanyang mga mata'ng
kumikinang habang tinitignan.

"Oh! I mean, you should've seen Cole's face. He's so pissed off lalo na nung pinili
mong sumama sa akin kaysa sa kanya." paglilinaw nya sa akin na bahagyang natatawa
pa rin.

Mas lalo lang nagpakunot sa aking noo ang kanyang sagot.

"What's with you and Isaac?" naguguluhan kong tanong sa kanya.

"Isaac?.. Oh.. Cole." ngisi nya na medyo naguluhan pa sya. "Nothing. We're not
acquainted or something. We're absolutely strangers." sabi nya't pinagkadiin-diinan
pa ang salitang 'strangers'.

"Eh bakit parang kilalang-kilala mo kaming dalawa o kung anumang nangyayari sa

amin?" hindi ko na napigilang itanong.

"Well, that's an easy question." ngumiti ito't inalis ang pagkakatingin sa akin
saka pinaandar ang aking sasakyan.

Muli syang humarap sa akin nang mai-start na ang kotse't seryoso akong tinignan.

"I'm Martin. Rona's my cousin." he answered.

Napaawang naman ang aking bibig sa kanyang sagot at hindi ko inaasahang pinsan nya
pala si Rona.

"But dont worry. Hindi ka

naman nya sinisiraan sa akin. She's just scared of you. That's all." pahabol nya't
nagsimula ng magdrive.

"Scared of me?" tanong ko.

"Yup!" tumango naman sya sa akin. "Parehas kayo ng subdivision ni Cole right?
Magkatabi ang bahay nyo?" tanong nya sa akin na para bang naninigurado syang doon
talaga ako nakatira.

"Oo.." sagot ko nalang. "Pero.. bakit natatakot sa akin si Rona?"

Gusto kong malaman kung bakit dahil wala naman akong nakikitang dahilan para
matakot sya sa akin. I never gave her a threat or something. Am I that intimidating
for her?

"My cousin's scared because she can feel that you dont like her for Cole. And she
got more scared dahil alam nyang kung papipiliin mo si Cole ay ikaw ang pipiliin
nya at hindi ang pinsan ko." sumeryoso na ang tono ng boses nya.

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi't gusto kong sabihing lumayo na ako kay
Isaac ngunit hindi nya pa rin itinitigil ang relasyon nila ni Rona kaya hindi na
dapat sya matakot dahil sya ang pinili ni Isaac at hindi ako.

"To be honest, I dont like him for Rona." he stated na dahilan kung bakit ako
napatingin sa kanya. "My cousin loves him too much at sa tingin ko'y hindi na
maganda ang nakikita ko. It's like she's depending her life to Cole. That when
Cole's going to break her, it will never be fixed."

Sa tingin ko'y hindi kakayanin ng konsensya ko ang paghiwalayin sila Isaac at Rona
nang dahil sa naririnig ko. Pakiramdam ko'y kapag nagpatuloy pa ako sa pag-iwas kay
Isaac ay baka madamay si Rona. Minahal nya lang naman si Isaac at nagkataon na
parehas kami ng nararamdaman sa iisang tao.

If

I'm going to sacrifice, dapat ay lubus-lubusin ko na. Dapat ay wala ng iba pang
masasaktan. Dapat ay ako lang.

"How 'bout you?" biglang baling sa akin ni Martin nang huminto kami sa tapat ng
aking bahay. "Do you like my cousin for your bestfriend?" tanong nya sa akin.

Huminga ako ng malalim at masakit man ay kailangan kong aminin kung ano ang tingin
ko sa kanilang dalawa.

"Yes.." sagot ko't nakita kong hindi sya makapaniwala sa naging sagot ko. "Cause I
can see that she takes really good care of Isaac. That she loves him so much. And
if Isaac's girlfriend's someone like her, I think I'll be at ease."

Napahinga naman sya ng malalim. "I thought we're on the same page." aniya na para
bang problemadong-problemado sya.

Napatingin naman ako sa kanya at magsasalita na sana nang muli syang magsalita.

"I thought you can help me tearing them down." dagdag nya.

"Gusto mong paghiwalayin sila?" paninigurado ko.

"Yes." mabilis nyang sagot na para bang hindi na nya pa kailangang pag-isipan.
"It's for my cousin's good too. I've thought of a plan pero.. kasama ka sa plano ko
na 'yon. But I think I need to make a plan b because you're in favor with their
relationship."

"What kind of plan?" curious kong tanong.

Ngumisi naman sya sa akin. "Will you be a part of it when I tell you what my plan
is?"

I can tell that he's tempting me. Na tinitignan nya kung hanggang saan ako aabot
para malaman ko ang plano nya. He's tricking me to be a part of it and I think that
I'm falling for that trap.

"Tell me about it." pagpapasya ko.

Lumawak ang kanyang

ngiti't tumingin sa labas kung saan tanaw ang aming bahay.

"Pwede bang pumasok muna tayo sa inyo? Naiihi na ako eh." nahihiya nyang sabi
ngunit kitang-kita ang pilyong ngiti.

Napailing nalang ako sa kanyang sinabi't hindi ko alam kung nagbibiro ba sya o
hindi.

"Please.." ngiti nya't ngumuso saka pinagsalikop ang kanyang mga kamay.

Napabuntong hininga naman ako. "Tara na nga." sabi ko nalang at lumabas na ng

kotse't agad naman syang sumunod sa akin.

Pagkapasok na pagkapasok namin sa bahay ay tinuro ko sa kanya ang common bathroom

at agad nya namang tinakbo ang distansya ng banyo't pumasok na sa loob.

"Sino 'yon, Lorraine?" mapanginalang tanong ni manang sa akin.

"Kaibigan ko lang po." sagot ko. "Naki-ihi lang po dahil hinatid nya ako dito at
may pag-uusapan lang po."

"Nako, Lorraine ah! Kapag nakita kong umakyat kayo sa kwarto't hindi ako
nagdadalawang isip na tawagan ang mommy mo." babala sa akin ni manang na nanlalaki
pa ang kanyang mga mata.

"Manang! Kung anu-ano naman pong pumapasok sa isipan nyo. Hindi ko po gagawin
'yon!" agad kong pagtutol sa ideyang tumatakbo sa isipan nya.

"Aba't siguraduhin mo lang, Lorraine. Baka mamaya'y nag-iibang landas ka na rin

katulad ng mga ibang kabataan dyan ngayon." ani manang. "Tiyak nang mapapalipad ka
kaagad sa Canada't magiging preso ka doon ng mommy't daddy mo kapag nagkataon."

Iniisip ko palang ang sinasabi ni manang na magiging taong bahay ako't home school
kasama nila mommy't daddy ay hindi na pumapasok sa aking isipan ang magkamali.

"Dont worry, manang. Hinding-hindi ko po 'yon gagawin."

sabi ko't nilagay ko pa ang aking kamay sa aking dibdib. "Mahal ko po ang sarili ko
at lalong-lalo na po ang puri ko."

"At hindi ko rin po sya type kaya dont worry po."

Napalingon naman kami ni manang kay Martin na pinupunasan ang kamay nya gamit ang
kanyang panyo.
"Hindi rin naman kita type no!" mabilis kong pagpapataas sa aking pride na kanyang
tinapakan ng sabihin nya 'yon. "I dont like you. Duh!"

"Well, I dont like you more." sabi nya. "You're not even likeable." sabi nya't
humalukipkip sa akin.

Bahagya naman akong napahinto sa kanyang sinabi sa akin at para akong tinamaan ng
katotohanang I'm not likeable.

Yung kaya walang nanliligaw sa akin, yung ilang taon na akong nabubuhay sa mundong
'to pero wala pa ring nagkakagusto sa akin ni isa.

I think totoo ang sinabi nya. I'm not really likeable.

"Oh sige na! Naniniwala na ako sa inyong dalawa. Doon nalang kayo sa sala't
titignan-tignan ko kayong dalawa." sabi ni manang saka pumunta sa kusina.

Panandaliang kaming binalot ng katahimikan ni Martin kaya naman ako na ang bumasag
dito.

"Halika. Upo tayo." pag-aaya ko nalang sa kanya saka nauna ng umupo sa mga sofa na
agad naman syang umupo sa aking tapat.

Lumabas naman ulit si manang mula sa kusina na may dala-dalang juice at cookies
bago na umalis din naman agad.

"Uhm.. ano nga pala yung plano mo?" tanong ko sa kanya't pinipilit ko ang sarili
kong ngumiti.

"Gusto kong pagselosin mo si Cole." seryoso nyang sabi sa akin.

"Pagselosin ko si Cole?" nagtataka kong tanong.

"Yup." tumango-tango sya saka uminom ng juice.

"How can I do that? Paano ko sya

pagseselosin at bakit naman sya magseselos?"

Gulong-gulo na ako sa kanyang mga sinasabi't pakiramdam ko'y pinapaikot nya lamang
ang pag-iisip ko.

"That's why I'm here." simpleng sagot nya. "Pagseselosin natin sya. You and me."

"Tayo?" nakakunot-noo kong tanong. "That's impossible. At hindi sya magseselos.

Walang dahilan para magselos sya."

"Meron, Lorraine." ngiti nya sa akin. "Merong dahilan para magselos sya sa ating
dalawa."

"At ano naman 'yon?" frustrated ko nang tanong sa kanya.

"It's because he loves you, Lorraine." sagot nya sa akin. "He loves you at hindi
nya pa 'yon naaamin sa sarili nya kaya ginagamit nya ang pinsan ko para mapatunayan
nyang mali ang nararamdaman nya tungkol sayo."

Napailing naman ako sa kanyang sinabi't kahit anong pilit ko sa sarili kong
maniwala sa kanyang sinasabi ay wala talaga.
"That's nonsense, Martin! Wag mo akong lokohin." tumataas na ang tono ng aking
boses.

"Okay. Let's just say na sige hindi ka nya mahal." sabi nya't muli nanamang
nakaramdam ng pagkirot ang aking puso. "But you're his bestfriend. Sa tingin mo
ba'y hindi sya magseselos kapag may bagong lalaking kaibigan na ang kanyang
bestfriend na pwede syang mapalitan?"

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi habang pinapakinggan ang kanyang mga
sinasabi.

"So, are you in?" tanong nya sa akin. "I swear that I'll be the best friend you'll
ever have."

Nag-angat naman ako ng tingin sa kanya't nakita kong nakangiti sya sa akin.

Napangiti naman ako't tumango upang ipaalam na sumasang-ayon ako sa gusto nyang
mangyari.

This is my last card. Kapag wala pa ring nangyari after this plan ay hahayaan ko na
talaga silang dalawa't hindi na ako makikialam pa. I'll just support and be happy
for them.

"Pero, Martin.." huminga ako ng malalim dahil hindi talaga wala sa isip ko ang
sinabi nya kanina. "Am I really not likeable?"

Nakita kong nawala ang kanyang ngiti't diretsong tumingin sa aking mga mata.

"You have a beautiful eyes. And long wavy hair. You have a thin and pinkish lips. I
really like how long your eyelashes are. You're beautiful, Lorraine." ngumiti sya
sa akin. "I'm sorry kung nasabi mo 'yon. I never thought that you'll take it
seriously. It's just a joke. If anyone tells you that you're not likeable, just
tell me at hindi ako magdadalawang isip na itali sila't patitigin sila sayo cause
you're beautiful at bulag nalang siguro ang hindi makakapagsabi non."

Napangiti naman ako sa kanyang sinabi't lumapit ako sa kanya upang bigyan sya ng
isang yakap ng pagpapasalamat.

"Thank you, Martin." I uttered. "You made me feel so special. I admire you for
that."

He slowly and gently patted my back. "I'm just stating the truth." aniya.

Humiwalay naman ako sa pagkakayakap sa kanya't inilahad ang aking kamay saka
ngumiti sa kanya.

"Friends?" nakangiti kong tanong sa kanya.

Ngumisi naman sya't tinanggap ang aking kamay na nakalahad. "Best friends."
pagtatama nya.

=================

Chapter 8
Chapter 8

Answer

Inaayos ko ang aking buhok at tinali ito into half ponytail ngunit hinayaan ko pa
ring nakalaglag ang aking bangs nang biglang tumunog ang aking cellphone.

"Hello?" sagot ko dito nang maitapat ko sa aking tenga.

"Hello, bae!" masayang bati nya't inilayo ko muna ang cellphone sa aking tenga sa
sobrang lakas ng pagkakabati nya sa akin.

"Bae? Bae mo mukha mo!" sabi ko sa kanya ng mabalik ko ang cellphone sa tapat ng
tenga ko.

Humalakhak naman sya sa akin sinabi. "Mahal na mahal mo talaga ako eh noh?" mapang-
inis nyang sabi.

"Pwede ba, Martin? Tigil-tigilan mo muna ako dahil baka hindi kita matantiya't
masapak kita." nanggigigil ko ng sabi sa kanya.

"You can't do that, bae." aniya't rinig na rinig ko ang kanyang pagngisi. "I'm not
with you. You can't touch my body."

"Halika dito't sasapakin kita at hindi na ako magdadalawang isip na gawin 'yon."
hamon ko sa kanya.

"Yiee! Gusto nya akong makasama." mapang-asar nyang sabi sa akin.

"Magtigil ka nga, Martin at bilisan mo na dahil naiinip na ako." sabi ko sa kanya't

umupo sa aking kama.

Muli nanaman syang tumawa dahil alam nyang nagtagumpay sya sa pang-aasar sa akin.
"Okay na po. Just wait." sabi nya.
"Ingat. Bye." sabi ko't binaba ko na ang tawag bago pa sya makapagsalita ulit.

Napailing nalang ako't hindi ko na napigilan ang sarili ko na bahagyang matawa nang
dahil sa kakulitan ni Martin.

Kahit na madalas syang nakakainis kaysa nakakatuwa ay hindi ko pa rin maitatangging

napapasaya nya ako.

"El?"

Halos mapatalon ako sa boses na aking narinig at mabilis na napalingon sa

pintuan ng aking kwarto kung saang nakasilip doon si Isaac na nag-aalangang pumasok
sa loob ng kwarto ko.

"Isaac.." marahan kong pagkakasambit ng kanyang pangalan.

Hindi ko inaasahan na pupunta sya dito ngayon sa amin dahil halos isang linggo na
rin kaming hindi nagkakausap at nagkikita.

"Can I.. uhmm.. Can I come in?" tanong nya sa akin at akmang bubuksan na ng tuluyan
ang aking pintuan upang makapasok na sa loob.

"Okay." tumango ako't tipid na ngumiti sa kanya.

Ang sabi ni Martin, kapag gustong makipag-usap sa akin ni Isaac ay pumayag ako
ngunit kailangan kong limitahan ang aking sarili. Hindi pwedeng katulad pa rin kami
ng dati. Dapat ay iparamdam ko pa rin kay Isaac ang mga nawala at nagbago sa aming
dalawa.

"Uhm.. mukhang may lakad ka ah." puna nya nang makaupo sya sa bean bag.

"Oo eh." sagot ko nalang saka umupo sa aking kama at hinarap sya upang mas makita
ko sya ng maayos.
Hindi ko maipagkakailang nakakamiss sya. Sobrang nakakamiss sya dahil ilang araw
din kaming hindi nagkita't nagkausap. Hindi pa rin ako sanay na ganito ang aming
sitwasyon kahit na ako naman ang humiling ng distansya sa pagitan naming dalawa.

Sino ba naman ang agad-agad na masasanay kung nawala ang isang bagay na nakasanayan
mo na?

"Then I guess, I cant have you all day right?" tanong nya sa akin at sumilay na ang
ngiti sa kanyang labi.

Umiling naman ako agad sa kanyang tanong. "Sorry. I already have my plans for
today." sabi ko nalang sa kanya. "Why dont you just go out with Rona?"

Pangalawang sinabi sa akin ni Martin ay lagi

ko daw ib-brought up si Rona twing magkausap kami ni Isaac upang mapakita ko kay
Isaac na okay ako sa relasyon nila ni Rona kahit na hindi naman upang mapalagay ang
loob ni Isaac.

Tinanong ko nga kay Martin kung bakit dapat mapalagay ang loob ni Isaac gayong
gusto nga namin silang maghiwalay. Ang tanging sagot lang sa akin ni Martin ay
mare-realize din daw ni Isaac yun sa tamang panahon. Tinatamad daw kasi syang mag-
explain pa ng mas makabuluhan at binatukan ko sya non nang dahil doon.

"She's busy today. She's doing some research and I just want to spend this day with
you. Sadyang minalas lang ata ako sa araw at may lakad ka pala ngayon." nakangisi
nyang sabi't hinamas nya ang kanyang batok.

"Wala eh. Ganon talaga. Minsan minamalas tayo, minsan swineswerte." ngumiti ako sa
kanya't tumayo na sa aking kama upang ayusin na ang sling bag ko.

Panandalian kaming binalot ng katahimikan at tanging ang pag-ugong lang ng aircon

ang aming naririnig nang muli syang magsalita kasabay ng paninigas ng aking katawan
ng maramdaman ko ang marahan nyang paghaplos sa aking braso.

Dati pa naman nya iyon ginagawa sa akin pero sadyang iba na ang epekto ng lahat sa
akin magmula nang aminin ko sa sarili ko ang nararamdaman ko para sa kanya.

"But.. we're okay right?" pabulong nyang tanong sa akin at dama na dama ko ang pag-
asang nahihimigan ko sa kanyang boses. "You're still my El, right?"

Napapikit ako nang dahil

sa kanyang tanong at hindi ko alam kung ano ang aking isasagot.

Napakasarap pakinggan na sa kanya ako pero ang sakit dahil kahit na sa kanya ako ay
alam kong hindi naman sya sa akin. Meron ng nagmamay-ari sa kanya pero hindi ako
'yon.

Huminga ako ng malalim at matapang ko syang hinarap na bahagyang napaatras sa akin

nang dahil sa pagharap ko sa kanya.

"We're okay, Isaac.." I assured him and gave him a slight smile.

Nakita ko namang sumilay ang mas masiglang ngiti galing sa kanya na para bang muli
syang nabuhayan ng loob hindi katulad ng aura at ngiting ipinapakita nya kanina.

"But I'm not yours.." I continued at awtomatikong nawala ang ngiting ipinakita nya
sa akin.

And what Martin lastly told me was I should not let Isaac own me. Dapat sya ang
angkinin ko.

Sasagot na sana si Isaac sa aking sinabi na agad namang naputol nang buksan ni
manang ang pinto ng aking kwarto.

"Lorraine, nandyan na sa baba si Martin at hinihintay ka na." sabi ni manang.

Nilingon ko naman si Isaac na ngayon ay parang hindi makapaniwala sa sinabi ni

manang na may iba ng lalaking pumupunta dito sa bahay at agad ko naman syang
binigyan ng isang ngiti.

"Tara na sa baba, Isaac." nakangiting pag-aya ko sa kanya.

Napalingon naman sya sa akin at unti-unting tumango.

"O-Okay.."

nauutal nyang sabi't nauna na akong lumabas ng aking kwarto bago sya sumunod na
nakatabi sa akin na parang ayaw nya ng lumayo.

Habang pababa kami ng hagdanan ay mas lumapit pa si Isaac na dikit na ang kanyang
katawan sa akin saka bumulong.

"Who's Martin?" nagtataka nyang tanong sa akin.

"You'll see.." sabi ko nalang and I gave him my sweetest smile.

Nang makarating na kami sa aming tanggapan ay agad na napansin ni Martin ang aming
presensya't humarap sya sa amin na hawak-hawak nya ang picture frame ko nung bata
pa ako.

Bumungad sa pandinig ko ang kanyang halakhak. "Kamukha mo si piglet dito, bae!"

pang-inis nya agad sa akin.

Mabilis kong kinuha ang throwpillow na nasa aming sofa't binato sa kanya na agad
naman syang nakaiwas.

"Princess costume 'yan, stupid! I'm princess Aurora." iritado kong sabi.

"Princess my ass." he rolled his eyes at me saka binalik sa dating kinalalagyan ng

picture frame bago sya pormal na humarap sa amin ni Isaac.

Ngumiti sya sa akin at ang ngiting 'yon ay hudyat na kailangan na naming umalis na
dalawa upang maiwan si Isaac.

"So uhm.. Isaac." nilingon ko si Isaac na ngayo'y pirming nakatingin kay Martin na
nawala nang tawagin ko sya. "We better go." paalam ko sa kanya't tinuro na ang
pintuan.
"If I said no, will you still

go with him?" tanong nya sa akin.

I was slightly taken aback nang dahil sa tanong nya sa akin but I immediately
composed myself saka ngumisi sa kanya.

"Silly, Isaac! Of course not." sabi ko. "We plan this day for us at hindi pwedeng
maudlot to, right bae?"

Nilingon ko naman ngayon si Martin na nakangiti't hindi makapaniwala sa sinasabi

ko't pinandilatan ko sya ng mga mata ko para ayusin nya ang sagot.

"Yes, bae." ngisi nya't lumapit sa akin saka ako hinapit sa aking bewang upang mas
mapalapit sa kanya.

Nakita ko namang nalipat ang atensyon at tingin ni Isaac sa kamay ni Martin na

nakahawak sa aking bewang.

Kung wala lang si Isaac dito ay baka nabali ko na ang kamay ni Martin pero dahil
nandito si Isaac ay pagbibigyan ko na sya.

"Don't worry, pre. I'll take care of her." Martin assured Isaac but I know
otherwise.

Naningkit ang mga mata ni Isaac kay Martin.

"I'll let you pass for this day." ani Isaac. "But to be honest, I don't want you
for her. I don't trust." walang kapreno-preno't dire-diretsong sabi ni Isaac.

Ngumisi naman si Martin sa sinabi ni Isaac. "Then where even. That's fine with me."
simpleng sabi ni Martin.

Nakita kong nagkakainitan na ang

dalawa't bago pa mapunta kung saan ang palitan nila ng salita ay agad na akong
umextra.

Ayokong umabot na magpisikalan pa ang away ng dalawa.

"Bae, tara na." inaya ko na agad si Martin at saka lumingon kay Isaac. "Una na
talaga kami, Isaac. Kailangan naming sulitin yung araw na walang pasok eh." paalam
ko sa kanya.

Hinawakan ko ang kamay ni Martin kahit na labag ito sa aking kalooban at mabilis
syang hinatak palabas ng bahay namin bago pa ulit magsalita si Isaac at sumagot si
Martin hudyat na hahaba nanaman ang usapan ng dalawa't magpapalitan ng mga may
double meaning na salita.

"El, please be home early!" sigaw ni Isaac bago pa ako makapasok ng tuluyan sa loob
ng kotse ni Martin.

Tumawa naman si Martin. "Early?" ani Martin. "It means we're going home late then
dahil mukhang hihintayin ka nyang dumating."

Ang totoo nya'y hindi ko na alam sa sarili ko kung tama ba itong ginagawa namin ni
Martin.

"Text him and tell him that we're going home early dahil sinabi nya." utos sa akin
ni Martin.

"Kailangan ko pa bang gawin 'yon?" tanong ko't sabay baling kay Martin na ngayo'y
seryosong nagd-drive.

"The more na kailangan mo pang gawin 'yon." sabi nya lang sa akin.

"Why do I have to do that?" tanong ko. "At least answer that question at wag mong
sabihing tinatamad kang sumagot dahil magkakapasa ka talaga sa pisngi ng di oras."

Tumawa naman sya't napailing sa aking sinabi ngunit agad din namang nagseryoso.
"Para masaktan sya." simpleng sagot nya sa akin.

"Bakit kailangan natin syang saktan?" hindi ko na napigilang itanong.

Alam kong nasaktan ako ni Isaac but he doesn't know that fact at hindi rin porkit
nasaktan ako ay kailangan ko rin syang saktan.

"Dahil kapag nasaktan sya, tatanungin nya ang sarili nya kung bakit sya nasasaktan.
And you know what answer he'll get?"

Lumingon sya sa akin at ngumisi.

"Is he loves you." pagpapatuloy nya't ramdam ko ang mabilis na pagpintig ng aking
puso.

=================

Chapter 9

Chapter 9

I Wish

"Mukha kang tanga alam mo ba yun?" natatawang sabi sa akin Martin nang may ni-try
akong damit.

"Pwede bang sabihin mo nalang kung bagay sa akin o hindi at hindi yung kung anu-ano
pa 'yang kino-comment mo?" nakabusangot kong sabi sa kanya.

Ngumisi naman sya sa akin at nagpeace sign. I just rolled my eyes sa kanya.

"Try this one. I think this one's good with you." aniya't binigay sa akin ang isang
black casual dress.

"Pag ako ininis mo nanaman, kakaltukan na talaga kita." banta ko sa kanya't bumalot
sa tenga ko ang kanyang pagtawa bago pa ako tuluyang malapasok sa fitting room.

"Why are you so hard on me?" natatawa nyang sigaw habang ni-ttry ko ng suotin itong
binigay nyang dress.

Hindi nalang ako nagsalita't inayos ang laylayan ng dress at nilagay sa isang side
ng balikat ang aking buhok bago tumalikod at lumabas ng fitting room upang
maipakita kay Martin ang naging resulta ng pagsuot ko ng dress.

Nang makita nya ako'y napaawang ang kanyang bibig at seryosong tumingin sa akin.
"Okay..." he trailed off. "Now I'm the one who's getting hard."

Mabilis kong kinuha ang hanger na galing sa dress at binato sa kanya na tinamaan
naman sya sa kanyang tiyan.

"Now that hurts!" aniya't natatawang pinulot ang hanger.

"Kailan ka ba magseseryoso?" inis ko ng tanong sa kanya.

"I'm serious earlier pero biglang may tumamang lumilipad na hanger sa akin na alam
kong galing sa kamay ng babaeng kaharap ko." paliwanag nya saka inabot pabalik sa
akin ang hanger.

"Okay." I tried to calm myself. "Sorry."

I managed to say.

Ngumiti naman sya sa akin. "That's enough for me." sabi nya.

I just rolled my eyes on him saka tumayo ng maayos.

"Bagay na ba?" bored na tanong ko sa kanya.

Ngumuso sya't humalukipkip. "Turn around please." utos nya.

Huminga naman ako ng malalim at ginawa ang utos nya sa akin.

"Now what?" tanong ko. "Bagay ba sakin?"

Kung hindi pa rin bagay sakin 'to ay hindi na ako bibili ng damit ngayon at saka
nalang kapag ako na mag-isa. Pakiramdam ko kasi'y lahat ng damit na nagugustuhan ko
ay hindi bagay sa akin dahil 'yon ang sinasabi ni Martin.

"It looks good on you." he complimented. "Beautiful I must say." he added.

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi nang dahil sa kanyang sinabi tungkol sa
akin.

"You should dress more often than wearing jeans or shorts. Skirts will also do
but.. not so short na makikita na yung panty mo." he boldly said at mabilis nawala
ang aking ngiti.

Minsan may maganda naman syang nasasabi pero hindi pa rin nawawala ang kamanyakan
nya sa kabila ng mga magagandang salita na 'yon.

"Panira ka talaga ng mood eh noh." inirapan ko nalang sya't muling bumalik sa loob
ng fitting room.

Hinubad ko na ang dress at inayos sa pagkakalagay sa hanger saka nagbihis ng aking

suot na damit kanina bago lumabas.

"You'll buy that dress?" tanong nya sa akin ng makalabas ako.

"Oo." simple kong sagot.

"Yan lang ang bibilin mo?"

"Ano pa bang bibilin ko eh ito lang ang bumagay sa lahat ng sinukat ko?" sarkastiko
kong tanong sa kanya't muli syang natawa.
"I'm just joking, Lorraine." aniya. "But

I'm serious when I told you na mas bagay sayo ang mag-dress." biglang pagseseryoso
nya.

"Whatever. Magkano ba 'to?" sabi ko't napatigil sa pagdiretso sa counter upang

tignan ang price tag.

Nalaglag naman ang aking panga't parang gusto kong ibalik sa rack ang dress nang
makita ko ang presyo nito.

"Kung minamalas ka nga naman talaga oh." sabi ko't gusto kong sapukin ang sarili
ko.

Hindi pa nilalagay ni mommy sa account ko ang allowance ko for this month kaya wala
pa akong pang gastos. Ayoko namang gastusin ang ipon ko dahil para 'yon sa future
use ko.

"Why? What? Bakit? Anong problema?" curious na tanong sa akin ni Martin.

Napabuntong hininga naman ako't umiling sa kanya. "I'm not going to buy this
dress." pagpapasya ko't naglakad papunta sa side kung nasaan ang mga dresses.

Mabilis namang sumunod sa akin si Martin.

"But why?" tanong nya. "It looks good on you. Maganda naman."

Labag sa loob kong ni-hanger ang dress saka hinarap si Martin nang nakabusangot ang
mukha na himala't hindi nya ako tinawanan at sinabihang mukha akong naka-drugs.

"Martin.." I called his name. "Kaya sya maganda, kasi mahal." sabi ko't umambang
tatalikod na upang makalabas sa boutique ng bigla nyang hinawakan ang aking braso
upang pigilan ako.

"Buy this dress." utos nya sa akin.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi ko? Mahal nga." pag-uulit ko sa kanya. "Saka na
kapag binigyan na ako ng allowance ni mommy." at binawi ko ang aking braso pero
muli nya akong hinawakan.

"I said buy this." ulit nya.

Huminga ako ng malalim para mapigilan ang sarili kong uminit ang ulo sa

kakulitan nya't bago pa ako makapagsalita ulit ay dinugtungan nya na agad ang
kanyang sinabi.

"I'll pay for it." he added.

Nalaglag ang aking panga sa kanyang sinabi't hindi ko inimagine na sasabihin 'yon
ni Martin.

Knowing his personality ay sa tingin ko'y kuripot sya. Hindi ko alam na may
tinatago pala syang ginintuang puso.

"Nahihibang ka ba, Martin?" tanong ko't gusto kong alugin ang kanyang ulo para
maging matino ang kanyang pag-iisip.
"What's wrong? I'm just going to buy you this dress. That's all." aniya't kinuha
mula sa pagkakahanger ang dress at muling sinuri ito.

"Nakita mo na ba ang presyo?" tanong ko sa kanya. "I suggest na tignan mo muna ang
presyo bago ka magdeklarang ibibili mo ako nyan." hamon ko sa kanya't humalukipkip.

Bored nyang inangat ang price tag upang kanyang makita kung magkano iyong dress at
nang akala ko'y ibabalik nya ito sa rack ay mabilis syang naglakad papunta sa
counter.

Nanlaki ang aking mata't halos patakbo ko syang hinabol upang mapigilan sya sa
kanyang kahibangan.

"Bibilin mo? Nababaliw ka ba?" hindi makapaniwala kong tanong sa kanya.

Hindi nya ako pinansin at nilapag sa counter ang dress saka ngitian ang sales lady.

"We'll take this." nakangiti nyang sabi.

"Uhm.. y-yes, sir." nahihiyang sabi ng sales lady't mabilis na umaksyon sa pag-
aayos sa bibilin naming dress.

Hinawakan ko si Martin sa kanyang balikat at inalog ito kaya naman binalingan nya
ako ng tingin.

"Hindi mo ba nakita ng maayos kung magkano yung presyo? Malabo ba ang mata mo?"
halos naghy-hysterical ko ng tanong

sa kanya.

"5 thousand?" pagsasabi nya ng presyo. "That's nothing, Lorraine." sabi nya't
nilabas ang kanyang wallet.

"Martin, marami na akong mabibiling damit sa halagang 'yan na ipambibili mo lang sa

isang dress." sabi ko't gusto kong ma-realize nya ang halaga ng limang libo para
lang ipangbili nya sa isang dress.

Inabot nya naman ang kanyang card sa sales lady na mabilis ni-swipe ang kanyang
card. Pinindot ni Martin ang kanyang pin bago sya bumaling sa akin.

"Well, too late, Lorraine. I already bought it. How sad." naglulungkut-lungkutan
nyang sabi bago sya ngumisi't tinanggap ang paper bag pati na rin ang kanyang card.

Bago pa ako makapagsalita ulit ay pumihit na sya palabas ng boutique kaya naman
mabilis ko syang hinabol.

"Where are we gonna eat?" tanong nya sa akin ng mahabol ko sya't masabayan sa
kanyang paglalakad. "I'm craving for some pizza. Sbarro. Is that okay with you?"
sabay lingon nya sa akin.

I purses my lips at tumango upang sagot sa kanyang tanong.

"If you dont want to eat there, just tell me kung saan mo gusto. It's just my
suggestion." aniya.

"Okay lang.. Gusto ko rin ng pizza." sabi ko.

"That's good." tumango sya't naglakad na patungo sa Sbarro.

Nang makarating kami doon ay buti nalang at wala masyadong kumakain at maraming
bakanteng mauupuan.

Pinag-usog nya ako ng upuan upang makaupo ako ng maayos saka inilagay ang dress na
binili sa katabing upuan ko bago sya umupo sa aking tapat.

"I'll order for us. Do you chicago white? I usually have it here." tanong nya sa
akin.

"Uhm.. paborito ko 'yon. Basta

maraming cheese na pizza, gusto ko." pag-amin ko sa kanya.

Ngumiti namansya sa akin. "Okay I'll order that." sabi nya't tumayo upang tumungo
sa counter.

Marami silang pagkakaiba ni Isaac. Si Isaac ay sa akin lagi nakasunod. Yung para
bang hindi nya kayang magdesisyon para sa sarili nya. Simpleng pagkain namin ay
sakin nya itatanong kung saan. He never suggest. He always ask. Kung anong gusto
kong kainin ay 'yon din ang kakainin nya. He's so dependent. It's like you're
taking care of a kid kapag sya ang kasama mo.

But as for Martin.. He's more mature. He can decide for himself. He can take care
of himself. When I'm with him, pakiramdam ko'y wala akong kailangang problemahin
dahil sya ang kasama ko. Alam kong kaya nyang solusyunan ang lahat. Ganon na ako ka
komportable sa kanya. Even if he's so playful, he's very responsible.

That's their difference. And I dont even know why I'm comparing them!

Nang makabalik sya ay nagpicture muna kami't i-uupload nya daw sa facebook saka sa
instagram nya. Ganon din daw gawin ko para sweet at muntik ko na syang masaksak ng
bread knife nang dahil don.

Sa gitna ng pagkain at pag-iinisan ay nagulat ako ng biglang tumunog ang aking

cellphone.

"Who is it?" tanong nya sa akin.

Kumunot ang noo ko nang makita ko ang pangalan ni Isaac na rumirehistro sa screen
ng aking cellphone.

"Isaac." simpleng sabi ko.

"Answer it." utos nya sa akin.

Ngumuso ako't ilang segundo pang nag-isip bago ko napagdesisyunang sagutin ito.

"Hello--"

"Lorraine!"

Napatigil ako sa pagsasalita nang bumungad sa akin ang boses ni Rona.

"Rona?"

Naramdaman

ko ang pagtigil ulit ni Martin sa pagkain upang mag-angat ng tingin sa akin nang
banggitin ko ang pangalan ng kanyang pinsan.
"Why are you using Isaac's phone?" tanong ko sa kanya.

"I dont have your number. I need your help right now." nababahala nyang sabi.
"Isaac's firing up. May lagnat sya."

Bahagyang napaawang ang aking bibig nang dahil sa kanyang sinabi. Nilalagnat si
Isaac? It means...

"He's acting weird. He's crying and stuff. Hindi sya mapakali. He keeps on calling
his.. mom." aniya. "I dont know what to do. Tito's not here right now. Ikaw ang
unang nasa emergency contacts nya kaya tinawagan na kita."

Rinig na rinig ko at ramdam na ramdam ko ang pag-aalala nya kay Isaac.

"I'll be right there. I'm with your cousin. Pupunta na kami dyan." sabi ko.

"You're with.. Martin?" hindi makapaniwala nyang sinabi. "So uhm.. please ask him
to drive fast. I'll wait. Ingat kayo." sabi nya bago binaba ang tawag.

Nag-angat naman ako ng tingin kay Martin na binaba ang tinidor na kanyang hawak.

"Okay. Last bite then we will go." sabay hawak nya ulit sa tinidor at sumubo ng isa
pang pizza bago uminom ng iced tea.

Nang nasa daan na kami ay parang alam na nyang kailangan nyang bilisan ang kanyang
pagd-drive dahil sa bilis ng kanyang pagpapatakbo ng kanyang sasakyan.

I'm just going to buy him chicago white tomorrow to thank him for this day. Alam
kong labag sa kalooban nya ang hindi maubos ang paborito nyang pizza dahil ganon
din ang nararamdaman ko. Nakakalimang subo palang ata ako.

But what can I do? Isaac needs me right now.

Nang makarating

kami'y agad kaming pinapasok dahil kilala naman ako dito. Pangalawang bahay ko na
ang bahay nila Isaac.

"Lorraine!" tawag sa akin ni Rona nang makapasok ako sa kwarto ni Isaac. "Kuya
Marts!" at lingon nya sa kanyang pinsan.

"Mommy.." rinig kong iyak ni Isaac.

Hindi ko na pinansin si Rona't dumiretso na ako sa tabi ni Isaac at nakitang

pinagpapawisan na sya't panay ang kanyang iyak habang nakapikit ang kanyang mga
mata.

He's having a bad dream again.

"Mommy!.." mas lumakas ang kanyang iyak.

"He's been going on like that for many minutes.." nag-aalalang sabi ni Rona.

"Normal lang kay Isaac 'to kapag nagkakalagnat sya." simpleng sabi ko't bahagyang
humiga sa tabi ni Isaac saka sinimulang tapik-tapikin ng kunti ang kanyang hita
para mapatahan.

Napansin kong mas lumapit si Isaac sa akin at tumagilid nang sinimulang ko syang
tapikin.

"Shhh.. I'm here.. Don't cry.." marahan kong sabi sa kanya't pinagpatuloy ang
pagtapik ko.

Ramdam ko ang panonood sa akin nila Rona at Martin pero I still continue what I'm
dahil ito ang kailangan kong gawin para mapakalma si Isaac.

I began stroking Isaac's hair and started singing. "Lullaby.. And goodnight.. In
the skies stars are bright.."

Mas lalong tumahimik ang paligid nang magsimula akong kumanta't pinagpatuloy ko
lang iyon hanggang sa makatulog na ng tuluyan si Isaac.

Nang makatulog na sya ng tuluyan ay inayos ko na ang comforter na nakabalot sa

kanya saka pinunasan ang kanyang pawis.

"Can you get him a sando sa cabinet nya?" sabi ko kay Rona. "Second drawer."

"Y-Yes!" natatarantang sabi ni Rona't dali-daling tumakbo sa cabinet ni Isaac.

Mabilis syang nakabalik sa aking tabi't walang hiya kong pinalitan ang damit ni
Isaac upang maginhawaan ang kanyang pakiramdam.

"Thank you, Lorraine.." nahihiyang sabi sa akin ni Rona. "Kung hindi ka dumating,
baka hindi na sya tumahan."

"He's just usually like that twing nilalagnat sya. Kapag si Tito ang kasama nya,
tinatawagan pa rin ako ni Tito dahil ako lang ang makakapagpatahan sa kanya."
kwento ko sa kanya. "At least, now you know kung paano lagnatin si Isaac."

Mapait na ngumiti sa akin si Rona. "I wish I'm you." mahinang sabi ni Rona at nag-
angat ng tingin sa akin. "Sana ako nalang ikaw." she clearly said.

Ako din. Sana ako nalang ikaw. Sana ako nalang ang nasa posisyon mo. Sana ako
nalang ang girlfriend ni Isaac.

=================

Chapter 10

Chapter 10

In Front

"Kuya Marts, I'm going to go home now. Are you coming with me or..."

Nilingon ko silang dalawang magpinsan na nag-uusap at nakita kong tumingin sa akin

si Rona't bahagya akong nginuso bago muling bumaling kay Martin.

"I'll stay here for a while." sagot ni Martin. "Your driver's with you right?"
tanong nito.

"Yes, Kuya." simpleng sagot ni Rona.

"Okay. Now go home and please take care." sabi ni Martin at hinalikan sa noo si
Rona na nagpangiti sa akin.

Siguro'y kung kapatid ko itong si Martin ay sobrang maalaga't sweet sya dahil kahit
pinsan nya lang si Rona ay kitang-kita ko kung paano nya ito alagaan.

Lumapit naman si Rona kay Isaac at ngumiti bago ito hinalikan sa pisngi habang
natutulog.

Napalunok nalang ako upang hindi maramdaman ang sakit na nararamdaman ko dahil sa
nakita ko.

"Goodnight. Gumaling ka agad okay?" nakangiting sabi nya kay Isaac kahit na alam
nyang hindi naman sya nito naririnig dahil napakahimbing na ng tulog ni Isaac. "I
love you so much.."

Kinagat ko ang aking ibabang labi't ramdam na ramdam ko ang pagmamahal ni Rona para
kay Isaac nang dahil sa kung paano nya bigkasin ang mga salitang iyon.

Lumingon naman ito sa akin kaya napaayos ako ng upo.

She smiled. "I'll go now. I still have classes tomorrow. I'll try to go back ng
hapon." paalam nya.

"Sasabihin ko nalang kay Isaac." ngiti ko sa kanya. "Take care."

Muli syang ngumiti sa akin at tinanguan nya si Martin bago ito tuluyang lumabas ng
kwarto ni Isaac.

"Ang sweet mo namang pinsan." nakangiting

sabi ko kay Martin na may bahagyang tono ng pang-iinis.

"She's the only girl in our family." aniya. "Lahat kami'y lalaki except from our
mothers. Nung pinanganak sya'y halos magdiwang ang buong angkan namin dahil sa
wakas ay may naisilang ng babae sa pamilya namin. She's the only girl of our clan
and the only child of my Tito and Tita kaya protektadong-protektado sya." he
explained.

"Kaya pala may mga body guards rin sya minsan.." sabi ko't bahagyang tumango-tango.

Nung nakita ko sya'y hindi ko naman pinapansin ang mga lalaking madalas na
nakapalibot sa kanya pero ngayon ay napagtanto ko ng mga body guards nya iyon.

"Of course. It's for her safety being the only daughter of our city's mayor." ngisi
ni Martin. "We wont let anyone hurt our little girl. Every suspicious move na gawin
ng taong nakapaligid sa kanya ay kailangang ilayo."

Napatingin naman sya kay Isaac.

"I'm scared for Cole." he stated.

Kumunot naman ang noo ko sa kanyang sinabi't bahagyang nakaramdam ng kaba.

"B-Bakit naman?" nangangambang tanong ko.

"Well, if he broke our little girl's heart.. baka maipatapon pa sya sa labas ng
Davao." natatawang sabi ni Martin.

"At natatawa ka pa?" naiinis kong tanong sa kanya.

"Nagawan ko nanaman na kasi ng paraan 'yan kaya hindi ka dapat matakot para kay
Cole." sabi nya sa akin at ngumisi. "I already adviced Rona na wag magpapakilala ng
lalaki sa pamilya hangga't hindi pa sila tumatagal ng one year dahil alam nya ang
magiging resulta kung saktan man sya ng lalaking mamahalin nya. Natakot din sya sa
ideyang 'yon kaya pumayag sya sa kagustuhan

ko."

"But I'm sure that her bodyguards are informing her father about it. Pati na rin
ang driver nya tungkol sa mga whereabouts nya." sabi ko't hindi mawala ang kaba sa
tono ng aking boses.

"I told you not to worry, Lorraine." ngisi nya. "Nagawan ko na ng paraan yan. Pera
lang ang katapat ng pananahimik ng mga bodyguards at driver nya. Everything's
solved!"

llang minuto rin kaming natahimik ni Martin matapos ang aming pag-uusap. Tanging
pag-ugong lang ng aircon ang naririnig namin pati ang malalalim naming paghinga.

Napalingon naman ako kay Martin nang marinig ko ang kanyang paghikab.

"Bakit hindi ka pa sumabay sa pinsan mo?" tanong ko kay Martin na mukhang inaantok
na.

"You might need some help sa pag-aalaga kay Cole..." sagot nya't umupo sa aking
tabi.

Nilingon ko naman sya. "Umuwi ka na rin." sabi ko. "Anong oras na rin at kahit may
sarili kang sasakyan ay hindi mo masasabing safe ka. Kaya ko namang alagaan mag-isa
si Isaac. Sanay na akong inaalagaan sya twing may sakit."

Nakatingin lang sya sa akin at nanaig ang katahimikan sa pagitan naming dalawa.

"B-Bakit ba ganyan kang makatingin?" naiilang kong sabi't umiwas ng tingin sa

kanya.

"You're a good person, Lorraine." bigla nyang sabi na dahilan kung bakit muli akong
napatingin sa kanya.

Seryoso lang syang nakatingin sa akin. Kung paano ang pwesto nya bago ako umiwas ng
tingin ay ganoon pa rin at walang pinagbago.

"You're also beautiful." he added. "Hindi ko alam kung bakit hindi maamin ni Cole
sa sarili nya ang tunay nyang nararamdaman sayo na wala namang dahilan para ikahiya
'yon. You're worth

the catch, Lorraine."

Naramdaman ko naman ang pag-iinit ng aking pisngi nang dahil sa mga papuring
lumalabas sa bibig ni Martin.

"If I were Cole.. matagal ko ng pinagsigawan ang nararamdaman ko sayo. Handa akong
i-sakripisyo ang pagkakaibigan natin para lang maamin kong mahal kita..." he said.
"Because you're worth it."

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi't umiwas ng tingin papunta kay Isaac na
ngayo'y mahimbing pa rin ang tulog.
"But he's different, Martin.. Magkaiba kayong dalawa." sabi ko. "You can do that
but he cant. And that's the sad part of it kung totoo man ang sinasabi mong may
nararamdaman sya para sa akin."

Napahinga naman ako ng malalim at nagsimula ng magtubig ang gilid ng aking mga mata
nang dahil sa nagbabadyang luha.

"Ang totoo nyan, Martin.. Duwag din ako eh." pag-amin ko. "Duwag din ako kasi hindi
ko rin kayang aminin ang nararamdaman ko para sa kanya dahil walang kasiguraduhan.
Dahil ayokong magtake ng risk na masira ang friendship namin. Kasi yun nalang yung
meron ako. Ang pagiging mag bestfriends nalang namin ang pinanghahawakan ko sa
kanya at ayokong mawala yon. Natatakot ako. Naduduwag."

Nagsimula ng tumulo ang aking luha't pinipigilan ko ang aking sarili sa paghikbi
upang hindi ko magising si Isaac.

"Pero ngayon.. you taught me how to be tough. You taught me how to take risk."
bahagya akong ngumiti sa kanya.

Marahang pinunasan ni Martin ang luhang lumalandas sa aking pisngi.

"Pero natatakot pa rin ako.." pag-amin ko. "Kasi umaasa na ako. Napaasa na ako sa
sinasabi mong may nararamdaman sya sa akin at natatakot akong masaktan

kung sakaling mali ang sinasabi mong 'yon. Sobrang taas na ng pag-asang nabubuo sa
loob ko at alam kong pag nasira 'yon ay mawawasak ako. Masasaktan ako."

Huminga sya ng malalim at naramdaman ko ang pagpulupot ng kanyang braso sa akin.

"Just tell me if you're hurting.." ani Martin. "Ititigil na natin 'to kapag
nasasaktan ka na."

My lips are still pursed together para hindi kumawala ang hikbi ko kaya pagtango
nalang ang ginawa kong pagsagot sa kanya.

"Salamat, Martin." pagpapasalamat ko sa kanya nang hinatid ko na sya sa may gate

upang makauwi na sya. "Na-appreciate ko ang pags-stay mo."

Ngumiti naman sya sa akin. "That's nothing." sabi nya. "Well, I should go now.
Hindi ka ba papasok bukas?" tanong nya sa akin.

Umiling naman ako. "Wala naman akong major bukas kaya okay lang. Aalagaan ko nalang
si Isaac."

"Okay then.." sabi nalang nya't tumango-tango saka ako niyakap ng marahan.
"Goodnight."

"Goodnight din at ingat sa pagd-drive." sabay tapik ko sa kanyang likod.

Isang ngiti ang kanyang sinagot sa akin bago nagjog papunta sa kanyang sasakyan at
kumaway bago tuluyang pumasok.

Napangiti naman ako habang pinapanood ang pagkawala ng sasakyan ni Martin sa aking
paningin.

Ngayon ata ang may pinakamatagal na oras na hindi kami nag-inisan o nag-away ni
Martin. Nakakailang dahil hindi ko kinakaya ang bawat seryosong pagtitig nya sa
akin at sanay akong lagi nyang nilalait o iniinis.
Maswerte ang babaeng mamahalin ni Martin. Both of his character are enough to make
you fall in love. He's gullible, corny and all but he's also mature, loving and

caring. Alam nya kung kailan dapat magseryoso at kung kailan dapat maglaro.

Indeed, you'll be happy to spend your time with him.

Pagkabalik ko sa kwarto ni Isaac ay napansin ko ang pagkislot-kislot nya sa kama

kaya naman mabilis ko syang nilapitan upang suklay-suklayin ang kanyang buhok gamit
ang aking kamay upang makatulog ngunit hindi ako nagtagumpay dahil unti-unting
dumilat na ang kanyang mga mata.

"El?.." nahihirapan nyang sabi.

"Matulog ka pa. Kunti palang ang itinutulog mo." sabi ko. "Sleep off your fever
para mabilis mawala."

Umiling naman sya.

"Isaac, wag ng matigas ang ulo. May sakit ka ngayon."

"It's just a simple fever, El." aniya. "Kaya kong labanan 'to to spend more time
with you."

Napatigil naman ako sa pagsusuklay sa buhok nya nang dahil sa kanyang sinabi.

"Kung di nga ata sko nagkasakit.. hindi na tayo magkakasama ulit ng tayong dalawa
lang eh." aniya. "Lorraine, I missed your presence so much. I miss being with you."

Tinignan ko ang kanyang mapagsumamong mata'ng nakatingin sa akin.

"Saka na tayo magbonding kapag wala ka ng sakit." sabi ko nalang upang natahimik na
sya't makapagpahinga na ulit.

"Wala naman akong sakit kanina pero bakit hindi tayo nagbonding?" tanong nya sa
akin.

"Dahil may plano akong kasama si Martin ngayon, Isaac. Ayokong iwan sya sa ere."
sagot ko.

"You chose him over me.." sabi nya't may halong hinanakit sa kanyang boses.

Napahinga naman ako ng malalim at tumayo na sa pagkakaupo sa kanyang kama.

"You also chose her over me.." sabi ko. "Quits na tayo."

Nakita kong gustong-gustong

magreklamo ni Isaac at i-defend ang kanyang sarili pero hindi ko sya bibigyan ng
pagkakataon.

Ang sabi ni Martin ay I should never let him explain. Dahil kapag nag-explain sya
ng side nya, maayos na ang lahat sa aming dalawa at hindi pwede 'yon.

Well, tama naman si Martin. Alam ko sa sarili kong kapag nag-explain sa akin si
Isaac with his matching teary eyes ay mapapatawad ko na sya agad. Magpapaka-martyr
nanaman ako para lang maging masaya sya.

"I'll just make you an instant soup para magkalaman ang tiyan mo." mabilis kong
sabi saka lumabas ng kanyang kwarto.

Sinadya kong tagalan ang pagluluto't kung anu-ano pang ginawa ko sa kusina para
lang maging matagal ngunit parang sobrang bilis parin ng aking pagbaba dahil hindi
man lang sya nakatulog ulit nang dahil sa pagkainip.

"Pinainom ka ba kanina ni Rona ng gamot?" tanong ko sa kanya.

Kapag hindi sya pinainom ng gamot ni Rona ay hindi ko na sya paiinumin ngayong gabi
at bukas nalang ulit.

"Rona's here earlier?" gulat nyang tanong sa akin.

Sinubuan ko naman sya ng soup bago ako sumagot.

"Oo. Hindi mo ba alam?" sabi ko. "She called me na hindi ka daw makatulog kanina ng
maayos kaya pinapunta nya ako dito."

"Oh.." at bahagya syang nag-isip bago ngumisi. "Did I ruin your date with Martin
then?" masaya nyang tanong.

I rolled my eyes at him saka muli nalang syang sinubuan ng soup. Pagkalunok nya ay
nagpakawala sya ng tawa.

"Ang galing talaga ng katawan ko. Laging on time." proud na proud nyang sabi sa
sarili.

Napailing nalang ako sa kanyang sinabi't nilapag muna sa taas ng drawer ang bowl
para kumuha ng gamot sa second drawer ng kanyang study kung saan nakalagay ang
kanyang medicine kit.

"Papainumin na kita dahil baka hindi ka napainom ni Rona kanina since hindi mo
naman maalala na nandito sya." sabi ko habang sinasara na ulit ang drawer.

Nilapag ko muna ang gamot sa may drawer at muling kinuha ang bowl upang masubuan pa
sya.

Ganito si Isaac kapag may sakit. Gusto nya sinusubuan sya. Ayaw nyang kumain mag-
isa. Parang bata.

"Ayoko na.. I'm full." pag-iling nya nang muli ko syang susubuan.

Tinignan ko naman ang bowl at kalahati palang ang nakakain nya dito.

"Ubusin mo na 'to. You need to gain strength para mabilis kang gumaling. Wag ng
matigas ang ulo." sabi ko sa kanya't pilit inilalapit ang kutsara.

"I really can't eat anymore." sabi nya't umiwas na ng tingin sa akin.

Napabuntong hininga naman ako't isinantabi na ang soup saka kinuha ang gamot at
tubig.

"Oh. Inumin mo na 'to para makatulog ka na ulit." sabi ko't kinuha nya naman sa
akin ang inaabot ko.

Mabilis nyang ininom ang gamot saka uminom ng tubig at binalik sa akin.

Umayos na sya ng higa at inayos ko naman ang comforter na nakabalot sa kanya.

"Why didn't I even thought about it?" bigla nyang sabi habang pinapanood ako sa
pag-aayos sa kanya.

"Thought about what?" sabi ko't kinuha ang bimpo kanina saka muling binabad sa
tubig upang ilagay sa kanyang noo.

"That I'm too busy finding a girl like mom when.."

Napatingin ako sa kanya't nakita kong seryoso lang syang nakatingin sa akin.

"When you're already right there in front of me..."

Napaawang naman ang aking bibig sa kanyang sinabi't napalunok ako habang
pinapakiramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso ko.

Ito na ba ang sinasabi ni Martin? That he will already realize what he feel for me?

=================

Chapter 11

Chapter 11

Stop

Pagkatapos nyang sabihin sakin yun ay bumagsak na ang talukap ng kanyang mga mata
na hudyat na sya'y nakatulog na.

Napabuntong hininga naman ako't hindi ko alam kung matatandaan nya pa bukas ng
umaga ang kanyang sinabi sakin ngayong gabi.

"Isaac... open your eyes please. Ako 'to oh.. Nandito lang ako lagi para sayo...
pero bakit hindi mo ko makita?" halos naf-frustrate ko ng sabi.

Napahinga naman ako ng malalim at tumayo saka inayos ang tutulugan kong sofa.
Mayroon akong kwarto dito sa bahay nila pero sa ngayon ay maiging sa kwarto nalang
din ako ni Isaac upang malapit lang ako kapag may kailangan sya.

Kinaumagahan ay nagulat ako ng gumising ako sa isang malambot at malaking kama.

Napabalikwas ako ng bangon at nakitang wala dito sa loob ng kwarto si Isaac.

Naghilamos nalang ako ng mukha at nagmumog ng mouthwash na mayroon sya saka inayos
ang aking buhok. Bago ako bumaba upang hanapin sya sa sala.

Mamaya nalang siguro ako maliligo dahil may damit naman ako sa kanila. Uunahin ko
muna ang pag-aasikaso kay Isaac.

Bago pa ako makababa ay isang tawanan na ang narinig ko ng isang babae at ng isang
lalaki na sa tingin ko'y alam ko na kung sino.

Napahinga nalang ako ng malalim at bumalik ako sa kwarto ni Isaac upang makaligo na
para diretso na ako palabas ng bahay.

I dont want to deal with them. Not when I'm hurt. Not now.

Pagkatapos kong maligo ay tuluyan na akong bumaba't nakita kong nakasandal pa ang
ulo ni Rona sa balikat ni Isaac habang nanonood ng telebisyon at nakangiti namang
pinaglalaruan

ni Isaac ang kamay ni Rona.

What a perfect view to break my heart.

Wala na akong balak na istorbohin silang dalawa kaya tahimik akong naglakad nang
mapatingin sa akin si Isaac at mabilis na bumitaw kay Rona upang harapin ako.

Nakita kong nagulat si Rona sa mabilis na pagkilos ni Isaac at saka napatingin sa

akin.

"Gising ka na pala." nakangiting pagpuna nya. "Are you hungry? Do you want some
breakfast? May waffle dyan with your favorite brand of maple syrup and some vanilla
ice cream to top it up." aniya. "We're waiting for you to come down para sabay-
sabay tayong kakain. I dont want you to eat alone."

Sounds tempting.. my favorite kind of sweet breakfast pero mas importante sa akin
ngayon ang panatilihing buo ang puso ko kaysa kumain ng masarap na pagakin kasama
kayong dalawa na alam kong magiging bitter lang ako. Baka maglasang pinaghalong
ampalaya at kape ang kinakain ko.

Umiling naman ako habang pinipigilan ang pag-iinit ng bawat sulok ng aking mga
mata.

"Sa bahay nalang ako kakain. Nagpaluto ako ng breakfast." I lied.

Sometimes, it's good to lie if it's for your sake too. And right now is a good time
to lie.

"Sayang naman." biglang singit ni Rona na papalapit na sa amin. "Pinagluto ka pa

naman ni Isaac kanina ng waffle even if he still has a fever."

Kumapit sya sa braso ni Isaac ng makalapit sya sana dito.

Kumunot ang aking noo nang marinig kong Isaac na ang tawag nya kay Isaac. Parang
kagabi lang ay Cole pa rin ang tawag nya. Ang bilis naman atang magbago ang ihip ng
hangin.

"Pwede nyo namang kainin 'yon. Hindi naman masasayang."

sabi ko. "Favorite din 'yon ni Isaac. I'm sure marami rin syang makakain."

"But it'll be more fun kapag sabay-sabay tayong kumain." masayang sabi ni Rona.

Hindi ko talaga alam kung bakit sya nandito ngayong umaga. Sa pagkakaalam ko'y ang
sabi nya'y hapon pa sya babalik. Pero bakit nandito sya ngayon? Hindi ba pwedeng
ako muna sa umaga at sya sa hapon? Kahit kunting oras lang...

"That's so sweet of you.." halos mala-sarkastiko kong sabi. "But no thanks. I have
a lot of work to do since nag-absent ako ngayon."

Akmang didiretso na ako sa paglalakad ng hawakan ako ni Isaac sa aking braso upang
pigilan ako.

"Please eat some breakfast with me.." marahan nyang sabi. "I miss eating with you.
Just like the old times, El."
Bakit ba hindi nya maisip na iba na nga ngayon? Hindi na pwedeng laging ganon dahil
may girlfriend na sya.

Naguguluhan na ako sa sarili ko because I want to spend more time with him dahil
namimiss ko sya. At the same time, I need to keep my distance. I need to stay away
from him dahil may girlfriend na sya. Ayokong makasakit ng inosenteng tao.

"Next time nalang, Isaac.. Hindi talaga pwede." I manage to say habang inaalis ang
pagkakahawak nya sa aking braso.

"Then just let me escort you." bigla nyang sabi. "Ihahatid kita pauwi sa inyo."

"Isaac, magkatabi lang ang bahay natin. Hindi mo na ako kailangang ihatid--"

"Eh di sumabay ka sa aming kumain ng breakfast kung ayaw mong ihatid kita."
humalukipkip sya sa akin.

Napahinga naman ako ng malalim. "Okay! Fine. Ihatid mo na ako." sabi ko't dumiretso
na palabas ng bahay.

Mabilis

nya naman akong hinabol at nakita kong iniwan nya sa loob ng bahay si Rona.

"You know what, I'm so happy." biglang sabi nya ng bumagal ang aming paglalakad
papunta sa bahay namin. "I can see how Rona really cares for me. Alam mo bang nag-
absent pa sya ngayon para sakin kahit na may major subject sya?"

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi't nagsisimula na ulit magtubig ang aking
mga mata.

"She's.. She's so important and special to me now, El.. She's what I need." aniya't
nangingiti pa habang sinasabi ang mga salitang 'yon.

Gusto nya ba akong ihatid para lang sabihin sakin ang mga bagay na 'to? Hindi nya
ba maramdaman na nasasaktan na ako? Ganon ba sya kamanhid?

"Then that's good.." halos mabasag na ang aking boses. "Good for you."

Humarap ako sa kanya nang makarating na kami sa gate ng aming bahay at nakita kong
nagulat sya nang makita ang naluluha kong mga mata.

I dont just care anymore. Gusto kong makita nyang nasasaktan ako para hindi na nya
ako saktan pang muli.

"I'm happy for you, Isaac.." marahan kong sabi. "But please.. let me be happy too.
Huwag mo akong ikulong sayo. Let me be free. Gusto ko ring maranasang sumaya." sabi
ko't nagsimula ng tumulo ang aking luha.

Kita ko ang pagkataranta ni Isaac na hindi malaman kung ano ang dapat nyang gawin.

