Zomerzussen 01 Liefde op het strand

1st Edition Jennifer Probst

Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/product/zomerzussen-01-liefde-op-het-strand-1st-edition-jennif
er-probst/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Jef Van Hooff 01 Het Complot Van Laken 1st Edition

Johan Op De Beeck

https://ebookstep.com/product/jef-van-hooff-01-het-complot-van-
laken-1st-edition-johan-op-de-beeck/

FB Bailey Flanigan 04 Op de liefde 1st Edition Karen

Kingsbury

https://ebookstep.com/product/fb-bailey-flanigan-04-op-de-
liefde-1st-edition-karen-kingsbury/

Liefde natuurlijk 01 Scones Spotlights 1st Edition

Susan Muskee

https://ebookstep.com/product/liefde-natuurlijk-01-scones-
spotlights-1st-edition-susan-muskee/

Het verlies van België 1st Edition Johan Op De Beeck

https://ebookstep.com/product/het-verlies-van-belgie-1st-edition-
johan-op-de-beeck/
Tempest zussen 04 Kerst op het eiland Skye 1st Edition
Kirsty Ferry

https://ebookstep.com/product/tempest-zussen-04-kerst-op-het-
eiland-skye-1st-edition-kirsty-ferry/

Dizary 01 Het levende systeem 1st Edition Patrick

Berkhof

https://ebookstep.com/product/dizary-01-het-levende-systeem-1st-
edition-patrick-berkhof/

Carl Edson 01 Wie Zint Op Wraak 1st Edition Bo

Svernström

https://ebookstep.com/product/carl-edson-01-wie-zint-op-
wraak-1st-edition-bo-svernstrom/

Nevermore 01 Morrigan Crow en het Wondergenootschap 1st

Edition Jessica Townsend

https://ebookstep.com/product/nevermore-01-morrigan-crow-en-het-
wondergenootschap-1st-edition-jessica-townsend/

Robert Hunter 01 Handtekening van het kwaad 1st Edition

Chris Carter

https://ebookstep.com/product/robert-hunter-01-handtekening-van-
het-kwaad-1st-edition-chris-carter/
Liefde op het strand
 Jennifer Probst bij Boekerij:

Ik geef me over
Jouw onweerstaanbare charmes

Getrouwd met een miljonair-serie:

Het huwelijkscontract
De huwelijksval
De huwelijkskans
De huwelijksdeal

Op zoek naar de ware-serie:

Op zoek naar jou
Op zoek naar het onmogelijke
Op zoek naar geluk
Op zoek naar altijd
Op zoek naar een wonder
Op zoek naar liefde (e-only)

Onvoorwaardelijk-serie:
Overal en altijd
Wanneer je maar wilt
Alles of niets

Zomerzussen-serie:
Liefde op het strand

www.boekerij.nl
 Jennifer Probst

Liefde op het strand

Weddingplanner Avery gelooft in ware liefde, maar alleen voor haar

klanten
 Voor Jodie Prada.
Cape May zal altijd onze plek zijn
– een magische bestemming vol herinneringen, vriendschap,
avontuur en liefde.
Bedankt dat je me vergezelt op deze reis. Ik hou van je.
‘Schrijvers beginnen met een korreltje zand en creëren dan een
strand.’
– ROBERT BLACK
 1

‘Als iemand bezwaar heeft tegen dit huwelijk, kan diegene dat nu
kenbaar maken.’
Avery Alyssa Sunshine stond achter in de kerk en liet haar
geoefende blik over de volle kerkbanken gaan. De kerk was klein en
intiem, met hoge plafonds en gedetailleerde gebrandschilderde
ramen, zodat de kerkgangers omringd waren met traditie en religie.
De lelies waren roomwit en bloeiden uitbundig. In de lucht hing een
zweempje wierook. En haar bruid zag er volmaakt uit, van de
vloeiende beweging van haar sluier van transparant kant tot de met
parels bezette sleep die het koor vulde. De bruidegom en bruid
keken elkaar vol liefde aan, hun stralende gezichten bevestigden nog
maar eens hoeveel reden ze had om te genieten van haar werk als
weddingplanner.
En toen gebeurde het.
‘Ik heb er bezwaar tegen.’ Een mannenstem galmde door de
ruimte.
De gasten hapten naar adem en de bruid draaide zich met een ruk
om, ontzetting in haar lichtblauwe ogen.
Nee. Nee, nee, nee…
De man stond op, hij was gekleed in een mooi, zwart maatpak en
stak zijn handen uit als in een laatste smeekbede, wat het ook was.
Avery kon alleen de achterkant van zijn hoofd zien: hij had
goudblond haar dat aan de lange kant was en over de achterkant
van zijn kraag viel. ‘Susan, ik heb geprobeerd om er alleen iets van
te maken, maar jij bent de enige van wie ik ooit heb gehouden. Ik
kan je niet met hem laten trouwen – niet als wij nog een kans
hebben.’
Eén eindeloos, afgrijselijk moment was het doodstil. Avery bevroor,
ze kon even niet bevatten welke ramp zich hier voltrok, want deze
situatie was nieuw voor haar en viel in de categorie Drama’s Die Nog
Niet Gebeurd Zijn, Gelukkig.
Er ging toch maar niets boven een stevige praktijkles.
De uitdrukking van de bruid veranderde van ontzetting in woede.
Ze klemde haar kaken op elkaar en haar rozige teint kleurde
dieprood. ‘Jij klootzak!’ siste ze door haar tere sluier. ‘Je hebt me
bedrogen.’
Collectief hapten de aanwezigen weer naar lucht. De mond van de
priester viel open. Het was alsof de hele kerk bezig was met de
opnamen van een romcom en iedereen zijn tekst wist, behalve
Avery.
Dit ging ze dus niet laten gebeuren. Dit werd geen Runaway Bride-
rel. Over haar lijk.
Snel haalde ze haar telefoon tevoorschijn en stuurde het appje dat
haar zussen vreesden: Code Rood. Code Rood in de kerk.
De bruidegom liet de hand van zijn aanstaande vrouw los en keek
haar vol verbazing aan. ‘Liefje, wie is deze man? Voel je nog wat
voor hem?’
Avery kwam in actie, in de wetenschap dat er bitter weinig tijd was
om deze bruiloft te redden. Op haar krap acht centimeter hoge
hakken beende ze door het gangpad en was binnen enkele seconden
bij de ongenode gast. Voor hij nog meer schokkende mededelingen
kon doen, legde ze beleefd maar kordaat haar hand op zijn arm.
‘Meneer, komt u maar met mij mee,’ zei ze gedempt, met een stalen
glimlach. ‘Laten we hier even op een rustige plek over praten.’
De bruid slaakte een gekwelde kreet en de plotselinge gedempte
dialoog tussen bruid en bruidegom echode via de hoge plafonds over
de genodigden, die het gesprek zo woord voor woord konden
verstaan. Met volmaakt gevoel voor timing verscheen Avery’s zus
Bella uit de privéruimte aan de kant van het altaar en liep naar de
organist. Binnen een paar tellen klonken de mooie klanken van ‘Ave
Maria’ door de kerk, gevolgd door een de zoetgevooisde stem van de
ingehuurde sopraan.
Avery bad in stilte dat de indringer zich niet zou verzetten, ze wilde
hem liever niet in het gangpad tegen de grond werken. Hij leek
echter te beseffen dat een bruiloft onderbreken in het echt lang niet
zo leuk was als in de film. Met gebogen hoofd volgde hij haar de
kerk uit.
Terwijl ze sussende woorden tegen hem sprak, leidde Avery de
bedrieger naar de kamer bij de ingang, waar de bruid van dienst
meestal wachtte tot de ceremonie zou beginnen, en sloot de deur
achter hen. Ze wees naar het bankje. ‘Ga even zitten. Het spijt me,
maar ik heb je naam even niet meegekregen. Hoe heet je?’
De man wreef met twee handen tegelijk over zijn hoofd, zodat zijn
te lange haar nog meer in de war raakte. ‘Ben Larson. Ik ken Susan
al sinds we samen studeerden. We beloofden elkaar dat we zouden
trouwen, maar ik was destijds te jong en daar nog niet aan toe. Toch
denk ik dat we voor elkaar bestemd zijn.’
In gedachten werkte ze de gastenlijst af, haakte zich vast in de
naam en haalde zich haar aantekeningen voor de geest. Ben Larson,
een oude vriend die met Susan had gestudeerd, na de universiteit
met haar had gebroken, maar recentelijk weer contact met haar
had. Hij had haar moeder met iets geholpen en die had Susan onder
druk gezet om hem uit te nodigen. Hij had hier moeten zijn met zijn
vriendin, maar daar was wat mee, herinnerde ze zich. Was het uit?
Verdomme, ze had bij hem geen alarmbellen horen afgaan.
Zijn lichte kegel maakte haar duidelijk dat hij voor de dienst een
paar biertjes achterover had geslagen. De stukjes van deze
onsamenhangende puzzel begonnen langzaam op hun plaats te
vallen. Ben maakt het uit met zijn huidige vriendin. Vindt zichzelf
zielig, is misschien zelfs wel een beetje bang om weer alleen te zijn.
Drinkt te veel, besluit in zijn eentje naar de bruiloft te gaan. En
overtuigt zichzelf ervan, in een spectaculaire stomme en impulsieve
gedachtenkronkel, dat hij nog altijd van Susan houdt.
‘Ik begrijp het, Ben,’ zei Avery. ‘Wacht even.’
Bella zou de bruid en bruidegom inmiddels al rustig terzijde
hebben genomen om discreet te bemiddelen. De gasten moesten
nog even worden afgeleid om hun iets meer tijd te geven. Snel
appte Avery haar andere zus, Taylor.
Breng de champagne naar binnen. Ik heb hier nog vijf minuten
nodig.
 Avery zorgde er altijd voor dat er een paar bladen met glazen
champagne klaarstonden om een eventuele crisis te bezweren. Het
was de ultieme afleiding.
Haar zus appte terug. Mag dat wel in de kerk?
Kan me niet schelen. Go!
Ze keek van haar scherm naar de ontrouwe indringer voor haar.
Tijd om deze menselijke tijdbom onschadelijk te maken. ‘Ben, is het
recentelijk uitgegaan tussen jou en je vriendin?’
Een haperende zucht. Hij pruilde een beetje. ‘Ja, dat is zo, maar
dat heeft hier niks mee te maken.’
‘Volgens mij wel. Denk je niet dat, als je echt deze gevoelens voor
Susan had, je die veel eerder zou hebben uitgesproken? Misschien is
het niet echt Susan die je mist. Misschien is het…’ Ze maakte haar
zin niet af en keek hem verwachtingsvol aan.
‘Melissa?’
‘Ja, Melissa. Moet je horen, Susan heeft je altijd als een goede
vriend gezien en ze waardeert je contact met haar moeder, maar
heeft nooit het gevoel gehad dat jullie voor elkaar bestemd waren.
Ik durf er wat om te verwedden dat Melissa een betere match was.
Het moet heel verdrietig voor je zijn geweest dat dat niets is
geworden.’
Hij knikte en zag er dieptriest uit. ‘Dat is ook zo. Het was mijn
schuld, ik was bang dat zij me uiteindelijk zou kwetsen, dus heb ik
het maar uitgemaakt. Stom, nietwaar?’
‘Soms doen we domme dingen uit angst. Maar persoonlijk ben ik
van mening dat als je het lef hebt om in een kerk overeind te komen
en je gevoelens uit te spreken, je ook wel de moed bij elkaar zult
kunnen rapen om Melissa voor je terug te winnen. Je ware liefde.’ Ze
liet even een veelzeggende stilte vallen. ‘Denk je ook niet?’
Hij keek op. In zijn ogen was een vonkje vastberadenheid te
bespeuren. ‘Ja, dat denk ik ook. Je hebt gelijk. Ik moet haar terug
zien te krijgen.’
‘Helemaal mee eens.’ Avery was al een Uber aan het regelen op
haar telefoon. ‘Er rijdt zo een zwarte SUV voor die je brengt naar
waar je wezen moet. Waar Melissa ook is.’
‘Ik ben met de auto.’
 Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, je hebt een paar biertjes op en je
moet even de tijd nemen om te bedenken wat je gaat zeggen, dat
kun je mooi uitdokteren onderweg naar haar toe. Kom maar mee,
dan gaan we door de zijdeur naar buiten.’
‘Dank je wel.’ Opeens keek hij bezorgd. ‘Zeg, ik heb toch hopelijk
Susans bruiloft niet verpest of zo? Kun jij tegen haar zeggen dat het
stom van me was en dat ik een fout heb gemaakt? Dat ik van
Melissa hou?’
‘Natuurlijk, ik regel het allemaal. Ga maar gauw.’
Ze duwde hem de deur uit, haalde diep adem, streek haar haar
glad en nam even een paar seconden om kalm te worden voor ze de
kerk weer instapte en de situatie in ogenschouw nam.
De gasten zaten lekker aan de champagne terwijl de zangeres de
longen uit haar lijf zong.
De bruid en bruidegom lachten elkaar weer toe, onder het
toeziend oog van Bella.
De priester stond nog altijd bij het altaar, met opengeslagen bijbel,
klaar om door te gaan.
De getuigen stonden als aan de grond genageld, Taylor had
vermoedelijk met vreselijke dingen gedreigd als ze iets zouden
zeggen of uit de rij zouden stappen.
Ze zocht de blikken van haar zusjes. Ze knikten naar elkaar. De
orde was hersteld.
Bella leidde het bruidspaar weer tot voor het altaar en precies op
dat moment stierf de laatste noot van de muziek weg.
Met een glimlach sloeg de priester de vraag die hij al gesteld had
over en stoomde meteen door naar het belangrijkste deel van de
ceremonie: ‘Zeg mij maar na…’
De geloften werden afgelegd.
En weer voelde Avery de intense voldoening van de wetenschap
dat ze opnieuw het happy end had kunnen leveren dat bij haar werk
hoorde.

