Figura, pasqyrimi figurativ i jetës, është veçoria kryesore e artit, pra edhe e

letërsisë artistike si formë e veçantë e pasqyrimit të jetës.

Figurë – të folurit e figurshëm, quhet çdo shprehje që i jep gjuhës bukuri, kolorit,
forcë shprehëse, konkretësi. Për gjuhën poetike thonë se është gjuhë figurative.

Figura stilistike – Mënyrë jo e rëndomtë e të folurit, që e përdor shkrimtari për ta

përforcuar shprehjen dhe fjalën artistike. Figura stilistike janë: inversioni, pyetja
retorike, heshtja, paralelizmat, anaforat etj.

Figura të përjetshme – Figura artistike të letërsisë botërore në të cilat shkrimtari ka

krijuar një përgjithësim artistik të madh, që është i zbatueshëm edhe te brezat e
mëvonshëm. P.sh.: në figurën e Prometheut, janë përgjithësuar tiparet e njeriut, që
është i gatshëm të flijojë jetën për të mirën e popullit. Në figurën e Anteut është
treguar forca e pashtershme, që ia falë njeriut lidhja e tij me truallin amtar, me popullin
e tij. Me figurën e Faustit është mishëruar aspirata dhe hovi i pandërprerë i shpirtit
njerëzor për të ecur përpara. Prandaj brezat që vijnë atyre u referohen shpesh.
Figura e Don Kishotit personifikon ëndërrimin fisnik, por pa asnjë bazë në jetë. Hamleti,
heroi i tragjedisë së Shekspirit është mishërim i njeriut të ndarë më dysh nga
kontradiktat. Tartufi, Don Zhuani, Harpagoni, Jagua jetojnë për shumë kohë në
ndërgjegjen e brezave, për arsye se në ta përgjithësohen shumë anë të njeriut:
hipokrizia, koprracia etj.

Grotesku (qesharak dhe i pazakonshëm) – Mënyrë e përdorur në letërsi dhe në

art, që ka të bëjë me paraqitjen e njeriut apo të skenave të jetës, me zmadhim apo me
zvogëlim të theksuar, në mënyrë të shëmtuar dhe komike, ku ana reale e jetës
gërshetohet me fantastiken, gjëja prekëse dhe e tmerrshme gërshetohet me atë që
është qesharake. P.sh.: Fransua Rable – Gargantua dhe Pantagrueli; Saltikov Shçedrin –
Historia e një qyteti, te dramat e Joneskos, të Brehtit, të Majakovskit etj. e hasim te
Kronikë në gur (Kadare).

Tropi – Mënyrë shprehjeje. Ka të bëjë me përdorimin e fjalëve ose të shprehjeve në

kuptimin e figurshëm të tyre. Bazë e tropit është krahasimi i dy fenomeneve që në
ndërgjegjen tonë janë të afërt me njëri-tjetrin. Dallohen këto lloje tropesh:

– të thjeshta: krahasimi, epiteti;

– të ndërlikuara: metafora, metonimia, sinekdoka, alegoria, simboli, ironia, hiperbola,
litota, perifraza.

Akrostiku – Rreshti i fundit. Vjershë e shkruar në mënyrë të tillë që germat

fillestare të vargjeve të formojnë emrin a mbiemrin e ndonjë personi, ose një fjalë apo
një fjali të tërë.
P.sh.:

Herë e madhe, herë e vogël

Është në qiell e ndriçon,
Natën duket, ditën fshihet
Asaj vjersha i këndon!
Inversioni ose hyperbata (të vendosurit gjetkë) – Figurë stilistike, mënyrë e
shprehjes poetike që ka të bëjë me shkeljen e rregullave të zakonshme të renditjes së
fjalëve në fjali. Kryefjala vendoset pas kallëzuesit, cilësori para fjalës së cilësuar etj.
P.sh.:
Vaj e mjerime qet këjo tokë e jona.
(Mjeda)
Në vend të:

Këjo tokë e jona qet vaj e mjerime.

