■ ■ ■ ■■ ■ ■ First Edition ■ ■ ■ ■ ■ ■

Visit to download the full and correct content document:

https://ebookstep.com/download/ebook-47191228/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

As 95 Teses Nós Devocionais diárias nas 95 Teses de

Martinho Lutero Sample André Bispo

https://ebookstep.com/product/as-95-teses-nos-devocionais-
diarias-nas-95-teses-de-martinho-lutero-sample-andre-bispo/

Hieronymus Romanus Studies on Jerome and Rome on the

Occasion of the 1600th Anniversary of His Death 87 Ingo
Schaaf (Editor)

https://ebookstep.com/product/hieronymus-romanus-studies-on-
jerome-and-rome-on-the-occasion-of-the-1600th-anniversary-of-his-
death-87-ingo-schaaf-editor/

Martin Luthers 95 Thesen Nebst dem Sermon von Ablass

und Gnade 1517 1st Edition Martin Luther Kurt Aland

https://ebookstep.com/product/martin-luthers-95-thesen-nebst-dem-
sermon-von-ablass-und-gnade-1517-1st-edition-martin-luther-kurt-
aland/

Martin Luthers 95 Thesen nebst dem Sermon von Ablaß und

Gnade 1517 Sonderdruck aus der Lutherausgabe von O
Clemen 3rd Edition Claus Steinle

https://ebookstep.com/product/martin-luthers-95-thesen-nebst-dem-
sermon-von-ablas-und-gnade-1517-sonderdruck-aus-der-
lutherausgabe-von-o-clemen-3rd-edition-claus-steinle/
95 Strategi Mengajar Multiple Intelligences Mengajar
Sesuai Kerja Otak dan Gaya Belajar Siswa Alamsyah Said
S Pd M Si Andi Budimanjaya S Pd

https://ebookstep.com/product/95-strategi-mengajar-multiple-
intelligences-mengajar-sesuai-kerja-otak-dan-gaya-belajar-siswa-
alamsyah-said-s-pd-m-si-andi-budimanjaya-s-pd/

■■■■ First Edition Islamic House

https://ebookstep.com/download/ebook-44434928/

Aandhar First Edition Jhilam Gupta

https://ebookstep.com/product/aandhar-first-edition-jhilam-gupta/

Burner (Gray Man) First Edition Greaney

https://ebookstep.com/product/burner-gray-man-first-edition-
greaney/

■■ ■■■■■ First Edition ■■■■ ■■■

https://ebookstep.com/download/ebook-29274668/
http://www.pustaka.co.in

ெவ ைள இ
Vellai Iruttu
Author:
ராேஜ மா
Rajesh Kumar
For more books
http://www.pustaka.co.in/home/author/rajesh-kumar-
novels

Digital/Electronic Copyright © by Pustaka Digital Media Pvt. Ltd.

All other copyright © by Author.

All rights reserved. This book or any portion thereof may not be reproduced
or used in any manner whatsoever without the express written permission of
the publisher except for the use of brief quotations in a book review.

***
ெபா ளட க
அ தியாய 1
அ தியாய 2
அ தியாய 3
அ தியாய 4
அ தியாய 5
அ தியாய 6
அ தியாய 7
அ தியாய 8
அ தியாய 9
அ தியாய 10
அ தியாய 11
அ தியாய 12
அ தியாய 13
அ தியாய 14
அ தியாய 15
அ தியாய 16
***

1
வைல தள தி சி கிய ைவர வாிக :
ஒ நாைள ஒ மனித எ வள த ணீ க ேவ
எ பதி ப ேவ வைகயான க க ெசா ல ப ட
ேபாதி , இ தா வான எ இ ைறய ம வ
வி ஞான ெசா கிற . ேகாைடகால தி ஒ நாைள 3 ட
த ணீ ம ற ப வநிைல கால களி 2 ட த ணீ
ேபா மான . அேத சமய உட ந ல எ நிைன
ெகா அதிகமாக த ணீ ப பிர சைனேய. இ ப
ப சி நீரக க த ப த வதாக தா
அைம . ஏ. .அைறகளி பணியா பவ க தாக
எ கா . எ றா அவ க ஒ நாைள ைற த 2 ட
த ணீராவ ப அவசிய .
ைனயி றநக ப தி.
ெச
வி வத இ ன ப நிமிட மீதியி த அ த
ைவகைற இ , ஒ மினி ேவ சீரான ேவக தி ேபா
ெகா க, அத கி ஒ ள ேபா கயி றா
க ட ப இ த .க தி ம ளேரா இ த ராகவ , ேவைன
ஒ ெகா தா . சிகெர ைக வாேயா தன அ கி
உ கா தி த இைளஞைன பி டா . ர ஏேதா ரகசிய
ேப கிற ெதானி.
“இள ேகா...!”
“ெசா ...!” அ த இள ேகா உத சிகெர ெதா றியி த .
“மணி எ தைன...?”
“அ ேச கா .”
“இ அ நிமிஷ ல பா ேபா ேச ேவா .
இ கைரயற னா ஃ ள ேபா ைட க , யா
க ணி படாம பா ைட வி கிள பிட ...”
“வழியி ெச ேபா ஒ இ .”
“ெச ேபா கார ஏதாவ பிர சைன ப ணினா னா ேபாைன
ேபா ட ேவ ய தா .” ராகவ ெசா
ெகா ேபாேத அவ ைடய ெச ேபா , யாேரா
அைழ பத அைடயாளமா ஒளி த .
“இள ேகா...! எ ைன யாேரா பிடறா க, எ யா ேக ...!”
இள ேகா த விர கி ைக ெகா த கைடசி
ெச மீ ட சிகெர ைட ெவளிேய எறி வி ,
ைவ ேரஷனி ஒளி ெகா இ த ெச ேபாைன எ
இட கா ெகா தா . ம ைனயி ஒ ர ேக ட .
“எ ன... பா ேபாயி களா...?”
“ேபாயி ேகா .”
“வி ெவளி ச வ ற னா ஃ ள ேபா ைட
அ தைபபா ஃைப ேரா கா ன ல ஃபி ப ணிட .”
“ப ணி ேவா ...!”
“எ லாேம தி ட ேபா டப நட க ...!”
“நட ...”
“சாி, ஏதாவ பிர சைன னா என ேபா ப ...!”
ம ைன ெச ேபாைன அைண விடேவ ேவைன ஒ
ெகா த ராகவ ேக டா .
“ேபா ல யா ...?”
“நம ப யள கிற ெப மா .”
“ெரா ப பய படறா ேபா ...!”
“பி ேன... பய இ காதா...?” இள ேகா ெசா ன விநா , ேவ
ேவக ைத ைற ெகா அ த ெச ேபா
க ப பா நி ற .
ெச ேபா ெச ாி ைகயி ஆ ெச ெபாிய டா ேசா ேவைன
ெந கினா .
“ேவ எ ேக ேபா ...?”
“ெபா ேனாி”
“ேவ லஎ ன..?”
“ஃ ள ேபா ...! சா.ம. .க. க சியி மாவ ட ெசயலாள அன
ணியேகா யி பிற த நா விழா ஃ ள ேபா .”
“உ ேள ஃ ள ேபா ம தானா..?” இ ேல ேவற ஏதாவ
இ கா..?
“ேவற ஒ இ ைல...! ேவ னா பா க.”
ெச ேபா ெச ாி ஒ ந பாத பா ைவேயா ேவ
ஏறி பா தா . ஃ ள ேபா ேம டா சி ெவளி ச
வ ட ைத சினா . ேபா ‘அன ணியேகா ’ த
தைல ேம இர ைககைள உய தி ெபாிதா பி
ேபா டப சிாி தா . ப வாிைச ெகா ைட ெகா ைடயா
ெதாி த . அவ ைடய ேபா ேடா கீேழ கவிைத வாிக
ஓ யி தன.
வா வ ளேல! ணிய மிேய!
இ உன பிற த நா .
உ ெதா ட களாகிய
எ க சிற த நா .
ஏைழ ம க த க ைடய
ப கைள மற த நா .
உன வா கைள ெசா ல
அணி அணியா வ கிேறா .
ெச ேபா ெச ாி டா ெவளி ச ைத அைண வி
தைலயைச தா . கி க ேம ேநா கி உய த .
“ ... ேபா க...!”
ேவ நக த .
ராகவ ெப வி டா .
“ந லேவைள... ஆ .சி. ேக கைல...!”
“ெச ாி ற ேநர . அ க கல க ேவற...
அ தா அதிகமா ைடயைல...!”
ேவ ேவக எ த .
அ த ஐ தாவ நிமிட -
ெபா ேனாி ைபபா , ஐ சாைலகளி ச கம ேதா வ த .
றி ேபாட ப இ த ேசா ய ேவப விள க
ெவளி ச ைத உ சப சமா உமி , அ த இட ைத ஒ ெவளி ச
காடா மா றியி தன.
ேவைன ஒ மி சார க ப ப க தி நி திவி
இ வ இற கினா க .
பா தா க .
எ த திைசயி ஆ நடமா ட இ ைல எ ப ஊ ஜிதமான
ஃ ள ேபா ைட இற கி கி ெகா ேபா மி சார
க ப ேதா ேச ைவ க னா க .
இள ேகா ேக டா .
“ கைர நீ ஒ றியா... நா ஒ ட மா..?”
“நீேய ஒ ...! எ ைனவிட நீதா உயர ..!” ெசா ன இள ேகா, த
ைகயி ைவ இ த நீ ட கவைர பிாி ,அ தஒ அ
நீள ள இர க கைள எ தா . ெகா தா . அைத
வா கி ெகா ட ராகவ , ஃ ள ேபா அ கி ேபா
நி றா . அன ணியேகா ஃ ள ேபா சிாி
ெகா க, அவ கீேழ ெதாி த வாசக கைள பா தா .
‘வா வ ளேல...!. ணிய மிேய..!
இ உன பிற த நா எ ற வாிகைள ப வி ைகயி
இ தஒ கைர பிாி ‘பிற த நா ’ எ ற வா ைதயி
ேம ‘இற த நா ’ எ வா ைதைய ஒ னா .
பிற கைடசி இர வாிகளி உ ள ‘உன வா கைள
ெசா ல அணி அணியா வ கிேறா ’ எ ற வாிகளி உ ள
‘வா கைள ெசா ல' எ வா ைதயி ேம 'மல
வைளய கைள ைவ க எ அ சி ட கைர ஒ னா .
இள ேகா இ ேபா ஃ ள ேபா ைட வா வி
ப தா .
“வா வ ளேல...! ணிய மிேய..! இ உன இற த நா .
உ ெதா ட களாகிய எ க சிற த நா . ஏைழம க ,
த க ைடய ப கைள மற த நா . உன மல வைளய கைள
ைவ க அணி அணியா வ கிேறா .”
“ ப ...!” எ றா ராகவ .
“கிள பலமா...?”
“ .”
இ வ ேவ ஏறி ெகா டா க .
ேவ கிள பி சிறி ர ேபான இள ேகா த ெச ேபாைன
எ , அதி இ த சி கா ைட எ வி ேவ ஒ
சி கா ைட ேபா சில எ கைள த னா .
ம ைனயி ாி ேபா ர ேக ட . ர ெதானி.
“யா ...?”
“ஜ ேப ேற ...!”
“எ த ஜ ...?”
“நீ அன ணியேகா யி வல ைக ெம ய ப
நிைன கிேற .”
“ஆமா..! நீ யா ..?”
“நா யா உன ெதாியாதேபா உ கி ட ேபசி
பிரேயாஜன இ ைல. நீ ெச ேபாைன அன ணியேகா கி ேட
ெகா ...!. ஒ கியமான விஷய ைத அன கி ேட ெசா ல .”
“விஷய எ ன ெமாத ல எ கி ேட ெசா ...!”
“இேதா பா . ...! அன கி ேட நா ெசா ல ேபாகிற விஷய
ெரா ப கியமான விஷய . இ ன ஒ ப ேமேல ேபா
ெசா ல னா, உயி ேபாகிற விஷய ...!”
“ஏ... ஏ... ஏ ... நீ எ ன ெசா ேற...?”
“அதா ெசா ேனேன... உயி ேபாகிற விஷய .அ எ ன
ெதாிய னா ெச ேபாைன ‘அன ’ கி ேட ெகா . உன
ப ெசக அவகாச . அ ேள ‘அன ’எ கி ேட ேபச .
இ ேல னா நா ேபாைன க ப ணி ேவ . அ க ற நா
ேபா ப ண மா ேட ...!”
“இ ... இ ...! ேபாைன க ப ணிடாேத..! தைலவ கி ேட
த ேற ...!”
“ ... ... ெகா ... ெகா ...!”
இள ேகா, காதி ஒ ட ைவ ெகா ட ெச ேபாேனா
கா தி க, அ த சில விநா களி ஒ ர கரகர த .
“நா அன ேப ேற ...!”
“வண க தைலவேர. உ க எ ைடய இனிய பிற ததின
ந வா க ...!”
“யா நீ...?”
“ஜ தைலவேர...!”
“எ ன ... ஜ பா..? அ த ேப ல என யாைர ெதாியாேத...?
“பா தீ களா தைலவேர... எ ைன மற க. ேபான தடைவ
உ க 50-வ பிற த நா அைடயா ல இ கிற அ ரஹா
க யாண ம டப தி நட த ப 50 கிேலா எைடயி ஒ
ேராஜாமாைலைய ேபா ட நா தா தைலவேர...! அ பநீ க ட
எ ேனாட ைக த ெகா 'உ ேனாட ேப எ ன?’
ேக க. நா ‘ஜ ’ ெசா ேன .”
“அ ப யா..? அ னி நட த ட ல எ வளேவா ேப என
ஆ யர மாைலெய லா ேபா டா க. அ தைன ேபைர ஞாபக
ெவ க மா எ ன..? அ சாி... இ ப எ காக ேபா
ப ணியி ேக...? ஏேதா உயி ேபாகிற விஷய ெசா னியாேம..?
“ஆமா தைலவேர...!”
“எ ன அ ...?
“இ னி உ க 51-வ பிற த நா தாேன தைலவேர.?”
“ஆமா..!”
“ஆனா... இ னி உ க இற த நா யாேரா ஃ ள
ேபா ெவ சி கா க தைலவேர...!”
ம ைனயி அன ணியேகா அதி ேபானவரா
க தினா .
“ேட ...! நீ எ னடா ெசா ேற...?”
“உ ைமைய ெசா ேக தைலவேர...! ெபா ேனாி
ைபபா ேரா ல அ ேரா ச தி ல யாேரா உ க
ேவ டாதவ க அ ப ெயா ஃ ள ேபா ெவ சி கா க
தைலவேர...!”
“நீ இ ேபா எ ேக இ ேக...?”
அ தஃ ள ேபா ப க ல தா நி ேக
தைலவேர...”
“நீ அ ேகேய நி ...! நா இ ேபா கா ல ற ப வ ேற ...”
“வா க தைலவேர... உ கைள பி காத எ த ெபாற ேபா
நாேயா இ ப ெயா காாிய ைத ப ணியி ... அ யா
உ க க பா ெதாி . நீ க ம சி னதா ஒ
க ஜாைட கா க தைலவேர ேபா . அவைன உ க
னா ெகா வ நி தி, ெர டா ெவ ேபாடேற ...!”
“நா இ ப வ ேர ... நீ பா லேய இ ...!”
“வா க தைலவேர... நா ந ர மாதிாி இேத இட ல
நி ேப ...!”
***

