■■ ■ ■ ■■ ■ ■■ ■■■ ■ ■■■ ■ First

Edition ■ ■ ■■
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/download/ebook-47298748/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

■■■■■■■■■■ ■■■■ ■■■ ■■■■■■■■■■■ B1 B2 3rd Edition ■

■■■■■■■■■

https://ebookstep.com/download/ebook-29840068/

Ritorno alle origini B1 B2 Primi Racconti 1st Edition

Valentina Mapelli

https://ebookstep.com/product/ritorno-alle-origini-b1-b2-primi-
racconti-1st-edition-valentina-mapelli/

Nuevo Prisma Fusión B1 B2 libro del alumno 1st Edition

Equipo Nuevo Prisma

https://ebookstep.com/product/nuevo-prisma-fusion-b1-b2-libro-
del-alumno-1st-edition-equipo-nuevo-prisma/

Una grammatica italiana per tutti 2 edizione aggiornata

2020 B2 B2 1st Edition Alessandra Latino Marida
Muscolino

https://ebookstep.com/product/una-grammatica-italiana-per-
tutti-2-edizione-aggiornata-2020-b2-b2-1st-edition-alessandra-
latino-marida-muscolino/
På nivå grammatikk i norsk som andrespråk B1 Terskel B2
Oversikt 1st Edition Gølin Kaurin Nilsen

https://ebookstep.com/product/pa-niva-grammatikk-i-norsk-som-
andresprak-b1-terskel-b2-oversikt-1st-edition-golin-kaurin-
nilsen/

Nuevo Prisma fusión B1 B2 libro del profesor 1st

Edition Paula Cerdeira María José Gelabert Equipo Nuevo
Prisma

https://ebookstep.com/product/nuevo-prisma-fusion-b1-b2-libro-
del-profesor-1st-edition-paula-cerdeira-maria-jose-gelabert-
equipo-nuevo-prisma/

Aula Internacional Plus 4 B2 1 1st Edition Difusión

https://ebookstep.com/product/aula-internacional-plus-4-b2-1-1st-
edition-difusion/

Edito B2 4e édition 4th Edition Myriam Abou-Samra

https://ebookstep.com/product/edito-b2-4e-edition-4th-edition-
myriam-abou-samra/

Nuevo Prisma fusion B1 B2 libro de ejercicios 1st

Edition Amelia Guerrero Ana Hermoso Alicia López Y
David Isa

https://ebookstep.com/product/nuevo-prisma-fusion-b1-b2-libro-de-
ejercicios-1st-edition-amelia-guerrero-ana-hermoso-alicia-lopez-
y-david-isa/
ஆ ப ைஜ லா

அ கலா
வரலா
 எ தா நா உ ள ஒ ண நா
ண இ இைற க ப ைர ேபால
எ இ வ றாத ெத க ைத
இ தா இல ேசாப இல ச வ ய
எ இைற ெத
இைறவன கைழ எ லா இட க பர வைத
பா ெகா ேற நா
ெமௗனமா
*
அ கலா
 சம பண .

ேஜா ரா , கேரா யா ,
அ மா , அ மா ,
அ னயா ேக , அ ட ெப ேடா ,
ெக ேம , க ட ேடா ,
ெர னா ஷான , ரய ஃ ேயாட ,
ெபேனா ெப , ெப யா ,
ெஜ ஆல , ெஜ ஆல

ஆ ேயா
Contents
வாச ஒ ட

1. அ த ேதச

2. ெத ெவ லா உ கட

3. யா ைட

4. இ ட க ; பா ப க

5. ஆழமான அ வார

6 யவைன வைன த ப

7. ேவ ைவ ேவ ட

8 ஷ , ஷய

9. தா த ண

10 க கன க

11 சாதைனக த ைல

12. ய , வா த

13 பா வ க

14 ரா ெக ராஜா க

15 தைலவ அைமயா

16 மரண க , ரண க

17 ேதா ேய ெவ த ப

18. ெவ வசமான

19 ரதம பாரா , ப ம ஷ

20 இட , தட

21 ரா ெக ர

22 பயண க , இல க

23 அ ப ைச

24 ேபா ரா

25, இ யா 2020
26 ஜனா ப கலா

26, ஷாரா ட ஒ ெபா .

27, இ லா நாடா ம ற

28, கலா , ைற

29, வ ட ஒ ெபா

30, கலா ைனவா ற

31 ம த கைள ேந தவ

32, இைளஞ க கான கலா உைர

33 அ ந லதா ெக டதா ?
34 மத , ம த .
35 ய எ ண க ட ெவ கா க ‘:
36 எ ைம அகரா .
37 ம வ கலா ர .
38, நா தா கலா ேப ேற

39, ஊழ த பா ைவ

40, அ கலா ேந ைம

41, க த பா ைவ

42 மாணவ க ஒ மட

43, இைளஞேன உ ேவக ெகா

44, ேக ப

45 மாணவ ேதாழ

46 கலா இர க ண .
47 கலா , க

48, இல ைக , கலா .
49 கல ைரயாட கலா .
50 கலா பா ைவ

51 கலா , க ைத

52 அெம கா ழ ைதக ட .
53 ற , கலா

54 கலா , த .
55 , யாக இ ! ேபா

56 அ ர ைவ த க

57 கல க த க

58 அ கலா பல ன

59, கலா எ ஆ ய

60, அ சய க நாயக .
61 கலா , க த க .
62 கலா ேகாப

63 ய டால ேக .
64 ம சன க .
65, மரண எ ய ேக க

66, கலா ேப க

67 கலா ப இவ க ...
68, கலா ெபா ெமா க

69, க ம யாைதக .
70 கலா க

71, உபசார க ைத

72 அ கலா த ப க .
73 க தா ச
வாச ஒ ட

க ஞ ேச ய எ ய "வ ேயார ந " க ைத ப ேத . க

ற பாக இ த . அ தமா எ த க ஞ பாரா க .
ஆ.ெப.ெஜ அ கலா .
மா 2003
க த ைத ப ேத . ய பாக இ த . நா
ஜனா ப யாக இ ஒ வ ஒ க ைதைய ப அைத பாரா
ஒ க த ேபா றா எ ெச மைல க ைவ த .
இ தைன அ என க ைத ெதா அ ல. நா
ம சன கா அ ய க ைத அ ல. "உலக த ெமா
அற க டைள" ெவ ட ஆ மல . அ இட ெப த என
க ைத தா ர ெட பாரா .
கலா அவ க ைடய எ ைமைய , ேந ைமைய , இல ய
ஆ வ ைத ேநர யாக ெகா ள ய ஒ அ பவமாக அ
அைம த .
ஏ கைண ம த , ம க ஜனா ப , மாணவ க ந ப , அ
ஞா என ெதாட ற அவ ைடய அைடெமா க அவ ைடய
ஆ ைமைய பைறசா ெகா ேட இ றன.
ஒ சாமா யனாக, ம தேநய ெகா ட எ ய ம தனாக எ ைன
வ க த கலா அவ க ைடய எ ைம , ப , ேந ைம தா .
அ த ஷய கைள க பா தா கலா ஒ
சாதாரண வரலா தைலவ . ஆனா இ த ணா சய க தா
அவைர வரலா கைள தா ய வ கா யாக மா ய .
இ ைறய தைல ைற , அ த தைல ைற , இ வ ற
ம க ன கலா ட எைத க ெகா றா கேளா இ ைலேயா
இ த ஷய கைள க ெகா ள ேவ என
ேற .
இ த எ வத த ைம காரண கலா அவ க ைடய
சாதைனகைள ப ய வத ல, அவர ணா சய க ேம
ெவ ச அ பேத. கலாைம பல க வ
இ ைறய ழ அவ ைடய ணா சய கைள ைல ப வேத
யமானதாக ப ற .
எ லா மத கேளா பய , தன மத ந ைககைள
ெகா காம , ஆனா எ லா மத ன ேந க ய ம தராக
கலாமா வாழ தெத ஏ ந மா வாழ யா ? எ ேக
ஒ ெவா நப எழ ேவ .
ஒ இ ந ல இ வாக ேவ , ஒ இ லா ய ஒ ந ல
இ லா யராக ேவ , ஒ தவ ந ல தவராக ேவ .
இ ேவ நா மனமா ற எ ெசா ன அ ைன ெதேரசாைவ
ேபால ஒ வா ைகைய கலா வா றா .
வான வ ட பற தா , ையேய உ பா க
க க கலா ட இ தன. ஒ ம ைவ ேபால தைரேயா
தைரயாக தவ சக ம த உண கைள , உற கைள
தன இதய ஏ ணா சய கலா ட இ த .
இல ச ேப உல ற கலா
இல ய இ ேய இற கலா
உைன ேபா யா அ கலா
ெசா சலா சலா

