Sterrenmeisje K van Klara 10 1st

Edition Line Kyed Knudsen

Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/product/sterrenmeisje-k-van-klara-10-1st-edition-line-kyed-knu
dsen/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Hartsvriendinnen K van Klara 1 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/hartsvriendinnen-k-van-klara-1-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Paardrijden K van Klara 12 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/paardrijden-k-van-klara-12-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Het schoolkamp K van Klara 9 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/het-schoolkamp-k-van-klara-9-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Verboden foto K van Klara 15 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/verboden-foto-k-van-klara-15-1st-
edition-line-kyed-knudsen/
Ben je verliefd K van Klara 19 1st Edition Line Kyed
Knudsen

https://ebookstep.com/product/ben-je-verliefd-k-van-klara-19-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Zijn we vrienden K van Klara 11 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/zijn-we-vrienden-k-van-
klara-11-1st-edition-line-kyed-knudsen/

Vijanden voor altijd K van Klara 18 1st Edition Line

Kyed Knudsen

https://ebookstep.com/product/vijanden-voor-altijd-k-van-
klara-18-1st-edition-line-kyed-knudsen/

De nieuwe BSO K van Klara 8 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/de-nieuwe-bso-k-van-klara-8-1st-
edition-line-kyed-knudsen/

Is daar iemand K van Klara 13 1st Edition Line Kyed

Knudsen

https://ebookstep.com/product/is-daar-iemand-k-van-klara-13-1st-
edition-line-kyed-knudsen/
 Line Kyed Knudsen

K VAN KLARA 10 -
STERRENMEISJE
Illustraties: Bodil Bang Heinemeier

Saga
 K van Klara 10 - Sterrenmeisje

Iben Emilie Holm

K for Klara 10 - Stjernepigen

Copyright © 2015, 2019 Line Kyed Knudsen and SAGA Egmont
All rights reserved
ISBN: 9788711867327

1. e-book edition, 2019

Format: EPUB 2.0

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in

a retrievial system, or transmitted, in any form or by any means without the
prior written permission of the publisher, nor, be otherwise circulated in any
form of binding or cover other than in which it is published and without a
similar condition being imposed on the subsequent purchaser.

