■■ ■ ■ ■ ■ ■ ■ First Edition ■ ■ ■ ■ ■

■
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/download/ebook-47191106/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

As 95 Teses Nós Devocionais diárias nas 95 Teses de

Martinho Lutero Sample André Bispo

https://ebookstep.com/product/as-95-teses-nos-devocionais-
diarias-nas-95-teses-de-martinho-lutero-sample-andre-bispo/

Mio al 99% 1st Edition Sally Thorne

https://ebookstep.com/product/mio-al-99-1st-edition-sally-thorne/

99 nombres de Dios David Steindl Rast

https://ebookstep.com/product/99-nombres-de-dios-david-steindl-
rast/

99 Tanya Jawab Masalah Hisab Rukyat Muhyiddin Khazin

https://ebookstep.com/product/99-tanya-jawab-masalah-hisab-
rukyat-muhyiddin-khazin/
Os 99 namorados de Micah Summers 1st Edition Adam Sass

https://ebookstep.com/product/os-99-namorados-de-micah-
summers-1st-edition-adam-sass/

Los 99 novios de Micah Summers 1st Edition Adam Sass

https://ebookstep.com/product/los-99-novios-de-micah-summers-1st-
edition-adam-sass/

Una grammatica italiana per tutti 2 edizione aggiornata

2020 B2 B2 1st Edition Alessandra Latino Marida
Muscolino

https://ebookstep.com/product/una-grammatica-italiana-per-
tutti-2-edizione-aggiornata-2020-b2-b2-1st-edition-alessandra-
latino-marida-muscolino/

99 Perbedaan Pola Pikir Pengusaha VS Karyawan Iin

Susanto

https://ebookstep.com/product/99-perbedaan-pola-pikir-pengusaha-
vs-karyawan-iin-susanto/

Los 99 novios de Micah Summers Edición española 1st

Edition Adam Sass

https://ebookstep.com/product/los-99-novios-de-micah-summers-
edicion-espanola-1st-edition-adam-sass/
 1
அ த ெட ேபா அைழ வ தேபா விேவ கன த
க பளி ேபா ைவ இ தா . வி ய காைல ளி இதமா
கமான க தி - ெச ற வார க யாண தி ெப
பா வி வ த இனிைமயான நிைன களி (ஒ நிமிஷ
வாசக கேள! உ க விேவ க யாண ெச ெகா ள தீ மானி
ெச ற வார ெப க ேபா பலா எ கிற ெபய ள
அழகான ெப ைண பா வ தாயி . தி மண ேததி வான
பி உ க ப திாிைக வ ) மித க ைத ெகா ச
ெகா சமா சா பி ெகா தா .
அ ேக ேமைஜயி ேம த ெட ேபா வற க தா
க த பலாவி ஞாபக களினி கழ - க ைத ெக த
ெட ேபானி ேம எாி சலாகி அைத க பி தவனி ேம
ஆ திரமாகி -
ேபா ைவைய வில கி ெகா -
எ உ கா தா . பி ன தைலைய தடவி ெகா -
தி விழாவி காணாம ேபான ழ ைத மாதிாி கதறி ெகா த
ெட ேபாைனேய சில விநா க ைற தா .
‘க பிசாேச! கால கா தாேல எ ன நி ைஸ த ற காக
இ ப க தேற...?’ ேக ெகா ேட ாி வைர எ தா விேவ .
“ஹேலா விேவ ஹிய ...”
“நா ேகா நா ...”
“ மா னி ேகா நா ...”
“ஸாாி... விேவ ... ேஸ.... ெட மா னி ...”
ெகா டாவி வி டா விேவ .
“ேக வ தா ... ேபா டா...! ேகா நா ! ேபான வார
ெப க ேபா என ஒ ெப ைண பா
வ ேதாேம...”
“ஆமா...”
“அ த ெபா ேபெர ன?”
“ பலா...”
“ெபா ைண உ க பி சி கா...?”
“உ க ஏ ற ேஜா ...”
 “அ ேபா... நா க யாண காாிய கைள கவனி க மா...
ேவ டாமா?”
“ேவ ...”
“அ ப னா... இ ேபா ெசா ல ேபாற ேகைஸ நீ கேள
ேஹ ப க... எ ைன வி கேள ளீ ... இ த
வி ய காைலயி வ ற க சாி... தி ெந ேவ அ வா
சாி... எ ைன ெபா தவைர ெர ேம இனி ... ாி வைர
ெவ ட மா...?”
“விேவ ...”
“ெசா க...”
“ேக ெரா ப சி கலாயி ...”
“வி யா ... ேகா நா ... ஆணா...? ெப ணா...?”
“ஆ ...”
“வய ...?”
“ ப ...”
“எ ப ெச தி கா ?”
“க ல மா ெச தி கா ...”
“ ைஸயி ...?”
“அ ப என ேதாணைல விேவ ...”
“ஏ ...?”
“ேந ல வ பா கஉ க ேக ெதாி ...”
“நா அைரமணி ேநர ல வ தா ேபா மா...?”
“ேபா ...”
“எ த இட ...?”
“ெஜயி ேரா ல ‘இ திரா பா ’ ெதாி மா உ க ?”
“ெதாி ...”
“அ த பா ப க ல ஒ வா ட ேட இ ...
ச பவ அ ேக தா நட தி ...”
“வ ேற ...”
ாி வைர கவி வி - றி வ த ெகா டாவிேயா
எ தா விேவ ... ‘மாச ல பாதி நா சா ெச திைய
ேக கி ேட ப ைகயி எ திாி க ேவ யி ... மி
பலா எ ைன க கி எ ன பா பட ேபாறிேயா...?’
ளிாி ந கி ெகா ேட ேபா , ப ைல ேத ளி -
ர ைஸ மா - அத ேம ெவ டைர கவி - வாச
தி ேடார தி கா வா ேபா ைவ எ ைம மாடா நி றி த
ேஹா டா ைப கி இ ைப உைத - அ ‘த த ’ எ க தி
ெகா ேபாேத அத கி நிர பி கிள பினா .
கா ெபௗ ேக ைட தா ேபா - மணி க த
சி ஸ வா ைஸ பா தா .
6.05.
ேகாைவ நகர தி கிழ வான , ச க ப ட நீ ேரா
மாதிாி ெதாிய - ாிய விைத ைளவிட ேநர பா
ெகா த . ‘மா கழி தி க மதி நிைற த ந னாளா ’ எ
ேகாயி க க ெசா ெகா க - வாச ட
ெபா க வா க ஒ ப ப தி பரவச ேதா கா
ெகா த . ெவறி ேசா ேபாயி த ேரா களி பனியி ஈர
ெதாி த .
விேவ ளி கா ைற அ ெகா பற தா . ரா
நக ஊ வி ேலாகமா யா ெத ைழ - டா ட
ந ச பா ேரா ெவளி ப - இ திரா பா ைக ெந கினா .
ஒ சி ன ப ேபா ஜீ ெதாிய - எ லா
பா பிரதானமா ேகா நா ெதாி தா .
ைப ைக உ ெகா ேபா - அவர ேக நி தி டா
இ டா .
“வா க விேவ ...”
ப வழிவிட அவர ேக ேபானா விேவ ... “பா எ ேக?”
ெகா ேபானா ேகா நா . வா ட டா கி
கீேழ இ த அ த சிறிய அைற பாக ெகா ேபா
நி தினா விேவ . ெம ய ர ெசா ல ஆர பி தா .
“விேவ ... இ த சி ன ஒ ப க தா கத . ம த
ப க தி - ஒ ஜ ன ட கிைடயா ... க க லா ஆன
...”
“சாி...”
ேமாவாைய ேத தா விேவ .
“கத உ ப கமா தா ேபா ...”
“ ...”
“இ த கத ச வழியா க ைண ெவ ெகா ச உ ேள
பா க விேவ ...” ேகா நா ெசா ல - விேவ னி - கதவி
ச வழிேய வல க ைண ைவ பா தா .
இ தய ஒ விநா ‘தி ’ெக ற .
 அைறயி ந ேவ ேபாயி த - இ உ தர தி - அவ
ேந ேகா மாதிாி ெதா கி ெகா தா . சிெம நிற ஷ -
ெகா ச அ கான ெவ ைள ேப . கயி க ைத
இ கியதி இர க களி ஒ விழி ெவளி ப கமா தி
ெதாிய - நா , ப க ந ேவ ெம தா எ பா தி த .
கா க கீேழ தைர ச ரமா ஈரமாகியி த .
கத ச தி க ைண எ - ேகா நா ைத ஏறி டா
விேவ . “கத உ ப கமா சா தியி ... ேஸா... இ த ெகாைல...”
ேகா நா னைக தா .
“நா ெமாத ல அ த தா வ ேத விேவ ... ஆனா,
பா த ல இ ப ெப ம ட ாி ேபா ...”
“எ ப ெசா றீ க ேகா நா ...?”
“ ல ெதா கறவேனாட கா ெர ைட பா க விேவ ...
உ க ாி ...”
விேவ ம ப னி கத ச வழிேய பா தா .
விைர ேபறியி த அவ ைடய இர கா க க ணி பட -
விேவ கி ேபா பா ைவ அ த சிறிய அைற ரா அைல த .
நிமிஷ ேநர தி பிற நிமி தா . ெசா னா .
“ம ட ...”
“எ ப ெசா க பா ேபா விேவ ...”
“ ல ெதா கறவேனாட கா ெர தைர ம ட தி
ஒ றைர அ உயர ல ெதா கி ... ஆனா, ேள...
ஒ நா கா ேயா... ேலா எ கிைடயா ... த ெகாைல
ப ணி கிறதாயி தா... ஒ றைரய உயர ல ஏதாவ ஒ
ெபா ேவ ... அ த ெபா எ உ ேள கிைடயா ...
ேஸா... யாேரா அ ெகாைல ப ணி - ஆைள கயி ல க
ெதா க வி கா க...! கா க கீேழ ஈரமா தைர பர
ெதாி ... ஆசாமி உயி ேபாற ப ாி பா ப ணியி கா
ேபா ...
ஆனா, இைத ம ட நாம ஒ கி டா... ஆைள ல
ெதா கவி ட ஆசாமி எ ப ெவளிேய வ தா ...? உ ப கமா
தா ேபா ேக...”
ேகா நா னைக தா .
“இ த ச ேதக என வ ததினால தா ... பா ைய அேத
ெபாஷிச ல வி - கதைவ உைட காேம உ கைள பி ேட ...
விேவ ...”
 விேவ க ன பர ைப ெசாறி ெகா ேட அ த அைறைய
பா தா . க க லா க ட ப த அ த அைற ஒ ெபாிய
ேராவி உ திேயா ெதாி த . ப க கதைவ தவிர -
எ தப க ஜ னேலா - கதேவா - ெவ ேல டேரா கிைடயா .
அைற ேமேல சி னதா ஒ வா ட டா ...
“ேகா நா ...”
“எ ன விேவ ...?”
“இ த ேக ல நிைறய திணற ேபாேறா ...”
விேவ கி ெந றியி விய ைவ அ பியி த .