"W-What do you want me to do?" natatarantang tanong nya sa akin. "If you'll ask me
again to stay away from you then I wont. Hindi ko kaya, El. I tried. Pero hindi
talaga. You're a part of me, Lorraine. Hindi ko kayang hindi ka kasama lagi."

"Then leave her.." mahina kong sabi.

Nanlaki ang mga mata ni Isaac

sa aking sinabi.

"What?" tanong nya na para bang hindi nya narinig ang sinabi ko.

"Leave her." mariin kong sabi.

I'll be selfish. I'll let him choose sa aming dalawa ni Rona. Kung sino man ang
piliin nya sa aming dalawa.. then that's final.

"Lorraine.. I'm happy with her. Can't you see?" naf-frustrate nyang sabi.

"Bakit, Isaac? Can't I make you happy too?" tanong ko't pumiyok na ang aking boses.

Napapikit naman ng mariin si Isaac. "It's not like that, Lorraine." aniya. "Of
course you make me happy. Always. But you're different. You're my bestfriend and
she's my girlfriend."

"I.. I can be your girlfriend too.."

Kita ko ang gulat na gulat na ekspresyon ni Isaac nang sabihin 'yon.

Call me desperate pero hindi ko na kayang itago pa. I'm letting it all out. Wala na
akong ititira pa. Ipapaalam ko na sa kanya ang nararamdaman ko. Hindi ko na kayang
itago 'to dahil malapit na rin namang sumabog ang nararamdaman ko. Might as well,
unahan ko na.

"W-What are you saying, Lorraine?" naguguluhan nyang sabi. "Naririnig mo ba ang
sinasabi mo?"

"Isaac, bakit ba hindi mo makita? Bakit hindi mo maramdaman?" tanong ko. "Ako itong
laging nandito sa tabi mo. Simula palang nung bata tayo, I'm always here for you.
Pero bakit kahit kailan hindi mo ko nakita? Bakit lagi ka nalang naghahanap ng iba
gayong ako itong laging nasa tabi mo? Bakit kailangang may iba pa kung pwedeng ako
nalang naman?"

Bumuhos na ang aking luha't kasabay ng pagbuhos ng aking damdamin.

"Isaac... mahal na mahal kita eh." I cried. "I love you so much. Parehas naman tayo
ng mga ginawa na dahilan kung bakit ako nahulog sayo. Pero bakit ikaw?.. Bakit
hindi ka nahulog sakin? Bakit ako lang?" iyak ko. "Ang sakit-sakit na Isaac.. Hindi
ko na kaya.. Ayoko ng masaktan pa.. Ayoko na.."

Naramdaman ko naman ang kanyang pagyakap sa akin at wala lang akong ginawa kundi
ang kumawala sa kanyang yakap sa sobrang higpit.

"I'm sorry.." paulit-ulit nyang sabi. "Ayokong saktan ka. That never crossed my
mind. I'm sorry.. Hindi ko alam."

Umiling-iling lang ako't buong lakas akong kumawala sa kanyang yakap nang marinig
ko ang isang boses na alam kong natatakbuhan ko ngayon.

"Lorraine.."

Nilingon ko ito't nakita kong kakalabas palang ni Martin sa kanyang kotse't mabilis
akong tumakbo sa kanya na agad nya naman akong niyakap.

"What happened?" marahan nyang tanong sa akin.

"Please take me away from here... Please, Martin.. Please.." halos magmakaawa na
ako sa kanya.

Nakita kong tinignan muna ni Martin si Isaac bago ako inalalayan nito sa passenger
seat at mabilis syang umikot para sumakay sa driver's seat.

Nang medyo makalayo-layo kami'y inihinto ni Martin ang sasakyan sa gilid ng

kalasada kung saan wala masyadong dumadaan na sasakyan.

"Lorraine--"

"Ayoko na, Martin.." pambungad ko sa kanya habang pinupunasan ang aking luha na
baliwala lang din dahil sa patuloy na pagtulo nito.

"What do you mean?" tanong nya.

"Hindi ko na kayang magpanggap na okay lang ako sa relasyon nila dahil hindi ko na
kaya. Sobrang sakit na." muli kong pag-iyak. "Please, Martin.."

Lumapit naman sa akin si Martin at kahit mahirap sa aming posisyon ay niyakap nya
ako.

"Then we will stop.." aniya. "Titigil na tayo. You wont be hurt anymore. I wont let
anyone hurt you. Not anymore."

Tumango naman ako sa kanyang sinabi't alam kong safe ako kay Martin. Sa kanya
nalang ako kakapit ngayon dahil sya nalang ang makakapitan ko.

I'll entrust my self to him.

=================

Chapter 12

Chapter 12

Stay

Tulala akong nakatingin ng diretso't alam kong namumula't namamaga na ang aking mga
mata nang dahil sa kakaiyak.

Tumunog muli ang aking cellphone at nakita kong hindi na si Isaac ang tumatawag
kundi si mommy sa akin.

"You won't answer your phone? It's not Isaac anymore." tanong sa akin ni Martin.

Umiling naman ako sa kanya bilang sagot. "Malalaman lang niyang umiyak ako kapag
sinagot ko 'yan." sabi ko dahil alam ko sa sarili kong hindi pa stable ang boses at
emosyon ko.

Panigurado ding tinawagan ni Isaac sila mommy kaya ito tumatawag ng ganitong oras
kahit na alam kong busy sa trabaho si mommy at this point of time.

"Are you sure?" paninigurado ni Martin.

"Yes." sabi ko't kinuha ang phone ko upang i-silent saka ibinulsa na.
Muli kaming binalot ng katahimikan ni Martin. I know that he's helping me trying to
cool my bursting heart kaya sya tumatahimik kahit na alam kong marami syang gustong
itanong patungkol sa mga nangyari kanina bago sya dumating.

"I want to go home now.." pagpapasya ko matapos ang ilang minutong pananahimik.

"Okay.. I'll take you home." sabi nya't mabilis na pinaandar ang sasakyan.

Hindi kagaya ng pag-alis namin sa bahay na halos paliparin nya ang sasakyan, ngayon
ay mabagal ang kanyang pagtakbo.

"Salamat, Martin." walang ganang sabi ko't lalabas na sana ng pigilan nya ako sa
paglabas.

"Are you sure that you're going to be okay?" concerned nyang tanong sa akin. "Pwede
naman kitang samahan buong araw ngayon. Or let's call your friends too para masaya
ka." he suggested.

"Wag na." umiling

ako. "May pasok sila't ayoko ng nakaabala sayo. Plus.. I need time for myself,
Martin. Gusto ko munang makapag-isip-isip."

"Okay.." napabuntong hininga sya. "But please call or text me if you need anything
okay?"

Bahagya naman akong ngumiti't tumango sa kanya.

"Salamat ulit. Mag-iingat ka." sabi ko't tuluyan ng lumabas ng kanyang sasakyan.

I just need some time to be alone and I'm thankful that he's giving me that. He's
making it easy for me.

Pagkapasok ko ng bahay ay halos bumuwal ako ng biglang may yumakap sa akin ng

mahigpit.

"God! Kala ko kung ano ng nangyari sayo.." nag-aalala nyang sabi.

Muli nanamang nagtubig ang aking mga mata. Wala na bang katapusan 'tong pag-iyak na
'to? Hanggang kailan ba ako masasaktan?

"B-Bitawan mo ako, Isaac.." nahihirapan kong sabi.

Umiling lang sya't mas hinigpitan nya ang kanyang yakap sa akin.

"No, I won't, El.. I won't let go of you.. I won't.." paulit-ulit nyang sabi.
"Hindi ako papayag na mawala ka sakin.. I can't.. Hindi ko kakayanin."

Bumuhos na ang aking luha't hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa kanya.

"Hindi nga pwede, Isaac.." umiiling kong sabi't buong pwersa ko syang tinutulak
papalayo sa akin ngunit hindi sya natitinag. "Isaac, may girlfriend ka. Hindi ako
martyr. Ayoko ng masaktan. Hindi ko na kayang makita kang masaya sa piling ng iba.
Please, Isaac, let me go."

Unti-unti syang bumitaw sa akin at parang mas lalong gumuho ang mundo ko dahil alam
kong talagang mas pinipili na nya si Rona.

"Kung ikaw ang kapalit ng pakikipagrelasyon ko kay Rona.. then you leave me no
choice."

mahinahon nyang sabi't inangat nya ang aking baba upang magpantay kami ng tingin at
seryoso nya akong tinignan. "I'll break up with her. I'll break up with her and
come back to you." sabi ni Isaac at mabilis na lumabas ng bahay.

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isipan ko't sinundan ko si Isaac na
napakabilis magpatakbo.

Ibig sabihin ay nung umalis kami ni Martin ay umalis na rin si Rona dahil wala na
sya sa bahay nila Isaac.

Bumilis at lumakas ang kabog ng dibdib ko ng papalapit na kami ng papalapit sa

isang pamilyar na unibersidad.

So, pumasok pa rin pala si Rona.. I thought she already dropped her three major
subjects today for Isaac.

Kita kong hindi na maiayos ni-park ni Isaac ang kanyang sasakyan at mabilis na
bumaba doon kaya halos hindi ko na rin naiayos ang pagkakapark ng sasakyan ko upang
maabutan ko sya na ngayo'y papasok na sa loob ng school.

Huminto bahagya si Isaac at nilagay nya ang kanyang cellphone sa tapat ng kanyang
tenga kaya naman kinuha ko na ang tiyansang 'yon para makalapit ng tuluyan sa
kanya.

"Okay. Wait for me there. Pupunta ako diyan." yun lang ang narinig kong sabi ni
Isaac at bago pa sya makapaglakad ulit ay hinawakan ko na sya sa kanyang braso.

"Isaac.." I called him.

Lumingon sya sa akin at kita ko ang pagkaseryoso ng kanyang mga mata.

"What are you going to do?" natatakot ko ng tanong sa kanya.

"I told you, El.. I'm going to break up with her." simpleng sabi nya't nagpatuloy
na sa paglalakad.

Sa sobrang bilis nyang maglakad at sa diperensya ng haba ng aming binti't hita ay

hirap ako para mahabol ang kanyang paghakbang.

Sandali

akong napahinto sa pagsunod kay Isaac nang makita ko si Rona na tumatawa kasama ang
kanyang mga kaibigan habang nakaupo sa mga benches.

Nang makita nyang papalapit si Isaac ay mas lalong sumilay ang saya sa kanyang
mukha.

She truly loves Isaac and just because of me, her heart's going to be broken today.

Dahan-dahan akong naglakad papalapit sa kanila at napahinto ako ng makita kong nag-
iba na ang expression ni Rona pati ang mga kaibigan nyang kinakantiyawan silang
dalawa'y nawala na rin ang mga ngiti.

"A-Anong sabi mo?" garalgal ang kanyang boses.

"I'm breaking up with you." Isaac stated na para bang sanay na sanay na syang
bigkasin ang mga salitang 'yon.
Napansin kong nakatingin na rin sa kanila ngayon ang ibang mga estudyante. I can't
help but to pity Rona. Naaawa ako sa kanya. Hindi nya deserve ang mapahiya sa harap
ng maraming tao.

"B-Bakit?" tanong ni Rona't hindi makasagot si Isaac.

Alam kong walang maisasagot si Isaac na dahilan dahil wala namang ginawa si Rona
kundi ang pasiyahin at mahalin sya. Ang tanging dahilan lang naman ni Isaac ngayon
ay nang dahil sa akin. Ako ang dahilan kung bakit sya makikipaghiwalay kay Rona.

Lumapit si Rona kay Isaac at hinawakan nya ang kamay nito't kitang-kita ko na ang
mga luha'ng tumutulo galing sa kanyang mga mata. Malapit na itong tuluyang mamula
nang dahil sa kanyang pag-iyak.

"Isaac, okay pa naman tayo kaninang umaga ah? I even visited you.. Okay pa tayo
nung sinabi mong pumasok ako sa school para wala akong mamiss na klase.." she
doubted. "B-Bakit sobrang bilis ata? Ano bang nangyari? Why

are you suddenly breaking up with me?"

Umiling si Rona ay yumakap kay Isaac and it breaks my heart seeing them na parang
gusto ko nalang pumikit.

Kaya pa ba ni Isaac? Kaya nya pa bang makipaghiwalay kay Rona with this kind of
situation?

"Sabi mo sakin napapasaya kita. Na masaya ka kapag kasama ako. That I'm special for
you. Na mahal mo ako..." iyak nya.

Bahagyang inilayo ni Isaac si Rona na dahilan kung bakit napabitaw sa pagkakayakap

si Rona sa kanya.

"I did.." sabi ni Isaac. "Sinabi ko 'yon because it's true.. but, Rona.. if you're
special for me then she's more special. If I love you then I love her more than I
love you."

He loves me?

Totoo ba 'tong nga naririnig ko galing kay Isaac? Mahal nya ako?

"Her?" kumunot ang noo ni Rona. "S-Si Lorraine ba ang tinutukoy mo? Siya ba?"

Napayuko nalang si Isaac. "I'm sorry, Rona.. I really am."

"This is bullshit, Isaac! You made me feel so stupid!" sigaw ni Rona. "Parang
pinatunayan mo lang sa lahat ng mga nagd-doubt sa relationship natin na isa lang
ako sa panira ng relasyon nyong dalawa. Na dadaanan mo lang ako dahil kay Lorraine
ka rin uuwi bandang huli. Na iiwanan mo ko dahil kayong dalawa talaga ang para sa
isa't-isa."

Inangat ni Rona ang kanyang kamay at umambang sasampalin si Isaac kaya naman nag-
angat ng tingin si Isaac upang mas maging maayos ang pagsasampal na gagawin sa
kanya ni Rona ngunit unti-unti ding binaba ni Rona ang kanyang kamay at hindi
itinuloy ang balak.

"Do you know how hurt and stupid I feel right now?.." umiiyak nyang sabi at mas
huminahon na. "Please do me a favor, Isaac.. Wag ka na ulit magpapakita sa akin. I
don't want to see you anymore." sabi nya't mabilis na umalis sa harap ni Isaac na
agad namang sinundan ng kanyang mga kaibigan.

Patakbo naman akong lumapit kay Isaac and I saw him.. crying.

Para akong nanigas sa aking kinatatayuan ng makita ko syang umiiyak. Siguro'y mahal
nya talaga si Rona. I bet it's really hard for him to let go of her para sa akin.

Nag-angat sya ng tingin sa akin at yumakap sya sa akin ng mahigpit.

"I already broke up with her.." nahihirapan at garalgal nyang sabi. "Hindi mo na ba
ako iiwan? Will you now stay by my side, El?" hoping, he asked.

Pumikit naman ako ng mariin at tumango sa kanya saka yumakap pabalik.

I'll make you happy again, Isaac. Kung ako ang dahilan kung bakit ka nahihirapan at
nasasaktan ngayon, ako din ang magiging dahilan kung bakit ka sasaya. I will bring
back the old Isaac.

=================

Chapter 13

Chapter 13

Let Go

Tahimik lang kami ngayong kumakain ni Isaac dito sa kanilang bahay. Ni isa'y lalo
na si Isaac ay walang balak na magsalita't nakatulala lang habang kumakain na para
bang wala sya sa sarili.

Ang akala ko pagkatapos ng lahat.. pagkatapos nyang makipaghiwalay kay Rona ay

babalik na ang lahat sa dati pero mukhang mas lumala pa ata. Parang mas lalo lang
syang nawala sa akin.

Umiling naman ako't I erased all the thoughts in my head saka ngumiti't nag-angat
ng tingin sa kanya.

"Isaac, punta tayo sa mall." masayang pag-aya ko sa kanya. "Magaganda ang mga
movie'ng showing ngayon."

Tamad syang nag-angat ng tingin sa akin at umiling. "Ikaw nalang." sabi nya't
mabilis na nalaglag ang balikat ko. "I'm not in the mood to watch some movies."

"How 'bout sa arcade nalang--"

"And to play games.." dagdag nya na nagpaputol sa akin sa pag-aaya sa kanya.

Napayuko nalang ako't kinagat ang aking ibabang labi saka binaba ang kutsara't
tinidor na aking hawak.

"I'm done eating." sabi ko't tumayo ako.

"Hindi mo pa nauubos ang pagkain mo." pagpigil nya sa akin ng tignan nya ang aking
plato.

"May mga gagawin pa ako. Sa bahay nalang ulit ako kakain." sabi ko nalang at
nilagay na sa kanilang sink ang pinagkainan ko.

Nilingon ko muli si Isaac at tahimik parin syang inuubos ang kanyang pagkain.

"Uwi muna ako sa amin." paalam ko. "Aalis na ako."

Bahagya akong nilingon ni Isaac at tumungo. "Okay. Ingat." simpleng sabi nya't
muling bumalik sa kanyang pagkain.

Napahinga nalang ako ng malalim at mabilis syang nilagpasan

para makauwi na dahil mukhang ayaw nya naman akong nandito sa kanila.

I can feel his cold distance towards me. Hindi nya man lang ako hinatid sa bahay
namin gaya ng lagi nyang ginagawa dati kahit na magkatabi lang ang bahay namin.

Nagkulong lang ako sa aking kwarto't punong-puno ng kung anu-anong bagay ang isip
ko nang kinatok ako ni manang.

"Lorraine.. El, merong naghahanap sayo sa baba." sabi ni manang.

Kung sino man ang naghahanap sa akin sa baba, I'm pretty sure that it's not Isaac
dahil kung si Isaac 'yan ay sasabihin agad 'yon ni manang.

Mabilisan kong inayos ang aking sarili bago ko napagdesisyunang bumaba na't
napatigil ako nang makita ko si Martin na nakikipagtawanan kay manang.

Why is he here? Hindi nya ba alam ang nangyari kay Isaac at Rona? Na ako ang
dahilan kung bakit sila naghiwalay?

"Martin.." I called him at nag-angat naman sya ng tingin sa akin saka ngumiti.

"Oh sya't ayan na pala si Lorraine. Maiwan ko na kayo dyan." paalam ni manang at
naglakad patungo sa likuran ng bahay. Siguro'y naglalaba sya ngayon.

Nag-aalangan akong lumapit kay Martin at umupo sa tapat nya.

"Uhmm.. bakit ka napunta dito?" tanong ko sa kanya.

He smiled at me. "I want to visit you." simpleng sagot nya sa akin. "Bakit? May
lakad ka ba ngayon or naistorbo ba kita?"

Umiling naman ako. "Hindi ko lang inakalang pupunta ka."

"Sasabihin ko sana sayo pero gusto kitang supresahin sa pagbisita ko and.. " kinuha
nya ang kanyang backpack at naglabas ng maraming snacks saka dvd. "Plano kong
magmovie marathon tayo. Nagdala ako ng iba't-ibang genre

ng movie since hindi ko naman alam kung ano ang gusto mo."

"Martin.. why are you doing this?" tanong ko sa kanya't napahinto naman sya sa
kanyang ginagawa saka nag-angat ng tingin.

"Because you're my friend, Lorraine." sabi nya. "You're a special friend to me."

"Pero.. hindi mo ba alam kung ano ang nangyari kay Isaac at Rona?" tanong ko sa
kanya. "Ako ang dahilan kung bakit sila nagbreak. I asked Isaac to broke up with
her."
"Yes. Alam kong nagbreak na sila and it's not entirely your fault, Lorraine.
Desisyon parin ni Isaac ang makipaghiwalay sa pinsan ko." sabi nya. "Pwede nya
namang hindi gawin ang gusto mo pero ginawa nya diba? It means it's his decision.
Wala kang kinalaman dun."

"Pero Isaac will never--"

"Lorraine, wala lang sa akin ang pakikipagbreak ni Isaac kay Rona." pagputol sa
akin ni Martin. "In fact, I'm even happy. Gaya ng sabi ko sayo dati, ayoko sa
kanilang dalawa. I don't like Isaac for Rona kaya masaya akong naghiwalay na sila."

"Pero.. nasaktan ang pinsan mo nang dahil dun.." sabi ko.

"Syempre nasaktan ang pinsan ko because of it. Pero mawawala din naman ang sakit. I
know she can overcome it. Matapang ang pinsan ko." sabi nya.

"K-Kamusta na ba sya ngayon?" nag-aalangang tanong ko kay Martin.

Ngumiti naman sya sa akin. "She's living her life na parang walang nangyari,
Lorraine." sagot nya. "My cousin may look fragile but she isn't. She has a strong
heart."

"Gusto ko sana syang makausap, Martin.." sabi ko dahil hindi pa rin ako mapakali
nang dahil sa konsensya ko.

"Believe me, Lorraine. It will only make things worst."

he stated. "Hayaan nalang natin ang pinsan ko ngayon. Wag na nating buksan pa ulit
ang nangyari."

Napabuntong hininga naman ako't napatango nalang ako sa mga gustong mangyari ni
Martin.

"Guess, you and Cole are doing well huh?" tanong sa akin ni Martin habang nanonood
kami ng movie.

13 Sins ang napili naming panooring dalawa dahil parehas kaming gusto ng may
kaunting thrill ang movie.

Nawalan ako ng gana sa panonood ng dahil sa tanong sa akin ni Martin at saka

umiling.

"What do you mean?" nagtatakang tanong ni Martin.

Napahinga ako ng malalim at kinuha ang remote upang i-pause ang aming pinapanood
dahil mukhang hindi naman kami makakapanood ng maayos at mag-uusap lang kaming
dalawa.

"Akala ko.. mababalik sa dati yung pagsasama namin since wala na Rona sa picture
pero.. parang mas lumala lang." panimula ko. "Parang mas lalo lang nalayo sa akin
si Isaac nang dahil doon."

"You mean.. hindi kayo maayos na dalawa?" paninigurado ni Martin.

Tumango naman ako. "Sobrang layo na nya sa akin, Martin.." sabi ko. "Sa sobrang
layo nya, hindi ko na sya maramdaman. Parang hindi ko na sya kilala."

Napabuntong hininga naman si Martin at hinarap ako ng maayos sa kanya.

"Maybe.. he's just longing for my cousin dahil nasanay na rin sya sa presence nya."
paliwanag ni Martin. "Lilipas din 'yan. Babalik din kayo sa dati." he cheered me
up.

Napaiwas nalang ako ulit ng tingin sa kanya't napailing. "Hindi ko na talaga alam,
Martin." sabi ko. "Pano kung hindi na kami bumalik sa dati? Hindi ko kakayanin
'yon."

"Think about it, Lorraine." aniya. "Ano ang mas

hindi mo kaya? Ang hindi mabalik sa dati ang pagkakaibigan nyo or makita syang
masaya sa piling ng iba?" tanong nya sa akin.

'Yang tanong ata ni Martin na 'yan ang pinakamahirap na tanong na na-encounter ko

simula ng ipinanganak ako. Mas mahirap pa sya sa problem sa math na hindi ko
masagut-sagutan.

"Hindi ko alam ang isasagot ko.." pag-amin ko.

"Well, you better look for the answers, Lorraine." sabi nya. "Dahil ang sagot lang
sa tanong ko ang makakaayos ng pinagkakaguluhan ng isipan mo." at muli na nyang ni-
play ang movie'ng pinapanood namin.

Nakatulala lang ako sa tv namin at hindi ko maintindihan ang movie'ng pinapanood

namin ng dahil sa gumugulo sa isipan ko. Hindi ako matahimik.

"Thank you sa pagpunta, Martin." tipid ko syang nginitian ng napagdesisyunan na

nyang umuwi. "Pasensya na rin kung wala ako sa mood ngayon." paghingi ko ng
pasensya.

"It's okay, Lorraine." ngiti nya. "Naiintindihan kita but please, don't hesitate to
call me if you need me okay?"

Tumango naman ako sa kanya't ngumiti saka hinintay na makaalis sya ng tuluyan bago
nagpasyang pumasok na sa loob ngunit hindi pa ako tuluyang nakakapasok sa aming
bahay ay napatingin ako sa bahay nila Isaac.

You just need to double your effort, Lorraine. Try again. Wag ka munang sumuko
agad.

Huminga ako ng malalim saka pumihit papunta sa bahay nila Isaac.

"Si Isaac po?" tanong ko sa kanilang katulong.

"Nasa kwarto nya po, ma'am." sagot nito sa akin.

"Sige. Salamat po." nakangiti kong sabi't mabilis na umakyat patungo sa kanyang
kwarto.

Marahan akong kumatok ngunit walang sumasagot. Sinubukan ko

ulit kumatok ngunit wala pa rin.

Kabado akong sinubukang pihitin ang doorknob at nang mapag-alaman kong hindi naman
pala ito naka-lock ay mabilis ko itong binuksan nang matagpuan ko syang natutulog
sa kanyang kama.
Dahan-dahan akong pumasok at sinarado ang pintuan saka lumapit sa kanya nang
mapatigil ako nang makita kong mayroon syang hawak na litrato.

Maingat akong umupo sa gilid ng kanyang kama at tinignang mabuti ang litrato nilang
dalawa ni Rona na kanyang hawak habang natutulog.

Kinagat ko ang aking ibabang labi nang magsimulang magtubig ang bawat sulok ng
aking mga mata.

"Mahal mo talaga sya noh?" pabulong kong tanong sa kanya.

Tinitigan ko si Isaac na mahimbing ang pagtulog at marahang pinasadahan ng aking

kamay ang kanyang buhok.

"Sobrang swerte nya, Isaac.. Napakaswerte nya kasi sya yung babaeng pinili mong
mahalin at seryosohin.." sabi ko. "Sana ako nalang sya.."

Huminga ako ng malalim sa aking tahimik na pag-iyak nang hindi ko na napigilan ang
pagkawala ng aking hikbi.

Napatayo ako mula sa kama nang maramdaman ko syang gumalaw at nang dahil sa ginawa
kong 'yon ay tuluyan na syang dumilat.

Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita ako't napaupo sa kanyang kama saka tinago
ang kanyang kamay kung nasaan ang kanilang litrato ni Rona.

"Nakita ko na.. you don't have to hide it." sabi ko.

Hindi sya sumagot sa aking sinabi't tahimik lang syang nakatingin sa may lapag.

"I'm sorry.." sabi ko't nagpatuloy na sa pagbuhos ang aking luha na dahilan kung
bakit sya nag-angat ng tingin sa akin. "I'm sorry, Isaac.."

Kumunot ang kanyang noo't napatayo

na akmang hahawakan ang aking mukha nang umatras ako papalayo sa kanya.

"Why are you crying?" tanong nya sa akin. "Why are you saying sorry?"

"Nang dahil sakin.. Nang dahil sa selfishness ko, nasasaktan ka.. I'm sorry,
Isaac.." sabi ko't paulit-ulit na pinupunasan ang aking luha. "Kung gusto mo syang
balikan.. then go ahead. Hindi na kita papakialaman." sabi ko't akmang lalabas na
ng kwarto nang hawakan nya ang aking braso upang pigilan ako sa pag-alis.

"Aalis ka nanaman?" tanong nya. "Babalikan ko sya tapos aalis ka. Hindi na kita
maintindihan, El. Ginawa ko naman ang gusto mo ah. I broke up with her dahil yun
ang gusto mo tapos sasabihin mo sa akin ngayon na makipagbalikan ako sa kanya. And
then what? Kapag nakipagbalikan ako, kapag naging kami ulit, lalayo ka ulit sa
akin. Iiwasan mo nanaman ako."

Marahan nyang binitawan ang aking braso.

"El.. nahihirapan na ako." he said. "Nahihirapan na akong mamili sa inyong dalawa.

Can't you both stay in my life? Kailangan bang mawala ang isa para magstay ang
isa?"

Napapikit ako't panay lang ang paghikbi ko.

"El, sumagot ka naman oh.." he begged.

"That's why I'm telling you na makipagbalikan ka sa kanya." sabi ko't humarap sa
kanya. "Hindi na kita papakealaman. If you want to be with her then so be it."

"Tapos iiwasan mo ako? Lalayo ka sa akin?" he asked.

"Isaac, I have no choice." sabi ko. "Hindi ako martyr. I can't stay beside you,
seeing you happy in someone else's arm."

Frustrated na napasabunot si Isaac sa kanyang buhok at tumitig sa akin ang

namumula't namumungay na kanyang mga mata.

"El, it doesn't make any sense? You're just going to make me break up with her
again kapag naging kami ulit." sabi nya.

"I told you, Isaac. Hindi ko na hihilingin ulit yun sayo. Hindi na kita papapiliin
between me and her." sabi ko.

"I don't want you gone in my life, El.." he stated.

"Pero yun yung pinaparamdam mo sakin ngayon, Isaac.." pag-amin ko ng aking

nararamdaman at muling tumana ang kanyang tingin sa akin. "You're making me feel na
ako ang dahil kung bakit ka mukhang miserable ngayon. Kung bakit parang wala ka sa
sarili. Kung bakit ka nahihirapan. Kung bakit ka nasasaktan. Yun ang pinaparamdam
mo sakin magmula ng magbreak kayo ni Rona."

Umiling-iling si Isaac sa aking mga sinabi't nagsimula na ring bumuhos ang kanyang
luha.

"Hindi nga ako yung lumayo sayo pero ikaw yung lumalayo sa akin.." sabi ko.
"Sobrang layo mo na't hindi na kita maabot. Hindi na kita makilala. Hindi na ikaw
yung Isaac na kababata ko't nakasabay kong lumaki. Hindi na ikaw yung Isaac na daig
pa ang daddy ko sa sobrang pag-aalaga sa akin. Yung Isaac na parang boyfriend ko
na. Isaac, hindi na ikaw yun. You changed.. you changed dahil nawala si Rona sayo
at hindi ko kaya yun."

Siguro'y ito ang sinasabi nilang nasa huli ang pagsisisi. Think before you speak.

"Isaac, mahal kita. I love you not only as my bestfriend but as a man who makes me
happy." I confessed. "Mahal kita kaya hindi ko kayang nakikita kang nasasaktan ng
ganito just because of my selfish deeds..."

Nakatitig lang sa akin si Isaac ngayon at alam kong hindi nya alam ang kanyang
sasabihin. I can see na nahihirapan talaga sya.

"Sabi nila kapag nagmahal ka, matuto kang maglet go kung doon sasaya ang taong
mahal mo.. that's why I'll.." huminga ako ng malalim at diretsong tumingin sa
kanyang mga mata. "That's why I'll let you go.. I'll let you go.." sabi ko't
mabilis na tumakbo palabas ng kanyang kwarto.

=================

Chapter 14

Chapter 14
Died

"Mommy.." I said when my mom answered my call.

"Lorraine? Are you crying?" nag-aalalang tanong sa akin ni mommy. "What happened?"

Umiling ako kahit na hindi nila nakikita't pinigilan ang aking paghikbi. "I just
want to hear your voice po." sabi ko nalang. "Is daddy there?"

"Your daddy's at work.." sagot ni mommy. "Oh, Lorraine, if only we can go home.."

"Mommy, miss na miss ko na po kayo.." I uttered.

I miss my mom so much but it doesn't mean na hindi ko namimiss si daddy. Mas sanay
lang ako sa presensya ni mommy dahil mas matagal ko syang nakasama kay daddy dahil
simula palang ng bata ako'y nagt-trabaho na sa ibang bansa si daddy while si mommy
ang naiwan sa akin. Ngayong nandoon na rin si mommy kasama ni daddy ay hindi ko
maiwasan ang hanapin sya.

Before, whenever I have problems, mom will always comfort me. And right now, I just
need my mom by my side.

"Matatapos na ang semester nyo, right?" tanong sa akin ni mommy. "You can go here
if you want for vacation. Aasikasuhin na natin agad para right after your last
final exam, you can go here right away."

"Yes, please, mommy.." sabi ko.

"Okay. I'll tell your daddy about this. For the meantime, just always remember that
mommy loves you okay?" ani mommy.

"Opo.." sabi ko nalang. "And I love you too, mom. As well as dad."

Pagkatapos nun ay nagpaalam na si mommy'ng ibababa ang tawag dahil meron syang
ginagawa.

Tinabi ko ang aking cellphone at kinuha ang unan sa tabi ko saka ito mahigpit na
niyakap. And once again, I cried myself

to sleep.

"Bakit hindi mo sinama dito si Isaac?" tanong sa akin ni mommy habang inaayos ang
gamit ko sa temporary room na gagamitin ko habang nandito ako sa Canada for a
vacation.

Matapos naming magkausap ni Isaac ay naging mailap kami sa isa't-isa. I'm okay with
that set up. Mas maayos nga 'yon dahil mas nakapag-aral ako ng mabuti para sa
finals.

"He's probably working on his internship, mom." sabi ko nalang kay mommy bilang
sagot.

"Saan ba sya mag-iintern? Sa resort nila?" she asked.

Nagkibit-balikat ako. "Maybe.." sagot ko. "I don't know. Hindi kami masyadong
nagkausap nang dahil sa finals. We need to focus since graduating na kami't yun na
ang huli naming hantungan."

"Sayang naman.." bigong sabi ni mommy. "Twing nakakausap ko si Isaac, lagi nyang
nababanggit sa akin na gusto nyang pumunta kayong dalawa dito sa Canada."

"Nagkakausap kayo?" kumunot ang noo ko sa aking nalaman.

"Yes. Alam mo naman ang bestfriend mong 'yon. Daig pa ang isang bodyguard sa
pagmamanman sayo't pagrereport sa amin ng daddy mo." natatawang sabi ni mommy.

"Wala po ba syang... nasabi sa inyo?" nag-aalangan kong tanong kay mommy.

Based on mommy's question about Isaac.. sa palagay ko'y hindi nabalita sa kanya ni
Isaac ang alitan na namamagitan sa aming dalawa dahil tingin ni mommy ay okay pa
kami.

"Nasabi like what?" nag-iisip pang sabi ni mommy nang manlaki ang kanyang mga
mata't pumalakpak habang nakangiti ng nakakaloko.

"What is it, mom?" nakakunot noong tanong ko kay mommy. "Anong sinabi nya sa'yo?"

"There's this random guy na sinusumbong nya sa akin na

pumoporma daw sa'yo.." sabi ni mommy at nanlaki ang mga mata ko.

It's Martin! I'm sure as hell that it's Martin!

"I told him na sya na ang kumilatis para sa amin ng daddy mo't sabihin nya sa amin
if the guy's good or what.." sabi ni mommy. "We haven't asked him about that guy
for a while but since you're here, ikaw nalang ang magkwento sa akin. Promise! Ifi-
filter muna natin ang kwento mo bago natin sabihin sa daddy mo."

"Mommy.. wala po akong dapat ikwento." sabi ko. "Hindi po ako pinopormahan ni
Martin."

Nanlaki ang mga mata ni mommy saka mas lalong ngumiti. "So Martin is his name?!"

Napailing naman ako sa reaksyon ni mommy. "Mom, he's just a friend." sabi ko.
"Hindi po sya pumoporma sa akin. May mga ibang babae po 'yon. Close lang po talaga
kami pero wala na pong mas hihigit pa don."

"You mean.. na-Isaac zoned sya?" tanong sa akin ni mommy't mas lalong kumunot ang
noo ko sa kanyang sinabi.

"Isaac zoned? Ano naman 'yan, mommy? Kung anu-ano nanaman po ang naiimbento nyong
mga salita." sabi ko.

"Isaac zoned." she stated. "Yung hanggang friends lang at wala ng mas hihigit pa
doon. Isaac zoned. Na-Isaac zoned iyung Martin na sinasabi mo." she explained.

Napasapo naman ako sa aking noo't hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko sa
sinabi ni mommy.

Sa sinabi nya'y parang sinasabi't pinapamukha nya sa akin na hanggang magkaibigan

lang talaga kami ni Isaac. Na para bang wala na talagang pag-asa.

"Mom, there's no such thing as Isaac zoned okay?" paglilinaw ko nalang kay mommy.
"Basta kaibigan ko lang po talaga si Martin." giit ko.

"Okay then..

magkaibigan lang kayo. 'Yan ang sabi mo." nagkibit-balikat si mommy.

Nagpatuloy si mommy sa pagtitiklop ng mga damit ko't alam kong maaaring magtaka si
mommy ngunit kailangan kong sabihin 'to sa kanya.

"Mom.." I called.

"Hmm?" at bahagya syang lumingon sa akin.

"Pwede po bang.. wag nyo pong sabihin kay Isaac na nandito ako ngayon sa Canada?"
pakiusap ko.

Napatigil naman si mommy sa pagtitiklop ng aking damit at lumingon sa akin.

"Bakit naman?" nagtatakang tanong ni mommy. "You mean.. hindi alam ng bestfriend mo
na nandito ka ngayon?"

Unti-unti naman akong tumango kay mommy't huminga ng malalim.

"Please, mommy.. don't tell him." pagpilit ko.

"Nag-away ba kayong dalawa?" tanong ni mommy sa akin. "Is that why you're sounding
off kapag sya ang pinag-uusapan?"

"Mommy.. hindi naman po sa nag-away kami pero.. pero parang ganon na nga po." pag-
amin ko.

"Oh my God! What happened?" halos naghy-hysterical na tanong ni mommy't humarap sa

akin ng maayos.

"It's about a girl, mom.." panimula ko. "Mahal nya 'yung babae, mommy.. And I..
I.." nawala ako sa sasabihin ko't hindi ko alam kung dapat ko ba 'tong aminin kay
mommy.

"And you love him.." pagduduktong ni mommy't gulat akong napa-angat ng tingin sa
kanya.

Ngumiti sa akin si mommy at tinapik ang bakanteng space sa may kama upang makaupo
ako sa tabi nya.

Dahan-dahan naman akong umupo sa tabi ni mommy't mabilis nya akong hinawakan ng
marahan sa aking braso.

"You don't have to deny what you feel for Isaac, El." sabi ni mommy. "Bata palang
kayo.. alam kong may madedevelop kang feelings sa kababata

mo. I can clearly remember bago pa ako umalis para sundan ang daddy mo kung paano
mo tignan si Isaac. Kung paano mo sya asikasuhin.. para mo na nga syang anak eh.
Kung nursing ang kinuha mong course ay hindi mo na kailangan pa ng intership
program dahil sa pag-aalaga palang kay Isaac ay kotang-kota ka na." at sinamahan pa
ng biro ni mommy.

Sinuklay ni mommy ang aking mahabang buhok gamit ang kanyang daliri na nagpaalo sa
nararamdaman ko ngayon.

"El, wala akong problema kung mahal mo ang bestfriend mo." sabi ni mommy.
"Honestly, para sa akin, sya talaga ang gusto kong makatuluyan mo. Even your dad..
panatag kami kung kay Isaac ka mapupunta."

Alam ko.. nararamdaman ko naman na magaang ang pakiramdam nila mommy't daddy kay
Isaac. Alam kong kapag nalaman nila ang tungkol sa feelings ko kay Isaac ay
susuportahan lang nila ako dahil gusto nila si Isaac para sa akin. Alam nilang kaya
akong alagaan ni Isaac dahil kilalang-kilala na ako nito.

"Let me guess what happened.." biglang sabi ni mommy sak dumiretso ng tingin sa
akin. "I bet you asked him na makipaghiwalay sa babae right?" panghuhula ni mommy.

Marahan naman akong tumango bilang sagot sa katanungan ni mommy.

"And he did it because you wanted to.. right?" muling tumama na paghula ni mommy.

Muli akong tumango.

Napabuntong hininga ni mommy. "There's really nothing na kayang suwayin ni Isaac."

sabi ni mommy. "Pagdating sa'yo, lahat gagawin nya. Lahat ng iutos mo, susundin
nya. Ganon ka siguro nya kamahal."

"Mahalaga lang siguro, mommy.. pero hindi mahal." paglilinaw ko.

Naalala ko tuloy noong

nakipaghiwalay sya kay Rona ay sinabi nyang mas mahal nya ako kaysa dito. Ang
pagmamahal ba na tinutukoy nya ay ang pagkakaibigan namin o ako bilang isang
babaeng dapat nyang mahalin?

"Mom, he's so serious with the girl.." sabi ko. "Nang hiniwalayan nya ito, parang
sya naman ang nalayo sa akin. Para syang laging wala sa wisyo. I even caught him na
nakatulog kakatingin sa picture nila nung babae. Nakita ko ang lahat ng mga naging
ka-relasyon nya't masasabi kong his relationship with that girl is different. Sobra
akong nagselos kaya nagawa ko 'yun."

Napailing naman ako habang inaalala ang mga nangyari't hindi ko maiwasan ang
pamumuo ng luha sa aking mga mata na nagbabadya ng rumagasa.

"Pero, mommy.. naisip ko na hindi ako dapat naging ganon. Bago ako pumunta dito sa
Canda.. I told him na makipagbalikan sya dahil hindi ko kayang nakikita syang
mukhang devastated. Pakiramdam ko'y ako ang may kasalanan kung bakit sya
nagkakaganoon. Kung bakit sya nasasaktan." sabi ko. "Pero mom,

I also told him na hindi ko kayang makipagkaibigan sa kanya once he's back with his
girl. Hindi ko kaya, mommy.. I'm not a martyr and I'm definitely not a masochist.
Hindi ko kayang magkunwaring masaya para sa kanila dahil alam ko sa sarili kong
hindi ko kakayanin ang sakit. Kaya I told him na lalayo ako. We can never be the
same again, mom."

Tumulo na ang mga luhang namuo sa aking mga mata't lumandas na sa aking pisngi.
Bawat pagpahid ko'y may bagong papatak.

"Anak, I can't blame you.." sabi ni mommy. "Hindi kita masisisi sa mga naging
desisyon mo. But I'm just warning you na hindi 'to magiging madali sa inyo ni
Isaac. God knows how much you two are dependent to each other. Para bang hindi nyo
kayang mabuhay o para bang laging may kulang kapag hindi kayo magkasama na dalawa.
Nasanay na kayo sa presensya ng isa't-isa magmula pa nung bata kayo and then
suddenly, everything will change."

Huminga ng malalim si mommy saka hinawakan ang kamay kong nakapatong sa aking hita.

"I know you're strong, Lorraine. Sa inyong dalawa ni Isaac, ikaw ang mas matapang.
Ikaw ang mas may kaya sa gagawin nyong paglayo sa isa't-isa. Pero si Isaac.."
umiling si mommy. "I don't think that he can do it. You became his refuge. Ikaw ang
naging takbuhan nya. Magmula pa nung nandito ang mommy nya, hanggang sa namatay ito
na mas lalo ka nyang kinailangan. Hindi magiging madali ito para kay Isaac. You
need to help him overcome his fondness of you bago mo sya tuluyan na bitawan,
Lorraine."

Napayuko naman ako at nagpatuloy lang sa paghikbi.

Alam ko't naiintindihan ko ang pinupunto't sinasabi ni mommy. Tama si mommy pero
hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Mahirap rin para sa akin ang iwanan bigla
si Isaac. Sobrang hirap dahil alam ko sa sarili kong nakadepende rin sa kanya ang
ilang parte ng pagkatao ko.

But mom's right. Sa aming dalawa ni Isaac ay mas ako ang may kaya. Dahil sa aming
dalawa, sya ang mas nangailangan sa akin. Sya ang mas dumepende sa akin.

"You have to think about it, El.." sabi ni mommy. "Kapag bigla ka lang nawala sa
kanya.. it's like his mom died for the second time. And it will really hurt him.. a
lot."

=================

Chapter 15

Chapter 15

In Front Of Me

"Why don't you just finish your college here, El?" suggestion sa akin ni Daddy
habang kumakain ng hapunan.

Ito na ang huling beses na kakain kami ng sabay-sabay bago ako bumalik ulit ng
Pilipinas bukas ng madaling araw. Bilang graduating student ay mas maikli na ang
bakasyon ko't kailangan ko pang ayusin ang enrollment ko para sa huling sem na
paglalamayan ko.

Pwede naman ang online enrollment kaso mas madali at mas nakakasigurado ang manual
process ng enrollment. Minsan kasi'y magkakandaloko-loko pa sa system kapag online
enrollment.

"Daddy, isang sem nalang po't g-graduate na ako. I don't want to repeat a year
again. Sayang po ang pagpupuyat ko para mag-aral." katwiran ko.

"Oo nga naman, daddy. Sayang ang pagpupuyat daw ng anak mo." natatawang sabi ni
mommy kay daddy.

"Mom, totoo po ang pagpupuyat ko no." I almost rolled my eyes at my mother dahil
mukhang hindi sila naniniwala.

"Parang hindi naman totoo, El." biglang sabi ni daddy. "Ang ganda-ganda ata ng anak
ko't walang bahid ng pagkapuyat." bola ni daddy.

"Daddy, hindi ako si mommy para bolahin mo." and I stuck out my tongue.

Natawa naman silang dalawa ni mommy at napailing nalang ako sa mga kalokohan ng
magulang ko.
"How 'bout your masterals, Lorraine? Ayaw mo bang dito nalang i-take. Magaganda ang
masterals dito't you'll be given a high credit pagkabalik mo ng Pilipinas dahil sa
ibang bansa ka grumaduate." isa pang suwehestyon ni daddy.

Napangiti naman ako dahil alam kong ginagawa ni daddy ang lahat para lang manatili
ako't mas

matagal pa nilang makasama.

"Alam ko na po 'yan, daddy. I know that it's a good oppurtunity pero mas gusto ko
pa rin pong mag-aral ng masterals sa Davao." sagot ko.

"Hayaan mo na nga ang anak mo sa gusto nya. Alam mo namang nasa Davao na ang buhay
nya." pag-awat na ni mommy kay daddy sa kakapilit sa akin.

Napahinga naman ng malalim si daddy. "Okay.. if that's what you really want, anak.
But if you change your mind, you can call me and come back here."

"I'll put that in mind, 'ddy." nakangiting sabi ko nalang upang matigil na si
daddy.

Kinagabihan ay nag-ayos na ako ng gamit ko't si mommy at daddy naman ay

naglalambingan sa kanilang kwarto.

Pagkatapos kong magligpit ng gamit ay napahinga ako ng malalim at napaupo sa kama

ko.

Daddy's suggestions keep on running around my mind.

Alam ko naman sa sarili ko na maaaring magbago ang desisyon ko tungkol sa pag-aaral

ng masterals sa Davao. Totoo namang maraming magandang mangyayari kapag dito ako
mag-aaral ng masterals.

I read about a university here na maganda ang offer and facilities graduate school
sa course na tine-take ko ngayon sa Davao. Makakasama ko rin araw-araw si mommy't
daddy. I don't have to be alone and I won't miss them again. And... I'll be able to
forget him completely.

Pero natatawa nalang ako na naiinis sa sarili ko 'cause it's very ironic. Gusto ko
syang makalimutan na isang dahilan kung bakit gusto ko ng tuluyang umalis ng bansa
pero sya din ang dahilan kung bakit gusto kong manatili pa.

It's like Isaac's engrave in my soul and heart. Pakiramdam ko'y wala ng
makakatanggal

sa kanya dito. Being away from him this far ay nakakabaliw na para sa akin. Ngayon
pa nga lang ay lagi ko ng iniisip kung ano na kayang nangyayari sa kanya. I know
that he doesn't know anything tungkol sa pagpunta ko dito.

Inisiip ko rin ang sinabi sa akin ni mommy about Isaac. Hindi ko rin alam kung pano
ko gagawin ang unti-unting paglayo sa kanya gaya ng sabi ni mommy na hindi dapat
ako biglang mawala sa kanya cause it will hurt him more. Kapag inunti-unti ko
naman, alam ko sa sarili kong ako lang ang masasaktan at mahihirapan.

Ayoko ng masaktan at mahirapan pa. I think I've had enough. Pero kung kapalit non
ay si Isaac ang masasaktan, parang nagdadalawang isip ako. Alam ko kung gaano sya
nasaktan nang mawala ang mommy nya. Kung totoo ang sinasabi ni mommy na ganon din
ang mararamdaman ni Isaac ay ayoko na syang dumanas sa ganoong klase ng sakit.
Masyado na syang nawala sa sarili nya noon and Rona.. Well, Rona made him tame.
Binuo ni Rona si Isaac ulit na ako ang sumira.

What if kung nagkabalikan sila ulit? Ang huling pagkikita namin ni Isaac ay
hinayaan ko na syang balikan ulit si Rona. What am I going to feel?

Isaac's always torn between girlfriend and bestfriend. Doon sya laging sumasablay
kapag pinapapili na sya. Hindi nya alam kung sino sa amin ni Rona ang mas
importante para sa kanya. First, he'll choose me then second, he'll regret his
decision in choosing me. Mas gusto ko na atang si Rona na agad ang piliin nya kaysa
makita ko syang nagsisisi sa pagili sa akin dahil mas masakit 'yon para sa akin.

"Send us a message kapag nasa Davao ka na okay? Diretso

na ba ang flight mo from Manila to Davao?" paalala ni mommy.

"Opo, 'mmy. Hindi na po ako mags-spend pa ng gabi sa Manila. Kailangan ko na pong

makauwi agad." sabi ko naman.

"Take care, anak. Mamimiss ka namin ng daddy mo." at niyakap ako ng mahigpit ni
mommy na agad namang sumali si daddy.

"Mamimiss ko rin po kayong dalawa." nakangiti kong sabi.

Matapos ang pagpapaalam namin sa isa't-isa nila mommy't daddy ay agad na akong
nagboard sa eroplano nang matawag ang flight ko.

"Am I suppose to be flattered cause I'm the one you called to fetch you?"
nakangising pambungad sa akin ni Martin nang magkita kami sa terminal.

"Shut up, Martin." sabi ko nalang dahil kakabalik ko palang ay nang-iinis na sya.

Lumapit sya sa akin at ginulo ang buhok ko kaya naman napanguso ako dahil ang ayos-
ayos ng buhok ko't guguluhin nya lang.

"Even if it sound so cheesy but I have to say that I miss you and your presence."
sabi nya sa akin.

"You don't have to say it. Walang may pake." sabi ko.

Tumawa naman sya't napahawak sa dibdib nya. "Ang sakit. Ang sakit talaga kapag
nababara mo ako."

"Then be forever in pain." and I sarcastically smiled at him.

"I think we should go bago pa tayo makagawa ng gera dito." bigla nalang nyang sabi
habang natatawa't kinuha sa akin ang luggage ko.

"Mabuti pa nga at baka mabira na kita ng wala sa oras." sabi ko't nauna ng
maglakad.

Mabilis nya naman akong hinabol at sinabayan sa paglalakad. Daldal lang sya ng
daldal at tanong ng tanong tungkol sa mga ginawa ko noong wala ako. He's just
really can't stop moving

his mouth. Ang daldal talaga ng lalaking 'to.

"Ihahatid na ba kita sa inyo agad?" tanong sa akin ni Martin ng makasakay kami sa

kahyang sasakyan.
Napatingin naman ako kay Martin at hindi ako makapaniwalang tinatanong nya ako ng
ganyan. Hindi nya ba naisip na baka may jet lag ako't pagod sa biyahe? Aba'y may
balak pa ata syang ayain akong maglakwatsa.

"Martin, seryoso ka ba sa tanong mo?" tanong ko sa kanya.

"Of course, I am." simpleng sagot nya. "Gusto ko lang malaman kung diretso uwi ka
na ba or if you're hungry then we can eat outside first bago ka umuwi para
makapagpahinga." he explained.

Bahagya akong na-guilty dahil kung anu-ano ang iniisip ko sa kanya kanina.

"Actually, I'm hungry." sabi ko dahil medyo nagutom naman ako't hindi ako nakakain
sa eroplano papuntang Davao dahil natulog lang ako. "Can we eat first?"

"As you wish." sabi nya't mabilis na niliko ang sasakyan sa pinakamalapit na
fastfood.

Sa Mcdo naming napagpasyahang kumain ni Martin dahil yun ang pinakamalapit na

nadaan naming fastfood. Sya na rin ang umorder ng pagkain naming dalawa dahil gusto
nya daw akong ilibre't hindi na ako umangal dahil ang gusto ko nalang ay ang kumain
na.

"Gusto sana kitang ayain mamaya sa Matina later pero alam kong pagod ka." sabi nya
nang makapagsimula na kaming kumain.

"Ano meron sa Matina mamaya?" tanong ko.

"May band concert something. Night life to chill out." kibit-balikat na sagot ni
Martin.

"Hmm.. pagod talaga ako, Martin. Maybe next time nalang. Madalas namang may ganon
doon." sabi ko nalang at ngumiti.

"It's okay, Lorraine.

I know you're tired." ngiti nya sa akin. "And the truth is... si Rona talaga ang
nagsabi sa akin na ayain ka. Nagkataon naman na nakauwi ka na ngayon."

Nawala naman ang ngiti sa aking labi nang marinig ang pangalan ni Rona. Para bang
isa syang pangalan ng multo na kapag naririnig ko'y kinikilabutan ako't
kinakabahan.

"Si Rona?" hindi makapaniwala kong sabi. "Bakit nya naman ako gustong imbitahin
doon?"

"Well, ang family kasi namin ang nag-organize ng band concert na 'yon. It's a
charity concert actually." he started explaining. "Gusto ka daw nyang makausap kaya
gusto nyang imbitahin ka."

"Gusto nya akong makausap? Para saan naman?" tanong ko't punong-puno na ng
kuryosidad ang isipan ko.

"She said that she wants to thank you." at ngumiti sa akin si Martin. "And I'm
happy. It's nice to know na open na sayo ang pinsan ko."

Hindi ko alam kung magiging masaya din ako katulad ng nararamdaman ni Martin.
Bakit gusto nyang magpasalamat sa akin? Dahil ba nagkabalikan na sila ni Isaac
dahil hinayaan ko na syang balikan si Rona?

Kinagat ko ang labi ko't tumango-tango nalang saka pinilit na ngumiti at nagpatuloy
sa pagkain.

"Mag-eenroll ka na ba bukas? Gusto mo bang samahan kita?" tanong sa akin ni Martin

nang malapit na kami sa bahay.

"Pwede rin. I'll just text you. Kapag maaga akong nagising, bukas na ako mag-
eenroll pero kung tinatamad pa ako baka the next day nalang. Wala pa talaga sa
kondisyon ang katawan ko." sagot ko.

"I'll wait for your text then." ngumiti sya't nihinto na ang sasakyan sa harap ng
aming bahay.

"Thank you, Martin. I owe you a lot." nakangiti kong pagpapasalamat saka tinanggal
ang seatbelt.

"You know you're always welcome, Lorraine." ngiti nya.

Ngumiti nalang ako at muling nagpasalamat bago tuluyang lumabas ng kanyang sasakyan
at hinayaan syang ibaba ang maleta ko bago sya nagpasyang umalis na.

Hila-hila ko ang luggage ko papasok ng bahay at nagdoorbell sa aming bahay.

Pagkabukas ng pintuan ay sinalubong ko ng ngiti ang nagbukas sa akin ng pintuan na

akala ko'y si manang ngunit agad napalitan ng gulat ang aking ekspresyon.

"Isaac--"

"El!"

Napatigil ako sa pagsasalita nang dambahin ako ng isang mahigpit na yakap ni Isaac
kasabay ng kanyang paghagulgol.

"I know you'll come back..." hikbi nya. "I know you will and here you are.. in
front of me."

=================

Chapter 16

Chapter 16

With Him

"Isaac.." at bahagya akong lumayo sa kanyang pagkakayakap sa akin.

Nang makakawala ako sa kanyang yakap ay tinignan nya ako na para bang ito na ang
huling beses na pwede nya akong makita.

"Akala ko talaga hindi ka na babalik.." biglang sabi nya habang nakatingin sa akin.

"Graduating ako, Isaac. Hindi pwedeng hindi ako bumalik. Ayokong masayang ang
paghihirap ko sa pag-aaral." sagot ko nalang at nakita kong lumabas si manang na
agad akong sinalubong ng ngiti.

"Lorraine!" masayang bati ni manang at niyakap ako ngunit agad ding humiwalay.
"Hindi mo man lang sinabi na ngayon ang balik mo. Magluluto pa ako ng marami."

"Nako, manang, huwag na po. Kumain na po ako sa labas bago umuwi dito sa bahay.
Yung kakainin nyo nalang po ang lutuin nyo." sabi ko.

"Ay eh saan ka naman kumain? Hindi ka nalang dumiretso dito sa bahay para hindi ka
na gumastos pa." medyo nanghihinayang na sabi nya.

"Hindi rin naman po ako gumastos ng kinain ko kaya okay lang din po." nakangiti
kong sabi habang iniisip na si Martin ang nagbayad.

"Eh sino naman ang nagbayad ng kinain mo?" tanong ni manang.

"Si Martin po. Sinundo nya po ako galing sa airport kanina't kumain na rin po kami
sa labas dahil ginutom na po ako para diretso pahinga na rin po pagkauwi." sagot
ko.

Magsasalita na sana si Manang nang maunahan sya ni Isaac agad ko namang nilingon.

"Sinundo ka ni Martin sa airport?" hindi makapaniwalang tanong nya sa akin.

Ngumiti naman ako't tumango sa kanya. "Oo, sinundo nya ako."

Napaawang ang labi ni Isaac na para

bang may gusto syang sabihin na agad nya ring tinikom at hindi na muling nagsalita.

"Bakit hindi mo man lang pinapasok si Martin sa bahay?" tanong sa akin ni manang.

"May lakad pa po ata yun, manang. Inabala ko na nga po sya sa pagsundo sa akin."
sabi ko nalang.

"Oh sige. Sa susunod ay papuntahin mo dito si Martin at ipagluluto ko kamo sya

bilang pasasalamat sa pagsundo sayo. Sabihin mo ah?" ani manang.

Tumango naman ako. "Sige po. Sasabihin ko." ngiti ko.

"Oh sige't doon muna ako sa kwarto. Tawagin mo lang ako kapag may kailangan ka." at
umalis na ulit si manang patungo sa kanyang silid.

Muli ko namang nilingon si Isaac na nakatingin nalang sa kawalan at mukhang malalim

ang iniisip.

"Uhmm.. Isaac." pagtawag ko sa kanya at unti-unti naman syang nag-angat ng tingin

sa akin. "Aakyat na ako sa kwarto. Umuwi ka na muna. Saka na tayo magkwentuhan."

Bahagya akong ngumiti sa kanya't hinawakan na ang maleta ko na mabilis nya namang
naagaw sa akin.

"Ako na ang mag-aakyat sa kwarto mo. Mabigat itong gamit mo." pagp-prisenta nya.

"Sige.." pagpayag ko nalang dahil alam kong pagpipilitan nya pa rin kapag humindi
ako.

Ayoko na munang gumawa ng kahit anong pag-aawayan naming dalawa. Ang gusto ko lang
gawin ngayon ay magpahinga sa sobrang pagod sa biyahe. Liparin mo ba naman ang
kabilang sulok ng mundo. Sino ang hindi mapapagod doon?

"Alam ni Martin na umalis ka ng bansa?" tanong sa akin ni Isaac habang paakyat kami
ng hagdanan.

"Oo, alam nya." sagot ko.

"Tapos ako hindi." komento nya't hindi nalang ako nagsalita.

Nagpatuloy

lang kami sa pag-akyat hanggang sa marating namin ang huling hakbang sa hagdanan.

"At sya ang tinawagan mo ngayon para sunduin ka galing sa airport?" sunod nyang
tanong.

"Yes. I called him." simpleng sagot ko't binuksan ang pintuan ng aking kwarto.

"At ako hindi." he sighed.

Hinarap ko naman sya ng makapasok na kami ng tuluyan sa aking kwarto't kitang-kita

ko ang pagtatampo sa kanyang mukha.

"Pakilagay nalang dyan ang luggage ko, Isaac. Thank you." tipid akong ngumiti sa
kanya bilang pasasalamat.

Kita kong nagbago ang titig sa akin ni Isaac at ang pagtatampo'y nahaluan na ng
kaunting galit.

"Tapos pinapaalis mo naman ako ngayon." bigla nyang sabi.

"Isaac, anong gusto mong gawin ko?" I asked, helplessly. "I can't spend time with
you right now. Pagod ako mula sa biyahe. Can you let me rest first?"

"You can't spend your time with me pero pagdating kay Martin kaya mo." pagpuna nya.
"You know what, I can bet na kapag tapos ka ng magpahinga, you'll still be spending
time with him. What is he now? Your new best friend?"

"I don't have a new bestfriend, Isaac. Cut it out." mariin kong sabi sa kanya.

"Then maybe he's your suitor then?" sabay halukipkip nya't hinahamon ako ng kanyang
pagtitig sa akin.

"And he's not my suitor." sabi ko't nilabanan ang kanyang titig na alam kong
kayang-kaya akong palambutin.

"He's

not your new best friend and he's not your suitor either. So ano sya? Chaperone
mo?" he sarcastically asked.

"Ano bang gusto mong palabasin, Isaac?" inis ko ng tanong sa kanya.

Bakit hindi nya nalang sabihin sa akin ang point nya't pinapaikot-ikot nya pa ang
mga salita nya?

"I know you're not dumb, El. Alam kong alam mo ang gusto kong iparating sayo." sabi
nya. "Lagi mo syang nakakasama with no particular reason. Mas alam nya pa ang mga
ginagalawan mo kaysa sa akin na best friend mo. Tapos gusto mong isipin ko ba
magkaibigan lang kayo?"

"Isaac, kung mayroon man namamagitan sa amin ni Martin, sasabihin ko sayo." sabi
ko't tumataas na ang boses ko. "But for now, wala akong masasabi sayo dahil wala
naman talaga. I'm not like you na maraming tinatago sa akin."

Hindi ko ginusto ang sumbatan sya pero hindi ko na napigilan ang sarili ko kundi
ang sumagot na sa kanya ng pabalang.