SAGA Egmont www.saga-books.com – a part of Egmont,

www.egmont.com
Klara
Lievelingskleur: Lichtblauw
Lievelingseten: Lasagne
Leukste vak op school: Handvaardigheid
Is dol op lezen
Rose
Lievelingskleur: Roze
Lievelingseten: Pizza
Leukste vak op school: Gym
Is dol op winkelen
Julie
Julie
Lievelingskleur: Geel
Lievelingseten: Burrito’s
Leukste vak op school: Muziek
Is dol op jongens
 Sterrenstof
Klara staat te trippelen voor de BSO. Het is drie uur in de middag. Ze heeft
zich aangemeld voor toneel. De hele BSO gaat een toneelstuk uitvoeren, dat
Mia van de leiding heeft geschreven. Klara heeft er zin in. Ze vindt toneel
leuk.
Julie komt en ze duwt Klara en Rose naar binnen. ‘Schiet op,’ zegt ze en
ze gooit haar tas neer. ‘Vandaag worden de rollen verdeeld!’
‘O nee,’ zegt Rose. Maar toch moet ze glimlachen. ‘Ik weet niet of ik
mee wil doen. Ik heb echt geen zin om voor iedereen op het toneel te staan.’
Julie spreidt haar armen. Klara weet dat Julie extra veel zin heeft, omdat
ze graag actrice wil worden wanneer ze groot is. Ze houdt ook van zingen.
Bo is bezig om een band samen te stellen, die de muziek voor het toneelstuk
gaat spelen. Na elke scène wordt er een nummer gespeeld. En er wordt solo
gezongen in een microfoon. Klara kan niet stilstaan. Het is zo spannend.
Klara houdt van zingen. Maar het liefst samen met anderen. Ze heeft geen
zin om helemaal alleen in een microfoon te zingen. Julie wel. Maar zij heeft
het ook al twee keer eerder gedaan tijdens de muziekles op school. Julie
weet sowieso meer af van muziek en theater.
‘Je moet gewoon luid en duidelijk spreken,’ zegt Julie met grote ogen.
‘En niet met je rug naar het publiek gaan staan.’
‘Je kunt je ook aanmelden om het decor te maken,’ zegt Klara en ze geeft
Rose een kneepje in haar arm.
‘Ik denk dat ik dat wel wil.’ Rose kijkt opzij naar het mapje, dat ze
allemaal hebben gekregen. Hierin heeft Mia alle teksten voor het toneelstuk
geschreven. En een lange rollenlijst.
Klara pakt ook haar eigen mapje erbij. Gisteren lag ze de hele avond in
bed om het stuk te lezen. Het heet Sterrenstof en gaat over een jongen en
een meisje, die rondreizen in het universum en een heleboel vreemde
wezens tegenkomen.
 ‘Ik wil wel helpen met het maken van de ruimteraket,’ zegt Rose en ze
wijst naar een bladzijde.
Klara knikt. Er moeten ook planeten en sterren gemaakt worden.
‘O, ik zou zo graag Sterrenmeisje willen spelen,’ zegt Julie met een
zucht.
‘Dat is de hoofdrol,’ zegt Rose met grote ogen. ‘Denken jullie niet dat
een meisje uit groep 8 die rol gaat krijgen?’
Klara knikt. Ze kijkt naar de rollenlijst. De andere hoofdrol is
Sterrenjongen. Klara wil graag een rol hebben, waarbij ze iets moet zeggen.
Dat zou leuk zijn. Ze heeft nog nooit iets op een podium gezegd. Maar ze
denkt dat het een beetje hetzelfde is als wanneer je iets in de klas zegt. En
dat vindt ze leuk. De hoofdrol klinkt heel leuk, maar natuurlijk krijgt een
van de meisjes uit groep 8 die rol. Klara droomt even weg en ze droomt dat
zij de rol van Sterrenmeisje krijgt. Dan schudt ze snel haar hoofd. Dat gaat
niet gebeuren. Klara weet eigenlijk ook niet of ze wel zo’n grote rol zou
durven spelen.
Malou komt aanrennen. Ze is buiten adem en wappert met haar mapje.
‘O, ik zou zo graag het groene ruimtewezen willen spelen,’ zegt ze lachend.
‘Een perfecte rol voor jou,’ zegt Julie ernstig. ‘Wie wil jij graag zijn,
Klara?’
Klara haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik niet,’ zegt ze. ‘Misschien wel
de Maankoningin, die de jongen en het meisje op het einde tegenkomen.’
‘Ik hoop dat Mia het wel serieus aanpakt,’ zegt Julie gewichtig. ‘Het zou
echt stom zijn als ze iemand kiest, die helemaal niet kan toneelspelen.’ Ze
rolt met haar ogen.
Klara bijt op haar lip. Nu ze er beter over nadenkt, zou ze eigenlijk ook
wel Sterrenmeisje willen spelen. Maar dat durft ze niet tegen Julie te
zeggen.
 De rollen
Iedereen op de BSO uit groep 6, 7 en 8 zit in het toneellokaal. Hoewel er
maar twintig rollen in het toneelstuk zitten, gaat iedereen meedoen. Mia
heeft al een podium gemaakt en ze heeft er twee toneellampen op gericht.
‘Er is niet voor iedereen een rol,’ zegt Mia en ze klapt in haar handen.
‘Maar ik weet dat velen van jullie liever kostuums of decorstukken maken,
en die jongens en meisjes mogen met Jannik naar de werkplaats toe. En wie
muziek wil maken of mee wil zingen in het koor, gaat met Bo mee naar het
muzieklokaal.’
Meer dan de helft van de BSO loopt snel het toneellokaal uit. Onder
andere Rose. Klara zwaait naar haar en gaat naast Julie zitten. Het is warm
en gezellig in het lokaal. Hamid, Lukas en Benjamin uit hun klas willen ook
toneelspelen. Klara doet haar haar weer netjes in een paardenstaart. Frej uit
groep 8 is er ook samen met een heleboel meisjes uit zijn klas. Klara weet
bijna zeker dat zij de grote rollen gaan krijgen.
Mia telt hoeveel jongens en meisjes nog over zijn. ‘Oké, prima,’ zegt ze
blij. ‘Er zijn er nog 17 over, dus sommigen kunnen twee kleine rollen
krijgen.’
Julie zucht en glimlacht naar Klara. ‘Het is dus zeker dat we een rol
krijgen.’
Klara glimlacht ook. Ze is wel wat opgelucht. Het was wel ontzettend
jammer geweest als ze geen rol hadden gekregen. Klara kijkt weer naar de
rollenlijst. Er zijn veel leuke rollen. Behalve de hoofdrollen is er een mooie
maankoningin met drie kleine prinsessen die met sterrenstof mogen gooien,
vijf vliegende astronauten, een heleboel ruimtewezens en een slechte alien-
koning met twee slijmerige kinderen.
‘Ik wil een ruimtewezen zijn!’ roept Malou gek en ze springt in het rond.
Mia gebaart dat ze stil moet zijn. ‘Dat bepaal ik, Malou.’ Ze kucht.
‘Maar ik wil graag dat jullie je wensen op een vel papier schrijven,’ zegt ze.
‘Jullie moeten twee rollen opschrijven, die jullie graag zouden willen
spelen.’ Mia deelt vellen papier uit, waarop ze kunnen schrijven.
Klara kijkt naar Julie. Julie kijkt Mia ernstig aan. Dan trekt ze een vel
papier uit haar handen, dat ze gewichtig tegen haar borst houdt.
‘Rustig maar, Julie,’ zegt Mia lachend. ‘Je krijgt heus wel een rol.’
Klara kijkt naar de rollenlijst in het mapje. Er zijn veel goede rollen.
Maankoningin, schrijft Klara dan als nummer een op.
Ze kijkt opzij naar het papier van Julie. Zij heeft natuurlijk Sterrenmeisje
als eerste rol opgeschreven en Maankoningin als tweede. Klara aarzelt een
beetje. Ze heeft geen zin om een ruimtewezen of een slijmerige alien te
spelen. Ze overweegt de prinsessen met het sterrenstof, maar uiteindelijk
schrijft ze Sterrenmeisje op als nummer twee. Ze kijkt opzij naar Julie.
‘Jee, dat is het omgekeerde van mijn wensen,’ zegt Julie glimlachend.
Dan kijkt ze dromend voor zich uit. ‘Wat zou het perfect zijn als ik
Sterrenmeisje zou worden en jij Maankoningin.’
‘Ik heb als nummer twee prinses opgeschreven,’ zegt Malou. ‘Maar het
zou leuker zijn om een ruimtewezen te spelen!’
Klara bladert naar de tekst van de Maankoningin. Ze hoeft alleen maar
iets te zeggen in de laatste scène, maar dat geeft niets. Dan hoef je ook niet
zoveel te onthouden.
‘Wie gaat dan Sterrenjongen spelen?’ grinnikt Klara en ze kijkt naar Frej.
‘Misschien Benjamin of Hamid,’ zegt Julie bedachtzaam.
‘Of Frej,’ fluistert Klara.
Julie grinnikt ook en ze wappert met haar haren. ‘Als Frej Sterrenjongen
wordt en ik word Sterrenmeisje, dan heb ik niets meer te wensen in dit
leven.’
Klara en Julie leveren hun wensen bij Mia in. Klara klimt het podium op.
De lamp is scherp en het brandt als een zon. Het is moeilijk te zien, maar
Klara weet bijna zeker dat Frej naar haar glimlacht. Ze vindt het leuk om op
een podium te staan.
‘Morgen verdeel ik de rollen.’ Mia glimlacht naar Klara en Julie.
 Klara kijkt er enorm naar uit. Ze weet zeker dat ze van toneelspelen
houdt, ook al heeft ze het nog nooit eerder gedaan.
 Verkeerde rollen
Klara kan bijna niet wachten tot ze de dag erna weer naar de BSO gaat. Ze
is zo benieuwd welke rol ze heeft gekregen in Sterrenstof. Julie kijkt er
minstens evenveel naar uit. Ze fietst in elk geval zo snel dat Klara haar niet
kan bijhouden. In plaats daarvan wacht Klara op Rose.
‘Ze fietst zo hard, omdat ze zo graag de hoofdrol wil hebben,’ legt Rose
uit.
Klara knikt en ze kijkt of ze Julie ergens ziet, maar ze is al de BSO in
gerend.
‘Julie verdient die rol echt,’ zegt Rose en ze blijft stilstaan. ‘Het is echt
haar droom om later actrice of zangeres te worden.’
Klara knikt nog een keer. Julie zou de hoofdrol moeten krijgen. Frej
komt naar hen toe rennen. Hij geeft Klara een klap op haar rug. ‘Mia zegt
dat we nu moeten verzamelen,’ roept hij en hij rent het toneellokaal in.
Julie is al voor het podium gaan zitten. De anderen komen binnen en
gaan ook voor het podium zitten. Mia ziet er heel ernstig uit. Ze staat in de
hoek en ze kijkt lang naar het vel papier dat ze in haar handen heeft. Het
wordt muisstil in het lokaal. Iedereen kijkt Mia vol verwachting aan. Vooral
Julie. Klara kijkt naar haar. Julie zit met een rechte rug in kleermakerszit en
ziet eruit als iemand die vergeet adem te halen.
‘Nu heb ik de rollen voor Sterrenstof verdeeld,’ zegt Mia uiteindelijk en
ze klimt het podium op. Ze kijkt eerst Malou aan.
‘Malou, jij speelt samen met Benjamin en Lukas de ruimtewezens.’
‘Jaaa!’ Malou jubelt het uit en zwaait naar Benjamin en Lukas.
Julie pakt de hand van Klara vast en knijpt erin. Dan gaat ze nog dichter
op het podium zitten.
Mia leest nog meer rollen op. Drie meisjes uit groep 8 gaan de
prinsessen spelen, die met sterrenstof gooien. Ze giechelen en klappen in
hun handen.
 Mia zegt dat ze stil moeten zijn. ‘En Frej gaat Sterrenjongen spelen,’
zegt ze.
Iedereen uit groep 8 begint te juichen. De vrienden van Frej kloppen
hem op de rug. ‘Geweldig, Frej!’ roepen ze.
Mia kijkt naar Klara en Julie.
De hand van Julie is helemaal nat van het zweet.
‘En Julie, jij speelt Maankoningin. En Klara speelt Sterrenmeisje.’
De rillingen lopen Klara over de rug. Ze snapt er niets van. Ze denkt
eerst dat ze het verkeerd heeft gehoord.
Julie laat de hand van Klara los en ze kijkt haar aan. ‘Wat?’ zegt ze en ze
kijkt Mia kwaad aan. ‘Maar Sterrenmeisje was toch de tweede wens van
Klara?’
Mia knikt. ‘Ja, maar ik vind dat het zo moet zijn.’ Dan klapt ze in haar
handen en ze legt uit hoe ze de eerste scène moeten repeteren.
Klara krijgt een warm gevoel in haar buik. Ze begrijpt nog steeds niet dat
ze de hoofdrol heeft gekregen. Ze kijkt opzij naar Frej. Ze moeten samen
spelen. Bijna elke scène. En elkaars handen vasthouden. Klara begint te
blozen. Ze is wel blij dat Frej de andere hoofdrol heeft gekregen en niet een
van de andere grote jongens.
‘Klara, je moet het podium op komen,’ zegt Mia luid.
Klara klimt er verward op. Ze ziet Julie de deur uitlopen. Maar ze hoeft
pas in de laatste scene iets te zeggen. Alle anderen blijven wel zitten en
Klara kijkt snel op naar Mia. Frej staat naast haar. Het begint te duizelen
voor Klara. Mia wil graag dat ze haar tekst opzegt. Mia legt haar uit dat ze
alles uit haar hoofd moet leren.
‘Je moet waarschijnlijk elke avond thuis repeteren,’ legt Mia uit. ‘Je hebt
elke scène wel tekst.’
Klara knikt en slikt. Haar handen trillen, terwijl ze het mapje goed
vasthoudt.
‘Ik wil graag naar de sterren reizen,’ zegt ze tegen Frej, want dat is haar
eerste tekst.
 Frej moet lachen en doet jolig. Dan zegt hij ook een stuk tekst.
Klara vindt het leuk. Ze kan het niet laten om te lachen, maar wanneer ze
even later een pauze houden, wil ze graag Julie vinden.
Ze zoekt overal in de BSO. Uiteindelijk vindt ze Rose. Ze is in de
werkplaats bezig met het beschilderen van de ruimteraket samen met Jannik
en sommigen van de anderen.
‘Julie is naar huis gegaan,’ zegt Rose. ‘Ze is heel verdrietig dat ze de rol
van Sterrenmeisje niet heeft gekregen.’
‘Maar ze kreeg toch de rol van Maankoningin?’ zegt Klara. ‘Die rol is
net zo mooi.’
Rose legt haar kwast weg. Ze veegt haar vingers af en kijkt naar Klara.
‘Vind je dat echt?’ vraagt ze met haar hoofd schuin.
‘Ja,’ knikt Klara. ‘Ik vind echt dat Maankoningin een mooie rol is.’