2
சீ த காதி நக ப டா பி நி ற நீல நிற ப லவ ப
நி ம மாைர உதி வி நக த . ப பி றமா வி ட
க ைகைய ைகயா விர ெகா ேட எதி றமா ெதாி த
த ைடய ஆ ைஸ ேநா கி நட த நி ம மா வய
இ ப ைத . சின மாதிாியான உட வாகி அளவான உயர .
பா ெச த அாிசி நிற . அைலேயா ய மி மி பான கிரா -
ஆ கா விர ப மனி க க மீைச அவ ைடய ச ர
க தி ெவ ெபா தமா இ த . சிகெர ைக ப யாத
ேரா நிற உத கைள பிாி அவ சிாி ைகயி ெதாி ப
வாிைச அவ ைடய ஆ ேவைல பா ெப க ரா
அ ைமக .
‘வி ெர ாி ேர ட ’ க ெபனியி கட த இர
வ ஷமா - ச ெட னீஷிய உ ேயாக பா
நி ம மா அ பா ம ; அ மா இ ைல. உட பிற த
இர த ைககளி தவ வச தி ேபான வ ஷ
க யாண ைத வி - இ த வ ஷ இைளயவ ச திரா
மா பி ைள ேத ெகா பவ . அ பா ராம க ,
ெபா ைப ரா நி ம மாாி ேதாளி ஏ றிவி - ப க
‘ஹி ’ - எதி ‘தினமணி’ ஓ வா கி
ப நா கைள விர ெகா பவ . ச திராவி
க யாண ைத த ைகேயா த ைடய க யாண ைத
ைவ ெகா ளலாமா எ கிற ேயாசைனயி இ நி ம மா
கட த மாத காலமா - ஆ ெட ேபா கைள த
ெச ளீனி ேக ம கேள வாிைய க களா காத ெச ய
ஆர பி தி தா . அவ அ ப ேய.
‘வி ெர ாி ேர ட ’ எவ சி வ எ களி மி னிய
ேபா ைட தா - வாச ப ய கா ய வா ேமைன
அல சிய ப தி உ ேள நட தா நி ம மா .
ஆ வரா தா ஓர தி அைரவ ட ேமைஜ ேபா - அத
பி ற இ த க ணா அதீதமான ேம க ேபா
உ கா தி த ாிச ஷனி இனியா - நி ம மாைர பா த
த மழைல ரலா பி டா :
“மி ட நி ம .”
ேபா ெகா த நி ம மா நி தி பி அவைள ேநா கி
வ தா . அவைள ெந கிய “எ ” எ றா .
“ஜி.எ . உ கைள ‘உடன யா பா க ’ ெசா னா ...”
“வ டாரா?”
“ஒ ப மணி ேக வ டா ...”
“காைர காேணா ...?”
“கா ல ஏேதா ைமன ாி ேபரா ... ஒ ா ேபாயி ...”
“ஜி.எ . இ ேபா... ாீயா இ பாரா...?”
“ஒ நிமிஷ . ேக ெசா ேற ...” எ றவ இ ட காமி
ாி வைர எ - சியி த அழியாம “ஸா நா
இனியா...”
“......”
“மி ட நி ம மா வ தி கா ... உ க அ ப மா
ஸா .”
“........”
“ேத ஸா ...” - ாி வைர ைவ தவ , நி ம மாைர ஏறி
“உ க காக தா அவ ெவயி ப ணி காரா . சீ கிர
ேபா க ஸா ...” எ றா .
நி ம மா நக தா . க ணா ச ர கைள பதி ைவ த
மாதிாி ெமாைச தைர பர மி ன - வரா தாவி ேகா யி த
ஜி.எ . அைறைய ேநா கி நட தா .
‘எத காக பி பா ?’
ேயாசி ெகா ேட ேபா - ஜி.எ . அைற பா
நி றா . ‘ச திர ட - ெஜனர ேமேனஜ ’ எ ெசா ன
பிளா எ க கீேழ - லாமிேனஷ சிாி த கதைவ
த னா ெம ல.
 “ெடா ... ெடா ...”
“எ ... க இ ...”
ச திர டனி கனமான ர உ ேளயி வர - கதைவ த ளி
ைழ தா .
அைறயி இய கி ெகா த ஏ.சி. ஊ ைய
ெகா வ தி க - ளி நி ம மாாி உட ைப நைன த .
“ மா னி ஸா ...”
“ மா னி மி ட நி ம ... உ கா க...” எ நா கா ைய
கா ய ச திர ட இைளஞ . ஏற ைறய நி ம மாாி வய .
சா பி சா பி உட ேராஜா நிற வ தி த .
ெவ ைள ச ைட க ேப ைழ இ ெச -
ெப டா வயி ைற க ப தியி த ேபா - அ த
க பா ைட மீறி ெகா ெதா ைப ெதாி த . தீ ச யமான
க க க ணா ெகா தி தா . தைல ஒ கி லாம
ெந றியி ர த .
நி ம மா ஷ நா கா யி சா த ச திர ட
ேக டா . “நி ம மா ... இ னி நீ க எ ேகயாவ ஃபிாி
ச ஸு ேபாக மா...?”
“எ ... ஸா ...”
“பா யா யா ...?”
“ர மா ேச காலனியில அலேம ைவ டராம
தடைவ ேபா ப ணி டா க... ந ம ஃபிாி ல ன க மி
ாி ேபா . ேபா பா க ...”
“ெத ...?”
“ கா ட ாீ ல தனல மி ராஜேகாபா . ெவாி ேச
ாி ேபா ...”
“ஓ.ேக... இ த ெர பா ைய ம தியான ேள
அ ெட ப ணி ஃபிாி ைஜ சாி பா களா...?”
“ஸாாி ஸா ... ெர ேம ேமஜ பா ... கா மா த
ேவ வரலா ... ேஸா... ஈவினி ஆயி ...”
“சாய தர அ மணி ஆ மா?”
“ ... ஆயி ...”
“ மி ட நி ம மா ... சாய தர அ மணி உ க
ேவைல ச நீ க ேநரா எ ேனாட ப களா வர ...”
“ஃபா வா ஸா ...?”
“ப களாவி ஏ. . னி சாியா ஒ ப ணைல... நீ க வ
ைக ெவ சா தா அ சாியா ...”
“வ ேற ஸா ...”
“ஸாாி ஃபா த ட ப ...”
“ேஸா வா ... நா அ மணி வ ேற ஸா ... நீ க
லதாேன இ க...?”
“ஆமா...”
நி ம மா எ தா .
“நா ற படேற ஸா ...”
ச திர ட தைலயா ட - அவ எ - கதைவ த ளி
ெகா ெவளிேய வ தா . உட பி ஒ யி த ஏ. . ளி
உதி ேபாக - ெவளி சீேதாஷண ாீெர உைற த .
ஆ ஸு பி ற இ த ெர ாிஜிேரஷ ஒ ஷா
ேபாக ெம வா நைட ேபா டவைன ெட ேபா ஆபேர டாி
ர ஈ த .
“நி ம ஸா ... உ க ேபா ...”
“என கா?”
“உ க தா ... யாேரா ேல ேபசறா க...”
‘ெப ணா? யாராயி ’ எ ஆ ச ய ப ெகா ேட
ேபா ாி வைர வா கினா நி ம மா .
“ஹேலா...”
இவ ரைல ேக ட ேம -
ம ைனயி “அ ணா... நீயா...?” எ கிற பத டமான
ச திராவி ர ேக ட .
“எ ன ச திரா... எ ன விஷய ?”
“அ ணா... நீ உடேன ற ப வா...”
“ஏ மா?”
“அ பா ஹா அ டா ... ப க ெத டா ட
ர கநாதைன வ ேத ... அவ அ பாைவ உடன யா
ஆ ப திாியி ேச க ெசா றா ...”
ச திரா ெசா ல ெசா ல -
ைகயி ாி வேரா இ ேபா நி றா நி ம மா .

3
இ திரா பா கி வா ட டா அ ேக ப ேசர
ஆர பி த . தி வ வ ப டா - சி ப
டா - வ தவ க ஊ க ேபா ஆைசைய ெகா ச
ேநர த ளி ைவ வி - வா ட டா ப கமா வ நி
ேவ ைக பா க ஆர பி தா க . கா டபி க ைகயி த
ல திகைள , ெக ட வா ைதகைள உபேயாகி அவ கைள
விர ெகா தா க .
வா ட டா கி கீேழ இ த -
அைறயி கதைவ இர ேப க ெபய ெகா க -
விேவ அ த வா ேம கிழவைன விசாாி ெகா தா .
“உ ேபெர ன...?”
“ராமசாமி க...”
“இ த பா வா ட டா நீதாேன வா ேம ?”
“ஆமா க யா...”
“எ தைன வ ஷமா நீ இ ேக ேவைல பா கிேற?”
“ப வ ஷமா...”
“வா ட டா கீேழ இ கிற அ த உ ேனாட
க ேரா லதாேன இ ?”
“ஆமா க யா...”
“யாேரா ஒ ஆ இ ெனா தைன ெகாைல ப ணி - அ த
வா ட டா ெகா ேபா ல
ெதா கவி கா ... உன ெதாியைலயா...?”
“அ யா... நா நா நா ல எ மா பிைள ல
விேசஷ க ட கா ேபாயி ேத க... ேபாற
சமய ல எ ம சா ச வ கி ேட பா ேக ேடாட சாவி ...
வா ட டா சாவி ேபாேன க... இ னி
கா தாேல அ மணி ெமாத ப ஸுல வ இற கி பா
வ பா தா... எ ம சா ச வ ைத காேணா க... ேமாட
கத ேமல ைகைய ெவ பா ேத ... உ ளாற யி த ...
கதைவ த பா ேத க... ெரா ப ேநர ெதற காேம
ேபாகேவ... கத ச வழியா பா த ப... ல ெதா கின
ெபாண எ க ப ட க... ஒடேன ப க ேல இ கிற
ஐ ேப டாி ஓ ேபாயி அ கி இ ெப ட அ யா
ேபா ப ணிேன க...”
கிழவ ேபச ேபசேவ ந கினா . அ க ைகெய
பி டா . விேவ ளி இதமா இர உ ள ைககைள
ேத வி டப ெம ய ர ேக டா .
 “அ த ‘ச வ ’ இ ேபா எ ேக...?”
“அதா யா ெதாியைல... அ த பாழா ேபான கார பய இ த
நா நாளா எ ேக ேபானா ேன ெதாிய க யா... பா ேக
கதைவ டைல... இ த வா ட டா ைம ேபா ட
ேபா ட மாதிாி ேபா ேபாயி டா ...”
“இ த ச வ உன ம சானா...?”
“ஆமா க யா... அவேனாட அ காைள தா க யி ேக ...”

