■ ■ ■ ■■ ■ ■ ■ ■■ First Edition ■ ■ ■

■■ ■■■
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookstep.com/download/ebook-47298822/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

■■■■■■■■■■ ■■■■ ■■■ ■■■■■■■■■■■ B1 B2 3rd Edition ■

■■■■■■■■■

https://ebookstep.com/download/ebook-29840068/

Ritorno alle origini B1 B2 Primi Racconti 1st Edition

Valentina Mapelli

https://ebookstep.com/product/ritorno-alle-origini-b1-b2-primi-
racconti-1st-edition-valentina-mapelli/

Nuevo Prisma Fusión B1 B2 libro del alumno 1st Edition

Equipo Nuevo Prisma

https://ebookstep.com/product/nuevo-prisma-fusion-b1-b2-libro-
del-alumno-1st-edition-equipo-nuevo-prisma/

På nivå grammatikk i norsk som andrespråk B1 Terskel B2

Oversikt 1st Edition Gølin Kaurin Nilsen

https://ebookstep.com/product/pa-niva-grammatikk-i-norsk-som-
andresprak-b1-terskel-b2-oversikt-1st-edition-golin-kaurin-
nilsen/
Nuevo Prisma fusión B1 B2 libro del profesor 1st
Edition Paula Cerdeira María José Gelabert Equipo Nuevo
Prisma

https://ebookstep.com/product/nuevo-prisma-fusion-b1-b2-libro-
del-profesor-1st-edition-paula-cerdeira-maria-jose-gelabert-
equipo-nuevo-prisma/

Nuevo Prisma fusion B1 B2 libro de ejercicios 1st

Edition Amelia Guerrero Ana Hermoso Alicia López Y
David Isa

https://ebookstep.com/product/nuevo-prisma-fusion-b1-b2-libro-de-
ejercicios-1st-edition-amelia-guerrero-ana-hermoso-alicia-lopez-
y-david-isa/

Pratique Grammaire B1 1st Edition Evelyne Sirejols

https://ebookstep.com/product/pratique-grammaire-b1-1st-edition-
evelyne-sirejols/

A medida B1 guía didáctica 1st Edition Anaya

https://ebookstep.com/product/a-medida-b1-guia-didactica-1st-
edition-anaya/

TTT Vocabulary Activator 1 Gyakorlókönyv az érettségi

és a nyelvvizsga szóbeli és írásbeli részéhez B1 B2
Szénásiné Steiner Rita Szekeres Szilvia

https://ebookstep.com/product/ttt-vocabulary-
activator-1-gyakorlokonyv-az-erettsegi-es-a-nyelvvizsga-szobeli-
es-irasbeli-reszehez-b1-b2-szenasine-steiner-rita-szekeres-
ேந த ேந வைர

ப. . இராகவ
ேந த ேந வைர
ப. . இராகவ
கா ற தவ வள தவ . ெச ைன
க ப ைப தா . ம ய அர , மா ல
அர க , ஐ.நா. பல ய ெபா க வ தவ .
ேந , லா பக சா , இ ராகா எ ய
ரதம க ட ப யா யவ .
‘இ ரா கா ரதமரான ற , அவர மக ச ச கா
அ த க அ ரம க ெப ன. அதனா ம ற எ லா
அர அைம கேளா , உள ைற அர ய கைரயா
ெகா அ க ஆர ட . நா நல காக
அர க க , கா க மாக இய க ேவ ய வன ஓ
அர ய ப ெசா த ெசா மா ஆ ட .
அ த ப ைதேயா அ ல அத ைக இ த
அரைசேயா ம தாேல ேபா , அ ேதச ேராக எ ற
ைச உள ைற ேபாக ஆர த .’
 ைர

1966 - ஆ லா பஹ சா ரதமைர
ேத ெத பத காக காமராஜ ெச ைன ெட ெச
ெகா தா . நா அேத மான ைத க ெச ைன
மான ைலய கா ேத . காமராஜ இ அ மாக
நட தப , ஏேதா ெகா ேவ ைய அ
க ெகா தா . அவ னா அவ ைடய ச ேதக ைத
ள பாம சாதாரணமாக பரா பா ெகா நட ப ேபா
நைடேபா ேட . அவ தன ேளேய ‘இ ரா கா , இ ரா
கா ’ எ ெசா ெகா வைத ேக ேட . ய ைய
ெதாட வத னேர, அர ய ஆேலாைனகைள அவ இ ரா
கா சாதகமாக நட ெகா ேபாக ேபா றா எ ப
ெத த .
•
ேந மைற சா ரதம ம யாக இ தா . பா தா
எ ப ப ல ெகா ப எ பைத ஆேலா ெவ க ஒ
ட ைத னா . நா எ ெகா ள அ த
ட உ கா ேத . சா ல பைட தைலவ
ெஜனர ேஜ.எ .ெசௗ ட பா தா ேம ேபா ெதா தா
ைள சாதக பாதக கைள ெசா ல ெசா னா .
ெஜனர ெசௗ தளப க ேக உ ய பா , க ,
தளவாட க , ரைவக , க , க ப க , மான க ,
வாகன க எ ேபா ேதைவ ப ற அ தைன
ெபா கைள டாம அ னா . ‘ஐயா, எ ட ேபா
ெதா க இைவெய லா எ ட இ பைத ட மட
ந ட இ கேவ . அத ேவ ய ய கைள
எ த ன தா ேபா ெதா ப சா யமா ’ எ றா .
அவ ேப வைர சா ைககைள ேமைச
மட ைவ ெகா , டாம , க ைண
ெகா ேக ெகா தா . ெசௗ ேப த ,
சா ெம வாக தைலைய அவைர க இைம காம
உ பா தா . ‘ெஜனர ஸாஹ , எ லா ேதைவக கண
தவறாம பாட தக இ ப ேபால இ டா , நா ட
ேபா கள ெவ ெப ேவேன? அ ற , ெஜனர
எ பவ எத ? தைலைம எ பத அ தேம இ லாம
ேபா ேம?’ எ றா . ெசௗ ஒ ேபா , ‘இ ேபாேத தயா ,
ஐயா! உ தர க !’ எ ெசா னா .
சா உ த னா , இ யா பைடக 1965-
ஆ ஆக 9- ஆர ெச ட ப 23 வைர ேபா நட ன.
அ த ேபா அ த கைள க ன...
 ைனவைலக ...

1. கால மா
2. ஐ.ஏ.எ . ஒ க ேணா ட
3. ரக ய பரம ரக ய
4. ஐ. .எ . ஒ ம ச
5. ‘ெஜ ’ த வ
6. ெவ ப மைல ...
7. 9 ம 59 ட 60 ெநா
8. சா உலா ைமதான
9. வா ர பா ல ச
10. ெட எ ற ல
11. ன த ஏ வா க ?
12. எ ப வய இைளஞ
13. நா ஒ ரதம க !
14. எ . .ஆ உ ணா ரத
15. ஒ உள
16. உலக ஊ ய
17. ஒ ெமா த ேதச பா கா
18. கர பா ெவ
19. யர ன அ வ த ட ெசலவா?
20. எ ைம மா எமராஜ
 1. கால மா

