■ ■ ■ ■ ■ ■■ ■■ ■■ ■ ■ ■ ■■ ■■ ■

First Edition ■ ■ ■■■

Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/download/ebook-47290562/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Notos Say■ 95 1st Edition Kolektif

https://ebookstep.com/product/notos-sayi-95-1st-edition-kolektif/

Resiliencia 1st Edition Aa. Vv.

https://ebookstep.com/product/resiliencia-1st-edition-aa-vv/

Platón y platonismos Vv Aa

https://ebookstep.com/product/platon-y-platonismos-vv-aa/

El Mueble 1st Edition Aa Vv

https://ebookstep.com/product/el-mueble-1st-edition-aa-vv/
Mil brujas 1st Edition Aa. Vv.

https://ebookstep.com/product/mil-brujas-1st-edition-aa-vv/

Casa Viva 1st Edition Aa. Vv.

https://ebookstep.com/product/casa-viva-1st-edition-aa-vv/

El Mueble Navidad 1st Edition Aa. Vv.

https://ebookstep.com/product/el-mueble-navidad-1st-edition-aa-
vv/

Limes Rivista italiana di geopolitica Aa. Vv.

https://ebookstep.com/product/limes-rivista-italiana-di-
geopolitica-aa-vv/

Aa Aventuras do Sr Pickwick Charles Dickens

https://ebookstep.com/product/aa-aventuras-do-sr-pickwick-
charles-dickens/
 மாேவாயி
அபாய க பி னணிக

பா. ராகவ
மாேவாயி : அபாய க பி னணிக

Copyright © 2020 by Pa Raghavan

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any
form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods,
without the prior written permission of the author, except in the case of brief quotations embodied in
critical reviews and certain other noncommercial uses permitted by copyright law.

Author’s Home Page: www.writerpara.com

Email: writerpara@gmail.com
 அணிவ
1. ஒ ேசா
2. த கா ட
3. ஒ கிராம , ஒ ர சி
4. அழி ெதாழி
5. ெத கானா: பிர ைன மி
6. ம க த
7. தா க பிற தவ க
8. இைண த கைத
9. சி - ந திகிரா - லா க
10. வ ைறயி ந ன க
11. கா திற கிட கிற
12. மாெப ர சி
13. தீ க நிைன தா ...
 1. ஒ ேசா

ஒேர ஒ ஊாி ஒ ைபய இ தா . அவ ெபய ேமாக . ந ல

ைபய . சம . ஏைழ அ பா க ட ப , ேவைல பா
ச பாதி ெகா வ ெசா ப காசி மி ச பி தா
த ைன ப க ைவ கிறா எ பைத ாி ெகா ட ைபய .
எனேவ ப ளி ட தி அவ ஒ ந ச திர . பாட களி
ெக கார . விைளயா ர . ேத களி எ ேபா
த ட அவ தா . மக எ ப யாவ க ட ப ப தா
வ ைப தா வி டா ேபா எ ப தா அவன த ைதயி
ல சிய .
அவைன ேம ெகா ப க ைவ ப ப றி அவ சி தி ததி ைல.
த னா அ யா எ ம அவ ெதாி தி த .
தினசாி அவர ஒ ப பா .
த ைன ேபா த மக த றியாக இ கேவ டா எ
ம ேம அவ நிைன தா . தவிர ஒ ப பா
ேவைலைய தா உலகி ஏதாவ உய த உ திேயாக க
இ க . அதிெலா , ப தா வ விட ேபாகிற
த மக கிைட தா ேபா .
ேமாக அ ேபா ஏழா வ பி இ தா . ச தீ க மாநில தி
ஒாி ஸா எ ைலேயார ெத மாவ ட க ஒ றான ப தாாி ,
அவ வசி வ த கிராம தி ப ளி ட கிைடயா . தின
மா பதிெனா கிேலா மீ ட நட ெச தா அவ
ப ெகா தா . வழி ைண அவன த பி. ெபய
வினாய . அவ நா கா வ பி இ தா . ெபா ய .
ஒ நா ேமாக அவ த பி வ பி இ தேபா
வ , தைலைம ஆசிாிய அவ க இ வைர அைழ பதாக
ெசா னா . எ னவாக இ எ ேயாசி தப ேமாக
தைலைம ஆசிாியாி அைற ெச றேபா அ ேக த அ பா
இ பைத பா ஆ சாிய ப டா . அ பா எத ப ளி
வ தி கிறா ?
‘ேமாக , உ யாேரா வி தின க வ தி கிறா களா .
இ அைர நா அ ட ட ஸுட , நீ அ பாேவா
ேபாகலா .’ எ தைலைம ஆசிாிய ெசா னா .
ேமாக ஒ ாியவி ைல. வி தின க எ றா யா ?
அவ ெதாி உற கார க யா கிைடயா . சி த பா,
மாமா, ெபாிய பா, ெபாிய மா, அ கா, தா தா, பா யா ம ற
ப அவ ைடய . அவன உலகி அவைன தவி ேற
ேப . அ பா, அ மா, த பி. ெவளிேய எ ேபா ஒ
ெசாறிநா ப கிட . ேவ மானா அைத
ேச ெகா ளலா .
‘எ ன பா விஷய ?’ எ ேபா ேபா ேக டா ேமாக .
அ பா பதி ெசா லவி ைல. இ கிய, அ ேகறிய ெச
தா பாள ேபால இ அவர க அ ைற ச இளகி,
சிவ தி ப ேபால ப ட . அ தி கிறாரா எ ன?
‘ேமாக ..’ ஏேதா ேபச வாெய தவ , ேபசாம அவ ைககைள
பி ெகா , கா வழியி அ ப ேய நி வி டா .
‘எ ன பா?’
‘ஊைர எாி வி டா க . ந ைச எாி வி ட .’
‘ஐேயா’ எ றா ேமாக . ஐேயா எ றா அவ த பி வினாய .
‘யா அ பா? ஏ எாி தா க ? அ மா எ ேக?’
‘அ மா ஒ மி ைல. ந ல ேவைளயாக அவ ப ைணயா
ேவைல ெச ய ேபாயி தா . ஆனா இனி வாழ யா
ேமாக . எ லா ேபா . இ ப ேப இற வி டா க . பலேப
காய க ட ஆ ப திாி ேபாக வழியி லாம
அலறி ெகா கிறா க .’
‘எ ேபா அ பா?’ ேமாக அ ைக வ த .
‘இ காைல. நீ ப ளி ட ற ப அைர மணி ஆன பிற .’
ேமாக அவன த பி வினாய தினசாி காைல ஐ மணி
ப ளி ற ப வ வழ க . நட க ெதாட கினா ஏேழ
கா ப ளிைய அைட விடலா . ப ளி வாச இ
ஒ கைடயி ெகா ச ேநர ேமாக ேபா வா . அ ல
பா திர கைள சா ப ேபா க வி த வா . ஏதாவ எ பி
ேவைலக இ . ஒ மணி ேநர ெச தா கைட கார
அவ அவ த பி இர ர ப க ஒ
த வா . மதிய உண ப ளியி கிைட வி .
அ ைற வழ க ேபா அவ ஐ மணி ப ளி
கிள பி ெச வி டா . அத பிற தா அ த ெகா ர
நட தி கிற . அ த ப திகளி அ க நட கிற விஷய அ .
ந சைல க எ கால தி மாேவாயி க எ
இ கால தி ெசா ல ப இட சாாி தீவிரவாத வினைர
ேத அ ேக ேபா வ . சமய தி ைண ரா வ டவ .
அவ க வராத சமய களி ‘ச வா ஜு ’ * (Salwa Judum - எ றா
ேகா ெமாழியி அைமதி பைட எ ெபா . ேகா இன
ம க ெப பா இ ெமாழி ேப வா க . ம திய பிரேதச ,
ஆ திர , மகாரா ர , ச தீ க , ஜரா ஆகிய மாநில களி
இ ம க வசி கிறா க . ெமா த மா இ ப ல ச ேப .
ேகா ெமாழி எ வ வ கிைடயா . அ ெவ ேப
ெமாழி.) அைம ைப ேச தவ க வ வா க .
ச வா ஜு இய க த சில தனி நப களா
ஆர பி க ப ட தா . ஆனா மாேவாயி க எதிரான அ த
இய க தி பிரசார ம ஆேவச நடவ ைககைள க
2006 ஆ ச தீ க அரசா க அதைன அரவைண
அ கீகாி க ெதாட கிய . த ரகசியமாக பிற
பகிர கமாக மாேவாயி கைள ஒழி க ட ச வா ஜு ைம
பய ப த ஆர பி த .
ஆர ப தி மாேவாயி கைள ேத காவ ைற
உதவியாக தகவ க ெகா ெகா ஒ றறி ெசா
உதவிய ச வா ஜு , ேபாக ேபாக தா கேள மாேவாயி கைள
