A Mistaken Marriage With Mr.

CEO(TAGLISH-COMPLETED)
READING AGE 18+
Ms.Lhi
Romance
ABSTRACT
Si Tyler Harrison ay orihinal na fiancé ng kanyang kaibigan. Minsan, aksidenteng
tumalon sa tulay ang kanyang kaibigan upang magpakamatay dahil nawala ang kanyang
pagkabirhen sa isang bar, habang si Tyler ay sinisisi ang lahat ng mga krimen sa
kanya. Dahil na rin sa pagkamatay ng kanyang kaibigan at sa iniwan nitong sulat ay
napilitan siyang pakasalan si Tyler Harrison. Isa sa pinakamayamang tao sa kanilang
lungsod, tinaguriang The Legends of commerce, gwapo, matangkad, matalino ngunit
suplado. Ano ang magiging buhay ni Lorraine sa piling ni Tyler Harrison?

CHAPTER ONE
It was getting late in the night, and in a spacious room with extravagant decorated
rooms, Lorraine was nervously pinching her fingers and biting her rosy cherry lips.
Kung hindi niya sasabin ito, walang makakaalam na ngayong gabi ay ang kanyang
kasal. Walang engrandeng kasal, walang maingay na panauhin, and even less so, no
beautiful and dreamy wedding dress.
Naiisip parin niya ang mga katagang binitawan ni Tyler three days ago. . .
Naglalakad palabas si Lorraine sa eskuwelahan nang may huminto sa harap niya isang
marangyang itim na kotse.
The window of the car slowly rolled down, revealing someone's handsome and resolute
godlike face.
"Sino ka?" tanong ni Lorraine habang nakatingin sa lalaki.
"Get in." His handsome face was dark and heavy. Bawat salita na sinabi nito ay
kasing lamig ng yelo. Ang mga titig nito sa kanya ay puno ng poot at sama ng loob.
"Mad man." napaatras si Lorraine at akmang tatakbo.
"I'm Tyler Harrison."
The three words, had successfully eliminated any thought of escaping from him.
Hangga't nasa SNU campus sila, lahat ay kilala si Tyler Harrison. Ang dahilan kung
bakit nabigla si Lorraine ay si Tyler ay fiancé ng kanyang matalik na kaibigan.
Si Dhanna ay matalik na kaibigan niya sa University kaya lang nagpakamatay ito
three months ago.
Ang pagpapakamatay ni Dhanna ay siya ang may dahilan.Tatlong buwan lamang ang
nakakalipas, nang umusad sila sa senior year, sinabi ni Dhanna na nais nitong
magdiwang at pumunta sa bar kung saan siya nagtatrabaho.
Hanggang sa naging abala na siya sa kanyang trabaho at hinayaan na niya sa bar mag-
isa si Dhanna pagkatapos niya itong paalalahanan na ingatan ang sarili.
Maya-maya lang ay hindi na mahagilap ng tingin ni lorraine si dhanna sa loob ng
bar, kaya agad na niya itong tinawagan pero nakailang dial na siya ay hindi parin
nito sinasagot ang tawag niya. Kinabahan siya bigla at napaisip na baka may
nangyari ng masama sa kaibigan niya. . .
Later on , she called the police, and when the police found Dhanna, they both them
a bad news. At ayon sa nakuhang CCTV footage may dalawang lalaki ang puwersahang
nagdala kay Dhanna sa isang hotel thirty minutes ago. Nang makatakas ito sa
dalawang lalaki tumakbo ito sa tulay at agad na tumalon ito doon. At hanggang
ngayong ay wala pang makakapagsabi kung buhay pa o patay na ang kaibigan.
If anyone who saw this footage would know what had happened to Dhanna, Lorraine had
never thought that such a thing would happen to her friend, and she felt even more
guilty and sad.
Kung sana pinigilan niya ang kaibigan sa plano nitong pagpunta sa bar, kung sana
hindi siya umalis sa tabi nito ay hindi sana mangyayari iyon sa kaibigan. Lorraine
felt extremely guilty towards Dhanna's death. . .
Tyler stared at Lorraine who was in a trance with a sinister expression. Ang
kanyang pagkamuhi rito ay umusbong na parang pinipiga and kanyang puso. Kasalanan
niya lahat iyon. Kung hindi dahil sa kanya, wala sanang nangyari kay Dhanna. Ang
isiping iyon ay parang gusto niyang parusahan ito. Galit at pagkamuhi ang
nararamdaman niya para rito.
"I'll say it again, get in the car!" aniya dahil ayaw niyang mag-aksaya ng oras
para sa babaeng ito.
Kahit hindi alam ni Lorraine kung ano ang pakay ng fiancé ni Dhanna. Hindi na niya
inisip iyon dahil hanggang ngayon guilty parin siya sa nangyari sa kaibigan. Agad
niyang binuksan ang pinto sa likod at doon umupo.
Bago pa man nakalapat ang puwet ni Lorraine sa upuan, agad na tinapakan ni Tyler
ang accelerator ng sasakyan ng malakas at pinaharurot ito. Alam ni Lorraine na
sadyang ginawa ito ni Tyler, kaya nagtangis lang siya ng ngipin at binalewala lang
ang ginawa nito. . .
Nakita ni tyler ang ekspresyon ng mukha ni Lorraine sa salamin ng sasakyan kaya
muli niya itong pinaharurot ulit.
After half an hour of being frightened, Tyler finally stopped the car. At bago pa
makabawi si Lorraine, Tyler cold voice sounded, "Go get the account book."
Biglang kinabahan si Lorraine, sumilip siya sa labas at nagulat ng makita na nasa
harap sila ng kanilang bahay. Ang nakakapagtaka bakit alam ni Tyler ang bahay niya.
Nadalawang isip si Lorraine kung sunsundin ba niya ito.
"Bingi ka ba? Hindi ba sabi ko lumabas kana at kuhanin ang account book!" bulyaw
nito sa kanya.
Napapitlag si Lorraine binuksan na niya agad ang pinto ng sasakyan at nagmadali ng
lumabas ng kotse nito. Pero ng maisip niya ulit ang sinabi nito na kuhanin niya ang
account book, she felt a little confused. Kaya naglakas loob siya magtanong. "Ano
pala ang gagawin mo sa account book ko?"
Binaba nito and bintana ng sasakayan at sinagot ang tanong niya. "Register your
marriage!"
"W–what?" Lorraine thought she misheard.
"Marry? With whom?"
Tyler got out the car and walked towards Lorraine with his long and straight legs.
His calm pace was accompanied by the pride and respect of a king, making people not
to dare to look straight at him.
Naramdaman ni Lorraine ang malakas na pagpigil at mapang-aping awra na nagmula kay
Tyler, dito lalo siyang kinabahan.
"Look at this." may kinuha itong kapirasong papel at inabot sa kanya pero bago pa
man niya ito mahawakan inilipad ito ng hangin.
Ang kapirasong papel ay parang dahon na inilipad ng hangin.
Napatingin siya kay Tyler at naaaninag niya sa mga mata nito ang matinding galit at
pagkasuklam sa kanya.
Nanginginig na si Lorraine. She knew that the reason why Tyler hated her so much
was because of Dhanna. Kahit na hindi naman talaga siya ang pumatay dito since
nangyari iyon sa bar kung saan siya nagtatrabaho, she had a certain responsibility.
Mapait siyang napangiti at yumuko nalang siya para damputin ang papel. When she
picked it up, she saw one large word written on the paper : WILLS!
Familiar siya kung kaninong sulat kamay iyon, at ang sulat kamay na iyon ay walang
iba kundi kay Dhanna. Ang nakalagay sa sulat ay: Tyler, when you read this
letter, perhaps I have already arrived in another wolrd. I have no face to see you
again. Ang sulat na iyon ay para kay Tyler.
Binasa ni Lorraine ang kasunod na sulat
I told you before that I had a fiancé, his name is Tyler Harrison. After I leave, I
want you to take care of him for me and forgive my selfishness. I don't want other
women to get close to Tyler, I know you're a good girl and I think you're the only
one who can take care of him.
Your most beloved : Dhanna
Pagkatapos mabasa ni Lorraine ang sulat na iyon, Dhanna's angelic face appeared in
her mind. Wala siyang ibang naramdaman ng mga oras na iyon kundi panghihinayang
para sa kaibigan. Ang bata pa nito para mawala. . .
CHAPTER TWO
"I'll say it again, go get the account book." Halos nauubusan na ng pasensya ang
lalaki na halos kainin na siya nito ng buhay kung makatitig.
Lalong kumabog ang dibdib ni Lorraine hindi niya alam kung susundin ba niya ang
sinabi ni Dhanna sa sulat nito.
Napabuntong-hininga siya at maya-maya at marahan na siyang pumasok sa bahay. It was
easy for her to get it an account book because she was an orphan and the only
person in the account book was her name. Inabandona na siya ng kanyang sariling
magulang.
A woman who often delivered thing to the orphanage saw that she was cute and
adopted her, kaya lang sa kasamaang palad namatay ang Mama sally niya dahil sa
malubhang sakit. Kaya mag-isa na lang siya sa buhay ngayon at sa kanya nito iniwan
ang bahay na tinitirhan nila.
Pagkatapos makuha ang account book niya, dinala siya ni Tyler sa Civil affairs
Bureau. Kaya lang dahil nga galit ito sa kanya hindi ito pumayag na makuhanan sila
ng picture, so the staff could only use the computer to synthesis it.
Sa nakikitang ugali na ipinapakita ni Tyler sa kanya, ngayon palang ay alam na ni
Lorraine na magiging mahirap para sa kanya ang pakisamahan ito.
Ang tagal nag-antay si Lorraine pero hindi pa pumapasok si Tyler sa kwarto. Maya-
maya pa sinilip niya ito sa kwarto nito pero wala rin doon.
"Hindi na siya darating," bulong ni Lorraine sa sarili. Tyler hated her so much
kaya siguro hindi siya nito maatim na tingnan o hawakan man lang. Pero mabuti na
rin iyon dahil hindi niya alam paano pakikiharapan ito.
Mayamaya pa hinubad na niya ang wedding gown at nag-shower. Kaninang umaga sinundo
lang siya ng assistant ni Tyler para dalhin sa simbahan. Pero pagdating niya doon
wala ni isang tao. Tumayo lang siya sa loob ng simbahan maghapon na walang Tyler na
dumating.
Ang dumating lang ay ang assistant nito para sunduin na naman siya.
"Ganito ba ang kaparusahan sa akin dahil sa pagkawala ni Dhanna?" bulong niya kahit
wala namang kausap.
Pagkatapos niya mag-shower agad siya nagbihis at pinatay na ang ilaw at nahiga sa
kama. Nakapikit na siya ng maramdaman na may tao sa loob ng kwarto. Pagmulat niya
nasa gilid na ng kama si Tyler.
"Tyler?"
Bigla nito hinila ang blanket at tinapon sa sahig. Naaaninag niya ang mukha nito
dahil sa nakabukas ang lampshade.Tinitigan siya ng matalim na parang nag-aapoy ang
mata sa galit. Ngayon siya nagsisisi kung bakit niya pinakasalan ito.
"Bakit ganyan ka makatingin?" wika nito na madilim ang ekspresyon ng mukha. Agad
ito umupo sa kama habang nakatingin kay Lorraine.
"Nabigla lang ako akala ko kung sino," wika ni Lorraine.
Hinawakan nito ang dalawa niyang kamay at hinila siya sa kama.
"Aray! Tyler ano ba."
"Kiss me," wika nito habang nakatitig kay Lorraine.
Hindi alam ni Lorraine ang gagawin, "Tyler, hindi ko alam pa–“
Hindi pa man natatapos ni Lorraine ang sasabihin sinakop ng mga labi ni Tyler ang
labi niya. Ramdam niya ang pananakit ng mga labi sa madiin nitong mga halik.
"Tyler, No!" aniya na halos mapaiyak na.
Hindi ito nagsalita bagkus pumaibabaw ito sa kanya.
"Tyler, please huwag muna ngayon," wika ni Lorraine.
"Kasal na tayo bakit ayaw mo?" wika nito na nakakunot ang noo.
"H–hindi...Pa ako handa. . .F–first time ko," nahihiyang wika ni Lorraine.
Napangiti si Tyler muli siya nitong niyakap at sinabi, "Mag-asawa na tayo ano pa ba
ang ikinakatakot mo?"
"No! Please, hindi pa talaga ako handa!" aniya nang muli siya nitong yakapin.
Ramdam niya ang init ng katawan nito.
"You're my wife! Gagawin ko kung anong gusto ko gawin sayo. At alalahanin mo
obligasyon mo bilang asawa ang paligayahin ako."
Hindi na nakasagot pa si Lorraine, muli na nitong sinakop ang mga labi niya. May
katuturan naman ang sinabi nito, obligasyon niyang ibigay ang gusto nito.
Napasinghap siya ng maramdaman ang paghaplos ng kamay nito sa dibdib niya. Napa-
igtad si Lorraine, hindi maunawaan ang kanyang nararamdaman sa mga haplos ni Tyler.
"Tyler, please don't," anang Lorraine, nang akmang huhubarin nito ang damit niya.
"Sumunod ka na lang, I'll be gentle," wika nito na namumungay ang mga mata.
Muli siya nitong hinalikan, tila nadala na si Lorraine sa mga halik ni Tyler. Kahit
ayaw ng isip niya tila ayaw naman sumunod ang katawan niya.
Isa-isang hinubad ni Tyler ang mga saplot ni Lorraine. Napalunok-lunok siya nang
makita ang kahubdan nito. Mas tumindi ang pagnanasa at hangarin na maangkin si
Lorraine.
Nagmadaling hinubad ni Tyler ang kanyang mga damit at muling pumaibabaw kay
Lorraine.
Napasinghap si Lorraine nang maramdaman ang init ng katawan nito. Muli siyang
hinalikan, mga kamay na tila may sariling pag-iisip ang humahaplos sa buo niyang
katawan.
Ibinuka ni Tyler ang mga hita niya, muling napasinghap si Lorraine nang maramdaman
ang kahandaan nito na nakatutok sa maselang bahagi ng katawan niya.
"Tyler..." bulong ni Lorraine.
"I'll be gentle," bulong nito.
Napapikit si Lorraine nang unti-unti nitong ipinasok. Napakagat ng labi nang
maramdaman ang kirot na gumuhit sa maselang bahagi niya. Tuluyan na siyang naangkin
ni Tyler.
Hindi niya lubos maisip na ang taong unang umangkin sa kanya ay hindi niya mahal.
Bakit ito nangyari sa akin? Wala na ba akong karapatan lumigaya? Bakit kailangan
kung danasin ang lahat na ito? Hindi ako ang pumatay kay Dhanna pero bakit ako ang
sinisisi?
"Thank you..." wika ni Tyler habang nakayakap sa likuran niya.
"Thank you for what?" napakunot noong tugon ni Lorraine.
"I don't know...gusto ko lang magpasalamat..." bulong nito.
"No need ikaw na nga nagsabi na may obligasyon ako sayo bilang asawa mo," wika ni
Lorraine alam niya kung bakit ito nagpapasalamat sa kanya. Habang sinasabi iyon
nag-uunahang tumulo ang mga luha ni Lorraine. Mga luha na tila gripo kung umagos.
"Saying thank you it doesn't mean na nawala na ang galit ko sa iyo." Poot at
pagkamuhi pa rin ang nararamdaman ni Tyler para kay Lorraine. Sa kabila ng lahat si
Lorraine pa rin ang dahilan kung bakit namatay ang pinakamamahal niyang si Dhanna.
Pagkatapos sabihin iyon inangkin siya nito ng paulit-ulit. Pakiramdam ni Lorraine
para na siyang lantang gulay, wala na siyang lakas. Hanggang sa nakatulog
siya . . .

CHAPTER THREE
Nagising si Lorraine, she felt her entire body was falling apart. Ang sakit din ng
kanyang lalamunan na halos walang boses na lumalabas. "So painful." bulong niya at
napaluha siya ulit. Hindi niya lubos maisip na mangyayari sa kanya ito.
She tried to moved her body, but she didn't move. The movement caused pain all over
her body. Lorraine grimaced in pain. Naikuyom niya ng mahigpit ang mga kamao at
walang humpay sa pagtulo ang kanyang mga luha at bumabagsak sa unan niya.
Mayamaya pa ay may kumatok sa pinto, pero hindi pa man niya sinasabing tumuloy ito
ay tinulak na nito ang pinto at pumasok.
After the door was opened, a middle-aged woman led the two female attendants in.
Nakasimangot itong nagsalita. "Ako si Nempha ang mayordoma dito sa masyon. Bumangon
ka na riyan Lorraine at mayroong itinalagang trabaho sa iyo si Sir Tyler."
Sinenyasan nito ang isa sa katulong na kasama nito. Lumapit naman ito at may
inilagay sa kama na isang pares na damit.
Tiningnan siya ni Nempha at paismid na sinabi. "Iyan ang uniporme mo, magbihis ka
na at bumaba na agad."
Pagkatapos nitong sabihin pinalabas na nito ang dalawang katulong. Napansin rin ni
Lorraine na tinawag lang siya ni Nempha ng Lorraine at hindi Ma'am Lorraine.
Of course, the disgust in her eyes did not escape Lorraine's eyes, as she now
roughly understood what kind of position she has in the Harrison family.
Pinakasalan lang siya ni Tyler para pahirapan at paghigantihan. Ni wala man lang
nakakakita sa kanya sa Harrison's villa bilang asawa ni Tyler, ayun na rin iyon sa
inaasal ngayon ni Nempha.
Napakagat na lang sa labi si Lorraine ng maramdaman ang sakit ng katawan. Agad
niyang kinuha ang mga damit na binigay sa kanya at pumasok na sa banyo. Pagkatapos
makapag hot bath agad niya sinuot ang damit at bumaba na.
She struggled to walk every step. The pain in her leg made her want to fall down
several times. She almost walked down the fence while holding onto it.
Habang nasa baba si Nempha nagsalita ito " "Ano ka ba? Pagong? Halos bente minutos
ka na riyan hindi ka pa nakakababa!" naiinis na wika nito.
"Pababa na ho." aniya na pinipilit tiisin ang sakit na nararamdaman.
Tiningnan lang siya ng malamig nito ni hindi niya ito nakitaan ng paggalang.
"Sumunod ka sa dalawang katulong sa garden, sila ang nakakaalam kung ano ang
gagawin mo." utos nito sa kanya.
Although the entire Harrison's villa knew that lorraine was Tyler's new wife, they
also knew that Lorraine wasn't doted on by Tyler. Kaya lihim lang siyang
pinagtatawanan ng mga ito.
May gusto ang mga ito kay Tyler kaya ayaw ng mga ito sa kanya.
"Sumunod ka sa amin." sabi ng isang katulong sa kanya wala ng pakialam ang mga ito
kung nakakasunod siya o hindi. At dahil utos ito ni Tyler ay wala na siya nagawa
kundi sundin na lang ito. Pero bakit ganoon na lang kung tratuhan siya ni Tyler?
Wala ng nagawa si Lorraine kaya sumunod na siya kahit na nanginginig ang mga paa
niya.
"Hoy! Bilisan mo riyan, ano sa tingin mo amo ka rin dito?" nakapamaywang sa sabi ng
isa sa maid na sinusundan niya.
"Tingnan mo nga naman, mukhang pinahirapan siya ni Sir. Tyler kagabi." anang kasama
nito at nagtawanan.
Binalewala na lang ni Lorraine ang mga ito.
Ang layo ng nilakad nila bago nakarating sa sinasabing garden. Pero nakakaramdam na
si Lorraine ng panghihina at hilo, nilalamig na rin siya.
Dinama niya ang kanyang noo gamit ang likod ng palad niya at ang init iyon. Bakit
parang nilalagnat na yata ako. . .
"Iwan ko itong mga tanim na rose sa iyo linisan mo iyan ng maayos tanggalin mo ang
mga tuyong dahon." utos nito sa kanya.
Tiningnan ni Lorraine ang sinasabi nitong mga tanim na rose at ang dami iyon.
"Ire-remind ko lang sa iyo, ang mga rose na ito ay binili pa ni Sir. Tyler galing
America at tumubo lang ito sa ilang taong cultivation. Kaya wag kang magkakamaling
sirain ang mga ito at hindi natin kayang bayaran ang mga iyan." Pagkatapos sabihin
iyo tumalikod na ang dalawa ni hindi sinabi kung saan nakalagay ang mga gamit
panglinis sa garden.
Lorraine stood at the edge of the sea of roses and she was in a mess. Ni wala pa
siyang kain simula kagabi.
Alas-dos na iyon ng hapon at tirik na tirik ang araw. Hindi parin maganda ang
pakiramdam niya habang nakatayo sa ilalim ng tirik na tirik na araw lalo siya
nahilo, mayamaya pa ay nagdilim na ang kanyang paningin at nawalan na ng malay.
After Tyler received a call from manang Nempha. He took immediately Fernan and
drove back to villa without saying anything else.
"Tyler, bakit naman nagmamadali kang bumalik sa Villa? Sino ba ang may sakit?"
Fernan asked curiously.
Fernan is a doctor with great medical skills./Although he has achieved great
achievements at such a young age, and there are usually a lot of people who come to
him for treatment, he is a strange person. He doesn't have the same 'saving a life
is better the building a seven-level pagoda' thought that other doctors have.
Fernan saved life in a good mood, but even so, there are still a lot of people who
come to him everyday.
"You don't have to worry about that." Tyler glanced at Fernan, bit his words were
still as cold as before.
Fernan didn't care about Tyler's tone dahil sanay na siya rito noon pa man. . .
Pagdating sa villa agad na tinanong ni Tyler si Manang Nempha na nakaabang na sa
bungad na pinto. "Where is she?"
"Nasa kwarto na po niya,Sir." tugon nito.
Nang makita ni Manang Nempha na kasunod ni Tyler si Fernan nagulat siya. Tumawag na
agad ng Doctor si Sir Tyler para magamot si Lorraine?
Tyler immediately walked up the stairs, hindi niya alam kung bakit, pero ng marinig
niya ang sinabi ni manang Nempha na hinimatay si Lorraine hindi na siya nagdalawang
isip na tawagan si Fernan.
Nang makaakyat na sa taas, Tyler opened the bedroom door and saw Lorraine on the
bed. Kasunod niyang pumasok si Fernan."Come and see her."
Fernan looked at the woman Tyler's bed in a shock. A woman that could Tyler's pay
attention to him was definitely not simple. "Who is she?"
"She's Lorraine." Tyler's replied coldly.
"W–what? Lorraine? what did you bring her back for? " gulat na gulat si Fernan sa
sinabi ni Tyler. Kahit na hindi pa niya nakita ito. Alam niya kung sino ito.
Lorraine was the woman who killed Dhanna.
In the entire Harrison's villa, there was only woman that approved of Tyler. That
woman was Dhanna.
The Brotherhood all knew how much Tyler loved Dhanna. Later, Dhanna jumped into the
sea and committed suicide. It was said that she was harmed by a woman called
Lorraine.

CHAPTER FOUR
At the time, they really wanted to cut that woman called Lorraine into a thousand
pieces, pero ayaw ni Tyler pangunahan nila ang plano nito kaya hinayaan na nila
itong kumilos sa gustong gawin kay Lorraine.
"She's my new wife now." Tyler's eyes turned cold when he said that.
"Holy sh*t!" Bakit hindi mo agad sinabi sa akin kanina?" Napahampas ito sa sariling
hita.
Kasal na ito at ikinasal sa babaeng pumatay sa fiancé nito? Nasisiraan na ba siya
ng ulo?
"Stop talking nonsense, hurry up and see if she's dead or not." Tyler looked Fernan
coldly. Why is he spouting so much nonsense?
After receiving Tyler's gaze. He finally put away his inquiring expression, walked
to the bed and started to treat Lorraine. Fernan looked at Lorraine while treating
the patient. She had a small oval face, a full forehead, a nice nose, fair skin and
tender skin. Fernan looked at her and thought she looks so pretty, I hope Tyler's
steel can control her.
Fernan gaze swept across Lorraine's body without restraint. Not long later, he felt
a wave of coldness behind him. He turned around and saw Tyler staring at him with a
frightened expression.
Tyler had long noticed Fernan's evil gaze on Lorraine. Hindi niya alam pero naiinis
siya kapag may ibang lalaking nakatingin rito.
It was as if he had always known that regardless of whether Lorraine was his enemy
or his wife, sa kanya lang ito at wala siyang hahayaang may ibang taong aangkin
rito.
After a long while Fernan stood up.Tyler quickly asked. "How is she?"
That slightly anxious tone was something that tyler did not notice pero lingid sa
kaalaman nito ay napansin ito ni Fernan.
Nagulat siya sa ipinakitang pag-aalala ni Tyler para kay Lorraine. Dahil ba takot
si Tyler mamatay si Lorraine at hindi na ito makaganti o talagang nag-aalala talaga
ito kay Lorraine?
"She's overworked, plus she has a fever from the cold, she needs to take medicine."
Agad na kumuha si Fernan ng gamot sa medicine box. Dala niya ito kahit saan man
siya magpunta.
"Put the medicine down then you can go." Tyler raised his chin and signaled Fernan
to leave.
Fernan cursed in his heart, but he didn't have the guts to defy Tyler's order.
In the entire city, no one dared to offend Tyler, dahil sobrang makapangyarihan
ito, the entire Harrison's family's industry was spread all over the world. Both
black and white ate everything, and it was said a group of extremely strong dark
forces were secretly cultivated. One habing the order to kill. Pero lahat ng iyon
ay sabi-sabi lamang walang nakakaalam kung ano ang totoo.
Nang makaalis na si Fernan ay agad lumapit si Tyler sa kamang hinihigaan ni
Lorraine. Pinakatitigan niya ito nakakaramdam siya ng pag-aalala rito pero
nangingibabaw ang galit niya para kay Lorraine dahil ito ang dahilan ng pagkamatay
ni Dhanna.
"I'll make you suffer bitch!" Saka lumabas ng kwarto at ibinalibag iyon. Wala
siyang pakialam kung magising man ito o hindi.
While in a private room of a luxurious bar.
Nang makapasok na si Tyler sa bar, he saw more than ten bunny girls dringking
around the two men in the room.
"Mr.Smith, have another drink."
"You want me to drink? then you need to kiss me first."
The man who said this hugged the bunny girl who was toasting to him, then gave her
a big kiss.
The two man in the room both had an extraordinary handsome face. One of them was
the son of Smith family from a famous family in the South city, Brandon. The other
was the son of the Del Rosario family, Tristan.
Si brandon ang pikamatanda sa kanilang grupo kaya tinitawag nila itong Bigbro.
Kasama ni Tyler ang tatlong bodyguards niya, ang makakapatid na sina Rommel, Rocco
at Ronald. Kasa-kasama na niya ang mga ito noon pa man.
Si Tyler ay isa din sa miyembro ng Brotherhood kasama sina Brandon, Fernan,Tristan,
Rommel, Rocco and Ronald.
Nasa pinto pa lang siya ng bar ay tinawag na niya ang mga ito. "Brandon! Tristan!"
"Third Brother, Tingnan mo itong mga kasama naming chicks, alin dito ang gusto mo?"
Agad na bungad ni Tristan sa kanya na nakangisi .
Nagtiliin ang mga babae pagkakita sa kaguwapuhan niya.
Tyler walked with his slender leg to the sofa and sat down. Agad niya kinuha ang
alak na iniabot ni brandon sa kanya. Agad niya iyong tinungga at tumabi na sa kanya
ang isang babae na sinasabi ni Tristan pagdating niya.
"Ang guwapo mo naman," anang babae na hinahaplos ang pisngi niya. Hindi ito
pinansin ni Tyler. Kahit may angking kaguwapuhan naman sina Brandon at Tristan
hindi maikaila na mas guwapo siya sa mga ito at lapitin ng mga babae. Pero dahil
suplado at strict siya hindi niya gusto ang mga iyon.
Sa inis ni Tyler sinigawan niya ang dalawang babae.
"Both of you! Get out!"
Napatingin ang dalawa kina Brandon at Tristan asked for help. It was not easy for
them to get a chance to serve the three great potential customers of the city, so
they couldn't waste this chance.
Kahit na malabo naman na mabingwit nila ang isa sa tatlong ito mas mahalaga pa rin
ang makukuha nilang bayad galing sa mga ito.
"Get out!" Sigaw muli ni Tyler na nanlilisik na ang mga matang nakatingin sa
dalawang babae.
They both shocked by Tyler's expression. Agad na tumayo ang dalawa at nagmadaling
umalis dahil wala ng dahilan para manatili sila roon.
Nagkatinginan sila Brandon at Tristan. They could see that Tyler was in a bad mood
today. Otherwise, he wouldn't be in such a bad temper.
"Hey,hey,hey, Third Brother, your so ungrateful. You get married and there's a
woman for you everyday. Isipin mo naman kaming hindi pa kinakasal, okay? " sita ni
Tristan sa kanya.
Tiningnan lang niya ito ng matalim. "Shut up, no one will treat you as a mute if
you don't speak."
"Third Brother, nasabi sa amin ni Fernan na ang pinakasalan mo raw ay si Lorraine?"
This time it was Brandon who spoke. Isa din ito sa dahilan kung bakit nila
pinatawag si Tyler.
Nagpakasal si Tyler na hindi sinasabi sa Brotherhood until Fernan called them, they
did not know Tyler was married! At saka ang babaeng pinakasalan nito ay isa sa
dahilan ng pagkamatay ng dating fiancé nito na walang iba kundi si Lorraine.
When they first found out about the news, Brandon and the others found it hard to
believe, so they called Tyler and asked him out.
Nang marinig ang tanong ni Brandon, nanatiling tahimik lang si Tyler, but this also
meant that he had agreed.

CHAPTER FIVE
"Oh, God! that's too scary, gusto mong makaganti sa babaeng iyon ? Why don't you
just sent someone to finish her off with a shot? Why did you have to go through so
much trouble to marry her before tormenting her? It's a bit of loss for you to do
that while also putting your own marriage into it." Brandon suddenly felt was
tyler's mind was getting more and more out of control.
Humithit lang si Tyler ng sigarilyo at ibinuga habang pinapanood lang siya ng mga
ito. Naintindihan niya ang gustong mangyari ni Brandon pero mas gusto niyang
pahirap si Lorraine araw-araw kaysa tapusin agad ito.
Perhaps this was the ruthlessness hidden in Tyler's body. Seeing the enemy in front
of his eyes, he felt very happy. This feeling was better than anything else.
Seeing Tyler's just keep smoking and ignoring them. Brandon got angry. Did Tyler
still treat them like a brother or not? Whatever it was that he never told them, he
would always keep it in his heart. Sometimes, no matter how they asked, Tyler would
always keep a cold face and never say a word.
"Bigbro, huwag ka ng magalit. Alam ni Tyler kung ano ang mga plano niya para
riyan." Tristan, who has relatively calm, would stand out to pursued Brandon
everytime he saw that Brandon was quit angered by him, so as to prevent then from
hurting their brotherly relationship, agad na niya itong inawat.
Tyler raised his eyes and glance at Tristan. As expected, Tristan understood him
better. . .
Nang magising si Lorraine ay gabi na. Tumingin siya sa madilim na kalangitan sa
labas ng bintana, medyo bumuti-buti na ang kanyang pakiramdam. Although, the pain
was there, is was not as intense and the fever was subsided. Nakaramdam ng
pagkagutom si Lorraine at naririnig niya ang pagtunog ng kanyang tiyan. Oh God!,
How long had it been since she last ate?
Mayamaya pa narinig niyang may pumihit sa doorknob . Napahawak siya ng mahigpit sa
kumot. Hindi kaya bumalik na ang malupit na si Tyler?
"Miss Lorraine." Bahagyang bumukas ang pinto at pumasok roon si manang Nempha.
Hawak niya ang isang mangkok ng lugaw sa kanyang mga kamay habang naglalakad ito sa
tabi at malamig na sinabi, " Miss, Lorraine, ito na ang hapunan mo."
"Thank you," anang Lorraine sa mababang tono.
"Hmpt!" Manang Nempha snorted coldly as she looked contemptuously at Lorraine
sitting on the bed. No matter how she looked at it. Hindi parin ito karapatdapat
para kay Tyler.
Nang makaalis na si manang Nempha saka lang tumayo si Lorraine. She found that her
clothes had been changed. Ang naalala lang niya ay nahimatay siya sa gitna ng
taniman ng mga rose. So sino ang nagdala sa kanya rito pabalik sa kwarto?
Without much time to think, Lorraine picked up the bowl of congee (lugaw) and
started to eat in a big bite. Gutom na gutom na siya at hindi na niya kayang tiisin
ang gutom na nararamdaman.
After Lorraine had eaten her dinner. My pumasok ulit na maid para linisin ang
pinagkainan niya. Bago ito umalis, sadya itong bumulong. "Bakit ako ang pinaglinis
ng pinagkainan ng babaeng ito! Feeling naman nito asawa talaga siya ni Sir Tyler! "
Lorraine could only smile bitterly. How papular was she? Less than two days of
marrying into the Harrison's family, kilala na agad siya ng lahat?
Kalagitnaan ng gabi, mahimbing na natutulog si Lorraine ng may biglang humatak sa
kanya para mahulog sa kama kasama ang kumot. She stood up in pain and realized that
Tyler had come back at some point.
Biglang natakot si Lorraine sa matalim na titig ni Tyler. She carefully took a step
back while her heart was in turmoil.
"Who allowed you to sleep in my bed?" galit na bulyaw nito. Ang mga tingin na iyon
ay naghatid ng matinding takot kay Lorraine.
"I'm sorry, hindi ko alam." Lorraine lowered her head, looking humble to the point
of being in the dust.
Hinawakan nito ang panga niya at puwersahang pinatingala siya nito.Tyler handsome
face was reflected in her eyes.Takot na takot siya at gusto niyang itulak ito.
"Lorraine, let me tell you, a woman like you isn't worthy to be in my bed. Now, get
out of my room!" bulyaw nito na nanginginig sa galit. At binitawan siya nito bigla
at kumuha ng tissue para ipunas sa kamay na para bang nakahawak ito ng maruming
bagay.
Seeing Tyler's actions, Lorraine sneered in her heart. Ayaw mo sa akin dahil madumi
ako? Pero bakit naatim mong pakasalan pa ako?
Lorraine opened the door and walked out, pero hindi niya alam kung saan siya
pupunta. Dahil hindi siya pinatulog sa kwarto nito, ayaw naman niya magpakalat-
kalat sa masyon at baka ikagalit na naman ni Tyler.
Nanatili si Lorraine sa labas ng kwarto ni Tyler at pasalampak na naupo sa sahig
dahil wala siyang lakas ng loob na pumunta kung saan baka ikagalit na naman ni
Tyler.
Thingking about what happened these two days, hindi niya maiwasang makaramdam na
nagkamali siya. Bagaman, may kinalaman siya sa pagkamatay ni Dhanna. Hindi dapat
isisi ni Tyler sa kanya ang lahat ng nangyari sa kaibigan.
Habang iniisip ang mga nangyari, lalo lang siya nakaramdam ng pait. Kung maibabalik
lang niya ang lahat hindi na sana siya pumayag na magpakasal kay Tyler. Kaya lang,
kung sakaling hindi nga siya pumayag gagawa at gagawa ng paraan si Tyler para
maikasal siya rito.
Habang nakaupo sa malamig na sahig natatanaw niya sa glass window ang buwan.
She was an abandoned child who had suffered a lot when she was young. Her adoptive
mother was a divorced woman, at dahil wala itong anak, pumunta ito ng ampunan para
ampunin siya .
Lorraine was very grateful to her adoptive mother for saving her from hell.
She would always remember the dark memories of the orphanage, the fights over a
little food with everyone, and everytime she would quietly hide in a corner and
watch, the other children would bully her, even lock her in the dark room, and even
if she shared a little food, it would still be taken away.
Isang araw, dumating ang mag-aampon sa kanya, doon nakaramdam siya ng pag-asa.
Bawat bata sa bahay ampunan isang lang ang pangarap, ang maampon at makaalis sa
bahay ampunan para maranasang magkaroon ng sapat na pagkain at maraming damit.
Her adoptive mother's gaze was filled with love it swept across every word of the
child's face, finally focusing on her in the far corner.
When she was taken away by her adoptive mother, all the children in the orphanage
looked at her with envy. At that moment, she truly understood what happiness was.

CHAPTER SIX
Kinabukas ng lumabas si Tyler sa kwarto, he saw Lorraine hugging her legs tightly
with her head on her lap, with her eyes closed.
Tyler kicked her and snapped. "Get up!"
Nagising si Lorraine sa naramdamang sakit. Alas singko na ng umaga siya nakatulog,
but then she suddenly felt pain in her leg and woke up.
Nang makita ang galit na mukha ni Tyler biglang nawala ang antok niya. Napatayo
siya bigla. Nahirapan siyang tumayo ng tuwid dahil sa nararamdamang pananakit ng
katawan, at bigla siyang nakaramdam ng pagkahilo na parang hinihila ang kanya
katawan. Nawalan siya ng malay at biglang natumba pero may mga bisig na sumalo sa
kanya. . .
Nang magkamalay si Lorraine may naramdaman siyang mainit na bagay na nakayakap sa
kanya, pagkamulat ng mata nakita niyang nakatitig si Tyler sa kanya.
"I'm sorry, I didn't mean to." Lorraine realized that she fell into Tyler's arms
and quickly took two steps back.
Tiningnan lang siya ng malamig ni Tyler at ngumisi. "What? Why are you so impatient
so early in the morning? You really a cheap woman. Do you think you can make me be
soft-hearted to you with this kind of style? I'm telling you, you've got the wrong
idea!"
Dahil sa pamamahiya nito matalim na tiningnan ni Lorraine si Tyler. However,
thinking of her guilt towards Dhanna, she chose to remain silent.
Hindi nakaligtas kay Tyler ang matalim na titig na pinukol ni Lorraine sa kanya.
Ang babaeng ito may gana pang magalit, kung tutuusin naging mabait ako ngayon sa
kanya!
Thingking of this, Tyler suddenly shouted. "Manang Nempha!"
Nang marinig ang tawag ni Tyler mabilis na umakyat sa taas si manang Nempha. "Bakit
ho, Sir? May iuutos ho ba kayo?"
"Pinagawa mo na ba sa kanya ang sinabi ko sa iyo kahapon?" malakas at may diin ang
boses ni Tyler para marinig ni Lorraine.
Biglang napaisip si Manang Nempha at naalala niya na hindi pa natapos ni Lorraine
ang paglinis sa garden. "Miss Lorraine, hindi mo pa natatapos ang trabaho mo
kahapon, sumunod ka na sa akin."
Alam ni Lorraine na hindi titigil si Tyler sa pagpapahirap sa kanya, napabuntong
hininga na lang siya at sumunod na kay Manang Nempha. Pero hindi pa sila nakakalayo
ng marinig ulit ang boses ni Tyler. "Manang Nempha, she's not allowed to eat
without finishing her work."
"Yes po, Sir," anang manang Nempha na may paggalang. At tumuloy ng bumaba ng
hagdan.
Biglang nanikip ang dibdib ni Lorraine ng maisip ang napaka-lawak na taniman ng
rosas sa garden. Kahit pa malinis niya iyon lahat hindi rin naman titigil si Tyler
sa pagpapahirap sa kanya habang siya ay nasa poder nito. Dahil alam naman niya ang
rason kung bakit siya nito pinakasalan. Pero nababawasan ba ang galit nito kapag
pinapahirapan siya?
Nang maihatid siya sa garden ni Manang Nempha, iniwanan na agad siya nito, without
bothering to tell her kung saan ang mga gamit panlinis roon.
Fortunately, Lorraine asked the passing maid before finding the scissors to prune
the leaves.
Lorraine was not in a hurry to make a move, but she looked at the sea of flowers
quietly. She should be interning at this time, but her life undergone a tremendous
changed in the end. Not to mention whether she could still find a job in the
future, it was still a question whether she could still go to school now.
Pero sa nakikita niyang pagkaka-disgusto sa kanya ni Tyler, malabong pababalikin
siya nito sa pag-aaral.
After thingking for a while, Lorraine still began to prune the flowers. Now, she
could only look at it one step at a time.
"Aray!" just as she was about to prune the leaves of a rose in front of her, she
didn't notice the thorns on the stem of the rose.
Lorraine had finally managed to stop the bleeding, but she still had to continue
work. Otherwise, she wouldn't be able to ate anymore. Mag-iingat na lang siya para
hindi na siya matusok ng tinik ulit.
Hindi alam ni Lorraine na may isang bulto na nakamasid sa kanya sa hindi kalayuan.
When that figure saw that she had been stabbed, a look of delight flashed across
his face!
After observing for a while, the figure left. The moment that figure left, Lorraine
suddenly looked in that direction. However, she didn't see anything.
"Strange, could it be my imagination?" bulong ni Lorraine sa sarili. May naramdaman
talaga siya na may nakatingin sa kanya, but when she looked that direction, wala
naman siyang nakitang tao roon, kaya inisip na lang niya na guni-guni lang niya
iyon.
Ang buong akala ni Lorraine na may isang tao na magdadala sa kanya ng pagkain, pero
nakamali siya ng akala, dahil pinanindigan ni Tyler ang mga sinabi nito. Dahil sa
sinabi nito na hindi siya makakain kapag hindi natapos ang trabaho niya walang
magkakamaling may magbigay ng pagkain sa kanya. Puwera na lang kung ang magbibigay
ay handang lisanin ang masyon.
However, Tyler only said that she was not allowed to ate or drink water. Therefore
when it was noon, Lorraine went to find a cool place to stay.
It was a scorching summer day, and the sun was at it's hottest at noon. Kahit na sa
lilim na si Lorraine ramdam parin niya ang init ng ihip ng hangin.
Kumuha siya ng malapad na dahon at ginawang pamaypay para maibsan ang init.
Maya-maya pa may narinig siyang kakaibang tunog.
She listened carefully and realized someone was cying. She was curious and looked
towards the source of the sound.
Nakita niya ang isang maid na pinapunasan ang luha, nilapitan niya at tinanong,
"Sino ka? Bakit ka umiiyak?"
Nagulat ito na may nakakita sa kanya na umiiyak. She raised her head to look at
her.
"Inutusan ako ni Manang Nempha na labhan itong mga damit, kaya lang kahapon
nasugatan ako at hindi ako makahawak ng tubig."
Napansin ni Lorraine na may isang tray ng maruruming damit sa harap nito. Mga
uniform iyon ng lahat ng katulong. Tinanong niya ito
"Kung may sugat pala ang kamay mo, Bakit hindi mo gamitin ang washing machine?
Siguro naman may washing machine dito sa villa."
"Sabi ni manang Nempha kusutin ko raw ang mga ito."
Lorraine also felt sympathy for the girl so she rolled up her sleeves and sat on
the stool in front of the tub of clothes. "Tutulungan na kitang labhan ang mga
ito."
"Huwag, trabaho ko ito, hindi ko puwede ipasa sa iyo," agad siyang pinigilan nito.
Pero hindi pa rin nagpatinag si Lorraine she skillfully flipped through the clothes
in her hand. "Sige na magpahinga ka na, kayang-kaya ko na to at kakaunti lang
naman."
Bata pa lang alam na ni Lorraine lahat ng gawaing bahay. In high school, she
studied while working, so she didn't waste any time on chores. Therefore, she did
things quickly and efficiently. . .

CHAPTER SEVEN
"Salamat, ako nga pala si Anna, ikaw ano ang pangalan mo?" Anna pretty face was red
from crying, and she looked so kind and cute.
"Ako si Lorraine," she smiled slightly. She had finally met someone who didn't hate
her at Harrison's villa.
"Ma'am Lorraine?" Anna also heard about Lorraine's situation. However, unlike
others who loathed her, she was actually full of sympathy for Lorraine.
When Lorraine heard someone call her Ma'am Lorraine for the first time. She
couldn't get used to it, natatawa na lang siya, "Huwag mo akong tawaging Ma'am
Lorraine, Lorraine na lang."
"Bakit naman ayaw mong tawagin kitang Ma'am?"
"Kasi baka marinig ka ni Manang Nempha baka magalit iyon."
"Sige, Lorraine nalang," wika nito na nakangiti.
"Matagal ka na ba rito?" tanong ni Lorraine kay Anna.
"Siguro mga anim na buwan na."
"Ilang taon ka na?" tanong ulit ni Lorraine.
"Twenty two years old na ako," nakangiting wika nito.
Maraming bagay silang napagkwetuhan habang naglalaba si Lorraine. Mabait si Anna
kaya mabilis niya itong nakapalagayan ng loob. Kapareho din niya nag-iisa na rin
ito sa buhay dahil namatay sa aksidente ang mga magulang.
In the luxurious office, Tyler stood up in front of a tall window that overlooked
the entire skyscraper. His office was located on the tallest floor in the entire
city, and one could see the view of the entire city from here.
Tyler listened to Manang Nempha's report on the situation within the Harrison's
villa. Nang malaman ni Tyler na tumulong sa paglalaba si Lorraine bigla siyang
nainis.
Wala bang siyang trabaho at nagawa pa niyang tumulong sa iba? Agad siyang nag-utos
kay manang Nempha. "Continue to increase the workload and don't allow her to rest."
After putting down the phone, a layer of dark cloud appeared in Tyler's eyes.
Lorraine I don't care if you did it intentionally or not, in the end, you can get
rid of the fact that you killed Dhanna.
Tyler walked in front of the desk and picked up the photo frame. Inside the photo
frame, a young and pretty girl was standing in a sea of roses. A breeze blew her
hair, and her bright smile was as bright as the roses beside her.
Nang ipinanganak si Tyler, nakatakda na siyang ikasal sa anak na babae ng Tan
family. Si Tyler at Dhanna ay magkababata.
Finally reaching the age to talk marriage, he thought that once Dhanna had finished
University, he would be able to marry her. Kaya lang nangyari ang hindi inaasahan!
Sinira ni Lorraine ang kaligayahan niya, at bilang ganti ay parurusahan niya ito!
Natapos na ni Lorraine ang nilabhang mga damit at sinasampay na ang mga ito, habang
si Anna ay pumunta sa kitchen para ikuha siya ng pagkain. "Lorraine, halika
dinalhan kita ng pagkain."
Hindi pa kumakain si Lorraine simula kaninang umaga, she was hungry to the point of
sticking her chest to her back. Nang iabot sa kanya ang pagkain agad itong kinuha
ni Lorraine at wala siyang pakialam kung anong man ang itsura niya.
"Lorraine dahan-dahan lang wala kang kaagaw," wika ni Anna na nag-aalala ng baka
mabilaukan ito.
Nang makarinig na mga yabag na papalapit sa kinaruruunan nila. Biglang kinabahan si
Lorraine nagmamadaling itinigil ni Lorraine ang pagkain at agad nilinis iyon at
pinunasan ang bibig.
"Lorraine!" the moment she finished doing so manang Nempha walked over. Nakataas
ang kilay nito na nakatingin sa kanya.
When Lorraine saw manang Nempha, she secretly exclaimed that she was smart.
Kaninang umaga lang sinabi ni Tyler na hindi siya kakain hanggat hindi natatapos
ang trabaho. At kapag nalaman ni manang Nempha na kumain siya ng patago, lagot siya
rito.
Hindi alam iyon ni Anna kaya tiningnan niya si Lorraine na nagtataka at tinanong
ito.
"Lorraine, anong ginagawa mo?"
"Shhh, wag kang maingay," saway niya kay Anna.
"Manang Nempha, bakit ho?" agad na tanong ni Anna ng makita ito.
"Anna, natapos mo na ba ang pinapalaba ko sa'yo?" manang Nempha's cold eye swept
over Anna.
"Manang, ano, ho. . ." Anna didn't expect to be discovered so quickly by manang
Nempha. For a moment, she didn't know whether she should speak the truth or not.
Lorraine guessed that manang Nempha must have found something. She stood up and
said, "Manang Nempha, may sugat ho ang kamay ni Anna kaya tinulungan ko siyang
maglaba."
Hearing this, Manang Nempha sneered coldly as she looked at Lorraine with a
disgusted expression, "Lorraine, pinapaalala ko lang sa iyo na hindi ka pa tapos sa
trabaho mo, hindi ka maaring tumigil hanggat hindi sinasabi ni Sir Tyler na tumigil
ka."
Lorraine widened her eye in shock. If she really had to wait until Tyler said she
would stop, how many years would she have to wait?
"At ikaw Anna, ano pa ang hinihintay mo? hindi ka pa babalik sa trabaho mo?" Sita
ni manang Nempha kay Anna ng lingunin niya ito.
Dahil sa takot napatingin na lang si Anna kay Lorraine at agad na rin umalis.
Lorraine also picked up the scissors and continued pruning the leaves. Since Tyler
wanted to torture her, hindi siya pwedeng manghina dahil hindi naman siya kaawaan
nito kundi pagtatawanan lang.
Nang masiguro na nagtatrabaho na ulit si Lorraine agad na rin umalis si Manang
Nempha.
Looking at the sea of flowers, she suddenly thought of something. Previously, she
had heard from Dhanna that she liked roses the most, and every Valentine's day,
someone would send her large bunch of roses anonymously, and Dhanna would always be
very happy to receive them. Ngayon niya naisip kung saan at kanino nanggaling ang
mga iyon.
Lorraine worked until six in the afternoon. During this time, she did not stop and
focused on her work.
Kauuwi lang galing office si Tyler, papasok na sana siya sa kwarto ng may maalala
siya. Agad niya tinawang si Manang Nempha.
"Manang, nasa garden pa rin ba ang babaeng iyon?" tanong niya agad kay Manang
Nempha.
"Yes po, Sir," tugon naman ni Manang Nempha.
Nang marining ang sinabi nito agad siya pumunta sa garden.

CHAPTER EIGHT
Naramdaman ni Lorraine na sapat na ang kanyang ginupit para sa araw na ito, kaya
nais niyang maglakad palabas mula sa mga bulaklak. Ngunit sa sandaling tumalikod
siya, ay nawalan siya ng balanse at natumba sa mga tanim na bulaklak.
"Aray!"
Nakasuot na siya ng damit na maiksi ang manggas. Habang siya ay nahuhulog patungo
sa dagat ng mga bulaklak, ang kanyang braso ay nasagi ng mga tinik ng rosas. Pero
natigilan siya nang akmang tatayo na siya ng may nagsalita sa bandang likuran niya.
"Anong ginagawa mo?"
Tumalikod si Lorraine at tumingin. Papalapit na si Tyler sa kinaruruunan niya.
Agad siyang napatayo. Ang bahagi ng kanyang katawan na tumambad ay natusok ng mga
tinik ng rosas, ngunit tiniis na lang niya ang sakit at tumayo.
Nang tingnan ni Lorraine ang bahagi kung saan siya natumba. Nanlaki ang mga mata ng
makita ang naglaglagang mga bulaklak.
Hindi maganda ang pagkatumba ni Lorraine, ang buhok niya ay may mga petals pa ng
rose, napunit ang damit, may putik sa mukha. Ang mga bisig niya ay natatakpan ng
pulang marka, ang ibang sugat niya ay may tumutulong dugo.
Sa sandaling ito, ang mga mata ni Tyler ay napadako sa mga nahulog na bulalak ng
rosas.
Ang gwapo niyang mukha ay agad na natakpan na parang madilim na ulap.
At ang buong katawan ay naglalabas ng isang nakamamatay na awra.
Malamig at malungkot ang kanyang mga tinging ipinukol kay Lorraine.
Si Tyler, ay tulad ng isang demonyo na lumakad palabas ng impyerno. Ang kanyang
paligid ay nagpalabas ng isang nakakatakot na awra ng kamatayan, lalo na ang
kanyang pares ng mga nakakatakot na mata. Ito ay tulad ng isang itim na whirlpool
na makakaramdam ng takot sa mga tao.
"Tyler, hindi ko sinasadya gawin ito."
Pinagmasdan ni Lorraine si Tyler na naglalakad ng sunud-sunod. Nanginginig ang
kanyang mga binti nang umatras siya pabalik. Sa nanginginig na boses, sinabi niya,
"Huwag kang lalapit dito."
Bigla, siya ay naging tulad ng isang galit na galit na leon, ang kanyang mga mata
ay kumislap na parang isang halimaw na uhaw sa dugo. Bigla niyang hinawakan ang
leeg ni Lorraine at galit na galit, "Damn woman, pinatay mo ang fiance ko, at
ngayon gusto mong sirain ang mahal niyang rosas? Sa palagay mo ba hindi mo
sinasadyang patayin si Dhanna? Sumagot ka!"
Naramdaman ni Lorraine na mawawalan na siya ng hininga. Hinampas niya ang kamay ni
Tyler, ngunit lalo lang lumakas ang puwersa ni Tyler. Tumulo ang luha ni Lorraine.
Bakit kailangang gawin ito sa kanya? Ano ang nagawa niyang mali?
Sa huli, sumuko si Lorraine sa pakikibaka at naisip na kung siya ay namatay, kahit
papaano ay mapupuksa niya ang galit ni Tyler.
Bumagsak ang mainit na luha sa likod ng mga kamay ni Tyler.
Tila nabawi ni Tyler ang kanyag kamalayan nang makita niya si Lorraine, nakapikit
at huminga ng mahina ngunit may kalmadong ekspresyon, bigla siyang nagpanic at
dahan-dahang tinanggal ang kamay sa leeg ni Lorraine.
Si Lorraine, na nakabawi ng hininga, huminga ng malakas. Nilingon niya ang kanyang
ulo upang tignan si Tyler, na may isang malamig na ekspresyon sa mukha.
Ayaw pa ba siyang patayin ni Tyler? Bakit niya siya binitawan sa napakahalagang
sandali?
Manang Nempha heart leaped into her throat when she saw the destroyed rose.
Iilan lang ang nakakaalam ng pinagmulan ng rosas, ngunit alam na alam niya ito. Si
Miss Dhanna ay nanirahan sa Estados Unidos mula pagkabata at pinakamamahal niya ang
mga rosas.
Pumunta siya sa Tsina upang mag-aral, at isang araw ay hindi niya sinasadyang
sinabi: Ang Tsina ay walang anumang uri ng rosas na gusto niya.
Lihim itong naalala ni Tyler sa kanyang puso. Pagkatapos nito, nagpadala siya ng
isang tao sa Estados Unidos upang mag-transplant ng malaking bilang ng mga rosas.
Lahat sila ay mga paboritong variety ng rosas ni Miss Dhanna. After that, there was
this sea of roses.
Tuwing araw ng mga puso, gagawin ni Tyler personal na magpuputol ng siyamnapu't
siyam na rosas mula sa tanim na rosas na ito at ibigay ito kay Miss Dhanna dati,
ipinapadala ito sa kanya nang hindi nagpapakilala. Nang maglaon, nang dumating si
Dhanna sa Harrison's Villa, natagpuan niya ang malaking kumpol ng mga rosas na ito.
Palaging naaalala ni Manang Nempha ang araw na iyon dahil sa araw na iyon, nakita
niya ang pinakamagandang tanawin. Tyler and Miss Dhanna embracing and kissing in
the middle of a sea of red flowers.
Things changed. Ngayon, nang tumingin siya sa dagat ng mga bulaklak, tila nakita ni
Manang Nempha si Dhanna na kaaya-aya na pigura na sumasayaw sa dagat ng mga
bulaklak. Alam niya kung gaano kamahal ni Tyler si Miss Dhanna. Nang magkasakit si
Miss Dhanna at na coma ng tatlong araw, walang ibang ginawa ni Tyler kundi ang
bantayan lang ito.
Biglang binitawan ni Tyler si Lorraine ng makitang naroon na si Manang Nempha at
umalis na doon.
Nang makita ni Manang Nempa na nakalayo na si Tyler agad niyang binalingan si
Lorraine.
"Lorraine, alam mo ba kung gaano kaimportante kay Sir Tyler ang mga rosas na iyan?
Matagal na panahon ang ginugol niya maparami lang ang mga rosas.
Ang uri ng mga rosas na ito ay matatagpuan lamang sa America. Oras at pagod ang
pinuhunan ni Sir Tyler dito mapalago lamang ang mawalak na hardin na ito. Tapos
ngayon? Sinira mo lang ang malawak na parte na iyan!"
Nakita ni Manang Nempha ang kawalan ng ekspresyon sa mga mata ni Lorraine at hindi
alam kung narinig niya iyon. Matapos bigyan siya ng hitsura ng pagkasuklam, umalis
na rin siya.
Nakatulala pa rin si Lorraine pagkaalis ni Manang Nempha.
Matapos ang ilang sandali, tumayo at lumabas na si Lorraine sa mula sa taniman ng
bulaklak.
Kukuha siya ng mga gamit para itanim muli ang mga nasirang bulaklak.
Habang si Tyler ay nagkulong sa kanyang silid mula ng makabalik siya. Hindi
mahalaga kung paano kumatok si Manang Nempha sa kanyang pintuan, hindi niya ito
bubuksan.
Tiningnan ni Tyler ang photo album na nasa kanyang mga kamay. Ang bawat larawan ay
parehong tao.
Ang batang babae sa litrato ay may mukha na kasing puti ng niyebe, maliliwanag ang
mata at may maputing ngipin, at may isang matamis na ngiti. Ang mga larawang ito ay
kuha lahat noong sina Tyler at Dhanna ay nasa isang paglalakbay, at ang bawat
larawan ay puno ng kanilang emosyon.

CHAPTER NINE
Sinilip ni Tyler upang tingnan si Lorraine at nakita na itinanim muli ni Lorraine
ang mga rosas. Ang malamig na mga mata ni Tyler ay biglang naglabas ng kakaibang
pakiramdam.
Agad siyang bumaba para puntahan si Lorraine.
Matapos itanim ni Lorraine ang huling rosas, dahan-dahan siyang tumayo at tiningnan
ang rosas na itinanim niya. Na may isang maliwanag na ngiti sa kanyang mukha,
sinabi niya, "Natapos ko ring itanim muli ang mga rosas."
Nakita ni Tyler ang ngiti sa mukha ni Lorraine, isang sulok ng puso ni Tyler ang
tila lumambot nang kaunti, ngunit napakabilis, lumitaw sa kanyang isipan ang mukha
ni Dhanna.
Ang dating malambot na titig ni Tyler ay unti-unting lumamig. Kinamuhian niya ang
pakiramdam na ito. Dapat ay galit siya kay Lorraine. Ang babaeng ito ang naging
sanhi ng pagkamatay ni Dhanna. Paalala ni Tyler sa sarili at paulit ulit na
itinanim sa kanyang puso.
Kinuyom niya ang kanyang mga kamao at ang mga mata ay tila natabunan ng yelo.
Naglakad siya papunta sa rosas kung saan tumagal si Lorraine ng ilang oras upang
itanim muli at bigla itong sinipa palayo.
Paano nahipo ng babaeng ito ang mga rosas? Bakit nagawang pa nitong ngumiti ng
napakaliwanag?
Dapat lumuhod ang babaeng ito sa harapan niya at humingi ng kapatawaran habang
umiiyak ito, hindi dapat ganito. Sinipa ni Tyler ang lahat ng mga rosas na para
siyang baliw.
Natigilan si Lorraine nang makita iyon. Puno ng lungkot ang kanyang puso at hindi
napigilang tumulo ang mga luha mula sa gilid ng kanyang mga mata.
Hahakbang na sana patalikod si Tyler
para umalis na pagkatapos ng walang awa na
sinira ang mga tanim na rosas.
Gayunpaman, sa sandaling siya ay akmang tatalikod na ang mga mata ni Lorraine ay
dahan-dahang sumara at natumba siya sa lupa
Tiningnan ni Tyler si Lorraine, na nabalot ng dumi ang mga sugat sa kanyang braso.
Isang bakas ng awa ang biglang naramdaman sa kanyang puso, pinilit niya itong
buhatin at ipinasok sa villa.
"Tsk tsk tsk, Third Brother, aren't you too heartless towards women?"
Tinawagan ni Manang Nempha si Fernan. Nang siya ay dumating at nakita ang kahabag-
habag at ang estado ni Lorraine, hindi niya maiwasang bumuntong hininga.
"Cut the crap." Tyler's pair of cold blade eyes flew towards Fernan.
Alam na alam ni Fernan ang ugali ni Tyler. Kung nagpatuloy siya sa pang-aasar kay
Tyler, baka matulad siya kay Lorraine. Maingat na sinuri ni Fernan ang mga sugat sa
katawan ni Lorraine. Nakasimangot siya at sinabing, "Third Brother, maraming
maliliit na tinik sa mga sugat niya. Dapat iyong tanggalin."
"Bahala ka." Ang ibig sabihin ng pangungusap na ito ay walang na pakialam si Tyler
kay Lorraine, at si Fernan na ang hahawak sa buong sitwasyon. Dahil sa sinabing ito
ni Tyler, nagsimulang gumawa ng aksyon si Fernan. Naglabas siya ng karayom at
nagsimulang pumili ng mga karayom para kay Lorraine.
Nagising si Lorraine sa sakit. Sa pagdilat niya ng kanyang mga mata, nakita niya
ang isang guwapong lalaki na may matikas na anyo, pulang labi at may pantay-panta
na mga ngipin ang nasa harap niya.
"Aray!" Daing ni Lorraine ng maramdaman niya bigla sakit sa braso niya.
"Gising ka na?" Narinig ang boses ni Lorraine, napahinto si Fernan sa kanyang
ginagawa at ngumiti sa isang palakaibigang paraan, "Maraming maliliit na tinik sa
sugat sa iyong braso. Tinutulungan kita na kunin sila. Tiisin mo lang kung
masakit."
Sumulyap si Lorraine sa braso. Ang ilan sa mga sugat ay tila nahiwa at dumadaloy
ang dugo. Bagaman masakit ito, napangisi si Lorraine at tiniis. "Kaya ko ito.
Maaari kang magpatuloy."
Nakaupo si Tyler sa isang upuan sa kanyang silid. Ang kanyang perpektong awra ay
sobrang lamig. Nang marinig ang sigaw ni Lorraine, medyo hindi siya komportable.
Ano ang nangyari sa kanya?
Habang iniisip ito ni Tyler, mas lumamig siya. Ang kanyang mga mata ay malamig at
walang damdamin, ang kanyang mga kamay ay nakapatong sa kanyang hita.
Nakita ni Fernan na si Lorraine ay labis na nasasaktan, namutla ang mukha niya at
kinagat niya ang kangyang mga labi hanggang sa puntong hindi siya makagawa ng
tunog. Sa kanyang puso, talagang humanga siya kay Lorraine.
"Ang tinik na ito ay medyo malalim, kailangan mong tiisin." Sinabi ni Fernan kay
Lorraine bago niya kunin ang iba pang tinik, upang maging handa siya.
Sa totoo lang, manhid ang mga kamay ni Lorraine sa sakit. Nang kunin ni Fernan ang
tinik na ito, nasaktan siya ng sobra kaya't hindi na niya ito kinaya at kinagat ang
balikat ni Fernan.
"Hiss," halos manginig ang mga kamay ni Fernan sa sakit. He thought he was a man,
so he definitely couldn't shout it out.
Si Tyler na nakaupo sa upuan ay nakita niyang kinagat ni Lorraine ang balikat ni
Fernan at agad dumilim ang ekspresyon nito. Ang malditang babae na ito ay talagang
naglakas-loob na kumagat ng ibang lalaki sa harap niya mismo ? Pumayag ba siya?
Wala ring oras si Fernan upang huminga bago siya makaramdam ng malamig na titig
mula sa kanyang likuran. Paglingon niya at nakita niya si Tyler na masama ang
tingin sa kanya.
Kumabig ang puso ni Fernan. Napalunok siya ng laway niya at hindi sinasadyang
inilayo ang kanyang sarili kay Lorraine, "Miss Lorraine, natanggal ko na ang lahat
ng mga tinik sa iyong braso. Mag-ingat na huwag mabasa ng tubig sa loob ng dalawang
araw."
Lihim na tinanong ni Fernan si Manang Nempha kung tatawagin ba niya si Lorraine na
Third sister o Miss Lorraine.
Matapos makumpirma ni Manang Nempha ang kanyang sagot, tinawag niya itong Miss
Lorraine.
"Salamat sa iyo doktor." Ngumiti si Lorraine habang nagpapasalamat kay Fernan.
"Hindi mo kailangan magpasalamat."
"Fernan, sa palagay ko matagal ka ng hindi nakakapunta sa 'Death Forest. Gusto mo
bang manatili doon ng ilang araw?"
Bago pa matapos si Fernan ang kanyang mga sasabihin, ang malamig na boses ni Tyler
ang umalingawngaw sa kanyang tainga.
Nang marinig ni Fernan ang dalawang salitang 'Death Forest', agad siyang umiling at
nakangiting tumingin kay Tyler, "Third Brother, mayroon akong ilang mga bagay na
aayusin, tutuloy na muna ako." Matapos sabihin iyon, inayos ni Fernan ang kanyang
mga gamit ng mabilis at tumakbo palabas nang hindi lumilingon.
Habang tumatakbo, pinagalitan niya si Tyler sa sa kanyang puso, ang lalaking iyon
ni hindi man lang marunong magpasalamat!
Tinawagan siya para tulungan gamutin ang kanyang asawa, ngunit sa huli, hindi
lamang siya nakatanggap ng anumang pagkain, binantaan pa niya siya tulad ng hindi
alam ng ordinaryong tao ang tungkol sa Death Forest, but the brothers that followed
Tyler knew very well that there were a large number of beasts within the Death
Forest. Mga nakakamatay na mga halimaw ang mayroon sa Death Forest.
Ngunit para sa mga malalakas na tao tulad ni Tyler, ang Death Forest ay isang
magandang lugar upang magsanay.
Pumasok si Fernan isang beses at halos mamatay sa kamay ng mga mabangis na hayop.
Mula noon, hindi na siya naglakas-loob na pumasok muli sa gubat na iyon.
After fernan left, only Tyler and Lorraine were left in the room. Lorraine lowered
her head and did her best to keep silent.
Tyler looked at Lorraine, who kept showing him the top of his head, and his face
was as dark as the sky at night.

CHAPTER TEN
Ang hindi alam ni Tyler ang dahilan kung bakit hindi naglakas-loob na tumingin sa
kanya si Lorraine ay dahil sa sobrang takot sa kanya, kaya paano siya maglakas-loob
na tingnan siya sa mukha?
"Raise your head!" Tyler shouted in dissatisfaction.
Lorraine didn't know how she angered this tyrant. She flinched and raised her head
to look at Tyler. When she touched his dark expression, her palm suddenly broke out
into a thin layer of sweat. The next second, Lorraine quickly lowered her head.
"Humph!" Tyler sneered and walked out in big steps. When he got to the door, he
slammed the door shut. The huge door's closing caused Lorraine to jump in fright.
She only dared to raise her head after Tyler left. Every time she stayed together
with Tyler, she would feel a lot of pressure.
Ang layout ng silid ay medyo simple, ngunit ang mga nakapaligid na dingding ay
pawang asul na tila kalangitan, kung saan ito ay nagustuhan ni Lorraine.
Walang imik si Lorraine nang marinig na ito ay ang silid ng maid, talagang mayaman
si Tyler, maging ang silid ng maid ay
pinalamutian nang maayos, at mas maganda pa ito kaysa sa kanyang sariling tahanan.
Sa loob ng maraming araw si Lorraine ay nagtatrabaho bilang isang katulong,
paglalampaso ng sahig o paglilinis ng swimming pool, hindi kumakain hanggang sa
hindi natatapos ang lahat ng trabaho niya .
Sa kabutihang palad, mayroon siyang isang mabuting kaibigan, si Anna, na nagdadala
sa kanya ng pagkain tuwing hindi siya makakain dahil hindi natapos ang kanyang
trabaho.
Sa araw na iyon, tulad ng dati, Si Lorraine
ang nakatuka sa pagma-mop ng sahig. Pagpasok pa lang niya sa hall,
narinig niya ang tawanan mula sa loob.
Lumakad si Loraine at nakita ang tatlong lalaki na magkatulad na nakatayo sa
likuran ni Tyler. Isa o dalawang beses na nakita sila ni Lorraine, kaya kilala na
niya sila. Silang tatlo ay
Ang assistant at bodyguard ni Tyler, na sina Rommel, Rocco at Ronald.
Sa kabilang bahagi ng sofa, may dalawang gwapong lalaki. Ang isa sa kanila ay
mukhang may edad na pero makisig habang ang isa ay mukhang kaakit-akit, na
nagbibigay sa mga tao ng impression na siya ay isang playboy.
Actually, when Lorraine walked in, Brandon and Tristan were also sizing up
Lorraine.They didn't see Lorraine wearing a uniform, plus
Lorraine's description, they probably guessed that she was Lorraine.
Brandon held a cigarette between two fingers. With a slight raise of his eyebrows,
he asked Tyler with a smile, "Third Brother, is that you're wife, Lorraine?"
Tristan knew Brandon was doing this on purpose, so he added, "Tyler, you dont know
how to love women. How can you let you're wife do such menial work?"
Tyler stared coldly at the two of them when he heard what they said. He smirked and
said, "Since you both want to know her so much, I'll fulfill your request."
With that, Tyler waved at Lorraine, who was not far away, and said, "Come here."
Lorraine acted like she was shouting like a dog. She didn't want to go over, but
she knew very well in her heart that it wouldn't end well if she angered Tyler.
"Sir, may kailangan ka po ba?" Iniyuko ni Lorraine ang kanyang ulo at tinanong sa
isang nakalulugod na pamamaraan.
"The two people opposite me are very curious about you. Go over to them and ask if
they have any requests." Tyler looked around at Lorraine and said coldly.
Narinig ni Lorraine ang kanilang pag-uusap. ngunit hindi niya inaasahan na ganon na
lang siya kung tratuhin nito. No matter what, she was still his wife in name!
Nakita ni Tyler na nakatayo pa rin doon si Lorraine nang hindi tumitinag. Agad na
naging parang bagyo ang kanyang mukha, at
malupit na nginisihan ito, "What happened? I cant move you?"
Lorraine saw the horrible smile on Tyler's face. She was so scared that her lips
were tightly pursed. Step by step, she walked towards Brandon and Tristan. She
asked softly, "Sir, may ipapagawa ho ba kayo?"
Brandon stared fixedly at Lorraine. He extended his hand and rubbed his chin as if
he was thinking. After a while, he suddenly smiled evilly, "I have something to ask
you, lower your head."
Hindi maintindihan ni Lorraine, ngunit ginawa pa rin niya tulad ng sinabi ni
Brandon. Binaba niya ng bahagya ang kanyang ulo at hinintay ang tanong ni Brandon.
"Come over here, you're so far away from me, what else can l say?" Brandon said as
he secretly glanced at Tyler's reaction. Sure enough, after he said that, Tyler's
face darkened. A hint of surprise flashed across Brandon's eyes. Lorraine could
actually cause a change in Tyler's mood. In order to prove his guess, inilapit ni
Brandon ang katawan kay Lorraine at bumulong.
Lorraine felt a warm touch on her ear and the smell of men's perfume wafted into
her nose.
Namula ang tainga ni Lorraine at hindi niya maiwasang maalala ang mga salitang
binulong sa kanya ni Brandon: "You're so cute!"
Bagaman hindi alam ni Lorraine kung bakit sinabi iyon sa kanya ni Brandon, alam
niyang nagbibiro lang si Brandon kaya hindi niya ito sineryoso.
After Brandon said that, Lorraine was about to ask Tyler if she could leave now.
Tyler angry voice sounded, "What are you doing here? Is there nothing else to do?"
Sandali namang natigilan si Lorraine sa pagbulaw nito sa kanya at mabilis na
tumalikod para umalis. However, there was a layer of mist in her eyes. It was Tyler
who had clearly told her to go over, but now he was somehow angry at her.
Tumingin si Brandon sa galit na galit na si Tyler at nagkukunwaring hindi
naiintindihan habang tinanong niya, "Tyler, isn't it just a woman? Why do you have
such grandeur?
Besides, she's your woman, I cant do anything to her."
Tyler stared at Brandon sinisterly, "Which eye of yours saw that Im angry?"
Brandon held back his laughter and exchanged a glance with Tristan. In their eyes,
Tyler was like an exploding lion, but they didn't know it.
Tyler also did not know what was going on with him.
Seeing Brandon making such intimate moves with Lorraine made him angry to the point
that he wanted to throw Brandon out.
"Fine, fine, fine. You re not angry."
Brandon quickly comforted
Tyler's mood. If Tyler was really angered, this guy would not acknowledge any of
his relatives. At that time, all of them would be in trouble.
Speaking of which, Tristan and him are both CEO of a multinational corporation,
which one of them can't be respectful to them? But when it came to Tyler, it was
the opposite. These brothers of theirs actually didn't dare to
anger Tyler because if they angered Tyler, then you would suffer. Moreover, you
couldn't do anything to him.Tyler gouged out Brandon with his sharp eyes and drank
a mouthful of red wine gloomily. Tyler was extremely irritated when he thought of
his strange mood
towards Lorraine. He felt that something was deviating from its course, but he
didn't know what it was.

CHAPTER ELEVEN
At night, Lorraine, who had been tired all day, had a hot bath and wanted to get a
good night's sleep.
Pagkalabas pa lang niya ng banyo, nakita niya ang isang matangkad na pigura na
nakatayo sa may bintana ng kanyang silid. Hindi binuksan ni Lorraine ang ilaw sa
silid, at sa pamamagitan lamang ng paggamit ng ilaw sa banyo nakita na niya ang
pigura na iyon.
When the figure heard the footsteps and turned around, Lorraine finally saw that
person's face. She exclaimed in her heart Oh my god, how could it be Tyler?
Pinindot ni Tyler ang switch
ng chandelier sa dingding. Si Lorraine na naka-nightgown lang ay biglang
nalantad mula sa kadiliman. Ang damit pantulog ni Lorraine ay maikli, na
inilalantad ang kanyang payat na puting mga binti at ang bahagi ng kanyang mga
hita. Naramdaman ni Lorraine ang maiinit na tingin ni Tyler sa kanyang mga binti.
She suddenly regretted not wearing her pajamas, as they were all long sleeves so
she
wouldn't be seen by Tyler.
Tyler stared at Lorraine and his throat rolled. He walked towards Lorraine step by
step and pushed her down on the bed before she could react.
"I–ikaw–“
Before Lorraine could finish her words,
she was choked by Tyler.The moment Tyler
touched Lorraine, he felt that the reason he was so proud of was gone.The aura from
Lorraine's body was like a poppy intoxicating him and captivating him.
"Did you drug me?" Tyler let go of Lorraine and asked in a low and hoarse voice.
"Gamot? Anong gamot? Hindi ko alam ang sinasabi mo." Lorraine quickly explained,
afraid that Tyler would misunderstand her. Tyler only casually said those words.
When he saw Lorraine's serious expression, an unreadable emotion flashed through
his eyes. In the next second, he fiercely bit down on Lorraine's cherry lips again.
The next day.
Lorraine woke up as soon as the people around her moved. She moved her sore body.
Last night, Tyler tortured her gain. The more she begged for mercy the more
merciless he became.
"Eat it!" Tyler threw a box of pills at Lorraine coldly.
Tiningnan ni Lorraine ang pangalan ng gamot. Kahit ito ay hindi ibinigay sa kanya
ni Tyler, bibilhin pa rin niya ito. Ayaw niyang mabuntis kung ito ang magiging ama
ng kanyang anak.
The light in Tyler's eyes deepened as he watched Lorraine take medicine before
opening the door and walking out.
Pagkabihis ni Lorraine ay may kumatok sa pintuan, ang dalawang maid at sinabihan
siyang pumunta na sa trabaho. Ang pagod na si Lorraine ay bumuntong hininga at
tumango sa dalawang maid, nagpapahiwatig na alam niya. Sinulyapan ng dalawang maid
si Lorraine na may pangungutya bago tumalikod upang umalis. Gayunpaman, naririnig
pa rin ni Lorraine ang kanilang tinig.
"Tsk, naglakas-loob pa rin siyang ipakita sa atin iyang pagmumukha niya, sa palagay
ba niya ay maybahay siya ni Sir Tyler?" Boses ng isang katulong na puno ng
pangungutya.
Ang isang kasambahay ay kaagad na sumagot, "Maybahay? Mas masahol pa nga sa ating
mga katulong 'yan, eh. Isa lang siyang laruan at parausan ni sir Tyler, narinig ko
pa nga na siya ang pumapatay sa kasintahan ni Sir Tyler."
Lorraine painfully leaned agains't the wall. other than Anna, it seemed that
everyone in the Harrison's Villa hated her very much.
Sa harap ni Tyler, kailangan niyang mag-ingat na hindi makagawa ng mali dahil
natatakot siyang magalit ang leon na iyon. Pagkababa niya, itinoka si Lorraine
upang linisin ang sahig.
Isang katulong ang pasulyap-sulyap sa paligid upang matiyak na walang tao sa
paligid bago maglakad patungo kay Lorraine. "Miss Lorraine, huwag mong punasan ang
sahig dito. Gusto ni Manang Nempha na linisin mo ang sahig sa silid ni Sir Tyler."
Hindi siya pinagdudahan ni Lorraine, kaya lang hindi sinabi sa kanya ni Manang
Nempha na linisin ang sahig sa silid ni Tyler.
"Ano pa ang hinihintay mo? Bilisan mo at umalis ka na!" giit ng katulong nang
makita niyang hindi pa rin kumikibo si Lorraine. Nag-atubili sandali si Lorraine
bago niya kunin ang balde at lumakad sa taas na may dalang basahan.
Pagkaalis ni Lorraine, tumingin sa likuran ang kasambahay at naghayag ng kakaibang
ngiti.
Lorraine pushed open Tyler's room. An aura that belonged solely to him assaulted
her senses. Lorraine couldn't help but recall the scene from last night in her
mind.
Lorraine's face turned red when she thought of those exposed scenes. She looked
around Tyler's room.There were very few things inside, but Lorraine's gaze was
attracted
by a photo frame.There was a man and a woman in the frame.The man looked cold but
was exceptionally handsome.The girl had a sweet appearance and a very gentle
smile.The man and woman in the picture were Tyler and Dhanna .
Si Lorraine ay blangkong nakatingin sa larawan na naka frame, iniisip na kung hindi
namatay si Dhanna, tiyak na magiging masaya sila.
Tiyak na iniingatan ni Tyler ang larawan na naka frame na ito.Tiningnan ito sandali
ni Lorraine bago ibinalik ito.
Sa tabi ng frame ng larawan, mayroong isang sitara. Bihirang makakita si Lorraine
ng ganoong antigo, kaya't nagsimula siyang usisain iyon.
Sa pagtingin sa sitara, naalala ni Lorraine na galing ito kay Dhanna dahil na rin
sa pangalan na nakalagay.
Minahal ng husto ni Tyler si Dhanna, Ang silid ay puno ng mga bagay-bagay tungkol
kay Dhanna. Nais ng ibalik ito ni Lorraine habang nakatingin sa sitara na nasa
kanyang mga kamay, nang may bigla nagsalita.
"Sino ang nagpapasok sa iyo rito!" Isang galit na tinig ang tumunog mula sa likuran
ni Lorraine.
Takot na takot si Lorraine na nanginig ang kanyang mga kamay. Ang sitara sa kanyang
kamay ay nahulog nang diretso sa sahig, na nakagawa ng malakas na tunog.
Lumingon si Lorraine at nakita si Tyler, na nakasuot ng suit, nakatayo sa likuran
niya.
Nagmamadali, mabilis na kinuha ni Lorraine ang sitara. Gayunpaman, maraming mga
string sa sitara ang nasira.
Lumakad si Tyler na isang malungkot na awra. Pagkatapos, inagaw niya ang sitara
mula sa mga kamay ni Lorraine. Nang makita na nasira ito, unti-unting namula ang
mga mata ni Tyler. Mahigpit niyang naikuyom ang mga kamay habang nakatitig kay
Lorraine gamit ang mga mata na tila nag-aapoy.
"Hindi ko sinasadya, sorry. . ." Takot na takot si Lorraine sa ekspresyon ni Tyler
kaya't umatras siya pabalik at hindi mapigilang manginig.
Ang mga mata ni Tyler ay puno ng kalupitan. Ang kanyang mukha ay unti-unting naging
madilim. Ang kanyang buong katawan ay napuno ng hangarin na makapatay habang siya
ay tila sasabog na sa galit, "Sino ang nagpapasok sa iyo? Magsalita ka!"
"Si ano. . .'yung babae. . .Isang katulong."
Bago matapos magsalita ni Lorraine ay biglang hinila ni Tyler ang kanyang payat na
braso.
Si Lorraine, na ang pagkakatayo ay hindi matatag, direktang nahulog patungo kay
Tyler.
Gayunpaman, hindi nahulog si Lorraine mga bisig ni Tyler tulad ng inaasahan. Sa
halip, siya ay tinulak palayo ni Tyler at bumagsak sa sahig dahil siya ay nawalan
ng balanse.
Ang masamang tingin ni Tyler ay parang puno ng lason. Ang kanyang mala-diyos na
mukha ay puno ng tila nagyeyelong nyebe,
at ang kanyang buong katawan ay naglabas ng mala haring awra. Humakbang siya
patungo kay Lorraine, at ang kanya ang mga mata ay puno ng pagkasuklam.

CHAPTER TWELVE
Sumabog ang malamig na pawis sa noo ni Lorraine habang naninigas ang buong katawan.
Sumamo siya sa mahinang boses, "Nagkamali ako. Hindi ako dapat nangahas na pumasok
sa iyong silid. Pasensya na."
Tyler's dark gaze was fixed on Lorraine. He
squatted down and pinched Lorraine's chin with two fingers, forcing her to look him
in the eye.
"Who gave you the guts to enter my room without my permission? What qualifications
do you have to enter? Dhanna was killed by you. Are you satisfied?"
"Enough," anang Lorraine, who had been accumulating information for a long time, ay
hindi mapigilang sumabog nang marinig niyang paulit-ulit na sinabi ni Tyler na siya
ang pumatay kay Dhanna.
"Tyler, makinig ka, nalulungkot ako sa pagkamatay ng aking matalik na kaibigan.
Alam ko na kung pinigilan ko siyang pumunta sa bar sa simula pa lang, wala sanang
nangyari sa kanya, pero, hindi ako ang naging sanhi ng pagpapakamatay ni Dhanna,
sariling desisyon niya iyon. And I agreed to marry you because Dhanna is my good
friend and this is her long-cherished wish."
It was according to the thinking of an ordinary person, it could be said that
Dhanna's
death had nothing to do with her at all. Lorraine only felt so guilty towards
Dhanna because she was considerate of their relationship. She could endure the
humiliation he gave her after marrying Tyler, but her guilt towards Dhanna was
something she deserved in Tyler's eyes! She deserved to be humiliated by him!
Nang marinig ang sinabi ni Lorraine, biglang hinawakan ni Tyler ang leeg ni
Lorraine at sinabi, "Anong sinabi mo? Ulitin mo!"
Naramdaman ni Lorraine ang sakit sa kanyang leeg dahil sa pagkasakal ni Tyler,
"What I said was the truth, do you think you cant accept it?"
"Shut up!" Tyler roared, his hand pressing harder against Lorraine's neck.
Napaubo si Lorraine. Lalong dumarami ang naramdamang kirot sa leeg niya. Biglang
ngumiti siya at tiningnan si Tyler na tila nangungutya, "Ayaw mong harapin ang
realidad, ngunit gusto mong manakit ng babae Tyler, minamaliit talaga kitang hayop
ka! Wala kang kasing sama isa kang demonyo!"
Narinig ang mga salita ni Lorraine, galit na galit si Tyler kaya't siya tumawa.
"Sa iyo lang? Ano ang karapatan mong magmura sa akin? napakahusay, muli mong
hinamon ang aking limitasyon."
Matapos sabihin iyon, sa wakas ay tinanggal ni Tyler ang kanyang kamay sa leeg ni
Lorraine. Kinuha niya ang kanyang telepono at tumawag.
Galitin mo ako! Ang kalalabasan mo Lorraine ay magiging kalunus-lunos tulad ng
nangyari sa dalawang nang-api kay Dhanna.
Matapos mapanood ang kuha ng surveillance camera, sinabi ni Tyler kay Rommel na
hulihin ang dalawang lalaking umapi sa kanyang fiancee. Siyempre hindi niya
direktang kinuha ang kanilang buhay, nais niyang pahirapan sila ng paunti-unti.
After making the call, Tyler looked down at Lorraine who was lying on the floor
from above with a cruel sneer on his face.
He hoped that this woman could endure the pain he would bring her next!
Sa nakikitang ekspresyon ni Tyler, nagkaroon ng masamang pangitain si Lorraine, but
she also knew that if she angered Tyler, he would definitely not let her off easy.
At the same time, she made up her mind
Ang silid ay nahulog sa isang nakamamatay na katahimikan.Tumayo si Lorraine mula sa
sahig habang si Tyler ay naglakad patungo sa bintana. Sa sandaling tumayo siya,
naapektuhan ang sugat sa kanyang dibdib. Galit na tumitig si Lorraine kay Tyler.
Nang makita niya ang sitara sa kanyang kamay, lumambot ng kaunti ang puso ni
Lorraine. Kahit na hinawakan niya ang bagay nang walang pahintulot ni Tyler, kung
hindi dahil sa malakas na boses ni Tyler ay hindi sana siya magugulat, dahilan para
mabitawan niya ang hawak na sitara.
Sa isiping ito, nakaramdam si Lorraine ng kaunting hinala. Si Tyler ay dapat na
nasa kumpanya ngayon. Bakit bigla siyang bumalik?
May kumatok sa pinto ng kwarto ni Tyler. Tumalikod si Tyler at malamig at sinabi,
"Tumuloy ka."
"Third Brother, bakit mo ako pinaakyat?" Pumasok si Rommel at magalang na
nagtanong. Palaging tinatawag ni Rommel
si Tyler ng 'Sir Tyler' dati. Nang maglaon, nang nanumpa sa Brotherhood sina Tyler
at Brandon, pinalitan nila ang kanilang address at tinawag na lamang na Third
Brother si Tyler.
"Take her to the Death Forest."
Tyler's cold eyes carried a trace of contempt.
Nais niyang makita kung gaano katagal ito magiging matigas ang ulo, kaya
ang babaeng ito ay mananatili sa Death Forest.
Bumalik siya kasama si Tyler ngayon upang makuha ang ilang sa mga dokumentong
naiwan, kaya naghintay siya sa baba pagkatapos umakyat si Tyler sa kwarto nito.
Tapos ngayon lang, tinawag siya ni Tyler para umakyat sa taas, ngunit sa sandaling
pumasok siya sa pintuan, inuutusan na siya ni Tyler na dalhin si Miss Lorraine sa
Death Forest?
"What is it? Waiting for me to make my move?" Seeing that Rommel did not make a
move, Tyler narrowed his eyes and a dangerous light
flashed in his eyes.
Rommel felt cold sweat dripping down his back. He did not dare to hesitate as he
walked up to Lorraine and said, "Miss Lorraine."
"I'll go by myself." Bagaman hindi alam ni Lorraine kung nasaan ang nabanggit na
Death Forest ni Tyler, masasabi niya mula sa pangalan na hindi ito pangkaraniwang
lugar.
Pagkaalis ni Lorraine kasama si Rommel, inilagay na ni Tyler ang kanya
sitre pabalik sa orihinal nitong posisyon. Gayunpaman, isang bakas ng hindi matukoy
na kalungkutan ang lumitaw sa kanyang malamig na mga mata.
"Malayo pa ba? Gaano katagal pa?" Tila naiinip na tanong ni Lorraine habang nasa
eroplano. Nang sundan ni Lorraine si Rommel palabas, direkta siyang sumakay sa
pribadong eroplano ng Harrison Family at lumipad sa kalangitan nang higit pa sa
dalawang oras.
Rommel, who was sitting in front of Lorraine, thought to himself that once Lorraine
reached Death Forest, she would regret saying those words.
"Rommel, sagutin mo naman ang tanong ko, alam mo ba kung para saan ginagamit ang
Death Forest?"
Tinanong ni Lorraine si Rommel sa isang magalang na pamamaraan.
Gayunpaman, may malamig pa ring ekspresyon sa mukha si Rommel na sinabi nito na
hindi nagbago ang ekspresyon, "Malalaman mo kapag nakarating kana Miss Lorraine."
Bagaman, napaka-kalmado ni Rommel ngayon, talagang nasasabik siya sa kanyang puso.
Pagbalik ni Rommel, sasabihin niya ang balitang ito sa kanyang kapatid, Big Brother
at at sa iba pa.
Alam na ni Lorraine na hindi siya makakakuha ng sagot sa kanya. Ang tao na ito ay
nagtatrabaho kay Tyler at tiyak na ang loyalty ay sa amo nito. Kaya hindi nito
ibubunyag ang lihim na mayroon sa tinatawag na Death forest.
Dahan-dahang lumapag ang eroplano sa isang maluwang na damuhan. Hindi malayo mula
sa damuhan ay isang siksik na kagubatan.
Ang malawak na damuhan ay napalibutan ng kagubatan.
"Miss Lorraine, nandito tayo." Pagkatapos
lumapag ang eroplano, si Rommel at ang iba pa ay nakatayo pa rin sa loob ng
eroplano. Sumenyas sila para makababa na si Lorraine mag-isa.
Tumingin si Lorraine sa walang katapusang kagubatan at biglang ayaw bumaba.
Gayunpaman alam niya na kahit hindi siya bumaba, ihuhulog siya ni Rommel.

CHAPTER THIRTEEN
Pagkababa ni Lorraine sa eroplano, agad na lumipad ang eroplano pabalik sa lungsod,
naiwan si Lorraine, at ang mga mata niyang nakatingin sa kagubatan ay tila
naguguluhan.
"Ito ba ay isang Virgin Forest ?" Tumingin si Lorraine sa matangkad, siksik na
kagubatan at hindi mapigilang magkaroon ng dalawang malaking marka ng tanong na
tumatak sa kanyang utak.
Hindi alam ni Lorraine kung nasaan ang eksaktong lokasyon niya. Dalawang oras na
ang nakakalipas, ang lungsod ay nasa
kalagitnaan ng umaga, ngunit hapon na ng dumating siya rito.
Lorraine suddenly felt a little scared.
"Wala talaga siyang puso," anang Lorraine na palinga-linga sa paligid.
Lorraine thought about how she was going to live here like a savage, without a net,
house, or
food. Lorraine felt like she was going to collapse. Even if she had disappeared for
dozens of years, no one would know
about it!
Bukod dito, walang ibang dala si Lorraine na kahit ano maliban sa kanyang suot na
damit. Kahit gusto niya humingi ng tulong, marahil ay hindi niya magawa. Sa huli,
naupo na lang si Lorraine sa damuhan ng ilang oras at hindi umalis hanggang sa
ganap na dumilim.
Nararamdaman ni Lorraine na ang pananatili sa damuhan ay medyo ligtas. Sino ang
nakakaalam kung gaano karaming mga panganib ang nakatago sa kagubatang ito? Ito ay
malinaw na ito ay isang hindi maunlad na kagubatan, at maaaring maraming mga
makamandag na ahas at mga mababangis na hayop ang nakatago sa loob.
In the Harrison's Villa in South city
Pinapanood ni Tyler ang bawat galaw ni Lorraine sa pamamagitan ng imahe ng
satellite. Nakikita niyang nakaupo pa rin siya sa damuhan na natutulala, hindi niya
mapigilang mainis. Ang babaeng bobo. Kahit na ang damo ay mukhang ligtas, kung siya
ang
target ng kalaban siguro hindi na siya makakatakbo pa para makapagtago.
Kung siya ay matalino, pipiliin niyang magtago
sa kagubatan. Bagaman maraming nakatagong mga panganib sa kagubatan, mas mabuti pa
rin ito kaysa sa pag-upo sa damuhan.
May kumatok sa pinto ng silid ng study room. Bago pa makapagsalita si Tyler ay
binuksan na ni Brandon ang pinto at naglakad papasok.
"Oh, Third Brother, bakit hindi ka nakapunta sa kumpanya ngayong araw?" Si Brandon,
Tristan at ang tatlong magkakapatid na Roman ay dumating na magkakasama.
Nakarating sina Lorraine sa Death forest ay pagabi na, pero tanghali sila ulamis sa
South City.
Naniniwala si Tyler na hihingi si Lorraine ng awa sa kanya. Orihinal na nais niyang
makita ang mukha ni Lorraine na nagmamakaawa, ngunit siya ay nagambala ng pangkat
ng mga tao na ito?
Pinatay ni Tyler ang computer screen at tiningnan si Brandon at ang iba pa sa inis,
"Bakit kayo nandito?"
Ang ilan sa kanila ay pumasok sa silid at umupo sa mga upuan.
Tumingin si Brandon kay Tyler na nakangiti, "Third Brother, narinig kong may
pinadala ka na namang tao sa Death forest?"
Malamig na tumingin si Tyler kay Rommel nang marinig niya ito. Tumaas ang sulok ng
kanyang bibig bahagyang ngumiti. Ang kanyang mga mata ay namumula sa galit.
Talagang naglakas-loob siyang ibunyag ang kanyang ginawa sa ang mga taong ito?
"Hey hey hey. Third Brother, tigilan mo na ang ganyang tingin. Huwag mong takutin
si Rommel ng ganyan."
Ang mga mata ni Brandon ay napakurap-kurap, at mabilis siyang nagsalita upang
mailigtas si Rommel dahil baka mapaparusahan ito, dahil si Rommel ang nagbigay sa
kanila ng impormasyon.
Matindi kung magalit si Tyler kaya iniiwasan din nilang magalit ito ng todo.
"Kung lahat kayo ay narito para sa walang kuwentang bagay na ito, maari na kayong
makalabas," pagalit na wika ni Tyler, gaano man kalapit sa kanya ang mga ito, kapag
siya ay ginalit wala siyang sinisino.
Si Brandon at ang iba pa ay
nasanay na sa tono ni Tyler, kaya kapag kausap sila ni Tyler sa ganong tono,
Madalas binabalewala na lang nila ito. Tulad ngayon, hindi lamang si Brandon ang
hindi Lumabas, tuwang-tuwa siyang nagtanong, "Third Brother, hanggang kailan sa
tingin mo mananatili ang iyong asawa sa Death Forest? Hulaan ko pati buto niya
kinain na ng mga mababangis hayop sa ngayon."
Ang mga sinabi ni Brandon ay nagpakabog sa puso ni Tyler. Ibinaling niya ang
paningin sa computer.
Ang bobo na babaeng iyon ay hindi naman kainin ng mga ligaw na hayop, hindi ba?
"Manang Nempha!" Hindi pinansin ni Tyler si Brandon, na nagsasalita pa rin, at
sumigaw sa telepono.
Wala pang kalahating segundo, sumugod si Manang Nempha sa study room ni Tyler, "Sir
Tyler, ano ho ang maipalilingkod ko?"
Si Brandon at ang iba pa ay nagtataka na tumingin kay Tyler. Ano ang gusto niyang
gawin sa pagtawag ka Manang Nempha?
"Itapon ang mga taong ito." Inutusan ni Tyler si Manang Nempha na walang awa.
Gusto lang ni Tyler na umalis si Brandon at ang natitira nang mabilis upang
makapagpatuloy siya sa pagbabantay kay Lorraine.
"Hey hey hey hey, Third Brother, hindi maari iyan. Kahit ano pa, kami ang iyong mga
kapatid. Sinusubukan mo ba kaming palayasin ng ganito?"
Si Manang Nempha ay nasa mahirap na posisyon at hindi sigurado kung dapat ba niyang
pakinggan si Tyler.
Matapos mag-atubili saglit, lumakad siya upang pagsabihan sila, "Sir, Brandon, Sir,
Tristan, si SirTyler ay may isang bagay na dapat puntahan ngayon. Bakit hindi na
lang kayo bumalik mamaya?"
Brandon coldly snorted, "Busy? I'm afraid that in order to see his lovely wife, he
was afraid
that we wouldn't know, so he wanted to chase us brothers away! Indeed, you value
women
over your friends!" pasigaw na wika ni Brandon habang papalabas ng study room.
"Ang isang tao ay mas pinahahalagahan ang kanilang relasyon kaysa sa kanilang mga
kaibigan! Tama hindi ba?"
Nang muling sumara ang pintuan ng study room, hindi makapaghintay si Tyler na i-on
ang computer, ngunit wala na doon si Lorraine.
Sa kabilang panig, plano noong una ni Lorraine na magpalipas ng gabi sa mga
damuhan, ngunit narinig niya ang ilang mga lobo na umaatungal, at ang mga lobo ay
palapit ng palapit sa kanya. Sa wakas, hindi nangahas si Lorraine na manatili sa
damuhan at tumakbo papunta sa kagubatan. Dahil masyadong malalago ang mga dahon,
halos walang sinag ng araw sa kagubatan sa buong araw, kaya't ang kagubatan ay
napaka-basa at madilim.
Lorraine stepped on the fallen leaves, making rustling sounds. From time to time,
some
unknown animal's voice could be heard from the quiet forest. Lorraine swallowed her
saliva in fear, her footsteps were light, and she listened to the sounds around
her.
Pagkatapos ng paglalakad sa loob lamang ng isang dosenang minuto, ang likod ni
Lorraine ay nabasa ng pawis. Hindi siya pinagpawisan dahil pagod na siya, dah sa
sobrang takot niya sa gubat ay sumabog ang malamig na pawis sa kanyang likuran.
Nakikita lang niya ang isang lugar tulad ng Death Forest sa mga pelikula, hindi
niya akalaing makakarating siya sa ganitong uri ng lugar.
Lorraine's nose was assaulted by the smell of damp mold in the air. She sneezed
heavily. "Achoo!"
"Plop, plop, plop ~"
"Wu wu wu"
Lorraine had just finished sneezing when the sounds of various animals came from
the
forest. What frightened Lorraine the most was the wolf's howl. The musty smell of
the forest
made Lorraine want to sneeze, so she quickly covered her mouth, afraid that a
sneeze
from her would lead to another unknown animal.

CHAPTER FOURTEEN
Matapos ang ilang mga hakbang, naramdaman ni Lorraine ang isang bagay na malambot
sa ilalim ng kanyang mga paa. Sa tulong ng mahinang liwanag ng buwan, nakikita niya
na ito ay isang makamandag na ahas. Takot na takot si Lorraine na namutla ang
kanyang mukha at siya ay napa-atras ng ilang mga hakbang. Nakatingin ang ahas kay
Lorraine gamit ang parang tinidor nitong dila, at naramdaman ni Lorraine na
lumambot at nangangatog ang kanyang mga binti.
Ang hayop na pinaka kinakatakutan niya ay ang ahas, at karaniwang nililipat agad
niya ang channel kapag nakita niya ang ahas sa telebisyon, not to mention the fact
that a living snake had appeared in front of her, Lorraine didn't dare to move,
fearing that the snake would bite her.
The snake stared at Lorraine for a long time, but eventually turned around and
left. Lorraine heaved a sigh of relief. However, she had to be
careful with every step she took, afraid that she would step on the snake again.
"Ah, ang hirap naman, ang dilim." Due to the dark forest, Lorraine couldn't see
anything in
her surroundings. She had only walked a dozen meters when she was caught by a
branch.
Lorraine originally wanted to get rid of the branch, but her clothes were torn by
the branch. Matagal bago niya nagawang matanggal ang kanyang damit sa sanga.
Matapos ang paglalakad ng halos kalahating araw, nagpahinga si Lorraine sa ilalim
ng isang malaking puno. Matagal nang hindi kumain, matagal na siyang pagod. Ang
kanyang buhok ay pinagulo ng mga sanga ng puno, tulad ng pugad ng manok. Napunit
ang damit niya, naglalantad ang maraming butas, at marumi ang kanyang mukha. Sa
loob lamang ng ilang oras, napagod na si Lorraine at unti-unti na naubos ang lakas.
Nagugutom na si Lorraine
at pagod, niyakap ng mahigpit ang kanyang mga braso habang pinapanood ang ilang mga
hindi kilalang mga insekto na tumatalon sa kanyang mga paa.
"Tyler, you bastard!" Lorraine cursed angrily in a low voice. Was he even a man? He
actually threw her into this primeval forest by himself.
The wild beasts roars came one after another. The sound didn't sound too far away
from Lorraine. Lorraine was so scared that she picked up a big wooden stick nearby.
She was
holding a weapon in her hand, so she wasn't that scared.
After an unknown period of time, Lorraine's mental state gradually relaxed, and she
unknowingly fell asleep.
"Rustle, rustle, rustle ~"
Lorraine was woken up by the sound of rustling leaves. She opened her eyes and saw
tiny rays of light shining through the
gaps between the leaves. "Umaga na ba?"
An extremely loud wolf howl sounded out in the forest. Lorraine held it in her
throat,
afraid to stay put for too long, so she grabbed her stick and ran in the other
direction.
A loud thunder made Lorraine's legs go soft and she almost fell to the ground. In
this
dangerous forest, no matter what sound it was, it was enough to make her tremble
with fear.
Hindi nagtagal, napuno ang kagubatan ng tunog ng ulan na tumatama sa mga dahon.
Bagaman ang mga puno dito ay matangkad at ang mga dahon ay mayabong at makapal, ang
ulan ay maaari pa ring mahulog sa mga puwang sa pagitan ng mga dahon.
Lalong lumakas ang ulan. Maaari lamang pumili ng mga dahon si Lorraine upang takpan
ang kanyang ulo. Bagaman tinakpan nito ang kanyang ulo, basang-basa pa rin ang
katawan sa ulan. Dagdag pa, walang mga bahay o kuweba sa kagubatan, kaya't walang
lugar na maaring masilungan si Lorraine mula sa ulan. Nagtago lang siya sa ilalim
ng mga puno.
"Achoo~
Lorraine sneezed coldly. She was drenched from head to toe. She hugged her head
pitifully
as she squatted under the tree.
"Tyler, demonyo ka, wala kang puso!"
Lorraine was infuriated as she scolded Tyler non-stop. She did not know that the
people
she scolded were watching her every move through the monitoring system. What others
didn't know was that Tyler had installed
advanced surveillance cameras at every corner of the forest, because the forest was
Tyler's training ground. It was full of dangers, but there was also a benefit to
it.
Here, being accompanied by wild beasts every day was a huge test of one's reaction
speed,
intelligence, and stamina. Tyler liked to challenge his limits.
On the other side, Tyler was using the computer to monitor Lorraine's every move.
When he heard Lorraine's scolding, his eyes
suddenly burst with endless murderous intent. Even at this time, there was still
time to scold
him?
Lorraine, who was in the forest, obviously didn't know that she was being watched
by Tyler. After cursing for a while, she stopped because it was still hard to find
water sources in the forest.
"Achoo!"
Lorraine sneezed a few times and rubbed her itchy nose. The moment she stood up,
Lorraine felt a little dizzy. She touched her forehead and
thought to herself, "Lalagnatin na naman ba ako?"
On the other side, Tyler saw Lorraine who was
soaked in sweat and felt a bit of heartache? Especially when he saw her pale little
face and her own lips that were blue from the cold, her heart throbbed painfully.
This kind of feeling made Tyler extremely disgusted. Just
what was wrong with him? Why did he have such a feeling toward Lorraine? He must be
sick. He had to let Fernan take a look at him another day.
After hearing Lorraine sneeze for how many times, Tyler could no longer sit still.
His thick eyebrows were frowning tightly and a peculiar look flashed across his
eyes. He took out his
cellphone and called Rommel, "Prepare the plane, I want to go to Death Forest!"
The wolf howls sounded out again. Lorraine's heart trembled when she heard them.
Could it be that she was going to die in the stomach of a wolf?
She was still so young, she didn't want to die! Right now, Lorraine's heart felt
like it was
filled with ten thousand f* ckers. If she knew that this would happen, she might as
well give in to Tyler in the beginning!
"Aray!"
Before Lorraine could leave, a black shadow jumped in front of her. She looked
carefully and
her heart almost stopped beating. Oh God, a dirty grey wolf with sharp fangs and
drooling
saliva was staring at her with its round eyes.
Umatras si Lorraine ng dalawang maliliit na hakbang. Nagsimulang manginig ang
katawan niya ng hindi mapigilan. Napalunok siya ng kanyang laway at hinawakan ng
mahigpit ang sanga ng kahoy sa kanyang kamay.
"H–huwag na... Huwag kang lumapit dito!" Nagsimulang manginig ang boses ni
Lorraine. Ang kanyang maputlang mukha ay naging mas lalong naging maputla.
The wolf took two steps towards Lorraine, its mouth making 'hu hu' sounds. It
looked as if it
would pounce on Lorraine at any moment.
Lorraine looked around. There was nothing else to hide in her surroundings other
than the
trees. Lorraine looked at a tree for a bit and then suddenly threw the wooden stick
she was
holding towards the wolf as if she had made up her mind.
"Crack."
The wolf jumped to the side with ease and stared at the stick for a while. After
making sure there was no danger, it turned back to
look at Lorraine, but she was no longer standing where she was.

CHAPTER FIFTEEN
Agad umakyat si Lorraine sa puno sa sandaling inihagis niya ang stick sa lobo.
She had observed the surrounding trees from the shadows, and only this tree was the
easiest to climb.
Noong bata pa siya, mahilig na siyang umakyat ng mga puno. Gaano man katangkad ang
isang puno, palagi siyang nakakaakyat. Kahit na hindi na niya ginawa ang umakyat
nang siya ay lumaki na, hindi naman naging mahirap para sa kanya na umakyat ng puno
ngayon.
Ang lobo sa ilalim ng puno ay patuloy sa pag-ungol kay Lorraine. Ilang beses nais
na tumalon ni Lorraine, ngunit natatakot siyang tumalon ang lobo, kaya umakyat siya
nang medyo mas mataas.
Si Lorraine ay halos tatlong metro sa itaas ng lupa, kaya't hindi niya inisip na
maabot pa siya ng lobong tumatalon.
The wolf saw that its prey was about to fly away, so of course it wasn't willing to
give up.
Therefore, the wolf tried to jump up the tree several times. Lorraine was always
scared whenever she saw the wolf jump up.
Fortunately, the wolf couldn't jump up after several attempts. In the end, it
howled at the sky, then lay down under the tree and stared at Lorraine. Lorraine
was alarmed. Was this wolf planning to defend this place with its life? She didn't
know how long she could last here.
Half an hour passed.
Nanatiling walang galaw ang lobo sa ilalim ng puno, nakapatong ang ulo nito sa lupa
na parang natutulog. Ngunit hindi tanga si Lorraine na sapat na isipin na tulog
talaga ang lobo.
Maya-maya, may mga alulong ng mga lobo na nagmula sa buong paligid ng kagubatan.
Nang marinig ng lobo na nakahiga sa ilalim ng puno ang mga alulong ng mga kasamang
lobo, agad itong tumayo at itinaas ang ulo nito upang umungol ng ilang beses.
Lorraine knew things were not going well, but she had nowhere to run to. Indeed, in
less
than three minutes, more than a dozen wolves had gathered under the trees and were
howling at Lorraine.
Lorraine was scared stiff by the dozen of fierce wolves. Her hands tightly gripped
the branch,
afraid that she would fall down. It was the first time in her life that she had
seen something like this, so she had to be even more careful. If she accidentally
fell down, she would probably be eaten to the point where not even her bones would
remain.
"Crack, crack, crack ~"
Mga kakaibang tunog ang nagmula sa ilalim ng puno. Tumingin si Lorraine at nakita
na
ginagamit ng mga lobo ang kanilang matalim na pangil upang kagatin ang puno sa
baba. Si Lorraine ay nangingilid na ang luha. Maaaring hindi talaga siya makatakas
sa grupo ng mga lobo na ito?
Some of the wolves bit into the roots of the trees, while others jumped up and
tried to jump up the trees with the strength of the
others.
One of the wolves almost ran into Lorraine. Lorraine's face turned pale and her
body
turned stiff. She couldn't just sit there and wait for death. Lorraine's gaze swept
across the tree and found that there were a lot of fruits on it. She immediately
plucked the fruits and ruthlessly threw them at the wolf that was about to jump up.
The wolves howled as they were hit. They stopped jumping and stared at Lorraine
with their round eyes.
The noise from under the tree grew louder and louder, and Lorraine knew that if she
didn't
act soon, her final outcome would be to die in the belly of a wolf.
Ang puno ay nagsimulang umuga ng ilang sandali. Tumayo si Lorraine mula sa sanga at
itinapon ang lahat ng mga prutas na maaaring makuha niya. Ang mga lobo na kumakagat
sa mga ugat ay natatamaan ng mga binabato niyang prutas. Umatras sila ng isang
metro at tiningnan si Lorraine na nasa taas ng puno.
Lalo pang kumabog ang puso ni Lorraine nang matitigan siya ng isang dosenang pares
ng nakakatakot na mga mata ng lobo. Patuloy na sumiklab ang malamig na pawis sa
kanyang likuran.Takot talaga siya na biglang tumalon ang mga lobo na iyon.
Patuloy na itinapon ni Lorraine ang mga prutas sa mga lobo, nais na itaboy sila.
Ngunit lalong nagalit pa sila sa ikinilos ni Lorraine.
The wolf colleagues raised their heads and howled as they rushed to the roots,
using their sharp fangs to continue biting at the roots.
Lorraine was greatly frightened by the actions of the pack of wolves. She hurriedly
took defensive measures and threw away all the fruits she had plucked.
But this time, the wolf pack did not leave. No matter how hard Lorraine smashed it,
they
were still panting heavily as they tore at the roots.
Lorraine didn't know how long the tree would last. Her mind was racing, and she had
to think
of a way to get out of here as soon as possible.
Lorraine heard cracking sounds coming from the tree roots, and the whole tree was
swaying. Staring at the branch next to the other tree, she held on to the tree
trunk and stood up. Just as the tree was about to fall, Lorraine jumped and
landed on another tree.
The big tree had been bitten off by the wolves. The fallen tree gave off a loud
sound as the
wolves ran to the side. They looked at the fallen tree, sniffed it, and sniffed it
again and
again. Finally, a dozen of wolves raised their heads and looked around. When they
saw Lorraine on another tree, they immediately surrounded her.
Lorraine knew that she had been discovered by the wolves, but there was nothing she
could
do.There were no trees near this tree, so if this tree fell down, then Lorraine
would die for sure.
The wolf pack let out a howl and started to use their fangs to tear the roots of a
tree. Lorraine
and the rest wouldn't stop until they were done with it.
Lorraine's body stiffened as she looked at the pack of wolves.This tree didn't bear
any fruits like the one before, so she could only sit on it.
Alam ni Lorraine na ang kahoy ay hindi makakahawak nang mas matagal pa, matapos
marinig ang mga ingay na nagmumula sa ilalim ng puno. Parang namatay ang puso niya.
Tahimik lang siyang naghihintay sa sandaling bumagsak ang puno.
The tree shook violently, and Lorraine was about to fall several times. Seeing the
tree slowly falling to the side, two or three
wolves jumped up and tried to pull Lorraine down.
Lorraine wouldn't give up her life as long as the tree hadn't fallen down. She
grabbed the tree
trunk and climbed up, staying as far away from the wolves that jumped up.
"RUMBLE "
Ang isang malaking puno ay nahulog sa lupa na may malakas na tunog. Si Lorraine ay
napasama din sa pagbagsak ng isang napakalaking sanga ng puno. Isang dosenang lobo
ang dahan-dahang lumakad na may pananabik sa kanilang mga mata.
Lorraine was unable to move due to the weight of the branch. When she fell down,
Lorraine was in so much pain that she almost lost
consciousness.
The pack of wolves rushed towards Lorraine. She instinctively closed her eyes,
waiting for the most painful moment to come.
"Bang, bang, bang"
The expected pain didn't come, and Lorraine could hear gunshots and the howls of
wolves.