“இ த பா ல உ ைனய தவிர ேவற யாராவ ேவைல

இ கா களா...?”
 “ஒ ெபா இ க... வார ெர தபா வ
பா திெய லா ெகா திவி கைளைய பி கி ேபா ... ேப ...
ப மா...”
“அ த ப மா இ ேக இ காளா?” பைல பா
ெகா ேட ேக டா விேவ .
“இ னி அவ வ ற நா ... ஏ மணி ேமலதா வ வா...”
“சாி... ம சா ச வ எ கஇ ...?”
“ச க ேம ல...”
“ேபா வ றியா...?”
“சாி க...”
“ேபாயி சீ கிர வர ...” கிழவ தைலயா ெகா ேட
ம சா ச வ ைத ‘கா ெகா ேக க யாத’ பாைஷயி
தி ெகா ேட நக தா .
அேத நிமிஷ -
பி ப கமா வ நி ற கா டபி - ெம ய ர
ெசா னா .
“கதைவ உைட சா ஸா ... ஆ பா கி ேட ேபாக யைல...
ெம அதிக . பா க ேபா ேட ல இ ஸா ...”
“வா க ேகா நா ேபா பா ேபா ...” விேவ த ேப
பா ெக த க சீஃைப எ - ைக வாைய ேச
இ கி க ெகா டா ... ேகா நா க சீஃபா ைக
ெபா தி ெகா டா .
அைறைய ெந ேபாேத - க சீஃ கவச ைத மீறி
ெகா - அ த வாச அ த .
“ெச நா ஆயி ேபா ேக... ேகா நா ...
ெகா ச பா ம ைன ஏ பா ப ணியி கலா ...”
“இ ேபா ஏ பா ப ணிடேற ...”
வா ட டா கி கீேழ இ த அைற ைழ தா க .
கயி ைற அ வா பைன கீேழ கிட தியி தா க . அ க
ஆர பி வி ட உட பி சைதபாக உாி உாி ெதா கிய .
க ணி ேகாள க கி ேபா ெதாி த .
விேவ த ைக ெபா தி ெகா - அ த இைளஞனி
உடைல றி வ தா . உட பி எ த ப தியி ஒ சி ன
ர த காய ட இ ைல.
“ேகா நா ...”
“எ ன விேவ ...?”
 “ஒ கா ைஸ வி பா ேயாட ேப , ச ைட ெச ப ண
ெசா க...” ேகா நா த அேக நி றி த கா டபிைள ஒ
உ ேயாக பா ைவ பா க - கா டபி க சீஃபி உதவியா
பா ைய ெந கி உ கா -
ேப பா ெக கைள -
ச பா ெக கைள தடவி பா வி அ த மணிப ைஸ
எ தா . ேநேர ெகா வ விேவ கிட நீ னா .
விேவ அைத வா கினா .
ந ல உய த ஜாதி ேதா னா ஆன ப .
ஜி ைப பிாி தா .
நா கா ம க ப ட ஒ ப பா ேநா , ைந ேபான
ஒ ஒ பா ேநா - பளபள பா ஒ திய எ டணா
நாணய ெதாி த . ப அ த அைறைய பிாி தா . ெவறி
ெச றி த . ப றாவ அைறயான உ ளைறைய
பிாி தா . ெச வக விசி கா ஒ ெவளிேய வ த .

4
நா யா த ைடய .வி.எ ெமாெப - சி ெதாழி
ேட ேப ஆ இ யா ெகா ச த ளி இ த
ெப ேரா ப கி - இர ட ெப ேராைல வா
ெகா தேபா -
பி ப க காாி ஹா ச த ேக ட .
தி பினா .
ெவ ணிற டா பி நி றி க - உ ேளயி “ஹா
நா யா” எ உ சாக ச தமி ெகா ேட அ த ேப
இற கினா க .
ேப க ேம இ ப களி இ தா க .
ஒ தி தா .
இ ெனா தி ச வா க மீ .
றாமவ , ேபானா ேபாகிறெத ேசைல க யி தா .
ேப ேம சிய உத களி சிாி தா க . ஒ தி
ெசா னா .
“உ ேனாட ேபாயி தா வ ேறா ...”
அழகான நா யா, ெந றிைய கினா . “எ ேனாட
 ேபானீ களா...? எ ...?”
ச வா க மீ க ண தா . “ெப ேரா பி ‘ேப’
ப ணி டா பி கி ேட வா... ெசா ேறா ...”
நா யா ழ ப வா கிய க ேதா - க ணா அைற
ேபா - அ ேக உ கா தவாிட இர ட ெப ேரா கான
பண ைத ெகா வி தி பினா . அணி தி த ைட
ேப , பனிய உட பி ‘இச ’ வைளைவ யமா
கா ட, பனிய ேமாசமான வாசக ைத தா கியி த . ‘ அவ
’. ஜீ ேப சிரமமா பி ப க ஏறி இ ைப
க வியி த .
“எ ன சனிய களா?” எ றப ேய காைர ெந கினா
நா யா. தா அணி தி தவ பா வி
நா யாவிட ெம ய ர ெசா னா :
“ஹா டான ஒ ேயா ேகஸ வ தி ... ேபா
பா கலாமா?”
“ேகஸ ஏ ?”
“எ ப ேயா கிைட ... ேபா பா கலாமா... ேவ டாமா?”
“எ ேபா...?”
“இ பேவ...?”
“காேலஜு ேபாக ேவ டாமா...?”
“ெபாிய காேல ? இ னி ஒ நா ம ட ேபா ேவா ...”
“யா ல ேபா பா கிற ...?”
“ராகினிேயாட ல...” ேசைல காாிைய கா னா
ச வா .
“அவ அ மா இ பாேள...”
“இ ைலேய... ஊ ல யா ேகா சீம த ராகினிேயாட அ மா
ேந ைத ரா திாிேய தி சி ற ப ேபாயா ேச... ஆ
ேபாயி கிற அவேளாட அ பா... சாய தர அ மணி தாேன
வ வா ... ராகினிகி ேட சாவியி ...”
நா யா, நக ைத க தப ேயாசி தா .
“எ ன ேயாசி கிேற...?”
“இ ேல இ னி ஒ கியமான ரா க இ ...
ெகமி டாி ெராபஸ எ ேனாட அ ண ெசம ேதா ...
நா ேபாகைல னா ெசா வாேரா பயமாயி ...”
“அைதெய லா க காேம வா .. ேகஸ இ னி
சாய தர வைர தா எ ேனாட ைகயி இ ... அ ற
அ பற ...”
“ேகஸ எ வள ேநர ஓ ...?”
“ஒ எ மினி ... தமா மணி ேநர ...”
“அ ேபா ம தியான ஒ மணி ஆயி ...”
“க பா... நீ ம தியான ல ேபாயிடலா ... நா க
ெமாத ல டா பி ல ேபாேறா ... நீ பி னா ெமாெப ல வா...”
“ ...”
“உன இ டமி ேல னா நீ வர ேவ டா ...”
“இ ல... இ ல... வ ேற ...” ெசா ெகா ேட ெமாெப ைட
ேநா கி நக தா நா யா. மன ற ெகா படபட
பற த . ெகா ச நா களாகேவ ‘இ த மாதிாியான பட கைள
பா க ேவ ’ எ கிற இ ைச அதிகமாகி வ கிற . த
தலா மாத க னா - ராகினியி ஒ
சாய தர ேநர அ த மாதிாியான பட ைத ஒ அைர மணி ேநர
பா தேபா உட ரா ஜுர வ த மாதிாியான உண சியி
ெவ ேபான அ பவ இ ேபா நா யா ஞாபக வ த .
‘ேபாகலாமா...? ேவ டாமா...?’
‘ேபா...’
‘ேபாகாேத...’
மன இ தைல பா பா ெநளி த .
கைடசியி -
‘இ த ஒ தடைவ ம ேபா வி வ விடலா ... இனிேம
பி டா ேபாக டா ... அ எ த ேதச ேகஸ எ பைத
ேக க மற ேபாேனாேம...’
டா பி அ த ேப திணி நக ெகா க-
நா யா த ெமாெப ைட உைத உயி பி ேன
கிள பினா .
ஒ ப நிமிஷ ெமாெப சவாாி.
அேசா நகாி ேகா யி இ ராகினியி மர களட த
ப களா வ த . டா பி வி வாசமா உ ேள ேபா
ேபா ேகாவி நி க - ஒ நிமிஷ வி தியாச தி பி னாேலேய
வ ேச தா நா யா.
கதைவ திற ெகா உ ேள ேபானா க . நா யா ஆ வ
தா காம ேக டா . “ேகஸ எ ன ேம ராகினி?”
“ ...”
 “நீ இ னா அைத பா தி கியா...?”
“இ ேல...”
“ந லாயி யா ெசா னா க...?”
“டானி...”
“அ யா டானி...?”
நா யா அ ப ேக ட - உடேன சிாி க ஆர பி தா ச வா
க மீ ... “பாவ நா யா...! அவ விஷயேம ெதாியா
ேபா ... நா ெசா டேற ... இேதா பா நா யா... ராகினி
ஆ மாச காலமாேவ ‘டானி’ கிற ஒ ைத ல ப ணி
வ றா... ெரா ப அ டா ல ... அ த டானிதா ேகஸ ைட
பா க ெசா வி கா ...”
 நா யா திைக நி றைத ெபா ப தாம - ேப
அவைள மா இ ேபானா க .
அைற ைழ தா க .
பரபரெவ ெசய ப டா க . ஒ தி அைறயி
ைலயி த ேகானா .வி.யி கா ைட அக றினா .
ெட ைக அத தைலேம ைவ - மி இைண ைப ெகா தா .
இ ெனா தி ஜ ன கத கைள சா தி - க ட கைள
இ வி ெகா தா .
“வாச கதைவ தா ேபா யா ...?” தா காாி - த
ைகயி த காெஸ ைட ெட கி த ளி ெகா ேட ேக க -
“நா மற ேபனா... ேபா டா ...” எ றா ராகினி.
.வி. னா ேபாட ப த - ேசாபாவி நா ேப
ெந கிய ெகா உ கார - .வி. திைர ஒ நிமிஷ
வைர ெவளி ச கீற கைள ேபா கா வி - பிற
ஷி ேகஸ ைட பிரதிெய க ஆர பி த .
ஒ ெவா பிேரமி அ ப டமான கா சிக .
கா டாம -
.வி.ெஸ ைடேய வி கி வி வைத ேபா பா
ெகா தா க நா ேப . இைடயிைடேய ாி னி
‘ஆர வா ’ எ தா க .
ேகஸ ஒ ெதா நிமிஷ -
ஓ தி தேபா -
வாச கா ெப அலறிய .
நா ேப தி கி ேபா ஒ தைரெயா த பா
ெகா டா க . ச வா க மீ பயமா எ சி வி கிய .
“ராகினி... யார அ ...?”
“ெதாியைலேய...”
“ேபா பா ...”
“ெமாத ல .வி.ைய ஆஃ ப ணி - ெட கில இ கிற
ேகஸ ைட எ எ ேகயாவ ஒளி ெவ ... அ றமா ேபா
கதைவ திற ...”
தா அ த ஏ பா கைள ெச ய -
கதைவ திற க கீேழ ேபானா ராகினி.