ேத கிேறா எ ற ப , மைல கிராம கைள ரணகள ப த
ஆர பி தா க .
டாக அ பா க . உ ைமைய ெசா . நீ
மாேவாயி தாேன? இ த கிராம தி உ ைன தவிர இ
எ தைனேப இய க தி இ கிறீ க ? ஆ த க எ ேக? ெவ
ம ைவ தி பதாக ெதாியவ தேத, எ ேக ப கி
ைவ தி கிறா ? இவ யா ? உ மகளா? இவ இய க தி
இ கிறாளாேம?
யா எ ேபச யா . ேபச விடமா டா க . அ , அ , அ ,
அ எ அ அைர மய க நிைலயி கீேழ த ளிவி
வைத க தரேகாலமா கிவி ேபா வி வா க . ஒ
கிராம ைத எ ெகா , ஒ ெவா இதைன
ெச வா க .
கா மைற வா மாேவாயி க அவ க கனவி
உதவி ெச யாதி க இ த அ த நடவ ைகக
ேம ெகா ள ப வ வழ க . அரசா க ஆசீ வாத ட இ
நட கிறப யா யாரா ேக வி ேக க யாதி த .
ஆர ப தி எதி க சிக ெகா ச தன. ஆனா
அவ க ச வா ஜு ஒ க டாய ேதைவ எ
ேதா றிவி ட . அ உைத உத வ ேபா அ ண த பிக
உத வதி ைல. தவிர த மா ெந க யாத
மாேவாயி களி ேகா ைட இவ க
ற ப கிறா க . மாேவாயி க உதவி ெச ஆதிவாசி
யி களி தாேன தா த ெதா கிறா க ? த பி ைல.
ச தீ க மாநில தி ெமா த நில பர பி நா ப சத த
அதிகமான இட களி கா தா . அட தியான, அபாயகரமான
கா க . மைல மைல சா த கா க அதிக . கா க
ந ேவ உ ள கண கான சி கிராம களி எ ன நட கிற ,
எ தைன ேப வசி கிறா க எ கிற ளிவிவர ட அர
சாியாக ெதாியா . ந ன தி வாசைன ட படாத கிராம க
அ பல உ . ெமாைப அ ல, ேல ைல ெதாைலேபசி
ெதாட க ட இ லாத இட க உ . சாைலய ற கிராம க ,
மி சாரம ற கிராம க , ம வமைன, ப ளி ட க இ லாத
கிராம க , ஆர ப காதார எ றா எ னெவ ேக க ய
ம க உ ள கிராம க , ப க பா ப றி ஒ
ெதாியாதவ க வசி கிராம க , ப பா காத கிராம க ,
சினிமா பா திராத ம க வசி கிராம க , ெதாைல கா சி
வ திராத கிராம க உ . இ ேபா ட.
ேமாக வசி த அ தைகய ஒ கிராம தி தா . அ ேகதா
அ ைற பிர ைன. ச வா ஜு கார க அவ ப ளி
கிள பி ேபான ஊ ெகா தியி கிறா க . ஒ
ைட வி ைவ கவி ைல. நா ப நிமிட களி அ த
மைல கிராம தி அ ப தி ஆ க எாி வி டன.
அ தைன ம க கி ெகா த ேநர எ பதா யாரா
எ ெச ய யாம ேபா வி ட . கிராம தி இர ேட
ப பாளிகளான ேமாக அவன த பி வினாய ம
எ ப ேயா அ த ெகா ர ைத பா காம த பி வி டா க .
‘மகேன, ப ேசா ேபா ேமா எ னேவா. உ க இர ேபாி
உயிைர இ கா பா றியி கிற .’ எ க ணீ ட க
அைண ெகா டா ேமாகனி அ பா.
‘அ சாி, யாேரா வி தாளி வ தி பதாக ெசா னீ களாேம ெஹ
மா டாிட ?’
அவர க தி ப இ க ெதாட கிய . சில வினா க
ேபசாம இ தா . உ தி ட ேமாகனி ைகைய
பி ெகா நட க ெதாட கினா . அவர ேதாளி வினாய
உ கா தி தா .
‘அ பா, யா அ த வி தாளிக ?’
‘வா, ெசா கிேற ’எ ம ெசா னா .
ஆனா ெசா லவி ைல. கா னா . ேப வ தி தா க .
எாி ைக ெகா த கிராம ச ெவளிேய மர க
மி அட தி த கானக தி வாச அ . ந ல ச நில . பல
இட களி தவறி கா ைவ தா இ பள ேசறி கிவி
அபாய உ . பி ெதாியாதவ க அ த வழியி எளிதி
நட ேபா விட யா . கர க பா க ஓநா க
எதி ப பிரா திய .
ேமாக அ வைர பா திராத அ த ேபாி இ வ , ெப க .
அ ப ைச மி டாி உைட அணி ேதாளி பா கி
ெதா கவி தா க . ேதாளி ஒ ைகயி ஒ
மாக இட பா கா ைவ நட வ ேமாகனி
அ பாைவ பா த அவ க உ கா தி த த த மர
ேவாி எ நி றா க . னைக ெச தா க . ேமாகனி
க ன தி ெச லமாக த னா க .
‘மகேன, இவ க மாேவாயி க .’
‘ெதாி த ’ எ றா ேமாக .
O
ேமாக இ ைற பதினா வய . எாி ேபான த
கிராம ைத வி வி அவ இய க வ ேச நா
வ ட க வி டன. அவன ப ளி ப , ப தா
வ ைப தா விட ேவ ெம கிற அவன அ பாவி கன ,
ஒ ப பா ேம ப ட உ திேயாக ப றிய சி தைன
எ இ ேபா கிைடயா .
அவ இ ேபா பா கி பி க ெதாி . றி பா ட
ெதாி . க ணிெவ ைவ க ெதாி . கிராேன ச பயி சி
ெச ெகா கிறா . அவ ெவ ேமாக இ ைல. கா ேர
ேமாக .
ப னிர வயதி மாேவாயி இய க தி ‘பால ச க’ தி
(Bal Sangham) ேச தேபா அவ எ லாேம திதாக
அ ச ட யதாக தா இ தன.
‘மகேன, ந அரசா க நம காக எைத ெச வதி ைல.
ஆ டா காலமாக அ ைம ப ேட கிட கிேறா .
மாேவாயி க நம வி தைல காக ேபாரா கிறா க .
விவர ெசா னா உன இ ேபா ாியா . ெம ல ெம ல
ஒ ெவா றாக உன ேக ாிகிற கால வ . ஆனா ஒ
ெசா ேவ . நீ ப க ேவ ெம ப எ கன . அ த கனைவ
ெகா வி உ ைன இய க தி ெகா வ
ேச தி கிேற . ஏ ெதாி மா? ந கிராம நீயாவ
வி தைல ெப தரேவ எ பத காக தா .’ எ
ெசா னா அவன அ பா.
எாி ைக ெகா த தன கிராம தி ேகார கா சி அவ
மன தி இ ேபா இ கிற . டா . விடமா ேட . எ
ம கைள ெகா கைள அ ப ேபா ந கி
எறி ெகா கிற அ தைன ேபைர ெகா ேவ . அவ க
எ த அைம பினராக இ தா சாி. எ ேப ப ட
ப ைணயா களானா சாி. எ ேப ப ட பண பல , பைடபல
ெகா டவ களானா சாி. காவ ைறேயா, ரா வேமா,
அவ க கா ெகா ேராகிகேளா - யாைர
விடமா ேட . ஒ த விடாம ெகா ேவ . பா கி இ தா
ெகா ேவ . இ லாவி டா க தியா ெவ ெகா ேவ .
அ மி ைலேய க ைடயா அ ெகா ேவ . ஆ தேம
இ லாவி டா என இர ைகக இ கி றன. ைகக
ேபானா ப இ கிற . எ உயி எ னிட இ வைர எ
ேவ ைக அட கா .
அவன அ பா ெசா ைவ த ெகா ச . மாேவாயி பால
ச க தி அவ ேசா யைதவிட ர தா மிக அதிக
ஊ ட ப ட . அ ற ெகா ச சி தா த க .
‘இேதா பா . இ உ திேயாக அ ல. நீ இ ேவைல
பா கவி ைல. எனேவ ச பள எ எைத எதி பா காேத.
உன உ ச க மான வி தைல நம இய க
உ தரவாத அளி . வி தைல ஒ ைற தவிர ேவெறைத
நிைன காேத, எதி பா காேத.’
எதி வி தைல? அவ ேக கவி ைல. அ த வயதி
அெத லா ேக க ெதாியவி ைல. ஆனா அ த ெசா
அவ பி தி த . வி தைல எ ப ேதைவயான ஒ
எ ப ாி தி த . த ற, ர டல ற, சாதி பா பா கள ற,
வ க ேபதம ற, அ நிய ஆ கிரமி கள ற ஒ ேமலான சகவா
ப றிய பிரச க க அ த காமி தினசாி நட . கமா ட
யாராவ ேப வா க . சிவ நிற அ ைட ேபா ட
தக களி சில ப க க ப பா க .
கா ந ேவ தா கா க டார க அைம உ ேள சைமய
நட . ெரா ப . ெவளிேய பிளா ஷீ க
விாி பி ைளக உ கா தி பா க . கமா ட க
பாடெம பா க . அைனவ ேர ேயா ேக பா க . ர சி
பாட க பா வா க . மாேவாயி இய க தியாகிக ப றி
கைதக ெசா ல ப . பிற உட பயி சிக ெசா த வா க .
ப ப யாக பிற பயி சிக ஆர பமா .
‘ேமாக ,ஒ ேவைள த தி நீ இற க ேநாி டா ?’
‘கவைலயி ைல. தமிடாதவ க எ றாவ இற க தா
ெச கிறா க . நா ேபாாி இற பைதேய வி ேவ .’
‘உ அ பா அ மா வ த ப வா க இ ைலயா?’
‘ஒ ேவைள ேபாாி நா இற தா , ச தாமதி காம எ த பி
வினாய ைக அ பிைவ பதாக கமா டாிட எ அ பா
ெசா யி கிறா .’
 2. த கா ட