‘Dat was me een toestand, zeg.’

Avery keek naar haar jongere zus, die dit net had gezegd. Ze
bevonden zich in de privéruimte van Sunshine Bridal. Taylor lag
expres languit over de lichtroze bank, zodat er verder niemand meer
bij kon. Ze had haar uniform – zwarte rok, donkere kousen,
parelkleurige blouse – al vervangen door jeans en een hemdje. Bella
perste zich in het kleinste stoeltje van hun officiële
commandocentrum, altijd de eerste om een offer te brengen. Avery
was te moe om zo’n nobel gebaar te maken, dus liet zij zich in de
laatste stoel zakken, een enorme, volmaakte luie stoel met een
cuphouder voor een cocktail die ze meestal wel konden gebruiken.
Omzichtig trok ze haar schoenen uit, die om haar voeten gegoten
leken te zitten en grimaste van de pijn. Ze was vergeten haar Tieks-
ballerina’s mee te nemen zodat ze al die tijd op hoge hakken had
moeten lopen. Na de ongebruikelijke dienst had ze volledig strak
gestaan om er zeker van te zijn dat haar verder niets meer zou
ontgaan. De receptie en het feest waren vlekkeloos verlopen en ze
hadden net iedereen betaald en de boel afgerond.
Het was drie uur ’s nachts.
Ze werd te oud voor deze onzin.
‘Mijn hoofd bonkt nog steeds,’ zei Bella klagend. ‘Wie draait er nou
alleen maar hiphop op een katholieke bruiloft?’
Avery snoof en slikte langs haar droge keel die al het water van de
wereld niet leek te kunnen verhelpen. Althans, niet na een werkdag
van achttien uur zonder tijd om even te zitten. ‘Volgens mij moet dat
kunnen. We hebben de dj gevraagd om alle vloeken weg te bliepen.’
‘Wat totaal overbodig was, want ze hebben niet eens Drake
gedraaid,’ merkte Taylor op. ‘Ik dacht dat je de bruid had
overgehaald om ook wat liedjes te kiezen waar haar grootouders op
zouden kunnen dansen? Die verveelden zich dood.’
Avery trok een wenkbrauw op. ‘Was dat de reden dat je achterin
een potje Bingo begon?’
‘Yep.’
Bella schudde haar hoofd. Weelderige blonde haren die konden
concurreren met die van Goudlokje zwierden over haar schouders.
‘Briljante zet, T. Ik begrijp niet waarom je maar blijft roepen dat je je
werk haat. Je hebt een enorm talent om mensen te geven wat ze
willen, voor ze het zelf bedacht hebben.’
 De blije blos die even op de wangen van haar jongste zusje te zien
was, ontging Avery niet, maar werd al snel verdrongen door Taylors
gebruikelijke sarcastische sneer van haar rood gestifte lippen die
pasten bij haar roze haar. ‘Vraag je je na het debacle van vandaag
nog altijd af waarom ik niet in het huwelijk geloof? Serieus, ik snap
jullie niet. Het is overduidelijk dat de bruid nog iets voelde voor haar
ontrouwe ex. Ze heeft alleen maar voor de brave borst gekozen
omdat ze wilde settelen. Maar wat nu nog veilig voelt, zal al snel saai
worden. Binnen vijf jaar zijn ze gescheiden. Volgens het boekje.’
Avery nam zich voor geen ruzie te maken, niet in het holst van de
nacht, maar kon het toch niet laten om erop in te gaan. ‘Nee, ik heb
je toch gezegd dat ik met hem heb gepraat en dat hij alleen maar
eenzaam was?’
‘Ik had het over háár, niet over hem. Zijn achterlijke actie
intrigeerde haar genoeg om weer aan die ontrouwe lamlul te
denken, en dat is altijd het begin van het einde.’
Bella kreunde. ‘Alsjeblieft, niet nu. Ik heb geen puf om nu te
luisteren naar al je samenzweringstheorieën over de liefde en het
huwelijk. Ik moet over drie uur alweer op voor Zoe en jullie hebben
me allebei opgezadeld met een middagtheekransje. Kunnen we hier
afronden zodat we allemaal naar huis kunnen om even wat te
slapen?’
Na afloop van een door hen georganiseerd event spraken ze altijd
af in het ‘commandocentrum’ voor een evaluatie van alles wat er
goed en fout was gegaan en om even te landen na een dag vol
adrenaline van het rennen en vliegen tijdens een bruiloft. Vaak
proostten ze op elkaar met een glas champagne en praatten en
lachten ze over wat er was gebeurd voor ze naar bed gingen.
Ditmaal proefde Avery echter iets van ongeduld bij haar zusjes. Een
soort vermoeidheid die niet fysiek, maar mentaal was. Begonnen ze
spijt te krijgen van hun keuze om de zaak over te nemen?
Toen hun ouders hadden aangekondigd dat ze naar Florida zouden
verhuizen en Sunshine Bridal aan hun dochters zouden overdragen,
hadden ze gezamenlijk ingestemd om alles eerlijk te verdelen. Taylor
had zich in eerste instantie verzet. Zij droomde van reizen en de
wereld zien zonder sociale of zakelijke verplichtingen, maar voor
grote dromen was groot geld nodig. Ze had tegen hen gezegd dat ze
het drie jaar zou geven en daarna haar eigen plan zou trekken,
zodat er tijd genoeg was om een vervanger voor haar te vinden.
Bella had altijd aangegeven dat ze graag in de zaak wilde en als
alleenstaande moeder van een vijfjarige dochter gaf het werk haar
de stabiliteit die ze nodig had.
En Avery zelf? Ze was geboren om weddingplanner te worden. Als
kind geloofde ze al in sprookjesachtige liefde met een huwelijk als
bekroning. Zien hoe haar ouders groeiden en veranderen terwijl ze
hun kinderen opvoedden, maar toch kans zagen om close te blijven
en echt partners te zijn, was het bewijs dat het kon. Oké, ze was
inmiddels tweeëndertig en had haar eigen sprookje nog niet
meegemaakt, maar ze geloofde er verdomme wél in.
Met haar relaties was op zich niets mis geweest, maar ze was nooit
echt verliefd geweest. Ze had veel om haar vriendjes gegeven en er
was ook zeker hartstocht in het spel geweest, maar niet dat
vibrerende gevoel diep vanbinnen dat haar duidelijk maakte dat ze
haar zielsverwant had gevonden. Ze droomde van de dag waarop ze
eindelijk de Ware zou tegenkomen. Wat ze niet wilde, was een reeks
scharrelwippen of bindingsbange mannen. Als ze voor iemand zou
vallen, moest dat voor een man zijn die moedig genoeg was om ook
van haar te houden en dat hardop uit te spreken, bij voorkeur met
een ring en een aanzoek op één knie niet lang daarna.
Het was de belangrijkste reden dat ze zo hield van alle rituelen en
pracht en praal die een huwelijksceremonie met zich meebracht.
Zelfs met alle gekte die erbij kwam kijken, zoals onmogelijke
familieleden, jaloerse bruidsmeisjes, andere lastpakken en het
afhameren van een schier eindeloze reeks details. Het was het altijd
helemaal waard als Avery een bruid naar het altaar zag lopen met
die blik van ongebreidelde hoop, vreugde en liefde in haar ogen.
Weten dat ze altijd deel zou uitmaken van een bijzondere
herinnering van het bruidspaar, maakte haar een klein beetje
onsterfelijk.
Desalniettemin klaagden haar ouders dat ze te kritisch was waar
het mannen betrof. Haar zussen sloegen hun ogen ten hemel bij
haar koppige geloof in perfectie. En haar vriendinnen smeekten haar
om haar eitjes in te laten vriezen, ‘want je weet maar nooit’. Maar
het kon haar allemaal niets schelen.
Ze zou wachten op De Ware.
Uiteindelijk zou ze hem tegenkomen. En hij hoefde haar niet te
redden of een of ander stom glazen muiltje te geven. Ze wilde
gewoon een man die alle aspecten van haar accepteerde – ook de
getikte – en toch van haar hield. Ze wilde iemand die er helemaal
voor zou gaan, in goede tijden, slechte tijden en alles wat
daartussen zou zitten.
Misschien was ze daarom vanzelf de leider van de groep
geworden. Niet dat het niet goed voelde om het respect van haar
zussen te krijgen, maar soms zou ze wel eens een lange break willen
nemen en alle belangrijke beslissingen een tijdje aan hen willen
overlaten. Het was jaren geleden dat ze op vakantie was geweest.
Toen haar ouders het rustiger aan gingen doen en steeds meer
fouten gingen maken, had ze de touwtjes in handen genomen en
zich uit de naad gewerkt om rampen te voorkomen. Tegen de tijd
dat haar ouders eraan toe waren om daadwerkelijk te stoppen, was
Avery als vanzelfsprekend directeur, adviseur en manusje-van-alles
van Sunshine Bridal geworden.
Ze schudde haar gedachten van zich af. Het werk was haar lust en
haar leven en ze klaagde zelden. Het was begin april, het
trouwseizoen was nog maar net begonnen. De komende zes
maanden zouden ze amper tijd hebben om adem te halen, laat staan
dat er gelegenheid zou zijn om de onuitgesproken verandering in de
dynamiek met haar zusjes te analyseren.
Ze glimlachte. ‘Je hebt gelijk. Laten we de evaluatie maar een
keertje overslaan en afsluiten. Bella, heb je morgen hulp nodig met
Zoe?’
‘Nee, ze heeft een verjaardagsfeestje en daarna neemt Daisy haar
mee voor een speeldate.’ Daisy was een goede huisvriendin die
tegelijk met Bella zwanger was geweest, hun dochters groeiden
samen op.
‘Mooi zo. Hé T, zullen we morgen samen eten en de cv’s
doornemen voor de nieuwe assistent? Ik heb de beste al
geselecteerd, maar zou graag je mening horen voor ik ze oproep
voor sollicitatiegesprekken. We moeten voorbereid zijn als Gabe
binnenkort uit die rol wegvalt.’
Haar jongste zus gleed van de bank en keek haar vuil aan. ‘Nee.’
Avery knipperde. ‘Waarom niet?’
‘Omdat ik morgen niet werk, freak. Ik heb iets wat normale
mensen een date noemen. Misschien dat je daar wel eens van hebt
gehoord?’
Omdat ze gewend was aan Taylors sarcasme negeerde Avery de
steek onder water en probeerde aardig te reageren. ‘Wat leuk voor
je, met wie?’
‘Gewoon een vent die ik in een bar ben tegengekomen, niks
bijzonders.’
‘Zullen we dan afspreken om even samen wat te drinken voor je
date? Het zal je niet veel tijd kosten.’
Taylor kreunde en liep hoofdschuddend naar de deur. ‘Nee. Ik wil
tijd voor mezelf hebben om er leuk uit te zien en niet aan werk
denken op mijn armetierige, enige dag vrij. Zou je ook eens moeten
proberen. Doet vast wonderen voor je persoonlijkheid.’
‘Echt? Daar merk ik bij jou anders weinig van,’ merkte Avery
onschuldig op.
Bella giechelde, maar probeerde te bemiddelen. Als middelste kind
was ze de eeuwige vredestichter en loyaal aan die rol. ‘T heeft gelijk.
Als het trouwseizoen eenmaal echt is losgebarsten, heb je nergens
meer tijd voor, al helemaal niet voor leuke dingen. Ga nog even een
keertje uit je dak, Avery. Doe eens iets geks.’
Ergernis borrelde in haar op. Ze had geen tijd voor gekkigheid.
Haar agenda stond vol, haar telefoon ging non-stop en zelfs haar
slaap werd verstoord door doorgedraaide bruiden en bruidegoms die
een paniekaanval hadden en ervan uitgingen dat hun
weddingplanner de ideale persoon was om dit mee te bespreken.
Ze wist dat Taylor niet voor eeuwig in de zaak zou werken en dat
Bella voor haar dochter moest zorgen, maar dat was nog geen reden
om tegen haar samen te spannen, puur omdat ze niet uitging of
geen roekeloze dingen deed. Dat was gewoon niet cool. Was ze dan
de enige die het belangrijk vond dat het familiebedrijf op de eerste
plaats kwam? Dat alles wat hun ouders hadden opgebouwd met
hard werken in stand zou worden gehouden? Leuke dingen konden
altijd ook later nog worden gedaan, als ze een dikke bankrekening
hadden en naam hadden gemaakt als de beste weddingplanners van
niet alleen Cape May, maar de hele Jersey Shore. Niet dat ze niet al
leuke successen hadden geboekt, maar er lag altijd wel een
concurrent op de loer om de boel over te nemen. Ze moesten altijd
op scherp staan en snel in actie kunnen komen. De enige manier om
te groeien was heel hard werken, ook als dat betekende dat er wel
eens een vrije dag sneuvelde.
Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar hield zich in. Nee,
ze zou niet in een tirade vervallen nu ze toch al moe en kribbig
waren. Ze zou het morgen wel aansnijden, als er daglicht was en ze
allemaal een paar koppen koffie ophadden. ‘Nou, laat ik dan eens
iets geks doen en deze vergadering gewoon sluiten. Ik ga naar bed.
Dat is voorlopig wel even gek genoeg voor me.’
Ze liep langs haar zussen en was als eerste de deur uit, zonder
zelfs maar te checken of de voordeur wel achter haar in het slot viel.
Yeah. Hoe gek wil je het hebben?
 2