2
வைல தள தி சி கிய ைவர வாிக :
வ எ ப இ ைற இைளஞ க த தியவ க
வைர எ ேபா இ லாத அள சமீப காலமா
பலைர வா வ கிற . 5 வய த 10 வய இ
ழ ைதக கா வ கிற எ றா , சாியான ஒ ேவ
ேபா மான . 18 வயைத கட தவ க எ றா , கா சிய ச
மி த கீைர, பா , ைட, மீ ேபா றவ ைற சா பிட
ேவ . தின மிதமான உட பயி சி ெச ய ேவ .
ைவ டமி கிைட க காைல ப மணி த மதிய
மணி தின 30 நிமிடமாவ ெவயி உலாவ ேவ .
ச கைர வியாதியா பாதி க ப டவ க வ
வ வத கான வா க அதிக எ பதா , தின உட பயி சி
அ ல நைட பயி சி அவசிய .
 ட ேகா ட ள இ ட ேநஷன .
ேஹா
றாவ மா யி இ த கா ஃபர ஹா
ேம த ம களா நிர பியி க – ேமைடயி ைமய தி
உ கா தி தா ேராஹி , வய ப . நி சய ஆற
உயர இ பா ேபா ேதா றிய . அட தியான தன தைல
ைய வல ப கமா வழி சீவி, இ ன ஒ ஐ வயைத
த ேதா ற தி ைற கா னா .
ேமைடயி ஓர தி இ த ேமைடயி நி றப ஒ வ ைக
தைல நப ேபசி ெகா தா .
“இ ைற ந ேமைடயி உ கா தி ேராஹி , வயதி
இைளயவராக இ தா ஆ மிக தி ைமயான அறி ,
வி ஞான தி விய க த க சி தைனகைள ெகா டவ . 'க ற
ைக ம அள : க லாத உலகள எ ெசா வா க . ஆனா ,
எ ைன ேக டா ேராஹி ெதாியாத விஷயேம
இ ைலெய ெசா லலா
“எ வைகயான ெசய கைள ஒேர ேநர தி ெச திற பைட த
ஒ வைர ‘அ டாவதானி’ எ ெசா வா க . ஆனா ேராஹி ஒ
நிமிஷ ேநர தி நீ க எ தைன ேக விக ேக கிறீ கேளா
அ தைன ேக விகைள த கா களி ேக கிரகி
ெகா , பிற ேவ ஒ விஷய ப றி ேபசிவி ,ப நிமிட
கழி அவேர ஒ ெவா ேக விைய வாிைச கிரமமா
ெசா , ேக வி ேக டவாி ெபயைர றி பி பதி
ெசா வா . ேராஹி இ இ த அதி அ தமான ச திைய
ச வேதச உயிாிய ப கைல கழக பாரா , “அ ேம பவ
ப ஸ ’எ ப ட ைத ெகா ள .
அர கி பலமான ைகத ட எ ஓ த . ைம ேப வழி,
ெதாட ேபசினா .
“மி ட ேராஹி திட இ இ த அள பாிய ச திைய
ேசாதைன ெச கி ன சாதைன ப ட வழ வத காக
கி ன அைம பி மி ட வி ய ரா ேவ இ ேக
வ இ கிறா . அவ ைடய னிைலயி நீ க இ ெபா
ேராஹி திட ஆ மிக ம அறிவிய ச ப த ப ட
ேக விகைள ேக கலா . ேக விக கமாக இ க ேவ .
ஆ கில தி ம ேம ேக க பட ேவ . ஒ வ ேக விைய
ேக த ட அ த நப ச தாமதி காம த ைடய
ேக விைய ேக க ேவ . இ ேபா ேக வி ேக பவ க
ம எ நி க .”
ஆ களி சில ேப ெப களி சில ேப எ நி றா க .
கி ன அைம ைப ேச த வி ய ரா ேவ , ைம ைக
வா கி ெகா அெமாி க ஆ கில ேபசினா .
“இ ஒ அ தமான நிக சி. மி ட ேராஹி தி திறைமைய
ேநாி பா உ தி ெச ெகா ள கி ன அைம எ ைன
அ பி ள . ஒ நிமிஷ ேநர தி நீ க ேக ேக விகைள
அவ ெசவியா கிரகி பி ப நிமிஷ ந மிட ேவ ஒ
விஷய ப றி ேபசி வி , அத பிற நீ க ேக ட
ேக விக வாிைச கிரமமா பதி ெசா வா . நீ க
இ ேபா ேக விகைள ேக கலா .”
ேமைடயி ேராஹி ைககைள க ெகா உ கா தி க–
கீேழ நி றி தவ களிட ேக விக ேதா டா களாக பா
வ தன.
1. பிர ம சா தா எ பவ யா ?
2. ஹிேமா யா எ ப எ ன ேநா ?
3. சீன ெப வாி நீள எ ன?
4. ந உட பி உ ண நிைலைய சீராக பா ெகா
ெபா ைப ைள ஒ கியமான ஹா ேமானிட ெகா ள .
அ த ஹா ேமானி ெபய எ ன?
5. அெமாி க ஜனாதிபதிகளா இ த நா ேப பதவியி இ த
ேபாேத ெகா ல ப டா க . அவ களி ெபய எ ன?
எ ெத த வ ட களி அவ க ெகா ல ப டா க ?
6. கட நீ கி க ப அதிக ப ச எ தைன மீ ட ஆழ வைர
ெச ?
7. எ கேல ட க பி க ப ட வ ட எ ? உலகி மிக
நீளமான எ கேல ட எ ேக உ ள ?
8. ெசாிபேரா ைபன ஃ யி என ப ைள த வட
திரவ தி பய பா எ ன?
9. கதிாிய க ைத அளவி அள ேகா ெபய எ ன?
10. ஒ லக திற க ப ேபா சிைற சாைலக
ட ப கி றன. – இைத ெசா னவ யா ?
வி ய ரா ேவ த னிட இ த ைம கி ர ெகா தா .
“ஒ நிமிஷ அவகாச வி ட . இனி யா ேக விக
ேக பைத அ மதி க யா . ெமா த 10 ேக விக , 60 விநா க
ேநர தி ேக க ப வி டன. இ ேபா ேராஹி உ களிட
ேப வா .”
ேராஹி நா கா யினி எ வ தா . ஹா எ த
ைகத ட அட க ெவ ேநரமாயி . ைம கி பா வ
நி றா . ேபச ஆர பி தா . ெதளிவான உ சாி ேபா ய
ஆ கில .
“அைனவ வண க . என அபாரநிைனவா ற இ பதாக
எ ேலா பாரா ெகா இ கிறா க . இ ப ெயா திறைம
என இ ப அ த இைறவ ெகா த வர . இ ேக
யி கி ற எ ேலாாிட ஏதாவ ஒ தனி திறைம ஒளி
ெகா . அ சமய பா ெவளி ப . எ னிட
ேக க ப ட 10 ேக விக இ ப நிமிஷ கழி
வாிைச கிரமமா பதி ெசா ல ேபாகிேற .
இ தப நிமிஷ நா உ கேளா சில விஷய கைள பகி
ெகா ள ேபாகிேற . இ காைலயி நா ஒ தக
ப ேத . அ ஆ மிக ச ப த ப ட தக . தக தி
தைல : வளமான வா வளி ேவத க . இ த தக தி ள
‘ேவத களி ெசா ல ப ள வி ஞான உ ைமக எ
க ைரயி நா ப தைத தா இ ேபா ேபச ேபாகிேற .
“நம ராண கைதகைள ேமேலா டமா ப ேபா அதி
வ ச பவ கைள ந வத சிரமமா இ . ஆனா அ த
ராண கைதகைள அலசி ஆரா த பல , மனித ச தாய
நி மதியாக நிைற வா வாழ ேதைவயான அைன
அ கைதகளி ெபாதி இ பைத க ளன . ெபளதீக ,
ரசாயன , வி ெவளி, உயிாிய எ எ தைன வைகயான ைறக
உ ேடா அ தைனயி ெசா ல ப டைவெய லா
ப லாயிர கண கான ஆ க ேப நம ராண களி
ெசா ல ப ளன.
“நம பிரப ச ைட வ வி (எ க - ELIPTICAL)
இ பதாக வி ஞான ஆரா சியி றி பிட ப ள .
ேகா களி பாைத இ ேபா ற அைம பிேலேய உ ள . நம
ேனா இத ய ெபய 'அ ட ' எ பதா .
“அ ட எ பதி ெபா ேள ைட எ ப தா . பிர மனா
பைட க ப ட அ ட எ பத கேம
“பிர மா ட ’எ பதா . அேத ேபா பிரப ச ஒேர இட தி
நி லாம நக ெகா ேட இ கிற எ வானவிய
கிற . வி ெவளி, அதி உ ள ேகா க , ந ச திர க என
அைன ைத உ ளட கிய இ த அைம ேப நக
ெகா கிற என ஆ க ல அ ைமயி
ெதாியவ ள .
“நம ேனா பிரப ச ய இ ெனா ெபய ஜக
எ பதா . ஜக எ றா ஓாிட தி நிைலயா நி காம நக
ெகா ேட இ ப எ பதா . பிரப ச நக ெகா
இ பைத ேனா க க ெசா ன ப லாயிர
ஆ க எ பைத நிைனவி ெகா ள ேவ .
“இ த ந ச திர களி விஷய தி இ ெனா விய பான
விஷய உ . அதாவ நம ேஜாதிட க அ வினி, பரணி,
கா திைக எ 27 ந ச திர கைள றி பி ளன.
ப தறி வாதிக பல அ எ ன 27 ந ச திர கண .?
“தின இரவி ெவ க க ேக ஆயிர கண கான
ந ச திர க ெதாிகிற . ெதாைலேநா கி ல பா தா பல ேகா
ந ச திர கைள ந மா லபமா பா க . அ ப யி க
27 ந ச திர க தா வா ைவ நி ணய ெச மா எ ேக விக
எ கி றன . இ த ேக விக ந ப த
ப த களா ட பதி ெசா ல வ இ ைல.
“நம ேனா க க பி த உ ைம இ தா . அவ க 27
எ ெசா ன ந ச திர கைள அ ல. ந ச திர ம டல .
அதாவ நம வான ம டல 27 ந ச திர ம டல களாக
பிாி க ப ளன. இதி பரணி ம டல ம ேம ாிய ேந
ேகா வ .ஒ ைற பரணியி ாிய நக தா ம
ைற அ வ ேச வத 27,000 ஆ க ஆகி றன.
இைதெயா ஆயிர ஆ க ஒ நக எ கண கி
இ த 27 ளிக ேநராக உ ள வி மீ ெதா திகைள
அ வினி, பரணி, கா திைக, ேராகினி, மி கசீாிஷ என 27
ந ச திர களாக பிாி தன .
“இ த கண கீ ைட க பி தவ க ைவவ வத ம வி
அரசைவயி மதி ம திாிகளாக இ தவ க . இ த ம வி கால
கி. . 8756 எ ஓ ஆரா சி ெதாிவி கிற . ேஜாதிட எ ப
ஆ சாியமான கண கீ க ெகா ட ஒ கைல எ பைத த ேபா
ேமைல நா ன உணர தைல ப ளன . ேகா களி ஆதி க
மனித வா வி நிக கிற எ பைத இ றா க
வைர அவ க ஏ கவி ைல. -
“ஆனா ெபள ணமியி கட ஆ பாி அைலக ெபா ைத ,
அமாவாைசய கட ெகா தளி ஏ இ றி அைமதி ட
விள வைத க , ச திரனி ஈ விைசதா இத
காரண எ க டன . எ தைனேயா றா க
வா த நம தமி லவ க இ ப றி கவி பா ளன .
இ ெசா அ றி இ நீ விய லக
வ ெசாலா எ மகிழாேத – ெபா ெச
அதி வைலயா ெபா கா அழ கதிரா த ெண
கதி வரவா ெபா கட .”
ேராஹி அ த பாடைல பா த ைகத ட கட ஒ யா
எ , ஹா சீ வைர உரா த . ேம சில நிமிஷ க
ேபசி த ேராஹி , த மணி க இ த வா ைச பா
வி , “இ ேபா அ த ப ேக விக வ ேவா .! ப
நிமிஷ ஒ நிமிஷ ேநர தி எ னிட ேக க ப ட
ேக விக உ களி சில ேப மனதி பதிவாகியி கலா .ஒ
விநா ட ேயாசி காம திணறாம அ த ேக விகைள
வாிைச கிரமமா ெசா , அத கான பதி கைள உ களி
யாராவ ெசா ல மா..? எ றா அவ க ேமைட
வரலா ...!” எ றா .
ஹா சலசல பான ச த எ – பி அைமதியாயி .
ேராஹி பலமா ர ெகா தா .
“யாராவ வ கிறீ களா..?
ஹா நிச த .
“ஓ.ேக. உ களா யா எ தீ மானி க ப ட ஒ ைற, நா
இ ேபா நிக தி கா ட ேபாகிேற .
எ னிட ேக க ப ட த ேக வி: பிர ம சா தா எ பவ யா ?
இத கான பதி ஆயகைலக அ ப நா ைக க
ேத தவ . த ைம வண கி ேவ பவ க அ த கைலகைள
வரமா த அ பவ . இவ ைடய இ ெனா ெபய வி யா
தி.
இர டாவ ேக வி : ஹிேமா யா எ ப எ ன ேநா ?
பதி : ந உட பி ஏதாவ ஒ ப க தி ர த காய ஏ ப
ேபா , ர த ேம ெகா வழியாம உைற ேபாக ேவ .
அ ப ர த உைறயாம ெதாட வழி ெகா ேட இ தா
அ த ேநா ெபய ஹீேமா யா.
றாவ ேக வி: சீன ெப வாி நீள எ ன?
பதி : 7500 கிேலாமீ ட .
நா காவ ேக வி: ந உட பி உ ண நிைலைய
சீராக பா ெகா ெபா ைப ைள ஒ கியமான
ஹா ேமானிட ெகா ள . அ த ஹா ேமானி ெபய எ ன?
பதி ைதரா .
ஐ தாவ ேக வி: அெமாி க ஜனாதிபதிகளா இ த நா ேப
பதவியி இ த ேபாேத ெகா ல ப டா க . அவ களி
ெபய க எ ன? எ ெத த வ ட களி அவ க
ெகா ல பா க ?
பதி : 1. ஆபிரகா க - 1865
2. ேஜ ஆ ரஹா கா - 1881
3. வி ய ெம க - 1901
4. ஜா . எஃ . ெக ன - 1963
ஆறாவ ேக வி : கட நீ கி க ப அதிகப சமாக எ தைன
மீ ட ஆழ வைர ெச ?
பதி : 600 மீ ட ஆழ . அத கீேழ க ப ெச றா கட நீாி
அ த தா க யாம , க ப பாக க ந க ப வி .
ஏழாவ ேக வி: எ கேல ட க பி க ப ட வ ட எ ?
உலகி மிக நீளமான எ கேல ட எ ேக உ ள ?
பதி : 1910-ஆ வ ட எ கேல ட க பி க ப ட .
ர யாவி ெலனி கிரா நகாி உ ள எ கேல ட தா
உலகிேலேய மிக நீளமான . அத நீள 120 மீ ட .
எ டாவ ேக வி: ெசாிபேரா ைபன ஃ யி என ப
ைள த வட திரவ தி பய பா எ ன?
பதி : ைள ம த வட மிழி நிர பி ள நிறம ற
ெதளிவான திரவ , ைள த வட திரவமா . ைளயி உ ள
ெகாரா ள ர பி இ த திரவ ைத ர கி ற . இ த
திரவ தி அள 150 மி. ட . தைல அைச ேபா , ெச ர
ெந வ சி ட அதி சி ளா ேபா இ த திரவ ஒ
ஷா அ ஸ வரா – அதாவ அதி தா கியா ெசய ப கிற .
ஒ பதாவ ேக வி: கதிாிய க ைத அளவி அள ேகா ெபய
எ ன?
பதி :ெர .
ப தாவ ேக வி: ஒ லக திற க ப ேபா சிைற
சாைலக ட ப கி றன. இைத ெசா னவ யா ?
பதி :விேவகான த .
ேராஹி ச ேயாசி காம , ஒ இட தி ட திணறாம
ப ேக விகைள வாிைச கிரமமா ெசா , பதி கைள
ெசா த ேபா ஹா இ த அைனவ எ நி
ெவ ேநர வைர ைககைள த ெகா இ தா க .
கி ன அைம பாள வி ய ரா ேவ ைம ைக பி
ேபச ஆர பி த தா ஆரவார அட கிய .
“இ ஒ அ தமான சாதைன. ேராஹி தி ைள அத
ெசய பா க , நிைனவா ற அபாரமானைவ. ெபா வாக
நிைனவா றைல வைகயாக பிாி கலா . த வைக
ெச ஸாி ெமமாி – அதாவ உண களி நிைனவா ற . இ த
வைகயி நிக க உண ட கைள ஏ அ பவி த
பி ன , ைளயி நிைனவாக நி தி ைவ க ப கிற . இ ேவ
நிைனவா ற ெதாட க ெசயலா .
“நிைனவா ற இர டாவ வைக ைரமாி ெமமாி எ
ெசா ல ப கிற . இ த நிைனவா ற நட தைவ, ெசா க ,
எ க ,எ க , அ ல ேவ பிற ெச திகைள ந நிைனவி
ைவ இ பதா . இ த ெச திக ந நிைனவி உடன யா
கிைட ப அைம ள . இ த ெச திக காக நீ ட
சி தைன நம ேதைவயி ைல.
“நிைனவா ற றாவ வைக ெசக டாி ெமமாி. இ த
வைகயான நிைனவா ற சில ெச திக நிர தரமாக ந ைளயி
பதிவாகி ளன. இ ெச திக சில மணி ேநர க பி ேபா,
அ ல சில நா க பிறேகா அ ல சில வ ட க
பிறேகா ேதைவ ப பைவ. ேராஹி தி நிைனவா ற இ த
வைக நிைனவா ற அ பா ப டைவ. அ வமானைவ.”
வி ய ரா ேவ பாரா ேபசி ெகா ேபாேத
ேராஹி த ைடய உட ஒ ந க உ ப வைத
உண தா .
‘எதனா இ தந க .?’
ேயாசி க ேயாசி க...
க க ஒ ெகா இ பா த . அதி மீ
இய நிைல வ வத தைல ழ ற . உட த
க பா ைட இழ , ஒ ப கமா சா த . காத ேக
பத ட ர ேக ட .
“வா ேஹ ப ேராஹி ..?”
யாேரா ஓ வ தா க . தா கி பி தா க . றி ர க .
“எ னாயி .?”
“இ ேக யாராவ டா ட க இ கிறா களா..?
“ஆ ல ஸு ேபா ெச க .”
யாேரா சில ேப களா தா க ப வைத உண தா ேராஹி ,
“ஆ ல ஸு ேபா ப ணி அ வ வைர கா
ெகா இ க ேநரமி ைல. ப க திேலேய ஒ ஹா பிட
இ கிற , அ ேக ெகா ேபா வி ேவா ...!”
கா ஃபர ஹா எதிேரயி த ேபா ேகாவி கா ஒ
வ நி க – அத பி சீ கிட த ப டா ேராஹி .
ஹா பிடைல ேநா கி விைர த கா .
***

