■ ■ ■■ ■ ■ ■ ■ ■ ■■■ ■■ ■ ■ ■ ■ ■

■■ First Edition ■■■ ■■■■■■

■■■■■ ■■■■■■
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/download/ebook-47063682/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Notos Say■ 95 1st Edition Kolektif

https://ebookstep.com/product/notos-sayi-95-1st-edition-kolektif/

Martin Luthers 95 Thesen Nebst dem Sermon von Ablass

und Gnade 1517 1st Edition Martin Luther Kurt Aland

https://ebookstep.com/product/martin-luthers-95-thesen-nebst-dem-
sermon-von-ablass-und-gnade-1517-1st-edition-martin-luther-kurt-
aland/

Martin Luthers 95 Thesen nebst dem Sermon von Ablaß und

Gnade 1517 Sonderdruck aus der Lutherausgabe von O
Clemen 3rd Edition Claus Steinle

https://ebookstep.com/product/martin-luthers-95-thesen-nebst-dem-
sermon-von-ablas-und-gnade-1517-sonderdruck-aus-der-
lutherausgabe-von-o-clemen-3rd-edition-claus-steinle/

95 Strategi Mengajar Multiple Intelligences Mengajar

Sesuai Kerja Otak dan Gaya Belajar Siswa Alamsyah Said
S Pd M Si Andi Budimanjaya S Pd

https://ebookstep.com/product/95-strategi-mengajar-multiple-
intelligences-mengajar-sesuai-kerja-otak-dan-gaya-belajar-siswa-
alamsyah-said-s-pd-m-si-andi-budimanjaya-s-pd/
L eredità B1 B2 Primi Racconti 1st Edition Luisa Brisi

https://ebookstep.com/product/l-eredita-b1-b2-primi-racconti-1st-
edition-luisa-brisi/

■■■■■■■■■■ ■■■■ ■■■ ■■■■■■■■■■■ B1 B2 3rd Edition ■

■■■■■■■■■

https://ebookstep.com/download/ebook-29840068/

Ritorno alle origini B1 B2 Primi Racconti 1st Edition

Valentina Mapelli

https://ebookstep.com/product/ritorno-alle-origini-b1-b2-primi-
racconti-1st-edition-valentina-mapelli/

Be Her Defender Lizuka Myori

https://ebookstep.com/product/be-her-defender-lizuka-myori/

Nuevo Prisma Fusión B1 B2 libro del alumno 1st Edition

Equipo Nuevo Prisma

https://ebookstep.com/product/nuevo-prisma-fusion-b1-b2-libro-
del-alumno-1st-edition-equipo-nuevo-prisma/
 ஷெர ல
் க் ஹ ோம் ஸின் சோகசங் கள் மூன் றோம் போகம்

ஆசிரியர ்: சர ் ஆர த
் ர ் கோணன் டோயில்

(Sir Arthur Conan Doyle)

தமிழோக் கம் : ஜ. சந் திரஹசகரன்

₹ 120

முதல் பதிப்பு – ஷெளியீடு அக்ஹடோபர் 2018

இரண்டோம் பதிப்பு – ஷெளியீடு, நெம் பர் 2018 (பிழழ திருத்தம் மற் றும் அட்ழட
பட நிற மோற் றம் )

ழடப் ஷசட்: ஆர்சன் ஸ் ழடப்ஹபோ கிரோப்ஸ், 678 ஞோனகிரி ஹரோடு, சிெகோசி 626189.

அச்ச ோக்கம் : லக்ஷ் மி ஆப்ஷசட் பிரிண்டர்ஸ், 161 ஷதற் கு ஷதரு ெீதி, சிெகோசி 626123.

இந் த புத்தகம் கோப்புரிழமயின் கீ ழ் போதுகோக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த

புத்தகத்தின் எந் த ஒரு பகுதிழயயும் எந் த ஒரு ெழகயிலும் பிரதி எடுக்க
பதிப்போளரின் உரிழம ஹெண்டும் .

பதிப்போளர் : தமிழி பதிப்பகம்

Tamili Publishing House

51 Subasri Nagar Extn., Mugalivakkam, Chennai – 600125

http://www.tamili.co.in

enquiry@ tamili.co.in
 உள் ளடக் கம்

நீல மோணிக் க சோகசம்

தி அட் ஷென் சர்ஸ் ஆப் ஸ்ஷபக் கில் ட் ஹபன் ட்

ஷபோறியோளரின் கட் ழட ெிரல்

 நூலோசிரியர ் ஆர த
் ர ் கோணன் டோயில்
பற் றி சில ெரிகள்

“சர் ஆர்தர் கோணன் டோயில் ”, 22 ஹம 1859ல் ஸ்கோட் லோந் தில்

பிறந் தோர். டோயில் ஒரு மருத் துெர் மற் றும் எழுத் தோளர். இெர் ஷெர்லக்
ஹ ோம் ஸ் என் னும் கற் பழன கதோபோத் திரத் ழத உருெோக் கி கழதகள்
மற் றும் நோெல் கள் எழுதி உலகப்புகழ் ஷபற் றோர். பலர் ஷெர்லக்
ஹ ோம் ஸ் என் று ஒருெர் உண்ழமயோகஹெ ெோழ் ந்ததோக நம் புகின் றனர்.
ஹஜோசப் ஷபல் என் னும் மருத் துெரிடம் டோயில் எழுத் தரோக ஹெழல
போர்த்தோர். ஷபல் லிடம் துப்பறியும் திறனும் இருந் தது. ஸ்கோட் லோன் ட்
யோர்டின் சில ெழக் குகழள துப்பறிய ஷபல் உதெியிருக் கிறோர்.
ஷபல் லின் அணுகுமுழற டோயிழல மிகவும் கெர்ந்தது. ஷெர்லக்
ஹ ோம் ஸ் என் னும் கதோபோத் திரத் ழத உருெோக் க இதுஹெ ஊக் குெிப்போக
அழமந் தது.

இந் த புத் தகத் தில் உள் ள கழதகள் அக் ஹடோபர் 14 ஆம் ஹததி 1892
ஆம் ஆண்டு, “தி அட் ென் சர்ஸ் ஆப் ஷெர்லக் ஹ ோம் ஸ்” (The
Adventures of Sherlock Holmes) என் னும் தழலப்பில் புத் தகமோக
ஷெளியிடப்பட் டது. டோயில் 7 ஜூழல 1930 அன் று மழறந் தோர்.
 தமிழ் ஷமோழி ஷபயர ்ப்பு ஆசிரியர ் முன் னுழர

முதலோம் மற் றும் இரண்டோம் போகக் கழதகளுக் கு ஆதரெளித் த

ெோசகர்கள் அழனெருக் கும் என் ஷநஞ் சோர்ந்த நன் றிழய ஷதரிெித் துக்
ஷகோள் கிஹறன் . உங் களின் எதிர்போர்ப்ழப ஈடு ஷசய் ய இஹதோ மூன் றோம்
போகம் ஷெளிெந் து ெிட் டது.

டோயில் எழுதிய ஷெர்லக் ஹ ோம் ஸின் கழதகழள தமிழ்

ெோசகர்களுக் கு தனித் துெம் மோறோமல் எடுத் து தர ஹெண்டும் என் பஹத
இந் தப் புத் தகத் தின் ஹநோக் கமோகும் . ஷெர்லக் ஹ ோம் ஸின் துப்பறியும்
திறனும் , 19ஆம் நூற் றோண்டில் ஐஹரோப்பிய நோடுகள் எெ் ெோறோக
திகழ் ந்தது என் பழதயும் , ெோசகர்களுக் கு ஷகோண்டு ஹசர்ப்பதில் இந் தப்
புத் தகம் ஷபருழம ஷகோள் கிறது. “தி அட் ென் சர்ஸ் ஆப் ஷெர்லக்
ஹ ோம் ஸ்” (The Adventures of Sherlock Holmes) புத் தகத் தின் 7, 8 மற் றும்
9 ஆம் கழதகழள இந் த புத் தகத் தில் படிக் கலோம் . முதலோம் மற் றும்
இரண்டோம் போகத் துக் கழதகழள படித் து ெிட் டு தோன் இந் த போகத் தின்
கழதகழள படிக் க ஹெண்டும் என் ற அெசியம் இல் ழல, ஹநரடியோக
இந் த புத் தகத் தில் உள் ள கழதகழள படிக் கலோம் .

இந் த கழதகழள ஷெர்லக் ஹ ோம் ஸின் கதோபோத் திர மருத் துெ

நண்பர் ெோட் சன் ெிெரிப்பழத ஹபோல் டோயில் எழுதியுள் ளோர். இழத
மனதில் ஷகோண்டு நீங் கள் கழதழய படிக் க ஷதோடரலோம் .

- சந் திரஹசகரன் ஜனோர்தனன்

 நீ ல மோணிக்க சோகசம்

(The Adventure of Blue Carbuncle)

கிறிஸ்துமஸ் முடிந் து இரண்டு நோட் கள் கடந் திருந் தன. அன் று

கோழல ஷெர்லக் ஹ ோம் ழஸ சந் தித் து ெோழ் த்துகள் ஷதரிெிக் க அெர்
ெீட்டிற் குச் ஷசன் ஹறன் . அெர் ஊதோ நிற டிஷரஸ்ஸிங் கவுன்
அணிந் திருந் தோர். ஹசோபோெில் அசந் த நிழலயில் படுத் திருந் தோர். அெரது
ெலது புறத் தில் ழகக் கு எட் டும் தூரத் தில் புழகக் கும் ழபப்புகள்
ழெக் கும் சட் டம் கோணப்பட் டது. அெர் அருகில் கசங் கிய நிழலயில்
ஷசய் தித் தோள் கள் குெியலோக கிடந் தன. சற் று முன் தோன் அழெ
படிக் கப்பட் டிருக் கின் றன. ஹசோபோெின் அருகில் ஒரு நோற் கோலி இருந் தது.
அந் த நோற் கோலியின் சோயும் பகுதியில் ஒரு ஷதோப்பி மோட் டி
ழெக் கப்பட் டிருந் தது. அந் தத் ஷதோப்பி ஹமோசமோன நிழலயில்
ெிழறப்புடன் கோணப்பட் டது. உபஹயோகத் தின் கோரணத் தோல் மிகவும்
பழுதழடந் திருந் தது. ஆங் கோங் ஹக ெிரிசல் களும் கோணப்பட் டன. அந் த
நோற் கோலியின் அமரும் இடத் தில் ஒரு பூதக் கண்ணோடி மற் றும் ஒரு
ஹபோர்ஷசப்ஸ்[1] (forceps) இருந் தது, அெற் ழறக் ஷகோண்டு அந் தத்
ஷதோப்பிழய ஆரோய் ந்துள் ளோர் என் பழத கண்டு ஷகோண்ஹடன் .

“நீங் கள் மிக முக் கியமோன ஹெழலயில் இருக் கிறீ ரக

் ள் என் று
நிழனக் கிஹறன் . குறுக் கிட் டதற் கு மன் னிக் கவும் ” என் ஹறன் .

“இல் ழல ெோட் சன் . சரியோன ஹநரத் தில் ெந் துள் ளீரக

் ள் . நோன்
இப்ஹபோது கண்டறிந் த ெிெயங் கழள என் நண்பருடன் பகிர்ந்து
ஷகோள் ளப் ஹபோெதில் மகிழ் ச்சி அழடகிஹறன் ” என் று கூறி அந் த
ஷதோப்பிழய ஹநோக் கி தன் ெழளந் த கட் ழட ெிரழலக் கோட் டினோர், “இந் த
ஷதோப்பி சம் பந் தப்பட் ட ெிெயங் கழள என் னோல் முழுெதுமோக
ஒதுக் கவும் முடியெில் ழல, ஹமலும் அதிலிருந் து ஹெண்டிய
தகெல் கழள ஹசகரிக் கவும் முடியெில் ழல”

நோன் அங் கிருந் த ஒரு நோற் கோலியில் அமர்ந்து, ஷநருப்பிடத் திற் கு

முன் என் ழககழள கோண்பித் து குளிர் கோய் ந்ஹதன் . அந் த சமயத் தில்
குளிரின் தோக் கம் அதிகமோக இருந் தது. ஜன் னல் கண்ணோடிகளில் பனி
உழறந் திருப்பழதக் கோண முடிந் தது.

“இந் த ஷதோப்பியின் பின் னணியில் ஒரு மிகப் ஷபரிய குற் றம்

நடந் திருக் கிறது. அந் த மர்மத் ழத கண்டுபிடித் து குற் றம்
புரிந் தெனுக் கு தண்டழன ெோங் கித் தரப் ஹபோகிறீ ரக
் ள் அல் லெோ?”
என் ஹறன் .

“இல் ழல. இல் ழல. எந் தெித குற் றமும் இதன் பின் னணியில்
இல் ழல” என் றோர் ஹ ோம் ஸ் சிரித் துக் ஷகோண்ஹட, அெர் ஹமலும்
ஷதோடர்ந்து கூறியதோெது, “சில சதுர ழமல் பரப்பளெில் முட் டி ஹமோதி
ெோழ் க்ழக நடத் தும் நோலு மில் லியன் மக் கள் ஷதோழக ஷகோண்ட இந் த
நகரத் தில் பல ெிதமோன ெிசித் திர நிகழ் வுகள் அரங் ஹகறும் . அழெ
எல் லோெற் றின் பின் னணியிலும் ஒரு குற் றம் இருக் கும் என் று நீங் கள்
கூறிெிட முடியோது. நோஹம அது ஹபோன் ற பல ெழக் குகழள சந் தித் து
இருக் கிஹறோம் ”

“ஆம் . நோன் ெிெரித் து எழுதிய கழடசி ஆறு ெழக் குகளில் மூன் று

ெழக் குகள் குற் றப் பின் னணி எதுவும் இல் லோமல் தோஹன
இருந் தது”என் ஹறன் .

