■■ ■ ■ ■ ■ ■■ First Edition ■ ■ ■ ■ ■

■
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/download/ebook-47191260/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Notos Say■ 95 1st Edition Kolektif

https://ebookstep.com/product/notos-sayi-95-1st-edition-kolektif/

Martin Luthers 95 Thesen Nebst dem Sermon von Ablass

und Gnade 1517 1st Edition Martin Luther Kurt Aland

https://ebookstep.com/product/martin-luthers-95-thesen-nebst-dem-
sermon-von-ablass-und-gnade-1517-1st-edition-martin-luther-kurt-
aland/

Martin Luthers 95 Thesen nebst dem Sermon von Ablaß und

Gnade 1517 Sonderdruck aus der Lutherausgabe von O
Clemen 3rd Edition Claus Steinle

https://ebookstep.com/product/martin-luthers-95-thesen-nebst-dem-
sermon-von-ablas-und-gnade-1517-sonderdruck-aus-der-
lutherausgabe-von-o-clemen-3rd-edition-claus-steinle/

95 Strategi Mengajar Multiple Intelligences Mengajar

Sesuai Kerja Otak dan Gaya Belajar Siswa Alamsyah Said
S Pd M Si Andi Budimanjaya S Pd

https://ebookstep.com/product/95-strategi-mengajar-multiple-
intelligences-mengajar-sesuai-kerja-otak-dan-gaya-belajar-siswa-
alamsyah-said-s-pd-m-si-andi-budimanjaya-s-pd/
■■■■ First Edition Islamic House

https://ebookstep.com/download/ebook-44434928/

Aandhar First Edition Jhilam Gupta

https://ebookstep.com/product/aandhar-first-edition-jhilam-gupta/

Burner (Gray Man) First Edition Greaney

https://ebookstep.com/product/burner-gray-man-first-edition-
greaney/

■■ ■■■■■ First Edition ■■■■ ■■■

https://ebookstep.com/download/ebook-29274668/

Mi Lucha First Edition Adolf Hitler

https://ebookstep.com/product/mi-lucha-first-edition-adolf-
hitler/
 1
ேக டைதெய லா ந பாேத!
ந பியைதெய லா ெசா லாேத!

ைப பி ைகயிைல ைள நிர பி சிகெர ைல ட

ெவளி த ளிய தீ பிழ பி சிறிய நா கா அைத ெபா கி,
ைப ைப ஆழமா உறி சி ெம தா ைகவி ட
.ஜி.பி.ஹாிஹர த த உதவியாள ராஜகா த கத அ பா
தய கமா நி பைத பா த ெந றியி பர பளைவ
கினா .
“வா க... ராஜகா த ...! எ ன விஷய ...?”
ராஜகா த ைகயி ெச ேபாேனா உ ேள வ தா .
“சா ...! ெப க ாி .ஜி.பி.ெக ப ணா ேபசறா . நீ க
பி யா இ தா அ றமா ேபசேற ெசா னா .”
“ெச ேபாைன ெகா டா க... நா ைக விடற கா
கவ ெம ல ச பள த றா க... ஏேதா ஒ கியமான விஷய
இ க ேபா தா ேபா ப ணியி கா ...” ெசா ன
ஹாிஹர த ெச ேபாைன வா கி கா ஒ றினா .
“ மா னி ... மி ட ெக ப ணா...”
“ மா னி ... மி ட ஹாிஹர த ... எ ப இ கிறீ க ...?”
“ஃைப ...! நீ க ...?”
ெக ப ணா சிாி தா . “நா எ ப இ ேப எ ேப ப ,
.வி. ெச திகைள பா தாேல உ க ாி இ ேம...?
ெப க ாி ச வேதச சாஃ ேவ க ெபனிக வ ததி இ
தினசாி ஏதாவ ஒ பிர ைன. ேபானவார நட த ‘ெப ன க டா’
ெவ விப தி ‘இ டா ’ சாஃ ேவ க ெபனியி க ட
தைரம டமான உ க ெதாி . ந லேவைளயாக
ேய தகவ ெதாி ததா க ெபனியி இ த அ தைன
ேப கைள ெவளிேய றி கா பா ற த . ெவ
இ இட ைத ேத க பி ெச வத
ெவ த ேவைலைய கா வி ட . ஐ ேகா பாயி
நி மாணி க ப இ த அ த சாஃ ேவ நி வன இ ேபா
உைட ேபான ஒ க ணா ட ளராகிவி ட . நா சாியா
கி நா நா களாகி வி ட . இ ெவ ேகஷ ஈ
ேகாயி ஆ ...”
“ெவ ைவ தவ க யா எ பைத க பி க
ததா...?”
“ஒ கிைட ள . அ ச ப தமா உ க ட
ேபச தா ெச ேபானி அைழ ேத ...”
“ெசா க ... எ ன ...?”
“உ க தமி நா ‘ ளா ஃ ேள ’ எ ற ெபயாி அதாவ
‘க ைக’ எ ற அ த தி இய க ஏதாவ உ ளதா?”
“ ளா ஃ ேள ...?”
“எ ...”
“அ ப ஒ இய க இ கிற மாதிாி ெதாியவி ைலேய...?”
“உ க ைடய உள ைறயிட ேக ெசா ல மா?”
“உள ைறயிட ேக க ேவ யேத இ ைல மி ட
ெக ப ணா! தினசாி அவ களிடமி என அறி ைகக வ
ெகா தா இ கி றன. நீ க ெசா வ ேபா ‘ ளா
ஃ ேள ’ எ ற ெபயாி எ த ஒ தீவிரவாத இய க
தமி நா இ ைல... எ பைத எ னா உ தியாக ெசா ல
.”
ம ைனயி ெக ப ணா ெம ல சிாி தா . “ஸாாி மி ட
ஹாிஹர த ...! நா இைத ெசா வத காக நீ க எ ைன
ம னி க ேவ ...”
“எ ன...?”
“உ க ைடய தமி நா உள ைற விழி ேபா
ெசய படவி ைல எ நிைன கிேற . ‘ ளா ஃ ேள ’ எ ற
இய கெமா தி சிைய தைலைமயிடமாக ைவ ெகா
இய கி வ கிற .”
ஹாிஹர த நிமி உ கா தா . “இ த தகவைல
உ க யா ெசா ன ...?”
“எ களிட பி ப ட ஒ ெப ...”
“ெப ணா...?”
“ஆமா ...! அவ ைடய ெபய ேகா ெப ேதவி எ
ெசா னா . அவைள ெப கா டபி களிட ஒ பைட ஒ
நா வ ெர ெச ைவ விசாாி தேபா அவ
ெசா ன தகவ க இ .”
 “அ த ெப ணி ெபய எ ன எ ெசா னீ க ?”
“ேகா ெப ேதவி...”
“அவ எ ப ேபா ைகயி மா னா ...?”
“ெப க ாி இ எ லா ஃைப டா
ேஹா ட கைள , சாதாரண ேஹா ட கைள ேசாதைன
ேபா டேபா அவ மா னா . ேபா சா ேக ட ேக விக
பி ரணாக பதி கைள ெசா னா . ேபா சா
ச ேதக வ த . அ ேபா அவ ைடய ெச ேபா ஒ
அைழ வ த . ேபா ஸா அ த ெச ேபாைன எ க
ய றேபா அவ ச ெட எ அைத ஜ ன வழிேய
சிவி டா . ஏழாவ மா யி கீேழ வி த அ த
ெச ேபாைன ேபா ஸா க பி க ய றா க . அ
கிைட கவி ைல. யா காவ அ கிைட எ
ேபாயி கலா எ நிைன த ேபா ஸா அவளிட ெச ேபா
ந ப எ ன எ ேக டா க . அவ வாைய திற கவி ைல.
அத பிற அவைள ைக ெச ெர ெச ெகா
வ விசாாி தேபா ெச ேபா ந ப தன ெதாியா எ
ெசா வி டா . அவ த ைடய இய க ைத ப றி ேப
ேபா மிக உண சிவச ப க கிறா . அவைள இ ன
நா ப ெத மணி ேநர தி வி தைல ெச ய ேவ மா .
இ லாவி டா ெப க ாி உ ள இ ெனா சாஃ ேவ
க ெபனி ளா எ எ சாி ைக ெச ெகா
இ கிறா .”
ஹாிஹர த ஆ ச ய ப டா .
“மி ட ெக ப ணா...! நீ க ெசா கிற ெச திக எ லா
அதி சியாக உ ளன. அ த தீவிரவாதி ெப ேகா ெப ேதவி
இ ேபா யா க ட யி இ கிறா ?”
“சி.பி.சி.ஐ. .ேபா ஸா க ட யி ! அவளிடமி
ேம ெகா உ ைமகைள விசாாி க தமிழக ேபா ஸாாி உதவி
ேதைவ ப கிற . ல விசாரைணயி அ பவ ள ஒ ைர
ேபா அதிகாாிைய உடன யா ெப க அ பி ைவ க
மா...?”
“அ பி ைவ கிேற ...”
“ஃ ைள அ பி ைவ க ... மதிய ஒ மணி அவ
ெப க வ ேச விட ேவ .”
“ேச வி வா ...” - ெசா ன ஹாிஹர த ெச ேபாைன
அைண வி எதிாி நி றி த த உதவியாள ராஜகா தைன
பா தா .
“ராஜகா த ...!”
“சா ...”
“ ... ைர பிரா அகில வ டாரா விசாாி ,
வ தி தா... அவைர உடேன வ எ ைன பா க ெசா க...”
“எ ...சா ...”
உதவியாள ராஜகா த ப யமா ெசா வி
அைறையவி ெவளிேயறினா .
சாியா ப நிமிஷ கழி அைறவாச நிழலா ய .
ஹாிஹர த நிமி தா .
அ த ப வய இைளஞ உ ேள வ ச அ
நி றா . இட ைகயி ஒ ஃைப இட பி இ த .
ெவ யி விய ேபா தைல கைல தி தா . ஆற ஒ
அ ல உயர . க களி ெம தான ளி க ணா இட பி
இ த .
“ மா னி சா ...”
“வா க மி ட அகில ...!”
“சா ...! நீ க பி டதா மி ட ராஜகா த ேபானி
ெசா னா ...”
“எ ...”
“எனிதி இ பா ெட சா ...?”
“ெவாி... ெவாி... இ பா ெட ... ெமாத ல உ கா க...”
அகில ஃைபைல ம யி ைவ ெகா உ கா தா .
ஹாிஹர த ாிவா வி நா கா யி அைரவ ட அ
ெகா ேட ெசா னா .
“அகில ! நீ க அ த ஃ ைள ேலேய ெப க ற ப
ேபாக ...”
“ஃபா வா ப ப சா ...?”
“சில நிமிஷ க னா ெப க ாி .ஜி.பி.
ெக ப ணா என ேபா ப ணினா . ெச றவார ெப க
ெப ன க டாவி ெவ விப தி ‘இ டா ’ சாஃ ேவ
க ெபனி ஒ தைரம டமான விவகார தி ஒ ெப ைக
ெச ய ப இ கிறா . அ த ெப ஒ தீவிரவாத இய க ைத
ேச தவ எ ...”
ெசா ெகா ேடேபான ஹாிஹர த தன எதிேர
உ கா தி த அகில உத ஒ சிாி பரவியைத
பா த ேப ைச நி தினா .
“எ ன அகில சிாி கிறீ க...?”
“அ த ெபா ேணாட ேப ேகா ெப ேதவியா சா ?”
“ஆமா...”
“அவ ேச தி கிற தீவிரவாத இய க ேதாட ேப ‘க ைக’
அதாவ ‘ ளா ஃ ேள ’. சாியா சா ...?”
“ெரா ப சாி...”
“அ த ேகா ெப ேதவி ஒ ஃைப டா ேஹா ட
த கியி தேபா ேபா ஸா அவைள அர
ப ணியி பா கேள?”
“ஆமா...”
“அ த சமய ல அவ ஒ ெச ேபா அைழ வ
இ . உடேன அ த ேகா ெப ேதவி ெச ேபாைன எ
ஜ ன வழியா சியி பாேள?”
“ெரா ப ெரா ப கெர ...”
“ேபா ஸா அ த ெச ேபாைன ேத பா தா க.
கிைட கைல... அ க ற அவைள ‘ெர ெச ’ ெகா
ேபா ெப ேபா லமா விசாரைண ப ணினதி த ேனாட
இய க ைத ப றி ெசா யி கா... சாியா சா ...?”
“அகில ...! ... ஆ ெச ப ஸ கெர . இெத லா
உ க ...?”
“ேந ரா திாிேய ெதாி சா ...”
“எ ன ! ேந ரா திாிேய ெதாி மா...? பி ேன ஏ எ கி ேட
வ ெசா லைல...”
“சா ... அ ... வ ...”
“எ ன... ெசா க....! என னா ேய உ க அ த
ேகா ெப ேதவி விஷய ெதாி சி ... ெதாி சி ஏ
ெசா லைல...?”
அகில நிமி தா .
“அ எ லாேம ெபா சா ...”
“எ ன ... ெபா யா...?”
“வ க ன ெபா சா . .ஜி.பி.ெக ப ணா ேபசினதி ஒ
வா ைத ட உ ைம கிைடயா சா ...”
“நீ க எ ன ெசா றீ க அகில ...?”
 “இ த ஃைபைல ெகா ச பா க சா ...” ெசா ெகா ேட
அகில த ைகயி ைவ இ த ஃைபைல நீ னா .