என கலா மரண ேபா க ய மன கேள கலா வா த

வா ைக சா . ஒ ம த ைடய வா ைகைய அவ ைடய
மரணேம ெசா ற . கலா வா ைகைய அ ேவ ெசா ன .
இ ப எ ைமயாகவா வா தா எ ஷயேம அவர மரண
தா ர ட ேபச ப ட . நா எ ைமயானவ என ேபா ட
அ ெப ைம பாரா உல , ெபய ேகா, க ேகா
ஆைச படாத கலா இய அசா யமான . க ர ெகா
ச ய ெச தா ட ந ப யாத ஒ எ ய வா ைகைய அவ
வா றா .
அவ ைடய வா ைக ஆ க ைத , அ யைல , ம த ைத
ஒ ேந ேகா இைண த . எ த தமான ேராத க அ
இ க ைல. ஒ உ ைமயான ஆ கவா எ ப இ பா என
அ ெகா ள ம க அவ ஒ கல கைர ள .
"ஒ வ தைலவனாக னா அவ எ ேலா ப யாளனா
இ க " எ ற இேய வா ைத. அ த வா ைத
வா ைக வ வ ேபால ற அ கலா எ இ லா ய
வா ைக. அ த வா ைகைய க டைம க உத ற பல
இ தைலவ க ஆேலாசைனக . இைத ட ெப ய ஆ க
ைக க எத ?
ந ல தைலவ கைள ப ய கைள ெவ ச க ந ைம
ெச ய ேவ எ த யாத தாக ெகா டவ ேதாழைம ப
அவ க . கலா ப ஒ எ க எ ெசா னேபா
அைதேய தா ெசா னா . கலா வா ைக ெவ ச பல ைடய
வா ைக க ழேவ . அத காக ஒ எ க .
இ த கலா வா ைகைய ெம ைமயா ெதா ெச
அவ ல ச க ெசா ல ேவ ய ெச கைள ஆழமா
ப ெச ற . இ த என ஒ க ெப ய அ பவ . கலாைம
ப ய ப ேவ தகவ கைள வா ய க ைட த வா .
இ த உ வா க உத ய ந ப வாச நா கர
அவ க , ம ற ந ப க , க , ப ைகக ,
இைணயதள க , கலா ட ப த நப க , உலக த
ெமா அற க டைள ெந சா த ந க .
"கலா ப ஒ கைத ெசா க டா " என ேதா ெதா ய மக
ெர னா , மக ரய ெபஷ ந க . அவ க தா
ம கைள எ ப க டைம கேவ எ பைத க
ெகா றா க . எ எ க எ ேபா ைணயாக ,
வ வாக எ மைன ெட லா அவ ெப ேறா
ெஜபம ம ராஜ மா ெந சா த ந க .
ஒ நப ைடய வா ைக ப னரா தா க டைம க ப ற
எ பைதேய கலா வா ைக நம ெசா ற . இைறவைன
ைமயமாக ெகா , ெப ேறா வைனதலா உ வாவேத ப .
அ தைகய ப க அைமய ெப றவ க எ ைன ேபால
பா யசா க . எ ைன நானா ய எ ைன கைர த த ைத
தாைசய , உ கல த அ ைன ேம ப எ ேநச ய
ெட லா, கனகரா , மல , ஜய மா , மலா, எ . ெச , கலா,
. ெச , ஆ ட , ைஷலஜா, வள , ெஜபா ஆ ேயா அவ க
ப ன எ உ கல த ந க .
களா ஆயபய எ ன எ ேக பவ க கலா அவ க
வா ைக அ பவ கேள சா . அவைர ஒ ல கேள
க டைம றன. அேத ேபால இ த உ க வா ைக
ஏேதா ஒ ப க ைத ெதா எ ந ைக என .
அ ன எைன கர நட எ லா வ ல இைறவ
அைன கைழ சம ேற .
இ இ த உ க ைடய .
வா க ட
ேச ய
writerxavier@gmail.com
 1. அ த ேதச

அ த ெச வ வா ஸ கதைவ த யேபா யா ந ப ைல.

வா ஸ கண ேதா வ ஏேதா ஒ ஏமா ெச
எ ேற ைன தா க .
உ ேரா, இ பவ க இற ேபானதா வத க
பர வத ெபய ேபான தா வா ஸ எ பைத ெசா ெத ய
ேவ ய ைல. அ ப தா எ ேலா ைன தா க . நா அ த
ெச ைய அ ப தா சலன லாம கட ேபாேன .
ஆனா அேத ெச பல ட வ கதைவ
த யேபா தா ஷய உ ைமயா இ ேமா எ பத ட
எ ேலாைர ெதா ெகா ட . அவசர அவசரமாக இைணய தள க
ற க ப டன. தள க ெகா ைட எ ெந வ பா அ த
ெச ைய ' ேர ' என ன தன.
பத ேபான ம க அவசர அவசரமாக ெதாைல கா ைய ற தா க .
ெதாைல இ தவ க க ேபா ெச "ேஹ ..
ேசன ேபா .. ேசன ேபா " என அவசர ப னா க . இர
உண தயா ெகா த ெப க , ய
ெகா த அ மா க ேசன னா அ ேக அ த
ெச ெகா ெட கா ேபால பரபர பா
ெகா த .
ம க இர உணைவ மற தா க . யைல மற தா க . சா ட
மற தா க . எ ேலா ைடய க க அவ கைள அ யாமேலேய
க எ பா த . இதய ஏேதா ஒ பாறா க ைல ர
ைவ த ேபால பார வ அம த .
அ த ெச உ ைம தா .
அ கலா இற டா .
ெதாைலேப க டாம ெகா தன. ஃேப ப க க
பத ட ைத ப க இற ெகா தன. கண கான
வா ஸ ெச க ஒ ெவா மா ேபா ைர
ெகா தன. ட க ஒ ேவக ெச கைள ெம
வ அ ெகா தன.
அ கலா மைற டா .
ஒ ெவா ப த க க த ேசாக ைத ேபால அைத
பா தன. ஒ ெவா இைளஞ தன கல கைர ள அைண
ேபான ேபால த மா னா . இ ய ேதசேம அ த இர க
க ட .
ஜூைல 27, 2015 ஆ இர . வரலா தன க ப க அ த
உய த ம த ெபயைர எ ைவ த . இ யா ப ேனாராவ
ஜனா ப தன வா ைகைய எ கட ைகயா
ைவ க ப டா .
'ந லா தாேன இ தா . எ னா ?' எ பேத ெப பாலான வா க
த யர வா ைதயா இ த . அவ கைள ெபா தவைர
அ கலா மரண அ பா ப டவ .
இ ய ேதச மத கைள தா உ உ ராக ேந த இ வ
உ . ஒ அ ைன ெதேரசா. இ ெனா வ அ கலா .
அ ைன ெதரசா, ெசா த நா இ த நா வ தவ . ஏைழக பரம
ஏைழகைள ேத ேபா அவ க காகேவ தன வா ைகைய
அ ப தவ . ஏைழக காக ெச ெசய கேள இைறவ கானைவ
எ ப அவ த ந ைக ைவ தா . இேய பா அ த
ந ைக , ஈ பா , ப , வாச ைவ தவ . இேய ேவ
தன மணவாள , தன ப என வா ைகைய அைம
ெகா டவ . ஆனா ற மத கைள ஒ ேபா ெவ காதவ . ப
உ ச க தவ .
அ கலா அ ப ேய. இ லா ய தைனக ,
ந ைகக ஊ ேபானவ . ெதா ைக ெச ய எ த நா
தவறாதவ . அ லா ேம ெகா ட ப ைய கைட வைர
ைக டாதவ . ஆனா தன வா ைகைய அவ ற மத
ெவ க ேகா, ய மத ர சார ேகா பய ப தேவ ைல.
அவ ைடய ப ெய லா மாணவ க ம ச க ேன ற
சா ேத இ த . ப ெவ ப ள தா வா ைகைய அைம
ெகா டவ .
அதனா தா இ யாேவ அ த . அ த ழக காரரான
அ கலா த ெமா த யாத தாக ைவ தா .
எனேவ த ெமா ேய அவ கா க ட .
ம நா ப ைகக த ப க க ெச ைய ஈர ட
ெவ டன. அ கலா இ ேம ந ட இ ைல எ ெச
ப ைக வ ேப பாமர க அைனவ ெத த
ெச யா த .
தன வா ைகைய மாணவ க காக அ ப தவ , தன கைட
னா ட மாணவ க னா ேமைட றா எ ப
எ தைன ெப ய பா ய . எ தைன ெப ய ெத வ த அ !
இைச கைலஞ க தா இைச ெகா ேபாேத இற ட
ேவ என வா க . காதல க த க காத ம
தைலைவ ேபாேத உ யாதா என காத க ைத
வ பா க . ந ெகா ேபாேத இற ட ேவ என
ந ஊ ேபானவ க மனதார ெசா வா க .
எ ேலா எ லா வா ப ைல. அ கலா வா த .
அவ தன கைட னா ைய ட மாணவ க னா
ெசல டா எ ப ல க ைவ ற . அ ேமகாலயா இ தா
அ கலா . ேமகாலயா தைலநக லா . மா ஒ றைர
இல ச ம க வ ஒ ப . ழ கா ய கா லா என
அைழ க ப இட அ . ெலன கா ர வ இட .
ேமகாலயா ள ஐ.ஐ.எ க வன மாணவ க னா
ேபச வ யேபாேத அவ த மா தா . அ த கைட உைர
ப க படாமேலேய ேபான . அவ ைடய எ ைய காண வ த
மாணவ க அவ ைடய ைய க அ தன . ெச வத யா
ைக தன .
யா ஒ ய ைல. எ ேலா ைடய த ன ைகைய த
எ யவ த மா றாரா ? மாணவ கைள உய த வ தவ சா றாரா ?
ைம ைக ஒ ல வா ைதக ேப அவ ைடய ெந
வ ற .
மைல ரேதச ஆ ஜ ைறவாக இ க வா அ க . அ த
இர த ழா கைள க . அ ெவ வா க
அ த க அ க . அ , வயதானவ க இர ைட ஆப . அ த
ஆப ைதெய லா ெபா ப தாம தா மாணவ க ட உைரயா ற
வ தா கலா . இர த ழா க ஏ ப இதய றதா ?
அ ல ெரன வ த மாரைட பா ? ஏேதா ஒ அவ ைடய ெந ைச
அைட த .
'ஐயா.. உ க இதய எ க ட இ ற . உ க எ ப ெந
வ வ ' என னா இ மாணவ க இதய க
கத றன. அ கலா ற . தன இதய கைட
னா க இ வாக இ கலா என அவ ற .
வய தள ஒ ப க , பயண கைள இ ெனா ப க .
இ யா நட யர க க கவைல இ ெனா ப க .
மாணவ கைள நாைளய இ யா காக தயா க ேவ ேம த
இ ெனா ப க . எ லாமாக ேச அ கலா இதய ைத
க றா இ க ட .
உடன யாக ெஷ லா ள ெபதா ம வமைன ேச க ப டா
கலா . ம வமைன வ பவ யா எ ப ெத த
ம வமைன பரபர பான . ம வ க க க தா ,
ெசய ப பவ ேவ இட இ றா . ம த க எ ப ட
இைறவ ட இ ற . அ ப கால வ ட .
அ காலா தர ப ட உய ைச பயன க ைல. ைரம
ஆ ேயா ளா ெட ெச ய ப க ேவ . ஆனா
எ பயன க ைல. அவ ைடய மரண ைரைய இைறவ
எ டா . அ மா ற வ ைல.
ஏ ம யள ம வமைன ெகா ெச ல ப டா . மாைல 7.45
ம யள அ கலா இற டா என கன த மனேதா
ம வ க ெசா ன ெச தா ேதச க த த
க .
" லா ள ெப தா ம வமைன ஜூைல 27 ேத மாைல
ஏ ம யள டா ட . அ கலா அவ க ெகா வர ப டா .
வ த உடேன அவ அவசர ைச ெகா ெச ல ப டா .
ஆனா அவ ட எ த தமான அைச இ க ைல. இர த அ த
ப வாக ைல, இதய இ ைல. அவசர ைச அவ
தர ப ட . ஆனா பய ைல. ஜூைல 27 ய மாைல 7.45 ம
அவ இற டா என அ கார வமாக அ ேறா " எ ற
அ ைக.
அ வள தா . அ ற க ஓ ெவ க வ ன. ஆனா
அ த ற க ெச ற அ ேதச வ ெம ல ெம ல
ப படர வ ய .
2. ெத ெவ லா உ கட

