กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานักมีหญิงชราตัวเล็กอาศัยอยู่ทบี่ ้านกลางเขาตามลำพัง ทีพ่ ักของเธอนั้นเรียบง่าย งาน

บ้านและหน้าทีท่ ุกอย่างในบ้านหลังนีเ้ ธอจัดการทั้งหมดได้เองอย่างสมบูรณ์แบบอย่างไม่ต้องสงสัย

วันนี้กเ็ ป็นอีกวันทีเ่ ธอจำต้องไปจับจ่ายซื้อของที่ตีนเขา

"ว่าไงคุณนายคลาร์ก วันนีก้ ็มาซื้อกะหล่ำกับเนื้อบดล่ะสิ?" แอนเดรียเจ้าของร้านกล่าวทักทายเธอเช่นเคย
คุณนายคลาร์กทีว่ ่าคือตัวเธอเองในวัย 77 ปี คลาร์กเป็นนามสกุลของสามีเธอที่จากไปเมื่อฤดูหนาวที่แล้วด้วย
โรคมะเร็ง
"ใช่แล้วแอนเดรีย วันนีก้ ็รบกวนด้วยนะ"
.
.
.

สองขาของหญิงชราก้าวย่ำเนิบนาบมาจนถึงบ้านหลังเล็กของเธอ เปิดประตูไม้บานเก่าออกก่อนสวมสลิป
เปอร์ทอมือเข้าให้พอดีขนาดเท้า เธอจัดการวางของที่ซื้อมาวันนี้ลงบนโต๊ะไม้โอ๊กอย่างนุ่มนวล
ระหว่างนั้นกลับมีเสียงดังราวกับฟ้าจะแยกออกจากกันขึ้นทีข่ ้างบ้านกลางเขาของเธอ

คุณนายคลาร์กสวมรองเท้าหนังเก่า ๆ คู่ใจของเธอด้วยเรี่ยวแรงของหญิงชราก่อนสาวก้าวเร่งไปยังต้นตอของ
เสียง เมื่อเดินมาจนถึงข้างต้นแอปเปิลแสนรัก เธอก็ต้องสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่เมื่อเห็นสิ่งที่นอนแน่นิ่งอยูใ่ น
หลุมขนาดเท่าถังเก็บไวน์องุ่น

“นี่มันหินรึ? อุกกาบาตทีร่ ่วงจากบนฟ้ารึไงกันนะ?” ตอนนี้ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าแล้ว มีเพียงแค่ไฟสลัวของ

ตะเกียงเก่าทีส่ ่องแสงไปบริเวณรอบอย่างแผ่วบาง
“แค่ก! ไม่ใช่นะ นีฉ่ ันเป็นดาวต่างหากล่ะ! ไม่ใช่หินสักหน่อย” วัตถุลึกลับที่เธอสงสัยตอบกลับมา เธอตื่น
ตระหนกกับดาวพูดได้ตรงหน้าเธอเล็กน้อย

“จะว่ายังไงดี ก็แกดูไม่เหมือนดาวสักนิดเลยนี่” เธอกล่าว

“จะว่าแบบนั้นก็.. ใช่อยูแ่ ฮะ เอาเป็นว่าเธอน่ะชื่ออะไร? ช่วยพาฉันไปทำความสะอาดทีได้ไหม?”
ดวงดาวอ้อนวอน
“ฮะฮะ แปลกเสียจริง เอาสิ ฉันชื่อว่าไมอา ไมอา คลาร์ก แล้วแกล่ะ? มีชื่อหรือเปล่า”
“ไม่มหี รอกไมอา! ของแบบนั้นมีไปทำไมกัน”
.
.
แต่นเี่ ป็นครั้งแรกหลังจากฤดูหนาวที่แล้วเลยน่ะสิ ที่มีคนเรียกยายแก่แบบฉันว่าไมอา ชื่อจริงของฉัน

.
.
.

วันแล้ววันเล่า เจ้าดาวดวงน้อยยังคงติดสอยห้อยตามไมอาตลอดทั้งวัน ที่แห่งใดมีไมอาที่แห่งนั้นต้องมีดาวดวง

นี้เคียงข้างเสมอ ไม่ว่าจะรดน้ำในสวนหรือเดินทางลึกไปในป่าเขา เธอก็ไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป

“ไมอา เธอจะไปไหนน่ะ? ถ้าไปในป่าลึก ๆ ให้ฉันไปด้วยได้รึเปล่า?”