Kung ang sumbatan lang pala dito ay ang oras namin para sa isa't-isa ay baka hindi
ako matapos ngayong gabi kakasumbat sa kanya ng mga oras na nawala sya sa akin.

Kita kong natigilan sya nang dahil sa pagsumbat ko't tanging ang mabibigat na
paghinga lang namin ang naririnig ko.

"Kakabalik ko palang at ganyan na kaagad ang ibubungad mo sa akin. I'm tired and
all I want to do is to rest." sabi ko. "Find someone else to bother, Isaac. Or
better yet, just go to your girlfriend." at umiwas na

ako ng tingin.

"So this is still all about me huh?" bahagya syang ngumisi. "Well, newsflash! Hate
to break it to you but I don't have a girlfriend."

Napatigil ako sa pag-iipit ng aking buhok ng sabihin yun ni Isaac at panandaliang

tumigil sa pagp-proseso ang aking isipan.

Wala syang girlfriend? Hindi sila nagkabalikan ni Rona?

Pero bakit ako iniimbita ni Rona at bakit gusto nyang magpasalamat sa akin kung
hindi naman pala sya binalikan ni Isaac?

"I'll let you rest for tonight. I'll come back tomorrow." sabi nya't bago pa ako
makaharap sa kanya ay naramdaman ko ang paghawak nya sa aking bewang.

Napapikit ako nang maramdaman ko ang kanyang marahan na paghalik sa aking ulunan.

"I miss you.. Sleep tight." at saka nya ako binitawan at tuluyan ko ng narinig ang
pagsara ng pintuan sa aking kwarto.

Para akong tangang napahawak nalang sa aking ulo't pinakiramdaman ang mabilis na
pagtibok ng aking puso.

Talaga palang magbabago ang nararamdaman mo kapag may nararamdaman ka na sa isang

tao. Dati noong matalik na kaibigan lang talaga ang turing ko sa kanya, kahit anong
sweet gestures ay hindi ko nararamdaman ang ganitong kabilis na pagtibok ng puso
ko. Pero ngayon, simpleng paghaplos nya lang sa balat ko'y halos mabaliw na sa
pagtibok ang puso ko. Isang halik nya lang na kahit sa ulunan ko pa'y pakiramdam
ko'y pati first kiss ko ay nakuha na nya.

"Hindi

mo pala sinabi kay Cole ang pag-alis mo." sabi ni manang nang kumain ako ng
umagahan.

Sobrang haba ng naging pagtulog ko't kinabukasan na ako nagising. Pero maganda
naman at hindi na masama ang pakiramdam ko sa sobrang pagod kaya tutuloy na ako sa
university para makapag-enroll.
"Uhmm.. hindi po kasi nagkakausap nung mga araw bago ako umalis." sabi ko nalang.

"Araw-araw syang nandito magmula ng tanungin nya ako kung nasaan ka't sinabi kong
umalis ka ng bansa. May dala pa syang bulaklak non pero nakaalis ka na." kwento ni
manang. "Kung hindi nga lang ako pinakiusapan ng mommy mong huwag sabihin kay Isaac
ang tungkol sa pagbisita mo doon ay talagang sasabihin ko dahil naawa ako sa
kaibigan mo kaya hinayaan ko ng araw-araw syang pumunta dito. Ang sabi nya'y alam
nyang babalik ka kaya hihintayin nya daw ang pagbalik mo."

Napatigil naman ako sa pagkain ng marinig ang sinasabi sa akin ni manang.

Pumunta dito noon si Isaac nang makaalis na ako't may dala pa syang bulaklak? Para
saan?

"Aalis ka ba ngayon? Magluluto ba ako ng tanghalian mo?" pag-iiba ni manang ng

topic.

"Uh.. pupunta po ako ng school para mag-enroll. Doon na rin po ako siguro kakain."
sagot ko nalang.

"Oh sige. Ilagay mo nalang ang pinagkainan mo sa may lababo kapag natapos ka na.
Mamaya na ako maghuhugas at magdidilig pa ako ng halaman." sabi ni manang at
lumabas upang magdilig ng halaman.

Pagkatapos

kong kumain ay sinunod ko ang utos ni manang bago ako umakyat upang makaligo na't
makapunta ng school.

Habang nag-aayos naman ako'y tumunog ang cellphone ko't bumungad sa akin ang
pangalan ni Martin.

"Hello?" pagsagot ko sa kanyang tawag.

"Going to enroll today?" tanong nya. "I'm driving around your subdivision just in
case you need someone to accompany you."

Oo nga pala't napag-usapan namin ni Martin na kasama ko sya sa pag-eenroll ko.

"Oo. Malapit na akong umalis. Mag-aayos lang ako ng kunti." sabi ko.

"Okay. Wait for me in five." at saka nya ibinaba ang tawag.

Nagpatuloy nalang ako sa pag-aayos ng sarili ko't nang umayon sa gusto ko ang aking
ayos ay lumabas na ako ng kwarto dahil paniguradong nandoon na si Martin na hindi
naman ako nagkamali.

"Ready?" nakangiting tanong nya sa akin nang salubungin nya ako.

Naningkit ang mata ko dahil sa nakitang pagbabago sa kanya. Naka-clean cut na ang
kanyang buhok na medyo mahaba noon. Mas maaliwalas na syang tignan hindi katulad
dati na mukhang may pagka-ganster sya.

"Done gawking me?" ngumisi sya't nasira ang magandang imaheng nakita ko sa kanya.

I rolled my eyes at him.

"Anong trip mo? Bakit ka nagpagupit?" tanong ko sa kanya't dumiretso na palabas ng

bahay.
"For

a change." tawa nya.

"Don't give me that answer, Martin. As if naman." pabalang kong sabi.

"Well, hindi ba pwedeng gusto ko lang magbago ng hairstyle?" mala-sarkastiko nyang

sabi. "I'm done with my bad boy image, El. Nagpapa-good boy na ako."

"Sino naman kaya ang mahuhulog sa bitag mong 'yan?" natatawang tanong ko sa kanya.

Pinatunog nya naman ang kanyang sasakyan at saka ako pinagbuksan ng pintuan.

"Ikaw.." sagot nya sabay kindat sa akin habang iminumuwestra ang loob.

"You wish." ngisi ko't bahagyang sinapak sya kanyang braso bago tuluyang pumasok sa
loob.

Habang nagmamaneho sya papunta sa school ko'y panay ang kwento nya sa kung gaano
kasaya kahapon doon sa charity concert na ni-host ng pamilya nila.

"Hinanap ka nga sa akin si Rona but I told her na kakauwi mo palang at kailangan mo
pang magpahinga. Naintindihan nya naman at sinabi nyang sa susunod nalang." kwento
nya. "Sa susunod, dadalin kita sa bahay. Laging nandoon yun dahil wala syang
kakulitan sa bahay nila. Para makapag-usap kayo."

Muli ko nanaman naalala ang sinabi sa akin ni Isaac na wala syang girlfriend na
ibig sabihin ay hindi sila nagkabalikan ni Rona. Mas lalo tuloy gumulo ang isipan
ko't napakaraming katanungan ang gusto kong masagot na.

"Lorraine.." tawag sa akin ni Martin.

Unti-unti ko naman syang nilingon at pasulyap-sulyap sya habang nagmamaneho.

"Is there something wrong?" nag-aalalang tanong nya sa akin.

Huminga naman ako ng malalim at tumingin na rin sa aming dinadaanan.

"Hindi pala nagkabalikan sila Isaac at Rona?" tanong ko like it's more of a
statement.

"Hindi nga.. What made you think na nagkabalikan silang dalawa? May rason ba para
magbalikan sila?" he asked me.

"I.. I just thought na nagkabalikan na sila dahil bago ako umalis ng bansa ay
sinabi ko kay Isaac na hahayaan ko na sya kung saan sya masaya. At nung sinabi mo
sa akin kagabi na gustong magpasalamat sa akin ni Rona ay akala ko nang dahil doon
sa dahilan na nagkabalikan na nga sila pero hindi pala.." sabi ko, bahagyang
naguguluhan sa mga nangyayari.

"Rona's kind of falling for this new guy, Lorraine." sabi ni Martin at mabilis
akong napalingon sa kanya. "Kung binalikan man sya ni Cole, alam kong tatanggihan
lang sya ng pinsan ko. Pero alam ko ring hindi sya binalikan ni Cole dahil wala
namang nakwento si Rona. Rona's open to me lalo na sa mga ganitong bagay. Have
talked to Cole already?"

Tumango naman ako't huminga ng malalim nang maramdaman kong nagvibrate ang aking
cellphone at halos mahulog ang puso ko nang makita ang nagpadala ng mensahe pati na
rin ang mismong mensahe nito.

From: Isaac

You're with him again..

=================

Chapter 17

Chapter 17

Going Home

"Look who's already here."

Napalingon ako sa biglang nagsalita't napatigil kami sa paglalakad ni Martin

palabas ng school dahil kakatapos ko lang makapag-enroll.

"At hindi man lang nya tayo ni-inform na nakauwi na sya."

Bahagya naman akong napatawa sa pagd-drama ni Mel at Kate kaya naman mabilis akong
lumapit upang yakapin silang dalawa.

"So, kung hindi ka namin nakita dito sa school, hindi namin malalaman na nakauwi ka
na?" nagtatampong sabi ni Mel.

"And you're with this guy.. again." pabulong na dagdag ni Kate. "Talaga bang wala
na kayong pag-asa ni Cole?"

"Huwag nga kayong maingay.." sabi ko't bahagyang nilingon si Martin na ngayo'y
nakatingin sa phone nya. "He's just my friend."

"Cole is your friend too, Lorraine. Just reminding you." at kinindatan ako ni Kate.

"Hay.. Ewan ko sa inyong dalawa. Lagi nyo nalang ginugulo ang isipan ko." sabi ko.

"Because we are an effective adviser kaya ganon." sabay kindat ni Mel.

Napailing nalang ako. "I'll text you two tomorrow. Mag-enroll muna kayo. Saka tayo
mag-usap-usap. Let's have sleepover sa bahay, may pasalubong ako sa inyo't may
pinapabigay din si mommy."

Mabilis namang ngumiti ang dalawa't halatang nawala na ang pagd-drama nilang
dalawa.

"We'll be waiting then." sabi ni Kate. "Maiwan muna namin kayo ni Martin. Bye."

Bumeso sa akin ang dalawa at ngitian nila si Martin bago sila tumungo sa registrar
upang asikasuhin ang enrollment nila.

"Gusto mo bang gumala muna tayo?" tanong sa akin ni Martin nang makalabas na kami

ng school.

Nagreply ako kanina kay Isaac na sinamahan lang ako ni Martin na mag-enroll at uuwi
rin ako pero mag sinasabi ang utak ko na kailangan kong gawin bago tuluyang umuwi
sa bahay.

"Hmm.. may gusto akong puntahan pero hindi sa galaan." sabi ko.

Kumunot naman ang noo ni Martin. "Saan tayo kung ganon?" nagtataka nyang tanong.

"Gusto kong makausap si Rona.." nag-aalangan kong sabi. "Pwede ba akong pumunta
kung nasaan man sya?"

"Do you really want to talk to her badly?" paninigurado ni Martin sa akin.

Tumango naman ako bilang sagot.

Ang daming tumatakbo sa isipan ko na dapat nang masagot bago ko tuluyang pakawalan
ang sarili ko sa mga katanungan kung saan ako nakakulong.

"Okay.." hinga ni Martin. "I'll call her.. Itatanong ko kung nasaan sya ngayon.
Wait a minute."

Lumayo muna sa akin si Martin at pinanood ko syang ilapat sa kanyang tenga ang
cellphone nya nang maramdaman kong nagvibrate naman ang sa akin.

Nakita kong nagreply na si Isaac. Ngayon palang sya nagreply, magmula ng magreply
ako sa kanya kanina noong papunta palang kami sa school ni Martin.

From: Isaac

I'll wait for you then. Go home early.

Kinagat ko ang aking ibabang labi habang binabasa ang mensahe sa akin ni Isaac.

Magtitipa na sana ako ng reply sa kanya nang tawagin ako ni Martin at nilagay ko sa
aking bag ang cellphone ko upang harapin sya.

"Lorraine, let's go." pagtawag sa akin ni Martin. "Pupunta daw si Rona sa bahay
namin. Inaayos daw ang bahay nila para sa event bukas ng gabi kaya magulo daw doon.
Doon nalang daw tayo sa amin magkita-kita."

"Sige.

Tara na." sabi ko't mas nauna na akong maglakad patungo sa kanyang sasakyan dahil
gusto ko ng malinawan agad.

Naging mabilis lang ang biyahe namin ni Martin papunta sa kanila mula sa school.
Hindi naman pala ganon kalayuan ang subdivision nila sa amin. Kaya ko nga itong
lakarin kung gusto kong mag-exercise at makatipid sa gasolina.

"We're here." anunsyo nya kasabay ng kanyang pagbusina ng tatlong beses.

Nilingon ko ang kanilang bahay na sakto namang mayroong guard na nagbukas ng

kanilang malaking gate at mabilis na ipinasok doon ni Martin ang kanyang sasakyan.

Alam kong mayaman ang pamilya nila Martin lalo na't maimpluwensya ang pamilya nila
dito sa syudad pero hindi ko naman inisip na ganito pala talaga sila kayaman.

"Stay inside. I'll get the door for you." bilin nya bago sya lumabas pagkapatay nya
ng makina ng sasakyan.
Huminga ako ng malalim at mabilis na sinuklay ang buhok ko gamit ang aking daliri't
tumingin ng mabilis sa rear view mirror kung maayos at presentable ba akong tignan.

Nahagip ng mga mata kong hinagis nya ang susi ng kanyang sasakyan sa lalaking
nakaabang sa kanyang pagbaba kanina bago sya tumungo sa gawi ko.

"Are you okay?" natatawang tanong nya sa akin nang maalalayan na nya ako palabas ng
sasakyan.

Inikot ko naman ang tingin ko sa paligid at nakita kong maraming nakapaligid na

guard dito sa kanilang bahay. Iniisip ko tuloy kung mayroon ding mga nagbabantay
doon sa loob.

"Ayos lang ba ang suot ko?" tanong ko sa kanya bigla.

Napatingin naman sya sa suot kong simpleng black skinny jeans at white plain tee
shirt.

"Why

are you asking me?" naguguluhan nyang tanong. "Dito lang naman tayo sa bahay
pupunta."

"Kasi sa itsura ng bahay nyo parang bawal pumasok nang hindi nakapormal na damit."
pag-eexplain ko.

"Are you kidding me, Lorraine?" hindi makapaniwala nyang tanong at bahagyang
natawa. "Look at me. I'm just wearing something like yours. Wala namang dress code
para makapasok ka sa bahay namin. It's just a house."

"It's just a house but you're house says otherwise." sabi ko.

"Well, I can't blame you." sabi nya. "Marami kasing ginaganap na events dito sa
bahay kaya ganito sya. Inaalagaan talaga ng parents ko ang bahay namin. Ganito rin
ang bahay nila Rona and there are more guards."

Tumango-tango nalang ako't hindi ko pa rin maiwasang tignan ang mga guards na
ngayo'y parang agila kung makatitig sa akin.

"May problema ba, Lorraine?" tanong sa akin ni Martin.

Kinagat ko naman ang aking ibabang labi. "Nakakailang kasi yung mga tingin ng
guards nyo." sabi ko.

Hindi ko tuloy alam kung pano ako kikilos. Hindi ako sanay sa ganitong environment.
Hindi ako sanay nang laging may nakatingin sa akin.

"Oh.. Let me handle it.." sabi ni Martin at tumalikod sa akin saka hinarap ang mga
tagabantay. "Guys, take a break first. That's an order." mariin nyang sabi.

Wala namang sabi ang mga guards na umalis at pumunta kung saan dito sa loob ng
bahay nila Martin.

"Okay na ba? Let's go inside." nakangiti nang pag-aya sa akin ni Martin.

Tumango naman ako't tahimik na sumunod sa kanya papasok sa loob ng kanilang bahay.

"Manang, nandito na ba si Rona?" tanong ni Martin

sa isang may katandaan na babae pagkatapos nyang magmano dito.

"Oo't nandoon sa study room. Nagpapahatid nga ng pagkain dahil hindi pa daw sya
nakakapagtanghalian." sagot naman nito.

"Nasan po ba ang pagkain nya? Kami na po ang mag-aakyat ni Lorraine." pagp-prisenta

ni Martin na dahilan kung bakit napatingin naman sa akin ang babae.

Nginitian ko sya at tipid rin syang ngumiti sa akin saka ibinalik ang tingin kay
Martin.

"Nandoon sa kusina't pinapahanda ko kay Mae." sabi ni manang at bahagyang hindi

nakasagot si Martin bago sya tumango-tango.

"Kunin ko na po." tipid na ngumiti si Martin saka lumingon sa akin. "Punta muna
tayo sa kusina, Lorraine."

Bahagya akong hinawakan ni Martin sa aking bewang upang maigaya ako papunta sa
kanilang kusina't nginitian ko ulit si manang bago kami tuluyang dumiretso sa
kusina.

"Mae."

Isang ma-awtoridad na boses ni Martin ang bumalot sa buong kusina't kita ko ang
pagkataranta ni Mae at kamuntikan nya pang maitapon ang hawak nyang pitchel na may
lamang juice.

"S-Sir.." nauutal na sabi ni Mae at hindi makatingin ng diretso kay Martin.

"Tapos na ba 'yan? My cousin's already waiting for it." naiinip na tanong ni

Martin.

"Uhmm.. I-Ito na po--Ay!"

Nabigla ako nang mahulog ni Mae ang baso kung saan sya dapat magsasalin ng juice
kaya naman mabilis akong umaksyon upang tulungan sya.

"Kumuha ka ng walis at dustpan." utos ko sa kanya habang pinupulot ang malalaking

parte ng nabasag na baso.

Halatang nagulat si Mae sa ginawa kong pag-agaw sa kanyang trabaho't napatingin

lang sa akin.

"Lorraine, you don't have

to do that. It's not your job. Baka masugatan ka." nag-aalalang sabi ni Martin.

"Uh, Ma'am. Ako na po diyan. Baka po masugatan kayo." sabi bigla ni Mae at tinignan
ako na para bang natatakot sya sa pwedeng mangyari kapag pinagpatuloy ko ang
pagtulong ko sa kanya.

Napabuntong hininga ako't tumango-tango saka dahan-dahang tumayo.

Kumuha naman si Martin ng panibagong baso't sya na ang nagsalin ng inumin ng

kanyang pinsan at nilagay sa tray kasama ng pagkaing hinanda.

"Linisin mo 'yan ng mabuti. Baka may masugatan pa." malamig na sabi ni Martin at
umalis sa kusina nang walang imik.
Napahinga naman ako ng malalim at kitang-kita kong takot na takot si Mae kay Martin
ngunit wala naman akong magagawa kaya sumunod nalang ako kay Martin palabas sa
kusina.

"Kawawa naman si Mae.." sabi ko habang paakyat kami sa kanilang hagdanan.

"It's her job, Lorraine." tipid na sabi ni Martin. "I'm her boss. She's just our
maid. Trabaho kong utusan sya sa mga kailangan nyang gawin."

"In that way?" dagdag ko't napatigil sya sa paglalakad saka huminga ng malalim.

"That's how I rule here in our house.." sabi nalang nya't dumiretso na papunta sa
isang room.

Hindi na ako muling sumagot pa't sumunod nalang sa kanya.

"Rona." tawag ni Martin sa kanyang pinsan na nagbabasa ng libro sa sofa dito sa

loob ng study room nila.

Napalingon naman si Rona't ngumiti nang mamataan ako sa likod ni Martin at lumapit
sa akin

upang yakapin ako habang si Martin ay inilapag sa center table ang tray.

"Nagkita na tayo ulit." masaya nyang sabi't humiwalay din agad sa pagkakayakap sa
akin.

Tumingin sya kay Martin.

"Kuya Marts, can you leave the both of us alone?" malambing na pakiusap ni Rona sa
pinsan.

Napakunot naman ang noo ni Martin kay Rona't napahalukipkip.

"Relax, Kuya." tawa ni Rona. "Wala akong gagawing masama sa kanya. Mag-uusap lang
talaga kami."

"Okay. I trust you, Rona." paalala nya sa pinsan saka sya lumingon sa akin. "I'll
be outside the room." ngiti nya sa akin bago lumabas.

Pagkabalik ko ng tingin kay Rona'y nakangiti sya sa akin saka nya hinawakan ang
aking kamay.

"Tara! Upo tayo." aya nya sa akin at iginaya paupo sa sofa, sa tabi nya.

Sumubo sya ng kaunti galing sa pagkaing dinala ni Martin na hinanda ni Mae at

uminom ng juice saka humarap sa akin.

"Pasensya ka na ah. Hindi pa kasi ako nakakapaglunch. Gusto mo ba?" alok nya sa
akin.

Umiling ako't tipid na ngumiti. "Nandito lang ako kasi.. gusto mo daw akong
makausap sabi ni Martin. Pasensya na kung hindi ko napaunlakan yung pag-imbita mo
sa akin kasi kakauwi ko lang noon." paliwanag ko.

"Nasabi na sa akin ni Kuya Martin yan and it's okay. Naiintindihan ko naman." sabi
nya. "Gusto ko lang naman magpasalamat kaya, Lorraine.." tinignan

nya ako ng diretso sa aking mga mata. "Thank you and.. sorry na din."
Hindi ko alam kung bakit ako ngayon nagiging emotional sa harapan ni Rona habang
tinitignan syang nakangiti sa akin habang nagsasalita.

"Thank you kasi you made realize so many things. Kung hindi nang dahil sayo,
patuloy akong mabubulag sa katotohanan that I have my own worth. Kung hindi nang
dahil sayo na pinaghiwalay mo kami ni Cole, hindi ko makikilala ang lalaking kayang
harapin ang pamilya ko para lang mapatunayan na mahal ako. Kaya thank you.."
ngumiti sya't huminga ng malalim. "Sorry naman kasi naging extra pa ako sa love
story nyo ni Cole. I just really thought that he loves me like how I loved him.
Pero na-realize ko, hindi nya naman ako mapapansin kundi nang dahil sayo."

Napakunot naman ang noo ko sa huling sinabi nya.

"Nang dahil sa akin?" nagtataka kong tanong.

Tumango naman sya. "Hindi mo siguro alam but I'm a great fan of yours. I follow you
on your social accounts." pag-amin nya. "Nasa mall ako noon with my friends. Kumain
kami sa isang restaurant doon and hindi ko alam na na-ooverheard pala ako ni Cole.
Hindi ko alam na nandoon sya. I was talking about how beautiful and smart you are
na gusto kong maging katulad mo. Na swerte ka kasi you have Cole at narinig nya
yun. Alam mo ba ang sinabi nya sa akin?"

Umiling naman ako't halos maluha-luha na ako habang pinapakinggan ang kwento ni
Rona.

"That he's the lucky one at hindi ikaw. Na I'm a also a great girl because I
idolize you. Simula non, naging interested sya sa akin at laging ikaw ang pinagk-
kwentuhan namin. Nagustuhan nya ako ng dahil sa'yo. It's all because of you." sabi
nya. "Thank you for the experience, Lorraine. Ni-try ko lang naman, alam ko namang
sa'yo talaga sya."

Hindi ko na napigilan ang sarili ko't niyakap ko si Rona nang napakahigpit kasabay
ng pagtulo ng aking luha.

"Thank you, Rona.. Thank you din and I'm sorry.." paulit-ulit kong bulong sa kanya.

"Shh.. I just want you and Cole to be happy now. Gusto kong malaman mong wala na
ako sa eksena. Gusto kong magka-aminan na kayong dalawa." sabi nya. "Sana maging
masaya na kayong dalawa."

Ngayon, nalinawan na ako. Alam ko na ngayon ang dapat kong gawin. I'm going home.
I'm going to talk to Cole.

=================

Chapter 18

Chapter 18

Luckiest Guy

"You're going home now?" tanong sa akin ni Martin habang hinahabol ako pababa ng
hagdan nila.

"Yes, Martin." sagot ko, without looking at him. "I'm going home."
"Why? Did Rona does something bad to you? Why, Lorraine? Bakit bigla-bigla ka
nalang uuwi without even telling me why?" natataranta nang tanong sa akin ni Martin
at nang makalabas na ako ng kanilang bahay ay hinawakan na nya ang aking braso
upang mapigilan ako.

Napatigil naman ako't napahinga nang malalim saka sya nilingon na ngayo'y binabasa
ang kung anumang nasa isipan ko.

"Tell me why, Lorraine.. I'm no Edward Cullen who can read minds." he almost
begged.

"I have to go home now.." simpleng sabi ko.

"I already know that part." aniya. "Alam kong gusto mo nang umuwi pero hindi ko
alam kung bakit at bigla-bigla mo nalang gustong umuwi lalo na't kakatapos nyo lang
mag-usap ni Rona. Ang daming tumatakbo sa isipan ko na pwedeng dahilan. It's making
me crazy trying to see you walk away."

Unti-unti kong hinarap si Martin nang makita ko ang kanyang mga matang nangungusap
sa akin ay unti-unti na akong napapaniwala sa sinabi sa akin ni Rona bago ako
tuluyang lumabas kanina sa study room.

"Before you leave.. may gusto pa akong sabihin sa'yo, Lorraine.." mahinahong sabi
ni Rona matapos ko syang yakapin.

"Ano 'yun?" nagtataka kong tanong.

"Alam kong I'm not in the right place para sabihin sa'yo 'to.. but.. Kuya Martin
likes you, Lorraine."

Bahagyang napaawang ang aking bibig nang dahil sa inamin sa akin ni Rona.

"H-Huh?.. Magkaibigan

lang kami, Rona. Siguro'y masyado na kaming close kaya tingin mo may gusto sa akin
si Martin." sabi ko.

"No, Lorraine.." umiling-iling si Rona. "Kilala ko ang pinsan ko. He's never been
like that. Ngayon ko lang syang nakitang ganon sa babae, sa'yo lang."

"You must be mistaken, Rona--"

"Lorraine, I'm not." pilit nya. "Sinasabi ko 'to sa'yo dahil gusto kong malinawan
ka sa nararamdaman sa'yo ng pinsan ko. I don't want to see him getting hurt. Gusto
ko kapag nagkaayos kayo ni Cole.. ma-settle muna ang feelings ni Kuya Martin sa'yo.
Alam kong wala syang balak umamin sa'yo kasi alam nyang wala naman syang pag-asa.
Kasi alam nyang si Cole ang mahal mo."

"Hindi ko alam ang sasabihin ko kay Martin.." umiiling-iling na sabi ko.

Hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa sinasabi sa akin ni Rona. Kung totoo man ay
hindi ko alam kung paano ko kakausapin si Martin about that lalo na't wala naman
syang sinasabi or inaamin sa akin about his feelings. Ayoko syang pangunahan pero
kung totoo'y alam kong kailangan kong linawin sa kanya na hanggang magkaibigan lang
kami. There's nothing more to that.

"Kailangan kong makausap si Isaac, Martin." sabi ko sa kanya at agad syang

tumahimik.
Ang tensyonadong si Martin ay unti-unti na ring kumalma't napabuntong hininga sya.

"I'll take you home later.. Let's eat first. I'll cook for you." mahinahon na nyang
sabi.

"Kailangan ko na syang makausap, Martin." pilit ko. "Hindi na makakapaghintay 'to."

"I know, Lorraine.. but please.. spend more time here with me. Spend more time with
me bago ka umuwi sa kanya." nakikiusap nyang sabi.

"Pero,

Martin--"

"This might be the last time na makakasama kita ng ganito, Lorraine.." malungkot
nyang sabi. "Kaya please lang.. please. Be with me for the rest of the day.
Ihahatid din kita pauwi."

"Martin, I'm here. I'm your friend. Bakit naman ako mawawala sa'yo?" tanong ko sa
kanya.

"Alam ko, Lorraine. Alam kong after this day, we won't be the same again. Hindi na
kita makakasama nang ganito dahil may iba nang magmamay-ari sa'yo." sabi nya. "I
know that Cole will be selfish of you. I know that he will never take his eyes off
you. Alam ko, Lorraine.. Alam ko dahil kung ako ang mahal mo't alam kong akin ka,
ipagdadamot din kita."

"Martin.." ang tanging nasabi ko.

"Lorraine, I.. I like you.. so much." nahihirapan nyang sabi. "I like you so much
that it's hurting me knowing that you have someone else you love."

Alam kong napangunahan na ako ni Rona tungkol sa nararamdaman ni Martin pero iba pa
rin talaga kapag sa kanya na mismo nanggaling. Kapag sya na mismo ang umamin.

"It's sucks because I know that you love someone else and yet I still fell for
you." sabi nya't bahagya syang napangisi. "You're undeniably lovable, Lorraine.
Hindi ko alam kung bakit sobrang tagal bago pa ma-realize ni Cole na mahal ka nya
gayong heto ako't ilang buwan palang kita nakakasama't alam kong nahulog na ako
sa'yo. He's a stupid lucky guy."

"I'm sorry, Martin.. I'm sorry talaga." sabi ko nalang dahil hindi ko na alam ang
sasabihin ko sa kanya.

"You don't have to be sorry, Lorraine." aniya. "Ako ang may kasalanan nito. Instead
pulling away myself from you, mas lalo lang akong lumapit. It's my

fault. I'm the one at fault. You are just being you."

"We can still hangout, Martin. I mean, we can still be friends. But that's the only
thing I can offer.. I hope you understand." sabi ko.

"I know and I do understand." tumatango-tangong sabi nya.

Martin is a very great man. Oo't maloko sya pero kapag nakilala mo sya ng mabuti,
you can see that there's more to him. He's a very understanding person. I'm very
happy to have a friend like him. I really am.
"I have to go, Martin.. I'm so sorry." tipid akong ngumiti sa kanya't mabilis na
tumalikod.

Mabilis akong pinagbuksan ng gate ng guard ngunit bago pa ako makalabas ng tuluyan
ay may sasakyan nang tumabi sa akin at binusinahan ako.

Napangiti ako nang makita ko si Martin sa loob kaya naman mabilis akong sumakay
doon.

"I can't let you walk kahit na sabihin mong medyo malapit ang bahay nyo dito sa
bahay namin." sabi nya. "Hindi ko 'yon hahayaang mangyari hangga't may sasakyan
ako."

Mabilis kaming nakarating sa aming bahay. I bid goodbye kay Martin bago tumungo sa
bahay nila Isaac.

"Tito! Si Isaac po?" tanong ko kay Tito, ang daddy ni Isaac.

"I thought he's with you.." nag-aalangang sabi ni Tito. "I texted him at sabi nya
nasa bahay mo daw sya. Wala ba sya doon?"

"Nandon po sya sa bahay?" paninigurado ko.

"Yung ang sabi nya-- Wait! Hindi ka ba galing sa inyo?" tanong nito.

Umiling naman ako. "Galing po ako sa bahay ng kaklase ko."

"That made sense. Baka nga nandoon sya sa inyo." tumatango-tangong sabi nya.

"Sige po, Tito. Thank you." tipid akong ngumiti may Tito't patakbo

akong lumabas ng bahay nila.

Halos madapa na ako paakyat sa aking kwarto dahil doon sya laging naghihintay
ngunit wala sya doon kaya naman bumaba ako ulit at nasalubong ko si Manang.

"Manang, si Isaac po ba nandito sa bahay?" tanong ko kay manang.

"Kanina nandito sya.. ang sabi nya'y pupunta daw sya sa resort nila dahil mukhang
hindi ka pa daw uuwi." sagot ni manang.

Napabuntong hininga naman ako't nagpasalamat kay manang bago muling umakyat sa
kwarto upang kunin ang susi ng sasakyan at nagmaneho papunta sa resort nila.

"Oh, Lorraine? Why are you here?" gulat na tanong sa akin ni Tito, daddy ni Isaac.

Kakababa lang ni Tito sa kanyang sasakyan nang makababa din ako sa akin pagkarating
na pagkarating ko dito sa Blue Jazz.

"Nandito daw po si Isaac, Tito." sagot ko.

"Hay.. Ang gulo nyong dalawa. Hindi ko kayo maintindihan." sabi ni Tito na para
bang sumasakit na ang ulo nya sa amin ni Isaac. "Let's go in. Sumabay ka na sakin."

Tumango naman ako't sumabay papasok kay Tito dito sa resort.

"He's usually at the seashore. Just look for him there." ani Tito nang makapasok na
kami sa loob ng resort.
"Okay, Tito. Thank you po." nagmamadali kong pagpapasalamat at saka tinakbo ang
daan papuntang seashore.

Mabuti nalang at wala pang masyadong tao dito sa resort dahil hindi naman puntahan
itong resort sa ganitong klase ng panahon kaya madali ko lang mamamataan si Isaac.

Napahinto ako nang makita ko syang nakaupo malapit sa mga umaalon na tubig habang
nakatingin ng diretso sa kawalan.

Lalapit na sana ako sa pinaroroonan nya ng biglang may batang lalaking

tumakbo at nadapa sa aking harapan.

"Are you okay?" nag-aalala kong tanong nang daluhan ko ang umiiyak at nadapang
bata.

Nasan ba ang magulang nito? Bakit nila hinahayaang maglaro dito sa beach ang anak
nila? Mamaya'y pumunta ito sa dagat at malunod.

"Mommy.." iyak nang bata habang nakatingin sa kanyang sugat.

"Gabe!"

Napalingon ako sa babaeng dumating at mabilis na niyakap ang bata na nasa aking
harapan.

"Are you okay, baby? Let's clean your wound okay?" nag-aalalang sabi ng ina ng
bata.

Kinarga nya ang kanyang anak at nilingon ako nito saka nginitian.

"Thank you." ngiti nya saka sila tuluyang umalis ng kanyang anak.

Ngumiti nalang din ako't sinundan ng tingin ang mag-ina hanggang sa mawala sila sa
paningin ko't nilingon ang kinaroonan ni Isaac kanina.

Napakunot ang aking noo nang makitang wala na si Isaac doon. Napabuntong hininga
ako. Mukhang panibagong paghahanap nanaman ito.

Akmang tatayo na ako nang may kamay na naglahad sa aking harapan upang matulungan
ako sa pagtayo.

Unti-unti akong nag-angat ng tingin sa lalaking naglahad sa akin ng kamay at hindi

ko maiwasan ang malakas na pagtambol ng aking puso.

"Isaac.." I uttered his name.

Hindi na nya hinintay na ipatong ko ang aking kamay sa kanya at kinuha na nya ang
kamay ko upang maitayo nya sa pagkakaluhod dito sa buhangin.

"What are you doing here?" tanong nya sa akin nang maitayo nya ako ng maayos.

"I'm looking for you." walang pakundangan kong sagot.

"Why are you looking for me?" sunod nyang tanong.

"Because I have so many important things to tell you." sagot

ko.
"And what are those important things that you have to tell me?" muli nyang
pagtanong at bahagya kong nakita ang pagtatago nya ng kanyang ngisi.

"I have to tell you that.." tumigil ako.

Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang mga bagay na gusto kong sabihin sa kanya.

"That? That what, Lorraine?" nagtaas sya ng kilay at humalukipkip.

Huminga ako ng malalim at pumikit upang masabi ko ang mga gusto kong sabihin.

"Alam kong nagsimula tayo bilang magkaibigan simula pa nung mga bata tayo dahil
magkapitbahay lang tayo't magkaibigan ang mga magulang natin. Naging magbestfriend
tayong dalawa. Hindi tayo mapaghiwalay. Nung dumating si Rona sa eksena, ang daming
nagbago lalo na nang malaman kong seryoso ka sa kanya. I felt so threatened and
jealous. Una'y inisip ko na kaya ko lang yun nararamdaman ay dahil nasanay akong
nandyan ka lagi sa tabi ko. Yung dahil lagi tayong magkasama pero hindi pala.. Kala
ko pala yun naramdaman ay dahil mahal kita. Mahal kita hindi lang bilang kaibigan
kundi bilang isang lalaki na nagpapatibok ng puso ko." sabi ko. "Alam kong naamin
ko na sa'yo ang nararamdaman ko pero ito yung totoo at walang sawa akong uulit-
ulitin 'to. Siguro nung sinabi ko 'yun sa'yo dati, hindi ka naniwala dahil ang
iniisip mo lang ay gusto ko kayong mapaghiwalay ni Rona pero hindi. I'm sorry for
being selfish, Isaac. I'm sorry for being so possessive. Ganon lang ako kasi.. kasi
mahal kita--"

Napatigil ako sa pagsasalita't napadilat ako nang maramdaman ko ang labi ni Isaac
sa akin.

"Mahal din kita, Lorraine.." he whispered matapos ang kanyang paghalik sa akin. "It
took me almost forever just to figured out my real and true feelings for you. I'm
blinded with the fact na magbestfriends lang tayo kaya never kong naisip na pwede
palang ikaw. Now I know why it never worked for anyone else kasi ikaw.. ikaw pala
talaga. Ikaw yung hinahanap ko. Ikaw yung laging nandyan. Ikaw yung babaeng mahal
ko."

Ngumiti sya't inayos ang aking buhok na nakatakip sa aking mukha.

"I'm the luckiest guy to have you as my bestfriend and as my girlfriend.." aniya.

Napangiti naman ako't pinitik ng marahan ang tungki ng kanyang ilong kaya bahagya
syang napapikit.

"Bestfriend palang. May three month rule pa kayo ni Rona. Kakabreak nyo lang." sabi
ko. "At bago mo ako maging girlfriend, Mr. Horan... ligawan mo muna ako." at
kininditan ko sya.

Napailing naman sya't ngumisi sa akin.

=================

Chapter 19

Chapter 19

I Like Him
"I'm so happy for you and Cole, anak." nakangiting sabi ni mommy habang nags-skype
kami. "Kailan ang kasal?"

"Mommy! Nililigawan palang po ako ni Isaac tapos nasa kasal na part na po kayo.
Masyado naman po ata kayong advance." sabi ko.

Natawa naman si mommy. "I'm just really happy para sa inyong dalawa. Akalain mo
naman at kayo pa rin pala ang magkakatuluyan."

"Kaya nga po, mommy eh. Hindi rin po ako makapaniwala. Akala ko.. hanggang
magbestfriends lang kaming dalawa." nakangiting sabi ko.

"Well.. it only means na kayo talaga ang para sa isa't-isa." aniya. "Anyway,
magluluto pa ako ng hapunan namin ng daddy mo. I'll tell him the good news and call
you afterwards, okay?"

"Sure, mom! Bye." paalam ko't ni-end na namin ang video call.

Bumalik ako sa pag-aayos sa sarili ko matapos ang video call namin ni mommy dahil
pupunta pa ako sa bahay nila Isaac.

I promised him that we will still remain friends at kapag gusto o kailangan nya ng
kasama ay pwede nya akong tawagan. Pupuntahan at sasamahan ko sya basta wala akong
importanteng gagawin o wala akong nakaayos na lakad.

Ngayon ay pinapunta ako ng magulang nya dahil nalamang nagdala daw ng babae si
Martin sa bahay nila. Ni-explain na ni Martin sa parents nya na magkaibigan lang
kami pero nagpumilit pa rin ang parents nya at nahihiya naman akong tumanggi kaya
pupunta ako ngayon.

To: Isaac

Good morning! Aalis ako.

Ni-send ko kay Isaac ang mensahe ko't kinuha na ang bag ko pati na rin ang susi ng
aking sasakyan saka nagpasyang bumaba.

"Aalis

ka?" tanong ni Manang sa akin nang bumisita ako sa kusina para uminom ng tubig bago
tuluyang umalis.

"Opo." sagot ko.

"Hindi ka man lang ba kakain muna?" tanong nya.

Umiling naman ako. "Kakain na po ako doon kila Martin."

"Doon ka ba pupunta ngayon? Nagpaalam ka ba sa mommy mo?" sunod-sunod na tanong ni

Manang.

"Opo, Manang. Kausap ko po si mommy kanina. Saka, kakain lang naman po doon at uuwi
na rin po ako agad." paliwanag ko.

"Oh sige't humayo ka na. Mag-iingat ka ah?" paalala sa akin ni Manang.

Ngumiti naman ako't tumango kay manang saka lumabas ng kusina nang mapatigil ako
dahil sa lalaking kakapasok lang ng bahay.
"Anong ginagawa mo dito?" tanong ko kay Isaac na nakapantulog pa't halatang bagong
gising na dire-diretsong pumunta sa akin.

"Saan ka pupunta?" bungad nyang tanong sa akin.

Bumuntong hininga naman ako. "Yun lang ba ang itatanong mo?" tanong ko. "Kila
Martin. He's parents are inviting me for a lunch with them." sagot ko.

"Kila Martin? He's parents are inviting you for a lunch with them?" ulit nya sa
aking sagot habang nakataas ang kanyang kilay.

Kumunot naman ang aking noo. "Parang inulit mo lang yung sinabi ko."

"I'm just making sure, El." giit nya.

"Then yes! I'm going to their house right now for a lunch tapos uuwi na rin ako
agad." sabi ko. "Hindi ko lang matanggihan dahil magulang nya ang nag-iimbita sa
akin."

"I'm coming with you." pirming sabi nya.

"No you're not." sabi ko't nilagpasan ko sya palabas ng aming bahay.

"Yes I am." aniya.

"Isaac, you're not coming with me." sabi ko't hinarap ko sya.

"Lorraine,

I'm coming with you." sabi nya't humalukipkip sya.

"Hindi ka nga pwedeng sumama sa akin." naiinis ko nang sabi.

Napakakulit talaga nitong si Isaac. Malapit na akong ma-highblood nang dahil sa

kakulitan nya.

"Give me three valid reasons why I shouldn't come with you." hamon nya sa akin.

Huminga naman ako ng malalim bago sinagot ang kanyang hamon.

"First, hindi ka pa nga naliligo tapos sasama ka. And don't tell me na hintayin
kitang maligo dahil ang bagal-bagal mo, male-late ako sa usapang oras." sabi ko't
nakita ko syang pasimpleng inaamoy ang kanyang sarili.

"Mabango naman ako kahit hindi naliligo ah!" reklamo nya and I rolled my eyes saka
pinagpatuloy ang mga rason ko.

"Second, you're not invited." sabi ko.

"Then I'll gate crash." simpleng sabi nya't pilit kong kinakalma ang sarili ko.

"And lastly, tinanong kita kahapon kung aalis tayo, ang sabi mo hindi kasi you'll
go golfing with your dad today kasama ng ilang investors ng resort nyo na isa rin
sa dahilan kung bakit ako pumayag sa lunch na 'to."

Napatahimik naman sya sa huling sinabi ko't parang nag-iisip pa rin ng pang-alibi
upang makasama pa rin sa akin.
"Well.. I forgot about that one.." aniya.

Ngumiti naman ako. I won.

"Okay. Aalis na ako. Just text me." sabi ko't kumaway sa kanya bago sumakay sa
aking sasakyan.

I beeped once at saka pinaharurot paalis ang sasakyan ko papunta kila Martin.

From: Isaac

Text me every now and then. I want updates from you. I'll update you too. Please?

Napangiti naman ako sa mensahe ni Isaac sa akin nang basahin ko ito

pagkarating ko kila Martin.

To: Isaac

Okay. Nandito na ako kila Martin.

Pagrereply ko sa kanya't nilagay na sa aking bag ang cellphone nang makita ko ang
nakangiting si Martin na sumasalubong sa akin palabas ng kanilang bahay.

"Glad you came!" masaya nyang sabi't bahagya akong niyakap kaya naman tinapik ko
ang kanyang likod.

Nilibot ko ang tingin ko sa kanilang bahay at naisip na parang may kulang.

"Nasan ang mga bodyguards nyo?" tanong ko sa kanya.

"Akala ko ba ayaw mo sa kanila? Tapos ngayon hinahanap-hanap mo na." natatawa nyang

sabi.

"Nagulat lang ako. Nung pumunta ako dito'y nakakalat sila kung saan-saan at
nagmamanman." paliwanag ko.

Ngumisi naman sya. "I told them to take a break just like before dahil alam kong
naiilang ka sa kanila. Kaya ayan, hindi mo sila nakikita."

"How thoughtful, Martin. Thank you." ngiti ko sa kanya.

"Always am." ngisi nya. "Anyway, hinihintay ka na nila mommy sa loob. They're very
excited to meet you. Come on."

Hinawakan nya ang aking palapulsuhan at iginaya papasok sa kanilang bahay dire-
diretso sa may dining room nila.

Pagpasok namin ay nakita ko ang dalawang hindi katandaang lalaki't babae na may
tinitignan sa iPad.

"She's beautiful, hon." ani ng babae, I bet she's Martin's mother.

"I'm not going to argue with you on that fact.." sabi ng lalaki, must be Martin's
father at may ni-swipe sa screen ng iPad. "She's beautiful in this picture too."

Narinig ko namang napabuntong hininga si Martin na parang nahihiya sa kanyang mga

magulang.
"Mom.. Dad." he called his parents.

Sabay

namang nag-angat ng tingin ang parents nya kay Martin.

"Si Lorraine po. My good friend." pakilala sa akin ni Martin at itinuro ako.

Lumipat sa akin ang mata ng kanyang mga magulang, bumalik sa iPad at saka muling
nag-angat ng tingin sa akin.

"She's more beautiful in person." sabay nilang sabi.

"Po?" nakangiti kong tanong dahil hindi ko maintindihan ang sinasabi nila.

"Ay! I'm sorry, hija." paumanhin ng mommy ni Martin. "My husband and I were looking
at your pictures in facebook a moment ago. Mas maganda ka sa personal."

Bahagya naman akong nahiya sa puri sa akin ng mommy ni Martin kaya nilingon ko sya
at bahagyang siniko.

Tumikhim naman si Martin. "Uhm, Mom, can we sit now?" tanong ni Martin.

"Oh yes, you may." sabi nito.

Pinag-usog naman ako ni Martin nang upuan at nahihiyang umupo ako doon dahil
katapat ko ang kanyang mommy na panay ang ngiti sa akin.

"Let's start eating?" aya ng daddy ni Martin.

Nagsitanguan naman kami ni Martin at kinuhaan nya ako ng pagkain na itinuturo kong
gusto ko't nakikita kong palihim na kumukuha ng litrato ang mommy nya sa aming
dalawa.

"May lahing photographer ba ang mommy mo?" pabulong kong tanong kay Martin.

Bahagyang napatawa si Martin. "I guess. She likes taking pictures." sagot nya.

"Pansin ko nga. Kanina pa sya kuha ng kuha ng pictures." sabi ko nalang at mas
tumawa lang si Martin.

"Care to share naman yung happiness nyong dalawa dyan.." mapang-usisang tanong ng
mommy ni Martin. "Share mo naman sa amin ni daddy, anak. Mas maganda kapag tayong
lahat ang tumatawa."

Kinagat ni Martin

ang kanyang ibabang labi na para bang pinipigilan nya ang matawa.

"Lorraine's just telling me on how good you're hiding while taking photos of us."
sabi ni Martin at nahihiya namang tumawa ang mommy ni Martin.

"I'm sorry, Lorraine. May pagka-paparazzi itong asawa kong ito." paumanhin ng daddy
ni Martin.

Bahagya naman akong natawa. "Okay lang po. Nakakatuwa nga po."

"Really? I'm making you happy?" ngiting-ngiti na tanong ng mommy ni Martin.

"Oo naman po." nakangiti kong sagot.

"Martin, I really like this girl for you na." tingin nya kay Martin at saka
lumingon sa akin ulit. "Ayaw mo bang maging parte ng pamilya namin, hija?"

Nasamid naman si Martin sa aking gilid nang dahil sa sinabi ng kanyang mommy't
napatunganga lang ako na hindi alam ang isasagot.

"Hon, sinabi na satin ni Martin na magkaibigan lang sila ni Lorraine." ani ng daddy
ni Martin at hinimas sa braso ang asawa.

"Well.. friends.. pwede namang lagyan ng more than sa unahan. More than friends.
Right?" pagpilit ng mommy nito.

"Mom, how many times do I have to repeat that we're just friends. Just friends.
Friends. Period." mabagal at madiin na sabi ni Martin.

"I just can't accept na hanggang magkaibigan lang kayong dalawa I mean.. look at
you two." sabay turo nya sa aming dalawa ni Martin. "You look perfect together."

Bahagya namang uminit ang aking pisngi nang dahil sa sinabi ng mommy ni Martin.

"Hija, don't you really like my son?" she sincerely asked me.

"Mom, stop pushing it." halos nagmamakaawa ng sabi ni Martin sa kanyang mommy.

Huminga naman ako ng

malalim at hinarap ang mommy ni Martin na naghihintay ng aking kasagutan.

"Actually, Tita, your son's a good man." panimula ko. "Masaya po syang kasama kahit
minsan nakakainis sya. Sya po yung kaibigan na laging nandyan para sayo. To be
honest, I like him po. I like him pero hanggang doon lang po yun dahil may iba na
pong nagmamay-ari sa puso ko."

"May boyfriend ka na?" gulat na tanong nito sa akin.

Bahagya naman akong natawa. "Hindi pa po.. Soon."

"Hindi pa naman pala--"

"Mom.." pag-awat ni Martin.

"Okay. I'll keep quiet na." sabay tikom nito sa kanyang labi.

Matapos ang kainan ay kinailangan ding umalis agad nang mga magulang ni Martin para
sa trabaho at business ng kanilang pamilya kaya naman nauna na sila.

"You don't really have to do those chores." sabi ni Martin matapos kong tulungan
ang katulong nila na maghugas ng pinagkainan namin.

"Okay lang saka para na rin pasasalamat sa pinakain nyo sa akin. Ang sarap kaya ng
luto ng mommy mo." sabi ko.

"Speaking of my mom.. I'm sorry for the way she acted earlier." paghingi nya ng
paumanhin sa akin. "I already told you na sobrang makulit sya."

"Thank you for giving me a heads up about that at napaghandaan ko naman kahit
papaano ang kakulitan ng mommy mo but there's no need to be sorry about. Masaya
syang kasama at kausap." sabi ko. "Mukhang alam ko na nga kung saan ka nagmana ng
kakulitan mo."

"As if! My mom's a different story. Ang nakita mong kakulitan nya kanina, it's just
a phase. Hindi ka pa nakakapasok sa inner core." aniya.

Natawa naman ako sa kanyang sinabi.

"But I love her so much." dagdag nya.

"I can see that." tumatango-tangong sabi ko saka pinatunog ang aking sasakyan.

"Sayang talaga't nagdala ka pa ng sasakyan. Hindi tuloy kita maihahatid."

nanghihinayang nyang sabi.

"Next time nalang ulit. Hindi na ako magdadala ng sasakyan sa susunod." sabi ko.

"I'll be counting on that." ngiti nya. "Thank you sa pagpunta. Mag-iingat ka sa

pagd-drive okay?" paalala nya.

"Thank you rin. Magtetext ako sa'yo kapag nakauwi na ako." kumaway ako sa kanya
saka tuluyang pumasok sa loob ng aking sasakyan.

Nang makarating ako sa bahay ay kinuha ko ang aking phone upang ipaalam kay Martin
na nakauwi na ako nang mapatigil ako sa dami ng text at missed call ni Isaac sa
akin.

I smiled. Damn, Isaac.

=================

Chapter 20

Chapter 20

Gift

"Smile.."

Ngumiti ako para sa picture naming dalawa ni Isaac ngunit ang ngiti ko'y napalitan
nang pagkagulat ng halikan nya ako sa pisngi kasabay nang pagtunog ng shutter ng
camera.

"Perfect." nakangiting komento nya habang hinihintay na ma-develop ang film ng

picture namin.

"Nakanakaw ka nanaman ah." sabi ko sa kanya. "Sabi ko no relationship, no kiss."

"At sabi ko rin may relationship tayo. We're friends. Ibig sabihin non may relasyon
tayo." pagpilit nya sa kanyang ideya ng salitang relationship.

"Ibang relasyon naman 'yang iniisip mo Isaac." sabi ko. "Ang ibig kong sabihin ay
hindi pa tayo kaya hindi pa pwede. Hindi pa kita sinasagot."

"At bakit nga ba ang tagal mo akong sagutin? G-Graduate na tayo next week pero
hindi mo pa rin ako sinasagot." nagtatampo nyang sabi. "Hindi mo na ba ako mahal?"
Kumunot ang noo ko sa kanyang pagd-drama saka tinampal ng bahagya ang kanyang
nguso.

"Para kang tanga, Isaac. Bahala ka na nga dyan." sabi ko't tinalikuran sya upang
makapunta na sa dagat. Gusto ko ng magswimming.

Magmula ng dumating kami dito ay puro picture ang pinag-aatupag naming dalawa. Kala
mo naman ay ngayon lang napunta dito sa resort nila. Nagsasawa na nga ako dito eh.

Hindi pa ako nakakalayo ay napagsalikop na ni Isaac ang aming kamay at hinatak na

nya ako papunta sa dagat.

"Isaac!" sigaw ko sa kanya dahil halos masubsob na ako sa sobrang bilis nyang
tumakbo at hatak-hatak nya pa ako.

Tumawa lang sya sa akin at binitawan ang kamay ko saka humarap sa akin at muli
akong pinicture-an.

"Ang

ganda mo talaga." komento nya pagkatapos nya akong kuhanan ng litrato.

"May balak ka bang maging photographer? Mukhang mali ata ang nakuha mong course."
ngisi ko sa kanya saka umupo sa buhangin.

"Well.. this is my new hobby." sabi nya't umupo sa tabi ko.

"Taking pictures?" lingon ko sa kanya.

"Taking pictures of you.. of us." seryosong sabi nya sa akin.

Nilingon nya ang dagat at sumilay ang ngiti sa kanyang labi.

"I want to take pictures of everything that we will do." aniya. "Yung para bang
lahat ng adventures at memories natin i-cocompile ko tapos sa future, kapag kasal
na tayo't may mga anak, ipapakita natin sa mga magiging anak natin kung gaano tayo
kasaya. Gusto kong makita nila kung paano magmahalan ang mommy't daddy nila."

Hindi ko alam kung bakit ako nagiging emotional sa kanyang sinasabi.

I can feel his sincerity. I admire how he plans for his future.. for our future.

"Naayos nyo na ba ang lahat? Sana hindi epic fail. God!" natataranta kong sabi
habang pinapaypayan ang aking sarili.

Ngayon ang graduation namin at two hours pa bago magsimula ang ceremony kaya
inaayos namin ang gagawin kong surprise mamaya kay Isaac after the graduation.

"Alam mo, Lorraine, nasisira ang beauty ko sa'yo." iritang sabi ni Mel. "Graduation
day natin, dapat fresh pero nang dahil dito nai-stress ako."

"Ako din." Kate second the motion. "Nasan na ba si Papa Martin para ma-reenergize
naman ako kahit papaano?" paghahanap nya kay Martin.

Kasama namin ngayon si Martin sa pag-aayos. Nangako syang tutulungan nya ako sa
araw na 'to at totoo si Martin sa mga

salitang binibitawan nya.

"Pinakuha ko sa kanya yung sound system para mamaya." sagot ko kay Kate.

"Bakit ba kasi dito pa sa gym eh.. Hindi ba pwedeng sa bahay nyo nalang or sa
kanila?" tanong sa akin ni Mel.

Kung makapagreklamo 'tong dalawang 'to akala mo naman na napakahirap ng pinapagawa

ko sa kanila samantalang pinapakalat ko lang naman sa kanila ang maliliit na
balloons dito sa may gym.

"Mel's right, El. Baka mamay biglang pumunta dito si Isaac dahil dito nya maisipang
dumaan." kinakabahang sabi ni Kate.

"Believe me.. he won't." sabi ko nalang kahit na kinakabahan na rin ako dahil baka
mapunta nga dito si Isaac. Gala pa naman ang lalaking 'yon at hindi mapakali sa
isang tabi.

"Pero alam mo, Lorraine. Basta naman magkasama kayo't katabi mo sya wala tayong p-
problemahin eh." ani Mel. "Dahil kung nasaan ka, tiyak na doon din si Isaac. Alam
mo namang ayaw non na nawawala ka sa tabi nya."

Sasagot sana ako sa sinabi ni Mel nang tumunog ang cellphone ko at bumungad sa akin
ang pangalan hi Isaac na tinadtad nya ng heart emojis noong isang araw.

"Speaking of.." sabi ni Mel.

"Pustahan tayo, hahanapin ka nyan." dagdag pa ni Kate.

I just rolled my eyes at them saka sinenyasan silang tumahimik bago sagutin ang
tawag ni Isaac.

"Hello?" marahan kong pagsagot.

"Where are you? I'm with your parents and my dad. Nauna ka daw umalis kanina. Hindi
mo sinabi sa akin kung saan ka pupunta? Nasan ka ba?" sunod-sunod nyang sabi.

Napabuntong hininga naman ako't nakita kong natatawa-tawa si Mel at Kate.

"Nasa campus na ako.." simple kong sagot

"Nasa

campus ka na? Why? Bakit ang aga mong nandyan?" tanong nya sa akin.

"I'm practicing my speech para mamaya. I just want to feel it kaya dito ko
naisipang sa campus magpractice but don't worry, I'm with Mel, Kate and.. Martin.
There's nothing to worry about." pag-eexplain ko.

"I'm fine with Mel and Kate but Martin's even there and I'm not?" aniya't ramdam ko
ang pagtatampo sa kanyang boses.

"Oh c'mon, Isaac! Pag-aawayan ba natin 'yan ngayon?" sabi ko't bahagyang tumaas na
ang aking boses.

Nakita ko namang napatahimik sila Mel at Kate nang dahil sa tono ng boses ko.

If only I could tell him na para sa kanya ang pagpunta ko dito sa school ng maaga.
Napakasimple na nga lang ng ayos ko sa sarili ko kahit na yung ibang mga ka-batch
namin ay nasa parlor pa't nagpapaganda ng todo even though ako yung magbibigay ng
speech for being a summa cum laude ng department namin. Speaking of speech, nang
dahil din doon ay napuyat ako kaya halos wala akong tulog tapos makikipag-away sya
sa akin ngayon.

"Okay.." bumuntong hininga sya. "I'm sorry.. We're on our way. Pinasabay ko na si
Tita't Tito dito sa sasakyan namin ni Dad para sabay-sabay na rin tayo pauwi."

"Okay. Text or call me kapag nandito na kayo." sabi ko't pinatay ko na ang tawag.

Isaac's always like that. Mahilig syang galitin ako pero kapag galit na ako'y sya
ang unang titiklop. Sya ang unang hihingi ng tawad.

"Papunta na sila dito. Isaac's with my mom and dad. Kapag dumating si Martin, just
tell him na gawin yung kailangan nyang gawin. Alam nya na 'yon okay?" bilin ko sa
dalawa kong kaibigan.

Sabay naman silang

tumango sa akin at si Kate ay sumaludo pa sa akin.

"Okay.." huminga ako ng malalim. "Thank you, guys."

Kinuha ko ang bag sa bleachers dito sa gym at saka nagretouch ng sarili ko dito sa
comfort room bago ako tumungo sa may longue ng school. Dito ko nalang siguro sila
hihintayin para hindi ako pagpawisan.

From: Kate

Martin's here already. Sya na daw ang bahalang mag-ayos. Magrere-touch pa kami ni
Mel. Ciao!

Binasa ko ang mensahe ni Kate at bago pa ako makapagreply sa kanyang mensahe ay

bumungad na sa screen ko ang tumatawag sa si Isaac. Lagi talagang napakaganda ng
timing nitong lalaking 'to.

"Hello?" pagsagot ko sa kanyang tawag.

"We're here already. Where are you?" tanong nya.

"Puntahan ko nalang kayo dyan. Bye." sabi ko't mabilis na pinatay ang tawag saka
pinuntahan sila Isaac.

Sa malayo palang ay nakita ko na si Isaac na kinakausap ang mommy ko samantalang

ang tatay naman naming dalawa ang magkausap.

"Mom." hinalikan ko sa pisngi si mommy nang marating ko sila saka dumiretso kay
daddy upang halikan din ito at nagmano kay Tito.

Tinignan ko naman si Isaac at inirapan ko naman sya na ikinalaglag ng kanyang

panga.

"This isn't a goodbye but a third hello." sabi ko. "The first hello was when we
left grade school to say hello to high school. The second was when we left high
school to say hello to college. And now, this is gonna be our third hello. Hello to
our corporate and independent lives."

Pinasadahan ko ng tingin ang bawat taong nakatingin sa akin habang nagbibigay ako
ng speech ngunit isang tao lang ang laging pinagtutuunan ng
pansin ng aking mga mata.

"Thank you, everyone. Have a nice day! Congratulations to us." sabi ko't
nagsipalakpakan naman ang lahat.

Pagkababa ko ng entablado ay hinawakan ko ang aking dibdib at dinama ang malakas na

pagkabog nito sobrang kaba saka bumalik sa aking kinauupuan.

Nagsalita rin ang ibang mga summa cum laude ng iba't-ibang department or course.

"Congratulations, anak." niyakap ako ni mommy at nakisali naman si daddy.

"Thank you po, mommy, daddy." nakangiti kong sabi habang dinadama ang yakap ng mga
magulang ko.

"Ready na ba ang surprise mo?" pabulong na tanong sa akin ni mommy.

Alam ni mommy at pati na rin ni daddy ang gagawin kong pagsurprise ngayon kay
Isaac.