அ கலா மைற ேதச இ ப ஒ எ ைய ஏ ப என

யா ேம ைன பா க ைல. கா ேதா க யர
ரமா ய ேவதாள ேபால இ கமா ெதா ெகா ட .
எ லா ெத க ஒ மயான அைம தன.
யா ர ட ைல. யா ேவ ேகா க ைல. எ த
அ த க இ ைல. ஆனா ேதசேம கலா மைற கா
அ த . கைடகெள லா அைட க ப டன. வன க தா களாகேவ
வ ைற அ தன. தைலவ க இர க மைழைய க
ெபா தன .
த ழக த க தைல ச ைளைய இழ த ேபா அ த . ெப
கைடக னா அ கலா ஒ ேபா ேடா ெதா னா .
னா ல ஊ ப க . ப ட க மாணவ மாண ய
க க னா அ கலா ைன ர ப டா .
ெம வ க அ தன. ேப க , ஆ ேடா க ெதாட ,
ைச க வைர அ கலா ைக பட க ெத தன. ச க ,
ஆலய க , ம க என எ லா இட க கலா ைன க ப டா .
ஒேர நா , கலா ைனைவ த , அ ல கலா
ைக பட ைத பா காம எ த ஒ சாைல ஐ ட
பய ப எ ப சா யேம இ லாத ஒ றா ேபான .
தைலநக அ ல, ராேம வர கலா அட க ெச ய பட ேவ
எ ப ேகா ைகயான . உ கா ஈர உல ய இட
ம க ைல கலா இ சட நட க ேவ எ ப
எ ேலா பமாக இ த .
அ கலா உட ெட த ெகா வர ப ட . அ ேக
அர ய தைலவ க அவ ைடய உட ம யாைத ெச னா க .
ரதம நேர ர ேமா , ஜனா ப ரணா க , ைண ஜனா ப
அ சா , கா ர தைலவ ேசா யா கா உ பட ெப தைலவ க
பல ேந வ கலா உட ம யாைத ெச னா க .
ெட த ழக அவ ைடய உட ெகா வர ப ,
இராேம வர ப ைலய அ ேக ழகா ப ெபா ம க
பா ைவ காக ைவ க ப ட . கைட வைர மாணவ க காக ,
இ யா காக உைழ த அவ ைடய உடைல காண மாணவ க
ம க அைலகடெலன ர வ தன .
உ கட கைர க ஈர தா உ கைரயான .
இராேம வர மண ஓ ைளயா ய மழைல பாத க இ ேபா
ைம க க ட சலனம ட றன. ைண பா
ய த க க இ ேபா ளா ைர இ றன.
ய ெவ ப உ ஊ ெவ ைல ெபா ப தாம
ப லா ர கண கான ம க க ட வ ைச ம கண கா
கா அ த எ ய ம த கைட ம யாைதைய ெச ன .
ன அவ ைடய உட ப ன ட ஒ பைட க ப ட .
ஜூைல 29, 2015. கலா உட உலைக ைடெப நா
வ த . இ லா ய ப ற , இ லா ய வாச
வள , ற மத கைள அரவைண த அ கலா உட கைட
ரா தைன காக ைக ஆ டவ ப வாச ெகா
ெச ல ப ட .
அ இ லா ய ைற ப அவ ைடய இ வ ய ப
ரா தைனக நட தன. ஆ மா சா யைடய , ம வா அவ
ைழய அ த ரா தைனக நட தன. ன அவர உட அர
ம யாைத ட எ ெச ல ப ட . மா றைர இல ச ம க
நா பல பாக க வ அவ ம யாைத
ெச ன .
கலா மா ேலா ட ெதாைல உ ள
ேப க எ ட ந லட க காக ெகா வர ப ட .
 பைட ர க ர வண க , 21 க ஒ , மத மா க
இ ரா தைன என கலா உட ந லட க ெச ய ப ட .
கலா உட ந லட க ெச ய ப ட ப ெபா ம க ெதாட
அ ச கான இடமா ேபான . ன கண கான ம க வ
அ கலா ைன ட அ ச ெச றன .
கலா கான க அ ச யாக, க ேபரர ைவர எ ய
வ க அ த ராேம வர கா ஒ க க ைதயா த ற .
இதய ைத இ தப இ த இர க ெச ைய எ ேற .
எ க ப த தைலமக வா டதா
உைட ேற . இ யா ெவ ேய இ யா
அ வைடயாளமா ள ய ஒ ஞான ெப மக ந ைடேய இ
இ ைல எ பைத இ யா கைட ேகா கைட மகனா
ற இ யா த மகனா உய த ச த ப தா வ த
அ ல; சாதைனயா வ த .
அ ஞா அ கலா ெப ய யா இ யா த ெசா த
ஏ கைணைய ெச யேபா ெவ ைளமா ைகேய அ ணா
பா த .
அவ அ ைணயா ெபா ரா அ ேசா க ப டேபா
வ லர கெள லா ேம ர ைவ தன. அர ய ெவ ேய
இ அவ யர தைலவ ஆனேபா இ யாேவ எ
ைகத ய . தா ெமா வ க க ற ஒ வ தாயக ைதேய ஆள
எ ற அ ய சாதைனைய க யவ அ கலா .
அவ ப ஞா . பழ க ழ ைத. நா ப ப கைல
கழக க டா ட ப ட ெப அைத த தைல
ெகா ளாதவ . இ த றா இைளய ச தாய கன
நாயக . இைளஞ கைள கன காண ெசா னவ .
கா பத ைல கன ; உ கைள க டாதேத கன எ
ல ய இல கண எ யவ .
த கைட ட வைர இைளஞ க க ெகா ப ேலேய
அவர கால க ற . ெச ற ஆ எ ம ழா வ
வா ய ெப மக ஒ மாைல அ ேத . அ த மாைல ட
தன ெசா தமா ட டா எ அைத என ேக அ ட
த அவ .
அவ ர ம சா தா , ஆனா இ யாேவ அவர ப . அவ எ த
ெச வ ைத ேச ைவ க ைல. அவர ஞான ெச வ தா
அவ இ யா எ ைவ ெசா .
தட மா ச க , த மா அர ய அ கலா ஒ க
ெந கைள ப னா நா நல ெப . அ கலா இ யா
எ ைவ ேபா மரண வாசக இ வாக தா இ .
அ கலா த ெசய களா வா ெகா ேட பா . ேதச
ந க , மைலக , மர க , மல க , ம க
மன க அவ வா ெகா ேட பா .
அ யா அ கலா அவ கேள உ க கைழ வா நாெள லா
உய ட ஒ வனா நா இ ேப .
க ேரா வண றா அ யா உ க ைவர .
3. யா ைட