CHAPTER SIXTEEN
Binuksan ni Lorraine ang kanyang mga mata at nakita ang lima hanggang anim na taong
nakasuot ng itim na damit. Nakatakip ang kanilang mga mukha at may hawak silang mga
baril sa kanilang mga kamay. Binaril nila ang mga lobo. Wala pang isang minuto, ang
lahat ng mga nag-aalulong na mga lobo ay pinatay sa isang iglap. Isa sa mga lobo ay
nahulog sa harap mismo ni Lorraine. Halos sumuka si Lorraine nang makita niya ang
kahabag-habag na estado ng lobo.
Matapos patayin ang mga lobo, ang lima hanggang anim na lalaking nakamaskara ay
naglakad papunta kay Lorraine. Hindi alam ni Lorraine kung ano ang kanilang gagawin
at habang nakatingin sa kanila may takot sa kanyang mga mata. Gayunpaman, ang ilan
sa kanila ay walang ginawa kay Lorraine. Inilayo lamang nila ang mga malalaking
sanga ng puno na dumidiin sa kanya.
Itinulak ni Lorraine ang kanyang sarili mula sa lupa, kinuskos ang dibdib na
nasasaktan, at sinabi, "Salamat sa lahat."
"The ones you should be thanking are not them."
Isang sobrang malamig na boses ay nagmula sa kagubatan. Lumingon si Lorraine at
nakita niya si Tyler na papalapit sa gubat sa isang matikas at marangal na
pamamaraan. Napansin ni Lorraine na mayroong lima o anim na nakamaskarang mga
lalaki sa tabi ni Tyler. Saka lang nagawang mapagtanto niya na ang taong nagligtas
sa kanya ay pinadala ni Tyler.
"Why aren't you speaking?"
Tyler looked at Lorraine in dissatisfaction.
Wasn't she talking to his subordinate with gratitude? Why was she so silent when
she saw him?
"If someone gave you a slap and candy, would you be grateful to him?" Lorraine
sneered.
Tyler's face turned cold as his eyes narrowed dangerously. Streams of cold light
burst out
from his body, "Since you want to
stay here so much, I'll grant your wish."
Tyler was about to explode in anger. He flew
thousands of miles to save her, yet this woman didn't know how to be grateful? In
that case, let
her stay here.
"Hays, huwag kang umalis! " Seeing that Tyler was about to leave, Lorraine became
anxious and shouted loudly.Tyler didn't seem to hear
her and just followed him without stopping.
Lorraine held onto her chest that was still in pain and followed him. She did not
want to be alone here. What if there were wolves or other beasts?
Thinking of this, Lorraine's footsteps became more compact. Tyler walked way too
fast, she needed to jog to keep up with them.
"Tyler, antayin mo naman ako."
However, the people in front of her were all long-legged, so even if she jogged to
keep up with them, it would still be difficult for her.
"Ah–“
Lorraine's gaze was fixed on Tyler, but she did not notice thick branch under her
feet. Lorraine was caught off guard and tripped on it, falling down to the ground.
Narinig ang tunog ng pagbagsak ni Lorraine, tumigil si Tyler at tumalikod upang
sulyapan si Lorraine. Sa sandaling ito, si Lorraine ay nasa labis na nakakaawang
estado. Hindi lang napunit ang kanyang damit, basang basa pa ito. Nakikita ang
nakakaawang estado ni Lorraine, isang pahiwatig ng ngiti ang lumitaw sa sulok ng
mga labi ni Tyler na parang nasisiyahan pa.
When Lorraine fell to the ground, her palm was scratched by a sharp stone. It hurt
so much
that her tears flowed down her face, blurring her vision. She saw Tyler walking
towards her
in the dim light.
"Get up." Tyler's cold voice came from the top of Lorraine's head.
Lorraine looked up and saw Tyler looking down at her with his arms folded across
his chest.
Walang bakas ng init sa kanyang malamig na mga mata. Ginamit ni Lorraine ang
kanyang libreng kamay upang itaguyod ang kanyang sarili mula sa lupa. Hindi alam
kung dahil sa ulan, ngunit ang kanyang ilong ay makati. Bigla, hindi niya nagawang
pigilang bumahing.
"Achoo."
Only after Lorraine sneezed did she realize that Tyler's face was turning darker
and darker.
Pinunasan ni Tyler ang tumalsik laway sa mukha niya. Dumilim ang mukha ni Tyler, At
pasigaw niyang sinabi, "Lorraine, kung gusto mong mamatay dito, sabihin mo lang."
Takot na takot si Lorraine kaya't nilunok niya ang laway niya. Tiningnan niya ng
mabuti si Tyler at sinabing, "Paumanhin, hindi ko ito sinasadya."
Ayaw marinig ni Tyler ang paliwanag nito, kaya't tumalikod siya at umalis na may
madidilim na mukha.
Hindi alam ni Lorraine kung ano ang gagawin nang makita siya. Iiwan ba talaga siya
dito ni Tyler? Hindi pinansin ni Lorraine ang sakit sa kanyang katawan at ang sugat
sa kanyang palad habang tumatakbo siya.
Ang pribadong eroplano ni Tyler ay naka-park sa damuhan kung saan siya inihatid ni
Rommel. Nang makarating sila kanina hindi niya ito binigyang pansin, ngunit sa oras
na ito, napansin ni Lorraine na mayroong malaki
'TYLER' nakasulat sa eroplano.
Matapos sumakay ni Tyler sa eroplano, lumingon siya at nakita niyang nakatayo pa
rin si Lorraine damuhan na nakatingin ang mga mata sa eroplano. Mukhang hindi pa
siya nakakakita ng eroplano dati.
Mahigpit na naikuyom ni Tyler ang kanyang kamao sa inis. Lumabas ang mga ugat sa
kanyang buong noo.
Kung si Rommel at ang iba pa, malamang ay nasuntok na sila ni Tyler.
Matapos ang mahabang paghihintay, hindi pa rin sumakay si Lorraine sa eroplano.
Ang katawan ni Tyler ay naglabas ng malamig na awra, at ang kanyang mukha ay unti-
unting naging madilim. Ang kanyang
ang mga mata ay naging labis na naningkit,
"Lorraine, naniniwala ka ba na kaya kitang iwan dito ngayong gabi at hayaan ka na
lang matulala riyan?"
Nanginginig si Lorraine nang marinig ang mga sinabi ni Tyler. Hindi na siya
naglakas-loob na mag-atubili pa at mabilis na sumakay sa eroplano.
"Sorry. . .Ano kasi–“
"Manahimik ka nga!"
Bago matapos ni Lorraine ang kanyang sasabihin, agad na itong pinutol ni Tyler. Ang
kanyang matalim na tingin ay tila tumutusok sa puso ni Lorraine.
Nang marinig ang paulit-ulit na paghingi ng paumanhin ni Lorraine lalo lang nainis
si Tyler.
Mapait na ngumiti si Lorraine at isinara ang kanyang bibig. Hahanap pa sana siya ng
upuan para makaupo nang sumigaw si Tyler sa kanya,
"Pinayagan ba kitang maupo? Go over
doon ka maglupasay."
Hindi naglakas-loob si Lorraine na suwayin ang sinabi ni Tyler. Isang bakas ng
lungkot ang sumilay sa kanyang mga mata. Pagkatapos, dahan-dahan siyang lumingon at
naglakad papunta sa kanto na sinabi ni Tyler.
Nakatingin sa malungkot na mga mata ni Lorraine, Si Tyler, sa wakas ay bumuti ang
pakiramdam. Napagtanto niya na tuwing naiinis siya kay Lorraine, paulit-ulit lamang
niya itong mabubugbog!
Nang maisip niya kung paano itinapon siya ni Tyler sa Death Forest at muntik na
siyang kainin ng mga lobo, at kung paano niya pa siya sinisigawan ngayon, labis na
naramdaman ni Lorraine ang sama ng loob. Hindi mapigilang tumulo ang luha niya, at
ang kanyang nakatikwas na pilikmata ay natatakpan ng luha, nakaramdam siya ng
matinding awa sa sarili.
Nang makita ang luha ni Lorraine, napatulala saglit si Tyler, iniwasan niya itong
tingnan.

CHAPTER SEVENTEEN
For two hours Lorraine remained huddled in a corner, perhaps because of the rain,
and
she fell into a deep sleep.
"Get up."
Biglang iminulat ni Lorraine ang kanyang mga mata nang makaramdam siya nang kirot
sa kanyang hita. Ngunit bakit naramdaman niya na maraming Tyler sa harapan niya?
Matapos mapanood ng ilang segundo, dahan-dahang ipinikit ni Lorraine ang kanyang
mga mata at mahinang nahulog sa gilid ang kanyang katawan.
"Hey!"
Sinipa ni Tyler si Lorraine, ngunit hindi niya ito binigyan ng reaksyon. Saglit na
may sumungaw na pagkataranta sa mata ni Tyler. Sa susunod na segundo, siya ay
yumuko at kinuha si Lorraine, pagkatapos ay lumakad palabas ng eroplano sa
malalaking hakbang.
Nang makita ng nakamaskarang 'Hidden Guard ng Harrison's family' na nasa likuran
niya, ang kanyang mga mata ay nagsiwalat ng sorpresa. Kasama na nila ang kanilang
batang amo sa loob nang maraming taon, ngunit ito ang unang pagkakataon na nakita
nila siyang nagpakita ng ganoong ekspresyon.
Furthermore, their germaphobic young master had actually gone to hug a dirty woman?
Of course, luckily they were only thinking
about it in their hearts. If Tyler heard it, they would probably be ripped off.
"So cold...So hot .." Lorraine was woken up by the discomfort. Her body was
sometimes cold, sometimes hot.
"Howl"
A wave of disgust overcame Lorraine. She hurriedly got off the bed and ran to the
toilet to
retch. Paglabas ng banyo, humiga si Lorraine sa kama nang walang magawa. Ang damit
niya ay napalitan na, ngunit hindi niya alam kung sino ang nagpalit sa kanya. At ng
mahimatay siya sa eroplano, sino ang nagdala sa kanya rito? Maaari ba itong si
Tyler?
Although Lorraine had already fainted by then, her consciousness was still blurry.
She could vaguely remember someone picking her up. A faint fragrance of mint filled
her nose,
reassuring her.
Gayunpaman, mabilis itong binalewala ni Lorraine. Labis na kinamumuhian siya ni
Tyler, kaya paano niya ito yayakapin?
Marahil ay hinahangad niya na makapasok siya kasama si Dhanna sa puso ni Tyler!
Mahina ang katawan ni Lorraine at walang lakas na natira. Ang kanyang lalamunan ay
tuyong-tuyo.
Sa huli, hindi na siya makatulog at bumangon na lamang.
"Aray. . ."
Hindi namalayang ginamit ni Lorraine ang kanyang kamay upang itaguyod ang sarili sa
kama, ngunit naapektuhan nito ang sugat sa kanyang palad. Nakaramdam siya ng
malapot at malamig na pawis dahil sa sakit at sariwang pulang dugo na patuloy na
lumalabas sa kanyang palad.
Makalipas ang kalahating oras, ang sugat sa kanyang palad ay tuluyan na tumigil sa
pagdurugo, ngunit hindi ito nilagyan ni Lorraine ng anumang gamot. Her curved
willow leaf eyebrows were tightly
knitted. Pain flashed across her clear and bright eyes. Her petite body seemed
extremely weak, causing one's heart to ache.
Outside the Harrison's Villa gate.
"Miss Lorraine, hindi ka maaaring lumabas nang walang utos galing kay Sir, Tyler."
Ang bodyguard na nakasuot ng itim ang humarang sa landas ni Lorraine sa seryosong
ekspresyon.
Lorraine's eyes that were as bright as the moon were filled with anger. Her
eyebrows were raised, and her fair face had a
hint of red from her anger. She shouted the bodyguard, " hindi maganda ang
pakiramdam ko, at ang kamay ko ay nasugatan kailangan kung pumunta sa ospital
ngayon."
"Sorry, hindi kita maaring palabasin ng walang pahintulot mula kay Sir, Tyler,"
anang bodyguard na ang mukha ay walang ekspresyon.
Huminga siya nang malalim. Kinurap niya ang kanyang malalaking mata, na inilalantad
ang isang nakakaawang ekspresyon tulad ng isang maliit na puting kuneho. Ang
kanyang mga mata ay napaka-masunurin at kaibig-ibig, at ang kanyang boses ay
malambot na malambot. "Manong guard, masakit ho talaga ang kamay ko. Kahit tingnan
mo pa para malaman mo."
Kaawa-awa namang nginuso ni Lorraine ang kaakit-akit nitong pulang labi at iniabot
ang nasugatang palad sa harap ng bodyguard.
Lorraine was naturally good-looking. Her long black hair that was like a waterfall
was
gently draped behind her head. Her small face that was the size of a palm was
gorgeous. Her
mesmerizing eyes were like silk, her skin was moist, and her large watery eyes
seemed to hide stars.
Nang makita ang inosenteng hitsura ni Lorraine, medyo lumambot ang tono ng
bodyguard. Sinabi niya, "Ganito nalang , tutulungan kita sa pagtawag kay Sir, Tyler
at tanungin siya para sa kanyang opinyon."
F* ck! He had to ask Tyler in the end!
Galit na si Lorraine. Sinusubukan ni Tyler
ikulong siya, hindi siya pinapayagang gumamit ng anumang mga elektronikong bagay at
hindi pinapayagang makalabas ng villa kahit na kalahating hakbang.
Ang pinaka nag-alala kay Lorraine ay ang bagay sa paaralan na hindi pa niya
naaayos. Matagal na mula nang siya ay narito sa villa, at hindi niya alam kung siya
ay direktang patalsikin na sa Unibersidad.
Samakatuwid, palaging nais ni Lorraine na makahanap ng oras upang pumunta sa
paaralan, ngunit hindi siya pinapayagan ni Tyler. Sa tuwing kakausapin niya ito,
iniiwasan lang siya.
Mabilis na ibinaba ng bodyguard ang kanyang cellphone at sinabi na may parehong
walang emosyong mukha, "Miss Lorraine, sinabi ni Sir, Tyler na hindi ka maaaring
lumabas, mangyaring bumalik kana!"
Pinadyak ni Lorraine ang paa sa galit at tumalikod para umalis, isinumpa ito ni
Lorraine sa kanyang puso.
"Lorraine!"
When she reached the back garden, Lorraine suddenly heard someone calling her. She
turned around and saw Anna walking towards her.
"Anna?" Nagningning ang mga mata ni Lorraine.Tila nakita kay Anna ang ilaw ng pag-
asa. Nang maglakad palapit si Anna
sa kanya, tinanong agad ni Lorraine ito, "Anna, bukod sa pangunahing pasukan,
mayroon bang iba pa palabas sa Harrison's Villa? "
Hindi alam ni Anna kung ano ang nangyayari, nalaman niya mula sa ibang mga katulong
na hindi pinapayagan si Lorraine na umalis sa villa.
"Lorraine, kung walang pahintulot sa iyo, hindi ka pupuwedeng umalis sa villa, sa
kahit saang labasan pa."
"Kung gayon ano ang dapat nating gawin?" Kumunot ang noo ni Lorraine ng maramdaman
ang sakit sa kanyang palad.
"Ah! Nasasaktan ka ba?" Bulalas ni Anna nang masulyapan ang sugat sa kamay ni
Lorraine.
Sinulyapan ni Lorraine ang kanyang palad at mahinang sinabi, "maliit lang ang sugat
na ito, okay lang ako. Ang mahalaga ay nais kong lumabas ngayon, ngunit hindi ako
pinapalabas ni Tyler."
Nag-aalala din si Anna para kay Lorraine. Kaagad, isang ideya ang sumagi sa kanyang
isipan.
"Okay sige, hindi ko alam kung magagawan ko ng paraan para makalabas ka dito, pero
susubukan ko."
"Sabihin mo sakin." Hangga't mayroong isang katiting ng pag-asa, hindi susuko si
Lorraine. Ayaw na niyang manatili pa sa kulungan na ito. Nais niyang makatakas!
"Sundan mo ako." Misteryosong ngumiti si Anna at hinila palayo si Lorraine.
Half an hour later.
A sneaky figure appeared at the back door of Harrison's Villa. Lorraine touched her
face to
make sure that her makeup was alright before walking towards the bodyguard at the
back door.
The way Anna said it was to help her put on makeup, but Anna's makeup was so good
that even Lorraine couldn't see what she looked like.
The reason why Lorraine chose the back door was because Anna said that very few
people would go there.Perhaps the bodyguards there
had never seen her face before.

CHAPTER EIGHTEEN
Huminga ng malalim si Lorraine, sinusubukan ang makakaya upang hindi masyadong
kabahan habang dahan-dahan siyang naglalakad patungo sa likurang pintuan.
Pagdating pa lang ni Lorraine sa pintuan, sinabihan siya ng isang bodyguard na
huwag
masyadong lumayo.
Isang inosenteng ngiti ang lumitaw sa mukha ni Lorraine.
"May maitutulong ba ako sa iyo?"
Ang bantay ay malamig na tumingin kay Lorraine habang lumalapit at natanong, "Lahat
ng mga maid sa mansion ay kailangang magkaroon ng pass bago sila lumabas, saan ang
pass mo?"
Entry card? Ano ba ito? Saglit na natigilan si Lorraine. Ito ang unang beses na
narinig niya ang tungkol sa bagay na ito. Kanina pagkatapos maglagay ng makeup sa
kanya si Anna, sinuot niya ang isang uniporme na para sa kanya at hindi naman siya
binigyan ng anumang pass!
Ang hindi alam ni Lorraine ay ang bawat maid na may espesyal na pass card na
nakalagay ang pangunahing impormasyon tungkol sa maid at mga larawan.
Kung alam ni Lorraine, matutuwa siya na hindi ibinigay ni Anna ang kanyang pass
card, dahil kung nagkataon siya ay mabubuking.
"Paumanhin, nakalimutan kong kunin ang aking pass." Alam ni Lorraine na hindi niya
ito maaaring gawin nang walang habas, kaya't nagpasya siya gawin ito nang
sapalaran. Gayunpaman, ang bodyguard na iyon ay hindi nagbigay sa kanya ng anumang
ekspresyon at direktang sinabi na tila walang pakialam, "Hindi ka maaaring lumabas
nang walang pass card."
Sa totoo lang, gusto talaga ni Lorraine na sapakin si Tyler, ano ang point ng pag-
imbento ng pass?
"Manong guard, nagtatrabaho ako sa kusina. Sinabi sa akin ni Chef Oliver sa kusina
na pumunta sa isang espesyal na tindahan upang bumili ng isang panimpla sinabi niya
na hindi siya sanay sa mga pampalasa sa ibang mga pamilihan, kaya't hindi siya
makakapagluto."
Tumigil sandali si Lorraine bago nagpatuloy, "Ang ulam na inihahanda niya ngayon ay
ang paboritong ulam ni Sir, Tyler. Kung hindi niya ito maluluto at sinisi ako ni
Sir Tyler para rito, sasabihin kong hindi mo ako pinayagang lumabas upang bumili ng
panimpla , kaya't hindi mo dapat ito gawin."
Ang bodyguard nag-iba ang ekspresyon habang iniisip ang mga sinabi ni Lorraine.
"Bilisan mo! Kung maantala natin ang ating oras, kaya mo bang managot?"
Nang makita na ang bantay ay tila nagdadalawang isip, naisip ni Lorraine sa sarili,
"may pag-asa."
"Sige, sige, sige. Maaari kang pumunta ngayon." At nagbalik siya sa guardhouse at
pinindot ang pindutan, at dahan-dahang bumukas ang pintuang itim na metal. Nang
makita na ang pintuang metal ay unti-unting bumukas, tila nakita si Lorraine ng
isang sinag o sikat ng araw sa kadiliman. Ang pasanin sa kanyang puso ay tuluyang
gumaan. Kapag tuluyang lumabas siya sa pintuang metal na ito, hindi na niya
makikita si Tyler.
Ganap na bumukas ang pinto ng gate, at nagmamadaling lumabas si Lorraine, binilisan
niya ang mga hakbang na hindi nag-atubili na manatili pa siya sa lugar na ito. Ang
pulang araw ay sumikat mula sa abot-tanaw at sumikat sa mukha ni Lorraine. Ang
kanyang balat, na maputi na tulad ng isang itlog, ay lalong naging tila kulay
puting rosas. Ang natatapakan ng mga nahulog na dahon na hindi pa tinatanggal ng
mga tagalinis, ay hindi alintana ni Lorraine.
Ang payapang kapaligiran na ito ang nagpahinga sa kanya.
"Halos taglamig na!" Bulong ni Lorraine. Huli buwan na ng taglagas, kaya ang mga
lansangan ay nagkalat ang mga nahulog na dahon. Kung hindi lang siya nagmamadali na
makaalis sa lugar na iyon, Si Lorraine,
ay talagang gugustuhin na maglakad-lakad para gumaan lalo ang nararamdaman.
Ang unang lugar na nais puntahan ni Lorraine ay ang ospital. Kahit na kailangan
niyang makalayo.
kailangan niyang ipagamot muna ang sugat. Natatakot siya na kung hindi maipagamot
ang sugat, baka ma-infection ang sugat niya.
Matapos malinisan ang kanyang mga sugat sa ospital, nagpunta si Lorraine sa
pharmacy ng hospital upang bumili ng mga gamot. Habang nasa pasilyo ng ospital,
naghihintay para sa elevator, si Lorraine nakatitig lang sa daliri ng paa niya ng
may tumawag sa kanya.
"Lorraine!"
Narinig ni Lorraine na may tumatawag sa kanya. Lumingon siya at nakita ang isang
pamilyar na pigura na naglalakad papunta sa kanya. Siya ay matangkad at
balingkinitan, na may mga perpektong katawan, matangos na ilong, at malalim na mga
mata, at kung titingna ang kanyang buong katawan tila tulad ng isang marangal si
prinsipe na naglalakad patungo sa kanya na may kaaya-aya na mga hakbang.
Natigilan si Lorraine. Hindi siya nagka-react hanggang sa isang pares ng puting
kamay ang nakipagkamay. "Lorraine."
Sa parehong oras, narinig niya ang isang malambot na tinig. Bahagyang namula ang
mukha ni Lorraine. Nagulat siya nang makita ang bagong dating, "Senior Zabrill,
Bakit ka nandito? "
Si Zabrill ay isang taong mas matanda kaysa kay Lorraine at nagtapos lamang noong
nakaraang taon. Pagkatapos nito, hindi na siya nakita ni Lorraine. Narinig niya
mula sa iba pa
mga kamag-aral na si Zabrill ay bumalik upang manahin ang negosyo ng kanyang
pamilya pagkatapos ng pagtatapos.
Pagkakita kay Zabrill, nagulat si Lorraine. Ang mga damdaming itinago niya ng
malalim sa loob ng kanyang puso ay sumibol na tulad ng kawing na kawayan.
Tama, nagustuhan niya si Zabrill, ngunit ito ay lihim lang na pagmamahal. Dahil may
girlfriend na si Zabrill, itinago lang ni Lorraine ang kanyang nararamdaman.
Matapos makapagtapos si Zabrill, hindi na siya nakita ni Lorraine muli. Hindi niya
inaasahan na makikita siya rito.
"Nagtapos na ako noong isang taon, huwag mo akong tawaging senior." Si Zabrill ay
napangiti.
"Not calling you senior? Tapos
anong itatawag ko sayo?" Nag-aalangan na tanong ni Lorraine sa kanyang malilinaw na
mga mata.
"Tawagin mo na lang akong Zabrill!" Isang hindi kilalang damdamin ang sumilay sa
kanyang puso.
"Lorraine, nasugatan ang kamay mo? Bakit hindi mo inaalagaan ang iyong sarili?"
nag-aalalang tanong ni Zabrill.
Nag-aalala ba si Zabrill sa kanya? Sa isiping ito, kakaibang saya ang naramdaman ni
Lorraine. Para siyang bata na nakakuha ng kendi. "Maliit na sugat lamang nito.
Hindi na ito gaanong masakit." Pagkatapos, tinignan ni Lorraine ng may pag-
aalinlangan si Zabrill, "Ikaw, bakit ka narito? May sakit ka ba? Okay ka lang?"
Nang makita kung gaano nag-aalala si Lorraine para sa kanya, labis na natuwa si
Zabrill. Lalo pa niyang naramdaman na gusto din siya ni Lorraine. Sa totoo lang,
dati pang gusto ni Zabrill si Lorraine, ngunit
tuwing nag-iisa siya at nakakasalubong si Lorraine, palaging iniiwasan siya ni
Lorraine, kaya lagi niyang naiisip na walang nararamdaman para sa kanya si
Lorraine.
Orihinal na nais niyang magtapat sa kanya, ngunit siya ay takot. Kung naging
matapat sila sa isa't isa nang mas maaga, marahil ay marami ang maiinggit sa
kanila.
"Ding"
Bago pa nakasagot si Zabrill ay dahan-dahang bumukas ang pintuan ng elevator.
Nanigas ang katawan ni Lorraine nang makita ang kung sino ang lumabas.
Hindi inaasahan ni Lorraine na makikita niya si Alliyah dito.
Maliban kay Zabrill. Nang lumabas si Alliyah ng elevator at nakita niya si Lorraine
at Zabrill, hindi mapigilang lumaki ang mga mata ni Alliyah.

CHAPTER NINETEEN
Si Alliyah ay nakabihis pa rin ng elegante sa isang puting damit na nakalantad ang
kanyang mga balikat. Isang itim na laso ay nakatali sa kanyang baywang at may hawak
siyang isang maganda at mamahalin na bag sa kanyang kamay.
Ang kanyang mahabang ginintuang buhok na maalon ay nakaipit, at ang kanyang balat
ay maputi at walang bahid ng anumang peklat. Itinaas niya nang bahagya ang kanyang
payat na kilay, at isang bakas ng kawalang-kasiyahan ang sumulpot sa kanyang bilog
na mukha, na pinalamutian ng magandang-maganda.
Sinulyapan ni Alliyah si Lorraine bago direktang lumakad papunta kay Zabrill. Hawak
niya ang matibay niyang braso, pouted his lips and said coquettishly, "Bakit ka
naunang umalis nang hindi nagpapaalam sa akin?"
Walang kamalayan na tumingin si Zabrill kay Lorraine.
Gayunpaman, nang makita niya ang nakakarelaks na ekspresyon nito, siya ay medyo
nasiraan ng loob. Ayaw talaga niya sa kanya! Alam na ni Lorraine na si Alliyah ay
kasintahan ni Zabrill. Ng una niyang makita silang dalawa na magkasama, ang puso ni
Lorraine ay labis na nalungkot, malungkot hanggang sa puntong lihim niya
pinahid ang luha sa mata niya sa dorm. Pagkatapos nito, madalas niyang makita
silang dalawa na magkasama at unti-unting naging manhid dito.
Nang makita ni Alliyah na hindi siya pinansin ni Zabrill, hindi niya maiwasang
mangalit ang kanyang mga ngipin.
Si Lorraine ulit. Bakit palagi niya itong nakasalamuha kahit saan siya magpunta?
"Hoy, Lorraine, bakit ka narito?" Biglang bulalas ni Alliyah na may mukha na puno
ng pagkalito.
Sadyang sumandal si Alliyah sa balikat ni Zabrill sa harap ni Lorraine at masayang
sinabi, "Lorraine, may magandang balita kami para sa iyo. Ikakasal na kami ni
Zabrill, kailangan mong pumunta sa seremonya ng aming kasal."
Engagement? Si Zabrill ay ikakasal na kay Alliyah? Totoo ba ito? Tila narinig ni
Lorraine ang pagtulo ng dugo mula sa kanyang puso, ngunit hindi niya ito maipakita.
"Is that so? Then I must congratulate all of you! I wish you lovers a happy
marriage!" Nanatiling walang ekspresyon ang mukha ni Lorraine habang kaswal niyang
pinindot ang pindutan upang bumaba ng elevator
Lorraine could tell that Alliyah did it on purpose. Although the two of them
disliked
each other in private, in front of Zabrill, they were still acting in harmony.
"Lorraine. . ." Gustong ipaliwanag ni Zabrill, ngunit hindi niya alam kung ano ang
sasabihin. Ang kasal sa pagitan nila ni Alliyah ay inayos ng kanyang mga magulang
at ni hindi nila hiniling ang kanyang opinyon. Nalaman lamang niya ang tungkol sa
kanyang pakikipag-ugnayan kay Alliyah nakakaraan lamang.
"Ding"
The elevator slowly opened its doors. Lorraine smiled at the two before walking
into the elevator with her head held high and her chest puffed out. She would never
admit defeat to Alliyah due to her imposing manner, so when the elevator door was
about to close, Lorraine whispered, "Goodbye!"
Lorraine. ..
After Lorraine left, the smile on Zabrill's face instantly disappeared. He became
even
more determined to break off the engagement with Alliyah. He only loved Lorraine,
and she was the only woman he wanted to marry.
Alliyah, who was standing beside Zabrill, could guess what he was thinking when she
saw his expression. Did Zabrill want to get rid of her? Absolutely impossible!
Alliyah took out a piece of paper from her bag and handed it to Zabrill.
"Zabrill, I'm pregnant."
Pagkaalis sa ospital, wala nang pupuntahan si Lorraine Kaya't bumalik siya sa
bahay. Pinakiramdamam ang pamilyar na amoy, pakiramdam ni Lorraine ay mas
komportable siyang manatili sa kanyang sariling tahanan!
Lorraine, who was both physically and mentally tired, went to rest on the bed after
taking the medicine.
The exquisite and expensive blue and white porcelain teacup was ruthlessly swept to
the
ground by Tyler. Nang makita niya si Lorraine na lumabas mula sa pinto sa likuran
sa pamamagitan ng surveillance video, ang ekspresyon ni Tyler ay nag-iba, galit ang
sumilay sa kanyang mga mata.
Marahan ang kanyang titig at napadako ang tingin sa mga nanginginig na bodyguard na
nakatayo sa harapan niya. Biglang napatigil ang tingin niya sa isa na pamilyar ang
mukha. Ang bantay na tinitigan ni Tyler ay nagpakita ng isang ekspresyon ng takot,
dahil siya
ang bantay na nagpalabas kay Lorraine.
Bigla lumapit si Tyler at sinipa ang bodyguard. Ang kanyang buong katawan ay
naglalabas ng isang madilim at nakakatakot na awra. Ang sumunod na segundo,
tumalikod siya at galit na galit na bumaling ng tingin kay Rommel, "Ibaba mo siya."
"Sir, Tyler maawa na ho kayo, inaamin ko nagkakamali po ako sana patawarin ho ninyo
ako Sir," pagmamakaawa ng guard kay Tyler.
Narinig ang utos ni Tyler, inutusan ni Rommel ang dalawa pang bodyguard na ibaba
ang guard na nagkasa. Habang binababa, ang nanginginig na boses ng guard ay
umalingawngaw sa buong bulwagan.
Bagaman hindi nila alam kung saan dadalhin ang bodyguard na iyon, nabalitaan nila
na mayroong isang 'sikretong kulungan' sa
loob ng Harrison's Villa, at ang mga nagkamali ay dadalhin doon. Tulad ng dati ang
mga dinadala doon ay hindi nila alam kung ano ang nangyari.
"At ikaw!" Ang paningin ni Tyler ay lumipat habang ang kanyang nakakatakot na mga
mata ay napatingin sa isang kasambahay na nanginginig ang buong katawan, "Naglakas
loob kang tulungan ang babaeng iyon! Paano mo nagawang suwayin ang aking mga utos?"
Takot na takot si Anna ng marinig ang tinig ni Tyler.
"Ilayo mo siya!"
Kasa-kasama na ni Rommel si Tyler sa loob ng maraming taon, kaya alam niya ang
tindi ng galit ni Tyler. Hindi na nag hintay na magsalita pa ulit si Tyler,
inutusan niya ang dalawang bantay na ilayo si Anna.
"Sir, Tyler, maawa ho kayo sa akin, pakawalan na ho ninyo ako Si," pagmamakaawa ni
Anna.
Hindi niya inaasahan na may lakas ng loob si Lorraine upang tumakas. Ipinikit niya
ang kanyang mga mata. Marami siyang mga paraan upang parusahan ang mga sumusuway sa
utos niya!
"Rommel, gusto kong malaman ang eksaktong lokasyon ng babaeng iyon." Ang mga ugat
sa noo ni Tyler ay bumungad at lumakas ang galit sa kanya puso
"Third Brother, aalamin ko kung saan siya." Matapos sabihin iyon, humakbang palabas
si Rommel. Tila hindi nagawang ilabas ni Tyler ang kanyang galit at binasag ang isa
pang asul at puting porselana na tasa. Kapag natagpuan niya ang babaeng iyon,
babalatan niya ito ng buhay!
Ang lahat ng mga maid at bodyguard sa sala ay nakahinga nang maluwag. Ang kanilang
pagkasuklam kay Lorraine ay lumalim. Kung hindi lumabas si Lorraine sa Harrison's
Villa, paano sila mapagalitan ang batang boss?
"Lahat kayo, makinig. Sa susunod, kung may maglakas-loob na suwayin ang aking mga
utos alam na ba ng lahat ang mga kahihinatnan?"

CHAPTER TWENTY
"Yes, Sir," sabay-sabay na sagot.
"Magsibalik na kayo sa mga trabaho ninyo."
Ang mga maid at bodyguards ay guminhawa nang makaalis sila. Wala pang tatlong
segundo, wala nang iba sa bulwagan bukod kina Manang Nempha at Tyler. Ang dahilan
kung bakit hindi natatakot si Manang Nempha kay Tyler sapagkat nagtrabaho siya sa
pamilyang Harrison sa loob ng dose-dosenang taon at nasubaybayan si Tyler na
lumaki, at dahil dito, nagkaroon ng maraming tiwala si Tyler kay Manang Nempha.
Nang makita si Tyler na galit kay Lorraine, lihim na umiling si Manang Nempha at
bumuntong hininga. Naisip niya sa kanyang sarili na alam ni Lorraine ang lakas ng
kanilang batang amo, kaya bakit kailangan niyang magsumikap sa pagtakas?
Naisip ba ng babaeng iyon na makakatakas talaga siya sa pamamagitan lamang ng
paglabas sa Harrison Villa? Ito ay simpleng panaginip. Hangga't si Tyler ang
nagbigay ng order, mahahanap niya siya sa loob lamang ng ilang minuto.
Naisip ni Tyler na tila ang pagpapahirap na ibinigay niya kay Lorraine ay hindi pa
rin sapat para ito ay matuto kaya naglakas-loob pa rin itong tumakas. Kapag
naibalik siya sa mansyon sisiguraduhin niyang hindi na nito maisipang tumakas.
He had yet to settle Dhanna's debt with her, and now was the right time to settle
it together
with her. Lorraine, I hope you can handle the next part of the game I'm going to
play!
Tyler was extremely bloodthirsty. He had to think carefully about how to punish
that woman before Rommel brought her back!
"Achoo. . ."
Nagising si Lorraine ng sipon. Nang magising siya, napagtanto niya ang kanyang
pustura sa pagtulog ay masyadong kaaya-aya. Pagkagising, hindi na rin nakatulog
muli si Lorraine. Kinuha niya ang kanyang telepono at tiningnan ang oras sa screen.
Mahigit sa tatlong oras na mula nang tumakas siya mula sa Harrison's Villa.
"No, kailangan kung kumilos ng mabilis."
Lorraine slapped her head furiously. Why did it feel like her mind had stopped
working ever
since she met Zabrill?
Tyler definitely wouldn't let her go so easily after she ran away. He would
definitely send
someone to find her, so she had to leave quickly.
Hindi na siya nag-aksaya ng maraming oras upang mag-isip, nag-impake ng mabilis si
Lorraine sa kanyang bagahe at nag-order ng isang tiket ng eroplano sa online.
Wala siyang pakialam kung saan patungo ang eroplano, isa lang ang kanyang request,
at iyon ay makaalis agad ang eroplanong sasakyan niya sa lalong madaling panahon.
Matapos ibalot ang kanyang bagahe, tumawag si Lorraine sa paliparan.
Sa sandaling bumaba siya ng taxi at naglakad papasok sa paliparan, nakakita siya ng
isang kakaibang eksena.
Maliban sa dalawang hanay ng mga lalaking nakaitim, walang ibang mga pasahero sa
paliparan.
Bigla, naramdaman niya ang isang matalim, malamig na tingin na pumukol sa kanya na
parang isang arrow.
Lorraine looked towards the direction of the gaze. As expected, she saw Tyler's
cold and handsome face.
Tyler stood in the lobby of the airport. His cold gaze seemed to be able to freeze
people. He
frowned as he looked at Lorraine, who had become rigid, with a mocking smile on his
face. Did that woman really think she could escape? Who the hell is she! No one
ever been able to escape from his grasp, and
neither had she!
Lorraine, who had just regained her senses, wanted to run away, but five or six
burly men
dressed in black stopped her.
They even gestured, "Miss Lorraine, kanina pa naghihintay sa iyo si Sir, Tyler."
Lorraine's eyelids twitched when she heard that. She didn't dare to walk over and
just stood there motionlessly.
And now, in the middle of the airport lobby, Tyler saw that Lorraine was still
standing at the airport entrance and refused to come over.
When the bodyguards saw Lorraine's path, they were shocked and their voices turned
heavier, "Miss Lorraine, kanina pa naghihintay sa iyo si Sir Tyler, puntahan mo na
siya."
Lorraine curled her lips and grumbled in dissatisfaction, "Dahil gusto niya akong
makita, bakit hindi siya ang lumapit? "
Nang marinig ng mga bodyguard ang mga salita ni Lorraine, bumagsak ang malamig na
pawis sa kanilang likuran. Dito sa mundo, walang sinuman ang maglalakas-loob na
kausapin si Tyler sa ganitong paraan. Sa sandaling ito, sila ay biglang nagsimulang
humanga kay Lorraine.
"Bring her to me." Tyler's cold and domineering voice sounded from not far away.
"Hindi, bitawan ninyo ako! Kaya kong mag-isa." Mabilis na tumanggi si Lorraine.
Takot talaga siya na ang mga bantay ni Tyler sa tabi niya na magdadala sa kanya na
parang isang sako. Kahit napipilitan, lumakad si Lorraine papunta kay Tyler. Ang
kanyang tiket sa eroplano ay nai-book nang wala!
"Teka lang! Airfare?" May naalala bigla si Lorraine at sumigaw, "Oh my god,
kailangan kung tumawag upang ibalik ang tiket sa lalong madaling panahon."
With that, Lorraine ignored Tyler's increasingly ugly face and took out her phone
to return the ticket. She couldn't waste this money.
Seeing Lorraine ignore him just for a plane ticket, Tyler was extremely unhappy.
The aura
he gave off was getting colder and colder, and his eyes were venomously glaring at
Lorraine.
Lorraine felt cold all over her body after she returned the ticket. At first, she
thought it was
the air-conditioning at the airport that was turned on too cold. She turned around
and saw Tyler's pair of dark and scary eyes staring at her like a poisonous snake.
Nanginginig si Lorraine nang bumagsak ang goosebumps sa buong katawan niya. Sumigaw
siya ng hindi nasiyahan, "Huwag ka ngang makatingin sa akin ng ganyang klaseng
expression? Takot na takot ako." Nagpanggap si Lorraine na malambot at maselan
habang kinikisap-kisap ang kanyang magaganda na parang bituin na mata upang
lumaglag ang mga luha. Ginawa niya ito sa pag-asang
gisingin nang kaunti ang kanyang budhi at pakakawalan ang nakakaawa at inosenteng
taong katulad niya.
"Lorraine, put away that pitiful expression of yours. If you're really scared, you
still have
the guts to run?" Tyler did not buy it. He stared coldly at Lorraine as if he was
looking at a
clown.
Lorraine had long guessed that Tyler, who had a heart of stone, wouldn't buy it.
However, after hearing Tyler's emotionless words, Lorraine's heart still froze for
a moment. However, she quickly
smiled, "You're allowed to imprison me, and I'm still not allowed to run away?"
While she mocked him, a pure smile was displayed on Lorraine's fair face. She was
as
beautiful as a flower that had bloomed early in the morning.
Tyler was dazed for a moment, but by the time he reacted, his thick eyebrows were
frowning even harder. Was this woman mocking him? What right did she have to laugh
at him?
Challenge after challenge of his authority again and again, did this woman really
think that she didn't dare to do anything to her? If she
really had such thoughts, then she was completely mistaken.
Next, he would actually tell her what the consequences would be if she angered him!
"Come with me!" Tyler pulled Lorraine's hand
forcefully as they walked out of the airport.
"Aray! Nasasaktan ako!" Lorraine exclaimed in a low tone. It turned out that the
hand Tyler was holding was the same one Lorraine's had injured. Lorraine felt that
the wound had
split open again as Tyler forcefully pulled on it.
Hearing Lorraine's exclamation, Tyler lowered
his head and glanced at the wound on Lorraine's hand.
An unknown emotion flashed in his heart, and the action of holding Lorraine's hand
became gentler.

CHAPTER TWENTY ONE

Si Lorraine, na ganap na nakatuon sa sakit sa kanyang kamay, ay hindi napansin ang
pagbabago ng ekspresyon ni Tyler. Patuloy siyang nagmumura sa kanyang puso na hindi
man lang marunong si Tyler magpakita ng awa sa katulad niyang isang babae.
Buong lakas na binuksan ni Tyler ang pintuan ng kotse at itinulak si Lorraine sa
loob. Nakahinga si Lorraine ng maluwag pagkatapos mabitawan ang kanyang kamay. Nang
makita ni Tyler ang pagkunot ng noo ni Lorraine dahil sa sakit, lalong tumindi ang
hindi kilalang emosyon sa kanyang puso.
Bihirang magpakita ng emosyon si Tyler na hindi niya mapigilan. Kasabay nito,
kinamumuhian niya ang emosyon na binigay sa kanya ni Lorraine. Kung mas iisipin
niya, mas lalo lang siyang maguguluhan. Bigla niyang inabot at hinila si Lorraine
sa kanyang mga braso, pinasok ang kanyang malaking kamay sa ilalim ng damit niya.
"Ah, Anong ginagawa mo?"
Hindi siya sinagot ni Tyler, ngunit bumigat ang paghinga. Nakaramdam ng sikdo ang
puso ni Lorraine. Hindi lubos maisip na manatili kasama si Tyler.
Sa isiping ito, bawat parte sa katawan ni Lorraine ay puno ng pagtanggi. Mayroon pa
ring driver sa sasakyan, kaya't hindi nagawa ni Lorraine ang isang nakakahiyang
bagay.
Bilang driver, nang makita ni Rommel ang ginawa ni Tyler sa kauna-unahang
pagkakataon, napakurap ang talukap ng mata at mabilis niyang pinindot ang isang
pindutan.
Para sumara ang salamin sa likuran ng driver seat. Upang hindi makita ang ginagawa
nila Tyler at Lorraine.
Nang makitang tumataas ang salamin ang mga aksyon ni Tyler ay naging mas walang
pigil.
Bago pa makapagsalita si Lorraine agad sinabi ni Tyler, "Hubarin mo ang 'yong mga
damit."
"A—ano?" Hindi makapaniwala si Lorraine. Sa susunod na sandali, hinawakan niya ng
mahigpit ang kanyang dibdib at tiningnan si Tyler. Kinagat niya ang kanyang labi at
nakiusap sa isang nagmamakaawang tono, "Puwede bang pag-uwi na lang?"
Narinig iyon, isang kakaibang saya ang sumilay sa mga mata ni Tyler. Ang babaeng
ito ay natatakot? Gayunpaman, talagang nasiyahan siya sa pakiramdam na ito.
"Sasabihin ko ulit, hubarin mo na 'yang damit mo!" Ang lamig ng mga mata ni Tyler
ay palakas ng palakas. Kahit na may suot siyang damit ay ramdam pa rin ni Lorraine
ang lamig.
"Hindi mo huhubarin? Mukhang gusto mong maramdaman ang pakiramdam na nakikita ng
buong mundo ang hubad mong katawan." Isang malupit na ngiti ang lumitaw sa mukha ni
Tyler.
"Hindi!" Nag-aalalang sabi ni Lorraine. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata
habang nanginginig ang kanyang mga kamay.
"Asawa mo ako, pero bakit ka ganyan?"
"Asawa?" Sa pagbanggit ng salitang ito, ang guwapong mukha ni Tyler ay bahagyang
lumamig. Tinitigan niya si Lorraine,"Karapat-dapat ka ba
sa salitang asawa? Lorraine, hayaan mong sabihin ko sa iyo, ikaw ay aso lamang na
nakahiga sa paanan ko. Kung ikaw ay sumusunod sa mga gusto ko, bibigyan kita ng
isang piraso ng karne upang kainin. Kung gagalitin mo ako, may kalalagyan ka!"
Narinig ang malulupit na salita ni Tyler, ang puso ni Lorraine ay parang nahulog sa
isang nagyeyelong lawa. Ang bawat organ sa kanyang katawan ay nakaramdan ng lamig,
malamig na sagad hanggang sa buto!
Nakita ang malungkot na mukha ni Lorraine, hindi naramdaman ni Tyler ang kasiyahan
ng paghihiganti tulad ng naisip niya. Sa halip, nakaramdam siya ng kakaibang
pakiramdam ng panghihinayang kung bakit niya nasabi 'yon kay Lorraine.
"Dahil ako ay isang aso lamang sa iyong paanan, ang isang aso na katulad ko ay
handang mamatay para lang hindi na matikman ang kalupitan ng isang katulad mo!"
Lalong nagalit si Tyler. "Lorraine, huwag mong isiping hindi ko kayang patayin ka,
ang mga pahirap ko sayo ay wala sa katiting ng nararamdaman kung sakit.
Gaano karaming sakit ang dinanas ko nang mawala si Dhanna? Mula ngayon, ipaparanas
ko sayo lahat ng sakit."
Ang malademonyong malamig na tinig ni Tyler ay tumagos hanggang puso ni Lorraine,
dahilan upang manginig siya.
"Isa kang demonyo!" sigaw ni Lorraine
Ang mga salitang ito ni Lorraine ay ikinagalit ni Tyler. Tinulak niya si Lorraine
sa upuan, pinunit ang damit nito, at dinaganan si Lorraine.
"Aray. . ."
Wala ni kaunting awa si Tyler. Ang kanyang magaspang na pagkilos ay tila ba parang
leon na gustong lapaain si Lorraine.
Bukod sa malinaw na luha na tumulo mula sa sulok ng mga mata ni Lorraine papunta sa
grey na upuan. Si Lorraine ay tulad ng isang sirang manika ay walang magawa kundi
ang tiniisin ang ginagawa sa kanya ni Tyler.
Si Tyler ay tulad ng isang mabangis na lobo habang nakasampa siya sa buong katawan
ni Lorraine at sinabi, "sumigaw ka!"
Syempre, ayaw ni Lorraine maging masunurin kay Tyler. Mahigpit niyang hinawakan ang
upuan gamit ang magkabilang kamay niya at kinagat ang labi.
Nagdilim ang mga mata ni Tyler at mabilis siyang kumilos.
Noon lang umiyak si Lorraine, dahil sa sakit ay nawala ng bahagya ang kanyang
lakas.
Mahigpit na nakapikit ang mga mata ni Lorraine, at lalong lumabo ang kanyang
kamalayan. Sa huli, nahimatay siya.
"Aray. . " Dahan-dahang nagising si Lorraine. Sa sandaling imulat niya ang kanyang
mga mata, kumalat ang isang matinding sakit
sa buong katawan niya. Wala siyang ideya kung gaano katagal siya ginamit ni Tyler.
Nakatitig sa paligid ng silid, ito ang maids room na ibinigay sa kanya ni Tyler.
Naupo si Lorraine sa kama at napagtanto niya suot parin ang parehong damit.
Gayunpaman, ilang bahagi ng kanyang damit
ay pinunit ni Tyler. Nilabas ni Lorraine ang
damit na pantulog mula sa kanyang aparador at tumungo sa banyo. Paulit-ulit niyang
pinahid ang mga marka sa kanyang katawan. Ang ilang mga bahagi sa kanyang katawan
ay namarkahan ng pula. Kinamuhian niya si Tyler at mas lalong kinamuhian ang mga
bakas na iniwan nito sa kanya.
Kahit papaano, ang mukha ni Zabrill ay sumilay sa isip ni Lorraine. Sumakit ang
puso ni Lorraine hanggang sa kaibuturan. Hindi na siya karapat-dapat kay Zabrill.
Walking out of the bathroom, the physically and mentally exhausted Lorraine went to
sleep. In her dreams, she saw Dhanna blaming her for stealing Tyler!
And Zabrill, she saw that hugged Alliyah
with a gentle gaze and kissed on Alliya's forehead. Lorraine watched all of this
happen and yelled out, "NO"
Si Lorraine na nakahiga sa kama ay biglang napa-upo, hinihingal. Ang noo niya ay
natatakpan ng pinong mga pawis. Bakit ba ganun ang panaginip ko?
Napatulala si Lorraine habang nakaupo sa kama. Ilang sandali lamang ay nabalik ang
kanyang katinuan. Kumuha siya ng isang baso ng tubig at uminom muna bago kumalma.
Lorraine's door was pushed open and a tall figure walked in. Although it was
impossible to
see that persons face against the light, Lorraine could tell that it was Tyler just
by looking at his figure.
"Anong ginagawa mo rito sa kwarto ko?" Lorraine's tone was harsh as she glared at
Tyler.
Tyler walked forward a few steps. His handsome face, which was hidden in the
darkness, finally revealed itself.
However, his face was as dark and gloomy as the sky outside the window.

CHAPTER TWENTY TWO

"Huwag mong kalimutan na ito ay aking teritoryo. Puwede akong pumunta kahit saang
sulok na pamamahay ko."
Hindi nasiyahan si Tyler sa tono ni Lorraine at nanlamig ang mga mata.
Hindi maitanggi ni Lorraine ang sinabi ni Tyler. Tama siya, ito ang kanyang
teritoryo, ano pa ba ang maaari niyang sabihin? Tumingin si Lorraine sa orasan sa
mesa. Alas onse na ng gabi. Bago siya bumalik, kinuha na ni Tyler
ang cellphone niya.
"Ikaw .. Ano ang kailangan mo?" Napatingin si Lorraine kay Tyler, na dahan-dahan
nitong hinuhubad ang damit, nagsimula na rin siyang mautal.
"Nais mo bang malaman kung ano ang nangyari sa katulong na tumulong sa iyo upang
makatakas?" Si Tyler ay
hindi tumigil sa paggalaw. Lalong naging mas madamdamin ang kanyang tingin kay
Lorraine.
"Ano?" Saglit na natigilan si Lorraine. Pagkatapos, nanginginig ang buong katawan
ni Lorraine habang nilalamon ng matinding takot ang buong katawan niya.
"Nasaan si Anna? Ano ang ginawa mo sa kanya." Naglakad si Lorraine sa tagiliran ni
Tyler at sumigaw na nagngangalit ang mga mata.
Tyler stopped unbuttoning his shirt, his eyes were filled with displeasure. "Pay
attention to
your tone. Since that woman ignored my orders, then she should have thought of the
consequences."
"Ako ang nagmakaawa sa kanya na tulungan ako. Lahat ay ako ang may kasalanan. Kung
gusto mo akong parusahan, parusahan mo ako!" Namula ang mga mata ni Lorraine habang
nakikiusap kay Tyler.
Tyler pinched Lorraine's lower jaw tightly with
his slender fingers and leaned close to her ear and blew, "You want to save her?
That will
depend on your performance!"
Warm air sprayed onto Lorraine's ears, but she trembled. Trace of fear flashed
through
her beautiful eyes."What do you want?" Lorraine's fingertips trembled slightly as
she vaguely had an answer in her heart.
"Continue with what you didn't do today." Tyler's dark eyes seemed to light up into
a ball of fire and his voice turned hoarse.
Lorraine smiled bitterly. She knew Tyler would make such a request because he
wanted to see her embarrassed.
"Tanggalin mo para sa akin!" Sumulyap si Tyler sa medyo nalungkot na si Lorraine.
Hindi siya nakaramdam ng kasing saya sa naisip niya. Ang isiping iyon ay nakaramdam
lamang siya ng pagkabigo.
Was this Woman that unwilling?
Sa pagkakaalam ni Tyler, kahit saan siya magpunta, isang pangkat ng mga kababaihan
ang lalapit sa kanya.
Samakatuwid, mababa ang tingin ni Tyler sa mga babaeng iyon.
At si Lorraine ang unang babaeng tumanggi sa kanya! "May hangganan ang aking
pasensya."
Mahinang paalala ni Tyler kay Lorraine, na natulala pa rin.
Itinaas ni Lorraine ang kanyang ulo at tiningnan ang mukha ni Tyler. Gaano man siya
ka-atubili, dahan-dahan pa rin niyang iniunat ang kanyang kamay.
"Di'ba kakatapon mo lang naman? Puwede bang bukas naman?" Lorraine bit her lips and
stopped what she was doing.
"What do you think?" Tyler stared at Lorraine with his mesmerizing eyes. His
magnetic
voice was filled with emotion.
"Ah"
Naramdaman ni Lorraine ang pag-ikot ng langit at pag-ikot ng mundo. Binuhat siya ni
Tyler at itinapon sa kama. Namanhid ang likod niya at galit na galit na gusto
niyang sakmalin ito dahil sa ginawa.
Nais ni Lorraine na haplosin ang likod na sumasakit mula sa pagkahulog, ngunit sa
susunod na segundo, nabalot na siya sa isang mainit na yakap.
Tyler looked at Lorraine with his dark eyes. His
white and soft fingers gently rubbed on Lorraine's small chin as he said in a
seductive
voice, "Woman, don't try to challenge my bottom line. I will forgive you this
time."
Before Lorraine could finish digesting Tyler's words, her mouth was blocked by his.
Tyler kissed Lorraine little by little. He was not biting his teeth like before, as
if he was
tasting something he liked. Lorraine knew that she would not be able to escape
tonight. She had to endure it even for Anna's sake, not to
mention anything else.
Nais ni Tyler na masyadong tamasahin ang serbisyo ni Lorraine, ngunit naramdaman
niya na halatang wala sa kanyang pinakamahusay na kondisyon ang babaeng ito. Dagdag
pa, hindi na siya nakatiis sa mabagal na galaw ni Lorraine, kaya't nagpasiya siyang
gawin na mismo.
Mahigpit na hinawakan ng mga kamay ni Lorraine ang bed sheet sa ilalim niya,
hinayaan si Tyler anumang gustong gawin nito sa kanya.
Ang kanyang tahimik na puso ay nagsimulang maglabas ng saloobin.
Mula pa nang makita niya si Zabrill, nagsimulang mabulabog ang tahimik na puso ni
Lorraine, Sa taong iyon, iniwan ni Zabrill ang
campus na hindi nagpapaalam sa kanya, at hindi man lang ito tumawag sa kanya dati.
Si Lorraine ay nalungkot sa una, ngunit unti-unti siyang nasanay. Akala niya ay
nakalimutan na siya ni Zabrill. Dahil ang alam niya si Alliyah ang babaeng mahal
nito.
"Aray!"
Lorraine's lips hurt. She suddenly pulled it out from her memory. Her white and
beautiful
face was tainted with anger. She glared at him. Her eyes seemed to say. "Bakit mo
naman ako kinagat?"
Tyler touched Lorraine eyes and finally left her
lips. He gently caressed swollen red lips and said, "If you dare get distracted
again, I want you one more time tonight."
"YOU Bastard..!" Lorraine scolded with a red face.
"You still have the strength to scold me? Looks like didn't put in enough effort
today." Tyler's face was sullen. Under Lorraine's terrified gaze, he covered her
again.
The night was dark and heavy. There were a few dim star in the sky.The interior of
the room was filled with endless scenery. Tonight was destined to be another
restless night.
Early morning
Tyler looked at Lorraine, who was sleeping
soundly on the side, a strange emotion flashed across his black eyes. He noticed
that
this woman could always control his emotions unintentionally, and sometimes, he
obviously wanted to kill her, but when he saw her
eyes that were like clear spring water he couldn't do anything about it.
Upang makontrol ang damdaming ito, maaari lamang niyang pahirapan ito sa mga oras
na nakakaramdam siya ng habag. Sa ganitong paraan lamang ay maaaring kumalma ang
pakiramdam sa kanyang puso.
Just like tonight, when he was using force against her, that pair of clear and
innocent eyes once again shook his heart. After she
bitterly begged for mercy, his heart softened and he couldn't help but lighten his
efforts, until her brows were no longer lock tight.
"Zabrill. . ." At this moment, Lorraine let
out a low moan from her dream.
Hearing that name, Tyler's face was quickly covered in ice. Tyler knew it was a
mans
name the moment he heard the name.
She actually called out a mans name in her dreams? What did this mean? Could it be
that there was another man hidden in her heart?
Thinking about this, Tyler lost his composure. Flames ignited in his eyes.This
woman
was truly capable. She could even think about other men in his bed.
Tyler stretched his hand towards Lorraine, wishing that he could wake her up
immediately. However, when he touched Lorraine's tired face, the flame in his heart
weakened a little.
Lorraine, who had been tormented by Tyler all day, was frowning even in her
sleep.There was even a trace of weariness on her face.
After hesitating for a while, Tyler finally let go of his hands.
He lifted up his blanket and got off the bed. After puting on his clothes, Tyler
glanced at
Lorraine who was still sleeping soundly and walked out.
CHAPTER TWENTY THREE
The next day.
Pagkagising, sinulyapan lang ni Lorraine ang nabakanteng puwang sa tabi niya.
Dahil ayaw na ayaw din ni Lorraine na makita si Tyler.
Pagkabangon, naligo si Lorraine, at ang masakit na parte sa kanyang katawan ay
nawala nang konti.
Nang siya ay lumakad pababa, si Manang Nempha ay kasalukuyang nagmamando sa ilang
mga maid na linisin ang mga bintana. Sumulyap si Lorraine sa paligid
at napansin na walang katulong na nagtatrabaho sa hall, kaya hindi niya napansin si
Anna.
Huminto sandali si Lorraine bago lumakad papunta kay Manang Nempha. "Manang, gusto
kong tanungin kung nasaan si Anna?"
Narinig ang tunog ng kanyang boses, tiningnan ni Manang Nempha si Lorraine na
seryoso ang
ekspresyon, "Bakit mo naman siya hinahanap?
Si Anna ay pinarusahan ni Sir Tyler at siya ay
nakakulong pa rin!"
"Ano? Nakakulong pa?" Medyo tumaas ang boses ni Lorraine.
Hindi nasiyahan si Manang Nempha kay Lorraine na tumaas ang boses at tinitigan
siya.
"Kung wala kang gagawin, umalis ka na lang. Huwag kang tumayo rito at hadlangan ang
mga nagtatrabaho."
Blangko ang isip ni Lorraine. Kagabi, hindi ba sinabi ni Tyler na pakakawalan na
niya si Anna kapag nagkapag-perform nang maayos? Maaari ba siyang nagsisinungaling
sa kanya?
Habang naiisip iyon, nag-panic nang kaunti si Lorraine at nakiusap kay Manang
Nempha, "Manang, saan ho si Tyler?"
"Nasa opisina si Sir Tyler, gusto mo bang tawagan ko siya para sa iyo?"
Nais ni Lorraine na tawagan siya mismo, ngunit hindi niya alam ang numero ni Tyler.
"Ms. Lorraine, Kung talagang nais mong i-save si Anna, pagkatapos ay pumunta ka at
subukan ang iyong makakaya upang mapaboran si Sir Tyler. Walang silbi iyang
pagiging matigas mo sa kanya." Binalaan siya ni Manang Nempha.
"Ilalapit ko ang sarili ko sa kanya?" Bahagyang nanginig ang katawan ni Lorraine.
Ito ang huling bagay na gusto niyang gawin.
"Tama, Miss Lorraine, sa palagay ko alam mo ang pagkatao ni Sir Tyler. Hayaan mo
akong bigyan ka ng payo, huwag na huwag kang mag-iisip o gagawa ng bagay laban sa
kanya."
Sa kauna-unahang pagkakataon ay labis na nagsalita si Manang Nempha kay Lorraine.
Naintindihan ni Lorraine ang sinabi ni Manang Nempha. Gayunpaman, maaaring hindi
alam ng ibang tao ang tungkol sa pagmamataas sa likod ng mga sinabi ni Lorraine.
Siya ay isang tao na hindi ibababa ang kanyang ulo sa mga
masasamang tao.
Ito ay tulad ng noong siya ay binu-bully sa isang bahay ampunan. Ang ilang makulit
na maliliit na batang lalaki ay ninakawan siya ng kanyang pinaghirapang pagkain,
habang tumatawa at sinasabi,
basta magsisinungaling lang siya sa loob ng paaralan, ibabalik nila ang pagkain sa
kanya.
At that time, Lorraine's stomach was already rumbling with hunger. Due to the
limited
food in the orphanage, almost every child was unable to eat their fill. Lorraine
stared coldly at the people who stole her food, then turned around and walked away.
Ngunit ngayon, para sa kapakanan ni Anna, kinailangan niyang maibigay ang pabor kay
Tyler, kahit na ito ay labag sa loob niya.
Kinuyom ni Lorraine ang kamao at pinakawalan ito, saka huminga ng malalim, na para
bang may na buong gagawin sa isip. "Manang, naalala ko na lagi kang nagdadala ng
pananghalian para kay Tyler, di ba? Maaari ba
akong sumama sa iyo ngayon?"
Lorraine must endure it for Anna's sake. Before
Tyler is willing to let Anna go, she will do everything she can to please him!
After all, Anna was locked up by Tyler because
of her.
When Manang Nempha heard this, her
expression finally became less cold. "Miss Lorraine, kung ang naisip mong iyan ay
ang nararapat mong gawin, go ahead. Pero kung mahina ka naman para gawin ang naisip
mong iyan ay huwag mo ng subukan."
Lorraine sneered in her heart. From the hatred Tyler had towards her, regardless of
whether she was weak or not, Tyler would never treat her well. Lorraine was only
praying
that Tyler would fall in love with another woman so that she wouldn't have to focus
on her. Perhaps one day they could get a
divorce and she could leave.
11:30 ng hapon, sumama si Lorraine kay Manang Nempha sa kumpanya ng mga Harrison.
Ang Grupo ng Harrison sa lungsod ay isang malaking sangay lamang, at ang punong
tanggapan ng Harrison's Groups ay nasa United States. Maging ang pamilya ng mga
Harrison ay sa Estados Unidos naka-stay.
Habang naglalakad papasok sa kumpanya, maraming mga tao ang nagsumite ng kakaibang
pagtingin kay Lorraine. Nakilala nila si Manang Nempha dati pa, ngunit lahat sila
ay hindi alam ang tungkol kay Lorraine.
Hindi alam ng maraming tao ang kasal ni Tyler
at Lorraine. Dagdag pa, si Tyler ay hindi kailanman inanunsyo sa publiko ang
tungkol sa kanilang relasyon, kaya't halos lahat walang sinuman sa kumpanya ang
nakakaalam tungkol sa relasyon sa pagitan nina Lorraine at Tyler.
The reason why they were curious about Lorraine was because Manang Nempha had never
bought other women to deliver
lunch to their CEO.
Hundreds of floor. Ang pinakamataas na palapag ng Harrison's Group, na kung saan ay
matatagpuan ang tanggapan ng CEO.
May espesyal na elevator si Tyler. Mula sa unang palapag hanggang sa ika-100
palapag, tumagal lamang ito ng 30 segundo.
Nang makalabas sila ng elevator, nakita niya ang magkakapatid na Roman na may
tinatalakay sa labas ng tanggapan ng CEO.
Narinig nila ang pagbukas ng elevator, sila
ay kapwa lumingon upang tumingin.
Ang magkapatid na Roman ay
alam na darating si Manang Nempha dahil sa maghahatid ito ng pagkain kay Tyler,
Dahil ayaw ni Tyler na kumain ng pagkain sa labas. Kaya pinaghanda siya ni Manang
Nempha ng tanghalian at dinala ito sa kumpanya
"Bakit pati ikaw ay narito?" Pagkakita kay Lorraine, natigilan ang tatlong
magkakapatid.
Sumimangot bigla si Rommel at
lumakad sa gilid ni Manang Nempha,
may binulong sa tenga, "Manang, bakit mo siya dinala dito gusto mo rin ba subukang
magalit si Third Brother?"
On the other side.
Inikutan nina Rocco at Ronald si Lorraine habang sinusukat nila ito.
"Lorraine, sinong nagsabi sa iyo na pumunta ka rito?" Si Rocco ay palaging may
magaspang na pag-uugali at napaka derekta sa kanyang mga salita. Bukod dito, dahil
kay Dhanna, kinasusuklaman niya si Lorraine hanggang sa kaibuturan.
"I did it myself." Lorraine said in a neither humble nor arrogant tone as she
looked at
the two people who circled her.
"Gusto mo ata bumalik ulit sa Death forest," nakangising wika ni Ronald.
Alam ni Lorraine kung bakit galit sa kanya ang magkapatid na Roman, kaya hindi niya
sila pinansin. Bumagsak ang kanyang tingin
kay Manang Nempha, na kausap si Rommel sa di kalayuan.
Sa totoo lang, ayaw niyang sumama, ngunit nakakulong lang si Anna dahil sa kanya.
Ang dapat lang niya gawin ngayon ay ang magmakaawa kay Tyler.
Sa mundo ng mayaman, ang batas ay wala sa taong mahihirap kagaya nila, kaya't hindi
naisip ni Lorraine na tawagan ang pulisya. Lalo na't sakop ng kapangyarihan ni
Tyler ang buong South City, walang sinuman ang maglalakas-loob na kalabanin siya.
Maya-maya, naglakad na sina Rommel at Manang Nempha. Nakasimangot si Rommel at
tumingin kay Lorraine na may malamig na tila yelo ang tono.
"Maghintay ka muna dito. Papasok muna ako at tatanungin ko si Third Brother kung
gusto ka rin ba niyang makita."
Dahil dito, sinundan ni Rommel si Manang Nempha sa tanggapan ng CEO, naiwan lamang
ang dalawang magkapatid at si Lorraine.
Napatingin si Lorraine sa mga daliri ng paa at hindi pinansin ang dalawa.
"Lorraine, bakit ang kapal ng balat mo? Dahil pinatay mo na ang aming magiging
pangatlong Bayaw, bakit hindi ka nalang mamatay kasama siya?" Tumunog ang boses ni
Ronald na humihimas tenga ni Lorraine.
Hindi kumibo si Lorraine at hindi binigyang pansin ang mga ito at nagpatuloy sa
pag-iisip tungkol sa kanya sariling problema.

CHAPTER TWENTY FOUR

Nang hindi parin sila pinapansin ni Lorraine. Sinigundahan naman ni Ronald
ang mga sinabi ni Rocco, "Kapatid,
sa palagay mo ba gustong makita ni Third Brother ang babaeng ito?" Panunuya ni
Rocco, "kung ako kay Third Brother, tiyak na papahirapan ko ang babaeng ito
hanggang sa mamatay."
"Tama 'yan. Nagtataka ako kung ano ang pumasok sa isip ni Third Brother bakit niya
pinakasalan ang babaeng ito! Ang ganitong uri ng babae ay dapat na tinatadtad ng
pira-piraso."
Ang seryosong pinag-uusapan nina Rocco at Ronald kung paano pahihirapan si
Lorraine, ang malamig na tinig ni Rommel na nagmula sa likuran nila ang nagpatigil
sa kanila, "Kayong dalawa tumigil na kayo!"
Nang marinig nina Rocco at Ronald ang mga mga sinabi ni Rommel, nanahimik silang
lahat nang sabay.
Tumingin si Rocco kay Lorraine sa hindi nasisiyahan. Mayroon pa siyang daang mga
paraan upang mapatay si Lorraine na hindi pa niya nasasabi!
Rommel glanced at Rocco and Ronald, then turned to Lorraine and said, "Miss
Lorraine,
pinapayagan ka na ni Third brother pumasok."
Bago pa makapagsalita si Lorraine, agad na sumigaw si Rocco, "ano? Si Third ba
ay nawawala na sa sarili niya? Pinayagan talaga niya na makapasok ang babaeng ito
para mawala ang gana niya?"
"Rocco!" Sigaw ni Rommel para sawayin si Rocco, at ang mga mata ay sumulyap sa
opisina ng CEO sa likuran niya, "Kayong dalawa, kung ayaw ninyong ipadala sa Death
Forest, ay manahimik na kayo!"
Hearing the Death Forest, the three of them, including Lorraine, shuddered at the
same
time.
"Thank you." Lorraine thanked Rommel in a low
voice. Just as Lorraine was about to open the door, Manang Nempha walked out of the
office.
Lorraine smiled at Manang Nempha before walking in.
Lorraine, who came to Harrison's Group for the first time looked at Tyler's office.
Surprisingly, Tyler's office wasnt as golden and beautiful as
the other bosses office. It was a simple European style, with wide and bright
French windows, a half-curved desk, and a lounge
inside.
Kumakain si Tyler nang masulyapan niya si Lorraine at hindi nasisiyahan. Ang
babaeng ito ay nakatingin sa kanyang tanggapan mula pa nang pumasok siya sa silid.
Mas nakakaakit ba ang opisina niya kaysa sa kanya? Si Lorraine, na nakatingin sa
paligid ng opisina, biglang nakaramdam na may matalim na nakatitig sa kanya.
Sinundan niya ang tingin na iyon at nagkataon na sinalubong ang malamig na mga
tingin ni Tyler.
Lorraine's heart skipped a beat and her eyelids jumped. She forgot that Tyler was
still in the office.
Lorraine didn't say anything, neither did Tyler. After a long while, Lorraine
walked
to Tyler's side and asked in a low voice, "hindi ba nag-promise ka sa akin kagabi
na pakakawala mo na si Anna?"
"You came here to ask me about this?" Tyler was a bit unhappy. "I only said that
from your
performance, I didn't say that I would definitely let her go." Tyler cast a
sidelong glance at
Lorraine as he gracefully continued to eat his delicacies. It seemed that the maid
called
Anna was her weakness, so of course he had to make good use of her.
"YOu. . ." Lorraine was very angry at Tyler's
unreasonable behavior, but she had no other choice. She knew that if she angered
Tyler, he
might even go and torture Anna.
"What is it? Do you have any objections?" Tyler raised his eyebrows and waited for
Lorraine to explode.
"How dare I!" Lorraine didn't show the anger that Tyler expected. Instead, she had
a fake
smile on her face as she said that with gritted teeth.
"It's good that you don't dare." Tyler knew it wasn't Lorraine's words, but he
liked to
see her grind her teeth in anger, yet she couldn't do anything about it.
"Come here!" Tyler waved towards Lorraine as if he was calling a puppy.
Lorraine hesitated for a moment, but still walked over.
"Sir Tyler, may maipaglilingkod ho ba ako?"
Sir Tyler? This form of address caused Tyler to
frown. Subconsciously, he didn't like Lorraine calling him that.
"Come and help me with the food." Tyler did not hesitate to order Lorraine around.
Since she was here to curry favor with him, then she had to pay the price for her
actions. It wasn't good for her to just talk.
Lorraine looked at the dishes on the table. She was shocked when she saw
them.Tyler's table was filled with all kinds of dishes. There were at least 20 of
them.
Lorraine sighed in her heart ashamed of Tyler's
extravagance. Seeing these delicious dishes,
Lorraine's stomach suddenly rumbled. She hadn't eaten for the whole morning and was
pressed by Tyler last night. By then, her stomach would already be rumbling with
hunger.
"Hungry?" Tanong ni Tyler habang nakatingin sa kanya na kinukutya ng marinig ang
pagtunog ng tiyan ni Lorraine.
Tumango si Lorraine habang nakatingin sa mga pinggan sa lamesa at nilunok ang laway
niya.
Kinuha ni Tyler ang isang piraso ng Red Braised Meat at winagayway ito sa harap ng
mukha ni Lorraine. At pagkatapos ay ipinasok sa kanyang bibig at nginuya ito ng
ilang beses bago ito lunukin. "Since you're hungry then starve!"
Tyler really did what he said. He completely ignored Lorraine's salivating gaze and
continued to eat. When he noticed Lorraine's gaze fixated on his food from the
corner of his eye, Tyler couldn't help but open his appetite and eat a bowl more
than usual.
Habang patuloy na pinapanood kumain ni Lorraine si Tyler.
Ang pakiramdam na makapagpanood lamang ngunit hindi kumain ay masakit sa isang
taong gutom.
Matapos kumain ng kanyang pananghalian at nabusog na, tinuro ni Tyler ang mga
natirang pagkain sa mesa, "Para sa iyo ito."
Biglang ginusto ni Lorraine ibuhos ang lahat ng mga natirang pagkain sa mesa
papunta sa ulo ni Tyler. Siyempre, ito ay sa isang bahagi lamang ng kanyang isip,
hindi siya naglakas-loob na gawin ito.
"It's fine if you don't want to eat. But let me tell you, even if you go back to
the mansion, you wont be able to eat. You must think this
through clearly." Tyler's cold voice sounded beside Lorraine's ear.
Galit na sinulyapan ni Lorraine si Tyler, alam na sadya talaga itong ginawa ni
Tyler. Kung walang pahintulot ni Tyler, hindi naman siya makakapunta sa pamilihan
para bumili ng pagkain, higit na ang pumasok sa kusina.
Mayroong dalawang pagpipilian sa harap si Lorraine. Ang unang ay ang kumain ng mga
natira pagkain ni Tyler. Ang
pangalawang ay ang magutom buong araw.
After hesitating for a while, Lorraine still picked up the other pair of chopsticks
on the table
that he hadn't touched before.
Luckily, Manang Nempha usually prepared a few extra pairs of chopsticks when
serving food too Tyler.
Lorraine picked a few dishes that Tyler had never touched before and ate them
without caring about Tyler watching from the side
Lorraine was so focused on wolfing down the food that she felt it was delicious.
She didn't
notice the look of disdain in Tyler's eyes at all.
Tyler looked at Lorraine's expression and could
not help but despise her, "Why are you eating so fast? No one will fight with you
for it."
"Kung hindi ako kakain, magutom ako ngayon.
Hindi lamang ngayon, ngunit posible pati
bukas na rin."
As she said this, Lorraine remembered that she hadn't eaten her fill since coming
to the
Harrison's Villa.

CHAPTER TWENTY FIVE

Makalipas ang kalahating oras, magulo na ang mesa. Pinunasan ni Lorraine ang
kanyang bibig na may kasiyahan at dumighay, " Salamat sa pagkain, nabusog ako."
Tyler looked at the table, which only had bones left, and the corner of his mouth
twitched.
Has this woman not eaten in my life before? She was so hungry.
Matapos siyang kumain, inako ni Lorraine na linisin ang pinagkainan sa mesa.
Bagaman alam niya na tiyak na magkakaroon ng isang espesyal na tao upang linisin
ang mga pinggan sa huli, talagang busog siya at kailangan ni Lorraine mag-ehersisyo
upang ma-digest ito.
Tyler continued to look at the documents in his hands and glanced at Lorraine.
Lorraine bent down to pick up the bones on the table. Through the beautiful
butterfly bones of her white shirt, her slim and slender waist, long and straight
legs, and delicate white face were faintly discernable.
Nawala sa pag-iisip si Tyler. Tumagal bago napakalma at mabawi ang kanyang pandama.
Isinumpa niya ang sarili dahil sa ginulo ng malditang babae na ito ang isipan niya.
After cleaning up the table, Lorraine wanted to leave, but Tyler stopped her, "Come
here."
Para bang tumatawag siya ulit ng isang maliit na hayop. Hindi talaga maintindihan
ni Loraine
ang taong ito. At sino ang makakaalam na may gagawing kakaiba sa kanya si Tyler?
"What is it? Not obedient again?" Tyler's tone had a faint trace of anger in it. He
shot a
terrifying gaze towards Lorraine like a sharp arrow. Don't think that just because
you
gave her a little color that this woman doesn't put him in her eyes.
Alam ni Lorraine na si Tyler ay isang hindi mahulaan na tao. Kung minsan ang
kanyang ugali ay mabuti at kung minsan ay masama. Katulad ngayon, hindi niya
magawang
maunawaan kung bakit galit na galit si Tyler.
"Bakit ba? May nagawa ba akong mali?" Lumakad si Lorraine palapit sa mesa ni Tyler
at naguguluhang nagtanong.
"Halika dito, bakit kasi ayaw mong lumapiy?" Malamig na sigaw ni Tyler hindi
nasiyahan sa kung gaano kalayo ang distansiya sa kanya ni Lorraine.
Hindi maintindihan ni Lorraine, kaya't inayos niya ang sarili at naglakad sa gilid
ng desk upang tumayo sa tabi ni Tyler.
Lorraine was caught off guard by a magnified handsome face. The warmth of her lips
allowed her to instantly realize she had been forcefully kissed.
It was unknown what kind of wind Tyler was in as he absorbed Lorraine's beauty with
all his might, he didn't let go of every single one of Lorraine's beauty.
Ginamit ni Lorraine ang magkabilang kamay niya upang suportahan ang matatag at
malakas na dibdib ni Tyler, sa kagustuhang
itulak ito palayo. Gayunpaman, para kay Tyler, ang kamay ni Lorraine ay
nakakakiliti.
Tyler pressed his hand on to deepen the kiss. Apart from that, Tyler's hand was not
idle either.
Halos mawalan ng hininga si Lorraine, tuluyan nang kumalas si Tyler sa labi ni
Lorraine. Tinitigan niya ang namamaga at pulang labi ni Lorraine, and his cold eyes
softened a little.
Hingal na hingal si Lorraine na ang isang kamay ay napahawak sa dibdib habang ang
isa naman ay sumusuporta sa desk. Halos
matumba siya nang lumambot ang kanyang mga binti. Nang malapit na siyang mahulog,
gumamit si Tyler nang lakas para hawakan ang baywang niya, kaya hindi siya tuluyang
natumba.
Lorraine cried out at the sudden hanging in the air, tahimik na isinumpa si Tyler
sa kanyang puso na hindi na siya nito binigyan ng katahimikan, at lalong sinusumpa
niya ito sa tuwing susunduin siya nito kapag tumatakas siya.
Tyler stared at Lorraine with his black gem-like
eyes. When he saw her red and swollen cherry lips, his sexual adams apple moved and
a strong desire welled up in his eyes.
Dinala ni Tyler si Lorraine sa silid sa pamamagitan ng pagkarga at pinahiga sa
kama. Ang kanyang mga puting daliri ay hinagod sa namamaga niyang labi. Ang kanyang
mahaba at singkit na mga mata ay puno ng isang kaakit-akit na awra.
However, Lorraine's heart was beating wildly. Tyler couldn't be thinking of
following her around in broad daylight..
"Hmm. . ." Tyler once again covered Lorraine's mouth forcing her to endure his
strength.
Hinalakan at inangkin nang paulit-ulit.
Nang magising ulit si Lorraine, alas-3 na ng hapon. Hindi niya maalala kung kailan
siya nahimatay. Nang magising siya ay nakaramdam siya ng pananakit sa buong
katawan.
After putting on her clothes, Lorraine sighed helplessly. She noticed that Tyler's
expectations for her were getting stronger and stronger, almost never stopping for
the past two days.
Walking out of the lounge, she saw Tyler tapping on the keyboard with a refreshed
expression, there was a hint of joy between his brows. it was evident how full
Lorraine had
fed him.
The moment Lorraine walked out the lounge, Tyler saw her. He curled his lips and
said joyfully, "Accompany me to a banquet tonight."
"Marami ka namang babae, hindi ba?" ayaw pumunta ni Lorraine. Ang mahalaga
makapagpahinga dahil pagod siya at masakit ang kanyang mga binti, kaya't wala na
siyang lakas na maglakad.
"If you don't behave well, then you'll have to see how I feel about that maid who
released her. Maybe its none of my business it
starve her for less than two or three days, because you're the one who caused all
of this." Nang marinig ni Tyler ang pagtanggi ni Lorraine, pinukol niya ito ng
matalim na tingin.
"Tyler, huwag kang lumayo sa isyo. Kung mayroon kang mga reklamo, sabihin mo na sa
akin." Sobrang galit na galit si Lorraine nang marinig ang mga banta ni Tyler.
"Ano ba ang mayroon sa babae na iyon at concern na concern ka?" Tyler frowned
deeply. This woman actually dared to nag at him for a maid?
"Nagtataka ka ba tungkol sa kung anong relasyon namin? Kung nais mong malaman,
pakawalan mo si Anna. At ipapaliwanag ko
sa iyo ng dahan-dahan." Hindi bibitawan ni Lorraine ang anumang pagkakataong
talakayin ang mga isyo na ito kay Tyler.
You still need to say it slowly? Could it be that there really was some secret
between the two of them that was so shameful? Tyler's face was a bit serious and
his eyes were a bit dark.
"I'm not interested in what kind of relationship you guys have. I still have the
same line, I want
to release her, it'll depend on your performance." After saying that, Tyler lowered
his head and continued to look at the screen
on the computer, no longer paying attention to Lorraine.
"Sige, pupunta ako." Kinagat ni Lorraine ang labi. Wala siyang pagkakataon na
tumanggi, tama ba? Hangga't nais siya ni Tyler na pumunta, hindi siya makakatanggi.
Hindi ba't pagdiriwang lang naman? Hindi ito isang beses na malaking pagtitipon na
dinaluhan ni Lorraine. Hindi na rin naman mabilang ang mga okasyon na dinaluhan,
sapagkat noong siya ay nasa kanyang ikalawang taon sa University, madalas siyang
pumupunta sa mga pagdiriwang na ginaganap ng mga mayayaman.
"Uuwi lang muna ako." Since she was going to the party tonight, she had to go back
and have a good rest. Otherwise, she really wouldn't have the strength to walk
anymore.
"I'll get someone to send you back. Someone will take you directly to the banquet
site later."
Without waiting for Lorraine to speak Tyler immediately pressed down on the phone
on
his desk and said, "Rommel, come in for a moment."
Not even three seconds had passed when Rommel opened the door and walked in. He
respectfully nodded and said, "Third Brother!"
Tyler's gaze fell on Lorraine. He raised his chin
slightly, "Send her back."
"Yes, Third Brother." Although Rommel was a little surprise, he still nodded his
head. When Lorraine walked out of the CEO's office, Rommel followed her out.

CHAPTER TWENTY SIX

Habang nagmamaneho, tiningnan ni Rommel si Lorraine sa kauna-unahang pagkakataon,
hindi niya inaasahan na hihilingin sa kanya ni Tyler na ihatid si Lorraine sa
villa. Nakasama na ni Rommel si Tyler sa loob ng maraming taon, ito ang pangalawang
beses na hiniling sa kanya ni Tyler na siya ang maghatid ng isang babae. Ang unang
babae ay si Dhanna!
Sa mga mata ni Rommel, maliban kung ito ay isang mahalagang babae ito ay personal
niyang ihahatid, ang Lorraine ba na ito ay kabilang sa mahalagang babae?
Nang mapadako ang tingin ni Rommel kay Lorraine sa ika-apat na beses, hindi niya
napigilang magtanong, "May problema ba?" Kung wala, bakit niya siya parating
sisulyapan? Dahil sa totoo lang, ang pagsulyap nito sa kanya sa pakiramdam niya ay
talagang may hindi kanais-nais itong iniisip.
"Miss Lorraine, sina Rocco at Ronald minsan ay medyo walang habas kung magsalita.
Kung may nasabi man silang hindi kanais-nais, Miss Lorraine sana huwag mo na lang
dibdibin."
0f course, hindi sasabihin sa kanya ni Rommel kung ano ang nasa isip niya, kaya
ginamit niyang kalasag ang dalawa niyang nakababatang kapatid.
"Hindi mahalaga. Karaniwan hindi ako nakikinig sa sinasabi kung hindi naman tao."
Isang kaswal na ngiti ang lumitaw sa magandang mukha ni Lorraine, na parang wala
siyang pakialam man lang.
Nang marinig ni Rommel ang sinabi ni Lorraine, hindi niya mapigilang sumimangot.
"Anong ang ibig mo sabihin sa sinasabing mong hindi tao, ibig mong sabihin na hindi
tao sina Rocco at Ronald?"
Sa kauna-unahang pagkakataon, nagkaroon ng bagong pag-unawa si Rommel para sa
babaeng ito. Naalala niya noon sa simbahan, si Lorraine ay nakasuot ng isang
simpleng damit na pangkasal at mag-isa na tumayo sa simbahan. Na para bang walang
kinalaman sa kanya ang kasal.
At that time, Lorraine had made him feel like a green lotus, beautiful and elegant,
with an air of purity. In the other hand, today, she was like a kitten that had
just revealed its claws. Although she still had that peaceful and beautiful
appearance, she still wore a bit of a sharp claw.
Lorraine went back to the Harrison's Villa to sleep, then began to put on makeup
and change into evening attire.
"MISS, ang ganda ng balat mo." Pinuri ng isang batang makeup artist si Lorraine
habang tinutulungan siyang mag-makeup. Saka lamang seryosong sumulyap si Lorraine
sa makeup artist. Napaka gwapo niya na may touch ng pambabae na kagandahan.
"Salamat." Ngumiti ng magalang si Lorraine.
"Personal kong iniisip na mas angkop para sa iyo ang light makeup lang, kaya
bibigyan kita ng light makeup. Sinabi ng makeup artist habang tinitingnan nito ang
mukha ni Lorraine.
Lorraine had a fresh and refined temperament. Her face was also quite pure, so it
wasn't
suitable for her to put on heavy makeup. That way, it would conceal her original
beauty.
After the makeup was done, as time to try on the evening dress. Manang Nempha and a
few
maids brought in the evening dress.
"Miss Lorraine, hindi ba tama ang sinabi ko?basta sinusunod mo lang si Sir Tyler,
hindi ka na masyodo pinapahirapan. Tingnan mo ngayon, isasama ka niya sa isang
party." Ipinagmamalaki ni Manang Nempha ang tagumpay ng kanyang plano.
"Yeah, I really have to thank you this time." Matapos ang isang mahabang panahon ng
pagmamasid, nalaman na ang posisyon ni Manang Nempha sa puso ni Tyler ay hindi
basta-basta. Samakatuwid, nais niyang makuha ang pabor kay Manang Nempha dahil doon
lamang hindi maglalakas ng loob ang iba pang mga katulong na awayin siys. Alam ni
Lorraine na kailangan niyang makahanap ng isang taong maaasahan mula noong niloko
siya ng katulong.
Sa buong Harrison's Villa, bukod kay Tyler, ang nag-iisa lamang na maaaring
magsalita ay si Manang Nempha. Ito rin ang dahilan kung bakit napaka-respeto ni
Lorraine kay Manang Nempha.
Furthermore, Tyler hated her to the bones. He really wanted to see her being
bullied to save his hand, so he couldn't speak up for her.
Siya ang tagapangalaga ng bahay para sa Harrison. Bagaman kinamumuhian niya si
Lorraine dahil kay Dhanna kahit papaano ay hindi ganon kalaki ang galit si Manang
Nempha sa kanya hindi tulad ni Tyler. Kaya sinamantala niya ang pagkakataon,
mababago niya ang tingin sa kanya ni Manang Nempha pagdating ng panahon.
Ngayon na nagtagumpay si Lorraine sa isang hakbang, ang pag-uugali ni Manang Nempha
sa kanya ay tila napabuti nang kaunti. Bagaman malamig pa rin ang kanyang tono kung
minsan, hindi naman siya nito pahirapan sa ibang bagay.
"Halika, tumayo ka na riyan at subukan ang mga damit na ito." Si Manang Nempha ay
nasiyahan sa mababang ugali ni Lorraine, at ang kanyang tono ng boses ay hindi na
kasing lamig tulad ng dati.
"Hindi ako magaling pumili ng damit. Manang, sa palagay ko mas maganda kang pumili,
bakit hindi na lang ikaw ang pumili para sa akin?" Sinamantala ni Lorraine na
hampasin ang bakal habang mainit pa ito at binola si Manang Nempha.
Lahat ay gustong makarinig ng mga papuri, at si Manang Nempha ay isa na rito. Nang
marinig niya ang mga papuri ni Lorraine, isang ngiti ang lumitaw sa kanyang mukha.
"O sige, ako na ang mamimili para sa iyo."
Dinampot ni Manang Nempha ang isang gintong damit at inilagay sa harap ng dibdib ni
Lorraine. Umiling siya at nagbago ng ibang damit. "Ito bagay na bagay ito sa iyo."
Matapos ang ilang paghahambing, pumili si Manang Nempha ng isang mahaba at lake-
blue na damit at sinabi, "Subukan natin ito."
"O sige." Kinuha ni Lorraine ang mahabang damit at pumasok sa locker room. Limang
minuto makalipas, lumabas si Lorraine sa locker room. Hawak niya ang laylayan ng
damit niya habang naglalakad sa harap ni Manang Nempha at nakangiting tinanong,
"Manang, ano sa tingin mo?"
"Napakaganda." Naglakad si Manang Nempha palapit kay Lorraine at tinitigan siya
nang detalyado. Pagkatapos, tinulak niya si Lorraine patungo sa salamin. "Hanapin
mo ang iyong sarili. Malapit na siyang maging isang Heavenly Immortal!"
"Sobra naman ho iyan Manang," wika ni Lorraine. Lorraine walked in front of the
mirror.
Nang makita niya ang tao sa loob ng salamin, ako nga ba ito?
She wore a long blue dress that accentuated Lorraine's Unique elegance. Her lightly
pained face was both exquisite and charming. Her long black hair was tied up,
revealing a beautiful white swans neck.
A pair of big, wet eyes shone with a bright light, and her slender neck, which was
below the collarbone, was extremely little more charming.
"Manang, napakagaling ho ninyong pumili ng damit." Lorraine's face showed shyness,
just like a rose with dewdrops on it, exuding enchanting fragrance.
"Miss Lorraine, you're really pretty." When the young makeup artist saw Lorraine
putting on a long dress and walking out, he was almost shocked.
"Thank you." Lorraine smiled with curved eyebrows and enchanting eyes.
"Sandali lang, may nakakalimutan pa tayo!" Tila may naisip ang makeup artist at
biglang napatayo at napahawak sa kanyang ulo. Naglakad siya hanggang sa isang
cabinete. Hindi nagtagal, ang makeup artist ay lumakad pabalik na may isang pares
ng light blue na sapatos na may mataas na takong na may palamuti na mga
nagniningning na brilyante. Sa isang mapusok na tono, sinabi niya, "Beautiful miss
Lorraine, you can't do this without high-heeled shoes!"
"Thank you!" Lorraine thanked him again as she took the high-heeled shoes that were
the same color as her long dress.
Lorraine sat down to change into a pair of high-heeled shoes. Her long bra dress
reached right to her ankles, revealing her small and fair legs.
Everyone in the dressing room looked at Lorraine with envious gazes. Some of the
maids didn't expect her to look so good in disguise!

CHAPTER TWENTY SEVEN

At seven o'clock in the evening, Rommel punctually came to pick up Lorraine at
Banquet venue. Pagbukas niya nang pintuan ng kotse, isang guwapong mukha na kasing
talas ng isang kutsilyo ang sumalubong sa kanyang paningin. Saglit na natigilan si
Lorraine. Hindi niya inaasahan na darating si Tyler at susunduin siya.
Kanina lang, sinabi ni Tyler na hihilingin niya kay Rommel na kunin siya at ihatid
sa venue ng banquet. Samakatuwid, naisip ni Lorraine na hindi babalik si Tyler
ngayong hapon.
Sa sandaling makita ni Tyler si Lorraine, isang pahiwatig ng pagkamangha ang
sumilay sa kanyang mga mata. Nakasuot siya ng isang mahabang, asul na damit na
nakabalot sa magandang hubog na katawan ni Lorraine, patas at makinis na mga
kalamnan na parang niyebe, at isang maselan na mukha na nilagyan lang ng light
makeup.
Sumakay si Lorraine sa kotse at kinakabahan at pumuwesto sa isang sulok, nanatiling
malayo kay Tyler hangga't maaari.
Nang makita niya si Tyler, kumabog ang puso niya. Nakabihis siya ng isang itim na
suit that was made purely by hand, na pinapalabas pa lalo ang kanyang matangkad na
katawan. Kahit na tahimik lang siyang nakaupo doon, ang kanyang malaharing awra ay
hindi mo maaring balewalain.
Lorraine watched as the scenery outside the car window quickly retreated, leaving
only a blurry shadow behind. She leaned her head against the window and tried her
best to block out, who had a strong aura.
"Sit here!"
Isang malamig na boses ang umalingawngaw sa tahimik na kotse, sinira ang
katahimikan sa loob ng sasakyan. Lumapit si Lorraine kay Tyler, ngunit iilang
sentimetro lamang ang layo.
Nang makita na sadyang iniiwasan siya ni Lorraine, dumidilim ang guwapong mukha ni
Tyler. Naging malisyoso ang kanyang ekspresyon at tumingin siya kay Lorraine. "I'll
say it again. Come here!"
Nakita ni Lorraine ang pagbabago sa ekspresyon ng mukha ni Tyler at kumalabog ang
kanyang dibdib. Mabilis siyang umupo sa tabi ni Tyler, ngunit wala pa ring pisikal
na pakikipag-ugnayan rito.
Lorraine was pulled hard by Tyler and threw herself into his arms. The faint scent
of mint mixed with a hormone assaulted his nostrils.
Lorraine blushed and tried to push Tyler away, but Tyler seemed to have seen
through her thoughts and his big hands were only locking onto her soft waist.
Isang matamis na halimuyak ang pumasok sa ilong ni Tyler. Ibinaba niya ang kanyang
ulo at sumandal sa leeg ni Lorraine habang humihinga siya nang malalim. For the
first time, Tyler found that the fragrance of this woman's body was irresistible.
He just wanted to suck more of her scent.
Lorraine supported herself on the seat with one hand while pushing Tyler with the
other. His scorching hot breath sprayed onto her neck, making her itch
uncomfortably.
Only after a long while did Tyler let go of Lorraine.
However, his hands still wrapped around her waist, not allowing her to escape.
"Naiinitan ako, puwede mo ba akong bitawan muna?" Lorraine bit her lips. Hindi siya
kumportable na nakadikit ang katawan kay Tyler.
"Don't forget that you're my possession. Woman, you'd better behave." Hindi
nasiyahan si Tyler sa protesta ni Lorraine, ngunit ang kanyang tono ay nagdala ng
isang kaunting lamig.
Lorraine laughed at herself with endless loneliness in her eyes. Hindi, hindi siya
mananatili sa tabi ni Tyler buong buhay.
"What kind of expression is that?" Tyler's tone turned completely cold. Hinawakan
niya ang panga ni Lorraine at pilit na sinasalubong ang tingin.
Pakiramdam ni Lorraine ay parang mabasag ang kanyang panga. Isang masakit na
ekspresyon ang lumitaw sa maselan at maputi niyang mukha.
Nakita ni Tyler ang ekspresyon ni Lorraine na nasasaktan, hindi alam ni Tyler kung
bakit, ngunit bigla siyang nakaramdam ng awa para rito. Pero agad din iyon
napalitan ng inis.
Sa tuwing may nararamdamang iba si Tyler maliban sa pagkamuhi kay Lorraine
nagsisimula siyang makaramdam ng inis. Perhaps, In the bottom of his heart, as long
as he had feelings other than hate towards Lorraine, he would feel that he had done
something to let down Dhanna.
Along the way, Lorraine was carried by Tyler, her nose full of his scent. Lorraine
did not dare to move, afraid her careless movement cause Tyler to be displeased.
Dahan-dahang tumigil ang isang maganda at magarang sasakyan. Mabilis na lumabas si
Rommel at pumunta sa gawi ni Tyler upang buksan ang pinto
para rito.
Bumaba si Lorraine ng sasakyan at hinawakan ang braso ni Tyler. Biglang isang grupo
ng mga reporter ang nakakita kay Tyler na bumaba sa sasakyan at sumugod upang
kumuha ng litrato.
Tyler still had a cold expression, but he didn't stop the reporters. The reporters
slapped Lorraine hard, this time, may bagong babae si Tyler at hindi nila alam kung
mayaman din ang babaeng kasama.
Sa sandaling iyon, pinaghiwalay nina Rocco at Ronald ang dalawang hanay ng mga
bodyguards ang mga reporter at gumawa ng daanan para kay Tyler.
Habang papasok siya sa hall, laking gulat ni Lorraine sa eksenang nasa harapan
niya. Ang maluwang na bulwagan na pinalamutian ng napakaganda ang nagpamangha sa
kanya.
Maraming beses na siyang nakapunta sa mga party pero kakaiba ito ngayon.
Ito ang kauna-unahang pagkakataon ni Lorraine na dumalo sa ganitong klaseng piging
na hinanda ng isang kilala at mayamang tao. Natakot siya na makagawa ng mali, at
baka hindi ito magustuhan ni Tyler, kaya't nag-iingat siya.
"Kinakabahan ka ba?" Biglang tanong ni Tyler sa mahinang boses. Mayroong isang hint
ng panunuya sa kanyang tono. Ang Babae na ito ay maaaring matakot ng ilang oras.
"How is this possible? You're underestimating me too much!" Lorraine retorted,
unconvinced, However, the slight tremble on her finger tips betrayed her current
feelings.
"Boss Tyler!"
Nakita ang paglalakad ni Tyler papunta sa lobby, ang ilan sa mga boss ng iba pang
kumpanya ay lumapit.
Kinuha ni Tyler ang dalawang baso ng red wine mula sa tray ng waiter at inabot ang
isa kay Lorraine.
"CEO Tan!"
Nakipag-toast ng baso si Tyler sa tinawag nitong CEO Tan at nag-usap tungkol sa
negosyo. Si Lorraine ay hindi talaga interesado rito, ngunit hindi siya maaaring
lumayo kaya napilitang makinig na lamang siya sa kanilang pag-uusap. Pagkaalis ni
CEO Tan, marami pa sa mga CEO ng iba't ibang kumpanya ang lumapit kay Tyler. Seeing
Tyler drink glass after glass of wine, Lorraine suddenly felt that Tyler's alcohol
tolerance was really good. He drank so many cups but still didn't get drunk.
Ang naiinip na si Lorraine ay inikot ang paningin sa paligid. Bigla, naramdaman
niya ang ilang mga pagalit na titig mula sa malayo. Nagtataka si Lorraine kung may
nasaktan ba siya dati. Bakit napakaraming tao ang kinapupuutan siya bigla?
It was only when Lorraine followed their gazes one by one that she found out that
those fierce gazes were shot by the women at the banquet. When Lorraine looked
those woman. She could see the naked jealousy in their eyes.
Lorraine was puzzled at first. Why were those women jealous of her? It was only
when Lorraine saw some silly girls staring at Tyler with unblinking eyes, that she
finally understood what was going on. Itwas Tyler that caused people to hate her
for no reason!
Lorraine felt helpless. She also didn't want to come to this banquet, but Tyler
insisted for her to come.

CHAPTER TWENTY EIGHT

Sa wakas, ang lahat na lumapit para makipag-toast ay umalis na. Nais ni Lorraine na
magpaalam kay Tyler na nais niyang pumunta sa balkonahe upang kumuha ng sariwang
hangin, ngunit bago pa niya mabuka ang kanyang bibig, isang mahiyaing boses ang
tumawag, "Boss Tyler."
Napatahimik si Lorraine nang marinig ang kanyang matamis na boses. Damn her
goosebump was about to drop to the ground. Maaari bang may mas bongga pa sa babaeng
ito? Isang kaakit-akit na babae na may kaakit-akit na pigura, na nakasuot ng violet
na evening dress ang lumapit.
"Who are you?" Malamig na tiningnan ni Tyler ang babae, nakita na niya ang ganitong
klaseng babae ng maraming beses. Mananatili sila sa kung sino man ang may pera.
"Boss Tyler, hindi mo maalala? Ako ito si kitty!" ang babaeng iyon ay nag pose pa
sa harap ni Tyler, at kumurap-kurap ang kanyang mga mata habang nakanguso ang bibig
nito.
Lorraine turned her face away, not wanting to see the old couple reminisce. Perhaps
she should go away so as not to interfere with the good things of others.
As long as Tyler said it, she would disappear right in front of them, and whatever
they wanted to do would be none of her business.
Ang malamig na mga mata ni Tyler ay tumingin sa babaeng iyon at agad na inakbayan
si Lorraine at umalis. Gayunpaman, tumanggi ang babae na pakawalan siya at sumugod
upang hulihin si Tyler.
Sa sandaling iyon ay gumawa si Tyler ng isang bagay na pati si Lorraine ay hindi
inaasahan. Direktang sinabi ni Tyler na itinulak siya ni Lorraine para mapalayo sa
babae.
Akala ng babae ay nakayakap siya kay Tyler habang nakapikit at masayang sinabi,
"Boss Tyler, I missed you so much."
"Excuse me, pwede bang lumayo ka mula sa mga braso ko?" Walang nagawa si Lorraine
kundi ang ginsingin ang tila nananaginip na babae habang nakayakap sa kanya. Kung
siya ay isang lalaki, tiyak na hahayaan lang niya ito.
Narinig ang boses ni Lorraine, biglang napangat ng ulo ang babae at napatingin kay
Lorraine, natagpuan ang sariling nakayakap sa braso ni Lorraine. Habang si Tyler ay
masarap na umiinom ng red wine sa gilid, na parang bang lahat ng nangyari sa harap
o sa kanya ay walang siyang kinalaman.
"Boss Tyler." that woman pouted and acted coquettishly in a coquettish voice.
Seeing that Tyler ignored her, the woman turned her gaze to Lorraine and said in an
unfriendly tone, "Who are you? You shameless vixen."
Ang mga salita ng babaeng iyon ay tuluyang ikinagalit ni Lorraine. Pinigilan niya
ang galit sa kanyang puso at patuloy na ngumiti ng napakaganda. Naglakad palapit si
Lorraine kay Tyler at kinuha nang kusa ang kamay nito at hinawakan. "Are you
talking about yourself?"
Lorraine had obviously declared her sovereignty. Besides Tyler had also tacitly
accepted it. Galit na galit ang babae na nangangalit ang ngipin, tinitigan niya
sandali si Lorraine bago siya tumalikod at umalis.
Sa sandaling umalis ang babae, tumawa ang lahat mula sa lahat ng direksyon. At the
same time, many people had a change of heart, thinking that Lorraine must be
Tyler's new pet and that it was best not to provoke her.
Nang makita ang pag-alis ng babae, naalala ni Lorraine na hawak pa rin niya ang
kamay ni Tyler, kaya mabilis siyang kumalas.
Suddenly, his arm was empty.Tyler looked at Lorraine's impatient look as she let go
for him and felt a bit annoyed.
Nang gumawa ng pagkusa si Lorraine na hawakan ang braso niya, lihim na natuwa si
Tyler. Ang babaeng ito sa wakas ay gumawa ng pagkusa upang mahawakan siya.
Gayunpaman, hindi niya ikinatuwa na hindi man lang tumagal ang paghawak sa braso
niya at agad siyang binitawan ni Lorraine, lalo na matapos niyang makita ang walang
pasensya na hitsura nito. Ang kaligayahan sa kanyang puso ay naging galit.
Hindi alam ni Lorraine ang iniisip ni Tyler, ngunit naramdaman niya na biglang
nanlamig ang paligid. Ang pag hawak ba sa kanyang kamay ay siyang naging dahilan ng
kalungkutan nito?
"Puwede ba akong pumunta doon para kumuha ng makakain?" Ayaw ni Lorraine na
manatili sa tabi ni Tyler, nagkataon na gutom na gutom na siya, kaya't gusto niyang
kumuha ng makain.
Malamig na tiningnan ni Tyler si Lorraine na may lungkot sa mukha. Hindi niya
sinagot ang tanong ni Lorraine.
Naisip ni Lorraine na hindi siya pinapayagan ni Tyler, kaya't humagulhol siya sa
kanyang puso. Nagsakripisyo na lang siya ng kanyang hapunan upang samahan ito sa
party, ngunit sa huli ay hindi pa rin siya mapakali hindi na niya matiis ang gutom.
Ang isang tunog ng protesta ay nagmula sa tiyan ni Lorraine. Sumulyap siya kay
Tyler na nahihiya. Sure enough, Tyler's face darkened completely. Two rays of
ruthless light shot out from his eyes. His sinister look made it seem as if
Lorraine had committed a heinous crime.
Lorraine felt the surrounding air being frozen by the cold air emitted from Tyler's
body.
She took a small step back in fear.
"Lorraine, did you get kicked in the head by a donkey? Kung gusto mo kumain bakit
hindi ka kumain? Gusto mo pa ba na subuan pa kita?" Tyler roared in anger.
Natigilan si Lorraine sa sigaw niya. Ano ang kinalaman sa kanya ng pakagutom ko?
Ano ang ikinagalit niya? May saltik ba siya sa utak niya? Sinabi pa niya na ang ulo
ko ay sinipa ng isang asno. Damn! Baka ang utak niya ang sinipa ng isang asno!
Sa oras na ito, biglang tumingin sa kanya si Tyler na may ngiti na hindi naman
talaga ngiti, "Lorraine, makakabuti para sa iyo kung hindi mo ako sinusumpa sa
iyong puso. Sa susunod na ipakita mo ang expression na iyan, itatapon kita sa dagat
para ipakain sa mga pating."
Agad na namula ang mukha ni Lorraine. Ang usaping Death Forest na napapalibutan at
sinasalakay ng mga lobo ay isang hindi malilimutang karanasan at takot sa kanyang
puso. Tapos ngayon babantaan na naman siya na itatapon sa dagat at ipapakain sa
pating? Sumusobra na ang lintik na ito!
"You can go." Tyler ordered her to leave.
Tyler raised his eyebrows slightly when he saw Lorraine's frightened face. He was
in a great mood and it was good that this woman knew what he was talking about.
"Hindi ba, sinabi mo na kakain ka? Bakit hindi ka pa pumunta roon at kumain?" wika
ni Tyler nang makitang hindi pa rin tumitinag si Lorraine.
What a stupid woman, she was still standing there in a daze?
Medyo natagalan si Lorraine upang mapagtanto na pinapayagan na siya ni Tyler na
umalis para kumain. Agad siyang lumingon at humakbang at tiningnan ang mesa na may
iba't ibang mga delicacy.
Kumuha siya ng ulam na gusto niyang kainin, inilagay niya ito sa plato niya.
"Lorraine? Why are you here?"
While Lorraine was eating heartily, a sharp voice suddenly rang out in her ears.
That loud voice made everyone around stare at the woman who had shouted at Lorraine
with disdain.
Lumingon si Lorraine at nakita na si Alliyah iyon. Ang nakasisilaw kay Lorraine ay
si alliyah na nakahawak sa braso ni Zabrill, samantalang si Zabrill ay tila hindi
naman tumanggi.
"Lorraine, bakit ka nandito?" Si Zabrill, na nakasuot ng puting suit, ay napatingin
kay Lorraine. Labis siyang nagulat nang makita si Lorraine sa party.
Si Alliyah ay na-curious tungkol dito. Ang mga naimbitahan sa piging na ito ay
pawang mga kilalang tao sa South City lamang. Ang isang ordinaryong tulad ni
Lorraine ay tiyak na hindi naanyayahan.