3
வைல தள தி சி கிய ைவரவாிக :
ஜ பா ம களிட உ ள ந ல ண களி காரணமாகேவ அ த
நா எ லா வைகயி ேனறி ள . அவ க
ேந ைமயாக இ ப பி . அேத ேந ைமைய
ம றவ களிட எதி பா பா க . அ தவாி விஷய தி
ைக ைழ காம , த ேவைலயி க க மா
இ ப – ெபா இட களி த னா யா எ த ெதா தர
ேந விட டா எ பதி மிக கவனமா இ ப –த
தா ெமாழிைய த உயிாி ேமலா ேநசி ப - ரயி , ப
பயண களி ேபா ெச ேபா ேபசாம தவி ப ; அ ப
ேபச ேந தா ச த அதிக இ லாம ெம ைமயா ேப வ –
அ வலக றி த ேநர வ வ – ேவைல ேநர தி
ெச ேபாைன வி ஆஃ ெச ைவ ப - 12 மணி ேநர
ேவைல ெச தா னைகேயா ேவைல ெச வ –
சாி, ஆ சாி, ற ைத மிக தமாக ேபணி கா ப
– சாைலயி எ சி பாம , ைக பி காம இ ப ;
சாைலயி ஏதாவ ஒ ெபா ைள க ெட தா சிரம
பா காம அ கி இ காவ நிைலய ெகா
ேபா ஒ பைட வி வ . (இ ேபா ந இ தியம க மாற
ேவ . அ த ெபா கால வ மா..?)
கமிஷன அ வலக . காைல மணி ஒ ப .
ேபா
கமிஷன தி நா கர பா ெகா தளி
ேகாப ேதா உ கா தி தா அன ணியேகா . அவ ைடய
வாயி ெந மைழயா வா ைதக றி டன.
“எ ன ஒ ைதாிய இ தா எ ேனாட பிற தநா அ மா
இ ப ெயா ஃ ள ேபா ைவ பா .? இ ஒ மணி
ேநர ேள அவ யா க பி எ னா ெகா
வ நீ க நி த கமிஷன ஸா .”
கமிஷன தி நா கர , த ைகயி ைவ இ தக சீ பா
ெந றி விய ைவைய ஒ றி ெகா டா .
“ெகா ச ெபா ைமயா இ க மி ட ணியேகா ஃ ள
ேபா ெவ ச நப க யா க பி கிற காக ஒ தனி
வா ேபா ேக . இ ெகா ச ேநர ேள
ஏதாவ பா வா தகவ வ .எ ப ஆைள மட கிடலா ,
கவைல படாதீ க. உ க யா ேமலாவ ச ேதக இ கா..?”
“இேதா பா க கமிஷன ஸா . இ த நா ல ந லவ க ேக
எதிாிக இ ேபா எ ைன மாதிாியான ஆ க
எதிாிக கா ப ச ..? ஒ ெபாிய ேட இ . நா
யாைர ச ேதக பட .? சி னா சிாி கிறா க,
பி னா அ ட ர ேவைல ப றா க. நா
யாைர ச ேதக பட .?”
ணியேகா ல பி ெகா ேபாேத கமிஷனாி
ெச ேபா ெம ய ெட ப ாி ேடா ெவளியி ட . எ
கா ஒ றினா .
“எ ...!”
ம ைனயி ெபஷ வா ட ஆன ேபசினா .
“ஸா ...! அ த ஃ ள ேபா ச ப தமா ஒ கியமான
கிைட சி .!
“எ ன...?”
“ெபா ேனாி ெச ேபா ெச ாியா ேவைல பா கிற
பர தாம எ கிற அ த நப இ னி வி ய காைலயி ஒ
ேவைன மட கி ேசாதைன ேபா ட ேபா ணியேகா
ச ப த ப டஃ ள ேபா ஒ ைற பா தி கிறா . அைத
ெகா ேபான ெர நப கைள விசாாி சேபா அவ க ெர
ேப ணியேகா யி ெதா ட க ெசா யி கா க.
இ தா ெச ாி பர தாம அவ கைள ந பாம ேவ ேள
ஏறி பா கா . டா ெவளி ச தி ஃ ள ேபா ைட
ப சி கா . ஆனா அ த சமய லஃ ள ேபா இ த
வாசக க ணியேகா ைய பாரா வித லதா
இ ததா !”
“அ எ ப சா திய ... ெபா ேனாி ைபபா ேரா அ
ேரா ச தி ல ெவ சி த ஃ ள ேபா விபாீதமா – ேவற
மாதிாி இ தேத...?”
“அ ேக ேபான வாசக கைள மா தியி கா க ஸா .”
“சாி...! அ த ஃ ள ேபா ெகா ேபான ெர ேப யா
ெதாி தா..?
“ஓரள ஸா .”
“ஓரள னா... எ ன..?”
“ெச ாி பர தாம ெசா ன அைடயாள கைள ெவ பா
ேபா . அ த ெர ேப .”
“அ த ெர ேப ...?
“நாேக திரேனாட ஆ க மாதிாி ெதாி ஸா . ப க ஃபா மா
ெதாியைல...!”
“சாி. ...நீ க ஒ காாிய ப க. ந ம வா ெர
ேபைர பிாி அ த நாேக திரைன ஃபாேலா அ ப ண
ெசா க. ஒ ெவா ப நிமிஷ உ ககி டயி
என ேபா வர .”
“எ ... ஸா ...”
கமிஷன தி நா கர ெச ேபாைன அைண வி தன
எதிாி உ கா தி த ணியேகா ைய ஏறி டா .
“உ க ஃ ள ேபா லமா மிர ட வி ட . உ க
பைழய ஃ ர நாேக திரனா இ கலா வா ட
ச ேதக படறா .”
ணியேகா க இ கி ேபானவரா ெசா னா : “அ
வ ஷ தி க வ வியாபார தி க சா கட தற
பிசின வைர எ ட பா னரா இ தவ – ஒ
ெபா பைள பிர சைனயினால எ ைன வி பிாி ேபாயி டா .
இ தா இ னி எ ைன பா தா ‘எ ப யி ேக
ணிய ? க பி வாேன..? இ தா அவைன
ந ப யா . ேப ேக த மாதிாிேய அவ ஒ நாக பா .”
“நாேக திரைன க காணி க ெசா ேட .இ ெர
நாைள ேபா உ க ற பா கா
ெகா . யா உ கைள ெந க யா .”
கமிஷன ெசா ெகா ேபாேத ணியேகா யி
ெச ேபா ைவ ேரஷனி ஒளி த .எ அைழ ப யா எ
பா தா .
ஒ எ .
கா ஒ றி ர ெகா தா .
“யா ...?”
“ ணிய ...! நா தா நாேக திர ...!”
ணியேகா அதி சியா இ தா , அைத கா
ெகா ளாம இய பா ேபசினா .
“ெசா நா ...!”
“எ ன... இ னி உ ேனாட பிற த நாளாேம?...?”
“ஆமா..!”
“வா க ...!”
“எ ன நா ...! வழ க விேராதமா இ னி என பிற த
நா வா ெசா ேற...?
“அ தவ ஷ பிற த நா வா ெசா ல என ஆைச
தா ணிய ...! ஆனா நீ தா உயிேராட இ கமா ேய.?”
ணியேகா தி கி டா .
“நா ...! நீ எ ன ெசா ேற...?”
“அ த ஃ ள ேபா ெவ சேத நா தா ...! நாைள
காைலயி நீ ேயாத ைத பா க மா ேட...!”
ணியேகா விய வழி ெகா ேபாேத ம
ைனயி ேபசிய நாேக திர ெச ேபாைன ஊைமயா கினா .
***