2
ெம ெசா ெக டவ இ ைல.
ெபா ெசா வா தவ இ ைல

“அ வி ...!”
“அ பா...!”
“ஒ நிமிஷ எ ேனாட வ ேபா...” அ பா
ெச பகராமனி ர ேக நிைல க ணா நி ைட
க ெகா த அழகான இ ப ேத வய அ வி ப க
அைறைய ேநா கி ேவகேவகமா ேபானா .
“எ ன பா...?”
“ஆ ஸு உடேன கிள ப மா... இ ைல... ெகா ச
ேல டா ேபாகலாமா?”
“ேல டாேவ ேபாகலா ... ஏ பா... எ ன விஷய ? உட
ஏ யைலயா...? இ ல ேவற ஏதாவ ஒ இ கா?”
“அெத லா ஒ மி லடா... ேரா க இ ப தா வ
ெபா ேணாட ேபா ேடாைவ ெகா ேபானா . நீ
ேபா ேடாைவ பா சாி ெசா டா நா ெபா ேணாட
அ பா கி ேட ேபசி இ னி சாய தரேம ேந ல ெப பா க
ஏ பா ப ணி ேவ ... இ தா ேபா ேடா...!” ெச பகராம
ெசா ெகா ேட த ைகயி ைவ இ த ேபா ேடாைவ
நீ ட அ வி அைத வா கி பா தா .
பா த த பா ைவயிேலேய அ வினி உட பி ேலசா
மி சார பா த உண .
“ெபா ேணாட ேப எ ன பா?”
“ஹாிணி.”
“ ஃ ேந ...” எ உத க
ெகா ட அ வி ம ப ேபா ேடாைவ பா தா .
ஹாிணி ேபா ேடாவி ேந பா ைவ பா இதய ைத
ெநா கினா . காமிராைவ ளி ெச த விநா ேலசா வல ப க
உத ைட ழி இ தா . மிதமா ைம தீ யி த க களி
இலவச மி சார விநிேயாகமாகி ெகா த .
“அ பா!”
“எ ன...?”
“ெபா ட ஓ.ேக... ஃேபமி ேட ட எ ப ...?”
ெச பகராம சிாி தா .
“அ ாிபி ஓ.ேக... ெபா ேணாட அ பா ப டாபிராம
ஏக ப ட ெசா . இற ேபான மைனவியி வழியி ஏக ப ட
ெசா . ஹாிணிைய தவிர ேவ வாாி கிைடயா . க யாண
ேரா க ேந சாய தர உ ேனாட ேபா ேடாைவ
ெகா ேபா ெபா , ெபா ேணாட அ பா
கா யி கா . ந ம ப ைத ப றி ெசா யி கா .
உ ேனாட ேபா ேடாைவ பா த அவ க
ஓ.ேக.ெசா டா களா . இ ப ந ம பதி காக அவ க
கா கி இ கா க...”
“அ பா! என ெபா ஓ.ேக. உ க ேட ட ஓ.ேக.
அ ற எ ன...? ெபா ைண இ ைன ேக ேந ல பா டலா ...”
“ேபா ப ணி ேபசிட மா...?”
“ ...”
“இ ... இ ... இ பேவ ேபசி உ னா ேய டய ைத க ஃப
ப ணிடேற ...” - ெசா ன ெச பகராம ெட ேபா ாி வைர
ைகயி எ ெகா டய களி எ கைள த னா .
ம ைனயி உடேன இைண கிைட ேபசிவி
அ விைன ஏறி டா .
“அ வி ...! அவ க சாய தர ஐ மணி ேம ெப
பா கிற நிக சிைய ெவ கலாமா ேக கறா க... நீ எ ன
ெசா ற...? அ த ேநர உன வசதி ப மா...? இ ைல ஆ மணி
ேம ஃப ஷைன ெவ கலாமா...?”
“அவ க ெசா ன ேநர ேக இ க பா... என எ த
ஒ பிர ைன இ ைல...”
“அ ப... ச மத ட மா...?”
“ ... க...” அ வி ெசா வி த க ைடைய
இ கி ெகா ேட த ைடய அைற ேபா ாீ ேகைஸ
எ ெகா ேபா ேகாவி நி றி த த ைடய
‘ கா பிேயா’ கா வ தா . உத பிற த உ சாக விசிேலா
ைரவி இ ைக சா தா . ம ப ஒ தடைவ
ஹாிணியி ேபா ேடாைவ எ பா தா . த தடைவ
பா தைத கா இ ேபா அழகா இ ப ேபா
ேதா றிய .
“ஐ ல ஹாிணி” எ ெம ல ெசா ெகா டா .
பா வி அ த ேபா ேடா த ஒ ைற
பதி வி காைர நக தி ேரா வ ேபா வர தி
கல தா . கா மிதமான ேவக தி விைர ஐ நிமிஷ கைள
வி கியி தேபா அவ ைடய ெச ேபா ாி ேடாைன
ெவளியி ட .
வல ைகயா யாி ைக ைகயா ெகா ேட இட
ைகயா ெச ேபாைன எ , அைழ ப யா எ பா தா .
எ .
‘இ யா ைடய ெச ேபா எ ...?’
ேயாசி பா தா அ வி . பி படவி ைல.
ேஹ ெச ைட எ கா ெபா தி “எ ...” எ றா .
ஒ ெப ர ேக ட .
“மி ட அ வி ...?”
“எ ...”
“நா யா உ க ெதாி தா?”
“ெதாியைலேய...!”
“நா ஹாிணி...”
அ வி சில விநா க விய பி ச ேதாஷ தி தி
கா ேபானா . காாி ேவக ைத ச ெட ைற
ேரா ேடாரமா இ த ஒ மர கீேழ நி தினா . ேலசா
விய வி ட க ேதா ேபச ஆர பி தா .
“ஹ... ஹ... ஹாிணி... நீ களா...? உ க ேபாைன நா
எதி பா கேவயி ைல... வா ஏ ளஸ ச பைர ...!”
“எ ேனாட ேபா ேடாைவ பா தீ களா...?”
“ ... பா ேத ...”
“பி சி ததா...?”
“ெரா ப... ெரா ப...”
“ெபா ெசா லாதீ க...”
“இ ல ெபா ெசா ல எ ன இ ...? ாிய பி சி த ... ஒ
அழகான ெப என மைனவியா வ றைத நிைன
ச ேதாஷ ப கி இ ேக ...”
சிாி தா ஹாிணி. “ேபா ேடாைவ பா ஏமா
ேபாயிடாதீ க மி ட அ வி . ேந ல பா க நா ெரா ப
மாரா தா இ ேப ...”
அ வி சிாி தா .
“நீ க எ ப யி தா சாி... என ஓ.ேக.தா ! ைப... த... ைப...
எ ைடய ேபா ேடாைவ பா தீ களா...?”
“பா ேத ...! ... ஆ ... ெவாி ேஹ ஸ ...”
“ேத ... ேத ...”
“நா உ க ேபா ப ணின ஆ ச ய தாேன?”
“க பா ...! ப ... அ ச ேதாஷமான ஆ ச ய . நா
எதி பா காத ஒ இ ப அதி சி...”
“நா உ க ேபா ப ணின எ காக ெதாி மா?”
“ெசா க...”
“நா இ ட ப றமாதிாி உ ககி ேட சில ேக விகைள
ேக ேப . நீ க த பா எ க டா ...!”
“ேநா... ேநா...! நீ க தாராளமா ேக கலா ...”
“நீ க எ வைர ப சி கீ க...?”
“ ேரா க ெசா யி பாேர?”
“ ேரா க ஒ க யாண வியாபாாி. அவ லமா ெதாியற
விஷய கைள கா உ க லமா ெதாியற விஷய கைள தா
நா ந ேவ . ளீ ெசா க... உ க ைடய எஜுேகஷன
வா ஃபிேகஷ எ ன...?”
“எ .ஏ அ எ .பி.ஏ...”
“எ த க ெபனியி ஒ ப றீ க...?”
“பா ஸ எ ேபா ட ...”
“உ க ெட ேனஷ ...?”
“அ மினி ேரஷ ஆ ஸ ...”
“ச பள ...?”
“ஐ பதாயிர ...”
“அ வள ச பள த றா களா?”
“உ க ந பி ைக இ ேல னா எ ேனாட ேப- ைப
கா ட மா...?”
“ேச ேச...! அெத லா ேவ டா . நீ க ெசா றைத நா
ந பேற ... ேபா மா...?”
“அ ற ... எ ன ேக வி...?”
“உ க ஹாபி எ ன...?”
 “ ாீ ...”
“ேவற...”
“எ பவாவ சினிமா ேபாேவ ...”
“இ ப நீ க ல இ கீ களா... இ ைல ஆ
இ கீ களா...?”
“ஆ ஸு ேபாயி ேக ... காைர ேரா ேடாரமா
நி தி உ க ட ேபசி ேக ...”
“ஒ சி ன உதவி...”
“எ ன...?”
“நீ க ஆ ஸு ஒ அவ ப மிஷ ேபாட மா?”
“எ ...?”
“உ ககி ேட ெகா ச ேபச ...”
“அ தா ேபசி இ கீ கேள?”
“ேந ல ச தி ேபச ...”
“சாய தர தா பா க ேபாேறாேம?”
“இ ைல. அ னா உ ககி ேட ெகா ச ேபச .
ெபாியவ க னா நாம எ ேபச யாேத?”
“ஓ.ேக... ஹாிணி...! இ ப உ கைள எ ேக மீ ப ணலா ...?”
“கி கா ப க ல சா ெர டார இ .
ெதாி மா?”
“ ... ெதாி ...”
“அ ேக வ க...! நா ெர டார ேள ெவயி
ப ணி ேக ...”
“வ டேற ...”
“ெம வாேவ வா க...! காைர ேவகமா ைர ப ணாதீ க...”
“ஓ.ேக...! நா எ ப ேம மிதமான ேவக தா ...” - ெசா ன
அ வி ெச ேபாைன அைண பா ெக ேபா ெகா
காைர நக தினா .
மன விய , ச ேதாஷ இட பி இ தா ,
டேவ ழ ப ெதா றியி த .
‘எ னிட ஹாிணி எ ன ேபச ேபாகிறா ?’
கா ேபா வர தி கல கி காைவ ேநா கி பற த .
சாியா பதிைன நிமிஷ .
கி கா ப க தி இ த சா ெர டாெர
அட தியான மர க ந வி வ த . காைர பா கி கி
நி திவி உ ேள ேபானா அ வி .
தமான அ த ெர டார ட ைறவாக ெதாிய,
வேரார ேமைஜயி ஹாிணி ெதாி தா . ேபா ேடாவி பா தைத
கா அழகா ெதாி தா .
“ஹேலா...” அ வி ைகயைச ெகா ேட அவ
ப க தி ேபானா . ஹாிணி த வாிைச பிறழாத ப கைள கா
னைக தா . “ஸாாி... நீ க ஆ ஸு ற ப ேபாகிற
ேநர தி உ க ெதா தர ெகா தி ேட ...”
“ேநா... ேநா...! இ என இனிைமயான ெதா தர ...
இ ப ெயா ச தி ைப நாேன எதி பா கைல...” அ வி
ெசா ெகா ேட அவ எதிேரயி த நா கா யி
உ கா தா .
“கா பி ெசா லலாமா...?”
“தாராளமா ...”
ச ெதாைலவி நி றி த ேபரைர ஹாிணி ைகயைச
பி கா பி ஆ ட ெகா வி அ விைன ஏறி டா .
“க யாண னா ேய சில விஷய கைள ேபசி ளிய
ப ணி கி டா பி னா பிர ைனக இ லாம வா ைகைய ‘ர ’
ப ண கிறைத நீ க ஒ கறீ களா இ ைலயா?”
“க பா...! ஐ அ ாி வி ஹாிணி”
“அ ப னா நாம மன வி ேபசலா ?”
“ைப ஆ மீ ...”
“ஓ.ேக... இ ேபா... எ ேனாட த ேக வி”
“நா ெர ...”
“உ க தினசாி ஆ எ தைன மணி ?”
“ஆ மணி ...”
“ஆ ச ேநரா எ ேக ேபா க...?”
“ தா ...”
ஹாிணி னைக தா .
“பா தீ களா...? எ ேனாட த ேக வி ேக ெபா
ெசா றீ க...!”
“ெபா யா...?”
“பி ேன...! நீ க ஆ வி ட உ ைமயிேலேய
தா ேபாறீ களா...?”
“அ ... வ ...”
 “நா பதி ெசா ல மா மி ட அ வி ...? ஆ வி ட
நீ க தினசாி க பா க ேரா இ கிற ‘ஹா ’
பா ேபா க... ரா திாி எ மணி வைர அ ேக
உ கா ‘ மா ’ ‘லா ’ மா தி மா தி வயி ேள
த ளி அ த ேபாைதயிேலேய காைர ஓ யப
ேபா க... சாியா?”
அ வி ெவ வா க மாறினா . க களி ேகாப மி ன
ஹாிணிைய பா தா .
“இ உ க யா த த தகவ ?”
“யாேரா ெசா னா க!... அ உ ைமயா... ெபா யா
மா திர நீ க ெசா னா ேபா ...”
“நா ‘பா ’ ேபாற உ ைம. ப நீ க நிைன கிற மாதிாி
நா கார கிைடயா . எ ேனாட க ெபனி பி ன
விஷயமா நா இ யாவி சில பா வ வா க...
அ த பா கி ேட ேபச அவ கைள ளீ ப ண
‘பா ’ ேபா ேபசிகி ேட க ட காக ெகா ச ஒயிைன
சி ப ேவ . த ஆ ...”
“ம ப ெபா ! சாி பரவாயி ைல.... உ க மாதிாி ெபாிய
ேபா இ கிறவ க கிற எ ப ஒ ேசாஷிய
ேட ட ... அ த கிைடயா ... ந ம க யாண
பி னா நீ க ‘பா ’ ேபாற ப றி என எ த
ஆ ேசபைண கிைடயா . இ ப எ ேனாட ெர டாவ
ேக வி ேபாகலாமா?
அ வி த ைகயி ைவ இ த க சீ பா க
விய ைவைய ஒ றி ெகா ள - ஹாிணி த ைடய ைக ைபைய
திற ஒ ேபா ேடாைவ எ தா .
“இ த ேபா ேடாைவ பா க அ வி ...”
அ வி அ த ேபா ேடாைவ வா கி பா தா . ேபா ேடாவி
‘அ ைவ கா பக ’ எ ற ெபய பலைக பளி ெச ெதாிய, அ த
ெபய பலைக னா ஐ ப ேம ப ட ழ ைதக
உ கா நி ேபா ேடா ேபா ெகா தி தா க .
அ வி ஹாிணிைய ஏறி டா .
“இ த ேபா ேடாைவ எ காக எ கி ேட கா றீ க...? இ ல
எ னஇ ?”
ஹாிணி ேதா கைள கி ெகா ேட ெசா னா . “அ ைவ
கா பக எ கிற இ த அநாைத வி தியி ெமா த ஐ ப திநா
 ழ ைதக இ கா க... அ த ழ ைதகேளாட
ேபா ேடாதா இ ...”
“சாி... என இ த ேபா ேடா எ ன ச ப த ...?”
“ச ப த இ லாேம... இ த ேபா ேடாைவ உ ககி ேட
கா ேவேனா...? இ த ேபா ேடாவி தா உ க ழ ைத
இ .”