‘Ik ga trouwen!’
Carter Ross haalde zijn telefoon weg bij zijn oor en staarde naar
het aanstootgevende object. Zijn normaal gesproken gelijkmatige
hartslag begon te exploderen in zijn borst en hij vroeg zich af of al
die verdomde chocoladecroissants, waar hij zo gek op was, hem
alsnog fataal zouden worden.
Dit was duidelijk een hartaanval.
Hij hield zich vast aan de rand van zijn bureau van gepolijst
walnoothout en concentreerde zich op zijn ademhaling, zodat hij
amper meekreeg wat zijn zus allemaal in zijn oor ratelde. Zweet
parelde op zijn voorhoofd. Moest hij ophangen en de politie bellen?
Nee, hij weigerde de pijp uit te gaan. Hij was de enige familie die
Ally nog had. Waarschijnlijk had hij gewoon te veel koffie gedronken.
Hij nam zich voor om op z’n minst over te stappen op decafé, sloot
zijn ogen en kreeg langzaam weer controle over zijn lichaam. Tot het
ten prooi viel aan de eerstvolgende ramp: een golf van emoties. En
daar had hij de pest aan. In zijn leven was geen plaats voor
ingewikkelde, rommelige zaken als gevoelens, en toch stommelden
die nu naar binnen, gepaard met opzichtig knipperend neonlicht.
Boosheid. Trots. Hulpeloosheid. Verdriet.
Ontkenning.
Hij bracht de telefoon weer naar zijn oor. ‘Ally, doe eens even
rustig,’ commandeerde hij. ‘Waar heb je het over? Met wie denk je te
gaan trouwen?’
Een gefrustreerde zucht echode over de lijn. ‘Serieus? Met Jason
natuurlijk, sufkop!’
In zijn hoofd dook het beeld op van een lange, slanke man met
donker haar en blauwe ogen die vol genegenheid naar zijn zusje
keken. Jawel, Carter had hem een paar keer ontmoet en hem zelfs
sympathiek gevonden. De man stond aan het hoofd van een of
ander groot marketingbedrijf en gedroeg zich niet als een klootzak,
hoewel hij rijk was. Maar ze kenden elkaar nog niet zo lang. Waarom
zo snel trouwen? Tenzij…
Zijn hart begon weer sneller te kloppen.
‘Ally-Cat, zeg eens eerlijk, ben je zwanger?’
Ze schaterde en hij viel bijna van zijn stoel van opluchting. ‘O mijn
god, wat doe je toch altijd dramatisch! Nee, ik ben niet zwanger. We
pakken het op de traditionele manier aan. Is misschien ook wel wat
voor jou, als je ooit besluit om eens een echt afspraakje te maken.
Met een mens, niet met een hond.’
Hij ontspande zich een beetje in zijn versleten leren stoel, die iets
te luid piepte. Dat euvel fiksen voegde hij in gedachten toe aan het
lijstje dingen die hij nog moest doen. ‘Lucy zou aanstoot nemen aan
die opmerking. En dat ik niet over mijn liefdesleven praat, wil nog
niet zeggen dat ik geen liefdesleven heb.’
‘Zit je te wippen met je rechtervoet?’ vroeg ze. Er klonk een lach
door in haar stem.
Hij keek naar beneden en hield onmiddellijk zijn wippende voet
stil. ‘Probeer nou maar niet van onderwerp te veranderen. Jason
heeft me niet eens gebeld om fatsoenlijk om je hand te vragen.’
‘Ik ben in de dertig, volgens mij is dat wel een gepasseerd station,
vind je ook niet?’
Hij zag het gezicht van zijn zus voor zich. Ze was iemand die wild
en meeslepend leefde, even vervuld van levenslust als van
temperament. Rood haar, en bruine ogen waarin haar dromen over
glorie te zien waren, maar die ook altijd heel vriendelijk keken. Ze
was als kind al het type dat verloren zwerfhonden mee naar huis
nam, eenzame kinderen te eten vroeg en alles en iedereen vergaf
voor ze het verdienden. Hij had geprobeerd haar te beschermen
tegen het gebruikelijke gajes, maar ze had bitter weinig respect voor
hem als broer, hoewel hij meer een vaderfiguur voor haar was
geweest na de dood van hun ouders, toen ze nog maar tien was.
Helaas kon hij haar niet meer in de gaten houden, of klootzakken
om haar heen wegjagen, sinds ze naar Texas was verhuisd. Hij nam
zich voor om zijn privédetective te vragen antecedentenonderzoek te
doen naar Jason, om er zeker van te zijn dat die geen zombies of
andere onverkwikkelijke zaken verborgen hield. ‘Praat me even bij,
hoelang zijn jullie inmiddels samen?’
‘Een jaar.’
‘Dat is amper lang genoeg om te weten of hij het dopje wel terug
op de tandpastatube draait.’
‘Dat doet hij niet en het kan me niet schelen. Hij is niet zoals jij,
toen je dreigende plakbriefjes in de badkamer voor me achterliet.’
Onwillekeurig kromp hij even in elkaar. Dat was geen beste zet
geweest, maar Carter was van mening dat een grondige aanpak in
de meeste gevallen de beste was. Dit in tegenstelling tot Ally, die
beweerde dat ze in chaos het best functioneerde. Hij huiverde bij de
gedachte alleen al. ‘Oké, maar laten we ook even naar de
belangrijke dingen kijken. Gokt hij? Flirt hij met andere vrouwen?
Geeft hij krenterige fooien? Is hij geobsedeerd door zijn telefoon of
social media? Ik wil niet dat je te argeloos bent, want een
huurmoordenaar vinden om hem om te leggen is in het echt lang
niet zo makkelijk als in de film.’
‘Ik weet hoe hij is, ik ken hem.’ Haar vertrouwde stem klonk
opeens als een mengeling van ontroerd verlangen en dansende
vreugde.
Shit, ze was verliefd. Het was eindelijk zover en hij was niet in de
buurt om haar geluk te delen en haar te steunen. Schuldgevoel
maakte zich van hem meester.
‘Het is een goeie vent, Carter. Ik wist het eigenlijk al op het
moment dat ik hem leerde kennen. Ik had op een krankzinnige
manier vlinders in mijn buik en toen we elkaar de hand drukten, was
het net alsof de rest van de wereld even niet meer bestond. Mijn
hele wezen beefde. Ik wist het gewoon.’
Nu was hij blij dat ze niet tegenover hem zat, want hij zou zijn
cynisme over zoveel romantische onzin over liefde op het eerste
gezicht en het vinden van een zielsverwant niet hebben kunnen
verbergen. Statistisch gezien had ze geen schijn van kans. Mensen
mochten aantrekkingskracht graag leuk verpakken om films, tv-
series of boeken te verkopen, vooral aan vrouwen. Hij hield echter
van zijn zus en als zij nu van mening was dat er eenhoorns
overvlogen als Jason en zij elkaar aankeken, dan zou hij haar niet
tegenspreken. ‘Ik ben blij voor je. Maar wat als…’
‘Carter,’ onderbrak ze hem. De stilte tussen hen was opeens rauw
en beladen, hij kon haar verlangen bijna voelen, hoewel ze
duizenden kilometers bij elkaar vandaan waren. ‘Wees gewoon blij
voor me. Dat is… dat zou veel voor me betekenen.’
Hij probeerde het brok in zijn keel weg te slikken. Ah, verdomme –
hij had geen keus. Zijn zusje ging trouwen en hij wilde niet degene
zijn die dit moment zou verpesten of haar ongelukkig zou maken. ‘Ik
bén blij voor je. Ik gedraag me alleen als een eikel omdat ik niet in
de buurt ben om je persoonlijk te feliciteren. Ik mis je, Ally-Cat.’
‘Ik mis jou ook,’ zei ze. ‘Als je nou eens ging FaceTimen, zou ik je
de ring kunnen laten zien.’
Hij grijnsde. ‘Je weet dat ik het vreselijk vind om voor een lens te
moeten staan. App me maar een foto. De steen heeft toch hopelijk
wel het formaat van de staat Texas?’
‘Groter, stoerder en flonkerender dan ik ooit had durven dromen.’
Hij grijnsde. Ally was allesbehalve oppervlakkig, maar ze had wel
een zwak voor alles wat glinsterde. ‘Vertel me alles. Wordt het een
lange verlovingstijd? Hoe gaat het feest eruitzien? Hebben jullie al
een datum geprikt? Zal ik snel eens jouw kant op vliegen?’
‘Nou, om eerlijk te zijn, de bruiloft is al in augustus.’
Hij viel stil en fronste. ‘Wacht even, ik dacht dat het minstens een
jaar kostte om een bruiloft te organiseren. Weet je zeker dat je niet
iets voor me verzwijgt?’
‘Heel zeker. En ja, voor een grote bruiloft heb je inderdaad veel
voorbereidingstijd nodig, maar we hebben geen zin om te wachten.
We zijn verliefd en ik heb altijd al gedroomd van een zomerbruiloft
op het strand. Ik heb Avery gebeld en zij heeft de opdracht
aangenomen, hoewel er in vier maanden wel veel moet worden
gedaan, volgens haar.’
De naam maakte een vage herinnering in hem wakker. ‘Avery?’
‘Avery Sunshine, mijn beste vriendin toen ik studeerde, weet je
nog wel? Ze woonde ooit een semester zo’n beetje bij ons, omdat ze
problemen had met haar huisgenoot. Ga me nou niet vertellen dat
veertiger zijn je geheugen heeft aangetast,’ voegde ze er plagend
aan toe.
‘Wat ben je toch een klier. Natuurlijk herinner ik me haar.’ Avery
Sunshine. Hoe kon hij de partner-in-crime van zijn zusje vergeten?
Hij had zich grote zorgen gemaakt toen Ally wat al te uitbundig van
het studentenleven was gaan genieten, waarbij haar innerlijke
ongeleid projectiel een volmaakte combinatie vormde met alle
onzekerheid en roekeloosheid die bij een adolescent hoort. Toen ze
Avery op een avond mee naar huis had genomen en aan hem had
voorgesteld, had hij gehoopt dat zij een kalmerende invloed op Ally
zou hebben.
Dat was een verkeerde inschatting geweest; in plaats daarvan was
ze het vuur dat de lucifer deed ontvlammen en zijn zus liet branden.
Voor hij het wist was A2 (de belachelijke bijnaam die ze zichzelf
hadden gegeven) alcohol naar binnen aan het smokkelen, zaten ze
achter de jongens aan en ontpopten ze zich als een stel