4
வைல தள தி சி கிய ைவர வாிக :
ெபா ைன ெபா ைள ம தமி இல கிய க ெச வ
எ ெசா லவி ைல. அைவ அள அதிகமாக இ தா சாி.
ஒ ேம இ லாம இ தா சாி, அ ேக நி சய அைமதி
இ கா . ெச வ எ ப உ ைமயிேலேய ேபா எ கிற
மன தா எ ப கிராம தி வா சாமானிய கைட பி த
ெநறி. எ வாக இ தா 'இ இைறவ த த எ கிற எ ண
யாாிட இ கிறேதா, அ த மனித வா நா வ
மகி சியாகேவ இ பா .
ைட ஹா பிட .
அ த ஹா பிட பா ேபா ஜீ நி ற .
அ ட ேபா கமிஷ ெஜய பிரகா கீேழ இற க,
இ ெப ட சாரதி ச ேடா எதிேர வ நி றா .
ெஜய பிரகா நட ெகா ேட ேக டா :
“அ த அ டாவதானி நிக சிைய நட தின யா ..?”
“சி எ கிற ஒ அைம ஸா . க னேராட ேப ரா பா .”
“எ ன ெசா றா ...?
“அர ேபாயி கா ஸா .”
ஹா பிட ப களி இ வ ஏற, ஃ அணி த ரா பா
கலவரமா பா ைவ கிைட தா . ெஜய ரகாைஷ பா த
ேவக நைடேயா வ தா . விய கைள ேபாயி தா .
“ஸா ...! நட த ச பவ க எ லாேம ஆ சாியமா விபாீதமா
இ . ேராஹி எ ப மய கி வி தா ேன ெதாியைல ஸா .
அவைர ஹா பிட ெகா ேபாற காக ய சி
ப ணியேபா யாேரா ேப ேவக ேவகமா வ ேராஹி ைத
ஒ கா ல ெகா ேபா கிட தினா க. அ த ேநர ல அவ க
யா எ ன ேக க ேதாணைல ஸா . அ த ெத ல இ கிற
' ைட ஹா பிட ெகா ேபாேறா . பி னா ேய
வா க’ ெசா கா ல கிள பி ேபாயி டா க.
“நா எ ேனாட அைம ைப ேச த ெர ேப அ த
நிமிஷேம ற ப ேடா . கா ல ஒ அ நிமிஷ பயண தா .
“ ைட ’ஹா பிட வ ேடா . இ ேக வ
ஹா பிடேலாட ாிச ஷ
ெகள ட ல விசாாி சா ேராஹி ”எ கிற ேப ல எ த
ேபஷ டாவ அ மி ஆயி கா களா எ ெகாய
ப ணிேனா . அ ப யா அ மி டாகைல எ கிற பதி தா
கிைட ச .”
“ேஸா... ேராஹி ைத யாேரா தி ட ேபா கட தியி கா க.”
“எ ஸா ... எ ேனாட அெஸ ஷ அ தா .”
“அ த ேப எ ப யி தா க..?
“ ஸ டா இ தா க ஸா .”
“ஏ ...?
“ பதி நா ப ேள இ கலா ஸா . அ த ேப ல
ஒ த வ ைக...!”
“ேராஹி ெசா த ஊ எ ...?”
“ெப க ஸா ...! அவ ஒ க னடரா இ தா
தமி நா லதா ப சா . கி ட த ட அவ ஒ தமிழிய .”
“ஃேபமி . ...?”
“அவேராட ஃபாத மத ஹு ளியி இ கா க. ஒ ேமேர
ஃப ஷைன அ ெட ப ண ேன ேபாயி கிறதா ேராஹி
ெசா யி தா .”
“அவ க தகவ ெகா களா..?”
“இ இ ல ஸா ... ேராஹி ைத க பி ச பிற தகவ
ெகா தா தா சாியா இ மன ப ட .”
“ ஆ கெர ...!” ஆேமாதி த அ ட கமிஷன , தன
ப க தி இ தஇ ெப ட சாரதியிட தி பினா .
“சி யி இ கிற எ லா ஹா பிட க ேபா ப ணி
ேராஹி ப றி விசாரைண ப ணி களா?
“ப ணியா ஸா ... எ லா ேமலா இ த ஹா பிட
க டாி இ கிற வி வ எ கிற ஆ ஷ ேபா
சி யி இ கிற ஹா பிட க எ லாவ ைற ஒேர
அ டவைண கீேழ ெகா வ , எ த ஹா பிட லாவ
ேராஹி எ கிற ேபஷ அ மி ஆகியி காரா பா த
ேபா , த ப ஸ ேந ஈ நா ஃப ’ எ கிற ாி ைளதா
கிைட ஸா ...!”
இ ெப ட சாரதி ெசா ெகா இ ேபாேத
ஹா பிட ாிச ஷ ெகள டாி அ த வரேவ ெப
ர ெகா தா .
“ஸா ...!”
எ ேலா தி பி பா தா க . அ த ெப ெஜய பிரகாைஷ
பா ெசா னா .
“ஸா ...! ேபா உ க தா ...!”
அவ ேவக ேவகமா ேபா அவ ைடய ைகயி த ெட ேபா
ாி வைர வா கினா .
“எ ... யார ..?
பதி ஒ ெப ணி ாி கா ட வா ேக ட . “ேராஹி
இனி என தா . உ க இ ைல. அவைர அ ேயா மற
வி ேவ ேவைலக ஏதாவ இ தா ேபா பா க .”
 ***