Onderweg naar huis fietst Klara langs Julie. Hoewel ze wel weet dat Julie
verdrietig is dat ze de rol van Sterrenmeisje niet heeft gekregen, vindt Klara
het toch wel een beetje flauw dat Julie zomaar wegging. Klara belt aan. De
hond van Julie blaft in het huis. Eindelijk doet ze de deur open.
‘Hoi. Waarom ging je nou weg?’ vraagt Klara.
Julie heeft haar armen over elkaar geslagen. Ze houdt haar hond niet
tegen, zoals ze anders wel doet. De hond springt tegen Klara op en likt haar
wang. Klara probeert hem weg te duwen.
‘Ik vind het gewoon zó flauw van Mia!’ Julie schreeuwt bijna.
Dan komt de moeder van Julie en zij pakt de hond. Klara veegt haar
wang droog.
‘Maar Maankoningin is ook een mooie rol,’ zegt Klara.
‘Right,’ snauwt Julie. Dan draait ze zich abrupt om en loopt ze weg.
De moeder van Julie kriebelt de hond achter zijn oor. ‘Julie is echt
teleurgesteld. Ze had echt heel graag de hoofdrol willen hebben.’ Ze knipt
met haar vingers, zodat de hond weer naar binnen slentert.
 Sterrenmeisje en Sterrenjongen
Klara denkt helemaal niet meer aan Julie, wanneer ze thuiskomt. Terwijl ze
haar vader helpt bij het koken, vertelt ze honderduit over Sterrenstof.
‘Ik moet echt megaveel tekst uit mijn hoofd leren,’ zegt ze en laat haar
vader het mapje zien.
‘Ik kan je helpen bij het repeteren,’ zegt haar vader en hij bladert in het
mapje. ‘Oeps, aan het einde moet je een sterrenjongen kussen.’
‘Wat?’ Klara begint te blozen.
Haar vader moet er wat om lachen. ‘Dat staat hier,’ zegt hij en hij wijst
het aan.
Klara leest het. Het klopt inderdaad. Daar heeft ze helemaal niet over
nagedacht, toen ze het toneelstuk de eerste keer las.
Ze kussen elkaar en vliegen verder in de ruimteraket. Daar staat het.
Klara schudt haar hoofd. Ze weet niet of ze de rol nog wel wil spelen. Ze
heeft in elk geval geen zin om te kussen, wanneer een heleboel mensen toe
zitten te kijken. Misschien was het toch beter geweest als Julie de rol had
gekregen. Zij zou er sowieso niets op tegen hebben gehad om op een
podium iemand een kus te geven.
Later gaat Klara naar haar kamer. Ze gaat op bed liggen en ze leest het
hele toneelstuk door. Ze ziet voor zich hoe Frej haar op haar wang kust. Of
gewoon een luchtkus. Dat is wel oké. Klara haalt diep adem. Ze denkt wel
dat ze dat kan. Het is immers ook maar gewoon toneelspel. Ze hoeven
elkaar niet in het echt te kussen ...

Wanneer Klara ’s avonds naar bed gaat, beeldt ze zich in hoe het zou zijn
om echt te vliegen. Samen met Frej. De sterren zouden licht geven en langs
hen suizen. Klara krijgt kriebels in haar buik. Het is leuk, maar ook wel een
beetje eng dat ze de rol van Sterrenmeisje mag spelen.
 Ruilen?
De volgende dag op school is Julie nog steeds verdrietig. Ze zit stil op haar
stoel met tranen in haar ogen, wanneer Klara de klas binnenkomt. Rose
heeft haar armen om haar heen geslagen. Klara weet niet wat ze moet doen.
Ze kent nu al haar tekst van de eerste twee scènes uit haar hoofd en ze kijkt
ernaar uit om vanmiddag op de BSO te repeteren. Maar het is lastig om blij
te zijn, wanneer Julie zich zo naar voelt.
Klara is vooral samen met Malou. Dat is het gemakkelijkst. Ze repeteren
hun tekst in de pauze. Malou hoeft maar twee dingen te zeggen, maar ze
vergeet ze de hele tijd.
‘Het is wel sneu voor Julie,’ zegt Malou dan. ‘Het is haar grootste wens
om actrice te worden.’ Malou maakt een tuitmondje. ‘Ze had de rol van
Sterrenmeisje wel verdiend.’
Klara heeft geen idee wat ze moet zeggen. Maar toch heeft ze nog steeds
zin om op de BSO te gaan repeteren.