CHAPTER TWENTY NINE

Tumigas ang ngiti sa mukha ni Lorraine habang nag-aalangang magsalita.
"Pumunta ako dito kasama ang isang kaibigan."
"Kaibigan? Dapat ay isang pambihirang kaibigan. Tingnan mo itong Chanel Pouch na
ito at ito bagong labas na damit. Lorraine, sabihin mo na lang sa amin ang totoo.
Hindi mo kayang bilhin iyan." Noon pa man hindi na nagugustuhan ni Alliyah si
Lorraine. Alam niya na isang mahirap na mag-aaral lang si Lorraine at walang
kakayahang bumili ng mga high end na kalakal. Ang tanging posibilidad ay nakakita
siya ng isang mayamang tao.
"Regalo lang ito mula sa isang kaibigan."
Paano hindi maintindihan ni Lorraine ang kahulugan sa likod ng mga salita ni
Alliyah? Kung mag-isa lang itong si Alliyah, tiyak na hindi niya siya papansinin.
Gayunpaman, narito rin si Zabrill, kaya't natakot siya na baka isipin ni Zabrill na
siya ay ganoong klaseng babae.
Ang ilang mga tao ay natipon. Narinig nila kung ano ang malinaw na sinabi ni
Alliyah at tumingin kay Lorraine na may kasuyaan. Nakikita na nila ang mga babaeng
kagaya ni Lorraine. At ang lahat ay dahil sa angking kagandahan na nagawa niyang
akitin ang mga mayayaman at makapangyarihang tao at maging isang babae na
susuportahan ng mga taong may pera.
“Sa isang maamo na mukha, hindi ko inaasahan na may tinatagong dumi sa likod ng
maamong mukha niya."
"Tama, mukha siyang isang babaeng estudyante sa unibersidad para sa akin."
"Ang mga tao sa panahong ito ay talagang, sinisira ang mga pamilya ng ibang mga tao
para lamang sa pera."
“What I hate the most is this kind of fox spirit.”
Ang mga tao sa paligid ay kay Lorraine nakatingin. Mga tingin na nagpapahiwatig na
isa siyang napakababang babae.
"Tama na, Alliyah. Hindi ganung klaseng babae si Lorraine." The surrounding gossip
made Zabrill angry as he scolded Alliyah loudly.
Being yelled at by Zabrill, Alliya's eyes showed unwillingness, and her hatred for
Lorraine deepened.
Sa pagkakataong iyon, ang nais lang mangyari ni Alliyah ay malaman ng mga tao kung
anong klaseng babae si Lorraine.
In the end, Lorraine was drowned by someones spit.
"Lorraine, huwag mo sanang masamain ang pagiging masyadong mapangahas kung mga
salita. Pumunta ako sa school ilang araw na ang nakakalipas, narinig ko mula sa
guro na matagal ka ng hindi pumapasok sa klase." Hindi pinansin ni Alliyah ang
babala na tingin ni Zabrill. Sa mga nakarinig, tila siya ay isang mabait na
matandang kapatid na babae kung makagbigay ng payo sa kanya.
"Alliyah, tumahimik ka na!" Zabrill roared again. Ang babae ba na ito ay gusto
talaga ipahiya si Lorraine sa harap ng ibang tao?
"Zabrill, lower your voice. What do we do if you scare the baby?"
Alliyah's expression was gentle as she caressed her stomach. She had purposely said
those words to Lorraine.
Si Lorraine, na walang pakialam sa pangungutya ng mga tao, ay naka-relax ng kaunti
nang marinig ang sinabi ni Alliyah.
Buntis si Alliyah? Nanginginig ang katawan ni Lorraine nang tumingin siya kay
Zabrill hindi makapaniwala nang makita niya si Zabrill na iniiwas ang kanyang
tingin, isang mapait na pakiramdam ang kumurot sa puso ni Lorraine.
Hindi alam ni Zabrill kung ano ang sasabihin. Dagdag pa, hindi ito ang tamang lugar
para magpaliwanag siya. Sa huli, malamig na tiningnan niya si Alliyah at sinabi,
"Halika na, Alliyah."
"Bakit ka aalis? Hindi pa ako tapos. Junior sa atin si Lorraine, kailangan natin
siyang tulungan upang makabalik sa tamang landas." Alliyah was going to throw
caution to the wind this time.
Kahit na kinapootan siya ni Zabrill, gusto niyang ipahiya at pasikatin si Lorraine.
Kapag dumating ang oras, gusto niyang makita kung sino ba ang nagkagusto sa
ganitong klaseng babae.
"Huwag ka nang manggulo!" Sumakit ang ulo ni Zabrill sa kakasaway kay Alliyah at
hinihila upang mapalayo at para tumigil na rin ito.
"Lorraine, alam kong gusto mo si Zabrill. Dahil diyan, nais kong humingi ng
paumanhin sa iyo. Hindi ko maibibigay sa iyo si Zabrill, hindi ko nais na ipahiya
ka dahil sa sinabi ko. Makinig ka sa senior mo, bumalik ka na sa pag-aaral!"
Nagpatuloy si Alliyah umaktong senior at nagmamalasakit kay Lorraine.
Sa hindi kalayuan, isang pares ng itim na mga ang nakatingin sa lahat nang nangyari
sa isang sulok. Talagang nais malaman ni Tyler kung paano haharapin ito ng babae
ang mga nangyayari.
Hindi na kinakaya ni Lorraine ito. Na kahit animo isang kuneho ay mangangagat kapag
balisa. Not to mention, ayaw niyang malaman ni Zabril na gusto niya ito. When
Zabrill heard Alliyah say that Lorraine liked him, he subconsciously looked at
Lorraine.
Gayunpaman, kalamado pa rin ang mukha ni Lorraine, Si Zabrill ay medyo nabigo, sa
tingin niya kaibigan lang talaga ang tingin sa kanya ni Lorraine.
"Nagbibiro ka lang senior, si senior Zabrill at ako ay isang ordinaryong
magkaibigan lamang. Magkakaanak ka na sa kanya, bakit hindi ka pa confident sa
sarili mo?" Lorraine didn't seem wronged at all. On the contrary, she was smiling
like a green lotus in the wind, elegant and calm.
"Oo, tama. Bigla kong pa lang naalala. Ang mga buntis raw ay palaging may kahina-
hinalang pakiramdam. But senior sister, if you say like that, then I've truly been
wrongly accused." Lorraine pushed everything onto Alliyah. After all many people
knew that a pregnant woman would always be suspicious.
Nakita ng mga nanunood na si Lorraine ay kalmado at hindi naapiktuhan sa mga salita
ni Alliyah. Ngayong naisip nila na ang sinabi niya na si Alliyah ay buntis,
naramdaman nila na ang sinabi niya ay may katuturan.
"Seryoso, kung ikaw ay buntis, bakit hindi ka manatili sa inyong bahay at manahimik
ka roon upang hindi ka makapanakit ng iba? Nagsusuot ka pa ng ganyan kabunyag na
damit, hindi ka ba natatakot na malamigan ka? Bakit hindi ka manatili sa bahay at
alagaan ang iyong sanggol, bakit gusto mong lumabas at sumali sa kasiyahan tulad
nito? "
Ang opinyon ng publiko ay nabaling patungo kay Lorraine. Galit na galit si Alliyah,
nagngangalit ang mga ngipin. Si Zabrill na inaasahan niya ay walang balak tulungan
siya. Nakapako lang ang mga mata nito buong oras sa katawan ni Lorraine.
Tyler na noon ay nakatayo rin sa labas ng karamihan ay nakita ito ng malinaw. Hindi
ba talaga nagustuhan ni Lorraine ang lalaking ito?
Biglang naalala ni Tyler ang pangalang sinigaw ni Lorraine sa kanyang panaginip.
Ito ay parang tinawag din niyang Zabrill.
Sa pag-iisip tungkol dito, mas nasigurado ni Tyler na gusto ni Lorraine ang
lalaking iyon. He sneered in his heart. Dahil nawasak ni Lorraine ang kanyang
kaligayahan, makakalimutan din ni Lorraine ang tungkol sa kanyang kaligayahan!
Isang ideya ang biglang pumasok sa isipan ni Tyler.
Hindi ni Alliyah pinansin ang usap-usapan at nagpatuloy, "Lorraine, dahil sinabi
mong lahat ng iyong gamit ngayon ay ibinigay sa iyo ng iyong kaibigan, maaari mo
bang ipakilala sa amin kung sino ang iyong kaibigan?"
Natitiyak ni Alliyah na si Lorraine ay may tinatago. Sino ang taong mapagbigay na
regaluhan siya ng isang napakahalaga at mamahaling gamit?

CHAPTER THIRTY
"Bakit naman kita ipapakilala? Huwag ka ngang umarte na close tayo sa isat isa!
You're at most just a classmate of mine who's only a year older than me." Since
Alliyah wholeheartedly wanted to humiliate her, there was no need for her to be so
patient.
Ngumiti si Alliyah habang naglalakad palapit kay Lorraine at hinawakan ang kamay
nito. "Halos dalawang taon na tayong magkakilala, at hindi ko alam kung anong
klaseng mayamang kaibigan ang meron ka. Lorraine, natatakot ako na baka naloko ka
at hindi naman pala mayaman iyon, kaya't gusto kong makita kung ano ang hitsura ng
iyong kaibigan."
Malakas din ang kutob ni Alliyah na ang lalaking nag-iingat kay Lorraine ay isang
mahirap na lalaking nasa kalagitnaan ang edad ay nagpapanggap lang na mayaman para
mauto si Lorraine. Sa sandaling lumitaw ang taong iyon, kahit na hindi ito aaminin
ni Lorraine, ang impression ng iba sa kanya ay mababawasan. Sigurado si Alliyah na
si Lorraine ay walang kapasidad na dumalo sa mga piging ng mga mayayaman.
Narinig ang mga salita ni Alliyah, walang malay na nilingon ni Lorraine si Zabrill.
Naniniwala ba si Zabrill na ganoong klaseng babae siya?
"Lorraine, upang maalis ang alinlangan sa lahat, mangyaring tawagin mo na ang
kaibigan mo! Sa ganitong paraan, makakaramdam din ako ng kaginhawaan." Lalong
natuwa si Alliyah nang makita niyang walang imik si Lorraine, iniisip na natatakot
siyang tumawag kahit kanino.
"Miss, upang masiguro ng nakatatandang nagmamalasakit sa iyo, tawagin mo na ang
iyong kaibigan!"
"Yeah, its just a meeting. It's not that big of a deal."
Ang ilang mga tao ay nagsimulang tumawag kay Lorraine, na hinihiling na tawagin na
niya ang tinutukoy niyang kaibigan. Alam ni Lorraine na nanunuod lang sila ng
walang kakwenta-kwentang kaganapan.
Si Tyler ang bumili ng bag at damit na ito. Puwede na niyang tawagin si Tyler?
Isinasantabi ni Lorraine ang isiping iyon, batay lamang sa poot sa kanya ni Tyler,
hindi siya maaaring makatulong sa kanya. Kailangan niyang makaisip ng sariling
paraan.
"Enough, I know Lorraine's better than you. This matter ends here." Zabrill
couldn't bear to see Lorraine being bullied by Alliyah, so he shouted.
Tinaas ni Lorraine ang tingin at tumingin kay Zabrill ng may kislap sa mga mata.
Naniniwala siya sa akin. Hindi nga ako nagkakamali!
Suddenly, Lorraine felt suffocate.
Pamilyar ang mga titig na iyon. Tumingin si Lorraine patungo sa direksyon ng taong
nakatitig sa kanya at nakita si Tyler, na nasa likod ng karamihan. Puno ng lamig
ang mga mata ni Tyler. Ang matalim na mga titig ay tila natakpan ng isang layer na
hamog na nagyeyelo, at ang nakakatakot na awra ay pinangangambahan ng mga taong
nakapaligid sa kanya.
Nang makita ang ekspresyon ni Tyler, medyo natakot si Lorraine. May nakita bang
kakaiba si Tyler?
"Lorraine, aminin mo na lang. Wala ka talagang kaibigan na mayaman.You're just
being kept by someone else."
Si Alliyah ay nasigawan ng ilang beses ni Zabrill. Dahil hindi na siya nakatiis,
nagpasya siyang maging diretso sa kanyang salita.
"Sige, hindi mo na kailangang pilitin si Lorraine. Ibinigay ko sa kanya ang lahat."
Ayaw ni Zabrill na tingnan silang tatlo na parang mga unggoy, kaya't siya na lang
ang umako sa paratang ni Alliyah kay Lorraine.
Lorraine was slightly surprise. Zabrill was actually going to help her? If he had
known earlier, he would have known that Alliyah was his fiancee!
Nang marinig ito ni Alliyah, hindi siya nasiyahan. Hindi na nga siya tinulungan ni
Zabrill, sinigawan pa siya nito ng maraming beses sa pagtatangkang tulungan ang
babae na ito.
"What happened?" Deep and magnetic voice suddenly smashed into the noisy corner.
Ang bawat isa ay hindi pa nakakahuma mula sa kaaya-ayang boses, nang makita nila
ang isang pigura na nakatayo at tuwid na naglalakad palapit sa tagiliran ni
Lorraine.
Sa sandaling makita niya si Tyler, medyo natigilan si Lorraine. Mayroong isang
kumplikadong tingin sa kanyang mga mata habang iniisip niya, narinig ni Tyler
lahat?
"Baby, umalis lang ako sandali may umaway na agad sa iyo?" Niyakap ni Tyler si
Lorraine gamit ang isang braso, nagdududa ang kanyang tono, ngunit nakita ni
Lorraine ang lamig sa kanyang mga mata.
Lorraine panicked a little. Hindi alam ni Lorraine kung nakita ba at narinig ni
Tyler ang lahat nang nangyari.
"Oh my god, its Tyler?"
Nang makilala ng mga nakapaligid na tao si Tyler, agad silang napasigaw sa
sorpresa. Nang makita ng ilang babae ang guwapong mukha at kaakit-akit na mga mata
ni Tyler, tinitigan nila ito ng may pagkahumaling.
Biglang nakaramdam ng kirot sa baywang si Lorraine. Humarap siya at pinandilatan si
Tyler. Ang bastardo na ito ay naglakas-loob na kurutin siya. Sinalubong ni Tyler
ang tingin ni Lorraine. Tila sinabi ng kanyang mga mata, Ano'ng mali sa aking
kurot? May reklamo ka ba?
"Ikaw ang Kaibigan ni Lorraine?" Lalong nanikip ang dibdib ni Alliyah nang makita
niya si Tyler na pinagtatanggol si Lorraine. Si Tyler ay hindi isang tao na kayang
guluhin ng kanyang pamilya. Hindi niya akalain na magkakaugnay talaga si Lorraine
at si Tyler.
"No!" Tyler answered directly.
Alliyah heaved a sigh of relief. She was afraid that Tyler would interfere with her
affair with Lorraine. Just as Alliyah wanted to continue coercing Lorraine, Tyler's
voice slowly sounded.
"Hindi ko siya kaibigan, Im his. . . Husband!" Binaling ni Tyler ang kanyang ulo
upang tumingin kay Lorraine. Gusto niyang makita kung ano ang magiging reaksyon ng
babaeng ito.
Ang reaksyon ni Lorraine ay tila nasabugan ng bomba, nang marinig niya na
binabanggit ni Tyler ang kanilang relasyon sa harap ng maraming tao.
Lubos na hindi nasiyahan si Tyler. Anong uri ng ekspresyon ang suot ng babaeng ito?
Marami sa mga nagmamasid ang hindi makapaniwala ang rumihistro sa mukha. Hindi pa
nila narinig ang balita tungkol sa pag-aasawa ni Tyler, kaya bakit ay biglang may
asawa na? If Tyler and Lorraine weren't so intimate, they wouldn't believe it.
Alam ng lahat na si Tyler ay may isang babae, ang ilang mga tao na nakakita kina
Tyler at Lorraine ngayon ay ang naiisip na kasintahan lamang ni Tyler si Lorraine
at hindi inaasahan na kasal na sila.
"Paano nangyari? Posible iyon?" Nanlaki ang mga mata ni Alliyah sa gulat. Kailan
nag-asawa si Lorraine? Bakit wala man lang balita sa kanya? Bukod dito, ang
kabilang partido ay si Tyler. Kung hindi sinabi mismo ni Tyler, iisipin ni Alliyah
na nagsisinungaling si Lorraine.
Other than Alliyah, Zabrill was equaly shocked. Lorraine was married? This was
absolutely impossible.
Lorraine felt a burning gaze on her. Lorraine raised her head and saw Zabrill's
disappointed eyes.
Lorraine's heart had be felt as if it had been grabbed invisible hand. It was so
painful that she wanted to suffocate.
"Ano ang kinalaman ng lalaking iyon sa iyo? " bulong ni Tyler kay Lorraine
Kumabog muli ang puso ni Lorraine. Sumulyap muna siya kay Zabrill at bumulong kay
Tyler, "Dating classmate ko lang siya."
"Ganoon ba?" Tila pinaniwalaan siya ni Tyler pero sa tono nito parang hindi
kumbinsido. Ang kanyang mahaba at makitid na mata ay sumulyap kay Zabrill.
Labis ang kaba ni Lorraine. Lalong kumabog ang puso niya. May nalalaman kaya si
Tyler?

CHAPTER THIRTY ONE

"Lets go!" Ni hindi tumingin si Tyler kay Alliyah habang hinihila niya palayo si
Lorraine.
Nang makita na pinayagan ni Lorraine si Tyler na hawakan ang kanyang kamay at hindi
tumanggi, isang bakas ng kalungkutan ang bumakas sa mukha ni Zabrill.
Nagpakasal ba talaga siya kay Tyler Harrison?
Galit na nakatitig si Alliya sa likuran ni Lorraine nang paalis na ito. Ng siya ay
lumingon, nakita niyang umalis na si Zabrill.
"Zabrill, hintayin mo ako," at mabilis na sumunod si Alliyah.
Hanggang sa natapos ang salu-salo, ang guwapong mukha ni Tyler ay malamig pa rin at
ang kanyang katawan tila naglalabas ng isang nagyeyelong malamig na awra. Alam ni
Lorraine na galit si Tyler, at galit na galit sa kanya.
On the way back to Harrison's villa.
Maingat na pinatakbo ni Rommel ang kotse, paminsan-minsan, sinulyapan niya ang
galit na mukha ni Tyler at ang dibdib niya ay malakas na kumakabog dahil ramdam
niyang galit na galit ito.
Mabilis na hinila ni Tyler si Lorraine, na dose-dosenang dangkal ang layo sa kanya,
at panisil ang ibabang panga. Tinitigan niya si Lorraine ng nakakatakot na tingin,
"bibigyan kita ng isa pang pagkakataon. Sabihin mo sa akin kung ano ang relasyon mo
sa lalaking iyon!"
Pilit na hinila ni Lorraine ang kamay niya, "Hindi ba sinabi ko na sa iyo? Isa siya
sa mga nakatatanda sa akin."
"Lorraine, alam mo na kahit wala kang sasabihin, papa-imbestigahan pa rin kita.
Kung kayong dalawa nga ay may relasyon, alam mo ang iyong kahihinatnan! " Ang mga
mata ni Tyler ay nanlilisik habang ang kanyang katawan ay puno ng galit na para
bang gustong pumatay.
Nanatiling tahimik si Lorraine. Matapos mag-isip ng sandali, wala siyang ginagawang
masama dahil wala naman namamagitan sa kanilang dalawa ni Zabrill sa nakaraang apat
na taon. Kahit na mag-utos si Tyler ng tao upang mag-imbestiga, hindi siya
makakahanap ng anumang mali.
"Bakit natahimik ka, ha?" In Tyler's eyes, Lorraine silence was tacit agreement.
Anger rose from the bottom of his heart, and the look in Tyler's eyes became
frightful and cold.
"Rommel, ihinto mo ang sasakyan!" Utos ni Tyler habang binitawan na ang ibabang
panga ni Lorraine. Ang kanyang mahina at malamig na tinig ay nagdulot ng takot kay
Rommel kaya't mabilis niyang inihinto ang sasakyan.
"Get lost!" Tyler roared at Lorraine. His furious appearance was like a lion whose
hair was standing on end, making people tremble in fear.
Hinimas ni Lorraine ang sumasakit na panga na saglit na hindi nakapa-react. Ang
sumunod na segundo, isang malakas na puwersa ang nagtulak sa kanya palabas ng
sasakyan.
Lorraine was stunned, but Tyler car had already left in a cloud of dust. Lorraine
sat awkwardly on the empty road.
"Tyler, hindi ka lalaki, bastardo ka! Wala kang ouso!" Tumayo si Lorraine at
isinumpa ang gatuldok na lang na sasakyan sa malayo.
Matapos ang pagmumura, napagtanto ni Lorraine na nang maitulak siya hindi
sinasadyang nasagi sa matigas na bagay ang kanyang braso. Ang kanyang maselang
balat ay nahiwa, at nagsisimulang tumulo ang dugo.
Wala siyang dalang wallet, kaya't siya ay malalakad lamang pabalik sa mansyon.
Nakasuot pa siya ng mataas na takong, naramdaman niyang hindi komportable ang
kanyang mga paa, kaya't hinubad niya ang kanyang sapatos at naglakad ng walang
sapin sa paa.
Beep Beep Beep
The sound of a car came from the side of Lorraine. followed by a warm voice,
"Lorraine!"
Ang banayad na tinig ay tulad ng simoy ng hangin sa puso ni Lorraine. Nang makita
niya ang tumawag sa kanya, may ngiting sumungaw sa kanyang mga mata.
"Zabrill?"
Dahil sa pagsigaw niya, biglang naisip ni Lorraine si Alliyah. Naisip niya na baka
si Alliyah ay nasa loob ng sasakyan ni Zabrill.
Sa isiping iyon, nginitian lang ni Lorraine si Zabrill at tumalikod at bahagyang
tumakbo papalayo.
Hindi maintindihan ni Zabrill kaya hinabol niya ito at pinigilan. "Lorraine, bakit
ka tumatakbo?"
"Kung gusto kong tumakbo, tatakbo ako. Dahil may sarili naman akong paa, at wala ka
ng pakialam dun." Napasulyap si Lorraine sa maluhong kotse sa likod ni Zabrill at
napaisip, bakit hindi pa lumalabas si Alliyah?
Kadalasan, si Alliyah ay nagmamadali sa sandaling makita niya siya na nakatayo
kasama si Zabrill, na parang may giganawa silang hindi maganda.
Galit na galit si Zabrill kaya kumunot ang noo niya. Hindi pa siya nakakausap ng
ganito dati ni Lorraine. Ano ang nangyayari sa kanya ngayon?
"Ihahatid na kita!" Matapos sabihin iyon, biglang sumulyap si Zabrill sa mga paa ni
Lorraine na walang sapin. Ang kanyang mga mata ay nanlamig habang pinagsasabihan,
"Bakit mo hinubad ang ang sapatos mo? Paano kung makatapak ka ng isang matulis na
bagay at masugatan ang paa mo?"
Tahimik na napatingin si Lorraine sa kanyang mga paa. Pagkaraan ng ilang sandali,
sinabi niya, "Hindi mo kailangan mag-alala sa akin. I have to go."
Isang bakas ng galit ang sumilay sa mukha ni Zabrill. Hinawakan niya ang kamay ni
Lorraine at sinabi, "Sumama ka sa akin."
"Ayoko! " Mariing tumanggi si Lorraine. Ayaw niyang umupo sa iisang kotse na
inuupuan rin ni Alliyah, not to mention na ang kotseng ito ay pagmamay-ari ng taong
lihim niyang minamahal.
"Ay."' Lorraine's feet suddenly left the ground. In the next second, Zabrill firmly
held her up.
Lorraine could only wrap her arms around Zabrill's neck.
Pinandilatan ito ni Lorraine. Simula kailan natuto si Zabrill na maging isang
bayolente?
Tinaas ni Zabrill ang kanyang magiting na kilay at nakangiting sinabi, "Dahil ayaw
mong lumapit sa akin, ito lang ang tanging paraan. Buksan mo ang pinto." Habang
hinahawakan ni Zabrill si Lorraine sa magkabilang kamay, hindi niya mabuksan ang
pinto.
Galit na tiningnan siya ni Lorraine, ngunit binuksan pa rin ang pintuan ng kotse,
inaasahan na ng puso niya ang magiging ekspresyon ni Alliyah.
Gayunpaman, nang bumukas ang pinto ng kotse, walang laman ang backseat. Napatulala
si Lorraine. Matapos sumakay si Zabrill sa kotse, tinanong siya ni Lorraine,
"Nasaan si Alliyah?"
"Time to go home." Tila hindi nagustuhan ni Zabrill na binabanggit ni Lorraine si
Alliyah, kaya't mabigat ang tono nito.
Home? Isang malaking tandang pananong ang lumitaw sa isipan ni Lorraine. Hindi ba
si Alliyah ang kanyang kasintahan? Bakit hindi niya inihatid pauwi ang kasintahan?
Kahit na siya ay tuliro, masaya si Lorraine na hindi niya nakita si Alliyah sa loob
ng kotse. Hindi niya nais na umupo sa parehong kotse na kasama si Alliyah, dahil
kung nagkataon tiyak na sasabog sa galit si Alliyah at baka masaktan pa siya.
Napakatahimik ng sasakyan, at wala sa kanilang dalawa ang nagtangkang magsalita.
Nagdadalawang isip si Lorraine kung dapat siyang bumalik sa Harrison's villa, pero
ng maisip niya ngayon na hinayaan siya ni Tyler maiwan sa daan, nagpasya siyang
huwag nang bumalik.
Tiningnan ni Zabrill ang kaakit-akit na mukha ni Lorraine mula sa side
mirror.Talagang angkop kay Lorraine ang light makeup. Hindi nito tinakpan ang
kanyang orihinal na kagandahan sa halip nagdagdag pa ng isang pambihirang alindog.
"Lorraine, you really. . .Married?" Matapos mag-atubili ng mahabang sandali, hindi
na napigilan ni Zabrill na magtanong.
Nabigla si Lorraine, hindi niya alam kung paano sasabihin. Pagkatapos ng isang
sandaling katahimikan, tumango siya.
Lorraine had just nodded her head when the car tilted and almost hit the green
belt. Luckily, Zabrill reacted fast and stepped on the brakes in time. Zabrill
pulled to the side of the road and turned to Lorraine, a faint hint of madness in
his eyes. "Lorraine, when did you marry Tyler? Why didn't you tell me?"
Lorraine forced a smile. So what if she told Zabrill? In the end, it was just to
let him see her as a joke, because her wedding wasn't a real wedding at all. Tyler
only married her to torture her!
Ayaw pag-usapan ni Lorraine ang tungkol sa kanyang sarili, kaya tinanong niya si
Zabrill sa mahinahon na tono, "Zabrill, may asawa na ako. Kailan ka magpapakasal?"

CHAPTER THIRTY TWO

"Lorraine, sabihin mo sa akin ang totoo. Gusto mo bang pakasalan ko si Alliyah?"
Matigas ang mga mata ni Zabrill at hindi pinayagan ng tingin niya na makaiwas si
Lorraine.
Kumabog ang puso ni Lorraine. Siguro kung noon ito tinanong ni Zabrill malamang ang
isasagot niya ay hindi.
Gayunpaman, masyadong maraming mga bagay na ang nangyari. Si Alliyah ay magkakaanak
na kay Zabrill, at ikinasal na siya kay Tyler. Hindi na sila makakabalik pa sa
nakaraan.
"Lorraine, gusto kita!" Hindi hinihintay ang tugon ni Lorraine, biglang naglakas
loob na umamin si Zabrill ng nararamdaman para kay Lorraine.
Saglit na natigilan si Lorraine. Parehong masaya at malungkot ang naramdaman niya.
Ano ang nagpasaya sa kanya na nagustuhan din siya ni Zabrill? Kasabay nito, labis
siyang nalungkot. Bakit hindi sinabi sa kanya ni Zabrill noon? bakit ngayon lang?
Kilala ni Lorraine si Zabrill simula noong freshman pa lang siya. Katagalan,
naramdam na lang niya na nagkakagusto siya kay Zabrill. Hanggang sa ma-in-love na
siya ng tuluyan.
Maraming beses na niya narinig si Alliyah na nagtapat kay Zabrill at nakita pa
niyang naghahalikan silang dalawa noon.
Simula noon, ganap na itinago ni Lorraine ang kanyang damdamin mula sa kanyang puso
at sinubukang makipag-usap nang mas kaunti kay Zabrill.
Minsan ay nagtatago siya kapag nakikita niya ito sa paaralan. Marahang ipinikit ni
Lorraine ang mga mata upang takpan ang kalungkutan sa kanyang mga mata.
"Zabrill, tinuturing lang kita bilang isang mabuting kaibigan. At isa pa, buntis na
si Alliyah sa iyong anak. Dapat mong alagaan siya lalo na ngayon."
Namamanhid na ang puso ni Lorraine sa sakit. She thought that she would no longer
feel sorry for Zabrill. Gayunpaman, sa sandaling ito, hindi mapigilan ng puso ni
Lorraine na kumalabog ulit ng malakas.
Pero bakit? bakit hindi sinabi sa kanya ni Zabrill noon, bakit gusto rin siya ni
Zabrill?
Since things had already come to this, she couldn't be so selfish as to disturb his
life. Perhaps after a while, Zabrill would have a cute child and happy family.
Therefore, Lorraine didn't want to tell Zabrill that she also liked him. She even
liked him for a very, very long time. . .
Nang marinig ni Zabrill ang sinabi ni Lorraine na tinuturing lang siya bilang
kaibigan, tumalikod siya sa sobrang sakit na naramdaman, Pinayapa ang kanyang
kalooban, at pinaandar ang sasakyan.
Medyo hindi na nagulat si Zabrill na ayaw talaga sa kanya ni Lorraine! Dahil noon
pa man iniiwasan na siya sa lahat ng oras ni Lorraine.
Ang hindi alam ni Lorraine ay hindi unang beses siyang nakilala ni Zabrill sa
university, dahil noong siya ay nasa high school pa lamang kilala na siya ni
Zabrill.
Ang kotse ay napuno ng katahimikan, at pareho silang nasa isang malungkot na
kalagayan. Pagkatapos ay tumingin si Lorraine sa bintana sa tanawin ng gabi, isang
malamig na hangin na umihip ang nakakagambala sa kanyang saloobin.
At the Harrison's villa
Galit na itinapon ni Tyler ang kanyang telepono sa tea table at binanggit ang ilang
mga salita, "Lorraine, ang galing mo talaga!"
Nang matapos itulak ni Tyler si Lorraine palabas ng kotse, inutusan niya si Rommel
na bumalik pagkatapos maglakad ng malayo. Gayunpaman, walang nakitang anumang bakas
ni Lorraine sa daan.
Pagkatapos nito, sinabi ni Tyler kay Rommel na i-set up ang surveillance footage,
dito niya nalaman na si Lorraine ay dinala sa kotse ng isang lalaki, na walang iba
kundi si Zabrill, na nagtanggol sa kanya sa party.
Nang makita ng magkakapatid na Roman ang galit ni Tyler, lahat sila ay ibinaba ang
kanilang ulo, natatakot na maibaling ni Tyler ang kanyang galit sa kanila.
"Rommel!" Biglang sigaw ni Tyler.
Narinig ang pagtawag sa kanya ni Tyler, tumayo si Rommel, nilagay sa likuran ang
mga kamay, at sinabi sa seryosong mukha, "Third Brother?"
Mayroong ilang mga bagay na hindi kailangang tanungin ng sobra ni Rommel. Hangga't
may isang bagay na ipapagawa si Tyler, tiyak na tuturuan siya kung ano ang gagawin.
"Help me find a person." Tyler's eyes shone with a cold light and he was filled
with killing intent.
Tinanong ni Rommel si Tyler para malinawan sa iniutos nito, "Third Borther, ang
taong nais mong hanapin ko ay si Zabrill?"
Malinaw na nakita ni Rommel ang nangyari sa salu-salo. Naramdaman din niya na ang
relasyon nina Lorraine at Zabrill ay hindi karaniwan.
"That's right!" Pumunta ka at tulungan mo akong alamin ang lahat ng kanilang ginawa
habang sila ay nasa kolehiyo." Umupo si Tyler sa sofa na may hawak na isang basong
pulang alak. Ang kanyang kaakit-akit na mga mata ay parang isang whirlpool, na
hindi mawari ng mga tao kung ano ang iniisip niya.
"Yes sir!" Rommel nodded and walked out the door. He must be efficient in following
Tyler around.
Umupo si Tyler sa malambot na sofa na naka-cross ang kanyang mahabang binti.
Humihigop siya ng pulang alak sa isang kamay habang ang isang kamay ay itinapik-
tapik sa mamahaling sofa.
He was as handsome as a God, with a full white forehead, a high nose bridge, thin
lips, and a pair or demonic eyes that seemed to be covered in ice, making others
unable to extricate themselves from his gaze.
Ito si Tyler. Ipinanganak bilang isang marangal, ipinanganak siya na may gintong
kutsara sa mga bibig. Sa kanyang mataas na IQ at lakas ng loob, lahat ay kaya
niyang manipulahin.
"Rocco, Ronald!" Biglang sigaw ni Tyler.
"Third Brother." Si Rocco at Ronald, na kinakabahan, ay hindi nangahas na mag-
atubili kahit kalahating segundo. Mabilis silang lumakad sa harap ni Tyler at sabay
na sumigaw, "Third Brother, ano ang gusto mong ipagawa?"
"Go and capture that woman Lorraine for me right now!" Tyler's fingers, which were
holding the goblet, turned slightly white.That woman dared to run away with someone
else. She was tired of living.
"Yes sir!" They had always disliked Lorraine. This time, she angered them again,
and when they catch her back, Third Brother would probably strip of her skin!
"Wait!" Nang akmang aalis na sina Rocco at Ronald nagsalita muli si Tyler.
"Third Brother, mayroon ka bang nakalimutang sabihin?"
Matapos maghintay nang sandali, walang sinabi si Tyler. Tumayo ito at naglakad
palabas na may malalaking hakbang at sinabi, "I'll go with you guys."
Nagkatinginan sina Rocco at Ronald. Iisang tao lang ang hahanapin nila kahit wala
si Tyler kayang-kaya nila itong gawin.
Nang makabalik ang kanilang pag-iisip, humakbamg na si Tyler palabas ng pintuan.
Dali-dali siyang hinabol nina Rocco at Ronald.
"Third Brother, hayaan mo na kaming dalawa ni Rocco ang hahanap kay Lorraine."
"Oo nga, Third Brother. Bakit hindi ka maghintay sandali sa loob ng mansion? Wala
pang kalahating oras, siguradong ibabalik na namin si Lorraine." Rocco vowed
solemnly.
"What do you think I'm too old to move?" Tyler's every word was bone-chilling cold!
"No, no, no. . ." Ronald shook his head like a rattle as his mouth kept flattering,
"Third Brother, you're handsome, domineering, and intelligent."

CHAPTER THIRTY THREE

Ni hindi tiningnan ni Tyler sina Rocco at Ronald, na kinukulit siya, at diretso
naglakad palabas.
"Hey, Third Brother, where are you going this late at night?" Paglabas pa lang nila
ng pinto, lumapit sa kanila sina Brandon at Tristan.
Nang makita na aalis na si Tyler, nagtataka na nagtanong si Brandon.
"May hahanapin lang kami ni Third Brother."
"Hahanapin? Sino?" Naging seryoso ang mukha ni Brandon habang napatingin kay
Tristan, "may bago silang plano?"
"Eldest brother second brother, kung ano-ano na ata iyang naiisip ninyo. Hindi ito
tungkol sa mga kalaban natin. Hahanapin lang ni Third Brother si Lorraine para
ibalik dito."
Ipinaliwanag ni Rommel nang makita ang seryosong mga mukha nina Brandon at Tristan.
Huminahon si Brandon nang marinig niya ito. Tulad ng sinabi niya, ang kanyang
network of intelligence ay mas advanced. Kung ang mga taong iyon ay nagsimulang
gumalaw muli, paanong hindi niya malalaman?
"Rocco, see our guest out." Tyler had a dark and handsome face and his entire body
was permeated with a biting cold aura. He didn't want to give Brandon any good
looks.
"Hey, hey, hey. Tyler, tinatrato mo ba talaga kami bilang iyong mga kaibigan?"
Brandon start to clamor ng sandaling narinig niya ito.
"Brother, let's go!" As Brandon walked, he secretly glanced at Tyler.
However, Tyler never intended to keep him.
Nagalit ulit si Brandon, "F * ck, gusto mo talaga kaming itaboy?"
"Ano ba ang kailangan ninyo? Bakit kayo naparito?" Tyler said coldly.
Matapos sabihin iyon ni Tyler, tumalikod na siya at bumalik sa Villa. Saglit na
natigilan si Brandon. Anong nangyayari sa kanya?
Pareho namang natigilan sina Rocco at Ronald. Dapat ba silang umalis at hanapin ang
kasumpa-sumpang babae na iyon?
"Let's go in." Wika ni Tristan at sumulyap kay Brandon at sa iba pa. Alam niyang
pinapapasok sila ni Tyler.
Sa marangyang pinalamutian na bulwagan, matikas na kinuha ni Tyler ang isang baso
ng pulang alak. Tumingin siya sa bintana sa madilim na gabi at hindi mapigilang
mag-isip kung ano ang ginagawa ngayon ni Lorraine. Kasama pa rin kaya niya ang
lalaking iyon?
"Third Brother, iniisip mo ba ngayon si Lorraine?" Naglakad si Brandon palapit at
umupo sa sofa sa tapat ni Tyler.
Two rays of cold light shot towards Brandon.
Tyler sneered, "Bigbro, parang marami ka o libreng oras sa mga araw na ito. Ano
kaya kung bigyan kita ng gagawin mo?"
Nang marinig ito ni Brandon, mabilis siyang umiling at umubo ng marahan, "Huwag
mong sabihin 'yan, naging busy ako kani-kanina lang, gusto lang kita tulungan."
Ang sinumang nakakakilala kay Tyler ay alam na alam na hindi niya agad-agad
tatratuhin nang mabuti ang iba.
Samakatuwid, tuwing naririnig ni Brandon na may nagsasabi kay Tyler na bibigyan
siya ng isang bagay, o sasabihin na tutulungan siya, tiyak na agad niyang
tatanggihan ito!
"Third Brother, ano ba ang nangyari? Tumakas ba si Lorraine?"
Matapos itong sabihin ni Tristan, naramdaman niyang imposible ito. Ang sistema ng
siguridad sa Harrison's villa ay napakalakas, tiyak na hindi nila papayagang may
makapasok na ibang tao o may basta-basta na lang lumabas, kaya kung si Lorraine na
isang babae, ay tiyak na hindi makakatakas.
Natahimik lang si Tyler. Sumimsim siya ng pulang alak gamit ang manipis na labi.
Ang kanyang mga itim na mata ay tulad ng malamig na mga bituin sa kalangitan sa
gabi.
"Ronald, sabihin mo sa akin." Tumingin si Brandon kay Tyler na galit na galit. Alam
niyang magiging ganito. Hindi na sumagot si Tyler dahil sasagot ito kung naaayon sa
kanyang sistema. Kapag siya ay nasa maayos na mood, sasabihin niya ito agad at
tatahimik.
"Eldest brother, Second Brother, ganito kasi iyon." Saglit na nag-atubili si
Ronald, ngunit wala pa ring sinabi si Tyler.
Tyler then began to talk endlessly.
"Hindi na nakakagulat na galit na galit si Third Brother. Iyon ay dahil sa babae."
Isinandal ni Brandon ang kanyang ulo sa sofa at bahagyang nakangiti na sinabi.
Tyler's face darkened as venomous look with anger flashing in his eyes, he said,
"If you say another word, I'll chop you into pieces."
"Third Brother, maaari ko bang maunawaan kung ano ang dahilan ng ikinagagalit mo?
Ano kaya sa palagay mo ang ginagawa nila sa isang gabing tulad nito?" Hinawakan ni
Brandon ang kanyang baba na parang nag-iisip, na may ngiti sa kanyang mga mata.
Nang marinig ito ni Tyler, lumitaw sa kanyang isip ang imahe nina Lorraine at
Zabrill na mahigpit na nakayakap sa bawat isa.
Ang baso sa kamay ni Tyler ay nahulog at nabasag sa sahig. Ang mga mata niya ay
tila
biglang naging matalim at ang kanyang katawan ay nagsimulang maglabas ng isang
nakasisindak na awra.
Nang makita na nagtagumpay ang kanyang plano, mas nasiyahan si Brandon. Nagpanggap
siyang nagulat at sinabi, "Ah, Third Brother, bakit ka nagagalit? Hindi ka maaaring
mahulog kay Lorraine, tama?"
"Saang parte naman ng iyong mga mata nakita na may gusto ako sa kanya, ha?" pagalit
na sagot ni Tyler.
"Third Brother, may sinabe ba ako na gusto mo siya? So, kung ayaw mo sa kanya, edi
ayaw mo. Ngunit sa palagay ko si Lorraine at ang lalaki na iyon ay nasa kalagitnaan
na ng—“
"Bang!"
Bago matapos ni Brandon ang kanyang sinasabi, biglang itinapon ni Tyler ang isang
bote ng red wine sa coffee table na nasa harap ni Brandon. Sa tunog na 'peng',
nabasag ang bote ng red wine.
Kumurap si Brandon at kunwaring natakot habang tinatapik ang dibdib, "Ops, Third
Brother, anong ginagawa mo? Gusto mo ba akong patayin?"
"Sorry, my hand slipped." Tyler's expression did not change and he clapped.
Hand slip? Did Tyler think that they were blind? Sa loob-loob ni Brandon.
Natahimik ang lahat.
"Big brother, it's getting late. You
can go back now." Tyler glanced at Brandon and Tristan, and then ordered them to
leave.
Pinigilan ni Brandon ang tawa niya at nakipagpalitan ng tingin kay Tristan. Kapwa
nakikita nila ang iniisip ni Tyler.
Gustong-gusto na ni Tyler na itaboy sila, dapat ay hinahanap na niya si Lorraine.
"Third Brother, matagal na ang panahon mula ng hindi tayo magkasabay uminom.
Ngayong gabi, napagpasyahan namin ni Tristan na hindi kami uuwi na hindi lasing.
Hindi mo kami tatanggihan, hindi ba? Biglang nakakita si Brandon ng isang
pagkakataon upang lalong mag-alala si Tyler. Syempre, hindi niya siya madaling
paalisin. Sino ang nagsabi sa taong ito na papayag siyang i-bully ng ganito?
"Mayroon pa akong mga babasahin na dokumento, kaya wala akong oras upang samahan
kayo." Tumayo si Tyler, inilagay ang mga kamay sa kanyang bulsa, at pinako ang
tingin papunta sa pintuan, "You can go now."
"Third Brother, sa iyong kakayahan, alam ko na dalawang oras mo lang iyon gagawin.
At isa pa, anong ginagawa ng tatlong magkapatid na Roman? Tayong magkakaibigian ay
kailangang magsama din ng maayos paminsan-minsan. And anytime naman puwede kaming
manatili rito, hindi ba?" Matapos itong sabihin ni Brandon, deretsong sinabi niya
kay Manang Nempha, na nakatayo sa di kalayuan sa kanila, "Manang Nempha, huwag ka
lang tumayo riya. Bilisan mo at bigyan mo kami ng alak!"
Ang gwapong mukha ni Tyler ay kasing dilim na ng langit. Madilim at malamig,
"Maaari naman tayong magkita muli sa ibang araw para mag-inuman. Hindi ako
interesado makipag-inuman sa inyo ngayong gabi."

CHAPTER THIRTY FOUR

Brandon continued to tease him," Are you sure you're not in the mood to go and look
for Lorraine?"
"You're thinking too much." Tyler had an impatient look in his eyes, "Rocco, see
our
guest out for me."
"hey, hey, hey, Tyler—“
"Tama na, kuya. Kapag nagalit si Tyler mamaya, wala siyang sinisinu kahit pa
kaibigan!" Nakita ni Tristan sa mukha ni Tyler na lalong tumintindi ang galit, pero
nagpatuloy parin si Brandon, kaya mabilis na niya itong pinigilan.
"Third Brother, dahil mayroon ka pang mga bagay na dapat asikasuhin, maari mo na
iyong gawin." Sa pamamagitan nito, hinila ni Tristan si Brandon, na ayaw pa ring
umalis
Outside the door.
"No, hindi pa ako tapos. Bakit mo ako hinila?"Gusto pa ring pumasok ni Brandon
Mabilis siyang hinila ni Tristan pabalik, na may pakikiusap na tono, "Please, hindi
ka isang bata na tatlong taong gulang. Just give it up when you're done with it.
Kung talagang galit si Third Brother, alam mong hindi ito maaaring mabiro."
"Kahit na, ako ang pinakamatanda sa ating lima bakit ganoon siya sa akin!"
On the way back
Habang tinatalakay ni Brandon ang isang plano na bumili ng isang kumpanya kasama si
Tristan. Bigla, isang itim na Rolls-Royce ang humarurot sa daan sa tabi nila at
mabilis na nawala sa isang iglap .
"Bro, hindi ba iyon ang kotse ni Third Brother?" Nang makita ni Brandon ang
sasakyan ni Tyler, ang kanyang mga mata ay kumislap sa sobrang excitement. "Sinabi
ko sa iyo na imposible para kay Tyler na umupo na lang doon at maghintay."
Si Tristan ay hindi ganoon kay excite tulad ni Brandon. Kumunot ang noo niya at
mukhang nag-alala, "Bro, Third Brother couldn't have really fallen for Lorraine,
right?"
"Who knows?" Brandon was as sloppy as ever, his alluring peach blossom eyes were
filled
with a demonic charm.
Inilagay ni Brandon ang kanyang mga kamay sa likod ng kanyang ulo at bahagyang
tinuwid ang kanyang mga binti, "Sa palagay ko maaaring hindi nga magustuhan ni
Third Brother si Lorraine kung ito parin ang sinisi ni Tyler sa pagkamatay ni
Dhanna.Pero huwag mo ring kalimutan na ang pagkamatay ni Dhanna ay hindi direktang
sanhi ni Lorraine.So, possible na sa ngayon nahuhulog na nga si Tyler kay Lorraine.
Natahimik si Tristan habang nagsasalita si Brandon. Hindi makalimutan nilang
magkakaibigan kung gaano kagalit at nasaktan si Tyler nang marinig ang balita sa
pagpapakamatay ni Dhanna. Kahit ang pulis na nagpasa ng report kay Tyler ay natakot
.
Sa mga buwan pagkatapos ng pagkamatay ni Dhanna, si Tyler bihira na sila kung
kausapin. Araw-araw, bukod sa pagpunta at galing sa trabaho, nagkukulong siya sa
kanyang silid at umiinom.
Alam nilang lahat kung gaano kahalaga si Dhanna kay Tyler, they were childhood
sweetheart at may malalim na damdamin para sa bawat isa, kaya't nang sila ay lumaki
na, they naturally fell in love.Tyler even did many crazy things for Dhanna.
Dhanna said China doesn't have the kind of roses she likes. Kaya nag-transplant si
Tyler ng rose na galing sa United States at itinanim sa likod ng villa.
Nang pumunta sila ng US, sabi ni Dhanna ang ganda ng island na pinutahan nila, kaya
binili agad ni Tyler ang island.
Sinabi ni Dhanna na nais niyang makita ang pamumulaklak ng Ephemeral Flower. Kumuha
si Tyler ng isang tao upang bumili ng maraming Ephemeral Flower,upang samahan si
Dhanna sa paghihintay para sa sandali na mamumulaklak ang Ephemeral Flower.
Sa isang gabi na walang bituin, nang sinabi ni Dhanna na nais niyang mapanood ang
mga bituin, gumamit si Tyler ng isang eroplano upang masabit ang hindi mabilang na
mga brilyante sa hangin sa itaas ng Harrison's Villa. Sa isang iglap, ang buong
langit ng Harrison's Villa ay tila napuno ng mga nakasisilaw na bituin.
Sa mainit na tag-araw, sinabi ni Dhanna na nais niyang mag-ski, ngunit ayaw niyang
lumayo sa city, kaya't nagtayo si Tyler ng isang ski resort para sa kanya
Before Dhanna committed suicide, everyone was envious for them as s couple. Most
importantly, Tyler doted on Dhanna and had pampered her to the core.
Gayunpaman, natapos ang lahat dahil sa pagpapakamatay ni Dhanna. . .
Ang gusto ni Zabrill ay manatili si Lorraine sa kanyang bahay, ngunit pinilit ni
Lorraine na bumalik sa kanyang sariling tahanan.
"Salamat sa paghatid mo sa akin."Kasabay nito, binuksan ni Lorraine ang pinto ng
kotse at humakbang palabas.
"Lorraine!" Sumunod si Zabrill at tumawag kay Lorraine, na papasok na sana sa
bahay.
Lumingon si Lorraine at seryosong nagtanong,"Ano iyon?"
Nagdalawang-isip sandali si Zabrill, ngunit nag-ipon pa rin ng lakas ng loob at
sinabi, "Lorraine, hindi karapatdapat sa iyo si Tyler. Nakita kong hindi ka niya
tinatrato ng maayos.At nakikita ko sa mga mata mo na hindi mo siya mahal, Dahil
diyan, bakit hindi mo siya hiwalayan? "
Sa party, malinaw na nakita ni Zabrill sa mga mata ni Lorraine na hindi nito mahal
si Tyler!
Hindi alam ni Lorraine ang sasabihin, Kaya't tumahimik siya. Diborsyo? Gustong-
gusto rin niya. Gayunpaman, hangga't ayaw ni Tyler na umalis siya, wala siyang
magagawa.
Sa mga panahon na kasal siya kay Tyler,ang nangingibabaw na kapangyarihan ay nasa
kanyang mga kamay. Ang hindi pagsunod sa gusto ni Tyler ay ginantimpalaan ng
katotohanang muntik na siyang kainin ng mga lobo, pati na rin ang katotohanan na si
Anna ay nabilanggo dahil sa kanya.
Ayaw ni Lorraine na may masaktang tao dahil sa kanya, kaya't pinili niyang sundin
si Tyler ngayon.Balang araw marahil ay pakakawalan din siya ni Tyler kung mapapagod
o magsasawa na ito sa pagpapahirap sa kanya.
"Lorraine, sagutin mo ako!" Sigaw ni Zabrill kay Lorraine.
Natigilan si Lorraine. Sa pagkakakilala niya kay Zabrill ay palaging matikas at
banayad kung magsalita at palaging may isang ngiting nakapaskil sa kanyang mukha,at
ito ay hindi kailanman nagagalit sa lahat.
Gayunpaman, sa araw na ito, talagang galit si Zabrill. Ang paraan ng pagpapakita
niya ng galit ay isang bagay na hindi pa nakita ni Lorraine noon.
"Lorraine, did Tyler force you? Tell me, I will
definitely help you." Nang makita na hindi pa rin susamagot si Lorraine,
nararamdaman ni Zabrill na si Lorraine ay pinilit lang magpakasal.
Puno ng pait ang puso ni Lorraine. labis siyang namimighati na halos siya ay hindi
makahinga. Kung sinabi lang sana sa kanya ni Zabrill noon na gusto siya nito, sana
naging maayos ang lahat!
As for Zabrill, he will have a happy family in the near future.
Even if he still likes her now,one day, he will find out the undying affection
Alliyah has for him.Sa oras na iyon,magiging kuntento na siya pag nakitang masaya
na si Zabrill. Dahil si Zabrill ay ang taong mahal niya, basta masaya ito, masayang
masaya na rin siya.
Perhaps, this was the saying: pain and happiness.
"Zabrill, mula nang napili kong pakasalan si Tyler, nangangahulugang mayroon na
akong nararamdamang pagmamahal sa kanya. Alam mo, nagsimula na akong magustuhan
siya noong una, noong nasa cover siya ng financial magazine at binili ko iyo at
tinitigan araw-araw. Ngayon na natupad na ang aking hiling, kasal na ako sa Prince
Charming ng aking puso. Sa palagay mo Im lucky? " Si Lorraine ay gumawa ng maraming
kasinungalingan upang kumbinsihin si Zabrill na gusto niya si Tyler, at naisip ni
Lorraine na ito ang pinakamasakit na kasinungalingan na sinabi niya sa kanya.
Dahil sa sinabi na Lorraine kakaibang sakit ang naramdaman ni Zabrill. Sakit na
nagpadurog ng kanyang puso.

CHAPTER THIRTY FIVE

Ang malamabot at makinis na labi ni Zabrill ay namumutla. Ang kanyang magagandang
mata ay tila napuno ng walang katapusang kalungkutan.
"Papasok na muna ako. Ikaw dapat bumalik ka na din!" Ibinaba ni Lorraine ang
kanyang mga mata, making it hard for anyone to see the emotions in her eyes.
Ang tunog ng pagsara ng pinto na parang tunog ng kulog ang yumanig sa buong
kabahayan. Hindi na niya napigilan ang luha habang nakasandal siya sa pinto. Dahan-
dahang dumausdos ang katawan at napaupo sa sahig si Lorraine.
Ang malilinaw na luha ay nahulog sa malamig na sahig na parang mga kuwintas na
sumabog mula sa isang string. Ang paningin ni Lorraine ay unti-unting naging
malabo, na para bang bumalik siya sa tatlong taong nakaraan.
Hindi niya matandaan kung kailan siya umibig kay Zabrill, ngunit mula sa sandaling
siya ay
ay umibig sa kanya, Lorraine had always been one-sided.
Ang alam niya ay hindi siya gusto ni Zabrill, kaya't hindi siya naglakas-loob na
ibunyag ang kanyang lihim tatlong taon na ang nakalilipas. Naglakas-loob lamang
siyang lihim na gumawa ng isang bagay para kay Zabrill noong nasa University pa
siya.
Naalala niya isang beses nang nagkasakit si Zabrill, nagluto siya ng isang palayok
na chicken soup.Gusto niyang siya ang magbigay kay Zabrill, kaya lang hindi siya
pinayagang pumasok ng manager ng dormitory
Fortunately, Zabrill was special.Kahit na nakatira siya sa paaralan, mayroon pa rin
siyang hiwalay na dormitory. Kaya sa kagustuhang makita ang may sakit na si Zabrill
umakyat si Lorraine sa bintana, nakita niya ang mahimbing na natutulog na si
Zabrill.
Inilagay ni Lorraine ang nilutong chicken soup sa lamesa ni Zabrill at inabot ang
kamay nito upang maramdaman ang kanya noo.Ang isang nasusunog na sensasyon na
nagmula sa kanya ay agad nagpakilos kay Lorraine upang kuhanin ang isang palanggana
at lagyan ng malamig na tubig at binasa ang bimpo at inilagay sa noo ni Zabrill.
Isang beses rin, narinig niya na ang napakahalagang relo ni Zabrill ay nalaglag
mula sa kanyang bulsa noong papunta na ito sa spring tour, Kaya't tumakbo siya sa
spring tour upang tulungan siyang makita ito,hinanap niya sa bawat sulok o damo,
bawat puno , at ang kanyang mga kamay ay halos namamaga at pula mula sa pagdaan sa
damuhan ng ilang oras. Sa kabutihang palad, mapalad pa rin siya dahil natagpuan
niya ang relo na nahulog sa damuhan.
Nang maglaon, ipinadala niya ang relo kay Zabrill sa pamamagitan ng courier. Nang
makita niya si Zabrill na sumisigaw sa saya, bigla niyang naramdaman na sulit ang
lahat ng nagawa niya.
Sa araw ding iyon nalaman ni Lorraine na ang relo ay bigay sa kanya ng kanyang ina,
na pumanaw na. Napakahalagang alaala iyon para sa kanya.
Nang naglalaro ng basketball si Zabrill, hindi nangahas si Lorraine na lantaran
itong padalhan ng tubig, kaya't gumastos siya ng isang linggong halaga ng pera
upang masuhulan ang isa sa mga kamag-aral ni Zabrill upang matulungan siyang iabot
ang tubig kay Zabrill. Sinabi din niya sa kaklase na huwag sabihin kay Zabrill na
sa kanya galing.
Later on, sinabi ng kaklase ni Zabrill na
hindi nito ininom ang bote ng tubig na iyon. Bagaman nabigo si Lorraine,naunawaan
parin niya dahil may isang Alliyah na si Zabrill. Bakit naman nito iinumin ang
tubig mula sa ibang tao?
Everything Lorraine did for Zabrill in college flashed through her mind like a
replay of
movie.
Sa madilim at tahimik na bahay, bukod sa mahinang pag-iyak ni Lorraine, wala nang
ibang tunog ang maririnig.Pinunasan ni Lorraine ang luha niya at dahan-dahang
tumayo gamit ang board ng pinto. pinindot niya ang switch sa dingding, at may isang
"Tik"
na tunog, ang silid ay agad na lumiwanag.
Humakbang ng dalawang hakbang si Lorraine at biglang nasipa ang isang bagay.
Tumingin siya sa baba at may nakita siyang isang sobre sa may pintuan. Nagtataka na
kinuha ni Lorraine ang sobre. iniisip niya kung kanino galing ang sobre na iyon.
Binuksan ni Lorraine ang sobre ng may labis na pag-usisa. Nang matapos niyang
basahin ang nilalaman, ang mukha niya agad namutla.
Ang nilalaman ng liham ay siya ay napatalsik mula sa paaralan dahil masama ang
kanyang ugali at gumawa siya ng maruming gawain sa labas ng paaralan. Upang hindi
makaapekto sa ibang mga mag-aaral, pinatalsik siya ng paaralan. "Hindi, paano ito
nangyare?" Ang magagandang mata ni Lorraine ay napuno ng pagtataka.
Kasunod nito, tumatawag si Lorraine sa kanyang mga kaklase at guro, ngunit ang
resulta ay naiinis lang sa kanya ang mga kaklase at guro.
Patuloy na ipinaliwanag ni Lorraine sa lahat, ngunit sigurado ang lahat na
nagsisinungaling siya. Sinabi pa na ang paaralan ay nakatanggap ng ulat at
ebidensya.
Lorraine's phone fell off and made a loud noise in the quiet room. With tears of
grievance, Lorraine read the letter again.
Ngayong taon, nasa ikaapat na taon na siya at mayroon pa ring isang semester bago
magtapos. Ngunit ngayon, misteryoso siyang pinatalsik sa kanyang unibersidad.
Bigla, isang nakakalokong ideya ang lumitaw sa isip ni Lorraine: Maaaring isang tao
lang ang may gawa nito.
Habang iniisip ito ni Lorraine, mas naramdaman niyang posible ito. Si Tyler ay may
kapangyarihan at impluwensya sa South City. A single move of his finger could shake
the entire South city
Hindi napigilang dumaloy ulit ang mga luha ni Lorraine.
"Lorraine, buksan mo ang pintuan" Matapos ang ilang minutong nakalipas, isang
malakas na tunog ng katok na nagmula sa pintuan. Ang sumunod ay ang malamig na
boses ni Tyler.
Lorraine hugged herself, her eyes wide and lifeless. She ignored Tyler knocking on
the door again and again.
Sa labas ng pinto, matagal na nag-antay si Tyler pero wala siyang naririnig na
ingay mula sa loob.
Ang guwapo niyang mukha ay nagdilim na parang gustong ng pumatay sa galit. Ang
sumunod na sandali, bahagyang umatras si Tyler at sinipa ang pinto at bumukas.
My naramdamang matalim na bagay si Tyler, Bigla, isang nakasisilaw na ilaw ang
lumipad patungo sa kanya. Ang mga mata ni Tyler ay biglang tinakpan ng isang
makapal na layer ng hamog na tila nagyeyelo. Kahit na siya ay nagsanay nang
maraming taon, nabigla parin siya sa matalim na bagay na iyon.
Ngumisi si Tyler. Iniwas niya ang kanyang katawan sa gilid upang maiwasan ang
matalim na bagay na iyon. Ang buong katawan niya nagpakawala ng isang walang
katapusang malamig na aura.
Sa isang tunog na "peng", isang fruit knife ang nahulog sa tabi ng mga paa ni
Tyler. Nang makita niya si Tyler, napuno ng poot ang kanyang puso. Gusto niyang
patayin ito!
Nakatingin kay Lorraine ang maitim na mga mata ni Tyler. Ang kanyang nakakakilabot
na tingin ay tila isang mabangis na hayop na malapit nang lumapa sa susunod na
segundo.
"Lorraine, you actually want to kill me?" Mabilis na naglakad papasok sa silid si
Tyler at hinawakan sa leeg si Lorraine. Ang kanyang madilim at marahas na mga mata
ay nakatingin sa kanya. Ang paghigpit ng kanyang mga kamay ay nagpalabas ng mga
ugat sa likod ng kanyang kamay. Ito ay labis na sumindak kay Lorraine.

CHAPTER THIRTY SIX

"Lorraine, since you want to die, then grant your wish." Walang sinumang babae ang
naglakas-loob na magtapon ng kutsilyo sa kanya. Ang babaeng ito ang nauna!
Tumingin si Lorraine kay Tyler gamit ang kanyang pula at namamaga ng mga mata
habang nahihirapan siyang sabihin,
"T—Tyler Harrison, naiinis ako sa iyo."
Namula sa galit ang mga mata ni Tyler. Ang lakas sa kanyang mga kamay ay patuloy na
nadagdagan. As he looked at Lorraine's pained expression, he did not know why, but
in his heart, Tyler could not bear it anymore.
Hinawakan ni Tyler ang leeg ni Lorraine at hinagis sa sahig na may matalim na
tingin sa mga mata. Ang sumunod na segundo, walang awang tinapakan ni Tyler ang
tiyan ni Lorraine, ang kanyang tinig ay parang demonyo mula sa impyerno.
"Lorraine Alcantara, don't try to challenge my limit, the consequences are not
something
you can bear."
Ang sakit sa tiyan ni Lorraine ay hindi mapigilan mula sa pagyapak ni Tyler, ngunit
hindi siya nakagawa ng tunog. May bakas ng katigasan ng ulo at kayabangan sa
kanyang malilinaw na mga mata.
"Tyler, you shameless scum. Bakit mo ako gustong-gusto saktan?" Biglang namula ang
mga mata ni Lorraine habang umaangal. Ang kanyang hitsura ay lubos na katulad ng sa
isang nakulong na maliit na hayop, na naglalabas ng isang nakakabagabag na daing.
"Ano bang ginawa ko sayo?" Masama ang tingin ni Tyler kay Lorraine habang ang gwapo
nitong mukha ay tila tinamaan ng bagyo.
"Kung hindi mo nagawa ito, paano ako mapapatalsik sa paaralan?" Umungol si Lorraine
sa galit.
Sa ngayon, wala siyang ibang gusto kundi ang humingi ng hustisya.
"Ano ang pinagsasabi mo?" Nakasimangot si Tyler, ngunit nanatiling malamig ang
kanyang ekspresyon.
"Hah, alam mo kung ano ang nagawa mo." Itinapon ni Lorraine ang sulat kay Tyler.
Tyler held the letter accurately and moved away, stepping on Lorraine's feet.
Matapos mabilis na basahin ang mga nilalaman sa papel, naging malamig ang mukha ni
Tyler at kanyang katawan ay
naglabas ng matalas na aura. Malamig niyang tinitigan si Lorraine at winagayway ang
papel sa kanyang kamay, "Naghihinala ka na ginawa ko ito?"
Bagaman mapula at namamaga ang mga mata ni Lorraine, at halatang may mga bakas ng
luha sa kanyang mukha, walang palatandaan para sumuko sa kanyang mga mata, " Doubt?
The truth is right in front of me, do l even need to doubt it? who else would do
such a wicked thing?"
"Am I wicked? "Lorraine, let me tell you, I have
never done this before!" Tyler threw away the piece of paper in his hand and was
very
angry with Lorraine's words.
Nang makita ang confidence sa mga mata ni Tyler, medyo nag-alangan ang puso ni
Lorraine. Hindi ba talaga ginawa ni Tyler? Ngunit sa agad din niyang winaglit ang
ideyang iyo. Sa mundong ito, ang taong may matinding galit sa kanya ay si Tyler
lang. Dahil para kay Tyler, siya ang pumatay kay Dhanna, kaya't tiyak na hindi siya
nito titigilan sa pagpapahirap.
"What is it? "You don't believe me? Tyler's face was as dark as the night outside
the window.
Biglang tumawa si Lorraine, ang tawa na nakalulungkot at ang mga mata ay umapaw na
ang mga luha. "Kailangan ko bang maniwala sa isang tulad mo?"
"Lorraine!" Hindi mapigilan ni Tyler na umungol. Paulit-ulit na hinamon siya ni
Lorraine at sinasagad ang kanyang pasensya.
Natatakot siya na hindi niya mapigilan ang galit at baka mapapatay niya ito!
Lorraine's body suddenly swayed before collapsing onto the ground.
"Lorraine, wake up." Tyler crossed his arms and kicked Lorraine's leg with his
strong and slender legs, but Lorraine remained motionless. A hint of panic flashed
across
Tyler's eyes. He carried Lorraine and walked out of the door.
In Harrison's villa
"Tsk tsk tsk, Third Brother, cant you have the slightest bit of tender feelings for
the fairer sex? Isang perpektong mabuting tao ang pinahirapan mo sa ganoong paraan,
Tama pa ba iyang ginagawa mo sa kanya?" Si Fernan ay pilit na tinawagan ni Tyler sa
kalagitnaan ng gabi.
"If you say another word, I'll cut your tongue." The veins on Tyler's forehead
throbbed
violently as a flame flashed across his eyes.
Fernan was indeed a weirdo. Amongst all the sworn brothers, silang dalawa lang ni
Brandon ang mas may lakas ng loob na magsalita at magtanong ng maraming bagay kay
Tyer. Sa tuwing dumating si Fernan para gamutin si Lorraine, hindi niya mapigilang
asarin si Tyler.
Fernan yawned, dark circles were hanging on his handsome face, "Third Brother,
nagtrabaho ako ng husto upang gamutin ang iyong asawa sa kalagitnaan ng gabi, bakit
hindi mo ako bigyan ng higit pang mga bayarin sa
medisina? "
"A million will come to your card in the future." To Tyler, one million was
equivalent to a
dime in the eyes of others. It became Fernan's medical expenses without even
batting an
eye.
"Thank you, Third Brother." Si Fernan ay nagliliwanag sa tuwa. Tinapik niya ang
kanyang dibdib at ginarantiyahan: "Third Brother, huwag kang mag-alala, gagamutin
ko talaga siya para sa iyo. Bakit nga pala hindi ka pupunta sa ospital?"
Tyler's face darkened, obviously dissatisfied
with Fernan's nagging.
"Alright!" Fernan responded excitedly and then started to check Lorraine's body.
"How is it?" Nakatayo si Tyler sa tabi ng kama ni Lorraine. Nang makita niyang
tumigil si Fernan sa kanyang kilos, mabilis siyang nagtanong.
"Her body is very weak. In addition, she had a great time. It's just that she's
been stimulated. After a period of recuperation, she'll be fine, So I have to go."
"Okay."
Nakita ni Fernan kung gaano nag-aalala si Tyler tungkol kay Lorraine, kaya't tinaas
niya ang kilay niya at lihim na napangiti.
Pagkaalis ni Fernan ay biglang naisip ni Tyler ang nangyari ngayong gabi. Iniisip
niya ang
sulat at ang malungkot na mga mata ni Lorraine, nalungkot si Tyler sa kanyang puso.
Naglakad si Tyler papunta sa bintana. Napakagulo ng isip niya kaya nais niyang
makalanghap ng sariwang hangin. Sa pamamagitan ng repleksyon, kitang-kita ni Tyler
ang natutulog na mukha ni Lorraine. Nakikita ang mapayapang mukha ni Lorraine na
natutulog, ang hindi mapakali na puso ni Tyler ay tila banayad na pinahid ng isang
pares na mga kamay ni Lorraine. Ang kanyang buong katawan ay naging magaan.
Makalipas ang ilang minuto, tignan ni Tyler ang kanyang telepono at tumawag kay
Rommel. "Maraming salamat na tinulungan mo akong maibalik siya."
Hanging up the phone, Tyler thought of what Lorraine had said and his eyes suddenly
became sharp. When he proved that he didn't make her quit school, that woman would
be
lead for Sure.
This woman had eaten the heart of a leopard today. Not only did she curse at him,
she even
wanted to kill him?
Kung siya ay isang ordinaryong tao lamang, maaaring hindi niya naiwasan ang biglang
pagsasak sa kanya ni Lorraine.

CHAPTER THIRTY SEVEN

The next day.
Dahan-dahang iminulat ni Lorraine ang kanyang mga mata. Nakaramdam ng kirot ang mga
mata niya ng hawakan niya ito. Ramdam ni Lorraine ang pamamaga sa paligid ng
kanyang mga mata.
Teka lang! Mabilis na pumasok sa isipan ni Lorraine ang mga malabong eksena.
Naalala niya na gusto niyang patayin si Tyler kagabi. . .panaginip lang ba iyon?
Napadako ang tingin ni Lorraine sa mga gamit sa silid. Sumakit ang sintido niya
habang tinatapik ang ulo. Malinaw na naalala niya na nasa bahay siya kahapon. bakit
siya nagising dito? Sa madaling salita, ang mga imahe sa kanyang isip ay totoo!
Papatayin ba talaga niya si Tyler gamit ang kutsilyo?
Nag-panic si Lorraine, ni hindi niya alam kung saan siya kumuha ng lakas ng loob na
patayin si Tyler kagabi. At nasisiguro niya, galit na galit na marahil si Tyler sa
kanya ngayon!
Ano ang dapat niyang gawin? Patuloy na pinipiga ni Lorraine ang kanyang mga kamay,
habang ang utak niya ay nag-iisip. Kinailangan niyang makaisip ng isang paraan
upang pakalmahin si Tyler, kung hindi man, hindi talaga ni Tyler pakakawalan si
Anna.
Nang itulak ni Manang Nempha ang pinto at bumukas, nakita niya si Lorraine na
nakaupo sa kama, hawak ang ulo ng mga kamay habang nagmumuni-muni. "Miss Lorraine"
Hindi napansin ni Lorraine nang pumasok si Manang Nempha, kaya't tumawag ito sa
kanya.
Dahan-dahang napalingon si Lorraine nang marinig ang boses ni Manang Nempha.
Biglang nasilaw ang kanyang mga mata at nagmamadali siyang bumaba ng kama, hindi na
nag-abala na maglagay ng sapin sa paa agad siyang lumapit kay Manang Nempha.
Hinawakan niya ang kamay ni Manang Nempha at nakiusap, "Manang, kailangan mo akong
tulungan ngayon."
Kalmadong hinila siya ni Manang Nempha
at hinawakan din ang kamay at tiningnan si Lorraine at sinabi, "Miss Lorraine, ikaw
ay isang matalinong tao. Bakit ba patuloy mong ginagalit si Sir Tyler? Alam mo ba,
umalis si Sir Tyler papunta sa opisina niya kaninang umaga nang hindi man lang nag-
agahan?
"Manang, ganon ba kagalit si Tyler sa akin para hindi kumain ng agahan?" Sa ilang
kadahilanan, biglang nakaramdam ng kaunting kasiyahan si Lorraine. Dahil sa buong
villa wala ni isa mang nagpagalit kay Tyler para hindi ito kakain ng agahan.
"Tila nasisiyahan ka sa iyong sarili, hindi ba?" Isang bakas ng kawalang-kasiyahan
ang lumitaw sa mga mata ni Manang Nempha.
"Manang, paano ako maglakas-loob humarap kay Tyler? Ano ang dapat kong gawin?" Ang
malalaking mata ni Lorraine ay napuno ng luha, at mukhang balisa ang kanyang mukha.
"Ano ba ang ginawa mo at nagalit na naman si Sir Tyler sa iyo?" Kahit na nais ni
Manang Nempha na tulungan si Lorraine, kailangan niyang malaman man lang kung ano
ang mali na nagawa ni Lorraine!
"M—Manang. . ." Napalunok si Lorraine. Hindi niya masabing halos mapatay niya si
Tyler kagabi. Dapat bang sabihin niya na muntik na niyang mapatay sa saksak si
Tyler?
"Manang, alam mo naman na sa simulat-simula pa lang ay ayaw na sa akin ng iyong
amo. Hindi siya nasisiyahan sa anumang bagay na aking gawin. Ikaw ang mas
nakakakilala sa kanya, kaya humihingi ako ng tulong sa iyo." Minabuti na iwasan na
lang ni Lorraine ang katanungan ni Manang Nempha sa kanya. Mas madali para sa kanya
na kumbinsihin si Manang Nempha sa pagsasabi nito.
"Tama ka." Sure enough, upon hearing
Lorraine's words, Manang Nempha immediately believed her.
"Manang, paano kaya kung sasama ako ulit sa iyo sa paghatid ng tanghalian kay Tyler
ngayon?" Naisip ni Lorraine ang huling pagkakataong ginawa niya ito upang maipakita
ang pabor kay Tyler, kaya't nagpasya siyang ulitin ang parehong trick.
Gayunpaman, hindi gumana ang iniisip ni Lorraine. Walang pakialam na sinabi ni
Manang Nempha, "Si Sir Tyler ay aalis kasama sina Sir Brandon at Sir Tristan
mamayang tanghali, kaya hindi ko na kailangang maghatid ng tanghalian."
"Ah!" Lorraine wailed. She didn't even have the chance to try and please Tyler.
Buong araw, iniisip ni Lorraine kung ano ang gagawin niya para mawala ang galit ni
Tyler sa kanya.
Kinahapunan narinig ni Lorraine ang tunog ng sasakyan ni Tyler. Mabilis na naglakad
palabas nakita niya si Manang Nempha kaya sumunod na rin si Lorraine matapos mag-
atubili saglit.
Sa unang sandaling bumaba si Tyler sa sasakyan, nakita niya si Lorraine na nakatayo
sa likuran ni Manang Nempha. Agad nagsalubong ang kilay niya. Sa sandaling nakita
niya si Lorraine, naalala niya ang patalim na ibinato nito sa kanya kagabi. Kung
ito ay ibang tao, ang taong iyon ay namatay na ng daang beses sa dami ng saksak.
Ang malungkot na mukha ni Tyler ay agad na nanlamig nang makita niya si Lorraine na
naglalakad palapit sa kanya. Naglakad siya papasok sa silid gamit ang kanyang
mahaba na mga binti. Ni hindi niya nilingon si Lorraine at dinaanan lang niya ito.
Agad itong umakyat sa silid at nagbihis.
Maya-maya pa bumaba na si Tyler para kumain ng hapunan.
Nakatayo lang si Lorraine sa bulwagan, hindi sigurado sa gagawin. Sa sandaling ito,
tiningnan ni Manang Nempha si Lorraine at sinabi sa kanya na pumunta sa kusina
upang ilabas ang ibang ulam.
Tumango si Lorraine, lihim na nagalak ang kanyang puso. Naisip niya na hindi siya
tutulungan ni Manang Nempha, ngunit hindi niya inaasahan na bibigyan pa siya ng
payo nito.
Nang makapasok siya sa kusina, nakita ni Lorraine na may isa pang ulam doon.
Kukunin na sana niya ito nang may gumambala sa kanya.
"Umalis ka na, ako na ang gagawa niyan."
Tumingin si Lorraine at nakita ang isang maid na may makapal na makeup. Ang harap
na bahagi ng kanyang suot na pang-maid ay pinutol ng napakaikli, halos lumabas na
rin ang puwitan dahil sa ikli ng palda na suot habang naglalakad papunta sa kanya.
Kinuha muna ni Lorraine ang ulam at sinabi, "Okay lang, ako na ang gagawa, kaya ko
na ito."
"Ibigay mo sa akin iyan!" Pinandilatan ng maid ng mga mata si Lorraine. Napakatagal
niyang naghintay para sa isang pagkakataon na maghatid ng ulam at nais gamitin ang
opurtunidad na ito upang makalapit sa kanilang amo. Hindi niya hahayaang masira ng
babaeng ito ang kanyang mga plano.
"Sinabi sa akin ni Manang Nempha na ako ang kukuha, bakit ko ibibigay sa iyo ang
ulam na ito?" wika ni Lorraine habang nagtataka.Para bang may masamang balak ang
katulong na ito kay Tyler!
"Sa palagay mo ba kakainin ni Sir Tyler ang ulam kapag ikaw ang nagdala,ha?"
"Kakainin man niya o hindi walang kaso iyon. Pero ikaw sa kapal ng makeup sa mukha
mo kapag nakita ka niya, sa palagay mo ba gaganahan pa kumain ang asawa ko?"
Deretsong sagot ni Lorraine.
"Ikaw, Buwisit kang babae ka!" galit na galit na wika ng maid pagkatapos marinig
ang sinabi ni Lorraine. Alam niyang wala siyang laban sa ganda nito pero hindi siya
papayag na mapunta si Tyler sa babaeng ito. "Ibigay mo sa akin iyan." Lumapit ang
maid upang agawin ang mangkok mula sa mga kamay ni Lorraine.
"Kung hindi ganyan kakapal ang makeup sa mukha mo, siguro ibibigay ko nga ito."
anang Lorraine na naiinis na rin sa inaasta ng maid.
"Ipokrita ka! Sa palagay mo dahil asawa ka ni Sir Tyler puwede ka ng umakto na amo
rito,Ha? Para sabihin ko sa iyo pinakasalan ka lang pero hindi ka mahal ni Sir
Tyler! Huwag kang ilusyonada."
Hindi na makapag timpi si Lorraine, "Kahit na ano pa, kasal pa rin ako sa isang
Harrison, at sa pangalan, ako parin ang asawa ni Tyler! At ikaw? sino ka ba sa
palagay mo,ha? hindi ba maid ka lang naman?"
CHAPTER THIRTY EIGHT
"Huwag maging masyadong kampante, magkakaroon ng araw na hihilahin kita mula sa
posisyon mo bilang asawa ni Sir Tyler." Alam ng kasambahay na tama si Lorraine,
ngunit ayaw niyang talunin siya ng ganoon lang.
"Hindi ka na makakaabot sa araw na iyon, dahil ngayon pa lang sasabihin ko sa iyo
na hinding-hindi ka magugustuhan ni Tyler."
Patuloy nilang pinag-aagawan ang mangkok ni walang balak bumitaw.
"Lorraine, pagod na akong makipa-argue sa iyo. Bitawan mo na ito ngayon din, huwag
mo akong abalahin sa pagsilbi kay Sir Tyler." Hindi manalo ang kasambahay laban kay
Lorraine, kaya't halos nais na niya kainin ito ng buhay.
"Ikaw itong walang laban sa akin, bakit ikaw ang hindi bumitaw,ha?" Sa isang
paghila mula sa kamay ng maid, ang mangkok na may lamang ulam ay halos maagaw ni
Lorraine.
Pero ayaw pa rin bumitaw ng maid. "Akin na ito sabi,eh!"
"O sige, sige, ibibigay ko na sa iyo." Maya-maya, kumalas na si Lorraine sa
pagkakahawak sa mangkok. Gayunpaman, Nang maagaw na sana ito ng maid pabalik,
biglang binitiwan ni Lorraine ang kanyang kamay. Ang mangkok sa sobrang lakas ng
pagkahila ng maid ay nahulog at nabasag..
Si Tyler habang kumakain, narinig na may nabasag sa kitchen . Agad siyang napatigil
sa pagkain dahil sa inis. Ayaw na ayaw niyang makarinig ng ingay habang kumakain.
Lihim na nainis si Manang Nempha kay Lorraine sa hindi mang lang magawa ang ganoon
kasimpleng bagay. Mabilis siyang tumakbo papasok ng kusina and silently cursed
Lorraine in her heart.
"Lorraine, tapos ka na ngayon! Ang lakas ng loob mo na basagin ang isang mangkok?
Hindi mo ba alam na ayaw na ayaw ni Sir Tyler ang makarinig ng ingay habang
kumakain siya? Tiyak na hindi ka niya patatawarin mamaya." Nang makita ng
kasambahay na nabasag ang mangkok, natigilan siya saglit bago niya tiningnan si
Lorraine at sinisi.
"Ikaw ang bumasag ng mangkok. Huwag mong subukang magsinungaling sa akin." Nais ng
kasambahay na siya ang sisihin? Hindi siya bobo para akuin ang nangyari!
Tumawa ang kasambahay at marahang hinawakan ang buhok at inayos. "Sino ang nakakita
sa akin na nagbasag ng mangkok,ha? Bukod, si Manang Nempha ang nagsabi sa iyo na
dalhin ang ulam kay Sir Tyler."
"Ikaw. . ." Nagkukuyom sa galit si Lorraine hanggang sa puntong hindi siya
nakaimik. Pinagsisisihan niya ang sinabi sa kasambahay na si Manang Nempha ang nag-
utos sa kanya na pumasok sa kusina upang kuhanin ang ulam.
Maya-maya. Pumasok na si Manang Nempha, nakasimangot sa dalawang tao sa kusina, at
malamig na sinaway, "Ano ang nangyari sa inyong dalawa? Hindi ba ninyo alam na
kumakain si Sir Tyler? Bakit kayo nag-iingay?"
Nang makita ng katulong si Manang Nempha, siya ay gumawa ng isang nakakaawang
ekspresyon. "Manang, hindi ho ako ang bumasag ng mangkok na may ulam, si Lorraine
po."
Alam ni Lorraine na tiyak na sasabihin ng katulong kay Manang Nempha na siya ang
bumasag ng mangkok.
Matapos sabihin iyon, kampanteng tumingin kay Lorraine ang maid. Sa kanyang puso,
hiniling niya na masipa ni Tyler si Lorraine mula sa Harrison's Villa, upang ang
posisyon bilang asawa ng isa sa Harrison Family ay maaaring mapunta sa kanya.
Narinig ni Manang Nempha ang katulong na patuloy na sinisisi si Lorraine, at dahil
siya ang nag-utos kay Lorraine na kuhanin ang ulam , naniniwala siya ng higit pa o
mas kaunti sa sinabi ng katulong.
"Miss Lorraine, ang utos ko lang na pumunta ka sa kusina upang kuhanin ang ibang
pang ulam. Ni hindi mo nagawa ang isang bagay na napakasimple lang? Ngayon na galit
na naman si Sir Tyler, sabihin mo nga sa akin kung ano ang gagawin!" Malamig na
tinitigan ni Manang Nempha si Lorraine.Hindi siya nasiyahan sa ginawa nitong
kapalpakan.
"Manang, pakinggan mo ako. Dadalhin ko na sana ang ulam, ngunit pinilit niyang
agawin sa akin." Turo ni Lorraine sa maid.
Nang marinig ito ng kasambahay, nag-alala siya, "Kalokohan, malinaw na ang iyong
sapatos ay nadulas at naging sanhi ng pagkabasag ng mangkok."
"Ikaw ang lumapit upang agawin ito. " sagot ni Lorraine.
"Ikaw yun! ikaw ang bumasag nito! Ngayon gusto mo pa rin akong siraan? " Habang
nagsasalita ang kasambahay, nagsimulang tumulo ang luha sa kanyang mga mata, na
para bang naapi siya ng matindi.
"Miss Lorraine, sabihin mo sa akin ang totoo, binasag mo ba ito? "
"Manang, hindi talaga ako yun." Pinilit ni Lorraine na ipaliwanag. Hindi niya
hahayaan na lumayo ulit ang loob ni Manang Nempha sa kanya gaya ng dati dahil
lamang sa bagay na ito.
"What are you arguing about?" Isang malamig na boses ang nagmula sa labas ng
kusina. Inilagay ni Tyler ang kanyang mga kamay sa kanyang bulsa na may malamig na
ekspresyon. Lalong lumakas ang galit sa kanyang mga mata nang makita niya si
Lorraine.
"Sir Tyler!" anang Manang Nempha ng makita si Tyler.
"What happened? Tanong ni Tyler na nakatuon ang mga mata kay Lorraine.
"Sir Tyler, ganito ho kasi ang nangyari. . ." Manang Nempha briefly recounted what
had happened, "Ano ho kasi hindi ko alam kung sino sa kanila ang nagsisinungaling."
Sumulyap si Tyler sa maid nang marinig iyon.
Nang makita si Tyler na nakatingin sa kanya, lihim na natuwa ang maid at naging mas
malambing ang kanyang ekspresyon.
Nang makita ni Tyler ang maid na nagkukunwaring seryoso, isang bakas ng pagkasuklam
ang sumilaw sa kanyang mga mata. Inalis ang kanyang tingin, malamig na sinabi ni
Tyler, "Manang, napansin ko na lalo kang naguguluhan. Hindi mo ba alam na puwede mo
naman tingnan ang footage ng Surveillance?"
Napatampal si Manang Nempha ang kanyang noo at sinabi, "Pasensya na ho Sir, dahil
siguro sa may edad na ako kaya nagiging makakalimutin na. Titingnan ko ho muna ang
surveillance footage ngayon para malaman ko kung sino sa kanila ang may mali."
Hearing the words surveillance video, namutla ang mukha ng maid. Nakalimutan niya
na mayroong isang surveillance video sa kusina!
Hindi na kailangang ipaliwanag ni Lorraine sa kasambahay ang kasalanag nito dahil
nasa harap ng kanyang mga mata ang katotohanan.
Hindi nagtagal, bumalik si Manang Nempha. Ang kanyang mukha ay galit habang
tinititigan ng malamig ang kasambahay, "Hindi ba sinabi mo na si Miss Lorraine ang
nakabasag ng mangkok? Paano mo ito ipinapaliwanag ngayon?
Nagpakita ng takot sa mukha ang maid. Tumakbo siya at hinawakan ang braso ni Manang
Nempha. "M–Manang, ano po kasi. . .S—sorry ho ..."
"Manahimik ka. Ang katotohanan ay nasa harap ng iyong mga mata. Ikaw ang bumasag ng
mangkok, ngunit pinaparatangan mo pa rin si Miss Lorraine!"
"Sir Tyler, ano sa palagay mo ang dapat nating gawin? " Dahil sa naroon na rin lang
si Tyler, malinaw na hindi magpapasya si Manang Nempha.Ipinapaubaya na niya kay
Tyler ang magiging desisyon.
"Throw her out." Tyler glanced at the maid in disgust,then left in big strides.
"Sir Tyler, nagkamali ho ako, sana bigyan mo po ako ng isa pang pagkakataon, Sir
please. . ." Ang kasambahay ay kinaladkad palabas ng walang awa ng dalawang
guwardya. Napatingin si Lorraine sa maid na umiiyak. Hindi niya alam kung bakit,
ngunit sa kanyang puso, siya ay nakaramdam ng lungkot sa sinapit ng maid.

CHAPTER THIRTY NINE

In the study room, nasa kalagitnaan si Tyler ng isang video conference nang hindi
niya sinasadyang makita ang isang maliit na pigura na nakatayo sa labas ng pintuan.
Tumayo si Lorraine sa labas ng pintuan at tumingin sa paligid ng ilang beses.
Napansin niyang parang abala si Tyler at nagdadalawang isip na pumasok.
Nag-isip sandali si Lorraine at nagpasyang maghintay hanggang matapos si Tyler sa
kanyang trabaho bago pumasok.
Si Tyler ay nakatingin kay Lorraine mula sa gilid ng kanyang mga mata. Nang makita
na hindi siya pumasok pagkalipas ng ilang minuto, bahagyang sumimangot siya.
Ang taong gumagawa ng report ay nakita si Tyler na nakasimangot at naisip na ang
report na kanyang ginawa ay hindi sapat. Sa sobrang balisa niya ay nagsimulang
lumabas ang malamig na pawis sa kanyang likuran. Nang matapos ang pagpapaliwanag ng
taong iyon tungkol sa report, hindi pa rin siya binigyan ng reaksyon ni Tyler. Ang
taong iyon ay naging mas nagtaka pa, ang kanyang CEO ay hindi kailanman
nagsisiwalat tulad ng isang expression habang nakikinig na report, ang expression
na tila naiinis!
"CEO!" That person carefully shouted to Tyler in the video.
Matapos marinig ang tinig ng taong iyon, sa wakas ay bumalik sa nagre-report ang
atensiyon ni Tyler. Tinanong niya na may seryosong mukha: "Saan na ba tayo? Bakit
hindi ka magpatuloy?"
Sa nasabing iyon, sigurado ang taong nagre-report na ang kanilang CEO ay natulala!
"CEO, tapos na ang aking report. Gusto mo bang ipaliwanag ko ulit? " Pinunasan ng
taong iyon ang malamig na pawis sa noo niya at maingat na nagtanong.
"Finished?" Tyler was stunned. He then realized that he was staring at Lorraine in
a daze, "Send the report to my mailbox. I'll read it myself later."
Matapos sabihin iyon, pinatay ni Tyler ang computer at nagkunwaring tumingin sa mga
dokumento. Sa totoo lang, binibigyan niya ng pansin si Lorraine. He wanted to see
what she was up to.
Sa labas ng pintuan, nakita ni Lorraine na natapos na ang meeting ni Tyler. Huminga
siya ng malalim at kumatok sa pinto. Hindi na niya hinintay ang tugon ni Tyler,
naglakad na siya papasok.
"I—iyong tukol. . .Kahapon, hindi ko sinasadya ..." Pinagsalikop ni Lorraine ang
kanyang mga kamay nang hindi mapakali, medyo kinakabahan siya dahilan para mautal
bahang nagsasalita.
"Not intentional? I remember you weren't stupid. " Wika ni Tyler habang nakatitig
parin sa mga dokumento sa mga kamay.
Hindi nakakibo si Lorraine. Ang kanyang emosiyon ay talagang nagbago kahapon. Halos
nakalimutan niya ang kanyang ginawa. Bukod, nagawa lang niya iyon dahil din kay
Tyler.
May nilabas si Tyler na isang dokumento mula sa drawer ng mesa at itinapon ito sa
harap ni Lorraine. Ang kanyang tono ay kasing lamig ng yelo. "Take a good look."
Galit na galit si Lorraine sa ikinilos ni Tyler, ngunit tiniis niya ito. Kinuha
niya ang bagay sa sahig at nilabas ang ilang pirasong papel mula sa envelope.
Matapos basahin ang mga nilalaman ng papel, hindi mapigilan ni Lorraine na
manginig. Namula ang mukha niya sa galit. Ang lahat ng iyon ay kagagawan pala ni
Alliyah.
Hindi akalain ni Lorraine na si Alliyah ang nag-set up sa kanya at nagbigay ng
ebidensya sa paaralan. Then didn't she misunderstand Tyler last night? No wonder he
was so angry.
Thinking of this, Lorraine couldn't help but
feel a little guilty, "T–Tyler, I'm sorry"
"That I'm sorry isn't worth anything to me. If you want to apologize, then do it.
The thing
that I hate the most is saying it with my mouth.
Dahil nais mong humingi ng tawad, dapat magkaroon ka ng sapat na katapatan. " Hindi
kinalimutan ni Tyler ang saksak mula kay Lorraine.Did she want him to forgive her
so easily? You wish!
Lorraine knew that Tyler was a businessman, and businessmen would never let her
suffer a loss, not to mention that the person sitting in front of her was Tyler, it
seems that she wouldn't let his anger go away if she didn't pay a price. If she
didn't take it easy, she might blow her top on Anna.
"Anong gusto mong gawin ko?" Inihanda na ni Lorraine ang kanyang sarili. Hindi
mahalaga kung ano ang nais ni Tyler na gawin niya, gagawin niya ito nang walang
pag-aalinlangan.
How could Tyler not know that Lorraine was trying to compromise with him. Isang
bakas ng pagiging mapaglaro ang sumilaw sa kanyang guwapong mukha. Ang kanyang
mahaba at makapangyarihang mga daliri ay itinaas ang baba ni Lorraine at tinitigan
ang malambot nitong pulang labi.
Tila umiwas ang mga mata ni Lorraine habang nakatingin sa guwapong mukha ni Tyler
na papalapit sa kanya. Napalunok siya ng laway sa takot. It couldn't be that he
wanted her.
Sa isiping iyon, tumingkayad si Lorraine hinawakan ang mukha ni Tyler upang
salubungin ang halik nito. Akmang hahalikan na siya nito ay biglang ngumisi si
Tyler at binitawan si Lorraine.
"You really are a lustful woman. You're so impatient to offer yourself up, don't
you think that the man just needs to give you a nudge and you'll be lustful?" Puno
ng panunuya ang mga mata ni Tyler habang nilalait niya si Lorraine.
Namutla ang mukha ni Lorraine. Ang mga salita ni Tyler ay parang isang hindi
nakikitang kutsilyo na tumusok sa kanyang puso, ang sakit na tila hindi siya
makahinga.
"Bakit hindi ka nagsasalita? Lorraine, aminin mo, may maruming pag-iisip na pumasok
diyan sa utak mo. "Nang makita na nanahimik si Lorraine, lalong walang awa na
tinuya ni Tyler si Lorraine.
Nasaktan si Lorraine sa sinabi ni Tyler. Gusto talaga niyang sampalin siya, ngunit
hindi niya magawa iyon.
"Hindi ba gusto mo na mawala ang galit ko? Bigyan kita ng pagkakataon, hubarin mo
ang iyong damit! At pagkatapos, lumabas at tumakbo ka paikot sa buong Harrison's
Villa nang isang beses." Si Tyler ay may malupit at malamig na ngiti sa sulok ng
kanyang bibig.
Ano? Tatakbong hubot hubad sa Harrison's Villa? Siraulo ba siya? Mariin na kinagat
ni Lorraine ang mga labi, hindi makapaniwala sa sinabi sa kanya ni Tyler.
"Magbibilang ako hanggang tatlo. Kung hindi mo pa rin ito gagawin, huwag mo
hilingin sa akin na patawarin ka. At para naman sa isang alipin na iyon, hayaan mo
akong mag-isip kung itatapon ko rin siya sa Death Forest upang ipakain sa mga lobo.
" Palaging alam ni Tyler na ang katulong ay ang kahinaan ni Lorraine, kaya ginamit
niya ito upang panakot kay Lorraine.
"H—huwag. . .G—gagawin ko na."
Mariin niyang iniunat ang kanyang mga kamay patungo sa mga butones ng kanyang
damit. Ang bawat butones na natatanggal niya ay tila naubos rin ang lahat ng
kanyang lakas.
Dahan-dahang nahulog sa sahig ang puting damit ni Lorraine. Napatingin si Tyler sa
katawan ni Lorraine at agad napalunok. Tila gusto niyang maligo ng malamig dahil sa
kakaibang init na nararamdaman.
"C—continue!" Ang mga mata ni Tyler ay puno ng emosyon habang namamaos ang kanyang
boses. Pinagsikapan niya ang kanyang makakaya upang mapigilan ang kanyang sarili sa
kagustuhang maangkin si Lorraine.
Nararamdaman ang mga titig ni Tyler na puno ng emosyon, biglang nanigas ang katawan
ni Lorraine sa kahihiyan.
Pareho silang walang imik.

CHAPTER FORTY
"G–dagawin ko ba t–talaga ito?" Nauutal si Lorraine. Ayaw talaga niyang may
makakita sa hubad niyang katawan.
"Dont stop, continue." Nais ni Tyler na subukin kung hanggang saan ang kaya ni
Lorraine.
"Maaari mo bang baguhin ang pamamaraan ng parusa? Anuman iyon ay tatanggapin ko,
Huwag lang ito." Pagsusumamo ni Lorraine kay Tyler.
"Wala kang karapatang makipagtawaran sa akin.You either continue, or... The beasts
of Death Forest should be hungry!" Tyler smiled maliciously.
Galit na galit na si Lorraine. Ang bastardo na ito, ay alam lamang kung paano
gamitin si Anna upang bantaan siya!
Inabot ni Lorraine ang kanyang kamay sa kanyang likuran at tinanggal sa pagkaka-
hook ang kanyang bra.
Ang mga mata ni Tyler ay lalong pumula, at ang isang parte ng kanyang katawan ay
lalong
nanigas.
Matapos matanggal lahat ng saplot, tila naubos na ni Lorraine ang lahat ng kanyang
lakas. Maya-maya pa, mabigat na humakbang na siya patungo sa pinto. Tuluyang tumulo
ang luha mula sa mga mata ni Lorraine. Inilagay niya ang kanyang kamay sa hawakan
ng pinto.
Dahan-dahang binuksan ni Lorraine ang pintuan. Isang bugso ng malamig na hangin ang
dumampi sa hubot hubad niyang katawan.
Lorraine should be glad that it was night. As long as she walked fast enough, she
would not be seen by too many people.
Akmang lalabas na si Lorraine sa study room,
biglang hinatak siya ng isang malakas na puwersa. Sumara ulit ang pinto.Lorraine
was also pressed against the door, and Tyler was holding her back.
The densely packed kisses fell like rain, patuloy na lumalaban si Lorraine, biglang
tumigil si Tyler, ang kanyang mga mata ay naningkit, "Ano? nais mo pa ring maglakad
sa paligid ng Villa? Gusto mo bang makita ng lahat ang iyong kahubdan?"
Narinig iyon, tumigil si Lorraine sa pagtulak kay Tyler. Sa katunayan, kumpara sa
paglalakad sa paligid ng Villa na hubad, mas gugustuhin niyang hayaan si Tyler.
Labis na nasiyahan si Tyler sa mga kilos ni Lorraine. Ibinaba niya ang kanyang ulo
at hinalikan ang mapula nitong labi. Dinala ni Tyler si Lorraine sa lamesa at
pagkatapos ay yumuko upang pahirapan siya sa pinakapang brutal na pamamaraan.
Napatingin si Lorraine sa puting kisame. Ramdam niya ang sakit sa katawan sa mga
ginagawa nito. Si Tyler ay hindi kailanman naging banayad sa kanya sa bagay na ito.
Tyler was not interested in Lorraine's dead body at all. After the first round
Tyler left.
Nakahinga ng maluwag si Lorraine ng matapos na si Tyler, ngunit tila ikinainis
naman niya ang sinabi nito. "You didn't satisfy me, so this doesn't count."
"Tyler, how can you be so despicable?" Sa wakas ay hindi na ito napigilan ni
Lorraine at umangal. Kita kung gaanong galit ang itinago niya sa kanyang puso.
"You dare to roar at me? Tyler's face suddenly darkened and a sharp killing intent
was
emitted from his body.
"Hindi, ang ..." Agad itong pinagsisisihan ni Lorraine matapos niyang sigawan.
" Tyler, makinig ka sa akin, ako ay—“
"Enough, woman. Hayaan mong sabihin ko sa iyo, kung nais mo talagang patawarin kita
sa nangyari kagabi, pumunta ka at maghanap ng ilang mga babae para sa akin.
Kailangan mo akong ma-satisfy." Isang bakas ng kasamaan ang sumilay sa malamig na
mga mata ni Tyler. Bigla siyang nakaisip ng isang napakasayang pamamaraan.
"Ano?" Natigilan si Lorraine. Humihiling sa kanya na hanapan siya ng babae? Para
lang ma-satisfy siya? Nasisiraan na ba siya ng bait!
"Okay, l go and find a woman for you bukas ng gabi." Naisip ni Lorraine na kapag
dumating ang oras, didiretso na lamang siya sa bahay aliwan para makahanap ng ilang
mga babaeng sasama sa kanya. Hindi naman ganun kahirap.
"Those women's bodies must be clean. Tyler added another condition.
Wasn't it because he wanted to play with girls? Although it was a little difficult,
she still had to
clench her teeth and agree.
"Maaari na ba akong lumabas ngayon?" Nakaramdam ng kirot si Lorraine sa buong
katawan niya. Gusto lang niyang bumalik sa kuwarto at maligo para magpahinga ng
mabuti.
Hindi niya alam kung bakit, ngunit nang makita ni Tyler ang deretsong tugon ni
Lorraine, inis talaga siya. Ang babaeng ito ay walang kaunting galit o selos?
Pero kung alam ni Lorraine ang iniisip ni Tyler, siguradong pagtatawanan lang siya
at sasabihin: Bakit ako magagalit at bakit ako magseselos?
Sa idea na iyon ni Tyler, nakaramdam ng kunting saya si Lorraine, dahil kapag
umibig si Tyler sa iba, kailanman ay hindi na siya nito guguluhin. Mas makabubuting
kung direktang hiwalayan siya ni Tyler.
Kinuha ni Lorraine ang mga damit sa sahig at isinuot. Bumalik siya sa kanyang silid
at inilublob sa katawan sa bathtub. Medyo napagaan ang pagod niyang katawan. Bukas
ay magiging isa pang abalang araw para sa kanya.
Sa pag-iisip pabalik sa eksena mula kagabi, biglang naisip ni Lorraine ang isang
tanong na hindi niya pinansin. Bakit lumitaw si Tyler sa kanyang bahay? Hinahanap
ba siya nito?
Habang iniisip niya ito, lalong sumakit ang ulo ni Lorraine. At si Alliyah? bakit
gugustuhin nitong saktan siya? Dahil ba kay Zabrill? Gayunpaman, hindi siya
nagpakita ng anumang motibo na may gusto siya kay Zabrill, ni hindi niya inagaw si
Zabrill mula sa kanya. Kaya bakit nagawa sa kanya ni Alliyah iyon?
Napailing na lang si Lorraine at pinilit na iwaglit sa isipan mga mga nangyari.
Paglabas ng banyo, dumiretso si Lorraine sa kama. Pagod sa buong araw, talagang
hindi na niya nakaya agad siyang nakatulog.
Midnight.
Naghari ang katahimikan sa paligid.
Dahan-dahang binuksan ang pintuan ng silid ni Lorraine. Isang matangkad na pigura
ang lumakad at tumayo sa gilid ng kama ni Lorraine.
Hindi makatulog si Tyler matapos na mainis kay Lorraine kaya napunta siya dito ng
hindi namamalayan.
Mahimbing na natutulog si Lorraine. Bahagyang nakataas ang sulok ng kanyang bibig,
na para bang may magandang panaginip. Lalo itong ikinainis ni Tyler.
Naiinis si Tyler. Hindi siya makatulog, bakit ang babaeng ito natutulog ng maayos?
Sa isiping iyon, biglang tinanggal ni Tyler ang kanyang sapin sa paa at humiga sa
kama.
Medyo malaki ang galaw niya, ngunit hindi pa rin nagising si Lorraine sa kanyang
kilos. Hindi mapigilan ni Tyler na sumpain ng tahimik si Lorraine, Natutulog ito
tulad ng isang patay na baboy.
Matapos siyang humiga, isang matamis na amoy ang tumama sa kanyang ilong.
Kailangang aminin ni Tyler na talagang gusto niya ang amoy na ito. Sa tuwing
naaamoy niya ang amoy ni Lorraine, kahit papaano ay huminahon siya.
Smelling the fragrance, unti-unting nakaramdam ng antok si Tyler. Hindi nagtagal
pagkatapos niyang ipikit ang mga mata, nakatulog na siya.
Sa mga oras na iyon, tila nakaramdam si Lorraine ng kakaibang init na lalong
nagpapagaan sa pakiramdam niya. Isiniksik niya ang sarili sa pinagmumulan ng init
at payapang nakatulog.
The next day.
Nang magising si Lorraine, naramdaman niya na may nakapatong na mabigat sa bewang
niya. Iniunat niya ang kanyang kamay upang hawakan ito at naramdaman na may mali.
Bigla niyang iminulat ang mga mata. . .

CHAPTER FORTY ONE

"Ah. . ." Hindi mapigilan ni Lorraine na sumigaw ng malakas ng ibinaling ang ulo
upang harapin ang lalaking gwapo ang mukha.
The sleeping handsome face thick eyelashes trembled for a moment before a sharp
light
flashed in his black eyes.
"What are you shouting about so early in the morning for?" Si Tyler, na ginising ,.
sinamaan ng tingin si Lorraine sa inis.
"Bakit ka nandito?" Niyakap ni Lorraine ang kanyang kumot at umatras sa sulok ng
kama, natatakot na nakatingin kay Tyler ng kanyang magagandang mata.
"Pamamahay ko ito, makakapunta ako kung saan ko gusto. At masama ba na matulog
katabi ang asawa,ha?" Tumingin si Tyler kay Lorraine. Tinitigan niya si Lorraine at
lalong nadadagdagan ang kanyang inis. Hindi siya isang mabangis na hayop, kailangan
bang magtago siya sa napakalayo?
Ibinaba ni Lorraine ang kanyang ulo upang suriin ang kanyang damit. Okay pa rin,
parehas sila ng mga damit na isinusuot noong araw bago siya matulog.
"Ano ang tinitingnan mo? Mayroon pa bang parte sa katawan mo na hindi ko pa
nakikita dati?" Malamig na tumingin si Tyler kay Lorraine at labis na ikinainis ang
mga kilos nito.
Hindi na pinansin ni Lorraine si Tyler agad na siyang bumaba ng kama at pumunta ng
banyo para maghilamos.
Then, Tyler's deep voice sounded out, "Come here, tulungan mo akong magbihis."
"May mga kamay ka naman, bakit kailangan pa kitang tulungan magbihis?" Kumunot ang
noo ni Lorraine. Gustong-gusto niyang pandilatan ng mga mata si Tyler.
"Huwag kalimutan na ikaw ang aking asawa. At tungkulin mong tulungan ako sa
pagpapalit ng aking damit." Ang tono ni Tyler ay sobrang diin, hindi pumapayag na
tanggihan siya ni Lorraine.
"Ano? paano ako nagkaroon ng ganoong obligasyon,ha?"
"What is it? You're starting to disobey me again? " Tyler squinted his long and
narrow eyes as a dangerous aura silently filled the air.
"Oo na, sige na." anang Lorraine dahil nakikita na naman niya ang galit na mukha ni
Tyler. Ayaw niyang makipag-argue rito.
"Sumunod ka sa kwarto ko." wika ni Tyler na tumayo na mula sa kama para bumalik sa
kwarto niya. Dumiretso na siya agad sa banyo para maligo.
Agad naman sumunod si Lorraine kay Tyler, pagkapasok sa kwarto agad niyang tinungo
ang closet ni Tyler at tumingin ng mga damit na puwede nitong isuot.
"Kamahalan, anong klaseng damit ang gusto mong isuot ngayon? "
"Whatever!" pagalit na sagot ni Tyler, naiinis na naman siya sa pagtawag sa kanya
ni Lorraine ng kamahalan. Kailan ba magiging malambing sa akin ang babae na ito?
"Alright!" wika ni Lorraine na napapangiti.
Pagkatapos maligo lumabas na ng banyo si Tyler na nakatapis lang ng tuwalya."Asan
na ang isusuot ko?"
"Kamahalan, ito po gusto mo?" tanong niya habang pinapakita ang isang kulay gray na
polo.
"Hindi magandang tingnan!" Sumimangot si Tyler. Naisip niya na si Manang Nempha ay
talagang nababawasan at hindi gaanong magaling pumili ng mga damit, kahit na bumili
ng mga damit na may ganitong kulay.
"What about this one?" Lorraine raised another white shirt.
"No." Tyler didn't even look at it and just threw out two words.
"What about this one?" Tiningnan ni Lorraine ang tambak na damit sa kama na ayaw ni
Tyler. Tahimik siyang bumuntong hininga sa kanyang puso. Sadya talagang
pinapahirapan siya ni Tyler!
"This one!" Tyler finally picked up the white shirt. At napapangiti dahil sa
nakikitang pagmumukha ni Lorraine.
Ang mga mata ni Lorraine ay nagliliyab sa galit. Tinanong niya si Tyler kung nais
niyang isuot ang puting shirt na ito, pero ayaw, talagang pinapahirapan siya ng
mukong na ito. Sinadya ni Tyler na sabihin sa kanya matapos na makakuha ng isang
bungkos ng damit.
"Come here tulungan mo ko magbihis!" Tyler opened his arms like a master and waited
for Lorraine to serve him.
Naiinis na si Lorraine ni minsan wala talaga siyang laban sa mukong na ito.
Tiningnan ni Lorraine ang maskuladong katawan ni Tyler at naamoy ang samyo ng mint
na pumasok sa kanyang ilong. Lorraine couldnt help but blush.
"Dear wife, bakit namumula ka?" Tyler's powerful arm wrapped around Lorraine's
waist, bringing the two of them closer together.
"Ang init naman, bitiwan mo nga ako!" Nagpanggap na kalmado si Lorraine habang
tinutulak palayo si Tyler.
"Dear wife, Ang init ng pakiramdam mo ngayong umaga, maaaring may iniisip ka
tungkol sa isang bagay na nagmumula sa isang tao at naramdaman ang mga pintig?
Hmm?" Ang huling sinabi ni Tyler ay may kaakit-akit na tono.
"Ikaw lang ang nag-iisip ng mga bagay na iyon." Inirapan ni Lorraine ng mga mata si
Tyler at tinulak siya ng medyo malayo.
"Alright, isuot mo sa akin. . . ang pants ko." utos ni Tyler sa namumula paring si
Lorraine habang sinuot sa kanya ang shirt.
"Kaya mo naman isuot iyan mag-isa bakit tutulungan pa kita! " Namula ang mukha ni
Lorraine. Inutusan pa siya ni Tyler na tulungan siyang magsuot ng pantalon?
"Huwag mo akong galitin!" Hinila ni Tyler ang kamay ni Lorraine at ipinahawak ang
pantalon nito, gamit ang kanyang mga mata seninyasan siya na kumilos.
"I wont do it" Mariing hinila ni Lorraine ang kamay niya at pumunta sa bathroom.
Hindi nagalit si Tyler. Nahulaan na niya na hindi ito gagawin ni Lorraine. Inaasar
lang niya ito.
Paglabas ni Lorraine sa banyo wala na si Tyler sa kwarto.Lumabas na rin siya at
tinungo ang kwarto para maligo at magbihis. Natatakot siyang pilitin siya ni Tyler
na isuot ang pantalon nito kaya agad siyang umiwas.
Matapos maligo at magbihis, bumaba na si Lorraine. Nadatnan niya si Tyler na
kumakain ng agahan, There was porridge, noodles, and various kinds of exquisite
snacks. Not a single one of them was heavy.
Lorraine's stomach rumbled. Sa kakaisip tungkol sa sinabi sa kanya ni Tyler na
gawin, pinilit niya ang sarili na huwag tumingin sa mga nakahain sa mesa.
"Hindi ba sinabi mo sa akin na hanapan kita ng isang babae? Lalabas na ako ngayon.
Nais din ni Lorraine na kunin ang pagkakataong ito para mamasyal. Mula nang ikasal
siya kay Tyler, hindi na siya nakapamasyal sa mga lugar na gusto niya.
"Ayokong kinakausap ako kapag kumakain." Ibinaba ni Tyler ang kanyang mga chopstick
ng mariin, na nagpapahiwatig na galit na galit siya ngayon.
"Sige, hindi na ako magsasalita. Aalis na ako." Inilibot ni Lorraine ang kanyang
mga mata. Sa tingin ba talaga ni Tyler ay gusto ko siyang kausap?
Dumilim ang mukha ni Tyler.This woman did not put him in her eyes at all!
"May sasabihin ka pa po ba? Kamahalan?" Walang pasensya na lumingon si Lorraine.
"Manang, kumuha ka ng ilang mga tao upang samahan siya. Napadako ang tingin ni
Tyler kay Manang Nempha, na nakatayo sa likuran ni Lorraine.
"Kamahalan, makakasiguro ka na hindi ako tatakas! " Ang punto ay kahit na gusto
niyang makatakas, hindi niya magawa. Ang South city na ito ay masasabing teritoryo
ni Tyler. Kahit saan siya magtago, tiyak na mahahanap pa rin siya.
"I did this just in case I haven't had enough fun, so you'd better not think about
escaping.
Alam mo ang iyong kahihinatnan. "Ang mga mata ni Tyler ay puno ng isang malamig na
awra habang pinupuno ng poot ang kanyang mga mata.
Alam ni Lorraine na ito ay palatandaan ng galit ni Tyler, kaya't hindi niya planong
makipaglaban sa kanya upang maiwasan na masaktan siya.
In the end, lumabas si Lorraine ng mansyon na may kasamang limang bodyguards.