5
விேவ கி ைகயி த அ த விசி கா , ெவ ைள
பி ற தி சிவ எ கேளா மி னிய . கா இட
ைலயி ‘இள ேகா, ேச ேமேனஜ ’ எ கிற வா ைதக
கீேழ அ ரஸு ெதாி தன. அ ர ெபா ெபா யான
எ களி ெதாி ததா ப தா விேவ .
ந ப 745, தீ தி நக ,
எ ரா ,
ெப லாாி.
“ெப லாாி...? ஆ திரா தாேன...?”
 “ஆமா... ட க ப க ...”
“சாகிற காகேவ அ ேகயி இ ேக வ தி கிறானா...?
ேகா நா இ த கா ைட ப திரமா ைவ க... பா ைய ேபா
மா ட அ பி சீ கிரமா ாி ேபா வா க... ம டரா
ைஸயிடா ெதாி ச பி னா தா காைல எ த ப க எ
ெவ கிற ெதாி ...” - விேவ ெவளிேய வர, ேகா நா
கா டபி க மளமளெவ உ தர கைள பிற பி வி
விேவ ைக ெதாட தா .
வா ட டா கி ெகா ச த ளி இ த கைடைய ேநா கி
ேபானா விேவ . ெந றி ச தன தீ பா லைர ப ற
ைவ ெகா த நாய ேகா நா தி னிபா ைம ,
விேவ ைக பா மிர டா .
விேவ கைடயி னா ேபாட ப த மர ெப சி
ேம உ கா தா . “நாய ெர ...”
“இேதா ஸாேர...”
அவ க ணா ட ள கைள எ க ய றேபா - விேவ
ேக டா .
“உ ேபெர ன?”
“கி ண ...”
“அ த வா ட டா ல ஒ த ெச ேபாயி கிற
விஷய உன ெதாி மா?”
“ெதாி ஸாேர...”
“பா ைக ... வா ட டா ைம பா கிற வா ேம
கிழவ பாவ ல எ ப ...?”
“ராமசாமி கிழவ தாேன...?”
“ ...”
“ெரா ப ேமாச ஸாேர...”
“எ ப ெசா ேற...?”
“ரா திாி ப மணி ேமல இ த பா ல ேமாசமான காாிய
நட ... ேஜா ேஜா யா வ ற ஆ ெப அ த
ல எட ... வாடைக வ ப ... பாரா வ ற
ேபா ஸு இ லப ...”
விேவ ேகா நா ைத தி பி பா தா . “எ ன ேகா நா
இ தகவலா இ ...?”
நாய சிாி தா .
“இ த ஏாியாவில இ கிற ரா திாி கிரா கிக இ திரா பா
வா ட டா தா ம வான லா ... இ ேபா ெச
ேபானவ எவைளயாவ வ தி பா ... ெபா பள
தகரா தி ேபா ... ஒ த ெகா த அ கி கைடசியில
ெச ேபாயி பா ...”
“வா ேம கிழவேனாட ம சா ச க எ ப ...?”
“அவ ஒ ப கா கார ஸாேர... ைகயில கா இ தா
ேபா ... அ தீ ற வைர சாராயமாேவ ... எ ேகயாவ
வி கிட பா ...” நாய ெசா ெகா ேட - க ணா
ட ள கைள ெவ நீாி க வி - காஷனி ைர த ப
ேபா நீ னா .
ட ளைர வா கி - ஒ வா வி கிய விேவ
பா தா . வா ட டா கி ெகா ச த ளி ஒ பைழய க ட
ெதாி த ... “அ எ ன க ட நாய ...?”
“ஐ பா டாி ஸா .”
“யாேராட ...?”
“ தா ஒ ேச ெவ சி கா ... ெவ யி கால ல
ஜ ரா பா டாி நட ... ளி கால ல வார ெகா தபா
பா டாி வ வ ...” எ ெசா ெகா த நாய ,
ச ெட ேப ைச நி திவி - ெகா ச ர தி வ
ெகா த ஒ ெபா ைண கா னா .
“ஸாேர... அ த ெபா இேத பா ல ேவைல ெச யற
ெபா தா ... ரா திாி ேநர க ல அ கிரா கிகேளாட
வ ...”
விேவ ேகா நா தி பி பா தா க .
வாயி ெவ றிைல சா ைற அத கி ெகா - எ சிைல ‘ ளி
ளி ’ெச பியப பைல பா ெகா ேட வ த அ த
ெபா ப வய இ கலா ... சாய ேபான ைநலா
ேசைல - அத ெபா தமி லாத ர த சிவ ஜா ெக
அணி மத ேபா ெதாி தா . ைம தீ ய க களி ெதாழி
ெதாி த . கி காதி இமிேடஷ சமா சார க
டால தன.
ேகா நா பைல விர ெகா த ஒ
கா டபிைள ைக த அைழ ‘அ த ெப ைண
ெகா ’ வ ப ெசா னா . கா டபி ேபா அவைள
அைழ ெகா வ தா . ேகா நா அவைள மிர ட
ஆர பி தா .
 “ஏ ... உ ேபெர ன?”
“ ... ... ப மா க...”
“இ த பா ல தாேன ேவைல ெச யேற...?”
“ஆமா க...’
“ஒ ஆ வா ட டா ேள ெச கிட காேன...
அ த விஷய ெதாி வ தியா...? ெதாியாம வ தியா...?”
“என ெதாியா க... ராமசாமி கிழவ நா நா ல
ேபாயி தா ... வ டானா இ ைலயா பா க தா
வ ேத ...”
“கைடசியா நீ எ னி ேவைல வ ேத...?”
“ நாைள னா ...”
“ெச ேபான அ த ஆைள உன ெதாி மா...?”
“ெச த யா என ெதாியைல கேள...”
“ேபா பா வா...”
ப மா தய கினா .
“ ... ேபா பா வா...”
அவ நக ேபா - ப - பா வி -
விய ைவ ப த க ேதா வ தா . வாயி இ த ெவ றிைல
ராைவ பியி தா .
“எ ன ெச ேபான ஆைள உன ெதாி மா...?”
“ெதாி ...” - எ றா ப மா.