Op de BSO drinken ze thee, terwijl ze op Mia wachten. Ze zit in het kantoor

te bellen. Julie zit op de bank voor het kantoor tegen de tafelpoot te trappen.
Ze heeft de hele dag nog geen woord tegen Klara gezegd.
Klara gaat naar haar toe. ‘Ik vond dat Maankoningin een mooie rol is,’
zegt ze en ze kijkt Julie recht in de ogen.
‘Nou, ga die rol dan maar zelf spelen,’ zegt Julie boos.
‘Mia heeft de rollen al verdeeld ...’ Klara stopt met praten. Mia komt het
kantoor uit. Ze kijkt Julie zuchtend aan. ‘Je moeder heeft gebeld.’
Julie gaat rechtop zitten. Ze kijkt Mia afwachtend aan.
Mia zucht nog een keer. ‘Als jullie het met elkaar eens zijn, mogen jullie
wel ruilen van rol ...’ Nu kijkt Mia naar Klara.
Klara gaat ook rechtop zitten. Maar zo snel dat ze een kop thee omgooit.
Ze verbrandt haar hand een beetje.
‘Yes!’ zegt Malou en ze kijkt van Klara naar Julie en weer terug. ‘Ik wil
wel ruimtewezen blijven. Ik wil met niemand ruilen.’
 Julie zet grote ogen op. Ze kijkt naar Klara. ‘Heb je dat gehoord?’ zegt
ze blij. ‘We mogen ruilen.’
‘We beginnen over vijf minuten,’ zegt Mia en ze loopt weg.
Julie blijft Klara aankijken. ‘Zullen we onze rollen ruilen, Klara?’
Klara wrijft over haar hand. Het brandt toch wel een beetje. ‘Dat weet ik
niet,’ zegt ze aarzelend.
‘Maar Maankoningin was je eerste wens.’ Julie buigt zich voorover naar
Klara. ‘Je hebt zelf gezegd dat het een mooie rol is!’
Rose knikt. ‘Ja, en nu kunnen jullie beider wensen in vervulling gaan.’
Malou schenkt nog wat thee in. ‘Julie heeft de hoofdrol verdiend,’ zegt
ze luid.
Klara knikt. Haar hand doet nu veel pijn. Ze bijt op haar lip. Ze kijken
allemaal naar haar.
‘Je zei zelf dat Maankoningin een mooie rol was.’ De stem van Rose
klinkt fel.
Klara knikt nog een keer. Dat is wel waar. Dat heeft ze vaak gezegd.
‘Please,’ zegt Julie en ze gaat op haar knieën voor Klara liggen.
Klara is de war. Maankoningin is wel een mooie rol. Die rol schreef ze
bovenaan haar lijstje.
Klara houdt haar hand vast. Ze heeft nu ook buikpijn.
‘Oké dan ...’ hoort Klara zichzelf zeggen. Ze bijt op haar hand.
‘Meen je dat?’ Julie kijkt naar haar. ‘Wil je van rol ruilen?’
Klara voelt dat ze knikt, ook al begrijpt ze niet helemaal waarom.
‘O, je bent zo lief!’ Julie vliegt haar om de hals.
Rose en Malou klappen in hun handen en staan op. ‘Gefeliciteerd, Julie,’
zegt Rose.
Klara glimlacht stijfjes. Ze is wel blij dat Julie blij is. Maankoningin is
ook wel een mooie rol. Klara blijft het voor zichzelf herhalen, terwijl ze
naar binnen gaan om te repeteren.
‘Ik ga nu Sterrenmeisje spelen!’ zegt Julie en ze spreidt haar armen.
 Frej is onderweg naar het podium. Hij blijft stilstaan en kijkt naar Klara.
‘Wat?!’ zegt hij dan.
‘Ja, we hebben onze rollen geruild,’ zegt Julie met een glimlach. ‘Klara
wil liever Maankoningin spelen.’
Klara gaat snel achter in het toneellokaal zitten. Ze doet haar mapje open
en kijkt naar de tekst van de Maankoningin. Ze heeft er alleen in de laatste
scène twee. Maar ze krijgt vast een mooie jurk aan. Maankoningin is een
mooie rol, blijft Klara maar denken. Uiteindelijk moet ze een grote brok in
haar keel wegslikken. Er springen tranen in haar ogen. Toch glimlacht ze
naar Malou, die naast haar gaat zitten.
Ze kijken naar Julie op het podium. Iedereen kijkt naar Julie. Klara
verbergt haar gezicht achter het mapje en ze knippert een traan weg. Julie
leest haar tekst op. Het klinkt helemaal verkeerd. Veel te schel. En ze
glimlacht veel te veel. Het Sterrenmeisje moet in het begin natuurlijk
verdrietig zijn. Klara snuift plotseling. Het komt helemaal verkeerd over.
Julie kent haar tekst niet eens. En ze staat de hele tijd te giechelen.
‘Eh, sorry,’ roept Julie en ze wappert met haar handen. ‘Ik ga nu echt
mijn best doen!’
Klara staat op en loopt naar de wc. Ze heeft er spijt van dat ze haar rol
heeft geruild met Julie. Nu heeft ze ook geen zin meer om Maankoningin te
spelen.
 Het idee van Frej
Klara trekt haar jas aan en loopt het gebouw van de BSO uit. Ze wil niet dat
de anderen zien dat ze verdrietig is. Het regent, maar dat maakt haar niet
uit. Alles ziet er grijs en koud uit. Ze moet echt haar best doen om niet in
huilen uit te barsten. Dan rent ze naar binnen om haar tas op te halen.
Thuis gooit ze haar fiets neer en maakt ze met haar sleutel de voordeur
open. Dan gooit ze haar tas en jas op de vloer en ze rent naar haar kamer.
Nu huilt ze heel hard. Ze heeft zo’n spijt dat ze haar rol aan Julie heeft
gegeven. Ze smijt een kussen op de vloer.
Tien minuten later komen haar ouders thuis van hun werk.
‘Klara!’ roept haar moeder uit de keuken. ‘Het is niet oké dat je zomaar
je fiets en je tas neer smijt!’
Klara geeft geen antwoord. Ze snikt alleen nog maar.
Even later komt haar vader naar boven. Klara begint weer te huilen,
wanneer ze hem ziet.
‘Maar schatje toch, wat is er aan de hand?’ Haar vader gaat op de rand
van haar bed zitten. Haar moeder komt naar boven en gaat in de
deuropening staan.
Klara vertelt het allemaal.
‘Dat is ook wel erg sneu,’ zegt haar vader.
‘Maankoningin klinkt wel als een mooie rol,’ zegt haar moeder. ‘En het
belangrijkste is natuurlijk ook dat je meedoet.’
Haar vader knikt.
Klara schudt haar hoofd. Ze begrijpen er helemaal niets van.
Plotseling wordt er aangebeld. Klara schiet omhoog. Het zijn vast Julie
en Rose, die willen horen waarom ze zomaar naar huis ging.
Haar moeder gaat naar beneden om de deur te openen.
Klara springt van haar bed, wanneer ze de stem van Frej hoort. Haar hart
begint hard te bonzen.
‘Klara!’ roept haar moeder.
 Klara’s benen zijn helemaal stijf, wanneer ze de trap afloopt. Ze begrijpt
niet wat Frej wil. Ze hebben in de weekenden samen geskateboard, maar hij
heeft nog nooit bij haar aangebeld.
‘Ik wil alleen maar zeggen dat ik Julie erg flauw vind.’ Frej staat heen en
weer te wiebelen. Dan kijkt hij naar Klara’s moeder. ‘Julie zette Klara echt
onder druk om te ruilen,’ zegt hij. ‘En dat is gewoon niet oké.’
Klara’s moeder knikt langzaam.
Klara houdt haar adem in. Frej staat aan haar kant. Alsof hij haar
begrijpt. Klara voelt zich plotseling heel helder in haar hoofd.
Haar vader knikt ook. ‘Maar wat kunnen we hieraan doen?’ vraagt hij en
hij krabt op zijn hoofd.
Frej kijkt naar Klara. ‘Ik heb wel een idee. Als je tenminste je rol terug
wilt hebben ...’
Klara knikt fel. Ze wil echt heel graag haar rol terug.
 Het Sterrenlied
De volgende dag heeft Klara kriebels in haar buik. Frej heeft niet verteld
wat hij wil gaan doen. Maar Klara weet zeker dat Julie nu sowieso boos
gaat worden. Klara weet niet wat ze tegen Julie moet zeggen. Ze zondert
zich in de pauzes een beetje af. Elke keer dat ze Frej op
de gang ziet, wordt ze zenuwachtig. Ze is bang dat hij Julie wil dwingen om
Klara haar rol terug te geven. Ze vergeet helemaal om op te letten tijdens de
les. Dat Frej haar wil helpen is fijn, maar tegelijkertijd ook verschrikkelijk.
Dan gaan ze naar de BSO. Klara loopt snel naar het naaiatelier en ze
doet alsof ze iets gaat naaien. Ze durft helemaal niet naar het toneellokaal te
gaan. Even later loopt ze onrustig door de BSO. Ze kijkt opzij en ziet Frej
met Bo en Mia praten. Zij knikken en houden hun hoofd schuin. Klara’s
hart bonst. Ze weet zeker dat ze over Sterrenstof staan te praten. Klara weet
niet wat ze moet doen. Ze staan over het idee van Frej te praten en Klara
voelt zich bijna een verrader tegenover Julie. En het is nog helemaal niet
zeker dat het lukt om haar rol terug te krijgen. Klara verstijft helemaal,
wanneer ze ziet dat Bo het toneellokaal inloopt en terugkomt met Julie. Bo
brengt haar naar het kantoor. Mia loopt mee. Klara rent naar buiten voor
wat frisse lucht. Ze voelt steken in haar buik en ze voelt zich ook wat
misselijk.
Even later gaat ze weer naar binnen. Ze gaat op de bank naar de deur van
het kantoor zitten staren.
Dan komt Julie aanrennen. ‘Hé, daar ben je,’ zegt ze en ze glimlacht met
vuurrode wangen. ‘Ik heb naar je gezocht!’
‘Oké,’ zegt Klara en ze heeft moeite om Julie aan te kijken.
‘Je hebt je rol terug!’ Julie klinkt helemaal niet verdrietig.
‘Oké,’ zegt Klara nog een keer en ze kijkt opzij naar Julie. ‘En jij dan?’
‘Ik mag zingen!’ Julie spreidt haar armen. ‘Elke keer dat het
Sterrenmeisje op het toneel is geweest, ga ik een lied zingen dat Bo voor
mij gaat maken!’ Julie lijkt echt blij. ‘Mia zei dat ik dat mag doen, omdat ik
het mooist kan zingen.’
Klara staat voorzichtig op. Het kriebelt nu in haar buik. Ze kan het niet
laten om te glimlachen.
‘We krijgen hetzelfde kostuum. Dan kun je zien dat ik eigenlijk jou ben,
die zingt.’ Julie praat verder, terwijl ze samen naar het toneellokaal lopen.
Klara heeft er weer zin in. Ze mag toch Sterrenmeisje spelen.
Mia staat op het podium te wachten.
‘En nu gaan we geen rollen meer ruilen,’ zegt ze met een glimlach en
knikt naar Frej.

