สำนักแพทย์อันดับหนึ่ง 621 - 661

ตอนที่ 621 ฉวีกวชางป่
๋ั วยตาย
https://novel-lucky.com
่ เคยร
เช่นเรืองที ่ ับปากว่า ระหว่างการต่อต ้านคนเถือน ่ ตระกูลหลิน
กับหูหลิวจางสามฝ่ าย ต ้องแบกร ับหน้าทีร่ ับผิดชอบมากพอสมควร
นั้น ตอนลงนามในสัญญา ตระกูลหลินต ้องกัดฟันลงนามร ับ
่
เงือนไขช่วยแบ่งเบาภาระ ด ้วยการส่งกาลังคนมารบกับทหารเถือน ่
หนึ่ งแสนคน
่ งจูรบกับคนเถือน
ช่วงแรกทีหมิ ่ สัดส่วนจานวนทหารทีสู
่ ญเสีย
่
ระหว่างคนเถือนกั ่ อ หนึ่ งต่อหก
บต ้าเซียคื
แมต้ อนนี ้ ภายใต ้การนาของพวกจอมทัพฟาง สัดส่วนจานวน

่ ญเสียก็ยงั คงเป็ น หนึ่ งต่อสอง กระทัง่ หนึ่ งต่อสาม ด ้วยซา้
ทหารทีสู
้ั ยมอยู
แมต้ ระกูลหลินคุยโวว่าตนเองมีทหารชนเยี ่ ่แปดแสนคน แต่
่
ในความเป็ นจริงทีสามารถรบได ่
้อย่างยอดเยียมมี ถงึ สองแสนคน
หรือเปล่า?
่
พอพวกเขาร ับปากว่าจะรบกับทหารเถือนหนึ ่ งแสนคน จึงเกิดความ
่ น
กดดันอย่างทีเห็
ด ้านหูหลิวจางก็ไม่ได ้ดีไปกว่าพวกเขาเท่าไหร่ โดยเฉพาะนายพล
หลิวจากฝั่งตะวันตกเฉี ยงใต ้ แมเ้ ขามีกาลังพลอยู่ในมือมากสุด
่
ขยันสุด และยอดเยียมสุ ิ่ ้อง
ด แต่ส่วนใหญ่กลับกินไม่อมท
และเพราะต ้องการเสบียงจากราชสานัก เขาจึงต ้องแบกความ

ร ับผิดชอบมากกว่าตระกูลหลิน
ส่วนนายพลหูจากฝั่งตะวันตกเฉี ยงเหนื อก็พอๆ กัน เขามีทหารมา้

อยู่ในมือมากสุด แต่มท
ี หารธรรมดาน้อยสุด แมท้ หารมา้ รบเก่งแค่
ไหน สัดส่วนการสูญเสียก็ยงั คงเป็ นหนึ่ งต่อหนึ่ ง
มีเพียงนายพลจางจากฝั่งตะวันออกเฉี ยงเหนื อทีมี่ กาลังพลไม่

จากัด เพราะมีทร ัพย ์สินเงินทองมากมาย ดังนั้นราชสานักไม่เพียง
้ น ส่งทังคนมา
ไม่ยอมให ้เสบียงกับพวกเขา ยังให ้พวกเขาส่งทังเงิ ้
ช่วยอีก
่ นเช่นนี ้ แน่ นอน ฝ่ ายทีแบกร

เมือเป็ ่ ่ ดย่อมเป็ น
ับแรงกดดันมากทีสุ
ราชสานัก
สรุปคือ ตอนลงนามในสัญญา กองกาลังต่างๆ หวังมัดมือมัดเท ้า
ราชสานัก ราชสานักจะได ้ไม่มาปราบปรามพวกเขา แต่ราชสานัก
ก็มไิ ด ้ทาให ้พวกเขาวางใจลง
จนถึงตอนนี ้ พอองค ์ติงอู

้ จ ึ้
่ ากไป จักรพรรดิองค ์ใหม่ขนครองราชย ์
ราชสานักอ่อนกาลังลง พวกเขาก็ต ้องหาทางลดแรงกดดันของ
ตนเอง
ทว่าราชสานักไหนเลยจะยอมให ้พวกเขาแก ้ไขสัญญา แต่ชว่ ย

่ อนแอก็ต ้องถูกทุบตี
ไม่ได ้ เมืออ่
้ั
สุดท ้ายราชสานักย่อมต ้องถอย แต่ก็ตงธงไว ้แล ้วว่า ต ้องลาบากลา
บน ลากกันไปอีกยาว
่
โดยการเจรจาความร่วมมือว่ายากแล ้ว แต่พอเจอการขอเปลียน
่ า
สัญญา กลับยากยิงกว่
ทุกฝ่ ายล ้วนเตรียมใจไว ้ก่อนแล ้ว การประชุมจึงไม่มใี ครแสดงธาตุ

่
แท ้ให ้เห็น และมิได ้เริมจากการมานั่ งรวมกันทังหมด
้ แล ้วยกปัญหา
้
ขึนมาถกกั นบนโต๊ะ
ราชสานักแบ่งคนออกเป็ นสามกลุม ่ ได ้แก่ กลุม ิ่
่ หูชงเหยี
ยน กลุม
่
่ จางปังลี่ แยกย ้ายกันไปประชุมกับแต่ละฝ่ าย
เต๋ออ๋อง และกลุม
กลุม ่ งสองฝ่
่ เต๋ออ๋องประชุมกับทัพใต ้ ซึงทั ้ ายก็ถกกันอย่างไม่คอ
่ ย
่ น
ชืนมื ่ แต่ก็ไม่ผด ่
ิ จากทีคาดการณ์ ไว ้
้
ทังสองฝ่ ายมิได ้คาดหวังว่าจะการาบฝ่ ายตรงข ้าม จึงมิได ้เถียงกัน
จนหน้าดาหน้าแดง แมด้ เุ ดือด แต่พอถึงระดับหนึ่ ง ต่างก็สามารถ
สงบอารมณ์ลง
่ั งถามออกมาประโยคหนึ่ ง “ทาไมวันนี ไม่

ก่อนจากกัน ฉู่ ลวไฉยั ้ เห็น
อามาตย ์ฉวี?”
เต๋ออ๋องตอบ “อามาตย ์ฉวีไม่คอ

่ ยสบาย ร่างกายไม่แข็งแรง จึงขอ
พักร ักษาตัวสักระยะ”
่ั
ฉู่ ลวไฉจึ ่ อต ้านคนเถือนอยู
งว่า “ไม่น่าเลย เรากาลังเร่งเรืองต่ ่ ่ด ้วย
อยากให ้อามาตย ์ฉวีเป็ นแม่งาน แต่กลับมาป่ วยเสียนี่ ไม่ทราบว่าดี
ขึนบ้ ้างหรือยัง ถ ้าในเมืองหลวงไม่มหี มอเก่งๆ เราพอดีมหี มอเทวดา
สองชีวต
ิ แห่งหนานเย่ว ์ร่วมเดินทางมาด ้วย หรือจะเชิญให ้ไปตรวจดู
ี่
อาการอามาตย ์ฉวีทจวนดู สก ้
ั ตัง”
่ วงใย” เต๋ออ๋องว่า “หมอเก่งๆ ในใต ้หล ้าแม้มม

“ขอบคุณทีห่ ี าก แต่
ไหนเลยจะเทียบกับหมอหลวงแห่งราชสานักได?้ ”
“ท่านอ๋องอาจไม่รู ้ว่า หมอเทวดาสองชีวต

ิ เคยได ้ร ับคาเชิญให ้ไป
เป็ นหมอหลวงร่วมสามครง้ั แต่ก็ปฏิเสธทุกครง้ั เพราะไม่อยากจาก
่ั
บ ้านไปไกล” ฉู่ ลวไฉหั วเราะ
้ กน้อย เขาไม่เคยรู ้เรืองนี

เต๋ออ๋องอึงเล็ ่ มาก่
้ อนจริงๆ เงียบไปพักหนึ่ ง
ค่อยได ้สติ จึงตอบเรียบๆ “อย่างนั้นหรือ...เช่นนี หมอที
้ ่ านว่าก็เก่ง
ท่
พอสมควร แต่ถ ้าพูดถึงวิชาการแพทย ์แล ้ว ไม่ทราบว่าหมอเทวดา
สองชีวติ จะกล ้าบอกว่า เก่งกว่าหมิงอ๋องเราหรือเปล่า?”
่
“พอดี เมือวานผู ้น้อยได ้พาท่านหมอเฉิ นไปคารวะหมิงอ๋อง และได ้
ยินหมิงอ๋องชมท่านหมอเฉิ นว่า สมแล ้วทีเป็่ นหมอเทวดาสองชีวต ิ
่ั
กับหูเลยท่าน” ฉู่ ลวไฉสวน ่ าลังขุน
แล ้วเหลือบมองเต๋ออ๋องทีก ่ เคือง
จากนั้นก็ประสานมือ “ท่านอ๋อง พวกเราขอลา!”
“เชิญ!” เต๋ออ๋องมองตามพวกเขาไปจนลับตา
่ กาลังส่งคนกลุม
จางปังลีก็ ่ หนึ่ งกลับออกไปเช่นกัน พอหันมาเห็น
ี น้าไม่สู ้ดี จึงเข ้ามาถาม “เกิดอะไรขึน้ ทัพใต ้พูดจาไม่
เต๋ออ๋องมีสห
ดีหรือ?”
เต๋ออ๋องเหลือบมองเขา พยักหน้าเบาๆ แล ้วว่า “อวดเบ่งจริงๆ

ื ้ ทุ
หนานเย่ว ์ แค่พนที ่ รกันดาร แต่กลับไม่เจียมตัว กล ้าดูหมินเมื
่ อง
หลวงเรา”
้ กน้อย พลางถามจางปังลี่ “หัวหน้าจาง

ว่าแล ้วเต๋ออ๋องก็ขมวดคิวเล็
เคยได ้ยินคาว่า หมอเทวดาสองชีวต ิ อะไรนี่ ไหม?”
“หมอเทวดาสองชีวต ่ ดๆ “หนานเย่ว ์มีหมอคนดังท่านนี ้

ิ ?” จางปังลีคิ
่
อยู่จริง เป็ นหมอทีรอบรู ้สารพัด ราชสานักเคยเชิญให ้มาเป็ นหมอ
หลวง แต่เขาไม่อยากอยู่ในวัง จึงปฏิเสธและขอบคุณมา ท่านอ๋อง
ถามถึงเขาทาไมหรือ?”
่
“เมือครู ่ั
เ่ จ ้าสุนัขร ับใช ้ฉู่ ลวไฉ ๋ั
ถามถึงอาการป่ วยของฉวีกวชาง
แล ้วเย ้ยหยันว่าเมืองหลวงเราไม่มห ี มอเก่งๆ มิสู ้เชิญหมอเทวดาสอง
ชีวติ แห่งหนานเย่ว ์ของพวกเขาไปร ักษาดู”
เต๋ออ๋องเล่าจบก็สะบัดแขนเสือ้ “เป็ นจริงดังคาทีว่่ า หัวหน้าไม่อยู่
ลูกน้องเบ่งแทน ผู ้น้อยมีอานาจแล ้วลืมตัว!”
เขาแค่นเสียงเย็นชาออกมา ก่อนหันกายก ้าวอาดๆ ออกไป
้ ้จางปังลียื
ทิงให ่ นนิ่ งอยู่กบั ที่ ทอประกายตา จากนั้นก็มด
ื แปดด ้าน
๋ั
พอเต๋ออ๋องกลับถึงห ้องทางาน ก็นึกเอะใจ “ฉวีกวชาง ่ั
หรือฉู่ ลวไฉ
๋ั
คิดจะไปหาฉวีกวชาง...”
้ นที สีหน้าเปลียนไปมา
เขาลุกพรวดขึนทั ่
่ ดได ้ว่า หรือฉู่ ลวไฉอาจไม่

ด ้วยเพิงคิ ่ั ใช่แค่เย ้ยหยันราชสานัก แต่จง
่
ใจยัวโมโหเขา แล ้วฉวยโอกาสไปหาฉวีกวชาง ๋ั ่
เพือขอให ้ ‘ร่วมมือ
่ งอ๋องว่า
กัน’ อย่างทีหมิ
เต๋ออ๋องรีบเขียนจดหมาย แล ้วเรียกคนสนิ ทเข ้ามา “นาจดหมายนี ้

มอบให ้หัวหน้าม่อ”
ไม่นาน หัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์ม่อเป่ ยชวนก็ได ้ร ับจดหมาย
จากเต๋ออ๋อง เขาเปิ ดออกอ่าน ตรึกตรองพักหนึ่ ง ก็เรียกคนสนิ ท
่
เข ้ามาสังการ “ส่งทหารร ักษาพระองค ์กลุม ่ หนึ่ งไปแจ ้งองครกั ษ ์ที่
จวนอามาตย ์ฉวีวา่ ถ ้ามีคนจากทัพใต ้มาเยียม ่ ให ้บอกไปว่าท่าน
อามาตย ์ป่ วยหนัก ไม่ร ับแขก แล ้วให ้ไล่กลับไป”
……
่
ส่วนจางปังลีพอกลั บถึงห ้องทางาน ก็มสี ภาพไม่ตา่ งจากเต๋ออ๋อง สี
๋
หน้าบัดเดียวคล า้ บัดเดียวสว่
๋ างอยู่นาน
ความจริงแล ้วเขาไม่อยากลงมือในช่วงนี ้ คิดว่ารอให ้ฝ่ าบาทผ่าน

พิธบี รมราชาภิเษกไปก่อน ค่อยจัดการกับฉวีกวชาง ๋ั เพราะเกรงว่า
ฝ่ าบาทจะร ับไม่ได ้กับการเสียชีวต ๋ั
ิ อย่างกะทันหันของฉวีกวชาง จน
ทาให ้เกิดปัญหากับพิธบ ี รมราชาภิเษก
่
แต่เมือครู พ ๋ั
่ อรู ้จากเต๋ออ๋องว่า คนจากทัพใต ้จะไปหาฉวีกวชาง เขา
ก็รู ้ว่าจะมัวรีรออีกไม่ได ้ จึงสูดหายใจเข ้าลึกๆ ยกหูโทรศัพท ์บนโต๊ะ
ขึน้ เปล่งเสียงออกมาสองคา “ลงมือ”
แล ้วรีบวางหูตด
ั สาย ก่อนมองไปยังห ้องทรงพระอักษร
เขาไม่รู ้ว่า พอฝ่ าบาทได ้ข่าว ตนเองจะมีชะตากรรมเช่นไร?
จึงค่อยๆ หันกลับมา หลับตาลง
......
ก่อนหน้านี ้ ตอนจางปังลีรู่ ้ตัวว่า ถูกคนของอวีชิ

้ งจับตามอง เขาเคย
ไปถามหมิงอ๋อง
่
หมิงอ๋องก็มไิ ด ้ปิ ดบัง บอกเขาตามตรงว่าเป็ นคนจัดไปเอง เพือ
ป้ องกันเหตุสดุ วิสยั
่
ซึงจางปั ่
งลีไหนเลยจะไม่ ้
รู ้ว่า หมิงอ๋องเกรงว่าตนจะบิดพลิวมากกว่
า
แต่ก็ไม่ได ้พูดอะไร เพราะคนของหมิงอ๋อง ย่อมไม่ทาให ้การ
่
เคลือนไหวของตนรวน
ดังนั้น พอจางปังลีเคลื
่ อนไหว
่ ้ งทีซ่
คนของอวีชิ ่ อนตัวอยู่ในเงามืดก็
รีบส่งข่าวให ้จวนหมิงอ๋อง
ทว่าม่อไป๋ กลับตกใจอยู่บ ้าง “ลงมือแล ้ว?”
่ ้ข่าวมาหยกๆ ทีแท
“พ่ะย่ะค่ะ เพิงได ่ ้คนของจางปังลีที ่ ซ่
่ อนตัวอยู่
รอบๆ จวนอามาตย ์ฉวีเป็ นผู ้ลงมือ” ลูส ้
่ วินอีรายงาน
ม่อไป๋ พลันขมวดคิว้ จางปังลีก

่ าลังจะทาอะไร?
หลังขบคิดสักพัก ม่อไป๋ ก็ถาม “จวนอามาตย ์ฉวีมค ่

ี วามเคลือนไหว
อะไรบ ้าง?”
้ งไม่เห็นความเคลือนไหว
“ตอนนี ยั ่ คนของเขาอวีชิ ้ งส่งสัญญาณมา
้ งต ้องให ้เขาจับตาดูต่อ
ว่า คนของราชสานักลงมือแล ้ว ตอนนี ยั
หรือไม่?” ลูส ้
่ วินอีถาม
“ดูตอ
่ ไป” ม่อไป๋ ตอบโดยไม่แม้แต่จะคิด
ลูส ้ กหน้า หันกายออกไปสังการ

่ วินอีพยั ่ ี่ ดใจก็กลับเข ้ามา
แต่ไม่กอึ
่
รายงานเสียงขรึม “ท่านอ๋อง คนของจางปังลีสลายตั วกะทันหัน
้
ตอนนี ควรท าอย่างไรดี?”
ม่อไป๋ ครุน ่ น่าจะกล ้าเล่นลูกไมก้ บั ข ้า
่ คิด แล ้วส่ายศีรษะ “จางปังลีไม่
ให ้คนของเขาอวีชิ ้ งจับตาดูจวนอามาตย ์ฉวีต่อ แล ้วค่อยว่ากัน”
......
จวนอามาตย ์ฉวี
อามาตย ์ฉวีกาลังนั่งฟังพ่อบา้ นรายงานสถานการณ์ในวังขณะลา

ป่ วย
่ อยใหญ่ในเมืองหลวง เขาก็ยงั ไม่ปล่อย

แมอ้ ยู่แต่ในบา้ น ทว่าเรืองน้
ให ้คลาดสายตา
พอได ้ยินว่าผลการเจรจาระหว่างพวกหูชงเหยี ิ่ ยนกับทัพใต ้ไม่เป็ นที่

๋ั
น่ าพอใจ ฉวีกวชางก็ พูดเสียงเรียบ “เป็ นไปตามคาด เห็นทีราช
สานักต ้องเป็ นฝ่ ายเสียเปรียบแล ้ว”
พ่อบ ้านทียื ่ นอยู่อก

ี ด ้านกลับกังวลใจ “กองกาลังต่างๆ เปรียบดัง
่ จต
สุนัขป่ าทีมี ิ ใจทะเยอทะยาน คิดแต่จะทาให ้ราชสานักล่มสลาย
้
ถ ้าเป็ นเช่นนี ไปเรื ่
อยๆ ก็ไม่รู ้ว่าผลสุดท ้ายจะเป็ นเช่นไร?”
๋ั
ฉวีกวชางแค่ นเสียงเย็นชาออกมา “หูชงเหยี ิ่ ยนกับเต๋ออ๋องกีดกัน
ข ้าทุกทาง อย่างการประชุมสาคัญในวันนี ้ พวกเขาก็ไม่มาเชิญข ้า
ไป ทังๆ ้ ทีรู่ ้ว่าข ้าป่ วยการเมือง กระทังถามไถ่
่ ทุกข ์สุขสักนิ ดก็ไม่มี
นึ กว่าข ้าอยากแบกหมอ้ ดาใบนี นั ้ กรึ ดีละ่ ข ้าจะดูซวิ า่ พวกเขาจะ
โลดแล่นไปได ้สักกีน ่ า”
้
้ ให ้มั่น
แต่พ่อบา้ นกลับเตือน “ไม่วา่ อย่างไร นายท่านต ้องตังสติ
สถานการณ์โดยรวมของบ ้านเมืองต ้องมาก่อน!”
๋ั
ฉวีกวชางเงี
ยบไปสักพัก ค่อยว่า “ถ ้าแม้แต่อานาจยังไม่มี
สถานการณ์โดยรวมอะไรก็ไม่ต ้องพูดถึง”
พ่อบ ้านเห็นดังนี ้ ก็ไม่พูดมากอีก หันกายเดินออกไป สักครูก

่ ็กลับ
เข ้ามาพร ้อมถาดในมือ บนถาดมีกบั ข ้าวสองสามอย่างและสุราหนึ่ ง
ป้ าน
๋ั
พ่อบ ้านรินสุราให ้ ฉวีกวชางก ้ มจนหมด
าลังกลัดกลุ ้มใจ จึงยกขึนดื ่
จอก
้
พ่อบ ้านยืนอยู่ด ้านข ้าง ยิมพลางว่า “พริบตาเดียว ข ้าก็ตด
ิ ตามนาย
่ บปี แล ้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ”
ท่านมายีสิ
๋ั
ฉวีกวชางก็ ่ บปี แล ้ว ตอนนั้น
รู ้สึกสะทกสะท ้อนใจอยู่บ ้าง “ใช่ ยีสิ
้ เ่ พิงขึ
องค ์ติงอู ่ นครองราชย
้ ์ ข ้าถูกส่งไปปราบจลาจล ตอนนั้นถ ้า
ไม่ใช่เจ ้าร ับลูกธนู แทนข ้า ข ้าคงเสียชีวต ่ ดเหตุไปแล ้ว จะว่า
ิ ในทีเกิ
ไป ข ้ายังติดค ้างสุราเจ ้าอยู่หนึ่ งจอก สัญญาทีว่่ าจะดืมกั ่ บเจ ้า ก็ทา
ไม่ได ้สักที”
ว่าแลว้ ก็หยิบจอกสุราอีกหนึ่ งใบวางลง หยิบป้ านสุรา รินสุราสอง

้
จอก “มา วันนี เรามาดื ่ นสักจอก”
มกั
่ “เกรงว่าคงไม่มี
พ่อบ ้านหัวเราะ ส่ายหน้า ก่อนพูดอย่างขมขืน
้ ้ว”
โอกาสนี แล
๋ั
ฉวีกวชางนึ ้ั บเจ ้านาย จึงไม่พูดอะไร ยก
กว่าเขาไม่อยากเทียบชนกั
้ มเอง
สุราขึนดื ่
จากนั้นก็เอนตัวลงบนเก ้าอีเอนหลั
้ ง หลับตาลง
ผ่านไปสักพัก ท่าทางเขาพลันเปลียน่ ลืมตาขึน้ มองดูป้านสุรา
่ งคงยืนอยู่ข ้างกายเขา
ตรงหน้า แล ้วเงยหน้าจ ้องมองพ่อบ ้านทียั
่
เหมือนทุกๆ วัน แววตาเต็มไปด ้วยความตืนตระหนก “เป็ นเจ ้า?”
่
พ่อบ ้านส่ายศีรษะ แววตาแสดงความขมขืนใจ “จริงๆ แล ้วลูกธนู ใน
ตอนนั้น เป็ นการจัดฉากแต่แรก”
๋ั
ฉวีกวชางหน้ ่ ้าแขนเก ้าอี ้ คิดลุกขึนยื
าซีดขาว มือจับทีเท ้ น แต่กลับ
่
ไร ้เรียวแรง ่ านมา ข ้าให ้ความสนิ ทสนมกับเจ ้า...เพราะ
“หลายปี ทีผ่
อะไร?”
่
พ่อบ ้านก ้มหน้า พลางว่า “นายท่าน ท่านลืมแล ้วหรือ ทีเคยสาบาน
ต่อหน้าจักรพรรดิองค ์ก่อนว่า จะภักดีตอ
่ ชาติบ ้านเมืองจนกว่าชีวต
ิ
จะหาไม่ แต่ท่าน...ผิดคาสาบาน”
“ไม่จริง ข ้าทุ่มเทแรงกายแรงใจช่วยราชกิจจักรพรรดิองค ์ใหม่มา

ตลอด ยาถอนพิษ เอายาถอนพิษให ้ข ้า!” ฉวีกวชางคิ๋ั ดร ้องตะโกน
้ ทีลมหายใจแผ่
ทังๆ ่ ้
วเบา แต่ก็ยงั ดินรนที ่ ดแก ้ตัว
จะพู
๋ั
พ่อบ ้านส่ายศีรษะ มองดูฉวีกวชางด ้วยแววตาเศร ้าหมอง “จางผิง
่
เซิง หลิวซือฝาน ่ านใช ้ให ้ไปทางานถูกจับได ้หมด
เฉิ นฉวน...คนทีท่
่ านให ้พวกเขาเอาไปส่งล ้วนถูกเปิ ดอ่าน ท่านขาย
จดหมายทีท่
่
ผลประโยชน์ของชาติ เพือผลประโยชน์ สว่ นตน พยานหลักฐานชี ้
ช ัด”
๋ั
“หมิงอ๋อง หมิงอ๋อง...เสียดาย ข ้าไม่น่า...” พอฉวีกวชางได ้ยินชือ่
เหล่านี ้ ก็พลิกตัวตกจากเก ้าอี ้ ลงมานอนกับพืน้ เขาอยากคาราม
่ ้ยิน
ให ้ก ้องฟ้ า แต่กลับมีเพียงพ่อบา้ นทีได
๋ั
สุดท ้าย ฉวีกวชางอยากพู ดว่า เสียดาย ข ้าไม่น่าอะไร ก็ไม่สามารถ
พูดออกมาได ้
้
หรือเสียดาย ข ้าไม่น่าเล่นงานหมิงอ๋องดว้ ยวิธเี ช่นนี เลย
่ ั น่ าจะบอกความจริงทีเกิ
หรือเสียดาย ข ้าไม่น่าชงใจ ่ ดขึนในวั
้ งให ้
โลกรู ้เสียแต่แรก
ิ เขาอย่างไม่สนใจไยดีเช่นนี ้
เขาคิดไม่ถงึ ว่า หมิงอ๋องจะเอาชีวต
ทว่า ไม่วา่ อย่างไร เขาก็ไม่มโี อกาสแก ้ตัวอีก

่ ้วิญญาณของฉวีกวชางกลั
พ่อบ ้านย ้ายร่างทีไร ๋ั ้
บขึนไปบนเก ้าอี ้
่
เปลียนป้ านสุรา จากนั้นก็ร ้องเสียงไห ้เสียงดัง “นายท่าน มีใครอยู่
บ ้าง นายท่าน...เสียแล ้ว!”
ตอนที่ 622 ข้าฆ่าเอง
ิ่
หูชงเหยี
ยนรวบรวมสรุปการประชุมกับทัพใต ้เรียบร ้อย กาลังเตรียม
่ ้องทรงพระอักษร
นาไปรายงานฝ่ าบาททีห
้ ในวังเกิดการเปลียนแปลง
ตังแต่ ่ ิ่ ยน เต๋ออ๋อง จางปังลี่ และ
่ หนึ่ ง ก็มท
ขุนนางกลุม ี ่าทีเคารพนบนอบจักรพรรดิองค ์ใหม่มากขึน้
่ นการแสดงท่าทีมต
ซึงเป็ ี อ่ หมิงอ๋องไปในตัว
ขณะเดียวกันก็เป็ นการปลอบประโลมจักรพรรดิองค ์ใหม่ หวังให ้

่ ่นในตนเอง
ทรงฮึกเหิมและเชือมั
ิ่
สรุปแล ้ว พวกหูชงเหยียนกาลังพยายามประคับประคอง
สถานการณ์ในตอนนี อย่้ างสุดความสามารถ
่ ได ้ผล เจตนาดีของพวกเขาทาให ้เจ ้าเก ้าทีมี

ซึงก็ ่ สภาพซ ังกะตาย
ไปวันๆ ในช่วงแรก ค่อยๆ ปรบั ตัวกลับมา จนมีสห ี น้าอ่อนโยนลง
มากในสองวันมานี ้
ึ ้ ข่าวการตายของฉวีกวชาง
แต่แล ้ว ขณะสถานการณ์กาลังจะดีขน ๋ั
ก็ถก
ู ส่งมาถึง
คนแรกทีได ่ ้ข่าวคือหูชงเหยี
ิ่ ี่ ้ยิน หูชงเหยี
ยน แทบจะทันทีทได ิ่ ยนก็
่
หน้าเปลียนสี
พริบตานั้น เขารู ้สึกว่าสมองระเบิดออกเป็ นเสียงๆ

่ ้ างสัน
ตลอดทังร่ ่
้
เทิมจนควบคุ มไม่อยู่
๋ั
ข่าวการตายของฉวีกวชางมาอย่ างกะทันหันเกิน และไม่ควรเป็ น
ช่วงเวลานี ้ เพราะเขายังไม่ทน
ั ได ้ตระเตรียมอะไรเลย จึงไม่รู ้ว่าต่อ
้ ควรคิดเรืองอะไรก่
จากนี ไป ่ อนหลัง
จักรพรรดิองค ์ใหม่จะเพิกเฉยได ้หรือ จะเปิ ดศึกทันทีเลยหรือไม่?
๋ั
พรรคพวกของฉวีกวชางในราชส านักจะร ับได ้หรือ จะปั่นป่ วนใหญ่
หรือไม่?
หมิงอ๋องคิดทาอะไรกันแน่ ?
่
เมือใกล ้ถึงพิธบ ่ อสิงห ์กระทิงแรดมารวมตัวกัน
ี รมราชาภิเษก เมือเสื
๋ั
ในเมืองหลวง ข่าวการตายของฉวีกวชางจะน ่ กริ ยิ าลูกโซ่
ามาซึงปฏิ
่
ทีใหญ่ ่
ขนาดไหน กระทังคนเขี ้
ยวลากดิ นอย่างเขา ยังไม่กล ้าคาด
เดา
่ กรพรรดิองค ์ก่อนสวรรคต เขาก็ยงั ไม่มี

พูดได ้ว่า ช่วงแรกทีจั
ปฏิกริ ยิ าตอบสนองมากมายขนาดนี ้
ิ่
หูชงเหยี ยนพยายามควบคุมสติทก ี่ าลังจะแตกของตน โดยการคว ้า
เก ้าอี ้ แล ้วยันตัวให ้ลุกขึนยื
้ น พยายามหยุดการสันของริ่ มฝี ปากบน
ใบหน้าทีซี ่ ดขาว จนในทีสุ ่ ดก็สง่ เสียงออกมาจนได ้ “มีใครรู ้เรือง
่
อีก?”
่ ร้ ้ายแรงมาก องคร ักษ ์ของจวนอามาตย ์ฉวีรบี ปิ ดล ้อมทีเกิ

“เรืองนี ่ ด
เหตุ และรายงานเรืองนี ่ เข้ ้าวังทันที นอกจากฝ่ าบาทแล ้ว ก็มแี ต่ใต ้
เท ้าทีรู่ ้เรืองก่
่ อน” ลูกน้องตอบ
ิ่
หูชงเหยี ่ั
ยนจึงว่า “รีบปิ ดข่าว อย่าให ้รวไหลออกไป”
่
“ขอร ับ!” ผู ้น้อยรีบขานร ับ แล ้ววิงออกไปทั
นที
ิ่
หูชงเหยี ยนหายใจเข ้าลึกๆ ไปหลายรอบ กะพริบตาไปหลายครง้ั
แล ้วจึงเรียกลูกน้องอีกคนเข ้ามา กาชบั ไปหนึ่ งประโยค แล ้วรีบออก
จากห ้องไป
้ ่ หูชงเหยี
ในขุนนางผู ้ช่วยราชกิจทังสี ิ่ ยนเป็ นอัครมหาเสนาบดี จาง
่ นเลขาธิการสานักพระราชวัง
ปังลีเป็
้
ห ้องทางานของทังสองอยู ่ในเขตวัง แต่มไิ ด ้อยู่ในบริเวณเดียวกัน
๋ั
ส่วนเต๋ออ๋องกับฉวีกวชางมี ศก ์ นพระญาติ เดิมทีไม่มห
ั ดิเป็ ี น้าที่
ร ับผิดชอบเฉพาะเจาะจง แต่พอได ้ร ับการฝากฝังจากจักรพรรดิ
้
องค ์ก่อน ในวังจึงจัดห ้องทางานให ้กับคนทังสองใหม่
้ ่ จางปังลีคื
ในบรรดาคนทังสี ่ อผู ้ทีคลุ
่ กคลีกบั คนในวังมากสุด
่
ทีแรกที
หู่ ชงเหยี
ิ่ ยนไป ไม่ใช่หอ้ งทรงพระอักษร
่
เขาไปหาเต๋ออ๋องก่อน ด ้วยเรืองใหญ่ ขนาดนี ้ เขาคนเดียวจัดการ
ไม่ไหว
่
เพิงจะมาถึ งหน้าห ้องทางานเต๋ออ๋อง ก็เห็นเต๋ออ๋องรีบร ้อนออกจาก
้
ห ้อง จนทังสองเกื อบจะเดินชนกัน
่ ่ งทางานกันอยู่พากันตกตะลึง เพราะทังสองล
ทาให ้ผู ้ทีนั ้ ้วนเป็ นผู ้
มากบารมีในราชสานัก ปกติก็จะสงวนท่าทีกน ั อยู่ ไหนเลยจะ
ลุกลีลุ้ กลนเช่นนี ?้
้
ทังสองยืนสบตากันนิ่ ง โดยไม่สนใจสายตารอบข ้าง ก่อนพากันเข ้า
ไปในห ้องทางานเต๋ออ๋อง
พอประตูปิดลง เต๋ออ๋องก็กดเสียงลงต่า รีบว่า “ท่านหู ฉวีกวชาง

๋ั
ตายแล ้ว”
ิ่
ยนสารวจมองเต๋ออ๋องทันที ไม่มเี วลาพูดพล่ามทาเพลงอีก
ถามออกไปตรงๆ “ท่านอ๋องรู ้ข่าวจากไหน?”
“ก็จวนอามาตย ์ฉวีแจ ้งข่าวมา” เดิมทีเต๋ออ๋องกระวนกระวายใจอยู่

จึงไม่มก ่ ต่
ี ะใจพูดเรืองนี ้ อ รีบว่า “ฝ่ าบาทก็น่าจะรู ้เรืองแล
่ ้ว เรารีบไป
กันเถอะ”
่ ่ หูชงเหยี
ทว่าระหว่างเดินมาทีนี ิ่ ยนสงบนิ่ งลงมาก
่
พอรู ้ว่าเป็ นจวนอามาตย ์ฉวีแจ ้งข่าว เขาก็หรีตาลงทั ่ ถ
นที เรืองนี ้ ้า
องคร ักษ ์ในจวนอามาตย ์ฉวีทาหน้าทีแจ ่ ้งข่าว มีสท ์ นไปได ้สอง
ิ ธิเป็
ทาง
หนึ่ ง องคร ักษ ์แจ ้งข่าวให ้ทหารร ักษาพระองค ์ เต๋ออ๋องจึงได ้ข่าว
สอง ทหารร ักษาพระองค ์แจ ้งข่าวให ้ราชองครกั ษ ์ ห ้องทรงพระ

อักษรจึงได ้ข่าว
ในราชสานัก เขาทาการปิ ดข่าวทันที ตามหลักแล ้ว จึงมีเขาเพียง

้ รู่ ้
คนเดียวในตอนนี ที
ส่วนเต๋ออ๋อง ถ ้าบอกว่ารู ้จากฝ่ าบาท ก็ไม่มป

ี ัญหา แต่พอบอกว่า
่ อเข ้าแทรกทีทาง
จวนอามาตย ์ฉวีแจ ้งมา ก็แสดงว่าเต๋ออ๋องได ้ยืนมื ่
ของเขาแล ้ว?
ิ่
หูชงเหยี ยนครุน่ คิดไม่หยุด แต่ก็พก ่ ไว
ั เรืองนี ้ ้ในใจ แล ้วพูดเสียง
่ อย่
ขรึม “เราน่ าจะหารือกันก่อน ว่าจะร ับมือกับเรืองนี ้ างไร ถ ้า
บุ่มบ่ามไปเฝ้ าฝ่ าบาท ก็จะแก ้ไขอะไรไม่ได ้อีก”
ิ่
เต๋ออ๋องฟังแล ้วก็พยายามทาใจให ้เย็นลง หูชงเหยียนพูดมีเหตุผล
จึงถามกลับ “แล ้วท่านหูคด ้
ิ ว่าตอนนี ควรท าอย่างไรดี?”
ิ่
หูชงเหยียนมองหน้าเต๋ออ๋อง พลางพูดเสียงขรึม “เรืองที ่ อยู
่ ่
ตรงหน้าก็คอ ๋ั
ื ฉวีกวชางป่ วยตายหรือไม่น้ัน เราต่างก็รู ้อยู่แก่ใจดี
๋ั
ฝ่ าบาทก็น่าจะรู ้ ถ ้าฝ่ าบาททนได ้ ฉวีกวชางก็ ต ้องป่ วยตาย ทีควร่
จัดงานศพก็จด ั ไปตามระเบียบ ฝ่ าบาทก็ควรเข ้าพิธบ ี รมราชาภิเษก
ตามหมายกาหนดการเดิม”
้ ้ก็ดี แต่ถ ้าฝ่ าบาททนไม่ได ้ขึนมาล่

“เป็ นเช่นนี ได ้ ะ?” เต๋ออ๋องรู ้สึก
่
ขมขืนใจ
“เราก็จะเหลือเพียงสองเส ้นทาง หนึ่ ง ยืนอยู่ข ้างฝ่ าบาท ถ ้าฝ่ าบาท

ต ้องการฆ่าหมิงอ๋อง เราก็ต ้องพยายามหาทางทาให ้สาเร็จ สอง ยืน
อยู่ข ้างหมิงอ๋อง ช่วยเขาคิดหาวิธที าใหฝ้ ่ าบาทอยู่อย่างสงบ”
้ ยงของหูชงเหยี
นาเสี ิ่ ยนสงบนิ่ ง แต่สห ่
ี น้ากลับแย่ลงเรือยๆ
่
เต๋ออ๋องหน้าเปลียนสี สวนกลับทันที “ท่านพูดจาอะไร ช่วยฝ่ าบาท
ฆ่าหมิงอ๋อง? ครงก่ ้ั อนขนาดหมิงอ๋องไม่ทน ้ ว ฝ่ าบาทลงมือ
ั ตังตั
กะทันหัน ก็ยงั ทาไม่สาเร็จ ตอนนี ถ ้ ้าจะลงมืออีก ร ับประกันว่าสาเร็จ
้ั อนอยู่
แน่ หรือ? แต่ถ ้าเราไม่ลงมือ ก็ยงั พอมีทางหนี ทไี ล่แบบครงก่
้ อสิงห ์กระทิงแรดล ้วนอยู่ในเมืองหลวง ท่านเคยคิดหรือไม่
ตอนนี เสื
ว่า ถ ้าเปิ ดศึกกันขึนมา้ ผลจะเป็ นอย่างไร?”
ิ่
หูชงเหยี ่ านี ้ และไม่เคยคิดจะเดินทางนี ้
ยนย่อมเคยคิดถึงเรืองเหล่
สาหร ับเขาแล ้ว นี่ เป็ นทางตันสายหนึ่ ง ยังไม่ต ้องพูดถึงเรืองที

่ ว่่ า
สถานการณ์โดยรวมของราชสานักจะเป็ นเช่นไร เพียงพูดถึงตัว
้
เขาเอง ก่อนหน้านี เขาเคยหั ้ อให ้ช่วยเจ ้าเก ้า
กหลังเจ ้าเก ้า ตอนนี ต่
ฆ่าหมิงอ๋อง เจ ้าเก ้าก็ไม่มท ่
ี างลืมเรืองในคร ้ั อนหรอก และสุดท ้าย
งก่
ก็ไม่ปล่อยเขาไว ้อยู่ดี
ิ่ ยนพูดเสียงขรึม “เช่นนั้นเราก็ได ้แต่ทาให ้ฝ่ าบาทสงบลง

ก่อน”
“สงบอย่างไร?” เต๋ออ๋องเงียบไปสักพัก ค่อยถาม

ิ่
“สงบได ้ก็ต ้องสงบ สงบไม่ได ้ก็ต ้องสงบให ้ได”้ แววตาหูชงเหยี
ยน
้ ละคาอย่างหนักแน่ น
แน่ วแน่ ยาที
่
“ท่านหมายถึง...” เต๋ออ๋องหน้าเปลียนสี
อกี ครง้ั เขาย่อมเข ้าใจ
ิ่
ความหมายของหูชงเหยี ยน
ทีว่่ า ‘สงบไม่ได ้ก็ต ้องสงบให ้ได’้ นั้น หมายความว่า ไม่วา่ ฝ่ าบาทจะ

ทนได ้หรือไม่ ก็ต ้องทาให ้ทนให ้ได ้
ไม่วา่ จะใช ้วิธต

ี ก
ั เตือน หรือบีบบังคับก็ตาม!
พูดตรงๆ ก็คอ ่ กครง้ั ก็ต ้องยอมให ้

ื ถ ้าในวังเกิดการเปลียนแปลงอี
ฝ่ าบาทเป็ นหุ่นเชิด
“ไม่ได ้!” เต๋ออ๋องไหนเลยจะยอมใหข ้ น

ุ นางมีอานาจเหนื อองค ์
่
จักรพรรดิ จึงปฏิเสธทันที “ไม่ได ้แน่ นอน ถ ้าเกิดการเปลียนแปลง
อีกครง้ั ฝ่ าบาทต ้องร ับไม่ไหวแน่ ต่อให ้เราสามารถทาให ้ฝ่ าบาท
่ั
สงบได ้ชวคราว แล ้วพิธบ
ี รมราชาภิเษกล่ะ? ถ ้าฝ่ าบาทเกิดต่อต ้าน
้
ขึนกลางคั ่ เข ้าไปใหญ่”
น สถานการณ์จะยิงแย่
ิ่
หูชงเหยี ยนพูดอย่างขมขืน ่ “ท่านอ๋อง เราจะคิดมากไม่ได ้
สถานการณ์รก ุ คืบเข ้ามาทุกขณะ เราได ้แต่เดินไปคิดไป ถ ้าไม่
สามารถทาใหฝ้ ่ าบาทสงบลงก่อน อย่าว่าแต่พธิ บ ี รมราชาภิเษกเลย
แมแ้ ต่วน ้
ั นี เราก็ ้
ผ่านไปไม่ได ้ด ้วยซา”
ทางสายนี ้ หูชงเหยี
ิ่ ยนก็ไม่อยากเดินเหมือนกัน
่
เขาไหนเลยจะไม่รู ้ว่า ถ ้าในวังเกิดการเปลียนแปลงขึ ้ กครง้ั เขาก็
นอี
เท่ากับหักหลังจักรพรรดิองค ์ใหม่อย่างถาวร และไม่มท ี างร่วมมือ
กับจักรพรรดิองค ์ใหม่ถว่ งดุลอานาจหมิงอ๋องอีก
ถึงตอนนั้น เขาหูชงเหยี
ิ่ ยนก็ได ้แต่ยน
ื อยู่ข ้างหมิงอ๋องแล ้ว
หันมาดูการกระทาของหมิงอ๋องต่อขุนนางใหญ่อย่างฉวีกวชางบ ๋ั ้าง
่ ้าบอกว่าฆ่าก็ฆ่า การตัดสินใจอันเฉี ยบขาดเช่นนี ้ ถ ้าไม่หมด
ทีกล
้
หนทางจริงๆ ใครจะยอมเป็ นขุนนางภายใต ้เงือมมื อเขา?
และตอนนี ้ หูชงเหยี
ิ่ ยนก็รู ้สึกเสียใจแล ้วจริงๆ ตอนแรกถ ้ารู ้ว่าหมิง
อ๋องมีเส ้นสายภายใน เขาก็ไม่มท ี างไปเชิญพระพันปี ออกมาหรอก
ทาให ้ล่วงเกินฝ่ าบาท จนต ้องตกเป็ นผู ้ถูกกระทาอย่างทุกวันนี ้
่ เกิดขึนแล
แต่เรืองก็ ้ ้ว เขาจะมามัวเสียใจไป ก็ไร ้ประโยชน์ ได ้แต่
มองไปข ้างหน้า
อย่างไรก็ตาม การยืนอยู่ข ้างจักรพรรดิองค ์ใหม่ งัดข ้อกับหมิงอ๋อง

นั้น ถือว่าเสียงเป็
่ นอย่างยิง่ ดีไม่ดี เขาอาจเป็ นอย่างฉวีกวชาง
๋ั ป่ วย
ตายอย่างไร ้สุ ้มเสียง
เขาจึงได ้แต่เลือกช่วยหมิงอ๋อง ดีทยั ี่ งพอจะปลอบใจตัวเองได ้ว่า ต่อ

ให ้ล่วงเกินจักรพรรดิองค ์ใหม่ กระทังเปลี ่ ่
ยนองค ์จักรพรรดิ ในเวลา
เช่นนี ้ ผู ้ทีนั
่ ่ งบัลลังก ์ย่อมไม่ใช่หมิงอ๋อง
่ ยวคลาเช่
เต๋ออ๋องมองดูใบหน้าทีเขี ้ นเดียวกันของหูชงเหยี
ิ่ ยน ก็เริม่
คิด
ตอนเขากลับออกจากจวนหมิงอ๋องใหม่ๆ ได ้เลือกแล ้วก็จริง แต่ทงๆ ้ั

่ ยมใจไว ้แล ้ว พอใกล ้เผชิญหน้ากับความเป็ นจริง ก็ยงั ยาก
ทีเตรี
ตัดสินใจอยู่
ทันใด เสียงเคาะประตูพลันดัง
้
ทังสองหั ้ ้องมาจากห ้องทรงพระ
นไปมองพร ้อมกัน และรู ้ว่า คนผู ้นี ต
อักษรแน่
ิ่
หูชงเหยียนหันมองเต๋ออ๋อง “คิดมากจะไม่ทน ่ ข
ั การ เรืองนี ้ ้าคิดคน
เดียวไม่ได ้ เราต ้องคิดไปในทางเดียวกัน”
่ “เรืองนี
หัวใจเต๋ออ๋องเต ้นตูมตาม หน้าตาขมขืน ่ ไม่้ รู ้ว่าหัวหน้าจาง
คิดอย่างไร”
“ไม่ทนั แน่ ถ ้ามัวแต่ไปถามเขา ขอเพียงเราสองมีมติเป็ นเอกฉันท ์

่ โง่ ก็ไม่มท
ถ ้าจางปังลีไม่ ่
ี างทาในสิงตรงข ิ่
้ามกับเราแน่ ” หูชงเหยี
ยน
ว่า
ี่ งลังเลใจ ก็แค่ก ้าวไม่พน้

เต๋ออ๋องยังจะทาอย่างไรได ้ แต่ทยั
ความรู ้สึกในใจตัวเองเท่านั้น
สุดท ้าย เขาก็ได ้แต่เลือกการาบจักรพรรดิองค ์ใหม่

ิ่
และแน่ นอน ไม่วา่ หูชงเหยี ยนหรือเต๋ออ๋อง ก็ไม่อยากให ้
สถานการณ์ดาเนิ นไปถึงขันช ้ กั อาวุธเข ้าหาหั
้ ่นกัน พวกเขายังหวัง
ว่า สามารถใช ้สันติวธิ ใี นการแก ้ไขปัญหา
้
หลังหารือกันเรียบร ้อย ทังสองก็ ไม่ได ้ไปห ้องทรงพระอักษรพร ้อม
กัน เต๋ออ๋องล่วงหน้าไปก่อน
ิ่
ส่วนหูชงเหยี ่ ศไปหาจางปังลี่ คิดบอกเขาสักคาสองคา
ยน เปลียนทิ
ก่อน
……
่ ได ้ร ับแจ ้งจากห ้องทรงพระอักษรเช่นกัน เขาลุกขึนยื

จางปังลีก็ ้ น
อย่างสงบ หอบเอกสารไปปึ กหนึ่ ง แล ้วเดินออกจากห ้องไป
่ นมาไม่ไกล ก็ถก
เพิงเดิ ิ่
ู หูชงเหยี ่ นรออยู่กอ
ยนทียื ่ นแล ้วดักทางไว ้
ิ่
หูชงเหยี ่ ตนกั
ยนรีบบอกเรืองที ่ ่ งด ้วย
บเต๋ออ๋องหารือกันให ้จางปังลีฟั
เสียงทุ ้มต่า ก่อนตบท ้ายเสียงขรึม “เต๋ออ๋องล่วงหน้าไปสือสารกั
่ บ
ฝ่ าบาทก่อน พอเราเข ้าไปก็ต ้องยืนยันอย่างเป็ นเอกฉันท ์ หาไม่
แล ้วผลจะเป็ นอย่างไร หัวหน้าจางย่อมรู ้ดี”
่ งอย่างเงียบๆ โดยมิได ้ขัดจังหวะหูชงเหยี

จางปังลีฟั ิ่ ยน
สีหน้าเขาดูเหมือนสงบนิ่ ง แต่ภายในสะทกสะท ้อนใจยิง่
่
เป็ นอย่างทีเขาคาด ิ่
ท่าทีของหูชงเหยี ยนกับเต๋ออ๋องพิสจ ู น์ให ้เห็น
๋ั
แล ้วว่า ต่อให ้หมิงอ๋องลงมือฆ่าฉวีกวชางเอง ่ ้องอัปยศ
สุดท ้ายผู ้ทีต
อดสูยงั คงเป็ นฝ่ าบาท
่
จางปังลีชะลอฝี ิ่
เท ้าลง หันมามองหูชงเหยี
ยน “การตายของ
่
อามาตย ์ฉวีไม่เกียวกั บหมิงอ๋อง”
่
“แน่ นอน ข ้ารู ้ว่าการตายของอามาตย ์ฉวีไม่เกียวกั
บหมิง...หา?” หู
่
ชิงเหยี ยนพยักหน้าตามสัญชาติญาณ แต่พอพูดได ้ครึงเดี่ ยว ก็
ต ้องอึง้ หันมองจางปังลี่ “ท่านว่าอะไรนะ?”
“หมิงอ๋องไม่ได ้ฆ่าอามาตย ์ฉวี” จางปังลีย่ าอี

้ กครง้ั
้
ทังสองเดิ ิ่ ยนจึงเงียบ ทัง้
นมาจนเกือบถึงห ้องทรงพระอักษร หูชงเหยี
สองยืนนิ่ งไม่ขยับ
ิ่
หูชงเหยี ยนจับจ ้องอยู่แต่ใบหน้าจางปังลี่ “ทาไมท่านถึงรู ้ว่าเรืองนี
่ ้
่
ไม่เกียวกับหมิงอ๋อง?”
ิ่ ยนมั่นใจว่า จางปังลีไม่
หูชงเหยี ่ น่าจะตรวจสอบเรืองนี
่ ทั ้ น แววตา
่ นตระหนก
ของเขาเริมตื ่
๋ั
“เพราะข ้าเป็ นคนฆ่าฉวีกวชางเอง” จางปังลีจ่ ้องตาเขา
ตอนที่ 623 กระบีฟั
่ นจางปั งลี่
จวนหมิงอ๋อง
ิ่
หลังหูชงเหยี ้ นทันที
ยนรู ้ข่าว ม่อไป๋ ก็รู ้และตกตะลึงเช่นกัน ลุกขึนยื
๋ั
“ฉวีกวชางตายแล ้ว? แน่ ใจหรือ?”
“คนของเขาอวีชิ ้ งบอกมาว่า ได ้ยินเสียงร ้องไห ้ดังออกมาจากใน

จวนอามาตย ์ฉวี และพอทหารร ักษาพระองค ์ทีเฝ้ ่ าอยู่หน้าประตูวงิ่
ิ่
เข ้าไป ก็วงออกมาแล ่
้วบึงไปวั งหลวงอย่างรวดเร็ว ตอนนี ดู ้ ไปแล ้ว
คนของจางปังลีที ่ สลายตั
่ วไปก่อนหน้านี ้ มิได ้ทิงงานกลางคั
้ น แต่ได ้
่ ธก
ตกลงเรืองวิ ี ารลงมือกันเรียบร ้อยแล ้ว” ลูส ้ กหน้า
่ วินอีพยั
“เช่นนั้นก็ไม่ผด ่ าฉวีกวชางอย่
ิ แน่ มีเบาะแสหรือไม่วา่ จางปังลีฆ่ ๋ั าง
ไร?” ม่อไป๋ ถาม
้
“ยังไม่แน่ ช ัด ก่อนหน้านี จางปั ่
งลีเคยเตื
อนว่า ไม่อนุ ญาตให ้คนของ
เขาอวีชิ ้ งเข ้าไปในจวนอามาตย ์ฉวี คนของเขาอวีขิ ้ งจึงได ้แต่จบ ั ตา
ดูอยู่ด ้านนอก ทาให ้ไม่รู ้เหตุการณ์ในจวนแน่ ช ัด แต่ม่นใจได
ั ้ว่า
่
คนทีจางปั ่ งให
งลีสั ่ ้ไปเฝ้ าดูรอบๆ จวนอามาตย ์ฉวีกอ ่ นหน้านี ้
สลายตัวหมดแล ้ว ไม่เหลือแมแ้ ต่คนเดียว เรืองนี่ คนในจวน
้
อามาตย ์ฉวีน่าจะเป็ นคนทา ดูๆ ไป จางปังลีน่่ าจะวางสายลับไว ้ใน
่ วินอีวิ้ เคราะห ์เสียงขรึม
จวนอามาตย ์ฉวีอยู่แต่แรกแล ้ว” ลูส
ม่อไป๋ กะพริบตา แล ้วจึงพยักหน้า “เดิมทีข ้าห่วงอยู่บ ้างว่า จางปังลี่

อาจทาอะไรไม่รอบคอบ จึงใหค้ นของเขาอวีชิ ้ งคอยจับตาดู เผือ ่
เกิดเหตุสด ่ งเอาการทีเดียว เนื่ องจาก
ุ วิสยั แต่ดไู ปแล ้ว จางปังลีเก่
หนึ่ งในสีขุ
่ นนางใหญ่ผู ้ช่วยราชกิจอย่างฉวีกวชาง ๋ั ข ้างกายไม่
เพียงมีองคร ักษ ์คอยคุ ้มกัน หน้าประตูจวนยังมีทหารร ักษาพระองค ์
เฝ้ าอยู่อก ่ ายแล ้ว คิดกาจัดเขาอย่างไร ้สุ ้ม
ี คิดฆ่าเขาว่าไม่ใช่เรืองง่
เสียง ยากเข ้าไปอีก แต่จางปังลีกลั ่ บทาได ้อย่างไม่ยากเย็น...”
พูดถึงตรงนี ้ ม่อไป๋ ก็เหลือบมองลูส ่ วินอี ้ ก่อนพูดเสียงขรึม “จวนห

มิงอ๋องเราตอนนี มี้ บารมีมากกว่าเมือก่ ่ อนก็จริง แต่คนในจวนทุก
่
ระดับก็ไม่ควรหยิงผยอง ไม่วา่ จะเป็ นกองกาลังต่างๆ คนเถือน ่ หรือ
ราชสานัก ล ้วนไม่ธรรมดา ในโลกทียุ่ ่งวุน ่ วาย พวกเขามีโอกาส
้
ผงาดขึนได ้ทุกขณะ ถ ้าเราประมาทเมือไหร่่ เรือก็ต ้องล่ม ไม่ช ้าก็
เร็ว”
่ วินอีนิ้ ่ งไปสักพัก เห็นด ้วยกับความคิดม่อไป๋

ลูส
้ั ้ ทาให ้เขามองจางปังลีใหม่
บอกตามตรง เหตุการณ์ในครงนี ่
ตลอดระยะเวลาทีผ่ ่ านมา เขาประเมินจางปังลีไว

่ ้ไม่สงู นัก จากการ
่
ทีจางปั ่ ดต่อกับจวนหมิงอ๋องหลายครง้ั ตังแต่
งลีติ ้ ตอนทีหมิ ่ งอ๋องหนี
ออกจากเมืองหลวง ไปปรากฏตัวทีหมิ ่ งจู จวบจนหมิงอ๋องกลับมา
่ นมากมาย
เมืองหลวง เกิดเรืองขึ ้ ่ ้องเผชิญหน้ากัน น้อยครง้ั
ยามทีต
่
ทีจางปั ่
งลีจะได ้เปรียบจวนหมิงอ๋อง
บวกกับการทีจั ่ กรพรรดิองค ์ก่อนมีจางปังลีเป็

่ นผู ้ช่วย ราชสานักจึง
ได ้เดินมาถึงจุดนี ้ จวนหมิงอ๋องจึงไม่เคยเกรงกลัวจางปังลีมาแต่
่
ไหนแต่ไร
้ั ้ ทาให ้เขาตืนตั
แต่เหตุการณ์ในครงนี ่ ว และพบว่าอานาจของราช
้
สานักลึกลาจนยากแท ้หยั่งถึง
อย่างน้อยในเมืองหลวง จวนหมิงอ๋องต ้องระมัดระวังให ้มากเวลาจะ

ทาอะไร
ม่อไป๋ ครุน ้ น “ข ้าต ้องเข ้าวัง”

่ คิดสักพัก พลันลุกขึนยื
้ ลูส
“เข ้าวังตอนนี ?” ้ าเปลียนสี
่ วินอีหน้ ่
่
“อืม ถ ้าข ้าไม่เข ้าวัง จางปังลีอาจมีอน ั ตราย!” ม่อไป๋ พยักหน้า หัน
มองไปทางวังหลวง พลางพูดเสียงขรึม “คนผูน้ ี ใช ้ ้งานได ้อีกมาก
ต ้องช่วยชีวต ิ เขาไว ้ พูดยากว่าเจ ้าเก ้าจะทาเช่นไร กับการตายของ
๋ั
ฉวีกวชาง ้ วต่อเช่นนี จะเกิ
ช่วงหัวเลียวหั ้ ้ ได ้เป็ นอัน
ดปัญหาขึนไม่
ขาด ข ้าต ้องไปด ้วยตัวเอง”
“แต่ถ ้าจักรพรรดิองค ์ใหม่คด ่

ิ ดับเครืองชน...” ่
เรืองของจางปั งลี่ ทา
ให ้ลูส ้
่ วินอีหวาดระแวงขึ ้
นมาจริ ่ รษะคัดค ้าน “นั่นก็เท่ากับ
งๆ จึงสันศี
่ นตราย เรืองนี
ว่า ท่านอ๋องเอาตัวเข ้าไปเสียงอั ่ ข
้ ้าพระองค ์ไม่เห็น
ด ้วย”
่ั
ม่อไป๋ เงียบไปชวขณะ ่ รษะ “อันตรายน่ ะมี แต่เรืองที
ก่อนสันศี ่ ควร่
่ ต ้องเสียง
เสียงก็ ่ ตอนนี ราชส
้ ้ บเจ ้าเก ้าคนเดียว เมือ
านักไม่ได ้ขึนกั ่
่ อเข ้าแทรกแล ้ว ก็ต ้องจัดการให ้อยู่หมัด ข ้าต ้องทาให ้พวก
ข ้ายืนมื
ิ่
หูชงเหยี ยนเห็นความเด็ดขาดในการจัดการ อยากสวมมงกุฎ ก็
่
ต ้องแบกร ับความหนักของมัน ยิงในเวลาเช่ นนี ้ เรายิงต
่ ้องก ้าว
ออกมาแบกร ับเรืองราว ่ หาไม่แล ้วในสายตาของพวกเขา ข ้ากับเจ ้า
เก ้าก็ไม่มอี ะไรต่างกัน”
ลูส ้
่ วินอีมองร่ ่ ่ตรงหน้า แล ้วไม่พูดอะไรอีก ประสานมือ “ข ้า
างทีอยู
พระองค ์ขอไปด ้วย!”
่
ม่อไป๋ หัวเราะ ตบบ่าเขาแล ้วว่า “เรืองในราชส านัก ข ้าควรเป็ นคน
่
แบกร ับ แต่ถ ้าข ้าแบกไม่ไหว เรืองของจวนหมิ งอ๋อง ก็ต ้องให ้เจ ้า
แบกแล ้ว”
ลูส ้ งงัน
่ วินอีตะลึ
ม่อไป๋ วาบร่าง หายวับไปกับตา
่ วินอีวิ้ งตาม
ลูส ่ แล ้วหยุดยืนอยู่กบั ที่ มองไกล ไม่ขยับอยู่นานสอง
นาน
......
ในห ้องทรงพระอักษร
โต๊ะทรงพระอักษรพลิกคว่า ข ้าวของกระจัดกระจาย
เจ ้าเก ้าผมเผ ้ายุ่งเหยิง นั่งหายใจหนักหน่ วงอยู่บนเก ้าอีมั
้ งกร
ใบหน้าเต็มไปด ้วยความเกลียดช ัง สองมือจับกระบียาวที ่ ่ งแสง
เปล่
เย็นยะเยียบ แววตาอันดุร ้ายจ ้องจับอยู่แต่จางปังลี่ ทีก่ าลังคุกเข่า
ก ้มศีรษะจรดพืนอยู้ ่
ิ่
หูชงเหยี ้
ยนกับเต๋ออ๋องมิได ้คุกเข่า ทังสองยื
นอยู่ด ้านข ้าง โดยไม่
กล ้าแม้แต่จะหายใจ
่ งก่อนก ้าวหนึ่ ง เม็ดเหงือผุ

โดยเฉพาะเต๋ออ๋อง ทีมาถึ ่ ดขึนและไหล
้
ลงจากหน้าผากไม่หยุด
เป็ นไปตามความวิตกกังวลของเขากับหูชงเหยี ิ่ ยน การตายของ

๋ั
ฉวีกวชาง ่ ยอมจานนอยู่เป็ นทุนเดิม ระเบิด
ทาให ้เจ ้าเก ้าทีไม่
อารมณ์ออกมาจริงๆ
่
ตอนทีเขาเข ้ามาในห ้อง เพิงพู ่ ดกล่อมไปได ้ไม่กประโยค
ี่ ก็ตกใจ
้
จนแทบสินสติ ่ อบถูกเจ ้าเก ้าทีก
เมือเกื ่ าลังโกรธจนคลุ ้มคลังใช
่ ้
่ นเอา ดีทจอมยุ
กระบีฟั ี่ ่ ่ งขัดสมาธิอยู่ตรงมุมห ้อง ปฏิกริ ยิ าไว
ทธ ์ซึงนั
่
โบกมือปัดกระบีของเจ ้าเก ้าได ้ทัน
พอเห็นสภาพ เต๋ออ๋องก็หน้าซีด ไหนเลยจะกล ้ากล่อมต่อ
่ าลังคลุ ้มคลังก็
ทว่าแมจ้ อมยุทธ ์เข ้าขวาง เจ ้าเก ้าทีก ่ ไม่สนใจอะไร
้ น้ เอ็ดตะโรใส่จอมยุทธ ์ว่า วันนี ถ
ทังสิ ้ ้าไม่ชว่ ยเขาประหารขุนนาง
ชว่ ั ก็ปล่อยใหข
้ น ่ ั าเขาเสีย
ุ นางชวฆ่
จากนั้นก็สงให
่ ั ท้ หารร ักษาพระองค ์ลากเต๋ออ๋องออกไปประหาร
ิ่
เผอิญหูชงเหยี ่ ้ามาได ้ทันท่วงที มิเช่นนั้นตอนนี ้
ยนกับจางปังลีเข
เต๋ออ๋องคงกลายเป็ นศพไปแล ้ว
่
และพอเจ ้าเก ้าทีโกรธจนถึ ่
งขีดสุด ได ้ยินจางปังลีสารภาพว่าเป็ น
๋ั
คนฆ่าฉวีกวชางเอง ก็ได ้สติ ไม่สนใจเต๋ออ๋องอีก แต่หนั มาจ ้องจาง
่ ่ ง โดยไม่ขยับเขยือน
ปังลีนิ ้
่
เต๋ออ๋องทีรอดพ้
นจากความตาย ค่อยดึงสติคนื กลับจากความ
่ งหมอบราบคาบแก
หวาดกลัว มองไปยังจางปังลีซึ ่ ้วอยู่ แล ้วดวงตาก็
่
ปรากฏแววตืนตระหนก ิ่
ค่อยๆ หันมองหูชงเหยียน
ิ่
หูชงเหยี ยนรู ้สึกตัว จึงหันมาสบตาเขา พลางพยักหน้าเบาๆ ยืนยัน
ว่าเป็ นความจริง
่
เต๋ออ๋องตืนตระหนก นี่ หมิงอ๋องมิได ้เป็ นผู ้กระทาจริงหรือ?
สักพัก เขาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึนมองเจ้ ่ ่ งจับกระบีด

้าเก ้าทีนั ่ ้วยมือทัง้
้ งกร รู ้สึกใจชืนขึ
สองข ้างอยู่บนเก ้าอีมั ้ นมาบ
้ า้ ง พึมพาในใจ “ดีที่
ไม่ใช่หมิงอ๋องๆ”
ิ่
ไม่เพียงแต่เขา หูชงเหยี ยนทียื่ นอยู่ข ้างๆ ก็กาลังนึ กถึงตอนทีก ่ ้าว
เข ้ามาในห ้อง แล ้วเห็นเต๋ออ๋องดวงตาแดงกาเพราะชี ่ วติ กาลังแขวน
อยู่บนเส ้นด ้าย ส่วนเจ ้าเก ้าก็พโิ รธจนแทบจะกินคนได ้ นึ กแล ้วก็ยงั
กลัวอยู่ไม่หาย
่
อาการพิโรธของเจ ้าเก ้าดุร ้ายกว่าทีเขาคิ ้ คิ
ดไว ้มาก วันนี ที ่ ดกันว่า
้
จะพยายามพูดเกลียกล่ อม คงได ้แต่ฝัน ถ ้าไม่ใช่เพราะจางปังลีก ่ ้าว
ออกมาสารภาพผิด ก็อาจเกิดเหตุขน ุ นางก่อกบฏกับองค ์
่
จักรพรรดิ และในวังก็เกิดการเปลียนแปลงขึ ้ กครง้ั
นอี
แม้เขาเตรียมใจไว ้แล ้ว แต่ก็ไม่ได ้อยากให ้เกิดขึน้ หรือไปถึงจุดที่

่ านมา ขุนนางกบฏกีคน
ทาอะไรไม่ได ้แล ้วจริงๆ ในอดีตทีผ่ ่ ใครมี
่ บ ้าง?
จุดจบทีดี
้
พอทังสองคลายความกลั ่
วลง แล ้วยังเห็นจางปังลีหมอบโดยไม่
้
พูดจาอะไร ก็รู ้สึกปวดศีรษะขึนมาอี ก
่ จางปั
ในใจคิดว่าถ ้าเรืองนี ้ ่ นคนทาจริงๆ ดูจากระดับความ
งลีเป็
พิโรธของฝ่ าบาทแล ้ว ก็พอจะเดาจุดจบของจางปังลีได่ ้
้ ่ ฉวีกวชางตายแล
ขุนนางผู ้ช่วยราชกิจทังสี ๋ั ่ ้องมา
้ว ถ ้าจางปังลีต
ตายไปอีกคน...
่ านมา ถึงแต่ละคนจะมีจด
ทีผ่ ่ ่ก็ยงั อดใจ
ุ ยืนต่างกันอย่างไร คนทีอยู
้
หายไม่ได ้ ทังสองจึ
งรู ้สึกไม่สบายใจ
่ อ?
แต่จะทาอย่างไรได ้ ให ้ก ้าวออกมาปกป้ องจางปังลีหรื
เกรงว่าคงไม่สู ้จะดี ส่วนหนึ่ งเพราะไม่อยากถูกโยงใย แต่สว่ นใหญ่

เพราะไม่อยากบาดหมางกับฝ่ าบาทจนถึงขันนั ้ ้น ถ ้าศีรษะของจาง
่
ปังลีสามารถท าให ้ฝ่ าบาทสงบสติอารมณ์ลง ก็คงต ้อง...เป็ นไป
ตามนั้น
้ ามกลางความเงียบ “เมือครู
ทันใด เสียงเจ ้าเก ้าก็ดงั ขึนท่ ่ เ่ จ ้าว่า เจ ้า
เป็ นคนฆ่าอามาตย ์ฉวี? เช่นนั้นเจ ้าบอกข ้าสิวา่ ทีเจ
่ ้าพูดมา จริง
หรือเท็จ?”
้ ยงทีเยื
ในนาเสี ่ อกเย็นเผยให ้เห็นไอสังหารทีอบอวลจนยากต่
่ อการ
ควบคุม ทาใหค้ นในห ้องรู ้สึกขนลุกขนพอง
่ หมอบอยู
จางปังลีที ่ ้ รู ้สึกเสียวสันหลังวาบเช่นกัน ในโลกนี ้
่กบั พืนก็
่ กลัวตายจริงๆ?
ใครบ ้างทีไม่
่ ยบไปสักพัก ร่างสันน้
จางปังลีเงี ่ อยๆ ขณะโขกศีรษะสามครง้ั แล ้ว
ค่อยๆ ยืดตัวตรง แต่ไม่กล ้ามองเจ ้าเก ้า เพียงพูดเสียงขรึม “ฝ่ าบาท
กระหม่อมไม่กล ้าหลอกลวงพระองค ์ กระหม่อมเป็ นคนฆ่าฉวีกวชาง ๋ั
จริงๆ”
ดวงตาของเจ ้าเก ้าดุร ้ายมากกว่าเดิม ก่อนถามอีกประโยค “แล ้ว

้
ใครใช ้ให ้เจ ้ากล ้าขนาดนี ?”
่ กระหม่
“เรืองนี ้ ่
อมทาเพียงคนเดียว ไม่มใี ครยุ่งเกียวด ้วย” จางปังลี่
ตอบ
“หึ!” เจ ้าเก ้าหัวเราะเย็นชา ลุกขึน้ แล ้วสาวเทา้ เก ้าเดินมายืน
ตรงหน้าจางปังลี่ เงือกระบี
้ ่ น้ ฟันเข ้าไปทีล
ขึ ่ าคอจางปังลี่
่ ด
ม่านตาจอมยุทธ ์หดลง แล ้วหลับตาในทีสุ
ิ่
แต่หูชงเหยี ยนกับเต๋ออ๋องทียื่ นอยู่ด ้านข ้างกลับถลึงตามอง เดิมที
้
ทังสองเตรี ยมใจไว ้แล ้วว่าจะไม่ร ้องขอชีวต ิ ใหจ้ างปังลี่ แต่พอเห็น
เจ ้าเก ้ากระทาการโดยไม่ถามไถ่ให ้รู ้เรืองก่่ อน คิดจะฆ่าก็ฆ่ากัน
้
โต ้งๆ ทังสองจึ งมิอาจนิ่ งดูดาย เพราะเรืองยั
่ งไม่ช ัดเจน ถ ้าฆ่าจางปัง
่ แล ้วจะสืบสาวราวเรืองกั
ลีไป ่ นอย่างไร
่ หมิ
เห็นช ัดว่า ฝ่ าบาทแน่ ใจว่าเรืองนี ้ งอ๋องเป็ นผู ้อยู่เบืองหลั
้ ง พอฆ่า
่ ้ว ก็ต ้องยืนกรานทีจะแก
จางปังลีแล ่ ้แค ้นหมิงอ๋องต่อ ถึงตอนนั้น
พวกเขาจะทาอย่างไรได ้ จางปังลีมิ ่ ต ้องตายไปเปล่าๆ หรือ?
้
ทังสองไม่ มท ิ่
ี างเลือก ได ้แต่พุ่งตัวเข ้าไปทันที หูชงเหยี
ยนอายุมาก
้ างกายเพิงฟื
อีกทังร่ ่ ้ นตัวจากการถูกพิษ พอจับแขนเจ ้าเก ้า และเจ ้า
่
เก ้าเหวียงแขน ก็กระเด็นออก แต่เขาก็ได ้จังหวะ คุกเข่าลงกับพืน้
กอดขาเจ ้าเก ้าไว ้ พลางร ้องเสียงหลง “ฝ่ าบาทเย็นพระทัยไว ้!”
่
ส่วนเต๋ออ๋องคล่องตัวกว่า จับหมับเข ้าทีเอวของเจ ้าเก ้า แล ้วผลักให ้
ถอยออก
แต่เจ ้าเก ้าตาแดงกา่ ไม่สนใจทังสิ

้ นว่
้ าเป็ นใคร แผดเสียงร ้องดัง
๋
“โอหัง ปล่อยข ้าเดียวนี ้
!”
้
ขณะเดือดดาล เจ ้าเก ้าแผดร ้องพลางเงือกระบี ่
ในมือ ฟันใส่เต๋ออ๋อง
่
ทีกอดเอวตนอยู ่ด ้านหน้า
เต๋ออ๋องเห็นท่าไม่ดี ตกใจจนวิญญาณเกือบหลุดจากร่าง รีบปล่อย

มือตามสัญชาติญาณ แล ้วกระโดดหลบไปด ้านข ้าง
ิ่
ส่วนหูชงเหยี ่
ยนทีกอดขาเจ ่
้าเก ้าอยู่ พอเห็นเจ ้าเก ้าคลุ ้มคลังจน
กล ้าลงมือฆ่าคนจริงๆ ก็หดม่านตา รีบปล่อยมือ แล ้วถอยออกมา
่ ้าหาจางปังลี่ เงือกระบี
พอเจ ้าเก ้าหลุดจากพันธนาการ ก็ปรีเข ้ ฟั่ น
ลงอีกครง้ั
้ กคนล ้วนเห็นแล ้วว่า การตายของฉวีกวชาง

ตอนนี ทุ ๋ั ทาให ้เจ ้าเก ้า
สติแตกแล ้วจริงๆ
คาว่าให ้ยึดถืออุดมการณ์ อดทนเพือวั ่ นข ้างหน้าอะไรล ้วนไม่
้
สาคัญอีก ด ้วยตอนนี เขามองไม่ เห็นความหวังใดๆ หรือสินหวั้ ง
จริงๆ เหลือเพียงแรงกดดันอันร ้อนรุม ่ ดแน่ นอยู่ในอก จนต ้อง
่ ทีอั
ระบายออก
่
จึงตัดสินใจว่า ต ้องดับเครืองชน สถานการณ์โดยรวมอะไร คน
่
เถือนและกองก าลังต่างๆ อะไร เขาไม่สนใจอีก แค่อยากทาให ้
ตนเองหายคับข ้องใจ กระทังสุ ่ ดท ้ายจะแพ้หรือชนะ ก็ไม่แยแส
่ ก
ทุกคนเบิกตามองกระบีที ่ าลังจะฟันลงบนคอของจางปังลี่
จางปังลีจ่ ้องจับกระบีที
่ ฟั
่ นลงมา พร ้อมดวงตาอันแดงกาที
่ มี
่ แต่ไอ
สังหารของเจ ้าเก ้าอยู่ด ้านหลัง โดยไม่หลบหลีกแต่อย่างใด จนนาที
สุดท ้าย ความกลัวในแววตาจางปังลีก็ ่ จางหายไป เขาค่อยๆ
หลับตาลง เตรียมตัวร ับความตาย แมย้ งั คงเสียใจอยู่บ ้าง
ทว่าผ่านไปพักใหญ่ เขาก็ยงั ไม่รู ้สึกว่ามีคมกระบีจู่ โ่ จมมา จึงเริม่

งุ นงงและสงสัยในใจไม่หยุดว่า หรือตนได ้ตายไปแล ้ว แต่ทาไมไม่
เจ็บเลยสักนิ ด?
่
หนังตาจางปังลีกระตุ กเบาๆ สองครง้ั ก่อนลืมตาขึนอย่
้ างระมัดระวัง
กลับเห็นภาพตรงหน้าดาวาบ พอเงยหน้าขึน้ ค่อยเห็นว่าเป็ นเงา
ร่างหนึ่ งยืนอยู่
ิ่
เขาหันมองซ ้ายขวา ก็เห็นหูชงเหยี ่
ยนกับเต๋ออ๋องยืนเหงือไหลไคล
่ ้านหน้าของตน
ย ้อย จ ้องจับมาทีด
่ งอยู
จางปังลีอึ ้ ่สก ่
ั พัก พอรู ้ตัวก็รบี เงยหน้ามองร่างทีขวางอยู ่
ตรงหน้าอีกครง้ั แล ้วจึงตะลึงงัน
หมิงอ๋อง!
ม่อไป๋ ใช ้มือเปล่าจับคมกระบี่ พลางจ ้องมองเจ ้าเก ้าทีอยู

่ ่ตรงหน้า
่
เจ ้าเก ้าค่อยๆ ได ้สติ มือสันเทา รู ้สึกชา จึงรีบปล่อยกระบี่
่
กระบีกลายเป็ นเส ้นแสง พุ่งเข ้าสูฝ ่ แขวนอยู
่ ักกระบีที ่ ่บนผนังหอ้ ง
เคร ้ง!เสียงโลหะกระทบกัน
้ าม่อไป๋ กาลังจะฟาดงวงฟาดงาอีก
“เจ ้า...” เจ ้าเก ้าชีหน้
ม่อไป๋ ไม่สนใจเขา สะบัดมือวาบ พลังปราณสายหนึ่ งพุ่งเข ้าหาจาง

่ คุ
ปังลีที ่ กเข่าอยู่ด ้านหลัง ผลักร่างของเขาให ้ลอยออกไป หล่นลง
ิ่
ข ้างๆ หูชงเหยี ยนกับเต๋ออ๋องทียื่ นอยู่ด ้านขวา
้ อน โต๊ะทรงพระอักษรพลิกกลับไปตัง้
ม่อไป๋ กระทืบเท ้า พืนสะเทื
ดังเดิม
่
ม่อไป๋ ก ้มลงมองข ้าวของทีกระจัดกระจายตามพืน้ ไม่สนใจ กลับ
ถาม “หัวหน้าจางเป็ นขุนนางใหญ่ทจั ี่ กรพรรดิองค ์ก่อนสังเสี
่ ยให ้
ช่วยราชกิจ ฝ่ าบาทยังไม่ได ้ผ่านพิธบ ่
ี รมราชาภิเษก ไม่สมควรทีจะ
ประหารขุนนางใหญ่!”
้ าม่อไป๋ พลางว่า “หมิงอ๋อง อย่า

เจ ้าเก ้าได ้ยินก็หวั เราะเสียงดัง ชีหน้
้ หลุดหรอก ข ้า
นึ กว่าข ้าไม่รู ้ การตายของอามาตย ์ฉวี เจ ้าดินไม่
อุตส่าห ์ยอมให ้ถึงขนาดนี ้ แต่เจ ้าก็ยงั ไม่พอใจอีก ดี...วันนี ข
้ ้าขอ
ตายพร ้อมเจ ้า”
่ ้ข่าวว่าฉวีกวชางตายแล
“ข ้าก็เพิงได ๋ั ่ ไม่
้ว จึงรีบเข ้าวังมา เรืองนี ้
่
เกียวกั ้ วน
บข ้า ถ ้าข ้าอยากฆ่าเขา ก็ฆ่าไปตังแต่ ั นั้นแล ้ว จะรอถึง
้
วันนี ไปท าไม?” ม่อไป๋ ส่ายหน้า
“ไม่ต ้องมาเล่นลิน้ อย่านึ กว่าข ้าไม่รู ้ เมือไม่

่ กวัี่ นมานี ้ เจ ้าเคยเข ้าวัง
มาหาจางปังลี่ ต่อมาเขาก็ฆ่าอามาตย ์ฉวี เจ ้าเป็ นคนไม่กลัวฟ้ าไม่
กลัวดินไม่ใช่ร ึ แล ้วทาไมกล ้าทาแต่ไม่กล ้ารบั ล่ะ กลัวหรือไร?” เจ ้า
เก ้าถามด ้วยความโมโห
้
คาพูดนี พอหลุ ิ่
ดออกมา หูชงเหยี ยนกับเต๋ออ๋องก็หน้าเปลียนสี ่
้
พร ้อมกัน ก่อนหน้านี พวกเขารี ั คิดถึงจุดนี ้
บร ้อน จึงไม่ทน
้
พอเจ ้าเก ้าพูดขึนมา ้ งอ๋องเจาะจง
พวกเขาก็รบี นึ ก ก่อนหน้านี หมิ
ไปหาจางปังลีจริ่ ง ถ ้าจางปังลีฆ่
่ าฉวีกวชาง
๋ั ่ จะไม่
สองเรืองนี ้
่
เกียวข ้องกันหรือ?
้
ทังสองสบตากั ่ ยุ้ ่งยากแล ้ว
น ต่างรู ้สึกลึกๆ ว่า เรืองนี
แต่พลันได ้ยินม่อไป๋ พูด “ข ้ากลัวรึ? เช่นนั้นเจ ้าบอกข ้าหน่ อยสิวา่

ข ้ากลัวอะไร?”
“เจ ้ากลัวอะไร? หมิงอ๋อง เจ ้าปิ ดพวกเขาได ้ แต่ปิดข ้าไม่ได ้หรอก
่ ให
เจ ้าโยนเรืองนี ้ ้จางปังลี่ เพราะไม่อยากให ้พวกเขารู ้สึกหวาดกลัว
เจ ้าสินะ?” แล ้วเจ ้าเก ้าก็หน ้
ั ควับไปมองขุนนางทังสาม
ตอนที่ 624 ตายพร ้อมกัน
เจ ้าเก ้าพูดเสียดสี “ข ้าเห็นพวกเจ ้าถูกเขาหลอกจนโงหัวไม่ขนก็ ึ ้ อด

่ วเราะไม่ได ้ พวกเจ ้าถ่างตาดูหน่ อยเถอะ เอาแต่ขด
ทีจะหั ั แย ้งกับข ้า
่
เพือเขาอยู ้ นหรือยังว่า จริงๆ แล ้วเขาไม่ได ้เห็นพวกเจ ้า
่ได ้ ตอนนี เห็
อยู่สายตาเลย แบบเดียวกับขุนนางใหญ่ทจั ี่ กรพรรดิองค ์ก่อนสัง่
เสียให ้ช่วยข ้า เขาบอกว่าจะฆ่าก็ฆ่า วันนี ฆ่้ าอามาตย ์ฉวี พรุง่ นี ก็้
ฆ่าพวกเจ ้าได ้เหมือนกัน”
ิ่
หูชงเหยี ยนกับเต๋ออ๋องล ้วนเงียบ ไม่สง่ เสียง แต่สห ่ ้มอยู่น้ัน
ี น้าทีก
เห็นช ัดว่า ไม่สู ้จะดีเท่าไหร่
ม่อไป๋ ไม่ได ้ขัดคอเจ ้าเก ้า พอฟังเขาพูดจนจบ ก็บอกว่า “พูดต่อสิ”
่
พอเจ ้าเก ้าเห็นท่าทางทีสงบนิ ่ งของม่อไป๋ ก็ยงโกรธเข
ิ่ ้าไปอีก “ข ้ารู ้
ว่าเจ ้าไม่ยอมรบั ...”
“ไม่ เจ ้าผิดแล ้ว ข ้ายอมร ับ!” ม่อไป๋ ตัดบท

เจ ้าเก ้าอึง้ ก่อนพูดเย ้ยหยัน “ยอมร ับแล ้วรึ? เมือครู
่ เ่ จ ้าพูดเองไม่ใช่
หรือว่า เรืองนี่ ไม่
้ เกียวกั
่ ่ ดคาไหนคานั้น ตอนนี ้
บเจ ้า? หมิงอ๋องทีพู
เผยโฉมหน้าทีแท ่ ้จริงให ้เห็นแล ้วสิ!”
่
“ข ้ากลับคาพูดทีไหนกั น ข ้ายอมร ับว่าเคยไปหาจางปังลี่ และเคย
่
พูดเรืองฉวี ๋ั
กวชางกั บเขา แต่การตายของฉวีกวชาง ๋ั ข ้าไม่ได ้ทา
่ จางปั
จริงๆ เรืองนี ้ ่ นคนจัดการเอง” ม่อไป๋ ค่อยๆ พูด
งลีเป็
พูดจบก็หนั มองจางปังลี่ จางปังลีพยั

่ กหน้าให ้เจ ้าเก ้า “ฝ่ าบาท หมิง
๋ั
อ๋องมาเตือนกระหม่อม ให ้ระวังฉวีกวชางขายชาติ ทรยศหักหลัง
พอทราบเรือง่ กระหม่อมก็ไม่กล ้ารอช ้า รีบทาการสืบในทางลับ ผล
ื มีหลักฐานบ่งชีว่้ าฉวีกวชางคิ
ก็คอ ๋ั ดขายชาติจริงๆ ตอนนี คนของ ้
้
กองกาลังต่างๆ อยู่ในเมืองหลวงหมด วันนี พอกระหม่ อมรู ้ข่าวจาก
ปากเต๋ออ๋องว่า คนตระกูลหลินเตรียมติดต่อกับฉวีกวชาง ๋ั จึงสบ
๋ั
โอกาส ลงโทษฉวีกวชางตามกฎหมาย”
พูดถึงตรงนี ้ จางปังลีก็
่ โขกศีรษะอีกครง้ั แล ้วว่า “เรืองนี
้ อม
จัดการเองคนเดียว หมิงอ๋องไม่เกียว่ ขอทรงลงพระอาญาด ้วย”
้
เต๋ออ๋องฟังไปอึงไป ื่
คิดไม่ถงึ ว่าจะมีชอตนอยู ่
่ในเรืองด ิ่
้วย หูชงเห
ยียนหันมองเต๋ออ๋อง
เต๋ออ๋องขมวดคิว้ ครุน ้
่ คิดสักพัก ก็นึกขึนได ้
้ว่าวันนี ตนเคยถามจาง
่ องหมอเทวดาสองชี
ปังลีเรื ่ วติ แต่ตนก็จาได ้อย่างแม่นยาว่า ไม่เคย
พูดว่าคนตระกูลหลินกาลังจะติดต่อกับฉวีกวชาง ๋ั แต่พอคิดดูอก
ี ที
๋ั
ตนก็สงสัยจริงๆ ว่าคนตระกูลหลินกับฉวีกวชางอาจสมคบคิ ดกัน
่ เป็
จึงพูดกับเจ ้าเก ้า “เรืองนี ้ นความจริง วันนี ตอนกระหม่
้ อมประชุม
กับคนตระกูลหลิน ถามกันไปมาก็ได ้ความว่าคนตระกูลหลินคิดไป
่
เยียมอ ามาตย ์ฉวีจริงๆ และต่อมากระหม่อมก็ได ้เล่าให ้ใต ้เท ้าจางฟัง
จริงๆ”
่
ว่าแล ้ว เขาก็เล่าถึงทีมาที ่
ไปให ฟ
้ ังคร่าวๆ
่ องนี
ซึงเรื ่ ม่
้ อไป๋ ไม่ช ัดเจนมาก่อน ตอนนี ก็
้ เพิงจะรู
่ ้ว่า เหตุใดจางปังลี่
ถึงตัดสินใจลงมืออย่างกะทันหันตอนกลางวันแสกๆ
ิ่
หูชงเหยี ยนกวาดตามองทุกคน เขาพลันรู ้สึกถึงอันตรายขึนมา ้
รู ้สึกว่าความสัมพันธ ์ระหว่างเต๋ออ๋องกับจางปังลี่ และหมิงอ๋องนั้นไม่
ธรรมดา กลับมีแต่เขาทีเหมื ่ อนกบในกะลา ไม่รู ้อะไรสักอย่าง ทาให ้
เขารู ้สึกไม่ปลอดภัย จึงเอ่ยปากขึน้ “ใต ้เท ้าจาง ท่านว่าฉวีกวชาง
๋ั
่ ไม่
ทรยศหักหลัง ขายผลประโยชน์ของแค ้วน เรืองนี ้ ใช่เรืองเล็
่ กๆ
ท่านมีหลักฐานในมือหรือ?”
เจ ้าเก ้าก็หน ่ างเดือดดาลเช่นกัน

ั มองจางปังลีอย่
่ ดเสียงขรึม “หลักฐานในมือข ้าก็คอ

จางปังลีพู ื จดหมายลายมือที่
๋ั
ฉวีกวชางเขี ่
ยนให ้กองกาลังต่างๆ และคนเถือน”
“คนเถือน่ ฉวีกวชางเขี
๋ั ่
ยนจดหมายให ้คนเถือนด ้วยหรือ?” พอจาง
่ ดจบ ทังเต๋
ปังลีพู ้ ออ๋อง หูชงเหยี
ิ่ ้ ้าเก ้าล ้วนตะลึงงัน
ยน รวมทังเจ
แค่ตด ่
ิ ต่อกับกองกาลังต่างๆ ก็วา่ หนักแล ้ว ถ ้ายังติดต่อกับคนเถือน
อีก ฟ้ าดินย่อมยอมร ับไม่ได ้จริงๆ
่ บเอกสารปึ กทีอยู
จางปังลีหยิ ่ ่ข ้างกาย ทีน
่ าติดตัวมาด ้วยขึนมา
้
มอบให ้ทุกคนตรงหน้า
เจ ้าเก ้าหน้าเครียดจนถึงขีดสุด พอร ับเอกสารมา ก็รบี เปิ ดออกดู

่
และแผ่นทีเขาจั
บก็คอ ่ กวชางเตรี
ื จดหมายทีฉวี ๋ั ยมส่งให ้คนตระกูล
หลินพอดี
ในจดหมายเล่าถึงความจริงในวัง วันทีเกิ ่ ดการเปลียนแปลง

่ โดย
้ นหุ่นเชิดไปแล ้ว แต่ด ้วยเกียรติ
เขียนตรงๆ ว่า เจ ้าเก ้าในตอนนี เป็
ของเจ ้าเก ้า ถ ้าตระกูลหลินยอมร่วมมือกันกาจัดหมิงอ๋อง ก็จะแสดง
้
ความจริงใจด ้วยการให ้บริหารจัดการเมืองทังหกในมณฑลซี เจียง
และสัญญาว่า ถ ้ากาจัดจวนหมิงอ๋องสาเร็จ ค่อยมอบเมืองทังหกให ้ ้
่
เจ ้าเก ้าอ่านจดหมายพลางหน้าซีดลงเรือยๆ ้ ก
ถ ้าจดหมายฉบับนี ถู
ส่งถึงมือคนตระกูลหลินจริงๆ ก็เท่ากับบอกจุดบอดสาคัญของ
บ ้านเมืองให ้คนตระกูลหลินรู ้
และถ ้าคนตระกูลหลินทาการเผยแพร่จดหมายนี สู ้ ส่ าธารณะ ยังไม่

่ ว่่ า ใต ้หล ้าล ้วนรู ้เรืองที
ต ้องพูดถึงเรืองที ่ เขาเป็
่ นหุ่นเชิด เฉพาะ
่ าจัดหมิงอ๋องหรือขายชาติ ก็ทาให ้เขาขายหน้า
ความคิดทีจะก
ประชาชนจนต ้องแทรกแผ่นดินหนี
้ ย แต่พอเงยหน้า
สัญชาติญาณบอกให ้เจ ้าเก ้าฉี กจดหมายทิงเสี
มอง ก็เห็นหมิงอ๋องกาลังอ่านจดหมายอีกฉบับ พออ่านจบก็ส่งต่อ
ิ่
ให ้หูชงเหยี ่
ยนหน้าตาเฉย และส่งอีกฉบับให ้เต๋ออ๋อง กระทังจอม
่
ยุทธ ์ยังได ้ร ับจดหมายทีแจกจ่
ายให ้อ่านกันถ ้วนหน้า
้
เนื อหาส่
วนใหญ่ของจดหมายแต่ละฉบับคล ้ายๆ กัน พูดถึง
สถานการณ์จริงของแต่ละฝ่ าย แล ้วเสนอผลประโยชน์ของแค ้วนให ้
่
แลกกับการร่วมมือกันกาจัดหมิงอ๋อง ซึงนอกจากสิ ่ งใจ ยังบอก
งจู
้ ชงเหยี
อีกว่าหมิงอ๋องได ้ควบคุมราชสานักไว ้แล ้ว โดยทังหู ิ่ ยน เต๋อ
่ ้วนทรยศองค ์จักรพรรดิ กลายเป็ นสุนัขร ับใช ้ห
อ๋อง และจางปังลีล
มิงอ๋องหมด
่ กวชางเขี
ทีฉวี ๋ั ยนเช่นนี ้ เพราะต ้องการบีบกองกาลังต่างๆ โดยบอก
้ ่ งบัลลังก ์ได ้ทุกขณะ และยังพูดอย่างไม่
ว่า หมิงอ๋องสามารถขึนนั
กลัวเกรงด ้วยว่า หมิงอ๋องร ้ายกาจกว่าเจ ้าเก ้า ถ ้ากองกาลังต่างๆ ไม่
ยอมร่วมมือด ้วย พอหมิงอ๋องขึนนั้ ่ งบัลลังก ์ พวกเขาจะมานึ กเสียใจ
ก็ไม่ทน
ั การแล ้ว
่ จดหมายเหล่านี ก็
พูดได ้ว่า ถ ้าไม่มใี ครรู ้เรือง ้ สามารถช่วยในการ
เจรจาต่อรองได ้เป็ นอย่างดี กองกาลังต่างๆ ปฏิเสธไม่ได ้อย่าง
แน่ นอน แต่ตอนนี ้ หลังจากทุกคนอ่านจบ ต่างก็โกรธเป็ นฟื นเป็ น
ไฟ
ิ่
พอหูชงเหยี ยนเห็นคาว่าทรยศ ตาก็ลก ุ วาวทันที ถ ้าจดหมาย
เหล่านี ถู ้ กแพร่ออกไป ผูค้ นในใต ้หล ้าจะวิพากษ ์วิจารณ์เขาอย่างไร
่ มราชสานักได ้อีกหรือ?
ยังจะพูดเรืองคุ
่ ยากยอมร ับการใส่ร ้ายป้ ายสี และยากสงบ

ส่วนเต๋ออ๋องกับจางปังลีก็
นิ่ งเช่นกัน
่ งให ้กองกาลังต่างๆ อีก เขาอ่านเฉพาะฉบับที่

ม่อไป๋ ไม่อา่ นฉบับทีส่
ส่งให ้คนเถือน่ บอกตามตรง แปลกมาก ฉวีกวชางคิ ๋ั ดทาอะไร ถึง
่
ต ้องติดต่อกับคนเถือน?
แต่พออ่านจบ ม่อไป๋ ก็เดือดดาลทันที ใจความสาคัญในจดหมาย

่ าจัดเขา แต่พุ่งเป้ าไปทีฟางโหย่
มิได ้เน้นเรืองก ่ วฉิ น และน่ าจะเขียน
่
เสร็จก่อนทีจะเกิ ่
ดการเปลียนแปลงในวั ง เพียงยังไม่ตด
ั สินใจส่งออก
ไป จึงถูกค ้นพบพร ้อมกับฉบับอืนๆ ่
้ ระบุชอผู
จดหมายฉบับนี ไม่ ื่ ้ส่ง เนื อหาก็
้ มอ
ี ยู่ไม่มาก สรุปคือ
ต ้องการร่วมมือกับคนเถือนสั ่ งหารฟางโหย่วฉิ น โดยวางแผนว่า
ตอนราชสานักส่งคนไปพบฟางโหย่วฉิ น ให ้หาโอกาสล่อฟางโหย่
่
วฉิ นออกจากผูค้ ุ ้มกันข ้างกาย แล ้วให ้คนเถือนลงมื อสังหาร
ยังมีประโยคหนึ่ งในจดหมายเขียนว่า จากความสาเร็จในการ
้ั อน
ร่วมมือกันครงก่
ม่อไป๋ ดูความหมายแล ้ว ก็คล ้ายกับว่านี่ ไม่ใช่ครงแรกที

้ั ติ่ ดต่อกัน
่
จึงหันมองจางปังลีพลางถาม
้
“จดหมายฉบับนี หมายความว่
าอย่างไร?”
่
จางปังลีตอบเสี ๋ั
ยงขรึม “ฉวีกวชางเคยติ ่
ดต่อกับคนเถือนมาก่ อน
่ ชดั ส่วนตัวคิดว่า อาจเล่า
แล ้ว แต่กระหม่อมไม่รู ้รายละเอียดทีแน่
สถานการณ์ของจอมทัพฟางให ้ฟัง ส่งผลใหเ้ ราตกเป็ นฝ่ าย
้
เสียเปรียบในการสมรภูมริ บซูเป่ ย เพราะก่อนหน้านี จอมทั พฟาง
เคยรายงานกับราชสานักว่า มีคนในเผยความลับออกไป อยากให ้
่
ผู ้เกียวข ้องในกองทัพตรวจสอบอย่างจริงจัง”
ม่อไป๋ พลันหันกาย จ ้องมองเจ ้าเก ้าด ้วยดวงตาเปี่ ยมร ังสีฆ่าฟัน

ก่อนนาจดหมายยืนให่ ่ เกี
้ตรงหน้า “ถามหน่ อย เรืองนี ้ ยวกั
่ บเจ ้า
หรือไม่?”
เจ ้าเก ้าพลันโกรธ “เจ ้ากล ้าสงสัยข ้า?”

๊ ม่อไป๋ สะบัดฝ่ ามือ
เพียะ!
้ บพืน้ ทุกคนตกตะลึง
เจ ้าเก ้าถูกตบจนกลิงลงไปกั
เจ ้าเก ้ามึนงง หันมองม่อไป๋ พร ้อมร ังสีฆ่าฟันในดวงตา แต่ยงั ไม่ทน ั

พูด ม่อไป๋ ก็ถามอีก “ข ้าจะให ้โอกาสเจ ้าอีกครง้ั จดหมายทีฉวี ่ กว๋ ั
ชางเขียนให ้กองกาลังต่างๆ เจ ้าเป็ นคนสังหรื ่ อไม่น้ัน ข ้าไม่เอาเรือง ่
่ ดต่อกับคนเถือน
แต่เรืองติ ่ ข ้าต ้องสืบให ้รู ้แน่ ช ัด ถ ้าเจ ้าเป็ นคนสัง่ ก็
ยอมร ับเสียแต่ตอนนี ้ แล ้วบอกข ้ามาว่า คนเถือนรู ่ ่
้เรืองแนวหน้ าเรา
้
ไปถึงขันไหนแล ้ว อาจยังมีโอกาสช่วยได ้ทัน แต่ถ ้าเจ ้ายังปากแข็ง
่ เกี
ไม่ยอมร ับ และข ้าสืบพบว่าเรืองนี ้ ยวข
่ ้องกับเจ ้า...”
พูดถึงตรงนี ้ ร ังสีฆ่าฟันของม่อไป๋ พลันปะทุ ทาให ้อากาศในห ้อง

เย็นยะเยือก ได ้ยินเขาพูดเน้นทีละคา “ขอเตือนว่า ข ้าทนได ้ทุก
่ ้ ข ้าไม่ขอทน ถ ้าเจ ้าคิดทามันให ้ได ้จริงๆ แม ้
อย่าง ยกเว ้นเรืองนี
ต ้องทาผิดกฎหมาย ข ้าก็จะบดเจ ้าให ้แหลกเป็ นผุยผง!”
พอเห็นม่อไป๋ ระเบิดอารมณ์โกรธ และกาลังจะลงมือกับองค ์

้
จักรพรรดิตรงหน้า ทุกคนรวมทังจอมยุ ้
ทธ ์ ก็ตวั แข็ง กลันหายใจ
ไม่พูดจาใดๆ เพราะทุกคนล ้วนรู ้ดีวา่ หมิงอ๋องมีปณิ ธานอันแน่ วแน่
และมิได ้ล ้อเล่น
้
“เจ ้า...ข่มเหงกันเกินไปแล ้ว!” ฝ่ ามือฉาดนี กระตุ ้นความเดือดดาล
้ กครง้ั ตอนงานวันเฉลิมพระชนม ์พระพันปี หมิง
ของเจ ้าเก ้าขึนอี
อ๋องก็เคยตบหน้าเขาฉาดหนึ่ ง ซึงเป็ ่ นความอัปยศทีเขาไม่
่ มวี น
ั ลืม
จนถึงทุกวันนี ้
้ กวชางก็
ตอนนี ฉวี ๋ั ตายไปแล ้ว แต่ยงั ให ้เขาเห็นจดหมายพวกนี ต ้ า
๋ั
ตาอีก ให ้เขาเห็นว่าฉวีกวชางเขี ยนจดหมายโดยไม่คด ่
ิ ทีจะหารื อ
๋ั
กับเขาก่อน เขาเข ้าใจ ฉวีกวชางท าไปเพราะอยากฆ่าหมิงอ๋อง แต่
้
จากเนื อความในจดหมาย ๋ั
เขาดูออกว่า ฉวีกวชางท ่ วเอง
าเพือตั
่
มากกว่า หาไม่แล ้วตอนเขียนถึงเรืองขายชาติ คงไม่เขียนว่าเป็ น
พระประสงค ์ของฝ่ าบาทหรอก
นี่ เท่ากับเป็ นการแพร่งพรายจุดบอดของแคว ้นออกไป ซึงต่่ อไป

เขาย่อมยกความผิดทังหมดให้ ๋ั
้ฉวีกวชางคนเดี
ยวไม่ได ้
่
กระทังพระอั ยกาแทๆ้ ของตน ก็ยงั ไม่ภกั ดีตอ ่ ่
่ ตน หันมองคนทีอยู
ในห ้อง ก็ได ้แต่มองดูตนถูกหมิงอ๋องทาให ้อับอาย โดยไม่แยแส
สนใจ
้
เจ ้าเก ้ามองไม่เห็นความหวังจริงๆ เขาสินหวั
งแล ้ว รู ้ว่าอย่างไรตนก็
ไม่สามารถพลิกกลับมาชนะได ้
้
ขณะความสินหวั งและความคับแค ้นใจผสมปนเป เจ ้าเก ้าก็ลุก
้
พรวดขึนจากพื
น ้ โก่งคอตะโกนเสียงดัง “ข ้าขอสู ้ตายกับเจ ้า
ทหาร!”
“พ่ะย่ะค่ะ!” เสียงตอบพลันดังจากนอกประตู ตามด ้วยเสียงฝี เท ้า
่ ก
คนในห ้องพากันเลิกลั ่ มีเพียงม่อไป๋ ทียั
่ งคงจ ้องมองเจ ้าเก ้า คล ้าย
่
ไม่ได ้ยินเสียงความเคลือนไหวจากด ้านนอก
ิ่
พวกหูชงเหยี
ยนรีบคุกเข่าลง “ฝ่ าบาททรงระงับโทสะ!”
่ รษะอีกครง้ั “ฝ่ าบาท เรืองนี

จางปังลีโขกศี ่ กระหม่
้ อมทาเพียงคน
เดียว ขอทรงลงพระอาญาด ้วย!”
จอมยุทธ ์นั่งอยู่ตรงมุมห ้อง มองเหตุการณ์ตรงหน้าด ้วยแววตาเศร ้า

่ ดก็สา่ ยหน้า แล ้วหลับตาลง
โศก ทีสุ
เปลวไฟในดวงตาของเจ ้าเก ้าไม่มท
ี ท
ี ่าว่าจะดับ ได ้ยินเขาตะโกน
้ ก “ม่อเป่ ยชวนอยู่ไหน!”
ขึนอี
“อยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ!” หลังขานร ับ เงาร่างหนึ่ งในเครืองแบบทหารเต็

่ มยศ
พกกระบียาวข่ ้างเอว ก็สาวเทา้ เข ้ามาในห ้อง คุกเข่าข ้างหนึ่ งลง
ตรงหน้าเจ ้าเก ้า
้ ละ
เจ ้าเก ้าไม่ได ้มองเขา สายตาจ ้องจับอยู่แต่ม่อไป๋ พลางเน้นยาที
คา “นาตัวโจรถ่อยไปประหาร!”
้ น แล ้วร ้องตะโกน “ทหาร!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ม่อเป่ ยชวนพลันลุกขึนยื
้ หูชงเหยี
กลับเป็ นในเวลานี เอง ิ่ ยนรีบตะโกนใส่ม่อเป่ ยชวน “ช ้า
ก่อน!”
ม่อเป่ ยชวนชะงัก หันมองเจ ้าเก ้า
้
เจ ้าเก ้าเลือดขึนหน้ ิ่
า กาลังจะอ ้าปากพูด แต่หูชงเหยี ยนกลับพูดขึน้
ก่อน “ฝ่ าบาท ตอนนี บ ้ ้านเมืองกาลังย่าแย่ พิธบ
ี รมราชาภิเษก
ึ้
กาลังจะมีขนในไม่ ่
ช ้า กระหม่อมยอมเสียงตาย ่
เพือขอให ้ฝ่ าบาท
เห็นแก่สถานการณ์โดยรวมเป็ นสาคัญ ทรงระงับโทสะก่อนพ่ะย่ะ
ค่ะ”
ว่าแล ้วก็หน ่ วน ต ้อง

ั ไปบอกม่อไป๋ “ท่านอ๋อง บ ้านเมืองมีเรืองด่
ควบคุมสถานการณ์ให ้นิ่ งก่อน เรืองอื
่ นค่
่ อยว่ากันทีหลัง นี่ เป็ น
ช่วงเวลาวิกฤต นโยบายแรกคือ ต ้องสมัครสมานสามัคคี ต่อสู ้กับ
ศัตรูต่างแคว ้น”
ม่อไป๋ ได ้ยินก็สูดหายใจเข ้าลึกๆ หันหลังให ้เจ ้าเก ้า ยอมร ับในคา

ตักเตือนของหูชงเหยีิ่ ิ่
ยน ไม่บงั คับเจ ้าเก ้าอีก หูชงเหยี ยนจึงรีบหัน
บอกม่อเป่ ยชวน “เจ ้าถอยออกไปก่อน”
้ ้าจะสู ้ตายกับมัน
“ม่อเป่ ยชวน ยังรีรออะไร ไม่ต ้องสนใจข ้า วันนี ข
...” เจ ้าเก ้ากลับเอ็ดตะโร
้ ยงเจ ้าเก ้า ม่อไป๋ ก็วาบร่าง

สินเสี
่ บตาอยู่ก็พร่าเลือน โดยทีคนใน
แทบจะทันที ร่างของจอมยุทธ ์ทีหลั ่
ห ้องไม่ทน
ั มอง
พริบตาเดียว ร่างของจอมยุทธ ์ก็วาบถอย กลับมานั่งทีเดิ
่ ม มุมปาก
มีโลหิตซึม ก่อนทีร่่ างจะหายไป
จากนั้น โต๊ะเก ้าอีในห

้ ้ งกรทียั
้องก็ล ้มระเนระนาด มีเพียงเก ้าอีมั ่ งคง
้
ตังตระหง่ านอยู่
ทุกคนหันมองม่อไป๋ เห็นม่อไป๋ จับลาคอฝ่ าบาทแล ้วยกขึน้
ิ่
หูชงเหยียน เต๋ออ๋อง และจางปังลี่ หน้าถอดสีพร ้อมกัน ก่อนร ้อง
“ท่านอ๋องเย็นพระทัย!”
ม่อเป่ ยชวนก็รบี ตะโกนเรียก “ทหาร!”
แต่เต๋ออ๋องกลับหันไปดุม่อเป่ ยชวน “อยากใหฝ้ ่ าบาทมีอน

ั เป็ นไป
หรือไร ยังไม่รบี บอกให ้พวกเขาออกไปอีก!”
ม่อเป่ ยชวนหันมองเต๋ออ๋อง เห็นเต๋ออ๋องส่ายศีรษะ แววตาเต็มไป

่ กม่อไป๋ จับต ้นคอไว ้
ด ้วยความวิตกกังวล แล ้วจึงหันมองฝ่ าบาททีถู
่ ดก็กด
ในทีสุ ั ฟันกรอด ยกมือปรามไม่ให ้ทหารก ้าวเข ้ามา ทหารจึง
ถอยออก
สองเท ้าเจ ้าเก ้าเตะถีบ สองมือพยายามแกะมือม่อไป๋ แต่ไม่เป็ นผล

้ อยๆ
หน้าจึงแดงขึนเรื ่ สองตาจ ้องมองม่อไป๋ ปากก็สง่ เสียงอู ้อี ้ คล ้าย
อยากพูดอะไร
แต่ม่อไป๋ กลับไม่คลายมือออก เจ ้าเก ้าจึงพูดไม่ได ้
้
ม่อไป๋ ก็จ ้องเจ ้าเก ้าไม่วางตา มองดูท่าทางดินรนที ่
หมดแรงลงเรื ่
อยๆ
ของเจ ้าเก ้า
ทุกคนล ้วนโขกศีรษะให ้ม่อไป๋ ไม่หยุด พลางตะโกน “ขอทรงเย็น

พระทัย!”
่ สายตาทีจ่ ้องมองเจ ้าเก ้าเย็นชาลง

ทว่าสีหน้าม่อไป๋ กลับไม่เปลียน
่
เรือยๆ ่ อนข ้าเคยพูดไว ้ว่า จะให ้โอกาสเจ ้าอีกครง”
พลางว่า “เมือก่ ้ั
“คร่อกๆ...” เจ ้าเก ้าถูกจับต ้นคออยู่จงึ พูดไม่ออก ประกายตาก็

ค่อยๆ ดับมอดลง
“ดี ตามใจเจ ้า!” สายตาม่อไป๋ เย็นชาลง มือจับแน่ นขึน้ คล ้ายไม่
่ ้าเก ้าไม่สามารถร ้องขอชีวต
รู ้สึกว่ากาลังบีบคอเจ ้าเก ้าอยู่ โดยทีเจ ิ
แต่อย่างใด
่ ดเซียวขึน้ พลางร ้องเสียงดัง “ท่าน

ทุกคนเอาแต่คุกเข่า เงยหน้าทีซี
อ๋องอย่า!”
และในตอนนี เอง้ จอมยุทธ ์ทีหายตั

่ วไป พลันตะโกนเสียงก ้อง “พระ
พันปี เสด็จ!”
้ ยง ม่อไป๋ ก็ชะงักมือทีบี
สินเสี ่ บคอเจ ้าเก ้าอยู่ คนอืนๆ
่ รีบหันไปที่
ประตู
สักพัก พระพันปี ก็ปรากฏตัวขึน้ นางผมยุ่งเล็กน้อย แต่งหน้าอ่อนๆ

ทว่าไม่มใี ครสนใจในจุดนี ้ พอเห็นพระพันปี มา พวกหูชงเหยี
ิ่ ยนก็
รีบพร ้อมใจกันร ้องขอ “พระพันปี ช่วยด ้วย ทรงช่วยฝ่ าบาทด ้วย!”
ตอนที่ 625 ขุนนางเลว
“ลูกหก เจ ้ากาลังทาอะไร?” พอก ้าวเข ้ามาในห ้อง พระพันปี ก็เห็น

เจ ้าเก ้ากาลังหายใจไม่ออกจากการถูกม่อไป๋ บีบคอ จึงตกใจหน้า
ถอดสี
ิ่
นางไม่สนใจพวกหูชงเหยี ่ อของนาง
ยน รีบก ้าวเข ้าหาม่อไป๋ ยืนมื
๋
เข ้าไปแกะมือของม่อไป๋ ออก พลางร ้อง “ปล่อยมือออกเดียวนี ้
!”
ม่อไป๋ ชาเลืองมองพระพันปี โดยไม่สง่ เสียงตอบ แล ้วหันกลับมาจ ้อง

มองเจ ้าเก ้า สายตาพิฆาตคล ้ายนิ่ งค ้างอยู่อย่างนั้น
มือของเขาแข็งแกร่งราวเหล็กกล ้าก็มป ิ าน ไม่วา่ พระพันปี ออกแรง

้
แค่ไหน ก็ไม่ขยับเขยือนแม แ้ ต่นอ้ ย
ิ่
เดิมทีพวกหูชงเหยี ่ นพระพันปี มา แต่พอ
ยนรู ้สึกโล่งอกลง เมือเห็
เห็นเช่นนี ้ ก็ตนตระหนกไม่
ื่ ้ั หมิ
หยุด เพราะรู ้สึกว่า ครงนี ้ งอ๋องคิดฆ่า
จักรพรรดิองค ์ใหม่จริงๆ มิได ้ข่มขู่
่
ทุกคนเหงือโซมกาย ได ้แต่วงิ วอนขอร ้อง ให ้ม่อไป๋ สงบลง
“ปล่อยมือเถิดลูก รีบปล่อยมือเถิด!” พอพระพันปี เห็นว่าแม้แต่
่ ้าเก ้าซึงหมดแรงลง
คาพูดนาง ม่อไป๋ ก็ไม่ฟัง และพอมองไปทีเจ ่
่
เรือยๆ จนแทบจะหมดลมหายใจอยู่รอมร่อ นาตาก็้ หยดลง
่
เมือแกะมื
อม่อไป๋ ไม่ออก นางก็ทุบตีมอ
ื ม่อไป๋ ไม่หยุด
เนื่ องจากเมือครู
่ ต ่ อนนางเข ้ามา เห็นอย่างโจ่งแจ ้งว่า ด ้านนอกมี
ทหารร ักษาพระองค ์ยืนเรียงรายกันเต็มพร ้อมง ้างคันธนู ในท่า
เตรียมยิง
่
คนอืนไม่ ่ งอ๋องมีตอ
รู ้ แต่นางช ัดเจนดีวา่ อิทธิพลทีหมิ ่ ทหารร ักษา
พระองค ์นั้นเป็ นเพียงภาพลวง
้
ตอนนี ทหารร ่ ้องทรงพระอักษร
ักษาพระองค ์กาลังเล็งธนู มาทีห
พอม่อไป๋ ฆ่าเจ ้าเก ้า แม้ตด
ิ ปี กก็ยากหนี พน้ และนางก็ไม่มวี น
ั ยอม
ให ้ม่อไป๋ บุ่มบ่ามตกตายไปพร ้อมเจ ้าเก ้าอย่างแน่ นอน
่
“คร่อกๆ.....” สีหน้าเจ ้าเก ้าเริมคล า้ อ ้าปากกว ้าง ลูกตาถลน
เหมือนหายใจไม่ออก
แต่ม่อไป๋ ก็ยงั ไม่มท
ี ท ่ ้ามาพร ้อมพระ
ี ่าว่าจะคลายมือ จอมยุทธ ์ทีเข
่ ้อนใจ แต่ก็ยงั ไม่กล ้าลงมือ กลัวว่าจะทาให ้ม่อไป๋ ยิงโกรธ
พันปี เริมร ่
เข ้าไปอีก
เพราะขอเพียงม่อไป๋ ออกแรงอีกนิ ด แม้แต่เทวดามาเองก็ชว่ ยเจ ้า

เก ้าไม่ได ้
จอมยุทธ ์จึงได ้แต่วาบร่าง ไปนาบฝ่ ามือลงบนแผ่นหลังเจ ้าเก ้า ถ่าย

พลังปราณช่วยให ้เจ ้าเก ้าหายใจได ้สะดวกขึน้ พลางส่งเสียงพลัง
ปราณ
“ท่านอ๋อง คลายมือเถิด ถ ้าท่านฆ่าองค ์จักรพรรดิจริงๆ วันนี ต่ ้ อให ้

ทหารร ักษาพระองค ์ทาอะไรท่านไม่ได ้ แต่พระราชพินัยกรรมที่
่ น ข ้ารู ้ว่าท่านไม่
จักรพรรดิองค ์ก่อนให ้ไว ้ ต ้องถูกประกาศให ้รู ้ทัวกั
กลัว แต่พระพันปี ล่ะ จะอยู่อย่างไร?”
คาพูดนี ้ นอกจากม่อไป๋ แล ้ว คนในห ้องล ้วนไม่ได ้ยิน

่ บต ้นคอของเจ ้าเก ้าไว ้
ทุกคนกาลังจ ้องมองมือเหล็กของม่อไป๋ ทีจั
้
พลางใจเต ้นตูมตามขึนมาถึ งลูกกระเดือก
่ อยากเห็นฉากนี ้
ในบรรดาขุนนางผู ้ช่วยราชกิจ เต๋ออ๋องเป็ นผู ้ทีไม่
่ ด เขามองดูเจ ้าเก ้าทีหมดแรงลงเรื
เป็ นทีสุ ่ ่
อยๆ แล ้วร ้องไห ้ออกมา
อย่างเจ็บปวดใจ
ส่วนพระพันปี ก็ยงั ตบตีแขนม่อไป๋ ไม่หยุด เสียงร ้องขอก็ร ้อนรนขึน้

่
เรือยๆ จนตบโดนใบหน้าม่อไป๋ แต่ม่อไป๋ ก็ยงั ไม่รู ้สึกรู ้สาอะไร
ม่อไป๋ ไม่พูดไม่จา ยังคงจ ้องมองเจ ้าเก ้า ด ้วยสีหน้าเย็นชาจนน่ าใจ

หาย แววตาทีคุ ่ กรุน
่ ไปด ้วยร ังสีฆ่าฟัน ทาเอาพระพันปี ตกตะลึงพรึง
เพริศ
นี่ ไม่ใช่ครงแรกที
้ั ่
นางเห็ นม่อไป๋ โกรธจนต ้องลงมือ แต่ถ ้าพูดถึงร ังสี
ฆ่าฟันทีคุ ่ กรุน
่ จนแมแ้ ต่คาพูดนาง ม่อไป๋ ก็ไม่ฟังนั้น นางเพิงเห็
่ น
้ั
เป็ นครงแรกจริ งๆ
่ อน ทุกครงที
เมือก่ ้ั ได
่ ้ยินคนนอกพูดว่าม่อไป๋ ฆ่าคนเหียมโหดและ
้
รุนแรงอย่างไร นางก็มกั คิดว่านั่นเป็ นข่าวลือทีพู
่ ดใหร้ ้ายและมี
้
เจตนาไม่ดี แต่ตอนนี เวลานี ้ นางเพิงจะสั
่ มผัสได ้ถึงความเฉี ยบขาด
่ าให ้นางรู ้สึกขนลุกจริงๆ
ของม่อไป๋ หลังร ังสีฆ่าฟันปะทุ ซึงท
“ปล่อยมือ ปล่อยมือเถิดลูก แม่ขอร ้อง เจ ้าฆ่าเขาไม่ได ้ ไม่ได ้...”

้
พระพันปี ร ้อนใจจนนาตาไหลพราก ่
ขณะร ้องขอเสียงสันเครื อ
พลางส่ายหน้าไม่หยุด
“ท่านอ๋องโปรดระงับโทสะ!” เหล่าขุนนางส่งเสียงพร ้อมกัน ก่อน

โขกศีรษะ
่ ้างแข็งอยู่เนิ่ นนาน
พอเห็นเจ ้าเก ้ากาลังจะหยุดหายใจ ม่อไป๋ ทีค
พลันโยนร่างเจ ้าเก ้าออกไป
้ งกร ยังไม่ทน
ตุบ! เจ ้าเก ้าถูกโยนลงบนเก ้าอีมั ั สนใจความเจ็บปวด
ร่างกายก็ตอบสนองด ้วยการโก่งตัว คล ้ายกุ ้งทีถู ่ กต ้มจนสุก สองมือ
่
จับเข ้าทีคอหอย แล ้วไออย่างรุนแรง
หัวใจของทุกคนรู ้สึกตามการกระทาของม่อไป๋ พลันยกขึน้ และวาง

ลงทันที
ี่ อไป๋ เคลือนไหว
จอมยุทธ ์มีปฏิกริ ยิ าก่อน เกือบจะทันทีทม่ ่ เขาก็วาบ
ร่าง ไปปรากฏข ้างกายเจ ้าเก ้า แล ้วถ่ายพลังให ้
่ นยวบลง ทรุดนั่งลงกับพืน
ส่วนร่างพระพันปี ก็ออ ้ ทว่านาตายั
้ งคง
ไหลไม่หยุด
ิ่ ยนก็พากันนั่งจาเบ
พวกหูชงเหยี ้ ้าลงกับพืน้ จากนั้นก็ปาดเหงือที
่ ่
ไหลออกมาไม่หยุด
ไม่มใี ครส่งเสียง จวบจนเสียงไอของเจ ้าเก ้าค่อยๆ จางลง
เจ ้าเก ้าหอบหายใจแรง ยืดตัว เอนหลังพิงพนักเก ้าอี ้ ลืมตาแล ้วใช ้

ดวงตาอันแดงกาจ ่ ้องมองม่อไป๋
ม่อไป๋ หันมองเขาอีกครง้ั แต่ไม่มรี ังสีฆ่าฟันในแววตา เหลือเพียง

ความสงบนิ่ ง
จากนั้นจึงค่อยๆ ชูจดหมายในมือทีฉวี
่ กวชางเขี
๋ั ่ น้
ยนให ้คนเถือนขึ
ร ัศมีแสงในมือกะพริบ แขนม่อไป๋ ขยับเล็กน้อย จดหมายก็แหลก
เป็ นผุยผง ปลิวว่อนในอากาศ ภายใต ้สายตาของเจ ้าเก ้า “เห็นแก่
้ั ดท ้าย”
พระพันปี ข ้าจะอดทนกับเจ ้าเป็ นครงสุ
เจ ้าเก ้ายังคงใช ้มือกุมลาคอทีร่ ้อนดังไฟ

่ พลางจ ้องมองม่อไป๋ โดยไม่
ส่งเสียง
่
ม่อไป๋ ไม่สนใจเขา เข ้าไปพยุงร่างทีตกใจจนสติ ้ บตัว
ไม่อยู่กบั เนื อกั
ของพระพันปี ขึน้ แล ้วหันมองเขาอีกครง้ั พลางว่า “เจ ้าจะเข ้าพิธ ี
่ ขนในอี
บรมราชาภิเษกทีจะมี ึ้ กสองวันข ้างหน้าหรือไม่?”
้
คาพูดนี พอหลุ ดออกจากปาก พระพันปี พลันจับมือม่อไป๋ แน่ น พวก
ิ่
หูชงเหยี ยนก็หน้าตาตืน ่ จ ้องมองใบหน้าอันสงบนิ่ งของม่อไป๋ แล ้ว
่ งคงนั่งหายใจแรงอยู่บนเก ้าอีมั
มองไปยังเจ ้าเก ้าทียั ้ งกร
เจ ้าเก ้าจ ้องม่อไป๋ อยู่ตลอด พอได ้ยิน ดวงตาก็ฉายแววเกลียดช ัง

้
ขึนมาอี ่
ก ริมฝี ปากสันระริ ก แต่สด
ุ ท ้ายก็ไม่ได ้เอ่ยปากตอบ
ม่อไป๋ รออยู่สก
ั พัก พอเห็นเขาไม่ตอบ ก็ปล่อยมือจากพระพันปี จะ
ก ้าวเข ้าหา
พระพันปี รีบดึงมือม่อไป๋ ไว ้ พลางส่ายหน้าไม่หยุด แต่ม่อไป๋ กลับพูด
เสียงเบา “ไม่มอี ะไรเสด็จแม่”
ว่าแล ้วก็สาวเท ้าเข ้าหาเจ ้าเก ้า จอมยุทธ ์พลันก ้าวออกมาขวาง

ิ่
ตรงหน้าเจ ้าเก ้า พวกหูชงเหยี ยนก็รบี ก ้าวออกมาขวางตรงหน้าม่อ
ไป๋
ิ่
หูชงเหยี ่ ว่ าม เรืองพิ
ยนรีบว่า “ท่านอ๋องอย่าเพิงวู ่ ธบี รมราชาภิเษก
พวกเราจะหารือกับฝ่ าบาทเอง”
่
ม่อไป๋ ถูกพวกเขาขวางทางไว ้ จึงชะงักฝี เทา้ หันมองเจ ้าเก ้าทีหลบ
อยู่หลังจอมยุทธ ์ ด ้วยสีหน้าเฉยชา ขบคิดสักพัก ก็ผลักพวกหูชงิ่
เหยียนออก แล ้วเดินเข ้าหาเจ ้าเก ้าต่อ
จอมยุทธ ์จ ้องม่อไป๋ นิ่ ง พลางพูดเสียงขรึม “ท่านอ๋อง!”
ม่อไป๋ หยุดยืนตรงหน้าจอมยุทธ ์ แล ้วผายมือ บอกให ้เขาหลีกทาง
จอมยุทธ ์จ ้องตาม่อไป๋ พลางลังเลใจ แต่สดุ ทา้ ยก็หลีกทางให ้

พร ้อมเตือน “จะให ้ดีท่านอ๋องอย่านอกลูน
่ อกทาง”
่
ม่อไป๋ วาบร่างมาปรากฏตรงหน้าเจ ้าเก ้า เจ ้าเก ้าตัวสันตามจิ ตใต ้
สานึ ก ม่อไป๋ สบตาเขา จ ้องมองเขาในมุมทีสู ่ งกว่า พลางว่า “ข ้ารู ้
่ ้าไม่ฆ่าเจ ้า เพราะไม่กล ้าและไม่สามารถฆ่าเจ ้า
เจ ้าต ้องคิดว่า ทีข
ถูกไหม?”
เจ ้าเก ้าเอาแต่จ ้องม่อไป๋ ไม่สง่ เสียง
“ข ้าขอถามเจ ้าอีกครง้ั เจ ้าจะเข ้าพิธบ ่ ขนในอี

ี รมราชาภิเษกทีจะมี ึ้ ก
สองวันหรือไม่?” ม่อไป๋ ถามซา้
่ ั ้องอีกครง้ั ยกเว ้นเจ ้าเก ้าคนเดียวที่

ทุกคนในห ้องหายใจไม่ทวท
หายใจแรงขึน้ ดวงตาทีแดงก
่ ่ งคงจ ้องมองม่อไป๋ โดยไม่สง่ เสียง
ายั
ใดๆ
่ อไปจับไหล่ทงสองข
ม่อไป๋ พยักหน้า พลันยืนมื ้ั ้างของเขาแล ้วยกตัว
ให ้ยืนขึน้
่ ดเจ ้าเก ้าก็ถามเสียงแหบแห ้ง

“เจ ้าจะทาอะไร?” ในทีสุ
ม่อไป๋ ไม่พูด เพียงผลักเขาไปด ้านข ้าง จากนั้นก็หนั กายมามองคน
่ ยๆ นั่งลงบนเก ้าอีมั
ในห ้อง สุดท ้ายก็คอ ้ งกร ท่ามกลางสายตาทุกคู่
ทีตื ่
้ ้าเก ้าด ้วย เขาถลึงตามองม่อไป๋ อย่างไม่อยากจะเชือ่

รวมทังเจ
ิ่
ม่อไป๋ หันมองหูชงเหยี ยน พลางพูดอย่างสงบนิ่ ง “ประกาศออกไป
ว่า จักรพรรดิองค ์ใหม่ทรงประชวรกะทันหัน เสด็จสวรรคตเมือคื ่ น
เนื่ องจากไม่มท
ี ายาทสืบบัลลังก ์ จึงต ้องเชิญหมิงอ๋องให ้สืบบัลลังก ์
ต่อ และเข ้าพิธบี รมราชภิเษกตามกาหนดการเดิม”
ิ่
“ท่านอ๋อง!” พวกหูชงเหยี ่
ยนแตกตืน
จางปังลีรี่ บร ้องเสียงดัง “ไม่ได ้พ่ะย่ะค่ะ”
ี่
“ทาไมจะไม่ได ้?” ม่อไป๋ ถามอย่างไม่ยหระ
่
“การเปลียนผู ้สืบราชบัลลังก ์ ไหนเลยจะทากันได ้ง่ายๆ เช่นนี ้ นี่ จะ
ทาให ้บ ้านเมืองวุน ่
่ วายกันไปใหญ่” จางปังลีตอบทั นที
ม่อไป๋ ยังคงสงบนิ่ ง พยักหน้า ก่อนถาม “ใครวุน
่ วาย”
ิ่
ยนก ้าวออกมา “ขุนนางในราชสานักไม่ยอม พาลก่อ
จลาจล”
“ไม่ยอมได ้อย่างไร?” ม่อไป๋ ว่า “เจ ้าเก ้าสวรรคต ลูกเมียก็ไม่มี ข ้า

้
เป็ นเชือพระวงศ ์ ถ ้าข ้าไม่น่ ังบัลลังก ์ แล ้วใครจะนั่ง?”
่ นอยู่ข ้างๆ สีหน้าดูไม่ได ้สุดๆ เมือได

เจ ้าเก ้าทียื ่ ้ยินม่อไป๋ พูดด ้วย
ท่าทีสบายๆ ว่าตนสวรรคต แต่พอเห็นเหล่าขุนนางพากันคัดค ้าน
ก็หน ั มองม่อไป๋ ด ้วยแววตาทีเยื่ อกเย็นลง
่ อไป๋ ไม่ฆ่าเขา ใช่วา่ เห็นแก่ใคร แต่เป็ นเพราะไม่

เขาคิดจริงๆ ว่า ทีม่
กล ้า และไม่สามารถฆ่าเขา
เต๋ออ๋องรีบตอบ “แต่สาเหตุของการสวรรคตนั้น ไม่ใช่สองสาม

ประโยคก็สามารถโน้มน้าวให ้ผู ้คนเข ้าใจกันได”้
“คนเราก็มเี คราะห ์ร ้ายบ ้างอะไรบ ้าง เป็ นตายกาหนดเองได ้หรือ?

กระจายข่าวปลอมออกไปควบคุมสถานการณ์ได ้เป็ นพอ ไม่
จาเป็ นต ้องมีมูลความจริง ขุนนางคนไหนกล ้าหือก็เก็บเสีย มีคน
หนึ่ ง ก็เก็บคนหนึ่ ง มีคก
ู่ ็เก็บคู่ กลัวอะไร ใครๆ ก็แย่งกันเป็ น
้ ้น” ม่อไป๋ พูดเสียงขรึม
ข ้าราชการทังนั
“ถ ้าขุนนางฝ่ ายบุ๋นไม่ยอม ท่านอ๋องอาจเก็บได ้ แต่ถ ้าขุนนางฝ่ ายบู ๊

่ ้ทหารออกมาปฏิวต
ไม่ยอม สังให ั ิ ท่านอ๋องจะทาอย่างไร?” จางปังลี่
หน้าเขียวคลา้
่
“ทหารเถือนป่ ่
าเถือนขนาดนั ้น ข ้ายังเคยบุกเดียว
่ เข ้าออกสนามรบ
้ั
มาแล ้วสามครงสามครา มีหรือจะกลัวทหารในแคว ้นปฏิวต ั ิ ใคร
กล ้าก่อความวุน ิ ้ จบ!”
่ วาย ปราบใหส้ นก็
่
“เอาอะไรปราบ?” จางปังลีถาม
้
“นายพลทังหกของราชส ่ าพวกเขาจะ
านักอย่างไรล่ะ ข ้าไม่เชือว่
ปฏิวตั พ ้
ิ ร ้อมกันทังหกคน ข ้านาทัพเอง ใครหาญกล ้าออกปราบจะ
่
เลือนขั ้
นให ้ ทาได ้เท่าไหร่เท่านั้น มีรางวัลสนับสนุ น เช่นนี ้ ใครคิด
ต่อต ้านข ้า จะอ่อนแอกลัวการสู ้รบไม่ได ้ หาไม่แล ้วพวกหนู เหล่านี ้
ถึงมีอานาจแค่ไหน โบกมือทีเดียวก็ตายเรียบ จะกลัวไปทาไม” นา้
เสียงม่อไป๋ เฉี ยบขาด
ทุกคนฟังแล ้วก็รู ้สึกหนาวเหน็ บ ต ้องบอกว่า คาพูดของม่อไป๋ ไม่
เกินเลยแต่อย่างใด
อานาจของนายพลทังหกท่ ้ านนั้นไม่ต ้องพูดถึง เฉพาะจอมทัพฟาง

่ มท
ทีไม่ ี างต่อต ้านหมิงอ๋องก็พอ
บวกกับเส ้นสายในทหารร ักษาพระองค ์ของหมิงอ๋อง เกรงว่าน่ าจะมี

นายพลท่านอืนๆ่ สนับสนุ นอยู่
้ งอ๋องก็สามารถควบคุมกองทัพได ้จริงๆ
เช่นนี หมิ
่ อาวุธ ก็สามารถใช ้ข่มขู่ ไม่ให ้ขุนนางฝ่ ายบูก

เมือมี ๊ อ
่ ความวุน
่ วาย
่ บพูดขึนอี
ทว่าจางปังลีกลั ้ ก “ราชสานักจะเป็ นอย่างไร ยังไม่ตอ้ งพูด
ถึง แต่กองกาลังต่างๆ ต ้องต่อต ้านแน่ ”
“เจ ้าประเมินพวกเขาสูงเกินไป ถ ้าบอกว่าพวกเขาอาจตอดเล็ก

ตอดน้อยนี่ ข ้าเชือ่ แต่ถ ้าบอกว่าพวกเขาจะประกาศตัวเป็ นกบฏนี่
่ งๆ ว่าพวกเขาจะกล ้า อย่างสมัยองค ์ติงอู
ข ้าไม่เชือจริ ้ ่ ยังบีบให ้พวก
เขาเซ็นสัญญาร่วมมือต่อต ้านคนเถือนได่ ่ ้าไม่กล ้าพูด
้ อย่างอืนข
แต่ถ ้าไล่ดไู ปแต่ละกองกาลังแล ้ว ข ้าก็ดไู ม่ออกจริงๆ ว่า มีใครโหด
กว่าข ้าอีก มีใครกล ้าเปิ ดศึกภายในกับข ้า” ม่อไป๋ เลิกคิว้ ร ัศมีฆ่า
ฟันตลอดทังร่ ้ างปะทุ
้ ยงเขา ในห ้องก็เงียบไปนาน ก่อนทีหู

สินเสี ่ ชงเหยี
ิ่ ยนจะค่อยๆ พูด
่
“ยากทีจะบอกว่ ากองกาลังต่างๆ จะต่อต ้านอย่างโจ่งแจ ้งหรือลอบ
่
ต่อต ้าน แต่พวกเขาไม่รว่ มมือต่อต ้านคนเถือนต่ อแน่ ถึงตอนนั้นจะ
ทาอย่างไร?”
้ั ้ ม่อไป๋ มิได ้แสดงความอหังการอีก เงียบไปชวขณะ

ครงนี ่ั
่ นอยู่ข ้างๆ ค่อยดีขนมาบ

สีหน้าเจ ้าเก ้าทียื ึ้ า้ ง โดยไม่ทน ั คิดว่า ม่อไป๋
กลับหันมามองเขา พลางว่า “ท่านหูพูดไม่ผด ิ การต่อต ้านคนเถือน ่
่ ยวทีท่
เป็ นสิงเดี ่ านสามารถนามาข่มขูข ่ ้า แต่ชา่ งน่ าขาและไร ้สาระ
้ ท่านใช ้หน้าทีร่ ับผิดชอบของท่านมาข่มขูข
สินดี ่ ้า? ถ ้าจักรพรรดิ
องค ์ก่อนรู ้ว่าท่านทาเช่นนี ้ อาจนึ กเสียใจทีให ่ ้ท่านดารงตาแหน่ งต่อ
...”
ิ่
ว่าแล ้วม่อไป๋ ก็ไม่สนใจสีหน้าเจ ้าเก ้า หันมามองหูชงเหยียน พลาง
ว่า “ไม่ทราบว่าท่านหูยงั จาคาพูดประโยคหนึ่ งได ้หรือไม่? สามารถ
ครองใจประชาชน ย่อมสามารถปกครองทัวหล ่ ้า!”
ทุกคนหันมามองหน้ากัน ไม่เข ้าใจความหมายของม่อไป๋ “การ
่
ต่อต ้านคนเถือนขึ ้ บใจของประชาชน อย่างตระกูลหลินผงาดขึน้
นกั
ได ้อย่างไร เหตุใดราชสานักล ้อมปราบกีคร่ งก็้ั ไม่สาเร็จ เพราะราช
สานักไม่ได ้อยู่ในใจของประชาชน โดยเฉพาะหลังจากแคว ้นถูกคน
่
เถือนบุ ิ่
กรุก ประชาชนก็ยงเกลี ยดช ังการเมืองภายใน พวกเขาคิด
ว่าราชสานักผิดพลาดในการเลือกทีจะไม่ ่ สู ้รบกับคนเถือน่ แต่
ตระกูลหลินทาถูกทีชู ่ ประเด็นต่อต ้านคนเถือน
่ พวกเขาจึงช่วย
ตระกูลหลินต่อต ้านราชสานัก”
“หากข ้านั่งบัลลังก ์ กองกาลังต่างๆ ย่อมยืนหยัดต่อต ้านคนเถือน

่
่ ้ามองในระยะยาว เราชนะคนเถือนแน่
ซึงถ ่ แต่ถ ้ากองกาลังต่างๆ ไม่
ร่วมมือกับเรา ปล่อยให ้เราดาเนิ นการเอง ประชาชนย่อมดูออก
่
และเลือกทีจะสนั บสนุ นเรา ขอเพียงได ้ใจประชาชน เราก็จะมี
กาลังคนเพิมอย่่ างนับไม่ถ ้วน โดยถ ้าเสียดินแดนไป เราก็ไม่ต ้อง
กลัว เพราะต ้องมีสก ่
ั วัน ทีเราจะรบชนะจนได ้”
พูดถึงตรงนี ้ ม่อไป๋ ก็หน ั มองเจ ้าเก ้าอีกครง้ั ก่อนลุกขึนยื

้ น ชีไปที้ ่
้ งกร “ข ้าไม่มเี วลาวุน
เก ้าอีมั ่ วายกับเจ ้ามาก ถ ้าเจ ้าไม่โง่ ก็น่าจะดู
ออกว่า ข ้าได ้เตรียมพร ้อมทีจะเผชิ ่ ญหน้าทุกอย่างแล ้ว เจ ้าของ
้ วนี ใช่
เก ้าอีตั ้ วา่ ต ้องเป็ นเจ ้า สุดท ้ายขอถามอีกครงว่ ้ั า เก ้าอีตั
้ วนี ้
เจ ้าจะนั่งหรือไม่?”
่ ดเจ ้าเก ้าก็ก ้มหน้าลง “ข ้านั่ง!”
ในทีสุ
ได ้ยินดังนี ้ ม่อไป๋ ก็ไม่ถามมากความอีก หันกายไปพยุงพระพันปี

เดินจากไป
่ ่ในห ้อง ไม่มใี ครพูดอะไรอีก

ผู ้ทีอยู
่ ้าเก ้า ทุกคนเข ้าใจแล ้วว่า ครงนี

ทุกคนค่อยๆ พุ่งเป้ าสายตามาทีเจ ้ั ้
้ั อน
ไม่เหมือนครงก่
ครงก่้ั อนอย่างน้อยเจ ้าเก ้ายังร ักษาภาพลักษณ์ไว ้ได ้ แต่ครงนี

้ั เจ
้ ้า
เก ้าไม่เหลืออะไรเลย
ิ่
ผ่านไปพักใหญ่ หูชงเหยี
ยนก็ประสานมือให ้เจ ้าเก ้า แล ้วหันกาย
เดินจากไป
ิ่
เต๋ออ๋องมองตามหลังหูชงเหยี
ยนไป เงียบไปสักพัก สุดทา้ ยก็หน
ั
กาย เดินออกจากห ้องทรงพระอักษร
้
ทังสองล ้วนไม่พูดอะไร เจ ้าเก ้าจึงได ้แต่มองตามไป โดยมิได ้ทัด
ทาน หรือลงโทษทีทั ่ งสองเสี
้ ยมารยาท
่ ยื
มีเพียงจางปังลีที ่ นอยู่ในห ้อง มิได ้จากไป เจ ้าเก ้าจึงจ ้องมองเขา
พลางถามด ้วยเสียงแหบแห ้ง “เจ ้ายังอยู่ทาไม? อยู่หวั เราะเยาะข ้า
รึ?”
่ กเข่า โขกศีรษะ แล ้วพูดเสียงต่า “ฝ่ าบาท กระหม่อมมิได ้

จางปังลีคุ
คิดเช่นนี ”้
“ฮ่าๆๆ...” เจ ้าเก ้าพลันหัวเราะออกมาไม่หยุด
เสียงหัวเราะอันแหบแหง้ เสียดแก ้วหูยงิ่ เขาหัวเราะจนนาตาไหล ้

เนิ่ นนานค่อยหยุดลง ลุกขึนยื ้ น เดินเข ้าไปถีบจางปังลีจนล่ ้มกลิง้
๋ั
“เพราะเจ ้าฆ่าฉวีกวชาง เพราะเจ ้าตัดความหวังสุดท ้ายของข ้า ที่
ข ้าต ้องตกต่าถึงเพียงนี ้ ไม่ใช่ฝีมือเจ ้าหรอกรึ? หมิงอ๋องพูดไว ้ไม่มี
ผิด จางปังลี่ เจ ้ามันขุนนางเลว หมิงอ๋องต ้องเสียใจในภายหลังแน่
เสียใจทีวั่ นนี ช่
้ วยเจ ้าไว ้จากกระบีข
่ ้า เพราะไม่ช ้าก็เร็ว ราชสานัก
ต ้องล่มสลายด ้วยนามื ้ อของเจ ้า”
ว่าแล ้วเจ ้าเก ้าก็สะบัดแขนเสือ้ ก ้าวยาวๆ ออกไป

้ ้ว ก็สา่ ยศีรษะไปมา ทอดถอนใจ
“เฮ ้อ!” จอมยุทธ ์เห็นฉากนี แล
ก่อนหายตัวไป
่ นั
เหลือเพียงจางปังลีที ่ ่ งแหมะลงกับพืน้ หลับตาลง พร ้อมนาตาไหล
้
่
ทีอาบสองแก ้ม
ตอนที่ 626 วางกับดัก
ม่อไป๋ นั่งอยู่ด ้านบน อาจิวกั

่ บลูส
่ วินอีนั้ ่ งอยู่ด ้านล่าง ทังสามล
้ ้วนมีสี
หน้าเคร่งเครียด
่ ่ งอยู่ด ้านล่าง พอได ้ข่าวจากในวังว่า หมิงอ๋องทาให ้

สองคนทีนั
สถานการณ์สงบได ้อีกครง้ั ก็ชนชมยิื่ นดี แต่ก็ยงั ตกใจไม่หาย
เช่นกัน
ลูส ้ น
่ วินอีครุ ่ คิดอยู่เนิ่ นนาน จึงว่า “ท่านอ๋องยังตัดสินใจให ้เจ ้าเก ้า
เข ้าพิธบ
ี รมราชาภิเษก?”
ม่อไป๋ เหลือบมองเขา ก่อนพยักหน้า
่
อาจิวขมวดคิ ้
วพลางว่า “อันตรายมาก ถ ้าเจ ้าเก ้าคิดไม่ตกจริงๆ
เล่นงานท่านอ๋องขณะประกอบพิธข ึ้
ี นมา จะทาอย่างไรดี?”
่ อี
“ข ้ามีแผนในใจแล ้ว” ม่อไป๋ ส่ายหน้า ไม่อยากพูดถึงเรืองนี ้ ก จึง
่ั
ถาม “ฉู่ ลวไฉส่ ้ กลั
งหลินติงอวี ่ บมาหรือยัง?”
่ วินอีสั้ นศี
“ยังพ่ะย่ะค่ะ” ลูส ่ รษะ
พอดีกบ ่ั
ั องคร ักษ ์ชุดดาเข ้ามารายงานว่า ฉู่ ลวไฉมาแล ้ว
้
ทังสามจึ ่ า “มาได ้เหมาะเหม็งจริงๆ อย่างกับรู ้ว่า
งสบตากัน อาจิวว่
ท่านอ๋องกลับจวนแล ้ว”
ลูส ้ กหน้า ก่อนถามม่อไป๋ “ท่านอ๋องจะพบหน้าเขา?”