இ திய அரசிய அர கி பல அ த கைள ழ ப கைள

சி க கைள வ த கைள உ வா கிய ஆ , 1962.
ம களைவ கான றாவ ெபா ேத த அ த ஆ
ெதாட க தி நைடெப ற . அ ைறய நா ெதா
நா ம களைவ ெதா திகளி 361 ெவ றி ெப கா கிர
ஆ சியைம த . ேத த எ பா தா , றாவ ெவ றி.
ஜவாஹ லா ேந அ நா காவ ஆ சி கால .
ந பி ைக ட உ ேவக ட தா அவ பணிகைள ெதாடர
ஆர பி தா . த தர அைட த நாளாக ேதச க வ த
வள சிக அளி த ந பி ைக அவ வ வாக இ த .
பிர ைனக இ லாம இ ைல. பிரா திய வாத க , பிாிவிைன
கிள சிக , பல மாநில களி ேபயா ட ஆ ய ஏைழைம, நில
சா த ப ேவ பிர ைனக , ர ட - ப ய டா இ ன
நீள ய ஏராளமான கவன ேகா அ ச க இ பி ,
அைன ைத தீ விட எ கிற ந பி ைகைய வள சி
விகித ளிவிவர க த ன பி ைக அவ
அளி தி தன.
நில சீ தி த அவர ெசய தி ட களி த ைமயானதாக
இ த . உ நா விவகார கைள ெபா த அளவி தன
ேசாஷ ச சி தா த தி மீதான ந பி ைக , அணி ேசரா சி தா த
அய ற கைள பா கா எ கண அவ இ த .
இைவ இர ைட ந பி ைக எ தள தி நக தி,
ெசய வ வமா கி, ெவ றியைட ைன பி அவ இ தா .
இர ைட ேதா க த ஆ 1962. அ த வ ட தா சீனா,
இ தியாவி மீ பைடெய த .
O
ர ய க னிச சீன க னிச அ பைடயி சில
ேவ பா க இ தன. ஒ ந ன சி தா த , ேதச ைத ஆ
க வியாக பய ப த ப ேபா , பிரா திய தி ச க, அரசிய
த ைமக ேக ற மா த க தவி க யாதைவ எ பத
க னிச வில க ல. ப தி ப தியாக அர ேகறி, தன
ைமைய ெதா , 1946-50 ஆ கால க ட களி ெவ றி
க ட சீன ர சி, மாேவா ேச எ மிக ெபாிய தைலவைர
அ நா ம க த த .
ம க ர சியி விைளவான மக தான ெவ றி எ மாேவா
அதைன வ ணி தா . ‘ர யா ெதாழி ர சி எ றா
சீனா விவசாய ர சிதா ; நில சீ தி தேம சீனாவி
அ தியாவசிய ேதைவ’ எ ெசா , அதிர யாக சீன ேதச ம
வைத நா ைடைம ஆ கிய அவர வழி, ெலனி ைடயத ல.
தன ேதச ேக ப, தம அரசிய - ச க ழ ேக ப அவேர
உ வா கிய வழி.
ம ற ,ம க ர சி எ ேற ெசா வி ெதாட கினா ,
அதைன பி வ வைம , வழி நட திய சீன
க னிச தி நிஜமான க எ ப த களி நா ட ெகா ட
ேதசியவாத க தா எ பைத இ தியா மீதான அத பைடெய
ஆணி தரமாக எ கா வி ட .
அெமாி க - ர ய பனி ேபா க இத ஆ த
வி தியாச க உ .அ த த களி எ ைல வி தாி
எ ேதசிய சா த அ கைற ஏ ர யா இ கவி ைல.
அ யா ெபாியவ எ தீ மானி பத காக பல க
நைடெப ற ச ைட ேபா .ர யக னி க
அெமாி காைவ கவனி த அள ெசா த ேதச ம கைள
கவனி க தவறி, சி தா த ைத க ட ப ேதா வி ற
ைவ தா க . சீன க னிசேமா, தன ேதசிய ைத க ெய
ய சி ஒ ைற தவிர ேவ எ றி அ கைற
கா டாதி தத ல , ஒ வ வான ஆ சி வி தி ட . இ த
வைகயி அரசிய தள தி க னிச எ சி தா த ைத
ச ேற எ ெச பய ப உ திைய த த
அறி க ப தியவ எ மாேவாைவ ெசா லலா .
இ தியா டனான எ ைல ேபா ேப 1949 ைதவா மீதான
உாிைம ேகார , 1950 திெப ைத அபகாி த , 1950-53
கால க ட களி த ஆதி க ைத நிைலநா ட அக கார ைத
பைறசா ற ப ெப ற ெகாாிய த எ சீன க னிச தி
ேதசிய சா த ரா வ நடவ ைகக அ ேதச ைத ப றிய ஒ
ெதளிவான பி ப ைத உல - ைற தப ச இ தியா காவ
அளி தி க ேவ .
சீன த ைத ஜவாஹ லா ேந எதி பா கவி ைல எ ப
அவர அரசிய வா வி மக தான ேதா வி எ பதி
ச ேதகமி ைல. இ திய - சீன த தி இ தியா க ட ேதா வி,
ேந ைவ ஒ பத ற மி க மனிதரா கிய . ழ ப கைள ெகா
ேச த . கவைலகைள கண கி லாம ெகா த . அவர நில
சீ தி த தி ட க ைமயைடயாம ேசாஷ ச ட சமரச
ெச ெகா ள ேவ யதான . ம ற , சீன பைடெய ைப
சமாளி பத அெமாி காவிட பிற ேம லக நா களிட ஆ த
உதவி ேகாாி, தன அணி ேசரா ெகா ைக அவேர சமாதி
க னா .
எ த இ ெகா ைககைள அ பைடயாக ெகா இ திய
ேதசிய ைத க ட ேந வி பினாேரா, அ த இர
ெகா ைககைள அவேர மீ ப ஆன . இ திய ேதசிய தி
அ திவார ைத அைச பா த சீன க னிச தி ேதசியவாத
சா த த நடவ ைகேய, மாேவா எ கிற மா ேச ைக
இ திய க ைற ப ைமயாக அறி க ெச ைவ த .
O
சீன த இ திய அரசிய இ ெனா கியமான பாதி ைப
உ டா கிய . ‘இ திய க னி க சி’ எ ஒேர
ைடயி கீ இய கி வ த இய க , த க இர டாக
பிளவைடய அ த த காரணமாக இ த .
1925 ச ப 26 ேததி இ தியாவி த த க னி
இய க , ஓ அரசிய க சியாக உ ெவ த . (சீன த ைத
ஒ பிாி , உ வான சி.பி.ஐ.எ ., இதைன 1920 ஆ எ
ெசா கிற . காரண , அ ேடாப 17, 1920 ஆ தா - இ ைறய
உ ெபகி தானி தைலநகரான தா க க னி
அகில தி இர டாவ கா கிர ய . எ .எ . ரா , அபானி
க ஜி உ ளி ட அ ைறய இ திய க னிச சி தைனயாள க
பல அ த மாநா கல ெகா ள ெச றன . இ தியாவி
க னிச இய க , ஓ அரசிய க சியாக ெசய ப வத கான
விைத அ ேக ஊ ற ப ட .) த தர பி ைதய
கால க ட தி , க சியி ெபா ெசயலாளராக 1948 பி ரவாியி
ெபா ேப ற பி. . ரணதிேவ (B.T. Ranadive), ஜனநாயக ர சி
எ ேகாஷ ைத ெசய தி ட ைத ைவ தா .
ப ேவ ச க பிர ைனகைள எதி க சி ேம ெகா ள
ெதாட கிய ேபாரா ட தி கிய அ சமாக இ திய சாதி அைம
ைறயி உ ள ஏ ற தா கைள அக வ அைனவ
சமநீதி கிைட க ெச ய பா ப வ இ த .
க னி க சி ேதச வ பல இட களி ஆ த
ேபாரா ட ைத ேம ெகா ட . நில உைடைமயாள க ,
ப ைணயா க , ஜமீ தா க ெப பாலான இட களி கிய
இல காக இ தா க . விவசாய ெதாழிலாள கைள
ெகா த ைமக ேபா நட தி வ த பல ப ைணயா கைள
றிைவ தா கினா க . தீைவ க ெகாைலக ச வ
சாதாரணமாக நைடெப றன. ஆ திர தி ெத கானா ப திகளி
ேகரள ம திாி ரா மாகாண களி இ தைகய க னி
ர சிகர நடவ ைகக ஒ டளவி தீவிரமாக நைடெப றன
எ ெசா லேவ . பி. . ரணதிேவவி தீவிரவாத
மன பா ைமேய இத ெதாட க ளி.
சீன ர சி அவ கைள ெவ வாக பாதி தி த . ம களி
எ சி ஒ ைம ர சி றி ேகாைள எ வத காக
ெச த தியாக க விவாி க யாத கி கி உண ைவ
அளி தி தன. இ தியாவி அ தைகயெதா ம க ர சி
சா தியமா மா எ கிற ேவ ைக கன இ திய
க னி க மி தி த கால க ட அ .
ஆனா ஜவாஹ லா ேந வி ஜனநாயக ேசாஷ ச எ
சி தா த ேசாவிய னிய ட அவ இ தந ண ,
இ திய நலனி மீ ேசாவிய அ ேபா கா ய அபாரமான
ஈ பா அ கைற இ திய க னி க அ வ ேபா
தய க ைத த மா ற ைத த த .
ேசாவிய னியேன ஆதாி ஒ ேதச தி அர எதிராக
எ மாதிாியான ர சிைய ேம ெகா வ ? ேந க னி இ ைல.
நி சயமாக இ ைல. ஆனா ஒ ேசாஷ சவாதியாக அவ த ைன
னி தி ெகா ஒ தலாளி வ ேதச ைத
க ெகா தா . வள சி ேத க சம அளவிேலேய
இ த . உ ப தி ெப க நிகராக ர ட க . அரசிய
ேந ைமயாள க நிகராக ஊழ வாதிக . அ ப டமான
ப ைணய ைம ைற அ தமான சீ தி த நடவ ைகக
ேதச தி ெவ ேவ பாக களி அமலாகி ெகா தன.
சி க தா . ச கட தா . பிர ைன, இ தியா ஜனநாயக
ர சிைய ேம ெகா வதா, ேவ டாமா எ பத ல. இ தியாைவ
ஆதாி ேசாவிய ெசா ேப ேக பதா, சீன க னிசேம எ க
ஆத ச எ க சி பிாி வி வதா எ ப தா .
ரகசிய ரா வ , ம க ஆதர , பல கிராம களி மீ
க பா (ேதசெம பரவலாக மா ப ல ச ம க
வசி ப திகைள அ ைறய க னி க தம
க பா ெகா வ தி தா க .) எ ர சி கான
அ தைன அ பைட ஆய த க தயா .
அேத சமய , ேத த ஜனநாயக தி க னி க வ வான
அ கீகார கிைட க ஆர பி தி த . 1957 ஆ
ெபா ேத த களி கா கிர அ தப ெபாிய க சியாக
இ திய க னி க சிேய அைடயாள காண ப ட . அேத
ஆ நைடெப ற ேகரள மாநில ச ட ம ற ேத த க னி
க சி ஆ சிைய பி த . ஈ.எ .எ . ந திாிபா ேகரளாவி
தலைம ச ஆனா . த தர இ தியாவி கா கிர அ லாத ஓ
இய க ஆ சியி அம த அ ேவ த ைற. க னிச
இய க தி இ த மிதவாதிக ம க ம தியி ெபாிய அளவி
மதி மாியாைத உ வாக ெதாட கியி த .
இ சீன க னி க த மச கட ைத ெகா த . த
நடவ ைக சாி. ஜனநாயக ர சி. ம க பைட. ரகசிய ரா வ .
அநீதிக எதிரான ணிகர த . அைன சாி. ஆனா
இெத ன ேத த ேபா ? ேகரள தி ந திாிபா
த வரானா ப டா ெவ ெகா டா வதாவ ? அப த .
ெபாிய அப த . நம வழி இ வ ல. ேத த ஜனநாயக நம
சி தா த ெபா வ ம ல. ம தியி கா கிர ,
ேகரள தி க னி க எ ப ெகா டாட பட ேவ ய
விஷயம ல. இ திய க னி களி இர ைட நிைலபா கவைல
த கிற . க க பட ேவ ய இ .
அேத ஆ மா ேகாவி நைடெப ற ச வேதச க னி
க சிகளி மாெப மாநா சீனா பகிர கமாகேவ ற
சா ய .
ஜனநாயக வழியிலான அரசிய ஆ வ ெகா த இ திய
க னி க , தீவிரவாத வழி ஒ ேற சாி; ர சி ஒ ேற சாி எ
க திய க னி க தம பிாியேவ யத ண காக
அ ேபாேத கா தி க ெதாட கிவி டா க .
இ திய - சீன த ெதாட கியேபா க னி க யா ப க
எ ேக வி இய பாக எ த . பதி ெசா யாக ேவ ய
ேநர . க சி பிாி தாக ேவ ய ேநர .
த தி இ தியாைவ ஆதாி , இ திய அரசி சா பி ஒ
ப தியின நி றா க . இ ெனா பிாிவின , ‘இ ஒ ேசாஷ ச
ேதச தலாளி வ ேதச இைடேய ஏ ப
பிர ைன. க னி க ேசாஷ ச சீனாவி ப க தா
இ பா க ’ எ ெசா , இ திய பா ேபா ட சீன
ேதசிய காவ நி றா க .
இர டாக பிாியவி த இ திய க னிச இய க அ ேபா
வித மேனாபாவ ெகா ட தைலவ க இ தா க .
அவ க ச வேதசியவாதிக , ந நிைலைமயாள க , இ திய
ேதசியவாதிக என அறிய ப டா க . பி. . ரணதிேவ, பசவ
ன யா, பி. தர யா, ேஜாதி பா , ஹ கிஷ சி ஜி
ேபா றவ க ச வேதசியவாதிக என அறிய ப டா க . (அதாவ ,
சீனாைவ ஆதாி தவ க .) எ .ஏ. டா ேக, ஏ.ேக. ேகாபால
ேபா றவ க இ திய ேதசியவாதிக . அஜா ேகா ேபா ற சில
ந நிைலயாள களாக ெசா ல ப டன .
ெபா வி சீன ஆதர இ திய க னி க ெப பா ேம
வ காள ைத ேச தவ களாக இ தா க . இவ கைள தா
அபாயகரமானவ க எ க தி இ திய அர ர தி ர தி
ைக ெச ய ஆர பி த . இ த தைலவ கேள இ திய க னி
இய க தி உ ச அதிகார தி இ தவ க எ பதா , இ திய -
சீன த சமய தி இ தியாவி ெசய ப ெகா த
க னி க சியி நிைலபா , சீனா ேக சாதகமாக இ த .
ேவ ெசா களி வதானா , இ திய க னி க ,
இ தியாவி அ ேபாைதய எதிாியி ப க இ தா க .
இ திய - சீன த எ ப இ திய க னி இய க பிளவைடய
ஒ காரண . ஆனா அ ம ேம காரணம ல. ஜவாஹ லா ேந
தைலைமயிலான இ திய அரைச ேசாவிய னிய ஆதாி க
ெதாட கியதி ஆர பி ஓ இட சாாி க சி ேளேய இட -
வல வி தியாச க உ வாக ெதாட கி, சீன த ைத ஒ அ
ெவ வி ட . இ திய க னி க சி, சி.பி.ஐ எ சி.பி.ஐ. -
மா சி எ இர டாகி ேபான .
இ த இர அ பா றாவதாக ஓ இட சாாி
இய க ைத ஒ மனித உ வா கினா . மா சி க னி
க சி ளாகேவ ஒ தீவிர இட சாாி பிாிைவ உ வா கி,
பி னாளி (1969) இ திய க னி க சி (மா சி -
ெலனினி )ஐ உ வா கிய அவ ெபய சா மஜு தா .
இ ைறய மாேவாயி நடவ ைகக அைன சா
மஜு தாாி ந சைல இய க ெசய பா களி ெதாட சிேய.
 3. ஒ கிராம , ஒ ர சி