Op het podium hangt al een zwart achterdoek met witte sterren erop. De
spotlights schijnen erop en het ziet er bijna uit als een sterrenhemel. Frej
zegt zijn eerste stuk tekst en hij wijst naar een ster. Klara haalt diep adem.
Dan zegt zij ook haar stuk tekst en ze wijst naar de sterren.
De vrienden van Frej staat voor het podium wat te lachen. Wanneer ze
klaar zijn met het repeteren van de eerste scène, springt Frej van het
podium.
‘Hou je mond maar,’ zegt hij tegen zijn vrienden met een glimlach.
‘Klara en ik zijn alleen maar vrienden, dus laat maar zitten ...’ Hij draait
zich om en geeft Klara een knipoog. Dan rent hij naar buiten.
Klara springt ook van het podium. Ze is nog steeds heel blij dat ze haar
rol heeft teruggekregen. Ze is ook blij dat Frej en zij alleen maar vrienden
zijn. En ze heeft enorm veel zin in de uitvoering van Sterrenstof.
 Over K van Klara 10 - Sterrenmeisje
Klara gaat toneelspelen op de BSO. Ze heeft nog nooit op een podium
gestaan, maar ze heeft er wel zin in. Julie ook. Misschien zelfs iets meer
dan Klara, want ze weet zeker dat ze de hoofdrol gaat krijgen. Maar
misschien wil Klara eigenlijk ook wel de hoofdrol spelen ...
"Sterrenmeisje" is het 10e deel in de populaire serie over Klara en haar
vriendinnen. De boeken kunnen onafhankelijk van elkaar worden gelezen.
Another random document with
no related content on Scribd:
obligation to infidels have concurred to establish and confirm the
popular opinion. To this end the Church has always lent its powerful,
often omnipotent, aid. Yet, in spite of systematic suppression of facts
and long-continued misrepresentations, it cannot now be denied that
no race effected so much for all that concerns the practical welfare of
mankind as the Spanish Mohammedans; that no race of kings has
deserved so large a measure of fame as that which traced its lineage
to Abd-al-Rahman I.
Such was the civilization which the Spanish and Sicilian Arabs
bequeathed to Europe. Their conquests and their influence, their
progress in the arts of peace, their industrial and economical
inventions, the precocity of their mental development, the
perpetuation of their advanced ideas under the most discouraging
conditions which can be conceived, present an example without
parallel in the history of nations. Their origin had nothing in common
with that of any European people. Their religion was avowedly
inimical to the one which was professed from the Mediterranean
coast to the verge of the Arctic Circle. Their political and domestic
institutions were abhorrent to the feelings of their neighbors, their
allies, their enemies. From the hour when Tarik landed at Gibraltar to
that when Boabdil surrendered the keys of the Alhambra was a
period of constant and relentless hostility. Such circumstances as
these are not ordinarily propitious to the material or intellectual
advancement of mankind.
In the face of such formidable obstacles a mighty empire was
founded. The very causes which seemed liable to seriously affect its
integrity and permanence in reality increased its strength. Its military
power became a standing menace to every state of Christendom. Its
fleets of armed galleys dominated the seas. The Saracens of Sicily
sacked the suburbs of Rome and insulted the sacred majesty of the
Holy Father in the Vatican. In every trade-centre of the East and
West, in the streets of Canton and Delhi, in the bazaars of
Damascus, along the crowded quays of Alexandria, beside the
scattered wells of the Sahara, at the great fairs of Sweden,
Germany, and Russia, in the splendid markets of Constantinople, the
Moorish merchants and Hebrew brokers of Spain outstripped all
commercial competitors in the amounts of their purchases and the
shrewdness of their bargains. The wealth which resulted from this
vast system of trade was almost inconceivable. In addition, the
agricultural and mineral resources of the country, great in
themselves, were developed beyond all precedent. The treasures
thus amassed were expended in public works, whose neglected
ruins amaze the traveller; in the promotion of educational
advantages that modern experience and energy have never been
able to surpass; in the collection of immense libraries; in the
maintenance of a court with whose magnificence the traditional
luxury of the Byzantine princes was not worthy of comparison; in the
celebration of a worship whose furniture and appointments
transcended, in richness and beauty, the vaunted pomp and semi-
barbaric ceremonial of pontifical Rome.
It is both popular and fashionable to ascribe to the influence of the
Crusades the awakening of the spirit of progress which ultimately led
to the revival of letters and to the political and social regeneration of
Europe. But the Crusades were only, in an indirect and secondary
manner, a factor of civilization. On the other hand, their general
tendency was signally destructive. Their track has been compared to
that left by a swarm of locusts. Many works of classic genius
perished in the sack of Constantinople. The Moslem library of Tripoli,
which contained two hundred thousand volumes, was burned when
that city was taken by the soldiers of the Cross. It is a well-
established fact that few of the latter were actuated by religious
motives. Their crimes cast discredit upon their cause and secured
the eternal contempt of the Oriental; for even the name of
Christianity was unworthily degraded by such vile associations. The
results produced upon Europe by these expeditions, instead of being
humanizing, were most disastrous. Whole districts were
depopulated. The hereditary estates of the nobility were transferred
to the Church, whose ministers alone possessed the means of
purchase, and who, through promoting the insane spirit of fanaticism
by which they subsequently profited, secured a double measure of
consequence and power. The Papacy soon controlled the wealth of
Christendom, and its irresponsible authority increased in proportion
to its influence. With despotism came tyranny, with tyranny
persecution. The principle of forcing the acceptance of religious
dogmas upon armed enemies was extended to the conviction of
recalcitrant sectaries by torture. The atrocities of religious conflict,
the war of the Albigenses, the unspeakable horrors of the Inquisition,
the massacre of St. Bartholomew, are largely attributable to the
sanguinary tastes engendered by the Crusades. In other respects,
as well, their influence was highly detrimental to humanity. They
introduced vices hitherto confined to the East, and which are to this
day blots upon the society of the great European capitals. They filled
Europe with leprosy or with an affection similar to it, from which
eminent medical authorities have deduced the origin of the most
obstinate and loathsome of contagious diseases. They introduced
the plague, one visitation of which swept away thirteen million
persons. The rupture of family ties occasioned by the absence of
such multitudes fostered every form of licentiousness. In some
provinces vast tracts of fertile soil, soon overgrown with brushwood,
relapsed into primeval wildness. In others, deprived of the means of
preserving order, the country became a prey to outlaws. While tens
of thousands of armed fanatics were fighting for the Christian cause
in Syria, the barbarians of Northern Europe were worshipping idols
and serpents and offering human sacrifices.
The Crusades, however, were not wholly an unmixed evil. They
increased the power of the clergy, but they exterminated a large part
of the most worthless elements of society. It has been estimated that
six million persons perished in these expeditions. They made the
Papacy autocratic; but, by destroying feudalism through the
alienation of the estates of the barons, they greatly improved the
condition of the serf. The necessity for treating victims of the horrible
maladies contracted in Palestine led to the foundation of the first
hospitals in Christendom. They directed the attention of scholars to
the study of works in Arabic, a language hitherto unknown outside of
Mussulman countries. It was in 1142 that Peter the Venerable, Abbot
of Cluny, went to Toledo and made a translation of the Koran into
Latin, in order that he might demonstrate the falsity of the doctrines
of Islamism. Had these successive deluges of fanatics been poured
upon the Spanish Peninsula instead of upon the Holy Land, not the
slightest trace of Moslem learning and civilization could have
survived their attack.
The benefits arising from the Crusades were far from sufficient to
counterbalance their injurious effects. They gave, however, a great
impetus to commerce, especially through the enterprise of the Italian
republics. They awakened a taste for luxuries which had been
hitherto unknown, even to royalty. They stimulated manufactures,
particularly those connected with the ornamental arts of glass, wood,
ivory, and metals. In one respect, their influence promoted
immensely the cause of civilization. Familiarity with Moslem valor,
politeness, and culture removed the prejudices maintained through
centuries of priestcraft and ignorance by the benighted nations of
Europe. Returning pilgrims and adventurers brought back from the
Holy Land tales of magnificent cities, of incredible treasures, of
deeds of heroism and chivalry, which had no counterparts in any
state of Christendom. Accounts of these marvels awakened not only
a desire to imitate them, but aroused an involuntary admiration for
the superiority of their authors. At the time of the first Crusade, in the
closing years of the eleventh century, Moorish civilization in the
Peninsula had attained its highest perfection. While its influence had
long been imperceptibly exerted upon the populations of France and
Italy, deep-seated hatred of the followers of Mohammed had
retarded the general diffusion of its benefits. In consequence of the
repeated expeditions to Palestine, an increased demand for the
manufactures and the agricultural products of Moorish Spain was
created. Its language, its improvisations, its literature, soon became
familiar to Europe. Even its sports were borrowed, and the graceful
courses of the arena, adapted to the rude and ferocious tastes of
baronial society, became the most popular of mediæval diversions.
The chivalric sentiments inseparable from knightly exercises
contributed to social refinement and to the exaltation of woman. The
troubadour carried everywhere the amatory songs which had long
enchanted the polished society of Andalusia. The coarseness and
asperity of feudal manners were softened, and a marked
improvement characterized every form of official and domestic
intercourse. It is beyond the Pyrenees, and not to the Orient, that the
historian must look for the origin of modern civilization.
 In rapidity of conquest, in extent of dominion, in successful
propagation of religious belief, in ability to profit by the resources of
Nature, in profundity of knowledge and versatility of intellect, no
people have ever approached the Arabs. Their conquests were
secured, and their government made permanent, by that peculiar
provision of their civil polity which, appealing to the strongest of
human passions and sanctioned by the injunctions of their Prophet,
permitted the appropriation of the women of vanquished nations.
Their commerce, to which in a land destitute of agricultural resources
they were impelled by necessity, developed their trading
propensities, and by association from a remote age with their
enterprising neighbors, the Phœnicians, familiarized them with the
men of all races and the products of all countries; enlarged their
faculties; sharpened their intellects; and made them capable of
becoming, in after times, the conquerors and the lawgivers of the
world. Prodigious energy and aggressiveness were their leading
characteristics. These traits were intensified by various, sometimes
by unworthy, motives,—by the love of pleasure, the thirst of avarice,
the fire of ambition,—as well as by the precepts and promises of a
religion congenial to their tastes, their habits, and their excessively
romantic and adventurous nature. Of all the dynasties established by
the Successors of the Prophet, that of the Ommeyades of Spain is
indisputably entitled to the most exalted rank.
The foundation of that dynasty marks a great epoch in the history
of Europe. Of its noble deeds, in both war and peace, every
individual of Moslem faith or Arab lineage may well be proud; proud
of its long line of illustrious princes; proud of its conquests; proud of
its civilization, which surpassed the splendors of Imperial Rome, and
whose arts modern science has found it impossible to successfully
imitate; proud of its unequalled agricultural prosperity; proud of the
exquisite beauty of its edifices, still pre-eminently attractive even in
their decay; proud of its mighty capital; proud of its academical
system, with its perfect organization, its colleges, its lyceums, its
libraries; proud of the vast attainments of its scholars, its surgeons,
its chemists, its botanists, its astronomers, its mathematicians; proud
of the theories of its philosophers, which for a thousand years,
amidst the incessant fluctuations of human opinion and the infinite
variations of religious belief, have retained their original form, and
are accepted as correct by the most enlightened thinkers of the
present age. The destruction of this wonderful empire was an event
of more than national significance; it was a misfortune to be deplored
by every lover of learning for all coming time. For evil was the day for
human progress when from his battlemented walls the Moor looked
down upon the signing of a truce craftily devised for the betrayal of
his kindred; evil was the day when upon the red towers of the
Alhambra, decorated by the emirs with profuse and unexampled
magnificence, and which for seven centuries had been the
stronghold of Moslem power, the home of Moslem art, were raised
the victorious banners of the Spanish monarchy, suggestive, it is
true, of incredible achievement, of undaunted valor, of heroic self-
sacrifice, of imperishable renown, yet at the same time harbingers of
an endless train of national calamities which, like avenging and
relentless furies, stalked unseen in the wake of the exultant
conqueror.
 INDEX