“நிச்சயமோக. நீங் கள் ஐரீன் ஆட் லர் (Irene Adler), மிஸ் ஹமரி
சதர்ஹலண்ட் (Miss Mary Sutherland) மற் றும் சுழிந் த உதடுகள் ஷகோண்ட
பிச்ழசக் கோரன் [2] ஆகிய அந் த மூன் று ெழக் குகழளத் தோன்
குறிப்பிடுகிறீ ரக
் ள் என் று நிழனக் கிஹறன் . இதுவும் அது ஹபோன் ற
சோதோரண ெிெயமோகத் தோன் இருக் கும் என் று எண்ணுகிஹறன் .
கமிெஹனர்[3] (Commissionaire) பீட்டர்சன் பற் றி உங் களுக் கு ஷதரியுமோ?”
என் று ஹகட் டோர் ஹ ோம் ஸ்.

“ஆம் . பீட்டர்சழன ஷதரியும் ”

“அெரிடமிருந் து தோன் இந் தத் ஷதோப்பி இங் கு ெந் தது”

“இது அெருக் கு ஷசோந் தமோன ஷதோப்பியோ?”

 “இல் ழல. இது அெருக் கு கிழடத் தது. ஷதோப்பிக் கு ஷசோந் தக் கோரன்
யோர் என் று ஷதரியெில் ழல. ஹசதமழடந் த இந் த பில் லிகோக் [4] (Billy Cock)
ஷதோப்பிழய அறிவுசோர்ந்த ெிெயமோக போர்க்க உங் கழள
ஹெண்டுகிஹறன் . அதற் கு முன் , இந் த ஷதோப்பி எப்படி கிழடத் தது என் று
கூறிெிடுகிஹறன் . இந் த ஷதோப்பி கிறிஸ்துமஸ் தினத் தன் று ஒரு தடித் த
கூஸுடன் [5] (Goose) கிழடத் தது. அந் த கூஸ் இப்ஹபோது பீட்டர்சன்
அடுப்பில் ஷபோரிந் து ஷகோண்டிருக் கும் என் று நிழனக் கிஹறன் . நடந் த
சம் பெம் இது தோன் . கிறிஸ்துமஸ் தினத் தன் று கோழல நோலு மணிக் கு
நம் ஹநர்ழமயோன பீட்டர்சன் , கிறிஸ்துமஸ் ஹகளிக் ழககழள முடித் து
ெிட் டு ஹடோட் டன் ம் ஹகோர்ட் (Tottenham Court) சோழலயில் இருக் கு ம்
தன் ெீடு ஹநோக் கி நடந் து ஷசன் று ஷகோண்டிருந் தோர். ஷதருெின்
ஹகஸ்ழலட் [6] (Gaslight) ஷெளிச்சத் தில் சற் றுத் தோங் கிய நழடயுடன்
ஒரு உயரமோன மனிதன் , பீட்டர்சன் முன் னோல் சற் றுத் ஷதோழலெில்
நடந் து ஷசன் று ஷகோண்டிருந் தோன் . அென் ஹதோளில் ஒரு கூஸ்
ஷதோங் கிக் ஷகோண்டிருந் தது. அென் கூட் ஜ் ஷதருழெ (Goodge Street)
அழடந் ததும் , அந் த உயர்ந்த மனிதனுக் கும் , அந் த ஷதருெில் இருந் த
சில ரவுடிகளுக் கும் இழடஹய சண்ழட ஏற் பட் டது. அந் த ரவுடிகளில்
ஒருென் அந் த உயர்ந்த மனிதனின் ஷதோப்பிழய தட் டி ெிட் டோன் .
தன் ழன தற் கோத் துக் ஷகோள் ள ழகயில் இருந் த ழகத் தடிழய தழலக் கு
ஹமல் சுழற் ற, அது தெறி பின் னோல் இருந் த கழடயின் கண்ணோடி
உழடந் தது. இழதப் போர்த்துக் ஷகோண்டிருந் த பீட்டர்சன் , அெழனக்
கோப்போற் ற ெிழரந் திருக் கிறோர். கண்ணோடி உழடக் கப்பட் டதும் தன் ழன
ஹநோக் கி சீ ருழட அணிந் த ஒரு அதிகோரி ெருெழதப் போர்த்து அச்சம்
அழடந் த அென் கூழஸ கீ ஹழ ஹபோட் டுெிட் டு சிட் டோக பறந் துெிட் டோன் .
ஹடோட் டன் ம் ஹகோர்ட் சோழலயின் பின் புறம் இருக் கும் சிக் கலோன
சந் துகளில் ஓடி மழறந் தோன் . அந் த ரவுடிகளும் பீட்டர்சழன
கண்டவுடன் அந் த இடத் ழத ெிட் டு ஓடி ெிட் டனர். அங் ஹக நடந் த
ஹபோரின் முடிெில் கீ ஹழ கிடந் த துெண்ட ஷதோப்பியும் , தூய் ழமயோன
கூஸும் பீட்டர்சன் ழகெசப்பட் டது”

“பீட்டர்சன் அெற் ழற அதன் உரிழமயோளரிடம் ஹசர்த்துெிட் டோர்

அல் லெோ?”

“அருழம நண்பஹர ... அங் கு தோன் சிக் கல் . அந் த கூஸின் இடது
கோலில் கட் டியிருந் த அட் ழடயில் மிசஸ் ஷ ன் றி ஹபக் கர் (Mrs. Henry
Baker) என் று எழுதியிருந் தது. ‘H.B.’ என் று ஷ ன் றி ஹபக் கரின்
ஷபயழரக் குறிக் கும் ெண்ணம் , ஷபயரின் முதல் எழுத் துக் கள் அந் த
ஷதோப்பியில் ஷபோறிக் கப்பட் டிருந் தது. நமது மோநகரத் தில் ஹபக் கர் என் ற
ஷபயரில் ஆயிரத் திற் கும் ஹமற் பட் டெர்களும் , ஷ ன் றி ஹபக் கர் என் ற
ஷபயரில் சில நூறு ஹபர்களும் இருக் கிறோர்கள் . அதனோல்
ஷதோப்பிழயயும் , கூழஸயும் அதன் உரிழமயோளரிடம் ஷகோண்டு
ஹசர்ப்பதில் சிரமம் இருக் கிறது”

“பின் பு பீட்டர்சன் என் ன தோன் ஷசய் தோர்”

“எந் த ஒரு சின் ன ெிெயம் என் றோலும் அதில் இருக் கும் மர்மத் ழத
ெிடுெிப்பதில் நோன் ஆர்ெம் கோட் டுஹென் என் று அறிந் த பீட்டர்சன் ,
கிறிஸ்துமஸ் தினத் தன் று கோழல ஷதோப்பிழயயும் கூழஸயும்
என் னிடம் ஷகோண்டு ெந் த ஷகோடுத் தோர். கூழஸ இன் று கோழல ெழர
ழெத் திருந் ஹதோம் . அந் த கூஸ் ஷகட ஆரம் பிப்பதற் கோன அறிகுறிகள்
ஷதன் பட் டன, அதனோல் அழத சழமத் து சோப்பிடலோம் என் று முடிவு
ஷசய் து கூழஸ பீட்டர்சனிடம் ஷகோடுத் தனுப்பிஹனன் . கிறிஸ்துமஸ்
ெிருந் ழத இழந் த முகம் ஷதரியோத மனிதரின் ஷதோப்பிழய ழெத் து
நோன் ஆரோய் ந்து ஷகோண்டிருக் கிஹறன் ”

“ஷதோப்பி மற் றும் கூழஸ கோணெில் ழல என் று அந் த

உரிழமயோளர் ஷசய் தித் தோள் களில் ெிளம் பரம் ஷசய் யெில் ழலயோ?”

“இல் ழல”

“அெர் யோர் என் று உங் களோல் கண்டுபிடிக் க முடிந் ததோ?”

“இந் த ஷதோப்பியிலிருந் து என் ன தடயங் கள் ஹசகரிக் க இயலுஹமோ

அெற் ழற ழெத் து தோன் கண்டு ஷகோள் ள முடியும் ”

“என் னது? ஷதோப்பிழயக் ஷகோண்டோ?”

“ஆம் ”

“ஹெடிக் ழக ஷசய் யோதீ ர்கள் ஹ ோம் ஸ். ஒரு பழுதழடந் த

ஷதோப்பிழயக் ஷகோண்டு என் ன கண்டுபிடிக் க முடியும் ?”

“இந் த பூதக் கண்ணோடி ஷகோண்டு போர்த்து, இழத அணிந் த

மனிதனின் பழக் கெழக் கங் கழள கண்டுபிடித் து ஷசோல் லுங் கள்
போர்ப்ஹபோம் . நோன் பகுத் தறியும் முழற பற் றித் தோன் நீங் கள்
அறிெீரக
் ஹள”

“அந் தத் ஷதோப்பிழய என் ழகயில் எடுத் து போர்த்ஹதன் . அது

சோதோரணமோக கண்ணில் படும் கருப்புத் ஷதோப்பி. ஹமல் பகுதி எல் லோ
ஷதோப்பிகள் ஹபோல ெட் ட ெடிெில் இருந் தது. அதிக உபஹயோகத் தினோல்
கடினமோக இருந் தது. ஷதோப்பியின் உட் புற அழமப்பு சிெந் த பட் டின்
நிறத் தில் இருந் தது. உபஹயோகத் தோல் ெண்ணம் இழந் த நிழலயில்
இருந் தது. ஷதோப்பிழய தயோரித் த நிறுெனத் தின் ஷபயழர கோண
முடியெில் ழல. ஹ ோம் ஸ் கூறியபடி ஷதோப்பியின் ஒரு பக் கத் தில் ‘H.B.’
என் று குறிப்பிடப்பட் டிருந் தது. ஷதோப்பி ெிளிம் பு முடியும் உள் பகுதியின்
இருபுறத் திலும் துழளயிடப்பட் டிருந் தது. ஷதோப்பிழய தழலயில்
திடமோக ழெக் க உதவும் எலோஸ்டிக் (Elastic) ஷகோண்டு கட் டுெதற் கோக
அந் த துழளகள் இடப்பட் டிருக் கிறது, ஆனோல் எலோஸ்டிக் எதுவும் அந் த
ஷதோப்பியில் கட் டப்படெில் ழல. ஆங் கோங் கு ெிரிசல் கள் ெிழுந் து, பல
இடங் களில் மோசு படிந் து, நிறம் மோறியழத மழறக் க ழம
தடெப்பட் டும் இருந் தது.

“என் னோல் எதுவும் கண்டு ஷகோள் ள இயலெில் ழல” என் று கூறி

ஹ ோம் ஸிடம் அந் தத் ஷதோப்பிழயக் ஷகோடுத் ஹதன் .

“உங் களோல் கண்டுபிடிக் க முடியெில் ழல என் று கூறுெது தெறு.

நீங் கள் கோரண கோரணிகழள அறிய முயற் சி ஷசய் யெில் ழல.
கோரணங் கழள ஷெளியில் ஷகோண்டு ெருெதற் கு பயப்படுகிறீ ரக
் ள் ”

“சரி. நீங் கள் என் ன தோன் கண்டுபிடித் தீர்கள் என் று கூறுங் கள் ”

அெர் ழகயில் ஷதோப்பிழய எடுத் தோர், அழத அெருக் ஹக உரிய

போணியில் கூர்ந்து கெனித் தோர். “ம் ம்.. இழதக் ஷகோண்டு உறுதியோன
சில ெிெயங் கழள அறிந் து ஷகோள் ள முடிகிறது. சில தடயங் கள்
ஷகோண்டு உறுதியோன முடிவுக் கு ெர முடியெில் ழல என் றோலும் ,
முடிவுக் கு ெர சில சோத் தியக் கூறுகள் அதிகமோக உள் ளன. இந் தத்
ஷதோப்பிழய அணிந் தென் அறிெில் ஹதர்ந்தெனோகத் ஷதரிகிறோன் .
கடந் த மூன் று ெருடங் களில் நல் ல நிழலழமயில் இருந் தெர்,
இப்ஹபோது ஊழ் ெிழன கோரணமோக மிகுந் த சிக் கலில் இருக் கிறோர்.
அெருக் கு முன் பு இருந் த ஷதோழல ஹநோக் குப் போர்ழெ இப்ஹபோது
இல் ழல. அதனோல் தெறோன கோரியங் களில் ஈடுபட் டு தன்
ஷசோத் துக் கழள இழந் துள் ளோர். தப்போன ஹசர்க்ழக, குடிப்பழக் க ம்
இழெகள் கூட கோரணமோக இருக் கலோம் . அெருக் கும் அெர்
மழனெிக் கும் இழடஹய கருத் து ஹெறுபோடு இருப்பதற் க ோன
ெோய் ப்புகள் அதிகமோக உள் ளன”

“எனதருழம ஹ ோம் ஸ் அெர்கஹள”.