้
“ตอนนี คงต ้องพบแล ้วล่ะ...” ม่อไป๋ กะพริบตาปริบๆ
ลูส ้ บอาจิวขมวดคิ
่ วินอีกั ่ ้
วพร ้อมกัน คล ้ายกาลังคิดอะไรอยู่
่ั
สักพัก ฉู่ ลวไฉกั ้ ก็
บหลินติงอวี ่ เดินเข ้ามาในหอ้ งโถง
้ ยั
หลินติงอวี ่ งคงมีท่าทีระแวดระวัง ทว่าม่อไป๋ ไม่สนใจเขา ได ้แต่มอง
่ั
หน้าฉู่ ลวไฉ ้ ไปพั
แล ้วเรียกให ้คนมาพาหลินติงอวี ่ กผ่อน
“นั่งสิ” ม่อไป๋ ส่งสัญญาณให ้ทุกคนถอยออกไป แล ้วบอกฉู่ ลวไฉ

่ั
่ั
“ขอบพระทัยท่านอ๋อง” ฉู่ ลวไฉยกมื อคารวะแล ้วนั่งลง ไม่อ ้อมค ้อม
่
อีก พูดตามตรง “เมือวานผู ้น้อยติดต่อกับท่านนายพลแล ้ว ท่าน
นายพลเห็นชอบให ้คุณชายสามพักทีนี ่ ่ เพียงวานผู ้น้อยบอกกับ
่
ท่านอ๋อง ให ้ช่วยดูแลเรืองความปลอดภั ย คุณชายสามกับพระ
่ องมารดาเดียวกัน จึงสนิ ทสนมกันแต่เด็ก ถ ้าเกิดอะไร
ชายาเป็ นพีน้
้ บคุณชายสาม ไม่เพียงแต่ท่านนายพล พระชายาเองก็คงยาก
ขึนกั
ร ับไหว”
“ถ ้าอยู่ในจวนหมิงอ๋อง ข ้าย่อมต ้องร ับผิดชอบความปลอดภัยของ

เขา แต่ถ ้าอยู่นอกจวน ข ้าก็ร ับผิดชอบไม่ได”้ ม่อไป๋ ตอบด ้วยท่าที
สบายๆ
่ั
“แน่ นอนพ่ะย่ะค่ะ!” ฉู่ ลวไฉหน้ ่
าเปลียนสี เล็กน้อย หรือนี่ กาลังเตือน
เขาว่า อยู่ในเมืองหลวงไม่ควรนอกลูน ่ อกทาง
่ ต
“เอาล่ะ ข ้ายังมีเรืองที ่ ้องทาอีก ถ ้าไม่มอ
ี ะไรแล ้ว ข ้าก็ไม่สง่ ล่ะ” ม่อ
ไป๋ ยกถ ้วยน้าชาขึนดื้ ม
่
่ั
ฉู่ ลวไฉจึ ่
งรีบว่า “เรืองความร่ ่ ยกันเมือวาน
วมมือทีคุ ่ ไม่ทราบว่า
ท่านอ๋องคิดเห็นอย่างไร?”
้
ม่อไป๋ คิดๆ วางถ ้วยนาชาลง ่ ดถึง
แล ้วว่า “ความร่วมมือ? เมือพู
่ นข ้าก็คด
ความร่วมมือ เมือคื ิ หนักอยู่เหมือนกัน”
่ั
“อ ้อ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องหมายความว่า...” ฉู่ ลวไฉเอะใจ
่
ม่อไป๋ เหลือบมองเขา “เรืองเกี ่
ยวกั ้
บเมืองทังหกในซี
เจียง เรายังต ้อง
คุยกันอีก”
้
“เมืองทังหกในซี ่ั ง้ ทาไมจูๆ่ ก็พูดถึงเรืองนี
เจียง...” ฉู่ ลวไฉอึ ่ อี ้ ก
่ ว่่ า พวกท่านยึดเมืองทังหกในซี
“เรืองที ้ ื นั้น ท่านพูด
เจียงแล ้วไม่คน
้
อะไรกับข ้าบา้ ง? หมู่นีความจาข ้าไม่คอ
่ ยจะดี ท่านพูดให ้ฟังอีกรอบ
ได ้ไหม?” ม่อไป๋ เชิดหน้าพูด
่ั
ฉู่ ลวไฉขมวดคิ ว้ รู ้สึกคลับคล ้ายใจคอไม่ดี แต่ยงั คงพูดซาค
้ าเดิม
่
แบบเมือวานอี ่
ก “ท่านอ๋อง เมือวานข ้าก็บอกแล ้วว่า เราไม่ได ้คิดที่
จะยึดซีเจียง เพียงแต่...”
พอฟังจบ ม่อไป๋ ก็พยักหน้าแล ้วว่า “ถ ้าข ้าฟังไม่ผด

ิ มีสามสาเหตุ
่ าใหพ
สาคัญ ทีท ้ วกท่านไม่ยอมถอนทหาร...
หนึ่ ง เกิดการจลาจลในเมืองทังหก
้ ่
แมค้ นเถือนเป็ ้
นผู ้อยู่เบืองหลั ง
่
แต่เมือพวกท่ ่ จึงมีหน้าทีช่
านมีแนวคิดร่วมมือต่อต ้านคนเถือน ่ วย
ราชสานักปราบจลาจล การส่งทหารเข ้าไปจึงเป็ นเรืองที ่ ถู ่ กต ้อง...
่
สอง ซีเจียงกับหนานเย่ว ์เป็ นเพือนบ ้
้านกัน ถ ้าเมืองทังหกในซี
เจียง
มีปัญหา ก็จะส่งผลโดยตรงต่อหนานเย่ว ์ พวกท่านจึงไม่สามารถนิ่ ง
ดูดาย ดังนั้นไม่วา่ จะส่งทหารเข ้าหรือถอนทหารออก ก็ต ้อง
คานึ งถึงปัญหาความมั่นคงของเมืองทังหก...้
สาม จากสองข ้อดังกล่าว พวกท่านรู ้สึกว่าราชสานักในตอนนี ไม่ ้

สามารถร ักษาความมั่นคงของเมืองทังหกได
้ ้ จึงต ้องคงกาลังทหาร
่ั
ไว ้ชวคราว ่
ตามนโยบายต่อต ้านคนเถือนเพื ่ วนรวมและป้ องกัน
อส่
ตนเองไปในตัว”
พูดถึงตรงนี ้ ม่อไป๋ ค่อยถามเสียงเบา “โดยพืนฐานแล
้ ้วเป็ นเช่นนี ้
หรือไม่?”
่ั
ฉู่ ลวไฉคิ ่ นว่าไม่มห
ดๆ เมือเห็ ี ลุมพรางใดๆ ในคาพูด ก็พยักหน้า
้
“ท่านอ๋องพูดถูก ตอนนี เราก็ ลาบากใจจริงๆ...”
่
ม่อไป๋ ยกมือปราม ตัดบทพูดของเขา “ไม่รบี เมือวานพอมาทบทวน
่ านพูด ข ้าก็เพิงรู
ทีท่ ่ ้ตัวว่า มองข ้ามปัญหาทีส
่ าคัญไปปัญหาหนึ่ ง”
่ าคัญ?” ฉู่ ลวไฉจ

“ปัญหาทีส ่ั ้องมองม่อไป๋ อย่างระมัดระวัง
่
ม่อไป๋ พลันจ ้องหน้าเขาพลางถาม “เรืองของเขาซ่
างชิง ท่านเห็น
เป็ นอย่างไร?”
่ั
ฉู่ ลวไฉตื ่ วขึนทั
นตั ้ นที ก่อนตอบอย่างร ัดกุม “เขาซ่างชิง? ไม่ทราบ
ว่าท่านอ๋องหมายความว่าอะไร?”
่
“เรืองเมื ่ อน ตอนเขาซ่างชิงไปหมิงจูสมคบคิดกับคนเถือนจน
อก่ ่
่
เสือมเสี ่ ยงนั้น ผู ้คนต่างก็รู ้กันทัว่ และแมเ้ หมยชิงเฟิ ง
ยชือเสี
เสียชีวต
ิ ไปแล ้ว แต่ข ้าก็มส
ี ท ์ ยว่า คนของเขาซ่างชิงกลุม
ิ ธิสงสั ่ นี ้
่
สมคบคิดกับคนเถือนถึ ้
งขันไหนแล ่
้ว ซึงในพั
นธมิตรเขาซ่างชิงต ้อง
่
มีคนจานวนไม่นอ้ ยทีลอบติ ่
ดต่อกับคนเถือนแฝงตั วอยู่ ข ้าก็เหมือน
ทัพใต ้ท่าน เกลียดช ังและเจ็บปวดกับคนขายชาติเหล่านี ยิ ้ ง”
่
พอฟังถึงตรงนี ้ สีหน้าฉู่ ลวไฉก็

่ั ่
เริมเปลี
ยน่ เพราะรู ้แล ้วว่าหมิงอ๋อง
ต ้องการพูดอะไร
่
และแล ้ว ก็ได ้ยินหมิงอ๋องค่อยๆ พูด “เฉกเช่นทีพวกท่ านกังวลใจ
กับซีเจียง ข ้าก็กงั วลใจกับพันธมิตรเขาซ่างชิง คนเหล่านี ก็ ้ เหมือน
กลุม ่ อการจลาจลในเมืองทังหก
่ คนทีก่ ้ สามารถก่อความวุน ่ วายใน
เวลาสาคัญทีส่ ่ งผลต่อสถานการณ์โดยรวม จนกระทบต่อความ
่
ร่วมมือต่อต ้านคนเถือนได ้ทุกขณะ ซึงข ่ ้าห่วงว่าความสัมพันธ ์ของ
พวกเขากับคนเถือนน่ ่ ่
าจะหยังรากลึ กพอควร และในฐานะผู ้นา
สานักเต๋า ก็ห่วงว่า ความสัมพันธ ์ทีซ ่ ับซ ้อนขณะคนเหล่านี แฝงตั
้ ว
อยู่ในสานักเต๋ามานานหลายปี อาจส่งผลกระทบต่อสานักเต๋า
้
ทังหมด”
้ ยงม่อไป๋ ก็หนักแน่ นขึน้ “ก็เหมือนทีท่

แล ้วนาเสี ่ านขอให ้ข ้าเข ้าใจ
ในความกังวลใจของพวกท่านทีมี ่ ตอ
่ ซีเจียง ข ้าก็หวังว่าพวกท่านจะ
สามารถเข ้าใจในความกังวลใจของข ้าทีมี ่ ตอ่ สานักเต๋าเช่นกัน ทัพ
ใต ้มอบพันธมิตรเขาซ่างชิงใหข ้ ้ากากับดูแลเถิด”
่ั
คาพูดของม่อไป๋ ทาให ้ฉู่ ลวไฉมี
สห ึ้
ี น้าไม่สู ้ดีขนมา
่
หัวสมองของเขาทางานอย่างรวดเร็ว แต่กลับไม่พบเหตุผลทีจะ
นามาโต ้แย ้ง
่
เขาไม่ใช่คนโง่ การสนทนาระหว่างเขากับหมิงอ๋อง มิใช่เรืองของ
่
คนสองคน แต่สามารถหารือกันจริงๆ ในทีประชุ ม
่
โดยหมิงอ๋องสามารถหยิบยืมเหตุผลทีพวกเขาเข ้าควบคุมซีเจียง
่ น และใช ้เหตุผลเดียวกันนี ้ บีบให ้ทัพใต ้
มาประกาศให ้รู ้โดยทัวกั
มอบเขาซ่างชิงให ้ ถึงตอนนั้นทัพใต ้ก็จะกลายเป็ นผู ้ถูกกระทา
่ ับปาก แต่ถ ้าไม่ร ับปากก็เท่ากับขัดแย ้งใน

จึงเป็ นไปไม่ได ้ทีจะร
ตัวเอง
่ ควรระมั
“ท่านอ๋อง เรืองนี ้ ดระวังจริงๆ แต่วางใจเถิด ทัพใต ้เราต ้อง
ทาการป้ องกันอย่างเข ้มงวดแน่ นอน ร ับรองว่าเขาซ่างชิงจะไม่กอ ่
้ นอันขาด” ฉู่ ลวไฉเสี
ปัญหาขึนเป็ ่ั ้ ดเหงือก็
ยงแหบไปบา้ ง ซาเม็ ่ ผุด
้
ขึนบนหน้ าผาก
้
ถ ้าคาพูดนี สามารถล ่ั
้มเลิกความคิดของม่อไป๋ จริง ฉู่ ลวไฉก็ ไม่ต ้อง
่
เหงือตกแล ้ว
และนี่ ก็คอ ่
ื การยืนหน้ ้
าทังหมดให ้หมิงอ๋องตบ ได ้ยินหมิงอ๋องพูด
เสียงเบา “ราชสานักก็บอกว่าพวกเขาสามารถควบคุมซีเจียงได ้
อานาจของทัพใต ้ท่านถ ้าเทียบกับราชสานักแล ้ว ยังห่างไกลกัน
่ าราชสานักสามารถควบคุมซีเจียง
มาก แต่พวกท่านก็ยงั ไม่เชือว่
ถ ้าพูดถึงการดูแลกากับสานักเต๋าแล ้ว พวกท่านย่อมเทียบข ้าใน
ฐานะผู ้นาสานักเต๋าไม่ได ้ หรือท่านว่าอย่างไร?”
่ั
ฉู่ ลวไฉก ้มหน้า ตอบไม่ได ้อยู่นาน เขาพยายามขบคิด แต่ก็ไม่
สามารถหาเหตุผลมาโต ้แย ้งแต่อย่างใด นาทีนี ้ เขาสานึ กแล ้วว่า
ี่
เหตุผลในการเข ้ายึดครองซีเจียง เต็มไปด ้วยช่องโหว่ แต่ทพวกเขา
ต ้องอ ้างเหตุผลเช่นนี ้ ก็เพราะต ้องการร ับมือราชสานัก แต่มน ั ก็ทา
ให ้พวกเขาติดกับดัก ทีหนี ่ ไม่พน้ ไปด ้วย
่ั
ร่างของฉู่ ลวไฉชุ
ม ่ เขานั่งไม่ตด
่ ไปด ้วยเหงือ ิ แล ้ว ต ้องรีบติดต่อกับ
ท่านนายพล ให ้วางแผนร ับมือจวนหมิงอ๋องด่วน
่ ผู
“ท่านอ๋อง เรืองนี ้ ้น้อยตัดสินใจเองไม่ได ้ ต ้องรายงานท่านนายพล
่ั
ก่อน!” ฉู่ ลวไฉไม่ คด ้ นขอตัวทันที
ิ ลากยาวอีก ลุกขึนยื
้ อยประกาศขอให ้ทัพใต ้ส่งมอบเขาซ่างชิง

“ไม่รบี ๆ ข ้ากะว่า พรุง่ นี ค่
ให ้ พวกท่านกลับไปค่อยๆ หารือกันก่อนก็ได ้ ข ้าไม่รบี ” ม่อไป๋
หัวเราะ ว่าแล ้วยกถ ้วยนาชาขึ ้ ้ ม
นดื ่
่ั
ไฉนฉู่ ลวไฉจะฟั งไม่ออกว่า หมิงอ๋องกาลังบังคับขูเ่ ข็ญพวกเขาอยู่
จึงสูดหายใจเข ้าลึกๆ ก่อนนั่งลง ก ้มหน้าครุน
่ คิดสักพัก พลันว่า
“พูดตามตรง ถ ้าเขาซ่างชิงก่อความวุน ้
่ วายขึนมาจริ งๆ ทัพใต ้เราก็
ไม่กลัว”
“อ ้อ...ไหนท่านลองพูดมาสิวา่ จะร ับมืออย่างไร?” ม่อไป๋ พยักหน้า
้
“เราต ้องคอยจับตาดูเมืองทังหกอยู ่แล ้ว ถ ้าพูดถึงสถานการณ์
โดยรวมของทัพใต ้ แม้ปล่อยเขาซ่างชิงไป เราก็ต ้องยืนหยัดต่อ ถ ้า
ท่านอ๋องต ้องการให ้เราส่งมอบเขาซ่างชิง เราก็ไม่มท ี างเลือก ต ้อง
่ านอ๋องขอ เพียงแต่พน
ร ับปากตามทีท่ ั ธมิตรเขาซ่างชิงผ่านความ
ผันผวนมาหลายครง้ั ตอนนี เหลื ้ อก็แต่ชอื่ และมีศษ ิ ย ์อยู่เพียงไม่ก ี่
่ั
คน” ฉู่ ลวไฉพู ดเสียงขรึม
“เข ้าใจ พูดง่ายๆ ก็คอ ี่
ื ท่านจะเลือกพวกปลายแถวไม่กคนให ้ แล ้ว
ประกาศว่า นี่ ก็คอ ่ ออยู่ทงหมดของพั
ื ศิษย ์ทีเหลื ้ั นธมิตรเขาซ่างชิง
ถูกไหม?” ม่อไป๋ หัวเราะ
่ั
ทว่าไม่รอให ้ฉู่ ลวไฉตอบ ้ นที “ท่านฉู่ ท่านคิด
ม่อไป๋ ก็เก็บรอยยิมทั
จริงๆ หรือว่า มีเพียงทัพใต ้พวกท่านเท่านั้นทีฉลาด
่ ่
ส่วนคนอืนโง่
กันไปหมด?”
้ พอเห็นท่าทางม่อไป๋ ฉู่ ลวไฉก็

“เหตุใดท่านอ๋องถึงพูดเช่นนี ?” ่ั คด
ิ
้
ว่าม่อไป๋ โกรธ จึงตังสติ
แต่นึกไม่ถงึ ว่า ม่อไป๋ กลับพยักหน้าแล ้วว่า “เมือทั่ พใต ้พวกท่าน

สามารถคิดหาวิธท ้
ี าให ้ทังหกเมืองก่อความวุน ่
่ วาย โดยทีราชส านัก
้
ไม่กล ้าร ับรองว่าทังหกเมื องจะไม่เกิดปัญหาขึนอี ้ ก หรือข ้าจะโง่ไป
กว่าพวกท่าน คิดไม่ได?้ ถึงตอนนั้น ข ้าก็จด ั การเก็บพันธมิตรเขา
ซ่างชิงตามรายชือที ่ มี่ อยู่ ท่านก็เพียงปล่อยข่าวนิ ดหน่ อยหรือไม่ก็
ปิ ดข่าวไป แต่เคยคิดบา้ งไหมว่า ไม่วา่ ท่านจะปล่อยข่าวนิ ดหน่ อย
่
หรือปิ ดข่าวไป พวกท่านก็ยงั ต ้องใช ้คนทีหายไปเหล่ านั้นอยู่...
่
ถ ้าเป็ นคนอืนเกรงว่
าอาจรู ้ไม่เท่าทันพวกท่าน แต่ข ้าก็ด ้วยหรือ?
่
เช่นเดียวกันกับคุณชายสามบ ้านท่าน ทีเวลาออกจากบ ้าน ต ้องมี
่ ้คนคอยจับตาดู
ปรมาจารย ์คุ ้มกันข ้างกาย ส่วนข ้าก็สามารถสังให
ปรมาจารย ์เหล่านั้น พอใครเผลอเปิ ดเผยสถานะทีแท ่ ้จริง ข ้าก็จะลง
่
มือตัดศีรษะมัน แล ้วส่งให ้พวกท่านดู ซึงพวกท่ านไม่เพียงต ้องกัด
ฟันกลืนเลือด ยังต ้องตบหน้าตนเองเพือให ่ ้คาตอบข ้าอีก”
พูดถึงตรงนี ้ ม่อไป๋ ก็จ ้องมองใบหน้าทีซี ่ ดเผือดลงของฉู่ ลวไฉ ่ั ส่าย

หน้า แล ้วว่า “จริงใจหน่ อย แพ้แล ้วก็ต ้องก ้มหัวยอมร ับ อย่ามัวแต่
คิดซอกแซกไปในทางชวร ่ ั ้าย อย่าทาให ้ตนเองต ้องขายหน้าจน
นาทีสด ่ ดไม่ได ้อีก คุ ้มหรือ แน่ นอน ท่าน
ุ ท ้าย แล ้วยังต ้องทุกข ์ทีพู
สามารถบอกให ้พวกเขาทาลายโฉมหน้า จนผู ้คนแยกแยะไม่ออก
ว่าเป็ นใคร เพียงแต่คนจากสานักเต๋าทีสู ่ งส่งเหล่านี ้ จะพร ้อมยอม
่
พลีเพือพวกท่ านทีจู่ ๆ่ ก็บอกว่าไม่ใช ้พวกเขาหรือ เช่นนี ้ ข ้าก็ชว่ ย
อะไรไม่ได ้จริงๆ”
่ ด ฉู่ ลวไฉก็
ในทีสุ ่ั มท
ี ่าทีออ
่ นลง “ท่านอ๋อง ท่านอยากพูดอะไรก็พูด
มาตามตรงเถิด”
“จริงๆ แล ้วข ้าไม่มอี ะไรจะพูดหรอก เพียงแต่บางทีเห็นวิธก ่

ี ารทีพวก
ท่านเล่นกันแล ้ว ก็รู ้สึกว่าเหมือนเด็กจริงๆ อย่างทีท่ ่ านบอกว่าใน
หกเมืองนั้นมีสายลับของคนเถือนแฝงตั ่ ่ านอ ้างเหตุผล
วอยู่ เมือท่
้ ้ หรือข ้าจะอ ้างบา้ งไม่ได ้? ข ้ายังสามารถส่งคนจากสานัก
เช่นนี ได
้
เต๋าทังหมดไปยั ้
งเมืองทังหก และพอเห็นแม่ทพ ั ของพวกท่านก็ฆ่า
ทันที แล ้วก็ชศู รี ษะของพวกเขาขึน้ บอกว่าเป็ นสายลับของคน
่ ท่านต ้องการหลักฐาน? ขอโทษด ้วย ไม่มจี ริงๆ ก็เหมือนกับ
เถือน
ตอนทหารจากราชสานักบอกให ้พวกท่านถอนทหาร พวกท่าน
บอกว่าในกองทัพของราชสานักมีสายลับคนเถือนอยู ่ ่ ถอนทหาร
่
ไม่ได ้มิใช่หรือ? เมือพวกท่ านสามารถปั้นนาเป็
้ นตัว หรือผู ้อืนไม่
่
สามารถ?”
่ั
คาพูดของม่อไป๋ ทาให ้ฉู่ ลวไฉรู ้สึกขนพองสยองเกล ้า
แต่ยงั ไม่จบ ม่อไป๋ พูดต่อ “พูดได ้อีกว่า พวกท่านบอกว่าซีเจียงกับ

่
หนานเย่ว ์เป็ นเพือนบ ้านกัน พวกท่านไม่สนใจไม่ได ้ ดีเลย ข ้าก็พูด
ได ้ว่าหนานเย่ว ์กับราชสานักเป็ นเพือนบ ่ ้านกัน ข ้าสงสัยว่าทัพใต ้ก็
่
คือกองกาลังทีคนเถื ่
อนบ่ มเพาะให ้มาก่อความวุน ่ วายในต ้าเซีย่
่
และเพือให ้การต่อต ้านคนเถือนด ่ าเนิ นไปอย่างราบรืน ่ จาเป็ นต ้อง
กาจัดสุนัขร ับใช ้อย่างทัพใต ้ก่อน ราชสานักจึงต ้องยกทัพลงใต ้
้
ล ้างบางทัพใต ้ให ้สินซาก ท่านบอกข ้าหน่ อย ถึงตอนนั้นพวกท่าน
่
จะแอบไปร ้องไห ้ทีไหน ่
ยังจะชูประเด็นต่อต ้านคนเถือนเพื ่ บให ้
อบี
ราชสานักหยุดปราบปรามพวกท่านได ้อีกหรือ?”
่ั ่ งไม่ตด
“ท่านอ๋อง!” ฉู่ ลวไฉนั ิ แล ้วจริงๆ ลุกพรวดขึน้ ผลุนผลันพูด
“หรือท่านไม่ห่วงสถานการณ์โดยรวมแล ้วจริงๆ? ขืนยังเล่นแบบ
เด็กๆ เช่นนี ้ ถ ้าเกิดสงครามภายในขึนจริ
้ งๆ ต ้องเสียท่าให ้คนเถือน
่
แน่ ”
“เล่นแบบเด็กๆ ท่านก็รู ้ด ้วยหรือว่านี่ คือการเล่นแบบเด็กๆ? แต่พวก

ท่านก็ยงั ใช ้วิธก ้ ่ แถมยังพึงพอใจมากด ้วย ข ้าไม่
ี ารแบบเด็กๆ นี อยู
สนใจพวกท่านยังพอว่า แต่พวกท่านถึงกับมาโอ ้อวดต่อหน้าข ้านี่
สิ” ม่อไป๋ พูดด ้วยท่าทีสบายๆ “ข ้าไม่เข ้าใจจริงๆ ว่า ทัพใต ้มีดอ
ี ะไร
หนักหนา ถึงได ้กล ้าส่งท่านมาข่มขูข ่ ้าอย่างอุกอาจ ให ้ข ้ามอบ
กาลังคนของสานักเต๋าในมือให ้ เพือขอให่ ้พวกท่านใช ้จวนหมิง
่ อ”
อ๋องเป็ นเครืองมื
พูดถึงตรงนี ้ ม่อไป๋ ก็สง่ สายตาชวร

่ ั ้ายให ้ฉู่ ลวไฉ
่ั “หรือพอจักรพรรดิ
องค ์ก่อนจากไป ภูเขาไร ้พยัคฆ ์ วานรอย่างหลินหัวเหย ้าคิดวางตน
เป็ นใหญ่ พองตัวจนเป็ นอึงอ่ ่ างพองลมไปแล ้ว?”
่ั
ฉู่ ลวไฉถู กบารมีม่อไป๋ ข่มจนสะดุ ้งโหยง โดยเฉพาะคาพูดข ้างต ้น
การาบเขาจนไม่กล ้าโต ้ตอบใดๆ
่ั
ในห ้องจึงเงียบกริบ ฉู่ ลวไฉสู ดหายใจเข ้าลึกๆ หลายครง้ั จึงสงบสติ
อารมณ์ลง
่ ม่
ความจริงแล ้วเขาชดั เจนดี สิงที ่ อไป๋ พูดเมือครู
่ ท่ ว่ี่ า ราชสานักจะ
ยกทัพบุกตระกูลหลินอะไรทานองนี ้ ไม่มท ี างเกิดขึนได ้ ้ นี่ ไม่ใช่
่
ปัญหาเรืองเหตุ ผลอะไร เอาเข ้าจริงก็คอ ื ราชสานักไม่มก ี าลังมาก
พอ
อาศัยความสัมพันธ ์ของม่อไป๋ กับราชสานักในตอนนี ้ ราชสานักไม่

ฟังคาแนะนาของม่อไป๋ แน่
แต่สานักเต๋านี่ สิ อยู่ในมือม่อไป๋ จริง และเขาสังคนให

่ ้ไปฆ่าคนใน
้
เมืองทังหกได ่ ฉู
้จริง เรืองนี ้ ่ ลวไฉไม่
่ั กล ้าร ับรอง แต่ใครเล่าจะกล ้า
่
เดิมพันความบา้ บินของคนอย่ างหมิงอ๋อง
่ ่ ลวไฉท
เมือฉู ่ั าใจให ้สงบแล ้วคิด ก็ตระหนักถึงปัญหาหนึ่ ง ถ ้าม่อไป๋
้ งๆ ก็ไม่จาเป็ นต ้องมาพูดกับเขาซึงๆ
คิดทาเช่นนี จริ ่ หน้า แต่เมือพู
่ ด
ออกมาแล ้ว ย่อมต ้องมีจดุ ประสงค ์
ถ ้าพูดถึงปัญหาของเมืองทังหก ้ ้ ทีหมิ
ทังๆ ่ งอ๋องมีวธิ ท ี่ าให ้เขา
ี จะท
ซ่างชิงกับทัพใต ้ผิดใจกัน แต่กลับไม่ดาเนิ นการอะไร นี่ น่ าจะ
่
เกียวกั บความสัมพันธ ์ของเขากับราชสานัก เช่นนี ้ ทีหมิ่ งอ๋องพูด
้
มาทังหมด ่
สุดท ้ายก็เป็ นเรืองของความร่ ่
วมมือทีเขาเป็ นคนเสนอ
้ อวาน
ขึนเมื ่
่
“ท่านอ๋องไม่พอใจเงือนไขของนายพลทั ้
งหลายหรื ่ั
อ?” ฉู่ ลวไฉถาม
ี ก็เชิญกลับไปได ้” ม่อไป๋ ยกถ ้วยน้าชาขึน้

“ถ ้าเจ ้ายังอ ้อมโลกอยู่อก
่
ดืม
่ั
ฉู่ ลวไฉจึ ่ เราสามารถเจรจากั
งรีบว่า “เรืองนี ้ นได ้ ท่านอ๋องไม่
่
จาเป็ นต ้องสนใจเงือนไขใดๆ เรามาร่วมมือกันอย่างเสมอภาค”
ม่อไป๋ หัวเราะ วางถ ้วยน้าชาลง แล ้วค่อยๆ ว่า “รายละเอียดของ

ความร่วมมือ ต ้องแก ้ไขหน่ อย”
่ั
“หือ?” ฉู่ ลวไฉระวั ้
งขึนมาอี
ก
๋ั
“ฉวีกวชาง!” ่ั
ม่อไป๋ หลุบตาลง ก่อนมองฉู่ ลวไฉ “ข ้าต ้องการชีวต
ิ
เขา”
่ั
“อะไรนะ?” ฉู่ ลวไฉตื ่
นตระหนก
“วางใจ พวกท่านไม่ต ้องลงมือ เพียงช่วยล่อให ้เขาออกมาก็พอ”

ี่
ม่อไป๋ พูดอย่างไม่ยหระ
ตอนที่ 627 สายธนู ทีขึ
่ งตึง
่
“เรืองเป็ ้
นเช่นนี ขอร ่
ับ!” เรืองใหญ่ ขนาดนี ้ เขาไหนเลยจะกล ้า
ตัดสินใจ พอกลับมาก็รบี รายงานเรืองที ่ เกิ
่ ดขึนในจวนหมิ
้ งอ๋องให ้
หลินหัวเหย ้าฟัง
่
เห็นช ัดว่าหลินเหย ้ามิได ้เตรียมใจมาก่อน พอร ับรู ้เรืองราวทั ้
งหมด
ก็เงียบอยู่เนิ่ นนาน ค่อยพูดเสียงต่า “ตังแต่
้ เราเริมด
่ าเนิ นการกับ
้
เมืองทังหก ก็พยายามป้ องกันไม่ให ้เขาเข ้าแทรกแซงมาตลอด คิด
ไม่ถงึ ว่า สุดท ้ายก็เข ้าทางเขาจนได ้ ต ้องยอมร ับว่า วิธห
ี นามยอก
เอาหนามบ่งของเขานั้น เล่นได ้ไม่เลวจริงๆ”
่ั
ฉู่ ลวไฉได ่
้ยินก็รู ้สึกขมขืนใจ ่ ตี
เรืองนี ้ แสกหน้าเข ้ามากะทันหัน จน
ร ับมือไม่ทน
ั จริงๆ
้ เริมด
ตังแต่ ่ าเนิ นการกับเมืองทังหก
้ ่ ถอน
จวบจนมาถึงข ้ออ ้างทีไม่
ทหารออก เป็ นไปตามคาแนะนาของเขา แต่กลับถูกหมิงอ๋องพบ
ช่องโหว่และจับจุดอ่อนจนได ้ เขาจึงต ้องร ับผิดชอบ
่ เป็
“ท่านนายพล เรืองนี ้ นเพราะผู ้น้อยไม่รอบคอบ พอกลับไป
ผูน้ ่ั
้ อยขอร ับโทษ” ฉู่ ลวไฉเสนอตั ว
ี่ กขึนสายแล
“ถึงพบช่องโหว่แต่แรก เราก็ยงั คงเป็ นลูกธนู ทถู ้ ้ว ต ้อง
่ ยบกับเมืองทังหกซึ
ยิงออกอยู่ดี เมือเที ้ ่ นจุดยุทธศาสตร ์ของเรา
งเป็
อย่าว่าแต่เขาซ่างชิงเลย ต่อใหต้ ้องจ่ายค่าตอบแทนมากกว่านี ้ ก็
้ ยงหนักแน่ น กลับไม่รู ้สึกผิดหวัง
คุ ้มค่า” หลินหัวเหย ้าพูดด ้วยนาเสี
มากมาย
่ั
ฉู่ ลวไฉได ่ งฉู่ ลวไฉก็
้ยิน ก็โล่งอก อันทีจริ ่ั ิ เช่นนี ้ แต่ไม่ได ้พูด
คด
ออกมา
่ ดี
พอท่านนายพลคิดได ้ ย่อมเป็ นเรืองที ่ จนไม่รู ้จะดีอย่างไรแล ้ว
แต่เขาก็ยงั ขอร ับโทษอยู่ “ถ ้าว่ากันตามยุทธศาสตร ์การรบ เขาซ่าง

้
ชิงย่อมเทียบไม่ได ้กับเมืองทังหก ่
แต่ในเวลาทีสงครามก าลังจะเปิ ด
ฉากในเร็วๆ นี ้ ถ ้าเขาซ่างชิงมีปัญหา จะมีผลต่อขวัญกาลังใจของ
ทัพใต ้เราเป็ นอย่างยิง่ ซึงข
่ ้าน้อยยังต ้องร ับผิดชอบอยู่”
่
“เอาเถิดๆ เรืองพวกนี ้ ้าไม่ต ้องคิดมาก ข ้าเป็ นคนตัดสินใจเอง
เจ
ใครมีปัญหาอะไร ให ้มาหาข ้า” เห็นช ัดว่าหลินหัวเหย ้าฟังเสียงใน
่ั
หัวของฉู่ ลวไฉออก
่
เมือหลิ นหัวเหย ้าพูดเช่นนี ้ ฉู่ ลวไฉก็
่ั นับว่าวางใจลงได ้จริงๆ ต่อให ้
่ ถู
เรืองนี ้ กแฉ ก็ไม่ต ้องห่วงว่าจะมีใครเค ้นให ้เขาแสดงความ
ร ับผิดชอบต่อหน้าท่านนายพลอีก
่ั
ใช่วา่ ฉู่ ลวไฉคิ ดมาก แต่ภายในทัพใต ้ก็มคี วามซ ับซ ้อนเช่นกัน
โดยแมแ้ ต่เขา ก็ยงั มีโอกาสทีจะล่ ่ วงเกินใครเข ้าโดยไม่รู ้ตัว และเมือ
่
เกิดเหตุสด ่ ับรองได ้ว่าจะไม่มใี ครฉวยโอกาสเล่น
ุ วิสยั ก็ยากทีจะร
งานเขาเพือส ่ าแดงบารมี
้ งส
“ตอนนี สิ ่ าคัญสุดก็คอ ่ ้ โดยไม่ควรให ้ห
ื คิดแผนการร ับมือเรืองนี
มิงอ๋องจูงจมูกอยู่ถา่ ยเดียว” เสียงของหลินหัวเหย ้าดังมา
่ั
ฉู่ ลวไฉเงี
ยบไปสักพัก จึงว่า “ตามความคิดของผู ้น้อย เรืองนี ่ แม
้ ้
ร ับมือยาก แต่ดท ี่ งอ๋องไม่มเี จตนาขัดแยง้ กับเราในทันที
ี หมิ
่ บี
จุดประสงค ์ของเขาคือใช ้เรืองนี ้ บเรา ใช ้เราเป็ นเครืองมื
่ อ”
่ ่ปลายสายเห็นด ้วย ก่อนพูดด ้วยน้าเสียง
“อืม” หลินหัวเหย ้าทีอยู
่ บเราไว ้แล ้ว ตอนนี เป็
เคร่งเครียด “เขากะเกณฑ ์เวลาทีจะบี ้ นช่วงหัว
้ วต่อทีเรากั
เลียวหั ่ บราชสานักเจรจากัน ถ ้าเขาอยู่ฝ่ ังเดียวกับราช
สานัก ช่วยราชสานักจัดการเรา เราก็ทาอะไรไม่ได ้แม้แต่ยด ื เวลา
ออกไปด ้วยซา้ แล ้วยังต ้องกลายเป็ นผู ้ถูกกระทาอีก”
“ขอร ับ จุดประสงค ์ของหมิงอ๋องอยู่ตรงนี ้ เขากาจุดอ่อนของเราไว ้

่
เพือใช ่ นประโยชน์กบั ราชสานักมาก ถ ้าเขาเลือก
้งานเรา ซึงเป็
ร่วมมือกับราชสานัก จักรพรรดิองค ์ใหม่ก็ทาอะไรเขาไม่ได ้ เขา
กาลังบอกให ้เรารู ้ว่า ตอนนี อ้ านาจของผู ้กระทาอยู่ในมือเขา เขาไม่
จาเป็ นต ้องขอให ้เราช่วยปกป้ อง แต่เราต ้องช่วยเขาทางาน” ฉู่ ลว่ ั
ไฉพยักหน้า
๋ั
แล ้วค่อยๆ พูดต่อ “เขาบีบให ้เราช่วยเขาฆ่าฉวีกวชางด ้วยท่าทีที่
้ น้ ถ ้าเราไม่ร ับปาก
แข็งกร ้าว โดยไม่ให ้โอกาสเราต่อรองใดๆ ทังสิ
เขาก็ล ้มโต๊ะ”
่ั
พอปลายสายไม่สง่ เสียง ฉู่ ลวไฉก็ พอจะเดาได ้ว่าหลินหัวเหย ้ากาลัง
้
ข่มกลันความโกรธอยู ่
้ ยงทีเย็
สักพัก นาเสี ่ นลงของหลินหัวเหย ้าก็ดงั มา “เมือเขาจั
่ บ
จุดอ่อนของเราได ้ ก็เลือกร่วมมือกับราชสานักได ้นี่ ทาไมต ้องมา
๋ั
เลือกร่วมมือกับเรา แล ้วยังจะฆ่าฉวีกวชางในตอนนี ้ ก เรืองนี
อี ่ ข ้ ้า
รู ้สึกแปลกๆ อยู่”
่ ผู
“เรืองนี ้ ้น้อยเห็นว่ามีเหตุผลบางประการ” ฉู่ ลวไฉตอบ
่ั
“ว่ามา!” หลินหัวเหย ้าอยากรู ้
่
“หลังเกิดการเปลียนแปลงในวั ง ความขัดแยง้ ของหมิงอ๋องกับ
จักรพรรดิองค ์ใหม่ก็ระเบิดออก การตายของหลันไท่เฟย บ่งชีว่้ าทัง้
สองไม่มที างสมานฉันท ์กันได ้แน่ ถ ้าหมิงอ๋องเลือกร่วมมือกับราช
สานักจัดการเรา อย่างมากก็อยู่อย่างสงบได ้ระยะหนึ่ ง แต่ตามนิ สยั
่ ้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี ้ เขาจะไม่
ของเขาแล ้ว เมือต
่ ใช่เรืองแปลก…
อดทน แต่จะเลือกจูโ่ จมก่อน ซึงไม่ ่
ในบรรดาขุนนางผู ้ช่วยราชกิจทังสี ้ ่ ฉวีกวชางสนิ

๋ั ทกับจักรพรรดิ
ี่ ด เขาเป็ นบิดาของหลันไท่เฟย ย่อมต ้องยืนอยู่ข ้าง
องค ์ใหม่ทสุ
จักรพรรดิองค ์ใหม่ ช่วยคิดวิธจี ด
ั การหมิงอ๋อง และการทีหมิ ่ งอ๋อง
๋ั
ต ้องการกาจัดฉวีกวชางก่ อนพิธบ ี รมราชาภิเษกทีก่ าลังจะมีขน
ึ ้ ก็
่
เท่ากับตัดแขนจักรพรรดิองค ์ใหม่ ซึงจะเป็ ่ บ
นประโยชน์อย่างยิงกั
สถานการณ์ในวันข ้างหน้าของหมิงอ๋อง”
พูดถึงตรงนี ้ ฉู่ ลวไฉก็

่ั ิ้
ยมขมขื ่
นพลางว่า “ทีส่ าคัญคือ เราเข ้าไป
เสนอความร่วมมือกับหมิงอ๋องถึงที่ แล ้วเขาจับจุดได ้ จึงฉวยโอกาส
๋ั
ใช ้ให ้เราไปฆ่าฉวีกวชาง ให ้จักรพรรดิองค ์ใหม่คดิ ว่าเรากับเขาเป็ น
พวกเดียวกัน จะได ้ไม่กล ้าบุ่มบ่ามทาอะไรเขา ดูไปแล ้วเขาจงใจให ้
คุณชายสามพักอยู่ในจวนหมิงอ๋อง จงใจให ้คนในวังเข ้าใจว่าเรา
กับเขาญาติดต ี ่อกัน”
้ ถู
“เจ ้ามิได ้บอกว่าติงอวี ่ กพระชายารงตั
้ั วไว ้หรอกหรือ?” หลินหัว
เหย ้าถามเสียงขรึม
่
“เมือวานคุ ณชายสามถูกคุณหนู รงตั ้ั วไว ้จริงๆ และดูจากสีหน้า
คุณหนู แล ้ว มิได ้เสแสร ้งแต่อย่างใด ข ้าจึงไม่ได ้คิดอะไร แต่วน ้
ั นี มา
คิดๆ ดู ก็รู ้สึกว่าคุณหนู เป็ นห่วงความปลอดภัยของคุณชายสาม
จริง จึงอยากใหอ้ ยู่ในจวน แต่นี่ไม่ได ้หมายความว่าหมิงอ๋องจะไม่มี
่
ส่วนเกียวข ่ อ” ฉู่ ลวไฉตอบ
้อง เกรงว่าคุณหนู อาจถูกใช ้เป็ นเครืองมื ่ั
“เฮอะ ไอ ้นี่ หน้าไม่อาย เมือก่
่ อนทาเป็ นด่าว่าเรา แต่ตอนนี ตั
้ วเอง
่
ทาเรืองอะไรดี ๆ บ ้างล่ะ” หลินหัวเหย ้าแค่นเสียงเย็นชาปนเย ้ยหยัน
ออกมา
่ หลิ
เรืองที ่ นหัวเหย ้าทอดทิงคนในบ
้ ้าน หนี เอาตัวรอดนั้น ยังเป็ นที่
่
วิพากษ ์วิจารณ์ของผูค้ นอยู่ ซึงเขาจะทนไม่ ได ้ถ ้าได ้ยินใครด่าว่า
่ ้ ตอนนี พอเห็
เรืองนี ้ นม่อไป๋ ใช ้หลินซูอ่ น ่ อ เขาไม่เพียง
ิ เป็ นเครืองมื
ไม่ห่วงหลินซูอ่ น ่ อไป๋ เดินเส ้นทาง
ิ ปฏิกริ ยิ าแรกกลับคิดว่า เมือม่
เดียวกับตน ถือดีอย่างไรมาว่าตน...
่ั
ฉู่ ลวไฉย่ ่ ้ จึงรีบเปลียนหั
อมไม่กล ้าทักเรืองนี ่ วข ้อสนทนา “ถ ้าผู ้น้อย
เดาไม่ผดิ หมิงอ๋องปากว่าตาขยิบ ปากบอกให ้เราล่อฉวีกวชางอ ๋ั
่
อกมา โดยทีเราไม่ ต ้องลงมือเอง แต่ในความเป็ นจริง ถ ้าเราทาตาม
เขา เราย่อมถูกเขาโยงใยไปด ้วยอย่างเลียงไม่ ่ ได ้”
หลินหัวเหย ้าเงียบ ตรึกตรองอยู่เนิ่ นนาน ค่อยพูดเสียงขรึม

“ร ับปากเขาไป!”
“ท่านนายพล ถ ้าเราร ับปากเขา ช่วยเขาฆ่าฉวีกวชาง๋ั เรากับเขาก็

่
จะลงเรือลาเดียวกันแล ้วจริงๆ แผนทีเราวางไว ้ก่อนหน้าก็ต ้อง
่ั
ล ้มเลิก...” ฉู่ ลวไฉมี
สห ่
ี น้าขมขืน
“ไม่ แผนยังดาเนิ นต่อ” หลินหัวเย ้าตอบ
๋ั
“เอ่อ...ถ ้าเราฆ่าฉวีกวชาง จักรพรรดิองค ์ใหม่จะยอมเจรจากับเรา
่ั
หรือ?” ฉู่ ลวไฉไม่ เข ้าใจ
๋ั
“ยอมสิ ถ ้าฉวีกวชางตายไป เขาย่อมอยากได ้แต่ศรี ษะของหมิงอ๋อง
่
ซึงเราก็ พร ้อมสนับสนุ น แล ้วทาไมเขาจะไม่เจรจากับเราล่ะ?” หลิน
หัวเหย ้าหัวเราะเย็นชา
……
วันนี ้ เรืองที
่ เกิ่ ดขึนในห
้ ้องทรงพระอักษร มิได ้ถูกแพร่งพรายออกไป
แต่อย่างใด ข ้าราชบริพารในวังเพียงรู ้สึกคลับคล ้ายคลับคลาว่ามี
ความเคลือนไหว่ แต่ไม่รู ้รายละเอียด แล ้วข่าวก็จางหายไป โดยไม่
มีใครกล ้าสอบถามอย่างโจ่งแจ ้ง
่ หูชงเหยี
หลังเกิดเรือง ิ่ ยน เต๋ออ๋อง และจางปังลี่ ขุนนางผู ้ช่วยราช
้
กิจทังสามก็ รวมตัวกัน ปรึกษาหารือว่าจะร ับมือกับสถานการณ์
อย่างไร
่ ัดเจน ด ้วยเรืองบางอย่
แต่แล ้วก็ไม่ได ้ข ้อสรุปทีช ่ างพวกเขาทาอะไร
่
ไม่ได ้ ถ ้าฝ่ าบาทคิดไม่ตกจริงๆ ต ้องการก่อเรืองในพิ ธบ
ี รม
ราชาภิเษกให ้ได ้ ถึงพวกเขาจะคิดมากแค่ไหน ก็สญ ู เปล่า
่ ยวทีพวกเขาท
สิงเดี ่ าได ้ก็คอ ่ อยู่ในมือให ้ได ้มาก
ื ควบคุมอานาจทีมี
่ ด และเตรียมพร ้อมหากเกิดการเปลียนแปลงใดๆ
ทีสุ ่ ้
ขึนมา
่ อกันถึงตรงนี ้ ก็มห
ซึงพอหารื ี วั ข ้อสนทนาหัวข ้อหนึ่ งทีเลี
่ ยงไม่
่ ได ้
ถ ้าตอนประกอบพิธบี รมราชาภิเษก ฝ่ าบาทกับหมิงอ๋องเกิดขัดแย ้ง

้ ก และพวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ทถู
กันขึนอี ี่ กบีบ ก็ได ้แต่เลือก
ข ้างแล ้ว
ส่วนจะเลือกข ้างไหนนั้น ทังสามล

้ ่ ัดเจน
้วนไม่มใี ครให ้คาตอบทีช
่
แต่จริงๆ แล ้ว เมือพวกเขายกปั ้ นมาพู
ญหานี ขึ ้ ด ก็แสดงท่าทีอย่าง
หนึ่ งให ้เห็น
้ ดลง
ในความเงียบ การประชุมสินสุ
ิ่
หูชงเหยี ่ เดิ
ยนมองตามเต๋ออ๋องกับจางปังลีที ่ นออกจากห ้องไป แล ้ว
จึงทอดถอนใจอย่างอดไม่ได ้
เขาไม่ได ้อยากให ้สถานการณ์ดาเนิ นมาจนถึงขันนี ้ จริ

้ งๆ แต่
่
สถานการณ์เกินเลยกว่าทีเขาจะควบคุ มได ้ ความขัดแย ้งระหว่าง
้ อยๆ
จักรพรรดิองค ์ใหม่กบั หมิงอ๋องนับวันจะรุนแรงขึนเรื ่ จนถึง
ตอนนี ้ ทังสองต่
้ ้ อกระบีไว
างถึงขันจ่ ่ ้ทีล
่ าคอของกันและกันแล ้ว
ิ่
ถ ้าถามหูชงเหยี ยนว่าอยากยืนข ้างไหน ใหพ ้ ูดจากใจจริง และมอง
ไปยาวๆ เขาอยากยืนข ้างเจ ้าเก ้าอย่างไม่ต ้องสงสัย เพราะเจ ้าเก ้า
ด ้อยกว่าหมิงอ๋อง ในมุมมองของเขา เขาย่อมอยากได ้จักรพรรดิที่
อ่อนด ้อย
แต่ตอนนี ้ หูชงเหยี
ิ่ ยนไม่มส
ี ท ์ อกแล ้ว สถานการณ์แสดงให ้เห็น
ิ ธิเลื
อย่างแจ่มชดั ว่า ถ ้าเขาหนุ นเจ ้าเก ้า ดีไม่ดอ
ี ก
ี สองวันให ้หลัง เขา
อาจมีสภาพเช่นเดียวกับฉวีกวชาง ๋ั
ิ่ ยนนั่งเงียบๆ คนเดียวอยู่นาน แต่สด

หูชงเหยี ุ ท ้ายก็ยงั ไม่ยอมร ับ
สภาพการณ์ปัจจุบน ้ น เดินเข ้าไปในวัง
ั จึงลุกขึนยื
้ั ดทา้ ย ไป
ไม่วา่ อย่างไร เขาต ้องพยายามให ้สุดความสามารถครงสุ
บอกเจ ้าเก ้าใหอ้ ดทนและนิ่ งไว ้
ส่วนเต๋ออ๋องนั้น กลับปล่อยวางแล ้ว เมือเที

่ ยบกับความพยายาม
ิ่
ของหูชงเหยี ยน
่
หลังแยกย ้ายจากทีประชุ ่ ่แต่ในวังมาตลอดอย่างเขา กลับ
ม ผู ้ทีอยู
ออกนอกวัง พอกลับถึงจวน ข ้าวก็ไม่กน ิ ขังตัวเองอยู่แต่ในห ้อง
หนังสือ
ลูกเมียพอเห็นเขากลับมาก็รบี เข ้าไปต ้อนร ับ แต่เขากลับไม่มก

ี ะใจ
พูดคุยด ้วย เดินหนี ออกมา
เขานั่งอยู่อย่างนั้นจนเช ้า จนประตูห ้องหนังสือเปิ ดออก และ

พ่อบ ้านนาคนผู ้หนึ่ งเข ้ามา
่
เต๋ออ๋องเงยหน้ามอง ผู ้มาสวมชุดเครืองแบบทหาร จะเป็ นใครไปได ้
ถ ้าไม่ใช่หวั หน้าทหารองคร ักษ ์ม่อเป่ ยชวน
ม่อเป่ ยชวนประสานมือคารวะ เต๋ออ๋องโบกมือให ้พ่อบ ้านถอยออก

้
พอประตูปิดลง ทังสองก็ น่ ังลงตรงข ้ามกัน
“ไม่มใี ครพบเห็นแน่ นะ!” เต๋ออ๋องถาม
่ ้ก่อนก็ดี ข ้าว่าจะอยู่ทนี
“ท่านอ๋องวางพระทัย แต่เผือไว ี่ ่ สักชวยามก็
่ั
พอ” ม่อเป่ ยชวนพูดเสียงขรึม
เต๋ออ๋องพยักหน้า “ดี เช่นนั้นข ้าก็จะพูดสันๆ

้ แล ้วกัน”
ว่าแล ้วเขาก็ทาจริง ประโยคแรกก็คอ ื “เป่ ยชวน เจ ้ารู ้สึกว่าฝ่ าบาท

ี่ ดต่อราชวงศ ์เรา?”
กับหมิงอ๋อง ข ้าควรเลือกใคร จึงจะเป็ นผลดีทสุ
่
ม่อเป่ ยชวนหน้าเปลียนสี รีบหันมองซ ้ายขวา แล ้วรีบกดเสียงลงต่า
้
“ท่านอ๋อง คาถามอุกอาจเช่นนี ...”
“ไม่เป็ นไร ข ้ารู ้ว่าตนเองกาลังพูดอะไรอยู่” เต๋ออ๋องยกมือปราม

้
พร ้อมยิมขมขื ่
น
ม่อเป่ ยชวนสบตาเขา ผ่านไปเนิ่ นนาน ค่อยก ้มหน้าลง พลางว่า
“ท่านอ๋อง ข ้าเป็ นหัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์ มีหน้าทีร่ ักษาความ
สงบในวัง ร ักษาความปลอดภัยให ้ฝ่ าบาท วันนี ถื้ อว่าข ้าไม่ได ้มาก็
แล ้วกัน”
ุ ขึน้ โค ้งกายคารวะ ก ้าวเท ้าออก

ว่าแล ้วม่อเป่ ยชวนก็ลก
่
เต๋ออ๋องไม่โกรธ กลับส่ายศีรษะแล ้วว่า “เรืองในวั นนี ้ เจ ้าก็เห็นแล ้ว
นี่ ฝ่ าบาทกับหมิงอ๋องอยู่ด ้วยกันไม่ได ้ อีกไม่นานหรอก อาจวัดผล
แพ้ชนะกันในพิธบ ี รมราชาภิเษกด ้วยซา้ ถ ้าข ้าคิดหาทางออกได ้ละ
ก็ ไหนเลยจะอยากผิดต่อคาสังเสี ่ ยของจักรพรรดิองค ์ก่อน?”
่ องมาถึ
ม่อเป่ ยชวนชะงักฝี เท ้า พลางได ้ยินเต๋ออ๋องพูดต่อ “เมือเรื ่ ง
้ ้ ก็ชว่ ยไม่ได ้ ขนาดขุนนางคนสนิ ทของจักรพรรดิองค ์ก่อน
ขันนี
อย่างจางปังลี่ ก็ยงั ยืนอยู่ข ้างหมิงอ๋อง ขนาดหูชงเหยี
ิ่ ยนทีมี ่ อานาจ
มากขนาดนี ้ ก็ยงั จาใจทิงฝ่ ้ าบาทไป จะให ้ข ้าทาอย่างไรได?้ ”
่
ม่อเป่ ยชวนแววตาสันไหว “พวกเขาตัดสินใจแล ้วหรือว่าจะหักหลัง
ฝ่ าบาท?”
้
เต๋ออ๋องยิมขมขื ่ สันศี
น ่ รษะ “หักหลัง? พูดได ้อย่างไร หูชงเหยีิ่ ยน
่ นคนเช่นไร เจ ้าก็น่าจะรู ้ดี ทีเขาฆ่
ไม่ต ้องพูดถึง แต่จางปังลีเป็ ่ า
๋ั
ฉวีกวชาง ่
ไม่ใช่ฆ่าเพือหมิ ่ าบาท เพียงฝ่ าบาท
งอ๋อง แต่ฆ่าเพือฝ่
มองไม่ออกเท่านั้น พูดให ้ตรงจุดก็คอ ื ฝ่ าบาทในตอนนี ไม่ ้ สนใจ
บ ้านเมือง ราชสานัก และราชวงศ ์แล ้ว...เขาไม่สนใจอะไรทังสิ ้ น้ ใน
่
สายตามีก็แต่หมิงอ๋อง ในใจเขาเหลืออยู่เพียงเรืองเดี ยวเท่านั้น ก็
คือ ฆ่าหมิงอ๋อง”
“ส่วนราชสานักในตอนนี มี ้ สภาพอย่างไร เจ ้าก็รู ้ดี ข ้าก็รู ้ดีวา่ ได ้

่ มสลายแล ้ว ถ ้าเรายังไม่เลือกข ้างอีก สุดท ้าย
มาถึงปากเหวทีจะล่
้
เราก็จะถูกต ้มจนสุก แล ้วเอาขึนไปวางบนโต๊ ะอาหาร”
่ อยากหักหลังฝ่ าบาท แต่เขาจนปัญญา หูชงเหยี

“จางปังลีไม่ ิ่ ยนคือ
่ อยากใหห้ มิงอ๋องขึนนั
ผู ้ทีไม่ ้ ่ งบัลลังก ์เป็ นทีสุ
่ ด แต่เขาก็ต ้องจายอม
อุดจมูกยืนอยู่ข ้างหมิงอ๋อง แล ้วเจ ้าว่าข ้ายังจะทาอะไรได?้ ”
ม่อเป่ ยชวนเงียบ
ี่ งอ๋องเป็ น
เต๋ออ๋องก ้มหน้าลง “ข ้าก็ต ้องเลือกข ้างเช่นกัน ยังดีทหมิ
้
เชือพระวงศ ์ ไม่วา่ อย่างไร บ ้านเมืองของตระกูลม่อเรา ยังนับว่า
ไม่ได ้ตกอยู่ในมือของคนนอก”
“เป่ ยชวนเข ้าใจในความภักดีตอ ่ ราชวงศ ์ของท่าน แต่ท่านแน่ ใจ
หรือว่าหมิงอ๋องจะสามารถทาให ้บ ้านเมืองเราเจริญรุง่ เรือง และปก
ปักษ ์ร ักษาราชวงศ ์เราได?้ ” ม่อเป่ ยชวนเอ่ยเสียงเคร่งขรึม
เต๋ออ๋องเงยหน้ามองเขา “ยังคงเป็ นคานั้น นอกจากหมิงอ๋องแล ้ว

ข ้ายังสามารถเลือกใครได ้อีก?”
......
่ กาลังนั่งเงียบๆ อยู่
ตอนเต๋ออ๋องกาลังคุยกับม่อเป่ ยชวน จางปังลีก็
ิ่
ในห ้องทางาน มองดูหูชงเหยียนกลับออกมาจากห ้องพระบรรทม
ของฝ่ าบาทพร ้อมสีหน้าขมขืน่
่
จางปังลีมองตามเขาไปจนลั
บตา แล ้วจึงค่อยๆ ทอดถอนใจออกมา
จากนั้นก็กดกริงบนโต๊
่ ะ สักพักลูกน้องก็เปิ ดประตูเข ้ามา
่
จางปังลีถามเสี ่
ยงขรึม “หมิงอ๋องมีความเคลือนไหวอะไรบ ้าง”
่ั
“ช่วงเย็น ฉู่ ลวไฉ คนของทัพใต ้เข ้าพบ...” ลูกน้องรีบรายงาน
สถานการณ์ในวันนี ที ้ จวนหมิ
่ งอ๋อง
พอได ้ยินว่านอกจากทัพใต ้เข ้าพบแล ้ว จวนหมิงอ๋องไม่มอ ี ะไร

ผิดปกติอก ี จางปังลีก็่ ครุน ่ อนวัน ค่อยเอ่ยปาก “จับตาดู
่ คิดอยู่ครึงค่
ทัพใต ้ให ้ดี อย่าให ้คลาดสายตาแม้แต่นอ้ ย ถ ้าเห็นอะไรผิดปกติ ให ้
รีบรายงาน”
“ขอร ับ!” ลูกน้องร ับคาสัง่ แล ้วรีบก ้าวออกไป
่ บตาลง เอนหลังพิงพนักเก ้าอี ้ เขาไม่เชือว่

จางปังลีหลั ่ าหมิงอ๋องจะ
่
ไม่เตรียมการใดๆ เลย และเขาต ้องควบคุมความเคลือนไหวของ
จวนหมิงอ๋องให ้ได ้
แต่ลก
ึ ๆ แล ้วเขากลับทาอะไรไม่ถก
ู เขาไม่รู ้เหมือนกันว่า ต่อให ้
่
จวนหมิงอ๋องมีความเคลือนไหวจริ ้
งๆ ขึนมา เขาจะทาอะไรได ้?
ทาลายแผน?
หรือได ้แต่จบ
ั ตามอง!
๋ั
การตายของฉวีกวชาง ่ ดแล ้วก็เป็ นอย่างทีตู
ทีสุ ่ ้เจวียนว่า ไม่ใช่
่ ทสุ
เวลาทีดี ี่ ด
ขุนนางใหญ่ทมี ี่ ตาแหน่ งสูงสุดในราชสานักเครียดกับเรืองนี

่ มาก้
พวกเขาไม่รู ้ว่าควรเดินต่อไปอย่างไร ไม่มใี ครควบคุมอะไรได ้
เห็นช ัดว่า สถานการณ์ในตอนนี ้ ทุกคนล ้วนไม่สบายใจ ล ้วนรู ้สึก

ว่า เหตุไม่คาดฝันอันน่ าสะพรึงกลัว กาลังรออยู่ข ้างหน้า
ตอนที่ 628 หนามยอกเอาหนามบ่ง
เช ้าวันรุง่ ขึน้ ฉู่ ลวไฉก็

่ั ิ่
พาเฉิ นหรูมงไปที ่
จวนอ ามาตย ์ฉวี
่ มาถึงก็เคาะประตู
เขามิได ้ส่งจดหมายแจ ้งล่วงหน้าว่าจะมาเยียม
พร ้อมของกานัลหนึ่ งคันรถ
้ั ไม่
การมาในครงนี ้ ถอื ว่าอล่างฉ่ าง แต่ก็มไิ ด ้ปกปิ ด สักพักก็เป็ นที่
่ านไปมา
ดึงดูดสายตาของผู ้คนทีผ่
ี่
และทันทีทพวกเขาออกเดิ ้
นทาง ขุนนางผู ้ช่วยราชกิจทังสามก็
ล่วงรู ้ แต่ก็มไิ ด ้ลงมือขัดขวาง
่ น ทังสามได
ด ้วยเมือคื ้ ๋ั
้ลงมติแล ้วว่า จะเก็บการตายของฉวีกวชางไว ้
่ั
เป็ นความลับชวคราว รอให ้ผ่านพิธบ ี รมราชาภิเษกไปก่อนค่อยว่า
กัน
้ งสามจึ
ในระยะนี ทั ้ งพยายามไม่ให ้จวนอามาตย ์ฉวีมค
ี วาม
่
เคลือนไหวอะไร ่
ใครจะมาเยียมเยียน ก็ให ้คนในจวนปฏิเสธไป โดย
บอกไปว่าท่านอามาตย ์กาลังพักร ักษาตัวอยู่
่ั
ฉู่ ลวไฉเดิ
นทางมาจวนอามาตย ์ฉวีอย่างราบรืน่ หน้าจวนมีทหาร
ร ักษาพระองค ์ยืนยามอยู่ ดูจากภายนอกก็เหมือนปกติทุกวัน
่
พอแจ ้งว่าจะขอเข ้าเยียมท่ านอามาตย ์ พ่อบ ้านก็ออกมาต ้อนร ับ
อย่างรวดเร็ว และทาตามทีได ่ ้เตรียมกันมา บอกฉู่ ลวไฉว่
่ั าท่าน
อามาตย ์ป่ วยหนัก ไม่สะดวกร ับแขก
่ั
ฉู่ ลวไฉแสดงสี ิ่ ้รู ้จัก แต่
หน้าเป็ นห่วงเป็ นใย ก่อนแนะนาเฉิ นหรูมงให
พ่อบ ้านยังคงมีท่าทีเกรงอกเกรงใจ พลางประสานมือขออภัย
่ั
ฉู่ ลวไฉจึ
งยืนคุยกับพ่อบา้ นสักพัก พอเห็นว่าจวนอามาตย ์ไม่ผ่อน
ปรนให ้ เขาก็คล ้ายทาอะไรไม่ถก ู ได ้แต่ขอลา ทว่าก่อนจาก ก็ยงั
่
ยืนกรานทีจะให ้ของกานัลหนึ่ งคันรถนี ไว
้ ้
่ งหมด
เรืองทั ้ คนนอกเห็นแล ้วก็ไม่รู ้สึกแปลกใจอะไร
่
คนตระกูลหลินมาเยียมอ ่
ามาตย ์ฉวีไม่ใช่เรืองแปลก
่
อามาตย ์ฉวีปฏิเสธทีจะพบพวกเขาก็ ่
ไม่ใช่เรืองแปลก
้
เพราะสถานะของทังสองอยู ่กน
ั คนละฝ่ าย ตระกูลหลินเกรงว่าใต ้
่
หล ้าจะยุ่งไม่พอ จึงข ้องเกียวกั บผู ้คนไปทัว่ แต่จวนอามาตย ์ฉวีต ้อง
่ เพือไม่
หลีกเลียง ่ ให ้เกิดข ้อครหาตามมา โดยเฉพาะทังสองฝ่ ้ าย
้
กาลังอยู่ในขันเจรจาต่ อรองความร่วมมือต่อต ้านคนเถือน ่ ถ ้า
อามาตย ์ฉวีไม่ระมัดระวัง คลุกคลีกบั คนตระกูลหลิน แล ้วราชสานัก
เกิดเจรจาเสียเปรียบขึนมา้ จวนอามาตย ์ฉวีก็จะถูกวิพากษ ์วิจารณ์
่
อย่างเลียงไม่ ได ้
่ั
พอฉู่ ลวไฉจากไป ่ ไม่
ผูค้ นส่วนใหญ่ก็พูดคุยกันถึงเรืองนี ้ กประโยค
ี่
แล ้วก็เลิกสนใจไป
่ ่ ลวไฉให
โดยไม่รู ้ว่าขณะพ่อบ ้านลากของกานัลทีฉู ่ั ้มาหนึ่ งคันรถ
เข ้ามาในจวน และประตูปิดลง ทหารร ักษาพระองค ์จานวนหนึ่ งก็รบี
่
เข ้ามาตรวจดูข ้าวของทีตระกูลหลินให ้มาอย่างละเอียด
ขนาดตั๋วแลกเงินทีฉู ่ ่ ลวไฉมอบให
่ั ้
้พ่อบ ้านเป็ นสินนาใจก็ ยงั ถูก
ตรวจสอบ ซึงฉู ่ ่ ลวไฉก็
่ั ้
ต ้องใหน้ าใจเล็ กๆ น้อยๆ กับคนดูแลจวนขุน
่
นางบ ้าง ยิงพอเห็ นพ่อบ ้านเข ้มงวดก็ต ้องให ้ตั๋วแลกเงิน ซึงพ่ ่ อบ ้าน
เองก็ยงั ไม่รู ้จานวนเงินทีแน่ ่ ชดั ด ้วยซา้ แต่คด ิ ว่าคงไม่นอ้ ย
้
และแน่ นอน พอทหารร ักษาพระองค ์เหล่านี ตรวจสอบเสร็
จ ก็ไม่ได ้
คืนตั๋วแลกเงินให ้พ่อบ ้าน
พ่อบ ้านก็รู ้โดยปริยาย ไม่กล ้าขอคืนจากพวกเขา
รอจนทหารร ักษาพระองค ์กลับออกไป สีหน้าพ่อบ ้านพลันเปลียน ่

รีบกลับเข ้าห ้องตัวเอง เขียนจดหมายฉบับหนึ่ ง จากนั้นก็ไปหา
องคร ักษ ์ประจาจวนอามาตย ์ฉวี...
......
ิ่
พอหูชงเหยี ่ เกิ
ยนรู ้เรืองที ่ ดขึนหน้
้ าประตูจวนอามาตย ์ฉวี รู ้ว่าฉู่ ลว่ ั
ไฉไม่ได ้สร ้างความยุ่งยากอะไร และกลับไปแต่โดยดี ก็รู ้สึกโล่งอก
่ อยู
ด ้านเต๋ออ๋องก็กาลังตามดูเรืองนี ้ ่เช่นกัน หลังทาความเข ้าใจ
่ บทหารร ักษาพระองค ์แล ้ว ก็ครุน
รายละเอียดของเรืองกั ่ คิดอยู่พก
ั
หนึ่ ง ค่อยส่งคนไปแจ ้งข่าวกับจวนหมิงอ๋อง
มีเพียงจางปังลีที่ ก
่ าลังนั่งขมวดคิว้ จ ้องมองจดหมายทีพ่
่ อบา้ นเพิง่
่ อนวันโดยไม่พูดจา
ส่งมาให ้อยู่ครึงค่
พ่อบ ้านทางานให ้กับจางปังลี่ จดหมายฉบับนี จึ
้ งถูกส่งตรงมาทีจาง่
ปังลี่ ไม่ผ่านมือหูชงเหยี
ิ่ ่ นนางทังสาม
ยนกับเต๋ออ๋อง ซึงขุ ้ แมเ้ ป็ น
ผูช่ ่ างต ้องหารือกัน
้ วยราชกิจ แต่มไิ ด ้หมายความว่าทุกสิงอย่
๋ั
ดังเช่นข่าวการตายของฉวีกวชางที ่ กส่งมา หูชงเหยี
ถู ิ่ ยนก็สงให ่ ั ้ปิ ด
่
ข่าวด ้วยความตกใจ และพอรู ้ว่าเต๋ออ๋องได ้ข่าวอย่างไร ก็เริมสงสั ย
ว่าอาจมีคนของเต๋ออ๋องแฝงตัวอยู่กบั คนของเขา
ในจดหมายมีเพียงประโยคเดียว
่
‘ทัพใต ้มีความลับเกียวกั ้
บจวนหมิงอ๋องจะบอกฝ่ าบาท คืนนี ขอนั ด
พบท่านอามาตย ์เป็ นการส่วนตัว’
่ จางปั
เดิมทีเรืองนี ้ ่ นึกแปลกใจอะไร ด ้วยสาเหตุทเขาต
งลีไม่ ี่ ้องฆ่า
๋ั
ฉวีกวชาง ๋ั
ก็เพราะกลัวว่าฉวีกวชางจะติ
ดต่อกับทัพใต ้
้ งที
แต่ตอนนี สิ ่ เขาเป็
่ ื หรือการตรวจสอบฉวีกว๋ ั
นกังวลอยู่บ ้างก็คอ
ชางก่อนหน้านี มี ้ ชอ่ งโหว่ ทาให ้ทัพใต ้ได ้กลินทะแม่
่ ่ ้
งๆ กระทังได
่ ดขึนในวั
ข่าวความจริงทีเกิ ้ ๋ั
ง แล ้วจึงมาขอพบฉวีกวชางเป็ นการ
ส่วนตัว
คิดพิจารณาอยู่เนิ่ นนาน จางปังลีค่

่ อยรู ้สึกว่าไม่น่าจะเป็ นไปได ้
๋ั
ก่อนตาย ฉวีกวชางยั งตัดสินใจไม่ได ้ว่าจะแพร่งพรายความจริงใน
่
วังหรือไม่ ทีเขายังเก็บเป็ นความลับไว ้
เหตุผลส่วนใหญ่ก็เพือป้่ องกันไม่ให ้จวนหมิงอ๋องลงมือกับเขา และ

ต ้องการสืบให ้ลึกกว่านี ้ อย่างน้อยให ้มั่นใจได ้ว่าสามารถจัดการให ้
จบได ้ในคราวเดียว
่ ดจางปังลีก็
ขณะมองจดหมาย ในทีสุ ่ ม่นใจว่
ั า ข่าวน่ าจะยังไม่
่ั
รวไหลออกไป
๋ั
เพราะถ ้าฉวีกวชางแพร่ งพรายความจริงออกไป อาศัยทีฉวี ่ กวชาง
๋ั
่ั
เคยติดต่อกับทัพใต ้มาก่อน ฉู่ ลวไฉก็ ไม่จาเป็ นต ้องพูดว่า
่
‘ความลับเกียวกั ้
บจวนหมิงอ๋อง’ เขาแค่ไม่ต ้องพูดอะไร ทิงสถานที ่
และเวลาไว ้ก็พอ
แต่พอพูดว่า ‘ความลับเกียวกั ่ บจวนหมิงอ๋อง’ ก็เหมือนกลัวว่าฉวีกว๋ ั
ชางจะปฏิเสธ จึงใช ้คานี จู้ งใจให ้ฉวีกวชางออกมาพบ
๋ั
่
จางปังลีอยากรู ่ า ทัพใต ้อยากพบฉวีกวชางเพื
้เป็ นอย่างยิงว่ ๋ั ่
อ
๋ั
วางแผนอะไรกัน แต่ฉวีกวชางตายไปแล ้ว จึงไม่มท
ี างไปตามนัด
่ งคงตัดสินใจไม่กอ
และสุดท ้าย จางปังลียั ่ ปัญหาเพิม่ จึงเก็บ
จดหมายฉบับนี ไว ้ ้ ส่ายศีรษะเบาๆ ไม่นาเรืองนี
่ ไปหารื
้ ิ่
อกับหูชงเห
ยียนกับเต๋ออ๋อง
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดงั มา
่
จางปังลีเงยหน้
ามองประตู “เข ้ามา”
่ นผู ้มา ก็ตะลึงงัน

พอประตูเปิ ดออก และจางปังลีเห็
เป็ นหญิงชราผูอ้ ยู่ข ้างกายพระพันปี “หัวหน้าจาง!”
่ กขึนยื
จางปังลีลุ ้ น “พระพันปี มีเรืองใดก
่ าช ับหรือ?”
่
“มีเรืองรบกวนหั ้
วหน้าจางนิ ดหน่ อย!” หญิงชรายิมพลางพยั
กหน้า
่ นท่าทางนางแล ้ว ก็บอกให ้ลูกน้องออกไปก่อน

จางปังลีเห็
้ า “แทจ้ ริงแล ้วเป็ นหมิงอ๋องต่างหากทีอยากพบ

หญิงชราจึงพูดขึนว่ ่
หัวหน้าจาง”
......
ม่อไป๋ ค่อยๆ เก็บพลังจากการโคจรพลังด ้วยการนั่งขัดสมาธิ หัน

่ ้องโถง
หน้าเข ้าหาดวงอาทิตย ์ ก่อนลุกเดินไปทีห
ระหว่างทาง เขาพบหลินซูอ่ น
ิ กับหนิ งเอ๋อร ์เดินสวนมา
“องค ์ชายหก” หนิ งเอ๋อร ์ทาความเคารพ

ม่อไป๋ พยักหน้า หันมองหลินซูอ่ น
ิ พลางถาม “พวกเขากลับไปแล ้ว
หรือ?”
่
“อืม เพิงไป” หลินซูอ่ น
ิ ตอบ
้
ทังสองไม่ ได ้พูดอะไรมาก ถามคาตอบคา คล ้ายพูดจาตามมารยาท
แล ้วเดินผ่านไหล่กน ั ไป
่ ส
ม่อไป๋ มาถึงห ้องโถง ซึงลู ้
่ วินอีรออยู ่กอ
่ นแล ้ว
พอม่อไป๋ นั่งลง ลูส

่ วินอีก็้ รบี มอบจดหมายสองฉบับให ้ม่อไป๋
่ วินอี ้ “เต๋ออ๋องให ้คนส่งมาหรือ?”

ม่อไป๋ ร ับไว ้ ก่อนถามลูส
“พ่ะย่ะค่ะ” ใบหน้าลูส ้
่ วินอีปรากฏรอยยิม้ แล ้วว่า “ในทีสุ
่ ดเต๋ออ๋องก็
้
คิดได ้ จึงส่งจดหมายฉบับนี มาแสดงท่ าทีกบั ท่านอ๋อง”
แต่ม่อไป๋ กลับส่ายหน้า “อาจไม่ได ้มาจากใจจริง เพียงแต่เจ ้าเก ้า

้ อนถังเชือเพลิ
ในตอนนี เหมื ้ ่ รู ้จะระเบิดออกหรือไม่ ขนาดเต๋อ
ง ทีไม่
อ๋องเองก็ยงั เอาใจไม่ถก ู ควบคุมอะไรไม่ได ้ ถ ้าเขาไม่อยากใหใ้ นวัง
่
เกิดเรืองใหญ่ ก็ได ้แต่เลือกร่วมมือกับเรา”
ลูส ้ กหน้า “ไม่วา่ จะพูดอย่างไร การทีเต๋

่ วินอีพยั ่ ออ๋องยืนอยู่ข ้างเรา
่ ดี
ก็นับเป็ นเรืองที ่ ”
ม่อไป๋ อ่านจดหมายของเต๋ออ๋องจบ พบว่าไม่มอ ี ะไร เป็ นการเล่า

่ เกิ
เรืองที ่ ดขึนหน้
้ ่
าประตูจวนอามาตย ์ฉวีเมือเช ้า จึงวางจดหมายลง
แล ้วเปิ ดจดหมายพระพันปี ทีน ่ ามาจากมือของจางปังลีออกอ่่ าน

โดยมีลส ้ บายอยู่ด ้านข ้าง “เป็ นคาพูดทีฉู
ู่ วินอีอธิ ่ ่ ลวไฉกระซิ
่ั บข ้างหู
พ่อบ ้านจวนอามาตย ์ฉวีแบบไม่ให ้ใครได ้ยิน”
้ ยบๆ “ฉู่ ลวไฉว่

พออ่านจบ ม่อไป๋ ก็เงยหน้าขึนเงี ่ั าอย่างไร?”
่ั
หลังกลับจากจวนอามาตย ์ฉวี ฉู่ ลวไฉก็ ้ ออก
มาร ับตัวหลินติงอวี ่
จากจวนหมิงอ๋อง
หลินซูอ่ น ่ นสวนกันเมือครู
ิ ทีเดิ ่ ่ บจากการไปส่งหลินติงอวี
่ ก็เพิงกลั ้ ่
่ั
และฉู่ ลวไฉก็ ถอ ้
ื โอกาสนี บอกจวนหมิ งอ๋องว่าเขาได ้จัดการล่อ
๋ั
ฉวีกวชางออกมาเรี ยบร ้อย
ลูส ้ กหน้า “ฉู่ ลวไฉมิ

่ วินอีพยั ่ั ่ เขาบอกเรา
ได ้โป้ ปด สิงที ่ เหมือนกัน
้
กับเนื อหาในจดหมาย”
ม่อไป๋ มองดูจดหมายในมือ “ไปเตรียมการได ้ รอให ้พวกเขาพบ

หน้ากันก่อนค่อยลงมือ”
๋ั
“ท่านอ๋อง ฉวีกวชางตายแล ้ว ฝ่ าบาทก็รู ้ความจริงแล ้ว ถ ้าป้ ายสี
่ ให
เรืองนี ้ ้ตระกูลหลิน ยังจะมีความหมายอยู่อก ี หรือ?” จนถึงตอนนี ้
่ วินอีก็้ ยงั ไม่รู ้ว่าหมิงอ๋องกาลังคิดอะไรกันแน่ จึงถามอย่างอด
ลูส
ไม่ได ้
ม่อไป๋ ส่ายศีรษะ “มีหรือไม่มค ่

ี วามหมาย ก็ต ้องดูวา่ ทัพใต ้จริงใจทีจะ
ร่วมมือกับเราหรือไม่ ถ ้าพวกเขาคิดวางกับดักเรา นั่นก็ มี
ความหมาย”
่ วินอียั้ งคงไม่เข ้าใจ

“ข ้าพระองค ์โง่งม!” ลูส
“ก็แค่กน ่
ั ไว ้ดีกว่าแก ้ ได ้ผลหรือเปล่าก็ยงั ไม่รู ้” ม่อไป๋ หรีตาลง
เล็กน้อย ไม่พูดมากอีก บอกแต่วา่ “เจ ้าไปจัดการก่อนเถิด พอลง
มือแล ้ว ค่อยบอกคนในวังทังสาม ้ พวกเขาจะได ้ไม่หลุดทาอะไร
ออกมา ให ้คนตระกูลหลินจับพิรธ ุ ได”้
……
่ั
ตอนฉู่ ลวไฉมาส่ ้ ที
งหลินติงอวี ่ จวนหมิ
่ ่ั
งอ๋อง ฉู่ ลวไฉขอพบหมิ
งอ๋อง
อีกครง้ั
้
ทังสองคุ ่ั
ยกันเป็ นการส่วนตัวสักพัก ฉู่ ลวไฉก็ ขอลา
่ มอย่างรวดเร็ว มะรืนเป็ นวันประกอบพิธบ

ม่านราตรีคลีคลุ ี รม
่ นอนว่า หา้ ม
ราชาภิเษก เมืองหลวงจึงบังคับใช ้กฎอัยการศึก ซึงแน่
ออกจากบา้ นได ้ก็แต่คนธรรมดาเท่านั้น
๋ั
ส่วนคนระดับฉวีกวชาง ใครจะห ้ามอยู่?
หน้าประตูบ ้านหลังหนึ่ งบริเวณชานเมือง ทหารห ้าคนซึงปลอมตั
่ ว
เป็ นทหารร ักษาพระองค ์นั่งอยู่บนหลังมา้ หันมองไปรอบๆ คนหนึ่ ง
ลงจากหลังม้า เข ้าเคาะประตู
พอประตูเปิ ดออก เขาก็ยน ื คุยกับคนเปิ ดประตูสองประโยค แล ้วหัน

ไปพยักหน้าใหอ้ ก ่
ี สีคนที ่ ่ด ้านหลัง คนทังสี
อยู ้ จึ
่ งลงจากหลังมา้ ก ้าว
เข ้าไปในบ ้าน
แต่พอประตูบา้ นปิ ดลงได ้ไม่นาน ในบ ้านพลันมีเสียงแผดร ้องดังมา

่ั
“ฉู่ ลวไฉ เจ ้ากล ้า...”
้
เสียงแผดร ้องยังไม่จบประโยค ก็หยุดไปเสียดือๆ
จากนั้นก็ได ้ยินเสียงร ้องโหยหวนดังตามมาอีก สักพัก ค่อยเห็นร่าง

ในชุดดาสิบกว่าร่างทะยานออกจากบ้านอย่างรวดเร็วท่ามกลาง
ความมืด
่
รอจนทหารลาดตระเวนตืนตระหนกแล ้วรุดมาถึง ร่างในชุดดา
้ หายไปอย่างไร ้ร่องรอยแล ้ว
เหล่านี ก็
พอทหารลาดตระเวนบุกเข ้าไปในบ ้าน ไม่นานก็มม
ี า้ เร็วจานวน
หนึ่ งห ้อตะบึงไปยังวังหลวง
จากนั้นทหารรกั ษาพระองค ์และองคร ักษ ์ก็บงมาถึ

ึ่ ง ทาการปิ ดล ้อม
สถานที่ แล ้วจึงควบมา้ ไปยังบา้ นตระกูลหลิน
่
กลางดึก คนตระกูลหลินทีมาเมื ้
องหลวงทังหมดถู
กจับตัวไป
หน้าประตูจวนหมิงอ๋อง
่
จางปังลีลงจากหลังมา้ ก ้าวเข ้าไปในจวน สักพักก็ออกมา พร ้อม
คนคนหนึ่ งเดินตามหลัง หลินติงอวี้ !่
่ นนั
“นาตัวไป!” จางปังลีขึ ้ ่ งบนหลังมา้ หันมองจวนหมิงอ๋อง ก่อน
สะบัดแส ้ ควบม้าจากไป
่
ความเคลือนไหวในเมื ้
องเกิดขึนอย่ างรวดเร็ว และจบลงอย่าง
รวดเร็ว
้ ถู
หลังจากหลินติงอวี ่ กจางปังลีคุ
่ มตัวไป ในเมืองก็กลับคืนสูค
่ วาม
เงียบ คล ้ายไม่มอ ้
ี ะไรเกิดขึนอย่ างไรอย่างนั้น ทว่าความเคลือนไหว
่
่
เมือครู ่ ไหนเลยจะปกปิ ดหูตาสัปปะรดได ้
คนของหูหลิวจางสามฝ่ ายพอได ้ข่าวว่าคนตระกูลหลินถูกควบคุม

ื่
ตัวไปก็ตนตกใจ รีบรวมตัวกันไปร ้องเรียนราชสานัก
่
ซึงราชส านักก็ตอบกลับมาว่า พวกเขาเกียวข่ ้องกับคดีฆาตกรรม
่
กาลังอยู่ระหว่างการสอบสวน ถ ้าเสร็จเมือไหร่ จะรีบแจ ้งให ้ทราบ
ทันที
้
ทว่าคนของหูหลิวจางทังสามฝ่ ายไหนเลยจะยอมร ับคาตอบเช่นนี ้
พวกเขาต ้องการให ้ราชสานักปล่อยคนก่อน และถ ้าต ้องการ
้
สอบสวน ก็ต ้องตังหน่ ้
วยสอบสวนร่วมขึนมา หรือไม่ก็ปล่อยคน
ออกจากเมืองหลวงไป
่
ความเคลือนไหวด ้านนอก ถูกคนจากจวนหมิงอ๋องจับตาดูอย่าง
ใกล ้ชิด
ในจวนหมิงอ๋อง ม่อไป๋ นั่งหน้านิ่ ง ฟังหลินซูอ่ น ่ าลังยืนพูดอย่าง
ิ ทีก
ร ้อนใจอยู่ตรงหน้า “เขาอยู่ในจวนหมิงอ๋องแท ้ๆ ไม่ได ้เกียวข ่ ้อง
่ บตัวเขาไป”
อะไรด ้วย ทาไมเจ ้าต ้องให ้จางปังลีจั
่ เ่ จ ้าก็เห็นแล ้วนี่ ว่า ข ้าคุยกับจางปังลีแล

“เมือครู ่ ้ว ถ ้ามีอะไรไม่ชอบ
มาพากล เขาจะรีบบอกข ้าก่อน เรืองนี ่ ข้ ้าให ้คนจับตาดูอยู่ เจ ้า
วางใจเถิด” ม่อไป๋ ปลอบนาง
่
“บอกข ้ามาตามตรงดีกว่าว่า เกิดเรืองอะไรขึ ้ นแน่ ติงอวี
นกั ้ จะมี
่
ิ ไม่เชือ่ นางไม่โง่ จางปังลีมาควบคุ
อันตรายไหม?” หลินซูอ่ น ่ มตัว
่
คนในจวนหมิงอ๋องด ้วยตัวเอง ย่อมไม่ใช่เรืองเล็ ก
“ทหารลาดตระเวนพบเหตุฆาตกรรม ขุนนางคนหนึ่ งเสียชีวต ่

ิ เรือง
้
นี อาจเกี ่
ยวข ้องกับตระกูลหลิน เจ ้าก็รู ้ว่าฝ่ าบาทกาลังจะเข ้าพิธบี รม
่ ดเรืองเช่
ราชาภิเษก เมือเกิ ่ นนี ้ แล ้วเกียวข
่ ้องกับทัพใต ้ ราชสานักก็
ต ้องเข ้มงวดกวดขันเป็ นธรรมดา เช่นจับตัวคนของทัพใต ้ไว ้ก่อน
่ องกันเหตุร ้ายทีจะตามมา”
เพือป้ ่ ม่อไป๋ พูดเสียงขรึม
พอเห็นหลินซูอ่ น
ิ กาลังจะถามอีก ม่อไป๋ ก็ลก ้ น “ตอนนี ข
ุ ขึนยื ้ ้าก็ยงั
่ เป็
ไม่ช ัดเจนในรายละเอียด แต่ร ับรองได ้ว่า ไม่วา่ เรืองนี ้ นฝี มือของ
คนตระกูลหลินหรือไม่ ราชสานักก็ไม่มท ้ ได
ี างแตะต ้องหลินติงอวี ่ ้
่ ข
ง่ายๆ เรืองนี ้ ้าเฝ้ าดูอยู่ ถ ้าเกิดอะไรขึน้ จะรีบบอกเจ ้าทันที”
ว่าแล ้ว ม่อไป๋ ก็บอกใบ ้ให ้หนิ งเอ๋อร ์พานางไป
ิ ไหนเลยจะยอมไป นางขอนั่งรออยู่ในห ้องโถง

แต่หลินซูอ่ น
ม่อไป๋ ก็ตามใจ พอเห็นลูส ้

่ วินอีปรากฏตั ้ หน้
วขึนที ่ าประตู ม่อไป๋ จึง
ลุกขึน้ หลินซูอ่ น
ิ คิดเดินตาม แต่พอเห็นม่อไป๋ หันมาขมวดคิว้ นาง
ก็สะดุด
้
ขณะนี เวลานี ้ นางไม่มท
ี างเลือก ต ้องอดทน จึงได ้แต่มองม่อไป๋
“พระชายาไม่เป็ นไรใช่ไหม...” ลูส ้

่ วินอีถาม ่ นเข ้ามาในห ้อง
เมือเดิ
ม่อไป๋ โบกมือ บอกว่าไม่มอ

ี ะไร แล ้วถามเขากลับ “เป็ นอย่างไร
บ ้าง?”
่ วินอีมี้ ท่าทีเคร่งขรึม ล ้วงจดหมายฉบับหนึ่ งออกจากอกเสือ้ แล ้ว

ลูส
พูดจริงจัง “เป็ นไปตามทีท่ ่ านอ๋องคาด ฉู่ ลวไฉไปหาเต๋
่ั ออ๋อง”
“ไหน!” ม่อไป๋ ร ับจดหมายมาแล ้วรีบเปิ ดอ่าน จากนั้นก็หรีตาลง
่ ยิม้
เย็นชา “และแล ้ว ก็ทาใหข้ ้าใช ้วิธห
ี นามยอกเอาหนามบ่งจนได”้
ตอนที่ 629 วิเคราะห ์
ในวัง
ิ่ ยนขมวดคิว้ ขณะเดินไปหาจางปังลีที
ใต ้แสงโคม หูชงเหยี ่ ห่ อ้ ง
ทางาน
เขาค่อยๆ เดิน เหมือนกาลังคิดอะไรอยู่
“ท่านหู!” ทหารร ักษาพระองค ์กลุม่ หนึ่ งเดินผ่าน มีคนทาความ

ิ่
เคารพ แต่หูชงเหยี ยนไม่ได ้มองว่าเป็ นใคร เพียงพยักหน้าตาม
สัญชาติญาณ แล ้วก ้าวเดินต่อ
ิ่
พอเห็นหูชงเหยี ื อึง้ แล ้วรีบเดินตามไป
ยนไม่สนใจ ม่อเป่ ยชวนก็ยน
พลางเรียก “ท่านหู”
ิ่
หูชงเหยี ้ นเดียวกัน จึงประสานมือ “ทีแท
ยนค่อยรู ้สึกตัว และอึงเช่ ่ ้ก็
หัวหน้าม่อนี่ เอง!”
“ท่านหูกาลังจะไปหาหัวหน้าจาง?” ม่อเป่ ยชวนคารวะก่อนถาม
ิ่
“ใช่” หูชงเหยี
ยนพยักหน้า “หัวหน้าม่อมีอะไรหรือ?”
่ ้ ต ้องการแจ ้งให ้ท่านหูทราบว่า ข ้าได ้สังให

“ข ้ามาก็เพราะเรืองนี ่ ้
ตรวจสอบทหารร ักษาพระองค ์เป็ นการภายในแล ้ว และแน่ ใจว่า ใน
หน่ วยของเราไม่มใี ครหายตัวไป ผู ้เสียชีวต ้ ้าเป็ นตัวปลอม ไม่มี
ิ ทังห
่
อะไรเกียวข ้องกับทหารร ักษาพระองค ์” ขณะพูด ม่อเป่ ยชวนมีสี
หน้าไม่สู ้จะดี
ิ่ ยนเงียบ ในใจคล ้ายเดาออกว่าเหตุใดเขาถึงเครียดเช่นนี ้

่
หลังเกิดการเปลียนแปลงในวั ิ่
ง หูชงเหยียนได ้ทาการตรวจสอบและ
้ าให ้ม่อเป่ ยชวนไม่
โยกย ้ายตาแหน่ งทหารร ักษาพระองค ์ ปัญหานี ท
พอใจยิง่
่ าคัญคือคนทีถู
ทีส ่ กย ้ายบางคน เป็ นมือขวาทีม่
่ อเป่ ยชวนไว ้เนื อเชื
้ อ่
่
ใจ ซึงเขาย่ อมไม่ยน ิ่
ิ ยอม จึงเข ้าพบหูชงเหยียน และบอกเป็ นนัยว่า
้ มป
คนเหล่านี ไม่ ี ัญหาแน่ นอน หวังให ้ท่านหูเห็นใจ
ิ่
ทว่าหูชงเหยี ้
ยนไหนเลยจะเห็นใจ เพราะตังใจแตะต ้องคนของ
ม่อเป่ ยชวนอยู่แล ้ว โดยคิดว่าจะลองดูปฏิกริ ยิ าของจวนหมิงอ๋องไป
ด ้วย
้ น้ันเป็ นต ้นมา ทังสองจึ

ตังแต่ ้ งไม่กน
ิ เส ้นกัน
่ ฆาตกรรมในคืนนี ้ นอกจากเกียวข
ซึงคดี ่ ้องกับทหารร ักษาพระองค ์
่ ่ในสถานะ
แล ้ว ยังพ่วงเอาทัพใต ้เข ้ามาด ้วย ทาให ้ม่อเป่ ยชวนทีอยู
้
ไม่สู ้จะดีอยู่เป็ นทุนเดิม โชคร ้ายซาสอง
่ ทหารร
เรืองที ่ ่
ักษาพระองค ์เกียวข ้ งไม่
้องกับหมิงอ๋องก่อนหน้านี ยั
ช ัดเจน ตอนนี ถ้ ้าพวกเขาถูกพิสจ ่
ู น์วา่ เกียวข ้องกับตระกูลหลินอีก
เขาย่อมนั่งในตาแหน่ งหัวหน้าต่อไม่ได ้
่
เรืองเกี ่
ยวกั บความเป็ นความตาย ม่อเป่ ยชวนย่อมไม่ประมาท ไม่มี
ิ่
ทางเลือก เขาได ้แต่ก ้มหน้า มาขอร ้องหูชงเหยี ยนอีกครง้ั หวังว่าจะ
อานวยความสะดวกให ้ทหารรกั ษาพระองค ์เข ้าร่วมสอบสวนเรืองนี ่ ้
้ จะทาให ้สืบหาเบาะแสได ้เร็วขึน้ และโต ้ตอบได ้
ด ้วย เช่นนี ก็
ทันท่วงที
ผลก็คอ ิ่
ื หูชงเหยี ่ ยงข
ยนไม่อนุ ญาต โดยให ้เหตุผลว่า เพือเลี ่ ้อ
ครหา เนื่ องจากทหารร ักษาพระองค ์มีสว่ นเกียวข
่ ้องกับคดี แต่
ร ับปากว่า ถ ้าการสอบสวนมีความคืบหน้า ก็จะรีบแจ ้งให ้ทราบทันที
่
เมือได ้ร ับคาตอบลอยๆ เช่นนี ้ ม่อเป่ ยชวนย่อมไม่พอใจ แต่ก็พูด
้ นใจ
อะไรไม่ออก จึงรู ้สึกอัดอันตั
ิ่
หูชงเหยี ่ อเป่ ยชวนมาหาตนโดยเฉพาะ เพือบอกว่
ยนจึงรู ้ว่า ทีม่ ่ า
่ ไม่
เรืองนี ้ เกียวกั
่ บทหารร ักษาพระองค ์นั้น เป็ นการแสดงให ้เห็นว่า
เขากาลังไม่พอใจ
้
จึงยิมขมขื ่
นออกมา ่
โดยไม่สามารถอธิบายอะไรได ้ เพียงว่า “เรือง
้ ้าก็รู ้ เดียวตอนพบหั
นี ข ๋ วหน้าจาง จะบอกให ้เขาเร่งตรวจสอบ และ
สรุปคดีโดยเร็ว เพือพิ ่ สจู น์ความบริสท ์
ุ ธิของทหารร ักษาพระองค ์”
“ขอบคุณท่านหูมาก ยังมีคนของนายพลหูหลิวจางสามฝ่ าย ที่

กาลังร ้องเรียน จะขอเข ้าเฝ้ าฝ่ าบาทให ้ได ้ จึงอยากขอให ้ท่านหูเร่ง
มือหน่ อย หากยังไม่ได ้คาตอบทีช ่ ัดเจน เกรงว่าฝั่งข ้าอาจจะ
ต ้านทานไม่อยู่” สีหน้าม่อเป่ ยชวนไม่ดเี อามากๆ
่ เกี
“หัวหน้าม่อก็รู ้ดีวา่ เรืองนี ้ ยวข
่ ้องกับทัพใต ้ หากยังสืบไม่ได ้ว่า
พวกเขาคิดทาอะไรกันแน่ ทางทีดี ่ ก็ไม่ควรรบกวนฝ่ าบาท เพือ ่
่
หลีกเลียงความวุ น ่
่ วายทีอาจเกิ ิ่
ดตามมาอีก...” หูชงเหยี ยนพูดเสียง
ขรึม
ม่อเป่ ยชวนกลับเงียบไปพักหนึ่ ง จึงว่า “ท่านหูก็รู ้ว่าข ้าลาบากใจ

่
แค่ไหน เรืองใหญ่ ขนาดนี ้ จริงๆ แล ้วควรรายงานทันที หากยัง
ปกปิ ดต่อ เกรงว่าถึงตอนนั้นอาจยากอธิบายกับฝ่ าบาท”
ิ่
หูชงเหยียนเหลือบมองเขา ก่อนค่อยๆ พูด “ขอหัวหน้าม่อเห็นแก่
สถานการณ์โดยรวมด ้วย ด ้านสามนายพลหูหลิวจางนั้น หลังข ้า
เข ้าพบหัวหน้าจางแล ้ว จะไปหาพวกเขาด ้วยตัวเอง ไม่ทาให ้
หัวหน้าม่อลาบากใจแน่ ”
“เช่นนั้นก็ต ้องรบกวนท่านหูแล ้ว ขอลา!” ม่อเป่ ยชวนไม่พูดมากอีก

หันกายเดินจาก
ิ่
หูชงเหยี ้ น
ยนมองตามเขาไปพลางขมวดคิวแน่
ครุน
่ คิดสักพัก ก็ไม่รอช ้า สาวเท ้าก ้าวเดินต่อ
ไม่นาน ก็มาถึงห ้องทางานของจางปังลี่ ซึงสี
่ หน้าท่าทางของจางปัง
่ ไม่ได ้ดีไปกว่าหูชงเหยี
ลีก็ ิ่ ้
ยนเท่าไหร่ ทังสองขมวดคิ ้ น
วแน่
เหมือนกัน
้
พอประตูปิดลง ทังสองก็ เดินเข ้ามานั่งตรงข ้ามกัน หูชงเหยี
ิ่ ยนเอ่ย
่
ปากก่อน “เมือครู ม
่ ่อเป่ ยชวนมาหาข ้า เขาตรวจสอบแล ้ว และ
่
แน่ ใจว่าคนทีตายไม่ ใช่ทหารร ักษาพระองค ์”
้ ยว?” จางปังลีขมวดคิ
“เร็วขนาดนี เชี ่ ว้ หน้าตาเคร่งเครียด
้
“หมู่นีทหารร ่ นติ
ักษาพระองค ์เกิดเรืองขึ ้ ดๆ กัน ก่อนหน้านี ้
่
เกียวข ้
้องกับหมิงอ๋อง ตอนนี โยงใยกั ่ ้วนเป็ น
บกองกาลังต่างๆ ซึงล
่ าคัญ ม่อเป่ ยชวนไหนเลยจะกล ้ามองข ้าม ย่อมต ้องพิสูจน์ให ้
เรืองส
ุ ธิ”์ หูชงเหยี
ได ้โดยเร็วว่าตนคือผู ้บริสท ิ่ ยนถอนหายใจ
่ ดหายใจเข ้าลึกๆ “เขาว่าอย่างไรบ ้าง? คิดรายงานเรืองนี

จางปังลีสู ่ ้
กับฝ่ าบาท?”
ิ่
หูชงเหยี ยนพยักหน้า “เรืองนี ่ เกี้ ยวข
่ ้องกับทหารร ักษาพระองค ์
ตอนแรกเขาไม่ม่นใจ ั ่
จึงปิ ดเรืองไว ่
้ก่อนเพือตรวจสอบ พอมั่นใจว่า
่
ไม่เกียวแน่ ๆ เขาก็ไม่อยากปิ ดอีก กลัวว่าจะมีความผิดฐานละเว ้น
่
รายงาน เมือครู ท ี่
่ มาหาข ้า เพราะคิดรายงานฝ่ าบาท แต่ถก ู ข ้าทัด
่
ทานไว ้ ซึงเขาก็ มไิ ด ้ร ับปากว่าจะทาตาม”
พูดถึงตรงนี ้ หูชงเหยี
ิ่ ั มองจางปังลี่ “ท่านก็รู ้ดีนี่ว่า ตอนนี ้
ยนก็หน
่
เขาไม่พอใจเรามาก ซึงเขาจะรายงานฝ่ าบาทหรือไม่น้ัน ข ้าก็ช ัก
ไม่แน่ ใจ”
่ ยบ พวกเขารู ้อยู่แต่แรกแล ้วว่าเรืองนี

จางปังลีเงี ่ ไม่้ เกียวกั
่ บทหาร
ร ักษาพระองค ์ จึงจงใจกันไม่ให ้ม่อเป่ ยชวนเข ้าร่วมสอบสวน เพราะ
่
ต ้องการทาให ้ทัพใต ้มีสว่ นเกียวข ่ ้ จึงพยายามยือให
้องกับเรืองนี ้ ้
่ ไว
ม่อเป่ ยชวนปิ ดเรืองนี ้ ้ชวคราว
่ั ไม่ต ้องรีบรายงานฝ่ าบาท
้
สามขุนนางผู ้ช่วยราชกิจสามารถจัดการกับขุนนางทังราชส านัก
่
ยกเว ้นม่อเป่ ยชวนคนเดียวทีพวกเขาไม่ สามารถควบคุมได ้
หน่ วยของม่อเป่ ยชวนไม่ได ้ใหญ่ไปกว่าพวกเขา แต่ภายในวัง

หน้าทีร่ ับผิดชอบขึนตรงต่
้ อฝ่ าบาท ถ ้าม่อเป่ ยชวนต ้องการรายงาน
ฝ่ าบาท พวกเขาก็ทด ั ทานไม่อยู่
่
จางปังลีขบคิ
ดสักพัก ส่ายศีรษะ แล ้วว่า “ไม่ต ้องสนใจเขา เพราะ
่ มาถึงขันนี
ถ ้าเขาอยากรายงาน เราก็ห ้ามเขาไม่ได ้ เรืองก็ ้ แล
้ ้ว มี
่
เรืองมากมายที ่
เราไม่ สามารถควบคุมได ้ ต ้องแก ้ปัญหาเฉพาะหน้า
เอา”
ิ่
หูชงเหยียนพยักหน้า ไม่พูดมากอีก หลุบตาดูเอกสารกองหนึ่ งที่
่ นนี ้ ประหลาด
วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนถามเสียงขรึม “เรืองในคื
เหลือหลาย จวนหมิงอ๋องกับทัพใต ้กาลังเล่นบทบาทอะไรกันแน่
พวกเขามีจด ่
ุ ประสงค ์อะไร? หัวหน้าจางดูออกใช่ไหมว่าเรืองเป็ น
อย่างไรมาอย่างไร?”
่ ายหน้า พลางเรียบเรียงเรืองราวในหั
จางปังลีส่ ่ วสมองอีกครง้ั
่ จริงๆ แล ้วไม่ซบั ซ ้อน

บริบทของเรือง
แรกเริม่ ทหารลาดตระเวนพบว่าบา้ นเล็กๆ หลังหนึ่ งในเขตชาน

่
เมืองเกิดเรืองชกต่
อยกันรุนแรง เพราะได ้ยินเสียงแผดร ้องก ้องดัง
ของปรมาจารย ์
้ ดลง เหลือเพียง
แต่พอพวกเขารุดไปถึง การชกต่อยก็ได ้สินสุ
ซากศพร่วมสิบในบ ้าน และพอพบว่าห ้าศพในนั้นสวมเครืองแบบ
่
ทหารร ักษาพระองค ์ พวกเขาจึงไม่กล ้าทาอะไรผลีผลาม รีบปิ ด
่ ้วแจ ้งวังหลวง
ล ้อมสถานทีแล
เกือบจะเวลาเดียวกันกับทีวั่ งหลวงได ้ข่าว จวนหมิงอ๋องก็สง่

จดหมายทีมี ่ เนื อหาแปลกๆ
้ ้
มาให ้พวกเขาทังสาม บอกว่า สถานะที่
แท ้จริงของกลุม่ ทหารร ักษาพระองค ์ทีถู่ กฆ่าในคืนนี ้ เป็ นคนของ
่
อามาตย ์ฉวี ซึงมาเก็ ่ั
บฉู่ ลวไฉโดยเฉพาะ...
่ อมาจางปังลีก็
ซึงต่ ่ พบว่า ศพทีเหลื
่ อเป็ นคนของทัพใต ้
่ั
และพอเขาเข ้าควบคุมตัวฉู่ ลวไฉ ่ั
ฉู่ ลวไฉก็ มไิ ด ้ขัดขืน ยอมร ับแต่
โดยดีวา่ คดีฆาตกรรมในคืนนี เกี้ ยวข
่ ้องกับพวกเขา อีกทังยั ้ ง
สารภาพว่า ตนนัดพบอามาตย ์ฉวีเป็ นการส่วนตัวจริง และอีกฝ่ าย
่ กฆ่า เป็ นคนของอามาตย ์ฉวีจริง แต่ไม่ใช่ฝีมือพวกเขา มือ
ทีถู
สังหารเป็ นคนจากจวนหมิงอ๋อง
่ ว่่ า นัดพบอามาตย ์ฉวีทาไม เหตุใดถึงแน่ ใจว่ามือสังหาร

ส่วนเรืองที
่ั
เป็ นคนจากจวนหมิงอ๋อง ฉู่ ลวไฉว่ ่ เกี
าเรืองนี ้ ยวข
่ ้องกับหลายฝ่ าย
จึงขออธิบายกับฝ่ าบาทด ้วยตนเอง
แต่พอถูกปฏิเสธ เขาก็ขอพบเต๋ออ๋องเป็ นการส่วนตัวแทน หาไม่
้ น้
แล ้วเขาก็จะไม่พูดอะไรทังสิ
่ ยบไป หูชงเหยี
พอเห็นจางปังลีเงี ิ่ ่
ยนจึงเอ่ย “หัวหน้าจาง ข ้ามีเรือง
หนึ่ งคิดไม่ตก ไม่ทราบว่าหัวหน้าจางพอจะไขข ้อข ้องใจให ้กับข ้า
ได ้หรือไม่”
่ กหน้า “ท่านหูถามมาเถิด ถ ้าข ้ารู ้ ย่อมต ้องบอก”

จางปังลีพยั
่ั
“ดี...ฉู่ ลวไฉบอกว่าเขาติดต่อผ่านพ่อบ ้านจวนอามาตย ์ฉวี ในการ
๋ั
ขอนัดพบฉวีกวชางอย่ ่ ...”
างลับๆ เรืองนี ้ หูชงเหยี
ิ่ ยนค่อยๆ ถาม
่
พอเรืองแดง ่ รู ้ว่าปิ ดไม่ได ้อีก “ไม่ผด
จางปังลีก็ ่ั
ิ ตอนฉู่ ลวไฉไปที ่
จวนอามาตย ์ฉวีน้ัน ได ้ติดต่อนัดพบอามาตย ์ฉวีอย่างลับๆ ผ่าน
พ่อบ ้านจริง”
ิ่
หูชงเหยี ยนมองลึกเข ้าไปในดวงตาจางปังลี่ พลางถาม “แล ้วท่านก็
แจ ้งหมิงอ๋อง จากนั้นก็ชว่ ยหมิงอ๋องดาเนิ นการตามกับดักทีเขาวาง
่
เอาไว ้?”
่
จางปังลีสบตาหู ิ่
ชงเหยี ยน พลางส่ายศีรษะ “เนื่ องจากฉวีกวชาง ๋ั
ตายไปแล ้ว ไม่มท ่ั
ี างพบฉู่ ลวไฉได ่ ก็ไม่อยากก่อ
้แน่ พอข ้ารู ้เรือง
ปัญหาเพิม ่ จึงตัดสินใจว่าจะไม่บอกเรืองนี
่ กั้ บผู ้ใด เป็ นคนของ
จวนหมิงอ๋องเองทีมาหา ่ ่ องในตอนนี
ซึงเรื ่ ้ ข ้าก็ไม่รู ้อะไรมากไปกว่า
ท่านหู”
“คนของจวนหมิงอ๋องมาหา?” หูชงเหยี ิ่ ยนมองจางปังลีนิ่ ่ ง เห็น

ท่าทางเขาดูสงบ ไม่เหมือนเสแสร ้ง จึงละสายตาออก ตรึกตรองสัก
พัก ค่อยว่า “ความหมายของท่านก็คอ ่ ่ ลวไฉนั
ื เรืองฉู ่ั ดพบอามาตย ์
ฉวี หมิงอ๋องได ้ข่าวเร็วกว่าท่าน?”
จางปังลีว่่ า “ข ้าก็เคยคิดเหมือนกัน แต่เรืองนี

่ มี ้ เพียงพ่อบ ้านคน
เดียวทีรู่ ้ แล ้วรายงานมาทีข
่ ้า ซึงไม่
่ มท ่ าวจะรวไหลออกไป”
ี างทีข่ ่ั
่ ก่
“แล ้วหมิงอ๋องรู ้เรืองนี ้ อนได ้อย่างไร?” หูชงเหยี
ิ่ ยนสงสัย “หรือข่าว
่ั
รวออกจากฝั ่ งฉู่ ลวไฉ?”
่ั
่ บตาลง
“อาจจะ” จางปังลีหลุ
้
ทังสองเงียบกันไปสักพัก แล ้วเสียงของจางปังลีก็่ ดงั ขึน้ “เรืองที
่ ข ่ ้า
้ คอ
อยากรู ้ในตอนนี ก็ ื แผนการในครงนี้ั ้ หมิงอ๋องคิดทาอะไรกัน
แน่ ?”
ิ่
“ป้ ายสีหรือ?” หูชงเหยี ยนพูดเสียงต่า แล ้วพลันส่ายหน้า “คนอืนไม่
่
รู ้ แต่เรากับฝ่ าบาทรู ้ความจริงกันแล ้ว ป้ ายสีไปก็ไร ้ประโยชน์ ขณะ
เข ้าพิธบ ี รมราชาภิเษก ถ ้าฝ่ าบาทคิดก่อเหตุ ก็ยงั ก่อเหตุได ้อยู่ด”ี
้ ท
“ท่านหูพูดถูก จุดนี ละที ่ าใหข ่ กหน้าเห็น
้ ้าคิดไม่ตก” จางปังลีพยั
ด ้วย กะพริบตา แล ้วจึงพูดต่อ “ยังมีอก ่ ไม่ทราบว่าท่านหู
ี เรือง
สังเกตเห็นหรือเปล่าว่า หลังถูกจับ ท่าทางการสารภาพความผิด
่ั
ของฉู่ ลวไฉ ไม่เหมือนคนเพิงรู่ ้ตัวว่าติดกับ แล ้วไม่รู ้จะทาอย่างไรดี”
ิ่
แน่ นอนว่าหูชงเหยี ยนสังเกตเห็น จึงหรีตาแล ่ ้วว่า “หัวหน้าจาง
สงสัยว่าตระกูลหลินเตรียมร ับมือกับการตายของฉวีกวชางอยู ๋ั ่กอ
่ น
แล ้ว? ถ ้าเป็ นเช่นนี ้ ก็เท่ากับว่าจริงๆ แล ้วทัพใต ้มิได ้ติดกับหมิงอ๋อง
แต่เตรียมพลิกสถานการณ์ไว ้แต่แรกแล ้ว ถ ้าเป็ นเช่นนี ้ ก็อธิบายได ้
่ งอ๋องรู ้ว่าพวกเขานัดกับอามาตย ์ฉวี ก็เพราะพวกเขา
แล ้วว่า ทีหมิ
จงใจเผยให ้หมิงอ๋องรู ้นั่นเอง”
่ กหน้า และหรีตาเช่
จางปังลีพยั ่ ่ั
นกัน “ไม่วา่ ฉู่ ลวไฉจะมี
แผนการ
่ นยันขอพบเต๋ออ๋อง คิดว่าพอเต๋ออ๋องมา เราก็น่าจะได ้
อะไร เมือยื
เบาะแสอะไรบ ้าง”
ิ่
“อืม!” หูชงเหยี ้
ยนไม่พูดมากอีก ทังสองมองไปที ่
ประตู
พร ้อมกัน
แล ้วนั่งเงียบๆ รอเต๋ออ๋อง
่
สถานทีสอบสวนก็ ื สานักงานของจางปังลี่
คอ
่
และขณะทีจางปั ่ าลังคุยกับหูชงเหยี
งลีก ิ่ ยน อีกห ้องหนึ่ งทีอยู
่ ่ไม่ไกล
กันนั้น เต๋ออ๋องกาลังนั่งมองฉู่ ลวไฉ
่ั พลางว่า “ว่ามา!”
ตอนที่ 630 ประช ันทักษะการแสดง
“ท่านอ๋อง คิดว่าคนฉลาดอย่างท่านต ้องดูออกว่า การตายของ

อามาตย ์ฉวี มีคนจงใจป้ ายสีทพ ่ั
ั ใต ้เรา” ฉู่ ลวไฉพู ด
่ ้าหรือไม่จะมี
“มีหลักฐานก็เอาออกมา แต่ถ ้าไม่มี ข ้าเชือเจ
่ ้าขอพบข ้าเป็ นการส่วนตัวทังที
ประโยชน์อะไร? อีกอย่างเมือเจ ้ ก็ไม่
ควรพูดจาไร ้สาระอีก” เต๋ออ๋องพูดเสียงขรึมพลางตีหน้าขรึม
่ั
ฉู่ ลวไฉยิ ้
มขมขื น่ ก่อนว่า “ถ ้าเราระมัดระวังแต่แรก ไหนเลยจะตก
หลุมพราง หลังเกิดเรือง่ เราทุกคนล ้วนถูกราชสานักคุมตัวมาหมด
ในเวลาเช่นนี ้ เราจึงได ้แต่ใบ ้กิน ขมขืนใจแต่
่ พูดไม่ออก...”
“เช่นนั้นเรืองนี
่ ก็ ้ จบแค่นี”้ เต๋ออ๋องพยักหน้า แล ้วหยิบบันทึกการ
่
สอบสวนทีวางอยู ่
่ตรงหน้า ยืนให ่ั
้ฉู่ ลวไฉ “เราไม่ควรเสียเวลากันอีก
เจ ้าลองดู ถ ้าไม่มปี ัญหาอะไร ก็รบี ลงนามเถิด!”
่ั ง้ ยืนมื
ฉู่ ลวไฉอึ ่ อร ับบันทึกการสอบสวนมา เงยหน้ามองเต๋ออ๋อง
ก่อนก ้มหน้าอ่าน
่ั
ไม่อา่ นยังดีเสียกว่า พออ่านแล ้ว ฉู่ ลวไฉก็ ่
หน้าเปลียนสี เงยหน้า
มองเต๋ออ๋องทันที พลางพูดอย่างขุน ่ เคือง “ท่านอ๋อง หมายความว่า
อะไร คิดบีบใหข ้ ้าสารภาพรึ?”
่ั
“ฉู่ ลวไฉ เจ ้าน่ าจะช ัดเจนดีวา่ พิธบี รมราชาภิเษกใกล ้เข ้ามาทุก
ขณะ แต่อามาตย ์ฉวีกลับมาถูกฆ่าตาย เรืองใหญ่ ่ ขนาดนี ้ อย่างไร
ฝ่ าบาทก็ไม่ยอมแน่ ข ้าบอกเจ ้าให ้ช ัดๆ ในตอนนี ก็ ้ ได ้ว่า ฝ่ าบาท
โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ ไม่วา่ เรืองนี่ มี
้ เบืองลึ
้ กแค่ไหน เราก็ต ้องสาวให ้
ถึงทีสุ่ ด มิเช่นนั้น จักรพรรดิองค ์ใหม่จะปกครองใต ้หล ้าได ้อย่างไร
ถ ้าถูกทาให ้อับอายเช่นนี ?” ้
เต๋ออ๋องไม่สนใจทีฉู ่ ่ ลวไฉโกรธ
่ั ขณะสบตากับฉู่ ลวไฉ ่ั เขายังคง
เคร่งขรึมดังเดิม พลางพูดด ้วยนาเสี ้ ยงเย็นชาลงเรือยๆ ่ “หลักฐานที่
มีอยู่ในตอนนี ้ ล ้วนบ่งชีว่้ าทัพใต ้ของพวกเจ ้าเป็ นผู ้ลงมือ เมือเจ ่ ้า
หาหลักฐานมาหักล ้างข ้อสงสัยไม่ได ้ คดีนีพวกเจ ้ ้าก็ดนไม่ิ ้ หลุด
ส่วนเจ ้าทีเข่ ้าใจคดี ก็น่าจะรู ้ว่า วิธจี ดั การทีดี ่ ทสุ
ี่ ดก็คอ ื ร ับสารภาพ
เสีย ยอมร ับว่าเจ ้าสังฆ่ ่ าอามาตย ์ฉวีโดยพลการ เรืองก็ ่ จะจบลงที่
เจ ้า แต่ถ ้าเจ ้าไม่ร ับ ทัพใต ้ก็ต ้องร ับ เจ ้าก็ชงน่ ั ้าหนักเอาเองแล ้วกัน”
ได ้ยินเช่นนี ้ ฉู่ ลวไฉก็

่ั เข ้าใจแล ้ว
เขาดูออกว่า ราชสานักตัดสินใจไม่ตรวจสอบเรืองนี ่ ให
้ ้ละเอียด และ
่
ไม่สนใจด ้วยว่าความจริงเป็ นเช่นไร พวกเขาคิดแต่จะทาเรืองใหญ่
่
ให ้เป็ นเรืองเล็ ่
ก แล ้วทาเรืองเล็ กให ้หายไป
่ั
ทว่าฉู่ ลวไฉจะลงนามได ้อย่างไร จึงว่า “ท่านอ๋อง หนังสือร ับ
สารภาพนี ้ ข ้าไม่ลงนาม”
่ั
“ฉู่ ลวไฉ ้
เจ ้าเป็ นคนนัดอามาตย ์ฉวีเอง อีกทังในที ่ ดเหตุก็มค
เกิ ี น
ของทัพใต ้เจ ้าอยู่ พยานหลักฐานครบขนาดนี ้ เพียงพอทีจะ ่
กล่าวโทษเจ ้าแล ้ว แต่ข ้าเห็นว่าเจ ้าเป็ นบุคคลสาคัญ ถึงได ้ให ้
เกียรติเจ ้า เจ ้าเองก็ไม่ควรทาให ้ตนเองต ้องขายหน้าไปมากกว่านี ”้
ท่าทีเต๋ออ๋องพลันเปลียน ่ เผยให ้เห็นร ังสีฆ่าฟัน
่ั
ฉู่ ลวไฉตอบเสี ่
ยงขรึม “เรืองพวกนี ้ สามารถพิสจ
ไม่ ู น์วา่ ข ้าเป็ นคน
่
ฆ่าอามาตย ์ฉวี เป็ นอามาตย ์ฉวีตา่ งหากทีไปตามนั ดเอง ทัพใต ้มิได ้
่ ดเหตุก็ไม่ได ้มีแค่คนของ
จับตัวแล ้วบังคับให ้ไป ผูต้ ายในทีเกิ
อามาตย ์ฉวี คนของทัพใต ้เราก็ถก ู ฆ่าตาย เราก็เป็ นเหยือ ่
เหมือนกัน”
เต๋ออ๋องหัวเราะเย็นชา “อามาตย ์ฉวีไปตามนัด ตามแผนลวงมาฆ่า
ของพวกเจ ้าอย่างไรเล่า ไม่วา่ อย่างไร อามาตย ์ฉวีก็ตายตอนเจอ
่ ดเหตุ ก็เป็ นฝี มือพวกเจ ้า”
พวกเจ ้า ไม่พบศพเขาในทีเกิ
่ั
ฉู่ ลวไฉกลั ่ านพูด ถ ้าทัพใต ้เราคือฆาตกร
บถาม “ถ ้าเป็ นอย่างทีท่
้
เช่นนี ในสถานะพระอั ยกาของฝ่ าบาท และขุนนางใหญ่ผู ้ช่วยราช
กิจอย่างอามาตย ์ฉวี เมือถู ่ กฆาตกรรม ราชสานักกลับได ้แต่ยน ื
กรานว่าเป็ นฝี มือคนของทัพใต ้ชนิ ดลงสินค ้าทังๆ ้ ทียั่ งไม่มใี บสัง่
เช่นนี ก็ ้ ได ้หรือ และแมถ้ กู ท่านบีบให ้สารภาพ แต่ขอเพียงข ้าไม่
ยอมร ับกับผู ้คนในใต ้หล ้าว่าผิด พวกเขาก็ต ้องวิพากษ ์วิจารณ์กน ั
อย่างแน่ นอนว่า ราชสานักร ังแกผู ้อ่อนแอกว่า เกรงว่าเมือถึ ่ งตอน
นั้น ไม่เพียงราชสานักจะปกครองใต ้หล ้าไม่ได ้ ยิงต ่ ้องอัปยศอดสู
เข ้าไปอีก”
้ คอ
“พูดเช่นนี ก็ ่ ่ งดูราชสานักกับทัพใต ้รบกัน ดีกว่า
ื เจ ้ายอมทีจะนั
่ ?”
ยอมร ับผิดในเรืองนี ้ เต๋ออ๋องหน้าหมองคลา้
พอเห็นเต๋ออ๋องเสียงอ่อนลง ไม่มรี ังสีฆ่าฟันเช่นเมือครู่ ่ั

่ ฉู่ ลวไฉค่
อย
โล่งอก จึงพูดเสียงอ่อนลงเช่นกัน “ท่านอ๋อง ใช่วา่ ข ้าเสียดายชีวต ิ
แต่ยงั คงเป็ นคานั้น ถ ้าเรืองนี
่ ทั ้ พใต ้เราทาจริง ไม่ต ้องให ้ท่านมา
กล่อมหรอก ข ้าต ้องรีบร ับผิดทันที แต่เราไม่ได ้ฆ่าอามาตย ์ฉวีจริงๆ
ต ้องมีคนใส่ร ้ายทัพใต ้เราแน่ ๆ และข ้าไหนเลยจะยอมถูกปร ักปรา
่ ”้
ต่อให ้ข ้ายอม ทัพใต ้ก็ไม่ยอมร ับใบสังนี
“ฟังจากทีพู ่ ดมา ดูเหมือนเจ ้ายังรู ้สึกว่าไม่ได ้ร ับความเป็ นธรรม?

