วีรกรรมเปลี่ยนนางร้ ายให้ เป็ นจอมนาง

ภาค 2
บทที่ 17[ ภาค 2 วีรกรรมจอมนาง ]

"ตอนนีล้ ูกข้ าอยู่ท่ใี ด" อนุหรงซึ่งมิได้ มีแววตาสดใสเหมือน

เเต่ ก่อนเอ่ ยถามสาวใช้ คนสนิท ซึ่งกาลังบรรจงปั กปิ่ นลงไป
บนกลุ่มเส้ นผมนุ่มนิ่มราวกับเส้ นไหมของนาง

"เตรี ยมตัวสาหรั บงานเลีย้ งอยู่ในห้ องเจ้ าค่ ะนายหญิง" สาว

ใช้ คนสนิทกล่ าวอย่ างนอบน้ อม

เเม้ อนุหรงจะเป็ นนายหญิงที่มไิ ด้ มีชาติกาเนิดสูงนัก เป็ น

เพียงอดีตสาวใช้ ข้างกายฮูหยินเอกเท่ านัน้ เเต่ กลับมีวาสนา
ได้ เป็ นถึงอนุคนโปรดของอัครเสนาบดีคนสนิทของฮ่ องเต้
ซึ่งหากนายท่ านกงโปรดอนุหรง ก็ย่อมโปรดบุตรี ท่อี นุหรง
ให้ กาเนิดตามไปด้ วย เเละหากบุตรี ของอนุหรงได้ รับการ
สนับสนุนจากนายท่ านกง คุณหนูส่ กี งเหลียนฮวาย่ อมมี
อนาคตที่ไม่ ธรรมดา หากประจบสอพอดีดี นางก็ย่อมมีสทิ ธิ์
ได้ เป็ นถึงเเม่ นมของชายาอ๋ องซักองค์
สาวใช้ คนสนิทของอนุหรงเคยคิดเช่ นนัน้ จนกระทั่งเมื่อ
เร็วๆนีท้ ่คี วามโปรดปรานของนายท่ านกงที่มีต่ออนุหรงเบา
บางลงอย่ างเห็นได้ ชัด

เอาเข้ าจริงๆสาวใช้ ของอนุหรงก็ชักจะสับสนเเล้ วว่ า

เมื่อก่ อนนางเเละคนอื่นๆตัดสินความโปรดปรานจากนาย
ท่ านกงที่มีต่ออนุหรงด้ วยสิ่งใดกันเเน่

เพราะนายท่ านกงมาค้ างที่เรื อนของอนุหรงบ่ อยกว่ าภรรยา

คนอื่นเช่ นนัน้ หรื อ... ก็เปล่ า นายท่ านไม่ เคยมาค้ างที่เรื อน
อนุหรง เเม้ เพียงเเวะมาก็ไม่ เคย เพียงส่ งของขวัญมาบ้ าง
เท่ านัน้

เเต่ อย่ างน้ อยนายท่ านกงก็เคยเรียกร้ องหานา้ แกงฝี มืออนุ

หรงมากกว่ านายหญิงคนอื่นๆ สาวใช้ คนสนิทของอนุหรง
ลอบคิดอย่ างให้ กาลังใจตนเอง สาวใช้ ตัวเล็กๆไร้ อนาคต
เช่ นพวกนางก็หวังได้ เพียงว่ าตัวเองจะเลือกนายหญิงไม่ ผดิ
คน เพราะชีวติ น้ อยๆของสาวใช้ กต็ ้ องพึ่งบุญบารมีของ
เจ้ านายเท่ านัน้ ถึงจะอยู่รอด เเต่ หากนางมีบุญวาสนาได้ อ่ นุ
เตียงนายท่ านเเละให้ กาเนิดทายาทเช่ นอนุหรงก็อีกเรื่ อง...

"ดีย่งิ นักที่เหลียนฮวาเป็ นเด็กสาวรู้ ความ ข้ ามิต้องเหน็ด

เหนื่อยเคี่ยวเข็ญนางมาตัง้ เเต่ เมื่อก่ อนเเล้ ว" อนุหรงกล่ าว
ทัง้ รอยยิม้ ภาคภูมใิ จ เเละหากเป็ นเมื่อก่ อนสาวใช้ คนสนิทก็
คงร่ วมเออออกับนายหญิงของตน เเละกล่ าวพาดพิง
เปรี ยบเทียบคุณหนูส่ กี ับคุณหนูรองซึ่ง 'เคย' ไม่ มีอะไรดีผ้ ู
นัน้ ไปด้ วยเเล้ ว

เเต่ มาวันนีเ้ ปรี ยบเทียบไปก็มีเเต่ จะเข้ าตัว

คุณหนูรองกงเหมยกุ้ยกลายเป็ นท่านหญิงอันดับหนึ่งของ
เเคว้ น อีกทัง้ ยังเป็ นถึงว่ าที่ชนิ หวางเฟย ในขณะที่คุณหนูกง
เหลียนฮวาเพียงได้ ช่ อื ว่ าเป็ นสาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ น
ซึ่งเป็ นตาแหน่ งที่ไม่ เเน่ นอนเเละสามารถเปลี่ยนแปลงได้
ตลอดเวลา ไม่ เเน่ ว่าปี นีอ้ าจมีการผลัดเปลี่ยนตาแหน่ งด้ วย
ซา้ เพราะผู้หญิงนัน้ มิได้ อ่อนเยาว์ เเละงดงามเสมอไป ซักวัน
ก็ต้องหลีกทางให้ เด็กสาวที่งดงามเเละอ่ อนเยาว์ ย่งิ กว่ า

หากเปรียบเทียบเรื่ องความสามารถ คุณหนูกงเหมยกุ้ยมี

กิจการหอการค้ าใหญ่ โตที่นับวันยิ่งโด่ งดังขจรไกลไปทั่วใต้
หล้ า ในขณะที่คุณหนูกงเหลียนฮวาได้ ช่ อื ว่ าเป็ นสตรีตัว
เปล่ า เเม้ หนั มาจับทากิจการอันใดก็ไปไม่ รอด ธุรกิจ
ล้ มละลายในระยะเวลาสัน้ ๆ ไม่ ได้ กาไรใดๆ นอกจาก
ประจานระดับสติปัญญาเเละความสามารถของตนเอง

หรื อหากจะพาดพิงหรือเปรียบเทียบคุณหนูทงั ้ สองถึงเรื่ อง

นิสัยใจคอ ในอดีตอาจจะยังพอกล่ าวว่ าคุณหนูกงเหมยกุ้ย
เป็ นสตรี โมโหร้ ายที่วันๆดีเเต่ หาเรื่ องน้ องสาวคนอื่นๆได้ อยู่
เเต่ มาตอนนี.้ .. เฮ้ อ หากปั จจุบันนีค้ ุณหนูกงเหมยกุ้ยเป็ น
สตรี ท่นี ิสัยใจคอไม่ ดีจริงๆ พี่เสี่ยวซี ซึ่งเป็ นที่น่านับถือ เเม้
กระทั่งในหมู่สาวใช้ ของอนุภรรยาคนอื่นๆก็คงไม่ รับใช้ บูชา
คล้ ายคนหน้ ามืดตามัวได้ ขนาดนัน้ ซา้ พวกนางยังได้ ข่าวมา
ว่ าคุณหนูรองนัน้ เลีย้ งบ่ าวไพร่ ใหม่ ได้ ดีมาก เเม้ มไิ ด้ กล่ าว
วาจาหวานหูปานนา้ ผึง้ เคลือบเช่ นอนุหรงเเละคุณหนูส่ ี เเต่
การกระทาก็บ่งบอกถึงความอ่ อนโยนของคุณหนูรองได้ เป็ น
อย่ างดี เมื่อวานนางอิจฉาไม่ หาย ยามเห็นสาวใช้ ของ
คุณหนูรองมอบชุดร่ วมงานเลีย้ งเนือ้ ดี ซึ่งได้ รับจากคุณหนู
รองให้ สาวใช้ ของฮูหยินเอกใส่ ไปรั บใช้ ฮูหยินเอกในงาน
เลีย้ ง สาวใช้ ของฮูหยินเอกช่ างวาสนาดีโดยเเท้ นางสิเป็ น
เพียงสาวใช้ ของอนุ งานเลีย้ งใหญ่ โตเช่ นนัน้ เเม้ เเต่ อนุหรงผู้
เป็ นเจ้ านายก็คงมิมีโอกาสได้ ไปเหยียบแม้ เพียงในความฝั น
...!?

"นะ นายหญิงมีอันใดหรื อเจ้ าคะ" สาวใช้ สะดุ้งเมื่อเงยหน้ า

เเละเห็นสายตาของอนุหรงจ้ องตนผ่ านคันฉ่ องขนาดใหญ่
ตรงหน้ า นัยน์ ตาของอนุหรงที่สาวใช้ เคยคิดว่ าอ่ อนหวาน
ราวกับนา้ ผึง้ คล้ ายจะคมกริบเเละเเฝงความไม่ สบอารมณ์
เอาไว้ ก่ อนจะหายไปอย่ างรวดเร็วเช่ นกัน

"มิมีอันใด ปกติข้ามักได้ ยนิ เจ้ ากล่ าวเปรี ยบเทียบคุณหนูรอง

กับเหลียนเอ๋ อร์ ของข้ า มาวันนีม้ ไิ ด้ ยนิ เจ้ าพูดเรื่องมิสมควร
เช่ นนัน้ กับคุณหนูรองก็ใคร่ ร้ ู สกึ สบายหูย่งิ นัก" อนุหรงกล่ าว
ด้ วยนา้ เสียงอ่ อนหวานเเละนัยน์ ตาอ่ อนโยน ราวกับเเม่ พระ
ซึ่งไม่ ถือสาการกระทาเลวร้ ายในอดีตของกงเหมยกุ้ย

"เจ้ าค่ ะ... ขออภัยเจ้ าค่ ะที่ทาให้ นายหญิงรู้ สกึ มิสบายหูเสมอ

มา บ่ าวจะไม่ ว่ากล่ าวเปรี ยบเทียบคุณหนูรองกับคุณหนูส่ อี ีก
เเล้ วเจ้ าค่ ะ" เพราะปั จจุบันคุณหนูส่ คี งมิมีอันใดไปเทียบ
คุณหนูรองได้ อีกเเล้ ว

สาวใช้ คนสนิทของอนุหรงฉลาดพอจะไม่ พูดประโยคเช่ นนี ้

ออกไป เเต่ สาวใช้ ผ้ ูนีก้ ักเก็บอารมณ์ ความคิดทัง้ หมดได้ ไม่
เก่ งนัก มิได้ ร้ ู เลยว่ าด้ วยรอยยิม้ เจื่อนๆเเละนัยน์ ตาซึ่งเสมอ
งออกไปทางอื่นอย่ างมีพริ ุ ธก็ราวกับประจานความคิดของ
ตนออกมาจนหมดสิน้ เเล้ ว

"ช่ างเถอะ เจ้ ามาปั กปิ่ นให้ ข้าต่ อ ข้ าอยากให้ ท่านพี่

ประทับใจยามข้ าไปยืนส่ งท่ านพี่ขนึ ้ รถม้ า" สาวใช้ พยักหน้ า
ยิม้ ๆเเละเริ่มทางานต่ อ จนมิทนั สังเกตเห็นมือขาวเนียนทัง้
สองข้ างซึ่งกาลังขยุ้มลงบนเนือ้ ผ้ าบนหน้ าตักของนายหญิง
ตน

ที่ส่วนของเรื อนซักล้ างภายในจวน อันเป็ นสถานที่ท่ขี นึ ้ ชื่อ

เรื่ องเเรงงานหนัก สตรี นางหนึ่งซึ่งสวมชุดอย่ างสาวใช้ ปลีก
ตัวออกมาอย่ างเงียบเชียบ เเละมุ่งตรงไปทางเรื อนของ
คุณหนูห้ากงอิงฮวาด้ วยท่าทางลับๆล่ อๆ

"อิงเอ๋ อร์ !"

"อ๊ ะ ท่ านเเม่ ในที่สุดท่ านก็มาหาข้ า!" กงอิงฮวานา้ ตาซึมยาม

หันมาเห็นอนุส่ ผี ้ ูเป็ นมารดา ซึ่งใบหน้ าเเละร่ างกายซูบตอบ
ลงไปเยอะ หนาซา้ ท่ าทางยังดูอดิ โรยอย่ างเห็นได้ ชัด ไม่ มี
อีกเเล้ วอนุส่ คี นงาม เเม้ จะเป็ นความงามอันเกิดจากเครื่ อง
ประทินโฉม เเต่ เมื่อก่ อนอนุส่ กี ร็ ้ ูว่าต้ องทาอย่ างไรให้ ตนเอง
น่ ามอง เเต่ ด้วยสภาพตอนนี ้ คาดว่ าเเม้ เเต่ สุนัขคงยังอยาก
เบือนหน้ าหนี
ตัง้ เเต่ ถกู กงเหมยกุ้ยลดขัน้ เป็ นเพียงบ่ าวรั บใช้ อนุส่ กี ็
สูญเสียอานาจที่เคยมีไปจนหมด กระทั่งความเกรงใจในหมู่
บ่ าวไพร่ กไ็ ม่ มีเหลือ บ่ าวไพร่ หน้ าตางดงามที่เคยถูกนาง
กลั่นแกล้ งให้ ไปทางานที่เรื อนซักล้ างหันมาเอาคืนนางอย่ าง
เจ็บเเสบ ทุกวันนีเ้ รื่ องที่นางถูกสาวใช้ เรื อนซักล้ างกลั่น
แกล้ งให้ ไปทางานซักล้ างทุกวันตัง้ เเต่ เช้ ายันค่า ไม่ มีผ้ ูใด
เห็นใจหรื ออยากช่ วยเหลือด้ วยซา้

กงอิงฮวาที่พยายามจะช่ วยมารดาออกมาจากขุมนรกนั่นก็
โดนฮูหยินสามกดดันจนไม่ กล้ านาเรื่ องไปฟ้ องผู้เป็ นบิดา
อีกทัง้ ตัวกงอิงฮวาเองก็อยู่ในช่ วงที่เข้ าหน้ ากงจิน้ หย่ งผู้เป็ น
บิดาไม่ ตดิ เเม้ ทราบเรื่ องเเล้ วก็ไม่ ร้ ู ว่าบิดาจะยอมช่ วยเหลือ
มารดาหรื อไม่

ทุกวันนีอ้ นุส่ ที าได้ เพียงกัดฟั นทนด้ วยสภาพกลา้ กลืนฝื นทน

น่ าเเค้ นใจนัก! รอให้ นางทวงทุกสิ่งทุกอย่ างคืนมาได้ ก่อน
เถอะ! นางจะจัดการทุกคนที่เคยทากับนางเอาไว้ อย่ างสา
สม! โดยเฉพาะนังกงเหมยกุ้ยกับนังเสวี่ยเหม่ ย!

"อิงเอ๋ อร์ ของเเม่ ! ยามเเม่ ไม่ อยู่ข้างกายเจ้ า เจ้ าเป็ นอย่ างไร
บ้ าง! มีผ้ ูใดกลั่นแกล้ งเจ้ าหรื อเปล่ า!"

"ฮึก ฮือ...ท่ านเเม่ นังเหมยกุ้ย นังเหมยกุ้ยเจ้ าค่ ะท่ านเเม่ ฮือ

..." กงอิงฮวาซึ่งไร้ ท่พ
ี ่งึ พิงร้ องไห้ อย่ างหนัก หลายเดือนมานี ้
นางต้ องอยู่ตัวคนเดียว มิมีมติ รที่ไหนให้ พ่งึ พิง หันซ้ ายเเล
ขวาก็มริ ้ ู ว่าจะหันหน้ าไประบายความเเค้ นที่สุมอยู่ในอกนี ้
กับผู้ใด ยามเห็นมารดาซึ่งเป็ นที่พ่งึ เดียวก็อดจะโถมตัวเข้ า
หาอ้ อมกอดอบอุ่นของผู้เป็ นมารดาไม่ ได้

อนุส่ ซี ่งึ เห็นลูกสาวเเสดงท่ าทางราวถูกกลั่นแกล้ งมาอย่ าง

หนักก็เผยเเววตาคับเเค้ นใจออกมา ขณะลูบหัวปลอบ
บุตรสาวซึ่งเปรียบดั่งแก้ วตาดวงใจของตน "นังคุณหนูรอง
มันทาอะไรลูก! มันกลั่นแกล้ งอะไรลูกอีก! บอกเเม่ มาเร็ว
เข้ า!"
"ฮึกๆ นังเหมยกุ้ยมัน...มัน...มันจงใจกลั่นแกล้ งลูกเจ้ าค่ ะ
ท่ านเเม่ มันเเย่ งอ๋ องห้ าไปจากลูกไม่ พอ พอมันรู้ ว่าอ๋ องห้ า
ไม่ ดีพอสาหรั บมัน มันก็ผลักไสท่ านอ๋ องไปให้ หญิงอื่น ทัง้ ๆ
ที่มันก็ร้ ู ว่าข้ าชอบพอกับอ๋ องห้าอยู่! ไหนจะชุดร่ วมงานเลีย้ ง
อีก! ชุดร่ วมงานเลีย้ งของลูกน่ าเกลียดอย่ างกับอะไร! ชุด
ของนังซิ่งฮวายังดูดเี สียกว่ า! นังกงเหมยกุ้ยกับแม่ ของมันทา
เช่ นนีต้ ้ องจงใจทาลายโอกาสของลูกในงานเลีย้ งเเน่ ๆ!!ด้ วย
ชุดชัน้ เลวพรรค์ นัน้ ข้ าจะกล้ าใส่ ไปร่ วมงานเลีย้ งยิ่งใหญ่ ได้
อย่ างไร!!"

"ฮึ่ม นังเด็กปี ศาจนั่น! เเม่ ไม่ คดิ เลยว่ ามันจะกล้ าทากับลูก

สาวคนโปรดของนายท่ านอย่ างลูกขนาดนี!้ เเล้ วนายท่าน
เล่ า บิดาของเจ้ ามิย่ ืนมือเข้ ามาช่ วยเหลือเลยหรื อ! หรื อว่ า
นายท่ านมิร้ ู ว่าเจ้ าโดนกลั่นแกล้ ง!" อนุส่ เี อ่ ยอย่ างคาดหวัง

กงอิงฮวาปาดนา้ ตาออกจากใบหน้ าด้ วยท่ าทางน่ าสงสาร

"ฮึก ท่ านพ่ อช่ วงหลังๆมานีเ้ ป็ นอะไรไปก็ไม่ ร้ ู เจ้ าค่ ะท่ านเเม่
นังกงเหมยกุ้ยกับเเม่ ของมันทาอะไรก็ไม่ เคยว่ ากล่ าวอะไร
เลยซักอย่ าง ปล่ อยให้ พวกมันเเม่ ลูกกระทาตามใจชอบ มิร้ ู
ว่ าผีร้ายตนใดเข้ าสิงท่านพ่ อ ท่ านพ่ อมิสนใจลูกเลย!"

"หรื อนังเสวี่ยเหม่ ยจะทามนต์ ดาใส่ ท่านพี่ของข้ า" อนุส่ ี

พึมพา

กงอิงฮวาได้ ยนิ มารดาสันนิษฐานเช่ นนัน้ ก็พูดโผลงขึน้ มา

ด้ วยนา้ เสียงจริงจัง "ใช่ เเล้ วเจ้ าค่ ะท่ านเเม่ ต้ องเป็ นนัง
เหมยกุ้ยเเน่ ๆที่หาของแปลกๆมาให้ เเม่ ของมันทาเสน่ ห์ใส่
ท่ านพ่ อ! ท่ านพ่ อจึงได้ เปลี่ยนจากหน้ ามือเป็ นหลังมือ
เช่ นนี!้ "

อนุส่ ที าหน้ ากังขา "มันก็ยังไม่ เเน่ นะลูกรั ก ถ้ านังเสวี่ยเหม่ ย

มันจะทาเสน่ ห์ใส่ บดิ าของเจ้ าจริงๆ ทาไมพึ่งมาทาเอา
ตอนนีเ้ ล่ า"
"ก็เพราะนังฮูหยินใหญ่ อยากให้ ท่านพ่ อสนับสนุนนังกง
เหมยกุ้ยให้ ได้ เป็ นชินหวางเฟยอย่ างไรเล่ าท่ านเเม่ ! เฮอะ!
ข้ ามิเชื่อหรอกว่ าฮ่ องเต้ จะมอบสมรสพระราชทานที่ดีท่สี ุด
ให้ นังกงเหมยกุ้ย ที่มันได้ กเ็ พราะท่ านพ่ อถูกหลอกให้
สนับสนุนอยู่เบือ้ งหลังต่ างหาก!"

"เเต่ เเม่ ว่า..."

"ไม่ เช่ นนัน้ ท่ านเเม่ จะอธิบายพฤติกรรมช่ วงหลังๆของท่าน

พ่ ออย่ างไรเล่ าเจ้ าคะ! หรื อท่ านจะบอกข้ าว่ าเเท้ จริง เเล้
วท่ านพ่ อมิได้ รักเราสองเเม่ ลูกตัง้ เเต่ เเรกเเล้ ว!"

อนุส่ ไี ด้ ยนิ ลูกสาวกล่ าวเช่ นนัน้ ก็แสดงหน้ าตาบิดเบีย้ วน่ า

เกลียดออกมาทันที "ไม่ มีทางเป็ นเช่ นนัน้ ! พ่ อของเจ้ ารั กเเม่
มาก! เเต่ เพราะความต่ างทางฐานะทาให้ พ่อของเจ้ าเเสดง
ออกว่ ารั กเเม่ มากไม่ ได้ มิเช่ นนัน้ เเม่ จะโดนนังภรรยาขีอ้ จิ ฉา
พวกนัน้ กลั่นแกล้ งเอา!!ที่พ่อของเจ้ ายอมให้ นังกงเหมยกุ้
ยลดขัน้ เเม่ กเ็ พราะต้ องการปกป้ องเเม่ !!มันต้ องเป็ นเเบบนัน้
เเน่ ๆ!!"