กระบอกไฟฉายเล่มนั้นทีค่ ุณเคยใช้ส่องทาง บัดนี้มันถูกฝุ่นผงเกาะจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมเสียแล้ว เพราะแสง

จากดาวดวงเล็กนีเ่ พียงพอให้ฉันไม่สะดุดล้มระหว่างทาง

“คืนนี้เราจะดูดาวด้วยกันอีกไหมไมอา!”

ฟูกเก่าของคุณทีฉ่ ันเก็บไว้ไม่ให้ใครได้ใช้ ตอนนีฉ้ ันสะบัดมันสองสามทีก่อนล้มลงนอนข้างดวงดาวดวงน้อย ใช้

มือข้างซ้ายทีม่ ีแหวนวิวาห์ของเราชีเ้ หล่าสหายเก่าของดาวตัวจ้อยไปบนผืนนภายามราตรี

“เธออ่านอะไรอยู่เหรอ? สนุกไหม ฉันขออ่านด้วยคนได้หรือเปล่า?”

นิทานเล่มเก่าทีฉ่ ันพลิกไปมามันเก่าจนยับเยินเป็นสีเหลืองอ่อน ตัวละครเอกในหนังสือนิทานนั้นคงคิดถึงคุณที่

เป็นเจ้าของมันเสียยิ่งกว่าใคร

“ไม่ร้อนเหรอไมอา มาหลบทีใ่ ต้ต้นนีส้ ิ! ต้นอะไรนะ.. แอปเปิล!”

บัดนี้ ฉันเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าดวงดาวตรงหน้าเป็นกลุ่มก้อนความทรงจำที่คงเหลือไว้ของคุณหรือเปล่า เสียง
ที่ฉันได้ยินผ่านหูเป็นเสียงของคุณหรือดาวทีค่ ่อย ๆ สว่างขึ้นมาตรงหน้า

“นั่งเหม่ออะไรน่ะ มากินเค้กกันเถอะนะ”

อา ตอนนีฉ้ ันรู้แล้ว

ฉันคิดถึงคุณสุดหัวใจ บุคคลอันเป็นที่รักของฉัน

ในบ่ายของวันธรรมดาอีกวันของหญิงชราและดาวดวงเล็ก เธอซื้อเค้กแครอทมาจากเถ้าแก่แอนเดรียที่ตีนเขา
ก่อนลงมือปักเทียนลงด้วยมือเหี่ยวย่นของเธอ ออกเสียงเรียกชื่อของเจ้าของเค้กนั้นดัง ๆ หนึ่งครั้ง “อัลเฟ!”
ไม่นานนักก็มีเสียงเจื้อยแจ้วตามด้วยแสงเรืองรองส่องตามมายังห้องทานอาหาร
“อยูน่ แี่ ล้วไมอา” ดาวดวงน้อยอัลเฟตอบกลับ

“สุขสันต์วันครบรอบ 100 วันที่เธอมาอยูก่ ับฉันนะอัลเฟ นีเ่ ป็นเค้กฉลองจากยายแก่อย่างฉัน”

ไมอาตอบกลับพร้อมหัวเราะในลำคอ
“ขอบคุณที่เธอมาอยู่ตรงนี้นะ ตรงทีฉ่ ันหาเธอเจอ เธอมีความหมายกับฉันมากจริง ๆ อัลเฟ” เธอกล่าวเสริม

“เธอทำให้ฉันได้รับรู้ว่าการมีตัวตนอยูข่ องฉันในฐานะของไมอานั้นมีค่ามากแค่ไหน เธอทำให้หญิงชราคนนี้นึก

ได้ว่าการจากไปของใครคนนึงนั้นถึงแม้จะสร้างบาดแผลไว้ในใจของฉันไว้ลึกเพียงใด แต่สักวันหนึ่งมันจะต้อง
หายดี ฉันจะใช้ชีวิตอย่างดีเพื่อเฝ้าดูเธอเติบโตทีละนิดอย่างทีเ่ คยทำมาโดยตลอด”