่ พวกเจ
แต่เรืองนี ้ ้าเป็ นผู ้ก่อ ถ ้าพวกเจ ้าไม่ร ับผิดชอบ แล ้วใครจะ
ร ับผิดชอบ?” เต๋ออ๋องหน้าดาคราเครี ่ ยด พลางพูดเสียงขรึมต่อ
่ั
“ฉู่ ลวไฉ ข ้าก็บอกเจ ้าแล ้วว่า ก่อนหน้านี ฝ่้ าบาทได ้เตรียมเรียกนาย
พลของกองทัพต่างๆ เข ้าพบ เพือสั ่ งให
่ ้บุกหนานเย่ว ์ แต่เป็ นเพราะ
พวกเราพยายามบอกให ้ฝ่ าบาทระงับโทสะ โดยให ้เวลาพวกเรา
จัดการเรืองนี่ ก่้ อน หาไม่แล ้ว ตอนนี เจ ้ ้าคงหัวหลุดออกจากบ่าไป
นานแล ้ว ไม่มโี อกาสมานั่งเล่นลินต่ ้ อหน้าข ้าเช่นนี หรอก...
้
่ ้าพูดมาทังหมดนั
...และทีเจ ้ ้น เราก็คด ้ งเหลือ
ิ ได ้เช่นกัน ตอนนี จึ
เพียงสองทางเลือก เจ ้าร ับ หรือทัพใต ้ร ับ พูดตามตรง ต่อให ้เจ ้า
ยอมร ับผิด ก็อาจไม่สามารถดับความพิโรธของฝ่ าบาทลง
สถานการณ์เป็ นเช่นนี แล ้ ้ว ทีข
่ ้าพูดมา หวังว่าเจ ้าจะเข ้าใจ เวลา
เหลืออยู่ไม่มาก เจ ้าจะเลือกทางไหน ข ้าไม่บงั คับ เจ ้าชงน ่ ั าหนั
้ กดู
เอาเอง”
สุดท ้าย เต๋ออ๋องก็ทาหน้าเศร ้า “ทว่า ก่อนเจ ้าจะตัดสินใจ ข ้าต ้อง

เตือนไว ้อย่าง อย่านาสมมติฐานทีเจ ่ ้าคิดไปคาดเดาความคิดของ
ฝ่ าบาทเป็ นอันขาด ข ้าขอบอกเจ ้าช ัดๆ ว่า พวกเจ ้าได ้แตะเกล็ด
ย ้อนของมังกรในเวลาทีไม่่ เหมาะสมเป็ นอย่างยิง่ อย่านึ กว่าฝ่ าบาท
จะเห็นแก่เหตุผลใดๆ แล ้วไม่คด ิ บาดหมางกับทัพใต ้เจ ้า ข ้าไม่อยาก
่ เกิ
พูดมากอีก ถ ้าเจ ้าเคยได ้ยินเรืองที ่ ดขึนในวั
้ ่ นานมานี ้ ก็
งเมือไม่
ควรจะรู ้ว่า เวลาฝ่ าบาทโกรธขึนมา้ ่
กระทังหมิ ่
งอ๋องยังถูกธนู หมืน
เล่มปักร่างจนเกือบเอาชีวต ิ ไม่รอด ถึงทัพใต ้เจ ้าแกร่งแค่ไหน
่
บ ้าบินแค่ ไหน เทียบกับหมิงอ๋อง แล ้วอย่างไร?”
่ั
ฉู่ ลวไฉฟั ่
งแล ้วก็รู ้สึกตืนตระหนก ในเวลาเช่นนี ้ เขากลับไม่สงสัย
ในคาพูดของเต๋ออ๋องแม้แต่นอ้ ย เขาเข ้าใจแล ้ว
คาว่าแตะเกล็ดย ้อนของมังกรในเวลาทีไม่ ่ เหมาะสมเป็ นอย่างยิง่

หมายความว่า ก่อนหน้านี ฝ่้ าบาทได ้ร ับแรงกระตุ ้นจากการ
่
เปลียนแปลงในวั ้ั ่ ง อารมณ์กาลังอยู่ในช่วงลุกเป็ น
งมาแล ้วครงหนึ
้ งถูกทัพใต ้ตามมาตบหน้าอย่างโจ่งแจ ้งอีก...
ไฟ และตอนนี ยั
่
คิดๆ ดู การเปลียนแปลงในวั ่ ดขึนก่
งทีเกิ ้ อนหน้านี ้ หลันไท่เฟย
้
สินพระชนม ์
ตอนนี อ้ ามาตย ์ฉวีก็มาเสียชีวต

ิ ไปอีก สาหร ับจักรพรรดิองค ์ใหม่
่
แล ้ว จะพิโรธอย่างคลุ ้มคลังขนาดไหน?
ตอนนี ฉู้ ่ ลวไฉเชื
่ั ่ งๆ แล ้วว่า ถ ้าไม่ใช่เพราะพวกเต๋ออ๋องห่วง
อจริ
สถานการณ์โดยรวม ดีไม่ดี อาจเป็ นไปได ้ทีเขาจะถู ่ กจับพลัดจับ
ผลู ถูกจักรพรรดิองค ์ใหม่ทพิ ี่ โรธ จับตัวไปประหารเสียแต่แรก โดย
ไม่มโี อกาสแม้พูดจา
ถ ้าเป็ นเช่นนี ้ เขาก็ตายอย่างน่ าอนาถจริงๆ
“ท่านอ๋อง ผู ้น้อยไหนเลยจะกล ้าคิดว่าตนเองโชคดี เพียงแต่การ

่ั
ตายของอามาตย ์ฉวี เราไม่ได ้เป็ นคนทาจริงๆ” สีหน้าฉู่ ลวไฉ
้
เคร่งเครียดขึนมา
เขาพอจะสัมผัสได ้ถึงสถานการณ์และความคิดของคนในราช
สานักแล ้ว จึงไม่กล ้าพูดจาไร ้สาระถ่วงเวลาอีก
โดยก่อนหน้านี ้ เขาเตรียมทีจะพู
่ ดจาหว่านล ้อมเต๋ออ๋อง เผือจะได
่ ้
โอกาสเข ้าเฝ้ าจักรพรรดิองค ์ใหม่
แต่ตอนนี ้ ความคิดนี ถู
้ กละทิงไป
้ ่ าคัญคือ คาพูดต่อไปของเขา
ทีส
้ ้ดี
ต ้องระวังช่องโหว่ตรงนี ให
ตอนเขากับหลินหัวเหย ้าหารือกันนั้น ไม่ได ้สนใจช่องโหว่เหล่านี ้
โดยคิดว่า จักรพรรดิองค ์ใหม่ต ้องสามารถมองเห็นกลเม็ดเด็ด
พรายของพวกเขา แล ้วแกล ้งทาเป็ นไม่รู ้ไม่เห็น โดยไม่มท
ี างปล่อย
โอกาสในการจัดการหมิงอ๋องให ้หลุดลอยไปแน่
่ ออ๋องพูด ก็รู ้สึกว่าตอนนี จั

แต่พอฟังทีเต๋ ้ กรพรรดิองค ์ใหม่ก็คอ
ื ถัง
้
บรรจุเชือเพลิ งดีๆ นี่ เอง
เพราะเต๋ออ๋องพูดด ้วยท่าทางทียั่ งกลัวอยู่ไม่หาย ซึงขนาดขุ

่ นนาง
คนสนิ ท ยังรู ้สึกกลัวจักรพรรดิองค ์ใหม่ขนาดนี ้ นับประสาอะไรกับ
ศัตรูอย่างพวกเขา ไม่แน่ วา่ ตอนเข ้าเฝ้ า ถ ้าเกิดเขาพูดจาไม่ถกู ใจ
จักรพรรดิองค ์ใหม่สก ั คาสองคา แล ้วถูกตัดศีรษะขึนมา ้ นั่นก็ไม่
คุ ้มค่าแล ้ว
้ ้องเกลียกล่
ตอนนี ต ้ อมเต๋ออ๋องก่อน แล ้วให ้เต๋ออ๋องไปหารือกับฝ่ า
บาท ให ้เต๋ออ๋องเป็ นคนกลาง
่ั
งไม่กล ้าพูดจาอ ้อมค ้อมอีก เข ้าประเด็นทันที “ท่านอ๋อง
ความหมายของท่าน ผูน้ ้ อยชดั เจนแล ้ว แต่ผูน้ อ้ ยไม่มอ
ี านาจ
ตัดสินใจในเรืองนี่ จริ
้ งๆ การนาชีวต ิ ผู ้น้อยไปชดใช ้ มิสู ้หาฆาตกร
ตัวจริงให ้ได ้ จะไม่ดกี ว่าหรือ?”
“พูดน่ ะมันง่าย แต่ฝ่าบาทกาลังจะเข ้าพิธบ
ี รมราชาภิเษก เวลา
เหลือน้อยเต็มที จะหาฆาตกรได ้จากไหนกัน?” เต๋ออ๋องหน้าหมอง
ลง
่ั
ฉู่ ลวไฉรี ่ าอามาตย ์ฉวี
บว่า “ดูเหมือนท่านอ๋องก็รู ้อยู่แก่ใจว่า ผู ้ทีฆ่
เป็ นอีกคนหนึ่ ง”
เต๋ออ๋องอึง้ ก่อนพูดเสียงเย็นชา “ข ้าไม่ได ้พูด”
่ั
ฉู่ ลวไฉได ่
้คืบจะเอาศอก เปลียนหั
วข ้อสนทนา “จริงๆ แล ้ว ข ้ารู ้ว่า
ฆาตกรคือใคร”
“เจ ้ารู ้? มันเป็ นใคร? มีหลักฐานไหม?” เต๋ออ๋องรีบถาม
่ั
ฉู่ ลวไฉกลั ่ ส่ายศีรษะ “ถ ้ามีหลักฐาน ก็ไม่ต ้องขอพบ
บรู ้สึกขมขืน
ท่านอ๋องเป็ นการส่วนตัวหรอก บอกหัวหน้าจางไปแต่แรกแล ้ว”
“ไม่มห
ี ลักฐาน พูดไปก็ไร ้ประโยชน์” เต๋ออ๋องพูดเสียงเย็นชา
เห็นช ัดว่ารู ้สึกผิดหวัง
“ท่านอ๋องฟังข ้าพูดให ้จบก่อน แล ้วจะรู ้ว่าทาไมข ้าถึงกล ้าพูดว่า รู ้
่
ว่าฆาตกรเป็ นใคร ทาไมต ้องขอเข ้าเฝ้ าฝ่ าบาท เพือรายงานต่ อ
่ั
หน้าพระพักตร ์ให ้ได ้” ฉู่ ลวไฉพู ดจาจริงจัง พร ้อมท่าทีเคร่งขรึม
เต๋ออ๋องขมวดคิว้ แล ้วว่า “ฝ่ าบาทกาลังรอคาตอบจากข ้าอยู่ หวัง

่ เจ
ว่าสิงที ่ ้ากาลังจะพูดนั้นมีประโยชน์จริงๆ”
่ั
ฉู่ ลวไฉส่ ายศีรษะ “ข ้าเพียงแต่พูดตามความเป็ นจริง จะมีประโยชน์
หรือไม่น้ัน ท่านอ๋องและฝ่ าบาทเป็ นผู ้ตัดสิน”
เต๋ออ๋องพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก
่ั
ฉู่ ลวไฉครุ น ่ ้านัดเจออามาตย ์ฉวี
่ คิดสักพัก จึงว่า “เดิมทีการทีข
อย่างลับๆ นั้น เป็ นการทาตามคาสังลั ่ บของท่านนายพล ทีต ่ ้องการ
่
เข ้าเฝ้ าฝ่ าบาทผ่านอามาตย ์ฉวี เพือรายงานเรื ่
องใหญ่ ”
้ นที คล ้ายอยากพูดอะไร แต่ก็ไม่อยากขัดจังหวะ

เต๋ออ๋องขมวดคิวทั
่ั
ฉู่ ลวไฉดู
ออกว่าเขาสงสัยอะไร จึงอธิบาย “ท่านอ๋องกาลังแปลกใจ
ว่า ทาไมข ้าถึงต ้องใช ้ทางอ ้อมผ่านอามาตย ์ฉวี ทาไมไม่เข ้าวัง
ตรงๆ และขอเข ้าเฝ้ าฝ่ าบาทอย่างเปิ ดเผย”
เต๋ออ๋องพยักหน้า “นั่นสิ”
่ั
ฉู่ ลวไฉกลั บถอนหายใจเบาๆ ยิมขมขื ้ ่ แล ้วว่า “ก็เหมือนอย่าง
น
ตอนนี ้ ทังๆ
้ ทีข่ ้ารู ้ว่า ใครฆ่าอามาตย ์ฉวี แต่เมือไม่ ่ มห ี ลักฐาน การ
พูดปากเปล่าก็จะถูกมองว่ากล่าวหาและล่วงเกินผู ้มีอท ิ ธิพล ทานอง
่
เดียวกัน กับเรืองบางอย่ างทีข ่ ้าไม่มห
ี ลักฐาน จะไปเข ้าเฝ้ าฝ่ าบาท
แล ้วพูดปากเปล่าก็ไม่เหมาะสม จึงคิดว่าควรเล่าให ้อามาตย ์ฉวีฟัง
ก่อน และถ ้าอามาตย ์ฉวีนาไปเล่าให ้ฝ่ าบาทฟัง แล ้วฝ่ าบาทเชือใน ่
คาพูดของข ้าๆ ก็คอ ่
่ ยเข ้าเฝ้ าเพืออธิ บายต่อหน้าพระพักตร ์ แต่ถ ้า
ฝ่ าบาทไม่เชือ่ ก็แล ้วกันไป”
่
เต๋ออ๋องฟังแล ้วก็หรีตามอง “ไม่ต ้องอ ้อมไปมา พูดตรงๆ มาดีกว่าว่า
่ ้าบอกว่า รู ้ตัวฆาตกรนั้น มัน
เจ ้าคิดเล่าอะไรให ้อามาตย ์ฉวีฟัง ทีเจ
เป็ นใคร?”
่ั
ฉู่ ลวไฉเงี ่ าอามาตย ์ฉวีก็คอ
ยบไปสักพัก ค่อยว่า “ผู ้ทีฆ่ ื หมิงอ๋อง!”
ตอนที่ 631 ละครฉากใหญ่
่ ตาอยู
“หือ?” เต๋ออ๋องทีหรี ่ ้ ยง
่แต่เดิม เบิกตากว ้างในทันที ก่อนขึนเสี
สูง “เจ ้าว่าใครนะ?”
่ั
พอเห็นปฏิกริ ยิ าตอบสนองของเต๋ออ๋อง ฉู่ ลวไฉก็ พยักหน้าเบาๆ
ก่อนพูดซา้ “หมิงอ๋อง!”
ปัง! เต๋ออ๋องตบโต๊ะอย่างแรง ลุกพรวดขึน้ ชีหน้ ้ าฉู่ ลวไฉ

่ั พลางด่า
กราด “ดีมาก เจ ้าอ ้อมไปอ ้อมมา ตังใจเล่ ้ ้
นลินอยู ่ อนวัน เพียง
่ครึงค่
่
เพือปร ่ั
ักปราหมิงอ๋อง ฉู่ ลวไฉ เจ ้านี่ มันบังอาจจริงๆ ใกล ้ตายแล ้ว
ยังไม่ลม ่ แหย่ให ้ฝ่ าบาทกับหมิงอ๋องขัดแย ้งกันอีก เจ ้านึ กว่า
ื ทีจะยุ
่ รู ้ว่าพวกเจ ้าอยากใหฝ้ ่ าบาทกับหมิงอ๋องฆ่า
ข ้าโง่นักหรือไร ทีไม่
กันเองมาตลอด แล ้วพอทังสองฝ่ ้ ายสะบักสะบอม พวกเจ ้าก็จะ
กลายร่างเป็ นตาอยู่ เข ้ามากอบโกยผลประโยชน์!”
่ั
ฉู่ ลวไฉปล่
อยให ้เขาฟาดงวงฟาดงาโดยไม่โต ้แย ้ง รอจนเขาด่าจบ
ค่อยพูดอย่างสงบ “ท่านอ๋อง ข ้าก็บอกแล ้วอย่างไรว่า ข ้าไม่มี
หลักฐาน จึงไม่มส ี ท ์ ้แย ้งท่าน”
ิ ธิโต
“เจ ้าโต ้แย ้งได ้หรือ? เจ ้าจะปฏิเสธหรือว่าพวกเจ ้าไม่เคยคิดยุแหย่
ฝ่ าบาทกับหมิงอ๋อง?” เต๋ออ๋องตะคอก
่ั
“ข ้ายอมร ับว่าข ้าโต ้แยง้ ไม่ได”้ ฉู่ ลวไฉแสดงท่ าทางจริงใจ “แต่ครง้ั
นี ้ ข ้ากล่าวหาหมิงอ๋องหรือไม่น้ัน ขอท่านอ๋องสงบสติอารมณ์แล ้ว
ฟังข ้าพูดให ้จบก่อน”
เต๋ออ๋องกะพริบตา สุดทา้ ยก็น่ ังลง แล ้วว่า “ดี ข ้าก็อยากจะดู

เหมือนกันว่า เจ ้าจะเล่นลูกไม้อะไรอีก?”
“ตอนอามาตย ์ฉวีมาตามนัด ย่อมต ้องพายอดฝี มือข ้างกายมาด ้วย

่
และผู ้ทีสามารถฆ่ าปิ ดปากยอดฝี มือทังห ้ ้าของอามาตย ์ฉวีและคน
ของตระกูลหลินเราจนเกลียง ้ ในระยะเวลาอันสัน ้ ก่อนทีทหาร
่
ลาดตระเวนซึงได่ ้ยินเสียงแผดร ้องจะรุดมาถึงนั้น ผู ้มีอท ่
ิ ธิพลทัวไป
ทาได ้หรือ? ปรมาจารย ์ผูค้ ุ ้มกันทีทั ่ พใต ้เราพาเข ้าเมืองหลวงมานั้น
ก็ล ้วนอยู่ภายใต ้การจับตาดูของราชสานัก จึงไม่มโี อกาส
่
เคลือนไหว หรือต่อให ้มีโอกาส พวกเขาก็ไม่มท ี างทาได ้ขนาดนี ้
เพราะพวกเขาไม่ใช่คต ่ สู ้ของผู ้คุ ้มกันข ้างกายอามาตย ์ฉวีด ้วยซา้
ู่ อ
...
่
...และผู ้ทีสามารถท ้ ้ในเมืองหลวงก็เห็นจะมีแต่ราชสานัก
าเช่นนี ได
่
กับจวนหมิงอ๋อง ซึงราชส านักไม่มท ี างลงมือกับอามาตย ์ฉวีอยู่แล ้ว
้ เหลือเพียงจวนหมิงอ๋อง สถานการณ์ก็เห็นๆ กันอยู่ ข ้าพูด
เช่นนี ก็
่
พราเพรื ่ อไม่ ท่านอ๋องก็รู ้อยู่แก่ใจ”
อหรื
่ั
ว่าแล ้วฉู่ ลวไฉก็ เหลือบมองสีหน้าเต๋ออ๋อง เห็นเต๋ออ๋องมีสห
ี น้า
หม่นหมองขณะตอบ “ก็ไม่เชิงว่าจะเหลือเพียงจวนหมิงอ๋อง คน
ของเขาซ่างชิงก็เป็ นคนของพวกเจ ้า ผู ้คุ ้มกันข ้างกายอามาตย ์ฉวี
แม้เก่งกาจ แต่ถ ้าเขาซ่างชิงเตรียมพร ้อมมาอย่างดีก็ใช่วา่ จะทา
ไม่ได ้”
“มีจอมยุทธ ์แห่งราชสานักกับหมิงอ๋องประจาการอยู่ในเมืองหลวง
ปรมาจารย ์เขาซ่างชิง โดยเฉพาะผู ้ทีมี ่ วรยุทธ ์สูงส่ง ยิงไม่
่ กล ้า
่ ้าว แล ้วจะก่อคดีได ้อย่างไร?” ฉู่ ลวไฉ
เหยียบเข ้าเมืองหลวงแมค้ รึงก ่ั
ส่ายศีรษะ
“จอมยุทธ ์กับหมิงอ๋องไม่ใช่เทวดาสักหน่ อย ถ ้าเขาซ่างชิงคิดแฝง

ตัวเข ้ามาจริงๆ ก็ใช่วา่ จะเป็ นไปไม่ได ้ อย่าว่าแต่เขาซ่างชิงเองก็มี
สายลับในเมืองหลวงไม่นอ้ ย เรืองนี ่ ยั้ งต ้องให ้ข ้าพูดด ้วยรึ?” เต๋อ
อ๋องยังคงยืนยันในความคิดของตน
่ จากทีเกิ
ว่าแล ้ว ก็สงสัยอีก “และเมือดู ่ ดเหตุ มือสังหารซ่อนตัวอยู่
่ เจ
แต่แรกอย่างเห็นได ้ช ัด แล ้วเรืองที ่ ้านัดพบอามาตย ์ฉวี หมิงอ๋อง
จะรู ้ได ้อย่างไร?”
่ั
สีหน้าฉู่ ลวไฉเปลี ่
ยนเป็ ่ เป็
นเหยเก “เรืองนี ้ นความประมาทเลินเล่อ
่ ดพบอามาตย ์ฉวีโดยไม่คด
ของข ้าเอง ทีนั ิ ให ้รอบคอบว่า เป็ นการ
เปิ ดโอกาสให ้หมิงอ๋องเล่นงาน ซึงไม่่ วา่ จะอย่างไร การตายของ
อามาตย ์ฉวี ทัพใต ้เราก็มสี ว่ นร ับผิดชอบ”
“หมายความว่าอะไร?” เต๋ออ๋องไม่เข ้าใจ
่ั
แต่ฉู่ลวไฉกลั บไม่พูดถึงอีก เขาถอนหายใจยาวๆ แล ้วค่อยๆ พูด
่ ต
“เรืองนี ้ ้องเริมเล่
่ าจากวันแรกทีเราเข
่ ่
้าเยียมจวนหมิ
งอ๋อง...”
่ั
ฉู่ ลวไฉเล่ ่ ้าพบหมิงอ๋องเป็ นครงแรกให
าเหตุการณ์ในวันทีเข ้ั ฟ ้ ัง ซึง่
่
แน่ นอนว่าเรืองราวจากปากของเขาเป็ ่
นอีกเรืองหนึ ่ ง สรุปได ้ว่า
เนื่ องจากก่อนหน้านี พระชายาได

้ ้ร ับบาดเจ็บจากการถูกลอบ
่
สังหาร ทาให ้หลินหัวเหย ้านายพลแห่งทัพใต ้เป็ นห่วงเรือยมา ้ั ้
ครงนี
่ ้เขามาเยียมพระชายาโดยเฉพาะ
จึงสังให ่ ่ วา่ นางสบายดี
เพือดู
หรือไม่
้
การนี พวกเขาได ิ่
้พาหมอเทวดาแห่งแดนใต ้เฉิ นหรูมงมาด ่
้วย เผือ
พระชายายังไม่หายดี
่
ขณะเยียมเยื อน กลับนึ กไม่ถงึ ว่าหมิงอ๋องจะเรียกให ้เขาเข ้ามาคุย
่ อยากให
เรืองที ่ ้ร่วมมือกัน หมิงอ๋องว่า คนในวังต ้องการฆ่าเขา ถ ้า
จักรพรรดิองค ์ใหม่ผ่านพิธบ ี รมราชาภิเษกก็จะมีอานาจโดย
สมบูรณ์ ถึงตอนนั้นจวนหมิงอ๋องก็จะเป็ นอันตราย
หมิงอ๋องจึงหวังให ้ทัพใต ้และนายพลหูหลิวจางสามฝ่ ายหนุ นหลัง

ยืนอยู่ข ้างเขาระหว่างประกอบพิธ ี ช่วยเขาต่อต ้านจักรพรรดิองค ์
่ จะ
ใหม่ โดยร ับปากว่าถ ้าทาสาเร็จ ระหว่างการต่อต ้านคนเถือน
แบ่งกาลังคนจากสานักเต๋าไปเป็ นกองหนุ นให ้พวกเขา
่
และหลังจากทีเขารายงานเรื ่ ขึ
องนี ้ นไป
้ ่ แนวคิด
ท่านนายพลทีมี
่
ต่อต ้านคนเถือนอยู ่เป็ นทุนเดิม ก็คด ิ ว่าสถานการณ์ในตอนนี ้ ควร
หันมารวมตัวกันเป็ นหนึ่ งเดียวถึงจะถูก ไม่ควรสร ้างปัญหาใดๆ เพิม ่
จึงตอบหมิงอ๋องไปว่า จะขออยู่ตรงกลาง โดยหวังว่าฝ่ าบาทกับหมิง
อ๋องจะสามัคคีกน ั ต่อต ้านศัตรูต่างแคว ้น ทว่าหมิงอ๋องกลับปฏิเสธ
เจตนาดีของท่านนายพล ยืนยันว่าต ้องสู ้กับฝ่ าบาทให ้ตายกันไป
ข ้าง
ท่านนายพลลาบากใจยิง่ แต่สุดท ้ายก็ตด ่ วนรวม นา
ั สินใจทาเพือส่
่ รายงานให
เรืองนี ้ ่ ฝ่่ าบาทจะได ้หาทาง
้ฝ่ าบาททรงทราบ เพือที
ป้ องกัน
แต่เนื่ องจากไม่มหี ลักฐาน ถ ้าผลีผลามเข ้าเฝ้ าแล ้วพูดปากเปล่า

อาจถูกกล่าวหาว่ายุแหย่ให ้คนในราชวงศ ์แตกแยกกัน และเกรงว่า
่ ผ่
จะทาให ้หมิงอ๋องรู ้ตัว จึงคิดบอกเรืองนี ้ านอามาตย ์ฉวี แต่ต ้อง
กระทาการในทางลับ เพือให ่ ้อามาตย ์ฉวีนาไปบอกฝ่ าบาท ถ ้าฝ่ า
บาทเชือทั่ พใต ้ ทังสองฝ่
้ ายค่อยมาเจรจาแก ้ไขปัญหานี กั ้ น
โดยไม่รู ้ว่า เป็ นเพราะหมิงอ๋องคาดการณ์ได ้แต่แรกหรือเปล่า พอ

เห็นเขาไปทีจวนอ่ ามาตย ์ฉวี ก็คด
ิ ว่าต ้องป้ องกันไว ้ก่อน จึงให ้คน
คอยจับตาดูอามาตย ์ฉวี พอเห็นเราพบเจอกัน ก็ลงมือ
่
สีหน้าเต๋ออ๋องเปลียนไปตามเรื ่ ฉู
องที ่ ่ ลวไฉเล่
่ั า บางช่วงตกใจ บาง
ช่วงโกรธ บางช่วงไม่อยากจะเชือ่
่
“ทีมาที ่
ไปก็ เป็ นเช่นนี ้ ดังนั้น ผูท้ ฆ่
ี่ าอามาตย ์ฉวีย่อมเป็ นหมิงอ๋อง
่
เขาใช ้แผนยิงปื นนัดเดียวได ้นกสามตัว ซึงนอกจากได ้กาจัด
่ ให
อามาตย ์ฉวีแล ้ว ยังได ้บีบทัพใต ้เรา ด ้วยการป้ ายสีเรืองนี ้ ้ เพือให
่ ้
เราบาดหมางกับราชสานัก จะได ้ไปยืนข ้างเขา” ฉู่ ลวไฉทิ ่ั ้ า้ ย
งท
เต๋ออ๋องนิ่ งเงียบอยู่นาน ค่อยเงยหน้าขึน้ พลันปรบมือ แล ้วพูดอย่าง

ไร ้อารมณ์ “น่ าทึง่ น่ าทึงจริ
่ งๆ!”
่ั
ฉู่ ลวไฉคล ้
้ายไม่เข ้าใจ จึงยิมขมขื
น ่ “ดูเหมือนท่านอ๋องยังไม่เชือ”
่
่
“ตัวเจ ้าเองล่ะเชือไหม?” เต๋ออ๋องมองเขาพลางถามต่อ “อย่างอืนยั ่ ง
่ พใต ้พวกเจ ้าก่อน ทีกลั
ไม่ต ้องพูดถึง เอาเรืองทั ่ วมาตลอดว่า
บ ้านเมืองจะไม่วน ่
ุ่ วาย ถ ้าเรืองเป็ ่ ้าเล่าจริงๆ ทีว่่ าหมิงอ๋อง
นอย่างทีเจ
เป็ นฝ่ ายขอให ้พวกเจ ้าช่วยต่อต ้านฝ่ าบาท เรืองดี ่ ๆ เช่นนี ้ เกรงว่า
ขณะหลับฝันพวกเจ ้าก็ยงั ยิมได ้ ้
้จริงไหม อีกทังพวกเจ ้ายังขอเป็ นผู ้
่ องนี
ไกล่เกลียเรื ่ ้ โดยการกระซิบบอกฝ่ าบาทอีก?”
่ั
ฉู่ ลวไฉไม่ ้
ตอบร ับหรือปฏิเสธ เพียงว่า “ก่อนหน้านี ความสั มพันธ ์
่
ของทัพใต ้เรากับจักรพรรดิองค ์ก่อนตึงเครียดมาก มีเรืองมากมาย
่
ทีเราท าไปเพราะถูกบีบ ตอนนี จั ้ กรพรรดิองค ์ใหม่ขนครองราชย
ึ้ ์
่ าจะทรงยึดหลักปรองดอง ร่วมมือกัน
เราจึงหวังเป็ นอย่างยิงว่
่ เราตบมื
ต่อต ้านศัตรูตา่ งแคว ้น แน่ นอนว่าเรืองนี ้ อข ้างเดียวไม่ดงั
ต ้องดูวา่ ฝ่ าบาทยินยอมร่วมมือด ้วยหรือไม่”
ิ ยอมแล ้วอย่างไร?” เต๋ออ๋องจ ้องฉู่ ลว่ ั
“ยินยอมแล ้วอย่างไร? ไม่ยน
ไฉตาไม่กะพริบ ถามเน้นทีละคา
“ถ ้าทรงยินยอม ทัพใต ้เราก็จะยอมเป็ นพยานให ้ว่า หมิงอ๋องเป็ นผู ้

สังหารอามาตย ์ฉวี และจะช่วยฝ่ าบาทลงโทษฆาตกรอย่าง
่ั
สุดกาลัง” ฉู่ ลวไฉพู ดเสียงดังฟังช ัด พร ้อมท่าทีจริงจัง
“ช่วยฝ่ าบาทลงโทษฆาตกรอย่างสุดกาลัง...” เต๋ออ๋องพูดทวน

่ั
คล ้ายตระหนักถึงความหมาย จึงจ ้องมองฉู่ ลวไฉ พลางถาม “นี่ เป็ น
คาพูดของหลินหัวเหย ้า?”
“เป็ นคาพูดของท่านนายพลจริงๆ ตอนนี คนเถื ้ ่

อนได ้แสดงความป่ า
่
เถือนโหดร ้ายให ้เราเห็นแล ้ว ถ ้าเรายังขืนรบราฆ่าฟันกันเอง แล ้ว
่
ปล่อยให ้คนเถือนเข ้ามาทาอะไรตามอาเภอใจในแผ่นดินของเรา
เราก็จะกลายเป็ นคนบาปทีถู ่ กตราหน้าไปชวกั ่ ั ปชวกั
่ ั ลป์ จาก
แนวคิดเช่นนี ้ ท่านนายพลจึงยอมปรองดองกับราชสานัก
ปรองดองกับจักรพรรดิองค ์ใหม่ ซึงการพบกั่ ้ั ้
บอามาตย ์ฉวีในครงนี
ก็คอ ื ความจริงใจของท่านนายพล ขอเพียงฝ่ าบาทแสดงความ
จริงใจตอบ ท่านนายพลต ้องไม่ผด ่ั
ิ คาสัญญาแน่ ” ฉู่ ลวไฉพู ดจาก
ใจจริง
“ฝ่ าบาทยังต ้องแสดงความจริงใจตอบด ้วย? หมายความว่า
่
อย่างไร?” เต๋ออ๋องหน้าเปลียนสี
่ั
ฉู่ ลวไฉค่อยๆ ก ้มหน้าลง “ท่านนายพลไม่เพียงจริงใจกับราชสานัก
้
ยังยินยอมเกลียกล่ อมให ้นายพลหูหลิวจางสามท่านมาร่วมมือกัน
่ ไม่
แต่เรืองนี ้ ใช่เรืองง่
่ าย...”
่
“ข ้ายังนึ กว่าหลินหัวเหย ้าเปลียนไปแล ่ พ
้ว ทีแท ้ ูดไปพูดมา ก็ยงั ไม่
ต่างจากทีคิ ่ ดไว ้ ว่ามา พวกเจ ้าต ้องการอะไรกันแน่ ?” เต๋ออ๋องแค่น
เสียงเย็นชาออกมา
่ั
ฉู่ ลวไฉส่ ายศีรษะ “ท่านนายพลมิได ้หมายความเช่นนี ้ เพียงคิดว่า
้
ทังสองฝ่ ่ งอ๋องยอม
ายต ้องจริงใจต่อกัน ไม่ปิดท่านอ๋อง ราคาทีหมิ
จ่ายนั้น ทาให ้นายพลหูหลิวจางสามท่านหวันไหวจริ
่ งๆ แต่ท่าน
นายพลก็คอยโน้มน้าวอยู่ตลอด ซึงหมิ ่ งอ๋องเป็ นคนอย่างไรนั้น
ท่านอ๋องก็รู ้อยู่แก่ใจ หากคิดเล่นงานเขา เราทุกคนล ้วนต ้องแบกร ับ
ความเสียง่ เรืองนี
่ จั ้ ดการไม่ได ้ง่ายๆ...”
เต๋ออ๋องจ ้องมองเขาอยู่เนิ่ นนาน พลันลุกขึนยื

้ น หันกาย แล ้วเดิน
จากไป
่ั
ฉู่ ลวไฉมิ ่
ได ้ทัดทาน กลับกะพริบตา เขาช ัดเจนดีวา่ เรืองใหญ่
ขนาดนี ้ เต๋ออ๋องตัดสินใจเองไม่ได ้ ต ้องไปรายงานให ้ฝ่ าบาททรง
ทราบ
้
ตอนนี เขาจึ
งได ้แต่รอดูวา่ ฝ่ าบาทจะมีท่าทีเช่นไร?
แต่เขากลับไม่รู ้ว่า พอเต๋ออ๋องเดินออกจากห ้อง ก็มไิ ด ้ไปเฝ้ าฝ่ า

บาท แต่รบี ส่งข่าวให ้หมิงอ๋องรู ้
จากนั้นจึงไปหาจางปังลีกั
่ บหูชงเหยี
ิ่ ยน เล่าสถานการณ์ในตอนนี ้
้
ให ้ทังสองคนฟั ง
ิ่
ยนถอนหายใจยาวๆ ออกมา แววตาทีมื ่ ดมนมาตลอด
พลันสว่าง “นับว่าเข ้าใจแล ้ว แสดงกันได ้สมบทบาทจริงๆ”
่ บทาหน้าเศร ้าจนนาตาเหมื
แต่จางปังลีกลั ้ อนจะหยดลงมา “ข ้ารู ้อยู่
่ ดไว ้ไม่มผ
แล ้วว่าคนตระกูลหลินไม่ได ้มาดี เป็ นอย่างทีคิ ี ด
ิ ตีสอง
หน้า หน้าหนึ่ ง ล่อให ้หมิงอ๋องฆ่าอามาตย ์ฉวี เพือให
่ ้ฝ่ าบาท
แตกหักกับหมิงอ๋อง จากนั้นก็ทาเป็ นช่วยฝ่ าบาทเอาหน้า แล ้วฉวย
โอกาสข่มขูเ่ อาผลประโยชน์จากฝ่ าบาท”
้
เต๋ออ๋องพยักหน้า “ตอนนี ตระกู ลหลินได ้เผยจุดประสงค ์ให ้เห็นแล ้ว
แมพ ้ วกเขาคิดคานวณมาดีแค่ไหน ก็ยงั เดินหมากพลาด ตอนนี สิ ้ ง่
ทีข่ ้ายังคิดไม่ตกก็คอ ่ งอ๋องเล่นใหญ่กบั คนตระกูลหลินเช่นนี ้
ื ทีหมิ
นั้น ต ้องการอะไรกันแน่ ?”
่ ว้ คิดไปคิดมา ก็หน
จางปังลีขมวดคิ ิ่
ั มองหูชงเหยี
ยน
้
เต๋ออ๋องจึงหันมองตาม ทังสองจ ิ่
้องมองหูชงเหยี
ยน
ิ่
หูชงเหยียนถอนหายใจยาวๆ อีกครง้ั แล ้วว่า “ถ ้าข ้าเดาไม่ผดิ หมิง
อ๋องไม่ได ้ต ้องการอะไรจากการนี ้ คนทีเขาเตรี
่ ยมงัดข ้อด ้วยไม่ใช่
ตระกูลหลิน แต่เป็ นฝ่ าบาท”
่ ทานขึนพร
“หา?” เต๋ออ๋องกับจางปังลีอุ ้ ้อมกัน
ิ่
หูชงเหยี ่
ยนหรีตาลงเล็ กน้อย พลางค่อยๆ พูด “ถ ้าเดาไม่ผด ิ ที่
ตระกูลหลินบอกว่าร่วมมือกับหมิงอ๋องนั้น น่ าจะจริง แต่หมิงอ๋องไม่
มีทางเป็ นฝ่ ายไปหาพวกเขา นี่ ไม่ใช่นิสยั หมิงอ๋อง ถึงหมิงอ๋องคิด
แสดงละคร ก็ไม่มท ี างก ้มหัวขอร ้องคนตระกูลหลิน”
่ ไม่
เรืองนี ้ มใี ครช ัดเจนไปกว่าเต๋ออ๋อง เพราะตังแต่
้ แรกทีเขาไปหาห
่
่ ตระกู
มิงอ๋อง ก็รู ้เรืองที ่ ลหลินเสนอให ้ร่วมมือกันแล ้ว เพียงแต่เขา
คิดสรตะไปว่าหูชงเหยี ิ่ ่
ยนกับจางปังลีอาจคิ ดทาอะไรเล็กๆ น้อยๆ
จากการนี ้ จึงยังไม่บอกใคร
้
ตอนนี พอเห็ นตาเฒ่าหูเดาความจริงได ้อย่างง่ายดายเช่นนี ้ ก็รู ้สึก
้
ระแวดระวังขึนมา ่
ต่อไปเมืออยู ่ตอ
่ หน้าตาเฒ่าต ้องระวังให ้มากเป็ น
เท่าตัว
่ จากภายนอก เขาก็เหมือนจางปังลี่ ทีท

แน่ นอน เมือดู ่ าเป็ นครุน่ คิด
ิ่
เล็กน้อย แล ้วค่อยพยักหน้า เห็นด ้วยกับการคาดเดาของหูชงเห
ยียน
ิ่
หูชงเหยี ยนจึงพูดต่อ “ควรเป็ นคนตระกูลหลินทีเป็ ่ นฝ่ ายไปหาหมิง
่
อ๋อง เพือเสนอให ้ร่วมมือกัน แต่ความร่วมมือทีว่่ า พอเริมต
่ ้นก็คอ ื
กับดักทีขุ ่ ดล่อหมิงอ๋อง ซึงเป้
่ าหมายก็คอ ื ล่อให ้หมิงอ๋องงัดข ้อกับ
ฝ่ าบาท จากนั้นพอหมิงอ๋องเผลอ คนตระกูลหลินก็ขายหมิงอ๋อง
่ หมิ
แล ้วใช ้เรืองที ่ งอ๋องคิดงัดข ้อกับฝ่ าบาท เจรจาต่อรองกับฝ่ าบาท
้ ซบั ซ ้อน พูดง่ายๆ ก็คอ
กับดักนี ไม่ ื เหยียบเรือสองแคม แล ้วฉวยเอา
่
ประโยชน์จากการเปลียนแปลงคร ้ั
งใหญ่ ”
่ กหน้า “กับดักนี ไม่

จางปังลีพยั ้ ซ ับซ ้อน แต่ยากป้ องกัน ใครจะไป
ี่
คิดเล่าว่า ผูท้ เคยสนั ่
บสนุ นให ้หมิงอ๋องต่อต ้านฝ่ าบาท เพือให ้คน
ในราชวงศ ์สู ้กันเองมาตลอดอย่างพวกเขา พลันพลิกกลับ คิดฆ่าห
มิงอ๋องให ้ตายคามือ...”
พูดถึงตรงนี ้ จางปังลีก็
่ หน ิ่
ั มองหูชงเหยี ่ นหัว
ยน “ท่านหู การทีหลิ
เหย ้าทาเช่นนี ้ ผิดต่อนโยบายทีผ่ ่ านมาพวกเขานี่ ถ ้ามองในมุม
พวกเขา การไว ้ชีวต ิ หมิงอ๋องน่ าจะดีกว่าการฆ่าหมิงอ๋องเป็ นไหนๆ
มิใช่หรือ? หลินหัวเหย ้าไม่น่าจะช่วยฝ่ าบาทกาจัดหมิงอ๋อง เพราะ
เห็นแก่ประโยชน์ตรงหน้าหรอก”
หูชงเหยีิ่ ยนหัวเราะเบาๆ “จมูกของหลินหัวเหย ้าไวมาก เขาอาจได ้

่
กลินทะแม่ ้ เกิดการเปลียนแปลงในวั
งๆ ตังแต่ ่ งแล ้วว่า ขนาดฝ่ าบาท
้
ใช ้ทหารร ักษาพระองค ์ทังหมดก็ ยงั จัดการหมิงอ๋องไม่ได ้ สุดท ้ายห
้
ลันไท่เฟยยังมาสินพระชนม ์เพราะประชวรอีก หลินหัวเหย ้าน่ าจะ
้
รู ้สึกหวาดกลัว กลัวว่าการเลียงหมิ ้
งอ๋องไว ้ ก็เหมือนเลียงพยัคฆ ์ จึง
ต ้องแก ้นโยบายเป็ น ฆ่าหมิงอ๋องแทน”
่ บเต๋ออ๋องฟังแล ้วก็รู ้สึกหนาวเหน็ บ
จางปังลีกั
ิ่
หูชงเหยียนเห็นท่าทางของทังสองแล ้ ้วก็รบี โบกมือ “ไม่ต ้องห่วง
้
หลินหัวเหย ้าน่ าจะยังไม่รู ้ความจริงทังหมด หาไม่แล ้วพวกเขาคงไม่
่
ไปหาหมิงอ๋องเพือวางกั บดักให ้หมิงอ๋องกระโดดเข ้าไปหรอก”
้
ทังสองพลั ิ่
นได ้สติ หูชงเหยี
ยนพูดถูก
ิ่
ยนจึงวิเคราะห ์ต่อ “ทีนีมาพู ดถึงหมิงอ๋องบ ้าง เขาน่ าจะไม่
่ าหลินหัวเหย ้าจะมาดีอยู่แต่ไหนแต่ไร จึงระแวดระวังพวกฉู่ ลว่ ั
เชือว่
ไฉแต่แรก จนเดาได ้ว่าพวกเขากาลังจะทาอะไร ก็เลยใช ้วิธห ี นาม
ยอกเอาหนามบ่ง ใช ้อามาตย ์ฉวีทเสี ี่ ยชีวติ เป็ นหลุมพราง ส่งพวก
เขาให ้ฝ่ าบาทโดยตรง หรือพูดให ้ถูกก็คอ ื ส่งพวกเขาให ้พวกเรา
โดยตรง”
“แต่ข ้าก็ยงั ไม่เข ้าใจอยู่ด”ี เต๋ออ๋องพูดออกมาตรงๆ อย่างไม่เกรงใจ
ิ่ ยนกลับไม่พูดต่อ หันมองจางปังลี่ “หัวหน้าจางน่ าจะนึ ก

ออก”
่ ท่าทีเคร่งขรึม เงียบไปชวขณะ
เต๋ออ๋องจึงหันควับ เห็นจางปังลีมี ่ั
ค่อยถอนหายใจออกมา แล ้วว่า “สิงที ่ หมิ
่ งอ๋องรออยู่ก็คอื การ
ร่วมมือกันของฝ่ าบาทกับตระกูลหลิน”
“คืออะไร?” เต๋ออ๋องขมวดคิว้ จ ้องจางปังลีกั

ิ่ ยนสลับกัน
ไปมา จนรู ้สึกอึดอัดใจ “พวกท่านไม่ต ้องพูดเป็ นปริศนาหรอก ฉู่ ลว่ ั
ไฉไหนเลยจะรอคาตอบจากข ้า”
่ ้ายไม่สบายใจ ไม่อยากพูดเรืองพวกนี
“ท่านหูพูดเถิด!” จางปังลีคล ่ ้
ิ่
หูชงเหยี ้ ้ด ้วยรอยยิมขมขื
ยนจึงได ้แต่ร ับหัวข ้อนี ไว ้ น่ มองเต๋ออ๋อง
พลางว่า “จริงๆ แล ้วหลุมพรางของหมิงอ๋อง มิได ้ขุดไว ้ให ้ตระกูล
หลิน แต่ขด ุ ไว ้ให ้ฝ่ าบาท และหลุมพลางขนาดใหญ่นีก็ ้ คอ ื ฉวีกว๋ ั
่ ยชีวต
ชางทีเสี ิ ไปแล ้ว หมิงอ๋องบอกให ้คนตระกูลหลิน ‘ฆ่า’ ฉวีกว๋ ั
ชาง ถ ้าเจ ้าเป็ นหลินหัวเหย ้า ก็ต ้องคิดว่า หากฝ่ าบาทคิดเล่นงานห
่ หมิ
มิงอ๋อง ก็ต ้องใช ้เรืองที ่ งอ๋องฆ่าฉวีกวชางมาเป็
๋ั นข ้ออ ้าง”
่ ดก็พอจะนึ กอะไรออก
เต๋ออ๋องพยักหน้า ในทีสุ
ิ่
หูชงเหยี ้ านไปพบฉู่ ลวไฉ
ยนจึงพูดต่อ “ท่านลองคิดดู ถ ้าตอนนี ท่ ่ั
่ั
แล ้วฉู่ ลวไฉน าข ้อตกลงฉบับหนึ่ งมาให ้ลงนาม ซึงใจความมี
่ อยู่วา่
ระหว่างประกอบพิธบ ี รมราชาภิเษก ทัพใต ้ต ้องก ้าวออกมาเป็ น
พยานว่าหมิงอ๋องคือฆาตกรผูท้ ฆ่ี่ าอามาตย ์ฉวี และสนับสนุ นให ้ฝ่ า
บาทประหารหมิงอ๋อง หลังทาสาเร็จ ฝ่ าบาทต ้องร ับปากว่าจะมอบ
้
เมืองทังหกในซี ้ ญาตให ้ทัพใต ้
เจียงให ้ตระกูลหลิน รวมทังอนุ
่
ปร ับเปลียนสั
ญญาความร่วมมือต่อต ้านคนเถือน… ่
…ถึงตอนนั้น ในพิธบ ี รมราชาภิเษก ถ ้าฝ่ าบาทคิดเล่นงานหมิงอ๋อง

ต่อหน้าสาธารณะชนโดยไม่รู ้อะไรเลย แล ้วคนตระกูลหลินพลัน
ก ้าวออกมาชีว่้ าหมิงอ๋องคือผูฆ
้ ่าอามาตย ์ฉวีน้ัน ความจริงก็จะเผย
ออกมาทันทีวา่ การตายของอามาตย ์ฉวีไม่เกียวกั ่ บหมิงอ๋องแมแ้ ต่
น้อย ผลจะเป็ นอย่างไร...
…ถ ้าหมิงอ๋องลงมือต่อ เปิ ดเผยเอกสารข ้อตกลงออกมา ทุกคนก็จะ

คิดว่าฝ่ าบาทร่วมมือกับตระกูลหลินวางกับดักเล่นงานหมิงอ๋อง
่ าพูดของฝ่ าบาทอีก และฝ่ าบาททีเพิ
ต่อไปก็จะไม่มใี ครเชือค ่ งรู
่ ้ตัว
ว่าเป็ นกบในกะลามาตลอดก็จะ...”
ิ่ ยนก็ลดเสียงลงต่า “ท่านทังสอง
้ ้
ตอนนี เราก็
่ ฝ่าบาทจะสามารถอยู่นิ่งๆ ให ้พิธบ
ได ้แต่หวังว่า ทางทีดี ี รม
ราชาภิเษกดาเนิ นไปจนแล ้วเสร็จ แผนทีหมิ ่ งอ๋องเตรียมไว ้ จะได ้ไม่
ต ้องใช ้ หาไม่แล ้ว พิธบ ่
ี รมราชาภิเษกอันยิงใหญ่ ก็จะกลายเป็ น
่
มรสุมรุนแรงทียากจิ นตนาการ”
ตอนที่ 632 ต้องเลือก
คำตอบจำกจวนหมิงอ๋อง พิสจ ิ่ ยนนั้นเดำ

ู น์ได ้ทันตำเห็นว่ำ หูชงเหยี
ไม่ผด
ิ
่ ว่่ ำ กำรเล่นละครของหมิงอ๋องเป็ นกำรเตรียมร ับมือฝ่ ำ

แต่ก็แค่เรืองที
บำท นอกเหนื อจำกนี ้ เหล่ำขุนนำงผู ้ช่วยรำชกิจกลับเดำสิงที่ หมิ
่ ง
้ ออก แถมทังสำมยั
อ๋องพึงได ้จำกกำรนี ไม่ ้ ่ ่ งลำบำกกับ
งต ้องตกทีนั
กำรเลือกอีก
้ั ้ หมิงอ๋องพุ่งเป้ ำไปทีฝ่่ ำบำท แต่จริงๆ แล ้ว ทังสำม

แมแ้ ผนกำรครงนี ้
ก็อยู่ในแผนกำรด ้วย
แผนนั้นหมิงอ๋องเป็ นคนคิด แต่ผู ้ทีลงมื

่ อทำกลับเป็ นคนทังสำม
้
้
ถ ้ำทังสำมเดินไปตำมแผนกำรทีหมิ ่ งอ๋องวำงเอำไว ้ ก็เท่ำกับช่วยห
่ ไม่ตำ่ งอะไรกับกำรหักหลังฝ่ ำบำท และ
มิงอ๋องเล่นงำนฝ่ ำบำท ซึงก็
ถ ้ำทำไปแล ้ว ก็ไม่มท
ี ำงหวนคืนกลับ
้ งนิ่ งเงียบ ไม่มใี ครแสดงท่ำทีให ้เห็นก่อน

ทังสำมจึ
แต่สด ่ ยปำก “ยิงยื
ุ ทำ้ ย ยังคงเป็ นเต๋ออ๋องทีเอ่ ่ ดเยือ้ ยิงไม่
่ เป็ นผลดี
เรำต ้องตัดสินใจโดยด่วนว่ำจะทำอย่ำงไร หัวหน้ำจำง ท่ำนเห็นว่ำ
อย่ำงไร?”
่ ว้ กัดปำกตนเอง แต่พอจะเอ่ย ก็ยงไว

จำงปังลีขมวดคิ ้ั ้ เห็นช ัดว่ำ
ลังเลใจ
เต๋ออ๋องเห็นเช่นนี ้ ก็หน ิ่
ั มองหูชงเหยี
ยน “ท่ำนหูละ่ เชิญท่ำนว่ำ
ก่อน!”
่ งหูชงเหยี
อันทีจริ ิ่ ยนก็คดิ อยู่แล ้วว่ำ เขำต ้องถูกถำมแน่ ๆ หลัง
่
วิเครำะห ์แผนของหมิงอ๋อง เมือครู ้ ้ำยไว ้ว่ำ “หวังว่ำ ทำงที่
จ่ งึ พูดทิงท
ดีฝ่ำบำทจะสำมำรถอยู่นิ่งๆ ให ้พิธบ ี รมรำชำภิเษกดำเนิ นไปจนแล ้ว
เสร็จ แผนทีหมิ ่ งอ๋องเตรียมไว ้ จะได ้ไม่ต ้องใช ้”
้ ้ำยโน้มเอียงไปในทำงเห็นด ้วยกับแผนของหมิงอ๋อง
คำพูดนี คล
้
ตอนนี เขำจึ ่
งได ้แต่ถอนหำยใจ เพรำะเมือใจคิ ้ ้ว จะให ้
ดเช่นนี แล
้ ดูกระไรอยู่
ตอบกลับไปว่ำตนไม่ได ้หมำยควำมเช่นนี ก็
่ งเต๋
ซึงทั ้ ออ๋องและจำงปังลีล ่ ้วนเข ้ำใจดีวำ่ กับเรืองที
่ ละเอี
่ ยดอ่อน
เช่นนี ้ ขุนนำงอำวุโสเขียวลำกดิ
้ นอย่ำงเขำ ไม่มท ี ำงเผยควำมคิด
่ ้ได ้ง่ำยๆ ก่อนอยู่แล ้ว
ให ้ผู ้อืนรู
่ นเพรำะตำเฒ่ำจงใจพูดลองใจ
คำพูดกำกวมดังกล่ำว กว่ำครึงเป็
่ ท่ำทีของทังสอง
เพือดู ้
ิ่
และแล ้วหูชงเหยี ยนก็เล่นบทบำทเต่ำหดหัว พูดจำคลุมเครือต่อ
่ ข
“เรืองนี ้ ้ำขอไม่พูดดีกว่ำ ต ้องดูวำ่ ทังสองท่
้ ำนคิดอย่ำงไรก่อน”
เต๋ออ๋องจึงว่ำ “ท่ำนหู ในเวลำเช่นนี ้ ถึงท่ำนคิดหลบ ก็หลบไม่พน้

่
เรืองได ้แบอยู่ตรงหน้ำเรำแล ้ว อย่ำงไรเรำสำมคนก็ต ้องมีมติเป็ นเอก
ฉันท ์”
“ท่ำนอ๋องพูดมีเหตุผล ข ้ำก็คด ิ เช่นนี ้ เพียงแต่ตอนนี ข

้ ้ำไม่มค
ี วำม
้ แล ้วกัน เรืองนี
คิดเห็นจริงๆ...เช่นนี ก็ ่ ให้ ้ท่ำนทังสองตั
้ ดสินใจ ซึงข่ ้ำ
จะไม่ทดั ทำนแต่อย่ำงใด!” หูชงเหยี ิ่ ้
ยนยิมขมขื ่ เหมือนเขำพูด
น
ตรงๆ แต่จริงๆ แล ้วเท่ำกับไม่ได ้พูด
่ั
เต๋ออ๋องพูดไม่ออกไปชวขณะ ด ้วยทำอะไรไม่ได ้ เนื่ องจำกรู ้ว่ำ
อย่ำงไร เขำก็ไม่มท
ี ำงแสดงท่ำทีให ้เห็นก่อนแน่ จึงกัดฟัน เตรียม
พูด
แต่ผดิ คำด ตนยังไม่ทน ่ บทะลุกลำงปล ้องขึนมำ

ั พูด จำงปังลีกลั ้
“เช่นนั้นข ้ำขอพูดก่อนแล ้วกัน”
ได ้ยินดังนี ้ เต๋ออ๋องกับหูชงเหยี
ิ่ ยนก็หน ่ นที
ั มองจำงปังลีทั
จำงปังลีค่ ่ อยๆ สบตำกับคนทังสอง

้ คล ้ำยกำลังบอกว่ำได ้ตัดสินใจ
่
แล ้ว อำรมณ์จงึ สงบลงขณะพูด “เรืองมำถึ ้ ้ ไม่วำ่ อย่ำงไร เรำ
งขันนี
่ นมำจริ
ก็ต ้องร ับผิดชอบร่วมกัน ถ ้ำเกิดเรืองขึ ้ งๆ ถึงข ้ำตำย ท่ำนก็
หนี ไม่พน้ ”
้ ำให ้หูชงเหยี
คำนี ท ิ่ ่ ได ้มองสี
ยนกับเต๋ออ๋องเงียบทันที จำงปังลีไม่
หน้ำพวกเขำ เพียงพูดเสียงขรึม “ตัวข ้ำเองคิดว่ำ อำรมณ์ของฝ่ ำ
บำทไม่ม่นคงยิ
ั ง่ ระหว่ำงประกอบพิธบ ี รมรำชำภิเษก ฝ่ ำบำทจะทำ
่ ้ำฝ่ ำบำทเกิดเล่นงำนหมิงอ๋องโดยไม่สนใจ
อะไร ไม่มใี ครรู ้ได ้ ซึงถ
้
อะไรขึนมำจริ งๆ ผลของมันจะเลวร ้ำยอย่ำงไรนั้น ข ้ำไม่กล ้ำ
่ ด”
แมก้ ระทังคิ
ิ่ ยนก็ได ้แต่น่ ังฟังเงียบๆ
เต๋ออ๋องพยักหน้ำ ส่วนหูชงเหยี
่ งพูดต่อ “จริงๆ แล ้ว หลำยวันมำนี ้ เรำต่ำงพยำยำมคิดหำ

จำงปังลีจึ
วิธท ี่ ำให ้พิธบ
ี จะท ี รมรำชำภิเษกผ่ำนไปได ้ด ้วยดีไม่ใช่หรือ? ซึง่
ตอนนี ้ หมิงอ๋องก็คด ี่ ทสุ
ิ ได ้แล ้วว่ำ ถ ้ำเกิดเหตุทแย่ ี่ ดขึนมำ
้ จะร ับมือ
อย่ำงไร และถ ้ำมองในมุมของรำชสำนัก เรืองนี ่ ก็้ ไม่ใช่เรือง
่
เสียหำย”
้ั หู
ครงนี ้ ชงเหยี
ิ่ ยนพยักหน้ำ ไม่แสร ้งเป็ นเต่ำหดหัวอีก กลับถำม
“แต่ปัญหำคือ วิธท ี่ งอ๋องคิดได ้ ไม่สำมำรถป้ องกันไม่ให ้ฝ่ ำบำท
ี หมิ
ทำอะไรแผลงๆ ขณะประกอบพิธ ี เขำแค่ใช ้วิธน ้ ้กลับ ถ ้ำฝ่ ำบำท
ี ี โต
ลงมือกับเขำก่อน”
ิ่
เต๋ออ๋องมองหน้ำหูชงเหยี
ยน พลำงคิดในใจ ตกลงท่ำนมีท่ำที
อย่ำงไรกันแน่
่ งตอบ “แต่ถ ้ำเรำไม่ชว่ ยหมิงอ๋อง หมิงอ๋องจะยอมรำมือ ไม่

จำงปังลีจึ
โต ้กลับหรือ?”
ิ่ ยนขมวดคิว้ สันศี
หูชงเหยี ่ รษะ แล ้วเงียบ
่ งพูดต่อ “ฝ่ ำบำทจะทำอะไรนอกลูน
จำงปังลีจึ ่ อกทำงหรือไม่ เรำไม่รู ้
้ อยู่ เหล่ำนี เป็
หมิงอ๋องจะโต ้กลับหรือไม่ เรำยับยังไม่ ้ นเรืองที
่ เรำไม่
่
สำมำรถควบคุมได ้ พอผลทีเลวร ่ ่ ดปรำกฏ เรำก็ได ้แต่ถอย
้ำยทีสุ
ออกแล ้วขอแก ้ตัวใหม่ ได ้แต่พยำยำมทำควำมขัดแยง้ ให ้เล็กลง
พยำยำมทำใหส้ ถำนกำรณ์กลับสูค ่ วำมสงบ”
พูดถึงตรงนี ้ จำงปังลีก็
่ ครุน
่ คิดสักพัก แล ้วค่อยๆ พูด “ข ้ำคิดแล ้ว
่
คิดอีก ถ ้ำเกิดเรืองเลวร ่ ดขึนมำ
้ำยทีสุ ้ แล ้วหมิงอ๋องสำมำรถใช ้วิธน ี ี้
สยบฝ่ ำบำทจนอยู่หมัดได ้จริง แม้ทำให ้ฝ่ ำบำทเสียหน้ำ แต่ขอเพียง
้
ไม่เกินเลยถึงขันเอำทหำรออกมำปะทะกั น ก็ถอ ื ว่ำดีมำกแล ้ว”
้ ้ำง “หัวหน้ำจำงไม่ควรมองโลกในแง่ร ้ำย

เต๋ออ๋องพลันพูดเสริมขึนบ
้
จนเกินไป ตอนนี ตระกู ลหลินถูกดึงเข ้ำมำในแผนแล ้วไม่ใช่หรือ?
่
ถ ้ำเรืองไปถึ ้ ้นจริง เรำก็สำมำรถโยนกระดำษห่อไฟนี ให
งขันนั ้ ้
ตระกูลหลิน โดยยืนยันว่ำพวกเขำกำลังยุยงฝ่ ำบำท ปิ ดบังควำม
่
จริงฝ่ ำบำท พวกเขำต ้องชดใช ้ควำมผิด และเมือตระกู ลหลินถูกดึง
เข ้ำมำ หูหลิวจำงสำมฝ่ ำยก็หนี ไม่พน้ ถึงตอนนั้นคดีควำมก็จะ
สับสน แม้รำชสำนักดูไม่ดี แต่พวกเขำก็ไม่ได ้ดีไปกว่ำกันเท่ำไหร่”
้ บทำให ้หูชงเหยี
คำพูดนี กลั ิ่ ่ งงันพร ้อมกัน และ
ยนและจำงปังลีตะลึ
่
เริมทบทวนค ำพูดของเต๋ออ๋องใหม่ พลำงเข ้ำสูภ
่ วังค ์ควำมคิด
่ ออ๋องเอ่ยปำกแสดงท่ำทีแล ้ว ก็ไม่คด
แต่เมือเต๋ ิ ปิ ดบังอีก พูดต่อ “ข ้ำ
เห็นด ้วยกับควำมคิดของหัวหน้ำจำง นอกจำกข ้อดีข ้อเสียที่
หัวหน้ำจำงได ้พูดไปแล ้วนั้น อีกเรืองหนึ
่ ่ งก็คอ ่
ื ในเมือหมิ งอ๋องได ้
้ ้ เรำก็ไม่เหลือทำงเลือกอะไรมำก ตอนนี ถ
ดำเนิ นแผนมำถึงขันนี ้ ้ำ
เรำไม่รว่ มมือกับหมิงอ๋อง ดีไม่ดไี ม่ต ้องรอให ้ถึงพิธบ ี รมรำชำภิเษก
เรำอำจถูกหมิงอ๋องเล่นงำนเอำ ถึงตอนนั้นสถำนกำรณ์จะดำเนิ น
ไปอย่ำงไร...”
้ นอันว่ำ ท่ำนอ๋องกับหัวหน้ำจำง ตัดสินใจร่วมมือกับหมิง

“เช่นนี เป็
ิ่
อ๋อง” หูชงเหยี ้
ยนถำมพลำงจ ้องมองคนทังสองเขม็ ง
่ กหน้ำทันที พร ้อมเสริม “ข ้ำเห็นด ้วยกับหมิงอ๋อง แต่มี

จำงปังลีพยั
ข ้อแม้วำ่ หมิงอ๋องต ้องร ับปำกก่อนว่ำ ขณะประกอบพิธบ ี รม
่ มำโจมตี
รำชำภิเษก ถ ้ำฝ่ ำบำทไม่เล่นงำนเขำ เขำต ้องไม่นำเรืองนี ้
ฝ่ ำบำทเป็ นอันขำด มิเช่นนั้นแล ้ว เรำจะเปิ ดเผยควำมจริงต่อหน้ำ
สำธำรณะชน แม้ต ้องแลกกับกำรถูกตรำหน้ำว่ำหักหลังนำย หัก
หลังองค ์จักรพรรดิก็ตำม”
เต๋ออ๋องตรองดูสก ่
ั พัก แล ้วจึงผงกศีรษะ “หัวหน้ำจำงพูดถูก ทีเรำ
ต ้องตัดสินใจเช่นนี ้ เพรำะต ้องคิดเพือส่
่ วนรวมและไม่มท ี ำงเลือก
ิ คิดคดทรยศต่อองค ์จักรพรรดิแต่อย่ำงใด ในจุดนี ้
จริงๆ มิได ้มีจต
เรำต ้องพูดกับหมิงอ๋องให ้ช ัดเจน”
้
ว่ำแล ้ว ทังสองก็ ่ ชงเหยี
มองไปทีหู ิ่ ่ ชงเหยี
ยนพร ้อมกัน ซึงหู ิ่ ยนก็ผงก
ศีรษะในทีสุ ่ ด “เมือเป็
่ นเช่นนี ้ ก็ดำเนิ นกำรตำมนี เถิ
้ ด”
......
่ บไปพบฉู่ ลวไฉตำมล
ยังคงเป็ นเต๋ออ๋องทีกลั ่ั ำพัง หลังเจรจำต่อรอง
้
ทังสองก็ บรรลุข ้อตกลง
่ เชือใจกั
โดยรำชสำนักกับทัพใต ้ทีไม่ ่ นอยู่เป็ นทุนเดิม ย่อมไม่มท
ี ำง
ตกลงกันปำกเปล่ำ
่ั
ไม่ต ้องให ้เต๋ออ๋องเอ่ยปำก ฉู่ ลวไฉก็ ้
เสนอขึนมำก่ อนว่ำ ต ้องกำร
เขียนข ้อตกลงเป็ นลำยลักษณ์อก ั ษร เต๋ออ๋องจึงทำที
กระฟัดกระเฟี ยด แต่สด ุ ท ้ำยก็ยอมร ับ
่ อรองกันเรียบร ้อย รำชสำนักก็ไม่มค
เมือต่ ี วำมจำเป็ นต ้องคุมตัวคน
่ั
ของทัพใต ้ไว ้อีก ด ้ำนคนของหูหลิวจำงสำมฝ่ ำย พอเห็นฉู่ ลวไฉถู ก
ปล่อยตัวออกมำอย่ำงปลอดภัย ก็ไม่คด ิ ร ้องเรียนใดๆ อีก
้
เดิมทีคนของทังสำมฝ่ ่ั
ำยเตรียมถำมฉู่ ลวไฉทั นทีวำ่ เกิดอะไรขึน้ แต่
่ั
ฉู่ ลวไฉอ ่
้ำงว่ำเรืองใหญ่ ้
ขนำดนี ขอรำยงำนท่ ำนนำยพลก่อน แล ้ว
ค่อยเล่ำรำยละเอียดให ้ฟัง
คนของทังสำมฝ่้ ำยทีร่ ้อนใจอยำกรู ้ควำมจริง พอได ้ยินฉู่ ลวไฉพู

่ั ด
เช่นนี ้ ก็หมำยควำมว่ำ กำรจะบอกรำยละเอียดกับพวกเขำหรือไม่
นั้น ฉู่ ลวไฉตั
่ั ดสินใจเองไม่ได ้ ต ้องผ่ำนควำมเห็นชอบจำกหลินหัว
เหย ้ำก่อน
้
คนของทังสำมฝ่ ำยจึงไม่พอใจอยู่บ ้ำง เนื่ องจำกพวกเขำทำเพือทั
่ พ
่ วต
ใต ้ขนำดเสียงชี ่ อนคืน ทว่ำพอคนของทัพใต ้
ิ ร ้องเรียนอยู่ครึงค่
ไม่เป็ นไรแล ้ว จะถำมไถ่ทุกข ์สุขสักนิ ดก็ไม่มี
ควำมไม่พอใจสุมอก แต่จะทำอะไรได ้ นอกจำกกลับไป แล ้วอดทน

รอ
......
ขณะฟ้ ำใกล ้สำง ในวังถึงนับว่ำสงบลงได ้
่
เต๋ออ๋องพกเอกสำรข ้อตกลงทีลงนำมแล ้วไว ้ในอกเสือ้ ขณะเดินไป
ิ่
หำหูชงเหยี ่ รออยู
ยนกับจำงปังลีที ่ ่กอ
ิ่
พอประตูห ้องปิ ดลง หูชงเหยี ่ มองไปยังเอกสำรทีอยู
ยนกับจำงปังลีก็ ่ ่
ในมือเต๋ออ๋อง
ิ่
ยนถำมขึนอย่ ำงสงบนิ่ ง “สำเร็จ?”
ิ่
เต๋ออ๋องพยักหน้ำ มอบเอกสำรในมือให ้หูชงเหยี ยน แล ้วนั่งลงตรง
้
ข ้ำมเขำ รินนำชำใส่ ่
ถ ้วย ก่อนยกดืมรวดเดี ยวจนหมด
หลังเปิ ดเอกสำรออกอ่ำนอย่ำงละเอียด หูชงเหยีิ่ ยนจึงว่ำ “โอ ้...โลภ

่
จริงๆ นอกจำกหกเมืองในซีเจียง กับตัดเงือนไขบำงข ้อในสัญญำ
่
ควำมร่วมมือต่อต ้ำนคนเถือนออกแล ่ อหน้ำที่
้ว ทัพใต ้ทีเหลื
ร ับผิดชอบเพียงสองในสิบส่วน ยังต ้องกำรเงินค่ำอำวุธยุทโธปกรณ์
เป็ นจำนวนห ้ำล ้ำนตำลึงทองจำกรำชสำนักอีก และหลังกำจัดหมิง
่ ำลังคนของสำนักเต๋ำก็ยงั ต ้องแบ่งให ้พวกเขำด ้วย”
อ๋อง กระทังก
่ ยิมขมขื
เต๋ออ๋องปำดเหงือ ้ ่
นพลำงว่ ้ ะ เป็ นเพรำะข ้ำ
ำ “ก็มเี ท่ำนี ล่
่ั
เกรงว่ำถ ้ำตอบร ับเร็วเกินไป จะทำให ้ฉู่ ลวไฉสงสั ย จึงเจรจำต่อรอง
่ งๆ แล ้วควำมโลภของพวกเขำ มี
กันพักใหญ่ ถึงตกลงกันได ้ ซึงจริ
้
มำกกกว่ำนี หลำยเท่ ำ”
่ รู ้จักพอของคนเรำ ก็เหมือนงู ทคิ

“จิตใจทีไม่ ี่ ดกลืนช ้ำง ถ ้ำรำช
่
สำนักกล ้ำให ้ พวกเขำก็ต ้องกล ้ำพอทีจะกลื นมันลงไป” ขณะยืนมื ่ อ
ิ่
ออกร ับเอกสำรจำกหูชงเหยี ่ อดไม่ได ้ทีจะแค่
ยน จำงปังลีก็ ่ นเสียง
เย็นชำออกมำ
้
รอจนเขำอ่ำนจบ ทังสำมจึ
งสบตำกัน แล ้วเข ้ำสูภ
่ วังค ์ควำมเงียบ
ผ่ำนไปสักพัก เต๋ออ๋องก็ลก ุ ขึน้ หยิบเอกสำรข ้อตกลง ก่อนพูด

เสียงเบำ “ข ้ำจะไปส่งให ้หมิงอ๋อง”
่ หำรื
เรืองที ่ อกันเรียบร ้อย ยังจะพูดอะไรได ้อีก?
จำงปังลีกั ิ่ ยนมองตำมแผ่นหลังของเต๋ออ๋องไป
จำกนั้นหูชงเหยีิ่ ยนก็ลก ุ ขึน้ ก่อนจำกไปยังถอนหำยใจ แล ้วว่ำ
้
“ก ้ำวนี ของเรำ ก ้ำวแล ้วก็หน
ั หลังกลับไม่ได ้ ต่อไปประวัตศ
ิ ำสตร ์จะ
ตัดสินสิงที่ เรำท
่ ำว่ำอย่ำงไร ตงฉิ นหรือกังฉิ น?”
่ ำยหน้ำ “หมิงอ๋องเคยพูดไว ้คำหนึ่ ง ซึงเหมำะกั

จำงปังลีส่ ่ บเรำมำก
่ กระท
เขำว่ำ สิงที ่ ำ ขอเพียงไม่ละอำยใจ ผิดถูกอย่ำงไร ให ้คนรุน
่
หลังเป็ นผู ้ตัดสิน”
ิ่
ยนชะงักฝี เท ้ำเล็กน้อย ไม่ได ้พูดอะไรอีก หันกำย เดินจำก
ไป
รอจนเขำไป จำงปังลีค่่ อยลุกขึนยื

้ น เดินไปทีริ่ มหน้ำต่ำง มอง
ออกไปด ้ำนนอก ยำมนี เป็้ นช่วงทีมื
่ ดทีสุ่ ดก่อนรุง่ อรุณ เขำมองไป
่ งของจวนหมิ
ยังทิศทีตั ้ งอ๋อง และยืนนิ่ งไม่ขยับอยู่นำน พลำงพึมพำ
เสียงต่ำทีมุ ่ มปำก
้ .่ ..เพือควำมมั
“องค ์ติงอู ่ ่นคงของบ ้ำนเมือง กระหม่อมจำเป็ นต ้อง
เลือก...”
ตอนที่ 633 อยู ่มอ
ื
ยามวิกาล จวนหมิงอ๋องยังคงสว่างไสว
่ วินอีก้ ้าวเข ้ามาในห ้อง

“ออกมากันแล ้วสิ?” ม่อไป๋ ถามขณะเห็นลูส
โถง
่
“พ่ะย่ะค่ะ เพิงจะออกมากั ่
น คนของนายพลสามฝ่ ายทีไปร ้องเรียน
ในวังก็ตามออกมาด ้วย” ลูส ้ กหน้า
“ดูจากเหตุการณ์ ด ้านนั้นน่ าจะตกลงกันแล ้ว” ม่อไป๋ ถอนหายใจ

เบาๆ รู ้สึกโล่งใจอยู่บ ้าง
ลูส ้ ใจในเหตุการณ์ แต่กลับมีข ้อสงสัย “แต่ข ้าพระองค ์ยัง

่ วินอีแน่
้
ห่วงว่า คนในวังทังสามท่ ่ ทุ
านร ับปากเร็วเกินไป เรืองนี ้ กอย่าง
แล ้วแต่พวกเขาดาเนิ นการ คนของเราเข ้าแทรกไม่ได ้เลย จึงไม่รู ้ว่า
สถานการณ์ทแท ี่ ้จริงเป็ นเช่นไร ถ ้าคนในวังทังสามฉวยโอกาส
้
วางแผนตลบหลังเรา เราก็จะตกทีนั ่ ่ งลาบาก”
“มีความเป็ นไปได ้ แต่ไม่มาก” สิงที่ ลู
่ ส ้ ดมาใช่วา่ ไม่มเี หตุผล
่ วินอีพู
แต่ม่อไป๋ กลับเห็นต่าง “อย่างน้อยทีสุ ่ ด จางปังลีไม่
่ มที างสมคบคิด
กับคนตระกูลหลินแน่ ส่วนหูชงเหยี ิ่ ยน จริงอยู่ เขาไม่ขด ั ข ้องถ ้า
ต ้องร่วมมือกับคนตระกูลหลิน แต่เขาเคยล่วงเกินเจ ้าเก ้าอย่างเจ็บ
แสบมาแล ้ว ถ ้าเขาช่วยเจ ้าเก ้ากาจัดเรา ช ้าเร็วเจ ้าเก ้าก็ต ้องกุดหัว
เขา นอกเสียจากว่าเขาจะตัดสินใจละทิงราชส ้ านัก ไปสวามิภก ั ดิ ์
่
ตระกูลหลิน หาไม่แล ้วเขาก็ไม่มเี หตุผลทีจะตลบหลั งเรา”
ิ่
ยนสวามิภก ์
ั ดิตระกู
ลหลิน เป็ นไปได ้หรือ?
ย่อมเป็ นไปไม่ได ้
้
แมต้ อนนี ราชส านักอ่อนแอ แต่ก็ยงั มีบารมีเหนื อกว่าตระกูลหลินที่
เล็กกระจ ้อยร่อยอยู่ดี
ิ่
หูชงเหยี ยนเป็ นขุนนางแถวหน้าของราชสานัก มีหรือทีผู ่ ้อาวุโสอัน
่ บหน้าถือตาของผู ้คนมากมายอย่างเขาจะทาอะไรไม่ได ้
เป็ นทีนั
จนถึงกับต ้องวิงโร่่ ไปเป็ นลูกมือของหลินหัวเหย ้า แย่งอานาจกับ
่ั
พวกฉู่ ลวไฉ?
และสถานการณ์ในตอนนี ้ ก็ยงั ห่างไกลจากขันที
้ ท ่ าให ้เขาต ้องหา
ทางออกอีกทาง
“ทีข่ ้าพระองค ์เป็ นห่วงคือเต๋ออ๋อง!” ลูส ้ กหน้า คิดๆ ดูจงึ ว่า

่ั
“เต๋ออ๋องกับฉู่ ลวไฉคุ ่
ยกันลับๆ สองคน ซึงพวกเขาคุ ยอะไรกันนั้น
จางปังลีกั ิ่ ยนย่อมไม่รู ้ ถ ้าเต๋ออ๋องเกิดความคิดแผลงๆ
ต ้องการสร ้างสถานการณ์บางอย่างขึนมาจริ ้ งๆ ก็ใช่วา่ จะปกปิ ดทัง้
สองท่านไม่ได ้”
ม่อไป๋ ว่า “ข ้าเคยบอกแล ้วว่า เต๋ออ๋องเป็ นตัวแทนของราชวงศ ์

ชะตากรรมของราชวงศ ์กับราชสานักตัดกันไม่ขาด ถ ้ารุง่ เรืองก็
รุง่ เรืองไปด ้วยกัน ถ ้าตกต่าก็ตกต่าไปด ้วยกัน จากท่าทีของเจ ้าเก ้า
ในตอนนี ้ ถ ้าให ้ราชสานักอยู่ในมือเจ ้าเก ้า จะมั่นคงกว่าอยู่ในมือข ้า
หรือ?”
้ กวชางตายแล
“แต่ตอนนี ฉวี ๋ั ิ่
้ว หูชงเหยี ยนถูกฝ่ าบาทเกลียดเข ้าไส ้
่ เป็ นคนฆ่าฉวีกวชาง
ส่วนจางปังลีก็ ๋ั ้ ่ มี
ในบรรดาขุนนางผู ้ช่วยทังสี
่ มค
เพียงเต๋ออ๋องทีไม่ ี วามขัดแย ้งรุนแรงกับฝ่ าบาท และถ ้าเขาช่วย
่
ฝ่ าบาทกาจัดเรา ต่อไปก็จะมีแต่เขาเพียงผู ้เดียวทีแทบจะใหญ่ สด ุ
ในหมู่ขนุ นาง” เห็นช ัดว่าลูส ้
่ วินอีมองในอี กมุมหนึ่ ง
่
ต ้องบอกว่า คาพูดของเขาทาให ้ม่อไป๋ หวันใจขึ ้
นมา จึงอดไม่ได ้ที่
้ น
จะขมวดคิวครุ ่ คิดโดยไม่สง่ เสียง
้ ออ๋องมีแนวโน้มทีจะยื
ก่อนหน้านี เต๋ ่ นอยู่ข ้างตน ม่อไป๋ ดูออกว่า เต๋อ
อ๋องมิได ้เสแสร ้ง เขาคิดเช่นนั้นจริงๆ
แต่สถานการณ์ทผั ี่ นผวนในตอนนี ้ มีสท

ิ ธิท์ าให ้คนเราเปลียน
่
ความคิด ส่งผลให ้การตัดสินใจไม่เหมือนเดิม ใจคนยากแท ้หยังถึ ่ ง
ม่อไป๋ จึงต ้องป้ องกันไว ้ก่อน
ทว่าผ่านไปสักพัก ม่อไป๋ ยังคงส่ายศีรษะ “ทีเจ ่ ้าพูดมามีเหตุผล แต่

่ กอานาจครอบงาได ้ง่ายๆ เมือเที
คนอย่างเต๋ออ๋อง ไม่ใช่คนทีจะถู ่ ยบ
ิ่
กับหูชงเหยี ยนและจางปังลี่ เขาเหลียมจั่ ๋ั
ดน้อยกว่า เทียบฉวีกวชาง
ไม่ได ้ด ้วยซา้ แผนในครงนี
้ั ้ ข ้ามีวธิ ป ่ั
ี ้ องกันความลับรวไหลอยู ่แต่
แรก โดยให ้พวกเขาคิดหนัก ให ้พวกเขาเดือดร ้อนโดยไม่จาเป็ น
่ ให พ
จงใจปิ ดบังพวกเขา เพือไม่ ้ วกเขามีเวลาคิดมาก ยามเร่งรีบ
เต๋ออ๋องไม่น่าจะมีความกล ้าขนาดพลิกกลับไปร่วมมือกับเจ ้าเก ้า
มาหักหลังเรา”
ลูส ่ วินอีคิ้ ดไปคิดมา ก็รู ้สึกมีเหตุผล แต่เรืองนี

่ ใหญ่
้ เกินไป เขาจึง
รู ้สึกกลัวอยู่บ ้าง เพราะถ ้าขืนว่ายนาเข้ ้าไปในแหทีเต๋
่ ออ๋องขึงเอาไว ้
่ นในพิ
แล ้วเกิดเรืองขึ ้ ธบ
ี รมราชาภิเษก ย่อมประสบกับความหายนะ
แน่
“เจ ้าไม่จาเป็ นต ้องกังวลเกินเหตุ น่ าจะไม่มอ ่ ้ากล ้า

ี ะไร เมือข
มอบหมายให ้เขาทา ก็ต ้องไม่กลัวเขาเล่นตุกติก” ม่อไป๋ พูดเสียง
ขรึม
“หือ?” ลูส ้ ้ยินก็องึ ้ เห็นท่าทางม่อไป๋ เหมือนมั่นใจมาก จึงอด

่ วินอีได
่
ทีจะถามไม่ ได ้ “ท่านอ๋องกุมความลับบางอย่างของเขาไว ้ในมือ?”
่ “ม่อเป่ ยชวน!”
ม่อไป๋ หรีตา
“หัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์ม่อเป่ ยชวน?” ดวงตาลูส ้

่ วินอีฉายแวว
ครุน
่ คิด
ม่อไป๋ พยักหน้า “หลังจากม่อเป่ ยชวนเข ้าคุมทหารร ักษาพระองค ์

่
เต๋ออ๋องก็เลียงข ้อครหา ด ้วยการร ักษาระยะห่างกับม่อเป่ ยชวน
นานวันเข ้า คนนอกจึงเห็นว่าเขากับม่อเป่ ยชวนไม่มอ ่
ี ะไรเกียวข ้อง
่ ้ ตังแต่
กัน โดยแมแ้ ต่เจ ้าเก ้าเองก็ยงั ไม่รู ้เรืองนี ้ ครงก่ ้ั อนทีเจ
่ ้าเก ้าเล่น
งานข ้า และพบว่าทหารร ักษาพระองค ์มีปัญหา ก็แค ้นใจมาก ทาให ้
่ กล ้าเผยความเกียวข
เต๋ออ๋องยิงไม่ ่ ้ ้ใครรู ้ เพราะกลัวเจ ้าเก ้า
้องนี ให
่ ้ทหารร ักษาพระองค ์เปิ ดประตู
จะสงสัยว่า เขาใช ้ม่อเป่ ยชวนสังให
ช่วยข ้า...
...และก่อนหน้านี ้ ตอนหูชงเหยี ิ่ ่
ยนคิดปร ับเปลียนคนของม่ อเป่ ย
ชวน เต๋ออ๋องก็ค ้านหัวชนฝา หนึ่ ง เพราะ ต ้องการช่วยม่อเป่ ยชวน
สอง เพราะเกรงว่าถ ้าม่อเป่ ยชวนถูกล ้วงลึก แล ้วจะโยงใยมาถึงตน
พูดได ้ว่า ถ ้าใหเ้ จ ้าเก ้ารู ้ว่าเขาติดต่อกับม่อเป่ ยชวน โดยจงใจปิ ดบัง
มาตลอด เจ ้าเก ้าย่อมสงสัยว่าปัญหาของทหารร ักษาพระองค ์อยู่ที่
้
เต๋ออ๋อง และทังสองก็ จะผิดใจกัน”
่ วินอี ้ “คืนนี เต๋

ม่อไป๋ มองลูส ้ ออ๋องน่ าจะมาหาข ้าด ้วยตัวเอง แล ้วข ้า
จะคิดหาวิธห ่
ี ยังใจเขาดู ้ ่ในมือ แมเ้ ขาเอาใจออก
มีความลับนี อยู
หากจากเราจริง ข ้าก็สามารถดึงเขากลับมาได ้”
ได ้ยินเช่นนี ้ ลูส
่ วินอีก็้ นับว่าคลายความกังวลในใจลงมาก
......
และพวกเขาก็ไม่ต ้องรอนาน รถมา้ ของเต๋ออ๋องมาถึงหน้าจวนหมิง

อ๋องแล ้ว
เต๋ออ๋องมา ม่อไป๋ ไม่แปลกใจ เพียงนึ กว่าเขาจะมาอย่างลับๆ แต่นี่
่
พอเจรจากับตระกูลหลินเรืองเล่ นงานหมิงอ๋องเสร็จ เขากลับ
เดินทางมาจวนหมิงอ๋องอย่างเปิ ดเผย เช่นนี ฉู้ ่ ลวไฉจะไม่
่ั นึกสงสัย
หรือ?
้ ้ว ต ้องบอกว่า ไมน้ ี ยั
นอกจากคิดไม่ถงึ ว่าเขาจะมาไมน้ ี แล ้ งทาให ้ม่อ
ไป๋ เดาไม่ถก
ู จริงๆ ว่าเขาต ้องการอะไรกันแน่
ม่อไป๋ ไตร่ตรองพักหนึ่ ง ยังคงลุกขึนยื

้ น บอกลู่สวินอีเสี
้ ยงขรึม
“เชิญเขาเข ้ามา!”
่ วินอีร้ ับคา สักครูก

ลูส ้ หน้
่ ็เห็นเต๋ออ๋องปรากฏตัวขึนที ่ าประตูห ้องโถง
้
ม่อไป๋ ออกมาต ้อนร ับหน้าประตู ทังสองคารวะซึ ่ นและกัน
งกั
ม่อไป๋ เหลือบมองกลุม
่ องคร ักษ ์ข ้างกายเต๋ออ๋อง ก่อนเอ่ยปาก
“เสด็จอามาหาข ้าในยามวิกาลเช่นนี ้ หรือเจอตัวผูบ้ งการแล ้ว”
เต๋ออ๋องพยักหน้า แต่ไม่รบี ตอบ หันมองกลุม
่ องคร ักษ ์ข ้างกาย “ข ้า
่ าคัญจะคุยกับหมิงอ๋อง ลาบากทุกท่านคุ ้มกันข ้าแล ้ว เชิญ
มีเรืองส
ไปพักผ่อนก่อน”
“เอ่อ...ท่านอ๋อง เราไม่กล ้าอยู่ห่างจากท่าน นี่ เป็ นหน้าทีเรา...”

่ กลุม
่
องคร ักษ ์ลังเลใจอยู่บ ้าง
หลังเมืองหลวงเกิดคดีฆาตกรรม พวกเขาไหนเลยจะกล ้าวางใจลง

่
เพราะถ ้าเกิดเรืองอะไรขึ ้
นมาจริ
งๆ แล ้วพวกเขาไม่ได ้อยู่คุ ้มกันข ้าง
กาย พวกเขาก็ต ้องร ับผิดชอบ
่ ่ คือจวนหมิงอ๋อง ในสายตาหมิงอ๋อง ไม่มี

เต๋ออ๋องโบกมือปราม “ทีนี
ใครคุกคามความปลอดภัยของข ้าได ้ ทุกท่านวางใจเถิด”
กลุม
่ องคร ักษ ์หันมาสบตากัน แล ้วหันมองม่อไป๋
“ในจวนหมิงอ๋อง ไม่มท ่ นแน่

ี างเกิดเรืองขึ ้ !” ม่อไป๋ พยักหน้าให ้พวก
่ วินอี ้ “พาองคร ักษ ์ทุกท่านไปพักผ่อนทีห
เขา แล ้วหันไปบอกลูส ่ ้อง
โถงเล็ก”
่ วินอีก้ ้าวเข ้ามา ผายมือให ้พวกเขา
“ทุกท่านเชิญตามข ้ามา” ลูส
่ องคร ักษ ์เห็นดังนี ้ ก็ได ้แต่ทาตามคาสัง่

กลุม
“เช่นนั้น ความปลอดภัยของเต๋ออ๋อง ก็ต ้องรบกวนหมิงอ๋องแล ้ว!”

ว่าแล ้วก็เดินตามลูส ้
่ วินอีไป
“เสด็จอา เชิญ” พอพวกเขาจากไป ม่อไป๋ ก็เชิญเต๋ออ๋องเข ้าไปนั่ง

ด ้านใน
้ ่ งลง องคร ักษ ์ชุดดาก็เข ้ามารินนาชา

พอทังสองนั ้
รอให ้องคร ักษ ์ชุดดาถอยออกไป จนในห ้องโถงเหลือเพียงคนทัง้

่ ลายมือชือฉู
สอง เต๋ออ๋องก็ไม่อ ้อมค ้อม ล ้วงเอกสารข ้อตกลงทีมี ่ ่ ลว่ ั
ไฉออกจากอกเสือ้
ี่
สายตาม่อไป๋ จ ้องจับอยู่ทเอกสารในมื
อเต๋ออ๋อง แต่เต๋ออ๋องกลับไม่
ส่งให ้ วางไว ้บนโต๊ะข ้างๆ
่
ม่อไป๋ จึงละสายตา ไม่รบี ขอดู แต่เปลียนหั
วข ้อสนทนา “เสด็จอามา
เช่นนี ้ ไม่กลัวตระกูลหลินสงสัยหรือ?”
เต๋ออ๋องส่ายศีรษะ โบกมือ แล ้วว่า “ฉู่ ลวไฉเป็ ่ั นคนบอกให ้ข ้าทา

้ เพือแสดงความจริ
เช่นนี เอง ่ งใจของคนตระกูลหลินทีให ่ ้ความ
ร่วมมือกับราชสานักในการสืบคดีอย่างเต็มที่ โดยยอมให ้หลินติ ้
่ กอยู่ในวังเป็ นตัวประกัน ซึงถ
งอวีพั ่ ้ามองในมุมราชสานัก ข ้อเสนอ
เช่นนี ้ ข ้าไม่มเี หตุผลทีจะปฏิ
่ เสธ จึงตอบร ับทันที และบอกไปว่าข ้า
ต ้องไปจวนหมิงอ๋องแจ ้งเรืองนี ่ ด ้ ้วยตนเอง เพืออธิ
่ บายว่า ขณะสืบ
คดี ขอคุมตัวหลินติงอวี ้ ไว ่ ้ก่อน”
่ ้เป็ นเช่นนี นี
“ทีแท ้ ่ เอง ฉู่ ลวไฉคิ
่ั ดได ้รอบคอบจริงๆ นี่ เป็ นการช่วย
้ ทางอ
หลินติงอวี ่ ้อม เนื่ องจากกลัวว่าถ ้าเกิดผิดพลาดขึนมา ้ หลินติ ้
่
งอวีอาจเป็ นอันตราย” ม่อไป๋ ยิมมุ ้ มปาก
ทว่าเต๋ออ๋องไม่มก ่ ้ เขาเริมเล่
ี ะใจคุยเรืองนี ่ าเรืองที
่ เกิ่ ดขึนในวั
้ ่
งเมือ
ครูใ่ ห ้ม่อไป๋ ฟังด ้วยสีหน้าจริงจัง
ม่อไป๋ จึงได ้แต่น่ ังฟังเงียบๆ ไม่สง่ เสียงขัดจังหวะ พอเต๋ออ๋องเล่าถึง

รายละเอียดตอนเจรจากับฉู่ ลวไฉ ่ั ้ั
ม่อไป๋ ก็ตงใจสั
งเกตท่าทางและ
้ ยงของเขา
นาเสี
่ ไม่พบความผิดปกติแต่อย่างใด โดยท่าทางเขาไม่เหมือน
ซึงก็
เตรียมตัวมาเพือร่ ับมือกับตน ซึงถ
่ ้าเป็ นไปตามทีม่
่ อไป๋ เข ้าใจ เต๋อ
อ๋องถือว่า ไม่ผด
ิ ปกติ
ี ้ เอกสารข
สุดท ้าย เต๋ออ๋องก็ชไปที ่ ้อตกลง พลางพูดจริงจัง “มีเรือง ่
หนึ่ งต ้องพูดกับเจ ้าให ้กระจ่าง เรืองนี
่ เราท
้ าแล ้ว แต่ถ ้าจะให ้เรา
ร่วมมือกับเจ ้าตามแผน ซึงมี ่ จด ่ อาจ
ุ ประสงค ์ในการร ับมือกับเรืองที ่
้
เกิดขึนอย่ างกะทันหันในพิธบ ี รมราชาภิเษก เราเห็นว่า ถ ้าฝ่ าบาท
้
ไม่ได ้เล่นงานเจ ้าในพิธ ี เจ ้าต ้องไม่นาเอกสารข ้อตกลงนี โจมตี ฝ่า
บาทเพือต่ ่ อรองผลประโยชน์ มิฉะนั้น เราจะเปิ ดเผยความจริง
้
ทังหมด แมต้ ้องถูกตราหน้าว่าหักหลังองค ์จักรพรรดิก็ตาม”
้
ม่อไป๋ ย่อมเข ้าใจในความคิดของคนทังสาม
พูดตรงๆ ก็คอ ื พวกเขายังหวังว่าจะสามารถรกั ษาสถานการณ์

้
เช่นนี ไปเรื ่
อยๆ จึงกังวลว่าม่อไป๋ จะไล่เจ ้าเก ้าลงจากบัลลังก ์
่
แต่ในความเป็ นจริง เรืองเหล่ ้
านี พวกเขากาหนดได ้หรือ?
่
แผนได ้ดาเนิ นการแล ้ว พวกเขาลงเรือแล ้ว เรืองในภายหลั
ง พวก
เขาจัดการได ้หรือ
ม่อไป๋ ไม่กลัวการข่มขูท ่ า เพือเจ

่ ุกรูปแบบ ด ้วยไม่เชือว่ ่ ้าเก ้าแล ้ว
ิ่
พวกหูชงเหยี ่ วมมือกับจวนหมิง
ยนจะยอมเปิ ดเผยความจริงเรืองร่
อ๋องวางกับดักฝ่ าบาทต่อหน้าสาธารณะชน
่
จางปังลีอาจมี ความกล ้าเช่นนี ้ แต่ขอเพียงเขายังคิดทาเพือราช
่
สานัก แมม้ ค ่
ี วามกล ้าทีจะแลกกั ่ ยงของตน แต่ก็ไม่กล ้าทา
บชือเสี
อะไรผลีผลาม
เพราะถ ้าทาเช่นนั้นจริง ต่อให ้ล ้มหมิงอ๋องได ้ ตาแหน่ งผู ้ช่วยราชกิจ

้
ของคนทังสามก็ ้
ต ้องจบสินลงเช่ นกัน
ถึงตอนนั้นลาพังเจ ้าเก ้าคนเดียวจะสามารถพลิกสถานการณ์ กอบ

่
กู ้ราชสานักทีแตกเป็ ่
นเสียงๆ ได ้หรือ?
้
ความคิดเหล่านี วาบขึ ้
นมาในใจ แต่ม่อไป๋ ไม่ได ้พูดออกมา
เช่นเดียวกับการปฏิบต ั ก
ิ บั สานักเต๋า ตอนยังทาให ้สานักเต๋ามาอยู่
ในอาณัตไิ ม่ได ้ ก็ต ้องทาใหค้ นในสานักเต๋าหวาดกลัว แต่พอพวก
เขามาอยู่ในอาณัตแิ ล ้ว จะทาให ้หวาดกลัวอย่างเดียวก็ไม่ได ้
การให ้ความสาคัญและเคารพนับถือพวกเขาอย่างเหมาะสม จึงจะ

สามารถทาใหพ ้ วกเขาอยู่อย่างสบายอกสบายใจ จริงใจกับเรา และ
มองเห็นอนาคตในวันข ้างหน้า
ม่อไป๋ จึงพยักหน้าจริงจัง “เสด็จอาวางใจ ถ ้าข ้าคิดแต่จะเล่นงานเจ ้า

เก ้า แล ้วข ้าจะให ้เจ ้าเก ้าเข ้าพิธบ
ี รมราชาภิเษกไปทาไม ให ้โอกาส
่
เขาจัดการข ้าซึงหน้ าหรือ แต่ทข ี่ ้าต ้องเสียงให
่ ้เขาเข ้าพิธ ี เพราะ
หวังให ้ราชสานักเดินหน้าเรืองต่ ่ อต ้านคนเถือนโดยเร็
่ ่ ้าเจ ้า
ว ซึงถ
เก ้าสามารถสงบสติอารมณ์ ประกอบพิธบ ี รมราชาภิเษกจนจบ ข ้า
ก็จะไม่ทาอะไรเขาแน่ นอน”
ม่อไป๋ หยุดเล็กน้อย ก่อนพูดต่อ “แต่ถ ้าเขาไม่สนใจใดๆ ก็ชว่ ย

่ ปแล ้วตอนจบของเรืองจะเป็
ไม่ได ้ ข ้าจาเป็ นต ้องลงมือ ซึงสรุ ่ น
อย่างไรนั้น ก็ขนกั ึ ้ บเจ ้าเก ้า ขึนกั
้ บเสด็จอา ท่านหู และหัวหน้าจาง”
เต๋ออ๋องเห็นม่อไป๋ ร ับปาก ก็รู ้สึกโล่งอก แต่คาพูดสุดทา้ ย กลับทา
้
ให ้เขาเครียดขึนมาอี ่ งที
ก ทว่าจะทาเช่นไรได ้ เมือสิ ่ หมิ
่ งอ๋องพูดมา
ล ้วนเป็ นความจริง
้ บเรา หมายถึง? เจ ้าคิดให ้เราทา

เต๋ออ๋องจึงถามเสียงขรึม “ขึนกั
อะไร?”
่ ้อตกลงฉบับนี อยู
ม่อไป๋ เพียงว่า “การทีข ้ ่ในมือเรา เราได ้เปรียบก็
จริง แต่ก็ไม่สามารถร ับประกันได ้ว่าจะไม่เกิดเหตุสด
ุ วิสยั ถ ้าเจ ้าเก ้า
่ นมา
เกิดคลุ ้มคลังขึ ้ ไม่สนใจใดๆ ออกคาสังให ่ ้ทหารร ักษาพระองค ์
ลงมือ ทหารร ักษาพระองค ์ก็ต ้องทาตามคาสัง่ และพอเกิดการต่อสู ้
กัน ข ้าก็คม
ุ สถานการณ์ไม่ได ้อีก...”
เต๋ออ๋องขมวดคิว้ มองม่อไป๋ พลางว่า “ทหารร ักษาพระองค ์อยู่ใต ้

้
อาณัตเิ ชือพระวงศ ึ้
์ก็จริง แต่ขนตรงกั
บฝ่ าบาท เราไม่อาจทาอะไร
ได ้”
่ ง จึงว่า “เสด็จอาไม่ต ้องหยังเชิ

ม่อไป๋ ย่อมรู ้ว่าเขากาลังหยังเชิ ่ งข ้า
หรอก ข ้ามีคนอยู่ในทหารร ักษาพระองค ์จริง แต่ครงนี ้ั ข้ ้าทาอะไร
ไม่ได ้จริงๆ เพราะถ ้าทาก็เท่ากับยอมร ับว่าข ้าคุมทหารร ักษา
พระองค ์ได ้ ดังนั้นเรืองนี
่ เห็้ นทีต ้องพึงทั
่ งสามท่
้ านแล ้ว”
เต๋ออ๋องครุน
่ คิดสักพัก ค่อยพยักหน้าเบาๆ ม่อไป๋ พูดมีเหตุผล แต่
เขายังคงว่า “เราก็ทาไม่ได ้จริงๆ ทหารร ักษาพระองค ์ทาตามคาสัง่
้
ฝ่ าบาท เราจึงได ้แต่เตือนสติฝ่าบาท แต่ไม่สามารถยับยังการลงมื อ
ของทหารร ักษาพระองค ์และราชองคร ักษ”์
่ อเป่ ย
ม่อไป๋ ชาเลืองมองเขา ก่อนพูดเสียงเบา “ได ้ยินมาว่าการทีม่
ชวนได ้คุมทหารร ักษาพระองค ์นั้น เป็ นเพราะเสด็จอาแนะนาให ้
เสด็จพ่อ เสด็จอาก็น่าจะคุยกับเขาได”้
่
เต๋ออ๋องหน้าเปลียนสี รู ้สึกลนลาน ไม่คด
ิ ว่าหมิงอ๋องจะรู ้ความ
่
เกียวข ้องระหว่างเขากับม่อเป่ ยชวน เพราะเขาไม่เคยเล่าให ้คนนอก
ฟังมาก่อน
่ รู้ ้ถึงหูฝ่าบาท ฝ่ าบาทย่อมต ้องสงสัยเขาขึนมาทั

และถ ้าเรืองนี ้ นที
แต่จะยอมร ับก็ไม่ได ้ เขาจึงทาใจให ้สงบ ก่อนพูดเสียงขรึม “เจ ้า
่ จพ่อ
เข ้าใจผิดแล ้ว ข ้ากับหัวหน้าม่อไม่ได ้สนิ ทกันมาก ตอนทีเสด็
เจ ้าทาการคัดเลือกหัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์นั้น คนทีข ่ ้าแนะนา
ก็ไม่ได ้มีแค่เขาคนเดียว เพียงแต่เสด็จพ่อเจ ้าเลือกเขา ก็เท่านั้น”
“ไม่วา่ อย่างไร เสด็จอาก็คอื ผู ้มีพระคุณของเขา และเราก็ไม่ได ้ให ้
เขากบฏ ไม่ได ้ใหเ้ ขาขัดพระบัญชา เพียงให ้เขามาช ้าหน่ อย
เท่านั้น ซึงก็
่ ไม่ใช่เรืองยากเกิ
่ นไปสาหร ับเขา” ม่อไป๋ อธิบาย
้
เต๋ออ๋องยิมขมขืน่ มิได ้ตอบร ับหรือปฏิเสธ เพียงว่า “เรืองนี
่ ้ ข ้าขอ
หารือกับท่านหูและหัวหน้าจางก่อน”
“เช่นนี ้ เรืองม่
่ อเป่ ยชวนก็ต ้องรบกวนเสด็จอาแล ้ว แต่เสด็จอาไม่
ต ้องบอกพวกเขาหรอก คนเยอะเรืองแยะ ่ ่ คนรู ้เยอะ ก็อาจเกิด
ยิงมี
่
เรืองแยะตามมา” ม่อไป๋ พูดเสียงเบา
เต๋ออ๋องชะงักเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า “มีเหตุผล”
ว่าแล ้ว เขาก็ไม่คด ้ น แล ้วยืนเอกสารข

ิ รีรออีก ลุกขึนยื ่ ้อตกลง
ให ้ม่อไป๋
้ ับไว ้ แล ้วเปิ ดออกอ่านอย่างละเอียด พออ่านจบ ก็มส

ม่อไป๋ ลุกขึนร ี ี
หน้าปกติ “ลาบากเสด็จอาแล ้ว”
เต๋ออ๋องถอนใจเบาๆ ส่ายหน้าไปมา หันกายไป แล ้วว่า “ข ้าไปก่อน
ล่ะ”
เต๋ออ๋องเดินจากไป
ลูส ้ นเข ้ามา มองม่อไป๋ แล ้วว่า “ท่านอ๋องเห็นว่าอย่างไร?”

่ วินอีเดิ
ม่อไป๋ หัวเราะ ส่ายศีรษะ “เต๋ออ๋องไม่น่าจะมีปัญหา”
“เช่นนั้นก็ดพ ่ วินอีนั้ บว่าโล่งใจไปอีกเปราะ

ี ่ะย่ะค่ะ!” ลูส
้ นอกประตูพลันมีเสียงฝี เท ้าดัง พอม่อไป๋ หันมอง และเห็น

ตอนนี เอง
เป็ นหลินซูอ่ น ิ ้ ้าง พลางนึ กในใจ ‘แย่จริง
ิ เดินเร็วเข ้ามา ม่อไป๋ ก็ยมค
่
เมือครู น ้ั วเต๋ออ๋องไว ้ให ้อธิบายเรืองหลิ
่ ่ าจะรงตั ่ ้ กั
นติงอวี ่ บนางก่อน
แล ้วค่อยไป’
ตอนที่ 634 พระชายาออกนอกจวน
้ หรื
“คนในวังมาใช่ไหม มีขา่ วติงอวี ่ อเปล่า?” พอหลินซูอ่ น
ิ เดินเข ้า
มาในห ้องโถง ก็กวาดตามองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นแขก เห็นแต่บน
้
โต๊ะมีถ ้วยนาชาของแขกวางอยู ่ จึงรีบถาม
่ ยื
ม่อไป๋ มองอาจิวที ่ นข ้างกายนาง
่
อาจิวได ิ้
้แต่ยมขมขื ่
นตอบ ้ มาก
เพราะพระชายาห่วงหลินติงอวี ่ จน
นอนไม่หลับ นั่งไม่ตด ิ ต ้องการมาถามหมิงอ๋อง เขาจึงจนปัญญา
บอกนางไปว่า มีคนในวังมา และหมิงอ๋องกาลังต ้อนร ับอยู่ในห ้อง
โถง
่ วินอี ้ พอเห็นพระชายามา ก็คารวะม่อไป๋ ขอถอนตัวออก

ส่วนลูส
้
ด ้วยก่อนหน้านี เขาเคยมี ้ ่ พอเห็นพระชายาจะคุย
กรณี กบั หลินติงอวี
่
เรืองหลิ ้ ่ เขาจึงขอถอนตัว เพือหลี
นติงอวี ่ ่
กเลียงเรื ่ ่งยากโดยไม่
องยุ
จาเป็ น ม่อไป๋ เข ้าใจ จึงพยักหน้าตอบ
รอจนเขาออกไป ม่อไป๋ ก็บอกกับหลินซูอ่ น ่
ิ “เมือครู
เ่ ต๋ออ๋องมาเล่า
สถานการณ์ในวังให ้ฟัง”
“เขาว่าอย่างไรบ ้าง?” พอได ้ยินว่ามีขา่ วจริงๆ หลินซูอ่ น

ิ ก็รบี ถาม
่ ด
“ราชสานักกาลังจัดการเรืองนี ้ ้วยการเจรจากับคนตระกูลหลิน ซึง่
่ั
ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะพวกฉู่ ลวไฉถู กปล่อยตัวออกมาแล ้ว”
ม่อไป๋ พูดเสียงขรึม
“ไม่มอ ิ มีท่าทีผ่อนคลายลง แต่ก็รบี ถาม “แล ้วติ ้

ี ะไรก็ดๆี !” หลินซูอ่ น
่ ะ ทาไมไม่มาจวนหมิงอ๋องพร ้อมเต๋ออ๋อง? เขาอยู่กบั ฉู่ ลวไฉ
งอวีล่ ่ั
หรือ?”
้ อยู
ม่อไป๋ เหลือบมองนาง ส่ายศีรษะ แล ้วว่า “หลินติงอวี ่ ่ในวัง ยัง
่ั
ออกมาไม่ได ้ชวคราว”
ิ อึง้ มองม่อไป๋ พลางว่า “หมายความว่าอย่างไร?”

หลินซูอ่ น
่
“เมือครู ่
เ่ ต๋ออ๋องมา ก็เพืออธิ ่ ้ โดยราชสานักเจรจากับคน
บายเรืองนี
ตระกูลหลินว่า ก่อนจัดการปัญหานี แล ้ ้วเสร็จ ราชสานักจาเป็ นต ้อง
้ ไว
คุมตัวหลินติงอวี ่ ้ รอให ้ต่อรองกับคนตระกูลหลินเรียบร ้อย จึงจะ
ปล่อยตัวเขาออกมา เรืองนี่ ผ่ ้ านความเห็นชอบจากฉู่ ลวไฉแล
่ั ้ว
้ เป็
หลินติงอวี ่ นคนของทัพใต ้ เมือทั
่ พใต ้ยอมทาตามราชสานัก ข ้าก็
ไม่มส
ี ท ์ ดมากหรือยืนมื
ิ ธิพู ่ อเข ้าแทรก” ม่อไป๋ อธิบาย
่ั
“พอทัพใต ้เข ้าเมืองหลวง ฉู่ ลวไฉก็ เป็ นคนตัดสินใจทุกอย่าง ฉะนั้น
่
ไม่วา่ เรืองอะไร ่
ก็ไม่เกียวกั ้ ทั
บติงอวี ่ งสิ
้ น้ ถ ้าราชสานักอยากจับก็ไป
่ั
จับฉู่ ลวไฉสิ ทาไมต ้องมาจับติงอวี้ ด่ ้วย?” หลินซูอ่ น ่
ิ เริมโมโห
ม่อไป๋ ส่ายศีรษะ “ถ ้าเทียบสถานะแล ้ว ราชสานักย่อมต ้องเลือกคุม

้ ่ อีกอย่างด ้วยรู ้ว่าฉู่ ลวไฉเป็
ตัวหลินติงอวี ่ั นผู ้มีอานาจตัดสินใจ ราช
่ั
สานักจึงปล่อยตัวฉู่ ลวไฉออกมา ให ้ไปเจรจากับคนตระกูลหลินว่า
่ อย่
จะจัดการเรืองนี ้ างไร ถ ้าข ้าเดาไม่ผด ิ ราชสานักน่ าจะเสนอ
่
เงือนไขบางอย่ างให ้ จึงต ้องรอต่อรองกับคนตระกูลหลินก่อน เรือง ่
จึงจะนับว่าแล ้วเสร็จ”
หลินซูอ่ น ่ั
ิ ใช่วา่ ไม่เข ้าใจ นางเพียงร ้อนใจชวขณะ พอฟังม่อไป๋ พูด
จบ ก็เงียบไปสักพัก ก่อนถาม “แล ้วถ ้า ราชสานักกับทัพใต ้ไม่
สามารถต่อรองกันได ้ล่ะ?”
่ั
“ความเป็ นไปได ้มีอยู่ไม่มาก ฉู่ ลวไฉย่ อมไม่เพิกเฉยต่อความ
ปลอดภัยของหลินติงอวี ้ ่ เมือเขายอมตกลงให
่ ้ราชสานักคุมตัว
้ ไว
หลินติงอวี ่ ้ ทัพใต ้ก็น่าจะมั่นใจว่า สามารถแก ้ปัญหาได ้ในเวลา
อันรวดเร็ว” ม่อไป๋ พูดเสียงขรึม
“แต่ถ ้าเกิดเหตุทที่ าให ้แก ้ไขไม่ได ้ขึนมาล่

้ ้ จะท
ะ ติงอวี ่ าอย่างไร?”
เนื่ องจากหลินซูอ่ นิ เคยถูกหลินหัวเหย ้าทอดทิง้ นางจึงวางใจไม่ลง
กลัวว่าน้องชายจะเดินซารอย ้ ่
เป็ นเครืองเซ่นสังเวยให ้ตระกูลหลิน
อีกคน
่
ซึงนอกจากห่ ้ นติงอวี
วงว่าหลินหัวเหยา้ อาจทอดทิงหลิ ้ แล ่ ้ว นางยัง
่
ห่วงด ้านพีใหญ่ ้ นด ้วย
หลินติงคุ
้ นติงอวี
โดยก่อนหน้านี หลิ ้ เคยเล่
่ าให ้นางฟังว่า ในทัพใต ้ เขากับพี่
่ ากั
ใหญ่เป็ นดังน ้ บไฟ หลินซูอ่ น ้ นมีอท
ิ จึงรู ้ทันทีวา่ หลินติงคุ ิ ธิพลใน
ทัพใต ้มาก เพราะทางานให ้ทัพใต ้มานานหลายปี
้ นมีสท
นางจึงคิดว่า หลินติงคุ ์
ิ ธิฉวยโอกาสเล่ ้ ่ และ
นงานหลินติงอวี
้ น้ นางจึงตืนกลั
พอเกิดคดีนีขึ ่ ้ นอาจวางกับดักเล่น
ว คิดว่าหลินติงคุ
้ ่
งานหลินติงอวี
่ ้าเป็ นไปตามนี จริ
ซึงถ ้ ง หลินติงคุ
้ นก็ต ้องหาทางทาลายแผนการ
้ ของทั
ช่วยหลินติงอวี ่ พใต ้
นางในตอนนี ้ จึงไม่เชือใจทั
่ ้
พใต ้เอาเสียเลย ควรพูดว่าตังแต่
แรกเริม่ นางก็ไม่ไว ้เนื อเชื
้ อใจคนของทั
่ ่ นทางเข ้ามา
พใต ้ทุกคนทีเดิ
ในเมืองหลวงแล ้ว รวมทังฉู ้ ่ ลวไฉด
่ั ้วย
ดังนั้นพอฉู่ ลวไฉมาเยี
่ั ่
ยมเยื
อนจวนหมิงอ๋อง นางถึงต ้องยืนกรานให ้
้ พั
หลินติงอวี ่ กอยู่ในจวน และจะเข ้าจะออกก็ต ้องมีคนของจวนหมิง
อ๋องตามดูอยู่ตลอด
ม่อไป๋ ย่อมไม่เข ้าใจความกังวลใจของนาง พอเห็นนางดือดึ ้ ง เขาก็

ไม่รู ้จะพูดอย่างไรดี ได ้แต่บอกว่า “เจ ้าไม่จาเป็ นต ้องคิดเช่นนี ้ ถึง
อย่างไร ราชสานักก็ไม่มท ้ ได
ี างแตะต ้องหลินติงอวี ่ ้ง่ายๆ เรืองนี
่ ที ้ สุ
่ ด
แล ้วต ้องมีทางแก ้ไข”
ิ ไม่ได ้พูดต่อ เงียบไปสักพัก ค่อยลุกพรวดขึน้ “ข ้าจะ

ออกไป!”
ว่าแล ้วก็หน
ั กาย
ม่อไป๋ อึง้ รีบลุกขึนขวางทางนาง
้ ่ านนี ้ เจ ้าจะไปไหน?”
“ดึกดืนป่
่ั
“ไปหาฉู่ ลวไฉ!” ิ ตอบเสียงต่า แล ้วเดินอ ้อมม่อไป๋ ไป
ม่อไป๋ ขมวดคิว้ พลางกางมือขวาง “เจ ้าไปหาเขาแล ้วจะทาอะไรไ...”
ยังไม่ทน
ั พูดจบ ก็ถก
ู หลินซูอ่ น ้ ยงสูง เหมือน
ิ ตัดบท นางพลันขึนเสี
้ นใจมานาน จนทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ออกมา “ข ้ารู ้ว่า
อัดอันตั
่
ทาอะไรไม่ได ้ แต่นอกจากไปหาเขาแล ้ว ข ้ายังจะไปหาใครทีไหนได ้
อีก?”
ึ ้ จึงปลอบไปคาหนึ่ ง
“เจ ้าใจเย็นก่อน...” ม่อไป๋ เห็นนางอารมณ์ขน
ิ ยังไม่ถงึ กับสติแตก พอตวาดออกมา นางก็หายใจเข ้า
ลึกๆ อยู่หลายรอบ ก่อนเงยหน้าขึน้ มองม่อไป๋ ด ้วยดวงตาทีมี
่ นา้
่ ขอบตา
ปริมที ่
จากนั้น ม่อไป๋ ก็ไม่สง่ เสียงอยู่ครูห

่ นึ่ ง
นางจึงค่อยๆ ก ้มหน้า ยกมือปาดนาตา ้ เรียกสติคน
ื กลับ แล ้วพูด
เสียงต่า “อยู่ทนี ี่ ่ ความหวังเพียงหนึ่ งเดียวของติงอวี
้ ก็่ คอ
ื ข ้า แล ้วจะ
ให ้ข ้านิ่ งเฉยมองดูเขาเกิดเรือง ่ โดยไม่ทาอะไรได ้อย่างไร? ข ้าจะไป
่ั
หาฉู่ ลวไฉ ้ ”่
ให ้เขาช่วยติงอวี
ว่าแล ้วก็เดินอ ้อมตัวม่อไป๋ ไป
่ ้าวเข ้ามา “องค ์ชายหก คือ...”

ม่อไป๋ ไม่ขวางนางอีก อาจิวก
ม่อไป๋ มองตามหลินซูอ่ น
ิ ไป พลางค่อยๆ พูด “ให ้นางไป เจ ้าไป
เตรียมการเถิด”
่ นดังนี ้ ก็คอ
อาจิวเห็ ่ ยๆ หลุบตาลง เงียบเสียง ไม่พูดอะไรอีก หัน
กาย ก ้าวตามออกไป
ไม่นาน ในจวนก็ปรากฏเงาร่างขององคร ักษ ์ชุดดาราวสิบคน คอย

คุ ้มกันรถม้าออกจากจวนหมิงอ๋อง ท่ามกลางความมืดยามราตรี
ม่อไป๋ ไม่ได ้ตามไป เขานั่งเงียบๆ คนเดียวในหอ้ งโถง

จวบจนหลินซูอ่ น
ิ ออกจากประตูไป เขาก็ยงั ไม่ได ้บอกความจริงกับ
นาง
่
กระทังหลิ นซูอ่ น ่ั
ิ พูดว่า ‘นอกจากฉู่ ลวไฉแล ้ว ข ้ายังจะไปหาใครที่
ไหนได ้อีก’ จากนั้นก็จ ้องตาเขา เขาก็ยงั ไม่ได ้ก ้าวออกมาแล ้วว่า
‘ก็ข ้าอย่างไรเล่า!’
่
จริงๆ แล ้ว ไม่ใช่เรืองยาก ถ ้าเขาจะพูดร ับรองกับหลินซูอ่ น
ิ ว่า เขา
ไม่เคยคิดจะเอาชีวต ้ ่ และไม่มท
ิ หลินติงอวี ่ บหลินติงอวี
ี างเกิดเรืองกั ้ ่
แน่
่ กไม่นาน หลินซูอ่ น
ซึงอี ่ นติ ้
ิ ก็ต ้องรู ้ความจริง รู ้ว่าวิบากกรรมทีหลิ
่ ้องเผชิญ ล ้วนเป็ นแผนของเขา...
งอวีต
คิดถึงตรงนี ้ เขาก็ไม่สามารถก ้าวออกมา แล ้วแสดงให ้เห็นว่า ตน

่ างๆ แทนนางได ้อย่างภาคภูมใิ จ
แบกร ับเรืองต่
่ วไหวในตะเกี
รอบด ้านเงียบสนิ ท ม่อไป๋ มองดูเปลวไฟทีพลิ ้ ยง พลาง
รู ้สึกหนักใจ
่
เรืองบางอย่ ่
าง เขาจาเป็ นต ้องทาโดยไม่หวันไหว
ี่ ละอายใจในสิงที
แต่เขาก็ยอมร ับว่า เขาไม่ใช่ผูท้ ไม่ ่ ท ่ าอีก
......
่
เมือคนของจวนหมิ งอ๋องร่วมสิบออกปฏิบต
ั ก
ิ ารอย่างร ัดกุมในยาม
ค่าคืน ย่อมดึงดูดความสนใจของผูค้ นโดยเฉพาะคืนทีมี ่ เรือง
่
้
มากมายเกิดขึนอย่ างคืนนี ้
คนในวังได ้ร ับข่าวก่อนใคร ทว่าเต๋ออ๋องอยู่ระหว่างเดินทางกลับวัง

ยังไม่ถงึ วัง
ิ่
ส่วนหูชงเหยียนกับจางปังลี่ พอได ้ข่าวก็เกาศีรษะ ด ้วยคิดไม่ออก
ว่าหมิงอ๋องกาลังจะทาอะไรกันแน่ ?
้
ก่อนหน้านี จวนหมิ งอ๋องวางแผนและทาอะไรเงียบๆ โดยไม่แจ ้งพวก
้
เขาก่อน ตอนนี พวกเขาจึ งรู ้สึกระแวงอย่างช่วยไม่ได ้ กลัวว่าหมิง
อ๋องอาจทาอะไรทีท่ าให ้พวกเขาไม่ทน ้ วร ับมืออีก
ั ตังตั
ิ่
ยนกับจางปังลีมองตาก็ ้
รู ้ใจ ทังสองต่ างกาชบั ลูกน้องของ
ตนให ้จับตาดูรถมา้ ของจวนหมิงอ๋อง ถ ้ามีความผิดปกติใดๆ ให ้รีบ
รายงาน
ขนาดราชสานักยังมีอาการเช่นนี ้ ยิงไม่
่ ต ้องพูดถึงฉู่ ลวไฉ
่ั
ตอนนี ้ วัวสันหลังหวะอย่างเขา กาลังดาเนิ นการป้ องกันความลับ

่ั
รวไหล ่
พอได ้ยินว่าจวนหมิงอ๋องมีความเคลือนไหวอะไร เขาก็
ใจเต ้นไม่เป็ นส่า
่ั
และขณะได ้ข่าวว่าองคร ักษ ์ชุดดาออกจากจวนหมิงอ๋อง ฉู่ ลวไฉก็
กาลังสนทนากับหลินหัวเหย ้าพอดี
่ ้ตามดูความ
พอหลินหัวเหย ้ารู ้ข่าว ก็ใจจดใจจ่อทันที รีบสังให
่
เคลือนไหวอย่ างใกล ้ชิด ห ้ามประมาทเป็ นอันขาด และต ้อง
เตรียมพร ้อมร ับมือเหตุไม่คาดคิดด ้วย
่ ้าพบสถานการณ์ไม่ชอบมาพากล ข่าวรวไหลออกไป
ซึงถ ่ั ก็ต ้อง
่ งหลั
รีบถอย เพือตั ้ กใหม่ โดยไม่ต ้องทาตามข ้อตกลงกับราชสานัก
่ าอามาตย ์ฉวีให ้จวนหมิงอ๋องทันที บีบให ้ราชสานักลงมือ
โยนเรืองฆ่
ก่อน
่ั
ขณะเดียวกันก็กาช ับฉู่ ลวไฉ ให ้รีบนา ‘ข ้อตกลงลับ’ ออกจากเมือง
หลวง เนื่ องจากเป็ นเอกสารสาคัญสาหร ับทัพใต ้ เพราะพวกเขาไม่
เพียงใช ้ประโยชน์จากมันในการเล่นงานหมิงอ๋อง ยังสามารถกุม
่
ความลับของเจ ้าเก ้าไว ้ในมือ เพือประโยชน์ อน ่
ั ยิงใหญ่ ในช่วงเวลา
สาคัญของวันข ้างหน้าด ้วย
่ั
พอกาช ับเรียบร ้อย ฉู่ ลวไฉก็ จบการสนทนากับหลินหัวเหย ้า แล ้ว
่ ดตามความเคลือนไหวของจวนหมิ
เริมติ ่ งอ๋องอย่างใกล ้ชิด
ทว่า กลัวอะไรก็มก ่ ้น ไม่นานเขาก็รู ้สึกว่า คนของจวนหมิง

ั ได ้สิงนั
่
อ๋องกาลังบึงมาหาพวกเขา
่ั
ฉู่ ลวไฉจึ งนั่งไม่ตด ่ ออ๋องทีเพิ
ิ รีบติดต่อกับราชสานัก ซึงเต๋ ่ งกลั
่ บถึง
วังก็ร ับรองกับเขาว่า ไม่มค ่ั
ี วามลับรวไหลออกจากราชส านัก ให ้
เขาสงบสติอารมณ์ลง อย่าได ้เผยพิรธ ุ ใดๆ ใหเ้ ห็น หรือข่มขูค
่ น
ของจวนหมิงอ๋องจนเกินเลย และถ ้าเขาทาใหแ้ ผนเล่นงานหมิงอ๋อง
รวน เต๋ออ๋องก็จะช่วยเตรียมโลงศพสาหร ับเขากับหลินติงอวี ้ ทั่ นที
่ั
ฉู่ ลวไฉพลั นพูดไม่ออก เต๋ออ๋องมิได ้ขูเ่ ขาเพียงคนเดียว ยังพ่วง
้ เข
หลินติงอวี ่ ้ามาด ้วย ก็เท่ากับเขาตกทีนั ่ ่ งลาบากทันที เพราะถ ้า
้
เกิดผิดพลาดอะไรขึนมา ้ เสี
แล ้วทาให ้หลินติงอวี ่ ยชีวติ ต่อให ้เขา
หนี ออกจากเมืองหลวงกลับหนานเย่ว ์ได ้ ก็ไม่มท
ี างมีจด ่
ุ จบทีดี
่
แต่เขาไม่ใช่คนโง่ เมือในมื
อกุมความลับของราชสานักไว ้ จึงใช ้ต่อ
ลมหายใจ ด ้วยการบีบให ้ราชสานักส่งคนมาคุ ้มครอง สุดท ้าย หลัง
คิดพิจารณา เต๋ออ๋องก็ร ับปากว่าจะรายงานฝ่ าบาท ให ้ส่งจอมยุทธ ์
่
มาคุ ้มครองพวกเขา ในยามจาเป็ นทีสถานการณ์ สอ
่ เค ้าไม่สู ้ดี
ได ้ยินเต๋ออ๋องพูดเช่นนี ้ ฉู่ ลวไฉค่

่ั อยมีความมั่นใจเพิมขึ
่ น้
และแล ้ว รถม้าของจวนหมิงอ๋องก็หยุดลงตรงหน้าบ ้านตระกูลหลิน
แมฉ ่ั
้ ู่ ลวไฉรู ่ ก็ต ้องออกมาต ้อนร ับ และเพือป้
้สึกหวาดหวัน ่ องกัน
่
เหตุไม่คาดคิด ปรมาจารย ์ผูค้ ุ ้มกันทีมาจากหนานเย่ ว ์ทุกคนก็ตาม
เขาออกมาด ้วย
พอเห็นองคร ักษ ์ชุดดาสิบคนสะพายดาบยาวบนหลังม้า จ ้องมองมา

่
ทีพวกเขาอย่ ่ั
างเยือกเย็น ฉู่ ลวไฉก็ ้
รู ้สึกว่าเนื อหนั งมังสาด ้านชาไป
หมด
รอจนอาจิวขี ่ ม่ า้ ตามมา แล ้วลงมายืนตรงหน้า ฉู่ ลวไฉจ
่ั าเขาได ้ จึง
่
ไม่กล ้ารีรอ รีบประสานมือทักทาย “เพิงทราบว่ ่
าท่านจิวมา ผู ้แซ่ฉู่
จึงมิได ้เตรียมการต ้อนร ับ”
่ ้องมองฉู่ ลวไฉ
อาจิวจ ่ั แล ้วจึงหันไปจ ้องมองปรมาจารย ์และทหารสิบ
กว่าคนข ้างกายเขา ซึงถู ่ กมองจนใจเต ้นโครมคราม ก่อนค่อยๆ
่ าน
พูด “ผู ้น้อยเป็ นเพียงผู ้ร ับใช ้ในจวนหมิงอ๋อง มิใช่ท่าน อย่างทีท่
เรียก”
่ั
“ท่านถ่อมตนเกินไป...” พอฉู่ ลวไฉเห็ ่ ดด ้วยนาเสี
นอาจิวพู ้ ยงเป็ น
มิตร โดยไม่มท ่ ก็รู ้สึกผ่อนคลายลง จึงคิดเยินยอต่ออีก
ี ่าทีเอาเรือง
สักคาสองคา
่ ดบท จากนั้นก็โบกมือ องคร ักษ ์ชุดดาทังสิ

“พอ!” อาจิวตั ้ บจึงลง
้
จากหลังมา้ และพลิวกายมาทางฉู ่ั
่ ลวไฉอย่ างรวดเร็ว
่ั
ฉู่ ลวไฉหน้ ้ บกลับพลิวกาย
าถอดสี เตรียมขยับตัวหนี แต่คนทังสิ ้
ผ่านตัวเขา เข ้าไปในบ ้านตระกูลหลิน
่ั
ฉู่ ลวไฉเหงื ่
อตก หันมองอาจิว่ ใบหน้ากระตุกสองครง้ั ก่อนยิมแหยๆ
้
่ กน้อย “ท่านทาเช่นนี ้ หมายความว่าอย่างไร?”
แล ้วพูดเสียงสันเล็
่ ตอบ เพียงชีไปที
อาจิวไม่ ้ เหล่
่ าปรมาจารย ์และทหารข ้างกายฉู่ ลวไฉ
่ั
พลางว่า “ให ้พวกเขาเฝ้ าอยู่ด ้านนอก!”
ว่าแล ้วก็หน ่
ั ไปจูงมา้ เดินไปทีรถม ่ั
า้ ฉู่ ลวไฉมองตามแผ่ นหลังของ
เขาไป แล ้วหันมามองกลุม ่ ด
่ คนข ้างกาย พลางสงสัยว่า หรืออาจิวคิ
แยกตนกับผูค้ ุ ้มกันออกจากกัน จะได ้ลงมือกับตนได ้ง่ายขึน้
่
ซึงเขาย่ อมไม่กล ้าแยกห่างจากผู ้คุ ้มกันอยู่แล ้ว จึงได ้แต่มองดูอาจิว่
เดินไปข ้างรถมา้ แล ้วเปิ ดประตูรถ
พอเห็นหลินซูอ่ น ่ั
ิ ก ้าวลงจากรถ ฉู่ ลวไฉก็ เป็ นอันอึง้
จวบจนหลินซูอ่ น ่ นเข ้ามา สติของเขาค่อยคืนกลับ

ิ กับอาจิวเดิ
ี่
พอรู ้ตัวว่าเข ้าใจผิด ก็รู ้สึกโชคดีทตนไม่ ่
ได ้วูว่ าม จึงปาดเหงือบน
หน้าผาก แล ้วรีบหันไปสังให ่ ้ผูค้ ุ ้มกันข ้างกายส่วนหนึ่ งเฝ้ าอยู่ด ้าน
นอกตามทีอาจิ ่ วบอก
่
ส่วนตนเดินนาหน้าเข ้าไปในบา้ น พร ้อมปรมาจารย ์ข ้างกายไม่ก ี่
คน
่ คุ ้นชิน พอเห็นคนเหล่านี ยั
ทว่าอาจิวไม่ ้ งอยู่ ก็ก ้าวเท ้าผ่านหลินซู่
่ั
อิน มายืนตรงหน้าฉู่ ลวไฉ ้
เลิกคิวพลางหั นไปพูดกับกลุม ่
่ ้าพูดเมือครู
ปรมาจารย ์ “ทีข ่ ่ พวกท่านไม่เข ้าใจหรือ พระชายา
เสด็จ พวกท่านยังไม่ถอยไปอีก ไม่อยากมีอายุยน ื กันแล ้วหรือ
อย่างไร?”
้ าให ้กลุม
คาพูดนี ท ่ ปรมาจารย ์โกรธจนหน้าแดง อยากตบเจ ้าตัว
จ ้อยสักหนึ่ งฉาด แต่เสียทีตั
่ วยังอยู่ในเมืองหลวง จึงไม่กล ้าหืออือ
้ หมิงอ๋องปรากฏตัวในยุทธภพ ก็ได ้นาความ

ต ้องบอกว่า ตังแต่
่
เปลียนแปลงมาสู ย
่ ุทธภพอย่างไม่ต ้องสงสัย โดยเฉพาะชีวต ิ ของ
่
ผู ้คนจากสานักเต๋า ซึงคล ่ อนแล ้ว อย่าว่าแต่
้ายไม่อู ้ฟู่ อย่างเมือก่
เหล่าอาจารย ์เลย ขนาดจอมยุทธ ์ก็ยงั ถูกปลิดชีพไปหนึ่ ง
กลุม่ ปรมาจารย ์จึงได ้แต่กด

ั ฟันกรอดๆ พวกเขาไม่สงสัยแม้สก
ั นิ ด
้
ว่า ถ ้าพวกเขาแยกเขียวใส่ ในตอนนี ้ ไม่
่ั
ถึงสามชวยาม โลหิตของพวกเขาก็จะนองเมืองหลวง ชีวต
ิ ในทาง
้ ดลงแต่เพียงเท่านี ้
เต๋าก็จะทสินสุ
่ ่ ลวไฉเห็
เมือฉู ่ั ่ เห็นตนอยู่ในสายตา ก็หน้าตึง แต่เมือตน
นว่าอาจิวไม่ ่
่ ขั
ทาเรืองที ่ ดกับมโนธรรมอยู่ ก็รู ้สึกไม่ม่นใจ
ั ได ้แต่ก ้าวเข ้าไปอย่าง
กระอักกระอ่วนใจ แต่กลับถูกองคร ักษ ์ชุดดาก ้าวออกมาขวาง
ตรงหน้าหลินซูอ่ น ิ เขาจึงหยุดยืน แล ้วว่า “พระชายา กลุม ่
่ ่ข ้างกายข ้า ท่านก็น่าจะรู ้จัก ถ ้าเกิดเรืองขึ
ปรมาจารย ์ทีอยู ่ น้ ร ับรอง
ว่าพวกเขาต ้องคุ ้มกันความปลอดภัยให ้ท่านได ้อย่างครอบคลุม
แน่ ”
ิ ไม่พูดจาใดๆ
่ นดังนี ้ ก็หน
“ถอย หรือไม่ถอย?” อาจิวเห็ ่ั
ั มองฉู่ ลวไฉด ้วยสีหน้านิ่ ง
เรียบ พลางพูดเสียงขรึม
่ั
เดิมทีฉู่ลวไฉยั งนึ กว่าหลินซูอ่ น ่ น
ิ จะช่วยตนพูดสักหน่ อย แต่เมือเห็
เช่นนี ้ ใบหน้าก็กระตุกอีกครง้ั ในทีสุ ่ ดก็ต ้านแรงกดดันไม่ไหว ต ้อง
บอกให ้กลุม ่ ปรมาจารย ์ถอยออกไปจนได ้
่ มค
เมือไม่ ่ั
ี นคุ ้มกันข ้างกาย ฉู่ ลวไฉก็ มก ่ าคอ
ั รู ้สึกเย็นทีล
จึงได ้แต่หวังในใจว่า จอมยุทธ ์แห่งราชสานักได ้รุดมาถึงแล ้วจริงๆ
และกาลังเฝ้ าสังเกตการณ์อยู่ในความมืด
“พระชายาเชิญ!”
ตอนที่ 635 ขู่ให้กลัว
บ ้านตระกูลหลิน
ในห ้องร ับแขก แขกอย่างองครกั ษ ์ชุดดากลับกลายเป็ นเจ ้าบา้ น

แทน
โดยนอกจากฉู่ ลวไฉแล ่ั ่ ในบ ้านล ้วนไม่ได ้ร ับอนุ ญาตให ้

้ว คนอืนๆ
เข ้าใกล ้ห ้องร ับแขก ทุกคนต ้องถอยออกไปเฝ้ าระวังอยู่ด ้านนอก
หมด
่ั นอยู่กลางห ้อง มองดูความเป็ นไปอย่างไม่พอใจยิง่ แต่ก็

ฉู่ ลวไฉยื
ต ้องทน เพราะทาอะไรไม่ได ้
่ นเช่นนี ้ กลับไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะกระตุ ้นให ้คนของจวนหมิง

ทีเป็
่
อ๋องโกรธ แล ้วนามาซึงการสู ญเสียชีวติ เพียงอย่างเดียว เพราะคน
อย่างเขา ถึงเสียดายชีวต ิ อย่างไร ก็ไม่มท
ี างปล่อยให ้ใครมาเหยียบ
จมูกทัพใต ้ได ้ง่ายๆ
แต่ตอนนี ้ แขกทีกลายเป็
่ นเจ ้าบ ้าน กลับไม่ใช่หมิงอ๋อง แต่เป็ นหลิน
ซูอ่ น
ิ
ิ เป็ นพระชายาของหมิงอ๋อง และเป็ นคุณหนู ของบา้ น
ตระกูลหลิน
แมว้ า่ ตามประเพณี บุตรสาวทีแต่ ่ งออกไป ถือเป็ นคนของบ ้านอืน

่
และถ ้ามีคนสายเลือดตระกูลหลินอยู่ในบ ้านตอนนี ้ ก็สามารถขับไล่
หลินซูอ่ น ่ ่ งเป็ นเจ ้าบ ้านให ้ลงจากเก ้าอีได
ิ ทีนั ้ ้ก็ตาม
่ั
แต่เขา ฉู่ ลวไฉ เป็ นเพียงเสนาธิการของบ ้านตระกูลหลิน ต่อให ้
ิ ทาผิดประเพณี อย่างไร เขาก็ไม่สามารถทาอะไรนางได ้
ดังนั้น เมือเห็
่ นคนของจวนหมิงอ๋องมาวางก ้ามในบ ้านตระกูลหลิน
เขาจึงได ้แต่ขน ้
่ ุ เคืองในใจและอดทนไว ้ ไม่กล ้าพูด อีกทังตอนนี ้
เขา
ก็ไม่มก ่
ี ะใจไปจุกจิกกับสิงเหล่ านี ้
ในห ้องร ับแขกเงียบสงัด

้ หลินซูอ่ น
ตังแต่ ่ั
ิ ก ้าวเข ้ามา ก็มไิ ด ้พูดจาใดๆ เอาแต่จ ้องมองฉู่ ลวไฉ
่ ได ้มาดีอย่างเห็นได ้ช ัด
ด ้วยท่าทางทีไม่
่ ่ ลวไฉก็
ซึงฉู ่ั กวาดตามองใบหน้าอันเย็นชาของหลินซูอ่ น
ิ เป็ นระยะ
พลางคิดในใจ นางต ้องการอะไรกันแน่
และในทีสุ่ ด เสียงของหลินซูอ่ น
ิ ก็ดงั ขึน้ “ติงอวี
้ ล่ ่ ะ ให ้เขาออกมาพบ
ข ้าหน่ อย”
่ั
“หา?” ฉู่ ลวไฉชะงั ้ อยู
ก หลินติงอวี ่ ่ในวังนี่ นา เรืองนี
่ หลิ้ นซูอ่ น
ิ ไม่รู ้
หรือ?
ในใจนึ กสงสัย แต่กลับยิมขมขื้ ่

นตามน า้ “พระชายา คุณชายสาม
ี่ ่ ตอนนี ยั
มิได ้อยู่ทนี ้ งถูกคุมตัวอยู่ในวัง”
ิ มีท่าทีเฉยเมย “เช่นนั้นข ้าก็ต ้องขอคาชีแนะหน่

“อ ้อ?” หลินซูอ่ น ้ อย
้ จึ
ว่า เหตุใดติงอวี ่ งถูกจับ แต่ท่านกลับถูกปล่อยออกมาอย่าง
ปลอดภัย?”
้ ถก
เห็นช ัดว่า ความหมายของคาพูดนี ไม่ ่ั
ู ต ้อง ฉู่ ลวไฉจึ
งถาม “พระ
ชายาหมายความว่าอะไร?”
“ท่านทาอะไรไว ้ หรือต ้องให ้ข ้าพูดเตือนความจา?” หลินซูอ่ น

ิ เย็น
ชาลง ทว่าดวงตากลับคมกริบขณะจ ้องมองฉู่ ลวไฉ ่ั
่ั
ฉู่ ลวไฉได ้ยินก็ตกใจ อย่างคาทีว่่ า วัวสันหลังหวะ
เขาไม่รู ้ว่าหลินซูอ่ น ่ งเขาอยู่หรือไม่ หรือจวนหมิงอ๋องรู ้

ิ กาลังหยังเชิ
ความจริงแล ้ว
่ั
ฉู่ ลวไฉพยายามร ักษาท่าทีใหส้ งบนิ่ ง แต่จริงๆ แล ้วกล ้ามเนื อตึ
้ งาไป
หมด
่ นอยู่ทงซ
เขากวาดตามององคร ักษ ์ชุดดาทียื ้ั ้ายและขวาอย่าง
พอเห็นว่าพวกเขาไม่มป
ี ฏิกริ ยิ าใดๆ จิตใจจึงค่อยสงบลง
่ั
แต่สมองกลับทางานไม่หยุด สุดท ้าย ฉู่ ลวไฉยั
งคงรู ้สึกว่า เป็ นไปได ้
่
น้อยทีความลั ่ั
บจะรวไหล
มิเช่นนั้น ผู ้มาคงไม่ใช่หลินซูอ่ น
ิ แต่เป็ นหมิงอ๋องเอง
้
ความคิดต่างๆ ผุดขึนในสมอง ทว่าใบหน้าของเขากลับนิ่ งเฉย
่
ขณะจ ้องมองใบหน้าทีโกรธแค ้นของหลินซูอ่ น ิ ก่อนพูดเสียงขรึม
่ ้น้อยโง่เขลา ผู ้น้อยไม่รู ้จริงๆ ว่าพระชายา
“ขอทรงอภัยทีผู
หมายความว่าอะไร”
“ดูไปแล ้ว ท่านคงอยากให ้ข ้าพูดมากกว่า” เปลวไฟในดวงตาของ

ิ วาบผ่าน “ได ้ยินมาว่า ท่านเห็นชอบให ้ราชสานักคุมตัวติ ้
่ ้ ไม่ทราบว่าเรืองนี
งอวีไว ่ จริ้ งหรือเท็จ?”
่ั
พอได ้ยิน ฉู่ ลวไฉก็ ตระหนักทันที รู ้แล ้วว่าเหตุใดหลินซูอ่ น
ิ ถึงได ้
่ งทีเช่
โกรธจัดจนต ้องมาเอาเรืองถึ ่ นนี ้
่ ้ตนเองก็คด
ทีแท ิ มากไป พอผ่อนคลายลง ก็รบ ้
ี ตังสติ อธิบาย “พระ
่ ้าใจผิด...”
ชายาอย่าเพิงเข
่ จริ
“ข ้าถามเจ ้าว่า เรืองนี ้ งหรือเท็จ?” หลินซูอ่ น
ิ ยกมือปราม พลาง
ขัดคอเขา
่
“เอ่อ...มีเรืองเช่ ้ ง!” ฉู่ ลวไฉเห็
นนี จริ ่ั นท่าทางนาง ก็ได ้แต่พยักหน้า
แล ้วว่า “แต่ขอให ้พระชายาพิจารณาด ้วยว่า เป็ นเพราะราชสานัก
ต ้องการคุมตัวคุณชายสามไว ้ มิใช่ข ้าอยากเห็นชอบ ซึงไม่ ่ วา่ ข ้าจะ
เห็นชอบหรือไม่ ราชสานักก็ไม่ยอมปล่อยตัวคุณชายสามอยู่ด”ี
“มิใช่ท่านอยากเห็นชอบ?” หลินซูอ่ น ิ หัวเราะเย็นชา “อาจารย ์ฉู่

่ รู ้เรืองนอกบ
ท่านเห็นว่าข ้าเป็ นแม่บ ้านทีไม่ ่ ้านหรือ?”
่ั
“มิบงั อาจ!” ฉู่ ลวไฉรี
บโค ้งกาย
้ หรอก
“ใช่ ถึงท่านไม่เห็นชอบ ราชสานักก็ไม่ยอมปล่อยตัวติงอวี ่
แต่พอท่านเห็นชอบ ราชสานักถึงยอมปล่อยตัวท่าน ข ้าพูดผิด
หรือไม่?” หลินซูอ่ น
ิ ตอกกลับ
คาพูดนี ้ ฉู่ ลวไฉเถี

่ั ้
ยงไม่ออกจริงๆ ตอนนี เขามองหลิ นซูอ่ น
ิ ออก
้
แล ้ว จึงยิมขมขื ่ “พระชายาเฉลียวฉลาดยิง่ แต่ข ้ามิได ้ขายนาย
น
เพราะร ักตัวกลัวตายอย่างแน่ นอน แต่ถ ้าข ้าไม่เห็นชอบโดยเลือกที่
่
จะถูกขังร่วมกับคุณชายสามต่อ ก็ไร ้ซึงประโยชน์ เพราะไม่
่ าได ้ก็คอ
สามารถแก ้ไขปัญหาใดๆ ได ้ ทางเดียวทีท ื เห็นชอบกับ
่ั
ราชสานัก ให ้ตัวหลุดออกมาชวคราว ่
เพือหารื อกับท่านนายพล
หาวิธช
ี ว่ ยคุณชายสาม”
้ ท
“อาจารย ์ฉู่ ติงอวี ่ าผิดอะไร?” หลินซูอ่ น ิ ไม่คล ้อยตามคาพูดของ
เขา แต่กลับเคร่งขรึม พลางพูดต่อ “เดิมทีตงอวี ิ ้ ไม่
่ อยากเข ้าเมือง
หลวง แต่เป็ นเพราะถูกพวกท่านบีบบังคับ และพอเข ้าเมืองหลวงมา
่ ให ้ยุ่งเกียวกั
ข ้าก็ให ้เขาอยู่ข ้างกายข ้า เพือไม่ ่ ่
บเรืองราวใดๆ ซึง่
่ เกิ
เรืองที ่ ดขึนทั้ งหมด
้ ล ้วนเป็ นการจัดการของพวกท่าน ซึงพวก ่
ท่านดาเนิ นการอย่างไรนั้น ข ้าไม่อยากยุ่งเกียว ่ และไม่เคยคิดยุ่ง
เกียว ่ ขอเพียงไม่เชือมโยงถึ
่ งเขาก็พอ แต่แล ้ว พวกท่านก็กอ ่ เรือง่
้
ขึนจนได ้ เข
้ แถมยังดึงติงอวี ่ ้าไปด ้วย ติงอวี
้ ถู ่ งโยงใยยังพอว่า แต่
พวกท่านยังโยนอันตรายทุกอย่างให ้เขา ให ้เขาแบกหม้อดาไว ้คน
เดียว ส่วนตัวเองกลับเดินออกมาโดยไม่เป็ นอะไรแมแ้ ต่นอ้ ย ซายั ้ ง
สามารถพูดอย่างภาคภูมใิ จว่า ทาทุกอย่างเพือเขาอี ่ ก”
“ทรงเย็นพระทัย การทีคุ ่ ณชายสามมาเมืองหลวง เป็ นคาสังของ ่

ท่านนายพล และหลังจากมาถึง ลัวไฉก็ ่ ไม่มเี จตนาให ้คุณชายสาม
่ นตรายแต่อย่างใด เรืองที
เสียงอั ่ เกิ
่ ดขึน้ เป็ นเรืองของผู
่ ้บริสุทธ ์ที่
่
เคราะห ์ร ้าย ลัวไฉมิ ่ เกิ
ได ้ดึงคุณชายสามเข ้ามา แต่เรืองนี ้ นกาลัง
่
ของลัวไฉจริ งๆ คุณชายสามมีสถานะเป็ นบุตรชายของท่านนายพล
สถานะถูกกาหนดให ้ต ้องร ับผิดชอบแทนทัพใต ้ แต่...พระชายาเชือ่
ใจผู ้น้อยเถิด ไม่วา่ ท่านนายพลหรือผู ้น้อยก็ล ้วนต ้องพยายามอย่าง
สุดความสามารถเพือช่ ่ วยคุณชายสามออกมาให ้ได ้อย่างแน่ นอน”
ฉู่ ลวั ไฉพูดเสียงขรึม
แต่หลินซูอ่ น ่ งท่านพูด
ิ กลับส่ายหน้า “ข ้าไม่ได ้มาหาท่าน เพือฟั
่
เรืองราวเหล่ านี ”้
่ั าพลางขมวดคิว้ “เช่นนั้นความหมายของพระชายา
ฉู่ ลวไฉเงยหน้
คือ...”
หลินซูอ่ น ้ น เดินเข ้าหาอาจิว่ ยืนมื

ิ ลุกขึนยื ่ อไปทีด
่ ้ามกระบีซึ
่ งอาจิ
่ ว่
จับอยู่
่
อาจิวไหวตั วทัน รีบถอยออก แล ้วโค ้งกายพลางว่า “พระชายาทรง
่ บอาวุธ ทรงต ้องการทาอะไร ขอเพียงสัง่
พระครรภ ์ ไม่เหมาะทีจะจั
่
การมา อาจิวจะจั ดการให ้ทันที”
่ ้ข ้า!” หลินซูอ่ น
“มอบกระบีให ิ ตะคอกโดยไม่พูดมากอีก
่ั
ฉู่ ลวไฉสะดุ ้ง รีบพูดทันที “ทรงระงับโทสะ!”
่ า อย่ามอบให ้เป็ นอันขาด
แล ้วหันไปขยิบตาให ้อาจิวว่
่
ทีเขาท าเช่นนี ้ เพราะภายนอกทัพใต ้กับจวนหมิงอ๋องร่วมมือกัน ซึง่
หลินซูอ่ น ่ อย่
ิ ถูกปิ ดบัง ไม่ให ้รู ้เรืองนี ้ างเห็นได ้ช ัด และเขาเชือว่ ่ า
อาจิว่ ผู ้ซึงเป็
่ นมือขวาทีหมิ ่ งอ๋องไว ้เนื อเชื
้ อใจมากสุ
่ ่ ้
ด ต ้องรู ้เรืองนี
แต่เขาก็ต ้องผิดหวัง
แน่ นอน อาจิวรู่ ้เรืองนี

่ ้ ทว่าพอเห็นหลินซูอ่ น ิ ยืนกรานว่าต ้องการ
กระบี่ ก็ยงั มอบให ้ เพราะรู ้ว่าหลินซูอ่ น ่ บให ้ฉู่ ลวไฉช่
ิ มาเพือบี ่ั วย
้ ่ มิได ้ต ้องการฆ่าคนจริงๆ
หลินติงอวี
่ั
แต่ฉู่ลวไฉไม่ ิ จับกระบี่ แล ้วหันมามองตน หนัง
รู ้ พอเห็นหลินซูอ่ น
ตาก็กระตุก รีบก ้าวถอยหลังสองเก ้า ก่อนอ ้าปากพูด
่
ซึงอาจิ ่ อมไม่อนุ ญาตให ้เขาพูดจาสะเปะสะปะ เล่าเรืองที
วย่ ่ จวนหมิ
่ ง
่ ดม
อ๋องร่วมมือกับทัพใต ้ทาเรืองมิ ี ริ ้ายให ้หลินซูอ่ น
ิ ฟัง จึงตะโกน
เสียงเย็นชา “จับตัวเขาไว ้!”
้
องคร ักษ ์สองคนพลันก ้าวเข ้ามา ควบคุมแขนทังสองข ้างของฉู่ ลว่ ั
ไฉ ก่อนกดใหค้ กุ เข่าลง
่ เจ ้าควรตรงไปตรงมาหน่ อย ถ ้ากล ้าพูดจาซีซ้ ว้ั ทาให ้พระ

“ทางทีดี
่ ก ้าวเข ้าหา จ ้องตา พลางพูด
ชายาตกใจแล ้วละก็...” แล ้วอาจิวก็
้ ยงเย็นชา เปี่ ยมการข่มขู่
ด ้วยนาเสี
่ั
ฉู่ ลวไฉมองการข่ มขูข
่ องเขาออก เข ้าใจแล ้วว่า ขอเพียงตนกล ้ามี
่
ทีท่าทีจะเปิ ดเผยความจริงออกมา ตนก็จะตายในทันที โดยทีหลิ ่ นซู่
อินไม่ต ้องลงมือ
่ั
ฉู่ ลวไฉใจเต ่
้นโครมครามพลางรู ้สึกขมขืนใจ ขณะจ ้องมองหลินซู่
อินกุมกระบีเดิ ่ นเข ้าหา ความหวังเพียงหนึ่ งเดียวคือ เต๋ออ๋องพูดจริง
่ ว่่ า จอมยุทธ ์กาลังสังเกตการณ์อยู่ในความมืด
ในเรืองที
่
แต่ถ ้าจอมยุทธ ์ไม่มา แล ้วเขาต ้องตายใต ้คมกระบีของหลิ นซูอ่ น
ิ
นั่นก็ไม่ยุตธิ รรมยิง่ ถึงทัพใต ้คิดแก ้แค ้นแทนเขา ก็ทาไม่ได ้ เพราะ
ท่านนายพลจะฆ่าหลินซูอน ิ ได ้ลงคอหรือ?
เขาพยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนพูดเสียงเศร ้ากับหลินซูอ่ น

ิ “พระ
ชายาทรงเย็นพระทัยๆ ผู ้น้อยกับท่านนายพลหารือกันเรียบร ้อย
แล ้ว อีกไม่นานก็จะดาเนิ นการช่วยคุณชายสามออกมา ถ ้าไม่เชือ่
ผูน้
้ อยจะติดต่อท่านนายพลให ้ แล ้วให ้ท่านนายพลอธิบายใหพ
้ ระ
ชายาฟังด ้วยตนเอง”
ิ ไม่สนใจ เดินเข ้าหา พลางยกกระบี่ ชีไปที

หลินซูอ่ น ้ หว่่ างคิวของ
้
เขา
่ั
ฉู่ ลวไฉเหงื ่ ่
อกาฬหลั
งไหลขณะมองคมกระบี
พุ่ ่งเข ้ามา คิดหลบ แต่
กลับขยับไม่ได ้
ี่ นซูอ่ น
ยังดีทหลิ ่ ตรงหน้าเขา มิได ้แทงลงไปจริงๆ
ิ หยุดกระบีแค่
่ ้ามาในวันนี ้ แค่อยากทาสองเรือง”
พลางว่า “อาจารย ์ฉู่ ทีข ่
่ั
ฉู่ ลวไฉจ ่ อยู
้องมองคมกระบีที ่ ่ตรงหน้า โดยไม่กล ้าพูดอะไร
่
“เรืองแรก มาบอกท่านว่า ทีข ่ ้านิ่ งเฉยและอดทนกับเรืองมากมาย
่
นั้น ไม่ได ้แปลว่าข ้าไม่รู ้สึกเกลียดช ัง” นาเสี
้ ยงของหลินซูอ่ น
ิ เผยให ้
เห็นร ังสีฆ่าฟัน
่ั
ทาเอาฉู่ ลวไฉหนาวเหน็ ้
บขึนมา มองนางผ่านคมกระบี่ พลางขยับ
ริมฝี ปาก แต่ไม่รู ้ควรพูดอะไรดี
่ าหลินซูอ่ น
เขาไม่รู ้กระทังว่ ่
ิ กาลังหมายถึงเรืองไหนกั
นแน่
่
เรืองในช่ ่ พใต ้ประกาศยอมร ับการแต่งเข ้าวังของหลินซู่
วงแรก ทีทั
อิน?
่ อนหน้านี ้ ทีนางถู
หรือเรืองก่ ่ กสานักหวงลอบทาร ้าย?
่ นๆ?
หรือเรืองอื ่
บอกตามตรง แมฉ ่ั
้ ู่ ลวไฉเองก็ ้ หมิงอ๋องปรากฏตัว
ยอมร ับว่า ตังแต่
้ กครง้ั คุณหนู ใหญ่แห่งบ ้านตระกูลหลินก็ต ้องประสบกับ
ขึนอี
โศกนาฏกรรม ในการตกเป็ นเครืองมื ่ อของทุกคนเรือยมา่
่
แต่เรืองเหล่ ้ ้วนมิได ้เกิดจากเขาแต่เพียงผูเ้ ดียว หลินซูอ่ น
านี ล ิ จึงไม่
่
ควรมาลงทีเขา
่
ทว่าเขากลับลืมไปเรืองหนึ ่ ง เรืองที
่ หลิ ่ นซูอ่ น ่
ิ กาลังพูดถึง “เมือหกปี
ก่อน ข ้าให ้คนส่งหนิ งเอ๋อร ์กลับคืนข ้างกายหมิงอ๋อง แต่แล ้ว มีคน
ขวัญกล ้าเทียมฟ้ า บังอาจแอบอ ้างชือข ่ ้า จับหนิ งเอ๋อร ์ไปทรมานจน
้ ่วร่าง เรืองนี
บอบชาทั ่ อาจารย
้ ์ฉู่ ยงั จาได ้หรือไม่?”
่ั
ฉู่ ลวไฉตะลึ งงัน ในสมองมีภาพอดีตอันนานนมผุดขึน้ ซึงส
่ าหร ับ
่ เลื
เขาแล ้ว เรืองนี ้ อนรางมากจริงๆ
แต่พอหวนนึ กถึง ก็จาได ้ว่า ตอนนั้น เพราะต ้องการกาจัดหมิงอ๋อง

เขาเคยวางแผนประทุษร ้ายสาวใช ้คนหนึ่ ง เพือหลอกให
่ ่
้พวกเถียสง
สังหารหมิงอ๋อง
่ั
“เจ ้าคือผูบ้ งการให ้ทรมานหนิ งเอ๋อร ์หรือ?” ฉู่ ลวไฉยั งไม่ทน
ั ส่งเสียง
่ ยื
อาจิวที ่ นอยู่ข ้างๆ กลับเอะใจ ด ้วยไม่เคยรู ้เรืองนี
่ มาก่
้ อน
ตอนหวนเอ๋อร ์ถูกของจวนหมิงอ๋องจับตัวไป นางร ับสารภาพว่า ทา