Hiperbola (zmadhim i tepruar) – Një nga tropet, shprehje figurative që ka të bëjë
me zmadhimin e tepërt të forcës, të rëndësisë dhe të përmasave të një fenomeni. E
ndeshim në folklor. P.sh.:

Përmbi kryet topuzi i ka fjorue:

dymbëdhet pash n’lëndinë u ngul topuzi!
dymbëdhet pash përpjetë si re u çue pluhni!
“Gjergj Elez Alia”
ose shembull nga letërsia artistike:

…ç’u ka bërë Skenderbeu

armikëvet atë natë,
i griu, i shoi, i preu!
Ish rrufé ajo, s’ish shpatë!
(Naimi)
Krahasimi – Një nga tropet më të thjeshta. Një fenomen, një objekt apo një
koncept përcaktohet duke e krahasuar atë me një fenomen tjetër, që ka shenja të
përbashkëta me të parin. Shprehet me fjalët: si, tamam si, pothuajse si etj. P.sh.:

E ka qerpikun si krahu i dallëndyshes

Ftyra e saj kuqet si molla n’degë,
Goja e vogël si lulja që shpërthen
 Dhëmbët e bardhë si gurzit e lumit
(popullore “Martesa e Halilit”)
ose:

Porsi kanga e zogut t’verës,

……………………………………..
……………………………………..
ashtu a gjuha jonë shqiptare!
(Fishta)
ose:

Mal e re porsi dy zdapa

Ngrehin luftë që gja s’e pret
(Mjeda)
Simboli – Një nga tropet. Zëvendëson emrin e një fenomeni, apo të një objekti për
të cilin bëhet fjalë në veprën poetike, me një shenjë tjetër që të kujton këtë fenomen
jetësor apo objekt. P.sh.: agimi, mëngjesi – simbole të rinisë, të fillimit të jetës. Nata –
simbol i vdekjes, i fundit të jetës. Dëbora, simbol i të ftohtit, i ndjenjës së ftohtë.
Pëllumbi – simbol i paqes etj.

Simbole janë edhe figurat artistike, që personifikojnë tiparet më karakteristike të një

fenomeni, njeriu etj. P.sh. Harpagoni – simbol i koprracisë; Tartufi – simbol i hipokrizisë.

Similituda (ngjashmëri, përngjasim) – Krahasim i zgjeruar, kur të dy krahët e

krahasimit nuk janë dy fjalë, por dy fraza. I ka përdorur Homeri në poemat e veta. E ka
përdorur Naimi në Bagëti e bujqësi:

Kur dëgjon zëthin e s’ëmës qysh e le qengji kopenë?

Blegërin dy a tri herë edhe ikën e merr dhenë!
ose Fishta në Lahutën e Malcis:

A ke parë ndo’i herë për seri

se si, kur t’u bjerë skifteri
hikin pulat npër kaçuba
Njashtu atëbotë hikna ata cuba
Sinekdoka – Një nga llojet e veçanta të metonimisë. Përdorimi i një fjale për të
shfaqur një ide më të gjerë ose më të ngushtë se ideja që duam të tregojmë. P.sh. kur
përdorim njëjësin në vend të shumësit dhe anasjelltas:
 Shqiptari ta thotë troç…; Bota e tërë u çudit me bukurinë e çupës. Ushtria jonë
nuk la këmbë armiku të shkelë kufijtë tanë etj.
Shkallëzimi ose gradacioni – Figurë stilistike. Shkrimtari i vendos
fjalët sipas një shkallëzimi të përcaktuar ngjitës apo zbritës, duke filluar prej fjalës më
të fortë drejt fjalës më të butë dhe anasjelltas duke shkuar gradualisht nga fjala e butë
drejt fjalës së fortë:

Shkallëzimi ngjitës:

Thuaja kangës, rini, pash syt’ e tu!

Të rroki, të puthi kanga, të nxisi me dashnu!
(Kanga e rinis – Migjeni)
Shkallëzimi zbritës:

Valimi i anijes së lehtë

Qetohet, ndalohet, mbaron…
(Gjeniu i anijes – L. Poradeci)
Instrumentimi i vargut – Një nga mënyrat e përpunimit të fjalës poetike, që
ka të bëjë me përdorimin e fjalëve me përbërje kumbuese. P.sh.

O i zhyer, i zhgryer, i vyer për hu.

(Noli)
ose:

Ti na çthure, na çkule, na çduke çdo fe.

Lloje të instrumentimit janë aliteracioni, onomatopeja etj.

Oksimoron – Një nga tropet artistike. Lokucion ose shprehje që konsiston në

kombinimin e fjalëve që janë kontradiktore apo tejet të kundërta. P.sh. heshtje
kumbuese; gëzim i hidhur etj.

Paralelizmi – Një nga mënyrat e të folurit poetik që qëndron në krahasimin e dy

fenomeneve me përshkrimin paralel të tyre. P.sh.: vjersha e Filip Shirokës Dallëndyshe
kthehu. Paralelizëm në të kemi midis dallëndyshes dhe të mërguarit, poetit shtegtar.