த ேபா த ம த அ ைறக ெபா வா

தர ஏ ெகா ள யாத ஒ ச க ஏ ப டதாக தா
என ெத ற . ெசா சான வா ைக காக, ஊழ , ேமாச
ைத, பத ரேயாக ேபா ற அ ய க இற
ெபா ேச ப தவ ஏ ைல எ ற மன ைல ம க
த ள ப டன .
நா ஐ.ஏ.எ - ேச 10-15 ஆ கால வைர ட
மா களாக க த ம த க பல இ தன . அத
காரண அவ க ெக லா கா , ேந , பேட ,
ராஜா , இராேஜ ர ரசா , ச ய , ராதா ண ,
காமரா , . ரம ய , . .ரா , ராமசா த யா , ல மண
வா த யா , . .ராம , கன யா தா லா, ஜ னாலா
பஜா , ேஜ.ஆ . . டா டா ேபா ற அ ப லாத, நா
நல காக த கைள வா நா அ ப ெகா ட
பல ேமைதக மாம த க வா த கால அ .
க கைன உ க ைன . இைணய ற தைலவ .
அைம சராக இ தவ . ஆனா , த கைட கால
ேநா வா ப , வ ைம வத , ம ைர ெபா
ம வமைன , ஏற ைறய அநாைதயாக உ ற தா . பல
ஆ க ம ய அைம சராக இ தவ சா லா ந தா. த
இ நா க ஒ ெகா ள ஒ ட இ லாம ,
வ ைம ேகார கர க உ இழ தா .
இ ஒ ற இ க . ரா எ ற னா ம ய அைம ச
மா ைக ல ஆ க ம ய லனா ைற
ெர நட ய . ேகா க ேமலான ெதாைக ெர
ய . இேத ரா ஒ க ைய ெதாட யேபா ேத ய
ஜனநாயக ட ண ப ைவ அவைர வரேவ ற .
இ தா கால மா த .
இ ேபா ந ைடேய வ லவ களா ய ந லவ க இ லாம
இ ைல. ஆனா ஜனநாயக ைத ைல
ெகா ெகா ப , ம கைள ைச ,
சாதைனயாள கைள அைடயாள க ெகா ள யாம
ஆ ட .
ெகாைல, க ப , ல ச , ெபா ம க பண ைத ைறயாட
ேபா ற ற சா க ச ப த ப டவ க தா ெப வா யாக
ேத த ெவ ெப ம க ம ற க
உ ன க ஆ றா க . கட த பல ஆ களாகேவ
ந லவ க , நா ப உைடயவ க , ெபா நல
க இட இ ைல எ ற க எ பர ற .
ேத த வா க பவ க க சா தவ க அ ல அ யா க
எ ற எ ண ம க மன ப ட . அர ய
ெபா வா உய த தர ைத நா பவ க ேத த
வா க காம ஒ றா க . நா வா க எ ன பய ?
அேத ேக மா ப ெகாைல கார ப தாேன ெஜ
வர ேபா றா க எ ற ர ம க றா க .
‘ேத ெத க ப டவ அேயா ய எ றா ேத ெத தவ
டா எ அ த ’ எ ெப யா ெசா னா . ம க
டா ப ட ெகா , வல வ ெகா றா க
ேத ெத க ப டவ க .
ச க ேரா க , ச ட ஒ ைக அ பவ க இய
ச ட கைள யா , எ ப ம க ேதா ?
பக ெகா ைள கார க எ ெத அர ய க க
அவ க ட ைவ ெகா றன. ஊழ ஊ ய அர ய
தைலவ க உலக மகா சாதைனயாள க ேபா உலா வ றா க .
இ ப ேய ேபானா , ந நா ஜனநாயக எ ப எ உல த
ச காக மா எ ப ச ேதக ைல. ஏற ைறய அ ப
மா ட எ தா என ேதா ற .
இ த ைலைய மா றேவ எ பாரத ர னா . ரம ய
ெபா ேமைடக ப ைகக க ைரக லமாக
வ ெகா தா . அவ யமான லவ ைற
ம அம ப னாேல ேபா .
உதாரணமாக, ம க ம ற க ரகைள பவ கைள உ ன
பத டேவ . அவ க ம ப ேத த க
ஒ ட கால தைட கேவ .
அ கா க ைத யமாக அர ய வா க ைடய அடாவ கைள ,
அ ய கைள எ க, பத மா ற , இட மா ற
ேபா றவ ைற த தரமாக இய , வாக க க
லைம ள, உய ம ட ட ஒ பைட டேவ . இேத
ப ைரைய ப ெவ கடாசல யா தைலைம அர ய
சாசன ைத ப லைன ெச ய அைம த த அ ைக
ெவ ற .
அேதேபால, ஒ ட ெதாைக ேமலான ெட டைர ப
ெவ ெபா ைப ட பாரப சம ற ஓ உய ம ட
ட டேவ .
ன வழ க , யமாக, ஊழ வழ க ,
ச ப த ப டவ க ேத த ேவ பாள களாக பைத ச ட
ல தைடெச யேவ . ற ப ைக தா க ெச ய ப ட
அ த கண அவ க வ பத க , ெபா க
ப க படேவ . அவ கைள ெபா ழா க , க க
அைழ க டா . ஊழ வழ க கான க ரா வ
 ைறகைள (Court martial) ப அைம க ப ட
ம ற கைள ேபால ேற மாத க வழ க படேவ .
றவா க ஒேர ஒ தடைவதா வா தா ேக பத
ேம ைற ெச வத உ ைம தர படேவ . வழ
வைர அவ க ற தவ க எ ேற க த படேவ .
அவ கைள ஜா ப டா . ைற
ம ற ம ற ைற
ெகா ேபா ேபா அெம கா ெச வ ேபா அவ க
ைக ல ேபாடேவ . ைற தப ச த டைனயாக 3-5 ஆ
க காவலாவ ச ட க படேவ .
ைறவாச , லா ேபாவ ேபா ற ெசா களா
ர காம , அவ கைள சாதாரண ைக க ேபா
நட தேவ . அ ட அவ க ைடய ெசா த ம னா
ெசா க அைன ப த ெச ய படேவ .
இவ ைறெய லா .எ . வ வ தத காரண ,
அவ ைடய க ஊழ வா க பய கரவா கைள ட
ெகா யவ களாக ெத ப ட தா . பய கரவா களா ஒ
ல தா ஏ ப ற . ஆனா ஊழ வா கேளா
ஊ ேக நாச ைள றா க .
பய கரவா களாவ பரவா ைல. யமாக ைன ஒ
ெகா ைக காகேவா அ ல ேகா காகேவா ம றவ கைள
ெகா றா க . அேதேபா த உ ைர தர தயாராக
இ றா க . ஊழ பவ கேளா யநல காக த ைம
சா தவ கைளேய அ றா க . அ ப ப டவ கைள ச க
ேரா களாக பா கேவ . த தர ேபாரா ட யா க
அர இ த கால , ெபா வா ப க
பா கா க ப டன. அ கா க அ சேமா, சேமா இ லாம ,
த க க கைள ேந , பேட ேபா றவ க னா ட
ைவ க த . மா ப ட க கைள வரேவ பர த
மன பா ைம அவ க இ த .
அ ேபா நா ேம வ க ப யா ெகா ேத .
அ ேபாைதய த வ (ப ப ட ெப ற அச !) டா ட
. .ரா எ ைன அ னா . ஒ யமான
ஷய , தா ஏ ெகனேவ ேயா ைவ த ைவ
ெத , அத ப ெச ய உ தர டா .
நா ஐ.ஏ.எ - ேச ஆறா க ட ய ைல.
. .ரா எ தா தா வய . அவ உலக க ெப ற ம வ .
அ ேபா த த வ க க றைமசா . அ ேபா தா
த ைறயாக நா அவ னா ேத .
அத அவ எ ைன பா த ட இ ைல. யாைன
ெட ப ேபா ற அ த ைல என அவ
ச யாக பட ைல. ச ட யாக ல க க இ பதாக
ேதா ய . ரா , ‘தா ெசா லேவ யைத ெசா யா ,
அ வல ேபா வா ’ எ ைன தாேரா எ னேமா,
ேமைச த ேகா க ஆ தா . ேநர எ ன
ெச வ எ ெத யாம ெகா ேத . ேலசாக
கைன ேத .
ச ெட பா தா . ‘எ ன இ மா இ ேக
ெகா றா ?’ எ றா . நா அவ ைடய எ ரான
வாத கைள ஒேர ெகா ேன . அவ ஆ ச ய ட
எ ைன பா ெகா தா . நா ேப த ,
‘ெரா ப தா ஷய ெத ைவ றா ேபா றேத?
ேபா, ேபா, அ ற பா ெகா ளலா ’ எ ெகா ேட
ெசா னா . அ த ைவ ைக டா எ ற
ெத ெகா ேட . அேத, இ த கால அர ய தாதா களாக
இ தா எ ன ெச பா க ? ெரௗ கைள எ ைன
அ ெநா , ராவக ைத , உ இ ைல எ
ஆ பா க .
1964. ம ய உ வகார அைம சக இய னராக இ தேபா
ஏ ப ட ஓ அ பவ . 1962- , இ யா னா பைடெய
ெச ற . அத ற ேத க தைலவ க
ஒ ன னா ட சமரச ேப வா ைதக நட வேத
இ நா க ந ல எ வ தன . அவ க ைடய ரக ய
ட க இ யா ைடய ெகா ைகக ேபா க ேம
னா மன தா க எ ைல தா த காரண எ
க உ ன க ெசா ல ப வ ததாக உள ைற ல
தகவ க வ தன. மா 1,200 க ர க க ப ய
ஒ ைற உள ைற தயா , அைம சக
அ ைவ த .
அத அ பைட உ வகார அைம ச சா லா ந தா
தைலைம 20 ேப கல ெகா ட ஓ உய ம ட பல ம
ேநர வா த . அ த 1,200 ேபைர ேதச பா கா
ச ட சாரைண இ ைற அைட க
ெவ க ப ட . இைத ைறேவ ப என தர ப ட .
அ த ட நா ெச ேத . அ த எ
மன ைத உ ெகா ேட இ த .
எ அைற வ த ஒ ட எ ேன .
‘அ த எ மன சா ேராதமாக இ ற . ன தர
வாத ைத எ ைவ றா க எ பதாேலேய ப ய
உ ளவ கைள ேதச பா கா தக ைள பவ களாக
க த டா . அ த ைவ ம ப லைன ெச யேவ .’ இ த
ைப ெசயல அ ேன .
அ ேபா த ெசயல எ . . , ட எ த ைவ
பலமாக ஆத தவ . எ ம ைப பா த உடேனேய
அவ அைத எ கலா . எ ைன ம ய அர
க ப ரக ட ஒ மைற க க எ
ச ேத கலா . ேதச பா கா ச ட எ ைன
ப கலா . ைற த கலா .
இ த கால எ றா அ தா நட . ஆனா , அ த
நா வாத கைள ைவ த த ைத க க
பாரா னா . ஒ ெவா வாத ம ெகா , அல , அவ
ஏ அதைன ஏ க ைல எ பைத ெத ப அ த ேகா ைப
ந தா ‘Raghavan’s note is well worth reading, but there is
no need to change our decision for the reasons I have
mentioned in reply to his arguments’ எ ற ப ைர ட
அ னா .
ந தா அைத ேமெல தவா யாக பா
அ கலா . அ ப ெச யாம , அவ எ ைப
கவன ட ப பாரா எ னா . எ ைடய மா
வாத கைள அத ெசயல த த ப கைள ரதம
பா கேவ எ ெசா , லா பஹ சா
ேகா ைப அ னா . சா அ த ைகயாேலேய
எ னா . எ த மா ற எ ேதைவ ைல எ ,
அேத சமய நா இ த ர ைனைய ைகயா ட த
பாரா ய எ எ னா .
ரதம ைடய ஆைண ட ேகா எ ைன வ தைட த . அ ப
எ ேள இ த அைம ைம அகல ைல. ந பா ,
ஹ ஷ , ேஜா பா , ஏ.ேக.ேகாபால ேபா ற ற த
தைலவ கைள னா உத பவ க எ ப ம ைற
அைட ப , இ யா த ம ெகா ஒ ர தர இ .
ஏென அவ க உலக அள ேபா ற ப தைலவ க
ெகா ச ைற தவ கள ல . ஆைகயா அவ கைள ம மாவ
ைற அைட ேயாசைனைய ைக டேவ எ வா
ம ப ேகா ைப ெசயல அ ேன . நா ெத த
க ரதம வைர ஏ க ப க க 5, 6
ன தைலவ க உள ைற ப ய
க ப டா க .
இ ப யாக, 1960-க க யமான, ேதச பா கா ைப
பா ஒ ர ைன நா ெசா ன ேயாசைனைய ஏ ,
ஏ ெகனேவ எ க ப ட மா ற ெச ய ப ட . இ
இ ேபா நட க ய கா யமா? அ ேபா இ த
அர ய வா க வ வா காகேவா, ெசா த ெப ைம காகேவா
அ கார இ ேறா எ ற உண இ க ைல.
ேந ேகா, ராஜா ேகா, சா ேகா பத ெப ைம இ ைல.
அவ களா பத ெப ைம அைட த . இ ேபா பத
இ லா டா வத ட ஆ இ லாதவ க தன தாேன
ப ட ெகா ெகா தா ெம றா க . இ தா
யாச .
யாக தைல ைறைய ேச தவ க , பத ைய வ வா கான
வ யாக ைன க ைல. இ ேபா அர ய வா எ றா
யநலவா எ ேதா ற ெதாட ட . அ ேபா
அ ப ைல. அ அர ய வா எ றா யாக ,
தைனவா , ெபா நல உைழ பவ எ க த ப ட .
இ ைற ட பழ கால ப கைள , மர கைள
பா கா ெகா பவ க இட சா அர ய வா க . ேஜா
பா ட அ கா க த தரமாக எ வாதா வைத பா த
ம ற மா ல அ கா க அ ேபா றா க . ‘எ ன
தடால யாக தலைம ச ட ேப க ? அவைர எ
இ வள ைத யமாக, ெவ பைடயாக அவ டேம வாதா கேள!
இதனா உ க தைல ெவ ட படாதா?’ எ ேக டா க . நா ,
‘இ ேக இ தா கலாசார . த வ ெசா றா எ பத காக,
அ கா க தைலைய ஆ ெகா கேவ ய ப த
இ ைல. மா க க ம ப மன ப வ
இ ேக உ ’ எ ேற . ‘எ க ஊ இ ேபால ேப னா ,
ைற தப ச த லா கா ப தா வா க ’
எ றா க !
ேந ைமயாக ெசயலா அ கா கைள ேஜா பா க
. அவ க ெசா க கைள ஏ ைடய ைல
எ றா , ெப த ைம ட , ெபா ைமயாக ேக பா . 1970-
அஜ க அர க , ேம வ க ெபா
ேத த ஆைண ட ப த ேநர . நா மா ல ய
ேத த அ கா யாக இ ேத . ேத த ரசார ட க
ேஜா பா , அர அ கா கைள ஊ ய கைள
காவ ைற னைர பய தமாக ேப னா எ
ப ைகக ெச க ெவ யா ன.
‘அ ெச க உ ைமயானா , உ க ேப ச ட ப ஏ
நடவ ைக எ க டா ?’ எ ள க ேக அவ
ேநா அ ேன . அ த ரா ைட
அ பமான அர ய வா களாக இ தா ஆணவ ெகா
எ பா க . ேஜா பா ேவா என ேநா ஸு , த தர
வான ப ைல அ ைவ தா . எ அ வலக ேக ேந
வ ள க அ ேபானா .
இ ந லா ஒ ய த வ ைத ற .
அ தா , க த தர . மக ட ப ட க ட
இ ைமயாக நட ெகா த . க மல த . பைக
த ப யா த . ைற அ றாம
டனவ ைற ேநரா த . அ த உ ெமா ைய
வ கா த . எ ெகா ட கடைமைய காலவைர
த . ஊ ய தர , உ ப ற இவ உலக
சாதைனகைள ய ெவ ைய வள ெகா த . தகவ ,
அ , ஞான நட ர க ப தார களாக
இய லைமைய வள ெகா த .
இைவெய லா இ ேபா ள ைல ஏ ைர காயாக
மா டன.
 2. ஐ.ஏ.எ . ஒ க ேணா ட