่
ตามคาสังของคนแซ่ ่ ่ในตระกูลหลิน แต่พอตรวจสอบไปถึง
หลิวทีอยู
คนผู ้นี ้ ก็พบว่าเขาได ้เสียชีวต ิ ระหว่างการทาสงครามภายในของ
ตระกูลหลินกับราชสานักเมือหลายปี ่ ก่อนแล ้ว
้
ตอนนี พอฟั งหลินซูอ่ น ี่
ิ พูด และเห็นช ัดว่าผูท้ วางแผนคื ่ั
อฉู่ ลวไฉ
่ โกรธทันที จ ้องฉู่ ลวไฉเขม็
อาจิวก็ ่ั ง พลางระเบิดร ังสีฆ่าฟันทั่วร่าง
ถ ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลทีสั่ งสมมากดทั
่ บไว ้ ต่อให ้หลินซูอ่ น
ิ อยู่
ตรงหน้า เขาก็ไม่สนใจใดๆ ทังสิ ้ น้
ิ ชาเลืองมองอาจิว่ แล ้วเงียบไป นางอยู่ในจวนหมิงอ๋องมา

นาน ย่อมมองออกว่า อาจิวคิ ่ ดอย่างไรกับหนิ งเอ๋อร ์
่ ดสังหารฉู่ ลวไฉ
และถ ้าอาจิวคิ ่ั นางก็ไม่รู ้ว่าควรทาอย่างไร
ี่ วมิ
ยังดีทอาจิ ่ ได ้ลงมืออย่างฉับพลัน แมเ้ ปล่งร ังสีฆ่าฟันออกแล ้วก็
ตาม
่ ข
“เรืองนี ้ ้าไม่ได ้ทา...” พอเห็นอาจิวมี
่ ท่าทีวา่ จะกินตน ฉู่ ลวไฉไหน
่ั
เลยจะกล ้ายอมร ับ
หลินซูอ่ นิ ไม่สนใจว่าเขาจะปฏิเสธหรือยอมร ับ พูดต่อทันที “ข ้ารู ้ว่า

ท่านเป็ นนักวางแผนทีเก่่ งกาจ ทีแม่ แ้ ต่ท่านพ่อยังเคารพนับถือ แต่
่ อไปตลอด แต่
ไม่ได ้หมายความว่า ข ้าจะยอมให ้ท่านใช ้เป็ นเครืองมื
ตอนนี ท่้ านบังอาจเล่นลูกไมก้ บั น้องชายข ้า ข่มเหงกันเกินไปจริงๆ
หรือคิดว่า ข ้าออกจากบา้ นตระกูลหลินแล ้ว จะทาอะไรท่านไม่ได?้ ”
ตอนที่ 636 ข่าวรวไหล
่ั
หลินซูอ่ น ่ มขู่ แต่กลับทาให ้ฉู่ ลวไฉ

ิ จากไปแล ้ว นางมาเพือข่ ่ั
้
หวาดกลัวขึนมาจริ งๆ
้ หลินซูอ่ น
ตังแต่ ่ั
ิ มาจนจากไป นับว่าฉู่ ลวไฉแน่ ใจในเจตนาการมา
ของนางแล ้ว
่ วยหลินติงอวี
นางมาเพือช่ ้ ่
คนของจวนหมิงอ๋องจากไปแล ้ว คนในบ ้านตระกูลหลินจึงเข ้ามารุม

่ั
ล ้อมฉู่ ลวไฉ ถามถึงความเป็ นมาเป็ นไป
่ั
ทว่าฉู่ ลวไฉไม่ มก
ี ะใจจะพูดมาก จึงบอกให ้พวกเขาแยกย ้ายกันไป
ทางาน แต่ตวั เองกลับนั่งคิดใคร่ครวญอยู่นานสองนาน
บอกตามตรง เขาไม่ถอ ่ กหลินซูอ่ น

ื สาทีถู ิ ข่มขู่
เขาดูออกว่า หลินซูอ่ น ่ นางไม่รู ้
ิ ถูกปิ ดบังอยู่หลายเรือง
สถานการณ์ทแน่ี่ ช ัด จึงมาซดั ทุกอย่างใส่เขา
ผู ้ไม่รู ้ย่อมไม่ผด ่ั
ิ ฉู่ ลวไฉไม่ ่
เอาเรืองได ้
แต่หลินซูอ่ น ่ างเหิน ไม่ไว ้ใจทัพใต ้ รวมทังเมื

ิ ทีห่ ้ อครู ่ ย่ งั เปล่งร ังสีฆ่า
่
ฟันรุนแรงออกมา สิงเหล่ ้ างหากทีท
านี ต่ ่ าใหฉ ่ั
้ ู่ ลวไฉกั งวลใจเป็ น
อย่างยิง่
เขาสัมผัสได ้อย่างช ัดเจนว่า หลินซูอ่ น

ิ เห็นเขาเป็ นศัตรูไปแล ้ว พอ
่
นึ กถึงตอนทีนางจ่ ่ ทไี ร เขาก็เสียวสันหลังวาบทุกที
อกระบีใส่
ใครไม่กลัวตาย ไม่เสียดายชีวต ่ั
ิ บ ้าง ฉู่ ลวไฉรู ้สึกได ้ถึงความหายนะ
่ าลังคืบคลานเข ้ามา
ทีก
จึงต ้องคิดพิจารณาว่า การคงอยู่ของหลินซูอ่ น ่ ย

ิ อาจนามาซึงภั
คุกคามร ้ายแรง
เขาครุน
่ คิดอยู่นาน ก่อนลุกขึนยื้ นพร ้อมดวงตาอันมืดมน ตัดสินใจ
ติดต่อกับหลินหัวเหย ้าอีกครง้ั
์ หลัง
ใกล ้เวลาลงมือกับจวนหมิงอ๋องเต็มที ถ ้าทุกอย่างสัมฤทธิผล
่ ว่่ าจะจัดการกับหลินซูอ่ น
กาจัดหมิงอ๋อง เรืองที ่ งครรภ
ิ ซึงตั ้ ์
สายเลือดของหมิงอ๋องอย่างไรนั้น สาหร ับทัพใต ้ ยังคงเป็ นปัญหา
่
ค ้างคาใจทียากแก ้ไข
่ั
เดิมทีฉู่ลวไฉมี ่
แนวโน้มทีจะแก ้ ้วยการคงหลินซูอ่ น
้ไขปัญหานี ด ิ ไว ้
หนึ่ ง เพราะเขารู ้ว่า ในใจท่านนายพลยังรู ้สึกผิดต่อหลินซูอ่ น
ิ อยู่
สอง เพราะหลินซูอ่ น ่
ิ เป็ นพีสาวมารดาเดี ้ ่ แม ้
ยวกันกับหลินติงอวี
ตอนนี ้ คุณชายใหญ่หลินติงคุ ้ นดูมอ
ี านาจในทัพใต ้มากกว่า แต่
ต่อไปใครจะเป็ นได ้สืบทอดตาแหน่ งผู ้นาทัพใต ้ ก็ยงั บอกไม่ได ้
แมฉ ่ั
้ ู่ ลวไฉไม่ คด ่
ิ ข ้องเกียวกั ้
บการแย่งชิงอานาจของคุณชายทังสอง
แต่จะบอกว่า เสนาธิการอย่างเขาไม่เคยคิดถึงหนทางในวัน
ข ้างหน้า ย่อมเป็ นไปไม่ได ้
่
ซึงเขามองว่ า คุณชายใหญ่น้ัน แมม้ อ
ี านาจมาก แต่ท่านนายพล
ื่
กลับไม่ชนชอบลั กษณะปี กกล ้าขาแข็งของเขาอยู่หลายครง้ั เมือ
่
่ ได ้ทาอะไรไปวันๆ กลับ
เทียบกันแล ้ว ดูเหมือนว่า คุณชายสามทีไม่
่
เป็ นทีโปรดปรานของท่ านนายพลมากกว่า
่ั
งคิดว่าคุณชายสามน่ าจะมีภาษีดก ี ว่า ส่วนการชิงอานาจ
้
ของคุณชายทังสองนั ้น เขาไม่ยุ่งเกียวก็
่ จริง แต่ก็ห ้ามไม่ได ้ ถ ้าเขา
จะเตรียมปูทางอนาคตด ้วยการทาให ้คุณชายสามรู ้สึกดีกบั เขา
อย่างไม่จงใจนัก
และการแสดงความเห็นว่าควรคงหลินซูอ่ น ิ ไว ้ นอกจากจะทาให ้
ท่านนายพลพอใจ ยังเป็ นการมอบนาใจแด่้ คุณชายสามอีก ซึง่
่ แต่ได ้กับได ้
สาหร ับเขาแล ้ว ถือเป็ นการค ้าขายทีมี
่ นซูอ่ น
ทว่า ร ังสีฆ่าฟันและการเป็ นปรปักษ ์ทีหลิ ิ แสดงให ้เห็นในวันนี ้
่
ทาให ้เขาเปลียนความคิ ด
่ นซูอ่ น
กลายเป็ นว่า การคงไว ้ซึงหลิ ิ ไม่เพียงแต่จะทาให ้เขาไม่ได ้ร ับ
่ จากคุณชายสาม ยังเป็ นภัยคุกคามร ้ายแรงในวัน
ความรู ้สึกทีดี
ข ้างหน้าของเขาด ้วย
่ั
ฉู่ ลวไฉระบายลมหายใจยาวๆ ออกจากปาก แววตาล่อกแล่กของ
เขานิ่ งลง
่ ดว่า จะบอก ‘ความจริง’ กับท่านนายพล
ด ้วยตัดสินใจได ้ในทีสุ
่ หลิ
เรืองที ่ นซูอ่ น
ิ จงเกลียดจงชงั ท่านนายพลอยู่แต่แรก และไม่มท
ี าง
กลับมาเป็ นพวกเดียวกับทัพใต ้
่ สอนให
เรืองนี ้ ้รู ้ว่า บางครง้ั เราก็ไม่ควรล่วงเกินคนบางคนจริงๆ อาจ
่ั
เป็ นเพราะฉู่ ลวไฉเป็ นบัณฑิตอ่อนแอ จึงได ้แต่อาศัยคารมในการ
ทาให ้ท่านตาย อย่างไม่รู ้ตัวด ้วยซาว่ ้ าตายอย่างไร
......
ิ กลับมาแล ้ว
แต่ไม่ได ้ไปพบม่อไป๋ ตรงเข ้าห ้องตัวเองทันที
่ งต ้องเป็ นคนเล่าเรืองที
อาจิวจึ ่ เกิ่ ดขึนในบ
้ ้
้านตระกูลหลินทังหมด
ให ้ม่อไป๋ ฟัง
ม่อไป๋ ฟังอย่างเงียบๆ จนถึงตอนทีอาจิ ่ วเล่

่ าว่า ผู ้บงการในการทา
ร ้ายหนิ งเอ๋อร ์ในตอนนั้นก็คอ ่ั
ื ฉู่ ลวไฉ สีหน้าม่อไป๋ ก็เคร่งขรึมลง
“องค ์ชายหก หนิ งเอ๋อร ์ในตอนนั้นถูกสุนัขร ับใช ้ตัวนี ท
้ าร ้ายจนปาง
้ งยั
ตาย ซาทั ้ งทาให ้ท่านเกือบทิงชี
้ วต ่ งจูอก
ิ ไว ้ทีหมิ ้
ี ความแค ้นนี เรา
่ าหมัดแน่ น ดวงตาแดงกา่
ต ้องชาระ!” อาจิวก
ม่อไป๋ เหลือบมองเขา ครุน ่ อย่

่ คิดสักพัก ค่อยพูดเสียงขรึม “เรืองนี ้ า
่
เพิงแพร่ งพรายออกไป ข ้าจะจัดการเอง”
่ ้มหน้าเงียบ
อาจิวก
้ น เงาร่างกะพริบ แล ้ว
“ดึกมากแล ้ว ไปพักผ่อนเถิด!” ม่อไป๋ ลุกขึนยื
หายไปตรงหน้า เหลือเพียงเสียงสะท ้อนไปมาข ้างหูอาจิว่ “เจ ้า
วางใจ กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง มันต ้องตายแน่ !”
่
อาจิวสะดุ ้งเฮือก มองไปด ้านนอก แต่ก็ไม่เห็นเงาร่างใดๆ จึงสูด
หายใจเข ้าลึกๆ คุกเข่าโขกศีรษะ...
……
เช ้าวันรุง่ ขึน้
ข ้าราชการและขุนนางทีมาท ่ างานในอาคารเสนาบดี ต่างคุยกันถึง
่ เกิ
เรืองที ่ ดขึนเมื
้ อคื่ น แต่ไม่มใี ครกล ้าพูดอย่างโจ่งแจ ้ง ภาพทีพบ
่
่
เห็นทัวไปก็ คอื ผู ้คนจับกลุม
่ สามถึงห ้าคนกระซิบกระซาบกัน
่ นผู ้เสียชีวต
“ข่าวว่าเมือคื ้ั นนาง ทหารร ักษาพระองค ์ องคร ักษ ์
ิ มีทงขุ
้
รวมทังหน่ ่
วยข่าวกรองของหัวหน้าจาง ก็ล ้วนมีเอียวทั ้
งหมด พอคน
ตระกูลหลินถูกจับ สามนายพลก็เข ้าวังประท ้วงจนดึกดืน ่ พวกฉู่ ลว่ ั
ไฉถึงได ้ถูกปล่อยตัวออกมา แต่หลินติงอวี้ ยั
่ งถูกกุมตัวไว ้”
“ดูจากเหตุการณ์ ผูเ้ สียชีวต ่ นขุนนาง ต ้องมีตาแหน่ งใหญ่โต

ิ ทีเป็
ี าจเป็ นขุนนางระดับสูงคนหนึ่ งด ้วยซา”
ไม่นอ้ ย ดีไม่ดอ ้
“ถึงคนตระกูลหลินขวัญกล ้าเทียมฟ้ าเพียงใด ก็ไม่กล ้าแตะต ้องขุน

นางระดับสูงหรอก”
่ ต
“มีเหตุผล เรืองนี ้ ้องมีเงือนง
่ าแน่ พรุง่ นี ฝ่้ าบาทก็เข ้าพิธบ ี รม
ราชาภิเษกแล ้ว ต่อใหค้ นตระกูลหลินคิดก่อเรือง ่ ก็มบ ิ งั อาจแตะต ้อง
ขุนนางระดับสูงอย่างโจ๋งครึมเช่่ นนี ”้
่ อนวัน ตกลงใครถูกฆ่าตายกันแน่ ฝ่ ายขุนนาง

“พูดอยู่ครึงค่
ระดับสูงก็ไม่เห็นมีขา่ วผิดปกติอะไร!”
ี่ ใครเกิดเรืองขึ
“ถูก ขุนนางระดับสูงมีแค่ไม่กคน ่ น้ ก็ต ้องประกาศให ้
รู ้แต่แรก”
“ข ้าว่าข่าวลือแหงๆ ถ ้าขุนนางระดับสูงถูกคนตระกูลหลินฆ่าตาย
่ั
จริง ฉู่ ลวไฉไม่ มท
ี างถูกปล่อยตัวหรอก”
่ั
“ฉู่ ลวไฉถู ้ ยั
กปล่อยออกมา แต่หลินติงอวี ่ งถูกกักขังไว ้ ถ ้าเป็ นคดี
ความทั่วไป จะมีทงทหารร
้ั ักษาพระองค ์ องครกั ษ ์ และหน่ วยข่าว
่
กรอง มาเกียวข ่ ต
้องกันในคราวเดียวกันได ้อย่างไร ข ้าว่าเรืองนี ้ ้อง
ไม่ธรรมดาแน่ ”
กรมมหาดไทย
ข ้าราชการกลุ่มหนึ่ งกาลังถกเถียงกันเบาๆ ถึงเรืองเมื

่ ่ น
อคื
เช่นเดียวกัน พวกเขาถกกันไปถกกันมา สุดท ้ายก็ยงั ไม่มข ี ้อสรุปที่
แน่ ช ัด
้ ยวข
รู ้แต่วา่ คดีนีเกี ่ ่
้องกับทัพใต ้ และผูต้ ายไม่ใช่คนทัวไป แต่
รายละเอียดเป็ นอย่างไร กลับไม่มใี ครบอกได ้ช ัดเจน
ทว่าในคนกลุม ่ คน พลันมีคนคนหนึ่ งเดินเข ้าไปถามผู ้อาวุโสทีปิ่ ด
ปากเงียบมาตังแต่้ ต ้นท่านหนึ่ ง “ใต ้เท ้าไช่ ได ้ยินว่าเมือคื
่ น แมแ้ ต่
่
จวนหมิงอ๋องก็ยงั เคลือนไหวใหญ่ โต ท่านไม่มข ี า่ ววงในอะไร มาเล่า
สูก
่ น
ั ฟังบ ้างหรือ?”
พอได ้ยินคาถามนี ้ ทุกคนก็พลันเงียบ แล ้วหันมามองผู ้อาวุโสทีถู

่ ก
เรียกว่าใต ้เท ้าไช่
ทาเอาใต ้เท ้าไช่หน้าเครียดทันที จ ้องตาผู ้ถาม พลางแค่นเสียงเย็น

ชาออกมา “จวนหมิงอ๋องมีการเคลือนไหวจริ ่ ง เพียงแต่ข ้าโง่เขลา
ไม่รู ้ข่าววงในอะไร แต่ก็ยน ่
ิ ดีต ้อนร ับทุกท่าน ทีจะมาเป็ นแขกใน
่
จวนข ้า เผืออยากจะสื ่
บเรืองของจวนหมิ งอ๋องด ้วยตนเอง”
้
ว่าแล ้วก็เดินจากไปดือๆ
ทุกคนได ้ยินดังนี ้ ก็พูดไม่ออก บางคนส่ายศีรษะ แต่ไม่มใี ครตอบ

ร ับ
ใต ้เท ้าไช่ท่านนี ้ จริงๆ แล ้วก็คอ ่
ื ใต ้เท ้าไช่หยวนเต๋อทีอาศั
ยอยู่ข ้าง
จวนหมิงอ๋องนั่นเอง
เนื่ องจากทังสองจวนมี
้ ้
เพียงกาแพงกันขวาง จวนหมิงอ๋องมีความ
่
เคลือนไหวอะไร ่
ผู ้ทีพบเห็ นเป็ นคนแรกย่อมเป็ นใต ้เท ้าไช่
ดังนั้นทุกคนจึงลองถามจากเขาดู เผือเขาจะรู
่ ่ ม
้อะไรเพิมเติ
แต่การสนองตอบของเขา ก็ไม่ผด ิ ไปจากทีทุ่ กคนคาด เพราะทุก

้
คนล ้วนรู ้ว่า ใต ้เท ้าท่านนี เกรงกลั ่
วเพือนบ ้านอย่างจวนหมิงอ๋อง
มาก จนพักหนึ่ ง เคยกลุ ้มใจถึงขนาดอยากขายบ ้านมาแล ้ว
เพียงแต่ไม่มใี ครกล ้าซือต่ ้ อเท่านั้น
่
ทุกคนจึงรู ้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่บ ้าง จึงรีบหัวเราะกลบเกลือน
่
แล ้วเปลียนหั วข ้อสนทนา โดยพูดถึงคดีนีต่ ้ อ แต่ไม่พูดถึงจวนหมิง
อ๋องอีก
้ วง ข ้าราชการและขุนนางในทุกกรมกองล ้วนแอบสืบ
ช่วงเช ้าทังช่
่ กั
เรืองนี ้ นอย่างเงียบๆ โดยตรวจสอบจากจานวนเสนาบดีชนสู ้ั งทีมา
่
ปฏิบตั ห ่ นนี ้ แต่ก็ไม่พบว่าไม่มใี ครขาดหาย
ิ น้าทีในวั
่
ขณะเหงือตกกั นเป็ นแถบนั้น พลันมีขา่ วหนึ่ งแว่วมาว่า “อามาตย ์
ฉวีตายแล ้ว!”
้
ไม่รู ้ว่าต ้นตอของข่าวนี มาจากไหน และไม่รู ้ว่าใครเป็ นคนปล่อย
สรุปว่า มาอย่างปัจจุบน ั ทันด่วน
แต่หลังจากทุกคนได ้ยิน ก็ไม่มใี ครเชือ่ อามาตย ์ฉวีคอ

ื ใคร คือขุน
นางใหญ่ทไดี่ ้รบั เลือกจากจักรพรรดิองค ์ก่อนให ้ช่วยราชกิจ
จักรพรรดิองค ์ใหม่ คือพระญาติของราชวงศ ์ คือพระอัยกาของ
จักรพรรดิองค ์ใหม่
ี่ มไปด ้วยผู ้คนนับหน้าถือตา

พูดได ้ว่า เป็ นผูห้ ลักผู ้ใหญ่ทเต็
มากมาย ขุนนางระดับสูงเช่นนี ้ ต่อให ้คนตระกูลหลินกินหัวใจ
่ ความทะเยอทะยานเข ้าไป ก็ไม่กล ้าแตะต ้องเขาเป็ นแน่
พยัคฆ ์ทีมี
ข ้าราชการบางคนถึงกับตะโกนอย่างเดือดดาลว่า มีคนคิดไม่ซอื่
ปล่อยข่าวลือ ให ้เกิดความปั่นป่ วน เพือท
่ าลายพิธบ
ี รมราชาภิเษก
บ ้างก็วา่ ราชสานักต ้องรีบแถลงข่าวปฏิเสธ ขณะเดียวกันก็ต ้อง
่
ตรวจสอบแหล่งทีมาของข่ าวอย่างเคร่งคร ัด แล ้วจับหัวหอกของ
ขบวนการมาลงโทษให ้สาสม
แต่พอไม่เห็นพวกผู ้ใหญ่ออกมาปฏิเสธข่าวสักที เหล่าข ้าราชการ

่ ความรู ้สึกไวกับเรืองเหล่
และขุนนางทีมี ่ ้ ่เป็ นทุนเดิม ก็รู ้สึก
านี อยู
ทะแม่งๆ
่ ท่าทีเดือดดาลก่อนหน้านี ้ กลับเงียบเสียง ด ้วยกาลังตกใจ

โดยผู ้ทีมี
่
กลัว เริมสงสั ่ จะเป็
ยว่า หรือเรืองนี ้ นความจริง? ทุกคนเริมรู่ ้สึก
หวาดหวัน ่ ถ ้าเรืองนี
่ เป็้ นจริงขึนมา
้ ก็ถอ
ื ว่าร ้ายแรงมาก
่
ถ ้าคนตระกูลหลินฆ่าอามาตย ์ฉวี ราชสานักจะไม่เอาเรืองหรื
อ? ฝ่ า
บาทจะยอมรามือหรือ?
ขณะหลายคนรอฟังข่าวความคืบหน้าอย่างเคร่งเครียด รอคน
ออกมาปฏิเสธข่าวลือ แต่ผู ้สนับสนุ นอามาตย ์ฉวีกลับชิง
่
เคลือนไหวก่
อน
่ ้ร ับการแต่งตังจากจั
ขุนนางระดับสูงทีได ้ กรพรรดิองค ์ก่อน ใหท้ า
่ ย ย่อมมีอานาจในการควบคุมขุนนางในระดับหนึ่ ง ใน
ตามคาสังเสี
้
ราชสานัก อามาตย ์ฉวีแมไ้ ม่ได ้ตังตนเป็ ิ่
นศัตรูกบั หูชงเหยี
ยน แต่ก็
มีบารมีไม่เบา
ถ ้าไม่มอ ่ งพิ
ี ามาตย ์ฉวี ผู ้สนับสนุ นอย่างพวกเขาก็เท่ากับขาดทีพึ ่ ง
อนาคตไร ้ทิศทางในพริบตา
่ รู่ ้ข่าว ลูกน้องของพวกเขากลุม

แรกเริมที ่ หนึ่ งรอแถลงการณ์ปฏิเสธ
แต่อก
ี กลุม ่
่ กลับเคลือนไหวทันที ด ้วยการส่งคนไปดูลาดเลาทีจวน ่
่ กทหารร ักษาพระองค ์ปิ ดล ้อมอยู่แต่แรก ซึงหั
อามาตย ์ฉวี ซึงถู ่ วเด็ด
ตีนขาดอย่างไรก็ไม่ยอมให ้ใครเข ้าไปด ้านใน
้ เริมรู
ฝ่ ายผู ้สนับสนุ นอามาตย ์ฉวีเห็นเช่นนี ก็ ่ ้สึกไม่ดี เริมนั
่ ่ งกันไม่
่ ค้ นของตนบุกเข ้าไป
ติด จึงสังให
้ และควบคุมตัวไว ้
แต่กลับถูกทหารร ักษาพระองค ์พบเห็น สกัดกัน
่ ก็รบี รวบรวมสมัครพรรคพวก ยกโขยง

พอนายของพวกเขารู ้เรือง
่ าประตูหอ้ งทางานขุนนางระดับสูง
ไปรอฟังคาตอบทีหน้
่ งสามท่
ซึงทั ้ านต่างก็ให ้ลูกน้องออกมาปฏิเสธข่าวลือ โดยบอกแต่
เพียงว่า คดีฆาตกรรมเมือคื ่ น ไม่เกียวกั
่ บจวนอามาตย ์ฉวี ส่วน
ความคืบหน้าของคดีอยู่ระหว่างการตรวจสอบ ถ ้าได ้ผลสรุป
่
เมือไหร่ จะรีบแจ ้งให ้ทุกท่านทราบ
้ สามารถทาให ้ฝ่ ายสนับสนุ นอามาตย ์ฉวี

ทว่าคาพูดเหล่านี ไม่
่ งสามย่
สลายตัว พวกเขาต ้องการพบอามาตย ์ฉวีให ้ได ้ ซึงทั ้ อมไม่
สามารถร ับปากข ้อเรียกร ้องนี ้ พวกเขาจึงโกรธ และก่อกวนต่อโดย
การยกโขยงไปห ้องทรงพระอักษร
แต่ก็ถก ้
ู ทหารรกั ษาพระองค ์กันขวางไว ้ แต่ทหารร ักษาพระองค ์ก็ไม่
สามารถสังหารกลุม ่ คนมากมายทีเต็่ มไปด ้วยอารมณ์เดือดดาล
เช่นนี ้ เรืองจึ
่ งวุน ้ อยๆ
่ วายขึนเรื ่ จนเป็ นทีรู่ ้กันทังวั
้ งหลวง
้ อไป เรืองก็
ขืนปล่อยให ้เป็ นเช่นนี ต่ ่ จะปิ ดไม่อยู่ เพราะทุกคนเริม่
่ นกั
สังหรณ์ใจแล ้วว่า อาจเกิดเรืองขึ ้ บอามาตย ์ฉวีเข ้าแล ้วจริงๆ
นี่ เป็ นระเบิดลูกใหญ่ทก่

ี่ อให ้เกิดความโกลาหลไปทัวทั
่ งราชส
้ านัก
อย่างไม่ต ้องสงสัย
่ ้
โดยไม่วา่ ฝ่ ายไหน ก็ล ้วนตกตะลึงพรึงเพริศกับเรืองนี
่ สถานะต่า
พวกเขาคิดว่า ขนาดอามาตย ์ฉวียงั ถูกฆ่าตาย แล ้วผู ้ทีมี
ิ่ นตรายหรือ และถ ้ายังไม่มค
ต ้อยอย่างพวกเขา จะไม่ยงอั ี าอธิบาย
ใครจะกล ้าทางานต่อ?
การประท ้วงของขุนนางทุกกรมกองในครงนี ้ั ้ มีจานวนมากกว่าครึง่

่
ทีวางงานในมื อลง แล ้วเดินมาร่วมสมทบ เผชิญหน้ากับทหารร ักษา
่ าห ้องทรงพระอักษร เพือขอเข
พระองค ์ทีหน้ ่ ้าเฝ้ าฝ่ าบาท
่
เรืองมาถึ ้ ้ หูชงเหยี
งขันนี ิ่ ยน เต๋ออ๋อง และจางปังลี่ ย่อมต ้องก ้าว
ออกมา
่ เป็
“เรืองนี ้ นข่าวลือทังสิ
้ น!”
้ คาแรกทีหู
่ ชงเหยี
ิ่ ยนพูดปลอบประโลม
ข ้าราชการและขุนนางทุกหมู่เหล่าก็คอ ื คานี ้
ตอนที่ 637-1 ตังให้
้ เป็ นร ัฐบุรุษ
ห ้องทรงพระอักษร
เจ ้าเก ้ากาลังยืนมองสถานการณ์ด ้านนอกอยู่ข ้างหน้าต่าง
เขารู ้ว่าเหล่าขุนนางมาขอเข ้าเฝ้ า แต่ถก ้

ู ทหารร ักษาพระองค ์กัน
่
ขวางจึงมีปากเสียงกัน โดยทีเขาไม่ ่
ได ้เข ้าไปข ้องเกียว
้ หน้
เสียงฝี เท ้าเบาๆ ดังขึนที ่ าประตู เจ ้าเก ้าหันมอง เห็นมหาดเล็ก
ก ้าวเข ้ามาโค ้งกาย “ฝ่ าบาท หัวหน้าม่อขอเข ้าเฝ้ า!”
“เชิญ!” เจ ้าเก ้าพยักหน้า แล ้วหันเดินไปนั่งทีเก

่ ้าอีมั
้ งกร
สักพัก ม่อเป่ ยชวนก็ก ้าวเข ้ามา ขณะจะทาการถวายบังคม เจ ้าเก ้า

้ นอย่างไร?”
ก็ยกมือปราม “ไม่ต ้อง ด ้านนอกตอนนี เป็
ม่อเป่ ยชวนรายงาน “ท่านหูออกมาปฏิเสธข่าวลือ สถานการณ์จงึ

่
สงบลง ขุนนางทีมาประท ้วงกาลังทยอยเดินกลับกรมกอง”
“ปฏิเสธเรียบร ้อย?” เจ ้าเก ้าพลันโล่งอก
้ ยงทีคล
พอม่อเป่ ยชวนได ้ยินนาเสี ่ ้ายผ่อนคลายลงของฝ่ าบาท ก็
รู ้สึกแปลกใจ
้
ก่อนหน้านี เขายั ่
งห่วงอยู่วา่ ฝ่ าบาทจะเข ้ามายุ่งเกียวกั ่ ้ กลัว
บเรืองนี
ว่าฝ่ าบาทจะทะเลาะกับเหล่าขุนนางจนทาให ้เกิดเรืองวุ ่ น่ วาย แต่
ตอนนี ดู้ ไปแล ้ว เขาน่ าจะเข ้าใจผิด ฝ่ าบาทดูเหมือนไม่คด ิ จะเอา
่
เรืองใคร
ถ ้าฝ่ าบาทสามารถสงบนิ่ งได ้จริงๆ ย่อมเป็ นเรืองดี

่ สาหร ับม่อเป่ ย
ชวน
พอคิดได ้เช่นนี ้ เขาก็รบี ทูลตอบ “พ่ะย่ะค่ะ ท่านหูบอกว่า ตอนนี ้

อามาตย ์ฉวีป่วยหนัก ตอ้ งพักร ักษาตัวระยะหนึ่ ง จึงไม่อยากพบใคร
ี่
คดีทชานเมื ่ น ไม่เกียวกั
องเมือคื ่ บท่านอามาตย ์ เป็ นแค่ขา่ วลือที่
ต ้องการทาใหผ้ ูค้ นเกิดความสับสน”
“เขาพูดเช่นนี ้ พวกขุนนางก็เชือหรื
่ อ?” เจ ้าเก ้าเหมือนยังวางใจไม่
ลง จึงถาม
่ งๆ ยืนกรานว่าต ้อง
“ฝ่ าบาททรงพระปรีชา มีใต ้เท ้าบางคนไม่เชือจริ
พบท่านอามาตย ์ให ้ได ้!” ม่อเป่ ยชวนพยักหน้า
่ ้ ก็คอ
เจ ้าเก ้ารู ้ว่าบางคนในทีนี ่ บสนุ นอามาตย ์ฉวี จึงไม่ได ้พูด
ื ผู ้ทีสนั
อะไร เพียงมองม่อเป่ ยชวน รอให ้เขาพูดต่อ
ม่อเป่ ยชวนจึงว่า “ท่านหูยอมทาตามคาขอของพวกเขา โดยบอก

่ งเสียงดัง
ว่า จริงๆ แล ้วท่านอามาตย ์ป่ วยหนัก ไม่เหมาะทีจะส่
่
รบกวน แต่เพือความสบายใจของทุ ๋ งกั
กคน ก็ให ้อวีเจิ ้ บลูอ ้ เป็ น
่ วีถง
ตัวแทนไปเยียมที่ ่
จวนก็ พอ”
่ วงเวลา!” เจ ้าเก ้าหรีตาลงเล็

“แผนประนี ประนอมเพือถ่ ่ กน้อยขณะ
พูด
๋ งกั
อวีเจิ ้ บลูอ ้ สองคนนี เป็
่ วีถง ้ นขุนนางระดับสูงทีสนั
่ บสนุ นอามาตย ์
ฉวี
และทีหู ิ่ ่
ยนยอมให ้พวกเขาไปเยียมอ ามาตย ์ฉวีด ้วยตนเอง ก็
่
เพือให ้พวกเขากลับมายืนยันกับขุนนางทุกคนว่า อามาตย ์ฉวีมไิ ด ้
เสียชีวติ แต่อย่างใด
เช่นนี ้ กลุม
่ ผู ้สนับสนุ นอามาตย ์ฉวีจะได ้ไม่กอ ่ น
่ เรืองวุ ่ วายอีก
่ ้าเป็ นไปตามคาด หูชงเหยี

ซึงถ ิ่ ๋ งกั
ยนก็ต ้องบอกให ้อวีเจิ ้ บลูอ ้
่ วีถง
่
ช่วยปกปิ ดข่าวการตายของอามาตย ์ฉวีไว ้ เพือให ้สถานการณ์สงบ
ลง
้
ม่อเป่ ยชวนพยักหน้า ยิมขมขื ่
นแล ้วว่า “ท่ามกลางความเดือดดาล
ของเหล่าขุนนาง ท่านหูมแี ต่ต ้องใช ้วิธน ้ านั้น จึงจะสามารถทาให ้
ี ี เท่
่ั
สถานการณ์สงบลงชวคราว ่
เพือให ้พิธบี รมราชาภิเษกดาเนิ นไป
่
อย่างราบรืน”
๋ งกั
“หัวหน้าม่อต ้องจับตาดูอวีเจิ ้ บลูอ ้
่ วีถงหน่ ่ ดปัญหาอะไร
อย เผือเกิ
้
ขึนมา” เจ ้าเก ้าคิดสักพัก ก่อนพูดเสียงขรึม
พอม่อเป่ ยชวนได ้ยินก็อดตกใจไม่ได ้ เขาไม่อยากจะเชือว่ ่ าฝ่ าบาท

จะมีท่าทีเช่นนี ้ โดยไม่เพียงไม่คด ่ ยังออกตัวช่วยหูชงเห
ิ ก่อเรือง ิ่
ยียนจัดการสถานการณ์ให ้สงบลงด ้วย
่ านหูยอมให ้ใต ้เท ้าทังสองไป
จึงรีบขานร ับ “ทรงวางพระทัย เมือท่ ้
่
เยียมท่ านอามาตย ์ ก็ต ้องมั่นใจแล ้วว่า สามารถทาให ้ใต ้เท ้าทังสอง
้
ร่วมมือด ้วย”
ทว่าม่อเป่ ยชวนกลับคิดไม่ถงึ ว่าคาพูดนี จะท ้ าให ้สีหน้าเจ ้าเก ้า

่
เปลียนเล็ กน้อย แววตาคล ้ายมีความมืดมนวาบผ่าน ก่อนพูดขึน้
อย่างไม่มป ี ี่ มีขลุย
่ “ถ ้าหัวหน้าม่อไม่พูดถึง ข ้าก็คงมองข ้ามไปแล ้ว
จริงๆ ตอนอามาตย ์ฉวีมช ิ อยู่น้ัน อวีเจิ
ี วี ต ๋ งกั
้ บลูอ ้
่ วีถงเป็ ่
นคนทีเขาไว ้
้ อใจ
เนื อเชื ่ ่ านหูกล ้าใช ้สองท่านนี สยบข่
เมือท่ ้ าวลือ ก็แสดงว่าได ้
เตรียมพร ้อมมานานแล ้ว ถึงได ้มั่นใจนักหนาว่าจะไม่เกิดความ
ผิดพลาดขึน” ้
ม่อเป่ ยชวนอึง้ รู ้สึกหนาวเหน็ บ เขาไหนเลยจะฟังความหมายของ

ฝ่ าบาทไม่ออก
๋ งกั
อวีเจิ ้ บลูอ ้
่ วีถงเป็ นสองขุนนางสาคัญในฝั่งผูส้ นับสนุ นอามาตย ์
ฉวี เมือหู ิ่ ยนมั่นใจว่าทังสองจะให
้ ้ความร่วมมือในการปิ ดบัง
ข่าวการตายของอามาตย ์ฉวี หมายความว่าอะไร?
้
หมายความว่าทังสองน่ ิ่
าจะสมรู ้ร่วมคิดกับหูชงเหยียนมานานแล ้ว
่
กระทังอาจเป็ ่ ชงเหยี
นสายลับทีหู ิ่ ยนจัดให ้แฝงตัวอยู่กบั พรรคพวก
ของอามาตย ์ฉวีด ้วยซา้
่ ้าเป็ นจริงตามนี ้ ก็ไม่รู ้ว่าก๊กต่างๆ ในราชสานัก มีคนของหูชงิ่

ซึงถ
เหยียนอยู่อก ่
ี กีคนกั นแน่
และพอฝ่ าบาทคิดเช่นนี ้ ก็จะทรงรู ้สึกหวาดระแวงว่าหูชงเหยี

ิ่ ยนมี
อิทธิพลมากเพียงใดในราชสานัก
ม่อเป่ ยชวนจึงกลัวเป็ นอย่างยิงว่ ่ า ฝ่ าบาทอาจกังวลจนคิดทาอะไร

้
ขึนมา ่ งก็ควรเป็ นเช่นนี ้ เมือฝ่
จึงรีบว่า “อันทีจริ ่ าบาทกาลังจะเข ้า
พิธบ ี รมราชาภิเษก แล ้วข่าวการตายของอามาตย ์ฉวีถูกเปิ ดเผย
ออกมา ราชสานักก็จะสันคลอน ่ พิธบ ี รมราชาภิเษกก็จะวุน
่ วาย ถ ้า
้
ใต ้เท ้าทังสองรู ่ ต่
้ความจริง ก็ย่อมต ้องเห็นแก่ชาติบา้ นเมือง เรืองนี ้ อ
ให ้ใครรู ้ ก็ไม่กล ้าพูดมั่วซว่ ั ต ้องร่วมมือด ้วยทังสิ
้ น”้
เจ ้าเก ้าพยักหน้า เหมือนคิดได ้ จึงไม่พูดอะไรอีก
้ น้ แต่ยงั นึ ก
พอม่อเป่ ยชวนเห็นฝ่ าบาทมีท่าทีสงบลง ก็รู ้สึกใจชืนขึ
่
สงสัยกับท่าทางของฝ่ าบาทเมือครู ่ นช ัดว่ายังไม่คด
่ ซึงเห็ ิ ปล่อยวาง
่
เพราะถ ้าทรงยอมร ับความจริงได ้จริงๆ ก็ไม่น่าจะคิดจุกจิกเรือง
ิ่
อิทธิพลของหูชงเหยี ยนอีก
่ าบาทยังทาใจไม่ได ้ แล ้วเหตุใดถึงต ้องแสดงท่าทีไม่เห็น

แต่ในเมือฝ่
่ งออกตัวช่วยหูชงเห
ด ้วยกับการประท ้วงของเหล่าขุนนาง กระทังยั ิ่
ยียนจัดการสถานการณ์ให ้สงบลงอีก?
ขณะกาลังครุน ่
่ คิดเรืองราวเหล่ านี ้ เสียงของเจ ้าเก ้าก็ดงั มา “เจ ้า
่
รู ้สึกว่าเรืองในวันนี ้ ใครคือผู ้บงการอยู่เบืองหลั
้ ง? และมีจด ุ ประสงค ์
อะไร?”
้ อ?” ม่อเป่ ยชวนดึงสติคน

“ฝ่ าบาทหมายถึงข่าวลือในวันนี หรื ื กลับ
“อืม!” เจ ้าเก ้าพยักหน้า
่ นช ัดๆ ก็คอ
ม่อเป่ ยชวนคิดๆ ดู จึงว่า “ทีเห็ ื มีคนคิดใช ้ข่าวลือทาให ้
ราชสานักปั่นป่ วน ทาใหผ้ ู ้คนเกิดความสับสน ทาลายพิธบ ี รม
ราชาภิเษกของฝ่ าบาท แต่เพราะเรืองเกิ่ ้
ดขึนอย่ างกะทันหัน
กระหม่อมจึงยังไม่สามารถสืบทราบได ้ว่า ใครคือผู ้บงการ”
เจ ้าเก ้ากลับไม่มท
ี ่าทีใดๆ เพียงถาม “เจ ้าเคยคิดบ ้างไหมว่า ทาไม
้
ข่าวลือเพียงนิ ดเดียว ก็ทาใหร้ าชสานักทังหมดวุ น
่ วายได ้ ทาให ้ใจ
คนสับสน ขุนนางฮึกเหิม กระทั่งบีบให ้จักรพรรดิสละราชบัลลังก ์
ได ้?”
่
ม่อเป่ ยชวนตอบ “ย่อมเป็ นเพราะข่าวลือเกียวพั นกับอามาตย ์ฉวี
ขุนนางแถวหน้าของราชสานัก ความเป็ นตายของเขาจึงส่งผล
่ าให ้ราชสานักสันคลอน
กระทบในวงกว ้าง เพียงพอทีจะท ่ ยังไม่
่
รวมถึงข่าวลือทีบอกว่ าอามาตย ์ฉวีถกู คนตระกูลหลินสังหาร ซึงท ่ า
ให ้เหล่าขุนนางตกใจกันมาก ต่างรู ้สึกว่าตนเองกาลังมีภยั จึงนั่งกัน
ไม่ตด ิ ออกมาประท ้วงกันใหญ่”
“ไม่ผด ่ าวลือมีอท
ิ ทีข่ ิ ธิพลมากมายเช่นนี ้ เพราะเกียวพั
่ นกับ
อามาตย ์ฉวี แต่ถ ้าอามาตย ์ฉวียงั สบายดี เพียงก ้าวออกมาใหเ้ ห็น
หน้าค่าตา ข่าวลือก็จะสลายหายไปอย่างรวดเร็ว” เจ ้าเก ้าหรีตา่
คล ้ายอธิบายยาก
้
ม่อเป่ ยชวนยิมขมขื
น ่ “ต ้องโทษทีอ
่ ามาตย ์ฉวีได ้เสี...หา?”
พูดถึงตรงนี ้ สีหน้าม่อเป่ ยชวนก็เปลียนเล็

่ กน้อย พลันแปลกใจ
้
ขึนมา ่
เงยหน้ามองเจ ้าเก ้า พลางพูดอย่างตืนตระหนก “ฝ่ าบาท
กาลังบอกว่า ทีผู่ ้อยู่เบืองหลั
้ งกล ้าบอกว่าผูต้ ายคืออามาตย ์ฉวี
เพราะรู ้ว่าอามาตย ์ฉวีได ้ตายไปแล ้วจริงๆ?”
เจ ้าเก ้าหัวเราะเย็นชา “ถ ้าไม่ใช่เช่นนี ้ ข่าวลือก็จะไม่สามารถทาให ้

่
เกิดการเปลียนแปลงใดๆ ่
ข ้าเองก็ยงั ไม่เชือเลยว่า ข่าวลือจะ
่
เกียวข ้องกับอามาตย ์ฉวีอย่างบังเอิญเช่นนี ”้
ม่อเป่ ยชวนยังคงตกใจและสงสัยไม่หาย “ข่าวการตายของอามาตย ์

ฉวีถกู ปิ ดเป็ นความลับมาตลอด คนทีรู่ ้เรืองนี
่ มี ้ อยู่ไม่มาก ตามหลัก
้ น่าจะรวไหลได
แล ้วข่าวนี ไม่ ่ั ้”
่
เจ ้าเก ้าผงกศีรษะ หรีตามองพลางว่ า “ก็ใช่นะสิ แปลกก็แปลกตรงนี ้
่ มี
แหละ เรืองนี ้ คนรู ้อยู่ไม่มาก ข่าวการตายของอามาตย ์ฉวี ทหาร
ร ักษาพระองค ์เป็ นคนมารายงานข ้าโดยตรง ไม่ผ่านขุนนางทัง้
ิ่
ฝ่ ายบุ๋นและบู ๊ นอกจากทหารร ักษาพระองค ์แล ้ว ก็มเี พียงหูชงเห
ยียน จางปังลี่ เต๋ออ๋อง และหมิงอ๋องเท่านั้นทีรู่ ้”
่
ม่อเป่ ยชวนเริมหวาดกลั ว เขาช ัดเจนดีวา่ หลังผ่านเหตุการณ์
่
เปลียนแปลงในวั ้ั อน ฝ่ าบาทก็ไม่เชือทหารร
งครงก่ ่ ักษาพระองค ์อีก
เขาจึงไม่กล ้ารีรอ รีบแก ้ต่างทันที
ได ้ยินเพียงเขาพูดว่า “ฝ่ าบาท หลังได ้ร ับแจ ้งข่าว กระหม่อมก็รบี
ให ้ทหารร ักษาพระองค ์ทุกคนทีรู่ ้ข่าวปิ ดปากเงียบ จากนั้นก็รบี กัก
บริเวณพวกเขาไว ้ จนถึงตอนนี ก็ ้ ยงั ไม่ปล่อยตัวออกมา ทหารร ักษา
พระองค ์ทีรู่ ้ข่าวในตอนนี จึ้ งมีเพียงกระหม่อมกับรองหัวหน้าสองคน
่
กระทังทหารร ักษาพระองค ์ทีร่ ักษาการณ์อยู่หน้าประตูจวนอามาตย ์
่ ข่าวจึงไม่มท
ฉวีก็ยงั ไม่รู ้เรือง ่ั
ี างรวไหลจากทางกระหม่ อมอย่าง
แน่ นอน กระหม่อมขอใช ้ศีรษะเป็ นประกัน”
่
“ข ้าเชือในค ่
าพูดของเจ ้า” เจ ้าเก ้าไม่เชือทหารร ักษาพระองค ์ แต่
่ อเป่ ยชวน
เชือม่
้
ก่อนหน้านี เขาย่ อมไม่ไว ้ใจม่อเป่ ยชวน แต่ตอนอามาตย ์ฉวี
ิ เขากับหมิงอ๋องขัดแย ้งกันอีกครง้ั ตอนนั้นการแสดงออก
ของม่อเป่ ยชวน ทาให ้เขาพอใจยิง่
้ อทหารร
อีกทังเมื ่ ้ งหนึ
ักษาพระองค ์เกิดปัญหาขึนคร ้ั ่ ง ม่อเป่ ยชวน
่
ย่อมไม่ชะล่าใจอีก ต ้องทาการป้ องกันอย่างเข ้มงวด เมือเขา
ระมัดระวังเช่นนี ้ ปัญหาในครงนี
้ั จึ
้ งไม่น่าจะเกิดจากทหารร ักษา
พระองค ์
หรือจะพูดว่า ตอนนี เจ้ ้าเก ้าไม่มใี ครทีพอจะใช
่ ้งานได ้จริงๆ คนที่
ั เขาด ้วยใจจริงอย่างม่อเป่ ยชวนจึงหาได ้ยากยิง่ เขาจึงต ้อง
ภักดีกบ
่
แสดงให ้เห็นว่า เชือใจม่ อเป่ ยชวน แมย้ งั สงสัยในทหารร ักษา
พระองค ์อยู่ก็ตาม
“ขอบพระทัยทีฝ่่ าบาทไว ้วางใจ!” ม่อเป่ ยชวนโล่งใจ รีบประสานมือ
เจ ้าเก ้าโบกมือบอกใบ ้ว่าไม่ต ้องมากพิธ ี จากนั้นจึงว่า
่ั
“ถ ้าข่าวไม่ได ้รวไหลจากทหารร ักษาพระองค ์และข ้า ก็เหลือเพียง
ิ่
พวกหูชงเหยี ยนสามคนและหมิงอ๋อง เจ ้าว่าหนึ่ งในนี คื
้ อใคร?”
“กระหม่อมไม่ได ้อยู่ข ้างใคร และไม่กล ้าคาดเดา” ม่อเป่ ยชวนพูด

เสียงขรึม
้
เจ ้าเก ้าก็ไม่ได ้บีบให ้เขาชีคนสะเปะสะปะ ่ าเรือง
เพียงพูดช ้าๆ “ผู ้ทีท ่
วุน
่ วายด ้วยการปล่อยข่าวลือออกมา เห็นช ัดว่าคิดใช ้ข่าวลือ บีบ
ให ้ราชสานักยอมร ับว่าอามาตย ์ฉวีเสียชีวต ิ แล ้วจริงๆ จึงจะบรรลุ
เป้ าหมายในการทาให ้ราชสานักปั่นป่ วน ถ ้าพวกหูชงเหยี ิ่ ยนทัง้
สามเป็ นคนปล่อยข่าว วันนี ก็ ้ น่าจะเล่นตามนา้ ยอมร ับว่าอามาตย ์
ฉวีเสียชีวต
ิ แล ้ว แต่พวกเขากลับพยายามปฏิเสธ ข ้าจึงรู ้สึกว่า
่ ”้
พวกเขาไม่น่าใช่ผู ้บงการเรืองนี
้
ม่อเป่ ยชวนเห็นด ้วย “ใต ้เทา้ ทังสามล ้วนเป็ นขุนนางระดับสูง
่ ยงเกียรติยศพ่วงอยู่กบั ราชสานัก เริมแรกผู
ชือเสี ่ ่
้ทีเสนอให เ้ ก็บ
่ เป็
เรืองนี ้ นความลับก็คอ ้
ื ใต ้เท ้าทังสาม ้ ้ทีพยายามแก
ตอนนี ผู ่ ้ข่าว
้
ลือก็เป็ นใต ้เท ้าทังสามอี กเช่นกัน กระหม่อมจึงคิดว่าเรืองนี ่ ใต
้ ้เท ้า
้
ทังสามไม่ มส ่
ี ว่ นเกียวข ้องด ้วย”
เจ ้าเก ้าเงียบไปพักหนึ่ ง ก่อนพูดเสียงเย็นชา “ถ ้าไม่ใช่พวกเขาทัง้

สาม ก็เหลือเพียงหมิงอ๋องแล ้ว”
ตอนที่ 637-2 ตังให้
้ เป็ นร ัฐบุรุษ
พอม่อเป่ ยชวนได ้ยิน นอกจากเงียบแล ้ว ยังจะพูดอะไรได ้อีก
้ ฝ่าบาทพูดถึงเรืองนี
ตังแต่ ่ ้ เขาก็นึกในใจแล ้วว่า ทรงกาลังสงสัยห
มิงอ๋องแน่
สุดท ้าย ก็เป็ นไปตามคาด
แต่ม่อเป่ ยชวนกลับไม่คด
ิ ว่า หมิงอ๋องเป็ นคนทา
เหตุผลง่ายมาก เพราะตอนนี ฝ่้ าบาทคือหุ่นเชิดของหมิงอ๋อง
แมพ ่
้ ูดไม่ได ้ว่าขุนนางจะฟังคาสังของหมิ ้
งอ๋องทังหมด แต่อย่างน้อย
สถานการณ์ในตอนนี ้ เมือเที
่ ยบกับฝ่ าบาทแล ้ว หมิงอ๋องคือผูส้ ง่ ั
การตัวจริง
่ าให ้ราชสานักยุ่งเหยิง ซึงนั
หมิงอ๋องจึงไม่มเี หตุผลทีจะท ่ ่ นไม่ใช่การ
ทาลายผลประโยชน์ของฝ่ าบาท แต่เป็ นการทาลายผลประโยชน์
ของจวนหมิงอ๋องเอง
้ อเป่ ยชวนได ้แต่เก็บไว ้ในใจ เขาไม่กล ้า และไม่

แต่คาพูดเหล่านี ม่
สามารถพูดออกมาต่อหน้าเจ ้าเก ้า
เขาจึงครุน
่ คิดสักพัก แล ้วว่า “ฝ่ าบาท ถ ้าหมิงอ๋องเป็ นคนทาจริงๆ
จุดประสงค ์ของเขา คืออะไร?”
เจ ้าเก ้าเห็นม่อเป่ ยชวนไม่ได ้โต ้กลับในทันที หรืออธิบายแทนหมิง

อ๋อง ก็รู ้สึกสบายใจขึน้ จึงรีบว่า “ข ้าไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล ้ว
้
ข่าวลือนี จงใจเชื ่
อมโยงการตายของอ ี่
ามาตย ์ฉวี กับคดีทชานเมื
อง
เข ้าด ้วยกัน พูดง่ายๆ ก็คอื จงใจให ้เหล่าขุนนางคิดว่าอามาตย ์ฉวี
ถูกคนตระกูลหลินสังหาร ถ ้าเรืองนี ่ หมิ้ งอ๋องเป็ นคนทาจริงๆ
จุดประสงค ์ของเขาก็คอ ื ล่อใหข ้ ้าติดกับ”
“กระหม่อมโง่เขลา ไม่ทราบว่าฝ่ าบาทหมายความอย่างไร?”

่ ล่
ม่อเป่ ยชวนไม่เข ้าใจจริงๆ ไม่ชดั เจนว่าเรืองนี ้ อให ้ฝ่ าบาทติดกับ
“ก่อนหน้านี ้ ข ้าก็คด
ิ ว่าจุดประสงค ์ของข่าวลือก็คอ ่
ื สันคลอน
ความสัมพันธ ์ของราชสานักกับตระกูลหลิน แต่พอเห็นเหล่าขุน
นางประท ้วงกันรุนแรงขนาดนี ้ ถึงได ้ตระหนักว่า เป้ าหมายของข่าว
้ ยงของเจ ้าเก ้าเย็นชาลงเรือยๆ
ลือไม่ใช่ราชสานัก แต่เป็ นข ้า!” นาเสี ่
“ท่ามกลางข่าวลือ ถ ้าราชสานักถูกบีบให ้ประกาศข่าวการตายของ
อามาตย ์ฉวีออกมา เกรงว่าเหล่าขุนนางก็ต ้องคิดว่าตระกูลหลิน
เป็ นผู ้สังหาร ถึงตอนนั้นพวกเขาก็ต ้องบีบใหข ่ ้คนตระกูล
้ ้าสังให
หลินชดใช ้”
“เอ่อ แต่เราก็ไม่ได ้ประกาศข่าวการตายของอามาตย ์ฉวีออกไป

เพราะกังวลว่าพวกเขาจะก่อกวนในพิธบ ี รมราชาภิเษกทีก่ าลังจะ
มาถึง และถ ้าถูกบีบจริงๆ เราก็ต ้องประกาศว่า อามาตย ์ฉวีถูก
ลงโทษตามกฎหมาย ซึงมี ่ ความหนักแน่ นและเข ้าใจได ้อย่างช ัดเจน
ไม่วา่ อย่างไรก็ไม่มท ่
ี างเกียวโยงถึงตระกูลหลินอย่างแน่ นอน”
ม่อเป่ ยชวนขมวดคิว้
เจ ้าเก ้ากลับหัวเราะเย็นชา “ดังนั้นข ้าจึงว่า ข่าวลือมิได ้ต ้องการ

่
สันคลอนความสั มพันธ ์ของราชสานักกับตระกูลหลิน แต่ต ้องการ
่
สันคลอนความสั มพันธ ์ของข ้ากับราชสานัก อย่างทีเจ ่ ้าว่า
ท่ามกลางกระแสข่าวลือ ถ ้าพวกเขาสืบพบว่าอามาตย ์ฉวีเสียชีวต ิ
แล ้วจริงๆ อย่างไรก็ต ้องคิดว่าคนตระกูลหลินเป็ นคนฆ่า...
...ถึงเรามีหลักฐานช ัดเจนแค่ไหนและทาตามกฎหมายอย่างไรก็ไม่
เป็ นผล เนื่ องจากผู ้คนมักกลัวราชสานักเหมือนนกกลัวคันธนู
เพียงผู ้บงการปล่อยข่าวลือออกมาอีกว่า เพราะข ้ากลัวการเปิ ดศึก
้
กับตระกูลหลิน จึงสร ้างหลักฐานเท็จขึนมาอ าพรางคดี ถึงตอนนั้น
แมข ่
้ ้าจะอธิบายละเอียดแค่ไหน ก็ร ังแต่จะทาให ้เสือมเสี
ยเกียรติยศ
พาลทาเอาเหล่าขุนนางไม่เชือใจ ่ เอาใจออกหากอีก...
้ ว่่ า ถึงตอนนั้นต ้องมีกระแสข่าวทีน

...ข ้ายังนึ กไปถึงขันที ่ าหมิงอ๋อง
มาเปรียบเทียบกับข ้า คนทีไม่ ่ รู ้ความจริงก็จะดูแต่ภายนอก ซึงคน
่
ส่วนใหญ่จะพูดว่าถ ้าหมิงอ๋องเป็ นจักรพรรดิ ตระกูลหลินจะกล ้าเหิม
้ อ จะกล ้าข่มเหงราชสานักเราหรือ?”
เกริมเช่นนี หรื
ขณะม่อเป่ ยชวนฟังคาพูดชุดนี ้ สีหน้าก็เปลียนแล่ ่

้วเปลียนอีก
้
ตอนนี เขาเข ้าใจแล ้วว่า ทาไมวันนี ฝ่้ าบาทถึงไม่ตอบโต ้อะไรใคร
่ ใจช่วยท่านหูจด
กระทังมี ่
ั การเหล่าขุนนางทีมาประท ้วงอีก
่ ้เพราะฝ่ าบาทคิดว่าข่าวลือนี ้ หมิงอ๋องเป็ นคนปล่อยออกมา

ทีแท
ทาลายพระองค ์นั่นเอง จึงทรงมีปฏิกริ ยิ าเช่นนี ้
แต่สาหร ับม่อเป่ ยชวน บอกตามตรง เขาไม่เห็นด ้วยกับชุดความคิด

นี ้
่
เขาไม่ได ้โกรธแค ้นหมิงอ๋องแบบเจ ้าเก ้า จึงมีความเยือกเย็นพอทีจะ
คิดพิจารณา
้
เห็นช ัดว่า ความคิดทังหมดของเจ ้าเก ้า มิได ้คิดถึงความเสียหายที่
้ บราชสานักแต่อย่างใด เขาคิดแต่เพียงว่า เรืองนี
จะเกิดขึนกั ่ จะ้
ส่งผลเสียกับตัวเขาเองอย่างไรเท่านั้น
่ นทีจริ
ซึงอั ่ ง ถ ้าเกิดเหตุการณ์อย่างทีเจ ่ ้าเก ้าพูดขึนมาจริ
้ งๆ ฝ่ ายที่
เสียหายมากสุดก็คอ ื ราชสานัก เขาพอจะนึ กภาพออกว่า ถึงตอน
นั้น การตายของอามาตย ์ฉวีจะทาให ้เหล่าขุนนางตืนตระหนก ่
สับสน และหวาดระแวง จากนั้นก็จะเริมเอาใจออกหากจากองค
่ ์
้ ใ้ หญ่ยน
จักรพรรดิ ทังผู ั ผู ้น้อยก็จะแตกแยกกัน
่ ่งเหยิงเช่นนี ้ กองทัพจะนิ่ งดูดายได ้หรือ?

กับราชสานักทียุ
่ อเข ้าแทรกแซงราชสานักในทุก
จะไม่หาช่องโหว่หรือจังหวะยืนมื
ระดับหรือ?
ยังคงเป็ นคานั้น ตอนนี อ้ านาจอยู่ในมือหมิงอ๋อง ฝ่ าบาทไม่สนใจ
ราชสานักได ้ แต่หมิงอ๋องไม่สนใจไม่ได ้ เขาจึงไม่มท ี างกระทาการ
่ นงานฝ่ าบาท
บุ่มบ่าม ถึงกับทาให ้ราชสานักยุ่งเหยิง เพียงเพือเล่
หลังใคร่ครวญ ม่อเป่ ยชวนก็สามารถเรียบเรียงคาพูดได ้ในทีสุ ่ ด

้ ง ก่อนทีเหล่
“ฝ่ าบาท ถ ้าหมิงอ๋องคิดเช่นนี จริ ่ าขุนนางจะออกมา
ประท ้วง เขาก็น่าจะออกมายืนยันว่าอามาตย ์ฉวีเสียชีวต ิ จริง เช่นนี ้
ไม่วา่ ท่านหูจะแก ้ต่างอย่างไร ก็ไม่มท ี างปกปิ ดความจริงได ้ และหมิง
อ๋องยังพิสจ ่ เขาไม่
ู น์ตนเองได ้อีกว่าเรืองนี ้ ได ้เป็ นคนทา”
เจ ้าเก ้าชะงักค ้าง ก็ถก ้ ง ทาไมยัง

ู ถ ้าหมิงอ๋องมีความคิดเช่นนี จริ
ิ่
ปล่อยให ้หูชงเหยี ่ ต่
ยนปกปิ ดเรืองนี ้ อไป? ไม่มเี หตุผลจริงๆ
ทว่าเจ ้าเก ้าก็คด ่ าให ้หมิงอ๋องไม่กล ้า

ิ ได ้อย่างรวดเร็ว ถึงเหตุผลทีท
ออกมาประกาศความจริง รอยยิมเย็ ้ นชาจึงปรากฏขึนที ้ มุ่ มปาก
่
ก่อนว่า “ทีเขาไม่ ทาเช่นนี ้ เพราะไม่กล ้า”
“ไม่กล ้า?” ม่อเป่ ยชวนเงยหน้ามอง
เจ ้าเก ้าจึงว่า “เพราะเขารู ้ว่าผลจะเป็ นอย่างไร ถ ้าบีบจนข ้าหมด

หนทางจริงๆ”
ม่อเป่ ยชวนเข ้าใจแล ้ว ความหมายของฝ่ าบาทก็คอ
ื ถ ้าหมิงอ๋องบีบ
พระองค ์จนหมดหนทางจริงๆ
่ หมิ
พระองค ์ก็จะบอกเรืองที ่ งอ๋องบงการอยู่เบืองหลั
้ ้
งพระองค ์ทังหมด
่ งอ๋องกังวลในจุดนี มาก
ให ้ประชาชนรู ้ ซึงหมิ ้ จึงไม่กล ้าออกมา
่ ามาตย ์ฉวี
ประกาศเรืองอ
บอกตามตรง ม่อเป่ ยชวนในตอนนี ้ อยากถามฝ่ าบาทจริงๆ ว่า

่
‘คาพูดของฝ่ าบาทขัดแยง้ กันเองหรือไม่? ในเมือหมิ งอ๋องไม่กล ้า
บีบพระองค ์ แล ้วจะปล่อยข่าวลือกระตุ ้นให ้ทรงโกรธไปทาไม? หรือ
ถ ้าหมิงอ๋องแค่ปล่อยข่าว ไม่ออกมาประกาศความจริง จะทรงไม่
โกรธ ไม่รู ้สึกว่าถูกบีบอย่างนั้นหรือ?’
่ รู ้แล ้วว่าตนเองจะตอบอย่างไรดี กระทังไม่

เขาเริมไม่ ่ รู ้ด ้วยว่าจะมี
ท่าทีอย่างไรดี
่ าบาทคิดเช่นนี ้ ถ ้าเขาโต ้แย ้งอีก อาจทาให ้ทรงคลางแคลงใจ

เมือฝ่
จนมองว่าเขาเป็ นคนของหมิงอ๋องไปอีก จึงนิ่ งเงียบ
เจ ้าเก ้าจ ้องมองเขาพลางว่า “หัวหน้าม่อ ก่อนเสด็จพ่อสวรรคต
่
เคยบอกข ้าว่า ยามข ้ามีภยั ท่านคือคนสุดทา้ ยทีจะปกป้ องข ้าได ้
่ ้ข ้าใส่ใจในความภักดีของท่านให ้มาก”
ทรงร ับสังให
้
ม่อเป่ ยชวนรู ้สึกเครียด เขาสังหรณ์ใจว่า จูๆ่ ฝ่ าบาทพูดขึนมา
เช่นนี ้ ไม่น่าจะใช่เรืองดี
่
แต่ไม่มท ุ เข่าโขกศีรษะ “กระหม่อมมีหน้าที่

ี างเลือก เขาจึงได ้แต่คก
ทีต่ ้องทาตามคาฝากฝังของจักรพรรดิองค ์ก่อน ถ ้ากระหม่อมทาให ้
ฝ่ าบาทไม่ไว ้ใจ ย่อมมีโทษถึงตาย!”
่ จพ่อพูด ยามทีข
เจ ้าเก ้าส่ายหน้า “และแล ้วก็เป็ นอย่างทีเสด็ ่ ้าตกต่า
มองไปในราชสานัก ก็เห็นแต่หวั หน้าม่อเท่านั้นทียั ่ งภักดีและอยู่
ข ้างกายข ้าไม่ไปไหน เพราะข ้าไร ้สามารถ ร ับปากเสด็จพ่อไว ้ แต่
้
ไม่สามารถตอบแทนนาใจของท่ ่
านได ้ จึงรู ้สึกละอายใจยิง”
ม่อเป่ ยชวนจึงว่า “ฝ่ าบาทไม่ควรคิดเช่นนี ้ เพราะกระหม่อมไร ้

่ อครู
สามารถเอง ทีเมื ่ เ่ ข ้าใจฝ่ าบาทและราชสานักผิดไป แต่ฝ่าบาท
ไม่เพียงไม่ตาหนิ ถอื โทษ ยังใหโ้ อกาสกระหม่อมชดเชยความผิด
ด ้วยการถวายการร ับใช ้ข ้างกายพระองค ์ต่อ นับเป็ นพระมหา
ุ ยิง่ ถ ้ากระหม่อมกล ้าพูดมากอีก ขอทรงลงพระอาญา
กรุณาธิคณ
ด ้วย”
้ งกร เดินลงมาพยุงม่อเป่ ยชวนให ้ลุกขึนยื

เจ ้าเก ้าลุกจากเก ้าอีมั ้ น
แล ้วพูดอย่างแน่ วแน่ “เสด็จพ่อดูคนไม่ผด ิ จริงๆ ข ้าขอสัญญาว่า
ถ ้าท่านหัวหน้าช่วยข ้าฟื ้ นฟูใต ้หล ้า ข ้าจะตอบแทนโดยการตังให ้ ้
ท่านเป็ นร ัฐบุรษ
ุ !”
้ นดีแต่อย่างใด กลับรู ้สึกขม

ม่อเป่ ยชวนฟังแล ้วก็ไม่รู ้สึกปลาบปลืมยิ
่
ขืนใจมากกว่ า
ตอนที่ 638 เลือกยากยิง่
หลังออกจากหอ้ งทรงพระอักษร ม่อเป่ ยชวนก็เดินกลับห ้องทางาน

่ บสนไปหมด
ด ้วยจิตใจทีสั
้ั อนตอนเต๋ออ๋องมาหาเขา และแสดงท่าทีโน้มเอียงไปทางหมิง
ครงก่
อ๋องนั้น ม่อเป่ ยชวนก็คด
ิ อยู่แล ้วว่า สุดท ้ายตนก็ต ้องเลือก
เช่นเดียวกัน
ิ ไม่ถงึ ว่า จะมาถึงเร็วขนาดนี ้

แต่คด
หลังโบกมือให ้ลูกน้องออกจากห ้อง ม่อเป่ ยชวนก็น่ ังเงียบๆ คน

เดียว แล ้วค่อยๆ หลับตาลง
“ท่านหัวหน้า แพ้ชนะตัดสินกันในวันพรุง่ นี ้ ข ้าจะปราบกบฏ พลิก

ฟื ้ นราชสานักได ้หรือไม่ ก็ขนอยู
ึ้ ่กบั ท่านหัวหน้าแล ้ว!”
“กระหม่อมพร ้อมยอมพลี ด ้วยความจงร ักภักดีตอ

่ ฝ่ าบาท!”
สมองของเขาปรากฏภาพในหอ้ งทรงพระอักษรเมือครู ่ ข ึ ้ กครง้ั
่ นอี
่
เป็ นการสนทนากับฝ่ าบาทในช่วงท ้าย ซึงในที
สุ่ ดฝ่ าบาทก็ยงั ไม่
่ อก
ยอมปล่อยวาง ต ้องการเสียงดู ี สักตัง้
่ อเป่ ยชวนก็ไม่กล ้าขัด และไม่รู ้จะขัดอย่างไร เมืออยู

ซึงม่ ่ ่ตอ
่ หน้าฝ่ า
บาท นอกจากขานร ับ เขาก็ทาอะไรไม่ได ้อีก แต่พอออกจากห ้อง
ทรงพระอักษร เขากลับต ้องพินิจพิเคราะห ์ให ้ดีวา่ จะทาตามรบั สัง่
หรือไม่...
่ อพระวงศ
การทีเชื ้ ่ มใี ครรู ้จักอย่างม่อเป่ ยชวน
์ปลายแถวซึงไม่
้
สามารถก ้าวขึนมาก ากับดูแลทหารร ักษาพระองค ์ได ้นั้น ย่อมแสดง
ี่
ให ้เห็นว่าเขามิใช่คนโง่ทเอาแต่ภก
ั ดีถา่ ยเดียว
คาสัญญาของฝ่ าบาททีว่่ า ‘จะตอบแทนโดยตังให ้ ้เป็ นร ัฐบุรษ

ุ ’ นั้น
่
ทาให ้เขาหวันไหวก็ จริง แต่ไม่สามารถทาให ้เขาบุ่มบ่ามทาอะไร
่
เพือหวังผลแพ้ชนะโดยไม่สนใจใดๆ เลย
เขาช ัดเจนดีวา่ แม้ชว่ ยฝ่ าบาทกาจัดหมิงอ๋อง ฝ่ าบาทก็ไม่แน่ วา่ จะ

ทาตามคาสัญญาทีให ่ ้ไว ้
แต่ถ ้าพรุง่ นี ้ เขาช่วยฝ่ าบาทสาเร็จ แมไ้ ม่ได ้รบั บรรดาศักดิใหญ่
์ โต
่ าต ้องเป็ นทีโปรดปรานของฝ่
ก็เชือว่ ่ าบาทแน่ นอน ซึงเท่ ่ านี ก็
้
เพียงพอแล ้วสาหร ับเขา
เพราะเขาในตอนนี ้ มีสภาพไม่สู ้จะดี ตังแต่

้ เกิดการเปลียนแปลงใน
่
วัง จนถึงทหารร ักษาพระองค ์ถูกโยกย ้าย เขาคือผูถ้ ก
ู กระทามาโดย
ตลอด
และยังเป็ นเหตุให ้ฝ่ าบาทตกอยู่ในสภาพนี อี้ ก ดังนั้น อย่าว่าแต่ทรง

ใช ้งานเขาต่อเลย แค่ไม่จบ ั เขาขังคุก ก็ถอ
ื ว่าทรงปรานี มากแล ้ว
้ นโอกาสดีทเขาจะแก
พูดได ้ว่า พรุง่ นี เป็ ี่ ้ตัว ให ้ได ้ร ับความไว ้วางใจ
จากองค ์จักรพรรดิ
้ั สามารถช่
ขอเพียงครงนี ้ วยฝ่ าบาทพลิกสถานการณ์ ฝ่ าบาทย่อม
ไม่ถอ ่ อนหน้านี ้ ยังไม่ต ้องพูดถึงเรืองบรรดาศั
ื สาหาความเรืองก่ ่ กดิ ์
่ กปลด หรือมีชะตากรรมอันน่ า
อย่างน้อยเขาก็ไม่ต ้องห่วงเรืองถู
สังเวชอีกต่อไป
้ั ให
ถ ้าปล่อยโอกาสครงนี ้ ้หลุดลอยไป ก็อาจบอกได ้ว่า วันทีฝ่่ าบาท
ยึดอานาจการปกครองกลับมาได ้ ก็คอ ่ รษะของเขาม่อเป่ ย
ื วันทีศี
ชวนหลุดจากบ่า
ึ้
แต่ถ ้าเกิดเหตุไม่คาดฝัน แพ้ขนมา...
เขาม่อเป่ ยชวนก็ต ้องตายอยู่ด!ี
้
อีกทังคนในบ ้
้านทังหมด ้ ลก
ตังแต่ ู เล็กเด็กแดงจนถึงคนแก่ ก็ต ้อง
้
พลอยร ับชะตากรรมนี ไปด ้วย
ไม่เพียงเท่านี ้ ถ ้าฝ่ าบาทประกาศความขัดแย ้งต่อหน้าสาธารณชน

หมิงอ๋องย่อมไม่ไว ้ชีวต ่
ิ ฝ่ าบาท ซึงจะท าให ้ราชสานักปั่นป่ วนไปทัว่
...
่ ดก็ยงตื
ม่อเป่ ยชวนยิงคิ ิ่ นตระหนก
่ ไม่มใี ครไม่กลัวตาย ม่อเป่ ยชวน
ก็เช่นเดียวกัน ถ ้าเขาอยู่ในสภาพอับจนหนทางจริงๆ ก็อาจจะไม่
คิดอะไรมาก ทาๆ ไป
แต่พอเขามีทางเลือกอีกทาง ทีไม่ ่ จาเป็ นต ้องทาตามฝ่ าบาท เขาก็
่ กตรอง
รู ้สึกผ่อนคลายลง แล ้วเริมตรึ
ื่ อไปหยิบพู่กน
ม่อเป่ ยชวนกะพริบตาปริบๆ ระหว่างคิด เขาก็ยนมื ั
่
และกระดาษทีวางอยู ่บนโต๊ะ แล ้วค่อยๆ เขียนอักษรขนาดใหญ่ลง
ไป
‘ฝ่ าบาท’
ม่อเป่ ยชวนจ ้องมองคาว่า ‘ฝ่ าบาท’ สักพัก ก็หยิบกระดาษอีกแผ่น

เขียนคาว่า ‘หมิงอ๋อง’
้
แล ้วจึงนากระดาษทังสองแผ่ นมาวางคูก
่ น ้
ั จ ้องมองทังสองชื ่
อไปมา
กะพริบตาปริบๆ เลือกยากยิง่
่ คิดสักพัก สายตาของเขาก็นิ่ง คล ้ายตัดสินใจได ้ในทีสุ

ครุน ่ ด เงียบ
ไปอีกสักพัก ค่อยหยิบพู่กน ่
ั และกระดาษ เขียนชือแต่ ละคนลงไป
่ อเม่
‘สวีซื ่ า หลิวฉี จวิน จางอู่ หลิวกงฉวิ
่ น...’
หลังจากเขียนรวดเดียวเจ็ดแปดชือ่ ม่อเป่ ยชวนก็วางพู่กน
ั ลง แล ้ว
่
จ ้องมองชือเหล่ ้
านี ไปมา
ถ ้ามีทหารร ักษาพระองค ์ยืนอยู่ข ้างๆ มองปราดเดียวก็รู ้ว่า รายชือ่

บนกระดาษ ล ้วนเป็ นทหารระดับนายกองทีมี ่ อท
ิ ธิพลกับทหารร ักษา
้ น้
พระองค ์ทังสิ
ดูออกว่า ม่อเป่ ยชวนรอบคอบยิง่ ใช ้เวลานานมากในการจ ้องมอง

่ ละชือ่ พลางคิดแล ้วคิดอีก
ชือแต่
ี่ อสองชื
สุดท ้าย สายตาของเขาก็หยุดอยู่ทชื ่ อ่ จากนั้นจึงรวบ
่
กระดาษมาวางรวมกันให ้เรียบร ้อย แล ้วหันไปทีประตู พลางพูด
เสียงเข ้ม “เข ้ามา!”
่ าประตู แล ้วทหารเวรก็ผลักประตูเข ้ามาทา

ได ้ยินเสียงกุกกักดังทีหน้
ความเคารพ “หัวหน้า!”
่ อเม่
ม่อเป่ ยชวนพูดเสียงขรึม “ไปเชิญสองนายกอง สวีซื ่ ากับหลิว่
กงฉวิน มาพบข ้าหน่ อย!”
“ขอร ับ!” ทหารเวรร ับคาสัง่ แล ้วรีบจากไป
ม่อเป่ ยชวนมองตามหลังเขาไป เงียบไปสักพัก แล ้วดวงตาก็ค่อยๆ

ฉายแววแน่ วแน่ ขณะพึมพา “ง ้างธนู แล ้ว ก็ต ้องยิง!”
่ อเม่
สวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ
่ ่
น เป็ นผู ้ทีเขาเลื ่
อนต าแหน่ งให ้กับมือ จึง
่
เป็ นผู ้ทีเขาเชื ่
อใจมากสุ
ด
ดูออกว่า สุดท ้ายเขายังคงเลือกยืนอยู่ข ้างเจ ้าเก ้า
……
ิ่
อีกด ้าน หูชงเหยี ้
ยนกับเต๋ออ๋อง อีกทังจางปั งลี่ กาลังนั่งอยู่ด ้วยกัน
ิ่
ต ้องพูดว่า หูชงเหยี ่ งจะถูก
ยนกับเต๋ออ๋อง มาหาจางปังลีถึ
้
แต่ดเู หมือนว่าทังสามจะพบเจอกั ่
บปัญหาทียากแก ้ไข เพราะ
บรรยากาศดูตงึ เครียดและแปลกประหลาดอยู่บ ้าง
ิ่
ได ้ยินหูชงเหยี ๋ งกั
ยนพูดด ้วยสีหน้าขึงขัง “อวีเจิ ้ บลูอ ้
่ วีถงไม่ ถก
ู กับ
ข ้ามาแต่ไหนแต่ไร ถ ้าข ้าขอให ้พวกเขาร่วมมือด ้วย เกรงว่าไม่
เพียงไม่สาเร็จ ยังจะทาให ้เสียแผนอีก”
พอเต๋ออ๋องกับจางปังลีได ่ ้ยิน ก็รู ้สึกไม่พอใจ เต๋ออ๋องว่า “เมือเป็

่ น
เช่นนี ้ เหตุใดท่านจึงเห็นชอบทีจะให
่ ้
้คนทังสองไปจวนอ ามาตย ์ฉวี
เล่า?”
ิ่
หูชงเหยียนแบมือ พลางถามกลับ “แล ้วถ ้าไม่เห็นชอบ พวกเขาจะ
ยอมสลายตัวหรือ? สถานการณ์ในตอนนั้นยังสามารถต่อรองให ้
่
พวกเขาเปลียนคนได ้รึ? เช่นนั้นจะไม่เป็ นการสารภาพออกมาเองรึ
ว่า ทาผิดแล ้วกลัวถูกจับได?้ ”
้
ทังสองพลั นพูดอะไรไม่ออก คิดสักพัก เต๋ออ๋องก็ชาเลืองมองจางปัง
ลี่ แล ้วจึงส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนพูดอย่างจนปัญญาว่า “เช่นนั้นก็คง
่ ้องไป”
เป็ นข ้า ทีต
“ท่านอ๋องมั่นใจหรือ?” หูชงเหยี
ิ่ ยนถาม
“จะมั่นใจได ้อย่างไร? เมือข

่ ้าไม่คอ ่
่ ยได ้ยุ่งเกียวกั
บพวกขุนนาง แม ้
รู ้จักขุนนางผูใหญ่
้ หลายคน ก็ไม่ได ้สนิ ทสนมด ้วย แต่ไม่วา่ อย่างไร
้ ไม่มค
ข ้ากับใต ้เท ้าสองท่านนี ก็ ี วามแค ้นส่วนตัวต่อกัน ทาอย่างไร
้ ได ้แต่ไปขอร ้อง โดยหวังว่าใต ้เท ้าทังสองจะเห็
ได ้ ตอนนี ก็ ้ นแก่ราช
สานัก” เต๋ออ๋องส่ายหน้า
่ อนไมก้ ลายเป็ นเรือ เรืองมาถึ

เขาจนปัญญาจริงๆ เมือท่ ่ ้ ่
งขันที
่
เปลียนแปลงอะไรไม่ ิ่
ได ้อีก แต่หูชงเหยี
ยนกลับถอนตัวกลางคัน เขา
ยังจะทาอะไรได?้
่
จะฝากความหวังไว ้ทีจางปั ่ ไม่ได ้ เพราะจางปังลีเป็
งลีก็ ่ นขุนนางคน
สนิ ทของจักรพรรดิองค ์ก่อน เป็ นหัวหน้าหน่ วยข่าวกรอง พวกขุน
นางต่างก็เกรงกลัวเขา อยากให ้เขาตายๆ ไป จึงให ้เขาไปคุยไม่ได ้
เต๋ออ๋องจาต ้องออกหน้าเอง
่ ออ๋องไม่มค
ซึงเต๋ ี วามมั่นใจแมแ้ ต่นอ้ ย แต่ไม่ได ้ก็ต ้องได ้ เพราะไม่
สามารถปล่อยให ้ข่าวการตายของฉวีกวชางถู๋ั กประกาศออกมา
้ นอันขาด นี่ เป็ นแผนทีวางไว
ในตอนนี เป็ ่ ้แต่แรกแล ้ว
ิ่
แต่หูชงเหยียนกลับรู ้สึกกังวล “ตามความเห็นของข ้า ท่านอ๋องก็ไม่
ควรออกหน้า เพราะตอนอามาตย ์ฉวีมช ี วี ต
ิ อยู่ ก็ขด
ั แย ้งกับท่าน
อ๋องประจา แม้คนของอามาตย ์ฉวีไม่มค ี วามแค ้นส่วนตัวกับท่าน
อ๋อง แต่เกรงว่าอาจมีความหวาดระแวง จึงไม่แน่ วา่ จะเจรจากันได ้
๋ งกั
เวลาก็งวดเข ้ามาทุกที เหล่าขุนนางกาลังรอฟังข่าวจากอวีเจิ ้ บ
ลูอ ้
่ วีถงอยู ่ จึงรอช ้าไม่ได ้”
เต๋ออ๋องอึง้ มองหูชงเหยี
ิ่ ยนพลางว่า “ท่านหูหมายความว่าอะไร?
ท่านไม่ได ้ ข ้าก็ไม่ได ้ หรือหัวหน้าจางได?้ ”
ิ่ ยนไม่ตอบ กลับหันมองจางปังลี่
เต๋ออ๋องจึงหันมองตาม พลางกะพริบตาปริบๆ เดิมทีคด

ิ พูดอะไร แต่
่
พลันเงียบลง รอให ้จางปังลีตอบ
จางปังลีหั ่ นมองหูชงเหยี
ิ่ ยน พลางค่อยๆ พูด “ท่านหูไม่ถก ู กับสอง
ท่านนั้น ส่วนท่านอ๋องก็ไม่ถก ๋ั
ู กับฉวีกวชาง แต่ลม
ื กันแล ้วหรือว่า
่
ข ้าคือผู ้ทีลงโทษฉวี ๋ั
กวชางเอง? ่
ถ ้าจะพูดเรืองไม่ ถกู กัน ข ้าน่ าจะไม่
๋ั
ถูกกับฉวีกวชางมากสุ ด แต่ไฉนกลับกลายเป็ นว่า ข ้าต ้องออกหน้า
เจรจา?”
ิ่
ยนยิมขมขื
น ่ “เพราะหัวหน้าจางน่ าจะมีวธิ ”ี
่ บลุกพรวด “ได ้!”

จางปังลีกลั
ว่าแล ้วก็หน ้ ้หูชงเหยี
ั กาย เดินออกจากห ้องไป ทิงให ิ่ ยนกับเต๋ออ๋อง
นั่งเงียบ พูดอะไรไม่ออก
ผ่านไปพักใหญ่ เต๋ออ๋องก็มป ี ฏิกริ ยิ า ค่อยๆ เอ่ยปากพูด “หรือท่าน

ิ ไว ้แต่แรกแล ้วว่า จะฉวยโอกาสนี ้ ตรวจสอบตืนลึ
หูคด ้ กหนาบาง
ของหัวหน้าจาง?”
ิ่
หูชงเหยี ยนได ้ยิน ก็ดงึ สายตาคืนกลับจากการมองตามหลังจางปัง
ลี่ แล ้วรีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่ใช่เช่นนี ้ ข ้าจนปัญญาจริงๆ ถึงต ้อง
ขอให ้หัวหน้าจางช่วย”
ิ่ ้ั
ยนก็มองหน้าเต๋ออ๋อง พลางพูดโดยไม่ตงใจ
“แต่กลับคิดไม่ถงึ ว่า ขนาดสุม
่ เลือกออกมาสองคน หัวหน้าจางก็ยงั
มีวธิ .ี ..”
่
เต๋ออ๋องรู ้สึกหนาวเหน็ บ เริมหวาดระแวงจางปั ่ นมา
งลีขึ ้
่ านหูวา่ คนผู ้นี น่้ ากลัวจริงๆ เพราะไม่รู ้ว่ากุมความลับของ

อย่างทีท่
คนมากน้อยแค่ไหนไว ้ในมือ
ิ่
ถ ้าบอกว่าหูชงเหยี
ยนมีอท
ิ ธิพลมากในหมู่ขน ่
ุ นาง ดีไม่ดจี างปังลีก็
ิ่
อาจแก ้ปัญหาจากตัวหูชงเหยี ยนนี่ แหละ
ิ่
หูชงเหยียนจึงจงใจทาเช่นนี ้ ซึงช
่ ัดเจนว่าเป็ นการฉวยโอกาส
ตรวจสอบจางปังลี่ ขณะเดียวกันก็เตือนเต๋ออ๋องให ้ระมัดระวังจางปัง
่ ้วย
ลีด
้ น แล ้วเดินจากไป โดยไม่คด
เต๋ออ๋องจึงลุกขึนยื ่ อี
ิ จะพูดถึงเรืองนี ้ ก
ิ่
“ท่านอ๋องจะไปไหน?” หูชงเหยี
ยนถาม
เต๋ออ๋องตอบ “ไปถามม่อเป่ ยชวนดูวา่ เกิดอะไรขึน้ ทาไมจนถึง

ตอนนี ฝ่้ าบาทก็ยงั ไม่ยนมื
ื่ อเข ้าแทรก มิเช่นนั้นคืนนี จะนอนไม่
้
หลับ”
ิ่
หูชงเหยี ้ กน้อย ก่อนพยักหน้า “ใช่ ต ้องลองถามดู”
ยนขมวดคิวเล็
เต๋ออ๋องไม่ได ้พูดอะไรอีก หันเดินจากไป

......
้
“เต๋ออ๋อง?” ม่อเป่ ยชวนกะพริบตา เขากาลังรอนายกองทังสองท่ าน
อยู่ คิดไม่ถงึ ว่าผูมากลั
้ บเป็ นเต๋ออ๋อง
ขบคิดเล็กน้อย ค่อยพูดเสียงขรึม “เชิญ!”
้
ไม่นาน ทหารก็พาเต๋ออ๋องเข ้ามา ทังสองสบตากั
น ม่อเป่ ยชวนโบก
มือให ้ทหารถอยออก
“ท่านอ๋องมีธรุ ะหรือ?” หลังทาความเคารพ ทังสองก็้ น่ ังลง ม่อเป่ ย

ชวนมองเต๋ออ๋อง พลางคิดในใจ ก่อนหน้านี เต๋ ้ ออ๋องไม่เคยมาหา
เขาด ้วยตนเอง แต่กลับมาเอาตอนนี ้ ทาให ้เขาไม่สบายใจอยู่บา้ ง
่
กลัวว่าเต๋ออ๋องอาจรู ้เรืองข ้อเสนอทีฝ่่ าบาทพูดกับเขาในห ้องทรง
พระอักษรแล ้ว
แต่เต๋ออ๋องก็เอ่ยขึนว่ ้ า “เรืองในวั
่ นนี ้ หัวหน้าม่อคงรายงานฝ่ าบาท
่ อย่
แล ้ว ไม่รู ้ว่าฝ่ าบาทคิดจัดการเรืองนี ้ างไร?”
ม่อเป่ ยชวนส่ายศีรษะ “ฝ่ าบาทไม่ได ้พูดอะไรมาก คล ้ายไม่อยากยุ่ง
่
เกียว”
เต๋ออ๋องได ้ยินก็รู ้สึกโล่งอก “เช่นนั้นก็ดี ช่วงนี เป็

้ นช่วงทีวุ่ น
่ วายมาก
พรุง่ นี ฝ่้ าบาทก็จะเข ้าพิธบ
ี รมราชาภิเษกแล ้ว ยิงมี่ เรืองน้
่ อยเท่าไหร่
ิ่ ”
ก็ยงดี
ว่าแล ้วเต๋ออ๋องก็เงยหน้ามองม่อเป่ ยชวน คิดว่าจะเอ่ยปากถามดี

หรือไม่วา่ ฝ่ าบาทมีอะไรผิดสังเกตหรือเปล่า แมจ้ วนหมิงอ๋องไม่
่
น่ าจะมีปัญหาอะไร แต่เพือความปลอดภั ย มาคุยกับม่อเป่ ยชวน
หน่ อยก็ดี
่ าประตูห ้อง “ท่านหัวหน้าคุยกับ

ทว่าคลับคล ้ายได ้ยินเสียงดังทีหน้
้
ท่านอ๋องอยู่ รบกวนท่านทังสองรอสั กครู”่
ได ้ยินเช่นนี ้ เต๋ออ๋องจึงกลืนคาถามทีคิ
่ ดถามลงไป แล ้วว่า
“หัวหน้าม่อติดธุระอยู่หรือ?”
ม่อเป่ ยชวนรีบตอบ “งานประจาวันทั่วไปน่ ะ ไม่รบี ”

ตอนที่ 639 สงสัย
พอเห็นว่ามีคนรออยู่ด ้านนอก แม้ม่อเป่ ยชวนปากบอกไม่รบี แต่ก็

ิ นั่งต่อ ลุกขึนยื
ไม่ได ้บอกให ้พวกเขากลับไป เต๋ออ๋องจึงไม่คด ้ นขอ
ตัวกลับก่อน
ม่อเป่ ยชวนจึงลุกตาม แล ้วเดินออกไปส่ง
่
พอออกมา ก็เห็นทหารร ักษาพระองค ์ในชุดเครืองแบบสองคนเดิ
น
เข ้ามาทาความเคารพ “ท่านอ๋อง!”
เต๋ออ๋องมองหน้าทหารทังสอง ้ พอเห็นว่าเป็ นสวีซื่ อเม่

่ ากับหลิวกงฉ
่
วิน ก็ประสานมือพลางยิมทั ้ กทาย “ทีแท
่ ้ก็เป็ นนายกองสวี่ กับนายก
่ ่ เอง วันนี ต
องหลิวนี ้ ้องชมท่านทังสองที
้ ่
มาได ้ทันท่วงที ทาให ้ไม่เกิด
ความเสียหายอะไร อย่างไรก็ต ้องขอขอบคุณพวกท่านไว ้ ณ ทีนี ่ ้
ด ้วย”
้
อย่าเห็นว่าทังสองเป็ ่ ออ๋องชืนชมอย่
นแค่นายกองเล็กๆ ทีเต๋ ่ างไม่
รีรอเช่นนี ้ เพราะพวกเขาคือผูม้ อ ่ ้จริง
ี านาจในมือทีแท
่
“มิกล ้าๆ เป็ นหน้าทีของผู ้
้น้อยอยู่แล ้ว!” ทังสองพอเห็ นเต๋ออ๋องมี
ท่าทีเกรงอกเกรงใจเช่นนี ้ ก็รบี โค ้งตัวขอบคุณ
“สมควรชมๆ!” เต๋ออ๋องตอบร ับพร ้อมรอยยิม้ แล ้วจึงหันไปประสาน

่ วหน้าม่อไม่วา่ ง ก็ไม่ต ้องเดินไปส่งหรอก
มือให ้ม่อเป่ ยชวน “เมือหั
อยู่คย
ุ งานเถิด!”
“ขอบพระทัยท่านอ๋อง!” ม่อเป่ ยชวนไม่ขด

ั
้
ทังสองยิ ้
มพลางเดิ
นแยกกันไป
แต่พอเต๋ออ๋องเดินมาสักระยะ ก็หนั หลังมองกลับ ไม่เห็นม่อเป่ ยชวน

่ อเม่
สวีซื ่ า และหลิวกงฉวิ
่ ้
นแล ้ว คิดว่าทังสามคงเดิ
นเข ้าห ้อง
เรียบร ้อย
เต๋ออ๋องจึงหันกาย เก็บรอยยิม้ แววตาเกิดความสงสัยวาบผ่าน
่ อเม่
เขารู ้จักสวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ
่ น แต่ไม่สนิ ท และไม่เคยติดต่อกัน
แต่เขาช ัดเจนอยู่อย่างหนึ่ ง ตังแต่
้ วน ่ อเป่ ยชวนเข ้ามาทางานใน
ั ทีม่
กองทหารร ักษาพระองค ์ ก็มค ้
ี นทังสองคอยติ ดตามร ับใช ้เสมอ ซึง่
้
ทังสองก็ คอ
ื มือขวาของม่อเป่ ยชวน
เต๋ออ๋องกะพริบตาเล็กน้อย แล ้วรีบสาวทา้ วก ้าวเดินออกมา พอ

กลับถึงห ้องทางาน ก็เรียกลูกน้องคนหนึ่ งมา แล ้วกาช ับเสียงต่าที่
ข ้างหู สักพัก ลูกน้องก็พยักหน้า แล ้วจากไป
เต๋ออ๋องมองตามแผ่นหลังเขาไป ก่อนนั่งลงเงียบๆ พร ้อมแววตา

วิตกกังวล
……
ด ้านม่อเป่ ยชวน
่ อเม่
หลังเต๋ออ๋องจากไป ม่อเป่ ยชวนก็เชิญสวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ
่ นเข ้า
ไปในห ้อง
แล ้วจึงกาช ับทหารเวรหน้าประตูให ้ระมัดระวัง ห ้ามใครเข ้าใกล ้ เว ้น

แต่คนทีได่ ้ร ับอนุ ญาต
้
“หัวหน้า เกิดอะไรขึน?” ่
เมือสวี
ซื่ อเม่
่ ากับหลิวกงฉวิ
่ นเห็นม่อเป่ ย
ชวนรอบคอบถึงเพียงนี ้ ก็หน้าเครียด พอปิ ดประตูลง จึงถามขึน้
พร ้อมกัน
ม่อเป่ ยชวนเดินไปนั่งทีเก
่ ้าอีตั
้ วเดิม แล ้วกดมือลง บอกใบ ้ให ้ทังสอง
้
นั่งลงก่อนค่อยว่ากัน
้
ทังสองจึ งสบตากัน กลับรู ้สึกเครียดเข ้าไปอีก พอนั่งลงตรงข ้าม
ม่อเป่ ยชวน ก็น่ ังอย่างเกร็งๆ เพียงครึงก
่ ้น
้
ม่อเป่ ยชวนเงยหน้ามองคนทังสอง ่ า กงฉวิน
พลางพูดช ้าๆ “ซือเม่
เราร่วมงานกันมานานแค่ไหนแล ้ว?”
่ อเม่
สวีซื ่ านิ่ ง ก่อนว่า “ข ้าถูกยา้ ยมาเป็ นทหารร ักษาพระองค ์ในปี อู่
จงทีห่ ้า และพอปี ต่อมาค่อยถูกย ้ายมาเป็ นลูกน้องท่าน ถึงตอนนี ก็ ้
สิบสามปี แล ้ว”
่
หลิวกงฉวิ นว่า “ข ้าก็เข ้ามาตอนปี อูจ ่ ้า เหมือนกัน แต่เข ้ามาก็
่ งทีห
เป็ นลูกน้องท่านเลย”
ม่อเป่ ยชวนพยักหน้า “พวกเจ ้าล ้วนเป็ นพีน้ ่ องทหารทีผ่
่ านอะไรต่อ
มิอะไรกับข ้ามาสิบกว่าปี เป็ นคนทีข่ ้าเชือใจมาสุ
่ ้ เรี
ด วันนี ที ่ ยกพวก
่ ต
เจ ้ามา เพราะมีเรืองที ่ ้องพูดกับพวกเจ ้า”
้
ทังสองตื ่
นเต ้ อยๆ
้นขึนเรื ่ ้
จึงรีบลุกขึนประสานมื อพลางว่า “ขอเพียง
่
หัวหน้ากาช ับมา ผู ้น้อยย่อมไม่กล ้าขัดคาสัง”
ม่อเป่ ยชวนกดมือลง บอกให ้พวกเขานั่ง “ตังแต่

้ เกิดการ
่
เปลียนแปลงในวั ง ทหารร ักษาพระองค ์อย่างเราก็รู ้สึกกระอัก
่
กระอ่วนใจเรือยมา คนนอกก็สงสัยกันไปมากมาย คนในก็สงสัย
กันเอง ทาให ้ภายในทหารร ักษาพระองค ์เกิดความผันผวนในชว่ ั
พริบตา กระทังข่ ้าเองก็อาจถูกลงโทษด ้วยการปลดออกจาก
่
ตาแหน่ งทุกเมือ”
้
ทังสองพลั ่
นหน้าเปลียนสี ้ น “หัวหน้า หรือแม้แต่ท่าน
รีบลุกขึนยื
ราชสานักก็ไม่ละเว ้น...”
้
ม่อเป่ ยชวนยกมือปราม ยับยังความตื ่
นเต ้
้นของทังสอง ก่อนส่าย
หน้าเบาๆ “ใจเย็นๆ ฟังข ้าพูดให ้จบก่อน”
้ั
แมท้ งสองรู ้สึกไม่สบายใจ แต่ก็น่ ังลงตามคาขอ พร ้อมสีหน้าวิตก
กังวล
ม่อเป่ ยชวนพูดเสียงขรึม “หลายวันมานี ้ พวกเจ ้าก็เห็นแล ้วว่า

่
เหล่าขุนนางต่างไม่เชือใจในทหารร ักษาพระองค ์ พวกเขาต ้อง
หาทางลงดาบเราแน่ แต่ถ ้าข ้าให ้ความร่วมมือในตอนนั้น พวกเขา
ไม่ทาอะไรเราก็จริง แต่ข ้าทาเช่นนั้นได ้หรือ ถ ้าข ้าร่วมมือกับขุน
นาง ก็เท่ากับใช ้ดาบฟันพวกเจ ้าด ้วยมือของข ้าเอง”
่ อเม่
สวีซื ่ าหน้าเขียวคลา้ หลิวกงฉวิ
่ นกัดฟันกรอด
้
ทังสองล ้วนเป็ นผู ้อาวุโสทีร่ ับราชการทหารมาตลอดทังชี
้ วติ ไหน
เลยจะไม่รู ้ความสาคัญของคาว่าตรวจสอบ พูดให ้ถูกก็คอ ่
ื เปลียน
่
คนเปลียนต าแหน่ งดีๆ นี่ เอง
ทหารร ักษาพระองค ์ระดับผู ้นาในตอนนี ้ ส่วนใหญ่ม่อเป่ ยชวนเป็ นผู ้

่
เลือนต ้
าแหน่ งให ้ ถ ้าย ้ายคนเหล่านี ไปหมด หัวหน้าอย่างม่อเป่ ย
ชวนก็จะถูกลอยแพ กลายเป็ นของประดับตกแต่งชินหนึ ้ ่ง
้
ตอนนี ราชส ่ าย แต่ถ ้า
านักคิดแตะต ้องม่อเป่ ยชวน ย่อมไม่ใช่เรืองง่
่
ลอยแพม่อเป่ ยชวนได ้เมือไหร่ คิดแตะต ้องเขา ก็ทาได ้อย่างสบาย
ใจหายห่วง
ดังนั้น ตอนนี ม่
้ อเป่ ยชวนจึงตกทีนั
่ ่ งลาบาก ถ ้าไม่ให ้ความร่วมมือก็
่
จะถูกกลันแกล ้ง ตายสถานเดียว
่ ยนไปตามสถานการณ์
แต่ถ ้าให ้ความร่วมมือ ก็ต ้องมีสภาพทีเปลี ่
อยู่ดี ตายสถานเดียวเหมือนกัน
่ อเม่
่ นล ้วนเป็ นคนของม่อเป่ ยชวน ถ ้าม่อเป่ ย
้
ชวนล ้ม พวกเขาก็ต ้องพลอยร ับเคราะห ์ไปด ้วย ทังสองจึ ้
งทังโกรธ
และหวาดกลัวในทันที
่ อเม่
สวีซื ่ าชกไปพนักพิงเก ้าอี ้ แล ้วด่าทอ “ถ ้าข ้ารู ้ว่าครงก่
้ั อน ใคร
เป็ นคนหักหลังทหารร ักษาพระองค ์ กินบนเรือนขีบนหลั ้ งคาแล ้วละ
่ ชินแน่
ก็ ข ้าต ้องสับมันเป็ นหมืนๆ ้ !”
่
ส่วนหลิวกงฉวิ
นกลับมองโลกในแง่ร ้าย “ในจานวนทหารร ักษา
่
พระองค ์หลายหมืนคน เราไม่สามารถร ับประกันได ้ว่า ทุกคนไม่มี
้ั ตรวจสอบแล
ปัญหา ถ ้าครงนี ้ ้ั าเล่า? ฝ่ าบาทจะยอมให ้เรา
้ว ครงหน้
้ั เกิ
ทุกครงที ่ ดปัญหาขึนหรื
้ อ?”
ม่อเป่ ยชวนพยักหน้า “กงฉวินพูดถูก ตอนนี ปั ้ ญหาใหญ่ทสุ ี่ ดก็คอ

ื
่
ฝ่ าบาทไม่เชือใจเราแล ้ว ต่อให ้พบตัวหัวโจก ฝ่ าบาทก็ไม่มท ี าง
ไว ้ใจเราหรอก”
้
ทังสองได ่ นค่อยเงยหน้าขึน้ “เมือ
้ยินก็เงียบลง สักพัก หลิวกงฉวิ ่
สถานการณ์เป็ นเช่นนี ้ ไม่ทราบว่าหัวหน้าคิดทาอย่างไร?”
ม่อเป่ ยชวนผงกศีรษะ “นี่ ก็คอ ี่ ้าเรียกให ้พวกเจ ้ามาพบใน

ื สาเหตุทข
วันนี ”้
้
ทังสองตกตะลึ ง หน้าตาตืน ่ สวีซื
่ อเม่
่ ารีบถาม “หัวหน้ากาลังบอกว่า
มีวธิ ท ี่ าใหฝ้ ่ าบาทเชือใจเราอย่
ี จะท ่ างนั้นหรือ”
“ไม่ผดิ ฝ่ าบาทยังไม่ทอดทิงเรา้ ยอมให ้โอกาสเราอีกครง้ั และนี่ ก็

คือโอกาสสุดทา้ ยของเรา ถ ้าครงนี ้ั เราสามารถท
้ ่ ฝ่่ าบาท
าเรืองที
กาช ับได ้สาเร็จลุลว่ ง ไม่เพียงแต่เราจะได ้ใจจากฝ่ าบาท ยังทรงตบ
่
รางวัลให ้อย่างงามอีกด ้วย อาจได ้เลือนขั ้ อนต
นเลื ่ าแหน่ งก็วา่ ได ้”
พอม่อเป่ ยชวนพูดถึงตรงนี ้ ก็จ ้องมองคนทังสอง
้ พลางพูดเสียงขรึม
้ั เกิ
“แต่ถ ้าครงนี ้ ดเหตุไม่คาดฝันขึนอี
้ ก เราก็อาจไม่รอดชีวต
ิ ”
้
ทังสองไม่ ลงั เลแต่อย่างใด ลุกขึน้ ประสานมือทันที “เชิญหัวหน้าสัง่
การมา ผูน้้ อยพร ้อมยอมพลี”
......
่ั
ผ่านไปสองชวยาม ่ อเม่
่ นก็ออกมาจากหอ้ งของ
ม่อเป่ ยชวน
้
ขณะทังสองเดิ นออกมา และกลับเข ้ากรมกอง ห ้องทางานของเต๋อ
อ๋องก็ถก ู เคาะประตู
่ าลังหลับตา พลันลืมตาแล ้วเงยหน้ามองไปที่

“เข ้ามา” เต๋ออ๋องทีก
ประตู
พอประตูถก ่ อครู
ู เปิ ดออก ก็เห็นลูกน้องทีเมื ่ ถ่ ก
ู เต๋ออ๋องใช ้ให ้ออกไป
ข ้างนอก สาวเท ้าเข ้ามา กระซิบเสียงต่าทีข่ ้างหูเขา “ท่านอ๋อง
นายกองสวีกั ่ บนายกองหลิวเพิ
่ งออกจากห
่ ้อง”
เต๋ออ๋องหน้าตึง ไม่พูดไม่จา เพียงโบกมือใหร้ ู ้ว่าเข ้าใจแล ้ว ลูกน้อง
ถึงถอยออก
พอประตูปิดลง เต๋ออ๋องก็หน้าเครียด เดินไปเดินมาในห ้อง รู ้สึกไม่

สบายใจยิง่
่
ตอนทีเขาไปหาม่ ่ าม่อเป่ ยชวนต ้องรู ้ว่า
อเป่ ยชวนด ้วยตัวเอง เชือว่
่ งที่ เพราะมีเรืองอยากหารื
การทีเขามาหาถึ ่ อด ้วย
ทว่าพอมีคนมา ม่อเป่ ยชวนก็พูดว่า ‘งานประจาวันทั่วไป’ แต่กลับ

ไม่บอกให ้คนกลับไป เขาจึงตอ้ งขอตัวกลับเอง พอออกมา ก็
่ อเม่
เห็นสวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ
่ น เดินเข ้ามาพร ้อมกัน แสดงว่าน่ าจะ
ถูกม่อเป่ ยชวนเรียกตัวให ้มาพบ
่ ออ๋องก็ไม่ได ้สงสัยอะไร แต่ในเมือหมิ

ซึงเต๋ ่ งอ๋องกาช ับมาว่า ถ ้าฝ่ า
่
บาทคิดลงมือ ก็หนี ไม่พน้ ทีจะขอแรงสนั บสนุ นจากทหารร ักษา
พระองค ์ และพอเกิดเหตุผด ิ ปกติเล็กน้อย เขาจึงไม่กล ้ามองข ้าม
้
เพราะคนทังสองล ้วนเป็ นมือขวาของม่อเป่ ยชวน ถ ้าม่อเป่ ยชวนคิด
ทาอะไร ตัวเลือกทีดี่ ทสุ
ี่ ดย่อมเป็ นคนทังสอง
้ ดังนั้นเต๋ออ๋องจึงวาง
คนไว ้ให ้คอยจับตาดู แม้ไม่สามารถให ้แอบฟังรายละเอียดว่าพวก
เขาคุยอะไรกัน แต่ก็สามารถคอยสังเกตการณ์ได ้ว่า พวกเขา
ออกมาตอนไหน ซึงถ ่ ้าม่อเป่ ยชวนต ้องการให ้พวกเขาทาเรืองใหญ่
่
เพียงคุยกันสองสามประโยค ไม่น่าจะพอ
่ อเป่ ยชวนบอกว่าเป็ นงานประจาวันทัวไป

เมือม่ ่ ก็ไม่น่าใช ้เวลาคุย
่
กันนาน ซึงการนี ้ ย่อมผิดปกติ
่ั นนี ้ ใช่งานประจาวันทัวไปที
การคุยกันนานถึงสองชวยามเช่ ่ ว่่ า
หรือ?
เห็นช ัดว่าม่อเป่ ยชวนโกหก
่
เต๋ออ๋องหายใจเข ้าลึกๆ รู ้สึกสับสน โกรธ และตืนกลั
ว
เขาคือผู ้มีพระคุณของม่อเป่ ยชวน การทีม่ ่ อเป่ ยชวนสามารถก ้าว

้
ขึนมาถึ งตาแหน่ งหัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์ในทุกวันนี นั ้ ้น เต๋อ
่ านมาก็ไม่เคยคิดทวง
อ๋องได ้แอบช่วยไปไม่รู ้เท่าไหร่ หลายปี ทีผ่
บุญคุณ ด ้วยเอ็นดูในฐานะหลานคนหนึ่ ง
่ องการยื
กระทังเรื ่ นอยู่ข ้างหมิงอ๋อง เขาก็บอกม่อเป่ ยชวนไปตรงๆ
โดยไม่คด ่
ิ ปิ ดบัง จะเห็นได ้ว่าเต๋ออ๋องเชือใจม่ อเป่ ยชวนแค่ไหน
จึงคิดไม่ถงึ ว่าม่อเป่ ยชวนจะหลอกลวงเขา พริบตานั้น เต๋ออ๋อง

เพียงรู ้สึกโกรธจนแน่ นอก ด ้วยกาลังคิดว่า ถึงม่อเป่ ยชวนตัดสินใจ
้ั
ยืนข ้างฝ่ าบาทจริงๆ ก็ควรบอกเขาหน่ อย แมท้ งสองฝ่ ายคิดเห็นไม่
่ นและกันไม่ได ้
ตรงกัน ก็ใช่วา่ จะดูแลซึงกั
่ ดเช่นนี ้ เต๋ออ๋องจึงผิดหวังในตัวม่อเป่ ยชวนมาก

เมือคิ
่
ทันใด เต๋ออ๋องก็เหงือกาฬหลั ่
งไหล ่ อยๆ เพราะได ้บอก
ร่างสันน้
ม่อเป่ ยชวนไปแล ้วว่า ขอยืนอยู่ข ้างหมิงอ๋อง ถ ้าม่อเป่ ยชวนหักหลัง
่ ให
เขาแล ้ว จะเปิ ดเผยเรืองนี ้ ้ฝ่ าบาทรู ้หรือไม่ ถ ้าเป็ นจริงตามนี ้ ก็ไม่
่ ดหัวเขาแล ้ว
แน่ วา่ ฝ่ าบาทได ้เตรียมทีจะกุ
“ม่อเป่ ยชวน...” เต๋ออ๋องกัดฟันพลางพูดเสียงต่า ขณะสันไปทั

่ ้ าง
งร่
จากนั้น เขาก็พยายามสงบสติอารมณ์ แล ้วรีบคิดแผนการร ับมือ

่
สักพัก พอเขาเริมใจเย็ นลง ก็รบี หยิบกระดาษและพู่กน
ั เขียน
จดหมายอย่างรวดเร็ว เตรียมสังให ่ ้คนส่งไปทีจวนหมิ
่ งอ๋อง แต่พอ
เขียนจดหมายเสร็จ กลับชะงัก กลอกตาไปมา แล ้วรีบฉี กจดหมาย
ทิง้ แถมเผาจนเป็ นเถ ้าถ่านอีก
เนื่ องจากพลันคิดได ้ว่า ถ ้าม่อเป่ ยชวนคิดขายเขาจริงๆ เขาก็ต ้อง

ถูกจับตามองแล ้ว จดหมายฉบับนี ้ ดีไม่ดไี ม่เพียงส่งไปไม่ถงึ ยังจะ
กลายเป็ นหลักฐานชินส ้ าคัญทีใช ่ ้มัดตัวเขาอีก
เขาไม่รู ้ว่าถ ้าฝ่ าบาทคิดประหารเขา จะสนใจหลักฐานหรือไม่ แต่

่
ในเมือตอนนี ฝ่้ าบาทยังไม่ลงมือ เขาก็ไม่คด
ิ ส่งหลักฐานออกไปเอง
้ ้ายและขวา พลันไม่รู ้ว่า

ภายในห ้อง เขารู ้สึกว่า หนทางตีบตันทังซ
ตนเองควรทาอย่างไรดี
แล ้วเสียงเคาะประตูก็ดงั เต๋ออ๋องสะดุ ้ง แต่ก็พยายามทาใจให ้สงบ

นั่งให ้เรียบร ้อย “เข ้ามา”
๋
ลูกน้องผลักประตูเข ้ามารายงาน “ท่านอ๋อง ใต ้เท ้าอวีและใต ้เทา้ ลู่
กลับมาแล ้ว และกาลังจะปฏิเสธข่าวลือกับเหล่าขุนนาง”
เต๋ออ๋องได ้ยินก็รู ้ทันทีวา่ จางปังลีท่ าสาเร็จแล ้ว เพียงแต่ตอนนี เขา ้
ไม่มก ่
ี ะใจคิดเรืองพวกนี ้ จึงพยักหน้าหงึกๆ ไป แล ้วว่า “รู ้แล ้ว”
แต่หวั สมองเขาพลันมีแสงวาบขึนมา ้ ี่ าน
จึงถามไปว่า “ใต ้เท ้าไม่กท่
่
ทีทหารร ักษาพระองค ์จับตัวไว ้ก่อนหน้านี ้ ถูกปล่อยตัวออกมาหรือ
ยัง?”
“ยังพ่ะย่ะค่ะ แต่มค
ี นไปขอให ้ท่านหูชว่ ยแล ้ว...”
ตอนที่ 640 มิได้โน้มน้าว
่ั
“อืม” เต๋ออ๋องเงียบไปชวขณะ ้ น “เรืองนี
ก่อนลุกขึนยื ่ ท่ ้ านหูไม่
่
สะดวก ข ้าคงต ้องไปเอง น่ าจะเดินเรืองได ่ ดเหตุไม่
้เร็วกว่า เผือเกิ
คาดคิดอีก”
ั กายเดินออกจากห ้อง ตรงไปหาม่อเป่ ยชวน
ซึงหู ิ่ ่ พอดี
ยนก็กาลังปวดหัวกับเรืองนี ้ เพราะเขากับม่อเป่ ย
ชวนไม่คอ ่ เขาตั
่ ยถูกกัน จากเรืองที ่ ดสินใจตรวจสอบทหารรกั ษา
้ ้าเขาบอกให ้ม่อเป่ ยชวนปล่อยคน ม่อเป่ ยชวนก็
พระองค ์ ตอนนี ถ
อาจจงใจทาให ้เขาเสียหน้า ด ้วยการอ ้างเหตุผลต่างๆ นานา
้ เท่ากับจูๆ่ ก็ใส่พานตัวเองไปให ้ม่อเป่ ยชวนตบหน้าหรอก

เช่นนี มิ
หรือ?
และถ ้าตนพยายามเจรจา แล ้วม่อเป่ ยชวนไม่ฟัง ก็เท่ากับแสดงให ้

่
เห็นว่า บารมีของตนถูกสันคลอน
ขณะหูชงเหยี ิ่ ยนกาลังลาบากใจอยู่น้ัน คนของเต๋ออ๋องก็สง่ ข่าวมา
บอกว่า เต๋ออ๋องขอทาเรืองนี ่ ต่
้ อเอง หูชงเหยี
ิ่ ยนจึงยินดีเป็ นอย่างยิง่
แต่ก็รู ้สึกแปลกใจอยู่วา่ เหตุใดเต๋ออ๋องจึงอาสาคลายทุกข ์ให ้เขา?
่
โดยทีเขายังไม่ทน ั เอ่ยปากด ้วยซา้ เต๋ออ๋องก็จด
ั การแทนแล ้ว
้
ความสัมพันธ ์ของคนทังสองแนบแน่ ้ ยวหรือ? หูชงเห
นถึงเพียงนี เชี ิ่
่ ดหนักไม่ได ้
ยียนเองก็ช ักไม่แน่ ใจ จึงอดทีจะคิ
้ ่ ความจริงแล ้ว...
ต ้องบอกว่า คนเหล่านี นี
เจ ้าช่วยเขา เขาสงสัย เจ ้าทาร ้ายเขา เขาก็สงสัย
มิน่าเล่า ในวงการเมือง มักมีคนคิดว่า ทามากก็ผด

ิ มาก ทาน้อยก็
ผิดน้อย ไม่ทาก็ไม่ผด
ิ ...
......
้ั
การมาอีกครงของเต๋ ่
ออ๋อง ทาให ้ม่อเป่ ยชวนตืนตระหนก รู ้สึกตึง
้
เครียดขึนมา ่
แต่ก็ถามออกไปว่า “ท่านอ๋องมาเพราะเรืองคนในราช
่ อกวนเมือเช
สานักทีก่ ่ ้าหรือ?”
เต๋ออ๋องจ ้องมองม่อเป่ ยชวน พลางพยักหน้าช ้าๆ
่
ม่อเป่ ยชวนรู ้สึกว่าถูกจ ้องมองจนหนังศีรษะชาไปบา้ ง จึงว่า “เมือ
ท่านอ๋องมาทังที้ ข ้าก็ต ้องปล่อยพวกเขาล่ะ”
ว่าแล ้วก็ลก ้ น เตรียมไปสังการ

ุ ขึนยื ่
แต่เต๋ออ๋องกลับว่า “ช ้าก่อน!”
ม่อเป่ ยชวนชะงัก หันมองเต๋ออ๋องทีก ่ าลังก ้มหน้า เต๋ออ๋องมิได ้มอง

่
เขา แต่กลับค่อยๆ พูด “เป่ ยชวน เมือครู ท ี่ ้ามา จริงๆ แล ้วมีเรือง
่ ข ่
อยากจะคุยกับเจ ้า แต่พอเห็นว่าเจ ้ามีแขก ไม่สะดวก ข ้าจึงขอตัว
้ อยคุยกับเจ ้าก็ได ้ แต่ตอนนี ดู
ออกไปก่อน คิดว่าคืนนี ค่ ้ ไปแล ้ว คืนนี ้
ไม่น่าจะทัน”
พูดจบ เต๋ออ๋องก็เงยหน้ามองม่อเป่ ยชวน

ม่อเป่ ยชวนยังคงมีสห ี น้าดังเดิม นั่งลง ยิมเล็
้ กน้อย แล ้วว่า “เพราะ
่
ข ้าโง่เขลา ทีมองไม่ ่ าคัญ จึงไม่ได ้รงให
ออกว่าท่านอ๋องมีเรืองส ้ั ้อยู่
ขอทรงประทานอภัย”
เต๋ออ๋องสบตาเขาเงียบๆ ชวขณะ ่ั ก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เพราะข ้ามากกว่า ทีได ่ ้ยินเจ ้าบอกว่า แค่เรืองงานประจ
่ ่
าวันทัวไป
จึงคิดว่ารอให ้เจ ้าจัดการเสร็จเรียบร ้อยก่อนค่อยคุยรวดเดียวจะ
้
ดีกว่า คิดไม่ถงึ นายกองทังสองจะอยู ้
่นานขนาดนี ...”
้
คาพูดนี พอหลุ ดออกจากปาก ม่อเป่ ยชวนก็ชะงักค ้าง แล ้วรีบกลับสู่
ท่าทีเดิม แต่สด ้
ุ ท ้ายรอยยิมบนใบหน้
าก็จางลง กลายเป็ นเคร่งขรึม
ไม่พูดไม่จาแทน
่
เรืองบางอย่ างก็เป็ นเช่นนี ้ พอถูกจับได ้ ก็ทาอะไรไม่ถก
ู
้
ความสัมพันธ ์ของคนทังสอง ้
พลันค ้างแข็งขึนมา
เต๋ออ๋องก็ไม่อยากให ้เป็ นเช่นนี ้ แต่เรืองโยงใยถึ

่ งชีวติ คนทางบ ้าน
เขากระวนกระวายใจจริงๆ จึงไม่มก ี ะใจพูดอ ้อมค ้อมกับม่อเป่ ยชวน
อีก
ขณะเดียวกันก็ถอื เป็ นการลองใจไป ถ ้าม่อเป่ ยชวนบริสท ์
ุ ธิใจจริ
ง
ื่
หรือกาลังจับตามองตน ก็จะแค่ไม่พอใจ แต่จะไม่ตนตระหนก
้
ความสัมพันธ ์ของทังสองก็ ยงั คงเดิม
แต่ถ ้ามีพริ ธ ่ น บรรยากาศระหว่างคนทังสอง

ุ ก็จะเป็ นเช่นทีเห็ ้
่
เปลียนเป็ นตึงเครียดลง
เต๋ออ๋องเห็นเขาไม่พูด ก็เงียบอยู่พก ั หนึ่ ง แล ้วจึงค่อยๆ พูดขึน้ “เจ ้า

่
ไม่ต ้องปิ ดบังข ้าหรอก เจ ้าน่ าจะรู ้ว่า ต่อให ้เจ ้าเลือกข ้างทีตรงข ้าม
กับข ้า ข ้าก็ไม่มที างทาร ้ายเจ ้า และถ ้าสุดท ้ายเจ ้าชนะเดิมพัน อย่าง
น้อยครอบคร ัวข ้าก็ยงั มีคนให ้ฝากฝัง เช่นเดียวกัน ถ ้าเจ ้าแพ้เดิม
พัน ข ้าก็ต ้องพยายามหาทางช่วยชีวต ิ เจ ้าเหมือนกัน”
ได ้ยินเต๋ออ๋องพูดเช่นนี ้ ม่อเป่ ยชวนก็ตะลึงงัน และอ่อนโยนลง เงย

หน้ามองเต๋ออ๋อง แล ้วเงียบไปพักหนึ่ ง ก่อนว่า “เสด็จอา เป่ ยชวน
ไม่ใช่คนอกตัญญู รู ้ว่าท่านเอ็นดูเหมือนลูกหลาน ทว่าความภักดี
กับความกตัญญูยากทีท ่ าให ้สมบูรณ์แบบทังสองอย่
้ าง”
้
“ความภักดี?” เต๋ออ๋องยิมขมขื
น ่ “เจ ้ากาลังมองว่าข ้าเป็ นขุนนาง
กังฉิ น?”
ม่อเป่ ยชวนมองเต๋ออ๋องอย่างจริงจัง พลางส่ายศีรษะ “จุดยืนของ
เสด็จอากับข ้าไม่เหมือนกัน แม้ท่านสนับสนุ นหมิงอ๋อง ก็ไม่ถอ ื ว่า
ท่านเป็ นขุนนางกังฉิ น เพราะเป็ นการชิงอานาจในราชวงศ ์ ตามที่
ประวัตศ ิ าสตร ์เรียกขาน และสถานะของข ้าก็คอ ื หัวหน้าทหาร
ร ักษาพระองค ์ ซึงมี่ หน้าทีภั
่ กดีตอ
่ องค ์จักรพรรดิเพียงอย่างเดียว ไม่
ว่าด ้วยเหตุผลใดๆ ถ ้าข ้าทรยศองค ์จักรพรรดิ ข ้าก็คอ ื กังฉิ น”
พูดถึงตรงนี ้ ม่อเป่ ยชวนก็กดเสียงลงต่า “ข ้ารู ้เจตนาการมาของ

ท่าน แต่ข ้าไม่มที างเลือก ท่านกลับไปเถิด คราวนี ้ ข ้าจะถือว่าท่าน
ไม่เคยมา”
่
เต๋ออ๋องได ้ยินก็รู ้สึกโล่งใจ อย่างน้อยม่อเป่ ยชวนก็ยงั มีเยือใยอยู ่
่ เขาอยู
น่ าจะยังไม่ได ้รายงานเรืองที ่ ่ข ้างหมิงอ๋องให ้ฝ่ าบาทรู ้
้
พอรู ้ว่าม่อเป่ ยชวนมิได ้อกตัญญู เต๋ออ๋องก็รู ้สึกสบายใจขึนมาก
แต่ก็ยงั ไม่ยอมจากไป เพราะไม่อยากเห็นม่อเป่ ยชวนเดินไปใน
เส ้นทางทีย่ ้อนกลับไม่ได ้
“เป่ ยชวน เจ ้าคิดว่าข ้ามาคราวนี ้ มาสืบข่าวใหห้ มิงอ๋องหรือ? เจ ้าก็

น่ าจะรู ้ดีวา่ พิธบ
ี รมราชาภิเษกของฝ่ าบาท หมิงอ๋องเป็ นคนเสนอให ้
จัดขึน้ หรือหมิงอ๋องจะคิดไม่ได ้ว่า นี่ เป็ นการเปิ ดโอกาสให ้ฝ่ าบาท
เล่นงานจวนหมิงอ๋อง?”
ม่อเป่ ยชวนเงยหน้ามอง เห็นเต๋ออ๋องส่ายศีรษะ แล ้วว่า “ทีข ่ ้ามาหา

เจ ้า มิได ้จะมาสืบอะไร แต่เป็ นเพราะหมิงอ๋องคาดการณ์ได ้แต่แรก
่
แล ้วว่า ถ ้าฝ่ าบาทคิดทาการ ต ้องมีทหารร ักษาพระองค ์เกียวข ้อง
่
แน่ เมือหมิ งอ๋องอ่านขาดความคิดของฝ่ าบาทออก แต่ยงั คงเสนอ
ให ้ฝ่ าบาทเข ้าพิธบี รมราชาภิเษก เจ ้าคิดว่าหมิงอ๋องรนหาที่ โดย
มิได ้เตรียมการใดๆ หรือ?”
พูดถึงตรงนี ้ เต๋ออ๋องก็ถอนใจยาวๆ ออกมา “แม้เจ ้าไม่ใช่ทายาท

ข ้า แต่หลายปี มานี ้ ข ้าก็ไม่ได ้คิดว่าเจ ้าเป็ นคนนอก จริงๆ แล ้ววันที่
่
เจ ้าปฏิเสธทีจะมายื นข ้างหมิงอ๋องกับข ้า ข ้ามานึ กทีหลัง ก็รู ้สึกว่าดี
เหมือนกัน”
ม่อเป่ ยชวนสะอึก จ ้องมองเต๋ออ๋อง
้
เต๋ออ๋องยิมพลางว่ า “ตอนนี บ ้ ้านเมืองยุ่งวุน ่
่ วาย เรืองในภายภาค
หน้าไม่มใี ครคาดเดาได ้ ถ ้าหมิงอ๋องเป็ นวีรบุรษ ุ แห่งยุคได ้จริงๆ แม้
่ จะช่
เจ ้าไม่ได ้อยู่ข ้างเขา ก็ยงั มีข ้า ยังไม่ต ้องพูดถึงเรืองที ่ วยเจ ้าให ้มี
อนาคตทีดี ่ อย่างน้อยก็สามารถช่วยให ้ครอบคร ัวเจ ้าปลอดภัย แต่
้ นมา
ถ ้าสุดท ้าย เกิดหมิงอ๋องพลาดพลังขึ ้ ่ ได ้อยู่ข ้างเขา
เจ ้าซึงไม่
ไม่ถก ่ า้ นข ้าได ้”
ู โยงใย ก็ยงั สามารถช่วยข ้า ดูแลคนทีบ
ม่อเป่ ยชวนฟังแล ้วก็ขนลุก เขาฟังออกว่า เต๋ออ๋องพูดจากใจจริง
้
เต๋ออ๋องดูแลเขาเป็ นอย่างดี และเขามิใช่คนไร ้นาใจ พอเห็นเต๋อ
่ นนี ้ ก็อดทีจะหวั
อ๋องคิดเผือเขาเช่ ่ ่
นไหวไม่ ได ้
่ ออ๋องทอดถอนใจอีก แล ้วว่า “ฟังข ้าพูดอีกสักหน่ อย เจ ้า

ขณะทีเต๋
่ าอะไรผลีผลาม เจ ้าไม่คด
อย่าเพิงท ิ เข ้าข ้างหมิงอ๋อง ไม่เป็ นไร ขอ
เพียงอย่าออกหน้าเป็ นศัตรูกบั หมิงอ๋องก็พอ เพราะถ ้าเกิดเรือง ่
้
ขึนมาจริ ่
งๆ หมิงอ๋องต ้องคิดเผือราชส านัก ไว ้ชีวต
ิ ฝ่ าบาทอยู่แล ้ว
แต่ไม่มท ี างปล่อยเจ ้าไว ้แน่ จากอุปนิ สยั ของเขา ต่อให ้ข ้าพยายาม
ขอร ้องสุดชีวต ิ เขาก็อาจไม่ละเว ้นเจ ้า”
้
ม่อเป่ ยชวนสูดหายใจเข ้าลึกๆ ยิมขมขื ่ แล ้วว่า “ท่านอ๋อง เรือง
น ่
บางอย่างถ ้าเราเลือกแล ้ว ก็ไม่สามารถถอยหลังได ้ ท่านก็น่าจะ
ช ัดเจนดี สภาพข ้าในตอนนี ไม่้ สู ้จะดีนัก ถ ้าครงนี
้ั ข้ ้ากลับคาพูด
หักหลังฝ่ าบาท วันใดทีฝ่่ าบาทยึดอานาจคืนได ้ ข ้าก็ต ้องถูก
้
ประหารทังตระกู ล”
่ ้าพูดไปมากมายเมือครู
“ทีข ่ ่ เจ ้าไม่เข ้าใจเลยหรือ...” เต๋ออ๋องพลัน
พูดไม่ออกว่า ถ ้าพิธบ
ี รมราชาภิเษกคราวนี เป็ ้ นไปอย่างราบรืน ่ ฝ่ า
บาทก็น่าจะไม่มอี านาจในการปกครองอีก
แต่ม่อเป่ ยชวนกลับส่ายศีรษะ ขัดจังหวะ “ท่านอ๋องมั่นใจว่าหมิงอ๋อง

จะชนะหรือ?”
เต๋ออ๋องขมวดคิว้ คิดๆ แล ้วว่า “ตอนนี หู ้ ชงเหยี

ิ่ ยน จางปังลี่ รวมทัง้
้ าทีของฝ่ าบาททีมี
ข ้า ก็ล ้วนไม่ได ้ยืนอยู่ข ้างฝ่ าบาท อีกทังท่ ่ ตอ ่ ฟาง
โหย่วฉิ นก่อนหน้านี ้ ก็ทาให ้ขุนนางฝ่ ายบูร๊ ู ้สึกแปลกๆ ตอนนี ทั ้ งใน
้
และนอกวัง ก็มแี ต่เพียงทหารร ักษาพระองค ์เท่านั้นทีฝ่่ าบาทพึงพิ ่ ง
่ เป็ นเหตุผลทีฝ่่ าบาทใช ้เจ ้าอีกครง้ั แต่เจ ้าก็ชดั เจนดีวา่
ได ้ ซึงก็
ทหารร ักษาพระองค ์นั้น ใช่วา่ เจ ้าจะใช ้งานได ้...”
ม่อเป่ ยชวนกลับส่ายศีรษะ “แม้หมิงอ๋องคิดการใหญ่ ใช ้วิธก

ี ารแข็ง
กร ้าว โดยมีจด ่ มอานาจอยู่เบืองหลั
ุ ประสงค ์ทีจะคุ ้ ง ทว่าภายนอกดู
เหมือนเขาควบคุมราชสานักได ้ก็จริง แต่ความจริงแล ้ว เขาควบคุม
ได ้จริงหรือ?”
่ งวันนั้น เจ ้าเห็นกับตาแล ้วนี่ ” เต๋ออ๋องโต ้

“การเปลียนแปลงในวั
ม่อเป่ ยชวนส่ายหน้าอีก “วันนั้นตอนเกิดการเปลียนแปลง
่ มีทหาร
ร ักษาพระองค ์แอบช่วยหมิงอ๋องจริง แต่สถานการณ์ภายในของ
ทหารร ักษาพระองค ์ไม่ได ้ย่าแย่ขนาดนั้น สานักพระราชวังมีระบบ
คัดกรอง และมีมาตรการป้ องกันการสมคบคิดของทหารร ักษา
พระองค ์กับบุคคลภายนอกอย่างเข ้มงวด ข ้าไม่กล ้าร ับรองว่าไม่มี
สายลับ แต่ทหารร ักษาพระองค ์ไม่มท ี างถูกองค ์กรขนาดใหญ่แทรก
ซึมเป็ นอันขาด จนถึงตอนนี ้ แน่ นอนว่า พวกเขายังอยู่ในความ
ควบคุมของข ้า”
“เจ ้าเอาอะไรมาร ับรอง? นี่ เป็ นแค่ความคิดส่วนตัวของเจ ้า ถ ้าหมิง

อ๋องไม่มคี วามมั่นใจ เขาจะคุมราชสานักได ้นานขนาดนี หรื ้ อ?” เต๋อ
อ๋องกาลังคิดว่าม่อเป่ ยชวนมั่นใจในตัวเองเกินไป
ม่อเป่ ยชวนหัวเราะขมขืน่ ก่อนพูดเสียงต่า “หมิงอ๋องคุมราชสานัก

ได ้ หรือทุกคนแค่หวาดกลัวเขากันแน่ เพราะเหตุนี ้ ทาใหฝ้ ่ าบาท
่ ความสามารถมากสุดอย่างราช
ระแวงและไม่กล ้าใช ้คนข ้างกายทีมี
องคร ักษ ์และทหารร ักษาพระองค ์ อีกทัง้ สามขุนนางใหญ่ผูช ้ ว่ ยราช
กิจยังเอาใจออกหากอีก จึงเท่ากับว่าไม่มใี ครทีฝ่่ าบาทสามารถใช ้
งานได ้ ในสถานการณ์เช่นนี ้ การทีหมิ
่ งอ๋องจะควบคุมราชสานักได ้
่
ก็ไม่ใช่เรืองแปลก”
่
เห็นช ัดว่า เต๋ออ๋องเริมหน้ ่
าเปลียนสี
แต่ยงั คงตอบโต ้ “ทีเจ ่ ้าพูดมาทังหมดล
้ ้วนเป็ นการคาดเดาของตัว
่
เจ ้าเอง ไม่มใี ครรู ้หรอกว่าคนของหมิงอ๋องหยังรากลึ กแค่ไหนใน
ทหารร ักษาพระองค ์ ถ ้าเจ ้าเป็ นศัตรูกบั เขาอีกครง้ั มั่นใจหรือว่าจะ
เอาอยู่?”
ม่อเป่ ยชวนส่ายหน้า “ก็เพราะคิดเช่นนี ้ ถึงทาให ้หมิงอ๋องคุมราช

สานักได ้ แต่แทจ้ ริงแล ้ว ไม่วา่ หมิงอ๋องวางหมากไว ้ในราชองคร ักษ ์
มากน้อยแค่ไหน ท่านจอมยุทธ ์ก็ไม่มท ี างปล่อยให ้ฝ่ าบาทถูกราช
องคร ักษ ์คุกคามแน่ ส่วนในบรรดาทหารร ักษาพระองค ์หลายหมืน ่
คนนั้น ข ้าไม่กล ้าร ับรองว่า ไม่มคี นของหมิงอ๋องอยู่ก็จริง แต่ยนื ยัน
ได ้ว่าถึงมีก็มเี พียงส่วนน้อย บวกกับมาตรการป้ องกันของข ้า คน
เหล่านี ท้ าอะไรไม่ได ้มากแน่ นอน”
พูดถึงตรงนี ้ ม่อเป่ ยชวนก็มองหน้าเต๋ออ๋อง พลางพูดอย่างหนัก

แน่ น “ตอนนี ฝ่้ าบาททรงตัดสินพระทัยแล ้ว ข ้าเพียงแต่รอ พอมีพระ
บัญชาในวันพรุง่ นี ้ ข ้าก็จะนาทหารเข ้าปิ ดล ้อมหมิงอ๋อง ขอเพียง
จับตัวหมิงอ๋องไว ้ได ้ ทุกอย่างก็จบ”
เต๋ออ๋องฟังแล ้วก็ใจเต ้นโครมคราม จริงๆ แล ้ว หมิงอ๋องทาอะไรกับ

้
ทหารร ักษาพระองค ์ได ้บา้ ง จนถึงตอนนี เขากั ิ่
บหูชงเหยียนก็ยงั ไม่
แน่ ใจ และใช่วา่ พวกเขาจะไม่เคยสงสัยว่าหมิงอ๋องไม่มอ
ี ท
ิ ธิพลจริง
ในราชสานัก และจงใจสร ้างภาพตบตาเท่านั้น
พวกเขาสงสัยแต่ไม่กล ้าเดิมพัน เต๋ออ๋องอดคิดไม่ได ้ว่า ถ ้าเป็ น

่ อเป่ ยชวนพูดจริงๆ หมิงอ๋องมีอท
อย่างทีม่ ิ ธิพลไม่มากพอในทหาร
ร ักษาพระองค ์ พอม่อเป่ ยชวนคัดเลือกแต่คนของตนเข ้าจูโ่ จมอย่าง
้ ว ถึงตอนนั้นดีไม่ดี หมิงอ๋องก็อาจเสียชีวต
รวดเร็วชนิ ดไม่ให ้ตังตั ิ
ในพริบตาเดียวได ้จริงๆ
ถ ้าเป็ นเช่นนี ้ ถึงหมิงอ๋องเตรียมตัวมาแค่ไหน ก็ไร ้ประโยชน์
่ หมิ
ท่ามกลางทหารร ักษาพระองค ์ฝี มือดี สิงที ่ งอ๋องเตรียมมาทังหมด
้
ล ้วนไร ้ประโยชน์
่
พอม่อเป่ ยชวนเห็นสีหน้าเต๋ออ๋องเปลียนไปมาไม่ หยุด ก็พูดขึน้
ทันที “ท่านอ๋อง แทนทีท่ ่ านจะติดต่อกับหมิงอ๋องต่อ มิสู ้นั่งเฉยๆ รอ
้ นในวั
ให ้การหาหั่ ้ นสุ
นพรุง่ นี สิ ้ ด ถ ้าสุดท ้าย หมิงอ๋องพ่ายแพ้ ฝ่ า
่ าน”
บาทจะได ้ไม่เอาเรืองท่
่
แววตาเต๋ออ๋องมีความขมขืนวาบผ่ าน ม่อเป่ ยชวนยังไม่รู ้ว่า เขากับ
จวนหมิงอ๋องตัดกันไม่ขาดแล ้ว
โดยเฉพาะการร่วมมือกับหมิงอ๋อง อ ้างชือฝ่่ าบาทในการวางกับดัก
้
ตระกูลหลิน เขาจึงได ้แต่เดินตามหมิงอ๋องไปจนสินแสง ถ ้าเขากล ้า
หักหลัง หมิงอ๋องแม้ตาย ก็ต ้องฆ่าเขาให ้ตกตายไปตามกัน
้ ก จึงนึ กว่าเต๋ออ๋องกาลังกังวลว่า ตัวเองจะมี

ม่อเป่ ยชวนไม่รู ้เบืองลึ
สภาพอย่างไรถ ้าหมิงอ๋องแพ้ จึงรีบอธิบาย “ผูท้ ฝ่ี่ าบาทจงเกลียดจง
ช ังมีเพียงหมิงอ๋อง ขอเพียงหมิงอ๋องตาย ฝ่ าบาทก็ไม่ต ้องคอยห่วง
ว่าชีวต ้
ิ จะเป็ นอันตรายอีก ย่อมต ้องตังใจปกครองบ ้านเมืองเต็มที่
ิ่
ฝ่ าบาทไม่ได ้บอกว่าจะฆ่าหูชงเหยี ยน ก็ย่อมไม่มท ี างลงมือกับท่าน
แน่ ฝ่ าบาทยังต ้องการท่านให ้มาถ่วงดุลอานาจของหูชงเหยี ิ่ ยนอยู่”
เต๋ออ๋องเงียบไปพักใหญ่ แล ้วพลันหัวเราะออกมา “ดี ดูๆ ไปข ้าคง

้ งอ๋องชนะ ข ้าก็อาจ
โน้มน้าวอะไรเจ ้าไม่ได ้แล ้ว เอาเถิด ถ ้าพรุง่ นี หมิ
ช่วยชีวต ิ เจ ้าได ้ยากหน่ อย แต่ก็จะพยายามช่วยไม่ให ้ลูกหลานที่
่
บ ้านเจ ้าเข ้ามาเกียวพั น แต่ถ ้าเจ ้าชนะ ก็ชว่ ยข ้าดูแลลูกหลานที่
บ ้านข ้าด ้วยก็แล ้วกัน!”
“ท่านอ๋อง ท่านไม่น่า...” ม่อเป่ ยชวนเห็นเต๋ออ๋องยืนกรานความคิด

่
เดิม ก็อดไม่ได ้ทีจะโน้
มน้าวต่อ
้
ทังสองตลกดี โน้มน้าวกันไป โน้มน้าวกันมา
เต๋ออ๋องยกมือปราม “พอเถอะ ข ้าเข ้าใจในระดับหนึ่ งแล ้วว่า เจ ้า

มิได ้โง่เขลาจริงๆ เพียงอยากเดิมพันกับความก ้าวหน้าอย่างก ้าว
กระโดดเท่านั้น”
ม่อเป่ ยชวนเงียบ ไม่ตอบโต ้
่ งๆ แล ้ว เขายอมร ับว่า ถ ้าเขาอยู่ข ้างหมิงอ๋อง อาจไม่มี

ซึงจริ
ความก ้าวหน้าอะไร
เนื่ องจากทหารร ักษาพระองค ์ทีทรยศองค

่ ์จักรพรรดิ แมม้ ผ
ี ลงาน
ให ้หมิงอ๋อง หมิงอ๋องก็ไม่สามารถมอบตาแหน่ งใดๆ ให ้แก่ผู ้ทรยศ
่ ก็ไม่มท
อีก หรือต่อให ้หมิงอ๋องคิด คนอืนๆ ี างยอม
ดังนั้น การเข ้าข ้างหมิงอ๋อง สาหร ับเขาแล ้ว ไม่ใช่ทางเลือกทีดี่ ทสุ