feestbeesten. Niet dat hij nu helemaal geen problemen had
verwacht; drinken en feesten hoorden bij de cultuur, volgens de
documentatie die hij had bestudeerd voor hij zijn zus naar
Georgetown University had gestuurd. Maar het was natuurlijk niet de
bedoeling dat het haar cijfers negatief beïnvloedde.
Toen ze met een onvoldoende voor biologie thuis was gekomen,
deed hij wat hij moest doen: hij stelde een avondklok in. Stond erop
om elke jongen met wie ze wilde afspreken eerst te ontmoeten. En
deed zijn best om Avery Sunshine zo ver mogelijk buiten de deur te
houden.
Onwillekeurig dook ze in zijn hoofd op. Ze deed hem denken aan
Teigetje uit Winnie de Poeh. Wilde honingkleurige krullen die alle
kanten op sprongen en over haar schouders dansten terwijl ze met
tomeloze energie van hot naar her vloog. Razendsnelle ledematen
en een ondeugende grijns. Prachtige hazelnootkleurige ogen die een
beetje te groot leken voor haar smalle gezicht. Sproetjes op een
parmantige neus die altijd een beetje rimpelde als ze gedwongen
was met hem te praten.
O ja, het was van beide kanten beslist afkeer op het eerste gezicht
geweest.
 Op een of andere rare manier had hij bijna het gevoel gehad dat
ze met hem streed om Ally’s aandacht, vastbesloten om haar favoriet
te worden. Belachelijk.
Hij had geprobeerd om uit te leggen hoe belangrijk goede cijfers
waren en hoe ze hun reputaties smetteloos moesten houden met het
oog op toekomstige banen en relaties, maar zij had alleen haar
hoofd afgewend alsof ze iets smerigs rook en gedaan alsof ze
luisterde.
Ooit had hij per ongeluk opgevangen dat ze hem oud noemde. Het
had zijn drift doen oplaaien tot hij besefte dat ze gelijk had. Hij was
de oudste zesentwintigjarige op de planeet. Wat niet wegnam dat hij
haar een irritant wicht vond.
Carter schudde de gedachte van zich af en concentreerde zich
weer op het gesprek. ‘Ik had geen idee dat jullie nog contact
hadden, het is al tien jaar geleden dat jullie zijn afgestudeerd.’
‘O ja, die vriendschap is nooit verwaterd. Ik ben zelfs nog een
weekend bij haar wezen logeren in Cape May. O, Carter, je zou het
daar prachtig vinden. Het strand is er schitterend en er staan veel
victoriaanse huisjes. Kleine winkeltjes en vijf sterrenrestaurants, het
is er hemels.’
Hij had maar zelden de kans om naar het strand te gaan. Hij was
geboren en getogen in Washington, waar hij ook werkte, er was tijd
noch geld voor vakanties, laat staan voor iets ‘hemels’ aan de kust
van New Jersey. ‘Dat klinkt goed, maar wat heeft Avery met je
bruiloft te maken?’
‘Ze werkt als weddingplanner. Ze runt de zaak met haar twee
zussen en ik heb besloten dat ik daar wil trouwen. Zie je het al voor
je? Een ceremonie op het strand met een receptie vol glamour?
Jason was meteen wég van het idee.’
Hij had moeite om alle onverwachte plannen bij te benen. ‘Het
verbaast me dat je niet wilt trouwen in Texas.’
‘Ik woon hier nog maar een jaar, het voelt nog niet als thuis. En
Jasons familie woont door het hele land, dus niets hield ons tegen
om een speciale bestemming te kiezen voor ons huwelijk. Sterker
nog, ik heb besloten meteen na afloop van het semester naar Cape
May te gaan. Aangezien we niet veel tijd hebben en er honderden
beslissingen moeten worden genomen, heb ik er een huis gehuurd
voor de zomer! Dat leek me wel zo praktisch.’
Ally werkte als professor Economie aan de universiteit. Toen ze
haar bul had gehaald, had Carter beseft dat alle offers die hij had
gebracht om zijn zusje het leven te geven dat ze verdiende, het
waard waren geweest. ‘Ally-Cat, ik ben heel blij voor je dat je even
een break kunt nemen, maar je zou tijdens de vakantie niet de
stress van een huwelijk organiseren moeten hebben. Ik kan elke
weddingplanner betalen die je maar wilt hebben, het beste van het
beste. Het is lief van je dat je Avery het werk gunt, maar dit is te
belangrijk.’
Haar heldere lach klonk in zijn oren. ‘Sunshine Bridal ís het beste
van het beste in Cape May. Avery matst me echt door me ertussen
te schuiven, ze hebben een wachtlijst.’
Hij kon zich niet voorstellen dat de Avery die hij had gekend in
staat was om een succesvolle zaak als weddingplanner te runnen. Ze
was te verstrooid, te belust op lol maken, en dat ging altijd ten koste
van verantwoordelijkheid nemen. Hij was ervan uitgegaan dat haar
ouders haar enorm hadden verwend en hadden toegestaan dat ze
een dure opleiding aan Georgetown vergooide aan plezier maken en
de geneugten van voor het eerst op zichzelf wonen. Hij had hier
geen goed gevoel bij. ‘Gaat Jason met je mee?’
‘Nee, hij moet werken, maar hij zal af en toe een lang weekend
overkomen. Ik kijk ernaar uit om me onder te dompelen in alle
kleine bruiloftsdetails en weer met Avery op te trekken. We hadden
het altijd zó leuk samen.’
‘Hmm, ja, dat is zo.’
‘Je maakt je zorgen, hè? Ben je bang dat ik in een of andere
louche kroeg in de problemen raak? Of word gearresteerd voor
naaktzwemmen in zee?’
‘Zoals de keer dat ik jullie borg moest betalen omdat jullie waren
aangehouden omdat je je op verboden terrein bevond?’
Hij kon zijn zus bij wijze van spreken ineen zien krimpen. ‘Oké, ik
geef toe dat dat geen goed plan was. Maar Avery en ik wilden alleen
maar zien hoe de tuinen erbij lagen in het maanlicht, het was
volstrekt onschuldig.’
 ‘Het was de Enid A. Haupt Garden. Bij het Smithsonian. Een
nationaal monument. Maar wat jij maar wilt, bijna een strafblad
oplopen is uiteraard volledig onschuldig. En dan vraag jij je af
waarom ik me zorgen maak dat je een hele zomer gaat optrekken
met die vrouw?’
Haar antwoord kwam in de vorm van een bitse fluistering en hij
was er vrij zeker van dat ze tandenknarste. ‘Als je niet ophoudt me
te behandelen als een klein kind, vraag ik je niet om mijn getuige te
zijn. Waarom begin je daar nou weer over? Ik heb nu een
respectabele baan en ik ga trouwen.’
Zijn hart miste een slag. ‘Getuige van wat?’
‘Mijn getuige op mijn huwelijk, natuurlijk. Ik had een fijne speech
voorbereid om het je te vragen, maar aangezien je weer eens kans
hebt gezien om me gek te krijgen van ergernis, zul je het hiermee
moeten doen. Carter, bemoeizuchtige zeikerd-van-een-broer van me,
wil je mijn getuige zijn als ik trouw?’
Hij knipperde. Zijn keel trok samen van emotie. Het grootste deel
van zijn leven had alles om zijn zusje gedraaid. Om naast haar te
mogen staan op haar trouwdag… het was een enorme eer en hij
waardeerde het ontzettend. Het duurde even voor hij in staat was
om antwoord te geven. ‘Ik hoef toch hopelijk niet in een jurk, hè?’
Ze schoot in de lach. ‘Alleen als je dat zelf wilt. Nee, jouw job is mij
helpen om beslissingen te nemen en mijn emotionele steun en
toeverlaat zijn. Avery regelt alles, maar ik zou je input zeer op prijs
stellen. En het lijkt me geweldig om deze zomer deels samen door te
brengen. Het lijkt eeuwen geleden dat we dat hebben gedaan.
Wanneer was je voor het laatst op vakantie?’
Hij was nog nooit op vakantie geweest. En dat gaf niks, hij hield
van zijn werk en hij had zich al vijf jaar niet meer al te veel zorgen
gemaakt om Ally, nu die volwassen was en haar eigen leven aan het
opbouwen was. ‘Afgezien van het teambuildingproject van Logan
Circle?’
‘Dat was geen vakantie. Zeg me alsjeblieft dat je beseft dat dat
geen vakantie was.’
‘Maar de vossenjacht en de escaperoom hielpen écht om een band
te krijgen.’
 ‘Oké, moet je horen, ik heb een absurd idee: neem een tijdje vrij
en breng de zomer bij mij door. Je neemt nooit vakantie en we
zouden het samen hartstikke leuk kunnen hebben.’
Automatisch opende hij zijn mond om het aanbod af te slaan en
deed ’m toen weer dicht. Voor het eerst in jaren voelde hij zich een
beetje rusteloos. Hij hield van zijn werk als hacker, maar de laatste
tijd zat hij niet helemaal lekker in zijn vel. Het was alsof hij op zoek
was naar… meer. Hij wist alleen niet wat.
Misschien was een paar weken met zijn zus doorbrengen wel
precies wat hij nodig had. Ze was de enige familie die hij nog had en
haar helpen om de mooiste dag van haar leven te plannen zou net
zijn als vroeger, toen ze altijd samen waren. Vrij krijgen zou geen
probleem zijn, hij had een compleet stuwmeer aan vakantiedagen
opgebouwd en aan het einde van de maand zou hij zijn meest
recente project hebben afgerond.
‘Ik zal eens kijken wat er mogelijk is. Vind je het niet vervelend om
mij erbij te hebben als je weer met Avery wilt optrekken?’ Hij wist
dat hij soms een beetje al te beschermend en dominant kon zijn.
‘Zolang je me maar geen huisarrest geeft of mijn alcoholgebruik
reguleert zou ik het geweldig vinden.’
‘Oké, Ally-Cat, je hebt me overtuigd. We doen het.’
Haar gil bracht een grijns op zijn gezicht. ‘Dit wordt de beste
zomer van ons leven!’
Carter vroeg zich opeens ongerust af wat hem te wachten stond,
maar schudde de rare gedachte van zich af, zei zijn zus gedag en
begon aan een lijstje van dingen die hij moest doen voor hij weg
kon.