அெர் ஹபசுெழத நோன் தழட ஷசய் ய நிழனத் தோலும் , அழதயும்

மீ றி அெர் ஹமலும் ஹபசிக் ஷகோண்டிருந் தோர். “அெர் தன் தன் மோனத் ழத
முழுழமயோக இழக் கெில் ழல. உடல் உழழப்பற் ற ெோழ் க்ழக முழற
உழடயெர், ெீட்டில் அதிக ஹநரம் ஷசலெிடுபெர். நடுத் தர ெயதுழடயெர்.
நழரத் த தழல முடிழய உழடயெர். சமீ பத் தில் முடி திருத் தம்
ஷசய் துள் ளெர். தழலமுடியில் ழலம் க் ரீம் (lime-cream) உபஹயோகிப்பெர்.
இழெ தோன் இந் த ஷதோப்பியின் மூலம் கண்டறியக் கூடியழெ.
கழடசியோக, அெர் ெீட்டில் எரிெோயு இழணப்பு இல் ழல என் பழதயும்
ஷதரிெித் துக் ஷகோள் கிஹறன் ”

“நீங் கள் ஹெடிக் ழக ஷசய் கிறீ ரக

் ள் ஹ ோம் ஸ்”

“நிச்சயமோக ஹெடிக் ழக ஷசய் யெில் ழல. நோன் இெ் ெளவு

ெிளக் கங் கள் கூறியும் அழத எப்படி கண்டுபிடித் ஹதன் என் று
நிர்ணயிக் க முடியெில் ழலயோ?”

“பகுத் தறிய முடியோத மூடனோக இருக் கிஹறன் நோன் . நீங் கள்

கூறியெற் ழற எெ் ெோறு கண்டுபிடித் தீர்கள் என் று என் னோல் ஷதோடர்பு
படுத் தி போர்க்க முடியெில் ழல. உதோரணத் திற் கு அென் அறிவுக்
் ள் ?”
கூர்ழமயோனென் என் று எப்படி ஷசோல் கிறீ ரக

ஹ ோம் ஸ் அந் தத் ஷதோப்பிழய எடுத் து அெர் தழலயில்

அணிந் தோர். அது அெர் தழலயில் நிற் கோமல் , ஷதோப்பியின் உள் ெிளிம் பு
ஷநற் றிழய கடந் து மூக் கின் ஹமல் நுனி ெழர ஷசன் றது. “ஷதோப்பியின்
உள் சுற் றளவு அதிகமோக உள் ளது. இெ் ெளவு ஷபரிய தழலயின் மூழள
அளவும் ஷபரிதோக இருக் க ஹெண்டும் . மூழளயின் அளவு அதிமோக
இருப்பெர்கள் அறிவுத் திறன் ெோய் ந்தெர்கள் என் பழத நீங் கள்
் ள் [7]”
அறிெீரக

“சமீ பமோக அெர் ஷசோத் துக் கழள இழந் துள் ளோர் என் பதற் கோன
ெிளக் கம் ”

இந் த ஷதோப்பி ெோங் கி மூன் று ெருடங் கள் இருக் கும் . ஷதோப்பி

ெிளிம் பு முடிெில் இருக் கும் பட் ழடயோன பகுதிழய போர்த்தீர்களோ,
பட் டினோல் ஷசய் யப்பட் டிருக் கிறது. ஷதோப்பியின் உட் பகுதி தரமோன
ழகத் திறனுடன் உருெோக் கப்பட் டுள் ளது. இெற் ழறக் ஷகோண்டு இது
ெிழலயுயர்ந்த தரமோன ஷதோப்பி என் று கூறலோம் . இெ் ெளவு ெிழல
உயர்ந்த ஷதோப்பிழய மூன் று ெருடங் களுக் கு முன் ெோங் க
முடிந் தெனோல் , இழத ெிட் ஷடோழித் து புது ஷதோப்பி ெோங் க
முடியெில் ழல. இழத ழெத் து சமீ பத் தில் அெருழடய நிதி நிழலழம
பலெீனமோக உள் ளது என அறியலோம் ”

“சரி. அெரது ஷதோழல ஹநோக் கு போர்ழெ பற் றி நீங் கள் கூறியது

எழத ழெத் து?”

ஹ ோம் ஸ் சிரித் துக் ஷகோண்டோர். “இஹதோ அென் முன் ஹனோக் கு

போர்ழெக் கோன ெிளக் கம் ”என் று கூறி ஷதோப்பியில் இருந் த
துழளழயயும் , சிறு ெழளயத் ழதயும் கோண்பித் தோர். இந் த துழளயும்
ெழளயமும் ஷதோப்பியுடன் ெருெதில் ழல. ெோங் கிய பின் துழள
ஷசய் து ெழளயத் ழத ழெத் து கயிற் றுடன் ஷபோருத் தியிருக் க
ஹெண்டும் . முன் ஹனோக் கு போர்ழெ இருந் ததோல் தோன் கோற் றினோல்
ெிலகோமல் இருக் க இழத ஷசய் துள் ளோன் . கட் டியிருந் த கயிறு
அறுந் திருக் கிறது. அழதச் ஷசப்பனிட அென் முயற் சிக் கெில் ழல.
அதனோல் இப்ஹபோது அெனுக் கு முன் இருந் த முன் ஹனோக் கு போர்ழெ
இப்ஹபோது இல் ழல என் று கூறலோம் . ஷதோப்பியில் இருக் கும் கழரகழள
அகற் ற எழுதும் ழம ழெத் து மழறத் துள் ளோன் . இழத ழெத் து அென்
தன் தன் மோனத் ழத இழக் கெில் ழல என் று கூறலோம் ”

“உங் கள் ெிளக் கங் கள் நம் பகத் தன் ழம ெோய் ந்ததோக இருக் கின் றன”

“அென் நடு ெயதினன் , நழரத் த முடியுழடயென் , சமீ பத் தில் முடி

திருத் தம் ஷசய் தென் , ழலம் கிரீம் உபஹயோகிப்பென் , ஹபோன் ற
ெிெயங் கழள ஷதோப்பியின் உள் பகுதியில் ஒட் டியிருக் கும் முடிழய
பூதக் கண்ணோடியில் போர்த்தோல் உங் களுக் ஹக ஷதரியும் . முடியின் ஒரு
முழனயில் கத் திரிக் ஹகோலோல் ஷெட் டப்பட் டதற் கோன அறிகுறிகழள
போர்க்கலோம் . மற் றும் முடி பிசு பிசுஷென இருப்பழத ழெத் து க் ரீம்
உபஹயோகிப்பென் என் பழத அறியலோம் , எலுமிச்ழச ெோசழன
இருப்பழதயும் நீங் கள் உணரலோம் . ஷதோப்பியில் ஒட் டியிருக் கு ம்
தூசிழய கெனித் தீர்களோ, அதில் ஷதருெில் இருக் கும் சோம் பல் நிற
புழுதிழய ெிட ெீட்டில் ஹசரும் பழுப்பு நிற தூசிஹய அதிகமோக உள் ளது.
இழத ழெத் து இந் தத் ஷதோப்பி பல மணிஹநரம் ெீட்டில் , ஷதோப்பிக் கோன
ஷகோக் கியில் ஷதோங் கிக் ஷகோண்டிருந் திருக் க ஹெண்டும் என் று அறிந் து
ஷகோள் ளலோம் . ஷதோப்பியின் உட் புறம் ஈரப்பதத் துடன் இருக் கிறது. இழத
ழெத் து அெனுக் கு எளிதில் ெியர்க்கும் என் றும் , உடல் நிழல
கட் டுக் ஹகோப்போக இல் ழல என் றும் அறியலோம் ”

“அென் மழனெியுடனோன உறெில் ெிரிசல் உள் ளது என் பதற் கோன

ெிளக் கம் ?”

“பல ெோரங் களோக இந் தத் ஷதோப்பி தூசி தட் டி சுத் தம்
ஷசய் யெில் ழல. உங் கள் ஷதோப்பியில் இது ஹபோன் ற தூசி இருந் து ,
உங் கள் மழனெி இது ஹபோன் ற ஷதோப்பியுடன் உங் கழள ஷெளியில்
ஷசல் ல அனுமதிக் கிறோர் என் றோல் , உங் களுழடய மழனெியின்
அன் ழப இழந் த துரதிருெ் டமோனெர் என் று கூறலோம் ”

“ஆனோல் அென் திருமணம் ஆகோதெனோக இருக் கலோஹம?”

 “இல் ழல. மழனெிழய சமோதோனப்படுத் தஹெ அந் த கூழஸ
ெோங் கிச் ஷசன் றுள் ளோன் . நோன் ஏற் கனஹெ கூறியபடி, கூஸின் கோலில்
மிசஸ் ஷ ன் றி ஹபக் கர் என் ற எழுத் துக் கள் ஷபோறித் த அட் ழட
கட் டப்பட் டிருந் தது. ஹமலும் ஷதோப்பியில் H.B. என் ற எழுத் துக் க ள்
ஷபோறிக் கப்பட் டு இருந் ததோகவும் கூறியிருந் ஹதன் . ஷதோப்பியில்
இருக் கும் H.B. எழுத் துக் கள் ஷ ன் றி ஹபக் கர் என் ற ஷபயழரத் தோன்
குறிக் கிறது என் றும் நீங் கள் அறிெீரக
் ள் . அதனோல் மழனெியின்
ஷபயழர குறிப்பிட் டு இந் த கூழஸ ெோங் கியுள் ளோன் என் பதற் கு மோற் று
கருத் து இருக் க முடியோது”

“எல் லோெற் றிற் கும் ஒரு பதில் ழெத் திருக் கிறீ ரக

் ள் . அென் ெீட்டில்
எரிெோயு இழணப்பு இல் ழல என் பழத எப்படி கண்டு ஷகோண்டீர்கள் ?”

“ஒரு ஷதோப்பியில் ஒன் று அல் லது இரண்டு ஷமழுகு கழரகள்

இருக் கலோம் . ஆனோல் இந் தத் ஷதோப்பியில் குழறந் தது ஐந் து ஷமழுகு
கழரகளோெது இருக் கின் றன. ெீட்டில் எரிெோயு இழணப் பு
ழெத் திருப்பெர்கள் ெீட்டின் இரவு ஷெளிச்சத் திற் கு எரிெோயு ஷகோண்ட
ெிளக் குகழளஹய உபஹயோகிப்போர்கள் , அப்ஹபோது ஷமழுகுெர்த்தியின்
உபஹயோகம் குழறெோக இருக் கும் . இென் ெீட்டில் எரிெோயு இழணப் பு
இல் லோததோல் ஷமழுகுெர்த்திழய அதிகம் உபஹயோகித் துள் ளோன் . ஒரு
ழகயில் ஷதோப்பியும் , மறு ழகயில் ஷமழுகுெர்த்தியும் ஏந் தி படிகளில்
ஏறும் ஷபோழுது ஷமழுகுெர்த்தியின் ஷமழுகு ஒழுகி இந் தத் ஷதோப்பியில்
ெிழுந் துள் ளது. இப்ஹபோது நம் புகிறீ ரக
் ளோ?”

“அற் புதம் . உங் கள் புத் திக் கூர்ழமழய ஷெகுெோக போரோட் டுகிஹறன் ”
என் ஹறன் சிரித் துக் ஷகோண்ஹட, “ஆனோல் , நீங் கள் சற் று முன் கூறியது
ஹபோல் இதன் பின் னணியில் எந் த குற் றமும் இல் ழல அல் லெோ?
ஒருெர் அெருழடய கூழஸ இழந் துள் ளோர், அழதத் தெிர ஷபரிதோக
ஹெறு எதுவும் இல் ழல அல் லெோ? இத் தழன ெிெரங் கழள இந் தத்
ஷதோப்பியில் இருந் து பகுத் தறிய நீங் கள் ஷசலெிட் ட ஹநரம் மற் றும்
ஆற் றல் ெீண் தோஹன?”

நோன் ஹகட் ட ஹகள் ெிக் கு பதிலளிக் க ஹ ோம் ஸ் யத் தனித் த ஹபோது,

ெீட்டின் கதழெத் திறந் து பீட்டர்சன் உள் ஹள நுழழந் தோர். அெர்
கன் னங் கள் சிெந் திருந் தன. அெர் முகத் தில் பிரமிப்பும் ஆச்சர்யமும்
கோணப்பட் டது.

“அந் த கூஸ்... மிஸ்டர் ஹ ோம் ஸ் அந் த கூஸ்..” என் று

திணறியெோஹற ஹபசினோர் பீட்டர்சன் .

“ஆம் அதற் ஷகன் ன. உயிர்ஷபற் று, இறக் ழககள் ெிரித் து உங் கள்
சழமயலழற ஜன் னல் ெழியோக பறந் துெிட் டதோ” என் று கூறி
ஹ ோம் ஸ் தோன் அமர்ந்திருந் த திழசயிலிருந் து முற் றிலுமோக திரும் பி
பீட்டர்சனின் முகபோெழனகழள கூர்ந்து கெனித் தோர்.