Tumango ako kay mommy at tumango nang tumaas ang kanyang kilay.

"Ayan na pala eh.." mahinang sabi ni mommy saka nilingon si daddy.

Hindi pa ako nakakalingon ay may sumalubong na halik agad sa aking pisngi at isang
malaking bouquet ng red and white roses.

"Nangnakaw ka nanaman ng halik." sabi ko mula sa isang malamig na tono. "Akala mo

ba bati na tayo?"

Nawala ang ngiti sa labi ni Isaac nang dahil sa sinabi ko.

"I'm sorry.." bahagya syang yumuko.

"Ewan

ko sa'yo." sabi ko't tinalikuran sya saka nagsimula nang maglakad palayo.

Getting angry at him is a part of my plan. Hindi ko lang inakalang mapapadali pala
ang kunwaring galit ko sa kanya dahil sa sagutan namin kaninang umaga.

Alam ko namang susundan nya ako kapag nagwalk-out ako kaya ngayon ay tuloy-tuloy na
ang paglalakad ko patungo sa gym.

"Lorraine, wait.. sorry na." paulit-ulit nyang sabi habang hinahabol ako.

Napangiti ako nang makitang patay na ang mga ilaw sa gym gaya ng plano.

I gave Martin a missed call bilang signal na malapit na kami sa loob ng gym.
Pagkatapos na pagkatapos ng ceremony kanina ay sinenyasan ko na syang bumalik dito
sa gym upang maghintay.

"Lorraine, can you please stop walking and let's talk about our problem?"
nakikiusap nang sabi ni Isaac sa akin.

Madilim na madilim sa gym at tanging ang sinag lang ng liwanag mula sa pasukan ang
nagsisilbing ilaw dito sa loob.

Tumigil ako sa may bandang gitna ng gym saka sya hinarap na mabilis ring napatigil
sa paglalakad.

Mabuti nalang at wala kaming nababanggang lobo'ng nakakalat at hindi pa rin

nakakahalata si Isaac.

Bumuntong hininga si Isaac. "Thank you.." hinihingal nyang sabi. "Now.. can we
talk?" he asked.

Kinagat ko ang aking ibabang labi't pilit na pinipigilan ang sarili ko sa pagngiti.

style="text-align:left;">Umiling ako. "Not yet."

Napaawang ang kanyang bibig sa aking sagot. "Why? Why can't we talk--"

Napatigil sa pagsasalita si Isaac ng bumukas ang ilaw sa gym at bahagyang nanlaki

ang kanyang mga mata kasabay ng pagtugtog nang napili kong kanta para sa araw na
'to.

I was too dumb to notice

That there's something about you

What am I suppose to do?

I sure wish I knew

Hinayaan kong igala nya ang kanyang mga mata sa simpleng dekorasyon na hinanda ko
para sa araw na 'to dito sa gym.

What are we supposed to be

I'm hopelessly addicted to you

But you never felt the same

"It's been five months magmula nang umamin ka sa akin na mahal mo rin ako, Isaac."
panimula ko. "Simula nang inumpisahan mo ang panliligaw."

Bumalik sa akin ang kanyang mga mata't hindi ko maiwasan ang mapangiti habang
pinapanood syang hindi makapaniwala sa mga nangyayari ngayon.

"Kahit na daig mo pa ang boyfriend kung maka-trato ka sa akin. Pero okay na rin
yun." bahagya akong natawa.

I'm still.. silently, quietly

Hoping you'll end up with me

"Sinabi mo sa akin dati na ang swerte mo because you have me as your bestfriend at
mas magiging ma-swerte ka if I'm your girlfriend." sabi ko. "Pero ang hindi mo
alam, ako yung swerte. Kasi yung bestfriend ko magiging boyfriend ko. Bestfriend pa
nga lang kita, sobrang thankful na ako sa'yo. What more if you become my boyfriend
diba?"

Nanlalabo ang aking mga mata nang dahil sa nagbabadyang luha na gusto ng tumulo
kaya naman pumikit ako saka hinayaang tumulo ang aking luha upang luminaw ang aking
paningin at makita ang lalaking mahal ko sa aking harapan.
"Lagi mo akong kinukulit kung kailan ba kita sasagutin. Nakakainis na kasi lagi
kitang muntik nang masasagot dahil hindi kita natitiis." sabi ko't nakita kong
natawa rin sya. "Pero pinipigilan ko talaga ang sarili ko dahil hinihintay ko ang
araw na 'to.."

All the times we were together

I never really mattered

All you see is what you want

My heart is being shattered

"I kept thinking of a graduation gift for you at ito na nga.. ito ang naisip ko."
sabi ko't lumapit sa kanya.

Diretso lang syang nakatingin sa akin habang nakangiti at ako naman ay kabadong-
kabadong naglalakad patungo sa kanya.

Niyakap ko sya ng mahigpit nang malapit ako sa kanya at naramdaman ko naman ang
pagbalik nya sa aking yakap.

"Yes, Isaac.." I whispered. "I want to be your girlfriend."

=================

Chapter 21

Chapter 21

Lucky

"Isaac, nasaan ka ba?" naiinis kong tanong kay Isaac dahil ang tagal nya na ngang
sagutin ang tawag ko, late pa sya sa usapan namin.

"I'm on my way. Maraming pina-asikaso si daddy sa akin. I'm sorry, okay? I'll be
there soon. I love you." nagmamadali nyang sabi bago pinatay ang tawag.

Napabuntong hininga nalang ako't pumunta nalang sa Seattle's Best upang

makapagpalamig ng init ng ulo habang hinihintay ko ang pagdating ng pinag-iinitan
ko.

Magtatatlong buwan palang kaming dalawa ni Isaac at simula nang maging kami ay lagi
naming pinag-aawayan ang oras na nilalaan namin para sa isa't-isa.

Nagt-trabaho ako ngayon as a part-time professor and at the same time, nagma-
masteral din ako. Dapat ay teacher lang ako ngayon pero nang dahil sa credentials
ko ay natanggap akong professor sa unibersidad na pinagtapusan ko.

Si Isaac naman ay busy'ng-busy sa pagco-cope up dahil malapit na syang pumalit kay

Tito as the CEO of their company. Sa kanya pinamamahala ngayon ni Tito ang Blue
Jazz.

Iniiwasan kong mainis dahil alam kong busy sya pero hindi na ata tama yung lagi ko
syang pinagbibigyan. Sa lahat ng date namin ay never pa syang naging on-time. Lagi
akong naghihintay sa kanya. I'm busy too but I still can find time para makasama
sya.

Tumingin ako sa relos ko't nakita kong tatlumpong minuto na ang nakakalipas magmula
ng matapos ang tawag naming dalawa.

Ubos ko na ang cake at coffee'ng ni-order ko pero hindi pa rin sya dumadating.

Tumayo ako sa aking kinauupuan

at naglakad palabas ng Seattle's Best. Handa ko ng i-cancel ang pagkikita namin

ngayon nang biglang bumungad ang pangalan nya sa screen ng cellphone ko't
tumatawag.

"Hello? El, where are you?" tanong nya sa akin.

"Uuwi na ako. May gagawin pa ako." walang kagana-gana kong sabi habang patuloy sa
paglalakad.

"No! No, El!" halos nagpapanic nyang sabi. "I'm already here. Nasaan ka banda?
Pupuntahan kita."

Napahinto ako sa paglalakad nang makita ko syang hinihingal at palinga-linga sa

paligid.

"Lorraine--"

Napatigil sya sa pagsasalita nang makita nya akong nasa kanyang harapan at ilang
dipa lang ang layo namin sa isa't-isa.

Mabilis kong binaba ang cellphone ko't ganon din ang ginawa nya saka mabilis na
tumakbo palapit sa akin.

Kitang-kita ko ang pawis na tumutulo sa kanyang noo't leeg sa kabila ng fully

airconditioned na mall. Halatang nagmadali sya't nagsitakbo. I suddenly feel
guilty.

"I'm so--"

Bago pa sya makapag-sorry ay walang salita kong pinunasan ang kanyang pawis gamit
ang aking panyo na nagpatigil sa kanya sa pagsasalita.

Hinawakan nya ang aking kamay na nagpupunas sa kanyang pawis at tinignan nya ako ng
diretso.

"I'm sorry.." he sincerely apologized.

Ngumiti ako't kinurot ang tungki ng kanyang ilong.

"Okay na, Isaac. I'm sorry too." sabi ko.

"No, El.." umiling sya. "Alam kong lagi akong
keep you waiting. After this week, everything
sa work mo at susunduin din kita. Aayain kita
tayo sa resort. Kahit anong gawin natin basta
sa'yo, El."
late. I'm really sorry if I always
will be back to normal. Ihahatid kita
sa labas twing break mo, magbobonding
magkasama tayong dalawa. Babawi ako

Napangiti naman ako sa kanyang sinabi't pinagsalikop ko ang aming mga kamay.
"Mamaya ka na magdrama't sulitin na natin ang araw na 'to." sabi ko't hinila ko sya
sa sinehan upang manood ng movie.

Magandang suggestion ang panonood ng sine kung gusto nyong makasama ng matagal ang
kasama mo. Kaya kami ni Isaac ay madalas ng manood ng sine. Kapag nanonood kami'y
hindi na namin naaalala ang oras.

"Late nanaman si boyfie." mapang-inis na sabi sa akin ni Mel habang inaayos ko ang
hapag kainan.

"Wag kang ganyan, Mel. Baka umiyak si Lorraine nyan." natatawa pang gatong ni Kate.

"Alam nyo.." panimula ko't tumigil sa pag-aayos upang maharap silang dalawa. "Kung
hindi kayo titigil, baka kayo ang mapaiyak ng di oras."

"Sabi ko naman kasi sa'yo, Mel, wag ka ng maingay eh." biglang pagsisisi ni Kate
kay Mel. "Wag mo ng inisin si Lorraine."

Napailing nalang ako't hindi na pinansin ang bangayan ng dalawang kasama ko.

I asked them to help

me prepare a small surprise para kay Isaac dahil ngayon na ang last day ng bagiging
workaholic at sobrang busy nya tska, 3rd monthsary na namin ngayon.

Alam kong mas nakaka-appreciate kung gagawin ko itong lahat pero humingi pa rin ako
ng tulong nila because I want this romantic dinner to be perfect. Ngunit nandito
nga silang dalawa pero parang ako parin ang gumawa ng lahat ng mga plano ko't wala
silang ibang ginawa kundi ang magharutan at inisin ako.

"Lorraine, yung promise mo sa akin ah!" biglang sabi sa akin ni Kate.

Nilingon ko naman sya't kumunot ang aking noo.

"Ano nanaman 'yon, Kathrelle?" pagbanggit ko sa kanyang buong pangalan.

"Na.. ilalakad mo ako kay Martin!" nahihiya nyang sabi't umupo sa upuan saka ako
tiningala. "Diba? Kaya ako pumayag na tulungan ka ngayon dahil nagpromise kang
ilalakad mo ako kay Martin?"

Her eyes are full of hope at hindi ko maiwasang matawa sa expression na kanyang
pinapakita.

Kate's really into Martin these past few months. Ang alam ko'y textmates na silang
dalawa pero sa tingin ko'y hindi naman sila nagkakamabutihan dahil hindi naman
magpapalakad si Kate kung maayos ang samahan nilang dalawa.

"At ano naman ang gusto mong ipagawa sa akin?" I asked her saka humalukipkip.

"Can you.. uhmm.. can you set me a date with him?" kinagat nya ang kanyang ibabang
labi.

Humalakhak naman si

Mel. "Seriously, Kate?" hindi makapaniwala nyang sabi. "Are you that head over
heels to Martin?"

Inis namang nilingon ni Kate si Mel at pinakita dito ang kanyang middle finger saka
muling humarap sa akin ng nakangiti.
"Please, Lorraine?" she pled. "Promise kong magpapakabehave ako sa magiging date
namin. I will let him lead. I will not be childish. Hindi ko sya masyadong
kukulitin at tatahimik ako."

Nakita ko naman ang sinseridad sa mga mata ni Kate na talagang gustong-gusto nyang
maka-date si Martin.

"Kate, I have nothing against your feelings for Martin pero..." huminga ako ng
malalim bago nagpatuloy. "Nagmumukha kang naghahabol.." hininaan ko ang aking busos
sa mga huling salitang binitawan ko.

Sinubukan kong maghanap pa sa isipan ko ng ibang terminong hindi makaka-offend sa

kanya pero ayan lang talaga ang pumapasok sa isipan ko.

"Nadali mo, Lorraine!" biglang sigaw ni Mel at pumalakpak kaya naman nilingon namin
sya ni Kate. "Try mo kayang magpamiss, Kate. Baka sakaling sya naman ang mag-
contact sa'yo. Hindi yung laging ikaw ang first move."

"Kahit naman magpamiss ako.. hindi nya ako mamimiss." ngumuso si Kate at nag-iwas
ng tingin kay Mel.

"That's the point, Kate!" singhal ni Mel. "Why don't you just stop kung ano man
'yang kahibangan mo kay Martin?" she sarcastically suggested.

"Mel!" pag-awat ko kay Mel dahil medyo hindi na maganda ang tono

ng kanyang boses. "Hayaan muna natin si Kate. If she really likes Martin, wala
tayong magagawa doon. Let's just support her."

Ayokong magka-away-away at magkasiraan pa kaming tatlo ng loob ngayon. Mas mabuti

ng maagapan.

"It's just that I care about you, guys.. Ayokong makitang nasasaktan kayo. You're
my friends. My closest friends." paliwanag ni Mel saka lumingon sya akin. "In your
case, Lorraine, kaya mas pinupush ka namin ni Kate dati kay Cole dahil alam naming
there could be something lalo na't sobrang tagal nyo ng magkasama na imposibleng
hindi ako nagkapalagayan ng loob. But with Kaye, it's entirely different. Martin's
not even paying attention to her. Twing magtetext si Kate, sobrang tipid lang ng
reply nya at madalas pa'y walang reply."

Nakita ko naman si Kate na nakatulala lang habang pinapakinggan ang tuloy-tuloy na

pagsasalita ni Mel.

"Pinaparamdam na ni Martin that he's not interested. Kitang-kita na--"

"I'll stop."

Napatigil sa pagsasalita si Mel at napatingin kami kay Kate na seryosong nagsalita

saka nag-angat ng tingin sa akin.

"I'll stop after my last favor, Lorraine." aniya. "Let me have a first and last
date with him. Pagkatapos non, titigil na ako. I will not pursue him anymore. Just
please.. let me have this one date with him. Just one."

Kinukurot ang puso ko habang pinapanood ang kaibigan kong handang isakripisyo ang
pagmamahal nya. Sino ba naman ako

para hindi ibigay ang kahilingan nya?

"I'll try my best, Kate." I stated.

Unti-unti namang sumilay ang ngiti sa kanyang labi.

"Pero na kay Martin pa rin ang huling desisyon kung gusto nyang lumabas kasama ka."
pahabol ko't muli nanamang nawala ang kanyang ngiti. "Pero ipapangako ko sa'yong
gagawin ko ang lahat para mapapayag si Martin."

"Mapapayag si Martin saan?"

Gulat naman kaming napalingon sa biglang nagsalita't nakita kong nasa bukana ng
dining room si Isaac na nakahalukipkip at naghihintay ng kasagutan mula sa akin.

Napapikit ako ng mariin nang maisip na hindi ko magagawa ang plano ko dahil bigla-
bigla nalang syang sumulpot dito ng walang pasabi. Ang akala ko'y nasa Blue Jazz pa
sya. May gagawin pa sana sila Mel at Kate sa kanya pagkapasok nya sa bahay pero
hindi mangyayari yun dahil nandito na sya sa dining room.

"Nandito ka na!" untag ko. "Hindi mo man lang sinabi sa akin."

"I texted you but I think your phone's in silent or you're just really into talking
about Martin." medyo malamig na sabi ni Isaac.

Tumikhim naman si Mel. "Uhm.. Kate, samahan mo ako sa labas." aya ni Mel kay Kate
at hinatak na palabas ng dining room.

Sinundan ko ng tingin ang dalawa palabas nang muling mahanap ng aking mga mata ang
pagod na mata ni Isaac na nakatingin sa akin.

"Care to share kung ano man ang pinag-uusapan nyo

tungkol kay Martin?" tumaas ang kanyang kilay habang naglalakad papalapit sa akin.

"It's about Kate, Isaac." sagot ko. "Nangako ako sa kanya na tutulungan ko sya kay
Martin. She's asking for a date with him at sinabi ko lang nagagawin ko ang lahat
para mapapayag si Martin."

"Is that all?" huminto sya't umupo sa upuan sa aking harapan.

"Yes, Isaac. Why so jealous?" halos natatawa kong sabi sa kanya.

"Because I love you." simpleng sagot nya saka nag-angat ng tingin sa akin.

Napangiti naman ako't kinurot ang kanyang pisngi. "You're such a jealous boyfriend,
Isaac."

Ngumisi naman sya't yumakap sa aking bewang at isinandal ang kanyang ulo sa aking
tiyan.

"I love you.." he uttered.

Twing binabanggit nya ang tatlong salitang 'yon ay hindi pa rin nagbabago ang
pakiramdam na naramdaman ko noong unang beses nyang sinabing mahal nya ako. Ganoon
pa rin. Parang pinipilit ang tiyan ko't sobrang pula ng aking pisngi.

"I love--"

"I wanna make you smile.. whenever you're sad.."

Napatigil ako ng biglang pumasok si Mel habang kumakanta't maydala-dalang bouquet
saka ibinigay ito kay Isaac na ngayo'y tumayo na mula sa pagkakaupo.

"Carry you around when you're arthritis is bad.."

Ngumiti si Isaac sakin at inilahad ang bouquet. "All I wanna do.. is grow

old with you.." kanta nya habang binibigay sa akin ang bulaklak.

Nanginginig kong tinanggap ang bulaklak dahil hindi ko alam kung ano ang mga
nangyayari ngayon.

"I'll get your medicine when you're tummy aches.."

Pumasok din si Kate na kumakanta't may dalang parihabang maliit na light blue'ng
box.

Pakiramdam ko'y pinaikot ako ng dalawang ito dahil akala ko'y ako ang tutulungan
nila pero ngayon ay may iba pa pala silang plano't kakuntiyaba pa ni Isaac.

"Build you a fire if the furnace breaks.."

Gaya ni Mel ay ibinigay ni Kate kay Isaac ang box saka tumabi kay Mel.

"Oh it could be so nice.." ngumiti si Isaac at binuksan ang box. "Growing old with
you.."

Kinagat ko ang aking ibabang labi habang tinitignan ang kwintas na naroon sa loob
ng kahon at bahagyang nanlaki ang aking mga mata nang makitang isang singsing ang
pendant ng kwintas.

Nag-angat ako ng tingin kay Isaac na ngayo'y nakatingin lang sa akin habang
nakangiti.

"Isaac.." I uttered his name.

"I know it may be too fast for the others dahil pangatlong buwan palang natin 'to
as an official couple pero alam kong this is the right time." panimula nya. "Kahit
sabihin nilang tatlong buwan palang tayo.. who are they kidding? We've been
together since we're still in diapers at hanggang ngayon.. ito parin. Tayo parin."

Hinigpitan ko ang aking hawak sa bouquet habang pinipigilan ang sarili ko sa

pagsabog ng aking emosyon.

"I'm lucky because you're my bestfriend and my girlfriend.." aniya. "But.. hindi ba
mas maganda at alam kong mas magiging swerte ako if you're going to be my wife?"

Namumuo na ang luha sa aking mga mata't ngumiti aki na mas lalong nagpabigat dito.

"I know that you're still studying and working at the same time.. I'll wait 'til
you finish your studies. But for now, gusti kong itanong sa'yo 'to para malaman
nila kung kanino ka na. Na hindi ka na pwede dahil sooner or later, apilyido ko na
ang dadalhin mo. Gusto kong patunayan sa'yo na ikaw lang ang gusto kong makasama
habang buhay." he explained his thoughts. "Lorraine, my bestfriend.. and now my
girlfriend.. would you like to be my fiancée for the mean time and my wife until
forever?"

Tumango-tango ako't ngumiti na dahilan kung bakit tuluyan ng bumagsak ang aking
luhang kanina pang pinipigilan.

Kinuha ni Isaac ang necklace at marahan akong inalalayan patalikod upang ikabit ang
necklace sa akin.

Hinalikan nya ang aking batok matapos nyang ikabit ang kwintas at niyakap ako mula
sa aking likuran.

"I think I really am lucky.." bulong nya.

=================

Chapter 22

Chapter 22

Towers

Mabibigat ang aking paghinga habang binabasa ang mga kailangan kong reviewhin para
sa exam ko bukas sa graduate school.

Madali lang sanang intindihin ang mga librong nasa harapan ko kundi lamang
lumilipad ang isipan ko sa ibang bagay o maging tao.. kagaya ng fiancé kong
nagtatampo sa akin.

Muli kong tinignan ang cellphone ko't nakitang wala pa rin syang text sa akin. Alam
kong dapat ay matagal na akong sanay sa pagiging matampuhin ni Isaac pero iba pa
rin pala dahil hindi ko na sya bestfriend ngayon kundi fiancé ko na.

Finals ko kasi ngayon sa graduate school at kailangan kong magconcentrate. Alam ko

sa sarili kong hindi ako makakapagconcentrate kapag kasama o kausap ko sya kaya
sinabi ko sa kanyang bigyan nya ako ng dalawang linggo. A week for review and a
week for our exam week. Pero sinabi ko rin sa kanya na kapag marami akong oras ay
hindi abala sa pag-aaral ay itetext ko sya hangga't kaya ko.

"Ayaw mo na akong kausap no?" nakanguso nyang tanong sa akin.

Kumunot naman ang aking noo. "Tumigil ka nga sa pagtatampo mo. Hindi bagay." sabi
ko. "Alam mo namang sobrang busy ko. Nag-aaral ako't nagt-trabaho at the same time.
Finals exam ko pa kaya kailangan kong magfocus."

"Dapat kasi'y hindi ka nalang pumasok sa graduate school. Dapat hindi ka na

nagmasterals. Ayos lang naman ah. Naging professor ka nga even though na hindi ka
pa nakakapagmasters." wika nya.

"Isaac, I still have a lot to learn tungkol sa degree'ng kinuha ko. Ayoko namang
maging kulelat sa mga prof na kasabayan ko." paliwanag ko.

"Lorraine."

ginaya nya ang tono ng pagsambit ko sa kanyang pangalan. "Hangga't nabubuhay tayo,
nag-eevolve ang lahat. Pati na rin ang education. Lagi silang may mahahanap na
bagong study tungkol sa degree mo. Ano 'yun? Habang buhay kang mag-aaral?"

"Don't be sarcastic, Isaac." sabi ko. "Alam kong alam mo ang ibig at gusto kong
iparating sa'yo."
Napabuntong hininga naman sya't sumandal sa may sofa.

"Ang hirap lang kasi talaga kapag nagkakalayo tayo.." bigla nyang sabi. "Parang
laging may kulang. Parang hindi tama ang lahat ng nangyayari."

Nawala naman ang kaunting inis na nararamdaman ko kay Isaac nang sabihin nya 'yon.

"It's not like I'm going somewhere far.." katwiran ko. "Dito lang naman ako. We can
still talk kapag hindi ako masyadong nagpapakasubsob sa pag-aaral."

"I just don't to go through that again, Lorraine." aniya. "Nung mag panahong busy
ako sa Blue Jazz, alam mo ba kung gaano ako kahirap dahil hindi kita makausap at
makasama ng maayos at mas matagal. It's making me crazy, El. It felt so
incomplete."

Napatahimik ako sa mga binitawan nyang salita at magsasalita na sana ako ulit nang
bigla syang tumayo mula sa pagkakaupo.

"I'll go now. I'll give you what you want." bahagya syang ngumiti sa akin at saka
tuluyang lumabas ng aming bahay.

Magmula non ay hindi na nya ako kinakausap. It's been five days at nababaliw na
ako. Alam kong ako ang nanghingi sa kanya ng ganito pero hindi 'yung sa pamamaraan
na ginagawa nya. Mas lalo akong hindi nakakapagfocus ng maayos sa mga inaaral ko.

Kamuntikan ko nang maihagis ang libro ko nang biglang tumunog ang

cellphone ko.

Todo ngiti ako sa pag-aakalang si Isaac ang tumatawag sa akin ngunit nang makita
kong rumehistro ang pangalan ni Mel ay nawala ang mga ito.

Huminga ako ng malalim saka sinagot ang kanyang tawag. "Hello?" walang kagana-
ganang sabi ko.

Nang maitapat ko ng maayos sa aking tenga ang cellphone ay bumungad sa akin ang
ugong ng malalakas na tunog. Tanga nalang siguro ang hindi makakahula kung nasaan
sya ngayon.

"Lorraine!" she shouted my name.

"Mel." tawag ko rin sa kanyang pangalan.

"Lorraine, can you hear me?" tanong nya't kahit medyo natatabunan ng tunog ang
boses nya ay naririnig ko pa rin ito ng maayos. "Can you hear me clearly?"

"Uh.. yes." sagot ko. "Bakit ba? Bakit ka napatawag?"

"We're at a party here in Jack's ridge. Magchi-chill lang dapat kami but Kate
suddenly turned our plan upside down. She's not chilling but she's killing her self
with alcohol intake." nagmamadaling pagk-kwento nya.

Nakuha naman ni Mel ang lumilipad na isip at atensyon ko kaya napaupo ako ng
maayos.

"Anong nangyari?" tanong ko.

"I don't know but I'm sure that I can define her in one word." ani Mel.
"And what word is that?" napapikit ako ng mariin.

"Wasted." simpleng sagot ni Mel. "She's definitely wasted."

Napabuntong hininga naman ako't tumayo sa kinauupuan ko.

"Wait for me. Pupunta ako diyan." I stated. "And please, Mel, pakibantayan naman si
Kate. Wag mo na syang painumin. Okay?" bilin

ko sa kanya.

"I'll try my best. Ingat ka!" sabi nya't pinatay na ang tawag.

Mabilis akong nagbihis ng maayos na damit para makapunta na ako agad sa Jack's
ridge. But I'm pretty sure na hindi naman ako ang kailangan doon.

Nang huminto ako para sa stoplight ay kinuha ko ang cellphone ko't ni-dial ang
number ni Martin.

Nanalangin akong sagutin nya ang tawag ko and my prayers were immediately answered
dahil pagkatapos ng pangalawang ring ay sinagot na nya ang tawag.

"Hello, miss beautiful, how can I help you?" malambing at medyo natatawang pagsagot
ni Martin sa aking tawag.

"Stop with the flirty talks, Martin. I need you now.. I mean, we need you now."
medyo masungit kong sabi.

"May nangyari ba?" sumeryoso ang tono ng kanyang boses.

"Kate's wasted Martin. Mel and I won't be able to handle her." sabi ko. "Can you at
least have a little concern for her at tulungan mo man lang kaming maihatid sya sa
bahay nila?"

"I still have something--"

"Martin please.." I almost begged. "Papunta na akong Jack's ridge ngayon. Nandon
sila Mel at Kate. Kung hindi ka dumating... then okay. Pero sana naman, have a
little concern. Kahit kunti lang. Bye." paalam ko't pinatay ko na ang tawag.

Mabilis akong nakarating sa Jack's ridge dahil wala ng maraming mga sasakyan na
dumadaan sa daanan kaya walang traffic.

"Mel!"

tawag ko sa atensyon ng kaibigan kong mukhang nakikipagsabayan na ng inuman kay

Kate.

Ang sabi ko'y bantayan nya hindi yung kunsintihin nya. Hay.. hindi ko na talaga
maintindihan ang mga kaibigan ko. Pasalamat sila't mahal ko silang dalawa.

"Lorraine!" nakangiting sabi ni Mel nang lingunin nya ako't itinaas pa ang shot
glass.

"Mel, ang sabi ko bantayan mo si Kate." medyo pabulong kong sabi't nang makitang
mags-shot ulit si Kate ay mabilis kong binaba ang kanyang inumin. "Kate, you've had
enough." mariin kong sabi sa kanya.
Binawi nya naman ang shot glass nya mula sa akin. "Just.. just let me.."
nahihirapan nyang sabi. "Inom ka rin! Inom tayong lahat!"

Tumawa sya't nilagok ang shot glass saka pumikit at ngumiti.

"Nakakailan na si Kate?" tanong ko kay Mel.

"I lost my count.. Marami na talaga syang nainom." sagot ni Mel.

Buti nalang at hindi pa lasing si Mel kahit na nakipagsabayan sya sa pag-inom kay
Kate. Mataas talaga ang alcohol tolerance nya. Si Kate naman ay hindi manginginom,
kaya alam kong may problema sya kaya nya nagawang magpakalasing.

"Kate, let's go.." marahan kong pag-aya sa kaibigan ko't hinawakan sya sa braso.
"We'll take you home."

Humarap si Kate sa akin at kitang-kita ko ang pamumungay ng kanyang mga mata.

Ngumiti sya sa akin at kasabay nun ang pagpatak ng kanyang luha.

"Why

did I have to fall to someone who can't love me back?" naiiyak nyang tanong. "Bakit
kailangang yung taong mahal ko ay may mahal ng iba?"

Napabitaw ako kay Kate at alam kong hindi ko pa sya pwedeng piliting umuwi ngayon.
Kailangan nyang mailabas lahat ng sakit na nararamdaman nya ngayon. I want her to
be okay tomorrow. Gusto kong mabawasan ang sakit na nararamdaman ng kaibigan ko.

"Alam ko naman eh.. alam ko naman nung umpisa palang na ikaw ang mahal nya.." sabi
nya't nagsimula ng magsitulo ang kanyang luha.

Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko't parang na-estatwa ako habang nakikitang
umiiyak ang kabigan ko. Pakiramdam ko'y napakasama ko dahil isa ako sa dahilan kung
bakit sya nasasaktan ngayon. Hindi ko naman ginusto yun pero hindi ko maiwasan ang
ma-guilty.

"You're so lucky, Lorraine.." hikbi nya. "You're so fucking lucky.."

"Kate, stop it." pagsuway ni Mel kay Kate. "She's just so drunk, Lorraine. Wag mo
syang intindihin."

Yeah, Mel.. Mas nalalaman mo ang saloobin ng isang tao kapag lasing sya kaya alam
kong totoo ang kanyang mga binibitawan nyang salita ngayon.

"Sana ako nalang.." aniya. "Sana ako nalang ang mahal nya para hindi na ako
nasasaktan.."

Naalala ko ang ni-set up kong date nilang dalawa. Naalala ko kung paano pumunta si
Kate noon sa bahay upang umiyak sa akin at sinabing iniwan din sya agad ni Martin.

Nagalit ako

kay Martin nang dahil doon pero hindi rin nagtagal ang galit na 'yon dhail hindi ko
naman sya masisisi. Pinilit ko lang syang pumunta. He promised me na pupunta sya't
ginawa nya naman. Ang kaso'y pumunta nga sya, iniwanan nya naman agad si Kate.

Kate never talked about Martin simula nang mangyari yun. She's very persistent in
forgetting Martin. Gustong-gusto nya ng maka-move on. Hindi ko lang alam na
napakarami na nya palang tinitiis at tinitimping sakit para sumabog ng ganito.
"Ang sakit-sakit na kasi eh..." kinagat nya ang kanyang ibabang labi saka tinapik-
tapik ang kanyang dibdib. "Sobrang sakit na ng nararamdaman nito oh.. Malapit na
syang bumigay.."

"Hoy, Kate! Tumigil ka nga ng kakasalita ng ganyan. Kung makapagsalita ka'y kala mo
namang mamamatay ka nang dahil sa Martin na 'yon. Kokotongan kita nang makita mo!"
pagbabanta ni Mel kay Kate. "Huwag kang magpaka-martyr. Hindi bagay sayo."

"Mel.." tawag ko kay Mel upang pigilan sya. Hindi na nya dapat pinapatulan pa si
Kate.

"I ain't no martyr."

Sabay kaming muling napalingon ni Mel kay Kate nang seryoso syang magsalita habang
nakatingin sa kawalan.

"That's why I already gave up." she stated. "Sumuko na nga ako diba?"

She smiled fakely saka muling nagsalin ng panibagong shot sa kanyang shot glass at
pagbabawalan ko na sana sya ng biglang may umagaw ng shot glass mula sa kanya.

Sinundan ko ng tingin

ang umagaw nito't hindi ko alam kung magiging thankful ba ako dahil dumating si
Martin o mas mabuting hindi nalang sya dumating.

Why did I even asked him to come in the first place?

Nakakunot-noo at iritadong nilingon ni Kate si Martin na unti-unting nagpabago sa

kanyang expression. Mula sa pagiging iritado'y naging blanko ito.

"Martin.." she simply uttered his name.

Diretsong nakatitig si Martin kay Kate at hindi ko mabasa ang ekspresyong

ipinapakita nito sa kaibigan ko.

"I'm taking you home." simpleng sabi ni Martin at hinawakan sa pulsuhan si Kate.

"No.." sabi ni Kate at napabalik ng tingin sa kanya si Martin.

Nag-angat si Kate nang tingin sa kanya at kitang-kita sa kanyang namumugtong mata

ang determinasyon.

"I won't go with you." mariing sabi ni Kate at binawi ang braso kay Martin. "I can
take care of myself."

"This is not the time to be stubborn, Kate. You're drunk and I'm sure as hell that
you can't take care of your self now." ani Martin. "Paano kung may masamang
mangyari sa'yo?"

"Eh di magiging masaya ka.." wala sa sariling sagot ni Kate.

Kumunot naman ang noo ni Martin sa sinabi ni Kate.

"Don't be ridiculous, Kate." iritadong sabi ni Martin. "Let's go!"

Muling hinawakan ni Martin ang pulsuhan ni Kate ngunit mabilis namang hinawi ng
'yon kaibigan ko.
"I said no!" sigaw ni Kate.

"You leave me with no choice." sabi ni Martin at nanlaki ang aking mga mata nang
tumili si Kate dahil sa biglang pagbuhat sa kanya ni Martin.

"Put me down, Martin! Put me down!" paulit-ulit na sigaw ni Kate at hinahampas si

Martin upang makakawala ngunit patuloy lang ito sa paglalakad habang buhat-buhat
sya na parang isang sako ng bigas.

Mabilis naman naming sinundan ni Mel sila Kate at Martin.

"Mel, sundan nalang natin sila sa bahay ni Kate. We can't leave our cars here."
sabi ko kay Mel nang makitang naisakay na ni Martin si Kate sa kanyang sasakyan.

"Okay." simpleng sabi ni Mel at patakbong pumunta sa kanyang sasakyan na ganon din
naman ang ginawa ko.

Mabuti nalang at hindi ganon kabilis patakbuhin ni Martin ang kanyang sasakyan kaya
madali lang namin syang nasusundan ni Mel. I'm sure he's slowing down nang dahil sa
kalagayan ni Kate.

Bigla naman akong napa-preno nang mapalingon ako sa condominium towers at nakita
ang pamilyar na sasakyang pumasok doon.

"Isaac?..." pabulong kong tanong sa sarili ko.

=================

Chapter 23

Chapter 23

Desperate

Pinindot ko ng magkasunod na dalawang beses ang doorbell nila Isaac at huminga ng

malalim saka tumayo ng maayos habang hinihintay na may magbukas ng kanilang
pintuan.

It's Sunday today at alam kong nandito ngayon si Isaac. Kapag Sunday ay mag-gagabi
pa sya pumupunta sa Bluejaz para i-check lang ang sales ng resort for the day. Isa
pa'y ginawa kong rest day sa sarili ko ang araw ngayon para mapahinga man lang ang
utak at isipan ko. Masyado na akong nasisiraan ng bait kaka-review.

I will dedicate this day for him. Gusto ko syang makasama ngayon.

Napabalik naman ako sa realidad nang bumukas ang pintuan nila't bumungad sa akin
ang kanilang katulong.

"Nandyan ba ang Sir Cole mo?" tanong ko sa katulong nila. Mas kilala sya bilang
Cole ng mga katulong nila dahil kapag Isaac ay baka akalain nilang si Tito ang
hinahanap ko and besides, ako nalang ang nakakatawag kay Isaac nang pangalan nyang
'yan.

"Ay nako, Ma'am Lorraine, wala ho si Sir Cole dito." sagot naman nito. "May condo
na po kasi sya't hindi na po sya dito umuuwi. Ang huling punta nya po dito ay nung
naglipat po sya ng gamit. Pagkatapos po nun ay hindi ko na po sya umuwi ulit."

Bigla kong naalala ang nakita ko nung isang gabi. Ang akala ko'y namalik mata lang
ako. Maybe it's really Isaac.

So, he bought a condo unit.. Pero hindi nya man lang nasabi sa akin.

"Alam mo ba kung ano ang unit nya?" tanong ko.

"Pasensya po, Ma'am. Hindi ko na po alam 'yon eh." sagot nya naman.

"Okay.." nagbuntong hininga ako. "Ako na ang bahala. Salamat nalang."

"Sige

po, Ma'am." tumango sya sa akin at tipid ko syang nginitian saka tumalikod upang
makabalik na sa bahay namin.

Nang makauwi ako'y kinuha ko na ang susi ng sasakyan ko't handa na akong pumunta sa
Bluejaz ngayon upang makita sya't makausap. Napakarami kong gustong itanong sa
kanya.

Mabilis lang ang biyahe ko papuntang Bluejaz dahil maaga pa naman at wala pang
gaanong mga sasakyan sa kalsada.

"Ma'am Lorraine! Good morning po!" todo ngiting bati sa akin ni Kris nang makita
ako sa entrance ng resort.

"Kris, nasaan ang Sir Cole mo?" agaran kong tanong sa kanya.

"Uhm.. hindi ko po alam eh. Check nyo nalang po sa office nya. Kung wala naman po
sya doon, baka po nasa shore. Or kung wala pa rin po, tawagan nyo nalang po." sagot
nya sa akin.

Bahagya naman akong napatawa. "Salamat, Kris." pagpapasalamat ko sa kanya.

Sinunod ko ang sinabi ni Kris at dumiretso ako sa office ni Isaac ngunit wala sya
doon. Tatalikod na sana ako't isasara na ang office nya nang mapukaw ng atensyon ko
ang bakanteng space kung saan nakalagay ang litrato naming dalawa na naka-frame.

Why did he remove it? Saan nya naman nilipat or nilagay?

Napabuntong hininga naman ako't sinarado na ang office nya tsaka tumungo sa
seashore.

Napatigil ako nang makita ko syang may katabing babaeng nakatingin sa kanya habang
nakatingin sya sa kawalan at nagsasalita.

I can't deny that girl's really pretty, or should I say.. beautiful.

Parang pira-pirasong pinupunit ang puso ko nang makita ko syang nilingon din ang
babae saka binigyan ng ngiting madalas nyang ipinapakita sa akin. Kitang-kita ko sa

sinag ng araw na tumatama sa kanyang mga mata ang saya habang kaharap at kausap ang
babaeng 'yon.

Nang tumayo sya'y awtomatiko akong napahakbang paatras at nakita kong paano nya
inialay ang kamay nya't pinagpag pa ang buhangin sa babae.
Dali-dali naman akong tumakbo paalis nang makita kong papunta sila sa gawi ko.
Patuloy lang ako sa pagtakbo palabas ng resort at hindi ko na sila nilingon pa.

Nang makapasok ako sa sasakyan ko'y huminga ako ng malalim kasabay nang pagtulo ng
aking luha.

"No, Lorraine.." umiling ako't pinilit na pigilan ang sarili sa pag-iyak. "No..
Don't cry.."

Pinahiran ko ang sarili kong luha't pilit na ngumiti upang napakalma ang sarili ko.

"Maybe she's just his friend. Don't jump into conclusions." sabi ko sa sarili ko.
"Trust him, Lorraine. Trust him because you love him. Trust him.."

Pumikit ako't paulit-ulit sa paghinga ng malalim hanggang sa mapagdesisyunan ko

nang umuwi upang ayusin ang sarili ko.

Kagat-kagat ko ang aking ibabang labi habang nagdadalawang-isip kung tatawagan ko

ba sya ngayon o kung itetext ko nalang. Kaso'y baka kung magtext lang ako ay hindi
naman sya pero pwede rin naman nyang hindi sagutin ang tawag kung sakaling tawagan
ko sya.

Inipon ko ang lahat ng lakas ng loob ko saka pinindot ang kanyang pangalan sa aking
contacts upang matawagan.

Bawat pagri-ring ng tawag ay nababawasan ang lakas ng loob ko't napupuna lang ang
aking sarili ng kaba.

Nang tumigil ang ring at narinig ko ang kanyang malalalim na paghinga ay

panandalian akong hindi nakapag-isip ng maayos at hindi rin ako nakapagsalita
kaagad.

"I-Isaac.."

nauutal kong pagsambit sa kanyang pangalan.

"Bakit?" simpleng sabi nya lang sa akin at muli nanamang namuo ang luha sa aking
mga mata.

"Are you free today?" tanong ko sa kanya.

"I'm busy with work, Lorraine." malamig nyang sagot sa akin.

"Then after work! Please.. we need to talk." sabi ko kaagad. "Please, Isaac.."
pakiusap ko sa kanya.

Rinig ko ang kanyang pagbubuntong hininga. "Okay. I'll just text you." sabi nya't
bago ako makapagsalita ulit ay ibinaba na nya ang tawag.

Sa mga sumunod na dumaan na oras ay hinihintay ko lang ang kanyang mensahe kung
saan at anong oras kaming magkikita na dalawa.

"Lorraine." tawag ni manang sa akin ng kumatok sya sa aking pintuan at dahan-dahan

itong binuksan. "Nagugutom ka ba? Magluluto na ako ng hapunan."

Umiling naman ako kay manang at tipid na ngumiti. "Lalabas po ako maya-maya. Baka
po sa labas na ako kumain."

"Oh sige.. pero magluluto pa rin ako kung saka-sakali." sabi nito bago ako iniwan
sa aking kwarto.

Binalik ko ang tingin ko sa aking cellphone at halos mapatalon ako ng tumunog ito't
ipinakita ang mensahe ni Isaac.

From: Isaac

Let's meet here at the park in our subdivision. I'll be there in twenty.

Kahit sinabi niya pang twenty minutes pa bago siya makarating sa park ay mabilis na
akong gumayak saka dali-daling pumunta sa park sa subdivision namin.

Walang tao dito sa park nang dumating ako. Maraming tao dito lalo na ang mga batang
naglalaro twing umaga. Pero kapag gabi'y napakadalang ng mga bumibisita dito.

Umupo ako sa swing at nagpapasalamat na gawa ito sa metal. Kapag gawa kasi sa
plastik

ay paniguradong bibigay na ito dahil hindi na ako bata para maglaro pa dito.

Ngumiti ako't naalala ko noong mga bata palang kami ni Isaac. Madalas din kaming
naglalaro dito. Sa lahat ng mga batang kalaro namin ay kaming dalawa ang laging
nagkakaintindihan sa mga bagay-bagay. Yung mga hindi nakakatawa sa iba, nakakatawa
sa amin. Mahilig din kaming mambully ng bata noon. Nahawa kasi ako sa pagiging
bully ni Isaac. Pero kapag may napapaiyak na kami ay ako naman ang tagatahan para
hindi kami mapagalitan. Mas marami ng nadagdag na leisure para sa mga bata dito sa
park kaysa dati. Dati kasi'y swing, seesaw at slide lang ang mayroon. Ngayon ay may
mga monkey bars at iba pang laruan ng mga bata.

Nakangiti lang ako't nakatingin sa mga kumikinang na bituin sa langit ang dinuduyan
ang sarili ko dito sa swing nang kamuntikan na akong mahilig nang may tumawag sa
aking pangalan.

"Lorraine.."

Napatigil ako't para bang nanuot sa aking balat ang lamig ng kanyang boses.

Nilingon ko si Isaac na ngayo'y nakatayo di kalayuan sa swing at nakatingin sa

akin. Nakapamulsa ang kanyang dalawang kamay at kita ko na ang pagod sa kanyang
namumungay na mga mata.

Tumayo ako ng maayos mula sa pagkakaupo sa swing at binigyan sya ng isang ngiti.

I missed him so much na kahit alam kong may mali sa aming dalawa ay masaya pa rin
akong makita sya ngayong nakatayo sa aking harapan.

"Isaac.." I uttered his name while looking straight into his eyes.

Nakita kong bahagya syang napaiwas ng tingin sa akin at rinig ko ang kanyang
paghinga ng malalim.

"Ano bang gusto mong pag-usapan?" diretsong

tanong nya sa akin. "I'm tired and I want to go home to rest. Maaga pa ang pasok ko
sa trabaho bukas."

"We haven't seen each other for a week at 'yan pa ang ibubungad mo sa akin?" hindi
ko maiwasan ang hinanakit sa tono ng aking boses. "That you're tired and you
already want to go home."
Hindi pa rin sya makatingin sa akin ng maayos at bahagya akong lumapit sa kanya.

"And speaking of home.. Kailan mo balak ipaalam sa akin that you bought a condo at
hindi ka na diyan sa inyo umuuwi?" I asked him.

"So what if I bought a condo? It's just a condo." pabalang niyang sagot sa akin.

"Hindi ko naman kwine-kwestyon kung bakit ka bumili ng condo." sabi ko. "Ang gusto
ko lang ipunto ay kung bakit hindi mo man lang sinabi sa akin ang ganong bagay? I
know that you can decide on your own at sarili mong pera ang pinangbili mo ng condo
mo but still, Isaac.. I'm your fiancée."

"Fiancée..." ulit nya sa katagang 'yon.

My heart skipped a beat nang sabihin nya iyon and I don't even know why na mas
dumoble ang kabang nararamdaman ko.

"Isaac.." I called his name for his attention.

I want him to look at me while I ask him this question I'm about to ask.

"W-Who's the girl you're with earlier?..." nauutal at kinakabahan kong tanong sa
kaniya.

Nang dahil sa tanong na 'yon ay nakuha ko ang kaniyang atensyon at napa-angat siya
ng tingin sa akin.

"Pumunta ako kanina sa Bluejaz kasi.. kasi gusto kong makasama kita ngayong araw."
pag-amin ko. "But it seems like you're busy with someone else earlier.. Is she a
friend or a client?.. A costumer maybe?"

Ilang

segundo din siyang natahimik na para bang may malalim siyang iniisip at saka palang
nag-abalang sumagot sa aking mga tanong.

"She's not a client nor a costumer." sagot niya. "But I can say that she's more
than just a friend for me."

Bahagyang napaawang ang aking bibig nang dahil sa huling sinabi niya.

"A-Anong ibig mong sabihin?"

Rinig na rinig ko ang malakas at mabilis na pagtibok ng puso kong hindi mapakali
habang hinihintay ang isasagot niya sa akin. Ngayon ko lang naramdaman ang ganitong
klase ng kaba sa buong buhay ko.

"Let's cancel our engagement, Lorraine.." walang pagdadalawang-isip niyang sinabi

sa akin habang nakatingin ng diretso.

Parang ang mga salitang 'yon lamang ang hinihintay ng mga luha ko upang sila'y
magsituluan.

"W-What?.." halos mawalan na ako ng boses nang dahil sa paghikbi ko.

"I want to cancel our engagement, Lorraine." he stated at mas klarong-klaro. "I
want to break up with you." dagdag niya pa.
"A-Anong ginawa ko, Isaac?.." naiiyak kong tanong. "Anong mali ang nagawa ko? May
hindi ka ba nagustuhan? Ano? Sabihin mo sa akin please, Isaac.."

"Wala kang ginawang mali, Lorraine. It's just me. I fell out of love!" sagot nya sa
akin.

"Fell out of love?" kunot-noo kong tanong sa kaniya. "Isaac, isang linggo palang
magmula ng huli tayong nag-usap tapos sasabihin mong you fell out of love?"

Muli siyang napaiwas ng tingin sa akin kaya naman mas lumapit pa ako upang makita
siya ng maayos.

"Minahal mo ba talaga ako, Isaac?" I asked him. "Kasi kung minahal mo talaga ako,
you won't fell out of love so easily. Isaac, you ensured me

forever! You proposed to me dahil sinabi mo sa akin na ako ang mahal mo at

siguradong ako ang gusto mong makasama habang buhay. Ano 'yon? Palabas mo lang?
Pang-gagago mo lang? Niloko mo lang ako ganon?"

"Oo!"

Nanlaki ang aking mga mata't nanigas ako sa isinigaw niya sa akin.

"Oo." ulit niya. "Akala ko mahal kita.. Akala ko mahal kita bilang babae na gusto
ko makasama for the rest of my life. Pero hindi pala.. I just love you as my
bestfriend. Nothing more than that.."

Umiling ako't hinawakan siya sa braso. "No.. Alam kong minahal mo ako.. Alam ko,
Isaac.. Naramdaman ko.. Alam kong hindi mo lang ako minahal bilang kaibigan.. Alam
kong may higit pa doon.. Isaac, please.."

"I'm sorry, Lorraine.." he uttered. "I'm sorry.. but I already found the girl I
want to be with."

Muli akong umiling at lumuhod sa kaniya't patuloy na nakikiusap habang inaaalog ang
kaniyang braso.

"Lorraine, please.. stand up. Wag mo ng gawin 'to sa ating dalawa. Mas lalo lang
tayong masasaktan. Let's just set each other free." sabi niya't sinusubukang bawiin
sa akin ang kaniyang braso ngunit mas lalo ko lamang hinihigpitan ang aking
pagkakahawak.

"Isaac, I'll do everything.. I'll do anything you want. Gagawin ko lahat ng gusto
mo. I'll give myself to you fully.. You can take me.. Please, Isaac anything you
want just don't.. just don't leave me.." patuloy ko sa pagmamakaawa. "Isaac,
please.. mahal na mahal kita.."

"Don't be so desperate, Lorraine." sabi niya sa akin. "Pinagmumukha mo lang tanga

ang sarili mo. I'm sorry but there's nothing you can do. I'm sorry kung napaglaruan
kita at ang damdamin mo. That's all I can say. I'm sorry.." aniya't buong lakas
niyang binawi ang kaniyang braso.

Masyado na akong nanghihina nang dahil sa nararamdaman ko't hindi ko na nagawang

kumapit pa sa kaniya upang hindi siya makakawala.

"I'm sorry.." muli niyang sabi bago mabilis akong tinalikuran at iniwan.
=================

Chapter 24

Chapter 24

Special Girl

"Ano, Lorraine? Magpapakamatay ka na ba ha?"

Kinagat ko ang aking ibabang labi't yumuko habang pinapakinggan ang mga pangaral sa
akin ni Mel at Kate.

Alam na nila ang nangyari tungkol sa pag-iwang ginawa sa akin ni Isaac. Dalawang
araw palang magmula nang mangyari 'yon at hindi ko alam kung paano nila nasasabi sa
akin ang mga bagay na dapat ay kalimutan ko na siya agad.

Napakahirap ng pinapagawa nila na 'yon. I just can't forget Isaac sa loob ng

dalawang araw. It will take a year or more. It's even possible na hindi ko pa siya
makalimutan.

"Lorraine, it's not the end of the world." Mel stated. "You need to keep your shit
together and face the reality. Exam week mo pa starting tomorrow."

"Binilin ka sa amin ng mommy mo, Lorraine." sabi pa ni Kate. "You have to listen to
us. We have to take care of you pero hindi namin yun magagawa kung ayaw mo ring
tulungang alagaan ang sarili mo."

"I'm not hungry, Kate.." simpleng sabi ko lang dahil ang pinagmulan naman ng
pagsesermon nila ay ang hindi ko pagkain sa pagkaing nakahain sa harapan ko.

"Manang told us na hindi ka rin kumain kahapon tapos sasabihin mong hindi ka gutom?
Wag mo kaming lokohin, Lorraine. You need to eat!" sabi ni Mel.

"I'll eat later. I'll eat when I'm hungry." sabi ko't tumayo mula sa aking
kinauupuan. "Akyat muna ako sa kwarto ko."

Pumihit na ako papalabas ng kusina nang hablutin ako ni Kate at napaawang ang aking
bibig nang bigla niya ang sinampal ng malakas.

"Kate!" rinig kong sigaw ni Mel.

Napahawak ako

sa aking pisngi't ramdam ko pa ang hapdi ng paglagapak ng palad ni Kate dito.

"Masakit ba, Lorraine ah?" she asked me. "Masakit ba? Answer me! Masakit ba?!"

"Kate, ano ba?!" pagpigil sa kaniya ni Mel.

Unti-unti naman akong napalingon kay Kate at kita kong namumula na ang kaniyang
mukha ng dahil sa galit. Her veins are showing habang sinisigawan ako.

"Lorraine, araw-araw! Araw-araw mong mararamdaman ang sakit na 'yan kapag hindi mo
pinakawalan ang sarili mo sa sakit na nararamdaman mo. Araw-araw mong mararamdaman
ang hapdi at kirot kapag pinagpatuloy mo 'yang ginagawa mo." huminga siya ng
malalim at saka hinawakan ako sa aking magkabilang balikat. "Do you wanna live that
way, Lorraine? Do you wanna live like you're in hell because of the pain you're
feeling?"

Binitawan niya ako't bahagya niyang ginulo ang kaniyang buhok na para bang hindi
niya na alam ang gagawin niya.

"There are no permanent things or people in the world.. Laging may nawawala,
umaalis at nang-iiwan. Hindi sila habang buhay na laging nandiyan para sa'yo."

Muli siyang humarap sa akin at kitang-kita ko ang pagragasa ng luha sa kaniyang mga
mata.

"Lorraine, know your worth. Hindi ikaw yung tipo ng babae na pangfriendzone lang."
aniya. "Don't be miserable. You're more than that. Ang daming nangangarap diyan na
mabalingan ng atensyon mo. Huwag mong gawing si Isaac ang sentro ng buhay mo. I'm
sorry but he's not worth it enough."

Umawang ang kaniyang bibig na para bang may balak siyang sabihin ngunit hindi niya
itinuloy saka huminga ng malalim at yumuko.

"Ikaw nga yung mahal ng taong

mahal ko oh.."

Parang kinurot bigla ang puso ko nang bitawan ni Kate ang mga salitang 'yon.

I'm not the only one who's hurting. Marami ring mga nasasaktan katulad ko. Ang mga
iba nga'y mas malala pa ang sakit na nararamdaman kaysa sa akin.

Kate's also hurting pero hindi siya umabot sa punto na katulad nitong ginagawa ko.
Yes, she became wasted nang dahil doon pero isang beses lang 'yon at hindi na ulit
naulit. She's trying her best to be happy and to hide all the pain. Bakit ako hindi
ko magawa 'yon?

"I'm sorry, Kate.." iyak ko't mabilis akong lumapit sa kaibigan ko upang yakapin
siya. "I'm so sorry.. sorry.." paulit-ulit kong sabi.

Tama si Kate. Mas marami pang mga bagay na worth it at dapat pagtuunan ng pansin.
My world shouldn't revolve around Isaac. I should stop making him my life. Maybe
he's really meant to be a part of my past but not in the near future and that's a
fact I have to accept.

"Do you want to live here with me and your dad?" mom asked me, hopefully.

"Even if I want to but I can't, mom." simpleng sagot ko. "I need to finish my
masterals here at dito ko gustong tumira sa Davao. I'll just visit you there if I
have time."

"Anak, this is not about you visiting your dad and I here but it's about you and
you're mission to move on."

Bahagya akong napatigil at napatingin lang sa itsura ni mommy'ng mukhang problemado

na.

"Hindi ko kailangan umalis para makapagmove-on, 'mmy." sabi ko. "My life's here in
Davao and

no one or nothing can make me leave."

Napabuntong hininga naman si mommy't alam kong she's done convincing me for today.
"Okay.." bigong sabi ni mommy. "But if you want anything, just tell mommy okay?"

"Sure, mom." tumango ako't bahagyang ngumiti.

Nagpaalam na kami ni mommy sa isa't-isa bago tinapos ang video call naming dalawa.

Tinabi ko ang aking iPad at huminga ng malalim saka nilibot ang tingin sa kwarto
kong puno parin ng ala-ala naming dalawa ni Isaac.

Magmula noong mga bata kami'y madalas na kaming maglaro't magkwentuhan dito sa
kwarto ko at pati na rin sa kwarto nya. Madalas din kaming magkatabing natutulog
dahil palagi kaming inuumaga sa panonood ng cartoons at mga movies.

Tumayo ako't lumapit sa malaking cork board na nakasabit sa dingding kung saan
nandoon din ang aking study table.

I can't help but to get teary eyed habang tinitignan ang mga larawan namin magmula
pagkabata hanggang sa lumaki kaming dalawa.

Hinawakan ko ang larawan sa pinakagitna kung saan pinapakita namin ang engagement
ring naming dalawa habang nakayakap sya mula sa aking likuran at nakapatong ang
kanyang baba sa aking balikat.

Dumapo ang aking kamay patungo sa singsing na hanggang ngayon ay suot-suot ko pa

rin. Yumuko ako't tinignan ang singsing na kumikinang sa aking daliri.

Bumagsak ang aking luha

nang sinimulan kong tanggalin ang singsing mula sa aking daliri. Kinagat ko ang
aking ibabang labi upang mapigilan ang paghikbi.

Niligay ko ito sa panghuling drawer sa aking study table at saka mabilis na

isinara. Sa tingin ko'y hindi ko na kaya pang buksan ang drawer na ito kung 'yon
lang din naman ang makikita ko.

"Lorraine, kumain ka na." mahinahon na pag-aya sa akin ni Manang at inihain ang

ulam sa may lamesa.

"Sige po." sabi ko't umupo na sa may upuan upang magsimulang kumain.

"Nakausap ka na ba ng mommy mo?" tanong nya sa akin nang makapagsimula na ako.

"Opo.. nagvideo call po kami kanina." sagot ko.

"Alam mo na ba ang gusto niyang mangyari?" she followed up.

"Opo at wala po akong balak umalis ng Davao. Hindi na po magbabago ang isipan ko."
sabi ko.

Ngumiti naman si Manang sa akin nang dahil sa sagot ko.

"Oh sya't doon muna ako sa may likod. Kumain ka lang diyan at kapag tapos ka na,
huwag ka ng maghugas. Iwanan mo nalang doon sa lababo." habilin sa akin ni Manang
bago umalis dito sa kusina.

Bumalot sa kusina ang katahimikan at parang sirang plaka na naririnig ko sa aking

isipan ang tawanan namin ni Isaac twing kumakain kami habang nagk-kwentuhan at
naghaharutan dito sa kusina.
Napailing nalang ako't pilit na ngumiti saka bumalik sa pagkain.

Pagkatapos

kong kumain ay ginawa ko ang habilin sa akin ni Manang na ilagay sa lababo ang
pinagkainan ko saka dumiretso sa sala nang mapatigil ako dahil nakita ko ang cap ni
Isaac sa ilalim ng aming center table na nakapatong sa ibabaw ng mga magazines.

Napahinga ako ng malalim at lumuhod sa tapat ng center table upang kunin ang cap
niya na nakalagay doon. Pumikit ako't dinama ang kaniyang sumbrero. I know this
kind of movement makes me look a lunatic but what can I do? I really miss him so
much at nababaliw na ako.

I want to move on and forget him but I also want to fix everything between us and
get back together. I'm torned. I don't even know what to do anymore.

I'm trying my best to move on at sa pagbabaliwala sa lahat ng nangyari sa amin ni

Isaac pero kung sa bawat kilos ko sa bahay na 'to ay puro ala-ala lang na kasama
siya ay alam kong walang mangyayari. Hindi ko magagawa ang ninanais kong
makalimutan siya.

Huminga ako ng malalim and I decided na kailangan kong ipaibabaw ang self worth ko.

"Gusto mo bang ibalik ko 'yan sa kanila?"

Halos mapatalon ako ng bigla kong marinig ang pagsasalita ni Manang at nilingon
siya na nakangiti sa akin.

"Alam ko ang nangyari sa inyong dalawa kahit hindi ka nagk-kwento sa akin,

Lorraine." sabi ni Manang. "Sa bawat kilos mo palang lalo na nung mga panahong
hindi ka kumakain ay alam kong matindi ang pinagdadaanan mong sakit. Masakit man,
Lorraine, pero sana'y hindi mawala

ang batang inalagaan ko na masayahin at mapagmahal."

Napangiti naman ako sa sinabi ni Manang at agad napawi ang luhang nagbabadyang
tumulo mula sa aking mga mata.

Tumayo ako mula sa pagkakaluhod at niyakap si Manang. I'm thankful that I have
someone like her in my life to take care of me.

Hinayaan ko si Manang na ibalik ang cap ni Isaac sa kanila. Ngayon ay naghahanap

ako ng movies na pwedeng panoorin upang malibang ako ngayong bakasyon. Kakatapos
lang ng exam week namin at alam kong medyo magiging tabingi ang mga marka ko dahil
wala pa sa ayos ang sarili ko sa mga oras na 'yon pero alam ko naman sa sarili kong
mapapasa ko 'yon.

Nilabas ko sa DVD rack ang palabas na Cooties at tinignan sa likod ang summary ng
kwento ng movie't nakita kong interesting ito.

I need to find two more para sa pagmo-movie marathon ko. Sana pala'y nag-High
School Musical marathon nalang ako para saktong three movies pero gusto ko talaga
ng mga katatakutan at horror ngayon. Watching love stories will just make me
bitter.