กงอิงฮวาพยักหน้ าเห็นด้ วย "เช่ นนัน้ ลูกก็คดิ ถูกเเล้ ว ท่ าน

พ่ อโดนมนต์ ดาเเน่ นอนเจ้ าค่ ะ! ท่ านเเม่ ...ท่ านเเม่ ต้อง
หาทางช่ วยท่านพ่ อนะเจ้ าคะ! ไม่ เช่ นนัน้ เราสองเเม่ ลกู คง
ไม่ ได้ กลับมาลืมตาอ้ าปากอีกครั ง้ เเน่ นอน! ถ้ าท่ านพ่ อโดน
สองเเม่ ลูกนั่นบงการอยู่เช่ นนี ้ นังกงเหมยกุ้ยกับเเม่ ของมัน
ต้ องกลั่นแกล้ งให้ ลูกเเต่ งงานออกไปกับพวกพ่ อค้ าบ้ ากาม
รุ่ นราวคราวพ่ อเเน่ ๆ! ถ้ าต้ องเป็ นเช่ นนัน้ ลูกขอตายเสีย
ดีกว่ า!"

กงอิงฮวากุมมืออนุส่ เี เน่ น อนุส่ คี ดิ ตามพลันอาฆาตเเค้ น

เเทนบุตรสาว ก่ อนพยักหน้ าด้ วยเเววตาเเน่ วเเน่ จริงจัง

"เจ้ าไม่ ต้องเป็ นห่ วงลูกรั ก เเม่ จะต้ องหาทางช่ วยเหลือพ่ อ

ของเจ้ าจากนังจิง้ จอกเจ้ าเล่ ห์เสวี่ยเหม่ ยให้ จงได้ เเละเรา
สองคนก็จะกลับไปเป็ นที่โปรดปรานของพ่ อเจ้ าอีกครั ง้ "
ประโยคหลังอนุส่ ลี อบทาหน้ าเคลิบเคลิม้ ยามนึกถึงใบหน้ า
หล่ อเหลาชวนสิเน่ หาของกงจิน้ หย่ งที่อนุส่ เี เสนจะหลงใหล

"ท่ านเเม่ จะทาอย่ างไรเจ้ าคะ" กงอิงฮวาได้ ยนิ มารดากล่ าว

อย่ างมั่นอกมั่นใจเช่ นนัน้ ก็อดจะมีความหวังเเละอยากรู้
อยากเห็นไม่ ได้

"เเม่ มีวธิ ี..." อนุส่ ยี มิ ้ ร้ าย ก่ อนเปลี่ยนเรื่ องอย่ างรวดเร็ว "เเต่

ก่ อนอื่น เรามาหาทางทาให้ เจ้ าได้ ไปงานเลีย้ งอย่ างไม่ ต้อง
อับอายผู้ใดกันก่ อนเถิด"

กงอิงฮวาทาหน้ าไม่ พอใจทันที "ข้ าไม่ ไป! หากต้ องไปโดย

สวมชุดชัน้ เลวที่คล้ ายกับชุดของนังซิ่งฮวาได้ ขนาดนัน้ ข้ าไม่
ขอไปร่ วมงานเลีย้ งให้ อับอายสายตาคุณหนูคนอื่นตัง้ เเต่
เเรกเลยยังจะดีเสียกว่ า!! ข้ าเป็ นคนระดับใดเเละนังซิ่งฮวา
อยู่ระดับใด ทาไมข้ าต้ องลดตัวไปสวมชุดคล้ ายมันด้ วย!!"
"ฮึ ความหมายของเจ้ าก็คือ ขอเเค่ นังคุณหนูหกมันไม่ สวม
ชุดนัน้ ไปร่ วมงานเลีย้ ง เจ้ าก็จะยอมสวมชุดของเจ้ าไป
ร่ วมงานเลีย้ งใช่ หรื อไม่ ลกู รั ก"

"!?...ท่ านเเม่ กล่ าวเช่ นนีห้ มายความว่ าอย่ างไรเจ้ าคะ ท่ านมี
วิธีทาให้ นังซิ่งฮวาไม่ สวมชุดของมันไปร่ วมงานเลีย้ งเช่ นนัน้
หรื อเจ้ าคะ ทาอย่ างไรเล่ าเจ้ าคะ"

"ง่ ายมากลูกรั ก เจ้ าก็เเค่ ต้องทาให้ นังคุณหนูหกมันใส่ ชุด

ของมัน 'ไม่ ได้ ' ก็เท่ านัน้ เอง..."

สองเเม่ ลูกมิได้ ร้ ูตัวเลยว่ าการสนทนานีม้ ไิ ด้ เป็ นความลับ

เช่ นที่ทงั ้ สองคิดเอาไว้

ที่เรื อนบุปผาส่ องประกาย ฮูหยินสามค่ อยๆบรรจงเสียบปิ่ น

ลา้ ค่ าลงบนกลุ่มเส้ นผมสีดาขลับซึ่งถูกรวบเป็ นทรงอย่ าง
วิจติ รของกงกุ้ยฮวาทีละชิน้ ๆ
"สองเเม่ ลูกคู่นัน้ มันทัง้ บ้ าทัง้ โง่ จริงๆ ลูกว่ าไหมกุ้ยเอ๋ อร์ " ฮู
หยินสามกล่ าวขณะลูบผมลูกสาวด้ วยความรั ก เเม้ ก่อนหน้ า
นีจ้ ะมีกระทบกระทั่งกันไปบ้ างด้ วยอารมณ์ โกรธ เเต่ ตอนนี ้
ทัง้ สองก็เข้ าใจกันเเล้ ว ฮูหยินสามรู้ สกึ ยินดีเสียอีกที่ได้ ร้ ู จัก
ตัวตนที่เเท้ จริงของบุตรสาว อย่ างน้ อยก็ได้ ร้ ู ว่าบุตรสาวที่ส้ ู
อุตส่ าห์ คลอดออกมามิได้ ไร้ ประโยชน์ เช่ นที่เคยคิด

"เจ้ าค่ ะท่ านเเม่ เเละข้ าว่ าท่ านเเม่ คงมีแผนการณ์ ดีๆไว้ ใช้
ประโยชน์ จากความเชื่อโง่ ๆของนังสองเเม่ ลูกวิปลาสคู่นัน้ "
กงกุ้ยฮวาสบตากับฮุหยินสามผ่ านคันฉ่ องขนาดใหญ่
ตรงหน้ า ดวงตากลมโตสองคู่ซ่งึ คล้ ายคลึงกันมีความมาด
ร้ ายฉายอยู่ชดั เจน

"เมื่อถึงเวลาเเม่ จะบอกเจ้ า เเต่ เเม่ ว่าเจ้ าน่ าจะชอบแผนนีน้ ะ

ลูกรั ก" ฮูหยินสามเหยียดยิม้ ขณะเสียบปิ่ นชิน้ สุดท้ ายให้ ลูก
สาว
กงกุ้ยฮวาหัวเราะคิกคัก "เเล้ วข้ าจะรอฟั งเจ้ าค่ ะท่านเเม่ อ๊ ะ
ลูกสวยหรื อยังเจ้ าคะ"

กงกุ้ยฮวาลุกขึน้ เเละกางเเขนออกกว้ าง ชุดตัวในสีขาว

ส่ วนตัวนอกเป็ นสีชมพูอ่อน ดูสวยงามหาใดเปรี ยบ ยิ่งวาด
มือออกเช่ นนีก้ ร็ าวกับกงกุ้ยฮวาเป็ นเทพธิดาผีเสือ้ จาแลง
กายมาไม่ มีผดิ

ฮูหยินสามยกมือทาบอก รู้ สกึ ปลาบปลืม้ ขณะกล่ าวว่ า "ใต้

หล้ านีค้ งไม่ มีสตรี ใดงดงามได้ เท่ าเจ้ าอีกแล้ วลูกรั ก หากชิน
อ๋ องมิมองมาที่เจ้ า เเม่ กไ็ ม่ ร้ ู เเล้ วว่ าชินอ๋ องจะหยุดสายตาไว้
ที่ผ้ ูใดได้ อีก"

กงกุ้ยฮวาหน้ าแดงซ่ านสลับเขินอาย เผลอก้ มหน้ าจนคางชิด

อกขณะบิดตัวไปมา สาเหตุท่เี ป็ นเช่ นนีก้ เ็ พราะกงกุ้ยฮวา
รู้ สกึ หลงรั กชินอ๋ องจากก้ นบึง้ ของหัวใจ เป็ นความรู้ สกึ รั กที่
เเสนบริสุทธิ์เเละรุ นเเรง จนกงกุ้ยฮวามิร้ ู ว่านางจะอยู่ได้
อย่ างไร หากมิได้ ความรั กตอบกลับจากชินอ๋ องผู้นัน้
ฮูหยินสามรู้ สกึ ขบขันกับท่ าทางใสซื่อบริสุทธิ์ของบุตรสาว
กงกุ้ยฮวามักเป็ นเช่ นนีท้ กุ ครั ง้ ยามนึกถึงชายสูงส่ งผู้นัน้ ชาย
ที่กงกุ้ยฮวามักพร่ าบอกกับมารดาผู้ให้ กาเนิดเสมอว่ านาง
เกิดมาเพื่อชินอ๋ อง เเละชินอ๋ องก็เกิดมาเพื่อนางเท่ านัน้

ฮูหยินสามปล่ อยให้ บุตรสาวคนงามยืนฝั นหวานอยู่หน้ าคัน

ฉ่ องต่ อไป ในขณะที่ตนเองเดินออกมาข้ างนอก โยนถุงเงิน
ให้ สาวใช้ ซ่งึ คาบข่ าวเกี่ยวกับอนุส่เี เละกงอิงฮวามาบอก ทัง้
สั่งกาชับว่ า

"เจ้ าไปได้ เเล้ ว จับตามองนังสองเเม่ ลูกคู่นัน้ เอาไว้ ให้ ดี

โดยเฉพาะนังอนุส่ ี อุ๊ย ไม่ ใช่ สิ ข้ าเรี ยกมันว่ าอนุส่ ไี ม่ ได้ เเล้ ว
สินะ ก็มันไม่ ใช่ อนุเเล้ วนี่นา หึๆๆ นังสวะซูล่ !ี อย่ าหวังเลย
ว่ าเจ้ าจะคลานขึน้ มาจากโคลนตมเเละขึน้ มานั่งลอยหน้ า
ลอยตาเป็ นอนุของท่ านพี่ได้ อีก! เมื่อสิบสามปี ก่ อนข้ าอาจ
พลาด เเต่ มาวันนีข้ ้ าจะไม่ พลาดอีก!"
ทัง้ เจ้ าเเละนังมารหัวขนกงอิงฮวาที่ข้ากาจัดไม่ สาเร็จเมื่อสิบ
สามปี ก่ อน จงเตรี ยมตัวย่ อยยับไปพร้ อมกับนังเสวี่ยเหม่ ย
เเละนังกงเหมยได้ เลย!

"**ฮัดเช้ ย!!**" จังหวะการซ้ อมร่ ายราครั ง้ สุดท้ ายของราชันย์

ในร่ างของกงเหมยกุ้ยถึงขัน้ สะดุดลง เมื่อจู่ๆราชันย์ กเ็ ผลอ
จามออกมาแบบไม่ มีป่ ี มีขลุ่ย

"ใครแผ่ เมตตาให้ วะ" ราชันย์ คดิ อย่ างสงสัยขณะใช้ นวิ ้ ถูจมูก

เบาๆ ซักพักก็เลิกสนใจเเละหันไปซ้ อมร่ ายราต่ อ เเต่ ส่วน
ใหญ่ ราชันย์ กเ็ เค่ ปล่ อยให้ ร่างกายทาไปตามความรู้ สกึ เเละ
ความคุ้นชินจากจิตใต้ สานึกก็เท่ านัน้ เอง ด้ วยกงเหมยกุ้ยนัน้
ชมชอบการร่ ายราอยู่เเล้ ว เเต่ ว่า...

"...ถ้ าให้ กงเหมยกุ้ยตัวจริงโชว์ เดี่ยวเพียวๆเลยน่ าจะออกมา

ดูดีกว่ าตอนมีเราเป็ นไส้ ในนะเนี่ย ไอ้ เราก็เป็ นผู้ชาย ต้ องมา
ทาอะไรชวนขนลุกแบบนี ้ มันก็ต้องมีต่อต้ านบ้ างอะไรบ้ าง
...ให้ ฟ้าผ่ าตายเถอะ! ถ้ าพ่ อรู้ ว่าลูกชายมาทาอะไรแบบนีน้ ่ ี
เตรี ยมจองศาลาวัดได้ เลยนะเนี่ยไอ้ หวังเอ๊ ย! เฮ้ อ..ชักสงสาร
คนดูในงานเลีย้ งเเล้ วสิ ว่ าเเต่ ... ท่านีร้ าแบบนีด้ เู เข็งเกินไป
ไหมนะ" ราชันย์ พมึ พาขณะลองวาดแขนเป็ นวงกว้ าง

*"ไม่ เลย งดงามมาก"* เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูชอบกลกล่ าวชื่นชม

จากระยะไม่ ใกล้ ไม่ ไกล

ราชันย์ ซ่งึ กาลังอยู่ในช่ วงอารมณ์ เผลอๆ เลิกคิว้ ขึน้ ข้ างหนึ่ง

เเละกล่ าวเลยตามเลยไปว่ า "จริงดิ ผมทาแบบนีเ้ เล้ วไม่ ร้ ู สกึ
ว่ าแปลกเหรอ"

ราชันย์ ว่าเเล้ ววาดเเขนออกเป็ นวงกว้ าง อันเป็ นท่ าราที่ร้ ู สกึ

ว่ าทาเเล้ วไม่ ม่ นั ใจ ขณะที่ทานัน้ ส่ วนลึกภายในจิตใจกลับ
ขบคิดว่ า หือ... ไอ้ ความรู้ สกึ ว่ ามีบางอย่ างไม่ ถูกต้ องนี่คือ
อะไรกัน เหมือนมีอะไรเกินมานะ

"ไม่ เลย ยิ่งดูย่งิ รู้ สกึ ว่ าน่ ามอง..."

"โอ้ ว จริงเหรอ ขอบคุณนะคิง ผมค่ อยโล่ งใจ...หน่ อย..."
รู้ สกึ มีบางอย่ างไม่ ถูกต้ องจริงๆนะ!

"อืม" ใบหน้ าหล่ อเหลากับรอยยิม้ นุ่มนวลสบายตาของผู้ท่ ี

นั่งชันเข่ าเท้ าคางอยู่บนกาเเพง ส่ งให้ สถานการณ์ โดยรวม
ราวกับกาลังถูกเทพเซียนเฝ้ ามองอยู่

จะ เจอละ...ต้ นตอความไม่ ถูกต้ อง

"หึๆๆ" ผู้ท่นี ่ ังอยู่บนกาเเพงขยับยิม้ เอ็นดูส่งมาให้ คนที่กาลัง

อึง้ จนหลุดทาตาโตเเละอ้ าปากพะงาบๆออกมาโดยไม่ ร้ ูตัว

"...ฮะๆๆ"

หัวเราะฮะๆหาพ่ องสิไอ้ ราชันย์ !! คิงบุกมาเเล้ วนะเว้ ยเฮ้ ย

นั่นน่ ะ!!
"ชินอ๋ อง เอ้ ยไม่ ใช่ คิง...เอ่ อ" เดี๋ยวนะ เวลานีจ้ ะคิงหรื อชิน
อ๋ องก็ถูกทัง้ นัน้ นี่หว่ า ก็ร้ ูเช่ นเห็นชาติกันไปหมดเเล้ วนี่! เเต่
ประเด็นสาคัญเลยคือพี่ท่านมานั่งทาอะไรบนกาเเพงบ้ าน
ของคนอื่นแบบนัน้ วะครั บ!! จะมาก็บอกกันก่ อนเซ่ !! เเละถ้ า
มาเเล้ วส่ งเสียงซักนิดก็ยงั ดี!! ทางนีร้ ้ ู สกึ ไม่ ปลอดภัยโว้ ย!!

"เรี ยกเปิ่ นหวางว่ าไท่ เอ๋ อร์ สิ เหมยเอ๋ อร์ " ชินอ๋ องต้ าไท่ หลง
ซึ่งมีไส้ ในเป็ นคิงกล่ าว ทัง้ รอยยิม้ อ่ อนโยนชวนลุ่มหลง ...เเต่
จะหลงไม่ ได้ เด็ดขาด!

ขวับ! กรี๊ ดดดด!

ราชันย์ หนั หลังขวับเเละทาหน้ าเหมือนภาพเดอะสครี มของ

เอ็ดเวิร์ด มุงค์ ในขณะที่เเขกไม่ ได้ รับเชิญยังคงนั่งหน้ า
สลอนอยู่บนกาเเพงของชาวบ้ านต่ อไป
อือหือ พี่แกเป็ นธรรมชาติมาก เป็ นธรรมชาติสุดๆ! เหมือน
เคยทามาเเล้ วนับครัง้ ไม่ ถ้วน!!

"อะ เอ่ อ ผมว่ าใกล้ ได้ เวลาไปขึน้ รถม้ าเเล้ ว ผะ ผมขอตัว

ก่ อนนะครั บ" ราชันย์ ตงั ้ นิว้ ชีเ้ เละกล่ าวเสียงตะกุกตะกัก
ทัง้ ๆที่คงิ เองก็ใช้ ร่างกายของชินอ๋ องอยู่ เเต่ ราชันย์ กย็ ังรู้ สกึ
ว่ าเเพ้ ทางอีกฝ่ ายมากๆอยู่ดี เป็ นความรู้ สกึ หายใจไม่ ท่ วั
ท้ อง เเละอยากวิ่งหนีเสียเดี๋ยวนี ้ เเต่ น่ ันก็ออกจากเสีย
มารยาทเเละทาร้ ายจิตใจกันเกินไปจึงเลือกจะบอกกล่ าวดีๆ
ก่ อนหมุนตัวจากไป

"...ราชันย์ "

ฝ่ ายเดินหนีชะงักทันที

"เจ้ าคะ เอ้ ย ค ครั บ" ราชันย์ ในร่ างกงเหมยกุ้ยค่ อยๆหันไป

มอง
"ไม่ มีอะไร เพียงอย่ างบอกว่ าวันนีเ้ หมยเอ๋ อร์ ของเปิ่ นหวา
งงดงามมากจริงๆ"

"!?...ฮะๆ ขะ ขอบคุณเจ้ าค่ ะ...ฮะๆ...ฮะ" ราชันย์ ยมิ ้ เเย้ ม

เกร็งๆตอบกลับไป ก่ อนค่ อยๆแปรเปลี่ยนเป็ นรอยยิม้
เจื่อนๆ จนสุดท้ ายก็ยมิ ้ สู้ไม่ ไหว ถลกชายกระโปรงขึน้ มา
จากที่เดินหนีกเ็ ปลี่ยนเป็ นซอยเท้าหนียกิ ๆๆกลับเข้ าไปใน
เรื อนอย่ างรวดเร็ว

ไม่ ไหวเเล้ วโว้ ยยยย!! เปิ่ นหวางอะไรกัน เหมยเอ๋ อร์ อะไรกัน

เเล้ วรอยยิม้ นั่นเล่ ามันอะไรก๊ านนน!!!

