Chemia Koordynacyjna

Chemia koordynacyjna to dział chemii zajmujący się badaniem związków koordynacyjnych,

które składają się z centralnego atomu lub jonu metalu połączonego z grupą ligandów poprzez
wiązania koordynacyjne. Ligandy to cząsteczki lub jony, które dostarczają pary elektronów
do metalu, tworząc kompleksy koordynacyjne.

Centralny atom metalu w kompleksie koordynacyjnym może mieć różne stopnie utlenienia i
liczby koordynacyjne, które określają liczbę ligandów związanych z metalem. Liczba
koordynacyjna i geometria kompleksu mogą znacząco wpływać na jego właściwości
chemiczne i fizyczne. Na przykład kompleksy mogą przyjmować geometrie takie jak
oktaedryczna, tetraedryczna, kwadratowo-planarna czy trójkątno-bipiramidalna.

Kompleksy koordynacyjne wykazują szeroką gamę właściwości, w tym barwę, magnetyzm,

reaktywność oraz właściwości katalityczne. Barwa kompleksów wynika z przejść
elektronowych między poziomami energetycznymi d-elektronów metalu, co jest wyjaśniane
przez teorię pola krystalicznego i teorię pola ligandowego. Magnetyzm kompleksów zależy
od liczby niesparowanych elektronów w metalach przejściowych, co można analizować za
pomocą teorii orbitalnej.

Chemia koordynacyjna ma szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach, od medycyny po

przemysł. W medycynie, kompleksy metali są używane jako środki kontrastowe w
obrazowaniu medycznym, leki przeciwnowotworowe (np. cisplatyna) i w terapiach
metaloproteinaz. W przemyśle, kompleksy koordynacyjne są używane jako katalizatory w
syntezach chemicznych, takich jak reakcja hydroformylacji, polimeryzacji olefin oraz reakcje
metatezy.