Personifikimi – Një nga mënyrat e përshkrimit artistik. Qëndron në pajisjen e

kafshëve, sendeve, fenomeneve dhe ideve me aftësi dhe me veti njerëzore, me aftësi
për të folur, për të menduar dhe për të qenë emocional. Përdoret në përralla, fabula
etj.
Personifikimi si trop artistik ka të bëjë me kalimin e vetive të njeriut në sendet e
pashpirt apo në kuptimet abstrakte.

Dallojmë: a) personifikimin e natyrës, b) personifikimin e veprimtarisë së njeriut, c)

personifikimin e fenomenit. P.sh.

1. Personifikimi i një fenomeni abstrakt, i lirisë, te Historia e Skënderbeut, e Naimit:

“O liri e shenjtëruar!
Engjëll i Perëndisë,
erdhe me gëzim ndër duar
i dhe dritë Shqipërisë…”
2. Personifikim kafshësh nga Naimi: Flet ujku:

Ty fort të dua,
se t’ët atë e kisha mik.
Ti pse më bie?
po shko: mblidh mend…”
(Të dy qetë dhe ujku)
3. Personifikimi i natyrës. Personifikohet mali i Tomorit që flet te poezia e Çajupit Baba
Tomori:

“…Fshiu lot dhe më tha Tomori:

– O shqiptarët e gjorë
Dëgjoni Baba Tomorë…”
Përsëritja (anadiploza) – Figurë stilistike; mënyrë shprehjeje poetike që ka të
bëjë me përsëritjen e fjalëve të njëjta apo të frazave të njëjta. Ka raste kur përsëriten
format e njëjta sintaksore apo tingujt (anafora, mbaresa, rima etj.).
Formë burimore e përsëritjes janë paralelizmat. P.sh.:

“Dola, moj xhane, dola,

Mora përpjetë malë!
Gjeta, moj xhane, gjeta,
Gjeta një lajthi me kokërr…”
ose te Çajupi:

“Vdiq Naimi, vdiq Naimi.

Moj e mjera Shqipëri!”
ose te Fishta:
 “Kur qe ai knjazi i Malit t’Zi,
Knjaz Nikolla, i gërxheli:
Gërxheli, por belaxhi:
Na dyndë top na dyndë ushtri”.
Lajtmotivi (motivi kryesor) – Mendimi kryesor që përshkon tërë veprën, përsëritet
dhe theksohet nga autori.

Litota (thjeshtësi) – Një nga tropet; shprehje figurative e kundërt me

hiperbolën. Ka të bëjë me zvogëlimin e theksuar të madhësisë, të forcës dhe të
rëndësisë së një fenomeni. P.sh. në përrallat tona popullore, personazhi i Gjishtos (i
vogël sa një gisht).

Polisindeti shumë-lidhëze) (– Figurë stilistike. Të ndërtuarit e ligjëratës

poetike duke shtuar numrin e lidhëzave. P.sh.:

“…e bën urgji për Shqipëri

e dridhet tok’ e det e ti,
ti qen i botës kobëzi,
ti gjakatar…”
(E fundit mërzitje – L. Poradeci)
ose poezia Misri e Çajupit:

Fushë dhe fushë / dhe fushë prapë

Fush’ e pasosur / dhe shumë vapë
Makaronike (vjershë) – Vjershë e pajisur qëllimisht me fjalë të huaja. E para
vjershë e tillë ka qenë poema komike italiane “Maccaronea” e Tifi Odassit (1490) prej
nga e ka burimin edhe emri i këtij lloj vjershe. Vjersha satirike e shkruar në vargje
makaronike i tall njerëzit që i përulen çdo gjëje të huaj dhe që heqin dorë nga gjuha
amtare. Në letërsinë shqipe vjershë të tillë ka Hil Mosi.

Metafora (bartje, transport) – Një nga tropet kryesore poetike. Fjalë e figurshme që
emëron një send a një fenomen me emrin e një sendi a fenomeni tjetër që i ngjan atij.
Me fjalë të tjera, bazë e metaforës është një krahasim i nënkuptuar. P.sh. vullnet i
hekurt; qesh natyra

Molla t’kputkuna nji deget

dy qershia lidhë n’ji rrfanë,
ku fillojnë kufit e Geget,
 rrijnë dy çika me një nanë
(Andra e jetës – Mjeda)
Metafora mund të jetë e thjeshtë kur përbëhet nga një shprehje e përdorur në kuptim
të figurshëm (molla, qershi) dhe e zgjeruar.