நா ஐ.ஏ.எ . ேச த கால ஐ.ஏ.எ . அ கா க

யா ேம ஊழ ெச ய ைல; கைள ெசய பட ைல
எ ெற லா ெசா லமா ேட . ஆனா , அ ேபா 100 ேப 2 ேப
ெக டவ க எ ைவ ெகா டா , இ ேபா 30, 40
ேப ெக டவ களாக இ றா க . ைற தவ நட றா க .
அைம ச கேளா ேச ச ேவைலக ஈ ப றா க . ஊழ
அர ய வா கைள ேதா க டா க .
இ ெனா ைச பய கர ச கைல கா ேற . ெத
மா ல கைள சா தவ க ஐ.ஏ.எ . , ம ற
வாக ப க வா க ப ேபாக ெதாட டன.
ஒ ேவா ஆ ெவ ட ப ேத ப ய 600, 650 ேப ,
ெத ய க எ ைக 50- ேம ேத வ ைல. அ ,
த ழராக இ பவ க 5, 6 ேப . த தலாக க ப
ெத ய ெபய 60-வ இட ! நா கெள லா ப ைச
எ யேபா , ெமா த 110, 120 நப க அட ய ப ய வ .
த 35 ேப ஐ.ஏ.எ .ஸு உ யவ களாக இ பா க . அ 25
ேப ெத ய களாக , அ 15 ேப த ழ களாக
இ பா க . த 10 இட க ஆ இட கைள த ழ க
த கைவ ெகா பா க . இைத ெப ைம காக
ெசா ல ைல. இைத ப பவ க ேகாப வரேவ
எ பத காக ெசா ேற .
‘ க ப தேபா ஐ.ஏ.எ ., ஐ. .எ ., ஐ.எஃ .எ , க ட
ஆ யவ ைற த ர சா க ேவ க லாம இ த .
இ ேபாேதா ஐ.ஐ. ., ஐ.ஐ.எ , க ட , த யா ைற எ
ேமேல ேமேல பற க பல வா க . த யா ைற ச பள
ச ைகக பலமட அ க . ஆைகயா அர ேசைவ ஒ ேற
க எ இ க ேதைவ ைல’ எ றா க ல . இ
ஓரள உ ைமதா . க தர ஆ ய க தர
ைற ட எ பைத ம பத ைல. ெப ேறா க
ஆ ய க பவ க ச க உய ெபா க
இ பவ க இள தைல ைற ன மா களாக
இ ைல.
த நா இைளஞ க எ ப இ றா க எ பத ஓ
உதாரண , ந க ம ற உ ன க ஒ ந க எ ய
இ த க த .
‘தைலவா! அ த ேவைல ேசா வ லா ட,
பா ளா ல ெக வா பட பா ேபா .
தைலவா! சா த க க யாணமா இ தா ட,
நாைள சாக ேபாற உ கேளாட பட ய ய
ேபா ட ஒ டற ஓ ேவா .
தைலவா! ல . .யால அ மா இ றைத
ப ட கவைல படாம, ‘தைலவ வா க’ நா க
ேகாஷ ேபா ேவா .
ைர க சா நா க ேசா . க அ தா நா க
அ ேதா ...’
நா , சா ைரேயா ட ற . ப ட க சா ;
ப கைல கழக க சா ; ப ட க சா ; பத க சா .
இ த சா ெவ தர அ ப ேபா ற . றைம ேவ டா ,
த ேவ டா . சா அர ய அ த ல ச ேம ேபா
எ ற மன பா ைம ேவ ட . இ ேபாெத லா
ம ெப கைள ப ட கைள ட ந ப வ ைல. நா ல
ப கைல கழக க ேத க ஆ ந ர யாக
ப யா யேபா ஏ ப ட அ பவ க , எ ைன ைச
அைடயைவ தன. ச ட 85 சத த ம ெப வா யவ
அர ய சாசன ெபா க ப ட த வ கைள ப ள க
ெத ய ைல. ேவகான தா க எ .கா . ப தவ ,
ேவகான தைர ப நா வா ய க ெசா ல
ெத ய ைல.
இ மா யானவ க ம ய ைறக கான ப ைசக
த மா வ ேலா ேந க ேத க த ள ப வ ேலா
ஆ ச ய ப வத ஒ ைல. ஆனா , அவ க தா மா ல
ேத வாைணக நட ேத க ல வாக, ைறக
ய க ப றா க . மா ல ேத வாைணக உ ன க
தர , நா பா தவைர, ரமாதமாக ெசா ெகா ப
இ ைல.
ப சா ேத வாைணய தைலவ வ
ெப டக க லனா ைற ைக ப ய பலேகா பா
ேநா கைள எ வத ேக பல வார க தன! மஹாரா ரா
மா ல ேத வாைணய தைலவ ைறேக க காக
ைகதா றா . க நாடகா ேத வாைணய ச ப த ப ட
ேகாளா க ப ர கமா உ ளன. இைவ தா ேமாச ,
ம றைவ கைறபடாதைவ எ ெசா வத ைல. இ த
அைம களா ேத ெத க ப றவ க தா ப ப யாக அர
ெசயல களாக வா ய தைலவ களாக ப களாக
உய றா க எ ைன ேபா உட ந ற .
நா ஓ அ டசா . நா ஐ.ஏ.எ . ேச தேபா இ யா
யர ஆ இர டா க தா தன. இ ய
த தர காக பா ப ட தைலவ க யா க அ ேபா
உ ேரா இ தா க . நா த தர ெப றேபா என 20 வய .
நா அ ைம இ யாைவ பா ேற ; த தர
இ யாைவ பா ெகா ேற . இ த த தர
இ யா ம க மன ெகா அ ச ,
அ ைம இ யா இ தைத ட ஆ ர மட அ க .
அ ைம இ யா ஒ ைவ ராைய பா மக ேக
எ ப த . இ அெம கா, ட , ரா ேபா ற
உ ைமயான ஜனநாயக நா க அர உய பத க
இ பவ க , ஏ , அர ய தைலவ க ேக ட க த
எ னா , ல நா க ப ைட ற . இ யா
ஒ வ வா ைற ஆ வாளைர பா பத ட
அ சேவ ள .
த தர னா ம க ேபா ஸா பா
பய படாம மா ைப ற கா னா க . ஆனா இ ேபா
ஆ இ பவ கைள அ கேவா, க ைத ெவ பைடயாக
எ ெசா லேவா ைத ய லாம ேபா ட . எைத
ெசா னா உைத ேமா எ ற உ ற . ‘நம
ஏ வ ?’ எ ற இ த எ ண அர ைறக ம ம ல,
த யா வன க ட பர ட .
இ ேபா அ கா க ட ெசா மன பா ைம அ க ட .
அேதா , த ைன ப ெப தாக ைன ெகா றா
இ ற . ஒ ெப ய கா ேபானா தா ம யாைத எ ற ைல
வ ட . நா ப ைழ த சமய ைச பல
இட க ேபா ேற . என ஓ ஓ ைட ைட பத
வ ட ஆ . நா மா ரம ல. அ ேபா த
அ கா க அைத க ட எ ைன க ைல. இ தா
ைற, இ ப தா இ கேவ எ ைன ேதா . இ ேபா
ஒ கெல ட ெசா சான ெப ய கா இ ைல எ றா அவ
‘ப ஷு’ இ ைல எ அவ மைன ேய ைன றா !
மாத 10 நா க மாவ ட தைலநக ெவ ேய ராம க
சாவ க ம க ைடேய கெல ட த கேவ எ ற
இ த . இ ேபா 100 ேலா ட கா ேபா மாைலேய
றா க . ந ல சாைல வச இ லாத, கா ேபாக
யாத ராம க எ தைன கெல ட க ேபா ம கேளா
ம களாக த , அவ கள ய கைள கைள றா க ?
நா கா , ேந க ைத சா தவ . ஜவாஹ லா ேந , லா
பஹ சா ம இ ரா கா ஆ ய ரதம
ம க ப யா யவ . மகா மா கா 1946- ஆ
த ண பாரத இ ரசார சைப ெவ ழா
வ தா . யாகராய நக ெவ க நாராயணா சாைல ஒ
வார த தா . அ ேபா நா லேயாலா க
ப ெகா ேத . கா த த அவ
ப வத காக எ ைன ேவ ல மாணவ கைள
அம னா க . கா அைற வாச நா க
ெகா ேபா . அவ ெவ ேபா ேபா
வ ேபா எ க தைல ெச லமாக த , ‘எ ப
இ றா ? சா டாயா?’ எ சா காம ேபாகமா டா .
அவ ைடய ரா தைன ட க ேமைட அவ ப க
உ கா பஜைனக பா ேவ . அ த அ பவ இ
ப ைமயாக மன இ ற .
ேந 1961- ேத ய ஒ ைம பா ைவ யேபா நா
ம ய உ ைற அைம சரக ைண ெசயலராக இ ேத .
ேத ய ஒ ைம பா கான எ லா ஏ பா கைள
வ ெபா என தர ப ட . அ த
ட க த , ம ற ப கேளா அத ெசயலராக ேந
எ ைன ய தா . அவ ேம 27, 1964- ேத அமரரா வைர,
அவ ட ெந பழ ெப பா ய என ைட த .
எ ைன ம ய உ வகார ைற ெகா வ தவ ,
அ ேபா உ ைற அைம சராக இ த லா பஹ
சா தா . மா ல அர ப ஒ ப ஆ க ட
ைறவைடய ைல. அத ம ய அர மா ற ெச ய ப
ப தா கால ெதாட ப யா ேன . சா ைய நா
ஈ தத கான காரண ைத அவேர என ற ெத தா . நா
இ ேத ெப றவ . ப ட வா , ேமைட ேப க
க ைத எ வ வாெனா லமாக இ க ெகா ப
ற ள ேன . ஒ த ழ இ ப இ த அவைர
ய பைடய ெச த .
அவ உ ைற அைம சராக இ தேபா , ரதமராக
இ தேபா ப ேவ க க உைரயா வத காக ஆ ல,
இ ேப கைள தயா த பவ க நா ஒ வ . அவ
ரதமரா இர வ ட க இற ேபான நா
க ெப ய இழ . அவ ரதமராக தா ேந ைவ ட
ற ள பா . உ வ யவராக இ தா (அைத
அவேர ேவ ைகயாக கா ெகா வ !)
வ லைம ைம இ வைர அவைர ட ற த
ஒ வைர நா பா த ைல.
இ ரா கா இ த ண க ேபா ய அள இ தன.
எ றா , சா இ த நா , பத , ப வ ,
எ ேலாைர அரவைண ெகா ேபா ற ப ,
வாைழ பழ ஊ ஏ வ ேபா நட ெகா ற லாகவ