3
அக ப ெகா டா
ைனதா .

.ஜி.பி.ஹாிஹர த அகில நீ ய அ த ஃைபைல வா கி

பா தா .
ஃைப சில ஃேப ெச ய ப ட காகித க ஒ
ெப ணி ேபா ேடா இ த . .ஜி.பி.யி வ க
உய தன.
“அகில ! யா இ த ெப ...?”
“சா ...! ெப க .ஜி.பி.ெக ப ணா றி பி ட அ த ெப
ேகா ெப ேதவி இவ தா . இ அவ ைடய உ ைமயான ெபய
கிைடயா . உ ைமயான ெபய ேமனகா.”
ஹாிஹர த ேபா ேடாைவ ம ப திைக பா பா க
அகில ெசா னா .
“சா ...! இ த ேமனகா சி ேப ைட ஏாியாவி பா ய ெதாழி
ப ணி கி த ெப . க னட ெமாழி ேப ெப . இ த
ெப ைண தா தீவிரவாதியா கி ேகா ெப ேதவி கிற ேபைர
ெவ க நாடக ேபா ஒ ராமா ப ணி கா க. இ த
ராமாைவ ந ம . ரா க பி ஒ மணி ேநர
னா என ஃேப ப ணினா க. ேமனகாேவாட
ேபா ேடாைவ இ ட ெந ல அ பி ெவ சா க. நா அ த
ஃேப ெச திையெய லா கெல ப ணி உ கைள வ
பா கிற காக ற ப கி இ ேபா தா நீ க
எ ைன பா க வி பறதா தகவ வ த ”
 ஹாிஹர த ஒ தீவிர ேயாசைனேயா ேமாவாைய
தடவி ெகா ேட ேக டா .
“க நாடக ேபா எ காக இ ப ஒ ராமா ப ண ...?”
“ெதாியைல சா ... ப என ெகா ச ேதக ...”
“எ ன...?”
“இ த ெவ விவகார தி யாேரா ஒ ெபாிய ளி
சி கியி க . அவ கைள கா பா தற காக ேபா ஸு
க நாடக அர ேச ெசய ப கி கா க
நிைன கிேற சா . உ ைமயிேலேய ‘ ளா ஃ ேள ’ எ ற
ெபயாி எ த ஒ தீவிரவாத இய க கிைடயா . அ ப ெயா
இய க தமி நா இ கிறதாக அவ க ெடவல ப ணி
ெவ விவகார ைத திைசதி ப பா கிறா க... இ
எ ேனாட அ ெஸ ஷ சா ...”
“அகில ...! உ க அ ெஸ ஷ சாியா இ மானா இ
ஒ ெபாிய அவமானகரமான ச ட ேமாச . இ த விவகார ைத நா
உடன யா சி.பி.ஐ.ேயாட கவன ெகா ேபாயிடற
ெப ட .”
“ேவ டா சா ..”
“ஏ ...?”
“எ ேனாட அ ெஸ ஷ ஒ ேவைள த பா இ கலா .
பா ய ெதாழி ெச ற ஒ ெப ைண க நாடக ேபா ஏ
தீவிரவாதியா உ வக ப தி அைத தமி நா ேபா ஸா
ந கிற மாதிாி ெச திகைள ‘ ’ ப ணி கா க? இ த
ராமா பி னா ேவற ஏதாவ நியாயமான காரண
இ கலாேம...?”
“சாி...! இ த விஷய ைத நாம எ ப அ கலா ?”
“ஒ தமி நா ேபா அதிகாாிைய ெப க
வர ெசா யி கா .ஜி.பி.ெக ப ணா. இ ைலயா சா ...?”
“ஆமா...”
“நீ க எ ைன அ ப ேபாறீ க... ஈ ...?”
“எ ...”
“நா ெப க ேபாேற சா ... அவ க ப ற ராமா
கா காம சீாியஸா நட உ ைமகைள க பி க ய சி
ப ேற . எ ப ஒ கிைட . அைத ெவ கி
திைரைய வில கி பா டலா சா ”
“அகில ...! இ ாி ...”
 “என ெதாி சா ... எ ேமல யா ச ேதக வராதப
நட க . ச ேதக ஏ ப டா என பிர ைன வரலா .
அைத தாேன ெசா ல வ றீ க சா ...?”
“ஆமா...”
அகில னைக தா . “சா ! பா பி கா பா பறி .
இ தியாவிேலேய தமி நா ேபா கார ந ப ஒ . இைத
ம ப நி பி கா ட என ெகா ச த ப கிைட ...
இ த ச த ப ைத தவற விடலாமா... சா ...? நா ற படேற ...”
“பா ெசய ப க... உ க ஏதாவ ஒ பிர ைன னா
எ ைன உடேன ெச கா டா ப க...”
“எ ... சா ...” அகில எ ச ஒ ைற அ வி
அைறயினி ேவகமா ெவளிேயறினா .

4
ஒ ெப எ ேம ைம ப த படவி ைலேயா
அ ேக ைஜ, க ர தீப , ைநேவ திய க .

அ வி அதி ேபானவனா ஹாிணிைய பா தா .

ேகாப தைல ேகறியவனா , அ வைர கைடபி வ த
நிதான ைத ைகவி டவனா க தினா .
“எ ன உள ேற...? எ ேனாட ழ ைத இ த ேபா ேடாவி
இ கா...?”
ஹாிணி அவ ைடய ேகாப ைத பா பய படாம “எ ...”
எ றா .
“இேதா பா ...! நீ ேபசற எ ேம சாியி ைல. என இ
க யாணேம ஆகைல. என எ ப ஒ ழ ைத இ ...?”
“ஏ ... க யாண ப ணி காம உ களால ழ ைத ெப க
யாதா...? அ ஒ ெப ைண ஏமா தினா ேபா ேம...?”
அ வி ேகாப தி உ சி ேபா த இட ைகயி
விரைல உய தினா .
“ஹாிணி! ேபா நி தி க... தி ...ஈ ... ...ம ... இனி ஒ
வா ைத ேபசினா நா மாயி க மா ேட ...”
 “உ கைள மாதிாியான பண கார இைளஞ க ‘பா ’
ேபா கிற , ேஹா ட ெப கைள ேபா
ப ைகைய பகி கிற ஒ ேட ட சி ப . உ க
ேகாபெம லா எ கி ேட ேவ டா ... இ த ேபா ேடாவி
ெர டாவ வாிைசயி ஏழாவதா சிவ கல ல க
ேபா கி நி ேத ஒ ெப ழ ைத... அ உ க ழ ைத.
ழ ைத எ ன ேப ெதாி மா...? தி ைலய ைம...! ேபா ேடாவி
இ கிற அ த ழ ைதேயாட க ைத ந லா உ பா க.
உ க ஜாைட அ ப ப ெச ெதாி .
“ஏ...ஏ ... .... ...!”
“ெவயி ... ெவயி ...! எ ைன ஏதாவ தி ட னா கைடசியி
ஒ ெமா தமா தி க... நா எ ன ெசா ல வ ேதேனா அைத
இ ேபா ெசா டேற ... ழ ைத தி ைலய ைமேயாட அ மா
யா உ க ந லாேவ ெதாி ... இ தா
ேபா ேடாைவ கா டேற . ஃ ளா ேப ச பவ க ஞாபக
வ தா பா க...” ெசா ன ஹாிணி த ைடய
ேஹ ேப கி ஜி ைப பிாி ஒ ெப ணி தபா கா
ைச ேபா ேடாைவ எ அவ ைடய க ேநேர
நீ னா .
“யா ெதாி தா...?”
ேபா ேடாைவ பா த அ வினி க ச ெட க
ெந றிேயார விய ைவ ேகா க ஆர பி த .
“யா இ த ெபா ...?”
“உ ைமயிேலேய இ த ெபா யா உ க
ெதாியாதா?”
“ெதாி... ெதாியா ...”
ஹாிணி சிாி தா . “பாவ ...! நீ க எ தைன
ெப கைள தா ஞாபக ெவ க ...? மாச ஒ
ெப ைண ெதாடறீ க...! எ லாைர ஞாபக ல ெவ க
மா எ ன...? இ த ெபா யா நாேன ெசா ேற ...
இவ ேப பாமா. ஏைழ ப ைத ேச த ெப . அவ ஒ
ஆ ல ைட பி டா ஒ ப ணி தா... அ த ஆ ஸு
ஏேதா ஒ ேவைலயா ஒ தைர பா க ேபான நீ க ைட
அ சி கி த பாமாைவ பா தீ க. ேப ெகா தீ க. ஒ
ெப அழகா இ டா அவைள ப ைக வைர ெகா
ேபாகாம நீ க விடமா கேள...? இ த பாமாைவ ெகா
ேபானீ க... அதேனாட விைள தா இ த தி ைலய ைம. பாமா
இ ேபா உயிேரா இ ைல. அதாவ ழ ைதைய அநாைத
வி தியி வி அவ மா கி ெதா கி டா...
‘எ ைடய மரண காரண அ வி தா ’ பாமா எ தி
ெவ ச ெல டைர அழி கற காக நீ க ேபா ஸு ெர ல ச
பாைய ெகா ...”
“ டா இ ... ஐ... ேஸ...! க யாண னா ஒ ஆ
அ ப இ ப இ கிற சகஜ தா ... இைத ேபா ெபாிசா
ேபச வ ேட...?”
“எ ன ெசா னீ க... ஒ ஆ க யாண னா அ ப
இ ப இ கிற சகஜமா...? உ கைள க யாண
ப ணி க ேபாற ஒ ெபா அ ப யி தா சாி
ஒ களா?”
“நீ ெரா ப ஓவரா ேபசேற...”
“மன ேள வ வ யா சா கைடைய ெவ கி
இ னி சாய தர எ ைன ெப பா க வ ற எ த வைகயி
நியாய மி ட அ வி ...? எ ேனாட க யாண காக தரக
எ த வரைன ெகா வ தா சாி; நா இ ர
எ கி வி பா கிற ைட . என கணவரா
வர ேபாகிறவ க ணிய மி க ஒ மனிதரா இ க
ஆைச படறவ நா . நீ க ஒ ேலாப . திாீ ேலால . உ கைள
மாதிாி இ கிறவ க எ த ஒ ெப ேம
மைனவியாக டா . அ ப மைனவியானா அ மகா பாவ . நா
இ வள ெசா ன பிற நீ க எ ைன ெப பா க வ தா
அைதவிட ெவ க ெக ட காாிய இ க யா .”
அ வி ஹாிணிைய தீ பா ைவ பா க அவ னைக தா .
“மி ட அ வி ...! உ கைள மாதிாியான ஆ க
க யாண கிற ேப ல இ ெனா ெபா ேணாட வா ைகைய
அ த ப தறைத நா வி பைல. ெப ல தி சா பா
உ க எ ன த டைன ெதாி மா...? நீ க கைடசி வைர எ த
ஒ ெப ைண ேம க யாண ப ணி க டா . மீறி க யாண
ப ணி க ஏ பா க நட தா நா அைத பா கி
மாயி க மா ேட ... உ கைள க யாண ப ணி க ேபாற
ெபா கி ேட இ த பாமாேவாட ேபா ேடா , அநாைதவி தி
ழ ைதக ேபா ேடா ேபா .”
“எ ன... மிர டறியா...?”
 “ ... அ ப ெவ கலா ...”
“உ ைனவிட ஒ அழகான ெப ைண நா க யாண ப ணி
கா ட மா?”
“உ ைன ஒ ெப க யாண ப ணி க வி பினா, அவ
நி சயமா ஒ ப ெப ணா இ க மா டா... ைப
விப சார வி தியி த பி வ தவளா தா இ பா...
அ ப ப ட ஒ ெப நீ வா ைக த றதா இ தா
என எ த ஒ ஆ ேசபைண இ ைல...”
“எ... எ ன ... ெசா ேன...?” ேகாப தா ப கைள க தப
ைகைய ஓ கி ெகா வ த அ வினி ைகைய பாதியிேலேய
ப றி நி தினா ஹாிணி.
“இ த அ கிற ேவைலெய லா எ கி ேட ெவ காேத...! மீறி
ஒ அ வி தா எ கா இ கிற ப எ ைக
வ ... மாியாைதயா கா பிைய சி ெவளிேய
ேபாயி ... இ ேல னா இ த ெர டார ேல உ ேனாட ேப
நாறி ...”