CHAPTER FORTY TWO

Alas diyes ng umaga, wala talagang tao sa bahay aliwan. Si Lorraine at ilang mga
tanod ay naglakad papasok. Ang ilan sa mga babae na naglilinis ay may kakaibang
tingin sa kanya.
Naglakad si Lorraine sa counter at sinabi sa isang waiter na nagpupunas ng baso,
"Tawagin mo ang iyong boss. Mayroon akong ilang negosyo na idi-discuss sa kanya."
"Ma'am, Kailangang ipaalam ko muna sa aming manager." Kakaiba din ang tingin ng
waiter kay Lorraine, inilapag ang tasa ng alak mula sa kanyang kamay, at lumakad
patungo sa kung saang naroon ang sinasabing manager.
May isang kostumer na kalalabas lang ng pribadong silid habang hinihimas ang
kanyang inaantok na mga mata. Nang makita niya si Lorraine, kaagad siyang napatitig
sa kanya ng may maamong mga mata.
Gayunpaman, nang makita na may mga bodyguard sa likuran ni Lorraine. sinapo ang
kanyang ulo ng mga kamay sa pagkabigo at lumayo.
Ito ang kauna-unahang pagkakataon ni Lorraine sa lugar na tulad nito, kaya panay
ang ikot ng kanyang mga mata sa kabuuan ng bahay aliwan. Ang bahay aliwan ay
napakatahimik sa araw, at ang ilang mga babae ay abala sa paglilinis ng mga kalat
mula kagabi.
Ang mga bote at baso ay nakakalat sa sahig at sa mga mesa. "Hello, Miss. Ito ang
aming manager." Hindi nagtagal, lumabas na ang waiter. Sa likuran niya ay isang 30
taong gulang na magandang babae na may makeup sa kanyang mukha.
"Narinig kong nais mong makausap tungkol sa negosyo sa aming boss?" Sumulyap ang
manager kay Lorraine.
Bagaman mayroong ilang mga bodyguard na sumusunod sa likuran niya, lahat sila ay
nakadamit ng ordinaryong kasuotan. Hindi sila nagsusuot ng alahas, kaya't halata na
hindi sila mayaman.
"Oo, Lorraine ang pangalan ko." Wala namang pakialam si Lorraine sa tingin ng
manager. Sa tingin niya magiging mausisa ito kung bakit hindi siya mukhang isang
mayaman, ngunit sa halip ay may mga bodyguard.
"Miss Lorraine, ano ang gusto mong sabihin sa aming boss?" Kinuha ng manager ang
sigarilyo mula sa isang waiter at kumuha ng isang stick at sinindihan bago bumuga
ng isang makapal na ulap ng usok.
Nang maamoy ang usok ng sigarilyo. Napasimangot si Lorraine. "Nagtataka ako kung
dapat ka bang kumatawan sa iyong boss?"
Ngumiti ang manager. Ang kanyang mga labi ay natatakpan ng makapal na pulang
kolorete, at nang maiangat niya ang kanyang buhok, Nagbigay siya ng vibe ng isang
may sapat na gulang na babae.
"Wala ang boss ko. Kung may sasabihin ka, sabihin mo lang sa akin!"
"Gusto kong bumili ng ilang mga kababaihan sa iyo." Diretsong wika ni Lorraine.
Tumawa lang ang manager at sinukat si Lorraine ng kakaibang tingin. "Huwag mong
sabihin sa akin na gusto mo ang mga kababaihan?"
Hindi mabilang na mga itim na linya ang lumitaw sa noo ni Lorraine. Ang manager ay
maaring malabo ang mata. Halata naman na babae siya sa kilos at pananalita,bakit
nito sinabi na gusto niya ay babae.
"Sino ang dumating upang bumili ng isang babae sa akin?" Maya-maya pa, isang
malakas na boses ang nagmula sa labas ng pintuan.
Tumingin si Lorraine at nakita ang kayumangging lalaki na may kulay ang buhok at
may hikaw sa tainga.
Siya ay nasa kalagitnaan ng edad bente, may magandang balat at guwapong mukha
"Boss, ang batang ito ay nais bumili ng isang babae mula sa iyo." Tinuro ng beauty
manager si Lorraine.
Batang babae? Natigilan si Lorraine, siya ay 23 na taong gulang at tinawag pa ring
bata?
Hindi inaasahan ni Lorraine na ang boss ng club na ito ay napakabata pa at kayang
makapagpatakbo ng pinakamalaking club sa buong South City sa ganoong kabatang edad.
"I'm Clark, the boss of this clubhouse. What's your name?" Tinaas ni Clark ang
kilay, isang mapanuring tingin ang ipinukol kay Lorraine.
"Ang pangalan ko ay Lorraine Alcantara. Gusto kung bumili na babae mula sa iyo."
Wika na Lorraine na hindi alam kung paano makukumbinsi ang kaharap.
"Sa pananamit mo ay hindi ako sigurado kung kaya mong makipag nigosasyon sa akin."
Kaya ni Clark sabihin sa isang sulyap na si Lorraine ay tiyak na hindi isang
mayamang babae, kaya malamang na kasambahay o mayordoma siya sa ilang mayamang
pamilya. Naisip ni Clark na siya ay isang kasambahay at hindi kalaguyo dahil walang
babaeng maghahanap ng karibal sa pag-ibig upang agawin ang kanyang lalaki.
Gayunpaman, kung mayordoma ay tila napakabata, kaya't nag-usisa si Clark sa kung
anong uri ng papel naglalaro si Lorraine.
"Sa totoo lang, personal assistant ako ni Boss Tyler Harrison, partikular na
tinutulungan ko siya na malutas ang kanyang problemang."
Alam ni Lorraine na kung hindi niya maaalis ang pag-usisa ni Clark sa kanya,
malamang na hindi ibigay sa kanya ni Clark ang ang babae
"So that's how it is!" Clark nodded. If he didn't even know Tyler Harrison, then he
would have been messing around in South City for nothing.
"Nagtataka ako kung magkano ang pinaplano ni Boss Harrison na kabayaran para sa
aking tao." Talagang nais ni Clark na gawin ang negosyong ito kasama si Tyler
Harrison. Sa ganitong paraan, makikipag-ugnayan siya nang higit pa kay Tyler
Harrison, at higit na makikinabang lamang siya rito!
"Mr.Clark, si Boss Tyler, ay walang balak na bilhin ang babae. Isang gabi lang ang
gusto niyang makasama ang pinakamalinis na babae." Habang nagsasalita si Lorraine,
namumula ang mga tainga.
Hindi niya maiwasang makaramdam ng sama ng loob. Ang demonyo na si Tyler ay
talagang nagsabi sa kanya na maghanap ng isang babae para lang ma-satisfy ito.
Hindi ba mas mabuti para sa kanya na dumiretso na lang sa club?
Napansin ni Clark ang lahat ng kakaibang kilos Lorraine. Bigla niyang naramdaman na
ang babaeng ito na may apelyidong Alcantara ay medyo nakakainteres.
"Mayroon kaming bagong pangkat ng mga babae dito. Lahat sila ay malinis na malinis.
Nais mo bang ibaba ko sila para tingnan mo?" Ang mga mata ni Clark ay may isang
pahiwatig ngiti. Gusto niyang makita kung anong kasiyahan pa ang madadala sa kanya
ng babaeng ito.
Talagang ayaw ni Lorraine na tingnan pa ang mga babae. Kung sabagay, hindi siya ang
matutulog kasama ang babae, So hindi mahalaga kung ano ang hitsura nila. Si Tyler
na ang bahala sa babaeng madadala niya.
"Hindi na kailangan, kailang mo lang madala ang babae sa Harrison's villa ngayong
gabi. At doon na rin ibibigay ang kabayaran.
Sa totoo lang, walang pera si Lorraine, sinabi lang sa kanya ni Tyler na maghanap
ng babae para sa kanya, ngunit hindi siya binigyan ng pera.
So she could only take them back first and then ask them for money from Tyler!
"Miss Lorraine, hindi pwede na wala kang pera, hindi ba?" agad na tanong ng
manager.
Napakatalino ni Clark. Alam na niya na walang pera si Lorraine, ngunit akala niya
kakaiba ito. Dahil kung si Tyler Harrison mismo ang nag-utos sa kanya na maghanap
ng babae,bakit hindi niya siya binigyan ng pera?
Nagsisinungaling ba sa kanya ang babaeng ito?
"Tama, hindi namin ibibigay sa iyo ang pera, ngunit hangga't ipadadala mo ang
babae, natural na mabibigay kami ng pera. Maganda ang mundo, at nais ko pa mabuhay
ng maraming taon, hindi ko kailangan magsinungaling sa iyo." Direktang inamin ni
Lorraine na wala siyang pera, pero hindi niya ipapahamak ang sarili.

CHAPTER FORTY THREE

Hindi mahalaga kung hindi mo nais na makipagkasundo sa akin. Maaari naman akong
humanap sa iba. Nagkibit balikat si Lorraine at masayang sinabi.
"O sige, nangangako ako sa iyo, ngayong gabi ay magpapadala ako ng isang tao sa
Harrison's Villa." Pinahalagahan ni Clark ang tapang ng maliit na batang babae na
ito, hindi siya nag-panic man lang.
"Kung gayon deal na, ihahatid mo ang babae mamayang alas sais ng gabi." Pagkatapos
sabihin, iniunat ni Lorraine ang kanyang malambot na puting mga kamay at sinabi na
may ngiti sa mga labi."Inaasahan ko ang isang kasiya-siyang kooperasyon!
Palaging ayaw ni Clark ang makipag-kamayan sa iba. Nakakagulat na inabot din niya
ang kamay. Sa pamamagitan ng isang mapang-akit na tingin sa kanyang mga bughaw na
mata, ngumiti siya at sinabi, "Magkaroon tayo ng masayang kooperasyon!"
Matapos makakuha ng babae para kay Tyler, nagpasya siyang maglakad-lakad kahit
saan.
"Boss, hindi ka ba natatakot na baka nagsisinungaling lang sa iyo ang babaeng
iyon?" Pinapanood ang paglalakad ni Lorraine, medyo kumunot ang noo ng beauty
manager.
"Wala siyang lakas ng loob. Kung maglakas-loob siyang magsinungaling sa akin, kahit
saan siya magtago hahanapin at hahanapin ko siya." Ang taong maglakas-loob na
lokohin siya, ay hindi pa ipinanganak.
Si Lorraine, ng makalabas ng bar ay huminto sa paglalakad. Tumalikod siya at sinabi
sa mga bodyguards sa likuran niya, "Salamat!"
Pagkatapos tumalikod na ulit si Lorraine at nagpatuloy sa paglalakad. Ang dahilan
kung bakit pinasalamatan niya ang mga bantay ay dahil hindi nila siya inilantad
nang sinabi niya na siya ay assistant ni Tyler sa harap ni Clark.
Gayunpaman, hindi alam ng mga bodyguards kung bakit biglang pinasasalamatan sila ni
Lorraine, kaya natigilan sila.
Dahil wala siyang ibang magawa, nagpunta si Lorraine sa isang amusement park. Gusto
niyang mag-ikot-ikot doon.Naalala niya noong buhay pa si Dhanna ito ang kasama niya
lagi pag pumupunta ng amusement park.
Sa katunayan, hindi niya maiwasang isipin na kung hindi namatay si Dhanna, magiging
napakasaya niya! Isang mahusay na pamilya, ang mga magulang ng lalaking gusto niya
ay boto sa kanya, at ang isang guwapong fiancee na may maraming pera. Ito ang
perpektong buhay na gusto niya. Kaya lang iba magbiro ang tadhana.
"Sasakay ako sa Ferris Wheel, maghanap na lang kayo ng matambayan." Inis ang
naramdaman ni Lorraine na medyo mahirap ang pagsunod ng ilang mga bantay sa likuran
niya. Noong bata pa siya, kapag makita siya ng mga mayayamang lalaki na may dose-
dosenang mga cool na bantay na naka-itim na damit sa TV, palagi siyang namamangha.
Ngunit ngayon, hindi niya nararamdaman ang ganito.
Matapos makabili si Lorraine ng kanyang tiket, sumakay siya sa Ferris wheel habang
nakatayo ang mga tanod sa exit, at naghihintay para kay Lorraine.
Mula sa Ferris Wheel, dumaan si Lorraine sa skating rink at nakita ang mga tao sa
loob
mabilis na dumudulas kasabay sa tugtug ng musika. Si Lorraine ay namangha at
nagdesisyon na subukan din. Bagaman hindi siya gaanong mahusay sa paglalaro, nais
pa rin niyang subukan ito.
Matapos makapagbayad, isinuot ni Lorraine ang kanyang gagamitin para makapag skate
at inalalayan ang sarili sa rehas habang dahan-dahan siyang dumulas.
"Lorraine, let me teach you."
Maya-maya, isang baritonong boses ang tumawag mula sa likuran ni Lorraine. Si
Lorraine ay lumingon sa pagkalito, si Zabrill ay lumalapit na sa kanya.
"Zabrill? Alam mo rin itong laruin?" Nagtatakang tanong ni Lorraine. Naisip niya na
ang isang mayamang kagaya ni Zabrill ay hindi nais na mag-ski.
"Nakapunta na ako dito para maglaro kasama ang mga kaibigan ko dati siguro mga isa
o dalawang beses rin."
Nang ngumiti si Zabrill, mas naging halata ang kanyang kahinahunan. Ang maiinit na
ngiti na iyon ay tulad ng isang sinag ng sikat ng araw na sumisikat sa puso ni
Lorraine.
"Isa o dalawang beses ka lang naglaro, at mukhang sanay na sanay ka na?" Nagulat pa
si Lorraine. Humanga siya sa 1Q ni Zabrill.
"Halika, tuturuan kita." Ngumiti si Zabrill sa kanya, at lalong naging gwapo ang
mukha. Hinawakan niya ng marahan ang kamay ni Lorraine, gumagabay sa kanya na
ayusin ang mga paa niya.
Mahigpit na hinawakan ni Lorraine ang kamay ni Zabrill sa takot. Ang bawat hakbang
sa ilalim ng kanyang mga paa ay baluktot, na parang nakakatawa na ang hitsura niya.
"Lorraine, huwag kang matakot. Hindi kita bibitawan." Ang mga mata ni Zabrill ay
puno ng pagiging seryoso, at tila may kahulugan.
Saglit na natigilan si Lorraine. Sa pagtingin sa sa mga mata ni Zabrill nakita niya
na ito ay tila may ipinahihiwatig.
"Ganito na lang, tingnan mo ang mga paa ko tapos sundin mo ng marahan ang galaw ko.
Isa,dalawa, isa dalawa."
Tiningnan ni Lorraine ang mga paa at dahan-dahang ginawa ang turo ni Zabrill.
Nang makita ni Zabrill na nakakabisa na ni Lorraine ang galaw dahan-dahan niyang
binitawan ang kamay nito.
Nasa paa niya ang atensyon ni Lorraine. Hindi niya namalayan na binitawan na ni
Zabrill ang kamay niya. Hanggang sa napansin niyang tila wala na siyang kasama,
pag-angat ng ulo nakita niya si Zabrill na nakatayo halos isang metro ang layo mula
sa kanya, nakatingin lang ito sa kanya.
"Lorraine, slide over here." Zabrill encouraged Lorraine to stand still and not
dare to move.
"P—pero. . ." Lorraine was a little scared. If she were to fall down, she would
probably rub of a
layer of her skin!
"Lorraine, huwag kang matakot. Hihintayin kita rito." Tinaas ni Zabrill ang kamay
at dahan-dahang binuksan ang mga braso para kay Lorraine,habang nakangiti.
Nakatingin sa nakaka-inlove na ngiti ni Zabrill, si Lorraine ay tila nagkaroon ng
lakas ng loob. Dahan-dahan siyang dumulas at unti-unting nakabisa ang mga galaw. Sa
una, siya ay medyo sumuray, ngunit ngayon ay nakapag-glide siya ng bilis. Nang
makalapit siya kay Zabrill, tuluyang binuksan ni Lorraine ang kanyang mga braso at
niyakap si Zabrill.
Nang makita ng mga bantay sa labas ng ice rink ang eksenang ito, nag-aalangan sila
tungkol sa kung sasabihin ba nila ito sa kanilang boss o hindi.
In the end, the lead bodyguard still captured the two of them embracing each other
and sent it to Tyler.
Si Lorraine, na nasa rink, ay walang kamalayan sa lahat ng nangyayari dahil tila
na-excite dahil natutunan na niyang mag-skate.
"See? Hindi ba madali lang? Ang galing mo." wika ni Zabrill na hindi na naalis ang
ngiti sa mga labi.
"Salamat, paano ka nakakuha ng oras upang makapunta sa amusement park ngayon?"
Biglang naisip ni Lorraine ang tanong na ito. Nagtataka siya kung bakit hindi
sumama si Zabrill kay Alliyah.
"Pagod kasi ako at gusto kong makahanap ng mapapahingahan." Nakatira na si Alliyah
sa pamilya ni Zabrill dahil siya ay buntis, at pinipilit din siya ng kanyang ama na
pakasalan na si Alliyah. Talagang ayaw ni Zabrill na umuwi, ngunit hindi niya alam
kung saan pupunta, kaya napunta siya sa amusement park, dahil ito rin ang
paboritong lugar ni Lorraine. Gayunpaman, hindi niya inaasahan na narito rin si
Lorraine.
"Kung pagod ka na, bakit hindi ka umuwi at magpahinga?" Hindi maintindihan ni
Lorraine ang sitwasyon ni Zabrill and thought he was just talking about physical
exhaustion.
Mapait na ngumiti si Zabrill. Tinaas niya ang kamay upang haplusin ang buhok ni
Lorraine at bumulong, "Hindi mo naiintindihan!"

CHAPTER FORTY FOUR

In the Harrison's Group Company .
Nasa kalagitnaan ng pagpupulong si Tyler nang biglang tumunog ang mensahe mula sa
kanyang telepono. Binuksan niya ito at isang mabangis na awra ang bumakas sa
kanyang mga mata. Mayroong ilang mga larawan lamang siyang nakita walang iba kundi
sina Lorraine at Zabrill.
Niyakap ni Zabrill si Lorraine. Humaplos si Zabrill buhok ni Lorraine. Magkahawak
kamay silang dalawa habang nagpa-practice mag-skate.
Nakita ang masayang ngiti ni Lorraine at ang malalim na pagmamahal sa kanyang mga
mata nang tumingin ito kay Zabrill, agad hinagis ni Tyler ang kanyang telepono.
Napatahimik ang mga tao sa buong conference room. Tumayo bigla si Tyler at sumigaw
na nagdidilim ang mukha, "The meeting is over."
Paglabas ng pinto, sinipa niya ang telepono na hinagis niya ng buong lakas.
Ang mabangis na pagmumukha niyang iyon ay nagdulot ng takot sa mga tao sa silid ng
pagpupulong na hindi na sila naglakas-loob na gumawa kahit kaunting tunog.
Nakita nilang lahat na galit si Tyler. Hindi lang galit, ito ay galit na galit.
Sino pa ba ang maglakas-loob upang magtanong sa oras na tulad nito?
"Ano ang nangyayari sa CEO?" Nagsisimula pa lang ang pagpupulong na ito, at tapos
na agad?" Pagkaalis ni Tyler, tumayo ang isang executive ng kumpanya at tinanong si
Rommel.
"Paano ko malalaman? Inilahad ni Rommel ang kanyang mga kamay. Hindi rin niya alam
kung ano ang ikinagalit ni Tyler.
Lumabas si Rommel ng meeting room at kinuha ang limitadong edisyon na telepono na
sinipa ni Tyler. Ang kalidad ng telepono ay hindi masama.
Gumagana pa rin ang screen ng cellphone. Nang kunin ni Rommel ang telepono at
nakita ang larawan sa screen, agad na niyang
naintindihan kung bakit nagalit si Tyler.
Kahit na sinong lalaki na may asawa at makita ang ganoong litrato ay talagang
magagalit.
Alas kwatro na ng hapon, sina Lorraine at Zabrill ay naglakad palabas ng amusement
park. Tumanggi si Lorraine kay Zabrill na ihatid siya. Nagpaalam na siya sa kanya
at umalis na.
Nakita ni Zabrill ang mga bantay sa likuran ni Lorraine, naintindihan niya na
marahil natatakot si Lorraine na baka malalagot ito kay Tyler kapag nagpahatid ito
sa kanya.
Pinanood ni Zabrill ang paalis na sasakyan ni Lorraine. Bigla siyang nalungkot,
parang may kulang sa kanyang puso.
Sa araw na iyon, nagkaroon ng kasiyahan si Lorraine at nakapaglunch pa kasama si
Zabrill. Nag-isip sandali si Lorraine at kinuha mula sa bulsa ang hugis paru-paro
na kuwintas.
Nalungkot si Lorraine hanggang pangarap na lang niya ang makasama ng matagal si
Zabrill. Ang lalaking nagpapatibok ng kanyang puso ay kailan man ay hindi na
mapapasakanya.
Pagmamay-ari na ito ni Alliyah at siya ay kasal na sa walang puso na si Tyler.
Habang tumatakbo ang sasakyan, napasulyap si Lorraine sa isang botika. Nag-iisip ng
isang bagay na sinabi sa kanya ni Tyler na bilhin, mabilis niyang tinawag ang
driver para tumigil.
Nang nasa parmasya na siya, binilugan ni Lorraine ang nais niyang bilhin at pumunta
sa casher upang magbayad.
Tumingin ang kahera kay Lorraine na may kakaibang ekspresyon. Pagkatapos, mabilis
niyang kinuha ang pera at hinanap nito ang kailangan niya. Pinamulahan naman ng
mukha si Lorraine sa kakaibang titig ng kahera.
Nang nakabalik siya sa Harrison's Villa, alas singko y medya na ng hapon. Karaniwan
umuuwi si Tyler ng alas-sais ng hapon, kaya't makakapagpahinga pa si Lorraine.
Gayunpaman, pagkapasok pa lang niya sa sala, napansin niya na medyo kakaiba ang
kapaligiran sa loob. Inikot niya ang tingin at gulat na gulat nang makita ang taong
nakaupo sa sofa.
Bakit ang aga umuwi ngayon ni Tyler? Hindi kaya't hindi siya makapaghintay sa
babaeng iuuwi niya? Ngunit ang oras na sumang-ayon siya kay Clark ay alas-sais.
Dapat ay darating ito sa lalong madaling panahon!
Napabuntong-hininga si Lorraine at lumakad. nang makita niya ang malungkot at
mahigpit na ekspresyon ni Tyler, kumalabog ang puso niya. Parang hindi masyadong
naging good ang araw ni Tyler!
"Ang taong nahanap ko para sa iyo ay malapit nang dumating. Antayin mo nalang!"
Hindi alam ni Lorraine kung bakit galit na galit si Tyler, ngunit nasanay na siya.
"Saan ka nagpunta ngayon? Ang malamig na titig ni Tyler ay bumagsak kay Lorraine at
ang kanyang katawan ay naglabas ng isang masamang awra.
Sumimangot si Lorraine. May alam ba si Tyler? Teka lang! Yung mga bodyguards. Paano
nakalimutan ni Lorraine na ire-report ng mga bantay ang kanyang kilos at
kinaroroonan kay Tyler, kaya ba galit ito dahil ba alam ni Tyler ang lahat tungkol
sa kanya at kay Zabrill sa amusement park?
"Syempre naghanap ako ng babae para sayo. Hindi mo ba alam iyon?" Ang mga mata ni
Lorraine kumislap, ang kanyang kumpiyansa ay bahagyang nawala.
"Sinabi ko sa iyo na maghanap ng isang babae, ngunit hindi ko kailanman sinabi na
puwede kang humanap ng isang lalaki upang masiyahan sa buhay!" Ang titig ni Tyler
ay naging matalim. Ang nakakatakot na tingin na iyon ay naging dahilan upang agad
mamutla ang mukha ni Lorraine.
Sa wakas alam na ni Lorraine kung bakit ito galit. After all, siya ay masyadong
pabaya at nakalimutan na ang mga bantay na
nasa likuran niya ang mga tao ni Tyler. Siyempre, ire-report nila kung nasaan siya
kay Tyler.
Nanginginig ang maputlang labi ni Lorraine.
"K—kaibigan ko lang siya. Hindi sinasadyang magkita kami."
Ang baba ni Lorraine ay pinisil ni Tyler, "Lorraine, parang kailangan ko ng itakda
ang mga patakaran para sa iyo."
"Hindi mo ba kayang tumanggap ng paliwag, ha.? Nakasimangot na wika ni Lorraine.
Pakiramdam niya ay lalong naging demonyo si Tyler matapos niyang sabihin iyon.
"Katanggap-tanggap ba iyang paliwanag mo?" Nagdilim ang tingin ni Tyler. Tinulak
niya si Lorraine at sinabi sa isang mahinhin at namamaos na boses," Lorraine,
malalaman mo ang mangyayari sayo dahil sa ginawa mo!"
Pagkasabi niyon ay umakyat na si Tyler.
Tinapik-tapik ni Lorraine ang dibdib sa takot, iniisip kung paano siya pahihirapan
ni Tyler ngayong gabi.
Alas sais ng gabi, dumating sa tamang oras ang babaeng ipinadala ni Clark, sinundan
ng magandang tagapamahala. Siyempre, inayos ni Manang Nempha ang lahat. Si Lorraine
ay walang pera, at binayaran ni Manang Nempha matapos itong kumunsulta kay Tyler.
Ang orihinal na plano lamang ni Lorraine na bilhin ang mga babaeng iyon sa isang
gabi. Sino ang may alam na direktang binili sila ni Manang Nempha para sa loob ng
isang
buwan matapos tanungin si Tyler.
Wala namang masyadong reaksyon si Lorraine doon.Hindi naman niya pera ang ginamit
kaya wala iyong kaso para sa kanya.
Alas siyete na ng gabi ng matapos mahapunan si Lorraine. Naririnig ang masayang
tawanan
sa taas. Masayang-masaya marahil si Tyler sa mga babae na inuwi niya.
Akmang aakyat na sana si Lorraine para makapagpahinga matapos linisin ang hapag
kainan ng makasakubong si Manang Nempha na may dalang dalawang bote.
ng pulang alak. "Miss Lorraine, sinabi ni Sir Tyler na nais niyang paglingkuran mo
siya ngayong gabi."
"Ako? Tinuro ni Lorraine ang ilong niya." Hindi ba siya may kasama na siyang babae?
Ano pa ang gusto niyang gawin ko? "
Hindi nasiyahan si Manang Nempha sa tono ni Lorraine. Nakasimangot na sinabi, "Miss
Lorraine, ang Boss ng buong Harrison's Villa ay si Sir Tyler. Kung ano man ang
gusto niyang gawin mo, kailangan mo lang sumunod."
"Okay." at agad kinuha sa mga kamay ni Manang Nempha ang bote ng pulang alak.

CHAPTER FORTY FIVE

Naglakad si Lorraine papunta sa pintuan ng kwarto ni Tyler. Hindi na nakakagulat,
inaasahan na niya ang ingay mula sa loob.
Kumatok si Lorraine sa pinto, ngunit wala sagot. Walang pagpipilian si Lorraine
kundi ang itulak ang pinto at pumasok.
Pagkapasok, ang buong ng silid ay puno ng usok at lahat ng uri ng mga bote ng red
wine ay nagkalat sa sahig. Lima o
anim na seksing magagandang babae ang nakapalibot kay Tyler at patuloy na
pinapainom siya ng alak. "Boss Tyler, uminom ka pa ng alak."
Ang mga babaeng iyon ay hindi inakala na ang kanilang unang kostumer ay ang
pinakamayamang tao sa South City na si Tyler Harrison. Tuwang tuwa silang lahat sa
loob. Kung talagang magustuhan sila ni Tyler, kahit na hindi sila maging
pangunahing asawa, magagawa pa rin nilang tamasahin ang kanilang mga araw ng
kasaganaan nang walang kahirap-hirap.
Sa pag-iisip tungkol dito, sinubukan ng mga babaeng iyon ang kanilang makakaya
upang masiyahan si Tyler, at ginawa nilang lahat ang
pagkakataong maakit ito.
Nang makita ni Tyler na pumasok si Lorraine, isang kakaibang tingin ang sumilaw sa
kanyang mga mata. Agad niyang hinila ang babae sa tabi niya papunta sa kandungan
niya, hinawakan ang kamay nito at ininom ang pulang alak sa baso. Gusto niyang
pagselosin si Lorraine.
Tumingin si Lorraine kay Tyler's at parang medyo naiinis. Inilagay niya sa lamesa
ang pulang alak at akmang aalis na sana.
"Saan ka pupunta? Sinabi ko na bang umalis ka na?" Malamig na sigaw ni Tyler.
Napatigil sa paghakbang ang mga paa ni Lorraine at siya ay lumingon at lumakad
pabalik. Ang kanyang ekspresyon ay kalmado at wala emosyon ang kanyang mga mata.
"Sir Tyler, mayroon ka bang ibang mga tagubilin?"
"Paglilingkuran mo kami dito ngayong gabi." Malamig na tumingin si Tyler kay
Lorraine. Isang bakas ng lamig ang sumilay sa kanyang madilim na mga mata. Kung
hindi niya tuturuan ng leksyon ang babaeng ito, hindi ito magtatanda.
Hindi alam ni Lorraine kung bakit siya gustong panatilihin ni Tyler sa silid. Hindi
kaya nagsama si Tyler ng babae para inisin siya?
"Ano ang pa ang tinatayu-tayo mo riyan? Halika at bigyan mo ako ng alak." Sigaw ni
Tyler, ramdam sa kanyang tono ang pagkainis.
Tahimik na naglakad palapit si Lorraine at nagsimulang maglagay ng alak sa baso.
Pagkalapag pa lang ang baso na nilagyan niya ng alak agad na kinuha ng babaeng may
makapal na pampaganda.
Ibinaba ng babae ang baso at sinulyapan si Lorraine. Pagkatapos ay tinanong niya si
Tyler, "Boss Tyler, sino siya?"
"Siya?" Masamang ngumiti si Tyler at sinabi, "Isang maid lang siya na determinadong
gumapang sa aking kama."
"Heavens, Boss Tyler, nilagay mo talaga sa tabi mo ang isang babaeng kagaya niya?
Hindi ka natatakot na gagamit siya ng mga kasuklam-suklam na pamamaraan upang
makitungo sa iyo sa araw-araw?"
Isang babaeng nakabihis ng napakasexy ay tila inosenteng nagtanong.
"If she really has the guts, I'll kill
her then." Ang malamig na tingin ni Tyler ay napadako kay Lorraine. Halata ang
brutalidad sa mga mata niya.
Walang imik si Lorraine nang marinig ang usapan nila. Masyadong mataas ang tingin
ni Tyler sa kanyang sarili, hindi ba? Karapat-dapat ba siya sa akin na gamitan ko
ng kasuklam-suklam na pamamaraan?
Maya-maya pa, inilipat ni Tyler ang mga kababaihan mula sa sofa papunta sa kama.
Hindi pa siya pinapaalis ni Tyler, kaya hindi nangahas si Lorraine na umalis nang
walang pahintulot nito.
Unti unting lumalalim ang gabi. Puno ng boses ng mga kababaihan ang buong silid.
Kahit anong takip niya sa kanyang tainga ay hindi niya pa rin maiwasan na maring
ang mga boses na iyon. Ito ba ang parusa na binanggit ni Tyler?
Sa kalagitnaan ng gabi, Umuulan at malakas ang hangin na nagmumula sa labas ng
bintana. Si Lorraine, na nakasuot ng maikling manggas, ay nakaramdam ng kilabot sa
buong katawan niya dahil sa lamig ng simoy ng hangin. Nakabukas ang bitana dahil sa
usok na nagmumula sa silid.
Nang mapagod na siyang tumayo. Pumunta si Lorraine sa isang sulok na malayo sa kama
at umupo na nakapatong ang mga braso sa tuhod.
Lalong lumakas ang ulan sa labas ng bintana. Pinahid ni Lorraine ang kanyang mga
braso na nabasa dahil sa anggi at patuloy na huminga sa kanyang mga kamay dahil sa
tindi ng lamig, habang nanlilisik ang mga mata na nakatingin kay Tyler.
Hindi tumigil si Lorraine hanggang alas tres ng umaga. Dahil sa lamig, hindi siya
makatulog.
"Tumayo ka riyan."
Isang malamig na boses ang nagmula sa itaas ng kanyang ulo. Tinaas ni Lorraine ang
kanyang ulo.
Nakasuot ng itim na bathrob si Tyler habang nakatayo sa harapan niya na may
malungkot na mukha.
"Tapos na ba kayo? Puwede na ba ako umalis ngayon?" Nang tumayo si Lorraine,
nanginginig ang kanyang mga binti at halos matumba siya sa sahig. Dahan-dahan
siyang humakbang palabas na ng pintuan.
"May sinabi na ba akong umalis ka na?" Tyler's eyes turned cold. Inabot niya ang
kamay nito upang hilahin si Lorraine papunta sa sofa at itulak siya pahiga.
Nang akmang bumangon si Lorraine, isang mainit na katawan ang tumakip sa kanyang
katawan. Napahawak ang mga kamay ni Lorraine sa dibdib ni Tyler at nagsiwalat ng
takot na ekspresyon, "Ikaw .." Anong
ginagawa mo? "
"Ano sa tingin mo?" Marahas na tanong ni Tyler.
Pinilit ni Lorraine ang makakaya upang maiwasan ang halik ni Tyler. Ilang mga
kababaihan na ang nakasama nito.Hindi pa rin siya ma-satisfy?
Kumunot ang noo ni Lorraine at bahagya niyang tinulak ang ulo ni Tyler.
Isisubsob lalo ni Tyler ang ulo sa leeg ni Lorraine at paulit-ulit siyang
hinalikan.
"Umalis ka riyan." Tumulo ang luha sa mga mata ni Lorraine. Kanina lang ilang babae
ang tinikman nito tapos pati ngayon siya hindi pinalagpas? Nakaramdam ng pandidiri
si Lorraine.
Mas nahihirapan si Lorraine, mas lalong nasasabik si Tyler. Ni hindi niya maatim na
tikman ang ibang babae dahil isang babae lang ang gusto niya. Isang matamis na
samyo ang pumasok sa kanyang ilong. Mahal na mahal at hinahanap-hanap niya ang amoy
na ito.
"Umalis ka riyan, nakakadiri ka!" Hindi maatim ni Lorraine na hawakan siya ni Tyler
dahil sa mga kababaihan na nakasama nito. Mas gugustuhin niyang bugbugin siya ni
Tyler kaysa gamitin siya ngayon.
Tulad ng inaasahan, nang marinig ni Tyler ang salitang 'nandidiri' mula kay
Lorraine, agad siyang naglabas ang isang malamig at malungkot na awra. Natakpan ng
galit at puot ang kanyang mga mata.
Naisip ni Lorraine na bubugbugin na siya ni Tyler, ngunit hindi nito ginawa.
Sumigaw na si Lorraine sa sakit. Patuloy niyang sinasampal ang katawan ni Tyler,
ngunit hindi man lang ito tumitinag.
Nang marinig ng mga kababaihan sa kama ang ingay, lahat sila ay napatayo. Isa sa
mga babae
ay gulat na gulat na nakatingin sa dalawang tao sa sofa.
Labis na napahiya si Lorraine. Umiwas siya ng tingin ang mga mata ay napuno ng
luha.
Gayunpaman, hindi siya binitawan ni Tyler.
Nilingon niya ang mga babae at sinabe, "Get out!"
Kitang-kita ni Lorraine ang pagseselos at pagkamuhi sa mukha ng mga kababaihan.
Pinikit niya ang kanyang mga mata sa kawalan ng pag-asa, umaasa na tatapusin ni
Tyler ang kalupitan na ito sa lalong madaling panahon.
(PAKI READY ANG MGA TISSUE, NEXT CHAPTER MORE IYAKAN ?)

CHAPTER FORTY SIX

"I said,Get out!" sigaw ni Tyler sa mga babae.
Pinunasan ni Lorraine ang luha sa kanyang mga mata at tiniis ang sakit sa kanyang
katawan habang nagsusuot siya ng kanyang mga damit, akmang papalabas na siya sa
pinto, narinig niya ang sigaw ni Tyler na galit.
"Sinabi ko ba sa iyo na maari ka ng makalabas sa silid na ito? Bingi ka ba?
Marunong ka bang umintindi?"
Ang mga babaeng ay natigilan at nagkatinginan. Alam nila na sila ang pinapalabas
hindi ang babaeng kaharap ni Tyler. "Boss Tyler, hindi kami papayag na basta mo na
lang kami palayasin dito, Please gusto ka pa naming pasayahin." Lahat sila ay
napatingin kay Tyler ang mga mata ay tila nakikiusap.
Gayunpaman, hindi sila kailanman magugustuhan ni Tyler dahil binayaran lang sila
para pagselosin si Lorraine. Ngumisi ito at sinabi, "Ano? Nais ba ninyong ipatapon
ko kayo sa aking mga tauhan?"
Ang mga mata ng kababaihan ay napuno ng takot. Halos nakalimutan nila na si Tyler
pala
kailanman hindi isang mabuting tao. Dati na nilang naririnig na si Tyler ay isang
malupit na tao at walang sinisino, kaya't tiyak na gagawin niya kung sinabi niyang
ipatapon sila nito.
Sa susunod na sandali, lahat ng mga babaeng iyon ay umalis, hindi nangahas na
manatili kahit isang segundo sa silid na iyon.
Nang matapos niyang mapaalis ang mga babaeng iyon, isa pang pigura ang sa harap ni
Tyler. Naging malamig ang mga mata ni Tyler at binalingan ang may-ari ng pigura na
iyon.
"Aalis ka na naman? May sinabi ba akong umalis ka, ha?" Inis na sigaw ni Tyler.
Galit ang ekspresiyon ng mukha at ang katawan ay
naglabas ng isang masamang awra.
Manhid na si Lorraine sa sitwasyon. nakatayo siya roon ng walang pakialam at walang
imik.
Nakasimangot si Tyler, hindi siya nasiyahan sa ekspresyon ni Lorraine at sinabi, "
Ano bang problema mo, ha? Magsalita ka!"
Nanatiling walang ekspresyon si Lorraine, blangko ang mga mata at namamaos ang
boses. "Anong gusto mong sabihin ko? Ano pa ang gusto mo? Hindi ka pa ba tapos sa
pagpapahirap sa akin?"
Biglang nanlamabot si Tyler sa sinabi na Lorraine. Ayaw niya itong saktan pero
inuubos nito ang pasensya niya. "Huwag mo akong bigyan ng ganyang ekspresiyon."
"Ayaw mong makita? Pwede mo akong paalisin!" Nginisihan ito ni Lorraine. Hindi niya
gusto manatili pa dito. Gusto na niyang umalis, ngunit hindi siya nito pinapayagan.
"Lorraine, don't—“ Bago natapos ni Tyler ang kanyang sasabihin, biglang napasulyap
siya sa kamay ni Lorraine na mahigpit na nakahawak sa isang kuwintas.
Nakita ni Lorraine si Tyler na nakatitig sa hawak niyang kuwintas. Agad niya itong
itinago sa likukaran. Suot ni Lorraine ang Purple Butterfly Chain sa kanyang leeg,
ngunit ito ay sinira ni Tyler kani-kanina lang.
"Ano ang hawak mo sa kamay mo? Napatingin si Tyler kay Lorraine na nakakunot ang
noo.
"Wala yun, Hindi mahalaga." Lalong kinabahan si Lorraine. Kilala niya si Tyler,
alam niyang hindi siya nito pakakawalan kung hindi niya ito ipinakita.
"Ilabas mo." Sigaw ni Tyler na nanlilisik na ang mga mata. Hindi siya maaring
magkamali, ang kuwintas na iyon ay ibinigay sa kanya ni Zabrill.
Nakuhanan ng litrato ng bodyguard ang bawat galaw ni Lorraine at ipinasa ito kay
Tyler. Kabilang ang kuwintas na ibigay ni Zabrill kay Lorraine. "Ano ba, Tyler,
anong ginagawa mo? "
Naubusan na ng pasensya si Tyler, deretso niyang hinila ang kamay ni Lorraine at
hinugot ang kuwintas. "Tyler,baliw kana, siraulo ka. Ibalik mo sa akin ang
kuwintas." Sumugod si Lorraine upang agawin ito. Hindi siya natakot sa malamig na
titig ni Tyler o sa kanyang malaking katawan.
"Ang kuwintas na ito ay ibinigay sa iyo ng lalaking iyon, hindi ba?" Malamig na
tumingin si Tyler kay Lorraine.
Dati, sinabi ni Tyler kay Rommel na imbistigahan kung ano ang namamagitan kina
Zabrill at Lorraine, ngunit wala siyang nakitang anumang ugnayan sa pagitan nila.
Katulad ng sinabi ni Lorraine, magkaklase lang sila.
Samakatuwid, hindi masyadong naghinala si Tyler, ngunit pagkatapos ng nangyari sa
pagitan nina Lorraine at Zabrill sa amusement park, sigurado si Tyler na mahal ng
babaeng itong si Zabrill, o kung hindi man si Zabrill
minahal si Lorraine.
Wala na siyang pakialam kung mahal nila ang isat isa, si Lorraine ay asawa na niya,
at titiyakin niyang walang sinuman ang makakaagaw sa asawa niya. Sa isiping iyon
agad itinapon ni Tyler ang kuwintas sa bintana.
"Anong ginagawa mo?" Agad tiningnan ni Lorraine sa bintana kung saang parte nahulog
ang kuwintas. Nagmamadaling tumalikod si Lorraine at tinungo ang pinto para hanapin
sa labas ang kuwintas, ngunit hinawakan ni Tyler ang braso niya at pabalyang
isinandal sa pader.
Sumakit ang likod ni Lorraine, hinagod niya ng marahan ang likod niya gamit ang
kabilang kamay.
Nakatingin kay Tyler, ang mga mata ni Lorraine ay tila nag-aapoy sa galit,
napangisi siya at sinabi, "Tyler, nalulungkot ako para kay Dhanna, sinabi mo na
mahal mo siya, pero kakamatay lang niya pinakasalan mo na ako agad at nakikipaglaro
ka sa napakaraming kababaihan, Bigla kong naisip na ang isang lalaking tulad mo ay
hindi talaga karapat-dapat para kay Dhanna.
"Shut up! Lorraine let me tell you, wala kang mga kwalipikasyon upang
makipagkumpitensya kay Dhanna, at hindi rin namin kailangan ang iyong komento. Kung
hindi dahil sa iyo, napakasaya namin sana ni Dhanna ngayon. At ikaw, isang kang
babaeng may maruming pusong tulad ng makamandag na ahas na pumatay sa kanya. Nang
una kong malaman na kaibigan ka niya, Sana dapat iniwas ko na si Dhanna sa isang
tulad mo."
Sinakal ng malakas ni Tyler si Lorraine na halos hindi na siya makahinga. Ang
kanyang mukha ay naging lila, ngunit hindi niya ibababa ang kanyang ulo kay Tyler.
"W-wala kang puso, sagad sa buto ang kasamaan mo!"
"Lorraine, bakit hindi ka nalang mamatay? Ikaw na lang sana ang namatay hindi si
Dhanna."
Maliban sa galit, mayroon ding pahiwatig ng kalungkutan sa mga mata ni Tyler.
Mayamaya pa nararamdaman ni Tyler na hinang-hina na si Lorraine, biglang
nakaramdama ng pangamba at gulat mula sa ilalim ng kanyang puso. Lumambot ang
kanyang puso, at agad binitawan si Lorraine.
Agad na natumba sa sahig si Lorraine at hinimas ng kanyang mga kamay ang kanyang
leeg habag umuubo.
Tumingin si Lorraine kay Tyler na may sarkastikong ngiti. Sa tuwing nais siyang
patayin ni Tyler, bakit hindi nito tinutuloy?Naisip ba niya na hindi na siya
sasaya, kapag hindi siya nakikitang nagdurusa?
(kaya pa kaya ni Lorraine?)

CHAPTER FORTY SEVEN

Pagkaalis ni Tyler, naiwan si Lorraine
sa loob ng silid. Muling tumulo ang mainit na luha. Naupo si Lorraine sa malamig na
sahig. Ang madilim na silid na walang ilaw ay tahimik, puno ng kalungkutan at
pighati.
Binalikan ni Lorraine ang mga eksena mula sa nakaraang ilang araw. Patuloy na
pumatak ang luha sa sakit at hirap na naranasan sa kanyang buhay sa piling ni
Tyler. Itinapon siya sa Death Forest, sinsaktan siya, sinisigawan, hindi binigyan
ng pagkain, at lahat ng uri ng kahihiyan ay ginawa sa kanya.
Her mind keep replaying Tyler's words, "Lorraine, bakit hindi ka na lang mamatay?"
Matatapos na ba ang lahat kapag namatay siya? Hindi na siya masasaktan ni Tyler, o
kaya ay hindi na rin siya mamumura, Agad tumayo si Lorraine mula sa sahig. Ang mga
mata ay puno ng luha, ang kanyang mga paa ay gumalaw na parang isang makina patungo
sa bedside cabinet at kumuha ng isang bote ng gamot.
Tila napagpasyahan ni Lorraine habang binubuhos niya ang isang bungkos na tabletas
mula sa kanyang palad at isinuksok sa kanyang bibig. Ang kanyang mga aksyon ay
napaka-kalmado at ang kanyang mga mata ay hindi nagpakita ng mga palatandaan ng
pag-alinlangan, na ito lang ang tanging paraan at nararapat na gawin sa mga oras na
ito.
Hindi alam ni Lorraine kung gaano karaming mga tabletas ang kinain niya, nakaramdam
siya ng pagkahilo na tila dinuduyan. Naglakad siya papunta sa kama, nagtakip ng
kumot at humiga, dahan-dahang pumikit.
Hindi magtatagal, matatapos na rin ang lahat!
Iyon ang huling naisip sa isip ni Lorraine!
Alas sais ng umaga, kumakain ng agahan si Tyler. Sumulyap siya sa paligid,
nakasimangot, at nagtanong sa isang mahigpit na tinig, "Nasaan ang babaeng iyon?"
Sumulyap si Manang Nempha sa itaas at medyo hindi nasisiyahan. Kahit kailan talaga
ang Lorraine na ito hindi marunong magising ng maaga.
"Sir Tyler, may inutusan na ho ako at tatawag kay Miss Lorraine." Itinuro ni Manang
Nempha ang isang maid at sinabi, "Pumunta ka kay Miss Lorraine, pababain mo na
siya."
Hindi nagtagal pagkatapos umakyat ang kasambahay, dali-dali siyang tumakbo pababa.
Habang tumatakbo, sumigaw siya, "M–Manang Nempha, S-si M-Miss Lorraine po. . ."
"Dahan dahan, bakit ka nagpapanic? Nakalimutan mo bang lahat ang mga patakaran na
itinuro ko sa iyo dati? "Nagdilim ang mukha ni Manang Nempha habang pinagsasabihan
ang kasambahay.
Nanginginig sa takot ang katulong habang nauutal, "M-Manang Nempha, its bad, S-si
Miss Lorraine. . .Nagpakamatay siya."
"Ano?" Nagulat si Manang Nempha. Nang sasabihin pa lamang niya kay Tyler, nakita
niya ang isang matangkad na pigura na mabilis at nagmamadaling umakyat, si Manang
Nempha ay tumingin sa pigura na hindi makapaniwala. Ang kanilang amo ay palaging
kalmado bihirang makita siya na balisa.
Sinipa ni Tyler ang pintuan ng malakas, at isang magandang babae ang nakahiga sa
kama ang bumungad sa kanyang paningin.
Nararamdaman ni Tyler na parang may tumama sa kanyang dibdib, sobrang sakit na tila
pinipiga ang kanyang puso. Mabilis na Naglakad si Tyler sa tabi ng kama at
tiningnan ang hininga ni Lorraine."Oh, God! Lorraine, wake up."
Sa susunod na sandali, ang kanyang ekspresyon ay nagbago nang husto agad kinarga
niya si Lorraine at agad na tumatakbo pababa.
Ang matinding amoy ng disinfectant ay pumasok sa ilong ni Lorraine, at dahan-dahan
niyang iminulat ang kanyang mga mata na hindi komportable.
"Saan ito?" Tumingin si Lorraine sa paligid. Ang puting kisame at ang masasamang
amoy ng disinfectant ang naamoy niya. At isang mapang-uyam na ngiti ang sumilay sa
kanyang mga labi. Hindi pa talaga siya namatay?
Gustong bumangon ni Lorraine, ngunit pakiramdam niya ay mahina ang lahat ng parte
ng katawan.Naramdaman pa nga niya ang pagsusuka.
Laking gulat ni Lorraine nang marahas na binuksan ang pintuan ng ward. Nakita niya
kaagad ang madilim at guwapong mukha ni Tyler.
Lorraine turned her head away, not wanting to see Tyler.
Tyler stared coldly at Lorraine with his dark eyes. He pinched her chin and forced
her to turn around.
Tinitigan ni Lorraine si Tyler sa sakit, ang kanyang mga kamay walang lakas at
gustong kumawala sa malalaking kamay ni Tyler.
"Lorraine, pinayagan ba kita na mamatay? Nais mong gamitin ang iyong kamatayan
upang matapos na ang paghihirap? Let me tell you this, hangga't hindi kita
hinayaang mamatay ka, hindi ka maaaring mamatay. " Mabangis na tinig ni Tyler
habang galit na nakatitig sa kanya.
Unable to break free, Lorraine simply stopped struggling.Humarap siya kay Tyler
nang mahinahon na may isang mapanuyang ngiti sa kanyang mukha, "Hindi ba laging
nais mo ay mamatay ako sa iyong puso? Bakit mo ako niligtas? Kapag namatay ako
lahat ay matatapos na."
Mahigpit na hinawakan ni Tyler ang kanyang mga kamay. Kumunot ang noo ni Lorraine
sa sakit, ngunit hindi umangal.
"Lorraine, your life is mine. You can forget about dying before I have the chance
to take revenge on you."
Ang mga mata ni Tyler ay puno ng kalupitan. Ang gwapo niyang mukha ay naglalabas ng
malamig na awra. Ang buong ward ay agad na napuno ng isang nakasisindak na awra.
Banayad na sinulyapan ni Lorraine si Tyler at saka ipinikit ang mga mata, ayaw
tumingin sa kanya.
Nais ni Tyler na ipagpatuloy ang pagpapahirap kay Lorraine, ngunit nang salubungin
ng kanyang mga mata ang maputlang mukha ni Lorraine, binitawan niya ang baba nito
na may malungkot na mukha. nang tumalikod siya ay galit na sinipa ang pinto.
Nanginginig sa takot ang nurse na dumaan at nagmamadaling umalis.
Pagkaalis ni Tyler, iminulat ni Lorraine ang kanyang mga mata. Inisip niya na
magpapatuloy na pahirapan siya ni Tyler, ngunit hindi niya inaasahan na aalis na
lamang ito nang ganoon.
Makalipas ang kalahating oras, may kumatok sa pintuan ng ward. Alam ni Lorraine na
tiyak na hindi iyon si Tyler. Mahinang sinabi ni Lorraine: "Pasok!"
Si Lorraine, na nanghihina na, ay lalong humina matapos pahirapan ni Tyler. Ang
pintuan ng ward ay itinulak at si Manang Nempha ay lumakad na may bitbit na isang
lalagyan. Kalmado siyang nagtanong, "Kumusta ang iyong pakiramdam?"
"Okay lang, atleast hindi pa ako mamamatay." Mahinang tugon ni Lorraine habang
kumikibot ang mga eyelid niya.
"Sabihin mo sa akin, bakit ka nagpatiwakal?" Kung sa palagay mo ito ay magpupukaw
ng kahabagan kay Sir Tyler, sasabihin ko sa iyo, imposible iyon. " Isang bakas ng
pagkasuklam
sumilaw sa mata ni Manang Nempha. Akala niya nagpakamatay si Lorraine hindi
dahil gusto patayin ang kanyang sarili, kundi upang pukawin ang loob ni Tyler
"Manang, masyado ka ng maraming iniisip." Iniwas ni Lorraine ang kanyang mga mata.
Naramdaman niyang lalong humina ang kanyang katawan, at ngayon ay pagod na siya sa
pagsasalita.
Napansin din ni Manang Nempha ang maputlang mukha at mahinang pagsasalita ni
Lorraine, kaya't hindi na siya nagsalita pa. Itinuro niya ang kahon na may lamang
pagkain, "Mayroong akong nilagay na lugaw sa kahon. Kainin mo ito mamaya!" Mayroong
maraming mga bagay sa loob ng Harrison's villa na kailangan kung asikasuhin.
Kailangan mo lamang manatili dito upang gumaling na at mabawi ang iyong lakas at
huwag na huwag mo ulit isiping magpakamatay. "
Pagkatapos sabihin, humakbang na si Manang Nempha palabas ng ward. Narinig pa ni
Lorraine ang sinabi niya sa bantay, "Bantayan nang mabuti. Kung gumawa siya ng
anumang bagay, kailangan mo siyang pigilan."
Tumawa si Lorraine na napamura. Alam niya na ito ay utos ni Tyler. Tila takot na
takot siyang mawala ang kanyang laruan!
CHAPTER FORTY EIGHT
Mas mabuti pang mamatay kaysa mabuhay. Sa isiping iyon, nagpumilit si Lorraine na
umupo mula sa kama at kumain ng pagkain na dala ni Manang Nempha. Gayunpaman,
pakiramdam niya ay hindi niya ito makakain.
Nakailang subo lang at ibinaba na ni Lorraine ang lugaw na nilagay sa mangkok. Ayaw
niya talagang kainin ito.
Humiga na lang ulit si Lorraine upang magpahinga, biglang naisip ang kuwintas na
tinapon ni Tyler. Bihirang bigyan siya ni Zabrill ng kahit ano, noong pumapasok pa
siya, ang mga bagay na binigay sa kanya ni Zabrill ay mga snacks lang, lahat ng uri
ng imported na pagkain. Lahat ng mga meryenda na iyon ay binili ni Alliyah para kay
Zabrill, kaya lang hindi ginusto ni Zabrill na kainin iyon at binibigay na lang kay
Lorraine.
Ang kuwintas na iyon ang kauna-unahang mahalagang bagay na binigay ni Zabrill sa
kanya maliban sa meryenda. Gayunman, itinapon ni Tyler iyon. Kapag may oras siya,
siguradong pupuntahan niya at hanapin iyon.
Matapos ang mahabang pag-iisip, unti-unting napagod si Lorraine at bumalik sa
mahimbing na pagtulog.
In the evening.
Nakatulog si Lorraine ng halos isang buong araw. Pagkagising naramdaman niya na ang
kanyang katawan ay mas magaan na kaysa sa kanina.
Biglang kumabog ang puso ni Lorraine nang marinig ang malakas na ingay. Tumingin
siya sa pintuan ng ward at nakita si Tyler na naglalakad papasok. Bahagyang
sumimangot si Lorraine. Bakit nandito ulit si Tyler?
"You won't die from taking the pills, and now you want to use a hunger strike?"
Nang pumasok si Tyler sa silid, nakita niyang hindi siya gustong makita ni Lorraine
at nakaramdam siya ng inis. Sinulyapan niya ang ang pakain sa maliit na mesa katabi
ng kama ni Lorraine na halos hindi nagalaw at agad niyang ikinainis.
Hindi na nag-abalang magpaliwanag si Lorraine,bahagya lang niya itong tiningnan.
Pinandilatan ni Tyler si Lorraine ng mga mata. Pagkatapos ay kinuha niya ang
mangkok ng lugaw sa mesa at sinabi, "Hurry up and eat it."
Malamig din na tiningnan ni Lorraine si Tyler. "Tanga ka ba? Malamig na iyang
pagkain, paano ko iyan kakainin?"
Nang dalhin sa kanya ni Manang Nempha mainit pa iyon kaya lang wala siyang ganang
kumain kaya inilapag lang niya ang pagkain sa mesa at hinayaan maghapon.
Galit na galit si Tyler sa malamig na titig ni Lorraine at tono ng panunuya. Ang
kanyang malilinaw na mga mata ay puno ng isang malamig na awra.
Nang makita ang lalong inis na ekspresyon ni Tyler, naisip ni Lorraine na sasabog
na ito sa galit sa susunod na segundo. Nagtaka si Lorraine, sa inasal niya kay
Tyler sino ang mag-aakalang wala itong sasabihin ngayon? Pabagsak niyang inilapag
ang mangkok ng lugaw sa mesa at tumayo upang umalis.
Pagkaalis ni Tyler, biglang nakaramdam ng kaunting gutom at nag-aalangan kung
kakainin ang malamig na lugaw sa mangkok.
Dahil sa naramdamang gutom lalong nagprotesta ang tiyan ni Lorraine. Maya-maya
hindi na nakatiis, nagpasya si Lorraine na kunin ang mangkok ng lugaw. Mas mainam
na kumain ng malamig ng pagkain kaysa mamatay sa gutom.
"Ilapag mo iyan." Kakainin na lang sana ito ni Lorraine ng may marinig na malamig
na boses.
Bumalik si Tyler dala ang isang plastic bag ng pagkain. Nainis si Tyler na sa
sandaling umalis siya, makikita niya si Lorraine na nais na kumain ng malamig na
pagkain?
Mabilis na naglakad papasok si Tyler at inalis ang mangkok mula sa mga kamay ni
Lorraine. Pagkatapos, inilagay niya sa mesa ang bagay na binili niya mula sa labas.
Lorraine took a closer look and saw that there was everything in the bag
congee(lugaw), flour rice, buns, dumplings and delicious fruits.
"Gusto mo munang kainin ito? Nung nakita ni Tyler Si Lorraine na nakatitig at
natatakam sa mga pakain na binili, isang ngiti ang lumitaw sa kanyang mga labi.
Ang mga pagkain na iyon ay binili ni Tyler para sa kanya? Natigilan si Lorraine.
Akala niya binili ni Tyler ang lahat ng pagkain na iyon upang kainin nito.
Nagtataka si Lorraine,Sa kanyang isipan, labis na kinamumuhian siya ni Tyler, kaya
ngayon ay posibleng bumili siya ng pagkain para sa kanya?
Matapos ang ilang sandali,Nakita ni Tyler na hindi pa rin tumugon si Lorraine,
kaya't diretso niyang inilabas ang mangkok ng lugaw at sumandok gamit ang kutsara
at inilapit sa bibig ni Lorraine. Sinabi niya na may malambing na tono, "Open your
mouth."
Hindi binuksan ni Lorraine ang kanyang bibig, umatras pa rin siya upang maiwasan
ang kutsara. Biglang nagbago ng ekspresyon Tyler agad naging madilim. Nawala ang
ngiting lumitaw sa kanyang mukha, at ang kanyang mga mata ay muling tinakpan ng
malamig na awra.
"Hindi ko kakainin ang mga binili mo" matigas ang ulo na iniiwas ni Lorraine ang
mukha.
Tyler's hand was frozen in the air, with anger burning in his eyes. Sa sobrang inis
napangiti siya sinubo ang kutsarang may lugaw sa kanyang bibig. Pagkatapos ay
Hinalikan niya ang mga mapupulang labi ni Lorraine gamit ang manipis na labi.
Hindi iniwan ni Tyler ang labi ni Lorraine hanggang sa magsalita na ito.
"Tyler, ano ka ba?" Napahawak si Lorraine sa dibdib niya ng maramdaman na parang
masusuka.
"You're not allowed to spit it out." at sinubuan ulit si Lorraine
kumain na si Lorraine,Tumingin siya kay Tyler na tila ba nagtatanong ang mga mata.
Ang kanyang mga kilay ay nakakunot nang mahigpit at ang kanyang mukha ay may hindi
komportable na ekspresyon.
Medyo nalungkot si Tyler. Nakakadiri ba iyon? Ang babaeng ito ang kauna-unahang
taong sinubuan niya nang pagkain.
Nang lunukin ito ni Lorraine, kumuha ng isang kutsarang muli si Tyler at dinala sa
bibig ni Lorraine.
Sa pagkakataong ito, hindi nangahas si Lorraine na tumanggi, ngunit hindi siya
sanay kay Tyler na gawin iyon, kaya inunat niya ang kanyang maliit na kamay upang
kunin ang mangkok ng lugaw. "Ibigay mo sa akin, kaya ko na iyan"
Iniwasan ni Tyler ang maliliit na kamay habang nakatingin kay Lorraine gamit ang
malalim na mga mata, "Hindi pa magaling ang iyong katawan, susubuan na kita."
Tumingin si Lorraine kay Tyler sa sobrang nagtaka ng marinig iyon. Ano ba ang
nakain niya? Kahapon lang, pinahiya siya ng sobra at sinigawan na mamatay na siya.
Nais niyang magpakamatay, subalit siya ay muling niligtas. Ngayon, binilhan pa siya
ng pagkain mula sa kung saan at susubuan pa siya?
May saltik na ata sa utak ang tao na ito.
"Open your mouth!" Ayaw niyang makita itong kumakain ng malamig na pagkain, kaya't
nagpunta siya sa tindahan upang bilhan ng hapunan na bukal sa kanyang loob. Hindi
niya alam kung ano ang gusto nitong kainin, kaya bumili siya ng maraming klaseng
pagkain. Ito ang babaeng kauna-unahang binilhan niya ng pagkain.
Nag-atubili sandali si Lorraine bago binuksan muli ang kanyang bibig at sinubo ang
kutsarang may lugaw sa kanyang bibig.
Seeing this, Tyler's tightly knitted eyebrows finally loosened little.
Hindi minadali ni Tyler ang pagsubo ng pagkain kay Lorraine. Sa halip, kinuha niya
ang susunod na kutsarang lugaw at hinipan ito.
Tumingin si Lorraine kay Tyler na hindi makapaniwala. Hindi niya natitiyak kung ano
ang nais gawin ni Tyler. Bakit bigla siya nitong tinatrato ng maayos?
Nang makita na maganang kumain si Lorraine, patuloy na sinubuan si Lorraine. Wala
nang ibang sinabi si Lorraine at nagpatuloy lang sa pagkain ng tahimik.
"Busog na ako." itinulak ni Lorraine ang kutsara ng lugaw na inalok sa kanya ni
Tyler. Hindi siya gaanong nakakain, ngunit pakiramdam niya nabusog siya.
"Nakailang subo ka pa lang kumain ka pa." Hindi nasiyahan si Tyler kay Lorraine
dahil sa kakaunti lamang ang kinain nito, kaya't nagpatuloy siyang kumuha ng isang
kutsarang congee para kainin niya.

CHAPTER FORTY NINE

"Ayoko na ng lugaw." Isang matalim na tingin ang sumilay sa mga mata ni Lorraine.
Bagaman hindi pa siya nabubusog, bigla niyang naisip ang isang nakakatawang ideya.
Narinig na ayaw ni Lorraine na kumain ng lugaw, inilapag ito ni Tyler at naglabas
ng isang lagayan na may pickled fish ball with chili powder. Kagaya kanina isusubo
na lang ito kay Lorraine, narinig niyang sinabi nito, "Ayoko rin ng may chilli
powder."
Pinigilan ni Tyler ang galit na lumalabas sa kanyang katawan at tinanong si
Lorraine sa isang malamig na tinig,"Ano ang gusto mong kainin?"
Nakita ni Lorraine na si Tyler ay may mga palatandaan na magalit. Hindi niya
maiwasang makaramdam ng konting kasiyahan. Tama, kusa naman niyang ginawa ito.
Dahil kay Tyler
dumating siya sa punto na pagpapakamatay, syempre kailangan niyang maghiganti.
"Kahit ano!" Walang pakialam na sinabi ni Lorraine
Narinig iyon, inilapag ni Tyler ang mangkok ng pickled fish ball at kinuha ang
isang steamed bun.
Nang malapit na lang niya itong ilabas sa lagayan at ibigay kay Lorraine, narinig
niyang sinabi ni Lorraine, "Ang steamed bun ay masyadong matigas, ayokong kainin
iyan."
Tanga na si Tyler kung hindi pa rin naintindihan kung ano ang nangyayari. Malinaw
na ipinakita ni Lorraine na sadya lang niya itong inaasar.
Ang katawan ni Tyler ay naglabas ng isang malamig na awra. Ang kanyang mga itim na
mata ay tila nag-aapoy sa galit. Wala pang naglakas-loob na asarin siya, at ang
babaeng ito ang nauna.
"Ikaw .. Ano ang gusto mong gawin? Hayaan mong sabihin ko sa iyo, hindi pa rin ako
sumusuko sa pagsubok na magpakamatay. Kung maglakas-loob kang saktan ako ulit,
magpapakamatay ako ulit." Nilunok ni Lorraine ang laway niya at tumingin kay Tyler,
na ang mukha ay namumula.
Ano? Gusto pa ba nitong mamatay ang babaeng ito? Si Tyler muling dumilim ang
ekspresyon.
Gayunpaman, ang sumunod na ginawa ni Tyler ay ikinagulat ni Lorraine. Kumuha si
Tyler ng isang mangkok ng noodles mula sa plastic bag, kinuha ang chopstick at
nagsimulang kumain. Napakabilis niyang kumain at di nagtagal naubos niya ang laman
ng mangkok.
Pagkatapos ay kumuha siya ng dalawang steamed buns at nagsimulang kumain.
Bagaman mabilis na kumain si Tyler, hindi naman siya mukhang masungit. Mukha pa
siyang marangal at matikas. Ito lang ang nakita niyang mabilis kumain pero sobrang
gwapo parin.
Habang kumakain, tumingin si Tyler kay Lorraine at may mapanuksong tingin.
Naglakas-loob siyang asarin ako, ngayon kakainin ko ito lahat para may pagsisisihan
siya!
Walang imik na tiningnan ni Lorraine ang mga aksyon ni Tyler. Halata na ang mga
pagkain ay binili lang ni Tyler sa mga tindahan ng pagkain sa labas. Paano ang
isang mayaman na tulad ni Tyler na nasanay sa pagkaing masasarap na luto ng mga
high class na chef, ay nakayang lunukin iyon lahat? Ang dami nang nakita na
nakakagulat si Lorraine, mas lalo siyang nagtataka sa kinikilos ngayon ni Tyler.
Sa huli, isang kakatwang eksena ang lumitaw sa ward. Nagkatinginan lang sina Tyler
at Lorraine. Gayunpaman, ang mga mata ni Lorraine ay puno ng pag-usisa, Habang ang
mga mata ni Tyler ay puno ng pag-aalinlangan.
Kanina pa siya kukamain. Hindi ba dapat dumating na sa punto ang babaeng ito upang
agawin ang pagkain mula sa kanya at kumain rin? bakit wala pa rin siyang reaksyon?
Hindi ba siya nagugutom? Sa pag-iisip tungkol dito, mas binilisan na kumain si
Tyler.
Hindi mapigilang tanungin ni Lorraine, "Masarap ba?"
Naisip ni Tyler na gumana ang kanyang trick. Ang sulok ng kanyang bibig ay may
sumilay na isang ngiti. Kinaway niya ang steamed bun sa kanyang kamay at sinabi,
"Gusto mo bang kainin ito ngayon?"
Matapos sabihin iyon, kumagat si Tyler ng steamed bun at gumamit ng tisyu upang
punasan ang kanyang bibig, "Tapos na akong kumain, Wala akong ititira sa iyo."
"Dahil nagustuhan mo ang pagkain, kainin mo ang lahat ng pagkain na nasa plastic
bag." Itinuro ni Lorraine ang natitirang pagkain sa plastic bag. Sino ba ang
nagsabi na bumili siya ng labis?
"Ayaw mong kainin ito?" Sumimangot si Tyler. Hindi ba dapat kinuha na niya ang
pagkain? Bakit kalmado pa rin ang kanyang ekspresyon?
Inilahad ni Lorraine ang kanyang mga kamay na may inosenteng tingin sa kanyang mga
mata. "Diba sabi ko kanina? Busog na ako."
Agad na nagdilim ang mukha ni Tyler nang marinig iyon.
Ang babaeng ito ay talagang naglakas-loob na asarin siya? Galit na itinapon ni
Tyler ang kalahating bag ng pagkain sa basurahan. Talagang kumain siya ng
kalahating bag ng pagkain na hindi kanais-nais?
Para kay Tyler, na ipinanganak na may isang kutsarang ginto sa kanyang bibig, ang
lahat ng pagkain na kinain niya mula pagkabata ay ginawa ng isang tanyag na chef.
Siya talaga
baliw ngayon na kumain ng kalahating bag ng pagkain sa isang stall sa tabi ng
kalsada para sa babaeng ito.
"Bumangon ka at mag-ayos."
Bagaman napuno ng galit si Tyler, hindi niya ito pinalabas nang maisip niya kung
paano hindi pa nakakabawi ang katawan ni Lorraine.
Nakita ni Lorraine na nagbago si Tyler, ngunit ayaw niyang labis ikatuwa iyon dahil
lamang sa biglang pagtrato sa kanya ni Tyler. Si Tyler ay isang hindi mahuhulaan na
tao, sino ba ang nakakaalam kung anong uri na mga nakatutuwang bagay ang gagawin
niya sa susunod na segundo?
Ayaw ni Lorraine na manatili sa ospital at ang matapang na amoy ng disinfectant,
kaya pinilit niyang bumangon sa kama.
Sa loob ng kotse.
Naupo si Lorraine sa dulong upuan ng kotse, nakapatong ang ulo sa sandalan ng upuan
habang dahan-dahang isinara ang mga mata
Si Tyler ay nagmamasid kay Lorraine sa bawat galaw mula ng sumakay na sila sa
sasakyan, Pagkakita sa kanya na nakapikit, narinig pa niya ang paghinga. Tumigil
muna siya sandali, saka hinubad ang suit jacket at marahang inilagay sa katawan ni
Lorraine.
Sa totoo lang, hindi talaga natulog si Lorraine. Nang maramdaman niya may lumapit
sa kanya, kumabog ang kanyang puso, at isang mabangong pabango ang pumasok sa ilong
ni Lorraine. Nang nais niyang buksan ang kanyang mga mata, biglang parang uminit
ang kanyang katawan, at naramdaman niyang may maiinit na bagay ang tumakip sa
kanyang katawan.
Nang umupo si Tyler, hindi niya napansin ang mahaba at makapal na pilik mata ni
Lorraine na nanginginig. Isang kakaibang pakiramdam ang tumaas sa puso ni Lorraine.
Napakalabo nito na hindi niya mawari kung ano ang pakiramdam.
Si Rommel, na nakaupo sa driver seat,ay nakita ng mga pagkilos ni Tyler mula sa
salamin. Nabigla siya at hindi makapaniwala sa nakita. Maliban kay Dhanna, hindi pa
niya nakita na ginawa iyon sa iba dati. Si Lorraine ang pangalawang babae!
Si Tyler ay maselan pagdating sa mga gamit. Ayaw na ayaw niyang may mga taong
humahawak sa kanyang mga gamit, kahit pa ang kanyang damit. Naalala niya na minsan,
hindi sinasadyang hinawakan ng secretary ni Tyler ang damit nito noong siya ay may
ibibigay na mga dokumento.
Dumilim ang mukha ni Tyler. Hinubad niya ang suot niyang suit at itinapon sa
basurahan. Pagkatapos, inutusan niya si Rocco na bumili ng isa pa.
Sa mga oras na iyon, takot na takot ang babaeng secretary kung kaya't namumutla ang
kanyang mukha at paulit-ulit siyang humingi ng tawad, ngunit ang babaeng kalihim ay
pinatalsik pa rin ni Tyler. Kahit na ang babaeng kalihim ay may kakayahan, hindi
ito pinalagpas ni Tyler.
Kung ihahambing sa nakita ngayon, ramdam ni Rommel na hindi na ito mailarawan
bilang nakakagulat. Ito ay simpleng nakapangingilabot!

CHAPTER FIFTY
Dahan-dahang iminulat ni Lorraine ang kanyang mga mata. Nagising siya dahil
hinihingal siya. Hindi niya inasahan na sa sandaling imulat niya ang kanyang mga
mata, makikita niya ang isang lalaki na may guwapong mukha na nakapikit ang mga
mata.
Umirap si Lorraine at natigilan. Bigla niyang namalayan na may mali. Tinulak niya
palayo si Tyler at sinamaan ito ng tingin. "Anong ginagawa mo? "
"Hindi mo ba nakikita? Kailangan mo pa bang itanong?" Hindi man lang nakaramdam ng
pagka-awkward si Tyler, sa halip, mayroon siyang kalmadong mukha, "Huwag kalimutan
na ikaw ang aking asawa, magagawa ko ang anumang nais ko."
Namula ang mukha ni Lorraine sa kahihiyan dahil sa mga sinabi ni Tyler.
Nang makaupo siya ng diretso, nahulog ang ang siut na nakatakip sa kanya.
Kinuha ni iyon ni Lorraine , ngunit bago pa niya makuha, isang malaking kamay ang
biglang kumuha sa suit.
"Ikaw talaga ay may lakas-loob na nakawin ang aking damit? Wika ni Tyler na
nakakunot ang noo, pagkatapos ay sinabi sa mahinanon na tinig." Pero, dahil hindi
pa maganda ang iyong pakiramdam sa ngayon, hindi na kita papatulan."
Talagang nais niyang sabihin, CEO Tyler, nasaan ang iyong utak? hindi ba laging
nasa kanya ang suit niya? Kahit pa mayroon siyang tatlong ulo at anim na braso,
Imposibleng mahubad niya ang damit mula sa siraulo na ito nang hindi siya
binibigyan ng warning. Hindi alam ni Lorraine ang sasabihin kay Tyler, kaya
minabuti na manahimik na lang.
Nang makabalik sila sa mansyon, madilim na. Sumunod si Lorraine sa likuran ni
Tyler, ngunit bago pa man sila nakapasok sa sala, narinig na niya ang ingay na
nagmumula sa loob.
"Bakit hindi pa nakabalik si Third Brother? Rocco, bilisan mo at tawagan mo na si
Third Brother."
"Brother, Mangyaring maghintay pa ng kaunti. Si Third Brother, ay babalik din
agad."
"Hindi ba niya naisip na may naghihintay sa kanya rito?"
Narinig ni Tyler ang sigaw ni Brandon pagkapasok niya sa sala. Nanlamig ang gwapo
niyang mukha. "Kung ayaw mong maghintay, huwag ka nang pumunta rito sa susunod."
Narinig ang tinig ni Tyler, si Brandon at ang iba ay lumingon upang tumingin.Si
Brandon ay medyo nahiya, alam niya na siya ang sinasabihan ni Tyler.
Alam ni Lorraine na sila ang sworn Brother ni Tyler, kapag narito ang mga iyon ay
alam niyang may importanteng pag-uusapan ang mga ito. Kaya't tahimik siyang
naglakad paakyat sa taas.
Napatingin si Tristan sa likuran ni Lorraine. Naramdaman niya na may kakaiba sa
pagitan nina Tyler at Lorraine.
"Third Brother, narinig kong nagpakamatay si Lorraine?" Narinig lamang ni Brandon
kanina sa alipin mula sa Harrison's Villa at bigla siyang na-curious .
"May pakialam ka ba?" Tinapunan ni Tyler ng isang matalim na sulyap si Brandon. Sa
kaibuturan niya, hindi niya gusto ang pagtingin ni Brandon kay Lorraine.
Nang unang marinig ito ni Tristan, hindi rin siya makapaniwala. Minaltrato ang
isang tao upang maisipang magpakamatay, Makikita na si Lorraine ay binugbog sa
isang miserableng estado ni Tyler.
"Third Brother, Sorba na iyang ginagawa mo sa kanya!" Sumimangot ng bahagya si
Tristan. Naramdaman niya na tumitindi na ang pananakit ni Tyler kay Lorraine.
"Enough, hindi kita tinawag dito upang makinig sa sermon mo." Dumilim ang mukha ni
Tyler. Bakit nagsimulang magmalasakit ang mga taong ito sa babaeng iyon?
Nakita ang galit ni Tyler, sina Brandon at Tristan ay hindi na lang umimik. Ang mga
ito ay pribadong problema na ni Tyler at ayaw ni Tyler na may iba na nakikialam sa
kanyang mga usapin.
"Lets get down to business. May nangyari ba
nung tinawagan mo kami? "bahagyang umubo si Brandon at nilaktawan ang paksa tungkol
kay Lorraine.
"Sumunod kayo sa study room." Pagkasabi, nanguna si Tyler at naglakad sa taas,
sinundan ni Brandon at ang iba pa.
Sa loob ng study room, mabigat ang kapaligiran. "Third Brother, mayroon bang
kilusan mula sa panig ng Park Family?"Tanong ni Brandon na may seryosong mukha.
Ang pamilyang Park ay isa sa apat na pinakamayamang angkan sa Estados Unidos. Ang
tatlo pang mayamang angkan ay ang pamilya ng Harrison, Wang Family at pamilyang
Walton.
Ang pamilyang Park ay nanirahan na kasuwato ng iba pang tatlong mahusay na pamilya,
ngunit sila ay palihim na inaatake ang pamilya ni Tyler.
"Nakatanggap ako ng balita mula sa Estados Unidos. Nagpadala kamakailan si Park ng
isang pangkat ng mga tao rito sa Korea."
"It goes without saying that they are here for me." Ang ekspresyon ni Tyler ay
hindi nagbago man lang, hindi ito ang unang pagkakataon na nagpadala ang Park
Family ng mga mamamatay-tao upang patayin siya.
"Ang mga killer na ipinadala ng pamilya Park ay hindi dapat maging simple sa oras
na ito, tama ba?" Kung hindi man, hindi sila tatawagin ni Tyler dito. Ang pamilyang
Park ay nagpapatakbo na may isang madilim na samahan, at ang organisasyong iyon ay
maaaring magbigay sa pamilya ng Park ng mga sopistikadong sandata pati na rin ang
ilang mga aparatong pang-high-grade na pagsubaybay. Gayunpaman, hanggang ngayon,
ang mga hidden bodyguards ng Harrison Family ay hindi pa rin malaman kung aling
organisasyon ito.
Alright, I know that it's not that your Family cant detect it, but there are too
many spies in the United states. It's not convenient to investigate the Harrison's
Family, right?"
Napakaraming impormante mula sa iba`t ibang pamilya sa Estados Unidos, and it was
hard to find out the Harrison's Family Hidden Guard
Gayunpaman, ang mga pangunahing puwersa nina Brandon at Tristan ay nasa Korea,
kaya't pinakaangkop para sa kanila na tingnan ito.
"Third Brother, responsibilidad namin ang bagay na ito. Susuriin namin ito para sa
iyo sa lalong madaling panahon." Saad ni Tristan.
Matagal nang nagmamasid si Lorraine at napansin niyang nakikipag-usap pa rin si
Tyler sa kanyang mga sworn Brothers. Lihim siyang tumakbo sa damuhan sa likod ng
silid ni Tyler at naalala na ang purple Butterfly Chain ay itinapon sa damuhan.
Gamit ang ilaw mula sa poste, si Lorraine ay umupo at bahagyang yumuko at
inumpisahang hanapin ang kuwintas, umaasa na sana walang mga tagapaglingkod sa
mansion na napagawi roon para linisin ang damuhan dahil kung nagkataon tiyak na
wala na ang kwintas.
Matapos maghanap ng higit sa isang oras, hindi pa rin ito makita ni Lorraine. Upang
hindi malaman ni Tyler ang ginawa niya na lihim niyang hinahanap ang kwintas,
nagpasiya siya na bumalik na sa loob.
Nang paakyat na siya, nakita ni Lorraine si Tyler naglalakad pababa kasama ang
kanyang mga sworn Brothers. Tumabi si Lorraine at binaba ang kanyang ulo ng
tahimik.
Ni hindi tumingin si Tyler kay Lorraine at deretsong lumakad sa baba. Si Brandon,
na nasa likuran, ay tinitigan ang maruming mga kamay ni Lorraine at sadyang
tinanong,"Sister, did your husband mistreat you again?" He couldn't have let you
dig the soil, right?"
Parang sinampal si Lorraine ng dalawang beses nang marinig ang mga salita ni
Brandon. Natutuwa siyang hindi nakita ni Tyler ang kanyang maruming mga kamay noong
una, ngunit ngayon ay pinansin iyon ni Brandon, lahat ay tumingin sa kanya.
Naramdaman ni Lorraine ang malamig na titig ni Tyler sa kanyang kamay at takot na
takot na nagsimulang kumabog ang kanyang dibdib.

CHAPTER FIFTY ONE

Pinilit ni Lorraine na kumalma at tumingin kay Brandon ng nakangiti, "Ngayon ko
lang nalamang may pagmamalasakit talaga sa akin si Sir Brandon."
Sa sandaling natapos ni Lorraine ang kanyang pangungusap, malinaw na naramdaman ni
Brandon ang isang matalim na titig na iyon
na parang kutsilyong hinagis patungo sa kanya. Hindi na kailangan pang tumingin
upang malaman kung sino ang nakatitig.
Hindi naglakas-loob si Brandon na manatili pa at nagmamadaling naglakad pababa.
Narinig siguro ni Tyler mula kay Lorraine na interesado siya sa kanya, kaya nainis
siya. Kung hindi siya umalis ngayon, baka sugurin si Tyler.
Hindi sila pinansin ni Lorraine, ibinaba ang ulo at nagpatuloy sa paglalakad sa
hagdan. "Hays." Ang malamig na boses ni Tyler ay tumunog sa likuran niya.
Si Brandon, at ang natitira pa ay alam na mayroon pag-uusapan si Tyler at Lorraine
kaya't umalis na sila na magkakaakbay.
Maya-maya lang, sina Tyler at Lorraine lang ang naiwan sa sala.
Narinig ang sigaw ni Tyler, tumalikod at tinitigan niya ng may takot sa mga mata.
Mahinang tanong niya, "Sir Tyler, may kailangan ba kayo?"
Ang liwanag mula sa mamahaling kristal na chandelier ay sapat na para makita ang
ekspresyon ni Tyler. Siya ay may isang guwapo na mukha na may perpektong contour at
magandang ilong. Ang kanyang mga mata ay may matalim na titig.
Sa pamamagitan lamang ng pagtayo doon, pinalabas ni Tyler ang isang marangal na
aura na maaaring mabaliw ang isang tao.
Kahit na ang isang kaswal na hitsura mula sa kanya ay sapat na upang takutin ang
isang tao.
Naglakad na siya patungo sa harap ni Lorraine at matalim na tinitigan ang maruming
mga kamay ni Lorraine.
Natakot si Lorraine sa matalim na tingin ni Tyler. May nakita ba si Tyler?
"Sumunod ka sa kuwarto ko." Pagkatapos sabihin iyon, umakyat na si Tyler sa taas.
Nais ni Lorraine na umiyak, ngunit walang luhang lumabas. Ang kanyang katawan
ay hindi pa ganap na malakas, papahirapan ba siya ulit?
Hindi sumunod si Lorraine sa silid ni Tyler hanggang sa mag-alas-onse ng sa gabi.
Si Tyler, na matagal nang naghihintay sa silid
ng ilang oras, halos sumugod na sa silid ni Lorraine, Nang akma na siya tumayo para
lumabas, narinig niya ang isang katok sa pinto.
"Damned Woman, napakatagal." Nais ni Tyler na buksan ang pinto, ngunit pagkatapos
mag-isip ng ilang sandali, naramdaman niyang pinahintay siya ni Lorraine ng sobrang
tagal.
Kaya't nais niyang iparamdam sa kanya ang pakiramdam na ito.
Sa labas ng pintuan, matagal na kinatok ni Lorraine ang pinto, ngunit hindi pa rin
binuksan ni Tyler ang pinto at sinabi, "Nakatulog na ba siya?" bulong ni Lorraine.
Naging masaya si Lorraine nang maisip niyang natutulog na si Tyler, kaya't balak
niyang mag-tiptoe palayo.
Tumunog ang tunog ng pagbubukas ng pinto. Si Tyler kaagad na nakita si Lorraine, na
balak na makalusot. Nagdilim ang gwapo niyang mukha. "Saan ka pupunta?"
Kumabog ang puso ni Lorraine. Sa isang malungkot na mukha, lumingon siya at sinabi,
"Akala ko natutulog ka na. "
"Halika at tulungan mo akong maligo." Diretsong utos ni Tyler.
"Ano?" Natigilan si Lorraine, late night na at
hindi pa naliligo si Tyler? Hinintay talaga siya para maligo?
Hindi na naglakas-loob si Lorraine na magtanong pa. Dumeretso na siya sa banyo
upang tulungan maligo si Tyler.
Habang tinulungan niya ito panay ang sulyap sa kanya ni Tyler. Labis siyang
kinabahan na nanginginig ang kanyang mga kamay.
Nang matapos mabasa ang katawan ni Tyler. Ibinaba ni Lorraine ang kanyang ulo at
akmang lalabas na ng banyo.
"Bawal kang umalis. Lumapit ka at tulungan mo akong mag-apply ng shower gel." Ang
mga mata ni Tyler ay kumislap. Gusto nang umalis ni Lorraine? Hindi maari.
"Ha?" Natigilan si Lorraine. Pagkatapos sinabi, "Hindi mo ba kaya maglagay?"
"Upang mapigilan ka ulit magpakamatay at mawala sa akin ang kagalakan na
maghiganti, mula ngayon, kailangan mong sundin ako ng mabuti, hindi ka na puwedeng
lumayo sa akin kahit isang pulgada." Sinulyapan ni Tyler si Lorraine at hinagis sa
kanya ang isang bote ng shower gel."Halika na rito. "
Lumingon si Lorraine at nakita si Tyler. Namula siya, "Nangangako akong hindi na
ako magpapakamatay muli. Maaari mo na ba akong payagang umalis?"
"Gawin mo na, ilang beses mo na nakita ang katawan ko may dapat ka pa bang
ikahiya?"
Lalong namula ang mukha ni Lorraine. Nanggigil na siya sa inis pero ayaw niya itong
suwayin. Kinuha niya ang bote ng Shower gel at ibinuhos sa kanyang palad at
kinuskos hanggang sa bumula at ipinahid ito sa katawan ni Tyler.
Magkaharap sina Lorraine at Tyler, isang pares ng malambot na kamay ang humahagod
sa katawan ni Tyler.
Maya-maya, naramdaman ni Tyler na ang galaw din ni Lorraine ay mabagal, kaya
hinawakan niya ang kamay nito at ikinuskos ng mabilis sa katawan.
Dahil sa ginawa ni Tyler ang mukha ni Lorraine ay ganap na namula. Matapos pahiran
ang pang-itaas na katawan ni Tyler pinihit nito ang shower, tuluyan na rin nabasa
ang katawan ni Lorraine.
"Natapos ko nang lagyan ng shower gel ang katawan mo, kaya aalis na muna ako."
Naghugas na ng mga kamay si Lorraine. Nang papalabas na siya ay biglang may humatak
na isang pares na kamay sa bewang niya.
"Sino ang nagsabing tapos na? Kalahati pa lang ang tapos."
"kaya mo na gawin iyon mag-isa." wika ni Lorraine.
"Lorraine, kung hindi mo nais na malugi ang Sanchez Dragon Group, mas mabuti kung
makinig ka sa akin at sundin ako. Gusto ko ng masunurin na babae. Kung nais mong
magkaroon ng mas kaunting problema, mas mabuti na isipin mo ang bawat posibleng
paraan upang masiyahan ako, o kung hindi, bukod sa maid na iyon, pahihirapan ko ang
Sanchez company."
Una nang naisip ni Lorraine na walang kinalaman sa kanya ang Sanchez Group. Nang
sinabi niya ang salitang dragon, ang pangalang Sanchez Zabrill agad ang pumasok sa
isipan ni Lorraine. Ang kumpanya ng pamilya Zabrill ay ang Sanchez Corporation o
Sanchez Dragon Group.
Haharapin ni Tyler si Zabrill? Bakit? Namutla ang mukha ni Lorraine, "Bakit mo ito
ginagawa sa Sanchez Group?"
"Mas mabuti na kayo na mismo maghiwalay ni Zabrill para sa akin. Kung malalaman
kong may ugnayan kayong dalawa, Lorraine, alam mo kung ano ang mga kahihinatnan pag
ako nagalit." Ang tono ni Tyler ay puno ng banta.

CHAPTER FIFTY TWO

"Continue." Sumulyap si Tyler kay Lorraine at inutos na ipagpatuloy ang
paglilingkod sa kanya.
Nanginginig ang mga kamay ni Lorraine. Talagang ginamit si Zabrill panakot sa
kanya.
Tulad ng inaasahan, alam niya ang lahat.
Sa sandaling ito, nahulaan na ni Lorraine na hindi naniwala si Tyler sa sinabi
niya, kaya palihim siyang iniimbestigahan.
Inimbestigahan talaga ni Tyler sina Lorraine at Zabrill, nalaman niya na wala
namang namagitan sa dalawa . Sinabi lang ito ni Tyler para lang masubukan si
Lorraine.
Napapikit siya, dahan-dahang iminulat ni Lorraine ang kanyang mga mata. Kinuha niya
ang bote ng shower gel at binuhusan ang kanyang mga kamay at pinahid sa bandang
ibaba ng katawan ni Tyler.
Labis na nasiyahan si Tyler. Ang babaeng ito ay dapat na ganito palagi sa harap
niya.
Sa una, si Lorraine ay medyo nahihiya at hindi naglakas-loob na tumingin nang
diretso sa katawan ni Tyler. Gayunpaman, nang makarating siya sa likuran, siya ay
nakaramdam na pamamanhid. Binilisan niya ang paglagay ng shower gel.
"Tapos na." Tumayo si Lorraine. Sa sandaling ito, ang kanyang buhok, damit, Kanyang
basa na damit ay dumikit sa kanyang katawan.
Binabalangkas ang kanyang magandang-maganda at kaaya-aya na mga kurba.
"May isa pang parte." Paalala ni Tyler sa kanya.
Alam ni Lorraine na ang tinutukoy ni Tyler ang kanyang maselang parte ng katawan,
ngunit tiyak na hindi niya ito hahawakan.
"Liguan mo ang iyong sarili! 'Sa pamamagitan nito, naghugas ng mga kamay si
Lorraine at lumabas ng banyo sa malalaking hakbang, hindi pinansin ang nakakatakot
na mga tingin ni Tyler.
Pagkalabas ng banyo, pumunta si Lorraine
diretso sa maids room na inuukupa niya. Basang basa ang kanyang damit, kaya't
kailangan niyang bumalik at magpalit.
Si Tyler, na lumabas sa banyo, ay hindi nakita si Lorraine.
Sa kabila, katatapos lang ni Lorraine mag shower at lumabas ng banyo nang tumunog
ang kanyang landline phone. Karaniwan, ang landline na ito ay maaari lamang magamit
upang makipag-ugnay sa kasambahay. Maaari lamang itong magamit upang tawagan ang
maid at hindi mai-broadcast.
Dahil sa gabing-gabi na, normal na hindi siya hahanapin ni Manang Nempha. Maaari ba
itong si Tyler?
Sumimangot si Lorraine. Nag-aalangan siya kung sasagutin ang telepono nang tuluyan
nang tumigil sa pag-ring ang kanyang landline. Bago pa siya makahinga ng maluwag,
tumunog ulit ang landline.
"Hello? Sino ito?" Bulong ni Lorraine habang pinupunasan ng tuwalya ang basang
buhok.
"Damn woman, ano iyang inaasal mo? Bigyan kita ng tatlong segundo, bilisan mo at
bumalik ka rito." Sa kabilang dulo ng telepono, tumataas ang galit ni Tyler.
Narinig ang tono ni Lorraine, naging mas malamig ang nagyeyelong awra sa kanyang
katawan.
Bago pa masabi ni Lorraine ang anumang bagay, binaba na ni Tyler ang telepono,
"Siraulo ka!" Minura ni Lorraine sa telepono si Tyler. Tatlong segundo upang
bumalik? Kahit tumambling pa siya hindi siya makakarating sa kuwarto nito sa loob
ng tatlong sigundo lamang.
Itinapon ni Lorraine ang twalya sa sahig sa galit at naglakad patungo sa silid ni
Tyler,matapos mag-atubiling saglit.
Kung hindi dahil sa kasuklam-suklam na kalokohan na pinagbantaan siya ni Tyler
kasama sina Zabrill at Anna, hindi niya ito pakikinggan.
Nais ni Lorraine na kumatok sa pinto, ngunit pagpihit niya ay nakabukas na ito.
Inantay talaga siya?
Tinulak ni Lorraine ang pinto at naglakad papasok. Natagpuan niya si Tyler na
nakaupo sa sofa, nagbabasa ng isang libro. Ang guwapong mukha nito ay nakasimangot
na
nakatuon sa binabasang libro.
Nang makita ni Lorraine si Tyler na nagbabasa, blangko siyang tumitig sa kanyang
perpektong profile at nakalimutan kung ano ang sasabihin.
"Ano pa ang hinihintay mo at timplahan mo ako ng kape." Napansin na siya ni Tyler
mula nang pumasok si Lorraine sa pintuan. Sumimangot siya ng makita na nakatayo
lang si Lorraine at nakatulala.
"Masusunod po Sir." Namula ang mukha ni Lorraine. Nakatulala siya sa kakatitig sa
mukha ni Tyler?
Sa kusina, sinulyapan ni Lorraine ang kadiliman sa labas ng bintana. Gabing-gabi
na, at nais pa rin ni Tyler na magpuyat upang magbasa?
Matapos makagawa ng kape, dinala ito ni Lorraine sa silid ni Tyler at inilagay sa
tea table na nasa harap ni Tyler.
"Sir Tyler, may iuutos pa po ba kayo!" Humikab si Lorraine matapos ang kanyang
pangungusap, pakiramdam niya ay pagod na pagod na siya at inaantok.
"Hindi sinagot ni Tyler si Lorraine. Nanatiling nakatuon ang pansin sa binabasang
libro. Walang sagot mula kay Tyler, kung gayon ay hindi makaalis si Lorraine.
Si Lorraine, na inip na inip, ay tumingin sa palibot ng silid ni Tyler. Biglang
napagawi ang tingin ni Lorraine sa isang bungkos ng mga bulaklak na gawa sa makulay
na papel, naalala niya na hindi nakakain at nakatulog ng maayos ng isang linggo
bago niya magawa ang bulaklak na iyon. Sa oras na iyon, nais ni Lorraine na
tulungan si Dhanna na isalansan ang mga bulaklak, ngunit tumanggi si Dhanna.
Nahulaan niya na si Dhanna ay ibibigay ang mga bulaklak na gawa sa makukulay na
papel sa kasintahan, kaya't ayaw ni Dhanna na makagambala siya.
Nang tumingin siya nang mabuti, napansin niya na mayroong isang gabinete sa silid
ni Tyler na espesyal na ginamit upang itabi ang mga bagay na ibinigay sa kanya ni
Dhanna.
Dahil maraming bagay sa gabinete na nakita ni Lorraine dati kay Dhanna.
Naalala niya noong nasa kolehiyo sila, ipapakita sa kanya ni Dhanna ang mga regalo,
tatanungin siya kung maganda ba ang mga iyon, kung magugustuhan ba ni Tyler, at iba
pa. Sa oras na iyon, inggit na inggit si Lorraine kay Dhanna sa pagkakaroon ng
kasintahan na mahal na mahal siya. Tumingin siya kay Zabrill at nagtatago siya sa
tuwing nakikita ito.
Hindi inakala ni Lorraine na sa huli ay ikakasal siya sa kasintahan ni Dhanna na ni
minsan ay
hindi pa nakikita. Ngayon, bigla niyang naramdaman na parang may isang invisible
string na nag-uugnay sa pagitan nilang tatlo.
Nang kasama ni Lorraine si Dhanna, lahat ng kinukwento nito ay tungkol kay Tyler.
Si Lorraine, na nakikitang masaya si Dhanna ay naging masaya na rin siya para kay
Dhanna.
Hinugot ni Lorraine ang kanyang alaala at sumulyap kay Tyler, na malapit nang
matapos ang isang libro. Hindi alam ni Lorraine kung bakit, ngunit bigla niyang
naramdaman na
Si Tyler ay medyo nakakaawa. Alam niyang mahal na mahal ni Tyler si Dhanna, kaya
hindi mahirap para kay Lorraine na isipin kung gaano kalungkot si Tyler nang
malaman niyang namatay na si Dhanna.
Sa wakas, inilapag ni Tyler ang libro sa kanyang kamay. Tuwang tuwa si Lorraine. Sa
wakas ay makakatulog na siya!
"Dito ka matutulog ngayong gabi." Ang tuwa sa mga mata ni Lorraine ay hindi
nakaligtas sa mga mata ni Tyler. Nais na niyang umalis? Hindi maaari!
"Hindi pa ako ganap na magaling. Hindi ako puwede matulog sa sahig. Maging isang
mabuting tao ka naman at hayaan mo akong bumalik sa aking silid! " nakiusap si
Lorraine kay Tyler.
Alam niya ang kanyang sariling mga limitasyon. Alam niyang tiyak na hindi papayag
si Tyler na matulog siya sa kama, ngunit
ayaw nyang matulog sa sahig!
"Sa kama ka matutulog." Dumiretso na sa kama si Tyler matapos sabihin iyon kay
Lorraine, pagkatapos ay pinatay ang mga ilaw at natulog.

CHAPTER FIFTY THREE

Saglit na nag-atubili si Lorraine
bago tinungo ang sofa at sinabi, "Sa sofa na lang ako."
Hindi na pinansin ni Tyler si Lorraine.
Sa madilim na silid, unti-unti ng nakatulog ng nahimbing si Lorraine.
Sa kadiliman, binuksan ni Tyler ang kanyang mga mata. Sumulyap kay Lorraine na
mahimbing na natutulog, tumaas ang galit ni Tyler ng maalala ang pagpapakamay nito.
Hindi niya inisip na talagang maglakas-loob ang babaeng ito na magpakamatay.
Walang nakakaalam na matinding takot ang naramdaman niya ng mga oras na nakita ni
Tyler si Lorraine sa kama na nakabalot ng kumot at hindi gumagalaw.
Sa oras na iyon, ang naiisip lamang ni Tyler na si Lorraine ay hindi maaaring
mamatay, Naisip din niya na kapag nabuhay si Lorraine ay hindi na niya ito
pahihirapan.
Sa pag-iisip sa isiping ito, naramdaman ni Tyler na nababaliw na siya. Malinaw na
galit na galit siya sa babaeng ito, ngunit bakit pinahahalagahan niya ang kanyang
buhay at
kamatayan?
Ang isip ni Tyler ay napuno ng lahat ng uri ng saloobin. Kailan pa nagsimula na ang
babaeng ito ay hindi sinasadyang nakakaapekto sa kanyang emosyon?
Labis na nainis si Tyler. Bumaba siya mula sa kama at naglakad patungo sa balkonahe
at nag-sindi ng sigarilyo. Isang bugso ng malamig na hangin ang sumabog, at
tuluyang lumiwanag ang isip ni Tyler.
"Sobrang lamig."
Si Lorraine, na mahimbing na natutulog, nakaramdam ng isang bugso ng malamig na
hangin ang dumampi sa katawan kaya't napayakap ng mahigpit sa kanyang katawan.
Si Tyler, na mahusay ang pandinig, ay nakasimangot nang marinig ang mga sinabi ni
Lorraine. Pinatay ang sigarilyo sa ashtray at isinara ang pintuang salamin sa
balkonahe.
Naglakad si Tyler papunta sa gilid ng sofa at napatingin kay Lorraine na mahimbing
na natutulog. Nang makita na nilalamig si Lorraine, humakbang siya papunta sa kama
at kumuha ng isang manipis na kumot upang takpan si Lorraine.
Pagkakita kay Lorraine na lalong humimbing sa pagtulog, isang kaakit-akit na ngiti
ang lumitaw sa mukha ni Tyler.
Gayunpaman, ang ngiting ito ay saglit ring nawala, anong ginagawa niya bakit niya
kinukumutan ang babaeng ito? Bakit siya nag-aalala na lamigin ito?
Hindi mabilang na mga tanong ang pumasok sa isip ni Tyler, at isang makapal na
layer na tila yelo ang sumakop ulit sa guwapong mukha niya.
Nais ni Tyler na hilahin pabalik ang kumot, ngunit mahigpit na hinawakan siya ng
isang pares ng malambot at maliliit na kamay.
Si Lorraine, na nananaginip, ay tila napansin na may isang taong sumusubok na
agawin ang kanyang kumot.
Pagkakita sa eksenang ito, isang bahagi ng puso ni Tyler ang tila lumambot. Sa
huli, tinanggal niya ang kamay ni Lorraine at bumalik na sa kama.
Kinaumagahan
Nang magising si Lorraine, nakita niyang nakatayo sa harap ng aparador si Tyler na
naghahanap ng damit.
Karaniwang inihanda ito ni Manang Nempha para sa kanya, ngunit hindi inaasahan,
hindi na iyon inutos ni Tyler kay Manang Nempha.
Napatingin si Lorraine sa manipis na kumot sa kanyang katawan. Naalala niya na wala
naman siyang takip na kumot bago siya matulog.
Sa isiping iyon, napatingin si Lorraine kay Tyler.
Si Tyler na kasalukuyang namimili ng susuuting damit ay naramdaman ang titig ni
Lorraine. "Bakit mo ako tinitingnan? ilalabas ko 'yang mata mo."
Puno ng hinaing ang mga itim na mata ni Lorraine. Minsan lang siya sumulyap sa
kanya, kaya bakit siya magagalit?
"Ikaw ang naglagay sa'kin ng kumot?" Tanong ni Lorraine na nagtataka pa rin.
Nagdilim ang mukha ni Tyler at malamig niyang sinabi, "Sino ka ba para lagyan ko ng
kumot?"
"Ah. . .ganun!" Ibinaba ni Lorraine ang kanyang ulo, labis na nalungkot sa sinabi
ni Tyler.
Nang makita ito ni Tyler, naalala niya ang eksena ni Lorraine na nagpatiwakal.
Hindi naman siguro ito ulit magpapakamatay, hindi ba?
"Bilisan mo at maligo na. Sumama ka sa akin mamaya." Upang mapigilan si Lorraine na
magpatiwakal, nagpasiya si Tyler na laging isama si Lorraine saan man siya naroon.
Hindi na inisip ni Lorraine tungkol sa kung sino ang nagtakip sa kanya ng kumot.
Ang atensyon niya ay sa huling sinabi ni Tyler, "Isasama mo ako? Saan?"
Medyo alerto ang mga mata ni Lorraine. Tiyak na hindi siya isasama nito sa kung
saang okasiyon. Maaaring may naisip na naman itong masamang ideya upang pahirapan
siya.
"Bakit ang dami mong taong? Sinabi ko sayo na bumangon ka na at maligo." Inis na
naman si Tyler.
Natigilan si Lorraine sa sigaw niya. Bigla siyang napatitig kay Tyler at sinabi,
"Nakaka-pangit daw kapag maagang-maaga nagagalit."
"Lorraine, hinahangad mo ba na maging kasing pangit mo ako? Sinasabi ko sa iyo,
imposible iyan! Madilim at nakakatakot ang mukha ni Tyler.
Hindi nakaimik si Lorraine. Ano raw? Pangit siya? Malinaw na napakaganda niya.
Sa pag-iisip tungkol doon, sumagot si Lorraine,"Ako pangit? Dati maraming lalake
ang humabol sa akin, noh."
Nang marinig ang sinabi na Lorraine, Isang matalim na tingin ang ipinukol kay
Lorraine at pagalit na sinabi, "Sabihin mo ulit, sino ang humahabol sa iyo?"
Takot na takot si Lorraine sa matalim na titig ni Tyler, biglang kumabog ang
kanyang dibdib. Gustong-gusto niyang sampalin ang sarili, ano ba ang pumasok sa
isip niya at nasabi iyon?
"WALA. Noong junior high school yun. Joke lang yun."
Nakangisi si Lorraine habang kumikibot ang kanto ng kanyang bibig.
Matapos maisuot ang damit ni Tyler, humakbang siya sa harap ni Lorraine na
nakalagay ang mga kamay sa kanyang bulsa. Ang makapangyarihang awra na inilabas
niya ay nagpaatras kay Lorraine sa takot.
"Lorraine, binabalaan kita, mas mabuti na huwag kang gumawa ng anumang bagay na
makaka-apekto sa reputasyon ng pamilya. Dahil kapag nagkataon, alam mo na kung saan
ka pupulutin.
"Alam ko." Hindi nais ni Lorraine na patulan si Tyler, sapagkat siya ang talo.
Alam ni Lorraine na tutuhanin ni Tyler ang banta nito at natatakot din siya na
magkaroon ng ugnayan kay Zabrill.
Kahit na ang Sanchez Group ay mayroon ding malakas na kapangyarihan, mas mababa pa
rin ito sa Harrison's Group. According to Lorraine's understanding, Tyler had a
powerful Harrison's family behind him.
Ang pamilya ng Harrison ay isa sa nangungunang apat na pamilya sa Estados Unidos,
at sila ay napakalakas.
Si Lorraine ay matagal nang ikinasal kay Tyler at hindi pa niya nakikita ang mga
miyembro ng pamilya ni Tyler dahil ang kanyang pamilya ay nakatira sa Estados
Unidos.
Bukod dito, ang punong tanggapan ng Harrison's Group ay nasa Estados Unidos din.