.
.
.
“โอ้.. ขอบใจนะไมอา ฉันดีใจทีไ่ ด้ยิน เธอเป็นคนที่พิเศษที่สุดในโลกใบนี้เลย! ฉันเองก็ขอให้ทุกเส้นทางที่เธอ
เดินผ่านเต็มไปด้วยแสงดาว และถึงแม้จะมีวันที่ยากสำหรับเธอเท่าไรก็ไม่ลืมที่จะกินซุปกะหล่ำปลีเพื่อทำให้
ร่างกายเธออบอุ่น เธอต้องดูแลตัวเองให้ดี เพราะฉันรูว้ ่าเธอเองก็ถูกรักมามากมายจากทั้งฉันแล้วก็.. แล้วก็เขา”
อัลเฟเบี่ยงร่างหินทีส่ ่องแสงของตนไปยังกรอบรูปเก่าทีถ่ ูกรักษาไว้อย่างดี”

เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับมา มีเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนของไมอาเท่านั้นทีส่ ่งกลับมายังเขา

.
.
.
.

“อัลเฟ พักนีเ้ ธอดูสว่างขึ้นเสียจนฉันมองอะไรไม่ถนัดแล้ว รึสายตาของฉันมันพร่ามัวไปหมดกัน”

หญิงชราหัวเราะ สายตาทีพ่ ร่าลงตามอายุไขของมนุษย์นั้นช่างใช้งานยากเย็นเสียจริง เธอคิด
“เธอไม่ได้คิดไปเองหรอกนะไมอา ฉันเองก็คิดว่าแบบนั้น ตอนทีฉ่ ันนำทางเธอเข้าไปในป่าตอนเย็นทุกอย่างรอบ
ตัวก็สว่างวาบขึ้นเอง ผิดกับตอนที่ฉันมาที่นแี่ รก ๆ ลิบลับ” อัลเฟหันมองร่างหินแข็ง ๆ ของตนทีส่ ่องแสงเพิ่ม
มากขึ้นทุกวัน

“อา บ้านหลังนีค้ งจะเล็กเกินกว่าทีเ่ ธอจะอยูก่ ับฉันแล้วกระมัง.. อัลเฟ” เธอเว้นหายใจ

“นี่ก็ 3 ปีแล้วใช่ไหมนะทีเ่ ธอมาอยูก่ ับฉัน คงจะค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาจริง ๆ แล้วสิ.. แค่ก-” เสียงแหบพร่าของ
ไมอาทำให้ดวงใจแข็ง ๆ ของอัลเฟ..หล่นวูบ? เขาคิดว่ามันเป็นแบบนั้น

“หมายความว่ายังไง? ไมอา ทีเ่ ธอบอกว่ามันเกินกว่าที่ฉันจะอยู่กับเธอ” อัลเฟหันมองหญิงชราย่างเข้าวัย 80 ปี

นั่งอยูบ่ นเก้าอี้โยกตัวเก่ง ใบหน้าขาวซีดแต่งแต้มรอยยิ้มบางเหมือนฤดูใบไม้ร่วง
“ก็หมายความว่าแบบนั้นแหละเจ้าดาวน้อยอัลเฟ เธอสมควรได้กลับไปยังทีท่ เี่ ธอจากมา บนผืนฟ้ากว้างใหญ่”
เธอปรนลมหายใจแผ่วเบา
“ณ ทีแ่ ห่งนั้นเธอไม่จำเป็นต้องคอยหลบซ่อนและเกรงใจใครอีก ไม่ต้องกังวลว่าฉันจะป่วยหรือไม่สบายเพราะ
เธอ ได้ลอยล่องไปกับสหายที่เธอเคยอยู่ แบบนั้นไม่ดีรึ?” เธอกล่าว จิบช็อคโกแลตอุ่นไปพลาง
“ตั้งแต่ฉันลืมตาขึ้นมาในจักรวาล ประมาณฤดูหนาวของโลกใบนีเ้ มื่อ 3 ปีก่อน ฉันก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องนีเ้ ลยด้วย
ซ้ำไมอา” ดาวดวงน้อยตอบกลับ