“கூஸின் ஷதோண்ழடப் பகுதியில் இருந் து என் மழனெி இழத

கண்ஷடடுத் தோள் ” என் று கூறி தன் ழகழய நீட் டினோர். உள் ளங் ழகயின்
மத் தியில் ஒரு நீல நிற கல் மிளிர்ந்தது. அது ஒரு பயறு அளழெ ெிட
சிறியதோக இருந் தோலும் , அது தூய் ழமயுடனும் , பிரகோசமோன
ஒளிர்வுடனும் கோணப்பட் டது. அெர் ழகயில் அது மிளிர்ெழத போர்க்கும்
ஷபோழுது, இருட் டில் இருக் கும் தீ ப்ஷபோறி ஹபோல் இருந் தது.

சோய் ந்து அமர்ந்திருந் த ஹ ோம் ஸ் ெிசில் அடித் து நிமிர்ந்து

அமர்ந்தோர். “நீங் கள் மிகப்ஷபரிய அதிர்ெ்டக் கோரன் பீட்டர்சன் . இது
என் ன என் று ஷதரியுமோ?”

“என் ன இது? ழெரமோ? ெிழலயுயர்ந்த கல் லோ? கண்ணோடிழய

ஷெட் ட உதவுெது இது தோஹன” என் றோர் பீட்டர்சன் . “ெிழலயுயர்ந்த
கற் கள் அழனத் திற் கும் ஹமலோனது இது” என் றோர் ஹ ோம் ஸ்.
 “இது ஹமோர்கோர் ரோணியுழடயது (Morcar’s Countess) அல் லஹெோ!”
என் ஹறன் நோன் ஆச்சர்யத் துடன் .

“அதுஹெ தோன் . ‘தி ழடம் ஸ்’ (The Times) பத் திரிக் ழகயில் இதன்
அளவுகள் குறிப்பிட் ட ெிளம் பரம் சமீ பகோலமோக ெருகிறஹத. இது
மிகவும் தனித் துெம் ெோய் ந்தது. இதன் மதிப்பு என் ன என் று
அனுமோனமோக கூறலோஹம தெிர, சரியோன மதிப்ழபச் ஷசோல் ல
இயலோது. இழதக் கண்டுபிடித் து ஷகோடுப்பெர்க்கு ஆயிரம் பவுண்டுகள்
சன் மோனம் ஷகோடுக் கிறோர்கள் . இந் த சன் மோனம் இதன் மதிப்பிற் கு ஒரு
பங் கு கூட ஷபறோது” என் றோர் ஹ ோம் ஸ்.

“ஆயிரம் பவுண்டுகளோ! எல் லோம் கடவுளின் கருழண”என் று

கமிெஹனர் சட் ஷடன் று நோற் கோலியில் சோய் ந்து என் ழனயும்
ஹ ோம் ழசயும் மோறி மோறிப் போர்த்தோர்.

“ரோணி இந் தக் கல் ழலக் கண்டுபிடிக் கெில் ழல என் றோல்

அெளிடம் இருக் கும் ஷமோத் த ஷசோத் தின் போதிழய இழக் க ஹெண்டி
இருக் கும் ”என் றோர் ஹ ோம் ஸ்.
 “என் ஞோபகம் சரியோனதோக இருந் ததோல் , இது
கோஸ்ஹமோஷபோலிட் டன் (Cosmopolitan) என் னும் தங் கும் ெிடுதியில்
கோணோமல் ஹபோனது என் று நிழனக் கிஹறன் ”என் ஹறன் .

் ள் ெோட் சன் . டிசம் பர் 22 அன் று, அதோெது ஐந் து

“சரியோக கூறினீரக
நோட் களுக் கு முன் , ஜோன் ோர்னர் என் ற குழோய் ஷசப்பனிடுபெர்
(Plumber), ரோணியின் நழக ஹபழழயில் இருந் து இழத திருடியதோக
குற் றம் சோட் டப்பட் டுள் ளோர். கிழடத் த ஆதோரங் கள் அழனத் தும் ஜோன்
ோர்னருக் கு போதகமோக இருந் ததோல் அழசசஸிற் கு[8] (Assizes) இந் த
ெழக் கு மோற் றப்பட் டுள் ளது. இழதப் பற் றிய ெிெரங் கள் என் னிடம்
நிச்சயமோக இருக் கும் என் று நிழனக் கிஹறன் ”என் று கூறி அெரிடம்
இருந் த ஷசய் தித் தோள் குெியலில் அந் த ஹததிழய ழெத் து ஹதடி ஒரு
தோழள ஷெளியில் எடுத் து அழத போதியோக மடித் து ஹ ோம் ஸ்
படிக் கலோனோர்.

“கோஸ்ஹமோஹபோலிட் டன் தங் கும் ெிடுதியில் நழக திருட் டு. ஜோன்

ோர்னர் (John Horner), 26, குழோய் ஷசப்பனிடுபெர், ஹமோர்கோர்
ரோணியின் நழக ஹபழழயில் இருந் த நீல நிற மோணிக் கத் ழத
அபகரித் துள் ளோர் என் று குற் றம் சோட் டப்பட் டுள் ளோர். ரோணி
தங் கியிருந் த ெிடுதி அழறகளில் உழட மோற் றுெதற் ஷகன் று தனியோக
ஒரு அழற இருந் தது. அந் த அழறயில் இருந் த குளிர் கோயும்
ஷநருப்பிடத் தின் பின் னோல் இருக் கும் இரண்டோெது குழோய் சற் று
ெிலகியிருந் தது. அழத பற் ற ழெத் து சரி ஷசய் ய ெிடுதியின் ஹமல்
நிழலப் பணியோளரோன ஹஜம் ஸ் ழரடர் (James Ryder) ஜோன்
ோர்னழர அமர்த்தியுள் ளோர். ோர்னர் குழோழய ஷசப்பனிடும் ஹபோது
ழரடர் சிறிது ஹநரம் உடன் இருந் துள் ளோர். பின் னர் ஹெறு ஹெழலக் கோக
ழரடர் அழழக் கப்பட் டுள் ளோர். அந் த ஹெழலழய முடித் து பின்
ரோணியின் அழறக் கு ெந் து போர்த்த ஹபோது ோர்னர் அங் கு இல் ழல.
அந் த அழறயில் இருந் த அலமோரி உழடத் து திறக் கப்பட் டிருந் த து.
அந் த அழறயின் ஹமழசயில் இருந் த ஷமோரோக் ஹகோ (Morocco) ஹபழழ
கோலியோக இருந் தது. அதில் தோன் நீல நிற மோணிக் கத் ழத ரோணி
பத் திரப்படுத் தி இருந் தோர் என் பழத பின் னர் அறிந் தனர். ழரடர் கணம்
தோமதிக் கோமல் அழனெருக் கும் இழத ஷதரிெிக் க, ோர்னர் அன் று
மோழலஹய ழகது ஷசய் யப்பட் டோன் . ஆனோல் அந் த மோணிக் கம்
அெனிடஹமோ அென் ெீட்டிஹலோ கிழடக் கெில் ழல. நழக கோணோமல்
ஹபோன உடன் ழரடர் கூக் குரல் எழுப்பிய ஹபோது, ரோணியின்
பணிப்ஷபண் கோத் தரின் க் யூஸோக் (Catherine Cusack) அந் த அழறக் கு
ெிழரந் து ஷசன் றுள் ளோர். அங் கு அெள் போர்த்தது ழரடர் கூறிய
கூற் றுகள் அழனத் திற் கும் ஒத் திருந் ததோக சோட் சி அளித் துள் ளோர்.
‘Bடி
’ ெிென் சோர்ந்த கோெல் அதிகோரி பிரோட் ஸ்ட் ரீட் (Bradstreet),
ோர்னழர ழகது ஷசய் த ஹபோது, தோன் குற் றெோளி இல் ழல என் று
ென் ழமயோக மறுத் துள் ளதோக கூறியுள் ளோர். ோர்னருக் கு ஏற் கனஹெ
திருட் டுப் பின் னணி இருந் ததோல் நீதிபதி இந் த ெழக் ழக அழசசஸ்
நீதிமன் றத் திற் கு மோற் றிெிட் டோர். நீதிமன் ற உழரயோடலின் ஹபோது
கடுழமயோன உணர்வுகழள ஷெளிப்படுத் திய ஜோன் , நீதிபதி தன்
உழரழய முடிக் கும் ஹபோது மயங் கி ெிழுந் துெிட, அெழன சிழறக் கு
தூக் கிச் ஷசன் றனர்”

“ம் .. நீதித் துழறயும் , கோெல் துழறயும் அென் நிழலழமழய

ஷபரிதோக எடுத் துக் ஷகோண்டதோக ஷதரியெில் ழல”என் று கூறிக்
ஷகோண்ஹட ஹ ோம் ஸ் ஷசய் தித் தோழள கீ ஹழ ழெத் தோர். “ஹபழழயில்
பூட் டி ழெக் கப்பட் டிருந் த இந் தக் கல் , ஹடோட் ஹடன் ம் ஹகோர்ட்
சோழலக் கு எப்படி ெந் தது. இந் த இரண்டு சம் பெங் களுக் கு இழடயில்
நடந் த சம் பெங் கள் என் ஷனன் ன என் று கண்டுபிடித் தோக ஹெண்டும் .
போர்த்தீர்களோ ெோட் சன் , நோம் சற் று முன் ஷதோப்பிழய ழெத் து
கண்டுபிடித் த சின் னச் சின் ன ெிெயங் கள் இப்ஹபோது முக் கியம்
ெோய் ந்ததோக ஆகிெிட் டன. இந் த ெிழலயுயர்ந்த கல் , கூஸின்
ஷதோண்ழடயில் இருந் து கண்ஷடடுக் கப்பட் டுள் ளது. இந் த கூஸ்,
பழுதழடந் த ஷதோப்பியின் உரிழமயோளர் மிஸ்டர் ஷ ன் றி ஹபக் கரிடம்
எப்படி ெந் தது? நோம் எப்படியோெது மிஸ்டர் ஷ ன் றி ஹபக் கழர
சந் தித் து இந் த மர்மத் திற் கு ெிழட கோண ஹெண்டும் . முதலில் எளிதோன
அணுகுமுழறழய ழகயோள் ஹெோம் . ஷசய் தித் தோளில் ெிளம் பரம்
தருஹெோம் . இந் த அணுகுமுழற ஹதோல் ெியுற் றோல் ஹெறு
அணுகுமுழறழய கழடபிடிப்ஹபோம் ”

் ள் ?”
“என் னஷென் று ெிளம் பரம் ஷசய் ெீரக

“அந் தத் தோழளயும் ஷபன் சிழலயும் எடுத் துக் ஷகோடுங் கள் என் று
கூறி ஹ ோம் ஸ் அதில் எழுதியதோெது. ‘கூட் ஜ் ஷதரு முழனயில் ஒரு
கூஸும் , ஒரு கருப்புத் ஷதோப்பியும் கிழடத் துள் ளது. மிஸ்டர் ஷ ன் றி
ஹபக் கர் இன் று மோழல ஆறழர மணிக் கு 221B ஹபக் கர் ஷதரு ெந் து
இழதப் ஷபற் றுக் ஷகோள் ளலோம் ’, இது எளிழமயோகவும் , புரியும் படியும்
உள் ளது அல் லெோ?”என் றோர் ஹ ோம் ஸ்.

“ஆம் . ஆனோல் அென் இழதப் போர்க்க ெோய் ப்பு

இருக் கிறதோ?”என் ஹறன் .

“நிச்சயமோக. ஹமோசமோன நிதி நிழலயில் இருக் கும் அெனுக் கு

இது ஒரு ஷபரிய இழப்போகும் . கண்ணோடி உழடந் ததில் பயந் து ஓடிய
அென் , கூழஸயும் ஷதோப்பிழயயும் ெிட் டு ெந் ததில் மிகவும் ெருத் தம்
அழடந் திருப்போன் . ஹமலும் அெழனத் ஷதரிந் தெர்கள் இந் த
ெிளம் பரத் ழத போர்த்தோல் அெனிடம் ஷதரிெிக் க ெோய் ப்பிருக் கிறது.
பீட்டர்சன் , உடன் ெிழரந் து, இழத ெிளம் பர நிறுெனத் திடம் ஷகோடுத் து
இன் று மோழல எல் லோ ஷசய் தித் தோள் களிலும் இந் த ெிளம் பரம் ெர
ஹெண்டும் என் று கூறி ஷகோடுத் து ெிடு”என் றோர் ஹ ோம் ஸ்
பீட்டர்சழனப் போர்த்து.

“எந் தப் பத் திரிக் ழககளில் ெிளம் பரம் ெர ஹெண்டும் ”

 “ம் ... க் ஹளோப் (Globe), ஸ்டோர் (Star), போல் மோல் (Pall Mall), ஷசயின் ட்
ஹஜம் ஸ் (St. James), ஈெ் னிங் நியூஸ் (Evening News), ஸ்டோண்டர்ட்
(Standard), எக் ஹகோ (Echo). உனக் குத் ஷதரிந் து ஹெறு ஏதோெது இருந் தோல் ,
அதிலும் ஷகோடுத் து ெிடு”

“சரி. இந் த மோணிக் கக் கல் ழல என் ன ஷசய் ெது?”