Abbeys of France and England, their extent and wealth, iii. 351.
Abd-al-Aziz, first Emir of Spain, i. 267;
marries widow of Roderick, 269;
is assassinated, 271.
Abdallah gains crown by treachery, i. 535;
character of, 561.
Abd-al-Melik, emir, i. 306;
is impaled, 317.
Abd-al-Mumen, ruler of the Almohades, ii. 259;
conquers Spain, 287.
Abd-al-Rahman-al-Ghafeki conducts retreat, i. 277;
becomes emir and is deposed, 287;
is again raised to that office, 292;
attempts conquest of France, 295;
defeated and killed at Poitiers, 305.
Abd-al-Rahman I., his early career, i. 384, 385;
escapes to the Desert, 385;
lands in Spain, 389;
conquers the Peninsula, 393, 394;
his death and character, 408–411.
Abd-al-Rahman II., ability of, i. 475;
receives embassies from the East, 478, 479;
builds a navy, 491;
his death, 494.
Abd-al-Rahman III. ascends the throne, i. 563;
his noble qualities, 564;
subdues the rebels, 567;
death of, 596;
his fame, 597;
 domestic policy of, 605;
his patronage of letters, 631.
Abd-al-Rahman IV., ii. 85;
his independence, 93.
Abd-al-Rahman V., ii. 99.
Abu-Abdallah, the Mahdi, ii. 249;
character of, 250.
Abu-Bekr, chief of Almoravides, ii. 194;
deposed, 196.
Abul-Hassan, Sultan of Fez, invades Spain, ii. 476.
Abul-Kasim-Mohammed, Kadi of Seville, great power of, ii. 116;
death of, 140.
Abu-Said betrayed by Pedro el Cruel, ii. 492.
Africa, innate barbarism of, ii. 88.
Agriculture, system of the Arabs, its perfection, iii. 599–601.
Aguilar, Alonso de, death of, iii. 250.
Ajarquia, rout of, ii. 562, 563.
Alarcos, battle of, ii. 311.
Albigenses, rise and doctrines of, iii. 90;
crusade against, 95, 96.
Alfonso I., King of Aragon, raid of, ii. 263, 264;
defeated and killed at Fraga, 269.
Alfonso I., King of the Asturias, i. 357;
his expeditions, 359;
his death, 361.
Alfonso III., exploits of, i. 532.
Alfonso VI., reforms of, ii. 162;
prowess of, 183;
enters Toledo, 185.
Alfonso VIII. wins battle of Las Navas, ii. 331.
Alfonso X., great talents of, ii. 441;
literary works, 443;
his death, 444.
Alfonso XI., death of, before Gibraltar, ii. 483.
Al-Hakem I. ascends the throne, i. 440;
defeats his uncles, 443, 444;
quells rebellion of southern suburb, 466;
 his sufferings and death, 474.
Al-Hakem II., accession of, i. 636, 637;
character of, 668;
his love of learning, 670;
his great library, 672;
his erudition, 673;
attempts at reform, 676;
public works, 677.
Alhambra, origin of, i. 547;
magnificence, ii. 525;
gardens, 529.
Alhandega, battle of, i. 588.
Al-Haytham-Ibn-Obeyd appointed emir by the Khalif, i. 290.
Al-Horr appointed emir by the Viceroy of Africa, i. 272.
Ali, ruler of Spain, ii. 87;
his severe measures, 89, 90;
his death, 93.
Al-Maghreb, its extent and fertility, i. 134;
invasion of, by Abdallah, 138;
by Ibn Hajij, 141;
is conquered by Okbah, 143;
is invaded by Hassan, 145;
is finally subjugated by Musa, 162.
Al-Mansur—see Ibn-abi-Amir.
Almohades, rise of, ii. 255.
Al-Mondhir, character of, i. 533;
is poisoned, 535.
Almoravides, origin of, ii. 191;
they conquer Africa, 194;
their immense empire, 239.
Al-Morthada, ii. 91.
Al-Nazer, King of Granada, ii. 454.
Al-Samh, Emir, i. 273;
invades France, 276;
is killed, 277.
Al-Zagal defeats Christians, ii. 563;
becomes king, 591;
 abdication of, 664.
Al-Zarkal, clepsydra of, ii. 164;
quadrant of, iii. 435;
suggests elliptical orbit, 477.
Amulets of Arabs, i. 36.
Anbasah-Ibn-Sohim succeeds Abd-al-Rahman, i. 287;
his severity, 288;
invades Septimania, 290.
Arabia, topography of, i. 1;
dearth of history, 4;
visited by Phœnicians, 5;
its great wealth, 7;
exemption from foreign influence, 10.
Arabs, their prominence in antiquity, i. 16;
their energy, 16;
predatory instincts predominant, 16;
influence of the sheik, 19;
difference from other pastoral nations, 19;
blood revenge, 25;
habits of life, 27, 28;
treatment of woman, 28;
idolatry, 30;
relationship with Jews, 32;
trade of, 39;
wonderful career of the race, 54;
rebel after death of Mohammed, 128.
Architecture under the Moors of Spain, iii. 537–540.
Art, absence of, in Arabia, iii. 535.
Asturias, foundation of the kingdom of, i. 341.
Aurora, sultana, intrigues with Ibn-abi-Amir, i. 691;
opposes the latter, 735.
Averroes, iii. 473–475.
Ayub-Ibn-Habib, provisional emir, i. 271;
is deposed by the Khalif, 272.

