ნარატივის შემქნა აწყმყოს მოდიფიცირებით

და 24 წლის აჯანყება

ამ კვირაში გგანხილული მასალიდან ყველაზე საინტერესო ალბათ ლევან

მეტრეველის მოთხრობა იყო. საინტერესოა იმ ადამიანსი პერსპექტივიდან დანახვა
ისტორიის ,რომელმაც ჯერ ნამდვილი ფაქტის შემსწრე გახდა და ამავდორულად საბჭოთა
წესრიგის და კერძოდ ბოლშევიკეიბის მომხრ იყო.რაც უფრ მეტს ვსწავლობთ მით უფრო
ვუკვირდები , თუ რამდენად არის რთული მითუმეტეს გასაბჭოების პერიოდში ისტორიუი
ფაქტების მოძიიება , რაგგან ალბათ რთულია განასხვავო პროპაგანდა ,
ნაციონალისტური სულისკვეთება და ნამდვილი თაყვანსცემა ერთმანეთისგან ,
საინტერესოა ,რომ ეს სამი ამ ნაწარმოებში ერთადვე იყო წარმოეჩენილი . ეს
პოლიტიკური დუალიზმი ალბათ რომანტიკოსების მერე გვაქვს , არა უფრო ღრმა ფესვები
ექნება , მაგრამ მაინც რამდენი ადამიანიც არსებობს იმდენი სამყაროა , შესაბამისად
ლევან მეტრეველის სამყარო როგორ გავფილტროთ ისე ,რომ ისტორიული ფაქტები
დაგვრჩეს საკმაოდ რთული საქმე მგონია. ერთი შეგვიძლია ვთქვათ ,რომ ხელისუფლების
გაქცევამ თბილისიდან ქალაქში ქაოსი გამოიწვია , რაც ლოგიკურიც არის , რადგან
როდესაც ძალადობის აღმოფხვრელი ძალები ქრება ქაოსი და ანარქული განწობები
მაღლდება. მაგრამ მისი დმაოკიდებულება მენშევიკებისადმი საკმაოდ მიკერძოებულია
და შესბამისად , ყველა ფაქტირ ასაც მათ შესახებ ამბობს ფაქტობრივი დუალიზმით
გამოირჩევა .ასეთი იყო საბჭოთა პროპაგანდა , ჯერ ხალხის გულებს წვდებოდა და
ცდილობდა მათი ყურადღება მიეეპყრო ხოლო შემდგომ მათ დარწმიებას ისტორიციზმით
და აშკარა უტიფარი ტყუილებით ცდილობდა , ახლანდელი სიტუაცია მახსენდება ყოველ
ჯეჯრზე , ხელისუფლების წარმომადგენლები იმდენად უაზრო ტყუილს ,რომ იძახიან
ერთადერთი შეგრძნება რაც გრჩება ისაა ,რომ იქნებ მე გავგიჟი და რაღაც არასწორად
ვხედავ.საინტერესოა ასევე მეთოდი ,რომ მათ პოზიტივისტური გზა აირჩიეს , „წითელი
შაბათი(თი კვირა)“როგორც უუსამართლობის გაშავების და დემონიხების ძალიან კარგი
იარაღია , იმ პერიოდში საბჭოთა ადმიანს ეუბნებოდნენ ,რომ ათვლის წერტილი
ბოლშევიკეის დარბევიდან ანუ უსამართლობიდან იწყებოდა ,რომელიც 21 წელს
ბოლშევიკებმა ომის საშუაების სამართლიანნობა აღადგინეს. რამდენადაც უტიფარი ,
იმდენად შედევრალურია ტყუილია უნდა დავაფასოთ (:დდ).

24 წლის აჯანყებაში მომწონს მისი იდეა , თუ რამდენად ცდილობდნენ ,რომ მასშტაბური

ყოფილიყო . კავკასიური აჯანყება საკმაოდ ძლევამოსილი იქნებოდა ,მაგრამ მე20
საუკუნეში დიადი ადამინებისთვის გმირობის დრო ნელნელა ილეოდა.
საინტერესოა ,რომ მიუხედვად ამ ადამიანების ხოცვისა , ინტელექტუალური
ღირებულებების განადგირებისა და საბჭოთა პროპაგანდისა , მაინც ასეთ რელობაშიი
ვცხოვრობთ , ისტორია მაინც ისტორიად რჩება , შესაძლოა გამარჯვებულებს უყურებს ,
მაგრამ არადსროს პატიომს ამ გამარჯვებულებს შემდგომ დამარცხებას .