ბორიაყი

სანამ ტექსტის განხილვაზე გადავოდოდით , მინდა ერთი ორი სიტყვა კონტეექსტზე

ვილაპარაკო.ეს წიგნი საბჭოთა კავშირის პერიოდშია დაწერილი და შესაბამისად მას
აუცილებლად უნდა გაევლო ცენზურა. ამიტომაც მგონია ,რომ ავტორმა დიდი ნიჭითა და
მოხელთებით შექმნა ისეთი ნაწარმოები ,რომელიც შეფარვით მოგვიყვებოდა
საქართველოს საბჭოთა რეალობის შესახებ.გასაღები ამ ნაწარმოების წაკითხვისას
პავლე მოციქულის სიტყვება რომელი წინ უსწრებს ტექსტს- რომელი ჰქადაგებ არა-
პარვასა, იპარავ? რომელი იტყჳ არა მრუშებასა, იმრუშებ? რომელსა გძაგან კერპნი,
საკურთხეველსა სძარცუავ?.თავიდანვე ავტორი ეჭვით გვავსებს და გვეუბნება ,რომ ის
ადამაიანები ,რომლებიც მორალს ქადაგებენ ,თავად სჩადიან ამორალურ საქმეებს და
მიმაჩნია იგი გულსხმობს საბჭოტა პოლიტიკურ ელიტას.ამდროს რთული იყო სიმართლის
თქმა , მაგრამ ჩხეიძე ავტორია ,რომელიც ილას ტრადიციას აგრძელებს და სიმართლეს
იძახის თუნდაც შეფარვით.

დასაწყისისთვის ,როდესაც სათაური წავიკიტხე , გამიკვირდა ,რადგან მნიშვნელობა

არრ ვიცოდი, შემდგომ ძებნა დავიწყე და ყველაზე მეტად ეს განსაზღვრება მომეწონა ,
წარმოიდგინე ქარია ,რომელიც მტვერი და ქვიშა მოაქვს(წარმოვიდგინე ჩინეთის
ქალაქები). უხეში ქარი ,რომელიც არ გაძლევს საშუალებას ,რომ რელობა აღიქვა და
მგონია ეს განმარტება ჩვენს ყველა პერსონაჟს ძალიან კარგად ერგება , პირველ რიგში
გვყავს ახალგაზრდა მეოცნებე მთავრი პერსონაჟი ,ნიკოლოზი ,რომელიც
გადაწყვეტს ,რომ გორის რაციონის სოფლები დაიაროს და ფოლკლორული მუსიკა
ჩაიწეროს , სანტერესოა ,რომ ამას აკეთებს 20-იან წლებში ,როდესაც ქვეყანაში ძლერი
პოლიტიკური არეულობაა . სოფეში ჩცასული მას იქაური მაცხოვრებლები აღიქქვამენ
გმირად გადამრჩენელად , მაგრამმ ნიკოლოზი არანაირი გმირი არ არის , იქმენება
საკმაოდ კომიკური სიტუიაცია , რომელშიც ნიკოლოზს უწევს იმის მტკიცება ,რომ
აჯანყების მოსაწყობად არაა ცამოსული და მართლა მუსიკიის ცაწერა სურს, მაგრამ იქაურ
თავადობას ამის დანახვა არ სურს, მათ იმედი აქვთ ,რომ ნიკოლოზი გმირია და მათ
დაეხმარება. აქ შემოდის ავტორის სათაური , მათ თვალები დაბინდული აქვთ და
სამყაროს, რეალობას საერთოდ ვერ ხედავენ, ნიკოლოზი საკმაოდ აბსურდუ
გადაწყვეტილებას ირებს , მართლაც ,რომ დროისთვის შეუსაბამო საქმის გაკეთება სურს ,
თითქოსა იგი ამ გადაწყვეტილებით გაურბის , იმ რეალობას ,რომელიც არაკომფორტუია
მისთვის , ან შეიძლება საერთოდაც ვერ აღიქვამდეს მას, ხოლო მეორე მხარესაა
თავადობა ,რომლებსაც იმედი ჯერ კიდევ აქვთ დარცენილი და სურთ ,რომ ახალ რეჟმს
შეეწინააღმდეგონ . ამ პერსონაჟების სიბრმავე , იმაში მდგომარეობს ,რომ იმდენად
სურთ ,რომ გმირები იყვნენ მზად არიან საკუტარი თავი გაწირონ, ზოგადად მიმაჩნია ჩვენი
ქვეყნისთვის „გმირობა“ თვითდესტრუქციულ ქმედებად გადაიქცა , ვიღაცამ საკუთარი
თავი უნდა გაწიროს რათა გადაგვარჩინოს. სწორედ ასეთი სურვილების ადამიანები
არიან ეს პერონაჟები , სწორედ ამას მოწმობს ფინალი ამ ტექსტის როდესაც ერთ-ერთი
პერსონაჟი , მიუხედავად იმას ,რომ არანაირი აჯანყება არ ყყოფილა გადაწყვეტს ,რომ
აღიარს , მისი დაგეგმილია . ყოვლად აბსურდული და კომიკური მიმაჩნია
დასასრული ,ხოლო ეს წიგნია ექსტია ,რომელშიც გვყავს გმირი ,რომელიც გმირი არ
არის , და პერონაჟი ,რომელიც გმირი ვერსდროს იქნება.