“ஆம் . அழத நோன் ழெத் திருக் கிஹறன் . நன் றி. ஹமலும் பீட்டர்சன் ,
எனக் கு நீங் கள் ஒரு கூஸ் ெோங் கித் தர ஹெண்டும் . மோழலயில் மிஸ்டர்
ஹபக் கர் ெந் தோல் அழத ஷகோடுத் துெிடுஹென் ”

பீட்டர்சன் ஷசன் றதும் அந் த கல் ழல எடுத் து ஒளியில் பிடித் து

போர்ழெயிட் டோர். “இது எெ் ெளவு அழகோனது என் று போர்த்தீர்களோ. இது
மின் னும் அழழக ரசித் துக் ஷகோண்ஹட இருக் கலோம் . இந் தக் கல் ழல
ழமயமோக ழெத் து பல குற் றங் கள் நடந் திருக் கின் றன. அழனத் து
ெிழலயுயர்ந்த கற் களும் ஏஹதோ ஒரு குற் றத் தில்
சம் பந் தப்பட் டிருக் கின் றன. இழத ெிட ஷபரிய மற் றும் பழழம ெோய் ந்த
கற் கள் மனித இரத் தம் ெோங் கோமல் ெிடுெதில் ழல. இந் தக் கல் லுக் கு
இன் னும் இருபது ெருடங் கள் கூட நிரம் பெில் ழல. ஷதற் கு ழசனோெில்
அஹமோய் ஆற் றின் (Amoy River) கழரயில் இது கண்டுபிடிக் கப்பட் ட து.
ஒரு மோணிக் கத் திற் கு ஹதழெயோன அழனத் து சிறப்பு அம் சங் களும்
இதில் உள் ளது. மோணிக் கக் கற் கள் சிெப்பு ரூபி நிறத் தில் இருக் கும் .
ஆனோல் இது நீல நிறத் தில் உள் ளது. அது ஒன் று தோன் குழற.
இெ் ெளவு இளழமயோன கல் லோக இது இருந் தோலும் . இந் தக் கல் ,
ஷகோடிய ெரலோறு ஷகோண்டது. இந் த நோற் பது கிரோம் கரியினோல் ஷசய் த
பளிங் கு கல் லின் பின் னோல் இரண்டு ஷகோழலகள் , ஒரு அமில (acid)
ெீச்சு, ஒரு தற் ஷகோழல மற் றும் பல திருட் டுகள் நடந் ஹதறி
இருக் கின் றன. அழகோன இந் தப் ஷபோருள் , பலழர தூக் கு ஹமழடக் கும் ,
சிழறச்சோழலக் கும் அனுப்பியுள் ளது என் று கூறினோல் யோரோெது
நம் புெோர்களோ? இழத என் னிடம் இருக் கும் திடமோன ஷபட் டியில் பூட் டி
பத் திரப்படுத் த ஹெண்டும் . ரோணிக் கு ஹசதி எழுதி, இது நம் மிடம் தோன்
உள் ளது என் று ஷதரியப்படுத் த ஹெண்டும் ”

“ ோர்னர் நிரபரோதி என் று நீங் கள் நம் புகிறீ ரக

் ளோ?”

“எனக் குத் ஷதரியெில் ழல”

“அப்படிஷயன் றோல் , ஷ ன் றி ஹபக் கருக் கும் , இந் த கல் லிற் கும்

ஏதோெது சம் பந் தம் இருக் குமோ?”

“ஷ ன் றி ஷபக் கருக் கு இதில் சம் பந் தம் இருக் கோது என் று

நிழனக் கிஹறன் . அெர் ஷகோண்டு ஷசல் லும் பறழெயில் இந் தக் கல்
இருந் தழத அெர் அறிந் திருக் க ெோய் ப்பில் ழல. நம் ெிளம் பரத் ழதப்
போர்த்து அெர் இங் கு ெந் தோல் ஒரு ஹசோதழன ஷசய் து அெருக் கு இந் த
திருட் டில் ஷதோடர்பு இருக் கிறதோ? இல் ழலயோ? என் று
கண்டுபிடித் துெிடலோம் ”

“அதுெழர நோம் ஹெறு எந் த ெழியிலும் குற் றெோளிழய

கண்டுபிடிக் க முடியோதோ?”

“இல் ழல. எனக் குத் ஷதரிந் து ஹெறு எந் த ெழியும் இல் ழல”

“அப்படிஷயன் றோல் நோன் என் மருத் துெப் பணிழய ஷதோடர்கிஹறன் .

இன் று மோழல ஆறழர மணிக் கு இங் கு ெருகிஹறன் . சிக் கலோன இந் த
ெழக் கில் என் ன நடக் கிறது என் று ஷதரிந் து ஷகோள் ள மிகவும்
ஆர்ெமோக உள் ளது”

“மோழல உங் கள் ெருழகழய ஆெலுடன் எதிர்போர்க்கிஹறன் . நோன்

ஏழு மணிக் கு இரவு உணவு உண்ஹபன் . இரவு உணெிற் கு உட் கோக் [9] தோன்
சழமக் கப் ஹபோகிறோர் மிசஸ் ட் சன் . அெழர பறழெயின்
ஷதோண்ழடப் பகுதிழய நன் கு ஆரோய் ந்து போர்த்து பின் சழமக் குமோறு
ஹகட் டுக் ஷகோள் ளப் ஹபோகிஹறன் ” என் றோர் ஹ ோம் ஸ் சிரித் துக் ஷகோண்ஹட.

ஹெழலயின் கோரணத் தோல் மோழல ஆறழர மணி கடந் து சிறிது

ஹநரம் கழித் ஹத ஹபக் கர் ஷதருெில் உள் ள ஹ ோம் ஸ் ெீட்ழட
அழடந் ஹதன் . ஹ ோம் ஸ் ெீட்டின் முன் ஒரு உயர்ந்த மனிதர் நின் று
ஷகோண்டிருந் தோர். அெர் ஸ்கோட் ச் போனட் [10] (Scotch Bonnet)
அணிந் திருந் தோர். அெரது ஹமல் சட் ழட பட் டன் கழள தோழட ெழர
முடுக் கி ெிட் டிருந் தோர். அெர் சரியோக ெீட்டுக் கதெின் ஹமல் இருக் கு ம்
ஹபன் ழலட் [11] (fanlight) அழர ெட் டத் திலிருந் து ெந் த ஒளியில்
நின் றிருந் தோர். நோன் கதெின் அருகில் ஷசன் ற ஹபோது கதவு திறந் தது.
நோங் கள் இருெரும் ஒன் றோக ஹ ோம் ஸின் அழறழய அழடந் ஹதோம் .

“நீங் கள் மிஸ்டர் ஷ ன் றி ஹபக் கர் தோஹன”என் று கூறி ஹ ோம் ஸ்

தன் இருக் ழகயில் இருந் து எழுந் து அெழர ெரஹெற் றோர். ெீட்டிற் கு
ெருபெர்கழள ஹ ோம் ஸ் அெருக் ஹக உரிய போணியில் அன் புடன்
ெரஹெற் றோர். “குளிர் கடுழமயோக உள் ளது, குளிர் கோயும்
ஷநருப்பிடத் திற் கு அருகில் இருக் கும் இந் த இருக் ழகயில் அமருங் கள் .
உங் களின் இரத் த ஓட் டம் குளிர் கோலத் ழத ெிட ஹகோழட கோலத் துக் கு
தோன் ஏதுெோக இருக் கும் என் று நிழனக் கிஹறன் . ஆ.. ெோட் சன் , சரியோன
சமயத் தில் ெந் துள் ளீரக
் ள் . இது உங் களுழடய ஷதோப்பி தோஹன மிஸ்டர்
ஹபக் கர்”

“ஆம் . சந் ஹதகமில் ழல அது என் ஷதோப்பி தோன் ”

ெந் தெர் ஷபரிய உடலழமப்புடன் கோணப்பட் டோர். உருண்ழடயோன

ஹதோள் கள் , ஷபரிய தழல, அகன் ற அறிவு சோர்ந்த முகம் , நழரத் த பழுப்பு
நிற தோடியும் ஷகோண்டிருந் தோர். அெரது மூக் கும் கன் னமும் ஷமலிதோக
சிெந் திருந் தது. அெரது நீண்ட ழககளில் நடுக் கம் கோணப்பட் டது.
ஹ ோம் ஸ் அெரின் பழக் க ெழக் கங் கழளப் பற் றி கூறியது நிழனவுக் கு
ெந் தது. அெரது துருஹெறிய கருப்பு ஹமலோழடயின் முன் பக் க
பட் டன் கள் அழனத் தும் முடுக் கி ெிடப்பட் டிருந் தன. ஹமலோழடயின்
கோலர் ஹமல் ஹநோக் கி தூக் கி ெிடப்பட் டிருந் தது. அெரது ஷமலிந் த ழக
மணிக் கட் டு பகுதிழய போர்க்கும் ஹபோது ஹமலோழடழய மீ றி உள் ஹ ள
அணிந் த சட் ழட ஷெளிப்பழடயோக ஷதரியெில் ழல. அெர்
ெோர்த்ழதகழள ஹதர்ந்ஷதடுத் து ஷமதுெோகப் ஹபசினோர். அெழரப்
போர்க்கும் ஷபோழுது அறிெில் சிறந் தெரோகவும் , தற் சமயத் தில் கோல
ஹநரம் அெருக் கு உறுதுழணயோக இல் ழல என் பழதயும் உணர்த்தியது.

“உங் கள் முகெரி ஷகோண்டு ஒரு ெிளம் பரம் ெரும் , அதன் மூலம்
உங் கள் ஷபோருட் கழள உங் களுக் கு அளிக் கலோம் என் று நிழனத் து
இெ் ெளவு நோள் கோத் திருந் ஹதோம் . நீங் கள் ஏன் ெிளம் பரம் எதுவும்
ஷகோடுக் கெில் ழல?”

ெந் தெர் ஷெட் கிய முகத் துடன் சிரித் து, “என் னிடம் பணப் புழக் க ம்
முன் பு ஹபோல் இல் ழல. ஹமலும் என் ழனத் தோக் கிய ரவுடிகள் என்
ஷதோப்பிழயயும் கூழஸயும் எடுத் துச் ஷசன் றிருப்போர்கள் , ெிளம் பரம்
ஷகோடுத் து பலனில் ழல என் று நிழனத் ஹதன் ”

“நீங் கள் கூறியது சரிதோன் . ஹெறு ெழியில் லோமல் அந் த கூழஸ

நோங் கள் சழமத் து சோப்பிட் டுெிட் ஹடோம் ”

“என் னது சோப்பிட் டுெிட் டீர்களோ!”என் று ஆச்சர்யத் துடன் தன்

இருக் ழகயில் இருந் து போதி ெழர எழுந் தோர்.

“நோங் கள் சோப்பிடெில் ழல என் றோல் அது அழுகி இருக் கும் .

உபஹயோகப்படோமல் ஹபோயிருக் கும் . அதனோல் அஹத எழடயுழடய
இன் ஷனோரு கூழஸ இன் று ெோங் கி அஹதோ அந் த அலமோரியில்
ழெத் துள் ஹளோம் ”
 “நல் லது”, என் ற ஷ ன் றி ஹபக் கரின் முகத் தில் ஒரு அழமதி
ஷதரிந் தது.

“உங் கள் கூஸின் இறக் ழககள் , கோல் கள் மற் றும் ஷதோண்ழடப்
பகுதிகள் மிச்சம் உள் ளன. உங் களுக் கு ஹெண்டும் என் றோல் அெற் ழற
நோங் கள் தருகிஹறோம் ”

ஹபக் கர் ெோய் ெிட் டு சிரித் தோர். “என் சோகச அனுபெத் தின்
நிழனெோக அழத ழெத் துக் ஷகோள் ளலோஹம தெிர, அெற் றோல் எனக் கு
எந் த பலனும் இல் ழல. என் கெனம் முழுெதும் நீங் கள் இன் று ெோங் கி
ழெத் த கூஸின் மீ ஹத உள் ளது. அழத மட் டுஹம நோன் எடுத் துச் ஷசல் ல
நிழனக் கிஹறன் ”

ஷெர்லக் ஹ ோம் ஸ் தன் ஹதோள் கழள குலுக் கி சட் ஷடன் று

என் ழனப் போர்த்தோர்.