நில சீ தி த எ ப ேந வி கனவாக இ தா ,
இ தியாவி அைத த த அமலா கிய ஈ.எ .எ .
ந திாிபா தைலைமயிலான ேகரள க னி அர தா . 1958
ஆ ஈ.எ .எ ., நில உ சவர ச ட ைத தம மாநில தி
ெகா வ தா . அத ப ஐ ேப ெகா ட ஒ ப ,
அதிகப ச பதிைன ஏ க நில ைவ ெகா ளலா .
அத ேம யா .
ேகரள தி இ நைட ைற வ த ம தியி
ஆ ெகா த கா கிர அர பரபர
ெதா றி ெகா ட . இ நா த ெச தி க
ேவ யத லவா? க னி க தி ெகா வி டா கேள.
சாி, இனி தாமத ேவ டா . 1959 ஆ ேதச -
அைன மாநில களி நில உ சவர ச ட வ தாக ேவ
.
ெச உடன யாக அைன மாநில த வ க தகவ
அ ப ப ட .
ஒ ெவா மாநில தி ஒ ெவா மாதிாி உ ச வர ைவ தா க .
தமிழக தி ப ஏ க எ ப கண . அதாவ , ஒ
ப . இேத ேபா ேவ ேவ மாநில களி ேவ ேவ
அள க .
ஆனா இ த ச ட க அ ேபா ந தர வ க
ம க கானதாக தா இ தேத தவிர, ெப தலாளிக ,
ப ைணயா க , ஜமீ தா க பல இதி த பி
வழி ைறக பலவ ைற தம தாேம உ வா க
ெதாட கினா க . ல ச ஊழ க ம தன. சாி க ட க
அர ேகறின. பினாமி கலாசார ெசழி க ெதாட கிய .
ேதச தி அ ேபா விதமான நில உைடைம ைறக
நைட ைறயி இ தன. தலாவ , ரய வாாி ைற. அ த
ஜமீ தாாி ைற. றாவ , இனா ைற.
ரய வாாி ைற எ ப தமிழக தி அதிகமி ைல. ( த தர
ைதய கால க ட தி ஓரள இ த .) ஆனா வட
மாநில களி இ ைறேய மிக அதிக கைட பி க ப வ த .
இ த ைறயி ப , நில ெசா த கார யாராக இ தா ,
நில தி பயிாி உாிைம உ ளவ க (உதாரணமாக,
தைகதார க ) ஒ ேவா ஆ நில ல கிைட
வ வா றி த கண ைக அர ேநர யாக ெதாிவி தாக
ேவ . இதைன, அரசா கேம ேநர யாக கண ெக
எ ெசா லலா . இ த கண ெக ைப, பதா க
ஒ ைற ஆ ெச யேவ எ இ ெனா கண
அர உ .
நில உாிைமயாள க தைகதார பண ெகா வி வா .
அ ப றி அர ஏ ேக கா . யா பயி ெச கிறா க ? அவ க
அர பதி ெசா யாக ேவ . தைக எ பவ ச -
கா ரா மாதிாி இ ெனா வ உ உாிைம த கிறாரா?
அவ கண தரேவ . இ ரய வாாி ைற.
அ த ஜமீ தாாி ைற. இ த ைறயி எ ன நைட ைற
எ றா , ஒ ேவா ஆ ஜமீ தாராக ப டவ , அர ஒ
றி பி ட ெதாைகைய வாியாக ெச திவிட ேவ .அ த
ஆ விைள ச இ தா சாி, இ லாவி டா சாி. அவ
ேநர யாக உ தா சாி, தைக வி டா சாி, நில ைத
தாிசாகேவ வி ைவ தா சாி. அவ ெக விதி க ப ட
வாிைய ஆ ேதா ெச திவிட ேவ . ப ைணயி
உாிைம ஜமீ தா க ேக உாிய .
இனா ைற அ ல மானிய ைற எ ப அற நிைலய க
ேகாயி க அரசா கேம இலவசமாக ெகா த நில க
ச ப த ப ட . இ ேக வாி ைம அதிக இ கா . அேத சமய
விவசாயி வா ைக ெசழி க ய விதமான நில களாக இைவ
ெப பா இரா .
பிாி ஆ சி கால தி இ ெதாட வ ெகா த
இ த ைறக ல அதிக பல ெப ற ெப தலாளிக
ப ைணயா க ேம. நில தி இற கி உ விவசாயிக மிக
ெசா பமான க ம ேம அம த ப வ தா க .
தைல ைற தைல ைறயாக தா உ வ நில களி மீ
அவ க எ வித உாிைம எ கால தி
வழ க ப டதி ைல.
றி பாக, வட மாநில களி . ேம வ காள , கா , ஒாி ஸா,
உ தரபிரேதச , ஆ திரா ஆகிய இட களி இ த விவசாய
ெதாழிலாளிக கி ட த ட ெகா த ைமகளாகேவ நட த ப
வ தா க . அவ கள அ பைட உாிைமக நி தா ச யமாக
ம க ப , ேவைல ெச ய ம நி ப த ெச ய ப டா க .
ம ப அ ல எதி ப எ கிற ேப ேக இடமி ைல.
ப ைண ேளேய ெவ ைத வி வா க . வ ண - சாதி
ேபத க மி த இ திய ச தாய தி இ த ப ைண அ ைம
ைறயி ேம சாதி யேத சாதிகார ேச ெகா ட . ப ைண,
ேதா ட ெதாழிலாளிக ஆதரவ றவ களாகேவ பல கால
வா வ தா க .
நில உ சவர ச ட பிற இ நிைலயி ெபாிய
மா த க இ ைல. காரண , சில ப ைணயா களி நில க
அரசா ைகயக ப த ப டேத தவிர, விவசாயிக அதனா
எ த பய இ ைல. ேவ சில ந தர, சி ப ைணயா க
உ வான தா மி ச .
தவிர பண பைட த ப ைணயா க இ த உ சவர
ச ட தி த பி தம நில த ைகையவி
ேபாகாதி க சில தன வழிகைள க பி தா க .
உதாரண , தனியா அற க டைளக .
தனி நப க தாேன அதிக நில ைவ ெகா ள டா ?
அற க டைளக அ தள ெக பி இ ைலேய? (அவ
உ சவர உ . ஆனா தனி நப உ சவர ைப கா மிக
அதிக .) எனேவ, தம பினாமிக , ெந கிய ர த உற க ,
ெந காத மி ச உற கைள இைண ஆ ெகா அற க டைள
ஆர பி , த ெபயாி உ ள நில களி ெப ப திைய
அற க டைளயி ெபய மா றிவி வா க .
வ ள ெபய ஆ , ெசா ைகந வி ேபாகாமலா .
இ த ளநாி தன க விவசாயிக ெகாதி ேபானா க .
நில தலாளிக மீதான வ ம ைமயைடய இ த அற க டைள
நடவ ைகக மிக கிய காரண எ பைத ம க யா .
ம ற , வள சி தி ட களி நிமி த பல மாநில களி
அரசா கேம ேநர யாக ஏராளமான ஏ க நில கைள
ைகயக ப த ஆர பி க, அ ெக லா தைல ைற தைல ைறயாக
விவசாய ெச வா வ தவ களி பிைழ பறிேபாயி .
ைகயக ப நில க கான இழ ெதாைக கிைட பதி
ெப சி க க இ தன. அைவ ஏ கட , ஏ மைலக தா
விவசாயிகைள வ ேசரேவ யி த . அ ப கால கட
அ வ ேபா இைட தரக களா நி தா ச யமாக
வி க ப டனேவ அ றி, விவசாயிக அ த பண
கிைட காமேலேய ேபா ெகா த .
இ ,ஒ றி பி ட இட எ றி லாம பரவலாக நா வ ேம
அர ேகறி ெகா த .
இ த பி னணி ட தா நா சா மஜு தாாி ந ச பாாி
இய க ைத அ க ேவ .
O
ேம வ க மாநில தி உ ள சி ாி ப தியி 1918 ஆ சா
மஜு தா பிற தா . அவர த ைத ஒ த தர ேபாரா ட ர .
தம க ாி கால தி ேம வ க தி பிரபலமாக இ த
ெதபாகா இய க எ ஆ த ேபாராளி ஒ ட
சா ெதாட ஏ ப ட .
அ ,க னி இய க தி கிைளக ஒ றாக இ த ‘கிஸா
சபா’ எ விவசாய பிாிவி ஆ த .
சா இய பிேலேய தீவிரவாத பி தி த . எ லா
பிர ைனக ஆ த ல எளிதி தீ காண எ ேற
அவ ந பினா . ‘அழி ெதாழி நடவ ைகக லேம ர சிைய
ஏ ப த ’எ மன நிைல அவ அ கி நகர அதிக
சமய பி கவி ைல.
அைன ெதாட க , ந ச பாாி. மிக சிறிய கிராம அ .
டா ஜி மாவ ட தி , இமயமைலயி அ வார தி இ கிற ஒ
விவசாய கிராம . எ லா கிராம கைள ேபாலேவ இ நில
உைடைமயாள க விவசாயிகைள ர ெகா தா க .
ைற த , அட ைறக , அதிகார பிரேயாக க , க
த டைனக .
ஏதாவ ஓாிட தி ர சி கான வி ைத ஊ ற நிைன த சா
மஜு தா , தன த கள பணி கான களமாக ந ச பாாி
கிராம ைத ேத ெச தா . அவேரா அவ ைடய ெந கிய
ந பரான கா ச யா எ பவ இைண ெகா டா .
ஒ விஷய கவனி கேவ . சா மஜு தா சாி, கா
ச யா சாி. அ ேபா ேம வ க மாநில க னி க சியி
உ பின களாக இ தவ க . க னி க சி அ ேக ஆ
ஐ கிய னணியி அ கமாக இ த . ‘வ காள கா கிர ’
(இ திய ேதசிய கா கிர பிாி த ஒ பிரா திய இய க )
தைலவ அஜா க ஜி தலைம சராக இ தா
க னி கேள மாநில தி அரசியைல வழிநட தி ெச பவ களாக
அறிய ப தா க .
சா மஜு தா ந ச பாாி கிராம தி ெச ய உ ேதசி தி த
விவசாய ம களி ர சி க சியி ஆதர
ேக க ப டதாகேவா, அ ல இ ததாகேவா ெதாியவி ைல.
க சி அவ அவர ஆதரவாள க தீவிர மேனாபாவ
ெகா டவ க எ ப ம ெதாி . ஆனா ந ச பாாியி சா
ெச யவி த காாிய ெதாி தி தா க னி க சி
அைத அ மதி தி கா எ ேற ெசா ல ேவ .
சா மஜு தா க சியி அ ேபா இர டா நிைல தைலவ
ம ேம. ேம வ க தி ஒ மாவ ட தைலவ அ த தி தா
அவ இ தா . ஆனா ந ச பாாி விவசாயிக , நில
உைடைமயாள க எதிராக ெபா கிெயழ தயாராக
இ கிறா க எ அறி த தம ந ப ட அவ கைள
ச தி ேபசி, ர சி அ தளமி , ப ைணயா கைள ஒழி ,
நிலெம லா விவசாயிக ேக ெசா த எ அறிவி , ந ச பாாி
விவசாயிகைள ‘வி தைல ெப றவ களாக’ அைடயாள கா ய
கண தி , அவ ேம வ க மா சி க னி க சி
தைலவ க யாைரவிட மிக ெபாிய ஹீேராவாகி ேபானா .
அழகாக தி டமிட ப , சா வா விட ப ட விவசாயிகளி
அ த மாெப எ சி, ேம வ க அர மிக ெபாிய
பிர ைனகைள ெகா வ ேச த . ந ச பாாி கிராம ைத
ெபா த அளவி ர சி ெவ றிதா . ப ைண தலாளிகைள
ஒழி க வி த க த தர ைத அவ களா நிைலநா ட
த உ ைமதா . ஆனா மாநில தி ஆ டணியி
 கிய அ க தினராக இ த மா சி க னி க சி
அதி சியி வா க நி கேவ யதாகிவி ட .
மா சி இய க இ த தீவிர மேனாபாவ ெகா ட -
சா ஆதரவாள க அ தைன ேப இைண All India Coordination
Committee of Communist Revolutionaries எ ெறா அைம ைப
அறிவி தா க . இ க சி பிள க ேபாகிற ேநர எ ேதச
க னி க ெதாி த .
அ வ ணேம ஆன . இ திய க னி க சி (மா சி -
ெலனினி )எ சா மஜு தாாி திய க சி 1969 ஆ
உதயமான .
ஒ விஷய விய பான . ந ச பாாி கிராம தி நிக த ச பவ க
ேதசெம பல மாநில களி எதிெரா , திய க சி நா
வ ஆதரவாள க அணி திர டா , ர சி ெவ த ேம
வ காள தி கிய க னி தைலவ க யா சா
மஜு தா ட ெச லவி ைல.
O
சா மஜு தாாி சி தா த எளிைமயான . அரசா க ந ல
ெச எ எதி பா ெகா ப டா தன .
ப ைணயா களிட ஜமீ தா களிட ெகா த ைம ேவைல
பா த ேபா . இனி ஏைழ விவசாயிக , நில தலாளிகளிடமி
தாமாகேவ நில கைள பி கி ெகா ள . ஒ தவ இ ைல.
உ பவ இ லாத உாிைமயா? அ ப பி கி ெகா
நில கைள அவ க தம சமமாக ப கி ெகா ள .
த கிறா களா? எதி கிறா களா? அழி வி க .
ப ைணயா க இ ஆக ேபாவ ஒ மி ைல.
ெகா விடலா . தவேற இ ைல. உ க ஆ த கைள நீ க
ேத ெத க . உ க பைடைய நீ க உ வா க . இ தைன
கால உ க உைழ ைப ர தி ற ெப தலாளிக
நீ கேள தீ ெசா க . அரசா க நீதிம ற களா
பயனி ைல. ம க நீதிம ற கைள நி க (ஜ அதால ).
தி ெகா தவ க த க த டைன ெகா க . வி தைல
எ ப இ ெனா வ வா கி ெகா கிற ெபா ள ல. அ ந
உாிைம. நா எ ெகா ள ேவ ய .
இ த ர சிகர அறிவி ேதசெம ஏைழ விவசாயிக ம தியி
மாெப மன கிள சிைய உ டா கிய . சா மஜு தாைர ஒ
மீ பராகேவ ல ச கண கான ம க பா தா க . ேம
வ காள , கா , ஒாி ஸா, உ தர பிரேதச , ம திய பிரேதச ,
ஆ திர , மகாரா ர எ ஒ ெவா மாநில தி சா , சா ,
சா எ அவர ெகா உயர பற க ெதாட கிய . சீன
க னி க சி, சா மஜு தாாி அறிவி ைப ‘வச த தி
இ ழ க ’எ வ ணி த .
இ விவசாயிக இ ன உ ேவக அளி த . இேதா
வ வி ட ர சி எ அவ க மனமார ந பினா க .
இ தியாவி ஆயிர கண கான கிராம களி விவசாயிகளி ஆ த
க உ வாக ஆர பி தன. ஒ ெவா தா ேவைல
பா ெகா த நில உைடைமயாள எதிரான த ைத
உடேன உடேன ெதாட கின. எ தீைவ க . ெகாைலக . மரண
ஓல . ப ைணயா களி நில ப திர க ெகா த ப டன.
விவசாயிகளி கட ப திர க மீ க ப கிழி ெதறிய ப டன.
நில தலாளிகைள ப ேதா நீதி ஏ றினா க .
ஊ ெகா விதமாக த டைனக தர ப டன. பல இட களி
ஆன த க ணீ ட தம ப ைணயா க ம க மரண
த டைன விதி , நிைறேவ றி, ச ேதாஷ ப டா க .
ப ெதா ெய பய கரவாத பரவ ெதாட கிய இ திய
அர ந ச பாாி இய க ைத ேச தவ கைள றி ைவ ேதட
ெதாட கிய .
 4. அழி ெதாழி