இ ரா கா ட இ ைல. மாறாக, ப வா ற த ைம, அட
ஒ ஆ க ெச ஆணவ , உ ெளா ைவ
றெமா கா ந த , எ லாவ ைற அர ய
க ேணா ட ேதா அ த , எ ேலா ட ச ேதக , மா
க உைடயவைர எ யாக பா த ேபா ற
ைறக ெக லா உைற டமாக இ தா .
ஜூ 1975 ெந க ரகடன லமாக நா ைட
அட ைற ெகா வ த இைத தா ர ப ற .
ைமயான அ பைட , தா ேதா யாக அர
ெந ைறகைள கா ைவ அல ேகாலமா னா .
தா த ய ேற கா எ ேப தா டவ
ஆ னா . த ெசா தைலவண காதவ கைள ல
ெச தா . அராஜக எ ைலைய தா ய த மக ச ச
கா ட ஏ இ ரா கா ெப பா பாக இ தா எ ப
இ வைர யாத ஒ .
அ ேபாெத லா அ ல இ ய ப க (All India Services) எ ற
ெபய ெகா டைவ இர ேட இர தா இ தன. ஒ ஐ.ஏ.எ .
(Indian Administrative Service). ம ெறா ஐ. .எ . (Indian
Police Service). வன பா கா , ெபா ளாதார , க
எ பத ெக லா 15, 20 ஆ க ற தா அ ல இ ய
அள ெதா க ேதா ன. ெபய தா அ ல இ ய ப ேய
த ர, எ த மா ல எ ய க ப றா கேளா, அ த
மா ல ேளதா அவ க ைடய ப மா ற , ஏ ற ,
இற க . அவ க ப சத த னைர ம ய அர , ஒ
ட கால அைழ ெகா . அ த காலவைர
கட த ட அவ க அவ க ைடய மா ல க ேக
அ ப ப வா க . அவ க கா ெச த இட க ம ப
அேத ைற ர ப ப .
ஐ.ஏ.எ . இ த பல , ப கால வ ேம ம ய
அைம சக க ேலா, அர வன க ேலா ப வா
ைட காம மா ல ேலேய க றா க . ம ய அர
பத வ ப எ ப ஒ தா கா க ைல. ஒ லைர த ர,
கா வா அ கா க , தா த ய க ப ட மா ல ேக
ேபாயாகேவ . அவ க ைடய தைல ைய
ண ப மா ல அர தா எ பதா , அவ க ல
க டாய க பா க ஆளா றா க .
அர ய வா க தாள ேபா டாகேவ ; ெந ைறக
ெகா கேவ ; தா ச ய பா கேவ ; பலதர ப ட
அ த க இைரயாகேவ .
ஒ கால ஐ.ஏ.எ ., ஐ. .எ எ றா அர ய வா க ைடேய
அ ச இ த ; அவ கைள எ க தய னா க .
இ ேபாெத லா அ ப ய ல. அ கா க ைடய பல ன கைள
ெகா டா க . தைலநக இ ர ள
இட க மா ற ப வைத ஒ த டைனயாக க வ
அ கா க த பல ன . இர டாவ , சமமான பத க ேலேய
அ த உ ளைவ, இ லாதைவ எ பா பா ெச ெகா ,
அ த உ ள பத க காக த ண ேதா ேபா வ .
உதாரணமாக, ெசயல பத , உ ைற ம ெதா ,
வ க ைறக ேமலான எ , கா நைட பராம ,
ச கநல ைற ேபா றைவ தரெம பரவலான ஒ க
அ கா க ைடேய உல ற . அர வன க ேல இேதேபால
ற தைவ, இ தைவ எ ெகா னவ
தாள ேபா னவ ைற எ காரண ைத ெகா டாவ த க
ய வ இதனா தா . றாவ , ப தமாக ெவ நா
பயண ெச வ அ ல ெவ நா அைம க ள பத க
அம வ ஆ யவ ேம ள அப தமான ேமாக .
நாளைட , அர ய வா க இ த பல ன கைள த க
சாதகமாக ஆ ெகா டா க . அ கா கைள ஆ ைவ
த ர க வ ந க ஆ டா க . ஐ. .எ ., ஐ.ஏ.எ .
பர பைர த வ க யமான ஒ ‘உ கடைம ேல
க ணா ’ எ ப . அதனா உன ெப ைம ேச றதா,
ப க ைட றனவா எ கண பா காேத. எ த
ப ைய யமான ப எ ம அ உன
உைழ ைப உ சாக ைத ெச .’ இ த ேம ேகா கைள
கைட காததா தா அர ய வா க ைக பாைவகளாக
ஐ.ஏ.எ . அ கா க மா ேபானா க . எ ைன எ மா னா
ேபாேவ , என எ த ப ெகா தா தைலேம ெகா
ெச ேவ எ ற வ வான மன ைலைய எ லா அ கா க
கைட தா எ த அர ய வா அ ல அைம ச , அவ கைள
அைச க ?
ஓ அர வாக ஐ.ஏ.எ . அ கா ப க
யமான . ஒ ெவா ைற , அ ைற அைம ச தா
தைலவ . எ , அவ அ த ைற ப ய ன
ெத யாமேலா, வாக ைத ப ய ேபா மான அ பவ
இ லாமேலா இ கலா . ஆனா அவ ம களா
ேத ெத க ப டவ எ பதா , ம க எ ென ன
ர ைனக , ேதைவக இ றன எ பைத அ தவராக
இ பா . அவ உ ய ட கைள வ ப கைள
எ ப அவ உத ேதைவ ப .
ஓ ஐ.ஏ.எ . அ கா , தன ைற அைம ச ,
பல த க உத ெச றா . ஒ ெகா ைக அ ல ய
ட வ ப எ ைவ ெகா டா , அைத சா த
லவர க , அ த லவர க பா க , இ த இர
அ பைட எ கேவ ய கைள ப அ ைர
வழ வ . அ ப வழ ேபா அவ இர
ேயாசைனகைள ைவ பா . அவ , எ ெத த
எ ென ன ைள வ எ அல வ அவ கடைம.
இத ேப இ ைவ எ ப அைம ச . அவ , ைற
ெசயல த த ைவ எ காம ேவெறா ைவ எ கலா .
ஆனா , அத பா , தா க கைள ப அைம ச
எ ற, எ தர அ கா உ ைம உ . அைத
அைம ச ெசய பட னா , அத கான காரண கைள
ள கமாக அைம ச எ ைகெய டேவ . அ த
உ தரைவ ம ைறேவ வ அ கா கடைம.
மாவ ட கெல டராக இ பவ , அ த மாவ ட உ ள
எ லா ைறக ேந கமாகேவா, மைற கமாகேவா
ெபா பா ஆ றா . அ க ைறயானா ,
ம வமானா , காவ ைறயானா , அ கெல ட
ெபா உ . மாவ ட நட ச பவ க , அவ
காரண க , பா க , அர எ த க ர ப க
ஆ யவ ைற ப 15 நா க ஒ ைற ரக யமாக
தைலைம ெசயல ஒ அ ப ேவ . ‘ம
அழ வ ெபா உைர த ’ எ ெசா வா க . அேதேபால,
ைற ெசயலாளராக மாவ ட அ கா களாக இ பவ க ,
அரசா க ‘வ ெபா உைர பவ களாக’ இ கேவ .
நட தைத ைவ ெகா , நட க ேவ யத அ ைரேயா,
ப ைரேயா த ம களா ெச வேன இய வத உத யாக
இ ப அவ க ைடய கடைம.
த ன ைக லாத த வ க அைம ச க த
அ கா க ட மா ப ட க கைள வா ஒ த
வராம , அ கா கைள இ அ மாக மா
ப தா றா க . அ கா க அவ க ைடய க மாறான
வாத கைள எ லமாக ெத தா , அவ ைற த க
காரண க ட ம உ தர ட ரா லாம , க
, க ெகா றா க . அ ல ைபேய தம
அ சரைணயாக மா எ த ெசா றா க . இ த
த ர கைள ைகயாளாத இர ேட மா ல க இ ேம
வ க ேகரளா தா . ம ய அர இ த யா
ெகா ட .
அர ய வா க ஐ.ஏ.எ . அ கா கைள ட ஐ. .எ .
அ கா கைள அ க பத காரண இ தா . ஐ. .எ .
அ கா க இ கா கைள படாெர ேச சலா
அ றா க . எ ெசா னா ‘அ ப ேய’ எ
தைலயா றா க .
ஐ.ஏ.எ .ைஸ க ேவ எ 40 ஆ க னா
இட சா க ன அவ க ைடய ேத த அ ைக
ெசா தன . ேகரளா அவ க ேத த ெவ ெப
அர அைம த , அ த தைலைம ெசயலாள ஒ தமா
ெச தா . எ ெத த ைற ெசயலாள பத கா யா யேதா
அ த அைம ச க ெக லா ஐ.ஏ.எ . அ லாத ஓ அ கா ைய
பா ெச அ னா . அ த அைம ச க ‘ஏ , ஐ.ஏ.எ .ைஸ
அ ப ைல’ எ ேக டா க . தைலைம ெசயலேரா,
‘உ க ைடய ேத த அ ைக ஐ.ஏ.எ .ைஸ கேவ
எ ெசா இ கேள? அதனா தா அ ப ெச ேத ’
எ றா . ‘ேத த அ ைக ட க . ஐ.ஏ.எ . அ கா கைளேய
ெதாட அ க ’ எ அைம ச க ெசா ல, தைலைம
ெசயல உ ெகா டா .
இ ரா கா கால ேத, ஓ ெப ற, ஏ , ப இ த
ஐ.ஏ.எ . அ கா கைள ட க ேச , ம க ம ற
ர களாக , அைம ச களாக ஆ ெகா வழ க
இ வ ற . இ ேபா பல க க னா ஐ.ஏ.எ .
அ கா க ம , ம ற ப க உய
ைல தவ க , பைட தளப களாக ெபா
வ தவ க , மா ப க ட இ பைத கா ேறா .
ஜ ேமாஹ , ம ேமாஹ , ம ச க ஐய , .எ .ச ேவ ,
ய வ ஹா, ஜ வ , ெச தா, ர ச கா
ேபா றவ க அவ க ேச ள க க ெகா க
பற றா க . அவ க ைடய சகவாச னா அ த க க
ம க பழ கமா ட க
ப டனவா, ய ப க ட இய றனவா எ றா
அ தா ைல. அத மாறாக, வாக களாக
ைம ேந ைம உதாரணமாக ள ய இவ க
அர ய க க அ தைன அவல ண க அைடயாள
ன களாக மா டா க .
 3. ரக ய பரம ரக ய