“அஹதோ உங் கள் ஷதோப்பி. அலமோரியில் உங் களுக் கோக ெோங் கி

ழெத் த பறழெ இருக் கிறது. நீங் கள் அெற் ழற எடுத் துக் ஷகோள் ளலோம் .
ஹமலும் நீங் கள் உங் கள் கூழஸ எங் கு ெோங் கினீரக
் ள் என் று கூற
முடியுமோ? கூஸ்கள் ஹமல் எனக் கு பற் றுதல் அதிகம் . நீங் கள் ெோங் கிய
கூஸ், திடமோனதோகவும் நல் ல ெளர்ச்சியுடனும் இருந் தது”

“நிச்சயமோக”, என் று கூறி ஹபக் கர் எழுந் து புதிதோக கிழடத் த

கூழஸ ழகயகப்படுத் திக் ஷகோண்டோர். “நோனும் என் சில நண்பர்களும்
அருங் கோட் சியகத் திற் கு (Museum) அருகில் இருக் கும் ஆல் போ இன்
(Alpha Inn) என் ற ெிடுதிக் கு ஷசல் ஹெோம் . பகல் ஹநரம் முழுெதும்
எங் கழள நீங் கள் அருங் கோட் சியகத் தில் போர்க்கலோம் . அல் போ ஈன் னில்
உள் ள ெின் டிஹகட் (Windigate) என் பெர் ஒரு கூஸ் கிளப்ழப இந் த
ெருடம் ஷதோடங் கி ழெத் தோர். அதில் நோங் கள் ஹசர்ந்து ெோரோெோரம் சில
ஷபன் சுகள் (Pences) தெழண முழறயில் ஷசலுத் திஹனோம் . அதன்
பலனோக கிறிஸ்துமஸ் ெந் ததும் இந் த கூழஸ ஷகோடுத் தோர். அதற் குப்
பிறகு நடந் தெற் ழற தோன் நீங் கள் அறிெீரக
் ஹள. உங் களுக் கு நோன்
என் ஷறன் றும் நன் றிக் கடன் பட் டிருக் கிஹறன் , ஏஷனன் றோல் என் உடல்
அழமப்பிற் கு ஒெ் ெோத இந் த ஸ்கோட் ச் போனட் ழட ழெத் து என்
ெோழ் ழகழய கடத் த முடியோது” நழகச்சுழெயோன தன் ெோக் கியத் ழத
முடித் தவுடன் , தழல குனிந் து எங் களுக் கு ெணக் கம் ஷதரிெித் துெிட் டு
எங் களிடம் இருந் து ெிழட ஷபற் றோர்.

கதழெ மூடிய பின் ஹ ோம் ஸ், “இனி ஷ ன் றி ஹபக் கரிடம் நமக் கு

எந் த ஹெழலயும் இல் ழல என் று நிழனக் கிஹறன் . இெருக் கும் அந் த
திருட் டிற் கும் எந் த ெித சம் பந் தமும் இல் ழல என் று நிழனக் கிஹறன் .
் ளோ ெோட் சன் ?”
நீங் கள் பசியுடன் இருக் கிறீ ரக

“இல் ழல”

“அப்படிஷயன் றோல் இந் த உணழெ இரெில் உண்ஹபோம் . நமக் கு

சுடச் சுட கிழடத் த தடயத் ழத உடஹன ஆரோய் ந்து போர்த்து ெிடலோம் ”

“நிச்சயமோக”

இரெின் குளிர் கடுழமயோக இருந் தது. அதனோல் தடித் த நீளமோன

ஹமலங் கிழய அணிந் து ஷகோண்ஹடோம் . கழுத் து பகுதிழய ஷமல் லிய
துணிழய ஷகோண்டு ஹமலங் கிக் குள் திணித் து மூடிக் ஷகோண்ஹடோம் .
ெோனத் தில் ஹமகங் கள் இல் லோததோல் நட் சத் திரங் கழள நன் றோக போர்க்க
முடிந் தது. துப்போக் கியில் இருந் து குண்டு போய் ந்ததும் ெரும் புழக
ஹபோல சோழலயில் நடந் து ஷசல் பெர்கள் மூச்சு ெிடும் ஹபோது ெோயில்
இருந் து குளிரினோல் ெரும் புழக எழும் பியது. எங் கள் நழடயின் ஒலி
கோதில் நன் றோக ஒலித் தது. ெீரிய நழடயில் மருத் துெர்களின் ெீடுகள் ,
ெிம் ஹபோல் ஷதரு (Wimpole Street), ோர்ஹல ஷதரு (Harley Street),
ெிக் ஹமோர் ஷதரு (Wigmore Street) மற் றும் ஆக் ஸ்ஹபோர்ட் ஷதருழெ
(Oxford Street) கடந் து நடந் ஹதோம் . கோல் மணி ஹநர நழடயில்
ப்ளூம் ஸ்பரியில் (Bloomsbury) உள் ள அல் போ இன் ழன அழடந் ஹதோம் .
அல் போ இன் என் னும் இடம் , ோல் பர்ன் (Holborn) ஹநோக் கி ஷசல் லும்
ஷதருெின் கழடசியில் இருந் தது. ஹ ோம் ஸ் அங் கிருந் த மதுபோன
அருந் தகத் திற் கு ஷசன் று அதன் உரிழமயோளரிடம் இரண்டு பீர ்
ஹெண்டும் என் று கூறினோர். உரிழமயோளரின் முகம் இயல் போகஹெ
சிெந் து இருந் தது. ஷெள் ழள நிற ஆப்ரன் [12] (Apron) அணிந் திருந் தோர்.

“உங் கள் கூஸ்கள் ஹபோலஹெ உங் கள் பீரும் தரமோனதோக இருக் கு ம்

என் று நம் புகிஹறன் ”என் றோர் ஹ ோம் ஸ்.

“கூஸ்களோ!”என் று ஆச்சர்யத் துடன் ஹகட் டோர்.

“உங் கள் கூஸ் க் ளப்பில் உறுப்பினரோக இருக் கும் மிஸ்டர்

ஷ ன் றி தோன் உங் கள் கூஸ் பற் றி கூறினோர்”

“ஓ! அப்படியோ. அழெ எங் கள் கூஸ்கள் அல் லஹெ”

“பின் பு யோருழடயது?”

“ஹகோஷென் ட் கோர்டன் (Covant Garden) பகுதியில் இருக் கும் ஒரு

கழடயில் இருபத் தி நோன் கு கூஸ்கள் ெோங் கிஹனன் ”

ஹ ோம் ஸ் மற் றும் ெோட்சன் , ஹபக்கர் ஷதருெில் இருந்து ப்ளூம் ஸ்பரி

ஷசன் ற போழத இன் றும் கூகிளில் (Google) கோண முடிெது குறிப்பிடத்தக்கது
 “பிஹரக் கின் ரிட் ஜ் (Breckinridge) என் பெரின் கழடயில்
ெோங் கிஹனன் ”

“ஓ. அப்படியோ. அெழர எனக் குத் ஷதரியோது. நன் றி. உங் கள் ெிடுதி
நன் றோக ஷசயல் பட என் ெோழ் த்துக் கள் . ெருகிஹறன் ”

நோங் கள் ஷெளியில் ெந் ததும் ஹமலங் கியின் பட் டங் கழள
அணிந் தெோஹற ஹ ோம் ஸ் கூறியது, “இப்ஹபோது பிஹரக் கின் ரிட் ழஜ
சந் திக் கச் ஷசல் ஹெோம் . இந் த ெழக் கின் ஒரு முழனயில் சோதோரண ஒரு
கூஸ் இருந் தோலும் மற் ஷறோரு முழனயில் ஏழு ெருட சிழற
தண்டழனழய எதிர் ஷகோண்டு ஒருென் குற் றம் சோட் டப்பட் டு
இருக் கிறோன் . அென் நிரபரோதியோகக் கூட இருக் கலோம் . இந் த
ெிசோரழண அென் தண்டழனழய உறுதி ஷசய் ெதோகவும் இருக் கலோம் .
நோம் பயணிக் கும் இந் த ெழிமுழறயில் கோெல் துழற ெிசோரழண
நடத் தெில் ழல. இந் த ெிசோரழணயின் முடிவு எெ் ெளவு கடினமோனதோக
இருந் தோலும் அழத எதிர் ஷகோள் ஹெோம் . ெோருங் கள் ெிழரந் து
ஷசல் ஹெோம் ”

நோங் கள் ோல் பழன கடந் து, பின் எண்ஷடல் ஷதருழெ (Endell
Street) கடந் து, பல குறுக் கும் ஷநடுக் குமோன குடிழசப் பகுதிழய கடந் து
ஹகோென் ட் கோர்டன் மோர்க்ஷகட் ழட அழடந் ஹதோம் . அங் கிருந் த ஒரு
ஷபரிய கழடயில் ப்ஹரக் கின் ரிட் ஜ் என் ற ஷபயர்ப் பலழகழய
கண்ஹடோம் . அங் கு குதிழர ஹபோன் ற உடலழமப்புழடய கழடயின்
முதலோளிழய கண்ஹடோம் . கூரிய முகத் தில் புசு புசு ஷென தோடியும்
ஷகோண்ட அென் அங் கிருந் த சிறுெனுக் கு பலழககள் எடுத் துத் தந் து
கழடழய மூட உதெி ஷசய் து ஷகோண்டிருந் தோர்.

“ெணக் கம் . என் ன ஒரு கடுழமயோன குளிர்”என் றோர் ஹ ோம் ஸ்.

 கழடயின் முதலோளி ஹ ோம் ஸ் ஷசோல் ெழத அஹமோதித் து
தழலயழசத் தோன் , பின் பு ஹகள் ெிக் கழணயுழடய ஒரு போர்ழெழய
ஹ ோம் ஸ் மீ து ஷசலுத் தினோன் .

“எல் லோ கூஸ்களும் ெிற் றுெிட் டன ஹபோலஹெ”என் றோர் ஹ ோம் ஸ்

கோலியோன கழடயின் சலழெக் கல் ஹமழடழய கோண்பித் து.

“நோழள கோழல ெோருங் கள் . என் னோல் ஐநூறு கூஸ்கள் ெழர

உங் களுக் கு ஷகோடுக் க முடியும் ”

“இல் ழல. எனக் கு இப்ஹபோஹத ஹெண்டுஹம”

“அங் ஹக போருங் கள் சில கழடகளில் ெிளக் குகள் இன் னு ம்

எரிகின் றன. அங் ஹக நீங் கள் ெோங் கிக் ஷகோள் ளலோம் ”

“ஆனோல் உங் களிடம் தோன் தரமோனழெ கிழடக் கும் என் றோர்கஹள”

“யோர் கூறியது?”

“ஆல் போ இன் னின் உரிழமயோளர் தோன் கூறினோர்”

“ஆம் . அெருக் கு சமீ பத் தில் தோன் இருபத் தினோன் கு கூஸ்கழள

ெிற் ஹறன் ”

“அருழமயோன பறழெகள் . எங் கிருந் து அழெ ெருகிறது?”

ஆச்சர்யப்படும் ெழகயில் சட் ஷடன் று ஹகோபப்பட் டோன் . தழலழய

தூக் கி ழககழள இடுப்பில் ழெத் து ஷகோண்டு “மிஸ்டர். உங் களுக் கு
என் ன தோன் ஹெண்டும் ? இப்ஹபோஹத ஹபசி முடிவு ஷசய் து ஷகோள் ளலோம் ”

“இதற் கு ஹமல் ஹநரடியோக என் னோல் கூற முடியோது. அல் போ

இன் னிற் கு நீங் கள் ெிற் ற பறழெகள் எங் கிருந் து ெந் தது என் று
ஹகட் ஹடன் ”

“என் னோல் உங் களுக் கு அழத கூற முடியோது”

 “இந் த ெிெயம் எந் த ெிதத் திலும் முக் கியமோனது அல் ல. இந் த
சின் ன ெிெயத் திற் கு நீங் கள் ஏன் இெ் ெளவு ஹகோபம் அழடகிறீ ரக
் ள்
என் று எனக் குத் ஷதரியெில் ழல”

“ஒரு நல் ல ஷபோருழள நல் ல ெிழலக் கு ெிற் றோல் அழத ெோங் கி

அனுபெிக் க ஹெண்டும் அழத ெிட் டு ெிட் டு, ‘அந் த பறழெகள் எங் ஹக?’,
‘யோருக் கு அந் த பறழெகழள ெிற் றோய் ?’, ‘அந் த பறழெகள் கிழடத் தோல்
உனக் கு பணம் தருகிஹறன் ’என் று ஹபசி நச்சரித் தோல் நீங் களும்
இப்படித் தோன் ஹகோபப்படுெீரக
் ள் . ஏஹதோ உலகத் தில் ஹெறு பறழெகஹள
இல் லோதது மோதிரியும் , இது ஒன் று தோன் பறழெ என் கிற மோதிரி
நடந் து ஷகோண்டோல் நோன் என் ன ஷசய் ெது”

“உன் ழன நச்சரித் தெர்கள் யோர் என் று எனக் குத் ஷதரியோது,

அெர்களுக் கும் எனக் கும் எந் த சம் பந் தமும் இல் ழல. நீ
ஷசோல் லெில் ழல என் றோல் நோன் கட் டிய பந் தயத் தில்
ஹதோற் றுெிடுஹென் . பறழெகள் பற் றிய என் கணிப்பு எப்ஹபோதும்
தப்போது. நீங் கள் ெிற் ற பறழெ கிரோமப்புறத் தில் ெளர்ந்தழெ தோஹன?
இழதச் ஷசோல் லி ஐந் து பவுண்டுகள் பந் தயம் ஷசய் துள் ஹளன் ”

“அப்படிஷயன் றோல் நீங் கள் பந் தயத் தில் ஹதோற் றுெிட் டீர்கள் . நோன்
அளித் த பறழெகள் நகர்ப்புறத் தில் ெளர்ந்தழெ”

“இல் ழல. இல் ழல. இருக் கஹெ முடியோது”

“நோன் தோன் நகர்ப்புறத் தில் ெளர்ந்தழெ என் று கூறுகிஹறஹன”

“நோன் நம் பத் தயோரோக இல் ழல”

“பறழெகள் பற் றி அதிகம் ஷதரிந் ததோக உங் களுக் கு நிழனப்ஹபோ.