ี่ ด
แต่การช่วยเจ ้าเก ้ากลับต่างกัน ถ ้าเขาสามารถช่วยเจ ้าเก ้าพลิก
สถานการณ์ เขาก็จะกลายเป็ นบุคคลสาคัญทีเจ ่ ้าเก ้าให ้ความ
เคารพอย่างแน่ นอน
้ น “สิงที
เต๋ออ๋องลุกขึนยื ่ ควรพู
่ ด ข ้าก็ได ้พูดไปหมดแล ้ว มีเพียง
่
คาถามทีอยากทิ ้ ้ายไว ้ให ้เจ ้า”
งท
้ นเช่นกัน
“คาถามอะไร?” ม่อเป่ ยชวนลุกขึนยื
เต๋ออ๋องมองตาเขา พลางว่า “จางปังลี่ ขุนนางทีจั ่ ดการทังกิ

้ จการ
ภายในและภายนอก แถมยังมีความแค ้นอันใหญ่หลวงกับหมิงอ๋อง
แต่เหตุใดเขายังคงเลือกหมิงอ๋อง หูชงเหยี ิ่ ยน ขุนนางผู ้ทรงอิทธิพล
เขาอยากได ้จักรพรรดิทอ่ ี่ อนแอใจจะขาด เพือที
่ ตั ่ วเขาเองจะได ้ข่ม
และควบคุมราชสานัก แต่เหตุใดเขายังคงเลือกหมิงอ๋อง ส่วนข ้าใน
้
ฐานะเชือพระวงศ ้
์ เห็นมาตลอดว่าหมิงอ๋องขัดแย ้งกับเชือพระวงศ ์
แล ้วเหตุใดข ้าก็ยงั คงเลือกหมิงอ๋อง? ไม่ต ้องพูดถึงข ้า พูดถึงหูชงเหิ่
ยียนกับจางปังลีก่่ อน ทังสติ ้ ปัญญา วิสยั ทัศน์ และวินัย ก็ล ้วนไม่
้
ด ้อยไปกว่าเจ ้า พรุง่ นี จะเกิ ้ ้น เราล ้วนคาดการณ์ได ้ แต่
ดอะไรขึนนั
เหตุใดถึงมีเพียงเจ ้าทีรู่ ้สึกว่าหมิงอ๋องจะแพ้ แต่คนอืนๆ่ ล ้วนเลือกห
มิงอ๋อง?”
ม่อเป่ ยชวนยืนนิ่ ง ได ้แต่มองตามแผ่นหลังของเต๋ออ๋องทีก

่ าลังจะ
เดินจาก
้
“ถ ้าเจ ้าคิดตก พรุง่ นี พอฝ่ าบาทมีพระบัญชา ทางทีดี ่ เจ ้าควรคิด
ทบทวนก่อนค่อยปฏิบต ั ต ่ งอ๋องฝากไว ้ให ้ก็คอ
ิ าม คาพูดทีหมิ ื เจ ้าไม่
จาเป็ นต ้องขัดพระบัญชา อย่างน้อยให ้ดาเนิ นการช ้าหน่ อยเป็ นพอ
แต่ถ ้าเจ ้าคิดดาเนิ นการโดยไม่สนใจอะไรทังสิ ้ น้ ก็แล ้วแต่เจ ้า”
ตอนที่ 641 เต๋ออ๋องถูกจับ
พอเห็นเต๋ออ๋องกำลังจะเดินจำก แววตำม่อเป่ ยชวนก็มค

ี วำมลังเล
ใจวำบผ่ำน รีบเรียก “ช ้ำก่อนท่ำนอ๋อง!”
่ ำลังเดินไปทำงประตู พอได ้ยินเสียงของม่อเป่ ยชวน ก็

เต๋ออ๋องทีก
หยุดกึก รู ้สึกใจคอไม่สู ้ดี
แต่ยงั คงตีหน้ำนิ่ ง หันมำมองม่อเป่ ยชวน แล ้วพยำยำมคุมเสียง

่
ไม่ให ้สันขณะพู ด “เจ ้ำต ้องกำรให ้ข ้ำอยู่ตอ
่ รึ?”
้ ม่อเป่ ยชวนรู ้สึก

“เสด็จอำ จริงๆ แล ้วข ้ำก็ไม่อยำกทำเช่นนี ...”
สับสน จึงหลุบตำลง ละสำยตำจำกเต๋ออ๋อง แล ้วว่ำ “แต่ในเมือท่ ่ ำน
รู ้แผนของฝ่ ำบำทแล ้ว เป่ ยชวนก็จำเป็ นต ้องล่วงเกิน ทำใหท้ ่ำน
ลำบำกนิ ดหน่ อย ด ้วยกำรอยู่ทนี ี่ ่ ชวครำวไปก่
่ั อน”
“มีประโยชน์หรือ?” เต๋ออ๋องยังคงมีสห ี น้ำนิ่ งเรียบ เพียงมองม่อเป่ ย

ชวน ส่ำยหน้ำ แล ้วว่ำ “ไม่มป ี ระโยชน์หรอก หมิงอ๋องคำดกำรณ์
่ ได
เรืองนี ้ ้แต่แรก และวำงแผนร ับมือฝ่ ำบำทกับทหำรร ักษำพระองค ์
่ ้ำมำหำเจ ้ำในครงนี
ไว ้แล ้ว ส่วนทีข ้ั ้ ก็เพือมำบอกค
่ ่ งอ๋อง
ำพูดทีหมิ
ฝำกมำ และถ ้ำจวนหมิงอ๋องไม่ได ้ร ับคำตอบจำกขำ้ ไหนเลยจะไม่รู ้
ว่ำเป็ นฝี มือเจ ้ำ? เช่นนี ้ ก็เท่ำกับเจ ้ำแสดงตนแล ้วว่ำเป็ นศัตรูกบ
ั ห
มิงอ๋อง และไม่ต ้องรอให ้ถึงพรุง่ นี ้ วันนี ล่
้ ะ หมิงอ๋องจะมำลงมือกับเจ ้ำ
เอง”
ม่ำนตำม่อเป่ ยชวนหดลง พร ้อมสีหน้ำเคร่งเครียด “ทีท ่ ำกำรทหำร

ร ักษำพระองค ์ ในเขตพระรำชฐำน หมิงอ๋องจะทำอะไรได ้? นอกเสีย
จำกเขำจะสำมำรถสังให ่ ้ลูกน้องข ้ำ ขัดคำสังข ่ ้ำได ้จริงๆ หรือต่อ
ให ้หมิงอ๋องวำงคนไว ้ในทหำรร ักษำพระองค ์ไม่นอ้ ย แล ้วอย่ำงไร?
ในวังแห่งนี ้ พวกเขำกล ้ำสู ้กับข ้ำอย่ำงเปิ ดเผยชนิ ดโลหิตหลังไหล
่
เป็ นสำยนำ้ จนฟ้ ำเปลียนสี
่ หรือ?”
้
คำพูดนี พอหลุ ดออก เต๋ออ๋องก็หน้ำถอดสี เอ็ดตะโรอย่ำงอดไม่ได ้
่ คงอยู
“บังอำจ ม่อเป่ ยชวน เจ ้ำจะทำให ้ต ้ำเซียที ่ ่มำกว่ำหำ้ ร ้อยปี ล่ม
้ อเจ ้ำอย่ำงนั้นรึ?”
สลำยด ้วยนำมื
ม่อเป่ ยชวนหำยใจเข ้ำลึกๆ “ข ้ำไม่เคยคิดและไม่อยำกให ้เป็ น

เช่นนั้น แต่หน้ำทีของข
่ ้ำ ม่อเป่ ยชวน ก็คอ ื ปกปักทหำรร ักษำ
พระองค ์ ตอนนี ฝ่้ ำบำทสังกำรแล
่ ้ว ถ ้ำขัดพระบัญชำ ไม่วำ่ ผล
สุดท ้ำยเป็ นเช่นไร ถึงข ้ำร ักษำชีวต ื่ ยงย่อมป่ นปี ้
ิ ไว ้ได ้ แต่ชอเสี
ทำงำนในวังไม่ได ้อีก เสด็จอำก็รู ้ดี แมข ้
้ ้ำเป็ นเชือพระวงศ ์ แต่ก็แค่
ปลำยแถว ชีวต ิ ในวัยเด็กลำบำกเช่นเดียวกับคนยำกจนทัวไป ่ ดีที่
ได ้เสด็จอำคอยสนับสนุ น และได ้รบั ควำมไว ้วำงใจจำกจักรพรรดิ
องค ์ก่อน ตลอดยีสิ ่ บปี ทีผ่
่ ำนมำ กว่ำจะมีวน ้ ้ก็เลือดตำแทบ
ั นี ได
้ กอย่ำงในครำวเดียว ถึงมีชวี ต
กระเด็น ถ ้ำต ้องสูญสินทุ ิ อยู่ตอ
่ ก็ไร ้
ควำมหมำย?”
เต๋ออ๋องโมโห “ทำไมเจ ้ำถึงได ้ซือบื ่ อเช่

้ นนี ้ ถ ้ำเจ ้ำยอมช่วยหมิงอ๋อง
อีกแรง แล ้วหมิงอ๋องประสบควำมสำเร็จ เจ ้ำก็ไม่ต ้องเป็ นหัวหน้ำ
ทหำรร ักษำพระองค ์อีก หรือหมิงอ๋องยังคิดเอำเปรียบเจ ้ำ? หรือข ้ำ
จะปล่อยให ้เจ ้ำโดดเดียว?่ แต่ถ ้ำเจ ้ำยังเห็นแก่ตวั ช่วยฝ่ ำบำท
กำจัดหมิงอ๋องในวันพรุง่ นี ้ ฝ่ ำบำทจะสำมำรถแบกร ับภำระหน้ำทีใน ่
กำรฟื ้ นฟูต ้ำเซียที
่ ถู่ กพำยุซ ัดจนโยกเยกมำนำนได ้หรือ? เกรงว่ำ
เพียงไม่กปีี่ ต ้ำเซียอั
่ นกว ้ำงใหญ่นี ้ คงต ้องย่อยยับแน่ ถึงตอนนั้น
เจ ้ำก็จะตกต่ำ แล ้วจะเอำลำภยศสรรเสริญมำจำกไหน? นอกจำก
่ ยงด ้ำนควำมภักดี ประวัตศ
ชือเสี ิ ำสตร ์ก็จะจำรึกถึงเจ ้ำในนำม
ผู ้ช่วยทรรำช จะถูกเหยียดหยำมไปอีกหมืนปี ่ ”
่ ยั
“เรำไม่ควรพูดถึงเรืองที ่ งมำไม่ถงึ เพรำะไม่มใี ครรู ้แน่ ช ัด แต่
สำหร ับข ้ำแล ้ว ฝ่ ำบำทคือผูมี้ อำนำจสูงสุด และข ้ำในนำมทหำร
ร ักษำพระองค ์ จะขัดพระบัญชำได ้อย่ำงไร? ส่วนสถำนกำรณ์ในวัน
ข ้ำงหน้ำจะเป็ นเช่นไรนั้น ไฉนมำลงทีข ่ ้ำแต่เพียงผู ้เดียว?” ม่อเป่ ย
ชวนไม่เห็นด ้วย
ี ้ ำม่อเป่ ยชวน
“เจ ้ำ...” เต๋ออ๋องโกรธจัดจนพูดไม่ออก ได ้แต่ชหน้
แต่ม่อเป่ ยชวนกลับค่อยๆ เย็นลง แล ้วพูดเสียงขรึม “เสด็จอำเอำแต่

บอกว่ำหมิงอ๋องเป็ นอย่ำงนั้นเป็ นอย่ำงนี ้ ไม่ผดิ ข ้ำยอมร ับว่ำเขำไม่
่
ธรรมดำจริงๆ แต่ถ ้ำต ้ำเซียอยู ่ในมือเขำแล ้ว จะรุง่ เรืองจริงหรือ? ถ ้ำ
เป็ นเช่นนี ้ เหตุใดจักรพรรดิองค ์ก่อนถึงได ้ตัดเขำทิง้ ไม่เลือกเขำให ้
สืบทอดบัลลังก ์แต่แรกล่ะ?”
“เพรำะจักรพรรดิองค ์ก่อนคิดไม่ถงึ ว่ำ สถำนกำรณ์จะเป็ นเช่นนี น่้ ะ

่ ดหมิงอ๋องทิง้ ใช่วำ่ หมิงอ๋องไม่มค
สิ ทีตั ี ณ
ุ ธรรม แต่ทรงทำตำม
สถำนกำรณ์ในตอนนั้น ทรงกลัวว่ำถ ้ำหมิงอ๋องขึนนั ้ ่ งบัลลังก ์ จะทำ
่ นจนสถำนกำรณ์
ให ้เกิดควำมขัดแย ้งเพิมขึ ้ เลวร ้ำยลง แต่เจ ้ำต ้องรู ้
ด ้วยว่ำ ทรงไม่เลือกหมิงอ๋องก็จริง แต่ยงั คงหมิงอ๋องไว ้ เพรำะทรงรู ้
ว่ำหมิงอ๋องยังมีประโยชน์ในกำรข่มขวัญอิทธิพลทังในและนอก้
แคว ้น เจ ้ำนำจักรพรรดิองค ์ก่อนมำอ ้ำง แต่กลับไม่ทำตำมแนวคิด
ของพระองค ์ เอำแต่จะกำจัดหมิงอ๋อง ทำลำยรำกฐำนของบ ้ำนเมือง
...” เต๋ออ๋องตอบโต ้อย่ำงดุเดือด
“ท่ำนอ๋องผิดแล ้ว ใช่วำ่ ข ้ำอยำกกำจัดหมิงอ๋อง แต่เป็ นเพรำะหมิง

อ๋องคิดก่อกบฏ ท่ำนก็พูดเองนี่ ว่ำ เพรำะจักรพรรดิองค ์ก่อนคิดว่ำห
มิงอ๋องนั่งบัลลังก ์ไม่ได ้ แต่ตอนนี หมิ
้ งอ๋องกลับต ้องกำรคุมอำนำจ
้
อยู่เบืองหลังจักรพรรดิองค ์ใหม่ ถ ้ำเขำทำสำเร็จ จำกวิธก ี ำรของ
่ ้ำงควำมขัดแย ้งให ้บ ้ำนเมืองเรำ แคว ้นฉี กองกำลัง
เขำ จะยิงสร
ต่ำงๆ และขุนนำงในรำชสำนักไม่หยุดหย่อน เช่นนี เกรงว่้ ำถ ้ำไม่
กำจัดหมิงอ๋อง จะเป็ นกำรทำลำยรำกฐำนของบ ้ำนเมืองมำกกว่ำ”
ม่อเป่ ยชวนส่ำยหน้ำ
่ ำงๆ อย่ำงอหังกำรอย่ำงทีเจ
“ถ ้ำหมิงอ๋องดำเนิ นเรืองต่ ่ ้ำว่ำ ข ้ำ หูชงิ่
เหยียน และจำงปังลีจะนิ ่ ่ งดูดำยได ้หรือ? ในเมือเจ
่ ้ำเข ้ำใจเหตุผล
เหล่ำนี ้ ก็น่ำจะเข ้ำใจว่ำ บำ้ นเมืองในตอนนี ้ ต ้องกำรทังฝ่
้ ำบำท
และหมิงอ๋อง พวกเรำจึงเลือกยืนข ้ำงหมิงอ๋อง เพรำะหมิงอ๋องยอม
ให ้ฝ่ ำบำทได ้ แต่ฝ่ำบำทยอมให ้หมิงอ๋องไม่ได ้ ข ้ำจึงขอเตือนเจ ้ำว่ำ
่ ควรท
สิงที ่ ้ คอ
ำในตอนนี ก็ ื ให ้พวกเขำสองคนอยู่รว่ มกันต่อไป แต่
่ เจ
สิงที ่ ้ำจะทำก็คอ
ื ตัดคนใดคนหนึ่ งออก” เต๋ออ๋องอธิบำย
่
“เรืองมำถึ ้ ้ เป็ นไปไม่ได ้แล ้วทีจะอยู
งขันนี ่ ่รว่ มกันต่อ ต ้องเหลือเพียง
หนึ่ งเดียวเท่ำนั้น ท่ำนอ๋อง เป่ ยชวนไม่อยำกเดินทำงผิดไปกับท่ำน
จึงขอเตือนท่ำนจำกใจจริงว่ำ สถำนกำรณ์ในตอนนี ้ หนึ่ ง ฝ่ ำบำทมี
อำนำจสูงสุด สอง มีกำลังทหำรอยู่ในมือ ต่อให ้หมิงอ๋องมีสำมเศียร
่
หกกร ก็ยำกทีจะพลิ กสถำนกำรณ์ ท่ำนกลับใจในตอนนี ยั ้ งทัน”
ม่อเป่ ยชวนมองเต๋ออ๋องอย่ำงมีควำมหวัง
เต๋ออ๋องอ ้ำหุบริมฝี ปำก แต่ก็ไม่สง่ เสียง เขำไม่มอ ี ะไรจะพูดอีก

่
ม่อเป่ ยชวนได ้ตัดสินใจแน่ วแน่ แล ้ว “เอำเถิด ทีควรพู ดข ้ำก็พูดไป
่ ้ำไม่ฟัง ก็แล ้วแต่เจ ้ำ แต่ถ ้ำเจ ้ำคิดทำอย่ำงทีว่่ ำจริง
หมดแล ้ว เมือเจ
่ ้ ไม่วำ่ ข ้ำจะทำอย่ำงไร ก็ชว่ ยชีวต
เกรงว่ำ บทสรุปทีได ิ เจ ้ำไม่ได ้อีก”
เสียงของเต๋ออ๋องวังเวงยิง่ ม่อเป่ ยชวนก็รู ้สึกเศร ้ำจับใจ “ทำไมท่ำน

้ ้วย ทำไมไม่ยอมช่วยข ้ำอีกแรง?”
ต ้องทำเช่นนี ด
“เจ ้ำต ้องกำรให ้ข ้ำช่วยทำอะไร?” เต๋ออ๋องกลับสงสัย
“เขียนจดหมำยฉบับหนึ่ ง บอกว่ำข ้ำเห็นด ้วยกับกำรอยู่ข ้ำงหมิง

อ๋อง” ม่อเป่ ยชวนทอประกำยตำ
เต๋ออ๋องชะงัก เงียบไปชวขณะ ่ั แล ้วจึงหัวเรำะออกมำ ค่อยว่ำ “เอำ

เข ้ำจริงเจ ้ำก็รู ้สึกกลัวเหมือนกันนี่ แสดงว่ำไม่ได ้มั่นใจอะไรมำก”
แววตำม่อเป่ ยชวนมืดมนลง ด ้วยรู ้ว่ำเต๋ออ๋องปฏิเสธ สุดทำ้ ยจึงทอด

ถอนใจ “เช่นนั้นก็ต ้องลำบำกเสด็จอำชวครำวแล
่ั ้ว แต่เสด็จอำวำง
้
พระทัย ข ้ำไม่ใช่คนอกตัญญู ไม่วำ่ พรุง่ นี ผลจะเป็ นเช่นไร ข ้ำก็ไม่มี
ทำงทำร ้ำยท่ำนแม้ปลำยเล็บ”
......
หลังจำกเต๋ออ๋องไปยังทีท ่ ำกำรทหำรร ักษำพระองค ์อยู่นำน แล ้วยัง
ไม่กลับมำ มือขวำอย่ำงสวีเหลี ่ ยงก็เริมไม่
่ สบำยใจ เขำเป็ นคนใน
่ั
จวนเต๋ออ๋อง ครอบคร ัวเขำร ับใช ้เต๋ออ๋องมำหลำยชวอำยุ คน จึง
้ อใจจำกเต๋
ได ้ร ับควำมไว ้เนื อเชื ่ ออ๋อง
่ ย เขำก็ฟังอยู่ข ้ำงกำยเต๋ออ๋องด ้วย

ตอนจักรพรรดิองค ์ก่อนสังเสี
และตอนนี ้ เขำก็กำลังนั่งนิ่ งๆ อยู่ในห ้องเล็กๆ ของตัวเอง จ ้องมอง

จดหมำยในมือ
จดหมำยฉบับนี ้ เต๋ออ๋องได ้ให ้ไว ้ก่อนออกจำกห ้องทำงำน กำช ับว่ำ

ถ ้ำก่อนเลิกงำน ตนยังไม่กลับมำ ให ้นำจดหมำยไปมอบให ้จำงปังลี่
่ งให ้หมิงอ๋องอีกที
กับมือ แล ้วให ้จำงปังลีส่
่ ยงคลับคล ้ำยรู ้สึกว่ำ อำจเกิดปัญหำขึนระหว่

สวีเหลี ้ ำงเต๋ออ๋องกับ
ม่อเป่ ยชวน
่
มีเรืองรำวหลำยอย่ ่ กหลำนเต๋ออ๋องไม่รู ้ แต่สวีเหลี
ำงทีลู ่ ยงรู ้ เช่น
่
เรืองในอดีตของม่อเป่ ยชวนกับเต๋ออ๋อง
่ บควำมเป็ นไปก่อนหน้ำนี ของทหำรร
และผู ้ทีไปสื ้ ักษำพระองค ์ก็
่ ยง
คือสวีเหลี
ถ ้ำเพียงแค่ไปเจรจำให ้ปล่อยตัวกลุม ่ กจับตัวไว ้เมือเช

่ คนทีถู ่ ้ำ น่ ำจะ
ไม่มปี ัญหำอะไร และไม่น่ำใช ้เวลำนำนขนำดนี ้ สวีเหลี
่ ยงเริมรู่ ้สึก
้ น แล ้วทำตำมทีท่
เครียด จึงเก็บจดหมำยให ้ดี ลุกขึนยื ่ ำนอ๋องกำช ับ
นำไปมอบให ้จำงปังลี่
่ หนึ่ งก็เดิน
ทว่ำพอออกจำกห ้องได ้ไม่นำน ทหำรร ักษำพระองค ์กลุม
สวนมำ
่ ยงไม่ได ้เอะใจอะไร เพรำะก่อนพิธบ

สวีเหลี ี รมรำชำภิเษก ทหำร
ร ักษำพระองค ์ย่อมต ้องเดินตรวจตรำไปทั่ว ยิงเช
่ ้ำนี มี
้ กำรประท ้วง ก็
่ ้องเข ้มงวดเป็ นพิเศษ
ยิงต
่
ซึงตลอดทำงที ่ เหลี
สวี ่ ยงเดิน มีทหำรร ักษำพระองค ์เดินผ่ำนเขำไป
ถึงสำมกลุม
่
แต่แล ้วกลุม ้ ้มองมำยังแผ่นหยกทีห
่ นี ได ่ ้อยไว ้กับเอวเขำ ก่อนเดิน
ผ่ำนไป
่ ยงเดินต่อ แต่ทน
สวีเหลี ่ ้นคอ แล ้วภำพตรงหน้ำก็
ั ใด ก็รู ้สึกเจ็บทีต
มืด
่ นอยู่ด ้ำนหลังรีบเข ้ำมำพยุง

ไม่รอให ้เขำล ้ม ทหำรร ักษำพระองค ์ทียื
จำกนั้นก็นำตัวเขำเข ้ำไปไว ้ในทีมื
่ ดอย่ำงรวดเร็ว
......
“บนตัวเขำมีจดหมำยหรือเปล่ำ?” ม่อเป่ ยชวนถำม
“ไม่มข
ี อร ับ มีเพียงเอกสำรหมำยกำหนดกำรพิธบ ี รมรำชำภิเษกใน
วันพรุง่ นี ้ ทีมี
่ ตรำประทับของท่ำนหูกบั เต๋ออ๋อง สวีเหลี
่ ยงน่ ำจะกำลัง
นำไปให ้หัวหน้ำจำงประทับตรำ” ทหำรตอบ
ม่อเป่ ยชวนเงียบไปสักพัก ค่อยถำม “เอกสำรรำชกำรแบบนี ้ คน

ของกรมธรรมกำรกับกรมโยธำต ้องเป็ นผู ้นำส่งนี่ เหตุใดสวีเหลี
่ ยง
ถึงต ้องไปส่งเอง?”
ทหำรตอบ “เรำตรวจสอบแล ้ว พบว่ำคนของกรมธรรมกำรที่
่ ้ เมือเช
ร ับผิดชอบเรืองนี ่ ้ำได ้เข ้ำร่วมประท ้วงและถูกเรำจับตัวไว ้
่ ยงออกจำกห ้อง ก็บ่นว่ำคนของกรมธรรมกำรทำให ้เขำ
ตอนสวีเหลี
เสียเวลำ”
ม่อเป่ ยชวนพยักหน้ำ แต่ยงั เตือน “อย่ำงไรก็ต ้องระวังให ้ดี ใครก็

่
ตำมทีออกจำกห ้องทำงำนของเต๋ออ๋อง ต ้องไม่ให ้คลำดสำยตำเป็ น
อันขำด”
“หัวหน้ำ ถ ้ำเรำเข ้ำค ้นห ้อง ยังพอจะมีเหตุผล แต่ถ ้ำให ้ค ้นตัวทุกคน

มันจะดูไม่คอ่ ยดี” ทหำรคนเดิมลังเล
ม่อเป่ ยชวนขมวดคิว้ แต่ก็คลำยลงในทันที นี่ เป็ นปัญหำจริงๆ
ท่ำนไม่สำมำรถควบคุมคนของเต๋ออ๋องได ้ทังหมด้ เพรำะคนมำก

เช่นนี ้ ถ ้ำรวมตัวกันมำเอำเรืองย่
่ อมกลำยเป็ นเรืองใหญ่
่
ม่อเป่ ยชวนครุน่ คิดสักพัก สุดท ้ำยจึงว่ำ “อย่ำงนั้นก็ตรวจตรำให ้

ละเอียดก็แล ้วกัน”
เขำคิดว่ำ เต๋ออ๋องไม่น่ำจะบอกควำมลับเรืองเข ่ ้ำข ้ำงหมิงอ๋องให ้ทุก
่ อใจได
คนรู ้ ต่อให ้เหลือคนไว ้แจ ้งข่ำวหมิงอ๋อง ก็ควรจะเป็ นคนทีเชื ่ ้
่ ยง
อย่ำงสวีเหลี
“ปล่อยข่ำวออกไปแล ้วหรือยัง?”
้
“ปล่อยแล ้วขอร ับ ตอนนี คนในวังน่ ำจะรู ้แล ้วว่ำ ฝ่ ำบำททรงพิโรธ
่
และเอ็ดตะโรเต๋ออ๋องทีไปขอให ้ทรงปล่อยคน”
ม่อเป่ ยชวนมองตำมหลังทหำรทีจำกไป ่ แล ้วค่อยระบำยลมหำยใจ

ยำวๆ ออกจำกปำก จำกนั้นก็ลก ุ เดินไปยืนข ้ำงหน้ำต่ำง มองไปยัง
่ งจวนหมิ
ทิศทีตั ้ งอ๋อง พลำงว ้ำวุน
่ ใจ
เขำได ้แต่หวังว่ำหมิงอ๋องจะคิดว่ำ เต๋ออ๋องกำลังอยู่ในห ้องทรงพระ

อักษรกับฝ่ ำบำท
่
ซึงเขำได ่ ให ้
้วำงกำลังทหำรไว ้รอบๆ ห ้องทรงพระอักษรแล ้ว เพือไม่
่
เรืองภำยในห ้องเล็ดลอดออกไป
่ ง ม่อเป่ ยชวนก็รู ้ว่ำ ต่อให ้ทำอะไรมำกไปกว่ำนี ้ อย่ำงมำกก็
อันทีจริ
แค่ถ่วงเวลำได ้อีกนิ ดหน่ อย ถ ้ำไม่มจี ดหมำยจำกเต๋ออ๋อง จวนหมิง
่
อ๋องก็ต ้องเคลือนไหวอยู ่ดี
และเขำก็เดำไม่ผด ่ ำนรำตรีกำลังคลีคลุ
ิ ช่วงทีม่ ่ ม จวนหมิงอ๋องได ้
่ เห็นหน้ำค่ำตำตังแต่
พุ่งควำมสนใจไปยังเต๋ออ๋องทีไม่ ้ ชว่ งบ่ำย
ตอนที่ 642 มองออก
พลบคำ่ ม่อไป๋ กับหลินซูอ่ น

ิ นั่งกินมือเย็
้ นด ้วยกัน
หลินซูอ่ น ้ นเป็ นเพือน

ิ เป็ นคนมำหำม่อไป๋ นำงย่อมมิได ้มำกินมือเย็ ่
ม่อไป๋ โดยเฉพำะ หลักๆ ยังคงมำถำมควำมเป็ นไปของหลินติงอวี ้ ่
่
หลังจำกทีนำงไปกดดั ่ั
นฉู่ ลวไฉเมื ่ น ก็ตงหน้
อคื ้ั ้
ำตังตำรอให ่ั
้ฉู่ ลวไฉ
้ ออกมำโดยตลอด
ช่วยหลินติงอวี ่
นำงอยูแ่ ต่ในจวนหมิงอ๋อง ไม่มส

ี ำยข่ำวจำกภำยนอก จึงได ้แต่
่
ขอให ้ม่อไป๋ ถำมคนในวังว่ำมีควำมเคลือนไหวของหลิ ้ ่
นติงอวี
่ นนี ทั
ซึงวั ้ งวั
้ น นำงมำหลำยรอบแล ้ว
้ั ำ “ยังไม่มค
และพอได ้ยินจำกปำกม่อไป๋ อีกครงว่ ่
ี วำมเคลือนไหว” สี
่ ดขำวอยูแ่ ต่เดิมก็ยงหมองหม่
หน้ำทีซี ิ่ นลง
้ ่ เพียง
ทว่ำอย่ำงไร นำงก็มไิ ด ้เอ่ยปำกขอให ้ม่อไป๋ ช่วยหลินติงอวี
่
ขอร ้องว่ำ ถ ้ำมีควำมเคลือนไหว ให ้รีบบอกนำงเป็ นคนแรก จำกนั้น
ก็ลก
ุ เดินจำกไป
ิ แล ้วจึงวำงตะเกียบลง ยกสุรำขึน้
ม่อไป๋ มองตำมแผ่นหลังหลินซูอ่ น
่
ดืมรวดเดี ยวจนหมด
.....
จำกนั้นก็เดินมำทีโถงด
่ ้ำนหน้ำ
่ ส
ซึงลู ้ ้ยืนรออยูก
่ วินอีได ่ อ ่ นร่ำง
่ นแล ้ว และทำควำมเคำรพ เมือเห็
ของเขำ “องค ์ชำยหก!”
ม่อไป๋ ผงกศีรษะ ก่อนเดินไปนั่งบนตำแหน่ งเจ ้ำบ ้ำน ยกถ ้วยนำชำ

้
ขึน้ แล ้วถำม “ในวังเป็ นอย่ำงไรบ ้ำง”
๋ งกั
“อวีเจิ ้ บลูอ ้
่ วีถงกลับวังไปปฏิเสธข่ำวลือ หลังออกจำกจวน
้ องต
อำมำตย ์ฉวี ตอนนี เบื ้ ้น สถำนกำรณ์สงบลงแล ้ว” ลูส่ วินอี ้
รำยงำน
้ ต ้นจนจบเจ ้ำเก ้ำไม่ได ้ยืนมื
“ตังแต่ ่ อเข ้ำแทรกเลยหรือ” ม่อไป๋ คลึง
้
ถ ้วยนำชำในมือไปมำ คล ้ำยกำลังคิดอะไรอยู่
“ไม่พ่ะย่ะค่ะ ไม่วำ่ จะเป็ นตอนขุนนำงระดับสูงประท ้วงขอเข ้ำเฝ้ ำ

หรือตอนท่ำนหูออกมำปฏิเสธข่ำวลือ จนสุดท ้ำยอวีเจิ ๋ งกั
้ บลูอ ้
่ วีถง
กลับวังไปอธิบำยรำยละเอียด ห ้องทรงพระอักษรก็เงียบมำตลอด
มิได ้แทรกแซง” ลูส ่ วินอีสั้ นศี
่ รษะ
“เดิมทีข ้ำนึ กว่ำเขำจะโหมกระพือข่ำวลือตอนขุนนำงระดับสูง

ประท ้วง โดยฉวยโอกำสตำมนำ้ ประกำศข่ำวกำรตำยของอำมำตย ์
ฉวี เพือท่ ำให ้เรำเดือดร ้อน กลับคิดไม่ถงึ ว่ำเขำจะอดกลันได
้ ้
เช่นนี ”้ ม่อไป๋ พูดเสียงเบำ พลำงคลึงถ ้วยนำชำในมื
้ อ
ลูส ้
่ วินอีตอบเสี
ยงขรึม “มีควำมเป็ นไปได ้สองประกำร ประกำรแรก
หวำดกลัวจวนหมิงอ๋อง จึงไม่กล ้ำวูว่ ำม ประกำรทีสอง่ ในใจมีแผน
่
ร ้ำย ไม่อยำกก่อเรืองเพิ
ม ่ จึงจงใจแสดงให ้เห็นว่ำอ่อนแอ”
“อืม ไม่วำ่ เขำจะคิดอย่ำงไร ก็ตำมใจเขำเถิด!” ม่อไป๋ พูดอย่ำงสงบ

นิ่ ง ก่อนจิบนำชำหนึ
้ ่ งคำ
ลูส ้ กหน้ำ ลองถ ้ำท่ำนทีอยู
่ วินอีพยั ่ ใ่ นห ้องทรงพระอักษรได ้ตัดสินใจ
้ ้องแตกหัก ก็ไม่มใี ครสำมำรถเปลียนแปลงได
แล ้วว่ำ พรุง่ นี ต ่ ้
่
เมือมำถึ ้ ้ กำรเสียเวลำจดจ่ออยูก
งขันนี ่ บั ควำมคิดของเจ ้ำเก ้ำ ถือ
่
เป็ นเรืองไร ้สำระไปแล ้ว
่ ยวทีจวนหมิ
สิงเดี ่ ่
งอ๋องต ้องจดจ่อก็คอื เพิมกำรป้ องกันให ้
่ ับมือกับสถำนกำรณ์ทก
ครอบคลุม เพือร ่
ุ อย่ำงทีอำจเกิ ้
ดขึนในวั
น
พรุง่ นี ้
้
ม่อไป๋ วำงถ ้วยนำชำลง ก่อนเอ่ยปำกถำม “ค่ำยทหำรรอบเมืองมี
อะไรผิดปกติหรือเปล่ำ”
“ถึงตอนนี ้ ยังไม่พบกำรโยกย ้ำยตำแหน่ งทีผิ

่ ดปกติ” ลูส ้
่ วินอีตอบ
“อืม” ม่อไป๋ ผงกศีรษะ นิ่ งไปสักพักค่อยว่ำ “ค่ำยทหำรรอบเมือง

เพียงควบคุมกฎอัยกำรศึกนอกวัง ทหำรส่วนใหญ่อยูใ่ ต ้บังคับ
บัญชำของจอมทัพฟำง เจ ้ำเก ้ำไม่ถก ู กับจอมทัพฟำงมำแต่ไหนแต่
ไร เขำต ้องไม่กล ้ำโยกย ้ำยทหำรมำจัดกำรข ้ำแน่ สุดท ้ำยทหำรที่
่
เขำต ้องพึงพำยั งคงเป็ นทหำรร ักษำพระองค ์”
่ ้ ก็หน
“ม่อเป่ ยชวน...” พอม่อไป๋ พูดถึงชือนี ั มองลูส ้
่ วินอีพลำงถำม
“สถำนกำรณ์ทำงเต๋ออ๋องเป็ นอย่ำงไรบ ้ำง เหตุใดยังไม่มข ี ำ่ วครำว
ใดๆ”
“รู ้แต่เพียงเต๋ออ๋องไปเข ้ำเฝ้ ำ และพูดแทนขุนนำงระดับสูงทีไป ่

ประท ้วง ทำให ้ฝ่ ำบำทไม่พอพระทัย ตอนนี ยั ้ งคงอยูใ่ นห ้องทรงพระ
อักษร ขอร ้องให ้ฝ่ ำบำทปล่อยคน” ลูส ้
่ วินอีรำยงำน
ม่อไป๋ ฟังแล ้วก็ขมวดคิว้ “พวกทีถู ่ กจับส่วนใหญ่เป็ นคนของ

่
อำมำตย ์ฉวี กระทังพวกหู ิ่
ชงเหยี ยนก็ยงั ไม่ฉวยโอกำสโจมตีผู ้คิด
่
ต่ำง เรืองขอให ้ปล่อยคน เจ ้ำเก ้ำคัดค ้ำนไปทำไม”
ลูส่ วินอีว่้ ำ “พอข่ำวกระจำยออก ท่ำนหูก็แปลกใจมำก ถึงกับไป

ห ้องทรงพระอักษรด ้วยตัวเอง เพือรู ่ ้ให ้แน่ ช ัดว่ำเรืองเป็
่ นมำอย่ำงไร
กันแน่ แต่แล ้วฝ่ ำบำทกลับปฏิเสธกำรเข ้ำเฝ้ ำ ต่อมำจำงปังลีได ่ ้ไป
หำม่อเป่ ยชวน และได ้ร ับกำรยืนยันจำกม่อเป่ ยชวนว่ำ เต๋ออ๋องไป
ขอให ้ปล่อยคน จนทำให ้ฝ่ ำบำทไม่พอพระทัยจริงๆ ซึงเหตุ ่ ใดถึง
เป็ นเช่นนี นั ้ ้น ม่อเป่ ยชวนไม่ได ้อธิบำย เพียงพูดกว ้ำงๆ ว่ำ ตอนนี ้
ฝ่ ำบำทเกลียดพวกขุนนำงทีริ่ อำ่ นมำประท ้วงเข ้ำกระดูกดำ”
ม่อไป๋ ได ้ยินก็สะดุดกึก นี่ มิได ้กำลังพูดว่ำ เจ ้ำเก ้ำเกลียดตนเข ้ำ
กระดูกดำ แต่ทำอะไรตนไม่ได ้ จึงไปลงกับพวกขุนนำงทีริ่ อำ่ นมำ
ประท ้วงหรอกหรือ
ถ ้ำพูดเช่นนี ้ ก็ใช่วำ่ จะเป็ นไปไม่ได ้
่
แต่ม่อไป๋ ยังคงถำม “เมือคนเหล่ ้ นคนของอำมำตย ์ฉวี ถ ้ำเจ ้ำ
ำนี เป็
เก ้ำอยำกพลิกกระดำน สุดท ้ำยก็ต ้องใช ้พวกเขำอยูด ่ ี แม้เจ ้ำเก ้ำไม่
พอใจ ก็ไม่น่ำจะแสดงออกในตอนนี ้ นี่ มิใช่กำรตัดรำกถอนโคน
ตัวเองหรอกหรือ เจ ้ำเก ้ำไม่น่ำจะถึงกับไม่มก ุ โลบำยในจุดนี ”้
ี ศ
่ วินอีคิ้ ดๆ ดู จึงว่ำ “เป็ นไปได ้หรือไม่วำ่ จงใจทำให ้เรำดู

ลูส
เช่นเดียวกับเมือเช ่ ่
้ำทีทรงมิได ้ประกำศข่ำวกำรตำยของอำมำตย ์
ฉวี ก็ล ้วนแล ้วแต่แสดงควำมอ่อนแอต่อหน้ำเรำ ทำให ้เรำเชือว่ ่ ำ
ทรงปลงพระทัยแล ้ว”
“จำเป็ นด ้วยหรือ เขำน่ ำจะช ัดเจนมำกว่ำ ต่อให ้ประหำรคนของ

อำมำตย ์ฉวีจนหมด ข ้ำก็ไม่มวี น ั เชือ่ เรำ
สองคนสำมำรถอยูด ่ ้วยกันโดยไม่ขด ่ ดยังคง

ั แย ้งได ้หรือ ท ้ำยทีสุ
ต ้องดูในวันพรุง่ นี ว่้ ำ เขำจะแตกหักกับข ้ำหรือไม่
นอกเหนื อจำกนี ้ ล ้วนไม่จริงทังสิ
้ น”้ ม่อไป๋ ส่ำยศีรษะ
่ วินอีจึ้ งว่ำ “เพรำะฝ่ ำบำทกินปูนร ้อนท ้อง เกรงว่ำเรำอำจกลัว

ลูส
่
พระองค ์จะแตกหักด ้วย แล ้วเปลียนแผน ลงมือกับพระองค ์ก่อนพิธ ี
รำชำภิเษก จึงรู ้สึกว่ำต ้องทำอะไรบำงอย่ำงในตอนนี ้ เพือท ่ ำให ้เรำ
ตำยใจ ลดกำรเฝ้ ำระวังในตัวพระองค ์ลง ก็อำจเป็ นไปได”้
้
ม่อไป๋ พยักหน้ำ ไม่ลบควำมเป็ นไปได ้นี ออก ่ นึ่ ง พลัน
เงียบไปครูห
มองลูส ่ วินอี ้ พลำงถำม
่
“เมือครู
เ่ จ ้ำบอกว่ำ เต๋ออ๋องยังอยูใ่ นห ้องทรงพระอักษร ขอร ้องให ้
ฝ่ ำบำทปล่อยคน?”
“พ่ะย่ะค่ะ คนของอำมำตย ์ฉวีทถู ี่ กจับในครงนี

้ั ้ มีไม่นอ้ ยทีท่ ำงำนใน
กรมธรรมกำรและกรมโยธำธิกำร ซึงเป็ ่ นหน่ วยงำนหลักที่
ร ับผิดชอบในกำรเตรียมงำนพระรำชพิธรี ำชำภิเษกพอดี ถ ้ำไม่
้
ปล่อยคนเหล่ำนี ออกมำ จะมีผลกระทบต่อพระรำชพิธใี นวันพรุง่ นี ้
ค่อนข ้ำงมำก ดังนั้นแม้แต่หช ิ่
ู งเหยี ยนเองก็ยงั ต ้องกำรให ้ปล่อยคน
ไม่คดิ ฉวยโอกำสจัดกำรกับคนของอำมำตย ์ฉวีทคิ ี่ ดต่ำง” ลูส
่ วิ
้ กหน้ำ
นอีพยั
่ั
ม่อไป๋ ฟังจบก็เงียบไปชวขณะ ่ ออ๋องจะไป
ค่อยถำมต่อ “ก่อนทีเต๋
ห ้องทรงพระอักษร ได ้ไปหำม่อเป่ ยชวนเพียงลำพัง?”
่ วินอี ้
“ก่อนไปเข ้ำเฝ้ ำฝ่ ำบำท เต๋ออ๋องไปหำม่อเป่ ยชวนก่อน” ลูส
ตอบ
ม่อไป๋ มองนิ่ ง พลำงถำม “เขำอยู่กบั ม่อเป่ ยชวนนำนแค่ไหน”
่ วินอีมิ้ ได ้ใส่ใจเรืองนี
ลูส ่ จริ้ งๆ จึงอึงไปเล็
้ ้ งไม่
กน้อย แล ้วว่ำ “อันนี ยั
ช ัดเจน หลังจำกเต๋ออ๋องไปหำม่อเป่ ยชวน ก็ไม่ปรำกฏตัวให ้เห็น
อีก กระทังมี ่ ขำ่ วลือจนถึงตอนนี ว่้ ำ เขำถูกเอ็ดในห ้องทรงพระอักษร
้ งหมดกิ
ช่วงนี ทั ้ นเวลำประมำณหนึ่ งชวยำมกว่
่ั ำเห็นจะได ้”
พอพูดถึงตรงนี ้ ลูส
่ วินอีค่้ อยเอะใจขึนมำ
้ ่
คำถำมเมือครู
ข ่ องท่ำน
้
อ๋อง คล ้ำยชีแนะอี กประเด็น
หลังครุน ่ งเครียดขึนเรื
่ คิดสักพัก ก็เงยหน้ำมองสีหน้ำทีเคร่ ้ อยๆ
่
ของม่อไป๋ จึงอดไม่ได ้ทีจะตื ่ แล ้วจึงถำมอย่ำงระมัดระวัง
“หรือท่ำนอ๋องกำลังสงสัยว่ำ ตอนเต๋ออ๋องไปหำม่อเป่ ยชวนนั้น ได ้
คุยในทำงลับกับม่อเป่ ยชวนแล ้ว?”
ม่อไป๋ สบตำเขำ พลำงพูดเสียงขรึม “เจ ้ำรู ้สึกว่ำ เต๋ออ๋องเป็ นคนที่
่ ั ำหนั
ไม่รู ้จักชงน ้ กควำมสำคัญหรือ เขำจะไม่รู ้เชียวหรือว่ำเรำกำลัง
รอข่ำวจำกเขำ กำรเตรียมงำนพระรำชพิธเี ป็ นเรืองส ่ ำคัญก็จริง แต่
่ ยบกับเรืองเกี
เมือเที ่ ่
ยวกั
บม่อเป่ ยชวนทีข ่ ้ำไหว ้วำนให ้เขำช่วย
จัดกำรแล ้ว อย่ำงไหนสำคัญกว่ำ แต่ตอนนี เต๋ ้ ออ๋องกลับยังอยูใ่ น
ห ้องทรงพระอักษร ยุง่ อยูก ่
่ บั เรืองกำรขอให ้ปล่อยคนอย่ำงทีว่่ ำ เจ ้ำ
รู ้สึกว่ำมันปกติไหมล่ะ”
่ วินอีค่้ อยๆ เปลียน

สีหน้ำลูส ่
ม่อไป๋ จึงพูดต่อ “อีกอย่ำง เพือไม่่ ให ้เกิดข ้อกังขำ ในร ัชสมัยก่อน

่
เต๋ออ๋องหลีกเลียงกำรติ ดต่อกับม่อเป่ ยชวนเรือยมำ่ ่ ้องพัวพัน
เมือต
่
กับม่อเป่ ยชวนเรืองปล่ อยคนเพียงเรืองเดี่ ยว ถ ้ำยึดตำมแนวทำงที่
ไม่อยำกให ้เกิดข ้อกังขำของเต๋ออ๋อง เกรงว่ำเขำไม่มท ี ำง
้ อร
ดำเนิ นกำรต่อแน่ วันนี เมื ่ ับปำกแล ้ว ยังไปหำม่อเป่ ยชวนด ้วย
่ เมื
ตัวเอง เป็ นไปได ้สูงว่ำ เป็ นเรืองที ่ อวำนข
่ ้ำไหว ้วำนให ้ไป แต่เขำก็
่
ใช ้เรืองกำรปล่ อยคนเป็ นข ้ออ ้ำง ไปคุยกับม่อเป่ ยชวนอย่ำงลับๆ”
่
“แต่เรืองใหญ่ ี่ ยวข
ทเกี ่ ้องกับชีวต
ิ คนในครอบคร ัว เต๋ออ๋องไม่น่ำจะ
่ บึงไปยั
ใจกล ้ำบ ้ำบิน ่ ่ ำกำรทหำรร ักษำพระองค ์เพือคุ
งทีท ่ ยกับ
ม่อเป่ ยชวน เพรำะอย่ำงไรก็ตำม ม่อเป่ ยชวนก็เป็ นหัวหน้ำทหำร
ร ักษำพระองค ์ทีขึ่ นตรงกั
้ บฝ่ ำบำท ต่อให ้เต๋ออ๋องมีพระคุณกับเขำ
่
ก็มไิ ด ้แปลว่ำเต๋ออ๋องจะสำมำรถบึงไปหำเขำ อยูต ่ อ
่ หน้ำแล ้วกล่อม
เขำให ้หักหลังฝ่ ำบำท ถ ้ำเต๋ออ๋องทำเช่นนี ้ แล ้วม่อเป่ ยชวนไม่เห็น
ด ้วย เขำยังจะสำมำรถเดินออกจำกทีท ่ ำกำรทหำรร ักษำพระองค ์
หรือ...”
่ วินอีมิ้ ได ้คิดถึงจุดนี มำก่

เห็นช ัดว่ำลูส ้ อน
้
แม้รู ้ว่ำหมิงอ๋องให ้เต๋ออ๋องไปเกลียกล่อมม่อเป่ ยชวน แต่ใน
ควำมคิดของเขำ เต๋ออ๋องต ้องระมัดระวัง พยำยำมหลีกเลียงสำยตำ่
ผูค้ น ไม่ให ้ใครรู ้ว่ำเขำไปหำม่อเป่ ยชวน
่
อย่ำงไรก็เป็ นไปไม่ได ้ทีจะกระท ่
ำกำรอย่ำงโจ่งแจ ้ง บึงไปหำม่ อเป่ ย
่ บสำคัญ ท่ำมกลำงสำยตำผูค้ นมำกมำย
ชวนคุยเรืองลั
ด ้วยเหตุนี ้ กำรทีเต๋
่ ออ๋องไปหำม่อเป่ ยชวนในวันนี ้ เขำจึงมิได ้นึ กถึง
แต่ตอนนี ้ เรืองพู
่ ่ ่ ง เขำก็ตนตกใจเสี
ดมำได ้ครึงหนึ ื่ ยแล ้ว เต๋ออ๋อง
มิได ้ไปพบม่อเป่ ยชวน แล ้วไม่ได ้กลับออกมำอีกเลยหรอกหรือ
แม้ยงั ยืนยันไม่ได ้ว่ำข ้อสันนิ ษฐำนของหมิงอ๋องถูกต ้องหรือไม่ แต่
่ วินอียั้ งคงมีสห
ลูส ี น้ำละอำยใจ
่ ข
“เรืองนี ้ ้ำมองข ้ำมไปเอง เสียงต่
่ อกำรทำให ้เสียกำรใหญ่”
่ ต่
สีหน้ำม่อไป๋ ก็เยือกเย็นลงเช่นกัน มิได ้พูดเรืองนี ้ อ
อันทีจริ ่ ง ถ ้ำไม่ใช่เพรำะเจ ้ำเก ้ำโกรธเรืองขอให

่ ้ปล่อยคน ทำให ้ม่อ
ไป๋ รู ้สึกว่ำทะแม่งๆ แล ้วล่ะก็ ม่อไป๋ ก็ไม่มท ่ ำนี ้
ี ำงคิดถึงเรืองเหล่
่ ส
อย่ำงทีลู ่ วินอีว่้ ำ นี่ เป็ นเรืองใหญ่
่ ี่ ยวข
ทเกี ่ ้องกับชีวต
ิ คนใน
ครอบคร ัว กำรบึงไปหำม่่ อเป่ ยชวน ถ ้ำม่อเป่ ยชวนไม่เล่นด ้วย เต๋อ
อ๋องก็คอื แมลงเม่ำบินเข ้ำกองไฟ
ม่อไป๋ พูดเสียงขรึม “ควำมสัมพันธ ์ของเต๋ออ๋องกับม่อเป่ ยชวน อำจ

้ ำทีเรำคิ
ลึกซึงกว่ ่ ้
ด ลึกซึงจนเต๋ ออ๋องคิดว่ำสำมำรถควบคุมได ้ แม้
่
เปิ ดเผยเรืองเขำหักหลังฝ่ ำบำท มำเข ้ำกับจวนหมิงอ๋องเรำ ม่อเป่ ย
ชวนก็จะไม่แตะต ้องสถำนะเขำ แต่ครงนี ้ั ้ เกรงว่ำเขำจะมั่นใจใน
ตัวเองจนเกินไป ถ ้ำเดำไม่ผด ่ บเต๋ออ๋องแล ้ว”
ิ น่ ำจะเกิดเรืองกั
ว่ำแล ้วม่อไป๋ ก็ลก ้ น “ข ้ำต ้องเข ้ำวัง”

ุ ขึนยื
่ วินอีรี้ บคัดค ้ำน “ท่ำนอ๋อง ทุกอย่ำงล ้วนเป็ น
“ไม่ได ้พ่ะย่ะค่ะ!” ลูส
เพียงกำรคำดเดำ ตอนนี สิ ้ งส่ ำคัญคือต ้องยืนยันสถำนกำรณ์ของ
่
เต๋ออ๋องให ้ได ้ก่อน ถ ้ำเป็ นจริงอย่ำงทีเรำคิ ดกัน ค่อยตัดสินใจก็ยงั
ไม่สำย”
“แต่ถ ้ำข ้ำไม่เข ้ำวัง ก็ยน ื ยันสถำนกำรณ์ไม่ได ้ เพรำะหูชงเหยี ิ่ ยน

่ สำมำรถบุกเข ้ำไปในห ้องทรงพระอักษร พวกเขำไม่มี
กับจำงปังลีไม่
้
ทังใจและควำมกล ้ำเช่นนี ้ ตอนนี นอกจำกข
้ ้ำเข ้ำวังด ้วยตัวเองแล ้ว
ก็ไม่มท ่ จะตรวจสอบสถำนกำรณ์
ี ำงอืนที ่ ได ้อีก” ม่อไป๋ พูด
“ส่งข่ำวให ้พระ...”
่ วินอีร้ ้อนรน จนเกือบพูดออกมำว่ำให ้พระพันปี ไปสืบดูทห

ลูส ี่ ้องทรง
ี่
พระอักษร แต่ยงั ดีทเขำมี ปฏิกริ ยิ ำไว
จึงมิได ้พูดออกมำจริงๆ
ตอนนี ยั้ งไม่แน่ ช ัดว่ำ สถำนกำรณ์ในวังเป็ นเช่นไร ถ ้ำเกิดเรือง

่
้ บเต๋ออ๋องจริง กำรให ้พระพันปี บุกเข ้ำไปในห ้องทรงพระอักษร
ขึนกั
้ เสี
มิเป็ นกำรส่งเข ้ำพืนที ่ ยงหรอกหรื
่ อ
้
จึงได ้แต่แก ้คำพูดเป็ น “ท่ำนอ๋อง ตอนนี สถำนกำรณ์ ยงั ไม่ช ัดเจน
่
ถ ้ำฝ่ ำบำทดับเครืองชนจริ งๆ โดยมีม่อเป่ ยชวนคอยช่วยเหลือ ท่ำน
อ๋องผลีผลำมบุกเข ้ำไปในวังเช่นนี ้ เสียงเกิ
่ นไปจริงๆ...”
ในแววตำม่อไป๋ มีควำมคิดวำบผ่ำน จึงส่ำยหน้ำแล ้วว่ำ “ควำมเสียง ่

น่ ะมี แต่ไม่มำก ตอนนี สิ ้ งส
่ ำคัญสุดคือ ข ้ำต ้องรีบตำมหำเต๋ออ๋องให ้
พบ ต ้องรู ้ให ้แน่ ช ัดว่ำเจ ้ำเก ้ำรู ้อะไรจำกเต๋ออ๋องมำกน้อยแต่ไหน
ขอเพียงเต๋ออ๋องไม่ได ้เปิ ดเผยควำมลับเรืองนั ่ ้น ก็ไม่ใช่ปัญหำใหญ่
ต่อให ้เจ ้ำเก ้ำรู ้ว่ำเต๋ออ๋องเข ้ำร่วมกับเรำ เขำจะกล ้ำทำอะไรข ้ำ?
ผลีผลำมลงมือไป ไม่กลัวซำรอยเดิ ้ ่
มกำรเปลียนแปลงในวั ้ั
งครงแรก
หรอกหรือ”
“แต่ถ ้ำเต๋ออ๋องเปิ ดเผยไปแล ้วเล่ำ?” ลูส ้ ดอย่ำงไม่สบำยใจ

“เช่นนั้น คืนนี ข ้ ้ำกับเจ ้ำเก ้ำก็ต ้องมีเพียงคนเดียวทีได

่ ้เห็นแสงตะวัน
ของวันพรุง่ นี ”้ ม่อไป๋ กะพริบร่ำง หำยวับไปกับตำ
ตอนที่ 643 มองออก
่
เมือมาถึ ่ มแล ้ว
งหน้าประตูวงั หลวง ม่านราตรีก็คลีคลุ
้ ้าเป็ นเมือก่
ยามนี ถ ่ อน เหล่าขุนนางล ้วนเลิกงานกันหมด ประตูวงั ลง
กลอนปิ ดประตู
แต่วน ้ างออกไป ประตูวงั ยังคงเปิ ดโล่งอยู่ ยังคงมีขน

ั นี ต่ ุ นางเดินเข ้า
เดินออก
่
ตอนม่อไป๋ มาถึง พอดีเห็นขุนนางแต่งเครืองแบบท่ านหนึ่ ง กาลังจะ
่
ออกนอกวัง แต่ไม่รู ้ทาไม ถึงได ้เกิดเรืองโต ้แย ้งกับทหาร
ร ักษาการณ์
่ า่ งจากประตูวงั ระยะหนึ่ งก็จริง แต่หข

ม่อไป๋ อยูห ู องเขามี
ประสิทธิภาพไม่ธรรมดา คลับคล ้ายได ้ยินสองสามประโยค ขุนนาง
ท่านนั้นคล ้ายกาลังตาหนิ ทหารร ักษาการณ์วา่ เสียมารยาท ทาให ้
เขาขายหน้า
แต่ทหารเหล่านั้นกลับเตือนไม่ให ้เขาโวยวาย
พวกเขาโต ้เถียงกันรุนแรง ม่อไป๋ มองดูจากระยะไกล ไม่รบี เข ้าใกล ้
ซ่อนกายแอบมองอยูใ่ นความมืด
แม้ม่อไป๋ รู ้ว่า ดูจากเหตุผลแล ้ว การซุม

่ มองทหารร ักษาพระองค ์อยู่
ตรงหน้าประตูวงั น่ าจะไร ้ประโยชน์
ต่อให ้เจ ้าเก ้ากับม่อเป่ ยชวนตัดสินใจลงมือกับเขา ก็ไม่โง่จนถึงกับ

่ั
ปล่อยข่าวให ้รวไหลออกมาถึ งทหารร ักษาการณ์หน้าประตูวงั
ถ ้าเป็ นเช่นนี ้ ก็เท่ากับบอกจวนหมิงอ๋องโต ้งๆ ว่าพวกเขากาลังจะลง

มือกับหมิงอ๋อง
แต่ไม่ประมาทเป็ นดี ระมัดระวังอีกนิ ด ซุม

่ มองสักพัก ก็ไม่เสียหาย
อะไร
หน้าประตูวงั หลังจากขุนนางท่านนั้นมีปากเสียงกับทหาร
ี หารนายหนึ่ งวิงออกมาอย่
ร ักษาการณ์ ด ้านหลังก็มท ่ างรวดเร็ว
ดูไปแล ้วน่ าจะเป็ นพลทหารธรรมดา เข ้ามาพูดจากับขุนนางท่าน

นั้นไม่กประโยค
ี่ ม่อไป๋ อยูห
่ า่ งไปหน่ อย จึงได ้ยินไม่ช ัดว่าพวกเขา
พูดอะไรกัน แต่เห็นขุนนางท่านนั้นเดือดดาลจนหน้าแดงถึงใบหู
ก่อนตวาดใส่พลทหาร
“พวกเจ ้าข่มเหงกันเกินไปแล ้ว!”
่ เห็นเขาวุน
พลทหารคล ้ายเห็นเขาพูดไม่รู ้เรือง ่ วายใหญ่ จึง
ตักเตือนเขาอีกหนึ่ งประโยค
พอเห็นว่าไม่ได ้ผล ก็รบี โบกมือ ทหารหลายนายกรูกน

ั เข ้ามาล ้อม
เขาไว ้ แล ้วช ักดาบออกทันที
ขุนนางท่านนั้นตกใจ ก ้าวถอยหลังติดต่อกัน สุดท ้ายก็ไม่กล ้าก่อ

ความวุน
่ วายอีก หันเดินออกจากวังไปอย่างอารมณ์เสีย เดินมา
ทางม่อไป๋
ม่อไป๋ กวาดตามองรอบๆ เห็นรถม้าหลายคันจอดอยูข

่ ้างถนนห่าง
ออกไปไม่ไกล
เขารู ้ว่ารถม้าเหล่านี ล้ ้วนมาร ับใต ้เท ้าของตนหลังเลิกงาน จึงสารวจ

มองช่วงกลางของรถม้า และพบว่าหนึ่ งในนั้น มีรถม้าคันหนึ่ ง
สารถีทยืี่ นอยูด
่ ้านข ้างเตรียมพร ้อมแล ้ว และกาลังชะเง ้อมองขุนนาง
ท่านนั้น
ม่อไป๋ ขบคิดเล็กน้อย ก็ก ้าวเท ้า เดินเข ้าหาขุนนางท่านนั้น
.....................
......
สักพัก พอเห็นขุนนางท่านนั้นอยูใ่ นระยะใกล ้ ม่อไป๋ ก็หยุดยืน รอ

ให ้เขามองมาทางตน
กลับคิดไม่ถงึ ว่า ขุนนางพลันชะงักฝี เท ้า แล ้วหันกลับไปมอง

กาแพงวัง พลางด่ากราด
ี่ ว ถือขนไก่ตา่ งธนู ทาอวดเบ่งเพราะมีคนให ้ท ้าย

“สุนัขสู ้คนไม่กตั
ข ้าขุนนางใหญ่ชนสาม ้ั ส่วนพวกเจ ้ามันพวกกักขฬะตัวเล็กๆ กลับ
กล ้าลบหลูข ้ อันธพาลช ัดๆ”
่ ้า บ ้าบอสินดี
“พรุง่ นี ข้ ้าต ้องไปถามม่อเป่ ยชวนนั่นด ้วยตัวเองสักหน่ อย ว่าใครกัน
แน่ ทท ี่ าให ้พวกเจ ้ากล ้าขนาดนี ้ กล ้าเสียมารยาทกับข ้า”
“เฮอะ ยอมให ้พวกเจ ้าบ ้าบอไปคืนหนึ่ งก่อน พรุง่ นี ข

้ ้าต ้องถลกหนัง
พวกเจ ้าจนหมดแน่ ...”
้ งไม่รู ้ตัวสักนิ ดว่า

อาจเป็ นเพราะโมโหมากเกินไปจริงๆ คนผูน้ ี ถึ
ด ้านหลังมีคนคนหนึ่ งกาลังจ ้องมองเขาอยู่
้ อนโมโหสุดๆ จึงยืนด่าทออย่างต่อเนื่ องอยูส

ขุนนางผูน้ ี เหมื ่ ก
ั พัก
แต่ก็รู ้สึกว่ายังไม่สะใจ
่ นฟังขุนนางใหญ่ชนสามตั
ม่อไป๋ ไม่มเี วลามากพอ ทีจะยื ้ั ดสินใจว่า
จะแก ้แค ้นทหารร ักษาพระองค ์เหล่านั้นอย่างไร
่
และบอกตามตรง คาพูดดูหมินเหยี ยดหยามพลทหารทีขุ ่ นนางผูน้ ี ้
กาลังพ่นออกจากปาก ก็ทาให ้ม่อไป๋ ระคายหูไม่หยอก
“ไม่ทราบว่าทหารเหล่านั้นล่วงเกินอะไรใต ้เท ้า ถึงทาให ้ใต ้เท ้าโกรธ

จัดเช่นนี ”้ ม่อไป๋ ทนไม่ไหว พูดขัดจังหวะคาด่าของเขา
“ใคร?” เสียงเรียบนิ่ งของม่อไป๋ จูๆ่ ก็ดงั ขึนมา
้ ทาขุนนางตกใจ จึง
รีบหันมอง พอเห็นว่าเป็ นหมิงอ๋อง ก็สะดุงโหยง้ กุลก
ี จ
ุ อโค ้งกาย
คารวะ “ถวายบังคมหมิงอ๋อง”
้ ม่อไป๋ ก็ได ้เห็นคนผูน้ ี อย่

และในตอนนี เอง ้ างช ัดเจน จึงรู ้สึกแปลกใจ
อย่างอดไม่ได ้
“ทาไมถึงเป็ นใต ้เท ้าไช่ไปได ้”
ไช่หยวนเต๋อคิดไม่ถงึ ว่าจะได ้พบหมิงอ๋องโดยบังเอิญ ซายั ้ งพบ

ขณะทีตนก่ าลังคุยโม้โอ ้อวดว่า จะแก ้แค ้นทหารร ักษาพระองค ์
เหล่านั้นให ้สาสม
่ นจึงหยดลงพร ้อมความกระวนกระวายใจ “เป็ นกระหม่อม

เหงือเย็
เอง กระหม่อมไม่ทราบว่ากาลังอยูต
่ อ
่ หน้าท่านอ๋อง จึงได ้พูดจา
หยาบคาย ขอท่านอ๋องทรงอภัย!”
้ กน้อย ไช่หยวนเต๋อผู ้นี ตน

“อภัย?” ม่อไป๋ มองเขาพลางขมวดคิวเล็ ้
เคยสืบประวัตมิ าก่อน
ในอดีต คนสกุลไช่หวาดกลัวจวนหมิงอ๋องจนจับไข ้ได ้ป่ วย หลัง
จากม่อไป๋ ได ้ข่าว จึงสืบประวัตไิ ช่หยวนเต๋อ และพบว่า แม้เขาไม่
่ วร
นับเป็ นขุนนางตงฉิ น แต่ก็ไม่เคยทาเรืองช ่ ั ้ายทาลายชีวต
ิ คน
่ ้อาจิวเขี
จึงสังให ่ ยนใบสังยา
่ ่ วยา
แล ้วนาไปมอบให ้คนข ้างบ ้าน ซึงตั
ก็มไิ ด ้วิเศษวิโสอะไร แต่กลับทาให ้ไช่หยวนเต๋อทีก ่ าลังป่ วยทางใจ
รู ้สึกได ้ว่าจวนหมิงอ๋องมิได ้มีเจตนาร ้ายกับเขา บวกกับตัวยาทาให ้
อารมณ์สงบลง เขาจึงหายจากอาการป่ วย
และหลังจากนั้น ไช่หยวนเต๋อก็ไม่ร ้อนรนทีจะขายบ

่ ้านอีก
ความทรงจาทีม่ ่ อไป๋ มีตอ่ ไช่หยวนเต๋อไม่นับว่าดี แต่ก็ไม่นับว่าแย่

้
ทังสองแม้ ่
เป็ นเพือนบ ้านกัน แต่ก็ไม่
เคยพูดจาทักทายกัน ทว่าดูจากการแสดงออกเมือครู ่ ่ นิ สยั เสียของ

ไช่หยวนเต๋อก็คอื ดูถก
ู ผูฝึ้ กยุทธ ์ ม่อไป๋ จึงพูดเสียงเรียบ
้
“ข ้าเป็ นเพียงเชือพระวงศ ่ าตัวสบายๆ ไหนเลยจะกล ้าเอาผิดกับ
์ทีท
้ั
ขุนนางใหญ่ชนสามเช่ ้
นใต ้เท ้า ขืนใต ้เท ้าไม่พอใจขึนมา เกรงว่า
ผิวหนังข ้าก็คงร ักษาไว ้ไม่อยู่”
่ ้วไหมล่ะ!”
“รนหาทีแล
แผ่นหลังของไช่หยวนเต๋อชุม ่
่ ไปด ้วยเหงือในพริ
บตา เขาเข่าอ่อน
ทันที คุกเข่าโขกศีรษะกับพืน้
้
“ขอท่านอ๋องทรงอภัยและทรงพิจารณา วันนี กระหม่ อมถูกทาให ้
อัปยศอดสู จึงเดือดดาลไม่หยุด เป็ นเหตุให ้ปากไวใจเร็ว แต่มไิ ด ้มี
เจตนาใช ้สิทธิพเิ ศษเฉพาะตัว สร ้างความเดือดร ้อนให ้พลทหาร
เหล่านั้น”
“เล่ามาหน่ อย เกิดอะไรขึน้ ทาไมถึงได ้มีปากเสียงกับทหาร

้ น
ตรงหน้าประตูวงั ” ม่อไป๋ มิได ้ให ้เขาลุกขึนยื
“ขอท่านอ๋องทรงพิจารณา กระหม่อมมิได ้คิดทีจะมี ่ เรืองกั

่ บพล
้ มไปด ้วยความรู ้สึกไม่เป็ นธรรม
ทหาร...” สีหน้าของขุนนางผู ้นี เต็
่ าม่อไป๋ จะเข ้าใจผิด จึงรีบเล่าสาเหตุ
กลัวเป็ นอย่างยิงว่
้ ดเรืองขึ
“วันนี เกิ ่ นในราชส
้ านักมากมาย ขุนนางกลุม่ หนึ่ งถูกทหาร
ร ักษาพระองค ์จับตัวไป ทาให ้การเตรียมงานพระราชพิธบ ี างส่วน
ล่าช ้า ทุกหน่ วยงานจึงต ้องทางานล่วงเวลา ส่งคนไปเสริมคนทีขาด่
...”
่
“เข ้าเรืองเลย!” ม่อไป๋ เห็นคนบนกาแพงวังมองมาทางนี ้ น่ าจะเป็ น
่
ทหารร ักษาพระองค ์หน้าประตูเมือครู ่ รูี่ ้สึกว่ามีสงผิ
ท ิ่ ดปกติ
แต่พอพบว่าเป็ นหมิงอ๋อง ก็ไม่กล ้าเข ้ามา ได ้แต่สงั เกตการณ์อยูบ

่ น
กาแพง
่ ้ไช่หยวนเต๋อมีสหายร ักอยู่
ไช่หยวนเต๋อจึงรีบพูดอย่างรวบร ัด ทีแท
ในกรมธรรมการด ้วยกัน ชือเซี ่ ยตงหมิ
่ ่
ง ทาหน้าทีควบคุ มการ
เตรียมงานพระราชพิธ ี แต่หลังจากคนในกรมธรรมการถูกจับตัวไป
ไม่นอ้ ย ก็ยงุ่ เหยิงกันไปหมด ทุกคนล ้วนวุน
่ อยูก ่
่ บั การสับเปลียน
่
หน้าทีวนกั นไป
่
เซียตงหมิ
งยุง่ อย่างแท ้จริง จึงเชิญไช่หยวนเต๋อให ้ไปเป็ นผู ้ช่วย
่
เซียตงหมิ
งเป็ นผู ้รอบรู ้ด ้านอักษรพู่กน
ั หลังเสร็จงาน ไช่หยวนเต๋
อจึงฉวยโอกาสขอภาพอักษรพู่กน ั หนึ่ งภาพจากเซียตงหมิ
่ ง
“ก่อนไปช่วยงาน กระหม่อมได ้ข่าวมาว่า การเข ้าออกวังหลวงใน

วันนี ้ มีการตรวจค ้นเข ้มงวดกว่าวันก่อน กระหม่อมจึงหลีกเลียง
่
ความยุง่ ยาก ด ้วยการไม่พกอะไรติดตัวก่อนออกนอกวัง นอกจาก
ภาพอักษรพู่กน ั หนึ่ งภาพ แต่ผด
ิ คาด ภาพอักษรพู่กน ่ ความ
ั ทีมี
เป็ นมาเป็ นไปขาวสะอาด กลับถูกพลทหารทีไม่ ่ แยกแยะผิดชอบชว่ ั
ดี ยึดเอาไป กระหม่อมโกรธไม่หาย จึงโวยวายกับพลทหารเมือครู ่ ”่
“วันนี ้ มีการตรวจค ้นเข ้มงวดกว่าวันก่อน?” ม่อไป๋ กะพริบตา ก่อน

ถามเสียงขรึม
“เข ้มงวดกว่าหน่ อยพ่ะย่ะค่ะ” ไช่หยวนเต๋อพยักหน้า
่ นเช่นนี ้ ทหารร ักษาพระองค ์ทียึ

“เมือเป็ ่ ดภาพอักษรพู่กน
ั ของเจ ้า ก็
มิได ้เพ่งเล็งแต่เจ ้าเพียงผูเ้ ดียว แล ้วเจ ้าจะโวยวายไปทาไมกัน” ม่อ
ไป๋ ว่า
่ รษะ “ท่านอ๋องยังไม่รู ้ว่า ถ ้าเพียงภาพอักษรพู่กน

ไช่หยวนเต๋อสันศี ั
จริงๆ อยากยึดก็ยดึ ไป แต่เห็นชัดว่า
พวกเขาจงใจเพ่งเล็งแต่กระหม่อม อย่างใต ้เท ้าจางแห่งกรม

่ ต
ยุตธิ รรมทีอยู ่ รงหน้า กระหม่อมเห็นกับตาว่า ถูกพลิกกล่องไปมา
และถูกถามแค่คาสองคา ก็ปล่อยตัวไปแล ้ว แต่พอมาถึงกระหม่อม
่
กลับเปลียนท่ าที ไม่เพียงยึดภาพอักษรพู่กน ั ยังถามนู่ นถามนี่ ไม่
หยุด ปฏิบต ั ต
ิ อ ่
่ กระหม่อมท่ามกลางผูค้ นเยียงโจร ตอนนั้นสายตา
หลายคูท ี่
่ มองกระหม่ ่
อมล ้วนเปลียนไป ่ ถ
เรืองนี ้ ้าไม่พูดให ้ช ัดเจน
่ ยงของกระหม่อมอาจเสียหาย”
เกรงว่าชือเสี
“เจ ้ากับทหารร ักษาพระองค ์เคยมีความแค ้นกันมาก่อน?”
้
“กระหม่อมมีนาใจกั ่
บผูค้ นเรือยมา อย่าว่าแต่ทหารร ักษาพระองค ์ที่
่
ไม่เคยข ้องเกียวกันเลย ขนาดเพือนร่่ วมงานรอบตัว กระหม่อมก็ยงั
่
ร ักใคร่กลมเกลียว ไม่เคยมีเรืองจงเกลี ยดจงช ังกัน”
“แล ้วเหตุใดเจ ้าถึงพูดว่าพวกเขาเพ่งเล็งเจ ้า”
“กระหม่อมก็ไม่ทราบเช่นกัน”
่ งตรงนี ้ ม่อไป๋ ก็คาดเดาได ้ในใจแล ้ว

ความจริงเมือถามถึ
่ หยวนเต๋อถูกเพ่งเล็ง เกรงว่าน่ าจะเป็ นลูกหลง จากการเป็ น

ทีไช่
่
เพือนบ ่
้านของจวนหมิงอ๋อง จึงถูกโยงใยไปด ้วย ซึงความคิ ดเช่นนี ้
แน่ นอนว่าม่อไป๋ ไม่สามารถพูดออกมาตรงๆ
้ั ้ กลับได ้กาไรเหนื อคาด

การถามตอบกับไช่หยวนเต๋อในครงนี
่ ม่
สิงที ่ อไป๋ อยากรู ้ ก็ได ้รู ้คร่าวๆ แล ้ว จึงพูดเสียงขรึม
“ใต ้เท ้าไช่ ถ ้าท่านรู ้สึกว่าถูกทหารร ักษาพระองค ์เพ่งเล็ง และไม่

พอใจทีถู ่ กยึดภาพอักษรพู่กน ั ท่านสามารถร ้องเรียนไปยัง
ผูบ้ งั คับบัญชาทหารเหล่านั้น และสามารถรายงานให ้ขุนนางที่
่
เกียวข ้องทราบ กระทังพู่ ดในท ้องพระโรง แต่สงเดี
ิ่ ยวทีไม่
่ สามารถ
ทาได ้ก็คอื อาศัยสถานะขุนนางชนสาม ้ั ่ วาทหน้าประตูวงั
ก่อเรืองวิ
เจ ้ารู ้สึกว่าฝ่ ายตรงข ้ามเป็ นเพียงพลทหารไม่กคน ี่ สามารถกดขีข่่ ม
เหงได ้ตามอาเภอใจใช่หรือไม่”
“กระหม่อมผิดไปแล ้ว!” ไช่หยวนเต๋อไม่กล ้าโต ้แย ้ง รีบยอมร ับผิด
้
“ตอนนี สงครามปะทุ ึ้
ขนรอบด ้าน พลทหารถือดาบเหล่านี ก ้ าลังหลัง่
โลหิตพลีชพ ่
ี อยูใ่ นสมรภูมริ บเพือปกป้ องต ้าเซีย่ เจ ้าในฐานะขุน
้ั งของแคว ้น ต ้องเคารพพลทหารให ้มาก” ม่อไป๋ พยักหน้า
นางชนสู
้ ้าย “ลุกขึนเถิ
ก่อนทิงท ้ ด อย่าให ้มีครงต่
้ั อไปอีก!”
้
“กระหม่อมจะจดจาคาสอนของท่านอ๋องให ้ขึนใจ!” ไช่หยวนเต๋อ
่ ด ปาดเหงือบนหน้
เบาใจลงในทีสุ ่ ้ น
าผากไปมา แล ้วค่อยๆ ลุกขึนยื
.....................
........
ถ ้าบอกว่า ก่อนหน้านี ยั ้ งพอจะมีหวังอยู่ ด ้วยไม่แน่ ใจว่าเกิดเรือง

่
้ บเต๋ออ๋องจริงหรือไม่ เช่นนั้น หลังจากพบเจอไช่หยวนเต๋อแล ้ว
ขึนกั
ก็เป็ นอันว่าม่อไป๋ ไม่มโี ชคเอาเสียเลย
่
เต๋ออ๋องเกิดเรืองแล ้ าลังตกอยูใ่ นกามือของม่อเป่ ย
้วจริงๆ อีกทังก
ชวน
ก่อนหน้านี ้ เขายังสงสัยในใจว่า ถึงเต๋ออ๋องเชือใจม่

่ อเป่ ยชวน
เพียงใด ก็ไม่มที างชะล่าใจขนาดนี ้
ก่อนไปพบม่อเป่ ยชวน เขามักต ้องกาชับอะไรบางอย่างกับคนสนิ ท
เช่นนี ้ หากเกิดเหตุไม่คาดคิด ก็สามารถติดต่อให ้จวนหมิงอ๋องมา

ช่วยได ้ทันเวลา
แต่จนถึงตอนนี ้ จวนหมิงอ๋องก็ยงั ไม่ได ้ร ับข่าวคราวใดๆ จากเต๋อ
อ๋อง
ตอนนี ้ จากเหตุการณ์เมือครู
่ ่ จากการพบเจอไช่หยวนเต๋อ ม่อไป๋
กลับเข ้าใจแล ้ว
ถ ้าเขานึ กได ้ในจุดนี ้ ม่อเป่ ยชวนก็ต ้องนึ กได ้เช่นเดียวกัน
่
ไม่จาเป็ นต ้องพูดแล ้วว่า การทีทหารร ่
ักษาพระองค ์เพิมความ
้ พระราชพิธรี าชาภิเษก
เข ้มงวดในการตรวจค ้น มิใช่เพราะพรุง่ นี มี
่ ออ๋องอาจหลงเหลือไว ้
แต่เป็ นเพราะกาลังเพ่งเล็งลูกน้องทีเต๋
ต่างหาก
่
เมือแน่ ่
ใจในเรืองเหล่านี ้ ม่อไป๋ ไม่เพียงไม่หวาดกลัว กลับสงบนิ่ ง
กว่าก่อนหน้านี อี้ ก
เขามิได ้ถอยหลังกลับ แต่พ่งุ ตรงไปยังประตูวงั พอพลทหารผูเ้ ฝ้ า

ประตูเห็น ก็รบี เข ้ามาทาความเคารพ
่
ม่อไป๋ จึงล ้วงป้ ายอนุ ญาตเข ้าออกวังหลวงทีพระพั
นปี มอบให ้ออก
จากอกเสือ้
หลังจากทหารร ักษาพระองค ์ตรวจตราเรียบร ้อย ก็ปล่อยให ้เขาเข ้า
ไป
่
ม่อไป๋ ไม่ลงั เลใจ บึงตรงไปที
ห ่ ้องทรงพระอักษร
หน้าประตูห ้องทรงพระอักษร มีทหารอยูม ่ ากมาย ม่อไป๋ มิได ้บุกเข ้า

ไป ยืนรออยูห่ น้าประตูสก
ั พัก ก็มค
ี นเดินออกมา
ย่อมมิใช่มหาดเล็ก แต่เป็ นม่อเป่ ยชวน
“ท่านอ๋อง!” ม่อเป่ ยชวนก ้าวเข ้ามา โค ้งกายคารวะ
สีหน้าม่อไป๋ สงบนิ่ ง ไม่พูดไม่จา จ ้องมองเขาเงียบๆ
ม่อเป่ ยชวนสบตาม่อไป๋ แล ้วหลุบตาลง ค่อยว่า “เชิญท่านอ๋อง!”
ม่อไป๋ มองเขา แล ้วพลันหัวเราะออกมา จากนั้นก็พยักหน้า ก่อนพูด

เสียงเบา
“ม่อเป่ ยชวน ข ้าคงดูเบาเจ ้าไป”
่
ม่อเป่ ยชวนหรีตาลงเล็ กน้อย แล ้วพูดเสียงเรียบ “ท่านอ๋องล ้อเล่น
แล ้ว!”
“เต๋ออ๋องน่ าจะยังมีชวี ต
ิ อยู่?” ม่อไป๋ ถามต่อ
ม่อเป่ ยชวนอึง้ สีหน้าเต็มไปด ้วยความแปลกใจ “ทาไมท่านอ๋องจึง

พูดเช่นนี ”้
ม่อไป๋ หัวเราะอีก จากนั้นก็สา่ ยศีรษะ ไม่สนใจเขา ก ้าวเท ้าไปทีห

่ ้อง
ทรงพระอักษร
ม่อเป่ ยชวนกลับมิได ้ตามเข ้าไป คล ้ายไม่คด

ิ ตามเข ้าไป
แต่พอม่อไป๋ เดินไปถึงประตู พลันกลับหลังหัน กวักมือเรียกเขา

“เจ ้าก็เข ้ามาสิ”
ตอนที่ 644 เผชิญหน้า
่ ม ่ ‘เต๋ออ๋อง’ เขา
่ ่อเป่ ยชวนถูกม่อไป๋ สะกิดเรือง
จึงปฏิเสธคาชวนของม่อไป๋ ทันที โดยไม่แม้กระทังคิ ่ ด “กระหม่อมมี
่ ักขาฝ่ าบาท ไม่สามารถปลีกตัว ขอท่านอ๋องทรงอภัย”
หน้าทีอาร
่
“ข ้ามีเรืองจะคุ
ยกับเจ ้า ไปเข ้าเฝ้ าฝ่ าบาทกับข ้าก่อน” ม่อไป๋ พูด
เสียงขรึม พลางมองตาม่อเป่ ยชวน
ม่อเป่ ยชวนสบตาหมิงอ๋องพลางทาใจให ้นิ่ ง
เห็นช ัดว่า ดวงตาของหมิงอ๋อง บอกว่าไม่อนุ ญาตให ้ปฏิเสธ หาก

ี มิงอ๋องอาจแตกหักกับเขาเสียแต่ตรงนี ้
ยังปฏิเสธ ดีไม่ดห
้ ทีรู่ ้ว่าไอสังหารทีหมิ
ทังๆ ่ งอ๋องมีตอ
่ เขานั้นลึกลาเพี
้ ยงใด แต่ม่อเป่ ย
ชวนก็ยงั ไม่วางใจในทหารร ักษาพระองค ์ทีมี ่ อยูร่ อบด ้าน จึงยังไม่ลง
มือ
ถ ้าเขาตอบตกลง เดินเข ้าไปในห ้องทรงพระอักษรกับหมิงอ๋อง หรือ

เดินออกจากกองทหาร ถ ้าไอสังหารของหมิงอ๋องขยับ เกรงว่า
่
กระทังเวลาร ้องขอความช่วยเหลือ เขาก็ไม่มี
ม่อเป่ ยชวนเงียบ สีหน้าย่าแย่สด
ุ ๆ
เดิมทีเขามิได ้กลัวหมิงอ๋องเท่าไหร่ ตอนจับกุมเต๋ออ๋องนั้น เขาก็รู ้

้ ้าเดินออกไป ก็ยากทีจะหั
แล ้วว่า ก ้าวนี ถ ่ นหลังกลับ แต่สด ่
ุ ท ้ายเมือ
เขายังคงก ้าวออกไป ก็หมายความว่า เขาพร ้อมแล ้วทีจะต่่ อกรกับห
มิงอ๋อง
่
เฉกเช่นทีเขาเคยพู ดกับเต๋ออ๋องว่า แม้ปกปิ ดหมิงอ๋องไม่ได ้ แม้หมิง
อ๋องรู ้ว่า เขาม่อเป่ ยชวนเป็ นศัตรูกบั จวนหมิงอ๋อง แล ้วจะทาไม
ม่อเป่ ยชวนกากับดูแลกองทหารร ักษาพระองค ์มานานหลายปี ขอ

้ การควบคุ
เพียงอยูใ่ นวังหลวง อยูใ่ นพืนที ่ มของทหารร ักษาพระองค ์
หมิงอ๋องจะทาอะไรเขาได ้
้ งๆ แม้ยามนี ้ ขณะนี ้
ม่อเป่ ยชวนมิได ้คุยโม้โอ ้อวด เขาคิดเช่นนี จริ
่ ้องเผชิญหน้ากับหมิงอ๋องซึงมี
ทีต ่ ไอสังหารแรงกล ้า เขาก็ไม่
หวาดหวัน ่
หลังจับกุมเต๋ออ๋อง ม่อเป่ ยชวนก็รู ้แล ้วว่า ไม่วา่ ตนจะพยายามคิด
หาวิธป ี กปิ ดอย่างไร สุดท ้ายอย่างมากก็ได ้แค่ยด ื เวลาออกไประยะ
หนึ่ ง ไม่สามารถปกปิ ดได ้ตลอด
ดังนั้นก่อนหมิงอ๋องเข ้าวัง เขาจึงไปหาเจ ้าเก ้าและชีแนะว่

้ า ถ ้าคืน
้ งอ๋องเข ้าวังมา ควรชิงลงมือก่อน
นี หมิ
ทว่าเจ ้าเก ้าอย่างไรก็ไม่ยอมตัดสินใจ ดังคาทีว่่ า เคยถูกงู กด

ั กลัว
เชือกกล ้วยไปสิบปี
จนกระทังข่่ าวม่อไป๋ เข ้าวังถูกส่งมาถึง ม่อเป่ ยชวนจึงชีแนะอี

้ กครง้ั
ว่า หากรอให ้ถึงวันพรุง่ นี ้ อาจเกิดเหตุไม่คาดคิด มิสู ้ลงมือเสียแต่
คืนนี ้ โดยม่อเป่ ยชวนถึงกับใช ้ศีรษะของตนเป็ นประกันว่า ขอเพียง
ฝ่ าบาทพยักหน้า คืนนี เขาต้ ้องประหารหมิงอ๋องได ้แน่
แต่จนแล ้วจนรอด เจ ้าเก ้าก็ไม่ยอมเอาชีวต ่ จึง

ิ ของตนเข ้าเสียง
้
ปฏิเสธคาชีแนะ แล ้วถามกลับ
“ถ ้าหมิงอ๋องไม่มท
ี างหนี ทไี ล่ ไฉนจะกล ้าเข ้าวังเพียงลาพัง”
ประโยคนี ้ ม่อเป่ ยชวนโต ้แย ้งไม่ออก และไม่สามารถโต ้แย ้ง

่ นนี ้ ความเป็ นไป
สุดท ้ายเจ ้าเก ้าก็ยงั คงตัดสินใจดังเดิม “ถ ้าเสียงวั
่
ได ้ทีจะชนะมี ไม่มาก กลับมิสู ้ทนต่ออีกหน่ อย รอให ้ขุนนางมา
รวมตัวกัน เหล่าวีรบุรษ ุ ล ้วนมากันพร ้อมหน้าในวันรุง่ ขึน้ แล ้วฉวย
โอกาสขณะทีเรามี ่ ความชอบธรรมมากกว่า เผด็จศึกหมิงอ๋อง”
่ งม่อเป่ ยชวนช ัดเจนในใจมากว่า จะอย่างไร ฝ่ าบาทก็ยงั คง

อันทีจริ
้
ไม่ไว ้วางใจ จึงไม่กล ้าฝากความหวังทังหมดไว ่
้ทีทหารร ักษา
พระองค ์ ยืนยันว่าจะรอเผด็จศึกในพิธรี าชาภิเษก ถึงตอนนั้น มี
ความชอบธรรมอยูก ่ บั ตัว ต่อให ้เกิดเหตุไม่คาดคิด อย่างน้อย หมิง
อ๋องจะอย่างไรก็ไม่กล ้าปลงพระชนม ์จักรพรรดิตอ ่ หน้าผูค้ นหรอก
่ าบาทไม่สนับสนุ น แม้ม่อเป่ ยชวนมีกาลังทหารเป็ นพันเป็ น

เมือฝ่
หมืน่ ก็ไม่สามารถดาเนิ นการอะไรได ้
ตอนนี ้ ภายใต ้สายตาดุดน

ั แกมบังคับของม่อไป๋ ม่อเป่ ยชวนชัดเจน
ในใจว่า ตนมีเพียงสองทางเลือก
ก ้มหน้าเดินตามหมิงอ๋องเข ้าไปในห ้องทรงพระอักษรแต่โดยดี แล ้ว

ฝากความเป็ นความตายไว ้กับความคิดจิตใจของหมิงอ๋อง
หรือจะทุบหม้อข ้าวตนเอง แล ้วสูให
้ ้ตายกันไปข ้าง
พอคิดถึงตรงนี ้ ม่อเป่ ยชวนก็เกร็งพลังปราณ
่ โ่ ดยรอบ ก็รู ้สึกเช่นเดียวกันว่า

เห็นช ัดว่าทหารร ักษาพระองค ์ทีอยู
บรรยากาศระหว่างม่อไป๋ กับม่อเป่ ยชวนไม่ถก ู ต ้อง
้ ยบและนิ่ งค ้าง ทาเอาเหล่าทหารร ักษาพระองค ์พากันกด

ทังสองเงี
ลมหายใจเข ้าออกตาม พลางจับดาบในมือแน่ น
่
ยิงไปกว่ านั้น รองหัวหน้าสองสามคนได ้ก ้าวออกมายืนเคียงข ้าง
ม่อเป่ ยชวน พลางจ ้องมองม่อไป๋ อย่างเคร่งเครียด
่ หนึ่ งปะทุขน
ในความเงียบ ร ัศมีฆ่าฟันไร ้รูปกลุม ึ้
่ ดม่อเป่ ยชวนก็เชิดหน้ามองม่อไป๋ พอเขาเคลือนไหว

ในทีสุ ่ ทหาร
้
ร ักษาพระองค ์ทังหมดก็ ่ อไป๋ พร ้อมๆ กัน
พุ่งเป้ าสายตาไปทีม่
แรงกดดันขนาดมหึมากลุม ่ หนึ่ งพุ่งตรงเข ้าหาม่อไป๋ ทันที ซึงต่

่ อ
่
ให ้ม่อไป๋ แข็งแกร่งเพียงใด ก็ยงั อดไม่ได ้ทีจะหวั่
นใจ
่
ใบหน้าทีสงบนิ ่ งอยูแ่ ต่เดิม เลิกคิวทั
้ งสองข
้ ้ กน้อย แต่กลับ
้างขึนเล็
ไม่ถอยแม้สก ั ก ้าว บนใบหน้าไม่ปรากฏความกลัวให ้เห็น เขายืนอยู่
หน้าประตูห ้องทรงพระอักษร สายตายังคงจ ้องมองม่อเป่ ยชวน
พลางพูดเสียงเบา
“เจ ้ากาลังจะลงมือกับข ้า?”
่
ท่ามกลางสิงแวดล ่ มหล่นยังได ้ยิน ทุกคนจึงได ้ยินกันถ ้วน
้อมทีเข็
หน้า
ม่อเป่ ยชวนหายใจเข ้าลึกๆ ถ ้าตอนนี ้ เขาตัดสินใจโดยพลการว่า

ต ้องแตกหักกับหมิงอ๋อง เขาก็ต ้องสังหารหมิงอ๋องให ้ได ้ในพริบตา
เท่านั้น
่ ้จับตัวเขาไว ้ ชดเชยให ้หมิงอ๋อง

หาไม่แล ้ว ฝ่ าบาทต ้องออกมาสังให
แต่เขาสามารถการาบหมิงอ๋องได ้ในพริบตาหรือ
่ หมิ
เขามองไปยังทีที ่ งอ๋องยืนอยู่ ซึงก็
่ คอื หน้าประตูห ้องทรงพระ
อักษร
ถ ้าลงมือ พริบตาแรก หมิงอ๋องต ้องกระโดดเข ้าห ้องทรงพระอักษร
ตอนนั้น หรือเขาสามารถสังให
่ ้ยิงธนู หมืนเล่
่ มเข ้าไป ให ้ฝ่ าบาท
่ นไปด ้วยรู
กับหมิงอ๋องกลายเป็ นกระชอนทีพรุ
สุดท ้าย ม่อเป่ ยชวนจึงหายใจเข ้าลึกๆ ก ้มหน้าลง ประสานมือ “มิ

บังอาจ!”
่ กอึง้ เดินเข ้าหาม่อไป๋ อย่างยากเย็น

ว่าแล ้วก็ยกเท ้าทีหนั
......
พอเห็นว่า ในทีสุ ่ ดม่อเป่ ยชวนไม่กล ้าแตกหักด ้วย ม่อไป๋ ทีดู

่ สงบนิ่ ง
จริงๆ แล ้วรู ้สึกโล่งใจเป็ นอย่างยิง่
่
ทีเขาพู ดสะกิดเรือง่ “เต๋ออ๋อง” กับม่อเป่ ยชวนก่อน จากนั้นก็ทาให ้
้ ญแกม
ม่อเป่ ยชวนรู ้สึกได ้ถึงไอสังหารของตน ต่อด ้วยการเชือเชิ
บังคับให ้ม่อเป่ ยชวนปลีกตัวออกจากกองทหารนั้น จริงๆ แล ้วล ้วน
เป็ นการทดสอบ
้ ้ว่าเสียงถ
ถ ้าม่อเป่ ยชวนรู ้ทังรู ่ ้าปล่อยเขาเข ้าไป แต่สด ุ ท ้ายกลับไม่
กล ้าแตกหัก ย่อมหมายความว่าคืนนี เจ ้ ้าเก ้ายังไม่กล ้าลงมือกับเขา
่
ในทางกลับกัน ถ ้าม่อเป่ ยชวนยืนยันทีจะไม่ เดินเข ้าไปกับเขา
่ ทา่ ทีวา่ จะแตกหัก เช่นนั้นการเข ้าวังในครงนี
กระทังมี ้ั ้ ก็อาจเป็ น
อันตรายเข ้าให ้จริงๆ
ขอเพียงม่อเป่ ยชวนมีเจตนาลงมือ ก็หมายความว่า เจ ้าเก ้า

่
เตรียมพร ้อมทีจะแตกหั กกับเขาในคืนนี ้
เจ ้าเก ้าเคยใช ้ทหารร ักษาพระองค ์ต่อกรกับเขามาครงหนึ ้ั ่ ง แต่ผลที่

ได ้กลับเลวร ้ายมาก จนต ้องจ่ายค่าตอบแทนสูงลิบลิว่ ภายใต ้
สถานการณ์ทยั ี่ งไม่แน่ นอนเช่นนี ้ ถ ้าเจ ้าเก ้าตัดสินใจลงมือกับเขา
อีกครง้ั ความเป็ นไปได ้มากทีสุ ่ ดก็คอื เจ ้าเก ้ารู ้ความลับจากเต๋อ
่ ดการเรืองให
อ๋องแล ้ว จึงต ้องเสียงจั ่ ้เรียบร ้อยก่อนพิธรี าชาภิเษก
ด ้วยการลงมือกับเขาก่อน
มิเช่นนั้น ตอนประกอบพิธ ี ไม่วา่ เจ ้าเก ้าจะใช ้วิธอี ะไร โยนความผิด

อะไรให ้ม่อไป๋ ขอเพียงม่อไป๋ โยนสัญญาลับฉบับนั้นออกมา ก็
สามารถตีแสกหน้าเจ ้าเก ้าให ้ตกนรกหมกไหม้ได ้ในพริบตา
่ ้องการต่อกรกับตนเอง น้องชายยอมขายผลประโยชน์
เพียงเพือต
ของชาติ จักรพรรดิยอมร่วมมือกับกบฏซึงจั ่ กรพรรดิองค ์ก่อน
่ ด กระทาเรืองช
เกลียดเป็ นทีสุ ่ วร่ ั ้าย ทีจะท
่ าให ้เสือมเสี
่ ่ ยง
ยชือเสี
ประชาชนพร ้อมใจกันขับไล่
การแย่งชิงบัลลังก ์ในประวัตศ ิ าสตร ์ แน่ นอนว่าทาได ้ทุกอย่างไม่

่
จากัดวิธ ี ทว่าเรืองบางอย่ ่ั
างทาได ้ก็จริง แต่อย่าให ้ความลับรวไหล
่ั
ล่ะ เพราะถ ้ารวไหลขึ ้
นมา ่ อฉาวถู
เรืองอื ้ กแฉต่อหน้าสาธารณชน
แล ้วล่ะก็ ค่าตอบแทนทีต ่ ้องจ่าย ย่อมร ับไม่ได ้อย่างแน่ นอน
่ นกั
หลังจากม่อไป๋ รู ้ว่าเกิดเรืองขึ ้ บเต๋ออ๋อง ก็รบี เข ้าวังทันที สิง่
่ ดคือต ้องการตรวจสอบเรืองสั
สาคัญทีสุ ่ ญญาลับฉบับนั้น ว่าได ้ถูก
เปิ ดเผยหรือไม่
้ ออ๋องมีสภาพเช่นไร และไม่สามารถไปถามเจ ้า
เขาไม่รู ้ว่าตอนนี เต๋
่ แล
เก ้าตรงๆ ว่ารู ้เรืองนี ้ ้วหรือยัง สิงที
่ ท ่ าได ้ก็คอื วิเคราะห ์จาก
ปฏิกริ ยิ าตอบสนองของเจ ้าเก ้า
่ ้องทดสอบม่อเป่ ยชวน ก็ด ้วยสาเหตุนี ้ และเมือดู

ทีต ่ จากผลทีได
่ ้
สถานการณ์น่าจะยังไม่ถงึ กับเลวร ้ายสุด
.......................
.......
้
ทังสองเดิ
นเข ้าไปในห ้องทรงพระอักษร
เจ ้าเก ้านั่งหน้าขรึมอยูบ
่ นเก ้าอีมั้ งกร มองดูม่อไป๋ เดินเข ้ามา
จอมยุทธ ์นั่งลืมตาอยูบ
่ นอาสนะ เหลือบมองม่อไป๋ แล ้วมองม่อเป่ ย
ชวน สุดท ้ายก็สา่ ยศีรษะเงียบๆ
่ กอย่างทีเกิ
ทุกสิงทุ ่ ดขึนด
้ ้านนอก เขารู ้ แต่มไิ ด ้เข ้าแทรกแซง
ประการแรก เพราะฝ่ าบาทมิได ้บอกให ้เขาเข ้าแทรกแซง ประการที่

สอง แม้ม่อเป่ ยชวนลงมือ ก็ไม่มที างทาสาเร็จ เพราะถ ้าคิดสังหารห
มิงอ๋อง ก็ไม่สามารถให ้หมิงอ๋องเข ้าใกล ้ห ้องทรงพระอักษร หรือเข ้า
ใกล ้ฝ่ าบาท
แน่ นอน จอมยุทธ ์ก็รู ้ว่า ใช่วา่ ม่อเป่ ยชวนไม่รู ้ แต่เขาจนปัญญา ถ ้า
ฝ่ าบาทยอมแสดงท่าทีสนับสนุ นเขาแต่แรก เขาก็ไม่มท ี างปล่อย
ให ้หมิงอ๋องเดินมาถึงห ้องทรงพระอักษรแน่
ดังนั้นจอมยุทธ ์จึงมองม่อเป่ ยชวนด ้วยแววตาทีซ

่ ับซ ้อนยิง่
่ ยบกับจอมยุทธ ์แล ้ว ความรู ้สึกนึ กคิดของเจ ้าเก ้าทีก

แต่เมือเที ่ าลัง
มองม่อเป่ ยชวนนั้น ซ ับซ ้อนยิงกว่
่ า
เขาจงใจทาเป็ นไม่รู ้สถานการณ์ด ้านนอก จุดประสงค ์ง่ายมาก

ม่อเป่ ยชวนกับหมิงอ๋องมาคราวนี ้ ไม่ใช่เรืองเลวร
่ ้ายสาหร ับเขา
เพียงแต่ จะปล่อยให ้พวกเขาสู ้กันหรือไม่น้ัน เจ ้าเก ้ายังตัดสินใจ

ไม่ได ้
หวังให ้สู ้ แต่ก็กลัว
่ ง เพราะถ ้าโชคเข ้าข ้างม่อเป่ ยชวน จนสามารถสังหารหมิงอ๋อง

ทีหวั
ได ้จริงๆ นั่นย่อมเป็ นเรืองที
่ น่่ ายินดีเป็ นทีสุ
่ ด
้
แต่ถ ้าเกิดไม่สาเร็จขึนมา แล ้วหมิงอ๋องโกรธจัด แค่สงั หารม่อเป่ ย
ชวนชดใช ้ เกรงว่าไม่น่าจะดับอารมณ์โกรธของหมิงอ๋องลงได ้
่ าม่อเป่ ยชวนทาโดยพลการ แต่ถ ้าสังหาร

ต่อให ้หมิงอ๋องเชือว่
้
ม่อเป่ ยชวนแล ้ว พรุง่ นี ตนจะสามารถใช ้ใครได ้อีกเล่า
่ งเครียดของม่อเป่ ยชวน พลางสะทก

เจ ้าเก ้ามองดูทา่ ทางทีเคร่
่ นในตั
สะท ้อนใจ กลับรู ้สึกเชือมั่ ่ น้ จึงมิได ้
วม่อเป่ ยชวนเพิมมากขึ
พูดจาอะไร เพียงพยักหน้า แล ้วบอกให ้เขาไปยืนด ้านข ้าง
จากนั้นก็หน ่ นมือไพล่หลังอยูก
ั มองม่อไป๋ ทียื ่ ลางห ้อง พลางถาม
้ั ้ ไม่ทราบมีเรืองอั
“หมิงอ๋องมาหาเราในครงนี ่ นใด”
ม่อไป๋ กวาดตามองไปรอบๆ เมือไม่ ่ เห็นเงาของเต๋ออ๋อง จึงเอ่ยปาก

ถาม “ได ้ยินว่าเต๋ออ๋องอยูท ี่ ่ ?”
่ นี
เจ ้าเก ้าตอบด ้วยสีหน้านิ่ งเฉย “ไปแล ้ว”
“ไปแล ้ว?” ม่อไป๋ ขมวดคิว้

่ ด
่ ้านข ้างจึงพูดขึน้
ม่อเป่ ยชวนทีอยู
่
“เต๋ออ๋องมาเพือขอให ้ฝ่ าบาทปล่อยคน พอทรงอนุ ญาต เต๋ออ๋องก็
ทูลลา”
่
“ไปเมือไหร่
” ม่อไป๋ ถามเสียงขรึม
่
“เพิงไปได ้ไม่นาน” ม่อเป่ ยชวนตอบ
้
ม่อไป๋ เหลือบมองเจ ้าเก ้า แล ้วค่อยมองม่อเป่ ยชวน ทังสองไม่ ่
น่าทีจะ
หลอกลวงตน เพราะไม่มป ี ระโยชน์
่
หรือตนคิดมากไป ไม่มเี รืองอะไรเกิ ดขึน้ เต๋ออ๋องอยูใ่ นห ้องทรงพระ
้
อักษร ขอให ้เจ ้าเก ้าปล่อยคนจริงๆ ความคิดนี วาบขึ ้
นในใจ แต่ก็
ถูกม่อไป๋ ปฏิเสธในทันที เป็ นไปไม่ได ้ ถ ้าเป็ นเช่นนี ้ ท่าทีเมือครู
่ ข
่ อง
ม่อเป่ ยชวนเป็ นเพราะอะไร
่ เกิ
แน่ ใจได ้ว่า เรืองที ่ ดขึนกั
้ บเต๋ออ๋องต ้องมาจากเขา เขาจึง
่
หวาดกลัวเป็ นอย่างยิงในการเข ้าใกล ้ตน
ถ ้ามิได ้กลัวว่าตนจะลงมือสังหารเขาในทันที เขาจะถึงกับเกือบทน
่
ไม่ไหวทีจะแตกหั ่ าหรือ
กกับตนซึงหน้
่
“เต๋ออ๋องเพิงไปได ้ไม่นานจริงๆ” พอเห็นหมิงอ๋องนิ่ งเงียบไม่สง่ เสียง
จอมยุทธ ์จึงเอ่ยปากขึน้
ม่อไป๋ หันมอง จอมยุทธ ์พยักหน้ายืนยันว่าเป็ นความจริง
“ถ ้าหมิงอ๋องไม่เชือ่ เราก็จะเรียกเต๋ออ๋องกลับเข ้ามา ให ้หมิงอ๋อง

ถามด ้วยตัวเองดูวา่ เราทาให ้เขาลาบากใจหรือไม่”
่ นม่อไป๋ นิ่ งเงียบ สีหน้าเจ ้าเก ้าก็ยงั คงนิ่ งเฉย แต่กลับอดไม่ได ้

เมือเห็
่
ทีจะใส่ อารมณ์เสียดสีม่อไป๋ และตนเองเข ้าไปในนาเสี ้ ยง
่ เหมื
ม่อไป๋ รู ้สึกว่าเรืองนี ้ อนมีอะไรบางอย่างไม่ถก ู ต ้อง แต่ก็คด
ิ ไม่
ออกชวขณะ่ั แววตาทีก ่ าลังครุน
่ คิดกะพริบเล็กน้อย แล ้วจึงก ้ม
ศีรษะให ้เจ ้าเก ้า พบเต๋ออ๋องก่อน ก็จะเข ้าใจทุกอย่างเอง
เจ ้าเก ้าหันมองม่อเป่ ยชวน คิดให ้เขาไปเชิญ

“ให ้มหาดเล็กไปเถิด!” ม่อไป๋ รีบหยุดยัง้ ด ้วยไม่สามารถปล่อยให ้
ม่อเป่ ยชวนไป
เจ ้าเก ้าเงียบไปสักพัก ยังคงไม่คด ่ ้

ั ค ้าน เรียกมหาดเล็กเข ้ามา สังให
ไปเชิญเต๋ออ๋อง
่ ต
ในห ้องเงียบเสียงลง เจ ้าเก ้าหลุบตา จ ้องมองโต๊ะทีอยู
่ รงหน้า ไม่
พูดไม่จาอีก
ม่อเป่ ยชวนก็ยน ้ ้อง อยูด

ื ก ้มหน้า จ ้องมองพืนห ่ ้านข ้าง
ม่อไป๋ เดินไปยืนข ้างหน้าต่าง มองดูทวิ ทัศน์ด ้านนอก หันหลังให ้ทุก

คน ไม่รู ้ว่าคิดอะไรอยู่
่ าลังมองเจ ้าเก ้ากับม่อ

ในห ้องไม่มใี ครพูดจาอีก มีเพียงจอมยุทธ ์ทีก
่
ไป๋ สลับกันไปมา พลางขยับริมฝี ปากเบาๆ คล ้ายมีเรืองอยากจะพู ด
แต่สดุ ท ้ายก็ยงั คงไม่ได ้พูดอะไร
ตอนที่ 645 คนเก่งม่อเป่ ยชวน
รอไม่นาน ก็มเี สียงฝี เท ้าดังมา
ม่อไป๋ หันกาย เห็นคนสองคนเดินเข ้าประตูมา
คนหนึ่ งคือมหาดเล็กผู ้ไปเชิญ อีกคนย่อมเป็ นเต๋ออ๋อง
พอนาคนมาถึง มหาดเล็กก็โค ้งกายแล ้วถอยออกไป ส่วนเต๋ออ๋องก็

กวาดตามองคนในห ้อง ก่อนหยุดสายตาทีม่ ่ อไป๋ สักพัก ค่อยโค ้ง
กายทาความเคารพเจ ้าเก ้า
้ นชา
เจ ้าเก ้าขยับมุมปากเล็กน้อย คล ้ายอยากแค่นหัวเราะหรือยิมเย็
่ ยว ก็เปลียนกลั
แต่ขยับได ้เพียงครึงเดี ่ บเป็ นนิ่ งเฉยดังเดิม
่ ้าโดยเฉพาะ เจ ้าจึงต ้องบอกหมิงอ๋องว่า เราได ้

“หมิงอ๋องมาเพือเจ
ทาอะไรเจ ้าหรือไม่”
้ ดหูยงิ่
คาพูดนี ขั
่ ้าเก ้าไม่ร ักษาหน้า ม่อไป๋ ก็คร ้านทีจะไว
เมือเจ ่ ้หน้าเขาอีก จึงจ ้อง
มองเต๋ออ๋อง พลางถามออกมาตรงๆ อย่างไม่อ ้อมค ้อม “เกิดเรือง ่
้ บท่านอ๋องหรือ”
ขึนกั
เต๋ออ๋องมีสห
ี น้ากระอักกระอ่วน แต่กลับตอบเพียงว่า “ขอบคุณหมิง
่ นห่วง ข ้าเพียงมาร ้องขอเพือขุ
อ๋องทีเป็ ่ นนางทีท
่ าผิดเหล่านั้น แต่
ใช ้คาพูดไม่เหมาะสม กล่าวหาว่าฝ่ าบาทใจไม่กว ้างพอ ไม่เคย
่
ร ับผิดชอบเรืองใหญ่ ่ ก!”
โต ข ้าละอายใจยิงนั
พอได ้ยินเต๋ออ๋องพูดในทานองเดียวกันกับเจ ้าเก ้าและม่อเป่ ยชวน

ม่อไป๋ ก็นิ่งเฉย แต่ในใจกลับเต็มไปด ้วยข ้อสงสัย จึงจ ้องมองให ้ลึก
่ ออ๋องก็ได ้แต่พยักหน้าน้อยๆ
เข ้าไปในดวงตาของเต๋ออ๋อง ซึงเต๋
โดยมิได ้พูดจาใดๆ
่ ่ มิใช่ทที
ทีนี ี่ เหมาะแก่
่ ่ น
การพูดจา ม่อไป๋ จึงไม่ถามมากความ เมือเห็
ว่าเต๋ออ๋องยังสบายดีอยู่ อีกสักครูค
่ อ
่ ยถามก็ยงั ได ้
แต่อต ่ ่ ทังที
ุ ส่าห ์มาถึงทีนี ้ จะให ้จากไปเช่นนี หรื
้ อ
่ อเป่ ยชวนทีมี
ม่อไป๋ พลันหันมองม่อเป่ ยชวน ซึงม่ ่ อะไรในใจ ก็เงย
้
หน้าขึนมอง พอดีเห็นแววตาอันเยือกเย็นแฝงร ังสีฆ่าฟันของม่อไป๋
่
เขาจึงตืนตระหนกและเสี
ยวสันหลังวาบทันที
แต่มไิ ด ้อุทานออกมา ด ้วยชัดเจนดีวา่ ในระยะสิบเก ้า หากหมิงอ๋อง

จะเอาชีวต ่
ิ เขา กระทังความเป็ ่ จะโต
นไปได ้สักครึงที ่ ้ตอบ เขาก็ยงั ไม่
มี
่
การเคลือนไหวที ่ นเหตุเล็กน้อย ไม่เพียงทาให ้ร ักษาชีวต
เกิ ิ ไม่ได ้
้ ก
กลับทาให ้เขาตายไวขึนอี
้ งมีจอมยุทธ ์แต่เพียงผูเ้ ดียวทีปกป้

ตอนนี จึ ่ องเขาได ้ แต่จอมยุทธ ์จะ
ช่วยเขาหรือ
ช่วยสิ!
จอมยุทธ ์วาบร่างมาขวางอยู่ตรงหน้าม่อเป่ ยชวนอย่างไร ้สุมเสี

้ ยง
พอร ังสีฆ่าฟันม่อไป๋ ขยับ จอมยุทธ ์ก็รู ้สึกได ้ แต่จอมยุทธ ์กลับลังเล

ใจเล็กน้อย ก่อนวาบร่างมาขวางอยู่
ตรงหน้าม่อเป่ ยชวน ทีลั่ งเลใจ เพราะคิดว่าถ ้ามัวแต่ใส่ใจม่อเป่ ย
ชวน ก็อาจปกป้ องฝ่ าบาทไม่ทน ั แต่อย่างไรก็ตาม จอมยุทธ ์ก็รู ้สึก
ว่า ไม่ควรนิ่ งดูดายปล่อยให ้หมิงอ๋องสังหารม่อเป่ ยชวนในห ้องทรง
พระอักษร
เจ ้าเก ้ากับเต๋ออ๋องเดิมทีไม่รู ้สึกถึงร ังสีฆ่าฟันของม่อไป๋ จนกระทัง่

่
เห็นจอมยุทธ ์เคลือนไหว มายืนขวางอยูต ่ รงหน้าม่อเป่ ยชวน ทัง้
่ ้สึก หน้าจึงเปลียนสี
สองจึงเริมรู ่ พร ้อมกัน
สีหน้านิ่ งเฉยของเจ ้าเก ้าหายไปในพริบตา เปลียนเป็

่ นสีเขียวคลา้
่
ส่วนเต๋ออ๋องหน้าซีดขาว ริมฝี ปากสันคล ้ายคิดพูดอะไร แต่กลับอ ้า
ปากไม่ออก
ม่อไป๋ สบตากับจอมยุทธ ์สักพัก ก็หน ั มองเจ ้าเก ้า “ม่อเป่ ยชวนเป็ น

ถึงหัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์ ความจริงแล ้วควรสานึ กในพระมหา
กรุณาธิคณ ุ อันล ้นพ้น เฝ้ าระวังดูแลวังหลวงให ้สงบเรียบร ้อย แต่
เขากลับถือตนว่ามีกองทหารในมือ จึงอวดดีกบั ผู ้สูงศักดิ ์ คิด
สังหารข ้าเช่นนี ้ ฝ่ าบาทว่า ควรลงโทษเช่นไร”
ในใจเจ ้าเก ้าโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ แต่ฟาดงวงฟาดงาไม่ได ้ เพราะอยู่
ภายใต ้สายตาอันเยือกเย็นของม่อไป๋
ยามนี ้ เขาจึงจงเกลียดจงช ังหมิงอ๋องทีโอหั

่ งเกินเหตุ และหงุ ดหงิด
่ เชือฟั
ม่อเป่ ยชวนทีไม่ ่ งคาสัง่ ขนาดเห็นแล ้วว่าเรืองใหญ่
่ กาลังจะ
มาถึง กลับทาอวดเก่ง ตอแยหมิงอ๋อง
ทว่าความขัดแย ้งระหว่างม่อเป่ ยชวนกับหมิงอ๋อง กลับยิงพิ ่ สจู น์ให ้

เห็นถึงความภักดีของม่อเป่ ยชวนทีมี ่ ตอ ่
่ เขา ซึงสถานการณ์
ในตอนนี ้ สามารถมีคนภักดีเช่นนี ้ คนทีวางใจให
่ ่
้ทาเรืองใหญ่ ได ้
เช่นนี ้ เจ ้าเก ้าย่อมไม่ยอมปล่อยไป แม้ต ้องเสียงอั
่ นตราย ไม่วา่
อย่างไร ก็ต ้องถนอมไว ้
เจ ้าเก ้าสูดหายใจเข ้าลึกๆ หันมองผูถู้ กกล่าวหา พลางว่า “ม่อเป่ ย

ชวน หมิงอ๋องกล่าวหาว่าเจ ้ามีกองทหารในมือแล ้วอวดดีกบั ผูส้ งู
ศักดิ ์ เจ ้ายอมร ับหรือไม่”
ม่อเป่ ยชวนรีบคุกเข่าลง “ฝ่ าบาททรงพิจารณา กระหม่อมไม่เคย

่ กล ้าคิดอวดดีกบั ผูส้ งู ศักดิ ์
ถือตนว่ามีกองทหารอยูใ่ นมือ ยิงไม่
่ งอ๋องกล่าวมา กระหม่อม...มิอาจยอมร ับ!”
ความผิดทีหมิ
เจ ้าเก ้าพยักหน้า แล ้วจึงหันมองม่อไป๋ “หมิงอ๋อง ม่อเป่ ยชวนไม่
่ ่นเป็ นอย่างยิงจากจั
เพียงได ้ร ับความเชือมั ่ กรพรรดิองค ์ก่อน ยัง
คุ ้มครองความปลอดภัยให ้เราหลายต่อหลายครง้ั ถ ้าในวัง
ปราศจากเขา เราคงกินไม่ได ้นอนไม่หลับ เราจึงคิดว่า ทีม่ ่ อเป่ ย
ชวนล่วงเกินเจ ้านั้น เป็ นเพราะมิได ้ตังใจ
้ เจ ้าคิดเห็นเช่นไร”
ม่อไป๋ ย่อมฟังความหมายของเจ ้าเก ้าออก ถ ้าตนยืนยันว่าต ้อง

่ นนี ถ
ลงโทษม่อเป่ ยชวน ก็ถอื ว่าไม่ให ้ทางหนี ทไี ล่กบั เจ ้าเก ้า ซึงวั ้ ้า
่ ม่อไป๋ อาจไม่บบ
ไม่ใช่ม่อเป่ ยชวน เป็ นคนอืน ้ ้าเก ้า อาจปล่อย
ี คันเจ
้ เช่นนี ้
ไปดือๆ
่ นม่อเป่ ยชวน ย่อมไม่มท

แต่เมือเป็ ้ ้ตัดสินใจเป็ น
ี าง เพราะคนผู ้นี ได
ศัตรูกบั จวนหมิงอ๋องแล ้ว
ตอนนี ถ ้ ้ามัวแต่หวันไหว
่ ้ งใจ
ยับยังช ่ ั ดีไม่ดพ ้ อเป่ ยชวนอาจทา
ี รุง่ นี ม่
ให ้เกิดปัญหาใหญ่
่ ดการเปลียนแปลงในวั
วันทีเกิ ่ งหลวง เพราะเขาหวันไหวไปช่ ่ั
วขณะ
้ ้าเก ้าตามทีตั
มิได ้บีบคันเจ ่ งใจไว
้ ๋ั
้ มิได ้สังหารฉวีกวชาง ถ ้าตู ้เจวียน
ไม่มาหาเขาทีจวน ่ ้
และออกปากเตือน งานนี อาจเสี ่ อการเกิด
ยงต่
พิบตั ภิ ยั ร ้ายแรง
แพทย ์คนหนึ่ ง ตอนเริมศึ
่ กษาเล่าเรียนวิชาแพทย ์ ก็ต ้องมีกรณี ที่
่ ช ัดเจน เขียนใบสังยาไม่
วินิจฉัยทีไม่ ่
ถูกต ้องบ ้าง แต่หลังจากผิดพลาดครงหนึ ้ั ่ ง ก็ไม่ควรผิดพลาดอีก

เนื่ องจากพอได ้เป็ นแพทย ์แล ้ว จะไม่มใี ครมาช่วย
ท่านแก ้ไขข ้อผิดพลาดอีก
ถ ้าผิดพลาดอีก ผูป้ ่ วยก็จะเสียชีวต

ิ จริงๆ
ม่อไป๋ เป็ นคนซึมซ ับประสบการณ์คนหนึ่ ง ความผิดทีเคยท

่ า เขา
สามารถจดจาไปชวชี ่ ั วต
ิ โดยไม่คด
ิ ทาผิดอีกเป็ นอันขาด จึงได ้ยิน
เขาพูดว่า
“การป้ องกันอันตรายในวังหลวง เกียวข่ ้องกับความปลอดภัยของ

่ ไม่
ฝ่ าบาท จึงเป็ นเรืองที ่ สามารถผ่อนปรนกันได ้ ต่อให ้วันนี ม่
้ อเป่ ย
้ ก็ยากทีจะหลุ
ชวนมิได ้ตังใจ ่ ดพ้นความผิดฐานละเลยต่อหน้าที่ ซึง่
ข ้าเห็นว่า ตามมาตรการคุมครองความปลอดภั
้ ยให ้ฝ่ าบาท ควร
ปลดม่อเป่ ยชวนออกจากตาแหน่ งหัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์”
สีหน้าเจ ้าเก ้าพลันดูไม่ได ้ ไฉนเขาจะฟังคาข่มขูข

่ องม่อไป๋ ไม่ออก
่
มือทีวางอยู
บ ่ ย่างนั้นตังแต่
่ นโต๊ะ กาเป็ นหมัดอยูอ ้ แรก
ตอนนี ้ เขาคิดแตกหักจริงๆ
แต่แล ้ว ภายใต ้การเฝ้ ามองอย่างจริงจังของเต๋ออ๋อง ม่อเป่ ยชวน

่
หรือกระทังจอมยุ ทธ ์ เจ ้าเก ้าจึงหลุบตาลง แล ้วว่า “ตามใจเจ ้า!”
..........................
.......
“ตอนนั้นพอเห็นม่อเป่ ยชวนคุยเรืองลั
่ บอยูก ่ บั คนสนิ ทนานสองนาน
ข ้าก็สงั หรณ์ใจแล ้วว่าสถานการณ์อาจไม่สดี ู ้ จึงกลับไปหาเขาอีก
้ั
ครง...ผลก็ ้
คอื ไม่เพียงเกลียกล่
อมม่อเป่ ยชวนไม่ได ้ ยังถูกเขากัก
ตัวไว ้อีก”
พอออกจากห ้องทรงพระอักษร ม่อไป๋ ก็เดินไปกับเต๋ออ๋อง กลับไป

ยังบ ้านพักของเขา
เนื่ องจากเต๋ออ๋องอยากเล่าเรืองในช่
่ วงเย็นให ้หมิงอ๋องฟัง เขาไม่
อยากปิ ดบังความสัมพันธ ์กับม่อเป่ ยชวนอีก จึงบรรยาย
สถานการณ์ตามลาดับ
“หลังจากข ้าถูกม่อเป่ ยชวนกักตัวไว ้ เขาก็ไม่ได ้ทาให ้ข ้าลาบากใจ

เพียงบอกให ้ข ้าไปห ้องทรงพระอักษร โดยไม่ให ้ข ้าพูดอะไร ให ้ข ้า
่
ทูลฝ่ าบาทเรืองปล่ ่
อยคนเรืองเดี
ยว พอข ้าไปถึงห ้องทรงพระอักษร
ก็ทล
ู ขอให ้ฝ่ าบาทปล่อยคน แต่ฝ่าบาททรงกริวมาก ้ ่ ้ข ้าสานึ ก
สังให
ตนอยูใ่ นห ้องทรงพระอักษร ข ้าจึงถูกขังอยูใ่ นนั้นจนฟ้ ามืด ฝ่ าบาท
่
ถึงยอมร ับปากเรืองปล่ อยคน และปล่อยข ้าออกมา”
พอม่อไป๋ ฟังจบ อย่างไรก็รู ้สึกเหมือนกับในละครอย่างไรอย่างนั้น

จึงถามเสียงขรึม
“หรือพูดได ้ว่า ท่านยังไม่ทน ้

ั เกลียกล่อมม่อเป่ ยชวน ก็ถก ู ม่อเป่ ย
ชวนกักตัวไว ้แล ้ว จากนั้นม่อเป่ ยชวนก็ไม่ได ้ทาให ้ท่านลาบากใจ
เพียงขังท่านไว ้ในห ้องทรงพระอักษร ไม่ให ้ท่านติดต่อกับจวนหมิง
อ๋อง และพอเห็นข ้ามา ค่อยปล่อยตัวท่าน?”
้
เต๋ออ๋องยิมขมขื ่ “อย่าว่าแต่เจ ้าเลย ข ้าเองก็ยงั แปลกใจอยู่ เดิมที
น
้
พอรู ้ว่าม่อเป่ ยชวนจะมอบข ้าให ้ฝ่ าบาท ข ้ายังคิดว่า คราวนี คงจบ
้
สินแล ้ว ใครจะคิดเล่าว่า พอไปถึงห ้องทรงพระอักษร ฝ่ าบาทก็ตร ัส
่
แต่เรืองปล่ อยคน แล ้วจูๆ่ ก็ขงั ข ้าไว ้ในห ้องทรงพระอักษร ไม่สนใจ
้ ต ้นจนจบไม่สอบถามอะไรข ้าสักคา และไม่พูดถึงเรือง
ข ้าอีก ตังแต่ ่
่ ้าหักหลังด ้วย”
ทีข
้ั ้ ม่อไป๋ กลับฟังเรืองบางอย่
ครงนี ่ ่
างออก จึงหรีตาลงเล็ กน้อย “เสด็จ
อาอยากบอกว่า ม่อเป่ ยชวนได ้ทา
่ าน”
อะไรลับหลังบางอย่าง และมิได ้บอกฝ่ าบาทเรืองท่
“ก็ได ้แต่เข ้าใจตามนี ”้ เต๋ออ๋องเงียบไปสักพัก จากนั้นสีหน้าก็

ปรากฏความรู ้สึกสับสนอยูบ ่ ้าง พยักหน้าแล ้วว่า “เขาเคยพูดจริงๆ
ว่าจะไม่ทาให ้ข ้าลาบากใจ โดยให ้ข ้าไปห ้องทรงพระอักษร ขอให ้
ฝ่ าบาทปล่อยคนก็พอ”
ถ ้าเต๋ออ๋องมิได ้โกหก ม่อเป่ ยชวนก็ทาให ้ม่อไป๋ มองไม่ออกแล ้ว

ด ้านหนึ่ งเขาตัดสินใจจัดการจวนหมิงอ๋องตามเจ ้าเก ้า แต่อกี ด ้าน
หนึ่ ง เขากลับปิ ดบังเรืองที
่ ใหญ่
่ ้ บเจ ้าเก ้า?
ขนาดนี กั
้
ทังหมดนี ล้ ้วนไม่สมเหตุสมผล!
้ งมีอก
อีกทังยั ี ปัญหาหนึ่ งทีพู
่ ดไม่ช ัดเจน จึงได ้ยินม่อไป๋ ว่า “ถ ้า
ม่อเป่ ยชวนมิได ้แฉท่านกับเจ ้าเก ้า แล ้วเขาทาอย่างไร ถึงทาให ้เจ ้า
เก ้าร่วมมือกับเขา ขังท่านไว ้ในห ้องทรงพระอักษร”
“ไม่รู ้!” เต๋ออ๋องพูดตรงๆ
่
“ยังมี เมือเขาขั ่ นไม่ให ้ท่านติดต่อกับจวนหมิงอ๋อง
งท่านไว ้ เพือกั
เพราะต ้องการช่วยฝ่ าบาทจัดการเรา แล ้ว เหตุใดตอนทีข ่ ้าไปหา
ถึงได ้ปล่อยตัวท่านออกมา เช่นนี ้ ตอนแรกทีกั ่ กตัวท่านไว ้ มิเท่ากับ
เสียเปล่าหรือ” ม่อไป๋ ถามอีก
เดิมทีม่อไป๋ คิดว่าเต๋ออ๋องจะตอบว่าไม่รู ้ คิดไม่ถงึ ว่าเต๋ออ๋องกลับมีสี

หน้าครุน่ คิด
่ อเป่ ยชวนจะกักตัวข ้า ข ้าบอกเขาไปว่า กักตัวข ้าไว ้ก็ไร ้

“ตอนทีม่
ประโยชน์ ถ ้าจวนหมิงอ๋องไม่ได ้ร ับจดหมายจากข ้า จะช ้าจะเร็วก็
ต ้องสงสัยในตัวเขา”
ม่อไป๋ มองเต๋ออ๋องนิ่ ง “แล ้วเขาว่าอย่างไร”

“เขาว่า...” เต๋ออ๋องพลันชะงัก แล ้วจึงมองหน้าม่อไป๋ พลางค่อยๆ
พูด “เขาว่า ทีพู ่ ดกันว่าจวนหมิงอ๋องควบคุมวังหลวงได ้นั้น เป็ นแค่
่
เรืองอวดอ ่
้าง ทีสามารถท ้ ได
ามาได ้ถึงขันนี ้ ้ ก็แค่อาศัยการขูใ่ ห ้กลัว
ข่มขวัญฝ่ าบาท เขากากับดูแลกองทหารร ักษาพระองค ์มานาน
หลายปี ไม่มใี ครช ัดเจนสถานการณ์ภายในไปมากกว่าเขา เขา
่ ่นเป็ นอย่างยิงว่
เชือมั ่ า ทหารร ักษาพระองค ์ยังคงอยูใ่ นความควบคุม
ของเขา”
สีหน้าม่อไป๋ นิ่ งเรียบ มิได ้โต ้แย ้งคาพูดนี ้ เพียงตอบมาคาหนึ่ ง “อืม

พูดต่อเถิด”
่
เต๋ออ๋องเห็นเขาไม่เปลียนท่ าที จึงพูดต่อ
“ดังนั้น แม้วา่ จวนหมิงอ๋องรู ้ว่าเขาม่อเป่ ยชวนตังตนเป็

้ นศัตรู และ
ี่
แม้วา่ เจ ้าไปหาเขาด ้วยตัวเอง ยังไม่ต ้องพูดว่าเจ ้ากล ้าหรือไม่ทจะลง
มือกับเขาในวังหลวง ต่อให ้เจ ้ากล ้า เขาก็ไม่กลัว”
พอพูดจบ ม่อไป๋ ก็พลันหัวเราะออกมา “เข ้าใจแล ้ว หรือพูดได ้ว่า ที่

เขาขังท่านไว ้ เป็ นการพยายามทาทุกอย่างให ้ดีทสุ ี่ ด ทีเหลื
่ อก็สด ุ
่ ปกปิ
แล ้วแต่ฟ้ากาหนด สิงที ่ ดได ้ก็ปกปิ ด แต่ถ ้าปิ ดไม่อยู่ เขาก็ไม่
กลัว”
“น่ าจะเป็ นเช่นนี ”้ เต๋ออ๋องพยักหน้า
“ถ ้าพูดเช่นนี ้ ทังหมดนี
้ ่ ก็สมเหตุสมผลแล ้ว” ม่อไป๋ พยักหน้าหงึกๆ
ก่อนพูดเสียงขรึม “มิน่าเล่า ตอนอยูห ่ น้าห ้องทรงพระอักษร เขาถึง
ได ้กล ้าเปล่งร ัศมีฆ่าฟันตรงหน้าข ้า ดูไปแล ้วทีข่ ้าบอกว่า ดูเบาเขา
ไปนั้น พูดไม่ผด ิ จริงๆ”
“หมายความว่าอะไร” เต๋ออ๋องไม่เข ้าใจ
“การทีม่่ อเป่ ยชวนขังท่านไว ้ในห ้องทรงพระอักษร แล ้วปล่อยข่าว

ว่า ท่านอยูใ่ นห ้องทรงพระอักษร กาลังทูลขอให ้ฝ่ าบาทปล่อยคน
แต่ฝ่าบาททรงกริวนั ้ ้น เป็ นการเตรียมร ับมือทังสองทาง
้ ถ ้าสามารถ
้
ใช ้เหตุการณ์นีปกปิ ดจวนหมิงอ๋องได ้ ก็ดไี ป แต่ถ ้าไม่ได ้ เขาก็
เตรียมลงมือกับข ้าโดยตรง” ม่อไป๋ อธิบาย
แม้ม่อไป๋ พูดด ้วยสีหน้าสงบนิ่ ง แต่ในใจเกิดความหวาดหวันขึ

่ นจริ
้ ง
การมาคราวนี เสี ้ ยงมาก

่ เขาไม่รู ้ว่าเหตุใดสุดท ้ายม่อเป่ ยชวนถึงไม่
่ นไปได ้มากสุดน่ าจะอยูท
ลงมือ ถ ้าให ้เขาเดา ปัญหาทีเป็ ี่ ้าเก ้า
่ เจ
่
หลังประสบกับความเปลียนแปลงในวั ้ั อน เจ ้าเก ้าก็เหมือนนก
งครงก่
กลัวคันธนู แม้มีความอยากอยูใ่ นใจ แต่กลับไม่มค ่
ี วามกล ้าทีจะลง
้ ้าเก ้าก็เคยเสียเปรียบทหารร ักษาพระองค ์ไปแล ้วครง้ั
มือ อีกทังเจ
หนึ่ ง ไหนเลยจะกล ้าฝากชีวต ิ ไว ้กับทหารร ักษาพระองค ์ง่ายๆ อีก
โดยเฉพาะอย่างยิง่ เจ ้าเก ้าคิดว่า การฉวยโอกาสจัดการหมิงอ๋อง

หลังพิธรี าชาภิเษกในวันพรุง่ นี ้ มีโอกาสชนะมากกว่าเห็นๆ จึงไม่
อยากเอาชีวต ิ ตัวเองมาเดิมพันกับสิงที่ ไม่
่ แน่ ไม่นอน
่ อเป่ ยชวนไม่สามารถเกลียกล่
และเป็ นไปได ้มากทีม่ ้ อมเจ ้าเก ้า
ไม่ได ้ร ับการสนับสนุ นจากเจ ้าเก ้า
่ ้าเก ้าไม่สนับสนุ น ความหวังในการประสบความสาเร็จของ

เมือเจ
่ ถ ้าสังหารม่อไป๋ ไม่ได ้ในทันที เจ ้าเก ้าทีกลั
ม่อเป่ ยชวนก็รบิ หรีลง ่ ว
ว่าม่อไป๋ จะเดือดดาล ย่อมต ้องรีบกระโดดออกมาบอกให ้หยุด แล ้ว
ชดเชยด ้วยการมอบม่อเป่ ยชวนให ้
่
เรืองบางอย่ ่ั
าง ถ ้ามีเบาะแสรวไหล การวิเคราะห ์และสันนิ ษฐานก็จะ
้
ง่ายขึนมาก
่ ออ๋องพูดท่าทีทม่
เมือเต๋ ี่ อเป่ ยชวนรู ้สึกต่อจวนหมิงอ๋องออกมา
พฤติกรรมบางอย่างของม่อเป่ ยชวนก็มค ี าอธิบายแล ้ว โดยแม้แต่
่ อเป่ ยชวนยืนหยัดทีจะท
เหตุผลทีม่ ่ าตามเจ ้าเก ้า ม่อไป๋ ก็ประเมินได ้
คร่าวๆ ในใจ
แต่ถ ้าล ้วงลึกถึงก ้นบึง้ ยังคงเป็ นเพราะม่อเป่ ยชวนมองภาพลวงและ

ความเป็ นจริงของจวนหมิงอ๋องออก
้
ไม่วา่ ตอนนี จวนหมิ
งอ๋องดูแข็งแกร่งเพียงใด ขอเพียงเจ ้าเก ้าไม่เสีย
่
กาลังทหารในมือไป คิดทีจะพลิ ่ ายดังพลิก
กกระดาน ย่อมเป็ นเรืองง่
ฝ่ ามือ
่
ซึงความจริงม่อเป่ ยชวนคานวณไม่ผด ิ เขามั่นใจว่าปัญหาภายใน
่
ทหารร ักษาพระองค ์ยังไม่ใช่เรืองใหญ่ ขอเพียงเจ ้าเก ้ากล ้า
่
ตัดสินใจ การจะกาจัดหมิงอ๋องไม่ใช่เรืองยาก
ไม่วา่ คืนนี ้ หรือพิธรี าชาภิเษกในวันพรุง่ นี ้ ขอเพียงทหารร ักษา

พระองค ์ไม่มป ี ัญหา ต่อให ้มีคนของหมิงอ๋องแฝงตัวอยู่มากเพียงใด
หรือหมิงอ๋องเตรียมกองหนุ นไว ้มากเพียงใด ม่อเป่ ยชวนก็มก ี าลัง
ทหารในมือมากกว่าเป็ นสิบเท่า แล ้วหมิงอ๋องจะไม่แพ้ได ้อย่างไรเล่า
เหตุผลนี ง่้ ายดายจริงๆ แต่ตอนนี ้ ม่อไป๋ ก็รู ้สึกเศร ้าเสียใจ
คนเก่งอย่างม่อเป่ ยชวน เสียดายทีไม่่ เจอเจ ้านายทีเก่

่ งกาจ หาไม่
แล ้ว จะสร ้างความเดือดร ้อนให ้เขาได ้มากมายยิง่
้ ดท้าย
ตอนที่ 646 เตรียมการขันสุ
้ เกิดการเปลียนแปลงในวั
ตังแต่ ่ ง ทหารร ักษาพระองค ์ก็ตกเป็ น
เป้ าโจมตีของผูคน
้
้ั ้วครงเล่
การถูกตรวจสอบครงแล ้ั า ทาให ้เหล่าทหารกระวนกระวาย
ใจ ภายในเกิดความระส่าระสาย
เดชะบุญทีม่่ อเป่ ยชวนกากับดูแลทหารร ักษาพระองค ์มานานหลาย

่
ปี สังสมบารมี ไว ้มาก จึงพยายามควบคุมสถานการณ์ ไม่ให ้เกิด
ความวุน่ วายใหญ่โตอยู่
แต่ตอนนี ้ พอข่าวม่อเป่ ยชวนถูกปลดออกจากตาแหน่ งแพร่ออกไป

้
ทหารร ักษาพระองค ์ทังระดั ้ั ใ้ หญ่และผู ้น้อยล ้วนโกลาหลทันที
บชนผู
ทหารชนผู้ั ้ใหญ่กลุม
่ หนึ่ งตืนตระหนกไม่
่ หาย กังวลใจว่า ขุนเขาที่
่ งล ้มแล ้ว ตนก็อาจมีจด
พึงพิ ุ จบทีน่่ าอนาถ จึงพยายาม
่
ติดต่อสือสารกั น ถามไถ่ความเป็ นมาเป็ นไป หารือแผนการตอบโต ้
ท่ามกลางความหวาดกลัว
บางคนไม่โกรธ แต่จะไปร ้องเรียนแทนม่อเป่ ยชวน โดยเสนอให ้
่ ้องทรงพระอักษร ขอพระราชทานอภัย
รวมตัวกันแล ้วไปเข ้าเฝ้ าทีห
โทษให ้ม่อเป่ ยชวน
พอมีคนเสนอความคิดนี ้ กลุม ่ งให ้ม่อเป่ ยชวนได ้เลือน

่ คนสนิ ททีหวั ่
ตาแหน่ ง ก็สนองตอบทันที
ส่วนกลุม ่ สนิ ท หรือไม่อยูใ่ นสายตาม่อเป่ ยชวนมาแต่ไหน

่ คนทีไม่
้ ไม่
แต่ไร กลับคัดค ้านทันที บอกว่าการรวมตัวกันกระทาการเช่นนี ก็
่ นการรนหาที่
ต่างอะไรกับการประท ้วง ซึงเป็
ทันใด ฝ่ ายเห็นด ้วยกับฝ่ ายคัดค ้านก็โต ้เถียงกันไปมา ทานองเจ ้า

่ ด
ว่าข ้าเพราะเจ ้ามีเจตนาร ้าย ข ้าว่าเจ ้าเพราะเจ ้าโง่เง่าเป็ นทีสุ
บางกลุม
่ ไม่มค ้
ี วามเห็น และไม่อยากล่วงเกินทังสองฝ่ าย จึงอยูต่ รง
กลางคอยประนี ประนอม แต่สด ้
ุ ท ้ายกลับคุยกับทังสองฝ่ ายไม่ได ้
้ งถูกประณามว่าเป็ นนกสองหัวอีก
หนาซายั
และบางคนเบือหน่ ่ ้ ต ้นจนจบ แล ้วใช ้สายตา

าย จึงงดออกเสียงตังแต่
เย็นชามองดูความวุน ่ วายโกลาหลในหมู่ทหารร ักษาพระองค ์ โดย
ไม่มใี ครรู ้ว่าพวกเขาคิดวางแผนอะไรในใจอยู่
้ อว่
ขึนชื ่ าทหาร พอหัวหน้ากองสับสน ลูกน้องในมือก็พลอย
หวาดกลัวตาม ส่วนหัวหน้ากองทีพ่ ่ นนาลายโจมตี
้ ทาลายล ้างกัน
ลูกน้องในมือก็ต ้องคอยสนับสนุ น
่ ้ลูกระเบิดทีม่
ทีแท ่ อเป่ ยชวนพยายามกดทับไว ้ ก็ระเบิดออกจนได ้
เนื่ องจากการหลุดออกจากตาแหน่ งอย่างกะทันหันของม่อเป่ ยชวน
เอง
......
่
ซึงตอนนี ้ ม่อเป่ ยชวนได ้ถอดเกราะแม่ทพ ้
ั ออกแล ้ว และสวมเสือผ้า
ธรรมดานั่งอยูใ่ นห ้องทางาน
่
โดยมีหลิวกงฉวิ ่ อเม่
นกับสวีซื ่ า สองขุนพลรู ้ใจยืนอยูต ่ รงหน้า
้
ใบหน้าของทังสองเต็ มไปด ้วยความรู ้สึกสลดหดหู่ ร ันทดใจ
ทว่าใบหน้าของม่อเป่ ยชวนกลับมิได ้รู ้สึกโศกาอาดูร เขาพูดกับทัง้

