Professional Documents
Culture Documents
Królestwa wschodnich i zachodnich Franków historia
Królestwa wschodnich i zachodnich Franków historia
Polecenie 11.
Państwo stworzone przez Karola Wielkiego nie przetrwało próby czasu. Stworzone za
pomocą oręża nie miało – poza osobą władcy i religią chrześcijańską – żadnej wspólnej więzi.
Utrzymywało się po śmierci Karola w 814 roku jeszcze prawie 30 lat pod rządami
najmłodszego syna Karola, Ludwika Pobożnego, który objął tron w 814 roku, zachowując
tytuł cesarski. Jednak Ludwik nie dorównywał ojcu zdolnościami i nie radził sobie ze
wzrostem nastrojów separatystycznych oraz buntami. Sytuację komplikowały dodatkowo
najazdy wikingów, Arabów oraz Węgrów. Do podziału państwa doszło już pod koniec
panowania Karola Wielkiego, gdy w 813 r. jego wnuk Bernard objął rządy nad Królestwem
Italii. W 817 r. Bernard podniósł nieudany bunt przeciw stryjowi Ludwikowi I Pobożnemu. Po
jego stłumieniu Ludwik wydzielił dzielnice swoim synom: Pepin I otrzymał Akwitanię,
a Ludwik – Bawarię, zaś Lotar został wyniesiony do rangi współcesarza i otrzymał odebraną
Bernardowi Italię. W kolejnych latach Ludwik I toczył spory z kolejnymi synami, w efekcie
czego był zmuszony powiększać dzielnice Pepina i Ludwika Bawarskiego, zaś w 833 r. został
przejściowo pozbawiony tronu. Po powrocie na tron Ludwik I wydzielił dzielnicę ostatniemu
z synów, Karolowi Łysemu.
Podział ziem wyglądał następująco:
Lotar otrzymał część środkową, w skład której wchodził pas ziem ciągnący się wzdłuż
Renu od Alp aż po Morze Północne (Burgundia, Fryzja),
Ludwik otrzymał tereny na wschód od Renu i na północ od Alp,
Karol Łysy otrzymał część zachodnią położoną na zachód od linii Mozy, Skaldy, Saony
i Rodanu.
Pepin zachował Akwitanię, ale pod zwierzchnią władzą Karola.