விவசாய ெதாழிலாள கைள ேதா ட

ெதாழிலாள கைள ஒ கிைண , த தம தலாளிக மீ
அவ க இ த ேகாப ஒ வ கா அைம
ெகா தேத ந ச பாாி கிராம தி சா மஜு தா ெச த கள பணி.
உாிைம எ ப யாேர ெகா ெப வத ல.
எ ெகா க எ அவ ெசா னா .
எனேவ ந ச பாாி கிராம விவசாயிக ஆ த ஏ தினா க .
எனேவ அ கலவர உ டான . எனேவ தலாளிக ஒழி
க ட ப டா க . எனேவ நில க விவசாயிகளி ைகக
வ த . எனேவ அ த ர சி, இதர பல கிராம கைள ேச த
விவசாயிக ம தியி ேபச ப ட , ெகா டாட ப ட ,
பி ப ற ப ட . எனேவ, சா மஜு தா ேதச
ெகா டாட ப ட ர சி கார ஆனா .
ேயாசி பா தா , ச ட ைத த ைகயி எ ெகா
ஆ த தீ வழ திைர பட ஹீேரா களி சாகச
நிகரான தா இ . ஆனா ந ச ர சி எ ப திைர படம ல.
நிஜமான . ேதசெம சா ைவ தம தைலவராக
வாி ெகா ட விவசாயிக ஏைழ எளியவ க ஆ டா
காலமாக அட ைறக ஆ ப டவ க அவ ெசா ன
ஆ த தீ ைவ தம கள களி பாீ ைச ெச பா க
ஆர பி தத விைள , எ வ ைற. எ ர த ெவறியா ட .
ேதசெம ஆயிர கண கான கிராம ற இைளஞ க தம
ப , எதி கால அைன ைத மற வி சா மஜு தாாி
பி னா ேபாக ெதாட கினா க . ர சி எ கிற பத அளி த
உ ேவக எ சி அவ கைள யதா த மற க ெச தன. சாகச
நா ட , பசி மற க ெச த . தலாளிகைள ஒழி க வி டா
வி வி எ அவ க மனமார ந பினா க .
சா , ெகாைல எ ெசா ைல பய ப தவி ைல.
அழி ெதாழி - Annihilation - எ பேத ந சைல களி தாரக
ம திரமாக இ த . எத யா கா தி காதீ க .
அழி வி க . யாரா உ க பிர ைனேயா, யா
அ ழிய ெச கிறா கேளா, யா இ லாதி தா நீ க ந றாக
இ கேளா, அவ க அைனவைர . ஒ த விடாம .
சா மஜு தா அவர இய க தைலவ க இத ெபா
நா ேபயா றி திாி தா க . ெவளிேய தைல
ெத ப டா உடன யாக ைக ெச வி ேபா .
ைகெத ன, க ட விட தயா . இத ெக ேற நா
ரகசிய உளவாளிக திாி ெகா தா க . ந ச
இய க தைலவ க எ காவ வ கிறா களா எ ேவ
பா பேத அவ க ேவைல.
நடவ ைகக அைன ைத ரகசியமாகேவ அவ க
ைவ ெகா ள ேவ யி த . பக ெபா களி எ த
தைலவைர எ காண யா . ந ளிர பிற தா
ெவளிேய வ வா க . பயண க அ ேபா தா . பாைதய ற
பாைதகளி ம ேம ெப பா பயண ேம ெகா வா க .
சாைலயி லாத கிராம க . விள கி லாத கிராம க . கா
பாைதக . மைல வழி பாைதக .
இேதா மல வி ர சி எ மாெப கன அவ க
ெத ெகா ெகா த . பசி க பா காம , உட
உபாைதகைள ெபா ப தாம ேதசெம ஒ ெவா
மாநில , கிராம கிராமமாக சா அவர ேதாழ க
பயண ேம ெகா டா க .
விவசாயிக ேதா ட ெதாழிலாளிக ேம அவ க ைடய இல .
அவ கைள ெச றைடவ அவ களிைடேய ேப வ
அவ க ைடய பிர ைனகைள ேக ப தம சி தா த தி
அ பைடயிலான தீ ைவ ேநா கி அவ கைள நக வ ேம
ல சிய . ஒ ெவா கிராம தி ஓ இைளஞ கிைட தா
ேபா மானதாக இ த , சா . அவ க மா சி
க னி க சிைய ேச தவ களாக ெப பா இ தா க .
அ ல சா க சி ெதாட கிய அதி இைண தவ களாக
இ தா க . சில இட களி கா கிர ேபா ற இய க களி
இ தா அ மன தி க னிச அ தாப ெகா டவ களாக
இ தவ கைள அவ பி தா .
நாடா ம ற ஜனநாயக நயா ைபசா பிரேயாஜனமி ைல.
நா சீனாைவ ேபா சிறக க ேவ டாமா? ம க ர சியி
மக வ ைத பா க .இ அெமாி கா த அ தைன
ேதச க சீனாைவ பா பிரமி கி றன. பய நி கி றன.
அ ேக ம தா விவசாயி கவைலய இ கி றா . எ த
ப ைணயா அ ேக வாலா கிறா ? ஒ த மி ைல. மாேவா
அ தைன ேபாி வாைல ஒ டந கிவி டா . பய பய
இ தைன கால வா த ேபா ேதாழேர. எ தி க .ஆ த ,
ஆ த ஏ க .உ க காக ேதவ த யா வ ஒ ஊத
ேபாவதி ைல. உ க ேதைவகைள நீ க தா தீ ெகா டாக
ேவ .
சா வி ெவ றி எ ப , ஒ ெவா கிராம தி அவ த ைனேயா,
தன இய க ைதேயா னி தாம , அ த த விவசாயிகைள
ெதாழிலாளிகைள ேம கதா நாயக களாக ஆ க ைன ததி தா
இ த . அ தா மிக கிய கால தி அவர ந சைல
இய க ேதசெம பரவலான ெச வா ைக ெகா
ேச த .
ஒ அ ல ஒ ேம ப ட ஒ சில அவ சி தா த
வ ெப பா . ஆ த ேபாரா ட தி அவசிய ைத
லாப ைத எ ெசா வா . உ ேவக ட ய வித தி
ேபச யவ அவ . ‘ஆ த கைள உ வா க .
ெமா தமாக ேபா ேமாதாதீ க . சி சி களாக பிாி
மைற இ தி ெர தா க . ெகாி லா தா த
ைறதா சிற த . ெபா ளாதார ம அரசிய
ேபாரா ட களி ெதா ேப வ க ேபாரா ட . வ க
ேபாரா ட தி அ த க ட , ெகாி லா தா த ேபாரா ட .
ேச ம மாேவாவி சி தா த கைள த த திர கைள
கவனி க . நீ க மாேவாைவ ாி ெகா ளாம
சாியான மா சி ஆக யா !’ ( பேரஷ இத , 1968
அ ேடாப )
சா ப றைவ வி ேபா அ த ெந ைப அ த கிராம
இைளஞ க ெம ல ெம ல ம றவ க பர ப
ெதாட வா க . ஒ ெவா இைளய தைல ைறயின
த ெச தி பர . அவ க ல அவரவ சேகாதர க
த ைதமா க ெச . அடேட, கா ேர சா வ தி தாரா?
ந ஊ கா? எ ேபா ? என ெதாியாம ேபா ேச எ
அ கலா அ தைன ேபைர அரவைண அைழ ெச
உ கார ைவ ேப வா க . ர சி கான த விைதக
அ ேபா ஊ ற ப .
ெபாிய பணிதா . சிரமமான பணிதா . கவனமாக ேம ெகா ள பட
ேவ ய பணிதா . ஆனா இைளஞ க ஆ வ ட
ெச தா க . கா களி மைறவிட களி ப கி அம ர சி
றி ேப வ ஆ த க ேசகாி ப தா த தின காக
தி ட க ேபா வ த ைம தயா ெச வ மாக, அ த
பரபர ைப அவ க மிக வி பினா க . எ றாவ வி
எ கா திராம , ேததி றி வி ேபாராட ற ப தீவிர
யா ெக லா இ தேதா, அவ க ெக லா சா ைவ
பி த . அவர சி தா த பி த . ‘ஆ தமி லாம
அதிகாரமி ைல’ எ (To think of seizing power without arms, is
nothing but an idle dream. - சா மஜு தா ) அவர ேபாதைனைய
அைன ேமலானதாக அவ க க தினா க .
O
தமி நா சா மஜு தா கிராம ற இைளஞ களிைடேய
ெபாிய தா க ைத ஏ ப தியி தா . வட மாநில களி ெத ேக
ஆ திர தி ஏ ப திய தா க அள இ இ ேக இ ைல
எ றா றி பிட த க அளவி கிராம ற இைளஞ க
சா ைவ பி ப ற வி பினா க எ பைத ம க யா .
அழி ெதாழி . அ ஒ சி தா தமாக அ லாம , ெகா ைகயாக
இ ேக ைவ க ப த . தமிழக தி இ லாத ப ைண
அ ழிய களா? த ைச மாவ ட விவசாய
ெதாழிலாள க நரக ேவதைன அ பவி ெகா த சமய
அ . ைற த . நிைறய ேவைல. ெகா த ைம வா ைக.
ப ைண தலாளிக தம அரசிய ெச வா அ ல பல தி
ைண ட ேக விக அ பா ப ட ச வாதிகார
நிக தி ெகா தா க . பல ப ைணயா க அ த த
பிரா திய களி ப ேவ அரசிய இய க களி கிய
தைலவ களாக அறிய ப தா க . கா கிர
ப ைணயா க , திராவிட இய க ப ைணயா க எ ேற
அைடயாள கா விவசாயிக தம ேபசி ெகா வ .
சா மஜு தாாி ந ச இய க தி தா க தமிழக வைர
பரவியேபா , இ அழி ெதாழி பி ஆ வ ெகா ட
இைளஞ க பல சா ைவ வழிெமாழிய தயாராக இ தா க .
த ைச மாவ ட , டவாயி அ ேக ெப ம கல எ
ஊாி சாமி ேசாளக எ நில வா தாைர அழி ெதாழி க
அ ைறய தமிழக ந சைல க ேம ெகா ட ஒ ய சிைய
இத உதாரணமாக கா டலா . சா மஜு தாாி
‘அழி ெதாழி ’ எ ப நைட ைற வ கிற எ பைத
ாி ெகா ள இ த உ ைம ச பவ உத . இ த ச பவ தி
ேநர யாக ப ெப ற தியா ( னா ந சைல , இ நா தமி
ேதசியவாதி) ஒ ேப யி இதைன விவாி தி கிறா . *(கீ :
http://www.keetru.com/literature/interview/thiyagu_1.php)
“அ த ஊைர ேச த தா த ப ட இைளஞ நாக பனி
சேகாதாிைய ேசாளகாி மக பா ய பலா கார ெச ய, அைத
த ேக க ேபான நாக பைன ேசாளகாி மக க தியா தி
வி டா . இ ெதாட பாக தா த ப ட ம க காவ நிைலய தி
கா ெச ய ேபா ேபா , அ அதிகாாியி நா கா யி
ேசாளக உ கா தி தா . வழ பதி ெச ய யா எ
றி தா த ப ட ம க தி பி அ ப ப டன . இேதேபா பல
நிக க அவ க ர பா வ வத காரணமாக
இ த .
இ த ேநர தி தா நா க ேசாளகைர அழி ெதாழி ெச ய
ேவ எ ற வ ேதா . ேதாழ ஏ.எ .ேக.தா இத
வழிகா யாக இ தா . அவ தைலைமயி அ த ஊாி ஒ ட
நைடெப ற . அ த ப தி ம க ேசாளக மீ ேகாபமாக
இ தேபா தி டமி அவ மீ தா த நட த அவ க
தயாராக இ ைல. ட தி வி ஏ.எ .ேக. எ களிட , ‘இ த
ஊாி யா உ க ட வராவி டா பரவாயி ைல, ேவ
ஊாி ள யாைரயாவ ேச ெகா டாவ ேசாளகைர அழி
வி க ’எ றிவி ெச வி டா .
ஏ கனேவ நா டவாச அ கி ளத எ ற கிராம தி
ேவைல ெச அ ள இைளஞ கைள அழி ெதாழி தயா
ெச ைவ தி ேத . நா , ேதாழ மாணி க தி மக பா ,
இ இர இைளஞ கைள ேச ெகா
அழி ெதாழி தயாராேனா . உ ைமயி நா ,
பா தா தா த ஈ ப ேடா . ேசாளக தி பி
தா கிய ம றஇ வ பய ஓ வி டா க . பல இட களி
மிக ஆழமான க க வி ேசாளக பிைழ வி டா .
அ தா எ கள த அழி ெதாழி நிக சி.
ஆனா இதி எ க மீ வழ பதி எ இ லாம த பி
வி ேடா . ேசாளகாிட ம வமைனயி வா ல
ேக ேபா தன பைகயாக அ த ஊாி உ ள அைனவர
ெபயைர அவ றி பி டா . காவ ைறயின அவ கைள
ைக ெச தன . தா த நைடெப ற இட தி ெகா ,
டறி ைக எ லாவ ைற வி வ தி யா எ க மீ
ச ேதக படவி ைல. இ எ க ெரா ப வ தமாக
இ த .”
தியா , கீழெவ மணி ப ெகாைலக காரணமான அ த ஊ
ப ைணயா ேகாபாலகி ண நா ைவ அழி ெதாழி க தா
த கிள பினா . நா வி ப ைணயி இத காக சில
கால ேவைல பா , நிலவர ைத உ வா கி ெகா த ைன
தயா ெச ெகா கிறா .
ஆனா ேதாழ களி சாியான ஒ ைழ அ ேபா அவ
கிைட கவி ைல. ேகாபாலகி ண நா ைவ ந சைல களி
ேவெறா ெகா ற .
O
பிர ைன அ தா . ம க ர சி எ சா மஜு தா
ெசா னா நைட ைறயி ெப பாலான இட களி அ தனி
மனித பழிவா கலாகேவ அைம த . அ ேவ இய க தி
பல னமாகி ேபான . ‘அழி ெதாழி நடவ ைக’ வைர
இ க ய பரபர ஆ வ அத பிறகான தைல மைற
வா ைக அ ல ைக நடவ ைகயி பிற இய க
ேதாழ க றி மாக வ ேபாக ஆர பி த .
ேதசெம காவ ைற ந சைல கைள ேத ேத
ேவ ைடயா வதி மிக தீவிரமாக இ தா க . அேத தீவிர சா
மஜு தாாிட இ த . ஏேதா அச பாவித நட க ேபாவத
எ லா தலாளிகைள ஒழி க விட ேவ எ கிற
ெகாைல ெவறியாக ம ேம அ கா சியளி த . ஒ ெவா
மாநில பயண வ ேபா இய க ேதாழ கைள
ச தி பவ ேக கிற த ேக வி, எ தைன ேபைர ெகா றீ க ?
இ யா யா இ கிறா க ? எ ேபா க
ேபாகிறீ க ? எ ப தா .
தனி மனித ெகாைலக எ ப ர சி வி தி எ
ேதாழ க ேயாசி க ெதாட ேபா ெப பா அவ க
சிைற ப தா க . காவ ைற ம சிைற ைற
அதிகாாிகளி க ம ெதாியாத தா த க . எதி கால றி த
நி சயமி ைம. ம ற இய க கைள ேபா ற அதிகார க டைம
ந சைல இய க தி இ லாத ஒ பிர ைனயாக இ த . சா
மஜு தா ஒ வேர ெவ க யவராக ேபச
யவராக உ தரவிட யவராக இ தா . சீனாவி
மாேவா எ ப ேயா, இ தியாவி சா அ ப எ இய க
ஒ ழ க வ த . 1970 1980 வைரயிலான
ப தா க க பாக இ தியாவி ஒ மாெப ர சி
நட ேத தீ எ தீ மானமாக அவ க ந பினா க .
‘அழி ெதாழி பி ல ர சி, ர சியி ல ச க மா ற ’