6
அ பா ஹா அ டா எ ெதாி த நிமிஷ நிர ப
அதி ேபானா நி ம மா . ேவகேவகமா ஜி.எ .ைம
கா டா ெச - ப மிஷ வா கி ெகா ெவளிேய வ தா .
ம கேள வாி ெட ேபா ளீனி பா ேஸா எதி ப டா .
ெவ ளி கிழைமயாதலா ம ச சி ளி ததி மி னினா . தளர
தளர பி னியி த த ெவ ைள ேராஜா எ பா த .
அவைன பா த பிரகாசமான ம கேள வாி ெசா னா :
“ மா னி ...”
அவைள பா க டமா னைக த நி ம மா “ஸாாி...
நா உ க மா னி ெசா ல ய நிைலைமயி இ ைல
மி ம கேள வாி... அ பா உட சாியி ேல ேபா
வ தி ...”
அவ அ ப ெசா ன ேம -
ம கேள வாியி க தி த பிரகாச ச ெட மைற த .
ெந றி க-க க இ க ேக டா .
“அ பா எ ன?”
“ஹா அ டா ... லயி சி ட ேபா ப ணினா...
அதா உடேன ற ப ெவளிேய வ ேத ...”
ெசா ெகா ேட ேவகேவகமா நட தா நி ம மா .
ம கேள வாி கி டா .
“ஒ நிமிஷ ...”
நி றா . “எ ன...?”
“நா உ க ஃபாதைர பா க வரலாமா...?”
விநா ேநர ேயாசி த நி ம மா , “வா கேள ...” எ றா .
“ேத ...”
இ வ இைண ெவளிேய வ தா க . ெத வி ைனயி
கா யா இ த ஒ ஆ ேடாைவ வாடைக ேபசாம அம தி
ெகா ற ப டா க .
ஆ ேடா ேபா ெகா தேபா ம கேள வாி ேக டா .
“உ க ஃபாத ஹா அ டா வ ற இ தா த
தடைவயா...?”
“ஆமா...”
“நா உ க ஃபாதைர பா க வ றதினால உ க ல எ ைன
யா த பா நிைன கமா டா கேள...?”
“ேநா... ேநா...”
பதிைன நிமிஷ ஆ ேடா ஓ ட தி பிற - அயனாவர
ராமா ஜ நகாி தஅ தஓ னா ஆ ேடா நி ற .
வாச ச திரா. அவைள ேவகேவகமா ெந கினா .
“எ ன ச திரா... அ பா எ ப யி ...?”
“இ ேபா பரவாயி ேல ணா... டா ட வ இ ெச
ேபா ேபான சாியாயி ...” ஒ சலா - சிவ பா - சினிமா
ந ைக நளினியி சாய இ த ச திரா அ ணைன பா
ெகா ேபசினா - பா ைவ அ க ம கேள வாியி ேம
பா த .
ஆ ேடாைவ அ பிவி ைழ தா நி ம மா .
அ பா ராம க ஈ ேசாி சா உ கா - அ ைறய
தின த தியி வ தி த ஒ ப க சினிமா விள பர ைத
பா ெகா தா .
“எ ன பா... எ ப இ ...?”
“வாடா...” ராம க ேப பைர ம ைவ தப சிாி தா . “நா
உன ேபா ப ண ேவ டா ச திராகி ேட
ெசா ேன ... அவ ேக காேம ேபா ப ணி டா...”
“ஏ பா... ஹா அ டா னா சாதாரண விஷயமா...? ெமாத ல
ஹா பி ட நட க... ெச க ப ணி பா வ டலா ...”
“ேபாலா ... ேபாலா ... சாய தரமா ேபா ெச க
ப ணி கலா ... வயசானா இெத லா வ ற தாேன... ஆ டவ
‘ேஷா-கா ’ ேநா வி கா ... அவ பிடற ேநர வ
ப ணாேம ேபாயிடற ெப ட ...”
“எ ன பா இ வள அல சியமா இ கீ க...? நீ க ெமாத ல
எ திாி க... ரா ஹா பி ட ேபாயி வ ரலா ...”
“இ த கிழவைன அ ற கவனி பியா ... உ ட ந ம
வ தி கிற அ த ெபா யா ரா...?”
ம கேள வாியி ஞாபகேம அ ேபா தா வ த
நி ம மா . தைலயி ேநாகாம அ ெகா -
ம கேள வாிைய ப றி அ பாவிட ெசா வி , அவைள
பா ெசா னா :
“வா க... ம கேள வாி...”
ராம க அவைள ஏறி டா .
“வா மா... இ ப வ உ கா ...”
“பரவாயி க...”
“வா மா... மாியாைதெய லா ேப சிேல நட ைதயிேல
இ தா ேபா ... உன ெசா த ஊேர ெம ரா தானா மா...?”
“ஆமா க...”
“அ மா... அ பா இ கா களா...?”
“அ மா ம ...”
“நீதா ெமாத ெபா ணா?”
“நா ஒேர ெபா தா க...”
“எ ன மா ப சி ேக...?”
“பி.எ . ...”
“நா ேக கேற த பா நிைன காேத மா... பி.எ . .
வைர ப ஏ மா இ த ேவைலைய பா கிேற...?”
 “ேவற ேவைல கிைட கைலேய...! லபமா கிைட ச ேவைல
இ தா ... இ த ேவைலயி ச பள ைற சலாயி தா
மன நி மதியா இ ...”
ராம க தி பி மகைள பா தா .
“ச திரா...”
“எ ன பா...?”
“ ெமாத தடைவயா வ தி கிற ெபா
கா பிேயா, ேமாேரா ஏதா இ தா மா...”
“அெத லா ேவ டா க... நா உ கைள பா க தா
வ ேத ... எ னேமா ஏேதா நா க ெர ேப
வி த வ ேதா ... இ ேக வ தா நீ க ஹா யா
உ கா தி கீ க... ச ேதாஷமாயி ...”
ச திரா, கா பி கல பத காக உ ேள ேபாக - உாிைம எ
ெகா அவைள ெதாட ‘ேவ டா ேவ டா ’ எ
ெசா ெகா ேட சைமயலைற ைழ தா .
ராம க த எதிேர உ கா தி த நி ம மாைர பா
க ைண சிமி னா .
“ெசல ந லாயி டா... நி ம ... ச த சா ல... இவதா
எ ம மக ெகா வ கா ேட... ெபா அ சமா
இ கா...”
“அ பா...”
“எ னடா ‘அ பா?’ உ ேனாட வயைச தா தா டா நா
வ தி ேக . ச திராேவாட க யாண ய ... உ ேனாட
க யாண பி ைளயா ழி ேபா டலா ...”

7
வி ேவ ப மாைவ ஆ ச யமாக பா தா .
“ெச ேபான அ த ஆைள உன ெதாி மா?”
“ ...”
“எ ப ெதாி ...?”
“ நாைள னா சா தர ேநர அ த ஆ பா ல
வ உ கா தி தா ... பா கிற ப சவரா ட -
வசதி ள மாதிாி ெதாி ச ... ேலசா ேப பா ேத ...
ஆ சாியா பதி ெசா லைல...”
 “நீ எ ன ேக ேட...? அ த ஆ எ ன ெசா னா ?”
அவ தய கினா . ெகா ச ெவ க ப டா .
“ ... ெசா ...”
“அ யா... ம னி க ... நா ஒட ைப வி வயி வள கிற
ஈன பிறவி... இ த பா ேக ஒ மாதிாியான பா எ லா
ெதாி ... நா தினசாி ரா திாி எ மணி ேள ஏதாவ ஒ
ஆைள ேபா ேவ ... அேத மாதிாி அ னி
ேபாட அ த ஆ கி ேட ேப ெகா ேத ...”
“எ ன ெசா னா அ த ஆ ...?”
“ ‘ சீ... ேபா அ தா ைட’ எாி வி தா ... நா
ைந சியமா ேப ‘எ த ஊர யா?’ ேக ேட ... அவ
பதி ேபசாேம எ ைன ைற பா தா . நா வ ேட ...”
“அ ற ...?”
“அ ற ... நா ெபாற ப ேபாற ேபா... ச வ
அ தஆ ட ேபசி தா ... நா பா வ ேட ...”
“ம நா... நீ ேவைல வரைலயா...?”
“இ ேல... நா கழி இ னி தா நா இ த பா
வ ேற ... அ அ த ராமசாமி கிழவ ேவைல வ டானா
இ ைலயா பா கிற காக இ தினி ேநர ல வ ேத ...”
“ச வ ஆ எ ப ?”
“தி ட ... கார ... வ ச ஒ தபாவாவ ... ெஜயி
ேபாயி வரைலய னா அவ சா பி ட ேசா ெசாி கா ...”
அவ ெசா ெகா ேபாேத - ைச கி
ாி ாெவா சிரமமா ஊ வர - அதி ராமசாமி கிழவ -
க பா ெக சலா இ ெனா ஆ ெதாி தா . ப மா
உ சாக க க தினா .
“ேதா... அ த ச வேம வ டா .... பண காக எ ன
ேவ மி னா அவ ப வா ... அவைன ெர த
த னா ேபா ... ஆ எ ப ெச தா கிற உ ைம ெவளிேய
வ ...”
ாி ாவினி அ த ச வ - க தி தாய ேதா ,
க களி சாராய சிவ ேபா கீேழ இற கி ெகா தா .
பா ைவ பயமா இ ெப ட ேகா நா ேம - விேவ ேம
ப தி த .
 8
ெந பிரேதச ரா ‘தி தி ’ெக அ ெகா ள
- ேவக ேவகமா ேபா கதைவ திற தா ராகினி.
ெவளிேய -
அவ ைடய அ பா சா த தி நி றி தா . க தி த
ைடயி ைச - க களி இ த க ணா ைய
கழ றியி தா . வ ைக தைலயி ேலசா விய ைவயி
மி மி .
“அ பா...” ேலசா அதி ேபா பி வா கினா ராகினி.
அவ ஆ ச ய ப ெகா ேட உ ேள ைழ தா .
“எ ன மா... இ ேநர ல இ ேக... காேலஜு
ேபாகைல...?”
ெபா லபமா வ த ராகினி ... “காேல ல ஒ ட
ஆ ெட ல ெச டா பா... அைர நா காேலஜு ...
அதா நா எ ேனாட ர ஸு ந ம வ -
மா யிேல ேயா பா தி ேகா ... ஆமா நீ க ஏ பா
ஆ வ க...?”
“ேலசா ஃ வாி மாதிாி இ மா... அதா ேபா
ெர எ க வ ேத ...”
“மா திைர தர மா பா...?”
“ேவ டா மா... ெகா ச ேநர ாிலா ஸா இ தா ேபா ...
ேயாவில எ ன பட ைத பா தி கீ க மா... ந ல
படமாயி தா நா வ உ கா றேன...”
“அ ய ேயா...”
“ஏ மா இ ப க ேற...?”
“அ த பட ல ெரா ப ஹார பா... உ க தா
ஹார கைதகேள பி காேத... உட ேவற சாியி ேல
ெசா றீ க... ேபசாேம ல ேபா ப க பா...”
“மா யில யா யா இ கா க...?”
“நா யா, ேமானிகா, கீதா...”
“சாி நா ேபா ெர எ கிேற ... ல ேநர வ ஒ
ர மா...”
“சாி பா...”
சா த தி த ச ப ட கைள கழ றியப ேய
உ ேளயி த அைற ேபாக - ராகினி கயி றினி அவி
ெகா ட க மாதிாி மா ப களி தாவி ேபானா .
மா யைற வாச கா தி த ேப அவைள
ெகா டா க .
“வ த யா ...?”
“எ க பா...”
“உ க பாவா...?” ேப அதி ேபாக, ராகினி சிாி தா .
“பய படாதீ க ... அவ ேமேல வரமா டா .... கதைவ லா
ப ணிகி நாம ேகஸ ேபா பா கலா ...”
நா யா மிர டா ... “ேவ டா ... ராகினி... அவ தி
வ கீ ேஹா வழியா பா டா வ ...”
“அ ப ெய லா அவ வரமா டா ...”
“நீ க ேவ மி னா பா க... நா வ ேற ...” நா யா
மா ப களி இற க ஆய தமாக - அவ ைடய ைகைய பி தா
தா காாி.
“நா யா! உன இ த ல அ த ேகஸ பா க பய ...
அ ப தாேன?”
“ஆமா...”
“அ ப னா உ க வ ேகஸ ைட ெகா ேபா
ேபா பா கலாமா...? உ ேனாட அ ண வ ற
சாய தர ஆ மணியாயி ... அவ வ ற ேள நா க
கிள பிடேறா ...”
நா யா ேயாசி தா .
ராகினி அவ ைடய ேதாைள இ தா . “எ ன ேயாசி கிேற...?
உன அ பா அ மா கிைடயா ... இ த ஊ ல ெசா த கார க
யா கிைடயா . உ க தி யா வரமா டா க...
நி மதியா ேகஸ பா கலா ... எ ன ேபாலாமா...?”
ெவ ேநர ேயாசி பிற -
நா யா “சாி” எ தைலயா னா .