5
வைல தள தி சி கிய ைவர வாிக :
‘ெப தி பி தி’ எ கி ட அ பவ க அவசிய
ப க ேவ ய வாிக இ . மனித கைள ம ம ல, பி
வர ேபா பிர சைனகைள க ெச வதி ஆ கைள
ஒர க ட வி கி றன ெப க . ஒ வாி க ைத பா ேத
அவாி ண ைத கணி பதி , றி பாக ஆைண எைட
ேபா வதி ெப க அபார திறைம உ . அேத ேபா
கணவ ஏதாவ ஒ பிர சைன எ றா . அைத எ ப , எ வித
தீ க ேவ எ பைத ஒ ைற பல ைற ேயாசி
பி னா கணவ எ த பிர சைன ஏ படாதள தீ
ெசா வதா மைனவி ஒ ம திாி எ ெபாியவ க
ெசா ைவ இ கிறா க .
தியான சா பா ைட ற கணி வி ஒ ெமா த
ம ேபா
ேபா
உய அதிகாாிக
நிமி உ கா
.ஜி.பி. பா அைரவ ட
இ க... அவ தமிழி ,
ஆ கில தி மாறி மாறி ெபாாி ெகா தா .
“ச ட இ ேபா யா ைகயி இ ேன ெதாியைல...! அன
ணியேகா ஒ அரசிய க சி தைலவ . அவைர நாேக திர
எ கிற ஒ தாதா நாைள காைலயி ாிேயாதய
னா ெகாைல ெச ய ேபாறதா ஃ ள ேபா ைவ கிறா .
இ த அள ஒ த ைதாிய வ னா, அவ
ேபா பயேம இ ைல தாேன அ த .?”
ேபா கமிஷன தி நா கர தன பா இ த ைம கி
இைடமறி தா .
“ஸா ...! நா இ ேக ஒ விஷய ைத ெசா லலாமா?”
“ ளீ ... அ ...”
“அன ணியேகா , நாேக திர ெர ேப ேம ஒ கால ல
ெத மாவ ட களி தாதாயிஸ ைத வள , அ வைட ப ணின
ணியவா க . ெர ேப ம தியி நீ ெபாியவனா. நா
ெபாியவனா 'ஈேகா’ பிர சைன வ த ேபா தா ெர ேப ேம
பிாி தனி தனியா ராஜ பாிபாலன ப ணி தா க. ெர
ேப ேம ஆ க சி ேவ ட ப டவ க. எ வள ெபாிய ைர
அஃெப நட தா சாி, ெர ேபைர ேம ைக ப ண
யா .
“காரண , ணியேகா பி னா ஒ அ ம திாிக ,
நாேக திர பி னா ஒ அ ம திாிக இ கிற தா .
நாேக திர இ தைன ணி சலா ஃ ள ேபா
ைவ கிற , ணியேகா ேக ேபா ேபா ேபசி
ெகாைல மிர ட விடற பி னா ஏேதா ஒ அரசிய
ாீதியான காரண இ நா நிைன கிேற .”
.ஜி.பி. கி இைர தா .
“காரண எ வாகேவா இ ேபாக . நா இ ேபா ஒ
ெபஷ 'ஆ ட ’ இ ப ேற . ணியேகா அவ ல
ெவ ாீ ேலய ெரா ட ெகா க. நாேக திரைன ேர
அ ப ணி அவ எ ேக இ தா அர ப க. எ த ஒ
ம திாியி தைல இ ல இ தா அைத ெபா ப த
ேவ டா .”
“எ ... ஸா ...”
“எ ஸா இ ேபா ெசா , ேம இட பிரஷ . ஒ
ப ண யைல நாைள இ ேக வ யா தைல னிய
டா . மி ட தி நா கர ...!”
“ஸா ...”
“எ த ஒ அச பாவித நட காம பா க ேவ ய உ க
ெபா . அ த நாேக திரைன க பி க ஏதாவ ய சி
எ இ கீ களா..?”
“எ . ஸா . ச அ அர வார ேடா ஒ வா
நாேக திரைன ேத கி ேபாயி . அவ எ த நிமிஷ ைக
ெச ய படலா ...!”
.ஜி.பி. ஏேதா ேபச ய சி ெச ய, அவ ைடய உதவியாள ைகயி
ஹா ைல ெச ேபாேனா வ தா .
“ஸா ...!”
“எ ன...?”
“சி.எ . ைல லஇ கா ...!”
.ஜி.பி. பத ட ப ய கல ெகா ட உட ேபா எ
நி ெச ேபாைன வா கி ெகா டா . கா ஒ றினா .
“ஸா ...!”
ம ைனயி சி. எ . சீறினா .
“எ ன... திாி ப ேகாடாைவ சா பி காபிைய மீ
எ கிற ேப ல ச பிரதாய மீ ைக நட தியா சா..?
“ஸாாி ஸா ... நீ க நிைன கிற மாதிாி இ ச பிரதாய மீ
இ ைல. சில அதிர யான கைள எ தி கிேறா .. அன
ணியேகா யி உயி எ த ஒ ஆப ஏ படா . அ த
சில மணி ேநர ேள நாேக திரைன கா ன ப ணி ைக
ப ணி ேவா .”
“ஒ விஷய ...!”
“எ ன ஸா ...?”
“நாேக திரைன ைக ப ண ேவ டா . கா ன ப ணின
ேபா ேபா என ெகா க. நா நாேக திர கி ேட
ேபசேற . ணியேகா , நாேக திர ெர ேப ேம ந ம
க சி ேவ . இவ க ல யாைர பைக கி டா சாி –
ெத மாவ ட களி நம இ கிற ேவா வ கியி
பாதிகாணாேம ேபாயி . ெர ேப ம தியி யா
ெபாியவ ? எ கிற ஒ ஈேகா ேபா நட . அ த ேபாைர
ஒ ெகா வர னா அ த ெர ேபைர என
னா உ காரெவ ஒ மணிேநரமாவ ேபசி சமாதான
ப த . எ ன, நா ெசா ற ாி தா..?”
“ ாி ஸா .”
“கமிஷன தி நா கர மீ கி இ காரா..?
“இ கா ஸா .”
“அவ கி ேட ஒ வா ைத ெசா ைவ க. அ ற இ த
நி ைஸ பிர மீ யா க , .வி. மீ யா க ெகா
ெபாி ப ணிட ேவ டா .”
“ ரஸூ நி ேஸ ேபாகைல ஸா ... அ த ஃ ள ேபா ைட
உடன யா ாி ப ணி ேடா .”
“ாி ப ணினா ம ேபாதா . அைத எாி
சா பலா கிட .”
“இ பேவ ப ணிடேறா ஸா ...!”
“ம ப ெசா ேற . இ த பிர சைனைய ேயாசைனேயா
திசா தன ேதா ேஹ ப ண . ஏதாவ ஒ ப க
த நட தா ந மஆ க சி அ ஒ ெபாிய பாதி ைப
உ டா கி ...!”
“என ாிய ஸா .”
***

6
வைல தள தி சி கிய ைவர வாிக :
மனித த ைன க ெகா ள டா . த ைன உய தி
ெகா ள டா . சில இட களி ம காரண க தி உய தி
ெகா ளலா எ கிற த மசா திர . ம ற எ லா நா களி
எ லா சமய களி அட க ேதா இ க ேவ .
மனித இளைமயி வ க வ ‘ெயளவனக வ ’ எ
ெபய . க வியி காரணமாக வ க வ ெபய ‘வி யா
க வ ’ என ப . மனித க எ த நிைலயி எ த காரண ைத
ெகா க வ ெகா ள டா . க வ ெகா பவ
எ ைற காவ ஒ நா ெப அவமான ைத அைடவா
எ பைத ராண க உண தி இ கி றன.
டா க ம வ ைமய . மாைல ஏ மணி.
க
பா
ஐ
வி
ெபஷ
த
ராகேவ த இ
ைடய அைற
ேபஷ
தி
கைள
பி, ஃ ளா கி இ த
கா பிைய ட ளாி வா ெகா த ேபா , ந மணிமாலா
கதைவ த வி உ ேள வ தா .
“டா ட ...!”
“எ ன ெசா ...!” ளா ைக வி கா பி ட ளைர ைகயி
எ ெகா டா .
“நீ க இ னி அ ேபஷ ைஸ பா கமா க
ெசா ஒ ேபஷ அட பி உ கா இ கா க.
இ னி உ கைள பா காம ேபாகமா டா களா .”
“ஆணா...? ெப ணா...?”
“ஒ ய ேல டா ட ... பா கிற காேல ட மாதிாி
இ கா...!”
“அவ ேபஷ டா... இ ைல – எ ைன ப சனலா பா கவ
இ காளா..?
“ேபஷ மாதிாிதா ெதாி றா...க க ணா
ேபா கா...”
“அவ ட ேவறயாராவ வ இ கா களா...?”
“இ ல டா ட ... அவ ம தா ...”
“சாி... ஒ அ நிமிஷ கழி உ ேள அ .”
“எ ... டா ட ...” ந ெசா வி ெவளிேயற, டா ட
ராகேவ த கா பிைய க ஆர பி தா .
ட ள கா யான ேபா அ த ெப உ ேள ைழ தா . வய
இ ப ைத இ கலா . அழகாக இ தா .
“ ஈ னி டா ட ...!”
“ ஈ னி ... உ கா மா...”
அவ உ கா தா . க க ெகா தி த க
க ணா ைய கழ றினா . ெபாிதான காிய விழிக அவ ைடய
க இ ன அழ ேச தன.
“ெசா மா... உன எ ன பிர சைன..?
“ஸா ...! எ ேனாட ேப யாமினி. எ .பி.ஏ. ஒ பிைரேவ
க ெபனியி அ ட அ மினி ேர ஆ ஸரா ஒ
ப ேற . என வய இ ப தி .இ க யாணமாகைல.
ஜாதக ல ஏேதா ேதாஷ ெசா க யாண த ளி
ேபாயி . இ தா ல ரமா வர பா
இ கா க. இ த நிைலைமயி என பா ைவ ாீதியா ஒ
பிர சைன ஸா ...!”
“எ ன பிர சைன...?”
யாமினி சில விநா க ெமளனமா இ வி , ெம வான ர
ேப ைச ஆர பி தா . “ஸா ...! ெபா வா மனித க பக
ேநர ல பா ைவ ந லா ெதாி . ரா திாி ேநர ல அேத பா ைவ
ம கலா ெதாி .ஒ ளி ெவளி ச
இ லாத ஒ இ டான அைற ேள எ த ெபா இ தா
அ ந ம பா ைவ ல படா . இ தாேன ஸா ஒ மனிதனி
இய ைகயான பா ைவ திற ?”
“ஆமா...”
“ஆனா எ ேனாட பா ைவ திற ெகா ச
வி தியாசமா இ ஸா .”
“வி தியாச னா..? “
“டா ட . அ வ ...”
“ெசா மா...”
“டா ட ..! ந ல பக ேநர ல ஒ அைற ேள ஒ ெபா
இ தா எ த அள பளி ெதாி ேமா. .. அ த அள
ரா திாி ேநர லஒ இ டான அைற ேள எ த ெபா
இ தா எ ேனாட பா ைவ பளி ெதாி . அதாவ
அ தஇ டான அைற என ைல ேபா ட மாதிாியான
ெவளி ச ேதா ெதாிய .”
டா டாி பர த ெந றி ஒ விய உ ப ட .த ைடய
ேமாவாைய தா கி ெகா டா .
“நீ எ ன மா ெசா ேற... ரா திாி ேநர பக மாதிாி ெதாி தா..?”
“பக மாதிாி கிைடயா டா ட ...! ஒ இ டான அைற
ைல ெவளி ச நிர பியி தா எ ப யி ேம ,
அ ப யி ”
டா ட ராகேவ த ஆ சாி ய ைத க ப தி ெகா ள
யாம ேக டா .
“எ லா ரா திாி ேநர களி அ ப யி ைல டா ட . மாச ல
நா ம அ ப யி . அதாவ அமாவாைசய னி
அ த நா அ த நா ...!”
“எ தைன நாளா இ ப யி ...?”
“கட த ஆ மாச காலமா .”
“ ல இைத ப தி ெசா னியா மா...?”
“ெசா லைல டா ட ...! ஏ ெகனேவ எ ேனாட ஜாதக ல ஏேதா
ேதாஷ இ கிறதால க யாண த ளி ேபாயி ேக
அ மா அ பா கவைல ப கி இ கா க... இ த
ேநர ல ேபா இ ப ெயா பிர சைன என இ
ெசா னா, ெர ேப ெநா கி ேபாயி வா க டா ட ...!”
டா ட ராகேவ த த ைடய எ நா கா
ஆயாசமா சா தா .
“இ ஈ ெவாி ேர . இ மாதிாியான 'ஐ' ஆ ட
ேகா யி ஒ த தா வ . இ ஒ ேநா கிைடயா .
பிர சைனதா . இ த பிர சைனைய ஆ தலாமி ெபஷ
‘ஒயி ைந ’ ெசா வா க. தமிழி இைத ெசா றதா இ தா
'ெவ ைள இ ’ ெசா லலா .”
“இ ப ஏ படற எ ன பிர சைன டா ட ...?”
“ந ம க களி இ கிற ‘ரா ’ அ 'ேகா ’ தா காரண .
மனித களி 99.99% ேப இ த ரா ஸு , ேகா ஸு சாியான
எ ணி ைகயி தா இ . பா ஒ ப ஸ
மனித க ம ேம ெகா ச அதிக ப யா இ .
அ ப ப டவ க பா ைவ ைமயா இ .அ ப
எ ப வய களி ட க ணா ேபாட மா ட க.
“ப இ த ெவ ைள இ ’ பிர சைன ெரா ப அ வ . நா
இ வைர ேக வி ப ட வைகயி இ த உலக தி ெசா ப
ேப க ேக வ தி . அெமாி காவி ெர ேப ,
ஆ திேர யாவி அ ேப , சீனா, ஜ பா ேபா ற நா களி
தலா ெர ேப சி னதா ஒ ப ய இ .”
“இ த 'ெவ ைள இ ’ பிர சைனைய ண ப த மா
டா ட ...?”
“ஸாாி மா..! இ ஒ இ ாிபி பிரா ள . இ த நிமிஷ
வைர இ ாீ ெம கிைடயா . ப எ உ ேனாட
க கைள ேக ப ணி பா ஒ வரலா .”
“டா ட ...! நா இ னி இ ேக க ச ேடஷ வ த கான
காரண , நாைள அமாவாைச இ னியி நா
வைர தா என இ த ெவ ைள இ பிர சைன இ
டா ட . இ ேபா மணி ஏ ேமல ஆயி .ஒ இ டான
ேள எ ைன வி ெட ப ணி பா டா
எ ேனாட வி பி பவ எ ன உ க ெதாியவ .”
“அ சாிதா .”
ெசா ன டா ட , ேமைஜயி ேம த அைழ மணிைய
த னா .
ந மணிமாலா எ பா தா .
“சி ட ...! இ த ெபா ைண ேபா உ ேள இ கிற
ஒ ல உ கார ைவ. நா ெசா ேபா வா.”
“எ டா ட ...”
ெசா ன மணிமாலா, யாமினிைய ெகா உ ேள
ேபானா .
***

