W VI w. p.n.e.

, Pizystrat wprowadził do Aten nowe reformy, które miały zjednać miastowych

z okolicznymi rolnikami. Do istniejących już świąt na cześć plonów dodał nowe: Wielkie
Dionizje, obchodzone wiosną oraz Małe Dionizje, obchodzone jesienią.

Dionizje organizowane były na cześć Dionizosa - boga wina, winorośli oraz urodzajuu.
Według mitu, to właśnie on nauczył ludzi uprawy winnej latorośli oraz produkcji wina.

Początkowo, podczas Wielkich Dionizji, występował jedynie chór śpiewający dytyramby -

czyli pieśni pochwalne właśnie na cześć Dionizosa. Z czasem, owy chór przechodzi
ewolucję pod wpływem wędrownego poety, Tespisa. Wyłania on z chóru przewodnika -
koryfeusza, który jest też pierwszym aktorem. Jego rolą było podejmowanie dialogu z
chórem. W ten sposób Tespis uczynił z chóru dramat.

Tak właśnie powstaje tragedia - utwór, w którym siłą napędową akcji jest nierozwiązywalny
konflikt między postacią a siłami wyższymi, zakończony nieuchronną klęską bohatera.
Pierwotnie ma jedynie charakter narracyjny, jednak, wraz z wprowadzeniem kolejnych
aktorów, gatunek ewoluuje i rola chóru zostaje ograniczona na cześć akcji i dialogów.
Głównym celem tragedii było wywołanie u widza katharsis, co wytłumaczone jest później.

W V w. p.n.e do programu dodana zostaje komedia, wywodząca się z improwizowanych

mimów ludowych połączonych z pieśniami satyrycznymi, zwanymi komos, które odbywały
się podczas małych dionizji