5
சியா ழி ேதா வைத ேபா ற க னமான காாிய
பண ைத ேசமி த எ ப .

ெப க .ஜி.பி. அ வலக .
.ஜி.பி.ெக ப ணாவி எதிேர அகில உ கா தி க, அவ
ேபசி ெகா தா .
“மி ட அகில ...! தமிழக ேபா ைறயி நீ க சிரமமான
பல வழ கைள ைகயா , உ ைமகைள ெவளிேய ெகா
வ , நீதி நியாய ெவ றிகைள ேத
ெகா ளதாக உ க ைடய ப சன ாி ேபா ெசா கிற .
அத காக எ ைடய பாரா த க ... ெப க ாி நைடெப ற
ெப ன க டா ெவ ச பவ தி தமிழக ைத ேச த ஒ
தீவிரவாத இய க ச ப த ப ள . அைத ப றி உ க ைடய
.ஜி.பி.யிட ேபசியி கிேற . அவ அைத உ களிட
ெசா யி பா எ நிைன கிேற .”
அகில தைலயைச தா .
“ெசா னா சா ...”
“ ளா ஃ ேள எ ற ெபய ெகா ட அ த தீவிரவாத
இய க தி ஆணிேவ உ க ைடய தமி நா தா உ ள .
அ த இய க ைத ேச த ேகா ெப ேதவி எ ற ெப ,
ேபா ட இ ேபா சி கியி கிறா . அ த ெப ணிடமி
எ லா உ ைமகைள எ களா வரைழ க யவி ைல.
உ களா அ த பணிைய ெச ய மா...?”
அகில னைக தா “சா ...! நா ஒ க ைத
ெசா லலாமா...?”
“தாராளமா ...”
“நீ க க நாடகா ேபா ைறயி மிக உய த பதவியி
இ கிறீ க . நா தமிழக ேபா ரா ஆ ஸ . ...ஆ
இ ... த ேச ேபா ... இ ைலயா...?”
“ ... ...”
“எ ைன ெபா தவைர காவ ைற எ ப ஒ
னிதமான ைற. அ த ைறைய கள க ப பவ க யாராக
இ தா சாி என பி கா .”
“என அேத க தா ...!”
“ஸாாி சா .... உ க அ தக இ ைல...”
.ஜி.பி.ெக ப ணாவி க மாறிய .
“வா ... ... ...ேஸ...?”
“ந வா அயா ேஸயி ஈ கெர சா ... ஒ அரசிய
க சியி தைலவ ெபா ேபசலா . ஒ அைம ச ெபா ேபசலா .
ஏ ஒ ம வ ட ெபா ேபசலா . ஆனா ேபா ைறயி
உய த பதவியி உ ள நீ க ெபா ேபசலாமா?”
“எ...எ...எ ன ...! நா ெபா ேபசிேனனா? எ ன ெபா ...?”
“சா ...! நா இ வள ெவளி பைடயா ேப வத காரண
உ ைமக அதிக ேநர கி ெகா இ க டா எ கிற
கவைலதா . எ க ைடய தமிழக உள ைற என ெகா த
தகவ க ப நீ க ெசா ன அ த ளா ஃ ேள தீவிரவாத
இய க , ேகா ெப ேதவி எ கிற எ லா விஷய க ெபா .
ெப ன க டாவி ெவ த ெவ ச பவ யா காரண
எ என ெதாியா . ஆனா அத யா காரணேமா
அவ கைள கா பா ற உ க தைலைமயி க நாடக ேபா
 ய சி ப வ எ த வைகயி நியாய இ பதாக
நிைன கிறீ க சா ?”
.ஜி.பி.ெக ப ணா அய ேபா பா க, அகில
ெதாட தா .
“சா ...! நா ெச ைனயி ற ப வ ேபா எ க
.ஜி.பி.யிட இ த தகவ கைள ெசா ேன . அத அவ எ ன
ெசா னா ெதாி மா சா ...? ‘க நாடக ேபா ஸாாிட ேமாத
ேபா எ ேவ டா . தமிழக உள ைற ெசா ன
உ ைமயா ெபா யா எ பைத அவ கேளா பழகி ெதாி ெகா .
பிற அவ களிட அ த உ ைமகைள ெதாிய ப தாம
எ ைன ெதாட ெகா ’ எ ெசா னா . அ ேபாைத நா
அவாிட சாிெய தைலயா வி ெப க வ ேத .
ெப க ாி கா ைவ த ேம... என ேதா றிய எ ண
இ தா . தமிழக தி உள ைற ெகா த தகவ க
உ ைமயா, ெபா யா எ பைத ேநாிைடயாக உ களிடேம ேக
ெதாி ெகா டா எ ன எ ேயாசி ேத . அைத இ ேபா
ெசய ப தி வி ேட ...”
.ஜி.பி.ெக ப ணா ேகாபமா நிமி தா .
“மி ட அகில ...! உ க ைடய தமிழக உள ைற
ெசா ன எ லாேம ெபா ...”
“அதாவ ... ளா ஃ ேள தீவிரவாத இய க ,
ேகா ெப ேதவி இெத லா உ ைம எ ெசா ல வ கிறீ க ?”
“ஆமா ...”
“அெத லா உ ைம எ ெசா ல உ க உாிைம
இ ேபா அ ெபா தா எ ெசா ல என
உாிைம அ லவா...?”
ெக ப ணாவி க ஆ திர தி சிவ த . ர உய த .
“அகில ...! ெச ைனயி கலா டா ப வத காகேவ
வ இ கிறீ களா...?”
“ஸாாி... ஸா ...! நா ெச ைனயி வ த உ ைமைய
நிைலநா ட! கலா டா ப வத காக அ ல...”
“ஒ ெபா ள ேபா அதிகாாி மாதிாி ேப க .
உ க ைடய உள ைறயி உளற கைளெய லா
ெச ைனேயா ைவ ெகா க . ெப க ாி ேவ டா ...”
“அதாவ உ ைமக ெவளிேய வர டா எ
ெசா கிறீ க இ ைலயா...?”
 “இனி உ கேளா என ேப இ ைல. நீ க ேபாகலா .
நா ெச ைன .ஜி.பி.ேயா ேபசி ெகா கிேற .” ெசா
ெகா ேட ெக ப ணா த ைடய ெச ேபாைன ைகயி
எ ெகா ள - அகில கி டா .
“ஒ நிமிஷ சா ...”
“எ ன...?” க க சிவ க நிமி தா .
“நா இ ேக உ கைள ச தி க வ வத பாக ஒ சிறிய
ேவைல ெச வி வ இ கிேற . அ எ ன எ ெதாி
ெகா டபி நீ க ெச ைன .ஜி.பி.ேயா ெதாட ெகா
ேபசலாேம?”
ெக ப ணா ெச ேபாைன ம ப ேமைஜயி ேம
ைவ தா . பா ைவ இ கிய .
“ஒ சிறிய ேவைலயா...?”
“ஆமா ...”
“ெசா க ! எ ன ேவைல அ ...?”
“தாச பா ெகௗடா ச கிளி உ ள பிர கா பிர ஹா
எ ைன எதி பா ப திாிைக நி ப க , .வி.சான களி
நி ப க , எதி க சி தைலவ களி ெசயலாள க , ெபா நல
அைம கைள ேச தவ க கா ெகா இ பா க .”
“எ...த... ...கா...க...?”
“நா ெகா க ேபாகிற பரபர பான ேப காக...”
“ேப யா...?”
“எ ...! நா உ கைள வ பா பத னா எ லா
ப திாிைக அ வலக க , எ லா எதி க சி தைலவ களி
ெசயலாள க , எ லா ெபா நல அைம ைப
ேச தவ க ேபா ெச ெவ ச ப தமான சில
பரபர பான ெச திக என கிைட இ பதாக ,
அைத ப றி ேபச உ ளதாக ெசா ேன . இ ேநர ர
கா ர ஹா எ ேலா வ யி பா க . நா ேபா
அவ கைள பா எ லா உ ைமகைள ெசா விட
ேபாகிேற . ம களிட இ த விஷய ேபானா தா எ உ ைம,
எ ெபா எ ெதாி ...”
.ஜி.பி.ெக ப ணா பத டமா நா கா ைய த ளி ெகா
எ தா .
“ேவ... ேவ டா ... அகில ... ேவ டா ....! மீ யா க ...
எதி க சி கார க எ த விஷய ெதாிய டா ...”
 “ஏ ெதாிய டா ...? யாைர கா பா ற இ த நாடக ...?”
“யாைர கா பா ற அ ல...”
“பி எத காக அ த ெபா க ...? ளா ஃ ேள எ ற ெபயாி
ஒ தீவிரவாத இய க தமி நா இ பதாக ஏ ெபா ெசா ல
ேவ ...? ேகா ெப ேதவி எ ற ெபயாி ஒ ெப ைண ைக
ெச விசாாி பதாக ஏ நாடகமாட ேவ ...? அ ப ப ட
ெபா கைள ெசா ம கைள ஏமா வதா யா எ ன
லாப ...?”
.ஜி.பி.ெக ப ணா இ கி ேபான க ேதா ேமைஜைய
றி ெகா அகில ப க தி வ தா .
“அகில ...! நீ க ர கா ர ஹா ேபா யா
எ த ஒ ேப தர டா .”
“அ ப நா ேப தராம இ க ேவ ெம றா என
உ ைம ேவ ...”
“உ க அ த உ ைமைய ெசா கிேற ... ஆனா நீ க
அைத ெவளிேய யாாிட ெசா ல டா . உ க ைடய
ேமலதிகாாிக ட ெசா ல டா ... ச மதமா?”
“ஏ ெசா ல டா ... எ ன காரண ...?”
“அகில ...! சா ேவ க ட ெவ ளானத
எ ன காரண ... யா காரண ... எ கிற இ த இர
ேக விக உ ைமயிேலேய என சாி; க நாடக
ேபா ஸு சாி - பதி க ெதாியா . அ த ேக விக
பதி கைள ேத ேபா விசாரைணயி இற கியேபா தா
அ த அதி சியான அ பவ கிைட த .
“அதி சியான அ பவமா...?”
“எ ...”
“எ ன அ ...?”
“அகில ! இைத நீ க ெவளிேய யாாிட ெசா ல டா ...”
“காரண நியாயமானதா இ தா க பா ெசா ல
மா ேட ...”
“அ நியாயமான காரண தா ...” ெசா ன ெக ப ணா
ேமைஜயி ைனயி தஇ ட காமி ாி வைர எ வல
கா ெபா தி ெகா ஒ ப டைன த வி ேபச
ஆர பி தா .
“ஈ வர யா...! அ த ‘ேலா ட ஈ ட ’ ஃைபைல எ
எ ைடய அைற வா க...”
 6
ஒ வைத கா
வைளவ ேம .