9
வி ேவ அ த ச வ ைத ஏறி டா . ேலசா
தி பா ேபா ேதா றிய . எ ைம கல கிய ெச ம ள
நீரா இர க க ெதாிய - கா றி மித ெகா வ தா .
அவ ைடய ஜ ைத ராமசாமி கிழவ பி தி தா .
விேவ ைக , ேகா நா ைத பா த ச வ , தைல
ேம ைககைள உய தி ெப மாைள ேசவி ப ேபா ேசவி தா .
“அ யா டேற ...”
விேவ நக ெகா ள - ேகா நா ச வ ைத ெந கினா .
“எ னடா சி கியா?”
“ேந ரா திாி ச ஸா ...”
“இ த நா நாளா எ ேக ேபாயி ேத...?”
“ஒட யாேம ல காயலா ப ேத ... ஸா ...”
“வா ட டா ளாற ஒ த ெச கிட கிற
விஷய உன ெதாி மா...?”
“ம சா ெசா தா ெதாி ... ஸா ...”
“ெச கிட கிற ஆைள ேபா பா வாடா ெமாத ல...”
ச வ ராமசாமி கிழவனி உதவிேயா - அைற ேபா -
ெச கிட கிற ஆசாமிைய ேபா பா வி வ தா .
தி னா . “வ சாகிற ந ல எட பா தா ... க மால ...
ஊ ல எ தினி ளியமர இ ேல...? அ ேக ேபா ெதா கற
தாேன...?”
“ேட ... இ க வாடா...”
ேகா நா உ ேயாக ேதாரைணைய கா ட ஆர பி தா .
“மாியாைதயா உ ைமைய ெசா ... அ த ஆைள நீ எ ன
ப ணிேன...?”
“நா ஒ ப ணைல ஸா ...”
“ நாைள னா ரா திாி அவ பா கில
உ கா தி த ேபா... நீ அவ கி ேட ேபா ேப
தியாேம...”
“யா ெசா னா ஸா ...?”
“யா ெசா னா உன ெக னடா... அ த ஆ ட நீ ேபசினியா
இ ைலயா...?”
“ெர வா ைத ேபசிேன ஸா ...”
“எ ன ேபசிேன?”
“ ‘பா டற ேநரமா ... எ திாி ேபா யா’ ெசா ேன ...
அ அவ அ பா ேநா ைட எ எ ைகயில
ெவ கி ேட... ‘இ னி ரா திாி இேத பா ல அ த மர
கீேழ ப கி ேபாயிடேற ’ ெசா னா ... என
பாிதாபமா ேபா ... ‘ேயா ... இ த மா கழி மாச ல மர கீேழ
ப தா விைற ெச ேபாயி ேவ... அ த ளாற
ேபா ப யா’ ெசா பண ைத வா கிகி ேட ... ப ைட
த ணிைய அ கி க ல ேபா ப ேட ...
நாளா ெசம ெஜார ஸா ... க ழிைய ெதாற பா க
யைல... இ ப ெகா ச ேநர தி ம சா வ ‘எவேனா
ெச கிட கா ’ ெசா ன ேம எ ேனாட வய ல பகீ
ஆயி ...”
விேவ கி டா .
“ெச ேபான ஆ ஏதாவ ேக ெகா வ தி தானா?”
“இ ல ஸா ...”
“அவ ச பா ெக ல எ வள பண ெவ சி தா ?”
“ெதாியைல ஸா ...”
“அ த ஆ பா எ தைன மணி வ தா ?”
“அ சா மணி இ ...”
“அவ ட யாராவ வ தா களா?”
“யா இ ல ஸா ... தனியா தா வ தா ... ைல கி
கி ேபா கி ேட ஆகாச ைத ெவறி பா தா .
மன ல எ ன க டேமா ெதாியைல... கிரக சார சவ . எ ைன
வ ல மா ட ெவ கற காகேவ... இ த ல வ
மா கி ெச தி கா ...”
“ச வ ...”
விேவ அவைன பா ைக ெசா கினா .
“ஸா ...”
“அ த வா ட டா ைம நீ ந லா பா தி கியா?”
“இ எ ன ஸா ேக வி... ந லா பா தி ேக ஸா ...”
“ஒ ஆ ேபா சாக னா அ த ல எ ென ன
இ க ...?”
ச வ த அசி கமான வாைய ெபாள தப ேயாசி
ேயாசி ெசா னா . “கயி ேவ ... அைத மா ட ஒ உ திர
ேவ ... ஏறி நி உைத க ஒ ேவ ...”
“அ த ல இ கா...?”
ச வ தி க மாறிய .
“இ ேல...”
“ ேவ டா ... ஏறி நி க ல ைக மா க
ஒ றைர அ உயரமான ஏதாவ ஒ ேவ டாமா...? அ த ல
அ ப ஏதாவ இ கா...?”
ச வ ேயாசி பா வி -
பலமா தைலயா னா ... “அ த ல உ தர ைத தவிர
ஒ கிைடயா ஸா ...”
“அ ேபா... அ த ஆ ேபா கி எ ப ெச தா ?
கா ெர தைர ம ட தி ஒ றைர அ உயர ல
ெதா கி தேத...?” விேவ ெசா ல ெசா ல ச வ
கி டா .
“யாரா ... அ ... ெகா ெதா க வி க ஸா ...”
“கத உ ப கமா தா ேபா ேக... அ ெகா
ல மா வி டவ க... எ ப ெவளிேய வ தா க...?”
ச வ பதி ெசா ல விழி பி கினா .

10
நா யா உட ரா அ த தகி உ கா தி த .
எ சிய ேகஸ ைட த ேயா ெட கி ேபா
பா வி டதி பல அ த மதமத உட ஏறியி த .
ேகஸ ைட ெட கி வயி றி கழ றி ெகா ட ராகினி
அ நாைள காேலஜி மீ ப வதாக ெசா
கிள பியேபா சாய தர ஐ மணி.
நா யா பா ைழ ஷவ கீேழ ஒ மணி ேநர
நி வி ெவளிேய வ தேபா அ த தகி ெகா ச ைற த
மாதிாி இ த . ேபா ேகா வர நிைன த ேபா - ஹா
இ த ெட ேபா பி ட .
ேபா ாி வைர எ தா .
ம ைனயி ச திர ட ேபசினா .
“நா யா... நா அ ண ேபசேற ...”
“எ ன ணா... மணி ஆறாக ேபா ... ஆ ைஸ வி
இ மா நீ கிள பைல...?”
ச திர ட சிாி தா . “இ னி இ த அ ணனாேல சீ கிரமா
வர யா மா... எ மணி ஆயி ...”
“ஏ ணா?”
“தி ல ‘ேலா ைட ைர இ ’ ஒ ைண
ெவ நட தி கிற எ ேனாட ெர ேலாகநாத
வ தி கா . ைட ைர மிஷி ஸ ப ேச ப ண மா ...
நம ெதாி ச கைட ஒ ம ேரா ல இ ேக.... அ த
கைட ேபாலா இ ேக .”
“அ எ மணியா மா...?”
“பிசின ெகா ச ேநர தா ... அ ற நா அவ அ க
ஆர பி சா ேநர ேபாறேத ெதாியா ...”
“ரா திாி சா பிட வ வியா... மா யா...?”
“ேவ டா மா... என சா பா ேவ டா ... நா அவ
அமராவதியில ெவ ெவ தா வ ேவா ...”
“ேலா வ வாரா...?”
“ஊஹு ... அவ இ னி வில ேபாறா .. அவைன
ெச ஆ ப ணி தா வ ேவ ...”
“அ ேபா ரா திாி ஒ ப மணியாயி ...”
“ஆயி ... நீ சா பி ப ேகா மா...”
“சாி ணா...”
“அ ற ... நா யா... ந ம க ெபனியி நி ம மா
ச ெட னீஷிய ஒ த வ வா ... ந ம ப களா ஏ. .
னி தா சாியா ஒ ப றதி ைலேய... அவ அைத கவனி பா ...
ேவ ய ெஹ ப ...”
“சாி ணா...”
ாி வைர கவி தா நா யா. பி ப க “அ மா” எ ர
ேக ட . தி பினா .
சைமய காாி நி றி தா .
“எ ன க யாணி ேவைலெய லா தா...?”
“ த மா...”
“ரா திாி ப எ ன ப ணியி ேக...?”
“ச பா தி ப டாணி மா ...”
“ைடனி ேடபி ேமேல ெவ யா...?”
“ெவ ேட மா...”
“அ ப... நீ ற ப ...”
அவ தைலயா ெகா ேட ற ப ேபான -அ ண
ச திர ட அைற ைழ அலமாாியி இ த ேச நாவ
ஒ ைற உ வி ெகா - ேசாபா வ தா . உ கா
தக ைத ர ய ஒ ெவா நிமிஷ அ த ேகஸ ஞாபக
வ த . அத ஒ ெவா கா சி க ரள - உட பி
ெச க ெம வா டாக ஆர பி தன.
நிமிஷ க ஓ - மணி எ டான ேபா - ெகாதி கிற உைலயி
நிைலயி இ தா நா யா.
“கி கி ”
வாச கா ெப அலறிய .
பா ெகா த தக ைத சிெயறி வி -
ேவகேவகமா ேபா கதைவ திற தா .
அ த அழகான இைளஞ நி றி தா .
நா யா ேக டா :
“யா நீ க...?”
“எ ேப நி ம மா ... க ெபனியில நா ச ெட னீஷியனா
இ ேக ... காைலயிேலேய ஜி.எ . ெசா னா - ப களாவில
ஏ. . னி சாியா ஒ ப ணைல ... ம தியான ேமேல
ெர பா ைய அ ெட ப ணி வ ற ேள
ேல டாயி ச... நீ க இ ட ப டா... இ பேவ பா டலா ...
இ ேல னா, நாைள காைலயி நா வ ேற ...”
“இ பேவ பா கேள ... ஏ.சி. இ லாேம கேவ
யைல... உ ேள வா க...”
நி ம மா உ ேள வ தா .
அவ ைடய பர த ைக பா ெகா ேட கதைவ
தாழி டா நா யா. ேக டா - “நீ க ந ம க ெபனியிலா
இ கீ க...?”
“ ...”
“நா உ கைள பா தேத இ ைலேய...?”
“என க ெபனியில ேவைலயி ைல... ெவளியிலதா ேவைல...
க டம ேபா ப ணி ரா ள ைத ெசா னா ேடா ச
ப ற தா எ ேவைல... நீ க சாேராட சி ட இ ைலயா...?”
“ஆமா... ேப நா யா...”
“ஜி.எ . ல இ ைலயா...?”
“அ ண தாேன...? ெவளிேய ேபாயி கா ... இ ப
வ வா ...!”
நி ம மா தய கினா . “அவ ல இ லாத ேநர ல
ேவ டாேம... நா நாைள காைலயில வ ேற ...”
“அதனாெல ன... அ ண இ ேபா ெகா ச ேநர ல
வ வா ... நீ க பா ேவைலைய பா க...”
Another random document with
no related content on Scribd:
The Project Gutenberg eBook of Tales from silver
lands
This ebook is for the use of anyone anywhere in the United
States and most other parts of the world at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away
or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License
included with this ebook or online at www.gutenberg.org. If you
are not located in the United States, you will have to check the
laws of the country where you are located before using this
eBook.

