Parisukat: Pundasyon ng mga Pangarap

Tunog ng yabag ng mga paa, katahimikang bumabalot sa bawat kuwadra sa

kadahilanang masyado pang maaga, habang mag-isa kong tinatahak ang malaking
espasyo ng bawat pasilyo at walang sawang pinagmamasdan ang bawat tanawing
nadaraanan. Ito ang nakasanayan ko tuwing umaga, pagpasok sa eskwela.
Ngunit ngayon tila ba may kakaiba..
Tunog ng martilyo ang umaabot sa aking tenga, mga ingay mula sa pagpuwersa
ng mga lakas, tanaw na tanaw ko rin ang mga taong tila ba nagbabayanihan sa
pagbuhat ng nagbibigatang mga materyales para sa konstruksiyon ng isang bagay.
Nagtaka ako bigla, ano ba ang kanilang ginagawa?
Alas sais ng umaga, habang tinatahak ko ang pasilyo patungo sa aming silid-
aralan, natatanaw ko ang nagtitimpunang mga trabahante na may pamilyar na
istrukturang sinisimulang itayo – silid-aralan. Alam kong hindi na bago o kataka-taka
ang pagpapatayo ng panibagong pasilidad ngunit ng marinig ko ang balita at nasilayan
mismo ng aking mga mata ang pruweba ay tila lumundag ang buong kalamnan ko sa
tuwa.
Paniguradong hindi lang ang ako ang nagalak dahil kung titingnan ang saan
mang sulok ng paaralan ay masisilayan ang mga ngiti at matang nadagdagan at
nabuhayan ng pag-asa.
Sino ba naman ang hindi matutuwa, hindi ba?
Saksi ako sa mga mag-aaral at gurong walang mga sariling silid-aralan na sa
labas na lamang nagsusumikap may maituro lamang, dahil sa kakulangan ng pondo
para sa pagpapatayo ng panibagong pasilidad. Sila’y nagsumikap na magturo at
makinig ng hindi nakapalibot ang isang parisukat, ang apat na sulok na silid. Ngunit,
balewala ang ingay sa paligid. Balewala ang hamong hatid ng panahon para sa mga
mithiing nais nilang marating. Dagdag pa rito, ang nagsisiksikan at naglalakihang bilang
ng mga estudyante sa loob ng isang silid-aralan.
Init.
Ingay.
Ito ang sitwasyong kadalasan nilang bukambibig. Ngunit, ngayon wari ko’y unti-
unti ng huhupa ang hinaing ng mga tinig na nag-iingay ng may dahilan, ng may
kabuluhan.
Ika 22 ng Pebrero, taong 2024, isinagawa na ang Groundbreaking Ceremony
para sa panibagong tayong pasilidad sa Can-avid National High School sa tulong ni
Congressman Marcelino “Nonoy” Libanan. Ang lahat ay nagkasiyahan, nagkamayan,
nagpasalamatan, nagkantahan, sayawan, at ang hindi makakalimutang paunang
basbas para sa panibagong tayong biyaya. Kay ganda ng salubong ng taon, kay
gandang regalo para sa mga estudyante’t guro na puno ng determinasyon.
Ang panibagong silid-aralan ay hindi lamang basta silid-aralan, ito ay isang
senyales na may pag-usad na nagaganap. Dito naipapakita na may ginagawa ang mga
nakaatang lider ng bayan upang maipalagay sa maayos na estado ang kanilang mga
nasasakupan. Ito rin ang simbolo na may iba pa palang hindi nagbubulag-bulagan sa
kahirapan kahit nasa tuktok na sila ng buhay; na may ginagawang aksiyon upang
matugunan ang isa sa mga pinaka kailangan ng mga kabataan – ang pag-aaral.
Kasabay ng pagtayo ng panibagong silid-aralan, ay ang pagtayo rin ng mga
kabataan upang isulong ang buhay na nais nilang mapasakamay. Kasabay ng pagtayo
ng panibagong silid-aralan, ay ang pag-alab ng mga puso’t damdamin ng bawat mag-
aaral. Kasabay ng pagtayo ng panibagong silid-aralan, ay ang pagbuo ng panibagong
ala-ala at istorya. Kasabay ng pagtayo ng panibagong silid-aralan, ay ang pagkabuhay
muli ng mga pag-asa at pangarap na minsan ng nabalewala at nakaligtaan. Kasabay ng
pagtayo ng panibagong silid-aralan, ay ang pagpapatibay sa pundasyon upang walang
epekto ang anumang kalamidad na dumaan dito.
Kung ang parisukat na silid-aralan ay may pundasyon, ang parisukat na ito
naman ang nagsisilbing matibay na pundasyon sa makabuluhang misyon na sinusulong
ng bawat kabataan sa kasulukuyang panahon. Parisukat, ang pundasyon ng bawat
pangarap.