Avery koos een croissant van het bord. De brosse korst en de

boterachtige zachtheid wezen op een perfect baksel en aan de
buitenkant kon je net een beetje chocolade zien. Ze likte haar lippen
en ging aan het hoofd van de vergadertafel zitten, het was een
schitterend mahoniehouten antiek geval dat ze tijdens een veiling op
de kop had weten te tikken en een nieuw leven had gegeven. Het
was het centrale punt in de ruimte, die verder vooral zachte
elementen had: verse lichtroze rozen, geurkaarsen in lavendelmunt,
roomwit tapijt en elegante kanten gordijnen. Aan de muur hingen in
barokke lijstjes zwart-witfoto’s van de meest prestigieuze bruiloften
die ze hadden georganiseerd, om nieuwe klanten lekker te maken.
De sfeer was hier anders dan in de commandoruimte. Op deze
plek hadden ze hun meetings met potentiële klanten. Avery had
geleerd dat de mix van genadeloze zakelijkheid en het strelen van
alle vijf de zintuigen een onverslaanbare combinatie was in de
trouwbusiness.
Ze opende haar planner en laptop en keek toen om zich heen.
Haar zussen zaten al aan tafel en waren klaar voor de vergadering,
net als Gabe, haar fulltime assistent en rechterhand.
‘Goedemorgen dames en heer! Laten we er een mooie dag van
maken! Bella, wil jij beginnen?’
De kalme energie van haar zus vulde de vergaderkamer. Avery wist
niet of het kwam door haar moederschap of de tragiek van het
verlies van haar man, maar ze was altijd onder de indruk van Bella’s
talent om kalm en geconcentreerd te blijven, hoe krankzinnig de
situatie ook was. Het was alsof ze het hart van een yogi had, hoewel
ze niet aan yoga deed. Hardlopen was meer haar ding, dat deed ze
’s ochtends op de promenade, voor Zoe wakker werd.
‘Ik heb aanstaand weekend de Cameron-bruiloft en alles ligt op
schema. We kwamen erachter dat twee gasten een notenallergie
hadden, dus we hebben de taart veranderd. De familie arriveert
donderdag in het Chalfonte Hotel, dus dan is het alle hens aan dek.
De moeder van de bruidegom heeft aangeboden iedereen op een
spabehandeling te trakteren en de vader van de bruid heeft om
jetski’s gevraagd.’
Avery grimaste. ‘Oké, de moeder van de bruidegom verdient
hiermee bonuspunten, maar kun je de vader van de bruid niet
overhalen om voor een veiliger uitje te kiezen?’
‘Helaas,’ zei Bella. ‘Hij wilde per se watersport, maar ik heb al met
Ralph van de jachthaven gesproken en ze sturen een begeleider mee
om te voorkomen dat iemand gaat stunten op het water.’
Taylor maakte een onbeleefd geluid in haar kop koffie. ‘Laten we
hopen dat ze het er beter afbrengen dan de Sullivans. Dat vind ik
nog steeds een van onze ergste bruiloften ooit.’
 Avery trok een wenkbrauw op. ‘Echt waar? En de Cruz-ceremonie
tijdens de orkaan Sandy dan?’ De wind had de sluier van de bruid
afgerukt, de receptie was ondergelopen en een bruidsmeisje had
een stuk rondvliegend hekwerk in haar gezicht gekregen. Het was
een zegen dat ze in hun contracten de clausule hadden opgenomen
dat ze niet wettelijk aansprakelijk waren voor dit soort dingen,
anders zouden ze failliet zijn gegaan.
Gabe zette zijn latte neer, waar ongetwijfeld een dubbele espresso
in zat, en mengde zich in het gesprek. ‘Sorry baas, maar ik kies in dit
geval toch Taylors kant. De vader van de Sullivan-bruidegom jatte
uiteindelijk een jetski en voer die te pletter, weet je nog wel? Brak
zijn been, kon zijn dochter niet naar het altaar brengen. Ik had nooit
gedacht dat hij zo’n wilde zou zijn, maar toen niemand keek, sprong
hij over de afzetting heen, hupte op zo’n ding en stuiterde de zee
op. Ralph dacht dat hij al verzopen zou zijn tegen de tijd dat hij hem
had ingehaald.’
‘Goed punt,’ zei Avery, stopte het laatste restje croissant in haar
mond en deed haar best om er niet nog een te nemen. Ze was dol
op ontbijtmeetings met lekkere dingen.
‘En de bruid was een janker,’ voegde Taylor eraan toe.
‘Ik haat de jankers,’ zei Bella. ‘Het duurt allemaal zoveel langer als
je ze eerst moet kalmeren.’
Gabe haalde zijn schouders op. ‘Tranen kan ik wel aan, de meesten
zijn redelijk makkelijk om te managen, zeker in vergelijking met de
diva’s.’
‘Ik kan me niet voorstellen dat er een vrouw is die jij niet aankunt,’
merkte Avery plagend op. Gabe was dol op alles wat maar met
bruiloften te maken had. Hij pakte de dames volledig in, werd beste
vrienden met de heren en was zeer bekwaam in het afhandelen van
de losse eindjes die een probleem zouden kunnen vormen. Heel
Cape May was dolverliefd op hem, daarvan getuigde ook zijn
uitverkiezing als Vrijgezel van de Cape in Exit Zero Magazine, al twee
jaar achter elkaar.
Avery maakte een notitie in haar agenda. ‘Oké, laten we de vader
van de bruid goed in de gaten houden. Laat het ons weten als je
back-up nodig hebt. T?’
 Achteloos keek Taylor op van haar paarse Passion Planner met
glitter en tikte erop met een bijpassend gelakte nagel. ‘Ik heb alleen
de afternoon tea op zondag voor een bruidspaar, maar volgend
weekend is Elsa’s vrijgezellenweekend in Wildwood.’
Avery staarde haar aan. ‘Wildwood?’
Taylor lachte met een snurkje. ‘Yep. De bruid wil een ouderwetse
promenade-ervaring met vette hap, suikerspinnen en attracties. Het
zal niet heel ingewikkeld worden, maar zoals je weet kunnen Jersey
Girls nogal losgaan. Iemand zin om me hierbij te helpen?’
Avery en Bella schudden allebei hun hoofd. ‘Volgens mij kun je dit
prima in je eentje aan,’ zei Avery en ze hoopte dat haar zus niet zou
aandringen. Vrijgezellenfeesten, entertainment en social media
waren Taylors specialiteit, én ze kon als de beste losgeslagen
bruidegoms en bitchy bruidsmeisjes in toom houden met haar
intimiderende blikken. Desalniettemin hadden ze de regel ingesteld
dat er altijd back-up moest zijn in geval van nood. ‘Gabe, zou jij
piketdienst kunnen draaien, voor het geval T een extra oppas nodig
heeft?’
‘Ja hoor, geen probleem.’
‘Geweldig,’ zei Avery. ‘Ik heb de Peretti-bruiloft in de Pelican Club.
Er wordt regen voorspeld en ze hebben me al helemaal gek gebeld
in verband met hun plannen om buiten de trouwfoto’s te maken. Ik
heb met Pierce Plan B besproken en hij richt een alternatieve
indoorstudio in met van die professionele strandachtergronden die
net echt lijken.’
‘Laten we hopen dat het alleen een beetje miezert,’ zei Bella. ‘Ik
vind het altijd prachtig als de mist blijft hangen en zo’n dromerige
gloed geeft.’
Het viel Avery op dat Gabe Bella een beetje raar aan zat te kijken
toen ze dat zei, maar besloot het te laten gaan, omdat ze het
sluitstuk van de vergadering zo snel mogelijk wilde afwerken. ‘Mee
eens. Ons laatste agendapunt is het zomerschema, laten we dat
even doornemen.’
Om de beurt dreunden ze de volledige lijst van bruiloften en
aanverwante partijen af voor elk komende weekend tot Labor Day,
de eerste maandag van september. Haar hart klopte wat sneller, de
anderen zouden niet blij zijn met wat ze te vertellen had. Was er een
manier om er een positieve draai aan te geven? Verdorie, haar
strategisch instinct liet haar in de steek; ze had mimosa’s moeten
regelen om iedereen vooraf een beetje teut te krijgen.
Ze toverde een montere lach tevoorschijn. ‘Is het niet geweldig
hoe lekker we draaien? En ik heb nog meer goed nieuws!’
Haar zussen keken op van hun planningen.
Gabe keek haar vol achterdocht aan. ‘Hoezo, meer nieuws?’
Avery klapte in haar handen en deed net alsof ze verrukt zouden
zijn. ‘Ik heb een belletje gekregen van Ally Ross. Ze was mijn beste
vriendin tijdens mijn studie. Jullie hebben haar twee jaar geleden
ontmoet toen ze bij me kwam logeren, weet je nog wel?’