எ சா மஜு தா ேபசினா .
ஆனா 1972 ஆ ஜூைல 16 ேததி சா ைக ெச ய ப டா .
அ ம திய சிைற சாைல அவ ெகா ெச ல ப டதாக
ெச தி வ த .
சாியாக ப னிர நா க . அேத மாத 28 ேததி அவ
காவ ைறயினரா ெகா ல ப டா .
O
அத பிற காவ ைற ேம ெகா ட ந சைல அழி ெதாழி
நடவ ைகக விவாி க தரம றைவ. ேதசெம ேத ேத
ெகா றா க . ஏராளமான இட சாாி இைளஞ க ேபா காவ
இற ேபானா க . பலேப இ கிறா களா, இ ைலயா எ பேத
ெதாியாம மைற ேபானா க . பல ைகதாகி சிைற ெச
ப லா கால அ ேகேய கழி தா க .
ர சி வ வி எ எதி பா க ப ட அ த ப தா
கால தி அேநகமாக ந ச இய க ெப பா ஒ க ப ட .
எ சியவ க தைலமைறவாகி ேபானா க .
Another random document with
no related content on Scribd:
joke took immediately. The officers could not help laughing; for,
though we considered them little better than fiends at that moment of
excitement, they were, in fact, except in this instance, the best-
natured and most indulgent men I remember to have sailed with.
They, of course, ordered the crape to be instantly cut off from the
dogs’ legs; and one of the officers remarked to us, seriously, that as
we had now had our piece of fun out, there were to be no more such
tricks.
Off we scampered, to consult old Daddy what was to be done
next, as we had been positively ordered not to meddle any more with
the dogs.
“Put the pigs in mourning,” he said.
All our crape was expended by this time; but this want was soon
supplied by men whose trade it is to discover resources in difficulty.
With a generous devotion to the cause of public spirit, one of these
juvenile mutineers pulled off his black handkerchief, and, tearing it in
pieces, gave a portion to each of the circle, and away we all started
to put into practice this new suggestion of our director-general of
mischief.
The row which ensued in the pig-sty was prodigious—for in those
days, hogs were allowed a place on board a man-of-war,—a custom
most wisely abolished of late years, since nothing can be more out of
character with any ship than such nuisances. As these matters of
taste and cleanliness were nothing to us, we did not intermit our
noisy labour till every one of the grunters had his armlet of such
crape as we had been able to muster. We then watched our
opportunity, and opened the door so as to let out the whole herd of
swine on the main-deck, just at a moment when a group of the
officers were standing on the fore part of the quarter-deck. Of
course, the liberated pigs, delighted with their freedom, passed in
review under the very nose of our superiors, each with his mourning
knot displayed, grunting or squealing along, as if it was their express
object to attract attention to their domestic sorrow for the loss of
Shakings. The officers were excessively provoked, as they could not
help seeing that all this was affording entertainment, at their
expense, to the whole crew; for, although the men took no part in this
touch of insubordination, they were ready enough, in those idle times
of the weary, weary peace, to catch at any species of distraction or
devilry, no matter what, to compensate for the loss of their wonted
occupation of pommeling their enemies.
The matter, therefore, necessarily became rather serious; and the
whole gang of us being sent for on the quarter-deck, we were ranged
in a line, each with his toes at the edge of a plank, according to the
orthodox fashion of these gregarious scoldings, technically called
‘toe-the-line matches.’ We were then given to understand that our
proceedings were impertinent, and, after the orders we had received,
highly offensive. It was with much difficulty that either party could
keep their countenances during this official lecture, for, while it was
going on, the sailors were endeavouring, by the direction of the
officers, to remove the bits of silk from the legs of the pigs. If,
however, it be difficult—as most difficult we found it—to put a hog
into mourning, it is a job ten times more troublesome to take him out
again. Such at least is the fair inference from these two experiments;
the only ones perhaps on record,—for it cost half the morning to
undo what we had effected in less than an hour—to say nothing of
the unceasing and outrageous uproar which took place along the
decks, especially under the guns, and even under the coppers,
forward in the galley, where two or three of the youngest pigs had
wedged themselves, apparently resolved to die rather than submit to
the degradation of being deprived of their mourning.
All this was very creditable to the memory of poor Shakings; but, in
the course of the day, the real secret of this extraordinary difficulty of
taking a pig out of mourning was discovered. Two of the raids were
detected in the very fact of tying on a bit of black buntin to the leg of
a sow, from which the seamen declared they had already cut off
crape and silk enough to have made her a complete suit of black.
As soon as these fresh offences were reported, the whole party of
us were ordered to the mast-head as a punishment. Some were sent
to sit on the topmast cross-trees, some on the top-gallant yard-arms,
and one small gentleman being perched at the jib-boom end, was
very properly balanced abaft by another little culprit at the extremity
of the gaff. In this predicament we were hung out to dry for six or
eight hours, as old Daddy remarked to us with a grin, when we were
called down as the night fell.
Our persevering friend, being rather provoked at the punishment
of his young flock, now set to work to discover the real fate of
Shakings. It soon occurred to him, that if the dog had really been
made away with, as he shrewdly suspected, the butcher, in all
probability, must have had a hand in his murder; accordingly, he sent
for the man in the evening, when the following dialogue took place:—
“Well, butcher, will you have a glass of grog to-night?”
“Thank you, sir, thank you. Here’s your honour’s health!” said the
other, after smoothing down his hair, and pulling an immense quid of
tobacco out of his mouth.
Old Daddy observed the peculiar relish with which the butcher
took his glass; and mixing another, a good deal more potent, placed
it before the fellow, and continued the conversation in these words:
“I tell you what it is, Mr. Butcher—you are as humane a man as
any in the ship, I dare say; but, if required, you know well, that you
must do your duty, whether it is upon sheep or hogs?”
“Surely, sir.”
“Or upon dogs, either?” suddenly asked the inquisitor.
“I don’t know about that,” stammered the butcher, quite taken by
surprise, and thrown all aback.
“Well—well,” said Daddy, “here’s another glass for you—a stiff
north-wester. Come! tell us all about it now. How did you get rid of
the dog?—of Shakings, I mean?”
“Why, sir,” said the peaching rogue, “I put him in a bag—a bread
bag, sir.”
“Well!—what then?”
“I tied up the mouth, and put him overboard—out of the midship
lower-deck port, sir.”
 “Yes—but he would not sink?” said Daddy.
“Oh, sir,” cried the butcher, now entering fully into the merciless
spirit of his trade, “I put a four-and-twenty-pound shot into the bag
along with Shakings.”
“Did you?—Then, Master Butcher, all I can say is, you are as
precious a rascal as ever went about unhanged. There—drink your
grog, and be off with you!”
Next morning when the officers were assembled at breakfast in
the ward-room, the door of the captain of marines’ cabin was
suddenly opened, and that officer, half shaved, and laughing through
a collar of soap-suds, stalked out, with a paper in his hand.
“Here,” he exclaimed, “is a copy of verses, which I found just now
in my basin. I can’t tell how they got there, nor what they are about;
—but you shall judge.”
So he read the two following stanzas of doggerel:—