CHAPTER FIFTY FOUR

In fact, Lorraine admired Tyler a lot. Back then,
this Harrison's Group could only be considered a well-developed enterprise in South
City.
In South City, it couldn't even be considered one of the top ten groups.
Halos kalahating taon lang ang lumipas mula nang dumating si Tyler mula sa Estados
Unidos upang pamunuan ang Harrison's Group.
The market value of the Harrison's Group rapidly.Tumaas hanggang sa huli ay naging
nangungunang negosyo sa lungsod.
From this point of view, hindi mapigilan ni Lorraine hangaan ang talento ni Tyler
pagdating sa negosyo.
Kahit na ang isang taong may talento ay hindi maabot ang nangungunang posisyon sa
buong lungsod sa loob lang ng ilang buwan!
Samakatuwid, ito rin ang dahilan kung bakit takot na takot si Lorraine na tina-
target ni Tyler ang Sanchez Group.
Gaano man kalakas ang Sanchez Group, gamit ang malakas na koneksiyon kayang-kaya
itong pabagsakin ni Tyler.
May gusto si Lorraine kay Zabrill, kaya't hindi niya nais mangyari ang
kinakatakutan.
After breakfast, Lorraine received explosive news that Tyler was going on a
business trip? No, that wasn't the point. The point was that he still wanted to
bring her along?
"Sir, Tyler, alam mo naman na wala akong alam sa negosyo, Mas mabuti para sa iyo na
magsama ng iba!" wika ni Lorraine dahil ayaw talaga niyang sumama kay Tyler.
Nagbibiro ba siya sa pagsama sa akin sa business trip nito? Ni hindi pa nga ako
nakapagtapos ng kolehiyo. Ano naman ang maitutulong ko sa kanya?
"Wala? This is an opportunity to know." Handa na si Tyler sa isasagot kay Lorraine
at hindi siya papayag na tumanggi si Lorraine
"Pero—“
"Enough, nakapagpasya na ako. Sasama ka sa ayaw at gusto mo." malamig na tiningnan
ni Tyler si Lorraine, Pagkatapos ay naglakad siya patungo sa pintuan na may
malalaking hakbang.
"Miss Lorraine, kailangan mong alagaan nang mabuti si Sir Tyler sa linggong ito.
Ikaw ang nakatalagang mag-aasikaso ng lahat ng kailangan niya sa mga araw na
magkasama kayo." bilin ni Manang Nempha kay Lorraine.
"Ngunit, hindi ko alam kung ano ang gusto niyang kainin, hindi ko kayang gawin ito.
Manang, mangyaring sabihin mo kay Tyler na kailangan niyang magsama ng ibang tao.
Huwag na po ako,please Manang, sabihin mo sa kanya." pakiusap ni Lorraine kay
Manang Nempha habang ang mga mata ay sinadya niyang palungkutin para mapapayag niya
ito.
"Miss Lorraine, hindi ba sinabi ni Sir Tyler na magandang pagkakataon ito para sa
iyo upang matuto? As long as you can please him during this trip, maybe your friend
will be released for the first time." Nakangiting tiningnan ni Manang Nempha si
Lorraine.
"Hays, sige kung ganon!" napabuntong-hininga na lang si Lorraine.
Pagkatapos, umakyat na si Lorraine sa kwarto at nagnihis hindi na nag-abalang mag-
impake ng mga gamit agad na siyang bumaba.
Siyempre, hindi na siya hihintayin ni Tyler, kaya makikisakay na lamang siya sa
isang kotse kasama sina Rocco at Ronald. Kumalabog ang puso ni Lorraine nang maisip
niya ito.
"Lorraine, ikaw ba ay isang pagong? Ang bagal ng mga galaw mo." Tulad ng inaasahan,
sa oras na sumakay si Lorraine sa kotse, pinagalitan siya ni Ronald sa hindi
nasisiyahan.
Ang driver ay si Rocco, at si Ronald ay nakaupo sa passenger seat. Natuwa si
Lorraine na nag-iisa siya sa backseat.
Hindi lingid sa kaalaman ni Lorraine na sina Rocco at Ronald ay ayaw sa kanya, kaya
ayaw niyang makipagtalo sa kanila. Hindi mahalaga kung ano ang sinabi nila,
nagpanggap si Lorraine na hindi sila naririnig.
"Lorraine, ikaw ang dahilan ng pagkamatay ni Dhana, hindi ka man lang ba nahihiya?"
Nagkataon na walang magawa si Ronald kaya pinag-tripan niya si Lorraine.
Nais ni Rocco na ituon sa pagmamaneho ang attention, kaya't hindi siya sumali kay
Ronald, ngunit malamig pa rin ang pakikitungo niya kay Lorraine.
Tumingin si Lorraine sa bintana, kunwaring hindi naririnig si Ronald.
Patuloy siyang nilibak: "Marami ng mga walang kahihiyang tao sa mundong ito, hayaan
mong sabihin ko sa iyo, huwag mong iisipin na gaganda ang buhay mo sa pamamagitan
ng pagpapakasal kay Third Brother. Sa iyong katayuan, imposible para sa iyo na
tanggapin ka ng pamilya Harrison, at hindi ka nababagay kay Third Brother."
"Tapos ka na?" Humikab si Lorraine na nakatakip ang mga kamay sa bibig. Matutulog
na sana siya nag marinig na nagsalita si Ronald.
"Ikaw!" Galit na galit si Ronald na namumula ang mukha. Hindi talaga pinansin ng
babaeng ito ang kanyang mga sinabi?
"Ikaw ay nasa tamang edad na. Ang bibig mo ay kasing daldal ng isang babae, Maaari
ka bang tumahimik sandali?" Inilibot ni Lorraine ang mga mata at sinamaan ng tingin
si Ronald.
"Napakagaling, talagang naglakas-loob kang tingnan kami ng masama. Alam mo ba kung
kaninong sasakyan tayo nakasakay ngayon,ha?"
Masidhing sinabi ni Ronald, pagkatapos ay tumingin kay Rommel, "Kapatid, kung hindi
natin siya tuturuan ng leksyon, shell bully us."
"O sige, tingnan natin." wika ni Rocco na nakangisi.
Bago pa maintindihan ni Lorraine kung ano ang nais na gawin ng dalawa, sa sumunod
na segundo, biglang tumakbo ng mabilis ang sasakyan at bumukas ang mga bintana.
Isang bugso ng malamig na hangin ang sumabog sa sasakyan, na naging sanhi ng
paglipad ng buhok ni Lorraine na parang ng
pugad ng manok.
Nang makita iyon, hagalpakan ng tawa sina Rocco at Ronald , "Kapatid, tingnan mo
siya
ngayon, ang hitsura niya ay parang kakatakas lang mula sa isang mental hospital."
Masayang-masaya si Ronald sa ginawa nila kay Lorraine. "Bilisan mo pa."
Wala naman si Tyler kaya maaari nilang samantalahin ang pagkakataon na turuan ang
babaeng ito ng leksyon.
"Kayong dalawa mga siraulo kayo. Masayang-masaya kayo bully-hin ang isang mahinang
babae tulad ko?" galit na wika ni Lorraine habang kumukuha ng goma para itali sa
buhok.
"Kahit na sabihin mong mga siraulo kami, mas mabuti pa rin kaming tao kaysa sa iyo.
Ikaw ang babaeng may masamang puso, ang nararapat gawin sa isang tulad mo ay
ipatapon sa Death Forest at ipakain sa mga lobo." wika ni Ronald na dinuro pa si
Lorraine.
Kahit pa anong sabihin ni Ronald, sa sarili ni Lorraine alam niyang hindi niya
kagustuhan ang nangyari kay Dhanna.

CHAPTER FIFTY FIVE

Nang sa wakas ay makarating sila sa Incheon City South korea, naramdaman ni
Lorraine na kumakalam ang kanyang tiyan. Kahit na bumagal ang takbo ng sasakyan,
pinili pa rin nila Rocco at Ronald dumaan sa baku-bakong kalsada.
Nang makalabas si Lorraine sa kotse, napagtanto niya na si Tyler ay hindi tumuloy
sa isang hotel, ngunit sa isang mansion.
"Isang babaeng ignorante." Hindi mapigilan ni Ronald, ng bumaba ng kotse, na asarin
si Lorraine nang makita ang nakatulalang tingin nito.
Narinig ito ni Lorraine,nagpanting ang kanyang tainga. "Ronald, hindi mo ba
maitatago ang ilang kasamaan mula sa iyong bibig? Kailangan ba maging masama upang
maging masaya? Ano ang kaugnayan nito sa iyo? Pinatay ko ba ang iyong kasintahan at
ganyan na lang ang galit mo sa'kin?"
Hindi ito ang unang pagkakataon. Sa panahon na nasa Harrison's Villa, pinupuna siya
ni Ronald tuwing nakikita siya. Kung si Lorraine ang taong hindi marunong magtimpi
ay baka pinatulan na niya ito.
"Wala kang pakialam, sasabihin ko ang gusto ko sabihin!" Sa mga mata ni Ronald, si
Lorraine ay isang mababang babae, at hindi niya mapigilang masampal ito sa
sandaling makita niya.
Ayaw makipagtalo ni Lorraine sa isang taong makitid ang utak. Ito ay simpleng pag-
aaksaya lamang sa laway niya. Matapos naglakad na siya papunta sa villa, labis na
naguluhan si Lorraine kung bakit hindi nanatili si Tyler
sa isang hotel kung siya ay may business trip. O talagang sobrang yaman lang niya
upang magkaroon ng bahay sa ibat-ibang panig ng mundo.
"Bakit wala pa ang babaeng 'yon? Pagdating niya, sabihin mo sa kanya na ipagluto
niya ako."
Sa sandaling humakbang si Lorraine papasok sa sala, narinig niya ang tinig ni
Tyler.
"Third Brother, tatawag ako kay Rocco at sa iba pa ngayon at tatanungin sila kung
nasaan na sila." Kinuha ni Rommel ang kanyang cell phone at tatawag na sana nang
makita niya si Lorraine na nakatayo sa may pintuan.
Ibinaba ni Rommel ang kanyang cell phone at sinabi kay Tyler, "Third Brother,
narito na si Miss Lorraine."
Biglang nais tumakas ni Lorraine, ngunit nakatingin na si Tyler sa gawi niya.
Ang kanyang mga mata ay napuno ng kasiyahan, "Lorraine, bilisan mo at ipagluto mo
ako. Nagugutom na ang asawa mo."
Bumulong si Lorraine, "Ano ang pakialam ko kung gutom ka?"
Nang makita na si Lorraine ay nakatayo pa rin sa pintuan, gumalaw ang kilay ni
Tyler. lumabas ang mga ugat sa noo niya habang umuungal sa galit: "Lorraine, ano pa
ang tinatayu-tayo mo riyan? Bakit hindi ka magmadali at pumasok na sa kusina?"
Bagaman hindi nasisiyahan si Lorraine sa tono ni Tyler, inilapag niya ang kanyang
hand bag sa sofa at tumuloy na sa kusina.
Isang kalabog ang nagmula sa kusina. Kumunot ang noo ni Tyler, ang babaeng ito ay
nais sirain ang bahay?
Ang malakas na tunog ng paghihiwa ng karne na nagmula sa kusina ang naririnig ni
Tyler. Lalong kumunot ang kanyang noo at pagalit na sinabi na may madilim na
ekspresyon, "Rommel, pumunta ka sa kusina at itapon ang babaeng iyon."
Si Rommel ay tumingin ng medyo nag-aalangan at tinanong si Tyler,
"Third Brother, walang mga tagapaglingkod sa mansion ngayon. Kung itatapon mo si
Miss Lorraine, walang maaring magluto."
"Fuck, don't say me l cannot live without her?Pumunta ka, itapon mo siya." Ang
yabang pa rin ni Tyler tulad ng dati. Mayroong kayabangan na tila isang hari sa
kanyang guwapong mukha.
"Pupunta na." naglakad si Rommel patungo sa
kusina sa malalaking hakbang.
"Luto na." Si Lorraine, na bitbit ang
isang kaserola ng tomato and egg congee. bumangga kay Rommel, na papasok na sa
kusina. "Kung ang niluluto ko ang sadya mo, hayaan mo akong madala nito sa dining."
wika ni Lorraine.
Natigilan sandali si Rommel at saka tumutig kay Lorraine at sinabi. "Ang bagay na
gusto ko
kunin at paakisin ay ikaw! "
Hindi mabilang na mga itim na linya ang lumitaw sa noo ni Lorraine,sinamaan niya ng
tingin si Tyler dahil Tiyak na ito ay utos ni Tyler.
Gayunpaman, hindi napansin ni Tyler ang titig ni Lorraine. Naupo siya sa hapag
kainan at hinintay na dalhin ni Lorraine ang niluto nito.
Si Rommel ay nasa isang dilemma. Dapat ba niyang itapon si Lorraine?
Nagluto si Lorraine ng isang kaserola ng tomato and egg congee. Tiwala siya sa
kanyang kasanayan sa pagluluto. Naalala niya na nagluto siya ng isang mangkok ng
Tomato and egg congee para kay Zabrill dati. Nang labis na pinuri ni Zabrill ang
kanyang pagluluto, natuwa si Lorraine.
Alam ni Lorraine na sinama siya dito upang magtrabaho bilang isang maid, kaya
lumapit siya at nilagay ang mga chopstick at kutsara at tinulungan si Tyler na
maglagay sa mangkok nito.
Matapos gawin ang lahat ng ito, tumingin si Tyler sa mangkok sa harap niya at
nakadama ng labis na inis.
"Hurry and bring the other dishes out."
"Iba pang dishes?" agad na tanong ni Lorraine na nagtataka. "Walang ibang mga
sangkap sa kusina, kaya't nagluto ako ng isang kaserola na lugaw. Kung ayaw mong
kumain, ay pumunta o tumawag at mag-order ka ng pagkain na gusto mo." Hindi
naglakas-loob si Lorraine na tumingin sa mga mata ni Tyler,matapos niyang magsalita
ay sumubo na lamang siya ng niluto niyang tomato and egg congee.
Madilim ang ekspresyon ni Tyler at pumutok ang poot sa kanyang mga mata.
Takot na takot si Lorraine na nanginig ang kanyang mga kamay. Ang congee sa kutsara
niya halos matapon.
Naisip ni Lorraine na sasabog si Tyler sa galit at itatapon ang kaserola na may
lamang congee kasama siya. Laking gulat ni Lorraine sa sumunod na ginawa ni Tyler,
sumubo si Tyler ng congee na may namumulang mukha.
Labis ang kaba ni Lorraine na nagsimulang pawisan ang kanyang mga kamay, hindi
inalis ang tingin sa mukha ni Tyler.
Although this porridge looked ordinary, the taste was extremely good. It was both
fragrant and thick. The egg and tomato were perfectly fused together with the white
porridge.
Hindi inaasahan ni Tyler na ang sarap ang pagkain na niluto ng babaeng ito. Hindi
niya mapigilang kumain ng dalawa pang subo, ngunit sinabi niya: "Ang lasa ay
average, halos hindi makain."
Alam ni Lorraine na hindi siya bibigyan ng mabuting kumento ni Tyler , kaya't hindi
na niya inisip. Mabuti na iyon kaysa utusan pa siyang bumili at magluto ng ibang
dishes.
Sa huli, si Lorraine ay kumain lamang ng isang mangkok, habang naubos naman ni
Tyler ang lahat ng natitira. Gaano ka kagutom si Tyler para maubos ang congee na
natira sa kaserola?
"Rommel, huwag mong kakalimutang bumili ng mga sangkap." Matapos kumain, pinunasan
ng mabuti ni Tyler ang kanyang bibig at pinaalalahanan si Rommel, nais niyang
makita kung ano pa ang maluluto ng babaeng ito.
Kasabay nito, umakyat na si Tyler, naiwan sina Rommel at Lorraine sa dining.
Pagkatapos ihatid si Lorraine, pinauwi na sina Rocco at Ronald ni Tyler.

CHAPTER FIFTY SIX

"Rommel, bakit hindi si Tyler tumuloy sa isang hotel? Bakit niya pinili na dito
tumuloy sa villa?"
Sa totoo lang, naisip ni Lorraine , Kung si Tyler ay tumuloy sa isang hotel, siguro
hindi na siya sinama.
Malamig ang ekspresyon ng mukha ni Rommel. Bagaman hindi niya inaasar si Lorraine
gaya nina Rocco at Ronald, hindi nangangahulugang hindi niya kinamumuhian si
Lorraine.
"Ang lugar kung saan pag-uusapan ang negosyo ay nasa isang cruise ship, Nagkataon
na may malapit na bahay si Third Brother sa pagdadausan, kaya wala siyang balak
manatili sa hotel. " Malamig na sabi ni Rommel.
"ah. . . Kaya pala." Tumango-tango si Lorraine. Alam niya na si Rommel ay hindi
siya gusto, kaya hindi na siya nagtanong pa. Kinuha niya ang mangkok at chopsticks
at pumunta na ng kusina upang hugasan.
Pagkatapos mahugasan ang pinagkainan. Hindi alam ni Lorraine kung nasaan ang
kanyang silid, kaya't naghanap siya ng silid para makatulog.
Madaling araw umalis si Lorraine sa Harrison's villa, at tanghali na nang dumating
siya sa villa na tinutuluyan ngayon ni Tyler. Napagod siya ng huston sa biyahe
dahil sa ginawa sa kanya nila Rocco at Ronald kung kaya't gusto niyang matulog.
Sa study room, si Tyler ay nagdaos lamang ng isang video conference kasama ang mga
ehekutibo ng punong tanggapan ng mga Amerikanong Harrison's Corporations. Matapos
ang pagpupulong, hinimas ng husto ni Tyler ang nananakit na sintido at biglang
naramdaman na ang bahay ay napakatahimik.
Naglakad si Tyler sa baba at tumingin sa paligid. Hindi niya nakita si Lorraine at
naglakad papasok sa kusina na nakasimangot. Wala pa rin ito doon.
"Damn it, saan pumunta ang babaeng iyon." Naniningkit ang mga mata ni Tyler habang
tumatakbo paakyat sa taas, isa-isang itinutulak ang mga pintuan sa mga guest room.
Walang tao sa unang palapag.
Tumakbo ulit si Tyler sa ikalawang palapag. Sa sandaling ito, nakaramdaman si Tyler
ng hindi maipaliwanag na pagkabalisa, tila may napakahalagang bagay na nawawala.
Sunud-sunod na itinulak ni Tyler ang mga pintuan ng guest room sa ikalawang
palapag, ngunit hindi niya nakita si Lorraine. Lalong nabalisa si Tyler.
Itinulak ni Tyler ang huling silid sa ikalawang palapag. Nang makita niya ang isang
taong
nakahiga sa kama, tuluyang nawala ang pag-aalala ni Tyler.
Sa sandaling siya ay pumasok sa silid, narinig niya ang paghinga ng tao sa kama.
Biglang gustong gisingin ni Tyler ang babaeng natutulog ng mahimbing dahil sa Labis
siyang nag-aalala para rito. Ngunit dahil sa mahimbing itong natutulog ay hinayaan
na lang niya.
Nagkataon din na pagod din si Tyler kaya hinubad niya ang kanyang sapatos at
humiga. Pagkahiga niya sa kama, isang matamis na samyo ang pumasok sa kanya ilong.
Tila na-relax na si Tyler sa kabang nararamdaman kanina, ipinikit niya ang mga mata
at niyakap ng mahigpit si Lorraine.
Nang magising nagulat si Lorraine. Sa sandaling imulat niya ang kanyang mga mata,
nakakita siya ng isang lalaking gwapo ang mukha. kumurap siya ng mata ng ilang
beses, iniisip na mali ang nakita niya. Nandoon pa rin ang gwapong mukha na iyon.
Tila natakot si Lorraine at napaupo bigla pero may humila sa kanyang isang tao,
napagtanto niya na ang kamay ni Tyler ay nasa bewang niya.
Nagising din si Tyler sa ginawa ni Lorraine. Dahan-dahang binuksan ang malamig
niyang mga mata.
Namula ang mukha ni Lorraine. Hindi niya maintindihan kung bakit katabi niya si
Tyler sa oras na magising siya. Tiyak naman na hindi siya naglakad ng tulog at
pumasok sa silid ni Tyler.
Itinaas ni Tyler ang kanyang kumot tila walang nangyari at wala talaga siyang balak
na ipaliwanag,"Sumama ka sa'kin mamayang gabi may pupuntahan tayo."
"Saan naman?" tanong ni Lorraine na nakakunot ang noo.
Umupo si Tyler sa kama. Sinagot si Lorraine sa kalmadong ekspresyon.
"Business Negotiation."
Pagkatapos tumayo at umalis na si Tyler na may malalaking hakbang, naiwan na
natitigilan si Lorraine. "Business negotiation? Bakit naman niya ako isasama?"
Kinagabihan, bumalik si Rommel kasama ang apat na mga makeup artist. Si Lorraine ay
muling naupo sa isang upuan habang inaayusan ng makeup artist.
Mabuti na lang at nasanay na si Lorraine. Pumikit siya at hindi na pinansin ang mga
ginagawa sa kanyang mukha
"Miss Lorraine, tapos na."
Bumuntong hininga si Lorraine. Natapos na rin sa wakas. Tila tinatamad siyang
suriin ang kanyang makeup, kaya dumiretso siya sa locker room upang magpalit.
Matapos magpalit ng evening dress bumaba na si Lorraine. Hinihintay na siya ni
Tyler sa may pintuan, ang pagkainip sa kanyang mga mata ay malinaw na nakikita.
Nang makita si Lorraine na lumalakad pababa, naglakad palabas si Tyler na may
malalaking hakbang. Si Lorraine, na nakasuot ng mataas na takong, ay nahirapan sa
pagsunod sa kanya.
Sa sobrang hirap sa paghabol kay Tyler, nang makarating sa sasakyan pagod na pagod
siya na humihingal. Napakahirap para sa kanya na makasabay kay Tyler na may
mahahabang binti, hindi man lang siya inalalayan kahit nakasuot siya ng mahabang
damit at sapatos na may takong.
Sa kotse, nagpapahinga si Tyler na nakapikit habang si Lorraine naman ay hinihimas
ang
bukung-bukong na sumasakit dahil sa kakahabol kay Tyler kanina.
Pagkababa ng sasakyan, napagtanto ni Lorraine na dinala siya ni Tyler sa isang
beach. Naguguluhan siyang tumingin kay Tyler at tinanong, "Hindi ba ang sabi mo
Business negotiations? Bakit ka napunta sa beach?"
Wala nang sinabi si Tyler at dumiretso sa isang yate sa tabi ng dalampasigan
"Boss Tyler."
Sa sandaling narating ni Tyler ang yate, isang may edad na lalaking may
Mediterranean hairstyle na malaki ang tiyan ang sumalubong. Nakasuot siya ng itim
na suit.
"Boss Falcon."
Kinamayan ni Tyler ang kabilang partido. Mayroong bakas ng ngiti sa kanyang mukha,
ngunit ang ngiting iyon ay bahagya lamang.
Sumunod si Lorraine sa tabi ni Tyler, naramdaman niya na kakaiba ang kapaligiran
dito, kaya't wala siyang sinabi. Hindi na pinansin kung ano ang ginawa ni Tyler,
basta
sumunod na lang siya sa likuran niya.
Ang cruise ship ay may isang espesyal na silid ng pagpupulong na may mahabang mesa
sa loob. Ang magkabilang panig ay nakaupo sa magkabilang panig ng mesa.
"Boss Tyler, kung sa tingin mo walang problema sa dokumentong ito, pipirmahan mo na
ang mga ito!" wika ng nagngangalang Boss Falcon,kumuha ng isang dokumento mula sa
kanyang secretary at itinulak ito sa harap ni Tyler.
Kinuha ni Tyler ang dokumento at tiningnan ito saglit. Pagkatapos, ibinalik niya
ito sa lamesa, "Boss Falcon, hindi kami nagmamadali upang pag-usapan ang negosyo.
Puwede naman tayo uminom at magsaya muna?"
Ang ekspresyon ni Boss Falcon ay bahagyang nagbago, ngunit ang kanyang mukha ay
puno pa rin ng mga ngiti, "Boss Tyler, pakiramdam ko ay mayroon pa ring mga
kakulangan sa kontrata?"
"Ang nilalaman ng kontrata ay pareho sa tinalakay natin dati. Boss Falcon alam mo
na ayaw kong pag-usapan ang tungkol sa negosyo pag hindi pa ako nakapag-enjoy."
"Okay kung ganun." Tumango si Boss Falcon sa pagkaunawa. Pagkatapos, isang bright
idea ang sumilay sa kanyang mga mata at pumalakpak.
Kasunod nito, dahan-dahang bumukas ang pintuan sa silid ng pagpupulong at limang
seksi at nagagandahang babae ang
naglakad papasok.
Tumingin si Boss Falcon kay Tyler at tinuro niya ang mga dilag at sinabi, "Boss
Tyler, bakit hindi mo hayaang samahan ka ng magagandang dilag na ito! "
Nang makita ng mga dilag si Tyler, namangha ang mga ito "Oh my God, ito ba ang
pinakamayamang tao sa South City, Tyler Harrison?"
Tulad ng inaasahan, bakas sa mga mukha ang kasiyahan ng makita si Tyler.
Lubusang hinamak ni Lorraine si Tyler sa kanyang puso. Hindi na nakapagtataka na
hindi agad siya pumirma ng kontrata. Naghihintay pala siya sa ipapadala na mga
babae.
"Bakit hindi ninyo paglingkuran ng maayos si Boss Tyler mga binibini." Wika ni Boss
Falcon sa mga dilag.
Sa sandaling natapos ang sinabi ni Boss Falcon, ang mga babaeng iyon ay mabilis na
tumakbo papunta kay Tyler at
tinulak si Lorraine sa isang tabi.

CHAPTER FIFTY SEVEN

Si Lorraine na tinulak sa tagiliran ay umikot ang kanyang mga mata. Isinumpa niya
si Tyler sa kanyang puso: Bwisit! Ganun ka gwapo ang hitsura ni Tyler? Gaano
katagal mula nang huling makakita ang mga babaeng ito ng isang guwapong lalaki?
Kaya't tila mga walang pasensya.
"Kung gayon, salamat, Boss Falcon." Si Tyler ay hindi kailanman tumanggi sa sinuman
sa kanyang buhay. "Tulad ng kasabihan, tratuhin ang mga tao nang may respeto. Dapat
kong ibalik ang pabor kay Boss Falcon." Matapos itong sabihin ni Tyler, ikiniling
niya ng bahagya ang kanyang ulo at tumingin kay Lorraine. "Paglingkuran mo si Boss
Falcon."
Natigilan si Lorraine. Tumingin siya kay Tyler na hindi makapaniwala sa kanyang
narinig at namutla ang kanyang mukha. Ibinibigay ba siya ni Tyler?
Ang mga malamig na mata ng Tyler ay tulad ng isang nagyeyelong nyebe. Walang bakas
ng init dito, isang malamig na tingin lamang ang ipinukol kay Lorraine.
Nang makita na hindi gumalaw si Lorraine, ang malamig na mga mata ni Tyler ay
napuno ng isang malakas na pakiramdam na hindi nasisiyahan. "Bakit hindi ka pa
kumikilos? Gusto mo bang ako ang maghahatid sa'yo ng personal?"
Tumingin si Boss Falcon kay Lorraine. Siya ay maputla at maganda, matangkad at
payat, na may katigasan ang ulo. Mukha siyang isang bata, ngunit nagustuhan niya
ito.
Hinawakan ni Boss Falcon ang kanyang baba at nagpakita ng kaunting interes sa
kanyang mga mata. Talagang nagustuhan niya ang babaeng ito.
"Men, go, dalhin ninyo dito ang magandang babaeng iyon." Matapos ibigay ang utos ni
Boss Falcon sa mga bodyguard sa likuran niya, lumingon siya at tinanong si Tyler,
"Boss Tyler, wala kang mga pagtutol, tama?"
"Huwag kang mag-alala tungkol dito. Ganito mo dapat tratuhin ang mga babaeng hindi
nakikinig." Kaswal na sinabi ni Tyler. Ang sulok ng kanyang bibig ay naglabas ng
isang guwapong ngiti.
Gayunpaman, nang marinig ni Lorraine ang sinabi ni Tyler, para siyang pinag-
bagsakan ng langit. Talagang binigay siya ni Tyler. Hindi na kataka-taka na dinala
niya siya dito upang talakayin ang negosyo, balak na niyang ibigay siya sa
matandang parang butete na ito.
Nagpanic si Lorraine at itinulak ang bodyguard na kukuha sa kanya. Mabilis na
tumakbo siya palabas ng pinto at masama ang tingin kay Tyler bago siya umalis.
Ilan sa mga bodyguard ni Boss Falcon ang humabol sa kanya. Hindi naman nagbago ang
mukha ni Tyler. Ang kanyang mukha ay kasing kalmado ng tubig, "Boss Falcon, Im
really sorry.This woman is rather wild."
"Hahaha, gusto ko ang ganitong klaseng babae." Tumawa ng malakas si Boss Falcon,
not at all displeased by Lorraine"s escape.
"Boss Tyler, pirmahan muna natin ang kontrata. Pagdating ng oras, makakapagpahinga
ka pa."
Habang nagsalita si Boss Falcon, kinindatan niya ang mga kababaihan sa likuran ni
Tyler, sinenyasan silang maglingkod nang maayos kay Tyler.
"Boss Tyler." Nang matanggap ng mga dilag ang tingin ni Boss Falcon, kaagad silang
lumapit ng husto kay Tyler. Napakalambot ng kanilang tinig na tila nang-aakit.
"Boss Falcon, hindi mo kailangang magmadali. Mayroon kaming maraming oras, ang pag-
sign sa kontrata ay isang minuto lang. Let's stop here for today, gusto ko lang
makasama ang magagandang dilag na ito."
Humila si Tyler ng isang babae.
Medyo sumama ang mukha ni Boss Falcon. Ang layunin niya ngayon ay mapirmahan ni
Tyler ang kontrata, ngunit parang ayaw itong pirmahan ni Tyler.
Sa pag-iisip tungkol dito, isang masamang balak ang sumilay sa mga mata ni Boss
Falcon habang ang sulok ng kanyang bibig ay naglabas ng isang kakaibang ngiti.
Tumayo si Boss Falcon at iniutos na iligpit muna ang mga dokumento, "Dahil nais ni
Boss Tyler na maghintay para sa isa pang araw bago pumerma, aalis na muna ako."
Pagkatapos sabihin iyon, umalis si Boss Falcon nang hindi lumingon. Itinulak ni
Tyler ang babae na may pagkasuklam. Nang malapit na siyang umalis, isang marahas na
panginginig na sensasyon ang tumama sa kanya.
Ang ilang mga kababaihan ay nawalan ng balanse at natumba sa sahig, napasigaw ng
malakas.
Si Rommel, na palaging alerto sa mga mensahe mula sa kanyang telepono, ay naging
seryoso at nag-aalala, "Third Brother, nagpadala si Rocco ng mensahe na nagsasabi
na noong nag-e-spy sila kay Boss Falcon, nakakita sila ng isang time bomb na naka-
install sa cruise ship. Na-aktibo na ito nang siya ay mag-walk out."
Nang marinig ito ni Tyler, nanatili siyang kalmado nang walang bahid ng pag-alala
sa kanyang mukha, "Alam ko na ang matandang magnanakaw ay may gagawin sa cruise,
ngunit hindi ko inaasahan na siya ay napakabilis."
"Siguro dahil hindi pa rin natin nilagdaan ang kontrata, kaya't naubos ang pasensya
niya at siya hindi makapaghintay na patayin tayong lahat." sabi ni Rommel habang
papunta siya upang buksan ang pinto. Gaano man kalakas ang ginamit niya, hindi
mabubuksan ang pinto sa silid ng pagpupulong.
"Third Brother, Naka-lock ang pinto." Ilang beses pang sinubukan ni Rommel ang
pagsipa, ngunit hindi pa rin bumukas ang pintuan.
"Ah, ayaw naming mamatay, tulong!" Nang marinig ng mga kababaihan sa sulok na
sinabi ni Rommel na isang time bomb ang na-install sa cruise ship, takot na takot
sila na ang kanilang magagandang mukha ay namumutla. Nang marinig nilang hindi
mabubuksan ang pinto, naisip nila na baka mamatay sila rito.
"Kayong lahat, manahimik kayo!" Nainis si Tyler sa iyak ng mga babaeng iyon, kaya't
galit na sinigawan ang mga ito.
Ang mga babaeng iyon ay nanginginig mula sa dagundong, ang kanilang mga mata ay
puno ng takot, at hindi sila naglakas-loob na mag-ingay kahit kaunting tunog.
Isang putok ng baril ang umalingawngaw, at muling sumigaw ang mga kababaihan. Sa
pagkakataong ito, bago masabi ni Tyler ang anumang bagay, sumimangot si Rommel at
malamig na sumigaw, "Kung maglakas-loob kayo ulit na mag-ingay, babarilin ko kayo
isa-isa!" Sa pamamagitan nito, bumaril pa si Rommel ng maraming beses sa lock ng
pintuan.
Dahan-dahang bumukas ang pinto ng meeting room. Mabilis na sinundan ni Rommel si
Tyler palabas.
Sa daan, maingat na pinagmasdan ni Rommel ang paligid.
"Beep beep"
Tumunog ang cellphone ni Rommel. Sa sandaling buksan niya ito, ang nag-aalalang
boses ni Rocco ang narinig, "Third Brother, bilisan na ninyong lumabas. Ang bomba
ay malapit nang sumabog sa loob lamang ng isang minuto."
"Third Brother, tara na!" Walang sapat na oras si Rommel upang tumugon sa mga
mensahe ni Rocco at mabilis na sinundan si Tyler palabas ng cruise ship.
Matapos maglakad ng ilang hakbang, biglang tumigil si Tyler at tinanong si Rommel,
"Nasaan ang babaeng iyon? Saan siya pumuta?"
Sa sobrang balisa ni Rommel ay tumulo mula sa kanyang noo ang butil-butil na pawis,
"Third Brother, huwag kana mag-abala tungkol kay Lorraine sa ngayon. Bilisan nating
umalis!"
"Maghiwalay tayo. Tagpuin mo muna sina Rocco at ang iba pa." Pagkatapos sabihin,
tumakbo si Tyler sa ibang direksyon. Ang kanyang mga mata ay patuloy na tumitingin
sa smart watch na nasa kanyang kamay. Ito ay isang locator na nagpapakita kung
saang parte si Lorraine, nakita niya nasa cruise ship pa rin ito.
Wala nang nagawa si Rommel kundi sundin na lang ang sinabi na Tyler.
Umikot si Tyler sa cruise ship. Sa daan, nakita niya ang ilang mga trabahante. Wala
silang kamalayan sa panganib na magaganap at ginagawa pa rin ang kanilang trabaho.
Patuloy na tiningnan ni Tyler ang posisyon ni Lorraine sa relo. Pagkatapos makita
na nanatili
si Lorraine sa kanyang puwesto, napanatag si Tyler. Binilisan niya ang takbo at
tinungo ang kinaroroonan ni Lorraine.
Sa kabilang panig, si Lorraine, na nakatakas sa sa mga bodyguard na humahabol sa
kanya, ay nagtago sa banyo at hindi naglakas-loob na lumabas. Lalong tumaas ang
galit niya kay Tyler.
Naramdaman ni Lorraine na hindi siya safe sa pinagtataguan niya. Kaya't inilabas
niya ang kanyang ulo at nagpalinga-linga sa paligid, ngunit wala siyang nahanap na
tao. Tahimik siyang lumabas.

CHAPTER FIFTY EIGHT

Ilang hakbang pa lang ang ginawa ni Lorraine nang biglang may humahawak sa braso
niya. Akala niya bodyguard ito ni Boss Falcon kaya nagpumiglas siya ng buong lakas.
"Don't move, be quiet!" Pagdating pa lang ni Tyler, nakita niya na aalis na si
Lorraine, kaya mabilis niya itong sinunggaban.
Narinig ang pamilyar na boses, lumingon si Lorraine at nakita ang pamilyar na mukha
ni Tyler. Tumingin kay Tyler at sinabi, "Ano ang ginagawa mo?" Hayaan mong sabihin
ko sa iyo, kahit na mamatay ako, hindi ko hahayaang hawakan ako ng matabang
lalaking iyon. "
"Wala akong panahon upang ipaliwanag ito sa iyo, bilisan mo at sumama ka sa akin."
bakas ng pagkabalisa ang lumitaw sa mga mata ni Tyler. Hinila niya si Lorraine at
aalis na sana.
"Bitawan mo ako, ayokong sumama sa iyo." Akala ni Lorraine ay nandito si Tyler para
hulihin siya para sa Boss Falcon na iyon, kaya mahigpit niyang hinawakan ang
hawakan ng pinto sa banyo, ayaw umalis kahit ano man.
"Lorraine, sasabog na ang cruise na ito. Sundan mo ako ng mabilis." Namumula ang
mukha ni Tyler habang pilit niyang hinihila si Lorraine.
Medyo nagdadalawang isip si Lorraine. Ang ekspresyon sa mukha ni Tyler ay tila
hindi nagsisingungaling. Kung sasabog na ang cruise ship, bakit pa siya hinahanap
ni Tyler? Hindi ba dapat inuna na niya ang sarili na makatakas?
Tyler and Lorraine had only run for a short distance when the entire cruise ship
started to shake violently. Tyler's eyes darkened as he pulled Lorraine into a
room.
"Not good, sasabog na ang cruise ship."
Matapos niyang magsalita, isang malakas na tunog ang nagmula sa cruise ship. Agad
na niyakap ni Tyler si Lorraine ng mahigpit sa kanyang mga braso.
Sa gitna ng dagat, isang malaking barko ang nasusunog na may nagngangalit na apoy.
Lumutang ang ibang parte ng barko sa dagat.
Nang makita si Rommel na nakatayo sa tabi ng dalampasigan, lumakad si Rocco na may
ngiti sa labi, "Bro Rommel, nahuli namin ang nag-ngangalang Falcon. Ngayong gabi,
dapat kong turuan siya ng leksyon. Damn, napakahirap hulihin ng matabang iyon."
Walang tigil sa pagsalita si Rocco at biglang napagtanto na nakatulala si Rommel at
walang sagot na ibinigay sa kanya.
Nagkatinginan sina Rocco at Ronald. Tumingin si Ronald sa paligid at nagtanong na
nagtataka, "Nasaan si Third Brother?"
Narinig ang tanong ni Ronald, sa wakas ay tumugon si Rommel, "Si T-Third Brother,
siya ay. . . H-hindi nakalabas."
"Anong sinabi mo? Gulat na tanong ni Rocco. "Bakit hindi nakalabas si Third Brother
at ikaw ay nandito? "
Si Boss Falcon, na hawak ng bodyguard, ay tumawa ng malakas nang marinig ang sinabi
ni Rommel. Ang chubby niyang mukha ay labis na naging mabangis, "Hahaha, kahit na
mamatay ako, sasamahan ako ni Tyler sa kamatayan hahaha."
"F * ck, manahimik ka." Galit na sinipa ni Ronald ang tiyan ni Boss Falcon.
Si Boss Falcon ay sinipa at napabuga ng dugo. Dali-dali siyang bumangon at
sinubukang tumakas.
Isang putok ng baril ang tumunog. Ang balikat ni Boss Falcon ay tinamaan ng bala at
natumba siya. Muli, si Boss Falcon ay nahuli ng ilang mga bodyguard.
"Kuya Rommel, sabihin mo sa akin, bakit ka lumabas? Bakit hindi lumabas si Third
Brother?" Sa sobrang balisa ni Ronald ay nahulog siya sa isang manic state.
"Gusto ko ring tanungin ka." Malamig na tumingin si Rommel kay Ronald, "Hindi ba
sinabi ko sa iyo na ilayo mo si Lorraine? Ano na ang nagawa mo?"
Nang mabanggit ang tungkol kay Lorraine, biglang nakonsensya si Ronald. Gayunpaman,
pasigaw parin siyang nagsalita, "This is none of my business. I wanted to save her,
but she didn't need my help."
"Don't think that I don't know you. You must be making things difficult for her
again!"
Malamig na tinitigan ni Rommel si Ronald. Sa gayong kritikal na sandali ay wala
siyang magawa, "Alam mo bang pinuntahan ni Third Brother si Lorraine dahil hindi mo
siya nilabas?"
"Ano?" Sabay na bulalas nina Rocco at Ronald na hindi makapaniwala. May pagkakataon
ng makatakas si Tyler ngunit piniling balikan si Lorraine?
Ang lahat ng ito ay kasalanan niya. Sa totoo lang, Si Tyler, matagal nang nahulaan
na may gagawin si Boss Falcon sa cruise ship, kaya't ang tatlong magkakapatid ay
nahati sa tatlong grupo. Si Rocco ang mamumuno sa mga tao na huhuli kay Boss
Falcon, habang si Ronald ang nakatalaga sa pagliligtas kay Lorraine.
Mula sa simula, pinlano na ni Tyler ang lahat, kasama na ang pagbibigay kay
Lorraine kay Boss Falcon at pagkatapos ay iligtas siya. Ang lahat ay bahagi ng
plano ni Tyler.
Orihinal na nais ni Ronald na iligtas si Lorraine, ngunit binigyan niya siya ng
dalawang pagpipilian sa oras na iyon. Ililigtas niya si Lorraine mula sa mga tauhan
ni Boss Falcon kung luluhod ito at mag-mamakaawa sa kanya.
Sa huli, hindi siya pinansin ni Lorraine at sinabi, "Kahit na mamatay ako, hindi
ako papayag na iligtas mo ako!" Tumakbo siya palayo.
Dahil sa sinabi ni Lorraine, hinayaan na siya ni Ronald. Dumiretso siya kay Rocco
at sama-sama nilang hinuli si Boss Falcon, na tatakas na sana sa isang yate kasama
ang kanyang bodyguard.
"Ronald, you better pray that Third Brother is okay. Kung hindi, hindi tayo
pakakawalan ng pamilya ng Harrison." Ang tinig ni Rommel ay malamig na nakatingin
sa malayo.
Ang tatlo sa kanila ay Hidden Guard ng Harrison Family, at lubos nilang
naintindihan kung ano ang mangyayari kung hindi nila maprotektahan ng maayos ang
kanilang Amo.
Natahimik sina Rocco at Ronald. Nakasimangot si Rocco at tinanong: "Bro Rommel, ano
ang susunod na dapat nating gawin?"
"Itatago ang lahat ng impormasyon bago kumpirmahin na si Third Brother ay buhay
pa."
Waves of sea breeze blew over. Dahan-dahang iminulat ni Lorraine ang kanyang mga
mata dahil sa lamig. Just as she was about to sit up, she found that there was
still someone pressing against her.
Tinulak ni Lorraine si Tyler ng buong lakas. Naupo siya at nakita niyang
nakahandusay na silang dalawa sa dalampasigan. Sa likuran nila ay isang siksik na
kagubatan. Maliban sa tunog ng mga alon na tumama sa baybayin, walang ibang tunog.
Maya-maya, naalala ni Lorraine na matapos sumabog ang cruise ship, humawak si Tyler
sa isang lumulutang na bagay habang hawak-hawak siya. At napadpad sila sa isla.
Iniisip ang huling sandali ng pagsabog ng cruise ship, nang yakapin siya ng
mahigpit ni Tyler, ramdam ni Lorraine ang isang maiinit na pakiramdam sa kanyang
puso. Ang pagkapoot niya kay Tyler sa pagbibigay sa kanya ay nabawasan ng kaunti.
Maya-maya, hindi pa rin nagising si Tyler. Nagsimula nang magpanic si Lorraine. Si
Tyler ay maaaring ... Patay na?
Sa pag-iisip tungkol dito, gumapang si Lorraine sa harap ni Tyler at maingat na
inilapit ang tainga sa kanyang ilong. Humihinga pa si Tyler kaya niyugyog niya ito.
Halos walang lakas si Lorraine marahil ay matagal na silang naanod sa dagat,
Pakiramdam niya mahina ang buong katawan, para bang sinipsip ang lahat ng lakas sa
kanyang katawan.
"Tyler, gumising ka na!" Patuloy na hinampas ni Lorraine ang guwapong mukha ni
Tyler.
Ang walang malay na si Tyler ay nakaramdam ng kaunting sakit sa kanyang mukha.
Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata at bago pa siya makapagsabi ng
kahit ano, isang hampas ulit ang dumapo sa kanyang mukha.
CHAPTER FIFTY NINE
"Damned woman, how dare you hit me?" Isang malamig na boses ang biglang tumunog.
Narinig ni Lorraine ang tunog at mabilis na binawi ang kanyang kamay. Doon lamang
niya napagtanto na nagising na si Tyler.
Nakaramdam ng nasusunog na sensasyon si Tyler sa kanyang mukha. Matindi ang titig
niya kay Lorraine. Ilan ang sampal na sinampal sa kanya ng babaeng ito?
"Ako .. ginawa ko lang 'yon para magising kita." Hindi naglakas-loob si Lorraine na
tumingin sa malamig na mga mata ni Tyler habang mahinang sumagot.
"Wala pang naglakas-loob na sampalin ako dati. Ikaw ang una!" Ang malalim na tinig
ni Tyler ay puno ng galit, at ang kanyang mga mata ay puno ng isang malamig na
awra.
Natakot si Lorraine, tumalikod siya at bumulong, "Ikaw na nga 'yong ginising ikaw
pa ang galit."
Hindi na nakipagtalo si Tyler kay Lorraine. Sumulyap siya sa paligid, pagkatapos ay
tumayo at naglakad papunta sa matataas na puno sa likuran niya.
Naglakad si Tyler nang higit sa isang dosenang metro at walang narinig na anumang
mga yabag sa likuran niya.
Hindi niya napigilang lumingon at makita si Lorraine na nakatayo pa rin doon at
hindi gumagalaw.
Isang matalim na tingin ang pinukol kay Lorraine, Galit na sumigaw, "Lorraine,
bakit hindi ka pa sumunod dito? Gusto mo bang manatili riyan at kainin ng mga
pating?
Ano? Pating? Napatingin si Lorraine sa dagat. Namumutla ang kanyang mukha habang
tumatakbo patungo kay Tyler nang mabilis, hindi nangahas na manatili kahit isang
segundo pa.
Nang tumakbo si Lorraine, nasa kanya pa rin ang masamang tingin ni Tyler. Dahil sa
babaeng ito muntik na siyang mapahamak.
"Ikaw .. Bakit ganyan ka makatingin sa'kin?" Naramdaman ang nakakakilabot na tingin
ni Tyler, nilunok ni Lorraine ang kanyang laway.
"Hmpt." Tyler snorted coldly at nagpatuloy sa paglalakad sa gubat. Matapos maglakad
ng ilang daang metro, ang kagubatan ay naging mas madidilim. Ang isipan ni Lorraine
ay bumalik sa insidente sa Death Forest, kinilabutan siya at sinundan ng mabuti si
Tyler.
"Bakit hindi tayo manatili sa beach? Sino ang nakakaalam kung gaano karaming mga
panganib ang nakatago sa mga punong ito!" Sa tahimik na kagubatan, ang tunog lamang
ay ang kanilang mga yabag ang maririnig.
Hindi naglakas-loob si Lorraine na hilahin ang damit ni Tyler, may bakas ng takot
sa boses nito.
Tumigil si Tyler at tiningnan si Lorraine, "Lorraine, mayroon ka bang edukasyon sa
lahat? Hindi mo ba alam ang salitang high tide? Kung nais mong matangay ng mga
alon, bumalik ka roon at manatili sa beach." Wika ni Tyler sabay talikod at
nagpatuloy sa paglalakad.
Pinag-isipan ni Lorraine ang sinabi ni Tyler
parang may katuturan. When she came back to her senses, Tyler was already dozens
of meters away from her.
"Tyler, hintayin mo ako!" Sumulyap si Lorraine sa mga madilim na bushes sa takot ay
napatakbo siya palapit kay Tyler.
Ang hangin sa tabi ng dagat ay medyo malakas, kaya't ang mga puno sa isla ay
gumagalaw. Si Lorraine, na tinamaan ng malamig na hangin mula sa kanyang likuran,
ay
mas natatakot, wala man lang lakas ng loob na lumingon.
Tyler scanned the forest with his sharp eyes.
Malapit na umulan, kaya't kailangan niyang maghanap ng lugar na puwede silungan
bago umulan.
Bigla, naramdaman ni Tyler na may isang kamay na marahang humugot sa kanyang
manggas. Kahit na ang kamay na iyon ay hindi gumamit ng labis na lakas, naramdaman
pa rin ito ni Tyler sa unang pagkakataon.
"Lorraine, hindi ba masyadong kang matapang? Bakit takot na takot ka ngayon?" Tyler
mocked Lorraine. Kahit na ang pigura ni Tyler ay nababalutan ng kadiliman, malinaw
na ramdam ni Lorraine ang mapanunuyang tingin ni Tyler.
Nakaramdam ng lungkot ang puso ni Lorraine, ngunit mahigpit pa rin ang hawak sa
manggas ni Tyler. Sa sandaling ito, wala na siyang lakas ng loob na magpakitang-
gilas.
Hinila ni Tyler ang damit niya.
Natakot lalo si Lorraine baka iwanan siya ni Tyler sa gitna ng gubat.
Maya-maya pa biglang uminit ang palad ni Lorraine. Tumingin siya na hindi
makapaniwala ang isang malaking kamay ay mahigpit na nakahawak sa kanyang maliit na
kamay.
Nararamdaman ang tingin ni Lorraine, mabilis na namula ang mukha ni Tyler.
Gayunpaman, sapagkat ito ay masyadong madilim, hindi ito napansin ni Lorraine.
Nakatingin sa malaking palad ni Tyler, ang puso ni Lorraine parang napuno ng kung
ano.
It was a very fulfilling warm, and safe feeling.
Ang takot sa puso ni Lorraine ay napawi ng mainit na palad ni Tyler. At this
moment, Lorraine only had one feeling in her heart: happiness!
Ang palad ni Tyler ay tulad ng isang gamot, pinawipa ang lahat ng takot sa kanyang
puso. Mahigpit na hinawakan ni Lorraine ang kamay ni Tyler. Kung may nakakita sa
kanila na magkahawak ang kamay, tiyak na maiisip nila na sila ay isang mag-asawa na
lubos na nagmamahalan.
Matapos ang mahabang paglalakad, sa wakas ay nakakita si Tyler ng isang yungib.
Hinila niya si Lorraine papasok, "Let's take shelter from the rain tonight!"
"Uulan ba?" Tanong ni Lorraine na may isang puzzled expression.
Muling humanga si Tyler sa IQ ni Lorraine. Pinagalitan niya ng may madilim na
mukha, "Lorraine, may utak ka paba? Hindi mo ba nakita ang panahon sa tabing dagat
na mas madilim kaysa sa mukha mo? "
"I was too busy waking you up that time, paano ko mapapansin?" Sagot ni Lorraine sa
hindi nasiyahan dahil palagi siyang minamaliit ni Tyler.
Nang matapos na ni Lorraine ang kanyang pangungusap, naramdaman niya na ang
paglamig sa paligid ng katawan niya ay nawala. Kung titingnan nang mabuti ni
Lorraine, mapapansin niya ang bakas ng ngiti sa mga mata ni Tyler.
So this woman was actually so concerned about him! Isang kakaibang pakiramdam ang
sumilay sa puso ni Tyler. He didn't seem to dislike Lorraine that much anymore.
"Achoo" malakas na bumahing si Lorraine. Basa na siya, at matapos mahantad ng
malamig na hangin sa mahabang oras, naging maputla na ang kanyang mukha at
nanginginig ang mga labi.
Tumingin si Tyler sa paligid ng yungib sa tulong ng mahinang ilaw. Luckily, he
often lectured in the dark, so he could still see clearly in the darkness."Parang
may tumira dito dati." Naglakad si Tyler sa Loob habang nagsasalita.
Saglit na natigilan si Lorraine. Nagtataka siya kung paano nalaman ni Tyler. Hindi
nagtagal, may dala si Tyler na kalahating bundle ng kahoy na panggatong mula sa
pinakasulok na bahagi ng yungib. Sa wakas alam na ni Lorraine kung bakit sigurado
si Tyler na may tumira dito.
Pagkalapag ng kahoy na panggatong, kumuha si Tyler ng dalawang bato mula sa loob.
Una niyang tinambak ang kahoy na panggatong at saka ginamit ang dalawang bato upang
magtama ang bawat isa.
"Swish"
Biglang, isang sinag ng dilaw na ilaw ang lumitaw sa ibabaw ng kahoy na panggatong.
Hindi nagtagal, ang apoy sa kahoy na panggatong ay lumaki at mas lalong lumaki.
Hinipan ni Tyler ang tumpok na panggatong.Unti-unting lumiwanag ang kweba at
naaaninag na ang kanya gwapong mukha.

CHAPTER SIXTY
Si Lorraine ay blangkong tumingin kay Tyler. Bigla siyang nakaramdam ng paghanga sa
kanya. Kung ibang tao siguro ang kasama niya sa isla na ito baka hindi na niya alam
kung ano ang gagawin.
Gayunpaman, kumpara kay Tyler, masasabi lamang ni Lorraine na si Tyler ay kalmado.
Hindi sa hindi siya nagpakita ng anumang takot, mahinahon pa siyang pinag-aralan
kung kumusta ang panahon bago naghanap ng matutuluyan.
Dinamihan ni Tyler ang panggatong para lalong lumaki ang apoy. Naging maliwanag ang
bungad ng kwebang tinutuluyan nila. "Sapat na ba ang liwanag?" tanong ni Tyler kay
Lorraine.
"Okay na 'yan." sagot ni Lorraine na napatango-tango.
Tumingin siya kay Lorraine at sinabing, "Hubarin mo na ang 'yong damit."
"Ano?" Saglit na natigilan si Lorraine. Agad niyang tinakpan ng mahigpit ang
sariling damit at matalim na tumingin kay Tyler. "Ikaw .. Ano ang ginagawa mo?"
Nagdilim ang ekspresyon ni Tyler, isang pahiwatig ng panunuya ang lumitaw sa
kanyang malamig na mga mata, "Kung may gusto talaga akong gawin sa iyo, sa palagay
mo maaari kang makatakas?"
Alam ni Lorraine na tama ang sinabi ni Tyler, ngunit ano ang ibig sabihin ni Tyler
na hubarin ang kanyang damit sa harapan niya? Hindi ba niya maitabi ang mga bagay
na ito sa ngayon?
"Stupid woman, kung komportable kang magsuot ng basang damit, edi ituloy mo ang
pagsuot!" Sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman ni Tyler na ang babaeng ito ay
hindi talaga nag-iisip.
Kinurap ni Lorraine ang kanyang mga mata at nilalaro ang kahulugan sa likod ng mga
salita ni Tyler. Medyo natagalan siya upang mapagtanto na sinabi sa kanya ni Tyler
na hubarin niya ang kanyang damit dahil natatakot siyang lamigin siya habang
nakasuot ng basang damit? Sa pag-iisip tungkol dito, namula ang mukha ni Lorraine
mula sa hiya. Talagang naisip niya iyon, malamang pinagtawanan na siya ni Tyler sa
isip nito.
Basang basa ang damit niya at dumikit sa kanyang katawan, dahilan para hindi siya
komportable. Nais din ni Lorraine na alisin ang kanyang mga damit at ilagay sa apoy
upang matuyo, ngunit naisip niya kung tatanggalin niya ito, wala nang ibang damit
siyang maisusuot.
Pagkatapos ng isang sandaling pag-aalangan, nagpasya si Lorraine na huwag itong
alisin. Inilapit lamang niya ang kanyang katawan palapit sa apoy, sa ganitong
paraan ay maibsan ang lamig na nararamdaman niya.
Nakita ni Tyler ang ginawa ni Lorraine, agad niyang hinagis ang isang tuyong sando
kay Lorraine, "Bilisan mo at magpalit ka na ng damit.
Napatingin si Lorraine kay Tyler at sinabi, "Ano ang susuutin mo?"
"Huwag mo na ako intindihin, magpalit ka na."
Kinuha ni Lorraine ang tuyong damit at nagtago sa bandang likuran ng yungib upang
palitan ito, pagkatapos ay inilapit sa apoy ang basang damit upang matuyo.
Napatingin si Lorraine kay Tyler nakapikit na ito.
Napatingin naman si Lorraine sa suot niyang damit, buti na lang matangkad na tao si
Tyler kaya kahit na wala na siyang suot na short ay umabot naman hanggang hita niya
ang damit ni Tyler.
Naupo si Lorraine sa isang patag na bato at ipinatong ang kanyang ulo sa kanyang
mga tuhod. Ang pabango na pagmamay-ari lamang ni Tyler ang pumuno sa kanyang ilong.
Huminga ng malalim si Lorraine. Ang amoy na ito ay nagbigay sa kanya ng isang
maayos na pakiramdam at seguridad.
Hindi makatulog si Lorraine. Tinitigan niya ang guwapong mukha ni Tyler dahil sa
inip. Kahit na siya ay natutulog, gwapo pa rin tingnan si Tyler.
Hindi nagtagal, nagsimulang bumagsak ang malakas na ulan mula sa kalangitan.
Lumamig lalo dahil sa hangin na pumapasok sa kuweba. Kahit nakaupo si Lorraine sa
tabi ng apoy ay ramdam pa rin niya ang lamig.
"Cold."
Narinig ni Lorraine si Tyler na may ibinubulong. Tinaas niya ang kanyang ulo at
tumingin sa direksyon ni Tyler. Maputla ang mukha ni Tyler, mapula ang kanyang mga
labi, at tila nanginginig ng bahagya ang kanyang katawan.
Nagmadali si Lorraine. Nakasuot lamang si Tyler ng medyo basang dyaket matapos
niyang ibigay ang damit sa kanya.
"Cold" muling bumulong si Tyler.
Naramdaman ni Lorraine na may mali kay Tyler. Inabot niya ang kamay upang hawakan
ang noo nito at agad na nagramdaman ang isang nasusunog na sensasyon mula sa
kanyang palad. "Nilalagnat si Tyler?"
Nag-panic si Lorraine. Una siyang nagdagdag ng ilang mga kahoy na panggatong sa
apoy, pagkatapos ay inilipat si Tyler sa apoy.
Hinubad ni Lorraine ang damit ni Tyler na suot niya at sinuot ulit ang basang
damit. Pagkatapos ay hinubad niya ang basang amerikana ni Tyler at pinalitan ng
damit.
Matapos gawin ang lahat ng ito, kinuha ni Lorraine ang basang amerikana upang
makakuha ng tubig ulan, pinigaan at ipinatong sa noo ni Tyler.
Maya-maya ay hinahawakan ni Lorraine ang noo ni Tyler upang malaman kung nawala na
ang lagnat nito.
Malabo na naramdaman ni Tyler na may anino na gumagalaw sa tabi niya. Nang hawakan
ng kamay tao ang kanyang noo, isang malamig na bagay ang nilagay sa kanyang noo at
ang init sa katawan ni Tyler ay medyo nawala.
Maya-maya, ang malambot na maliit na kamay na iyon ay tinanggal mula sa noo niya.
Hindi sinasadyang hinawakan ni Tyler ang kamay na iyon ng mahigpit at tumanggi na
pakawalan kahit pa tila may humihila sa kamay na iyon.
Sinubukan ni Lorraine na magpumiglas ng ilang beses. Sa huli, hindi na niya mabawi
ang kanyang kamay hinayaan na niyang hawakan iyon ni Tyler.
"Cold."
Dinikit ni Tyler ang kamay ni Lorraine sa kanyang dibdib, hinawakan ang kanyang
kamay ng mahigpit na parang bata naghahanap ng kalinga ng ina.
Samantala, malinaw na naramdaman ni Lorraine na nanginginig ang katawan ni Tyler.
Nag-isip sandali si Lorraine bago humiga. Nilapit ni Lorraine ang katawan kay
Tyler.
Nararamdaman ni Tyler ang kakaibang lamig na halos nanunuot sa kaloob-looban niya.
Maya-maya pa may isang mainit na enerhiya ang unti-unting lumapit sa kanya. Sa
wakas ay nabawasan ang naramdamang lamig.
Ang hangin at ulan ay nagngangalit sa labas ng kuweba at tumama sa bawat puno sa
isla. Umihip ang malamig na hangin sa loob ng kweba. Niyakap ni Lorraine si Tyler
at sinubukan ang lahat upang maprotektahan siya mula sa malamig na hangin.
Kinamumuhian ni Lorraine si Tyler mula sa kaibuturan ng kanyang puso, ngunit dapat
niyang aminin na dumating pa rin si Tyler upang hanapin siya kahit na alam niyang
sasabog na ang cruise ship.
However, she had a question in her heart.
Why did Tyler come even though he knew it
would cost his life? What was he doing this for?

CHAPTER SIXTY ONE

Lalong naguluhan si Lorraine. Galit na galit si Tyler sa kanya na gusto na nitong
mamatay siya, subalit noong sinubukan niyang magpakamatay, iniligtas siya ni Tyler.
At sa pagkakataong ito, isinaalang-alang niya ang kanyang buhay upang mailigtas
siya.
Bakit nagawa iyon ni Tyler? Dahil ba sa ayaw ni Tyler na mawala ang kanya laruan
kaya nililigtas siya ng paulit-ulit?
Hindi maintindihan ni Lorraine, kaya't nagpasya siyang huwag na itong isipin.
Listening to the howling wind outside the cave, Lorraine hugged Tyler and fell into
a deep sleep.
Kinabukasan
Nang magising si Lorraine, natutulog pa rin si Tyler ng mahimbing Inilapat niya ang
kanyang kamay sa noo ni Tyler at ang balat na hinawakan niya sa kanyang palad ay
bumalik na sa normal na temperatura nito.
Napabuntong hininga si Lorraine. Sa kabutihang palad, nawala ang lagnat ni Tyler.
Kung hindi man, talagang hindi na niya alam kung ano ang gagawin.
Isang malakas na tunog ang nagmula sa tiyan ni Lorraine. Hindi niya maalala kung
gaano siya katagal hindi ginutom.
Sa pagtingin kay Tyler, na mahimbing pa ring natutulog, nais ni Lorraine na
makahanap ng makakain. Para paggising ni Tyler ay makakain na rin ito.
Sa paglabas ni Lorraine kuweba, ang mga hibla ng ginintuang sikat ng araw ay
sumisikat sa mga puwang sa pagitan ng mga dahon. Iniunat niya ang kanyang mga
kamay, ramdam ang init ng sikat ng araw.
Nag-umpisang humakbang si Lorraine,maingat at tinitingnan ang tinatapakan natatakot
na ang ilang hindi kilalang maliit na hayop ay biglang lumitaw mula sa kung saan.
Nang sa wakas ay makarating siya sa dalampasigan, sandaling nag-isip si Lorraine.
Orihinal na nais niyang mangisda, ngunit pagdating sa tabing dagat, naalala niya na
wala siyang kakayanang mangisda.
Fortunately, before the cruise ship exploded, Lorraine had asked a cruise ship
attendant
for a set of clothes and a small knife. Previously, she was wearing a skirt, so it
was inconvenient for her to escape.
On the other side, dahan-dahang iminulat ni Tyler ang kanyang mga mata. Umupo siya
mula sa hinihigaang bato at tumingin sa paligid, ngunit hindi niya nahanap si
Lorraine.
His thick eyebrows immediately frowned.
Nang mapadako ang tingin ni Tyler sa jacket na suot niya kahapon, nagtatakang
tumingin sa kanyang sariling damit. Ang damit na hinubad niya para isuot ni
Lorraine ay bumalik sa kanya?
Tyler carefully recalled what happened yesterday. He couldn't remember when he
fainted, so he could only vaguely remember a figure hugging him tightly.
"Is this real or just a dream?" ungol sa
kawalan ng katiyakan
"No, it cant be a dream!" When Tyler thought of the real feeling, he felt that
everything he felt in his daze last night was real.
Nararamdaman niya na may tumutulong sa kanya sa pagpapalit ng damit. Ang taong iyon
ay maya't maya hinahaplos ang noo niya at niyakap pa siya!
Sa pag-iisip ng mga eksenang ito, agad na nawala ang malamig na awra ni Tyler,
hindi makapaniwala na nagawa sa kanya ni Lorraine 'yon alam niya na galit ito sa
kanya.
Inayos ni Tyler ang suot na damit at tumayo na. Bagaman kagagaling lang sa sakit ni
hindi man lang naapektuhan ang magandang tindig at gwapong mukha niya.
"Damned Woman, saan ka pumunta?"
Matapos maghintay ng medyo sandali at makita na hindi pa nakakabalik si Lorraine,
wala nang pasensya si Tyler na ipagpatuloy ang paghihintay. Diretso siyang lumabas
ng kweba upang hanapin ito.
Sa tabing dagat.
Sa sobrang hirap, pinutol ni Lorraine ang isang pamalo gamit ang kanyang kutsilyo,
hinubad ang kanyang sapatos at dahan-dahang lumakad patungo sa dagat. Kailangan
niyang makahuli ng isa o dalawang isda upang mapunan ang kanyang tiyan habang ang
lahat ay kalmado at payapa.
Wala silang mga mobile phone, kaya't hindi sila makakatawag upang humingi ng tulong
sa lungsod.
Tinusok ni Lorraine ang isda gamit ang kahoy ngunit hindi niya ito natamaan.
Bigong makahuli si Lorraine ng isda at halos wala na rin siyang makita dahil sa
nabulabog na niya ang mga ito.
Lumakad si Lorraine ng ilang hakbang baka sakali makahuli siya sa malamim na parte
ng dagat, Nang umabot na hanggang baywang ni Lorraine ang tubig tumigil siya at
nagmasid. Sa kasamaang palad wala siyang nakitang isda.
Nagpasya si Lorraine na hipon o alimango na lang ang kanyang hulihin, Bagaman
kaunti lang ang laman puwede na iyon pagtyagaan.
Itinabi ang tungkod ng pangingisda, yumuko si Lorraine upang maghanap ng hipon at
mga alimango sa dagat. Biglang kumislap ang kanyang mga mata. Isang malaking
alimango ang nakahiga sa isang bato.
Ilang hakbang pa ang isinagawa ni Lorraine bago siya dahan-dahang yumuko. Ang
higanteng alimango sa kanyang mga kamay ay palapit ng palapit. Hindi magtatagal,
mahuhuli niya ito.
"Ah. . ."
Nang akmang kukunin ni Lorraine ang alimango, isang malakas na puwersa ang humila
sa kanya at napasigaw.
Nang mabawi niya ang balanse, tumingin siya patungo sa bato sa ilalim ng dagat. Ang
ang masarap at makatas na alimango ay nawala na, marahil ay natakot sa hiyaw ni
Lorraine.
"Lorraine, anong ginagawa mo? Hindi ka ba masaya na hindi ka mamamatay sa isang
araw?" Isang malakas na tinig ang narinig sa tainga ni Lorraine.
Natigilan si Lorraine, sumabog ang galit sa kanyang puso. Tinulak niya palayo si
Tyler at sumigaw din, "Tyler, what are you roaring
for? Is it louder than anyone? Which one of your eyes saw me dying? Did you know
our lunch was scared away by you?"
Natahimik si Tyler ng ilang segundo. Hindi niya mahanap si Lorraine sa gubat,
kaya't napunta siya sa tabing dagat at nakita siyang naglalakad nang paunti-unti
papunta sa malalim na parte. Hindi na siya nag-isip agad niyang hinila si Lorraine
"Lahat ay dahil sa iyo naisip kong magpapakamatay ka sa pamamagitan ng pagpunta sa
malalim na lugar ng dagat."
"Tingnan mo, wala ka ng tanghalian." wika ni Lorrine na may madidilim na
ekspresyon.
"Hindi ko na kasalanan 'yon."
Nang marinig ni Lorraine ang sinabi ni Tyler, galit na galit siya. Nais niyang
bigyan siya ng sampal. Gayunpaman, hindi nangahas si Lorraine na gawin ito sa huli.
Tahimik niyang kinuha ang stick ng isda at umalis.

CHAPTER SIXTY TWO

Tiningnan ni Tyler ang nalulungkot na ekspresyon sa mga mata ni Lorraine. His heart
felt as if it was hit by something. He felt depressed and uncomfortable.
"Lorraine, stop right there." Inis na galit na sigaw ni Tyler, nagrerebelde ba ang
babaeng ito? Talagang naglakas-loob siyang balewalain siya at umalis na lamang.
Kumilos si Lorraine na parang wala siyang naririnig habang nagpatuloy sa
paglalakad,Cursing Tyler non-stop in her heart.
"Damn woman, bingi ka ba? Hindi mo ba naiintindihan na sinabi ko sa iyo na huminto
ka?" Tyler's extremely arrogant voice came along with the sea breeze.
Tinakpan ni Lorraine ang tenga. Ayaw niyang marinig ang boses ni Tyler. Ang
bastardo na ito, mag gana pa siyang sigawan ako!
Isang mabibigat na bagay ang nahulog sa tubig sa likuran ni Lorraine. Binalewala
niya noong una pero nakaramdam siya ng kakaiba, kaya agad siyang lumingon.
The sea was empty and there was no sign of Tyler. Natakot si Lorraine. Ang ilalim
ng dagat ay natakpan ng mga bato at naging malabo ang ang tubig.
"Hindi naman siguro nabagsakan ng bato si Tyler." bulong ni Lorraine.
Habang iniisip ito ni Lorraine, mas naramdaman niyang posible ito. Mabilis siyang
humakbang pabalik sa dating kinatatayuan. Kahit marunong lumangoy si Tyler,
nilagnat siya kagabi at wala pa siyang kain.
Hindi pa naging balisa si Lorraine noon. Hindi niya alam kung bakit pinahahalagahan
niya ang buhay at kamatayan ni Tyler. If she thought in another direction, If Tyler
died, she would be able to completely escape him and not be abused by him again.
Si Lorraine ay sinumpa si Tyler nang hindi mabilang na beses, na hinahangad na
mamatay siya nang mabilis. Gayunpaman, sa sandaling ito, not only did she not have
this
thought, she even hoped that Tyler would live on.
Unti-unting lumaki ang alon sa dagat, at patuloy na tumataas ang mga alon sa bawat
layer. Ang buhok at damit ni Lorraine ay nabasa na ng tubig sa dagat, "Tyler,
nasaan ka?" Nag-aalalang sigaw ni Lorraine.
Gaano man katindi ang pagsigaw ni Lorraine, walang tugon maliban sa tunog ng mga
alon na sumasabog sa baybayin.
"Tyler, hindi na kita lihim na isumpa ka sa puso ko. I Wont make you anger now,
kaya bilisan mo at lumabas kana, okay?" Ang boses ni Lorraine ay nasamid ng
paghikbi habang tumulo ang luha sa pisngi. They dripped into the churning seawater
and were
swallowed in an instant.
"Tyler, stop teasing me, just come out quickly."
Hindi na mapigilang humikbi si Lorraine, ang boses nito ay natatakpan ng tunog ng
dagat.
"Hindi ako naniniwala na hindi kita mahahanap." Pinunasan ni Lorraine ang kanyang
luha habang naglalakad pasulong, pilit na itinutulak ang mga alon.
Habang lumalakas ang alon ng dagat at naging mabato, naging mas mahirap ang bawat
hakbang ni Lorraine at halos maiyak siya ng maraming beses.
Biglang dumating ang isang malakas na alon. Naging hindi matatag ang mga binti ni
Lorraine at natumba siya. Agad natakpan ng malaking alon ang katawan ni Lorraine.
Nang dumaan ang alon, sinubukan ni Lorraine na tumayo ngunit natagpuan ang kanyang
mga paa na naipit sa pagitan ng dalawang bato sa dagat. Kahit anong pilit niya,
hindi niya mahila ang paa.
"Tulong."
Kahit na alam niya na ito ay isang isla, si Lorraine ay sumigaw pa rin ng buong
lakas,baka sakali may makarinig sa kanya.
Bigla, may isang pigura na tumalon mula sa tubig sa tabi ni Lorraine. Napatalon sa
takot si Lorraine.Sinubukan ng kanyang katawan na makalayo sa pigura. Pinilit
niyang hilain ang naipit na paa at natanggal na ito.
Tatayo na sana si Lorraine ng bigla siyang hawakan sa bewang. Sa susunod na
sandali, ang buong katawan niya ay itinaas.
"Lorraine, hindi ba umalis kana? Bakit ka bumalik?" Hawak ni Tyler ang isang isda
sa isang kamay at naglakad patungo sa baybayin habang yakap ang baywang ni Lorraine
sa kabilang kamay.
Pagdating nila sa pampang, gulat na gulat pa rin si Lorraine. Blangkong nakatitig
siya kay Tyler, maya-maya lang, inabot niya ang kamay upang pisilin ang mukha ni
Tyler na hindi makapaniwala.
"Saan ka pumunta? Bakit nawala ka na hindi ko man lang namalayan? Alam mo ba kung
gaano ako nag-aalala sa iyo?" Bagaman ang boses ni Lorraine ay puno ng panunumbat,
mayroon pa rin isang pahiwatig ng kasiyahan dito.
"What did you say? Say that again?" Tyler was ecstatic. Niyakap niya ng mahigpit si
Lorraine at tinitigan siya sa mga mata," Sinabi mo na nag-aalala ka sa akin? "
"I. .." Saglit na natigilan si Lorraine sa sasabihin. Pinandilatan niya si Tyler at
tinulak siya palayo ng buong lakas. "Mali ang pandinig mo. Wala akong sinabi."
Gayunpaman, hindi ito binitawan ni Tyler, ang kanyang mga mata ay puno ng
panlilibak, "Bakit namumula ang iyong mga mata?
umiyak ka ba? "
Looking at Lorraine's red eyes, Tyler felt very happy in his heart. Was this Woman
crying because she was worried for him?
"You're thinking too much. Pula ang aking mga mata dahil sa tubig, hindi dahil sa
iyo!"
Syempre, hindi direktang aaminin ni Lorraine na umiiyak siya dahil kay Tyler. Kung
hindi man, siguradong pagtatawanan siya ni Tyler.
"Is that so?" Isang bakas ng ngiti ang lumitaw sa mga mata ni Tyler, pagkatapos ay
lumapit siya at inilapit ang mukha kay Lorraine, pretending to be suspicious
"Kailan ko ba nasabi na umiyak ka dahil sa akin?"
"Ikaw. . ." Hindi maitanggi ni Lorraine ang kanyang mga sinabi. Tumalikod at inis
na umalis.
Akmang aalis si Lorraine, hinila siya pabalik ni Tyler. Pagkatapos ay winagayway
niya ang isda sa kanyang kamay sa harap ni Lorraine,
"May lunch na tayo."
Habang nakatitig sa isda, kumunot ang noo ni Lorraine at nagtanong, "Did you
disappear just now to catch the fish?"
"Otherwise? You still want to get hungry?"
"Then you have to tell me!" Napuno pa rin ng sama ng loob si Lorraine. Tumalon sa
dagat si Tyler, ang bastardo na ito at hindi man lang sinabi sa kanya na manghuhuli
siya ng isda. Halos isipin niya na natangay na ito ng alon.
Tinaasan ng kilay ni Tyler, "I wanted to tell you, but didn't you ignore me?"
Nainis si Lorraine "Hindi ba nagalit ako dahil sayo?"
"Alright, Im fine. Don't worry, well go and roast the fish now" With that, Tyler
took the fish and went to the seaside to clean i It.
Sumunod din si Lorraine at naupo sa tabi ni Tyler. Inabot sa kanya ang kutsilyo at
pinanood siya sa paglilinis ng isda.
"Ang isang CEO na tulad mo ay marunong maglinis ng isda?" Namangha si Lorraine at
hindi napigilang magtanong.
"Nabasa ko na ito dati. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagawa ko ito." Magaan
na sagot ni Tyler.
Lorraine couldn't help but admit that Tyler was a genius.

CHAPTER SIXTY THREE

Matapos linisin ang isda, nagpunta si Tyler upang maghanap ng mga tuyong sanga at
sinimulang ihawin ang isda.
"Achoo."
Malakas na pagbahing ni Lorraine. Basang-basa ang buong katawan niya na hindi na
kaya.
"Palitan mo ang iyong damit." Itinapon ni Tyler ang isang tuyong amerikana kay
Lorraine. Bago bumaba sa dagat, iniwan ni Tyler ang amerikana sa baybayin. This
time, he can help Lorraine change into it.
"Ikaw dapat ang magpalit." Ipinasa ni Lorraine kay Tyler ang damit. Nilagnat siya
kagabi at hindi pa ganap na magaling ang kanyang katawan. Matapos ang sobrang
pagbabad sa malamig na dagat, he had to be careful to keep it warm.
Hindi kinuha ni Tyler ang damit kay Lorraine. Nagdilim ang mga mata at malamig
niyang sinabi, "If I tell you to go, you go. Where did all this nonsense come
from?"
Naramdaman ni Lorraine ang pagbabago sa mood ni Tyler at alam na magagalit ito sa
kanya kung tatanggi siyang muli.
Nagtago si Lorraine sa likod ng isang bato at pinalitan ang basang damit.
Pagkatapos ay inilagay niya ang basang damit sa tabi ng apoy upang matuyo ito.
Nang siya ay lumabas mula sa likuran ng bato, hinubad na ni Tyler ang kanyang damit
at inilagay sa tabi ng apoy upang matuyo.
Si Lorraine ang suot lamang ang mahabang amerikana ni Tyler ay nakaramdam pa rin ng
lamig.
"Halika dito." tawag ni Tyler kay Lorraine na pinapaupo niya sa kanyang harapan.
Mahigpit na niyakap ni Tyler si Lorraine,"Malamig pa rin ba?"
Nanginginig ang makapal na pilik mata ni Lorraine dahil sa sinabi ni Tyler.
Hindi alintana ni Tyler ang sarili niya, natatakot siyang lamigin si Lorraine
kaya't niyakap niya ito.
Nakasandal sa malapad na dibdib ni Tyler at naaamoy ang kakaibang samyo mula sa
kanyang katawan, talagang gumaan ang pakiramdam ni Lorraine. "Tyler, sa palagay mo
ba may darating pa para iligtas tayo?" Leaning on Tyler's warm chest, Lorraine
suddenly felt that he was her best safe haven. As long as he was here, she had
nothing to fear.
"At kung wala? Ano ang gagawin mo?" Hindi naman nag-alala si Tyler tungkol sa kung
makakabalik siya. Ang Nakatagong Guwardya mula sa Pamilyang Harrison ay hindi
basta-basta. Kung natanggap nila ang balita ng pagkawala niya, tiyak na lalabas
sila upang hanapin siya.
Kumunot ang noo ni Lorraine at inisip saglit bago sumagot ng seryoso, "Kung hindi
tayo makakabalik, then we'll just stay here for the rest of our lives."
The two of them would live their whole lives together? Tyler thought silently to
himself. It
seemed like it wasn't a bad idea.
"Ah!" Biglang sigaw ni Lorraine.
Nakasimangot si Tyler at tiningnan siya nito na hindi nasisiyahan sa mga mata,
"Bakit ka sumisigaw?"
Tumingin si Lorraine kay Tyler na may pagtatakang ekspresyon bago itinuro ang isda
na iniihaw, "Ang isda ay sunog na."
Binaliktad ni Tyler ang isda. Ang orihinal na ginintuang karne ng isda ay dilaw na
ngayon.
"You can eat now." kinuha ni Tyler ang isda at inabot din kay Lorraine.
Napalunok ng laway ng maamoy ang isda. Agad niya itong kinuha at pinunit ang laman
ng isda upang tikman. "Wow, ang sarap ng lasa!" Pagkatapos ay pumunit ulit si
Lorraine ng laman ng isda at inilagay malapit sa bibig ni Tyler, "Napakasarap nito,
tikman mo."
Nakaramdam din ng kasiyahan si Tyler nang makita ang kasiyahan sa mukha ni
Lorraine. Binaba niya ng bahagya ang kanyang ulo at kinagat ang isdang inalok sa
kanya ni Lorraine. Matapos ngumuya nang kaunti, nagbago ang kanyang ekspresyon at
sinabi, "Hindi masarap!"
Wala silang anumang sangkap, kaya't ang isda ay hindi masarap tulad ng niluluto ng
mga chef sa mansyon. Hindi alam ni Lorraine kung dahil sa siya ay gutom, nasabi na
ang isda ay napakasarap.
"Gusto ko pa." sabi ni Tyler nang makita si Lorraine na maganang kumain.
Narinig iyon, inabot ni Lorraine ang isda kay Tyler, ngunit hindi ito kinuha ni
Tyler.
"Feed it to me."
"Wala ka bang mga kamay. Hindi ka makakain ng mag-isa?" Lorraine was speechless at
Tyler's childish behavior.
Gayunpaman, nang maalala na ang isda ay si Tyler ang nakahuli at ito na rin ang
nagluto nito, ayaw ni Lorraine na makipagtalo sa kanya ng sobra.
Pinunit ni Lorraine ang parte ng isda at inilagay sa tabi ng bibig ni Tyler, "Sige
na kumain ka na!" parang nagpapakain siya ng aso.
Agad na nagdilim ang mukha ni Tyler, at sinabi, "What kind of tone is that? "Don't
forget that I caught this fish. Also, how am I supposed to eat that fish with
spikes on its body?"
Naiinis na tinanggalan ni Lorraine ng Tinik ang isda at isinubo ito sa bibig ni
Tyler.
Naging malamig ang tingin ni Tyler. Nakatingin ang matalim niyang mata kay
Lorraine. This woman was getting bolder and bolder. Don't think that he wouldn't be
able to touch her on this island.
"Aray!"
Nanlaki ang mga mata ni Lorraine. Bago pa niya malunok ang isda sa kanyang bibig,
ang manipis na labi ni Tyler nakadikit na sa labi niya.
Sinara ni Lorraine ng mariin ang kanyang bibig, hindi hinayaan na magtagumpay si
Tyler. Nakaramdam si Lorraine ng sakit sa baywang napaungol siya ng nakakunot ang
noo. Ang kanyang bibig na may lamang isda ay agresibong binuksan ni Tyler gamit ang
dila. Pinasok ni Tyler ang kanyang dila sa loob ng bibig ni Lorraine at kinuha ang
isda.
"Pervert, nakakadiri ka!" Namula ang mukha ni Lorraine. Lorraine's face was
flushed. Her big, watery eyes were like clear springs, clear and bright.
Tinaasan ng kilay ni Tyler. Matapos lunukin ang isda, dinilaan niya ang kanyang
labi at sinabing na may pang-aakit, "Napakasarap"
Hindi na nakatiis si Lorraine na tingnan si Tyler. Galit na binaling ang ulo niya
at sinubo ang isda.
Napangiti si Tyler habang nakatingin sa reaksiyon ni Lorraine.
"Tyler, why did you come to find me on the cruise? Lorraine asked out the question
in her heart. At this moment, she was extremely nervous in her heart.
Kinabahan ba siya dahil may pag-asa pa rin sa kanyang puso? Ngunit ano ang
inaasahan niya? hindi maintindihan ni Lorraine ang nararamdaman.
Narinig iyon, ang malalim na mga mata ni Tyler ay kumislap sa isang nalilito na
hitsura, ngunit bawat salita na sasabihin niya ay siguradong parang kutsilyo na
tumusok sa puso ni Lorraine. Sinabi niya: "Iniligtas kita dahil hindi ko nais na
mamatay ka ng maaga, ang sakit sa aking puso ay hindi pa naghilom, wala akong sapat
na kasiyahan, paano ko hahayaan na mamatay ka? huwag isipin na dahil lang sa
pagligtas ko sa iyo ay pinakawalan ko ang poot sa aking puso. Huwag isiping
mahuhulog din ako sa iyo, dahil ang isang mapanirang babaeng tulad mo ay hindi
karapat-dapat sa pagmamahal ko. "
Naramdaman ni Lorraine na nagdurugo ang kanyang puso matapos marinig ang mga
nagyeyelong salita ni Tyler. Natawa siya sa sarili at napaisip, Lorraine, ano ang
inaasahan mo? Inaasahan mo bang magugustuhan ka ni Tyler?
Natahimik silang dalawa bigla. Not far from them, the waves on the sea surface were
getting higher and higher. It was like a moving small mountain was sweeping towards
them.

CHAPTER SIXTY FOUR

Pabalik na sa kweba, walang imik si Lorraine kay Tyler na may malamig na awra.
Bakit hindi kumikibo ang babaeng ito?Did I say too much just now? Nakasimangot si
Tyler habang nakatingin sa pigura ni Lorraine na naglalakad sa harapan. Naramdaman
niyang nabalot ng kalungkutan si Lorraine.
Tahimik na naglakad si Lorraine na may mabigat na puso. Naisip niya na mula nang
ipagsapalaran ni Tyler ang kanyang buhay upang mai-ligtas siya, kahit na hindi pa
ganap na nawala ang kanyang pagkamuhi sa kanya, sana man lang ang pag-uugali ni
Tyler ay magbabago kahit papaano.
"Hoy! Lorraine, bakit ayaw mong magsalita?"
Looking at Lorraine's cold attitude,muli na namang tumaas ang inis sa puso ni
Tyler.
Iniisip ni Lorraine ang tungkol sa kanyang sariling mga hinanakit at hindi narinig
na tinawag siya ni Tyler. Nakayuko ang ulo niya at tiningnan ang mga daliri sa paa
habang naglalakad pasulong.
Ganap na nagdilim ang mukha ni Tyler. Isang nakakatakot na poot ang natipon sa
kanyang mga mata. Walang sinuman ang hindi pa siya pinansin ng ganito dati.
Sa pagkakataong ito, paulit-ulit na hinamon ng babae ang kanyang mga limitasyon.
Ngayon, dapat tuturuan niya ito ng leksiyon.
Hahakbang sana si Tyler nang bigla niyang marinig ang isang tunog ng nasisirang
puno.
Palakas ng palakas ang tunog ng kaluskos. Napagawi ang tingin ni Tyler sa isang
malaking puno. Sa sandaling makita niya ang puno na nanginginig at malapit nang
matumba, ang buong katawan niya ay sumugod na parang cheetah.
Si Lorraine, na naglalakad sa harap, biglang tinulak sa gilid ng isang puwersa,
isang malaking puno ang natumba sa lugar kung saan siya nakatayo.
Saglit na natigilan si Lorraine bago tinapik-tapik ang dibdib sa gulat. Kung hindi
dahil sa malakas na puwersang tumulak sa kanya malamang na nadaganan ang katawan ng
natumbang puno.
Tumingin si Lorraine kay Tyler, na tinulak siya palayo na may halong kakaibang
emosyon. Agad na tumayo siya mula sa lupa at lumakad ng pasulong nang walang imik.
Galit na galit si Tyler sa inasal ni Lorraine. Gumawa siya ng isang malaking
hakbang pasulong, hinawakan ang pulso ni Lorraine at hinila papunta sa kanya, "Damn
woman, sinagip kita ulit. Hindi ka man lang marunong magpasalamat?"
Malamig na tiningnan siya ni Lorraine, ang kanyang mga mata ay walang emosyon.
"Iniligtas mo lang ako dahil sabi mo hindi ka pa tapos sa paghihiganti sa'kin.
Ngayon, dapat ko ba 'yong ipagpasalamat?"
Agad tumalikod si Lorraine at umalis ng may malalaking hakbang. Ang pasasalamat na
naramdaman niya kay Tyler ay nawala dahil sa sinabi niya sa tabing dagat.
Madilim ang ekspresyon ni Tyler, at ang kanyang buong katawan ay naglalabas ng
malamig na awra.
Sa kweba, nagpalit si Lorraine sa sarili niyang damit at hinagis kay Tyler ang mga
damit nito.
Nang makaupo siya upang magpahinga, nakaramdam ng sakit si Lorraine sa bukung-
bukong niya. Tumingin siya sa baba at nakita na may hiwa sa bandang bukong-bukong
niya, Dumadaloy ang dugo sa sugat. Siya ay abala sa galit at hindi nakaramdam ng
kirot, ngunit ngayong tumigil siya, naramdaman niya ang matinding kirot.
Nakita ito ni Tyler, na nakasandal sa dingding ng kuweba. Kumunot ang mga noo niya
at lumabas siya ng kweba ng walang imik.
Si Lorraine ay humabang palabas ng kuweba, naiwan ang isang madilim na pulang
landas sa lupa. Gusto niya maghanap ng ilang mga halamang gamot upang magamot ang
sugat.
"Anong ginagawa mo dito?"
Si Lorraine, na sumusubok na makahanap ng ilang mga halamang gamot upang mapigilan
ang pagdurugo, ay nagulat. Tumalikod siya at nakita niya si Tyler na naglalakad
papunta sa kanya na may isang walang malasakit na ekspresyon at may dala itong
berdeng dahon.
"Ang aking mga paa ay nasa aking katawan, Pupunta ako saanman nais kong puntahan,
it's none of your business."
Lumingon si Lorraine upang kunin ang mga halamang gamot na ngayon lamang niya
natagpuan.
"Ah ...."
Bago pa mahawakan ng kanyang mga kamay ang halaman, biglang umalis sa lupa ang mga
paa ni Lorraine, dahilan para mapasigaw siya sa takot.
"Shut up, sobrang ingay mo." Talagang nais na itapon ni Tyler ang nagulat na
babaeng ito.
Nanginginig ang katawan ni Lorraine mula sa dagundong, ngunit nanatiling nakabukas
ang kanyang bibig. "Sinisisi mo ako? Sino ang nagsabi sa iyo na bigla mo akong
buhatin?"
Tyler was infuriated with Lorraine for the first time today. Was it possible that
this woman would die if she didn't make him angry in less than a minute? Every
time, she would go and oppose him, "Subukan mo pang magsalita, itatapon kita
ngayon!"
Narinig iyon, agad na tumigil sa pagsasalita si Lorraine. Ang kanyang bukung-bukong
ay nasugatan, kung siya ay itatapon sa lupa ni Tyler, sigurado ang kanyang binti ay
lalong kikirot.
Nang biglang tumahimik si Lorraine, alam ni Tyler na epektibo ang kanyang mga
banta. Hindi niya maiwasang makaramdam ng konting pagmamalaki. Tila kailangan ng
babaeng ito na gamitan ng mga nagbabantang pamamaraan, kung hindi man ay hindi siya
makikinig.
Pagkabalik sa kweba, ibinaba ni Tyler si Lorraine. Sinuri niya ang kuweba gamit ang
kanyang matalas na mga mata at pagkatapos ay itinuon ang kanyang tingin sa isang
bato.
Ang gitna ng bato ay may uka, na maaaring magamit upang madikdik ang halamang
gamot. Inilagay ni Tyler ang mga berdeng halaman sa uka ng bato, pagkatapos ay
kumuha ng isang stick ng kahoy na panggatong at sinimulang dikdikin ang mga
halaman.
Bahagyang nagulat si Lorraine. Bakit alam ni Tyler ang mga kasanayan sa medisina?
Paano niya nalaman na halamang gamot iyon? Pagkatapos ng isang sandaling pag-
aalangan, tinanong ni Lorraine, "Tyler, may alam ka bang kasanayan sa medisina?"
Hindi tumigil si Tyler sa kanyang mga kilos at sumagot ng dalawang salita: "Wala!"
"Kung ganon, alam mo ba kung paano makilala ang mga halamang gamot?"
"Hindi."
Hindi niya rin masabi, sino ang nakakaalam kung ang mga halaman na kinuha ni
Tyler para sa kanya ay lason? Paano kung ipahid niya ito sa kanyang paa at hindi
gumaling ang sugat? Paano kung naging mas malala pa ito?
Tila alam ni Tyler kung ano ang iniisip ni Lorraine, kaya't idinagdag niya matapos
ang pag-iisip ng ilang sandali, "Kahit na hindi ako pamilyar sa mga halamang gamot,
ang halamang ito ay ginamit ko na noong mga panahong nasa training ako, wala namang
nangyari sa'kin pagkatapos."
Sa wakas ay nakagaan ang pakiramdam ni Lorraine matapos marinig ang sinabi ni
Tyler. Dahil nasubukan na ito ni Tyler nang personal, hindi magkakaroon ng
problema.
Matapos madikdik ang halamang gamot inilapit ni Tyler ang bato sa harap ni
Lorraine. Kumuha siya ng ilang durog na halaman at ipinahid sa paa ni Lorraine,
ngunit iniwasan siya ni Lorraine.
"Kaya ko to mag isa." Naisip ni Lorraine kung gaano kabuti sa kanya ngayon ni Tyler
matapos silang magalit sa isa't-isa kanina.
Hindi masanay dito si Lorraine, kaya't nagpasya siyang lumayo kay Tyler.
Nagdilim ang mga mata ni Tyler. Nagbanta siyang muli, "bibigyan kita ng dalawang
pagpipilian. Isa, ilalapat ko ang gamot para sa iyo. Dalawa, itatapon ko ang mga
halamang gamot na ito at mamamatay ka sa sakit."
Hindi inaasahan ni Lorraine na sasabihin ito ni Tyler, ngunit dahil siya ay isang
matalinong tao, tiyak na pipiliin niya ang unang sinabi ni Tyler.
Sa huli, pagkatapos ng isang sandaling pag-aalangan, nagpasya si Lorraine na ilapit
ang kanyang binti. Dahil gusto ni Tyler na ilapat ang gamot para sa kanya,then let
him be. It also saved her from making a move, so why not?

CHAPTER SIXTY FIVE

Mahinahong hinawakan ni Tyler ang paa ni Lorraine. Nang makita ang sugat ay
sumimangot siya. Bakit hindi nasabi ng babaeng ito na nasugatan siya kanina?
"Aray!Masakit, dahan-dahan lang."
Labis na nasasaktan si Lorraine kaya't nais niyang bawiin ang kanyang binti.
Gayunpaman, hinawakan siya ng mahigpit ni Tyler at pinagalitan sa mahinang boses,
"Huwag kang gumalaw. Lalong sasakit ito kung maglilikot ka"
Labis na nasasaktan si Lorraine kaya't nanginginig ang boses. Hindi siya naglakas-
loob na tingnan ang sugat kung saan inilagay ni Tyler ang mga halamang gamot,
kaya't iniwas niya ang mukha."Ang sakit, hindi ko kaya."
Tinaas ni Tyler ang kanyang ulo upang tumingin kay Lorraine. Nang makita niya ang
maputla nitong mukha dahil sa sakit, gumaan ang kanyang mga kamay.
"Hindi ko na masyado diniinan, masakit pa ba?" Mahinang tanong ni Tyler, habang
patuloy na nagbabago ang lakas sa kanyang mga kamay.
"Mas mabuti na ngayon, kaya ko ng tiisin ang sakit" Naramdaman ang pagbabago ng
lakas ng kamay ni Tyler, kaya nabawasan ang kirot sa paa niya.
Gayunpaman, hindi mapigilan ni Lorraine na maghinala na si Tyler ay may kaunting
motibo.
Since Tyler didn't want to lose his toy,with her, why did he have to be so diligent
towards her?
Hindi na nawala sa isip ni Lorraine ang sinabi ni Tyler sa tabing dagat kanina. At
labis niya itong ikinalungkot.
Matapos ilapat ang mga damo sa sugat, nagpunta si Tyler upang maghanap ng isang mas
malaking dahon upang ibalot ang nasugatang paa ni Lorraine.
Blangko na napatitig ni Lorraine kay Tyler. Kahit na nagusot at marumi na ang damit
nito hindi man lang nabawasan ang kakisigan at kaguwapuhan ng mukha nito.
Matapos ni Tyler mabalutan ang sugat , tulad ni Lorraine magpapahinga na sana siya,
napatingin siya kay Lorraine at nagtanong. "Anong petsa na ngayon?"
"Ano? Natigilan ng sandali si Lorraine. Pagkaraan ng kaunting pag-iisip, sumagot
siya, "21."
Nagbigay ng malamig na awra si Tyler.
Kinilabutan si Lorraine at naramdaman na may mali kay Tyler, "Tyler, What's wrong?"
Hindi sumagot si Tyler.
Gustong maabot ni Lorraine ang kanyang kamay upang hawakan siya, ngunit walang awa
siyang itinulak ni Tyler. Tumayo si Tyler at naglakad palabas ng may malalaking
hakbang.
Natulala si Lorraine dahil sa biglaang lamig ni Tyler. Kanina okay siya, bakit
ngayong iba na?
Pagkaalis ni Tyler, hindi masyadong nag-isip si Lorraine tungkol doon. After all,
Tyler was often unpredictable, so she was already used to it.
Nakaramdam si Lorraine ng antok dahil sa pagod ang katawan sa mga nangyari buong
araw. Nahiga siya sa patag na bato at ipinikit ang mga mata hanggang sa tuluyang
nakatulog.
Matagal na nakatulog si Lorraine. Sa oras na magising siya ay madilim na at ang
simoy ng dagat ay mas malamig na sa gabi.
Madilim sa loob ng yungib at wala talagang tunog. Kumunot ang noo ni Lorraine,
"Hindi pa ba nakabalik si Tyler?"
Dahil nasugatan ang kanyang paa, nahihirapang maglakad si Lorraine at wala rin siya
aparato na puwedeng makontak si Tyler.
Ang oras ay lumipas minuto, segundo. Hindi mapigilan ni Lorraine na maging balisa.
Hindi alam kung gaano karaming mga panganib ang nakatago sa isla na ito. Nag-iisa
lang sa labas si Tyler at hindi pa siya bumabalik. Maaaring ito ay. . .
Hindi nangahas si Lorraine na ipagpatuloy ang pag-iisip tungkol dito. Humawak siya
sa dingding at dahan-dahang tumayo sa kadiliman. Hindi lamang siya uupo lang doon
at maghintay, kailangan niyang lumabas at hanapin si Tyler.
Hahakbang na si Lorraine palabas ng kuweba ng may isang pares ng malalakas na braso
ang pumulupot baywang niya. Kung hindi dahil sa katotohanang alam niya na silang
dalawa lamang ang tao sa islang ito, at kung hindi niya naamoy ang pamilyar na
samyo, maiisip ni Lorraine na mayroong isang masamang tao na nais na saktan siya.
"Tyler, anong ginagawa mo?" Tinulak ni Lorraine si Tyler ng buong lakas. Sa
kadiliman, hindi niya makita ang mukha nito, ngunit ramdam niya ang malamig na awra
na nagmumula sa kanyang katawan.
Hindi sinagot ni Tyler ang tanong ni Lorraine. Ibinaba ang ulo at sinimulang
halikan at kagat-kagatin ang leeg ni Lorraine.
Bakas ang galit sa mukha ni Lorraine at sinabi, "Tyler, kung nagugutom ka, humuli
ka ng ilang mga isda sa dagat. "Im not your food."
Wala namang pakialam si Tyler kay Lorraine. Napaungol si Tyler, "Dhanna."
Nanigas ang katawan ni Lorraine. Sa kanyang isipan, naalala niya na tinanong siya
ni Tyler kung anong petsa ngayon. Naalala niya na ngayon ay kaarawan ni Dhanna!
She actually forgot about it. No wonder Tyler was so weird today, she should have
thought of it earlier.
Malamang kinamumuhian na naman siya ni Tyler! Alam ni Lorraine na naiisip na naman
ni Tyler ang pagkamatay ni Dhanna. Pahihirapan na naman siya ni Tyler dahil siya
ang dahilang ng pagkawala nito.
Wala ng lakas si Lorraine na pigilan si Tyler tuluyan na niyang hinayaan ito sa
gusto nitong gawin sa kanya.
Matapos ang halos kalahating oras, dahil sa pagod at sakit ng katawan ay nahimatay
si Lorraine.
Nang makita nahimatay si Lorraine agad natauhan si Tyler.
Tanging ang Diyos lang ang nakakaalam ng nadarama ng kanyang puso nang malaman
niyang kaarawan ni Dhanna. He ran to the seaside and blew on the sea breeze for a
long time, but he still couldn't calm his heart down.
Sa sandaling bumalik siya sa yungib at nakita si Lorraine, tanging poot at galit
ang nadama sa kanyang puso. Isa lamang ang naisip niya, at iyon ay upang magdusa
ang babaeng ito kasama niya.Upang hilingin sa kanya na mas mabuti pang mamatay
kaysa mabuhay.
Sa kunting liwanag na nagmumula sa buwan, nakikita ni Tyler ang mga luha sa makapal
na mga pilikmata ni Lorraine.
Napanganga si Tyler habang inaabot ang kanyang kamay upang punasan ang patak ng
luha. Nakatingin sa pagod at kaaya-ayang mukha ni Lorraine, nakaramdam siya ng
kirot sa kanyang puso.Hindi niya mapigilang maawa kay Lorraine.
Masyado ba siyang naging malupit sa babaeng ito? This thought suddenly flashed
through Tyler's mind and his eyes became confused.

CHAPTER SIXTY SIX

Hindi, pinatay ng babaeng ito ang kanyang fiancé, Nararapat lang sa kanya ang lahat
ng ito, hindi niya ito mapapatawad.
Nang maalala ang nangyaring pasabog sa cruise, nakaramdam si Tyler ng kakaibang
sakit ng ulo. Anong ginagawa niya? Bakit siya bumalik sa cruise para iligtas si
Lorraine?
At kanina, nang makita siya sa dagat at naisip na papatayin niya ang kanyang
sarili, bakit siya nataranta? Nang makita niyang matutumba ang puno, hindi na nag-
isip agad na niligtas niya si Lorraine.
At ngayon,bakit siya nag-alala nang makita niya ang paa nito na nasugatan? Did he
like her? Ang katagang iyon ay biglang sumulpot sa isipan ni Tyler. Gayunpaman, sa
susunod na segundo, ang buong katawan ni Tyler ay naglalabas ng isang malamig at
nakakatakot na awra. Hindi ako maaring mainlove kay Lorraine!
Bagaman matatag ang sinabi ni Tyler sa kanyang puso, nakaramdam pa rin ng katiting
na pagtututol sa sulok ng kanyang puso.
He really hated this feeling; it was as if something was moving away f h h the the
rom his control and heading towards an unknown direction.
"Cold!"
Binaling ni Tyler ang kanyang ulo upang tingnan ang natutulog nitong mukha. Ang
kunting liwanag mula sa buwan ay bumagsak sa kanyang kaakit-akit na mukha para
itong si snow white sa sobrang puti at kinis ng balat.
"Ang ganda niya." bulong ni Tyler.
Kinuha ni Tyler ang mga damit sa lupa at tinulungan si Lorraine na isuot ito. Sa
ilalim ng ilaw ng buwan, lalong naging halata ang mga pasa sa leeg niya.
Ang mga mata ni Tyler ay kumislap na may bakas ng awa, ngunit tumagal lamang ito ng
ilang sigundo.
In the Harrison's Villa.
Brandon, Tristan, fernan, at Roman Brothers ay natipon sa villa ni Tyler. Si Manang
Nempha ay pinapanood ang talakayan sa pagitan nila ng nag-aalala.
Sumimangot si Brandon at sinabi na may nag-aalalang ekspresyon, "Rommel, hindi ka
pa ba natagpuan si Third Brother? "
Umiling ang magkapatid na Roman, "Nagpadala kami ng mga tao upang maghanap sa
ilalim ng dagat, ngunit hindi namin mahanap si Third Brother."
"Kakaiba ito. Hindi lamang sa dagat, nagpadala din ako ng mga tao upang hanapin
ito. Gayunpaman, hindi nila mahanap si Third Brother" Nakasimangot na sabi ni
Tristan. Matapos malaman ang tungkol sa nangyari kay Tyler, kaagad na nagpadala si
Tristan ng maraming tao upang tulungan ang magkakapatid na Roman sa paghanap kay
Tyler. Gayunpaman, wala pang balita mula sa kanila hanggang ngayon.
"Big Brother, saan sa palagay mo pupunta si Third Brother?" Hindi mahanap si Tyler
makalipas ang ilang araw, lalong nag-alala si Rommel. Ang bagay na ito ay hindi
maitago nang matagal.
Ang Pamilyang Harrison sa Estados Unidos ay malalaman din ito agad.
"Hindi ganon kadaling mamamatay ang Third Brother. Marahil ay napadpad siya sa iba
pang mga lugar sa tabi ng Dagat, kung mapalawak natin ang saklaw ng ating
paghahanap. Naniniwala akong mahahanap natin siya." Naramdaman ni Tristan na baka
wala na si Tyler sa Incheon City. Maaari siyang napadpad sa ibang lugar.
"Rommel, pumunta ka at maghanap sa bawat lungsod na malapit sa Incheon City bukas.
Tandaan na gawin itong lihim." Kinuha ni Brandon ang kanyang sigarilyo at sumang-
ayon kay Tristan.
Ang nakaraang dalawang araw ay sa lungsod ng Incheon lang sila naghanap, at ang mga
nasa maliit na distrito lamang ng lungsod ng Incheon city pa lang sila nakapunta.
"Manang Nempha, mayroon bang mga tao mula sa Pamilyang Harrison na tumatawag sa
dito sa nakaraang dalawang araw?" Si Fernan, na tahimik na nakikinig, biglang
nagtanong.
Tumango si Manang Nempha, mukhang haggard. "Tumawag si Madam kaninang umaga, ngunit
walang sinabi. Tinanong lamang niya kung nasaan si Sir Tyler at kung bakit hindi
niya sinagot ang tawag nito. "
Mula nang mawala si Tyler, hindi nakakatulog si Manang Nempha sa gabi. Dagdag pa,
kailangan niyang harapin ang maraming mga bagay sa villa, kaya't medyo haggard siya
sa dalawang araw na ito.
"Paano mo sinagot si Ginang?" Tanong ni Fernan. Silang mag Brotherhood ay may alam
ng kaunti tungkol sa Pamilyang Harrison, kaya alam nilang lahat kung gaano kahalaga
si Tyler sa Harrison Family.
"Sinabi ko kay Madam na si Sir Tyler ay maroong business trip at maaaring naging
abala, kaya't hindi nito nasasagot ang kanyang telepono." Tapat na sagot ni Manang
Nempha.
"Rocco, kumusta sa kumpanya at ang matandang magnanakaw?"
Isinasaalang-alang ni Brandon ang bawat aspeto. Natatakot lamang siya na kung hindi
lumitaw si Tyler sa loob ng dalawang araw, ang mga matandang lalaki na magnanakaw
sa kumpanya ay maaaring magdulot ng ilang gulo.
"Huwag kang magalala Big Brother, maraming tao sa kumpanya ni Third Brother ang
tumutulong sa pagbabantay sa kanya. Hindi siya makakagawa ng anumang masamang kilos
laban sa kumpanya." Hindi mahalaga kung kailan babalik si Tyler, aalagaan niya ang
kumpanya para kay Tyler at hindi magkakamali.
"Lahat ng aspeto ng bagay na ito ay naihanda nang mabuti. Ngayon, kailangan lamang
nating hanapin si Third Brother. Bilang karagdagan, ang bagay na ito ay hindi dapat
ibunyag sa publiko. Maliwanag?"
"Yes, Big Brother!" Sabay-sabay na sumagot ang lahat.
"Kapag nahanap natin si Third Brother, dapat ko siyang makausap ng masinsinan.
Sinabi niya na kaaway niya si Lorraine, ngunit bakit kailangan niyang bumalik upang
iligtas ito. Ano sa palagay ninyo?"
"Hindi ko rin maintindihan, bakit ginawa iyon Third Brother? Maaari kayang si Third
Brother ay nahulog na kay Lorraine?" Ang mga mata ni Tristan ay nagpakita ng isang
pahiwatig ng interes.
"Sa tingin ko ito ay napaka posible!" Dahan-dahang sabi ni Fernan. Karamihan sa mga
tao ay hindi magmamalasakit sa buhay o kamatayan ng isang tao, kung hindi ito
mahalaga sa kanya. Pag pinagsama-sama ang lahat ng uri ng indikasyon, malakas ang
kutob ni Fernan na posible na si Tyler ay nahulog na kay Lorraine, ngunit kahit si
Tyler mismo ay hindi niya alam ang tungkol dito.
"Paano posible? Big Brother, Second Brother, kalukuhan iyan. Tayo at si Third
Brother ay, mayroon lamang isang babae na gusto para kay Thirs Brother, at iyon ay
si Dhanna. Pagkatapos sabihin ni Fernan ang kayang opinyon, dali-daling kumontra si
Rocco.
Sa puso ni Rocco, mayroon lamang siyang isang babae na gusto para kay Tyler, at
iyon ay si Dhanna. Nakasama na nilang tatlong magkakapatid si Tyler mula noong bata
pa sila, kaya alam nila kung gaano kalalim ang ugnayan nina Tyler at Dhanna.
Dagdag pa, imposibleng magustuhan ni Tyler si Lorraine dahil ang katotohanan na
pinatay ni Lorraine si Dhanna ay laging mananatili sa puso ni Tyler. Iyon ang
dahilan kung bakit hindi maiinlove si Tyler kay Lorraine.
"Gaano man kahusay ang relasyon ni Third Brother kay Dhanna noon, dapat mong
maunawaan na patay na si Dhanna. Kahit na ayaw ni Third Brother kay Lorraine,
balang araw mahuhulog siya sa ibang babae. Don't be so sure about anything." Hindi
sumang-ayon si Brandon sa sinabi ni Rocco. Sa paningin niya, sobrang matigas lang
ang ulo ni Rocco.
"Don't forget na hindi naman talaga si Lorraine ang pumatay kay Dhanna! Mag-isip
kayo hindi ninyo maaring isisi sa isang tao ang mga bagay na hindi naman siya ang
gumawa." wika ni Fernan.
"I agree." sang-ayon ni Tristan.