Shembull i metaforës së zgjeruar, ku poeti e paraqet bukurinë dhe ftohtësinë e vashës:

Zemra jote në krahrort tënd

është hekur brenda n’ergjënt,
dhe në linj’ ai krahruar
si ndë dhé gur’ i paçmuar.
Dielli zënë me rezë,
Vera në qelqe të zezë…
(Poezia Bukuria – Naimi)
Metonimia (ndërrim, zëvendësim i emrit) – Një nga tropet kryesore në gjuhën
poetike. Zëvendëson emrin e një fenomeni apo të një sendi me një emër tjetër, të
lidhur ngushtësisht në ndërgjegjen tonë me përfytyrimin për këtë fenomen ose objekt.
P.sh.: në romanin Eugjen Oniegin, Pushkini shkruan:

Duke lexuar me kënaqësi Apuleun

dhe ne kuptojmë se poeti lexonte librin e shkrimtarit romak Apuleut.
Shembuj të tjerë: Jetoi me djersën e ballit (jetoi me punën e vet). Marsi i mundoi – Lufta
i mundoi. Hëngra dy pjata – Hëngra dy pjata gjellë. Lexova Shekspirin – Lexova një
vepër të Shekspirit. Jetoj me gjilpërë dhe gërshërë (Jetoj nga profesioni im – Shkrimtari
përmend mjetin apo veglën në vend të punës apo profesionit).

Ironia – Është një nga tropet; përdorimi i një fjale me kuptimin e saj të kundërt.
P.sh.: e themi të kundërtën e asaj që mendojmë në të vërtetë, për diçka, për ndonjë
njeri apo për ndonjë fenomen. Mund të jetë dashamirëse, trishtuese, keqdashëse,
therëse etj. E kanë përdorur Çajupi, Fishta, Migjeni, Nonda Bulka etj.

Jambi – Vjershë në Greqinë e vjetër me karakter humoristik. Këndoheshin me

jambik (vegël muzikore trakase). Jamet e Arkilokut (shek. VII p.e.r.), të poetit romak
Horacit (shek. I p.e.r.)

Alegoria – Të folurit e tërthortë. Është lloj tropi që përbëhet nga një përshkrim apo
tregim i cili nuk duhet marrë në kuptimin e drejtë që kanë fjalët, për arsye se pas tyre
fshihet një mendim tjetër. Alegoria mund të lidhet me metaforën dhe të merret si një
metaforë e zgjatur. Një alegori e madhe është Komedia hyjnore e Dante Aligerit. Në
letërsinë shqipe alegori kemi në poezinë Shkëndija e diellit dhe e manushaqes (Naimi),
te Kënga në vehte (Migjeni).

Aluzioni – Figurë stilistike që ndërtohet duke përdorur një shprehje proverbiale për
të çekur brendinë e këtij apo atij fakti. Të cekurit e një çështjeje larg e larg, me fjalë të
mbuluara. P.sh. Fitore e Pirros.

Anafora (nxjerr lart) – Figurë stilistike, përsëritje e së njëjtës fjalë apo e disa fjalëve
në fillim të disa vargjeve që vijnë njëri pas tjetrit. Mund të përdoret edhe në prozë.
P.sh.:

Jam i gjallë e jam në jetë

jam në dritë të vërtetë…
(Naimi)
N’atë Vraninë mue sot me m’dalë,
N’atë Vraninë, n’atë t’zezë tërthore,
Ku mbe’n shkret sa armë mizore,
Ku mbe’n djerr sa toke gratçore.
Ku mbe’n vithnat pa bagëti… (Fishta)
Antiteza – Figurë stilistike që përdoret duke vënë përballë dy gjendje, dy mendime
të një personazhi, për të nxjerrë në dukje tiparet dalluese të tyre. P.sh.:

Atje nisi, atje mbaroi

Atje krisi, atje pushoi…
(Shpellë e Dragobisë, Noli)
ose:

Bylbyl, ky shekull orë e çast ndrrohet:

Bijnë poshtë të naltit, i vogli çohet.
(Mjeda)
Pyetje retorike – Figurë stilistike. Mënyrë e shprehjes poetike që ka të bëjë me
të pohuarit në formë pyetëse. Përdoret në veprat artistike dhe në ligjëratat oratorike, jo
për të marrë përgjigje, por për t’i dhënë frazës forcë dhe intonacion të ngritur. P.sh.:

Obobo!
kshu pse më vini përpara syve pa pushim,
O ditët e djalërisë, o moj kohëz e të rit tim?
(Naimi)
ose:
 Ku e latë ndoren, more diell?
Ku e ke ndoren, mori zanë?
Pa a kjo a besa qi m’patët dhanë?
(Rapsodia Martesa e Halilit)
Apostrofa (thirrje) – Figurë stilistike, mënyrë shprehjeje në poezi kur u
drejtohemi sendeve sikur ato të ishin qenie të gjalla, apo kur i drejtohemi një personi
që mungon, sikur ai të ishte i pranishëm. P.sh.:

O malet e Shqipërisë dhe ju o lisat e gjatë!

