Catechesis on Old Age: 1.

Ang biyaya ng panahon at ang ugnayan sa pagitan ng edad at buhay

Mahal na mga kapatid, magandang umaga!

Natapos na natin ang mga katekesis tungkol kay San Jose. Ngayon ay sinisimulan natin
ang isang kateketikal na paglalakbay na naghahanap ng inspirasyon sa Salita ng Diyos sa
kahulugan at halaga ng katandaan. Pagnilayan natin ang katandaan. Sa loob ng ilang dekada
ngayon, ang yugtong ito ng buhay ay nag-aalala sa isang tunay na "bagong tao", na mga
matatanda. Hindi kailanman nagkaroon ng ganito karami sa kasaysayan ng tao. Ang panganib na
itapon ay mas madalas: hindi kasing dami ngayon, hindi kailanman kasing dami ng panganib na
itapon gaya ngayon. Ang mga matatanda ay madalas na nakikita bilang 'isang pasanin'. Sa
dramatikong unang yugto ng pandemya, sila ang nagbayad ng pinakamataas na presyo. Sila na
ang pinakamahina at pinaka-pinabayaang grupo: hindi natin sila masyadong napansin noong
nabubuhay pa sila, hindi man lang natin sila nakitang namatay. Natagpuan ko rin ang Charter na
ito sa mga karapatan ng mga matatanda at mga tungkulin ng komunidad: ito ay inedit ng mga
pamahalaan, hindi ito inedit ng Simbahan, ito ay isang sekular na bagay: ito ay mabuti, ito ay
kawili-wili, na malaman na ang may karapatan ang mga matatanda. Magiging magandang
basahin ito.

Kasama ng migrasyon, ang katandaan ay isa sa mga pinaka-kagyat na isyu na kinakaharap

ng pamilya ng tao sa panahong ito. Ito ay hindi lamang isang tanong ng quantitative na
pagbabago; ang pagkakaisa ng mga yugto ng buhay ay nakataya: iyon ay, ang tunay na punto ng
sanggunian para sa pag-unawa at pagpapahalaga sa buhay ng tao sa kabuuan nito. Tinatanong
natin ang ating sarili: may pagkakaibigan ba, may pagtutulungan ba sa pagitan ng iba't ibang
yugto ng buhay, o nananaig ba ang paghihiwalay at pagtatapon?

Lahat tayo ay nabubuhay sa isang kasalukuyan kung saan magkakasamang nabubuhay

ang mga bata, kabataan, matatanda at matatanda. Ngunit ang proporsyon ay nagbago: ang
kahabaan ng buhay ay naging isang masa [phenomenon] at, sa malalaking bahagi ng mundo,
ang pagkabata ay ipinamamahagi sa maliliit na dosis. Napag-usapan din namin ang tungkol sa
demograpiko ng taglamig; isang kawalan ng timbang na maraming kahihinatnan. Ang
nangingibabaw na kultura ay ang nag-iisang modelo ng young adult, iyon ay, isang self-made na
indibidwal na palaging nananatiling bata. Ngunit totoo ba na ang kabataan ay naglalaman ng
buong kahulugan ng buhay, samantalang ang katandaan ay kumakatawan lamang sa pagkawala
at pagkawala nito? Totoo ba yan? Kabataan lamang ang may ganap na kahulugan ng buhay, at
ang katandaan ay ang pagkawala ng laman ng buhay, ang pagkawala ng buhay? Ang kadakilaan
ng kabataan bilang ang tanging edad na karapat-dapat na katawanin ang mithiin ng tao, kasama
ng paghamak sa katandaan, na itinuturing na kahinaan, bilang pagkabulok o kapansanan, ang
naging dominanteng imahe ng totalitarianism noong ika-20 siglo. Nakalimutan na ba natin ito?