நா கா ற ேத . தவ வள ேத .
ெச ைன வ க ப ைப ேத . ேம
வ காள , ம ய அர , ஐ ய நா க
ெதா டா ேன . அ ஏ ஒ த ழ அ தைன ர ேம
வ க ேபா ெதா டா ற ேவ ?
‘ெவ மா ல வ பவ ம க ேதைவகைள ம ேம
யமாக ைன , ெவ யாயமான ைற
ப யா வா . க க மாக இ பா . யா ைடய
ெச வா அ த அவ ட எ படா . அவ ைடய க
ெத யாததா யா அவைன அ க தய வா க .’ இ
ச யான வாத ட.
ெசா த மா ல அ கார இ பவ க ைல நா ஓ
ெப ெச ைன வ தேபா ெத த . இவ இைத
பா ெச , அவ அைத ெச ெகா எ ெற லா
எ ைடய உற ன க ந ப க ெதாைலேப ேந
ந ச க ெதாட டா க . எ காவ , பத யமன கான
ேந க உ னரானா ேபா , சரமா யாக பா க
வ . எ த நப கைள ப பா க வ றனேவா
அவ கைள அ த த பத ேக லாய லாதவ க எ
ைன ேப எ ெசா ன ற தா இ த தைலவ ற .
ஒ ேவ ைக ச பவ ைத ெசா ேற . த நா அர
ப யாள ேத வாைணய (Tamil Nadu Public Service
Commission) தைலவ எ ட வ தா . ‘ஓ உய த பத கான
ேந க ற உ னராக க இ கேவ .
இ த அைழ ைப பரம ரக யமாக ைவ ெகா க . இைத
ப உ க மைன ட ெசா லேவ டா ’ எ றா . ச
எ ேற . ‘அ வலக ேபான உ க க த
அ ேற . ம ப ேக ெகா ேற , பரம ரக ய !’
எ ெசா ெச றா .
அ மாைலேய ஆைணய ஓ அ வல லமாக அ த
அைழ க த வ ேச த . உைற ேம ‘ெப ந த ர
ேவ யா உைறைய ற க டா ’ எ எ த . அ த
உைறைய ற தா அத இ ேனா உைற இ த . அத
நாலா ைலக ந வ அர னா ைர
இட ப த . அத ேம ‘பரம ரக ய ’ எ ற எ ச ைக
ெபா க ப த . அைத , க த ைத ப க
ஆர ஒ ெநா ட ஆ கா . ெதாைலேப ஒ த .
‘ஐயா, க அ த --------- பத கான ேந க உ ன
எ ேக ப ேட . எ ைள...’ எ அவ ேப ைச
ெதாட னா . அவ ேமேல ேப வத , ‘இேதா பா க .
ைறய ற ைற யா யா உ ன எ உள பா
ெத ெகா க . அ ம இ லாம எ
அ த ேபாட பா க . உ க மக ஆ வ
அர ப ேசராம இ கேவ ய நடவ ைகைய
எ க ேபா ேற ’ எ ேற . ‘ஐய ேயா, ேவ டா ஐயா. கா
ேற . ம க ’ எ ெதாைலேப ைய
ெதா ெப ைவ டா .
இ ப பல தமான ந ச க .
ஒ மா ல காரைர இ ெனா மா ல அம வ , ேத ய
ஒ ைம பா ைட ைல த எ இ ெனா ள க
ெசா ல ப ற . ஒ மா ல ற , இ ெனா மா ல
ப யா வதா அவ ைடய ெசா த மா ல ப பா ,
பழ கவழ க க , தைன ம ெசய ைறக , உண , உைட,
உ ேதா ற , ெவ ேதா ற ேபா றவ ைற ப , அவ த
மா ல ம க அ ெகா வத வா ஏ ப றதா .
அேத சமய அ த ம க நைட, உைட, பாவைனக சாய
இவ ேம ப மா . இர ஒ ேச , நாளைட
இைண , இர டற கல ேத ய ப பாக மண மா .
ந ப ம களா? இ உ ைம இ றதா எ எ ைனேய
ேக களா? இ ப ஒ லைர ம ெவ மா ல க
அ ைவ டா , இ யா ேகா ேம ப ட
ம க ஒ ைம பா உண வ மா எ
ேக களா?
க ப , ஒ மா ல ஐ.ஏ.எ .ஸு காக எ தைன கா
இட க ஒ ட ஆ இ றனேவா, அவ
பா யாவ ெவ மா ல ெதா ட களா ர ப படேவ .
ெதா ேச த ட ப ப ேலேய யா யா , எ த எ த
மா ல ய க ப றா க எ பைத அ வா க .
அ வள தா . ஒ ைம பாடாவ , ம ணா க யாவ !
இ ேபாெத லா ெவ மா ல க அ ப ப பவ க , த த
மா ல க ேக ேபாவத கான ய க இற றா க .
அத காக அர ய வா கைள அ க , ல ச ெகா க ட
அவ க தய வ ைல.
ஐ.ஏ.எ . ெதாட 20,25 ஆ கால வைர இ த
த ர கெள லா ெத யாத அ பா க ஒ த தய க இ ,
தம ைட த மா ல ட த ைம மனமார
ஐ ய ப ெகா டா க . எ ைன எ மைன ைய
ெபா தவைர, ேம வ க மாவ ட க உ க
ம டேனேய கால த வ ேறா . அ மா ல
ம க ட மானவைர வ க ெமா ம ேமேப வ எ ற
Another random document with
no related content on Scribd:
tariffe proibitive, spezzavano la spina dorsale al cammello del
contadino. In questo modo, i fittavoli erano obbligati a contrarre
prestiti e impossibilitati a pagare vecchi debiti. Allora fu decretata
l’esclusione generale delle ipoteche e il ricupero obbligatorio degli
effetti sottoscritti; in modo che i fittavoli furono costretti dalla
necessità di cedere le loro terre al trust. Quindi furono ridotti a
lavorare per conto del trust, come gerenti, sopraintendenti,
capomastri e semplici operai, e tutti salariati. In una parola,
diventarono schiavi, servi della gleba, avendo in cambio un salario
bastante solo pel nutrimento.
Non potevano abbandonare i loro padroni che appartenevano tutti
alla plutocrazia, nè andare a stabilirsi in città, dove essa regnava
ugualmente. Se abbandonavano la terra, non avevano altra via se
non quella dei girovaghi, ossia la libertà di morire di fame. E questo
espediente fu loro impedito da leggi draconiane, votate contro il
vagabondaggio e applicate rigorosamente.
Naturalmente, qua e là, ci furono fittavoli e interi paesi che
sfuggirono all’espropriazione, per favore di circostanze eccezionali;
ma furono casi sporadici che non avevano alcun valore, e che l’anno
dopo, in un modo o nell’altro, subirono la sorte comune [79].
Si spiega così lo stato d’animo dei socialisti, nell’autunno del 1912.
Tutti, tranne Ernesto, erano convinti che il sistema capitalistico fosse
alla fine. L’intensità della crisi, e la moltitudine di gente senza
impiego, la soppressione dei fittavoli e della classe media, la
sconfitta decisiva inflitta su tutta la linea ai Sindacati, giustificavano
le più ampie ipotesi circa la rovina imminente della plutocrazia e il
loro atteggiamento rispetto ad essa. Ahimè! come ci ingannavamo
sulla forza dei nostri nemici! Ovunque, i socialisti, dopo
un’esposizione esatta dello stato delle cose, proclamavano la loro
prossima vittoria alle urne. La plutocrazia accettò la sfida e, pesate e
valutate le cose, ci inflisse la sconfitta, dividendo le nostre forze.
Essa, mediante i suoi agenti segreti, fece dire ovunque che il
socialismo era una dottrina sacrilega e atea: e, attirando nelle sue
file le varie Chiese, specialmente la Chiesa Cattolica, ci privò di un
buon numero di voti di lavoratori. Essa, sempre per mezzo dei suoi
agenti segreti, incoraggiò il Partito delle Fattorie, e gli fece
propaganda fin nelle città e negli ambienti della classe media
soccombente.
Il movimento d’attrazione del socialismo si produsse però
ugualmente, ma invece del trionfo che ci avrebbe assicurato buoni
posti ufficiali, e la maggioranza in tutti i corpi legislativi, ottenemmo
solo la minoranza. Cinquanta dei nostri candidati furono eletti al
Congresso, ma quando presero possesso del loro seggio, nella
primavera del 1913, si trovarono completamente esautorati. Erano
un poco più fortunati dei contadini, i quali, pur avendo conquistato
una dozzina di seggi, non poterono neppure esercitare le loro
funzioni, perchè i titolari in carica rifiutarono loro di cedere il posto, e
le Corti erano nelle mani dell’Oligarchia. Ma non bisogna anticipare
gli avvenimenti, per non tralasciare i disordini dell’inverno del 1912.
La crisi nazionale aveva provocato un’enorme riduzione di consumi,
giacchè i lavoratori, senza impiego, senza denaro, non facevano
acquisti. Per conseguenza, la Plutocrazia era più che mai ingombra
di un avanzo di mercanzia, era obbligata a smerciarlo all’estero, ed
aveva bisogno di fondi per attuare i suoi disegni giganteschi. I suoi
sforzi animosi per buttare questo avanzo sul mercato mondiale, la
misero in competizione di interessi con la Germania. I conflitti
economici degenerarono quasi sempre in conflitti armati: e anche
questa volta s’avverò la regola. Il grande guerriero tedesco si tenne
pronto, e gli Stati Uniti si prepararono dal canto loro.
Questa minaccia di guerra era sospesa come una nube
temporalesca, e tutto era predisposto per una catastrofe mondiale;
perchè tutto il mondo era teatro di crisi, di torbidi dei lavoratori, di
rivalità d’interessi ovunque periva la classe media, ovunque
sfilavano eserciti di scioperanti, ovunque rumoreggiava la rivoluzione
sociale [80].
L’Oligarchia voleva la guerra con la Germania, per molte ragioni;
perchè aveva molto da guadagnare negli avvenimenti varî che
avrebbe suscitato una simile mischia, in quello scambio di carte
internazionali e nella firma di nuovi trattati di alleanza. Inoltre, il
periodo delle ostilità doveva apportare un consumo notevole del
soprappiù nazionale, ridurre le fila degli scioperanti che
minacciavano tutti i paesi, e dare all’Oligarchia il tempo di maturare i
suoi disegni e attuarli. Un conflitto di quel genere l’avrebbe messa
virtualmente in possesso di un mercato mondiale. Le avrebbe dato
un esercito permanente che non avrebbe ormai più dovuto
congedare. Infine, nella mente del popolo, il motto: «America contro
Germania» avrebbe dovuto sostituire l’altro: «Socialismo contro