(Naimi)
ose:

E mba mend, moj Marë,

Dashurin’ e parë!
(Çajupi)
Asindeti – Figurë stilistike, mënyrë shprehjeje poetike që ndërtohet pa përdorur
lidhëzat midis fjalëve dhe fjalive. P.sh.:

T’janë mbërthye, t’janë kapërthye

Haju, ngaju, çaju, vraju…
(Fishta)
ose:

Suedezi, rusi – ther, grin, pret.

Gjëmim daulleje, britma, kërcëllima.
Buçima topash, trokëllima, hingëllima, ulërima.
(Pushkin)
Epiteti (shtojcë) – Është forma më e thjeshtë e tropit. Fjalë që vë në dukje, sqaron,
karakterizon ndonjë veçori ose cilësi të një sendi apo të një fenomeni. P.sh.:

Rrezet e arta, kaçurrelat e mëndafshta, era çapkëne, ai e përkëdheli egërsisht

Ekziston edhe i ashtuquajturi epitet i përhershëm, i ngulur: qeni serb.

R I M A – mbaresë e përputhur, e harmonishme e dy ose disa vargjeve poetike, që

thekson ritmin e vargut. Harmonizim të plotë ose rimë të mirëfilltë kemi kur dy ose më
shumë vargje i kanë të njëjta si zanoret ashtu edhe bashkëtingëlloret. P.sh.
 Sa e dua gjithë jetën
Se aty gjej të vërtetën.
Po qe se vargjet i kanë të njëjta vetëm bashkëtingëlloret, atëherë kemi disonancë ose
konsonancë. P.sh.

Retë gjoksin e hirtë grisin.

Mbi shtyllat e hekurta të fabrikave që tymosin.
(I. Kadare)
Asonanca ose rima jo e plotë – kur vargjet kanë të njëjta vetëm zanoret. P.sh.

Dhe në mes hyve të natës zu vendin e hanës

(Migjeni)
Dallojmë rimën e përputhur – që lidh vargjet e afërta (AA, BB); rimën e kryqëzuar, ose e
alternuar – vargu i parë rimon me të tretin kurse i dyti me të katërtin (AB, AB) dhe
rimën e mbyllur – vargu i parë rimon me të katërtin kurse i dyti me të tretin (AB, BA).

Rimat mund të jenë dyshe, treshe, katërshe – kur rimojnë me po atë rimë dy, tre, katër
vargje.

Ka raste kur e njëjta rimë përsëritet në të gjitha vargjet e poezisë. Një vjershë e tillë
quhet monorimë.

Monorima – Vjershë me një rimë të vetme që përsëritet. Hasen shpesh në poezinë e

vjetër orientale.

Asonanca

1. Rimë jo e plotë e dy a më shumë vargjeve, që kanë të njëjta vetëm zanoret e

theksuara dhe zanore të tjera të fjalëve fundore. Me fjalë të tjera, duke nisur prej
theksit të tyre të fundit, kanë të ngjashme vetëm zanoret. P.sh.:

Fryni era u çel taraba

N’kamb’ Halil, se Abdyl aga …
(popullore)
Në letërsinë e shkruar:

Hodo pashës m’i bën selamë

Thuaj ta çojë miletin m’kambë
(Lahuta e malcis – Fishta)
2. Përsëritja e një ose disa zanoreve brenda vargut, strofës ose frazës. P.sh.:
 O i zhyer, i zhgryer, i vyer për hu.
(Noli)
Disonanca (që tingëllon ndryshe) ose konsonanca – lloj rime jo e plotë, kur fjalët e
rimuara duke filluar prej theksit të fundit kanë të njëjta vetëm bashkëtingëlloret,
ndërsa zanoret i kanë të ndryshme. P.sh.:

Porse era
Gjithë fjalët rrëmben duke fryrë,
I çon ajo larg menjëherë
i derdh si ciklon n’hapësirë.
(I. Kadare)

M E T R I K A – Sistem i rregullave sipas të cilave ndërtohet vargëzimi dhe ritmi i

vjershës.

Metrika antike – sistem i vargëzimit në Greqinë e vjetër, që u krijua aty nga shek. VIII
p.e.r. Që nga shek. III p.e.r. filloi të përdoret edhe në Romën e vjetër.
Në metrikën antike nuk ka rimë.