7
வைல தள தி சி கிய ைவர வாிக :
தி மண வா சாியா அைமயாவி டா அத காரண
அ ேக இ இர பி வாத கார க தா . எ ேகா இ
Another random document with
no related content on Scribd:
 “I perceive that in all things you are too superstitious,” said Rupert,
quoting aloud to himself.
She looked puzzled, then her face brightened as the meaning of
the last word came home to her.
“No,” she said, “not superstitious like beastly Mahommedan, only
afraid. That why I come here in not decent night-dress,” and she held
out her little foot naked except for the sandal, and again shook her
head as though in regret for a state of affairs over which she had no
control.
Rupert laughed loudly, causing the bats which had settled to flitter
from the roof again, and Mea, who seemed to be a merry little soul,
joined in his laughter. This made old Bakhita angry, and she
reproved them both in a stern voice.
“Do not cackle here,” she said, in Arabic, “in the very house of the
gods, though it is true that to one of you they are no gods, and
already the other has a foot set in that same path,” and she glanced
wrathfully at Mea. “Listen, Bey! I make a request of you. I do not ask
for myself, who am old and ugly, but for this lady. I have heard that
you ride to-morrow at night-fall. Now our road is yours, for I know the
sheiks to whom you go. Give us and our two servants leave to ride
with you. We have good camels of our own,” and she looked at him
with anxious eyes.
“Why do you want my escort, and whither?” he asked doubtfully.
“Why? For this reason. Do you remember the Sheik Ibrahim, he of
the Sweet Wells? Yes, I see you do. Well, he is an old enemy of our
house. He asked for the lady here in marriage, and was refused.
Yes, the dog, he dared to ask that after once, by ill chance, he had
seen her beauty. Now he has found out that we are going to make
this journey, and his plan is to take her as already he has tried to
take her at Luxor. But if we were with you, that he would not dare to
do, for he has prostrated himself to the Government since you were
away, and will not touch one whom he knows to be their envoy,
although you may call yourself Mahommed, and be dressed like an
Arab.”
“I am not sure of that,” answered Rupert. “Friend Ibrahim does not
love me.”
 “No; but he fears you, which is better. With you we should be
safe.”
“How long do you wish to travel with me?”
“Two days only, till you come to the pass in the Jebal Marru. There
you will follow along the mountains, but we cross them, and go on
into the desert that is called Tebu till we come to more mountains
and a certain secret oasis among them, which we name Tama,
where no white man has ever set his foot. A while ago, Bey, you
asked me of the lost temple. It stands there in our home, and I
promise you this—let us ride in your shadow, and whenever you
have leisure I will show you that temple in payment. Yes; and the
wonders of the burying-place of the kings of the desert who once
ruled there, and whose child, the lady Tama, stands at your side.
Refuse, and I swear that you shall never see them.”
“The bribe is great,” said Rupert, “but, mother, I must not take
bribes.”
“No,” she answered, “it is your business to offer them, is it not,
else why do you carry so much gold in your baggage? Ah! you see I
have good spies.”
“So good,” he said, “that evidently on this point they have
misinformed you,” for he was sure that she was but guessing. “Well,”
he repeated, “I must not be bribed, and pleasant as would be the
company of both of you, I have other game to hunt.”
Mea drew herself up, looking wonderfully dignified notwithstanding
her lack of height, and said in Arabic:
“My aunt, our request is refused; it is not seemly that we should
ask again. We will go down the Nile a little, and hide till our
messengers bring us an escort. Let us bid this Bey farewell; we keep
him from his sleep.”
“Perhaps the Bey has not done speaking,” said Bakhita, who saw
that Rupert had but paused in his words.
“You are right, mother, as usual,” he went on, “and you know so
much that I do not mind telling you a little more. It is my object to
travel as a merchant; in fact,” he added, “I have taken to that
business which is more profitable than fighting.”
 Bakhita waved her hand to indicate that to attempt to throw dust in
her eyes was mere waste of time, and he continued, smiling:
“Now merchants often take women with them, calling them their
wives or daughters, purposing to sell or to make gifts of them to
great emirs or sultans, whereas soldiers never do. Therefore,
perhaps if you were in my company I should look more like a
merchant, so I think that if you wish it I will take you. No, no, do not
bow to me, for my own sake, not yours, especially as we are not
sure of the way to the Jebal Marru, and doubtless you can guide us.
Also have no fear; all that I have seen and heard is secret, though
one day I hope that you will show me that temple in the oasis. Now I
ride to-morrow at moonrise as I wish to pass the Sweet Wells the
next night when men are asleep. You and your two servants can
meet me where the path joins the road beyond the hill.”
Bakhita seized his hand and kissed it. Evidently her mind was
much relieved, and she was very grateful. Fearing lest her
companion should follow her example, Rupert, who disliked such
displays, said to her:
“Now that this is settled, are you not going to finish pouring your
libations on the feet of the god yonder?”
Mea shook her head and answered:
“That I no can do; the libation is all poured on the feet of the man. I
hope the god will not be, what you call it, jealous, and make you
pay,” and lifting the alabaster vessel she turned it upside down to
show that it was empty.
“Then I will say good-night,” said Rupert, “as perhaps it is best that
we should not leave this place together. To-morrow, half an hour
after moonrise, at the cross-paths, unless you should change your
minds and go alone. Remember, I cannot wait,” and bowing to Mea
he left the chamber and groped his way down the hall towards the
faint light that flowed through the door-place of the temple.
When he had gone the two women looked at each other.
“My aunt,” said the younger, “have we done well? Shall we not
bring that Bey into danger at the hands of the cursed Ibrahim?”
 “Perhaps,” answered Bakhita coolly. “If so, he takes us for his own
sake, not for ours; you heard his words.”
“Yes; but I do not believe them. It is for your sake that he does this
because he thinks that you are his friend. If Ibrahim knows that we
are with him, he will attack him and then—”
“And then,” answered Bakhita; “well, I am told that Rupert Bey
fights very well, and his men are brave and trained to war. Also it is
necessary for us to find an escort. Had you come when you said you
would a hundred of your own tribe would have brought you safely
across the desert, but being frightened because Ibrahim tried to steal
you at Luxor, you chose otherwise, and now it is not safe for you to
bide here till we can send for them. Still, if you do not wish to travel
with this Englishman, put on a blue robe and a yashmak and go to
his tent to-morrow as if to sell corn, and tell him so, for I will not.”
Mea thought a while, then looked up and said:
“Nay; I do wish to travel with him, for Fate made me pour the
libation of the god upon his feet, and therefore is it that I wish to
travel with him.”
 CHAPTER XII.
THE WANDERING PLAYERS
The moon was up, and Rupert, in his Arab garb and mounted on a
dromedary, rode at the head of his caravan towards the district
called Sheb, in which the Sweet Wells were situated. A few miles
from Abu-Simbel, where the paths crossed, his head-man, a
sergeant named Abdullah, drew his attention to four figures on white
camels who appeared to be waiting for them, and asked if he should
go forward to learn their business. Rupert answered no, as they
were only two women and their servants to whom he had promised
escort as far as Jebal Marru. The man saluted and said nothing.
Presently the four joined the caravan, two veiled bundles, in whom
indeed it would have been difficult to recognise Bakhita and Mea,
placing themselves beside him and the men falling behind.
“So you have come,” said Rupert, saluting them.
“Bey, we have come,” answered Bakhita. “What else did you
expect?” and without more words they rode forward across the
desert.
Presently, in the midst of the intense silence, far away as yet, they
heard a sound of wild music that grew clearer as they advanced. It
was a very thrilling music, shrill and piercing and accompanied by
the roll of drums.
“What is it?” asked Rupert of Bakhita.
“The Wandering Players,” she answered, “and I wish that we had
not met them.”
“Why not?”
“Because they bring ill fortune, Bey.”
 “Nonsense!” he exclaimed. “You mean that they want baksheesh.”
“Then offer it to them and see,” she said.
Now they were passing a fold in the sand-hills, and on the crest of
one of these hills, that to the right, Rupert perceived the Wandering
Players. There were five of them, all seated upon the sand, and all
so wrapped up that nothing could be seen of them, at any rate, in
that light. The three who faced the caravan were playing upon bell-
mouthed pipes, and the two who squatted opposite to them kept time
upon drums which they beat with wonderful rapidity. As the caravan
approached, this savage music grew very weird and moving; indeed
its quality was such that once heard it could scarcely be forgotten. It
seemed to cry and wail, yet there were notes in it of surprising
sweetness.
“Give those players ten piastres for their trouble,” said Rupert to
his sergeant, Abdullah; and muttering something, the man guided his
camel up the slope towards them, then offered them the money.
They took not the slightest notice of him, only played on more
wildly than before, till at length he threw the coins upon the ground
and left them.
“I think they are ghosts, not men,” he reported to Rupert, “since
there are no people in this country who will not take baksheesh.”
“Ripe fruit does not remain unplucked,” answered Rupert, in the
words of the Arab proverb, “and that which falls the children gather.”
Still, he wished that he had gone to look at the people himself, if
only to discover what tribe it was that produced such remarkable
players. Then they rode forward, and for some furlongs the
penetrating sound of those pipes and the gusty rolling of the drums
seemed to keep time with the swinging step of their camels, till at
last the music grew fitful and faint and died away in the distance.
When the moon was down, about three hours before the dawn,
they halted by a well and slept till daylight, Bakhita and Mea
occupying a little tent apart, which their servants pitched for them,
and the camels grazing upon the desert scrub. While the sky was
still grey, Rupert drank the coffee that had been made for him, and
sent two pannikins of it, with some biscuits, to the women’s tent. One
was kept and one returned untouched.
“Who does not drink?” he asked idly.
“Bakhita, Bey. She says she touches no white man’s liquor.”
“So you know her?” said Rupert.
“Oh, yes, Bey,” answered the man sulkily, “and we shall all of us
know her better before we part, for she is a gipsy from the far desert,
and has the evil eye. I felt cold all down my back when we met her
last night—colder even than when that music played which is made
by ghosts out of the tombs.”
“Those who remain silent cannot speak folly,” said Rupert, in
another proverb, and dismissed the man.
Then they marched on, camping again in the afternoon until the
moon should rise. That night, about one o’clock, they came to the
Sweet Wells, and stopped to give the camels drink and to fill their
water-bags. Rupert had arranged to arrive here at this hour when he
thought that the sheik Ibrahim would be asleep and not likely to
oppose their passage. For the same reason, he kept as far as
possible from the town, if it could be so called, but soon saw that his
progress was being watched, since men were sitting about on sand-
heaps and in the shadow of thorn trees. Indeed, one of these rose
unexpectedly before them and asked who they were and why they
passed through the territory of his chief without offering a present.
By Rupert’s direction the sergeant, Abdullah, answered that they
were a trading party who hoped to see Ibrahim on their return, when
they would make him a good present. He did not add, however, that
it was Rupert’s wish to avoid meeting this truculent and treacherous
man until he had bound over the powerful sheiks who lived beyond
him to the interests of the Government, when, as he knew, he would
have nothing to fear from the chief of the Sweet Wells and his
handful of fighting men.
The sentry answered that it was well, especially as he could not
now see Ibrahim, who had gone away with a number of his tribe,
having ridden towards Wady-Halfa that very day. Then staring hard
at the two veiled women upon their camels, he asked whether the
gipsy, Bakhita, and her daughter were travelling with them. Abdullah
hastily answered no, adding that the two women were his relations
whom he was taking to visit their families. The man said no more, so
with the usual salutations they passed on.
“Why did you say that, Abdullah?” asked Rupert.
“Because, Bey, had he known who these female bringers of ill-luck
are, we should soon have had the whole tribe of them about us. It is
said everywhere that Ibrahim wishes to take the young one, who is a
great chieftainess, for a wife, and that he had sworn to do so.”
“Lies are stones that fall on the head of the thrower,” replied
Rupert, for he was troubled and uneasy, and now wished sincerely
that he had refused to escort Bakhita and her beautiful niece who
made offerings to Egyptian gods to secure a safe journey across the
desert.
He sent for Bakhita and the girl, who guided their camels
alongside of his.
“Tell me,” he said, “what is this story about the lady here and the
sheik Ibrahim, who, it seems, is really looking out for her?”
“What I told you, Bey,” Bakhita answered. “In old days, when
Ibrahim’s tribe was the stronger, our people fought him and drove
him back over the Jebal Marru—that was more than a hundred years
ago. In the summer before last, when my lady of Tama and I, with a
large escort, were coming from our home to the Nile, we camped at
the Sweet Wells and accepted a present of food from the sheik
Ibrahim. In the morning before we marched he visited us, and by
misfortune saw Mea unveiled and was set on fire by her beauty, so
that at once he asked her in marriage, the dog of a Prophet-
worshipper. Having many men with us, I answered him as he
deserved, whereon, growing angry, he replied that that which was
refused could still be taken, but since we had eaten his salt, it must
be done another time. So we parted, for we were too strong to be
attacked. Now through his spies at Luxor and along the Nile he has
learned that Mea is come back, which she did hurriedly when not
expected, because he tried to kidnap her in Luxor itself. So it came
about that I had no escort ready for her. Nor did I dare to stop at
Abu-Simbel, for I heard that he proposed to attack us there so soon
as you were gone, and there was no steamer by which she could
descend the Nile again, whereof his people watch the banks.
Therefore we sought your merciful protection.”
“I think that before all is done you are likely to need it,” said
Rupert, “and were I what I seem that would not trouble me, but now I
am afraid.”
“Let us leave the Bey and take our chance,” said Mea, speaking
across him to her aunt in Arabic. “It is not right that we should bring
him into danger. I told you so from the first.”
“Yes,” answered Bakhita briefly, “if the Bey so wishes.”
Rupert glanced at Mea, who had drawn her veil aside, perhaps
that she might see him better. The moonlight shone upon her sweet
face, and he perceived that her eyes were full of fear. Evidently she
dreaded the sheik very much indeed, who knew that in this lawless
land where might was right, he could take her without question if he
were able, and force her into his harem.
“The Bey does not so wish,” he said. “You are with me; bide with
me. Often the thing we fear does not happen, my lady Tama.”
With a grateful glance and a sigh of relief, Mea let fall her veil
again, and both of them dropped back into their accustomed place in
the caravan. At their next halt Rupert noted that one of Bakhita’s two
attendants remounted his swift dromedary, after it had been watered
and allowed to feed a while, and started forward at a trot. Again he
sent for Bakhita and asked where the man had gone. She answered
that he had been despatched as a messenger to their tribe in the
hope that he would get through the mountains unmolested. His
orders were that, could he succeed in this, he was to collect a
hundred men as soon as possible and bring them to meet their lady.
As it appeared, however, that the oasis which was Mea’s home
could not be reached by the swiftest camel under several days’
journey, Rupert did not concern himself further about the matter.
Only Abdullah grumbled, saying that he believed the man was a spy
who had gone forward to make trouble. For Abdullah, who had
discovered that Bakhita and her three companions were neither
Christians nor Mahommedans, was full of suspicion, especially as he
and the rest of Rupert’s escort were convinced that the old woman
was a witch with the evil eye and probably in the pay of the Khalifa.
Such, indeed, had been her reputation at Abu-Simbel, to which
Bakhita’s curious knowledge of events and private histories, together
with her very remarkable powers of observation, gave much colour.
On the night following that of these events, the party camped by
some water at the foot of the rugged and barren range of hills known
as Jebal Marru, in the very mouth of the pass, indeed, through which
ran the only practicable road, that was used, though rarely, by