Oligarchia».
E veramente, la guerra avrebbe dato tutti questi frutti, se non ci
fossero stati i socialisti. Una adunanza segreta dei capi dell’Ovest fu
convocata nelle nostre quattro camerette di Pell Street. In essa fu
esaminato prima l’atteggiamento che il Partito doveva assumere.
Non era la prima volta che veniva discussa la possibilità d’un
conflitto armato [81]. Ma era la prima volta che si faceva agli Stati
Uniti. Dopo la nostra riunione segreta, entrammo in contatto con
l’organizzazione nazionale, e ben presto furono scambiati
marconigrammi attraverso l’Atlantico, fra noi e l’Ufficio
Internazionale.
I socialisti tedeschi erano disposti ad agire con noi. Erano più di
cinque milioni, di cui molti appartenenti all’esercito regolare, e in
buoni rapporti con i Sindacati. Nei due paesi, i socialisti lanciarono
una fiera protesta contro la guerra e una minaccia di sciopero
generale, e nello stesso tempo si prepararono a quest’ultima
eventualità. Inoltre, i partiti rivoluzionarii di tutti i Paesi, proclamarono
altamente il principio socialista che la pace internazionale doveva
essere mantenuta a tutti i costi, anche contro le rivoluzioni locali e
nazionali.
Lo sciopero generale fu l’unica grande vittoria di noi americani. Il 4
Dicembre, il nostro ambasciatore fu richiamato da Berlino. Quella
stessa notte, la flotta tedesca attaccò Honolulu, affondò tre
incrociatori americani e una cacciatorpediniera, e bombardò la
capitale: il giorno dopo era dichiarata la guerra fra Germania e Stati
Uniti, e in meno di un’ora i socialisti avevano proclamato lo sciopero
generale nei due Paesi.
Per la prima volta, il dio tedesco della guerra, affrontò gli uomini
della sua nazione, coloro che ne sostenevano l’impero e senza i
quali egli stesso non avrebbe potuto sostenerlo. La novità di quello
stato di cose stava nella passività della loro rivolta. Essi non
combattevano; non facevano nulla, e la loro inerzia legava le mani al
loro Kaiser. Cercava solo un pretesto per sguinzagliare i suoi cani di
guerra e dare addosso al suo proletariato ribelle, ma il pretesto non
venne mai. Non potè nè mobilitare l’esercito per la guerra contro lo
straniero, nè scatenare la guerra civile per punire i suoi sudditi
recalcitranti. Nessun ordigno funzionava nel suo impero: nessun
treno viaggiava, nessun telegramma attraversava lo spazio, perchè i
telegrafisti e i macchinisti avevano smesso il lavoro, come il resto
della popolazione.
Lo stesso avvenne negli Stati Uniti: i lavoratori organizzati avevano
finalmente imparato la lezione: sbaragliati sul terreno da essi scelto, i
lavoratori lo abbandonarono e passarono sul terreno politico dei
socialisti, perchè lo sciopero generale era uno sciopero politico. Ma
gli operai erano stati tanto crudelmente maltrattati, che ormai non
facevano più cerimonie, e si unirono, nello sciopero, per pura
disperazione. Gettarono i loro utensili e abbandonarono il lavoro a
migliaia. I meccanici specialmente si distinsero: le loro teste erano
ancora insanguinate, la loro organizzazione apparentemente
distrutta, eppure marciarono compatti con i loro alleati, i metallurgici.
Perfino i semplici manovali e tutti i lavoratori liberi interruppero le loro
opere. Nello sciopero generale tutto era organizzato in modo che
nessuno potesse lavorare. E le donne furono le più attive
propagandiste del movimento. Esse fecero fronte alla guerra. Esse,
non volevano lasciar andare al macello i loro uomini. Ben presto
l’idea dello sciopero generale s’impadronì dell’anima popolare e vi
risvegliò la vena umoristica: da quel momento sì propagò con
rapidità contagiosa. I fanciulli di tutte le scuole scioperarono, e i
professori andati a scuola per fare lezione trovarono le aule deserte.
Lo sciopero nazionale prese l’aspetto d’un gran trattenimento
nazionale. L’idea della solidarietà nel lavoro, messa in rilievo sotto
quella forma, colpì l’immaginazione di tutti. Infine, non si correva
nessun pericolo in quella colossale monelleria. Chi si poteva punire
quando tutti erano colpevoli? Gli Stati Uniti erano paralizzati.
Nessuno sapeva ciò che accadeva all’estero: non viaggiavano più
nè giornali, nè lettere, nè telegrammi. Ogni comunità era isolata dalle
altre come se delle miglia deserte l’avessero separata dal resto del
mondo. Praticamente, il mondo aveva cessato di esistere, e rimase
in quello strano modo per tutta una settimana. A San Francisco
ignoravano perfino ciò che accadeva dall’altro lato della baia, a
Oakland o a Berkeley.
L’impressione prodotta sulle nature sensibili era fantastica,
opprimente: sembrava che fosse morto qualcosa di grande, che una
forza cosmica fosse scomparsa. Il polso del paese non batteva più,
la Nazione giaceva inanimata. Non si sentiva più correre i tramvai,
nè i camions per le vie: non si udiva nè il fischio delle sirene, nè il
ronzio dell’elettricità nell’aria, nè il grido dei giornalai: niente, tranne il
passo furtivo di persone isolate che di tanto in tanto scivolavano
come fantasmi con un incedere come indeciso e irreale in quel
grande silenzio.
Durante quella lunga settimana silenziosa, l’Oligarchia imparò la
lezione e l’imparò molto bene. Lo sciopero era un avvertimento. E
non avrebbe dovuto più ricominciare; l’Oligarchia lo avrebbe aiutato
per questo. Alla fine degli otto giorni, com’era stabilito prima, i
telegrafisti di Germania e degli Stati Uniti ripresero il loro posto. Per
mezzo loro, i capi socialisti dei due Paesi presentarono il loro
ultimatum ai dirigenti. La guerra doveva essere dichiarata nulla e
come non avvenuta; altrimenti, lo sciopero sarebbe continuato. E
ben presto si trovò un accomodamento. La dichiarazione di guerra fu
revocata, e i popoli dei due paesi si rimisero al lavoro.
Questo ritorno allo stato di pace, determinò un patto di alleanza fra
la Germania e gli Stati Uniti. In realtà, quest’ultimo trattato fu
conchiuso fra l’Imperatore e l’Oligarchia, per poter far fronte al
comune nemico: il proletariato rivoluzionario dei due Paesi.
Quest’alleanza fu poi rotta proditoriamente, in seguito,
dall’Oligarchia, quando i socialisti tedeschi si sollevarono e
scacciarono il loro imperatore dal trono. Ora, precisamente, lo scopo
che si era proposto l’Oligarchìa in tutto questo affare, era di
distruggere la sua grande rivale sul mercato mondiale. Messo da
parte l’Imperatore, la Germania non avrebbe più avuto merce
esuberante da vendere all’estero, perchè, per la natura stessa d’uno
Stato socialista, la popolazione tedesca avrebbe consumato tutto ciò
che avrebbe prodotto. Naturalmente, avrebbe seguitato a scambiare
con l’estero alcuni prodotti che questo paese non lavora o non
produce, ma questo non avrebbe avuto alcun rapporto col soprappiù
non consumato.
— Scommetto che l’Oligarchìa troverà una giustificazione, — disse
Ernesto quando seppe del suo tradimento verso la Germania. —
Come sempre, sarà persuasa di aver agito lealmente e bene.
Infatti, l’Oligarchia disse che aveva agito nell’interesse del popolo
americano, scacciando dal mercato mondiale l’aborrita rivale, e
permettendo così di disporre del nostro soprappiù nazionale.
— Il colmo dell’assurdità, — diceva Ernesto, a questo proposito, — è
che siamo ridotti a tale impotenza, che quegl’idioti dispongono
liberamente dei nostri interessi. Ci hanno messo nella condizione di
vendere di più all’estero: il che significa che saremo obbligati a
consumare meno, qui, in patria.
 CAPITOLO XIV.
IL PRINCIPIO DELLA FINE.