ชินอ๋ องต้ าไท่ หลงหัวเราะแผ่ วเบาในลาคอยามเห็นอีกฝ่ าย

ตัง้ หน้ าตัง้ ตาหนีหวั ซุกหัวซุน ใบหน้ างดงามระบายไปด้ วย
รอยยิม้ อบอุ่นเเละอ่ อนโยน ทว่ าเเววตากลับเจ้ าเล่ ห์ยาก
คาดเดาอย่ างหาที่สุดมิได้ ขณะพึมพาว่ า "หนีไปเถอะ เปิ่ น
หวางจะรอดูว่าเจ้ าจะหนีไปได้ ซักกี่นา้ ก่ อนหมดเเรง"
บทที่ 18 สวรรค์ กลั่นแกล้ ง

เมื่อสมาชิกสกุลกงทุกคนมารวมตัวกันที่หน้ าเรือนใหญ่ เพื่อรอขึ ้น

รถม้ าไปร่วมงานเลี ้ยง ปรากฎว่ากงซิง่ ฮวานันมาสายสุ
้ ด ทาให้
กาหนดการเดินทางล่าช้ ากว่าเดิมค่อนข้ างมาก อนุภรรยาเเละ
เหล่าบุตรสาวล้ วนเผยแววตาหงุดหงิดใจออกมาที่ต้องรอบุตรีอนุ
เเม้ เเต่อนุซือเองยังเผยสีหน้ าขัดเคืองใจที่ลกู สาวของนางมาสาย

กงอิงฮวาอดจะยกชายเเขนเสื ้อขึ ้นปิ ดริมฝี ปากปกปิ ดรอยยิ ้มสะใจ

ไม่ได้ มารดาของนางคือที่พงึ่ เดียวของนางจริงๆ เเม้ ลกู ลดขันเป็
้ น
เพียงบ่าว เเต่ก็ยงั หาทางช่วยเหลือนางจนได้

จนกระทัง่ กงซิง่ ฮวาปรากฎตัวขึ ้นด้ วยสีหน้ าท่าทางเร่งรีบเล็กน้ อย

"ซิ่งฮวา! ทาไมถึง!?" กงอิงฮวาตาเหลือกค้ างยามเห็นคุณหนูหก
ของจวนสกุลกง ซึง่ มาล่าช้ ากว่าผู้ใดพร้ อมสวมอาภรณ์งดงามสี
เหลืองอ่อนที่มิใช่ชดุ ตัวเดิม ทว่าก็งดงามพอกัน อีกทังยั
้ งมีรูปแบบ
เเปลกตา ยิ่งมองยิ่งดูน่าสนใจ เเตกต่างจากพี่สาวคนอื่นๆยกเว้ น
กงเหมยกุ้ยอย่างชัดเจน

"มีอะไรหรือน้ องห้ า เจ้ าดูประหลาดใจมาก" ราชันย์ยิ ้มลึกลับส่งให้

กงอิงฮวาซึง่ กาลังมองกงซิง่ ฮวาก้ มหัวขอโทษทุกคนด้ วยเเววตา
สับสนระคนอิจฉา

กงอิงฮวาไม่คาดว่าเเม้ แกล้ งทาลายชุดร่วมงานเลี ้ยงของกงซิง่ ฮวา

ไปเเล้ ว อีกฝ่ ายจะสามารถหาชุดใหม่มาได้ ทนั เวลา คิดว่าอย่างไร
อีกฝ่ ายก็ต้องมาด้ วยชุดร่วมงานเลี ้ยงเก่าๆซึง่ เคยใส่ไปเเล้ ว นังซิง่ ฮ
วาไปหาชุดใหม่มาจากไหนกัน!?
กงซิง่ ฮวาซึง่ ก้ มหน้ างุดรู้ได้ ในทันทีวา่ ผู้ใดกลัน่ แกล้ งนาง เพราะคน
อื่นๆล้ วนสับสนเเละประหลาดใจ เเต่มีเพียงกงอิงฮวาเท่านันที
้ ่มอง
นางด้ วยเเววตาไม่สบอารมณ์ กงซิ่งฮวาพลันเหลือบไปมองทางกง
เหมยกุ้ยที่ไม่ได้ สนใจนาง

ก่อนหน้ านี ้ชุดของนางหายไปจากเรือน พบอีกทีก็โดนกรีดทาลาย

อยู่เเถวบ่อน ้าภายในจวนเสียเเล้ ว สภาพชุดเสียหายเกินกว่าจะ
สวมใส่ได้ นางซึง่ หวาดกลัวจะโดนมารดาอาละวาดใส่เพราะโมโห
ที่นางไม่ระวังตัว จึงมิกล้ าลุกกลับเรือนไปเตรียมตัว บังเอิญถูกพี่
รองซึง่ เดินผ่านมาพบเข้ าพอดี พี่รองมองนางตังเเต่
้ หวั จรดเท้ า
คราเเรกคิดว่าคงถูกพูดจาดูถกู ใส่เป็ นเเน่เเท้ ไม่คิดว่าพี่รองจะเดิน
จากไปทังอย่
้ างนัน้ เเละกลับมาพร้ อมสาวใช้ นามเสี่ยวซีซงึ่ ถือ
กล่องชุดมาด้ วย

'อ่อนหวานได้ เเต่จงอย่าอ่อนเเอซิ่งฮวา' พี่รองกล่าว ก่อนมองนาง

ขึ ้นลงอีกครัง้ เเละกล่าวเสริมอีกประโยคว่า 'เเละจงเป็ นคนดีที่ไม่
โง่เขลา'
กงซิง่ ฮวาไม่เข้ าใจเจตนาของพี่รอง เเละดูเหมือนอีกฝ่ ายก็ไม่ได้
อยากให้ นางเข้ าใจ เพราะหลังสัง่ สอนนางเสร็จ ส่งชุดให้ ก็เดินจาก
ไปทังเเบบนั
้ น้

น่าแปลกตรงที่ เเม้ พี่รองไม่กล่าววาจาหวานหู หรือชักจูงใจของ

นาง เเต่ความกลัวที่นางมีตอ่ พี่รองก็คล้ ายจะเบาบางลง ไม่เหมือน
เเต่ก่อนที่ยามเห็นพี่รอง นางเป็ นต้ องวิ่งหนีหวั ซุกหัวซุนทุกครัง้

กงซิง่ ฮวาขยับไปยืนข้ างๆกงเหมยกุ้ย เเม้ ไม่ได้ ยืนใกล้ จนดูเหมือน

สนิทสนมกัน เเต่ก็ใกล้ กว่าครัง้ ไหนๆ จนคนรอบข้ างประหลาดใจ

มิใช่วา่ คุณหนูหกกลัวคุณหนูรองมากหรอกหรือ เกิดอะไรกับกง

ซิ่งฮวาที่เเสนขี ้ขลาดกัน
"เหมยเอ๋อร์ " ราชันย์หนั ไปมองกงจิ ้นหย่งด้ วยเเววตาเรียบเฉย กง
จิ ้นหย่งทาสัญญาณมือเรียกพ่อบ้ านเยี่ยให้ เดินเข้ ามาหาพร้ อมกับ
กล่องเครื่องประดับซึง่ มีตราตระกูลกงประดับอยู่ ภายในเป็ นชุด
เครื่องประดับเพชรล ้าค่าส่องประกายเเวววาว จนเหล่าอนุภรรยา
เเละบุตรสาวคนอื่นๆลอบกลืนน ้าลายอย่างยากลาบากคล้ าย
อยากได้ จนตัวสัน่

"นี่เป็ นเครื่องประดับชิ ้นโปรดของย่าเจ้ า พ่อ..." กงจิ ้นหย่งเหลือบ

มองไปทางเสวี่ยเหม่ยคล้ ายขอกาลังใจ สูดลมหายใจเข้ าเล็กน้ อย
เเละกล่าวต่อว่า "พ่ออยากเห็นลูกใส่มนั ร่วมงานเลี ้ยงในคืนนี ้"

ราชันย์ขยับยิ ้มอ่อนหวาน สวนทางกับวาจาตัดรอน "ขออภัยเจ้ า

ค่ะท่านพ่อ เเต่ลกู ให้ สญ
ั ญากับท่านตาไปเเล้ วว่าจะสวมใส่
เครื่องประดับเก่าของท่านยาย"
ไม่พดู เปล่าราชันย์ยงั ปลดเสื ้อคลุมขนสัตว์กนั หนาวออก เพื่ออวด
เครื่องประดับที่เสวี่ยหลี่สง่ มาให้ เพราะอยากเห็นกงเหมยกุ้ย
หลานสาวคนโปรดใส่เครื่องประดับของภรรยารักในงานเลี ้ยง

กงจิ ้นหย่งชะงักเเละเผลอนิ่งงันไปในทันที ก่อนกล่าวด้ วยน ้าเสียง

คล้ ายเหม่อลอยว่า "...พ่อเข้ าใจเเล้ ว"

"ขอบคุณท่านพ่อเจ้ าค่ะที่เข้ าใจลูก เช่นนัน้ ขึ ้นรถม้ ากันเถิดเจ้ าค่ะ"

ราชันย์หนั ไปมองเสวีย่ เหม่ยด้ วยรอยยิ ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา คล้ าย
มองอย่างตัดพ้ อ ก่อนเดินนาขึ ้นรถม้ าไป

เสวี่ยเหม่อซึง่ เห็นเเววตาตัดพ้ อของบุตรสาว คล้ ายบุตรสาวคิดว่า

ตนทรยศ จึงตัดสินใจบอกสามีวา่ จะนัง่ รถม้ าไปกับกงเหมยกุ้ย กง
ตงเทียนซึง่ เเต่เดิมต้ องนัง่ ไปกับกงเหมยกุ้ยจึงมานัง่ กับกงจิ ้นหย่ง
เเทน
พ่อบ้ านเยี่ยซึง่ กาลังจะนาเครื่องประดับไปเก็บ ถูกรัง้ ไว้ โดยฮูหยิน
สามเเละเหล่าอนุที่หมายฉวยโอกาสขอเครื่องประดับให้ บตุ รสาว
ของตนเเทน

"พ่อบ้ านเยี่ยเห็นด้ วยเช่นกันใช่หรือไม่วา่ เครื่องประดับชิ ้นนี ้เข้ ากับ

ชุดของกุ้ยเอ๋อร์ ยิ่งนัก" ฮูหยินสามกล่าวพลางโอบไหล่กงกุ้ยฮวาคน
งามเอาไว้

"เเต่น้องกลับคิดว่าเครื่องประดับชิ ้นนี ้เหมาะกับชุดของซิ่งฮวาของ

น้ องมากกว่านะเจ้ าคะ" อนุซือมีหรือจะยอมน้ อยหน้ าฮูหยินสาม

"สวยยิ่งนัก เเต่...ข้ าคงมิคคู่ วร" กงเหลียนฮวากล่าวเเล้ วช้ อน

สายตาขึ ้นมอง
พ่อบ้ านเยี่ยลอบถอนหายใจกับประกายความโลภในดวงตาของ
เเต่ละฝ่ าย เเต่กระนันก็
้ ยิ ้มเเละตอบกลับอย่างสุภาพ ทว่าวาจา
เชือดเฉือนใจผู้ฟังยิ่งนัก

"ขออภัยขอรับ เเต่เครื่องประดับชิ ้นนี ้ อดีตกงฮูหยินได้ สงั่ เสียเอาไว้

ว่าให้ มอบให้ กบั บุตรีของฮูหยินเอกเท่านันขอรั
้ บ จึงมีเพียงคุณหนู
กงเหมยกุ้ยเท่านันที้ ่มีสิทธิ์สวม"

คนฟั งพากันหน้ าม้ าน เเต่ฮหู ยินสามยังคงไม่ยอมเเพ้ "เเต่คณ ุ หนู

รองไม่อยากสวม! ดังนัน..."
้ "มีเพียงบุตรีฮหู ยินเอกเท่านันขอรั
้ บที่
มีสิทธิ์สวม พินยั กรรมระบุเอาไว้ เช่นนัน"้

พ่อบ้ านเยี่ยนันไม่
้ ใช่บรุ ุษประเภทรักหยกถนอมบุปผาอะไรเช่นนัน้
อยู่เเล้ ว ดังนันน
้ ้าตาจากเหล่าดอกไม้ มีพิษของเจ้ านายตรงหน้ าที่
หลัง่ ออกมา ราวต้ องการให้ เขาเปลี่ยนใจ จึงไม่ได้ ช่วยทาให้ อะไรดี
ขึ ้นเลย นอกจากทาให้ มนั เเย่ลง เพราะสุดท้ ายเครื่องประดับล ้าค่า
ก็ถกู นาไปเก็บต่อหน้ าต่อตาให้ ช ้าใจอยู่ดี

รถม้ าประดับตราสัญลักษณ์จวนสกุลกงค่อยๆทยอยเเล่นออกไป
โดยผู้ที่ถกู ทิ ้งเอาไว้ เบื ้องหลัง ไม่มีสิทธิ์เข้ าร่วมงานเลี ้ยง อันได้ แก่
ฮูหยินรอง ฮูหยินสาม เเละอนุทงสองก็
ั้ ทาได้ เพียงเเยกย้ ายไปอยู่
ในที่ของตนเอง

บนรถม้ าที่เสวี่ยเหม่ยเเละกงเหมยกุ้ยนัง่ ตลอดทางเสวี่ยเหม่ย

ไม่ได้ พยายามโน้ มนาวบุตรสาวให้ หายโกรธเคืองผู้เป็ นบิดาเลยเเม้
เเต่น้อย เพียงชวนบุตรสาวคุยด้ วยเรื่ องทัว่ ไปเท่านัน้ เพราะเสวี่ย
เหม่ยเข้ าใจว่า ทุกคนย่อมมีบาดแผลภายในจิตใจ เเละวิธีที่บาด
เเผลนันจะถู
้ กเยียวยาก็เเตกต่างกันไป เสวี่ยเหม่ยก็ได้ เเต่หวังว่ากง
จิ ้นหย่งจะทาสาเร็จ

"ตงเอ๋อร์ ..."
กงตงเทียนละสายตาจากวิวทิวทัศน์ภายนอกซึง่ มองเห็นผ่าน
หน้ าต่างของรถม้ ามาที่ผ้ เู ป็ นบิดาที่ราวกับเป็ นเงาสะท้ อนบนคัน
ฉ่องของตน

"เจ้ าเกลียดพ่อหรือไม่"

นัยน์ตาเเหลมคมจนดูดดุ นั ดุจเหยี่ยวของรองเเม่ทพั คูก่ ายชินอ๋อง

หรี่ลงเล็กน้ อย "ข้ ามิได้ เกลียดท่าน..."

"..." กงจิ ้นหย่งผู้เป็ นบิดายังคงมองนิ่ง คล้ ายเฝ้ารอคาตอบ

นอกจากเท่าที่ได้ ยิน บุตรชายคนโตจึงกล่าวต่ออย่างไร้ ซงึ่ ความ
ลังเลเเละเห็นใจ
"เเต่หากถามว่าข้ ารักท่านหรือไม่นนข้
ั ้ ามิอาจตอบได้ เพราะหัวใจ
ของข้ าอยู่ที่เหมยเอ๋อร์ " กงตงเทียนหรี่ตาลงอีกเล็กน้ อย "...ไม่สิ
กล่าวเช่นนันย่้ อมไม่ถกู ต้ องทังหมด"
้

รองเเม่ทพั อนาคตไกลหันไปสบตากับผู้เป็ นบิดาตรงๆด้ วยนัยน์ตา

ไร้ ความรู้สกึ "ที่ถกู ต้ องคือเหมยเอ๋อร์ คือดวงใจเพียงหนึง่ เดียวของ
ข้ า ดังนันสุ
้ ดท้ ายเเล้ วเหมยเอ๋อร์ ร้ ูสกึ กับท่านพ่อเช่นไร ข้ าเองก็ร้ ูสกึ
เช่นนันมิ
้ ตา่ งกัน"

รอยยิ ้มขมขื่นปรากฎขึ ้นบนมุมปากของกงจิ ้นหย่งซึง่ หลุบตาลง

เล็กน้ อย "เช่นนันพ่
้ อก็ร้ ูคาตอบเเล้ ว เพราะดวงใจของเจ้ าเกลียด
พ่อ ...พ่อเพียงอยากรู้วา่ พ่อจะได้ โอกาสหรือไม่"

"...ท่านรู้หรือไม่วา่ เหมยเอ๋อร์ อายุเท่าไหร่เเล้ ว"

"14 ปี 9 เดือน" กงจิ ้นหย่งตอบอย่างมัน่ ใจ ไม่มีขาด ไม่มีเกิน

ครานี ้รอยยิ ้มเย็นชาปรากฎขึ ้นบนริมฝี ปากของบุตรชายคนโต
เสริมให้ วงหน้ าหล่อเหลาน่ามองขึ ้นหลายส่วน "หากเป็ นท่าน ท่าน
จะให้ โอกาสคนที่ทาร้ ายดวงใจของท่านมานานถึงสิบสี่ปีหรือไม่
ท่านพ่อ..."

"......"

"...เราถึงเเล้ วขอรับ"

.
"เฮ้ พี่ใหญ่ นี่ท่านพูดอะไรแปลกๆกับท่านพ่อหรือเปล่า" กงชุนเทียน
อดจะกระซิบถามพี่ชายคนโตของตนไม่ได้ เพราะหลังจากกง
จิ ้นหย่งผู้เป็ นบิดาเดินลงจากรถม้ าก็เดินเเนบชิดจนเเทบจะสิงร่าง
ของฮูหยินเสวี่ยเหม่ยอยู่เเล้ ว อย่างกับเด็กขาดความอบอุน่ โดน
รังแกไม่มีผิด

"เพียงสนทนากันตามประสาพ่อลูกเท่านัน"้ กงตงเทียนกล่าวเเละ
ยกยิ ้มบางๆตรงมุมปาก ขณะใช้ ปลายยกนิ ้วม้ วนเส้ นผมของกง
เหมยกุ้ยซึง่ เดินอยู่เคียงข้ างเล่น ใจจริงกงตงเทียนอยากลูบหัวของ
น้ องสาวคนงามเหมือนยามปกติ เเต่ด้วยไม่อยากทาลายมวยผม
เเสนงามที่ถกู จัดเเต่งมาอย่างปราณีตนัน้ ยามนี ้กงตงเทียนจึงเเส
ดงความรักที่มีตอ่ กงเหมยกุ้ยได้ เพียงเท่านี ้

โกหก! ดูอย่างไรก็เหมือนท่านรังแกท่านพ่อ กงชุนเทียนขบคิดทัง้

รอยยิ ้มเจื่อนๆ
ทางด้ านราชันย์ซงึ่ เดินอยู่ตรงกลางระหว่างบุรุษหนุ่มทังสองนั
้ น้
ไม่ได้ สนใจการสนทนาที่เกิดขึ ้นมากนัก เพราะกาลังมองไปรอบ
ด้ านซึง่ ตกแต่งด้ วยเเสงเเละสีอย่างสวยงามด้ วยเเววตาสนใจ

งานเลี ้ยงที่จดั ขึ ้นในราชวังมันอลังการงานสร้ างเช่นนี ้นี่เอง เหล่า

คุณหนูในห้ องหอถึงได้ สนใจอยากจะมากันนัก ยุคโบราณเช่นนี ้
เกิดมาเป็ นสตรีวา่ เสียเปรียบเเล้ ว ยังต้ องวางตัวให้ อยู่ในกรอบของ
จารีตเเละประเพณีมากมาย คุณหนูสว่ นใหญ่ถ้าไม่ถกู เก็บไว้ ใน
จวนอย่างกับไข่ในหิน ก็ถกู ผู้ใหญ่กระทาไม่ตา่ งอันใดไปจากสินค้ า
ที่นึกจะยกให้ ผ้ ใู ดก็ได้ โดยไม่ถามความสมัครใจก่อน ดังนันงาน
้
เลี ้ยงใหญ่โตในราชวังเช่นนี ้ก็เปรียบดัง่ โอกาสทองที่นานๆทีจะ
เกิดขึ ้นซักครัง้ เพื่อให้ พวกนางได้ มีโอกาสอวดโฉมเเละเเสดง
ความสามารถ อย่างน้ อยก็เพื่อให้ ได้ คคู่ รองที่เหมาะสม เเละมี
อานาจวาสนาทาให้ พวกนางสุขสบายเเละไม่ร้ ูสกึ น้ อยหน้ าผู้ใดได้
เฮ้ อ...อย่างกับนกน้ อยเเสนงามในกรงสุดหรู เกิดมาเเละใช้ ชีวิตอยู่
ในกรงหนึ่ง ก่อนถูกจับย้ ายไปใช้ ชีวิตอยู่ในอีกกรง ถ้ าโชคดีก็อาจ
ได้ ไปอยู่ในกรงทอง

ช่วงชีวิตหนึง่ ของผู้หญิงสมัยนี ้มันก็เเค่นี ้เอง ...ชักจะสงสารพวก

น้ องสาวนอกไส้ ทงสี
ั ้ ่ของกงเหมยกุ้ยซะเเล้ วสิ...

"แหม พี่รองท่าทางลุกลี ้ลุกลนยิ่งนักเจ้ าค่ะ ระวังนะเจ้ าคะ ระวัง

ผู้อื่นจะคิดว่าพี่รองเพิ่งเคยได้ มีโอกาสเข้ าร่วมงานเลี ้ยงในราชวัง
ครัง้ เเรก ทังๆที
้ ่พี่รองเป็ นถึงบุตรีฮหู ยินเอกเเท้ ๆ"

กงอิงฮวาซึง่ เห็นกงเหมยกุ้ยมองไปทางนันที้ ทางนี ้ทีอดจะกระซิบ

เยาะเย้ ยด้ วยเสียงอันแผ่วเบาไม่ได้ โดยระวังมิให้ เสียงของตนได้
ยินไปถึงหูของกงจิ ้นหย่ง เพราะช่วงนี ้บิดาเเสดงออกว่าไม่คอ่ ย
โปรดนาง กงอิงฮวาจึงต้ องระวังคาพูดเสียหน่อย เเละไม่ช้าก็เร็ว
นางจะต้ องกลับไปเป็ นคุณหนูห้าผู้เเสนดีที่บิดาโปรดปรานคนเดิม
ให้ ได้ !

ราชันย์ฟังเเล้ วเผลอทาหน้ าตายออกมาทันที เอาความสงสารที่มี

อยู่เเสนน้ อยนิดของเขาคืนมาเดี๋ยวนี ้เลยนะยัยเด็กบ้ า...!