“அ ற எ னா ஹாிணி...?”
“இ த தடைவ ந ம காத த பி ட ... ச ப ....”
ெசா வி சிாி தா ஹாிணி. எதிேர உ கா ழ கா கைள
க ெகா த அ த அழகான இைளஞ பிறழாத
ப வாிைசைய கா னைக தா . இட : ெபச நக
கட கைர. ேநர : ரா திாி எ ெபய வா க கா தி த சாய தர
ேவைள. கட கா சாமர சி ெகா க மண ம க
ட தி தி டா ெதாி த .
ச ப த ைடய அட தியான ேகச ைத ேகாதி ெகா ேட
ேக டா .
“ஹாிணி...! அ த அ வி , ெர டாெர ைட வி
ேபா ேபா கைடசியா எ ன ெசா வி ேபானா ?”
“இ த அவமான ைத நா எ னி ேம மற கமா ேட
ெசா னா ...! ச ப ...! இ த தடைவ நா அவா ப ணின அ த
அ வி ேமெல தவாாியா பா க ப சவ மாதிாி இ தா
ஆ ெகா ச ரஃ அ டஃ தா . ெகா ச நாைள நா
எ சாி ைகேயா தா இ க ...”
“பய படாேத ஹாிணி...! எ ேனாட எ ஜினீாி ப ய
இ ஆ மாச தா இ ... ப ஒ ேவைலயி
ேச டா அ ற பிர ைனயி ைல. உ க பாைவ ேந ல வ
பா ெப ேக டலா ...”
“ச ப ...!”
“ ...”
“எ ப நீ க பி.ஈ. பா ப ணி - இ த ஆ மாச
கால ேள ஒ ேவைலயி ேசர தா ேபாறீ க. அைத
இ பேவ வ அ பாகி ேட ெசா டா எ ன...? ந ம காதைல
அ பாகி ேட ேள ப ணி ேடா னா அவ என ெவளிேய
மா பி ைள பா கமா டா . நா இ ப ஒ ெவா வரைன
அவ ைடய பாயி கைள க பி ளா ெமயி ப ணி
ர திய க ேவ ய இ ைல. நாைள உ ைமயிேலேய எ த
ெக ட வழ க இ லாத ஒ ெஜ மா பி ைள அைம டா
நா எ ன காரண ைத ெசா த கழி க ...?”
ச ப சிாி தா . “எ த ஒ ெக ட வழ க இ லாேம எ த
ஆ மக இ கமா டா . ஏதாவ ஒ ன அவ கி ேட
இ . அைத க பி ெசா ல ேவ ய எ ேனாட
ெபா . அைத ெவ கி ச ப த ப ட வரைன ேபா மிர
அவைன விர ய க ேவ ய உ ேனாட ெபா ... அ
தவிர...”
“ஒ நிமிஷ ...”
“எ ன...?”
“எ த ஒ ெக ட வழ க இ லாேம எ த ஆ மக
இ கமா டா ெசா னீ கேள...? உ ககி ேட எ ன ெக ட
வழ க இ ... ெசா க.”
“அ ... வ ... வ ...”
“ெசா க... எ ன...?”
“க யாண னா இ ப நீ நா இ த
இ கி வ ற ேவைளயி தனியா உ கா ேபசற சாியா...
த பா...?”
“த தா ...”
“வார ெர தடைவ இ த த ைப ப ணி ேக .
உ க பாைவ ெபா த வைர இ ெக ட வழ க தாேன?”
“ஆமா...”
“இ ப தா ஒ ெவா ஆ ஏதாவ ஒ த ைப ப ணி
இ பா . அ த த ைப ப ண ைவ கிறேத ெப க தா ...”
ஹாிணி சிாி ெகா ேபாேத அவ ைடய ேஹ
ேப கி இ த ெச ேபா பி ட . எ கா ெபா தி
“எ ” எ றா . ம ைனயி அ வினி ர ேக ட .
“ஹாிணி...?”
“ கி ...”
“நா அ வி ...”
“ந லாேவ ெதாி ... ெசா க... எ ன விஷய ?”
“ேத ...”
“எ ...?”
“நா ப ணின த ைப - ஐ... மீ ஒ ெபா நா
ப ணின ேராக ைத நீ க ெப த ைமயா எ கா
எ ைன ெம ைமயா க ச காக...”
 “எ ேமல உ க எ தவ த இ ைலேய?”
“ ளி ட இ ைல...”
“உ ைமயாகவா...?”
“இ ல ெபா ெசா ல எ ன இ ...?”
“உ க எ ேம பய கர ேகாப இ
நிைன ேச ...”
“ேகாப சாய தர வைர இ த . இ ப இ ைல... நீ க
ேந தி ெர டாெர ேபசின ேப கைளெய லா
மன ேள அைச ேபா பா ேத . த க எ ேப ல
இ ேபா உ க ேமல நா எ ப ேகாப பட ...? ெச ச
த ைப உண ஒ த ம னி ேக டா அவ ந லவ தாேன
ஹாிணி?”
“க பா...!”
“அ ப னா நா ந லவ ?”
“ ... ...”
“அ ல எ த ச ேதக இ ைலேய...?”
“இ ைல...”
“ெத ... ந லவனாயி ட எ ைன இனிேம நீ க க யாண
ப ணி கலாேம...?”
ஹாிணி சிாி தா . “ஓ...! நீ க அ த ல வ றீ களா...? சாி...
நா உ க ேக வ ேற . உ க ஒ பழெமாழி
ெதாி மா அ வி ...? ாி வைர கா ப க ல ெவ க...!
காக க ைகயி ேபா ளி சா காக தா . அ மயிலாேவா...
யிலாேவா மாறிடா ...”
அ வி ர மாறிய . அதி ஒ வித மிர ட ெதாி த . “இ ல
ஹாிணி... நா ப ணி ேட .”
“ ப ணி களா...?”
“எ ...”
“எ ன ...?”
“நீ கதா எ ேனாட மைனவி...”
“உ க ேஜா அ க ட ெதாி ேபா ேக?”
“இ ேஜா இ ைல... நட க ேபாகிற நிஜ . எ ணி ெர ேட
ெர மாச . உ க என க யாண ...”
அ வி ெசா னைத ேக ஹாிணி திைக ெகா
இ ேபாேத அவ ம ைனயி ெச ேபாைன அைண தா .
 7
ேராம நக மதி அ அ இ கேவ ய
இட தி இ தா தா .

அகில .ஜி.பி ெக ப ணா ெமௗனமா கா

ெகா க ஈ வர யா எ கிற அ த ேபா அதிகாாி அ த
ஐ தாவ நிமிட ைகயி ஒ ஃைபேலா வ தா . தய கமா நி க -
.ஜி.பி ெசா னா .
“ஃைபைல ைவ வி நீ க ேபா க ...”
அவ ஃைபைல ைவ வி ேபான ெக ப ணா அகிலைன
ஏறி டா .
“மி ட அகில ...! ‘ேலா ட ஈ ட ’ எ ற வா ைதைய
இத எ ேகயாவ ேக ட டா?”
“இ ைல...”
“நா ேக வி ப ட இ ைல... ப இ ைற இ த
வா ைத ஒ அ ஆ த ேபா எ கைள மிர ெகா
இ கிற . அ த ஃைபைல எ ர பா க ...”
அகில ழ ப ேதா தய க ேதா அ த ஃைபைல
எ தா . ர னா .
உ ேள ேட ளி ெச ய ப ட ேபா ேடா க .
த ேபா ேடாவி ஒ ைக வா ேபா எ ேவா ெதாி த .
இர டாவ ேபா ேடாவி ேகாண மாணலா வைள
ெச ப க .
றாவ ேபா ேடாவி இர ைகக இ லாத ஒ
பழ கால சி ப .
நா காவ ேபா ேடாவி ஒ ெபாிய ஹா பாழைட த
நிைலயி ெதாிய அத வ களி ெபயி ெச ய ப ட சில
ஓவிய க .
ஐ தாவ ேபா ேடாவி ஹா இ ெனா ேகாண ெதாிய
வாி மா தைலக , கா ெட ைம தைலக ெதாி தன.
அகில தைலைய உய தி ெக ப ணாைவ பா தா .
“எ ன... ஸா ... இெத லா ... ஏேதா ஒ பழ கால அர மைனயி
எ த ேபா ேடா க மாதிாி ெதாிகிறேத...?”
ெக ப ணா ெப வி டா . “அ த ேபா ேடாைவ
பா க அகில ...”
அகில த ைடய பா ைவைய அ த ேபா ேடா
ெகா ேபானா .
ர த ழா களி தீ ப றி ெகா ட மாதிாியான உண சியி
உைற தா . ேபா ேடாவி இ த பய கர மி சாரமா மாறி
அவ ைடய ைளயி பா த .
வாி அைரயி ேடா ய ெவளி ச தி மா தைலக ,
கா ெட ைம தைலக ெதாிய -
அத ந ந ேவ சில மனித தைலக ‘பாட ’ ெச ய ப
ெசய ைக க கேளா விழி பா தன.

8
ஒ ந லச த ப அாிதான ராஜ கிாீட ைத விட ேமலான .

ேகா ஃ ேள பா .
ரா திாி பதிேனா மணி.
அ வி வா ட ஃபாாி பா ைல ேசாடா கல காம
வயி ெகா வி க களி சிவ ேபற த ைடய
ந பனான லாய கிறி ேடாபாிட ெசா ெகா இ தா .
“இேதா பா ... கிறி ேடாப ...! பண எ வள ெசலவானா
பரவாயி ைல. ெர விஷய களி ஒ நட தாக . அ த
ஹாிணி எ ைன க யாண ப ணி க ச மதி க ...
இ ேல னா என கிைட காத அவ ேவற யா கிைட க
டா .”
ேபாைதயி இ த அ த கிறி ேடாப ஒ ேகாண னைக
தா .
“இ ப ெயா உதவி ேக க தானா என ேபா ப ணி வர
ெசா ேன...?”
“ ...”
“நா ஒ ெசா ல டா...?”
“எ ன...?”
 “நீ ஹாிணி ேமல ேகாப படற ல நியாயேம இ லடா அ வி ...”
“எ னடா... நீ அவ ச ேபா டா?”
“ச ேபா இ லடா...! எ லா ைத மற ரா கலா
ேப ேவா . அ த ஹாிணி உ கி ேட இ லாதைத
ெசா டைலேய...? நீ தின கிேற... வார ஒ ெபா ைண
ேத கி ேபாேற! ஒ ெபா ைண நீ ஏமா தினைத , அவ
பிற த ழ ைத அநாைத வி தியி வள வ றைத கெர டா
க பி சி கா... உ ேனாட ப க ல ஏக ப ட ைமன
பாயி . ஒ ள பாயி ட இ லாத ப ச ல அவைள
எ ப நீ க யாண ப ணி க ?”
“சாி... க யாண ேவ டா ... அவைள ச த இ லாேம
தீ க ட ஏதாவ ஐ யா ெகா ...”
“ேட அ வி ... இ அநியாய ...”
“அநியாயேமா... நியாயேமா... அவ எ ேனாட மனைச இ
இ சா இ ச ப ணி டா. அ த ஹாிணி ேபசினைத இ ப
நிைன சா ட எ ேனாட ர த பா பாயி வ .
இேதா... பா ... கிறி ேடாப . நீ இ னி சி யி ேப க
ெப ற ஒ ாிமின லாய ... இ த விஷய ல நீ என உதவி
ப ண ... ஒ ஹாிணி என மைனவியாக .
இ ேல னா என கிைட காத அவ ேவற யா கிைட க
டா . இ காக நா உன தர ேபாகிற ஃ எ வள
ெதாி மா...? ஒ ல ச இ ைல... ெர ல ச இ ைல... அ
ல ச ...”
கிறி ேடாபாி வ க விய பி உய த .
“எ... எ... எ ன ெசா ேன... அ ல சமா...?”
“ ...! நா ஏேதா உள றதா நிைன க ேவ டா .
உ ைமயா தா ெசா ேற .”
“அ ற ேப மாற மா ேய...?”
“ைகயில பண இ லாதவ தா ேப மா வா . என
எ னடா ைற ச ...?”
கிறி ேடாப சில விநா க ெமௗனமா இ வி
அ விைன ஏறி டா .
“ஹாிணி உன க யாண நட க ஒ சத த ட
வா கிைடயா . ேஸா அ த எ ண உன இ தா அைத
மற ... நீ ெர டாவதா ஒ ெசா னிேய... எ ன அ ...?”
“என கிைட காத ஹாிணி ேவற யா ேம கிைட க
 டா ...”
“ ... அைத ேவ னா ெசய ப தலா . அ னா
என சில ச ேதக க . அைத நீ ளிய ப ண .”
“ெசா ...! எ ன ச ேதக க ...?”
“உன ஹாிணி இைடயி நட த இ த ‘கச சா’ ெவளிேய
யா யா ெதாி ?”
“யா ெதாியா .”
“உ ேனாட அ பா ?”
“ெதாியா ...”
“நீ உ ேனாட அ பா ஹாிணிைய ெப பா க
ேபாறதா இ த . நீ ெர டாெர ல ஹாிணிகி ேட ேபசி
வ த உ ேனாட அ பாகி ேட எ ன ெசா ேன...?”
“ ‘நா ெப பா க வரைல. அ த ெப என
ேவ டா ’ ெசா ேன .”
“உ க பா காரண ேக கைலயா...?”
“ேக டா ... ‘எ னேமா ெதாியைல... என பி கைல’
ெசா ேட . அ பா ெர நா தி னா . அ ற
வி டா ...”
“எ ைன தவிர ேவற யா இ த விஷய ெதாியா ...
இ ைலயா?”
“ெதாியா ... ெதாியா ...”
“ஹாிணிேயாட அ பா ...?”
“ெதாியா ...”
“எ ப ெசா ேற...?”
“ஹாிணி எ ைன ப தி அவேளாட அ பாகி ேட ெசா யி தா
அவ க பா எ ேமல ேகாப ப பா ... ஆனா அவ
ேகாப படைல... அ மாறா அவ எ க பா ேபா ப ணி
‘நீ க உ க மக ஏ ெப பா க வரைல...? நா க ஏதாவ
த ப ணி ேடாமா?’ ல பினா . ேநாிைடயாக
வ அ பாகி ேட ேபசினா . அ அ பா ‘ைபய
இ டமி லாதேபா நா எ ன க ப ண ’
ெசா டா .”
“அ வி ! நீ ெசா ற விஷய கைள ெவ பா ேபா
நாைள ஹாிணிேயாட உயி ஏதாவ ஆப வ தா ட
உ ைன யா ச ேதக பட வா இ ைல... இ ைலயா...?”
“ஆமா...”
 “உ ேனாட ேகர ட சாியி ைல ஹாிணி த ைடய
அ பாகி ேட ஏ ெசா லைல...?”
“ெதாியைல...”
“ஏேதா ஒ காரண இ க ேபா தா உ ைடய
ேமாசமான நடவ ைககைள ப றி ஹாிணி த ேனாட அ பாகி ேட
ெசா லாம மைற சி கா... அைத ெமாத ல நாம
ெதாி க ...”
“இேதா பா கிறி ேடாப ...! நீ எ ன ப விேயா ஏ
ப விேயா என ெதாியா . அ த ெர மாச ேள
என அவ க யாண நட க . இ ேல னா அவ
உயிேரா இ க டா ...”
“என ெகா ச டய ெகா ... ஹாிணி விஷய தி எைத
தீ கமா ேயாசைன ப ணி தா ெச ய . கியமா
ேபா ஸு உ ேம ச ேதக வர டா ...”