สองคนด ้วยสีหน้าสงบนิ่ ง
“พวกท่านไม่จาเป็ นต ้องทาเช่นนี ้ ข ้าก็แค่เก็บของกลับบ ้าน โดยไม่
ถูกสอบสวน ก็นับว่าดีมากแล ้ว”
้
ทังสองพอได ่ อเม่
้ยิน ก็รู ้สึกเจ็บปวดใจ สวีซื ่ ากระทืบเท ้าทันที แล ้ว
่
จึงพูดคราครวญ
“หัวหน้าควบคุมทหารร ักษาพระองค ์อยู่นานหลายปี เพียงความผิด

่ งไม่แน่ วา่ ผิด ก็หลุดออกจากตาแหน่ งแล ้ว ไม่ยต
ทียั ้ ฝ่ า
ุ ธิ รรมสินดี
บาททรงไม่เห็นแก่ผลงานในอดีตแม้แต่นอ้ ยเลยหรือ
“ห ้ามพูดจาเลอะเทอะ!” ม่อเป่ ยชวนตะโกนสวนทันควัน
่
หลิวกงฉวิ ่ นอยูด
นทียื ่ อเม่
่ ้านข ้างรีบดึงสวีซื ่ าไว ้ “คาพูดเช่นนี เจ
้ ้ายัง
กล ้าพูด อยากตายหรือไง”
“ก็หวั หน้าถูกปลดแล ้ว เราสองไม่ช ้าก็เร็วก็ต ้องถูกไล่ออก มาถึง

้ แล
ขันนี ้ ้ว ยังจะกลัวอะไรอีก” สวีซื
่ อเม่
่ าเถียงเสียงแข็ง
้
คาคานี พอหลุดออกมา สีหน้าหลิวกงฉวิ่ ิ่
นก็ยงหมองคล ้
าลง อ ้าๆ
้
หุบๆ ปาก สุดท ้ายก็เพียงยิมขมขื
น ่
้
พอเห็นท่าทางของคนทังสอง ม่อเป่ ยชวนก็รู ้สึกอบอุน
่ ในใจ
้
ทังสองพอรู ่
้ว่าตนถูกปลด ก็ยงั ไม่หนี หาย ไม่เสียแรงทีตนอุ
ตส่าห ์
้
ชุบเลียงไว ้
ครุน่ คิดสักพัก ม่อเป่ ยชวนจึงเอ่ยขึน้ “แม้ข ้าถูกปลด แต่ใช่วา่ ฝ่ า

บาทไม่มน ้
ี าใจ รายละเอียดของเรือง่ ใช่วา่ จะอธิบายได ้ในสองสาม
่
ประโยค สรุปแล ้วพวกเจ ้าจาไว ้อย่าง ฝ่ าบาทมิได ้กลันแกล ้งข ้า
ห ้ามไม่เคารพพระองค ์เด็ดขาด”
้
ทังสองอึ ้ กน้อย คาพูดของหัวหน้ามีความหมายลาลึ
งเล็ ้ กอย่างเห็น
ได ้ช ัด
่ ้อแท ้หมดกาลังใจอยูแ่ ต่เดิม ตอนนี ทอประกายขึ

แววตาทีท ้ ้ กครง้ั
นอี
่
หลิวกงฉวิ ่ งถาม
นลองหยังเชิ
“หัวหน้า...”
“ไม่ต ้องถาม!” ม่อเป่ ยชวนพลันยกมือปราม

้
ทังสองแม้ ้
รู ้สึกสงสัย แต่ก็ไม่กล ้าพูด ประสานมือขึนพร ้อมกัน
่
“ผูน้ อ้ ยน้อมร ับคาสัง!”
่
ม่อเป่ ยชวนพยักหน้า ก่อนว่า “มีเรืองต ้องพูดกับพวกเจ ้าหน่ อย
ตาแหน่ งหัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์ แต่ไหนแต่ไรมาต ้องได ้ร ับ
ความเห็นชอบจากสานักพระราชวัง ข ้าออกจากตาแหน่ งกะทันหัน
โดยทียั่ งไม่มผ ี่ นอน จึงต ้องเลือกคนใด
ี ู ้ดารงตาแหน่ งคนใหม่ทแน่
คนหนึ่ งในกองทหารขึนมาท ้ ่
าหน้าทีแทนช ่ั
วคราวไปก่ อน ฝ่ าบาท
เคยถามความเห็นข ้า...”
้
ทังสองเพิ ่ ้นจากความเศร ้าสลด พอได ้ยินคาพูดนี ้ ใจก็เต ้นโครม
งฟื
้
ครามขึนมา
้
ทังสองหั
นหน้ามาสบตากันโดยมิได ้นัดหมาย แล ้วรีบละสายตาออก
จากกัน ก่อนก ้มหน้าไม่พูดไม่จา
ม่อเป่ ยชวนเห็นดังนี ้ ก็อดขาไม่ได ้
้
เขาย่อมรู ้ความคิดของทังสองดี แม้เป็ นเพียงตาแหน่ งหัวหน้า
่ั
ชวคราว ่
แต่ก็ถอื เป็ นโอกาสทียากพานพบส าหร ับพวกเขา
ในกองทหาร มีรองหัวหน้าอยู่มาก แต่หวั หน้ากลับมีเพียงคนเดียว
่ าเป็ นหัวหน้าในช่วงระยะเวลาหนึ่ ง จะทาให ้มีคณ

ถ ้าได ้ชือว่ ุ สมบัติ
่
โดยตรงทีจะแย่ งชิงตาแหน่ งหัวหน้า ถ ้าเกิดการโยกย ้ายตาแหน่ ง
้ ก
ขึนอี
่ นนี ้ สวีซื
โอกาสทียากพานพบเช่ ่ อเม่
่ นใยจะไม่
่
หวันไหวเล่
า
“เสียดายหนา!” ม่อเป่ ยชวนทอดถอนใจเล็กๆ ก่อนพูดช ้าๆ “ข ้า

่
เสนอชือจางอู
ไ่ ปแล ้ว!”
่ อเม่
พอสวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ
่ ้ นที ทังคู
นได ้ยิน ก็เงยหน้าขึนทั ้ ค
่ วบคุม
อารมณ์ไม่อยู่ ต่างหน้าถอดสี รู ้สึกใจเสียเกินคาบรรยาย
่
หลิวกงฉวิ นเงียบเสียง แต่สวีซื ่ อเม่
่ ากลับทนไม่ไหว พูดออกมาตรงๆ
“หัวหน้า ผูน้
้ อยเป็ นคนหยาบกระด ้าง มิอาจหวังสูงหรือคิดว่าตนจะ
มีคณ
ุ สมบัตน ิ ่ ังตาแหน่ งหัวหน้าชวคราว
่ั แต่ถ ้าบอกว่าจางอูม ่ ี
่
คุณสมบัติ ผูน้ อ้ ยก็ยากทีจะยอมร ับได ้จริงๆ ไม่วา่ นิ สยั ใจคอหรือวร
ยุทธ ์ เขาก็ล ้วนไม่โดดเด่น วรยุทธ ์ยังไม่ต ้องพูดถึงก็ได ้ เอาแค่นิสยั
้ วหน้าถูกปลด ถ ้าเขามีความภักดี ก็น่าจะรีบมาพบ
ก่อน ตอนนี หั
หัวหน้า...”
“เจ ้าเข ้าใจเขาผิดแล ้ว ข ้าเป็ นคนไม่ให ้เขามาเอง” ม่อเป่ ยชวนยก

้
มือปราม แล ้วชีแจงแทนจางอู ่
“แม้เป็ นเช่นนี ้ ผู ้น้อยก็ยงั ไม่ยอมร ับ” สวีซื

่ อเม่
่ ายังคงยากสงบสติ
อารมณ์
่
“เจ ้าล่ะ” ม่อเป่ ยชวนหัวเราะ ไม่สนใจเขา หันหาหลิวกงฉวิ
น
่
หลิวกงฉวิ ่ อเม่
นไม่ใช่คนใจร ้อนเช่นสวีซื ่ า เขาเงียบไปสักพัก จึงว่า
่ วหน้าตัดสินใจแล ้ว เชือว่
“เมือหั ่ าย่อมมีเหตุผลทีลึ่ กซึง้ ผูน้ อ้ ยย่อม
ปฏิบต ั ต ่
ิ ามคาสัง”
่ อเม่
สวีซื ่ าได ้ยินก็โมโห “ใช่ซ ี่ ข ้ามันคนเลว ส่วนเจ ้าน่ ะเป็ นคนดี”
่
หลิวกงฉวิ ้
นหน้าแดง ยิมแห ้งๆ พลางคิดในใจ “หัวหน้าเขากาหนด
ไว ้แล ้ว เจ ้าก็แสดงให ้เห็นว่าไม่พอใจแล ้ว ขืนข ้ายังฟึ ดฟัดไม่เลิก จะ
มีประโยชน์อะไร”
่ อเม่
“อย่าพูดจาไร ้สาระ” ม่อเป่ ยชวนมองสวีซื ่ าอย่างไม่พอใจ นับว่า
เขาดูออกแล ้ว
่ อเม่
สวีซื ่ าวูว่ ามไปหน่ อย แต่ปกติเขามิได ้เป็ นเช่นนี ้ ตอนนี กลั
้ บ
ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จะเห็นได ้ว่า เขาอยากนั่งตาแหน่ งหัวหน้า
่ั
ชวคราวมากที เดียว
ม่อเป่ ยชวนพลันขรึม พลางพูดเสียงขรึม “ในบรรดาทหารร ักษา

้
พระองค ์ เจ ้าทังสองสนิ ่ อนน้อง ถ ้าโอกาสมันดี
ทกับข ้าเหมือนพีเหมื
จริง มีหรือทีข่ ้าจะไม่นึกถึงพวกเจ ้าก่อน”
้
พอได ้ยิน ทังสองก็ ึ ้ ้าง รีบประสานมือแล ้วพูดพร ้อมกัน
รู ้สึกดีขนบ
“ขอบคุณหัวหน้าทีไว ่ ้วางใจ!”
ม่อเป่ ยชวนโบกมือบอกใบ ้ว่าไม่ต ้องมากพิธ ี แล ้วว่า “ทีมิ ่ ได ้เลือก

พวกเจ ้า แต่เลือกจางอูน ่ ้ัน ข ้าคิดพิจารณาอยูน ่ านกว่าจะตัดสินใจ
เหตุผลก็คอื นี่ เป็ นโอกาสก ้าวหน้าทียากพานพบก็
่ จริง แต่ก็ใช่วา่
ไม่มค ่
ี วามเสียงเสี ยทีเดียว ตาแหน่ งนี นั ้ ่ งน่ ะมันง่าย แต่จะนั่งให ้ดี นั่ง
มั่นคงหรือไม่น้ัน เกรงว่าต ้องขึนกั้ บสองสิง” ่
้ างนิ่ ง ด ้วยกาลังครุน
ทังสองต่ ่ คิด
ม่อเป่ ยชวนจึงพูดต่อ “หลังจากในวังเกิดการเปลียนแปลง ่ นอกจาก
แรงกดดันจากภายนอกแล ้ว ภายในทหารร ักษาพระองค ์เราก็มค ่
ี ลืน
้ ก ซึงข
ใต ้นาอี ่ ้าก็ทาได ้แค่พยายามการาบ ตอนนี พอข ้ ้าถูกปลด
กะทันหัน ทหารทุกหน่ วยงานต่างก็ไร ้ทียึ ่ ดเหนี่ ยว แตกตืน ่ กังวลใจ
หรือไม่ก็คดิ กันไปต่างๆ นานาทาให ้ยุง่ วุน ้
่ วาย คราวนี พวกภู ตผี
่
ปี ศาจทีแฝงตั วอยูใ่ นเงามืด ก็จะกระโดดออกมาเติมเชือไฟ ้
วางแผนจับปลาในนาขุ ้ น่ [1]อย่างลิงโลด”
“เมือข ่ ้าไปจากตาแหน่ งกะทันหัน จึงยากหลีกเลียวความวุ

่ น
่ วาย
้ั
ครงใหญ่ ้
ในทหารร ักษาพระองค ์ ไม่วา่ ใครขึนมาเป็ นหัวหน้า
่ั
ชวคราว ่
สิงแรกทีต่ ้องทาก็คอื ทาให ้สถานการณ์สงบนิ่ ง ข ้าขอถาม
พวกเจ ้าหน่ อย ถ ้าให ้พวกเจ ้านั่งตาแหน่ งนี ้ พวกเจ ้าสามารถการาบ
เหล่าทหาร สยบสถานการณ์หรือ โอกาสไต่เต ้าย่อมเป็ นไปได ้ยาก
ถ ้าทาให ้ความวุน ้
่ วายสงบลงได ้ ถือเป็ นผลงานชินเอก แต่ถ ้าทา
ไม่ได ้เล่า...”
่ อเม่
“ผูน้ อ้ ยถูกอานาจบังตา ขอหัวหน้าโปรดอภัย!” สวีซื ่ ากับหลิว่
กงฉวินสบตากัน แล ้วจึงโค ้งกายขออภัย
ม่อเป่ ยชวนยังไม่ทน ้
ั พูดต่อ ทังสองก็ ่ ่
เหงือกาฬหลั
งไหล พลางคิดใน
ใจ “การาบไม่ได ้ ก็กลายเป็ นแพะร ับบาปไป”
พอเห็นพวกเขาไม่รู ้สึกขุน่ เคืองอีก ม่อเป่ ยชวนก็โบกมือให ้พวก
เขายืดตัวขึน้ ก่อนว่า “เอาล่ะ นี่ ก็คอื สาเหตุหนึ่ งทีข
่ ้ามิได ้เสนอชือ่
พวกเจ ้าสองคนไป ถ ้าพวกเจ ้าเข ้าใจความเสียงนี ่ ก็ ้ ด”ี
่ อเม่
“แต่วา่ จางอู.่ ..” สวีซื ่ าเหลือบมองม่อเป่ ยชวน เมือครู
่ ต่ นไม่
่
พอใจเรืองจางอู ้ บมีข ้อสงสัยบางอย่างในใจ จึงยังคงถาม
่ ตอนนี กลั
ออกมา
่ องนี
“หัวหน้า ในเมือเรื ่ เป็
้ นเผือกร ้อน ทาไมไม่เลือกคนอืน่ แต่เลือก
จางอูท ี่ ไม่มค
่ แม้ ี วามสามารถอะไร แต่ก็ทม ุ่ เททางานให ้หัวหน้ามา
นานหลายปี ”
่
หลิวกงฉวิ นได ้ยิน ก็กน ่ อเม่
่ ด่าสวีซื ่ าในใจทันที ถามแบบนี ก็
้ ทาให ้
ทุกคนรู ้สึกกระอักกระอ่วนใจแย่สิ
แม้ทางานให ้หัวหน้ามาด ้วยกัน แต่ระดับความสนิ ทสนมต่างกัน ถ ้า

หัวหน้าไม่โยนเผือกร ้อนให ้จางอู่ ก็ต ้องโยนให ้พวกเขาคนใดคน
หนึ่ ง
ม่อเป่ ยชวนกลับสงบนิ่ ง เพียงพูดเสียงขรึม “จางอูก ่ ็อยูใ่ นทหาร
ร ักษาพระองค ์มานานเหมือนกัน ข ้าย่อมไม่ทาร ้ายเขาแน่ ยังคงเป็ น
คาคานั้น เรืองนี่ มี้ ความเสียง
่ แต่ถ ้าทาได ้ ก็คอื ผลงานชินเอก้ จางอู่
อายุมากกว่าพวกเจ ้า โอกาสทีจะก ่ ้าวหน้าเหลืออยูไ่ ม่มาก โอกาส
ในครงนี้ั ส้ าหร ับเขาแล ้วหายากแน่ นอน แต่ถ ้าเขาไม่ยน ่ ับ
ิ ยอมทีจะร
่ั
ตาแหน่ งชวคราว ฝ่ าบาทกับข ้าก็ไม่บงั คับเขา”
่
“หัวหน้าพูดถูก” หลิวกงฉวิ
นว่า
่ อเม่
สวีซื ่ าได ้ยินก็พยักหน้าหงึกๆ พลางคิดในใจ ต่อให ้จางอูร่ ู ้ว่า
้ั ท
ยาก ก็ไม่ปฏิเสธหรอก เพราะถ ้าครงนี ้ าได ้ ก็ถอื เป็ นก ้าวกระโดด
่ ให ้พวกเจ ้านั่งตาแหน่ งนี ้ นอกจากเป็ นตาแหน่ งทีนั

“ทีไม่ ่ ่ งไม่สบาย
่ ส
แล ้ว ยังมีเรืองที ่ าคัญกว่ามอบหมายให ้พวกเจ ้าไปทา” ม่อเป่ ยชวน
มีสห ้
ี น้าจริงจังขึนมา ้
พลางพูดเสียงเข ้ม พร ้อมจ ้องคนทังสองเขม็ ง
้
“เชิญหัวหน้ากาช ับ!” ทังสองยื
ดตัวตรง ประสานมือพร ้อมเพรียงกัน
ม่อเป่ ยชวนพยักหน้า ก่อนพูดเสียงขรึม “ข ้าถูกปลด ภายในทหาร

ร ักษาพระองค ์ยุง่ วุน ่
่ วาย แต่หน่ วยงานทีพวกเจ ้าควบคุมอยูจ
่ ะยุง่
่ ข
ไม่ได ้ เรืองที ่ ้ากาช ับพวกเจ ้าไว ้ในช่วงเย็น ยังคงดาเนิ นการต่อ”
้
ทังสองไม่ กล ้ารีรอ รีบขานร ับ “หัวหน้าวางใจ เราต ้องทาตามคาสัง่
อย่างแน่ นอน”
่ ส้ าเร็จ พวกเจ ้าก็ไม่จาเป็ นต ้องคิดเรืองต

“ดี ถ ้าเรืองนี ่ าแหน่ ง
่ั
หัวหน้าชวคราวอี ่ รอพวกเจ
ก ขอเพียงสาเร็จ สิงที ่ ้าอยูก
่ ็คอื
ตาแหน่ งหัวหน้าจริงๆ” ม่อเป่ ยชวนยาเสี ้ ยงเข ้ม
้
ทังสองยิ
นดีปรีดา คุกเข่าลงพร ้อมกัน “ผูน้ อ้ ยจะทุม
่ เทสุดชีวต
ิ !”
“ไปเถิด!” ม่อเป่ ยชวนพยักหน้า “ระวังหน่ อย อย่าให ้ใครรู ้ว่าพวก

่ ่”
เจ ้ามาทีนี
้
ทังสองจากไป
ม่อเป่ ยชวนนั่งอยูเ่ พียงลาพังในห ้องทางาน ขบคิดสักครู ่ มุมปาก

่ นกั
ค่อยพึมพาเสียงเบา “หวังว่าจะไม่เกิดเรืองขึ ้ บพวกเจ ้า!”
ั ไร พลันมีเสียงฝี เท ้าดังมา
ม่อเป่ ยชวนเงยหน้า เห็นพลทหารคนหนึ่ งแต่งกายแบบทหารร ักษา
พระองค ์เดินเข ้ามา ทาความเคารพ
ม่อเป่ ยชวนพยักหน้า ก่อนพูดเสียงเบา “เบาะแสของสวีซื ่ อเม่

่ ากับ
่
หลิวกงฉวิ ่ั
นรวไหลแล ้
้ว แม้พรุง่ นี อาจใช ้ประโยชน์อะไรพวกเขา
ไม่ได ้ แต่ยงั สามารถใช ้หลอกล่อสายตาของหมิงอ๋อง เจ ้าไม่ใช่คน
ของข ้าในทหารร ักษาพระองค ์ หมิงอ๋องไม่น่าจะสงสัยในตัวเจ ้า
่ ต
เรืองนี ้ ้องระวังให ้มาก พรุง่ นี ก่
้ อนหมิงอ๋องเข ้าวัง จะรวมพลไม่ได ้
เป็ นอันขาด ป้ องกันความลับรวไหล” ่ั
“หัวหน้าวางใจ ผูน้
้ อยต ้องไม่ทาให ้หัวหน้าผิดหวังแน่ !” พลทหาร
ประสานมือ
“ไปเถิด!” ม่อเป่ ยชวนพูดเสียงเบา
พลทหารไม่พูดมากความ หันกายเดินจากไป
“วุน
่ วายกันเข ้าไป ถ ้าทหารร ักษาพระองค ์ไม่วน
ุ่ วาย หมิงอ๋องจะตาย
้ น มุมปากพึมพาเบาๆ
ใจจริงๆ ได ้อย่างไรเล่า” ม่อเป่ ยชวนลุกขึนยื
แล ้วหันกายเดินออกจากห ้องทางาน เตรียมตัวออกจากวังหลวง
------
้ น
[1] จับปลาในนาขุ
่ แสวงหาผลประโยชน์ขณะเกิดเหตุวน
ุ่ วาย
ตอนที่ 647 ความสาเร็จอยู ่ทฟ
ี่ ้ า
่
เรืองหมิ ิ่
งอ๋องเข ้าวัง หูชงเหยี
ยนรู ้ และเฝ้ าสังเกตการณ์อยู่
ตลอด
พอหมิงอ๋องกับเต๋ออ๋องเดินออกจากห ้องทรงพระอักษร ม่อเป่ ยชวน

ิ่
พ้นจากตาแหน่ งกะทันหัน หูชงเหยี
ยนก็รู ้ว่ามีปัญหาแน่ ถึงจะ
รู ้สึกตัวในเวลาต่อมาก็ตาม
เดิมทีเขาคิดว่าหมิงอ๋องต ้องมาหาเขา เพือเล่่ าสถานการณ์ที่

้
เกิดขึนให ้ โดย
้ฟัง คิดไม่ถงึ ว่า หมิงอ๋องกลับเดินออกจากวังไปดือๆ
มิได ้มาหาเขา
“ท่านหู ม่อเป่ ยชวนถูกปลดออกจากตาแหน่ งแล ้ว พอคนเก่งออก

จากวัง ทหารร ักษาพระองค ์ก็ยงุ่ แน่ เพียงไม่กช ี่ วยาม
่ั เหล่าทหาร
และขุนนางต่างได ้ร ับจดหมายรายงานหลายรูปแบบ ว่าด ้วยเรือง ่
พรรคพวกม่อเป่ ยชวนวางแผนรวมตัวกันประท ้วงฝ่ าบาท เรือง ่
่ั
หัวหน้าทหารร ักษาพระองค ์ชวคราวจางอู ถ
่ ก
ู ฟ้ องร ้องว่าบิดเบือน
่ วหน้าหน่ วยทหารร ักษาพระองค ์บางคนถูกชีว่้ าเป็ น
กฎหมาย เรืองหั
่
กบฏ มีสว่ นร่วมกับการเปลียนแปลงในวั ่ นก่อน...”
งเมือวั
คนสนิ ทมีสหี น้าเคร่งเครียด ขณะพูดเสียงต่าอยูข ิ่
่ ้างกายหูชงเห
ยียน “ดูจากสถานการณ์แล ้ว ดีไม่ดด ี ้านทหารร ักษาพระองค ์อาจ
่
เกิดเรืองใหญ่ขน ึ ้ เพือความปลอดภั
่ ้ านหูอย่าอยูใ่ นวังจะ
ย คืนนี ท่
ดีกว่า”
ิ่
หูชงเหยี ยนขมวดคิวแน่้ น ส่ายหน้าแล ้วว่า “เมือทหารร ่ ักษา
พระองค ์วุน ่ งวลว่าสถานการณ์อาจอยูน
่ วาย คนทีกั ่ อกเหนื อการ
ควบคุมในตอนนี มิ ้ ได ้มีเจ ้าแต่เพียงผูเ้ ดียว ข ้าเป็ นถึงหัวหน้าขุนนาง
่
ถ ้าข ้าไม่หนักแน่ นพอ กระทังออกจากวั งไปซ่อนตัวชวคราว ่ั
เช่นนั้นเกรงว่าขุนนางท่านอืนๆ ่ ก็จะยิงหวาดกลั
่ วเข ้าไปใหญ่ พอ
ข ้าก ้าวเท ้าออกจากวัง พวกเขาก็ต ้องก ้าวตาม พอเห็นราชสานัก
ว่างเปล่า ทหารร ักษาพระองค ์ก็อาจใจกล ้าบ ้าบินขึ ่ นมาจริ
้ งๆ ตอน
นั้นไม่เกิดเรืองก็
่ ต ้องเกิดล่ะ”
่ั
คนสนิ ทได ้ยินก็ใบ ้กินชวขณะ คิดๆ ดู ค่อยว่า “เช่นนั้นก็แอบหนี
ออกไป ไม่ให ้ใครเห็น”
ิ่
ยนไม่สง่ เสียง ดูออกว่า เขาหวันไหวแล ้ว
หมายความว่า เขาเป็ นห่วงความปลอดภัยของตนเองแล ้ว

เห็นเขาลุกออกจากทีนั ่ ่ ง เดินไปเดินมาอย่างกระสับกระส่าย
่ งเลใจ ตัดสินใจไม่ได ้
เห็นช ัดว่าเริมลั
่ งสิงที
อันทีจริ ่ เขากั
่ งวลใจจริงๆ ไม่ใช่ความวุน ่ วายภายในทหาร
่
ร ักษาพระองค ์ การทีทหารร ักษาพระองค ์ไร ้ผูน้ ากะทันหัน แล ้วเกิด
การแย่งชิงอานาจหลายรูปแบบ โจมตีซงกั ึ่ นและกัน กระทังลงมื่ อ
ก่อคดีโลหิตนั้น ล ้วนเป็ นเรืองที
่ เป็่ นไปได ้
่
แต่ถ ้าบอกว่าพวกเขาบ ้าบินขนาดกล ้าทาให ้วังหลวงยุง่ วุน
่ วาย เข่น
ฆ่าขุนนางไปทัว่ หูชงเหยี
ิ่ ่
ยนกลับไม่เชืออย่างเด็ดขาด
่ หู
สิงที ่ ชงเหยี
ิ่ ยนกลัวจริงๆ ก็คอื มีคนจงใจปล่อยปละละเลย กระทัง่
ช ักนาให ้ทหารร ักษาพระองค ์โกลาหล จากนั้นก็จบ ้ น
ั ปลาในนาขุ่
ฉวยโอกาสสังหารเขา
พูดได ้ว่า เขากาลังกังวลใจในตัวของท่านทีนั ่ ่ งอยูบ

่ นบัลลังก ์มังกร
้
ด ้วยตอนนี อารมณ์ ของท่านผู ้นั้นได ้อยู่
นอกเหนื อการควบคุมแล ้ว
้ าเรืองบ
คนเช่นนี ท ่ ่
้าบินอะไรได ้บ ้าง ล ้วนยากคาดเดา
ิ่
หูชงเหยี ยนไตร่ตรองอยูเ่ นิ่ นนาน ค่อยหันกาย นั่งลงกับโต๊ะ หยิบ
พู่กน ั เขียนจดหมายอย่างรวดเร็วหนึ่ งฉบับ ก่อนมอบให ้คนสนิ ท
้
“รีบส่งจดหมายฉบับนี ไปที ่
จวนหมิงอ๋อง”
่
“จวนหมิงอ๋อง?” คนสนิ ทตืนตระหนก ่ ชงเห
เห็นช ัดว่าไม่เข ้าใจทีหู ิ่
ยียนเลือกติดต่อกับจวนหมิงอ๋องในเวลาเช่นนี ้ หมายความว่าอะไร
“ในวังไม่คอ ่ นไม่
่ ยสงบ ด ้านพระพันปี จะเกิดเรืองขึ ้ ได ้ หาไม่แล ้วจะ
่ ต
เดือดร ้อนกันไปใหญ่ เรืองนี ้ ้องแจ ้งให ้หมิงอ๋องทราบหน่ อย” หูชงิ่
เหยียนอธิบายไปเช่นนั้นเอง
คนสนิ ทแม้ฟังไม่ออก แต่ก็ไม่ถามอีก ขานร ับแล ้วเดินออกไป
จากนั้น ราวครึงช
่ วยามให
่ั ้หลัง คนสนิ ทก็กลับเข ้ามา ข ้างกายยังมี
คนเดินตามมาสามคน
ิ่
ยนชาเลืองมองคนทังสามโดยไม่ พูดไม่จา คนสนิ ทจึงก ้าว
เข ้ามา มอบจดหมายฉบับหนึ่ งให ้
ิ่
หูชงเหยี ่ คิดสักพัก ก็ถามคนทัง้
ยนร ับจดหมาย แล ้วเปิ ดออกดู ครุน
สามว่า
“ไม่ทราบว่าท่านใดจะอยูก ่ ่”
่ บั ข ้าทีนี
คนผูห้ นึ่ งก ้าวออกจากกลุม

่ ประสานมือแล ้วว่า
“หากท่านหูไม่วา่ อะไร ข ้ากูห

่ มิงถังจะอยูท ี่ ่ เอง”
่ นี
“กูห ิ่
่ มิงถัง?” พอหูชงเหยียนได ้ยิน ดวงตาก็เป็ นประกาย แม้เขาไม่
้
เคยพบเจอคนผูน้ ี มาก่ ่ ยงมาบ ้าง ว่าเป็ น
อน แต่ก็เคยได ้ยินชือเสี
หนึ่ งในปรมาจารย ์ใหญ่ของสานักกู่ ข่าวว่าคนผู ้นี ไม่
้ ได ้ลงเขามา
นานหลายปี คิดไม่ถงึ ว่าจะมาเมืองหลวงได ้
เขาไม่พูดอะไรมาก เพียงพยักหน้า แล ้วหันไปพูดเสียงขรึมกับคน

้
สนิ ท “พาทังสองท่ ้ งให ้กับเต๋ออ๋องและหัวหน้าจาง”
านนี ไปส่
้
คนสนิ ทไม่เข ้าใจคนทังสามมาตลอดทาง แต่พอได ้ยินการพูดจา
ของกูห
่ มิงถัง ก็รู ้ทันทีวา่ เขามีสถานะเป็ นปรมาจารย ์อย่างไม่ต ้อง
สงสัย และพอเห็นเจตนารมณ์ในตอนนี ้ ทีคนทั ่ ้
งสามเหมื อนมา
คุมครองท่
้ านหู ยังมีหวั หน้าจางกับเต๋ออ๋องอีกสองคน คนสนิ ทก็ตก
ตะลึงไม่หาย จะอย่างไรก็คดิ ไม่ถงึ ว่าจวนหมิงอ๋องจะส่งคนมา
คุ ้มครองชีวต ้
ิ ขุนนางทังสาม จึงคลับคล ้ายรู ้สึกว่า ตนอาจกาลัง
่
สัมผัสกับความลับบางอย่างทีสะเทื อนฟ้ าดิน
เช่นนั้น เขาไหนเลยจะกล ้าถามมากความอีก กระทังคิ

่ ดก็ยงั ไม่กล ้า
้
คิด รีบขานร ับ แล ้วพาคนทังสองออกไป
“รบกวนท่านแล ้ว!” รอจนเหลือเพียงกูห ิ่

่ มิงถังในห ้อง หูชงเหยี
ยนจึง
พูดจาจริงจัง
กูห
่ มิงถังพยักหน้า กลับว่า “ต ้องบอกท่านหูด ้วยว่า ในวังมีจอมยุทธ ์
่
อยู่ ท่านต ้องเผือทางหนี ่ นจริ
ทไี ล่ไว ้ให ้ดี ถ ้าเกิดเรืองขึ ้ งๆ ข ้าจะได ้
รีบพาท่านออกนอกวัง จะรอช ้าไม่ได ้ มิฉะนั้นถ ้าจอมยุทธ ์มาพบ
้ วต
เห็นเข ้า ข ้าก็คงต ้องทิงชี ่ ่ น”
ิ ไว ้ทีนั
่ ้เรียบร ้อยแล ้ว” หูชงเหยี

“ท่านกูว่ างใจ ข ้าได ้เผือไว ิ่ ยนพูดอย่างเคร่ง
ขรึม
........................
.......
่
ม่อไป๋ กลับถึงจวนหมิงอ๋อง แทบจะเวลาเดียวกันกับทีจดหมายของหู
่
ชิงเหยี ยนมาถึง
ั ได ้เล่าสถานการณ์ในวังให ้ลูส ้ ง เขาก็ต ้องจัดการกับ
่ วินอีฟั
จดหมายของหูชงเหยี ิ่ ยนก่อน
พออ่านจดหมายขอความช่วยเหลือจบ ครุน ่ั
่ คิดสักพัก ก็สงการ
่
ทันที ให ้อาจิวพาคนสนิ ิ่
ทของหูชงเหยี ่ าการของสีส
ยนไปยังทีท ่ านัก
ใหญ่ เชิญสามปรมาจารย ์ใหญ่ออกมา
่ น้ ทีแม้
“เกิดเรืองอะไรขึ ่ แต่หช ิ่ ยนก็ยงั นั่งไม่ตด
ู งเหยี ิ ต ้องรีบมาขอ
ความช่วยเหลือจวนหมิงอ๋องเรา”
ู่ วินอีอ่้ านจดหมายแล ้ว แต่ก็ยงั ไม่ช ัดเจนว่าในวังเกิดเรืองอะไร

แม้ลส ่
กันแน่ จึงถามด ้วยสีหน้าเคร่งเครียด
่ เกิ
ม่อไป๋ เล่าเรืองที ่ ดขึนตอนตนเข
้ ้าไปในวังให ้ฟัง โดยเฉพาะเรือง ่
ม่อเป่ ยชวนจะเล่าละเอียดหน่ อย จนลูส ้ ฟั
่ วินอีที ่ งอยูห
่ น้าเขียวคลา้
่
ในใจคิดอยูแ่ ต่วา่ เสียงจริงๆ
“พอม่อเป่ ยชวนถูกปลดจากตาแหน่ ง ภายในของทหารร ักษา
่
พระองค ์ก็ระสาระสาย ิ่
หูชงเหยียนเกรงว่าสถานการณ์จะอยู่
นอกเหนื อการควบคุม และเจ ้าเก ้าจะฉวยโอกาสขณะทหารร ักษา
พระองค ์สับสนวุน ่ วาย ลงมือสังหารเขา จึงส่งจดหมายขอให ้ข ้าส่ง
คนไปคุ ้มครองเขา ซึงจริ ่ งๆ แล ้วเขาคิดมากไปเอง เจ ้าเก ้ากัก
ตัวเต๋ออ๋องไว ้แค่ชว่ งเย็น พอข ้าเข ้าวัง ก็ให ้ม่อเป่ ยชวนปล่อย
ออกมา ซึงเจ ่ ้าเก ้าในตอนนี จะแตะต
้ ิ่
้องหูชงเหยี ยนไปทาไม หรือจะ
บีบให ้ข ้าเข ้าวังอีกรอบ”
ม่อไป๋ พูดจบก็สา่ ยศีรษะ มุมปากปรากฏรอยยิม้ “ดูไปแล ้ว หูชงเห ิ่

ยียนก็ไม่มอี ะไรมาก ลมพัดใบไม้ไหวนิ ดหน่ อยก็น่ ังไม่ตด
ิ แล ้ว”
่ วินอีว่้ า “ในเมือท่
ลูส ่ านอ๋องคิดว่าท่านหูไม่น่ามีปัญหา เหตุใดยัง
่ งคนเข ้าวังคุ ้มครองเขาเล่า”
เสียงส่
“โอกาสทีหู ่ ชงเหยี
ิ่ ยนจะมาขอร ้องให ้เราช่วยนั้นยากอยู่ ถ ้าข ้าไม่ให ้
ความสาคัญ ผู ้เฒ่าก็ต ้องจาฝังใจเป็ นแน่ แท ้ ในเมืออย่ ่ างไรก็ไม่เกิด
่
เรืองอยู ้
แ่ ล ้ว มอบนาใจตามน ้
าให ้ก็ไม่เสียหาย ไม่ได ้คาดหวังว่า
่
เรืองเล็ ้
กๆ เช่นนี จะสามารถซื ้
อใจผู เ้ ฒ่า แค่อย่างน้อยให ้เขารู ้สึกดี
กับเรามากขึนก็ ้ พอ” ม่อไป๋ พูดยิมๆ
้
“แต่การให ้ปรมาจารย ์ใหญ่สามท่านเข ้าวังกะทันหัน ถ ้าจอมยุทธ ์
้
พบเห็นเข ้า ทังสามท่
านจะเป็ นอันตรายได ้” ลูส ้ ด
“ไม่เป็ นไร ขอเพียงพวกเขาไม่เปิ ดเผยพลังปราณ จอมยุทธ ์ก็ไม่มี

ทางผละไปจากฝ่ าบาทโดยพลการ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่” ม่อไป๋ กลับ
ไม่คอ่ ยห่วง
่ วินอีคิ้ ดๆ ดู ก็ไม่พูดถึงเรืองนี
ลูส ่ อี ้ ก “ถ ้าเป็ นไปตามทีท่
่ านอ๋องว่า
ม่อเป่ ยชวนแม้พ้นจากตาแหน่ งแต่ภายในทหารร ักษาพระองค ์ก็มี
ปัญหาขึนมาอี ้ ก เต๋ออ๋องเคยบอกว่าม่อเป่ ยชวนได ้คุยกับคนสนิ ท
ของเขาสองคนอย่างลับๆ เป็ นเวลานาน เกรงว่าสองคนนี ก็ ้ ไม่ควร
ปล่อยไป”
้ ้าได ้บอกกับจางปังลีแล
“สองคนนี ข ่ ้ว ให ้เขาจับตาดูไปก่อน” ม่อไป๋
พยักหน้า
“ท่านอ๋องไม่รบี จับพวกเขาหรือ” ลูส ้

่ วินอีถาม
่ รษะ “เมือม่
ม่อไป๋ สันศี ่ อเป่ ยชวนคุมทหารร ักษาพระองค ์อยูห
่ ลายปี
ย่อมต ้องมีขน ่ อสั
ุ พลทีซื ่ ตย ์ภักดีตอ
่
เขาอยูไ่ ม่นอ้ ย ถ ้าแตะสองคนนี แล ้ ้ว ม่อเป่ ยชวนก็ต ้องจัดคนอืนๆ
่
่ ี เช่นนี ้ กลับมิสู ้ไม่แตะต ้องพวกเขา”
มาอยูด
ลูส ้ ว้ “ม่อเป่ ยชวนรู ้หรือว่าเบาะแสของสองคนนี ร้ วไหล”

่ วินอีขมวดคิ ่ั
ม่อไป๋ พยักหน้าทันที “ควรจะรู ้แล ้ว”
“เช่นนั้นต่อให ้เราไม่แตะต ้องพวกเขา ม่อเป่ ยชวนก็ไม่มท ี างฝาก

่
ความหวังไว ้ทีพวกเขาอี ก ไม่แน่ วา่ จะจงใจใช ้พวกเขามาหลอกล่อ
ความสนใจจากเรา แล ้วไปจัดการอีกอย่าง” ลูส ้
่ วินอีขมวดคิ ้ น
วแน่
้
ม่อไป๋ มองตาเขา พลางพูดเสียงเบา “แล ้วเจ ้าว่าทังสองคนรู ้หรือไม่
่ั
ว่าเบาะแสของตนรวไหล และพวกเขาเป็ นเพียงเด็กถูกทิงที้ ม่
่ อเป่ ย
ชวนใช ้ให ้มาหลอกล่อสายของเรา”
ลูส ้ งงัน ขบคิดอยูส

่ วินอีตะลึ ่ ก
ั พัก ค่อยว่า “ถ ้าข ้าเป็ นม่อเป่ ยชวน
ข ้าก็ไม่มท ้
ี างบอกพวกเขาแน่ เพราะถ ้าทังสองรู ้ว่าเบาะแสของตน
่ั
รวไหล ย่อมหวาดกลัวจนแทบทาอะไรไม่ถก ู ไหนเลยจะกล ้า
วางแผนจัดการเราอีก”
“ไม่ผดิ โดยเฉพาะในสถานการณ์ทม่ ี่ อเป่ ยชวนพ้นจากตาแหน่ ง
เขาย่อมไม่มท ี างพูดช ัดๆ กับพวกเขาว่า พวกเขาได ้กลายเป็ นเด็ก
่ กทิงไปแล
ทีถู ้ ้ นรางวัลปลุกใจ
้ว แต่จะใช ้ลาภยศสรรเสริญมาตังเป็
่ มแี ต่วธิ น
ซึงก็ ้ านั้นทีจะท
ี ี เท่ ่ าให ้พวกเขาทุม ่ เททางานให ้อย่างสุด
ชีวติ ดึงความสนใจจากเราได ้อย่างมีประสิทธิภาพ” ม่อไป๋ ว่า
ลูส ้ กหน้า แต่กลับยังไม่เข ้าใจดี ถึงความหมายในคาพูด

่
ของม่อไป๋ จึงถาม “หรือท่านอ๋องคิดทีจะฉวยโอกาสยุ แหย่ให ้คนทัง้
สองกับม่อเป่ ยชวนร ้าวฉานกัน”
่ ่ ง ยุแหย่ก็ต ้องยุแหย่ แต่ไม่ใช่ยุ

ม่อไป๋ หัวเราะ “เจ ้าพูดถูกครึงหนึ
แหย่ความสัมพันธ ์ของพวกเขากับม่อเป่ ยชวน ตอนนี อย่ ้ างมากก็
้
ได ้แค่ ทาให ้ทังสองไม่ พอใจม่อเป่ ยชวน จากนั้นก็ทงงานกลางคั
ิ้ น
ไม่ทาแล ้วเท่านั้น”
ลูส ้ งถึงตรงนี ้ ก็พลันเอะใจ ดวงตาเป็ นประกาย “หรือท่านอ๋อง

่ วินอีฟั
คิดจะทาให ้สายลับทังในที้ ่ บและทีแจ
ลั ่ ้งของม่อเป่ ยชวน ทะเลาะ
กันเอง”
้ รู ้ว่าม่อเป่ ยชวนได ้เตรียมคนอีกชุดไว ้

ม่อไป๋ ผงกศีรษะ “สองคนนี ไม่
่ นเช่นนี ้ ขอเพียงเราจัดฉากให ้เหมาะสม เด็กถูกทิงสอง
แล ้ว เมือเป็ ้
่ อเป่ ยชวนคิดใช ้ให ้เป็ นประโยชน์ ก็จะกลายเป็ นขวากหนาม
คนทีม่
ขวางทางทีใช ่ ้จัดการกับสายลับของเขาเอง”
่ ซื
“แต่ปัญหาคือ เมือสวี ่ อเม่
่ นไม่รู ้ความจริง สายลับ
่ วินอีรู้ ้สึกว่าอาจไม่ได ้ผล
ของม่อเป่ ยชวนมีหรือจะไม่รู ้” ลูส
่ แล ้วว่า “พอเถิด ข ้าไม่เคยคิดทีจะไม่

ม่อไป๋ กลับหรีตา ่ ให ้ทหาร
ร ักษาพระองค ์ลงมือ เพียงสามารถถ่วงเวลาการลงมือของพวกเขา
ออกไปอีกหน่ อยก็เพียงพอแล ้ว”
ลูส ้ ยบ สุดท ้ายจึงได ้แต่วา่ “ยังคงเสียงเกิ

่ วินอีเงี ่ นไป”
้ น “ไหนเลยจะมีเรืองที
ม่อไป๋ ลุกขึนยื ่ ไม่
่ ผด ิ พลาดบ ้าง พูดจริงๆ เราก็
ไม่มคี ณุ สมบัตพ ่ าเรืองต่
ิ อทีจะท ่ างๆ อย่างสมบูรณ์แบบ เจ ้าอย่าลืม
ว่า จนถึงตอนนี ้ ถ ้าเทียบกันจริงจังระหว่างเรากับเจ ้าเก ้า เรายังคง
เป็ นผูอ้ อ ี่
่ นแอ แต่ทสามารถก ้ นนี ได
้าวเดินทีละก ้าว จนมาถึงขันเช่ ้ ้
ก็นับว่าไม่เลวแล ้ว การต่อกรกับจักรพรรดิผมี ู ้ อานาจสูงสุดใน
แผ่นดิน ถ ้าไม่เผชิญกับอันตรายทีน่่ าตืนตระหนกในแต่
่ ละก ้าวเดิน
จะประสบความสาเร็จได ้อย่างไร”
่ วินอีสู้ ดหายใจเข ้าลึกๆ “ขอเพียงสามารถผ่านด่านของวันพรุง่ นี ้
ลูส
เราก็จะไม่เป็ นผูอ้ อ
่ นแออีก”
“การกระทาอยูท ี่ ษย ์ ความสาเร็จอยูท
่ มนุ ่ ฟ้ี่ า!” ม่อไป๋ หัวเราะพลาง
ก ้าวเดินออกจากประตู มองดูดวงจันทร ์บนท ้องฟ้ า “วันนี เป็ ้ นวันที่
อากาศดีวน ั หนึ่ ง”
ตอนที่ 648 สัญญาลับอีกฉบับ
่ าง
ดวงจันทร ์ซ่อนเร ้น ดวงอาทิตย ์ปรากฏ ท ้องฟ้ าเริมสว่
ม่อไป๋ นั่งขัดสมาธิอยูบ
่ นหลังคาเรือนท ้ายๆ ของจวนหมิงอ๋อง
้
ทันใด มือทังสองข ่
้างทีวางอยู ่ เขาเงย
ใ่ นท่าโคจรพลังพลันเปลียน
้ กน้อย อ ้าปากร ับแสงแรก
หน้าผากขึนเล็
คลับคล ้ายมีแสงสีม่วงสายหนึ่ งลอยเข ้าไปในจมูกและปากอย่าง

้ างของม่อไป๋ เปล่งร ัศมีแสงสีทอง สอดคล ้องกับ

พอเห็นว่าตลอดทังร่
แสงแรกของดวงอาทิตย ์ ลูส ้ บอาจิวที
่ วินอีกั ่ ยื
่ นรออยูด ่ ้านล่างห่าง
้
ออกไปไม่ไกล ก็เงยหน้าขึนมองพร ้
้อมกัน ทังสองรู ้สึกนับถือและ
กระอักกระอ่วนใจ
่ ท ี่ อไป๋ กลืนกินแสงแรกซึงมี
่ ม่ ่ พลังสีม่วงเข ้าไปนั้น
่ อกรกับพลังทีเกิ
เพียงพอทีจะต่ ่ ดจากการบาเพ็ญเพียรเป็ นเวลาครึง่
เดือนของพวกเขา
ลูส ้ นมาชาเลืองมองอาจิว่ ก่อนพูดเบาๆ “ชาตินีข
่ วินอีหั ้ ้าคงได ้แค่นี ้
ล่ะ เจ ้าอายุนอ้ ย ยังมีโอกาสอีกมาก อย่าท ้อ”
่ ้ยินก็ยม
อาจิวได ิ ้ ส่ายหน้าพลางว่า “ข ้าไม่ไหวหรอก ในจวนมีคน
มากมาย ในวันข ้างหน้าคนทีน่่ าจะเจริญรอยตามองค ์ชายหกได ้
เกรงว่าคงมีเพียงม่อหนึ่ งกับพีใหญ่
่ ...”
“ผิดแล ้ว!” ยังไม่ทน ้ ยงอาจิว่ ร่างบนหลังคาของม่อไป๋ ก็พลัน

ั สินเสี
วาบ ลงมายืนอยูต ้
่ รงหน้าคนทังสอง
ลูส ้ บอาจิวโค
่ วินอีกั ่ ้งกายคารวะ “ท่านอ๋อง”
่ ะหิน ยกถ ้วย

ม่อไป๋ ผายมือให ้พวกเขายืดตัวตรง แล ้วจึงเดินไปทีโต๊
้
นาชาขึ น้ พลางพูดกับอาจิว่
“ถ ้าพูดถึงพรสวรรค ์ทีติ ่ ดตัวมาแต่กาเนิ ดของคนในจวน เกรงว่า

่ ่ ง”
ต ้องยกให ้หนิ งเอ๋อร ์เป็ นทีหนึ
่ ตกตะลึง ตามด ้วยการยิมขม

พอได ้ยินม่อไป๋ พูดถึงหนิ งเอ๋อร ์ อาจิวก็ ้
่ ไม่พูดไม่จา
ขืน
กลับเป็ นลูส ้ อดพู
่ วินอีที ่ ดไม่ได ้ “อย่าพูดถึงหนิ งเอ๋อร ์ดีกว่า พูดถึง
นางทีไรเป็ นต ้องหงุ ดหงิดทุกที พูดก็พูด นางเป็ นเด็กทีไม่ ่ รู ้จักโต
ท่านอ๋องอาจต ้องเหนื่ อยหน่ อย”
“คาพูดนี ข ้ ้าไม่ขอร ับ กับคนในจวนหมิงอ๋อง ข ้าเสียเวลาไปกับนาง

มากสุด แต่ถ ้านางไม่ชอบฝึ กวรยุทธ ์ ข ้าจะทาอะไรนางได”้ ม่อไป๋
แย ้งทันที
ลูส ้ ม้ แต่กลับพูดเสียงเคือง “ท่านเสียเวลาไปกับนาง

่ วินอีอมยิ
มากมาย กระดิงตั่ งหลายอั
้ นมิใช่ทา่ นให ้นางพกติดตัวหรอกหรือ
หลังจากมีกระดิง่ นางก็เทียวซนไปไหนต่
่ อไหนให ้เห็นทุกวัน แล ้ว
พูดอย่างสวยหรูวา่ กาลังฝึ กวรยุทธ ์อยู่”
่
“แต่ถ ้าข ้าไม่ให ้กระดิงนางไว ่ างทุกวันนี ้
้ กระทังความสามารถอย่
นางก็ไม่ม”ี ม่อไป๋ ว่า
ว่าแล ้วก็ไม่คด ่ อี
ิ โต ้เถียงเรืองนี ้ ก ปัญหาการอบรมสังสอนหนิ
่ งเอ๋อร ์
ได ้ไม่ดพ ่
ี อ ม่อไป๋ ไม่ยอมร ับว่าเป็ นความผิดของตนแน่ เพียงแต่เรือง
้ ้องพูดกันอีกยาว ม่อไป๋ เปิ ดหัวข ้อสนทนาผิดไป จึงถามกลับ
นี ต
อาจิว่
“ดังนั้น ถ ้าจะพูดถึงการฝึ กวรยุทธ ์ให ้สาเร็จ พรสวรรค ์อย่างเดียวไม่
เพียงพอ แต่ถ ้าขาดพรสวรรค ์ไปบ ้าง สามารถฝึ กสาเร็จได ้แน่ ทว่า
ถ ้าเจ ้าไม่มก
ี าลังใจ ก็ไม่ต ้องหวังอะไรหรอก”
่ กจดจาคาสอนของท่านอ๋องให ้ขึนใจ!”
“พ่ะย่ะค่ะ อาจิวจั ้ ่
อาจิวโค ้ง
กาย
่ วินอี ้ “เป็ นอย่างไรบ ้าง”

ม่อไป๋ พยักหน้า แล ้วจึงหันมองลูส
่ วินอีรู้ ้ว่าเขาถามเรืองอะไร
ลูส ่ จึงพูดพร ้อมสีหน้าจริงจัง “ขณะนี ้
ท ้องพระโรงโดยรอบมีทหารร ักษาพระองค ์ยืนร ักษาการณ์อยู่ เป็ น
ทหารจากสามเหล่าทัพ ส่วนด ้านในและหน้าประตูใหญ่เป็ นทหารที่
อยูใ่ ต ้บังคับบัญชาของจางอู่ ทหารในหน่ วยของสวีซื ่ อเม่
่ าและหลิว่
กงฉวินร ักษาการณ์อยูต ่
่ รงระเบียงบันไดช่วงทีสอง แบ่งออกเป็ น
ซ ้ายขวาขนาบสองข ้างของท ้องพระโรง”
่ นหัวหน้าแทนม่อเป่ ยชวนชวคราว?”
“จางอู่ คนทีเป็ ่ั ม่อไป๋ ถาม
“เป็ นเขา แต่จางปังลีส่ ่ งข่าวมาว่า ท่านอ๋องไม่จาเป็ นต ้องกังวลกับ

คนผู ้นี ”้ ลูส ้
่ ม่อไป๋ กะพริบตา ก่อนเลิกคิวถามลู
“จางปังลี?” ้ ่ วินอี ้ “เจ ้าให ้เขา
ส
จัดการจางอูแ่ ล ้ว?”
“ไม่พ่ะย่ะค่ะ เขาเป็ นคนส่งจดหมายมาบอกเอง” ลูส ้ ้าใจ

่ วินอีเข
ความหมายของม่อไป๋ แล ้วจึงครุน ่ คิดพลางพูดต่อ “กลัวก็แต่การ
่ มสงสั
จัดการกับม่อเป่ ยชวนของเรา จะทาให ้จางปังลีเริ ่ ย
ความสามารถในการควบคุมวังหลวงของเรา”
ม่อไป๋ เงียบไปสักพัก การจัดการม่อเป่ ยชวนอย่างกะทันหัน บาง

ยุทธวิธเี ป็ นการบ่งบอกว่าจวนหมิงอ๋องเกรงกลัวม่อเป่ ยชวน การนี ้
ยังสามารถวิเคราะห ์ได ้ว่า จวนหมิงอ๋องควบคุมทหารร ักษาพระองค ์
ได ้ไม่เด็ดขาดพอ
่ ดู
“ไม่เพียงจางปังลีที ่ ออก หูชงเหยี
ิ่ ยนก็น่าจะดูออกเช่นกัน” ม่อไป๋
่
พลันนึ กถึงเรืองการขอความช่ ิ่
วยเหลือของหูชงเหยี ่ น จึง
ยนเมือคื
ิ่
พูดต่อ “หูชงเหยี ยนกังวลว่าทหารร ักษาพระองค ์อาจอยูน ่ อกเหนื อ
การควบคุม แต่ความจริงกาลังสงสัยว่าข ้าสามารถควบคุมทหาร
ร ักษาพระองค ์ได ้หรือไม่เช่นเดียวกัน”
่ วินอีอึ้ ง้ พอรู ้สึกตัว ก็หน้าถอดสี

“แย่ละ่ เราหลงกลตาเฒ่าแล ้ว” ลูส
“เขามาขอความช่วยเหลือจากเรา ถ ้าเราไม่ให ้คนไป ก็หมายความ
ว่าเราสามารถควบคุมทหารร ักษาพระองค ์ได ้ กลับกัน ถ ้าเราส่งคน
ไปคุ ้มครองเขา ก็แสดงว่าเราไม่มค ่
ี วามสามารถพอทีจะควบคุ
ม
สถานการณ์”
ี่ กคลีอยูก
“การร่วมมือกับผูท้ คลุ ่ บั ราชสานักมาตลอดชีวต ิ ยังคง
้
ต ้องระวังแล ้วระวังอีกจริงๆ ข ้ายังคิดว่าให ้นาใจเขาไปตามน า้ คิดไม่
้
ถึงว่าตาเฒ่าผูน้ ี จะวางกับดักข ้า” ม่อไป๋ ก็ระบายลมหายใจออกจาก
ปากเบาๆ ส่ายหน้าและยิมขมขื ้ ่ นกัน
นเช่
่
“ท่านอ๋อง เมือสองท่านนี อ่้ านหมากออก วันนี คงไม่
้ ...” ลูส ้ บ
่ วินอีกลั
ยังไม่เบาใจ ใบหน้าเต็มไปด ้วยความเคร่งเครียด
ม่อไป๋ ยกมือปราม “ไม่มป ่ วย

ี ัญหา ถ ้าพวกเขาอ่านออกก่อนทีจะช่
่ ญญาลับให ้สาเร็จนี่ สิ พวกเขาอาจปันใจได ้ แต่
เราจัดการเรืองสั
้
ตอนนี พวกเขาลงเรื อลาเดียวกับเราแล ้ว ย่อมไม่มท
ี างเลือก ไม่ต ้อง
กลัวว่าพวกเขาจะพายเรือทวนนา” ้
่ วินอียั้ งคงไม่กล ้าไว ้วางใจ

“ระวังไว ้หน่ อยเป็ นดีพ่ะย่ะค่ะ” ลูส
่
“เมือมาถึ ้ แล
งขันนี ้ ้ว ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน้ ก็ได ้แต่บก
ุ ทะลวง กังวล
ไปก็ไร ้ประโยชน์” ม่อไป๋ โบกมือ จากนั้นก็ไม่พูดถึงเรืองนี่ อี
้ ก เพียง
ถาม “จางปังลีกุ่ มความลับของจางอูไ่ ว ้?”
่ ยงบอกว่าไม่ต ้องกังวลกับจางอู่ คาพูด
“ไม่แน่ ใจพ่ะย่ะค่ะ จางปังลีเพี
ดูม่นใจมาก
ั น่ าจะมีวธิ ค
ี วบคุมจางอูใ่ ห ้อยูห
่ มัด” ลูส ้
่ วินอีตอบเสี
ยง
ขรึม
๋ั
“ฉวีกวชางเขายั งสังหารได ้ คนของม่อเป่ ยชวนเขาก็เอาอยู่ คน
เช่นนี ถ้ ้าทรยศชาติบ ้านเมือง ต ้องเป็ นภัยคุกคามทีใหญ่
่ หลวงมาก”
ม่อไป๋ สะทกสะท ้อนใจ
“อันตรายมากจริงๆ แต่นี่มิใช่เรืองเร่
่ ่ วินอีว่้ า
งด่วน” ลูส
้
“อืม ผ่านด่านนี ไปก่ อนค่อยว่ากัน” ม่อไป๋ พยักหน้า คิดสักพักจึงว่า
่
“เมือจางปั ่ ้การร ับรอง จางอูก
งลีให ่ ็ไม่น่าจะเป็ นคนของม่อเป่ ยชวน
่
แต่ไม่เป็ นไรแล ้ว การทีจางปั ่
งลีควบคุ มจางอูไ่ ด ้ กลับเป็ นข่าวที่
น่ ายินดีสาหร ับเรา มีจางอูค่ อยยันอยูต ่ รงหน้า ปฏิบต ั ก ้ั ก็
ิ ารครงนี ้
้
ปลอดภัยขึนมาก”
่ นเช่นนี ้ จะจับตัวสวีซื
“เมือเป็ ่ อเม่
่ นด ้วยหรือไม่
้ าขุนนางยังไม่เข ้าวัง ฝ่ าบาทจึงไม่กล ้าทาอะไรเรา ยังลง
ตอนนี เหล่
มือทัน แต่พอเหล่าขุนนางเข ้าวังเข ้าเฝ้ าแล ้ว ถึงตอนนั้นฝ่ าบาทก็จะ
ไม่ทนให ้เราข่มขูอ
่ ก ่
ี คิดจะเปลียนพวกเขาออกไปก็ ทาไม่ได ้แล ้ว”
่ วินอีว่้ า
ลูส
“ไม่ อย่าแตะต ้องพวกเขา ทาตามแผนเดิมทีวางไว ่ ่
้!” ม่อไป๋ สัน
ศีรษะ “เราไม่สามารถฝากทุกสิงทุ ่ กอย่างไว ้กับจางปังลี่ ถ ้าจางปังลี่
่ ้ เราก็มจี างอูค
พึงได ่ อยยันอยูต
่ รงหน้า สวีซื ่ อเม่
่ นไม่
มีทางคุกคามเราสาเร็จ แต่ถ ้าจางปังลีพึ ่ งไม่
่ ได ้ เราก็ต ้องให ้พวกเขา
สองคนช่วยตามแผนเดิมทีวางไว ่ ้ จัดการตามนั้น อย่าเปลียน”่
่ วินอีก็้ ไม่พูดมากอีก
พอเห็นม่อไป๋ ตัดสินใจเด็ดขาดแล ้ว ลูส
ม่อไป๋ ลุกขึน้ เดินเข ้าไปในเรือนเพือเปลี

่ ่
ยนเครื ่
องแต่
งกาย พอเขา
้
ออกมา ทังสามก็ ้
เดินไปยังห ้องโถงหลัก และทังสามก็ เห็นมาแต่ไกล
ว่า หลินซูอ่ นิ แต่งตัวเรียบร ้อย นั่งรออยูใ่ นห ้องโถง
ม่อไป๋ จึงหันไปถามอาจิว่ “นางมาทาไม”
่
“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ พระชายาไม่ได ้บอกกระหม่อม” อาจิวเหงื ่
อตก
แต่ดจู ากการแต่งกายของหลินซูอ่ น ่ อยพูดเสียงเบา “หรือ
ิ อาจิวค่
พระชายาอยากเข ้าวังพร ้อมท่านอ๋อง”
้ ่ พระชายาจึงคิดเข ้าวังด ้วยตัวเอง
“น่ าจะเป็ นเพราะหลินติงอวี
้ ่ หรือมีธรุ ะอืนใดอี
เพียงแต่ไม่รู ้ว่าคิดพบหลินติงอวี ่ ก” ลูส ้ อยู
่ วินอีที ่ ่
อีกด ้านพูดขึน้
่
ม่อไป๋ มิได ้ส่งเสียง ธุระอืนใดอะไร
้ หรื
ทูลขอให ้เจ ้าเก ้าปล่อยหลินติงอวี ่ อ
เงียบไปสักพัก ม่อไป๋ ก็หน ่ วินอี ้ “ได ้เวลาแล ้ว ออก

ั ไปพูดกับลูส
เดินทางเถิด คนยังไม่กลับมาหรือ”
“ท่านอ๋องวางพระทัย ไม่น่าจะมีปัญหา เพราะได ้ให ้คนจับตาดูอยู่

แต่แรก เพียงเกรงว่าถ ้าลงมือเร็วเกินไปจะทาให ้คนตระกูลหลิน
้ น่าจะกลับมาแล ้ว กระหม่อมขอ
สงสัย จึงยังรอเวลาอยู่ แต่ตอนนี ก็
ไปดูกอ่ น” ลูส ้ กหน้า
“อืม” ม่อไป๋ อนุ ญาต
่ วินอีจึ้ งถอยออก ม่อไป๋ เดินไปกับอาจิวจนถึ

ลูส ่ งห ้องโถงหลัก
พอหลินซูอ่ น ิ เห็นเขาเดินเข ้ามา ก็ลก ้ น เอ่ยปาก “ข ้าอยากเข ้า
ุ ขึนยื
วังกับเจ ้า”
้ นวันประกอบพิธรี าชาภิเษก ตามกฎแล ้ว คนของจวนหมิง

“วันนี เป็
อ๋องเข ้าวังไม่ได ้” ม่อไป๋ ตอบ
้ ”่ หลินซูอ่ น
“ข ้าแค่อยากพบติงอวี ิ พูด
้ั
“ต่อให ้เข ้าวัง เจ ้าก็ได ้แต่รออยูใ่ นเขตพระราชฐานชนใน ไม่มท
ี าง
ได ้พบหลินติงอวี้ หรอก”
่ ่ รษะ
ม่อไป๋ สันศี
ประกายตาของหลินซูอ่ น
ิ มืดหม่นลง แต่กลับไม่พูดอะไรอีก หันกาย
เดินออกไป
่ ้า
ม่อไป๋ เงียบเสียงลง ก่อนมองแผ่นหลังนางพลางว่า “หลังจากทีข
่
เข ้าวังแล ้ว อาจิวจะพาเจ ่ั
้าออกจากจวนหมิงอ๋องชวคราว”
ิ ไม่สง่ เสียง ก ้าวเดินต่อ
แต่เดินๆ ไป ก็พลันชะงักฝี เท ้า หันกลับมา จ ้องมองม่อไป๋ เขม็ง
่
“เมือครูเ่ จ ้าว่าอะไรนะ”
่ ้าเข ้าวัง อาจิวก็

“หลังจากทีข ่ จะจัดการพาเจ ้าออกจากจวนหมิงอ๋อง
่ั
ชวคราว” ม่อไป๋ พูดซาอี ้ กครง้ั
จิตใต ้สานึ กบอกหลินซูอ่ น ้

ิ ว่า เหตุการณ์นีนางคุ
นๆ้ อยูบ
่ ้าง จาได ้
ว่าวันนั้น เป็ นวันทีม่
่ อไป๋ ประลองยุทธ ์กับจอมยุทธ ์เหมย และจัดการ
้ อนกัน
เช่นนี เหมื
่
แววตานางหวันไหวเล็ กน้อย “เจ ้า...หมายความว่าอะไร”
“ไม่มอ ุ วิสยั เท่านั้น” ม่อไป๋ ว่า

ี ะไร เพียงป้ องกันเหตุสด
้ ร่างของลูส
ในตอนนี เอง ่ วินอีก็้ ปรากฏขึนที
้ หน้
่ าประตู เขาสาวเท ้า
่ ้างหูม่อไป๋ “คนกลับมาแล ้ว”
เข ้ามากระซิบทีข
“อย่างไร” ม่อไป๋ รีบถาม

“สาเร็จ” ลูส ้ กหน้า ล ้วงหนังสือเล่มเล็กเล่มหนึ่ งออกจากอก
เสือ้
่
ม่อไป๋ ร ับมา เปิ ดออกดู เป็ นสัญญาลับทีคนตระกู
ลหลินลงนาม
ร่วมกับราชสานักจริงๆ ดวงตาจึงทอประกาย ก่อนถาม “แน่ ใจว่า
ของจริง?”
“เทียบกันแล ้ว ไม่ผด ิ แน่ !” ลูส ้ กหน้า ในจวนหมิงอ๋องมีอยู่

แล ้วหนึ่ งฉบับ เมือน
่ าฉบับนี มาเที
้ ยบกัน ก็ยอ
่ มรู ้ว่าจริงหรือปลอม
้ น “ไป
“ดี!” ม่อไป๋ ระบายลมหายใจออกจากปาก แล ้วจึงลุกขึนยื
เข ้าวัง!”
“พ่ะย่ะค่ะ!” ลูส ้
่ วินอีถอยออกไปก่ ่
อน เพือตรวจสอบความเรี
ยบร ้อย
ของรถม้า
หลินซูอ่ นิ ฟังไม่ออกว่า ม่อไป๋ กับลูส ้ ดอะไรกันสองสามคา

และไม่รู ้ว่าหนังสือเล่มเล็กในมือม่อไป๋ คืออะไร
้ อยากสนใจเรืองเหล่
นางในตอนนี ไม่ ่ านี ้ เพียงแต่จๆู่ ก็รู ้สึกใจสัน
่
้
ขึนมา
ม่อไป๋ หันมองอาจิว่ “ความปลอดภัยของพระชายามอบให ้เจ ้าแล ้ว”
่
“องค ์ชายหกวางพระทัย” อาจิวผงกศี
รษะ
ม่อไป๋ เดินเข ้าไปยืนข ้างกายหลินซูอ่ น

ิ อยากพูดอะไรสักสองสาม
คา แต่กลับไม่รู ้ว่าควรพูดอะไรดี สุดท ้ายก็มองดูหลินซูอ่ น
ิ แล ้ว
่
มองดูท ้องทีโตขึ ้
นของนาง จึงได ้แต่พูดออกมาคาหนึ่ ง “ร ักษาตัว
ด ้วย!”
ั กายเดินออกจากประตูไป
่
หลังจากทีเขาเดิ ิ ก็เงียบไปพักหนึ่ ง
นออกจากประตู หลินซูอ่ น
่ นเข ้ามา “พระชายา เราก็ควรไปกันแล ้ว”

อาจิวเดิ
“ไปไหน” หลินซูอ่ น
ิ ถาม
่ ปลอดภั
“ทีที ่ ยแห่งหนึ่ ง พระชายาจะนาข ้าวของอะไรไปอีกหรือไม่”
่
อาจิวถาม
หลินซูอ่ น ่
ิ มองเขาพลางว่า “เกิดเรืองอะไรขึ ้ นแน่ ”
นกั
้ั ้ ท่านอ๋องเกรงว่าอาจเกิดเหตุสด
“การเข ้าวังในครงนี ุ วิสยั จึงป้ องกัน
่ั
ไว ้ก่อน ด ้วยการให ้เราหลบไปชวคราว รอท่านอ๋องกลับมา ก็ไม่มี
่ บาย
อะไรแล ้ว” อาจิวอธิ
ตอนที่ 649 ขึนครองราชย
้ ์
ทว่าพวกเขามิได ้ออกจากจวนหมิงอ๋อง
่
อาจิวพาหลิ
นซูอ่ น ่ งจวน
ิ กับหนิ งเอ๋อร ์ มายังห ้องพักของชิงชิงทีหลั
่ ว
หลังจากสามสาวมองตากันอย่างประหลาดใจ ก็เดินตรงไปทีหั
เตียงของชิงชิง
่ ดกลไกชินหนึ
อาจิวบิ ้ ่ งบนหัวเตียง กาแพงหินข ้างเตียงพลันเบียง
่
เผยให ้เห็นห ้องลับห ้องหนึ่ ง
“นี่ คือ...” ชิงชิงเบิงตากลมโต

่ สีหน้าเต็มไปด ้วยความตืนตะลึ่ ง นาง
อยูใ่ นห ้องมากว่าครึงปี่ กลับไม่รู ้ว่าในห ้องมีอะไรพิลก ่ ั นนี ้
ึ พิลนเช่
้ ดได ้เพียงครงเดี
“ไปเถอะ กลไกนี เปิ ้ั ยว หลังจากทีเราเข
่ ้าไป ก็จะปิ ด
่ งร ัด มิได ้มีเจตนาอธิบาย
ตาย” อาจิวเร่
ิ มองนิ่ ง ไม่พูดอะไรมาก ก ้าวเท ้าเข ้าไป

ชิงชิงกับหนิ งเอ๋อร ์สบตากัน แล ้วรีบก ้าวตามเข ้าไป
่ ออกแรงกดกลไกบนหัว
รอจนสามสาวก ้าวเข ้าไปเรียบร ้อย อาจิวก็
เตียงลง เสียงดัง ‘ครืด’ ประตูหน ่ ดลงช ้าๆ อาจิวฉวยโอกาส
ิ เริมปิ ่
่
ขณะทีประตู หน
ิ ยังไม่ปิดสนิ ทดี วาบร่างเข ้าไป
้ หายตั
หลังจากคนทังสี ่ วไปอย่างไร ้ร่องรอยในจวนหมิงอ๋อง รถม้าที่
จอดอยูข
่ ้างประตูจวนก็คอ ่
่ ยๆ ออกวิงไปยั งวังหลวง หลังเสียงตะโกน
“ออกเดินทาง” ของลูส่ วินอี ้
.....
่ กรพรรดิองค ์ใหม่ขนครองราชย
แต่ไหนแต่ไรมา เมือจั ึ้ ์ ประชาชนจะ
่
จัดงานเฉลิมฉลองกันทัวหล ้า
่ ใ่ นรถม้า กลับไม่ได ้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมใดๆ จึง

ทว่าม่อไป๋ ทีอยู
่
อดไม่ได ้ทีจะเลิ ้ เห็นเพียงทัวทั
กม่านขึนดู ่ งถนนมี
้ ก็แต่ทหาร
ร ักษาการณ์ในเมืองหลวง ไม่เห็นประชาชนสักคน
“เกิดอะไรขึน้ ทาไมถึงได ้เงียบเชียบเช่นนี ”้ ม่อไป๋ ขมวดคิวถาม

้
่ วินอีผู้ อ้ าสากุมบังเ**ยนด ้วยตัวเองได ้ยินจึงว่า “คนในวังเกรงว่า
ลูส
ขณะประกอบพิธ ี จะมีคนก่อความไม่สงบ จึงห ้ามประชาชนเดิน
เตร็ดเตร่ตามท ้องถนน ป้ องกันเหตุร ้ายทีจะมาท่ าลายเกียรติยศของ
ราชสานัก”
่ ้ชีวต
“แล ้วบรรยากาศทีไร ิ ชีวาเช่นนี ้ เชิดชูเกียรติยศหรือ”
ม่อไป๋ เคร่งขรึมลงเล็กน้อย ตอนแรกเขาเคยพูดว่าไม่ควรจัดงาน

ใหญ่โตจนเกินไป แต่ขน ้
ุ นางทังสามก็ ไม่ฟัง ตอนนี จั้ ดออกมาใน
รูปแบบนี ้ ไม่ยงดู
ิ่ เล็กกระจ ้อยร่อยหรือ น่ าอดสูจริงๆ
ลูส ้ ยบเสียง บอกตามตรง พอเห็นบรรยากาศตรงหน้า เขาก็

่ วินอีเงี
่ ยิ
รู ้สึกเศร ้าสลดอย่างอดไม่ได ้ ต ้าเซียที ่ งใหญ่
่ อายุกว่าห ้าร ้อยปี
่
กระทังความมั ่
นใจเพี ยงน้อยนิ ดก็ยงั ไม่มี เงียบเหงาปานจะกลืนกิน
อยากจะทอดถอนใจออกมาจริงๆ
ิ่
ม่อไป๋ ปล่อยม่านลง ไม่อยากพูดมากอีก ปล่อยให ้รถม้าก็วงไป
ข ้างหน้าอย่างเงียบงัน
พอไปถึงวังหลวง ค่อยได ้ยินเสียงคึกคักจอแจ

้ รถม้าก็หยุดลง ลูส
และในตอนนี เอง ้ ดประตูรถม้า แล ้วว่า
่ วินอีเปิ
“ท่านอ๋อง รถม้าไปต่อไม่ได ้แล ้ว”
ม่อไป๋ ได ้ยินก็มองออกไปด ้านนอก เห็นทหารสองนายยืนขวางอยู่

หน้ารถ
่
เมือทหารเห็ นเขา ก็รบี ก ้าวถอยหลังแล ้วแสดงความเคารพ ม่อไป๋
พยักหน้า ก่อนลงจากรถม้า
ลูส ้
่ วินอีมอบรถม้ ่ ม้
าให ้กับองคร ักษ ์ชุดดาทีขี ่ าตามกันมา จากนั้นก็
เดินตามทหารผูน้ ้ันไปยังอีกด ้านหนึ่ ง
่ วินอีก็้ เดินไปทีประตู
รอจนทหารเดินจากไป ม่อไป๋ กับลูส ่ วงั
ุ นางจานวนหนึ่ งกาลังยืนเข ้าแถว รอการตรวจค ้น

หน้าประตูวงั มีขน
“ท่านอ๋อง!” พอเห็นม่อไป๋ มาถึง พวกเขาก็ทาความเคารพ แล ้ว

หลีกทางให ้
หัวหน้าหน่ วยทหารร ักษาการณ์ประตูก ้าวออกมา เชิญให ้ม่อไป๋ เข ้า
ไป
แน่ นอน ย่อมต ้องผ่านการตรวจค ้น
้ คาสัง่ วันนี ห
“ท่านอ๋อง เบืองบนมี ้ ้ามคนทีเข
่ ้าวังพกอาวุธ”
ทหารมิได ้ลงมือตรวจค ้นเอง แต่เป็ นมหาดเล็กทียื่ นร ับใช ้อยู่

้
ด ้านข ้างโดยเฉพาะ เป็ นผูท้ าการตรวจค ้นเหล่าเชือพระวงศ ์
มหาดเล็กผูน้ ้ันก ้าวเข ้ามาอย่างกระวนกระวายใจ มองม่อไป๋ ด ้วย

ท่าทีกล ้าๆ กลัวๆ
่ อนทีเอวขึ
แต่ม่อไป๋ ก็มไิ ด ้ทาให ้เขาลาบากใจ หยิบกระบีอ่ ่ ้
นมา แล ้ว
หยิบกล่องเหล็กออกจากกระเป๋ าเสือ้ โดยในกล่องเหล็กมีเข็มเงินที่
เขาพกติดตัวอยู่เสมอ
้
“ไม่มแี ล ้ว!” ม่อไป๋ สะบัดแขนเสือให ้ดูวา่ ไม่มอ
ี ะไรซ่อนไว ้
“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ!” มหาดเล็กยังคงก ้าวเข ้ามาตบเบาๆ ไปตามร่าง
ของม่อไป๋ จากนั้นค่อยโค ้งกายถอยออก “เชิญท่านอ๋อง!”
่ วินอีถื้ อกระบีในมื
ลูส ่ ่
อก ้าวเข ้ามา แต่ยงั ไม่รบี ยืนกระบี
ให่ ้ เอ่ยปาก
ถาม
“ปรมาจารย ์ต ้องปลดอาวุธด ้วยหรือ”
้
ทหารพยักหน้าก่อนตอบ “วันนี ใครก็ ่ ้าวังทังหมดไม่
ตามทีเข ้
อนุ ญาตให ้พกอาวุธ”
ลูส ้ นมองม่อไป๋ ม่อไป๋ พยักหน้า เขาจึงมอบกระบีให

่ วินอีหั ่ ้ทหาร
ทหารเขียนเอกสาร ม่อไป๋ ให ้ลูส ้

่ วินอีลงนามแทน ่ นออกจาก
เมือเดิ
้
ขันตอนนี ้ มหาดเล็กคนหนึ่ งก็เดินนาทังสองเข
้ ้าไปด ้านใน
่ แล ้วหรือ” ม่อไป๋ ถามขึน้ เมือเห็

“เจ ้าไม่ต ้องค ้นตัวคนอืนๆ ่ นว่า
มหาดเล็กคนนี ก็ ้ คอื คนทีค
่ ้นตัวเขาเมือครู
่ ่
้
มหาดเล็กโค ้งกายตอบ “เชือพระวงศ ่ มาถึงกันหมดแล ้ว
์ท่านอืนๆ
พ่ะย่ะค่ะ”
่ ้ตนเป็ นคนสุดท ้ายนี่ เอง ม่อไป๋ พยักหน้า ไม่พูดมากอีก

ทีแท
่ สะดุ
พอเดินเข ้ามา สิงที ่ ดตาเป็ นอันดับแรกก็คอื ทหารร ักษา
พระองค ์ยืนร ักษาการณ์ห่างกันคนละสามก ้าวต่อๆ กันไปจนจรด
ทุกซอกทุกมุมของวังหลวง
ม่อไป๋ กับลูส ้ นมาสบตากัน และมิได ้พูดอะไร ก ้าวเดินต่อไปยัง

่ วินอีหั
ท ้องพระโรง
......
่ ่ สักครูพ
“ท่านอ๋อง ยังไม่ถงึ ฤกษ ์มงคล เชิญรอทีนี ่ ่ะย่ะค่ะ” พอเดิน
มาถึงลานหน้าท ้องพระโรง มหาดเล็กก็
โค ้งกายบอกกล่าว ก่อนถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
ม่อไป๋ กวาดตามองไป เห็นหน้าท ้องพระโรง มีคนยืนอยูเ่ ต็มไปหมด

กลุม ่ จานวนมากทีสุ
่ คนทีมี ่ ดย่อมเป็ นข ้าราชการ ทีมารวมตั
่ วกัน
หลายร ้อยคน
บ ้างก็ยน
ื จับกลุม ่ นและกัน
่ กันสองสามคน บ ้างก็ยกมือคารวะซึงกั
ิ้
บ ้างก็ยมแย ้มพูดคุยสนทนากัน บรรยากาศกลับคึกคักมาก
ิ่ ยน จางปังลี่ และเต๋ออ๋องทังสามคน
ม่อไป๋ ไม่เห็นหูชงเหยี ้ กลับเห็น
คนใส่ชด ุ ยาวแบบนักพรตยืนอยู่ในกลุม ่ คน ต่างถูกเหล่าขุนนางยืน
ล ้อมรอบและพูดคุยด ้วยอย่างออกรสออกชาติ
ทว่านักพรตพวกนี กลั ้ บมีสายตาทีแหลมคม

่ พอม่อไป๋ มาถึง พวก
เขาก็รู ้ จึงรีบผละออกจากขุนนางข ้างกาย เดินเข ้ามาหาม่อไป๋ พอ
พวกเขาขยับ ม่อไป๋ ถึงได ้เห็นช ัดว่า คนจากสานักเต๋ามากันไม่นอ้ ย
้ าเพ็ญเพียรตาสุ
เลยทีเดียว ร่วมห ้าหกสิบคนเห็นจะได ้ โดยขันบ ่ ด
ล ้วนเป็ นอาจารย ์
้ อผูด้ แู ลจัดการทีท
“คนเหล่านี คื ่ าการสานักเต๋าใหญ่ๆ ในเมือง
หลวง” ลูส ้
่ วินอีกระซิ บเสียงต่าทีข
่ ้างหูม่อไป๋
่ ได ้มามีไหม” ม่อไป๋ ถาม

“ทีไม่
่ ใ่ นเมืองหลวงล ้วนมากันครบ” ลูส
“ทีอยู ้
ม่อไป๋ ค่อยพยักหน้าด ้วยความพอใจ ขณะทีทั ่ งสองกระซิ

้ บกระซาบ
้ เดินมาถึงตรงหน้า ต่างโค ้งกาย
กัน คนจากสานักเต๋าเหล่านี ก็
คารวะพร ้อมๆ กัน “ถวายบังคมหมิงอ๋อง!”
่
ความเคลือนไหวเช่ นนี ้ ทาให ้ขุนนางหลายคนทีอยู
่ บ่ ริเวณนั้น รู ้สึก
หวาดเกรงจนพูดไม่ออก โดยเฉพาะขุนนางฝ่ ายบูท ๊ รุี่ ดมาจากนอก
่
เมือง กับขุนนางระดับสูงทีมองมาพลางหนั งตากระตุกไม่หยุด
่
เรืองจวนหมิ งอ๋องเข ้าควบคุมสานักเต๋า หลายคนเพียงเคยได ้ยินได ้
่ ้างไม่เชือบ
ฟัง จึงเชือบ ่ ้าง
้
ตอนนี พอได ้เห็นด ้วยตาตนเอง แค่คด ่
ิ ก็รู ้แล ้วว่าพวกเขารู ้สึกตืน
ตะลึงแค่ไหน
่ ้าต่อสู ้กับราชสานักมาเนิ่ นนาน กลับศิโรราบให ้กับห

สานักเต๋าทีกล
มิงอ๋องเช่นนี ้ จะไม่ให ้พวกเขาตกตะลึงพรึงเพริดได ้อย่างไรเล่า
ท่ามกลางเสียงฮือฮา หลังจากคนของสานักเต๋าคารวะเสร็จและ
เงียบเสียงลง ม่อไป๋ ก็คารวะตอบ “ทุกท่านเกรงใจแล ้ว!”
พอเสร็จพิธ ี นอกจากคนของสองขุนเขาและสีส ่ านักใหญ่ทเดิ

ี่ นเข ้า
่ ต่างแยกย ้ายกันออกไป
มาพูดคุยกับม่อไป๋ แล ้ว คนอืนๆ
“พวกท่านได ้พบกับเจ ้าสานักของพวกท่านแล ้วหรือ” ม่อไป๋ ถาม

คนจากสองขุนเขากับสีส ่ านักใหญ่
“พบแล ้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลายคนพยักหน้า
“เช่นนั้นพวกเขามีคาพูดอะไรฝากถึงข ้าหรือเปล่า” ม่อไป๋ ถามอีก
้
“ท่านจอมยุทธ ์ให ้เรามาขอคาชีแนะจากท่ านอ๋อง และคอยฟังคาสัง่
๋
จากท่านอ๋อง” ปรมาจารย ์เฉิ นซ่างอวินจากเขาอวี ้ งตอบ
ชิ
อีกห ้าท่านพยักหน้าตาม แสดงให ้เห็นว่าแต่ละสานักก็พูด

ม่อไป๋ หัวเราะ ก่อนพูดเบาๆ “ไม่ต ้องสนใจพวกเขา อยูใ่ นพิธอี ย่าง
สงบก็พอ”
ทุกคนพอได ้ยิน ก็ผ่อนคลายลงทันที พวกเขากลัวจริงๆ กลัวว่าห

่ ่ คือวังหลวง มี
มิงอ๋องจะให ้พวกเขากระทาการอะไร ต ้องทราบว่าทีนี
ทหารร ักษาความปลอดภัยอย่างแน่ นหนา พวกเขาย่อมไม่กล ้าทา
อะไรโดยพลการ
่ าประตูท ้องพระโรง
ม่อไป๋ ขอตัวกับพวกเขา แล ้วเดินไปทีหน้
ี่ ่
ระหว่างทางเดิน ขุนนางและข ้าราชการต่างโค ้งกายให ้ม่อไป๋ ผูท้ อยู
้ั ต
แถวหลัง ย่อมเป็ นขุนนางชนที ่ ่าลงไป ม่อไป๋ ไม่มก
ี ะใจจะพูดคุย
อะไรด ้วย จึงเดินตรงไป
ด ้านหน้ากลับมีขน
ุ นางฝ่ ายบูท ี่ ้นเคยยืนกันอยูห
๊ คุ ่ ลายคน ด ้วยเป็ น
่
คนทีจอมทั ่ ้กลับจากสมรภูมริ บมาร่วมพิธ ี
พแต่ละคนสังให
ราชาภิเษก ม่อไป๋ ดีใจมาก จึงปักหลักยืนพูดคุยกับพวกเขา
ทว่าพวกเขากลับมีท่าทีเกร็งๆ แสดงความเกรงอกเกรงใจอย่างเห็น
ได ้ช ัด ดูพวกเขาไม่กล ้าสนิ ทสนมกับม่อไป๋ มากจนเกินไป
ท่ามกลางสายตาผูค้ น หลังจากพูดคุยกันพอเป็ นพิธ ี ก็หาเหตุผล
ขอตัว
ลูส ้ นตามข ้างกายม่อไป๋ มาตลอด พอเห็นท่าทีของแม่ทพ

่ วินอีเดิ ั
้
ทังหลาย ก็รู ้สึกไม่คอ ่ ไม่
่ ยสบายใจ จึงกระซิบข ้างหูม่อไป๋ “คนอืนๆ
เป็ นไร แต่คนของจอมทัพฟางก็เป็ นไปด ้วยหรือ”
สีหน้าม่อไป๋ สงบนิ่ ง ใช ้หางตามองลูส ่ วินอี ้ “เจ ้าผิดแล ้ว จอมทัพฟาง

้ แล
ยังไม่รู ้ว่าข ้ากับเจ ้าเก ้ามาจนถึงขันนี ้ ้ว ซึงจากมุ
่ มมองของเขา ที่
ไม่อยากสนิ ทสนมกับข ้า ก็เพราะไม่อยากให ้ข ้าพลอยถูกเจ ้าเก ้า
โยงใยเข ้ามาด ้วย”
่ วินอีอึ้ งเล็
ลูส ้ กน้อย ครุน ้
่ คิดสักพัก ก็พยักหน้าหงึกๆ กลับยิมขมขื ่
น
้
พลางว่า “ตอนนี เรากลั บไม่กลัวว่าจะถูกโยงใย กลัวแต่ไม่มใี คร
สนับสนุ น”
่ รษะ ไม่พูดถึงเรืองนี
ม่อไป๋ สันศี ่ อี ้ ก จากนั้นก็เดินไปด ้านหน้าสุด
ตรงประตูทางเข ้าท ้องพระโรง กวาดตามองทหารร ักษาพระองค ์ทีอยู ่ ่
้
รอบๆ อย่างไม่ได ้ตังใจ
่ นอยูห
“ทียื ่ อเม่
่ น้าประตูคอื คนของจางอู่ ซ ้ายมือคือคนของสวีซื ่ า
ขวามือคือคนของหลิวกงฉวิ่ น” ลูส ้ ดเสียงต่า
ม่อไป๋ ผงกศีรษะ ครุน

่ คิดเล็กน้อย สายตาพลันเหลือบไปเห็นทหาร
่ หนึ่ งเดินผ่านรอบนอกท ้องพระโรง
ร ักษาพระองค ์กลุม
่ วินอีรู้ ้ในทันที “นี่ คือทหารลาดตระเวนในวังหลวง พวกเขา

ลูส
ลาดตระเวนไปทัว่ ไม่อยูก ่ บั ที”่
“คนของใคร” ม่อไป๋ ถาม
“หูอวี ้ คนผู ้นี มิ

้ ใช่คนของม่อเป่ ยชวน” ลูส ้
สายตาม่อไป๋ ขยับ ก่อนพูดเสียงเบา “ข ้าดูคร่าวๆ แล ้ว นอกจากจาง

่ อเม่
อู่ สวีซื ่ า หลิวกงฉวิ
่ น สามคนนี ้ ผูท้ มี
ี่ โอกาสรุดมายังท ้องพระ
โรงเร็วทีสุ ่ ด ก็คอื ทหารร ักษาพระองค ์หน่ วยลาดตระเวนเหล่านี ้ จับ
ตาพวกเขาให ้ดี ถ ้ามีอะไรผิดปกติ ต ้องรีบทาให ้จางอู่ สวีซื ่ อเม่
่ า
่
และหลิวกงฉวิ ้
น ร่วมกันสกัดกันพวกเขาไว ้”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ยังมี หาวิธต ิ ต่อกับจางปังลี่ ให ้จับตาดูหอ
ี ด ู วี ้ ถ ้าเกิดเรืองขึ
่ น้ ให ้รีบ
จับตัวเขาไว ้ แล ้วคุมตัวไปคุกเข่าหน้า
องค ์จักรพรรดิ” ม่อไป๋ พูดอีก
้
ว่าแล ้วม่อไป๋ ก็กวาดตามองฝูงชน กลับไม่เห็นคนทังสาม ิ่
หูชงเห
ยียน จางปังลี่ และเต๋ออ๋อง
่ั
พวกฉู่ ลวไฉก็ ้
ไม่อยู่ ขณะแปลกใจว่าคนเหล่านี หายไปไหนกั
นหมด
่
นอกท ้องพระโรงก็เกิดความเคลือนไหว
ิ่
ม่อไป๋ ชะเง ้อมอง เห็นหูชงเหยี ่ นออกมาจากด ้านใน
ยนกับจางปังลีเดิ
ขณะเดียวกัน เต๋ออ๋องก็ปรากฏตัวขึนเช่้ นกัน เขาเดินออกมาจาก

่ั บนายทหารชน้ั
ด ้านข ้างของท ้องพระโรง ข ้างกายยังมีฉู่ ลวไฉกั
ผูใ้ หญ่หลายคน เดินออกมาจากทางเดียวกัน
ิ่
ยนกับจางปังลีสบตากั บม่อไป๋ แล ้วละสายตาออก ก่อนเดิน
ไปยืนหน้าแถวขุนนางระดับสูง
่ั
เต๋ออ๋องก็เช่นกัน มิได ้เข ้ามาทักทายม่อไป๋ ได ้แต่พาพวกฉู่ ลวไฉไป
ยืนอยูข ิ่
่ ้างๆ พวกหูชงเหยี ยน
่ั
ทว่าขณะเดินผ่านม่อไป๋ ฉู่ ลวไฉกลั ้
บหันมายิมให ้ม่อไป๋ ก่อนผงก
ศีรษะทักทาย
ม่อไป๋ เพียงเหลือบมองเขา แล ้วผงกศีรษะเบาๆ ชนิ ดแทบไม่มใี คร

สังเกตเห็น
้
รอยยิมบนใบหน้ ่ั
าฉู่ ลวไฉจึ ้ กขึน...
งลาลึ ้
ิ่
พอพวกหูชงเหยี ยนเดินออกมา ก็มคี นจากกรมธรรมการก ้าว
ออกมา ยืนตรงหน้าประตูท ้องพระโรง ตะโกนเสียงดังกึกก ้อง
้
“ทังหมดตรง ขุนนางระดับสูงจัดแถว!”
เต๋ออ๋องยืนอยูห ้
่ น้าแถวเชือพระวงศ ์!
ิ่
ยนยืนอยูห
่ น้าแถวขุนนางฝ่ ายบุ๋น!
่ั
พวกฉู่ ลวไฉมี ่ นเป็ นเพือน!
จางปังลียื ่
้ งและเขาไท่ชงิ ยืนอยูห
คนจากเขาอวีชิ ่ น้าคนจากสานักเต๋า!
รอจนแต่ละคนยืนอยูบ
่ นลานได ้ตรงตามสถานะของตนเองเรียบร ้อย
ฉากขนาดมหึมาก็พลันเงียบเสียง
เนื่ องจากกาลังอยูใ่ นช่วงไว ้ทุกข ์ให ้จักรพรรดิองค ์ก่อน จึงไม่มก

ี าร
แสดงครึกครืน้ อีกทังมี้ ม่อไป๋ อยูใ่ นงานด ้วย ทุกคนจึงเฝ้ ารอคอย
อย่างเงียบๆ
ท่ามกลางความเงียบ ชนิ ดเข็มหล่นยังได ้ยิน พลันมีเสียงฝี เท ้าดัง

มา ทุกคนจึงเงยหน้า เห็นมหาดเล็กคนหนึ่ ง เดินออกมาจากข ้าง
ท ้องพระโรง มายืนนิ่ งอยูห
่ น้าประตู
่ ้ายไม่ขยับผูน้ ี ้ หันมองหูชงเห
ม่อไป๋ ตาดี กลับเห็นมหาดเล็กทีคล ิ่
ยียน แล ้วพยักหน้า
ิ่
พอหูชงเหยี
ยนเห็น ก็หน ี่ ด
ั ไปพยักหน้าให ้ผูท้ อยู่ ้านหลัง
และแล ้ว เสนาบดีกรมธรรมการทียื่ นอยูด

่ ้านหลังของเขา เฮ่อเผยเห
ริน ก็ก ้าวออกจากกลุม ่
่ คน เดินไปทีประตู ข ้างท ้องพระโรง แล ้ว
่ กรพรรดิไม่ได ้แม้เพียงวัน
กล่าวเสียงสูง “ชาติบ ้านเมืองจะไร ้ซึงจั
เดียว...”
ลานกว ้างเงียบกริบ เหล่าขุนนางรวมทังม่ ้ อไป๋ กาลังฟังกรมธรรม

การเรียกร ้องอยูด ่ ้านล่างอย่างเงียบๆ และกาลังฟังเสียงตอบปฏิเสธ
่ งมาจากท ้องพระโรงด ้านข ้าง หลังจากเรียกร ้องและ
ของเจ ้าเก ้าทีดั
ปฏิเสธครบสามครง้ั สุดท ้ายเจ ้าเก ้าก็ปฏิเสธไม่ได ้ ฝื นใจร ับบัลลังก ์
จักรพรรดิ
จากนั้นมหาดเล็กก็ตะโกนเสียงสูง “จักรพรรดิองค ์ใหม่ขน

ึ้
ครองราชย ์ เชิญขุนนางแห่งราชสานักเข ้าเฝ้ า!”
้ าขุนนางจึงเข ้าไปในท ้องพระโรงได ้

ยามนี เหล่
ิ่
ก่อนเดินเข ้าไป หูชงเหยี ยน จางปังลี่ และเต๋ออ๋องต่างสูดหายใจเข ้า
ลึกๆ อย่างอดไม่ได ้ แล ้วจึงหันมาชาเลืองมองม่อไป๋
่ั
ไม่เพียงพวกเขา ฉู่ ลวไฉก็ หน
ั มามองม่อไป๋ เช่นเดียวกัน
่
“ทีควรมา ่ ดก็ต ้องมา!” สีหน้าม่อไป๋ สงบนิ่ ง เพียงเงยหน้า
ในทีสุ
เหลือบมองท ้องพระโรง ก่อนก ้าวเข ้าไปอย่างไม่ลงั เลใจแม้แต่นอ้ ย
ตอนที่ 650 สละบัลลังก ์ให้เจ้าเป็ นอย่างไร?
ขณะเดินแถวเข ้าไปในท ้องพระโรง
ี ี่
คนในราชวงศ ์มีสองแถว ส่วนแถวของขุนนางฝ่ ายบุ๋นและบู ๊ ไม่มท
สาหร ับลูส
ลูส ้ เดิ
่ วินอีที ่ นตามหลังม่อไป๋ มาตลอด จึงถูกคนจากกรมธรรมการที่
ยืนอยูห ้ั
่ น้าประตูกนขวาง
ท่ามกลางสายตาผูค้ น สีหน้าของเขาเศร ้าสลดขณะถูกเชิญให ้

ออกมา
่ าอะไรไม่ได ้ ลูส
เมือท ่ วินอีจึ้ งเดินหน้าดาเข ้าไปสมทบกับคนของ
สานักเต๋า
อาจเป็ นเพราะอยากมุดหน้าหนี หรือถูกคนมากมายมองมาแล ้ว

ั ระวังชนเข ้ากับจางปังลี่
รู ้สึกอึดอัด จึงรีบซอยเท ้าเดิน และไม่ทน
ผูค้ นในบริเวณนั้น พอเห็นฉากนี ้ มุมปากก็อดทีจะกระตุ
่ กไม่ได ้
อยากหัวเราะก็ไม่กล ้า
ขนาดนักพรตกลุม ่ ส
่ ทีลู่ วินอีก้ าลังเดินเข ้าหา ก็ยงั หันมามองหน้า
กันอย่างพูดไม่ออก
่ ส
่ วินอียื้ นอยูข
ด ้วยเดิมทีพวกเขาคิดว่า เมือลู ่ ้างกายหมิงอ๋อง การ
้
เดินแทรกอยูใ่ นแถวเชือพระวงศ ่ ห
์เข ้าไปในท ้องพระโรง เป็ นเรืองที ่
มิงอ๋องควรจัดเอาไว ้ให ้
ิ ว่าจะปล่อยไก่ตวั เบ ้อเริม่ ทาคนสาคัญตกหล่นอย่างไม่

ไม่คด
สมเหตุสมผลเช่นนี ้
แต่ละคนมองดูใบหน้าทีด่ าดุจก ้นหม้อของลูส

่ วินอี ้ โดยไม่รู ้จะ
ปลอบใจอย่างไรดี ได ้แต่ละสายตาออกไป ทาเหมือนไม่มอ ี ะไร
เกิดขึน้
ผูค้ นส่วนใหญ่ไม่คด ่
ิ อะไรมาก ถือว่าเป็ นเรืองตลกขบขั น มีเพียง
่ั
ฉู่ ลวไฉที ่ นอยูข
ยื ่ านั้น ทีขมวดคิ
่ ้างกายจางปังลีเท่ ่ ้ กน้อย รู ้สึกว่า
วเล็
่ ดู
เรืองนี ้ แปลกๆ อยู่
ี ารลักษณะนี ้ ท่ามกลาง
ใช่วา่ เขาพบเห็นอะไร เพียงรู ้สึกว่าพิธก
สายตาผูค้ นมากมาย จวนหมิงอ๋องไม่น่าจะละทิงคนส ้ ้ ้
าคัญเช่นนี ได
่ า หมิงอ๋องจะพาลูส
เขาไม่เชือว่ ้ ้าวังมา โดยไม่รู ้ว่าลูส
่ วินอีเข ่ วินอี ้
ี่ น จึงกวาดตามองใบหน้าทีเศร
ควรมีทยื ่ ้าหมองของลูส ่ วินอี ้ แล ้ว
ค่อยใช ้สายตาทีก ่ าลังขบคิด มองดูภายในท ้องพระโรง
่ เป็
สุดท ้ายก็รู ้สึกว่า สิงที ่ นไปได ้มากทีสุ ่ ดก็คอื ราชสานักจงใจ
ล่อหลอกให ้ลูส ้ นตามหลังม่อไป๋ เข ้าท ้องพระโรง จากนั้นก็ทา
่ วินอีเดิ
ให ้จวนหมิงอ๋องขายหน้าต่อหน้าผูค้ น ฉวยโอกาสแสดงท่าทีที่
จักรพรรดิองค ์ใหม่มต ี อ่ หมิงอ๋องให ้เหล่าขุนนางได ้ร ับรู ้
พอคิดถึงตรงนี ้ แววตาของเขาก็สงบนิ่ งลง แล ้วรู ้สึกมันใจขึ

่ ้ อยๆ
นเรื ่
แม้ราชสานักกับทัพใต ้ได ้ลงนามในสัญญาลับกันแล ้ว แต่ถ ้า

จักรพรรดิองค ์ใหม่เกิดนอกลูน ่
่ อกทาง เปลียนความคิด ไม่ลงมือ
กับหมิงอ๋องเสีย เช่นนั้น แม้มส
ี ญั ญาลับ พวกเขาก็ไม่สามารถบีบ
บังคับให ้ทรงทาตามสัญญา
่
แน่ นอน แม้ทรงเปลียนความคิ ด สัญญาลับก็ใช่วา่ จะไร ้ประโยชน์
เสียทีเดียว เพราะถ ้าเปิ ดเผยออกมา ก็สามารถทาให ้บารมีของ
จักรพรรดิองค ์ใหม่ต่าเตียเรี
้ ยดิ่ น เหล่าขุนนางทาการพลิกฟ้ าคว่า
แผ่นดิน
ทว่าการกระทาเช่นนี ้ เป็ นการทาให ้ทังสองฝ่

้ ายบาดเจ็บไปเปล่าๆ
่
ทัพใต ้ในฐานะผูล้ งนามอีกฝ่ ายในสัญญาลับ ก็ต ้องเสือมเสี ย
่ ยง เป็ นทีร่ ังเกียจของผูค้ นในใต ้หล ้าร่วมกับจักรพรรดิองค ์
ชือเสี
ใหม่ไปด ้วย
สัญญาลับฉบับนี ้ ถ ้าไม่ผูกมัดทังสองฝ่
้ าย ก็ไม่มท
ี างลงนามกันได ้
ดังนั้นถ ้าไม่เข ้าตาจนจริงๆ ทัพใต ้ก็ไม่น่าทีจะท
่ าการเผาหยกรวม
กับหิน ทาลายศัตรูพร ้อมๆ กับเสียสิงล ่ าค่
้ าในมือไป
ตอนนี ้ ฉู่ ลวไฉจึ

่ั งเบาใจลง ดูไปแล ้ว จักรพรรดิองค ์ใหม่ไม่น่าจะ
่
เปลียนใจ ้ ้องจัดการหมิงอ๋อง
น่ าจะตัดสินใจแล ้วว่าวันนี ต
่ วินอีย่้ อมคิดไม่ถงึ ว่า การกระทาเมือครู

ด ้านลูส ่ ข ่ องตนจะทาให ้ฉู่ ลว่ ั
ไฉคิดมากถึงเพียงนี ้
่ ยงต ้องการหาโอกาสใกล ้ชิดกับจางปังลี่ เพือถ่

ซึงเขาเพี ่ ายทอด
คาพูดบางอย่างเท่านั้น
และขณะนี ้ เขาก็พุ่งความสนใจทังหมดไปที
้ ่
จางปั งลี่ ซึงก
่ าลังยืน
เงียบ ไม่มป
ี ฏิกริ ยิ าใดๆ
่
จนกระทังคนจากกรมธรรมการเดิ นเข ้ามาบอกให ้พวกจางปังลีเข ่ ้า
่ งหันไปพยักหน้าให ้ฉู่ ลวไฉ
ไปในท ้องพระโรง จางปังลีจึ ่ั แล ้วพวก
เขาก็พากันเดินเข ้าไป
่ วินอีก็้ เดินเข ้าไปกับคนจากสานักเต๋า จากการนาของ

ส่วนลูส
ปรมาจารย ์จากเขาอวีชิ ้ ง
่ ส
ก่อนทีลู ้
่ วินอีจะเดิ ่ ดให ้พวกฉู่ ลวไฉยื
นเข ้าไป ยังเห็นจางปังลีจั ่ั นอยู่
หลังขุนนางระดับสูง แล ้วจึงเดินไปกระซิบอะไรบางอย่างกับทหาร
่ นอยูห
ร ักษาพระองค ์ทียื ่ น้าประตูคนหนึ่ ง จากนั้นทหารผู ้นี ก็้ เรียก
ทหารด ้วยกันมายืนแทนทีตน ่ ก่อนทีจะเดิ
่ นออกไป
เหตุการณ์นีมิ้ ได ้มีเพียงลูส
่ วินอีผู้ เ้ ดียวทีเห็
่ น แต่ไม่มใี ครสนใจ
่ นผู ้ช่วยราชกิจ การกาช ับทหารร ักษาพระองค ์ไม่ก ี่
เพราะจางปังลีเป็
่
คา เป็ นเรืองปกติ มาก
่
หลังจัดการเรืองเสร็ ่ เดินไปยืนด ้านหน้าด ้วยท่าทีปกติ
จ จางปังลีก็
เขายืนอยูด ิ่
่ ้านหลังหูชงเหยี
ยน และหลังจากนี ก็ ้ มไิ ด ้สบตากับม่อไป๋
อีก
...............
บนบัลลังก ์มังกรยังไม่มอ ้ อ้
ี งค ์จักรพรรดิ ส่วนในท ้องพระโรง ทังเชื
้ ายบูแ๊ ละฝ่ ายบุ๋น
พระวงศ ์ พระบรมวงศานุ วงศ ์ ขุนนางระดับสูงทังฝ่
ล ้วนเข ้ามายืนตามตาแหน่ งทีถู ่ กกาหนดไว ้ โดยแบ่งเป็ นสองฟาก
ซ ้ายและขวา
่
ไม่มใี ครส่งเสียงดัง ต่างยืนรอเงียบๆ อยูใ่ นทีของตน
่ นอยูเ่ ต็มห ้อง

ม่อไป๋ ยืนอยู่ด ้านซ ้าย กาลังกวาดตามองขุนนางทียื
่ หช
ขุนนางฝ่ ายบุ๋นทีมี ิ่
ู งเหยียน จางปังลี่ และเต๋ออ๋องยืนเป็ นหัวแถว
ได ้แก่ ขุนนางบรรดาศักดิ ์ เสนาบดีทงหกกรม
้ั ้ วหน้าทหาร
รวมทังหั
หน่ วยลาดตระเวน และหัวหน้าทหารหน่ วยข่าวกรอง ซึงอยู ่ ใ่ นกลุม่
ขุนนางระดับสูงในเมืองหลวง
ส่วนขุนนางทีรุ่ ดมาจากมณฑลชายแดน ก็มากันครบทุกเมือง แม้
เจ ้าเมืองบางเมืองปลีกตัวมาไม่ได ้จริงๆ ก็ยงั ส่งคนมาแทน
่ วา่ ได ้
ถือเป็ นการรวมตัวกันของระดับผู ้กุมอานาจในต ้าเซียก็
ด ้านขุนนางฝ่ ายบูก ิ่
๊ ็ยงใหญ่ ไม่แพ้กน
ั นอกจากผูบ้ งั คับการทหารใน
แต่ละเมืองแล ้ว ผูบ้ ญั ชาการทหาร
้ ้าท่านของต ้าเซียก็
ระดับมณฑลทังเก ่ ล ้วนแล ้วแต่สง่ คนมาเมือง
หลวง
ผูบ้ ญ ่ งเก
ั ชาการทหารต ้าเซียทั ้ ้าท่าน นับรวมนายพลหู หลิว จาง ที่
ไม่คอ ่
่ ยทาตามคาสังขององค ่ ง้
์จักรพรรดิก็ไปแล ้วสามท่าน ซึงทั
สามยังชูธงของต ้าเซีย่ ยังมิได ้กบฏต่อราชสานัก
ส่วนอีกหกท่านก็มฟ ่ เป่ ย หูเชียนซานทีซู

ี างโหย่วฉิ นทีซู ่ หนาน สอง
้ าลังรบกับคนเถือนอย่
ท่านนี ก ่ างดุเดือด
่ เจียง เพือข่
เย่ว ์เผิงหู่ บัญชาการทหารทีซี ่ มขวัญทัพใต ้
ขณะเดียวกันก็พร ้อมเป็ นกองหนุ นให ้ซูเป่ ยและซูหนาน
หานปิ่ งเทียน บัญชาการทหารทีจิ
่ นไห่ คอยร ักษาการณ์ป้อม
ปราการแนวชายฝั่งทะเล และปริมณฑลรอบเมืองหลวง!
้ อ บัญชาการทหารทีมณฑลทางตะวั
อูเ่ จินเจ๋ ่ นตกของต ้าเซีย่ เขา
้ั
เพียงคนเดียวต ้องคอยจับตาดูทงนายพลหลิ ่ หนาน และนาย
วทีซี
พลหูทซี ี่ เป่ ย
ื่ งก็มก
ส่วนฉี ซอเฉิ ่ อกกองบัญชาการ คอยจับตาดูนายพลจางที่
ั อยูน
ตงเป่ ย และร ักษาการณ์ปริมณฑลรอบเมืองหลวง
บวกกับกบฎอย่างนายพลหลินแห่งทัพใต ้ ก็ถอื ว่าผูบ้ ญ

ั ชาการ
่
ทหารในต ้าเซียมากั
นครบ
่ นนางฝ่ ายบุ๋นและฝ่ ายบูท

เมือขุ ้ั
๊ งหมด มาอยูร่ วมกันกับจอมยุทธ ์แห่ง
่
สานักเต๋าผูเ้ ป็ นทีเคารพนั บถือ ก็พูดได ้อย่างเต็มปากเต็มคาว่า
ท ้องพระโรงขนาดใหญ่ทเงี ี่ ยบงันนี ้ เป็ นทีซึ
่ งรวมวี
่ รบุรษ ิ่
ุ ผูย้ งใหญ่ ใน
ใต ้หล ้าไว ้ด ้วยกันอย่างแท ้จริง
ม่อไป๋ กวาดตามองทังท ้ ้องพระโรง แล ้วจึงจ ้องมองบัลลังก ์มังกรทีว่่ าง

เปล่าอีกครง้ั พลางรู ้สึกหมองหม่น
อย่างทีว่่ า ทีนี
่ ่ เป็ นทีที
่ วี่ รบุรษ
ุ มารวมตัวกัน ซึงเพี่ ยงพอทีจะพิ
่ สจ ู น์ได ้
ว่า แม้ราชสานักเสือมถอย ่ แต่ยงั สามารถร ักษาลมหายใจเฮือก
สุดท ้ายไว ้ได ้ ยังมีอานาจพอทีจะสยบใต ่ ่ กสารทิศ
้หล ้าทัวทุ
ถ ้าสามารถอยูร่ ว่ มกันกับเจ ้าเก ้าอย่างสันติ ร่วมแรงร่วมใจกัน ก็ใช่

่ าให ้บ ้านเมืองเจริญรุง่ เรืองขึนอี
ว่าเป็ นไปไม่ได ้ทีจะท ้ กครง้ั
่ งสองฝ่
แต่น่าเสียดายทีทั ้ ้ แล
ายได ้เดินมาถึงขันนี ้ ้ว ความเป็ นไปได ้
ดังกล่าวจึงไม่น่าจะมี
และตอนนี ้ ความจริงก็คอื ลมหายใจเฮือกสุดท ้ายทีราชส

่ านัก
พยายามยืนหยัด อาจถูกเจ ้าเก ้านามาใช ้เล่นงานจวนหมิงอ๋อง
่ รษะเบาๆ สลัดความคิดยุง่ เหยิงเหล่านี ออกไป

ม่อไป๋ สันศี ้
่ องมาถึ
เมือเรื ่ ้ แล
งขันนี ้ ้ว คิดมากไปก็ไร ้ประโยชน์ จะอยูร่ ว่ มกันอย่าง
้
สงบสุข หรือต ้องตายกันไปข ้าง ก็ล ้วนขึนอยู ก
่ บั เจ ้าเก ้า เขาควบคุม
้ั ับ
ไม่อยู่ ได ้แต่ตงร
“เชิญฝ่ าบาทเสด็จ!”
“เชิญพระพันปี เสด็จ!”
เสียงมหาดเล็กพลันดังขึน้ ท่ามกลางความเงียบ
้ อไป๋ ต่างตังสติ
ทุกคนรวมทังม่ ้ ก่อนก ้มศีรษะโค ้งกายถวายบังคม
ได ้ยินเพียงเสียงฝี เท ้าจากด ้านนอกค่อยๆ เก ้าเข ้ามาในท ้องพระโรง

อันกว ้างใหญ่
ไม่มใี ครเงยหน้าขึน้ เพียงได ้ยินเสียงฝี เท ้าของคนสองคน เดินจาก

ด ้านนอก มาจนถึงบัลลังก ์มังกร
เสียงมหาดเล็กตะโกนก ้อง “ทุกท่านตามสบาย!”
่ ้างบัลลังก ์มังกร มิได ้นั่ง

ทุกคนจึงยืดตัวตรง ค่อยเห็นเจ ้าเก ้ายืนอยูข
ลง หลังจากกวาดตามองเหล่าขุนนางหนึ่ งรอบ ก็หยุดสายตาทีม่ ่ อ
ไป๋
ม่อไป๋ สบตาเจ ้าเก ้า ก่อนละสายตาสงบนิ่ งไปมองพระพันปี

พระพันปี ก็กาลังมองม่อไป๋ อยู่ แววตานางคล ้ายมีความกังวลวาบ
ผ่าน ขณะเดียวกัน เจ ้าเก ้าก็โค ้งกายให ้นาง แล ้วเชิญนางนั่ง
้ อยๆ ให ้พระพันปี แล ้วหันมองไปรอบๆ ทีประทั

ม่อไป๋ ยิมน้ ่ บ ไม่รู ้ว่ามี
ร่างคนหลายร่างมายืนเพิมตั่ งแต่
้ เมือไหร่
่ ้
ทังหมดเป็ นคนของอวีชิ ้ ง
ส่วนจอมยุทธ ์แห่งราชสานักยืนอยูข ่ ้างบัลลังก ์มังกร
เสนาบดีกรมธรรมการ เฮ่อเผยเหริน ก ้าวออกจากแถวอีกครง้ั เขา

่ ออยูใ่ นมือ เปิ ดออกอ่าน
นาพินัยกรรมของจักรพรรดิองค ์ก่อนทีถื
ให ้ทุกคนฟัง
ิ่
พออ่านจบ หูชงเหยี ่ บขุนนางฝ่ ายบุ๋น
ยนก็ก ้าวออกมา จางปังลีกั
และบูท ี่ ด
๊ อยู่ ้านหลังพลันคุกเข่าลง แล ้วประสานมือ ส่งเสียงดังพร ้อม
เพรียงกัน “ขุนนางทุกหมู่เหล่า อัญเชิญฝ่ าบาทเสด็จขึน้
ครองราชย ์!”
เจ ้าเก ้ายืนเงียบ ไม่พูด หันหน้าเล็กน้อย ไปทางเต๋ออ๋อง
เฮ่อเผยเหรินนาพินัยกรรมไปมอบให ้เต๋ออ๋อง เต๋ออ๋องอ่านออก

เสียงอีกครง้ั ค่อยส่งคืนให ้เฮ่อเผยเหริน จากนั้นก็คก
ุ เข่าลง ม่อไป๋
จึงได ้แต่คก
ุ เข่าตามพร ้อมๆ กับคนในราชวงศ ์ “สกุลราชวงศ ์
้
อัญเชิญฝ่ าบาทเสด็จขึนครองราชย ์!”
ในทีสุ่ ดเจ ้าเก ้าก็ขยับตัว หันกายไปทางพระพันปี พอพระพันปี พยัก

หน้า เจ ้าเก ้าจึงนั่งลงบนบัลลังก ์มังกร เหล่าขุนนางโขกศีรษะสาม
ครง้ั ตามด ้วยการเปล่งคาพูดทีไม่ ่ รู ้นานแค่ไหนแล ้วทีมิ
่ ได ้เปล่งออก
่ หมืนๆ
“ขอจงทรงพระเจริญหมืนปี ่ ปี !”
เสียงดังกึกก ้องออกนอกท ้องพระโรง ทหารร ักษาพระองค ์ทีได ่ ้ยิน

ต่างพากันพลันคุกเข่าโขกศีรษะต่อๆ กันไป เช่นเดียวกับทหาร
ร ักษาการณ์ทอยูี่ น ่ ยบสงบก็
่ อกวังหลวง พริบตาเดียว เมืองหลวงทีเงี
่ า จักรพรรดิองค ์ใหม่ขนครองราชย
รู ้กันไปทัวว่ ึ้ ์แล ้ว
และตอนนี ้ พิธรี าชาภิเษกอันยิงใหญ่

่ ้
ก็นับว่าเสร็จสินลง
้ น
ในท ้องพระโรง เหล่าขุนนางต่างลุกขึนยื
หลังจากจักรพรรดิองค ์ใหม่น่ ังบัลลังก ์ เรืองส

่ าคัญอีกเรืองก็
่ คอื การ
พระราชทานบรรดาศักดิให ์ ้เหล่าขุนนาง ตามกาหนดการในลาดับ
ต่อมา
่
โดยเริมจากพระพั นปี ต่อด ้วยบรรดาศักดิที์ จั
่ กรพรรดิองค ์ก่อน
มอบไว ้ให ้กับเหล่าองค ์ชาย
่ ้ร ับรางวัลกัน
แล ้วถึงเป็ นเหล่าขุนนางฝ่ ายบุ๋นและฝ่ ายบู ๊ ซึงได
มากมาย สุดท ้ายแม้แต่คนของเขาอวีชิ ้ งก็ยงั
ได ้ร ับสมญานามว่า ผูพ
้ ท
ิ ก
ั ษ ์สันติสข
ุ แห่งชาติ
้ ประกาศรายนามผูไ้ ด ้ร ับพระราชทานบรรดาศักดิจนจบ
ตังแต่ ์ และ
่
เหล่าขุนนางชืนชมยิ นดีกนั ถ ้วนหน้า เตรียมกล่าวขอบพระทัยอย่าง
พร ้อมเพรียงกันนั้น กลับมีสายตาของหลายคนเริมมองไปที
่ ่ ง
หมิ
อ๋อง
์ ้เหล่าองค ์ชายเสร็จสิน้ ไม่มช

พระราชทานบรรดาศักดิให ื่
ี อหมิ
งอ๋อง
่
กระทังพระราชทานสมญานามให ้คนจากสานักเต๋าเสร็จสิน้ ก็ยงั ไม่
เห็นหมิงอ๋อง เหล่าขุนนางในท ้องพระโรงพลันสัมผัสได ้ถึงความ
ผิดปกติ
แต่กลับไม่มใี ครก ้าวออกมาท ้วงติง ล ้วนได ้แต่ทาเป็ นไม่รู ้ไม่เห็น

มีเพียงแม่ทพ ี ้ ฟางโหย่
ั ฉี อที ่ วฉิ นส่งมาแทน รู ้สึกวิตกกังวล
ก่อนเข ้าเมืองหลวง หวาหมิงฝู่ หัวหน้าเสนาธิการข ้างกายจอมทัพ

ฟาง ได ้กาช ับว่า ให ้เขาลอบสังเกตความสัมพันธ ์ระหว่างฝ่ าบาท
กับหมิงอ๋องด ้วย
่
ซึงสถานการณ์ ่ หมิ
ระหว่างจอมทัพฟางกับฝ่ าบาท และเรืองที ่ งอ๋อง
่
สนับสนุ นจอมทัพฟางต่อต ้านคนเถือนนั ้น เขาช ัดเจนดี
และพอได ้เห็นฝ่ าบาทขึนนั ้ ่ งบัลลังก ์แล ้ว แสดงท่าทีเย็นชาต่อหมิง

อ๋องต่อหน้าผู ้คนโดยแทบไม่ปิดบัง ฉี จก็ ี ้ รู ้สึกเครียดมาก เขาย่อม
หวังให ้หมิงอ๋องยืนอยูไ่ ด ้อย่างมั่นคงในราชสานัก เช่นนี เท่ ้ านั้น
หมิงอ๋องถึงจะสามารถช่วยเหลือจอมทัพฟางได ้
้ ไปแล ้ว น่ าจะเป็ นเตียอุ

แต่ตอนนี ดู ้ ้มค่อมมากกว่า หมิงอ๋องเองยังเอา
ตัวไม่รอดเลย
ขณะกาลังครุน ่ ่ งอยูด
่ คิด เจ ้าเก ้าทีนั ่ ้านบน พลันเอ่ยปากขึน้ ทาให ้
่
เขาตืนตระหนกจนสั ่
นไปทั ้ ว
งตั
“หมิงอ๋อง บรรดาศักดิของเจ ์ ้า เรายังไม่ตด
ั สินใจ เกรงว่าจะไม่ถก
ู ใจ
เจ ้า เช่นนั้นก็ตงให
้ั ้เจ ้าเป็ นพระมหาอุปราช คอยดูแลภาพรวมของ
งานบริหารราชกิจแทนเรา เป็ นอย่างไร?”
คาพูดของเจ ้าเก ้าประหนึ่ งอสนี บาต ทาให ้ขุนนางในท ้องพระโรงพา

กันตะลึงงัน จากนั้นก็หน้าเปลียนสี
่ ในพริบตาเดียว
“ไม่ได ้พ่ะย่ะค่ะ!” เสนาบดีกรมธรรมการส่งเสียงทันที “ฝ่ าบาท

้
ตอนนี ราชส ่ งหนุ่ มยังแน่ นอยูท
านักมีฝ่าบาททียั ้ั
่ งคน อีกทัง้
้ นนางผูช
จักรพรรดิองค ์ก่อนก็ได ้แต่งตังขุ ้ ว่ ยไว ้คอยช่วยเหลืองาน
่
บริหารราชกิจ จึงไม่มเี หตุผลอืนใดที ่
จะแต่ ้
งตังพระมหาอุ ่
ปราช เรือง
้ ได ้อย่างแน่ นอนพ่ะย่ะค่ะ!”
นี ไม่
่ ้วยพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางหลายสิบคน
“ถูกต ้อง ขอฝ่ าบาททรงคืนร ับสังด
้ นทีอย่างไม่ขาดสาย
คัดค ้านขึนทั
ิ่
พวกหูชงเหยี
ยนสามคนก็โค ้งกายลงพลางว่า “ขอฝ่ าบาททรง
พิจารณา!”
ทว่าเจ ้าเก ้ากลับไม่มองใคร มองก็แต่ม่อไป๋

แววตาม่อไป๋ สงบนิ่ ง ไม่พูดไม่จา
เจ ้าเก ้าเห็นดังนี ้ จึงว่า “ถ ้าหมิงอ๋องยังรู ้สึกไม่พอใจ เราก็จะสละ

ตาแหน่ ง ยกราชบัลลังก ์ให ้ เป็ นอย่างไร”
่ สินเสี
“พรึบ!” ้ ยง คนในท ้องพระโรงครึงหนึ
่ ่ งคุกเข่าลงทันที
้ั เหล่
ครงนี ้ าขุนนางมิได ้บุ่มบ่ามก ้าวออกมาคัดค ้าน ทุกคนล ้วน
ตระหนักแล ้วว่าเกิดอะไรขึน้ จึงเริมใจเต
่ ้นร ัว
ตอนที่ 651 เต๋ออ๋องว่าหมิงอ๋องกบฏ
่
เจ ้าเก ้าก่อเรืองแล ้ว
่ กรพรรดิองค ์ใหม่
เดิมทีคนส่วนใหญ่ในท ้องพระโรงเห็นว่า การทีจั
่
เล่นงานหมิงอ๋อง ไม่ใช่เรืองแปลกอะไร
ผูซ ึ่ ทยื
้ งมี ี่ นในท ้องพระโรง ใครไม่รู ้เรืองการเปลี
่ ่
ยนแปลงในวั
งก่อน
หน้านี บ้ ้าง
แม้คนในวังพยายามปิ ดเป็ นความลับ ทาให ้เหล่าขุนนางไม่รู ้

่ ้จริงของเรือง
รายละเอียดทีแท ่ แต่ตอนฝ่ าบาทสังให่ ้ทหารร ักษา
่
พระองค ์ยิงธนู หมืนดอกพร ่
้อมกัน เพือเอาชี
วติ หมิงอ๋อง แต่สด
ุ ท ้าย
พระสนมหลันกลับต ้องมาตายในตอนจบนั้น คนส่วนใหญ่ล ้วนรู ้
่ ้
เรืองนี
่
หลังจากเกิดการเปลียนแปลงในวั ่
ง ดูผวิ เผินคล ้ายคลืนลมสงบ แต่
ทุกคนล ้วนช ัดเจนดีวา่ หลังผ่านเหตุการณ์ครงนั ้ั ้น ความขัดแย ้ง
้
ระหว่างจักรพรรดิองค ์ใหม่กบั หมิงอ๋องนับว่า ได ้เปิ ดฉากขึนอย่
าง
เป็ นทางการ
้
ทังสองเหมื ้ บไฟ ขอเพียงมีโอกาส จะช ้าเร็วฝ่ าบาทก็ต ้องลง
อนนากั
มือกับหมิงอ๋องอีก
จุดนี ้ คนในทีนี
่ ล้ ้วนรู ้ดี แต่ไม่มใี ครคิดว่า ฝ่ าบาทเพิงขึ
่ นนั
้ ่ งบัลลังก ์
หมาดๆ พระทีนั ่ ่ งยังไม่ทน ั ร ้อน ก็จด
ั การเล่นงานหมิงอ๋องเสียแล ้ว
ท ้องพระโรงพลันเงียบกริบ
นี่ เป็ นเรืองเหนื

่ อความคาดหมายของทุกคนจริงๆ กะทันหันเกินไป
่
ผลพวงจากการเปลียนแปลงในวั ่
งยังทาให ้ผู ้คนตืนตกใจไม่ หาย แต่
ฝ่ าบาทกลับอดรนทนไม่ไหว ถึงขนาดลงมือกับหมิงอ๋องซึงๆ่ หน้า
อีกครง้ั
้ั ไม่
ทว่าครงนี ้ เหมือนครงก่
้ั อน ทีสามารถควบคุ
่ มสถานการณ์ในวัง
แล ้วหยิบยืมการแก่งแย่งชิงดีในวังหลังมาเป็ นฉากบังหน้า ใช ้ชีวต
ิ
ของสนมหลันมาทาให ้สถานการณ์สงบลง
้ั อยู
ครงนี ้ ใ่ นพิธรี าชาภิเษก อยูต
่ อ
่ หน้าผูค้ นในใต ้หล ้า ทางถอยแม้
สักนิ ดก็ไม่มี
ทุกคนล ้วนช ัดเจนดีวา่ พอฝ่ าบาทลงมือ ก็ช ักมือกลับไม่ได ้แล ้ว
้ ้าประหารหมิงอ๋องไม่ได ้ ไม่เพียงฝ่ าบาทเท่านั้นทีอั

วันนี ถ ่ บอาย
บารมีของราชสานักก็จะพลอยเสือมไปด ่ ่
้วย เหล่าขุนนางจึงอดทีจะ
่
ตืนตระหนกไม่ ได ้ หมิงอ๋องคือผูท้ ฆ่ี่ าแกงได ้ง่ายๆ หรือ
้ั อนตอนเกิดการเปลียนแปลงในวั
หากฆ่าแกงได ้ง่ายๆ ครงก่ ่ ง เหตุ
ใดผูต้ ายถึงเป็ นสนมหลันเล่า
หมิงอ๋องไม่เพียงเป็ นหมิงอ๋อง ยังเป็ นโอรสของพระพันปี เป็ นผูสู้ งส่ง

ของสานักเต๋า ทุกการกระทาของเขาล ้วนส่งผลต่อคนในราชสานัก
้ ้ายและขวา บุคคลเช่นนี ้ เป็ นผู ้ทีฝ่่ าบาทคิดฆ่าก็ฆ่าได ้หรือ
ทังซ
ี างนิ่ งดูดาย สานักเต๋าไม่มท

พระพันปี ไม่มท ี างนิ่ งดูดาย
่
กระทังตระกู ลหลินแห่งทัพใต ้และนายพลสามท่าน หู หลิว จาง ก็ไม่
น่ าจะนิ่ งดูดาย พวกเขาหวังให ้จักรพรรดิองค ์ใหม่กบั หมิงอ๋องสู ้กัน
่
ไปเรือยๆ จะยอมให ้จักรพรรดิองค ์ใหม่กาจัดอุปสรรคขวาง
ความก ้าวหน้าของราชสานักอย่างหมิงอ๋องได ้ง่ายๆ อย่างไรกัน
แรงต ้านมหาศาลขนาดนี ้ ฝ่ าบาทจะเมินเฉยได ้หรือ

แน่ นอน เหล่าขุนนางก็รู ้ว่า วันนี ฝ่้ าบาทมีบารมีอย่างสมบูรณ์จาก
การผ่านพิธรี าชาภิเษก ถ ้าจะดึงดัน ไม่แยแสสนใจ สาบานว่าต ้อง
ประหารหมิงอ๋องต่อหน้าผูค้ น ย่อมไม่มใี ครขัดขวางได ้
่
แต่หลังจากฆ่าหมิงอ๋องแล ้ว ผลเสียทีตามมานั ้น ฝ่ าบาทได ้คิดถ ้วน
่ ้วหรือ
ถีแล
ราชสานักได ้เตรียมร ับมือไว ้แล ้วจริงหรือ
เหล่าขุนนางใจเต ้นระทึก ทุกคนในท ้องพระโรงได ้แต่รออย่าง

เคร่งเครียด รอคาตอบจากหมิงอ๋อง รอปฏิกริ ยิ าตอบกลับอย่าง
่
รุนแรงทีพอจะคาดเดาได ้
ท ้องพระโรงเงียบเหมือนเป่ าสาก เจ ้าเก ้ากวาดตามองเหล่าขุนนาง

ด ้วยสายตาเย็นชา ทาให ้เหล่าขุนนางใจเต ้นไม่เป็ นส่า สุดท ้ายต่าง
ก็ก ้มศีรษะลงภายใต ้สายตาของเขา รวมทังหู ้ ชงเหยี
ิ่ ยนด ้วย ไม่มี
ใครกล ้าก ้าวออกมาพูดอะไรสักคา
้ งก็ควกระตุ
ด ้านสานักเต๋า พวกอวีชิ ิ้ ก ม่านตาหด สีหน้าเคร่งเครียด
สุดจะเปรียบเช่นกัน พวกเขาใช ้หางตามองหมิงอ๋องเป็ นระยะ
่
เห็นช ัดว่าตืนตระหนกแล ้ว
ขนาดคนเหล่านี ยั้ งเป็ นถึงเพียงนี ้ ยิงไม่

่ ต ้องพูดถึงกลุม
่ อาจารย ์จาก
สานักเต๋าในท ้องพระโรง
พวกเขายืนอยูด ่ ้านข ้าง และกาลังมองดูเหล่าขุนนางคุกเข่าอยูก ่ บั

พืน้ พร ้อมใจเต ้นตุมๆ้ ต่อมๆ ขณะเดียวกันก็พยายามสบตากับ
พวกอวีชิ ้ ง แต่ก็ไม่ได ้คาตอบ จึงได ้แต่ระแวดระวังรอบด ้าน ซึงลึ
่ กๆ
แล ้วพวกเขากาลังกลัวว่า ถัดจากนี ้ ราชองคร ักษ ์กับทหารร ักษา
พระองค ์จะเข ้ามาลงมือกับพวกเขา แต่ตอนเจ ้าเก ้ามองมาทีพวก ่
เขา พวกเขากลับรีบก ้มศีรษะลง ไม่กล ้าแสดงอาการผิดปกติแม้แต่
น้อย
่ ่ คือท ้องพระโรงของราชสานัก แม้พวกเขาเก่งกล ้าสามารถ

ทีนี
เพียงใด ขอเพียงเจ ้าเก ้าออกคาสัง่ พวกเขาก็ต ้องหลังโลหิ
่ ต
เหมือนกัน
ยามนี ้ เจ ้าเก ้าทีนั

่ ่ งอยูบ
่ นบัลลังก ์มังกร คือผูม้ อ
ี านาจสูงสุดอย่าง
แท ้จริง ไม่วา่ ผู ้คนทีอยู่ ด ่
่ ้านล่างจะคิดอย่างไร ทุกทีในท ้องพระโรงที่
เจ ้าเก ้ามองไป ไม่มใี ครไม่แสดงความเคารพ
่ คอื เวลานี ้
เจ ้าเก ้าอุตส่าห ์ทนมาหลายวัน ทีรอก็
เหล่าขุนนางคิดว่าเขาผลีผลาม แต่กลับไม่รู ้ว่า มีเพียงเวลานี ้

เท่านั้น ทีเป็
่ นโอกาสเพียงหนึ่ งเดียวในการพลิกฝ่ ามือสยบหมิงอ๋อง
ของเขา
้
เขารอเวลานี มานาน นานจนเกินไปแล ้ว!
่ งท
เจ ้าเก ้ากวาดตามองทัวทั ้ ้องพระโรง ในทีสุ
่ ดสายตาก็มาหยุดอยู่
่ งอ๋องอีกครง้ั
ทีหมิ
ม่อไป๋ ยืนอยูก ่ กเข่าอยู่ เขายังคง

่ ลางห ้อง รายล ้อมด ้วยผู ้คนทีคุ
สบตากับเจ ้าเก ้าอย่างสงบนิ่ ง
่ พบความรู ้สึกหวาดกลัวแม้แต่นอ้ ยบนร่างของม่อไป๋ ความ

เมือไม่
ขุน ึ ้ อะไรกัน อะไรทีท
่ เคืองในใจของเจ ้าเก ้าก็ปะทุขน ่ าให ้หมิงอ๋อง
ยังคงกล ้าสงบนิ่ งเช่นนี ้
่ กกดทับมานาน ในทีสุ
ไอสังหารทีถู ่ ดก็ระเบิดออกอย่างไม่ปิดบัง
“ทาไมล่ะ เราอุตส่าห ์สละบัลลังก ์มังกรให ้เจ ้า แต่เจ ้าก็ยงั ไม่ดใี จ”
เจ ้าเก ้าพูดจบ ก็คอ ้

่ ยๆ ลุกขึนจากบั ลลังก ์มังกร ยืนมองหมิงอ๋องอ
ย่างผูใ้ หญ่มองดูผูน้ อ้ ย พลางพูดด ้วย
้ ยงทีกลายเป็
นาเสี ่ ้
นนาแข็ ้ ง
งอย่างสินเชิ
“หรือต ้องให ้เราตัดศีรษะตัวเองมาวางไว ้ให ้เจ ้าตรงหน้า เจ ้าจึงจะ

พอใจ”
่ ดพระพันปี ก็น่ ังไม่ตด

“ฝ่ าบาท!” ในทีสุ ิ
่
เมือเหล่
าขุนนางเห็นพระพันปี ออกหน้า และเห็นเจ ้าเก ้าเพียงหัน
ิ่ ้สึกเครียด แต่ผูเ้ คยเป็ นฮองเฮาอยู่
มองพระพันปี อย่างเย็นชา ก็ยงรู
หลายปี อย่างพระพันปี กลับไม่สะทกสะท ้าน ลุกขึนยื ้ น ก่อนพูด
“วันนี ฝ่้ าบาทขึนครองราชย

้ ่
์ ทุกคาพูดทุกอิรยิ าบถ ล ้วนเกียวข ้อง
กับชะตาแผ่นดิน จึงไม่ควรใช ้อารมณ์ในการพูด ยังไม่รบี บอกให ้
เหล่าขุนนางลุกขึน้ แล ้วตกลงเรืองการเปลี
่ ่
ยนร ัชสมัย การบริหาร
ปกครองบ ้านเมืองให ้สงบสุขและมั่นคง!”
แต่เจ ้าเก ้ากลับมองพระพันปี ด ้วยสีหน้าเย็นชา พลางพูดเสียงเย็น

ชา “แม้แต่พระพันปี ก็ยงั ไม่ให ้เราพูด ไม่พอใจเรา ทรงอยากว่า
ราชการหลังม่าน หรืออยากปลดองค ์จักรพรรดิออกจากตาแหน่ ง”
เหล่าขุนนางพอได ้ยิน ก็รู ้สึกหนาวเหน็ บจนตัวสัน ่ เห็นช ัดว่าฝ่ า

บาทได ้ตัดสินใจแน่ วแน่ แล ้ว ต่อให ้ต ้องต่อปากต่อคาพระพันปี ต่อ
หน้าผูคน
้ ก็ทรงไม่นึกเสียใจ
่
“ฝ่ าบาท!” พระพันปี เสียงสันอย่
างเห็นได ้ช ัด
่ ด
“เสด็จแม่!” ม่อไป๋ เอ่ยปากในทีสุ
เหล่าขุนนางรีบเงยหน้าเล็กน้อย มองไปยังหมิงอ๋อง
เจ ้าเก ้ากับพระพันปี ก็หน

ั มามองเช่นเดียวกัน ท่ามกลางสายตาผูค้ น
ม่อไป๋ โค ้งกายให ้พระพันปี แล ้วว่า
“เสด็จแม่ไม่จาเป็ นต ้องทาเช่นนี ้ ฝ่ าบาทอาจฟังคาพูดบ่อนทาลาย
หรือยุยงปลุกปั่นมา จึงไม่พอใจลูก เมือเป็ ่ นเช่นนี ้ ให ้ฝ่ าบาทพูด
ช ัดเจนออกมาก็ดี ถ ้าลูกทาผิด ก็ต ้องร ับโทษตามกฎหมาย แต่ถ ้า
ไม่ผดิ ฝ่ าบาทก็ไม่ควรประหารผู ้บริสท ุ ธิ ์ มิฉะนั้นแล ้ว ถ ้าเริมร
่ ัช
สมัยใหม่ ด ้วยการไม่คานึ งถึงกฎหมาย ต่อไปราชสานักอาจยุง่
วุน
่ วาย บ ้านเมืองยากสงบสุข”
พระพันปี หน้าซีดเล็กน้อย สบตากับหมิงอ๋องสักพัก ค่อยพูดเสียง

ขรึม
้ นนางต่างมากันพร ้อมหน้า ทุกอย่างต ้องตัดสินด ้วย

“ดี วันนี ขุ
กฎหมาย ถ ้าใครมีใจคิดไม่ซอื่ ยุยงปลุกปั่นองค ์จักรพรรดิของข ้า
แล ้วล่ะก็ ต ้องประหารโดยไม่ละเว ้น!”
ว่าแล ้วก็หนั กายลงนั่ง เดิมทีนางก็เข ้าใจดี เมือสถานการณ์

่ ดาเนิ น
้ ้ นางจะห ้ามปรามอย่างไร ก็ห ้ามเจ ้าเก ้าไว ้ไม่อยู่ สิงเดี
มาถึงขันนี ่ ยว
่ าได ้คือ ข่มขวัญเหล่าขุนนาง ให ้พวกเขาไม่กล ้าก ้าวออกมา
ทีท
ช่วยพูดให ้เจ ้าเก ้า
่ นางคิ
แต่แล ้ว สิงที ่ ้ ยงนาง หูชงเหยี
ดไม่ถงึ ก็คอื สินเสี ิ่ ่ กเข่าอยู่
ยนทีคุ
แถวหน้าสุดพลันเอียงศีรษะเล็กน้อย หันมองเต๋ออ๋อง
เต๋ออ๋องรู ้สึกได ้ว่ามีสายตามองมา จึงหันหน้าไปสบตาด ้วย เมือเห็ ่ น
แววตาอันลาลึ ้ กของหูชงเหยี
ิ่ ยน เต๋ออ๋องก็สะดุ ้ง ด ้วยรู ้ว่าแววตานี ้
หมายความว่าอะไร
่ งเกตเห็นความเคลือนไหวที
จางปังลีสั ่ ่ ด
อยู ้ นเดียวกัน หัว
่ ้านข ้างนี เช่
้ งกระตุกไปสองที แต่กลับไม่ทาอะไร เพียงก ้มหน้ามองพืน้
คิวจึ
ิ่
เต๋ออ๋องลังเลใจ พลางละสายตาจากหูชงเหยี ิ่
ยน ทาให ้หูชงเหยี
ยน
ร ้อนใจ
่
ฝ่ าบาทก่อเรืองจนมาจนถึ ้ ้ ถ ้าพวกเขาไม่แทรกแซงและชีน้ า
งขันนี
่
สถานการณ์ รอให ้ฝ่ าบาทพูดเรืองหมิ ้
งอ๋องควบคุมวังหลวงขึนมา
จริงๆ แล ้วล่ะก็ สถานการณ์จะยากเกินความควบคุม
ิ่
หูชงเหยี ้ นอย่างยิงว่
ยนลึกซึงเป็ ่ า พวกเขาไม่มท ี างเลือกแล ้ว พอ
เห็นเต๋ออ๋องมีทา่ ทีถดถอยในยามคับขัน หูชงเหยี ิ่ ยนก็รู ้สึกโมโหที่
้ งอะไรไม่
คนผู ้นี พึ ่ ได ้ แต่ก็ทาอะไรไม่ได ้ จาต ้องเตรียมตัวออกหน้า
เอง
่
แต่ขณะทีเขาก าลังจะขยับนั้น ข ้างกายก็มเี สียงหนึ่ งดังมา
“พระพันปี ราชสานักซึงมี ่ อายุกว่าห ้าร ้อยปี นี ้ ไม่อนุ ญาตให ้วังหลัง
่
ยุง่ เกียวการเมื ่ ตอนนี เมื
อง และวังหลังก็ไม่เคยยุง่ เกียว ้ อฝ่
่ าบาท
ผ่านพิธรี าชาภิเษกแล ้ว การเมืองในราชสานัก ย่อมแล ้วแต่ฝ่าบาท
ตัดสินพระทัย ไฉนพระพันปี ถึงได ้ตร ัสข่มขูข ่ น ่
ุ นางกลางทีประชุ ม
่
ราชกิจในท ้องพระโรง ยุง่ เกียวกับการเมืองเล่า”
้ ยง เหล่าขุนนางต่างตกตะลึงพรึงเพริด เงยหน้าขึนมอง
สินเสี ้ และ
ี่ ้แย ้งพระพันปี ก็คอื หนึ่ งในสีขุ
เห็นว่าผูท้ โต ่ นนางผู ้ช่วยราชกิจ เต๋อ
อ๋อง
ึ้
การทะลุขนกลางปล ้องของเขา ทาให ้เหล่าขุนนางระดับสูงหันมา
่
มองหน้ากันอย่างตืนตระหนกทั นที ดูไปแล ้วฝ่ าบาทมิได ้อดรนทน
ไม่ไหวจนบุ่มบ่ามลงมือ แต่ได ้เตรียมการไว ้ก่อนแล ้ว
่ ด
ทว่า เจ ้าเก ้าทีอยู ่
่ ้านบน ซึงเตรี ่
ยมทีจะแฉความผิ ้
ดทังหมดของม่ อ
ไป๋ กลับตะลึงงันเล็กน้อย เขาย่อมคิดไม่ถงึ ว่า ในเวลาเช่นนี ้ เต๋อ
อ๋องจะช่วยเขาอย่างออกนอกหน้าเช่นนี ้
พระพันปี ก็ตกใจเช่นเดียวกัน หันมองเต๋ออ๋องในพริบตา พร ้อมสี