CHAPTER SIXTY SEVEN

"Pero,Big Brother–“
"Enough, huwag tayong magtalo sa usaping ito. Kung kayo ay may malasakit kay Third
Brother at sa kanyang negosyo. Ang kailangan nating gawin ngayon ay hanapin si
Third Brother sa lalong madaling panahon. Kung patuloy nating pagtalunan ito hindi
natin mahahanap agad si Third Brother." Nakita ni Tristan na gusto pa ring
makipagtalo ni Rocco kay Brandon, kaya't mabilis niyang inawat silang dalawa.
Tumingin si Brandon kay Rocco gamit ang kanyang kaakit-akit na mga mata bago tumayo
at sinabing, "Manang Nempha, kung mayroon kang anumang balita, dapat mo kaming
abisuhan kaagad. Aalis na kami ngayon."
"Mag-iingat po kayo, Sir!" Magalang na tumango si Manang Nempha.
Kinabukasan.
Nagising si Lorraine dahil sa naramdamang gutom. Nang magising siya, nakita niyang
maayos na ang kanyang damit. Kung hindi dahil sa sakit sa kanyang katawan na
nagpapaalala sa kanya sa nangyari kagabi, maiisip niya na isang bangungot lamang
ito.
Napansin ni Lorraine na ang sugat sa kanyang paa ay nakabalot na ulit, at isang
panunuya ang sumilay sa kanyang mga mata. Was there any point in Tyler doing this?
Kung hindi dahil sa sinabi ni Tyler na gagantihan lang siya, at sa karahasan
kagabi, maiisip ni Lorraine na nahulog na kanya si Tyler!
Muling tumunog ang tiyan ni Lorraine. Napahimas si Lorraine sa kanyang tiyan.Okay
lang sana kahit hindi siya nakakain kagabi ang kaso buong gabi siyang ginamit ni
Tyler. Kaya't nakaramdam siya ng pagkagutom ngayon.
Speaking of Tyler, napansin ni Lorraine na wala si Tyler sa kuweba. She also felt
lucky to see him early in the morning. She probably wouldn't be in a good mood for
the whole day.
Nag-atubiling isinuot ni Lorraine ang kanyang sapatos at gumamit ng isang stick ng
kahoy na panggatong para gawing tungkod bago humakbang palabas ng kuweba. Imposible
para sa kanya na umasa kay Tyler na magdala muli ng pagkain para sa kanya, kaya't
pinili niyang lumabas at maghanap ng pagkain. Maraming mga puno dito, tiyak na
mayroong ilang mga ligaw na prutas.
Ang dahilan kung bakit hindi siya pumunta sa dagat upang manghuli ng mga isda ay
dahil nasugatan ang kanyang mga paa, at lalo lang niya maramdamam ang sakit ng mga
sinabi sa kanya ni Tyler kung sa tabing dagat siya maghahanap ng makakain.
Patuloy na tumutunog ang tiyan ni Lorraine. Matapos ang mahabang paglalakad, hindi
pa rin nakakahanap si Lorraine ng puno na may mga prutas dito. Ang mga puno sa isla
ay halos natatakpan ng makapal na berdeng dahon, at walang isang prutas na
makikita.
Upang makahanap ng pagkain, kinailangan ni Lorraine na magpatuloy sa paglalakad.
Paminsan-minsan, nagugulat siya sa mga insekto na bigla na lang tumatalon sa damit
niya.
Alam ni Lorraine kung gaano siya katagal naglakad, ngunit may kakaibang tunog na
tumunog mula sa paligid niya. Agad na naramdaman ni Lorraine ang pagtayo ng kanyang
balahibo. Ang tunog na ito ay malinaw na tunog ng ilang uri ng hayop. Hindi kaya
ang mga lobo ay nagkukubli rin dito?
Habang iniisip ito ni Lorraine, lalo siyang natakot. Sa kanyang isipan, naalala
niya
ang ilang pulutong ng mga lobo sa Death Forest. Ang kanilang masasamang tingin at
matulis na pangil ay tila ba susugurin nila siya anumang oras.
Hindi naglakas-loob si Lorraine na magpatuloy sa paglalakad pasulong. Ginamit niya
ang kanyang tungkod at naglakad pabalik. Dahil sa kanyang takot, hindi alintana ni
Lorraine ang sugat sa kanyang paa, at bawat hakbang na ginagawa niya ay
napakabilis.
Muling tumunog ang kakaibang tunog na iyon, dahilan upang mag panic si Lorraine sa
kanyang puso. Bigla, isang itim na anino ang tumalon mula sa gilid ng kagubatan at
hinarangan ang daanan ni Lorraine.
Umatras si Lorraine sa takot. Nang tumingin siya nang mas malapit, nalaman niya na
mayroong isang ligaw na baboy sa kanyang harapan. Mga 1.5 metro ang haba nito, may
itim na kiling, at may dalawang pangil sa harap ng bibig nito.
Ang ligaw na baboy ay nakatingin kay Lorraine na para bang pinag-aaralan siya nito.
Pagkatapos, naglakad ito patungo kay Lorraine nang sunud-sunod. Takot na takot si
Lorraine na nanginginig ang kanyang mga binti. Habang siya ay umaatras, ang
nasugatan na bukung-bukong niya ay hindi sinasadyang nasagi sa isang nakausli na
bato. Ang mga halamang gamot na nakabalot ay agad na nagkalat at dumaloy muli ang
dugo.
Masyadong abala si Lorraine upang bigyang pansin ang sugat sa paa. Wala siyang
maisip na paraan upang makatakas. Ang ligaw na baboy ay tumingin sa kanya tulad ng
isang tigre na handang sumugod anumang oras.
Ang mga paa ni Lorraine ay nasugatan, at hindi siya makakaakyat ng direkta sa puno
tulad ng ginawa niya sa Death Forest. Hindi niya talaga alam ang gagawin ngayon.
"Ikaw .. Huwag kang lalapit sa akin." Upang hindi gaanong matakot siya, tumingin si
Lorraine sa mabangis na ligaw na baboy.
"Kung nais mong sumugod muli, naniniwala ka ba na papatayin kita at pagkatapos ay
gawin kitang umagahan ?"
Sinugod pa rin ng ligaw na baboy si Lorraine habang dahan-dahan itong lumakad na
tila nakabantay.
Hindi naglakas-loob si Lorraine na sigawan ito. Paano kung ang ligaw na baboy ay
lalong magalit? Nanginginig ang puso ni Lorraine nang makita ang matulis na pangil
nito. Ang ligaw na baboy ay biglang tumigil sa paggalaw at nagsimulang kuskusin ang
hulihan nitong binti sa lupa.
Namangha si Lorraine sa nakita, ngunit pagkatapos ay naramdaman niyang may mali.
bakit tumigil ang ligaw na baboy na ito nang walang dahilan? Maaaring may nais
gawin ito.
Ang ligaw na baboy ay biglang tumalon papunta kay Lorraine.
Takot na takot si Lorraine na namumutla ang mukha. Mabilis siyang umiwas, naiiwas
ang atake ng ligaw na baboy. Sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman niya na
napakabilis ng reaksyon nito.
Gayunpaman, ang mabilis na pag-iwas na ito ay mas naging malala pa ang sugat sa
kanyang bukung-bukong. Isang matinding kirot ang naramdaman niya, causing her to
grimace in pain.
Matapos mabigo ang pag-atake ng ligaw na baboy, ang tunog na lumalabas sa bibig
nito ay naging mas malakas, nakita ni Lorraine na nasaktan ang paa ng ligaw na
baboy pagkatapos tumalon dahil nakataas sa lupa ang isang paa nito. Muli itong
tumalon papunta kay Lorraine.
Napapikit si Lorraine sa takot at hinawakan ng mahigpit ang kanyang ulo gamit ang
kanyang mga kamay.
Ang inaasahang sakit ay hindi dumating. Dahan-dahang iminulat ni Lorraine ang
kanyang mga mata at nakita ang ligaw na baboy na nakahiga, hindi na ito gumagalaw.
May isang kutsilyong nakatusok sa tiyan nito. Naramdaman ni Lorraine na pamilyar
ang kutsilyo.
Paglingon niya nakita niya si Tyler, sa hindi malayo, malamig na nakatingin sa
ligaw na baboy.
Iniligtas siya ulit ni Tyler!Lorraine had mixed
feelings. Kagabi, naging masungit sa kanya si Tyler, ngunit ngayon, naligtas siya
na para bang walang nangyari. Talagang walang katumbas ang tibay ng kaisipan ni
Tyler.
Naglakad si Tyler sa harap ni Lorraine na may malamig na awra at iniunat ang
kanyang kamay upang alalayan siya, ngunit iniwasan ito ni Lorraine. "Hindi mo
kailangan mag-alala tungkol sa akin."
Sa pamamagitan nito, kinuha ni Lorraine ang isang sanga mula sa lupa at tumayo, na
tiniis ang sakit.
"Ah."
Pagkatayo ni Lorraine bigla siyang binuhat ni Tyler sa pamamagitan ng balikat nito.
Nagpumiglas siyang bumaba, "Tyler, buwisit ka bitawan mo ako."
Sumakit ang puwitan ni Lorraine na naging sanhi ng pamumula ng mukha niya. Ang
siraulong tao na ito ay talagang hinampas ang kanyang puwitan!
"Kung ayaw mong mabugbog, tahimik ka lang. Kung maglakas-loob ka pang lumikot,
papaluin kita sa puwit." Mahina at kaakit-akit na tono ng boses ni Tyler.

CHAPTER SIXTY EIGHT

"Pervert." Galit na wika ni Lorraine.
Hinampas ulit ang puwitan ni Lorraine.
"Hindi ka na naman naging masunurin, hindi ba?" Tinaas ang kamay at akmang
hahampasin ulit siya.
"Huwag, huwag, huwag. Hindi na ako uulit. Sorry na." Ang mukha ni Lorraine ay
kasing pula ng isang hinog na kamatis. Hindi pa siya nahampas sa puwitan dati.
Labis na nasiyahan si Tyler sa ugali ni Lorraine na tinatanggap ang kanyang
pagkakamali. Isang bakas ng ngiti ang lumitaw sa kanyang mga mata.
Nang makabalik sa kuweba, marahang inilapag ni Tyler si Lorraine at nakasimangot
habang nakatingin sa sugat sa bukung-bukong nito. Dumadaloy pa rin ang dugo, at ang
pula at namamagang sugat ay mukhang nakakakilabot.
Hindi naglakas-loob si Tyler na mag-atubili ng sobra. Kinuha niya ang natitirang
mga halaman mula kahapon at inilagay ito sa uka ng bato upang dikdikin.
Matapos dalhin ni Tyler ang mga halaman, kinuha mismo ni Lorraine at hindi hinayaan
na hawakan ni Tyler ang kanyang mga paa, "Ako na ang gagawa."
Pagbalik sa kuweba, naisip ni Lorraine ang eksena mula kagabi. Since she was
directly on the ground. Therefore, Lorraine's back still hurt a little.
Tumingin si Tyler kay Lorraine ng madilim na nakakunot ang noo. Galit ba sa kanya
ang babaeng ito? Kahapon ay isang napaka-espesyal na araw, at ito ay dahil hindi
niya mapigilan ang kanyang sarili na tratuhin siya ng maayos.
Dahil kailangan niyang i-angat ang kanyang paa upang maglagay ng gamot, hindi
madali para kay Lorraine na gawin mag-isa. Kung hindi siya mag-iingat ng husto,
makakaapekto ito sa kanyang sugat, pero ayaw niyang humingi ng tulong kay Tyler.
"Ibigay mo sa akin!" Madilim ang mukha ni Tyler, halatang sukdulan ang galit niya.
Nais niyang tumayo at umalis, ngunit nang makita niya si Lorraine na humihingal sa
sakit, siya ay yumuko at inagaw ang halamang gamot mula sa mga kamay nito.
"Kung nais mong mabawasan ng mas kaunti ang sakit, mas mabuti na ibalik mo ang
iyong mga paa."
Isang malamig na titig ni Tyler kay Lorraine.
Orihinal na nais ni Lorraine na agawin ang halamang gamot, ngunit natatakot siyang
kumirot ang kanyang sugat. Kapag nagkataon, lalo siyang hindi magiging komportable!
"Aray, aray, aray. . .Ang sakit."
Marahil ay dahil sa mas naging malala ang pinsala sa kanya paa, nang nilagay na ni
Tyler ang halamang gamot, halos maiyak si Lorraine sa sakit.
"Kasalanan mo iyan. Sino ba ang nagsabi sa iyong lumabas ka?" Saway ni Tyler sa
isang malamig na boses, ngunit mas magaan ang galaw ng kanyang mga kamay, at hindi
siya naglakas-loob na gumamit ng anumang lakas.
Nakatuon lamang ang pansin si Lorraine sa kanyang mga paa at walang pakialam kay
Tyler, hindi niya ito pinansin.
"Maaari mo talaga makaharap ang mga ligaw na baboy habang nasa labas ka. Kung
lumabas ka pa ng maraming beses, maaari ka ring makakita ng ilang uri ng hayop."
Nagpatuloy din si Tyler sa pagkutya niya.
Nanatiling tahimik si Lorraine. Ang kanyang galit ay hindi humupa mula sa kaganapan
kagabi, at ngayon na pinagtutuya na naman siya ni Tyler, ayaw na niyang mag-abala
pa sa kanya.
Si Lorraine, na sa wakas ay natapos ang paglalagay ng gamot, at sa wakas ay lumuwag
na rin ang paghinga. Ang kanyang likod ay nabasa na ng malamig na pawis at
pakiramdam niya ay medyo hindi na naman siya komportable.
Matapos matulungan ulit si Lorraine na magamot ang paa, Inabot sa kanya ni Tyler
ang mga ligaw na prutas at sinabi, "Kumain ka muna."
Hindi kinuha ni Lorraine ang ligaw na prutas. Sa halip ay iniwas ang tingin at
hindi umimik.
"Lorraine, hindi mo ba narinig ang sinabi ko sa iyo?" Ang mukha ni Tyler ay
namumula sa galit.
Nagpanggap si Lorraine na para bang wala siyang naririnig at humiga para
makapagpahinga. Matapos siyang pahirapan ng napakatagal kagabi, ang kanyang lakas
na pisikal ay hindi pa bumabalik!
"Lorraine, bawal kang makatulog. Bumangon ka riyan." Naging madilim ang gwapong
mukha ni Tyler. Tumayo siya sa harap ni Lorraine at tumingin sa kanya.
Tumagilid si Lorraine at patuloy na hindi pinansin si Tyler.
Lalong nagalit si Tyler. Ang kanyang buong katawan ay naglalabas ng isang
nakamamatay na awra. "Bumangon ka!" sigaw ni Tyler.
Bumangon sa inis si Lorraine, "Tyler, Tapos ka na ba? O magbabanta ka na naman para
sundin kita?"
"Umalis ka! Teritoryo ko ito," wika nito na namumula parin ang mukha sa galit.
"Parang bata!" Galit na sumbat ni Lorraine ng tumayo siya, kumuha ng isang stick ng
kahoy na panggatong at lumabas ng kweba.
Hindi maintindihan ni Tyler kung ano ang gagawin ni Lorraine, kaya't kaswal niyang
tinanong, "Saan ka pupunta?"
Ni hindi lumingon ang ulo ni Lorraine habang galit na sinabi, "Hindi ba sinabi mo
na teritoryo mo ito? So, pwede na ako umalis ngayon, hindi ba?"
Nakasimangot si Tyler, lalaban ba talaga ang babaeng ito? "Maaari kang umalis,
ngunit huwag mo ako sisihin na hindi kita pinaalalahanan, maaaring maraming mga
higanteng hayop sa islang ito kasama na ang ligaw na baboy. Kung manganib ulit ang
buhay mo, wala na akong pakialam."
Narinig iyon, biglang tumigil si Lorraine at dahan-dahang lumakad pabalik sa
kuweba.
"Bakit hindi ka umalis?" Sadyang nagtanong si Tyler.
Hindi na umimik si Lorraine bumalik siya at naupong muli. Mas pipiliin niya na
marinig ang mga pangungutya ni Tyler kaysa magpalapa sa mabangis na hayop sa labas.
Wala sa mood si Tyler na asarin si Lorraine. Ipinasa niya sa kanya ang mga ligaw na
prutas at sinabi, "Kumain ka muna ng prutas, mamaya ay may karne na tayong makakain
ngayong gabi." Pagkatapos sabihin iyon, naglakad palabas si Tyler.
Ayaw talaga ni Lorraine kaininin ang mga prutas, ngunit hindi na niya mapigilan ang
gutom.
Tiningnan niya ang prutas sa kanyang kamay na naglalabas ng isang matamis na amoy,
inilapit sa bibig at kumagat.
Ang lasa ay talagang hindi masama! Ang prutas na ito ay amoy matamis at masarap rin
ang lasa nito, tulad ng isang mansanas.
Dahil na rin sa tindi ng gutom nakaubos ng tatlong piraso ng prutas si Lorraine.
Gusto pa sana niyang kainin ang dalawa, ngunit naisip niya na magtira para kay
Tyler.
On the other side.
Naglakad si Tyler papunta sa lugar kung saan pinatay niya ang ligaw na baboy. May
kaunting pananabik sa mga mata niya. Nang sinabi niyang magkakaroon sila ng karne
agad na binalikan ni Tyler ang ligaw na baboy.
Ang temperatura sa isla na ito ay medyo mababa, kaya't ang karne ay maaaring
tumagal ng hindi bababa sa dalawa hanggang tatlong araw. Nangangahulugan ito na
hindi na nila kailangang mag-alala tungkol sa pagkain sa susunod na tatlong araw.
Ilang maliliit na tunog ang ang narinig. Nanigas ang ekspresyon ni Tyler. Nang
makinig siya ng mabuti, ang tunog na iyon ay nawala ulit. Si Tyler, na may matalas
na pandinig, ay malinaw na narinig ang mga yapak. Bagaman napakagaan ng mga yapak
na halos hindi ito marinig, narinig pa rin niya ito.
Tyler had been training in the wild for a long time, so regardless of whether it
was his physical fitness or hearing, he was sure that he heard it correctly.
Sa madaling salita, bukod sa kanilang dalawa ni Lorraine, may iba pa na sumusunod
din sa kanila.
Sino ang taong nagpadala sa kanila dito?
Saglit lamang tumagal ang pagbabago ni Tyler. Pagkatapos, dinala niya ang ligaw na
naboy na parang walang nangyari at umalis na may malalaking hakbang.

CHAPTER SIXTY NINE

Pagkaalis ni Tyler, isang mala-multo na pigura ang dahan-dahang lumabas mula sa
isang malaking puno na hindi kalayuan sa kanila. Isang kakaibang ngiti ang lumitaw
sa kanyang mga mata.
Bumalik sa kuweba, ibinaba ni Tyler ang ligaw na baboy at naglakad papasok sa
kuweba. Mahimbing na natutulog si Lorraine, may dalawang ligaw na prutas sa bato sa
harapan niya.
"Bakit kakaunti lang kinakain mo?" Nang makita ang dalawang ligaw na prutas,
sumimangot nang bahagya si Tyler.
Matapos tignan saglit ang magandang natutulog na mukha ni Lorraine, kinuha ni Tyler
ang dyaket mula sa tagiliran at bahagyang tinakpan ang kanyang katawan.
Nang magising si Lorraine, may marinig siyang tunog na nagmumula sa kanyang tiyan.
Kaya lang nangyari na humihip ang simoy ng hangin, sinundan ng mabangong amoy.
Nilunok ni Lorraine ang laway niya, tumayo at lumabas ng kweba. Nang nasa bungad na
siya, gulat na gulat si Lorraine sa nakita nanlaki ang kanyang mga mata.
Ang isang malapad na bato ay napuno ng karne. May isang palayok na mula sa kung
saan na may lamang karne ang nakasalang sa apoy.
"Nagising ka na agad?" Pagkakita kay Lorraine na palabas, agad nagtanong si Tyler
at nagmamalaking sinabi, "Ano sa palagay mo? Napahanga ka ba sa akin?"
Hindi mabilang na mga itim na linya ang lumitaw sa noo ni Lorraine. Sobrang yabang
ni Tyler!
Itinuro ni Lorraine ang palayok sa apoy at nagtanong, "Saan mo nakuha ang palayok
na ito?"
"Sa dagat." Mukha namang masama ang mukha ni Tyler nang sumagot siya.
Naisip niya na si Tyler ang pinakamayamang tao sa South City, ngunit ngayon,
kailangan niyang pumunta sa tabing dagat upang kunin ang palayok?
Hindi mapigilan ni Lorraine na tumawa habang naiisip niya ang eksena ni Tyler na
kumukuha ng palayok.
"Anong tinatawa-tawa mo riyan?" Naguguluhang tanong ni Tyler. Kung ang babaeng ito
ay maglakas-loob na asarin siya, makakatikim talaga siya.
Kinaway ni Lorraine ang kamay niya at agad na tumigil sa pagtawa masama kung
magagalit si Tyler mamaya. Hindi siya makakain ng karne ng baboy ngayon.
Habang tumatagal ang nilagang karne, lumakas din ang samyo. Nilunok ni Lorraine ang
laway niya at lalong kumulo ang tiyan.
Hindi mapigilan ni Tyler na tumawa nang makita niya si Lorraine na parang isang
gutom na maliit na pusa. Naglakad siya papunta sa palayok, kumuha ng isang piraso
ng karne at hinipan ito bago ibinigay kay Lorraine.
Mabilis na kinuha ito ni Lorraine. Tama lang ang temperatura. Sumulyap si Lorraine
kay Tyler habang kinakain ang karne ng baboy sa kanyang kamay.
Wala silang mga mangkok,chopstick o kutsara, kaya't maaari lamang silang kumain sa
pamamagitan ng mga kamay. Matapos mabilis maubos ang isang piraso ng karne, itinuro
ni Lorraine ang karne sa palayok at sinabi, "Gusto ko pa!"
Sa kauna-unahang pagkakataon, napagtanto ni Lorraine kung gaano kasarap ang karne
ng ligaw na baboy. Kahit na walang anumang mga pampalasa sa palayok, napakasarap pa
rin.
Alam ni Tyler na nagugutom si Lorraine, kaya't kumuha siya ng isa pang piraso ng
karne mula sa palayok. "Kumain ka ng dahan-dahan. Sa iyo lang ang karne na nasa
palayok."
"Talaga?" masayang tanong ni Lorraine, naupo siya sa patag na bato at sinimulan
kainin ang karne na bigay ni Tyler.
Contrary to Lorraine's rudeness, Tyler was elegant. He first minced the meat in the
pot with a knife, then picked them out one by one to eat.
Hinawakan ni Lorraine ang langis sa kanyang bibig. Kahit na hindi niya nakita kung
paano siya kumain, alam niya na ang kanyang paraan ng pagkain ay mahirap ilarawan.
Nabusog na si Lorraine, napatingin siya kay Tyler. Sa kabila ng lahat, hindi niya
inasahan na ikuha siya ng ng ligaw na prutas ni Tyler tapos ngayon ipinagluto pa
siya ng karne.
At ang hindi pa inaasahan ni Lorraine, na ang isang CEO na ipinanganak na may
gintong kutsara sa kanyang bibig, ay nagawa ang lahat ng ito.
Mabilis na lumipas ang oras. Nang gumabi, umalis si Tyler upang maghanap ng ilang
dahon upang ibalot ang karne ng ligaw na baboy na hindi pa naluluto.
"Ngayong gabi, anuman ang iyong marinig, huwag kang lumabas! At huwag kang
maingay," binalaan ni Tyler si Lorraine habang nakatingin sa labas ng kuweba.
"Bakit?" Ramdam ni Lorraine ang bigat sa tono ni Tyler at naramdaman na tiyak na
may mangyayari.
Naging malamig ang tingin ni Tyler habang kinakalkula ang isang bagay sa kanyang
puso, "Tandaan mo ang sinabi ko, okay?"
Dahil ayaw sabihin ni Tyler, hindi na nagtanong pa si Lorraine. Ngayong gabi
naramdaman niya hindi siya makakatulog.
Bago lumabas, dinala ni Tyler si Lorraine sa pinakaloob na bahagi ng kweba habang
siya ay matutulog sa labas.
Madilim ang gabi at malakas ang hangin. Isang malungkot na buwan ang sumilay sa
kalangitan habang ang simoy ng dagat ay walang humpay na humihip sa buong isla. Ang
tahimik na isla ay madilim at mas nakakatakot.
Naririnig ang tunog ng mga yapak na sisabayan ang ihip ng hangin. Sa labas ng
kweba, isang pigura ang palihim na nagmamasid sa paligid.
Nang makita ng taong iyon si Tyler, na natutulog nang mahimbing isang bakas ng
ngiti ang sumilay sa mga mata. Pagkatapos ay tahimik siyang lumakad papasok sa
kuweba at kumuha ng kutsilyo mula sa kanyang bulsa.
Ang sinag ng buwan ay tumama sa matalim na bagay at sumasalamin ng isang
nakasisilaw na liwanag. Ang itim na anino bigla isinaksak ang matalim na kutsilyo
patungo sa dibdib ni Tyler.
Si Tyler, na hindi naman natutulog, biglang binuksan ang kanyang mga mata ay umilag
at napasadal sa pader.
Nagulat ang taong iyon. Napansin na siya ni Tyler? Ang lalaki ay mabilis na tumakbo
palabas ng kuweba.
Gayunpaman, ang paggalaw ni Tyler ay mas mabilis kaysa sa kanya.
Sa isang balya, ang taong iyon ay pinabagsak sa lupa ni Tyler bago pa niya
maipagtanggol ang kanyang sarili.
"Magsalita ka, sino ang nagpadala sa iyo?" Si Tyler ay tulad ng isang cheetah sa
madilim na gabi. Ang kanyang buong katawan ay naglalabas ng isang nakakatakot na
awra.
Humakbang siya patungo sa taong iyon.
Ang lakas ng sipa ni Tyler ang tila nagpalipad sa tao sa dingding ng kuweba. Nang
mahulog ang tao, napadura siya ng dugo.
"Tyler, gusto mo bang malaman? Sige, pagkatapos sasabihin ko sa iyo." Dahan-dahang
tumayo ang lalaki at hinawakan ang patalim sa kanyang kamay ng mahigpit.
"Tyler, go to hell!" Ang taong iyon ay lumundag ng mataas sa hangin at sinaksak ang
patalim kay Tyler.
Nakatayo lang si Tyler, ang sulok ng kanyang bibig ay nakataas sa isang mapanuyang
ngiti.
Nang malapit nang maabot ng kutsilyo si Tyler, bahagyang lumingon siya at ang
matalim na kutsilyo ay tumama lang sa hangin.
"Sino ang bulag na iyon na nagpadala ng isang mamamatay-tao na tulad mo upang
patayin ako?" Tyler sneered mockizing.
Pagkatapos niya sabihin, mabilis na umabot ang mga kamay ni Tyler at hinawakan ang
braso ng taong iyon. Pilipit niya nang malakas at isang malakas na hiyaw ang
umalingawngaw sa buong kuweba.
Si Lorraine na nagtatago sa kweba ay naramdaman ang panginginig ng kanyang puso
nang marinig ang sigaw.
Sa totoo lang, tulad ni Tyler, hindi naman nakatulog si Lorraine. Pinakiramdaman
lang niya ang tunog sa labas.
Nang magsimulang makipag-away si Tyler sa tao sa labas, kumabog ang puso ni
Lorraine.
"Tatanungin kita ulit, sino ang nagpadala sa iyo? Mayroon ba itong kinalaman sa
Park Family?" Tinapakan ni Tyler ang dibdib ng taong iyon ng isang paa, habang
nilalaro ang kutsilyo sa kamay.

CHAPTER SEVENTY
Hindi sumagot ng taong iyon kay Tyler. Matapos dumura ng dugo, unti-unting tumigil
siya sa paghinga.
Nagdilim ang mga mata ni Tyler. Yumuko siya at sinubukan tingnan ang hininga ng
lalaki. Sa huli, sinipa niya ang katawan ng lalaki sa tagiliran na may maskara sa
mukha. Nanlumo siya dahil nagtrabaho siya para sa wala ngayong gabi.
Naisip niya na makakakuha siya ng ilang impormasyon mula sa taong ito, ngunit sino
ang mag-aakala na ang taong ito ay mayroong isang lason at inilagay sa kanyang
bibig. Kinagat niya ang venom bag nang hindi napapansin ni Tyler.
Nang lumabas si Lorraine, may nakita siyang bangkay sa bungad ng kuweba. Takot na
takot siya na namumutla ang mukha niya. Mabilis siyang tumakbo sa gawi ni Tyler.
"Bakit ka lumabas?" Nakasimangot si Tyler at nakita niyang nanginginig ang katawan
ni Lorraine. Tinakpan niya ang mga mata nito gamit ang kanyang mga kamay at sinabi,
"Huwag mo ng tingnan. Hindi tayo maaaring manatili dito nang matagal. Kailangan
nating umalis sa lalong madaling panahon."
Tinakpan ni Tyler ang mga mata ni Lorraine ng isang kamay habang palabas siya ng
kweba kasama niya.
Nang makarating sila sa labas ng kuweba, inalis ni Lorraine ang kamay ni Tyler.
Hinila niya ang kamay nito at nag-aalalang nagtanong, "Tyler, ano ang nangyayari?"
Alam ni Tyler na hindi niya maitago ito kay Lorraine, kaya sinabi niya sa kanya ang
totoo, "May humabol sa akin. Hindi ko pa alam kung sino sila, kaya kailangan nating
umalis sa lugar na ito sa lalong madaling panahon."
Buti na lang nalaman agad ni Tyler na may isang tao na nakasubaybay sa kanya, kung
hindi, baka may nangyari na sa kanilang dalawa ni Lorraine.
"Pero hindi. . ." Si Lorraine ay tumingin sa kanyang mga paa na nag-aalala. May
sugat siya, kaya't hindi siya makakatakas.
"Come up." Nag squat down si Tyler.
Natigilan si Lorraine sa ginawa ni Tyler. Bago sumapit ang panganib, hindi pinili
ni Tyler na talikuran ulit siya. Isang bakas ng init ang sumabog sa puso ni
Lorraine.
"Lorraine, mukhang kailangan kong maghanap ng doktor para sa iyo!" Kinutya ni
Tyler. Matagal na syang nakaluhod, bakit ba nakatulala pa ang babaeng ito?
Hindi na naglakas-loob si Lorraine na mag-atubili pa, hinawakan niya ang balikat ni
Tyler gamit ang kanyang mga kamay. Dinala ni Tyler si Lorraine sa kanyang likuran
at inalalayan paakyat bago maglakad pasulong sa kadiliman.
Nahulaan ni Tyler na ang mamamatay-tao na nagtangkang patayin siya ay naipaalam na
sa taong pasimuno ng lahat. Hindi magtatagal ay matatagpuan na nila ang kuweba.
Gumalaw ang tenga ni Tyler, biglang naging seryoso ang ekspresyon niya. Ang mga
taong iyon ay napakabilis!
Matapos tumigil, tumingin sa paligid si Tyler at tumalon pababa ng burol kasama si
Lorraine sa likuran, "Hinahabol nila tayo, dito na muna tayo at alalahanin mo na
pigilan mo ang paghinga at huwag gumawa ng kahit anong ingay pagdating nila rito."
"Okay!" ito ang kauna-unahang pagkakataon ni Lorraine na maranasan ang ganoong
eksena. Takot na takot siya na ang puso niya ay malakas na tumibok at nanginginig
pa ang katawan.
Kita ni Tyler ang kaba ni Lorraine. Hinila niya si Lorraine at mahigpit na niyakap
at sinabi, "Huwag kang matakot. Kapag ako ang kasama mo, walang mangyayari sa iyo!"
Agad na napuno ng luha ang mga mata ni Lorraine matapos marinig ang pangako ni
Tyler. Bagaman alam niyang hindi siya mahal ni Tyler, ito pa rin ang
pinakamagandang kwento ng pag-ibig na naranasan niya!
"Shh, parating na sila. "Inilagay ni Tyler ang isang daliri sa labi, Pagbibigay ng
senyas kay Lorraine upang manahimik.
Ang lugar kung saan nagtatago sina Tyler at Lorraine ay isang maliit na butas, at
ang ilang mga nakabitin na baging ay sapat lamang upang takpan sila.
Hindi nagtagal, ang tunog ng mga yabag ay nagmula sa daanan sa itaas nila. Bigla,
isang namamaos na boses ang tumawag, "Kayong dalawa, huminto kayo."
"Boss, ano ang natuklasan mo?"Isa pang boses ang tumunog.
"Sigurado ka bang tatakbo si Tyler sa direksyong ito?" Tanong ng paos na boses.
Si Lorraine, na nakatago sa ilalim, ay kinakabahan na ang kanyang puso ay mabilis
at malakas ang kabog. Nanginginig na siya sa takot at tila hihimatayin.
Napansin ang kakaiba na ang kulay ng mukha ni Lorraine, lumapit si Tyler at ang
labi niya ay dinikit sa malamig na labi ni Lorraine. Pagkatapos, patuloy na
tinulungan niya siyang huminga.
Nanlaki ang mga mata ni Lorraine. Tutulungan siya ni Tyler sa ganitong paraan?
Gayunpaman, sa tulong ni Tyler, naging komportable ang pakiramdam ni Lorraine.
"Boss, sigurado akong nandito si Tyler. Sa itaas, muling tumunog ang boses ng
lalaki," Boss, tingnan mo, may mga bakas ng mga tao na tumatapak sa mga bulaklak sa
daanan, tiyak na dumaan na si Tyler dito. "
"kung tama 'yang sinabi mo, sundan natin ang mga bakas na 'yan." wika ng nagmamay-
ari ng paos na boses.
"Tayo na!"
Naririnig muli ang tunog ng yabag. Hindi nagtagal, bumalik na sa kagubatan ang
dating katahimikan.
Sa ilalim ng daanan, hindi iniwan ni Tyler ang mga labi ni Lorraine. Sa halip,
hinawakan niya ang ulo nito at hinalikan. Tinapik ni Lorraine ang likuran ni Tyler
at sinenyasan na bitawan siya.
Ang halikan ay tumagal ng higit sa isang minuto. Tumayo si Tyler at inalalayan si
Lorraine makatayo. At muli niya itong binuhat at agad ng tumakbo.
Makalipas ang kalahating oras, dinala ni Tyler si Lorraine sa tabing dagat, "Damn
it, bakit walang daan?"
"Hahaha, Tyler, bakit hindi ka magpatuloy sa pagtakbo?"
Katatapos lamang ni Tyler ng kanyang pangungusap, isa pang namamaos at hindi
kanais-nais na tinig ang tumunog mula sa likuran niya.
Binaling ni Tyler ang kanyang ulo at tumingin sa likod. Napakunot ng noo at matalim
na tiningnan ang taong nagsalita.
Sa likuran ni Tyler ay nakatayo ang isang dosenang assassins na nakasuot ng itim na
damit na may itim na maskara sa kanilang mga mukha.
Ibinaba ni Tyler si Lorraine. Naging alerto sa bawat galaw ng kalaban.
Kahit na ang kabilang partido ay may baril, ang momentum ni Tyler ay hindi humina.
"Magsalita ka, sino ang nagpadala sa iyo?" ang taong mula sa Pamilya Harrison? O
ang Pamilya ng Park? "
Lalong lumamig ang boses ni Tyler, hindi man lang siya nakitaan ng pagkabalisa.
Nang marinig ni Lorraine ang tanong ni Tyler, isang malaking marka ng tanong ang
lumitaw sa kanyang isipan. Hindi ba si Tyler ay kabilang sa Harrison Family? Bakit
may mga humahabol pa sa kanya mula sa sariling pamilya?
Ang dosenang kalalakihan ay sabay na itinaas ang kanilang mga baril. Sinabi ng isa
sa kanila, "Tyler, hindi mo kailangang malaman kung sino ang nagpadala sa amin
dito. Hindi ka namin papatayin. Mas mabuti kung sundin mo na lang ang sasabihin
namin!"
Kung hindi dahil sa iniutos sa kanila ng kanilang panginoon na dakpin si Tyler nang
buhay, nais talaga nilang patayin si Tyler sa pamamagitan ng pagbaril.
Napatay niya ang napakaraming mga kapatid nila. Dapat silang maghiganti para dito.
"Tyler, huwag subukan ang anumang mga trick. Kung hindi ka lalapit, babarilin ka
namin. Ngunit huwag kang magalala, hindi ka namin papatayin. Sumama ka sa'min
kasama ang magandang babae na katabi mo. Maari niya kaming paliligayahin at— “
Isang tunog sa hangin ang biglang tumunog. Ang taong nagsalita ngayon lang ay dilat
ang mata nang siya ay matumba sa lupa. Nakatarak ang kutsilyo sa kanyang dibdib.
Hindi inaasahan na magiging mabilis si Tyler, napakalupit, at tumpak! Kailan
lumipad ang talim na iyon? Wala sa kanila ang nakakita.

CHAPTER SEVENTY ONE

Tyler's entire body was emitting an evil and arrogant killing intent. Even though
the current situation was extremely disadvantageous to him, he could still handle
it calmly.
Hindi mapigilan ni Lorraine na humanga sa tapang ni Tyler. Hindi pa niya nakikita
si Tyler ng ganito dati.
Siya ay mahusay sa pakikipaglaban, kaya't hindi siya nakaramdam ng matinding takot
sa hinaharap nilang panganib.
"Bang Bang Bang"
Ang mga aksyon ni Tyler ay naging mabilis, ang mga kalalakihan na nakaitim ay
binaril sila ng sabay.
Naging alerto ang mga mata ni Tyler. Mabilis niyang hinila si Lorraine at nagtago
sa likod ng isang malaking bato.
"Tyler natatakot ako, natakot ako–“
Ang lugar kung saan nakatayo sina Tyler at Lorraine naging isang bahay-pukyutan sa
isang iglap. Tinapik ni Lorraine ang dibdib niya. Sa kabutihang palad, mabilis na
gumalaw si Tyler upang hilahin siya sa likuran ng malaking bato .
"Tyler, ano ang dapat nating gawin?" Nanginginig ang boses ni Lorraine. Natakot
talaga siya.
"Ako ang gusto nila makuha. Huwag kang mag-alala, puprotektahan kita." For the
first time, Tyler felt passive. Kung siya lang sana mag-iisa, hindi magiging
problema ang pagtakas sa lugar na ito. Pero sa oras na ito kasama niya si Lorraine,
kaya't hindi maganda para sa kanya ang sitwasyon.
"Tyler, hindi na tayo makakaligtas kahit magtago pa tayo. Wala na tayong
mapupuntahan ngayon." Lahat ay nakatingin sa malaking bato, natatakot na biglang
mawala si Tyler.
"Bang"
Isang putok ng baril ang tumunog. Ang malaking bato sa harap ng Tyler at Lorraine
ay nadurog, at ang mga nagtalsikan na bato ay halos tumama kay Lorraine.
Habang ang tinatagunan nila ay napuno ng alikabok, nakita ni Lorraine ang isang
bala na lumilipad patungo kay Tyler. Bago pa niya ito maitulak palayo, tumalon si
Lorraine sa harap ni Tyler. Sa sumunod na segundo, nakaramdam siya ng kirot sa
kanyang likod at natumaba nang walang lakas.
When Tyler finally reacted, agad niyang inabot ang kamay upang saluhin si Lorraine.
Ang kanyang mga mata ay namula, "Damn woman,you must not get into trouble. Did you
hear that?"
"Tyler, ako. . .W-wala na a-akong u-utang sa'yo." Nagsalita si Lorraine ng paputol-
putol, na parang mamamatay na siya anumang sandali.
"Tyler, lumabas ka na riyan wala–“
"Bang Bang Bang"
Bago natapos ang mga salita ng mga kalalakihang naka-itim, maraming bilang ng mga
helikopter ang biglang lumitaw sa kalangitan at sinimulang barilin ang mga lalaking
nakaitim sa ibaba.
Nang makita ito ng mga naka-itim na kasuotan, ang kanilang mga ekspresyon ay
nagbago. Halos magtagumpay na sila sa kanilang minsyon, at ngayon, sila ay muling
nabigo.
Dahan-dahang bumaba ang helicopter at bumaba sina Brandon, Tristan, Fernan at ang
mag kapatid na Roman.
Si Brandon, Tristan, at Fernan ay lumakad patungo kay Tyler, habang ang mag kapatid
na Roman ay nagpunta upang habulin ang higit sa sampung nakadamit ng itim na mga
lalaki na tumatakas.
"Third Brother, were late!" Naglakad si Brandon sa harap ni Tyler at humihingi ng
paumanhin.
Hindi sinagot ni Tyler si Brandon, umalis at sinabi, "Fernan, sumunod ka sa'kin"
agad na dinala si Lorraine sa helicopter.
Gulat na tiningnan ni Brandon si Tristan, "Brother, anong nangyayari?"
Sumimangot si Tristan. Nakita niya si Lorrainre na may sugat, ngunit hindi niya
maintindihan kung bakit nagkasugat si Lorraine. Bakit sobrang ang pag-aalala si
Tyler?
Sa loob ng helicopter.
Dinala ni Tyler si Lorraine papasok sa silid pahingahan.
Hinawakan niya ang kwelyo ni Fernan at sinabi, "Kailangan mo siyang gamutin para
sa'kin dahil kung hindi, hindi kita matatawag na isang doctor."
"Yes, Third Brother." Tumango si Fernan at sumagot, saka naglakad papasok sa silid
pahingahan ng helicopter.
Si Brandon, na sumunod agad, ay nagtanong kay Tyler na naguguluhan, "Third Brother,
ano ang nangyari?"
Sa sobrang balisa ni Tyler ay ayaw niyang sagutin ang mga katanungang ito, "Pag-
usapan natin ito mamaya kapag may oras tayo! Mayroon akong ibang mga bagay na dapat
gawin ngayon."
Nagkatinginan sina Brandon at Tristan. Ang sinabi ni Tyler ay may kinalaman kay
Lorraine!
Gayunpaman, dahil ayaw sabihin ni Tyler, hindi na nila ito kukulitin. Sabay nila
tinungo ang mga random chair sa helicopter at umupo.
Makalipas ang mahabang oras, lumabas si Fernan ng silid pahingahan. Agad na lumapit
sa kanya si Tyler at nag-aalala na nagtanong, "Kumusta siya?
"Third Brother, huwag kang mag-alala. Listen to me carefully. Nailabas ko na ang
bala. Sa kabutihang palad, ang bala na ito ay hindi tumama sa mga Vital points. As
long as you take it out and recuperate, she will be able to recover quickly."
Tumango si Tyler at pumasok na sa silid pahingahan.
"Pakiramdam ba ninyo ay nagbago nang malaki ang pakikitungo ni Third Brother kay
Lorraine?" Si Brandon, na napansin ang pagbabago ni Tyler, ay nagtanong.
Tumango si Tristan bilang pagsang-ayon, "Tama, sa pangyayaring ito, alam natin na
dati walang pakialam ang Third Brother kay Lorraine, ngunit ngayon ay labis na
siyang nagmamalasakit sa kanya. Sigurado ako na may nangyaring kakaiba sa kanila sa
mga panahong magkasama sila sa isla." tila nasuri nang wasto ni Tristan ang
sitwasyon.
Si Fernan, tumango ang kanyang ulo, "Nakita ninyong lahat kung ano ang kinikilos ni
Third Brother ngayon, hindi ba? Sobrang ang pagkataranta niya ngayon, na dati naman
kahit anong sitwasyon ay nananatili siyang kalmado."
"So, tingin ninyong lahat na si Third Brother ay nahulog na kay Lorraine?" hinimas
ni Brandon ang kanyang baba ng kanyang mahaba at maputing mga daliri at nagsiwalat
ng isang mapusok na ekspresyon.
"Mahirap sabihin 'yan. O sya, huwag na nating pag-usapan ito. Kung marinig ito ni
Third Brother, tiyak gulo na naman ito." Sumulyap si Tristan sa resting room at
agad na pinutol ang pag-uusap tungkol sa kinikilos ni Tyler.
Ang pinaka-ayaw ni Tyler ay ang pag-usapan siya.
Sa silid pahingahan, nakahiga si Lorraine sa kama na namumutla ang mukha. Umupo si
Tyler sa kama at tinitigan siya. Ang pag-aalala at sakit sa kanyang mga mata ay
para siyang nakatingin sa babaeng mahal niya.
Nang maalala ang eksena kanina, hindi inakala ni Tyler na tatayo para sa kanya si
Lorraine at harangan ang bala. Sa sandaling makita niya siyang nasugatan, talagang
gusto niyang sumugod at patayin ang mga taong iyon.
Habang dahan-dahang natumba si Lorraine, puno ng sakit ang puso ni Tyler.Yes, he
was afraid of losing her!
Ngayon na naisip niya ito, naramdaman ni Tyler na ito ay hindi kapani-paniwala.
Hindi niya alam kung ano ang ibig sabihin nito. Dati ni minsan hindi siya
nakakaramdam ng takot, dahil hindi niya alam ang pakiramdam na takot. Ngunit ngayon
lang, ito ang unang pagkakataon na malinaw na naramdaman niya kung ano ang
pakiramdam na matakot!
"Lorraine, kailangan mong magising. Kung hindi ka magigising, huwag mo nang asahan
na palalabasin ko ang katulong na iyon. Gayundin, huwag kalimutan ang tungkol kay
Zabrill, hindi ko siya tatantanan!"
Hawak ni Tyler ang kamay ni Lorraine habang kinakausap niya. However, Tyler never
went to say nice words, so the words he said were obviously out of concern, but
they turned into threatening words.
Matapos ang pagtigil sa isla ng isang oras, iniutos ni Tyler na ang helicopter ay
umalis pabalik sa lungsod.
Of course, Tyler also repeatedly ordered Lorraine to be steady when flying.
Habang nasa himpapawid, si Tyler ay nanatili sa silid upang samahan si Lorraine.
Maraming beses na gustong pumasok si Brandon, ngunit pinigilan nina Tristan at
Fernan.

CHAPTER SEVENTY TWO

Alam nina Tristan at Fernan na ayaw paisturbo si Tyler, kaya't desperadong
pinahinto nila si Brandon.
Sa huli, silang tatlo ay walang nagawa kundi ang maghintay na lamang sa labas. Sa
nagdaang ilang araw, upang mahanap ang kinaroroonan ni Tyler, ang ilan sa kanila ay
hindi natulog nang ilang gabi.
Sa Harrison's Villa.
Mula nang ibalik ni Tyler si Lorraine sa kanyang silid, hindi na siya bumaba muli.
Sa oras na ito,ang mag kapatid na Roman na naghabol upang mahuli ang mga nakatakas
ay nakabalik na.
"Anong nangyayari?" Nasaan si Third?" Sa sandaling pumasok sila, nakita ng tatlong
magkakapatid na Roman si Brandon at ang dalawa pang kaswal na nakaupo sa sofa,
habang si Tyler ay wala roon.
"Si Third Brother, ay gusto lang masilayan ang kagandahan, ng bundok at ang ilog."
tinuwid ni Brandon ang kanya binti, inilagay ang kanyang mga kamay sa likod ng
kanyang ulo at nakangising sinabi.
"Anong kagandahan, anong bundok at ilog? Brother, puwede mo bang sabihin ng mas
malinaw?" Ang mag kapatid na Roman ay nakasimangot na hindi nila maintindihan ang
sinasabi ni Brandon.
"OK, sa madaling salita, sinamahan ni Third Brother si Lorraine. Hayaan mong
sabihin ko sa inyong lahat, mas mabuti na huwag muna ninyong istorbohin si Third
Brother. Kung hindi, hindi ko na kayo kayang protektahan."
"Bakit sinamahan ni Third Brother si Lorraine?"
Nagtataka pa rin si Ronald.
"Ang tanga mo, hindi mo maintindihan?" Hindi talaga alam ni Brandon kung paano
nagagawa ng isang walang utak tulad ni Ronald ang mabuhay hanggang ngayon.
Lalo namang naguluhan si Ronald matapos siyang mapagalitan, hindi ba't nagtanong
lang siya? Kailangan bang magalit ng labis si kuya? Hindi naglakas-loob si Ronald
na sabihin kahit ano dahil sa kanyang galit. Sa huli, tumahimik na lang siya.
"Ano ang pinagtatalunan ninyo?" Isang malamig na boses ang nagmula sa hagdan,
dahilan upang tumingin ang lahat.
Pagkababa ni Tyler, sinabi niya kay Manang Nempha na maghanda ng isang paliguan na
may mainit na tubig at pagkatapos ay samahan sandali si Lorraine sa itaas.
"Third Brother!" Ang tatlong magkakapatid na Roman ay sabay na tumawag ng may
paggalang at nakayuko.
Umupo si Tyler sa sofa at malamig na nagtanong, "Nasaan siya?"
Nagkatinginan ang magkapatid na Roman. Tumindig si Rommel at sinabi, "Tatlo lang
ang nahuli namin, ngunit sa pagbalik, nagpakamatay ang tatlong taong iyon."
Nanatiling tahimik si Tyler. Alam niyang mangyayari ito. Si Tyler ay nagsindi ng
sigarilyo at nagtanong pagkalipas ng ilang minuto, "Nalaman mo ba kung sino ang
nagpadala sa kanila?"
Kumuha si Rommel ng isang transparent na bag. Sa loob ng bag, may isang icon na
nakasulat dito ang salitang RITRO.
Sa pagkakaalam sa icon na ito, ang tatlong magkakapatid na Roman ay naghinala, "Ang
hinala namin na ang killer ay ipinadala ng Park Family. "
Kinuha ni Brandon ang icon at sinulyapan ito. "Peke ito. Kung ang Pamilya ng Park
talaga ay gumawa ng isang hakbang, paano nila maiiwan ang mga halatang ebidensya?"
Sumang-ayon si Tristan sa mga sinabi ni Brandon, "Bagaman wala kaming karanasan
makipaglaban sa Park Family, ang pamilya ng Park ay isang misteryosong pamilya,
kung gumawa tayo ng anumang bagay, tiyak na hindi tayo mag-iiwan ng anumang mga
bakas. Masasabing ang mga taong nagpadala ng mga killer na ito ay hindi alam ang
istilo ng Pamilyang Park."
"Third Brother, ano sa palagay mo?" Inilipat ni Tristan ang tingin kay Tyler.
Si Tyler ay sumulyap sa kanilang dalawa ng walang ekspresyon, "Tama sina Big
Brother at Second Brother. Napakalinaw ng hangarin ng mga taong nagpadala ng
pangkat ng mga mamamatay-tao. Iyon ay upang mai-frame ang pamilya ng Park para sa
kanila natin isisi ang krimen.
Dahil ang icon na ito ay ginamit lamang na lituhin ang kanilang mga mata, wala
itong silbi. Inilagay ito ni Rommel at nagpatuloy, "Third Brother, na-interogate na
namin ang Boss Falcon na iyon mula pa noon. Pinadala siya ni Eduardo Harrison.
Narinig ang pangalang, Eduardo Harrison, lahat ay napatingin kay Tyler. Ang Eduardo
Harrison na binanggit ni Rommel ay walang iba kundi ang Third Uncle ni Tyler.
Ang lolo ni Tyler ay mayroong tatlong anak na lalaki, ang pinakamatanda dito ay ang
ama ni Tyler, at ang pangatlong tiyuhin ni Tyler ay iniwan ang kanyang Harrison
Family dahil hindi niya makuha ang kanyang mana.
Matapos iwanan ni Eduardo Harrison ang Pamilyang Harrison, nag-set up siya ng
kanyang sariling sekta at lihim na kumalaban sa Harrison's Group.
As for the reason, ito ay dahil ang tagapagmana mula sa mga anak ni Eduardo
Harrison ay napaka mahina. Si Eduardo Harrison ay may dalawang anak na lalaki, Ang
pangalawang tiyuhin ni Tyler, ay bata pa nung mamatay at walang mga anak, at si
Tyler ang nag-iisang anak sa kanilang pamilya, ang nag-iisang tagapagmana ng
Harrison's Group. Kung mamamatay si Tyler, wala nang ibang magmamana mula sa
pamilya ni Tyler!
At may kamalayan si Eduardo sa puntong ito, kaya't paulit-ulit siyang nagpadala ng
mga mamamatay-tao upang patayin si Tyler, dahil kapag namatay si Tyler, sasakupin
ni Eduardo ang Harrison Corporation.
Kahit na ang matandang Harrison ay hindi papayag, hindi pa rin niya ibibigay ang
Harrison's Group sa mga tagalabas.
"Third Brother, anong gagawin mo?" Alam ni Brandon na hindi magpapakita ng awa si
Tyler, kaya nais niyang malaman kung ano ang gagawin ni Tyler sa oras na ito.
"Give him a taste of his own medicine!" Tyler slowly spat out a few words.
Matapos nilang talakayin ang negosyo, tinanong ni Brandon si Tyler, "Third Brother,
ano ang nangyari sa inyo ni Lorraine sa isla nitong mga nakaraang ilang araw?"
Nagtataka ang lahat na nakatitig kay Tyler. Si Brandon, Tristan, at Fernan ay
parehong nagtataka tungkol sa kung bakit nagbago ang ugali ni Tyler kay Lorraine.
Ang mag kapatid na Roman naman ay hindi alam ang nangyari dati.
Tumingin si Tyler sa paligid at tinanong ang lahat, "Lahat ba kayo nais na
malaman?"
Inakala ni Brandon at ng iba pa na sasabihin sa kanila ni Tyler, kaya't sabay
silang tumango at tiningnan siya ng nagniningning ang mga mata.
Tinanggap ni Tyler ang lahat ng mga tingin sa sobrang kalmado. Tumingin siya kay
Brandon at sinabi, "Big Brother, ang lupa sa silangan na bahagi ng lungsod ay hindi
masama. Kung nais mong gamitin ito para magsanay, hindi ko na sasabihin sa iyo kung
ano ang nangyari sa amin sa isla."
Talagang gusto siyang pahirapan ni Tyler?
Binaling ng lahat ng tingin kay Brandon. Natakot si Brandon sa kanilang tingin at
sumigaw, "Bakit kayo nakatingin sa akin? Sinasabi ko sa inyo, don't think Im going
to use that piece of land to satisfy your curiosity. "
"Hehe, Third Brother, concern lang naman kami sa iyo?" Kinapa ni Brandon ang
kanyang mga kamay. At pilit na ngumisi.
"Hindi na kailangan." tugon ni Tyler.
Maya-maya pa, isang maid ang tumatakbo pababa sa hagdan at sinabi kay Tyler, "Sir
Tyler, gising na ho si Miss Lorraine."
Sa oras na matapos ang pagsasalita ng maid, isang pigura ang mabilis na dumaan sa
harap ni Brandon at ng iba pa. Nang mapatingin sila sa sofa, wala si Tyler sa kung
saan siya nakaupo!
"Big Brother, ano'ng ginagawa ng ating Third Brother?" Ang mag kapatid na Roman ay
nakatingin kay Brandon na naguguluhan at nagtanong.
"Paano ko malalaman? Sa palagay ko ay nahuhulog na siya sa whirlpool ng pag-ibig!"
Inilahad ni Brandon ang kanyang mga kamay at sinabi nang pabiro.
Narinig ito, naging mapait ang mukha ni Rocco. Tahimik siyang nagdasal na sana ay
hindi maiinlove si Third Brother kay Lorraine! Kung binu-bully nila si Lorraine
tulad ng dati, gaganti sa kanila si Lorraine.

CHAPTER SEVENTY THREE

Sa taas, nang magising si Lorraine, natagpuan niya ang kanyang sarili na nakahiga
sa kama ni Tyler, nagpupumiglas na bumangon. Alam niyang kinamumuhian ni Tyler ang
mga taong dumadampi sa kanyang mga gamit, at ang pagtulog sa kanyang kama.
"Sino ang nagsabi sa iyo na bumangon? Humiga ka ulit." Isang galit na tinig ang
nagmula sa pintuan. Sa sandaling pumasok si Tyler, nakita niya si Lorraine na
nakaupo na nakatakip ang isang kamay sa dibdib at ang isa naman ay sa kama.
Napa-igtad sa takot si Lorraine. Hindi sinasadyang nahawakan ang sugat sa kanyang
likuran, na naging sanhi ng pagkunot ng kilay sa sakit. "Babalik na ako sa kwarto
ko at magpahinga muna saglit."
"Sundin mo ang sinabi ko, mahiga ka riyan at magpahinga." Nakasimangot si Tyler at
napagalitan si Lorraine sa mahinang boses.
Nang makita ang madilim na mukha ni Tyler, nag-atubili sandali si Lorraine bago
siya humiga.
"Masakit pa ba ang sugat mo?" Bihira kay Tyler na magkaroon ng mabuting pag-uugali
nang kausapin si Lorraine. Isang bakas ng pag-aalala ang nakatago sa kanyang mga
mata.
Hindi masyadong nasisiyahan si Lorraine sa pagbabago ni Tyler sapagkat hindi niya
natitiyak kung nabitawan na ni Tyler ang poot sa kanyang puso, ngunit marahil ay
magagamit niya ang pagkakataong ito upang palayain ni Tyler si Anna.
Nakita ni Tyler si Lorraine na titig na titig sa kanya at medyo nag-alala. May
masakit ba sa babaeng ito?
Nang itaas ni Tyler ang kamay at iwagayway ang kanyang kamay sa harap ni Lorraine,
biglang kumurap ng mata si Lorraine. Ang kanyang bilog na mga mata ay tumingin kay
Tyler na nananabik.
"Tyler, hinarang ko ang bala para sa'yo, maari mo na bang pakawala si Anna?"
Narinig iyon, dumilim ang ekspresyon ni Tyler. Ang
babaeng ito ay hinarang ang bala para sa kanya alang-alang sa maid na iyon? Kung
iisipin ito ni Tyler, mas lalo lang siyang maiinis kay Lorraine.
Medyo nabigo si Lorraine. Alam niyang hindi papayag si Tyler sa kanyang hiling.
Kahit na hinarang pa niya ang bala para sa kanya, galit pa rin si Tyler sa kanya
mula sa kaibuturan ng kanyang puso! Tulad noong kaarawan ni Dhanna, naisip niya na
pagkatapos maranasan ang maraming bagay, inasam niya na ang galit sa kanya ni Tyler
ay mabawasan.
Sa puso ni Tyler, hindi sila pareho ni Dhanna. Hindi alam ni Lorraine kung bakit,
ngunit nang maisip niya ito, nadama ng kanyang puso na para siyang nabigo, at ang
mga bakas ng sakit ay kumalat sa buong katawan niya.
"Palalabasin ko na ang maid." Tumayo si Tyler at naglakad palabas matapos sabihin
iyon. Madilim ang kanyang ekspresyon at biglang sumama ang kanyang pakiramdam.
Sa study room.
Ang tatlong magkapatid na Roman ay tumayo sa tabi kasama sina Brandon, Tristan at
Fernan.
Mabigat ang kapaligiran sa silid. Alam ng magkapatid na Roman na may mangyayari,
kaya lahat sila ay nababahala. Gayunpaman, wala pa ring balak si Tyler na
magsalita. Ang kanyang pares ng sobrang lamig na mga mata ay tila nakatingin sa
kanila.
Tinapon ng malakas ni Tyler ang kanyang cellphone sa lamesa. He crossed his arms at
tumingin kay Ronald na madilim ang mukha. Malamig siyang napaungol, "Ronald,
sabihin mo sa akin, ang mga utos na ibinigay ko ay hindi natapos. Ano ang mga
parusa?"
Nang marinig ito, namutla ang mukha ni Ronald. Ang kanyang mga palad ay sumabog ang
malamig na pawis dahil sa kaba, "Third Brother, nagkamali ako."
Ang expression ni Tyler ay hindi lumambot dahil sa paghingi ng tawad ni Ronald. Sa
halip, lalo lang niya itong ikinagalit at biglang sumigaw, "Sinabi ko sa iyo na
pumunta at kunin si Lorraine, ngunit ano ang nangyari sa'yo? Ano ang ginawa mo?"
Everything that happened on the cruise ship Tyler calculations, ngunit may
pagkakamali sa lugar ni Ronald. Kung nailayo ni Ronald si Lorraine sa oras,
maraming bagay ang hindi mangyayari, "Third Brother, lahat ng ito ay ako ang may
kasalanan, ngunit hindi ko maintindihan kung bakit mo nais na iligtas ang babaeng
si Lorraine. Handa kang isakripisyo ang iyong sariling buhay para sa kanya, gusto
mo na ba siya? " Inamin ni Ronald na kasalanan niya ang hindi pagtapos sa utos ni
Tyler, ngunit ang puso niya ay hindi pa rin balanse. Sa kanyang puso, palagi siyang
may isang katanungan: Nahulog na ba si Tyler kay Lorraine?
Hearing this, Tyler was stunned, but then he shouted angrily, "You don't need to
care about my matters, go to the Death Forest for a month later!"
"Third Brother, ang kapakanan mo lang ang iniisip ni Ronald, kaya–“
That's enough, whoever pleads for him, come with him. Interrupted Rommel to plead
for Ronald.
Kahit na madalas siyang pumupunta sa pagsasanay sa Death Forest kasama si Tyler,
halos nanatili lamang siya doon sa loob ng kalahating buwan.
Bukod dito, sa loob ng kalahating buwan na iyon, halos pag-piyestahan lang siya ng
mga mababangis na hayop nang maraming beses. Gayunpaman, walang sinuman ang
maaaring magbago ng order ni Tyler. Therefore, Rommel and Rocco could only give
Ronald a sympathetic look.
Di nagtagal, dinala si Ronald ng dalawang bantay. Sina Rommel at Rocco lang ang
naiwan sa study room. Hindi sinabi sa kanila ni Tyler na umalis, kaya tahimik lang
silang nakatayo sa silid ng pag-aaral.
"Rommel, pumunta ka at pakawalan ang katulong na tumulong kay Lorraine na
makatakas." Matapos ang ilang minuto, sa wakas ay malinaw na sinabi ni Tyler.
"Yes, Third Brother." Wala nang ibang sinabi si Rommel at tumugon ng mahinang
boses.
At night
Just as Lorraine was growling with hunger, may kumatok sa pintuan. Nagningning ang
mga mata ni Lorraine. Sana ang maid na ito ay nagdala sa kanya ng pagkain.
"Hindi naka-lock ang pinto, pasok ka!" sigaw ni Lorraine na nakatingin sa pintuan.
Kahit sa pintuan,
naaamoy niya ang samyo ng pagkain.
Dahan-dahang binuksan ang pintuan ng silid. Ang unang nakita ni Lorraine ay hindi
ang pagkain sa mga kamay ng kasambahay, ngunit ang pamilyar na magandang mukha ang
una niyang nakita.
Kinusot niya ang kanyang mga mata at sumigaw na hindi makapaniwala, "Anna? Ikaw ba
talaga iyan?"
Tumulo ang luha sa tuwa sa mga mata ni Anna. Naglakad siya at inilagay ang mga
pinggan sa lamesa, saka umupo sa kama.
Hawak ang kamay ni Lorraine, napahikbi siya. "Ako ito, Lorraine. Akala ko hindi na
kita makikita."
Matapos ikulong ni Tyler sa nagdaang mga araw, narinig ni Anna na ang mga
nakakulong ay karaniwang hindi nakakalabas agad.
Sa oras na iyon, takot na takot si Anna na halos maiyak siya. Hindi nagtagal
matapos siyang palayain ni Tyler, narinig niya mula kay Manang Nempha na si
Lorraine ang nagmakaawa kay Tyler para sa kanya.
Inabot ni Lorraine at hinaplos ang mukha ni Anna.
Nabawasan siya ng maraming timbang sa nakaraang mga araw, at ang kanyang mukha ay
medyo maputla. Marahil ay sobra siyang nahirapan. "Humihingi ako ng pasensya. Dahil
sa'kin napahamak ka."
Umiling si Anna at pinunasan ang luha niya. "Hindi kita kailanman sinisisi.
Magkaibigan tayo."
Agad na napuno ng luha ang mga mata ni Lorraine. Kung hindi dahil sa sugat niya at
hindi makagalaw, nais talaga niyang umupo at yakapin si Anna. Nasiyahan siyang
makilala ang isang mabuting kaibigan na si Anna!
Ang dalawa sa kanila ay nagkakaroon ng walang katapusang pag-uusap, at wala ring
pakialam sa pagkain si Lorraine. Patuloy na tinanong ni Lorraine si Anna kung siya
ay nagdusa o binu-bully kamakailan, habang nag-aalala si Anna tungkol kay Lorraine
sa kasalukuyang sitwasyon, at tinanong siya kung kamusta ang relasyon niya kay
Tyler.

CHAPTER SEVENTY FOUR

Makalipas ang tatlong araw
Nahiga si Lorraine sa kama sa loob ng tatlong buong araw. Sa oras na ito, kahit
pumupunta si Anna at kausapin siya, nararamdamang hindi pa rin komportable si
Lorraine sa paghiga, kaya maaga siyang nagising ngayon at bumangon sa kama.
Siyempre, hindi naglakas-loob si Lorraine na gumamit ng labis na lakas. Kung
sabagay, nasa likod niya ang sugat. Kung hindi siya sapat na nag-ingat,
makakaapekto ito sa kanya at siya ang makakaramdam ng sakit.
"Miss Lorraine, bakit ka bumangon?" Nang pumasok si Manang Nempha na may agahan,
nakita niya si Lorraine na nakatayo sa sahig. Dali-dali niyang sinabi sa kanya na
humiga ulit. "Humiga ka at huwag kang gumalaw!"
"Manang, kung mananatili pa akong mahiga , magkakaroon na ako ng amag. Sa tingin ko
medyo maganda ang panahon ngayon. Gusto kong lumabas at magbilad sa sikat ng araw."
"Miss Lorraine, dapat ka lang humiga doon. Sinabi sa akin ni Sir Tyler na dapat
kang mahiga sa kama sa susunod na kalahating buwan at partikular na sinabi sa akin
na bantayan ka." Tinulungan ni Manang Nempha si Lorraine na makaupo, maingat ang
kanyang paggalaw.
Speaking of Tyler, "Manang Nempha, gusto kong tanungin kung ano ang ginagawa ni
Tyler kamakailan?" sa nakalipas na tatlong araw, si Tyler ay isang beses lang
bumisita sa kanya, at hindi na niya ito nakitang muli.
Biglang naramdaman ni Lorraine na parang may kulang. Minsan, naiisip niya mag isa
si Tyler, bakit hindi siya dumating upang makita siya? Galit pa ba si Tyler sa
kanya?
Napabuntong-hininga si Manang Nempha na may pag-aalala. "Si Sir Tyler ay naging
abala sa trabaho sa mga araw na ito, wala na nga siyang oras upang kumain.
Dinadalhan ko siya sa study room ngunit kaunti lamang ang kinain niya."
Si Tyler ay nawala nang maraming araw at ang kanyang mesa ay puno ng lahat ng mga
uri ng mga dokumento. Ang mga dokumentong iyon ay hindi isang bagay na maaaring
makapagpasya ang magkapatid na Roman para kay Tyler, kaya't maiiwan lamang nila ito
at si Tyler ang mag-aasikaso.
"Saka saan siya natutulog sa gabi?" medyo nahihiyang tanong ni Lorraine. Hindi pa
naglakas-loob si Lorraine na tanungin ang katanungang ito dati. Kung natutulog siya
sa kama ni Tyler, saan ito natutulog?
Narinig iyon, masayang ngumiti si Manang Nempha, "Hindi ba natulog si Sir Tyler sa
tabi mo?"
Isang gulat na ekspresyon ang lumitaw sa mukha ni Lorraine nang marinig niya ito?
Sagot niya, "Paano? Imposible naman iyon Manang."
Kung natutulog talaga si Tyler sa tabi niya, bakit hindi naman niya naramdaman? Ang
ekspresyon ni Lorraine ay parang hiyang-hiya kay manang Nempha.
"Miss Lorraine, huwag kang mahiya. Nakita mismo ng aking mga mata na si Sir Tyler
ay bumalik sa kanyang silid upang matulog nitong nagdaang mga araw. Ngunit
nagtataka ako, paano mo binago ang pakikitungo ni Sir Tyler sa'yo?"
Noong oras na bumalik si Tyler kasama si Lorraine, malinaw na ramdam ni Manang
Nempha ang pagbabago ng pag-uugali ni Tyler kay Lorraine. Hindi lamang binibilin sa
kanya ni Tyler si Lorraine na alagaan ang kanyang mga sugat, ginawan din niya ito
ng gamot na pampalakas para kay Lorraine araw-araw.
Hindi niya ginusto na mabuhay si Tyler sa sakit ng pagkawala ni Dhanna. Bagaman sa
mata ni Tyler ay pinatay siya ni Lorraine, Ang totoo hindi naman direktang pinatay
ni Lorraine si Dhanna, sa kanyang mga mata, basta masaya si Tyler, handa niyang
tanggapin ang sinumang babae, anuman ang mga ito.
Blangko ang mukha ni Lorraine. Hindi pa siya nakakabawi sa mga sinabi ni Manang
Nempha na "Bumalik si Tyler sa kanyang silid upang matulog". Dahil kinumpirma ni
Manang Nempha na bumabalik si Tyler sa kanyang silid upang matulog, kung gayon ang
tanong ay, saan si Tyler natutulog?
"Manang, anong oras ba bumabalik galing sa trabaho si Tyler sa mga nakaraang araw?"
Biglang nagtanong si Lorraine. Karaniwan, abala ang lahat kapag nasa villa si
Tyler. Pero mga nakaraang araw hindi ito ramdam ni Lorraine.
"Naku si Miss Lorraine namimis si Sir Tyler!" Si Manang Nempha ay may isang
bihirang ngiti sa kanyang mukha. Tumingin siya kay Lorraine habang nakangiti. "Si
Sir Tyler ay naging abala nitong nakaraang mga araw sa pagharap sa mga dokumento na
nakasalansan sa harap niya.
Dati ang oras ng uwi niya ay alas sais ng hapon pero dahil sa marami siyang
nakatambak na trabaho nitong mga nakaraang araw halos alas otso na ng gabi siya
nakakauwi."
Palihim na kinabisa ito ni Lorraine sa kanyang puso habang may ideyang sumagi sa
kanyang isipan.
Nang malaman na pinakawalan ni Tyler si Anna at pina-alagaan siya ni Tyler kay
Manang Nempha.
Naisip niya suklian ang ginawa nito.
Dahil sa hindi nakakain si Tyler ng maayos nitong mga nakaraang araw. Nagpasya si
Lorraine na magluto ng hapunan para kay Tyler ngayong gabi upang magpasalamat sa
kanya, kaya dahan-dahan siyang bumaba mula sa taas nang alas sais at direktang
pumasok sa kusina.
Si Manang Nempha, na nangangasiwa sa pagluluto mula sa kusina, ay nakasimangot nang
makita niya si Lorraine na papasok. Dali niyang sinabi sa kanya na umalis, "Miss
Lorraine, bakit ka ulit tumayo sa kama? Ang amoy o usok ng langis ay mabigat sa
paghinga. Huwag kang manatili dito, dadalhan kita ng pagkain kung nagugutom ka. "
Tumayo si Lorraine at tumingin sa paligid ng kusina, "Manang, narito ako upang
maghanda ng hapunan para kay Tyler."
Tumawa si Manang Nempha nang marinig iyon. "Gusto mong magluto ng hapunan?" Tingnan
ang mga chef na ito, lahat sila ay sikat na chef sa mundo, ang pagkaing niluluto ay
halos hindi pa minsan nasisiyahan si Sir Tyler. Kung sasabihin mong ikaw, isang tao
na wala ring sertipiko ng kwalipikasyon bilang chef, kung gayon ay tiyak na hindi
kakainin ni Sir Tyler ang mga niluluto mo. "
Medyo hindi nasiyahan si Lorraine matapos itong marinig. Bagaman hindi siya kumuha
ng pagsusulit, nagtitiwala pa rin siya sa kanyang kasanayan sa pagluluto, "Manang,
si Tyler ay may karanasan na sa mga masarap na luto sa bundok at dagat, kaya't
gaano man karami ang mga tanyag na chef na inanyayahan mo, maaring walang silbi.
Siguro gusto parin niya kumain ng pagkain na ako nagluto?"
Narinig ito, naramdaman ni Manang Nempha na ang mga sinabi ni Lorraine ay may
katuturan. Lumaki si Tyler na kumakain ng mga napakasarap na pagkain mula noong
bata pa siya, at ang mga tanyag na chef ay sikat sa pagluluto ng isang potahe
lamang. Karaniwan halos pare-pareho na ang niluluto ng mga chef. Pero si Lorraine
ang nagluto ng pagkain ni Tyler noong magkaroon siya ng business trip at nagtagal
si Tyler ng ilang araw sa gubat kasama si Lorraine. Kaya maaring nagustuhan niya
ang luto ni Lorraine.
"Ngunit ang iyong sugat–“ Bagaman si Manang Nempha ay napaniwala ni Lorraine, nag-
aalala pa rin siya sa sugat ni Lorraine.
Alam ni Lorraine na nagtagumpay siya sa paghimok kay Manang Nempha. Mabilis niyang
sinabi, "Manang, mas mabuti na ang sugat ko. Medyo magaan na ang pakiramdam ko.
Huwag kang mag-alala!"
"Pero." Si Manang Nempha ay medyo nagdadalawang-isip pa rin sa kanyang puso. Kung
aksidenteng masugatan si Lorraine habang nagluluto, baka magalit si Tyler pagbalik
niya.
"Hey, Manang, wala ng pero-pero. Napakalaking tao ko na, kaya alam ko kung ano ang
ginagawa ko. Hayaan mo lang akong gumawa ng pagkain para kay Tyler?" wika ni
Lorraine na tila pinalamlam ang mga mata para lalong makumbinsi si Manang Nempha.
"Kung ganon. . .Ikaw ang bahala!" Naramdaman ni Manang Nempha na lumambot ng kaunti
ang kanyang puso sa ilalim ng tingin ni Lorraine, kaya't pumayag siya, "kung nais
mong magluto, basta dapat kang mag-ingat sa iyong katawan. Kung hindi mo ito kaya,
tumigil ka agad. Huwag mong pilitin ang iyong sarili."
"Sige, alam ko ang ginagawa ko. Manang, huwag kang magalala!" Saad ni Lorraine.

CHAPTER SEVENTY FIVE

Alas otso ng gabi. Nakauwi na sa Harrison Villa si Tyler. Lumabas si Lorraine sa
kusina kasama ang huling ulam, at nagkataong nakita si Tyler na umakyat sa hagdan.
Nang makita si Manang Nempha na sumusunod sa kanya, alam ni Lorraine na si Manang
Nempha ay pumunta upang tawagin si Tyler para kumain. Kaya hinintay ni Lorraine si
Tyler na bumaba.
Maya-maya lang ay bumaba mag-isa si Manang Nempha. Tumingin si Lorraine sa paligid
at hindi nakita si Tyler.
Lumapit si Lorraine at duda na nagtanong, "Manang, nasaan si Tyler?"
Bumuntong hininga si Manang. "May kausap pa si Sir Tyler. "
Nakasimangot si Lorraine at naglakad papunta sa taas nang may malalaking hakbang,
at sinabing, "aakyat ako para tawagin siya."
Sa study room, nakasimangot si Tyler habang iniisip ang tungkol sa isang plano sa
pamumuhunan sa isang negosyo. Bigla, nasulyapan niya ang isang magandang pigura na
dahan-dahang naglalakad mula sa gilid ng kanyang mga mata.
Pagkakita kay Lorraine, ang kilay ni Tyler ay agad
nakarelaks at isang pahiwatig ng kagalakan ang umusbong sa kanyang puso.
"Ano ang ginagawa mo dito?" Inilagay ni Tyler ang mga dokumento na nasa kanyang mga
kamay at tinanong si Lorraine.
"May gusto lang akong sabihin." Naglakad si Lorraine sa harap ng desk ni Tyler, "Sa
palagay ko mayroon kang isang espesyal na talento sa pagluluto. Ang karne ng ligaw
na baboy na niluto mo dati ay masyadong masarap."
Hindi maintindihan ni Tyler, ang babaeng ito ay pumunta dito upang sabihin sa kanya
ito? "Wala akong panahon upang makinig sa kalokohan mo. Pinuntahan mo ako dito
tapos 'yan lang sasabihin mo?"
Matapos sabihin iyon, tinaas ni Tyler ang kanyang baba papunta sa pintuan, na
nagpapahiwatig na maaari ng umalis si Lorraine.
"Hindi pa ako tapos." Ang layunin ni Lorraine ay hindi pa nakakamit, kaya't natural
na ayaw niya
umalis "Ang iyong mga kasanayan sa pagluluto ay hindi masama, medyo kulang pa rin
kumpara sa aking mga kasanayan sa pagluluto."
"Oh, so what?" Tinaasan ng kilay ni Tyler. Nais niyang makita kung anong mga trick
ang nilalaro ng maliit na babaeng ito.
"Ano kaya kung mag-laban tayo sa pasarapan ng luto?"
"Boring." Kaswal na itinapon ni Tyler ang salita.
"Hindi ka maglakas-loob na tanggapin ang hamon ko dahil takot kang matalo sa akin."
Patuloy na ginamit ni Lorraine ang kanyang mga nakakaganyak na taktika.
"Ang kusina ay pagmamay-ari ninyong mga kababaihan. Gaano man ka kulang ang aking
kasanayan sa pagluluto, hindi ko naman kailangan gawin ito." singhal ni Tyler.
Hindi niya inanyayahan ang mga sikat na chef na iyon mula sa ibang panig ng mundo
dito ng libre.
"Kung ayaw mo, kalimutan mo na lang, pero nagluto ako ng ilang potahe ngayon, gusto
mo bang subukan?"
Prangkang sinabi ni Tyler, "Iyon ba talaga ang gusto mo sabihin kaya ka umakyat?"
Medyo awkward para kay Lorraine. "Gusto ko lang malaman kung kaninong mga kasanayan
sa pagluluto ang pinakamahusay!"
Kalmadong tiningnan ni Tyler si Lorraine na may pang-aasar tumingin sa kanyang mga
mata, "Dahil nagluto ka para sa akin, sabihin mo na lang sa akin nang direkta. Dami
mo pang pasikut-sikot?"
Hindi umimik si Lorraine.
Matapos magsalita si Tyler, bigla siyang may naisip. Naging malamig ang tingin niya
habang nakatingin kay Lorraine, "Hindi pa gumagaling ang iyong sugat. Bakit hindi
ka nakahiga sa kama at nagpapahinga? Bakit ka nagluto?"
Bagaman ang tono ni Tyler ay halos parang ungol, nararamdaman pa rin ni Lorraine
ang isang mainit na pakiramdam na umusbong sa kanyang puso. Nagmamalasakit sa kanya
si Tyler?
"Alam ko ang aking mga hangganan. Nag-ingat naman ako." Bulong ni Lorraine, "Gusto
mo bang pumunta at tikman ang niluto ko?" Hindi alam ni Lorraine kung paano niya
makukumbinsi si Tyler para bumaba.
"Hindi ako bababa." Direktang tumanggi si Tyler.
Upang makapagluto para sa kanya, hindi man lang inalala ng babaeng ito ang mga
sugat sa kanyang katawan. Ang isipin iyon hindi na siya makakain pa.
"Pinagsikapan kong gawin iyon. Kung hindi mo kakainin, lalamig lang 'yon." Ang
pinaka-inalala ngayon ni Lorraine ay ang kanyang mga niluto na nakahain sa mesa .
Pinagsikapan niya ng dalawang oras upang maluto iyon, kahit na may sugat pa siya.
Napaka-walang puso naman ni Tyler kung hindi tikman man lang ang niluto niya.
"Kung sasabihin kong hindi ako pupunta?" Matapos niyang magsalita, ipinagpatuloy
niya ang pagbabasa ng mga dokumento.
Tiningnan ni Lorraine si Tyler na may malungkot na ekspresyon, ngunit hindi pa rin
siya binigyan ng reaksyon ni Tyler, "Dahil ayaw mong kainin iyon, liligpitin ko na
lang at itatapon!" Pagkatapos sabihin iyon, humakbang si Lorraine palabas ng silid.
"Dalhin mo dito."
Narinig ang tinig ni Tyler, isang pahiwatig ng kagalakan ang sumilay sa puso ni
Lorraine. Gayunpaman, hindi niya ito ipinakita.
"Hindi ba sinabi mo na hindi ka kakain?"
Dumilim ang mukha ni Tyler. Binigyan na niya siya ng pagkakataon, kailangan pa ba
maraming tanong ang babaeng ito?
"O sige na, bababa na ako para kunin." agad na wika ni Lorraine na para bang
natatakot siyang bawiin ni Tyler ang kanyang sinabi, nagmamadaling lumabas si
Lorraine.
"Teka." Sigaw ulit ni Tyler.
Lumingon si Lorraine at tumingin kay Tyler.
Nag-atubili si Tyler nang isang segundo bago sabihin, "May sugat sa iyong likuran,
dahan-dahan ka lang huwag kang tumakbo."
Naisip ni Lorraine na tatanggihan siya ulit ni Tyler, ngunit nang sasabihin niya na
ayos lang siya, nakita niya si Tyler na tumayo.
Hanggang sa malampasan siya ni Tyler, natulala pa rin si Lorraine.
Nang makita ni Tyler na si Lorraine ay nakatayo pa rin sa parehong lugar, hindi
niya maiwasang makaramdam ng galit. Bakit palaging nasisiraan ng bait ang babaeng
ito?
"Lorraine, ikaw ba ay isang likas na tanga? Gusto mo bang maghanap ako ng doktor
upang magamot ang problema mo?" Ang malakas na ugong ni Tyler ay nagmula sa likuran
ni Lorraine.
Takot na takot si Lorraine na kinilig siya ng konti at mabilis na sumunod sa kanya.
"Hintayin mo ako!"
"Nasa baba ang hapag kainan. Ilang taon ka na? Hindi mo alam ang daan?" Kahit na
nakakatawa ang tono ni Tyler, huminto siya sa hagdanan at hinintay parin si
Lorraine.
Napansin ni Lorraine ang kilos ni Tyler at ikinatuwa ito. Kahit na kung minsan ay
napaka-prangka ni Tyler, ramdam niya nitong mga nakaraang araw na nagbago na ang
pakikitungo sa kanya ni Tyler.
Kahit na ang distansya mula sa study room ni Tyler mula sa dining area ay tatlong
palapag, pinabagal pa rin ni Lorraine ang kanyang lakad habang kasabay si Tyler.
Sa baba, tinitigan ni Tyler ang tatlong potahe sa mesa na may kalmadong ekspresyon,
"Ito ang mga niluto mo?"
Tumango si Lorraine. Bagaman alam niya na si Tyler ay karaniwang kumakain na may
isang mesa na puno ng potahe, ang kanyang kakayahan ay limitado lamang. Inabot na
siya ng halos dalawang oras upang maluto ang tatlong potahe na ito.
Inilagay ni Manang Nempha ang isang mangkok ng kanin sa harap ni Tyler at ngumiti,
"Sir Tyler, espesyal na inihanda para sa iyo ni Miss Lorraine. Dalawang oras siyang
naging abala!"
Walang sinabi si Tyler matapos marinig iyon. Sinulyapan niya si Lorraine. Nakaya ba
ng kanyang katawan ang pagluluto ng dalawang oras?

CHAPTER SEVENTY SIX

Tiningnan ni Tyler ang tatlong ordinaryong potahe sa kanyang harapan. Masungit
niyang kinuha ang isang piraso ng Sweet 'n Sour Ribs at inilagay sa kanyang bibig.
Agad na napuno ang kanyang bibig ng isang malakas at maasim na lasa.
Napansin ang hitsura ni Lorraine, kumunot ang noo ni Tyler at nilunok agad ito.
Pagkatapos ay inilapag niya ang kanyang mga chopstick at uminom ng tubig.
"Kumusta ang lasa?" Masarap ba? "Mabilis na tanong ni Lorraine.
"Hindi mo man lang ba tinikman ang niluto mo?" Lalong sumimangot si Tyler. Gaano
karaming selos ang inilagay ng babaeng ito?
"Ito ba? wika ni Lorraine na nagtataka.
"Napakaikli lang ng oras. Wala na akong pagkakataong tikman ito!"
Palaging tiwala si Lorraine sa kanyang mga kasanayan sa pagluluto.
Noon, nang bigyan niya si Zabrill ng simpleng mga pagkain, masaya naman nitong
kinain.
Samakatuwid, alam ni Lorraine na ang kanyang mga kasanayan sa pagluluto ay hindi
masama.
Nagpatuloy si Tyler sa pagkuha ng isa pang ulam. Matapos kumain ng dalawang kagat,
hindi na niya natuloy ang pagkain. Galit na itinapon niya ang kanyang mga chopstick
at sinabi, "Lorraine, sa palagay mo mayroon ka talagang talent sa pagluluto?"
Kinurap ni Lorraine ang kanyang malilinaw na mga mata at inosenteng nagtanong,
"Pangit ba ang lasa?"
"Subukan mo, para malaman mo." Tinulak ni Tyler ang lahat ng potahe sa harap ni
Lorraine.
Hindi parin makapaniwala si Lorraine. Kinuha niya ang mga chopstick at tinikman ang
Sweet'n Sour Ribs.
Pagkagat niya, isang matinding maasim na lasa ang pumuno sa kanyang lalamunan at
halos magsuka siya.
Sumunod, sinubukan ni Lorraine ang isa pang ulam na sinubukan ni Tyler kanina. Sa
sandaling kagatin niya ito, nanigas ang ekspresyon ni Lorraine.
Natawa si Tyler nang makita niya ang
expression ni Lorraine, "Kumusta naman?" Masarap ba? "
Nagtataka si Lorraine. Karaniwan siyang nagluluto at masarap naman, ngunit bakit
nagbago ang lasa ngayon?
"Nakuha ko na!" Sinampal ni Lorraine ang kanyang ulo. "Naaalala ko ngayon. Ang mga
sarsa sa kusina ay Ingles lahat ang nakasulat. Hindi ko halos makilala ang mga ito,
kaya't maaaring mali ang paghalo ko sa kanila!"
Mayroong mga bantog na chef mula sa buong mundo na inanyayahan ni Tyler,
napakaraming mga pampalasa sa kusina na Ingles ang nakasulat.
"Sir Tyler, kukuha ulit ako ng bagong mga potahe para makakain ka." Tumingin si
Manang Nempha kay Lorraine na napahiya. Hindi man lang siya nagtanong tungkol sa
mga panlasa at sarsa?
"Hindi na kailangan." Agad na tinanggihan ni Tyler. Pagkatapos ay kinuha niya ang
kanyang mga chopstick at nagpatuloy na kumain habang nakatingin sa kanya ang lahat.
Bagaman hindi gaanong masarap ang mga potahe, naisip pa rin niya na pinaghirapan pa
rin ito ni Lorraine at gumugol ng dalawang oras sa pagluluto kahit na hindi pa
magaling ang sugat.
Nagpalitan ng tingin sina Lorraine at Manang Nempha at hindi makapaniwala sa
nakita. Tuliro si Lorraine. Personal na natikman niya ang mga potahe na ito kanina,
at ang lasa ay talagang hindi kaaya-aya, ngunit talagang kinain ito ni Tyler?
Alam ni Manang Nempha na maselan ang bibig ni Tyler. Kung ang pagkain ay hindi nito
nagustuhan hindi niya talaga ito kakainin.
Hindi pinansin ni Tyler ang reaksyon ng dalawa at nagpatuloy na kumain.
Kahit na hindi masarap ang ulam, hindi naman siya nakasimangot habang kumakain.
Hindi pa natikman ni Manang Nempha ang mga potahe na iyon, kaya't hindi niya alam
kung ano talaga ang lasa nito.
Gayunpaman, nakita niya na hindi nagpakita ng anumang ekspresyon si Tyler na
mahirap lunukin, kaya hindi na rin siya umimik.
Gayunpaman, si Lorraine alam niya ang lasa ng niluto niya, kaya't nag-aalala siyang
baka hindi ito kayanin ng tiyan ni Tyler.
Matapos ang isang simpleng hapunan, bumalik si Tyler sa trabaho sa study room
habang si Lorraine ay bumalik sa kanyang silid.
Ilang araw siyang natulog sa kwarto ni Tyler at hindi niya alam kung saan ito
natutulog kaya nagpasya siyang bumalik na sa sariling silid.
Hatinggabi.
Nagising si Lorraine sa init. Naramdaman niyang may mainit na bagay sa tabi niya.
Dahan-dahang iminulat ang kanyang mga mata. Nais niyang umupo, ngunit nag-alangan
dahil may nakadagan na mabigat na bagay sa kanyang tiyan.
Napa-igtad sa takot si Lorraine. Sa tulong ng sinag ng buwan na nagmumula sa glass
window, kitang-kita niya ang hitsura ng taong natutulog sa tabi niya.
Nag-atubili si Lorraine, iniisip kung dapat ba niyang gisingin si Tyler. Hindi ito
ang unang pagkakataong nakita ni Lorraine ang natutulog na mukha ni Tyler, ngunit
sa tuwing titigan niya ito siya ay natitigilan.
Ang natutulog na si Tyler ay hindi kasing lamig tulad ng dati, ang kanyang guwapong
pigura ay mas malumanay, hindi nakakunot ang kanyang noo , ang mahahabang pilikmata
ay ang sarap tingnan at ang kanyang manipis at mapupulang labi ay tila masarap
halik-halikan.
Matapos ang saglit na pagtitig kay Tyler, biglang inunat ni Lorraine ang kanyang
kamay. Pinisil niya ang guwapong mukha ni Tyler at bulalas sa kanyang puso: Wow,
napakaganda ng balat ni Tyler. Ang makinis na mukha at ang sarap hawakan.
Ito rin ang kauna-unahang pagkakataong mahawakan ni Lorraine ang malambot na balat
sa mukha ni Tyler. Tyler's skin color wasn't like other men's, but was very fair
instead. His skin was even better than a woman.
Bumaba ang tingin ni Lorraine sa kanyang balat. Bagaman maputi at malambot, medyo
nagkulang pa rin ito kumpara kay Tyler.
Marahil ay dahil sa panibugho, inunat ni Lorraine ang kanyang kamay at pinisil ulit
ang mukha hindi pa nakuntento sa isang kamay itinaas ang isang kamay at sabay pisil
ulit sa mukha ni Tyler.
"Bakit ang lambot ng mukha mo?"
"Have you had enough fun?" A slightly angry voice sounded in Lorraine's ears.
Binawi ni Lorraine ang mga kamay niya matapos marinig ang boses ni Tyler. Nahiya
siyang tiningnan ito. Masyado siyang masaya kakapisil sa mukha ni Tyler ngayon lang
at hindi napansin nang magising si Tyler. Talagang pinaglaruan ng babaeng ito ang
mukha niya habang tulog siya?
"Bakit kasi andito ka na naman sa kwarto ko,ha?" Kung nagkataon nasa silid siya
ngayon ni Tyler wala siyang karaparatan magsungit.
Bahagyan lang siyang tinalukuran ni Tyler walang balak na pansinin siya.
"Dahil gising ka na, lumabas ka!" tinulak ito ni Lorraine, sinubukan ni Lorraine
ang kanyang makakaya upang paalisin si Tyler, ngunit hindi man lang ito natinag.
"Lorraine, nakalimutan mo na ulit ang mga sinabi ko. Sinabi ko na ito ang aking
teritoryo at makakatulog ako kahit saan ko gusto." Umupo si Tyler at seryosong
nakatingin kay Lorraine hindi nagpakita ng bakas ng kagalakan na nararamdam sa
kanyang puso.
"Ikaw. . ." galit na pinandilatan ng mata si Tyler.
Tinaas niya ang kumot niya at akmang bababa na sa kama. Ayaw niyang manatili sa
iisang silid kasama ang gutom na lobo na ito, baka ang lahat ng buto niya ay kainin
pa.

CHAPTER SEVENTY SEVEN

"Saan ka pupunta?" Nang makita ni Tyler na akmang bababa na si Lorraine sa kama,
hinila niya ito at niyakap. Siyempre, maingat na iniwas ni Tyler ang sugat sa likod
ni Lorraine.
"Bitawan mo ako, maghahanap ako ng ibang silid na matutulugan." Tinulak ni Lorraine
sa dibdib si Tyler gamit ang kanyang mga kamay at sinubukang bumaba mula sa kama.
"Not good again!" Nanliit ang mga mata ni Tyler. Sa pamamagitan ng kanyang isang
kamay, hinawakan niya sa baywang si Lorraine at pinahiga
Hawak ni Tyler ang payat na baywang ni Lorraine, na nakahiga sa kama. Sumigaw siya
sa takot, "Tyler, bitawan mo ko, Anong ginagawa mo? Alalahanin mo may sugat parin
ako sa likod! "
"I know , Don't worry, I will be light." Ang boses ni Tyler ay medyo namamaos
habang ang pagnanasa kay Lorraine ay kitang-kita sa kanyang mga mata.
Gusto ng umiyak ni Lorraine. Kung alam lang niya kanina, hindi na niya sana
ginising si Tyler.
The night was long, and in the darkness of the room, there seemed to be something
quietly
growing in their hearts. It was silent, but they could clearly feel it.
Kinabukasan.
Tyler woke up early in the morning with a refreshed
expression. Nakatingin sa pagod na si Lorraine sa tabi niya, yumuko siya at
hinalikan sa noo si Lorraine. Pagkatapos, tumayo at pumasok na sa banyo para
maghilamos.
Pagkatapos maghilamos, lalabas na sana si Tyler ng bigla siyang may naisip.
Naglakad siya pabalik sa isang lamesa sa tabi ng kama ni Lorraine, binuksan ang
isang drawer at itinapon ang isang box ng
pill sa basurahan.
Matapos gawin ito ni Tyler, biglang sumulpot sa kanyang isipan. Nais ba niyang
itapon ang mga bagay na ito dahil gusto niyang magkaroon ng anak kay Lorraine?
Nagulat si Tyler sa sarili niyang iniisip. Kailan pa unti-unting nabawasan ang
pagkamuhi niya kay Lorraine? Infact, maraming bagay ang nagbago lalo na sa feelings
niya para kay Lorraine.
Downstairs.
Habang pinupunasan ni Anna ang sahig, biglang lumitaw sa kanyang harapan ang isang
pares ng mamahaling itim na sapatos. Tumingala siya at nakita si Tyler na nakatayo
sa harapan niya na may malamig na ekspresyon.
"G–good m–morning ho Sir." Nang makita si Tyler,
Naalala ni Anna ang eksena kung saan siya dinala ng kanyang mga bantay noong isang
araw at lalo siyang natakot kay Tyler.
"Hindi mo kailangang gawin ang mga gawaing ito ngayon at sa mga sumunod pa na araw.
Ang pangunahing gawain mo ay ang samahan si Lorraine. Naiintindihan mo ba?"
Alam niyang mabuti ang pakikitungo ng katulong na ito kay Lorraine, kaya't inutos
niya sa katulong na ito na samahan si Lorraine at pawiin ang kanyang pagkabagot.
Gayunpaman, nang maisip niya ang tungkol sa maid na mahalaga sa puso ni Lorraine,
biglang gusto niyang sipain siya palabas sa Harrison's Villa. Sa isiping ito agad
napatanong sa sarili si Tyler. "Pinag-seselosan ko ba ang katulong na ito?
Medyo nagulat si Anna, ngunit sumagot pa rin siya
ng maingat, "O–opo Sir"
Tumango lang si Tyler at humakbang na palabas.
Napabuntong hininga si Anna nang umalis si Tyler.
Nang maalala ang sinabi ni Tyler ngayon lang, mabilis na iniligpit ni Anna ang mop
at timba bago pumunta sa silid ni Lorraine.
Nagkataon, kagigising lang ni Lorraine. Kahihilamos lang niya nang may marinig
siyang kumakatok sa pintuan. Nang buksan niya ang pinto upang tingnan, ang taong
nakatayo sa labas ay si Anna.
"Anna?" Nagtatakang sigaw ni Lorraine. Karaniwan, si Anna ay hindi pumupunta ng mas
maaga. Kadalasan, umaakyat lang para magdala ng pagkain
sa oras ng tanghalian, kaya sa oras na ito, talagang napakasaya ni Lorraine.
"Salamat sa iyo, hindi ko na kailangan magtrabaho." nakangiting wika ni Anna.
"Ano ang ibig mong sabihin?" Nagtaka si Lorraine
at naguguluhan sa sinabi ni Anna.
"Si Sir Tyler, sinabi na ang dapat ko lang gawin ay ang samahan ka." Inakbayan ni
Anna sa balikat si Lorraine. "Ang likod mo ay may sugat pa rin. Bumalik ka sa kama
at maupo."
"Okay lang ako, kaya–“
"Sige na, umupo ka na. Bababa ako ikukuha kita ng almusal," hindi hinihintay na
matapos si Lorraine ang sasabihin, mabilis na tumakbo si Anna sa baba para kumuha
ng pagkain para kay Lorraine.
Wala ng nagawa si Lorraine. Bagaman siya ay napagod kagabi, ang mga kilos naman ni
Tyler ay medyo banayad lang, kaya't hindi siya nakaramdaman ng kirot sa sugat.
Ilang sandali lang pumasok ulit si Anna na may masaganang agahan. "Lorraine, gutom
ka na ba? Halika kumain ka na."
"Umupo ka at samahan mo akong kumain." Hinila ni Lorraine si Anna at pinaupo. Ang
dalang agahan ni Anna ay higit at sapat para sa kanilang dalawa.
"Pero. . ."
"Huwag mong sabihin na asawa ako ni Tyler kaya ayaw mong sumabay? Bakit sa tingin
mo ba na lahat ng tao dito sa mansyon ganun ang tingin sa akin?"
Tumama sa puso ni Anna ang sinabi ni Lorraine.
"Sige na nga!" Sinundan siya ni Anna at umupo. Matapos kumain ng kaunting kagat,
tiningnan niya si Lorraine na nag-aalangan. "'Lorraine, may sasabihin ako sa iyo.
"Ano iyon? sabihin mo na." Humigop si Lorraine ng gatas niya.
Matapos mag-atubili ng ilang segundo, inibot at inilapag ni Anna ang gatas at
hinila ang kamay ni Lorraine, sinabing, "Lorraine, aalis na ako dito."
"Ano? Gusto mong umalis? Bakit?" Sunod-sunod na tanong ni Lorraine, ngunit hindi
niya maintindihan kung bakit nais umalis ni Anna.
"Lorraine, alam mo, sa ngayon, takot na ako dito. Natatakot ako na magkamaling muli
at makulong sa madilim na silid na iyon, aalis na lamang ako rito, uuwi, magbebenta
ng mga bagay para sa aking pamilya, at pagkatapos ay magkaroon ng asawa at mga
anak. "
Medyo nalungkot si Lorraine. Kung hindi dahil sa kanya, hindi sana nakulong si Anna
at hindi niya nais na iwan ang trabahong may mataas na suweldo. "Anna, Im sorry!"
Mahigpit na hinawakan ni Anna ang kamay ni Lorraine, nakangiti at sinabi, "Bakit ka
humihingi ng tawad sa akin? Matagal na ako sa ganitong klaseng trabaho. Gusto ko
rin maranasan ang ibang bagay bukod sa pagiging maid."
Alam ni Lorraine ang dahilan kung bakit aalis si Anna, ngunit pinilit pa rin niya
ang isang ngiti sa kanyang mukha. "Nga pala, kailan mo balak umalis?"
Ikiling ni Anna ang kanyang ulo at nag-isip sandali. "Plano ko na umalis pagkatapos
mong gumaling mula sa iyong sugat, upang hindi ako mag-alala tungkol sa iyo sa
aking pag-uwi."
Tinaasan ng kilay ni Lorraine at kunwaring galit. "Sa tingin mo ba gulo lang ang
ibibigay ko sa'yo?"
Napatingin si Anna sa galit na si Lorraine at tumawa ito. Pagkatapos ay inabot niya
ang kanyang kamay upang kurutin ang malambot na mukha ni Lorraine, "Lorraine, may
nagsabi ba sa iyo na cute ka kapag galit ka?"
"Pang-asar ba yan?" nakairap na wika ni Lorraine.
"Hindi. . .noh? May ipapakita pala ako sa iyo na isang bagay." Maya-maya, tumigil
sa pagtawa si Anna, may hinugot mula sa bulsa niya, at inilahad kay Lorraine.
"Lorraine, alam mo ba kung kanino ito? Natagpuan ko ito sa damuhan."
"Anna, maraming salamat. Akin itong Purple Butterfly Chain itinapon ito sa damuhan
ni Tyler noong nakakaraan. Akala ko hindi ko na ito makikitang muli."
Nagulat din si Anna, ngunit nakangiti pa rin niyang sinabi, "Buti na lang pala ako
ang nakapulot."

CHAPTER SEVENTY EIGHT

Pagkalipas ng kalahating buwan, ang pinsala ni Lorraine ay halos gumaling na at
aalis na si Anna.
Nais ni Lorraine na ihatid si Anna, ngunit hindi siya pinapayagan ni Tyler na
umalis nang mag-isa sa villa. Samakatuwid, kung nais ni Lorraine na ihatid si Anna,
kailangan niyang magmakaawa kay Tyler.
Matapos maghintay nang sa isang buong araw, sa wakas ay dumating na rin si Tyler.
Kaya lang kasabay nito dumating sina Brandon at Tristan.
Nang makita na papasok na ang tatlo nagtago si Lorraine. Wala naman siyang chance
sa sabihin kay Tyler dahil kasama nito ang mga kaibigan.
Sa study room.
"Big Brother, kamusta ang inutos ko sayo na pag-imbestiga sa mga Park?" Agad na
tanong ni Tyler kay Brandon, na naninigarilyo.
"Third Brother, dehado tayo sa oras na ito. Ang mga taong pinadala ko ay nahuli at
pinatay lang."
Hindi na naghintay si Tristan na tanungin ni Tyler, agad niyang sinabi , "Pareho
rin ang nangyari sa akin. Matapos mahuli ang mga taong ipinadala ko sa Amerika,
pinadalhan nila ako ng pekeng mensahe upang akitin ako na sumunod sa Amerika.
Gayunpaman, naramdaman kung isang patibong lang iyon kaya't hindi ako tumuloy. "
Ang maitim na mga mata ni Tyler ay naningkit. Makalipas ang ilang sandali, malamig
siyang tumawa: "Looking at Park current strength,
searching for the mastermind behind is just a piece of cake. Dapat kayong mag-ingat
sa panahong ito, pinaghihinalaan ko na ang mga tao mula sa Park ay magpapadala pa
rin ng mga assassins para ipapatay ako."
sloppy look and similarly let out a cold smile, "Don't worry, we've already
prepared for a long time. I'm just afraid that they won't take the bait."
Matapos ang seryosong usapan, sina Brandon at Tristan ay agad ng lumabas sa study
room.
Si Lorraine na matagal nang naghihintay sa baba ay nakaramdam ng saya sa kanyang
puso nang makita silang dalawa na naglalakad pababa. Matapos ang mahabang
paghihintay, natapos na rin nila ang kanilang pinag-uusapan.
"Miss Lorraine!" Kumaway si Brandon kay Lorraine, na akmang lalakad na. Muling
bumalik ang mukha nito sa mapangutyang ekspresyon .
"Sir Brandon!" Si Lorraine ay walang magandang
impression kay Brandon, ngunit dahil siya ay kaibigan ni Tyler, magalang pa rin
siyang tumugon.
"Huwag masyadong magalang. Kahit na ano pa, asawa ka parin ni Third Brother."
natatawang wika ni Brandon.
"Asawa? Baka sa papel lang." Sarcastic ang naramdaman ni Lorraine sa kanyang puso.
"Si Sir Brandon masyadong mapagbiro."
"Bakit mo siya pinakasalan? Ano ang mga plano?"
Bahagyang nakasimangot si Lorraine habang sinusubukang hulaan kung ano ang nais
ipahiwatig ni Brandon. Matapos mag-atubili saglit, ngumiti si Lorraine, "Ang hindi
ko maintindihan bakit bigla ka naging intiresado sa buhay ko?"
Hindi sinasadyang tumingin si Brandon sa isang pigura sa itaas at naging mas naging
interesado sa pagtatanong, "Maliban sa akin, si Third Brother ay ang pinakatanyag
na tao sa lungsod. Miss Lorraine, nais ko lang malaman kung gusto mo rin ba si
Third Brother?"
"Interesado ba si Sir Brandon sa buhay pag-ibig ng iba?" Nginisian ni Lorraine si
Brandon. Alam ni Brandon ang tungkol sa kanyang relasyon kay Tyler, kaya bakit ito
pa ang naisipan niyang itanong?
Nakita ni Brandon na galit na si Lorraine, ngunit wala siyang balak na tumigil.
Magpapatuloy pa sana siya sa pagtatanong ng marinig ang isang malamig na boses na
nagmula sa itaas.
"Third Brother, bakit hindi pa kayo umalis?"
Bumaba si Tyler sa hagdan na nakalagay ang kanyang mga kamay sa kanyang bulsa at
malamig na tumingin kay Brandon.
Sa totoo lang, pinapanood sila ni Tyler mula sa taas. Nang marinig niyang tinanong
ni Brandon si Lorraine kung gusto nito siya, naging kabado si Tyler.
Nang makita na sadyang iniwasan ni Lorraine ang tanong ni Brandon, medyo nabigo si
Tyler. Gayunpaman, bumaba pa rin siya upang tulungan si Lorraine na makalabas sa
kanyang kalagayan.
"Third Brother nariyan ka pala, tutuloy na kami." Matapos sabihin iyon, hinila ni
Brandon si Tristan at mabilis na umalis nang hindi hinihintay ang sasabihin ni
Tyler.
Sina Lorraine at Tyler lang ang naiwan sa sala. Agad lumapit si Lorraine at sinabi,
"Tyler, may sasabihin ako sa iyo. Hindi ba gusto ng umalis ni Anna? Gusto ko sana
siyang ihatid sa istasyon bukas."
"Hindi pwede!" Agad tumanggi si Tyler na hindi man lang muna nag-isip.
Medyo nagulat si Lorraine at napasigaw
nang hindi sinasadya, "Bakit? Kaibigan ko siya, anong masama kung ihahatid ko siya
sa istasyon?"
Napasulyap kay Tyler kay Lorraine. Ang babaeng ito ay talagang naglakas-loob na
makipagtalo sa kanya. "Hindi, ngunit bawal kang umalis."
"Anong dahilan mo bakit ayaw mo akung payagan?"
"Ayaw kung umalis ka, mahirap bang intindihin iyon?" Galit na galit si Tyler sa
inasal ni Lorraine, kaya malakas na sinipa niya ang pader.
Pagkatapos, mabilis na umakyat sa taas at binalibag pasara ang pinto.
Nang makita ito ni Manang Nempha, sa hindi kalayuan, agad siyang lumakad palapit sa
kwarto ni Tyler at binuksan, "Si Tyler..."
"Don't bother me!"
"Sir Tyler, huwag ka munang magalit. Makinig ka muna sa akin." Si Manang Nempha ay
nagpasyang tapusin ang nais niyang sabihin kahit ramdam ang galit ni Tyler, "Sir
Tyler, walang dahilan para hindi payagan si Miss Lorraine sa paghatid sa kanyang
kaibigan. Kung sumasang-ayon ka sa kanyang hiling, tiyak na pasasalamatan ka niya
sa kanyang puso."
Matapos marinig ito ni Tyler, muling lumitaw ang galit sa kanyang mga mata, "Manang
Nempha, huwag kalimutan na ikaw ang aking mayordoma. Pumunta ka talaga at nagsalita
para sa babaeng iyon ngayon? Sabihin mo sa akin, lihim ka bang binigyan niya ng
anumang mga benepisyo? At wala akong pakialam sa pasasalamat niya!
Bahagyang nagulat si Manang Nempha ng marinig ito. Hindi kaya mali siya ng hula
kanina at hindi talaga nagustuhan ni Tyler si Miss Lorraine? Sa isiping ito, wala
nang ibang sinabi si Manang Nempha. "Sir Tyler, nagkamali ho ako, babalik na ho ako
sa aking trabaho."
Nang makita na walang ibang tagubilin si Tyler agad tumalikod si Manang Nempha
upang bumalik sa trabaho, ngunit narinig niya ang malamig na tinig ni Tyler,
"Teka!"
Nagtatakang tinanong ni Manang Nempha,
"Sir Tyler, mayroon ka bang ibang mga tagubilin?"