Nang marinig ko ang tunog ng doorbell ay napatigil ako sa paghahanap ng movies at

naisip na baka si Manang 'yon. Diyan lang naman ang bahay nila Isaac kaya
paniguradong makakabalik siya agad.
Patakbo kong tinungo ang pintuan ng aming tahanan at pagkabukas ko'y hindi ko
inaasahan ang bubungad sa akin ngayon.

He's holding a box of Krispy Kreme doughnuts at dalawang frappé habang nakangiti't
nakatingin ng diretso sa akin.

"Martin.." I uttered his name in surprise.

Mas lalo siyang ngumiti't bahagyang inangat ang dala-dala niyang mga pagkain.

"I can feel that someone needs some company." sabi niya. "Sorry kung ngayon lang
ako nakabisita after what happened. Kakauwi ko lang galing ng Hongkong. Am I too
late to comfort the special girl in my life?"

There's only one name that comes in my mind habang tinitignan ko ngayon si Martin
sa aking harapan..

Kate.

=================

Chapter 25

Chapter 25

Let Him

"Anong ginagawa mo dito?" wala sa sariling tanong ko kay Martin.

Ang tanging nasa isipan ko lang ngayon ay si Kate at kung anong mararamdaman niya
kapag nalaman niyang bumisita si Martin sa akin ngayon.

Nawala naman ang kaniyang tingin at bahagyang ibinaba ang pinamiling pagkain para
sa aming dalawa.

"Is that how you welcome a friend?" nagtatampong tanong niya sa akin.

Bago pa ako makapagsalitang muli ay narinig ko na ang boses ni Manang na galing

kila Isaac.

"Martin, hijo, ikaw ba 'yan?" tanong ni Manang at mabilis naman siyang nilingon ni
Martin.

"Opo." sagot ni Martin. "Bibisitahin ko po si Lorraine."

"Eh ano pang ginagawa niyo diyan?" giit ni Manang. "Halika't pumasok ka.
Nagtanghalian ka na ba? Kakain lang nitong si Lorraine at nahuli ka ng dating para
sana'y nasabayan siya sa pagkain."

Wala na akong nagawa ng pinapasok ni Manang si Martin sa loob ng bahay. Ayoko

namang maging bastos at paalisin si Martin. He's still one of my close friends
ngunit hindi pa rin maalis sa isipan ko si Kate.

"Okay lang po. Kumain na po ako ng lunch. Dinalan ko lang po ng maagang

pangmeryenda si Lorraine at gusto ko po siyang makasama't maka-kwentuhan ngayon."
dahilan ni Martin.

"Oh sige't maiiwan ko muna kayo dahil may mga labahin pa doon sa likod." paalam ni
Manang at tumango naman si Martin bago tuluyang makaalis si Manang.

Nang maiwan kaming dalawa sa sala ay mabilis na inayos ni Martin ang kaniyang
dalang pagkain sa may center table at todo asikaso sa akin na para bang ako ang
bisita dito

sa sarili kong bahay.

"I bought caramel frappuccino for you." sabi niya. "I hope you're okay with that
flavor but you can have mine kung ayaw mo nun. Java chip ang akin. Anong mas gusto
mo?" he asked at saka lumingon sa akin.

"I'm fine with caramel, Martin." sagot ko't mabilis niyang iniabot sa akin ang
frappe ko. "Salamat.."

"You're welcome." ngiti niya't sumipsip na sa kaniyang frappe.

Dumako naman ang tingin niya sa mga DVD'ng mga pinagpipilian ko na nakakalat sa
lapag.

"Planning to watch a movie?" he asked me.

Tumango naman ako. "Oo sana.. pero dumating ka bigla."

"Oh.." nawala ng bahagya ang kaniyang mga ngiti. "We can still watch movies if
that's what you have planned."

Hindi ko na kaya.

Hindi ko na kayang makipag-usap kay Martin ngayon na para bang wala akong
iniintindi't hindi ko naiisip si Kate dahil kabaliktaran ang lahat.

Habang kausap ko siya ngayon, parang nakikita ko mismo sa mukha niya ang itsura ni
Kate na nasasaktan.

"Alam ba ni Kate na nandito ka sa amin?" tanong ko sa kaniya nang hindi ko na

mapigilan ang sarili ko.

Nang dahil sa tanong kong 'yon ay tuluyang nawala ang ngiti sa mga labi ni Martin
at bumagsak ang kaniyang balikat.

"Lorraine, ngayon nalang tayo ulit makakapagbonding ng ganito and I want to make
you happy. I want this day to be memorable and worth it kaya please.. please lang..
don't mention Kate again." pakiusap niya.

"You know I can't do that, Martin." iling ko. "Kate's one of my bestfriends and we
both know about what she feels for you."

Malalalim ang paghinga ni Martin nang nagsimula akong

magsalita't tuluyan niyang ibinaba ang frappe sa may center table habang patuloy sa
pakikinig sa akin.

"Nang dahil sa pagbisita mo or pagdalaw mo dito, alam kong masasaktan siya nang
dahil dito." giit ko. "I don't want her to get hurt. Alam ko kung gaanong kasakit,
Martin. Napagdaanan niya na yun at ayokong pagdaanan niya pa ulit."
"I get it.." tumango-tango siya. "I'll leave.. Aalis na ako."

"I'm not saying na umalis ka agad, Martin. I'm not saying that you're not welcome
anymore in my house or in my life." paglilinaw ko. "Gaya ng sabi mo, you're also
special for me. You're one of my close friends and I also want to be with you dahil
kaibigan kita. But I don't want to be unfair to Kate."

"You're not being unfair to Kate, Lorraine." aniya. "She doesn't own me para maging
unfair ka sa kaniya."

"But she loves you, Martin.. My bestfriend loves you.." sabi ko and I hope that he
already got my point.

"That's why you're the one who's being unfair to me?" he asked in a low voice.

Napaawang ng bahagya ang aking bibig sa kaniyang sinabi. How can I keep the both of
them happy without hurting one of them? I'm so torned.

"You tell me that I'm also special to you. Bakit ang feelings lang ni Kate ang
iniintindi mo? How about me, Lorraine?" giit niya. "How about my feelings? How
about my feelings for you? Nasasaktan din ako knowing that you're willing to push
me away for Kate."

"It's not like that, Martin.." sabi ko't may idadagdag pa sana nang tumayo siya sa
kaniyang kinauupuan.

"I'll go now." anunsyo niya. "Just text or call me if you need me." sabi niya't
mabilis na umalis

ng aking bahay.

Napapikit naman ako ng mariin at huming ng malalim saka hinilot ang aking sintido.

I know that Martin just wanted to comfort me pero alam kong iba rin ang gusto
niyang ipakita sa akin at yun ang ayoko. I don't want him to show his feelings
knowing na masasaktan ang kaibigan ko on the other hand.

"Are you sure na kukuha ka ng condo? Paano ang bahay natin?" tanong sa akin ni
Mommy.

"Hay, mommy.. hindi mo nga po pino-problema ang bahay natin nung inaaya mo ako
diyan tapos ngayon na gusto kong lumipat sa condo para mas convenient eh itong
bahay ang inaalala mo." sabi ko.

Nagpaalam ako kay mommy na bibili ako ng condo unit na malapit sa pinag-aaralan at
pinagt-trabahuhan ko. And of course, to make a step ahead in moving on. Kapag
nandito ako sa bahay ay puro ala-ala lang namin ang nakikita ko sa paligid. I need
a new environment. I need a new place.

"Syempre'y na-plano ko na rin that if you decided to live here with me and your
father, we will sell the house." paliwanag ni mommy. "But since you're going to
stay their in Davao, we won't sell the house. Pero heto ka naman ngayon at balak
bumili ng condo."

"Nandito naman po si Manang para sa bahay. We can even ask her family to live here
para hindi gaanong malungkot si Manang." sabi ko. "And besides, uuwi po ako dito sa
bahay kapag bakasyon at uuwi rin po kayo dito kapag naisipan niyong bisitahin ako."
Bumuntong hininga si mommy and I smiled. Alam kong

pumapayag na siya sa gusto kong mangyari.

"If that's what my daughter wants and that's what will make her happy then who am I
not to permit her right?" sabi ni mommy.

"Pumapayag ka na po, 'mmy?!" na-eexcite kong sabi.

"Yes." she answered. "May nakita ka na bang condo unit na available? When will you
move out? Para makausap ko na rin si Manang na diyan muna ang pamilya niya sa
bahay."

"Marami pong available units malapit sa school, 'mmy. I'll take a look at them
tomorrow during my break. Pero hindi na rin po magtatagal kaya kausapin niyo na rin
po si Manang. I'll move out as soon as possible." sabi ko.

"Okay.. I'll talk to her later." ani mommy. "I have to go now. Take care. Mommy
loves you, okay?"

"Yes, mom. I love you too. Bye." paalam ko't binaba na ang tawag.

Napangiti naman ako't napahinga ng malalim. At last, it'll be now easier for me to
move on. Kaya mo 'yan, Lorraine!

"This unit's kinda suit your style, Lorraine. Plus, it's fully furnished. Wala ka
ng p-problemahin." sabi ni Kate habang sinusuri ang one bedroom unit na condo'ng
kasama sa pinagpipilian ko.

Hindi namin kasama si Mel ngayon dahil sinabi ko sa kaniyang gusto kong makausap si
Kate ngayon kaya siya lang ang sinama ko sa paghahanap ng condo ko.

"Hindi rin gaanong mataas ang floor, tama lang. Maganda rin ang view sa veranda."
patuloy niya sa pagsuri

sa buong unit. "Hindi ko alam kung bakit nagdadalawang isip ka pa sa pagkuha ng

unit na 'to. I think this unit's destined for you."

"Plano ko kasing unit na may dalawang bedroom ang kunin." sabi ko. "Para kapag may
mga bisita akong gustong mag-overnight at pati na rin kapag umuwi sila mommy, pwede
silang matulog dito. Kayong dalawa rin ni Mel. For sure, you're going to sleepover
in my unit."

"Well.. that's for sure." bahagya siyang tumawa. "But it's all up to you. Pero
maganda na 'to if you're not going to consider those sleepovers. Besides, malaki
naman ang sala ng unit. I'm sure pwedeng maglatag nalang doon ng comforter or any
mattress kung ang pagtutulugan ang pino-problema mo. And the room's also big. Mas
mura pa ang babayaran. Kailangan din nating maging praktikal, Lorraine. Tayo na ang
kumikita ngayon para sa sarili natin."

Hindi ko alam kung kailangan naging ganito si Kate. Before, madalas ay hindi namin
siya pinapakinggan ni Mel dahil puro kalokohan at walang kwenta lang ang sinasabi
niya. Parang palagi siyang lutang. Pero ngayon ay dinaig niya pa si Pontio Pilato
sa pangangaral. Lahat ng lumalabas sa kaniyang labi ay may aral na natututunan.
She's.. changing. But she's changing for the better though I often miss her bubbly
and gullible side.

"You're right.." sabi ko't lumabas sa may veranda't tinignan ang matinding pagsikat
ng araw.
Sumunod naman si Kate sa akin dito sa veranda't sumandal sa may railings.

"May

iniisip ka ba?" concerned na tanong niya sa akin.

Napalingon naman ako kay Kate at kita ko sa kaniyang mga mata ang sincerity at
concern para sa akin.

Ngumiti naman ako't napayuko. "Martin came the day before yesterday." pag-amin ko
sa kaniya.

Muli akong nag-angat ng tingin sa kaniya't nakita kong bahagyang napaawang ang
kaniyang bibig at kita rin sa kaniya ang pagkagulo ng kaniyang isipan.

"Kakagaling niya lang daw ng Hongkong that's why he's late with comforting me from
my recent heartbreak." sabi ko.

"I know.." mahinang sabi niya ngunit rinig na rinig ko ito.

Nanlaki ang mga mata ko. "Alam mo?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kaniya.

Tumango naman siya't kinagat ang kaniyang ibabang labi. "I'm the one who told him
tungkol sa inyong dalawa ni Cole." pag-amin niya. "I told him that you need him..
that he should go and visit you to make you happy."

Kumunot ang aking noo nang dahil sa mga sinasabi ni Kate. "Bakit mo sinabi sa
kaniya ang mga 'yan, Kate?"

"It's because I know he'll make you happy, Lorraine." dahilan niya. "You need him
to forget Cole. I know that Martin can help you forget him."

"No, Kate!" untag ko. "I don't want to use anyone para lang makamove on ako. You
don't need to sacrifice your happiness for me."

"That's the point, Lorraine.." sabi niya. "He's not my happiness.. if he's my
happiness, then why am I hurting everytime I see him? Hindi ba dapat masaya ako
twing nakikita ko siya? Pero hindi. Kapag nakikita ko siya, nasasaktan ako."

"Kate.."

I feel sorry for her. I want to do something pero alam kong wala akong magagawa
para sa kaniya. I can't force Martin to love her. We shouldn't force anyone to love
someone. Hindi pinipilit ang pagmamahal.

"Let Martin help you, Lorraine. Let him accompany you, at least." she almost
begged. "Kahit yun lang, Lorraine.. I promise that it'll be okay with me. If Martin
would end up with you.. I'll be happy."

=================

Chapter 26

Chapter 26
Wipe That Smile

Nakangiti ako habang pinagmamasdan si Martin na pinagluluto ako ng hapunan.

He insisted na siya daw ang magluto ng dinner ko dahil may bago siyang dish na
natutunan at gusto niya raw na ako ang unang makatikim nito.

Bawat paghalo niya sa kaniyang niluluto ay kitang-kita ko ang pagf-flex ng kaniyang

muscle na nasa ilalim ng kaniyang puting longsleeves na tiniklop niya hanggang
siko.

"Can I set the table?" tanong ko sa kaniya.

Hindi talaga ako mapakali ng walang ginagawa't ayokong panoorin lang siya sa
pagluluto. Naiinip ako. Baka mamaya'y makatulugan ko pa siya.

"No, you can't." maagap niyang pagbabawal sa akin.

"Yes, I can." pagpilit ko sa kagustuhan ko.

"No, you can't." ulit niya. "Just sit there. Matatapos na ako. Ako na rin ang mag-
aayos ng table."

"But I want to do something to help you out.." pagdadahilan ko.

Humarap naman siya sa akin at hindi maiwasan na mapatingin ng aking mga mata sa
kaniyang dibdib. Nakabukas ang tatlong butones sa itaas ng kaniyang polo na dahilan
kung bakit kitang-kita ko ang magandang pagkakaguhit ng kaniyang collar bone at
pati na rin ang tamang built ng kaniyang dibdib.

"Just eat what I cooked." sabi niya saka nilapag sa aking harapan ang mabangong
putahe. "In that way, you already help me."

Punong-puno ng papuri ang bumuo sa hapunan naming dalawa ni Martin. Inaamin kong
masarap talaga siyang magluto. Nagtataka nga ako kung bakit mas napili niya ang
mag-invest nalang sa mga kompanya instead of investing his own restaurant since
mahilig siyang

mag-imbento ng mga recipes at mahilig din siyang magluto.

"Nga pala.. Kate asked for a night out tonight." bigla kong sabi sa gitna ng aming
pagkain.

Kita kong bahagya siyang napatigil sa pagsubo ngunit agad ding bumalik sa realidad.

"Night out?" he asked. "Mukhang napapadalas na ata ang paglabas-labas niyo."

"It's some kind of a routine na. Lalo na't malakas ang impluwensya ni Kate. Plus,
mababait naman kaming tatlo kapag nagni-night out." dahilan ko.

Kate's okay with me and Martin. Although, wala naman talaga kaming label ni Martin.
We're still friends. Besides.. alam ko sa sarili kong hindi pa ako tuluyang
nakakamove on kahit na hindi ko na naiisip si Isaac.

May mga oras lang talaga na bigla siyang papasok sa isipan ko.. gaya ngayon.

I just took Kate's advice to let Martin in my life kaya heto kami ni Martin ngayon.
Isang beses ay kumain na kaming apat nila Mel, Kate, Martin at ako. Wala naman
naging problema. Kate's cool with it.. yun ang pinapakita niya sa amin. She's even
chatting with Martin openly at minsan ay si Martin pa ang nagmumukhang awkward.

"That's not a good routine or habit para sa inyong tatlo. Lalo na't mga babae
kayo." pangaral ni Martin.

"Relax, Martin. We're partying in a safe way at isa pa'y kasama ka naman madalas
diba?" I pointed out. "At saka.. hindi naman talaga kami magni-night out ngayon."

"Then what happened at bigla kayong lalabas?" he asked curiously.

"Ang sabi ni Kate ay may ipapakilala daw siya sa amin." sabi ko.

Nakita kong mas nakuha ko ang atensyon ni Martin nang dahil sa binitawan kong
sagot.

"Of course, Mel

and I wouldn't pass this kind of opportunity. We said yes to Kate. Gusto naming
makilala ang ipapakilala niya." pagdadahilan ko.

Naningkit ang mga mata ni Martin. "Is this some kind of eyeball or blind date?"

Maagap naman akong umiling. "Hindi 'to blind date." sabi ko. "Manliligaw ata ni
Kate 'yon at gusto niyang makilala namin. Titignan namin ni Mel kung papasa ba sa
amin ang manliligaw niya."

"Manliligaw?" paglilinaw niya sa akin na para bang may mali sa sinabi ko.

"Yup." I answered. "Manliligaw ni Kate. And I think Kate's falling for her suitor."

"Falling for her suitor? That fast?" kunot noong sabi ni Martin. "Hindi ba dapat ay
kilalanin niya muna 'yon? I mean, gaanong katagal niya na ba kakilala ang
manliligaw niyang 'yon? Hindi dapat siya magpadalos-dalos. She should learn on how
to control her feelings."

Pigil na pigil ako sa pagpigil sa pagtaas ng sulok ng aking labi dahil sa mga
sinasabi ni Martin.

"Why don't you tell her that?" sabi ko sa kaniya. "I'm sure she'll listen to you."

"Are you kidding me?" walang gana niyang sabi sa akin.

"Of course, not." sabi ko. "We both care about Kate, Martin. I got your point at
gusto kong malaman din 'yan ni Kate that's why I'm asking you na sabihin sa kaniya
yun."

Hindi nalang sumagot si Martin sa aking sinabi't mukhang malalim ang kaniyang
iniisip.

"Did I say something wrong?" maingat kong pagtanong.

Mabilis namang nag-angat ng tingin si Martin sa akin saka ngumiti at umiling. "No,
you didn't." sagot niya. "It's just.. it's just that I don't know how to start a
conversation with

Kate. Oo't nagkakasama na kaming dalawa but we barely talk. Nakakausap ko lang siya
kapag siya ang unang kumakausap sa akin at puro tanungan lang kaming dalawa. It's
very awkward for me lalo na't she used to like me. I'm still very cautious in
talking to her."
I can see Martin's point pero hindi pa rin mapigilang mag-isip ng isipan ko ng
ibang dahilan kung bakit siya na-aawkwardan.

"Maybe you should try talkin to her later. To overcome the awkwardness." I
suggested. "Kasi sa tingin ko, para kay Kate, wala na ang lahat. Wala na sa kaniya
ang lahat. She's very open to you."

Tumango-tango naman si Martin. "Maybe you're right.." aniya. "I'll try talking to
her." sabi niya't tipid na ngumiti.

Good. I'm gonna watch you tonight, Martin. I won't blink hanggang sa malaman ko
kung tama ang mga hinala ko.

"Martin! Lorraine!"

Nakangiting lumapit sa aming dalawa ni Martin si Kate nang makapasok kami sa loob
ng Hybrid.

"Where's Mel?" I asked her pagkatapos naming magbeso.

"On the dance floor. Dancing with a cute foreign guy." sagot ni Kate na parang
kinikilig pa. "Anyway, our table's over there." sabay turo niya sa isang table kung
saang mayroong nakatalikod na lalaki.

Must be her suitor.

"Let's go!" maligalig na pag-aya niya sa akin at hinawakan ang aking kamay bago
nilingon si Martin ng nakangiti. "Martin, tara!" aya niya rin kay Martin bago niya
ako hinatak papunta doon.

Mabilis kaming nakalapit sa

table dahil sa excitement ni Kate at ngiting-ngiti niyang kinalabit ang lalaki.

"Drake." she called.

Lumingon naman ito sa akin at napataas naman ako ng kilay nang makita ko ang itsura
nito. Never doubt Kate's expertise with boys' look.

"Drake.."

Napalingon ako kay Martin na nagsalita't kunot noong nakatingin kay Drake.

"Martin."

Bumalik ang tingin ko kay Drake na ngayo'y nakatingin kay Martin. They gave each
other a high five at saka bahagyang tinapik ni Drake ang balikat ni Martin.

"You two know each other?" Kate asked habang tinuturo ang dalawa.

Mabilis naman siyang nilingon ni Drake ng nakangiti. "Martin's my cousin, Kate."

sagot ni Drake. "Never thought you're a friend of her. How come you never told me
anything about her or even introduce me to her? Eh di sana, dati ko pa siya
nakilala."

I can see that Martin's lost for words at hindi niya alam ang isasagot niya sa
kaniyang pinsan.
"We're not that close, Drake." si Kate na ang sumagot. "And besides, you told me
pabalik-balik ka ng Davao and Manila. Siguro kaya hindi tayo masiyadong nagtatagpo
ng landas."

Lumingon naman si Kate sa akin at saka hinawakan ang braso ni Drake.

"He studied in Manila, Lorraine." bida niya sa akin. "Pero dito na siya mags-stay
sa Davao for his business."

style="text-align:left;">"Oh.. I see." tumatangong sabi ko saka inilahad ang aking

kamay. "Nice to meet you, Drake. I'm Lorraine." pakilala ko sa sarili ko.

"Nice to meet you too." ngiti niya sa akin at tinanggap ang kamay ko saka bahagyang
nilingon si Martin. "I can see that you're my cousin's girl."

Mabilis ko namang tinignan si Kate nang sabihin 'yon ni Drake at nakita ko ang
lihim niyang pagtingin kay Martin saka kinagat ang kaniyang ibabang labi.

"I'm not her girl. We're just close." paliwanag ko.

"Oh." he chukled. "Ang bagal mo naman, couz." sabi niya kay Martin saka muling
lumingon sa akin. "Bagay pa naman kayo ng pinsan ko. I hope na magkatuluyan kayong
dalawa. I'm sure our family will like you."

Magsasalita na sana ako nang biglang magsalita si Martin.

"I'm not like you, Drake." bigla niyang sabi. "I like to take everything slow and
worth it. I'm not like you na bawat balik galing Maynila ay iba-iba ang dalang
babaeng pinapakilala."

Nawala ang ngisi sa labi ni Drake nang dahil sa sinabi ni Martin. Hindi malabong
magkainitan ang magpinsan kundi lamang sisingit itong si Kate.

"Uhmm.. so much for the introduction." sabi ni Kate na may hilaw na ngisi saka
nilingon si Drake. "Let's dance, Drake." pag-aya niya dito.

Naputol ang titig ni Drake kay Martin at saka nilingon ng nakangiti si Kate upang
tumango sa pag-aya

nito.

"Great!" Kate exclaimed saka hinatak patungo sa dance floor si Drake.

Kita ko ang pagsunod ng mga mata ni Martin sa kaniyang pinsan at pati na rin kay
Kate na ngayo'y nagtatawanan habang sumasayaw sa beat ng isang dubstep remix.

"Hindi ba kayo magkasundo ng pinsan mo?" tanong ko kay Martin na dahilan kung bakit
siya huminto sa pagtitig sa dalawa.

Umupo ako sa may table namin at kinuha ang nakalapag na cocktail doon na hindi pa
naiinom.

"I often see him. Umuuwi lang siya occasionally. We're not really close. Basta ang
alam ko lang ay pinsan ko siya. First degree. That's all." sagot niya sa akin.

"Muntik na kayong magkainitan ng pinsan mo kanina. Buti nalang at sumingit si

Kate." pagsasabi ko ng mga napuna ko kanina.
"I'm not sorry for what I've said." mariing sabi ni Martin. "Mas maganda na yung
malaman ni Kate ang mga ganoon tungkol sa pinsan ko."

"Was he really like that before?" tanong ko. "Iba-iba ang mga babae sa bawat pag-
uwi niya dito sa Davao?"

"He's a casanova, Lorraine. A playboy." he answered. "I'm scared that he'll only
hurt Kate."

Lihim akong napangiti nang dahil sa isinagot sa akin ni Martin. Here we go. Just
continue.

"I regret hurting Kate because she's kind and she's a great girl. But what can I do
right? I just don't really feel the same way..." he trailed off. "Pero kung
ipagpapatuloy ng pinsan ko ang pananakit na ginawa ko kay Kate. If he'll only
double the pain I've caused her, I won't let that happen."

"What will you do then?" sunod kong tanong.

"I'll confront my cousin or maybe.. maybe I'll talk to her to take it easy. To see
possibilities like my cousin's only planning to break her heart or something. I
don't know." naguguluhan niyang sagot. "I just really want to protect her and
prevent her from getting hurt."

Napahinga siya ng malalim at napatitig sa dance floor saka bahagyang umangat ang
sulok ng kaniyang labi.

"But right now.."

Nilingon ko rin sila Kate at Drake na hanggang ngayon ay sumasabay parin sa indak
ng masayang tugtog. Kate's smiling so widely. I've never seen her smile like that
magmula nang mangyari ang sa kanilang dalawa ni Martin.

Drake can really make her happy.

"I can see that she's really happy with my cousin.." he said. "And I feel so sorry
for her because I'm about to wipe that smile away from her face once again to save
her broken heart from getting broken again."

And I'm sure now.. Martin's falling for Kate already.

=================

Chapter 27

Chapter 27

Memory

Kinagat ko ang aking ibabang labi nang makita ang bumungad sa aking singsing nang
buksan ko ang paghuling drawer ng aking study table dito sa bahay.

Umuwi muna ako ngayon para kunin ang importanteng gamit na nakalimutan kong dalin
sa aking condo at kahapon ko lang din naalala.
Kinuha ko ito't sinuri sa aking paningin at isasara na sana ang drawer nang makita
ko ang pamilyar na photobook ko noong bata pa kaming dalawa ni Isaac.

Pagkabukas ko ay tumambad sa akin ang picture naming tatlo ni Isaac at Tita

Alessandra, ang kaniyang mommy. Naka-akbay si Tita sa aming dalawa ni Isaac habang
nakaluhod ito upang pumantay sa laki namin. May mga iba pang litrato na magkasama
ang dalawang pamilya namin ni Isaac in different occasions.

Napatigil ako nang ilipat ko sa huling pahina ang photobook and felt my eyes got
teary.

"I miss you, Tita.." I whispered habang tinitignan ang picture na mayroon ako
kasama si Tita. "I really do.."

Pumikit ako't niyakap ang photobook.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong maging emotional habang inaalala si Tita
Alessandra. She means a lot to me. Siya na ang naging pangalawang nanay ko lalo na
kapag busy si mommy sa trabaho noon dahil housewife lang si Tita. Siya ang madalas
na umaasikaso sa akin at syempre'y pati na rin sa sarili niyang anak.

Matagal na magmula pa ng huling pagbisita ko sa puntod ni Tita. Maybe she wanted me

to visit her kaya siya nagpaparamdam through these photos.

"Wait for me, Tita.." I uttered to our picture at saka isinara ang photobook.

Nilagay ko ang photobook

sa dala-dala kong bag at pati na rin ang iba pang importanteng bagay na kailangan
kong ilipat sa condo bago lumabas ng aking kwarto't bumaba na.

"Kakauwi mo lang tapos ay aalis ka na agad." nagtatampong sabi sa akin ni Manang.

"Akala ko'y dito ka magpapalipas ng gabi. Nagluto pa naman kami ni Kamila ng
pagkain para sa pag-uwi mo."

Nilingon ko naman si Kamila na nakangiti sa akin. Siya ang paboritong apo ni

Manang. Wala na ang kaniyang mga magulang kaya si Manang nalang ang nag-aalaga't
nag-aasikaso sa kaniya. Minsan nga'y nag-guilty ako dahil imbes na siya ang
inaalagaan ng kaniyang lola ay nagiging ako. Pakiramdam ko'y nakikihati ako sa
isang bagay na dapat ay sa kaniya ng buo.

Buti nalang talaga't umalis ako sa bahay at nakatira na ngayon dito si Kamila sa
amin kasama si Manang. Mas magkakaroon na sila ng oras sa isa't-isa.

"Oh sige po.." I sighed and smiled. "Dito nalang po ako kakain ng hapunan bago
bumalik sa condo. Pero aalis po muna ako dahil may kailangan po akong puntahan.
Babalik nalang po ako mamayang dinner paa masabayan kayo sa pagkain."

"Kung ganoon ay lumarga ka na't baka mahuli ka pa sa lakad mo." ani Manang.
"Hihintayin ka nalang namin ni Kamila mamayang gabi."

Tumango naman ako't ngumiti saka nagpaalam sa kanilang dalawa bago tuluyang umalis
ng bahay.

Dumaan muna ako sa nearest flower shop upang bumili ng paboritong bulaklak ni Tita
as a gift sa pagdalaw ko sa puntod niya bago dumiretso sa may sementeryo.

"Hi, Tita.." nakangiting bati ko sa kaniya and I knelt down upang malapag ng maayos
ang bulaklak na aking dala para sa kaniya.
Huminga ako ng malalim

at naramdaman ang malamig na pag-ihip ng hangin na nanunuot sa aking balat.

I hugged myself at mas lalong napangiti.

"Sorry po kung ngayon ko nalang po ulit kayo nadalaw." paghingi ko ng pasensya.

"Masyado lang pong naging magulo ang buhay these past three months. I'm trying my
best to fix my life that I forgot you.. I'm sorry po."

Kinagat ko ang aking ibabang labi't nagsimula nanamang magtubig ang aking mga mata.

"Siguro, Tita.. alam mo na po 'yong nangyari sa amin ni Isaac." panimula ko

pagkwento kay Tita. "Tita, sobrang sakit.. Sobra. That was my worst fall. Yung
pakiramdam ay parang hindi lang ang puso ko ang nagkapira-piraso sa pagkakahulog na
yun kundi ang buong mundo ko. My whole world shattered into pieces that I don't
know how to start fixing it."

Marahan akong humikbi at pinalis ang luha na rumaragasa sa aking pisngi.

"Pero.. look at me, Tita." I proudly said at ngumiti. "I'm still here. I didn't
gave up my life. Unti-unti na akong nakakabangon. Kunting-kunti nalang, Tita. I'll
be happy again like nothing happened. I'll forget him loving him but I won't forget
him because he's one of the greatest parts in my life. I've spent almost my whole
life with him.. as my bestfriend. At yun ang hinding-hindi ko makakalimutan."

My fingertips traced Tita's name in her grave.

"Help me, Tita.." I said. "Help me get over your son. Help me to be happy again."

"Lorraine.."

Mabilis akong napatayo sa pagkakaluhod nang marinig ko ang baritonong boses na

'yon.

"Tito.." lingon ko sa kaniya.

May dala rin siyang bulaklak na katulad ng klase ng bulaklak na dala-dala

ko.

"Didn't know you're still visiting here." sabi nito't iniayos sa kabilang gilid ang
dala niyang bulaklak.

"Ngayon nalang po ulit.." sabi ko.

"Hindi ka umattend sa anniversary namin ng Tita mo sa Bluejaz last time." puna

niya. "Didn't Cole invited you?"

Napalunok ako't pinipilit kong kontrolin ang emosyon ko.

"Hindi po." matipid kong sagot. "Wala na po kami ni Isaac." dagdag ko.

Napataas naman ang kilay ni Tito sa sinabi ko't bahagyang natawa sa sarili. "I'm so
sorry." aniya. "Nakalimutan kong he's already with Lyrae na nga pala. That's so
stupid of me."

Pakiramdam ko'y pinagbagsakan ako ng langit at lupa nang marinig ko ang sinabi niya
ngunit kaysa masaktan ay mas umaangat ang galit na nararamdaman ko.

He's already with Lyrae? Sila na? Ganong kabilis niya lang ako palitan?

"Lyrae's a good and kind girl, Lorraine. She's very lovely." sabi ni Tito.

Am I not good and kind? Am I not lovely?

"She's working as the general manager of Bluejaz." ani Tito. "I didn't know that
her and Cole would date but they did."

Hindi ko alam kung bakit sinasabi ni Tito sa akin ang mga bagay na ito. Isn't he
sensitive enough to just stop talking and prevent me from getting hurt or even mad.

"Cole's very happy with her.. and I hope that you'll be happy too for the both of
them." nilingon ako ni Tito ng nakangiti.

Ngumiti rin ako at saka hinarap si Tito ng taas noo.

"I'm happy for them, Tito." diretsong sabi ko't nakita kong bahagyang nawala ang
kaniyang ngiti. "I'm happy that he already found the girl he deserves. I just hope
that they

would last long. Alam niyo naman po ang anak niyo diba? Babaero." walang preno kong
sabi saka ngumisi.

Tuluyan ng nawala ang ngiti ni Tito't umiwas nalang ako ng tingin saka muling
lumuhod sa may puntod ni Tita.

"Goodbye, Tita. 'Til my next visit. I love you po." nakangiti kong pagpapaalam saka
tumayo't tumango kay Tito bago siya tinalikuran upang makaalis na.

I'm sorry, Tita if I wanted to curse your husband so much but I won't regret. Fuck,
Tito Isaak Kole.

"Really?" hindi makapaniwalang untag ni Kate. "His father told you that?"

"Yes." simpleng sabi ko't muling nilagok ang isang shot.

"Bakit kailangan niya pang sabihin sa'yo yun?" naiirita niyang tanong. "I mean..
for what?"

"Maybe to back off." I shrugged. "Siguro akala niya, guguluhin ko ang anak niya at
pati ang Lyrae na yun. Kahit naman hindi ko sila guluhin alam kong hindi naman sila
magtatagal. Isaac's a dick and an asshole. He'll never be happy. He'll forever be
miserable."

"Watch your words, Lorraine." paalala sa akin ni Kate. "Baka mamaya kainin mo
'yan."

I rolled my eyes at saka muling uminom. "I just don't care anymore, Kate." sabi ko.
"Puro galit nalang ang nararamdaman ko ngayon. Yes, it still hurts pero mas
nangingibabaw ang galit ko sa kaniya. I want to meet up with him just to punch him
in the face at sabihin sa kaniya kung gaano siya kagago."

Bahagya kong ginulo ang aking buhok sa sobrang inis na nararamdaman at saka ininom
pati ang Porter ni Kate.

"Kahit ikasal pa silang dalawa, wala akong pake! Gawin pa nila akong bride's maid
kung gusto nila. Sponsoran ko pa lahat ng kailangan

nila. I. Don't. Care." mariin kong sabi.

"You're drunk, Lorraine. Stop firing words that you do not mean." pagpigil sa akin
ni Kate at saka muling inagaw ang kaniyang Porter.

It's okay.. I can still order more drinks anyway.

"Shots of Double Black, please." malambing kong sabi sa bartender saka pumalumbaba.

"Lorraine, stop drinking." awat sa akin ni Kate.

"I didn't stop you nung ikaw ang gustong maging wasted, Kate. So just let me." sabi
ko't tumahimik nalang si Kate at wala na ring nagawa.

Sapu-sapo ko ang ulo ko pagkabangon at mabilis kong nilingon ang kamay na nakadagan
sa tiyan ko't nakitang tulog na tulog pa si Kate sa tabi ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang mapagtanto ko kung nakaninong condo ako.

It's Kate's condo!

At kung nasa condo ako ni Kate.. there's so many possibilities. I have to go now!

Mabilis akong bumangon at tumakbo sa banyo upang kahit papaano'y ayusin ang sarili
ko't maging mukhang presentable pa rin.

My dress is short dahil ito ang suot ko kagabi but that's fine. Wala na akong
panahon para maghalungkat pa ng damit ni Kate upang mahiram at maisuot.

I got my shoulder bag saka kinuha ang perfume ko doon upang i-spray sa sarili ko at
tinignan ang cellphone ko.

Anong oras na ba kami nakauwi't bakit hapon na ako nagising?

I'll just ask Kate tomorrow. For now, I have to go.

Uminom muna ako ng malamig na tubig upang mahimasmasan ang masakit kong ulo at saka
tuluyang umalis ng kaniyang unit.

Pakiramdam ko'y isang oras na ang ginagawa kong paghintay sa tapat ng elevator sa
sobrang

bagal nito sa pag-akyat sa palapag na kinaroroonan ko.

Nang marinig ko itong tumunog ay nagmamadali akong pumasok at nagpapasalamat na

wala akong kasama dito sa elevator.

Muling tumunog ang elevator at napatingin ako kung saang palapag ito huminto
kasabay ng pagbukas ng pintuan.

There he is. Ang taong pilit kong tinatakasan pero ito siya ngayon sa harapan ko't
naka-akbay pa sa bago niyang babae. She's the same girl na nakita ko noon sa may
resort. Lyrae, huh?

I tried to compose my self and gained my confidence. You don't have to look
affected, Lorraine. Kunwari wala lang sa'yo ang lahat.
Nang makita kong bahagya akong nilingon ni Lyrae ay ngumisi ako saka niya mabilis
na tinanggal ang shades na nakasuot sa kaniya.

"Oh! Isaac! Ikaw pala yan." bati ko sa kaniya't bahagya pang lumapit.

That's it, Lorraine! You're really good in acting.

Bahagyang lumingon sa akin si Isaac at saka tipid na ngumiti. "Oh.. Hi."

Hindi ko alam kung bakit siya hindi makatingin sa akin ng diretso. Is he scared na
baka isuwalat ko sa babaeng kasama niya kung gaano siya kawalang kwenta?

"New girl to play with huh?" nakangising sabi ko.

I may sound bitter but I don't care. At least it affects him.

"My only girl that I wont play with." mariing sabi niya sa akin nang hindi ako
nililingon.

Hindi ko mapigilan ang sarili ko sa pagtawa. Pakiramdam ko'y bumanat siya ng isang
napakabentang joke.

"Only girl that you wont play with? Since when?" tawa ko.

"Since I broke up with you." seryosong sabi ni Isaac na nagpatigil sa akin.

Mabilis niyang napabagsak ang binuo kong confidence sa sarili ko nang sabihin niya
'yon.

"You're the last girl that I played with right?" at saka niya ako tinapunan ng
tingin.

Napaawang ang aking bibig sa kaniyang sinabi't bahagyang nilingon si Lyrae at

naiinis ako dahil nakikita kong naawa siya sa akin by the way she looks at me.

"I remembered how you begged me not to leave you and you're willing to surrender
your self to me. But I'm not that kind of guy, Lorraine.." umiiling na sabi ni
Isaac at gustong-gusto ng biglang maglaho nalang dito sa elevator.

Tumunog ang elevator at napayuko nalang ako saka kinuyom ang aking kamao bago ko pa
siya masampal.

I just realized how dumb and stupid I am. I almost gave my life to someone who's
not worth it.

And now I've decided.. I just don't want to forget loving him but I wanted to
forget everything about him. Wala akong pakealam kung naging malaking bahagi siya
ng buhay ko. Gagawin ko ang lahat para lang makalimutan siya.

He doesn't deserve to be a part of my memory that I want to keep with me forever.

=================

Chapter 28

Chapter 28
Home

"I'm coming home."

Halos mabitawan ko ang aking cellphone at napabangon ako sa kama nang marinig ang
binitawang salita ni mommy.

"You're kidding me right, mom?" tanong ko't bahagya pa akong natawa't umaasang
nagbibiro lang si mommy.

"Did I sound like I'm joking?" seryosong tanong ni mommy.

Napayuko ako. "Nope."

"I already talked to your dad." sabi ni mommy. "Nakakuha na ako ng plane ticket.
Naka-book na ang flight ko. Sa makalawa na ang alis ko papunta sa diyan. I'm
expecting you to fetch me at the airport. Ibibigay ko sa'yo ang flight details ko."

"Mom, please.. you don't have to go home." sabi ko.

"I do, Lorraine and you can't stop me anymore." mariing sabi ni mommy. "Once I got
home, I'll help you fix your applications para kasama na kita pagbalik dito."

"Mom.. I already told you.." naf-frustrate ko ng sabi. "I don't want to leave
Davao. Dito lang po ako."

"We'll just talk about that pag-uwi ko. For now, I have to go. May kailangan pa
akong ayusin. Bye." paalam ni mommy't mabilis na niyang pinatay ang tawag bago pa
ako makapagsalita ulit.

Napabuntong hininga nalang ako't ibinaba ang cellphone ko saka hinarap ang dalawang
babaeng paniguradong dahilan kung bakit nagdesisyon si mommy'ng umuwi dito sa
Pilipinas.

Mabilis na tinulak ni Mel paharap si Kate upang maharangan siya at si Kate ang
mapagbuntungan ko.

"Anong ang sinabi niyo kay mommy?" mahinahong tanong ko sa kanilang dalawa.

"We

just told her the truth." simpleng sagot ni Kate.

I raised my eyebrow. The truth, huh? At ang katotohanang sinabi nila na 'yon kay
mommy ay dahilan kung bakit gustong mapauwi ni mommy dito sa Pilipinas at isama na
ako pabalik doon kasama nila ni daddy.

"Tell me exactly what you two told my mom." mariin kong sabi.

Huminga naman ng malalim si Kate bago nagsimulang magsalita. "Sinabi namin sa

kaniya ang tungkol sa sinabi sa'yo ng daddy ni Isaac saka yung pagiging wasted mo
after that."

"At pati na rin yung scene niyo ni Isaac sa elevator that made you miserable
again." dagdag pa ni Mel.

Napapikit ako't hinilot ang aking sentido nang dahil sa mga sinasabi nila.
"Bakit kailangan niyo pang sabihin 'yon kay mommy?" naiinis kong tanong.

"Your mom told us na bantayan ka and to take care of you, Lorraine." sabi ni Kate.
"Natural lang na sabihin namin sa mommy mo ang tungkol dun specially when it
concerns you."

"I can take care of myself, Kate." sabi ko.

"If you can really take care of yourself then why are looking so helpless again?"
inis niyang tanong. "Lorraine, you need us. You need your mom."

"I'm okay now, Kate. Okay na ako." giit ko.

"Oo. Okay ka na. Pero ano? Kapag nakita mo ulit siya, iiyak ka nanaman. Iinom ka
nanaman." aniya. "Hindi pwedeng ganoon, Lorraine. That kind of cycle can't

continue anymore. You have to be free from hurting because of that guy at sa ayaw
mo man o sa gusto mo, you need to leave Davao. It's the best thing to do."

Napayuko ako't kinagat ang aking ibabang labi.

Alam ko namang tama lahat ang binibitawang salita ni Kate but I don't want to leave
Davao. I don't want to leave my hometown. This is my home. This is my comfort zone.

I know that even if this was the place where I got hurt.. a lot. Alam kong dito rin
ako sasaya, eventually.

"Do you know that Cole's in Manila with his new girl?" pambungad na tanong sa akin
ni Martin.

Napatigil ako sa pagt-type. Napabuntong hininga na lamang ako saka umiling.

"I don't." simpleng sagot ko. "Paano ko naman malalaman diba? And besides.. ayoko
ring malaman."

"Oh.. I'm sorry for being insensitive." paumanhin niya. "Nasabi lang sa akin ni
Rona kagabi. Naalala ko lang. I just thought you know..." he trailed off and
gestures some things.

"I know, Martin. You don't have to elaborate more.." sabi ko nalang saka nagpatuloy
sa pagt-type.

I may look na wala akong pake pero alam ko sa sarili kong apektado ako lalo na't
isang pangako nanaman ni Isaac ang nabali niya.

It's his promise as my bestfriend na kapag bumalik siya ng Manila ay ako pa rin ang
kasama niya. But things and people really change so fast. At dapat rin ay
kinakalimutan ko na ang mga ganitong bagay lalo

na ang mga walang kwentang pangako niya.

Hindi ko lang alam sa sarili ko kung bakit napakahilig kong magreminisce ng mga
bagay-bagay.

"What are you doing?" tanong sa akin ni Martin habang sinisilip ang tinatype ko sa
aking laptop.

"Typing a resignation letter." simple kong sabi.

Alam kong hindi naman ako kawalan bilang professor dahil baguhan palang ako doon at
hindi ko pa rin natatapos ang masteral ko. I also need to forfeit my enrollment
para sa second year dahil aalis nanaman na ako.

Kung hindi ko na talaga mapipilit pa si mommy once na nakausap ko siya pagkauwi

niya, alam kong wala na akong magagawa. Kailangan ko na talagang sumama sa kaniya.

"So.. tama pala ang sinabi sa akin ni Kate." nag-aalangang sabi ni Martin.

"Nag-usap na kayo?" tanong ko.

"Last night." sagot niya't umupo sa tabi ko. "She's invited in our family dinner.
Pinakilala siya ni Drake sa pamilya bilang bagong babaeng nililigawan niya."

Ngumuso ako't ni-save ang draft na gawa ko saka isinarado ang laptop at itinabi ito
sa gilid upang mas maharap ko ng maayos si Martin.

"Tell me more." sabi ko.

He looked at me na parang nagdadalawang isip pa siya kung itutuloy niya ang

kaniyang pagk-kwento.

"Go!" I encouraged him.

He sighed. "I didn't know how

I survived that dinner." sabi niya. "Seeing Drake na nagpapakitang tao at lalo nang
makita kong nahuhulog si Kate sa patibong ni Drake made me puke. I hate it."

"You're really falling for Kate huh.." puna ko.

"What?" agad niyang pagre-react. "Don't make me laugh, Lorraine. I'm just concerned
about Kate."

"I'm also concerned about you trying to hide your true feelings, Martin." sabi ko.
"If there's something I can help you with para mapakawalan mo 'yang nararamdaman mo
hangga't hindi pa ako umaalis, I'm willing to help you."

"I don't need your help dahil wala naman akong kailangang ilabas. I'm just really
concerned. As a friend, of course." pagde-deny niya.

"Okay.. sabi mo eh." tumatango-tangong sabi ko.

Napailing nalang si Martin sa sinabi ko't alam kong nang dahil sa mga 'yon ay
mapapaisip siya't hindi siya matatahimik hangga't hindi niya nalalaman ang sagot sa
mga katanungan niya sa sarili niya about what he feels for Kate.

"Lorraine, I missed you so much, anak." sabi ni mommy't mahigpit akong niyakap.

"I missed you too, mom." I uttered.

Mom stayed at our house habang ako'y dito pa rin sa condo ko nags-stay. I just
can't face my mom. I don't want to argue with her kaya madalas ay iniiwasan ko
siya. Mabuti nga't hindi pa ni-oopen ni mommy ang pag-alis ko kasama niya. She's
busy finding someone who'll buy our house at tinutulungan niya si Manang

na maghanap ng mas maayos at magandang matutuluyan. Kahit apartment lang. Mom's

willing to support them financially bilang pasasalamat na rin. That's why hindi pa
kami nagkakaharap ni mommy.
Napatingin ako sa pintuan nang tumunog ang doorbell sa aking condo.

Nilapag ko ang aking laptop sa center table saka dumiretso patungo sa pintuan at
saka sumilip sa peephole upang makita kung sino ang nandito.

It's mom.

Huminga ako ng malalim. There will always be time to face everything, Lorraine.
You're just really unlucky dahil ngayon na ang oras na 'yon.

I opened the door with a smile. "Mom." pagbati ko kay mommy. "Come in." aya ko.

Mabilis na inilibot ni mommy ang kaniyang tingin sa aking unit at saka nilapag ang
kaniyang dalang pagkain sa center table katabi ng aking laptop.

"Di niyo po nasabing bibisita kayo ngayon." sabi ko't napagdesisyunang itabi muna
sa aking kwarto ang laptop kung saan ako sinundan ni mommy.

"I forgot. I'm too excited to see your flat." sabi nalang ni mommy't pinasadahan
niya ng hawak ang mga librong nasa mini shelf. "I already found a buyer." bigla
niyang sabi.

Napalunok naman ako't alam kong ito na ang simula ng lahat.

"That fast?" sabi ko nalang dahil hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin o
i-react.

"Our house has a good location plus hindi ko rin aalisin ang ibang furniture kaya
maraming

may gustong bilin." sabi ni mommy. "The buyer bid our house for 5 million. Your
daddy and I decided na sa account mo nalang ilagay ang pera since mas kailangan mo
'yon kaysa sa amin."

"That's a lot of money, mom." sabi ko't hinarap ang magulang ko. "Pwede naman pong
hati nalang po tayo. Kalahati sa inyo ni daddy tapos kalahati sa akin. Or we can
give a million to Manang. Mas kailangan nila 'yon lalo na't nag-aaral pa si Kamila.
Makakatulong 'yon sa kaniya lalo na't wala ng trabaho si Manang."

"You can do whatever you want to that money, anak." nakangiting sabi ni mommy. "If
you want to give some to Manang then fine. Pero sa'yo na yun lahat. Your daddy and
I won't be needing it. Besides, kumikita pa naman kami ng daddy mo. We don't need a
lot of money."

"Okay, mom.." hinga ko.

Maybe I should talk to Kamila. Sasamahan ko siyang mag-open ng bank account para
doon ko ilalagay ang pera.

"How about your unit?"

Napa-angat naman ako ng tingin kay mommy't bahagyang kumunot ang aking noo.

"My unit?" ulit ko.

"Yes." sabi ni mommy. "Nakahanap ka na ba ng gustong bumili or magrent ng unit mo?"

"I don't wanna sell or rent my unit to others." mabilis kong sagot.
"Lorraine, are we going to argue about this again?" mahinahon ngunit mariing tanong
sa akin ni mommy. "We're going to leave soon."

"Alam kong aalis tayo sooner or later, mom. Pero babalik

ako ng Davao. I won't sell my condo. I bought it using my own money na pinaghirapan
ko. Kapag bumalik ako, I need my condo for a place to stay--"

"Pagkaayos ng visa mo, aayusin na rin natin ang citizenship mo doon." sabi ni
mommy.

"Mom! I thought I'm just going to stay for a few months. Mommy, I don't wanna live
there. Davao is my home." naiiyak ko ng sabi.

"Nakapagdesisyon na kami ng daddy mo, Lorraine." mariing sabi ni mommy.

"Then how about my decision, mom?" I asked. "Buhay ko ang pinaplano niyo dito. You
didn't even asked me what I want. Basta niyo lang plinano ang buhay ko ng ganon-
ganon lang."

"This is for you, Lorraine. Lahat ng desisyon namin ng daddy mo ay para sa'yo."
giit ni mommy.

"For me?" halos mabasag na ang boses ko. "If this is about what happened between me
and Isaac then you don't have to worry, mom. I can handle myself. I'm starting a
new life--"

"Hindi ba pwedeng kasama kami ng daddy mo sa bagong buhay na sisimulan mo?"

I stopped ranting nang marinig ko ang malungkot na boses ni mommy. How it made my
heart ached.

"Mom.." malambing kong pagtawag sa kaniya.

"You've been away from us for so many years because you wanted to stay here. Simula
pa noon, Lorraine. Noon ka pa namin gustong kunin ng daddy mo pero ayaw mo and we
respected that kahit na gustong-gusto ka naming kasama. We

always wanted to be with you, anak pero hinayaan ka namin sa gusto mo lalo na't
alam naming nandito si Isaac at hindi ka niya papabayaan. When you're hurting about
him at wala kami sa tabi mo, alam mo ba kung gaano kasakit 'yon sa amin bilang
magulang mo? Anong klaseng magulang kami na hindi man lang ma-comfort ang sarili at
kaisa-isahan naming anak dahil malayo siya sa amin? Gustong-gusto naming lumipad
papunta dito everytime you're getting hurt pero hindi ganon kadali 'yon, Lorraine."
umiling si mommy't para akong sinasaksak ng ilang beses habang nakikita siyang
namumula nang dahil sa kaniyang pag-iyak.

I'm such a bad daughter.

"Nung ma-engage kayong dalawa, naging panatag ang loob namin ng daddy mo because
finally, you can already settle down. Mapagkakatiwala ka na namin sa kaniya. But
look.. he hurt you again." kwento niya. "Twing sinasabi nila Mel at Kate ang mga
nangyayari sa'yo, nasasaktan kami ng daddy mo at lalong-lalo na ako.. Lahat ng
gusto mo, sinunod at ginawa namin para sumaya ka pero sa isang iglap nasira lang
niya lahat."

"Mommy.." tumulo na ang aking luha't lumapit ako kay mommy saka marahang hinawakan
ang kaniyang braso.
"Sumama ka na sakin, anak.. Magsama-sama na tayo kasama ang daddy mo. Let's live
there.. We'll promise to make you feel like you're still home.. Hayaan mo kaming
sumama sa'yong magsimula ng panibago mong bahay.. Please, anak.." iyak ni mommy.

Davao isn't my home. My home is where my family is and that's where will I go.

Tumango ako't niyakap ang mommy ko. "Yes, mommy.. Sasama na ako.. I'll be with you
and daddy.. I'm so sorry for hurting you.."

Hinalikan ni mommy ang ulo ko't mahigpit niya rin akong niyakap.

Here in my mother's arms, I can already feel home. Paano pa kaya kung silang
dalalwa pa ni daddy ang kasama ko? Guess, I have nothing to wish for.

I smiled faintly at unti-unti kong naramdaman ang aking pagkahilo.

"Lorraine!" I heard my mom screamed my name and everything started to turn black.

=================

Chapter 29

Chapter 29

Shut Up

"You're awake.."

Mas lalo akong napamulat nang marinig ko ang boses na 'yon at nakita si Isaac na
nakahalukipkip habang nakatingin sa akin.

"Are you feeling dizzy or something?" marahan niyang tanong sa akin. "Anong
nararamdaman mo?"

"Anong ginagawa mo dito?"

He was taken aback by my question at bahagyang napalayo sa akin upang tumayo ng

maayos.

"You're sick.." sabi niya. "My dad and tita, your mom, called me."

"Ano naman ngayon kung may sakit ako?" I fired.

"Of course I'm concerned, Lorraine." simpleng sabi niya. "We were bestfriends.
Hindi pa ba yun sapat para pumunta ako dito't bisitahin ka to know if you're okay?"

"Thank you for your concern pero hindi ko kailangan niyan lalo na kung galing lang
sa'yo." sabi ko't umiwas ng tingin sa kaniya. "Why don't you save your concern to
someone else? Maybe, Lyrae. I think she needs it more than I do."

Napatahimik si Isaac sa aking sinabi't I just can't keep my self from talking and
bursting my bitterness out.

"Speaking of Lyrae.. bakit ka nga pala nandito? You should be with her right?"
nagtaas ako ng kilay sa kaniya.
"She's in Manila right now.." nag-aalangang sabi niya.

Mas lalong napataas ang kilay ko. "You're in Manila with her too diba? Martin told
me. Sinabi sa kaniya ni Rona." sabi ko. "So you came all the way here just to visit
me?" I tried to sound like I'm touched.

"Yes.. I did." sabi niya.

I laughed. But I made sure that it was a sarcastic laugh.

"Wow!" I even clapped. "Thank you for that effort, Isaac. But you

don't have to.. really. Maybe you should just go back now cause I'm already fine."

"This isn't you, El.." he uttered.

Pakiramdam ko'y mas lalong umuusbong ang galit ko nang dahil sa sinasabi niya.

This isn't me?

"This is me, Isaac. You turned me into this the moment you left me and broke my
heart." mariin kong sabi. "And please.. kung gusto mong may matira pa sa akin na
kahit kunting malasakit sa'yo bilang kababata't ex-bestfriend ko just.. just leave.
Now.."

"Lorraine."

Napalingon naman ako sa pintuan ng aking condo't nakitang nandoon si mommy na may
dala-dalang tray.

"Let Cole stay for a while.." mahinahon niyang sabi saka nilagay sa aking study
table ang tray.

"Mommy!" I objected.

"Siya ang nag-alaga sa'yo magmula kahapon habang wala ka pang malay. He helped me
in taking care of you." paliwanag ni mommy.

"I already thanked him, mom." sabi ko. "Isn't that enough? Do I really have to
endure seeing him here?"

"I'll leave."

Sabay kaming napalingon ni mommy kay Isaac na nakatingin sa akin ng diretso.

"I'll leave if that's what you want." mariin niyang sabi bago nilingon si mommy.
"I'll go now, Tita.."

Napabuntong hininga si mommy. "Okay.. thank you for helping me out, Cole."
pasasalamat ni mommy.

"You're welcome po.." he kissed my mom on her cheek saka tuluyang lumabas ng kwarto
ko si Isaac without looking back at me.

Mom sighed at saka tahimik na inihanda ang pagkain ko.

"He visited you?!" hindi makapaniwalang tanong ni Mel.

"Quiet down, Mel." suway ko naman sa kaniya.

"I just can't believe

it. Hindi ko inakalang bibisitahin ka ni Cole after everything that happened

between you and him." umiiling-iling na sabi ni Mel saka uminom ng shot.

"Tingin mo ba nasobrahan ako sa pagiging rude? I mean.." napabuntong hininga ako't

hindi ko maintindihan ang sarili ko.

"Lorraine, that's the proudest thing you've ever done in your life!" naka-thumbs up
pang sabi ni Mel. "Don't feel guilty. Tingin mo ba maapektuhan si Cole sa
pagtataboy mo sa kaniya? I mean.. wala pa nga sa kalingkingan yun ng ginawa niya
sa'yo eh."

I really can't understand myself anymore. Knowing that he travelled all the way
from Manila just to see if I'm okay made me feel guilty. Wala akong ginawa kundi
ang pagtulakan siya. But Mel's right.. wala pa 'yon sa kalingkingan ng ginawa niya
sa akin. Walang makakatumbas ng sakit na ibinigay niya sa akin. That's just
nothing.

Napatingin naman ako kay Kate na tahimik lang at mukhang wala sa sarili habang
nakatingin sa kaniyang cellphone.

"Kate." I tried to call her attention.

Kate didn't respond at nilingon ko si Mel. She gave me a sign.

"Leave it to me." sabi niya't humilig kay Kate at itinapat ang kaniyang labi sa
tenga nito. "Tangina, Kate!" sigaw ni Mel.

Halos malaglag ni Kate ang kaniyang cellphone nang dahil sa pagsigaw ni Mel sa
kaniyang tenga.

"What the hell, Mel?!" inis na sigaw rin ni Kate.

It's good thing that we're in a party and no one would care about what we're
yelling about lalo na't busy ang iba sa pagsasayaw and others are even making out.

"Kanina ka pa kasi parang hindi nakikinig. You're spacing out. Tinatawag

ka ni Lorraine, bitch." irap sa kaniya ni Mel.

Kate sighed at saka tumingin sa akin. "I'm sorry.. What is it?" she asked.

Kumunot naman ang noo ko. "May problema ka ba, Kate?" tanong ko sa kaniya.

"It's about Drake." sagot niya.

"What's with Drake?" I curiously asked.

"He isn't replying to my messages. I tried to call him pero it's either busy ang
phone niya or unavailable." problemadong sabi niya. "I'm worried and scared at the
same time. Hindi ako mapakali."

"Are you serious with him, Kate?" hindi ko na napigilang itanong at sarkastikong
tumawa naman si Mel.

"I'm serious about giving him a chance to enter my life. He's fun to be with. He's
sweet and all. I'm happy and I feel so special when I'm with him." nakangiti niyang
sabi. "It's just.. Hindi ko pa ma-sort out ang talagang nararamdaman ko para sa
kaniya. Pero alam kong malapit na ako sa point na maiintindihan ko na ang totoong
feelings ko. I just need a little more time."

"So.. may plano ka ngang sagutin siya?" singit ni Mel.

Nilingon naman siya ni Kate. "He's my only suitor." sabi nito. "Nanliligaw siya sa
akin. Saan pa ba patungo yun hindi ba? Sasagutin ko rin siya, eventually."

"Sasagutin mo siya dahil nililigawan ka niya? Pwede namang i-reject ang manliligaw
ah? Kaya nga dalawa ang pinagpipiliang sagot. It's either yes or no." sabi ni Mel.

"Mel's right, Kate. Maybe you still need to think about it." ngiti ko sa kaniya't
iniisip ko kung kailan pa ba kikilos si Martin.

Martin should already plan on how to make his move. Dapat ay alam na niya ngayon
palang kung ano na ang nararamdaman

niya para kay Kate. Hahayaan niya pa bang mapunta na 'to sa iba bago pa siya
kumilos?

Kung sabagay.. ganon naman lagi. Laging kumikilos kung kailan huli na ang lahat.
Kung kailang tagilid na sa laban.

"Oh.. that girl's kinda familiar..." biglang sabi ni Mel habang naniningkit ang
kaniyang tingin.

Kumunot ang aking noo't sinundan ang kaniyang tinitignan. Nanlaki ang aking mga
mata.

What is she doing here? Didn't know that she's a party girl? Wala sa itsura niya.
She looks so innocent.

"She's Lyrae.." I absentmindedly uttered.

Napasinghap naman si Mel at saka dumungaw upang mas makita ng maayos si Lyrae.

"Siya pala ang pinalit sa'yo ni Cole.."

"Mel! Your choice of words please.." naiiritang sabi ni Kate.

"No offense, Lorraine." tinaas ni Mel ang kaniyang dalawang kamay. "Is there any
better term? Yun lang naman talaga." she defended.

"Whatever." umiling nalang si Kate at nagsimula na ring uminom.

I took a shot glass of whiskey saka tumayo mula sa aking kinauupuan.