"ขอบคุณที่เตือนนะน้ องห้ า เเต่พี่วา่ เเทนที่เจ้ าจะมัวมายุ่ง เอ้ ย เป็ น

ห่วงเรื่องของพี่ เจ้ ารีบซึมซับความรู้สกึ ในยามนี ้เอาไว้ จะดีกว่านะ
เพราะหลังจากนี ้เจ้ าคงไม่มีโอกาสได้ สมั ผัสความรู้สกึ ยามได้ เข้ า
วังหลวงเช่นนี ้อีกเเล้ ว ส่วนพี่ก็คงได้ สมั ผัสกับความรู้สกึ ยามได้ เดิน
อยู่ในสถานที่เเสนสวยเช่นนี ้จนเบื่อเลยล่ะ คิกๆๆ" ...บางครัง้ ก็กลัว
ตัวเองนะที่สวมบทบาทสตรีได้ ยอดเยี่ยมขขนาดนี ้

ไม่เพียงเเค่กงอิงฮวาเท่านันที
้ ่ฟังเเล้ วถึงกับลอบกาหมัดเเน่น เหล่า
น้ องสาวนอกไส้ นนคงลื
ั ้ มไปเเล้ วกระมังว่ากงเหมยกุ้ยซึง่ เป็ นว่าที่
ชินหวางเฟยนันมี
้ กาหนดต้ องเเต่งเข้ าวังชินอ๋องหลังพิธีปักปิ่ น
ในขณะที่กงอิงฮวาซึง่ เป็ นเพียงบุตรีอนุนนั ้ ต่อให้ งดงามเเค่ไหน
เเต่โอกาสที่จะได้ เเต่งกับเชื ้อพระวงศ์ก็มีน้อยเสียยิ่งกว่าน้ อย
เพราะกงอิงฮวานันไม่้ เหมือนกงกุ้ยฮวาที่มีฮหู ยินสามซึง่ มาจาก
ตระกูลขุนนางคอยผลักดันด้ วยการพาออกงานเลี ้ยงเป็ นประจา
หรือเคยไขว่คว้ าตาแหน่งสาคัญอย่างตาแหน่งสาวงามอันดับหนึ่ง
ของเเคว้ นมาครอบครองได้ อย่างกงเหลียนฮวา กงอิงฮวาก็เเค่บตุ รี
อนุที่มีดีด้านรูปโฉมคนหนึ่งเท่านัน้ ซึง่ ในเเคว้ นต้ าแห่งนี ้ เเค่เฉพาะ
ภายในเมืองหลวง คุณหนูที่เป็ นเช่นกงอิงฮวามีอยู่ไม่ร้ ูเท่าไหร่

กงอิงฮวาคิดตามเเล้ วถึงกับเลือดขึ ้นหน้ า เเต่พยายามกาชายเเขน

เสื ้อเพื่อระงับอารมณ์โกรธเอาไว้ ขณะเค้ นเสียงถามพี่สาวที่เป็ นดัง่
ศัตรูคเู่ เค้ นตังเเต่
้ เกิด "พี่รองกล่าวเช่นนี ้หมายความว่าอย่างไรเจ้ า
คะ!"

ราชันย์เหยียดยิ ้ม ยกปลายนิ ้วขึ ้นเเตะริมฝี ปากอวบอิ่มของกง

เหมยกุ้ย "อุ๊ยตาย อย่าหลุดกิริยาทาหน้ าตาน่ากลัวใส่พี่เช่นนันสิ ้
น้ องรัก เดี๋ยวผู้อื่นก็เข้ าใจผิดคิดว่าเจ้ ามิใช่คณ
ุ หนู เเต่เป็ นเพียง...
กันพอดี เพราะคุณหนูที่ดีนนอย่
ั ้ างน้ อยก็ต้องรู้จกั สารวมยามอยู่ใน
เขตพระราชวัง ...โอกาสมีครัง้ เดียวใช้ ให้ ค้ มุ ค่าหน่อยสิน้องรัก"

กงอิงฮวานันแทบบ้
้ า เมื่อโดนจี ้ถูกจุดอ่อนซ ้าเเล้ วซ ้าเล่า เเต่อีก
ฝ่ ายก็พดู ถูก โอกาสนางมีน้อยนัก จะอย่างไรวันนี ้นางก็ต้องทาตน
ให้ เข้ าตาอ๋องห้ าให้ ได้ คิดได้ เช่นนันกงอิ
้ งฮวาจึงค่อยๆสงบลง เเม้
ต้ องอาศัยความพยายามจนเม็ดเหงื่อผุดผายเเละใบหน้ าแดงก่า
ไปหมดเลยก็ตาม

"พี่รองอย่าได้ มนั่ ใจนักเลยเจ้ าค่ะ" กงกุ้ยฮวาซึง่ เดินเชิดหน้ าอย่าง

พอดีทาให้ ตวั นางในยามนี ้ดูทงงดงามเเละสง่
ั้ ากล่าวเสียงเรียบ
รอยยิ ้มมัน่ อกมัน่ ใจจุดขึ ้นตรงมุมปากสีสด

"วิวทิวทัศน์งดงามเเละสูงค่าเช่นนี ้ยังมี 'สตรีดีพร้ อม' อีกมากมาย

ที่มีโอกาสได้ เชยชมในทุกทิวาเเละราตรีในอนาคต"
ราชันย์อดจะหัวเราะแผ่วเบาในลาคอจนไหล่สนั่ มิได้ ก่อนหันไป
กล่าวเสียงกลัวหั
้ วเราะกับน้ องสาวซึง่ เป็ นหนึ่งในสตรีดีพร้ อมที่วา่
ไม่ได้

"ใช่เเล้ วน้ องรัก ยังมีสตรีดีพร้ อมอีกมากมายจริงๆนัน่ แหละ แหม

ข้ าเกือบลืมไปเเล้ วนะเนี่ยว่าในงานนี ้ข้ าคงได้ พบบุตรีฮหู ยินที่ทงั ้
งดงามเเละดีพร้ อมอีกมากมาย เอาเถอะ อย่างไรเจ้ าก็...อย่างไร
เจ้ าทังสองก็
้ พยายามกันให้ เต็มที่เลยก็เเล้ วกันนะ ข้ าในฐานะ
พี่สาวจะเอาใจช่วย หึๆๆ"

กงตงเทียนเเละกงชุนเทียนอดจะลอบมองตากันเเล้ วยิ ้มไม่ได้ เเม้

น้ องสาวอารมณ์ร้อนที่เเสนตรงไปตรงมาในอดีตจะน่าเอ็นดูเเค่
ไหน เเต่ยามเห็นน้ องสาวเติบโตมาเป็ นสตรีที่ใจเย็นเเละเอาตัว
รอดได้ เป็ นอย่างดีเช่นนี ้กลับทาให้ ทงสองรู
ั้ ้ สกึ เบาใจยิ่งกว่า
กงกุ้ยฮวาฟั งเเล้ วทังตากระตุ
้ กยิกเเละมุมปากสัน่ ระริกทันที ก่อน
เหลือบมองกงเหลียนฮวาอย่างเป็ นปฏิปักษ์ กงเหลียนฮวาเองก็
อดจะมองกงกุ้ยฮวาด้ วยเเววตาของคนเป็ นคูเ่ เข่งกันมิได้ เพราะ
พวกนางต่างหลงรักเเละหมายปองมหาบุรุษคนเดียวกัน

เเละมหาบุรุษที่วา่ ก็คือเเม่ทพั ใหญ่ชินอ๋องต้ าไท่หลง คูห่ มันคน

้
ล่าสุดของกงเหมยกุ้ยนัน่ อย่างไรเล่า!

ราชันย์อยากจะยกเท้ าขึ ้นมาก่ายหน้ าผาก พ่อพันธุ์ดีเกินไป พวก

เเม่พนั ธุ์จะเเย่งกันจนเเทบบ้ าก็ไม่แปลก เฮ้ อ ไม่มีทางไหนให้ ได้
บุรุษรักเดียวใจเดียวให้ กงเหมยกุ้ยบ้ างเลยหรือไงกันนะ เป็ นถึงชิน
อ๋อง ตอนนี ้ไม่มี แต่ในอนาคตอนุภรรยาคงเต็มวังไปหมด หนักใจ
เเทนกงเหมยกุ้ยเลย...

"อ๊ ะ ท่านรองเเม่ทพั ..."

"ว้ าย ท่านรองเเม่ทพั มาเเล้ ว ไปเร็ว ไปตามท่านพ่อข้ ามาเร็วเข้ า"

"คะ คุณชายกงชุนเทียนก็มาหรือ ขะ ข้ างามหรือยังเจ้ าคะท่านเเม่"

ตระกูลกงเพิ่งย่างกรายเข้ ามาในงานเลี ้ยงซึง่ จัดขึ ้นบริเวณลาน

กว้ างด้ านหน้ าท้ องพระโรงได้ ไม่กี่ลมหายใจ เเต่คนทังงานเลี
้ ้ยงก็
พากันเงียบกริบไปชัว่ ครู่ ก่อนระเบิดออกด้ วยเสียงซุบซิบมากมาย
โดยเฉพาะกลุม่ ของเหล่าฮูหยินเเละคุณหนู

ราชันย์มองตรงไปข้ างหน้ า ทว่าแอบสนใจปฏิกิริยาของเหล่า

คุณหนูในห้ องหอทังหลายที
้ ่พากันหน้ าเเดงราวจับไข้ ขณะจ้ อง
มองมาที่กงตงเทียนเเละกงชุนเทียนตาเเป๋ ว

"พี่ใหญ่เจ้ าคะ พี่ใหญ่ก็สิบหกจะสิบเจ็ดหนาวเเล้ ว พี่ใหญ่มิสนใจ

คุณหนูบ้านใดบ้ างเลยหรือเจ้ าคะ"
กงตงเทียนหันมามองด้ วยเเววตาประหลาดใจ ซึง่ ราชันย์เข้ าใจดี
ว่าอีกฝ่ ายประหลาดเพราะอะไร ก็ในอดีตกงเหมยกุ้ยนันหวง
้
พี่ชายอย่างกับอะไรดี ด้ วยกลัวว่าหากพี่ชายมีนางในดวงใจนัน้
นางซึง่ เป็ นเพียงน้ องสาวก็จะโดนสตรีนางนันเเย่
้ งความรักของ
พี่ชายไป จึงเคยให้ กงตงเทียนรับปากอย่างเอาเเต่ใจว่ากงตงเทียน
ต้ องเเต่งกับสตรีที่กงเหมยกุ้ยหาให้ เท่านัน้ เเน่นอนว่าพี่ชาย
จอมสปอยน้ องอย่างกงตงเทียนมีหรือจะปฏิเสธ จาได้ วา่ อีกฝ่ าย
รับปากเป็ นมัน่ เป็ นเหมาะเเบบเเทบไม่ได้ คิดด้ วยซ ้า!

ราชันย์ตีหน้ าจริงจังเฝ้ารอคาตอบจากอีกฝ่ าย โตๆกันเเล้ ว กงตง

เทียนคงไม่ถือสาความเอาเเต่ใจของกงเหมยกุ้ยในอดีตหรอกนะ!

รองเเม่ทพั หน้ าน ้าเเข็งเห็นน้ องสาวคนงามตีหน้ าจริงจังเเละช้ อน

มองตนอย่างน่ารัก ก็เผลอเผยรอยยิ ้มอบอุน่ หายากออกมาโดยมิ
รู้ตวั ก่อนกล่าววาจาหมายเอาใจน้ องสาวคนงามของตนอย่าง
ชัดเจน

"มิใช่เจ้ าเคยสัญญาว่าจะเป็ นเจ้ าสาวให้ พี่หรอกหรือเหมยเอ๋อร์ ...

พี่มีเจ้ าเเล้ ว พี่นอกใจเจ้ าไปมีสตรีอื่นใดมิได้ หรอก เเค่เจ้ าคนเดียว
ก็เพียงพอเเล้ วสาหรับพี่"

กล่าวจบกงตงเทียนก็ใช้ นิ ้วจิ ้มหน้ าผากของน้ องสาวคนงามเบาๆ

หนึ่งที ก่อนจาต้ องผละออกไป เพื่อไปคุยกับขุนนางที่เข้ ามา
ทักทาย

ส่วนราชันย์นนเบิ
ั ้ กตากว้ างอ้ าปากค้ าง มองตามเเผ่นหลังกว้ าง
ของกงตงเทียนอึ ้งๆ ก่อนสัน่ ระริกไปทังร่้ าง เเละอยากจะกระทืบ
เท้ าระบายความเจ็บใจออกมาเสียเดี๋ยวนี ้
โธ่เว้ ย! ทาไมผู้ชายดีๆยึดหลักผัวเดียวเมียเดียวแบบนี ้ต้ องเกิดมา
เป็ นพี่ชายของกงเหมยกุ้ยด้ วยฟ่ ะ! สวรรค์กลัน่ แกล้ งกงเหมยกุ้ย
ชัดๆ! ถ้ ากงตงเทียนไม่ใช่พี่ชายนี่เขาจะรีบกระโดดตะครุบเเละ
หาทางจับคูก่ บั อีกฝ่ ายให้ กงเหมยกุ้ยเสียเดี๋ยวนี ้เลย! เเม่งเอ๊ ย!!
โผล่หวั มาเคลียร์ กนั เดี๋ยวนี ้เลยนะเทพโชคชะตา!!
บทที่ 19 กาเนิดคู่เทพเซียนเเคว้ นต้ า

"ตายจริง ฮูหยินเสวี่ยเหม่ยนี่ มิได้ พบกันนานเลย เอ๋เเล้ ว... วันนี ้

กงฮูหยิน อุ๊ย ข้ าหมายถึงฮูหยินน้ องเพ่ยฟางมิได้ มาด้ วยหรือ"

ราชันย์เลิกคิ ้วสูงเเละหันไปมอง ทาให้ เรื่องที่กาลังสนทนาอยู่กบั

กงชุนเทียนหยุดชะงักลงกะทันหัน

ตรงบริเวณใกล้ ๆกับที่ราชันย์เเละกงชุนเทียนยืนอยู่ ดูเหมือนจะ

เป็ นกลุม่ ของเหล่าฮูหยินขุนนางชันสู
้ ง หรือไม่ก็เหล่าสตรีที่
ค่อนข้ างมีอิทธิพลในเเวดวงฮูหยินด้ วยกัน ซึง่ หนึ่งในนันมี
้ เสวีย่
เหม่ยยืนรวมอยู่ด้วย

ชิส์ ให้ เด็กสามขวบมายืนฟั งอยู่ตรงนี ้ยังรู้เลยว่าเสวี่ยเหม่ยกาลัง

โดนยัยฮูหยินทาปากแดงเเจ๋ เเต่หน้ ากลับขาววอกอย่างกับจูออน
นัน่ ตามรังควานอยู่!
ดูเหมือนสามีของยัยฮูหยินนัน่ จะมีตาแหน่งหน้ าที่การงานไม่
ธรรมดา ไม่เช่นนันนางคงไม่
้ กล้ าหาเรื่องฮูหยินเอกของอัครมหา
เสนาบดีโจ่งเเจ้ งถึงขนาดนัน้ ไหนจะยัยพวกป้าๆที่ยืนซ้ อนอยู่
ด้ านหลังยัยฮูหยินจูออนที่กาลังปิ ดปากหัวเราะคิกคักอย่าง
สนุกสนานเหมือนกาลังสนุกอยู่บนความทุกข์ของผู้อื่นนัน่ อีก!

ขบวนการนางร้ ายรุ่นป้าหรืออย่างไรกันล่ะเนี่ย? ...เเต่พอเสวี่ย

เหม่ยไปยืนรวมอยู่กบั พวกนันเเล้
้ วเห็นความต่างของอายุบนหนัง
หน้ าชัดเจนเลยเเฮะ มองเผินๆนึกว่าเสวี่ยเหม่ยเป็ นสาวเเรกรุ่น
กาลังโดนพวกป้าๆรุมทึ ้ง เอ้ ย รุมรังแกอยู่เสียอีก

ราชันย์รวบชายกระโปรงยาวรุ่มร่ามของตนเองขึ ้นเล็กน้ อย เพื่อจะ

เดินเร็วๆเข้ าไปช่วยเสวี่ยเหม่ย เเต่ดเู หมือนกระทัง่ ราชันย์เองก็
ประเมินเสวี่ยเหม่ยซึง่ เป็ นอดีตยอดพธูจากตระกูลนักรบต่าเกินไป
เสวี่ยเหม่ยคนงามคลี่ยิ ้มอ่อนหวานอย่างใจเย็น ความงามของ
อดีตยอดพธูอนั ดับหนึ่งของเเคว้ นต้ า กระทัง่ ทาให้ เหล่าบุรุษรุ่นลูก
ลืมหายใจไปชัว่ ขณะ ขนาดบุรุษที่มีภรรยาเเล้ วยังพากันหันมา
มองด้ วยใบหน้ าขึ ้นสี จนโดนฮูหยินของตนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆดึงหูจน
คอเเทบเคล็ด

กงจิ ้นหย่งซึง่ ใช้ หางตาเฝ้ามองเสวี่ยเหม่ยอยู่ด้วยความเป็ นห่วง

จบการสนทนาทังหมดตรงหน้
้ าลงอย่างเอาเเต่ใจ ก่อนหันไปจับ
จ้ องเหล่าบุรุษที่บงั อาจมองไปที่ฮหู ยินเอกคนงามของตนด้ วย
สายตาเคลิบเคลิ ้มอย่างประเจิดประเจ้ อ จนบุรุษเหล่านันพากั
้ น
หนาวสัน่ เเละเเตกกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง ส่วนพวกที่ยงั คง
จ้ องมองไม่เลิก ก็ไม่ร้ ูเสียเเล้ วว่าความฉิบหาย เอ้ ย ความซวย
กาลังจะมาเยือน

เสวีย่ เหม่ยวาดมือเรียวสวยไร้ รอยเหี่ยวย่นเช่นฮูหยินคนอืน่ ๆขึ ้น

เเตะลงบนผิวเเก้ มเนียนใสของตนเอง ขณะทอดถอนหายใจกล่าว
อย่างเป็ นกังวลว่า "เเหม ไม่ได้ พบกันยังไม่ถงึ ปี เลยเเท้ ๆ ไม่คิดว่า
'ซ่งฮูหยิน' จะเริ่มเกิดอาการหลงๆลืมๆขึ ้นเสียเเล้ ว เฮ้ อ เเต่คนวัย
เราก็เช่นนี ้แหละนะ ข้ าเข้ าใจ ถ้ าไม่รังเกียจ ให้ ข้าส่งสมุนไพรบารุง
สมองไปให้ ท่านที่จวนดีหรือไม่ซง่ ฮูหยิน"

ฝ่ ายซ่งฮูหยินได้ ฟังก็เผลอชักสีหน้ าออกมาทันที จริงๆซ่งฮูหยินเริ่ม

รู้สกึ หงุดหงิดตังเเต่
้ เห็นหน้ าของอดีตยอดพธูของแผ่นดินอย่าง
เสวี่ยเหม่ยเเล้ ว

"เจ้ าพูดเรื่องอะไรของเจ้ า! ข้ ามิได้ มีอาการเช่นที่เจ้ าว่า! อย่ามาใส่

ร้ ายกันนะ ข้ ายังไม่ได้ แก่ขนาดนันเสี
้ ยหน่อย!!"

เสวี่ยเหม่ยเเสร้ งทาหน้ าประหลาดใจ เปลี่ยนมาป้องริมฝี ปากด้ วย

ปลายนิ ้วเรียวสวยของตน "อ้ าว เจ้ าไม่ได้ มีอาการหลงๆลืมๆหรอก
หรือ"
"ก็ไม่น่ะสิ!!" ยิ่งคุยกันนาน เหมือนว่าซ่งฮูหยินจะยิ่งหงุดหงิด ซึง่ ก็
มิแปลก ลองมาอยู่ตรงหน้ าสตรีรุ่นราวคราวเดียวกัน เเต่กลับมี
เพียงอีกฝ่ ายที่ยงั คงงดงามเเละอ่อนเยาว์มิเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน
ดูสิ เป็ นผู้ใดก็ร้ ูสกึ หงุดหงิดทังนั
้ น้

รอยยิ ้มอ่อนหวานของเสวี่ยเหม่ยหยุดอยู่เเค่ที่ริมฝี ปากอวบอิ่มได้

รูปของนาง เเต่ไปไม่ถึงดวงตาดอกท้ อ ยามกล่าวประโยคต่อมา"
เช่นนันเหตุ
้ ใดเจ้ าจึงจาไม่ได้ เล่าว่ากงฮูหยินนันคื
้ อข้ าเเต่เพียงผู้
เดียว ส่วนน้ องเพ่ยฟางนันเป็
้ น 'เพียง' ฮูหยินสาม"

อัย๊ ย่ะ....! ราชันย์เเทบยกมือทาบอกเเล้ วอุทานคาว่า 'ขุน่ พระ'

ออกมา

ด้ วยคาพูดเชือดนิ่มๆเพียงประโยคเดียวเท่านัน้ ทว่าเสวี่ยเหม่ยก
ลับสามารถทาให้ พวกฮุหยินปากแมวสงบปากสงบคาลงได้
กระทัง่ พวกระดับแกนนายังอ้ าปากพะงาบๆอย่างไปไม่เป็ น
เหมือนจู่ๆสมองก็เป็ นอัมพาตกันไปทังกลุ
้ ม่ เสียอย่างนัน้

ราชันย์ที่แทบจะยกป้ายไฟขึ ้นเชียร์ อยากจะเดินเข้ าไปปรบมือรัวๆ

ให้ แก่ชยั ชนะของเสวี่ยเหม่ยเสียเดี๋ยวนี ้!

โอ๊ ย...!! เก๋ก้ ดู มากครับคุณเเม่!! มีของดีอยู่กบั ตัวเหมือนกันนี่นา!!

เเซ่บ!!

ซ่งฮูหยินเหมือนให้ ตายก็ไม่อยากยอมเเพ้ อ้ าปากสวนกลับทันทีที่

สมองอันน้ อยนิดกลับมาทางานตามปกติ

"ก็...! ก็ยามปกติ พวกข้ าเห็นเเต่ฮหู ยินเพ่ยฟางมาร่วมงานเลี ้ยง

งานสังคมนี่ เจ้ าผิดเองนะ เป็ นถึงฮูหยินเอก เเต่กลับไม่ทาหน้ าที่
ของตนเอง! พวกข้ าจะพากันเข้ าใจผิดก็ย่อมมิแปลกอันใด!"
"งานเลี ้ยง? เฮ้ อ...! จริงๆเสียด้ วย ข้ าผิดเองจริงๆเสียด้ วยซ่งฮูหยิน"
เสวี่ยเหม่ยวาดปลายนิ ้วเเตะหน้ าผาก ขณะทาหน้ าเศร้ าอย่างสุด
ซึ ้ง

"ใช่! เจ้ านัน่ แหละที่ผิดที่ไม่ปฏิบตั ิหน้ าที่ในฐานะฮูหยินเอกของ

ตนเองให้ ดี! ละเลยหน้ าที่สาคัญของตนเองครัง้ เเล้ วครัง้ เล่า! นี่เจ้ า
ไม่ร้ ูหรือว่าหน้ าที่ออกงานเลี ้ยง อันเป็นหน้ าที่ของพวกเราใน
ฐานะฮูหยินเอกนันมั
้ นสาคัญมากมายขนาดไหน!!?"