அ கலா அவ க மைற அைன தர ன த க

இர க ெச கைள ெவ டா க .
இ ய ஜனா ப னா ஜனா ப அ கலா ப
ைக , "அ கலா தன வா நா வ ம க
ஜனா ப யாக க தவ . அவ மரண ன அ ப ேய
ெதாட வா " எ றா .
"அ கலா ப கத ைம ெகா ட ம த . அவ ஒ ெதா ப
ம த ." எ றா ைண ஜனா ப அ அ சா .
ரதம நேர ர ேமா தன இர க ெச , "அ கலா
மைற நா ஈ ெச ய யாத இழ . இ யாைவ அ ய ,
ெதா ப ஒ ய உயர ெகா ெச ற இ த
ேதச வ கா ைய நா இழ ேட . அ ய , ெதா ப
ம ெவ ைற க ெப ய ப கா ய ஞா . நா
ைம , பாக இைளஞ க ஊ க அ பவராக இ தவ .
அவர இ நா க அவ ெதாட அ த ெதாட ேலேய இ தா .
" எ றா
கா ர தைலவ ேசா யா கா ைக , "கலா க ெப
அ ய அ ெப றவ . அர ய ேமைதக ஆசா , உ ைமயான
ேதசப த , ேகா கண கான இைளஞ கைள ம யவ கைள
தன ப க , ெசய களா கவ தவ . இ த ேதச தவ க ம
ெவ நா கைள ேச தவ கைள கவ தவ " எ றா
இ ய னா ஜனா ப அ கலா மைற ஆ த
வ த அ ற . அவ மாச ற ப , ேசா லாத ஆ மா, பமான
ெபா அ , உ யான ஆ ய ப கைள ெகா டவ . அவர
மைற நா ஈ ெச ய யாத இழ . அவ ெச ற க ெப ய
ெவ ட ைத ர வ க க ன . அவர மைறவா நா ஆ த
யர ெகா ேற . எ றா உ ைற ம ரா நா
கா ர ைண தைலவ ரா கா , "அ கலா மைற ெச
ேக ஆ த வ த ேற . அவ இ த ேதச இதய கைள ,
மன கைள தன உ ள பா , அ ைமயா ெவ
க டவ ." என தன யர ைத ப ெச தா .
அ கலா மைற டா எ ற தகவைல ேக ட நம
வ தம ற . இ த ேதச ஒ உ ைமயான பாரத ர னாைவ
இழ ட . எ றா ெட த -ம அர ெக வா .
இவ க த ர அைன ம ய ம க , மா ல த -ம க ,
ப ேவ க க , அைம க தைலவ க அ கலா மைற
இர க ெத தன .
த ழக த வ ெஜயல தா தன ெச ,
இைளஞ க மா , க ற த ஞா , த மக .
அவர மைற ெச ைய ேக அ , ஆ ெறாணா யர
அைட ேத . அவர மைற என ஆ த இர கைல ெத
ெகா ேற .
ராேம வர க ஏ ைமயான ப ன இ தன
வா ைகைய வ யவ ஆ.ப.ேஜ. அ கலா . ஏைழ ப
ற தா அவர டா ய யா , க ன உைழ பா , றைமயா
உய த ைலைய அைட தவ .
இ ய ெவ ைற அவ ஆ ய ேசைவகைள எ ேலா
அ வ . அவ ஒ ெதாைலேநா பா ைவ ெகா ட அ யலாள . உலக
அர ஆரா ம ெதா ப ைற இ யாைவ தைல ர
ெச தவ . இ யா த ர ற வா த தைலவ க
த ைமயானவ னா யர தைலவ அ கலா .
இ ய ம க , பாக மாணவ க ஒ ேனா யாக
க தவ . க ைணயா , எ ைமயா அைனவர உ ள கைள
ெதா டவ . எ லாவ ேமலாக எ நா வள ைய ம ேம
ய நா ப கவ . எ றா .
 . .க. தைலவ க ணா தன இர க ெச ,
இ யா னா ஜனா ப , ‘பாரத ர னா’ ஏ. .ெஜ.அ கலா
ெர மாரைட ஏ ப மைற டா எ ற ெச ேக அ
அைட த என , அவ ட என த ெதாட ப அ க கான
எ ண க எ தன.
ெச ைன கைலவாண அர 4-9-2006 அ ஆ வா க ஆ
ைமய சா ‘ெதா கா ய ’ என வழ க ப டேபா ,
அ த ைத என வழ யவேர அ கலா தா . அ ேபா அவ
ஆ ய உைர , எ ைன பாரா ய வா ைதக எ வா
எ மற க யாதைவ.
ஏ அத ேப நா எ ய ெதா கா ய கா ைன அ
கலா ப , என பாரா க த ஒ எ தா .
அ ப கைலவாண அர அவ ேப ேபா டா .
பேகாண நட த ஒ ப ப ழ ைதக பல
மா ம தேபா நா எ ய க ைத ஒ ைற க க க
ம க ப ததாக என எ தா .
அ கலாைம ப நா 13-6-2002 அ எ ய க ைத
ஒ ல வ கைள இ த ேநர ைன வ ெபா தமாக இ
எ க ேற .
கடைம தவறா ம த எ உ கலசமா உய , மடைம மத
ந ண க ஓ க; ம த ேநய ெந ச தா - நா ம
ள கா ஒ ட ேபா றா இ . அ ஆ த அ
பய படாம அைம கா ேகடயமா ஆவத ஆகாய
தா ற ஏ கைண அ ைட நா தராக மா வத ம ற ைப
ஞான எ பத மனவ மா த க ேவ .
அ வ ைவ உ வா க ஏ றவேர அ யைல ஆ க ப ெகன
ேநா றவேர அ கலாெமன ஆரவார அவ ெய அ
ழ க ஒ .
இ தைகய உய , க உ ய அ கலாைம இ ய
நாேட இழ இ த ேவைள , அவ ைடய ப தா ,
ந ப க , அவைர ெப ேந இ ைறய இைளஞ க
எ ஆ த இர கைல ெத ெகா ேற . எ றா .
. .க. ெபா ளாள .க. டா தன இைணயதள க ப க
இ ப எ னா .
ராேம வர ற , கன க ட வள இ யா ஜனா ப யான
எ ைமயான ற த ம த டா ட அ கலா ெப ைமகைள ந
நா ைன ைவ பேதா , அவ எ ந கட
ப . டா ட கலா தா ம கன காணாம இ த நா
இைளய தைல ைறைய சா க கன கா க எ
உண கைள த எ றா .
இ ைறய ன அவர மைற நம எ லா ேப ழ . அவ ந ட
இ ைல. என ஆ த இர கைல ெத ெகா அேத ேநர ,
இ யாைவ ெதா ப யாக ேன ற பாைத ெகா ெச ல
ேவ எ பா ப ட அ கலா கன கைள சய
ைறேவ , அைன தர ம கைள உ ளட ய வள ைய
கா ேபா எ இ த ேநர உ ேய ெகா ேவா .
பா.ம.க. வன டா ட ராமதா ,
இ யா னா ஜனா ப , க ெப ற அ யலாள மான
அ ற அ கலா உட நல ைறவா லா நக
காலமானா எ ற ெச ேக ேபர , ேவதைன , யர
அைட ேத . கலா மைற எ ைன ைல ைலய ெச ற .
அவைர இழ வா இ ய ம க அைனவ என
இர கைல , அ தாப ைத ெத ெகா ேற .
ஜனா ப , ேபரா ய , அ யலாள என பல க கைள அவ
ெகா தா தைல ற த ம தனாக ள யவ . அ , க ைண,
பாச , அ கைற, ம த ேநய ஆ யவ அைடயாளமாக க தவ .
அவர மைற இ யா ஈ ெச ய யாத இழ பா .

ந க இைண , ம ஒ , த டைன ர ஆ யைவ அவர

பமாக , ேநா கமாக இ தன. இைவ ைறேவ னா இ யா
வ லரசாக ேவ எ ற அவர இ ெனா கன நனவா .
எனேவ, அ கலா கன கைள ைறேவ வ தா அவ நா
ெச உ ைமயான அ ச யாக இ . எ றா .
ம. . .க. ெபா ெசயலாள ைவேகா,
கட அைலக
தாலா ராேம வர எ ய இ லா ய த
ப ற , அ ய ேமைதயாக அவ ேப ெப ,
ேகாடா ேகா ம க ஏ க கன கைள ர ப கால
க ணா யாக ஜனா ப பத நா கா அம , வள இள
தைல ைற ன சாதைனகைள பைட க வ கா ய
அ ற கைள த ஒ சகா தமாக க த ஏ த அ
கலா மைற டா . த ழ க க த த இதய
அட ட .
உ ஓ உடலா அவ மைற தா , இ த ம , கட ,
வா இ வைர அவர க ைல .
எ கழார னா .
மா க க மா ல ெசயலாள .ராம ண
தன ெச ,
னா ஜனா ப அ கலா ைடய மைற அைனவைர
அ ளா ய . எ த அர ய ல இ லாம ெசா த
ய யா உய தவ . நா நல காக, ம க நல காக
பா ப வ எ பைத த ர ேவ எ த அைடயாள ைத பாதவ .
தன காக வாழாம , நா காக, நா ம க காக வா தவ .
த ழக ெப ைம ேச த ற த ம த அ கலா ஆவா .
அவர மைற த ழக , இ யா ேப ழ பா . எ றா .