“When the Northern Confed’racy threatened our shores,

And roused Albion’s Lion, reclining to sleep,
Preservation was taken of all the King’s Stores,
Nor so much as a Rope Yarn was launched in the deep.

“But now it is Peace, other hopes are in view,

And all active service as light as a feather,
The Stores may be d—d, and humanity too,
For Shakings and Shot are thrown o’erboard together!”

I need hardly say in what quarter of the ship this biting morsel of
cock-pit satire was concocted, nor indeed who wrote it, for there was
no one but our good Daddy who was equal to such a flight. About
midnight, an urchin—who shall be nameless—was thrust out of one
of the after-ports of the lower deck, from which he clambered up to
the marine officer’s port, and the sash happening to have been
lowered down on the gun, the epigram, copied by another of the
youngsters, was pitched into the soldier’s basin.
 The wisest thing would have been for the officers to have said
nothing about the matter, and let it blow by. But angry people are
seldom judicious—so they made a formal complaint to the captain,
who, to do him justice, was not a little puzzled how to settle the affair.
The reputed author, however, was called up, and the captain said to
him—
“Pray, sir, are you the writer of these lines?”
“I am, sir,” he replied, after a little consideration.
“Then—all I can say is,” remarked the captain, “they are clever
enough, in their way—but take my advice, and write no more such
verses.”
So the affair ended. The satirist took the captain’s hint in good
part, and confined his pen to topics below the surface of the water.
As in the course of a few months the war broke out, there was no
longer time for such nonsense, and our generous protector, old
Daddy, some time after this affair of Shakings took place, was sent
off to Halifax, in charge of a prize. His orders were, if possible, to
rejoin his own ship, the Leander, then lying at the entrance of New
York harbour, just within Sandy Hook light-house.
Our good old friend, accordingly, having completed his mission,
and delivered his prize to the authorities at Halifax, took his passage
in the British packet sailing from thence to the port in which we lay.
As this ship sailed past us, on her way to the city of New York, we
ascertained, to our great joy, that our excellent Daddy was actually
on board of her. Some hours afterwards, the pilot-boat was seen
coming to us, and, though it was in the middle of the night, all the
younger mids came hastily on deck to welcome their worthy
messmate back again to his ship.
It was late in October, and the wind blew fresh from the north-
westward, so that the ship, riding to the ebb, had her head directed
towards the Narrows, between Staten Land and Long Island:
consequently, the pilot-boat,—one of those beautiful vessels so well
known to every visitor of the American coast,—came flying down
upon us, with the wind nearly right aft. Our joyous party were all
assembled on the quarter-deck, looking anxiously at the boat as she
swept past us. She then luffed round, in order to sheer alongside, at
which moment the main-sail jibed, as was to be expected. It was
obvious, however, that something more had taken place than the
pilot had looked for, since the boat, instead of ranging up to us, was
brought right round on her heel, and went off again upon a wind on
the other tack. The tide carried her out of sight for a few minutes, but
she was soon alongside, when we learned, to our inexpressible grief
and consternation, that, on the main-boom of the pilot-boat swinging
over, it had accidentally struck our poor friend, and pitched him
headlong overboard. Being encumbered with his great-coat, the
pockets of which, as we afterwards learned, were loaded with his
young companions’ letters, brought from England by this packet, he
in vain struggled to catch hold of the boat, and then sunk to rise no
more!
 CHAPTER VI.
DIVERSITIES IN DISCIPLINE.

It was our fortune in the Leander to change captains very frequently;

and, as most of the plans of those officers were dissimilar, the
perplexity which such variations produced is not to be described.
Fortunately, however, there is so much uniformity in the routine of
naval discipline, that, in spite of any variety in the systems
established by a succession of commanding officers, things do
somehow contrive to run on to their final purpose pretty well. It is true
the interests of the service often suffer for a time, and in a small
degree; but public-spirited and vigilant officers know well how to
extract lasting profit even from the unsettled, revolutionary state of
affairs which is apt to occur at these periods. On the other hand, it is
at these times also that the class called skulkers most easily shirk
their duty, while those who really like their business, are even at the
time more certain of being favourably noticed than at any other
moment; because it becomes obvious, that, without them, things
would not go on at all. Although the variety of methods, therefore,
introduced by different captains in succession, is apt to distract and
unhinge the discipline, it likewise teaches much that is useful—at
least to those who are on the alert, and who wish to improve.
I was too young and inexperienced, at that time, to profit by these
repeated changes, as I might have done had I been duly aware that
there were so many advantages to be found in observing their
effects. And it is chiefly on this account that I mention the
circumstance just now, in order to recommend young men to avoid
the very common practice, on board ship, of despising all the plans
introduced by the new officer, and lauding to the skies the practices
of the captain who has gone. It is not such an easy affair, let me tell
them, as they suppose, to regulate the internal affairs of a ship—
and, however clever they may fancy themselves, they will find their
best interest in trying, upon these occasions, not so much to
discover points of censure, as to discover, and impress on their
memory, topics of practical utility, hints for the solution of future
difficulties, and methods of turning their own resources to
professional account.
Even at this distance of time, and although most of the officers I
am now speaking of have long since been dead and gone, I still feel
that it would be a sort of disrespectful liberty in me, and perhaps not
very useful, to point out, with any minuteness of detail, those
particular points in their modes of management which struck me as
being faulty at the time, or which now seem worthy of
commendation. I shall merely mention a trait of character by which
two of them were contradistinguished from each other; and I do so
the more readily, as the example seems to contain a lesson nearly
as applicable, perhaps, to domestic matters, as to those of a stern
profession like the navy.
Whenever one of these commanding officers came on board the
ship, after an absence of a day or two, and likewise when he made
his periodical round of the decks after breakfast, his constant habit
was to cast his eye about him, in order to discover what was wrong
—to detect the smallest thing that was out of its place—in a word, to
find as many grounds for censure as possible. This constituted, in
his opinion, the best preventive to neglect, on the part of those under
his command; and he acted in this crusty way on principle.
The attention of the other officer, on the contrary, appeared to be
directed chiefly to those points which he could approve of. For
instance, he would stop as he went along, from time to time, and say
to the first lieutenant, “Now, these ropes are very nicely arranged;
this mode of stowing the men’s bags and mess kids is just as I wish
to see it.” While the officer first described would not only pass by
these well-arranged things, which had cost hours of labour to put in
order, quite unnoticed, but would not be easy till his eye had caught
hold of some casual omission, which afforded an opening for
disapprobation. One of these captains would remark to the first
lieutenant, as he walked along, “How white and clean you have got
the decks to-day! I think you must have been at them all the
morning, to have got them into such order.” The other, in similar
circumstances, but eager to find fault, would say, even if the decks
were as white and clean as drifted snow—“I wish to Heaven, sir, you
would teach these sweepers to clear away that bundle of shakings!”
pointing to a bit of rope yarn, not half an inch long, left under the
truck of a gun.
It seemed, in short, as if nothing was more vexatious to one of
these officers, than to discover things so correct as to afford him no
good opportunity for finding fault; while to the other, the necessity of
censuring really appeared a punishment to himself. Under the one,
accordingly, we all worked with cheerfulness, from a conviction that
nothing we did in a proper way would miss approbation. But our duty
under the other, being performed in fear, seldom went on with much
spirit. We had no personal satisfaction in doing things correctly, from
the certainty of getting no commendation. The great chance, also, of
being censured, even in those cases where we had laboured most
industriously to merit approbation, broke the spring of all generous
exertion, and, by teaching us to anticipate blame, as a matter of
course, defeated the very purpose of punishment when it fell upon
us. The case being quite hopeless, the chastisement seldom
conduced either to the amendment of an offender, or to the
prevention of offences. But what seemed the oddest thing of all was,
that these men were both as kind-hearted as could be, or, if there
were any difference, the fault-finder was the better natured, and in
matters not professional the more indulgent of the two. The line of
conduct I have described was purely a matter of official system, not
at all of feeling. Yet, as it then appeared, and still appears to me,
nothing could be more completely erroneous than the snarling
method of the one, or more decidedly calculated to do good, than the
approving style of the other. It has, in fact, always appeared to me an
absurdity, to make any real distinction between public and private
matters in these respects. Nor is there the smallest reason why the
same principle of civility, or consideration, or by whatever name that
quality be called by which the feelings of others are consulted,
should not modify professional intercourse quite as much as it does
that of the freest society, without any risk that the requisite strictness
of discipline would be hurt by an attention to good manners.
 This desire of discovering that things are right, accompanied by a
sincere wish to express that approbation, are habits which, in almost
every situation in life, have the best possible effects in practice. They
are vastly more agreeable certainly to the superior himself, whether
he be the colonel of a regiment, the captain of a ship, or the head of
a house; for the mere act of approving, seldom fails to put a man’s
thoughts into that pleasant train which predisposes him to be
habitually pleased, and this frame of mind alone, essentially helps
the propagation of a similar cheerfulness amongst all those who are
about him. It requires, indeed, but a very little experience of soldiers
or sailors, children, servants, or any other kind of dependents, or
even of companions and superiors, to shew that this good-humour,
on the part of those whom we wish to influence, is the best possible
coadjutor to our schemes of management, whatever these may be.
The approving system is also, beyond all others, the most
stimulating and agreeable for the inferior to work under. Instead of
depressing and humiliating him, it has a constant tendency to make
him think well of himself, so long as he is usefully employed; and as
soon as this point is gained, but seldom before, he will be in a right
frame of mind to think well of others, and to look with hearty zeal to
the execution of his duty. All the burdens of labour are then
lightened, by the conviction that they are well directed; and, instead
of his severest tasks being distasteful, they may often, under the
cheering eye of a superior who shews himself anxious to commend
what is right, become the most substantial pleasures of his life.
I need scarcely dwell longer on this subject, by shewing that
another material advantage of the approving practice consists in the
greater certainty and better quality of the work done by willing hands,
compared to that which is crushed out of people by force. No man
understood this distinction better than Lord Nelson, who acted upon
it uniformly,—with what wonderful success we all know. Some one
was discussing this question with him one day, and pointing out the
eminent success which had attended the opposite plan, followed by
another great officer, Lord St. Vincent:—
“Very true,” said Lord Nelson; “but, in cases where he used a
hatchet, I took a penknife.”
 After all, however, it is but too true, that, adopt what course we will
of commendations or other rewards, we must still call in punishments
to our assistance, from time to time. But there can be little doubt that
any well-regulated system of cheerfulness, and just approbation of
what is right, followed not from caprice, but as an express duty, gives
into our hands the means of correcting things which are wrong, with
greater effect, and at a much less cost of suffering, than if our
general habit were that of always finding fault. For it is obvious, that
when affairs are carried on upon the cheerful principle above
described, the mere act of withholding praise becomes a sharp
censure in itself—and this alone is sufficient to recommend its use. It
doubles the work done, by quickening the hands of the labourers—
doubles the happiness of all parties, both high and low—and it may
also be said to double our means of punishing with effect; for it
superadds a class of chastisements, dependent solely upon the
interruption of favours, not upon the infliction of actual pain. The
practical application of these rules to the ordinary course of naval
discipline I shall probably have frequent opportunities of shewing.
In the mean time, I shall merely remark, that in every situation in
life, perhaps without any exception, much of our happiness or
misery, as well as much of our success in the world, depends less
upon the circumstances about us, than upon the manner in which, as
a matter of habit and principle, we choose to view them. In almost
every case there is something to approve of, quite as distinct, if we
wish to see it, as there is of censure, though it may not otherwise be
so conspicuous. It will, of course, very often be quite necessary to
reprobate, without any sort of qualification, what passes before us;
still, without in the smallest degree compromising our sense of what
is wrong, there will always be a way—if there be a will—of
expressing such sentiments that shall not be unsuitable to the
golden precept which recommends us to take a cheerful view of
things.
There is one practical maxim, trite, indeed, though too little acted
upon, but which bears so directly on this subject, that I wish
exceedingly to urge it upon the notice of my young friends, from its
being calculated to prove of much use to them in the business, as
well as the true pleasures of life. In dealing with other men—no
matter what their rank or station may be—we should consider not so
much what they deserve at our hands, as what course is most
suitable for us to follow.
“My lord,” says Polonius to Hamlet, in speaking of the poor
players, “I will use them according to their desert.”
“Odd’s bodikin, man, much better!” is the answer of the judicious
and kind-hearted prince. “Use every man after his desert, and who
shall ’scape whipping? Use them after your own honour and dignity:
the less they deserve, the more merit is in your bounty.”
Most people, however, reverse this beautiful maxim, which
breathes the very soul of practical charity, and study to behave to
others in a manner suitable to the desert of those persons, while
they leave out of the question entirely the propriety and dignity of
their own conduct, as if that were a minor, and not the primary
consideration! Does not this occur every time we lose our temper? At
all events, the maxim applies with peculiar force on board ship,
where the character and conduct of every officer are daily and hourly
exposed to the searching scrutiny of a great number of persons who
have often little else to do but watch the behaviour of one another.
It may safely be asserted, indeed, that in no instance whatsoever
can we exercise any permanent or useful influence over the
opinions, feelings, or conduct of others, unless in our intercourse
with them we demean ourselves in a manner suitable to our own
station; and this, in fact, which, in the long run, is the measure of all
efficient authority, is also the principal circumstance which gives one
man the ascendency over another, his equal in talents and
information, and whose opportunities are alike. It is probably to the
same class of things that one man owes his transcendent popularity
and success in society, while another, equally gifted, and enjoying
similar opportunities, is shunned or neglected. If we hear a person
constantly finding fault—however much reason he may have on his
side—we take no pleasure in his company. We soon discover, that if
there be two things presented to his view, one which may be made
the subject of praise, the other of censure, he will catch at the
disagreeable point, and dwell upon it, to the exclusion of that which
is agreeable, although the circumstances may not be such as to
have required him to express any comparative opinion at all. And as
the taste for finding fault unfortunately extends to every thing, small
as well as great, constant food is sure to be furnished, at every turn,
to supply this disparaging appetite. If the sky be bright and clear, the
growler reminds you that the streets are dirty under foot;—if the
company be well selected, the dinner good, the music choice, and all
things gay and cheerful, he forces upon your attention the closeness
of the rooms, the awkward dress of one of the party, or the want of
tune in one of the strings of the harp. In speaking of the qualities of a
friend, your true snarler is certain to pick out the faults, to dash the
merits; and even when talking of himself, he dwells with a morbid
pleasure on his want of success in society, his losses in fortune, and
his scanty hopes of doing any better in future. The sunshine of day is
pale moonlight to such a man. If he sees a Sir Joshua, it is sure to
be faded;—the composition and execution he takes care not to look
at. If he hears of a great warrior or statesman, whose exploits have
won the applause of the whole world, he qualifies the admiration by
reference to some early failure of the great man. In short, when we
find ourselves in such a person’s company, we feel certain that the
bad side of every thing will inevitably be exposed to us. And what is
the result? Do we not shun him? And if we should have the means of
introducing him to others, or of putting him into a situation to benefit
himself and the public, are we not shy of trusting him with a degree
of power which he appears determined shall not be productive of
good?
The truth is, that by an involuntary process of the mind, we come
to judge of others, not nearly so much by direct examination as by
means of the reflected light which is sent back from the objects
surrounding them. If we observe, therefore, that a man’s general
taste is to find fault rather than to be pleased, we inevitably form the
conclusion that he is really not worth pleasing; and as he is not likely
to gratify others, we keep him, as much as we can, out of the way of
those we esteem.
 In very many cases, however, probably in most cases, this temper
is merely a habit, and may, at bottom, often be quite unsuitable to
the real character. So much so, that if the opposite practice, from
whatever motive, be adopted by the same person, even where the
disposition may fundamentally not be good, the result will often be a
thousand times more amiable and useful, not only to the party
himself, but to all those with whom he has any dealings; and his
companionship will then be courted, instead of being shunned, as it
had been before.
In the free and open world of busy life, men are generally made so
fully sensible, sooner or later, of the truth of these maxims, that few
of the growling tribe are ever known to advance far in life. But on
board ship, where the distinctions of rank are strongly marked, and
the measure of each man’s authority exactly determined by
established laws and usages, officers are frequently much too slow
to discover that the principles above adverted to are applicable to
their own case; and thus they sometimes fling away advantages of
the highest price, which lie easily within their reach, and adopt
instead the cold, stern, and often inefficient operations of mere
technical discipline.
This very technical discipline, indeed, like any other machinery, is
admirable if well worked, but useless if its powers are misapplied. It
is not the mere elastic force of the steam that gives impulse to the
engine, but a due regulation of that elasticity. So it is with the use of
that mysterious, I had almost said magical sort of power, by which
the operations of moral discipline are carried on, especially at sea,
where the different component parts of the machine are so closely
fitted to one another, and made to act in such uniform order, that no
one part can go far wrong without deranging the whole.
I would fain, however, avoid narrowing the principle to any walk of
life, though its operation may be more obvious afloat than on shore.
And any young person, just setting out in the world, whatever his
profession be, will do well to recollect, that his own eventual
success, as well as happiness in the mean time, will mainly depend
upon his resolute determination to acquire the habit of being pleased
with what he meets, rather than of being sharp-sighted in the
discovery of what is disagreeable. I may add, that there is little or no
danger of the habit recommended degenerating into duplicity; for, in
order to its being either useful in the long run, or even agreeable at
the moment, its practice, like every thing else that is good, must be
guided throughout by sterling principle.
 CHAPTER VII.
GEOLOGY—NAUTICAL SQUABBLES.