Title: Tales from silver lands

Author: Charles Joseph Finger

Illustrator: Paul Honoré

Release date: June 11, 2022 [eBook #68292]

Language: English

Original publication: United States: Doubleday & Company, Inc,

1924

Credits: Al Haines, Cindy Beyer & the online Distributed

Proofreaders Canada team at
https://www.pgdpcanada.net

*** START OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK TALES

FROM SILVER LANDS ***
CL
 COPYRIGHT, 1924, BY
DOUBLEDAY & COMPANY

ALL RIGHTS RESERVED

PRINTED IN THE UNITED STATES OF AMERICA

TO THE GOLDEN HEARTED

CARL SANDBURG
AND HIS FRIENDS, MY CHILDREN
HELEN AND HERBERT
 CONTENTS

CHAPTER PAGE

I A Tale
.......................................................................
of Three Tails 1
II The.......................................................................
Magic Dog 14
III The.......................................................................
Calabash Man 23
IV Na-Ha
.......................................................................
the Fighter 35
V The.......................................................................
Humming-Bird and the Flower 43
VI The.......................................................................
Magic Ball 48
VII El .......................................................................
Enano 59
VIII The.......................................................................
Hero Twins 69
IX The.......................................................................
Four Hundred 79
X The.......................................................................
Killing of Cabrakan 92
XI The.......................................................................
Tale of the Gentle Folk 99
XII The.......................................................................
Tale that Cost a Dollar 107
XIII The.......................................................................
Magic Knot 122
XIV The.......................................................................
Bad Wishers 134
XV The.......................................................................
Hungry Old Witch 143
XVI The.......................................................................
Wonderful Mirror 156
XVII The.......................................................................
Tale of the Lazy People 170
XVIII Rairu
.......................................................................
and the Star Maiden 188
XIX The.......................................................................
Cat and the Dream Man 197

WOODCUTS

One day there came to their house a man in

.....................................................................
a torn poncho Frontispiece
 PAGE

When the first snow commenced to fall she was always

full of glee, standing on a rock, screaming like a
..................................................................................... 48
wind-gale
He took flat pieces of wood and began cutting out
.....................................................................................
figures like little men 176
Soon, to his astonishment he saw, close at hand, a
.....................................................................................
beautiful city 194

TALES FROM SILVER LANDS

 A TALE OF THREE TAILS

OWN in Honduras there is a town called Pueblo de Chamelecón

which is not much of a town after all. There is only one street in
it, and the houses are like big beehives that have been squared up,
and the roofs are of straw. There is no sidewalk, no roadway, and the
houses are unfenced, so that you step from the room into the sandy
street and, because of the heat, when you are inside you wish that
you were out, and when you are outside you wish that you were in.
So the children of the place spend much time down at the little river.
At least they did when I was there.
I rode there on a donkey and, the day being hot, let the animal
graze, or sleep, or think, or dream, or work out problems—or
whatever it is that a donkey does with his spare time—and I watched
the children in the water. There was one, a little baby just able to
toddle around, who crawled down to the water’s edge, rolled in and
swam about like a little dog, much as the babies of Tierra del Fuego
will swim in the icy waters of the Far South. He came out on my side
of the water, as lively as a grig, smiling every bit as friendly as any
other little chap of his age, white, brown, or yellow.
I stayed there that night because the day did not get cool and in
the evening the people sat outside of their houses and played the
guitar and sang. Now I had with me a little musical instrument like a
tiny organ, which I bought in France, and it was so compact and
handy that I could carry it everywhere as easily as I could a blanket.
In fact, I used to ride with it behind my saddle, wrapped in my
bedding. Well, as the people seemed to like their music, I brought
out mine, so we had a very jolly concert, in spite of my poor voice,
which they politely pretended not to notice. Then later, from curiosity,
the children came about me and, to amuse them as well as myself,
having done so badly at the singing, I did a few tricks with wads of
rolled paper and a couple of tin cups, and the little boy who had
swum across the pond laughed as loudly as any one there. That
pleased his father mightily, so much indeed that he brought me a cup
of goat’s milk and some cassava bread and told me that I was a fine
fellow. To please me further, he sang a very, very long song. It was
all about the parrot and the wonderful things it did, a parrot that had
lived long among people and learned their songs, and when the bird
flew back to the forest, it still sang, and so well that all the other
parrots in the forest learned to sing the song from beginning to end.
But what was curious was that at the end of every other verse, there
was this line:

When the rat had a tail like a horse.

So when he had done I asked him about that, for all the rats I had
seen had tails which were far from beautiful, according to my notion.
The man listened gravely, then said: “But certainly, once the rat
had a tail like a horse.”
“When was that?” I asked.
“When the rabbit had a tail like a cat,” he said.
“But I am still puzzled,” I told him. “Was it long ago?”
“It was when the deer’s tail was plumed like the tail of a dog,” he
told me.
As we talked, a kind of polite silence was upon all the people
gathered about us; then a very, very old woman who was smoking a
cigar nodded her head and said: “But Tio Ravenna is right. It was in
the days of Hunbatz, who lived on beetles and spiders, and I heard it
from my mother’s mother, and she from the mother of her mother.”
Then the old woman went on smoking with her eyes closed, and all
who were there nodded at one another, thinking, I suppose, that the
old grandmother would presently tell the story. But of course, they
who knew her well were wiser than to ask her to tell the Tale of
Three Tails, so every one waited.
Presently, a little girl gave the old grandmother a piece of sugar
and asked: “Was it two brothers, or three, who had to clear the great
forest? I am not sure.”
At that the little old lady’s eyes were bright and she threw away
her cigar and said:
“Two brothers. That I have told you before.” After a little sigh,
which was only pretending that she was weary of telling the tale, she
said: “You know that I have told it to you before, and it is wrong that I
should have to tell it so often. But you see this.”
So saying, she took from her bosom, where she had it fastened
to a silk thread, a little piece of jade and let us see it. It was broken
from a larger piece, but we could make out on it a carving which I
saw to be a deer with a tail like a sheep dog’s. We passed it about
and every one looked at it carefully, although certainly all of them
must have seen it time and time again, and when it came to the old
grandmother again she replaced it and told us the Tale of Three
Tails, just as I have written it here.

Once, long ago, the rat had a beautiful tail like a horse, with long
sweeping hairs, though it was before my time of life. It was in the
days of old Hunbatz, and he was a wizard who lived in the dark of
the great forest that used to be on the other side of the big river. In
those days things were not as now and animals were different; some
larger, some smaller. The deer, as you have seen on the stone I
showed you, had a tail like a dog, and the rabbit’s tail was long and
furry like the tail of a cat.
Now in that land there was a hunter with whom neither lasso nor
arrow ever failed, and he had two sons, beautiful to look at and
brave of heart, stout and quick of foot. Not only did the brothers work
better than any men had ever worked, but they could play ball and
sing, throwing the ball higher than birds could fly, and singing in a
way that brought the wild things to hear them. Nor was there living
creature able to run as swiftly as the two brothers. The birds alone
could outrace them.
The brothers being grown, their father thought that it was time for
them to make a home for themselves, so chose a place on the
farther side of the forest, and told them to clear it, which, he said,
could be done in seven days. It was no little forest, you must
remember, but a vast place, where sunlight never pierced, and the
roots of trees were like great ropes; a jungle that stretched for miles
and miles and the tangle in it was so thick that a monkey could
barely get through without squeezing. Deep in the forest there was a
blackness like the blackness of night. The trunks of the trees were so
large that three men holding hands could not circle them and where
there were no trees, there were vines and snakelike lianas and
thorn-bushes and flowers so great that a man could lie down to sleep
in the shade of them.
The first day the brothers took a great space, piling the trees at
one corner, clearing the tangle and leaving all as smooth as the
water of a lake. They sang as they worked, and they sang as they
rested in the heat of the day, and the organ bird and the flute bird
answered them from the gold-green shade. So pleasant was their
music that the old iguana, though he was as big as a man, came
from his resting place in the trees to listen.
Seeing how things were going, old Hunbatz in the dark of the
forest grew very angry, fearing that his hiding place would soon
dwindle and vanish. So he went to the great gray owl, his friend, and
they talked the matter over between them. The owl told Hunbatz that
he must set the father’s heart against the brothers, telling him that
the boys were lazy and instead of working spent their time in playing
with the ball and in singing.
“Go,” said the owl, “to their father, and when he asks how the
lads fare with their work, say to him:

They sing and they play

For half of the day.

It may fall out that he will grow angry and cut off their heads, and
thus the forest will be safe for us.”
That seemed to the wizard to be good advice, and before the
close of the day’s work, old Hunbatz, who could fly by flapping his
hands in a certain way like a swimmer, cast himself into the air and
flew with great swiftness to the place where the father lived. But he
took care to dress himself like a woodman.
“Well met,” said the father, seeing Hunbatz, but thinking him no
wizard of course. “From where do you come?”
“From the other side of the forest,” was the reply.
 “Then perchance you saw my two sons who are clearing the
forest,” said the father.
“I did,” said Hunbatz.
“And how are the boys doing?” asked the father.
At that old Hunbatz shook his head sadly and answered, as the
owl had told him:

“They sing and they play

For half of the day.”