travellers journeying from one desert to the other. At its entrance this
path was very narrow, a mere cleft in the rock, not more than fifty or
sixty feet wide, and flanked on either side by sheer cliffs. Here
Rupert and Bakhita and her companions were to part, for his road to
the village of the first sheik whom he was going to visit ran along the
foot of the hills, whereas theirs passed through them. At the earliest
dawn they struck their camp, which they could not do before, since
the road was too rough to attempt in the dark, and Rupert having
seen that everything was in order for the march, went to bid good-
bye to Bakhita and her niece.
While they were thanking him very heartily for his escort in the fine
language common to Orientals, which on this occasion was meant
earnestly enough, Abdullah hurried up and announced, in an
alarmed voice, that a band of over a hundred men, mounted on
camels and horses, was advancing upon them. He added that he
believed them to be the chief Ibrahim and his followers. Instantly
Rupert ordered that all the camels should be driven into the mouth of
the pass, and that the men, with their rifles and a good supply of
ammunition, should take refuge behind the boulders that were
strewn about, in case an attack was contemplated. Then turning to
Bakhita, he said quickly:
“Your camels are good and fresh. If you take my advice you will be
gone. Probably they will not get through us for some time.”
Bakhita said the counsel was wise, and ordered the camel, upon
which she was already seated, to rise; but the girl seemed to
hesitate. Stepping to Rupert as he turned away, she seized his hand
and pressed it against her forehead, murmuring in her peculiar
English:
 “This trouble not my fault, all old woman Bakhita’s fault, who think
of nobody but me, not of you at all. I—I think much of you, my heart
sick, I cry my eyes out. Good-bye! God bless you and damn
Ibrahim.”
Even then Rupert could not help smiling at this peculiar valedictory
address. At that moment a man came and spoke to him, and when
next he looked, Bakhita, Mea, and their servant were already
vanishing round the bend of the pass. Now, as he wished to show no
fear, he ordered his men to sit about as though they were still
camping, but to keep their rifles ready, and accompanied by
Abdullah and another soldier, went to a large rock in front of them,
sat down, lit his pipe and waited.
By this time the band was quite close and had halted. Presently
two men rode out from among them, in whom Rupert recognised his
old acquaintance the sheik Ibrahim, and the sentry with whom they
had spoken near the Sweet Wells. Ibrahim rode up, and from a
distance asked if he had peace.
“Those who bring peace find it,” answered Rupert.
Then Ibrahim dismounted and walked forward alone, leaving his
servant to hold his horse. Rupert also walked forward until they met
and exchanged salutations.
“Bey,” said Ibrahim, surveying Rupert’s garb with his flashing eyes,
“you have changed your dress since last we spoke yonder on the hill
above Abu-Simbel. Tell me, have you changed your heart also and
become a servant of the Prophet whom I can greet as brother?”
“You had other names for me than brother at Abu-Simbel,”
answered Rupert evasively. “What is your business, Sheik Ibrahim,
with the merchant Mahommed, who, by the way, offers you his
congratulations, having learned that now you also are a servant of
the Government.”
“My business, Bey,” he replied, “has nothing to with the
Government, or with you. Two women are travelling with you who
are my property. Hand them over to me.”
“Two free women were travelling with me, Sheik, but I cannot give
them to you as they are gone.”
 “Whither?” asked Ibrahim.
“Really, I do not know, it is their own affair,” said Rupert calmly.
Now the sheik’s evil temper began to get the better of him.
“You lie,” he said. “I will search your camp, for they are hidden
there.”
“If you wish to find rifle bullets, search,” replied Rupert significantly.
“Listen, Ibrahim! I am camped here, and here I shall stay until you
go, since I do not trust you and will not expose myself to attack upon
the road. If you venture on violence, it is possible that you may
succeed, since my mission is peaceful and I have but few men. But
then the Khedive, your lord, will stamp you out, you and your tribe,
and so there will be an end of an evil and dangerous man. I have
spoken, go in peace.”
“By Allah! no,” shouted the Arab, “I come in war, for besides that of
these women there is an old account to settle between you and me,
who caused my town to be raided by the Government of Egypt, my
women to be insulted, and my herds to be taken. Choose now. Hand
over to me your camels, your merchandise and your arms, and of my
mercy I will let you go. Resist, and I will take them all and offer to
you, infidel, the choice between death and Islam.”
“Empty drums make a loud noise,” replied Rupert contemptuously,
whereon the Arab, lifting the spear which he carried, hurled it at him.
Rupert sprang to one side, so that the weapon missed him by a
hair’s-breadth.
“Now,” he said, “I can shoot you if I wish; but I will not forget my
honour because you forget yours. Dog! God will avenge your
treachery on you.”
“By my beard!” roared the Arab, “I will avenge Allah on you—yes,
your infidel lips shall kiss his holy name.”
Then Rupert walked towards his men, who were running out to his
assistance.
“Back,” he said, “and take cover. Ibrahim is about to attack us.”
So they went back and, since flight seemed utterly impracticable,
having hastily tethered the camels in a recess of the cliff out of reach
of rifle fire, lay down, every man behind a rock. Here Rupert
addressed them, telling them what had passed, and saying they
must either fight or be robbed and made prisoners, which would
probably mean their death, since Ibrahim would not dare to allow any
of them to live and be witnesses against him when he was brought to
account for this great crime. Therefore, though they were but few, as
they, mounted on camels, could not run from horsemen, it was wise
that they should do their best.
The soldiers, who were all of them brave men, answered that it
was so, they were few, still they would fight and try to beat off these
Arabs. Only Abdullah looked downcast, and added that this trouble
came upon them through the women, and that it would have been
good to give them to Ibrahim.
“Would you think so if they were your wives or daughters?” asked
Rupert scornfully. “How could I surrender them who had eaten of my
bread and salt? Also they have gone. But if you are afraid, Abdullah,
do you take a camel and follow them. The rest of us will hold the
pass and give you time to get away.”
Now some of the servants began to mock Abdullah and to call him
“woman” and “coward.”
So the man grew ashamed and said that he would show them that
he was as brave as they.
Then a rifle bullet, evidently aimed at Rupert, who was standing up
to address the soldiers, whistled past his head and flattened on the
rock behind. The fight had begun.
Rupert saw the man who had fired the shot from the back of his
camel about two hundred yards away, for the smoke hung over him.
Snatching up the Winchester repeating rifle which he carried, he set
the sight rapidly, aimed and fired. He was an excellent game and
target shot, nor did his skill fail him now. Almost instantly they heard
the clap of a bullet and saw the Arab—it was that very sentry with
whom they had spoken at the Sweet Wells—throw up his arms and
pitch heavily from the saddle to the ground.
The soldiers shouted, thinking this a good omen, and at once
opened fire, killing or wounding several of their enemies, whereon
the Arabs hastened to take shelter, sending their horses and camels
out of reach of the bullets.
The mouth of the pass was strewn with large stones, and creeping
from one to another of them, the Arabs advanced slowly, pouring in a
heavy fire as they came. As it chanced, this did but little damage, for
Rupert’s cover was good, while as they moved forward his rifles
found out several of them. Thus things went on for a full hour, till at
length Rupert saw the head of a soldier near him, who had
incautiously exposed himself, drop forward on to the rock. He was
shot through the brain, and immediately afterwards one of his
comrades, who rose to lift him, thinking that he might be only
wounded, received a bullet in the shoulder.
So the fight stood for all that live-long day. No more men were hit,
for after this lesson they dared not show themselves, and unless
they did so, the enemy did not fire. There they lay, cramped up
behind their stones and baked in the burning sun. Of food they had
plenty, but as it happened the water, of which there was none here,
was scarce, for they had used nearly all of it on the previous night,
expecting to be able to refill their bags at a well a little further along
the mountains. Although it was husbanded, soon the last drop had
been drunk, so that towards evening they began to suffer from thirst.
At length the sun sank and the darkness came.
 CHAPTER XIII.
THE END OF THE FIGHT
Now during all these weary hours Rupert had been taking counsel
with himself. He was skilled in Arab warfare, and guessed that
Ibrahim’s plan was not to attempt to rush him in the daylight, which
at best would cost him many more men and might mean defeat, but
to get among his little band with the spear under cover of the night,
or perhaps just at the break of dawn. Utterly outnumbered as they
were, to such a move as this there could be but one end—
annihilation. It was, however, possible that it would not be made; that
the Arabs would be content to continue their present tactics, knowing
that Rupert had no hope of succour, and that soon or late thirst must
conquer him. Therefore it would seem that he was driven to choose
between two alternatives—surrender or retreat. He gathered his men
together and addressed them through the darkness, not hiding from
them how desperate he thought their plight.
Under the circumstances, he said, if they wished to surrender he
would not forbid them, only then he believed that whatever promises
were made, they would all be killed, or at the best taken away and
sold as slaves to the Khalifa, or his emirs, with whom, doubtless,
Ibrahim was in league. For himself, however, he should certainly not
surrender, but choosing the best place he could find, fight on till he
was killed like Gordon.
With one voice the soldiers said they would not suffer this; their
business was to die with their captain, not desert him: they were
Soudanese and men, not Fellaheen.
He thanked them simply, and put before them the second
alternative—that of retreat. The pass behind them was open, though
none of them had ever travelled it, and a map he had showed a
water-hole about some thirty miles away in the desert beyond, which
they might reach. Or failing that, when they were clear of the pass
they could turn and skirt along the mountains, taking their chance of
water and of safety. Or they could try to cut their way back to Wady-
Halfa, a thing however that seemed hopeless, since if they got
through, they would be overtaken, surrounded and picked off in the
open desert.
Having discussed the matter among themselves the men
announced their decision that flight was best. For the rest, they said,
they resigned themselves to el Mektub which means “to that which is
written”; or in other words, to Destiny. Then Rupert called the roll to
see that all were present. Two did not answer to their names—the
dead man and the sergeant Abdullah. At first it was thought that the
latter had been killed also, till someone remembered that early in the
afternoon he had gone to tend and feed the camels, since when he
had not been seen. Afterwards it was discovered that, anticipating
his commander’s plan, he had already retreated—with the best
camel—an act of cowardice which, it will be seen, produced very
grave results to Rupert, and indeed profoundly influenced his
subsequent career. For here it may be said at once that Abdullah got
back to the Nile in safety by skirting round the mountains, and
needless to add, made his own report to the authorities, which, as it
happened, there was no one to contradict.
Now, their counsel taken, the little band set themselves to carry it
out as best they could without delay, since they knew not at what
moment the attack might be delivered. First they built a fire of
whatever material they could collect and lit it, so as to suggest to the
Arabs that they remained in camp there. Also, having said the
prayers for the dead over him, they set their fallen companion behind
a stone, above which one hand and his rifle projected, in such a
position that the light of the fire fell upon them. Two of the worst
camels also they left behind, that their roaring might deceive the
enemy into the belief that the caravan had not moved. This done
they started as noiselessly as possible, only to find that their task
was more difficult even than they thought.
 The moon not being up, the darkness in that narrow gorge was
intense; moreover, the pass was strewn with boulders and pitted with
holes washed out by water, in one of which a camel soon broke its
leg and had to be killed with a knife and left with its valuable load.
Not half a mile further on another camel fell over a bank or precipice
—they could not tell which—and vanished, while a man twisted his
ankle, and a second, stumbling, struck his forehead against a stone
and cut it badly. After this Rupert ordered a halt till the moon rose
since to proceed was practically impossible. At length the moon
came, but the sky was cloudy, also she was on the wane; so they
found themselves but little better off in that deep gulf. Still they
struggled on, praying for daylight, and taking comfort from the
thought that if the Arabs followed, matters would be equally bad for
them.
The sky turned grey, the dawn broke, and then with the startling
suddenness that will be familiar to all travellers in the Egyptian
desert, the sun rose, and by its light they pushed forward. For a mile
or so all went well till they came to a place where the pass opened
out, and its sides, no longer precipitous, were clothed with scrub and
boulders. Then suddenly from behind one of these boulders rang out
a rifle shot. A few yards ahead, in the centre of the valley, was a little
hill or kopje, also boulder-strewn, and understanding at once what
had happened, namely, that the Arabs, foreseeing this retreat,
probably on the previous afternoon, had sent most of their force over
the mountains to waylay them, Rupert shouted to his band to make
for this kopje and hold it.
They did so under a fierce fire, but as the Arab shooting was bad
and the mist still hung at the bottom of the valley, without much loss.
On the kopje were two or three of the enemy’s marksmen whom they
dislodged and killed. Then taking the best positions they could find,
the little company prepared itself to inflict all the damage it could
upon its foes before it met its inevitable doom. Although a man fell
now and again this was delayed for several hours, until at length the
rest of the Arabs, who had followed them down the pass, arrived.
Then came the last bitter struggle. Such things sound heroic to tell
of—the forlorn stands of the few against the many always do—but in
practice they are only dreadful; the glory is naught but a residuum
deposited in the cauldrons of their sanguinary and seething horror by
the powerful precipitants of distance, romance, and time.
Thus this last desperate fight of a few wearied men against many
may be noble to read of, but in fact it was merely hideous. Brave
things were done by these black Soudanese, who, if they are well
led and trust their leader, will not surrender with a loss of about five
per cent in killed and wounded; indeed surrender was talked of no
more. But though it was emphasised thereby, who could think of
gallantry when a man shot through the bowels lay writhing on the
ground beside him, cursing and praying by turns, but still loading his
gun, and, in the pauses of his paroxysms, bringing other men to their
death. When the tongue is hanging from the jaws with thirst, when
the brows throb with fatigue and pain, and the heart is well-nigh
bursting with rage, grief for those who will be seen no more, and
apprehensions of the dreadful end, who can think of the cup and
chaplets of fame, and the empty trappings of honour?
At least Rupert could not. He fought on grimly; he did his best.
Two rushes he repelled, for now that their fire slackened, the Arabs
were trying to make an end of them with the spear. In the intervals
that followed these rushes Rupert thought of Edith. He wondered
what she was doing, and remembered that without doubt she would
be comfortably in bed and asleep, dreaming no dreams of him and
his sore plight. He wondered if when he died, as he must do in a few
minutes, it would wake her, or whether she would still sleep on as his
spirit passed. Then he remembered the other woman, that strange,
high-bred native girl, and it came into his mind that she would wake
however sound she slept, and that there would be vengeance taken
for this death of his, the wild vengeance of the desert. Next he forgot
all such things, and shook a dying comrade by the hand.
“Kismet!” said the man, with a ghastly smile, “and we have killed
more of them than they can kill of us. The water of the Sweet Wells
will be bitter for a while. Allah is good and Paradise pleasant. Are
you hurt, Bey?”
“Not yet,” he answered, “but wait, I come presently. Ah! that got
him fair.”
 “No, don’t come,” answered the man, “live on if you may. He who
lives long sees much, and amongst other things vengeance on his
enemies. Live on, and you will see the sheik Ibrahim hanging to the
bough of a thorn.”
Then the soldier grunted, rolled on to his face, and was dead.