இேதேபா , கா ர க அ ல இ ய ெசயலாள
. நா கரச , ல ய ரா ட ேன ற கழக தைலவ .ராேஜ த ,
ேகா ல ம க க தைலவ எ . .ேசக , ர பாரத க தைலவ
ைவ ெஜக , ப ஜ சமா க மா ல தைலவ
ேக.ஆ ரா , அ ேப க ம க க வன தைலவ
ம.ம யா எ ற வாச , ம தேநய ம க க ச டம ற
க தைலவ எ .எ .ஜவா லா எ .எ .ஏ., இ ய யர க
தைலவ ெச. .த ழரச எ .எ .ஏ., எ . . .ஐ. க மா ல தைலவ
ேக.ேக.எ .எ .ெதகலா பாக , ெகா நா ஜனநாயக க மா ல
தைலவ .ேக.நாகரா , ம தேநய ம க க ெபா ெசயலாள
எ .த அ சா , இ ய ஜனநாயக க வன தைலவ
பா ேவ த , அ ல இ ய கா காமரா கா ர க மா ல
தைலவ ம அரச , உ ைம பா கா கழக மா ல
ெபா ெசயலாள இ ர இ மா உ பட ஏராளமான அர ய
தைலவ க அவ இர க ெத தன .
ெதா ல ப . .ச ேதாஷ , ஆ கா இளவரச நவா கம அ
அ , உலக த ப பா கழக தைலவ ர , அ ல இ ய
ெத ச ேமளன தைலவ .எ .ேக.ெர , த நா ேம ைல ப
ெதா க ஆ ய கழக மா ல தைலவ த.ராம ச ர , ச க
சம வ கான டா ட க ச க ெபா ெசயலாள டா ட
.ஆ .ர ரநா உ ேடா த க இர கைல ெத தன .
த ைர ல யமான கைலஞ க அைனவ ேம அ கலா
அவ க மைற இர க ெத தன .
ப டா ர கா , "மகா மா கா , பார யா , காமராச
ஆ ேயாைர பா வா என ைட க ைல.
ஆனா கலா வா த கால வா ற ஆ வாத என ைட த .
சாதாரணமாக இ உய பத ேபானா அவ அட கமாக
எ ைமயாக இ தா .
ேகா கண கான ம க ஆத சமாக உ ளா . மாணவ கேளா
ெந கமாக இ அவ கைள எ லா வ க ஊ தா . அவர
ஆ மா சா யைடய " எ றா .
இைச ஞா இைளயராஜா ைக “அ கலா மைற ந
நா ேப ழ . மா ைக உய பத இ தா அவர
தைனெய லா எ ய ம கைள ப , எ கால இ யாைவ
வ ைமயா க மாணவ கைள ச ப தா இ த .
கைட ட வைர மாணவ க ைடேய அவ உைரயா ெகா தா
எ ப ெந யாக இ ற ” எ றா .
‘ உ ைம, ேந ைம, றைம,க உைழ , நா ப இ தா
ஒ வ எ த ராம ற தா எ வள ஏைழயாக ற தா
எ த மத ைத ேச தவராக இ தா நா உய த பத ைய
ெபற , உ னத ைலைய அைடய எ பத உதாரணமாக
வா தவ டா ட அ கலா . பத இ த ேபா , பத
இ லாத ேபா உலக ம களா ஒ ேபா ேந க ப ட மகா !
இைளஞ க உ ச யாக இ வைர வா த அ த
ம த !’ எ இர க ெத தா ந க வ மா .
" னா ஜனா ப அ கலா மைற இ ய மாணவ க ,
இைளஞ க மாெப அ யான தகவ . இ ய ேதச
க ெப ய இழ . த நா மர நட ேவ எ ற ஒ ெச ைய
என அவ னா . நா இ வைர 27 ல ச மர க கைள ந
இ ப அவ அ ைர ம ஆ யா தா . அவ என ய
இல த நா ஒ ேகா மர க க . அவ ஆ மா ெச
ம யாைத அ த ஒ ேகா மர க கைள நா ந ப தா .
அவ உடலா மைற தா அவ ைடய எ க , ேப க
எ ெற இ ய நா மாணவ க , இைளஞ க
வ கா யாகேவ இ . த நா ெபா ஷ , இ யா
க ரவ ந ைம ற ." எ றா அ கலா
ய ய ந க ேவ .
த ழக ந க க ம ம லாம , இ யா பல பாக க ள ற
ெமா ந க க த க இர க கைள ெத தன .

"மைற த அ கலா த அ வா ற ெகா டவ . ழ ைத மன

பைட தவ . அைனவரா ெப ேந க ப டவ " எ றா ந க
அ தா ப ச ,
ந க க ஷா கா , ச மா கா , அ கா , ேராஷ , அஜ
ேத கா , அ ப ெக வ தவா , அ ஜூ ரா பா , ந ைக க
ேத , ய கா ேசா ரா, ேசானா கா உ ேடா கலா
இர க ெத தன .
ரபல பாட லதா ம ேக க , க ஞ ஜாேவ அ த ம
இய ன க , இைசயைம பாள க உ ேடா அ கலா
கழ ச ெச ன .
கமலஹாச தன இர கைல ஒ க ைதயா வ தா .
கமா க
கம க
இலா ேபா
நா வ
இ தேபா
ெச தைவ
அைன ேம
க ப
ெஹவ எ
ஒ வ
பர எ ஒ வ
ஜ ன ெத ஒ வ
மா மா ெசா
இக ேலயவ
நட த பாைதேய
க ெப

ர தர ேத ற
ெச க த
மா ட
ெதா ட க ெபா
அ ெம ண த நா

கைழ தைல ேல டா
பாதர ைசயா ய
கலா சாெஹ
எ பவ
சலா நா
4. இ ட க ; பா ப க

ஜ பா அ கலா ஆேலாசக . அவேரா கைட

ட கைள ெசல பா ய ெப றவ . அ கலா கைட
மான பயண டேவ பயண ெச தா அவ . ஜுைல 27 ய ,
2015 ஆ ந பக மான வாஹா ைய ேநா பயண
ெச தா க . லா ள ஐ.ஐ.எ அ கலா ேபசேவ
எ பேத ஏ பா .
1 எ இ ைக அ கலா அம தா . தா ஒ வரலா
ம தைன கைட யாக ம ேற என அ த இ ைக ைன க
வா ைல. 1 அம த பா " ர ந ல கல " எ றா
கலாைம பா னைக தப .
அ கலா ட ஒ ேநக னைக ம ேம வ த . தைலைய
அைச ெகா டா . இர டைர ம ேநர மான பயண . வான
கர ரடான சாைலைய ேபால ேதா ய . ப வ அ ப . அ
கலா இ த பயண கெள லா ச வ சாதாரண . ஆனா உத யால
தா ெரா ப அெசௗக யமாக இ தா . அைத கவ த கலா தன
ைகைய மான க ணா னா இ த அ த இ ெனா
ைரைய ல ைவ தா .
இ ேபா ப என ெவ ச உ ேள பா த . க க
அைடப ட இட இ பைத ட ெவ ச வ ச னல ேக இ ப
வார யமான . "இ ேம பய படாம இ கலா " எ ெசா
தா கலா .
மான தன பயண ைத தைர வ த . ரா சச
இ ைககைள மட க ம அ த அ ய ராக ஓ தள
தன கா கைள ேவகமா ேத ெகா ேட வ ற . அ
கலா இய பாக இ தா .
ஐ.ஐ.எ ேபாக அ இர டைர ேநர கா பயண . அ ப
ெமா த ஐ ம ேநர பயண ேலேய க த . பயண எ ப ஒ
வர . ேவ எைத த தைனக இ லாம இய பாக ேபச ,
மன உைரயாட ஒ கள அைம ெகா பைவ
பயண கேள. அ த ஐ ம ேநர கலா ட அம த பா ட
அ த ேநர ைத ணா க ைல. அ கலா ட ேப ெகா ேட
இ தா .
இ தைகய ச த ப க அவ ந ல ேக கைள ேக ப வழ க .
ஒ ைற இ ப தா ஒ ேக ைய ேக டா .
" ஒஇைளஞ . உ ைன ம க எ ப பா க றா ? எ ப
ைன ர பட ேவ என ைன றா ? ". உத யாள ட
ப ைல. த ைம பல தடைவ ேயா பா ைட
ைட க ைல. ச கலா டேம அ த ேக ைய ேக பா ேபா
என ைன தா அவ .
" க ெசா க .. க எ ப அ ய பட க ?" ஒ
நா கலா ட ேக டா அவ . யர தைலவராக
ேகாேலா றா , ஞா யா ெகா நா றா ,
எ தாளரா சா றா , ஏ கைணக , அ என ஏராள உ ள
ப ய அவ எ ன ப ெசா ல ேபா றா எ ஏக
எ பா ேபா இ தவ ட கலா ெசா னா .
" ஒ ஆ யரா அ ய பட ேற ". அவ ைடய கமான ப
பா ைக ைல ைலய ைவ த . மாணவ ச க ேம அவ
இ த அ த ஈ பா அவ அ யாதத ல, ஆனா எ லாவ
ேமலாக அைத அவ ம த பா ைக ய பைடய ைவ த . கலா
னைக ெச தா .
ேநாய ற மரண , ச ைடகள ற ப . இைவ அைம தா பா ய .
ைளக ெப ேறா அ ெகா ள ேவ . அவ கைள ம க
ேவ . கா பா ற ேவ . ெசா கைள ைளக ெப ேறா
ஆேரா யமாக இ ேபாேத ைவ க ேவ . ேதைவய ற
ச ைடகைள அைவ த .
Another random document with
no related content on Scribd:
basilisk, at that time harmless; and the Emperor Julian said roundly
that the whole story was a fable. However that may be, the dragon
has been identified with nearly all the gods and devils of nearly all
the religions of nearly all mankind—primitive man does not
distinguish between the two, both being primarily non-moral beings
of enormous and terrifying power—and Christian evidence is
undivided in associating the dragon with the powers of darkness.
And what could be more natural than that a dragon should take up
its abode in or near Glastonbury, this region of hills and swamps?
For it is universally admitted that dragons are to be found on the tops
of mountains or in the depths of marshes, and it is a generally
accepted test of evidence that what has been believed by all men
everywhere in every age is true—absurd, perhaps, but not more
absurd than the modern opinion that what one man has once
believed is true.
We need not pause long over those other meanings of “Dragon”
which so confused our forefathers and so delight our contemporary
compilers of dictionaries: we do not propose to study that Dragon
(Draco) who gave stringent laws to the ancient Athenians, nor the
variety of carrier-pigeon known to natural history under that name,
nor the star called Dragon, nor quicksilver, nor (directly) the sea-
serpent, nor the flying lizard; nor have we any concern with the
dragoons, who take their name either from the dragon wrought upon
their guns or from the fact that they were originally mounted infantry,
and so a kind of fabulous monster or “popular mystery.” Our subject
is the common (or garden) dragon, one of the major vertebrates,
blood-red or chameleon-hued, with huge snake-coils, web-feet, bat-
wings, and the head of a lion or an eagle, capable of snuffing up the
wind (Jeremiah, xiv, 6) and holding companionship with owls (Job,
xxx, 29) though some say that the bird intended is the ostrich. It
dwelt of old in mountain-caves, and lakes and marshes, and other
inaccessible places (the fiercer sort favoured the mountains), and
survives to-day only in heraldry, for instance, in the arms of the City
of London, and of His Royal Highness the Prince of Wales. More
peculiar and detailed descriptions of the animal will follow later, but it
is well to note here its special partiality for water and for swallows
(whence swallows flying low are to this day popularly supposed to
herald rain), and its habit of guarding treasures—gold, pearls, and
precious stones—and of emitting thunder and lightning. Eating its
heart confers peculiar qualities, notably fertility and the gift of
tongues, and the draconite or precious stone which lies embedded in
its forehead has incredible properties in the way of medicine and
magic, but only if you catch the animal alive and remove the stone
without otherwise injuring it. (The recorded instances of this feat are
remarkably rare, most authentic draconites having fortunately fallen
from the head of the beast while in flight, very much as a meteorite
might fall to-day.)
Without further theorizing or inquiry, we will pass on to the old
Greek legend of Perseus, pausing only for the pleasant task of
exploding one particularly absurd opinion about the origin of the
dragon. Sceptics have suggested that it is nothing but primitive
man’s hazy and terrified tradition of the antediluvian monsters which
walked the early earth and which adorn the first pages of Mr. Wells’
Outline of History; but science now tells us that something like seven
million years elapsed between the passing of the last of these and
the first appearance of the first of our fairly human forebears.
 II
OF DRAGONS IN CLASSICAL ANTIQUITY