ถ้ าจะเสียงดังขนาดนี ้ป้าขึ ้นไปยืนบนโต๊ ะเเล้ วตะโกนให้ ร้ ูเเล้ วรู้รอด

ไปเลยไหมครับ! เเค่พดู ธรรมดาคนทังงานเลี้ ้ยงก็เเทบจะหันมา
มองป้าอยู่เเล้ วนะเว้ ยเฮ้ ย! ถามจริงเถอะนี่ปากคนหรือโทรโข่ง
เคลื่อนที่ได้ วะเนี่ย!

"เเย่จริงๆ! ความไม่ร้ ูนี่มนั สามารถเปลี่ยนอดีตยอดพธูให้ กลายเป็ น

ฮูหยินที่ไร้ ความรับผิดชอบเเละน่าผิดหวังได้ ถึงเพียงนี ้เลยเชียว
หรือ! ให้ ตายสิ! ความไม่ร้ ูนี่มนั น่ากลัวจริงๆ!!" พอสบโอกาส ซ่งฮู
หยินก็ใส่ไม่ยงั ้ ชนิดกะเหยียบอีกฝ่ ายให้ จมดิน เเละอับอายจนไม่
กล้ าเงยหน้ าขึ ้นมาอีกเลย ก่อนบิดยิ ้มเย้ ยหยันออกมา ราวกับว่า
ตนเองนันได้
้ รับชัยชนะเเล้ ว

อนิจจา... สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารสิครับคุณฮูหยินจู

ออนทังหลาย!!
้

"เจ้ าพูดถูก..." เสวี่ยเหม่ยก้ มหน้ ากล่าวเสียงเบาคล้ ายกับคนจอม

จานนเเละยอมรับความพ่ายเเพ้ ก่อนใบหน้ าซึง่ ก้ มลงเล็กน้ อยจะ
ค่อยๆคลี่ยิ ้มเจ้ าเล่ห์ออกมาขณะเชิดหน้ าเเละยืดกายขึ ้น เผยให้
เห็นเเววตาวิบวับชัว่ ร้ าย...เเต่พอดี จนน่าเอ็นดูของอดีตยอดพธู
จากตระกูลนักรบ

"ข้ าที่ต้องดูเเลกิจการร้ านรวง ซึง่ กาลังเติบโตเเละทากาไรได้

มากมายเข้ าคลังของตระกูลในเเต่ละวันนันผิ
้ ดเอง ที่มิมีเวลา 'ว่าง'
ไปร่วมงานเลี ้ยงได้ เเทบจะทุกวันเช่นฮูหยินเอกอย่างพวกเจ้ า ข้ าจึง
ต้ องให้ น้องเพ่ยฟางซึง่ เป็ น 'เพียง' ฮูหยินสามที่ 'ว่างตลอดเวลา'
เเละไม่มีภาระมากมายในมือเช่นข้ า 'เหมือนพวกเจ้ า' ไปร่วมงาน
เลี ้ยงเเทน เฮ้ อ... ข้ านี่มนั ช่างเป็ นฮูหยินเอกที่ไร้ ความรับผิดชอบ
เเละน่าผิดหวังเสียจริงๆ"

เหล่าฮูหยินเอกพากันเบิกตากว้ าง ทาหน้ าอึ ้งเเละตกตะลึงจน

เผลออ้ าปากค้ าง ก่อนค่อยๆเม้ มปากเเน่น ก้ มหน้ าลงอย่างอับอาย
ทังใบหน้
้ าที่เเดงซ่านไปจนถึงใบหูที่เริ่มแดงก่า

ถ้ าฮูหยินเอกที่ช่วยสามีทามาหากิน หาเงินเข้ าตระกูลอย่างขยัน

ขันเเข็ง จนไม่มีเวลามาร่วมงานเลี ้ยงออกงานสังคม เป็ นฮูหยินที่ไร้
ความรับผิดชอบเเละน่าผิดหวัง เช่นนัน...!
้ พวกนางซึง่ มิได้ ช่วยทา
มาหากินอันใด นอกจากใช้ เงินของสามีผลาญซื ้อนัน่ นี่สนองความ
ต้ องการของตนเอง เเละไม่มีงานการเป็ นชิ ้นเป็ นอันให้ ทา
นอกจากสวมหน้ ากากออกงานสังคมไปวันๆ ขนาดนี ้เเล้ วถ้ าฮูหยิน
เสวี่ยเหม่ยนับเป็ นฮูหยินที่น่าผิดหวัง เเล้ วพวกนางเล่า! ไม่น่าอับ
อาย ขายขี ้หน้ าวงศ์ตระกูล เเละน่าผิดหวังยิ่งกว่าหรอกหรือ!!

*พรืดดดด...!!* ราชันย์ยกมือขึ ้นปิ ดปากเเทบไม่ทนั เสวี่ยเหม่ยทา

ให้ สงั คมฮูหยินเอกที่ภมู ิใจกับหน้ าที่ออกงานเลี ้ยงพบปะเพื่อนๆใน
เเวดวงขุนนางชนชันสู
้ งไม่เว้ นเเต่ละวัน กลายเป็ นพวกว่างงาน
พอๆกับเหล่าอนุภรรยาในจวนไปเเล้ วเว้ ย! เเค่ฟังอยู่ไกลๆก็ทงั ้
มันส์ทงสะใจเเล้
ั้ วพะยะค่ะ!!

เอาล่ะ ได้ เวลานางเอก เเค่กๆ พระเอก! เข้ าไปช่วยสาวงามเเล้ ว

พระเอกปรากฎตัวตอนท้ าย หลังเรื่องวุน่ วายจบเเล้ วเสมอนัน่
แหละ หึๆ

"ท่านเเม่เจ้ าคะ" เหมือนราชันย์จะคิดถูก ปรากฎตัวขึ ้นได้ ทนั เวลา

เเละเเทรกตัวเข้ าไปในวงสนทนาได้ ทนั ก่อนที่ซง่ ฮูหยินจะระเบิด
อารมณ์เกรีย้ วกราดออกมาอย่างไม่ให้ เกียรติสถานที่ เเละทาให้ ตวั
นางเเละตระกูลซ่งของสามีต้องระเห็จออกไปจากงานเลี ้ยงเเทบไม่
ทัน

"ท่านหญิง" เสวีย่ เหม่ยยอบกายลงอย่างนอบน้ อม อย่างที่ขนุ นาง

ควรกระทายามเจอเชื ้อพระวงศ์หรือเบื ้องสูง ซึง่ ตาแหน่งท่านหญิง
ของกงเหมยกุ้ยนันเที
้ ยบเท่ากับตาแหน่งจวิ ้นจวินหรือฐานะของ
พระธิดาในชินอ๋อง นัน่ หมายความว่าตราบใดที่เหล่าเชื ้อพระวงศื
ยังมาไม่ถึง ในงานเลี ้ยงแห่งนี ้ กงเหมยกุ้ยฐานะสูงส่งที่สดุ เเล้ ว

เเละตังเเต่
้ อยู่ที่จวน กงจิ ้นหย่งก็ได้ สงั่ สมาชิกตระกูลกงทุกคน
เอาไว้ ลว่ งหน้ าเเล้ วว่า ยามอยู่ในเขตพระราชวัง ในที่สาธารณะ
หรือตลอดจนงานเลี ้ยงเลิก ให้ ทกุ คนปฏิบตั ิกบั กงเหมยกุ้ยอย่าง
ท่านหญิง ไม่มีข้อยกเว้ นใดๆทังสิ้ ้น นัน่ เป็ นเหตุผลที่วา่ ทาไมเหล่า
น้ องสาวนอกไส้ ของกงเหมยกุ้ยถึงได้ หนีหายไปในทันทีที่เข้ ามาใน
พื ้นที่งานเลี ้ยง เพราะไม่อยากก้ มหัวให้ พี่รองที่น่าชิงชังของตนเอง
นี่อย่างไรเล่า
"ท่านเเม่เจ้ าคะ ข้ าบอกเเล้ วอย่างไรเล่าว่าท่านไม่จาเป็ นต้ องทา
เช่นนี ้กับข้ า"

"มิได้ เจ้ าคะท่านหญิง หม่อมฉันนันเป็

้ นเพียงขุนนางต่าต้ อย ยาม
อยู่ตอ่ หน้ าเบื ้องสูง ย่อมต้ องปฏิบตั ิตามธรรมเนียมเจ้ าค่ะ" ขณะ
กล่าว เสวี่ยเหม่ยก็ปรายตามองไปทางบรรดาฮูหยินที่อึ ้งจนลืม
ยอบกายทาความเคารพกงเหมยกุ้ย

เหล่าฮูหยินมองกันไปมองกันมาอย่างอึดอัด ก่อนค่อยๆพากัน
ยอบกายลง ด้ วยสีหน้ าไปไม่ถกู โดยเฉพาะซ่งฮูหยินที่ลอบกัด
ฟั นเเน่น ขณะยอบกายลง

"ตามสบายเถิด อ่า! ท่านเเม่เจ้ าคะ หรือว่าฮูหยินเหล่านี ้จะเป็ น

สหายของ 'ท่านยาย' เหมยเอ๋อร์ อยากพบสหายของท่านยายมา
นานเเล้ วเจ้ าค่ะ"
ราชันย์เเสร้ งกล่าวอย่างตื่นเต้ น เเต่วาจาบาดลึกนันกลั
้ บทาให้
กลุม่ ของซ่งฮูหยิน ซึง่ ถูกจ้ องมองอย่างเจาะจงโดยเฉพาะ พากัน
หน้ าชาราวกับถูกตบหน้ า เเต่ละนางอยากจะคว้ าเเขนเสวี่ยเหม่ย
เเละพุง่ ไปหาคันฉ่องเสียเดี๋ยวนี ้ เพื่อเปรียบเทียบให้ เเน่ชดั ว่าอยู่
ข้ างๆเสวี่ยเหม่ยเเล้ วตนดูแก่ถงึ เพียงนันเลยเชี
้ ยวหรือ!

เสวี่ยเหม่ยหลุดหัวเราะเล็กน้ อยในลาคอ "ท่านหญิงเจ้ าคะ นี่ซง่ ฮู

หยิน ภรรยาคหบดีซง่ เจ้ าค่ะ นางอายุเท่าหม่อมฉัน มิใช่...คิกๆ
มิใช่เพื่อนของท่านยายของท่านหญิงเจ้ าค่ะ"

"ตะ ตายจริง!" ราชันย์เเสร้ งยกมือขึ ้นปิ ดปาก ท่าทางนันน่

้ าเอ็นดู
จนเหล่าบุรุษรู้สกึ ปวดหัวใจ คราวนี ้นอกจากกงจิ ้นหย่งจะทังหึ
้ งคน
เเม่เเละหวงคนลูกเเล้ ว กงตงเทียนซึง่ ยืนอยู่อกี ทาง กระทัง่ ยุติบท
สนทนาสาคัญๆทังหมดกั
้ บเหล่าสหายร่วมรบในสงคราม เเละหัน
มามองหาน้ องสาวคนงามไปทัว่ ทังงานด้
้ วยใบหน้ านิ่วคิ ้วขมวด
เเฝงความตึงเครียด เพราะสัญชาติญาณความเป็ นพี่ชายมันร้ อง
เตือนว่าน้ องสาวคนงามของเขากาลังอยู่ในสถานการณ์ไม่
ปลอดภัย

ราชันย์เเสร้ งมองหน้ าเสวี่ยเหม่ยที ก่อนหันไปมองหน้ าซ่งฮูหยิน

เเล้ วขมวดคิ ้วจนเป็ นปม ประมาณว่านี่ปา้ รุ่นเดียวกับเสวี่ยเหม่ย
จริงๆน่ะหรือ!?

ซ่งฮูหยินเห็นสายตาข้ องใจที่ชดั เจนถึงเพียงนันก็้ ราวกับถูกตบหน้ า

ซ ้าสอง เเละโกรธจนหน้ าแดงไปหมด เเต่ตอ่ หน้ าสตรีที่ได้ ตาแหน่ง
ท่านหญิงพระราชทานจากฮ่องเต้ ซ่งฮูหยินก็ได้ เเต่ฝืนยิ ้มออกมา
ทังใบหน้
้ าบิดเบี ้ยว ขับเน้ นให้ เห็นรอยตีนกาเเละผิวหนังที่เริ่มเหี่ยว
ย่นชัดเจนยิ่งขึ ้น จนดูน่าหัวร่อ

ราชันย์ร้ ูสกึ ว่ามันยังไม่เท่าเทียม ซ่งฮูหยินถือว่าตระกูลซ่งที่นาง

เเต่งเข้ าไปเป็ นตระกูลคหบดีที่กาลังร่ารวย เเละบุตรชายเป็ นขุน
นางที่กาลังได้ ดิบได้ ดีในราชสานัก เเล้ วคิดจะมาลูบคมสี่ตระกูล
ใหญ่ได้ ง่ายๆเช่นนันหรื
้ อ

ในเมื่อนางกล้ ากล่าวประจานเสวี่ยเหม่ยว่าไม่เป็ นที่โปรดปราน

ของสามีในที่สาธารณะ เช่นนัน้ ถ้ าซ่งฮูหยินโดนกับตัวนางเองบ้ าง
เล่า นางจะรู้สกึ อย่างไร?

"ขออภัยเจ้ าค่ะซ่งฮูหยิน ข้ ามิร้ ูจริงๆว่าท่านคือซ่งฮูหยิน อีกทัง...

้
ยามพ่อค้ าซ่งมาที่หอกุหลาบของข้ า พ่อค้ าซ่งได้ เเนะนาให้ ข้ารู้จกั
กับฮูหยินซูอ่ นั ข้ าจึงคิดไปว่าฮูหยินซูอ่ นั คือซ่งฮูหยินเสียอีก ขอ
อภัยๆ ความไม่ร้ ูนี่มนั น่ากลัวจริงๆเจ้ าค่ะ"

ราชันย์ไม่ลืมย้ อนวาจาร้ ายกาจคืนซ่งฮูหยินผู้นนไป

ั ้ จนซ่งฮูหยินผู้
แพ้ ภยั ตนเองเเทบสาลักความอับอายเเละสลบไปเสียตรงนี ้
ซ่งฮูหยินได้ ฟังเเล้ วลอบกามือเเน่นทันที เพราะนามที่เอ่ยออกมา
นันคื
้ อนามของนางเเพศยาที่สามีของนางเพิ่งรับเข้ ามาเป็ นฮูหยินร
อง โดยอ้ างว่าเพื่อช่วยเรื่องการค้ าขาย จึงมักพานางเเพศยานัน่ ไป
ไหนมาไหนด้ วยกันตลอด เเละท่านหญิงตรงหน้ าก็มิใช่คนเเรกที่
เข้ าใจผิดคิดว่านังซูอ่ นั เป็ นซ่งฮูหยิน มันน่าเเค้ นใจนัก!

ฮึ เริ่มก่อนเองนะ... ราชันย์คิด ขณะทอดมองซ่งฮูหยินที่ทงโกรธทั

ั้ ง้
อับอายอยู่ตรงหน้ า เวรกรรมย่อมระงับด้ วยการไม่จองเวรก็จริง...
เเต่มนั ไม่ได้ ใช้ ได้ กบั มนุษย์ทกุ คนหรอกนะ กับมนุษย์บางประเภท
ถ้ าไม่สงั่ สอนให้ ร้ ูจดุ ยืนของตัวเอง อีกฝ่ ายมีเเต่จะยิ่งถลาลึก เเละ
อีกหน่อยก็คงได้ ใจ จนคิดว่าจะปี นขึ ้นมาเหยียบบนหัวเราเมื่อไหร่
ก็ได้

เเต่ราชันย์ตดั สินใจเเล้ วว่าจะสัง่ สอนอีกฝ่ ายเเค่เบาะๆเท่านัน้ ไม่

ต่อความยาวสาวความยืดหรือคิดอาฆาตพยาบาทอีกฝ่ ายไป
มากกว่านี ้ กับสตรีเช่นซ่งฮูหยิน นางปากร้ ายเเละเอาเเต่ใจมากก็
จริง เเต่นางไม่ได้ ร้ายจากข้ างใน นางก็เเค่กาลังสูญเสียความ
มัน่ ใจในฐานะฮูหยินเอกเลยต้ องการที่ระบายอารมณ์เท่านันเอง
้
เพราะพ่อค้ าซ่งหรือสามีของนางกาลังเอาใจออกห่าง เเละหันไป
หลงภรรยาใหม่อย่างฮูหยินรองซูอ่ นั มากกว่า เเละฮูหยินรองซูอ่ นั
รายนันนั ้้
้ น่ แหละ นางจิงจอกที ่ทงร้
ั ้ ายลึก ทังเจ้
้ าเล่ห์ที่เเท้ จริง ก็หวัง
ได้ เเค่วา่ สัง่ สอนเเค่นี ้เเล้ วซ่งฮูหยินจะม้ วนหางเก็บไปเอง เพราะ
ไม่เช่นนันเขาก็
้ มีเเต่ต้องทาให้ นาง 'หมดอานาจ' เเละไร้ เรี่ยวเเรง
จนไม่กล้ ามาหาเรื่องเสวี่ยเหม่ยอีก!

เเละเเทบจะเวลาเดียวกันกับที่ซง่ ฮูหยินเเละพรรคพวกของนางขอ
ตัวเเละผละออกไปจากวงสนทนา เหล่านางกานัลก็มาเชิญท่าน
หญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นเเละบุตรีตระกูลขุนนางทังหลายไป
้
เตรียมตัวสาหรับเเสดงการร่ายราต่อหน้ าฮ่องเต้ ราชันย์จงึ กล่าว
ขอตัวกับเสวี่ยเหม่ย เเละกล่าวลาฮูหยินทุกคน ก่อนเยื ้องย่างจาก
ไปอย่างสง่างาม

ยามเหล่าสตรีซงึ่ ได้ รับหน้ าที่สาคัญอย่างการเเสดงร่ายราถวาย

องค์ฮ่องเต้ เเยกตัวเดินออกจากผู้ร่วมงานเลี ้ยงคนอื่นๆ ก็ก่อให้ เกิด
รูปขบวนที่น่ามองขึ ้น ซึง่ เป็ นขบวนที่รวบรวมเอาเหล่าสตรีที่มีรูป
โฉมโดดเด่นงดงามสะดุดเเตกต่างกันออกไปมาอยู่รวมกัน เหล่า
บุรุษเเละคนทังงานเลี
้ ้ยงจึงอดจะจับจ้ องมองตามเสียมิได้

โดยเฉพาะท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นที่เเม้ จะเดินรวมอยู่กบั

สตรีงดงามอีกมากหน้ าหลายตา ทว่าก็ราวกับเป็ นหงส์ที่โบยบิน
อยู่ท่ามกลางหมูน่ กกระสาไม่มีผิด ไม่วา่ จะท่าเดินสบายๆ ทว่า
กลับดูสง่างาม ไม่ดหู ยิ่งยะโสจนเกินไป เเละไม่ดอู อ่ นแอจนเกินไป
นันก็
้ ดี หรือรอยยิ ้มซุกซนซึง่ ประดับอยู่บนใบหน้ างดงามผ่องใส
ขัดกับเเววตาที่ดลู กึ ล ้าน่าค้ นหานัน่ ก็ดี โดยรวมเเล้ วดูออ่ นช้ อยมี
ชีวิตชีวาเสียจนสตรีรอบข้ างดูจืดชืดลงอย่างน่าเห็นใจ เพราะสตรี
ที่มิได้ ดอู อ่ นแอบอบบางราวกับจะปลิวลมเช่นท่านหญิงกง
เหมยกุ้ยนัน้ เหล่ายอดบุรุษเเคว้ นต้ าเพิ่งจะเคยพบเห็นเป็ นครัง้
เเรก ให้ ความรู้สกึ แปลกตาเเละแปลกใหม่ จนรู้สกึ คันยุบยิบใน
หัวใจไปหมด
กงตงเทียนกัดฟั นจนกรามขึ ้นสันนูนเด่นอย่างชัดเจน ใบหน้ าหล่อ
เหลาเย็นชา ยิ่งเย็นชาขึ ้นเรื่อยๆจนอุณหภูมิรอบด้ านเข้ าขันติ
้ ดลบ
เหล่าขุนนางเเละสหายร่วมรบที่ยืนอยู่ใกล้ ๆพากันกอดอกเเละเงย
หน้ ามองท้ องฟ้ามืดมิด พลันเลิกคิ ้วสงสัย หรือหิมะกาลังจะตกอีก
เเล้ ว เหตุใดจึงหนาวยะเยือกไปถึงกระดูกเช่นนี ้!?