B
Badis, King of Granada, ii. 134.
Balj-Ibn-Beshr besieged in Ceuta, i. 314;
relieved by Abd-al-Melik, 316;
seizes authority, 317.
Barcelona taken by the Franks, i. 450.
Baths, iii. 643;
luxury of, 644.
Baza, siege of, ii. 651;
capitulation of, 663.
Bedouins, life and character of, i. 17.
Beni-Khaldun, clan of, i. 552.
Berbers, origin and characteristics of, i. 136;
language and government, 137, 138;
oppressed by Arabs, 313, 325.
Bermudo, King of Leon, renders homage to Al-Mansur, i. 727.
Bernhart, count of Barcelona, killed, i. 492.
Béziers, destruction of, iii. 98.
Biscay, its ruggedness and severe climate, i. 338.
Black Stone of Kaaba, i. 35.
Boabdil taken prisoner at Lucena, ii. 568;
released, 572;
his worthless character, 594.
Botany of Spanish Moslems, iii. 486, 487.
Byzantine Empire, condition of, after barbarian conquest, i. 70;
its society and its policy, iii. 370–372;
degradation of all classes, 381, 382.

Calligraphy, skill in, iii. 590.

Carmona taken by Arabs, i. 235;
its siege raised by Abd-al-Rahman I., 400.
Carthage, the ancient city, its origin and splendor, i. 147, 148;
trade, 148;
religion, 151;
buildings, 152;
the Megara, 152;
 the Roman city, its arts, its learning, and its vices, 153;
stormed by Hassan, 154.
Castrogiovanni, first attack on, ii. 18;
surprised by Moslems, 29.
Chakya, the impostor, rebels against Abd-al-Rahman I., i. 401;
his defeat and death, 402.
Charlemagne invades Spain, i. 405.
Charles Martel, character of, i. 302;
hated by the clergy, 303;
invades Provence, 309.
Chemistry, its great progress in the Peninsula, iii. 490–492.
Chess, game of, introduced by the Arabs, iii. 661, 662.
Christian tributaries of the Moors, iii. 183;
their tribute and their privileges, 184, 185;
disabilities of, 186, 189;
persecution of, by the khalifs, 204–206.
Christianity made no progress in Arabia, i. 41.
Church, condition of, before Mohammed, i. 66.
Cid, rise of, ii. 160;
character and career of, 220;
valor of, 224;
duplicity of, 226;
takes Valencia, 235;
horrors of the siege, 236;
his death, 237.
Civil organization of the Arabs, iii. 638.
Clergy, influence of, among the Visigoths, i. 175;
their luxury, 194, 211;
increasing power of, ii. 420;
wealth of, 422.
Commerce, its great extent under the Moors, iii. 616–619.
Cordova, beauty and wealth of, under the Ommeyades, i. 618,
619;
suburbs of, 622;
taken by Ferdinand III., ii. 366.
Count Julian resents outrage on his daughter, i. 221;
enters Spain, 224;
 retires to Ceuta, 259.
Covadonga, battle of, i. 350.

Damascus, beauty and wealth of city, i. 370–372.

Dances derived from the Orient, iii. 663.
De Hauteville, House of, ii. 54.

Edrisi, geography of, ii. 71.

Egilona, queen of Roderick, captured at Merida, i. 246;
marries Abd-al-Aziz, 269.
Egiza, his tyranny, i. 216.
Egypt, effect of its civilization on the Arabs, i. 132.
Elvira, foundation and wars of, i. 542–549;
surrenders to Abd-al-Rahman III., 567.
Emirate, disorders of, i. 322.
Equestrian sports, their magnificence, iii. 491, 492.
Ervigius, reign and death of, i. 214.

Fatimites of Africa, i. 580;

remove capital to Egypt, 646.
Favila, King of Asturias, i. 356.
Fayic and Djaudar, eunuchs, conspiracy of, i. 697.
Ferdinand Gonzalez, Count of Castile, his character, i. 589;
power and exploits of, 603, 604.
Ferdinand III., character of, ii. 416.
Ferdinand the Catholic, character of, ii. 539;
defeated at Loja, 559.
Festivals, iii. 667–669.
Force, worship of, by man, i. 121.
Forum Judicum, i. 178;
procedure it enjoins, 179, 180;
foundation of modern jurisprudence, 181;
 precepts, 185–189.
France, South of, its traditions and civilization, iii. 61;
literary and social condition, 64, 65.
Franks, the character and institutions of, i. 300.
Fraxinet, colony of, i. 602.
Frederick II., Emperor, first defiance of the Pope, iii. 31, 33;
his genius, 35;
laws of, 36;
commercial regulations instituted by, 39;
his intimacy with the Moslems, 39;
his power and dignity, 54;
his character, 56–59.