Ang pagpapahaba ng buhay ay may estruktural na epekto sa kasaysayan ng mga

indibidwal, ng mga pamilya at lipunan. Ngunit dapat nating tanungin ang ating sarili: ang
espirituwal na kalidad ba nito at ang komunal na kahulugan nito ay mga bagay ng pag-iisip at
pagmamahal na naaayon sa katotohanang ito? Dapat bang humingi ng tawad ang mga
matatanda sa kanilang katigasan ng ulo na mabuhay sa kapinsalaan ng iba? O maaari ba silang
parangalan para sa mga regalong dinadala nila sa pakiramdam ng buhay ng lahat? Sa katunayan,
sa representasyon ng kahulugan ng buhay - at tiyak sa tinatawag na 'maunlad' na mga kultura -
ang katandaan ay may maliit na saklaw. Bakit? Dahil ito ay itinuturing na isang edad na walang
espesyal na nilalaman na maiaalok, o kahulugan ng sarili nitong mabuhay. Bukod dito, may
kakulangan ng panghihikayat para sa mga tao na hanapin sila, at may kakulangan ng edukasyon
para makilala sila ng komunidad. Sa madaling salita, para sa isang edad na ngayon ay isang
mapagpasyang bahagi ng espasyo ng komunidad at umaabot sa ikatlong bahagi ng buong haba
ng buhay, mayroong — minsan — mga plano sa pangangalaga, ngunit hindi mga proyekto ng
pagkakaroon. Mga plano sa pangangalaga, oo; ngunit walang planong hayaan silang mabuhay
nang buo. At ito ay isang walang laman ng pag-iisip, ng imahinasyon at ng pagkamalikhain. Sa
ilalim ng [paraan ng pag-iisip] na ito, ang nakakagawa ng vacuum ay ang mga matatanda ay
itinatapon na materyal: sa kulturang ito na itinatapon, ang mga matatanda ay parang itinatapon
na materyal.

Ang kabataan ay maganda, ngunit ang walang hanggang kabataan ay isang

napakadelikadong guni-guni. Ang pagiging matanda ay kasinghalaga - at maganda - ito ay
kasinghalaga ng pagiging bata. Tandaan natin ito. Ang alyansa sa pagitan ng mga henerasyon, na
nagpapanumbalik ng lahat ng edad ng buhay sa tao, ay ang nawala nating regalo at kailangan
nating ibalik ito. Dapat itong matagpuan, sa kulturang ito na itinapon at sa kulturang ito ng
pagiging produktibo.

Ang Salita ng Diyos ay maraming masasabi tungkol sa tipang ito. Ilang sandali ang
nakalipas, narinig natin ang propesiya ni Joel: “Ang iyong matatandang lalaki ay mananaginip ng
mga panaginip at ang iyong mga binata ay makakakita ng mga pangitain” (2:28). Ito ay maaaring
bigyang-kahulugan tulad ng sumusunod: kapag ang mga matatanda ay lumalaban sa Espiritu,
ibinaon ang kanilang mga pangarap sa nakaraan, ang mga kabataan ay hindi na makita ang mga
bagay na dapat gawin upang mabuksan ang hinaharap. Kapag, sa kabilang banda, ipinapahayag
ng matanda ang kanilang mga pangarap, malinaw na nakikita ng mga kabataan kung ano ang
dapat nilang gawin. Ang mga kabataan na hindi na kinukuwestiyon ang mga pangarap ng
matanda, na naglalayon ng mga pangitain na hindi lalampas sa kanilang mga ilong, ay
magpupumilit na dalhin ang kanilang kasalukuyan at pasanin ang kanilang kinabukasan. Kung
ang mga lolo't lola ay bumalik sa kanilang mga melancholies, ang mga kabataan ay mas
titingnan ang kanilang mga smartphone. Maaaring manatili ang screen, ngunit ang buhay ay
mamamatay bago ang oras nito. Hindi ba ang pinaka-seryosong backlash ng pandemya ay tiyak
sa kahulugan ng pagkawala ng mga kabataan? Ang mga matatanda ay may mga mapagkukunan
ng buhay na nabubuhay na maaari nilang tawagan anumang oras. Tatayo ba sila at panoorin ang
mga kabataan na nawalan ng paningin, o sasamahan nila sila sa pag-init ng kanilang mga
pangarap? Nahaharap sa mga pangarap ng matanda, ano ang gagawin ng kabataan?

Ang karunungan ng mahabang paglalakbay na kasama ng katandaan hanggang sa

pagtatapos nito ay dapat maranasan bilang isang alok ng kahulugan sa buhay, hindi natupok
bilang pagkawalang-kilos ng kanyang kaligtasan. Kung ang katandaan ay hindi maibabalik sa
dignidad ng isang karapat-dapat na buhay ng tao, ito ay nakatakdang isara ang sarili sa isang
kawalang-pag-asa na umaagaw sa lahat ng pagmamahal. Ang hamon na ito ng sangkatauhan at
sibilisasyon ay nangangailangan ng ating pangako at tulong ng Diyos. Itanong natin ito sa Espiritu
Santo. Sa mga katekesis na ito sa katandaan, nais kong hikayatin ang lahat na ibigay ang kanilang
mga iniisip at pagmamahal sa mga kaloob na dala nito at sa iba pang mga yugto ng buhay. Ang
katandaan ay isang regalo para sa lahat ng yugto ng buhay. Ito ay isang regalo ng kapanahunan,
ng karunungan. Tutulungan tayo ng Salita ng Diyos na maunawaan ang kahulugan at halaga ng
katandaan; nawa'y ipagkaloob din sa atin ng Espiritu Santo ang mga pangarap at pangitain na
kailangan natin.