Fin dal mese di gennaio del 1913, Ernesto si rendeva perfettamente

conto della piega che prendevano le cose; ma non gli fu possibile
persuadere gli altri capi socialisti ch’era imminente l’avvento del
Tallone di Ferro. Erano troppo fiduciosi, e gli eventi precipitavano
troppo rapidamente in modo parossistico. Scoppiava, ormai, una
crisi universale. Virtualmente padrona del mercato mondiale,
l’Oligarchia americana escludeva da esso una ventina di nazioni
sovraccariche di merci esuberanti, che non potevano nè consumare
nè vendere; cosicchè a queste non rimaneva altra via di scampo se
non una riorganizzazione radicale. Il metodo del monopolio della
produzione diventava per loro impossibile, perchè veniva a
distruggere irrimediabilmente il sistema capitalistico.
La riorganizzazione di questi paesi prese l’aspetto della rivoluzione.
Fu un’epoca di confusione e di violenza. Istituzioni e governi
pericolavano da ogni parte. Ovunque, tranne in due o tre paesi, gli
ex padroni, i capitalisti, lottavano con accanimento per conservare i
loro beni. Ma il potere fu loro tolto dal proletariato militante.
Finalmente, s’avverava la profezia classica di Carlo Marx: «Suonerà
l’ora della fine della proprietà privata capitalistica, e gli spogliatori
saranno a loro volta spogliati». Infatti, appena i Governi capitalistici
crollavano sorgevano al loro posto Governi di repubbliche
cooperative.
«Perchè mai gli Stati Uniti rimangono indietro?». «Rivoluzionari
americani, svegliatevi». «Che succede, dunque, in America?». Tali
erano i messaggi che ci mandavano i compagni vittoriosi degli altri
Paesi. Ma noi non potevamo seguire il movimento. L’Oligarchia ci
sbarrava il cammino, con la sua potente mole.
«Aspettate, entreremo nella lotta in primavera,» rispondevamo:
«allora, vedrete!».
La nostra risposta nascondeva un segreto pensiero. Eravamo riusciti
ad attirare a noi i fittavoli, e in primavera una dozzina di Stati
sarebbe passata in loro potere, secondo i risultati delle elezioni
dell’autunno precedente. Subito dopo, questi Stati avrebbero dovuto
costituirsi in repubbliche cooperative; il resto sarebbe venuto da sè.
— Ma supponete che i fittavoli non possano esercitare le loro
funzioni, che ne siano impediti? — chiese Ernesto.
E i suoi compagni lo chiamavano profeta di sciagure. In realtà,
quell’impossibilità di esercitare le proprie funzioni non era il più gran
male che preoccupasse la mente di Ernesto; egli prevedeva e
temeva sopratutto la diserzione di alcuni grandi Sindacati operai e la
formazione di nuove caste.
— Ghent ha indicato agli oligarchi il modo di agire. — diceva. —
Scommetterei che hanno per breviario il suo: «Feudalismo
benevolo». [82]
Non dimenticherò mai la serata in cui, dopo una vivace discussione
con una mezza dozzina di capi di lavoratori, Ernesto si rivolse a me
e mi disse tranquillamente:
— Tutto è finito. Il Tallone di Ferro ha vinto. La fine è venuta.
Quella piccola riunione in casa nostra non aveva carattere ufficiale,
ma Ernesto, d’accordo con gli altri compagni, cercava di ottenere dai
capi dei lavoratori la promessa che avrebbero fatto partecipare i loro
uomini al prossimo sciopero generale. Dei sei capi presenti, O’
Connor, presidente dell’Associazione dei meccanici, era stato il più
ostinato nel rifiutare questa promessa.
— Eppure, voi sapete quale terribile bastonata vi abbia assestato il
vostro metodo antico di sciopero e di boicottaggio. — aveva detto
Ernesto.
O’ Connor e gli altri alzarono la testa.
— Ed avete imparato ciò che si può ottenere con uno sciopero
generale, — aveva continuato Ernesto, — Abbiamo impedito la
guerra con la Germania. Non si era mai veduta una così bella
manifestazione dell’unione solidale del lavoro. Il lavoro può e deve
reggere il mondo. Se voi continuate a stare con noi, noi segneremo
la fine del capitalismo. È la nostra sola speranza, e, ciò che più
importa, la sola vostra via di scampo. Qualunque cosa facciate
secondo la vostra vecchia tattica, siete già condannati alla sconfitta,
non foss’altro, per il semplice motivo che i vostri tribunali sono retti
dai vostri padroni [83].
— Vi riscaldate troppo presto, — rispose O’ Connor. — Voi non
conoscete tutte le vie di scampo. Ce n’è un’altra. Sappiamo ciò che
facciamo. Ne abbiamo abbastanza di scioperi. Così ci hanno
schiacciati ma credo che non avremo mai più bisogno di far
scioperare i nostri uomini.
— E come farete, dunque? — chiese bruscamente Ernesto.
O’ Connor si mise a ridere, scotendo la testa.
— Vi posso dire questo: non abbiamo mai dormito, e non sognamo
neppure ora.
— Spero che non vi sarà nulla da temere, o nessun motivo per
arrossire, — chiese Ernesto, con diffidenza.
— Credo che conosciamo le cose nostre meglio di qualunque altro,
— fu la risposta.
— Debbono essere cose che temono la luce, a giudicare dalle vostre
arie di mistero, — disse Ernesto, con calore.
— Abbiamo pagato la nostra esperienza con sudore e con sangue,
ed abbiamo guadagnato ciò che avremo, — rispose l’altro. — La
vera carità comincia da se stessi.
— Avete paura di dirmi come vi salverete. Ebbene, ve lo dico io, — e
la collera di Ernesto divampava. — Voi vi siete accordati col nemico;
ecco che cosa avete fatto; e avrete la vostra parte di bottino. Avete
venduta la causa del lavoro, di tutto il lavoro. Voi disertate il campo
di battaglia come i vili.
— Non dico nulla, — rispose O’ Connor, con aria crucciata. —
Soltanto, mi pare che noi sappiamo un po’ meglio di voi ciò che
dobbiamo fare.
— E non vi curate affatto dei bisogni del resto dei lavoratori. Con un
calcio, mandate la solidarietà in un fosso.
— Non ho niente da dire, — replicò O’ Connor; — senonchè sono
presidente dell’Associazione dei Meccanici ed è mio compito
difendere gli interessi degli uomini che rappresento: ecco tutto.
Dopo la partenza dei capi, con una calma che pareva quella che
segue la tempesta, Ernesto mi fece intravedere la serie di
avvenimenti che si sarebbero svolti fra breve.
— I socialisti predicevano con gioia l’avvento del giorno in cui il
lavoro organizzato, sconfitto sul terreno industriale, si sarebbe unito
sul terreno politico. Ora il Tallone di Ferro ha schiacciato i Sindacati
sul loro campo e li ha spinti verso il nostro, ma per noi, ciò, anzichè
ragione di gioia, sarà fonte di guai. Il Tallone di Ferro ha imparato la
lezione. Gli abbiamo mostrato la nostra potenza, con lo sciopero
generale, e s’è preparato a impedirne un secondo.
— Ma come potrà impedirlo? — chiesi.
— Semplicemente, sovvenzionando i grandi Sindacati. Questi non si
unirebbero a noi in un futuro sciopero generale, e per conseguenza
lo sciopero non potrebbe riuscire.
— Ma il Tallone di Ferro non potrà sostenere all’infinito una politica
così dispendiosa.
— Oh! non ha assoldato tutti i Sindacati: non è necessario. Ecco che
cosa accadrà: i salarî saranno aumentati, e le ore di lavoro diminuite
nei sindacati delle ferrovia, degli operai metallurgici, dei macchinisti
e costruttori meccanici. Questi Sindacati continueranno a prosperare
nelle migliori condizioni: così che sarà assai ricercato il beneficio di
potersi affiliare loro, come se si trattasse di avere un posto in
paradiso.
— Ma non capisco ancora bene. Che cosa ne sarà degli altri
Sindacati? Ce ne sono molti di più fuori di questa nuova lega.
— Tutti gli altri Sindacati saranno sfruttati e spariranno a poco a
poco, perchè, osservalo bene, i macchinisti, i meccanici, i
metallurgici fanno tutto quanto è assolutamente indispensabile, nella
nostra civiltà meccanica. Sicuro della loro fedeltà, il Tallone di Ferro
può ridersi di tutti gli altri lavoratori. Il ferro, l’acciaio, il carbone, le
macchine, i trasporti, costituiscono l’ossatura dell’organismo
industriale.
— Ma, e il carbone? — chiesi. — Ci sono circa un milione di
minatori.
— Sono lavoratori senza una speciale abilità professionale: non
conteranno. I loro salarî saranno ridotti, e le loro ore di lavoro
aumentate. Saranno schiavi, come tutto il resto dell’umanità, e
diventeranno i più abbrutiti. Saranno obbligati a lavorare come i
contadini per i padroni che hanno loro rubato la terra. E sarà lo
stesso per gli altri Sindacati estranei alla lega. Bisogna aspettarsi di
vederli vacillare e morire. I loro membri saranno condannati ai lavori
forzati dal loro stomaco vuoto e dalla legge nazionale.
«Sai che cosa ne sarà di Farley e degli altri che, come lui,
impediscono gli scioperi? Te lo dico subito: il loro mestiere, come
tale, sparirà, perchè non vi saranno più scioperi [84]. Vi saranno solo
rivolte di schiavi. Farley e la sua banda saranno promossi guarda-
ciurma. Oh! non si dirà così; si dirà che saranno incaricati di fare
osservare la legge che prescrive il lavoro obbligatorio. Il tradimento
dei grandi Sindacati prolungherà la lotta, ma Dio sa dove e quando
trionferà la rivoluzione.
— Con una organizzazione potente come quella dell’Oligarchia e dei
grandi Sindacati, come sperare che la rivoluzione possa trionfare?
Quell’organizzazione può durare eternamente.
Ernesto scosse il capo negativamente.
— È una delle nostre conclusioni generali, che ogni sistema che
poggi sulle classi e sulle caste contiene in sè il germe della sua
dissoluzione. Quando una società è fondata sulle classi, come si
potrebbe impedire lo sviluppo delle caste? Il Tallone di Ferro non si
potrà opporre, e sarà, alla fine, esso stesso distrutto. Gli oligarchi
hanno già formato una casta fra loro; ma aspetta che i Sindacati
favoriti sviluppino la loro! Ciò non può tardare. Il Tallone di Ferro farà
il possibile per impedirlo, ma non riuscirà.
«I Sindacati privilegiati contengono il fior fiore dei lavoratori
americani: uomini forti e capaci, entrati nei Sindacati per emulazione,
per ottenere buoni posti. Tutti i buoni operai degli Stati Uniti
aspireranno a diventare soci delle Unioni privilegiate. L’oligarchia
incoraggerà queste ambizioni e le rivalità che ne deriveranno. Così,
quegli uomini forti, che avrebbero potuto diventare dei rivoluzionarii,
saranno avvinti dall’oligarchia e adopereranno la loro forza per
sostenerla.
«D’altra parte, i membri di queste caste operaie, di questi Sindacati
privilegiati, si sforzeranno di trasformare le loro organizzazioni in
corporazioni vere e proprie, e vi riusciranno. La qualità di membro vi
diverrà ereditaria. I figli succederanno ai padri, ed il sangue nuovo
cesserà di affluire da quel serbatoio di forza che è il popolo. Ne
risulterà una degradazione delle caste operaie, che diventeranno
sempre più deboli. Nello stesso tempo, formando un’istituzione,
acquisteranno una certa potenza temporanea pari a quella delle
guardie palatine in Roma antica; vi saranno rivoluzioni di palazzo,
dimodochè la dominazione passerà, di volta in volta, nelle mani degli
uni e degli altri. Questi conflitti affretteranno l’inevitabile
indebolimento delle caste, finchè, un giorno, risorgerà il potere del
popolo.
Non bisogna dimenticare che questo schizzo di lenta evoluzione
sociale era tracciato da Ernesto nel primo momento provocato dalla
defezione dei grandi Sindacati. Io non ho mai accettato questo suo
modo di vedere, e dissento ancor più mentre scrivo queste righe,
perchè ora, quantunque Ernesto non sia più, siamo alla vigilia di una
rivoluzione che spazzerà tutte le oligarchie. Ho riferito la profezia di
Ernesto, perchè fatta da lui. Pure credendovi, egli non cessò mai di
lottare come un gigante per impedirne l’attuazione, e più di ogni altro
al mondo, egli ha reso possibile la rivolta di cui aspettava il
segnale [85].
— Ma se l’oligarchia sussiste, — gli chiesi, — che cosa farà della
ricchezza enorme che accumulerà di anno in anno?
— Dovrà spenderla in un modo o nell’altro, e sii sicura che ne
troverà il modo. Saranno costruite strade magnifiche; la scienza e
soprattutto l’Arte avranno uno sviluppo straordinario. Quando gli
oligarchi avranno domato completamente il popolo, avranno tempo
da perdere per altre cose. Diventeranno adoratori del bello, amanti
delle arti: incoraggiati da essi e generosamente pagati, gli artisti si
metteranno all’opera. Ne risulterà un’apoteosi del Genio: gli uomini
di talento non saranno più obbligati, come finora, a seguire il cattivo
gusto borghese delle classi medie. Sarà un’età d’oro per l’arte, lo
predìco: sorgeranno città di sogno, in confronto alle quali le vecchie
città sembreranno meschine e volgari. E in quelle meravigliose città,
gli oligarchi risiederanno e adoreranno la Bellezza. [86]
«Così l’eccesso delle vendite sarà speso a mano a mano che il
lavoro adempirà al suo compito.
La costruzione di quelle opere d’arte e di quelle grandi città
provocherà un po’ di carestia per i milioni di lavoratori ordinarii,
perchè l’immensità della spesa richiederà immensità di ricchezza. Gli
oligarchi costruiranno per mille, per diecimila anni forse.
Costruiranno come non sognarono mai gli egiziani, i babilonesi; e
quando essi non saranno più, le loro città meravigliose rimarranno, e
i Fratelli dei Lavoratori calpesteranno le vie e abiteranno i
monumenti innalzati da quelli. [87]
«Queste opere gli oligarchi le faranno perchè non potranno fare
altrimenti. In forma di grandi lavori, dovranno spendere la loro
eccessiva ricchezza, come le classi dominanti dell’Egitto antico
erigevano i templi, le piramidi con la ricchezza rubata al popolo.
Sotto il regno degli oligarchi, fiorirà, non una casta sacerdotale, ma
una casta di artisti, mentre le caste operaie prenderanno il posto
della nostra borghesia mercantile. E, sotto, vi sarà l’abisso, dove, fra
carestia e peste, marcirà e si riprodurrà costantemente il popolo
ordinario, la maggioranza della popolazione. E un giorno, ma
nessuno sa quando, il popolo finirà con l’uscire dall’abisso; le caste
operaie e l’oligarchia andranno in rovina, e allora, finalmente, dopo
un lavoro di secoli, verrà il tempo dell’uomo vero. Avevo sperato di
vederlo, quel giorno, ma so, ora, che non lo vedrò.
Fece una pausa e mi guardò lungamente, poi soggiunse:
— L’evoluzione sociale è troppo lenta, non è vero, mia cara?
Lo circondai con le mie braccia; e la sua testa si posò sul mio cuore.
— Canta per addormentarmi, — mormorò come un bambino viziato:
— vorrei dimenticare questa mia visione dell’avvenire.
 CAPITOLO XV.
ULTIMI GIORNI.

