ΔΗΓ50: Λογοτεχνική Θεωρία, Αναγνωστική Ανταπόκριση και Δημιουργική Γραφή

δεύτερη γραπτή εργασία.

Φοιτήτρια: Αναστασία Κούρτη

Υπεύθυνος ΔΕ: Σπυρίδων Κιοσσές

Φέτος το Πάσχα ο οικογενειακός προϋπολογισμός ήταν σφιχτός. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να «σπάσουμε
την παράδοσή μας» κι αντί για μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα να επισκεφτούμε το χωριό μου, την
Εγκλουβή.

Η Εγκλουβή, είναι ένα μικρό, πετρόχτιστο χωριουδάκι, ακριβώς στη μέση του νησιού. Οι ντόπιοι λένε
ότι ονομάζεται έτσι για είναι «σα σε κλουβί» με τα βουνά να την περιτριγυρίζουν.

Ξεκινήσαμε από Αθήνα μεσημεράκι και φτάσαμε στη Λευκάδα αργά το απόγευμα. Μισή ώρα μετά
ήμασταν στο χωριό. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι που πήγαμε κατευθείαν στο σπίτι και πέσαμε για
ύπνο. Δεν μας ένοιαζε ούτε η ψυχρούλα που είχε, ούτε τα σκονισμένα πανωσέντονα.

Το επόμενο ξυπνήσαμε με χαρούμενη διάθεση. Ο Μπάμπης έπλυνε το πρόσωπό του με παγωμένο

νερό και βγήκε να περπατήσει λίγο στο χωριό. Εγώ χουχούλιαζα κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα.
Μπορεί να ήταν άνοιξη αλλά στο χωριό έχει πάντα ψύχρα. Είχαμε αποφασίσει ότι σήμερα θα
ανεβαίναμε στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, Αϊ-Λια, όπως το έλεγαν οι ντόπιοι. Απρόθυμα άφησα το
κρεβάτι μου, ντύθηκα και κατέβηκα.

Βρήκα τον Μπάμπη στην πλατεία του χωριού να πίνει ελληνικό καφέ με λουκούμι στο καφενείο του
Αντρέα. Κάθισα κι εγώ δίπλα του. Δυο-τρεις χωριανοί με αναγνώρισαν και με χαιρέτησαν εγκάρδια.
Είχα χρόνια να έρθω στο χωριό ήταν η αλήθεια. Ο Αντρέας μου έφερε καφέ και γλυκό σταφύλι.
Θυμήθηκα το γλυκό σταφύλι της βαβάς μου. Γλυκό, αλλά λίγο στιφό στο τελείωμα. Ρούφηξα τον καφέ
με λαχτάρα.

Αφού ήπιαμε τους καφέδες μας, ξεκινήσαμε για την πεζοπορία. Πιάσαμε το μονοπάτι δίπλα από το
πατρικό του πατέρα μου, πλακόστρωτο, λίγο στενό. Σιγά-σιγά όπως ανεβαίναμε γινόταν πιο δύσβατο,
με χώμα κάτω και πιο στενό. Ανεβαίναμε και ανεβαίναμε κι ανεβαίναμε. Ο δροσερός αέρας του
βουνού μας χτυπούσε στο πρόσωπο και μας ξυπνούσε περισσότερο από τον ελληνικό καφέ που είχαμε
πιει πιο πριν.

Ανά διαστήματα, σταματούσα, δήθεν να απολαύσω τη θέα. Στην πραγματικότητα είχε πιαστεί η ανάσα
μου. Έπρεπε να ακολουθούσα τον Μπάμπη στις πρωινές γυμναστικές του εξορμήσεις όλο τον χειμώνα.
Αλλά η θέα! Αχ, η θέα ήταν μαγική. Κοίταζε κάτω κι έβλεπες στο βάθος τον κόλπο του Νυδριού κι όλα
τα νησάκια, η Μαδουρή του Βαλαωρίτη, ο Σκορπιός του Ωνάση, το Μεγανήσι να λούζονται από τον
λευκαδίτικο ήλιο και να λαμποκοπούν μέσα στην καταγάλανη θάλασσα.

Δεν είχαμε πολλή ώρα που ανεβαίναμε μέχρι που φτάσαμε στην πρώτη μας στάση: το εκκλησάκι του
Αϊ-Δονάτου και τους Βόλτους. Ο Βόλτοι είναι κάτι θολωτά, πλίθινα κατασκευάσματα δίπλα στα αλώνια
της φακής, που χρονολογούνται από την εποχή της Ενετοκρατίας ή-σύμφωνα με κάποιους-από τα
Ομηρικά χρόνια. Τους χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα οι φακοπαραγωγοί για να αποθηκεύουν τη
σοδειά τους και να ξεκουράζονται όσο διαρκεί ο θέρος στα γειτονικά φακοχώραφα. Αααα, όσο για τη
φακή, η Εγκλουβή είναι ονομαστή στα πέρατα του κόσμου για τις νόστιμες και θρεπτικές φακές της.

Πήραμε μιαν ανάσα στον Αϊ-Δονάτο. Το εκκλησάκι ήταν κλειδωμένο, έτσι απολαύσαμε τη θέα,
μπήκαμε σε καναδυό βόλτους και ήπιαμε πεινασμένα δροσερό νερό από τα πηγάδια. Έπειτα
ξεκινήσαμε πάλι. Είχαμε αρκετούτσικο δρόμο μπροστά μας.

Όσο ανεβαίναμε πιο ψηλά στο βουνό τόσο πιο όμορφη γινόταν η θέα που απλωνόταν από κάτω μας.
Ώσπου φτάσαμε στο εκκλησάκι του Αϊ-Λια! Αυτό το μικρό γαλανόλευκο εκκλησάκι βρίσκεται στη μέση
του νησιού, σε μία από τις πιο ψηλές κορυφές του. Είναι γυμνό από δέντρα-αν και όλη η διαδρομή
μέχρι εκεί είναι κατάφυτη. Γυρίζεις το βλέμμα σου και όπου και να κοιτάξεις βλέπεις από κάτω το Ιόνιο.

Μπήκαμε μέσα στην εκκλησία και χαζέψαμε τις αγιογραφίες. Έπειτα βγήκαμε έξω να ξαποστάσουμε.
Καθίσαμε και οι 2 κάτω από το καμπαναριό. Κάτω δεξιά μας τα νια αμπέλια που είχαν πάρει να
πρασινίζουν στη γλυκιά ζεστασιά της άνοιξης. Μπροστά μας θάλασσα και καταπράσινα νησάκια.
Κουραστήκαμε λίγο αλλά άξιζε τον κόπο.

Έπειτα από αρκετή ώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Λαχταρούσαμε δροσερό νερό και γλυκό
σταφύλι κάτω από τα πλατάνια της πλατείας.