There were numerous dragons in old Greece, “gorgons and

hydras and chimæras dire,” and all the best heroes had at least one
apiece to their credit; but they were a confusing and unfriendly lot,
and we will confine ourselves to the central legend of Perseus.
“An oracle warned Acrisius, King of Argos, that he would surely die
by the hand of his daughter Danæ’s son. To prevent this, he locked
the fair maiden in a tower of brass, which he built for the purpose.
But Zeus, king of Heaven, visited her in the disguise of a golden
shower of rain, and, much to Acrisius’ annoyance, she bore a son,
Perseus. Acrisius then shut them up in a chest and cast them into
the sea; but, far from being drowned or inconvenienced by the
motion, the babe slumbered as in a rocking cradle, and in due
course the chest was drawn safely ashore on Seriphos by Dictys,
brother to Polydektes, king of that island, who took the pair under his
protection. Time passed, and Polydektes sought to marry the
unwilling Danæ, and, to get rid of Perseus, now a strapping lad, sent
him off to kill Medusa and bring home her head. Medusa was a kind
of dragon called a Gorgon, who, though mortal herself, had two
immortal sisters. Their parentage, though obscure, was extremely
distinguished, whence their troubles; for as half-castes they had no
lot or portion with gods or men, which to three lively young women
(as they then were) was insufferably dull. Their speaking
countenances betrayed the depth of their more than human
suffering, so much so that in course of time they became so terrible
to look upon that any man who should see them would be turned to
stone at sight. In this awkward predicament Perseus was fortunate in
possessing friends in high places. The goddess Athene gave him a
mirror, to strike the creature after the manner of a man shaving,
without directly looking on her—an awkward and unconvincing
manœuvre. The god Hades gave him a helmet of invisibility,
apparently of a higher class than the device adopted by Old Peter in
the Bab Ballad. (He, you will remember, duly became invisible, but
his clothes did not; whence divers inconveniences.) Or perhaps the
hero travelled in primitive simplicity (but that wouldn’t account for his
weapons). The god Hermes gave him his own winged shoes, and
the god Hephæstus a mortal blade. Armed with these contrivances,
and luckily finding the Gorgons asleep, Perseus completed his task
and started for home with the head in a travelling-bag with which he
had prudently provided himself (for the head was still fatal to view).
On his way he turned Atlas to stone (and you can see the Atlas
mountains to this day), either out of pity for his sufferings—he had to
hold up all heaven on his head, and heaven was, as in early
Christendom, completely solid—or, as some say, in revenge for
some trivial rudeness. If so, it is a regrettable blot on his otherwise
unsullied escutcheon; for even Medusa had longed to die. Flying on,
he next beheld Andromeda, daughter of Cepheus king of Ethiopia,
bound to a rock and waiting to be devoured by a dragon. This dismal
scene had been staged by Zeus to appease the Old Man of the Sea,
because the king’s wife had boasted that she (or, some say, her
daughter) was more beautiful than the nymphs of the sea. Perseus
rapidly appreciated the situation, pressed the terrified damsel to
marry him (about which in her distress she made no difficulty, though
already betrothed to her uncle Phineus, who was safely under cover
at home), killed the instrument of divine vengeance when it lumbered
up clumsily from the sea, so that the waves ran red with its blood—
and duly married Andromeda. The skulking uncle made a regrettable
scene at the ceremony, and the bloody fight was terminated only by
Perseus producing the fatal head of Medusa, which turned his
enemies to stone. Returning home with his bride, he restored his
grandfather, who had been dethroned by a wicked brother, and
reached Seriphos in time to save his mother from Polydektes, whom
he replaced by the faithful Dictys. Shortly afterwards he was
throwing the hammer at some sports organized by a neighbouring
monarch, when his aged grandfather unluckily got in the way and
received a fatal blow on the head; and the old oracle was fulfilled.
Perseus inherited his kingdom, and begot a numerous progeny; but
this idyllic scene was overshadowed by the gloom of the accident,
and he found no peace until he exchanged thrones with the king of
Tiryns, where he lived to a ripe old age, and died, universally
lamented, in the bosom of his family.”
Such is the old Greek legend: two dragons, a supernatural birth,
supernatural weapons, faithful and wicked brothers, a rescued
maiden, and the inexorable doom of Fate. We shall come back to
this in our conclusion.
 III
OF DRAGONS IN EARLY CHRISTENDOM

There were numerous dragons in early Christendom, “gorgons

and hydras and chimæras dire,” and all the best saints had at least
one apiece to their credit; but they were a confusing and unfriendly
lot, and we will confine ourselves to the central legend of St. George.
“St. George is one of that numerous class of Saints about whom
nothing authentic is known”: but, piecing together the Golden Legend
and the Portuguese and Balkan variants, we arrive at the following:
“The people of Troyan were sunk in all manner of iniquity, which
greatly shocked Our Lady, who happened to visit the place.
Returning to Heaven, she protested to God, who sent bears to
frighten them into righteousness. This proved of no avail, and, on the
suggestion of Elijah, God then sent them all manner of plagues and
poxes for seven years, but without result; he then sent a drought for
a similar period, and, as they still remained unconverted, he created
a lake in the neighbourhood and in it a dragon which visited the city
three times a day and devoured three hundred inhabitants at each
visit; in addition to these ‘hearty meals’ it demanded a virgin nightly,
and at last the lot fell upon the king’s daughter; after obtaining eight
days’ grace for lamentation, he was finally forced to abandon her
with his blessing; but the blessed George (a child of supernatural
birth, induced by his mother’s eating a peculiar fish), passing by on
his dappled courser with his mortal lance, greeted her in the name of
God and inquired why she was there; after hearing her story and
satisfying himself as to her faith and morals (‘Had her heart always
been pure?’ etc.) he dismounted and planted his lance in the earth.
He then laid his head in her lap, saying: ‘Pray examine my head a
little, for I feel strangely sleepy.’ Under the soothing influence of her
gentle fingers he fell asleep, and the abrupt transitions of a
traditional ballad do not enable us to judge whether the damsel was
long occupied in removing the consequences of his saintly disregard
for cleanliness; while he rested, the lake rose in waves and the
dragon emerged. The bashful maid was ashamed to waken her
deliverer, but her tears rolled down upon his face and he leapt up like
one possessed, and, fortified with the sign of the Cross, heavily
wounded the dragon. ‘Pass thy girdle round its neck, nothing
doubting (said he) and lead it into the city, and bid them be
converted: if they refuse, set free the insatiable dragon and he will
destroy the people of Troyan.’ The argument thus presented on his
behalf by the Princess proved irresistible and they were converted to
the number of 20,000 excluding women and children. The fate of the
dragon is uncertain, but one version tells, in some detail, how it was
then killed and how four pairs of oxen were required to remove it.
The grateful monarch erected a Church to Our Lady and St. George
(whose promotion appears to have been remarkably rapid) and
offered him money and his daughter to wife. But that holy and
unambitious man replied, ‘Give the money to the poor, care for the
Church, honour the priests, and diligently attend divine worship.’ As
to the daughter, the difficulty is that George, by virtue of vows he has
taken, cannot marry. At this critical moment his brother sees by a
magical life-token that George is in danger, and, hurrying off, arrives
in time to accommodate his tender conscience by taking the lady
himself and leaving George the honours of canonization.” Virtue
always triumphs in fairy-tales.