"ทะ ท่านพี่ จอกท่าน! จอกเหล้ าท่านร้ าวเเล้ วท่านพี่! เลิกบีบ

เถิด!!" กงชุนเทียนกล่าวขึ ้นด้ วยเสียงหวัน่ วิตก การที่น้องสาวคน
งามโดนจับจ้ องจากบุรุษทัว่ ทังงานเลี
้ ้ยงนันทั
้ งน่
้ าหงุดหงิดเเละน่า
เป็ นห่วงมากก็จริง เเต่พี่ใหญ่ข้างกายที่ราวกับจะแปลงกายเป็ น
มัจจุราชเเละเริ่มไล่ควักดวงตาบุรุษทัว่ ทังงานเลี
้ ้ยงนันกลั
้ บน่า
กังวลยิ่งกว่า

"น้ องหญิง" ยามกงจิ ้นหย่งเดินเข้ ามา เพื่อพาเสวี่ยเหม่ยไปที่โต๊ ะ

รับรองของตระกูลกง เหล่าฮูหยินกระทัง่ เหล่าคุณหนูเเรกรุ่น
ทังหลายยั
้ งอดจะหน้ าเเดงอย่างเขินอายเสียไม่ได้ เมื่อนานมาเเล้
วกงจิ ้นหย่งเคยหล่อเหลาสง่างามเช่นไร มาวันนี ้เขาก็ยงั คงเป็ น
เช่นนัน้

เสวี่ยเหม่ยเงยหน้ าส่งยิ ้มหวานหยดให้ สามีที่เข้ ามาโอบประคอง

อย่างทะนุถนอม ส่วนกงจิ ้นหย่งที่เริ่มหึงหวงฮูหยินในอ้ อมแขน
ของตนอย่างออกนอกหน้ า ก็ประคบประหงมเสวี่ยเหม่ยอย่างดี
ขณะพาสตรีในอ้ อมเเขนเดินไปที่โต๊ ะ ท่าทางนันยิ
้ ่งกว่าจงอางหวง
ไข่เสียอีก!

เห็นเช่นนี ้เเล้ วขุนนางคนอื่นๆก็อดจะสับสนงุนงงไม่ได้

"ตายเเล้ ว ไหนเจ้ าว่ากงฮูหยินไม่เป็ นที่โปรดปรานของสามีอย่างไร

เล่า!"

"เจ้ าถามข้ าหรือ! เจ้ าถามข้ าเนี่ยนะ! ข้ าก็กาลังสับสนอยู่เหมือน

เจ้ านัน่ แหละ!"
"สับสนอะไรของเจ้ า! ก็เจ้ าไม่ใช่หรือที่เเนะนาให้ ข้ารู้จกั นังฮูหยิน
เพ่ยฟางอะไรนัน่ ! นี่ดอู ย่างไรฮูหยินเสวี่ยเหม่ยก็เป็ นที่รักเเละโปรด
ปรานกว่านะ!"

ฮูหยินตระกูลหนึ่งหันไปกล่าวคาดโทษเพื่อนของนางด้ วยน ้าเสียง

หงุดหงิด ด้ วยก่อนหน้ านี ้ฮูหยินนางนี ้ได้ สง่ ของกานัลมากมายไปตี
สนิทกับฮูหยินสามตระกูลกง สูญสิ ้นเงินทองไปไม่ใช่น้อยๆ ก็
เพราะคิดว่าฮูหยินเอกตระกูลกงไม่เป็นที่โปรดปรานของสามี เเละ
อานาจในจวนที่เเท้ จริงอยู่ในมือของฮูหยินสามที่มาร่วมงานสังคม
ทุกครัง้ ที่ไหนได้ ...นี่นางวางเดิมพันผิดข้ างหรือนี่!!

ภายในกระโจมหรูหราขนาดใหญ่ ซึง่ อยู่ติดกับงานเลี ้ยง อันเป็ น

สถานที่ซงึ่ ถูกจัดเตรียมไว้ ให้ เหล่าคุณหนูเตรียมตัวก่อนขึ ้นถวาย
การร่ายราต่อหน้ าพระพักตร์ ฮ่องเต้ ชินอ๋องเเละคณะราชทูตจาก
เปอร์ เซีย ซึง่ ผู้ที่เดินทางมามีสิทธ์เป็ นถึงผู้สืบราชบัลลังก์

ราชันย์ซงึ่ นัง่ ให้ เสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันจัดเเต่งทรงผมให้ เป็ นรอบ

สุดท้ ายเลิกคิ ้วสูง ยามเห็นกงกุ้ยฮวาเดินเข้ ามานัง่ ในตาแหน่งที่
ควรจะเป็ นของคุณหนูตระกูล 'เพ่ย' ซ ้ายังส่งรอยยิ ้มท้ าทายมาให้
เขาผ่านคันฉ่องขนาดใหญ่ ราชันย์อดจะทึ่งในความพยายามของ
น้ องสาวนอกไส้ ผ้ นู นไม่
ั ้ ได้ เพื่อให้ ได้ สิ่งที่ตนเองต้ องการ นาง
ถึงกับเเย่งชิงโอกาสของญาติฝั่งมารดามาเป็ นของตนเองเลยเชียว
หรือ ป่ านนี ้คุณหนูเพ่ย ญาติจากตระกูลฝั่งมารดาของกงกุ้ยฮวา
คงไปแอบร้ องไห้ อยู่ที่ไหนซักแห่งในงานเลี ้ยงเเล้ วกระมัง

เสียงขันทีประกาศการมาถึงของฮ่องเต้ ฮองเฮา เเละเหล่าเชื ้อพระ

วงศ์ดงั ขึ ้นจากภายนอก เหล่าคุณหนูนบั ครึ่งร้ อยต่างลุกลี ้ลุกลนไป
มาด้ วยความตื่นเต้ น เสียงกระซิบแผ่วเบาดังกระหึ่มขึ ้นภายใน
กระโจมแห่งนี ้ จนราชันย์ชกั รู้สกึ ปวดหัว เเละนามของชินอ๋องก็
คล้ ายจะเป็ นนามที่สตรีเหล่านี ้หลุดกระซิบถึงมากที่สดุ ด้ วย
เช่นกัน

มือซึง่ ประสานกันไว้ บนตักกาเเน่น ราชันย์นกึ ถึงใบหน้ าของชิน

อ๋องที่มีไส้ ในเป็ นคิงเเล้ วอดจะขนลุกขนพองไม่ได้ ไม่ร้ ูทาไม
เหมือนกัน เเต่ยามอยู่ตอ่ หน้ าคิงเเล้ วเขารู้สกึ เหมือนตัวเองหดเล็ก
ลงกลายเป็ นกบน้ อยน่ารักตัวหนึ่ง เเละกาลังโดนงูยกั ษ์ เช่นอีกฝ่ าย
จับจ้ องอยู่ด้วยสายตาคล้ ายจะกลืนกินก็ไม่ใช่จะกลัน่ แกล้ งอยู่ก็ไม่
เชิง เฮ้ อ...!

"พี่รอง ท่านดูจิตใจไม่อยู่กบั เนื ้อกับตัวนะเจ้ าคะ หรือว่าท่านกาลัง

ตื่นเต้ นเช่นนันหรื
้ อเจ้ าคะ"

เสียงหวานคุ้นหูดงั ขึ ้นไม่ไกล ราชันย์หนั ไปมอง เเละสบตากับกง

เหลียนฮวา ซึง่ อยู่ในชุดสีขาวออกชมพูทาให้ น้องสาวนอกไส้ ของ
กงเหมยกุ้ยผู้นี ้ดูบอบบางเเละน่าทะนุถนอมยิ่งขึ ้น
กงเหลียนฮวายิ ้มอ่อนหวานเเฝงความมัน่ ใจส่งมาให้ เเต่ความ
ต้ องการเเข่งขันกับกงเหมยกุ้ยซึง่ ฉายชัดในเเววตาของนาง กลับ
ทาให้ น้องสาวนอกไส้ ผ้ นู ี ้ดูด้อยค่าลงจนน่าเห็นใจ

"หากกล่าวว่ามิใช่ ก็คงกลายเป็ นการพูดปด" ราชันย์กล่าวตอบ

ยิ ้มๆ

"พี่รองอย่าได้ ตื่นเต้ นไปเลยเจ้ าค่ะ เเม้ ท่านจะราพลาด ก็คงมิมีผ้ ใู ด

สังเกตเห็น เพราะการร่ายราเปิ ดงานเลี ้ยงเป็ นการร่ายราถวาย
แบบหมูค่ ณะ คุณหนูมากมายถึงเพียงนี ้ หากท่านพลาดย่อมมิมี
ผู้ใดสนใจท่านเจ้ าค่ะ"

กงเหลียนฮวากล่าวปลอบทังรอยยิ
้ ้มนุ่มนวลสบายตา เสี่ยวไป๋ เเละ
เสี่ยวหลันลอบกามือเเน่น คุณหนูสี่กล่าวราวกับมัน่ ใจว่าคุณหนูกง
เหมยกุ้ยของพวกนางต้ องราพลาดเเน่ๆ! นี่หยามคุณหนูของพวก
นางอยู่ใช่หรือไม่!

เพราะศิลปะในสมัยโบราณเช่นนี ้มีอยู่น้อยเสียยิ่งกว่าน้ อย ทาให้

บทเพลงหรือท่าร่ายราล้ วนเป็ นของสาคัญที่มีคา่ พอๆกับทองคา
ห้ ามลอกเลียนหรือนาไปใช้ โดยไม่ได้ รับอนุญาตจากเจ้ าของหรือผู้
คิดค้ น นัน่ จึงเป็ นเหตุผลที่วา่ ทาไมคุณหนูทงหลาย
ั้ จึงไม่ต้องซ้ อม
ร่ายราร่วมกัน ก็เป็ นเพราะท่าราซึง่ ถูกระบุให้ ร่ายราต่อหน้ าพระ
พักตร์ ฮ่องเต้ เป็ นการร่ายราที่บตุ รีขนุ นางต้ องได้ ร่าเรียนตังเเต่
้ อายุ
ยังน้ อย เเละการร่ายราร่วมนี ้เป็ นเพียงการเเสดงเปิ ดงานเลี ้ยง
เท่านัน้ ที่คณ
ุ หนูทงหลายต้
ั้ องทาก็เเค่เดินออกไปยืนเรียงกันหน้ า
กระดาน เเถวละสิบคน ทังเเถวหน้
้ ากระดานเเละเเถวตอนลึก เเละ
ร่ายราอย่างพร้ อมเพรี ยงตามจังหวะดนตรีก็เท่านันเอง
้ เเต่
หลังจากนันต่
้ างหาก จึงจะเป็ นการเเสดงที่เหล่าคุณหนูทงหลาย
ั้
ต่างเฝ้ารอ หากคุณหนูคนใดร่ายรายามเปิ ดงานเลี ้ยงได้ งดงาม ก็
จะถูกเหล่าเชื ้อพระวงศ์ขานชื่อให้ ออกมาเเสดงการร่ายราเดี่ยวใน
ภายหลัง เเละนัน่ คือสิ่งที่คณ
ุ หนูทงหลายต่
ั้ างปรารถนา เเต่ก่อนจะ
ไปถึงจุดที่ได้ เเสดงเดี่ยวก็ต้องร่ายราให้ งดงามจนดูโดดเด่นยาม
ร่ายราแบบหมูค่ ณะให้ ได้ เสียก่อน คิดดูเถิดบุตรีขนุ นางทัว่ ทังงาน
้
เลี ้ยงมีจานวนเท่าไหร่ ตระกูลหนึ่งมีบตุ รีมากถึงสิบยี่สิบคน เเต่ถกู
คัดเลือกเพียงตระกูลละหนึ่งคนเท่านันให้ ้ ได้ มีโอกาสอวดโฉมต่อ
หน้ าฮ่องเต่ จะเด่นหรือดับก็ขึ ้นอยู่ตรงนี ้นี่แหละ ที่ไม่ต้องซ้ อม
ร่วมกันเเต่เเรกก็คล้ ายเป็ นการตัดตัวเลือกที่ไร้ ความสามารถออก
ด้ วยล่ะนะ

ราชันย์ขยับยิ ้มขบขัน "นัน่ สิ คุณหนูที่เเสนจะเพียบพร้ อมมากมาย

ถึงเพียงนี ้ เฮ้ อ... พยายามเข้ านะน้ องสี่ ยามนกยูงราแพนหาง ไม่
ว่าจะงดงามมากเพียงไร เเต่หากคนที่อยากให้ มองกลับไม่มอง มัน
ก็เท่านันเอง...
้ อย่าให้ ความทะเยอทะยานในอดีตของเจ้ าต้ องสูญ
เปล่าเสียเล่า หึๆๆ"

กงเหลียนฮวาเผลอชักสีหน้ าออกมาเล็กน้ อย เเต่กก็ ลับไปนิ่งสงบ

ได้ ในชัว่ พริบตาเช่นกัน เเม้ ฟังเเล้ วไม่สบอารมณ์เเค่ไหน เเต่กง
เหลียนฮวาก็ไม่คิดจะเอาทองไปลูกู่ ระเบื ้อง เเม้ สวรรค์ไม่ยตุ ิธรรม
ทาให้ นางไม่ได้ ตาแหน่งท่านหญิงมาครอบครองเเล้ วอย่างไร ใน
เมื่อยามนี ้ตาแหน่สาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ นยังคงเป็ นของนาง
เเต่เพียงผู้เดียว ดังนันนางจะเสี
้ ยกิริยาต่อหน้ าคุณหนูมากมาย
เช่นนี ้ไม่ได้ เเต่พี่รองนี่ก็เหลือเกินจริงๆ นางหรืออุตส่าห์ให้ กาลังใจ
นอกจากไม่เห็นค่าเเล้ วยังพูดจาร้ ายกาจทาร้ ายจิตใจนางอีก ร้ าย
กาจที่สดุ !

ไม่นาน นางกานัลก็มาเชิญให้ กงเหมยกุ้ยเเละคุณหนูนบั ครึ่งร้ อย

เดินออกไปที่เเท่นปะราพิธีกว้ างขวาง ซึง่ ถูกยกสูงจากพื ้นเล็กน้ อย
เเละอยู่ตรงหน้ าที่นงั่ ยกสูงของฮ่องเต้ เเละฮองเฮาพอดิบพอดี ส่วน
ที่นงั่ ทางด้ านซ้ ายเเละขวาเป็ นของเหล่าเชื่อพระวงศ์ ทางด้ านซ้ าย
เป็ นเชื ้อพระวงศ์ชาย ส่วนทางด้ านขวาเป็ นเชื ้อพระวงศ์หญิง

ราชันย์เเอบเห็นอ๋องห้ าต้ าเหวินเฉียนนัง่ รวมอยู่กบั เหล่าเชื ้อพระ

วงศ์ชายด้ วย เเต่เดี๋ยวนะ วันนี ้ไม่ใช่วา่ อ๋องห้ าเเต่งหานลีซ่ ือเข้ าวัง
ในฐานะอนุชายาหรอกหรือ อ่า...เหมือนว่าอ๋องห้ าจะปล่อยให้ อนุ
ชายาต้ องเปลี่ยนเหงาในคืนเข้ าหอเสียเเล้ ว เฮ้ อ หานลี่ซือที่น่า
สงสาร

ส่วนบุรุษผิวสีเเทนน ้าผึ ้งที่นงั่ อยู่ข้างๆชินอ๋องนัน่ คงจะเป็ นราชทูต

ชาวเปอร์ เซียที่วา่ สินะ ถ้ าสาคัญขนาดได้ นงั่ ใกล้ ชิดชินอ๋องถึงเพียง
นัน้ เเสดงว่าราชทูตที่มาต้ องเป็ นถึงระดับองค์ชายองค์สาคัญ
กระทัง่ อาจเป็ นถึงผู้สืบทอดราชบัลลังก์กษัตริย์เปอร์ เซียเลยทีเดียว
เเละ...อือหือ หนาวขนาดนี ้ ยังอุตส่าห์เเต่งตัวยัว่ ให้ เหล่าคุณหนูใน
ห้ องหอเเละบรรดาฮูหยินทังหลายพากั
้ นน ้าลายหกได้ อีกนะ ไอ้
เสื ้อเปิ ดเผยแผงอกแกร่งราไรนัน่ มันอะไรกันห๊ า จะเช็คเรตติ ้งเรอะ!
เเค่ใบหน้ าได้ รูปกับดวงตาเรียวคมดุจเหยี่ยวเเละเส้ นผมสีทองเป็ น
ประกายล ้าค่านัน่ ก็กินขาดเเล้ วเหอะ ทังหน้
้ าตาทังออร่
้ าสูสีกบั ชิน
อ๋องต้ าไท่หลงชนิดกินกันไม่ลงเสียด้ วยซ ้า เข้ าใจล่ะ ที่ต้องนัง่ ข้ าง
ชินอ๋อง ไม่ใช่เพราะมีฐานะสูงส่ง เเต่เพราะไม่มีใครอยากนัง่ ใกล้
ให้ โดนเปรียบเทียบสินะ ทาไม๊ ...ทาไมเขาไม่ได้ อยู่ในร่างกายเเบบ
นันฟะ!?
้ ถ้ าได้ ร่างกายเเบบนันนะเขาจะบู
้ ชาเทพโชคชะตาพร้ อม
ทังกราบไหว้
้ เช้ าเย็นเสร็จสรรพเลย!
"อึก...!" ราชันย์สะดุ้งเเละก้ มหน้ างุด เมื่อละสายตาจากราชทูต
ชาวเปอร์ เซียผู้นนเเละสบตากั
ั้ บชินอ๋องต้ าไท่หลงซึง่ นัง่ อยู่ข้างๆ
ราชทูตพอดิบพอดี ดูจากจุดโฟกัสสายตา ซึง่ มาพร้ อมรอยยิ ้ม
นุ่มนวลแกมเอ็นดูของอีกฝ่ าย เหมือนชินอ๋องจะมองเขาอยู่นาน
เเล้ วเสียด้ วย เเละ...บังเอิญใช่ไหมที่เขาเเละชินอ๋องสวมชุดสี
เดียวกัน โทนขาวเเซมทองแบบเดียวกันเป๊ ะๆแบบนี ้เนี่ย!! บังเอิญ
จริงๆใช่ไหมตอบ!!

"ถวายพระพรฝ่ าบาท ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ!!" เหล่าคุณหนู

นับครึ่งร้ อย รวมทังราชั
้ นย์ในร่างกงเหมยกุ้ย ซึง่ ยืนอยู่เเถวหน้ าสุด
เพราะมีฐานะเป็ นถึงท่านหญิง ร่วมกับสาวงามอันดับหนึ่งของ
เเคว้ นอย่างกงเหลียนฮวา เเละสตรีฐานะสูงส่งอีกแปดคน กล่าว
ถวายพระพรต่อหน้ าพระพักตร์ ฮ่องเต้ เเละฮองเฮา ก่อนยอบกาย
ลงอย่างอ่อนช้ อยเเละงดงาม จริตจะก้ านของคุณหนูเเต่ละคน
นับว่าสูสี
ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนโบกมือให้ เหล่าคุณหนูที่งดงามเเละมีเกียรติที่
เเต่ละตระกูลส่งมาลุกขึ ้น "การร่ายราในครัง้ นี ้ เจิ ้นปรารถนาจะ
เห็นระดับความสามารถ 'ที่เเท้ จริง' ของคุณหนูเเต่ละคน ดังนัน... ้
จงพยายามกันให้ เต็มที่ เริ่ม!!"

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนกล่าวทังรอยยิ
้ ้มลึกลับดูทัง้ ไม่น่าไว้ ใจเเละมี
เสน่ห์ไปในเวลาเดียวกัน

เหล่าคุณหนูมองหน้ ากันไปมาด้ วยความสับสนงุนงง เเต่ไม่ทนั ได้

ปรึกษากัน เสียงดนตรีก็บรรเลงขึ ้นเสียก่อน ทาให้ เหล่าคุณหนู
ทังหลายพร้
้ อมใจร่ายราไปตามจังหวะดนตรี เกิดเป็ นภาพที่งดงาม
ตระการตา เเละเป็ นระเบียบ

ทว่าอีกนัยหนึง่ ก็ดซู ้าซาก จาเจ เเละน่าเบื่อสุดจะทานทน! สายตา

เย็นชาบนใบหน้ าเปื อ้ นรอยยิ ้มเรียบๆของฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนราว
กับกาลังสบถบอกราชันย์เช่นนัน้
ราชันย์อดจะเหลือบมองไปทางกลุม่ นักดนตรีอีกชุดที่นงั่ นิ่งราวกับ
กาลังเฝ้ารอจังหวะบางอย่างอยู่ด้วยเเววตาสงสัยอย่างช่วยไม่ได้
เเละเมื่อนึกถึงคาพูดของฮ่องเต้ เมื่อครู่ ก็ชวนให้ ร้ ูสกึ ว่าต้ องมี
บางอย่างไม่ชอบมาพากลแฝงอยู่ในการเเสดงครัง้ นี ้ ...เอาเป็ นว่า
ลองดูท่าทีไปก่อนก็เเล้ วกัน

ตัดสินใจได้ ดงั นันเเล้

้ ว จึงร่ายราร่วมกับคุณหนูนบั ครึ่งร้ อยเหล่านี ้
ไปอีกซักพัก เเต่ขณะถึงช่วงที่ต้องเปลี่ยนท่ารา จู่ๆบทเพลงอีกบท
หนึ่งก็บรรเลงทับซ้ อนบทเพลงเดิมขึ ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุย่ โดยนัก
ดนตรีที่เคยนัง่ นิ่งกลุม่ นัน้ ทาเอาขุนนางทังงานเลี
้ ้ยงเเละเหล่า
คุณหนูนบั ครึ่งร้ อยพากันขมวดคิ ้วเป็ นปม เเต่ก็ยงั คงร่ายราต่อไป
โดยพยายามไม่ให้ เพลงใหม่มาทาให้ ตนเสียสมาธิเเละเต้ นผิด
จังหวะจากการร่ายราเดิม ผิดกับราชันย์ที่หยุดร่ายรา เเละรีบผละ
ออกมาจากเเถวหน้ าสุด ออกมาร่ายราตามจังหวะของเพลงให้
สร้ างความฉงนให้ เหล่าคุณหนูคนอื่นๆเเละคนในงานเลี ้ยง เเต่
กลับเสียงรอยยิ ้มเอ็นดูจากฮ่องเต้
ทว่า... ดูเหมือนจะไม่ได้ มีเเค่ราชันย์เท่านันที
้ ่เข้ าใจความต้ องการ
ของฮ่องเต้ เพราะวินาทีที่ราชันย์พงุ่ ออกจากขบวนร่ายราแบบ
กลุม่ ก็มีเงาร่างระหงสวมอาภรณ์สีมว่ งเข้ มพุง่ ตามมาติดๆ