Në botën antike greke poetët nuk i lexonin, por i këndonin vargjet e tyre. Poeti ishte
njëkohësisht edhe këngëtar. Si instrument muzikor përdorej lyra, nga ku buron edhe
fjala lirikë.

S t r o f a – Bashkimi i dy ose më shumë vargjeve poetike. Varësisht nga numri i

vargjeve, strofat mund të
jenë: dyvargësh (distiku), trevargësh (terceti), katërvargësh (katreni), pesëvargësh, gjashtëvar
gësh (sekstinë), tetëvargësh(oktava), nëntëvargësh (nona), dhjetëvargësh (decima) etj.

Strofë e lirë – Strofë e formuar prej vargjeve të ndryshme, me rima të pacaktuar që

nisën të paraqiten në letërsinë botërore që në shek XVIII. I përdori poeti italian
Gjakomo Leopardi në kanconat e tij. Në letërsinë janë përdorur pak.

Strofë oniegiane – Strofë me të cilën është shkruar romani i Pushkinit Eugjen Oniegini.
Përbëhet prej tre katrenave (strofave katërshe, d.m.th. me 4 vargje) dhe prej një distiku
(strofë dyshe – me dy vargje), të krijuar prej vargjeve nëntërrokëshe. Katërvargëshi i
parë është me rimë të alternuar; i dyti – me rimë të përputhur; i treti – me rimë të
kryqëzuar. Distiku – me rimë të përputhur.

Soneti (tingëllima) – lloj strofe e cila sipas rregullave të vendosura në Itali, në Mesjetë,
përbëhet prej 14 vargjeve. Në pjesën e parë janë dy katrena (dy strofa katërvargëshe);
në të dytën – dy tercena (dy strofa treshe – me tre vargje).
Rëndom janë shkruar në vargje njëmbëdhjetërrokëshe.

Këmba – Në metrikën antike, është kombinimi i përsëritur i rrokjeve të gjata dhe të

shkurtra. Varësisht nga numri i rrokjeve, këmba mund të jetë 2, 3 dhe 4 rrokësh.
Këmbë dyrrokëshe janë: trokeu dhe jambi. Këmbë trirrokëshe janë: daktili, amfibraku
dhe anapesti. Këmbë 4 rrokësh janë peonet.

Distiku – Një nga strofat më të thjeshta, dyshe, e përbërë prej dy vargjeve që lidhen
mes tyre nga rima e përputhur. Dyvargëshi në poezinë orientale quhet bejte. Shpesh
proverbat janë distikë. E gjejmë edhe në shumë këngë popullore. Ja një shembull nga
letërsia artistike:

Kroj i fshatit tonë, ujë i kulluar,

Ç’na buron nga mali duke mërmëruar.

Venë mbushin ujë vashat anembanë,

Cipëzën me hoja lidhur mënjanë.
(L. Poradeci)
Hemistiku (gjysmëvargu) – Quhet gjysma e një vargu të dyzuar, ose cilado pjesë e
vargut që ndahet prej cezurës. P.sh.:

Që ditën që vdiqe, që kur s’të kam parë

(Çajupi)
V A R G U – Bashkimi i një togu të fjalëve që kanë një numër të caktuar rrokjesh dhe
theksash ritmikë. Vargu e merr emrin prej numrit të rrokjeve.

Vargu i lirë – Varg në të cilin numri i rrokjeve të theksuara dhe të patheksuara është i
lirë. Vargu i lirë mund të mos ketë rimë. Filluan ta përdorin për herë të parë në fund të
shekullit XIX dhe në fillim të shekullit XX, Emil Verharen në Belgjikë, Aleksandër Bllok në
Rusi etj.
Te ne shkroi në vargje të lira Migjeni. Sot vargu i lirë te ne është mjaft i përdorur.

Vargu i thyer – Varg i përdorur nga Majakovski. Ky varg është i rregullt, por Majakovski
për të vënë në dukje një fjalë, e theu. P.sh.:

Le të bëhem
njëqind vjet
pa pleqëri
në jetë
Nga viti në vit
 guximi ynë
le të rritet.
Vargëzimi metrik
Vargëzimi silabik (rrokjesor) – Metrika e letërsisë sonë artistike bazohet në sistemin e
vargëzimit silabik.
Vargëzimi silabo-tonik
Vargëzimi tonik

Vargje të bardha – Vargjet me madhësi të ndryshme që nuk kanë rimë. Janë të

përhapura shumë në letërsinë botërore. Në vargje të bardha janë shkruar tragjeditë e
Shekspirit, dramat e Bajronit, të Pushkinit etj.
Në letërsinë shqipe janë përdorur shumë në rapsodi, në poemat e De Radës, të Gavril
Darës së Ri, të Fishtës.