“เธอรูไ้ หมอัลเฟ, แสงของเธองดงามมาก.. มากเสียจนฉันไม่อยากจะเก็บมันไว้ดูคนเดียว”

“เธอสมควรได้ใช้ชีวิตบนนั้น ผืนฟ้าของจักรวาล ไปให้แสงสว่างแก่ผู้หลงทางและนำทิศของตนเอง”
เธอกระแอมไล่เสียงแหบแห้งในลำคอสองสามครั้งก่อนกล่าวต่อ
“เธอจงใช้ชีวิตที่มอี ยู่เพื่อตนเอง ไม่ใช่เพื่อฉันหรือเพื่อใคร เธอนั้นยังไปได้อีกไกล อัลเฟ”
.
.
.

“นี่เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะได้นอนมองเหล่าสหายของฉันด้วยกันแล้วรึ? ไมอา” ดาวดวงเล็กส่องแสงนวลสว่าง

กล่าวเสียงแผ่วเบาข้างหญิงชรา
“ฮะ ๆ ฉันไม่แน่ใจนักหรอกนะ” ไมอาเอนกายพิงต้นแอปเปิลคู่ใจพลางใช้สายตาคูพ่ ร่าของตนสำรวจผืนฟ้ายาม
รัตติกาล
“ฉันกลัวว่าเธอจะลืมฉันไปสักวัน แบบนั้นฉันคงเสียใจมากเลยล่ะรูไ้ หม” อัลเฟเบี่ยงสายตาไปยังที่ที่เขาจากมา
อยู่ครู่หนึ่ง

“อย่าห่วงไปเลย ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่แห่งไหนบนผืนฟ้ากว้างใหญ่ ดวงดาวมากมายจะแก่งแย่งกันสองแสงเรืองรอง

มากเท่าใด ดวงดาวทีส่ วยงามที่สุดที่ฉันมองเห็นจะยังคงเป็นเธอเสมอ”
.
.
.
.
“กลับไปเถอะ ไปยังทีท่ เี่ ธอจากมา ไม่ว่าเธอจะอยูห่ ่างไกลเท่าแผ่นฟ้ามายังผืนโลก หรืออีกเส้นทางที่ลึกไปใน
จักรวาล ฉันจะมองหาเธอให้เธอ อัลเฟ เจ้าดาวดวงน้อยของฉัน”
เปลือกตาซีดของหญิงชราปิดลงช้า ๆ ตามด้วยการจากไปของดาวดวงน้อย

แล้วสักวันหนึ่งฉันจะเดินทางไปยังผืนฟ้านั้นเอง

จดหมายของไมอา ถึงสามีอันเป็นที่รักที่ล่วงลับไปยังทีแ่ สนไกล

7th September 1985

ถึงอันเทร์ที่รักของฉัน

คุณหนาวบ้างหรือเปล่าที่รัก สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานปีที่ห้าสิบห้านะ
ที่นี่กำลังจะเข้าฤดูหนาวแล้ว ถึงแม้กำลังใกล้จะครบรอบวันทีค่ ุณจากไปแล้ว แต่ทุกครั้งทีม่ ีคนเรียกฉันว่า
คุณนายคลาร์ก ฉันก็รู้สึกว่าเด็กสาวในชุดวิวาห์เมื่อปี 1930 กำลังร้องไห้เพราะการเสียคุณไปแบบนั้นเลย
ในตอนทีฉ่ ันรู้สึกว่าฉันเสียใจแค่ไหนก็คงเป็นตอนทีฉ่ ันรดน้ำต้นไม้ในสวนแล้วเห็นต้นลิลลีที่เราปลูกไว้ด้วยกัน
แล้วจู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาเฉยเลย
พอวันนีฉ้ ันออกไปดูกก็ ลับเจอมันผลิดอกสวยงามแล้ว อ่า เพราะมีฝนดอกไม้ถึงผลิบานสินะ

ฉันรัก และคิดถึงคุณ
ไมอา

4th December 1985

ถึงอัลเทร์ที่รักของฉัน

สายัณห์สวัสดิ์ คุณเป็นยังไงบ้าง? วันนี้ฉันเจอก้อนหินก้อนเท่าลูกหมาลาบาดอร์ทขี่ ้างต้นแอปเปิลทีเ่ ราปลูกด้วย

กันตกลงมาจากฟ้า เขาเรียกตัวเองว่าดวงดาวอะไรทำนองนั้น ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเพี้ยนไปเลยที่เห็นดาวพูด
กับฉันได้ เขาบอกว่าให้ฉันทำความสะอาดให้เขา อย่างกับลูกหมาจริง ๆ แหนะ…
ที่รัก ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีใช่ไหมคะ?