நோன் சிறு ெயதில் இருந் து இந் தத் ஷதோழிலில் இருக் கிஹறன் .
ஆல் போெிற் கு அனுப்பிய பறழெகள் அழனத் தும் நகர்ப்புறத் தில் தோன்
ெளர்க்கப்பட் டழெ என் று ஆணித் தரமோக கூறுஹென் ”
 “அப்படிஷயல் லோம் ஷசோல் லி என் ழன நம் ப ழெக் க
முடியோது”“பந் தயம் கட் டிப் போர்க்கலோமோ?”

“உன் பணத் ழத ழெத் து நோன் என் ன ஷசய் யப் ஹபோகிஹறன் , நோன்

கூறுெது சரி தோன் என் று எனக் குத் ஷதரியும் . உன் பிடிெோத குணத் ழத
அடக் க ஒரு செரன் தங் க நோணயம் தருஹென் ”

அென் உள் ளூர சிரித் துக் ஷகோண்ஹட, “தம் பி பில் (Bill),”என் று

கழடயில் பணிபுரியும் சிறுெழன அழழத் து, “அந் த பதிஹெடுகழள
எடுத் து ெோ”என் றோன் .

அந் தச் சிறுென் ஒரு சிறு பதிஹெட் ழடயும் , மற் ஷறோரு ஷபரிய
பதிஹெட் ழடயும் எடுத் து ெந் தோன் . அந் த இரண்ழடயும் ஷதோங் கும்
ெிளக் கு ஷெளிச்சத் தின் கீ ழ் ழெத் தோன் .

“இங் கு போருங் கள் எல் லோெற் ழறயும் சரியோக

ஷசோல் பெஹர”என் றோன் அென் , “நோன் எல் லோ பறழெகழளயும் ெிற் று
ெிட் ஹடன் என் று தோஹன ் ள் , போர்த்தீர்களோ
கூறினீரக இன் னும் ஒரு
பறழெ ெிற் கோமல் இருக் கிறது. இந் த சின் ன புத் தகத் தில் இருக் கு ம்
குறிப்புகழளப் போருங் கள் ”

“எங் ஹக கோட் டுங் கள் போர்ப்ஹபோம் ”

இதில் யோரிடம் இருந் து பறழெகள் ெோங் குகிஹறஹனோ அதன்

பட் டியல் உள் ளது. இந் தப் பக் கத் தில் இருக் கும் பட் டியலில் , கிரோமத் தில்
இருந் து எனக் கு ெிற் கும் ெிற் பழனயோளர்கழள ெரிழசயோக எழுதி
உள் ஹளன் . அெர்களின் ஒெ் ஷெோரு ஷபயர்களுக் கும் பக் கத் தில் இருக் கு ம்
எண்ழண கெனித் தீர்களோ?, அந் த எண் ஷகோண்டு தோன் ஒெ் ஷெோரு
ெிற் பழனயோளரின் ஷகோடுக் கல் ெோங் கல் கழள இந் தப் ஷபரிய
புத் தகத் தில் எழுதியுள் ஹளன் . ஷகோஞ் சம் ஷபோறுங் கள் . சில பக் கங் கள்
திருப்பிக் ஷகோள் கிஹறன் . இந் தப் பக் கத் தில் சிெப்பு ழமயினோல் எழுதிய
பட் டியல் இருக் கிறது அல் லெோ? இது தோன் நகர் புறத் திலிருந் து எனக் கு
பறழெகள் ெிற் பெர்கள் . அதில் இருக் கும் மூன் றோெது ஷபயழரப்
படியுங் கள் ”

“மிசஸ் ஓக் சோட் , 117, பிரிக் ஸ்டன் சோழல - 249 (Mrs. Oakshott, 117,
Brixton Road - 249)”என் று படித் தோர் ஹ ோம் ஸ்.

“இப்ஹபோது அந் த ஷபரிய புத் தகத் தில் 249ம் பக் கம் திருப்புங் கள் ”

ஹ ோம் ஸ் அெர் குறிப்பிட் ட பக் கத் திற் கு திருப்பினோர். “இஹதோ

இங் கு இருக் கிறது. மிசஸ் ஓக் சோட் , 117, பிரிக் ஸ்டன் சோழல, முட் ழடகள்
மற் றும் பறழெகள் ெிற் பழனயோளர் என் று
தழலப்பிடப்பட் டுள் ளது”என் றோர் ஹ ோம் ஸ்.

“சரி. அந் தப் பக் கத் தில் கழடசி ெரியில் என் ன எழுதியிருக் கிறது
என் று படியுங் கள் ”

“டிசம் பர் 22, இருபத் திநோன் கு கூஸ்கள் 7s. 6d”

“ஆம் . அதற் கு கீ ழ் என் ன எழுதியிருக் கிறது”

“மிஸ்டர் ெின் டிஹகட் டிற் கு ெிற் கப்பட் டது 12s. ெிழலயில் ”

“மிஸ்டர் ெின் டிஹகட் டிற் கு ெிற் ற பறழெகள் , லண்டனில்

இருக் கும் மிசஸ் ஓக் சோட் டிடம் இருந் து ெோங் கப்பட் டது.
அப்படிஷயன் றோல் அழெ கிரோமத் தில் ெளர்ந்த பறழெகள் இல் ழல
் ள் ?”
அல் லெோ. இப்ஹபோது என் ன கூறுகிறீ ரக

ஷெர்லக் ஹ ோம் ஸ் முகத் தில் ஷபருத் த ஏமோற் றம் ஷதரிந் தது.

அெரது போக் ஷகட் டில் இருந் து ஒரு செரன் நோணயத் ழத எடுத் து
அங் கிருந் த ஹமழடயில் ெீசினோர். மிகவும் துயரமழடந் த மனிதரோக
முகத் ழத திருப்பிக் ஷகோண்டு அங் கிருந் து நகர்ந்தோர். சில யோர்டுகள்
Another random document with
no related content on Scribd:
The Project Gutenberg eBook of The Forest Pilot:
A Story for Boy Scouts
This ebook is for the use of anyone anywhere in the United
States and most other parts of the world at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away
or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this ebook or online at www.gutenberg.org. If you
are not located in the United States, you will have to check the
laws of the country where you are located before using this
eBook.

Title: The Forest Pilot: A Story for Boy Scouts

Author: Edward Huntington

Release date: July 11, 2022 [eBook #68506]

Language: English

Original publication: United States: Hearst's International Library

Co, 1915

Credits: Roger Frank and the Online Distributed Proofreading

Team at https://www.pgdp.net (This file was produced
from images generously made available by The
Internet Archive)

*** START OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK THE

FOREST PILOT: A STORY FOR BOY SCOUTS ***
THE FOREST PILOT
“Shoot! Shoot! For God’s sake shoot, Larry!”
 THE FOREST PILOT
A STORY FOR BOY SCOUTS