Vargu i dyzuar – Varg i krijuar nga bashkimi i dy vargjeve të tjera. Të tillë janë
gjashtëmbëdhjetërrokëshi i dyzuar (8 rrokje + 8 rrokje = 16 rrokje);
dymbëdhjetërrokëshi i dyzuar (6 rrokje + 6 rrokje = 12 rrokje) etj.

Trioleti – Tetëvargësh, lloj strofe i ndërtuar duke përsëritur tri herë vargjet dhe rimat.
Vargu i parë përsëritet si varg i katërt. Te ne e ka përdorur L. Poradeci.

Tercina ose terceti (trevargëshi) – Strofë e përbërë prej tre vargjeve, të shkruara
rëndom me njëmbëdhjetë rrokje. Tercinat lidhen me rima të alternuara. E ka përdorur
Danteja në Komedinë hyjnore.

Katërvargëshi ose katreni – Një nga llojet më të përhapura të strofës poetike që ka

katër vargje, të lidhura me rimë të alternuar, të kryqëzuar ose të përputhur.
p.sh.:

O Bajram, bajrak i gjallë

More nam me gjak në ballë
Te një shpell’ e Dragobis
Yll i rrallë i burrërisë.
(Noli)
Në poezinë orientale, katërvargëshi, që është poezi e plotë e më vete, quhet rubai.

Tetëvargëshi – Oktava dhe strofa popullore

Nëntëvargëshi (nona) – Strofë e përbërë prej nëntë vargjeve. Në letërsinë angleze

njihet si strofa spenseriane (emri i poetit Spenser). E ka përdorur Bajroni në poemat
Don Zhuani dhe Shtegtimet e Çajlld Haroldit.
Strofa spenseriane përbëhet prej vargjeve njëmbëdhjetërrokëshe.
Aleksandrin (vargu). Me këtë lloj vargu është shkruar poema franceze Romani i
Aleksandrit, shek. XII. Vargu aleksandrin francez ka 12 rrokje dhe është i përbërë prej
dy pjesëve gjashtërrokëshe, të ndara me cezurë.
Në poezinë shqipe vargu aleksandrin shndërrohet në një varg 14-rrokësh, të përbërë
prej dy 7-rrokëshve, të ndarë me cezurë. P.sh.

O këngë pleqërishte! ti vjersh’ e vendit tem!

Ti fjalë të më dhimsesh e që më bën ujem!
(L. Poradeci)
Anapesti – Fjalë trirrokëshe me theks në rrokjen e fundit. P.sh.: drejtësì, diturì, fluturòj.
Në poezinë shqipe kemi vargje të ndërtuara me këmbë anapesti:

Allalla, o rezik e katil, allalla!

Shtroni udhën me hithr’ e me shtok turfanda
(Marrshi i Barabajt – Noli)
Aliteracioni – Përsëritja e bashkëtingëlloreve apo e zanoreve të njëjta (në vargje, rrallë
herë edhe në prozë), për të shtuar forcën shprehëse të ligjëratës artistike. P.sh.:

Trim tribun i vegjëlisë

dif dragoi i Dragobisë.
(Noli)
Amfibraku – (Nga të dy anët i shkurtër) – fjalë me tri rrokje, prej të cilave e mesit është
e theksuar. P.sh. lulìshte kullòtë
Në poezinë shqipe kemi vargje të ndërtuara me këmbë amfibrake:

Ti det, brohori fshehtësire!

Kuptim i potershëm ti det!
…Po heshtje ndaj valës së nxirë
Gjeniu i heshtjes po flet.
(Gjeniu i anijes – Poradeci)
RROKJA – Tingull ose kombinim tingujsh. Njësia e parë ritmike në fjalën poetike.
Kombinimet e ndryshme të rrokjeve krijojnë këmbët në metrikën antike dhe në
sistemin silabotonik.