9
ந லவ உறைவ 5 பா ெகா வா க .
ெக டவ உறைவ 10 பா ெகா ஒ க .

அகில தி கி ேபா .ஜி.பி. ெக ப ணாைவ

பா தா .
“எ ன ஸா இ ...? மி க களி தைலக ந வி மனித
தைலக ...? ேபா ேடா கைள பா ேபாேத ‘ஹா ’ நி
ேபா ேக...? இ த ேபா ேடா க எ லா எ ேக எ க ப ட
ஸா ...?”
ெக ப ணா இ கிய க ேதா அகில ப க தி வ தா .
ேதாளி ைக ைவ தா .
“வா க ேபாகலா .”
“எ ேக ஸா ...?”
“ேபா ேடா களி பா த இ த ேகார கைள ேநாி நீ க
பா க ேவ டாமா?”
“ஸா... ஸா ...”
 “எ ன...?”
“இ த ேபா ேடா க ெவ ச பவ எ ன
ெதாட ...?”
“ெதாட இ க ேபா தாேன இ வள பிர ைனக ?
வா க ... த இ த ேபா ேடா கா சிகளி நிஜ கைள
பா வி வ வி ேவா ...” ெக ப ணா ெசா ெகா ேட
ெவளிேய வர - அகில பி ெதாட தா .
ேபா ேகாவி ஜீ ட ைரவ கா தி தா .
“க க பா...”
“ஸா ...!” ைரவ ஓ வ தா . ெக ப ணா க னட தி
ெசா னா .
“ெப ன க டா ேபாக ... ேந வழி ேவ டா . ரா க
ேரா வ ைய ஓ ட மா...?”
“ெகா ச க ட ஸா ... சமீப ல ெப ச மைழ ேரா கைள
ழி மா ப ணியி ... ெகா ச சிரம பட ...”
“பரவாயி ைல... சிரம ப டா ரா க ேரா ேலேய
ேபாயிடலா ... ஜீ ைப எ ...”
ெக ப ணா அகில ஜீ பி ஏறி உ கா தா க .
ஜீ ற ப ட . .ஜி.பி. அ வலக ெவளிேய வ
ெப க ாி காைல ேநர மஹா ராஃபி கி கல த . அ த
ளி கா றி ெவ யி உைற க ம த .
அகில ஏேதா ேபச யல ெக ப ணா ைரவ இ பைத
க ணா கா ‘எைத இ ேபா ேபச ேவ டா ’ எ
ெசா ல - வாைய ெகா ட அகில ஜீ ெவளிேய
ேவ ைக பா தா .
ழி மா இ த அ த க ேரா கி ட த ட
அைரமணி ேநர பயண .
ெப ன க டா ேரா வ த .
அகில ெக ப ணாைவ ஏறி டா .
“ஸா ...! ெப க ாி ச ட ஒ சமீப கால தி சீ ைல
ேபானத காரண அ நிய நா க இ ேக வ சாஃ ேவ
க ெபனிகைள ஆர பி த தானா...?”
“ேநா... ேநா... அ ப ெசா விட யா . அ நிய
க ெபனிகளா ெப க எ த பிர ைன இ ைல. இ ேக
நட ச ட விேராத பிர ைனக ெக லா காரண
ந மவ க தா . அதி அரசிய க சி தைலவ க நட
ெகா கிற வித ச ேதாஷ ப ப யாக இ ைல... நா ேபா
பா ெம உய த அதிகாாிதா . இ தா சில
சமய களி எ ைடய ைகக என ெதாியாமேலேய
க ட ப வி .”
ேவகமா ேபா ெகா த ஜீ பி ேவக ைற த .
ெக ப ணா ெவளிேய எ பா வி ெசா னா .
“ெவ டா தக க ப ட சாஃ ேவ க ெபனிய ேக
வ வி ேடா ... இ த இட ம ற ெவளியா வாகன க வர
அ மதியி ைல. நா ட இ த இட தி இற கி ஒ இ
மீ ட ர நட க ேவ .”
ெக ப ணா ெசா ெகா ேபாேத ஜீ
ேரா ேடாரமா ஒ கி நி ற . அகில கீேழ இற கினா .
பா ைவ ற ைத தடவ ஏேதா க ப நட த ஒ இட
வ வி ட உண . அ த பிர மா டமான சாஃ ேவ
க ெபனியி க ட ெநா கி ேபா ஒ ைப ேமடா
ெதாி த .
ENTRY FOR OUT SIDERS INVESTIGATION IS GOING ON
RESTRICTED AREA POLICE OFFICERS ONLY
PRESS REPORTERS STRICTLY NOT ALLOWED
அகில ைள இ த அ த ெபய
பலைககைள பா ெகா இ ேபாேத ெக ப ணா
அவ ைடய ேதாளி ைகைய ைவ தா .
“வா க ... உ ேள ேபாகலா ...”
க ட இ பா க இைடயி ஒ ஒ ைறய பாைத மாதிாி
வழிெயா ெதாிய இ வ நட தா க .
சிறி ர நட த ேபா அதிகாாி ஒ வ ச ேடா
எதி ப டா .
“ஸா ...”
“எ ன அ ஜு ... ர ாி ேபா ட க ம ப இ ேக வ
ெதா தர ெகா தா களாேம...?”
“ஆமா ஸா ...! ெவ ெவ த இ த பிரா திய ைத றி
பா ேபா ேடா எ க ேவ எ ெசா னா க . நா
அ மதி ெகா க ம த காரண தினா ேபா ஸு எதிராக
ேகாஷ ேபாட ஆர பி வி டா க . எ வளேவா ெசா
பா அவ க ேக கவி ைல. பிற ேலசா த ய நட தி தா
அவ கைள கைல க ேவ யி த .”
Another random document with
no related content on Scribd:
 Orders were given for creating a smoke screen for about 1,200
yards.
This was to be most intense ten minutes before the start for the
assault.
Although the men’s packs were left behind, they had much to
carry, as it was intended to occupy what the assault had secured.
The artillery was to open fire, and did so, at 12 noon, and at 1 p.m.
gas and smoke commenced, the former till 1.50 and the latter till 2
p.m., at which hour the assault was launched.
The 7th East Surrey were ordered to detail a party to carry up
tools, sandbags and wire, wherewith to consolidate the position
when won. This battalion, together with the Buffs, was to hold what
was captured.
The Buffs were, by map reference, given a separate and distinct
part of the enemy’s trenches to assail and to make good; one end of
their appointed portion was the east end of the Quarries, and the
battalion was to join up with the East Surreys on their right and with
the 35th Brigade on their left. Prior to the attack all troops were to
wear smoke helmets with the fronts raised ready to be adjusted at a
moment’s notice.
On these elaborate and clear instructions Colonel Eaton based
his battalion orders, giving each company its place of assembly and
all detail. The fifth paragraph of these orders reads: “The assault led
by A Company will take place immediately the 35th Brigade reaches
the line ‘54 to 82.’” Two hundred and fifty bombs were carried by
each company.
The account of the actual fighting is necessarily meagre, for it was
all over in a very short time, and during the struggle it was very
difficult to get any information at headquarters as all the wires were
soon broken. In fact, the Headquarter telephone dug-out was blown
in before the advance had even commenced. The smoke, so
carefully arranged, soon blew off and by 2 o’clock the air was clear
again. Exactly at the hour, however, the battalion dashed forward, A,
C and D Companies leading, with B a little way in rear in support.
The keenness to attack and the precision and order with which the
companies went over the top were wonderful to see. But, alas! the
enemy’s protecting wire was found to be uncut, and a withering fire
was opened from front and both flanks as our men tried to hack their
way through with the wire-cutters carried by the leading troops. The
greatest gallantry was shown and the attack was renewed again and
again by ever-diminishing numbers, but it was of no avail, and of the
three leading companies but very few men returned. The enemy’s
machine guns were the cause of most of our casualties in this fight,
as they so often were in later engagements.
Thirteen officers led the 6th Battalion into its first battle, and of
these ten died in their duty, namely, Majors B. E. Furley and A.
Soames, D.S.O.; Captains C. E. G. Davidson and H. W. Brodie;
Lieuts. J. P. Phillimore and C. W. B. Marsh; 2nd Lieuts. C. G. Jelf, D.
Lambert and C. Bainbridge. 2nd Lieut. Birkett was severely
wounded. There were no less than four hundred casualties amongst
the brave men of Kent who had volunteered so blithely to serve Old
England at her need, and among these were the company sergeant-
majors of A and C Companies, Burnett and Glover. On the 20th
October the G.O.C. Division (Major-General Scott) congratulated the
battalion on the gallant work it had done, and three days later the
corps commander pointed out that it was because of the glorious
effort made that it became possible for the regiments on the right
and left to capture the enemy’s trenches. To the end of the month the
battalion, very weak in numbers, was mostly employed on fatigue
work, such as carrying packs for the R.E.; but in November it saw
some fighting in and around the Hohenzollern Redoubt, and it
suffered a particularly wet and cold tour in the trenches at Givenchy
and Festubert in December, where the water was waist-deep.
Colonel Eaton was invalided home in November and replaced by
Major H. R. H. Pratt, Northamptonshire Regiment. Eaton departed to
the great regret of all and with the enthusiastic cheers of those who
recognized his worth. As in the cases of all the other battalions of the
regiment, a period of monotony set in in the winter of 1915–16 with
the gallant 6th. It was a weary time indeed and took its toll of human
life.
 VI. 7th Battalion

During the earlier portion of their history at the seat of war the
experiences of the 7th Battalion were not quite as exciting as were
those of their comrades in the others. Unlike the 6th and 8th, there
was no violent action to record during the first few months. The story
is, in fact, the usual one of trench warfare. The regular instruction in
this branch of warfare commenced on the 11th August, 1915, and
company by company went up in the firing line at Carnoy from that
date until all had had the experience, and, of course, the battalion
very soon had trenches of its own to be responsible for. It was, as
the 2nd Battalion so often was, so unfortunate at first as to take over
from French troops. This is not pleasant, as these have not the same
ideas on the subject of sanitation as we have, and they do not bury
their dead in a satisfactory manner when the burial is of necessity an
informal ceremony. In addition, they were frequently not bullet-proof
and very badly loopholed.
On the 1st September a German mine was exploded under the
Buffs’ front-line trench, followed by an outburst of fire and a small
attack, with the idea of capturing the crater. D Company had 4 killed,
5 wounded and 6 missing that day. The men behaved in the most
gallant and satisfactory manner under this their first experience. The
position of the line occupied by the 55th Brigade was opposite the
village of Fricourt and as far as La Boisselle, and in this sector the
enemy seemed to have made something of a speciality of mining,
which is a mode of warfare very trying to the nerves of the adversary,
as it is not pleasant to live in momentary expectation of being blown
up. The brigade kept two battalions always in the line, while the other
remained at Dernancourt and Ville sur Ancre; eight days being the
average length of each tour of trench duty. The portion occupied by
the 7th Buffs was therefore miles away from the other battalions of
the regiment at this time. Dernancourt is about three miles south of
the town of Albert.