‘Ja,’ zei Taylor. ‘Wat is er met haar?’
‘Ze gaat trouwen en heeft gevraagd of ik haar wil aannemen als
een full-serviceklant.’
Iedereen ontspande zich. ‘O, wat leuk,’ zei Bella. ‘Als ze nog geen
datum hebben geprikt, zou je ze kunnen aanmoedigen om iets te
kiezen na de zomer van volgend jaar. Het zal lastig worden om in het
trouwseizoen een gaatje voor haar te vinden.’
Nerveuze kriebels roerden zich in haar buik. Ze probeerde ze te
negeren en hield zich voor dat Taylor en Bella haar niet écht iets
zouden kunnen aandoen. Gabe zou haar beschermen, toch? ‘Nou,
het is eigenlijk deze zomer al. Op 20 augustus. Is het niet enig? Een
mooie klapper om het seizoen mee af te sluiten.’
Stilte daalde neer in de vergaderkamer.
Avery sloot haar laptop en stond op. ‘Oké, dit was een goede
voortgangsmeeting, we kunnen aan het werk. Tot later!’
‘Waag het niet!’ Taylor priemde met een vinger naar haar. ‘Zitten
jij, en snel een beetje.’
Met tegenzin gehoorzaamde Avery. ‘Wat is het probleem?’
Taylor keek haar vuil aan. ‘Wat het probleem is? We kunnen deze
zomer niet nóg een full-service bruiloft aan! We werken al boven
onze capaciteit en dat geldt ook voor onze leveranciers. Het zal nooit
lukken om een locatie voor haar te vinden of catering of… wat dan
ook. Ben je gek geworden of zo?’
 Bella stak haar handen afwerend omhoog. ‘Misschien kun je haar
uitleggen dat het onmogelijk is haar op zo’n korte termijn te helpen,
maar dat er volgend jaar nog wel wat ruimte is?’
Avery keek Gabe smekend aan, in de hoop dat hij haar kant zou
kiezen. Hij was altijd in voor een uitdaging en leefde ervoor om het
onmogelijke mogelijk te maken.
Hij nam een slokje van zijn latte en trok een wenkbrauw op. ‘Ik
weet niet waarom je naar mij kijkt. Ik ben goed, maar zelfs ik kan
geen Tijdverdrijver tevoorschijn halen om ons allemaal te redden. Ik
ben Harry Potter niet.’
‘Hermelien was degene met de Tijdverdrijver, Harry mocht hem
alleen gebruiken,’ wees Taylor hem terecht.
‘Serieus? Gaan we het nu hebben over wie meer macht heeft,
Hermelien of Harry?’ informeerde hij droog.
‘Hermelien,’ zeiden Bella en Taylor in koor.
Gabe keek vuil van de een naar de ander, maar ging er niet verder
op in, zodat iedereen al snel weer naar Avery staarde.
Verdomme, ze stond er echt alleen voor. Avery besloot dat ze zich
hier maar op één manier uit kon redden en dat was gewoon
hysterisch positief blijven. Ze weigerde terug te krabbelen, alleen
maar omdat het meer werk was. Ze had Laat Je Zien! van Rachel
Hollis gelezen, ze zou gewoon net doen alsof ze Rachel was en dit
met verve afhandelen. ‘Mensen, het gaat geweldig worden. In de
eerste plaats betekent het meer inkomsten, zodat we het deze
winter wat rustiger aan kunnen doen. Stel je eens voor: nee kunnen
zeggen tegen een last-minute kersthuwelijk, hoe fijn zou dat zijn?’
Haar team keek haar nog altijd zwijgend en duidelijk balend aan.
Ze zou op hun gevoelens moeten spelen om hen te overtuigen.
‘Oké, ik besef dat het veel is, maar Ally betekent veel voor me. Ik
kon geen nee zeggen. Bovendien wordt het een makkie. Haar
verloofde heeft haar zo’n beetje carte blanche gegeven en ze heeft
voor deze zomer een huis aan Beach Avenue gehuurd, dus ze is
makkelijk beschikbaar voor overleg. Er zijn hier heel veel
leveranciers die bij me in het krijt staan, ik weet gewoon dat dit gaat
lukken.’ Ze liet haar onderlip een beetje trillen om Bella te bewerken.
‘Alsjeblieft, ik beloof dat alles rond deze bruiloft op rolletjes zal
lopen. Ik kan het zelf doen, jullie hoeven je nergens zorgen over te
maken.’
Met een klap sloeg Taylor haar planner dicht. ‘Jij je zin,’ zei ze vol
walging. ‘Maar mij heb je niet met die neppe bijna-snik van je.
Zolang maar duidelijk is dat je er alleen voor staat bij deze klus. Ik
meen het, Avery. Ik heb het al veel te druk met mijn eigen klanten.’
Avery straalde. ‘Alle begrip. Bella?’
Bella slaakte een zucht. ‘Als jij denkt dat je er een extra full-
servicebruiloft bij kunt hebben en alles in drie maanden geregeld
kunt krijgen, dan moet je er maar voor gaan.’
Ze keek naar haar assistent. ‘Gabe? Het enige wat ik wellicht van
je ga vragen, is een beetje hulp met de smokings en misschien wat
suggesties voor het vrijgezellenfeest.’
Hij bromde. ‘Tegen jou kan ik toch geen nee zeggen.’
‘Daarom ben ik ook zo dol op je. Bedankt allemaal, jullie zijn
geweldig. Ally arriveert later deze week.’
‘Laten we hopen dat ze geen verrassingen voor je in petto heeft,’
mompelde Taylor onheilspellend.
‘Tuurlijk niet. Dit zal allemaal van een leien dakje gaan, ik voel het
gewoon.’
Haar zussen wisselden een blik. En barstten toen in lachen uit.
‘Dat heeft nog nooit één weddingplanner gezegd,’ zei Bella
grinnikend.
Taylor schudde haar hoofd. ‘Wat een giller.’
Gabe pakte zijn latte en zijn laptop. ‘Jullie beseffen toch wel dat
jullie waarschijnlijk deze hele klus hebben vervloekt door dat te
zeggen, hè?’
‘Wat zijn jullie toch een stelletje zwartkijkers,’ merkte Avery op. ‘Ik
kan niet wachten om jullie het tegendeel te bewijzen.’
Ze meende elk woord. Tuurlijk, een bruiloft organiseren voor goede
vrienden of familieleden kon soms een hele uitdaging zijn, maar Ally
was een relaxte meid die zich zelden druk maakte over details. Het
was een van de vele redenen dat ze tijdens hun studie zo close
waren geweest en al die jaren erna nog zo’n hechte vriendschap
hadden onderhouden.
Nee, ze had echt een goed gevoel over deze trouwpartij.
Misschien werd het zelfs wel gewoon leuk.
Another random document with
no related content on Scribd:
of the biscuit warehouse was fitted up as an employees’ dining room.
In the middle of 1910 the board were called on to arbitrate in a case
where three of the blacksmiths employed by the Society had failed to
maintain themselves in membership of their trade union and had
been dismissed by the manager as a result. After considering the
case, the directors upheld the decision of the manager.
 THE OLDEST SCOTTISH SOCIETY GOES
UNDER.
Until the year 1908 the oldest Co-operative society in Scotland and
probably in the world was located in Govan. Govan Old Victualling
Society kept painted over its doors while in business the statement:
“established 1777.” Doubtless, this statement was legendary and
would be difficult to prove, but it is certainly worthy of acceptance in
view of the fact that other Scottish societies are known to have
existed at a very early date. However, the society had fallen on evil
days, and in the beginning of 1907 sent a request to the directors of
the U.C.B.S. that its shares should be placed on the transfer list.
Towards the end of 1908 it was forced to go into liquidation, but an
unsuccessful attempt was made to carry on the business, in order
that the deficit of some £900 which the accounts showed might be
cleared off. Thus the last remaining link with the Co-operators of the
eighteenth century disappeared, after what was doubtless a very
useful career of one hundred and thirty years.
THE CO-OPERATIVE INSURANCE SOCIETY.
For many years after the formation of the Co-operative Insurance
Society the Baking Society had held aloof from it and refused to
become a member, but in later years more Co-operative councils
prevailed, and it had become affiliated. On the death of Mr Andrew
Miller, secretary of the S.C.W.S., who had been for many years a
Scottish representative on the C.I.S. board, Mr James H. Forsyth,
cashier of the Baking Society, was nominated and secured election,
retaining his office until the taking over of the C.I.S. by the two
Wholesale societies.
 DEPARTMENTAL MANAGERS