"Where are you going, Lorraine?" tanong ni Kate sa akin at hinawakan ang aking
braso.

Nilingon ko naman siya't ngumiti. "To have some fun." simpleng sabi ko't muling
ibinaling ang tingin sa dance floor.

Ininom ko ang shot saka padarag itong binaba sa lamesa at saka huminga ng malalim.

"Hey, Lorraine!"
Napalingon ako sa tumawag sa akin at bago pa ako makalingon ng tuluyan ay
naramdaman ko na ang paghawak

niya sa aking bewang.

"It's so early to be drunk, Anthony." sabi ko't madaling tinanggal ang pagkakahawak
niya sa aking bewang.

"But it's not too late to dance with you right?" natatawa niyang sabi.

Itinagilid ko ang aking ulo't pinanood siyang nakangisi sa akin.

Ngumisi rin ako. "I saw a very pretty girl in the dance floor." sabi ko. "I think
she's just new here. Why don't you welcome her, Anthony? I'm sure she'll enjoy your
company."

Nagtaas naman siya ng kilay sa aking sinabi. "Is there any prettier girl than you
in this party?"

If I didn't have to play nice, I might have rolled my eyes nang dahil sa paglalandi
niya sa akin.

Nilingon kong muli ang dance floor at nakita si Lyrae na tumatawa habang pinapanood
ang kasama niyang babaeng may kasayaw na.

"That pretty girl over there, Anthony.." turo ko kay Anthony. "Isn't she pretty?"

Mabilis namang sinundan ng tingin ni Anthony ang turo ko't lumitaw ang ngisi sa
kaniyang labi.

"Pretty but you're still the prettiest." he commented.

"Just go and ask her to dance, Anthony." bahagya ko siyang itinulak papuntang dance
floor. "God knows what might happened next with you and that pretty girl right?"

Mas lalong lumaki ang kaniyang ngisi. "I'll try my luck then." sabi nya't he gave
me a flying kiss

bago tumakbo papunta kay Lyrae.

Napabuntong hininga ako't wala pang nangyayari ay nararamdaman ko na ang pagdaloy

ng konsensiya sa aking sarili.

Umiling ako't muling huminga ng malalim saka tumalikod upang bumalik sa table namin
nila Kate nang mapahinto ako't nanlaki ang aking mga mata.

"Isaac.." natatakot kong pagtawag sa kaniyang pangalan.

He never gave me a fierce look like this. Kahit noon ay hinding-hindi niya ako
tinignan ng ganito na halos nagtatayuan na ang mga balahibo ko't hindi ko kinakaya
ang intensidad at bigat ng kaniyang titig sa akin.

"Ganiyan ka na ba talaga, Lorraine?" pambungad niyang tanong sa akin.

Napakalamig ng boses niya. Mas malamig pa ang pakiramdam sa yelong maaring

nakabalot sa buong katawan ko.

"I know that you're mad at me for hurting you but do you really have to go this
far?" mariing tanong sa akin ni Isaac. "Do you really have to put Lyrae in great
risk? Wala siyang ginagawang masama sa'yo!"

Napapikit ako sa sigaw ni Isaac at ayoko ng dumilat dahil ayokong makita ang mga
mata niyang kinamumuhian ako.

Oo. Ako na ang masama. Ako na ang kontrabida sa lahat. I don't deserve to be happy.
I probably deserve to just die and pretend that I didn't even exist.

"Maybe it was really a great decision to end things with you." he coldly said.
"Ayokong matali ang buong buhay ko sa'yo.

Mas magandang hindi nalang ako makasal kung sa'yo lang din. I regret being with
you. I regret loving you."

Binangga niya ang aking balikat sa ginawa niyang pag-alis at bago pa tumulo ang
aking luha ay mabilis na akong tumakbo papunta sa comfort room and hid myself
inside a cubicle.

Yun pala ang pinakamasakit.. Iyong sabihin sa'yo ng taong pinakamamahal mo that he
regrets loving you. That he regrets being or spending his precious time with you.
Pakiramdam ko'y wala akong kwentang babae. I feel so useless and worthless.

Nang may marinig akong pumasok sa comfort room ay pinigilan ko ang sarili ko sa
paghikbi't ginawa ang lahat upang makalma ang sarili ko. No more crying for
tonight, Lorraine. Marami ka pang giyera na dapat harapin. This is just a part of
the battle.

Lumabas ako sa cubicle na parang walang nangyari. I got my make up kit out from my
bag upang ayusin ang sarili. I look like a mess.

Napatingin ako sa katabi kong nararamdaman kong kanina pa nakatingin sa akin at

pinigilan ko ang sarili kong magmukhang affected sa pagkakakita sa kaniya ngunit
mukhang siya naman ang nakakilala sa akin based on her reaction.

"Uhmm.. Hi." nag-aalangan niyang pagbati sa akin.

I looked away at hindi pinansin ang kaniyang pagbati sa akin. Hindi ko kayang
makipagplastikan sa kaniya.

Inabala ko ang sarili ko sa pagtingin sa salamin habang inaayos ang sarili ko.

"Taga-Avida

Towers ka rin diba?" nakangiti niyang tanong sa akin.

Doon ko nga pala sila nakita ni Isaac. Doon tinapakan ni Isaac ang pagkatao ko by
making me look like a low class girl. So she thought that I live there?

"No, I'm not." simpleng sagot ko at naglagay ng eye liner sa aking mga mata upang
hindi mahalata ang kaunting pamamaga nito nang dahil sa aking pag-iyak.

Tumango-tango naman siya sa aking sagot. "Akala ko taga doon ka dahil dun kita
nakita nung kasama ko si Isaac." she explained.

I hate how she calls Isaac by his first name. Of course! He can let his new girl
call him his first name. His first name na dati'y ako lang ang pwedeng tumawag sa
kaniya at si Tita.

Nagpatuloy nalang ako sa pag-aayos sa sarili ko. I don't have to keep her
entertained right? She's not even my friend. Baka kung ano pa ang masabi ko sa
kaniya.

"And uhmm.." but she won't just stop talking. "I'm sorry for how Isaac acted and
for the things he said--"

Padarag kong isinara ang compact powder ko na nagpatigil sa kaniya sa paglilitanya.

Taas noo at walang halong takot or insecurity ko siyang hinarap.

"I have to words for you, miss." panimula ko.

If she would've just stopped talking to me earlier then I'm going to leave this
place with no grudges but she didn't.

"Shut. Up." mariin at buong-buo kong sabi sa kaniya.

Nakita ko namang bahagya siyang napa-atras sa tono ng aking boses.

"I don't fucking care about Isaac so stop talking about him." sabi ko. "Hindi mo
alam kung anong nangyari so stop it. Don't pity me and ask apology for what he have
done 'cause I don't need it."

Mabilis kong kinuha ang aking purse at iniwan siya sa loob.

Nang makalabas ako'y napahinga ako ng malalim na para bang kanina ko pa pinipigilan
ang paghinga ko.

Napangiti ako sa sarili ko. I'm proud of you, Lorraine. Way to go!

=================

Chapter 30

Chapter 30

Insecure

"Can I rest first, mom?" pagod at inaantok kong tanong kay mommy. "I'm so tired and
sleepy."

Kakagaling lang namin ni mommy sa Manila nang dahil sa interview ko sa Canadian

Embassy. Kung hindi ako nagkakamali ay alam kong merong embassy dito sa Davao but
mom insisted na sa Manila na upang mas sigurado. Akala niya ba'y napakadali lang
pumunta ng Manila galing Davao. Hindi rin biro ang pamasahe ah.

But I still love her.

"I told you that we should just stay in Manila. Sa mga Tita mo doon. I'm sure they
won't mind habang inaayos natin ang papeles mo." suggestion ni mommy.

I think she's going to sleep in my condo dahil madaling araw na kami nakarating
dito sa Davao.

"Gusto ko pong sulitin ang natitira kong araw dito sa Davao, 'mmy." sabi ko. "Just
please let me have this.."
She sighed. "Okay." ngumiti siya't hinalikan ang aking ulo. "Take a rest. Good
night, my darling."

Hindi ko na rin napigilang ngumiti saka tumungo sa aking kwarto't wala ng palit-
palit ng damit. I dozed myself into a deep sleep.

"Kamila Posadas."

Inabot ko ang identification card ni Kamila at ang birth certificate niya sa bank
clerk.

"Her parents were already dead but she has a guardian which is her grandmother."
sabi ko. "Here's the autorization letter from her grandmother and a valid
identification card. Plus, the death certificate of her parents."

Pinakita't ibinigay ko na ang lahat ng mga posibleng hingin nilang mga papeles sa
pag-open ng bank account ni Kamila. Hindi nakasama si Manang sa amin dahil masakit
daw

ang rayuman niya kaya nagpasulat nalang ako ng authorization letter na pinapayagan
niya si Kamila na mag-open ng sarili nitong account dahil minor pa siya and some of
the bank accounts don't allow minors to open without a consent.

"Paki-fill-up nalang po ito, Ma'am." sabi niya't binigay ang isang form.

Nilingon ko naman si Kamila na parang hindi pa rin mapakali sa kaniyang upuan nang
dahil sa mga nangyayari.

Nabigla siya sa akin kanina dahil bigla ko nalang siyang pinaligo at pinabihis nang
wala siyang kamalay-malay. I think she's still in her adjustment period.

"Kamila.." I called her name para na rin makuha ang atensyon niya.

Lumingon naman siya sa akin. "Bakit po, Ate?" tanong niya sa akin at tipid na
ngumiti.

"Fill this form up, okay? Lalo na yung may mga check." sabi ko sa kaniya.

"Sige po." she obediently said at saka sinimulang fill-upan ang form.

Mabilis na nafill-upan ang form at ang kailangan nalang gawin ay hintayin ang card
ngunit hindi pa ngayon kukunin. Kailangan pa naming bumalik next week para kunin
ito dito. Sasamahan ko nalang ulit si Kamila.

"Napag-usapan na po namin ni Lola na baka sa community college nalang ako mag-aral

kaya.. hindi ko naman po kailangan pa ng ganoong kalaking pera." she reasoned out
habang kumakain kami.

"Kamila, iba pa rin kapag sa magandang paaralan ka nag-aral at alam kong hindi mo
naman sasayangin ang perang ibibigay ko sa'yo." sabi ko. "You're a very smart girl.
I mean, kahit nga hindi kita bigyan ng pera, kaya mong makapasok sa matataas na
universities dahil matalino ka naman. You can get a scholarship."

"Hindi

lang din po kasi tuition fee ang magiging problema kapag nag-aral po ako sa gaanong
klaseng paaralan." sabi nya. "Hindi po ako nababagay doon. Pakiramdam ko po'y male-
left out ako. Pati na rin ang mga gastusin sa projects at mga libro. Paniguradong
mahal 'yong mga 'yon."

"That's why I'm giving you the money para hindi mo na
gastusin." sabi ko. "And besides, hindi naman pumasok
course, hindi mawawala yung kailangan mo ng kaibigan.
At hindi naman ganon lahat ng estudyante doon. Marami
mga matataas na universities kaya wag kang mag-alala.
problemahin ang mga
doon para makipagkaibigan. Of
But that's not your priority.
ring scholars na kinukuha ang
You'll fit in. I'm sure."

Pagkatapos namin kumain ay inihatid ko si Kamila sa bahay.

"Ayaw mo bang dito nalang kumain o matulog?" pag-aaya sa akin ni Manang.

"Hindi na po. Kumain na rin naman po kami ni Kamila bago umuwi kaya huwag na po
kayong mag-abala." pagtanggi ko saka bahagyang luminga-linga. "Si mommy po ba
nasaan?" tanong ko.

"Umalis ang mommy mo pagkaalis niyo ni Kamila kanina, hindi pa umuuwi." sagot ni
Manang. "May ipapabilin ka ba?"

Umiling naman ako agad. "Wala po--"

Napatigil ako sa pagsasalita nang tumunog ang aking cellphone at napakunot ang noo
nang makita ang nakabungad na pangalan ni Tito Isaak.

"Uhmm.. excuse me lang po, Manang." paalam ko't lumayo nang kaunti saka sinagot ang
tawag.

"Lorraine!" bungad niya. "I need you.. I mean, Cole needs you right now."

Mas lalo namang napakunot ang aking noo sa sinabi ni Tito. Isaac needs me?

"Po? Hindi ko po kayo maintindihan, Tito.." naguguluhan kong

sabi.

"He has a fever." sabi ni Tito. "Alam mo kung paano si Cole kapag may lagnat siya.
You have to go to the hospital kung saan siya dinala ni Lyrae. You're the only one
who can calm him down. I'll text you the hospital and wait for you at the
entrance."

Hindi pa ako nakakapagsalita ulit ay pinatay na ni Tito ang tawag.

Napabuntong hininga naman ako't alam kong wala akong magagawa kundi ang pumunta
doon. Isaac needs me right and I'm also worried about him.

"Oh? Saan ka pupunta? Sino ang tumawag?" tanong ni Manang nang makita akong
nagmamadali paalis.

"Nasa ospital po si Isaac, Manang. Pupuntahan ko po. Sige po." bahagya akong
ngumiti at saka tuluyan nang lumabas ng bahay.

Mabilis lang ang naging biyahe ko papuntang ospital na itinext sa akin ni Tito
Isaak and I immediately saw waiting.

"Let's go, Lorraine." sabi ni Tito Isaak at tinalikuran ako.

I set aside the thought of wanting to hate Tito Isaak so much at sumunod nalang sa
kaniya ng tahimik.
"Mommy! No! Mommy!"

Tumaas ang balihibo ko nang marinig ko mula palang dito sa may corridor ang boses
ni Isaac. It's making me more worried kaya inunahan ko na si Tito't patakbong
lumapit sa room kung saan nanggagaling ang boses ni Isaac.

Pagkabukas ko ng pintuan ay agad tumama ang paningin ko kay Isaac na ngayo'y

nahihirapan na.

"Mommy! No... Don't die... Mommy..."

Tumakbo na ako papalapit sa kaniya at wala na akong pakealam kung nandito si Lyrae
ngayon.

Let's face it. Mas kailangan ako ni Isaac ngayon kaysa sa kaniya.

"Shh... Isaac..." I brushed his hair gently with my fingers

upang mapatahan siya kahit papaano. "Don't cry... Shh..."

Nang medyo humihinahon pa siya ngunit patuloy pa rin ang kaniyang paghikbi ay
hinawakan ko ang kamay ni Isaac.

"Lullaby... and goodnight..." panimula ko sa pagkanta. "In the skies, stars are
bright..."

I can't help but to remember our childhood lalo na yung mga panahong si Tita ang
kumakanta sa kaniya nito. Yung panahon na tinuruan ako ni Tita kung paano kantahin
ang kantang ito. The first time that I sang this song to him noong nagkalagnat siya
when Tita'd already gone... It all came back. I can still remember everything.

"May the moon... silvery beams..."

Pinagpatuloy ko lang ang pagkanta ko habang nakatingin sa kaniya nang diretso't

unti-unti na siyang nakakatulog.

"Lorraine.."

Nang marinig ko ang baritonong boses ni Tito nang matapos akong kumanta ay alam
kong tapos na ang trabaho ko dito. Tapos na ang pangangailangan niya sa akin.

"Po?" halos nanginginig kong sabi.

"You may now go. Thank you." pagpapaalis at pagpapasalamat niya sa akin.

Napabuntong hininga naman ako at saka nilingon si Isaac na bahagyang gumagalaw ang
talukap nang mga mata. He's not yet in a deep sleep. But even if I wanted to stay
here to take care of him, alam ko sa sarili kong hindi na pwede lalo nandito si
Lyrae. Ayokong maging bastos.

Lyrae's his girlfriend and I'm just someone... someone that he needs tonight to
stay clam.

"Get well soon..." sabi ko nalang kahit na alam kong hindi niya naman ako narinig
dahil hindi siya gising.

Isinukbit ko na ang bag ko at saka nagmamadaling lumabas ng kwarto at

saka ibinuhos ang lahat ng nararamdaman ko.

I let my hand leaned on the wall for support and to prevent me from falling.

Tangina, Lorraine, you're back to square one again.

No words can explain how much hatred I feel for Tito Isaak right now and the
intense kind of jealousy I'm feeling towards Lyrae.

Buti pa siya, pu-pwedeng nandiyan at bantayan si Isaac as long as she can kahit na
wala itong sakit. Samantalang ako, kailangan lang kapag kailangang pakalmahin ni
Isaac everytime he's sick.

"L-Lorraine?"

Napatigil ako sa aking paghikbi't huminga ako ng malalim bago pinunasan ang aking
luha at saka humarap sa kaniya.

"What?" I sharply asked.

"Thank you..." she uttered at saka humakbang papalapit sa akin.

I can't believe it. She even thanked me. Why is she so kind? Hindi niya ba alam
kung sino ako? Isn't she threatened kahit papaano that I'm his boyfriend's ex-
fiance, ex-girlfriend and ex-bestfriend?

"Thank you sa pagpunta." and smiled.

"I didn't came for you. I came for Isaac." simpleng sabi ko.

Hindi ko mapigilan ang matalim kong dila. I think I'm so insecure... I'm insecure
because she's someone that I'm not.

"I know..." tumango siya. "Kaya nga nagpapasalamat ako kasi alam kong hindi niya
'yon magagawa."

I felt my heart ached a little because of what she said. Kailangan ba talagang
sabihin niya pa sa akin na kahit anong gawin ko ay hindi ako mapapasalamatan ni
Isaac? Kaya siya na ang gumagawa non?

"I'm thanking you in behalf--"

"Hindi ba't sinabi ko sa'yong don't even bother talking to me about Isaac?" I cut

her from talking.

"Gusto ko lang namang magpasalamat." mahinahon niyang sabi.

How can she be so calm? Mas lalo niya lang akong naiinis.

"Bakit ba ang init-init ng dugo mo sa akin? Wala naman akong ginagawang masama
sa'yo ah." she asked.

"Bakit?" sarkastiko akong tumawa. "Talaga bang tinatanong mo ako kung bakit? Are
you making me laugh?!"

She immediately shaked her head in respone. "H-Hindi ko alam..." she said, and it
finally hit me. Hindi niya alam ang kung anong meron sa amin ni Isaac. She doesn't
know anything about our past.
Huminga naman ako ng malalim upang mapigilan pa ng kaunti ang aking sarili.

"Hindi mo alam?" ulit ko sa kaniyang sinabi. "Hindi mo alam?!" mas diniinan ko pa

at ang tanging naisagot niya lamang sa akin ay ang kaniyang pag-iling.

Well... let me tell you kung ano ang nawala sa akin nang dahil sa'yo.

"Nang dahil sa'yo, nawala siya sa akin! Nang dahil sa'yo, iniwan niya ako!" I
shouted my heart out just to let her know how I feel.

Kita ko sa kaniya ang pagkagulat like she was not expecting what I said.

"Ikaw ang dahilan kung bakit ako nasasaktan ngayon." I nearly cried. "Inagaw mo
siya sakin--"

"Lorraine!"

Napatigil ako't nakita ko si Isaac and Tito's supporting him at his back. He's not
yet okay. Namumutla pa siya.

"I-Isaac..." I stuttered, calling out his name.

Dahan-dahan naman siyang lumapit sa akin. "Just leave, Lorraine." sabi niya ngunit
mas importante sa akin ang malaman ang lagay niya.

He's supposed to be sleeping because I sang him a lullaby.

"Are you already fine?" nag-aalalang sabi

ko't kakapain ko sana ang kaniyang noo nang malakas niyang tinabig ang aking kamay
that made me lost my balance nang maramdaman ko ang paghawak sa akin ni Lyrae upang
hindi ako tuluyang mahulog.

She's such a heroine and I really hate that I'm so insecure.

"Just leave!" he shouted at me.

It pains to see him getting mad at me like this. Like he's already bursting out.
Like he's already losing all his temper because of me.

He's sick at ayokong lumala ang sakit niya nang dahil sa akin... dahil ginagalit ko
siya.

Pumikit ako ng mariin at saka naglakas loob na tanggalin ang pagkakahawak ni Lyrae
sa akin upang makatakbo paalis at palayo sa kanila.

"Don't tell me you're going back to the hospital?" inis na tanong sa akin ni Kate
habang nakikita akong inaayos ang pagkakaribbon ng mga prutas na binili ko kaninang
umaga.

"Dadalin ko lang 'to." I reasoned out.

"Really, Lorraine?" she asked sarcastically. "Pagkatapos ka niyang paalisin at

pagtabuyan kagabi, pupuntahan mo pa rin siya para bigyan niyan? Kung ako yun, baka
lason na ang dalin ko para sa kaniya."

"Kate, don't talk like that." sabi ko at hinarap siya matapos ang aking pag-aayos
sa mga dadalhin kong prutas.
"If you don't want me to talk like this then ayusin mo ang buhay mo, Lorraine."
naiinis niyang sabi. "Your time here in Davao is only limited. Pati ba naman ang
natitira mong panahon dito, pupunuin mo pa ng sakit sa pagiging walang sawang
martyr kay Isaac?"

"I'll do what I want, Kate." sabi ko nalang at kinuha na ang basket. "I'll go now."

Iniwan ko si Kate sa aking unit at umalis na ako patungong hospital.

Kagat-kagat ko ang aking ibabang labi't bahagyang nakayuko habang tinatahak ang
daanan patungo sa kwarto ni Isaac.

Napatigil naman ako sa paglalakad when I saw a familiar figure in front of me. Nag-
angat ako ng tingin sa kaniya upang makita ang kaniyang mukha.

Kita ko ang pagsusuri niya sa akin. I know that I looked like a mess nang dahil sa
kakaiyak kagabi but at least, I'm still presentable.

"I-Is he fine already?" I asked her. "Gising ba siya?" I added.

Tumango naman siya. "He's fine at lalabas na rin siya. Kanina pa siya gising." she
answered with a hint of smile. "Gusto mo ba siyang bisitahin? Pasok ka nalang sa
room niya."

I wish I can. But I know that I shouldn't. It's a good thing na nakasalubong ko
siya dito.

"Hindi na." iling ko't lumapit sa kaniya upang iabot ang mga prutas na dala ko.
"Ikaw nalang ang magbigay sa kaniya ng mga 'to. Hindi niya kasi tatanggapin kapag
ako ang nagbigay sa kaniya... kaya ikaw nalang." paliwanag ko.

May mga bagay akong na-realize kagabi. Like what Tito Isaak said last time, Lyrae's
very kind and she's a great girl. Maybe I was just really insecure kaya naging
ganoon ang attitude ko kaniya and she doesn't deserve to be treated that way.

If Isaac will fall into her arms forever, I wouldn't mind. I wouldn't mind at all
because I know that he'll be in great arms.

"And please... take care of him, okay?"

I tried my best to smile at her genuinely and I hope I did to repay her kindness
towards me sa kabila ng lahat ng masamang ugaling pinakita ko sa kaniya.

Finally...

=================

Chapter 31

Chapter 31

Approved

"What happened to Kate?" tanong ko kay Mel na ngayo'y nakatitig lang kay Kate.

I saw Kate silently crying while holding a glass of whiskey at nakatingin lang sa
kawalan.

"Spacing out and drinking..." napakawalang kwentang sagot sa akin ni Mel. "She just
asked me out to chill at ito na siya ngayon... umiinom."

Napailing nalang ako sa binibigay na sagot sa akin ni Mel at saka pinausod siya sa
kabila upang makatabi ko si Kate.

"Kate.." I called her attention.

"I failed again." simpleng sabi niya nang hindi ako binibigyan ng tingin.

"What do you mean?" naguguluhan kong tanong. "Ano bang nangyari sa'yo?"

She smiled and a tear fell from her eyes. "I failed again." ulit niya. "My heart
failed again."

Hindi ko alam kung sino ang tinutukoy niya. Kung kanino siya nagkamaling magmahal
ulit. Is it from the same person o doon sa bago?

"I rejected Drake." she stated.

"You rejected Drake?" hindi makapaniwalang tanong ni Mel. "I thought you're sort of
falling for him tapos ngayon ni-reject mo pala siya."

"He cheated." sunod niyang sabi.

"He what?!" tumaas na ang boses ni Mel.

"Mel, please..." pakiusap ko. "Can you please keep your mouth shut even just for a
minute para makapagsalita si Kate?"

Napabuntong hininga naman siya. "Okay... proceed."

Muli kong ibinaling ang tingin ko kay Kate at ngayo'y patuloy na't sunod-sunod ang
pagtulo ng kaniyang luha.

"He cheated while he's courting me." mas malinaw niyang sabi. "I don't know if
that's called cheating

dahil hindi naman kami but it felt like that. I felt cheated and betrayed. It's
like I'm believing a lie all along. Lahat ng pinakita niya sa akin, kasinungalingan
lang."

"What exactly happened?" I asked her.

"Remember when I told you two that he's not replying to my text nor answering my
calls?... I went to his yesterday because I can't take his ignorance anymore. I
don't want to feel being ignored again. I want to know if he still wants to pursue
me or not dahil... dahil umaasa din ako. I'm in the midst of falling for him...
pero sa unti-unti kong pagkahulog, bumagsak na ako agad at lumagapak." she said,
crying softly. "I saw him half-naked when he opened the door of his unit. He
thought I was a housekeeper who's going to clean his flat. But the half-naked part
didn't bother me. What bothered me was that a girl flashed behind him and hugged
his back. Diring-diri ako nang makita kong hinahalikan ng babae sa mismong harapan
ko ang balikat niya. I just can't take that scene."

Sa kwento palang ni Kate ay nasasaktan na ako para sa kaniya at napupuno na ng

galit ang utak ko tungkol kay Drake. Para bang gusto ko siyang ipahanap kay Martin
at iharap siya sa akin para masapak ko siya sa ginawa niya sa kaibigan ko.

Paahon palang si Kate mula sa maling pagkakahulog kay Martin noon tapos ay
ilalaglag niya lang ulit at sasaktan nang ganoon? Parang gusto ko siyang patayin.

"I didn't speak. I just stared at him and his girl. Then I smiled and left
quietly..." sabi

niya't ngumiti rin.

"You smiled? Gaga! Sabog ka ba?" Mel gritted her teeth in frustration. "Kung ako
yun baka mapatay ko siya o putulan ng ari niya sa mismong harap ng babae."

Umiling naman si Kate na ngayo'y nakangiti pa rin. "I smiled because even if my
heart failed, it was just a slight failure." sabi niya. "And I'm crying right out
dahil unti-unti na akong sumusuko. Unti-unti na akong napapagod magbukas ng puso
para magmahal ulit. Hindi ko kinaya ang pagkakasunod-sunod. At ayokong dumating sa
puntong, hindi ko na gustong buksan pang muli ang puso ko. Ayoko..."

"So that's what happened..."

Nanlaki ang aking mga mata't sabay-sabay pa kaming napalingon kay Martin na ngayo'y
hindi ko maipaliwanag ang ipinapakita ng kaniyang mga mata.

It's like he's ready to kill someone right now. Nakakatakot siyang lapitan.

"Martin..." Kate said at saka lumingon sa akin. "You asked him to come?"

Agaran akong umiling. "I didn't."

"I did."

Napalingon naman kami ngayon kay Mel na seryosong nakatingin sa amin ni Kate.

"I asked him to come, Kate." sabi ni Mel. "Let's not fool ourselves. Don't fool
yourself. Alam mo sa sarili mong mahal mo pa si Martin pero pinipilit mo ang sarili
mong magmahal ng iba that's why it didn't work out for you and Drake. Nagkataon
lang na gago si Drake pero, Kate, face it! You don't have the guts to

say yes to Drake because you still love Martin and that's the truth."

Kumunot ang noo ni Kate saka umiwas ng tingin kay Mel. "I already moved on."

"That's bullshit, Kate. Maghanap ka ng ibang maloloko mo." sabi ni Mel at

humalukipkip sa harapan ni Kate.

"I'll find Drake." Martin suddenly declared after Mel's outburst. "He'll pay for
hurting you." he said while looking directly at Kate's eyes.

Nang tumalikod siya upang makaalis ay agad na tumayo si Kate upang sundan si Martin
sa pag-alis nito.

"Let's let them realize kung ano talaga ang nararamdaman nila para sa isa't-isa...
nakakasawa na ang pagtataguan nila." sabi ni Mel nang makita niyang balak ko ring
sumunod upang nalaman kung ano na ang nangyayari.

Napabuntong hininga naman ako't naisip kong tama si Mel. We should let them. Hindi
na dapat ako maki-usisa pa sa kanilang dalawa.
"And..."

Muli akong napatingin kay Mel nang magsalita siya ulit at nakadiretso ang tingin.

"I also asked another person to come." she added.

Bumilis ang pintig nang puso ko't parang instinct na ang nagpalingon sa akin kung
saan nakatingin si Mel.

Nakita kong nakatayo't bahagyang nakukublihan ng dilim at ibang-ibang kulay ng ilaw

na tumatama sa kaniya ngunit ang mga malalim niyang matang nakatingin sa akin ay
kitang-kita ko.

"Talk

to him, Lorraine." Mel tapped on my shoulder at saka dumiretso sa dance floor upang
maiwan kami dito ni Isaac.

Umiwas ako ng tingin sa kaniya't hindi ko alam kung bakit lagi nalang natataon na
kapag nabubuo na ang loob kong tuluyan siyang kalimutan ay saka naman siya
bumabalik at nagpaparamdam.

"Hey..."

Napalunok ako't hindi ako mapakali nang maramdaman ko siyang umupo sa tabi ko.

"Mel told me that... that you're gonna leave soon." nag-aalangan niyang sabi.

"Oo nga." sabi ko nalang.

"Canada?... And you didn't even bother to tell me or even Tita..." sabi niya. "For
how many months?"

"Not months but... years." sabi ko't bahagyang ngumiti. "I might stay there
forever."

"At wala ka talagang balak sabihin sa akin?" he asked. "Kahit si Tita... wala rin
siyang sinasabi sa akin about you leaving with her."

"Didn't know you care." nagkibit-balikat ako.

"Of course, I do." giit niya. "Para namang wala tayong pinagsamahan. We've been
together since we were still in diapers and... something just happened between us
but it doesn't mean that I don't care about you anymore."

"But that's how you're acting, Isaac! You act like wala tayong pinagsamahan! You
act like I'm a stranger na walang kwenta't mababang babae. You made me look like a
fool in front of your new girl!" pagsasaad ko ng mga hinanakit

ko. "I hate you so much, Isaac... I hate you so much for hurting me. For making me
feel that way..."

"I'm sorry..."

And with just that, my tears started to fall like a water fall.

"Believe me I... I didn't mean to hurt you. I don't want to hurt you. God knows how
much I love you, Lorraine..."
Kumunot naman ang aking noo sa kaniyang huling linya't nilingon siya.

"You love me?" I asked. "You love me? Nagpapatawa ka ba?"

"I know that I hurt you but I love you, Lorraine. I love you and that's the truth."
sabi niya.

"Don't play with my feelings, Isaac." mariin kong sabi't umiling. "I'm done now.
It's over."

Tumayo ako't iniwan siya doon ngunit mabilis niya naman akong hinabol at paulit-
ulit na tinatawag but I just continued walking.

Nang makalabas na ako'y agad akong nakulong sa kaniyang mainit na yakap na kay
tagal na noong huli kong naramdaman.

"Lorraine, please don't go... I love you." he said, crying and I don't know what to
do.

"Stop saying you love me, Isaac. Mas lalo lang akong nagagalit sa'yo. Stop lying!
Just stop everything and let me go!" I shouted ngunit kahit papaanong pagkakawala
ang gawin ko mula sa kaniyang pagkakayakap ay hindi ko magawa.

"Believe me, Lorraine... There's nothing going on between me and Lyrae. Hindi kami.
I don't love her. It's

only because of Bluejaz, dad and... mommy." mabilis at dire-diretso niyang sabi
that made me calm.

Tanging ang malalalim at hinihingal lang na paghinga naming dalawa ang tangi kong
naririnig. Even the sound of cars dashing down the road and the music escaping the
bar isn't audible anymore.

"I don't love Lyrae, Lorraine..." he said. "I don't love her."

"Ano bang pinagsasasabi mo, Isaac?" I tried to sound tough.

"Dad, asked me to court Lyrae because we need her for our company. She's a good
asset, specially, she's the daughter of our biggest investor--"

"Pinagpalit mo ako para sa kompanya niyo?" I cut him out.

Lumuwag ang pagkakayakap sa akin ni Isaac.

"Pinagpalit mo ang lahat ng mayroon tayo para doon? Pinagpalit mo ako!" sigaw ko't
hinarap ko siya.

Kitang-kita ko ang kaniyang namumugtong mga mata na ngayo'y nagsusumamong

nakatingin sa akin.

"I can explain, Lorraine.. Let me explain everything. It's not just about--"

"You don't have to explain anymore, Isaac." I coldly said. "Malinaw na sa akin ang
lahat. It's very clear that you don't love me that much dahil nakaya mo akong
ipagpalit sa isang bagay na pwede ring mawala sa'yo."

Umiiling-iling siya't balak niyang abutin ang aking mga kamay ngunit binabawi ko
lang ito mula sa kaniya.

"Mas pinatunayan mo lang

sa akin na ganoon kababa ang worth ko para ipagpalit mo sa ganoon..." sabi ko.
"Hurting me and letting me go is worth it because you'll be able to get what you
want. And you know what, that's okay. Pero sana hindi yung sa paraang ginawa mo. I
can let you go if you want. Pero ang ginawa mo, sinaktan mo ako! Pinaniwala mo ako.
Ginago mo ako."

"Lorraine, please--"

Bago pa niya ako muling suyuin ay mabilis na lumagapak ang aking kamay sa kaniyang
pisngi.

"Mas lalo mo lang akong binigyan ng rason para mas magalit sa'yo." sabi ko. "I hate
you so much..."

Bumuntong hininga ako't mabilis na nilisan ang lugar upang makabalik na sa aking
condo.

I can't believe it... Pakiramdam ko ngayo'y mas okay nang pinagpalit niya ako sa
ibang babae kaysa 'yong pinagpalit niya ako para sa kompanya nila. Pinagpalit niya
ako sa isang bagay na hindi namang habang buhay sa kaniya.

I know that I will also die but I will love him constantly that his company can't
give to him.

Huminga ako ng malalim nang makapasok ako sa loob ng aking flat at inihagis ang bag
sa sofa nang saktong tumunog ang cellphone ko.

I slid my hand at the pocket of my jeans to get my phone.

Nakita ko ang naka-rehistrong pangalan ni mommy sa cellphone ko't I calmed my self

the fastest way I could para masagot ang tawag nang hindi mag-aalala si mommy sa
akin.

"Mom..." pagsagot ko sa tawag.

"Are you home now?" she asked, excitedly.

"Yes." simple kong pagsagot.

"Check the envelope in your study table. Now na, please!" na-eexcite na sabi ni
mommy.

I don't want to spur her excitement nang dahil sa nararamdaman ko ngayong gabi kaya
sinunod ko nalang ang gusto niyang mangyari.

I went to my room at nakita ang isang brown envelope na nakalapag sa aking study
table.

"What's this, mom?" I asked her habang papalapit ako sa lamesa.

"I was there ealier but you're not home kaya iniwan ko nalang diyan." she
explained. "Please open and read it, El."

Huminga ako ng malalim at ni-loudspeaker ang aking cellphone upang malapag ko ito't
mabuksan na ang nasabing envelope.
"Binubuksan mo na ba?" tanong ni mommy.

"Yes, mom." I anwered.

Mabilis ko itong nabuksan at ang pumukaw sa aking atensyon ay ang nasa baba ng
pinakahuling talata.

Visa approved!

"Approved, El!" sigaw ni mommy. "You're visa's already approved! We're now moving
to Canda!"

=================

Chapter 32

Chapter 32

Thank You

"How about this one?" tanong ni mommy't iniharap sa akin ang napili niyang polo
shirt. "Bagay 'to sa daddy mo."

"'Mmy, kahit ano naman pong ibigay niyo kay daddy eh magugustuhan niya saka basta
polo shirt, bagay 'yan sa kaniya." sabi ko dahil kanina pa ako napapagod sa
kakahanap ng ibibigay naming pasalubong kay daddy.

Nabili na namin ang ibang mga paboritong pagkain ni daddy dito sa Pinas at ang
binibili naman namin ngayon ay mga damit.

"Then... should I buy three different colors?" ngiting-ngiting sabi ni mommy.

"Ikaw po bahala." sabi ko nalang.

"Okay! I'll buy them." na-eexcite niyang sabi saka nagpa-assist na sa sales clerk.

Napanguso naman ako't tinignan pa ang ibang mga damit panglalaki. May isang polo'ng
nakasuot sa mannequin ang nakuha ang atensyon ko.

Nilapitan ko 'yon at pinasadahan ng tingin.

"Ma'am, for gift po ba?"

Napatingin ako sa sales clerk na nakangiti sa akin na tinutukoy ang polo na aking
tinignan.

"Uhmm... Tumitingin lang ako." sabi ko nalang.

"Okay po." sabi niya't lumipat sa ibang mamimili upang asikasuhin.

Muli kong tinignan ang polo't naramdaman ko ang paghawak ng isang kamay sa aking
braso.

Nilingon ko naman si mommy. "You wanna buy that for Cole?" she asked me. "I mean,
matagal din ang pinagsamahan niyong dalawa. Just something to remind him of you. To
thank him for those years."

"I don't know, mom..." I slowly shaked my head at saka muling binalik ang tingin sa
polo na sa aking harapan.

"Come on, Lorraine." Mom smiled at

me. "For the last time. Thank him even he hurt you. Bago ka niya naman nasaktan,
napasaya ka naman niya diba?"

I smiled back at mom and nodded.

Mom's right. There were more happy moments with him than those painful memories.
Talagang mas fresh lang sa akin ang sakit dahil 'yon ang huling nangyari, ang
nagsakitan kaming dalawa. But if you'll reminisce everything about the two of us,
nangingibabaw at nag-uumapaw ang kasiyahang naramdaman ko nang dahil sa kaniya.

"Miss, excuse me..." I called for the clerk's attention.

"Yes, Ma'am." she approached me with a smile on her face.

"Can I ask a medium size of this shirt?" sabi ko at tinuro ang suot ng mannequin.

"Wait lang po, Ma'am." sabi niya't nagsimulang kumuha ng stock for a medium size of
this shirt. "Ito po." she handed me the shirt.

I faced the shirt in front of me at saka sinuri ng mabuti. I'm definitely sure na
kasya at bagay sa kaniya itong polo na 'to. It fits him.

"That will look good on Cole, El." Mom commented.

"Yeah..." sabi ko nalang at saka muling nilingon ang clerk. "I'll get this one,
miss."

"Okay, Ma'am." sabi niya't muling kinuha sa akin ang shirt upang ilagay sa isang
plastic. "Samahan ko na po kayo sa counter. Akin na rin po 'to."

Kinuha niya ang mga biniling polo shirt ni mommy na nakaplastic na rin at saka
nagsimulang maglakad patungo sa counter upang makapagbayad na kami.

"Where do you want to eat?" tanong sa akin ni mommy nang matapos kaming mamili.

"Kahit saan po." sagot ko't lumilingon-lingon sa paligid, nagbabakasakaling

makakita ng magandang makakainan.

"Ayan

nanaman tayo sa kahit saan na 'yan." natatawang sabi ni mommy.

"Ang hirap kasing mamili, 'mmy." pagdadahilan ko.

"How 'bout... let's eat at home." masayang suwestyon ni mommy. "I'll cook your
favorite foods."

I was about to answer when my phone rang and my forehead creased at the displayed
unknown number.

"Sino ang tumatawag?" my mom asked, curiously.

"Hindi ko po alam... sagutin ko lang po." sabi ko't bahagyang lumayo upang masagot
ang tawag.

Hindi ko alam kung biglang bumilis ang tibok ng puso habang tinitignan ang hindi
kilalang numero.

"Hello?" pagsagot ko nang tawag. "Who's this?" maingat kong pagtanong.

"It's Lyrae."

My heart doubled up its beat when I heard her say her name.

"Can we talk?" she asked.

I kept on thinking reasons not to talk to her but my heart's saying that I should
accept her invitation. We're just going to talk. There's nothing to be afraid of.

I took a deep breath. "Okay." sagot ko. "Just text me the details. Bye." mabilis
kong sabi't hindi ko na ulit siya hinayaang sumagot pa.

Bago pa ako makabalik kay mommy na ngayo'y tumitingin sa mga phone cases na
nakadisplay ay nakatanggap na ako ng text mula kay Lyrae.

"Sino 'yon? Is it important?" nakangiting tanong ni mommy nang makalapit ako sa

kaniya.

"Nothing, mom... but I guess I can't join you for dinner." sabi ko.

"Bakit naman?" sumimangot ni mommy.

"May kailangan po akong gawin eh." I reasoned out.

"Well... I concluded that it's important." sabi ni mommy.

Ngumiti nalang ako at hindi na muling nagsalita pa.

Inihatid ko na si mommy sa bahay. Dumiretso ako sa condo pagkatapos upang

makapaglinis ng katawan at para mawala kahit papaano ang pagod mula sa pamimili.

I checked my watch. I still have an hour bago ang napag-usapan naming oras ni Lyrae
but I guess I need to unwind and I also need fresh air kaya pupunta na ako ngayon
sa Freedom park.

It was a short drive dahil hindi naman ganoon kalayo ang Freedom park. I sat at a
free bench upang doon magpalipas ng oras habang hinihintay si Lyrae.

Ang totoo niyan ay hindi ako mapakali hangga't hindi ko alam ang dahilan kung bakit
gusto niya akong makausap.

Different assumptions keep on spinning around my mind and it's already driving me
crazy like a madman.

Did she realize that I'm a threath to their relationship? If ever that's the
reason, I will tell her straightly that I have no plans in interfering with their
relationship, na matagal na kaming tapos ni Isaac.

Napaangat ako ng tingin at napatayo ako mula sa pagkakaupo nang makita ko si Lyrae
na kakarating palang.
Before, everytime I see Lyrae, lagi akong nasasaktan. But now, it's different.
Ngayon, seeing her makes me happy. It makes me happy because I know that she's a
great girl and she can make Isaac happy. It makes me happy because I know that
she's good for him. It makes me happy because I don't feel the insecurities
anymore.

Right now, I just want to shower her with thanks and apologies for everything.

"Sorry, na-late ako ng kunti." paghingi niya ng paumanhin sa akin.

"No problem." sabi ko't muling umupo.

I noticed na parang nagdadalawang-isip

sa siya sa pag-upo sa tabi ko kaya tinapik ko ito at ngumiti naman siya saka tumabi
sa akin.

"So uhm, bakit mo gustong makipag-usap sa akin?" nag-aalangan kong tanong.

Suminghap naman siya sa akin at saka ako hinarap with her eyes full of sincerity
and determination.

"Wala namang namamagitan sa amin ni Isaac." she stated.

I'm speechless.

Hindi ko inakalang ito ang sasabihin niya sa akin. I thought she's going to
confront about the past relationship I had with Isaac but I was wrong.

"It was nothing." she added. "Nagawa niya lang na dumikit-dikit sa akin nang dahil
inutusan siya ng daddy niya. He didn't love me. Pero alam kong nasaktan ka niya
nang dahil sa katangahan ginawa niya and I'm sorry because I know that I'm a part
of it."

I smiled at her.

Hindi ko talaga alam kung paano ko nagawang magalit at mainis sa isang katulad
niya.

"I know." sabi ko't agad na rumehistro ang gulat niyang ekspresyon.

"Alam mo?" hindi makapaniwalang tanong niya sa akin.

I nodded and looked away from her, watching different people walking in front of
me.

"He already explained it to me last night but I guess I was too hurt para pakinggan
siya that's why I pushed him away." kwento ko. "Hindi na kinaya ng puso ko yung
sakit na kinikimkim ko for almost my whole life."

I know that I've been unfair to Isaac last night but he's been unfair to me for the
whole time he was with Lyrae.

"Mahal ko siya pero masakit. Mahal ko siya pero naiinis ako sa kaniya dahil agad
niya akong binitawan." I said. "Is it wrong for me to let my heart cure first
before I let him

come in my life again?"

I need to fully recover first mula sa sakit dahil alam kong masasaktan ko lang si
Isaac kapag pinilit ko ang sarili kong patawarin siya ngayon. I will only be unfair
to him... again.

"Nasasaktan ako pero mahal ko pa rin siya." I admitted. "Papatawarin ko naman siya
pero hindi muna sa ngayon. Pero hindi rin ibig sabihin non na hindi ko siya mahal
dahil simula pagkabata namin, I only laid my eyes on him. Sa kaniya lang tumibok
'to..." I said as I placed my hand on my chest.

I looked at Lyrae again and saw that she's trying to understand everything that I'm
telling her.

Hinawakan ko ang kaniyang kamay and directly looked into her eyes.

"I know you're also hurt." sabi ko. "Pero nakikita kong kahit nasasaktan ka, masaya
ka kasi alam mong mahal ka pa rin ng taong dahilan kung bakit ka nasasaktan."

I can see everything in her eyes right now. I can see that she's also hurt. Not
because of me and Isaac but because of the guy who's the reason why she's lost here
in Davao.

"Ganoon din ako." I smiled. "Masaya pa rin ako kahit nasasaktan ako dahil alam kong
mahal ako ni Isaac. Yun nalang ang panghahawakan ko kahit hindi ganoon kahigpit ang
kapit dahil alam kong hindi niya 'yon bibitawan. Hihintayin ko nalang na siya na
ang mismong mag-angat sa akin upang masagip ako sa pagkakahulog."

I'm trying to understand Isaac's reason right now pero ayokong madaliin ang lahat.
I know that Lyrae's a very understandig person and I can see that she loves the
very she love very much.

"Alam kong sa aming dalawa, ako ang mas nagmamahal kaya ako ang mas umuunawa.

Hindi ko lang alam sa inyo."

I can see her getting teary-eyed and I want to tell her advices that can help her
para kahit papaano ay makabawi ako sa kaniya.

"Sometimes, mas mabuti nang wag nalang nating malaman yung mga dahilan dahil mas
masasaktan lang tayo." sabi ko. "Gaya ko. Mas nasaktan ako nung nalaman ko na kaya
niya ako iniwan ay nang dahil sa kompanya nila at nagalit ako dahil hindi niya ako
pinaglaban. Kasi kahit walang explanation, okay lang sa akin basta balikan niya
ako. I can forget everything and start a new with him dahil 'yun lang naman ang mas
importante. Hindi na importante ang nakaraan, ang mahalaga'y masaya kami. Hindi
ba?"

She nodded and a tear fell from her eyes that she immediately wiped away.

"Thank you, Lorraine." she thanked me.

It's so fulfilling and overwhelming to hear her thanking me. Pakiramdam ko'y
nasuklian ko na ang lahat nang kabaitan at malasakit na ipinakita niya sa akin.

Umiling naman ako't muling ngumiti. "No, Lyrae. Thank you."

I hugged her tightly enough to show my gratitude to her.

"I hope we can still contact each other dahil babalik na akong Manila." sabi niya
nang maghiwalay kami sa pagkakayakap.
"Oo naman." sabi ko. "We have each others' number."

But I'll be leaving for Canada... but as long as I have her number we can contact
each other and remain friends.

"I hope maayos niyo ang lahat." sabi niya't bahagyang umusod.

My

jaw dropped when I saw Isaac in front of us, staring at me.

Nilingon kong muli si Lyrae at nakita kong papalapit na siya kay Isaac. Tinapik
niya ang balikat nito bago tuluyang umalis na dahilan kung bakit kami naiwang
dalawa.

"Lyrae sent me a text message to come here..." he explained as he walk towards me.
"I never thought that she'll be with you."

"Nag-usap kaming dalawa." sabi ko.

"It seems like it." tumango-tango siya't umupo sa aking tabi kung saan nakaupo si
Lyrae kanina. "Lyrae found out about dad's plan about me and her."

"She's smart, Isaac." sabi ko nalang.

"I know..."aniya. "She's amazing."

I felt like my heart sinked to the deepest part of my body because of what he said.

"But you're perfect..." he added. "... and you're my everything."

Napatingin naman ako sa kaniya at nakita kong diretso lang siyang nakatingin sa
akin.

"Then why did you treat me like nothing?" I asked him.

"I already told you last night, El..." sabi niya. "It was an act. A painful act and
I have to portray a character that doesn't care about you."

"And you did it because of your company?" punong-puno ng hinanakit ang aking boses.

"I didn't only do it for the company, El. I'm not that low. I won't choose Bluejaz
over you." he defended.

"But

that's what you did, Isaac." giit ko. "'Yon ang ginawa mo. Ipinagpalit mo ako for
the future of your company. You think I can't help you with Bluejaz? Ganiyan ba
kababa ang tingin mo sa akin--"

"It's also for my dad and for my mom, El..." he cut me off. "You know how much I
love mom... Other than my dad, ikaw ang nakakaalam non... and you also know that I
think of you as a person that I love and I admire the most, so don't ever think
that way."

"What does this has to do with Tita?" naguguluhan kong tanong, throwing away his
flattering words.

"Our company's not just my dad's hard work but also mom's." he said. "Before my mom
met my dad, she's already working hard for that company that she inherited. Kapag
hindi ko ginawa yung inuutos sa akin ni daddy, pakiramdam ko'y mababaliwala ang
pinaghirapan ni mommy. Whenever I wanted to gave up on acting like I don't love you
anymore, dad will always make me choose not between the company and you but it's
like he's making me choose between mom and you."

I saw him shed a tear at parang pinipiga ang aking puso. I didn't know that he's
feeling this way.

"I'm sorry for choosing mom over you... I'm sorry if it seemed like I'm choosing
the company over you because I don't. But when it comes to mom, you know how
fragile I am when it comes to her. I'll do anything for her." he apologized. "Even
when she's already dead... I still want to make her happy. I feel like I'm making
her happy whenever I chose her. When I chose the company she worked hard for even
if it's

hurting me like hell. I'm willing to sacrifice everything for her."

I bit my lower lip when a tear escaped my eyes.

"Isaac, I'm so mad at you..." I stated while looking back at him.

"I know... I know." he nodded and slightly closed his eyes making his tears fall
even more. "I'm not numb, El... I know."

"I'm so mad at you." ulit ko. "Galit na galit ako sa'yo nung una dahil akala ko'y
pinaglaruan at pinagpalit mo lang ako; dahil sinaktan mo ako. Pero ngayon, galit na
galit ako sa'yo dahil wala kang tiwala sa sarili mo."

Nag-angat siya ng tingin sa akin like he's not expecting what I said.

"Remember when Tita told you that you being happy will already make her happy. Na
wala nang mas makapagpapasaya sa kaniya kundi ang makita ka lang na masaya... and
if you're hurting, do you think she's happy right now?" I asked him. "Isaac, you
can do it. Wala ka bang tiwala sa sarili mo na kaya mong itaguyod ang kompanya niyo
without putting an act. You're a great man pero nang dahil sa'yo; nang dahil sa
maling desisyon mo, parehas tayong nasaktan. Alam kong may pagkakamali din ako for
being an imperfect person that can't live your father's expectation pero I'm sorry
pero ang tanga-tanga mo."

Mas lalong bumuhos ang luha ni Isaac at pigil na pigil akong punasan ang bawat
luhang pumapatak sa kaniyang pisngi.

"And I'm sorry dahil hindi pa rin kita kayang patawarin... Paano ko mamahalin ang
walang tiwala sa sarili niya? Paano mabubuo ang tiwala ko sa'yo kung ikaw mismo,
walang tiwala sa sarili mo?" sabi ko. "I'm leaving for Canada on Saturday morning."

Isaac stopped from crying at nakatingin lang siya sa akin.

"I think it's good that I'm leaving. It's good for the both of us to be away from
each other." sabi ko. "We both need time. You need time to built your trust to
yourself and I need time to heal my wounds."

"Lorraine, please..." he cried again and I let him hold my hand when he reached for
it.

"Hopefully that someday, we'll be a better person for each other."

Umiling-iling siya't ilang beses na pinaulanan ng halik ang aking kamay na kaniyang
hawak.

"Don't go, please..." he begged.

"But for now... we can't be. We just can't." umiling-iling ako't binawi na sa
kaniya ang aking kamay.

Tumayo ako't bago pa ako makapaglakad palayo'y niyakap niya ako, just like last
night. He hugged me from the back so tight like he has no plans in letting me go.

"I'll be a better person for you... I'll be the Isaac Horan that you love." sabi
niya. "I'll wait for you... I'll wait no matter how long it gets. Ikaw lang ang
mamahalin ko. Sa'yo lang ako."

Pumikit ako ng mariin at pinigilan ang aking paghikbi saka huminga ng malalim.

"Thank you." sabi ko nalang at saka tinanggal ang kaniyang pagkakayakap sa akin
upang ako'y makawala.

=================

Chapter 33

Chapter 33

Married

"I can't believe that you're already going home..." malungkot na sabi ni mommy
habang pinapanood ako sa pag-eempake ng mga gamit ko.

It has only been two years na nandito ako sa Canada and now, I'm already going back
to Davao. I'm already coming home.

"Mom, I've stayed here for two years. I think you won't miss me that much anymore."
sabi ko. "Plus, I want to personally handle everything that's why I need to go home
and also the wedding..."

"Well, the wedding's fine and you can go back to Canada after that pero bakit ba
naman kasi doon ka pa nagpatayo sa Davao? Pwede namang dito nalang din sa Canada."
nagtatampong sabi niya.

"Alam niyo naman pong gusto ko na rin pong umuwi eh..." sabi ko. "And besides,
matagal ko na po 'tong pangarap. Bata palang po ako, gusto ko na po 'to. Remember,
mom?"

Napabuntong hininga naman si mommy at tumango-tango. "I remember." ngumiti siya. "I
used to dream of having my own school too."

Last year, I started planning about building a school for elementary and high
school students. Nagpatulong ako kila Kate at Mel na sila ang maghandle muna ng
construction doon sa Davao dahil hindi ako makakuwi and they did a good job. Last
week ay natapos na ang construction at ngayon ay inaayos na ang mga kagamitan sa
loob ng school kaya uuwi na ako para makatulong. They've done a lot.

"And now our dream is finally coming true." nakangiti kong sabi at saka lumapit kay
mommy. "We're finally going to have our own school."
"No, Lorraine." umiling si mommy. "Sa'yo lang 'yan. It's your hardwork and money."

"Pero

mommy, sa'yo din galing halos lahat ng pera ko. Sa inyo ni daddy. Kaya share-share
na tayo." natatawa kong sabi.

Napangiti naman si mommy at saka ako niyakap. "I will miss you so much." aniya.
"Mag-iingat ka palagi doon ah?"

Tumango naman ako saka humilay sa yakap ni mommy upang itaas ang aking kanang
kamay. "I promise that I will take care of myself." sabi ko. "Ang laki at tanda ko
na kaya, 'mmy."

"Sabi ko nga... nasanay lang talaga ako na bine-baby ka." sabi niya. "Anyways, will
Angelo go with you to the Philippines?"

"Yes, mom. Wala ng problema. Naka-ready na rin siya sa pag-alis namin bukas."
nakangiting sagot ko.

"That's good then. Wala pala akong dapat ikabahala since kasama mo naman si
Angelo." sabi ni mommy.

"Baka nga mas dapat kang mangamba dahil si Angelo ang kasama ng anak mo." biglang
pagsingit ni daddy na kakapasok lang sa aking kwarto.

Napatawa naman ako sa sinabi ni daddy at saka humalik sa kaniyang pisngi bilang
pagbati sa pagdating niya.

"Angelo will take care of your daughter. I'm pretty sure about that." kampanteng
sabi ni mommy.

"Well, I don't. Nagdadalawang-isip ako." sabi ni daddy.

"Hay nako po..." inakbayan ko namang parehas ang aking magulang. "Matulog na po
tayo lalo na po kung ihahatid niyo po ako sa airport bukas dahil maaga po ang
flight ko." sabi ko nalang upang matigil sila sa nalalapit na bangayan.

"Okay, El. Goodnight, my princess." daddy kissed me on my forehead samantalang si

mommy naman ay sa aking pisngi.

After I finished packing up things that I needed, I already went to sleep.

"Where's Angelo?" tanong

ni mommy sa akin nang paalis na kami papuntang airport. "Hindi ba siya sasabay sa
atin papunta sa airport?"

Umiling naman ako. "Hindi daw po, mommy." sagot ko. "He'll take a cab nalang daw
po."

"Hay nako... ang batang 'yon, masiyadong mahiyain sa amin ng daddy mo." sabi ni
mommy.

"Nakakatakot daw po kasi si daddy." I laughed.

"Why me? I'm not doing anything to him kapag nandito siya sa bahay." pagmamaang-
maangan ni daddy at binuksan na ang back door ng sasakyan para makapasok na ako.
Hanggang sa makarating kami sa airport ay pinagtatalunan lang ni mommy't daddy ang
tungkol sa pakikitungo ni daddy kay Angelo at wala akong ginawa kundi ang tumawa
nalang lalo na pag tinatanong nila ang opinyon ko o kinukuha ang side kong kumampi
sa isa sa kanila.

"Ayun na si Angelo!" I stated nang makita ko si Angelo sa may pasukan na mukhang

naiinip na.

He's just standing beside his luggage while staring at his wrist watch before he
got his phone.

I automatically grab my phone and my expectation weren't shattered when my phone

lit up because of his text message asking me if I still want to go to the
Philippines or not.

"Speaking of..." my dad trailed off as my mom glared at him.

Inihinto ni daddy ang sasakyan sa tapat kung saan nakatayo si Angelo at mabilis na
umayos sa pagkakatayo si Angelo and directly looked at the back door kung saan ako
lalabas.

Pagbubuksan na sana ako ni Angelo ng pinto nang mapatigil siya dahil bumaba si
daddy sa sasakyan at inunahan siya sa pagbukas ng pintuan.

"Good morning, Sir." nag-aalangang bati ni Angelo kay daddy pagkababa ko.

"Good morning

to you too." tumango si daddy sa kaniya.

Dumiretso si daddy sa likod ng sasakyan upang makuha ang mga gamit ko.

"Angelo!" masayang bati ni mommy nang makalapit siya kay Angelo at niyakap ito.
"Thank you for coming with my daughter to the Philippines." pasasalamat ni mommy.

"It's my pleasure, T-Tita..." nakangiting sabi ni Angelo na bahagyang nauutal at

pa-slang pa rin ang pagbigkas ng 'tita'.

"Take care of my daughter, Angelo." my dad said in an authoritative voice when he

finished getting my luggage.

"I will, Tito.. always." walang kautal-utal na sabi ni Angelo.

I almost laughed. Pag dating kay daddy ay mas matigas pa sa bato si Angelo pero
minsan ay mas malambot pa sa bulak.

"Good." simpleng sabi ni daddy at saka ako nilingon para yakapin. "I'll miss you,
anak. Remember to visit me and your mom, okay?"

"I will, Dad and I'll miss you too." nakangiti kong sabi.

Niyakap ko rin si mommy at saka nagpaalam sa kaniya bago kami pumasok ni Angelo sa
loob ng airport.

"It's so hot..." pambungad na reklamo ni Angelo nang makatungtong siya sa

Pilipinas. "Are we gonna stay here?"

I shook my head. "Nope." sabi ko. "We're going to ride another plane from here to
Davao. That's where we're going to stay, we're still in Manila."

"Is it colder there? I don't think I can keep up with the heat." sabi niya't panay
ang paypay sa kaniyang sarili.

"You can, Gelo." sabi ko. "You'll enjoy Davao. I promise."

"I think I'll be staying the whole month I'm here inside your centralized
airconditioned flat." he said.

Bahagya naman akong napatawa.

"No

you're not." umiling ako. "You promised me that you're going to help me plus, I'm
going to tour you. You'll love my hometown."

"Hopefully, I will." sabi niya nalang at mukhang wala na siya sa mood nang dahil sa
init na nararamdaman.

Nang makapasok na kami sa loob ng airport ay nawala na ang masama niyang aura.

"I planned on staying here in Manila for two or three days before we go to Davao
but I need to be there as soon as possible." sabi ko sa kaniya nang magb-board na
kami ng plane papuntang Davao.

"Can't wait to go back home..." he uttered before leaning his head to my shoulder
and swiftly drifted to sleep.

Napailing nalang ako't napangiti. He's really a stubborn guy.

"Welcome to Davao!" masaya kong sabi nang tuluyan kaming makalabas ng arrival area.

"I think it's hotter here." puna niya habang inililibot ang tingin. "It's already
in the evening but it's still hot."

"Because Davaoeños are hotter." natatawa kong sabi.

"Well that's arguable..." ngumisi siya at saka tinulungan ang taxi driver na ilagay
sa likod ang mga luggage namin bago kami sumakay.

"Saan po tayo, Ma'am?" tanong ng taxi driver at sinabi ko sa kaniya ang pangalan ng
condominium na pinagtitirahan ko dati.

Angelo leaned on me. "Where are we going?... Is that what he asked you?" tanong sa
akin ni Angelo.

"Yes." I simply answered and he smiled. "I think Filipino language is pretty easy
to understand."

"Akala mo lang yun." I smirked.

"Okay... Now, I don't understand." sabi niya. "What did you just say?" he asked at
umiling nalang ako saka tumawa.

Nang

makarating kami sa condominium ay panay ang libot ng mga mata ni Angelo sa buong
paligid.
"What floor's your unit?" he asked me nang pasakay na kami ng elevator.