Njërrokëshi – Varg i përbërë prej një rrokjeje. Përdoret shumë rrallë dhe shkon i
përzier me vargje të tjera. P.sh.: poezia Dëshira e Naimit:

“Zot!
Sot
jam,
 kam,
shoh,
njoh,
rroj,
shkoj…”
Katërrokëshi – Varg i përbërë prej katër rrokjeve. Është shtesë e vargjeve të tjera.
Përdoret më fortë si refren. P.sh.:

Shqipërin’ e mori turku

i vu zjarr,
Shqipëtar mos rri, po duku
shqiptar!
(Çajupi)
Në disa këngë popullore e gjejmë edhe të pavarur. Është përdorur edhe nga poetët:

Do të shkrihem
Të venitem
Si kandili
Kur s’ka vaj
(Naimi)
Pesërrokëshi – Një nga vargjet më të shkurtër pas vargut katërrokësh. Në letërsinë
shqipe e kanë përdorur Mjeda, Çajupit, Fishta etj. P.sh.:

Po shkrihet bora
Dimni po shkon,
Bylbyl i vorfën,
Pse po gjimon?
(Vaji i bylbylit – Mjeda)
ose:
O i biri i Adamit o do me gzue
sa t’jesh mbi shekull
ti tue jetue?
(Nakdomonicipedia – Fishta)
Shtatërrokëshi – Varg i krijuar prej shtatë rrokjeve. P.sh.

Vëllezër shqipëtarë,
Të prekim urtësinë,
Të zem udhën e mbarë
 Të ngjallim Shqipërinë
(Naimi)
Tetërrokëshi – Varg i krijuar prej tetë rrokjeve. Është vargu më i përdorur si në folklor
(poezinë popullore) ashtu edhe në poezinë tonë të shkruar. P.sh.:

Jam i gjall e jam në jetë

Jam në dritë të vërtetë
(Naimi)
ose:

Po edhe hana do ta dije

edhe dielli do t’ket pa…
se rreth kësaj rrokullie
vend si Shqypnia nuk ka
(Fishta)
Nëntërrokëshi – Varg tek me nëntë rrokje, pak i përdorur në poezinë shqipe. Është
vargu më i përdorur në letërsinë ruse. Me këtë varg Pushkini e ka thurur veprën e tij
Eugjen Oniegini.

Dhjetërrokëshi – Varg i formuar prej dhjetë rrokjeve. Në poezinë tonë popullore haset
në rapsoditë e ciklit të kreshnikëve të Mujit e Halilit. P.sh.

Trim mbi trima ai Gjergj Elez Alia

(popullore)
Formohet edhe nga bashkimi i dy vargjeve pesërrokëshe, të ndara me cezurë. P.sh.

Fushë dhe fushë / dhe fushë prapë

Fush’ e pasosur / dhe shumë vapë
(Çajupi)
Njëmbëdhjetërrokëshi – Varg i formuar prej njëmbëdhjetë rrokjeve. P.sh.:

Dhe dielli gjahtar me rreze kapi

(Noli)
Dante e shkroi me këtë varg Komedinë hyjnore, Shekspiri – tragjeditë e tij; Pushkini e
përdori te Boris Gudunovi; Bajroni e përdori te poemat e tij kryesore.
Në letërsinë shqipe e kanë përdorur: Fishta, Mjeda, Noli, Migjeni, Arshi Pipa etj. Këtë
varg e kanë lëvruar edhe poetët tanë të rinj.

Dymbëdhjetërrokëshi – Varg i formuar prej dymbëdhjetë rrokjeve. Bashkohen dy

vargje gjashtërrokëshe të ndara me një cezurë. P.sh.:
 Në mes të Kolonjës / në një psar të shkretë,
Fshehur Myftar Lapi / me tetëmbëdhjetë.
(popullore)
ose në poezinë e shkruar:

Që ditën që vdiqe, që kur s’të kam parë

(Çajupi)
Katërmbëdhjetërrokëshi – Varg i përbërë nga bashkimi i dy vargjeve 7-rrokësh. P.sh.
O këngë pleqërishte! ti vjersh’ e vendit tem! (Poradeci)

Gjashtëmbëdhjetërrokëshi ose vargu naimian- e ka përdorur Naimi në poemën lirike

baritore (pastorale) Bagëtia e bujqësia. Ky varg përbëhet nga dy tetërrokësh të ndarë
me cezurë.

Refreni (përsëritje) – Varg ose vargje që përsëriten sidomos në poezinë popullore pas
çdo strofe. Ndryshe quhet edhe kthesë. P.sh.:

“Me ngadalë vallenë,

moj syzezë!
Se na ngrihet pluhuri,
moj syzezë!”
Refreni e gjejmë edhe te Hymni i flamurit kombëtar të Fishtës, ku pas çdo strofe
përsëritet kjo strofë:

Bini toskë, ju bini gegë!

Si dy rrfe që shkojn tue djegë!
A ngadhënjyesë a t’gjith dëshmorë?
Trima, mbrendë! Me dorë! Me dorë!
(Fishta)
Farsa – Lloj i komedisë së vjetër zbavitëse me përmbajtje nga jeta. U pëlqenin
tregtarëve dhe zejtarëve të Francës mesjetare.