At nais kong bigyang-diin, tulad ng narinig natin sa hula ni Joel sa simula, na ang
mahalagang bagay ay hindi lamang na ang mga matatanda ay sumasakop sa lugar ng
karunungan na mayroon sila, ng buhay na kasaysayan sa lipunan, ngunit mayroon ding isang
pag-uusap. , na nakikipag-usap sila sa mga kabataan. Ang mga bata ay dapat makipag-usap sa
mga matatanda, at ang mga matatanda sa mga bata. At ang tulay na ito ang magiging
transmisyon ng karunungan sa sangkatauhan. Umaasa ako na ang mga pagmumuni-muni na ito
ay maging kapaki-pakinabang sa ating lahat, upang maisulong ang katotohanang ito na
binanggit ni propeta Joel, na sa pakikipag-usap sa pagitan ng mga bata at matatanda, ang mga
matatanda ay maaaring magbigay ng mga pangarap at ang mga kabataan ay maaaring
tumanggap nito. at dalhin sila pasulong. Huwag nating kalimutan na sa kultura ng pamilya at
panlipunan, ang matatanda ay tulad ng mga ugat ng isang puno: nasa kanila ang lahat ng
kasaysayan doon, at ang mga bata ay tulad ng mga bulaklak at prutas. Kung ang katas ay hindi
dumating, kung ang ‘tutulo’ na ito — sabihin na nating — ay hindi nanggaling sa ugat, hinding-
hindi sila mabubusog. Huwag nating kalimutan ang makata na binanggit ko ng maraming beses:
"Na ang mga bulaklak sa puno/Humugot ng buhay sa kung ano ang nakabaon sa ilalim",
(Francisco Luis Bernárdez). Lahat ng magagandang mayroon ang isang lipunan ay nauugnay sa
mga ugat ng matatanda. Dahil dito, sa mga katekesis na ito, nais kong bigyang-diin ang pigura ng
matatanda, upang lubos na maunawaan na ang mga matatanda ay hindi itinatapon na materyal:
sila ay isang pagpapala para sa lipunan.

Buod ng mga salita ng Santo Papa:

Minamahal na mga Kapatid: Ngayon ay nagsisimula ang isang bagong serye ng lingguhang mga
katekesis tungkol sa kahulugan at halaga ng katandaan, na tinitingnan sa liwanag ng salita ng
Diyos. Ang tumaas na kahabaan ng buhay ay humantong sa dumaraming bilang ng mga
matatanda sa ating gitna, at sa gayon ay isang pangangailangan na muling ipakita ang relasyon
sa pagitan ng mga henerasyon. Ang ating itinatapon na lipunan ay madalas na itinataas ang
kabataan at kahit na itinatakwil ang mga matatanda bilang isang hindi kanais-nais na pasanin.
Mahalaga, kung gayon, na isaalang-alang at pahalagahan ang espirituwal na pagkamabunga na
maidudulot ng panahong ito ng buhay sa mga matatanda mismo, gayundin ang mga kaloob na
maibibigay nila sa mga komunidad kung saan sila ay mahalagang bahagi. Sa ganitong diwa,
kailangan nating tuklasin muli ang “tipan” na nagbubuklod sa mga henerasyon sa pagtingin sa
kinabukasan ng ating pamilya ng tao. Ang propetang si Joel ay nagsasalita ng isang panahon
kung kailan “ang matatanda ay managinip ng mga panaginip at ang mga kabataan ay makakita
ng mga pangitain” (cf. Joel 2:28). Sa mga araw na ito ng pandemya, muli nating nakita kung
gaano kahalaga na mag-alok sa ating mga kabataan ng matalinong patnubay, pag-asa at sigasig
habang tumitingin sila sa hinaharap. Sa pagsisimula ng mga pagmumuni-muni na ito, hilingin
natin sa Banal na Espiritu na tulungan tayong maunawaan at pahalagahan ang malaking
kontribusyon na magagawa ng mga matatanda sa isang makatarungan at magkakapatid na
lipunan.