1. WILLIAM MILLER,
Distributive Manager, Glasgow.

2. JOHN DAVIDSON,
Master of Works, Glasgow.

3. JOHN M‘PHAIL,
Delivery Manager, Glasgow.

4. JOHN TOWART,
Purveying Manager, Glasgow.

5. WILLIAM NINIAN,
Biscuit Production Manager, Glasgow.

6. MURDOCH RICHARD,
Bread and Pastry Production Manager,
Glasgow.
DEPARTMENTAL MANAGERS

1. JOHN REID,
Productive Manager, Clydebank.

2. ALLAN STEWART,
Distributive Manager, Clydebank.

3. MALCOLM M‘FARLANE,
Delivery Manager, Clydebank.

4. DUNCAN M‘INNES,
Branch Manager, Belfast.

5. WILLIAM BELL,
Productive Manager, Belfast.

6. DUNCAN GRAHAM,
Branch Cashier, Belfast.
 THE SOCIETY’S PROGRESS.
Notwithstanding the difficulties which the depression of 1908–
09–10 had placed in the way of increased trade for the Society the
progress made was substantial, and the yearly turnover, which was
£480,000 at the beginning of 1906, had risen by the end of 1910 to
£564,000, while the membership had increased from 143 to 171. At
the beginning of the period the weekly turnover in sacks averaged
3,405, while by the end of the period it was 3,795. This was a much
smaller increase than in the preceding period, and it was also a
decrease of 125 sacks from the trade which was being done in 1907–
08, but in view of the labour conditions which prevailed in Glasgow
during the later years of the period it was very good indeed,
representing as it did an increase in turnover of 10,000 sacks a year.
 CHAPTER XVII.
PROGRESS CONTINUES STEADY.

BISCUIT FACTORY REMODELLED—COVER-PLATE OVENS—

COMPLETION OF M‘NEIL STREET BAKERY—A SERIOUS
FIRE—A NEW VENTURE—SUCCESSFUL CONTRACTORS—
BLEACHED FLOUR—A BREAD TEST—ADVERTISING
WORK—FRESH OVERTURES TO C.W.S.—A TESTING
DEPARTMENT CONSIDERED—PROPOSED
SUPERANNUATION FUND—THE INTERNATIONAL CO-
OPERATIVE CONGRESS—THE HOLIDAY CAMP—THE
SOCIETY’S PROGRESS.