ราชันย์เหลือบมองสตรีนางนัน้ เนื ้อผ้ ามันวาวสีมว่ งเข้ มทาให้ อีก

ฝ่ ายดูลกึ ลับเเละทรงเสน่ห์ นัยน์ตาคมสวยบนใบหน้ าได้ รูปกาลัง
ส่งยิ ้มท้ าทาย ทว่าค่อนไปทางกระชับมิตรมาให้

น่าสนใจ...ราชันย์เผลอยิ ้มตอบ ขณะร่ายราประชันกับคุณหนู

แปลกหน้ าผู้นนั ้ เกิดเป็ นการร่ายราประสานที่แปลกตา ท่ามกลาง
วงล้ อมของเหล่าคุณหนูที่ยงั คงร่ายราอย่างเป็ นระเบียบเเละไปใน
ทิศทางเดียวกันนับครึ่งร้ อยเหล่านัน้

ในสายตาของผู้อื่น ท่ามกลางคุณหนูนบั ครึ่งร้ อยที่ร่ายราอย่าง

อ่อนช้ อนงดงาม ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยเเละคุณหนูอาภรณ์มว่ งซึง่
ร่ายราด้ วยจังหวะเร็วขึ ้นมาอีกระดับหนึ่งก็ราวกับโดดเด่นขึ ้นมา
จนคุณหนูคนอื่นๆเป็ นเพียงส่วนประกอบในการเเสดงของสตรีทงั ้
สองที่ร่ายราสลับตาแหน่งกันไปมาราวกับกาลังประชันกันอยู่ ชวน
ให้ ร้ ูสกึ ตื่นเต้ นด้ วยมิร้ ูวา่ ผู้ใดจะได้ รับชัยชนะ เเม้ การร่ายราของ
สตรีทงคู ั ้ จ่ ะมิได้ ดอู อ่ นช้ อยดัง่ คุณหนูรอบๆ เเต่ทงสองก็
ั้ ดมู ี
ชีวิตชีวา มองเเล้ วไม่ร้ ูสกึ เบื่อ จนหลายๆคนในงานเลี ้ยงเผลอตบ
มือตามจังหวะ ไม่ก็โครงศีรษะตามด้ วยความรู้สกึ สนุก

จนกระทัง่ ราชันย์กระตุกผ้ าสีขาวโปร่งผืนบางซึง่ ประดับอยู่ตรง

เอวออกมา เเละสบตากับคุณหนูผ้ ลู กึ ลับในอาภรณ์สีมว่ งเข้ มนาง
นัน้ ชัว่ พริบตาผ่านไป สตรีผ้ ลู กึ ลับพยักหน้ าอย่างเข้ าใจตอบ
กลับมา ก่อนกระพริบตาคล้ ายส่งสัญญาณบางอย่าง ทังสองจึ ้ ง
พลิ ้วกายร่ายราออกไปคนละทาง ลงจากปะราพิธี เเละไปทางที่นงั่
ของเหล่าขุนนาง

กงชุนเทียนกระพริบตางุนงง เมื่อเห็นน้ องสาวคนงามเยื ้องย่างมา

ร่ายราอยู่ตรงหน้ า เเละสะบัดผืนผ้ ายาวในมือส่งให้ พี่ชายคนรอง
กงชุนเทียนยื่นมือจับ ไม่ทนั เห็นประกายเจ้ าเล่ห์ในเเววตาของ
น้ องสาวคนงาม ก็ถกู กระชากให้ ลกุ ขึ ้นเเล้ ว เเละเมื่อน้ องสาวคน
งามก้ าวเข้ ามาใกล้ จนร่างกายเเทบจะเเนบชิดกัน ร่างงดงามก็ร่าย
ราไปมาอยู่รอบกายพี่ชายคนรองให้ เป็ นที่อิจฉาริษยาของบุรุษทุก
คน

กงชุนเทียนขยับยิ ้ม คล้ ายจะเริ่มเข้ าใจการกระทาของน้ องสาวคน

งามขึ ้นมาบ้ าง ก่อนจับผืนผ้ าให้ กระชับ เเละร่ายราเคียงคูไ่ ปกับ
น้ องสาวคนงาม ราชันย์ขยับยิ ้ม บอกเเล้ วว่าท่ารามีไม่เยอะ ขนาด
ไม่ต้องเตี๊ยมก่อนก็เต้ นคูไ่ ด้ อะ่ คิดดู๊!

ทางด้ านคุณหนูผ้ ลู กึ ลับในอาภรณ์สมี ว่ งเข้ ม ราชันย์เห็นอีกฝ่ าย

เต้ นราอยู่กบั บุรุษรูปงามผู้หนึ่ง โดยจับปลายผ้ าเช็ดหน้ าอยู่คนละ
ด้ าน ทังสองมี
้ รูปหน้ าใกล้ เคียงกัน ชี ้ชัดถึงความสัมพันธ์ทาง
สายเลือด
ไม่นาน ราชันย์เเละคุณหนูลกึ ลับในอาภรณ์สีมว่ งเข้ มก็กลับไป
ร่ายราอยู่บนปะราพิธีตอ่ หน้ าพระพักตร์ ฮ่องเต้ เเละฮองเฮา พร้ อม
กับคูเ่ ต้ นซึง่ เป็ นบุรุษร่วมสายโลหิต เสริมให้ สตรีทงสองดู
ั้ โดดเด่น
ยิ่งขึ ้นไปอีก ทังยั
้ งไม่ผิดทานองคลองธรรมใดๆ ที่วา่ บุรุษสตรีมิควร
ใกล้ ชิดกันจนเกินงามก็มิอาจหยิบยกมาว่ากล่าวสตรีทงสองได้ั้
ด้ วยคูเ่ ต้ นนันเป็
้ นบุรุษในครอบครัว

จวบจนการเเสดงค่อยๆจบลง พร้ อมกับเสียงดนตรีซงึ่ บรรเลงสอด

ประสานซ้ อนทับกันอย่างลงตัวนัน้ เสียงปรบมือจึงดังกระหึ่มขึ ้น
พร้ อมกับสีหน้ าเจ็บใจของเหล่าคุณหนูหลายๆคนที่ท้ายที่สดุ เเล้ วก็
ราวกับเป็ นเพียงส่วนประกอบในการเเสดงความสามารถของ
ผู้อื่น

เเละเเม้ จะช้ าไปเสียหน่อย เเต่กงกุ้ยฮวาเเละกงเหลียนฮวาเองก็

คือหนึ่งในสตรีนบั สิบที่คอ่ ยๆก้ าวออกจากเเถว เเละปรับการร่าย
ราตามจังหวะเพลงอีกบทหนึง่ ซึง่ เล่นซ้ อนอยูก่ บั บทเดิมได้ อย่าง
อ่อนช้ อยเเละลงตัว ไม่เสียจังหวะจนก่อให้ เกิดภาพระคายตาใดๆ
นับว่ายากอยู่ เเต่พวกนางก็ทาได้ ดี

ทว่าสตรีที่มีคเู่ ต้ นเป็ นบุรุษมีเพียงท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ น

เเละคุณหนูในอาภรณ์สีมว่ งเข้ มเท่านัน้ จึงทาให้ ทงสองโดดเด่
ั้ น
มากเป็ นพิเศษ

"ฮึ สาวงามอันดับสองของเเคว้ น หรงฟางเซียนนางเก่งนักล่ะเรื่อง

ฉกฉวยโอกาสของผู้อื่น" เสียงซุบซิบจากเหล่าคุณหนูดงั ลอยมา
เข้ าหูราชันย์

"อ้ อ ที่เเท้ เจ้ าก็เป็ นถึงสาวงามอันดับสองของเเคว้ น" ราชันย์ขยับ

ยิ ้มสนอกสนใจ ขณะหันไปมองสตรีสวมอาภรณ์สีมว่ งเข้ ม ซึง่ ส่ง
ยิ ้มลึกลับตอบกลับมา
"เพคะ หม่อมฉันหรงฟางเซียนเพคะ ท่านหญิงกงเหมยกุ้ย" หรง
ฟางเซียนยอบกายลงตรงหน้ าเขาอย่างนอบน้ อม

"ลุกขึ ้นเถิด..." ราชันย์ยิ่งฉีกยิ ้มพึงพอใจ เขาชอบคนลักษณะเช่น

นาง นางเพียบพร้ อม มีทงฐานะเเละชื
ั้ ่อเสียง เเต่กลับไม่หยิ่ง
จนเกินไป เเละไม่ออ่ นแอจนเกินไป ซ ้ายังมีเเววตาที่ฉลาดเเละเข้ ม
เเข็ง สตรีเช่นนี ้แหละ เหมาะสมจะเป็ นสหายของกงเหมยกุ้ย!
จอง!!

"ให้ รางวัล!!" ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนปรบมือเเละกล่าวเสียงดัง เหล่า

คุณหนูซงึ่ กลับมาตังเเถวหน้
้ ากระดานเบื ้องหน้ าพระพักตร์ ฮ่องเต้
เเละฮองเฮาจึงยอบกายลงต่าด้ วยความรู้สกึ ขอบคุณเเละซาบซึ ้ง
ก่อนได้ รับหีบรางวัลขนาดอุ้มด้ วยมือหนึ่งคนละหีบจากขันทีเเละ
นางกานัล
ทว่าในตอนที่เหล่าคุณหนูได้ รับอนุญาตให้ เเยกย้ ายกลับไปหา
ครอบครัวได้ ราชันย์เเละหรงฟางเซียนกลับถูกรัง้ ตัวเอาไว้ โดย
ฮ่องเต้

"การที่พวกเจ้ าทังสองเปลี
้ ่ยนท่าร่ายรามิได้ ทาให้ เจิ ้นรู้สกึ อันใด เเต่
การที่พวกเจ้ าทังสองกระท
้ ามากกว่านันต่
้ างหาก..."

เหล่าคุณหนูซงึ่ กลับไปนัง่ ร่วมโต๊ ะกับครอบครัวสูดหายใจเข้ าลึก

ด้ วยความตื่นเต้ น หวังเหลือเกินจะให้ สตรีทงสองซึ
ั้ ง่ โดดเด่นเกิน
หน้ าเกินตาถูกตาหนิเเละต้ องอับอายในที่สาธารณะ

"บอกเจิ ้น เหตุใดจึงทาเช่นนัน..."
้ ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนคงหมายถึง
เรื่องที่ราชันย์เเละหรงฟางเซียนพาบุรุษในครอบครัวขึ ้นมาเต้ นคู่
กันบนปะราพิธี ในที่นี ้ หากเปรียบบทเพลงซึง่ จู่ๆก็บรรเลงซ้ อนทับ
เพลงเดิมขึ ้นมาเป็ น 'ปั ญหา' การที่ราชันย์เเละหรงฟางเซียน
เปลี่ยนท่าร่ายราไปตามบทเพลงใหม่ ซึง่ บรรเลงสอดประสาน
ขึ ้นมาทับบทเพลงเดิมนันก็
้ คล้ ายเเสดงให้ ฮ่องเต้ เห็นว่ามีเพียงสตรี
ทังสองที
้ ่กล้ าพุง่ เข้ าชนกับปั ญหาที่เกิดขึ ้นตรงหน้ า มิได้ ทาราวกับ
ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ ้นเช่นคุณหนูคนอื่นๆ ส่วนเรื่องที่ชกั ชวนบุรุษใน
ครอบครัวขึ ้นมาร่ายราด้ วยนัน...
้

ราชันย์เเละหรงฟางเซียนลอบสบตากัน ก่อนเงยหน้ าขึ ้นกล่าว

พร้ อมกัน

**"เพราะพระองค์ทรงตรัสว่าต้ องการเห็นความสามารถ 'ที่เเท้ จริง'

ของหม่อมฉันเพคะ"**ราชันย์เเละหรงฟางเซียนกล่าวขึ ้นเเละลอบ
ยิ ้มให้ กนั ความหมายก็คือ หากเกิดปั ญหาขึ ้น เขาเเละนางไม่ใช่
ประเภทคล้ อยตาม เเต่เป็ นประเภทพุ่งเข้ าชน ไม่เพียงเเค่นนั ้ ยัง
คิดหาทางแก้ ไขปั ญหาเฉพาะหน้ านันๆด้
้ วย

"ยอดเยี่ยม!!ยอดเยี่ยมมาก!!ให้ รางวัล!!" ฮ่องเต้ กล่าวก่อนผินหน้ า

ไปมองราชทูตจากเปอร์ เซีย
"ต้ องขอบคุณเจ้ าชายดาริอสุ เจิ ้นมิคิดเลยว่าเจิ ้นจะมีสตรีที่ยอด
เยี่ยม เปี่ ยมไปด้ วยสติปัญญาเเละความกล้ าหาญอยู่ใกล้ ตวั ถึง
เพียงนี ้ วิธีของเจ้ าชายดาริอสุ แปลก เเต่กลับเห็นผลดียิ่งนัก!"

ราชันย์ซงึ่ เดินลงจากปะราพิธี เเละกลับไปที่โต๊ ะของครอบครัว ส่ง

หีบขนาดเล็กสองใบให้ เสี่ยวหลันเเละเสี่ยวไป๋ ถือ ก่อนผินหน้ า
กลับไปมองด้ วยเเววตาประหลาดใจ

ก็วา่ เเล้ วว่ามันแปลกๆ วิธีการของฮ่องเต้ คล้ ายกับการสร้ างปั ญหา

เชาว์ให้ อีกฝ่ ายใช้ ไหวพริบแก้ ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ ้นเบื ้องหน้ า
อย่างรวดเร็ว เเต่ปกติในยุคจีนโบราณเช่นนี ้ สตรีเพศจะไม่คอ่ ยมี
บทบาท จึงไม่คอ่ ยได้ รับการศึกษา ถ้ าไม่ขวนขวายเอง จึงไม่น่าจะ
ถูกทดสอบด้ วยอะไรเช่นนัน้ เเต่ฮ่องเต้ กลับเลือกที่จะทา เพราะได้
อิทธิพลแปลกๆมาจากเจ้ าชายดาริอสุ อะไรนัน่ น่ะเอง!!
"กระหม่อมดีใจที่ฮ่องเต้ ทรงพอพระทัยกับวิธีของกระหม่อมพะยะ
ค่ะ" เจ้ าชายดาริอสุ หรือราชทูตจากเปอร์ เซียตอบกลับมาด้ วย
ภาษาของชาวเเคว้ นต้ าอย่างฉะฉาน สร้ างความประหลาดใจให้
ใครหลายๆคนในงานเลี ้ยง กระทัง่ สนมนางในยังพากันตกตะลึง

ที่โต๊ ะของตระกูลกง น้ องสาวนอกไส้ ทงสามของกงเหมยกุ

ั้ ้ ยต่างจับ
จ้ องมาที่เขาด้ วยสายตาคาดโทษ อย่างสายตาของกงกุ้ยฮวาเเละ
กงเหลียนฮวาซึง่ ร่วมเต้ นราบนปะราพิธีด้วยกันก็ราวกับกาลังบอก
ว่าเขาตัดโอกาสของพวกนางเเละทาให้ พวกนางต้ องอับอาย หรือ
สายตาที่กงอิงฮวามองมาก็ราวกับกาลังต่อว่าพี่รองซึง่ ฉกฉวย
โอกาสของนางไปจนหมดเลย เฮ้ อ จิตใจสตรียากจะเข้ าใจจริงๆ
ราชันย์ไม่ร้ ูวา่ พวกนางต้ องได้ รับการเติมเต็มเท่าใด สตรีจึงจะเลิก
ริษยาในวาสนาของผู้อื่น ราชันย์เลิกสนใจ หันไปป้องปากเเละยื่น
หน้ าเข้ าไปกระซิบข้ างหูกงชุนเทียน "สุขสันต์วนั เกิดย้ อนหลังหนึง่
วัน เเละขอบคุณที่เกิดมาเพื่อข้ านะเจ้ าคะพี่รอง"
กงชุนเทียนนิ่งไปในทันที มือซึง่ ถือจอกเหล้ าสัน่ ระริก ก่อนกาเเน่น
พยายามข่มกลันน
้ ้าตาทังรอยยิ
้ ้มบิดเบียว ในอกรู้สกึ ปลื ้มปิ ติจน
อธิบายออกมาเป็ นคาพูดไม่ถกู เช่นนี ้นี่เอง...ที่เหมยเอ๋อร์ เดินมา
หาเขาก่อนหน้ านี ้ก็เพราะเลือกเขาตังเเต่
้ เเรก ไม่ใช่เพราะเข้ าไม่ถึง
ตัวพี่ใหญ่

"ขอบใจนะเหมยเอ๋อร์ " กงชุนเทียนขยับยิ ้มอ่อนโยนส่งให้ น้องสาว

คนงาม<span id="selection-marker-1"
class="redactor-selection-marker"> ราชันย์
ขยับยิ ้มกว้ างอย่างโล่งใจ เพราะก่อนหน้ านี ้พี่ชายคนรองไม่อาจจัด
งานเลี ้ยงฉลองวันเกิดอย่างสมเกียรติได้ เนื่องจากวันเกิดใกล้ งาน
เลี ้ยงต้ อนรับคณะราชทูตจนเกินไป เเต่เเม้ งานเลี ้ยงเล็กๆพี่ชายคน
รองก็ไม่ต้องการ คิดว่าคงเพราะมีฮหู ยินสามเป็ นต้ นเหตุ เขาจึงไม่
รู้จะให้ อะไรพี่รองซึง่ เป็ นพ่อค้ าที่ร่ารวยเเละมีทกุ สิ่งเเต่กลับไม่เเส
ดงออกผู้นี ้ดี เเต่เมื่อครู่ที่เต้ นรากันก็สามารถนับเป็ นของขวัญได้
บ้ าง จึงสบายใจขึ ้นมาหน่อย ส่วนของขวัญจริงๆตามมาหลังจากนี ้
ก็ยงั ได้ </span>
งานเลี ้ยงดาเนินต่อไป จวบจนกระทัง่ 'หวงกุ้ยไท่เฟย' เรียกคุณหนู
ตระกูลเหวย ซึง่ เป็ นหลานสาวจากตระกูลเดิมของหวงกุ้ยไท่เฟยอ
อกมาบรรเลงเพลงพิณต่อหน้ าพระพักตร์ ฮ่องเต้ เเละฮองเฮา
คุณหนูตระกูลเหวยผู้นนนอกจากจะงดงามมากเเล้
ั้ ว ยังมีฝีมือ
บรรเลงพิณได้ ไพเราะเสนาะหูมาก กล่าวได้ วา่ จับใจคนทังงาน ้
เลี ้ยงเลยทีเดียว เเละเมื่อฮ่องเต้ จะตบรางวัลให้ หวงกุ้ยไท่เฟยก็จีบ
ปากจีบคอกล่าวขึ ้นมาทันที ประมาณว่าต้ องการฝากฝังคุณหนู
ตระกูลเหวย ซึง่ เป็ นหลานสาวที่ทงงดงามเเละเพี
ั้ ยบพร้ อมให้ ชิน
อ๋องดูเเลในฐานะชายารอง

เท่านันแหละ
้ งานเลี ้ยงก็กลายสภาพเป็ นป่ าช้ าขึ ้นมากะทันหัน
ราชันย์แอบสังเกตเห็นอาการชะงักเเละหน้ าซีดของกงกุ้ยฮวาเเละ
กงเหลียนฮวาด้ วยซ ้า เเละก็ได้ เเต่สงสารกงเหมยกุ้ยอยู่ในใจ
กะเเล้ วว่าเรื่องเช่นนี ้ต้ องเกิดขึ ้น เเต่สงิ่ ที่ราชันย์ไม่คาดคิดก็คือไม่
คิดว่าชินอ๋องหรือคิงจะปฏิเสธกลับเเทบจะทันทีเช่นนัน้
"เปิ่ นหวางขอปฏิเสธ" ชินอ๋องต้ าไท่หลงกล่าวด้ วยโทนเสียงเรียบ
เฉยค่อนไปทางเย็นชา ไม่เเม้ เเต่จะปรายตาลงมองคุณหนูตระกูล
เหวยผู้งดงามนางนันเสี
้ ยด้ วยซ ้า

เมื่อโดนบุรุษที่ปักใจปฎิเสธอย่างไร้ เยื่อใย คุณหนูเหวยคนงามก็

น ้าตาคลอหน่วงอย่างน่าสงสาร นางมองหวงกุ้ยไท่เฟย ก่อนช้ อน
ตามองไปทางชินอ๋องอย่างขอความเห็นใจเเละขอโอกาส

"ชินอ๋องอย่าได้ รีบร้ อนปฏิเสธ คุณหนูเหวยผู้นี ้เปิ่ นกงดูเเล้ ว

เหมาะสมกับชินอ๋องยิ่งนัก วาจาก็ดี กิริยาอ่อนหวาน รูปโฉมหรือก็
งดงามหาใดเปรียบ เปิ่ นกงมัน่ ใจว่านางสามารถบรรเทาความ
เหน็ดเหนื่อยจากงานให้ ชินอ๋องได้ เเน่นอน ซ ้าตระกูลของนางยัง
สามารถเกื ้อหนุนท่านได้ ไม่มีสตรีใดเหมาะสมจะเเต่งเข้ าเป็ น
ชายารองของชินอ๋องเท่าบุตรีฮหู ยินเอกตระกูลเหวยผู้นี ้อีกเเล้ ว"
เหตุผลของหวงกุ้ยไท่เฟยทาให้ ผ้ อู ื่นอดจะเห็นด้ วยไม่ได้ กระทัง่
บุรุษหลายๆคนยังอิจฉาชินอ๋องอยู่ลกึ ๆ เพราะคุณหนูตระกูลเหวย
ผู้นี ้เพียบพร้ อมรอบด้ านจริงๆ ทังยั
้ งเป็ นถึงสาวงามอันดับสามของ
เเคว้ น เหมาะสมจะเป็ นชายารองของชินอ๋องทุกประการ หากไม่
เพราะว่าที่ชินหวางเฟยถูกกาหนดตัวเอาไว้ เเล้ ว คุณหนูตระกูล
เหวยผู้นี ้ก็เหมาะสมจะเป็ นชินหวางเฟยเสียด้ วยซ ้า

ชินอ๋องต้ าไท่หลงเริ่มหงุดหงิด กล่าวกับหวงกุ้ยไท่เฟยด้ วยน ้าเสียง

กดต่า "ภรรยาของเปิ่ นหวางมีเพียงว่าที่ชินหวางเฟย...หรือท่าน
หญิงกงเหมยกุ้ยเเต่เพียงผู้เดียวเท่านัน!"
้

เเค่ก! ราชันย์สาลักน ้าลายตัวเองเบาๆ ก่อนทาทียกน ้าชาขึ ้นจิบ

ท่ามกลางสายตาริษยาจากสตรีคนอื่นๆ รวมทังน้
้ องสาวนอกไส้ ทงั ้
สามด้ วย
หวงกุ้ยไท่เฟยยังคงไม่ยอมเเพ้ ที่จะยัดเยียดหลานสาวคนสวยของ
ตนเองให้ ชินอ๋อง "เเต่มีสองย่อมดีกว่าหนึ่ง! คุณหนูเหวยไม่เพียง
สามารถช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้ าให้ ชินอ๋องได้ เเต่ยงั สามารถ
ช่วยเเบ่งเบาภาระของว่าที่ชินหวางเฟยได้ ด้วย ทังเรื
้ ่องการจัดการ
ดูเเลภายในวัง เเละเรื่องให้ กาเนิดทายาทของชินอ๋อง!"