ไมอาของคุณ

10th March 1986

ถึงอัลเทร์ที่รักของฉัน

อรุณสวัสดิ์ คุณเป็นยังไงบ้าง? เมื่อวันก่อนฉันเพิ่งฉลองงานครบรอบ 100 วันที่ฉันได้พบเขาไป เขาดูเหมือนคุณ

ไม่มผี ิด ฉันหมายถึงนิสัยน่ะ ไหนจะชอบฟังวิทยุข่าวของคุณจอห์นสัน เค้กแครอทและกาแฟดำ(ฉันรูว้ ่าการที่
ดาวกินได้มันแปลกมากใช่ไหมล่ะ?) เขาชอบนอนในเสื้อขนมิงค์ที่คุณซื้อให้ฉันก่อนงานเลี้ยงพรอมตอนพวกเรา
ยังอยูม่ ัธยมปลาย นีม่ ันบังเอิญรึอย่างไรกัน?

ไมอาของคุณ

1st May 1986

ถึงอัลเทร์ที่รักของฉัน

สายัณห์สวัสดิ์ คุณสบายดีไหม? ส่วนฉันแข็งแรงดีสุด ๆ ถึงแม้จะมีช่วงเวลาทีน่ ึกถึงคุณจนนอนไม่หลับบ้างบาง

คราว หรือนีจ่ ะเป็นอาการของคนทีเ่ ริ่มแก่ตัวลงอย่างฉันกันนะ ฮะ ๆ อย่างน้อยฉันก็อยากเจอหน้าคุณอีกครั้ง
ทันใดที่ฉันคิดแบบนั้น เจ้าอัลเฟ เอ่อ ฉันหมายถึงดาวน้อยดวงนั้นก็จะเข้ามาหาฉันแล้วก็ขอฟังนิทานเรื่องโปรด
ของคุณทีเ่ ก็บไว้ในลิ้นชักใต้เตียงของคุณอีก ฉันเกือบจะร้องไห้เลยล่ะ

ฉันคิดถึงคุณจากก้นบึ้งของหัวใจดวงนี้ อัลเทร์
ไมอาของคุณ
9th September 1984
???
ถึง ไมอาสุดที่รัก

สายันห์สวัสดิ์ไมอา ผมรู้ดวี ่าจดหมายฉบับนี้คุณจะได้เปิดอ่านตอนทีผ่ มจากไปแล้ว ใบหน้าเปื้อนยิ้มของคุณตอน

นี้คงปรกไปด้วยน้ำตา ที่รัก ผมขอโทษและเสียใจจริง ๆ และคุณจะเป็นบ้านที่ดที ี่สุดสำหรับผมไปตลอดกาล
ชีวิตมันสั้นเกินกว่าจะใช้ชีวิตอยูก่ ับความเดียวดาย ผมขอโทษที่ต้องทำให้คุณเหงานะไมอา แต่คุณไม่ต้องรีบตาม
ผมมาหรอก ผมรักและคิดถึงคุณอยูเ่ สมอตราบใดที่คุณยังมองมาทีท่ ้องฟ้าผืนนีผ้ มจะยังอยูก่ ับคุณเสมอ ที่รัก
ของผม ขอบคุณทีม่ อบความรักให้ผมและผมก็รักคุณเช่นกัน ขอบคุณทีถ่ นอมหัวใจของร่างกายทีท่ รุดโทรมผุพัง
ของผมไว้ หากคุณต้องการ เราจะพบกันในอีกสักที่ ในวันสักวันอีกครั้งหนึ่ง ผมมั่นใจ

ที่รักของคุณ
อัลเทร์

Alphe(cca) = "the broken" (ring of stars)

Maia = "grandmother/mother", "nurse", "great one"

Altair = "flying one"