"Hmm... don't worry. It's not that high." sabi ko sabay pindot ng floor kung saan
nakadestino ang unit ko dahil alam kong ang taas ng unit ko ang pinoproblema niya.

Angelo's afraid of heights kaya kapag sa airplane ay ako ang laging nasa bintana
dahil ayaw niyang makitang sobrang taas na namin mula sa lupa.

"Are we going to visit your school today?" tanong niya sa akin nang makapasok na
kami sa aking unit.

I tilted my head while looking at him arranging our things. "My head's kinda aching
right now..." sabi ko. "And it's already 7PM here, Gelo. Are you nuts?"

"Jet lag." he said at binaliwala ang pang-iinis ko sa kaniya.

"Uhuh... jet lag." lumapit ako sa kaniya at saka yumakap mula sa kaniyang likod.

I rested my head at his back while hugging him tightly, feeling my head throbbing.

Hinawakan niya naman ang aking kamay at saka bahagya akong nilingon.

"Then we will rest for today." sabi niya at tumango nalang ako.

Hindi na kami nakakain ni Angelo at nakatulog na kaming dalawa nang dahil sa pagod
sa biyahe.

"Ahhh!"

Napabaliktad ako sa pagbangon nang makarinig ako ng isang napakalakas na tili.

"Oh shit!" I cursed at saka nagmamadaling lumabas ng kwarto.

I found Angelo who's only wearing a towel to cover the down part of his body while
drinking coffee and Mel who's eyes are widely open while looking at Angelo.

"Mel!" I shouted her name to call her

attention ngunit nanatili lang ang tingin niya kay Angelo.

Inilipat ko naman ang tingin ko kay Angelo na mukhang walang pakealam kay Mel at
nilingon ako.

"Good morning." he greeted me with a smile at napansin kong basa rin ang kaniyang
buhok.

Napabuntong hininga naman ako. "Angelo, please go and hide in the room." pakiusap
ko sa kaniya bago masiraan ng bait ang kaibigan kong nakatulala pa rin. "And also,
wear something."

Ngumisi lang siya at saka tumayo para pumunta na sa kwarto gaya ng utos ko sa
kaniya.

"What the hell is that, Lorraine?" tanong sa akin ni Mel. "Two years. Two years ka
lang nawala tapos may ganiyan ng nangyayari sa'yo?"

"Shut up, Mel, it's not what you think it is." sabi ko. "Kakaligo niya lang kung
hindi mo pansin kaya ganiyan ang suot niya at kakagising ko lang. And by the way,
thank you dahil nagising ako sa tili mo that can beat the siren of an ambulance or
a fire truck."

"Aba'y syempre na-shock ang buong pagkatao ko sa sumalubong sa akin." paliwanag

niya. "Ang akala ko'y ang bestfriend ko ang sasalubong sa akin that was gone for
two years pero hindi. Isang half naked man ang sumalubong sa akin. Sino ba naman
ang hindi magugulantang doon?"

"Kate?" I tried to answer her.

"Si Kate?!" she hissed. "Eh baka nga may tumaob ng flower vase dito kung si Kate
ang nakakita ng ganoong view eh."

I laughed. I missed her so much and also Kate.

"Anyway, where's Kate? Akala ko ba'y sabay kayong pupunta ngayon?" tanong ko.

"With her fiancé, of course." Mel answered. "Naghaharutan pa sa baba kaya hindi pa
nakakaakyat. The nerve of that girl to let me go first just to cuddle with the love
of her life."

"Lorraine!"

"Speaking of..." Mel rolled her eyes.

My eyes darted on Kate na ngayo'y masayang kumakaway sa akin at patakbong lumapit

sa akin upang yakapin ako.

"I missed you!" sabi niya habang nakayakap sa akin.

"I missed you too." I smiled while hugging her back.

Nang humiwalay sa pagkakayakap sa akin si Kate ay lumipat ang tingin ko sa

kakapasok lang na lalaki sa aking unit.

"Martin." I uttered his name with a smile.

Lumapit naman si Kate sa kaniya na mabilis na inakbayan ni Martin.

They're getting married next week kaya mas kinailangan kong umuwi dito sa
Pilipinas. I can't let Mel handle the school all by herself dahil magiging busy na
rin si Kate lalo na't magkakapamilya na siya.

"Welcome back, Lorraine." he greeted and smiled at me.

=================

Chapter 34

Chapter 34

Game

"Who is he?" masungit na tanong ni Kate habang nakatingin kay Angelo na kakalabas
lang sa kwarto't nakabihis na.
"Uhmm... Kate, Mel and Martin... I would like to formally introduce Angelo."
pakilala ko kay Angelo sa kanila. "He's my father's close friend's son and also
my... bestfriend."

Nakita ko namang para silang nakahinga ng maluwag nang marinig ang description ko
tungkol kay Angelo.

"Plano mo bang ligawan ang kaibigan namin, Angelo?" diretsahang tanong ni Kate kay
Angelo.

"What did you say?" kunot-noong tanong ni Angelo.

I thanked God na buti nalang at hindi nakakaintindi si Angelo ng Tagalog at hindi

niya naintindihan ang prangkang tanong sa kaniya ni Kate na mas tumalas ata ang
tabil ng dila.

"I'm sorry but I can't understand Filipino." paghingi ng paumanhin ni Angelo na

mukhang gulong-gulo pa rin.

"Don't mind them, Gelo." sabi ko't kunwaring natatawa. "They're just asking a
nonsense question."

I tried to catch Angelo's attention to divert the topic but he didn't cut his stare
at Kate and he's very determined to understand what she said.

"Hindi siya marunong mag-Tagalog?" Mel asked, looking at me.

"Hindi." sagot ko. "He grew up in Canada. Both of his parents are Canadian. Naging
close lang talaga si daddy at daddy niya nang dahil sa work and same neighborhood."

"Ohh..." tumango-tango naman si Mel.

She looked at Angelo like she was very curious or she's somehow uncertain about
him.

"Well, back to my question, Angelo." Kate stole the scene. "Are you planning or are
you courting

your girl bestfriend?"

"Courting Lorraine?" he slightly laughed. "Honestly, before I did..."

"Sabi na eh." Kate rolled her eyes at natawa si Martin sa kaniyang reaksyon.

"When I first saw her, I was captured by her beauty and she's also easy to be with
that's why I fell for her before but when I asked her if she can feel my thoughts
that I'm already courting her, she... she dumped me." he narrated then laughed.

"And you're laughing?" pagsingit ni Mel na nagpatigil kay Angelo sa pagtawa.

Angelo's eyes darted on Mel and smiled. That smile of Angelo... mapapailing ka
nalang talaga sa kakayahang magpahulog ng ngiti niyang 'yan. But to my surprise,
parang wala lang 'yon kay Mel.

"I'm laughing because I can't imagine that I fell for my bestfriend before. It was
such an embarassing experience. I've never been dumped and she's the first one
so... it was a culture shock. It made me think that Filipinas are hard to get and
they are feisty." Angelo explained before he looked at Kate again. "So, my answer
to your question is no. I can't imagine myslef falling for her again. I'm not going
to risk our friendship. Plus..."

Sandaling tumigil si Angelo at tumingin sa akin upang bigyan ako ng isang

nakakalokong ngisi.

"She told me that she's reserved for someone else." he added at napasapo nalang ako
sa noo ko.

Hindi ko akalaing pati pala lalaki ay napakadaldal tungkol sa mga sikreto. Sa

tingin ko'y nakahanap na ng bagong kakampi sila Mel at Kate.

"Thanks for blurting it out, Gelo." I sarcastically thanked him. "You're such a
trustworthy friend."

"Well,

that's why you love me right?" Angelo laughed.

I fake a smile. "Yes. I love you so much."

"Cole!"

Nanigas ako sa aking kinatatayuan at parang ayoko ng ialis ang tingin ko kay Angelo
na ngayo'y nakatingin na sa gawi nila Kate.

Why is he here? Paano niya nalamang nakauwi na ako?

Well, of course! Tinatanong pa ba 'yan? Syempre'y sila Mel at Kate ang nagsabi sa
kaniya na nakauwi na ako. Pero bakit pa nila kailangang imbitahin si Isaac dito? Sa
mismong condo ko?

Isaac and I still communicate when I was in Canada. We're casual and I admired him
so much while I was away dahil hindi niya ako prinessure tungkol sa aming dalawa.
He gave me the space and break I needed from our relationship pero hindi pa rin
niya akong iniwan bilang isang kaibigan.

I mean, never nga naming napag-usapan ang kung anong nangyari at kung akong mayroon
sa amin. It's like we're starting a new; like we met through social media and it's
the first time we're gonna meet today.

"I'm sorry if I'm late... galing pa ako sa Blujaz." paghingi niya ng paumanhin.

"It's okay Cole, hindi pa nga naliligo 'tong si Lorraine eh. Kahit mamaya ka pa
dumating, okay lang." natatawang sabi ni Mel.

Bahagyang nanlaki ang aking mga mata at naalala kong hindi pa nga pala ako naliligo
tapos ay nandito ako ngayon sa harapan nilang lahat. Nakakahiya... lalo na kay
Isaac. It's been two years since we've last met tapos makikita niya ako after those
years na hindi naliligo at ganito ang itsura.

"Cole?" Angelo curiously uttered kaya muli akong napa-angat ng tingin sa kaniya.

Hindi

pa rin ako makatingin sa gawi kung nasaan si Isaac. Naiilang ako't nahihiya. Hindi
ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayon.

"Could it be that you're Isaac Cole Horan?" tanong ni Angelo.

"Yes." simpleng sagot ni Isaac na nagpatahimik sa kuryosidad ni Angelo na ngayo'y
tumingin sa akin saka ngumisi.

Remind me later that I need to kill Angelo. I swear. If he wasn't my bestfriend,

I'll kill him.

"Lorraine, tingin ka naman dito." mapang-inis na sabi ni Mel.

And Mel too... sabay ko silang papatayin ni Angelo mamaya.

Huminga ako ng malalim. I brushed up my hair using my hands before I looked at

their side with a smile.

Bumangad sa akin si Isaac, who's almost right in front of me. Ang tanging
naghihiwalay nalang sa pagitan naming dalawa ay ang center table sa gitna.

He's looking at me while he's hands are in his pocket. His wearing khaki shorts and
if I'm not mistaken... it's the polo that I bought and gave him before I left the
country. His also wearing his iconic messy hair. He became tanner than he was
before making his body more toned. He looks so fresh and handsome.

"Hey..." his husky voice greeted me.

"H-Hello..." nauutal kong bati at saka umiwas ng tingin. "I'll take a bath first."

Mabilis ko siyang tinalikuran at saka tinignan si Angelo na mukhang natatawa sa

akin.

"Entertain and assist them, Gelo." bilin ko kay Angelo bago ako nagmamadaling
pumasok sa kwarto ko.

Hinawakan ko ang aking dibdib at napasandal ako sa likod ng pintuan ng masara ko

ito. My heart's beating so fast... I think it's even faster than a shuttle train.

"Kaya

mo 'to, Lorraine!" I cheered myself. "Act like you're not affected. Oo. Ganon nga.
Kaya mo 'yan!"

I slightly slapped both my cheeks a few times before I decided to take a bath.

I wore a simple white shorts and a black printed tee shirt plus my Keds to complete
my get up for today.

I didn't bother to dry my hair because I don't want to keep them waiting at saka
baka kung ano na ang pinagsasasabi ni Angelo sa kanila. I just put a powder on my
face and a light lip tint on my lips.

"I'm done!" I announced when I got out of my room, still combing my damp hair.

Sabay-sabay naman nila akong nilingon but what caught me the most is Isaac's eyes,
scanning me from my head to toe then vice versa.

"Okay. Let's go." pag-aya na ni Kate at tumayo na sa sofa. "Mel, sa amin ka na ni

Martin sumabay."

"Sure." nakangiting sabi ni Mel at kinawit ang kaniyang braso kay Kate na parang
inaagaw nito si Kate kay Martin na napapailing nalang.
"Where's your car keys?"

Napalingon ako kay Angelo na ngayo'y nasa tabi ko na at nakalahad ang kaniyang
kamay sa akin.

"Forgot it inside the room." sabi ko. "Just get it. Study table. First drawer or
second drawer. I can't remember. Just find it."

"Okay." he said before he went inside the room.

Now, it's just me and Isaac left.

"Hindi ka pa susunod sa kanila?" tanong ko dahil nakalabas na ng unit ko sila Kate.

"I'll wait for you and him." he said. "Or... gusto mong mapag-isa kayong dalawa?"

Napalunok ako sa kaniyang sinabi. "W-What are you talking about?" naiilang kong
tanong at nagpapasalamat akong lumabas na kaagad

si Angelo.

"Got the keys. It's in the third drawer, idiot." sabi niya't bahagyang pinitik ang
aking noo.

"Ouch!" kumunot ang noo ko't bahagya ko siyang sinapak sa kaniyang braso.

Biglang tumikhim si Isaac kaya naman napatingin kami sa kaniya ni Angelo.

"Oh he's still here..." puna ni Angelo na hindi napansin si Isaac pagkagaling niya
sa kwarto.

"Let's go?" pag-aya ni Isaac na binaliwala ang sinabi ni Angelo.

"Okay." sabi ko't binalingan si Angelo. "Get my bag." utos ko sa kaniya na mabilis
niya namang sinunod.

Nagpapasalamat ako't mayroon kaming kasama sa loob ng elevator at hindi naging

awkward dahil paniguradong kapag kaming tatlo lang ay nakakailang.

Nang pumasok ang tatlong kalalakihan sa loob ng elevator na dahilan kung bakit
nagsiksikan ay mabilis akong itinabi ni Angelo sa gilid upang ma-protektahan ako't
hindi masiksik ng tuluyan.

Maingay ang mga lalaki na kakapasok lang at nagtatawanan pa kaya naman nagsalita na
rin ako lalo na ng maamoy ko si Angelo dahil sa sobrang lapit niya sa akin.

"Did you use my shower gel?" tanong ko sa kaniya.

Ngumisi naman siya sa akin. "It really smells good."

"I told you to buy one for yourself and stop using mine." inis kong sabi sa kaniya.

"I did." sabi niya. "But I left it in Canada. If we will go to a mall then I'll buy
my own shower gel."

"After we check the school, we'll go straight to the mall." sabi ko.

"Okay p-po." he said while devilishly smiling at me.

Hindi ko naman maiwasang mapangiti dahil natutuwa ako lalo na kapag ginagamit niya
ang 'po' at 'opo'. He sounded like a child who's just learning how to talk.

"Dude, can you lead the way? I'll just follow you from behind." sabi ni Angelo kay
Isaac.

"Sure..." he said. "If you can catch me."

Angelo raised his left eyebrow while eyeing Isaac towards the door of his new
Touareg. He must be really earning a lot right now.

Isaac was about to go inside his car when he stopped and looked at Angelo who's
beside me.

"On second thought, I won't drive fast." sabi niya. "Slow down." pahabol niya bago
pumasok sa kaniyang sasakyan.

"Love sick." ngisi ni Angelo at pinatunog ang Sedan kong walang panama sa sasakyan
niya.

Angelo opened the passenger's seat door for me like he used to when we're still in
Canada before he got in the driver's seat.

Nagsimula ng umandar si Isaac and Angelo kept his eyes on Isaac's car who's driving
like we're joining a death march.

Biglang tumawa si Angelo kaya naman napatingin ako sa kaniya. "Are you crazy,
Gelo?"

"No, I'm not." iling niya, natatawa pa rin. "Your ex's funny." komento niya.

"What are you saying?" kunot-noo kong tanong sa kaniya.

He licked his lower lip before he bit it while grinning. "I think I'm gonna enjoy
this game." he said.

"What game?" I asked habang tinitignan ang kaniyang nakakalokong ngisi.

"You'll see... just play with me." he said with full determination.

I think I'm not going to like this game that we're going to play.

=================

Chapter 35

Chapter 35

Second Try

"Wow..."

Para akong batang natulala sa Disneyland Castle habang tinitignan ko ang school na
pinapangarap ko magmula pa ng bata ako.

It was really how I imagined it would be.

I can't help but to get teary eyed while smiling like an idiot. Finally, I'm going
to have my own school.

"Wala man lang bang thank you diyan?"

Naalis ang tingin ko sa school at inilipat ito kila Kate, Mel, Martin at Isaac na
ngayo'y pinapanood akong natutulala

My tear fell at tumakbo ako papalapit sa kanila upang yakapin ko.

None of this would happen kung wala sila. If they didn't help me, I think it would
be hard for me to achieve this dream but they made it all easy for me. I don't
think saying the words 'thank you' would be enough for them.

"Thank you..." I sincerely said while hugging Kate and Mel na ngayo'y natatawa na
sa akin.

"Napaka-emotional mo naman ngayon, Lorraine." natatawang komento ni Mel.

"Kung di nang dahil sa inyong dalawa, hindi naman matutupad 'to eh." sabi ko't
humiwalay na sa pagkakayakap sa kanilang dalawa. "Thank you talaga."

"Actually, Lorraine... hindi naman kami ni Mel ang dapat na pinapasalamatan mo ng

ganito eh. I feel so guilty." biglang sabi ni Kate.

I cluelessly looked at her, waiting for her to finish what she has to say.

"You gave us the funds or the money, that was needed to build your school. Ang
tanging ginawa lang namin ni Mel ay ang paghahawak ng pera mo't ang pagbubudget
nito." she confessed.

"But the one who put all of his hardwork, yung naghanap ng magandang location,
engineer and architect. Who dedicated all his time in building your dream school
and almost lost his time to his own business... It's Cole, Lorraine."

I automatically removed my sight from Mel and Kate and it went straight to Isaac
who's slightly smiling.

"He found out that you want us to help you build a school from Martin. I also asked
help from Martin dahil wala naman akong alam sa mga dapat gawin. Hindi ko naman
alam na sinabi pala ni Martin kay Cole." kwento ni Kate. "Cole volunteered to help
but he didn't just help us, he did everything that's needed to be done and made
this school in front of you possible."

I smiled at him and I found myself rushing towards his place just to hug him.

His nostalgic scent and the way he hugged me back made me shiver. It felt so
surreal. I never imagined myself hugging him lalo na't kakabalik ko palang.

Am I really hugging the man that I love right now? Hindi ako makapaniwala.

"Thank you for helping out, Lorraine."

Napahiwalay ako sa pagkakayakap kay Isaac nang halos pumagitna si Angelo sa amin.

Kung kanina'y gusto ko siyang patayin, ngayon naman ay gusto kong ilibing nalang
siya kaagad ng buhay. Ang lakas ng loob niyang sumingit sa lovelife ko.
I can see Isaac's eyes looking at Angelo, pissed off by his sudden interruption.

style="text-align:left;">Hindi ko man alam kung ano ang tumatakba niya patungkol sa

relasyon na mayroon kami ni Angelo but I'm sure that he'll ask my friends about it
dahil hindi niya ako tatanungin tungkol doon.

Well, my friends know the truth about my relationship with Angelo but I don't if
he'll believe them specially when Angelo's acting so weird. He's acting like he's
territorial and possessive of me.

Actually... Angelo's kind of territorial, possessive, protective and sweet hell of

a bestfriend pero hindi ganito lalo na't alam niya naman ang nararamdaman ko para
kay Isaac.

Angelo looked at me. He winked before he looked at Isaac again.

God! So he's already starting his own game. Am I really going to play this game
with him?

"I really appreciate what you did. You made Lorraine happy." Angelo continued to
express his fake gratitude to Isaac.

"I'll do anything just to make her happy." Isaac said and gave a smirked.

"That's great then!" masayang sabi ni Angelo. "We both have the same advocacy. To
do anything just to make her."

I don't know if Angelo's just pissing Isaac off or if he's trying to pick a fight.

"How 'bout let's go on a tour around the school?" biglang pagsingit ni Mel at
laking pasasalamat ko sa kaniya dahil natigil ang pag-iinitan ng dalawa.

Mabilis niya akong hinila palayo kila Isaac at Angelo saka pumasok na

sa loob ng campus.

"Stay with me for today, Lorraine." bulong niya sa akin. "We don't want fist fights
right?"

Hindi na ako sumagot at bahagyang nilingon si Angelo na nakasunod lang pala sa

likod ko't parang baliw na nakangisi samantalang si Isaac ay parang ang lalim ng
kaniyang iniisip.

Thy toured me around the campus. Everything's well in place. High school and grade
school building have their own cafeteria and gyms. Maganda rin ang school grounds
that looks like a park. May swimming pool din sa likod ng school kung saan
gaganapin ang swimming lessons. Ang hindi pa masyadong maayos ay ang faculty rooms.
I even have my own office here na mayroon pang room for me to sleep pero wala pang
kagamit-gamit dahil ang sabi daw ni Isaac ay hayaan ng ako ang mag-ayos because
it's my own office.

"So... kunti nalang pala ang maitutulong ko sa inyo." nahihiya kong sabi habang
papalabas na kami ng school, matapos ang paglilibot.

"Mabuti nga't hahayaan ka pa nitong si Cole na tumulong eh, kung hindi ay tatapusin
niya na 'yan lahat." sabi ni Martin.
I nodded at Martin at saka nilingon si Isaac na tahimik parin hanggang ngayon.
Buong pag-iikot namin sa school ay hindi siya nagsasalita.

"Saan niyo gustong maglunch? My treat." nakangiting tanong ko sa kanila.

"Kahit saan, basta libre." natatawang sabi ni Mel.

"Yung malapit nalang dito para mabilis. May pupuntahan

pa kami ni Martin maya-maya eh." sabi ni Kate.

"Gaisano Mall nalang tayo. I'm craving for Pepper Lunch." pag-aya ni Mel.

Tumango naman ako. "Sige doon nalang at pupunta rin naman kami dapat doon ni
Angelo." pagsang-ayon ko.

"Okay! Let's go. Sa inyo ulit ako sasakay, Martin, Kate." sabi ni Mel at nauna pa
sa pagpasok sa sasakyan ni Martin ng patunugin niya ito.

"Uhm... I won't be able to join you guys for lunch."

Napatigil si Kate sa pagsakay sa sasakyan at nilingon naming dalawa si Isaac.

"Bakit? Ayaw mo ba sa Pepper Lunch?" tanong ko sa kaniya.

He looked at me and slightly smiled before he shook his head. "We used to eat there
before, bakit ko naman hindi magugustuhan diba?" paalala niya sa akin.

My brain automatically reminisced the moments we used to eat at Pepper Lunch in

Gaisano Mall, in Abreeza... I bit my lower lip and stopped my self from
reminiscing.

"Dad texted me. I need to go to Blujaz right now." he explained at napatahimik ako
lalo. "Let's eat lunch next time. Mag-ingat kayo." he smiled before he went inside
his Touareg.

Sinundan ko lang ang paglayo ng kaniyang sasakyan sa kinaroroonan namin at

napabuntong hininga ako.

"Hey, let's go now..." malambing na pag-aya sa akin ni Angelo.

Nilingon ko siya't ngumiti saka tumango.

style="text-align:left;">Martin's car lead the way to Gaisano Mall at sinusundan

lang siya ni Angelo na hindi pamilyar sa lugar.

"I think it's working..." biglang pagbasag ni Angelo sa katahimikan.

"What's working?" I innocently asked him.

"My game... our game." he answered. "I can see that he's trying to control his
feelings because I'm here. The way that he looked at me when I interrupted your
hugging moment, it's like he's ready to kill me." he laughed.

"I still don't get why we need to do this game of yours, Gelo." sabi ko't tumingin
sa labas.
Wala pa rin akong mahanap na pagbabago sa mga lugar na nadadaanan namin. Feeling ko
tuloy ay hindi ako dalawang taon na nawala. Pakiramdam ko'y dalawang araw lang.

"It's obviously that you both are still into each other." sabi ni Angelo. "And it
shouldn't be that easy, Lorraine. We need to play first."

"What shouldn't be easy? What do we need to play? His feelings?" naguguluhan kong
tanong.

Minsan ay hindi ko talaga maintindihan si Angelo.

"You and him... getting back together shouldn't be easy. We still need to play with
the situation first." sabi niya. "It may look like that we're playing with his
feelings but no we aren't. It's him who's playing with himself. He will conclude
thoughts about the both of us, it will be his fault when he will realize that he's
wrong in the end."

style="text-align:left;">Alam kong tama si Angelo. He's making a good point. Hindi

pwedeng agad-agad kaming magkakabalikan ni Isaac... kung magkakabalikan man kami
pero wala pa rin naman sa isip ko yun. All I want is to establish a new
relationship with him. Iyon lang ang gusto kong mangyari for now.

"Remember why you went to Canada, Lorraine." Angelo reminded me. "He hurt you
before. He hurt you a lot. Yes, I know that you've already understand his reasons
before you left but... do you think that it's already the right time?" he asked.

"I'm already done moving on from the pain, Gelo..." I told him.

Sa sakit lang naman ako nagmove-on when I went to Canada. Yung sakit lang na
naramdaman ko ang kinalimutan ko pero kahit kailan ay hindi ko inisip na kalimutan
si Isaac. Alam ko sa sarili kong it's somehow impossible. Posible man pero sobrang
hirap... ang dami kong pagdadaanan bago ko siguro siya makalimutan that's why I
never thought about moving on from him. Lalo na't mahal na mahal ko siya.

Nung makita ko si Isaac ngayon, ngayon ko nalang ulit naramdaman yung ganoong
kabilis na pagtibok ng puso ko at ang kasayahan na naramdaman ko. Oo't mas
nangibabaw ang kaba pero yung kabang yun... nabuo dahil sa kagustuhan kong makita
siya ulit. Wrong timing nga lang nang dahil sa pambungad kong itsura sa kaniya. But
I'm happy... I'm so happy that I saw him again.

"I know, Lorraine..." he said and smiled. "Ever since we met... that's the first
time I saw you smile so genuinely. And you gave that smile to him."

He grabbed my hand and held it so tightly.

I looked at him and he's still smiling while his eyes are focused on the road.

"I'll make your second try with him memorable and worth it, Lorraine." he said.

=================

Chapter 36

Chapter 36
Battle

Naging mabilis lang ang pagkain namin sa Pepper Lunch dahil kinakailangan ng umalis
nila Martin at Kate. Naiwan naman sa amin si Mel na aming hinahatid ngayon ni
Angelo. Ako na ang nagdrive para hindi na ako magtuturo pa ng daan papunta kila
Mel.

"We have to arrange a trip or an outing, Lorraine." Mel suggested. "You're back and
we should have fun. How about let's go to Bora? I'll book a ticket."

"As much as possible, Mel, gusto ko munang matapos ng tuluyan ang school bago ako
magsaya." sabi ko at niliko na ang aking sasakyan sa kanilang village.

"El, kunti nalang naman ang kailangan mong gawin. I'm sure you'll be done in a week
kaya magpapabook na ako ng ticket for next, next week." sabi niya.

Hindi nalang ako sumagot dahil alam kong kahit anong sabihin ko ay matutuloy at
matutuloy ang plano ni Mel na outing sa Bora.

"Bora is it the same as... Boracay?" biglang pagtatanong ni Angelo.

When we were still in Canada, Angelo used to tell me about articles he found about
some of the tourist spots here in the Philippines and number one on his bucket list
is Boracay.

"Oo naman!" sagot ni Mel sa wikang Tagalog.

"Is that a yes?" pag-aalangan ni Angelo.

"Yes na yes!" sabi Mel na tumatango pa't hindi ko maiwasan ang matawa.

Ramdam kong pinagt-tripan niya si Angelo sa lagay na 'yan.

"Can you ask me something, Lorraine." biglang sabi ni Angelo sa akin.

"What will I ask you?" tanong ko sa kaniya.

Well... that's already a question pero alam kong may gustong ipahiwatig si Angelo
sa akin.

"Can you ask me

if the girl beside you is crazy?" pakiusap niya.

I laughed but did his request. "Is the girl beside me crazy?" I asked him, still
laughing.

"Oo naman!" he copied Mel's intonation and I can't help but to burst laughing.

"That's it! I'm outta here!" sabi ni Mel at sakto namang kakahinto ko lang sa tapat
ng bahay nila.

She immediately got off the car. She looked back to give me a flying kiss before
she went inside their premises.

Lumipat naman si Angelo sa shot gun seat kung saan nakaupo kanina si Mel. He's
still laughing at napailing nalang ako. He really has a talent for annoying people.
"Have you seen her face?" Angelo asked me, still laughing.

"Congratulations, Gelo! You completely pissed off a friend of mine." I smirked

while my eyes were still on the road.

"Well... that's my talent." he shrugged off his shoulders.

Hindi nalang ako sumagot at hinayaan siyang panoorin ang bawat landmarks na
nadadaanan namin.

"I haven't asked you this, Lorraine..." bigla niyang sabi.

Napatingin naman ako sa kaniya at nakitang seryoso pa rin siyang nakatingin sa

labas ng bintana.

"Ask me what?"

He sighed. "I was wondering if you'll still go back to Canada..." he trailed off.
"I mean, if your school's already stable... will you go back?" he asked then looked
at me.

When I heard a car beeped from behind ay mabilis kong tinapakan ang gas ng
sasakyan. Na-blanko ang isipan ko sa tanong ni Angelo.

Matagal ko nang napagdesisyunan ang pags-stay dito sa Pilipinas. Siguro'y kung

babalik ako sa Canada ay para lang i-celebrate ang Christmas and New Year with my

parents but I will stay in the Philippines for good.

"Of course I'll still go back." sagot ko't pilit akong ngumiti.

"Really?" he seemed amused with my answer like he didn't expect it.

I nodded. "I'll go back during Christmas and New Year to celebrate it with mom and
dad." sabi ko. "We can also bond whenever I go there for the holiday."

His smile vanished slowly when I elaborated my answer and again, he looked away.

We were then covered by a deafning silence. No one dared to talk and the only sound
that was heard was the sound of my car's engine.

It was such an awkward moment. Mabuti nalang at tanaw ko na ang condominium. I'm
pretty sure na makakapagsimula na kami ng bagong topic once we got home sa condo.

"I'm gonna miss you, Lorraine..." he said, sincerely.

I stopped the car when we reached the ground parking of our condominium and looked
at him.

"Angelo..." I uttered his name.

He smiled at me. "I'll miss you like how your friends here missed you when you went
to Canada." he said. "I'll miss you because you're my bestfriend and a day without
you wouldn't be the same. What more if you'll be gone for a long time and I can
only see you during Christmas and New Year holidays?"

Hindi ko man lang naisip ang mga sinabi ni Angelo. When I was in Canada, siya ang
palagi kong kasama. Siya ang nagtour sa akin doon. I even got a job there because
of him as a teacher in a Fil-Am International School. We spent a lot of time
together. We collected almost a million terabytes of memories. Wala atang araw na
hindi ko siya nakakasama lalo na't we're in the same

neighborhood.

Just like Isaac and me when we were younger. We're in the same neighborhood before
at araw-araw din kaming magkasama noon kaya naging magbestfriend kami.

"You're going home at the end of the month, Gelo... Why do we need to deal with
this now? We still have a lot of time left for each other." pagpapagaan ko ng loob
niya.

"I know but nothing can erase the fact that I'll still leave, eventually... and God
knows how far and long we will be apart." sabi niya.

"Gelo, we will still see each other. I promise you that." I assured him.

"I know and I will keep your promise." he nodded and smiled at me.

It's a good thing that Gelo's an easy person to comfort.

I really want to spend more time with him lalo na sa natitirang mga araw na
magkasama kaming dalawa. Hindi na rin naman ako sanay na wala siya. Sadyang hindi
ko lang naisip na mawawala nga pala siya sa akin once I stay here. Hindi ko naman
kasi ramdam lalo na't nandito siya ngayon sa Pilipinas kasama ko. Hindi ko pa
naiisip ang realidad na yun.

"You used my shower gel again?" inis na tanong ko kay Angelo nang tumabi siya sa
akin, kakatapos lang mag shower.

"I forgot to buy when we went to the mall earlier." simpleng sabi niya. "We already
went home after we ate and escorted your friend to her home."

"Okay... but please. Buy a shower gel tomorrow." sabi ko.

"I will." he smiled and lay beside me.

style="text-align:left;">Kinabukasan ay parehas kaming tinanghali ng gising ni

Angelo. Kung di nga siya unang nagising ay baka nagtuloy-tuloy pa ang tulog ko.

Nakadalawang movies pa kami pa kami kagabi bago nakatulog ng tuluyan.

"You'll leave me here?" nagtatampong sabi ni Gelo nang maibaba ko siya sa Gaisano
mall.

I sighed. "Just go to the school after you buy your own shower gel and please buy
me a pizza."

"What pizza?" he asked.

"I want Sbarro but that's in Abreeza so... Pizza Hut's okay." I answered.

"Hawaiian?"

I smiled. "My favorite."

"Okay." he said. "I'll text you if I'm already on my way to the school."
"Sure! Take care!" paalam ko sa kaniya't sumenyas siya na umalis na ako kaya naman
tumango na ako't mabilis na pinaandar ang sasakyan ko.

Gusto ko siyang samahan sa mall lalo na't hindi pa siya pamilyar sa Davao pero
nandoon na ang mga makakatulong ko sa pag-aayos ng mga natitirang offices,
specially my own office. Ayoko namang paghintayin pa sila. Kung bakit ba naman kasi
kami tinanghali ng gising eh.

"Magandang hapon!" masaya kong bati nang makapasok ako sa faculty office ng school.

Napatigil ako nang makitang nandoon si Isaac na ngayo'y nakalingon na sa gawi ko.
He's only wearing a black sleeveless shirt and a dark brown fitted

pants. His built's bulking in his tight sleeveless shirt and I can't help but to
stare at his muscular arms.

Even if I'm not that close to him, I can see his sweat dripping from him forehead
down to his neck.

Napalunok nalang ako at saka naglakas loob na magsalita.

"Isaac..." tinignan ko ang nasa harapan niyang mga swivel chairs. "Nagbubuhat ka?"
I asked him kahit na masiyado nang halata ang sagot sa katanungan ko sa kaniya.

"Yeah..." he answered and I can sense tiredness in his voice.

Nilingon ko naman ang ibang mga nagbubuhat ng ilang gamit at inaayos na ang bawat
cubicle dito sa faculty.

"Uhmm... Naglunch na po ba kayo lahat?" tanong ko sa lalaking nagbubuhat din ng

swivel chair.

Ngumiti naman ito sa akin. "Ay! Opo, ma'am... kaso'y si Sir Cole ay hindi pa."

Muli namang bumalik ang tingin ko kay Isaac na ngayo'y nagpapatuloy na sa

naantalang pagbubuhat ng mga upuan.

"Hindi pa po siya kumakain?" paglilinaw ko.

"Hindi pa po, ma'am." sagot nito. "Sige po. Trabaho lang po ako." pagpapaalam nito
sa akin.

Huminga naman ako ng malalim at saka lumapit kay Isaac na ngayo'y kausap ang isang
trabahador. Tinuturo niya kung saan dapat ilagay iyong artificial plant na buhat-
buhat nito.

"Isaac.." I called his name nang makalapit ako sa kaniya.

Bahagya

niya naman akong nilingon at saka bumaling muli sa kaniyang kausap. "Ilagay mo
nalang doon sa sulok." utos niya dito bago siya muling humarap sa akin. "May
problema ba?... May mga ayaw ka ba sa mga ginagawa naming interior?" he asked me.

I immediately shook my head. "Uhm... no. It's not that." sabi ko.

He got his face towel from the back pocket of his pants. He wipe his sweat while he
raised his eyebrows at me waiting for my next statements.
"Uhm... Ang sabi kasi uhm... hindi ka pa daw naglulunch." sabi ko. "Gusto mo bang
maglunch?" pag-aya ko sa kaniya.

Mas lalong tumaas ang kaniyang kilay before he let out a smile. "Are you asking me
out?"

Bahagyang nanlaki ang aking mga mata sa kaniyang sinabi. "Hindi! Uhm... Ano kasi...
Baka kasi nagugutom ka na. Sasamahan lang naman kitang kumain kasi hindi pa rin ako
kumakain ng lunch." pag-eexplain ko. "Yun ay kung gusto mo lang pero kung ayaw mo
sige... magbuhat nalang tayo dito!" I smiled at him and gestured like I'm lifting
something.

Tinalikuran niya ako at nalaglag ang aking panga. Sobrang init na ng aking pisngi
at kung hindi ako nagkakamali ay pulang-pula na ito ngayon sa kahihiyan.

Pagkatapos ko siyang ayain para kumain ng lunch ay tatalikuran niya lang ako at
magw-walk out?

I bit my lower lip trying to hide my embarrassed feelings and slightly hit and
scolded my self.

"Magbuhat ka nalang, El...

Magbuhat ka nalang." I calmed my self.

I let out a big sigh at sisimulan ko palang abutin ang isang swivel chair upang
buhatin ay may mabilis na humablot ng aking kamay at hinatak papalabas.

Nakaawang lang ang aking bibig habang pinapanood ang likod ni Isaac. He's now
wearing a decent tee shirt.

Naglakbay naman ang aking mga mata sa magkahawak naming mga kamay. Isaac's
comfortably holding my hand like there's no line in between; like there's no
grudges.

"Let's just eat near the vicinity." he said nang makalabas na kami ng campus. "May
milk tea shop doon sa kabilang kanto. They also serve light rice meals. Okay lang
ba sa'yo?"

"Kahit saan naman basta makakain." sabi ko nalang.

"Okay let's go there." sabi niya't nagpatuloy sa paglalakad nang hindi man lang
binibitawan ang aking mga kamay.

Pagkarating namin doon ay walang masiyadong tao at halos puro teenagers ang nandito
sa loob. I suddenly felt so old. Dati'y ganiyan lang ang edad ko pero ngayon ay mag
mi-mid twenties na ako.

Nang makarating kami sa harap ng counter ay walang malisya niyang binitawan ang
aking kamay habang nakatingala sa menu at ako naman ay siya ang tinitingala.

"I'll order tapsilog for you and green apple italian soda... Okay lang?" he asked
me, trying to test if my taste bud's didn't change.

When it comes to silog meals ay taposilog ang pinakamasarap

para sa akin. I don't usually drink milk teas dahil nakakasakit ng ulo kaya it's
either I'm drinking a non-milk tea frappe and italian soda. Hindi ko nga lang alam
kung bakit nahulaan ni Isaac ang sinisinta ng tiyan ko ngayon.

I nodded. "Oo. Yun nga ang gusto ko." I awkwardly answered.

And once again, he smiled. "Just take a sit. I'll order." utos niya at mabilis ko
naman siyang sinunod.

Umupo ako sa bakanteng table na malapit lang din sa counter at nagpanggap na may
ginagawa sa aking cellphone kahit na wala naman.

Ilang sandali din ay dumating na si Isaac dala-dala ang isang standee na may number
para sa aming order.

"Have you decided kung ano ang gusto mong gawing ayos sa office mo?" tanong niya sa
akin.

"Hindi pa... Nag-iisip pa ako ng space conserving appliances and furniture." sabi
ko.

"You don't need to minimize your things, malawak naman ang office mo." sabi niya.
"You don't need space anymore." he stated.

I gulped and looked away from him.

Bakit pakiramdam ko'y may double meaning ang kaniyang sinasabi? I don't need space
anymore? Iyan ba ay tungkol sa space na gusto ko kaya ako umalis ng Pilipinas
patungong Canada? I don't want to assume. Kahit na sabihin sa akin ni Angelo na
nararamdaman niyang mahal pa rin ako ni Isaac ay may ibang parte sa akin ang hindi
gaanong kumbisido sa ideyang iyon.

I was about to answer him, diverting the topic when my phone suddenly rang. Saved
by the bell!

"Hello?" bungad ko nang masagot ko ang tawag.

"Where are you? I'm on my way to your school. I already bought two shower gels for
me." he happily said.

Napangiti naman ako. "I'm in a cafe near the school. It's kinda open... you can
easily seee."

"Okay. I'll be there with your pizza." sabi niya.

"Thank you. Take care." paalam ko bago binaba ang tawag at muling nag-angat ng
tingin kay Isaac na ngayon ay nakatingin lang sa aking cellphone.

Halos mapatalon naman ako sa kinauupuan ko nang bigla siyang nag-angat ng tingin sa
akin.

"May I ask who called you?" nag-aalangan niyang tanong sa akin.

"It's Angelo." simpleng sagot ko. "He'll be here any minute."

"Oh..." tumango-tango naman siya. "I see...."

Once Angelo's here, Lorraine, it's game time! You better prepare yourself. This
will be not just a game but a battle.
=================

Chapter 37

Chapter 37

Forgiveness

"Should we add food for him?" Isaac asked me. "Ano ba ang gusto niya?"

Umiling naman ako't ngumiti nang dahil sa pagiging mabait at considerate niya kay
Angelo.

"It's fine..." sagot ko. "He's bringing pizza at sanay na siyang nabubusog sa
ganoon lang. Alam mo na... mostly sa western countries, tinapay lang, busog na."

"You mean... pati ikaw ganon lang ang kinakain mo doon?" bahagyang kumunot ang
kaniyang noo.

I shook my head once again. "Hindi. Mukha bang ganon lang ang kinain ko doon? Ang
taba ko nga oh."

Itinaas ko pa ang aking dalawang braso sa gilid upang maipakita sa kaniya bahagya
na tumaba ako.

"Medyo nangayayat ka..." he said. "But you still look beautiful and sexy."

I coughed. Nasamid ata ako sa sarili kong laway nang dahil sa sinabi niya. Parang
naging concious tuloy ako sa sarili ko. Bakit ko ba kasi sinabi pa 'yon?

Mabuti na nga lang at dumating na ang mga pagkaing ni-order niya kaya nagsimula
nalang akong kumain.

"Lorraine!"

Mabilis naman akong napalingon at napangiti nang makita ko si Angelo ngunit

naningkit ang aking mga mata nang makita ko ring nakasunod sa kaniya si Mel.

"You're with Mel?" I asked him and he kissed me on my cheek when he got near me.

Umiling naman siya. "Met her outside your school. She said that she's looking for
you that's why she's here with me." pag-eexplain niya.

"I texted you, Lorraine and Cole." sabay lipat niya ng tingin kay Isaac at saka
muling bumalik ng tingin sa akin.

"Wasn't looking at my phone..." depensa ni

Cole sa sarili.

"It's because you're looking at someone else." Mel rolled her eyes.

"Can't help it." Isaac shrugged his shoulders at saka ngumisi bago nagpatuloy sa
kaniyang pagkain.
Hindi ko nalang pinansin ang sinabi ni Isaac at saka bumaling ulit kay Mel ngayon
ay natatawa kay Isaac. Nakakahiya tuloy.

"Kumakain kami. Di ko nabasa text mo. Ano ba 'yon?" I tried to bring back her
intentioned topic.

"Oh!" she snapped.

She pushed Angelo away from me para makaupo siya sa tabi ko.

Tinignan ko naman si Angelo and I tried to converse with him using eye contact. He
nodded at me then smiled telling me that it's nothing kaya naman tumango ako't
ibinaling na ang atensyon ko kay Mel.

"I already booked an airplane ticket but it's already scheduled next week." she
announced.

"Next week?!" I hissed at her. "I thought you'll book it next, next week."

"There'll be a rave party in Boracay next week and I want us to join that party
kaya next week na ang ni-book kong flight. It'll be fun!" pag-eexplain ni Mel.

"You're going to Boracay?" curious na tanong Isaac.

Nilingon naman siya ni Mel. "We're all going to Boracay, Cole." paglilinaw niya.

"Including me?" biglang pagsingit ni Angelo.

"As if I have a choice to leave you here." Mel rolled her eyes. "Lorraine will kill
me if I did that."

Bahagya naman akong napatawa kay Mel. Kailan kaya magkakasundo ang dalawang 'to?
Sana naman ay bago umalis ng bansa si Angelo ay magkasundo na sila.

Napatingin naman ako kay Isaac na ngayon ay nakatingin kay Angelo.

"Anyway... each one of you should deposit

13k on my bank account." sabi ni Mel at nakiinom sa aking italian soda.

"13k for what?" I asked her.

"Aba! Syempre pambayad sa plane ticket natin. Wala akong pera para ilibre kayong
lahat ah. Ano kayo sineswerte?" she sarcastically answered. "Bali gawin niyo na
palang 15k for the hotel. Hati-hati nalang tayo. Let's get two rooms para sa lovers
at para sa singles."

Napatawa naman ako sa sinabi ni Mel dahil mukhang iba nanaman ang iniisip niya pag
dating sa paghihiwalay ng lovers na sila Kate at Martin.

"It should be boys and girls."

Gulat naman akong napatingin kay Isaac na nagsalita. He's serious.

"Huh?" naguguluhang tanong ni Mel.

"Boys and girls should be separated." sabi niya. "You girls should bond more.
Namiss niyo naman ang isa't-isa. It's time for you to catch up after these two
years na nawala si El."
Napanguso naman si Mel sa suggestion ni Isaac. "Okay... Pwede rin." tumango siya.

"And I'll pay for everything. I'll deposit it to your bank account later." sabi ni
Isaac.

"What? Wag na, Isaac." pagtanggi ko. "I should be the one paying for all of us. My
treat."

"And you really think that I would let you pay?" he raised his eyebrows at me like
I'm trying to crash his pride and ego.

I was about to answer nang muli siyang magsalita.

"You know me more than anyone else does, El. You know that I won't let you pay
specially, if I have the money to do so." he answered his own question. "And even
if I don't have the

money, I'll do everything just to pay for you... for us."

I can't. I just can't look at him while his

saying these things. Pakiramdam ko'y lalamunin na ako ng tiles sa sobrang kahihiyan
na nararamdaman ko. Talaga bang sinasabi niya 'to sa harap ng mga kaibigan namin?
Specially, in front of Angelo. Angelo can understand him because he's speaking in
English. Hindi ko na alam kung ilang beses ko na 'tong sinabi magmula kaninang
magkasama kami pero nakakahiya talaga.

"Alam niyo... para walang away. Kaniya-kaniyang bayad nalang kasi." suwestyon ni
Mel.

Ngumiti naman ako kay Mel at tumango. "That would do." pagsang-ayon ko and I
hopefully looked at Isaac na sana'y pumayag nalang siya.

"No, Mel." he remained firm with his decision. "I'll pay for everything."

In the end, wala na akong nagawa. Mas pabor pa nga si Mel na si Isaac ang magbayad
ng lahat dahil wala daw siyang gagastusin.

"Your ex is a rich guy huh?" ngising biro ni Angelo nang pauwi na kami.

I sighed. "He's just really like that..."

"Uhuh... I've seen it." he nodded. "And it looks like he's willing to lay all his
possessions for you."

"He likes to treat everyone... besides, he's earning a lof. He owns a resort,
Gelo." paliwanag ko sa kaniya.

"Keep fooling yourself, Lorraine." he laughed. "You're good with that."

Napailing nalang ako sa pang-iinis sa akin ni Angelo at hindi nalang ako nagsalita
pang muli hanggang sa makarating na kami sa condo.

Kinabukasan ay ginambala ni Kate at Mel ang mahimbing na pagtulog ko. Ang sabi ni
Angelo ay nagising siya sa sunod-sunod na doorbell habang ako'y tulog mantika't
parang walang naririnig.

"Come on, Lorraine!" Mel kept on shaking my arms. "Bonding time natin itong tatlo
oh! Hindi mo ba kami nami-miss makasama?"

"Magbo-bonding naman tayo sa Boracay ah?" sabi ko't pilit na tinatakpan ng unan ang
ulo ko.

"That's different, El! We want a girls bonding with you. Us three." giit ni Mel.

"Please, Lorraine... Ngayon nalang ulit oh..." Kate persuaded me.

Napahinga naman ako ng malalim at tinanggal ang nakatakip na unan sa aking mukha.

"Angelo will be left alone..." I reasoned and looked at Angelo who's surprised that
I brought up his name.

Matalim naman siyang tinignan ni Mel. "Do you have a problem with Lorraine coming
with us and being left alone?" tanong ni Mel. "Are a chicken?"

Angelo slightly smiled at Mel before he shook his head. "Take her. I don't mind."
he said and walked towards Mel. He leaned his head upang maging pantay sila ni Mel.
"And I'm not a chicken."

He smirked at Mel saka siya lumingon sa akin.

"Pack up and come with them, El." sabi niya. "I'll get you some morning coffee." he
said and got out of the room.

"Oh! Pumayag na siya!" masayang sabi ni Kate. "Take a quick bath tapos hintayin ka
namin sa living room. Please bring swimwear okay?"

Hinatak naman palabas ni Kate si Mel ng kwarto upang makapag-umpisa na akong mag-
ayos sa aking sarili.

"Where are we going?" tanong ko sa kanila nanv makasakay na kami sa sasakyan ni

Kate.

"Blujaz." simpleng sagot ni Kate bago nagsimulang magdrive at nanlaki ang aking mga
mata.

"Sa Blujaz?! Bakit doon?" halos nagh-hysterical kong tanong.

"Because Cole gave as a free pass." kumindat si Mel sa akin.

"I thought it's gonna be a girls bonding

day?" sabi ko't pinagkadiin-diinan ko pa ang salitang 'girls bonding'.

"It is, El." giit ni Kate.

"Akala ata ni Lorraine ay makakasama natin si Cole ngayon." tumatawang sabi ni Mel.
"Don't assume, El. Masakit 'yan." umiling pa siya.

I got a cushion that was place here at the back seat at saka binato kay Mel na mas
lalong nagpatawa sa kaniya.

"Masiyado ka namang affected, El. Chill." sabi ni Mel at hinagis pabalik dito sa
back seat ang cushion.

"Cole will be out for today. Wala siya sa Blujaz." sabi ni Kate. "Magkasama sila ni
Martin ngayon and I don't know where they went."

"Kaya nagtatampo si fiancée kay fiancé." biro pa ni Mel.

"Pasalamat ka't nagd-drive ako, Mel." mapagbantang sabi ni Kate.

Napasandal nalang ako ulit dahil alam kong wala na akong magagawa. We're already
approaching landmarks that are near to Blujaz. Alam kong hindi ko na sila
makukumbinsi pang lumipat ng ibang resort or magmall hopping nalang. They're both
stubborn.

"Where's our VIP pass, Mel?" tanong ni Kate kay Mel nang makababa na kami sa
sasakyan, we're already here.

Tiningala ko ang malaking sign board na may nakalagay na Blujaz at kahit nandito
palang sa labas ay naaamoy ko na ang simoy ng dagat nang dahil sa ihip ng hangin na
galing doon.

I can't deny that I miss being here. I like being here. Noong mga bata pa kami at
kahit na lumaki kami ni Isaac ay madalas kami dito. Parang playground lang ang
Blujaz sa amin ni Isaac kung tutuusin.

"It's here with me." sabi ni Mel at tinaas ang tatlong VIP pass ticket dito sa
Blujaz. "Tara na sa loob."

Nauna

sa pagpasok sa loob si Mel at sinasabayan lang ni Kate ang paglakad ko.

"Hindi ako makapili sa inyong dalawa ni Mel..." bigla niyang sabi.

Napalingon naman ako sa kaniya. "Hindi makapili saan?" tanong ko. "Bakit mo naman
kailangang mamili?"

"My maid of honor..." she trailed off and shook her head. "Hindi ako makapili sa
inyong dalawa. You're both equally important and special to me."

I smiled at Kate. "Choose Mel." sabi ko.

She looked at me like she's not expecting that I would straightly tell that to her.

"She's been with you more than I do." sabi ko. "And I bet she knows you more than I
do."

"That's not true, Lorraine... Parehas lang kayo. Walang nakakaangat at walang
nakakababa." she said.

"I know, Kate... and I'm actually happy because you're considering me as you're
maid of honor pero alam ko sa sarili kong mas deserving si Mel sa pwestong 'yan." I
told her. "She's been with you for these two years that I'm not. Just choose her.
Mel will be happy, for sure."

She smiled at me. "Thank you, Lorraine."

"You're welcome..."

"Kate! Lorraine! Tara na! Nagd-dramahan pa kayong dalawa." panira ni Mel sa moment
namin ni Kate.
Natawa naman kaming dalawa ni Kate.

"Tara na." I grabbed Kate's hand at naglakad na kami papalapit kay Mel na may
kasama ng staff ng Blujaz.

I looked around when a bulletin board caught my attention at awtomatikong nabitawan

ko ang kamay ni Kate upang mapatigil sa paglalakad.

It's a bulletin board and it's full of my pictures with Isaac... May mga baby
pictures kami dito. Also when we're toddlers,

teens... at nung mga panahong naging kami ni Isaac. It was all here.

"Why is it all posted here?..." I suddenly blurted out a question.

"Because my son said that making a scrapbook is a girly thing that's why he just
posted everything here at the bulletin board."

Gulat akong napalingon sa gilid ko't nakita si Tito Kole na kasama at nasa likod
niya sila Mel at Kate.

"Tito..." I managed to say.

"Welcome back, Lorraine." he greeted me with a smile.

I was speechless. I don't even know how to react that he's right in front of me. I
don't know how to greet him back.

Bahagyang nilingon naman ni Tito sila Mel at Kate. "Can you excuse me and Lorraine
for a minute?" he asked permission to my friends.

"Uhmm... Oo naman po." sagot ni Kate at tinignan niya ako. "Cottage number 18 tayo,
El. We'll wait for you there." sabi niya bago niya hinatak paalis si Mel.

Sinundan ko ng tingin ang mga kaibigan kong paalis na when Tito blocked my view
kaya napaangat ako ng tingin sa kaniya and he's just smiling at me.

"Follow me, Lorraine. I want to talk to you." sabi niya't tumalikod siya't
nagsimulang maglakad.

Huminga naman ako ng malalim bago sumunod sa kaniya. We were quiet and no one dared
to talk while we're walking on our way to his office.

"Take a sit, Lorraine." sabi niya't inilahad sa akin ang sofa sa kaniyang office.

"Thank you po." sabi ko bago umupo.

He smiled at me and sit in front of me. I was just looking at him with no reaction
or expression in my face at all.

"Do you know how angry my son is with me?" he asked at nagulat ako

sa kaniyang sinabi.

"Po?" gulat kong sabi.

"Guess you don't know anything about it." he said and his smile vanished. "Cole's
mad at me..." mas malinaw niyang sabi.
"B-Bakit po?" nauutal kong tanong.

May mga tumatakbo ng sagot sa isipan ko kung bakit galit sa kaniya si Isaac. I just
wanted to confirm it from him.

"Sinisisi niya ako kung bakit ka nawala sa kaniya..." he said and my hunches were
true.

I remained silent at ang tanging gusto ko lang ngayong gawin ay ang makinig kay
Tito.

"When your Tita died, I thought that that's the most painful thing that could
happen... but I was wrong."

I looked into Tito's eyes and I can see hurt, pain, sorrow, grief and distress.
Halo-halong sakit ang nakikita ko sa kaniyang mga mata. It pains me to see him like
that lalo na't nakikita ko si Isaac sa kaniyang mga mata.

"Mas masakit pala yung nawala rin sa akin si Cole..." he said. "When you left...
parang nawalan na rin ako ng anak dahil itinakwil niya ako bilang ama. He told me
he can never forgive me because he lost you and I'm so glad that you came back,
Lorraine..."

Nag-angat sa akin ng tingin si Tito and I saw tears streaming down his face.

"Lorraine, I know I was wrong. Tanggap ko sa sarili kong nagkamali ako. Alam kong
naging masama rin ako sa'yo and I bet my wife's cursing me to death right now
because she treasures you just like a real daughter. I know because my son
treasures you too and looked what happened to us... ganoon din siguro ang asawa ko
sa akin." sabi niya. "Cole never called me a dad again after that. He's just
addressing me 'Mr. Horan' or 'Sir'. Nagkakausap lang kami if it's about business
and Blujaz. But as a father and son... we never did."

I bit my lower lip and looked away. I can feel the tears forming in my eyes at
nahihilam na ako nang dahil sa mga luhang ito na nagbabadyang tumulo.

"Lorraine, I'm sorry so sorry for everything that I did. I'm sorry dahil ako ang
may kasalanan kung bakit kayo nagkahiwalay ni Cole." he asked for my forgiveness.
"I'm sorry, Lorraine but you're my only hope..."

I wasn't able to control my tears anymore and it flowed like a waterfall.

"I know that I need to ask for your forgiveness first before I ask for my son's...
I've waited two years for you to come back." he said. "Lorraine, parang awa mo
na... Ikaw nalang ang pag-asa ko upang mapatawad ako ng anak ko... Ikaw nalang." he
cried at napapikit ako.

I can hear my heart's tearing apart because of Tito Kole. I can feel the pain that
he's feeling and as a daughter, hindi ko kayang maramdaman 'yan ni daddy.

Tumayo ako sa aking kinauupuan at mabilis na lumapit kay Tito upang yakapin siya.

"I will, Tito... I will." I assured him. "And I'm sorry too..."

Hindi ko inakalang leaving Isaac will make this kind of heartbreaking commotion. If
I'm the reason why thy broke apart, I'm also gonna be the reason for them to
reunite. I'll promise that.
=================

Chapter 38

Chapter 38

Away

"Alam niyo ba ang tungkol sa nangyari kay Isaac at kay Tito Kole?" tanong ko kay
Mel at Kate nang magkasama-sama ulit kaming tatlo dito sa cottage pagkatapos akong
kausapin ni Tito Kole.

Nagkatinginan naman silang dalawa at saka sabay na umiling. Naningkit naman ang
aking mga mata.

"Seriously?"

Kate sighed. "We're friends with Cole, Lorraine but he's not that open to us." she
said. "Pansin man namin na parang may mali sa kanilang mag-ama lalo na nung
anniversary ng parents niya, pero hindi naman namin yun inungkat kay Cole."

"Alam mo namang sa'yo lang nag-oopen up iyon." dagdag pa ni Mel. "And when you
left, he'd been keeping everything to himself."

It was a fun bonding moment with Mel and Kate pero habang nagpapakasaya'y hindi rin
nawawala ang pagkagulo ng isipan ko. I'm hurting for Tito Kole. Alam kong naging
hindi maganda ang tungo niya sa akin bago ako umalis ng bansa pero hindi maaalis sa
akin na naramdaman ko rin siya as my second father noong mga bata pa kami ni Isaac.

"Had fun?" nakangiting bungad na tanong sa akin ni Angelo nang makapasok ako sa
unit.

He's comfortably sitting while watching a movie. There's a bowl of popcorn and two
cans of coke in the center table.

Guess, he's having a movie marathon. That's what he usually does when he's bored
and when he has nothing to do.

"Yes."

Hinagis ko sa lapag ang aking travel bag saka ibinagsak ang sarili na sofa't
isinandal ang aking ulo sa kaniyang dibdib.

"Oh... My Lorraine's tired." he sweetly said.

He embraced me close to him to

make me more comfortable with my position and I smiled. I really like the warmth of
his body.

"I'm dead tired..." I sighed, exhausted from everything that's been happening right
now.

"Did something happen?" he asked me.

Bahagya akong napaangat ng tingin upang masulyapan si Angelo at nakitang concerned

siyang nakatingin sa akin.
It looks like he can feel that I'm not completely okay. That there's something
bothering me.

I took a deep breath and escaped from his embrace. Umayos ako ng upo at umayos rin
siya upang matignan ako ng maayos.

"I met Isaac's father." pag-amin ko.

I saw Angelo's jaw clenched. Naikwento ko sa kaniya ang nangyari sa amin ni Tito
Kole before. Nasaktan ako sa mga sinabi ni Tito Kole sa akin dati. Specially when
he compared me to Lyrae and asked me to leave his son. Masakit para sa akin 'yon at
iyon ang ikwinento ko kay Angelo.

"Oh... Isaac's dad." sabi nalang niya, trying to control his temper. "Did he say
something rude to you again?"

Mabilis naman akong umiling. "No." I answered. "We just talked."

"What did you to talk about?" he asked and crossed his arms looking straight into
my eyes, just like an investigator or detective looking for truthful answers.

"It's about Tito Kole and his relationship to Isaac." sagot ko't napabuntong
hininga. "When I left... their relationship went downhill. Tito told me that
Isaac's not treating him like a father but only as his boss. They only talk if it's
about their business. He also told me that it's because of me."

"Why did it become your fault?" inis na tanong ni Angelo.

"Isaac

got mad to Tito because of me; because Tito asked him to broke up with me to stick
with their plan." sabi ko.

"That's bullshit, El!" ani Angelo at hinampas ang sofa.

"I need to help them." sabi ko.

"No, El. You're not going to do anything. Let them solve their problem." Angelo
firmly said.

He's looking at me like if I try to break his order, he's going to loathe me and
end our friendship.

"But Gelo, I'm the reason--"

"No!" he almost shouted. "You're not the reason. It's not your fault. Don't you
dare blame yourself for something you didn't do."

"Gelo, please... just let me do this..." I said, almost hopeless.

"Lorraine, can't you see? You don't have to do anything because it's not your
fault." he said, becoming irritated. "None of this would happen if Isaac didn't
listen to his father. He had a choice before and he chose to obey his father to
break you into pieces. He didn't fight for you. He didn't choose you. And with
that, it means that his love for you is not enough. He didn't love you the way you
did."

I bit my lower lip and let my tears flow.

"I've been dying to tell you these words..." sabi niya, mas kalmado na kaysa
kanina. "When we were still in Canada, I already wanted to tell you that. But I
don't want to hurt you, Lorraine. Specially, when I know that you still have a
contact with him when we're still in Canada."