That, you know, was quite untrue, for while they sang, there was
no stopping of work, and as for the play, it is true that they threw the
ball from one to the other, but so clever were they that one would
throw the ball so high that it would take hours and hours before it
came down again, and of course, while it was in the air, the brothers
went on working.
“I would cut off their heads to teach them a lesson,” said
Hunbatz, “if they were sons of mine.” Then he turned on his heel and
went away, not flying until he was out of the father’s sight, for he did
not wish any man to know that he was a wizard.
To be sure, the good man was grieved and his face clouded,
when he heard the tale of Hunbatz, but he said nothing, and, a short
time after, the brothers came home. He was much surprised when,
asking the lads how much work they had done that day, they told him
that they had cleared off the space of forest he had bidden them to.
After much thought he told them that the next day they would have to
do twice as much as before. The brothers thought the new task hard,
but they went to work with a good will and on the second day the
trees fell like corn before a man with a machete, and before night
they had finished that which they had been given to do.
Again old Hunbatz flew through the air to the father and tried to
set him against the boys, and again that night, when the boys were
home, their task was set for the next day twice as much as the day
before.
It was the same the third day, and the fourth, until at last the boys
came to a point where by the mightiest working they could not move
a stick or a blade of grass more. And yet, because of old Hunbatz,
the father set them a task still greater.
On the fifth day things looked very hopeless for the boys, and
their hearts were sad as they looked at the forest and saw the task
that their father had set them to do. They went to work feeling for the
first time it would be impossible for the sun to go down on their
finished task, and the heart of old Hunbatz was glad. But the birds in
the forest were silent that morning, for they too knew that there were
sad hearts in the brothers. Even the grasshoppers and the
mosquitoes and the bees were still, and as for the boys, not a note of
joy could they raise.
Then to them came the iguana, wise old lizard who knew
everything that went on in the forest, and as soon as he had heard
what the brothers had to say he smiled and called on them to listen,
after making sure that there was no living creature to hear except the
birds, for of them he had no fear, knowing that the birds tell no
secrets.
“Be cheerful,” said the iguana, “and I will tell you a charm. It is
this: mark about the handles of your working tools rings of black,
white, red, and green, and before you start to work, sing:

I must do what I can,

Is the thought of a man,

and if your hearts are brave, you will see what happens.”
Having said this and smiled on the brothers, the old iguana
climbed into a tree and stretched himself along the branch of it
where he could best see, and the birds gathered in a great circle, a
matchless melody going up to the sky.
So the brothers took their axes, their spades, their hoes, and their
machetes, and painted about the handles of them rings of black and
of white and of red and of green, and their voices rang sweet and
clear as they sang, as the iguana had told them:

“I must do what I can,

Is the thought of a man.”
 No sooner had the last words passed than the whole company of
birds broke out into a chorus, singing, chattering, chirping, whistling,
screaming, each according to its manner and, without hands
touching them, axes went to work cutting down trees, machetes
chopped at lianas and vines, spades cleared and dug; and trees,
bushes, and weeds piled themselves in great heaps at the edge of
the clearing, so that in less than an hour the whole task was done.
Then it was that all things in the forest were glad and the good
iguana smiled broadly. The very monkeys joined in and, catching the
ball which the brothers threw, tossed it from tree to tree until it
passed through the whole jungle and back again.
But old Hunbatz was angry beyond measure, so angry that he
whirled about on his heels three hundred times, turning so rapidly
that he looked like a storm cloud, and his long whiskers were tangled
about him like a mantle. But the faster he whirled, the more his anger
boiled, and, flapping his hands, he shot into the air, going so swiftly
that his very clothes were scorched.
“How are the boys?” asked the father, when Hunbatz stood
before him.
For answer, Hunbatz screamed: “Your boys are idle fellows!

They sing and they play

For half of the day.

Had I such sons, I would cut their heads off to teach them a lesson.”
Said the father: “To-morrow I shall go to the forest, and if you
have not spoken truth, then this arrow which has never yet missed a
mark shall find one in your heart. But if it is as you say, then my sons
shall feel my anger.”
Old Hunbatz did not like that at all, for well he knew that the
hunter’s arrows were never wasted. So back he flew to the owl and
the two of them whispered together. That night there was a great
gathering of the animals: of the hare, the deer, the rat, the jaguar, the
puma, the opossum, and many others. The rat, the deer, and the
rabbit led them, and in a wonderfully short time, not only were all
things restored and the work of the day undone, but the trees and
the bushes and the vines and the lianas that had been moved on the
other days were put back in their old places, growing and blooming,
so that all was as though the brothers had never been at the forest at
all.
Sad was the hour the next morning when the hunter came with
his two sons and saw the forest as though hand had never touched
it. The brothers could not believe their eyes. Grinning from the thick
of a rubber tree was the face of Hunbatz, and on his shoulder was
the owl. For a moment the father thought to cut off the heads of the
lads to teach them a lesson, but on second thought he told them that
he would give them another chance.
“What should have been done is not done,” he said. “I will grant
you a day and a night to clear all the forest as you told me it was
cleared. To-morrow morning I will come again, and see whether all is
well done.” At that he left them and went his way.
No sooner had he gone than the two brothers went to see the
iguana, who told them of the witchery of the owl and Hunbatz and
bade them to act as before. So they made the ring about the handles
of their working tools once more and sang:

“I must do what I can,

Is the thought of a man,”

and, as on the day before, axes, machetes, and spades went to work
and in a short time all was clear again. Then the iguana told the
brothers of the evil that Hunbatz had done and bade them set traps
and keep watch that night. So three traps were made and set, and
when night fell, from all parts of the forest there came animals led by
the rat, the deer, and the rabbit, and old Hunbatz and the owl
watched from the dark caves of the leaves.
No sooner had the first three animals stepped into the clearing
than they were caught fast in the traps, whereupon the rest of the
animals turned and fled. Then the brothers rushed to the traps. The
rabbit gave a great jump when he felt the jaws close upon his
beautiful catlike tail, but it was chopped off close to the body. The
deer, with his tail like a plume, fared no better. So both deer and
rabbit fled to the woods ashamed, and, as you see for yourself, have
had no tails ever since. As for the rat, he was far too wise to jump as
the rabbit and deer had done. But seeing the brothers coming, he
pulled and pulled and pulled so that all the beautiful hair was
stripped, leaving him with but a bare and ugly thing of a tail as you
see to-day.
The next morning when the hunter-father came, there was the
forest cleared and all in good order as the boys had said. So he
sought out old Hunbatz, who flapped his hands and flew for very
fear. But so fast he went that his clothes were burnt off, and his skin
was baked into a hard crust by the great heat, and he fell to the earth
and so became what we call an armadillo. As for the two brothers,
they lived very happily for many, many years, and things went well
with them and the land they lived in was a land of good harvest and
fruit trees.
So now you know the Tale of Three Tails and if you do not believe
it, look at the rat and the deer and the rabbit and the armadillo, and
see for yourself.

THE MAGIC DOG

OWN where the forest is so thick that the sun rarely pierces the leafy
roof, where there are mosses and ferns and little plants of the
brightest green, where parrots screech and thousands of little
monkeys chatter in the trees, there stands a great white temple.
Once, long ago, there was joy and gladness there, and flower-
crowned people danced and sang, but now vines hang about the
doors and window holes and there are tall rank weeds in the
courtyard. Still, it is even now very beautiful, though sad to see.
Long years before this temple was built, there lived a king, and
his people loved him, and he on his part loved not only his people,
but every flower that grew, every grass blade and every leaf on bush
and tree. Where he came from, none knew, but there were those
who said that he had come from the sea, not in a ship with men, but
alone, in a great and beautiful sea-shell. So they called him, in their
own tongue, The King Who Came in a Sea-shell. And when he went
about among his people he wore a headdress of gold-green
feathers, a feather cloak of turquoise blue, and about his middle was
a golden belt set with glittering precious stones. On his feet were
golden sandals and in his hand he bore a great spear of silver. The
spear he carried for a sign only, for there was no fighting in those
days, and it was a time when all went very well. Every one had
enough to eat and to drink and to wear, so that none had to worry
about the day to come. Men loved diamonds and emeralds and
rubies for their beauty, and just as they loved the sight of the tiny
rainbow in a sparkling dew drop. As for other things, corn grew so
large that a single ear was as much as a man could carry and cotton
grew not only white, as we see it now, but red and blue and yellow
and scarlet and black and orange and violet and green.
It was the daughter of the Sea-shell King who had taught the
people how to grow coloured cotton, and she, with her silky cloud of
hair, was the most beautiful creature ever seen. When she walked
about, the air was sweet with wonderful perfume, birds sang with joy
as though their throats would burst, and slim drooping ferns nodded
a welcome.
The story of the beauty and goodness of the maiden ran through
all the land, and young men who sought her hand came from far and
wide. So many were her suitors that a day was set apart each week,
when all the people gathered to see the young men display their
powers or their gifts or their clevernesses. Some would shoot with
the bow and others cast the lasso. Singers sang the songs they had
made and musicians played their flutes so well that the slender
boughs bent to listen. There were gifts, too, and some brought rare
stones cut into the shapes of birds and animals and flowers, but not
one man had touched the heart of the princess, though she was
gracious to all.
Now before the king came, an evil creature of a witch had ruled
the land, and she had come from the Land of the Shaking Mud.
Somehow, the Sea-shell King had driven her away and, that she
should worry his people no more, he had set a boundary, and guards
were on watch day and night to prevent her in her mischief. So she
spent the day in her cave, coming out only at night to prowl about the
boundary, and then only when there was no moon. Her name was
Tlapa.
One day there came to the king a man in rags, who said that his
name was Maconahola, and the king was glad to see him, the more
so because age was creeping upon the king, and he sought
someone wise and brave enough to rule in his place. But no sooner
had the princess looked at the stranger than she cast down her
eyes, saying that he had the face of the man she had seen in a
dream. When the king asked her questions, she said that in her
dream she had followed the stranger about, had slept at his feet, had
tended his fields and made his clothes. At that her father was greatly
astonished, for that his daughter should be the servant of a man who
came clad in rags seemed strange indeed.
The second day, Maconahola was asked if he bore gifts, but he
showed his empty hands. Then, to the end that no idle or useless
man should be in that land, a time was set and Maconahola was
ordered to appear before the young men and compete with them. At
the test Maconahola stood very well. When the best bowman sent
his arrow into the exact centre of the mark, Maconahola drew his
bow and aimed so carefully that his arrow split the arrow of the other
man. Nor was he less skilful with the lasso, casting his loop so that it