BY EDWARD HUNTINGTON

NEW YORK
HEARST’S INTERNATIONAL LIBRARY CO.
1915
 Copyright, 1915,
By HEARST’S INTERNATIONAL LIBRARY CO., Inc.
All rights reserved, including the translation into foreign
languages, including the Scandinavian.
 CONTENTS
I The Storm
II The Home on the Rocks
III The First Supper
IV Lessons in Piloting
V The Story of Weewah the Hunter
VI Final Preparations
VII The Journey Through the Forest
VIII The Blizzard
IX The Timber Wolves
X The Wounded Moose
XI The Return to the Wreck
XII The Early Morning Visitor
 CHAPTER I
THE STORM
The November sun that had been red and threatening all day,
slowly disappeared behind a cloud bank. The wind that had held
steadily to the south for a week, now shifted suddenly to the
northeast, coming as a furious blast. In a moment, it seemed, the
mild Indian Summer breeze was changed to a fierce winter gale.
The little schooner yacht that had been riding in the bay not more
than a half mile from the jagged, rocky shore line, began dancing
about like a cork. For a swell had come driving in from the ocean just
as the wind changed, and now the two tall masts waved back and
forth, bending in wide sweeps before the gale. Unfortunately for the
little craft the change of the direction of the wind exposed it to the
storm’s full fury.
The captain, a weatherbeaten old Yankee who had sailed vessels
of his own as well as those belonging to other people for forty years,
was plainly worried. With a glass in his hand he scanned the shore
line of the bay in every direction, occasionally giving a sharp order to
the four sailors who hurried about the deck to carry out his
commands.
The only other persons on the yacht were a man and a boy who
had been sitting together beside the forward mast when the wind
changed. The man was a tall, straight figure, with the erect carriage
that sinewy, muscular men who are accustomed to hard work retain
well into old age. His face, with its leathery skin, which contrasted
sharply with his iron gray beard, was softened by a pair of deep blue
eyes—the kind of blue eyes that can snap with determination on
occasion, in contrast to their usually kindly expression.
Obviously this man was past his prime, or, better perhaps, was
past that period of life reckoned in years that civilized man has
become accustomed to speaking of as “prime.” Yet he was old only
in years and experience. For his step was quick and elastic, and
every movement showed the alertness of youth. Were it not for the
gray hairs peeping out from under his hat and his grizzled beard, he
might have passed for a man of forty. Martin MacLean was his
name, and almost any one in the New Brunswick forest region could
tell you all about him. For Martin was a famous hunter and guide,
even in a land where almost every male inhabitant depends upon
those two things for his livelihood.
Needless to say, then, this man was something quite out of the
ordinary among woodsmen. When the woods people gossiped
among themselves about their hunting and trapping experiences, old
Martin was often the theme of many a story. And the story was
always one of courage or skill.
But you must remember that in this land, deeds of courage and
skill were every-day occurrences. So that the man who could earn
the admiration of his fellow woodsmen must possess unusual
qualities. Martin had repeatedly demonstrated these qualities. Not by
any single act at any one time, but by the accumulated acts of many
years had he earned his title of leader in his craft.
The older woodsmen would tell you of the terrible winter when
Martin had made a journey of fifty miles through the forests to get
medicines from the only doctor within a hundred miles for a boy
injured by a falling tree. They would tell you of the time that a hunting
party from the States were lost in the woods in a great November
blizzard, and how Martin, frost-bitten and famished, had finally found
them and brought them back to the settlement. They could tell of his
fight with a wounded moose that had gored another hunter, and
would have killed him but for the quick work of Martin’s hunting knife.
Indeed, once the old hunter became the theme of their talk, there
was no end to the tales the woodsmen would tell of his adventures.
The boy who was with him on the yacht was obviously from an
entirely different walk of life. Any woodsman could have told you that
he had been reared far from the country of lakes and forests. He
was, indeed, a city boy, who except for one winter spent in the
Adirondacks, had scarcely been beyond the suburbs of his native
city. In the north country he would have passed for a boy of twelve
years; but in reality he was just rounding his fifteenth birthday.
 He was a medium sized boy for his age, with bright red hair, and a
rosy complexion. He had the appearance of a boy just outgrowing a
“delicate constitution” as one of the neighbor women had put it,
although he had every appearance of robustness. Nevertheless it
was on account of his health that he was now on the little schooner
yacht rolling in the gale of a bleak Labrador inlet. His neighbor in the
city, Mr. Ware, the owner of the yacht, thinking that a few weeks in
the woods and on the water would be helpful to him, had made him a
member of his hunting party into the northern wilderness.
The old guide was obviously apprehensive at the fury of the gale
that had struck them, while the boy, Larry, seemed to regard it as a
lark designed for their special amusement. Noticing the serious
expression of Martin’s face, and mistaking its meaning, he could not
help jibing the old fellow, boy fashion, at his solicitude.
“You look as if you thought we were going to the bottom sure
enough, Martin,” Larry laughed. “Why, there isn’t any more danger
on this boat than there is on an ocean liner. You’re no seaman, I can
see that.” And he threw back his bushy head and laughed heartily at
his companion’s serious face.
“Besides,” he added, “there’s the land only half a mile away even
if we did spring a leak or something. It’s only a step over there, so
we surely could get ashore.”
“That’s just the trouble,” said a deep voice beside him. “That’s just
the trouble. And if you knew the first thing about a ship or the ocean
you would know it.” And the captain strode aft, giving orders to his
seamen as he went.
“What does he mean?” Larry asked of Martin, clinging to a brass
stanchion to keep from being thrown into the scuppers as the little
boat rolled heavily until the rail dipped the water.
“Why, just this,” Martin told him. “The real danger to us now is that
we are so near the shore. Out in the open sea we could roll and
tumble about and drift as far as we liked until the storm blew over.
But here if we drift very far we will go smash against those rocks—
and that would be the end of every one of us.”
“Well, if we went ashore why couldn’t we just jump and swim right
to land a few feet away?” Larry asked, looking serious himself now,
his blue eyes opening wide.
Martin’s little laugh was lost in the roar of the wind.
“That shows how much of a landlubber you are, Larry,” he said. “If
you had been brought up near the ocean you would know that if this
boat struck on this shore where all the coast is a lot of jagged rocks,
it would be smashed into kindling wood. And no man can swim in the
waves at the shore. They pick a man up like a cork; but they smash
him down on those rocks like the hammer of the old Norse Sea god.
That is why the sailor prays for the open sea.”
All this time Martin had been clinging to the rail with one hand,
and trying to scan the shore line with his hunting glasses. But the
blinding spray and the ceaseless rolling and pitching made it
impossible for him to use them.
“But I’m not worrying about what may happen to this boat,” he
shouted presently, putting the glasses in his pocket. “Either we will
come out all right or else we won’t. And in any case we will have to
grin and take what comes. What I’m worried about is Mr. Ware and
the fellows in the boat with him. If they have started out from shore to
come aboard before this gale hit us they are lost, sure. And I am
certain they had started, for I caught a glimpse of the boat coming
out of a cove fifteen minutes before the storm broke.”
For a minute Larry stared at the old man, comprehending the
seriousness of the situation at last. “You mean then—” he asked,
clutching the brass rail as the boat lurched forward,—“You mean that
you think they will be drowned—really drowned, Martin?”
“That’s it, Larry,” Martin replied, seriously. “They haven’t one
chance in a thousand, as I see it. Even if they could reach us we
couldn’t get them aboard; and if they are blown ashore it will end
everything. They haven’t a chance.”
As if to emphasize the seriousness of the situation the yacht just
then dug her nose deep into the trough of a great wave, then rose,
lifting her bowsprit high in the air like a rearing horse tugging at a
restraining leash. It was a strain that tested every link of the anchor
chain to its utmost. But for the moment it held.
“A few more like that, Larry,” Martin shouted above the gale, “and
that chain will snap. The anchor is caught fast in the rocks at the
bottom.”
Meanwhile the sailors and the captain were working desperately
to cut loose the other anchor and get it over the side as their only
chance of keeping the boat off the rocks. The gale, the rolling of the
vessel, and the waves buffeted them about, however, so that before
they could release the heavy mass of iron, the yacht again plunged
her nose into the waves, then rose on her stern, trembling and
jerking at the single anchor chain. For a moment it held. Then there
was a sharp report, as a short length of chain flew back, knocking
two of the sailors overboard, and gouging a great chunk of wood
from the fore mast. At the same time the boat settled back,
careening far to port with the rail clear under.
The violence of the shock had thrown Larry off his feet, but for a
moment he clung to the railing with one hand. Then as the boat
righted herself, quivering and creaking, the flood of water coming
over the bow tore loose his hands, and hurled him blinded and
stupified along the deck. The next thing he knew he found himself
lying in a heap at the foot of the narrow companionway stairs down
which he had been thrown by the waves.
He was dazed and bruised by the fall, yet above the roar of the
storm, he heard faintly the howling of the huskie dogs, confined in a
pen on the forward deck. Then there was the awful roar of the waves
again, the crash of breaking timbers, and again a deluge of water
poured down the companionway. At the same time Larry was struck
with some soft, heavy object, that came hurtling down with the
torrent of water. Gasping for breath and half choked with the water,
he managed to cling to the steps until the water had rushed out
through the scuppers as the boat heeled over the other way. Then
crawling on hands and knees he succeeded in reaching the cabin
door, the latch of which was not over six feet away.
With a desperate plunge he threw it open and fell sprawling into
the room. At the same time two great malamoot dogs, who had been
washed down the companionway with the preceding wave, sprang in
after him, whining and cowering against him. Even in his fright he
could not help contrasting the present actions of these dogs with
their usual behavior. Ordinarily they were quiet, reserved fellows,
given to minding their own business and imparting the general
impression that it would be well for others to do the same. Now all
their sturdy independence was gone, and cowering and trembling
they pressed close to the boy for protection, apparently realizing that
they were battling with an enemy against whom they had no
defence.
But the storm gave Larry little time to think of anything but his own
safety. Even as he struggled to rise and push the cabin door shut,
the boat heeled over and performed that office for him with a crash.
The next moment a torrent of water rushed down the companionway,
but only a few drops were forced through the cracks of the door
casing, fitted for just such an occasion, so that the cabin remained
practically dry. Over and over again at short intervals this crash of
descending waters shook the cabin and strained at the door casing.
And all the time the movements of the boat kept Larry lying close to
the floor, clinging to the edge of the lower bunk to keep from being
thrown violently across the cabin.
The dogs, unable to find a foothold when the cabin floor rose
beneath them, were often thrown violently about the room, their
claws scratching futilely along the hard boards as they strove to stop
the impetus of the fall. But the moment the boat righted itself, they
crawled whimpering back and crouched close to the frightened boy.
Little enough, indeed, was the protection or comfort Larry could
give the shivering brutes. He himself was sobbing with terror, and at
each plunge and crash of the boat he expected to find himself
engulfed by the black waters. Now and again, above the sound of
the storm, he heard the crash of splintering timbers, with furious
blows upon the decks and against the sides of the hull. He guessed
from this that the masts had been broken off and were pounding for
a moment against the hull, held temporarily by the steel shrouds until
finally torn away by the waves.
Vaguely he wondered what had become of Martin, and the
Captain, and the two remaining members of the crew. Perhaps they
had been washed down the after companionway as he had gone
down the forward one. But far more likely they were now in their long
resting place at the bottom of the bay. There seemed little probability
that they had been as lucky as he, and he expected to follow them at
any moment. Yet he shut his teeth and clung fast to the side of the
bunk.
It was terribly exhausting work, this clinging with one’s hands, and
at each successive plunge he felt his grip weakening. In a very few
minutes, he knew he should find himself hurled about the cabin like a
loose piece of furniture, and then it would only be a matter of
minutes until he was flung against some object and crushed. He
would not be able to endure the kind of pounding that the dogs were
getting. The protection of their thick fur, and the ability to relax and
fall limply, saved them from serious injury.
Little by little he felt his fingers slipping from the edge of the bunk.
He shut his teeth hard, and tried to get a firmer grip. At that moment
the boat seemed to be lifted high into the air, and poised there for a
breathless second. Then with a shock that bumped Larry’s head
against the floor, it descended and and stopped as if wedged on the
rocks at the bottom, with a sound like a violent explosion right
underneath the cabin.
Larry, stupified by the crash, realized vaguely that the boat had
struck something and was held fast. In his confusion he thought she
had gone to the bottom, but he was satisfied that he was no longer
being pounded about the cabin. And presently as his mind cleared a
little, and he could hear the roar of the waves with an occasional
trickle of water down the companionway, he reached the conclusion
that they were not at the bottom of the sea. Nor did he care very
much one way or the other at that time. It was pitch dark in the cabin,
and as he was utterly worn out, he closed his eyes and lay still, a big
trembling dog nestling against him on either side. And presently he
and his two companions were sleeping the dreamless sleep of the
exhausted.
 CHAPTER II
THE HOME ON THE ROCKS
It seemed only a moment later that Larry was roused by a
thumping on the planks over his head. Half awake, and shivering
with cold, he rubbed his eyes and tried to think where he was.
Everything about the cabin could be seen now, a ray of light
streaming in through the round port. For a little time he could not
recall how he happened to be lying on the cold floor and not in his
bunk; but the presence of the two dogs, still lying beside him, helped
to freshen his memory.
The thumping on the deck seemed to have a familiar sound; there
was somebody walking about up there. Some one else must have
been as lucky as he in escaping the storm. And presently he heard
some one come clumping down the companionway stairs. The dogs,
who had been listening intently with cocked ears to the approaching
footsteps, sprang across the cabin wagging their tails and whining,
and a moment later old Martin stood in the doorway. He greeted the
dogs with a shout of surprise and welcome, followed by another
even louder shout when his eyes found Larry. For once the reserved
old hunter relaxed and showed the depths of his nature. He literally
picked the astonished boy up in his arms and danced about the little
room with delight.
“Oh, but I am sure glad to see you, boy,” he said, when he finally
let Larry down on his feet. “I didn’t suppose for a minute that I should
ever see you or any one else here again—not even the dogs. I
thought that you and everybody else went over the side when the
first big wave struck us.”
“Why, where are all the rest of them, and why is the boat so still?”
Larry asked, eagerly.
The old man’s face grew grave at once at the questions.
“Come out on deck and you can see for yourself,” he said quietly,
and led the way up the companionway.
 With his head still ringing, and with aching limbs and sore spots all
over his body from the effects of bumping about the night before,
Larry crawled up the companionway. He could hear the waves
roaring all about them, and yet the boat was as stationary as a
house. What could it mean?
When he reached the deck the explanation was quickly apparent.
The boat was wedged hard and fast in a crevice of rock, her deck
several feet above the water, and just below the level of the rocky
cliff of the shore. She had been picked up bodily by the tremendous
comber and flung against the cliff, and luckily for them, had been
jammed into a crevice that prevented her slipping back into the
ocean and sinking. For her bottom and her port side were stove in,
and she was completely wrecked.
For a few minutes the boy stood gazing in mute astonishment. Old
Martin also stood silently looking about him. Then he offered an
explanation.
“’Tisn’t anything short of a miracle, I should say,” he explained to
Larry. “I have heard of some such things happening, but I never
believed that they did really. You see the waves just washed
everything overboard—captain, crew, masts, everything—except you
and me, and the two dogs. It washed me just as it did you, but I went
down the after hatchway by luck, and I hung on down there in the
companionway until the thing struck. But all the time that the waves
were washing over us we were being driven along toward this ledge
of rock full tilt. And when we were flung against this rock we should
by good rights, have been battered to kindling wood at one blow, and
then have slipped back into the water and sunk.
“But right here is the curious part of it all. Just as she got to the
foot of this cliff, an unusually big comber must have caught her,
raised her up in its arms fifteen or twenty feet higher than the usual
wave would have done, and just chucked her up on the side of this
bluff out o’ harm’s way—at least for the time being. The sharp edge
of the ledge happened to be such a shape that it held her in place
like the barb of a fish-hook. And all that the smaller waves could do
was to pound away at the lower side of her, without hurting her
enough to make her fall to pieces.
 “But of course they’ll get her after a while—almost any hour for
that matter; for this storm is a long way from being blown out yet, I’m
afraid. And so it’s up to us to just get as much food and other things
unloaded and up away from this shore line as fast as we can. Most
of the stores are forward, and that is where she is stove in the least.
“I suppose we’ve got to take off five minutes and cram a little cold
food into ourselves, so that we can work faster and longer. For we
surely have got to work for our lives to-day. If this boat should
suddenly take it into her head to slide off into the ocean again, as
she may do at any minute, we’re goners, even if we are left on
shore, unless we get a winter’s supply unloaded and stored on the
rocks. For we are a long way from civilization, I can tell you.”
With that Martin rushed Larry to the galley, dug out some bread,
cold meat, and a can of condensed milk. And, grudging every
minute’s delay, they stood among the wreckage of the once beautiful
cabin, cramming down their cold breakfast as hastily as possible. In
the excitement Larry forgot his bruises and sore spots.
As soon as they had finished Martin hurried the boy to the forward
store-room door, bursting it open with a heavy piece of iron.
“Now pick up anything that you can handle,” he instructed, “run
with it up on deck, and throw it on to the bank. I’ll take the heavier
things. But work as hard and as fast as you can, for our lives depend
upon it.”
For the next two hours they worked with furious energy rushing
back and forth from the store-rooms, staggering up the tilted steps to
the deck, and hurling the boxes across the few feet that separated
the boat from the ledge. Every few minutes Martin would leap across
the gap, and hastily toss the boxes that had been landed further up
on the shore, to get them out of the way for others that were to
follow.
The enormous strength and endurance of the old hunter were
shown by the amount he accomplished in those two hours. Boxes
and kegs, so heavy that Larry could hardly budge them, he seized
and tossed ashore in tireless succession, only pausing once long
enough to throw off his jacket and outer shirt. For the perspiration
was running off his face in streams, despite the fact that the air was
freezing cold.
 Fortunately most of the parcels were relatively small, as they had
been prepared for the prospective inland hunting excursion which
was to have been made on sledges. Many of the important articles
were in small cans, and Larry rushed these ashore by the armful. He
was staggering, and gasping for breath at times, and once he
stumbled and fell half way down a stairway from sheer exhaustion.
But he had caught Martin’s spirit of eager haste, and although the fall
had shaken him up considerably, he picked himself up and went on
as fast as his weary limbs would carry him.
At last Martin paused, wiping his face with his coat sleeve. “Sit
down and rest,” he said to the boy. “We’ve got a whole winter’s
supply on shore there now, if food alone was all we needed. So we
can take a little more time about the rest of the things; and while you
rest I’ll rig up some tackle for getting what we can of the heavier
things ashore. You’ve done pretty well, for a city boy,” he added.
Then he went below, and Larry heard the sounds of blows and
cracking timber. Presently Martin appeared, dragging some heavy
planks after him. With these he quickly laid a bridge from the deck to
the shore. Then he hunted out some long ropes and pulleys, and,
carrying them to a tree far up on the bank, he rigged a block and
tackle between this anchorage and the yacht.
“Now we’re ready for the heavy things,” he said.
With this new contrivance nothing seemed too big to handle.
Martin and Larry would roll and push the heavy cases into a
companionway, or near a hatch, and then both would seize the rope,
and hand over hand would work the heavy object up to the deck
across the bridge, and finally far out on shore. In this way the greater
part of everything movable had been transferred from the boat by the
middle of the afternoon; but not until the last of the more precious
articles had been disposed of did Martin think of food, although they
had breakfasted at daylight.
In the excitement Larry, too, had forgotten his hunger; but now a
gnawing sensation reminded him that he was famished. Martin was
“as hungry as a wolf in winter” he admitted. But he did not stop to
eat. Calling the dogs and filling his pockets with biscuit to munch as
he walked, he started out along the rocky shore of the inlet, to see if
by any chance some survivor had washed ashore. Meanwhile Larry