I'm speechless. I can't find the words to defend Isaac because I know that
everything that came from Angelo's mouth was true. Ayoko man tanggapin pero iyon
ang totoo.

"You know what, El... You're so stupid." he

said at parang tinutusok ng ilang karayom ang aking puso nang dahil sa mga sinasabi
niya. "You should've cut your contacts with him when you came to Canada. You
shouldn't talk to him even if the only thing you two have was friendship. You're
very stupid, El... You should've moved on."

Angelo stood up and he took a deep breath.

"I just don't know what to do with you anymore, Lorraine..." he said with a hint of
disappointment. "I tried my best to understand you from your decisions. But right
now, if you continue this foolishness, I don't think I can."

He turned his back on me at napayuko naman ako. I can't stop my tears from falling
anymore. Maybe because I already accepted the truth that Angelo's right. I'm such a
fool for keeping the love that I have for Isaac. Dapat ay nung nagkaroon ako ng
pagkakataon nung pumunta ako ng Canada ay ginawa ko nang kalimutan siya. Dapat ay
kahit mahirap, sinubukan ko. Para kahit papaano'y mabawasan ang sakit na
nararamdaman ko habang sinasampal sa akin ngayon ni Angelo ang katotohanan.

I was about to break down from crying when I felt an arms being wrapped around me.

"I'm sorry..." Angelo apologized and kissed the side of my head. "I'm sorry for
hurting you. I just want you to realize some things that you're blinded to because
of your feelings for Isaac."

He kept on combing my hair with his hands while embracing me.

I don't know what to do without Angelo. He's the reason why I still have the
strength to face everything right now. Kung hindi niya nga ako sinamahan pauwi dito
sa Pilipinas para balikan ang lahat, sa tingin

ko'y hindi ko kaya. Hindi ko kakayanin gaya ng pinapakita ko ngayon.

Hindi ko na tuloy alam ngayon kung kakayanin ko pang mawala siya. Hindi ko alam
kung paano na ako kapag bumalik na siya sa Canada.

Should I ask him to stay with me? But if I ask him, will he stay with me and leave
his family and his job there?

But that's a selfish move. I don't want to take him away from his family and his
life there. Nandoon ang buhay niya sa Canada. He can't just leave everything there
because of me. Kung sa aming dalawa, ako dapat ang magsakripisyo. He's done enough
for me.

Pagkagising ko'y ramdam ko ang pananakit ng aking ulo at ang bigat ng ilalim ng
aking mga mata.

"Hey..."
Napalingon naman ako kay Gelo na mukhang walang tulog dahil sa pamumungay ng
kaniyang mga mata.

Dumapo ang kaniyang kamay sa aking leeg at saka ko lang napansin na mayroong basang
bimpo na nakalagay sa aking noo.

"You still have fever." sabi niya.

"I have a fever?" tanong ko.

"Yes." he answered. "Maybe it's because you're too tired and you cried too much
last night."

I slowly lifted myself up to be seated at agad namang umaksyon si Gelo upang

alalayan ako sa pag-upo.

"I'm fine, Gelo." sabi ko dahil wala naman na akong nararamdaman kundi ang kaunting
sakit ng aking ulo.

"Are you hungry? What do you want me to cook?" nakangiti niyang tanong sa akin.

I shook my head. "I need to go to the school." sabi ko. "Let's just take a drive-
thru." suwestiyon ko.

Mabilis naman siyang umiling. "You go and take a bath... I mean, no. You still have
fever so just--"

"I'll

take a bath. I can manage." I assure him.

"Okay..." huminga siya ng malalim. "You take a bath and then I'll cook something
for us to eat. I'll just prepare a packed lunch. Is that okay?"

I smiled and nodded at him.

"I leave you now." he slightly smiled and left my room.

I did my morning rituals except for taking a shower dahil sa bathtub ako nagbabad,
doon ko na rin pinaliguan ang sarili ko. Sa tingin ko'y thirty minutes akong
nakababad doon dahil nawawala ang sakit ng ulo ko habang naroon. Tumigil nalang ako
nang maramdaman kong nahimasmasan na ang pakiramdam ko.

Pagkalabas ko sa kwarto'y bumalot sa aking pang-amoy ang mabangong amoy ng niluluto

ni Angelo.

Angelo's really good at cooking. He's actually working at a restaurant as a head

chef. He's also planning to build a restaurant of his own kapag nakumpleto na niya
ang recipe list niya na magsisilbing menu sa magiging restaurant niya balang araw.

"Hmm... smells delicious." sabi ko nang makita ko siyang isinasalin na sa isang

tupperware ang kakatapos lang lutuin na pagkain.

Nakangiti naman siyang lumingon sa akin. "It also tastes delicious."

"Whatever you say." sabi ko nalang.

He chuckled. "Guess you're fine now." he shrugged and took another small round
tupperware.

"I told you I'm fine." sabi ko't kumuha ng tubig upang inumin.

Nakita ko naman siyang may inilalagay na puting medyo malapot na sauce sa may
tupperware.

"What did you cook?" tanong ko, suddenly curious.

"I sautéed some chopped veggies and put sliced beef and chicken meat." he answered.

"What about that white stuff?" sabay turo sa container na nilalagay na niya sa
paper bag.

"Sauce." he simply answered. "You can also put some sauce in it. Just like a
salad."

"How about some rice?" sunod kong tanong. "Did you cook rice or not?" I crossed my
arms.

He smiled at kasabay noon ay ang pagtunog ng rice cooker sa aking likuran na ngayon
ko lang napansin.

"I did and it's finished." sabi niya't bahagya akong pinaalis upang makakuha siya
ng kanin. "I'll pack many rice for this piggy girl beside me."

Napailing naman ako sa kaniyang sinabi't hindi ko napigilan ang sarili kong
mapatawa sa kaniya.

"You arm's so heavy." reklamo ko dahil nakaakbay siya sa akin habang naglalakad
kami.

Nang magreklamo ako'y mas lalong bumigat ang kaniyang braso't tumawa pa siya.
Nakakainis talaga 'tong isang 'to.

"You're really good at making me irritated." mariin kong sabi niya sa kaniya.

"That's why you love me." tawa niya't ginulo pa ang aking buhok.

"Gelo!" I screamed his name and his about to run away nang mapatigil siya nang
dahil kay Isaac na nakatayo lang malapit sa amin at nakatitig ng diretso.

I saw Isaac's jaw clenched and my eyes travelled down to his close fists.

"The furnitures you ordered for your office are already there." he said, calmly.
"We're waiting for you to start furnishing your office."

"Okay." simpleng sabi ko't mabilis na umiwas ng tingin sa kaniya. "Let's go, Gelo."
I said and I grabbed Gelo's hand and took him away with me.

=================

Chapter 39

Chapter 39
Hold On

Pagkarating namin sa office ay nakita kong nasa labas nito ang ibang mga kagamitan
at ang iba'y wala pa sa ayos sa loob.

"Ma'am, ako nalang po ang pinapunta ni Sir Cole ngayon dahil kunti nalang naman po
ang gagawin ngayon." sabi niya. "Natapos na po namin kahapon ang faculty office
pati ang ibang offices pa dito sa school. Yung sa inyo nalang po ang hindi niya
pinagalaw sa amin kahapon."

"Ganon po ba?" sabi ko naman at nilingon ang kabuuan ng office bago muli itong
hinarap. "Simulan na po natin para maaga po kayong makauwi."

Tumango naman ito at ibinaba na ni Gelo ang dala naming pagkain upang makatulong sa
pagbubuhat.

Di rin naman kalaunan ay dumating na si Isaac ma mukhang nagpalit ng printed na tee

shirt na mas kumportable kaysa sa suot niya kaninang polo.

Nang mamataan niya ako ay mabilis siyang lumapit papunta sa gawi ko.

"Tulungan na kita..."

He was about to get the picture that I was holding nang iniwas ko sa kaniya ito na
dahilan kung bakit napatigil siya.

"K-Kaya ko na..." sabi ko nalang at umiwas na sa kaniya upang isabit ang picture
frame sa may pakong minartilyo kanina ng manggagawa.

Mukha namang naintindihan ni Isaac ang ginagawa kong pag-iwas sa kaniya kaya naman
hindi na niya ako muli pang kinausap. Tumutulong nalang siya sa pagbubuhat ng mga
bagay na inuutos ko sa manggagawang kasama namin ngayon.

"It's lunch time."

Napalingon naman ako kay Angelo na nasa tabi ko na ngayon at pawis na pawis.

"Do you want to eat?" tanong niya sa akin. "I'll prepare the meal."

Tumango

naman ako't pinunasan ko ang pawis niya sa mukha at sa leeg na dahilan kung bakit
siya napangiti sa akin.

"I'll just wash hands." sabi ko pagkatapos siyang punasan ng pawis at tumango naman
siya.

Pumunta na ako sa comfort room at mabuti nalang ay ayos na ang tubig dito sa
school. Pati ang daloy ng kuryente ay ayos na rin. Talagang nagawa na nila lahat
ang lahat ng dapat na gawin bago pa ako makabalik ng Pilipinas.

I let out a deep sigh. Hindi ko dapat iniiwasan si Isaac. Malaki ang utang na loob
ko sa kaniya. I shouldn't deprive him my attention.

Pagkabalik ko sa office ay mas maaliwalas na itong tignan kaysa kanina noong

pagdating namin. Nakaayos na rin ang pagkain sa may desk ko dito sa office.

Nag-angat naman sa akin ng tingin si Gelo at saka ngumiti. "Let's eat." pag-aya
niya sa akin.
I smiled and nodded at him bago hinanap ng tingin ko si Isaac na wala paring tigil
sa pag-aayos. Tagaktak na rin ang pawis sa kaniyang buong katawan.

Dapat pala'y nauna na naming ikinabit ang aircon para hindi mainit dito sa loob ng
office. Ni wala man lang electricfan. Tanging ang hangin lang mula sa labas ang
nagsisilbing hangin namin dito sa loob.

"Isaac." I called his name for his attention.

Agad naman siyang napalingon sa akin. His expression is like he's not sure if I
really called him or not.

"Tinawag mo ba ako?" he asked me.

Tumango naman ako at bahagyang ngumiti. "It's lunch already." sabi ko. "Kain ka na
rin. Sabayan mo na kami ni Gelo."

Nilingon niya naman si Gelo kaya naman tinignan ko rin si Gelo na ngayon ay
nakatingin lang ng diretso kay Isaac

bago siya ngumiti dito.

"Eat with us." he said at tinignan pa ang mangagawa. "Ka..yo. Din. Po." putol-putol
na sabi ni Gelo sa mangagawa at hindi ko mapigilan ang mapangiti.

Sana'y lagi nalang siyang nagta-Tagalog dahil nakakatuwa talaga ang baluktot niyang
pananagalog.

Natawa rin naman ang mangagawa kay Gelo at saka ito tumango. "Okay po." sabi nito't
lumapit na sa may lamesa.

Binalik ko naman ang tingin ko kay Isaac na ngayon ay sa akin na nakatingin.

"Halika na, Isaac. Let's eat." muli kong pag-aya sa kaniya.

"Maghuhugas lang ako ng kamay." sabi niya't mabilis na dumaan sa aking harapan
upang makapunta sa banyo.

Lumapit naman na ako kay Angelo at nagsimula ng kumain.

"Try eating it with the sauce I made." he said, anticipating that I'll be delighted
with his new dish.

Ginawa ko naman ang kaniyang sinabi at naglagay ng sauce ang ulam bago sinamahan ng
kanin.

"It's delicious!" I smiled at him, patuloy pa rin sa pagnguya.

Napangiti naman ng todo si Angelo nang masarapan ako sa kaniyang niluto.

"Ang sarap niyo naman po magluto, Sir." komento rin ng mangagawa kay Angelo.

Napakunot naman ang noo ni Angelo dahil hindi niya naintindihan ang sinabi nito sa
kaniya.

"A-no po?" sabi ni Angelo.

"Delicious, Sir. Delicious!" sabi ng manggagawa't itinaas ang pagkaing kinakain.

"So delicious. Very delicious. I like."

Natawa naman ako sa manggagawa't si Angelo naman ay mukhang satisfied rin sa naging
komento nito.

"I'm definitely going to add this in my menu for my restaurant." masaya niyang
sabi't kinuha ang kaniyang

cellphone.

For sure, he's going to add this recipe right now in his notepad kung saan niya
pinagsasama-sama ang mga naiimbento niyang recipes.

Bumalik naman na si Isaac at kumuha siya ng isang plastik na silya upang makaupo sa
aking harapan. Agad niya akong tipunan ng diretsong tingin na dahilan kung bakit
bahagya akong nailang at yumuko habang patuloy sa pagkain.

"Restaurant?" singit ng manggagawa. "May restaurant po si Sir?" sabay lingon nito

sa akin.

Napangiti naman ako. "Plano palang niya po." sagot ko. "Ngayon po, nagt-trabaho
siya as a head chef sa isang sikat na restaurant sa Canada. Ang sarap niya pong
magluto noh?"

I'm really proud of my bestfriend. Alam kong marami ng mga lalaki ang magaling
magluto ngayon pero kakaiba talaga magluto si Angelo. He knows how to make his own
dish. He can make a simple dish turn into a special one.

"Opo. Masarap nga po siyang magluto. Penge pa po ah." sabi nito sabay kuha pa ng
ulam. "Sir Isaac, tikman niyo po. Ang sarap po ng luto ng boyfriend ni Ma'am
Lorraine."

Napalunok naman ako nang sabihin nitong boyfriend ko si Angelo. I don't know if I
should deny it or what.

"Uhmm... kain ka na, Isaac." sabi ko't bahagyang umangat sa aking pagkakaupo upang
makuha siya ng pagkain.

"Let me do it. Just eat." sabi ni Isaac at inagaw sa akin ang paper plate na aking
hawak upang siya ang kumuha mg sarili niyang pagkain.

I pursed my lips and sat down properly before I quietly continue to eat.

"Put some sauce. It will bring out the flavors of the veggies and meats." Angelo
adviced Isaac.

"I will. Thanks." tipid

na sabi ni Isaac saka ginawa ang sinabi ni Angelo.

Nang sinimulang kainin ni Isaac ay napangiti ako dahil alam kong magugustuhan niya
iyon. Parehas kami ng panlasa ni Isaac. I'm sure he likes Angelo's dish.

"Ang sarap diba?" nakangiti kong tanong sa kaniya.

Napatigil naman siyang kumain at napatingin lang sa akin ngunit hindi pa rin maalis
ang ngiti ko lalo na ng tipid siyang tumango.

"Did he like it?" tanong naman sa akin ni Angelo.

Nilingon ko siya at saka masayang tumango.

Napalitan ang nababahalang expression ni Angelo as he smiled at tinignan si Isaac.

"It's good to hear that you like my dish. Thank you." pagpapasalamat niya kay
Isaac.

"You're welcome." tipid na sabi ni Isaac saka nagpatuloy sa pagkain.

Buong lunch ay halos kami lang ang nag-uusap habang kumakain. Isaac's just quietly
eating at mas nauna pa siyang natapos sa aming kumain upang makapagsimula na ulit
sa pag-aayos.

Minadalian na rin namin ni Angelo ang pagkain upang makakilos na kami ulit. Kunti
nalang at matatapos na ang pag-aayos sa office ko.

"I'm tired..." hingal kong sabi't nilaglag ang sarili ko sa may sofa dito sa
office.

Si Angelo ay lumabas upang kunin and extra'ng damit ko sa may sasakyan at pati na
rin ang sa kaniya.

"Drink this." sabi ni Isaac at may nilaglag na hindi malamig na Gatorade sa aking
tabi.

Napalingon naman ako sa kaniya na nililigpit na ang mga kalat dahil tapos na naming
ilagay sa pwesto ang mga kagamitan.

"Makakasama ka ba next week?" I asked him. "Wala ka bang important appointment sa

trabaho mo? Baka masiyado na kaming nakakaabala

sa'yo. Lalo na ako."

I'm just concerned that he may not be able to fulfill his responsibilities as a
chief operating officer of Blujaz because of me.

"I've learned my lessons, El." simpleng sabi niya.

Kumunot naman ang aking noo sa kaniyang sinabi.

Kinuha niya ang plastic chair at saka ipinuwesto sa harapan ko bago siya umupo doon
upang mas maayos ang kaniyang pagkakaharap sa akin.

"I'm planning in building my own company." he said. "Kailangan ko lang makakuha ng

mas marami pang handang mag-invest sa kompanya na itatayo ko."

"Paano ang Blujaz, Isaac?" tanong ko. "It's going to be hard for you to handle two
companies at once lalo na't malago na ang Blujaz."

"I'm going to quit Blujaz." he said like Bluejaz is nothing to him.

"Naririnig mo ba ang sarili mo, Isaac?" hindi ko na napigilang tumaas ang aking
boses. "Ikaw lang ang nag-iisang tagapagmana ng Blujaz."

"I'm gonna sell Blujaz or put it in an auction." sabi niya.

"Pinaghirapan yun ng mga magulang mo, Isaac! Pinaghirapan mo rin 'yon!" I shouted
at napatayo na ako sa aking kinauupuan.
Nanggagalaiti ako sa galit kay Isaac. Hindi ko naisip na kaya niyang gawin ang
ganitong bagay.

"I don't care, Lorraine!" sigaw niya at napatayo rin siya.

He towered over me. I can see his dark eyes piercing at me. His eyes are full of
hatred, anger and hurt that it made me scared to look back at him.

"Because of that company I lost you!" he shouted at napapikit ako. "I lost you,
Lorraine... I lost you because I chose Blujaz."

"Ikaw na ang mismong nagsabi, Isaac..." I started my speech. "You chose Blujaz
that's why you lost me. You chose Blujaz para mapabuti ito. It's your dad and mom's
hardwork. I already forgave you. I forgave you because you told me that you chose
Blujaz because of Tita; because she also treasures Blujaz."

I can see Isaac's tears taht are starting to form. Nakakalasing ang namumungay
niyang mga mata. Hindi ko alam kung saan pa ako humuhugot ng lakas upang masabi ang
mga bagay na ito sa kaniya. I just want him to open his eyes and realize things.

"Make my forgiveness worth it, Isaac." sabi ko. "Huwag mo namang sayangin. Lalo na
ang pinaghirapan ng mga magulang mo. Alam mong Blujaz is also important to me. It's
like our second home, remember?"

I bit my lower lip and took a deep breath.

"If you'll just throw it away, parang tinapon mo na rin ang lahat ng ala-ala natin
doon. Masaya man o malungkot." sabi ko. "You said you already learned your lessons
pero parang hindi naman because you still don't know how to hold on to something
important. Think before you let go, Isaac. That's what you need to learn."

=================

Chapter 40

This is the last chapter! Thank you!

------------------

Chapter 40

Final

Bago ang alis namin patungo sa Boracay ay ni-tour ko na si Angelo sa mga famous
tourists spots dito sa Davao. I really did everything just to spend the few days
left that he's here with me worth it.

"Nandiyan na pala sila. Ang aga niyo ah." Mel's voice was full of sarcasm that made
Angelo and I laugh.

"Sorry. I overslept." paghingi ng paumanhin ni Angelo.

"Madaling araw na rin kami nakauwi kanina kaya tinanghali ng gising itong si
Angelo." pag-eexplain ko.
"It's okay, Lorraine." nakangiting sabi ni Kate sa akin.

"So, here's your ticket." sabi ni Mel at binigay sa aming dalawa ni Angelo ang
plane ticket. "You'll sit with me, El. Si Cole at Angelo ang magkatabi."

My eyes widened nang dahil sa sinabi ni Mel. Is she serious? Pagtatabihin niya si
Angelo at Isaac?

"Are you out of your mind, Mel?" mariin kong bulong sa kaniya.

"Sinusunod ko lang ang gusto ng nagbayad ng lahat." sabi niya sa akin. "Buti nga
hindi kayo yung magkatabi eh. Ayaw mo ba akong kasama?" ngumuso pa si Mel.

"Of course, I do." sabi ko.

Okay lang naman sa akin ang katabi si Mel. Sadyang nababahala lang ako kung si
Isaac at Angelo ang magkatabi. Pakiramdam ko'y may hindi magandang mangyayari kapag
nagkasama silang dalawa.

"Cole's back." biglang sabi ni Martin.

Mabilis kong nilingon si si Isaac na ngayon ay kinukuha ang kaniyang duffel bag sa
may mga upuan bago ito tumayo ng maayos at hinanap ang aking mga mata.

Magmula nang huling pag-uusap namin ay ngayon ko

nalang siya ulit nakita dahil kami nga ni Angelo ang magkasama nitong mga nakaraang
araw.

"Let's go." pag-aaya niya sa amin at iniwas din ang kaniyang tingin sa akin.

"Okay!" masayang sabi ni Mel at kinuha ang kaniyang bag saka ako hinatak upang
hindi na ako makaalis pa sa kaniyang tabi.

Nasa first row kami ni Mel. Nasa likuran naman namin sila Kate at Martin habang
nasa pinakadulo sila Angelo at Isaac na mas lalo kong ikinabahala dahil hindi ko
mababantayan ang kanilang galaw.

"Relax, Lorraine. Chill." sabi ni Mel at nginitian niya ako.

I took a deep breath and nodded at Mel. Mel's right. I should relax. Alam ko sa
sarili kong hindi naman gagawa ng ayaw ko ang dalawang 'yon.

Kahit sandali lang ang flight ay nakatulog pa rin ako nang dahil sa antok kaya
naman nagsuot na ako ng wayfarers upang hindi mahalata ang namumungay kong mga mata
pagkababa ng eroplano.

We took a van papunta sa dock kung saan kami sasakay ng bangka papunta sa isla ng
Boracay.

Nakatingin lang ako kay Angelo buong biyahe papunta sa isla dahil tahimik lang
siya't hindi nagsasalita na para bang napakalalim ng kaniyang iniisip. I really
want to talk to him ngunit lagi akong kinakausap ni Mel kaya nawawalan ako ng
pagkakataon.

I'm pretty sure na may napag-usapan sila ni Isaac kaya siya nagkakaganito ngayon
and I want to know kung ako 'yon.

"I'll get another room for Kate and I." sabi ni Martin nang makarating kami sa
hotel na aming pags-stayan. "I got this, Cole." pahabol nito nang makitang
naglalabas na ng wallet si Cole.

He's really willing to pay for everything like he

said.

"So, kami nanaman ang magkasama ni Lorraine tapos si Cole at Angelo." sabi ni Mel.

Tinignan ko naman si Kate at alam kong naiintindihan niya ang gusto kong iparating
sa kaniya.

She sighed at hinawakan sa braso si Martin. "Marts, can I stay with Mel and
Lorraine?" malambing na tanong nito sa kaniyang fiancé. "Please..." she pouted.

"Okay..." walang nagawang sabi ni Martin kaya naman napangiti ako. "I'll stay with
Angelo and Cole then."

"Yay!" masayang sabi ni Mel saka inakbayan ako at si Kate.

Napagdesisyunan naming pumunta na sa kaniya-kaniyang kwarto upang maayos na ang mga

gamit at makapagpalit na ng mga swimwear.

"Hindi ka magt-two piece?" rinig kong tanong ni Mel kay Kate habang nagpapahid ako
ng sunblock sa aking katawan.

"Nope. Martin will get angry." sagot ni Kate.

"No fun." komento ni Mel at kinuha ang sunblock sa akin upang maglagay sa kaniya.

Kate's wearing a white Roxy rashguard paired with pink boardshorts. Dapat pala'y
nagdala na rin ako ng rashguard ngunit gusto kong magpa-tan ngayon. Susulitin ko na
ang Boracay.

I'm wearing a black two piece habang si Mel naman ay hot pink two piece ang suot.
Kinuha ko ang sarong ko't itinali sa aking bewang.

"Excited na ako sa bonfire party mamaya." sabi ni Mel.

"I never know that you're into boring stuffs now, Mel." komento ni Kate.

"It's not a typical bonfire party where you sit in circles." irap ni Mel. "It's
like a music festival but there's a bonfire. It'll be fun for sure."

Nakita ko naman si Angelo kaya ngumiti ako't tinawag siya. "Gelo!" I shouted his

name and waved my hands.

He slightly smiled at me saka umiwas ng tingin at nagpatuloy sa paglalakad patungo

sa dalampasigan.

My smile vanished. What's happening to him?

"Nag-away kayo ng bestfriend mo?" tanong ni Mel sa akin.

Umiling naman ako. "No..." sagot ko. "Bigla nalang siyang tumahimik."

"Baka naman may iniisip lang." sabi ni Mel at ngumiti sa akin. "Tara na! Let's
swim!"
Hindi muna kami pumunta sa may beach at nandito muna kami ni Mel sa may infinity
pool ng hotel. Si Kate naman ay hinablot na ng kaniyang fiancé. Sa tingin ko'y
sasakay ata sila ng banana boat dahil gustong subukan iyon ni Kate.

"Are we going to stay here until sunset?" tinatamad na tanong sa akin ni Kate.

Bahagya naman akong napatawa dahil alam kong kanina niya pa gustong pumunta sa
beach.

"Mauna ka na doon. Dito na muna ako." sabi ko.

"You sure?" paninugurado sa akin ni Mel.

I nodded and smiled at her. "Sige na. Susunod nalang ako maya-maya."

"Okay!" sabi niya't nagmamadaling umahon sa pool upang makapunta na sa

dalampasigan.

Umahon na rin naman ako sa pool at umupo sa may lounger chair. I got my towel at
pinatuyo ang aking katawan. Hindi pa naman ako lumulubog sa tubig kaya hindi pa
nababasa ang naka-bun kong buhok. I wear my wayfarers at saka humiga. Hindi na
ganon ka-sikat ang araw dahil hapon na rin at hindi na rin gaanong mainit.

Hindi pa ako tumatagal sa pagbibilad sa araw ay nawala ang sinag na tumatama sa

aking katawan dahil may tumakip ito gamit ng isang tuwalya.

Tinanggal ko naman ang aking wayfarers at nakita si Isaac na

nakadungaw sa akin.

"Done sunbathing?" he asked me na para bang wala siyang ginagawa upang matapos ako
agad sa pagbibilad sa araw.

He slid his both hands in his pocket at saka bahagyang yumuko na dahilan kung bakit
ako napaatras nang dahil sa sobrang lapit niya sa akin.

"You're skin's already turning red. Magshower ka na. Nagpareserve ako ng early
dinner sa isang restau bago tayo pumunta sa bonfire party. I'll call the others."
sabi niya't mabilis na naglakad palayo sa akin.

Kahit inis ako'y sinunod ko ang kaniyang sinabi dahil paniguradong susundin din
siya nila Mel kapag tinawag na niya ito.

Umakyat ako sa room namin at nagshower na ako. Nang matapos akong magshower at
nagbibihis na ay narinig ko na ang ingay ni Mel at Kate sa labas.

I wore a white floral dress that's up to my knees at dahil mabuhangin ang lalakaran
namin mamaya ay nagsuot nalang ako ng flat sandals.

"My turn!" sigaw ni Mel nang lumabas ako sa banyo.

Nagpahid ako ng lotion sa aking balat at pinatuyo ko na rin ang aking buhok. Inayos
ko na rin ang sarili ko habang hinihintay na matapos ang dalawa. I put some light
make-up in my face. Medyo gumanda na ang tone ng katawan ko kahit panandalian
palang akong nakapagbilad sa araw kanina. I probably going to this for the rest of
our stay here.

Pagkatapos naming tatlo ay bumaba na kami sa restaurant kung saan nagpareserve si

Isaac. The boys were already there at napangiti ako nang makitang may bakanteng
upuan sa tabi ni Angelo kaya naman nagmadali akong umupo sa tabi niya.

Pagkatingin ko sa lamesa ay nakita kong nakahain na ang masasarap

na pagkain sa lamesa. Nang makaupo na sila Mel at Kate ay nagsimula na kaming

kumain.

"This food's delicious right?" nakangiti kong tanong kay Angelo at itinaas ang
kutsara kong may laman ng tinutukoy kong putahe.

Ngumiti naman sa akin si Angelo at tumango. "It is." sabi niya. "I'm thinking of
adding twist in the recipe of this dish."

Mas lalo akong napangiti dahil kinakausap na ako ng maayos ni Angelo. Tinikman pa
namin ang ibang putaheng nakahain. Most of the foods are seafoods. Angelo and I are
talking about what kind of seafood specialty is he planning to add in his menu the
whole dinner.

Nang matapos kaming kumain ay sinundan lang namin si Mel sa may bonfire party at
nakitang nagsisimula na ito ngunit kaunti palang ang mga tao't slow jam songs
palang ang mga pinapatugtog. Panigurado'y kapag lumalim na ang gabi ay saka pa sila
magpapatugtog ng mga upbeat songs.

"Lorraine..." Angelo called me at nilingon ko naman siya ng nakangiti. "Let's

dance?" pagyaya niya sa akin.

Mabilis naman akong tumango at nakihalubilo kami sa mga couple na sumasayaw rin sa
slow jam songs at nakapalibot sa malaking bonfire.

We're so late nights

Red eyes, amnesia, I need ya

"I'm sorry if I'm a bit off earlier." paghingi niya ng paumanhin sa akin nang
magsimula kaming sumayaw.

"About that..." tinignan ko siya sa kaniyang mga mata. "What's bothering you,
Gelo?"

Ngumiti naman siya sa akin at umiling. "It's just that I realize how luck I am to
meet someone like you in my life." sabi niya.

I hope I haven't said too much

Guess I always push my luck when

I'm with you

"What's with the speech, Gelo?" I asked him, joking but I don't know what to feel
deep inside. It's like he's having a farewell speech.

"I'm thankful to Isaac because he hurt you. If he didn't hurt you, I wouldn't have
the chance to meet you." sabi niya. "I owe him your existence in my life,
Lorraine."

"Is this some kind of farewell speech, Gelo?" I creased my forehead. "You still
have almost two weeks left with me. It's not yet the time for that."
Faded everynight

Dancing all night long

He shook his head and smiled before he pinched my nose. Biglang naman siyang
sumeryoso't sinuklian na niya ang aking pagtitig sa kaniya.

"I still like you..." he confessed at kasabay nito ay ang pagtapos ng kanta.

Napahinto kaming dalawa sa pagsayaw. I'm caught up in the moment. I don't know what
to do. I'm speechless and all. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin kay
Angelo.

"Angelo..."

"I still like you but I'm already okay with you being my bestfriend." he added.
"Right now I just want you to be happy. I want to be selfish and keep you mine for
as long as I can but I can't. All I want is to see you happy. That's what
bestfriends are for right? They support each other. Kung... saan sila... sasaya."

Napangiti naman ako sa kaniyang sinabi lalo na dahil sinakap niyang sabihin ang
simpleng Tagalog phrase na 'yon. And then suddenly, a familiar song started
playing.

This love is tainted

I need you and I hate it

"And the place where you can be happy... is here." sabi niya.

"Can

I dance your girlfriend?"

Gulat naman akong napatingin kay Isaac na nakalahad ang kamay sa gilid naming
dalawa ni Angelo.

I looked again at Angelo and he smiled at me before noddig at Isaac. "Sure." sabi
niya't maingat na ibinigay ang aking kamay kay Isaac. "But she's not my girlfriend.
She's single and right now, she's going to mingle."

I can't help but to get teary eyed because of Angelo. He winked at me bago niya ako
iniwan sa kamay ni Isaac.

Nabalik nalang ako sa wisyo nang hapitin ako ni Isaac papalapit sa kaniya upang
yakapin ng mahigpit.

Cause I'm a fool for you...

And the things you do...

"You're not his girlfriend..." bulong niya sa akin habang yakap niya pa rin ako ng
mahigpit.

"You didn't ask..." sabi ko nalang.

"Because your actions made me believe that you are his..." he sighed. "girlfriend."
he continued.
When you're looking like this

I just can't resist it

I know sometimes I hide it

But I can't this time 'cause it's gonna defeat me

But you won't believe me, believe me...

"Well, now you know that I'm not." sabi ko nalang.

Tumango naman siya. "Thank God, you're not..." sabi niya't nagsimula na siyang
gumalaw at lumuwag na rin ang kaniyang pagkakayakap sa akin.

Isinabit ko ang aking braso sa kaniyang balikat ngunit hindi ko man lang siyang
magawang tignan sa mukha kaya pirmin nakatingin lang ako sa kaniyang dibdib.

"Nagkausap kami ni Angelo kanina while we're on the plane." he said na dahilan kong
bakit ako napaangat ng tingin sa kaniya.

Sumalubong

naman sa akin ang namumungay niyang mga mata.

"He told me that my dad talked to you tungkol sa nangyayari sa aming dalawa ngayon
and how pissed off he is." sabi niya. "And you know what... he's right. I'm a
coward."

I know, I know given a chance I'd do it again

'Cause I can't help myself

'Cause I can't stop myself

I just love being a fool for you

"I'm a coward because I'm not that strong enough to make my own decisions; to make
my own choice." he said. "I'm sorry if you think or if you feel that I didn't love
you that much because I didn't fight for you... I do, Lorraine. I love you so much
before and I still do."

Napayuko naman ako't hindi ko na napigilan ang pagpatak ng aking luha.

"When you left, nagalit ako kay daddy. Siya ang sinisi ko lahat. Masiyado din akong
naging kampante kasi may komunikasyon pa rin tayong dalawa. Pero nung bumalik ka
na't may kasama kang iba, hindi ko alam ang mararamdaman ko." he said. "I don't
know if he's just you friend or your boyfriend. Mel, Kate and even Martin's messing
up with my mind telling me that he's your boyfriend. I watched the way you treated
him these past few days at naniwala akong kayo nga. That's how you look out for me
before. That's how you treated me."

Wala namang tigil sa pagpatak ang aking luha kaya naman hindi ko magawang i-angat
ang aking mukha sa kaniya.

"I'm slowly breaking down. I'm losing hope. Thinking that we can never get back
together is too much to handle. I can't take it." he said. "Angelo's right with
everything that he told me earlier. Hindi dapat ako magalit kay daddy kundi sa
sarili ko. Reflecting and reminiscing everything that happened before, naisip kong
napakalaki kong gago. Right now, I'm so mad with myself. Galit na galit ako sa
sarili ko because I let you go. Hindi ko man lang naisip noon na ganito pala
kasakit ang naramdaman mo noong tinulak kita palayo. When I made you feel like
you're nothing for me. Hindi ko alam kung paano ko kinaya ang saktan ka ng ganon;
ang malayo ka sakin ng ganon. Kasi ngayon, hindi ko kaya..."

Inangat niya naman ang aking baba't seeing him crying made me cry even harder.

"Look up, Lorraine..." he asked me.

Sinunod ko naman ang sinabi niya't unti-unti akong nag-angat ng tingin sa

kalangitan. Kitang-kita ang mga bituin na kumikinang ngayon.

"I always believed that the largest star's my mom... That's why it made me find
comfort when I'm with Lyrae." he said. "Her second name's Sirius, which is the
largest star, which I believe is my mom. That's why I settle for her when dad asked
me too kahit na alam kong hindi ko siya mahal. I thought that maybe makakalimutan
rin kita; that maybe she's really the one for me. Because like you, she reminds me
of my mom. Pero hindi ko naisip that I was too blinded looking for signs closely
related to mom that I forgot about you. Your name may not be a name of a star but
you outshine them all."

He sighed and made me lower my gaze na dahilan kung bakit ako diretsong napatingin
sa kaniya.

"Among the stars, there was you." he said.

He rest his forehead in my forehead. Parang nawala na ang mga kantang tumutugog at
tanging ang paghikbi't paghinga lang naming dalawa ang naririnig ko.

"Come back to me please..." he whispered.

I closed my eyes looking for answers that's beating inside my heart. It's now or
never. Whatever my decision will be mark with finality.

I took a deep breath and opened my eyes. And this is my answer...

=================

Epilogue

Thank you!

-----------------------

Epilogue

Kara, Fretzie, Bianca, Nadine, Marie, Ysabel, Danielle, Kaye, Thel... I don't know.
I lost count and names of the girls I tried. Like what my bestfriend told me, girls
that I experimented.

I didn't do it because I like playing games and breaking hearts but because I'm
looking for that someone. Someone who resembles my mom. And that's the time when
Rona came into the picture.

I met Rona in a mall's restaurant. I overheard her talking to her friends about my
bestfriend. I can't help but to smile hearing her praising Lorraine. I approached
her that time and my heart flattered to see her beautiful face. I was planning to
hit on her but I promised her that I won't try to experiment girls anymore. That's
why I didn't. But then I found myself crossing the borders. I always go to Rona's
school. I always wait for her to come out of the gate, on her way home. I always
watch her without her knowing.

I never did those things to the girls I've been with before. I was sure that Rona's
different pero ayokong magkamali. If I'm going to date her, hindi ko sasabihin sa
bestfriend ko. 'Cause what if hindi pala si Rona? Ayokong magalit at lumayo siya sa
akin. I'll keep this first to myself. And that's what I did. I'm secretly dating
Rona. It was fun being with her. She takes care of me like we're already in a
relationship even though we're just going out para makilala ang isa't-isa. After a
month of getting to know each other phase, I started to court her. She's the first
girl that I courted. She's different from the girls I

dated before. She's not clingy, she's caring, sweet, loving... She has everything
that I'm looking for. She passed all the test.

I thought my birthday that time was the happiest birthday of my life because Rona
finally said yes... pero hindi ko man lang naisip na may nakalimutan pala ako while
having fun on my own. My bestfriend who's also celebrating her birthday on the same
day. Nawalan na ako ng time sa kaniya because I'm busy with Rona. I felt so guilty
lalo na nang makita kong mga kaibigan niya ang kasama niyang magcelebrate ng
birthday niya. Mula pa nung mga bata pa kami'y lagi kaming magkasamang nagce-
celebrate ng birthday namin. Pero nang dahil sa akin, nabago ang lahat. Pati ang
pakikitungo niya sa akin, nabago din.

She became so distant. I hurt her, alam ko 'yon sa sarili ko. Hindi ko na alam ang
gagawin ko. Nawalan na rin ako ng time kay Rona dahil sa pagsusuyo ko sa bestfriend
ko that's why I told her na nagkaproblema kami ng bestfriend ko. I'm happy because
she understands me. Mas lalo kong napatunayang si Rona na talaga. Hindi rin siya
selosa. Who can ever find a girl like her right? I'm really lucky.

I did my best to reach her out but she's always climbing a step higher upang hindi
ko siya maabot. This time, naiintindihan ko na si Rona. My girlfriend's also off
whenever we're together dahil lagi nalang ang problema ko with my bestfriend ang
pinag-uusapan naming dalawa.

Akala ko'y malapit ko na siyang masuyo nang tuluyan pero mas lalong gumulo ang
lahat nang dumating si Martin. I don't know what to do with that guy lalo na't
hindi ako makakilos dahil nalaman ko

rin na pinsan siya ni Rona. Twing nakikita ko silang dalawa na magkasama, hndi ko
alam ang nararamdaman ko. I'm angry and hurt at the same time and I don't know why.
Maybe because she's my bestfriend at sana'y ako na ako lang ang kasama niya ngunit
may bago na siyang kasama ngayon. If it's a girl, it's okay with me but she's with
a guy. If she will settle for him, I should be happy pero hindi ako masaya. I'm not
happy.

"Why didn't I even thought about it?" I suddenly said, I feel like I'm getting
drunk while staring at her taking care of me.

Her eyes that's full of concern... her thin lips, her pointed nose, her rosy cheeks
that's as soft as marshmallow when you touch... My bestfriend's really beautiful.

"Thought about what?" she asked and put a face towel in my forehead.

"That I'm too busy finding a girl like mom when you're already right there in front
of me..." walang prenong sabi ko.

Kita ko ang gulat sa kaniyang mga mata't hindi ko alam kung bakit ko iyon sinabi sa
kaniya.

I immediately close my eyes, pretending to sleep. I'm such a dumbass.

"Isaac, open your eyes please." narinig kong biglang sabi niya. "Ako 'to oh.
Nandito lang ako lagi para sa'yo... pero bakit hindi mo ako makita?"

Para akong nanigas sa pagkakahiga't hindi ko alam ang dapat kong i-akto. What did
she just say? Tama ba ang narinig ko?

Buong gabi'y wala akong ginawa kundi ang isipin ang sinabi ni Lorraine. Nang
magtagal ay bumangon na ako sa kama ko't nakita ko siyang nakahiga sa sofa dito sa
kwarto ko kaya mabilis ko siyang binuhat upang malagay siya sa aking kama't
napangiti

ako nang makitang kumomportable ang kaniyang ayos.

"You're my bestfriend, Lorraine..." sabi ko't inayos ang kaniyang buhok na

nakatakip sa kaniyang magandang mukha. "I want us to stay that way. I don't want us
to change."

Lorraine being my bestfriend is already enough for me. Asking her to be my

girlfriend is a bit too much. I don't want to risk everything we have. If she
become my girlfriend, and we break up after that... alam kong mas mahirap ng iayos
ang lahat. I won't take the risk. Ayokong mawala siya sa akin. Whatever that I'm
feeling for her right now, I need to stop it before it gets deeper lalo na't may
girlfriend ako. I have Rona with me.

Kinabukasan ay sinalubong ako ni Rona. She brought many foods and she even cooked
waffle for me. Marami na ring ginawa si Rona dahil sinabi ko sa kaniyang nandito
rin si Lorraine. Hindi muna kami kumain para hintayin si Lorraine. Nanonood muna
kami ni Rona nang paborito niyang series.

When Lorraine woke up, I really tried my best like nothing happened. Yung para bang
wala akong narinig na sinabi niya kagabi. But when I looked into her eyes, I know
she's hurt seeing me with Rona. Kaya pinilit ko siyang pumayag na ihatid ko siya sa
kanila. I need to talk to her. I need to straighten things up between the two of
us. We both need to know our limitations. Kailangan kong ipaalala sa kaniya that
we're bestfriends.

"You know what, I'm so happy."

Here I go.

"I can see how Rona really cares for me. Alam mo bang nag-absent pa siya ngayon
para sakin kahit na may major subjects siya?" I told her, it's actually the truth.

gathered all my strength to continue my speech. I need to do this if I want to keep

our friendship. Hindi pwedeng masira lang ng pagtingin namin sa isa't-isa ang
lahat. I'd sacrifice my feelings for her, huwag lang masira ang pagkakaibigan
naming dalawa.

"She's... She's so important and special to me now, El." sabi ko't pinilit ang
sarili kong ngumiti kahit na alam kong nasasaktan ko na siya sa bawat salitang
binibitawan ko. "She's what I need."

"Then that's good." sinubukan niyang buuin ang kaniyang boses but she failed. "Good
for you."

I was taken aback when she suddenly faced me. My eyes immediately darted to her
teary-eyes.

"I'm happy for you, Isaac." she said but her expression and action says otherwise.
"But please let me be happy too. Huwag mo akong ikulong sa'yo. Let me be free.
Gusto ko ring maranasang sumaya."

When I saw a tear fell from eyes ay hindi ko na alam ang gagawin ko. I don't know
if I should comfort her, wipe her tear or just let her express herself to me. But I
know that I just can't stand here and watch her cry. As much as possible, I want
her to always be happy.

"What do you want me to do?" agaran kong tanong sa kaniya. "If you'll ask me to
stay away from you then I won't. Hindi ko kaya, El. I tried pero hindi talaga.
You're a part of me, Lorraine. Hindi ko kayang hindi ka kasama lagi."

Hindi ko man lang inisip na sa balak ko'y mas maaari siyang lumayo sa akin. Ngayon
ay mas lalo na akong mawalan ng pag-asa. Mas lalo ko lang siyang nasaktan. Wala na
ba talaga akong matinong magagawa?

"Then leave her..." she whispered ngunit

rinig na rinig ko 'yon.

"What?" I asked her, surprised. I didn't expect her to say that.

"Leave her." sabi niya't ngayon ay mas malinaw na.

Leaving Rona immediately crossed my mind but I shake that thought off my mind.

"Lorraine, I'm happy with her. Can't you see?" I tried to make her understand.

Alam ko ang gusto niyang mangyari. Gusto niyang iwan ko si Rona para mangyari kami
at 'yon naman ang iniiwasan kong mangyari. Even if I want to, hindi pwede.

"Bakit, Isaac? Can't I make you happy too?" she broke her voice.

Mariin akong napapikit. Lorraine's making everything hard for me.

"It's not like that, Lorraine." I tried to explain. "Of course you make me happy.
Always... But you're different. You're my bestfriend and she's my girlfriend."

There! I already said it. I already made my point.

"I... I can be your girlfriend too."

My eyes widened in surprise. Hindi ko inakalang 'yan ang sasabihin niya pabalik sa
akin. I didn't expect that kind of response from her.

"W-What are you saying, Lorraine?" I tried to act innocent. "Naririnig mo ba ang
sinasabi mo?"

"Isaac, bakit ba hindi mo makita? Bakit hindi mo maramdaman?" she asked me,
frustrated. "Ako itong laging nandito sa tabi mo. Simula palang nung bata tayo, I'm
always here for you. Pero bakit kahit kailan hindi mo ko nakita? Bakit lagi kang
naghahanap ng iba gayong ako itong laging nasa tabi mo? Bakit kailangang may iba pa
kung pwedeng ako nalang naman?"

She burst out crying. That's it, Isaac! You need to face everything. Hindi mo na
ngayon maiiwasan ang nararamdaman ni Lorraine.

Kailangan mo ng harapin ang lahat. Hindi ka na pwedeng magbingi-bingihan pa.

"Isaac, mahal na mahal kita eh..." she confessed at mabilis naman akong napaiwas ng
tingin sa kaniya. "I love you so much."

Hearing those words from her brings music to my ears. I've heard those words from
many girls but it never sounded the way she said it. It was never meaningful and
heartfelt like hers.

"Parehas naman tayo ng mga ginawa na dahilan kung bakit ako nahulog sa'yo pero
bakit ikaw?... Bakit hindi ka nahulog sa akin? Bakit ako lang?"

If you only knew, Lorraine... If you only knew.

"Ang sakit-sakit na, Isaac. Hindi ko na kaya. Ayoko ng masaktan pa. Ayoko na." she
said, probably giving up on me. Giving up on us and our friendship na ikinakatakot
ko.

"I'm sorry. I'm sorry..." paulit-ulit kong sabi. "Ayokong saktan ka. That never
crossed my mind. I'm sorry... hindi ko alam." and now, I lied.

I tried my best to fight but she won. I broke up with Rona. I was prepared for
whatever she's going to tell me but it was all worth it because it's for Lorraine.

I thought that breaking up with Rona was already enough but it wasn't. We fought
because she saw me sleeping with Rona and my picture in my hands. Kaya ko lang
naman nakatulugan ang litrato na yun ay dahil doon ko sinubukang sabihin kay Rona
ang lahat ng hindi ko nasabi sa kaniya but Lorraine misunderstood it all.

Pinalipas ko muna ang lahat lalo na't kailangan kong magfocus sa pag-aaral dahil
finals na namin 'yon. Our sem's almost over at alam kong seryoso sa pag-aaral si
Lorraine. That's why after finals, I went to her

house na may dala-dalang bouquet composed of her favorite flower ngunit nasayang
lang 'yon nang malaman kong umalis siya ng bansa. Para akong baliw sa kakaisip kung
saan siya pumunta. I even called Tita Lanie, her mom. She told me that Lorraine's
there but she doesn't want me to know that she's there at yun lang ang maaaring
sabihin niya sa akin. I understand and didn't ask for more information. I admire
Tita's honesty for that.

When she came back, it was hard at first but we eventually found ourselves back in
each others' arms. Alam kong sa pagiging magbestfriend palang naming dalawa ay
abot-abot na ang sayang naramdaman ko lalo na nung naging boyfriend niya ako...
Pero ang pinaka-the best sa lahat ay 'yong naging fiancé na niya ako.

Hindi ko alam kung paano ko nasabing kontento na ako sa pagiging magbestfriend

namin gayong mas gusto ko ang pakiramdam na malapit na siyang maging asawa ko.

Everything was perfect... malapit na rin kaming ikasal pero hindi doon nagtatapos
ang lahat. There's no perfect love.

Lyrae Sirius Sarmiento came.

I was tasked by my father to make her fall for me and break up with Lorraine. At
first, I refused my dad but when he brought up my mom into the scene, I was
confused. Ilang araw kong pinag-isipan yun. Mabuti nalang at nanghingi rin ng oras
noon para sa sarili niya nang dahil sa pag-aaral niya ng masterals niya kaya mas
nakapag-isip ako para sa sarili ko. Every night, walang palya ay lagi ko siyang
pinapanood na matulog. Sinusulit ko na ang huling mga araw na pwede ko ulit siyang
makita dahil sa oras na pumayag ako sa gusto ni daddy ay

kailangan ko siyang layuan.

If only I can keep Lorraine while doing my act to Lyrae ay ginawa ko na pero alam
kong hindi pwede. Mas nakakagago 'yon. Sooner or later, malalaman din ni Lorraine
ang lahat. I have to face her.

I texted her na magkita kaming dalawa sa may playground sa subdivision namin.

Punong-puno ng kaba ang dibdib ko habang papalapit ako ng papalapit sa pagkikitaan
namin.

And there I saw her swinging herself while smiling. It brings back memories when
we're still kids. I couldn't help but to smile too while watching her ngunit agad
ding nawala ang aking ngiti nang maalala ko ang dapat kong gawin ngayon. I'm going
to make that beautiful smile of her fade away.

"Lorraine..." I coldly called her name.

Mabilis naman siyang tumayo mula sa pagkakaupo sa swing nang marinig ako't isang
masayang ngiti ang binungad niya sa akin.

"Isaac..." malambing niyang sinambit ang aking pangalan habang nakangiti pa rin sa
akin.

I looked away from her at saka huminga ng malalim. Seeing her smile makes it harder
for me.

"Ano bang gusto mong pag-usapan?" I asked her upang matapos na agad ang lahat. "I'm
tired and I want to go home to rest. Maaga pa ang pasok ko sa trabaho bukas."

"We haven't seen each other for a week at 'yan pa ang ibubungad mo sa akin?" she
said and her voice was full of hatred. "That you're tired and you already want to
go home."

She took a step towards me upang mas mapalapit sa akin at napalunok ako.

"And speaking of home... Kailan mo balak ipaalam sa akin that you bought a condo at
hindi ka na diyan sa inyo umuuwi?" she asked.

Hindi

ko alam kung paano niya nalaman ang pagbili ko sa condo na malapit kay Lyrae.

"So what if I bought a condo? It's just a condo." walang ganang sabi ko nalang.

"Hindi ko naman kwine-kwestyon kung bakit ka bumili ng condo." she explained. "Ang
gusto ko lang ipunto ay kung bakit hindi mo man lang sinabi sa akin ang ganong
bagay? I know that you can decide on your own at sarili mong pera ang pinangbili mo
ng condo mo but still, Isaac... I'm your fiancée."

"Fiancée..." I sighed.
She's my fiancée. Lorraine's just not a girl that I'm in a relationship with. I
already promised her forever and I'm going to tear that fantasy apart.

"Isaac.." she called my name, trying to get my attention but I still didn't look at
her.

Bahagyang natahimik ang paligid namin nang muli siyang nagsalita.

"W-Who's the girl you're with earlier?" she asked me at nang dahil doon ay
napatingin ako sa kaniya.

Nakita niya kami kanina ni Lyrae sa Bluejaz? She was there at wala man lang
nakapagsabi sa aking mga staff. They know Lorraine at dapat sinabi nila sa akin.

"Pumunta ako kanina sa Bluejaz kasi... kasi gusto kong makasama kita ngayong araw."
she said. "But it seems like you're busy with someone else earlier. Is she a friend
or a client? A costumer maybe?"

My heart's hurting dahil alam kong mas pinapairal ni Lorraine ang tiwalang mayroon
siya sa akin ngayon. She's asking me dahil gusto niyang masiguradong hindi ko
masisira ang tiwalang binigay niya sa akin but I'm sorry dahil mas sisirain ko lang
'to.

"She's not a client nor a costumer." sagot ko. "But I can say that she's

more than just a friend for me."

Her jaw almost dropped. "A-Anong ibig mong sabihin?"

"Let's cancel our engagement, Lorraine.." I stated while straightly staring at me.

I'm good at lying. Hindi niya makikitang nagsisinungaling ako kahit na nakatingin
ako sa kaniya ng diretso ngayon pero parang gusto ko agad umiwas ng tingin nang
makita kong tumulo ang kaniyang luha.

"W-What?" her voice broke.

"I want to cancel our engagement, Lorraine." I stated at mas klarong-klaro. "I want
to break up with you."

"A-Anong ginawa ko, Isaac?.." she asked, crying. "Anong mali ang nagawa ko? May
hindi ka ba nagustuhan? Ano? Sabihin mo sa akin please, Isaac..."

"Wala kang ginawang mali, Lorraine. It's just me. I fell out of love!" I lied.

"Fell out of love?" her forehead creased, she's full of doubt with my answer.
"Isaac, isang linggo palang magmula ng huli tayong nag-usap tapos sasabihin mong
you fell out of love?"

Napaiwas ako ng tingin sa kaniya. Nakalimutan kong bestfriend ko nga pala iton
kaharap kong ito. She knows me more than anyone else. She can see through me.

"Minahal mo ba talaga ako, Isaac?" she asked. "Kasi kung minahal mo talaga ako, you
won't fell out of love so easily. Isaac, you ensured me forever! You proposed to me
dahil sinabi mo sa akin na ako ang mahal mo at siguradong ako ang gusto mong
makasama habang buhay. Ano 'yon? Palabas mo lang? Pang-gagago mo lang? Niloko mo
lang ako ganon?"
Pumikit ako ng mariin at saka mabilis siyang hinarap. "Oo!" I shouted at her. "Oo."
pag-uulit ko. "Akala ko mahal kita.

Akala ko mahal kita bilang babae na gusto ko makasama for the rest of my life. Pero
hindi pala... I just love you as my bestfriend. Nothing more than that." I lied
again.

Umiling naman siya't mabilis niyang hinawakan ang aking braso. "No. Alam kong
minahal mo ako. Alam ko, Isaac. Naramdaman ko... Alam kong hindi mo lang ako
minahal bilang kaibigan. Alam kong may higit pa doon. Isaac, please..." she cried.

"I'm sorry, Lorraine..." sabi ko nalang. "I'm sorry but I already found the girl I
want to be with."

Muli naman siyang umiling at nataranta nang bigla siyang lumuhod sa aking harapan.

"Lorraine, please stand up. Wag mo nang gawin 'to sa ating dalawa. Mas lalo lang
tayong masasaktan. Let's just set each other free." sabi ko't pilit kong binabawi
ang aking braso sa kaniya.

Gusto ko nang makakawala. Sa tingin ko'y hindi ko na kakayanin pang tumagal dito.
Malapit na akong bumigay.

"Isaac, I'll do everything. I'll do anything you want. Gagawin ko lahat ng gusto
mo. I'll give myself to you fully... You can take me. Please, Isaac anything you
want just don't.. just don't leave me... Isaac, please... Mahal na mahal kita.."
she said at hindi ko inakalang kaya niyang sabihin ang lahat ng ito, huwag lang
akong mawala sa kaniya.

"Don't be so desperate, Lorraine." I told her. "Pinagmumukha mo lang tanga ang

sarili mo. I'm sorry but there's nothing you can do. I'm sorry kung napaglaruan
kita at ang damdamin mo. That's all I can say. I'm sorry..." sabi ko't buong lakas
kong binawi ang aking braso sa kaniya.

If I want her to give up, I need to hurt her more.

"I'm sorry.." and that's the

last two words I told her bago ko siya tinalikuran at iniwan.

Lahat ng kasinungalingang lumalabas sa aking mga labi ay unti-unting sinusunog ang

kaluluwa ko sa impiyerno. Lalo na ang sinabi ko sa kaniyang hindi ko siya mahal; na
hindi ko naman talaga siya minahal.

I survived that night. Itinuon ko kay Lyrae ang lahat ng atensyon ko. I thought
that I'll succeed convincing my self that Lyrae's the one for me. She's Sirius,
just like my mom. The largest among the stars.

When Lorraine left me, lahat ng bituin ay nawalan ng silbi. Lahat ng sisi'y binuhos
ko kay daddy. Ni hindi ko man lang naisip na may kasalanan din ako. Ang tanga ko
dahil huli ko na napagtantong, hindi pala bituin ang kailangan ko kundi ang babaeng
mahal ko.

Nang bumalik siya, I just go with the flow. Wala akong ginawa, ayokong maging
awkward kaming dalawa. Ayokong abusuhin ang binigay niya sa aking kalayaan na
makalapit at makausap siya lalo na't sa tingin ko'y mayroon na siyang iba, si
Angelo.

Noong nasa Canada pa siya't magkausap kami'y wala naman siyang sinasabi sa akin
tungkol sa Angelo na 'yon or if she already has a boyfriend again. Ang tanging
nagagawa ko lang ay ang pangangamusta ko sa kaniya at ganoon rin siya sa akin.

"Boyfriend niya ba 'yon?" I asked Mel.

Napatingin rin naman si Kate at Martin sa akin nang dahil sa tanong ko kay Mel.

"Bakit? Type mo?" Mel joked at mabilis ko siyang tinignan ng masama.

"Oh! Biro lang eh." she said at tinaas ang kaniyang dalawang kamay.

"Ano nga? Is he her boyfriend?" I asked again.

Napabuntong hininga naman si Mel at sumimangot.

"Alam mong presidente ako ng fans club niyong dalawa pero... oo." she answered.
"Angelo's her boyfriend."

Napayuko naman ako. Pakiramdam ko'y pinapasan sa akin bigla ang mundo dahil sa
bigat ng nararamdaman ko.

"Mel!" rinig kong suway ni Kate.

"What?" she innocently said. "Dapat ay malaman niya ang totoo."

"Yeah right." rinig kong komento ni Martin at saka ito tumayo upang tapikin ako sa
balikat. "Marami pang babae diyan, Cole."

At first, I doubted Mel's answer ngunit nang makita ko kung paano tignan at alagaan
ni Lorraine si Angelo ay unti-unti ko ng napapatunayan. Ayaw ko lang tanggapin
dahil ayaw kong masaktan.

"I love Lorraine, Angelo." walang preno kong panimula nang magkatabi kami ni Angelo
dito sa eroplano.

Ngumisi naman siya. "So you want to sit beside me to tell me that?" he
sarcastically asked.

"I just want to tell you that I won't back down." sabi ko. "I will do anything to
win Lorraine back."

"You do really have guts huh?" mas ngumisi pa siya ngunit nahihimigan ko na ang
pagkainis niya. "After what you've done to her?"

He took a deep breath to calm himself before he continued speaking.

"Your daddy spoke to Lorraine. He told her to help him reconcile with you because
you blame your dad why Lorraine left." napailing siya. "I told Lorraine not to
help. It's not her fault and it's not also your dad's fault. It's all your fault.
That's your choice. You chose to break her instead of fighting for her. You're a
coward."

Napatahimik naman ako sa kaniyang sinabi. He's right. Lahat ng sinabi niya ay tama.
Duwag ako. I'm a coward.

"Yes."

My eyes widened when she answered.

"What? Anong sabi mo?" I asker her trying to make sure if what I heard is true.

Bahagya naman siyang napatawa sa aking reaction. Oh how I love hearing her laugh.

"Ang sabi ko, yes!" she smiled at me. "I'll come back to you. Let's start again,
Isaac."

Napangiti naman ako't walang tigil ang pagtigil ng aking luha sa sobrang sayang
nararamdaman ko.

I hugged her so tight and she chuckled bago siya yumakap pabalik sa akin.

"Finally!"

"Kiss! Kiss!"

Napalingon naman kaming dalawa ni Lorraine sa mga kaibigan naming kinakantiyawan

kami. Si Mel ay nagvi-video pa sa aming dalawa ni Lorraine. They all look so happy
for us, pati si Angelo at masaya rin ako nang dahil doon.

"Kiss daw?" I teased Lorraine.

Napatawa naman siya saka bahagyang tinampal ang aking labi.

"Hindi pa naman tayo eh." sabi niya sa akin.

I chuckled. "And so?" I raised my eyebrows at her.

"Remember what I told you before?" she asked. "No relationship, no kiss." she
stated.

Mas lalong tumaas ang aking kilay at napangisi ako. "Remember what I also told you
before?" I asked her.

"What?" inosente niyang tanong sa akin.

"That even if we're friends, that's still called a relationship." sabi ko't hindi
pa siya nakakasagot ulit ay mabilis kong inangkin ang kaniyang labi.

It's really great to fall in love with your bestfriend.

-------------------

The end! Thank you!

=================

ANNOUNCEMENT!

Hello! This is not an important announcement actually but, I just want to inform
y'all that I opened an fb group for all of us to be closer.

Nina WP's Secrets

Link: https://m.facebook.com/groups/766909233347074?
tsid=0.0415441629011184&source=typeahead
There will be snippets for the upcoming updates and new stories. I will also post
here announcements and upcoming surprises. Expect that I will host simple games
(whenever I like) and of course, you can win prizes.

I mainly opened this group because I want to interact more with all of you because
here on Wattpad, we only have limited ways.

So if you would like to join, it will be my pleasure! Make some friends! Make love!
Hope that we will all be close.

I love you all.

-nininininaaa