About this period I began to dabble a little in geology, for which

science I had acquired a taste by inheritance, and, in some degree,
from companionship with more than one of the Scottish school, who,
at the beginning of this century, were considered more than half-
cracked, merely for supporting the igneous theory of Dr. Hutton,
which, with certain limitations and extensions, and after thirty years
of controversy, experiment, and observation, appears to be now
pretty generally adopted. Sailors, indeed, have excellent
opportunities of making geological observations, for they have the
advantage of seeing Nature, as it were, with her face washed, more
frequently than most other observers; and can seldom visit any
coast, new or old, without having it in their power to bring off
something interesting to inquirers in this branch of knowledge. That
is, supposing they have eyes to see, and capacity to describe, what
meets their observation. Some people cannot go beyond a single
fact or two actually lying under their very noses; and you might as
well expect them to fly as to combine these particulars, or to apply
them to the purposes of science at large. Others, again, from the
same want of accurate comprehension, or from sheer mental
indolence, jump at once from the most trifling local circumstances to
the broadest and most unwarranted generalisations.
It would be difficult, if not quite impossible, by dint of any number
of precepts, to drive geology, or any other kind of instruction, into the
noddles of some folks; so that it will often seem an even chance with
a blockhead, whether, when he is obliged to think, he will generalise
too much or too little. I remember, for example, once lying at anchor,
for some weeks, in the harbour of Vigo, on the west coast of Spain,
during which time, for a piece of fun, the first lieutenant desired one
of the youngsters on board to write a letter to his friends at home.
 “What in the world, sir, am I to say?” asked the noodle of a fellow,
after pondering over the subject for a long time.
“Say?—Why, describe the country, and the manners of the people
—tell how they behaved to you.”
To work went the youth, sorely bothered; and though he had been
on shore many times, he could extract nothing from his memory. The
first lieutenant, however, who was inexorable, insisted upon the letter
being written, and locked him up in his cabin till he intimated, by a
certain signal, that the epistle was ready for inspection. The following
was the result of four hours’ painful labour:—
“All Spain is hilly—so is this. The natives all wear wooden shoes,
and they are all a set of brutes, of which I take this to witness, that
one of them called me a Picaroon.
“I remain, &c.”
Although geology be a topic often intensely interesting on the spot,
it is not always easy to give it this character to people at a distance,
who care very little whether the world has been baked or boiled, or
both, or neither. Most persons, indeed, remain all their lives quite
indifferent whether the globe has come into its present shape by
what is called Chance, that is, I suppose, by means which we cannot
investigate, and can only guess at,—or whether its various changes
are susceptible of philosophical examination, and their history of
being recorded with more or less precision. The sound geologist of
the present day, it will be observed, professes to have nothing to do
with the origin of things, but merely investigates the various physical
revolutions which have taken place on the earth’s surface, by the
instrumentality of natural causes. The great charm of this fascinating
science, accordingly, though it may be difficult to say why, consists in
the manner in which the Reason and the Imagination are brought
together, in regions where two such travellers could hardly have
been expected to meet.
Many practical and popular questions also mingle themselves up
with the scientific inquiries of geology. I remember, for instance, even
when a boy, taking a great interest, on this account, in the plaster of
Paris quarries of Nova Scotia. This formation shews itself generally
above ground, and is of a dingy white colour, the parts exposed to
the air being crumbly or decomposed. The workmen having removed
the superincumbent earth, and the rotten rock, as they call it, blast
the solid gypsum with gunpowder, and, having broken it into blocks
sufficiently small to be handled, sell it to the American dealers. A
number of vessels are daily employed in carrying it to New York,
Philadelphia, and Baltimore. In my early notes, I find it gravely
stated, as a thing generally understood, that most of this gypsum
was sold to the millers in the United States, for the purpose of
adulterating their flour! Prejudice apart, however, the fact is quite the
reverse of what I believed in my youth; for, by an ingenious system
of regulations, the Americans contrive that the best quality should
have an advantage over bad in leaving the country. Such, indeed, is
the success of these measures, that I can safely say I never saw a
barrel of it that was not excellent.
Besides this capital flour, the Americans export biscuit of a
delicious quality to all parts of the globe; and those only who have
known the amount of discomfort produced by living on the
‘remainder biscuit after a voyage,’ perhaps not good of its kind
originally, can justly appreciate the luxury of opening a barrel of
crackers from New York! By the way, it is a curious and not
unimportant fact in nautical affairs, though only discovered of late
years, that the best way to keep this description of bread is to
exclude the air from it as much as possible. In former times, and
even for some years after I entered the navy, the practice was, to
open the bread-room frequently, and, by means of funnels made of
canvass, called windsails, to force the external air amongst the
biscuit, in order, as was supposed, to keep it sweet and fresh.
Nothing, it now appears, could have been devised more destructive
to it; and the reason is easily explained. It is only in fine weather that
this operation can be performed, at which seasons the external air is
generally many degrees hotter than the atmosphere of the bread-
room, which, from being low down in the ship, acquires, like a cellar,
a pretty uniform temperature. The outer air, from its warmth, and
from sweeping along the surface of the sea, is at all times charged
with a considerable degree of vapour, the moisture of which is sure
to be deposited upon any body it comes in contact with, colder than
the air which bears it along. Consequently, the biscuit, when
exposed to these humid currents, is rendered damp, and the process
of decay, instead of being retarded, is rapidly assisted by the
ventilation. This ancient system of airing is now so entirely exploded,
that in some ships the biscuit is placed in separate closed cases, in
which it is packed like slates, with great care, and the covers are
then caulked or sealed down. By this contrivance, no more biscuit
need be exposed than is absolutely necessary for the immediate
consumption of the crew. If I am not mistaken, this is the general
practice in American men-of-war, and it certainly ought to be adopted
by us.
I remember once, when sailing in the Pacific Ocean, about a
couple of hundred leagues to the south of the coast of Peru, falling in
with a ship, and buying some American biscuit which had been more
than a year from home. It was enclosed in a new wine puncheon,
which was, of course, perfectly air-tight. When we opened it, the
biscuit smelled as fresh and new as if it had been taken from the
oven only the day before. Even its flavour and crispness were
preserved so entire, that I thought we should never have done
cranching it.
We were not particularly fortunate in making many captures on the
Halifax station, in our early cruises, after the war broke out. But the
change which the renewal of hostilities made in our habits was great.
Instead of idly rotting in harbour, our ship was now always at sea, on
the look-out,—a degree of vigilance, which, as will be seen, had its
reward in due season. In the meantime, we discovered that a
midshipman’s life was full of interest and curiosity, especially to those
who thirsted to see new countries and new climates. Of this matter of
climate, I find a characteristic enough touch in one of my early
letters.
“We have been on a cruise for many months; but we did not take a
single prize, although all the rest of the ships of the station have
been making captures. I hope we shall be more fortunate next time,
as we intend to go to a better place. Our last cruise carried us a long
way to the southward, where the weather was so very hot, that it
became impossible to do any thing in comfort, night or day. In the
night time we could hardly sleep, and in the day we were scorched
by the sun. When our candles were lighted, they melted away by
degrees, and often tumbled on the table by their own weight, or,
perhaps, fell plump into the victuals!”
Even at this distance of time, I have a most painfully distinct
recollection of these dirty tallow candles in the midshipmen’s birth—
dips, I think, they were called—smelling of mutton fat, and throwing
up a column of smoke like that from a steamboat’s chimney. These
‘glims’ yielded but little light, by reason, possibly, of a huge wick
occupying more than half the area of the flame, and demanding the
incessant application of our big-bellied snuffers to make the
darkness visible.
This, in its turn, reminds me of a piece of cock-pit manners, which
truth obliges me to divulge, although, certainly, not very much to our
credit. It was the duty of the unfortunate wight who sat nearest the
candle—grievously misnamed the ‘light’—to snuff off its monstrous
cauliflower of a head from time to time; and certainly his office was
no sinecure. Sometimes, however, either from being too much
absorbed in his book, or from his hand being tired, he might forget to
‘top the glim,’ as it was called—glim being, I suppose, a contraction
of the too obvious word glimmer. On these occasions of neglect,
when things were returning fast to their primeval darkness, any one
of the company was entitled to call out “Top!” upon which all the rest
were bound to vociferate the same word, and he who was the last to
call out “Top!” was exposed to one of the following disagreeable
alternatives—either to get up and snuff the candle, at whatever
distance he might be seated, or to have the burning snuff thrown in
his face by any one who was within reach, and chose to pinch it off
with his finger and thumb. It is true there was always some trouble in
this operation, and some little risk of burning the fingers, to say
nothing of the danger to His Majesty’s ship; but the delightful task of
teaching a messmate good breeding, by tossing a handful of burning
tallow-candle snuff in his eyes, was, of course, a happiness too great
to be resisted.