Such is the early Christian legend: A dragon, a supernatural birth,

a helpful horse, a faithful brother, a life-token, and a rescued maiden;
and “the Church may be congratulated on having converted and
canonized the pagan hero Perseus.” But before passing on to more
modern evidence, it will be well to give some account of the popular
variants which circulated all over the world as fairy-tales,
superstitions, or romances, almost down to our own day. The point in
this case is not so much who told or believed or guaranteed them,
but the simple fact of their having been told.
They consist almost invariably of four incidents: the supernatural
birth, the life-tokens, the helpful animals or the magic weapons, and
the rescued maiden.
(The most recent I believe to be the poem on the “Jabberwock,”
which occurs in Through the Looking Glass. The hero, though
evidently somebody’s child (“Come to my arms, my beamish boy”),
has no undoubted sire. The tum-tum tree (“So rested he by the tum-
tum tree”) is probably a life-token. His vorpal sword (“His vorpal
blade went snicker-snack”) is without doubt a magic weapon, and
the “slithy toves,” “mome raths,” and “borogroves” may well be
helpful animals. The rescued maiden is not specifically mentioned,
but it is difficult to explain in any other way the behaviour of the
monster (“manxome,” “whiffling,” “burbled”) or the motives of the
hero).
The Supernatural Birth. “Heroes of extraordinary achievement or
extraordinary qualities were necessarily of extraordinary birth. The
wonder or the veneration they inspired seemed to demand that their
entrance upon life, and their departure from it, should correspond
with the impression left by their total career.” It is scarcely an
exaggeration to say that every old Oriental tale begins with the
words: “There was a king who had no children,” and the means
adopted by them for achieving their pious purpose may be the eating
of fish, fruit, barleycorns, eggs, saltpetre, or a dragon’s heart. There
are dangers in all these unusual methods, as in the case of the man
who was given a male and a female fish of which his wife was to eat
one according to the sex desired. Wanting a son, and to guard
against accident, the rash man ate the female fish himself, “with the
wholly unexpected result that he himself gave birth to a daughter.” In
another case, the dragon’s heart, while being cooked, “began to emit
a pitch-black smoke so powerful in its effects that the condition not
merely of the queen (who tasted the heart) but of the maiden who
cooked it, as well as of every article of furniture in the room, became
interesting. The old four-post bedstead gave birth to a cradle,” and
so on and so forth—a very economical method of furnishing. In
European tales, on the other hand, “the medicine is more frequently
used to gratify spite against an unfortunate maiden” by putting her
unwittingly in blessed circumstances. In every case at least one child
is born “of powers, it need hardly be said, as remarkable as his
parentage.” Other substances which are “sovran against barrenness”
are water, wind, sun, and a magic touch.
The Life-tokens. Very commonly the hero has one or two brothers
born with him in the same miraculous way, and they set out on their
fortunes together. What enables them to keep in touch when they
part is a magic life-token, also born with them in the same way—for
instance, a tree which grows from part of the fish planted in the
garden at the time that their mother ate her part. Each one of them
will have such a tree or branch which thrives or withers according to
his own fortunes, and by this token each knows when the other is in
danger, and comes to his rescue as in the case of St. George.
Sometimes it is a magic mirror, in which only the party concerned
can see the fate of his brother—“no doubt the eye of faith was
required to see anything in it.” By this means the brothers invariably
rescue each other, or, if they come too late or if a witch has turned
the unlucky one to stone, either the witch thoughtfully provides the
elixir of life or she is killed and it is found among her effects, or the
faithful animals find it. Safely reunited, they commonly agree upon
the division of their very considerable spoils; but in some cases they
fall out and one kills the other, in which case the “elixir of life” comes
into play again and they all live happily ever after. It may well be that
the repentant brother will see two snakes fighting: one kills the other,
but in remorse brings it to life again with a magic herb: the sagacious
fellow takes the hint, and all is well again.
The Helpful Animals. These are often begotten together with and
in the same miraculous way as the heroes and the life-tokens.
Arranged according to what we may now call “the Bovril principle,”
they come in the following order: horses, dogs, hawks, lions, wolves,
falcons, bears, foxes, eagles, ants, dog-fishes, bulls, calves, hares,
boars, cats, winged horses, and deer.
The Magic Weapons. These are an obviously later variant of the
same idea and, on the same principle, stand in the following order:
lance, shield, sword, pistol, gun, magic wand, stick, bow and arrow,
knife, beer, stole, magic water, powder-horn, air-gun, iron staff, 500-
lb. club, mace, and crucifix.
 The Rescued Maiden. In every case the function of the hero and
all his apparatus is to rescue a distressed maiden from a monster to
whom she is being sacrificed to appease the Gods. Often the hero,
having rescued the lady, “ungallantly refuses to see her home,
saying that he wishes to see a little more of the world.” But, before
departing, he takes some token—the dragon’s tongue or eye or
other part, or the lady’s handkerchief or other ornament. His
desertion leaves her a prey to the first impostor who comes along,
claims the victory for himself and the lady in marriage. In the nick of
time the hero returns and shows up the impostor “and poetical
justice is completed by his marriage with the lady” (who has always
fallen in love with him at first sight), while her sisters (for she has two
sisters) are commonly given to the two other princes (for he has two
brothers).
As I have said, all the best Saints performed feats of this nature,
including the Holy Apostles Philip and Matthew, St. Michael, St.
Margaret, St. Hilarion, St. Donatus, St. John, St. Sylvester, Pope Leo
IV, and a man named Smith (at Deerhurst in Gloucestershire). It is
also told of a boy who was carried off by a dragon that, after long
years, he was found in its cave “alive and reading the Gospel, which
was held up before him by St. Friday, while St. Sunday further
contributed to his convenience by holding the candle.”
Scarcely ten miles from Glastonbury a terrible dragon lived once
on Aller Hill over beyond High Ham. His fiery breath destroyed the
people and their flocks and herds, and he was particularly partial to
maidens. The climax came when a young man called one morning to
fetch his bride away to Church: her home

Was levelled to the ground,

And on its ruins, now a funeral pyre
Smouldered the ashes of her aged sire

and the foul monster had carried her off to his cave. The bridegroom
swore, in his despair, that “earth should no longer hold a thing so
vile,” and, marching off with his friends, killed the dragon and
rescued his bride; but the story ends on a classical note of tragedy,
for she died of horror in his house that very day.
Reference: E. Sidney Hartland, The Legend of Perseus, 3 vols.
(London, 1896).
 IV
OF DRAGONS IN MODERN EUROPE