Verso la fine del gennaio del 1913, si manifestò pubblicamente il

cambiamento di attitudine dell’oligarchia verso i Sindacati privilegiati.
I giornali annunciarono un aumento di salario senza precedenti, e,
nello stesso tempo, una riduzione delle ore di lavoro per gli impiegati
delle ferrovie, i lavoratori del ferro e dell’acciaio, i meccanici e i
macchinisti. Ma gli oligarchi non permisero che tutta la verità fosse
subito divulgata. In realtà, i salarî, erano stati aumentati più che non
apparisse, e i privilegi concessi erano maggiori di quanto non si
sapesse. I segreti però finiscono sempre per trapelare. Gli operai
privilegiati fecero delle confidenze alle mogli, le quali
chiacchierarono, e in breve tutti i lavoratori seppero ciò che era
accaduto. Era lo sviluppo logico e semplice di quello che al
diciannovesimo secolo si chiamava «le parti dell’avanzo». Nella
mischia industriale di quel tempo si era tentato pure la ripartizione
degli utili fra gli operai; ossia, alcuni capitalisti avevano tentato di
calmare i lavoratori facendoli partecipare ai lucri del loro lavoro. Ma
la partecipazione ai lucri era, come sistema, cosa assurda e
impossibile. Poteva riuscire solo in alcuni casi isolati, in seno al
conflitto generale; perchè se tutto il lavoro e tutto il capitale si
fossero divisi i guadagni, le cose sarebbero ritornate allo stesso
punto di prima.
In questo modo, dall’idea inattuabile di una partecipazione ai
guadagni, nacque l’idea pratica di partecipazione alle ruberie.
«Pagateci di più, e rifatevi sul pubblico», divenne il grido di guerra
dei Sindacati prosperosi. E questa politica egoistica riuscì qua e là.
Facendo pagare i clienti, si faceva pagare la gran massa del lavoro
non organizzato, o debolmente organizzato. Erano in realtà i
lavoratori che procuravano un maggiore aumento di salario ai loro
compagni, membri dei monopolî di lavoro. Questa idea, come ho
detto, fu semplicemente spinta alla sua conclusione logica su vasta
scala, dalla unione degli oligarchi con le associazioni privilegiate [88].
Appena la defezione dei Sindacati privilegiati fu nota, sorsero, nel
mondo dei lavoratori, mormorii e proteste. Poi le associazioni si
ritirarono dalle organizzazioni internazionali, e si sciolsero da ogni
impegno di organizzazione e di solidarietà. Allora nacquero torbidi e
violenze. I loro membri furono messi all’indice come traditori: nei
bars e nei caffè, nelle strade e nelle officine, ovunque, furono assaliti
dai compagni che essi avevano con tanta perfidia abbandonato.
Vi furono numerosi feriti, e molti morti. Nessun privilegiato era sicuro,
ormai; così che gli operai dovevano, per recarsi al lavoro o a casa,
unirsi in ischiere. Erano esposti al pericolo di avere la testa rotta per
le strade, dalle tegole e dai sassi gettati dalle finestre o dai tetti.
Venne dato loro il permesso di armarsi, e le autorità li aiutavano in
tutti i modi. I loro persecutori furono condannati a lunghi anni di
carcere, o furono trattati crudelmente; nessuna persona estranea ai
Sindacati privilegiati aveva diritto di portare le armi, ed ogni
infrazione all’osservanza di questa legge era considerata come un
grave delitto e come tale punita.
Tutti i lavoratori così oltraggiati continuarono a vendicarsi dei
rinnegati. Subito, s’intravidero all’orizzonte nuove caste. I figli dei
traditori erano perseguitati dai figli dei lavoratori traditi, al punto che
non potevano più giocare nelle strade e andare a scuola. Le mogli e
le famiglie dei rinnegati erano condannate all’ostracismo; così che il
droghiere del rione era boicottato se vendeva loro qualcosa.
Avvenne che, respinti da tutte le parti, i traditori e le loro famiglie
formarono delle tribù. Essendo loro impossibile vivere sicuri in
mezzo al proletariato ostile, si trasportarono in nuove località, abitate
esclusivamente dai loro simili.
Questo movimento fu favorito dagli oligarchi: furono costruite per
loro case igieniche e moderne, circondate da giardini e cortili: i figli di
quella gente frequentavano scuole create per loro, con corsi speciali
di insegnamento manuale e scienze applicate. Così, fin dal principio,
e fatalmente quasi, da quell’isolamento, nacque una casta. I membri
dei Sindacati privilegiati diventarono gli aristocratici del lavoro e
furono separati dagli altri operai. Meglio alloggiati, meglio vestiti,
meglio nutriti, meglio trattati, essi presero parte alla divisione del
bottino, con frenesia.
In questo tempo, il resto della classe operaia era trattato più
duramente che mai. Alla maggioranza furono tolti molti dei piccoli
privilegi che godeva; i salarî ed il livello economico si abbassarono
rapidamente; le scuole pubbliche frequentate dal popolo, ben presto
decaddero, e a poco a poco, l’educazione cessò di essere
obbligatoria. Il numero degli analfabeti della nuova generazione
crebbe in modo impressionante.
La conquista da parte degli Stati Uniti del mercato mondiale, aveva
scosso l’insieme del mondo. Le istituzioni e i Governi cadevano e si
trasformavano ovunque. La Germania, l’Italia, la Francia, l’Australia
e la Nuova Zelanda, stavano organizzandosi in repubbliche
cooperative. L’Impero Britannico se ne andava in pezzi. L’Inghilterra
era stremata. L’India era in piena rivolta. Il grido di tutto l’Oriente era:
«L’Asia agli asiatici». E dall’estremo Oriente, il Giappone spingeva e
sollevava le razze gialle e brune contro la razza bianca, e mentre
sognava un impero continentale e si sforzava di avverare il sogno,
distruggeva la sua stessa rivoluzione proletaria. Fu una semplice
guerra di caste, di Coolies contro Samurai, e i lavoratori socialisti
furono giustiziati in massa. Quarantamila furono uccisi nella battaglia
per le strade di Tokio, e nell’inutile assalto al palazzo del Mikado. A
Kobe, vi fu un macello; il massacro dei filatori di cotone, al fuoco
delle mitragliatrici, è diventato classico, come il più terribile esempio
di sterminio compiuto dalle macchine moderne di guerra.
E l’oligarchia giapponese, nata dal sangue, fu la più feroce di tutte. Il
Giappone dominò l’Oriente, e prese per sè tutta la parte asiatica del
mercato mondiale, tranne l’India.
L’Inghilterra riuscì a domare la rivoluzione de’ suoi proletari e a
conservare l’India a costo d’uno sforzo che per poco non la
distrusse. Dovette abbandonare le grandi colonie; perciò i socialisti
poterono far dell’Australia e della Nuova Zelanda delle repubbliche
cooperative, e il Canadà fu perduto per la madre patria. Ma il
Canadà soffocò la rivoluzione socialista con l’intervento del Tallone
di Ferro; il quale aiutava, nello stesso tempo, il Messico e Cuba a
reprimere le loro rivolte.
Il Tallone di Ferro dopo aver saldato in un sol blocco politico tutta
l’America del Nord, dal Canale di Panama all’Oceano Pacifico, si
trovò solidamente piantato nel nuovo mondo.
L’Inghilterra, sacrificando le sue grandi colonie, era riuscita a salvare
l’India, ma anche questa era una vittoria momentanea; aveva
semplicemente ritardato la sua guerra per l’India, col Giappone e il
resto dell’Asia. Era destinata, fra poco, a perdere quella penisola, e
quell’avvenimento a sua volta, sarebbe stato causa di una lotta fra
l’Asia unificata e il resto del mondo.
Mentre la terra intera era dilaniata dai conflitti, negli Stati Uniti
l’avvento della pace era sempre lontano. La defezione dei grandi
Sindacati aveva impedito la rivolta dei nostri proletarî, ma la violenza
regnava ovunque. Oltre i torbidi dei lavoratori, oltre il malcontento dei
fittavoli e dei pochi superstiti della classe media, sorgeva e si
diffondeva una rinascita religiosa. Un ramo della setta degli
Avventisti del Settimo Giorno era sorto, e s’era subito sviluppato
considerevolmente. I suoi fedeli proclamavano la fine del mondo.
— Non mancava altro, nella confusione universale, — esclamò
Ernesto. — Come sperare che vi sia solidarietà, fra tante tendenze
contrarie e divergenti?
E, realmente, il movimento religioso assumeva uno sviluppo
allarmante. Il popolo, a causa della miseria e della profonda
delusione per tutte le cose terrene, era preparato, pronto e
infiammato per un cielo dove i suoi tiranni industriali sarebbero
entrati più difficilmente che un cammello attraverso la cruna di un
ago. Predicatori dagli occhi torvi vagabondavano di paese in paese,
e, nonostante le proibizioni delle autorità civili e le persecuzioni
contro i delinquenti, la fiamma di questo fanatismo religioso era
mantenuta viva da innumerevoli riunioni segrete.
— Gli ultimi giorni sono venuti! — esclamavano; era cominciata la
fine del mondo! I quattro venti erano scatenati: Iddio agitava i popoli
per la guerra. Era un’opera di visioni e di miracoli, in cui i veggenti e i
profeti erano legioni.
Le persone, a centinaia di migliaia, abbandonavano il lavoro e
fuggivano verso le montagne ad aspettare l’imminente discesa di Dio
e l’ascensione dei centoquarantaquattromila eletti. Ma Iddio non
appariva, ed essi morivano, in gran parte di fame. Nella loro
disperazione, invadevano le fattorie per trovarvi il cibo; il tumulto e
l’anarchia, invadendo anche le campagne, non facevano che
esasperare la disgrazia del povero fittavolo spodestato.
Ma poichè le fattorie e i granai erano proprietà del Tallone di Ferro,
numerose truppe furono mandate nei campi, e i fanatici furono, con
la punta delle baionette, ricondotti al lavoro, nelle città. Ma
continuavano a sollevarsi. I loro capi furono giustiziati per sedizione,
o rinchiusi in manicomî. I condannati andarono al supplizio con la
gioia dei martiri. Il paese attraversava un periodo di contagio
mentale. Perfino nei deserti, nelle foreste, nelle paludi, dalla Florida
all’Alaska, piccoli groppi di indiani sopravvissuti erravano come
fantasmi in attesa dell’avvento dell’atteso Messia.
In questo caos, continuava a inalzarsi, con serenità e sicurezza
quasi prodigiose, la forma del mostro di tutte le età: l’Oligarchia, che
pesando con la sua mano e col suo Tallone di Ferro su tutto quel
groviglio di milioni di esseri, faceva uscire l’ordine dalla confusione, e
poneva le sue fondamenta sullo stesso marciume.
— Aspettate che siamo a posto, — ripetevano i fittavoli. — Ce lo
diceva il signor Calvin, nel nostro appartamento in Pell Street. —
Osservate gli Stati che abbiamo a nostra disposizione: con
l’appoggio di voi socialisti, faremo cantare loro un’altra canzone,
appena cominceremo a esercitare le nostre funzioni.
— Abbiamo dalla nostra, — dicevano i socialisti, — milioni di
malcontenti e di poveri. Alle nostre file si sono aggiunti i fittavoli, i
fattori, la classe media e i giornalieri. Il sistema capitalistico cadrà in
pezzi. Fra un mese manderemo cinquanta rappresentanti al
Congresso. Fra due anni, tutti i posti ufficiali saranno nostri, da
quello della Presidenza Nazionale all’impiego municipale di
accalappiacani.
Al che Ernesto replicava, scotendo il capo:
— Quanti fucili avete? Sapete dove trovare il piombo in quantità?
Quanto alla polvere, credetemi, le combinazioni chimiche sono
migliori dei miscugli meccanici.