หน้าซีดขาว
นางคิดไม่ถงึ ว่า คาพูดตักเตือนของนาง กลับทาให ้เต๋ออ๋องก ้าว
ออกมายืนข ้างเจ ้าเก ้า ขณะสับสน กาลังจะเอ่ยปากพูด เต๋ออ๋องก
ลับไม่ให ้โอกาสนาง เขาถวายบังคมเจ ้าเก ้าอย่างขึงขัง แล ้วว่า
่
“ฝ่ าบาท กระหม่อมขอร ้องเรียนหมิงอ๋อง เรืองสมคบคิ ดกับทหาร
ร ักษาพระองค ์ ทาการปลงพระชนม ์ฝ่ าบาท เคราะห ์ดีทได ี่ ้หัวหน้า
ทหารร ักษาพระองค ์ม่อเป่ ยชวนผูภั ้ กดีดาเนิ นการป้ องกันเอาไว ้ได ้
พอหมิงอ๋องทาไม่สาเร็จ ก็ทาการบีบคนในวัง ให ้พระพันปี ออกว่า
ราชการหลังม่าน นี่ เป็ นการวางแผนก่อกบฏช ัดๆ เป็ นความผิด
่ ควรละเว ้น เรืองนี
ร ้ายแรงทีไม่ ่ เป็้ นความจริง มีหลักฐานยืนยัน
่
กระหม่อมขอให ้ฝ่ าบาทลงโทษประหาร เพือความยุ ตธิ รรมของชาติ
บ ้านเมือง”
“อะไรนะ หมิงอ๋องสมคบคิดกับทหารร ักษาพระองค ์ ปลงพระชนม ์ไม่

สาเร็จ ยังบีบคนในวัง ให ้พระพันปี ออกว่าราชการหลังม่านอีก?”
พอคาพูดของเต๋ออ๋องหลุดจากปาก ท ้องพระโรงก็สบ
ั สนวุน
่ วาย
่
เหล่าขุนนางพากันแตกตืน
่ั
ขนาดฉู่ ลวไฉที
ยื่ นอยูห ่ ลังสุดยังหดม่านตาลง แล ้วหันไปสบตากับ
่
คนข ้างๆ พลางรู ้สึกตืนตระหนกในใจ
ตอนนี ้ ขนาดเขาก็ยงั รู ้สึกไม่แน่ ใจอยูบ ่ ออ๋องพูดมานั้น
่ ้างว่า ทีเต๋
จริงหรือเท็จ
หากเป็ นความจริง ก็เท่ากับว่า หมิงอ๋องควบคุมวังหลวงได ้แต่แรก

และทาการกักบริเวณจักรพรรดิองค ์ใหม่?
แต่แล ้วก็ฉุกคิดได ้ว่า เป็ นไปไม่ได ้
ถ ้าหมิงอ๋องสามารถควบคุมวังหลวงได ้จริง ย่อมไม่มท

ี างปล่อยให ้
่
เจ ้าเก ้าจัดพิธรี าชาภิเษกอันยิงใหญ่ ให ้
่ มท
มีโอกาสว่าราชการต่อหน้าขุนนาง ยิงไม่ ี างให ้เต๋ออ๋องก ้าว
ออกมาชีตั้ วเขาเช่นนี แน่
้
พอคิดถึงตรงนี ้ ฉู่ ลวไฉก็

่ั คอ
่ ยๆ เบาใจลง พลางคิด “จักรพรรดิองค ์
ใหม่ร ้ายกาจยิง่ จัดการเล่นงานหมิงอ๋องยังไม่พอ ยังคิดปลดพระ
พันปี อีก”
้ ้องพระโรงวุน
ตอนนี ท ่ วายแล ้ว แต่เจ ้าเก ้ากลับมึนงงอยูบ
่ ้าง
้
เขาจ ้องมองเต๋ออ๋อง พลางสงสัยเล็กน้อย หรือก่อนหน้านี ตนเข ้าใจ
ผิดไป ความจริงแล ้วเต๋ออ๋องภักดีกบั ตนเสมอมา เพียงถูก
่ั
สถานการณ์บงั คับให ้ต ้องประนี ประนอมกับทุกฝ่ ายชวคราว
หรือความจริงแล ้วเต๋ออ๋องพบเห็นสวีซื ่ อเม่

่ นอยูก
่ บั
้
ม่อเป่ ยชวน จึงสงสัยว่าวันนี ตนได ้เตรียมการกาจัดหมิงอ๋องไว ้แล ้ว
จึงก ้าวออกมา ฉวยโอกาสกลับคืนร ัง
้ หูชงเหยี
และในตอนนี เอง ิ่ ่ งคุกเข่าอยูก
ยนทียั ่ บั พืน้ ก็คอ
่ ยๆ หันมอง
้ นมองไปทางจางปังลี่
คราวนี เขาหั
ตอนที่ 652 จางปั งลีปกป้
่ องหมิงอ๋อง
สมคบคิดกับทหารร ักษาพระองค ์ ปลงพระชนม ์จักรพรรดิ บีบ

บังคับคนในวัง ให ้พระพันปี ออกว่าราชการหลังม่าน
คาพูดแต่ละคาของเต๋ออ๋องประหนึ่ งมีด อักษรแต่ละตัวหนี ไม่พน้ คา

่
ว่ากบฏ ปรารถนาทีจะแทงหมิ งอ๋องให ้ตายคาที่ ด ้วยการแฉความ
้
จริงทังหมดออกมา
้ นที ไม่มข
ภายในท ้องพระโรงโกลาหลขึนทั ี น
ุ นางคนใดหน้าไม่
่
เปลียนสี
่ ้การทีขุ
ทีแท ่ นนางทังหลายคิ
้ ดไม่ตกว่า เหตุใดฝ่ าบาทถึงได ้หุนหัน
้
พลันแล่น ขึนครองบั ลลังก ์ได ้ไม่ทน
ั ไร ก็ลงมือกับหมิงอ๋องเสียแล ้ว
่ เต๋
ถ ้าสิงที ่ ออ๋องพูดเป็ นความจริง นี่ ก็คอื คาอธิบายทังหมด
้
่
หากเปลียนจั กรพรรดิองค ์ใหม่เป็ นคนอืน ่ อาจไม่อนุ ญาตให ้หมิง
อ๋องพูดแม้เพียงคาเดียว ต่อให ้ต ้องจ่ายค่าตอบแทนสูงเพียงใด ก็
ต ้องกาจัดหมิงอ๋องให ้ได ้
แน่ นอน ย่อมมีทงคนที้ั ่ อค
เชื ่ าพูดของเต๋ออ๋องอย่างสนิ ทใจ และคน
ทีรู่ ้สึกสงสัย คิดว่าเต๋ออ๋องเพียงร ับหน้าทีเป็
่ นทัพหน้าให ้ฝ่ าบาท
จัดการหมิงอ๋องให ้ตายคาทีด ่ ้วยการพูดเท็จ ซึงความผิ
่ ดทีพู ่ ดมา
น่ าจะเป็ นการใส่ร ้ายป้ ายสี
่ ดี ไม่เชือก็
ทว่าเชือก็ ่ ดอี ย่างไร ก็ไม่มใี ครรีบก ้าวเข ้ามาอุ ้มหมิงอ๋อง
ฝ่ าวงล ้อมออกไป
หมิงอ๋องย่อมมิใช่คนธรรมดา ไม่วา่ เขาเคยทา หรือไม่เคยทา

ความผิดเหล่านี ้ ถ ้าคิดพิสจ ่ าย
ู น์ความจริง เกรงว่าไม่ใช่เรืองง่
่
เมือผลจากการแตะต ้องหมิงอ๋องอย่างกะทันหันขยายวงกว ้าง โดย
เต๋ออ๋องแสดงให ้เห็นเป็ นคนแรก แต่หช ิ่
ู งเหยี ่ บไม่
ยนกับจางปังลีกลั
ขยับ
ิ่
โดยเฉพาะหูชงเหยี ่
ยน หลังเกิดการเปลียนแปลงในวั ง ก็มข
ี า่ วลือ
ออกมาว่า วันนั้นเป็ นเพราะหูชงเหยี
ิ่ ยนเป็ นคนออกหน้า ไปเชิญ
พระพันปี ให ้มาปฏิบต ิ น้าที่ บีบให ้ฝ่ าบาทตัดสินใจไม่
ั ห
ประนี ประนอมอีก
่ ออ๋องพูด เรืองการบี
ถ ้าเป็ นไปตามทีเต๋ ่ บคนในวัง ให ้พระพันปี ออก
้
ว่าราชการหลังม่าน มิใช่มเี จตนาชีกระบี ่
ไปที
หู่ ชงเหยี
ิ่ ยนกลายๆ
หรอกหรือ
ี่
ผูท้ สามารถมี ี่ นอยูใ่ นท ้องพระโรงจนทุกวันนี ้ ล ้วนเป็ นคนมี
ทยื
ความรู ้สึกไว พอเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ก็ยงระมั ิ่ ดระวังตัว
ร ับมือหมิงอ๋องคนเดียวว่ายากแล ้ว ตอนนี คล้ ้ายหูชงเหยีิ่ ยนก็ถก ู
่
ลากเข ้ามาเกียวข ้องด ้วย ขณะสถานการณ์ยงั ไม่ช ัดเจน ก็ยงไม่ ิ่
กล ้าบุ่มบ่ามแสดงท่าที
กลับเป็ นกลุม ่ ้ใจอยูบ

่ ผูส้ นับสนุ นอามาตย ์ฉวี ทีได ่ ้าง ในมุมมองของ
พวกเขา ถ ้าสามารถทาให ้หมิงอ๋องและหูชงเหยี ิ่ ยนเคราะห ์ร ้ายไป
ด ้วยกัน ก็จะดีไม่นอ้ ย
ติดทีว่่ าอามาตย ์ฉวีป่วยหนัก จากคาบอกเล่าของใต ้เท ้าทังสอง

้ อวี๋
้ บลูอ
เจิงกั ้ หลังกลับจากจวนอามาตย ์ฉวี ทีบอกว่
่ วีถง ่ าอามาตย ์ฉวี
้ งไม่อยากออกไปไหน
ป่ วยหนักจริงๆ ต ้องการพักผ่อน ระยะนี จึ
กลุม
่ ผูสนั
้ บสนุ นอามาตย ์ฉวีจงึ เสมือนมังกรไร ้ศีรษะ ส่วนใหญ่ไม่มี
ความกล ้า กลัวโน่ นกลัวนี่ ไม่มค
ี วาม
่
เด็ดขาด ทว่าขณะทีพวกเขาก าลังลังเลใจ สถานการณ์ก็พลัน
่
เปลียน
ไม่รอให ้หมิงอ๋องโต ้แย ้ง ถัดจากเต๋ออ๋อง ก็มค

ี นก ้าวออกมา
้ ว่ ยราชกิจอีกคน จางปังลี่
เป็ นขุนนางผูช
่ กขึนยื
เห็นเพียงจางปังลีลุ ้ น จ ้องมองฝ่ าบาท พลางพูดเสียงดัง
กึกก ้อง
่
“ฝ่ าบาท กระหม่อมคิดว่าเรืองหมิ ่
งอ๋องเกียวข ้องกับการวางแผนก่อ
กบฏหรือไม่น้ันเป็ นเรืองใหญ่
่ ไม่สามารถใช ้คาพูดของเต๋ออ๋อง
เพียงคนเดียว ตัดสินโทษหมิงอ๋องได ้ ขอฝ่ าบาททรงตรวจสอบให ้
่
ถ ้วนถี!”
้
คาพูดนี พอหลุดออกจากปากจางปังลี่ ความวุน
่ วายในท ้องพระโรง
ก็เงียบสงบลง
เหล่าขุนนางต่างหันมาสบตากัน ไม่คด ิ่
ิ ว่าหูชงเหยี ่ กเต๋ออ๋อง
ยนทีถู
่ ก
พาดพิงถึงไม่ก ้าวออกมา กลับเป็ นจางปังลีที ่ ้าวออกมาพูด
ปกป้ องหมิงอ๋องแทน
่ ก
ขุนนางทีอยู ่ น ่
ั เต็มท ้องพระโรง มีใครไม่รู ้เรืองในปี นั้นบ ้าง ใครไม่รู ้
ว่าหมิงอ๋องกับจางปังลีมี่ ความแค ้นต่อกันมานาน ก่อนหมิงอ๋องจะ
จากไปไกลถึงหมิงจู ก็ยงั ไม่ลม ่ ใ่ นกลุม
ื จัดให ้จางปังลีอยู ่ ขุนนาง
กังฉิ น
้
ความแค ้นระหว่างคนทังสอง ่
มิใช่เรืองเท็ จอย่างแน่ นอน
แต่ตอนนี ้ จางปังลีพลั
่ นอยูด
่ ้านตรงกันข ้ามกับฝ่ าบาท ปกป้ องหมิง
อ๋อง?
่ งมีหลายคนทีเดียวทีเข
แน่ นอน ใช่วา่ ทุกคนจะไม่เข ้าใจ อันทีจริ ่ ้าใจ
ได ้อย่างรวดเร็ว
อาจเพราะจางปังลีเป็ ่ นเพียงคนร ักความยุตธิ รรม เพียงคิดทาอะไร

่
เพือราชส ่
านักมาตลอด เพียงห่วงผลทีตามมาจากการแตะต ้องหมิง
อ๋อง ถึงได ้ก ้าวออกมา
่ั
ส่วนฉู่ ลวไฉที
ยื่ นอยูด ่ ้าวออกมาปกป้ องห
่ ้านหลัง พอเห็นจางปังลีก
่
มิงอ๋องอย่างออกนอกหน้า ก็อดไม่ได ้ทีจะขมวดคิ ้ กน้อย แล ้ว
วเล็
ค่อยคลายลง
เป็ นธรรมดา ตามอุปนิ สยั ของจางปังลี่ เป็ นไปไม่ได ้ทีจั
่ กรพรรดิองค ์
ใหม่จะบอกกับเขาว่า ตนร่วมมือในทางลับกับทัพใต ้ จัดการหมิง
อ๋อง
่
ซึงการที ่
เขาก ้าวออกมาปกป้ องหมิงอ๋อง ก็สอดคล ้องกับบุคลิกที่
ผ่านมาของเขา
จึงหันไปเหลือบมองหมิงอ๋องทียั่ งคงสงบนิ่ ง แล ้วตัดสินใจไม่คดิ มาก

อีก ยืนเงียบๆ มองดูมงั กรอย่างจักรพรรดิองค ์ใหม่สกัู ้ บพยัคฆ ์
อย่างหมิงอ๋อง
่ คนเข ้ามาข ้องเกียวมาก

ยิงมี ่ ่
ยิงปะทะกั ่
นรุนแรง ยิงแก ่
้ไขไม่ได ้ ยิงดี
ถ ้าปล่อยให ้จักรพรรดิองค ์ใหม่จด

ั การหมิงอ๋องได ้ง่ายๆ กลับไม่คอ
่ ย
สวยเท่าไหร่
่ั
แม้ฉู่ ลวไฉร่
วมมือกับจักรพรรดิองค ์ใหม่ แต่เขาย่อมไม่วา่ อะไร ถ ้า
ราชสานักจะยุง่ วุน
่ วาย จักรพรรดิองค ์ใหม่จะเสียคนสนับสนุ นไป
บ ้าง
่ ้าเก ้าทียื
ซึงเจ ่ นอยูห
่ น้าบัลลังก ์มังกรย่อมไม่รู ้ความคิดอ่านของฉู่ ลว่ ั
ไฉ เขาหันขวับไปจ ้องมองจางปังลีด ่ ้วยสองตาทีเต็่ มไปด ้วยร ังสีฆ่า
ฟัน คล ้ายกาลังจ ้องมองคนตายคนหนึ่ ง
ไม่รอให ้เขากริว้ เต๋ออ๋องก็รบี หันไปพูดเสียงเครียด หน้าเครียดกับ

จางปังลี่
“จางปังลี่ หมิงอ๋องสมคบคิดกับทหารร ักษาพระองค ์ เป็ นความผิดที่

มีหลักฐานยืนยัน แต่เจ ้ากลับดาให ้เป็ นขาว พูดแทนโจรกบฏ เจ ้า
คิดอะไรในใจกันแน่ ”
“ขอท่านอ๋องอย่าได ้พูดปากเปล่า กระหม่อมร ับผิดชอบงานในเขต

พระราชฐานชนใน ้ั ้
และเป็ นหัวหน้าหน่ วยข่าวกรองทังในและนอก
วัง ยังไม่เคยรู ้มาก่อนว่าหมิงอ๋องสมคบคิดกับทหารร ักษาพระองค ์
่
เพือปลงพระชนม ์ฝ่ าบาท และยังไม่เคยได ้ยินว่ามีการบีบบังคับคน
้
ในวัง ท่านอ๋องแม้เป็ นเชือพระวงศ ์ แต่ก็ทางานอยูน
่ อกวัง กลับรู ้
เรืองที ่ อมไม่รู ้ ท่านได ้ข่าวมาจากไหน ไฉนจึงกล ้าพูดปาวๆ
ว่ามีหลักฐานยืนยัน”
จางปังลีก็ ่ โมโหใส่เต๋ออ๋องทันทีเช่นกัน ว่าแล ้วก็หน

ั ไปประสานมือ
ให ้เจ ้าเก ้า พลางพูดเสียงดังกังวาน
“ฝ่ าบาท กระหม่อมขอร ้องเรียนว่า เต๋ออ๋องต ้องการแก ้แค ้นส่วนตัว
จึงพูดเท็จยุยงปลุกปั่นให ้ฝ่ าบาทกับเหล่าขุนนางสับสน ปรารถนา
ให ้ผูจงร
้ ักภักดีถงึ แก่ชวี ต
ิ ปรารถนาให ้ฝ่ าบาทเข ้าสูก
่ บั ดักความอ
ยุตธิ รรม ถือเป็ นความผิดขันร ้ ้ายแรง ขอฝ่ าบาทตรวจสอบให ้
ช ัดเจน!”
“สามหาว ริอา่ นปร ักปราข ้า ข ้ากับหมิงอ๋องไม่เคยมีความแค ้น

่ ข
ส่วนตัวกันมาก่อน สิงที ่ ้าร ้องเรียน ล ้วนเป็ นความจริง...” ว่าแล ้ว
เต๋ออ๋องก็หน ่ บดาให ้เป็ นขาว
ั ไปพูดกับเจ ้าเก ้า “ฝ่ าบาท จางปังลีกลั
ต ้องเป็ นพวกเดียวกันกับหมิงอ๋องแน่ โจรกบฏเช่นนี ้ หากไม่รบี
กาจัด บ ้านเมืองจะไม่สงบ ขอจงทรงประหารจางปังลีเก ่ ้าชวโครต!”
่ั
“ไม่เคยมีความแค ้นส่วนตัว? หมิงอ๋องเคยกระทาการไม่เหมาะสม

้
กับเชือพระวงศ ่
์บางคน คนในใต ้หล ้าล ้วนรู ้ดี ซึงคนในเชื ้
อพระวงศ ์
เองก็เคยประกาศอยูห ้ั าจะไม่ขออยูร่ ว่ มโลกกับหมิงอ๋อง
่ ลายครงว่
ในมือกระหม่อมยังมีหลักฐานทียื ่ นยันได ้ว่าท่านกับเหล่าเชือพระ
้
วงศ ์ได ้ประชุมลับกันว่าจะยุให ้ฝ่ าบาทประหารหมิงอ๋อง ท่านยังกล ้า
โต ้แย ้งอีกหรือ”
่ ดจริงจัง “ฝ่ าบาท กระหม่อมขอให ้ประหารโจรร ้าย ทีท

จางปังลีพู ่ า
้
ให ้เชือพระวงศ ์แตกแยก ทาลายราชสานัก!”
“เจ ้าอย่าคิดว่าจะอาศัยหลักฐานทีท ่ าปลอมขึนมาเหล่
้ ้ ร ้ายข ้า
านี ใส่
่
ได ้ เรืองระหว่ ้
างเชือพระวงศ ่
์กับหมิงอ๋อง ไม่เกียวกั ่ ข
บเรืองที ่ ้า
้ กนิ ด เจ ้ากลับดาให ้เป็ นขาว ช ักแม่นาทั
ร ้องเรียนหมิงอ๋องในวันนี สั ้ ง้
่ แสดงให ้เห็นอย่างช ัดเจนว่า เจ ้ากับหมิงอ๋องร่วมกัน
ห ้าไปเรือย
วางแผนก่อกบฏ...”
่ ด ทังสองจิ
ในทีสุ ้ ่ นและกัน กระทังไม่
กกัดกันไปมา ปรามาสซึงกั ่ เว ้น
ช่องว่างให ้หายใจ
ทว่าสรุปแล ้ว เต๋ออ๋องน่ าจะสูไม่

้ ไหว เหล่าขุนนางล ้วนดูออก ตอน
่
จางปังลีบอกว่ ่
า มีหลักฐานเรืองเต๋ ้
ออ๋องกับเหล่าเชือพระวงศ ์ประชุม
่ าจัดหมิงอ๋อง เต๋ออ๋องก็หน้าซีดเผือดอย่างเห็นได ้ช ัด
ลับเพือก
่ งสองสู
เหล่าขุนนางยังรู ้อีกว่า เมือทั ้ ่ มท
้กัน จางปังลีไม่ ี างแพ้เต๋ออ๋อง
แน่ เพราะเขาเป็ นหัวหน้าหน่ วยข่าวกรอง ในมือไม่รู ้มีความลับซ่อน
อยูม
่ ากมายเท่าไหร่ แต่เต๋ออ๋องคิดจูโ่ จมจางปังลีทั ่ งที
้ กลับไม่มอ ี ะไร
ในมือ
ขุนนางในท ้องพระโรงย่อมไม่กล ้าเข ้าร่วมวงด ้วย ได ้แต่มองดูทง้ั

้ สามารถอยูร่ ว่ มโลกในพริบตาเดียว
สองแตกหักกัน จนไปถึงขันไม่
มีก็แต่สห ่ งมาก็
ี น้าเจ ้าเก ้า ทียิ ่ ิ่ ไม่ได ้ แต่ตอนนี ้ ความสงสัยทีเขา
ยงดู ่
เคยมีในตัวเต๋ออ๋อง กลับมลายหายสิน้ ขณะเห็นจางปังลีก ่ าลังจะนา
หลักฐานความผิดของเต๋ออ๋องออกมา เพือส ่ าเร็จโทษเต๋ออ๋อง เจ ้า
เก ้าก็หน้าเครียด ทนไม่ไหวอีกต่อไป
้
เขาไม่สนใจจริงๆ ว่าหมิงอ๋องจะยอมร ับผิดหรือไม่ วันนี เขามี
บารมี
อันชอบธรรมอยูก่ บั ตัว แม้ต ้อง
ประหารหมิงอ๋องอย่างไม่มเี หตุผล เขาก็ต ้องทา
นี่ เป็ นสิงที

่ เขาไตร่
่ ่ งอ๋องกล ้าปล่อย
ตรองมาก่อนแล ้ว เขารู ้ว่า ทีหมิ
ให ้เขาเข ้าพิธรี าชาภิเษกต่อหน้าเหล่าขุนนาง เพราะอยากเดิมพันดู
ว่า เขาจะกล ้าประหารคนทีไม่ ่ มค
ี วามผิดหรือไม่
่
ซึงความจริ งแล ้ว ไม่มอ ่
ี ะไรทีเขาไม่ กล ้าทา การฆ่าหมิงอ๋องอาจทา
่
ให ้เขาเสือมเสี
ยบารมี หรืออาจทาให ้ราชสานักสันคลอน่ หรืออาจมี
ผลร ้ายแรงตามมา
แต่ถ ้าไม่ฆ่าหมิงอ๋อง ราชสานักก็ไม่มวี น ่ ใช่

ั เป็ นของเขา ในเมือไม่
ของของเขา แล ้วเขาจะสนใจไปทาไมว่ามันจะเสือมถอยหรื่ อรุง่ เรือง
้ ยงวันเดียว วันนี เท่
เขามีโอกาสวันนี เพี ้ านั้นทีหมิ
่ งอ๋องไม่กล ้าบีบคอ
เขา ไม่กล ้าปลงพระชนม ์จักรพรรดิตอ ๊ ี่
่ หน้าขุนนางฝ่ ายบุ๋นและบูท
อยูก
่ น
ั เต็มท ้องพระโรง
้ านั้น ทีเขาฆ่
และมีเพียงวันนี เท่ ่ าหมิงอ๋องแล ้ว ไม่วา่ เหล่าขุนนางจะ
เห็นด ้วยหรือไม่ ก็ล ้วนต ้องยอมร ับ
่ งวลก็คอื จะเกิดปัญหากับทหารร ักษาพระองค ์หรือไม่

อย่างเดียวทีกั
แต่เขาก็มไิ ด ้กลัวอะไรมากมาย ถ ้าทหารร ักษาพระองค ์มีปัญหา

้
ขึนมาจริงๆ ก็พส ิ จ
ู น์ได ้ว่าหมิงอ๋องสมคบคิดกับทหารร ักษาพระองค ์
ต ้องการควบคุมวังหลวง
มีขน ้ ๋นและบูอ๊ ยูก

ุ นางทังบุ ่ น
ั เต็มท ้องพระโรง หมิงอ๋องจะก่อกบฏ
สาเร็จ ก็ตอ ่
่ เมือเขาสามารถควบคุ ้
มทหารร ักษาพระองค ์ได ้ทังหมด
้ วา่ อย่างไร เขาก็ต ้องตายอย่างไม่ต ้องสงสัย
หาไม่แล ้ว วันนี ไม่
้ !่ ” เจ ้าเก ้าตะคอกขัดจังหวะ
“หุบปากทังคู
จางปังลีกั่ บเต๋ออ๋องพลันเงียบเสียงพร ้อมกัน เจ ้าเก ้าไม่มองคนทัง้
สองอีก ออกคาสังทั ่ นที “จากหลักฐานทีมี ่ บ่งชีว่้ าหมิงอ๋อง กับจาง
ปังลี่ มีความผิดโทษฐานกบฏ...”
“ฝ่ าบาท จะประหารผู ้บริสท ์ งหรือ” เขายังไม่ทน

ุ ธิจริ ั พูดจบ ก็มค
ี น
พูดขัด
เหล่าขุนนางหันมอง เห็นเพียงลูส ่ วินอีก้ ้าวออกมา “สานักเต๋าเราไม่

่
ยุง่ เกียวกั บการเมือง และไม่กล ้ายุง่ เกียวด ่ ้วย แต่วน ั นี ส้ านักเต๋าเรามี
สองจอมยุทธ ์ผู ้พิทก ั ษ ์สันติสข ่ ส้ งู ส่งยืนอยูใ่ นทีนี
ุ กับสีผู ่ ้ ในสถานะผู ้
ปกป้ องเกียรติยศของฝ่ าบาท เมือมี ่ หน้าทีร่ ับผิดชอบอยูก ่ บั ตัว วันนี ้
จึงมีสท ิ ธิที์ จะท
่ ้วงติง ขอฝ่ าบาทพิจารณาให ้ถ ้วนถีก่ ่ อนกระทา
การ!”
เจ ้าเก ้ามองตอบด ้วยสายตาเย็นชา “อาศัยบ่าวไพร่เล็กๆ อย่างเจ ้า

กล ้าดีอย่างไรมาอบรมข ้า”
ลูส ้ ตอบ เพียงหันมองอวีชิ

่ วินอีไม่ ้ ง เจ ้าเก ้าก็หน ้ งเช่นกัน
ั มองอวีชิ
่ สุ
ซึงที ่ ดแล ้วอวีชิ
้ งก็หลุบตาลง ไม่สง่ เสียงใดๆ
้ งไม่พูด ขุนนางทังท
พอเห็นอวีชิ ้ ้องพระโรงก็โล่งอกทันที
เห็นทีวน ้
ั นี คงไม่ ่ านัก
มใี ครขัดขวางการฆ่าหมิงอ๋องไปได ้ การทีส
เต๋าไม่แตกหักซึงหน้่ า แม้ไม่ได ้แปลว่าประนี ประนอม แต่อย่างน้อย
ก็ลดความกดดันลงได ้บ ้าง ไม่แตกหักก็แสดงว่ายังมีโอกาสเจรจา
ทุกคนจึงหันมองหมิงอ๋อง ด ้วยสายตาสะทกสะท ้อนใจอย่างอดไม่ได ้

สุดท ้ายในยามคับขัน สานักเต๋าก็
้ งอ๋องจนได ้...
ทอดทิงหมิ
่ั
กลับเป็ นฉู่ ลวไฉที
หั่ นมองพวกอวีชิ
้ งด ้วยสายตาทีเปล่
่ งประกาย ไม่
เพียงแต่เขา หูหลิวจาง สามนายพลก็หน ั มองพลางทอประกายตา
่ ้าเก ้าเห็นอวีชิ
เมือเจ ้ งไม่กล ้าออกเสียง ก็ได ้ใจ หันมองหมิงอ๋อง ซึง่
ยังคงสงบนิ่ งอยูอ
่ ย่างนั้น
เต๋ออ๋องจึงแย่งพูดกับเจ ้าเก ้า “ฝ่ าบาท หมิงอ๋องก่อกบฏ เป็ น

ความผิดทีมี่ หลักฐานยืนยัน ฝ่ าบาทลงโทษประหารย่อม
สมเหตุสมผล เหล่าขุนนางย่อมต ้องปรบมือยินดีกบั เรืองนี ่ ้ แต่ใน
่ งมีคนไม่เห็นด ้วย เพือไม่
เมือยั ่ ให ้เป็ นทีครหาในภายหลั
่ ง กระหม่อม
ขอร ้องเรียนความผิดของหมิงอ๋องอีกหนึ่ งกระทง!”
้
พอเจ ้าเก ้าเห็นเต๋ออ๋องแทรกขึนมา พลันไม่รู ้ว่าควรพูดอะไรดี
เห็นเขากลับลามาภักดี ตนย่อมรู ้สึกสบายใจขึนมาก ้ แต่ขอติตรงที่

่
เขาเรืองมาก ่
เมือครู
ร่ ้องเรียนว่าหมิงอ๋องวางแผนก่อกบฏ ก็ถก
ู จาง
่ ้กลับเสียจนหน้าซีดแล ้ว นี่ ยังจะ...
ปังลีโต
ขณะกาลังจะปฏิเสธ กลับได ้ยินเต๋ออ๋องเอ่ยปาก “กระหม่อมขอ

ร ้องเรียนว่าหมิงอ๋องสมรู ้ร่วมคิดกับทัพใต ้ตระกูลหลิน วางแผน
สังหารขุนนางชนหนึ ้ั ่ งในร ัชสมัยก่อน ผูซ ึ่ กรพรรดิองค ์ก่อน
้ งจั
้ ้เป็ นผูช
แต่งตังให ้ ว่ ยราชกิจฝ่ าบาท อามาตย ์ฉวี!”
้ ยงเขา เจ ้าเก ้าพลันตะลึงงัน

สินเสี
ไม่เพียงแต่เจ ้าเก ้า ท ้องพระโรงก็เงียบกริบ
ในความเงียบ เสียงฝี เท ้าพลันดัง

จูๆ่ ก็มเี สียงฝี เท ้าดังมา ทุกคนจึงพุ่งเป้ าสายตามองไป
ตอนที่ 653 จักรพรรดิองค ์ใหม่ตกหลุมพราง
เห็นเพียงขุนนางเก่าแก่คนหนึ่ ง ค่อยๆ ลุกขึนจากพื

้ น้ เดินซวน
เซออกจากแถว
เขาไม่สนใจพิธรี ต ้ น้ เดินสันๆ
ี องอะไรทังสิ ่ เซๆ มาอยูต ่ รงหน้าเต๋อ
่
อ๋อง จ ้องมองเต๋ออ๋อง พลางถามพร ้อมร่างอันสันเทา “ท่านอ๋อง
ท่าน ท่าน ท่านว่าอามาตย ์ฉวี ถูก ถูก ถูก...สังหารแล ้ว?”
เสียงของเขาไม่ดงั ละล่าละลัก ติดๆ ขัดๆ บ่งบอกว่าเขารู ้สึกไม่

ปลอดภัยและหวาดกลัว
เต๋ออ๋องสูดหายใจเข ้าลึกๆ พยักหน้าให ้ท่านผูเ้ ฒ่า ก่อนพูดเสียงต่า

“ใช่ อามาตย ์ฉวีเคราะห ์ร ้ายจริงๆ เสียชีวต ่
ิ ในคดีโลหิตทีชานเมือง!”
“เป็ นไปไม่ได ้!” เต๋ออ๋องพูดถึงตรงนี ้ ก็มเี สียงโกรธแค ้นและ

หวาดกลัวดังมา
่
“เป็ นไปไม่ได ้เด็ดขาด เมือวานยังพูดอยูว่ า่ การเสียชีวต ิ ของ
อามาตย ์ฉวีเป็ นเพียงข่าวลือมิใช่หรือ ทาไมวันนี ้ ก็ ก็...”
้ ดต่อไม่ออกแล ้ว และไม่จาเป็ นต ้องให ้เขาพูด
ขุนนางใหญ่ทา่ นนี พู
ต่อ
่
เมือครู ่ พอได ้ยินว่าหมิงอ๋องวางแผนปลงพระชนม ์จักรพรรดิ บีบ
่ น่่ าตกใจเช่นนี ้ อย่างไรก็ไม่มข
บังคับคนในวัง เรืองที ี น
ุ นางคนใด
ก ้าวออกมาแสดงท่าที
แต่ตอนนี ้ คล ้ายพวกเขาเดือดได ้ที่ เหล่าขุนนางนับไม่ถ ้วน ไม่

สนใจพิธรี ต ้
ี องอีก ต่างลุกพรวดขึนจากพื น้ แล ้วเดินไปด ้านหน้า
้
ไม่รอให ้เจ ้าเก ้าตังสติ ท ้องพระโรงก็สบ
ั สนอลหม่าน
เหล่าขุนนางโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ ก ้าวเข ้ามาล ้อมรอบเต๋ออ๋อง หูชงิ่

เหยียน และจางปังลี่ แล ้วส่งเสียงโวยวายอืออึ
้ งไปทัวท
่ ้องพระโรง
อย่างโกรธแค ้น
่
“ไหนเมือวานบอกว่ าอามาตย ์ฉวีป่วยหนักจนต ้องนอนพักร ักษาไง
้ งถูกสังหารได ้เล่า เต๋ออ๋อง เรืองนี
ทาไมวันนี ถึ ่ ท่ ้ านต ้องให ้คาตอบที่
กระจ่างแก่เรา”
่
“ท่านหู เมือวานท่ านร ับรองต่อหน้าเราด ้วยตัวเองว่า อามาตย ์ฉวียงั
ไม่เสียชีวต
ิ ยังไม่เสียชีวต
ิ หนา!”
่
“คดีโลหิตทีชานเมื ่
อง ใช่คดีโลหิตทีชานเมื
องหรือ...”
“ข่าวลือ ท่านหูเคยร ับรองแล ้วว่า นั่นเป็ นเพียงข่าวลือ ยังมีใต ้

๋
เท ้าอวี...”
“ถูก ใต ้เท ้าอวี๋ ใต ้เท ้าอวีล่

๋ ะ เมือวานเขากั
่ บใต ้เท ้าลู่ ไปจวนอามาตย ์
ฉวีด ้วยตัวเองนี่ ...”
“ใต ้เท ้าอวี๋ ใต ้เท ้าลู่ เกิดเรืองอะไรขึ

่ ้ นแน่ ...”
นกั
่
“พวกเจ ้ากล ้าดียงั ไง เรืองใหญ่ ขนาดนี ้ ยังกล ้าปกปิ ด ไม่ประกาศ
ออกมา พวกเจ ้ามัน พวกเดียวกับหมิงอ๋องชัดๆ...”
วุน
่ แล ้ว ท ้องพระโรงวุน
่ วายใหญ่แล ้ว!
่ ข
ขุนนางทีอยู ๋ั ละคน เศร ้าเสียใจประหนึ่ งบุพการีของ
่ ้างฉวีกวชางแต่
ตนเสียชีวต
ิ ต่างโกรธจนตาแทบถลน พวกเขามิได ้เดินเข ้าหาหมิง
่
อ๋อง แต่กลับตรงดิงไปเอาเรื ่
องจางปั งลี่ หูชงเหยี
ิ่ ่ ออ๋อง
ยน กระทังเต๋
แทน
่ กน้องข ้างกายของทังสามท่
ซึงลู ้ ่ั
านก็ตกใจ สับสนไปชวขณะ
เช่นกัน จึงมิได ้เข ้าไปปกป้ องนายของตนแต่แรก มาเห็นอีกทีนาย
ของตนก็ถก ่
ู รุมล ้อมแล ้ว กระทังปกเสื ้
อของเต๋ ่ ง
ออ๋องกับจางปังลียั
ถูกกระชาก
้
พอลูกน้องของทังสามท่ านได ้สติ ก็รบี รุดเข ้าไปจูง ลาก ดึง คนของ
่
อามาตย ์ฉวีออกมา เพือปกป้ องคุ ้มครองนายของตน
“ถอยไป ถอยไปให ้หมด!”
“อย่าวูว่ าม ทุกอย่างฝ่ าบาทจะเป็ นผูต้ ด

ั สิน!”
“เจ ้ากล ้าตบข ้ารึ?”
“เราต ้องปกป้ องท่านหู!”

การไต่ถามกลายเป็ นการผลักกันไปผลักกันมา แล ้วกลายเป็ นการ
ตบตี ชุลมุนวุน
่ วายอย่างรวดเร็ว
ิ่
แต่พวกหูชงเหยี ้
ยนทังสามยั
งดี แม้โกรธเคือง แต่ก็ยงั แยกแยะได ้
๋ งกั
ทว่าอวีเจิ ้ บลูอ ้ ใต ้เท ้าสองท่านทีเคยไปจวนอ
่ วีถง ่ ามาตย ์ฉวี แล ้ว
บอกว่าได ้พบอามาตย ์ฉวีแล ้ว มิได ้โชคดีเช่นนี ้
้
ทังสองไม่ ้
ได ้ร ับอนุ ญาตให ้พูดอธิบายใดๆ ไม่วา่ ทังสองจะอ ้าง
เหตุผลอะไร พวกเขาก็คอื ผู ้ทรยศ พรรคพวกอามาตย ์ฉวีทโกรธ ี่
แค ้นจึงตรงเข ้าไปทุบตีพวกเขาให ้ลงไปกองกับพืนแต่ ้ แรกเริม่ ไม่
ต่างอะไรกับกลุม ่ อันธพาล
่
การตายของอามาตย ์ฉวีเพียงคนเดียว นามาซึงความโกลาหลเกิ
น
คาด
ราวกับว่า เหล่าขุนนางให ้ความสาคัญกับความเป็ นความตายของ

ี่ าลังยืนงงอยูห
อามาตย ์ฉวี มากกว่าผูท้ ก ่ น้าบัลลังก ์มังกรอย่างเจ ้า
เก ้า
้ ้ายไม่มใี ครตระหนักว่าทีนี
ตอนนี คล ่ ่ คือท ้องพระโรงอันศักดิสิ์ ทธิ ์ ไม่
มีใครสนใจว่าองค ์จักรพรรดิกาลังยืนอยูต ่ รงหน้า
ื่
การตายของอามาตย ์ฉวี ทาให ้ผูส้ นับสนุ นอามาตย ์ฉวีตนตระหนก
อย่างยากจินตนาการ พวกเขาก่อความยุง่ วุน ่ วายได ้ถึงเพียงนี ้ ย่อม
ไม่ใช่เพียงเศร ้าเสียใจ ยังมีความกลัวและความไม่ยน
ิ ยอมทียาก่
คาดเดาอีกด ้วย
่ นเขาทีพึ
เมือขุ ่ งพิ
่ งล ้มลง คนของอามาตย ์ฉวีล ้วนช ัดเจนดีวา่ ราช
้
สานักต ้องทาการล ้างไพ่ในเร็วๆ นี แน่
จึงไม่สามารถอยูอ่ ย่างสงบโดยไม่นาพาใดๆ มิเช่นนั้นก็เท่ากับรอ

ให ้ถูกล ้างออก
พวกเขาต ้องก่อความวุน ่
่ วาย ต ้องร่วมกันทาให ้เป็ นเรืองใหญ่ นี่ คือ
่ ามาตย ์ฉวี และเป็ นการต่อสู ้เพือตั
การต่อสู ้เพืออ ่ วของพวกเขาเอง
ด ้วย
่ั
ฉู่ ลวไฉที
ยื่ นอยูห ๋ งกั
่ ลังสุด มองดูอวีเจิ ้ บลูอ ้ กซ ้อมอย่างตืน
่ วีถงถู ่
ตระหนก พริบตาเดียวทังสองก็้ หน้าปูดตาเขียว โลหิตซึมออกทาง
จมูกและปาก หายใจออกมาก หายใจเข ้าน้อย
่ั
จูๆ่ ฉู่ ลวไฉก็ ่
รู ้สึกหนาวสันไปทั ้ ว เขาตระหนักได ้ในทันทีวา่ วันนี ้
งตั
ถ ้าขืนเขาเล่นพิเรนทร ์ ไม่ให ้ความร่วมมือกับเจ ้าเก ้า ยืนยันว่าหมิง
อ๋องเป็ นฆาตกรแล ้วล่ะก็ เกรงว่าไม่ต ้องให ้เจ ้าเก ้าออกหน้า เขาก็จะ
ถูกกลุม ่ ขุนนางทีคล ่ ้ายคลุ ้มคลังตรงหน้
่ ้
าฉี กร่างออกเป็ นชินๆ
พอคิดถึงตรงนี ้ สีหน้าฉู่ ลวไฉก็

่ั ย่าแย่ลง แต่ก็อดไม่ได ้ทีจะเงยหน้
่ า
้
ขึนมองผู ี่ นอยูบ
ท้ ยื ่ นบัลลังก ์มังกรอย่าง
่ จักรพรรดิองค ์ใหม่ผูบ้ งการทุกสิงกั

หวาดหวัน ่ บมือ
เดิมที เขาคิดจะเล่นลูกไม้นิดหน่ อย ให ้จักรพรรดิองค ์ใหม่กบั หมิง

อ๋องสูกั
้ นให ้ตายไปข ้าง แล ้วพอจักรพรรดิองค ์ใหม่เสียเปรียบ ค่อย
ออกหน้าช่วยเหลือ
แต่ตอนนี ้ เขากลับรู ้สึกหนาวจับใจโดยไม่รู ้ตัว ไฉนยังจะมีกะใจเล่น

ลูกไม้อก
ี
่ านมา ไม่วา่ หลินหัวเหย ้าหรือฉู่ ลวไฉ

ทีผ่ ่ั ล ้วนไม่เคยเห็นจักรพรรดิ
องค ์ใหม่อยูใ่ นสายตา
จนถึงขณะนี ้ ฉู่ ลวไฉถึ
่ั งรู ้ว่า พวกเขาดูแคลนจักรพรรดิองค ์ใหม่เสีย
้ แรกเริม่ กระทังหน้
แล ้ว ตังแต่ ่ าตาของเขา จักรพรรดิองค ์ใหม่ก็ยงั
ไม่เคยเห็น จนมาถึงท ้องพระโรงในวันนี ้ พระองค ์ก็ยงั ไม่เคยสบตา
้
กับเขาแม้แต่นอ้ ย แต่ตอนนี พระองค ์แค่บอกใบ ้เขานิ ดหน่ อย ก็
สามารถทาให ้เขาเชือฟั่ งโดยดุษณี แล ้ว
ความเชือมั ่ นในตั
่ ้
วเองกับแผนการเช่นนี ของจั กรพรรดิองค ์ใหม่ ทา
่ั
ให ้ฉู่ ลวไฉเริ ่ ้สึกเสียใจขึนมา
มรู ้ ่ วยจักรพรรดิองค ์
หรือเขาผิด ทีช่
ใหม่กาจัดหมิงอ๋อง
่ องด
แต่เมือเรื ่ าเนิ นมาถึงขันนี
้ แล้ ้ว เขาก็ไม่มท
ี างกลับลาได ้อีก
่ั ่ รษะเบาๆ ละสายตาไปมองหมิงอ๋อง พลางขมวดคิว้

ฉู่ ลวไฉสั
นศี
เห็นหมิงอ๋องยังคงยืนอย่างสงบนิ่ งอยูด
่ ้านหน้า ยืนดูความวุน
่ วายใน
ท ้องพระโรงโดยไม่มค ่
ี วามเคลือนไหวแต่ อย่างใด
“สถานการณ์มาถึงขันนี ้ แล
้ ้ว หรือเขายังมีหมากเด็ดทีจะล
่ ้ม
กระดานอยูอ
่ ก ่ั
ี ” ฉู่ ลวไฉสงสั ยอยูบ
่ ้าง
้ หมิงอ๋องพลันหันมามองเขา ด ้วยสายตา
ทว่าในตอนนี เอง
้ งแฝงแววตักเตือนและ
เคร่งเครียดและสงสัยอย่างเห็นได ้ช ัด อีกทังยั
ข่มขูด
่ ้วย
่ั
ฉู่ ลวไฉพลั นตะลึงงัน ฉุ กใจคิด “ทีแท่ ้หมิงอ๋องก็รู ้ว่าอันตรายกาลัง
คืบคลานเข ้ามา ตอนนี จึ ้ งได ้แต่ทาใจให ้สงบนิ่ ง อา ก็ถก ู พอได ้ยิน
่
เต๋ออ๋องพูด หมิงอ๋องก็ต ้องเริมสงสั ยแล ้วว่า เราหักหลังเขา ตอนนี ้
จึงคิดข่มขูว่ า่ อย่าเล่นพิเรนทร ์”
ก็ถก
ู หมิงอ๋องอาจคิดว่า ขอเพียงทัพใต ้เราก ้าวออกมา ปฏิเสธว่า
่
การตายของอามาตย ์ฉวีไม่เกียวกั ้
บเขา เช่นนี การร ้องเรียนของเต๋อ
อ๋อง ก็ไม่มห ่ ายสีเขา
ี ลักฐานเพียงพอทีจะป้
่
สาหร ับหมิงอ๋องแล ้ว การถูกเต๋ออ๋องร ้องเรียนเรืองสมคบคิ
ดกับ
ทหารร ักษาพระองค ์ก่อกบฏนั้น เทียบไม่ได ้กับการสังหารอามาตย ์
ฉวี
เห็นได ้ช ัดจากการแสดงออกของเหล่าขุนนางในท ้องพระโรงก่อน

หน้านี ้ ตอนเต๋ออ๋องร ้องเรียนว่าหมิงอ๋องเป็ นกบฏ พวกเขายังมี
ปฏิกริ ยิ าตอบสนองไม่มากเท่าเรืองอ่ ามาตย ์ฉวี
่ั
ฉู่ ลวไฉเข ่ ขุ
้าใจอีกเช่นกันว่า สิงที ่ นนางระดับสูงสนใจ ไม่ใช่ชวี ติ
อามาตย ์ฉวี แต่เป็ นชีวติ ของตัวเอง ถ ้าอามาตย ์ฉวีถก ู สังหาร แล ้ว
่
พวกเขาไม่เอาเรืองให ่ ด พวกเขาก็จะไม่ได ้ร ับการร ับรอง
้ถึงทีสุ
ความปลอดภัยในวันข ้างหน้า
หรือก็คอื ถ ้าจวนหมิงอ๋องไม่มค
ี วามผิดฐานสังหารอามาตย ์ฉวีแล ้ว
ล่ะก็ กลุม
่ ของพวกเขาก็จะไม่มอ ่
ี ารมณ์แค ้นร่วมกัน ส่วนเรืองเป็ น
กบฏ หมิงอ๋องไม่มท ี างยอมร ับหรอก ต่อให ้ราชสานักเตรียม
หลักฐานไว ้แล ้ว
่
แต่หมิงอ๋องก็ธรรมดาเสียทีไหน
มีทพ
ั ใต ้ กับสามนายพลหู หลิว จาง บวกกับสานักเต๋ายืนข ้างหมิง
อ๋อง ราชสานักก็ต ้องเกรงกลัวอยูบ
่ ้าง ใช่วา่ จะป้ ายสีเขา ก็ป้ายสีได ้
ดังนั้น สิงที
่ คร่
่ าชีวต
ิ หมิงอ๋องได ้อย่างแท ้จริง ก็คอื ความผิดฐาน
สังหารอามาตย ์ฉวี
่ นทีจริ
ซึงอั ่ งฉู่ ลวไฉก็
่ั เห็นว่า หมิงอ๋องคิดมากไปจริงๆ
่
หรือเป็ นเพราะหมิงอ๋องโอหังจนเคยตัว มันใจในตั
วเองมากเกิน
้ ยงั อ่านสถานการณ์ไม่ขาด
จนถึงตอนนี ก็
้
จักรพรรดิองค ์ใหม่ได ้ตัดสินใจให ้เห็นอย่างแจ่มช ัดแล ้วว่า วันนี ไม่
ว่าอย่างไรก็ต ้องกาจัดเขา
มีความผิดย่อมต ้องกาจัด ไม่มค ี วามผิดก็ต ้องกาจัด แต่หมิงอ๋องยัง

คิดว่าการตรวจสอบและถ่วงดุลสามารถปกป้ องเขาได ้ จนกระทัง่
้ ยงั ฝากความหวังไว ้กับทัพใต ้...
ตอนนี ก็
่ั
ฉู่ ลวไฉจึงรู ้สึกแปลกๆ อยูบ ่
่ ้าง ยังไม่ต ้องพูดถึงเรืองเตรียมตัวช่วยห
มิงอ๋อง ลาพังผู ้สนับสนุ นอามาตย ์ฉวีทยั ี่ งบ ้าคลังอยู
่ ่ ก็ทาให ้เขา
่
เลือกทีจะไม่ ทาให ้ทัพใต ้ต ้องเดือดร ้อนจากคดีสงั หารอามาตย ์ฉวี
อีก
แต่เขาย่อมไม่แสดงออกให ้เห็น จึงพยักหน้าให ้หมิงอ๋องเงียบๆ
และหลังจากเขาบอกใบ ้ไป ก็เห็นช ัดว่า ม่อไป๋ มีสห

ี น้าสงบลง
่ นฉู่ ลวไฉบอกใบ
ด ้านม่อไป๋ เอง เมือเห็ ่ั ้ด ้วยการพยักหน้า ก็ไม่แสดง
ความรู ้สึกให ้เห็นเช่นกัน ละสายตาไปมองพวกอวีชิ ้ ง ซึงเห็
่ นชดั ว่า
พวกเขายากสงบจิตสงบใจแล ้ว โดยแต่ละคนมองมาทางม่อไป๋ เป็ น
่ อไป๋ ก็ไม่จาเป็ นต ้องพูดอะไรกับพวกเขา เพียงสบตาด ้วย
ระยะ ซึงม่
อย่างใจเย็น แล ้วละสายตาออก
พอพวกเขารู ้สึกถึงความใจเย็นของหมิงอ๋อง ก็อดไม่ได ้ทีจะหั ่ นมา

มองหน้ากัน สุดท ้ายจึงได ้แต่ยน ่ อน
ื ดูอยูเ่ งียบๆ ไม่พูดไม่จา ซึงก่
้ หมิ
หน้านี ที ่ งอ๋องไม่มป ่ ยวทีพวกเขาท
ี ฏิกริ ยิ าใดๆ สิงเดี ่ าได ้ก็คอื
ร ักษาความเงียบเอาไว ้ แม้ในใจร ้อนรนเพียงใด สีหน้าก็ยงั คงสงบ
นิ่ ง
่
ท ้องพระโรง ไม่สามารถอลหม่านไปเรือยๆ
่ ้าเก ้าได ้สติก็ตะโกนเสียงใสออกมา ความคลุ ้ม

“พอแล ้ว!” เมือเจ
่
คลังในท ้องพระโรงจึงหยุดลง
ขุนนางทุกคนคุกเข่าลงอีกครง้ั ขุนนางข ้างฝ่ ายอามาตย ์ฉวีราวกับ

้ ยงเจ ้าเก ้า ก็คก
ซ ักซ ้อมกันมาก่อน พอสินเสี ุ เข่าลงอย่างพร ้อม
เพรียงกัน สีหน้าแต่ละคนเต็มไปด ้วยความคับแค ้นใจ ก่อนพูดไป
ในทานองเดียวกัน
“ฝ่ าบาท อามาตย ์ฉวีเป็ นขุนนางผูช ้ั
้ ว่ ยราชกิจชนหนึ ่ งของราช
่
สานัก แต่กลับถูกขุนนางกังฉิ นสังหาร เพือให ้เกิดความยุตธิ รรม
พวกเราอยากขอให ้ฝ่ าบาทลงโทษฆาตกรขันเด็ ้ ดขาด”
่ จ ้องมองแต่เต๋ออ๋อง ด ้วยสายตาทีหลอม
เจ ้าเก ้ากลับไม่สนใจคนอืน ่
้
เป็ นนาแข็ งอีกครง้ั
เขาไม่ใช่คนโง่ อามาตย ์ฉวีตายอย่างไร เขาชัดเจนดี เต๋ออ๋อง

่ าคัญสุด หมิงอ๋องก็ช ัดเจนดี แรกเริมเต๋
ช ัดเจนดี ทีส ่ ออ๋องยืนอยู่
ข ้างเขา ทาให ้ทุกคนคิดว่าเป็ นคนของเขา แต่ตอนนี พลั ้ นหันหัวเรือ
เปิ ดเผยการตายของอามาตย ์ฉวี ทาให ้ทุกคนคิดว่าเขาเป็ นคนใส่
ร ้ายหมิงอ๋อง
่
แต่เขาไม่สนใจเรืองใส่ ร ้ายหรือไม่ใส่ร ้ายหรอก เขาไม่สนใจวิธช ี นิ ด
้
นี ของเต๋ ออ๋อง เพราะถึงอย่างไรเขาก็ต ้องฆ่าหมิงอ๋องอยูแ่ ล ้ว เขา
เพียงแต่โมโห โมโหทีเต๋่ ออ๋องริอา่ นเล่นพิเรนทร ์กับเขาในเวลา
เช่นนี ้
้
แต่เต๋ออ๋องกลับเงยหน้าขึนสบตาเขา คล ้ายส่งสายตาบอกให ้เขา
วางใจได ้
้ เขากลับเห็นหูชงเหยี
เจ ้าเก ้าโกรธแล ้วจริงๆ และในตอนนี เอง ิ่ ยนกับ
จางปังลีทั ่ งสองคนหั
้ นมองเต๋ออ๋องอย่างตกตะลึง
เจ ้าเก ้าเอะใจ จึงหันมองม่อไป๋ และก็เห็นม่อไป๋ มีสหี น้าตกตะลึง

เช่นกัน ผูท้ มิ ี่ ได ้พูดมาตลอดอย่างม่อไป๋ หันมองเต๋ออ๋อง พลางถาม
่
“เมือครู ท
่ า่ นว่าอะไรนะ บอกว่าข ้าสังหารใคร”
เจ ้าเก ้าเดิมทีโกรธจนแน่ นหน้าอก ตอนนี กลั้ บสงสัยในท่าทางของ

พวกเขาอยูบ ิ่ ยน จางปังลี่ กระทังหมิ
่ ้าง ดูไปแล ้ว หูชงเหยี ่ งอ๋องล ้วน
ถูกเต๋ออ๋องทาให ้มึนไปตามๆ กัน
นี่ ไม่เหมือนคนทีสมรู
่ ้ร่วมคิดกันมาก่อน
เจ ้าเก ้าเกิดสงสัยในใจ จึงเงียบอยูส ่ ก

ั พัก ตัดสินใจดูไปก่อนว่าเต๋อ
อ๋องจะมาไม่ไหนกันแน่ เพราะถึงเต๋ออ๋องจะเล่นหรือไม่ได ้เล่นลูกไม้
อะไร ก็ไม่มท ่
ี างทาให ้เจ ้าเก ้าเปลียนความตั ้
งใจที ่ าหมิงอ๋องไป
จะฆ่
ได ้
แต่บอกตามตรง สุดท ้ายเขายังหวังว่าเต๋ออ๋องจะไม่ได ้เล่นลูกไม้

อะไรกับเขา และวางแผนให ้เขาจริงๆ
ขณะมองดูเหล่าขุนนางโกรธแค ้นร่วมกัน ปรารถนาและ
่
กระตือรือร ้นทีจะประหารหมิ ้ ถ ้าขุนนาง
งอ๋อง เขาย่อมซาบซึงใจ
้
ทังหมดเห็ ่
นด ้วยกับการประหารหมิงอ๋องเพือปกป้ องเขา ย่อมดีกว่า
่
การทีเขาพยายามประหารหมิ งอ๋องอยูค
่ นเดียวมากมาย
แต่เต๋ออ๋องกลับประสานมือพลางพูดกับเจ ้าเก ้า “ฝ่ าบาท คดีโลหิต

่ ดขึนเมื
ชานเมืองทีเกิ ้ อคื
่ นก่อน ในทีเกิ
่ ดเหตุ พบศพอามาตย ์ฉวี
และองคร ักษ ์ข ้างกายรวมห ้าศพ และจับกุมทหารของทัพใต ้ได ้สิบ
่ ้การว่าอามาตย ์ฉวีเสียชีวต
กว่าคน ซึงให ้ อคนของจวนห
ิ ด ้วยนามื
่ั
มิงอ๋อง กระหม่อมจึงอยากให ้ฉู่ ลวไฉแห่ งทัพใต ้ออกมายืนยัน!”
“ทัพใต ้” เจ ้าเก ้ากะพริบตา ก่อนจ ้องมองเต๋ออ๋อง เห็นเต๋ออ๋องเพียง

พยักหน้าน้อยๆ
่ั
เจ ้าเก ้าจึงมองไปยังฉู่ ลวไฉที
ยื่ นอยูห ่ั
่ ลังสุด เห็นฉู่ ลวไฉโค ้งกายให ้
สายตาคล ้ายส่อแววประหลาดใจ
่ ยื
“เป็ นไปไม่ได ้!” จางปังลีที ่ นอยูอ
่ กี ด ้านโพล่ง “เป็ นไปได ้อย่างไรที่
อามาตย ์ฉวีจะถูกหมิงอ๋องสังหาร...”
เขายังไม่ทน ั พูดจบ กลับได ้ยินเต๋ออ๋องพูดเสียงเรียบ “ถ ้าหัวหน้า
จางไม่เชือ่ ก็ใช ้เหตุผลหักล ้างกับทัพใต ้ได ้นี่ ทาไมต ้องออกตัว
ขนาด ไม่ยอมให ้ทัพใต ้พูดอะไรเลย”
่ เป็
“เรืองนี ้ นเรืองเหลวไหลอยู
่ แ่ ล ้ว ยังต ้องพูดอะไรอีก...” จางปังลี่
่ ยว เขาก็พลันหน้าซีด หันกายไป
โกรธทันที แต่พูดได ้เพียงครึงเดี
่ั
จ ้องมองฉู่ ลวไฉทันที
ปฏิกริ ยิ าของเขาทาให ้ทุกคนอึง้ แต่แล ้วคล ้ายมีคนนึ กอะไรขึนได

้ ้
ใบหน้าของคนเหล่านี จึ้ งเริมเปลี
่ ่
ยนสี
่ นหน้าซุบซิบกัน ด ้วยเสียงต่าสุดๆ
คนในท ้องพระโรงเริมหั
คลับคล ้ายบอกว่า
“หมิงอ๋องแย่แล ้ว แม้ทัพใต ้จะยืนยันไม่ไดว้ า่ หมิงอ๋องสังหาร

อามาตย ์ฉวีหรือไม่ แต่ถ ้าก ้าวออกมาก็เท่ากับแสดงให ้เห็นว่าหนุ น
ฝ่ าบาทให ้ประหารหมิงอ๋อง สานักเต๋าถอยแล ้ว ถ ้าทัพใต ้กับเหล่า
ทหารไม่หนุ นหมิงอ๋องอีก...”
จริงๆ แล ้วเจ ้าเก ้าเป็ นคนฉลาดเฉลียว พอเห็นปฏิกริ ยิ าของจางปังลี่

ก็นาคาพูดเมือครู่ ่ องเต๋ออ๋องทีว่่ า
ข
“ให ้ทัพใต ้พูด” มาตรองดู จึงได ้สติในทันที พลันทอประกายตา
่ ยบมาตลอด หน้าเปลียนสี
ทว่าขณะเดียวกัน ก็เห็นหมิงอ๋องทีเงี ่
อย่างเห็นได ้ช ัด
เขาก ้าวออกมา จ ้องมองเจ ้าเก ้า แล ้วจ ้องมองเต๋ออ๋อง สุดท ้ายค่อย

่ั
มองฉู่ ลวไฉ ทันใด บนร่างพลันเปล่งร ังสีฆ่าฟันออก
พริบตานั้น ร่างของจอมยุทธ ์ก็มาปรากฏตรงหน้าเจ ้าเก ้า จ ้องมอง

ร่างม่อไป๋
“เจ ้าคิดจะทาอะไร” เสียงเจ ้าเก ้าดังขึน้
่ างออก แล ้วจึงสบตาม่อไป๋
จอมยุทธ ์ค่อยเบียงร่
ม่อไป๋ เงียบไปสักพัก พลันคืนสูค ่ วามสงบดังเดิม แล ้วว่า “ฝ่ าบาท

วิธน ้ มาก! เพียงแต่การให ้ทัพใต ้ยืนยันว่าข ้าสังหารอามาตย ์ฉวี
ี ี ดี
นั้น มันไม่น่าขันหรือ นี่ เรามาถึงจุดทีให
่ ้โจรกบฏขายชาติ เข ้ามา
ในท ้องพระโรง ยุยงปลุกปั่นองค ์จักรพรรดิแล ้วหรือ”
“ยุยงปลุกปั่นหรือไม่ ฟังเขาพูดให ้จบ ก็รู ้เองล่ะ” เจ ้าเก ้ากลับสงบ
นิ่ งลง
ม่อไป๋ ค่อยๆ ก ้มหน้า ก่อนหันมองเต๋ออ๋อง “ก็ดี ข ้าเคยได ้ยินคาทีว่่ า

้
ชีกวางเป็ นม้า กลับดาเป็ นขาว แต่ไม่เคยเห็นมาก่อน วันนี ถื ้ อว่าได ้
่ ดแล ้วพวกเจ ้าจะเล่นอะไรกัน แต่เจ ้าต ้องจา
เปิ ดหูเปิ ดตา ดูซวิ า่ ทีสุ
่ งหารอามาตย ์ฉวีได ้ล่ะก็
ไว ้อย่าง ถ ้าไม่สามารถป้ ายสีข ้าเรืองสั
ศีรษะของเจ ้าข ้าขอ”
“บังอาจ...” เจ ้าเก ้าย่อมต ้องช่วยเต๋ออ๋อง จึงตะโกนออกมา
่ อกเย็นมาตลอด กลับเปล่งร ังสีฆ่า

แต่กลับคิดไม่ถงึ ว่า หมิงอ๋องทีเยื
่
ฟันทันที พลันหันมอง แต่มไิ ด ้มองเจ ้าเก ้า กลับมองไปทีพวกอวี ้ ง
ชิ
้
ทังหกคน พลางเปล่งเสียง
้ ง ไท่ชงิ เหลียนฟางเมิงกู
“อวีชิ ่ ่ พวกเจ ้ากล ้าเป็ นปฏิปักษ ์กับข ้าจริง
รึ”
้
คนทังหกพลั นสะดุ ้ง เจ ้าสานักกูช ่ ่ งหน้าซีด
่ าเลืองมองพระพันปี ทีนั
อยูด
่ ้านบน สุดท ้ายก็กด ั ฟันกรอด โค ้งกายให ้หมิงอ๋อง พลางว่า
“สานักกูเ่ คารพหมิงอ๋อง!”
่
พอเห็นเขาเคลือนไหว ่ สบตากัน แล ้วพูดพร ้อมกัน
เหลียนฟางเมิงก็
่
“เหลียนฟางเมิงเคารพหมิ
งอ๋อง!”
่ านักใหญ่แสดงท่าทีแล ้ว อวีชิ
สีส ้ งกับไท่ชงิ ยังจะทาอย่างไรได ้ จึงได ้
้ ง เขาไท่ชงิ เคารพหมิงอ๋อง!”
แต่โค ้งกาย “เขาอวีชิ
กลุม
่ ปรมาจารย ์สานักเต๋าก็ยอ
่ มโค ้งกายและส่งเสียงพร ้อมเพรียง
กัน “สานักเต๋าเคารพหมิงอ๋อง!”
ร ังสีฆ่าฟันเปล่งออกจากแววตาเจ ้าเก ้าทันที แต่ขน

ุ นางในท ้องพระ
โรงต่างมองหมิงอ๋องพลางใจเต ้นโครมคราม เพียงคาพูดประโยค
เดียว สานักเต๋าก็ต ้องก ้มศีรษะให ้อีกแล ้ว
่ ออ๋องหน้าซีดไป
ม่อไป๋ หันกายมาจ ้องมองเต๋ออ๋องอย่างเย็นชา ซึงเต๋
เรียบร ้อย
้ นชา มิได ้พูดอะไรอีก หันไปมองฉู่ ลวไฉซึ
ม่อไป๋ จึงเพียงยิมเย็ ่ั งก่ ้าว
ออกมาแล ้ว ก่อนพูดข่มขูอ่ ย่างเปิ ดเผย
่ั
“ฉู่ ลวไฉ ถึงข ้าจะตกต่าเพียงใด ก็ใช่วา่ คนอย่างเจ ้าจะข่มเหงได ้
่
เรืองบางอย่ ่ เจ ้าควรไตร่ตรองให ้ถ ้วนถี”่
างทางทีดี
ตอนนี ้ ในสายตาของฉู่ ลวไฉ

่ั ่ นเช่นนี ้ กลับแสดงให ้
หมิงอ๋องยิงเป็
่ ดหมิงอ๋องก็กลัว จึงต ้อง
เห็นว่าในทีสุ
สาแดงบารมีให ้เหล่าขุนนางหวาดเกรง
สายตาเจ ้าเก ้าก็หน ่ั

ั มองฉู่ ลวไฉเช่ ่ าเขา
นเดียวกัน กลัวเป็ นอย่างยิงว่
จะถูกหมิงอ๋องข่ม จึงรีบว่า
้ ้าได ้!”
“ในท ้องพระโรง ถ ้าเราอนุ ญาตให ้เจ ้าพูด ก็ไม่มใี ครหยุดยังเจ
่ั
“ขอบพระทัยฝ่ าบาท!” ฉู่ ลวไฉพลั
นโค ้งกายลง แล ้วจึงค่อยๆ เดิน
ไปด ้านหน้า
ตอนที่ 654 การคุกเข่าเป็ นท่าทีอย่างหนึ่ ง
่ั ง่
ในท ้องพระโรง เหล่าขุนนางต่างพุ่งเป้ าสายตาไปยังฉู่ ลวไฉซึ
้ าให ้เรียบร ้อย ก่อนเดินมาหยุดยืนห่างจากที่
กาลังจัดแจงเสือผ้
ประทับราวสามเมตร แล ้วจึงโค ้งกายลง เปล่งเสียงถวายบังคม
่ ้นร ัชสมัยใหม่ ทุกอย่างเปลียนแปลงใหม่

“เริมต ่ ่ั
ฉู่ ลวไฉแห่ งแดนใต ้
ในนามตัวแทนท่านนายพล ขอแสดงความยินดีกบ ั ฝ่ าบาทในการ
้
ขึนครองราชย ์อย่างเป็ นทางการ!”
เจ ้าเก ้าผายมือ ขณะกาลังจะบอกว่าตามสบาย กลับคิดไม่ถงึ ว่าจาง

ปังลีริ่ อา่ นก ้าวออกมา พร ้อมดวงตาถมึงทึง ชีหน้
้ าฉู่ ลวไฉ
่ั พลาง
ตะโกนก ้อง
่
“บังอาจ เมือมาแสดงความยิ นดีกบั จักรพรรดิองค ์ใหม่ในฐานะขุน
นาง ไฉนริอา่ นไม่แทนตัวเองว่ากระหม่อม และไม่คก ุ เข่าลง? ฝ่ า
บาท กระหม่อมขอให ้ทรงประหารกบฏเช่นนี ้ เพือด่ ารงไว ้ซึงพระ
่
บารมี!”
่
มือทีผายออกไปของเจ ้าเก ้านิ่ งค ้างอยูก
่ ลางอากาศ ขณะกวาดตา
มองทัวท่ ้องพระโรง เห็นสายตาขุนนางทุกคูล ่ ้วนกาลังจ ้องมองมาที่
ตน จึงพลันหน้าเขียวคลา้ เพ่งมองจางปังลีอย่
่ างโกรธแค ้น อยากที่
้
จะฉี กร่างโจรผู ้นี ออกเป็ ่ ชิน้
นหมืนๆ
่ั
ใช่วา่ เขาไม่รู ้ว่าฉู่ ลวไฉเสี
ยมารยาท แต่ตอนนี ใจทั ้ งหมดของเขา
้
กาลังมุ่งมั่นทีจะเล่
่ นงานหมิงอ๋อง ถ ้าทัพใต ้มาเพือท ่ าให ้เขาเสียหน้า
่
ไม่ต ้องให ้จางปังลีกระโดดออกมา เขาก็มวี ธิ เี ล่นงานทัพใต ้
่
แต่พอเห็นทัพใต ้มีทา่ ทีคล ้ายขัดแย ้งกับหมิงอ๋อง เขาก็เปลียนท่
าที
่
ตัดสินใจไม่ให ้ปัญหาเรืองหน้ ่
าตาเล็กๆ น้อยๆ มาเบียงเบนประเด็ น
ทว่าปัญหานี ้ กลับถูกจางปังลีขยายใหญ่
่ ภายใต ้สายตาเหล่าขุน
นาง
เขาจึงไม่อาจทาเป็ นไม่รู ้ไม่ช ี ้ แต่จะบีบให ้ฉู่ ลวไฉเรี

่ั ยกตัวเองว่า
กระหม่อมแล ้วคุกเข่าได ้หรือ
่ั
ถ ้าฉู่ ลวไฉไม่ ยอมทาตาม ปฏิเสธต่อหน้าเหล่าขุนนางล่ะ จะทา
แย่ละ่ ทีนี ้ แตกหักกับทัพใต ้?

ยังดี ยังมีเต๋ออ๋องอยู่!
่ ้าต่อกรกับหมิงอ๋อง พอเห็นฝ่ าบาทกระอัก

ในฐานะทัพหน้าทีเข
กระอ่วนใจ เขาจะไม่ออกหน้าได ้อย่างไร
เต๋ออ๋องจึงหันกาย ใช ้สายตาอันขุน ่ั
่ เคืองจ ้องมองฉู่ ลวไฉ พลางพูด
อย่างดุดนั
่ั
“ฉู่ ลวไฉ ่
ในเมือหลิ นหัวเหย ้าคิดกลับตัวกลับใจ จักรพรรดิองค ์ก่อน
ถึงได ้มีพระกรุณาธิคณ ุ อนุ ญาตให ้สร ้างผลงานชดใช ้ความผิด ไม่
่
ถือสาหาความเรืองในอดี ต ให ้ร ับกลับเข ้าราชสานัก ตอนนี ้ ทัพใต ้
ก็ได ้กลับมาแล ้ว จึงควรร ักษาหน้าที่ ขณะอยูต ่ อ
่ หน้าฝ่ าบาท ไฉน
เจ ้าจึงกล ้าเสียมารยาท ยังไม่รบี คุกเข่าขอพระราชทานอภัยอีก”
เหล่าขุนนางพอได ้ยิน ก็หน ่ั

ั มองฉู่ ลวไฉ ่ ดเขาจะคุกเข่า
ดูวา่ ในทีสุ
่ กคนรู ้อยูแ่ ก่ใจดีวา่ การร่วมมือต่อต ้านคนเถือน

ซึงทุ ่ ทีคนตระกู
่ ล
หลินพูดว่าจะกลับสูร่ าชสานักโดยมีจก ั รพรรดิเป็ นผูน้ านั้น ความ
จริงแล ้ว พวกเขายังคงอยูท ี่
่ แดนใต ้ในฐานะผูป้ กครองดินแดน
ทว่าถ ้าจักรพรรดิองค ์ก่อนยังอยู่ อย่างน้อยคนของทัพใต ้ก็ต ้อง
คุกเข่าลงตรงหน้าพระองค ์
้ กรพรรดิองค ์ก่อนได ้จากไปแล ้ว พอเห็นว่าราชสานักไม่

แต่ตอนนี จั
มั่นคง ทัพใต ้ก็กาแหง หาญกล ้าเทียมฟ้ า เคลือนก
่ าลังทหารอย่าง
้
อุกอาจ ประกาศยึดครองเมืองทังหกในมณฑลซี เจียง
จนถึงตอนนี ้ ก็ยงั ไม่พอใจ ได ้คืบจะเอาศอก คิดฉี กสัญญาความ

ึ้
ร่วมมือแล ้วเจรจาใหม่ ขณะจักรพรรดิองค ์ใหม่ขนครองบั ลลังก ์
้ ้าฉู่ ลวไฉจะไม่
วันนี ถ ่ั คก
ุ เข่าต่อหน้าพระพักตร ์ บอกตามตรง เหล่า
่ ทั
ขุนนางก็ไม่รู ้สึกตกใจแม้แต่นอ้ ย เพราะสิงที ่ พใต ้แสดงให ้เห็นมา
ตลอดก็คอื ฉวยโอกาสขณะจักรพรรดิองค ์ก่อนสวรรคต
จักรพรรดิองค ์ใหม่ยงั มีบารมีไม่มากพอ มีอานาจเหนื อราชสานัก
้ ขา่ วลือว่า ทัพใต ้จะทาการเจรจากับราชสานักใหม่

ก่อนหน้านี มี
จากสัญญาเดิมทีให ่ ้ราชสานักเป็ นผูน้ า เปลียนเป็
่ ่ อง
นดินแดนพีน้
่
ซึงแสดงให ้เห็นว่า ทัพใต ้คิดการใหญ่ อยากให ้ราชสานักยอมร ับ
ตนในฐานะผูป้ กครองดินแดน
แต่ผด ้ ยงดุดน
ิ คาด หลังสินเสี ่ั
ั ของเต๋ออ๋อง ฉู่ ลวไฉก็ ผลักภูเขาทอง
ล ้มเสาหยก[1] คุกเข่าลงกับพืน้ พลางพูดอย่างหวาดกลัว
“พระอาญาไม่พน้ เกล ้า กระหม่อมถือกาเนิ ดในชนบท พอเห็น

ื่
บารมีของฝ่ าบาท ก็ตนตระหนก ทาอะไรไม่ถก ู จึงเสียมารยาทไป
ขอทรงเมตตา ยกโทษให ้กระหม่อมด ้วย!”
ึ้
พอเหล่าขุนนางได ้ยิน ก็องไปตามๆ กัน ต่างหันมามองหน้ากันและ
กัน คาดไม่ถงึ ว่าทัพใต ้จะยอมง่ายๆ เช่นนี ้
อย่าว่าแต่เหล่าขุนนางเลย แม้แต่เจ ้าเก ้าเองก็ยงั ตะลึงงัน เขาจาได ้

อย่างชัดเจนว่า ในวันเฉลิมพระชนม ์ฯ พระพันปี ภายใต ้สายตา
่ั
จักรพรรดิองค ์ก่อน ฉู่ ลวไฉยั ่ แต่ตอนนี กลั
งกล ้าก่อเรือง ้ บเคารพนบ
นอบตน?
่ อนหยิงผยอง
“ฝ่ าบาท โจรกบฏเมือก่ ่ ้
ตอนนี มานอบน้ อมถ่อมตน
ต ้องมีเจตนาไม่ดแี อบแฝงเป็ นแน่ ขอฝ่ าบาทสาเร็จโทษประหาร
สถานเดียว!” จางปังลีก ่ ้าวออกมาอีก
“จางปังลี่ ฉู่ ลวไฉเพี

่ั ่ั
ยงเกรงกลัวพระบารมีไปชวขณะ ถึงได ้เสีย
มารยาท ตอนนี เมื ้ อทู
่ ลขอพระราชทานอภัยด ้วยใจจริง ก็เพียง
่
พอทีจะแสดงให ้เห็นแล ้วว่าทัพใต ้จงร ักภักดีและเคารพยาเกรงฝ่ า
่ าบาทขึนครองราชย
บาท เมือฝ่ ้ ์ ก็ต ้องมีพระกรุณาธิคณ
ุ กับราษฎร
่
เจ ้าทาเรืองเล็ ่
กให ้เป็ นเรืองใหญ่ มีจด
ุ ประสงค ์อะไรกันแน่ ”
เต๋ออ๋องพูดตามความชอบธรรม แล ้วจึงหันไปทูลเจ ้าเก ้า
่ั
“ฝ่ าบาท กระหม่อมคิดว่า ฉู่ ลวไฉเสี
ยมารยาท ลงโทษสถานเบาให ้
หลาบจาก็พอพ่ะย่ะค่ะ”
่ ยอม
“ฝ่ าบาท...” จางปังลีไม่
้ ก
“หุบปาก!” เจ ้าเก ้าเอ็ดเสียงเข ้ม เขาอยากจะฟันผู ้ร ับใช ้เช่นนี สั
่
ดาบ แต่ก็ช ัดเจนดีวา่ ถึงเขาสังประหารจางปั ่ ้ในคาเดียว ก็
งลีได
ต ้องมีขน
ุ นางก ้าวออกมาขอร ้องอยูด ่ ี
่ บขุนนาง
ถ ้ายังไม่ได ้ฆ่าหมิงอ๋อง เขาก็ไม่อยากมีเรืองกั
่ ก หันกาย นั่งลงบนบัลลังก ์มังกร ก่อนพูดกับ

จึงไม่มองจางปังลีอี
่ั
ฉู่ ลวไฉ
่ ้ารู ้ตัวว่าผิด และเราก็มใิ ช่จก
“เมือเจ ี่ ยมความรุนแรง ครง้ั
ั รพรรดิทนิ
้ ให ้ยกยอดไปก่อน ลุกขึนเถิ
นี ก็ ้ ด!”
่ั
“ขอบพระทัยฝ่ าบาท!” ฉู่ ลวไฉลุ ้ นอย่างระแวดระวัง เหงือเม็
กขึนยื ่ ด
โป้ งซึมออกจากหน้าผาก คล ้ายเกรงกลัวบารมีจก
ั รพรรดิองค ์ใหม่
จริงๆ
เจ ้าเก ้าเห็นดังนี ้ ก็พอใจเป็ นอย่างยิง่ แต่ก็อดไม่ได ้ทีจะเหลื

่ อบมอง
เต๋ออ๋อง พลางแปลกใจว่า ตกลงเต๋ออ๋องจะทาอะไรกันแน่ เหตุใดถึง
่ั
ต ้องให ้ฉู่ ลวไฉ ่ พใต ้เกรงกลัวเขาถึงเพียงนี ้
หรือกระทังทั
คิดแล ้วก็ไม่เข ้าใจ จึงเหลือบมองหมิงอ๋อง และเห็นว่าหมิงอ๋องมิได ้

สงบนิ่ งดังช่วงแรกๆ เขามีทา่ ทีเคร่งขรึม จ ้องมองฉู่ ลวไฉตาไม่
่ั
กะพริบ
่ั
ไหนเต๋ออ๋องว่าเจ ้ามีเรืองอะไรจะพู ดกับข ้า” เจ ้าเก ้ายังคง
ระวังตัวแจ ไม่พูดถึงอามาตย ์ฉวีตรงๆ
่ั
ฉู่ ลวไฉพลั
นโค ้งกาย ขยับริมฝี ปาก พลันหันไปมองหมิงอ๋อง คล ้าย
อยากพูดแต่ก็ไม่พูด
“ฝ่ าบาท กระหม่อม กระหม่อม...”
ขุนนางเต็มท ้องพระโรงไหนเลยจะดูไม่ออกว่าเขาหมายความว่า
้ นชา
อะไร เพียงเห็นเจ ้าเก ้าหันไปมองหมิงอ๋องเช่นกัน ก่อนยิมเย็
พร ้อมสีหน้าเย็นชา พลางว่า
“เราบอกแล ้วไงว่า ในท ้องพระโรงนี ้ ถ ้าเราให ้เจ ้าพูด ก็ไม่มใี คร

้ ้าได ้”
หยุดยังเจ
พอได ้ยินเช่นนี ้ ฉู่ ลวไฉก็

่ั ุ เข่าลงเสียงดัง กึก อีกครง้ั ก่อนก ้ม
คก
หน้าประสานมือ
“ฝ่ าบาท กระหม่อมไม่ได ้ร ับความเป็ นธรรม ขอทรงพิจารณา”
่ นยันว่าหมิงอ๋องสังหารอามาตย ์ฉวีหรอกหรือ
เขามิได ้ออกมาเพือยื
่
มิได ้มาในนามตัวแทนของทัพใต ้เพือแสดงท่
าทีสนับสนุ นเราให ้
ประหารหมิงอ๋องหรอกหรือ
่
เหตุใดจึงดึงไปเป็ นเรืองไม่ ได ้ร ับความเป็ นธรรมเสียล่ะ
เจ ้าเก ้าไฉนมีกะใจสอบถามว่าเขาไม่ได ้ร ับความเป็ นธรรมอะไร
“เต๋ออ๋อง นี่ มันเรืองอะไรกั

่ ่ ออ๋อง
น” เจ ้าเก ้ามองไปทีเต๋
เต๋ออ๋องพลันประสานมือ พลางพูดอย่างนอบน้อม “ฝ่ าบาท เรืองนี ่ ้

่ั
ยังคงให ้ฉู่ ลวไฉพู ดเองจะดีกว่า คนบางคนจะได ้ไม่กล่าวหาว่า
กระหม่อมบังคับขูเ่ ข็ญ หรือยุยงปลุกปั่นให ้ทัพใต ้ปร ักปราผู ้
จงร ักภักดี!”
ั ไปชาเลืองมองจางปังลี่
ว่าแล ้วเต๋ออ๋องก็หน
่ สห
จางปังลีมี ้
ี น้าดูไม่ได ้ขึนมาทั
นที
เหล่าขุนนางต่างก็พูดไม่ออก
บังคับขูเ่ ข็ญ ยุยงปลุกปั่นทัพใต ้?
ลาพังเต๋ออ๋อง สามารถบังคับขูเ่ ข็ญ ยุยงปลุกปั่นทัพใต ้?

้ ต ้องมีคนเชือ่ แน่ นอน เหล่าขุนนางล ้วนรู ้ว่าเต๋อ
พูดออกมาเช่นนี ก็
อ๋องกาลังเสียดสีจางปังลี่
้ เหล่าขุนนางก็วเิ คราะห ์ได ้ในทีสุ

และในตอนนี เอง ่ ดว่า วันนี หมิ
้ งอ๋อง
้
น่ าจะจบสินแล ้วจริงๆ
เต๋ออ๋องพูดจาจริงจังเช่นนี ้ เห็นช ัดว่ามีแผนอยูใ่ นใจ บวกกับท่าทาง

เคารพนบนอบทีฉู ่ ่ ลวไฉมี
่ั ตอ ่ ฝ่ าบาท
้
ทังหมดนี ้
แสดงให ้เห็นว่า ทัพใต ้กาลังจะร่วมมือกับฝ่ าบาทเล่นงานห
มิงอ๋อง
ขุนนางหลายคนเหลือบตามองสามนายพล หู หลิว จาง ทียื ่ นอยู่

กลางแถวขุนนางฝ่ ายบู ๊ พวกเขาไม่มส ี ห ่
ี น้าตืนตกใจแม้
แต่นอ้ ย
เห็นช ัดว่ารู ้อยูแ่ ต่แรกแล ้วว่าทัพใต ้จะแตกหักกับหมิงอ๋อง
หรือพูดอีกอย่างก็คอื พวกเขาคบหาสมาคมกับทัพใต ้อยูแ่ ต่แรก

และเห็นชดั ว่ากาลังจะร่วมมือกับทัพใต ้เล่นงานหมิงอ๋อง
ขุนนางหลายคนตกใจและสงสัยไม่หาย ไม่เข ้าใจว่าเหตุใดกองทัพ
พลันไม่สนับสนุ นหมิงอ๋องให ้ต่อกรกับจักรพรรดิองค ์ใหม่ นี่ ไม่
สอดคล ้องกับจุดยืนในการทาให ้ราชสานักวุน ่ วายของพวกเขา
แต่ไม่วา่ จะด ้วยเหตุอน

ั ใด สถานการณ์ได ้ถูกกาหนดไว ้แล ้ว
กองทัพต ้องการโค่นล ้มหมิงอ๋อง ถ ้ากองทัพไม่กอ
่ ความวุน
่ วาย ราช
สานักก็กาจัดหมิงอ๋องได ้ง่ายขึน้
แม้สานักเต๋ายังคงยาเกรงบารมีหมิงอ๋อง แต่ดจ ู ากท่าทีของพวกอวี ้

ชิงก่อนหน้านี ้ ก็จะเห็นช ัดว่าพวกเขารู ้สึกหวันไหวอยู
่ เ่ หมือนกัน
้ ไปแล ้ว วันนี แม้ประหารหมิ

เช่นนี ดู ้ งอ๋อง สถานการณ์ก็ไม่น่าจะ
วุน
่ วายใหญ่โต
่ าคัญก็คอื ใจทีต
และทีส ่ ้องการฆ่าหมิงอ๋องของฝ่ าบาทนั้น แข็งดุจ
เหล็ก เห็นทีวน ้ งอ๋องต ้องเคราะห ์ร ้ายแน่
ั นี หมิ
ขุนนางหลายคนตืนตระหนก่ เดิมทีคด
ิ ว่าฝ่ าบาทวูว่ าม คิดไม่ถงึ ว่า
จะทรงสยบกองทัพได ้อย่างเงียบเชียบ ซายั ้ งทาให ้สานักเต๋าเกรง
กลัวได ้อีก วิธน ้ าให ้พวกเขาทึงจริ
ี ีท ่ งๆ
่ าบาทดาเนิ นการมาจนถึงขันนี
เมือฝ่ ้ ้ สถานการณ์แจ่มแจ ้งแล ้ว
เหล่าขุนนางย่อมไม่สามารถแสร ้งหูหนวกเป็ นใบ ้ต่อ ขืนไม่เอ่ยปาก
สนับสนุ นฝ่ าบาท ก็ถอื ว่าโง่เขลาแล ้ว
พวกอามาตย ์ฉวีขยับก่อน สืบเนื่ องจากอามาตย ์ฉวีเสียชีวต

ิ พวก
่ ง่ จึงรีบก ้าวออกมา
เขาจึงเหลือเพียงฝ่ าบาทเป็ นทีพึ
้ ให ้ทัพใต ้พูดอยูห
“ฝ่ าบาท หัวหน้าจางพยายามยับยังไม่ ่ ลายครง้ั ใน
ใจอาจมีอะไรไม่ชอบมาพากล”
่ ้อานาจหน้าทีข่
“กระหม่อมขอร ้องเรียนว่าจางปังลีใช ่ มขูค
่ กุ คาม
ป้ ายสีขน
ุ นาง...”
่ นผู ้ช่วยราชกิจ แต่กลับสมรู ้

“กระหม่อมขอร ้องเรียนว่าจางปังลีเป็
ร่วมคิดก่อกบฏ สมควรร ับโทษประหาร!”
“สานักเต๋าเป็ นสานักเต๋าแห่งราชอาณาจักร แต่หมิงอ๋องกลับพูดจา

่ อส่วนตัว
โอหังในท ้องพระโรง มองว่าสานักเต๋าเป็ นเครืองมื
กระหม่อมจึงขอร ้องเรียนว่า หมิงอ๋องมีความผิดฐานกบฏ ขอฝ่ า
บาทลงโทษประหาร!”
“กระหม่อมขอร ้องเรียนว่า จวนหมิงอ๋องไม่เคารพองค ์จักรพรรดิ
้ ง เจตนาสังหารเชือพระวงศ
ล่วงเกินเบืองสู ้ ์...”
พริบตาเดียว คนในท ้องพระโรงก็ทยอยกันก ้าวออกจากแถว

่
กล่าวโทษหมิงอ๋องกับจางปังลีตามความชอบธรรม
่ ด ตังแต่
ในทีสุ ้ น่ ังบัลลังก ์มา ใบหน้าเจ ้าเก ้าทีนั
่ ่ งอยูด
่ ้านบนก็
้ั
อ่อนโยนลงเป็ นครงแรก ขณะกวาดตามอง
เหล่าขุนนางทีก ่ ้าวออกจากแถว แต่เมือเห็

่ นหูชงเหยี
ิ่ ยนยังคง
คุกเข่าอยู่ด ้านหน้าไม่สง่ เสียง แววตาก็มด
ื หม่นลง
เมือหู ิ่ ่ ด
ยนไม่ขยับ ขุนนางทีอยู ่ ้านหลังเขาอีกมากมายก็
หมอบอยูก ้
่ บั พืนอย่างใจเต ้นระทึก
คนเหล่านี ย่้ อมเป็ นพรรคพวกของหูชงเหยี

ิ่ ยน พวกเขากาลังตึง
้ ขยับ ก็หมายความว่าพวกเขาแข็งข ้อกับ
เครียด เพราะถ ้าตอนนี ไม่
ฝ่ าบาท
ม่อไป๋ หันมองเหล่าขุนนางเช่นเดียวกัน และเห็นว่ากลุม ่ ่

่ คนทีอยู
ิ่
ด ้านหลังหูชงเหยี
ยน แม้มไี ม่มากเท่ากลุม ่ ้าวออกมา
่ คนทีก
กล่าวโทษจวนหมิงอ๋อง ทว่าแต่ละคนล ้วนมีตาแหน่ งสาคัญ เพียง
่ อานาจเหนื อคนในท ้องพระโรงกว่าครึง่
พอทีจะมี
่ นเช่นนี ้ ม่อไป๋ ก็คด

เมือเห็ ่ ชงเหยี
ิ ในใจเช่นกันว่า การทีหู ิ่ ยนมี
อานาจในราชสานักมากจนเกินไปนั้น ไม่ใช่เรืองที ่ ดี่ นัก
เขารู ้จุดประสงค ์ของจักรพรรดิองค ์ก่อน พระองค ์รู ้ว่าจักรพรรดิองค ์

ใหม่มบ ี ารมีไม่มากพอ ขณะบ ้านเมืองตกอยูใ่ นสถานการณ์ยงุ่ เหยิง
พอขึนนั้ ่ งบัลลังก ์ ก่อนอืนต
่ ้องทาให ้ราชสานักมีเสถียรภาพ ซึงถ
่ ้า
จักรพรรดิองค ์ใหม่เอาไม่อยู่ ก็ต ้องดันอีกคนให ้มาช่วยการาบ
๋ั บเต๋ออ๋องสองคน คนหนึ่ งเป็ นเชือพระวงศ

ฉวีกวชางกั ้ ์ อีกคนเป็ น
พระญาติ ใช ้เป็ นแนวป้ องกันได ้
่ เป็ นคนจงร ักภักดี แต่ปัญหาอยูท

จางปังลีแม้ ่ ี่ เขาทางานประเภทที่
ต ้องล่วงเกินขุนนาง เหล่าขุนนางไม่เคารพนับถือเขา จึงดันไม่ขนึ้
ิ่
และมีเพียงหูชงเหยี ยน ทีเป็ ่ นคนรอบคอบ ประสบการณ์มาก และมี
บารมีในการการาบ จึงได ้แต่เลือกเขา แล ้วใช ้เต๋ออ๋อง อามาตย ์ฉวี
่
กับจางปังลีมาถ่ ่
วงดุล ซึงเขาอาจครองอ านาจได ้ระยะหนึ่ ง แต่เขา
ิ อยูไ่ ด ้อีกไม่กปีี่ เจ ้าเก ้ายังอ่อนเยาว ์ รอได ้
อายุมากแล ้ว มีชวี ต
พูดไม่ได ้ว่า จักรพรรดิองค ์ก่อนตัดสินใจไม่ถก ่ ่
ู ต ้อง แต่เกรงว่าสิงที
พระองค ์คิดไม่ถงึ ก็คอื เจ ้าเก ้าจะระเบิดความขัดแย ้งกับหมิงอ๋องเร็ว
ขนาดนี ้ รุนแรงขนาดนี ้ พริบตาเดียวก็มาถึงขันที ้ ไม่
่ สามารถอยู่
ร่วมโลกกันแล ้ว
ิ่
เจ ้าเก ้าสามารถทนจนหูชงเหยี
ยนแก่ตาย แต่ม่อไป๋ ไม่ได ้
่
ถ ้าม่อไป๋ ถูกเจ ้าเก ้าสยบ เรืองชาติ ่ อไป๋ ต ้องเข ้า
บ ้านเมืองทีม่
แทรกแซงในเวลาต่อมา ถ ้าหูชงเหยี ิ่ ยนมีอานาจมากเกินไป จะ
่ สาหร ับม่อไป๋
ไม่ใช่เรืองดี
้ อไป๋ คิดว่า ควรพักเรืองเหล่

แต่ตอนนี ม่ ่ ้ ้ชวคราว
านี ไว ่ั ่ ่
แล ้วสนใจสิงที
อยูต
่ รงหน้าก่อน
------
ี่
[1] ผลักภูเขาทอง ล ้มเสาหยก (推金山倒玉柱) มีทมาจาก
สุภาษิตจีน 男儿膝下有黄金 ใต ้เข่าลูกผูชายมี
้ ทองคา
ตอนที่ 655 ประหาร
“ไม่เป็ นธรรมอย่างไร พูดมาเถิด” เจ ้าเก ้าเก็บสายตาคืนกลับ

ิ่
จากหูชงเหยี ่ั
ยน แล ้วหันมองฉู่ ลวไฉ
่ั
ฉู่ ลวไฉเงยหน้ ่ มี
า “เรืองนี ้ ต ้นสายปลายเหตุ ต ้องเล่าตังแต่
้ กระหม่อม
เดินทางมาเมืองหลวงในช่วงแรก แล ้วไปหาพระชายาทีจวนหมิ ่ ง
อ๋อง เนื่ องจากก่อนหน้านี พระชายาถู
้ กคนของเขาซ่างชิงลอบทา
ร ้าย ท่านนายพลทีห่ ่ วงอาการบาดเจ็บของพระชายามาตลอด จึง
ให ้กระหม่อมเชิญท่านหมอชือดั ่ งจากแดนใต ้ ให ้ร่วมเดินทางมา
ด ้วยกัน...”
่ั
พอฉู่ ลวไฉเอ่
ยปากเล่า สายตาทุกคูก ่ วเขา พลางตังใจฟั
่ ็พุ่งมาทีตั ้ ง
อย่างเงียบๆ
่
และเมือได ่
้ยินว่า หมิงอ๋องสนทนาในทางลับกับเขา เรืองอยากให ้
้ ่ งบัลลังก ์ โดยจะบีบให ้ฝ่ าบาทยอมให ้พระ
ทัพใต ้หนุ นหลังให ้ขึนนั
พันปี ออกว่าราชการหลังม่านก่อน ถ ้าทัพใต ้ร ับปาก ตอนออกรบ
่ หมิงอ๋องก็จะแบ่งกาลังคนของสานักเต๋าให ้
กับคนเถือน
้ ซบ
เหล่าขุนนางฟังถึงตรงนี ก็ ุ ซิบกันวุน
่ วาย
“และแล ้วหมิงอ๋องก็คด
ิ การใหญ่ ด ้วยการเชิญพระพันปี ออกว่า
ราชการหลังม่าน”
“นี่ ไม่ได ้เด็ดขาด บนทีประทั

่ บมีองค ์จักรพรรดิอยูโ่ ทนโท่ ด ้านล่างก็
มีขน ุ นางฉลาดเฉลียวมากมาย จะให ้วังหลังมาควบคุมได ้อย่างไร
กัน บ ้านเมืองจะยุง่ กันไปหมด!”
“ไม่ผด ่
ิ พวกเราในนามขุนนางท ้องพระโรง ต ้องไม่ยอมให ้เกิดเรือง
้ นอันขาด...”
ผิดธรรมเนี ยมเช่นนี เป็
่ ด พวกเขาก็รู ้แล ้วว่าเหตุใด เพิงผ่

ทีสุ ่ านพิธรี าชาภิเษกได ้ไม่ทน
ั ไร
ฝ่ าบาทก็เปิ ดฉากเล่นงานหมิงอ๋องทันที
่ ้ฝ่ าบาทมิได ้วูว่ าม เล่นงานหมิงอ๋องโดยไม่สนใจใดๆ แต่ถ ้าฝ่ า

ทีแท
บาทไม่แตะต ้องหมิงอ๋อง หมิงอ๋องก็ต ้องลงมือกับฝ่ าบาท ฝ่ าบาทจึง
ต ้องชิงลงมือก่อน
่ั
“ฉู่ ลวไฉ!” ทันใด เสียงหนึ่ งดังขึนขั
้ ดจังหวะฉู่ ลวไฉ
่ั
ิ่
ท ้องพระโรงเงียบในทันที ทุกคนหันขวับไปมองไปหูชงเหยี
ยน
ไม่ผด ิ่
ิ หูชงเหยี ่ ได ้เอ่ยปากใดๆ มาตังแต่
ยนทีมิ ้ ต ้น เอ่ยปากแล ้ว พอ
่
เขาเอ่ยปาก เหล่าขุนนางก็หน้าเปลียนสี
้
“ท่านหู มีอะไรจะชีแนะ” ่ั
ฉู่ ลวไฉหั ิ่
นมองหูชงเหยี
ยน
ิ่
หูชงเหยี ้ กน้อย พลางจ ้องมองฉู่ ลวไฉ
ยนขมวดคิวเล็ ่ั
่ ่ คือท ้องพระโรงของราชสานัก การจะพูดอะไร

“เจ ้าน่ าจะรู ้ดีวา่ ทีนี
ต ้องร ับผิดชอบต่อคาพูด ถ ้าริอา่ นพูดพราเพรื ่ ่
อโดยไม่ มห
ี ลักฐาน
ต่อให ้เจ ้าเป็ นคนของทัพใต ้ ราชสานักก็ต ้องดาเนิ นการตาม
กฎหมายกับเจ ้า!”
่
“เมืออยูต
่ อ่ หน้าฝ่ าบาท คาพูดทีข่ ้าน้อยพูดแต่ละคาล ้วนเป็ นความ
่ั
จริง มิกล ้าโป้ ปดแม้แต่คาเดียว!” ฉู่ ลวไฉพู ดหน้าตาเฉย
ิ่
ยนพยักหน้า “ดี เจ ้าว่าหมิงอ๋องคุยในทางลับกับเจ ้าว่า จะ
เชิญพระพันปี ออกว่าราชการหลังม่าน?”
่ั
“ถูกต ้อง!” ฉู่ ลวไฉตอบ
้ ๋นและบูม๊ ากันเต็มท ้องพระ
“ฝ่ าบาทเข ้าพิธรี าชาภิเษก ขุนนางทังบุ
้
โรง หมิงอ๋องแม้เป็ นเชือพระวงศ ์ แต่ไม่
มีตาแหน่ งในราชสานัก จึงไม่มส ี ท ์

ิ ธิแทรกแซงการเมือง ทัพใต ้ก็ไม่
มีสท ์
ิ ธิแทรกแซงเช่นเดียวกัน ลาพังพวกเจ ้าพูดพล่อยๆ ว่าจะเชิญ
พระพันปี ออกว่าราชการหลังม่านก็ได ้หรือ นี่ มิใช่เด็กเล่นขายของ
หรือ ถ ้าต ้องการไปให ้ถึงเป้ าหมาย ก็ต ้องมีคนของหมิงอ๋องแฝงตัว
อยูใ่ นราชสานัก และต ้องเป็ นขุนนางระดับสูงด ้วย ถูกไหม?”
ิ่
หูชงเหยี ่ั
ยนจ ้องมองฉู่ ลวไฉ พลางพูดอย่างสงบนิ่ ง
้ องที
“ถูกของเขา วันนี เรื ่ เรามารวมตั
่ วกัน และพระพันปี ออกว่า
่ หมิ
ราชการหลังม่าน ใช่เรืองที ่ งอ๋องกับทัพใต ้ตัดสินใจกันสองคน
ได ้หรือ”
“ไม่ผด
ิ ต ้องมีขน
ุ นางระดับสูงเห็นด ้วย หมิงอ๋องต ้องสมรู ้ร่วมคิดกับ
พวกเขาแน่ ...”
“ระวังคาพูดด ้วย!”
้ ยงหูชงเหยี
สินเสี ิ่ ่
ยน เสียงซุบซิบในท ้องพระโรงก็เปลียนไป แต่ก็
เงียบลงอย่างรวดเร็ว
เหล่าขุนนางปฏิกริ ยิ าไว อย่างทีหู ิ่ ยนพูด ถ ้าหมิงอ๋องจะเชิญ
พระพันปี ออกว่าราชการหลังม่าน จะให ้ทัพใต ้สนับสนุ นไม่ได ้ ต ้อง
ให ้ขุนนางสนับสนุ น
หาไม่แล ้ว ก็ไม่มที างบีบให ้ฝ่ าบาทเห็นด ้วยได ้ ถ ้าวิเคราะห ์ตามนี ้ ผู ้

่ งอ๋องสมรู ้ร่วมคิดด ้วยเป็ นใครกัน
ทีหมิ
่
ตอนเกิดการเปลียนแปลงในวั ่ นไปได ้มากสุด ก็
ง ผูต้ ้องสงสัยทีเป็
ิ่
คือหูชงเหยี ยน ผูซ ึ่ ญพระพันปี ออกมา เหล่าขุนนางจึงจ ้องมอง
้ งเชิ
ใบหน้าทีดู่ เหมือนสงบนิ่ งของหูชงเหยี
ิ่ ิ่
ยน มิน่าเล่า หูชงเหยี
ยนถึง
ได ้อดรนทนไม่ไหว จนต ้องพูดจา
้ เขา
เห็นช ัดว่าปลายแหลมของหอกชีไปที ่ เขาย่อมนั่งไม่ตด
ิ
ิ่
พอขุนนางฝ่ ายหูชงเหยี ่
ยนคิดได ้ ก็หน้าเปลียนสี
ทนั ที เงียบไม่ได ้
อีก
่ั
“ฉู่ ลวไฉ ่ ้เจ ้าก็เป็ นคนชอบพูดจามั่วซว”
ทีแท ่ั
“เจ ้าคิดว่าฝ่ าบาทหลอกลวงได ้ง่ายๆ หรือ ริอา่ นใช ้คาพูดโง่เขลา
เบาปัญญา โป้ ปดฝ่ าบาท คิดว่าเราดูไม่ออกหรือ”
่ ทั
“เชิญพระพันปี ออกว่าราชการหลังม่าน เป็ นเรืองที ่ พใต ้เจ ้า
ดาเนิ นการได ้เองหรือ เพราะต ้องการแรงหนุ นจากพวกเจ ้า หมิง
้ ้องพระโรงเลอะเลือนจนปล่อยปละ
อ๋องถึงกับคิดว่าขุนนางทังท
ละเลยหรือ”
่ั
“ฉู่ ลวไฉ เจ ้าพูดเท็จหลอกลวงฝ่ าบาท แท ้จริงแล ้วถูกใครบงการกัน
แน่ ยังไม่สารภาพออกมาอีก”
ิ่
หลังจากหูชงเหยี ่
ยนออกโรง ก็เกิดความเคลือนไหวมากมายใน
่ั
ท ้องพระโรง ฉู่ ลวไฉถู ่
กคนก่นด่าทันที กระทังโอกาสอธิ
บายก็ไม่มี
ให ้
้ ้ในใจ แล ้วจึงหยุดสายตาไว ้ทีหู

เจ ้าเก ้าจาภาพเหล่านี ไว ่ ชงเหยี
ิ่ ยน
บอกตามตรง คาพูดเมือครู ่ ข ่ั
่ องฉู่ ลวไฉ เขาก็ยากแยกแยะจริงเท็จ
่
ในทันที ไม่รู ้ว่าแท ้จริงแล ้วเป็ นเรืองจริง หรือเต๋ออ๋องจัดเตรียมไว ้
แต่ไม่วา่ จริงหรือเท็จ ก็ล ้วนเป็ นประโยชน์ตอ
่ เขา เขาจึงต ้องปกป้ อง
่ั
ฉู่ ลวไฉ ด ้วยการพูดเสียงขรึม
“ล ้วนเงียบเสียง!”
จากนั้นก็หน ่ั
ั มองฉู่ ลวไฉ “เจ ้าพูดต่อ”
ิ่
พอพวกของหูชงเหยี ยนเห็นฝ่ าบาทมีทา่ ทีเช่นนี ้ ก็พลันหน้าเปลียน
่
สีกน ิ่
ั หมด หันมองหูชงเหยี ิ่
ยน แต่พอเห็นหูชงเหยี ยนก ้มศีรษะลง
พวกเขาก็ได ้แต่ทน
่ั
ฉู่ ลวไฉก็ ิ่
จ ้องมองหูชงเหยี ยนอยูน ่ านเช่นเดียวกัน และพอจะรู ้แล ้ว
ว่าเขามีผลอย่างไรต่อราชสานัก จึงพูดเสียงขรึม “ขอฝ่ าบาทฟัง
กระหม่อมพูดให ้จบก่อน หมิงอ๋องต ้องการเชิญพระพันปี ออกว่า
ราชการหลังม่านจริง และมีคนของหมิงอ๋องแฝงตัวอยู่ในราชสานัก
่ ง เป็ นใครนั้น...”
จริง แต่แท ้ทีจริ
่ั ได ้พูดออกมา กลับหันมองจางปังลี่
ฉู่ ลวไฉมิ
เหล่าขุนนางต่างอึง้ หันมองจางปังลีตาม
่
่ ้ก็เป็ นเจ ้า!”
“ทีแท
“จางปังลี่ พระคุณของราชสานักทีมี ่ ตอ
่ เจ ้าหนักแน่ นดุจขุนเขา แต่
เจ ้ากลับริอา่ นทาให ้เกิดความวุน
่ วายในราชสานัก เจ ้าสมควร
ตาย!”
้ ้าช่วยพูดให ้โจรกบฏ
“น่ าจะคิดออกแต่แรกว่าเป็ นเจ ้า เพราะวันนี เจ
ไม่หยุด รู ้หน้าไม่รู ้ใจจริงๆ !”
พริบตาเดียว จางปังลีก็ ่ ถกู ปรามาสต่างๆ นานาส่วนพวกหูชงเห ิ่

ยียนกลับตะลึงงัน เดิมทีนึกว่าคนทีฉู่ ่ ลวไฉพู
่ั ิ่
ดถึงคือหูชงเหยี
ยน นึ ก
ไม่ถงึ ว่าจะเป็ นจางปังลี่
พวกเขาพลันหันมามองหน้ากัน ไม่รู ้ว่าควรโต ้ตอบอย่างไรดี
ิ่
เห็นหูชงเหยี
ยนไม่พูดอะไร พวกเขาย่อมไม่ชว่ ยจางปังลีพู ่ ดอีก
่
เลียงการตกเป็ นผูต้ ้องสงสัยในข ้อหาสมรู ้ร่วมคิดกับหมิงอ๋อง
ส่วนจางปังลี่ เมือเห็
่ นกลุม่ คนวิพากษ ์วิจารณ์ตน หะแรกก็โมโห แต่
สุดท ้ายก็หวั เราะออกมา
้ พวกจ ้าก็ควรใช ้สมองกันหน่ อย แต่ไหนแต่ไรมา
“คิดป้ ายสีข ้าทังที
ข ้าไม่เคยคบหาสมาคมกับขุนนาง จะควบคุมสถานการณ์ในราช
สานักได ้อย่างไรกัน”
้ ไม่ได ้ หัวหน้าจางแม้ดเู หมือนไม่คบหาสมาคมกับขุน

“จะพูดเช่นนี ก็
นาง แต่กระทังข่ ้างกายเชือพระวงศ
้ ่ แน่
์ ก็ยงั มีคนของท่านอยู่ ซึงไม่
ว่าท่านอาจกุมความลับของขุนนางไว ้ในมือ พวกเขาจึงถูกท่าน
ควบคุมไปโดยปริยาย...” เต๋ออ๋องพูดพลางยิมเย็ ้ นชา
พอเต๋ออ๋องพูดจบ ขุนนางทังท ้ ้องพระโรงก็หน้าเปลียนสี

่ ไปตามๆ
้ นวางกว ้างเกินไป
กัน คาพูดนี กิ
อย่างตอนนี ้ ถ ้าใครกล ้าช่วยจางปังลีพู

่ ด คนคนนั้นก็คอื คนทีถู
่ ก
เขาควบคุม
แต่ถ ้าใครไม่ก ้าวออกมาตาหนิ เขา คนคนนั้นก็คอื ขุนนางกังฉิ น
พริบตาเดียว ไม่วา่ อยากหรือไม่ ทุกคนก็ต ้องก ้าวออกมากล่าวโทษ

จางปังลี่ สถานการณ์จงึ กลายเป็ นรุมประณามในทันที
่
ซึงจางปั ่ ตอบโต ้แก ้ต่างไป ด ้วยท่าทีทเย็
งลีก็ ี่ นชาและหดหู่
“ทุกท่านหยุดพูดได ้แล ้ว!” หมิงอ๋องพลันตะคอกเสียงดัง ท ้องพระ
โรงจึงเงียบกริบ
“หมิงอ๋อง เจ ้ากล ้าตะคอก...” พวกอามาตย ์ฉวีดุ
แต่ยงั ไม่ทน
ั ดุจบ จอมยุทธ ์ก็พลันปรากฏร่างตรงหน้าเขา แต่หมิง
อ๋องยังคงยืนอยูท ี่ ม
่ เดิ
คล ้ายมิได ้เกิดอะไรขึน้ แต่คลืนพลั

่ งปราณไร ้รูปสายหนึ่ งถูกปล่อย
้
ออก ทาให ้ทังจอมยุ ทธ ์และหมิงอ๋องผมเผ้าปลิวไสว
ในห ้องเงียบแล ้วจริงๆ และพวกอามาตย ์ฉวีก็ตระหนักแล ้วว่าเกิด

่
อะไร จึงพูดเสียงสันเทา “เจ ้า เจ ้า...”
“เงียบ!” จอมยุทธ ์เอ่ย
คนผู ้นั้นอึง้ จอมยุทธ ์ไม่สนใจเขาอีก หันไปพูดกับเหล่าขุนนาง

“ห ้ามอวดดีในท ้องพระโรง!”
ว่าแล ้วจอมยุทธ ์ก็หน
ั กาย วาบกลับไปหาเจ ้าเก ้า
ส่วนคนผูน้ ้ัน ทีเมื

่ อครู
่ อ่ ยูด
่ ้านหลัง จังหวะจอมยุทธ ์หันกาย ก็รบี เผ่น
แนบ คิดออกจากท ้องพระโรง
ทุกคนหันมอง เห็นคนผูน้ ้ันล ้มลงก่อนถึงหน้าประตู เขาพ่นโลหิต

ออกมาคาหนึ่ ง จากนั้นก็นอนแน่ นิ่งอยูก
่ บั พืน้
่ นเฝ้ าอยูห
ทหารร ักษาพระองค ์ทียื ่ น้าประตูตะลึงงัน ก่อนรีบเข ้ามา
ลากคนผูน้ ้ันออกไป
จอมยุทธ ์ลงมือแล ้ว!
ลงมือกับขุนนางแล ้ว!
้ มใี ครกล ้าเปิ ดปากอีกจริงๆ

ทุกคนหน้าซีดเผือด คราวนี ไม่
่ั
ม่อไป๋ มองดูจอมยุทธ ์ด ้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล ้วจึงหันมองฉู่ ลวไฉ
“เจ ้าพูดต่อได ้ ข ้าช ักอยากฟังเหมือนกันว่า ในตอนท ้ายของเรือง ่
เจ ้าจะแต่งออกมาเช่นไร”
่ั
ฉู่ ลวไฉหั
นมองเจ ้าเก ้า เห็นสีหน้าเจ ้าเก ้าหมองหม่นลง แล ้วจึงหัน
มองหมิงอ๋อง หันมองจอมยุทธ ์
่ ดแล ้วก็ไม่สง่ เสียง เพียงผงกศีรษะ

ทีสุ
สักพักจึงพูดต่อ “ตอนนั้นข ้าได ้ยินหมิงอ๋องว่า คนอย่างอามาตย ์ฉวี

ต ้องแข็งข ้อแน่ เก็บไว ้ไม่ได ้...”
พอฟังถึงตรงนี ้ เจ ้าเก ้าก็หน

ั ขวับไปมองหมิงอ๋อง และเห็นหมิงอ๋อง
้ นชา
เพียงยิมเย็
้ งที
เจ ้าเก ้าย่อมรู ้ดีวา่ ตอนนี สิ ่ ฉู
่ ่ ลวไฉพู
่ั ดมา ล ้วนเป็ นเท็จ ล ้วนเป็ น
การจัดเตรียมมาก่อน
่ นมองเต๋ออ๋อง เห็นเพียงเต๋ออ๋องพยักหน้า บอกให ้

จึงอดไม่ได ้ทีจะหั
เขาวางใจ
่ ตอ
ส่วนเหล่าขุนนางพอได ้ยินคาว่าอามาตย ์ฉวี ความสงสัยทีมี ่ ฉู่ ลว่ ั
ไฉก่อนหน้านี ้ ก็ลดลงอีกครง้ั
แน่ นอน ไม่วา่ อย่างไรอามาตย ์ฉวีก็ไม่มวี นั หนุ นหลังหมิงอ๋อง
่ าจัดอามาตย ์ฉวีจงึ เป็ นเรืองสมเหตุ
ความคิดทีจะก ่ สมผล
่
พวกอามาตย ์ฉวีพลันทนไม่ไหว แต่การลงมือของจอมยุทธ ์เมือครู ่
ทาให ้พวกเขาไม่กล ้าก่อหวอดอีก
่ ทนไม่ไหว แต่ยงั ไม่

“เจ ้า...” พอได ้ยินคาว่าอามาตย ์ฉวี จางปังลีก็
ทันพูด สายตาของจอมยุทธ ์ก็สาดส่องมา จางปังลีพลั ่ นหน้าเปลียน ่
สี สุดท ้ายก็ไม่ได ้พูด
้ั จอมยุ
ครงนี ้ ทธ ์มิได ้ลงมือ แต่เหล่าขุนนางก็พอจะเข ้าใจ จางปังลี่
เป็ นถึงขุนนางใหญ่ หนึ่ งในผู ้ช่วยราชกิจ เมือยั
่ งไม่ถกู สาเร็จโทษ
จอมยุทธ ์ก็ต ้องให ้เกียรติเขา
่ั งพูดต่อ “ตอนนั้นความหมายของหมิงอ๋องก็คอื หลังจาก

กาจัดอามาตย ์ฉวีแล ้ว ฝ่ าบาทต ้องโกรธ
เป็ นฟื นเป็ นไฟ และลงมือกับจวนหมิงอ๋อง แต่ขณะทียั ่ งไม่มี

หลักฐาน อีกทังฝ่้ าบาทเพิงขึ
่ นนั
้ ่ งบัลลังก ์ ยังไม่ม่นคง
ั
พอ ขอเพียงทัพใต ้เราร่วมมือกับเขา ข่มขวัญให ้ฝ่ าบาทเสียหน้า
โต ้กลับว่าเป็ นการปร ักปราหมิงอ๋อง และฉวยโอกาสในตอนนี ้ เชิญ
พระพันปี ออกว่าราชการหลังม่าน เหล่าขุนนางก็ต ้องขานร ับ...”
เหล่าขุนนางไม่กล ้าขัดจังหวะอีก แต่กลับฟังอย่างใจเต ้นไม่เป็ นสา่
้ ง ก็สาเร็จตามแผนของหมิงอ๋อง
ถ ้าเป็ นไปตามนี จริ
่ จางปังลีเป็
ทีมี ่ นไส ้ศึก ร่วมกับหูชงเหยี
ิ่ ยน...
่ั
แม้ฉู่ ลวไฉมิ ิ่
ได ้พูดถึงหูชงเหยี
ยน แต่หช ิ่
ู งเหยี ้ แปลกไป
ยนในวันนี ดู
้ ต ้นจนจบเขาไม่ออกหน้าหนุ นฝ่ าบาทให ้ต่อกรกับหมิง
จริงๆ ตังแต่
อ๋องเลย และเขาก็ยงั เคยเชิญพระพันปี ออกโรง เคยได ้ร ับยาฉางชิง
จากพระพันปี ซึงเป็่ นการยากทีจะพู
่ ดว่าระหว่างเขากับหมิงอ๋องไม่มี
อะไรกันแม้แต่นอ้ ย...
่
เมือบวกกั บการได ้ร ับแรงหนุ นจากสานักเต๋า ทัพใต ้ และสามนาย
พลหูหลิวจางสามท่าน ถึงตอนนั้นฝ่ าบาทก็อาจต ้านทานหมิงอ๋อง
ไม่ได ้จริงๆ
่ั
ถัดมา ผูค้ นก็ฟังฉู่ ลวไฉสาธยายเรื ่
องราวทั ้
งหมดอย่
างเงียบๆ
่ เป็ นไปตามทีเขาเตรี
ซึงก็ ่ ่
ยมการกับเต๋ออ๋องไว ้ เพียงแต่เปลียน
รายละเอียดนิ ดหน่ อย
อย่าง ทัพใต ้เห็นแก่สถานการณ์โดยรวม เห็นคุณค่าของการ

ร่วมมือต่อต ้านคนเถือน่ ไม่ยอมร่วมมือกับจวนหมิงอ๋อง แต่แล ้ว
จวนหมิงอ๋องก็ใช ้ชีวต ้ มาบี
ิ ของคุณชายสามหลินติงอวี ่ บ ทัพใต ้จึง
่ั
ต ้องร ับปากไปชวคราวอย่ างไม่มท
ี างเลือก
่ งอ๋องบอก นัดพบอามาตย ์ฉวีอย่างลับๆ

ทาตามทีหมิ
ทว่าตอนไปขอนัดพบนั้น เขาได ้จงใจส่งสัญญาณบอกให ้พ่อบ ้าน

จวนอามาตย ์ฉวีรู ้ แต่ไม่รู ้ทาไม อามาตย ์ฉวียงั ไปตามนัดอีก
่ ม
จึงถูกคนของจวนหมิงอ๋องทีซุ่ อยูแ่ ต่แรกสังหาร แล ้วป้ ายสีให ้ทัพ
ใต ้ของพวกเขา
เช่นนี ้ ทัพใต ้จึงพูดไม่ออก ได ้แต่รว่ มเดินไปกับหมิงอ๋องจนสินแสง

้
แต่หมิงอ๋องกลับดูหมินทั ่ พใต ้ของพวกเขา แม้รู ้ทังรู
้ ้ว่าพวกเขาดิน้
ไม่หลุดจากการมีสว่ นเกียวข ่ ้องกับความตายของอามาตย ์ฉวี ทว่า
่ วนรวมแล ้ว พวกเขาก็เลือกทีจะพู
เพือส่ ่ ดความจริงออกมา
่ ดถึงตรงนี ้ เหล่าขุนนางไม่เชือก็
เมือพู ่ ต ้องเชือ่ เพราะเรืองของ
่
อามาตย ์ฉวี ทัพใต ้มีสว่ นร่วม และมีสว่ นร ับผิดชอบอยู่
่ั
ฉู่ ลวไฉไม่ มท ่ ร ้ายหมิงอ๋องแน่
ี างเอาตัวเข ้าไปติดกับดัก เพือใส่
่ ้ นายพลหู นายพลหลิว นายพลจาง ก็ล ้วนรู ้เรือง

“เรืองนี ่ หมิงอ๋อง
่ั
มิได ้ติดต่อแต่กบั ทัพใต ้เรา” สุดท ้ายฉู่ ลวไฉยั
งจูโ่ จมอีกระลอก
้
หูหลิวจางทังสามท่ าน จึงก ้าวออกมาพร ้อมกัน “สิงที่ ฉู
่ ่ ลวไฉพู
่ั ด
เป็ นความจริงทุกประการ หมิงอ๋องมาหารือกับเราเรืองนี ่ จริ ้ งๆ ซึงเรา
่
ก็เห็นว่าเขาอุทศ ่
ิ ให ้กับการต่อต ้านคนเถือนมามาก ยังเตือนเขาไป
ว่าให ้ลืมความแค ้นในอดีตทีมี ่ ตอ
่ ฝ่ าบาท แล ้วร่วมกันต่อต ้านคน
่
เถือนจะดี กว่า แต่เขายังคงยืนยันทีจะท ่ าทุกอย่างคนเดียว แล ้วจะให ้
่ ดทานองคลองธรรมเช่นนี กั
เราทาเรืองผิ ้ บเขาอย่างไรได ้”
ถึงตรงนี ้ บทสรุปก็ถก
ู กาหนดไว ้แล ้ว
่ นนี ้ อันทีจริ
เรืองราวเช่ ่ งไม่สาคัญสาหร ับเจ ้าเก ้าเท่าไหร่ แต่มก
ี ็ด ี
่ เขาต
สิงที ่ ้องการคือ การแสดงออกของคนเหล่านี ้ ซึงตอนนี
่ ้ ลงมือ
ก็
ได ้เสียที
เจ ้าเก ้าจ ้องหมิงอ๋องเขม็ง พลางพูดเน้นทีละคา “ทหาร นาหมิงอ๋อง

ไปประหาร!”
ตอนที่ 656 จอมยุทธ ์ชางหมิง
้ ยงสังประหารหมิ
สินเสี ่ ่ วินอีก็้ รู ้สึกเครียด
งอ๋องของเจ ้าเก ้า ลูส
ทันที แต่มไิ ด ้วูว่ าม รีบจ ้องมองไปด ้านนอก
สาหร ับคนของจวนหมิงอ๋อง พวกเขาไม่กลัวการถูกกล่าวหาว่า

ิ่ พวกเขากั
กระทาความผิด แต่สงที ่ ่ ด ก็คอื การบุกเข ้ามา
งวลใจทีสุ
อย่างรวดเร็วและลงมือทันทีของทหารร ักษาพระองค ์
้ ควบคุ
จวนหมิงอ๋องยังดาเนิ นการได ้ไม่ถงึ ขันที ่ มวังหลวงได ้จริงๆ ถ ้า
้
เกิดต่อสู ้กันขึนมา ่
ก็ยากทีจะหยุดได ้ง่ายๆ และพอเกิดความวุน ่ วาย
่ จวนหมิ
ทหารร ักษาพระองค ์ก็คอื สิงที ่ งอ๋องควบคุมไม่ได ้
ดังนั้น จวนหมิงอ๋องจึงคิดหาวิธยี บ ้
ั ยังการลงมือของทหารร ักษา
่
พระองค ์เรือยมา ขอเพียงสามารถยับยังได ้ ้สักระยะ ให ้หมิงอ๋องมี
เวลาพลิกกระดาน นาหลักฐานออกมาแสดงต่อหน้าผูค้ น ก็จะ
ควบคุมสถานการณ์ไว ้ได ้
้ ต ้องดูวา่ การเตรียมร ับมือกับทหารร ักษาพระองค ์นั้น จะ

ตอนนี ก็
ิ่ ท
สาเร็จหรือไม่ แต่สงที ่ าให ้ลูส ้
่ วินอีประหลาดใจก็ คอื ทหารร ักษา
่
พระองค ์มิได ้ขยับ แต่ในท ้องพระโรงกลับเกิดการเปลียนแปลง
ฉับพลัน
้ ยงเจ ้าเก ้า พลันได ้ยินเสียงลมพัดหวีดหวิวกลางท ้องพระโรง
สินเสี
ร่างของคนจากสานักเต๋าหกร่างพลันวาบมาปรากฏข ้างกายหมิง
อ๋อง ล ้อมรอบเขาไว ้
จากนั้น ขุนนางซึงยื
่ นอยูด
่ ้านซ ้ายใกล ้ๆ หมิงอ๋อง ยังไม่ทน ้ ว ก็
ั ตังตั
ถูกร่างกะพริบไม่ทราบจานวนหนี บขึน้ แล ้ววาบออกอย่างรวดเร็ว
หายวับไปกับตา
่ ่ ง ด ้านซ ้ายมือเหลือเพียง
พริบตาเดียว ท ้องพระโรงก็โล่งไปครึงหนึ
้
คนทังหกที ่ ้อมหมิงอ๋องไว ้ตรงกลาง
ล
ไม่ ไม่เพียงหมิงอ๋อง ยังมีองค ์ชายอีกสองสามพระองค ์ ไม่รู ้ว่าเป็ น

เพราะยืนใกล ้หมิงอ๋องมากเกินไปหรือไม่ จึงพลอยถูกคนทังหกล ้ ้อม
ไว ้ตรงกลาง ข ้างกายหมิงอ๋อง
เหล่าขุนนางยังมึนงงอยูบ
่ ้าง แต่คนของสานักเต๋าปฏิกริ ยิ าไว
พริบตาแรกก็จ ้องมองไปทีหมิ่ งอ๋องทันที
แต่พอเหล่าขุนนางเห็นหมิงอ๋องถูกล ้อม กลับไม่รบี ขยับ มีเพียงลูส ่
้ เห็
วินอีที ่ นว่าไม่ถก ้
ู ต ้อง กลัวจริงๆ ว่าคนทังหกจะล ้อมจูโ่ จมหมิงอ๋อง
จึงไม่ลงั เลใจ พริบตาแรกก็คด ิ วาบร่างไปอยูข่ ้างกายหมิงอ๋อง
้
ร่างของเขาวาบขึนอย่ างรวดเร็ว ร ัศมีแสงปรมาจารย ์สว่างวาบอยู่
่ นด ้านขวามือรีบหันมอง แต่แล ้ว กลับมอง
ในห ้อง ทาให ้ขุนนางทียื
ไม่เห็นร่างของเขา
่
เห็นเพียงร ัศมีแสงทีแยงตา ้
พุ่งไปยังด ้านข ้างของคนทังหก เห็นกับ
ตาว่ากาลังจะชนกับหนึ่ งในหกคน
หัวใจของเหล่าขุนนางแทบจะหยุดเต ้น ขุนนางบางคนร ้อนใจ ร ้อง

ตะโกนออกมาตามสัญชาตญาณ
“ระวัง...”
ิ่ เกิ
แต่สงที ่ ดขึนในเวลาต่
้ อมา กลับทาให ้เขากลืนเสียงตัวเองกลับ
เข ้าไปในลาคอ
ี่ กลูส
ผูท้ ถู ้ ่งเข ้าหาอย่างฉับพลัน กระทังร่
่ วินอีพุ ่ างก็ไม่หมุน บนร่าง
่
ไม่มรี ัศมีแสง เขาเพียงเบียงกายเล็ กน้อย แล ้วยกมือขึน้ พลิกมือ
ฟาดไปยังแสงทีพุ ่ ่งเข ้ามา
เหล่าขุนนางเห็นเพียงรอยฝ่ ามือแหวกอากาศ เข ้าชนร ัศมีแสงของ

ลูส
“ปัง!”
เสียงทึบตัน ลมแผ่ออกโดยรอบ ร่างของลูส ้

่ วินอีกระเด็ นลอย ราว
กับลูกธนู หลุดจากแหล่ง ก่อนหล่นลงกลางวงคนของสานักเต๋า
ปรมาจารย ์ท่านหนึ่ งของเขาอวีชิ

้ ง พอเห็นลูส ้
่ วินอีลอยมาทางตน ก็
่ อออกไปร ับ
รีบยืนมื
่ วินอี ้ เขาพลันหน้าเปลียนสี
ทว่าขณะร ับลูส ่ จึงร ้องออก
“ไม่ไหว ช่วยข ้าหน่ อย!”

นักพรตข ้างกายเขาพอเห็นว่าไม่ถก ่ อออกไปช่วยร ับ
ู ต ้อง ก็รบี ยืนมื
่ วินอี ้ ขนาดสองคนประสานพลังกัน ก็ยงั ต ้องก ้าวถอยหลัง
ลูส
ติดต่อกันสามก ้าว ก่อนพยายามยืนให ้นิ่ งพร ้อมใบหน้าซีดขาว
พอเท ้าของลูส ้
่ วินอีแตะพืน้ มุมปากก็มโี ลหิตไหลออก เห็นช ัดว่า
เขาได ้ร ับบาดเจ็บจากฝ่ ามือนี ้
ทว่าเขายังยืนได ้อย่างมั่นคง จึงรีบล ้วงมือเข ้าไปในอกเสือ้ ขวด

้
กระเบืองเคลือบขวดหนึ่ งถูกบีบแตก ยาเม็ดหนึ่ งลอยเข ้าปาก เขา
กลืนเม็ดยาลงไป หน้าทีซี ่ ดขาวเมือครู
่ ้
่ มีเลือดฝาดขึนมา
่
เมือคนของส ่
านักเต๋าเห็นการเปลียนแปลงอย่ างฉับพลัน ก็รบี มอง
ี่ อ ทว่าเพียงหนึ่ งฝ่ ามือกลางอากาศก็สามารถฟาดลูส
ไปยังผูท้ ลงมื ่
้
วินอีจนบาดเจ็ ่
บ และยังเหลือพลังทีสามารถท าให ้สองปรมาจารย ์
แบกร ับไม่อยู่ ต ้องก ้าวถอยหลังอีก ช่างน่ ากลัวอะไรเช่นนี ้
มีคนหน้าตาเคร่งเครียด เต็มไปด ้วยความหวาดกลัว ขณะมองไป

้
ทางคนทังหก
“ราชองคร ักษ ์!”

“ราชองคร ักษ ์?” ลูส ้ องขึน้ สายตาอันคมกริบกะพริบ
่ วินอีหายใจคล่
เขาย่อมรู ้ว่าราชองคร ักษ ์ก็คอื องคร ักษ ์ของราชสานัก นอกจาก

้ อผู ้ทีแข็
จอมยุทธ ์แล ้ว คนเหล่านี คื ่ งแกร่งสุด ว่ากันว่ามีพลังปราณ
่ ้าสานักใหญ่
ไม่ด ้อยไปกว่าสีเจ
และเขาย่อมรู ้ว่าตนเองไม่ใช่คต
ู่ อ
่ สู ้ แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให ้ราช
สานักเป็ นผูควบคุ
้ มสถานการณ์!
เห็นทีจอมยุทธ ์ได ้ตัดสินใจแล ้วว่าจะช่วยเจ ้าเก ้า จึงเชิญปรมาจารย ์

้ั
ใหญ่ทงหกมาในคราวเดี ยว เขาไม่รู ้ว่าหมิงอ๋องจะสู ้ไหวหรือไม่ รู ้แต่
เพียงไม่สามารถให ้ราชสานักควบคุมสถานการณ์ทงหมด ้ั
้
เขาไม่ได ้ขอให ้คนจากสานักเต๋าลงมือพร ้อมกัน ในเวลาเช่นนี ขอ
ไปก็ไร ้ประโยชน์
่
เผือขอแล ้ว พวกเขาไม่ขยับ กลับทาให ้จวนหมิงอ๋องเสียหน้า และ
ราชสานักมีภาษีไปอีก
เขาจึงได ้แต่ตด
ั สินใจอย่างเฉี ยบพลัน ถึงสูไม่
้ ได ้ ก็ต ้องทาให ้ราช
สานักเสียสมาธิ ไหนเลยจะรู ้ว่าพอลงมือจริงๆ กลับควบคุม
สถานการณ์ไม่อยู่
ร ัศมีแสงบนร่างลูส ้ งออกอีกครง้ั และเจิดจร ัสยิง!

่ วินอีเปล่ ่
ยามนี ้ จากร่างของเขา กระทังเหล่

่ าขุนนางก็ล ้วนรู ้สึกได ้ถึง จิต
วิญญาณทีพร ่ ้อมบุกนาลุ
้ ยไฟ พิทก ั ษ ์คุณธรรม ไม่คานึ งแม้ต ้อง
สละชีวต ิ
ทว่า ลูส ้ เร็ว แต่ราชองคร ักษ ์กลับเร็วกว่า

่ วินอีแม้
ลูส ้ งบุ
่ วินอีเพิ ่ กเข ้าไป ก็มรี าชองคร ักษ ์คนหนึ่ งวาบร่างมาขวางไว ้
่ ยงของลูส
และด ้วยชือเสี ่ วินอี ้ ก็มรี าชองคร ักษ ์อีกสองคนเข ้ามาช่วย
เท่ากับลูส ้ ่ งคนสู ้กับคนสามคน ในทีสุ

่ วินอีหนึ ่ ดก็สู ้ไม่ได ้ ถูกจูโ่ จม
จนต ้องถอยร่น
ขณะจะบุกเข ้าไปอีก ก็ถก ่

ู ปรมาจารย ์คนแรกทีประมื
อกับเขาเข ้ามา
ขวาง ก่อนส่งสัญญาณด ้วยการหันมองด ้านบน แล ้วค่อยยืนนิ่ ง
ในท ้องพระโรงของราชสานัก คนในราชสานักย่อมมีวธิ ค
ี วบคุม
้ คนจากสานักเต๋าก็ถก
สถานการณ์ และในตอนนี เอง ู ราชองคร ักษ ์
ร่วมสิบคนล ้อมเอาไว ้
ลูส ้ บก
่ วินอีไม่ ุ แล ้ว บุกอย่างไรก็บก
ุ ไม่ได ้
เขาจนปัญญา ได ้แต่หนั มองพวกอวีชิ ้ ง พลางคิดว่าต ้องกดดันพวก

เขา ให ้ออกมาแสดงฝี มือ ผูพ
้ บเห็นจะได ้เกิดความยาเกรง
ส่วนคนจากสานักเต๋าอืนๆ ่ พอเห็นการต่อสู ้ของลูส

่ วินอี ้ และเห็น
ราชองคร ักษ ์เข ้าปิ ดล ้อมพวกตน ก็หน้าถอดสีแต่แรก จึงหันมอง
้ งพร ้อมๆ กับลูส
พวกอวีชิ ่ วินอี ้
แต่ไม่รู ้ทาไม พวกอวีชิ้ งถึงไม่ขยับแม้แต่นอ้ ย แต่ละคนหันมองพระ

พันปี ด ้วยสีหน้าเคร่งเครียด
แล ้วลูส ้ บคนจากสานักเต๋าก็รู ้สึกถึงความผิดปกติ เมือมอง

่ วินอีกั ่
ตามสายตาของพวกเขาไป จะเห็นว่าบนทีประทั ่ บข ้างกายเจ ้าเก ้า
หรือพูดให ้ถูกก็น่าจะเป็ น ด ้านหน้าพระพันปี มีรา่ งหนึ่ งเพิมขึ
่ นมา
้
่
ไม่รู ้แต่เมือไร
้ ไปแล ้ว อายุบวกลบหกสิบ แต่ผมเผ้าหนวดเครากลับดาดุจ
คนผู ้นี ดู
้
นาหมึ กเช่นชายหนุ่ ม
่ ส
พริบตาทีลู ้ นคนผูน้ ี ้ ม่านตาก็หดตัวลงทันที
่ วินอีเห็
ส่วนคนจากสานักเต๋าข ้างกายเขาก็รบี หายใจเอาอากาศเย็นเข ้า

่
ปอด พร ้อมสีหน้าตืนตกใจ
เหล่าขุนนางพอเห็นปฏิกริ ยิ าแปลกๆ ของคนจากสานักเต๋า ก็หน

ั
มองตาม
่ ้องพระโรง “จอมยุทธ ์ชางหมิง!”

ได ้ยินเสียงร ้องดังลันท
“จอมยุทธ ์ชางหมิง?” ลูส่ วินอีอึ้ ง้ จากนั้นค่อยได ้สติ คนผูน้ ี ก็

้ คอื
หนึ่ งในจอมยุทธ ์สองท่านแห่งราชสานัก จอมยุทธ ์ชางหมิง
้ งกลับเมืองหลวงเล่า” ลูส
“เหตุใดจูๆ่ คนผูน้ ี ถึ ้ งขรึมลง มอง
่ วินอีเคร่
นิ่ งเข ้าไปในดวงตาของจอมยุทธ ์ชางหมิง เจ ้าเก ้าติดต่อเขาอย่างไร
้ ้าเก ้าถึงได ้ลงมือกับหมิงอ๋องตรงๆ ทีแท
มิน่าเล่า วันนี เจ ่ ้ผูท้ ท
ี่ าให ้เขา
เกิดความมั่นใจ มิได ้มีเพียงทหารร ักษาพระองค ์ ยังมีเหล่าราช
องคร ักษ ์อีก
บารมีจอมยุทธ ์เพียงท่านเดียวก็ใช่ยอ ้
่ ยแล ้ว แต่ตอนนี ราชส านักมี
จอมยุทธ ์ถึงสองท่าน กับยอดฝี มืออีกสามท่าน ไว ้ต่อกรกับหมิงอ๋อง
ี่ ่ คือราชสานัก คือวังหลวง คือท ้องพระโรง
แต่ทนี
อย่าว่าแต่ลส ู่ วินอีมี้ สองจอมยุทธ ์กับสีเจ

่ ้าสานักใหญ่เลย ปรมาจารย ์
่
ในวังอย่างน้อยก็มเี กินร ้อยคน ซึงในนี ้ ทงปรมาจารย
มี ้ั ์ใหญ่ อีกทัง้
ราชองคร ักษ ์ รวมแล ้วมีจานวนไม่นอ้ ย นี่ ยังไม่ต ้องพูดถึงทหาร
ร ักษาพระองค ์ ซึงล ่ าพังพละกาลังของราชองคร ักษ ์ พวกลูส ่ วินอีก็้
ไม่ใช่คต
ู่ อ
่ สู ้แล ้ว
่ วินอีจ้ ้องมองจอมยุทธ ์ชางหมิงเขม็ง แม้เขาไม่เคย

“เสร็จกัน!” ลูส
เห็นหน้าค่าตามาก่อน แต่ก็เคยได ้ยินกิตติศพ ั ท ์อยูบ
่ ้าง
่
สมัยทีราชส านักมีจอมยุทธ ์อยูห ี่ านทีบอกไม่
่ ้าท่าน มีสท่ ่ ได ้ว่าใคร
เก่งกว่าใคร
ทว่าจอมยุทธ ์ชางหมิง เป็ นหนึ่ งในห ้าทีรู่ ้โดยทัวกั
่ นว่าแข็งแกร่งสุด
้ อป
ได ้ยินว่า คนผู ้นี มี ิ่ า
ุ นิ สยั มุทะลุยงกว่
ไท่ชงิ เคยคุยกับไท่ชงิ ไม่ได ้ จนต ้องประมือกัน
หลังการต่อสู ้ ไท่ชงิ ไม่ลงจากเขาไปสิบปี
้ วขึน้ พวกไท่ชงิ ถึงมีอาการประหวัน

มิน่าเล่า พอคนผูน้ ี ปรากฏตั ่
่ั
พรนพรึ ่
ง เกรงว่าอาจเปลียนท่าทีด ้วยซา้
่ วินอี ้ จึงหันมามอง
จอมยุทธ ์ชางหมิงคล ้ายรู ้สึกถึงสายตาของลูส
้
ทังสองสบตากั ่ วินอีก็้ รู ้สึกถึงพลังปราณขนาด
นสักพัก แล ้วลูส
่ บอัดตนเองไว ้ เขาคิดหลบหลีก แต่จๆู่ โลหิตทัวร่
มหึมาทีบี ่ างก็ไม่
ไหลเวียนไปเสีย
่
ฝ่ ามือของราชองคร ักษ ์เมือครู ่ กดทับเส ้นโลหิตบริเวณทรวงอกของ
เขา พอถูกพลังปราณบีบ โลหิตจึงตีกลับ เขากลันไม่ ้ อยู่ ต ้อง
กระอักออกมา
คนจากสานักเต๋าข ้างกายเขาไม่เข ้าใจ นึ กว่าเพียงแค่สายตาของ
จอมยุทธ ์ชางหมิง ก็ทาให ้ลูส ้ เมื
่ วินอีที ่ อครู
่ ร่ ับฝ่ ามือของราช
องคร ักษ ์ได ้โดยไม่เป็ นไร พลันกระอักโลหิต จึงยิงคร ่ นคร
่ั ้ามเข ้าไป
อีก!
่ นตระหนกเมื
ส่วนเหล่าขุนนางทีตื ่ ่
อครูก ้
่ ็ไม่ต ้องพูดถึง ตอนนี พวก
เขาเบาใจลงไปมาก มีจอมยุทธ ์สองท่านอยู่ ก็ไม่ต ้องกลัวว่าหมิง
อ๋องจะแหกกฎ จนโยงใยมาถึงพวกเขา
้ เสียงอันสงบนิ่ งเสียงหนึ่ งพลันดังขึน้

และในตอนนี เอง
“ชางหมิง หากเจ ้ากล ้าทาร ้ายเขา ข ้าจะฆ่าเจ ้า!”
เงียบ!
คนของสานักเต๋าหันมองหมิงอ๋อง!
เหล่าขุนนางหันมองหมิงอ๋อง!
จอมยุทธ ์แห่งราชสานักอึง้ หันมองหมิงอ๋อง!