It will be well to begin this section with short accounts of the two
most satisfactory Renaissance dragons: the Dragon of Rhodes and
the Dragon of Bologna.
“The history of the ancient Order of the Knights of St. John (not yet
removed to Malta) records that about the year 1330 Dieudonné de
Gozon, afterwards third Grand Master of the Order, joined the
Knights in Rhodes, and was filled with pious zeal to kill a terrible
dragon which ravaged the Island; but the then Grand Master
considered such extravagant gaieties too dangerous for a knight
vowed to the defence of Christendom, and roundly forbade it. On this
de Gozon returned to the castle of his ancestors near Tarascon in
France, and, with the help of an ingenious dummy dragon (so little
does the art of war change), trained his horses and dogs to face the
monster, and, returning, killed it and removed its tongue as evidence.
A lying Greek (so little does the Greek nature change) found the
carcase and claimed the victory; but de Gozon showed him up by
producing the tongue—and was put in prison for disobedience. The
Pfalzgraf Ottheinrich made our first written record of this feat when
passing through on a pilgrimage in 1521, and the corroborative
evidence is indisputable: the feat is said to have been recorded on
the tombstone of the knight (we have the tombstone, and it isn’t);
there are said to be pictures of it in a wall-painting in a house in
Rhodes (which cannot be found); and the family are said to have
preserved the draconite taken by the hero from the monster’s
forehead (the family has disappeared); the head itself was seen by a
seventeenth century traveller still nailed to a gate in Rhodes, though
it disappeared during the last century. For countless years the simple
islanders had displayed it for the glory of God and without thought of
gain, and it would perhaps be uncharitable to connect its
disappearance with the recent development of transatlantic
transport, or with the discoveries of modern science, which have
shown that the skeleton of the dun-cow at Warwick is simply that of a
whale. And, finally, they will show you to this day in Rhodes the cave
where the dragon lived.”
The story of the Dragon of Bologna is tame by comparison. It is
recorded in great detail in The Natural History of Serpents and
Dragons by Professor Ulysses Aldrovandus, published at Bologna by
Mark Antony Bernia in the year 1640, at his own charges, with a
dedication to the Prince-Abbot Franciscus Perettus, and with the
approval of the Holy Roman Emperor Rudolph, the Rector to the
Cardinal-Archbishop of Bologna, and the legal adviser to the Most
Holy Office of the Inquisition in that city.
The story is as follows (p. 402): “In the early summer of the year
1572, to wit on the 13th of May, the dragon appeared in the outskirts
of Bologna, hissing horribly. It was caught the day after Ascension
Day by a cowherd called Baptista of Camaldulus, about 5 P.M. and
about seven miles out from the City, on the high road. His cows saw
it and stopped dead, and Baptista, who was behind with his cart,
pricked them on with his goad; but they went down on their knees
and wouldn’t budge. Then he heard a great hissing and beheld the
astounding monster: but though frightened out of his wits, he up with
his stick and knocked it on the head so that it died. The brave herd,
fearing it might not be dead, cut off one of its feet and brought it into
Bologna as evidence. After three days the noble Horatius Fontana
gave orders for the carcase to be sent to the great naturalist
Aldrovandus, who declared it to be unique in all Italy and all Europe,
and had it stuffed and put in the museum (whence it has unluckily
disappeared). It was about this same time that the flying dragon
appeared by night in the sky, and no sane man will doubt that these
portents were sent in honour of Pope Gregory XIII, who took office in
that year and who sported a dragon on his coat-of-arms.”
This same Aldrovandus is our chief source of information on the
modern dragon. He sets out, in due scholastico-scientific style, first
the alternative meanings of the word “dragon,” with a note that Virgil
is very haphazard in his use of “dragon” or “serpent” for snakes in
general; then the synonyms, as “syren,” “leviathan,” and the Hebrew
oach (whence perhaps our word “hoax”); then size—5 to 100 cubits
(we may split the difference and safely say about 50); habitation—
Libya, India, Atlas, Æthiopia, Florida, etc. (with a caution that the
species born of a wolf and an eagle is probably fabulous and
nowhere to be found); colour—red, black, ashen, pea-green, indeed
the evidence is hopelessly conflicting; description—head of a virgin
or wild-boar, goose-feet or talons or hoofs (they probably vary); St.
Augustine confirms Herodotus’ opinion that they fly; poison—more
virulent in the hotter climes; jaw—some say very large, some say
very small, some say two rows of teeth, some say three, and the
number is in any case uncertain; manners and customs—very
vigilant and fond of gold (so we see why they are normally set to
guard treasures), not afraid of men, and able to throw elephants with
their tails: four or five, says Pliny, will twine their tails together for a
long flight and so cover the distance at an incredible speed; very
fierce, but Heracleides, the philosopher, had one so tame that it
followed him about like a dog; birth—the evidence is conflicting as to
whether from eggs or immediately. Remedies against their poison—
red mullet applied externally or (better) internally, or (best of all) the
head of a dragon skinned and applied to the bite. Capture—men of
the most magnificent courage drug them with opium-seeds, so as to
obtain the draconite; a scarlet cloak and the appropriate incantation
are effective, and an axe has been tried with success: a useful trick
is to catch them when they are preoccupied with an elephant-fight
(their customary recreation), and another very good plan is to put
down sulphur, which the creature eagerly gulps down and then
moving to the nearest river drinks until it bursts. (This was the device
of the great Cracus, who gave his name to Cracow. It is an
elaboration of the Prophet Daniel’s method of dealing with Bal’s
dragon—that holy man’s mixture, it will be remembered, itself
exploded the dragon; but the march of science and the closer study
of animal-habits no doubt made Cracus’ scheme more convincing.)
The eyes are precious stones and the teeth ivory; the fat is a
sovereign remedy against poison, fever, and blear-eyes; the spine is
a great cure for toothache; the gall-bladder and intestines mixed with
wine effect more than was ever claimed for Colman’s mustard in the
bath, removing warts. It is very lucky to bury a dragon’s head under
the front doorstep, and the eyes make a fine poison and send away
nightmares: and so on and so forth—all this less than three centuries
ago.
A little later, about 1660, the learned Jesuit Kircher visited the
Alps, and, though discounting many devils as due to the credulity of
the peasantry, could not resist the conclusion that so horrid and
inhospitable a country could only have been intended by God to
harbour dragons, especially when a public notice in the Church of St.
Leodegarius (our old friend St. Leger, the patron-saint of
bookmakers?) in Lucerne told how a man “paused some months in a
cave with two dragons, who were either naturally amiable or were
calmed by his energetic appeals to the Virgin, and finally escaped by
holding on to their tails when they flew away after their period of
hybernation” (History does not record whether they adopted Pliny’s
plan, or whether by a merciful dispensation of Providence they flew
so close together that he suffered no strain).
The anonymous author of The Golden Coast, or a Description of
Guinney (London, 1665) has little reliable information on this or any
other subject. The people, he tells us, are Nigritæ “from their colour,
which they are so much in love with that they use to paint the Devil
white”; and of the elephant, “which some call Oliphant,” that “they
have continual war against dragons which desire their blood
because it is very cold.” The book abounds in such old tales out of
Pliny and Bartholomew Anglicus, and has all the appearance of a
literary puff of the Company of Royal Adventures of England trading
to Africa (est. 1662); for what honest man could have waxed so
enthusiastic over that death-trap of a country, where (says he) “a
man may gain an estate by a handfull of beads, and his pocket full of
gold for an old hat; where a cat is a tenement and a few fox tails a
Mannor; where gold is sold for iron, and silver given for brasse and
pewter?” The Company failed shortly afterwards and was replaced
by the Royal African Company (1672), and this may well have been
to over-spending in the Advertising Department.
Doctor Thomas Browne, in his “Enquiries into very many received
tenents, and commonly presumed truths” (London, 1686) (commonly
called Browne’s Vulgar Errors) is more modern, but, he, like a
sensible man takes a middle path between scepticism and faith—
thinks we cannot safely deny that there is such an animal as the
basilisk; but we are not to confuse it with the cockatrice, a mere
hieroglyphical fancy, though even the cockatrice he will not declare
to be impossible (he does not see how such an oddity can be
hatched from “a cock’s egg” (sic: the phenomenon occurs only in a
cock’s eighth year, and causes it acute discomfort put under a toad
or serpent)); but many inventions, he says, are really “the courteous
revelations of spirits,” and we must not be too cocksure of our merely
human faculties.
Scheuchzer, the learned Botanist who toured the Alps in the first
ten years of the eighteenth century, frankly adopted the compromise
implicit in Aldrovandus—always to believe half of what he was told;
but he thought the dragon-stone in the museum at Lucerne entirely
convincing; for (says he) a dishonest man would not have invented
so simple a story as its falling from the sky—but rather some
fabulous tale about its coming from the farthest Indies; and the stone
not only cures simple hæmorrhages, which ordinary jasper or marble
might well do, but dysentery and fevers and all those ills of which, to
judge from the advertisements in the local press, Glastonians may
now rid themselves so much more simply. Item, a respectable citizen
returned home one evening lately “with a swimming in the head and
a marked uncertainty about the motions of his legs, and how can we
doubt his word when he attributes these unprecedented phenomena
to the influence of the dragon who encountered him in the forest?”
Scheuchzer’s scientific journals were published at the expense of
the Royal Society of London. Credible witnesses of to-day maintain
that “not the vestige of a dragon is to be found, even in those wildest
regions of the Alps which ... were especially adapted for their
generation.” Thus do beauty and romance fade before the advance
of Winter Sports and Grand Babylon Hôtels.
References: Aldrovandus, op. cit.
Thomas Browne, op. cit.
Leslie Stephen, The Playground of Europe (London, 1871).
E. Ray Lankester, Science from an Easy Chair (London, 1910).
 F. W. Hasluck, The Dragon of Rhodes (British School at Athens,
1914).
 V
OF DRAGONS IN ANCIENT EGYPT

It is reported of Mr. Winston Churchill that, being challenged one

day by a Frenchman as to the remarkable uniform he was wearing,
he replied in the same language that he was an Elder Brother of the
Trinity. “Ah!” said the Frenchman, “that is indeed a unique
distinction.”
It is not so unique as might be supposed. If we could betake
ourselves to the Egypt of 5,000 years ago, we should find them
worshipping a Trinity of their own: Isis the all-Mother; Osiris the Son,
and Horus. Isis, the forerunner of all the gods of all mankind was the
goddess of fertility—goddess, not god, for what could be more
evident than the female fact of birth, whereas male assistance went
long unrecognized. The savage mother, finding herself with child,
would attribute her condition not to a “commonplace event which
took place perhaps many months before,” but to a recent
thunderstorm or other striking phenomenon to which all could bear
witness.
So Isis ruled alone for a while, and then in her own inimitable
fashion gave birth to the water-god Osiris; and between them in due
course they produced the warrior Horus, who in the fullness of time
became the avenger of Osiris, when the powers of darkness slew
him.
This is the bald and essential outline of their faith. The details are
extremely confusing, partly because of variants, but principally
because the savage-mind is so confused. “Anne’s Mother’s
daughter, Mother’s Anne’s daughter,” reasons my baby; and the
small boys who deliver messages round the factory find a similar
difficulty in distinguishing between the Buying Department and the
Sales Department. In exactly the same way the gods of old Egypt
became inextricably mixed. The tale told of one is easily applied to
another, and God the doer easily becomes God the done-by; while
the symbol of the god will equally well pass for (say) the enemy of
the god, or the weapon with which he fought. Like the old lady in the
story, they “do not distinguish.” (Compare how our Arthur and the
Saxon Cedric, whom he fought at Langport, were both identified with
the dragon.)
After this warning, the chief events of the Egyptian Old Testament
may not seem so absurd. They centre round “The Destruction of
Mankind,” the original of all our myths.
The story is that Isis became angry with mankind because of their
infidelity, and determined to slay them all. She set about it with a will
and the earth ran red with their blood; but when she was near the
end of her task, the other gods took pity on those who were left, and
determined to thwart her. This they did by giving her some doctored
beer, whereupon she became “genially inoffensive”—and so the
remnant escaped; and to this day their descendants generally regard
beer with an almost superstitious veneration. The Flood is an
obvious and world-wide variation of this theme.
The next stage is that Isis the slayer becomes Isis the slain, whose
sacrifice will atone for the sins of mankind. The grandmother
goddess then becomes a mere mortal, “a beautiful and attractive
maiden”—say a virgin: the virgin is then abandoned to her fate, and
rescued by the conquering hero, and we are hot on the trail of
Perseus and St. George.
But, you will say, what has all this to do with dragons? It must be
admitted that in Egypt, “the great breeding-place of monsters,” no
dragons survive in full-blown splendour; but these legends are the
germ of all, and from them springs the essential dragon-conflict, the
vendetta of Horus against the powers of darkness. The dragon has
also been identified with Osiris the good controller of water, with Set
the evil who killed him, with Isis in so far as she is confused with
Osiris, and with Horus as the successor of Osiris, but we shall only
become confused if we try to follow all its transformations.
We have come now to the end of all our tales, and I shall try in the
last part of this section to link up all the parts; to show you how
remarkably little essential change there has been in man’s thinking
for fifty centuries, and how the commonplace incidents of originally
prosaic stories became distorted and elaborated with corroborative
detail, quite regardless of the original and often forgotten meaning.
Reference: Elliot Smith, The Evolution of the Dragon (London,
1920).