CHAPTER SEVENTY NINE

Naghintay sandali si Manang Nempha, ngunit walang sinabi si Tyler. Nang magsasalita
na ulit siya, sa wakas nagsalita si Tyler.
"Sa palagay mo magpapasalamat talaga ang babaeng iyon sa akin?" Nakasimangot si
Tyler at mukhang labis na naguluhan.
Nanlaki ang mga mata ni Manang Nempha na hindi makapaniwala. Naisip niya sa sarili
na napakabilis magbago ng mood ni Tyler. Kakasabi lamang niya na wala siyang
pakialam sa pasasalamat ni Miss Lorraine, ngunit ngayon ay tinatanong niya siya.
"Anong klaseng expression yan? Kaswal lang ang pagtatanong ko, wala akong pakialam
sa babaeng yun!" Si Tyler ay mukhang nahihiya, kaya sumigaw siya ng malakas.
"O–oho, Sir, alam ko po na wala ho kayo pakialam sa pasasalamat ni Miss Lorraine."
Alam na alam ni Manang Nempha ang init ng ulo ni Tyler, kaya sinang-ayunan na lang
niya ito.
"Sir, kung talagang papayagan ho ninyo si Miss Lorraine, siguradong magpapasalamat
siya sa iyo sa kanyang puso. Ang puso ng babaeng iyon ay medyo malambot, basta
tratuhin mo lang siya nang maayos, siguradong makikinig ho iyon sa iyo! " Pinayuhan
ni Manang Nempha si Tyler habang pinagmamasdan ang kanyang ekspresyon.
Nang makita na bahagyang gumalaw na ekspresyon ni Tyler, alam ni Manang Nempha na
na nakumbinsi niya ito. Ang kanilang Boss ay matalino simula pa noong bata pa siya.
Kapansin-pansin siya sa lahat ng bagay, mapa-pisikal na anyo o mapa negosyo man.
Ang hindi alam ng iba ay sa buhay ni Tyler, mayroon lamang isang babae, si Dhanna,
at ang karamihan sa mga ideya na ginawa niya upang mapasaya si Dhanna ay naisip ni
Manang Nempha.
Si Tyler ay isang prangka na tao pagdating sa karelasyon. Wala siyang anumang
romantikong sorpresa kapag magbigay siya ng mga regalo kay Dhanna dati, diretso
lang niya itong iaabot sa kanya.
Sa oras na ito ramdam niya na susundin nito ang payo niya na payagan si Lorraine.
"Tyler, bwisit ka sa buhay ko, isang kang demonyo!" galit na galit na wika ni
Lorraine habang ang mga kamay ay nakahawak sa baywang.
"Tyler, ikaw–“
Bago pa matapos ni Lorraine ang kanyang sasabihin, ang pinto sa silid ay binuksan
ng sinuman. Si Tyler, na kulang na lang ay bugbugin, ay lumitaw sa harap ni
Lorraine.
"Lorraine, tinatawag mo ba ako?" Si Tyler, na kakapasok lang sa pintuan, hindi
narinig ang mga sinabi ni Lorraine. Narinig lamang niya ang pagtawag nito sa
kanyang pangalan. Dahil tinatamad siyang kumatok, deretso niyang sinipa ang pinto.
"Tyler? Anong ginagawa mo dito?" Nagalit si Lorraine nang makita siya, kaya natural
na hindi rin maganda ang tono nito.
Lumapit si Tyler na nakangiti, "Ano? Ayaw mong umalis?"
Umalis? Ang marinig salitang 'Umalis' ay natigilan sandali si Lorraine, at ang
kanyang mga mata ay nagningning sa sobrang tuwa. "Seryoso ka ba? Papayagan mo na
ako?"
Sa pagtingin sa sabik na ekspresyon ni Lorraine, medyo nasiyahan si Tyler. Tama si
Manang Nempha, siguradong magpapasalamat siya sa kanya kung hahayaan niyang umalis
ang babaeng ito.
"Maaari kitang palabasin at bibigyan kita ng isang cellphone, ngunit may kundisyon
ako!" Isinulong ni Tyler ang kanyang mga kundisyon na para bang tama lamang ito.
Syempre, hindi siya masyadong nag-aalala na tatanggi talaga si Lorraine.
Medyo natuwa si Lorraine. Mula nang ikasal siya kay Tyler, ang kanyang telepono ay
kinumpiska na niya. Samakatuwid, hindi niya nagawang makipag-ugnay sa kanyang mga
kamag-aral at kaibigan.
"Anong kundisyon? Sabihin mo!" Sa wakas ay sumang-ayon si Lorraine sa alinman sa
mga kundisyon ni Tyler.
Si Tyler ay may isang kakaibang ngiti sa kanyang mukha. Nasisiyahan sa reaksyon ni
Lorraine.
"Kailangan mo lamang sumang-ayon sa tatlo sa aking mga kundisyon . Simula ngayon,
maaari kong ibigay sa iyo ang anumang kalayaan na nais mo."
Upang ma-trap si Lorraine, nagdagdag si Tyler ng isa pang kundisyon na
makakapagbigay kasiyahan sa puso ni Lorraine, at iyon ay ang kalayaan!
"Talaga?" Ang malilinaw na mga mata ni Lorraine ay agad na nagliwanag, nasasabik na
tila isang kuneho na nakakita ng isang karot, "Anong kondisyon? Sabihin mo na
agad!"
He crossed his arms and said, "Unang kondisyon, bawal kang magkaroon ng kaugnayan
sa kahit sinong lalaki. Pangalawa, nais kong malaman kung nasaan ka anumang oras.
Pangatlo, kapag kailangan kita, kailangan mong pagbigyan ako sa ayaw at sa gusto
mo. Gusto ko yung hindi na kita pinipilit."
Matapos marinig ang tatlong kundisyon ni Tyler, bahagyang nakasimangot si Lorraine,
"May kailangan ba? Ibig mong sabihin ang aspetong iyon ng mga pangangailangan?"
Hindi malinaw ang tono ni Tyler, na parang may ipinahiwatig siya, "Ano sa palagay
mo?"
"Iyon ay hindi ko kayang gawin. Palitan ito ng isa pa."
Nginisihan ni Tyler. Hanggang ngayon, hindi pa rin alam ni Lorraine ang kanyang
katayuan? "Kahit na hindi ka papayag, pupunta ako at hanapin ka kahit kailan ko
kailangan, kaya't sumasang-ayon ka man sa kondisyong ito o hindi walang mawawala sa
akin."
"Ikaw." Hindi nakaimik si Lorraine, ngunit naintindihan niya na tama si Tyler. Siya
ang asawa ni Tyler, karapatan nitong gampanan niya ang obligasyon niya bilang asawa
ni Tyler.
"Bibigyan kita ng tatlong segundo upang pag-isipan ito." Plano ni Tyler na pilitin
si Lorraine. Bigla siyang natakot na hindi pumayag si Lorraine sa gusto niya.
"O sige, nangangako ako sa iyo!" Upang maging malaya, nagpasya si Lorraine.
"Mahusay, ito ang ating kasunduan. Mas mabuti na alalahanin mo ito parati. Kung
maglakas-loob kang lumabag sa kasunduan, babawiin ko ang kalayaang nais mo." Hindi
nakalimutan ni Tyler na bantaan si Lorraine sa huli. Natatakot siyang makalimutan
ni Lorraine ang lahat ng sinabi niya kaagad paglabas niya ng pintuan.
"Ngayon na malaya na ako, hindi ba maging problema para sa akin ang maghanap ng
trabaho?" Humingi ng isang maliit na pabor si Lorraine.
"Hindi pwede!" Muli ay tinanggihan ni Tyler si Lorraine.
Galit na galit si Lorraine, "Hindi ba sinabi mo na maaari mo akong bigyan ng
kalayaan? Ano ang ibig mong sabihin doon?"
"Mayroon akong huling karapatang ipaliwanag ang tatlong kabanata ng kontrata. Kung
sasabihin kong hindi, hindi." Napaka-dominante ng tono ni Tyler.
Malaki ang hangarin niyang kontrolin si Lorraine.
Nang marinig iyon, hindi mapigilan ni Lorraine na mainis, "Ikaw ang nagbigay ng
kasunduan. Kung hindi man ako makagawa ng isang maliit na kahilingan, ano ang punto
ng pagbigay mo ng kalayaan? Nakakatuwa ba iyon?"
Tumalikod si Lorraine at aalis na sana. Dahil kontrolado ni Tyler ang lahat, ano
ang silbi ng pangako sa kanya sa tatlong kundinsyon?
Sa kawalanghiyaan ni Tyler, maaari niyang sirain ang kanilang kasunduan anumang
oras!
"Stop right there!" Hinawakan ni Tyler ang braso ni Lorraine at tuluyang nilambot
ang kanyang tono.
"Fine, ipinapangako ko sa iyo na makakahanap ka ng trabaho."
Si Lorraine ay tumingin kay Tyler nang marinig iyon. Dahil hindi sigurado agad na
nagtanong, "Sigurado ka bang tutuparin mo ang iyong pangako?"
Nagdilim ang ekspresyon ni Tyler, hindi talaga naniniwala ang babaeng ito sa kanya?
Natatakot si Lorraine na bawiin ni Tyler ang kanyang sinabi. Kaya't mabilis niyang
sinabi, "Sige, naniniwala na ako sa iyo."
"Tyler, ano ba? Anong ginagawa mo?" Pagka-tapos sabihin ni Lorraine, agad siyang
binuhat ni Tyler.
"Ano sa palagay mo ang gusto kong gawin?" nakangising tugon nito.
Namutla si Lorraine sa takot. Dali-dali niyang hinila ang damit ni Tyler. "Sabihin
mo sa akin."

CHAPTER EIGHTY
Yumuko si Tyler at hinalikan sa labi si Lorraine. Isang napakasayang gabi na naman
para kay Tyler.
Kinabukasan.
Nagising si Lorraine na may kirot sa buong katawan. Tumingin siya sa bintana at
nakita na ang langit ay maliwanag na. Sa pag-aakalang aalis na si Anna ngayon,
dali-dali siyang bumangon.
"Tanghali na pala." Hindi alam kung umalis na si Anna o hindi. Dali-dali siya
pumasok sa banyo at naligo agad.
Habang nagpapalit ng damit si Lorraine, sinisisi niya si Tyler sa kanyang puso.
Kasalanan niya lahat iyon.
Bakit kasi tinanghali siya ng gising?
Matapos magbihis, akmang tatakbo na si Lorraine pababa. Nang siya ay lumabas,
nakakita siya ng isang cellphone sa lamesa. Alam ni Lorraine na galing ito kay
Tyler, kaya hindi siya masyadong nag-isip at kinuha nalang ito at tumakbo palabas.
Sa baba, nakita ni Manang Nempha si Lorraine na tumatakbo sa hagdan na balisa.
Nagmadali siya at nagtanong, "Miss Lorraine, bakit ka nagmamadali?"
"Nakipag-appointment ako kay Anna upang ihatid siya sa istasyon ng tren ngayon,
kaya lang tinanghali ako ng gising."
Si Lorraine ay wala ng oras upang ipaliwanag. Matapos niyang magsalita, lumabas na
agad siya ng pinto.
"Miss Lorraine, hindi mo na kailangan puntahan si Anna. Maagang umalis si Anna
kaninang umaga." Mabilis na sinabi ni Manang Nempha kay Lorraine.
Tumigil si Lorraine sa paglalakad at hinawakan ang kamay ni Manang Nempha,
nagtanong, "Manang,
gaano na katagal si Anna nakaalis? "
Alam ni Manang Nempha na magkaibigan si Anna at Lorraine, kaya naintindihan niya
ang reaksyon ni Lorraine. "Umalis siya dalawang oras na ang nakakalipas, hindi mo
na siya maabutan ngayon!"
Narinig ito, si Lorraine ay nakadama ng pagkabigo at panghihinayang. Orihinal na
nais niyang kausapin si Anna, ngunit ngayon, hindi lamang hindi siya nakausap, wala
man lang siyang anumang paraan upang makontak si Anna.
Hindi niya alam kung makikita niya ulit si Anna sa hinaharap.
"Miss Lorraine, siguradong magkikita pa kayo ulit. Huwag ka ng malungkot." Hindi
kinaya ni Manang Nempha na makita ang malungkot at nabigo na hitsura ni Lorraine,
kaya't sinubukan niyang aliwin siya.
Tumango si Lorraine at agad bumalik sa kanyang silid. Mas lalo niya isinisi kay
Tyler ang nangyari. Kung hindi siya ginamit ni Tyler kagabi, hindi sana siya
tinanghali ng gising.
Sa loob ng silid, itinapon ni Lorraine ang kanyang telepono sa kama. Matapos
panatilihing kalmado ang sarili ng ilang sandali, at dahil hindi rin naman niya
naihatid si Anna sa istasyon ng tren ngayon, maaari rin siyang mamasyal. Binigyan
siya ng kalayaan ni Tyler kaya puwede na siyang lumabas at mamasyal.
Pagkatapos magbihis ng kaunti, kinuha ni Lorraine ang kanyang telepono at aalis na
sana. Nang siya
ay makita ni Manang Nempha na paalis, nagtaka siyang nagtanong, "Miss Lorraine,
saan ka pupunta ngayon? Hindi ka pa nakakain kahit ano kaninang umaga, kaya't
dinala ko ito para sa iyo. Kung ayaw mong kumain sa iyong silid, maaari kang bumaba
at sa dining at doon na kumain."
"Manang, I dont want to eat. Gusto kong lumabas at mamasyal." Sumulyap si Lorraine
sa masarap na agahan sa mga kamay ni Manang Nempha, ngunit wala siyang ganang
kumain.
"Lalabas?" Sumimangot si Manang Nempha at bumulong, '"Miss Lorraine, walang
mangangahas na sabihin sa iyo na umalis nang walang utos ni Sir Tyler."
"Nangako si Tyler na bibigyan niya ako ng kalayaan kagabi. Tanungin mo siya kung
hindi ka naniniwala sa akin." Naisip ni Lorraine na hindi sinabi ni Tyler kay
Manang Nempha, kaya ipinaliwanag niya ito sa kanya.
Biglang naalala ni Manang Nempha na sinabi sa kanya ni Tyler na tawagan siya kung
nais ni Lorraine na lumabas kaninang umaga.
"Miss Lorraine, dapat kang tumawag." Bagaman hindi niya alam kung ano ang balak ni
Tyler,
Sinunod pa rin ni Manang Nempha ang mga tagubilin ni Tyler.
"Sige ho, tatawagan ko siya." Upang makaalis sa bahay sa lalong madaling panahon,
nakipag-kompromiso si Lorraine at sinabi, "Kaya lang Manang wala ho pala akung
number ni Tyler."
Kanina pa napansin ni Manang Nempha ang telepono sa kamay ni Lorraine. Sa sandaling
tumingin siya sa telepono, alam niya na ibinigay ito ni Tyler kay Lorraine dahil
ginagamit din ni Tyler ang tatak ng telepono na ito. Dagdag pa, masyadong mahal ang
teleponong ito, tiyak na hindi ito kayang bilhin ni Lorraine! Isang pahiwatig ng
ngiti sa kanyang mga mata. Itinuro niya ang telepono sa kamay ni Lorraine at
sinabi, "Miss Lorraine, tingnan mo sa teleponong hawak mo sigurado akong mayroong
numero ni Sir Tyler."
Oo nga no?bakit hindi niya naisip iyon?
Mabilis na binuksan ni Lorraine ang kanyang cellphone at naghanap sa contact page.
Oo nga, mayroong isang numero na naka-save contact named 'YOUR MAN'.
Napataas ng kilay si Lorraine alam na niyang kay Tyler ang numerong iyon dahil sa
naka-register na name.
Matapos pindutin ang call button, hinintay na sagutin ni Tyler ang telepono.
Gayunpaman, hindi pa rin sinasagot ni Tyler ang telepono kahit isang minuto na ang
nakalipas.
"Hindi sinasagot ni Tyler ang telepono."
Muling nag-dial, ngunit ang resulta ay pareho.
"Baka nasa meeting lang si Sir Tyler, Miss Lorraine, dapat kang maghintay sandali!"
Si Manang Nempha ay ganap na hindi naglakas-loob na palabasin si Lorraine nang
hindi sinabi ni Tyler nang personal.
On the other side.
Tiningnan ni Rommel ang cellphone na patuloy na nagba- vibrate. Hindi niya alam
kung dapat niyang sabihin kay Tyler na ang numero na ito ay hindi pamilyar sa kanya
at hindi pa ito nakita ni Rommel.
"Dismissed!"
Nang nag-aalangan pa si Rommel, lumabas na si Tylet sa Conference room. Gayunpaman,
ang numerong iyon ay tumigil na sa pagtawag.
Naglakad si Rommel at inabot ang telepono kay Tyler, "Third brother, kanina pa
nagri-ring ang telepono mo."
Karaniwan, hindi ito alintana ni Tyler. Gayunpaman, natatakot siyang si Lorraine
ang tumawag, kaya mabilis niyang tiningnan sa call log matapos iabot sa kanya ang
telepono.
Nang makita niya ang bilang ng hindi nasagot na tawag ay ang numero ni Lorraine,
sinabi ni Tyler kay Rommel na nasa tabi niya: "Kung tatawag ulit ang numerong ito
sa susunod, dapat mong ibigay agad ang telepono sa akin."
Matapos sabihin iyon ni Tyler, ibinalik niya ang tawag at pumasok sa opisina,
naiwan ang hindi makapaniwalang si Rommel na nakatayo sa lugar.
Si Rommel ay kasama na ni Tyler sa loob ng maraming taon, ngunit hindi pa niya
nakita ang ganung reaksyon ni Tyler dati.
Samakatuwid, bigla siyang napaisip tungkol sa may-ari ng numerong ito.
Medyo nasiraan ng loob si Lorraine at akmang lalakad na pabalik sa itaas nang mag-
vibrate ang kanyang telepono. Kinuha niya ito nang hindi man lang tinignan at
sinabi, "Tyler, gusto kong lumabas."
CHAPTER EIGHTY ONE
Sa kabilang dulo ng telepono, medyo hindi nasiyahan si Tyler sa tono ni Lorraine.
Sumimangot siya, "Lorraine, bakit ganyan ang tono mo?" Huwag kalimutan na
nagmamakaawa ka sa akin! "
Galit na galit si Lorraine, ngunit natural na hindi maganda ang tunog nito. "May
gana ka pa rin talagang sabihin yun? Dahil sayo tinanghali ako ng gising!"
"So, hindi ba dapat magpasalamat ka pa?"
Agad na nagalit si Lorraine at umungal, "Tyler, tama na! Balak kong ihatid si Anna
ngayon, ngunit dahil sa iyo ay late na akong nagising."
"Lorraine, bigyang pansin ang paraan ng iyong pagsasalita. Huwag kalimutan ang
ating kasunduan!" Ang malamig na boses ni Tyler ay nagmula sa kabilang dulo ng
telepono.
Pakiramdam ni Lorraine ay tila nagyeyelong na ang kanyang tainga.
"Fine, hindi na ako makikipagtalo sa iyo. Speaking of rules, okay lang ba kung
lumabas ako ngayon?"
Alam ni Lorraine na hindi niya kayang si Tyler, at kapag nainis niya si Tyler,
hindi siya makakalabas ngayon, kaya't tumigil na lang siya sa pakikipagtalo.
"Oo naman, ngunit kailangan mo ng isang driver upang maihatid ka sa gusto mong
puntahan."
"Bahala ka!" naiinis pa rin na sagot ni Lorraine. Alam niyang hindi parin siya
pinagkakatiwalaan ni Tyler umalis mag-isa.
"Ibigay mo ang telepono kay Manang Nempha. Kakausapin ko siya."
Nang marinig iyon, ipinasa ni Lorraine ang telepono kay Manang Nempha, na nakatayo
sa tabi niya, "Manang, hinahanap ka ni Tyler."
Kinuha ni Manang Nempha ang telepono. Hindi alam ni Lorraine ang sinabi sa kanya ni
Tyler, ngunit narinig niya ang sagot ni Manang Nempha na, 'OK, Sir', bago pinatay
ang telepono.
"Miss Lorraine, sinabi ni Sir Tyler na maaari kang lumabas, ngunit dapat may kasama
kang isang driver." Ibinalik ni Manang Nempha ang telepono kay Lorraine.
"Alam ko, ho." Si Lorraine ay walang ekspresyon at hindi nakaramdam ng kasiyahan na
makalabas siya.
Hindi kinaya ni Manang Nempha na ipagpatuloy ang panonood. Bihira sa dalawa na
magkasundo sa isang bagay at kahit maliit na problema ay pinagtatalunan agad.
"Miss Lorraine, pakinggan mo ang sasabihin ni manang, naniniwala akong
naiintindihan mo ang pagkatao ni Sir Tyler. Maaari siyang maging sobrang
mapagmataas at hindi makatuwiran, ngunit hangga't sinusunod mo siya, mas bibigyan
ka niya ng kalayaan, Bakit ba kinakalaban mo siya? Hindi ba kayo puwedeng
magkasundo dalawa? "
Tumango si Lorraine, ngunit sa kanyang puso, siya ay nanunuya. Si Manang Nempha ay
panig kay Tyler, at sa bawat oras, papayuhan niya siya na huwag kalabanin si Tyler
at sundin ito. Ngunit batay sa ginawa ni Tyler, ay sakal na sakal na siya.
"Manang, aalis na ho ako" Nakaramdam ng pressured si Lorraine sa lugar na ito, kaya
gusto niyang lumabas at huminga ng sariwang hangin.
Nagwalk out si Lorraine pagkatapos niyang magsalita. Bago pa siya makarating sa
pintuan ng mansion, isang itim na limousine ang huminto sa tabi niya.
"Miss Lorraine, sumakay ka na sa sasakyan!" Inilabas ng driver ang kanyang ulo.
Alam ni Lorraine na kung hindi siya sumakay sa kotse, tiyak na hindi siya
makakalabas sa gate ng Villa, kaya binuksan niya ang pinto ng kotse at sumakay.
Dahan-dahang nagsimula umandar ang sasakyan. Sinulyapan ng driver si Lorraine sa
pamamagitan ng salamin sa likuran at
tinanong, "Miss Lorraine, saan ka pupunta?"
Saglit na pinag-isipan ni Lorraine, pagkatapos ay tumingin ng walang pakialam sa
harap. "Maaari akong pumunta kahit saan ko gusto, basta malayo ako sa Harisson's
Villa."
Ang driver ay tumingin kay Lorraine na may isang magulong expression, "Miss
Lorraine, si Boss Tyler ay nagpasiya na maaari ka lamang manatili sa South City.
Kung nais mong pumunta sa ibang lungsod, dapat mong makuha ang iyong pahintulot kay
Boss Tyler."
"Hindi ko alam kung saan ako pupunta, magmaneho ka na lang!" Si Lorraine ay walang
tiyak na patutunguhan, kaya't hinayaan niya ang driver na dalhin siya kahit saan.
Isa pa hindi naman niya kailangang magbayad para sa gas.
Matagal na mula nang hindi lumabas si Lorraine upang makita ang mataong lungsod na
ito. Kahit nakaupo lang siya sa sasakyan at nakatingin sa bintana sa tanawin,
naramdaman pa rin niya na napakaganda nito.
"Manong, tumigil ka, huminto ka riyan!"
Nang dumaan siya sa isang shopping mall, sinabihan ni Lorraine na huminto ang
driver.
Matagal na mula nang huli siyang pumasok sa mall. Kaya gusto niyang mag-ikot-ikot
sa mall.
Noong si Lorraine ay nasa unibersidad, siya rin ay
abala sa pag-aaral at sa kanyang trabaho. Sa tuwing mayroon siyang libreng oras,
hahanapin lang niya si Zabrill, kaya bukod kay Dhanna, wala siyang mga mabubuting
kaibigan sa nagdaang ilang taon.
Dahil dito, bihirang mag-shopping si Lorraine, kung kaya't bigla siyang naging
interesado ngayon.
Agad lumabas si Lorraine pagkahinto ng sasakyan.
May mga nagbebenta ng lahat sa loob, ngunit tumingin-tingin lang si Lorraine dahil
wala siyang dalang pera.
Mula nang ikasal siya kay Tyler, hindi siya makalabas upang maghanap ng trabaho, at
naubos niya ang halos lahat ng kanyang kita.
Nang dumaan sila sa isang tindahan ng damit, napasulyap si Lorraine sa isang suit
at hindi mapigilang maisip ang maskuladong katawan ni Tyler. Naisip niya na bagay
iyon kay Tyler at tiyak na guwapong-gwapo ito tingnan sa suit na iyon.
"Hi! Miss, pumasok ka at tingnan. Isang bagong pangkat ng mga kalakal ang dumating
sa aming tindahan kamakailan lamang, makasisiguro sa iyo na masisiyahan ka nito."
Pagdaan niya sa isang tindahan ng mga gamit para sa mga kababaihan, isang masigasig
na sales attendant ang tumawag kay Lorraine. Gustong sabihin ni Lorraine na hindi,
ngunit hinila na siya ng sales girl papunta sa tindahan, kaya't simpleng tumingin
siya sa paligid.
Nang makita niya ang presyo ng mga damit, hindi siya nakaimik. Ang presyo ng damit
sa tindahan na ito ay napakamahal. Ang isang solong palda ay nagkakahalaga ng higit
sa 30,000 yuan, at ang pinakamurang halaga ay nagkakahalaga ng higit sa 10,000
yuan.
"Miss, nakatingin ang iyong mga mata sa set. Maaari mo itong subukan." Patuloy na
ipinagbibili ng sales girl kay Lorraine. Masasabi niyang tiyak na mayaman si
Lorraine sa pamamagitan lamang ng pagtingin sa kanyang damit. Kung si Lorraine ay
maaaring bumili ng mga damit na ipinagbili niya, kung gayon ang kanyang performance
sa buwang ito ay tataas at makakakuha siya ng mas malaking bonus.
Sa isiping ito, lalong naging masigasig ang sales girl.
Kung alam lang ng sales attendant kung ano ang iniisip ni Lorraine, tiyak na
makakaramdam siya na walang kakayahang bumili si Lorraine.
Bagaman ang mga suot ni Lorraine
ngayon ay mamahalin, ang mga damit na ito ay pasadyang pinagawa ni Tyler, kaya't
hindi niya kailangang bayaran ang mga ito.
Tiningnan ito sandali ni Lorraine ngunit wala pa ring sinabi. Inakala ng sales girl
na hindi gusto ni Lorraine ang mga damit na paninda nila kaya nakaramdam siya ng
pagkabigo. Maya-maya pa, ilang mga customer ang pumasok sa tindahan, at agad na
lumapit ang sales girl upang salubungin sila ng nakangiti.
Nang makita ni Lorraine na sa wakas ay tumigil na ang pag-abala sa kanya ng babaeng
nagtitinda, nakaramdam siya ng kaginhawahan. Sa totoo lang kanina pa siya
nakukulitan sa sales girl. Hindi sa ayaw niyang bilhin ito, ngunit ang problema ay
wala siyang anumang pera!
Kaswal na sumulyap si Lorraine sa mga damit sa shop at aalis na sana, ngunit hindi
niya inaasahan na makakasalubong ang isang taong kakilala niya rito!
"Naku, hindi ba ito si Madam Lorraine? Isang mapanuya na boses ang nagmula sa
likuran ni Lorraine.
CHAPTER EIGHTY TWO
Nakasimangot si Lorraine nang lumingon siya. Hindi niya inaasahan na makikita ang
isang taong kinamumuhian niya.
Hindi pinansin ni Lorraine si Alliyah at tumungo sa labas dala ang kanyang bag.
Gayunpaman, hindi pinapayagan ni Alliyah na makaalis si Lorraine.
"Lorraine, bilang young Madam ng Pamilya ng Harrison, hindi mo man lang ba kami
babatiin na mga serior mo?" Tinawag ni Alliyah ang tatlong kababaihan na magkatulad
ang edad upang harangan si Lorraine.
Napatingin si Lorraine kay Alliyah, kalmado ang mga mata. "Alliyah, hindi mo ba
naisip na ang iyong mga salita ay sobrang ipokrito?"
"Paano mo nasasabi yan?" Ang mga babaeng nakabihis ng magarbong damit na nasa tabi
ni Alliyah ay hindi nagustuhan ang tono ni Lorraine at tumayo para sa kanya.
"Alliyah, narinig kong sinabi mo na siya ang Young Madam ng Harrison's Family. Ang
tinutukoy mo ba ay ang Harrison's Family na pinakamayamang tao sa South City?"
Isang babaeng may maikling buhok ang nagtakip ng kanyang bibig at kunwaring
bumulong.
Ang sales clerk ay nais ng pagsabihan sila na huwag manggulo, ngunit nang marinig
ang tungkol sa pinakamayaman na tao sa South City, ang Harrison Family, natakot
siya bigla at tahimik siyang umatras sa gilid upang tingnan sila.
"Oo, iyon ang Pamilya ng Harrison!" Sinabi ito ni Alliyah na nakataas ang isang
kilay. Hindi siya natatakot kahit na asawa pa si Lorraine ng isang Harrison.
"Oh my god!" Ang mga babaeng may makapal na pampaganda ay sumigaw sa pagkabigla,
"Alliyah, hindi ka ba natatakot na makasakit ng isa sa Pamilya ng Harrison?"
Sumulyap si Alliyah sa kanyang mabubuting kaibigan sa tabi niya, ang kaakit-akit
nitong mga mata na nagdadala ng pagkasuklam, "Huwag
mag-alala, ang Pamilya Harrison ay hindi tatayo para sa kanya."
Magaan na itinaas ni Alliyah ang mahabang buhok sa kanyang balikat, at nagsiwalat
ng isang maangas na ekspresyon, "Lorraine, narinig kong may fiancee si Tyler
Harrison, at galing sa school natin. Kilala mo ba siya?"
"Interesado ka ba dito? Bakit hindi mo tanungin ang asawa ko mismo!" Galit si
Lorraine sa pasabog ni Alliyah, kaya't nagpasya siyang bigyan siya ng isang mahirap
na oras.
"Tsk" kumilos si Alliyah na para bang may narinig siyang nakakatawang biro,
"Lorraine, hindi ka ba nakokonsensya sa sinasabi mo?"
Sumimangot si Lorraine. Hindi niya mainitindihan ang ibig sabihin nito. Bakit
sinabi iyon ni Alliyah? Bakit dapat siyang makonsensya?
"Lorraine, narinig kong parang namatay ang fiancee ni Tyler, at ang pagkamatay niya
ay tila naiugnay sa iyo?" Matapos sabihin iyon, kampanteng tiningnan ni Alliyah si
Lorraine.
Paano nalaman ni Alliyah ang tungkol dito? Si Lorraine ay medyo nabigla sa kanyang
puso, ngunit pinilit pa rin niyang maging kalmado. "Hindi ko maintindihan ang
sinasabi mo."
"Lorraine, narinig ko din na hindi kayo nagkakasundo ng maayos pagkatapos mo ikasal
kay Tyler, hindi ba?" Si Alliyah ay mukhang mas nasiyahan sa sarili. Mula nang
nalaman na si Lorraine ay ikinasal kay Tyler, labis na siyang nagtaka tungkol dito
kaya't nagpadala siya ng isang tao upang imbestigahan si Lorraine.
Ang tunay na dahilan kung bakit pinakasalan ni Tyler si Lorraine ay upang
makapaghiganti sa kanya. Pinatay ni Lorraine ang pinakamamahal na babae ni Tyler.
Nang marinig ni Alliyah ang balita, agad niyang naramdaman ang isang alon ng
kasiyahan sa kanyang puso.
At Nagkataon na nakita niya si Lorraine ngayon, gusto niyang makaganti kay
Lorraine, kaya hindi niya siya papayagan na makaalis.
"Alliyah, narinig mo lang ang lahat ng mga sinabi. Kung ikaw ay talagang naiinip,
na sobrang interesado sa pribadong mga gawain ng iba, bakit hindi ka na lang maging
isang aso? Sa palagay ko ang propesyon na ito ay angkop para sa iyo!" wika ni
Lorraine sa sobrang inis.
"Lorraine, ano ang pinagyayabang mo? Babae ka lang na ikinasal sa isang mayaman at
pinahirapan. Pinapayuhan kita, na iwagaway ang buntot upang masiyahan si Tyler
kapag may oras ka!" Ang bibig ni Alliyah ay tulad ng isang makamandag na ahas na
anumang oras ay manunuklaw. Lalo na't labis na kinamuhian niya si Lorraine, hindi
siya nagtipid sa anumang pagsisikap na bigyan siya ng leksyon hanggang sa mamatay.
Galit na galit si Lorraine kaya namula ang mukha. Huminga siya ng malalim at
nginisihan, "Napakatanga ko. Pumunta talaga ako dito at nakipag-usap sa isang aso
na ang alam lang ay kung paano tumahol sa mga tao." Sa pamamagitan nito,
tinalikuran ni Lorraine si Alliyah, ngunit hindi binitawan ni Alliyah ang
pagkakataon na bully-hin si Lorraine. Sinenyasan niya ang mga babaeng nasa tabi
niya.
Sa una, ang ilang mga babaeng iyon ay medyo nag-alala na ang Pamilyang Harrison ay
maaaring magdulot ng kaguluhan sa kanila, ngunit pagkatapos marinig ang mga salita
ni Alliyah, lahat ng mga alalahanin sa kanilang puso ay nawala.
"Hindi pa tapos si Alliyah sayo, bawal kang umalis." Ang tatlong kababaihan ay
bumuo ng bilog sa paligid ni Lorraine, pinipigilan siyang umalis.
Sa sandaling ito, totoong pinagsisisihan ni Lorraine ang hindi pagpunta sa
Taekwondo club noong siya ay nasa unibersidad. Kung nagkataon, magagawa niyang
talunin agad ang mga taong ito.
"Alliyah, ano nga ba ang gusto mo?" Tumingin si Lorraine kay Alliyah. Ano ang
sinusubukan gawin ng babaeng ito? Pinilit niyang huwag patulan si Alliyah para kay
Zabrill, ngunit ang babaeng ito ang pumilit sa kanya upang labanan ito.
"Lorraine, dahan-dahan kong ibabalik ang sakit na dinulot mo sa akin." Naging
malamig ang tingin ni Alliyah.
Naramdaman ni Lorraine na may mali. Biglang itinuon ang mga mata niya habang
sumisigaw patungo sa isang direksyon, "Zabrill, help me."
Nang marinig ng lahat ang tawag ni Lorraine kay Zabrill, lahat sila ay walang malay
na tumingin patungo sa isang lugar, ngunit iilan lamang ang mga naglalakad doon at
wala ni anino ni Zabrill.
Sinamantala ni Lorraine ang sandaling sila ay napalingon upang maitulak ang
dalawang kababaihan at sumugod na parang cheetah.
"Ah! Nakatakas siya." Ang dalawang babae na
tinulak sa tagiliran at halos matumba ay sumigaw.
"Ano pa ang tinatayu-tayo ninyo? Bilisan at habulin siya! " Utos ni Alliyah sa
kasamang kababaihan.
Tumakbo palabas ng pintuan si Lorraine patungo sa masikip na shopping mall. Sa dami
ng humadlang sa kanyang landas, hindi agad siya maaabutan ng mga babae.
"Give way, give way." Si Lorraine ay sumingit sa karamihan tulad ng isang maliksi
na leopard.
Di nagtagal, naiwan ang mga kababaihan.
Nilingon ni Lorraine at hindi nakita ang mga humahabol sa kanya. Napabuntong
hininga siya.
Masyadong mapanganib para sa kanya ang mall ngayon, kaya't kailangan niyang umalis
sa lalong madaling panahon.
Nang akmang hahakabang na palabas ng mall, ang tatlong kababaihan ay nakatayo sa
direksyon kung saan lalabas si Lorraine.
"Lorraine, bakit hindi ka tumakbo?"
Nang makita ng mga nakapaligid na pedestrian ang eksenang ito, lahat sila ay
lumipat sa gilid upang manuod.
Hindi inaasahan ni Lorraine na maaabutan siya ni Alliyah sa huli.
Pinalibutan ng apat na babae si Lorraine. Huli na para tumakbo si Lorraine kahit na
gusto niya.
"Alliyah, ano nga ba ang gusto mo?" Nagpasya na si Lorraine na labanan hanggang sa
mamatay kasama nila. Gusto ba nila siyang bully-hin? Hindi niya hahayaang
samantalahan siya ng mga ito.
"Lorraine, kapag naubos na lahat ng galit ko sa iyo, I wont cause you any more
trouble in the future. How about it? Hindi ba magandang deal iyon?" Tila nagbibigay
ng kundisyon si Alliyah alang-alang kay Lorraine.
"Kalukuhan." wika ni Lorraine
"Huwag kang mag-matigas. Iiyak ka at hihihingi ng kapatawaran mamaya!" Isang bakas
ng walang awa ang sumilay sa magandang mukha ni Alliyah.
CHAPTER EIGHTY THREE
Ang kaguluhan ay umakit ng ilang mga tao na pumunta upang manood. Hindi nagtagal,
ganap na napalibutan ang pasukan ng shopping mall.
"Eh, hindi ba si miss Alliyah ng Hernandez Group iyon?" Ang ilang mga tao sa
karamihan ay nakilala si Alliyah.
"Tsk tsk tsk, nakakaawa talaga ang babaeng yun, ngunit nararapat lang sa kanya
dahil naglakas-loob siya na kalabanin ang anak na babae ng pamilyang Hernandez.
"Sa palagay mo masisira ba ang hitsura ng babaeng iyon? Napakagandang babae pa
naman, kung masisira lang ang kanyang mukha ay kawawa naman."
Kung gusto mo, lumapit ka roon at tulungan mo siya."
"Tama yan. Bilang isang tao, hindi ka dapat matakot. Bro, susuportahan ka namin ."
Ang karamihan sa mga taong nanunood ay naawa kay Lorraine.
Gayunpaman, matapos makilala si Alliyah bilang anak ng pamilyang Hernandez, walang
nangahas na tumulong o umawat man lang.
Umatras si Lorraine ng sunud-sunod sinubukang mag-iisip ng paraan upang makatakas.
Bigla, may naisip siya. Sa susunod na segundo, ang awra ni Lorraine ay biglang
nagliwanag dahil sa naisip.
Tumingin si Lorraine kay Alliyah at sinabi, "Alliyah, hindi ba buntis ka? Hindi ka
dapat magalit, sapagkat makakasama ito sayo."
Matapos niyang sabihin iyon, nagbago nang husto ang ekspresyon ni Alliyah. Sumulyap
siya sa karamihan ng tao sa paligid, ang mukha niya ay biglang namutla. Talagang
inilantad ni Lorraine ang sikreto niya!
Sa oras na ito ay nakadirekta na kay Alliyah ang tingin ng karamihan.
"Ano? Hindi ba't hindi pa kasal ang anak na babae ng pamilya Hernandez? Paano
nakuhang magpabuntis? "
"Puwede bang nabuntis siya bago mag-asawa? Hindi pa nga kasal, ngunit ginagawa na
ang ganoong bagay? Nakakahiya."
Galit na galit si Alliyah na halos sumabog na siya. Bigla siya sumigaw, "Huwag
makinig sa kalokohan ng babaeng ito. Siya, si Lorraine, ay isang maybahay na
marunong lamang akitin ang kasintahan ng ibang tao!"
"Sino ang inakit ko? Saan ang ebidensya? Alliyah, maari bang tigilan mo na ang
pagkahol? Hindi ka makakakuha ng puso ng isang lalaki sa gawain mong iyan!" Ang
makitang tila sasabog na sa galit si Alliyah ay lalong nasiyahan si Lorraine.
Nararapat lang sa kanya ito. Dahil sa kanya napatalsik ako sa University.
Hinahadlangan ng lahat ang pasukan, kaya walang makakapasok kahit na gusto nila.
Pagkababa pa lang ni Tyler Harrison sa kotse, nakita niya ang isang pangkat ng mga
tao na nakapalibot sa pasukan. Sumimangot agad siya.
Napansin ni Rommel ang ekspresyon ni Tyler at mabilis na inutusan ang mga bodyguard
upang patabihin ang mga tao, "Kayo, pumunta at tingnan kung ano ang nangyari?"
"Tumabi kayong lahat, darating si Boss Harrison."
Segundo lang ang tinagal, ang mga bantay na iyon ay nalinis ang mga nakapaligid na
tao. Pagkarinig sa pangalang Tyler Harrison, lahat sila ay mabilis na umalis.
Iilan na lamang ang mga tao na natira sa pasukan ng mall, ngunit wala sa mga taong
kasangkot ang nakapansin sa pagbabago sa kanilang paligid.
Hindi na napigilan pa ni Alliyah ang galit niya at mabilis na humakbang upang
hawakan ang kamay ni Lorraine, ibinaon ang matulis na kuko sa laman ni Lorraine.
"Alliyah, bitawan mo ako." Si Lorraine ay hindi isang tangang tao. Pilit niyang
inikot ang kamay ni Alliyah, dahilan upang mapahiyaw ito.
Although Lorraine hadn't studied Taekwondo, because she had gone to practice often,
her
physical fitness was better. It was enough to deal with Alliyah.
Kung si Alliyah lamang, tiyak na hindi siya kakatakutan ni Lorraine. Ngunit may
kasamang tatlong asungot ito kaya nahirapan si Lorraine.
Nang makita ng tatlong babae na binu-bully si Alliyah, mabilis silang tumakbo upang
hulihin si Lorraine. Sa sandaling ito, isang malamig na boses ang tumunog mula sa
kanilang likuran.
"You guys dare to touch her?" Sabay lingon ng lahat. Nakita nila si Tyler Harrison
at higit sa isang dosenang mga bantay ang naglalakad papasok sa mall.
Lorraine shook off Alliyah's hand as if she had
thought of something. A ray of light flashed in her eyes.Tumakbo siya patungo kay
Tyler at inilapit ng kusa ang sarili. Mahinahon niyang sinabi, "Dearest,
may nang-aapi sa akin! "
Si Alliyah at ang iba pang tatlong kababaihan ay nagulat at nagtataka na tumingin
kay Lorraine, lalo na si Alliyah.
Logically speaking, her investigation shouldn't be good, at dahil pinatay ni
Lorraine ang pinakamamahal na babae ni Tyler, dapat niyang kamuhian si Lorraine
hanggang sa mamatay. Ngunit sa kasalukuyang sitwasyon, tila hindi na kinamumuhian
ni Tyler si Lorraine?
Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nakita ni Tyler na kusang inilapit ni Lorraine
ang sarili
sa kanya. Mayroong isang kumplikadong tingin sa kanyang mga mata habang kumabog ang
kanyang puso.
Nang makita ang eksenang ito, laking gulat din ni Rommel. Hindi tinulak palayo ni
Third Brother si Lorraine?
Naghintay ng matagal si Alliyah, ngunit hindi niya narinig si Tyler tila si
Lorraine ay umaakto lang na malapit kay Tyler.
Nagkataon, ayaw makipagtulungan sa kanya ni Tyler. Si Lorraine, na mahigpit na
nakayakap pa rin sa baywang ni Tyler, walang imik na sinabi sa kanyang puso, Hindi
ba ako matutulungan ni Tyler? Mapapahiya lang ba ako sa harap ni Alliyah?
Nang maramdaman na lumuwag ang pagkakayakap ni Lorraine, tuluyang hinawakan ng
mainit na palad ni Tyler ang payat na baywang ni Lorraine, "Sweetheart, Ano ang
ginawa nila sa iyo?" Ang malambing na boses ni Tyler na halos magpa-inlove kay
Lorraine na tila siya ay nakalutang na sa alapaap, ngunit mabilis siyang bumalik sa
kanyang katinuan at nagpatuloy na kumilos tulad ng isang naaping bata, "Dearest,
binully ako ng babaeng iyon. Dapat mo akong ipaghiganti."
For some reason, when Tyler heard Lorraine's
coquettish tone, he felt that a small fire was rising from his lower abdomen. He
thought to himself that he would deal with her tonight when he got back!
Nang makita ni Alliyah na gusto ni Tyler na ipagtanggol si Lorraine, lumalim ang
pag-aalinlangan sa kanyang puso. Hindi ba't kinaiinisan ni Tyler si Lorraine? Bakit
siya ipagtanggol?
"Boss Tyler, you don't know, right? Dhanna and I are
also from the same school. Our relationship is really good." Sa katunayan, ilang
beses lamang nakilala ni Alliyah si Dhanna. Ang dahilan kung bakit sinabi niya iyon
ay dahil gusto niyang pukawin ang pagkamuhi ni Tyler kay Lorraine.
Nang marinig ito ni Lorraine, sinumpa niya sa kanyang puso si Alliyah dahil sa
sobrang walanghiya. Nakasama niya si Dhanna ng maraming taon, paano sila nagkaroon
na maayos na relasyon ni Dhanna?
Napatingin si Lorraine kay Tyler.Tulad ng inaasahan, ang ekspresyon ni Tyler ay
ganap nang dumilim. Lorraine knew that Tyler must have brought back Dhanna's
memory, so his hatred towards her arouse.
Kaya binanggit ito ni Alliyah dahil nais niyang pukawin ang pagkamuhi ni Tyler
patungo sa kanya, kaya tiyak na hindi na siya nito tutulungan. Si Lorraine ay medyo
kinakabahan sa oras na ito. Magtatagumpay ba ang pamamaraan ni Alliyah?

CHAPTER EIGHTY FOUR

"Enough, Alam ko lahat tungkol sa mga tao na nakasama ni Dhanna, so Miss Hernandez
should be thinking about how to apologize to my wife right now." Tyler stared at
Alliyah coldly.
"Boss Tyler, pinatay ni Lorraine ang iyong minamahal na babae, hindi ba dapat galit
ka sa kanya? Bakit mo siya tinutulungan?" Si Alliyah ay hindi man lang natinag ng
tingin ni Tyler at hindi pinag-isipan ang mga sinabi.
"Paano mo nalaman iyon?" Lalong dumilim ang mukha ni Tyler. Hindi alam ng maraming
tao ang tungkol sa pagkamatay ni Dhanna.
Kahit sa paaralan, sinabi lamang nila na si Dhanna ay nagpunta sa ibang bansa upang
mag-aral. Kaya paano nalaman ito ni Alliyah?
Si Alliyah ay medyo nag-aalangan at napakagat sa dila. Masyado siyang nasasabik
ngayon, kaya wala siyang maisip na sasabihin. Ang gusto lang niya ay ang kamuhian
ni Tyler si Lorraine
"Rommel!" Sigaw ni Tyler na may malungkot na mukha.
"Third Brother!" Narinig ni Rommel ang malamig na tinig ni Tyler at humakbang,
hinihintay ang utos ni Tyler.
"Mula ngayong araw, tatapusin ko na ang kooperasyon sa Hernandez Group!" Galit na
utos ni Tyler.
Sa totoo lang, medyo natakot din si Lorraine. Sa tuwing nababanggit ni Alliyah si
Dhanna, nagbabago nang husto ang kalooban ni Tyler.
Ngayong galit na galit na si Tyler hindi alam ni Lorraine kung babalik na naman sa
dati ang pakikitungo sa kanya ni Tyler.
Nang marinig ni Alliyah na tatapusin ng Harrison's Corporation ang kanilang
kooperasyon sa kanyang pamilya, kaagad na namutla ang kanyang mukha. Kung ang
balitang ito ay malaman ng kanyang ama, maaaring mamatay siya sa galit!
Si Tyler ang pinakamayamang tao sa Lungsod, and he almost monopolized the economic
lifeline of South City. Kung tatapusin niya ang kontrata ng Harrison's Group sa
negosyo ng pamilya, Malaking kawalan iyon para sa kanila at puwedeng ikabagsak ng
kanilang negosyo.
Sa pag-iisip tungkol dito, naging sobrang balisa si Alliyah. Lalong lumalim ang
sama ng loob kay Lorraine. Kung hindi dahil kay Lorraine, paano niya magawang
galitin si Tyler nang hindi nag-iisip?
"Boss Tyler." Gustong ipaliwanag ni Alliyah kay Tyler, ngunit hindi siya binigyan
ng pagkakataon ni Tyler. Hinila niya si Lorraine palabas ng mall.
Ang karamihan ng tao na lihim na nagmamasid ay umalis na rin, naiwan lamang sina
Alliyah at ang tatlong mga kababaihan sa pasukan ng shopping mall.
Sa loob ng kotse.
Sumulyap si Lorraine kay Tyler sa pangatlong pagkakataon. Alas onse pa lang ngayon,
kaya dapat ay abala pa rin si Tyler sa oras na ito.
"Kung may sasabihin ka, sabihin mo lang. Huwag na mag-isip ng kung anu-ano."
Tyler had been paying attention to Lorraine out of the corner of his eyes, so he
had been waiting for her to speak up.
"San ka pupunta ngayon?"Tahimik na tumingin si Lorraine kay Tyler.
"Ihahatid ka sa Villa!"
"Hindi ka na babalik sa trabaho?" Medyo nagulat si Lorraine.
Naghihintay ang driver sa basement ng shopping mall. Puwede naman siya sumakay doon
para makauwi.
Sumulyap si Tyler kay Lorraine at sinabing, "Uuwi lang para kumain ng Lunch kasama
ka."
"Okay." Tumango si Lorraine at tumigil sa pakikipag-usap kay Tyler. Binaling ang
tingin sa labas ng bintana.
"Nasaktan ka ba?" Biglang tanong ni Tyler matapos ang isang sandaling katahimikan.
"Ano?" Saglit na natigilan si Lorraine, saka napagtanto na kinakausap siya ni
Tyler.
"Tinatanong kita kung nasaktan ka ba ng baliw na babaeng iyo." Tanong ulit ni
Tyler.
Nag-aalala ba si Tyler sa kanya? Naguguluhang tanong sa sarili. "Okay lang ako,
Salamat kanina."
"Welcome." napatangong tugon ni Tyler
Puno ng init ang puso ni Lorraine. Napansin niyang ang pag-uugali ni Tyler sa kanya
ay unti-unting nagbabago at hindi kasing lamig tulad ng dati.
"Itigil mo ang sasakyan!" Narinig ang boses ni Tyler,
Dahan-dahang pinahinto ni Rommel ang sasakyan sa tabi ng kalsada.
Binuksan ni Tyler ang pintuan ng kotse at bumaba. Tumayo siya sa may pintuan at
sinenyasan si Lorraine na bumaba rin.
Pagbaba ni Lorraine sa sasakyan, naglakad na si Tyler papasok sa isang hotel.
Sinundan siya ni Lorraine na naguguluhan. Humabol siya kay Tyler at sinabing, "Kung
mayroon kang trabahong gagawin, mauna na akong umuwi."
"Sinong nagsabing may trabaho pa akong gagawin? Andito tayo para kumain ng
tanghalian."
Ang taong ito kay hirap intindihin, kanina lang uuwi ng villa para doon kumain
tapos ngayon papasok ng hotel at dito kakain. Napapailing na sumunod na lang si
Lorraine.
A melodious and cozy music flowed in the luxuriously decorated hotel.Tyler sat on a
seat near the window while Lorraine sat opposite him.
Tyler threw the menu in front of Lorraine. With an
indifferent tone, he said, "Order whatever you want."
"Napaka ungentleman talaga ng tao na ito!" bulong ni Lorraine. Tahimik niyang
dinampot ang menu at
nag-order ng ilang potahe, "Give me some stir-fried potatoes, winter melon soup,
steamed eggplant and a tomato scrambled egg!"
"Do you think you're a rabbit? It's vegetarian."
Naririnig ang mga potaheng ini-order ni Lorraine, nakasimangot si Tyler na hindi
nasiyahan. Hindi nakakagulat na ang babaeng ito ay sobrang payat, siya pala ay
isang vegetarian.
"Hmph, how cute is this little rabbit!" Sumagot si Lorraine sa mahinang boses at
saka ipinasa ang
menu kay Tyler, "It's your turn."
Kinuha ni Tyler ang menu at binaligtad sa pahina na puno ng mga potahe ng karne,
This page, and this page. . .Bring me all of these dishes!"
"Okay, Boss Tyler!" Nakilala ng waiter si Tyler
mula sa sandaling siya ay pumasok ng hotel. Alam niya na si Tyler ay isang mayamang
customer, kaya lahat sila ay gagawin ang kanilang makakaya upang mapaglingkuran
siya.
Napatulala si Lorraine sa order ni Tyler. Sa katulad niyang mahirap lang isa o
hanggang tatlong potahe lang kayang order-in. Pero sa isang mayamang tulad ni tyler
kahit buong pahina ng menu ay kayang-kaya nitong order-in.
"What are you looking at? Do you have any objections?" Napansin ni Tyler ang
ekspresyon ni Lorraine at sumimangot.
Umiling si Lorraine. Ano ang masasabi niya? Hindi naman siya ang magbabayad.
Both of them stopped talking.The air suddenly became quiet.
Lorraine listened to the melodious music as her mind and body relaxed. She couldn't
help but sigh in her heart that a high-class hotel was different.
Even when she was in university, she could only eat in some small restaurants.
"Boss Tyler" isang matamis at kaakit-akit na boses ang biglang tumunog.
Isang babaeng nakasuot ng pulang damit na nakalantad ang kanyang mga balikat ang
lumakad palapit sa mesa nila. Tumingin si Lorraine, ang babae ay may mataray na
mukha dahil sa kapal ng makeup nito, ang kanyang katawan ay naglabas ng isang
malakas na pabango, marahang ginulo ng babae ang kanyang buhok at kinindatan si
Tyler.
Halos mamatay si Lorraine mula sa matapang na amoy ng pabango. Sumimangot siya.
Looking at the situation in front of her, this woman was probably messed up by
Tyler. Nais niyang makita kung paano ito haharapin ni Tyler.

CHAPTER EIGHTY FIVE

Tiningnan lang ni Tyler ang babae. Malamig na nagtanong siya, "Sino ka?"
Narinig ang mga salita ni Tyler, nahihiya ang babae, ngunit nagpatuloy siya sa
pagsasalita ng banayad na boses, "Boss Tyler, hindi mo ba ako naaalala? I'm Trixie!
Nagkita tayo sa party ni Director Nang."
Saglit na nag-isip si Tyler. Hindi niya naalala ang nakikita niya ang Gayong tao,
"Talaga? Wala akong maalala!"
"Boss Tyler, okay lang na hindi mo ako maalala." Ngumiti ang babae.
"I don't usually waste my brain power on people who aren't important!" prangkang
sagot ni Tyler.
Si Lorraine na nakaupo sa tapat nila, nakita ang ugnayan ng dalawa. Nahulaan niya
na ang babaeng ito na nagngangalang Trixie ay may gusto kay Tyler sa unang tingin
niya. Nakaramdam ng saya si Lorraine pagkakataon na niya na makahanap ng babae para
kay Tyler.
Nang makita ang nakakahiyang ekspresyon ng babaeng iyon, biglang may sumagi sa
isipan ni Lorraine. Dapat niyang itulak si Tyler sa babae na ito para pag-nagkataon
na magustuhan ni Tyler ang babae, tiyak makikipag divorce si Tyler sa kanya.
May kakaibang pakiramdam si Lorraine nang maisip niya ang salitang diborsyo, ngunit
hindi niya ito masyadong pinansin. Sa ngayon, ang iniisip niya lang ay kung paano
maisakatuparan ang kanyang plano.
"Boss Tyler, sino ang babaeng ito?" Marahil ay dahil sa sobrang lamig ni Tyler,
binaling ng babae ang tingin kay Lorraine.
"Hello, beautiful girl!" Kinaway ni Lorraine ang kanyang mga kamay habang may isang
matamis na ngiti sa labi.
"Miss Trixie, gusto mo bang sumabay sa amin kumain?" tanong ni Lorraine.
Naisip ng babaeng iyon na si Lorraine ay isang bagong babae sa buhay ni Tyler,
ngunit sa nakikitang pagtrato ni Lorraine sa kanya, naguluhan ang babaeng iyon. Ano
ang ugnayan nina Lorraine at Tyler?
Orihinal na nais ng babae na umupo sa tabi ni Tyler, ngunit walang balak si Tyler
na umusog at payagan siyang umupo sa tabi nito. Sa huli, sa tabi na lang ni
Lorraine siya umupo.
Napatitig si Tyler kay Lorraine sa inis. Ano ang sinusubukan gawin ng babaeng ito?
Matapos maihain ang lahat ng in-order, nagkwentuhan silang tatlo habang kumakain.
"Miss Trixie, ano ang gusto mong kainin? Halika, tikman natin ang hita ng manok na
ito." kinuha ni Lorraine ang isang malaking hita ng manok at inilagay sa plato ng
babae.
Gayunpaman, hindi niya pinansin si Lorraine at hindi man lang siya tiningnan. Sa
halip, kinuha niya ang hita ng manok at inilagay sa plato ni Tyler at sinabi, "Boss
Tyler, subukan mo ito. "
"Waiter, bigyan mo ako ng isang bagong set ng mga chopstick."
Nakasimangot si Tyler at itinapon ang mga chopstick sa lamesa. Halata ang
pagkasuklam sa kanyang mga mata.
Hindi inaasahan ni Lorraine na magagalit si Tyler, at takot na takot ang babae na
namutla ang mukha.
Di nagtagal, binigyan ng waiter si Tyler ng isang bagong set ng mga chopstick. Si
Tyler ay tumingin ng masama sa babae, at tinitigan din niya si Lorraine. How dare
this damnable woman make that woman sit down on her own?
"Tyler, huwag kang magalit hindi ito sinasadya ni Trixie. Kung hindi mo gusto ito,
sabihin mo lamang." Nang makita na mabibigo ang plano niya, Lorraine quickly
redeemed the impression Trixie had in Tyler's mind.
Kung hindi pa rin maintindihan ni Tyler kung ano ang ibig sabihin ni Lorraine, siya
ay isang tanga.
Malinaw na nais siyang itulak ni Lorraine patungo sa babaeng iyon. Sa isiping iyon,
hindi na nakapagtimpi pa si Tyler. Matalim na tinitigan niya si Lorraine.
Alam ba ng babaeng ito ang ginagawa niya? Naglakas-loob talaga siyang itulak ako sa
ibang babae?
Biglang kumabog ng malakas ang puso ni Lorraine nang matanggap niya ang tingin ni
Tyler. Gayunpaman, siya ay nagpatibay ng kanyang sarili at nagpatuloy na kumain ng
pagkain na nasa kanyang plato.
Alam ng babae na may ugnayan sina Lorraine at Tyler, ngunit hindi siya maaaring
sumuko!
"Boss Tyler, ano ang gusto mong kainin?" Pinagsikapan ng babae ang kanyang makakaya
upang mapanatili ang ngiti sa kanyang mukha.
"Mas gusto kong kainin. . .Siya!" Tinuro ni Tyler si Lorraine.
Ang babaeng ito ay nais na itulak siya sa iba? Gusto niya ng laro? Puwes ibibigay
ko sa kanya ang laro na gusto niya, tingnan lang natin kung sino ang mas mahusay sa
laro na ito!
Narinig ang mga sinabi ni Tyler, medyo nanginig ang kamay ni Lorraine na nakahawak
sa pinggan. Nahulog ang ulam na kinuha niya.
Walang kamalayan siyang tumingin patungo sa babaeng katabi niya. Tulad ng inaasahan
matalim na nakatitig ang babae sa kanya. Tahimik na binaling ni Lorraine ang
kanyang ulo at sinamaan ng tingin si Tyler.
The atmosphere between the three of them was a bit weird.
Si Tyler, na galit pa rin, ay bahagyang napangiti. Samantala, pinandilatan ni
Trixie sina Tyler at Lorraine.
"Boss Tyler, huwag kang magbiro, baka kung ano ang isipin ni Trixie sa atin!"
Ayaw itong aminin ni Lorraine, kaya naisip ni Trixie na nagbibiro si Tyler.
Hindi nagalit si Tyler matapos marinig iyon. Kinuha niya ang isang piraso ng karne
at inilagay sa plato ni Lorraine. Sa mga mata na puno ng pag-aalala, sinabi niya,
"Baby, halika, kumain ka pa. Tingnan mo 'yang katawan mo ang payat mo na, hindi ka
na masarap yakapin sa gabi."
Pinandilatan ni Lorraine si Tyler. Bwisit talaga na asungot na to. Alam na niya ang
gusto kung mangyari.
"Boss Tyler, ano ang relasyon mo sa kanya?" hindi makakain si Trixie at buong
pusong nakatuon sa kanilang dalawa. Inisip niya kung si Lorraine talaga ay ang
babae ni Tyler.
"Wala akong kinalaman sa kanya!" Agad na nagpaliwanag ng mabilis si Lorraine na
para bang siya ay natatakot na baka iba ang iisipin ni Trixie.
Nang makita ni Tyler kung gaano ka gusto ni Lorraine na itanggi ang kanilang
relasyon sa harap ng iba, agad na nagdilim ang gwapo niyang mukha.
"Baby, sigurado ka bang wala tayong kinalaman sa isa't isa? Naalala kong naging
masigasig ka kagabi!" Binigyan ni Tyler si Lorraine ng isang matamis na ngiti.
Hindi na kinaya ni Lorraine na makinig pa. Natatakot siya sa susunod pang sasabihin
ni Tyler, kaya pinilit niyang ngumiti kay Trixie. "Paumanhin, pupunta muna ako sa
banyo."
Kasabay nito, mabilis na tumayo si Lorraine at naglakad papunta sa banyo.
Nang makita si Lorraine na umalis, naisip ni Trixie na sa wakas ay magkakaroon siya
ng pagkakataong makausap si Tyler. Ang marinig ang mga sinabi ni Tyler kay Lorraine
parang tila piniga ang kanyang puso.
Hindi alam ni Trixie kung sino ang paniniwalaan sa dalawa. Kung nagsasabi ng totoo
si Tyler, hindi ba dapat na masayang-masaya ang babaeng iyon? Hindi ba mas malamang
na ipakita niya ang kanyang kasiyahan sa harap niya?
Sa isiping iyon, hindi namalayan ni Trixie na tumayo si Tyler. Nang akmang
masasalita na siya, mabilis na umalis si Tyler.
Nang makitang walang tao sa paligid, itinapon ni Trixie ang mga chopstick sa
kanyang kamay sa mesa, na parang siya ay nasiraan ng loob, at tila naiinis sa
kanyang sarili.

CHAPTER EIGHTY SIX

Hinugasan ni Lorraine ang mukha sa banyo upang kumalma ang sarili. Upang
mapagbigyan sina Tyler at Trixie na magkaroon ng mas maraming oras na magkasama,
nagpasya siyang manatili sa banyo nang matagal bago umalis.
Ang amoy sa banyo ay talagang hindi kanais-nais. Nanatili sandali si Lorraine sa
banyo, bago nagpasyang lumabas.
Lorraine was pulled into the stairwell by a huge force, and immediately after, the
door was
closed.
Lorraine leaned her back against the door. Her lips felt moist, and the storm
gradually intensified. Lorraine's lips felt burning pain.
Ang maselang balikat ni Lorraine ay mahigpit na hinawakan ng isang pares ng
malalaking palad. Namula ang mukha niya, at makalipas ang ilang sandali ay
binitawan siya ng taong iyon.
"Woman, this is your punishment!" An indifferent voice sounded from the top of
Lorraine's head.
Nagalit si Lorraine at sinikap ang lahat upang itulak palayo si Tyler, "Ano ang
ginawa ko? Bakit dapat ako parusahan?"
Ang mga ilaw sa pasilyo ay malabo, ang mukha ni Tyler ay nakaharap palayo sa mga
ilaw. Hindi makita ni Lorraine ang kanyang ekspresyon, ngunit ramdam niya ang
pagbabago ng awra niya.
Pinisil ni Tyler ang baba ni Lorraine ng kanyang mahaba, maputi na mga daliri. Ang
kanyang malamig na tinig ay parang isang iceberg na hindi matutunaw kahit na isang
libong taon.
"Tyler, tigilan mo na kakapisil sa baba ko. Madi-deform na ang baba ko kakapisil
mo."
Hinampas ni Lorraine ang kamay ni Tyler.
Nagbago ang ekspresyon ni Tyler. Tinaas niyang muli ang kamay niya. Gayunpaman, sa
pagkakataong ito, hindi ang baba ni Lorraine ang pinisil, ngunit ang malalambot
niyang dibdib!
"Tyler, tanggalin mo 'yang kamay mo!" Makalipas ang tatlong segundo, may umungal
mula sa bibig ni Lorraine.
Kahit na ang hagdanan sa likod ng pinto ng security ay medyo madilim, mayroon pa
ring taong dumaraan sa lahat ng oras. Kung may nakakita dito, tiyak na sasabihin na
wala silang mga kahihiyan?
"Galitin mo pa ako, gagawin ko sayo ang gusto ko gawin sayo ngayon din!" Habang
sinabi ito ni Tyler, he pinched Lorraine's two perfectly round breasts.
Ang mukha ni Lorraine ay kasing pula ng hinog na kamatis. Tumingin siya kay Tyler
sa hiya at sama ng loob, "Bakit ka nandito? Bakit hindi mo bigyan ng oras
siTrixie?"
Speaking of which, Tyler finally remembered what he came here for, "You still have
the face to mention this to me? Who told you to provoke that woman?"
"Na-offend ko siya?" sagot ni Lorraine. "Ang babaeng 'yun ay may gusto sayo. Mabait
akong tao kaya binigyan ko kayong dalawa ng oras makapag-usap,ngunit ngayon ay
kasalanan ko pa rin?"
"Bakit mo ako tinulak sa ibang babae?" Naiinis na tanong ni Tyler. Ang kanyang
tinig ay napuno ng matinding galit.
"Tyler, kailangan mo ba ako para itulak ka? Sa tingin ko may gusto ka rin naman sa
babae na 'yun."
"Sabihin mo ulit yan!" Ang buong katawan ni Tyler ay naglalabas ng isang madilim na
awra. Ang kanyang mga mata ay nakatuon kay Lorraine, na parang wala siyang ibang
ginusto kundi ang balatan siya.
Nanginginig ang mga labi ni Lorraine dahil sa poot ni Tyler. Nalunok niya ang lahat
ng salitang nais niyang sabihin ngayon lang. "Kung talagang hindi mo siya gusto,
maaari mo naman siyang paalisin." anang Lorraine.
"Lorraine, sabihin mo nga sa akin, ano ang pakay mo?" Galit na tinitigan ni Tyler
si Lorraine. Hindi siya naniniwala na itulak siya ng babaeng ito sa iba nang walang
dahilan. Tiyak na may layunin siya.
Sa tuwing naiisip ni Tyler kung paano ka pursigido si Lorraine na itulak siya sa
ibang babae, isang malaking galit ang namuo sa kanyang puso.
"Ano? Hindi ko maintindihan ang sinasabi mo." Umirap ang mga mata ni Lorraine.
Sinadyang itulak si Tyler sa ibang mga kababaihan upang hindi na siya pestihin pa
ni Tyler.
Kapag nagsawa na si Tyler sa kanya, hiwalayan na niya ito at malaya siyang umalis.
"Gusto mo bang makipaglaro sa akin?" Nginisian ni Tyler at hinalikan ulit ang
mapulang labi ni Lorraine.
Ang malambot at mala-cherry na labi ni Lorraine ay hinalikang muli ni Tyler. At
this time, she couldn't stand the storm brought by Tyler again.
Hindi nagtagal pagkatapos nito, kumalat ang amoy ng dugo sa bibig ni Lorraine.
Nanginginig ang buong katawan ni Tyler at agad niyang binitawan ang mga labi ni
Lorraine.
"Tyler, buwisit ka!" Pinunasan ni Lorraine ang dumudugong labi na pilit at hindi
mapigilang sumpain.
"Lorraine, naglakas-loob kang subukan akong muli. Parang hindi ka pa natuto sa
ginawa ko sa maid na iyon! Si Zabrill ang susunod." lalong lumakas ang poot sa
katawan ni Tyler. A deathly silence filled the air between the two of them.
"Huwag!" Walang kamalayan na sigaw ni Lorraine nang marinig ang banta ni Tyler.
"Ano ang relasyon mo sa lalaking iyon? Gusto mo ba siya?" Mula sa reaksyon ni
Lorraine, maaaring sabihin ni Tyler na si Zabrill ay tiyak na hindi isang simpleng
tao lamang kay Lorraine!
"Hindi, ayaw ko lang na madamay ang mga inosenteng tao dahil sa akin. Hindi ako
katulad ng iba na tila hayop ang ugali at walang puso! "Tinaas ni Lorraine ang
kanyang ulo at diretso ang tingin kay Tyler.
"Lorraine, ako ba ang tinutukoy mo?" Ang mga kamay ni Tyler ay nakahawak muli sa
balikat ni Lorraine.
"Mabuti na alam mo ito!" Walang takot na tiningnan ni Lorraine si Tyler.
"Dahil sa sinabi mo, gagawin ko ang nais mo. Bukas, makakakita ka ng balita na
Zanchez
Group's acquisition! " Malamig na sabi ni Tyler at binitawan ang balikat ni
Lorraine.
"Hindi." Ang lahat ng katapangan sa mga mata ni Lorraine ay nawala sa isang iglap.
Hindi mahalaga kung ano ang ginawa sa kanya ni Tyler, hindi niya makakaya na
pakialaman nito si Zabrill.
"Tyler, nakikiusap ako sa iyo, mangyaring huwag mo ng pamialaman ang Zanchez
group." Pinakiusapan ni Lorraine si Tyler sa isang mapagpakumbabang pamamaraan.
"Hindi ba masyado kang agresibo kanina lang? Bakit nakikiusap ka sa akin ngayon?"
After saying that, Tyler crossed his arms and looked at the helpless Lorraine.
"I'm sorry. . .Mali ako. Ano ang gusto mong gawin upang huminahon?" Sa laro ng
chess kasama si Tyler, ganap nang natalo si Lorraine. It should be said that from
the beginning, Lorraine shouldn't have overestimated herself and challenged Tyler.
Nakikita ang sunud-sunuran na si Lorraine, ang malamig na awra ni Tyler ay
bahagyang nawala, "Gusto mo akong huminahon?" Maliban kung tutulungan mo ako."
Sa puntong ito, lumapit si Tyler sa tainga ni Lorraine at bumulong, "Tulungan mo
akong ilabas ito."

CHAPTER EIGHTY SEVEN

"Kung isa pa, hindi ako sumasang-ayon dito!" Namula si Lorraine at tinanggihan ang
kahilingan ni Tyler.
Nakikita ang matalim na mga titig ni Tyler, ang likod ni Lorraine ay natakpan ng
malamig na pawis.
Therefore, she made the boldest move she had ever made. Lorraine put her arms
around Tyler's neck, tiptoed and kissed him lightly on his lips, then blinked her
wet eyes saying, "Tyler, first time kung ginawa ito. At isang beses kong lang
gagawin!"
Nagdilim ang mukha ni Tyler at hinila ang kamay ni Lorraine, "Anong first time,
hindi ba nagawa mo na ito sa akin dati? "
"I mean, Ito ang kauna-unahang pagkakataon na kumilos ako na parang isang spoiled
na bata!"
"Lorraine, alam mo ba kung ano ang hitsura mo ngayon?" Natahimik si Tyler ng ilang
segundo, bago siya nagsalita.
"Tulad ng ano?" Nagtataka na tanong ni Lorraine.
"Parang kang isang bata na naubusan ng candy!"
Ito ang kauna-unahang pagkakataon na kumilos siya tulad ng spoiled na bata, tapos
sasabihihan lang siyang parang bata na naubusan ng candy?
"Eh, ikaw ano? Parang kang isang babae, pakipot!"
Binuksan ni Tyler ang pintuan at agad lumabas ng may malalaking hakbang. Natigilan
si Lorraine. Nagalit ba si Tyler o hindi? "Hoy, Tyler, hintayin mo ako!"
Matapos abutan si Tyler, diretso na hinawakan ni Lorraine ang braso nito. "Tyler,
huwag ka ng magalit, Okay?"
Nang malapit na sila sa bulwagan, tumigil si Tyler at tinitigan si Lorraine. "Gusto
mong hindi ako magalit?
Do you know how to behave later on?"
"Ha?" Naguguluhan na tiningnan ni Lorraine si Tyler. Ano ang dapat niyang gawin?
"Alam ko matalino ka. Dapat alam mo kung anong gagawin, hindi ba?" Pagkatapos
sabihin, naglakad siya patungo sa table nila.
Si Lorraine na nakatayo sa likuran niya ay medyo naguluhan pa rin. Anong gagawin
ko?
Mag-isang naupo si Trixie doon at hinihintay ang pagbalik ni Tyler.
Nag-aalala siyang umalis na si Tyler kaya gusto na niyang umalis. Nang akmang
tatayo na siya, nasulyapan niya ang isang matangkad na pigura na naglalakad palapit
sa kanya mula sa gilid ng kanyang mata.
"Boss Tyler, malamig na ang mga pagkain." wika niya.
Hindi siya pinansin ni Tyler, naupo agad ito.
Pagkaupo ni Tyler, agad lumipat si Trixie sa upuan ni Lorraine.
Nang palapit na si Lorraine, nakita niya silang dalawa na nakaupo nang harapan, at
wala siyang upuan dahil nakaupo siya sa tapat ni Tyler at si Trixie na ang nakaupo
roon.
"Miss Trixie, parang mali ata ang naupuan mo" Mabait na paalala ni Lorraine sa
kanya.
Sinulyapan ni Trixie si Tyler at napagtanto na hindi man lang sinaway si Lorraine.
At matalim na tinitigan si Lorraine.
Biglang nainis si Lorraine sa matalim na titig ni Trixie. Dahil sa mga titig mong
'yan tingnan mo ang gagawin ko! "Tyler, tumabi ka, gusto kong umupo sa tabi mo!"
Humarap si Lorraine kay Tyler.
Natakot si Lorraine na baka sampalin siya ni Tyler sa mukha dahil sa sinabi niya,
ngunit agad tumayo si Tyler at pinaupo siya sa tabi nito.
Tiningnan ni Trixie si Lorraine. Hindi ba kanina tinulungan siya ng babaeng ito?
Bakit nagbago
ang isip niya ng napakabilis? Nagpapanggap lang ba siya ngayon?
Naramdaman ni Lorraine ang masamang tingin ni Trixie. Kinasusuklaman na ba ako ng
babaeng ito?
Sa isiping iyon, kinuha ni Lorraine ang ampalaya at inilagay sa tapat ng bibig ni
Tyler, "Tyler, hirap ka sa trabaho sa mga nakaraang araw. Halika, kumain ng
ampalaya upang mabawi ang lakas mo!"
Sa pagtingin sa matamis na ngiti ni Lorraine, nawala sa sarili sandali si Tyler.
Ngunit sa susunod na segundo, sumimangot siya, hinawakan ang maliit na kamay ni
Lorraine, at binago ang direksyon ng kanyang mga chopstick, "Malusog ang aking
pangangatawan, kaya't hindi ko kailangang kumain ng ampalaya. Dahil pagod na pagod
ka gabi-gabi, kaya dapat lang na ikaw ang kumain ng ampalaya."
Walang balak si Lorraine na kainin ang ampalaya.
Sa mga mata ni Trixie, naglalandian sina Tyler at Lorraine, at mas sigurado pa siya
na sadya ang mga kilos ni Lorraine sa pagtulong sa kanya kanina.
Nang makita ni Lorraine ang masungit na titig ni Trixie, agad na nagliwanag ang
kanyang mga mata. Hinila niya ang kamay ni Tyler sa harap ni Trixie at sinabi,
"Tyler, sa palagay ko ang ampalaya na ito ay dapat ibigay kay Trixie. Ito ang
perpektong pagkain na pampapayat."
Kumunot ang noo ni Trixie. Ang ampalaya ay pampapayat? Bakit hindi niya alam?
Gayunpaman, sa harap ni Tyler,Trixie still maintained her elegant image of a lady.
"Boss Tyler, ang paborito kong ulam ay ampalaya. Salamat." Pinilit ni Trixie ang
ngiti sa labi. Oh My God, pinakaayaw niya ang mapait na ampalaya.
"Ganun ba?" Walang pakialam na sagot ni Tyler. Pagkatapos ay binitawan niya ang
kanyang mga chopsticks at nahulog ang ampalaya. Hindi ito nahulog sa mangkok ni
Trixie, ngunit sa mesa.
"Paumanhin, ngunit nanginginig ang aking mga kamay ngayon lang!" Kalmadong
nagsinungaling si Tyler. Nakita ito ni Lorraine, ngunit hindi ito isiwalat.
Bagaman nakaramdam ng kaunting panghihinayang si Trixie na hindi siya makakain ng
ulam na personal na kinuha ni Tyler, naisip niya na isang magandang bagay ang hindi
niya makain ang mapait na ampalaya!
"Tyler, bigyan kita ng isang mangkok na soup!" Matamis na ngumiti si Lorraine
habang kinuha ang mangkok sa harap ni Tyler at nilagyan ang isang mangkok ng soup
para sa kanya.
Tyler glanced at Lorraine in satisfaction. At least this woman was sensible to have
come to curry favor with him!
Actually, Tyler was overthinking things. Lorraine didn't know what Tyler said just
now, but she did it purely to anger Trixie.
Naisip ni Lorraine na hindi siya narinig ni Tyler at tinaas ang ulo upang tumingin
kay Tyler. Nagkataon na nakatingin din sa kanya si Tyler, kaya't nagtama ang
kanilang mga mata.
Nang makita niya ang malamig at malalim na mga mata ni Tyler, nagsimulang mag-panic
si Lorraine sa ilang kadahilanan. Mabilis siyang umiwas ng tingin at nagsimulang
mamula ang tainga.
Upang matupad ang kanyang hangarin, kinuha ni Lorraine ang mangkok ng soup, kumuha
ng isang kutsara at hinipan ito ng marahan. Pagkatapos, inilagay niya ito sa tabi
ng bibig ni Tyler.
Sinubo ito ni Tyler at ginulo ang buhok ni Lorraine
sa kasiyahan, "Baby, napaka-sweet mo!"
Narinig ito, naramdaman ni Lorraine na naging mas masama ang titig ni Trixie,
ngunit hindi ito pinansin ni Lorraine. Kaninang binigyan kita ng pagkakataon hindi
mo ako pinapansin, ngayon mamatay ka sa inggit!
"Tyler, masarap ba? Gusto mo subuan kita ulit?" Marahang tanong ni Lorraine.

CHAPTER EIGHTY EIGHT

"As long as its a treasure, everything tastes good!" Tyler''s handsome face had a
very gentle smile.
Napatingin si Lorraine kay Tyler. Ano kaya kung lagyan ko ng lason, sasabihin pa
rin ba niyang everything tastes good?
Si Trixie, na umupo sa tapat niya, ay nakita silang dalawa na walang tigil na
ipinapakita ang kanilang pagmamahalan, galit na galit na halos gusto niyang umiyak.
Malinaw na naramdaman niya na sadyang ginawa ito ni Lorraine, kahit na alam niyang
gusto niya si Tyler, sadya pa rin niyang ginawa ang mga bagay sa harap niya!
"Boss Tyler, may gagawin pa ako, kaya aalis na muna ako." Sinubukan ni Trixie ang
kanyang makakaya upang mapanatili ang isang nakangiting mukha habang kinuha ang
kanyang Chanel bag at naghanda na umalis.
"Huwag kang magmamadali na umalis. Marami pa ang pagkain na hindi mo pa kinakain!"
Kinaway ni Lorraine ang kamay niya.
Sa totoo lang, lubos na nasiyahan si Lorraine sa galit na mukha ni Trixie.
"Hindi na kailangan, nagpapayat ako kamakailan, kaya't hindi na ako kumakain ng
marami!" Ayaw kausapin ni Trixie si Lorraine, ngunit dahil nandito si Tyler,
napilitan siyang sagutin ito.
Matapos niyang magsalita, lihim na sinulyapan ni Trixie si Tyler, inaasahan na
mahihimok siya ni Tyler na manatili sandali. Gayunpaman, hindi man lang siya
tiningnan ni Tyler. Medyo nabigo si Trixie. Kinuha niya ang kanyang bag at umalis.
Nang makita ang kanyang pag-alis, mabilis na bumalik sa pwesto si Lorraine.
Si Lorraine, na kanina nagugutom, kinuha ang kanyang mga chopstick at nag-umpisang
kumain. Kung hindi lang dahil sa Trixie na iyon kanina pa siya nakakain!
"Gutom na gutom ka ba?" Pagkakita kay Lorraine na sunod-sunod ang subo, isang ngiti
ang lumitaw sa mga mata ni Tyler.
"Kung sobrang ginamit mo ang utak mo, paano ka hindi magugutom?" Malabo na sagot ni
Lorraine habang kumakain.
"Kung mangahas ka pa ulit na hanapin ako ng ibang babae, sisiguraduhin kong wala
kang makakain!" Ang galit ni Tyler ay hindi pa ganap na humupa. Ang babaeng ito ay
naglakas-loob na hanapan siya ng babae? Hindi kaya plano niya akong iwan?
Habang iniisip ito ni Tyler, mas naramdaman niyang posible ito. Dumilim ang kanyang
mukha at pilit niyang hiningi ng paliwanag, "Damn woman, tumigil ka nga muna."
"Bakit?" Sinulyapan ni Lorraine si Tyler
at nagpatuloy sa pagkain.
"Hayaan mong tanungin kita, ano ang iyong layunin sa pagtulak sa akin sa babaeng
iyon?" Matapos sabihin ni Tyler ang kanyang pangungusap, hindi niya natiis na
makita si Lorraine na patuloy na kumakain, Kaya't inagaw niya lang ang mga
chopstick nito!
"Hoy, anong ginagawa mo? Nababagot ka na ba?" Matapos maagaw ang mga chopstick,
kinuha ni Lorraine ang kutsara at nagpatuloy sa pagkain.
"Ah, aray, masakit."
Damn, bakit nawili na ang lalaking ito kakapisil sa baba niya? Sobrang sakit!
"Sakit? Sabihin mo sa akin ang totoo, ano ang binabalak mong gawin?" Tinitigan ni
Tyler si Lorraine ng matatalim sa mga mata.
Si Lorraine ay medyo nabulabog ng tingin ni Tyler.
Hinila niya ang kamay ni Tyler, "Ayaw mo? Napakabait ko para hanapin kita ng babae,
hindi ba?"
Narinig iyon, nagsimulang maglabas ng matinding malamig na awra ang buong katawan
ni Tyler. Tama ang hula niya. Ang babaeng ito ay nais na iwanan siya, kaya nais
niyang hanapin siya ng isang babae!
Tyler narrowed his cold eyes dangerously. He gritted his teeth and said word by
word, "Lorraine, don't ever think of escaping from me. You owe me
that!"
Ang bawat salita ay tulad ng isang kutsilyo na tumutusok sa puso ni Lorraine. Si
Tyler ay talagang isang negosyante, nakita niya nang mabilis ang kanyang hangarin!
"Waka akong balak tumakas." Lorraine's eyes flickered slightly as she felt little
guilty.
"Mabuti kung ganun!" wika ni Tyler na may malamig na kislap sa kanyang mga mata.
Nanatiling tahimik si Lorraine, ngunit nawalan siya ng gana sa pagkain. Matapos
kumagat, inilagay niya
pababa ng kanyang mga chopstick.
Pagkatapos kumain lumabas na sila ng Hotel at bumalik na ng villa. Pagdating
dumiresto na agad si Lorraine sa kayang silid.
The next day
"Ano ang pinagkaka-abalahan ng babaeng 'yun kanina?" Tyler seat at the chair lazily
with his long legs crossed.
"Si Miss Lorraine ay naghahanap ng trabaho!" Iniulat ni Rommel ang mga resulta ng
pagsubaybay kay Lorraine.
"Naghahanap ng trabaho?" Sumimangot si Tyler. Ang babaeng ito ay talagang walang
ginagawa!
"Nagpunta siya sa lahat ng mga kumpanyang kabilang ang, Silva Group, Shen Group at
Alvarez Company."
Saglit na pinag-isipan ni Tyler. Pagkatapos, isang ideya ang sumagi sa isipan,
"Tawagan ang kumpanyang ito at sabihin mo sa kanila na ibalik sa akin ang resume ni
Lorraine."
"Gagawin ko agad ito ngayon!" Tumango si Rommel at humakbang palabas.
Makalipas ang tatlong araw
Si Lorraine ay malungkot na nakatayo sa tabi ng bintana.
Ipinasa niya ang kanyang resume sa higit sa isang dosenang mga kumpanya, ngunit
wala ni isa sa kanila ang tumawag . Akala ni Lorraine ito ay dahil hindi siya
nagtapos sa unibersidad, kaya walang kumpanya ang nais tumanggap sa kanya!
Isang tunog ng ringtone ng telepono ang tumunog. Binuksan ni Lorraine ang telepono
at nakita na si Zabrill iyon.
Ang teleponong ito ay ibinigay sa kanya ni Tyler, ngunit inilipat ni Lorraine ang
kanyang orihinal na card sa telepono.
"Hello?" Mahinang sabi ni Lorraine.
Matagal na niyang kilala si Zabrill, bihira siyang tumawag sa kanya, kaya nagtaka
si Lorraine kung nagkamali lang ba ng tawag si Zabrill.
"Lorraine."
Ang banayad na boses ni Zabrill na nagmula sa kabilang dulo ng telepono. Tila
musika sa pandinig ni Lorraine. Naramdaman ni Lorraine na bumilis ang tibok ng
kanyang puso sa sandaling iyon. Gaano katagal mula nang huli niyang marinig ang
tinig ni Zabrill?
"Lorraine, nakikinig ka ba?" Matagal nang hindi naririnig ni Zabrill ang boses ni
Lorraine, kaya't nagtanong ulit siya.
"Nakikinig ako. Ano ang problema?" Inilapit ni Lorraine ang tainga malapit sa
telepono, takot na hindi marinig ang bawat salita ni Zabrill.
Biglang natahimik ang kabilang dulo ng linya. Halos akala ni Lorraine na pinutol na
ni Zabrill at tawag, ngunit ng titingnan na niya ang telepono, narinig niyang
sinabi ni Zabrill, "Lorraine, namiss kita!"
Napatakip ng bibig si Lorraine habang naluluha siya. Naririnig niya ang matinding
pananabik sa boses ni Zabrill.
Matapos punasan ang kanyang luha gamit ang isang tisyu sa mesa, pinigilan ni
Lorraine ang kanyang tinig at sinabing, "Anong problema mo? May nangyari ba?"
Natahimik ulit si Zabrill sa kabilang dulo ng linya, at si Lorraine, ay muling
nagtanong, "Zabrill, anong problema mo?"
"Ayos lang ako!" Bigla lang kita namiss! " si Zabrill, na nasa kabilang panig ng
telepono, ay napabungtong-hininga. Hindi tinago ng boses nito ang matinding
kalungkutan.
Biglang sinipa ang pinto ng kwarto ni Lorraine. Nabigla siya at ang telepono na
nasa kamay niya ay halos mahulog.
"Hoy, Lorraine, sino ang kausap mo?" agad na tanong ni Tyler.
"Wala." Sinubukan ni Lorraine ang makakaya upang magmukhang hindi masyadong
nabigla.
"May tinatago ka sa akin?"
"Wala nga, eh! Bakit ba ang kulit mo?" pairap na wika ni Lorraine.

CHAPTER EIGHTY NINE

Kinabukasan
Maagang umalis si Lorraine para maghanap ng trabaho. Lahat ng puwedeng pasahan ng
resume pinasahan niya, nagbabaka-sakali na matanggap siya.
"Ilang Company na pinasahan ko ng resume ko bakit lahat sinasabe tatawagan na lang
ako?" bulong ni Lorraine sa sarili.
"Lorraine."
Habang naglalakad isang tinig na nagmula sa kanyang likuran ang narinig ni
Lorraine. Napalingon siya upang tingnan kung sino ang tumawag. "Zabrill?"
"Saan ka pupunta? Ihahatid na kita." wika nito.
"No need, you can go back to your work. May gagawin pa ako!" Alas dose pa lang ng
hapon, ayaw pang bumalik ni Lorraine sa Harrison's Villa nang maaga.
"San ka pupunta? Ihahatid kita!" Si Zabrill ay paulit-ulit pa rin. Nais lamang
niyang manatili nang kaunti pa kasama si Lorraine.
"Iwan mo na lang ako dito. Gusto kong maglakad-lakad nang mag-isa." Binigyang diin
ni Lorraine ang salitang 'mag-isa'.
Hindi mahalaga kung todo tanggi siya kay Zabrill, alam ni Lorraine na ikakagalit
lang ito ni Tyler.
"Sige, kung may kailangan ka, tandaan mo tawagan mo lang ako!" Dahan-dahang
pinaandar ni Zabrill
ang sasakyan
"Lorraine!"
Nang hahakbang na si Lorraine, biglang siyang tinawag ni Zabrill.
Lumingon siya at tiningnan si Zabrill na may pag-aalinlangan sa mga mata, "May
sasabihin ka pa ba?"
Saglit na nag-atubili si Zabrill. Sa huli, napailing-iling na lang siya, "Wala,
gusto lang kita tawagin sa pangalan mo."
Pagkatapos sabihin, Tumakbo na palayo ang marangyang sports car ni Zabrill. Ibinaba
ni Lorraine ang kanyang ulo upang sipain ang bato sa ilalim ng kanyang mga paa, ang
kanyang puso ay puno ng kalungkutan.
Sa isang iglap, isang buong araw ang lumipas. Hindi na kailangang sabihin, para kay
Lorraine ngayon ay isa na namang walang kwentang araw.
Sa study room, iniulat ni Rommel kung ano ang nangyari ngayon kay Tyler tulad ng
dati.
Hindi na kailangang sabihin, ang pangunahing tauhan ay si Lorraine pa rin.
"Third Brother, hindi si Miss Lorraine
natanggap sa trabaho ngayon, ngunit–“ Nag-atubili si Rommel habang nagsasalita.
"Pero ano? Ituloy mo." Sumimangot si Tyler. Mula kailan pa naging girly talk si
Rommel?
"Nakipagtagpo si Miss Lorraine sa CEO ng Sanchez na Zabrill ngayon. Nag-usap silang
dalawa ng halos isang oras."
Malakas na hinampas ang palad ni Tyler sa lamesa. Bahagyang nanginig ang mabibigat
na lamesa. Ang mukha ni Tyler ay galit na galit. Napuno ng isang nakamamatay na
katahimikan ang buong study room.
Ibinaba ni Rommel ang kanyang ulo at sinubukan iwasan ang mga tingin ni Tyler.
Pagdating ng gabi, si Lorraine, na buong araw naghanap ng trabaho, ay nagbabad sa
bathtub.
Pansamantalang na-relax ang kanyang pagod na katawan.
Bigla, binuksan ang pintuan ng banyo. Hindi sinasadya na tinakpan ni Lorraine ang
kanyang
dibdib habang nakatingin sa mata na nasa harapan niya. "Kung nais mong maligo,
maaari mo bang hintayin akong matapos?"
"Hindi pwede!" Medyo malamig ang mukha ni Tyler.
Inusisa ni Lorraine, "Bakit mainit na naman ang ulo mo? Kanino ka ba nagagalit?
Kung sino man iyon puntahan mo muna para kausapin."
Malamig na ngumuso si Tyler at sinimulang hubarin ang kanyang shirt, "Natagpuan ko
na ang taong iyon. Tulad ng nais mo, pinuntahan ko at parusahan ko siya ngayon!"
Hindi naka imik si Lorraine. Tinaas niya ang kanyang kamay at itinuro ang sarili.
"Ang taong tinutukoy mo ba ay ako?"
Kaswal na itinapon ni Tyler ang kanyang shirt sa sahig at yumuko. Inilagay niya ang
kanyang mga kamay sa gilid ng bathtub at pinasandal si Lorraine sa kanyang dibdib.
"Lorraine, ang talino mo talaga!" pinupuri siya ni Tyler, ngunit sa tainga ni
Lorraine, parang boses ng demonyo ang tunog.
"Tapos na akong maligo. Magbibihis na ako." akmang tatayo na si Lorraine, ngunit
hinila siya pabalik ni Tyler.
"Nais mo bang umalis? Sa palagay mo makakaiwas ka?" Binawi ni Tyler ang kanyang
palad na sumusuporta sa bathtub.
Habang nakatingin kay Lorraine, dahan-dahang hinubad ang suot niyang pantalon.
Sumampa si Tyler sa bathtub. Mabilis na lumipat si Lorraine sa gilid tila tulad ng
isang daga na nakakita ng pusa.
Nagdilim ang ekspresyon ni Tyler. Inabot niya ang kanyang kamay at hinila si
Lorraine at niyakap, "Lorraine, huwag kalimutan ang ating kasunduan. Kung maglakas-
loob ka na tanggihan ako, huwag ka nang lumabas bukas."
Kinagat ni Lorraine ang mga labi at mariin niyang tinitigan si Tyler. Gagamitin
nito ang kahinaan niya upang takutin siya, "Puwede bang huwag dito?"
"You don't have the right to bargain with me. In my heart, you're just a servant,
understand?"
Ang maisip ni Tyler sina Lorraine at Zabrill na nanatili sa iisang kotse at maaring
gumawa ng mga malaswang bagay, lalo lang niya nararamdaman ang matinding galit.
Servant? Namutla ang mukha ni Lorraine at bahagyang nanginig ang mga labi. Biglang
napuno ng luha ang mga mata niya.
Ang makita ang mga luha ni Lorraine agad lumambot ang puso ni Tyler. Hindi niya
matiis si Lorraine, ngunit nang maisip niya kung paano siya masaya na nakipag-usap
sa ibang lalaki sa loob ng sasakyan, ang awa sa kanyang puso ay natakpan ng
matinding galit.
"Lorraine, sabihin mo sa akin, sino ang nakita mo kanina?" Mahigpit na idiniin ni
Tyler si Lorraine sa gilid ng bathtub habang ang mala-yelong mga mata ay nakatitig
kay Lorraine.
"Mga tao sa buong kalye!" Ngumuso si Lorraine at binaling ang ulo sa gilid, hindi
tumingin sa mga mata ni Tyler.
Nginisian ni Tyler. Marahang hinimas ng mga mahaba at maputi na daliri nito ang
maputing leeg ni Lorraine. "Hayaan mong tanungin kita ulit, sumama ka ba sa taong
ligaw na iyon?"
"Sinundan mo ako?" Biglang napagtanto ni Lorraine. Hindi nakakagulat na si Tyler ay
napaka-abnormal ngayong gabi.
"So what if l am?" Matapang na sumagot si Tyler,
"Kung hindi kita nasundan, paano ko malalaman na kasama mo ang unggoy na 'yun?"
"Ikaw!" Si Lorraine ay hindi maaaring manalo laban sa kanya dahil si Tyler ay
palaging isang hindi makatuwirang tao. Walang silbi kung mangangatwiran pa siya,
"Dahil alam mo na ang tungkol dito, ano ang point ng pagtatanong? Nais mong marinig
kung ano ang ginawa namin sa kotse?"
"Anong ginawa ninyo?" Gulat na napatingin si Tyler kay Lorraine.
Bigla niyang binawi ang malaki niyang palad at hinawakan ng mahigpit ang leeg ni
Lorraine.
Sa ngayon, si Tyler ay tulad ng isang mabangis na hayop sa tindi ng galit. His
sharp eyes shot out two sharp, cold glints. From the sound of the bones dislocated,
it was not hard to see how angry he was.
"Gusto mo bang malaman? Ayokong sabihin sa iyo." Kahit na hinawakan siya ni Tyler
sa lalamunan, hindi man lang niya kinunot ang kanyang mga mata.
"Napakahusay!" Ang malisyosong tinig ni Tyler ay narinig sa tainga ni Lorraine. Sa
susunod na segundo, biglang kumalas si Tyler sa kanyang leeg, "Hindi mo sasabihin,
hindi ba? Then I'll check for myself."
Matapos itong sabihin ni Tyler, kumilos nang walang pakundangan. Si Lorraine sa
sobrang sakit ay halos maiyak siya.
Lumipas ang halos tatlong oras, lumabas si Tyler sa banyo.
Malamig na ang tubig sa bathtub. Malata ang katawan ni Lorraine habang nakahiga sa
bathtub. Matapos ang mahabang oras, inilipat niya ang kanyang malata at walang
lakas na katawan malapit sa hawakan ng bathub, ginamit ang lahat ng kanyang lakas
sa hawakan ng gilid ng bathtub nang tumayo siya.
Si Lorraine ay bahagyang humakbang nang halos matumba na sa sahig. Sa kabutihang
palad, siya ay mabilis na nakahawak sa pader.
Bumalik si Lorraine sa higaan matapos magkapagsuot ng damit. Bumagsak ang luha sa
kanyang mga mata at tumulo sa cotton pillow, dinungisan ng mga luha na tila tubig
kung umagos ang unan.

CHAPTER NINETY
Kinabukasan.
Nagising si Lorraine na may malabo na paningin. Humarap siya sa salamin at
tiningnan ang sarili, nakita niya na ang kanyang mga mata ay namumula at namamaga.
Matapos maghilamos, bumaba si Lorraine na namumula at namamaga ang mata.
Si Manang Nempha ay nagtuturo sa mga kasambahay ay napalingon, hindi niya
sinasadyang makita si Lorraine na dahan-dahang naglalakad pababa sa hagdan.
Nagulat si Manang Nempha sa mapula at namamagang mga mata ni Lorraine, "Miss
Lorraine, anong nangyari sa mga mata mo? Umiyak ka ba?"
"Manang." Nang buksan ni Lorraine ang kanyang bibig at magsalita, napagtanto niya
na ang kanyang boses ay medyo namamaos.
"Hayz." Si Manang Nempha ay bumuntong hininga nang walang magawa. "Ano na naman ba
kasi ang nangyari? Bakit ba nagalit si Sir Tyler?"
"Hindi ko na siya maintindihan, si Tyler ay tulad ng isang gasolina na kunting
sindi agad na sumasabog." Sinabi ni Lorraine sa isang inagrabyadong tono.
"Gayunpaman, hayaan mo muna akong ipaalala sa iyo, ang karakter ni Sir Tyler ay
ganoon na talaga. Kung patuloy mo siyang ginagalit hindi ka magiging isang young
Madam ng Harrison sa hinaharap!" Nakita na ni Manang Nempha na malaki ang pagbabago
sa ugali ni Tyler kay Lorraine. Kung mauunawaan ni Lorraine may pagkakataon siyang
umupo bilang Young Madam ng Harrison's Family sa tamang panahon.
"Ayoko!" hindi ako interesado! Hindi sinabi ni Lorraine ang huling mga salita,
ngunit sa totoo lang, hindi talaga siya interesado sa posisyon ng Young Madam sa
Harrison Family.
"Okay, may pagkain pa sa kusina, initin mo na lang." Si Manang Nempha ay hindi na
galit kay Lorraine tulad ng trato niya sa simula, ngayon siya na ang gumawa ng
hakbang upang maghanda ng agahan para kay Lorraine.
"Manang, salamat!" Nagpapasalamat na ngumiti si Lorraine at mabilis na naglakad
papasok sa kusina. Nagpapasalamat si Lorraine na si Manang Nempha ay tinatrato na
siya nang maayos, hindi na ito tulad ng dati.
Inilagay ito ni Lorraine sa microwave upang mainit ito saglit, pagkatapos ay dinala
ito sa mesa at sinimulang kainin ang kanyang pagkain. Siya ay ginamit ni Tyler
buong gabi, kaya't nagutom siya ng sobra.
Nang makita ni Manang ang ekspresyon ni Lorraine, agad siyang sumimangot. Ang pag-
uugali ni Lorraine sa pagkain ay tiyak na pagtatawanan sa oras na makita ito ng
ibang tao.
Bilang mayordoma ng Pamilya Harrison, Tiyak na hindi papayagan ni Manang Nempha na
magkaroon ng pagkakataon ang iba na kutyain ang Pamilya Harrison. Pagkatapos nito,
lumakad siya patungo kay Lorraine.
Si Lorraine, na kumakain ay hindi napansin ang pagbabago ng ekspresyon ni Manang
Nempha. Nang makita niya si Manang Nempha na naglalakad palapit sa kanya, nagtanong
pa siya, "Manang, gusto mo bang kumain kasama ako?"
"Tayo!" Naglakad si Mamang Nempha na may malamig na awra. Ituturo niya nang maayos
kay Lorraine ang mga patakaran at tamang kilos bilang isang asawa ng isa sa
Harrison family, hindi para sa kaparusahan niya, kundi para sa kapakanan ng Pamilya
ng Harrison.
"Bakit manang, Anong meron?" Natulala si Lorraine.
"Ngayon, ituturo ko sa iyo ang mga tamang panuntunan. Tingnan mo ang iyong sarili
Lorraine kung ikaw ay makita ng ibang tao tiyak na kukutyain ka nila at mapapahiya
ang pamilyang Harison." Umiling si Manang Nempha, labis na hindi nasiyahan sa
paraan ng pagkain ni Lorraine.
Ano ang masama sa paraan ng kanyang pagkain?
Umupo si Manang Nempha sa tabi ni Lorraine at dinampot ang mga chopstick sa lamesa.
Tiningnan ito sa mata at sinenyasan niya si Lorraine na sundan siya.
"Dapat mong bigyang pansin ang paraan ng iyong pagkain. Kung kumuha ka ng isang
malaking piraso ng pagkain, kailangan mo munang ilagay ito sa mangkok, at
pagkatapos ay hiwain ng maliliit na piraso bago kainin. Huwag direktang isubo ng
buo sa iyong bibig, ito ay pangit tingnan, o maaari ka lamang kumuha ng maliliit na
piraso ng pagkain." Si Manang Nempha ay nagpakita kay Lorraine habang nagsasalita
ito.
Tahimik na nagmamasid si Lorraine. Ang ganitong paraan ng pagkain ay talagang hindi
angkop para sa kanya, ngunit pinili pa rin niyang dahan-dahang matuto alinsunod sa
kanyang pasensya.
Ilang araw na hindi nakita ni Lorraine si Tyler, at hindi ito alam ni Manang
Nempha. Hanggang sa nalaman niya na si Tyler ay nagpunta sa Amerika.
Pagkaalis ni Tyler, mas malaya si Lorraine. Kahit papaano, walang nagmamasid sa
kanya. Maliban sa kailangan niya ng isang driver na samahan siya kapag siya ay
lumabas.
Itinabi ni Lorraine ang usapin sa paghahanap ng trabaho. Nais niyang samantalahin
ang pagkawala ni Tyler upang magsaya sa labas.
"Pwede bang tumigil ka sa pagsunod sa akin?" Walang imik na lumingon si Lorraine
upang tingnan ang driver na sumusunod sa likuran niya.
"Miss Lorraine, utos ni Manang Nempha na lagi akong nakasunod at malapit sa iyo."
Ang driver ay may seryosong ekspresyon sa mukha, ngunit sumagot pa rin siya ng may
pag-galang kay Lorraine.
Nakaramdam ng inis si Lorraine. Ngayong araw ay nagkaroon siya ng interes na mag-
shopping, ngunit ang driver ay patuloy na sumusunod sa kanya na para siyang isang
kriminal.
Matapos maglakad sandali, sumulyap si Lorraine sa pampublikong banyo sa tabi ng
kalsada.
Bigla, isang plano ang sumulpot sa kanyang isipan, "Kailangan kong pumunta sa
banyo. Hintayin mo ako dito!"
Si Lorraine ay kaagad na pumasok sa banyo ng mga kababaihan matapos sabihin sa
driver. Nang siya ay pumasok, natagpuan niya na mayroong pintuan sa likod. Natuwa
si Lorraine at nagmamadaling lumabas.
Nang walang nakasunod na driver sa kanya, pakiramdam ni Lorraine ay malaya siya.
Kinamumuhian niya ang mga taong pilit na
sinusundan siya.
Naglakad-lakad sandali si Lorraine bago dumaan sa isang bar. Pagkalipas ng isang
pag-aalangan, lumakad papasok si Lorraine.
It was now around 2pm, kaya kaunti lamang ang mga tao sa paligid. Ang mga tao na
nanatili sa bar kagabi ay nagsi-uwian na, at ang mga kawani ay natutulog.
"Bigyan mo ako ng whiskey." Deretsong sabi ni Lorraine habang papasok sa loob.
Ang kawani ng bar ay tumingin kay Lorraine at nagtanong, "Sigurado ka bang gusto mo
ng whiskey?"
"Opo!" Talagang sigurado si Lorraine.
Wala nang sinabi ang empleyado. Tumalikod siya at kumuha ng isang bote ng alak.
Binuksan niya ang bote at inilagay sa harap ni Lorraine.
Kumuha si Lorraine ng isang basong alak at umupo sa isang random table. Ibinuhos
niya ang kalahati ng alak sa isang baso at ininom lahat sa isang lagokan lamang.
Napaubo si Lorraine, binuga ang alak, hindi inasahan na ganun ka sama ang lasa ng
whiskey.
"Ang Whiskey ay hindi ganyan kung inumin." Isang malalim na tinig ang nagmula sa
likuran ni Lorraine.
Medyo gumaan ang pakiramdam ni Lorraine sa kanyang lalamunan. Sumimangot siya at
sumagot, "B–binili ko ito at i–iinumin ko h–hangga't g–gusto ko." panay pa rin ang
ubo ni Lorraine habang nagsasalita.
"Kung hindi mo ito kayang inumin, huwag ka ng uminom. Maraming mga kalalakihan ang
hindi kayang uminom ng whiskey, lalo na sa babaeng tulad mo."
Habang sinasabi iyon isang payat at maputing kamay ang nag-abot na isang basong
tubig kay Lorraine.
Lalong lumala ang pait sa lalamunan ni Lorraine. Wala ng maraming oras upang mag-
isip, kinuha niya ang baso ng tubig at ininom ito sa isang lagokan lang, pagkatapos
ay tumalikod upang tingnan ang taong iyon. Nang makita niya ang pamilyar na mukha
na iyon, agad niyang binulalas, "Anton? ikaw ba yan?"
"Ako nga ito, bakit?" Ang malinaw na asul na mga mata ni Anton ay nagsiwalat ng
isang pahiwatig ng isang ngiti, na nagbibigay ng isang napaka banayad na
pakiramdam.
"Pumunta ka rin dito upang uminom?" Duda na tanong ni Lorraine.
Umiling si Anton at malikot nitong kinurap ang mga mata. "Hulaan mo, may premyo!"
"Hindi na tayo bata para sa mga ganyang bagay."