VII. Life in and Behind the Trenches

 Viscount French in his last despatch remarks that the exhaustion
of men and materials which results after a great battle necessarily
leads to a time of comparative inactivity. From August, 1914, till
October in the following year the fighting, as we have seen, had
been tremendous in France and Flanders, and both the Germans
and ourselves had suffered casualties till then unheard of in history.
It is not therefore surprising that after the comparatively unsuccessful
efforts at Loos and its neighbourhood, warfare on the Western front
subsided into dogged defence of the trenches occupied, into a sort
of stalemate, as many people believed. It was a wearying and very
trying time. The looked-for peace seemed as far off as ever. Each
side appeared to be absolutely resolute to hold its own, but no
progress towards a settlement could be observed. It is true that there
was a good deal of fighting between the enemy and the French
south of the British lines, that the Canadians made a raid south-west
of Messines on the 18th November, and that another was made by
British troops near Neuve Chapelle on the 12th December. It is true
also that the artillery on both sides woke now and again to abnormal
activity, particularly on the 30th November, and that the Germans
fired, it is estimated, three thousand shells on our Ypres positions on
the 10th December; but there is no first-class action to report for the
remainder of the year 1915, though hundreds of interesting episodes
occurred during the latter part of it, which are impossible to record
here, and casualties were of daily occurrence.
People in England, both officially and by private arrangement,
took care that the horrors of war should be mitigated as far as
possible and that every indulgence that could be granted to our
fighting men should be theirs. The greatest privilege of all and the
most appreciated was a regular system of leave to England: every
officer and man took his turn to go home, visit his friends and enjoy
the most striking and tremendous change that can come to be the lot
of man; change from the awful trenches and daily and hourly peril of
life to a smiling, happy welcome in the Old Country; decent, cleanly
existence for a few days; the delights of bed, baths, theatres, dinner-
parties and other social delights; together perhaps with a little of the
old sports and pastimes of a previous existence. Yes, leave to
England was a glorious thing to live for and look forward to.
 The rationing of the soldier when in France was truly marvellous.
Never before had the old soldiers known the like. The food was
excellent and more than sufficient and of very considerable variety.
Except in cases of real emergency, too, it was punctually delivered.
The Army Service Corps brought up the food, tobacco and rum to
certain dumps behind the trenches; from these they were carried up
by regimental transport to advanced dumps, where the stuff was
packed into sandbags, eight complete rations to a bag, and carried
by hand to the consumer. Half a gill of rum per man was issued in
the presence of an officer two or three times a week and was
naturally very much appreciated, and the Quartermaster always had
a little reserve of this precious commodity in hand for emergency
days.
For troops resting—that is, taking their regular turn behind the
lines in billets—all sorts of sports were organized. There were
divisional inter-battalion football cups to be competed for. There were
long-distance cross-country races arranged and, in fact, all sorts of
manly games, as well as dramatic entertainments, “sing-songs,” and
even divisional cinemas. During any war the arrival of the English
mail is a tremendous event, and on the Western front it was
immense. Ships and shiploads of letters and parcels were constantly
crossing the narrow seas and bringing loving messages and
welcome presents to the fighting men.
Mrs. Hickson, whose husband, Br.-General R. A. Hickson, C.B.,
commanded the 2nd Battalion in the South African War, had at that
time organized a fund to provide soldiers with comforts at the front,
and this organization had been a marked success; so that lady,
being in 1914 settled in Kent, wrote to the colonels of both the 1st
and 2nd Battalions and offered to undertake the very onerous task of
doing the same again. Needless to say the proposal was eagerly
accepted, and Mrs. Hickson promptly sent round the necessary
notices throughout East Kent and elsewhere and commenced the
kindly work. The immediate response to the appeal was splendid
and help was offered by very many, including Lord Harris, Sir Arthur
Paget, the officers of the regiment then in England and the
regimental institutes at Dover and Canterbury. Mrs. Hickson,
however, had all the real work to do unaided, except by her maid; yet
bales of comforts were despatched weekly and work was placed in
various organized centres—notably Hawkhurst, Canterbury,
Cranbrook, Benenden and Chartham.
Yes, the fighting soldiers were well looked after; but it was soon
made clear that the really needy were the unfortunate prisoners of
war, and, when this fact was appreciated, a Prisoners of War Fund
was promptly added to the one in existence, and this brought
comfort and some resignation to many a wretched captive wearing
out his heart in longing for the end. This good work was kept up till
the Kent Prisoners County Fund was centred at Rochester.
Nor were Mrs. Hickson and her friends the only women to give
practical expression to their sympathy: Lady George Hamilton and
Mrs. W. D. Johnson soon started a small fund for the prisoners of the
8th Battalion and, indeed, sent many a parcel out themselves. Mrs.
Eaton followed suit, taking her husband’s 6th Battalion under her
special care; and Viscountess Goschen interested herself in the 5th.
The 7th was added to Mrs. Hickson’s task, she being ultimately
president of a committee to administer the funds collected by very
many friends for the 1st, 2nd and 7th Battalions. Mrs. Geddes
worked on this committee, as did the officers of the depot. As a mark
of common gratitude it would be decent to publish here the list of
contributors, more especially as there appears to be no record of any
formal thanks either to subscribers or those who worked so
strenuously, but space forbids the publication of the names here.
They appeared at intervals in the regimental newspaper.

VIII. Summary

In addition to the continuous fighting in France and Flanders many

tremendous and stirring events of world importance took place
during the latter portion of 1915, to a few of which it may be
advisable to refer briefly.
On the 3rd June a Bill was introduced in Parliament for the
formation of a Ministry of Munitions, and after this event our people
at war were much better fitted to compete with the enemy in weight
and number of projectiles, in the number of aeroplanes, observation
balloons and in other important items.
South-West Africa was finally conquered by Botha in July, and a
great German offensive against Russia commenced.
There was fierce fighting in Gallipoli early in August and, on the
15th September, Kitchener was able to make the statement that
eleven divisions of the new armies had now proceeded to the wars.
On the 28th a British victory was scored at Kut in Mesopotamia.
The 11th October saw Lord Derby’s new scheme of recruiting.
On the 15th of the same month Great Britain and Bulgaria were at
war.
On the 11th November Lord Derby warned unmarried men of the
likelihood of conscription becoming the law of the land should further
recruiting prove unsatisfactory.
The Battle of Ctesiphon, twenty-five miles south-west of Baghdad,
was fought on the 22nd. This was another victory for us, but our loss
equalled one-third of our force. It resulted in the German Marshal,
Von der Goltz, being placed in command in Mesopotamia.
The British retired to Kut on the 25th November, and the same
day Salonica was selected as a base for a new theatre of war, some
troops and much war material being landed at that port on the 4th
December.
On the 5th the siege of Kut began, and on the 8th our troops were
obliged to commence the evacuation of the Gallipoli Peninsula.
On the 15th December, 1915, General Sir John French, the
Commander-in-Chief of our armies in France and Flanders, resigned
his appointment and returned to England to receive the plaudits of
his fellow-countrymen and the well-earned promotion to the rank of
Viscount. He took over the duties of Commander-in-Chief of the
troops at home, and was succeeded abroad by the most illustrious of
his glorious lieutenants, Sir Douglas Haig, a man in whom the whole
army believed.
 The 20th December saw the successful and skilfully arranged
evacuation of Anzac and Suvla, the details for which were worked
out by an old officer of the Buffs, Major-General Sir A. L. Lynden-
Bell. Our Gallipoli army had fought most nobly. Whether the
Peninsula ought ever to have been invaded at all or, being invaded,
should have been abandoned, is not a question which can be
discussed in this place. We all know, however, that the final collapse
of the Turks was very greatly due to the preliminary handling they
had experienced here before they finally met their masters in
Palestine and Mesopotamia.
On the 27th January, 1916, conscription was introduced in
England, and with the exception of brave lads who between the 4th
August, 1914, and this date had sufficiently grown to be capable of
bearing arms, and of other young men who, still in England, had had
no opportunity yet of reaching a seat of war, the future drafts were to
be composed of men who originally shirked the bloody work their
brothers were engaged in and who now had no longer any option in
the matter.
Roughly, very roughly, speaking, the bronze star marks the
volunteer. Anyhow, a man with that decoration must have been one,
though it does not follow that a soldier without it was necessarily a
conscript. It is not fair to hint, nor is it a fact that the pressed man
proved inferior in fighting value to the volunteer, notwithstanding the
old proverb anent the matter, but the possession of the star carries
with it and must carry in the minds of all, the admiration due to the
civilian who, being untrained to the fighting trade, offered to face all
dangers and a dreadful life, or probably painful death, for the safety
and honour of Old England, as well as to the regular or Territorial
soldier who was always prepared to do so when called upon.
 CHAPTER V

THE TURKISH ENEMY

I. Aden

S ince the 29th October, 1914, England had been at war with
Turkey. Now both our own country and the Ottoman Empire were
much interested in the East, and both had, of course, very
extended Eastern possessions; consequently, we were always
knocking up against the Turk, and in many parts of the world, such
as the Gallipoli Peninsula, Egypt, Palestine, Mesopotamia and
Arabia.
It was on the 2nd July, 1915, that, as it was discovered that the
Turks had had the audacity to enter the Aden Protectorate,
permission was obtained from the Indian Government (Aden being
officially a part of India) to send out from the town a mobile column,
with the result that a very small one, but the best the little garrison
could do, proceeded on the 3rd to Shekh Othman, which is a point
from which the isthmus which connects the town with the mainland,
and which is only about a mile across, can best be defended against
aggression from the land side. The sea power of our country was, of
course, sufficient to prevent any hostile attempt from the water.
A Turkish advance into the Protectorate by about 900 men, nearly
half of them Arabs, with 8 guns, was confirmed; but it was found that
our own force, consisting as it did of only a little over 1,000 men, 10
guns and 10 maxims, was far too small to attempt operations in the
hilly country, and it was compelled to remain on the defensive and
hope for a chance of catching the enemy in the act of debouching
from the mountains. Another and very excellent reason for remaining
quiet was that our native transport men were deserting in crowds. It
was all very well for the canny Aden native to draw English pay in
peace time as a transport servant, but he was not going to be shot
at. On the 8th July, in fact, the mobile force had to withdraw into
Aden and ask for reinforcements. The heat was tremendous; the
roads mere sand tracks—quite unfit for mechanical transport, and
along which it was reckoned that eight camels would be required to
drag one gun.
There are a few brackish wells at Shekh Othman and good water
for one brigade, but this supply was cut off by the enemy on the 10th
July, and condensed water was all that was obtainable. On this day it
was found that the Turks were being reinforced, and General
Younghusband with his brigade was ordered to Aden from Egypt,
with directions to take Lahej.
It was, however, later taken into consideration that Aden itself was
safe enough, because, as we had the mastery of the sea, the enemy
could only attack it along a narrow isthmus commanded on both
sides by the fire of the ships; and therefore it came to pass that in
this region active service for a long period degenerated into two
forces remaining more or less passively facing each other: the
English at Aden, and their enemies at Lahej. But Shekh Osman was
reoccupied on the 21st July. The English infantry consisted only of
the Brecknockshire Battalion of the South Wales Borderers.
Aden is not a white man’s garrison, and in normal times a British
battalion only remains there one year on its completion of an Indian
tour and on its way home to England. The summer proved extremely
trying to the Brecknockshires, and they suffered so much from
sickness that they eventually had to be relieved from India by the 4th
Battalion of The Buffs, which sailed on the Varsova on the 26th.
The battalion disembarked at Aden on the 4th August, 1915. By
the 18th the Turkish force at Lahej was reckoned at 2,500 Turks,
1,500 Arabs and 20 guns, and it was supposed that only the
absence of water between them and Shekh Othman prevented their
advance.
On the 28th a reconnoitring force of ours reported that 2,000
Turks with 14 guns were at Waht. They assumed the offensive when
approached and our party fell back on Shekh Othman with 20
wounded, and after this a passive defence of that place, covering
Aden, was resolved on; General Younghusband and his men,
therefore, returned to Egypt and the command devolved on Br.-
General Price.
On the 25th September a column went out on a reconnoitring
expedition and entered Waht after slight opposition. There was one
Buff casualty, No. 2073 Pte. L. H. Fuller, being the first of the
battalion to be slain in the great cause of England. The roads by this
time were improved, but the heat was indescribable and proved a
more serious enemy than the Turk. No less than fourteen men died
of sunstroke, including Sgt. Brazier and Ptes. Bromley, Brown, De la
Mare, Dyer, Martin and Steadman of the Buffs.
On the 26th November 80 men of the regiment were reported unfit
for further service at Aden, and reference to sick reports shows that
on the 1st of that month there were no less than 93 of the battalion in
hospital and 121 attending daily. The determination not to attack the
enemy and his disinclination to come on resulted in comparative
peace till the end of the year.
On the 8th January, 1916, however, the Turks appeared to be
contemplating a movement against the Fadli country, and it was
considered that British prestige seemed likely to suffer from our
inaction. It was reckoned that about 700 of the enemy with 4 guns
were at Subar, 1,000 with 8 guns at Waht and a small body at Lahej;
so another reconnoitring column was arranged and sent out from
Shekh Othman to threaten the enemy’s line Waht-Subar. The men
carried two days’ supplies of all sorts, and were afterwards to be
rationed from Shekh Othman. Our force took up a position at 5.30
a.m. and a covering line advanced, but hostile artillery opened upon
it from the Subar direction, and at 10.30 compelled a rearward
movement, and the party was finally withdrawn at 2.30 a.m. Later,
the Turks themselves advanced about 1,000 strong with 2 machine
guns, but this advance on their part was checked at about 500 yards
from our position. Attempts were made by our small body of cavalry
to take this hostile movement in flank and rear, but the close country
impeded movement and the enemy’s artillery soon checked the
horsemen. At 4.30 the Turks withdrew towards Subar. Their artillery
had been well handled and had kept up a very persistent fire. The
officer in command determined to return to Shekh Othman, being
unable to carry out the programme and recognizing the impossibility
of getting the upper hand of his enemy’s artillery. The retirement was
faultlessly carried out.
A telegram from India arrived early in February ordering the
battalion to proceed to Bareilly on relief by the 4th Duke of
Cornwall’s Light Infantry from that place. The movement was duly
carried out a few days later, and only some few men, who had been
trained as gunners, remained behind until their places could be
taken by newly made acting gunners from the new regiment. The 4th
Battalion remained at Bareilly till July, 1918, and though as a
complete unit it saw no more fighting, most of its men did so, for
while at Bareilly it sent up detachments to the North-West Frontier,
and several large drafts, about five hundred men in all, to the 5th
Battalion in Mesopotamia.
ADEN
 II. Mesopotamia