Galera, siege of, iii. 287.

Garcia, King of Leon, i. 575.
Gerbert, his origin, iii. 483;
educated at Cordova, 484, 485.
Ghalib subdues Africans, i. 649;
feud with Ibn-abi-Amir, 719, 720.
Giralda, construction of, ii. 316.
Gothic March, i. 446, 447;
conquered by the Franks, 448.
Granada (city), siege and capture of, ii. 677, 683.
Granada (kingdom), dawning greatness of, ii. 131;
taken by Almoravides, 214;
condition of, in fifteenth century, 513, 514;
palaces of, 525.
Guadalete, battle of, i. 230.

Hamet-al-Zegri, raid of, ii. 574;

severity of, 634;
sold as a slave, 641.
Harrani, Syrian physician, i. 502.
Haschim, vizier of Mohammed, defeated by the Christians, i.
519.
Hasdai, ambassador of the Khalif, i. 593;
cures Sancho the Fat, 595.
Hegira, i. 88.
Hischem I., Emir, i. 421;
his character, 422;
war with his uncles, 425;
his armies invade France, 429;
his death, 439.
Hischem II. kept in tutelage, i. 716;
severe restraints imposed on him, 717;
disappearance of, 761.
Hischem III., ii. 71;
death of, at Saragossa, 108.
Human sacrifices of Arabs, i. 37.

Iberians, their rudeness and ignorance, i. 339, 340.

Ibn-Abbas, minister of Zohair, ii. 129.
Ibn-abi-Abda invades Leon and is defeated, i. 576, 577.
Ibn-abi-Amir sent on mission to Africa, i. 649;
his boast in the garden, 686;
early career of, 688, 689;
conduct of, in Africa, 693, 694;
becomes vizier, 701;
appointed hajib, 707;
burns books of the library, 710;
reorganizes the army, 711;
becomes ruler of Moorish Spain, 720;
his campaigns, 723, 724;
named Al-Mansur, 724;
his invasion of Galicia, 738;
his death, 744;
his character, 744, 745.
Ibn-Abu, death of, iii. 301.
Ibn-al-Awam, botanical work of, iii. 607.
Ibn-Djahwar, rise of, ii. 106;
great talents of, 112.
Ibn-Forat, Kadi of Tunis, invades Sicily, ii. 12;
his death, 17.
Ibn-Habib, Viceroy of Africa, pursues Abd-al-Rahman, i. 387.
Ibn-Hud, family of, ii. 115.
Ibn-Kenun, his revolt, i. 647;
defeats Al-Hakem, 647;
taken to Cordova, 651;
put to death, 730.
Ibn-Shobeyd, wealth of, i. 615.
Improvisation prized by Arabs, i. 50.
Industrial arts in Spain, iii. 575–577.
Innocent III., ability of, ii. 30.
Interdict, its terrors, iii. 335.
Irrigation in Moorish Spain, iii. 601, 602.
Isabella, character of, ii. 539;
her popularity, enters the camp before Malaga, 632;
aids army before Baza, 661.
Islam, its unprecedented career, i. 61, 63;
slow progress of, when first promulgated, 86;
its meaning, 113;
duties enjoined by it, 114, 115;
the benefits it conferred on the Arabs, 116, 117;
its grand achievements, 125.
Ismail I., King of Granada, ii. 459.

Jaime I. of Aragon, ii. 351;

character of, 394, 395.
Jews, persecution of, by Visigoths, i. 173;
influence of, on civilization, iii, 105, 106;
early commerce of, 109;
prejudice against, in antiquity, 113;
prosperity and power of, in the Middle Ages, 118, 119;
 good influence of, in Spain, 127;
great scholars, 141;
the depositaries of mediæval culture, 149;
expulsion from Spain and Portugal, 171, 174.
John de Gorza, ambassador of the German Emperor, i. 600.
Junquera, battle of, i. 583.

Kadir, ruler of Toledo, ii. 179;

expelled, 184.
Kahtanites, feud with Maadites, i. 278;
its duration and intensity, 279, 280.
Kairoan founded by Okbah, i. 143.
Khadijah marries Mohammed, i. 84.
Khairan, governor of Malaga, ally of Ali, ii. 87.
Khalifs, general character of, ii. 596.
Koceila conspires against Okbah, i. 144;
is killed, 144.
Koran, its origin, i. 104;
its contents, 106;
allegorical imagery, 108;
benign precepts, 109.
Koreish, guardians of temple of Mecca, i. 81.

Las Navas de Tolosa, battle of, ii. 331.

Leon taken by Al-Mansur, i. 732.
Libraries of the Arabs, iii. 470.
Literature of the Arabs, iii. 457–460.
Loja carried by storm, ii. 600.
Love, Courts of, iii. 80.
Lucera, Saracen colony of, iii. 52.

Magic of the Arabs, i. 36.

Maimonides, iii. 142;
his learning and his works, 143, 144.
Majorca taken by the Aragonese, ii. 322.
Malaga, city of, its wealth and prosperity, ii. 618;
manufactures, 619;
siege of, 625;
surrender of, 641.
Malik-Ibn-Anas, sect of, i. 435.
Manufactures, iii. 622–625.
Marquis of Cadiz takes Alhama, ii. 547, 548.
Mecca, its situation and climate, i. 39;
conquest by Mohammed, 90.
Medicine, its advancement and perfection among the Spanish
Arabs, iii. 511–516.
Medina-al-Zahrâ, origin of, i. 625;
extent and magnificence, 626;
pavilion, 628;
destroyed by the Berbers, 758.
Mendoza, Cardinal, his greatness and character, iii. 234, 237.
Merida, its splendid monuments, i. 244;
taken by Musa, 245.
Moallakat, i. 46, 49.
Mohammed-al-Ahmar pays homage to Ferdinand, ii. 404.
Mohammed, birth and childhood of, i. 82, 84;
marriage of, 84;
his hallucinations, 85;
death, 91;
character, 92;
distrust of himself, 96;
his personal appearance and manners, 98.
Mohammed, eldest son of Abd-al-Rahman II., i. 501, 503;
obtains the emirate, 505–507;
his zeal, 508;
death of, 525.
Mohammed II., King of Granada, ii. 436.
Mohammed III., deposed, ii. 450.
Mohammed IV., ascends the throne, ii. 459.
Mohammed V., his love of peace, ii. 487.
Mohammed VI., visits Toledo, ii. 496.
Mohammed VII., pride of, ii. 503.
Monasticism, wealth of, iii. 351, 365;
its corruption, 349.
Monastic life, its pomp and luxury, iii. 364.
Montfort, Earl of Leicester, his character, iii. 96.
Montpellier, University of, ii. 76;
high attainments of its professors, 78, 79.
Moriscoes, persecution of, by Ximenes, iii. 242, 243;
banished to Leon and Castile, 244;
attempted reform of, 259;
their property confiscated, 266;
rebellion of, 268;
exiled from Granada, 277;
chased through the mountains, 299;
final expulsion from the Peninsula, 318, 319.
Moshafi, vizier of Al-Hakem II., i. 651;
rivalry with Ibn-abi-Amir, 707;
ruin and death of, 708.
Mosque of Cordova founded by Abd-al-Rahman I., i. 414, 415,
654;
minaret, 665;
description of, 657–667.
Motadhid, Prince of Seville, talents and vices of, ii. 141, 142.
Motamid ascends the throne of Seville, ii. 168.
Muley Hassan, enmity of, to the Christians, ii. 505;
domestic troubles of, 542, 552;
death of, 633.
Musa-Ibn-Nosseyr, his origin, i. 157;
appointed general in Africa, 158;
his character, 158, 159;
builds and equips a fleet, 161;
enters Spain, 243;
his return through Africa, 253;
his punishment and death, 256, 257.
Museum of Alexandria, iii, 437–440.