CHAPTER NINETY ONE

"Ako ang may-ari ng hotel na ito! This is my treat!" Tinaas ni Anton ang kamay at
inutusan ang waiter upang magdala ng isang basong alak, "Boring uminom mag-isa,
sasamahan kita!"
"Nasa mood ka talaga para maglibang!" Tinaasan ng kilay ni Lorraine.
"Ang pagiging boss ay hindi madali. Kailangan mong paminsan-minsan pumili ng mga
batang babae at magpahinga, ano sa palagay mo?" Itinuro ni Anton ang kanyang
daliri.
Napatingin si Lorraine sa daliri nito at agad niyang nahulaan kung ano ang gustong
ipahiwatig nito. "Okay."
"Bakit ka nagpunta rito ngayon? Palagay ko Broken hearted ka kaya kailangan mong
uminom ng alak para kalimutan ang lalaking nanakit sayo?" pabirong tanong ni Anton.
Iniluwa ni Lorraine ang alak sa kanyang bibig. Kailangan niyang aminin na ang
imahinasyon ni Anton ay talagang mahusay. "Boss Anton, alam mo ba kung magiging
manunulat ka, tiyak na mabenta ang iyong mga libro?"
"Oh, ganoon ba?" Nagtataka na nagtanong si Anton, "Bakit mo naman nasabi iyan?"
"Sa malawak na imahinasyon mo tiyak maganda ang librong maisusulat mo." wika ni
Lorraine.
"Bakit tama ba ang hula ko?"
Hindi nakaimik si Lorraine. "Boss Anton, bakit wala ka pang girlfriend?" Tanong ni
Lorraine matapos ang isang sandaling katahimikan.
Anton raised his eyebrows. This woman is really interesting. Very few people would
dare to chat with him so easily. "So? Gusto mong maging kasintahan ko? Gayunpaman,
ang pamantayan ko pa rin ay napakataas. At ang isang taong tulad mo, ay hindi ko
pag-aaksayahang ligawan sa kadahilanang marami ako magiging karibal."
"Tumigil ka! Wala akong interes na maging kasintahan mo." agad na sagot ni
Lorraine.
"Maraming babae na ang nagsabi sa akin ng ganyan, ngunit ang resulta ay–"
"Sila 'yun. Huwag mo akong ihambing sa mga babaeng pumupunta sa bar upang magsaya."
Matapos sabihin ni Lorraine ang kanyang pangungusap, ininom ang huling tagay ng
alak sa kanyang baso, pagkatapos ay tumayo na para umalis. "Maraming salamat sa
iyong libre. Paalam!"
Sinundan ng tingin ni Anton si Lorraine, hindi niya inakala na hindi ito tulad ng
ibang babae na magkakagusto agad sa kanya.
At night.
Mahimbing na natutulog si Lorraine nang bigla siyang magising ng isang ingay sa
baba.
Nanatiling nakahiga sandali si Lorraine sa kama habang nakatakip ang mga kamay sa
tainga, ngunit iritado pa rin siyang bumangon.
Anong nangyari? Pagkatapos ng ilang pag-iisip, nagpasya si Lorraine na bumaba upang
tingnan. Pagdating niya sa hagdanan, ang ilan sa mga maid ay nagmamadaling umakyat.
"Hello... Anong–“ Nais ni Lorraine na tanungin kung ano ang nangyari, ngunit ang
mga maid na iyon ay hindi man lamang siya binigyan ng isang sulyap bago tumakbo sa
itaas.
Si Lorraine ay lumakad pababa na puno ng mga katanungan. Nakita niya si Manang
Nempha na may inuutos sa kasambahay na magdala ng mga kakaibang bagay sa taas.
Naglakad si Lorraine palapit sa kinaruruunan ni Manang Nempha at nagtanong,
"Manang, anong nangyari? Ano ang ginagawa mo sa kalagitnaan ng gabi?"
"Si Sir Tyler, nabaril!" Walang oras si Manang upang sabihin ang anuman kay
Lorraine. Matapos tumugon sa kanya, mabilis siyang naglakad sa taas.
Hindi nagtagal, si Lorraine na lang ang natira sa sala. Nagulat siya, bumalik na si
Tyler? At siya ay nabaril?
Pagkatapos ng isang sandaling pag-aalangan, sinundan ni Lorraine ni Manang Nempha
sa itaas. Hindi mahalaga kung ano, kailangan niyang pumunta at tingnan.
Dumating si Lorraine sa pintuan ng silid ni Tyler at nakita si Fernan na nakikipag-
usap kay Manang Nempha. Mayroong isang hilera ng mga katulong na nakatayo sa labas,
at narito rin ang tatlong magkapatid na Roman.
Napahinto si Lorraine nang maramdaman niya ang isang matalim na titig. Napaikot ang
ulo niya, at agad na nagulat.
Pinandilatan siya ni Ronald ng kanyang dalawang bilog na mata. Ang galit na galit
na tingin na iyon ay pinaramdam kay Lorraine na si Ronald ay tila susugod at
bugbugin siya sa susunod na segundo.
Wala naman siyang nagawa, Hindi ba? Hindi na ito masyadong inisip ni Lorraine. Kung
sabagay, hindi ito ang unang pagkakataon na tinitigan siya ni Ronald ng matalim.
Siya din ang dahilan kung bakit ipinadala ulit ito ni Tyler sa Death Forest.
Ang tunog ng malakas na mga yabag ng paa ay narinig at lahat ay tumingin patungo sa
hagdan.
Maya-maya pa, lumitaw sa harapan nila sina Brandon at Tristan.
"Kumusta si Third Brother?" Mabilis na tanong ni Brandon.
"Don't worry, we've already taken out the bullets. Third Brother will wake up
soon." Sagot ni Fernan.
"Paano nabaril si Third Brother?" Hindi ito mawari ni Brandon. Sa lakas at galing
ni Tyler sa pakikipaglaban, walang sinumang makakapanakit rito.
"Hindi rin ako sigurado tungkol sa mga detalye. Kailangan kong tanungin si Third
Brother tungkol sa dahilan paggising niya." muhkang pagod na tugon ni Fernan.
Tumingin si Lorraine sa mahigpit na nakasara na pinto at medyo nag-alala. Sa sinabi
ni Fernan, masasabi niya na si Tyler ay binaril at nasugatan.
Matagal nang naririnig ni Lorraine ang tungkol sa alitan sa loob ng mga pamilyang
iyon, ngunit ito ang unang pagkakataon na nangyari sa harap niya mismo.
Narinig ni Lorraine si Manang Nempha na sinabi dati na si Tyler lamang ang kahalili
sa pamilya ng mga Harrison, so it wasn't hard for Lorraine to imagine how much
danger was hidden beside Tyler.
Matapos makinig ng sandali, tumalikod na si Lorraine at umalis. Kahit na nais
niyang pumunta at tingnan kung kamusta si Tyler, tiyak na hindi siya papayagan
pumasok sa silid ni Tyler ng magkapatid na Roman.
Nakaramdam ng inis si Lorraine. Kahit na siya ay ginawan ng masama ni Tyler, hindi
pa rin niya mapigilan ang sarili na mag-alala tungkol sa kanya!
Ano ang nangyari sa kanya? Nahulog na ba siya kay Tyler? Habang iniisip ito ni
Lorraine, lalo siyang naguluhan. Natatakot siyang makita ng iba ang iniisip niya,
kaya't dali-dali siyang tumakbo pabalik sa kanyang silid.
Hindi matahimik ang puso ni Lorraine. Naramdaman niya na nahuhulog na talaga siya
kay Tyler. She would feel sad and angry for his misunderstanding, at pakiramdam na
hindi maipaliwanag na nasasabik para sa kanyang biglaang kabutihan.
Kapag nakikita niyang nasasaktan si Tyler, sumasakit ang puso niya. Kahit anong
hirap at poot ang naranasan niya kay Tyler kapag kasama niya ito nawawala lahat ng
takot sa puso niya. Ano ba ang nangyayari sa akin?
Hindi ito maaari, hindi niya hahayaang malaman ni Tyler na inlove siya sa kanya!

CHAPTER NINETY TWO

Kung malalaman lang ni Tyler na gusto ko siya, siguradong pagtatawanan niya ako.
Kung sabagay, sinabi din ni Tyler na sa kanyang puso, siya ay isang servant lamang.
Alam din niya na kinamumuhian siya ni Tyler dahil sa pagkamatay ng kanyang
minamahal na si Dhanna. Samakatuwid, hindi siya magugustuhan ni Tyler
Hindi na kinaya pa ni Lorraine nang maisip niya ang eksenang iyon. Bakit nangyari
ito? Bakit niya gugustuhin si Tyler? Nagsimula ba ito noong nasa isla kami? O noong
dumating si Tyler upang iligtas ako bago sumabog ang cruise ship?
Hawak pa siya ng mahigpit sa kanyang mga braso sa sandaling sumabog ang cruise
ship, at hindi hinayang siya ay masaktan. Nang maisip niya ang nakaraan, Lorraine
realized that Tyler had unknowingly taken over her entire heart!
Hindi makatulog si Lorraine ng buong gabi at iniisip si Tyler. Nag-aalala siya kung
kumusta na ito.
Sa huli, nagpasya si Lorraine na puntahan si Tyler. Dahil sa oras naman ng lahat
upang magpahinga, pupuntahan niya si Tyler sa silid nito.
Si Lorraine ay lumabas ng silid na parang magnanakaw at sumilip bago umakyat sa
itaas.
Sa kabutihang palad, ang magkapatid na Roman ay wala roon at walang sinuman sa
pasilyo.
Marahang binuksan ni Lorraine ang pinto sa silid ni Tyler.
May isang maliit na ilaw sa silid ni Tyler. Kahit sa ilalim ng madilim na ilaw,
naa-aninag pa rin niya ang maputla na mukha ni Tyler.
Hinila ni Lorraine ang isang upuan at naupo, natatakot na magising niya si Tyler,
kaya't dahan-dahan lang siya kung kumilos..
Kahit na wala siyang malay, ang mukha nito ay napaka-gwapo pa rin.
Saglit na tinitigan si Tyler. Iniunat niya ang kanyang kamay, marahang hinaplos ang
makinis na noo ni Tyler. Sa sandaling ito, gumalaw ang bibig ni Tyler, "Tubig. . ."
Ibinaba ni Lorraine ang kanyang ulo upang makinig. Narinig ang sinabi ni Tyler na
gusto uminom ng tubig, mabilis siyang tumakbo pababa upang kumuha ng isang baso ng
maligamgam na tubig. Pagkabalik kumuha siya ng bulak at binasa ng tubig at marahang
dinampi sa bibig ni Tyler.
Bumukas ang pinto sa silid ni Tyler. Nang pumasok si Rommel, nakita niya si
Lorraine na nakaupo sa tabi ng kama ni Tyler, na parang may pinapakain sa kanya.
"Anong ginagawa mo?" Sumugod si Rommel at
hinila si Lorraine mula sa kama. Galit na tinitigan siya nito, "Ano ang pinakain mo
kay Third Brother?"
"Binigyan ko lang siya ng tubig." Tinaas ni Lorraine ang baso sa kanyang kamay at
sinabing, "Masama ba?"
Hindi makapaniwalang tinitigan ni Rommel si Lorraine. Nang makita niya ang mga mata
ni Lorraine, na tila nagsasabi naman ng totoo.
Tuluyang natanggal ang pag-aalinlangan sa kanyang puso.
"Sa susunod, kung wala ang aming pahintulot, huwag basta-basta na pumasok at
umalis!" Malamig ang tono ni Rommel at wala siyang magandang impression kay
Lorraine.
"Bakit? Natatakot ka bang lalasunin ko siya?" Paano hindi maunawaan ni Lorraine ang
mga iniisip ni Rommel? Sa titig at tono pa lang nito para na siyang kriminal.
"Posible iyon, kaya't walang pinapayagang pumasok sa silid na ito habang wala pang
malay si Third Brother."
"Talaga?" Sagot ni Lorraine na may sarkastikong tono. Hindi niya inaasahan na
talagang sasagutin siya ng ganun ni Rommel.
"Miss Lorraine, mangyaring makipagtulungan ka
sa amin." Rommel every word was not far from Tyler's safety considerations, so
could be seen how loyal he was.
"O sige, aalis na ako!" Galit na tumitig si Lorraine kay Rommel. Inilagay niya ang
tasa ng maligamgam na tubig sa mesa at pina-alalahanan siya, "Alalahanin mong
bigyan siya ng tubig."
Aalis na sana si Lorraine ng bigla siyang pigilan ng dalawang kamay.
Lumingon si Lorraine at nakita niyang nagising na si Tyler, ngunit maputla pa rin
ang mukha nito.
Mahigpit na hinila ni Tyler si Lorraine habang sinabi niya ng marahan,
"Don't. . .Go."
Perhaps it was because Tyler was injured, Lorraine couldn't fully control her
strength. She only felt that Tyler was pulling her hand too hard, causing her to
feel pain.
Napansin din ito ni Tyler. Dahan-dahan niyang binitawan si Lorraine at inulit ang
sinabi. "Bawal kang umalis."
"Narinig mo ba iyon? Hindi ako pinapaalis ni Tyler!" wika ni Lorraine na nakatingin
kay Rommel.
Natahimik si Rommel.
"Labas!" Tumingin si Tyler kay Rommel at sumimangot bahagya. Kahit mahina ang
kanyang katawan, ang awra na ibinuga mula sa katawan ni Tyler ay napakalakas pa
rin.
"Yes, Third Brother!" Nang marinig ang sinabi ni Tyler, nag-walk out si Rommel na
may malalaking hakbang.
Sina Tyler at Lorraine lang ang naiwan sa silid.
Pareho silang walang imik at naging malungkot ang kapaligiran.
"Tyler, dapat alagaan mo muna ang mga sugat mo. Aalis na muna ako." Matapos ang
ilang sandaling katahimikan, sinabi ni Lorraine iyon at nais na umalis.
"Teka!" Natakot si Tyler na umalis si Lorraine ng ganun lang. Pinigilan siya nito
gamit ang kanyang malaking palad at malamig na sinabi, "Tahimik na pumasok ka sa
aking silid may balak ka bang pagsamantalahan ako?"
"Ikaw." Galit na galit si Lorraine at hinampas niya ang kamay ni Tyler at galit na
sinabi, "May sugat ka, ano pa ang magagawa mo?"
Matapos sabihin iyon ni Lorraine, nakita niya ang ngiti ni Tyler. Doon lang niya
narealize na sa sinabi niya iba ang iniisip nito.
"Iba na 'yang iniisip mo,ha!"
Tumingin sa kanya si Lorraine at mabilis na nagpaliwanag. Nagalit siya sa kanya,
kaya't hindi siya makapagsalita ng maayos.
Tyler pulled Lorraine over and asked her to sit on the edge of the bed with his arm
around her wais.
Sa isang kaakit-akit na tingin sa kanyang mga mata, sinabi niya, "Naramdaman mo
bang nag-iisa ka dahil walang nagmamahal sa iyo sa aking pagkawala?"
Halos sumuka ng dugo si Lorraine. Alam niyang siguradong may masamang ideya ang
lalaking ito. Nagpumiglas siyang bumangon mula sa kama. Narealize ni Lorraine na
ang lihim na pagpunta sa silid ni Tyler ngayong gabi ay isang pagkakamali.
"Hays, Huwag kang gumalaw!"
Mas hinigpitan ni Tyler ang pagkakayakap kay Lorraine. Naisip ni Lorraine na baka
masahi niya ang sugat ni Tyler, kaya't hindi siya naglakas-loob na gumalaw ng
walang ingat, pinayagan siyang hawakan siya.
"Say it, namimiss mo ba ako? Hmm?" Naging hindi matapat muli ang mga kamay ni Tyler
habang pinipisil ang malambot na laman sa bewang ni Lorraine.
"Sobra ka kung mag-isip!" Iniwas ni Lorraine ang tingin kay Tyler.
Nag-isip sandali si Lorraine, saka sumulyap kay Tyler at bumuntong hininga. "Sa
estado mo ngayon, natatakot akong wala kang magawa."
Dumilim ang mukha ni Tyler. Pinagpantasyahan siya ng babaeng ito? Matalim ang
ekspresyon ni Tyler.
Kampante pa rin si Lorraine kay Tyler, may sugat ito kaya wala itong lakas gumawa
ng anumang bagay.
Biglang naramdaman ni Lorraine ang pag-ikot ng langit, Bigla niyang napagtanto na
nakahiga na siya sa katawan ni Tyler. Nang akma na siyang bumangon, niyakap siya
nito ng mahigpit.

CHAPTER NINETY THREE

"Tyler. . .Anong ginagawa mo?" Hawak ni Lorraine ng magkabila niyang mga kamay ang
dibdib ni Tyler at tiningnan siya sa takot.
"Hindi ba sinabi mo na wala akong magagawa? Gusto kong subukan ang aking
kakayahan."
Matapos itong sabihin ni Tyler, hinahawan nito ang ulo ni Lorraine. Sa mga sumunod
na segundo, isang mainit at matamis na halik ang binigay kay Lorraine.
Kahit na isang kamay lamang ang ginamit ni Tyler, hindi pa rin makawala si
Lorraine. Matapos ang halos dalawang minuto, tuluyan na ring binitawan ni Tyler si
Lorraine.
"Kainis ka, kung alam ko lang kanina, hindi na ako naglakas loob na pumunta rito."
Namumula na tila hinog na kamatis ang pisngi ni Lorraine.
"Hey!"
"Ano?" Si Lorraine, na hinihingal pa rin, ay galit na sumagot.
"Alam mo bang ang bigat mo? Tapos wala kang balak umalis na katawan ko?" Karaniwan,
hindi sasabihin ni Tyler. Gayunpaman, siya ay nasugatan at ang kanyang lakas ay
hindi pa nakakabawi.
Nagsimulang tumawa si Lorraine ng marinig iyon. Inayos niya ang kanyang katawan,
ngunit hindi umalis sa pagkakadagan kay Tyler, "Ngayon alam mo na mali ka? Bakit mo
kasi ginawa 'yun? Hmph, ayoko ngang bumaba." pairap na wika ni Lorraine.
"Sigurado ka bang hindi ka bababa? Hindi ka ba magsisisi sa gagawin ko?" Binawi ni
Tyler ang tingin at dahan-dahang itinaas ang kamay.
Biglang tumunog ang alarma ni Lorraine at bumaba siya sa katawan ni Tyler at agad
na bumaba ng kama.
Pagkakita nito, kumunot ang noo ni Tyler, "Halika na dito!"
Sunod-sunod na umiling si Lorraine. "Hindi, ayoko! kung may sasabihin ka sabihin mo
na!"
Lalo pang kumunot ang noo ni Tyler. Ang babaeng ito ay hindi masunurin, "Cool off
the floor, come to bed."
Sumulyap sa kanya si Lorraine. "Maaaring malamig ang sahig, ngunit mas ligtas ito!"
Inisip ba ng babaeng ito na siya ay isang lobo?
Gayunpaman, nang matapos na magsalita si Lorraine, nakita niya ang masakit na
ekspresyon ni Tyler. Hinala ni Lorraine na umaarte lang si Tyler, kaya hindi siya
agad umakyat sa kama at sinubukan na itanong, "Hoy, Tyler? Okay ka lang ba?"
"Masakit ang braso ko!"
Tiningnan ni Lorraine si Tyler, nakikita na hindi siya nagsisinungaling, lumapit
siya at sumampa sa kama, "Masakit ba talaga? Gusto mo bang tawagan ko si Doctor
Fernan para sa iyo?"
Tyler held Lorraine's hand, the pain on his face had all disappeared. "I don't feel
any pain now."
Ngayon lang narealize ni Lorraine na niloko na naman siya. "Sayang talaga na hindi
ka naging artista!"
Ginamit ni Tyler ang kanyang kabilang kamay upang ilapit si Lorraine sa kanya at
pagkatapos ay tinakpan siya ng kumot. "Don't go cause trouble at night. Hurry up
and sleep."
"Babalik ako sa kwarto ko para matulog." Hinugot ni Lorraine ang kanyang kumot at
akmang tatayo, ngunit ang kanyang payat na baywang ay hawak ng malaking kamay ni
Tyler.
"Dito ka lang matutulog sa tabi ko." wika ni Tyler habang ang isang kamay ay nasa
baywang ni Lorraine.
"Hmph, so be it. Sino ba ang hindi makakatulog ng maayos mamaya?" Alam ni Lorraine
na hindi siya makakaalis, kaya humiga siya at mabilis na nagtakip ng kumot.
Labis na nasiyahan si Tyler. Mahina pa ang kanyang katawan dahil sa mga sugat,
ngunit ang makatabi si Lorraine ay tila ito ang nabibigay sa kanya ng lakas. Maya-
maya pa ay pareho na silang mahimbing na natutulog.
Kinabukasan.
Nagising si Lorraine ng katok sa pinto. Mahina lang ito, dahil nais nitong gisingin
ang taong nasa loob kumatok itong muli.
Bumangon si Lorraine nang kumatok sa pangalawang pagkakataon. Sinulyapan niya si
Tyler, na natutulog pa rin, pagkatapos ay tahimik na lumakad papapunta sa pinto at
binuksan ito.
Sa sandaling pagbukas niya ng pinto, nakita niya si Manang Nempha na nakatayo sa
labas na may pag-aalala na mukha. "Manang Nempha, magandang umaga!"
Sumulyap si Manang Nempha sa buong silid at napansin niyang natutulog pa rin si
Tyler. Sumimangot siya habang nakatingin siya kay Lorraine, "Miss Lorraine? bakit
ka nasa kwarto ni Sir Tyler?"
"Hindi ba sinabi sa iyo ni Rommel?" Medyo nahihiya si Lorraine. Naisip niyang
sasabihin ni Rommel kay Manang Nempha tungkol sa nangyari sa silid ni Tyler.
"Manang, huwag kang mag-alala. Sinabihan ako ni Tyler na manatili sa kwarto niya,
hindi siya magagalit sa iyo." sagot ni Lorraine sa nag-aalalang si Manang Nempha.
"Sinasabi mo bang gising na si Sir Tyler?" Si Manang Nempha na walang alam tungkol
sa nangyari kagabi, ay hindi alam na nagising na si Tyler, kaya nagtataka siyang
nagtanong.
"Huwag kang mag-alala, nasa mabuting kalusugan siya at hindi mamamatay." Humihikab
na wika Lorraine. Maaga siyang nagising at inaantok pa.
"Miss Lorraine, mangyaring bigyang pansin ang mga salita mo!" Napakunot ang noo ni
Manang Nempha dahil sa hindi nasiyahan sa sinabi ni Lorraine.
"O sige, sorry na manang, nagkamali ako." Gumawa ng kilos na nagmamakaawa si
Lorraine gamit ang parehong mga kamay.
Para sa isang matapat na kasambahay tulad ni Manang Nempha, na palaging iniisip ang
kapakanan ng kanilang amo ay hindi maiwasan mag-alala ng sobra para rito.
Si Manang Nempha ay bahagyang huminahon, ngunit nanatiling matigas ang kanyang
tono. "Dahil nagpapahinga pa rin si Sir Tyler, hindi ko na kayo aabalahin.
Mangyaring alagaan mo siya nang mabuti. Huwag kalimutan, asawa mo siya!"
Kasabay nito ay bumaba na si Manang Nempha. Naguluhan si Lorraine. Bakit
paalalahanan siya ni Manang Nempha na asawa niya si Tyler? Hindi ba alam na iyon ng
lahat? O takot si Manang Nempha na may gawin siya kay Tyler?
Biglang sumakit ang ulo ni Lorraine habang iniisip iyon. Hindi naman siya masamang
tao para gawan ng masama si Tyler, kahit pa na hindi siya nito tinatrato ng maayos.
Tiningnan niya ang oras sa kanyang telepono. 6:30 pa lang ng umaga, ngunit gising
na siya.
Dumiretso siya sa banyo upang maghilamos.
Hindi nagtagal, nagising na si Tyler. Ang unang ginawa niya ay tumingin sa kabilang
bahagi ng unan, kung saan wala ng tao.
Sumimangot si Tyler. Kailan siya umalis? Tatayo na sana siya nang bumukas ang pinto
ng banyo at lumabas ang taong iniisip niya kanina.
"Bakit hindi ka pa matulog? Maaga pa." Wika ni Lorraine nang makitang gising na si
Tyler.
"Sa palagay mo ang lahat ay tulad mo kung matulog?" Naupo si Tyler sa kama habang
nakatingin kay Lorraine.
Si Tyler na madalas maaga nagigising ay alam na alam na tanghali na nagigising si
Lorraine.
"So? Kasalanan ko ba kung tanghali na ako nagigising?" Galit na sabi ni Lorraine.
Hindi ba siya naman ang dahilan kung bakit tinatanghali ako ng gising? Madalas
akong pagurin tapos magrereklamo siya?
Para sa karamihan, ang paggising sa oras ng alas otso ay hindi itinuturing na
tanghali, ngunit sa Harrison's Villa, lahat ng mga katulong ay kailangang magising
bago mag-ala sais araw-araw. Dahil karaniwang nagigising si Tyler ng 6:30am,
kailangan nilang maghanda ng agahan at iba pa.
Tapos na ang lahat kumain ng agahan at nagawa ang karamihan sa gawain. At iyon pa
lang ang oras ng baba ni Lorraine mula sa taas. Kaya siya ang pikahuling taong
nagigising sa Harrison Villa.
Si Tyler ay palaging may disiplina sa sarili, kaya kahit na siya ay nasugatan,
nagigising pa rin siya ng 6:30 ng umaga.

CHAPTER NINETY FOUR

"Come here!" Tawag ni Tyler kay Lorraine.
"Bakit?" Matigas ang tono ni Lorraine. Ngayong umaga ay tunay na hindi maganda ang
kanyang gising. Sa kadahilanang ang aga niyang nagising.
"Eating you? Gusto mo!" Medyo nainis si Tyler at nakasimangot. "Halika dito,
tulungan mo akong pumunta sa banyo."
Naiinis pa rin si Lorraine kaya hindi siya agad lumapit. Gayunpaman, naisip ang
tungkol sa kanang kamay ni Tyler na nasugatan at medyo nahihirapan pa kumilos,
lumakad siya palapit sa kanya.
"Ang iyong kamay lang ang nasugatan, hindi ang iyong mga paa. Makakapunta ka ng
banyo mag-isa." Habang naglalakad siya palapit kay Tyler at hahawakan na ni
Lorraine ang kamay ni Tyler, ngunit bigla niyang naisip sabihin ito.
"Gusto ko lang suportahan mo ako. Mayroon ka bang pagtutol?" Sagot nito na naiinis
na sa inaasal ni Lorraine.
Bahagyang kumibot ang kanto ng bibig ni Lorraine.
Tinulungan si Tyler na pumasok sa banyo, aalis na sana si Lorraine nang tawagin
siya ni Tyler at may inutos, "Tulungan mo akong lagyan ng toothpaste ang
toothbrush."
Inilibot ni Lorraine ang kanyang mga mata at napangisi nang marinig iyon.
"Tutulungan kita maglagay ng toothpaste, gusto mo rin ba tulungan kita magsipilyo?"
Napa-isip sandali si Tyler at tumangu-tango."That's a good idea of yours. Let's do
it."
"Tyler Harrison, nakapa-feeling mo talaga!"
Nilagyan ni Lorraine ang sipilyo ng toothpaste at inilagay sa kamay ni Tyler at
lumabas ng banyo nang hindi lumilingon. Hindi na niya nagugustuhan ang sobrang
pagiging bossy nito.
Sa baba, nakita ni Manang Nempha si Lorraine na naglalakad pababa sa hagdan,
mabilis na umakyat at lumapit sa kanya. "Miss Lorraine, gising na ba si Sir Tyler?"
"Oho Manang, gising na siya!" Sumagot si Lorraine sa mahinang tono, "Huwag kang
mag-alala, okay na ho siya."
"Bakit hindi ka manatili sa tabi at alagaan siya?" wika ni Manang Nempha.
"Manang, si Tyler ay hindi isang tatlong taong gulang na bata, hindi na siya
kailangan pang alagaan. Sa tingin ko maiinis lang ho iyon sa inyo kung hanggang
ngayon bini-baby pa ho ninyo!"
"Totoo ba iyan? Nagsasawa na ba talaga si Sir Tyler sa aking paraan ng pag-aalaga
sa kanya?" Sa kauna-unahang pagkakataon, nagduda si Manang Nemoha sa sarili niyang
pamamaraan. Ang lahat ng kanyang karaniwang ginagawa ay para sa Harrison's Villa,
para sa Pamilyang Harrison, para sa kanilang batang Boss, at hindi niya kailanman
naisip na kinamumuhian ni Tyler ang kanyang pamamaraan.
Nang makita ang seryosong pagpapahayag ni Manang Nempha, naramdaman ni Lorraine na
medyo mabigat ang kanyang mga salita,
"Manang, sa tingin ko lang iyon, huwag mo itong masyadong seryosohin. Kung ako man
ay magkakaroon ng matapat na kasambahay na kagaya mo, tiyak na masayang-masaya ho
ako."
Magsasalita pa sana si Manang Nempha nang bigla niyang makita si Tyler na
naglalakad pababa sa hagdan. Mabilis siyang lumapit sa kanya.
"Sir Tyler, bakit ka bumangon? Hindi pa magaling ang sugat mo, dapat ay magpahinga
ka pa."
"Manang, sa palagay mo ay mahina ako upang hindi makabangon sa kama?" Bagaman
sinabi ito ni Tyler kay Manang Nempha, kay Lorraine siya nakatingin.
Napakunot noo si Lorraine. Sinabi ito ni Manang Nempha na may pag-alala bakit ganun
siya sumagot?
"Nasaan si Big Brother, Second Brother at ang iba pa?" Tanong ni Tyler kay Manang
Nempha habang nakatitig pa rin kay Lorraine.
Pagkakita sa kilos nina Tyler at Lorraine, isang malaking sorpresa ang sumulpot sa
mga mata ni Manang Nempha. Sa kanyang pananaw, silang dalawa ay nagkakamabutihan na
sa isa't isa.
"Manang!" Tinaas ni Tyler ang kanyang tono nang bahagya dahil hindi niya narinig
ang sagot ni Manang Nempha.
Pinunasan niya ang pawis sa noo at mabilis na sumagot, "si Sir Brandon at Sir
Tristan ay dumating kagabi. Kaya lang wala kang malay sa oras na iyon, at hindi ko
rin alam kung kailan ka magigising, kaya umalis na sila kaninang umaga."
"Paki tawagan sila Manang, sabihin mo pumunta sila dito mamayang tanghali." Utos
ulit ni Tyler.
"Opo, Sir!" Tumango si Manang Nempha!
Sa hapag kainan.
"Lorraine, lumapit ka rito at pakainin mo ako!" Dahil sa may sugat at mahirap
gumalaw. Tinawag niya si Lorraine para ito ang sumubo sa kanya.
"Hindi pa ako nakakain, at hindi ka ba puwedeng tumawag ng iba? Sa palagay ko,
dahil ikaw lang ang may ganoong katanyagan, tiyak na maraming mga taong handang
maglingkod para sa iyo." Habang nagsasalita siya, sinenyasan niya ang mga maid na
nakatayo sa isang hilera na dalawang metro ang layo gamit ang kanyang mga mata.
Naisip niya na magiging masaya sila sa paglilingkod kay Tyler.
"Ayoko sa kanila. Gusto kong ikaw ang magpakain sa'kin." agad na sagot ni Tyler.
"Kung nais mong pakainin kita, maghintay ka hanggang mabusog ako." Matapos sabihin
ni Lorraine ang kanyang pangungusap,
sinimulan niyang isubo ang soup sa kanyang bibig. Bago pa niya malunok ang soup sa
kanyang bibig, agad na kumuha si Lorraine ng steamed buns at pinasok sa kanyang
bibig.
Naramdaman ni Tyler kung patuloy niyang panunuurin si Lorraine tiyak na mawawalan
na siya ng ganang kumain. "Lorraine, can't you have a better eating style? Is there
a woman like you who
would not care about her image?"
"So, pinupuri mo ba ako sa pagiging special ko?" Inosenteng kumurap ng mata si
Lorraine ng ilang beses bago nagpatuloy.
There was no way for them to communicate at
all. What he said was like playing lute to a cow.
Wala na akong masabi pa sa babaeng ito!
Naubos na ni Lorraine ang steamed bun sa kanyang kamay at kukunin na sana niya ang
seafood crystal dumpling, ngunit bago mahawakan ng kanyang mga chopstick ang
dumpling, ang bowl ng kristal dumpling ay kinuha ng isang malaking kamay.
"Hoy, ibalik mo sa akin." Galit si Lorraine sa ginawa ni Tyler.
"Oras na para kumain ako, bilisan mo at pakainin mo ako."
Ayaw pa sana lumapit ni Lorraine, ngunit narinig niyang muli ang mahinang tinig ni
Tyler, "Kung hindi ka lalapit, huwag ka ring kumain ng pagkain ngayong araw."
Kung ito ay ibang bagay, hindi ito papansinin ni Lorraine. Gayunpaman, natakot
siyang tutuhanin nito ang sinabi.
Matapos mailapag ang mga chopstick, tumayo si Lorraine at naglakad papunta sa upuan
sa tabi ni Tyler at umupo. Kaswal na kinuha niya ang isang mangkok na soup at
sumandok ng isang kutsara at isinubo kay Tyler nang hindi man lang hinihipan,
pagkatapos ay ngumiti, "Hindi ba nagugutom ka na? Kain na!"
Dumilim ang mukha ni Tyler. Malinaw na sadyang ginawa ito ng babaeng ito,
sinusubukan na naman ba ng babaeng ito ang pasensya niya? Mukhang hindi pa rin ito
natututo.
"Sinong nagsabing gusto ko ng soup? Palitan mo." Utos ni Tyler.
Walang pagbabago sa ekspresyon ni Lorraine. Nahulaan na niya na tatanggihan ito ni
Tyler.
"Ayaw mo ng soup? Steamed buns na lang." Kinuha ni Lorraine steamed buns.

CHAPTER NINETY FIVE

Ginamit ni Tyler ang kanyang kaliwang kamay upang itulak ang steamed buns na inabot
ni Lorraine sa kanya, "I never eat steamed buns."
Never eat steamed buns? Ah, hindi niya maintindihan ang mundo ng mga mayayaman!
Hindi naman niya kakainin ang mga steamed buns, bakit niya ipinahain sa mesa? Ano
iyon pan-display lang?
"Kamahalan? Ano ang gusto mong kainin?" Sinubukan ni Lorraine na pigilan ang inis
at bigyan ng matamis na ngiti si Tyler at tinanong sa isang banayad na tono.
"Ikaw!" agad na sagot ni Tyler. Hindi niya alam kung nagbibiro o hindi si Lorraine.
"Kung gayon pag-isipan mo muna iyan! '" Tumingin si Lorraine kay Tyler na nakakunot
ang noo.
Tumawa si Tyler. Sometimes, teasing this girl
was quite fun. "Alright, I'm just joking with you. Look at how anxious I am. Isn't
that normal?"
Matapos sabihin iyon, hinawakan ni Tyler ang mga chopstick gamit ang kanyang
kaliwang kamay at nagsimulang kumain.
Laking gulat ni Lorraine habang nakatingin sa kamay ni Tyler at nauutal,
"I–ikaw. . .K–kaya mo naman palang kumain bakit mo pa ako pinagloloko?"
Tinaasan ng kilay ni Tyler at kumuha ng isa pang mangkok ng pagkain. "I can do
anything!"
"Tyler, ha! Kaya mo naman palang kumain gamit ang isang kamay, bakit mo pa ako
inutusan na pagsilbihan ka?" Galit na wika ni Lorraine.
"Isn't it perfectly natural for a wife to serve her husband?" Tyler said it as a
matter of course. He didn't feel like he did anything wrong.
Nainis si Lorraine at nakaramdam ng pagkasuklam sa kanyang puso. Kahit na sinabi
niya na siya ay asawa nito, siya ay parang alipin naman kung itrato.
In the afternoon.
Si Brandon at ang iba pa ay sumugod matapos malaman na nagising na si Tyler.
Ang study room ang kanilang lugar ng pagpupulong, kaya ngayon ay nagtipon-tipon
sila tulad ng dati.
"Third Brother, kumusta ang mga sugat mo?" Bihirang uminom ng red wine si Brandon.
Kaya nagsindi siya ng sigarilyo.
"Mabuti na." Tyler did not care about this minor injury.
"Third Brother, ikaw ay masyadong pabaya sa oras na ito. Paano ka nasugatan?"
Tristan crossed his legs and crossed his arms in front of his
chest.
"Third Brother, sino ang um-ambushed sa iyo? Gagantihan natin sila." agad na tanong
ni Fernan.
Tapos na ang lahat magsalita, ngunit ang tinatanong ay hindi talaga tumugon. Si
Brandon at ang iba pa ay nagkatinginan. Nang magsasalita pa sana sila, narinig nila
na sinabi ni Tyler, "Hindi na kailangang mag-imbestiga, si Eduardo Harrison ang
gumawa nito."
"Eduardo Harrison, sa palagay mo ba ang nangyari sa kanya ng huling ingkwentro ay
hindi pa rin siya nagtanda?" wika ni Brandon bago humithit ng sigarilyo.
Si Eduardo Harrison ay nakipaglaban sa kanila nang maraming beses sa mga nakaraang
taon, ngunit kailanman ay hindi pa siya naging aktibo hindi tulad ngayon.
Noong nakaraan, bilang lang sa daliri kung magpadala ito ng mga bayarang tao para
ipapatay si Tyler. Ngunit nitong huling buwan, si Eduardo Harrison ay talagang
nakagawa ng dalawang galaw, kahit na tinuruan nila siya ng isang leksyon, wala pa
rin balak tumigil si Eduardo Harrison.
"Third Brother, hindi mo ba naramdaman na ang lakas ni Eduardo ay mas tumindi? A
small group of people he sent out earlier actually dared to fight us head on."
Rommel analyzed the recent events rationally and naturally summarized some of
Eduardo's situation.
Inisip ito ni Brandon at naramdaman na may katuwiran ito, "Sa palagay mo ba may
isang tao
lihim na tinutulungan si Eduardo? Halimbawa, ang
Park Family?"
Ang hindi alam ng iba ay ang Harrison Family ay palaging mayroong dalawang
matitinding karibal. Ang isa ay si Eduardo Harrison, na kumalas mula sa Pamilyang
Harrison, at ang isa pa ay ang pamilya ng Park na isa sa apat na magagaling na
pamilya ng mga Chinese American.
Previously, he did not put Eduardo Harrison in his eyes at all with his Harrison
Family, na iniisip na wala siyang gaanong kapangyarihan o impluwensya, ngunit sa
nagdaang ilang taon, ang mga paggalaw ni Eduardo Harrison ay naging mas malaki at
mas lumawak habang ang pamilyang Park ay wala anumang paggalaw laban sa pamilya
nila.
Lahat ay tumahimik ng mapag-usapan ang tungkol kay Eduardo Harrison. Alam ng mga
Park na mayroong hidwaan sa pamilyang Harrison.
Kaya hindi imposibleng magsanib puwersa Si Eduardo Harrison ang at Park family.
Kahit pa gaano kalakas ang Pamilya Harrison, ang kalabanin ang dalawang malakas na
kalaban nang sabay-sabay ay medyo mahirap para sa kanila at maaaring magresulta sa
isang kapahamakan. Gayunpaman, hindi ito ang resulta na nais makamit ni Tyler.
"It's hard to say right now. We can only wait. we cant change anything!"
napapailing na wika ni Brandon.
To be able to become the CEO of a large company at such a young age, it showed how
powerful Brandon was.
Si Eduardo Harrison ay nakipag-alyansa sa pamilyang Park, kaya kailangan nilang
maging maingat at magplano ng mabuti.
"Rommel, pumili ng angkop na oras upang makapunta sa dating pugad ni Eduardo at
alamin kung naroon pa siya."
"Masusunod, Third Brother!" Tumango si Rommel.
Si Brandon at ang iba pa ay nanatili sa study room ni Tyler ng ilang oras, at halos
hatinggabi na sila nakaalis.
Pagkaalis ni Brandon at ng iba pa, bumalik si Tyler sa kanyang silid. Nang buksan
niya ang pinto, agad tumingin sa kama, ngunit walang tao ang kama. Walang pag-
aatubili, deretso na isinara ni Tyler ang pinto at humakbang patungo sa silid ni
Lorraine.
Pagdating sa pintuan ng silid ni Lorraine, sinubukan ni Tyler na paikutin ang
hawakan. Tulad ng inaasahan, hindi mabuksan ang pinto at nailock ito ni Lorraine
mula sa loob. Kalmadong inilabas ni Tyler ang ekstrang susi at madaling binuksan
ang pinto.
Tahimik na sumampa sa kama si Tyler. Dahil sa sugat sa kanyang kanang kamay, Ang
kaliwang kamay ang iniyakap kay Lorraine. Pagkatapos ay idinikit niya ang kanyang
ulo sa balikat ni Lorraine at nakatulog habang inaamoy ang kanyang samyo.
Sa Lorraine na natutulog, naramdaman na parang may sumisiksik sa kanya. Gayunpaman,
hindi niya alintana. Sa halip, pakiramdam niya ay napakainit at komportable siya.
Sa isang tahimik na gabi, mahimbing ang pagtulog nilang dalawa. Ang dahilan kung
bakit natulog ulit si Tyler sa silid ni Lorraine ay dahil naramdaman niya na
mayroong isang uri ng mahika sa kanya si Lorraine. Pagkalapit niya sa kanya,
naramdaman niyang nawawala ang lahat ng kanyang pag-aalala sa isang iglap. Ang
totoo si Lorraine ang kanyang lakas.

CHAPTER NINETY SIX

Kinabukasan.
Nagising si Lorraine, sa oras na ito, hindi na siya nabigla. Bagaman medyo naiinis,
dahil nakapasok parin si Tyler kahit na ni-lock niya ang pinto, wala na din siya
magawa dahil ang buong Harrison villa ay pagmamay-ari ni Tyler.
Marahil din ay dahil sa may sugat pa si Tyler at ayaw pumunta sa kumpanya, kaya
siguro hindi pa rin siya bumabangon kahit alas syete na.
Hindi na ginising ni Lorraine si Tyler, dahan-dahang inalis ang kanyang kamay na
nakayakap sa kanyang payat na baywang at muling niya itong kinumutan.
Bumangon na si Lorraine at dumeretso ng banyo para maghilamos. Pagkapasok sa banyo
s'ya ring mulat ng mga mata ni Ttler. Napanginti siya, para sa kanya isang
napakagandang umaga na naman.
One month later.
Ang mga sugat ni Tyler ay gumaling na. Hindi mapigilan ni Lorraine na mapahanga sa
bilis ng paghilom ng mga sugat ni Tyler. Lahat ng iniinom nito ay mga herbal
medicine lamang at nakikita rin niya na may halamang gamot itong nilalagay sa mga
sugat niya.
Ngayon din ang kaarawan ni Lorraine, ngunit para kay Lorraine, ito ay kaarawan na
hindi mahalaga dahil bihira siyang e-celebrate ang kanyang birthday.
Dati, ang kanyang itinuring na ina na umampon sa kanya ay paminsan-minsan na
naaalala ang kanyang kaarawan at bibilhan siya ng isang cake., ngunit noong mamatay
ito wala nang nakaalala ng birthday niya.
Kahit araw ng kanyang kaarawan, hindi ito gaanong pinansin ni Lorraine. Tulad ng
dati, kumuha siya ng mga bulaklak at inilagay sa flower base sa kanyang silid at
nagtungo sa kusina upang panoorin ang mga sikat na chef na nagluluto. Habang
nanunood, kinakausap niya sila sa English upang mapagbuti ang kanyang pagsasalita
ng Ingles.
Si Lorraine, na nagising na, ay gumawa ng pagkusa na pumunta sa kusina upang
tumulong. At dahil din kaarawan niya ngayon nagluto siya ng isang mangkok ng hot at
spicy noodles para sa kanyang sarili.
Dahil wala siyang ibang magawa, nagpunta si Lorraine sa study room ni Tyler upang
maghanap ng mababasang libro. Hinayaan na siya ni Tyler na labas masok sa study
room nito anumang oras niya gusto.
Sa tagal ng panahong, natuklasan ni Lorraine na maraming ng pagbabago kay Tyler.
Dati, hindi niya siya pinahihintulutan na pumasok sa kanyang silid o kaswal na
pumasok sa kanyang study room, ngunit ngayon, maaari na siyang pumasok at lumabas
sa lugar na iyon ayon sa gusto niya.
Sa isiping ito, naramdaman ni Lorraine na talagang masaya ang kanyang puso.
Maraming hirap man ang kanyang pinagdaanan kahit papaano may nabago. At hiling din
niya ngayong kaarawan na lahat ng poot sa puso ni Tyler ay mawala na.
Ang tunog ng pag-ring ng kanyang cellphone ay nakagambala sa kaisipan ni Lorraine.
Kinuha niya ang telepono at nakita na si Zabrill iyon. Mabilis niya itong sinagot.
On the other side
Sa Harrison Group, tumunog ang landline ni Tyler. Pinindot niya ang answer button,
at isang malinaw na tinig ng babae ang lumabas: "Zabrill"?
Ang mukha ni Tyler ay naging ganap na madilim kapag naririnig niya ang pangalang
ito. Huminto siya sa kanyang ginagawa at nagpatuloy sa pakikinig sa usapan sa
landline.
Sa loob ng Harrison Villa, hindi naramdaman ni Lorraine na ang kanyang tawag ay
nasusubaybayan, kaya't nagpatuloy siya sa masayang pakikipag-usap kay Zabrill.
"Lorraine, happy birthday." Si Zabrill, na nasa kabilang dulo ng telepono, ay
nakaupo sa sasakyan na may dalang isang nakabalot na magandang kahon ng regalo sa
kanyang kamay.
Nagtataka at napatakip ng bibig si Lorraine nang marinig iyon.
Hindi niya inaasahan na maaalala ni Zabrill ang kanyang kaarawan. Ito rin ang
kauna-unahang pagkakataon na sinabihan siya ni Zabrill ng Happy birthday.
"Z–Zabrill. . .P–paano mo nalaman?" Tanong ni Lorraine na nagtataka pa rin.
Palagi niyang iniisip na hindi alam ni Zabrill ang tungkol sa kanyang kaarawan, at
ito din ang araw ng kaarawan ni Alliyah. Kaya't hindi kailanman sinabi ni Lorraine
kay Zabrill na ang kanyang kaarawan ay kapareho ng araw ng kaarawan ni Alliyah.
Ngunit bakit tinawagan siya ngayon ni Zabrill para batiin? Paano niya nalaman?
Si Zabrill, na nasa kabilang dulo ng telepono, ay medyo nag-aalala. Nagpakawala
siya ng isang mapait na ngiti at sinabi sa mahinang boses, "Lorraine, sa totoo
lang, palagi kong naaalala iyon."
"Pero bakit hindi mo–“
"Dahil sa iyong malamig na pakikitungo, hindi ako naglakas-loob na sabihin sayo. Sa
paaralan, palagi kang nagtatago sa akin. Kaya palagi akong nag-iingat dahil
natatakot akong magalit ka sa akin."
Matagal nawalan ng imik si Lorraine, ngunit tumulo ang luha sa kanyang mga
mata.They were too afraid of being hated by each other, so they hide the words in
their hearts, resulting in the current situation.
On the Harrison's Group.
"Bam!"
Narinig iyon, itinapon ni Tyler ang lahat ng mga dokumento na nasa mesa sa sahig sa
galit. Ang babaeng ito ay naglakas loob na makipag-usap sa isang lalaki habang wala
siya?
Sa tuwing naiisip ni Tyler ang pag-iibigan sa pagitan nina Lorraine at Zabrill,
matinding galit ang kanyang nararamdaman sa kanyang puso.
Si Rommel, na nasa labas ng pintuan, na nais na pumasok upang iulat ang laman ng
dokumento, nadama ang malamig na hangin na nagmumula sa loob. Matapos mag-atubili
saglit, nagpasya si Rommel na umalis muna. Baka siya pa ang magpagbuntunan ng galit
ni Tyler.
Gayunpaman, ang mga dokumento sa kanyang mga kamay ay hindi masyadong mahalaga,
puwede niya itong ibigay mamaya. Mas mahalaga para sa kanya na mapanatili ang
kanyang buhay sa oras na ito.
Ang pintuan sa opisina ng CEO ay biglang bumukas. Rommel's body stiffened. He was
really unlucky to be discovered before he even left?
"Rommel!" Sigaw ni Tyler.
Naglakad palapit si Rommel na may namumulang mukha. Akmang aaminin niya ang kanyang
pagkakamali, narinig niya ang sinabi ni Tyler, "Go and prepare a car for me!"
Saglit na natigilan si Rommel. Hindi ba siya pagagalitan ni Third Brother?
"Rommel, ano pa ang inaantay mo?"
Ang isip ni Tyler ay napuno ng matamis na usapan nina Lorraine at Zabrill. Habang
iniisip niya ito, lalo siyang naiinis. Hindi na niya napansin ang abnormalidad kay
Rommel. Kailangan na siyang bumalik sa villa at turuan ang babaeng iyon ng isang
leksyon.
"Yes, Third Brother."
Pagkasabi nun ay nagmadaling tumakbo si Rommel. Akala niya mayayari na naman siya.
Sa loob ng Harrison Villa.
"Lorraine, ngayon ay kaarawan mo. Hindi pa kita nabibigyan ng regalo, maaari ka
bang lumabas ngayon? May regalo ako sa iyo!" Nakaupo si Zabrill sa kotse, inayos
niya ang regalo, inaasahan na maiaabot niya ito kay Lorraine.
"Nasaan ka ba ngayon?" Duda na tanong ni Lorraine.
"Nasa labas lang ako ng Harrison Villa. Lumabas ka!" Sinabi ni Zabrill nang buksan
niya ang bintana, at tumingin sa Harrison Villa na kasing ganda ng isang kastilyo.
In his heart, he wondered if Lorraine had fallen in love with everything inside and
was disdainful towards him.
Although Sanchez's Group is also a large family enterprise in South City, in terms
of Harrison Family, the head of the Four Great Families of the United States, it is
simply not enough.
Naglakad si Lorraine papunta sa balkonahe at tumingin sa labas. Oo nga, nakita niya
ang isang itim na kotse na nakaparada dalawang daang metro ang layo mula sa gate ng
Harrison Villa.
Mula sa Harrison Villa's gate. Ang buong lugar na ito ay binili ni Tyler, kaya't
normal na walang dumadaan sa mga kalsada sa labas. Kaya alam ni Lorraine na kotse
ni Zabrill ang nasa labas.
"O sige, hintayin mo ako!" Pagkatapos sabihin, binaba ni Lorraine ang telepono.
Nagkataon na maaari siyang lumabas sa ngayon. Kung tulad pa rin ng dati, baka hindi
niya alam kung ano ang gagawin ngayon.

CHAPTER NINETY SEVEN

Nang makita ni Zabrill na lumabas si Lorraine sa pintuan, agad siyang bumaba sa
sasakyan. Hawak niya sa isang kamay ang isang kahon ng regalo habang nakatinigin
siya kay Lorraine ng nakangiti.
"Zabrill!"
Naghintay si Zabrill hanggang malabas ng gate si Lorraine at inabot sa kanya ang
kahon ng regalo. "Happy birthday, Lorraine."
"Salamat." Magalang na nagpasalamat sa kanya si Lorraine, ngunit sa totoo lang,
tuwang-tuwa siya. Hindi mahalaga na bawal siyang makipagkita kay Zabrill, ito ang
kauna-unahang pagkakataon ni Zabrill na bigyan siya ng regalo sa kanyang kaarawan.
"Ah.. Anong ginagawa mo." Dahil sa may mga bantay, hinila ni Zabrill si Lorraine sa
tabi at niyakap ito ng mahigpit.
"Huwag kang maingay, hayaan mo akong yakapin ka!" Tila may isang pahiwatig o
pagmamakaawa sa tono ni Zabrill, at isang matinding pananabik na mayakap si
Lorraine.
Hindi niya alam kung dapat ba niya itong itulak palayo, dahil sa natatakot siyang
may makakita sa kanila at magsumbong kay Tyler.
Isang matalim na tunog ng preno ang narinig sa tabi nilang dalawa. Mabilis na
binitawan ni Zabrill si Lorraine at hinila siya paatras ng dalawang hakbang.
Sinara ang pinto at isang matangkad na pigura
bumaba ng sasakyan.
Si Tyler, na ang mata ay puno ng galit, nakatingin sa dalawang taong magkayakap.
Ang kanyang buong katawan ay napuno ng nakamamatay na hangarin, na para bang tila
mga nagngangalit na alon na sumasabog sa karagatan.
"T–Tyler? B–bakit ka bumalik?" nagtatakang tanong ni Lorraine.
"Kung hindi ako umuwi siguradong hindi lang yakap ang ginawa ninyong dalawa!" galit
na galit ang ekspresyon ng mukha ni Tyler.
"Boss Tyler, gusto ko lamang linawin sa iyo. Mali ang iniisip mo tungkol sa'min ni
Lorraine." agad na paliwanag ni Zabrill.
"Naniniwala lang ako sa kung ano ang nakita ko! Sa kabilang banda, talagang
naglakas-loob ka na akitin ang asawa ko, minamaliit mo ba ang Harrison Family?"
Matapos itong sabihin ni Tyler, napansin niya na si Lorraine ay nanatili pa rin sa
tabi ni Zabrill. Hinila niya siya pabalik sa hindi nasisiyahan, "Bakit hindi ka
lumapit sa'kin!"
Nasaktan si Lorraine sa mga bastos na kilos ni Tyler at sumimangot ng palihim. Wala
siyang pakialam
sa kung anong isipin ni Tyler at dali-dali na sinabi kay Zabrill, "Zabrill, umalis
ka na!"
"Tyler, go easy on her, sinasaktan mo siya!" nakatingin si Zabrill kay Lorraine.
Kaya't nang makita niya itong nakasimangot, agad niyang tiningnan si Tyler na hindi
nasisiyahan.
"What is it? Do you care about her? I don't need any other man to care about my
woman! Tyler hated it when he saw Zabrill caring look the most, especially when the
person he cared about was his woman.
"Tyler, wala akong pakialam kung anong pamamaraan ang ginamit mo upang makuha mo si
Lorraine, ngunit dahil sinabi mong siya ang iyong asawa. Mangyaring pakitunguhan mo
siya ng mas mabuti."
Ang dibdib ni Zabrill ay tila may tumusok na isang matalim na bagay, at naikuyom
ang mga kamao sa galit.
"This is my problem, it has nothing to do with you" Tyler stared at Zabrill with
his cold eyes. Anyone who saw his refrained expression would be
terrified.
Si Lorraine na naipit sa gitna ay natatakot na magsimula silang mag-away. Natatakot
din siya na dahil sa galit ni Tyler ay pababagsakin nito ang kumpanya ni Zabrill.
"Zabrill, mas mabuti kong umalis ka na! Ako na ang bahala sa sarili kong buhay."
Hangad lang ni Lorraine kay Zabrill ay makaalis na ito para hindi na magalit si
Tyler, sapagkat ang kapangyarihan ni Tyler sa South City ay masyadong malakas. Ang
Sanchez Group ay kayang-kaya nitong pabagsakin anumang oras.
Habang natutugunan niya ang nagmamakaawang tingin ni Lorraine, gaano man karami ang
galit niya, hindi ito ilalabas ni Zabrill dito.
However, if he was allowed to leave like this, he would still feel a bit unwilling,
"Tyler, if one
day I find out that you treat her badly, I'll snatch her back without a care for
anything else!"
Iniwan ang mga salitang iyon, tiningnan ni Zabrill si Lorraine at sumakay ng
sasakyan at umalis. Hindi dahil sa takot siya kay Tyler, ngunit dahil ayaw niyang
saktan ni Tyler si Lorraine dahil sa kanya.
Nakahinga ng maluwag si Lorraine pagka-alis ni Zabrill. Natatakot siyang gawin ni
Tyler ang banta niya.
"Ibigay mo sa'kin 'yan!" Biglang inabot ni Tyler ang kamay niya kay Lorraine.
"Ano?" Sandaling natahimik si Lorraine bago nag-react, itinago ang kahon ng regalo
sa likuran niya.
Nang makitang itinago ni Lorraine ang kahon ng regalo, dumilim ang mga mata ni
Tyler. Tulad ng inaasahan, hindi pa rin nakakalimutan ng babaeng ito ang tungkol
kay Zabrill!
"Ah. . ."
Sa loob ng isang segundo, nakuha ni Tyler ang kahon ng regalo sa kamay ni Lorraine.
"Tyler, ibalik mo sa akin 'yan!" Nais ni Lorraine na agawin ito, ngunit hawak ni
Tyler ang kahon ng regalo sa itaas ng kanyang ulo.
Direktang itinapon ni Tyler ang kahon ng regalo sa lupa at tinadyakan ito ng ilang
beses. Agad na nasira ang kahon ng regalo.
"Tyler, tama na!" Labis na nainis si Lorraine na namula ang mga mata. Pilit niyang
itinulak palayo si Tyler at akmang kukunin na ang durog na kahon ng regalo agad
siyang hinila ni Tyler.
Kinuha ang sirang kahon ng regalo, itinapon ito ni Tyler sa malayo saka hinila si
Lorraine sa loob ng Villa.
"Bitawan mo ko, Tyler. Bakit mo itinapon ang regalo ko? Sumusobra ka na!" habang
hila siya sa kamay ni Tyler patuloy na sumisigaw si Lorraine sa galit.
Tyler pulled Lorraine back into the room with a sullen face, closed the door and
pressed her against the door.
"Tapos ka na ba sa mga sinasabi mo?" Tinigil ni Tyler sa wakas ang pagpisil sa baba
ni Lorraine at itinaas ito.
"Hindi pa-"
Bago matapos ni Lorraine ang kanyang sasabihin, agad siyang kunuyumos ng halik ni
Tyler. Pilit nagpumiglas ang mga kamay ni Lorraine, ngunit hinawakan ni Tyler ang
kanyang ulo at hinawakan siya sa kamay ng mahigpit.
He continued to increase the force of his lips as a form of punishment!
Tila pinanghinaan ng loob si Tyler. Sa kabila ng katigasan ni Lorraine, patuloy pa
rin niyang hinahanap ang samyo nito.
Naramdaman ni Lorraine na hindi na siya makahinga. Sa wakas, binitawan siya ni
Tyler. Walang lakas na sumandal si Lorraine kay Tyler. "A–ang mga k–kamay ko, b–
bitawan mo."
Narinig ang sinabi ni Lorraine agad niya binitawan ang kamay ni Lorraine.
Nang mabitawan ang kanyang kamay mariing itinulak palayo si Tyler.
Napaatras si Tyler at nakita si Lorraine na nakatitig sa kanya ang isang pares ng
namumulang mga mata.
Hinimas ni Lorraine ang masakit pulso dahil sa mahigpit na pagkakawahak ni Tyler
kanina.
"Nasaktan ko ba ang kamay mo?" Nang makita niya si Lorraine na hinihimas ang pulso
nito, napagtanto ni Tyler na gumagamit siya ng sobrang lakas ngayon lang.
"Hindi mo kailangang mag-alala tungkol sa akin!" Tumingin si Lorraine kay Tyler.

CHAPTER NINETY EIGHT

"Lorraine, huwag isipin na dahil lang sa binigyan kita ng kalayaan ay maari mo nang
gawin ang mga gusto mo. Sa susunod, kung malalaman kong nakikipagkita ka at
maglakas-loob kang yumakap sa lalaking 'yun, sisiguraduhin ko sayo na mawawala ang
Sanchez Corporation sa buong South City!"
Matapos sabihin iyon, binuksan ni Tyler ang pinto at umalis ng may malalaking
hakbang.
Matagal na sandali bago naunawan ni Lorraine ang ibig sabihin ni Tyler.
Pababagsakin na ba ni Tyler ang Sanchez group?
Sa isiping iyon mabilis na bumaba si Lorraine para habulin si Tyler.
Nakita ni Manang Nempha si Lorraine na nagmamadaling bumaba ng hagdan, kaya't
lumapit siya upang harangin ito. "Miss Lorraine, saan ka pupunta? Narinig kong
umuwi na si Sir Tyler. Nakita mo ba siya?"
"Lumabas ho siya. Hahanapin ko ho muna !" Mabilis na sinabi ni Lorraine at tumakbo
palabas.
Gayunpaman, wala na si Tyler sa labas ng pintuan at maging ang kanyang sasakyan ay
wala na.
Sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman ni Lorraine na talagang mahaba ang mga
binti ni Tyler. Sa isang maikling panahon, nakaalis agad ito!
Biglang naisip ni Lorraine ang tungkol sa regalo na itinapon ni Tyler, pinuntahan
ni Lorraine kung saan ito itinapon ni Tyler upang hanapin. Gayunpaman, nawala na
ang nakakahon na regalo. Dalawang posibilidad ang naisip ni Lorraine. Una, ito ay
kinuha ng mga tagalinis, at pangalawa kinuha ito ni Tyler!
Laglag ang balikat na bumalik si Lorraine sa kanyang silid.
Ngayon ang kanyang kaarawan! Walang man lang nagpasaya sa kanya, pero bakit bumalik
si Tyler si kanina? Alas onse pa lang ng umaga hindi pa oras ng uwi niya, napuno ng
mga katanungan si Lorraine.
Kung hindi sana bumalik si Tyler, naging maayos sana ang lahat. Nabuksan man lang
sana niya ang regalo ni Zabrill sa kanya.
Ang hindi alam ni Lorraine ay ang bawat galaw niya ay sinusubaybayan ni Tyler.
On the Harrison group.
Matapos pigilan sina Lorraine at Zabrill, bumalik ulit si Tyler sa kumpanya. Bago
umalis ng Villa binalikan niya ang regalong binigay ni Zabrill kay Lorraine at
dinala ito sa kanyang office.
Nang buksan niya ang kahon at nakita ang mga nilalaman, galit na galit siya na
halos sumabog siya.
Dahil ang laman ng kahon na regalo ni Zabrill ay mga larawan. They were all the
bits and pieces of Lorraine at school, having meals, performing, competing, and
eating in the cafeteria.
Other than being very attentive towards that person, ordinary people wouldn't be
able to be so meticulous, which was why Tyler was so angry. He didn't like when his
woman was always being targeted!
May kumatok sa pinto ng opisina.
Bahagyang pinigilan ni Tyler ang kanyang emosyon at malamig na sinabi, "Come in!"
"Hehe, Third Brother, pinuntahan ka namin upang dalawin ka!" Si Brandon, Tristan,
Fernan at ang
tatlong magkapatid na Roman ang pawang sumugod!
Mula nang gumaling si Tyler, hindi pa sila nagsamang muling mag Brotherhood. Naging
abala sila sa iba pang mga bagay.
"Third Brother, kamusta ka na?" Tanong ni Brandon na may pilyong ngiti. Nang makita
niya
Madilim ang mukha ni Tyler, bigla siyang nagtaka, "Ah, looking at your face, I
don't think
you're doing well."
"Third Brither, did you encounter something troublesome again?" Tristan was not
always
smiling like Brandon. His stern face gave people a feeling of unfamiliarity and
stability.
Si Tyler ay may seryosong mukha habang seryosong tumango, "That's right, I have
encountered a problem right now. You guys came at the right time!"
"Anong problema?" Ang interes ni Brandon ay napukaw din.
Biglang nag-alangan si Tyler. Sasabihin ba niya ito? Baka pagtawanan lang siya ng
mga mukong.
"Third Brother, bilisan mo na sabihin mo na sa'min!" Medyo balisa si Fernan. He
wanted to know if there was anything else that could stop Tyler. To them, this was
an explosive piece of news!
Matapos ang ilang segundo ng katahimikan, ang ilan sa kanila ay hindi na mapakali,
sa wakas ay nagsalita si Tyler, "Kung nais mong bigyan ng regalo ang isang babae,
ano ang pinakamagandang regalo?"
"Ano?" Si Brandon at ang iba pa ay sabay na natigilan. Mali ba ang narinig nila?
Tinanong talaga sila ni Tyler tungkol sa regalong ibibigay sa isang babae?
"Third Brother, sigurado ka bang ito ang problema na nagpapahirap sa iyo?" Maingat
na nagtanong si Fernan, natatakot na mali ang narinig.
Seeing everyone's look of disbelief, Tyler's sharp eyes swept across everyone,
"Stop b*llsh*tting me, don't tell me you cant even answer this?"
"Third Brother, hindi masama. Sa wakas ay nagising ka na. Halika, sasabihin sa iyo
ni kuya. Kung magbibigay ka ng regalo sa isang babae, kailangan mo munang malaman
kung ano ang gusto niya!" payo ni Brandon na animo'y may mahusay na karanasan.
Ano ba ang gusto niya? Maingat itong pinag-isipan ni Tyler. Malinaw na gusto ng
babaeng iyon si Zanrill, alangan naman ang unggoy na iyon ang ireregalo niya?
"Third Brother, sa aking karanasan, sa palagay ko ang mga babae ay karaniwang gusto
ang pulbo. Bilhan mo ng mamahaling pulbo, sigurado magugustuhan iyon." wika ni
Fernan
Agad sumagot si Brandon, "Fernan, ilang beses ka nang nagmahal? Ilang kababaihan
ang nakipaglaro sa iyo? Kung wala kang alam huwag ka ng magsalita. Hayaan mong
sabihin ko sa iyo, ang pulbos na iyon ay angkop lamang ibigay sa mga inosenteng
maliit na batang babae. Ang mga kababaihan sa mga panahong ito ay mas
materyalistiko, bakit hindi ka pumunta sa kanila bigyan siya ng isang kuwintas o
kung ano man."
"Sa edad mong iyan ikaw na ang magaling sa usaping ito!" Ngumuso si Fernan.
Sumimangot si Brandon. Mukha siyang naguluhan, "Pinupuri mo ba ako o isinusumpa mo
ako?"
"Sige na, bigyan ninyo ako ng mga seryosong sagot ngayon!" Ayaw pakinggan ni Tyler
na nagtatalo sila tungkol sa mga walang katuturang bagay.
Si Tristan, na tahimik sa lahat ng oras, ay direktang nagtanong, "Bago kami
magbigay ng payo kailangan mo muna sabihin sa amin kung sino ang babaeng iyon, tama
ba?"
Nang marinig ito ng lahat, natigilan silang lahat. Hindi ba dapat iyon ang
pangunahing pokus nila?
Medyo nahihiya si Tyler habang nakatingin kay Tristan. "Bakit mo tinatanong ito?"
napaubo si Tyler habang sinabi, "Hindi ito isang bagay na dapat mong bigyang
pansin. Huwag isiping hindi ko alam kung ano ang iniisip mo."
"Third Brother, kahit na wala kang sinabi, malalaman din namin na si Lorraine yun!"
agad na sagot ni Fernan.
Sa totoo lang, hindi mahirap hulaan. Dalawa lamang ang mahalagang babae sa buhay ni
Tyler, ang isa ay si Dhanna, at ang isa ay si Lorraine. Kaya alam nilang si
Lorraine ang bibiyan ng regalo ni Tyler!
"I have something to tell you, each and every one of you are blindly wasting time
with me. I think you guys are retarded, and the efficiency of your work is getting
slower and slower!" After Tyler was caught off guard by them, he couldn't help but
get angry from embarrassment.
Natahimik lahat.
"Ngayon, ipagpatuloy ninyong payuhan ako. Ang pinakamahusay na ideya, bibigyan ko
ng 10 milyon!" Direktang gumamit ng pera si Tyler upang maakit sila. Gayunpaman,
alam niyang hindi interesado sa pera ang mga ito.

CHAPTER NINETY NINE

"Talaga?" Narinig ito, agad na kinuskos ng magkakapatid na Roman ang kanilang mga
kamay. Bagaman binibigyan sila ni Tyler ng isang buwanang suweldo na halos milyon
din, hindi isang maliit na halaga ang 10 milyon!
Kung ikukumpara sa magkapatid na Roman
sina Brandon, Fernan at Tristan ay halatang mas kalmado. Hindi nila kailangan ang
munting pera na ito. Gayunpaman, alang-alang sa kanilang Brotherhood, tutulong pa
rin sila upang makabuo ng isang magandang ideya.
"Third Brother, sa palagay ko ang pagpunta sa beach upang makita ang pagsikat ng
araw ay medyo maganda." tumayo si Fernan at
nagsalita sa harap nila.
"Beach? Bakit ka pupunta sa tabing dagat at panoorin ang pagsikat ng araw? Mas
mainam umakyat ka na lang ng bundok at–“
Bago pa matapos ang sasabihin ni Tyler ay agad na siyang ginambala ni Rommel.
"Hindi ba masarap pumunta sa beach? Habang sinasamyo ang malamig na simoy ng hangin
at–“
"Bakit hindi ka na lang umupo sa isang bato sa bundok at panoorin ang pagsikat ng
araw habang naliligo ka sa malamig na simoy ng bundok? Hindi ba ito mas maganda?
Kung may isa pang mabangis na hayop na aatake, hindi ba mas mabuti kong maging isa
kang bayani at ililigtas mo ang babae?" Direktang pinutol ni Ronald ang opinyon ni
Rommel.
"Say it if you have a good idea? Kung wala, then shut up!" galit na tinitigan ni
Tristan si Ronald. Ang kanyang hitsura ay parang isang mabangis na tigre.
"Third Brother, huwag kang makinig kay Ronald. Bulok ang ideya niya, pinagyabang mo
pa iyang ideya mo?"
"Sou sou sou!" pang-asar ni Ronald kay Tristan
"Ronald, sinasadya mo na ba ito? Wala ka na bang respeto?" nagalit na si
Tristan.Tumayo siya bigla at lumakad palapit upang kwelyohan si Ronald!
"Enough, kayong dalawa tumayo kayo doon sa gilid." Sumimangot si Tyler at
pinagalitan sina Tristan at Ronald.
"Third Brother, paano kaya kung. . ." lumapit si Fernan kay Tyler at bumulong.
Alas kwatro ng hapon, maagang umuwi si Tyler mula sa trabaho. Nang makita siya ni
Manang Nempha, mabilis siyang lumapit at binati siya, "Sir Tyler, bakit ang aga
mong umuwi ngayon?"
"Si Lorraine Manang?" Tanong ni Tyler matapos sumulyap sa sala.
"Nasa taas si Miss Lorraine." Bago matapos si Manang Nempha, umakyat na agad si
Tyler sa taas. Alam niyang hindi mananatili si Lorraine sa kanyang silid, kaya
dumiretso siya sa silid ni Lorraine.
"Lorraine, buksan mo ang pinto!" Kumatok si Tyler sa pinto. Hindi niya alam kung
bakit naramdaman niya na ang awkward ng gagawin niya ngayon.
Narinig ni Lorraine ang katok sa pinto at gusto niyang buksan ito, ngunit nang
marinig niya ang tinig ni Tyler, umatras siya, hinayaan si Tyler na kumatok at
sumigaw sa labas.
Isang malakas na tunog ang umalingawngaw at ang pintuan ng silid ni Lorraine ay
sinipa, at biglang bumukas ang pinto.
"Bakit hindi mo binubuksan ang pinto?" Naglakad si Tyler palapit at malamig na
tinitigan si Lorraine.
Binaling ni Lorraine ang mukha niya at umiwas ng tingin kay Tyler at sinabi, "Wala
ka bang Susi? Kailangan mo pa ba ako ang bumukas ng pinto?"
Pairap na wika ni Lorraine, masama pa rin ang loob niya.
Hindi na pinansain ni Tyler ang sinabi ni Lorraine, agad niya ito hinawakan sa
kamay at sinabi, "Halika sumama ka sa'kin."
"Bitawan mo, hindi ako sasama!" Pilit hinila ni Lorraine ang kamay niya.
"Ano ito? Gusto mo ba na anyayahan kita sa ibang paraan?" Na-trap ni Tyler si
Lorraine sa kanto. Ibinaba niya ng bahagya ang kanyang ulo, halos magkalapit na ang
mga noo nilang dalawa.
"Oo na, sasama na ako." Alam ni Lorraine na wala naman siyang karapatang tumanggi
pagdating kay Tyler.
Biglang naramdaman ni Lorraine na tila ang langit ay umikot. Biglang binuhat ni
Tyler si Lorraine sa balikat niya. Halos masuka si Lorraine dahil sa hilo. Tinapik
niya ang likod ni Tyler ng buong lakas at sinabi, "Tyler, ibaba mo ako, kaya kung
maglakad mag-isa."
Hindi siya pinansin ni Tyler. Binuhat niya si Lorraine at naglakad palabas.
Nang makita niya ang katulong na nagtatago sa sulok at lihim na pinapanood sila,
nakaramdam ng hiya si Lorraine sa ginawa ni Tyler.
Pinaupo ni Tyler si Lorraine sa sasakyan at isinara ang pinto.
"Tyler, saan mo ako dadalhin?" Naiinis na tanong ni Lorraine.
Nakasimangot si Tyler at medyo hindi nasiyahan sa tono ni Lorraine.
"Huwag kang magalala, walang may gusto sa iyo kahit na ipagbili pa kita!" Malamig
na tumingin si Tyler kay Lorraine, na nakaupo sa harap na upuan.
Tumanggi si Lorraine, "Sino ang nagsabi niyan?"
"Tama, nakalimutan kong mayroon pa ring Zabrill. Gusto mo siyang maging ekstra?
Don't even think about it!" galit na wika ni Tyler.
Hindi na umimik si Lorraine, alam niyang kahit anong gawin niya hindi pa rin siya
mananalo kay Tyler.
Habang nagmamaneho natahimik rin si Tyler, Birthday ni Lorraine kaya ayaw niyang
makipag-away rito.
Hindi namalayan ni Lorraine kung gaano katagal ng nagmamaneho si Tyler, laking
gulat na lang niya ng mapagtanto na madilim na ang langit.
Nang tatanungin niya sana si Tyler kung saan sila pupunta, bumagal ang sasakyan.
Huminto ang marangyang kotse nito. Tumingin si Lorraine sa bintana. Madilim na sa
labas at ang paligid ay tahimik.
"Tyler, bakit dito mo ako dinala? Gusto mo na ba akong patayin?" natatakot na
tanong ni Tyler.
"Dig for money? Do you have more money than me? As for your life? Is it worth the
trouble?"
Tyler sneered with eyes full of disdain.
Talaga bang ganun kasama ang tingin ni Lorraine sa kanya?
"Bumaba ka na!" wika ni Tyler bago buksan ang pinto ng kotse at lumabas.
Gayunpaman, hindi man lang gumalaw si Lorraine.
"Napakalamig sa labas. Ayokong bumaba." Umiling si Lorraine. Manipis na T-shirt
lang ang suot niya.
Sanay na siya sa aircon, pero kakaiba ang lamig sa labas at natatakot siya na
magkasipon.
Nang marinig ito ni Tyler, hinubad niya ang suot na suit at ibinigay kay Lorraine.
"Isuot mo na!" sinuot ni Lorraine ang suit ni Tyler at bumaba na ng kotse.
Hinihintay ni Tyler si Lorraine sa labas ng sasakyan. Nang makalapit na ito
hinawakan niya ang kamay ni Lorraine.
Si Lorraine na naiinis pa rin ay nagulat, hindi niya akalain na hihintayin siya
nito at hawakan ang kamay niya.
Tahimik na sumunod si Lorraine sa tabi ni Tyler.
The suit jacket on her body had a faint smell of mint. It was very comfortable and
she felt relaxed and happy.
"Gaano kalayo pa ang lalakarin natin?" Tiningnan ni Lorraine ang mga puno sa
magkabilang gilid ng kalsada. Nag-usisa siya, saan siya dadalhin ni Tyler sa dis-
oras ng gabi?
"Nandito na tayo!" Tumigil si Tyler at sinabi habang nagmamasid sa paligid.

CHAPTER ONE HUNDRED

"Dito na tayo?" Sinundan ni Lorraine ang linya ng paningin ni Tyler at nakakita ng
isang tower sa dulo ng kalsada.
Ang tore na ito ay may taas na dalawampung palapag. Ang loob ng tore ay madilim.
Ang pintuan
nakasara, at nakakatakot ang itsura.
"Tyler, huwag mong sabihin sa akin na kaya tayo nagpunta rito upang bantayan ang
tower?" Tumingin si Lorraine sa paligid. Maliban sa mga puno, wala na siyang ibang
nakikita.
"Pumasok na tayo sa loob ng tower." Hinila ni Tyler ang kamay ni Lorriane sa
pintuan ng Tower at tinanggal ang kandado.
Noon lamang napagtanto ni Lorraine na ang pintuan ng tower ay hindi naka-lock.
"Tyler, papasok ba talaga tayo?" ang dilim sa loon ng tore. Medyo natakot si
Lorraine, kaya hinila niya ang kamay ni Tyler at nag-atubili.
"Huwag kang matakot, kasama mo ako." Tumawa si Tyler. Bigla niyang nakita na ang
cute ni Lorraine kapag natatakot.
Hinawakan ni Tyler ang bewang ni Lorraine, binuksan ang flashlight at dahan-dahang
lumakad paakyat sa hagdan.
Medyo natakot si Lorraine nang una siyang maglakad papasok. Hinawakan niya ng
mahigpit ang damit ni Tyler sa magkabila niyang kamay.
Naramdaman din ni Tyler ang takot ni Lorraine kaya mahigpit niya itong hinawakan sa
bewang.
As the tower rose higher and higher, the light of the moon shone into the tower.
Lorraine's fear in the depths of her heart slightly dissipated.
Doon lang niya napagtanto na mahigpit siyang niyakap ni Tyler. Namula ang mukha
niya.
Matapos maglakad sa higit sa sampung palapag ng tower, pagod at hingal na hingal na
si Lorraine. Gusto niyang sumuko, "Tyler, dito na lang tayo, Hindi na ako
makalakad."
"No, may pang-anim na palapag pa. Hold on!" Hinila ni Tyler si Lorraine at patuloy
na lumalakad, ngunit naging mas mabagal ito, kaya pinilit ni Tyler na makasabay sa
kanya.
"Hoy, huwag mong sabihing dinala mo ako dito upang sanayin?" Hindi mapigilan ni
Lorraine na maghinala sa layunin ni Tyler sa pagdala nito sa kanya sa dis-oras ng
gabi.
"Syempre!" Tumigil muna si Tyler bago sanabi, "Hindi."
"Save your breath! May natitira pang tatlong palapag!" wika ni tyler, sinadya
niyang hindi gamitin ang elevator para saktong oras ang dating nila sa pinakahuling
palapag ng tower.
Matapos ang halos isang oras naabot nila ang pinakamataas na antas na hingal na
hingal, tuluyang bumitaw si Lorraine sa sobrang pagod "Tyler. . .Bakit dinala mo
ako dito? Ano ang gagawin mo sa'kin?" Pagod na pagod si Lorraine na halos hindi na
niya natapos ang sasabihin niya.
Hinila ni Tyler si Lorraine sa bintana at
tinanong, "Hindi ba ngayon ang Birthday mo?"
Sa oras na matapos ni Tyler ang kanyang pangungusap, biglang nagliwanag ang buong
tower. Pinikit ni Lorraine ang mga mata niya na hindi komportable. Nang masanay
siya, laking gulat niya sa eksenang nasa harapan niya.
Sa gilid ng bawat tower at hagdan, may mga makukulay na neon lights. Ang malamig at
nakakatakot na tore ay agad na naging mainit at romantikong. "I–ito na?" Nataranta
na tanong ni Lorraine kay Tyler.
"Hindi lang yan, tumingin ka sa bintana!" Tumawa si Tyler at tinuro ang bintana.
Walang kamalayan na tumingin si Lorraine sa bintana.
Hindi mabilang na fireworks ang sabay na tumaas sa langit. When the fireworks
exploded, a few words
miraculously appeared, "MY WIFE, HAPPY BIRTHDAY."
Lorraine covered her mouth in surprise. Her heart was filled with great surprise.
Was this all
prepared for her by Tyler?
Hindi mabilang na paputok ang pumuno sa Langit. Ang mga salitang HAPPY BIRTHDAY ay
patuloy na lumitaw sa kalangitan, sobrang nasiyahan si Lorraine.
Tyler clapped twice.
Biglang, lima hanggang anim na tao ang lumabas may dala silang isang higanteng cake
at umalis pagkatapos na mailapag ito. Hindi nagtagal , may ibang tao na nagdala ng
isang maliit na mesa at dalawang upuan. Matapos maayos ang lahat ay umalis na ang
grupo.
Tyler lit the candles on the cake and snapped his fingers. All the neon lights were
turned off
and only the candles on the cake glowed faintly in the dark tower.
"Make a wish!" Ang linawag ng kandila ay nag-iilaw sa guwapong mukha ni Tyler.
Natigilan si Lorraine.
"Bakit mo ako tinitingnan nang sinabi ko sa iyo na mag-wish ka?" Sumimangot si
Tyler. Hindi ba naintindihan ng babaeng ito ang kanyang mga sinabi?
Mariing tumango si Lorraine at mabilis na ipinikit ang mga mata. Tahimik siyang
gumawa ng tatlo wish sa kanyang puso at pagkatapos ay iminulat ang kanyang mga mata
upang hipan ng kandila.
Matapos mahipan ni Lorraine ang kandila, Tyler snapped his fingers and the neon
lights in the tower lit up again.
Biglang hindi alam ni Lorraine ang sasabihin. Kinailangan niyang aminin na ang
hangarin ni Tyler ay talagang mapasaya siya. Bukod sa nagulat siya, tuwang-tuwa din
siya. Hindi niya akalain na magagawa ito ni Tyler.
Gusto niyang tanungin si Tyler kung bakit siya nito sinorpresa. Alam niya galit si
Tyler dahil sa nakita nito kanina. Hindi kaya nagalit si Tyler dahil sa nagseselos
ito? Gusto na ba siya ni Tyler?
"Bakit ka natutulala diyan? Kumain ka ng cake!" Tumawa si Tyler at winagayway ang
kamay sa harap ng mga mata ni Lorraine.
Noon lamang nakabalik si katinuan si Lorraine. Hiniwa ni Tyler ang isang piraso ng
cake at inilagay sa platito para sa kanya at inilagay sa mesa sa harapan ni
Lorraine.
Hinugot ni Lorraine ang isang upuan at umupo. Gumamit siya ng isang kutsara upang
kunin ang kaunting cream at inilagay ito sa kanyang bibig. Isang matamis na panlasa
ang kumalat sa kanyang bibig, as if it was sweet to her heart!
Sumubo si Lorraine ng cake at napagtanto na nakatitig pa rin sa kanya si Tyler.
"Bakit ganyan ka makatitig sa akin? Gusto mo?"
"Ayoko ng matamis!" Umiling si Tyler at sumulyap sa cream sa cake.
"Hindi mo gusto ang matamis bakit ka bumili ng isang malaking cake?" Sa pagtingin
sa napakalaking cake na may walong layer, napakunot ang noo ni Lorraine. Silang
dalawa lang pero ganun kalaking cake ang binili nito?
"Kung hindi mo maubos, iuwi natin sa Villa." nakangiting wika ni Tyler.
"Tyler, bakit mo pala ako sinopresa ng ganito?" Agad na tanong ni Lorraine, gusto
niya malaman ang dahilan kung bakit ito ginawa ni Tyler.
"Hindi ba Birthday mo? At hindi ba lahat ng mga babae tulad mo ay gusto ng
sopresa?" Sabi ni Tyler na magaan ang tono.

CHAPTER ONE HUNDRED ONE

Lorraine didn't believe that Tyler wouldn't understand the meaning behind her
words. She just wanted a clear answer. "Yeah, girls do like this, but l just want
to know why you do this. Puwede ba na gusto mo humingi ng tawad sa akin? "Sadyang
tanong ni Lorraine.
"Humingi ng tawad? Bakit ako hihingi ng paumanhin sa iyo?" Ngumuso si Tyler.
"Kung gayon bakit mo ako binigyan ng mga bagay na ito? Sabihin mo!" Huminto rin si
Lorraine sa pagkain ng cake, inilapag ang kanyang tinidor, nangalumbaba at tumingin
kay Tyler.
"I've never needed a reason for anything!" Tyler looked at the fireworks outside
that were rising slowly and blooming with the words Happy Birthday, but he still
didn't answer Lorraine's question directly.
"Dahil sa binigyan mo lang ako ng cake nang walang anumang kadahilanan, hindi ko na
ito kakainin. Umuwi na tayo!" Tinulak ni Lorraine angcake na nasa harap niya at
tumayo.
Sumimangot si Tyler. Hinila niya si Lorraine at pinaupong muli sa isang upuan,
"Bawal kang umalis. Ubusin mo muna ang cake."
"Bigla akong nawalan ng ganang kumain, hindi na ako makakain." Ang nais lamang ni
Lorraine ay malaman ang isang tiyak na sagot.
"Ngayon ang iyong kaarawan, wala ng maraming tanong, okay?" Nilambot ni Tyler ang
kanyang tono habang sinusubuan siya ng cake.
"Sabihin mo kasi sa akin, bakit mo ginagawa ito?"Lorraine stared at Tyler with eyes
as gentle as water as if she wanted to melt Tyler away.
"Gusto mo talagang malaman?"
Masiglang tumango si Lorraine. Inaasahan niya ito sa kanyang puso, inaasahan na ang
sasabihin ni Tyler ay pareho ng naiisip niya.
Tyler walked to Lorraine side and held her shoulder, making her meet his gaze. With
a gentle look in her eyes, he said, "I hope you can believe what Im going to say
next."
"A-ano? ano ang ibig mong sabihin?" Nanginginig ang boses ni Lorraine, ngunit gusto
niyang malaman.
"Would you believe me if I told you I loved you?"Tyler's expression was very
serious, he didn't seem like he was lying.
Mahal niya ako? Totoo ba ito? Ang puso ni Lorraine ay nabalot ng labis na sorpresa.
Kasabay nito, medyo nag-alala din siya. Hindi kaya sinabi lang niya ito para
pahirapan lang siya ni Tyler upang makapaghiganti ulit?
Bago pa magbigay ng sagot si Lorraine ay nalungkot ang puso ni Tyler. Wala bang
damdamin sa kanya ang babaeng ito?
Tumayo si Lorraine at lumapit kay Tyler hindi pa rin siya naniniwala. "Tyler, kaya
mo lang naman ito sinabi dahil sa kinulit kita, hindi ba? Gusto mo lang naman
maghiganti sa akin, hindi ba?"
"Kung gusto ko lang maghiganti sa iyo, do you think I would go through so much
trouble to give you a birthday surprise?" Tyler hugged Lorraine and rested his chin
on the top of her hair.
"Okay!" Tumango si Lorraine at nagpatuloy, "Ngunit, baka naiinip ka lang?"
"Do you think I'm too bored to look at a billion dollar contract just because I'm
too bored to spend your birthday with me?"
Talagang nais ni Tyler na makita kung ano ang nasa isip niya.
Tumango si Lorraine bilang pagsang-ayon.
She knew that Tyler was busy, and he wasn't so bored that he spent so much time and
energy just to mess with her.
"Ikaw talaga!" Mahinang tinapik ni Tyler ang ilong ni Lorraine, "Naniniwala ka na
ba sa akin ngayon?"
"But can you really let Dhanna go?" Lorraine raised an awkward question at the
wrong time
Biglang tumahimik si Tyler at nawalan ng imik.
Lorraine sneered in her heart. Since Tyler still couldn't let Dhanna go, then what
was the
point of being with her?
Matapos ang isang mahabang sandali, hinawakan ni Tyler ang mukha ni Lorraine, "My
wife, listen to me. Speaking of Dhanna, Im sorry for what I did before. Alam kong
ang pagkamatay ni Dhanna ay hindi direktang nauugnay sa iyo. Pinilit kung isisi ito
sa iyo!"
Tahimik na nakikinig si Lorraine habang nagpatuloy si Tyler, "Marahil ay dahil
nasaktan kita ng sobra sa nakaraan, kaya hindi ka naniniwala sa akin ngayon. Ngunit
ang nais kong sabihin ay, totoo ang puso ko sa iyo ngayon!"
Emosyonal na naantig si Lorraine nang marinig iyon, mahal din talaga siya ni Tyler.
"Last question, when did you fall in love with me? Before the explosion of the
cruise ship?"
Lorraine speculated that Tyler came to find her at the moment of the explosion.
Lorraine had always kept this in her mind and she felt a hint of sweetness in her
heart whenever she thought about it.
"I don't know when I started my feelings for you, but it was like a seed. You never
cared about its growth until the day it bloomed. And my feelings for you are like
that seed."
Tahimik lang si Lorraine.
"Ngayong nalaman mo na ang dahilan kung bakit ako baliw sa iyo. Maari ko ba malaman
ang sagot mo?"
"Whatever your heart thinks, my heart thinks."
Bagaman hindi binigyan ni Lorraine ng tumpak na sagot si Tyler, malinaw na
naintindihan ni Tyler.
Niyakap ng mahigpit ni Tyler si Lorraine, na parang ayaw na niya ito mapalayo sa
kanya.
"I LOVE YOU." bulong ni Tyler kay Lorraine.
Kumalas sa pagkakayakap si Lorraine at tumingin sa mga mata ni Tyler habang
sinasabi, "Mahal din kita, hindi ko rin alam kung kailan ito nagsimula basta
naramdaman ko na lang. Sa kabila ng lahat hindi ko magawang magtanim ng galit sa
iyo, kahit nangyari sa atin ang lahat ng ito masayang-masaya pa rin ako na nakilala
kita."
"Alam ko marami akong nagawang mali sa iyo, hindi dapat kita sinisi sa pagkawala ni
Dhanna. Hindi ko lang matanggap sa sarili ko na ako talaga ang nagkulang. Pinilit
ko ibunton sayo ang lahat ng galit at sama na loob ko. Sa kabila ng lahat ng mga
pasakit na dinulot ko sayo araw-araw ko iyon pinag-sisisihan. Kapag nakikita kitang
nasasaktan halos ikamatay ko na, I'M REALLY SORRY." anang Tyler na halos tumulo na
ang mga luha. Magkahalong lungkot at saya ang kanyang nadarama. Nalulungkot siya
dahil sa nagawa niyang pagpapahirap kay Lorraine, at masayang-masaya siya dahil sa
kabila ng lahat hindi nagtanim ng galit sa puso si Lorraine.
"Kalimutan na natin ang nakaraan, magsimula tayong muli at bumuo ng masasayang ala-
ala." wika ni Lorraine habang hawak ng isang kamay ang mukha ni Tyler.
"Magkama habang buhay." matapos sabihin ang mga katagang iyon masuyong hinalikan ni
Tyler si Lorraine.
Sa una nag-alangang tumugon si Lorraine, ngunit ang maisip na mahal siya ni Tyler
kakaibang kasiyahan ang nadarama ng kanyang puso. Taos puso siyang tumugon sa mga
halik ng pinakamamahal na lalaki.
Outside the tower, Lorraine found that the fireworks had stopped, leaving a layer
of white smoke floating in the air
"Uuwi na ba tayo sa villa?" nanginginig sa lamig na tanong ni Lorraine.
"Mukhang malapit ka na nga ma-freeze, Gusto mo pa bang manatili dito?" Sambit ni
Tyler habang hinihila niya si Lorraine sa kanyang mga braso at niyakap siya ng
mahigpit.
Naka-park ang kotse sa labas ng highway. May ilang distansya pa rin sa pagitan ng
exit ng tower at ng highway. Natakot si Tyler na lamigin at magkasakit si Lorraine,
kaya niyakap niya ito ng mahigpit.
Ang maingat na pagkilos na ito ay nagpalakas ng tibok ng puso ni Lorraine. Sa
kauna-unahang pagkakataon, gumawa siya ng pagkusa iniabot ang kanyang kamay upang
hawakan ang kamay ni Tyler.
Pagdating sa villa, binigay ni Lorraine ang cake kay Manang Nempha, sinabihan
siyang ibigay ito sa iba pang mga maid.
"Oh, Miss Lorraine, ngayon ba ang iyong kaarawan? Happy birthday!" Manang Nempha
could tell with a glance that the atmosphere between the two of them had changed
greatly. She immediately beamed with joy as she asked.
"Salamat, Manang!" Si Lorraine ay masayang kumapit kay Tyler. "Huwag mo na akong
tawaging Miss Lorraine!"
"Ano na ang itatawag ko sa iyo?"
Si Tyler na nakikinig sa pag-uusap nina Lorraine at Manang Nempha, biglang
nagsalita."Young Madam!"
6 months later.
Nagising si Lorraine na kakaiba ang nararamdaman. May gusto siyang kainin pero
hindi niya alam kung ano. "Tyler gising, nagugutom ako."
"Baby naman, hating gabi nagugutom ka? Nag-dinner ka naman, ah," inaantok pa na
wika ni Tyler.
"I don't know, may gusto lang ako kainin!"
Hindi rin maintindihan ni Lorraine ang sarili kung bakit bigla siyang nagutom.
"Ano bang gusto mong kainin?" pupungas-pungas na bumangon si Tyler.
"G–gusto ko ng maasim," wala sa sarili na wika ni Lorraine.
"W–what? Baby naman, gabing-gabi tapos gusto mo ng maasim? Sasakit ang tiyan mo
n'yan," napakunot ang noo ni Tyler habang nagsasalita.
"Samahan mo muna ako sa baba, wala naman kasi ibang laman iyang ref dito sa kwarto
natin kundi puro fresh milk."
Bumangon si Tyler at inalalayang tumayo si Lorraine,"Ayaw mo ba uminom na lang ng
gatas?"
"Ayoko, nasusuka nga –“ hindi na natapos na Lorraine ang sasabihin, napatakip siya
ng bibig.
"Baby, what's wrong?" nag-aalalang tanong ni Tyler.
"Baby, remember mo ba nung bumisita tayo sa US? Iyong bigla ako nahilo sa airport?"
"Yes, why?" naguguluhan na si Tyler kay Lorraine.
"I think. . .Buntis ako," wika ni Lorraine habang napahawak sa walang umbok niyang
tiyan.
"B–buntis ka na? S–seryoso ka ba? Baby naman, huwag kang magbiro ng ganyan hindi ka
nakakatuwa!" hindi alam ni Tyler kung ano ang mararamdaman excited na magkakaroon
na sila ng anak natatakot na baka hindi naman talaga buntis si Lorraine.
"Siguro kailangan ko muna magpa-check up para makasiguro," wika ni Lorraine.
"Sasamahan kita bukas," wika ni Tyler.
"Magpapasama na lang ako kay Manang Nempha, alam ko marami kang dapat asikasuhin sa
office dahil tatlong araw ka nawala dahil pumunta tayo ng US."
"No! Gusto kitang samahan," wika ni Tyler.
Excited siyang malaman kung totoong buntis na si Lorraine.

EPILOGUE
Ang silid ay puno ng basag na mga bote at iba`t ibang inumin. Ang ilan sa mga kahon
ay itinapon, at ang mga inumin ay natapon sa buong silid.
"Brother, mahirap talagang harapin ang batang ito," Napilitan ang ilan na huminto.
Napagod na sila. Bukod dito, ang bawat isa ay basang-basa na ng pawis.
Ang natitirang lakas ni Grayson ay naubos na rin. Sampung bote ng langis na lamang
ang natitira, kapag ibinato niyang lahat ito sa mga lalaking gustong kumuha sa
kanya, sapat na para makatakas siya.
"Ang mabahong batang iyon ay malapit nang maubusan ng kanyang sandata. Hindi na
natin kailangang matakot pa sa kanya," wika ng isa sa mga gustong kumuha sa kanya.
Ang natitirang mga bote ni Grayson ay maaaring tumama sa kanila nang sampung beses.
"Magpatuloy sa pagwisik ng buhangin."
Pito o walong lalaki ang hindi na nag-alala tungkol sa pagtama sa kanila ni Grayson
ng mga bote ng langis. Sa parehong oras, hindi nila napansin na ang isang pangkat
ng mga bodyguard ay pumasok mula sa labas ng pintuan.
Nanlaki ang mga mata ni Grayson nang makita ang mga bodyguard. Itinapon niya ang
bote na nasa kanyang kamay sa tagiliran at tahimik na pinagmasdan ang walong
kalalakihan na patuloy na nagbubuhos ng buhangin sa sahig na may langis.
"Oh, bakit hindi mo itinatapon? Hindi ba't gusto mong itapon ang sampung bote na
natitira? Kapag naubos na ang mga bote mo wala ka nang kawala pa, kapag nahuli ka
namin, siguradong babalatan ka namin ng buhay."
Ang ilang mga kalalakihang nagbubuhos ng buhangin ay nakita na hindi natuloy ang
pagbato sa kanila ni Grayson. Akala nila sumuko na si Grayson sa pakikibaka at agad
na tumawa ng kampante.
Nang makita ng mga magulang ni Eliana, na nakatali, ang mga taong pumasok, laking
gulat nila. Hindi nila alam kung ang mga taong pumasok ay mabuti o masama, kaya
nais nilang paalalahanan si Grayson.
Nang magsalita sila para paalalahan si Grayson, nakita nilang tahimik na kumikilos
ang mga lalaking kakapasok lamang.
Nakatulala pa rin ang mga magulang ni Eliana. Nanood lang sila habang ang mga
bodyguard ay tahimik na naglalakad sa likuran ng walong lalaki.
Sa wakas, ang langis sa sahig ay natakpan na ng buhangin. Naglakad ang walong
lalaki sa sahig na may buhangin at lumapit kay Grayson.
Siguro ay dahil sa galit sila kay Grayson, kaya hindi nila napansin ang taong nasa
likuran nila.
"Little bastard, gusto kong makita kung paano ka tatakbo sa oras na ito."
Pinalibutan ng walong lalaki ang maliit na si Grayson sa sulok. Itinaas ng isa sa
kanila ang kanyang kamay at nagmura, "You dare to hit me. See now I'll deal with
you."
Bago pa man maihampas kay Grayson ang kamay nito. Bigla may humawak sa kanyang
kamay at napatigil sa ire.
Tumingin ang lalaki sa kanyang kamay at nakita ang isang malaki at malakas na
bodyguard na humawak sa kanyang kamay.
Bago pa maka-react ang lalaki ay pinaikot na ng bodyguard ang kanyang kamay.
The sound of bones being dislocated was especially clear in the room. Umalingawngaw
ang malakas na sigaw ng lalaki dahil sa sakit.
Napalingon ang mga kalalakihan sa likuran nila hindi namalayan na nakapasok ang
halos isang dosenang mga bodyguard.
"Bwisit bakit nakapasok sila ng–“
Bago natapos ng mga kalalakihang iyon ang kanilang mga salita, isa-isa na sila
itinumba ng mga bodyguard.
Matapos maitali ang walong lalaki, ang iba pang mga bodyguard ay lumakad sa harap
ni Grayson at magalang na nagtanong, "Young Master, nahuli kaming dumating. Ayos ka
lang?"
Umiling si Grayson at lumingon sa mga magulang ni Eliana. Ang mga magulang ni
Eliana ay tumingin kay Grayson at sa mga bodyguard na iyon na may pagtatakang
expression. Nang marinig nila ang mga bodyguard na iyon na tinawag si Grayson na
Young Master, lalo silang nagulat.
Ang background ng pamilya ni Grayson ay talagang hindi simple. "Nasaan si Eliana?"
Agad na napagtanto ng ina ni Eliana na nawawala ang kanyang mahal na anak na babae.
"Nasa taas 'yun. Hahanapin natin siya."
Mabilis na tumakbo ang ama ni Eliana sa itaas nang walang pakialam sa anupaman.
Ang takot na takot na mata ni Eliana ang sumilay sa isip ni Grayson, kaya sinundan
niya ang mga ito.
Sa taas, sa kwarto ni Eliana.
Nagtago si Eliana sa ilalim ng kama. Nang makita niya ang kanyang mga magulang,
sumigaw siya ng malakas. The heart-wrenching cry made Eliana's parents heart ache.
After all, Eliana
had never seen such violence in her life.
"Okay na Yana, huwag ka ng umiyak, tahan na!" Mahigpit na hinawakan ng ina ni
Eliana si Eliana sa kanyang mga braso at mahigpit na niyakap.
"Daddy." Inabot ni ELiana ang kanyang mga kamay upang yakapin ang kanyang Daddy.
Hinawakan ni Eliana ang may pasang mukha ng kanyang ama, hinipan ito habang
umiiyak, "Whoosh! masakit pa ba daddy?"
"Hindi na masakit anak," pilit na tiniis ng ama ni Eliana ang sakit at hinalikan si
Eliana, habang marahang inaalo siya.
"Grayson, Son."
Sa sandaling ito, sina Lorraine at Tyler, na sumugod matapos matanggap ang mensahe,
ay umakyat din.
Nang makita ni Lorraine si Grayson, agad siyang lumapit upang yakapin ito.
Namumugto ang mga mata ni Lorraine dahil sa kakaiyak mula sa pagkawala ng anak sa
loob ng maraming araw.
"Anak, miss na miss ka ni Mommy."
"Mommy, namiss din kita." Mahinahong hinawakan ni Grayson ang mukha ni Lorraine.
Direktang hindi pinansin ni Grayson ang kanyang ama nang makita siyang nakatayo sa
pintuan. Masama pa rin ang loob niya dahil sa pagiging istrikto ng ama.
Nang makita ni Tyler si Grayson na nagkukunwaring hindi siya nakita, kumibot ang
sulok ng kanyang bibig.
"Paumanhin Master at Madam, huli kaming dumating." Ang mga bodyguard na ito ay
pawang ipinadala ni Lorraine upang lihim na protektahan si Grayson. Nang una nilang
makita ang pito o walong kalalakihan na pumapasok sa breakfast shop, inakala nilang
kakain lang sila ng agahan, kaya hindi nila ito gaanong pinansin. Hanggang sa
nakita na lang nila ang ilang kalalakihan na lumabas upang maghanap ng buhangin
kaya napagtanto nila na may mali sa loob ng breakfast shop.
"Huli na ito, wala na dapat kasunod! Maging maingat at alerto kayo sa susunod."
Kung ihahambing sa mga pamamaraan ni Tyler, mahinahon lang si Lorraine. Ang
mahalaga ligtas ang kanyang anak.
Nang makita ng mga magulang ni Eliana sina Tyler at Lorraine, naramdaman nilang
pamilyar ang mga ito, na para bang nakita na nila sila dati.
"Ikaw ay. . .Ang CEO ng Harrison's Group at ikaw ang asawa ng CEO?" hindi
siguradong tanong ng ama ni Eliana. Tiningnan niya sina Tyler at Lorraine na
tuwang-tuwa.
Tumango si Lorraine at hindi ito itinanggi. "Salamat sa pag-alaga sa anak namin."
Hindi inakala ng mga magulang ni Eliana na si Grayson ay anak ng pinakamayamang tao
sa South city. Hindi nakakagulat na naramdaman nila na mayroong kakaiba kay
Grayson, isang marangal na pag-uugali.
Lumapit si Tyler, kinuha ang card at inabot sa mga magulang ni Eliana. Sa mahinang
tono, sinabi niya, "Ang card na ito ay naglalaman ng isang milyong, tanggapin ninyo
ito bilang pasasalamat namin."
Mabilis na itinulak ng mga magulang ni Eliana ang kamay ni Tyler at sinabi, "Hindi
namin maaaring kunin ang pera na ito. Hindi namin ito matatanggap. Wala kaming
ginawa."
"Inalagaan ninyo ang anak ko, karapat-dapat sa inyo ang pabuyang ito."
Direktang nilagay ni Tyler ang card sa kamay ng ama ni Eliana. Nang makita na nais
pa rin nitong ibalik ang card sa kanya, kumunot ang noo ni Tyler at hindi masayang
sinabi, "Hindi ko na babawiin ang binigay ko sa iyo. Kung ayaw mo ito, itapon mo."
Ang ama ni Eliana ay nakaramdam ng kaunting pag-aalangan ng marinig iyon, ngunit
tinanggap niya pa rin ito sa huli.
"Kukunin na namin si Grayson." Matapos magsalita si Lorraine ay tila may naisip
siya. "Right, we will take care of these people and guarantee that we won't let
them disturb your lives again."
Ang mga salita ni Lorraine ay tuluyang nagpagaan ng loob sa mga magulang ni Eliana.
Hangga't ang Harrison Family ay involved, hindi na nila dapat matakot pa sa mga
taong iyon.
"Tito, Tita, uuwi na ho ako." Tumingin sa kanila si Grayson at biglang nag-atubili.
Sa mga araw na nanatili siya roon, ang mga magulang ni Eliana ay napakabuti sa
kanya at labis siyang nagpapasalamat sa kanila, ngunit kailangan pa rin niyang
umuwi.
Bago umalis si Grayson, tiningnan niya si Eliana at gumalaw ang kanyang mga labi,
ngunit wala naman siyang nasabi.
Namumula pa rin ang mga mata ni Eliana. Habang pinagmamasdan sina Lorraine at ang
iba pa na bumababa.
Nang siya ay makalaya mula sa pagkakayakap sa kanyang mga magulang, tumakbo upang
makahabol kay Grayson.
"Brother Gray, hintayin mo ako."
Hinabol din siya ng kanyang mga magulang. Maaaring ang kanilang mahal na anak na
babae ay nais na pabalikin si Grayson Harrison?
Sa baba, ilang marangyang itim na kotse ang tumigil sa harap ng breakfast shop.
Nang bumaba si Eliana, tumakbo siya patungo kay Grayson at hinila ang kamay ni
Grayson na may luha ang mga mata at sinabi, "Brother Gray, huwag kang umalis."
Tinaas ni Grayson ang kanyang kamay upang haplusin ang mukha ni Eliana. Puno ng
pag-aatubili ang kanyang mga mata. "Yana, uuwi na ako. Bibisitahin kita kung may
pagkakataon sa hinaharap.
Umiiyak pa rin si Eliana. Sa kanyang maliit na ilong at namumula at nakakaawang
hitsura, suminghot siya, "Brother Gray, maaari ba akong pumunta sa iyong bahay
upang maglaro?"
Lorraine looked at the two kids with interest, but still gave them some space to
talk. She got on the car with Tyler first.
Ang mga magulang ni Eliana na bumaba, ay hinawakan ang kanyang kamay at malumanay
na sinabi, "Yana, uuwi na si Brother Gray. Kung may pagkakataon tayo sa hinaharap,
pupunta tayo sa bahay ni Brother Gray. Hindi nakasama ni Brother Gray ang mga
magulang niya ng ilang araw. Siguradong namimiss din niya sila, kaya hayaan na
natin si Brother Gray na umuwi."
Ang maliliit na kamay ni Eliana ay mahigpit na nakahawak kay Grayson habang
humihikbi siya ng marahan, "Tiyak na hindi na babalik si Brother Gray, kapag
nakauwi na siya."
Emosyonal na niyakap ni Grayson si Eliana, "Babalik ako upang makita kang muli."
"Grayson, bilisan mo at sumakay ka na sa sasakyan, huwag mong paghintayin ang
magulang mo." Hinila ng ina ni Eliana ang kanyang anak at atubiling sinabi kay
Grayson.
"Tito, Tita, salamat!" Muling nagpasalamat sa kanila si Grayson. Kung hindi dahil
sa pagkupkop sa kanya ng mga magulang ni Eliana, hindi niya alam kung saan siya
pupunta.
"Anong salamat? Ang pagdating mo ay nagpasaya din sa'min," ngumiti ang ina ni
Eliana.
"Yana, aalis na ako." Tinitigan saglit ni Grayson si Eliana at pagkatapos ay
binuksan ang pinto ng kotse.
"Brother Gray, sandali lang!"
Matapos sabihin iyon ni Eliana, mabilis siyang tumakbo papunta kay Grayson at saka
nag-tiptoe upang halikan si Grayson sa pisngi.
Ang mga magulang ni Eliana ay nagulat sa naging aksyon ng kanilang anak na babae.
Kanino niya ito natutunan?
A hint of stiffness appeared on Grayson's handsome face. Mabilis siyang sumakay sa
sasakyan at kumaway kay Eliana at sa kanyang pamilya.
Sa sasakyan, tiningnan ni Lorraine si Grayson, na parang natulala, at nakangiti,
"Son, did you fall for that little girl? Just saw it, She kissed you and you
blushed," nakangiting wika ni Lorraine
When Grayson heard this, he felt his face turn hot and denied with all his
strength, "How can I blush? You're wrong."
"Dahil tila hindi mo siya makakalimutan, maaari kang bumalik sa susunod,"
napapailing na wika ni Lorraine. Puro pang-aasar ang ginawa niya kay Grayson.
Grayson was only five years old now. No matter how smart he was, he wouldn't know
about love
"Yes Mom, babalikan ko siya." Sa kanyang isipan, kabisado na niya ang address ng
tahanan ni Eliana.
Returning to the Harrison Villa, Manang Nempha welcomed him. When she saw Grayson,
she almost cried tears of joy.
"Young Master, sa wakas bumalik ka na."
"Hi! Manang, kamusta?"
"Kuya."
Si Gwendolyn, na may suot na mabulaklak na damit, ay tumakbo palabas. Ang kanyang
maliit na mga hakbang ay napaka-cute din.
Agad na sumugod si Little Gwendolyn at niyakap ng mahigpit si Grayson, pouting,
"Big brother didn't bring me out to play, there's still no candies to eat,
Gwendolyn is so pitiful."
The little voice made everyone's heart soften. Grayson's face also raised gentle
smile, "Good girl Gwen, next time, brother will buy candy for you."
"Hindi pwede!" Si Tyler, na palaging hindi pinapansin, agad itong tinanggihan nang
marinig niya ito.
Sumulyap si Grayson sa kanyang ama at hindi siya pinansin. Matapos ang ilang salita
kay Gwendolyn, umakyat na siya.
Napailing na lang si Tyler.
At night.
Nang bumalik si Grayson, Ang lahat ay masaya. Kinausap din ni Lorraine si Tyler,
"Baby, sobra na ata ang pagka-strict mo kay Grayson."
"Alam mo naman kung bakit," sagot ni Tyler habang ang mga mata ay nasa librong
binabasa nito.
"I know naman pero huwag naman sobra na tila nasasakal na ang bata. Bata pa siya
kailangan din niyang ma-enjoy ang pagkabata niya."
Napatingin si Tyler kay Lorraine at sinabi, "Don't worry kakausapin ko siya."
Sa silid ni Grayson, pagdating sa villa naging abala siya sa mga assignments na
hindi niya nagawa.
May kumatok sa pinto ng kwarto ni Grayson ng ilang beses. Lumingon si Grayson at
nakita niya ang kanyang ama na pumasok.
"May sasabihin ako sa iyo," pagkatapos maglakad papasok ni Tyler, kumuha siya ng
upuan at umupo sa tabi ni Grayson.
"I've always been very strict with you. Do you think that I don't care and even
hate you?" Hindi alintana ni Tyler kung nakikinig sa kanya si Grayson o hindi sa
sinabi niya.
"Grayson, you are my eldest son, so the entire Harrison's family and Harrison's
Group will have to hand it over to you in the future.You have seen the marriage
alliance, right? In the past, several generations of Harrison Family have used the
method of marriage to get stronger, step by step. If you cant become strong and
can't defend your Harrison Family, you wont be able to protect Gwendolyn and you
wont be able to choose your own marriage."
Tahimik na nakinig si Grayson.
"It's not that I don't love you that I'm strict with you, but you're the
crystallization of my love for your mother. We both have very high expectations of
you, and I'm done. Kung nagagalit ka sa pamamaraan ng pag-disiplina ko sa iyo,
problema mo na iyon."
When he walked to the door, he turned around and said, "You are my son, I am proud
of you. At the same time, you and Gwendolyn are equal in my heart, but the way you
two are educated is different. You are both my children."
Matapos pakinggan ang mga salita ng kanyang ama, naliwanagan siya. Sinabi ng
kanyang ama na ipinagmamalaki siya nito!
Proud sa kanya!
A trace of excitement finally appeared
on Grayson's face. Did he gain his father approval?
Grayson calmed down his excitement and continued with his homework. He wrote the
words ELIANA on the book.
He would not forget Eliana, nor what his father said to him tonight!
In the dark night sky outside the window, the stars were shining and the moon was
bright.
––––THE END––––
Hi! Readers this is Ms.Lhi
Thank you for reading my works.
I'm sorry if I didn't meet your expectations.
At sana napasaya ko kayo, sana hindi kayo magsasawang suportahan ako.
I love you all
Please don't forget to follow me.
THANK YOU