The war in Mesopotamia was quite a different one to any of the

others, and perhaps resembled the operations of Lord Wolseley on
the Nile in the early eighties more than any other in which England
has been engaged. In fact, it was a river war and, until the siege of
Kut-el-Amarah began, early in December, 1915, it had been a
successful one.
A very brief sketch of the campaign, which ended in the
surrounding of General Townsend’s force in Kut, is perhaps
necessary in order properly to understand what followed: Sir John
Nixon commanded an Anglo-Indian army in the land of
Mesopotamia, which was, of course, a Turkish province. His
headquarters were at the port of Basrah on the River Tigris, about
sixty miles from the real mouth of the river. In the spring of 1915 the
forces were much scattered: one brigade being at Ahwaz, eighty
miles away on the right (to the eastward), and another brigade was
at Qurnah (or Kurna), forty miles further up the river than Basrah.
The enemy, which had been driven from Basrah because the English
wanted the place, had collected mostly about Nasiriyah, one
hundred miles away to the westward. This was a most important
place from the Turkish point of view. It is on the Euphrates river, and
from it runs a watercourse into the Tigris. It was from there that any
attempt the enemy might make to recover what he had lost must
start. About one hundred miles, as the crow flies, above Basrah and
on the same river, stands Amarah, a place which, in 1915, was in
Turkish hands; from the garrison of this town, early in 1915, had
been detached a party of six battalions and ten guns down-stream
as far as Qurnah, and this force was, of course, in contact with our
brigade there.
Early in May General Gorringe, with the 12th Indian Division and a
cavalry brigade, operated about Arwaz and, crossing the Kharkeh
river with some difficulty, drove all the enemy in the eastern regions
of the province in upon the garrison of Amarah. Meanwhile General
Townsend with the 6th Indian Division advanced up the Tigris
supported by the Naval flotilla, and, pursuing the Turkish detachment
before him, entered Amarah practically unopposed, because
General Gorringe’s operations had prevented the enemy from
reinforcing his garrison. Amarah was entered on the 4th June, 1915.
Immediately after the taking of this place arrangements were made
for the capture of Nasiriyah, which was after serious opposition
effected by General Gorringe on the 25th July. The defeat of Nur-ed-
Din and the occupation of Kut-el-Amarah became the next objective
as soon as Nasiriyah was secured, and the transfer of troops
towards Amarah was begun the following day.
Kut is another one hundred miles higher up the Tigris than
Amarah, without counting the bends, and in the summer the river is
the only approach to it.
The British force referred to, reached Sanna-i-Yat, about eight
miles below the enemy’s Kut position, by the 15th September, and
halted there for ten days, being reinforced during that period.
General Townsend then advanced and, with the aid of the Naval
forces on the stream, drove the Turk back, who by the 5th October
was at Ctesiphon, covering Baghdad; but here the enemy received
very important reinforcements and, moreover, his position was daily
being strengthened. Townsend, too, was concentrating at Aziziyah,
but he found he could not proceed till the 21st November, and on the
next day his force attacked the enemy and won the battle of
Ctesiphon, though his heavy losses in killed and wounded rendered
it impossible for him to renew his progress to Baghdad. As a matter
of fact, the British Army was neither strong enough in numbers nor
equipment for the task on which it had been sent.
General Townsend at last found it absolutely necessary to
withdraw, and this was done very gradually and with much fighting;
on the morning of the 3rd December his force reached Kut-el-
Amarah where it was decided his retirement should end. The force,
considerably reduced in numbers, was now regularly besieged by
the Turks, and a resolute attempt to relieve him by an army under
Lt.-General Aylmer was organized and arranged.
This relieving force got under way in December. It consisted of the
7th Lahore Division from France, 3rd Meerut Division and the 35th
Indian Brigade, lately brought to Mesopotamia; this brigade included
the 5th Battalion of the Buffs. The job was immense, because of the
difficulties of transport. The only possible way of carrying the
impedimenta of an army and of feeding and supplying it was by
means of the River Tigris, and this stream was a most unsatisfactory
one in every way: it winds about like a cork-screw, and is provided
with endless shifting shallows; when the rains come it is a raging
torrent; and after that the whole country, which is quite flat, is
covered with impassable marshes, which connect with the river by
treacherous channels. All this, of course, meant that the rations were
bad and more or less precarious. In fact, at this period of the war, the
feeding of the troops in Mesopotamia could not be compared with
the system obtaining in France. The sick, too, suffered extremely
from the difficulties of transport as well as a reprehensible paucity of
medical officers and medical equipment. In fact, the conditions of
soldiering on the Western Front and in this cradle of the human race
were as different as they well could be. In France nothing that could
alleviate the sufferings of the sick and wounded was left undone,
whereas under the Indian Government the contrary was the case,
and it was only after many lives had been needlessly sacrificed that
adequate arrangements were made.
Townsend’s cavalry had left him on the 6th December, and retired
down the Tigris till it reached Ali-el-Gharbi, at which spot it was
reinforced by infantry and guns from Basrah.
The siege of Kut was full of incident and the defence was a very
fine one, starvation being the only enemy that could not be defied,
but it is only with the attempted relief of the place that the Buffs were
concerned.
General Aylmer’s leading troops, under Major-General
Younghusband, who had moved up from Basrah by river steamers
with open barges lashed on either side, started from the Ali-el-Gharbi
on the 4th January, 1916, and moved up the river, using both banks
and marching on Sheikh Saad. The Buffs were on the left bank and
furthest from the stream. All surplus stores were carried by water.
The length of the first day’s march was about eight miles, the
weather being very wet and the nights cold.
 The second day took the force another journey up the course of
the Tigris in the same formation. There was a considerable amount
of sniping when night fell. Indeed, it was obvious from this and other
signs that there was a strong force in front.
On the next day (6th January) the march was resumed and the
outposts of the enemy were reached. The firing commenced about
noon and lasted till 4.30 p.m., but our casualties were
inconsiderable; 2nd Lieut. Holyman and three men being wounded.
There was very heavy sniping that night.
The next day was fought the action of Sheikh Saad. Our force
began to advance and came under fire almost at once, and the
artillery opened at 8 o’clock. The firing increased hourly in intensity
as the day wore on, from rifles and shrapnel and later on from
machine guns, too, and casualties began to grow to an unpleasant
extent. The adjutant, Lieut. H. S. Marchant, was killed, and Lt.-
Colonel J. Munn-Mace, Major E. Clarke and many others were
wounded. The advance was over open country and the available
cover was so meagre as to be almost non-existent. There was a
mirage, too, which interfered considerably with observation, but by
the middle of the afternoon a much thinned-out firing line of Buffs,
Black Watch and Seaforth Highlanders had got within about four
hundred yards of the position. There were not enough men to keep
up the pressure, however, and as there was every appearance of a
counter-attack being contemplated, these British troops prepared a
line about two hundred yards behind the place they had advanced
to, and digging themselves in for the night prepared to resist any
offensive on the part of the enemy. Beyond very heavy firing, which
rendered the bringing in of the wounded a matter of great difficulty,
however, nothing of that nature occurred, though the situation was
anything but a pleasant one, for the firing was kept up all night, the
weather was bitterly cold and showery, and the food consisted of a
few biscuits with some bully beef for breakfast.
Saturday the 8th January was a day of rifle fire. The Turks
attempted an advance, but were repulsed and all our men could do
was to strengthen and improve their defences, which work was
carried out at dusk. On the following morning the enemy had
disappeared and nothing was found to be in front but a few snipers.
The reason of this proved to be that, though our advance was
checked, as has been seen, on the left bank of the river, our troops
on the other side had captured the trenches in front of them. So,
after burying the dead and clearing up the battlefield, Aylmer’s force
marched another six miles or so over what had been the Turkish
position, which was found to be a very elaborate one, and camped at
Sheikh Saad.
The part taken by the Buffs in this fight earned the very warmest
praise from those in authority. The casualty list was heavy, 3 officers
and 38 men were killed outright and 14 officers and 196 other ranks
were wounded, some of whom succumbed to their injuries.
The list of officer casualties was as follows:—
Killed: Lieuts. H. S. Marchant and G. T. Baker, and 2nd Lieut. E.
Rothwell.
Wounded: Lt.-Colonel J. Munn-Mace, Major E. Clarke; Captains B.
Buss (afterwards died of wounds), F. O. Marchant, T. H. O. Collings;
Lieuts. A. E. L. Hardcastle, G. Jessel, the Hon. G. J. Goschen (died of
wounds), W. H. Winch (died of wounds), F. S. Fleuret, S. W. Weldon,
L. E. Holyman, A. Goode (attached) and T. Bridgens (attached).
On the 11th January in the evening came sudden orders to get on
the move again, and at 7 o’clock the force marched off in a north-
easterly direction, but after proceeding three miles halted again and
dug in. This procedure was repeated on the 12th, but the march (in
the same direction) was this time about eight miles, and every
preparation was made for an attack at dawn. The enemy had,
however, gone when morning arrived, and our people moved after
him and marched steadily from 7 o’clock in the morning till 2 p.m.,
when the foe was located and promptly attacked. His position was
known as the Wadi, which is a stream running into the Tigris river on
its left bank. The 35th Brigade, in which the Buffs were serving,
being on the right flank of the relieving force, carried out a flanking
movement and only really came into action about 4 p.m. Then it
advanced under fire and closed with the bayonet, but the Turk
thought it unwise to measure himself at close quarters with the men
of Kent, though he is a brave and hardy fighter, so he made off and
another battle was lost and won.
The Buffs’ own principal loss was the new commanding officer of
the battalion, Major J. S. Fraser, who was killed. Captain J. Body
assumed command.
The weather was now very bad indeed, the rains were terrible and
the wind very high. This state of things interfered sadly with military
operations, and delay was the only thing that really disheartened the
men. British comrades were being besieged in Kut, only some
twenty-five miles away, and discomforts and inferior feeding could be
easily borne if only progress could be made.
It is necessary to understand something of the nature of the
country and of the Turkish lines of defence between Kut and the
relieving forces and to remember that the only practical avenue of
approach was by the river, because sustained operations in the
desert which bordered the stream were impossible without adequate
land transport, which did not exist. Within a mile or two of the stream
on both sides were extensive and impassable marshes, and the
enemy had constructed several lines of entrenchments, one behind
the other, and each stretching across the water from the marshes on
the left bank to those on the right. The first of these, and nearest to
Aylmer’s forces, were the lines of Umm-el-Hanna. Then came those
of Falahiyeh and then Sanna-i-Yat. Behind all these, only about
seven miles east of Kut itself, was the long entrenchment of Es Sinn.
The main line of this, as it did not rest on marshes on the right side
of the river, was thrown back at an angle till it rested on the Shatt-el-
Hai, the watercourse which joined the Tigris at Kut to the great River
Euphrates. At the salient angle of this long line of works stood the
Dujailah Redoubt.
On the 21st January Aylmer attacked the Umm-el-Hanna lines,
but alas! the attack proved a failure and the English army had to
entrench itself and await reinforcements, it being that day fairly
conclusively proved that our people were not in sufficient force for
the work undertaken. The Buffs had, amongst others, Captain A. G.
A. Adam and Lieut. J. Thorp Waite killed and Lieut. Goodland