The new offices of the Society were ready to be occupied in 1910,

and in March of that year they were formally opened. In the course of
the same year, the remodelling and bringing thoroughly up to date of
the biscuit factory was commenced. This remodelling scheme had its
origin in the fact that the old engine which provided the power for
the biscuit-making machinery was wearing done; and after
considering the whole position the members of the board decided
that the interests of the business would be best served by
transferring from steam to electricity as a motive power. It was
therefore agreed that henceforth each machine in the factory should
be motor driven. The cost of installing twelve motors and controllers
was over £500; but it made for ease in working and also in
controlling the machinery.
 COVER-PLATE OVENS.
About the same time a new type of bread baking oven was
installed. The ovens in the older part of the bakery were becoming
worn out, and that section of the bakery also required remodelling in
order to bring it into line with the newer ideas of the twentieth
century. But the ovens in the old bakery had been built on the Scotch
principle, and there was not sufficient space available to permit of
draw-plate ovens being installed without a reconstruction of the
premises which might have proved more costly than the provision of
an entirely new building. Just at this time they had submitted to
them for their consideration a new type of oven which seemed
specially designed to meet cases of reconstruction like theirs. This
type of oven, which has come to be known as the “cover-plate oven,”
had much the same features, so far as the actual baking was
concerned, as had the draw-plate oven, but it differed from the latter
in that, instead of requiring a large space in front of the oven to
permit of the oven sole being drawn out to receive the bread before
baking and to permit of its removal afterwards, it had a moveable
cover, which was raised to permit of the bread being placed on and
removed from the oven sole, and which was lowered to retain the
heat when the unbaked bread had all been deposited on the sole. The
first of these ovens was installed about the end of 1910, and so
satisfactory did the trial prove that first No. 5 bakehouse and then
No. 11 bakehouse were entirely remodelled and ovens of this new
type installed. Before deciding finally on the adoption of the new type
of oven, however, numerous experiments and tests were carried
through. The Bakery engineer (Mr Scott), the chief foreman baker
(Mr Richard), and the master of works (Mr Davidson) were all
requested to submit reports. These reports were eminently
satisfactory, particularly that of Mr Richard, who reported on the
saving in fuel and wages which was effected by the new oven.
At the time when the directors decided to install the first set of six
of the new pattern ovens, they also decided to install one complete
set of automatic baking machinery, manufactured by the same firm
of baking machinery manufacturers, the estimated cost of six ovens
and machinery being £4,000. This automatic machinery has proved
so effective in the various processes of dough making and bread
moulding that less than half the number of bakers are required to
perform the work where it is installed as are required where it is
absent. As indicated above, so effective did the combination of new
ovens and new plant prove that in little more than a year after the
first £4,000 had been spent on the installation it was decided to
extend it at an additional cost of £7,000. Since then, additions have
been made which bring the total number of this type of oven to
twenty.
At the same time as this improvement in their baking plant was
decided on, the committee also decided on extensive alterations in
connection with the oatcake factory. These included the removal of
the hot-plates from their former situation to the flat immediately
above the biscuit factory, at a cost, including structural alterations, of
over £2,000.
COMPLETION OF M‘NEIL STREET BAKERY.
No sooner were these alterations carried through successfully than
the committee turned their attention seriously to another project
which had been receiving consideration at intervals for some time.
This was the completion of the Govan Street, M‘Neil Street, Adelphi
Street, South York Street square by the erection of an entirely new
block on the site of the old buildings at the South York Street and
Adelphi Street corner—the north-west corner of the square; and at
the quarterly meeting held on 20th September 1913 they were
granted powers to proceed. The plans for the new building provided
for a workers’ dining room in the basement flat. The ground floor
was to form an extension of the biscuit factory, which had become
congested in recent years and was too small to enable the Society to
meet the demand for biscuits. The first floor was to be used as an
icing room, and the icing room then in use it was proposed to utilise
as a cake factory, building four Scotch ovens for that purpose. The
second flat was to be utilised as an extension of the biscuit-packing
warehouse; while the upper flat it was decided to fit up as a dressing
room for the female workers. The approximate cost was given as
£11,000.
The new building was commenced in the spring of 1914, but before
much had been done the outbreak of war began to hamper building
operations very seriously, and it was not until the summer of 1916
that the building was completed.
 A SERIOUS FIRE.
In November 1913 a fire occurred in the top flat of the stables at
South York Street. In this flat 180 tons of hay were stored, and before
the fire could be subdued the whole of the hay was destroyed and the
roof had fallen in. Fortunately, the damage was covered by
insurance, and the sum of £543 was received from the insurance
company. It was exceedingly fortunate that the fire originated in the
upper flat, as otherwise many valuable horses might have been
destroyed.
 A NEW VENTURE.
For the Christmas trade of 1910 a new branch of trade was started.
During the preceding two winters unemployment had been rife, and
as a result the trade done in Christmas goods had shown a tendency
to fall off, but by the end of 1910 business was getting back to normal
again, and in order that Co-operators might be able to take full
advantage of the facilities for the production of Christmas luxuries
which the Baking Society possessed, a range of Christmas hampers,
containing seasonable goods produced by both U.C.B.S. and
S.C.W.S., was placed on the market. To popularise these hampers
amongst the members of the various societies, contribution cards,
enabling the societies to form “hamper clubs,” were distributed. This
branch of business proved instantly successful, over 3,000 hampers
being sold. Altogether, at the cake show this year, 102 tons of cakes
were disposed of, as well as shortbread to the value of almost
£2,000.
The Society was now almost continuously successful in their
tenders for contracts on a large scale. On several occasions they had
supplied the provisions for the children entertained during the
summer months in the public parks by Glasgow Corporation, and
during this winter they were the successful tenderers for the
supplying of five centres for the feeding of necessitous children;
while in 1911 they obtained the Corporation contract to cater for
67,500 children at the Exhibition of that year, as well as the contracts
for the Coronation dinners in St Mungo Hall and Maryhill. The year
1911 must also have been a busy year for weddings, for it is recorded
in the minute of 7th July meeting that already that year 208
bridecakes had been made at M‘Neil Street. Tenders for supplying a
number of industrial schools were also accepted, and the contracts
for supplying a number of military camps with bread were received.
In the following year the contracts for supplying bread to a number
of the Territorial camps in Scotland were also secured, and these
contracts continued to be held by the Society until the outbreak of
war. In the autumn of 1912 a certificate was received from the War
Office for prompt and regular delivery of bread to the camps; and
this promptness and regularity of delivery had doubtless much to do
with the fact that for so many years in succession the contracts for
supplying these camps were held by the Society.
For the Christmas trade of 1912 136 tons of cakes were sold, while
80,000 children were supplied on Glasgow Corporation Children’s
Day.
 BLEACHED FLOUR.
The validity of the bleaching of flour by chemical process was a
question which engaged the attention of many official Co-operators
during the spring and summer of 1912. Uddingston Society was
prosecuted for a contravention of the Food and Drugs Acts because
they had sold to a Food and Drugs inspector one pound of flour
which had been bleached or oxidised by artificial means. The case
was defended by the S.C.W.S., from whom the flour had been
purchased, and at whose Regent mills it had been milled. Almost all
the chemical and milling experts in the country gave evidence as
witnesses on one side or the other, and the Sheriff before whom the
case was heard was left with a mass of opposing technical evidence to
unravel such as he had seldom had to face. Ultimately he found the
case not proven and, contrary to expectation, the decision was not
appealed from. The U.C.B.S., like most of the other Co-operative
societies in Scotland, had been using a proportion of this chemically
whitened flour, but in November of 1911, shortly after the seizure of
the sample at Uddingston, they decided to write to the S.C.W.S. and
inform them that no further deliveries of bleached flour could be
accepted. Nothing further was heard of the controversy which had
raged so fiercely in Hamilton Sheriff Court, however, and so it may
be taken for granted that, whatever virtues or failings flour so treated
may have had, injury to health could not be proved.
 A BREAD TEST.
Although the committee of the Baking Society and their experts
took every precaution and themselves made every test possible, so as
to ensure that only products of the highest quality were sent out from
the bakery, they did not always rest content with having done that,
and one of the occasions when they took steps to get the unbiassed
opinions of the customer societies arose shortly after the
introduction of the cover-plate ovens into the bakery. They sent out
samples of the bread produced by Scotch, draw-plate, and cover-
plate ovens to every society customer, with a request that the
societies should test the three different loaves and indicate their
preference. Altogether 634 samples were sent out and 439 replies
were received. Of these 47 per cent. favoured the bread baked in the
cover-plate oven, 34 per cent. favoured the draw-plate bread, and 19
per cent. the bread baked in the Scotch oven. At the same time
fourteen samples had been sent to a private firm at the request of the
firm, and the results there were somewhat similar. This test seemed
to establish the superiority of the cover-plate oven over either of the
other two forms.
 ADVERTISING WORK.
When preparations were being made for the 1911 Glasgow
Exhibition, the Baking Society’s committee decided to approach the
boards of the S.C.W.S. and the P.C.M.S., with the object of having a
joint Co-operative stand. Later, a sub-committee of the S.C.W.S. was
interviewed, and an agreement was reached that a portion of the
space reserved for that federation should be placed at the disposal of
the Baking Society for the purpose of erecting a working exhibit. On
interviewing the manager of the Exhibition, however, it was found
that that gentleman would not sanction a working exhibit in that
section of the Exhibition, with the result that the Baking Society’s
committee decided to drop the proposal and thanked the S.C.W.S.
for their kindness. Meantime, however, advantage was taken of the
exhibition of Co-operative productions which was got up by the
S.C.W.S. in connection with the jubilee celebrations of St Rollox
Society, and there an exhibit which took the form of oatcake baking
by a number of alert and smartly dressed girls, together with
showcases filled with a tempting collection of the most toothsome
dainties produced by the Society, was shown. At the same time, a
similar exhibit was shown at Newcastle-on-Tyne.
Meantime, the engineering department of the Society undertook a
very important piece of work. This was the making of several
“Unitas” moulding machines for use in the bakery. The making of
these machines was placed in the hands of a Scottish firm on what
were deemed satisfactory terms.
About this time Enniskillen Society in Ireland was having a bad
time of it because of the unfair competition of the master bakers of
the town, and assistance in the form of an increased percentage on
bread was given by the Belfast Branch. The directors also lodged a
protest with the Irish Master Bakers’ Association. In the early weeks
of 1911, the Society carried out a test at Clydebank for the purpose of
ascertaining the comparative costs of gas and electricity for lighting
purposes. This test showed that the Society would save 9/ per week
by using electricity.
 FRESH OVERTURES TO C.W.S.
At the beginning of 1911, a deputation from the board was visiting
Newcastle on business, and it was decided that advantage should be
taken of the opportunity to interview the Newcastle section of the
C.W.S. board again, with the object of having U.C.B.S. invoices to
English societies recognised by that federation. The interview was of
a most friendly nature, and the members of the Newcastle section of
the board promised to bring the suggestions made before the full
board of the C.W.S., and give them full consideration and an early
decision. This was done, but, unfortunately, with the same result as
on previous occasions; the C.W.S. refused to recognise U.C.B.S.
invoices.
An interesting sidelight on the enormous trade done by the
Federation in pastries, teabread, cakes, etc., is given in a report
which was prepared by the Federation at the instance of the Co-
operative Union. The Union was collecting information with the
object of having the tax on sugar repealed or reduced, and the
information supplied by the U.C.B.S. showed that the amount of
sugar consumed by that Federation in its various products during the
past year had been 837 tons; while the taxation which had been paid
on this article was £1,500.
Various items of business were engaging attention, all of which
had a bearing on the success of the Society. The Continental Tyre
Company offered a prize of 5/ to the vanmen for every tyre of theirs
which was run more than the guaranteed 10,000 miles, and the
directors agreed to accept this; as not only was it good for the tyre
manufacturers, but it also made for the saving of outlay on tyres. A
test of flour for shrinkage was carried out for thirty-three days, with
the result that it was decided to call the attention of the S.C.W.S. to
the excessive shrinkage shown. This was explained later as being due
to the great demand for flour, which necessitated its being sent out
from the mill too soon after being milled, and an amicable settlement
was reached. In November 1911, it was agreed to insure the members
of the board against accident when engaged on the business of the
Society. The only surprising thing about this step is that it had not
been taken before.
 TESTING DEPARTMENT CONSIDERED.
In November 1911, a special report by Mr Murdoch, principal of
the Baking Section of the Glasgow Technical College, was received,
the subject of which was the standardisation of flour, so far as
proportions of moisture and gluten contained were concerned. Mr
Murdoch suggested that the flour should be tested at the beginning
of the season and a standard of moisture for each brand fixed; he
also suggested that baking tests should be made with the object of
comparing the relative values of the various brands. After this report
had been considered for some time by the members of committee, it
was again discussed, but decision was delayed, and it was not until
May 1913 that mention of it again appeared in the minutes. It was
then decided that a chemical analysis of the various ingredients in a
laboratory was not necessary, but it was thought that an experienced
baker might be engaged who would devote his time to making
experiments with the various brands of flour, checking costs and
testing new recipes; and the whole question was remitted to the
productive committee to make further arrangements. The coming of
the war put a stop to definite steps being taken, however, and it was
not until the end of the fiftieth year of the Society’s history that it was
finally decided to establish a testing department. For this purpose,
the services of Mr Murdoch, the Technical College expert, were
secured for the exclusive use of the U.C.B.S.
 PROPOSED SUPERANNUATION FUND.
By a coincidence it came about that the two big federations in the
Scottish Co-operative movement were called upon to consider the
question of the superannuation of their employees about the same
time. It was in the month of August 1912 that the question was raised
in the U.C.B.S. boardroom. Mr Miller, the Shettleston representative
on the board, who had given notice some time earlier, moved at the
committee meeting held on 2nd August “That we consider the
possibility of forming a compulsory contributory superannuation
fund for all employees, with a compulsory retiral at sixty-five years of
age.” This motion, which was seconded by Mr M‘Lean, was agreed to,
and it was remitted to the finance committee, manager, and cashier
to prepare a scheme for submission to the board.
It is difficult to say whether the two things had any relation, but at
anyrate it is remarkable that at the quarterly meeting of the S.C.W.S.
which took place in September of the same year a motion for the
appointment of a committee to consider the superannuation of
directors and employees and to prepare a scheme was given notice of
by Kinning Park Society.
At the quarterly meeting of the Baking Society which was held in
June 1913 a draft scheme was submitted by the directors for the
consideration and provisional approval of the delegates, the
chairman stating that if this was done the scheme would be
submitted to an actuary for his report on the financial proposals.
Delay was moved on behalf of Kinning Park Society, in order that
the societies should have an opportunity of submitting amendments.
On the other hand, those who favoured giving the board the
provisional approval they asked for argued that the proper time to
submit amendments was after the actuary had considered the
financial proposals and had come to a decision as to their soundness
or otherwise. Disapproval of the whole proposal was also moved, but
eventually the motion for delay became the finding of the meeting.
The proposals of the committee were most elaborate. They
proposed that all employees who had been in regular employment by