่
กระทังพวกอวี
ชิ้ งก็ล ้วนหวาดหวัน
่ หันมองหมิงอ๋อง!
่ นมือไพล่หลังอยูบ
ในท ้องพระโรงเงียบสนิ ท ชางหมิงทียื ่
่ นทีประทั บ
ึ้ พ
ก็องอยู ั หนึ่ ง ก่อนละสายตาจากลูส
่ ก ่ วินอี ้ หันไปมองหมิงอ๋องทีถู
่ ก
ราชองคร ักษ ์หกคนล ้อมไว ้ตรงกลาง
“เจ ้าก็คอื หมิงอ๋อง? เจ ้าว่าจะ...ฆ่าใคร”
่ นหลังให ้เขา แล ้ว
ม่อไป๋ ไม่พูด เก็บร ัศมีแสงบนร่างคืนกลับ กระทังหั
ี่
มองไปยังราชองคร ักษ ์ผูท้ ฟาดฝ่ ู่ วินอี ้
ามือใส่ลส
ราชองคร ักษ ์ผู ้นั้นสบตากับม่อไป๋ อย่างสงบนิ่ ง ม่อไป๋ ละสายตาออก

่ ด
มิได ้ลงมือ ด ้วยเห็นทหารร ักษาพระองค ์ทีอยู่ ้านนอกเริมวิ ่ งเข
่ ้ามา
จึงหันไปทางเจ ้าเก ้า
“ฝ่ าบาท ลาพังคนเหล่านี พู้ ดเองเออเอง ก็สามารถเอาผิดกับข ้า

แล ้วหรือ ข ้าไม่มโี อกาสแก ้ต่างเลยหรือ”
ิ ้ นชา ไม่มองเขาด ้วยซา้ ก่อนสังอี

เจ ้าเก ้าได ้แต่ยมเย็ ่ กครง้ั
“ประหาร!”
“ช ้าก่อน!” คิดไม่ถงึ ว่า จอมยุทธ ์ชางหมิงพลันเอ่ยขึน้
่ าลังค่อยๆ
เจ ้าเก ้าหน้าเครียดทันที หันมองจอมยุทธ ์ชางหมิง ทีก
พูด
่
“ฝ่ าบาท โปรดรอสักครู ่ มีเรืองหนึ ่ งทีผู
่ เ้ ฒ่าต ้องถามให ้กระจ่าง”
่
“ท่านจอมยุทธ ์คิดยุง่ เกียวกั
บการเมืองหรือ” เจ ้าเก ้าส่งสายตาเย็น
ชา บีบชางหมิงตรงๆ
้ กน้อย ก่อนชาเลืองมองจอมยุทธ ์แห่งราชสานัก

ชางหมิงขมวดคิวเล็
่ นศี
่ รษะไปมาเบาๆ และไม่พูดไม่จา
ซึงสั
ชางหมิงเงียบไปอีก ก่อนโค ้งกายเล็กน้อยให ้เจ ้าเก ้า “ฝ่ าบาท ผู ้

่ อง เพียงแต่ความยุตธิ รรมในวันนี ้
เฒ่าไม่กล ้ายุง่ เกียวการเมื
่
เกียวข ้องกับพระพันปี ผูเ้ ฒ่ากับพระพันปี เคยเป็ นศิษย ์อาจารย ์กัน
ขอฝ่ าบาทอนุ ญาตให ้ผูเ้ ฒ่าถามคาถามบางอย่างกับพระพันปี ”
“จอมยุทธ ์ หมิงอ๋องวางแผนก่อกบฏ พระพันปี มีสว่ นร่วมด ้วย

หรือไม่น้ัน เราจะตรวจสอบเอง แต่โจรทีท
่ าให ้ราชสานักปั่นป่ วน
อย่างหมิงอ๋อง มีหลักฐานยืนยันความผิด เราร ังเกียจยิงนั ่ ก ไม่
่ มี
อยากให ้โจรเยียงนี ้ ชวี ต
ิ อยูแ่ ม้พริบตาเดียว! ถ ้าจอมยุทธ ์ไม่ยอม
สังหารหมิงอ๋อง เช่นนั้นก็สงั หารเราเถิด!” เจ ้าเก ้าไม่ยหระ
ี่
้ ดจากปาก เหล่าขุนนางในท ้องพระโรงหวาดกลัว

พอคาพูดนี หลุ
เพียงใด ไม่ต ้องบอกก็รู ้
่ั
จอมยุทธ ์ชางหมิงเงียบไปชวขณะ ่ ดก็คอ
ในทีสุ ่ ยๆ โค ้งกายลง
้ ้นเอง”
“เป็ นผูเ้ ฒ่าลาเส
ตอนที่ 657 พอกันที
ว่าแล ้วก็ถอยออกไปยืนด ้านข ้าง คล ้ายคิดจะมองพระพันปี แต่

ยังไม่ทน ้ งก่อน จึงใช ้พลังปราณตรึงพวก
ั ได ้หันมอง ก็เห็นพวกอวีชิ
เขาให ้อยูก่ บั ที่
เจ ้าเก ้าสูดหายใจเข ้าลึกๆ ก่อนหันไปตะโกนเสียงเย็นชาใส่ราช

้
องคร ักษ ์ทังหก “ประหาร!”
“เสด็จพี่ ช่วยน้องเร็ว!”
้ ยงเจ ้าเก ้า เสียงร ้องลันด

สินเสี ่ ้วยความตกใจพลันดัง เป็ นเสียงของ
องค ์ชายข ้างกายหมิงอ๋อง ทีเมื่ อครู
่ ิ่
ว่ งหนี ั องค ์ชายน้อยเพิง่
ไม่ทน
อายุสบ ิ ขวบกว่า ตกใจมากจึงร ้องไห ้ออกมา
้
เดิมทีราชองคร ักษ ์ทังหกเตรี ้ บลังเลใจ จึงหัน
ยมลงมือ แต่ตอนนี กลั
มองเจ ้าเก ้า
่ สห
เจ ้าเก ้าซึงมี ่ ต ้อง
ี น้าเย็นชากลับจ ้องมองหมิงอ๋อง “น้องสิบสีไม่
ตกใจ โจรร ้ายรายนี แค่ ้ ต ้องโทษประหาร ถ ้าเขากล ้าฝ่ าฝื นกฎ พี่
่ ชินแน่
ต ้องฉี กร่างเขาออกเป็ นหมืนๆ ้ ้
รวมทังคนในจวนหมิ
งอ๋องก็
ไม่ละเว ้น!”
ว่าแล ้วก็หน ้
ั ไปมองคนทังหก “ยังรออะไรอีก ฆ่า!”
้
คนทังหกพลั ้ อไป๋ กลับหัวเราะ
นขยับ ตอนนี ม่
เขาคิดไม่ถงึ จริงๆ ว่าชางหมิงจะปรากฏตัวขึน้ เขาไม่เคยคิดมา

ก่อนว่าเจ ้าเก ้าจะไม่ใช ้ทหารร ักษาพระองค ์ แต่ใช ้ราชองคร ักษ ์มา
จัดการตนแทน
้
แต่ตอนนี พอหวนคิ ่
ด ก็สมเหตุสมผลอยู่ เจ ้าเก ้าไม่เชือใจทหาร
ร ักษาพระองค ์มาแต่ไหนแต่ไร ทว่าทีใช่ ้ทหารร ักษาพระองค ์มา
ต่อกรกับตนนั้น เป็ นการเสแสร ้งแกล ้งทา เพือให
่ ้ตนคิดว่าเขามี
ทหารร ักษาพระองค ์เป็ นไพ่ใบสุดท ้าย
่
เพือให ้คนของจวนหมิงอ๋องใจจดใจจ่ออยูแ่ ต่กบั ทหารร ักษา
่
พระองค ์ ทว่ากาลังหลักทีเขาใช ้จริงๆ กลับเป็ นราชองคร ักษ ์ และ
พอจอมยุทธ ์ชางหมิงกลับมา ก็ทาให ้เขาใช ้ราชองคร ักษ ์ได ้อย่าง
มั่นใจ
่ อไป๋ กลัวคือการลงมือของทหารร ักษา
แต่เจ ้าเก ้ากลับไม่รู ้ว่า ทีม่
พระองค ์ แต่กลับไม่กลัวการลงมือของราชองคร ักษ ์
ถ ้าทหารร ักษาพระองค ์ลงมือ สถานการณ์จะขยายวงกว ้างจนเก็บ

กลับไม่ได ้ แต่ถ ้าราชองคร ักษ ์ลงมือ คิดสังหารหมิงอ๋องในพริบตา?
้
ต่อให ้จอมยุทธ ์ทังสองของราชส านักลงมือพร ้อมกัน ก็ทาไม่ได ้
้
พอราชองคร ักษ ์ทังหกขยั
บ หมิงอ๋องกลับยืนตรงไม่ขยับ รูประฆัง
้
ทองพลันปรากฏบนร่าง ราชองคร ักษ ์ทังหกจูโ่ จมเข ้ามาพร ้อมกัน
ดุจจะกลืนกินหมิงอ๋องในคราวเดียว
พริบตานั้น แสงสว่างก็เจิดจ ้า แผ่กระจายไปทัวท

่ ้องพระโรง ลมหมุน
คว ้างไปรอบๆ อย่างรุนแรง
ไม่มใี ครเห็นคนในสนามต่อสูช้ ัดเจน มีเพียงร ัศมีแสงกับพลังปราณ

่ แผ่
อันไร ้ขอบเขตและคลุ ้มคลังที ่ ออกรอบทิศ จนกระเบืองปู้ พน ื้
แหลกละเอียดเป็ นผุยผง
ี่ ทหารร ักษาพระองค ์ร ักษาการณ์อยูร่ อบท ้องพระโรง อีกทังมี

ยังดีทมี ้
จอมยุทธ ์คอยป้ องกันให ้ ไม่ให ้พลัง
ั น่ าสะพรึงกลัวเช่นนี ้
ปราณทาร ้ายถูกเหล่าขุนนาง แต่เหตุการณ์อน
ก็ยงั คงทาให ้เหล่าขุนนางหน้าซีดขาว
ขณะเดียวกัน เสียงของหมิงอ๋องพลันดังกังวานใสออกมาจากใจ
กลางสนามต่อสู ้
“ท่านหู การก่อกวนเช่นนี ้ ควรจบลงได ้แล ้ว!”
้ งก ้องไปทัวท
เสียงนี ดั ่ ้องพระโรง สะท ้อนดังไปมาในหูทก
ุ คนอย่าง
่
ช ัดเจน กระทังกลบเสี ยงดังกัมปนาทจากใจกลางสนามต่อสู ้
้
ไม่มใี ครฟังออกว่าคาพูดนี หมายความว่
าอะไร แต่ก็ทาให ้คน
ิ่
จานวนไม่นอ้ ยพลันหันไปมองหูชงเหยี ยน
ิ่
ต่อมาทุกคนก็เห็นว่า หูชงเหยี ้ นพร ้อมสีหน้าทีซ
ยนลุกขึนยื ่ ับซ ้อน
่ เดิมมองไปทางหมิงอ๋อง พลันหันกลับมามองหูชงเห
เจ ้าเก ้าซึงแต่ ิ่
ยียน
ิ่
ยนไม่หน
ั มองแสงอันเจิดจ ้า เพียงโค ้งกายให ้เจ ้าเก ้า “ฝ่ า
ิ่
บาท กระหม่อมหูชงเหยี
ยน ขอเป็ นพยานให ้หมิงอ๋อง ขอฝ่ าบาท
่ั
ระงับโทสะชวคราว!”
“เห็นทีไม่เพียงจางปังลี่ ยังมีเจ ้าอีกคน หูชงเหยี

ิ่ ยน เจ ้าทาให ้เรา
ผิดหวังแล ้ว!” เจ ้าเก ้าพูดเพียงประโยคเดียว สีหน้าก็เย็นชาทันที
“ฆ่า!”
ั เข ้าหู ด ้านหลังเจ ้าเก ้าพลันมีรา่ งหนึ่ ง พุ่งเข ้า

เสียงตะโกนยังไม่ทน
ใส่หช ิ่
ู งเหยี
ยน
่
จอมยุทธ ์แห่งราชสานักหน้าเปลียนสี แต่สด
ุ ท ้ายก็ได ้แต่ทอดถอน
ใจ มิได ้ขัดขวาง
ิ่
ไม่มใี ครรู ้ทัน เจ ้าเก ้าบอกว่าฆ่า ก็ฆ่าหูชงเหยี
ยนทันที
ไม่ทน ิ เห็นเพียงราชองคร ักษ ์คนหนึ่ งจูโ่ จมเข ้าใส่หู

ั แม้ร ้องขอชีวต
่
ชิงเหยียนดุจสายฟ้ าฟาด กระทังหู ่ ชงเหยี
ิ่ ยนยังไม่ทน ั หน้าถอดสี ก็
ถูกราชองคร ักษ ์จับลาคอไว ้
ิ่ ยนหลับตา นี่ คือความคิดสุดท ้าย
“ข ้ากาลังจะตายหรือ!” หูชงเหยี
ของเขา
่ ดไว ้กลับไม่เกิด ได ้ยินเสียงแผดร ้องดัง

“ปัง!” ทว่าความเจ็บปวดทีคิ
้
แทน เขาจึงลืมตาขึนอย่ ่ บลาคอของตน
างอดไม่ได ้ เห็นมือทีจั
หายไปแล ้ว
และเห็นร่างหนึ่ งวาบผ่านตรงหน้า แม้รวดเร็วมาก แต่เขาก็ยงั เห็น

ว่าเป็ นร่างของหมิงอ๋อง
ส่วนร่างของราชองคร ักษ ์ผูน้ ้ันได ้กระเด็นเข ้าหาจอมยุทธ ์ เขาถูก

จอมยุทธ ์ร ับตัวไว ้ ก่อนพ่นโลหิตออกมา
ร่างของหมิงอ๋องเพียงวาบผ่าน ขณะนึ ก ก็เห็นหมิงอ๋องกลับเข ้าสูใ่ จ

้ั ทุ
กลางสนามต่อสู ้แล ้ว ครงนี ้ กคนล ้วนเห็นร่างของหมิงอ๋องอย่าง
ช ัดเจน
เห็นเขายืนอยูท ี่ ม และร่างของคนทังหกจู
่ เดิ ้ โ่ จมเข ้ามาอีกรอบ
หมิงอ๋องกลับไม่ขยับเขยือน้ คนคนเดียวยืนตังร้ ับการจูโ่ จมของคน

้
ทังหก เพียงโน้มตัวไปด ้านหน้า ตามด ้วยเสียง “โฮก!”
ผมขาวของเขาปลิวไสวไปด ้านหลัง ใบหน้าดุดน ั เ**้้ยมเกรียม
้ ่
คารามเสียงดังก ้องฟ้ า จนร่างของคนทังหกสั
นสะเทื อน
เหล่าขุนนางแม้ไม่ได ้ร ับบาดเจ็บแม้แต่นอ้ ย แต่เสียงดังก ้องฟ้ าก็ทา

ให ้พวกเขาตาลาย
้ ยงคาราม ก็เห็นพยัคฆ ์ขนาดมหึมาตัวหนึ่ ง กระโจนออกจาก

สินเสี
่
ศีรษะของม่อไป๋ แล ้วเคลือนไหวตาม
่ รษะไปด ้านหน้า แหงนหน้าคาราม

ท่าทางของม่อไป๋ ยืนศี
่ รู ้ว่าม่อไป๋ เปล่งออกมาเอง หรือ

“โฮก!” เสียงคารามของพยัคฆ ์ทีไม่
พยัคฆ ์ขนาดมหึมามีชวี ต
ิ และกระโจนออกมาจริงๆ
่ คนทังหกหน้
เสียงคารามทาให ้ผูค้ นแตกตืน ้ ่
าเปลียนสี
ทนั ที
ไม่เพียงแต่พวกเขา ขนาดชางหมิง อวีชิ ้ ง ไท่ชงิ สามยอดฝี มือก็

ล ้วนจ ้องมองพยัคฆ ์บนศีรษะของม่อไป๋ ตาไม่กะพริบ
้ พวกเขามิได ้พบเห็นเป็ นครงแรก
เพลงหมัดสิงอี[1] ้ั
้ั
และม่อไป๋ ก็มไิ ด ้ใช ้เป็ นครงแรก ิ ด ้วยหมัดนี ้ แต่
เหมยชิงเฟงเสียชีวต
วันนี รู้ ปพยัคฆ ์ขนาดมหึมา ทังทรงพลั
้ ้ าเกรงขาม เกิดขึนใน
ง ทังน่ ้
สนามต่อสู ้ทีคั่ นกลางระหว่
่ างพวกเขา และเสียงคารามของพยัคฆ ์ก็
่
ทาให ้พวกเขาตืนตระหนก
้ ว่่ างตรงกลางระหว่างอวีชิ
พืนที ้ ง ไท่ชงิ และชางหมิง คลับคล ้ายเกิด
ไอพลังปราณเป็ นลูกคลืน ่ ราวกับอยูใ่ นความฝันอย่างไรอย่างนั้น
“แย่แล ้ว!” สายตาชางหมิงพลันคมวาว คิดขยับ แต่พริบตานั้น

้ งอีกครง้ั ด ้วยสีหน้าไม่สู ้ดี
กลับจ ้องมองพวกอวีชิ
้ งก็ไม่พูดไม่จา แต่ยามนี ้ เห็นช ัดว่าพวกเขาจงใจล่อหลอก

พวกอวีชิ
ชางหมิง
่
จอมยุทธ ์แห่งราชสานักหน้าเปลียนสี แต่กลับไม่กล ้าขยับ เขาต ้อง
อาร ักขาอยู่ข ้างกายฝ่ าบาท จึงได ้แต่ตะโกนเสียงดัง “หมิงอ๋อง ราช
สานักมีราชองคร ักษ ์เพียงสิบสองคน เจ ้ากล ้าฆ่าพวกเขารึ”
ทว่าหมิงอ๋องในตอนนี ้ ไหนเลยจะมีทา่ ทีเช่นเมือครู
่ อ่ ก ้ าง
ี ตลอดทังร่
ของเขาคล ้ายกลายเป็ นแสงสีทอง เขากับพยัคฆ ์รวมกันเป็ นหนึ่ ง
เดียวกัน มีพลังห ้าวหาญสะเทือนฟ้ าดิน ผมขาวปลิวไสว ร ังสีฆ่า
ฟันสะท ้านโลกันตร ์
เขาคล ้ายถูกธาตุไฟเข ้าแทรกก็มป ิ าน ด ้วยต ้องพยายามควบคุม

ร ัศมีพลังปราณมิใหท้ าร ้ายถูกเหล่าขุนนาง ยามนี พลั ้ งปราณจึงเริม่
แผ่กระจายไปรอบๆ จนราชองคร ักษ ์ทีอยู ่ ใ่ กล ้ตัวเขาทีสุ
่ ดและกาลัง
คุมกั้ นเหล่าขุนนาง โลหิตไหลออกจากปากและจมูก ก่อนลอยละ
่
ลิวออกไป
้
ไม่เห็นระฆังทองบนร่างของหมิงอ๋องแล ้ว เขาละทิงการป้ องกันตัว
พอพยัคฆ ์หลุดออกจากป่ า ก็มเี พียงความดุดนั เ**้้ยมเกรียม ไฉน
จึงต ้องป้ องกันตัวอีก
“ราชองคร ักษ ์ ถอย!” เสียงของจอมยุทธ ์สะท ้อนไปมาในท ้องพระ

โรง
้
ราชองคร ักษ ์ทังหกหน้ ่ ลา่ ถอย
าถอดสีแต่แรกแล ้ว พอได ้ยินคาสังก็
ไปอย่างไม่ลงั เลใจ
้ นที พยัคฆ ์บนศีรษะของเขาก็ยด
ม่อไป๋ จึงดีดตัวขึนทั ื แขนขาตาม
้
ก่อนเหินตามม่อไป๋ เข ้าหาคนทังหก
่
“หมิงอ๋อง บังอาจ!” ชางหมิงแผดเสียงดังลัน
แต่สายเสียแล ้ว ม่อไป๋ คล ้ายทะลุออกจากมิติ กระโจนทีเดียวก็ตาม

ทัน พอปล่อยหมัดออก พยัคฆ ์ก็เหยียบราชองคร ักษ ์คนหนึ่ งไว ้!
“โครม!” เสียงดังสนั่นจากพืน้
ม่อไป๋ กะพริบร่าง ผูค้ นมองตามไม่ทน ั ทว่าไม่เห็นร่างของราช

องคร ักษ ์คนนั้นแล ้ว กระเบืองปู
้ พนในท
ื้ ้องพระโรงอยูด
่ ้านล่าง
หมายถึงตกลงไปในหลุมขนาดใหญ่ทเกิ ี่ ดขึนตรงหน้
้ า
“บ ้าระห่า!”
่
ชางหมิงเป็ นคนมุทะลุ พอแผดเสียงด่า ก็ไม่สนใจทีจะควบคุ
ม
้ งอีก พุ่งเข ้าหาม่อไป๋ ทันที
่ วกว่าด ้วยซา้
ความเร็วของเขามิได ้ด ้อยไปกว่าม่อไป๋ กระทังเร็
พริบตาเดียว ก็มาถึงตัวม่อไป๋
ม่อไป๋ กาลังกระโจนเข ้าหาราชองคร ักษ ์อีกคน พอหันมามองเขา

รูปพยัคฆ ์พลันหาย ม่อไป๋ จึงร ้องครวญ
่
“ฮึม...”
ชางหมิงย่อมไม่กลัว เงือมื ้ อวาดกลางอากาศเหนื อร่างม่อไป๋ รอบ

้ ด
ตัวม่อไป๋ ทังสี ่ ้านคล ้ายปรากฏลูกกรงมากันขวางไว
้ ้ โดยแม้แต่
้ างช ัดเจน
เหล่าขุนนางก็ยงั เห็นลูกกรงเหล่านี อย่
กรงครอบศีรษะม่อไป๋ ได ้ในพริบตา เสียงมังกรครวญของม่อไป๋ หยุด

ลงทันที
ชางหมิงโกรธจัด จึงทะยานร่างเข ้าหา ขณะเดียวกัน จอมยุทธ ์แห่ง

่
ราชสานักพลันนึ กถึงวันทีเหมยชิ
งเฟิ งเสียชีวต
ิ จึงรีบตะโกนออก
ตามสัญชาตญาณ “ชางหมิง อย่าเข ้าใกล ้!”
แต่ชางหมิงไหนเลยจะฟัง ในท ้องพระโรงของราชสานัก หมิงอ๋องริ
อ่านฆ่าราชองคร ักษ ์หนึ่ งคนต่อหน้าเขา ทังๆ
้ ทีราชส
่ านักมีเพียง
ราชองคร ักษ ์สิบสองเท่านั้น!
่ แน่ วา่ คนผูน้ ี อาจบ

ซึงไม่ ้ ้ั
าเพ็ญเพียรจนบรรลุขนหลุ
ดพ้น จน
กลายเป็ นจอมยุทธ ์คนต่อไป ชางหมิงโกรธแค ้นมาก คิดใช ้พลัง
มหาศาลควบคุมหมิงอ๋อง สยบเขาให ้ได ้ในหมัดเดียว
“ท่านจอมยุทธ ์ อย่าทาร ้ายโอรสข ้า...” พระพันปี ตกใจ ตะโกนเสียง

ดัง
ชางหมิงชะงักเล็กน้อย แต่พลังหมัดกลับไม่ลดหย่อนลง ยังคงพุ่ง

ตรงเข ้าชนหมิงอ๋อง
่ ดของเขาชกเข ้ามา ร่างของม่อไป๋ พลันเปล่งแสงสี

ทว่า ตอนทีหมั
ทองออก เสียงมังกรครวญดังสนั่น คล ้ายหล่นลงจากฟากฟ้ า ชาง
หมิงเห็นเพียงมังกรตัวเล็กยาวประมาณหนึ่ งนิ ว้ กะพริบวิบวับกลาง
อากาศ ลูกกรงนั่นแตกสลายในพริบตา
เขามีปฏิกริ ยิ าว่องไว จึงวาบร่างหายตัว แต่ถด ั จากนั้น ตอนเขา

ปรากฏตัวขึนอี ้ กครง้ั ลาคอก็ถกู ม่อไป๋ ใช ้มือบีบและยกขึน้
ชางหมิงยังไม่ทน
ั ขัดขืน ก็ถก
ู ม่อไป๋ โยนให ้ตกลงตรงหน้าเจ ้าเก ้า
พริบตาต่อมา ม่อไป๋ ก็ดด ้

ี ตัวขึนเหนื อร่างชางหมิง แล ้วใช ้เท ้าเตะ
ชางหมิงให ้ตกลงไปในหลุม
้
ทังหมดนี ้
บรรยายช ้ วมาก เพียงไม่กอึ
้า แต่เกิดขึนเร็ ี่ ดใจ ม่อไป๋ ได ้
ิ่
ทาการช่วยหูชงเหยี ้
ยน ทาลายการจูโ่ จมของราชองคร ักษ ์ทังหก
และจับกุมชางหมิง
่ ้าเก ้าก็ยงั มึนงง ขณะมองดูม่อไป๋ ทีอยู

กระทังเจ ่ ต
่ รงหน้า มองดูความ
ดุดน
ั เดือดดาลทียั ่ งคงหลงเหลืออยู่
่
บนใบหน้าของเขา กระทังซวนเซ ตกจากบัลลังก ์มังกร
่
ม่อไป๋ มิได ้แตะต ้องเขา ในหลุมขนาดใหญ่หน้าทีประทั
บ พลันมีพลัง
ปราณมหาศาลสายหนึ่ งพุ่งขึน้
ม่อไป๋ ถอยร่างออกอย่างรวดเร็ว จอมยุทธ ์ชางหมิงในสภาพ

อเนจอนาถ โลหิตไหลออกจากจมูกและปาก โมโหจนทะยานร่าง
้
ขึนมาได ้ ก่อนพุ่งเข ้าหาม่อไป๋
“ใช่วา่ ข ้าไม่เคยสังหารจอมยุทธ ์มาก่อน!” ม่อไป๋ กลับมิได ้ลงมือ
เพียงถลึงตามอง ชีหน้ ้ าชางหมิง พลางตะคอกเสียงดัง
่
“ถ ้าไม่เห็นแก่หน้าพระพันปี เมือครู ้ ้า
เ่ จ ้าถูกสังหารไปแล ้ว ตอนนี ถ
ยังต ้องการตายอีก ข ้าก็จะสนองให ้”
่
“โอหัง!” ชางหมิงยิงโมโห
้ ง!” ม่อไป๋ กลับไม่มองเขาอีก หันไปตะคอกใส่อวีชิ

“อวีชิ ้ ง
้ อไป๋ ไม่เหมือนเมือครู
ตอนนี ม่ ่ แ่ ล ้วจริงๆ พอเขาหันขวับมา แม้แต่อวี ้
ชิงยังสะดุ ้ง จากนั้นก็แทบจะทาตามสัญชาตญาณ วาบร่าง ไปขวาง
ตรงหน้าชางหมิง
ขณะนั้น ทหารร ักษาพระองค ์ทีอยู ่ ห ่

่ น้าประตูเคลือนไหวแล ้ว ไม่
่ งสนั่นหวันไหวเมื
เพียงหน้าประตู เสียงทีดั ่ ่
อครู ่ ทาให ้ทหารร ักษา
่
พระองค ์ไม่รู ้มากน้อยเท่าใด วิงมาทางนี ้ นหมด
กั
ม่อไป๋ รู ้ว่ามีเวลาเหลืออยูไ่ ม่มาก ไหนเลยจะมัวพัวพันกับชางหมิงอ

ยูอ
่ ก
ี ด ้วยเขาไม่มท ้
ี างสังหารชางหมิงในเวลาอันสันได ้อยูแ่ ล ้ว
ิ่
จึงหันไปพูดกับหูชงเหยี
ยน “ท่านหู ข ้าทนมามากพอแล ้ว!”
่ ่ งออกจากอกเสือ้ แล ้วโยนให ้เจ ้าเก ้า

ว่าแล ้วม่อไป๋ ก็ล ้วงของสิงหนึ
ี่
อย่างไม่ยหระ ก่อนตะเบ็งเสียงดัง “พอกันที!”
ความหมายก็คอื ให ้เจ ้าเก ้าดูเอาเอง
่ ้น
จอมยุทธ ์กลัวว่าฝ่ าบาทจะเป็ นอันตราย จึงวาบร่างมาร ับของสิงนั
ึ้
ไว ้ และพอเห็นว่าเป็ นม้วนหนังสือจอมยุทธ ์ก็องไปสั
กพัก
่ ก สุดท ้ายก็คลี่
ส่วนเจ ้าเก ้าพอเห็นก็หน้าขาวซีด ริมฝี ปากสันระริ
ม้วนหนังสือออก
นี่ ย่อมเป็ นสัญญาลับฉบับนั้น พอจอมยุทธ ์กวาดตาดู ก็หน้าเปลียน

่
สีทน ั ที
------
[1] สิงอี ้ มาจาก สิง 形 ทีแปลว่
่ ้ ทีแปลว่
ารูปลักษณ์ อี意 ่ าจิต
ตอนที่ 658 ใครกบฏ
ขณะนั้น ทหารร ักษาพระองค ์ได ้เข ้ามาในท ้องพระโรงแล ้ว
ุ พรวดขึน้ แผดเสียงดัง “จางอู่ ฆ่ามัน!”

พอเจ ้าเก ้าเห็นจางอู่ ก็ลก
จางอูล ่ าลังจ ้องมองเขาอยู่

่ งั เลใจ ด ้วยรู ้สึกได ้ว่าจางปังลีก
แต่ขน ุ นางเต็มท ้องพระโรงก็จ ้องมองเขาเช่นกัน ถ ้าเขากล ้าขัด

่
คาสังองค ้
์จักรพรรดิ ย่อมต ้องถูกประหารทังตระกูล แต่ถ ้าไม่ฟังจาง
ปังลี่ เขาก็หมดอนาคต
่ กครง้ั “ฆ่า!”
ไม่มเี วลาให ้เขาลังเลใจอีก เจ ้าเก ้าแผดเสียงดังลันอี
จางอูส่ ะดุ ้ง ได ้แต่ต ้องทาตามคาสัง่ ทว่าในตอนนี เอง

้ ด ้านนอกพลัน
มีเสียงตะโกนว่าฆ่าดังขึนเช่ ้ นกัน
เหล่าขุนนางในท ้องพระโรงตกตะลึงทันที จางอูร่ บี หันมอง เห็น

ทหารร ักษาพระองค ์คนหนึ่ งวิงเข
่ ้ามา แล ้วรีบคุกเข่า “ท่านนายกอง
ด ้านนอกมีคนก่อความไม่สงบ”
จางอูห
่ น้าเสีย “ใครกล ้าก่อความไม่สงบ”
้ พลทหารรีบตอบ “นายกองสวีกั
“หน่ วยทหารของหูอวี!” ่ บนายกอง
่ าลังประมือกับหน่ วยทหารของหูอวี”้
หลิวก
“ฝ่ าบาท หน่ วยทหารของหูอวีก่้ อกบฏ...” จางอูร่ บี คุกเข่าลงกับพืน้

่
เพือขอตัวไปจัดการ
่
แต่เจ ้าเก ้าทีโมโหจนตาแทบถลนกลั
บตะโกนเสียงดังใส่
“คนก่อกบฏคือหมิงอ๋อง ฆ่าหมิงอ๋องก่อน ฆ่าหมิงอ๋องแล ้ว...”
“ฝ่ าบาท!” จอมยุทธ ์แห่งราชสานักขัดคอเจ ้าเก ้า แล ้วหันมองชาง

หมิง
่ ้านนอกก่อน!”
“ชางหมิง เจ ้าไปจับตัวหัวโจกก่อความไม่สงบทีด
ชางหมิงเหลือบมองหมิงอ๋องพลางลังเลใจ แต่ยงั คงวาบร่างไป

ิ่
เจ ้าเก ้ากาลังจะพูดต่อ แต่หูชงเหยี
ยนกลับก ้าวออกมา แล ้วพูดเสียง
ดัง
่
“ฝ่ าบาท เรืองหมิ ่
งอ๋องเรืองเล็ ก ทหารร ักษาพระองค ์ก่อความไม่
่
สงบเรืองใหญ่ ขอทรงจัดการให ้เกิดความสงบก่อน ค่อยมาว่า
่
เรืองหมิ งอ๋องกันต่อ!”
ิ่
พอหูชงเหยี ่ รบี คุกเข่าตาม จากนั้นขุนนางร่วม
ยนคุกเข่า จางปังลีก็
่ ้องพระโรงก็คก
ครึงท ุ เข่าลง
แม่ทพ ่
ั ทีจอมทั ิ่
พฟางส่งมาก็รบี คุกเข่าลง สนับสนุ นหูชงเหยี ยน
นายพลอีกห ้าท่านและผูใ้ ต ้บังคับบัญชาก็ทาเช่นเดียวกัน
เหล่าขุนนางล ้วนคัดค ้านกันหมด ยกเว ้นพวกของอามาตย ์ฉวี
่ ่ งคัดค ้านตามสถานการณ์ โดยส่วนใหญ่รู ้ว่าผลจากการก่อ

ครึงหนึ
ความไม่สงบของทหารร ักษาพระองค ์ร ้ายแรงเพียงใด ซึงไม่่ วา่ หมิง
้ างไรก็ควรทาให ้ทหาร
อ๋องจะเป็ นผู ้ก่อการหรือไม่ ในเวลานี อย่
ร ักษาพระองค ์อยู่ในความสงบก่อน
่ อเรืองเกิ
เพราะถ ้าทหารร ักษาพระองค ์ทีก่ ่ ดบุกเข ้ามาในท ้องพระโรง
ทุกคนจะเป็ นอันตรายกันหมด
หมิงอ๋องแม้ดรุ ้าย แต่จนถึงตอนนี ้ ก็ยงั มิได ้ทาร ้ายขุนนางสักคน

่ อครู
กระทังเมื ่ ท ี่
่ ประมือกับราชองคร ักษ ์
เขาก็ยงั ปกป้ องเหล่าองค ์ชายน้อย ไม่ให ้เป็ นอันตราย
้ งแต่
อีกทังตั ้ ต ้นจนจบ เขาก็มไิ ด ้ทาร ้ายองค ์จักรพรรดิ แม้ชนะชาง
้
หมิง และกระโดดขึนไปยื นอยูห ่ น้าพระพักตร ์ เขาก็มไิ ด ้ปลงพระ
ชนม ์แต่อย่างใด
ในเวลาเช่นนี ้ ทุกคนล ้วนแยกแยะผิดชอบชวดี ่ ั ออก และเรืองหมิ

่ ง
อ๋องก็ดแู ปลกๆ การทีหู่ ชงเหยี
ิ่ ยนก ้าวออกมาสนับสนุ นหมิงอ๋องให ้
เห็นกันจะจะนั้น ถ ้าไม่มห
ี ลักฐานยืนยันความบริสท ์
ุ ธิของหมิงอ๋อง
ิ่
หูชงเหยี ยนไม่มท ้ อหน้าผู ้คนเป็ นอันขาด
ี างกล ้าทาเช่นนี ต่
้
ตอนนี ขนาดจอมยุ ทธ ์ก็ยงั ก ้าวออกมาคัดค ้านฝ่ าบาท ผูค้ นจึงล ้วน
่ มี
มองออกว่า เรืองนี ้ ปัญหาอย่างแน่ นอน
่
เรืองทหารร ักษาพระองค ์ก่อความไม่สงบ สงบลงอย่างรวดเร็ว
เร็วจนผูค้ นไม่อยากจะเชือ่ จอมยุทธ ์ชางหมิงเพิงออกไปได
่ ้ไม่ทน
ั ไร
้
ก็กลับเข ้ามาแล ้ว ในมือยังหิวคนคนหนึ ่ งมาด ้วย
่ ้านนอกหยุดลงแล ้ว
เสียงตะโกนฆ่ากันทีด
ชางหมิงขมวดคิว้ โยนคนทีอยู ่ ใ่ นมือลงกับพืน้ ก่อนวาบร่างไปยืน

่
เงียบๆ ข ้างทีประทั
บ ไม่พูดไม่จาอีก
จากนั้น จางอู่ สวีซื

่ อเม่
่ า หลิวกงฉวิ
่ ้
น ค่อยก ้าวเข ้ามา คนทังสาม
ล ้วนมีสห
ี น้าวิตกกังวล
จางอูค
่ ก
ุ เข่าลงท่ามกลางสายตาผูค้ น แล ้วว่า “ฝ่ าบาท ความ...
ความไม่สงบได ้สงบลงแล ้ว!”
่ อเม่
เจ ้าเก ้าจ ้องมองเขา ก่อนหันมองสวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ
่ น สุดท ้ายก็
นิ่ ง ไม่พูดอะไรสักคา
ความไม่สงบ สงบลงแล ้ว เหล่าขุนนางก ้าวออกมาคัดค ้านองค ์

่
จักรพรรดิแล ้ว ทหารร ักษาพระองค ์ขัดคาสังแล ้ว...
สายตาเจ ้าเก ้าหยุดอยูท ี่ งอ๋อง ไม่พูดไม่จา
่ หมิ
ิ่
ยนจึงก ้าวออกมา ถามเสียงดัง “เกิดเรืองอะไรกั
น”
่
คนทีกองอยู ก ้
่ บั พืนและหน้
าหมองอยูน ้
่ าน เงยหน้าขึนกวาดตามอง
เหล่าขุนนาง สุดท ้ายก็มองหมิงอ๋อง แล ้วจึงมองฝ่ าบาท ค่อยพูด
่ อเม่
“ฝ่ าบาท กระหม่อมมิได ้กบฏ เป็ นสวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ
่ ่
นทีกบฏ!”
“หูอวี ้ เจ ้าพูดจาเหลวไหล เห็นๆ อยูว่ า่ เจ ้านั่นล่ะกบฏ...” สวีซื

่ อเม่
่ า
รีบด่ากลับ “เจ ้านากาลังทหารเข ้าวังโดยพลการ ยังจะมาเล่นลิน้
อีก!”
้ อดดาล “ข ้าได ้ร ับคาสังจากฝ่

หูอวีเดื ่ าบาท ให ้เข ้าวังสังหารหมิงอ๋อง
่
เจ ้าสองคนต่างหากทีจงใจขวางทางข ้า!”
่
หลิวกงฉวิ ่ กเข่าอยูข
นทีคุ ่ ่
่ ้างๆ เหงือกาฬหลั
งไหล เงยหน้ามองหมิง
่ กน้อย เขาใจเย็นกว่าสวีซื
อ๋อง พลางตัวสันเล็ ่ อเม่
่ า
่ อวีตั
พริบตาทีหู ้ ดสินใจไม่สู ้ เขาก็รู ้แล ้วว่ามีปัญหา
ตอนหูอวีตี้ โพยตีพายเสียงดังนอกท ้องพระโรงว่า ม่อเป่ ยชวนดูพวก
เขาผิดไปนั้น หลิวกงฉวิ
่ นก็รู ้จากจิต
ใต ้สานึ กแล ้วว่าตรงนั้นล่ะปัญหา
้
พอเห็นหูอวียอมแพ้ งา่ ยๆ จึงรู ้ว่าหูอวีมิ้ ได ้ก่อกบฏ เป็ นเขากับสวีซื
่ อ่
่ อกบฏ
เม่าต่างหากทีก่
่
ซึงเขากั ่ อเม่
บสวีซื ่ าก็ยงั ไม่รู ้ตัวว่าก่อกบฏเอาตอนไหน รู ้แต่เพียง
หูอวีคิ้ ดนากาลังทหารบุกเข ้ามาในท ้องพระโรง และเขายังไม่ทน ั สัง่
การ ลูกน้องเขากับหูอวีก็้ มเี รืองกั
่ นขึนมา้
เขาไม่ช ัดเจนว่าเกิดอะไรขึน้ ได ้ยินก็แต่ผูช

้ ว่ ยนายกองบอกว่าหูอวี ้
ก่อกบฏ จะบุกเข ้าไปในท ้องพระโรงปลงพระชนม ์ฝ่ าบาท
ตอนนั้นเขาโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ คิดว่าหูอวีเป็

้ นม้าร ับใช ้ของหมิง
่ ้สกัดหูอวีไว
อ๋อง จึงสังให ้ ้ จากนั้นเขาก็นากาลังทหารเข ้าไป
สังหารหมิงอ๋อง แต่พอเขามาถึงหน้าประตูท ้องพระโรง กลับถูกคน
ของจางอูข ่ วาง...
และต่อมาหูอวีก็้ ยอมแพ้งา่ ยๆ นี่ เป็ นความผิดร ้ายแรง ประหารเก ้า
่ั
ชวโคตรเชี ่ อวียอมแพ้
ยวนา เมือหู ้ ่
งา่ ยๆ ก็เพียงพอทีจะบอกได ้ว่า
้ ได ้ก่อกบฏ หาไม่แล ้วเขาจะกล ้ายอมแพ้หรือ
หูอวีไม่
เขาไม่แน่ ใจว่าสถานการณ์ของสวีซื ่ อเม่

่ าเป็ นอย่างไร รู ้แค่ตนติด
้
กับดักแล ้ว ทว่าตอนนี เขาต ้องเลือกแล ้วว่า จะพูดความจริง หรือยืน
้ นกบฏ
กระต่ายขาเดียวว่าหูอวีเป็
่
และพริบตาทีเขาเห็ นสายตาเย็นชาของฝ่ าบาท เขาก็รู ้แล ้วว่าควร
เลือกอะไร
่
“ฝ่ าบาท ขณะทีพวกเราก ่
าลังรอคาสังจากฝ่ ่ ้ามา
าบาท เพือเข
สังหารโจรในท ้องพระโรงนั้น หูอวีที
้ วั่ นนี เดิ
้ มทีได ้ร ับคาสังให
่ ้ออก
นอกวังหลวง กลับพลันรวมพลบุกมายังท ้องพระโรง พวกเราเข ้า
สกัด แต่เขาไม่เพียงไม่ฟัง ยังลงมือกับพวกเราโดยไม่ปรานี
่
ปราศร ัยอีก!” หลิวกงฉวินเล่า
“กระหม่อมเป็ นผูท้ ได ี่ ้ร ับพระบัญชาให ้เข ้ามาสังหารหมิงอ๋องในท ้อง

พระโรง แต่พวกเจ ้าจงใจขวางทาง พวกเจ ้านั่นล่ะทีกบฏ!” ่ ใยหูอวี ้
จะไม่รู ้ว่าปัญหานี ร้ ้ายแรงเพียงใด เขาจึงต ้องยืนกระต่ายขาเดียว
่ อเม่
ว่าสวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ่ นหักหลังม่อเป่ ยชวน ด ้วยการบอกกับเจ ้า
่ อเม่
เก ้าว่า “ฝ่ าบาท สวีซื ่ ากับหลิวกงฉวิ
่ น ต ้องเป็ นพวกเดียวกับห
มิงอ๋องแน่ ขอทรงลงอาญาประหารคนทังสองพ่ ้ ะย่ะค่ะ!”
่ นถาม “หูอวี ้ ในเมือเจ

“ช ้าก่อน!” จางปังลีพลั ่ ้าต ้องออกนอกวัง แล ้ว
้ เมือไหร่
เจ ้าร ับพระบัญชาตังแต่ ่ ่
รวมพลเมือไหร่ ”
หูอวีก้ าลังจะตอบ แต่พอเห็นสภาพท ้องพระโรง ก็เหงือกาฬ

่
่
หลังไหล
ี่ ออ๋องเอ่ยปากขึน้
เหล่าขุนนางจึงหันมามองหน้ากัน ยังดีทเต๋
“เฮอะ พอรู ้ว่าหมิงอ๋องจะก่อกบฏ ฝ่ าบาทก็ต ้องหาทางป้ องกันสิ

่ อวีโดยเฉพาะว่
ทรงสังหู ้ า ให ้ซุม ้ าไมจะไม่ได ้”
่ กาลังทหารไว ้ แบบนี ท
่ ่ งเงียบ พอได ้ยินคาพูดของเต๋ออ๋อง ก็พยักหน้า “ไม่ผด

เจ ้าเก ้าทีนั ิ
่
เราสังการเอง”
้
ว่าแล ้วเจ ้าเก ้าก็คล ้ายนึ กอะไรขึนได ้ จึงรวบรวมสติ บอกกับเหล่า
ขุนนาง
่
“พวกเข ้ายังไม่เข ้าใจอีกหรือ คนทีเราเตรี
ยมไว ้ เข ้าท ้องพระโรง
ไม่ได ้!”
“กระหม่อมสมควรตาย!” สวีซื ่ อเม่

่ ้
นทังตกใจทั ้ นงง
งมึ
ไฉนยังกล ้าปกปิ ดอีก รีบขอประทาน
่
อภัย “ฝ่ าบาท พวกเราก็ได ้ร ับคาสังจากม่ อเป่ ยชวน ให ้ซุม
่ กาลังอยู่
่
โดยรอบ รอคาสังจากฝ่ าบาท ให ้เข ้าไป
สังหารหมิงอ๋องในท ้องพระโรง โดยไม่รู ้ว่าทรงมีกาลังคนอีกชุดหนึ่ ง

ขอฝ่ าบาททรงพิจารณาด ้วย!”
เจ ้าเก ้าไม่ต ้องตอบ หูอวีก็้ ควันออกหูขนมา

ึ้ “พวกเจ ้าสองคนยัง
้ ก พวกเจ ้าเป็ นสายลับของจวนหมิงอ๋องทีแฝงตั
กล ้าเล่นลินอี ่ วมาอยู่
ข ้างกายหัวหน้าม่อช ัดๆ หัวหน้าม่อเกรงว่าพวกเจ ้าจะสร ้างปัญหา
จึงจงใจให ้ข ้ามาจัดการแทน ตอนนี ก็ ้ เห็นแล ้วว่าพวกเจ ้าเป็ นกบฏ
ยังมีหน้ามาร ้องขอความเป็ นธ...”
“หูอวี ้ หุบปาก!” เต๋ออ๋องพลันขึนเสี

้ ยง
หูอวีอึ้ ง้ แล ้วจึงก ้มหน้าลง ไม่กล ้าส่งเสียงอีก

เต๋ออ๋องจึงหันมองคนทังสอง ้ ่
“ฝ่ าบาทไม่เคยสังการพวกเจ ้า พวก
้
เจ ้าก็ไม่ต ้องแก ้ตัวอีก ขอทรงลงอาญาประหารคนทังสอง!”
“ฝ่ าบาท กระหม่อมขอเบิกตัวหัวหน้าม่อเป่ ยชวน!”
่ ้เรามา
“ฝ่ าบาท กระหม่อมไม่กล ้าโป้ ปด หัวหน้าม่อเป่ ยชวนสังให
่
จริงๆ...” หลิวกงฉวิ ่
นรีบเปิ ดเผยรายละเอียดตอนม่อเป่ ยชวนสังการ
พวกเขา
ใช่วา่ เขาจะไม่รู ้ว่านี่ คือการโต ้เถียงฝ่ าบาท แต่ไม่มท

ี างเลือก ถ ้าเขา
ไม่พูดก็ต ้องร ับโทษใหญ่ข ้อหากบฏ
พอเห็นสภาพท ้องพระโรงทีส่่ อเค ้าว่าวันนี หมิ

้ งอ๋องอาจไม่ตาย เต๋อ
อ๋องก็ทนไม่ไหว หรือพูดอีกอย่างก็คอื อับอายขายหน้าจนโกรธ
“พวกเจ ้า...”
เหล่าขุนนางล ้วนเข ้าใจแล ้ว ท ้องพระโรงโดยรอบมีแต่คนทีฝ่่ าบาท

จัดให ้มาสังหารหมิงอ๋อง
ไม่เพียงแต่ทหารร ักษาพระองค ์ แม้แต่ราชองคร ักษ ์ก็ซม
ุ่ อยู่แต่แรก
ขนาดจอมยุทธ ์ชางหมิงยังกลับมา
ดังนั้นทีพู
่ ดกันว่า หมิงอ๋องควบคุมวังหลวงได ้ ล ้วนเป็ นการป้ ายสี
อย่างเห็นได ้ช ัด
่ นตรายมากมายเช่นนี ้ เป็ น
ถ ้าหมิงอ๋องทาได ้จริง ก็ไม่ต ้องเสียงอั
เพราะม่อเป่ ยชวนทาเกิน แบ่งคนเป็ นสองกลุม ่ แต่กลับไม่บอกสวี่
ซือเม่ ่ ้
น ทาให ้ทังสองกลุม ่ ม
่ ปล่อยไก่ตวั เบ ้อเริมเทิ ่
้ ฝ่่ าบาทต ้องการสังหารหมิงอ๋องให ้ได ้ ก็ไม่รู ้ว่า ผลจะเป็ น
แล ้ววันนี ที
เช่นไร...
ิ่
“พอแล ้ว!” ม่อไป๋ พลันส่งเสียง ก่อนหันมองหูชงเหยี ยน “ท่านหู
่ น
เรืองวุ ้ ้ ยังจะให ้ผู ้คนหัวเราะเยาะกันต่อหรือ”
่ วายมาจนถึงขันนี
ิ่
หูชงเหยี ่ นึ่ ง ค่อยพูดเสียงขรึม “นาตัวมา!”
ยนเงียบไปครูห
ี่ ด
ผูท้ อยู ่ั
่ ้านนอกพลันหลีกทางให ้ ฉู่ ลวไฉที ่ ด
อยู ่
่ ้านข ้างหรีตาทั
นที
ิ่ ยนก็ดงั ขึน้ “ฉู่ ลวไฉ

ขณะเดียวกัน เสียงอันเย็นชาของหูชงเหยี ่ั คน
้ ้าน่ าจะรู ้จัก!”
ผูน้ ี เจ
“เจียงฮุ่ยไห่ ปรมาจารย ์เขาซ่างชิง ตอนเขาซ่างชิงหักหลังสานัก
่
เต๋า เขาเป็ นผู ้ซึงไปมาหาสู
ก ้ งพลันเอ่ยปาก
่ บั ทัพใต ้” อวีชิ
่ั
“คนของทัพใต ้?” เหล่าขุนนางหันมองฉู่ ลวไฉเป็ นตาเดียว
เห็นเขาหน้าตาซีดขาว ก่อนทาเป็ นสงบนิ่ งอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยงั มี

่
แววตืนตระหนกให ้เห็น
้ นปรมาจารย ์ทีมากั
“คนผูน้ ี เป็ ่ ้ั ้ แต่กอ
บทัพใต ้เราในครงนี ่ นหน้านี ้
พลันหายสาบสูญไป เหตุใดถึงมาปรากฏตัวทีนี ่ ่ ได ้”
้ ้ยินก็สะเทือนใจ หลังจากสบตากับฉู่ ลวไฉ

พอปรมาจารย ์ผูน้ ี ได ่ั
ใบหน้าก็หมองหม่นลง และไม่พูดอะไรอีก
่ั
แม้ฉู่ ลวไฉสงบนิ ่ งได ้จริง แต่เหล่าขุนนางจะเชืออี
่ กหรือ หน้าทีขาว
่
ซีดของเขาในตอนนี ้ บ่งบอกทุก
้ าอะไรมา
อย่างแล ้ว เพียงแต่ไม่รู ้ว่าคนผูน้ ี ท
“หายสาบสูญ?” หูชงเหยี ิ่ ยนพยักหน้า “หายสาบสูญก็หายสาบสูญ
่ั
ไป ฉู่ ลวไฉ เจ ้าเป็ นคนฉลาด ข ้าไม่อยากพูดมากอีก เจ ้าเลือกเองก็
แล ้วกัน”
“คาพูดของท่านหู ผูน้ ่ั
้ อยไม่เข ้าใจ!” ฉู่ ลวไฉตอบ
ิ่
สายตาหูชงเหยี ยนพลันคมกริบ “หากเจ ้ายังไม่ยอมร ับ หลินหัว
้
เหย ้าคงต ้องประหารเจ ้าทังตระกู
ล!”
ิ่ ั มองสามนายพล หู หลิว จางทันที ซึง่
ยนก็หน
้
ทังสามหน้ ่
าเปลียนสี ไปนานแล ้ว
้
“วันนี พวกเจ ้ ยงปลุกปั่นองค ์จักรพรรดิ เป็ นเพราะถูกฉู่ ลว่ ั
้าทังสามยุ
่
ไฉหลอกลวง หรือทาตามคาสังนายพลใหญ่ ของพวกเจ ้า”
ตอนที่ 659 ฉู ่ ลวไฉยอมร
่ั ับผิด
้
คนทังสามเหลื อบมองม้วนหนังสือในมือจอมยุทธ ์ แล ้วมอง
ปรมาจารย ์ผู ้นั้น พลันตกใจจนสันไปทั
่ ้ ว คุกเข่าลงทันที “ท่านหู
งตั
้
ขอให ้ท่านตรวจสอบด ้วย ทังหมดนี ้ ฉู่ ลวไฉเป็
่ั นคนสังให ่ ้เราทา ไม่
่
เกียวกั
บท่านนายพลใหญ่ และไม่เกียวกั ่ บเราด ้วย...”
่
“ไม่เกียวกั ิ่
บพวกเจ ้า?” หูชงเหยี
ยนถามเบาๆ
้
“เรา...” ทังสามคนหั ้
นมาสบตากัน สุดท ้ายทังหมดก็ ก ้มใบหน้าที่
หมองหม่นลง
่ ต
เรืองนี ้ ้องมีคนร ับผิดชอบ พวกเขาไม่ร ับ ท่านนายพลของพวกเขา
ก็ไม่ร ับ
่ั
“ฝ่ าบาท!” ไม่รอให ้พวกเขาพูดจบ ฉู่ ลวไฉพลั
นพูดเสียงเข ้มปน
ข่มขู่
่ หลักฐานยืนยันว่าหมิงอ๋องเป็ นกบฏ แต่เขาก็ยงั โอหังในท ้อง

“เมือมี
พระโรง แสดงว่าไม่เห็นฝ่ าบาทอยูใ่ นสายตาแม้แต่นอ้ ย ทัพใต ้เราจึง
ขอยืนหยัดสนับสนุ นฝ่ าบาทให ้จัดการผูล้ ะเมิดกฎหมาย ขุนนาง
คนใดกล ้าคัดค ้าน ทัพใต ้เราจะไม่ยอมเป็ นอันขาด เราต ้องการ
่
สนับสนุ นให ้ฝ่ าบาทดารงไว ้ซึงความยุ
ตธิ รรม!”
้
“ทังสามท่ ่ั
านว่าอย่างไร” ว่าแล ้วฉู่ ลวไฉก็ หน ้
ั มองคนทังสาม ราวกับ
ว่าไม่เหลือใครแล ้ว
้
ตอนนี คนของนายพลทั ้
งสามก าลังว ้าวุน ่
่ ใจ เพราะรู ้ว่าเรืองแดงแล ้ว
ถ ้าเดินตามหมากทีฉู่ ่ ลวไฉวาง
่ั ก็ต ้องกาจัดหมิงอ๋องให ้ได ้สถาน
เดียว ทุกอย่างจึงจะปลอดภัย แต่ถ ้าเจ ้าเก ้ากาจัดไม่ได ้เล่า ผลที่
ตามมา พวกเขาย่อมร ับไม่ไหว
่
ทว่าคนเรามีหรือทีจะไม่ ร ักชีวต ่ ดคนเหล่านี ก็
ิ ในทีสุ ้ กด
ั ฟันพูดเป็ น
เสียงเดียวกัน “ท่านนายพลของเราตัดสินใจสนับสนุ นให ้ฝ่ าบาท
่
ดารงไว ้ซึงความยุ ตธิ รรม!”
เจ ้าเก ้าได ้ยินก็สะดุ ้งตกใจ เขาฟังคาพูดข่มขูข ่ั

่ องฉู่ ลวไฉไม่ ออก
่ ญญาลับ รู ้แต่วา่ ตอนนี ้ ตระกูลหลิน และนายพลหู
และไม่รู ้เรืองสั
หลิว จาง ได ้แบไต๋ให ้ผูค้ นเห็นกันจะจะว่าสนับสนุ นเขาให ้กาจัดห
มิงอ๋อง ร่วมกับขุนนางทีแตกแถว่
่ งสามฝ่
เมือทั ้ ่
ายยืนยันเป็ นเสียงเดียวกัน ก็แทบจะเท่ากับว่า เมือเขา
้ ่ งบัลลังก ์ ก็ต ้องทาการกาจัดเสียนหนาม
ขึนนั ้
แต่เขาต ้องการกาจัดแค่ หมิงอ๋อง
่ นจอมยุทธ ์แห่งราชสานัก
และฝันดีของเขากาลังจะดับสลาย เมือเห็
่ อออก คิดสังหารฉู่ ลวไฉในฝ่
ยืนมื ่ั ามือเดียว
่
“กล ้าดีอย่างไร ท่านจอมยุทธ ์!” เจ ้าเก ้าพลันตืนตระหนก
ทว่าตอนนี ้ จอมยุทธ ์กลับมีทา่ ทีของมือสังหารทีฆ่

่ าคนได ้อย่าง
่
เลือดเย็น ชนิ ดทียากพบเห็ น
แต่หมิงอ๋องกลับช่วยชีวต ่ั
ิ ฉู่ ลวไฉ ด ้วยการขวางจอมยุทธ ์ไว ้
“หมิงอ๋อง!” จอมยุทธ ์ดุ
่
สถานการณ์เปลียนแล ่
้วเปลียนอี ่
ก จนเหล่าขุนนางยากทีจะเข ้าใจ
ม่อไป๋ กลับหันมองเจ ้าเก ้า
“ฝ่ าบาท จะฆ่าเขา หรือฆ่าข ้า”
่ั ยงปลุกปั่นองค ์จักรพรรดิ ควรประหาร!” หูชงเหยี

“ฉู่ ลวไฉยุ ิ่ ยน
คุกเข่าลงเป็ นคนแรก
่ นคนทีสอง
จางปังลีเป็ ่ ่
แต่ไม่มใี ครคาดคิดว่า คนทีสามจะเป็ นเต๋อ
อ๋อง
เต๋ออ๋องหน้าซีดเผือด “ฝ่ าบาท เป็ นเพราะกระหม่อมหลงกลฉู่ ลวไฉ ่ั

่ าใส่ความของเขา ทาให ้ฝ่ าบาทเข ้าใจผิด ฉู่ ลวไฉท
หลงเชือค ่ั าผิด
ร ้ายแรงยิง่ ขอฝ่ าบาทลงโทษประหารชีวต ิ ส่วนกระหม่อมไม่รู ้ความ
้ ง ก็ควรได ้ร ับโทษเช่นกัน ทว่าขอฝ่ าบาททรง
จริง ปร ักปราเบืองสู
เมตตา อนุ ญาตให ้กระหม่อมสาเร็จโทษด ้วยตัวเอง!”
่ นหน้าตาอันน่ ากลัวของเต๋ออ๋อง
เจ ้าเก ้าพลันตกใจเมือเห็
จนถึงตอนนี ้ เขาก็ยงั ไม่ช ัดเจนว่าเกิดเรืองอะไรขึ

่ ้ นแน่ พอเต๋อ
นกั
อ๋องพูดจบก็ลก ุ พรวด เดินเข ้าหาจางอู่ ช ักดาบของเขาออก คิดฆ่า
ตัวตาย
แต่ทหารร ักษาพระองค ์ทียื ่ นอยูข ่
่ ้างๆ ไหนเลยจะยอมให ้เกิดเรือง
เช่นนี ้ รีบยืนมื
่ อเข ้าหยุดยัง้ แย่งดาบจากมือของเต๋ออ๋อง แต่พอหัน
กลับมาก็เห็นสายตาอันคมกริบของจอมยุทธ ์จ ้องมองมา เขาจึงมึน
งงไปชวขณะ่ั ่
เหมือนจอมยุทธ ์กาลังโทษทีเขาเข ้ามายุม
่ ย่าม
พอแย่งดาบไม่สาเร็จ เต๋ออ๋องก็พ่งุ ศีรษะเข ้าชนเสา
เสียงดัง “กึก!” เต๋ออ๋องล ้มลงกับพืน้
เจ ้าเก ้าตกตะลึง จอมยุทธ ์ไม่พูดจา ทหารร ักษาพระองค ์เงียบ หูชงิ่

เหยียนเงียบ หมิงอ๋องก็เงียบ
่ั
มีเพียงฉู่ ลวไฉที ่ ดฮวบ ลงไปคุกเข่ากับพืน้ เขารู ้ว่าตนเองจบสิน้
ทรุ
ลงแล ้ว
การฆ่าตัวตายของเต๋ออ๋อง เป็ นการร ับผิดแทนฝ่ าบาท ดังนั้นขุน

่ ก
นางทีอยู ่ น
ั เต็มท ้องพระโรงย่อมไม่มใี ครก ้าวออกมาสนับสนุ นเจ ้า
เก ้าอีก
ขนาดเต๋ออ๋องยังถูกบีบให ้ฆ่าตัวตาย แล ้วยังจะมีศรี ษะใครแข็งไป

กว่าเต๋ออ๋องอีก
ขนาดผูท้ สนัี่ บสนุ นฝ่ าบาทสุดลิมทิ
่ มประตู
่ อย่างเต๋ออ๋องก็ไปเสีย
แล ้ว เจ ้าเก ้ายังจะมีอานาจอะไรมาจัดการหมิงอ๋อง
่ั
สุดท ้าย ฉู่ ลวไฉก็ ่
หวั เราะอย่างขมขืนออกมา เงยหน้ามองหมิงอ๋อง
พลางถามเสียงขรึม
“เขาทาอะไรหรือ”
่ั นิ้ วไปยั
ฉู่ ลวไฉชี ้ ่ กควบคุมตัวมา ม่อไป๋ เข ้าใจ
งปรมาจารย ์ทีถู
ความหมายของเขา แต่คร ้านทีจะตอบ ่
่ มองฉู
กลับเป็ นจางปังลีที ่ ่ั
่ ลวไฉ พลางว่า
่ั
ข ้าไม่เข ้าใจเรืองหนึ ่ ง ใครแจ ้งข่าวการตายของอามาตย ์
ฉวีกบั เจ ้า”
่ั ง้ ไม่เข ้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไร จึงเหลือบ

“หือ?” ฉู่ ลวไฉอึ
มองหมิงอ๋อง “ข ้าไม่เคยพูดปด อามาตย ์ฉวีถก ู หมิงอ๋องฆ่าตาย
จริงๆ!”
“จนถึงตอนนี เจ้ ้าก็ยงั ฉวยโอกาสยุยงเหล่าขุนนางอยูอ ี ?” จางปังลี่
่ ก
่
เริมโมโห ่
“ก่อนเกิดคดีโลหิตทีชานเมื อง อามาตย ์ฉวีได ้ถูกราช
สานักสาเร็จโทษอย่างลับๆ เพราะทาความผิดร ้ายแรง เรืองนี ่ ราช
้
สานักปิ ดเป็ นความลับ เจ ้าได ้ข่าวมาจากไหนกันแน่ ถึงได ้อวดดี
ฉวยโอกาสขณะทีเรื ่ องยั
่ งไม่ถก
ู เปิ ดเผย ป้ ายสีหมิงอ๋อง หวัง
ให ้หมิงอ๋องต ้องโทษประหาร”
่ั
“อะไรนะ” ฉู่ ลวไฉมึ
น
ี่ นกว่าเขาก็คอื เหล่าขุนนาง อามาตย ์ฉวีเสียชีวต

แต่ผูท้ มึ ิ ก่อนเกิด
คดีโลหิต?
่ งการทั
“นาบันทึกลับคดีอามาตย ์ฉวีออกมา!” จางปังลีสั่ นที
ทันใด ข ้าราชการคนหนึ่ งก็รบี วิงออกจากท

่ ้องพระโรง
ตอนนี ้ ร่างของฉู่ ลวไฉเริ

่ั ่
มซวนเซ ่ ดก็กระอักโลหิตออก ชี ้
ในทีสุ
หน้าหมิงอ๋อง “เป็ นเจ ้า!”
ม่อไป๋ หันมองเขา พลางพูดเสียงเย็นชา
้ ้าเคยบอกว่า ใช่วา่ คนอย่างเจ ้า จะ

“เจ ้าน่ าจะยังจาได ้ ก่อนหน้านี ข
คิดข่มเหงข ้าได ้”
่ั กครง้ั ริมฝี ปากสัน

ร่างของฉู่ ลวไฉซวนเซอี ่ พูดไม่ออกชวขณะ
่ั
“เจ ้าคิดว่าข ้าไม่รู ้จริงๆ หรือว่าเจ ้าคิดจะทาอะไร ด ้านหนึ่ งเจ ้ามาหา

ข ้า บอกว่าฝ่ าบาทจะประหารข ้า ยุให ้ข ้าก่อการกบฏ อีกด ้านหนึ่ งก็
มาทูลฝ่ าบาทว่าข ้าคิดก่อการกบฏ ยุให ้ฝ่ าบาทกาจัดจวนหมิงอ๋อง
ข ้าใช ้สายตาเย็นชามองดูความอวดดีของเจ ้า ดูวา่ เจ ้าจะขุดหลุมฝัง
หลินหัวเหย ้าอย่างไร และเจ ้าก็ไม่ได ้ทาให ้ข ้าผิดหวัง เล่นละครได ้
สมบทบาทจริงๆ แต่ผลทีตามมา ่ เกรงว่าเจ ้าอาจนึ กไม่ถงึ !”
้
“ท่านอ๋อง ท่านว่าทังหมดนี ล้ ้วนเป็ นแผนชวของฉู
่ั ่ั
่ ลวไฉ?” คนของ
จอมทัพฟางรีบก ้าวออกมาถาม พลางมองฉู่ ลวไฉอย่่ั างเดือดดาล
้ คนเบาปัญญาผูน้ ี เข
ม่อไป๋ พยักหน้า “ตังแต่ ้ ้าเมืองหลวงมา ก็มาหา
่
ข ้าทีจวน ยุให ้ข ้าก่อกบฏ โดยไม่รู ้ว่า ถึงข ้าโง่เขลาขนาดไหนก็ไม่
่
มีทางทาร ้ายตัวเอง เพือให ้ศัตรูได ้เปรียบหรอก แต่ตอ ่ มาไม่รู ้ว่าคน
้
เบาปัญญาผู ้นี ไปได ้ข่าวการเสียชีวต
ิ ของอามาตย ์ฉวีมาจากไหน
้ ชานเมื
ถึงได ้จัดฉากคดีโลหิตขึนที ่ อง จากนั้นก็ฉวยโอกาสปล่อย
่
ข่าวลือว่า อามาตย ์ฉวีคอื เหยือของคดี โลหิต สร ้างความหวาดกลัว
้
ขึนในหมู ่ขน
ุ นาง”
ถึงตอนนี ้ หูชงเหยี
ิ่ ่
ยนก็ร ับไม้ต่อ “เมือวาน พอมีขา่ วลือว่า อามาตย ์
ฉวีเสียชีวต ่
ิ ในคดีโลหิตทีชานเมื ่ ต
อง เราก็รู ้แล ้วว่าเรืองนี ้ ้องมีคนจัด
ฉากขึน้ ตอนนั้นยังคิดว่าน่ าจะเป็ นแผนของคนเถือน ่ ทีหวั ่ งจะ
่
สันคลอนความสั มพันธ ์ของราชสานักกับทัพใต ้ ซึงถ ่ ้าอามาตย ์ฉวี
ิ จริงๆ ผูต้ ้องสงสัยว่าเป็ นฆาตกรก็คอื คนตระกูลหลิน และถ ้า
ข่าวการตายของอามาตย ์ฉวีถก ู ประกาศออกมา ก็เป็ นไปได ้ทีเหล่ ่ า
ขุนนางจะคิดเช่นนั้น”
“ดังนั้นข ้าจึงต ้องออกมาสยบข่าวลือไว ้ชวคราว

่ั แต่ใครจะคิดเล่าว่า
นี่ กลับเป็ นการกระทาของทัพใต ้เอง โดยมีจด ่
ุ ประสงค ์ทีจะใช ้การ
ตายของอามาตย ์ฉวี ปลุกระดมพวกทีต ่ ้องการกาจัดหมิงอ๋องอยู่
่ ดไม่ถงึ ว่า ยังมีคนหลงกล ตกหลุมพรางของเขา
เป็ นทุนเดิม ซึงคิ
เข ้าจริงๆ...”
“ถ ้าไม่ใช่เพราะจวนหมิงอ๋องคอยจับตาดูเขา และหาหลักฐานชิน้
้
สาคัญได ้ล่ะก็ วันนี แม้ข ้ามีปาก ก็เกรงว่าอาจพูดได ้ไม่ช ัดเจน แม้
เราจะนาหลักฐานทีอ่ ามาตย ์ฉวีถก ู สาเร็จโทษในทางลับอยูก ่ อ
ออกมาแต่แรก ก็ยงั เกรงว่าอาจถูกป้ ายสีสาเร็จ บอกว่าหมิงอ๋องทา
้
หลักฐานเท็จขึนมา”
ิ่ ่ ่ นพืน้ ส่าย
ยนก็เหลือบมองเต๋ออ๋องทีนอนอยู
บ
่ั
หน้าเล็กน้อย ค่อยว่า “แต่ไม่วา่ ฉู่ ลวไฉ
่ั
จะวางแผนได ้รอบคอบแค่ไหน สุดท ้ายเบาะแสก็ยงั รวไหลจนได ้ หา
้ ้องพระโรงอย่าง
ไม่แล ้วเกรงว่าขุนนางทังท
่ั
เราๆ คงกลายเป็ นลูกไก่ในกามือของคนอย่างฉู่ ลวไฉเป็ นแน่ ”
ิ่
ขณะฟังหูชงเหยี ่
ยนพูด ทุกคนล ้วนหน้าเปลียนสี
ิ่
ความจริงตอนหูชงเหยี ยนเหลือบมองเต๋ออ๋องนั้น หลายคนกลับ
่ ้าเก ้า
มองไปทีเจ
ตอนพูดถึง พวกทีต ่ ้องการกาจัดหมิงอ๋อง เห็นช ัดว่าไม่เพียงเต๋อ

่ นทัพหน้า ผู ้ทีต
อ๋องทีเป็ ่ ้องการกาจัดจริงจังก็คอื ฝ่ าบาทอย่างไม่
ต ้องสงสัย
่ั
การตายของอามาตย ์ฉวี ฝ่ าบาทย่อมรู ้ความจริง แต่ตอนฉู่ ลวไฉ
พูดต่อหน้าผูคน
้ พระองค ์กลับไม่ปฏิเสธ ยังฉวยโอกาสประหารหมิง
อ๋องอีก
เจ ้าเก ้าก็น่ ังฟังหูชงเหยี

ิ่ ยนพูดจนจบเหมือนกัน แต่เขากลับมึนงง
้ แรก รู ้สึกว่ามีปัญหาหลายจุด แต่ไม่วา่ อย่างไร ก็คล ้ายมี
ตังแต่
หมอกมาบังตาอยูช ้ั
่ นหนึ ่ ง ปัดเท่าไหร่ก็ไม่ออก ทาให ้เห็นความจริง
ไม่ช ัดเจน
้ งได ้กลายเป็ นเช่นนี ไป

เขาไม่รู ้ว่าเหตุใดวันนี ถึ ้ เขาไม่ปฏิเสธเรือง ่
อามาตย ์ฉวี และมิได ้ต ้องการใส่ร ้ายหมิงอ๋องว่าเป็ นคนฆ่าอามาตย ์
่ั
ฉวี เพียงแต่อยากให ้ฉู่ ลวไฉเป็ นตัวแทนของทัพใต ้ ร่วมกับนายพล
หู หลิว จาง สามท่านสนับสนุ นให ้เขาประหารหมิงอ๋อง เพือลด ่
ความกดดันในราชสานักลงเท่านั้น ซึงทั ่ งหมดนี
้ ้ ล ้วนเป็ นการ
กระทาของเต๋ออ๋อง โดยทีเขามิ ่ ้
ได ้บงการอยูเ่ บืองหลั ง
แต่เขาก็ไม่รู ้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรดี ท่ามกลางสายตาของเหล่า

่
ขุนนาง แน่ นอนว่าเขาสังประหารหมิ งอ๋องโดยไม่ปฏิเสธคาพูดของ
่ั
ฉู่ ลวไฉ ้
แต่ตอนนี เขาพู ดไม่ได ้ว่า เราอยากฆ่าหมิงอ๋อง จึงไม่
ปฏิเสธ
จะให ้โทษเต๋ออ๋องหรืออย่างไร?
เขามองดู“ศพ” ของเต๋ออ๋องบนพืน้ สุดท ้ายเต๋ออ๋องก็ร ับผิดแทน
่
เขาด ้วยความตาย ถึงเขาแค ้นเต๋ออ๋องทีมากความ แต่กลับไม่
สามารถลากเต๋ออ๋องให ้ออกมาเป็ นพยานได ้อีก
้ นลากเต๋ออ๋องขึนมา
ตอนนี ขื ้ ่
ก็เท่ากับลบหลู่ “คนตาย” ซึงอาจทา
ให ้เหล่าขุนนางเจ็บปวด
้ ้อย่างไม่ทน
เขาจึงต ้องแบกร ับหม้อดานี ไว ้ ว
ั ตังตั
และแล ้ว บันทึกการสาเร็จโทษอามาตย ์ฉวีก็ถก

ู นาเข ้ามา
ส่งให ้ขุนนางแต่ละคนพิจารณาดูทมาทีี่ ่ พอเห็นคาว่า “สมคบคิด

ไป
กับคนเถือน่ เปิ ดเผยความลับทางการทหาร ติดต่อเรืองขายชาติ
่
กับหลินหัวเหย ้า จึงต ้องสาเร็จโทษด ้วยสุรา...”
่ ้ก็เป็ นเขา สมควรตาย!” คนของจอมทัพฟางพลันสบถเสียง

“ทีแท
ดังออกมา แล ้วรีบคุกเข่าลง “ฝ่ าบาท กระหม่อมขอให ้ทรงประหาร
๋ั
ฉวีกวชางเก ้าช่วงโคตร มิเช่นนั้นจะไม่เพียงพอต่อการปลอบ
ประโลมวิญญาณวีรบุรษ ุ ผูสละชี
้ พในสนามรบ!”
พอพวกอามาตย ์ฉวีอา่ นจบ แต่ละคนก็ประหวันพร่ ่ั
นพรึ ่ มี
ง เรืองที ่
หลักฐานยืนยัน พวกเขาไม่กล ้าแก ้ต่างแม้แต่นอ้ ย
สุดท ้าย พวกเขาก็คก ้

ุ เข่าลงพร ้อมกัน แล ้วชีปลายหอกปลายดาบ
่
ไปทีคนตระกู ลหลิน
๋ั
“ฝ่ าบาท ฉวีกวชางสมควรตาย คนตระกูลหลินสมควรตาย...”
คนกลุม ้
่ นี ฉลาด รีบดึงคนตระกูลหลินเข ้ามาบังกระสุน เพราะรู ้ว่า
อย่างไรราชสานักก็ไม่มท ี างเปิ ดศึกกับ
๋ั
คนตระกูลหลินอยูแ่ ล ้ว คิดตรวจสอบฉวีกวชางขนานใหญ่ ก็ต ้อง
่ เขาสมคบคิ
ตรวจสอบเรืองที ่ ่ นงานหมิง
ดกับคนตระกูลหลินเพือเล่
อ๋อง
ดังนั้นขอเพียงกัดตระกูลหลินไม่ปล่อย ท ้ายทีสุ ่ ดปัญหาใหญ่ของ

่
อามาตย ์ฉวีก็ต ้องกลายเป็ นเรืองเล็ ก เพราะถ ้าทาการตรวจสอบ
๋ั
ฉวีกวชางอย่ างทะลุปรุโปร่ง พรรคพวกอย่างพวกเขาก็ต ้องโดนหาง
เลขไปด ้วย
ขณะมองดูความเป็ นไปเหล่านี ้ ฉู่ ลวไฉได
่ั ้แต่หวั เราะอย่างเย็นชา
โดยไม่ได ้พูดอะไร
แต่หช ิ่
ู งเหยียนยังไม่คด ิ ปล่อยเขา ถามคาถามสุดท ้ายออกมา “ฉู่ ลว่ ั
ไฉ เจ ้ายอมร ับผิดหรือไม่”
้
“ยอมร ับ ทังหมดนี ้ ้าทาเพียงคนเดียว ไม่เกียวกั
ข ่ บทัพใต ้ ไม่
่
เกียวกั ้ น!”
บใครทังสิ ้ ฉู่ ลวไฉเช็
่ั ่ มปาก จัดเสือผ้
ดโลหิตทีมุ ้ าให ้
เรียบร ้อย แล ้วก ้มศีรษะลง
“เหตุใดเจ ้าถึงได ้กล ้าทาขนาดนี ”้ หมิงอ๋องพลันถาม
่ั
ฉู่ ลวไฉจุก รู ้สึกเศร ้าใจยิง่ เขาอุตส่าห ์ยอมร ับผิดแล ้ว ยังมาบีบให ้
สารภาพว่าเหตุใดถึงต ้องเล่นงานจวนหมิงอ๋องอีก แต่คล ้ายมีแสง
้
วาบขึนมาในความคิ ด เขาพลันได ้สติ จึงหันมองหมิงอ๋อง
“เป็ นเพราะหนิ งเอ๋อร ์หรือ”
นี่ เป็ นการถามกลับ แต่แล ้วเขาก็ตอบเอง “เพราะข ้าเคยทาไม่ดก ี บั

คนของจวนหมิงอ๋อง เถียหนิ ่ งเอ๋อร ์ และข ้าก็รู ้ว่าหมิงอ๋องรู ้ความจริง
แล ้ว ถ ้าข ้าไม่เล่นงานหมิงอ๋องก่อน จะช ้าเร็วเขาก็ต ้องเอาชีวต ิ ข ้า
ดังนั้นข ้าจึงกระทาการลับหลังท่านนายพล ติดต่อเต๋ออ๋อง ร่วมกัน
วางแผนเล่นงานจวนหมิงอ๋อง”
้ ยงเขา หมิงอ๋องก็วาบร่าง พลังปราณในมือถูกแปลงเป็ นแส ้

สินเสี
่
เฆียนตี ่ั
ฉู่ ลวไฉจนเนื ้
อแตก ท่ามกลางสายตาของเหล่าขุนนาง
่
จอมยุทธ ์ชางหมิงรู ้สึกเคือง จอมยุทธ ์แห่งราชสานักจึงยืนม้วน
หนังสือในมือให ้เขา พอเขาอ่านจนจบ ก็หน้าดาคราเครี ่ ยด ไม่พูด
ไม่จาอีก
หลายคนเคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี มาก่้ อน จึงจ ้องมองม้วนหนังสือ

่
ในมือจอมยุทธ ์แห่งราชสานัก ซึงใครๆ ้
ก็รู ้ว่า เนื อความในนั ้นต ้อง
เป็ นหลักฐานหักล ้างทีหู ิ่ ยนพูดถึงแน่ ...
“เจ ้ามีความรู ้ความสามารถ แต่กลับไม่ยอมใช ้ไปในทางทีดี ่ เป็ นคน

ควรมีขอบเขต เป็ นวีรบุรษ ่ั
ุ ก็ควรมีขอบเขต!” ม่อไป๋ มองดูฉู่ ลวไฉที ่
เหลือลมหายใจเฮือกสุดท ้าย “ข ้าเคยบอกว่าจะไว ้ชีวต ิ เจ ้า หวังให ้
่ ตอ
เจ ้าใช ้ความรู ้ความสามารถทีมี ่
่ สู ้กับคนเถือน”
่ั
ฉู่ ลวไฉนอนกองอยู ่ บั พืน้ ดวงตาเลือนลอย
ก ่ พลางพูดเสียงต่า “ไว ้
ชีวต ิ ครอบคร ัวข ้า!”
ี่ ม่อไป๋ จึง
เสียงของเขาเบาเกินไป หรือไม่ก็ มีคนได ้ยินเพียงไม่กคน
ถามกลับ
“ข ้ามีขอบเขต แต่ไม่รู ้หลินหัวเหย ้ามีหรือไม่”
่ั
ฉู่ ลวไฉรี ่ ดก็ปล่อยมือ
บลุก คลานเข ้าไปกอดขาของเขาไว ้ แต่ในทีสุ
ออกและล ้มลงเพราะหมดลมหายใจ
่ั
เจ ้าเก ้ามองดูศพของฉู่ ลวไฉ แล ้วมองดูปฏิกริ ยิ าของเหล่าขุนนาง
จึงเข ้าใจในทันทีวา่ ตนเองแพ้ราบคาบแล ้ว เฉกเช่นซากศพของ
่ั
ฉู่ ลวไฉก็ มป
ิ าน ไม่มส
ี ท ์ นหลังกลับ
ิ ธิหั
้ นหลัดๆ
เร็วมาก เหตุการณ์พลิกผันอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี เห็
ว่าหมิงอ๋องกาลังจะถูกประหารหน้าที่
้
ประทับ เหตุใดสุดท ้ายถึงเป็ นเช่นนี ไปได ้
ท ้องพระโรงเงียบเป็ นเป่ าสาก

ไม่มใี ครพูดอะไรสักคา ผ่านไปเนิ่ นนาน เจ ้าเก ้าถึงนึ กขึนได
้ ้ว่า ตน
้ สนสุ
ควรพูดอะไรหรือทาอะไรบ ้าง ตังแต่ ิ ้ ดพิธรี าชาภิเษก ตนก็ยงั
ไม่ได ้พูดอะไรเป็ นทางการสักคา
่ งแล ้ว เขาในตอนนี ้ ถ ้ามีความกล ้าจริงๆ ก็ยงั เหลือ

ซึงความจริ
โอกาสอีกครง้ั ในการทาเช่นเดียวกับเต๋ออ๋อง ใช ้โลหิตของตนย ้อม
ช ัยชนะของหมิงอ๋องให ้เป็ นสีแดง
ไม่วา่ สถานการณ์ในตอนนี เป็้ นเช่นไร ขอเพียงเขากล ้าตาย ก็

่ า เป็ นผูท้ บี
สามารถทาให ้หมิงอ๋องได ้ชือว่ ี่ บให ้จักรพรรดิองค ์ใหม่
่
สวรรคต ในวันทีพระองค ้ ่ งบัลลังก ์
์ขึนนั
ข ้อหาเช่นนี ้ มิได ้เล็กไปกว่าข ้อหากบฏ ความถูกผิดทังมวล ้ ล ้วนไม่

สาคัญ เมือเที ่ ยบกับการบีบให ้จักรพรรดิองค ์ใหม่สวรรคต เพียงใช ้
วิธนี ี ้ ย่อมต ้องมีคนจัดการหมิงอ๋อง แล ้วอ ้างว่าแก ้แค ้นแทนเขา
แต่เสียดาย สุดท ้ายเขาก็ไม่ได ้ทา

ตอนที่ 660 ต้องการคาอธิบาย
หลังจากเจ ้าเก ้าจากไป
ท ้องพระโรงก็ตกอยูใ่ นความเงียบงันอันกระอักกระอ่วน เหล่าขุน

นางยืนกันอยูส่ ก ิ่
ั พัก หูชงเหยี
ยนก็ก ้าวออกมาจัดการกับควันหลง
่
เรืองแรกที ่
เขาทา มิใช่บอกกล่าวเหล่าขุนนางให ้แยกย ้าย แต่ใช ้
้ ยงทีเด็
นาเสี ่ ดขาด เชิญพระพันปี เสด็จกลับพระตาหนักต่อหน้า
เหล่าขุนนาง
จุดประสงค ์ของการทาเช่นนี ้ เห็นช ัดว่าต ้องการพิสจู น์ความบริสท

ุ ธิ ์
ลบล ้างความคิดทีว่่ าตัวเขาหูชงเหยี
ิ่ ยน ‘ปรารถนาทีจะเชิ่ ญพระพัน
ปี ออกว่าราชการหลังม่าน’ ให ้หมดสินลง้
่ ธน
ซึงวิ ้ ้ผลดีมาก พอพระพันปี จากไป เหล่าขุนนางก็มองเขาด ้วย
ี ี ได
สายตาทีอ่ ่ อนโยนลง
จากนั้น เขาก็ขอให ้เหล่าขุนนางอยูใ่ นท ้องพระโรงก่อน ทุกคน

พยายามเงียบ แล ้วขุนนางระดับสูงก็มายืนเป็ นหัวแถว ทุกคนจึง
กลับไปยืนประจาตาแหน่ งหน้าทีร่ ับผิดชอบของขุนนางฝ่ ายบุ๋น
่
และบู ๊ เพือสะดวกในการประชุ
ม
่ หนึ่ ง ออกจากท ้องพระโรงเงียบๆ

หมิงอ๋องพาคนจากสานักเต๋ากลุม
จางปังลีรี่ บจัดการตัดช่องทางการสือสารในวั
่ ่ั
งกับนอกวังชวคราว
่ ้ทหารทียื
แล ้วสังให ่ นเฝ้ าหน้าประตูวงั คอยตรวจตรา ถ ้าไม่มค ี าสัง่
ไม่ให ้ผูใดเข
้ ้าออก
่ หนึ่ งจากไป ในท ้องพระโรงก็โล่งขึน้

พอคนกลุม
ิ่ ยน จางปังลี่ ชางหมิง หมิงอ๋อง และพวกอวีชิ

เหลือเพียงหูชงเหยี ้ ง
ห ้าคน
พวกเขาเงียบกันไปพักหนึ่ ง จางปังลีก็่ เรียกทหารร ักษาพระองค ์ไม่ก ี่

่ั
คน นาตัวคนและลาเลียงศพของฉู่ ลวไฉกั บเต๋ออ๋องออกไป
ขณะทหารร ักษาพระองค ์ยกตัวเต๋ออ๋องขึนนั้ ้น หมิงอ๋องก็มองไปยัง

‘ศพ’ เต๋ออ๋อง ก่อนวาบร่าง ไปอยูข
่ ้างกายเต๋ออ๋อง จับชีพจรของ
เขาดู
ชางหมิงจับตาดูหมิงอ๋องอยู่ พอเห็นหมิงอ๋องขยับ ก็รบี ขยับตาม มา
อยูข
่ ้างกายเต๋ออ๋อง
่ งคงจับชีพจรของเต๋
เขามองเต๋ออ๋องก่อน แล ้วค่อยมองม่อไป๋ ทียั
ออ๋องอยู่ พลางขมวดคิว้
“ตายแล ้วนี่ !”
ิ่
หูชงเหยี ่ ตามมาดู พอทังสองได
ยนกับจางปังลีก็ ้ ้ยินคาพูดของชาง
หมิง ม่านตาก็หดลงเล็กน้อย
แต่พอเห็นหมิงอ๋องยังคงใช ้สมาธิจบ ้
ั ชีพจร ทังสองก็ สบตากัน หูชงิ่
เหยียนจึงเอ่ยขึน้
้
“ท่านอ๋อง อย่างไรเต๋ออ๋องก็เป็ นเชือพระวงศ ์ ต ้องจัดงานศพให ้
่ ้คนนาศพไปเก็บไว ้ให ้ดีกอ
สมเกียรติ สังให ่ นดีกว่า!”
จางปังลีรี่ บเรียกคน “ยังไม่รบี ลาเลียงออกไปอีก?”

้
“ช ้าก่อน!” ม่อไป๋ เงยหน้ามองคนทังสอง พลางพูดเสียงขรึม “คนยัง
ไม่ตาย จะรีบร ้อนไปไหน กลัวว่าข ้าจะ
ช่วยชีวต
ิ เขาหรือไง”
ิ่
“ยังไม่ตาย?” หูชงเหยี ่ าเปลียนสี
ยนกับจางปังลีหน้ ่ ทน ิ่
ั ที หูชงเหยี ยน
่
หันมองจอมยุทธ ์ชางหมิง พลางพูดอย่างตืนเต ่
้น “ก็เมือครูท่ า่ นจอม
ยุทธ ์พูดว่า เขาตายแล ้ว!”
“เขาจะพูดอย่างไรไม่สาคัญ ข ้าบอกว่ายังไม่ตาย ก็ยงั ไม่ตาย!” ม่อ

่
ไป๋ กระทังมองก็ ่
ยงั ไม่มองชางหมิง จ ้องแต่เต๋ออ๋อง “เรืองบางอย่
าง
ใช่วา่ ชีวต ิ เต๋ออ๋องชีวติ เดียวก็ชดใช ้ได ้”
้ !” ชางหมิงจ ้องมองเต๋ออ๋องให ้ถ ้วนถีอี

“เหลวไหลสินดี ่ กครง้ั พอ
แน่ ใจว่าตายแล ้ว ก็รู ้สึกไม่พอใจในท่าทีของหมิงอ๋อง
้ งก็จ ้องมองเต๋ออ๋องให ้รอบคอบ ตามสายตาของพวกเขา

ย่อมมองออกว่าเต๋ออ๋องหมดลมหายใจไปแล ้ว แต่หมิงอ๋องกลับ
บอกว่ายังไม่ตาย...
้ งลังเลใจสักพัก ก่อนก ้าวเข ้าไป นั่งยองๆ ตรวจชีพจรเต๋ออ๋อง

อวีชิ
้ั
ครนชางหมิ ้ งก็เป็ นไปด ้วย จึงหันมองหมิงอ๋องอ
งเห็นว่า แม้แต่อวีชิ
ย่างเคร่งเครียดอีกรอบ
่
คนทีตายไปแล ้วคนหนึ่ ง ชางหมิงไม่เชือว่
่ าพวกเขาดูไม่ออก เพียง
เพราะหมิงอ๋องยังไม่ยน ้ งก็เริมสงสั
ื ยัน พวกอวีชิ ่ ยหรือ
นี่ เพียงพอทีจะบอกว่
่ าในใจของพวกเขา หมิงอ๋องสาคัญไฉน
หนึ่ งปี ทีผ่

่ านมา ชางหมิงได ้ยินชือเสี ่ ยงของหมิงอ๋องไม่รู ้กีคร
่ งต่ ้ั อกี่
ครง้ั แต่วน ้ งได
ั นี เพิ ่ ้พบตัวจริงเป็ นครงแรก
้ั ยังพูดไม่ได ้ว่ารู ้จัก รู ้แต่
เพียงความโอหังของคนผู ้นี ้ ทาให ้เขาได ้ร ับบทเรียนพอสมควร
จึงก ้มลงมองเต๋ออ๋องอีกครง้ั เขากลับอยากเห็นว่าหมิงอ๋องทีจู่ ๆ่ ก็

้
โผล่พรวดขึนมาในแวดวงเต๋ านั้น ทีสุ
่ ดแล ้วมีความลึกซึงที
้ ยากแท
่ ้
่ ง หรือเป็ นเพียงชือเสี
หยังถึ ่ ยงจอมปลอมกันแน่
่
หมิงอ๋องยังจะสามารถเล่นลูกไม้อะไรกับคนทีตายไปแล ้วคนหนึ่ งอีก
......
ท่ามกลางสายตาผูค้ น อวีชิ ้ งวางแขนของเต๋ออ๋องลง ชาเลืองมองห
้ น เดินถอยออกไปอย่างเงียบๆ
มิงอ๋อง แล ้วจึงลุกขึนยื
คนของไท่ชงิ กับคนของสานักกูม ้ งจึงส่ายหน้า “ไม่มี

่ องมา อวีชิ
จริงๆ!”
ิ่
หูชงเหยี ่ ้ยินก็หน
ยนกับจางปังลีได ิ่
ั มาสบตากัน หูชงเหยี
ยนลองเอ่ย
ปากอีกครง้ั
้ ยชีวต
“ท่านอ๋อง ท่านเห็นว่าคนผู ้นี เสี ิ แล ้วจริงๆ หรือว่า...”
เขายังไม่ทน ้ ง “อวีชิ
ั พูดจบ ก็เห็นหมิงอ๋องเงยหน้ามองอวีชิ ้ ง บนตัว
ท่านมีเข็มทองไหม!”
้ งแสดงความสงสัย แต่ก็ยงั ลูบแหวนหยกปานจือ่

“มี!” สายตาอวีชิ
่
[1] ทีสวมอยู
บ ้
่ นนิ วเบาๆ เห็นเข็มทองเล่มหนึ่ งปรากฏอยูบ
่ นมือของ
เขา
้
ม่อไป๋ จัดให ้เต๋ออ๋องนอนราบ แล ้วจึงใช ้นิ วหยิ ้ ง
บเข็มทองในมืออวีชิ
้
มาหมุนเบาๆ เห็นเข็มทองตังตรง
จากนั้นก็เห็นแสงสีเขียวอ่อนลอยอยูใ่ นมือม่อไป๋ ก่อนทีเขาจะปั
่ ก
้
เข็มลงบนหว่างคิวของเต๋ ออ๋อง แล ้วหมุนเบาๆ แสงสีเขียวอ่อนสว่าง
้ อยๆ
ขึนเรื ่ ่ งใบหน้
จนปกคลุมทัวทั ้ าของเต๋ออ๋อง
่ ้านธูป หน้าผากของม่อไป๋ เต็มไปด ้วยเหงือ่

เวลาผ่านไปราวครึงก
้ ง ไท่ชงิ ล ้วนหน้าเปลียนสี
ทันใด ชางหมิง อวีชิ ่
้ รษะของชางหมิงปลิวไสวไปด ้านหลังโดยไม่รู ้ตัว

ผมดาคลับทังศี
้ งวาบร่าง มาตรวจชีพจรเต๋ออ๋องอีกครง้ั
อวีชิ
้ อไป๋ ค่อยเก็บพลังคืนกลับ จากนั้นก็ล ้วงขวดหยกขวดหนึ่ ง

ตอนนี ม่
ออกจากอกเสือ้ บีบปากเต๋ออ๋องให ้เปิ ด แล ้วเทยานาในขวดหยกลง
้
ไป
้ งวางแขนของเต๋ออ๋องลง มองหมิงอ๋องด ้วยแววตาอันซ ับซ ้อน

อวีชิ
้ น หันไปยิมขมขื
แล ้วจึงลุกขึนยื ้ ่
นให ้ไท่ชงิ กับสามผู ้สูงส่ง ก่อนพยัก
หน้า “หายใจแล ้ว!”
ยังต ้องให ้เขาพูดอีกหรือ
่ ้นอีกครงของเต๋
หัวใจทีเต ้ั ออ๋อง ใช่วา่ ผูค้ นดูไม่ออก
่
“เป็ นไปได ้อย่างไร” ชางหมิงจ ้องเต๋ออ๋องเขม็ง สีหน้าตืนตระหนก
อย่างควบคุมไม่อยู่
้ งในตอนนี เข
พวกอวีชิ ้ ้าใจปฏิกริ ยิ าของชางหมิงดี พวกเขาก็กาลัง
มองดูม่อไป๋ และรอคาตอบจากเขาเช่นเดียวกัน
ิ่ ยนกับจางปังลี่
ทว่าม่อไป๋ กลับไม่พูดอะไร เพียงชาเลืองมองหูชงเหยี
ก่อนนั่งสมาธิโคจรพลังในท ้องพระโรง
......................
.......
หน้าห ้องทรงพระอักษร
ชางหมิงมองดูมว้ นหนังสือสัญญาลับในมือพลางหน้าเขียวคลา้ แม้
้
ผูบ้ าเพ็ญเพียรอย่างเขา ก็ยงั ควบคุมมือทังสองข ่
้างไม่ให ้สันไม่ ได ้
เขาเงยหน้ามองจอมยุทธ ์แห่งราชสานักอีกคนทียื ่ นอยูห ่ น้าประตู
พลางว่า
“นี่ เป็ นของจริง?”
้ ตอบ หันมองหูชงเหยี
จอมยุทธ ์ชิงอวีไม่ ิ่ ยนกับจางปังลี่ สุดท ้ายก็
หยุดสายตาอยูท ี่ ชงเหยี
่ หู ิ่ ยน
่ านรู ้เรืองอยู
“เมือท่ ่ แ่ ต่แรก ทาไมถึงไม่รายงานฝ่ าบาท กลับช่วยห
่ ในท
มิงอ๋องเปิ ดโปงเรืองนี ้ ้องพระโรง”
ิ่
ยนยิมขมขื ่ “ข ้าก็เพิงจะรู
น ่ ่
้เมือเช ้าว่า หมิงอ๋องจับตัว
ปรมาจารย ์ผูส่้ งสารกลับทัพใต ้ได ้ และค ้นเจอสัญญาลับในตัวเขา
ใช่วา่ ข ้าไม่คด
ิ รายงาน แต่หมิงอ๋องขูว่ า่ ถ ้ารายงาน จะเปิ ดโปง
สัญญาลับทันที”
้ ้ยิน ก็หน้าเจือน
จอมยุทธ ์ชิงอวีได ่ ไม่คด
ิ ตาหนิ หช ิ่
ู งเหยี
ยนอีก
อย่าว่าแต่หช ิ่
ู งเหยี ่
ยนเลย แม้เปลียนเป็ นเขาอยูใ่ นสถานการณ์
เช่นนี ้ จะทาอย่างไรได ้
ิ่ ยนกับจางปังลี่
แต่จอมยุทธ ์ก็ยงั จ ้องมองหูชงเหยี
“ข ้าถามฝ่ าบาทแล ้ว สัญญาม้วนนี ฝ่้ าบาทไม่รู ้เรืองจริ

่ งๆ”
ิ่
“อะไรนะ” หูชงเหยี ่ ได ้พูด แต่เป็ นชางหมิงทีจ่ ้อง
ยนกับจางปังลีไม่
มองจอมยุทธ ์ทันที
“นี่ เป็ นของปลอม?”
ิ่
“ฝ่ าบาทไม่รู ้หรือ” หูชงเหยี ่ นตกใจเช่
ยนกับจางปังลีตื ่ นเดียวกัน
้ กหน้า “สัญญาน่ ะเป็ นของจริง หาไม่แล ้วเต๋ออ๋อง

จอมยุทธ ์ชิงอวีพยั
่ั
กับฉู่ ลวไฉคงไม่ ่ ้ทา
จนมุมเพราะถูกบีบหรอก แต่ฝ่าบาทไม่ได ้สังให
สัญญา”
่ าบาทไม่ได ้สัง่ ก็เป็ นของปลอม ทาขึนมาเอง”
“เมือฝ่ ้ ชางหมิงโมโห
“เต๋ออ๋องกล ้านาฝ่ าบาทไปแอบอ ้าง เรืองนี ่ ต้ ้องตรวจสอบให ้ความ
จริงปรากฏ คืนความบริสท ์ ้ฝ่ าบาท!”
ุ ธิให
่ ่ งดังน
“ตรวจสอบอย่างไร” สีหน้าจางปังลีนิ ่ านิ
้ ่ งไหลลึก มองชางหมิง
่ ออ๋องยอมร ับแล ้วว่าเขาเป็ นคนทา ไม่เกียวกั
พลางว่า “ในเมือเต๋ ่ บ
ฝ่ าบาท จะตรวจสอบอย่างไร”
่ ดคอจนพูดไม่ออก
เปลวไฟลุกเต็มท ้องชางหมิง เขาถูกจางปังลีขั
ิ่ ยนกลัวว่าชางหมิงจะโมโหจนเผาทุกสิง่ จึงพูดอย่างละมุน
ละม่อม
“ท่านจอมยุทธ ์ ปัญหาสาคัญคือ ฝ่ าบาทลงมือกับหมิงอ๋องในวันนี ้

่
เป็ นเรืองจริ ่ ง ทัพใต ้ทีร่่ วมลงนาม
ง เต๋ออ๋องช่วยฝ่ าบาทก็เป็ นเรืองจริ
ในสัญญา เปลียนท่ ่ าทีกะทันหัน ก ้าวออกมาสนับสนุ นฝ่ าบาทเล่น
่
งานหมิงอ๋องก็เป็ นเรืองจริ ้ งจะมีใครเชืออี
ง ตอนนี ยั ่ กว่า ฝ่ าบาทไม่มี
ส่วนเกียวข่ ้องกับสัญญา”
ิ่ ยนก็ชะงักเล็กน้อย ใช ้หางตามองห ้องทรงพระ
อักษร ก่อนพูดเสียงต่า
่
“ถ ้าไม่เกียวข ้อง เหตุใดฝ่ าบาทถึงยอมให ้ทัพใต ้ก ้าวออกมาป้ ายสี
หมิงอ๋อง ทังๆ้ ทีรู่ ้ว่าความผิดนี ไม่
้ มอี ยู่จริง เพราะทรงรู ้สาเหตุการ
ตายของอามาตย ์ฉวีแล ้ว นี่ เป็ นเหตุการณ์ทเหล่ ี่ าขุนนางล ้วนเห็น
ด ้วยตาตนเอง...”
พอเขาพูดจบ ชางหมิงก็พูดไม่ออกอย่างสินเชิ้ ง จึงหันมองจอม

้ ้อมสีหน้าเปี่ ยมความสงสัย
ยุทธ ์ชิงอวีพร
จอมยุทธ ์ชิงอวีย่้ อมรู ้ว่าชางหมิงกาลังถามว่า เรืองนี

่ ไม่้ เกียวข
่ ้องกับ
ฝ่ าบาทจริงหรือ
่
ซึงตอนนี ้ จอมยุทธ ์ชิงอวีก็้ ช ักไม่แน่ ใจอย่างเห็นได ้ช ัด จึงเงียบอยู่
สักพัก ก่อนว่า “สองสามวันทีผ่ ่ านมา อย่าว่าแต่ฝ่าบาทไม่เคยพบ
่ั
เจอฉู่ ลวไฉเลย ่ ออ๋องก็ทรงมิได ้เรียกให ้เข ้าเฝ้ าเป็ นการ
กระทังเต๋
ส่วนพระองค ์ แล ้วจะสังให่ ้เขาไปทาเรืองลั ่ บขนาดนี ได ้ ้อย่างไร”
“พูดเช่นนี ้ ก็แปลว่าเต๋ออ๋องทาเองโดยพลการจริงๆ เขาเอาความ

่
กล ้ามาจากทีไหนกั ิ่
น” หูชงเหยียนพึมพา
้
จอมยุทธ ์ชิงอวีมองหู ิ่
ชงเหยี ่
ยน พลางพูดช ้าๆ “เมือครูฝ่ ่ าบาทอ่าน
สัญญาอีกครง้ั ยังโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ ก่อนกระอักโลหิตจนสลบ
ยังตะคอกว่า นี่ ล ้วนเป็ นกับดักของหมิงอ๋อง หมิงอ๋องใช ้เต๋ออ๋อง
ทาลายพระองค ์...”
้
“กับดักของหมิงอ๋อง?” คิวของหู ิ่
ชงเหยี
ยนกระตุกไม่หยุด “ท่าน
้ ออ๋องเล่นละครช่วยหมิงอ๋องหรือ”
กาลังบอกว่า วันนี เต๋
ิ่
จอมยุทธ ์จ ้องมองหูชงเหยี
ยน “ท่านหูละ่ รู ้สึกเช่นไร”
ิ่
ยนเงียบสักพัก ค่อยว่า “ความเป็ นไปได ้มีไม่มาก ถ ้าเป็ น
การเล่นละคร เต๋ออ๋องก็ไม่น่าฆ่าตัวตาย
่ ฝ่้ าบาทคือผูบ้ งการมากกว่า แต่

เขาน่ าจะสารภาพออกมาว่าเรืองนี
่
เต๋ออ๋องกลับเลือกทีจะยอมร ับผิดเพียงคน
่ ้าเขาไม่ฆ่าตัวตาย คนในครอบคร ัวก็ต ้องถูกประหาร

เดียว ซึงถ
หมด”
“เสร็จกัน...” พอชางหมิงฟังถึงตรงนี ้ ก็พลันหน้าถอดสี “จริงๆ แล ้ว

เต๋ออ๋องก็ไม่ตายนี่ เขาอาจพูดป้ ายสีฝ่าบาทได ้ทุกเมือ...”
่
พูดถึงตรงนี ้ พลังปราณของชางหมิงก็ปะทุขน
ึ ้ “ข ้าจะไปฆ่าเขา!”
ิ่
“ไม่ได ้!” หูชงเหยี ่
ยนกับจางปังลีตกใจแทบจะพร ้อมกัน
้ อยู
จอมยุทธ ์ชิงอวีที ่ ข่ ้างๆ เร็วกว่า วาบร่างไปขวางหน้าชางหมิง
ทันที ก่อนพูดพลางหน้าถอดสี
“เจ ้าว่าเต๋ออ๋องไม่ตายหรือ”
“ถูกหมิงอ๋องช่วยไว ้แล ้ว” ชางหมิงโมโห ก่อนตาหนิ จอมยุทธ ์ชิงอวี ้

“ทาไมเจ ้าไม่บอกข ้าให ้ช ัดเจนแต่แรก ถ ้าข ้ารู ้ก่อน ไฉนจะยอมให ้ห
มิงอ๋องช่วยเขาไว ้ ยังไม่รบี หลีกไปอีก!”
ิ่
หูชงเหยี ้ นที “ท่านจอมยุทธ ์ทาเช่นนี ไม่
ยนพูดยับยังทั ้ ได ้เป็ นอัน
ขาด ถ ้าท่านไปฆ่าเต๋ออ๋องตอนนี ้ ฝ่ าบาทก็จะตกเป็ นผู ้ต ้องสงสัยว่า
ฆ่าคนปิ ดปาก ถึงตอนนั้นสถานการณ์จะยิงเลวร่ ้ายลง”
ชางหมิงได ้ยินก็องึ ้ หันมองจอมยุทธ ์ชิงอวี ้

สีหน้าจอมยุทธ ์ชิงอวียิ้ งดู
่ ไม่ได ้ “ถ ้าข ้าไม่อยากให ้เขาตาย ไหนเลย
จะนิ่ งดูดายให ้เขาฆ่าตัวตายเล่า แต่ข ้าเห็นกับตาว่าเต๋ออ๋องไม่มล ี ม
หายใจแล ้ว ทาไมถึงรอดกลับมาได ้ล่ะ นี่ มันเรืองอะไรกั
่ น”
่ นชางหมิงถูกขวาง หูชงเหยี
เมือเห็ ิ่ ่ เกิ
ยนจึงเล่าเรืองที ่ ดขึนเมื
้ อครู
่ ใ่ ห ้
้ ง สุดท ้ายจึงว่า
จอมยุทธ ์ชิงอวีฟั
้ ออ๋องถูกหมิงอ๋องช่วยไว ้แล ้ว จุดประสงค ์ทีเขาช่

“ตอนนี เต๋ ่ วยชีวต
ิ
เต๋ออ๋องนั้นช ัดเจนมาก เขากาลังบอกราชสานักว่า เรืองในวั่ ้
นนี ไม่
สามารถจบลงเพียงเท่านี ้ เขาต ้องการคาอธิบาย”
------
[1] แหวนหยกปานจือ่ แหวนหยกขนาดใหญ่ สวมทีนิ ่ วหั

้ วแม่มอ
ื
่ องกันไม่ให ้นิ วบาดเจ็
เพือป้ ้ บขณะง ้างสายธนู
ตอนที่ 661 ฆ่าไม่ฆ่าก็มค
ี า
่ เท่าก ัน
่ งไม่ได ้ร ับอนุ ญาตให ้ออกจากวัง พวกอวีชิ

เมือยั ้ งก็ได ้แต่อยูใ่ น
วังต่อ
้ งเชียวชาญด
อวีชิ ่ ้านการปรุงยา ม่อไป๋ จึงมอบเต๋ออ๋องให ้เขาดูแล
่ั
ชวคราว
แต่กอ ้ งยังคงอดถามม่อไป๋ ไม่ได ้

่ นจากกัน อวีชิ
่
“ท่านอ๋อง ข ้ามีเรืองอยากขอค ้
าชีแนะ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องจะ
สะดวกหรือไม่”
“ไม่เป็ นไร สหายเต๋าพูดมาเถิด!”
่ ง ม่อไป๋ รู ้อยูแ่ ก่ใจว่า อวีชิ

อันทีจริ ้ งต ้องถามเรืองเต๋
่ ออ๋องตายแล ้วฟื ้น
คืนชีพแน่
้ งหันมองเต๋ออ๋องทียั
และแล ้ว เขาก็เห็นอวีชิ ่ งคงนอนสลบไสลอยูบ
่ น
เตียง พลางถามด ้วยความสงสัย
่
“เมือครู ้ ทีข
่ ทังๆ ่ ้าเห็นเลือดลม หัวใจ และชีพจรของเต๋ออ๋องแน่ นิ่ง
แล ้ว เหตุใดท่านอ๋องยังสามารถต่อพลังชีพได ้อีก”
ม่อไป๋ ไม่ตอบในทันที ก ้าวเข ้าไปยืนทีริ่ มหน้าต่าง กวาดตามอง

่ ด
ทหารร ักษาพระองค ์ทีอยู ่ ้านนอก แล ้วว่า
“ตอนจักรพรรดิองค ์ก่อนยังมีชวี ต ่
ิ อยู่ เจ ้าหน้าทีกองปราบในเมื อง
หลวงมักมีอาการป่ วยอย่างหนึ่ ง ทีโดนลมแล
่ ้
้ว เชือโรคจะท าให ้เส ้น
เลือดในสมองอุดตัน แพทย ์ในตอนนั้นพอเห็น ก็รู ้ว่าต ้องทาให ้เส ้น
เลือดหายจากการอุดตัน เลือดลมไหลเวียน ถึงจะช่วยชีวต ิ ไว ้ได ้
ิ่ ยากก็
แต่สงที ่ คอื ผูป้ ่ วยร่างกายอ่อนแอ เหลือเพียงลมหายใจเฮือก
สุดท ้าย ถ ้าทาการกระตุ ้นหัวใจอย่างรุนแรง ผลทีตามมามี ่ เพียงสอง
อย่าง ถ ้าไม่ตกเลือดจนเสียชีวต ิ ร่างกายทีอยู ่ ใ่ นขันวิ ้ กฤติก็จะร ับไม่
ไหว ลมหายใจขาดห ้วงทันที”
้ งก็มองออกนอกหน้าต่างเช่นกัน แล ้วค่อยหันมองม่อไป๋ ทีมิ

อวีชิ ่ ได ้
พูดเสียงกระซิบ คิดๆ แล ้วก็ไม่พูดเสียงกระซิบตาม ถามเสียงสูงต่อ
“ท่านอ๋องหมายถึงนายใหญ่บ ้านตระกูลฉู่ ?”
้ ง “ไม่ผด
ม่อไป๋ พยักหน้า แล ้วหันมองอวีชิ ิ ท่านจอมยุทธ ์ก็เคยได ้
่ มาก่
ยินเรืองนี ้ อนหรือ”
อวีชิ้ งตอบ “แน่ นอน ข่าวว่าตอนแรกท่านอ๋องใช ้เข็มทองต่อลม
หายใจ ร ักษาความรู ้สึกของท่านฉู่ ไว ้ แล ้วค่อยใช ้พลังฝ่ ามือทาให ้
เลือดไหลเวียน แม้ลมหายใจท่านฉู่ ขาดห ้วง แต่ตอ ่ มาท่านอ๋องก็
ฟื ้นพลังชีพให ้ได ้ พอเรืองนี
่ แพร่
้ ออกมา ก็ทาให ้คนในทาเนี ยบ
แพทย ์โต ้เถียงกันว่า คนเรามีชวี ต
ิ อยูไ่ ด ้ด ้วยความรู ้สึกหรือเลือดลม
กันแน่ ”
่
“เมือสหายเต๋ ่ ้ การตายแล ้วฟื ้นคืนของเต๋ออ๋องในวันนี ้ ก็
ารู ้เรืองนี
่
ไม่ใช่เรืองแปลกอะไร เต๋ออ๋องในตอนนั้นดูเหมือนพลังชีพขาดหาย
แต่ความจริงแล ้ว ความรู ้สึกยังอยู่ ก็แค่แกล ้งตายเท่านั้น” ม่อไป๋
หัวเราะ
้ งค่อยๆ ก ้มหน้าคิด “ถ ้าข ้าจาไม่ผด

อวีชิ ิ ตอนนั้นแม้ทา่ นอ๋องพูดว่า
ชีวต ้
ิ ขึนอยู ก
่ บั ความรู ้สึก แต่ก็เคยพูดเช่นกันว่า ความรู ้สึกก็ต ้อง
่ อดลมขาดห ้วง ความรู ้สึกก็ยน
อาศัยเลือดลมถึงจะอยูไ่ ด ้ เมือเลื ื
่ั
หยัดได ้ชวขณะเท่ านั้น แต่วน ้ ออ๋องไม่หายใจอยูน
ั นี เต๋ ่ านทีเดียว”
่ รษะ “บางคนพอไม่หายใจ ความรู ้สึกจะถูกทาลายทันที

ม่อไป๋ สันศี
ทว่าบางคนกลับสามารถยืนหยัดต่ออีกชวขณะ ่ั แต่นอ้ ยคนนักทีจะ ่
หยุดหายใจได ้นาน ชนิ ดเข ้าไปอยูใ่ นโลงศพแล ้ว ฟื ้นคืนชีพ
่
กลับมาได ้ ข ้าเคยพูดว่าเมือหมดลมหายใจ ความรู ้สึกจะอยูไ่ ด ้ไม่
นาน แต่จะอยูไ่ ด ้นานแค่ไหนนั้น ยังบอกแน่ ช ัดไม่ได ้ แต่สาหร ับข ้า
แล ้ว
ไม่วา่ ผูป่้ วยจะหมดลมหายใจไปนานแค่ไหน การพยายามช่วยชีวต

ิ
้ ไม่ใช่เรืองเสี
สักตังก็ ่ ยหายอะไร”
้ งเงียบไปชวครู
อวีชิ ่ ั ่ สุดท ้ายก็ยกมือคารวะม่อไป๋
“คาพูดของท่านอ๋อง เปี่ ยมคุณธรรมยิง่ อวีชิ

้ งน้อมร ับการชีแนะ!”
้
“ข ้าก็ขอฝากเต๋ออ๋องไว ้กับท่านจอมยุทธ ์ด ้วยเช่นกัน!” ม่อไป๋

คารวะตอบ
พอม่อไป๋ จากไป อวีชิ ้ งจึงปิ ดหน้าต่างลง แล ้วเดินกลับไปนั่งข ้าง

เตียง จ ้องมองเต๋ออ๋องอยูเ่ นิ่ นนาน ค่อยพึมพาออกมาเบาๆ
“มีคนหยุดหายใจได ้นานจริงๆ หรือทีพู ่ ดกันว่าตายแล ้วฟื ้นนั่นล่ะ

แต่ก็มเี พียงส่วนน้อยเท่านั้น ข ้ากลับเห็นว่า ทีเต๋
่ ออ๋องไม่ตายนั้น
ส่วนหนึ่ งขึนกั
้ บร่างกายฟ้ าประทาน แต่สว่ นใหญ่ขนกั ึ ้ บฝี มือคน
มากกว่า...”
......................
.......
้ ง ม่อไป๋ ก็ตรงไปยังตาหนักพระพันปี ทันที

พอลาจากอวีชิ
ทว่า ตลอดทางเดินสูพ ้ั
่ ระราชฐานชนในนั ้น เงียบเหงาเอาการ
หลังจากจักรพรรดิองค ์ก่อนจากไป นางสนมและนางกานัลทีมิ ่ ได ้

่ งพิ
ให ้กาเนิ ดพระโอรส ก็ไร ้ทีพึ ่ ง จึงได ้แต่เก็บข ้าวของ แล ้วย ้ายไป
อยูท ี่ าหนักเย็นทางฝั่งตะวันตกเฉี ยงเหนื อกันหมด
่ ต
จักรพรรดิองค ์ใหม่ก็ยงั ไม่มพ

ี ระสนม วังหลังจึงเงียบกว่าแต่กอ่ น
มาก แต่นางสนมและนางกานัลทีมี ่ พระโอรสให ้พึงพิ
่ งก็ยงั พานักอยู่
วังหลังจึงไม่น่าจะเงียบเหมือนเมืองร ้าง ขณะกลางวันแสกๆ แท ้ๆ
แต่พอม่อไป๋ สงบสติสกั พัก ก็รู ้สึกได ้อย่างรวดเร็วว่า ทุกซอกทุกมุม

ในวังหลัง มีดวงตาหลายคูก ้ั
่ าลังจ ้องมองตนอยูเ่ งียบๆ มีทงแนบ
หน้าต่าง หรือไม่ก็หลบอยูต่ ามซอกหลืบ
่ พระโอรสให ้
ม่อไป๋ จึงเข ้าใจในทันทีวา่ นางสนมและนางกานัลซึงมี
่ งเหล่านี ้ ต่างก็มวี ถ
พึงพิ ิ ข
ี องตน
่
จางปังลีสามารถปิ ่ เกิ
ดเรืองที ่ ดขึนในท
้ ้องพระโรง ไม่ให ้แพร่ออกไป
นอกวังได ้ก็จริง
แต่ไม่สามารถปิ ดหูตาสับปะรดระดับพระกาฬของพวกนางได ้
เห็นช ัดว่าพวกนางค่อนข ้างจะเข ้าใจสถานการณ์ในท ้องพระโรงกัน
แล ้ว จึงไม่มใี ครส่งเสียงเอะอะแต่อย่างใด
ม่อไป๋ ไม่สนใจสายตาเหล่านี ้ กลับคิดในใจว่า พอพวกนางเห็นเจ ้า

้ ่ งบัลลังก ์ ก็ต ้องพยายามร ักษาอานาจให ้คงอยู่ ไม่วา่ จะด ้วย
เก ้าขึนนั
วิธใี ดก็ตาม
้ อเปล่า เช่น
พวกนางจะคิดทาอะไรแผลงๆ จากเหตุการณ์ในวันนี หรื
่
วางแผนเพืออนาคตโอรสของตน?
่
เกรงว่าต ้องมีคนคิด พอม่อไป๋ นึ กถึงเรืองพวกนี ้ ก็ขมวดคิวน้
้ อยๆ
้
เขาย่อมไม่กลัวว่าหญิงชาววังหลังเหล่านี จะพลิ
กสถานการณ์อะไร
่ าให ้ราชสานักยุง่ วุน
ได ้ แต่พวกนางยังคงมีความสามารถทีจะท ่ วาย
หรือจะเตือนจางปังลี่ ให ้ระมัดระวังหน่ อย
ขณะครุน ้
่ คิด ไม่รู ้ว่าเขานึ กอะไรขึนได ้ ขมวดอยู
้ คิวที ่ พ
่ ลันคลาย
ออก จากนั้นก็ไม่คด ่
ิ มากเกียวกั ่ อี
บเรืองนี ้ ก เร่งฝี เท ้า บึงไปยั
่ ง
ตาหนักพระพันปี
่ วินอีก้ าลังยืนรออยูห
ลูส ่ น้าประตู เขาไม่ได ้ออกจากท ้องพระโรง
พร ้อมกับคนของสานักเต๋า แต่ออกมาพร ้อมกับพระพันปี คอย
คุมครองพระองค
้ ์จนกลับถึงพระตาหนัก
นี่ เป็ นความต ้องการของม่อไป๋ ทุกคนต่างเงียบ ไม่มใี ครส่งเสียง

้
คัดค ้าน รวมทังชางหมิ ง
่ งอ๋องไม่ไว ้ใจในความ
ฝ่ าบาทคิดกาจัดหมิงอ๋อง ใครๆ ก็รู ้ ซึงหมิ
ปลอดภัยของพระพันปี ก็มเี หตุผล
่ งอ๋องร ักษาชีวต
ทุกคนช ัดเจนดีวา่ ทีหมิ ิ ไว ้ได ้ ย่อมต ้องมีคนหลาย
คนออกร ับผิดแทนฝ่ าบาท ชดเชยให ้อารมณ์โกรธของหมิงอ๋อง
สงบลง
้ งไม่มใี ครกระโดดออกมาสร ้างความเดือดร ้อนให ้หมิงอ๋องอ
ตอนนี จึ
่ งเวยให ้กับเรืองในวั
ย่างโจ่งแจ ้ง เพราะไม่มใี ครอยากเป็ นเครืองสั ่ นนี ้
“ท่านอ๋อง” ลูส ้
่ วินอีประสานมื
อคารวะ
่ ่ มีอะไรผิดปกติไหม”
ม่อไป๋ ถาม “ระหว่างทางมาทีนี
“ท่านอ๋องวางพระทัย ยังไม่เห็นอะไรผิดปกติ” ลูส ่ วินอีสั้ นศี

่ รษะ แล ้ว
ถามต่ออย่างจริงจัง “แล ้วท่านล่ะ เป็ นอย่างไรบ ้าง บาดเจ็บหรือ
เปล่า”
่ รษะ ก่อนพูดเสียงเบา “ข ้ามิได ้ต่อสูกั

“ไม่เป็ นไร” ม่อไป๋ สันศี ้ บชาง
หมิงจริงๆ ประมือกันแค่กระบวนท่าเดียว อีกอย่างเขาก็ดเู บาข ้า
ด ้วย”
่ วินอีค่้ อยวางใจลง แต่พอนึ กถึงพวกราชองคร ักษ ์ ก็ยงั กังวลใจ

ลูส
อยู่ จึงถาม “ราชองคร ักษ ์เหล่านั้นมีฝีมือไม่ด ้อยไปกว่าสีเจ
่ ้าสานัก
ใหญ่ ท่านคนเดียวสูกั ้ บพวกเขาหกคน ไม่เป็ นไรแน่ หรือ”
่ วินอี ้ “ใครว่าพวกเขาไม่ด ้อยไปกว่าสีเจ

ม่อไป๋ หันมองลูส ่ ้าสานัก
ใหญ่”
“คนของสานักเต๋าล ้วนพูดกันเช่นนี ”้ ลูส ้
่ ยบกับสีเจ
“เมือเที ่ ้าสานักใหญ่ พวกเขาแค่บาเพ็ญเพียรอยูข ้ั
่ น
เดียวกันเท่านั้น ซึงต่
่ างเหลือขันหลุ
้ ้ ยว ก็จะได ้
ดพ้นอีกเพียงขันเดี
เป็ นปรมาจารย ์ ทว่าถ ้าเทียบด ้านพละกาลังแล ้ว พวกเขายัง
ห่างไกลจากสีเจ ่ ้าสานักใหญ่มาก” ม่อไป๋ ว่า
ลูส ้ ้ยิน ก็ไม่รู ้จะพูดอะไรอีก

่ วินอีได
เขาร ับรู ้ถึงพละกาลังของราชองคร ักษ ์ด ้วยตัวเองมาแล ้ว ฝ่ ามือ

เดียวแหวกอากาศฟาดเขาจนตัวปลิว ตอนนี นั ้ บว่าเขาเข ้าใจอย่าง
ถ่องแท ้แล ้วว่า ฝี มือของเขากับท่านอ๋องห่างไกลกันมากขนาดไหน
้ ใช่เวลาทีจะสนทนาเรื
แต่ตอนนี ไม่ ่ ่ ้ พอเห็นม่อไป๋ ไม่เป็ นไรจริงๆ
องนี
่
เขาก็เตรียมจะพูดเรืองงานต่ อ แต่หญิงชรากลับเดินออกมาเชิญให ้
่ วินอีจึ้ งไม่ได ้พูดอะไร
พวกเขาเข ้าไป ลูส
.................
ม่อไป๋ ก ้าวเข ้ามาเดินเคียงข ้างหญิงชรา พลางถาม “เสด็จแม่
สบายดีไหม”
หญิงชราตอบ “ยังทรงครองสติได ้ดี แต่หลังจากกลับมา ก็ยงั มิได ้

เสวยอะไร คิดว่ายังคงตกพระทัยอยู่”
ม่อไป๋ ถอนหายใจเบาๆ “เป็ นเพราะข ้า เสด็จแม่ถงึ ได ้เป็ นเช่นนี ”้
หญิงชราได ้ยินก็ลงั เลเล็กน้อย ก่อนว่า “ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอพูด

มากหน่ อย พระพันปี อยู่ในวังมาหลาย
่
สิบปี เผชิญฟ้ าฝนมามาก เรืองเช่ ้ ใช่ไม่เคยพบ แต่เรืองบาง
นนี มิ ่
่ ถ ้ามีเวลาให ้ทรงเตรียมพระทัยไว ้ก่อน น่ าจะดีกว่า”
เรือง
ม่อไป๋ ขบคิด แต่มไิ ด ้ตอบร ับ
หญิงชราจึงไม่พูดมากอีก พอก ้าวเข ้าไปในห ้องโถง ก็เห็นพระพันปี

นั่งรออยูก ่ นแล ้ว ดูๆ ไปสติอารมณ์ของพระองค ์นับว่าสงบนิ่ ง
่ อ
พอเห็นม่อไป๋ มาถึง ก็ทรงโบกมือให ้สาวใช ้ข ้างกายถอยออกไป
จากนั้นก็ทรงลุกขึนยื
้ น เดินวนรอบตัวม่อไป๋ รอบหนึ่ ง ค่อยว่า “การ
ต่อสูในท
้ ้องพระโรง เจ ้าบาดเจ็บหรือเปล่า”
“เสด็จแม่ทรงวางพระทัย ลูกไม่เป็ นไร” ม่อไป๋ รีบตอบ
“จริงหรือ” พระพันปี จ ้องตาเขา
้ ยงก็ทรงพลัง
“จริงพ่ะย่ะค่ะ” ม่อไป๋ มิได ้หลบตาพระพันปี นาเสี
“ไม่เป็ นไรก็ด!ี ” พอพระพันปี ได ้ยิน ตาก็แดงอย่างอดไม่ได ้ แต่ก็โล่

้ ได ้...”
งอกลงอย่างเห็นได ้ช ัด “คราวหน้าเจ ้าจะทาเช่นนี ไม่
่ ยว พระพันปี ก็หยุด เงียบไปสักพัก จึงว่า “ก็ใช่

พูดได ้เพียงครึงเดี
่ ้าวเข ้ามาในกลไกชีวั้ ดความเป็ นความตายนี แล
เมือก ้ ้ว แต่ละก ้าว
่ ปล่อยให ้เจ ้าเลียงหลบ
คืออันตราย ทีไม่ ่ แม่ชว่ ยอะไรเจ ้าไม่ได ้ และ
ไม่อยากพูดมากอีก หวังเพียงให ้เจ ้าระมัดระวังตัวให ้มาก”
“เสด็จแม่ไม่จาเป็ นต ้องกังวลพระทัยจนเกินไป สถานการณ์ที่

ึ้
เลวร ้ายสุดได ้ผ่านพ้นไปแล ้ว ต่อไปจะดีขนเอง” ม่อไป๋ ค่อยๆ
ปลอบโยน
้
ทังสองคุ ่ นว่าพระพันปี มีความมั่นคงทาง
ยกันต่อสักพัก เมือเห็
่ งชราว่า พระพันปี
อารมณ์แล ้ว ม่อไป๋ ก็เบาใจลง อาจเป็ นอย่างทีหญิ
้ วต
อยูใ่ นวังมาตลอดทังชี ิ เห็นฟ้ าฝนจนเคยชินแล ้ว
่
“ลูกแม่ แม่จะไม่ถามเจ ้าล่ะว่า เรืองในวั ้ นมาเป็ นไปอย่างไร แม่
นนี เป็
่
อยากรู ้อยูเ่ รืองเดี ่ องด
ยว เมือเรื ่ าเนิ นมาจนถึงขันนี
้ ้ เจ ้าจะทาเช่นไร
ต่อ” พระพันปี ถามด ้วยสีหน้าจริงจัง
่ ้าวเดินมาทางนี ้ จวนหมิงอ๋อง
ม่อไป๋ เงียบไปสักพัก ค่อยว่า “เมือก
ย่อมไม่มท ่ เกิ
ี างถอย เรืองที ่ ดขึนในวั
้ นนี ้ ถัดจากนี ไป
้ ย่อมต ้องให ้
ราชสานักชดใช ้”
่ ้า
พระพันปี ฟังแล ้วก็เงียบ ก่อนถาม “อาศัยเพียงม้วนหนังสือ ทีเจ
โยนให ้จอมยุทธ ์หรือ”
ม่อไป๋ ผงกศีรษะ “เสด็จแม่น่าจะเดาใจความในนั้นได ้!”
“แม้แม่ไม่รู ้ว่าในนั้นเขียนว่าอะไร แต่พอม้วนหนังสือปรากฏ ก็

สามารถบีบให ้เต๋ออ๋องฆ่าตัวตาย ฉู่ ลวไฉถู ่ั ่
กประหาร กระทังจอม
่
ยุทธ ์ก็ยงั ต ้องเข ้ายุง่ เกียวการเมื
อง ขัดแย ้งกับฝ่ าบาทอย่างเปิ ดเผย
ถ ้าแม่เดาไม่ผด ่
ิ น่ าจะเป็ นสัญญามืดทีลงนามกั นอย่างลับๆ ระหว่าง
ราชสานักกับทัพใต ้” พระพันปี เดาได ้ถูกจริงๆ
นี่ ไม่ใช่เรืองแปลก
่ ความจริงแล ้ว เหล่าขุนนางในท ้องพระโรงมีใคร
เดาไม่ได ้บ ้าง
เพียงแต่ไม่มใี ครก ้าวออกมาถามเท่านั้น และถ ้าให ้ม่อไป๋ เดาต่อ

้ นนางทุกคนน่ าจะกาลังคาดคะเนเนื อความในสั
ตอนนี ขุ ้ ญญาว่า
เขียนถึงอะไรบ ้าง
ม่อไป๋ จึงว่า “เสด็จแม่ทรงปรีชาสามารถ เนื่ องจากราชสานักคิดเล่น

งานข ้า จึงลงนามในสัญญากับทัพใต ้อย่างลับๆ ซึงส ่ าหร ับราช
สานักแล ้ว สัญญาม้วนนี ต ้ ้องจ่ายค่าตอบแทนสูงลิบลิว่ เจ ้าเก ้าเพิง่
้ ่ งบัลลังก ์ เรืองแรกที
ขึนนั ่ ท่ าคือขายชาติ ข่าวนี ถ
้ ้าแพร่ออกไป
่ น
แน่ นอนว่าต ้องเกิดเรืองวุ่ วายขนานใหญ่ ซึงเพี่ ยงพอทีจะท ่ าให ้เจ ้า
่
เก ้าเสือมเสียพระเกียรติ”
่ นเช่นนี ้ เหตุใดเจ ้าถึงไม่ดาเนิ นการ

พระพันปี มองหน้าม่อไป๋ “เมือเป็
้ ดขาด เปลียนร
ขันเด็ ่ ่
ัชสมัยเสียเล่า ในเมือหลั ่
งจากเรืองในวั นนี ้
เหล่าขุนนางต่างก็ผดิ หวังในตัวเจ ้าเก ้าแล ้ว ถ ้าเจ ้าตัดสินใจฆ่าเขา
ในตอนนี ้ ย่อมมีโอกาสสาเร็จลุลว่ ง”
“ไม่ลล ้ ้าเก ้าเสียหน้าก็จริง
ุ ว่ งพ่ะย่ะค่ะ!” ม่อไป๋ ส่ายหน้าทันที “วันนี เจ
แต่ก็ไม่ได ้หมายความว่าลูกจะได ้ใจประชาชนไปครอง ถ ้าฆ่าเขา
้
แล ้ว ความผิดทังหมดของเขาก็ จะมลายหายสิน้ แต่ลก ู กลับต ้องตก
เป็ นผูต้ ้องสงสัยข ้อหาปลงพระชนม ์ เมือเป็่ นเช่นนี ้ ก็ให ้เขามีชวี ต ิ
อยูต่ อ
่ ไปจะดีกว่า ขอเพียงลูกสามารถควบคุมสถานการณ์ ฆ่า
หรือไม่ฆ่าเขา ก็ไม่แตกต่าง”

สำนักแพทย์อันดับหนึ่ง 621 - 661

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

สำนักแพทย์อันดับหนึ่ง 621 - 661

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ตอนที่ 621 ฉวีกวชางป่

แมต้ อนนี ้ ภายใต ้การนาของพวกจอมทัพฟาง สัดส่วนจานวน

และเพราะต ้องการเสบียงจากราชสานัก เขาจึงต ้องแบกความ

ส่วนนายพลหูจากฝั่งตะวันตกเฉี ยงเหนื อก็พอๆ กัน เขามีทหารมา้

มีเพียงนายพลจางจากฝั่งตะวันออกเฉี ยงเหนื อทีมี่ กาลังพลไม่

่ นเช่นนี ้ แน่ นอน ฝ่ ายทีแบกร

จนถึงตอนนี ้ พอองค ์ติงอู

ทว่าราชสานักไหนเลยจะยอมให ้พวกเขาแก ้ไขสัญญา แต่ชว่ ย

ทุกฝ่ ายล ้วนเตรียมใจไว ้ก่อนแล ้ว การประชุมจึงไม่มใี ครแสดงธาตุ

่ั งถามออกมาประโยคหนึ่ ง “ทาไมวันนี ไม่

เต๋ออ๋องตอบ “อามาตย ์ฉวีไม่คอ

่ วงใย” เต๋ออ๋องว่า “หมอเก่งๆ ในใต ้หล ้าแม้มม

“ท่านอ๋องอาจไม่รู ้ว่า หมอเทวดาสองชีวต

้ กน้อย เขาไม่เคยรู ้เรืองนี

เต๋ออ๋องเหลือบมองเขา พยักหน้าเบาๆ แล ้วว่า “อวดเบ่งจริงๆ

้ กน้อย พลางถามจางปังลี่ “หัวหน้าจาง

“หมอเทวดาสองชีวต ่ ดๆ “หนานเย่ว ์มีหมอคนดังท่านนี ้

เขาแค่นเสียงเย็นชาออกมา ก่อนหันกายก ้าวอาดๆ ออกไป

่ ดได ้ว่า หรือฉู่ ลวไฉอาจไม่

เต๋ออ๋องรีบเขียนจดหมาย แล ้วเรียกคนสนิ ทเข ้ามา “นาจดหมายนี ้

ความจริงแล ้วเขาไม่อยากลงมือในช่วงนี ้ คิดว่ารอให ้ฝ่ าบาทผ่าน

จึงค่อยๆ หันกลับมา หลับตาลง

ก่อนหน้านี ้ ตอนจางปังลีรู่ ้ตัวว่า ถูกคนของอวีชิ

ม่อไป๋ พลันขมวดคิว้ จางปังลีก

หลังขบคิดสักพัก ม่อไป๋ ก็ถาม “จวนอามาตย ์ฉวีมค ่

ลูส ้ กหน้า หันกายออกไปสังการ

อามาตย ์ฉวีกาลังนั่งฟังพ่อบา้ นรายงานสถานการณ์ในวังขณะลา

่ อยใหญ่ในเมืองหลวง เขาก็ยงั ไม่ปล่อย

พอได ้ยินว่าผลการเจรจาระหว่างพวกหูชงเหยี ิ่ ยนกับทัพใต ้ไม่เป็ นที่

พ่อบ ้านทียื ่ นอยู่อก

พ่อบ ้านเห็นดังนี ้ ก็ไม่พูดมากอีก หันกายเดินออกไป สักครูก

ว่าแลว้ ก็หยิบจอกสุราอีกหนึ่ งใบวางลง หยิบป้ านสุรา รินสุราสอง

“ไม่จริง ข ้าทุ่มเทแรงกายแรงใจช่วยราชกิจจักรพรรดิองค ์ใหม่มา

ทว่า ไม่วา่ อย่างไร เขาก็ไม่มโี อกาสแก ้ตัวอีก

ขณะเดียวกันก็เป็ นการปลอบประโลมจักรพรรดิองค ์ใหม่ หวังให ้

่ ได ้ผล เจตนาดีของพวกเขาทาให ้เจ ้าเก ้าทีมี

พริบตานั้น เขารู ้สึกว่าสมองระเบิดออกเป็ นเสียงๆ

จักรพรรดิองค ์ใหม่จะเพิกเฉยได ้หรือ จะเปิ ดศึกทันทีเลยหรือไม่?

่ กรพรรดิองค ์ก่อนสวรรคต เขาก็ยงั ไม่มี

่ ร้ ้ายแรงมาก องคร ักษ ์ของจวนอามาตย ์ฉวีรบี ปิ ดล ้อมทีเกิ

พอประตูปิดลง เต๋ออ๋องก็กดเสียงลงต่า รีบว่า “ท่านหู ฉวีกวชาง

“ก็จวนอามาตย ์ฉวีแจ ้งข่าวมา” เดิมทีเต๋ออ๋องกระวนกระวายใจอยู่

หนึ่ ง องคร ักษ ์แจ ้งข่าวให ้ทหารร ักษาพระองค ์ เต๋ออ๋องจึงได ้ข่าว

สอง ทหารร ักษาพระองค ์แจ ้งข่าวให ้ราชองครกั ษ ์ ห ้องทรงพระ

ในราชสานัก เขาทาการปิ ดข่าวทันที ตามหลักแล ้ว จึงมีเขาเพียง

ส่วนเต๋ออ๋อง ถ ้าบอกว่ารู ้จากฝ่ าบาท ก็ไม่มป

้ ้ก็ดี แต่ถ ้าฝ่ าบาททนไม่ได ้ขึนมาล่

“เราก็จะเหลือเพียงสองเส ้นทาง หนึ่ ง ยืนอยู่ข ้างฝ่ าบาท ถ ้าฝ่ าบาท

สาหร ับเขาแล ้ว นี่ เป็ นทางตันสายหนึ่ ง ยังไม่ต ้องพูดถึงเรืองที

ิ่ ยนพูดเสียงขรึม “เช่นนั้นเราก็ได ้แต่ทาให ้ฝ่ าบาทสงบลง

“สงบอย่างไร?” เต๋ออ๋องเงียบไปสักพัก ค่อยถาม

ทีว่่ า ‘สงบไม่ได ้ก็ต ้องสงบให ้ได’้ นั้น หมายความว่า ไม่วา่ ฝ่ าบาทจะ

ไม่วา่ จะใช ้วิธต

พูดตรงๆ ก็คอ ่ กครง้ั ก็ต ้องยอมให ้

“ไม่ได ้!” เต๋ออ๋องไหนเลยจะยอมใหข ้ น

อย่างไรก็ตาม การยืนอยู่ข ้างจักรพรรดิองค ์ใหม่ งัดข ้อกับหมิงอ๋อง

เขาจึงได ้แต่เลือกช่วยหมิงอ๋อง ดีทยั ี่ งพอจะปลอบใจตัวเองได ้ว่า ต่อ

ตอนเขากลับออกจากจวนหมิงอ๋องใหม่ๆ ได ้เลือกแล ้วก็จริง แต่ทงๆ ้ั

“ไม่ทนั แน่ ถ ้ามัวแต่ไปถามเขา ขอเพียงเราสองมีมติเป็ นเอกฉันท ์

ี่ งลังเลใจ ก็แค่ก ้าวไม่พน้

สุดท ้าย เขาก็ได ้แต่เลือกการาบจักรพรรดิองค ์ใหม่

่ ได ้ร ับแจ ้งจากห ้องทรงพระอักษรเช่นกัน เขาลุกขึนยื

่ งอย่างเงียบๆ โดยมิได ้ขัดจังหวะหูชงเหยี

สีหน้าเขาดูเหมือนสงบนิ่ ง แต่ภายในสะทกสะท ้อนใจยิง่