Puffs of smoke spurted from behind rocks; spears shone in the

sunlight; hoarse voices announced the fact which nobody
contradicted—that Allah was great and Mahomet was his prophet;
here and there men fell forward or backward, still declaring that Allah
was great, and instantly departed from the body to put the argument
to proof. Blood ran in thin, black streams, and was soaked up by the
thankful soil; men died beneath the hands of their fellow-men as in
this devil-ridden world they have done from the beginning, and will
do till the end. Untouched by some miracle, Rupert still fought on.
His rifle was empty; a tall, bearded Arab had fallen before its last
shot. Then quite close to him he saw Ibrahim, and remembering his
revolver, drew it, when suddenly a heavy blow from behind felled him
to the ground.
Rupert came to himself again, and by degrees understood dimly
that he was not dead, since he lay where he had fallen, and all about
him were slain and wounded men. Near by, also, stood two of his
own people, captives, with their hands tied behind them. The sheik
Ibrahim was questioning them, promising them life if they would tell
him where they had hidden away the gipsy Bakhita and her
companion, the lady Mea. They answered that they accepted his
terms, and would do so with pleasure. They were hidden in the
desert, whither they had departed before the beginning of the fight,
so if he wanted them he had best go look for them there.
This answer seemed to infuriate the sheik, who called to some of
his people to kill “these dogs.” They came, whereon the two men,
putting down their heads, butted at them like rams, and knocking one
of them down, jumped and trampled on his face until the cruel
swords did their work with them and they died there. Then the
wounded were killed also, so that presently, of all his company,
Rupert alone was left alive.
 Now they caught hold of him and asked him questions about the
women, but he pretended not to be able to speak because of thirst,
pointing to his throat and mouth. The artifice succeeded, for they
brought him water, of which he stood in terrible need. The bowl was
large, but he emptied all of it, and felt his life come back to him. Now
Ibrahim addressed him.
“Dog of an unbeliever,” he said, “you see that your cunning and
courage have not availed against the decrees of Allah who has
destroyed all your band!”
“It is so,” answered Rupert; “but he seems to have destroyed
many of yours also. Here I count over twenty of your dead, and thirty
wounded. Allah is just, and takes life for life.”
“Blaspheme not, dog! Of Allah I will speak to you afterwards. Tell
me—where are the women?”
“Those brave men whom you murdered after promising them their
lives have told you; they are in the desert. Go; search for them there.
Come; I tire of this talk. Murder me also, and begone to meet the
doom that God prepares in this world and the next for the traitor and
the liar.”
“You wish to die, then?” asked Ibrahim, lifting his spear.
“Aye; why not? My people are slaughtered; I would join them.
Also, I must make report of you and your deeds, and prepare you a
place.”
The Arab dropped his spear; Rupert’s words seemed to frighten
him.
“Not yet, nor so swiftly,” he said. “Bind him and put him on a
camel. He shall see us catch these women, and after that we will
judge him according to the law.”
So they tied Rupert with ropes, and set him on his own dromedary.
Presently he started forward with the Arabs—about forty of them.
The rest were either dead or wounded, or had been left to convey
the latter and the rich booty, including the thousand pounds in gold,
back to the Sweet Wells. At the mouth of the pass, a few miles
further on, they searched, and in some soft soil found the spoor of
the camels ridden by Bakhita, Mea, and their servant, and seeing