กล่าวจบหวงกุ้ยไท่เฟยมีปรายตาลงมองมาทางราชันย์ด้วยสายตา
กดดันกึ่งขูบ่ งั คับ "เปิ่ นกงหวังว่าว่าที่ชินหวางเฟยจะใจกว้ างรับ
ความหวังดีของเปิ่ นกงเเทนชินอ๋อง"

ราชันย์ละ่ อยากจะเบ้ ปากเเล้ วมองบน เเต่ไม่ได้ ตอบอะไรกลับไป

นอกจากนัง่ จิบชาเงียบๆ เเละปล่อยให้ ชินอ๋องเป็ นผู้จดั การเรื่องที่
มีคนพยายามจะสิงมุ้งของตนเอง เพราะในตอนนี ้เขาเป็ นเพียง'ว่า
ที่'เท่านัน้ ว่าที่ชินหวางเฟยที่อายุยงั ไม่ทนั จะครบสิบห้ าปี ดีมี
อานาจรับสตรีคนนู้นคนนี ้ให้ บรุ ุษที่ยงั ไม่ทนั จะเป็ นสามีที่ไหนกัน
เเละถึงมีเขาก็ไม่ทา! เรื่องอะไรจะหาสตรีมาใช้ สามีร่วมกับกง
เหมยกุ้ยกัน!
ชินอ๋องต้ าไท่หลงมองหวงกุ้ยไท่เฟยด้ วยสายตาเย็นชา "เปิ่ นหวาง
จะกล่าวอีกเพียงครัง้ เดียวเท่านัน้ หน้ าที่ดเู เลวังของเปิ่ นหวาง เเละ
หน้ าที่ให้ กาเนิดบุตรชายทังห้
้ าเเละบุตรสาวทังห้ ้ าของเปิ่ นหวาง
เป็ นหน้ าที่ของเหมยเอ๋อร์ ของเปิ่ นหวางเเต่เพียงผู้เดียวเท่านัน้
อย่าได้ หยิบยกเรื่องเช่นนี ้มาพูดกับเปิ่ นหวางอีก ไม่เช่นนันอย่
้ าหา
ว่าเปิ่ นหวางมิเตือน"

พรูดด!! ราชันย์ซงึ่ นัง่ ร่วมโต๊ ะอยู่กบั ครอบครัวถึงกับสาลักน ้าชา

เเละไอจนหน้ าดาหน้ าแดง บุตรชายทังห้ ้ า!? บุตรสาวทังห้
้ า!? ไม่
เอาให้ ครบโหลไปเลยล่ะเฮ้ ย!! ลูกคนนะเว้ ยไม่ใช่ลกู หมา คลอดที
ถึงจะได้ ออกมาเป็ นคอกแบบนันน่ ้ ะ!!

"เเต่...!!" หวงกุ้ยไท่เฟยยังคงดื ้อดึง ก่อนถูกห้ ามปรามโดยไทเฮาซึง่

เริ่มหงุดหงิด
"หยุดยัดเยียดสตรีที่ไม่เป็ นที่ต้องการให้ ชินอ๋องได้ เเล้ วหวงกุ้ยไท่
เฟย..." ไทเฮากล่าวเเละจับจ้ องไปทางหวงกุ้ยไท่เฟยด้ วยสายตา
กดดัน จนหวงกุ้ยไท่เฟยเผลอเม้ มปากเเน่น เเละหันไปจับจ้ องกง
เหมยกุ้ยด้ วยสายตากินเลือดกินเนื ้อ ราวกับโทษว่าที่ชินอ๋อง
ปฏิเสธหลานสาวของตนเป็ นเพราะกงเหมยกุ้ย

ราชันย์กรอกตาวนไปรอบหนึ่ง ขายหลานสาวไม่ออกเเล้ วก็

มาพลานใส่เขาซะงัน้ เชื่อเขาเลย!

"ฮึ เช่นนัน้ ว่าที่ชินหวางเฟยช่วยออกมาเเสดงความสามารถให้

เปิ่ นกงเห็นหน่อยจะได้ หรือไม่" หวงกุ้ยไท่เฟยกล่าวขึ ้นด้ วยแววตา
มาดร้ าย คุณหนูหลายคนเห็นท่านหญิงที่น่าริษยากาลังเจอเรื่อง
ลาบากก็อดจะมีความสุขไม่ได้

พอกระทาสิ่งใดเเล้ วไม่ได้ ดงั่ ใจก็หนั มาไล่บี ้ระบายความหงุดหงิด

ลงที่ผ้ อู ื่น หวงกุ้ยไท่เฟยผู้นี ้มีนิสยั ร้ ายกาจเช่นนี ้นี่เอง ราชันย์ขบคิด
ก่อนลุกขึ ้น หันไปมองกงตงเทียนเล็กน้ อย พยักหน้ าให้ กนั คล้ ายส่ง
สัญญาณบางอย่าง เเละเดินกลับขึ ้นไปบนปะราพิธี มือเรียวค่อยๆ
ปลดผ้ าคลุมไหล่ของตนเองออก ให้ ลว่ งลงไปกองที่ปลายเท้ า

เสียงขลุย่ ปริศนาดังขึ ้น ทุกสายตาหันไปมอง เเละพบว่ารองเเม่ทพั

คูก่ ายชินอ๋องหันมารับหน้ าที่นกั ดนตรีจาเป็ นให้ น้องสาวคนงาม
ของตนเองเสียเเล้ ว

ราชันย์ขยับยิ ้มบางๆขอบคุณพี่ชายคนโตจากใจจริง สาเหตุที่ต้อง

ทาเช่นนี ้ เพราะมีเพียงกงตงเทียนเเละคนไม่กี่คนเท่านันที
้ ่ร้ ูจงั หวะ
เเละบทเพลงบรรเลงที่เขากาลังจะร่ายรา

เรือนร่างบอบบางราวต้ นหลิวภายใต้ อาภรณ์สีขาวเเซมทองงดงาม

โดดเด่น ท่ามกลางหิมะสีขาวโพลน พลิ ้วกายเเละสะบัดแผ่วเบา
สลับรุนเเรงอย่างลงตัว ราวหงส์รักอิสระกาลังเริงระบาอยู่
ท่ามกลางธรรมชาติ ทุกครัง้ ที่เเขนเรียวบางวาดมือออกเป็ นวง
กว้ างก็ราวกับร่างบอบบางกาลังจะสะบัดปี กบินหนีไป ชวนให้ คน
มองรู้สกึ อยากไขว่คว้ าเอาไว้ จนเหล่าบุรุษเผลอยื่นมือออกไปโดย
มิร้ ูตวั จังหวะร่ายราเชื่องช้ าดูออ่ นช้ อยงดงามสลับจังหวะช้ าเร็ว
ราวกับล่อลวงให้ ผ้ มู องรู้สกึ ลุ้นระทึก ด้ วยมิร้ ูวา่ หงส์หรือกุหลาบ
ลวงตาดอกนี ้จะหายไปจากครรลองสายตาเมื่อใด

ไม่นาน เมื่อการร่ายราอันน่าตื่นตาของท่านหญิงอันดับหนึง่ ของ

เเคว้ นจบลง เหล่าบุรุษก็พากันพรั่งพรูลมหายใจโล่งออกออกมา
เมื่อครู่นึกว่าสตรีตรงหน้ าจะกลับกลายเป็ นหงส์เเละโผบินจากไป
เสียเเล้ ว

ผู้อื่นตื่นเต้ นเเละประหลาดใจ ทว่าคนใกล้ ชิดกลับตื่นตะลึง บรรดา

น้ องสาว กระทัง่ อดีตคูห่ มันอย่
้ างอ๋องห้ า เเละอี ้กัว๋ ไท่เฟยยังอดจะ
ทึ่งไม่ได้ มิคิดว่ากงเหมยกุ้ยจะสามารถร่ายราได้ งดงามจับใจจน
ยากจะลืมเลือนถึงเพียงนี ้ เช่นนันท
้ าไมก่อนหน้ านี ้กงเหมยกุ้ยจึงมิ
เคยเเสดงความสามารถทางด้ านนี ้ให้ ผ้ ใู ดเห็น จนถูกนินทาลับหลัง
ว่ามิมีดีทางด้ านใดเลยกัน
ยิ่งคิดอี ้กัว๋ ไท่เฟยก็ยิ่งเสียดายอดีตลูกสะใภ้ ผ้ นู นั ้ จนอยากกลับไป
ทาใจที่ตาหนักของตนเองเสียเดี๋ยวนี ้

ทางด้ านอ๋องห้ าต้ าเหวินเฉียน มิมีเเม้ เพียงเศษเสี ้ยวของความ

เสียดาย เพราะมิได้ คิดหาผลประโยชน์จากงเหมยกุ้ยตังเเต่ ้ เเรก
เขาเพียงเสียใจเเละรู้สกึ เจ็บปวดจากก้ นบึ ้งของหัวใจ เเละลึกๆ
ยังคงคาดหวังว่าราชโองการสมรสฉบับนันจะเกิ ้ ดการ
เปลี่ยนแปลง ก็ในเมื่อเขารักกงเหมยกุ้ยมากมายถึงเพียงนี ้ ใจเขา
เฝ้าถวิลหาเเต่เพียงกงเหมยกุ้ยเเม้ ในความฝัน เเล้ วสวรรค์จะไม่
เปิ ดโอกาสให้ เขาได้ แก้ ตวั เเละเเก้ ไขสิ่งที่เคยกระทาผิดกับนางบ้ าง
เลยเชียวหรือ

เมื่อสิ ้นเสียงปรบมือ ซึง่ ดังลัน่ ยิ่งกว่าที่คณ

ุ หนูคนใดได้ รับ จน
ราชันย์ร้ ูสกึ เหมือนโดนทิ่มเเทงด้ วยสายตาไม่ประสงค์ดีอยู่
ตลอดเวลา ไทเฮาจึงเปิ ดสนทนาขึ ้นเป็ นครัง้ เเรก
"การร่ายราของเจ้ าช่างแปลกตา ทาให้ อายเจียรู้สกึ เหมือนได้ เปิ ดหู
เปิ ดตายิ่งนัก" ไทเฮากล่าวคล้ ายกาลังชื่นชม ทาให้ สายตาอิจฉา
ริษยาจากเหล่าคุณหนูรุนเเรงขึ ้นจากรอบทิศทาง ราชันย์ร้ ูสกึ เเสบ
ผิวไปหมด

ราชันย์ยอบกายลง ขณะกล่าวด้ วยน ้าเสียงเสนาะหู "การร่ายรา

ของหม่อมฉันเป็ นดัง่ การขอบคุณเทพเซียนบนสวรรค์ชั้ นฟ้
้ าเพคะ
...ขอบคุณแด่การพานพบเพคะ"

"ขอบคุณแด่การพานพบเช่นนันหรื
้ อ" ไทเฮาเลิกคิ ้วขึ ้นเล็กน้ อย

"เพคะ การที่หม่อมฉันร่ายราที่นี่ ก็เพือ่ ขอบคุณเทพเซียนบน

สวรรค์ชนฟ้
ั ้ า ซึง่ ทาให้ หม่อมฉันได้ พานพบกับทุกๆคนในงานเลี ้ยง
เพคะ"
เป็ นคาตอบที่ทาให้ เหล่าขุนนางผู้เฒ่าผู้แก่เเละใครอีกหลายๆคน
อดจะยิ ้มออกมาเเละรู้สกึ ชอบใจไม่ได้ การพานพบก็เปรี ยบดัง่
วาสนา เเม้ ไม่ร้ ูจกั กัน ไม่ได้ สนิทสนม ไม่เคยพูดคุย เเต่ท่านหญิง
อันดับหนึ่งของเเคว้ นก็ได้ ร่ายราขอบคุณเทพเซียนที่มอบวาสนา
แห่งการพานพบในครัง้ นี ้ให้ เพียงเเค่ได้ ฟัง ไม่ต้องรู้จกั มักจี ขุน
นางหลายๆคนก็อดจะรู้สกึ เอ็นดูเเละรู้สกึ ดีๆกับท่านหญิงอันดับ
หนึ่งของเเคว้ นไม่ได้ โดยเฉพาะกับเหล่าขุนนางซึง่ แก่ชราเป็ นไม้
ใกล้ ฝั่ง ได้ ฟังเเล้ วหัวใจซึง่ ด้ านช้ าคล้ ายจะอบอุน่ ขึ ้นมาราวกับอีก
ฝ่ ายเป็ นลูกหลานเเละกาลังกล่าวอายพรแด่ตนเองอยู่ก็มิปาน

"เป็ นความหมายที่ดี อายเจียใคร่อย่างรู้วา่ เจ้ าร่าเรียนมาจากผู้ใด

หรือ" ไทเฮาเอ่ยถามด้ วยสุ้มเสียงอ่อนโยนกว่าปกติ เเต่กลับถูกขัด
ขึ ้นโดยหวงกุ้ยไท่เฟยซึง่ ไม่ประสงค์ดีกบั กงเหมยกุ้ย

"เฮอะ! มิใช่วา่ ไปลอกเลียนผู้ใดมาโดยมิได้ รับอนุญาตหรอกหรือ

จะว่าไปการร่ายราของเจ้ าเปิ่ นกงมองเเล้ วรู้สกึ คุ้นตาอย่างบอกไม่
ถูก!" หวงกุ้ยไท่เฟยซึง่ คาดหวังให้ กงเหมยกุ้ยต้ องอับอายเเละขาย
หน้ ากล่าว ก่อนคลี่พดั ทังรอยยิ
้ ้มลาพองใจ

ราชันย์ลอบเเสยะยิ ้มกว้ าง เเต่ยามเงยหน้ า ใบหน้ างดงามก็

แปรเปลี่ยนเป็ นรอยยิ ้มใสซื่อในเสี ้ยววินาที "เรื่องนัน...คงต้
้ องให้
ท่านตาเสวี่ยหลี่เเละท่านเเม่เสวี่ยเหม่ยตอบคาถามเพคะ เพราะ
ท่านยายเป็ นผู้สอนหม่อมฉันร่ ายรา"

เสวี่ยหลี่ลกุ ขึ ้นประสานมือกล่าวว่า "กระหม่อมจาได้ ดี นัน่ คือท่ารา

ที่ฮหู ยินของกระหม่อมคิดขึ ้นพะยะค่ะ เเละนางไม่เคยถ่ายทอดให้
ผู้ใดนอกจากบุตรสาวเเละหลานสาวของกระหม่อม"

ดวงตาของอดีตเเม่ทพั ใหญ่ ซึง่ เป็ นอาจารย์ของชินอ๋อง เเละยาม

ปั จจุบนั เป็ นถึงเเม่ทพั รักษาดินแดนคล้ ายจะคมกริบขึ ้น "น่าแปลก
...ที่หวงกุ้ยไท่เฟยทรงตรัสว่าเคยพบเห็นมาก่อน ทังๆที
้ ่นี่ควรจะ
เป็ นครัง้ เเรกที่ท่ารานี ้ปรากฎในงานเลี ้ยงพะยะค่ะ"
หวงกุ้ยไท่เฟยสะอึกทันที "ปะ เปิ่ นกงอาจจะเคยเห็นยามบุตรสาว
ของเจ้ าร่ายราในอดีตกระมัง"

ครานี ้เป็ นเสวี่ยเหม่ยลุกขึ ้นเเละยอบกายกล่าวบ้ าง "หวงกุ้ยไท่เฟ่

ยคงสับสนเเล้ ว หม่อมฉันมัน่ ใจว่ามิเคยร่ายราเช่นนันต่
้ อหน้ าผู้ใด
เพคะ"

หวงกุ้ยไท่เฟยหน้ าซีดเเละเริ่มลนลานทันที ยามเห็นสายตาของ

ฮ่องเต้ เเละไทเฮาหันมาจับจ้ องราวกับตาหนิ

ในที่สดุ ไทเฮาซึง่ มีอานาจที่สดุ ในวังหลังจึงกล่าวขึ ้นด้ วยน ้าเสียง

เเฝงความขบขันกลบเกลื่อน "ท่านหญิงกงเหมยกุ้ย เเม่ทพั เสวี่ย
กงฮูหยินอย่าได้ สนใจเลย หวงกุ้ยไท่เฟยปี นี ้ก็อายุมิใช่น้อยเเล้ ว
ย่อมเลอะเลือนบ้ างตามสังขาร ใช่-หรือ-ไม่!"
ท้ ายประโยคเสียงทรงอานาจของไทเฮากดต่าลงเล็กน้ อย จน
หวงกุ้ยไท่เฟยทาได้ เพียงยิ ้มรับ ทังที
้ ่ใจจริงกัดฟั นจนเเทบขึ ้นสัน
นูนเด่น ก่อนพยักหน้ าด้ วยความจายอม เพราะหากไม่ทาเช่นนี ้
ไทเฮาคงกัดนางไม่ปล่อย เเละอาจถึงขันไตร่ ้ สวนนางในภายหลัง
โดยไล่ให้ นางไปหาบันทึกท่าราที่คล้ ายการแสดงของท่านหญิงกง
เหมยกุ้ยที่วา่ มาให้ ได้ ซึง่ เจตนาของหวงกุ้ยไท่เฟยคือการหาความ
สนุกเล็กๆน้ อยๆจากการได้ กลัน่ แกล้ งเเละทาให้ ท่านหญิงที่งดงาม
จนน่าชังเช่นกงเหมยกุ้ยได้ อบั อาย ดังนันไอ้
้ ท่าราที่วา่ คล้ ายนันเเท้
้
จริงเเล้ วมันจะไปมีได้ อย่างไร! นางก็เพียงหงุดหงิดที่กงเหมยกุ้ย
เป็ นต้ นเหตุทาให้ หลานสาวของนางถูกชินอ๋องปฏิเสธ เเละริษยา
ในความงดงามของกงเหมยกุ้ยก็เท่านันเอง!!
้ ไม่คิดเลยว่าความ
สนุกสนานเพียงเล็กน้ อย จะนาพามาซึง่ หายนะ จนทาให้ นางต้ อง
รู้สกึ อับอายต่อหลายสายตาที่จบั จ้ องมองมาราวกับกาลังดูเเคลน
ความไร้ อานาจในวังหลังของนางซึง่ เป็ นถึงอดีตหวงกุ้ยเฟยเช่นนี ้!!

"หวงกุ้ยไท่เฟย อย่าวิตกกังวล เรื่องเช่นนี ้เกิดขึ ้นได้ " ฮ่องเต้ ต้าหมิง

เซียนกล่าวปลอบประโลมอดีตหวงกุ้ยเฟย
หวงกุ้ยไท่เฟยซึง่ ได้ รับความเมตตาจากฮ่องเต้ ขยับยิ ้มบางๆอย่าง
ใจชื ้นขึ ้นเล็กน้ อย ก่อนจะเเทบสาลักอากาศหายใจตายในประโยค
ถัดมาของฮ่องเต้

"ข้ าเห็นเเล้ วว่าหวงกุ้ยไท่เฟยสุขภาพร่างกายไม่เเข็งเเรง เกรงว่า

ตาแหน่งกรรมการสูงสุดในงานคัดเลือกสาวงามอันดับหนึ่งของ
เเคว้ นภายในปี นี ้จะหนักเกินไปสาหรับหวงกุ้ยไท่เฟย ท่านเเม่ ท่าน
เเม่จะรังเกียจหรือไม่หากข้ าจะให้ ท่านเเม่ทาหน้ าที่นี ้เเทนหวงกุ้ย
ไท่เฟย"

ไม่ทนั ที่หวงกุ้ยไท่เฟยซึง่ หน้ าซีดจนเเทบไร้ สีเลือดอ้ าปากตอบด้ วย

ซ ้า ไทเฮาก็พยักหน้ าตอบตกลงไปเเล้ ว
เหล่าฮูหยินเเละคุณหนูในงานเลี ้ยงล้ วนนิ่งอึ ้งไปตามๆกัน ก่อน
เบนสายตาไปจับจ้ องไทเฮาซึง่ เป็ นเป้าหมายประจบสอพอใหม่
โดยพร้ อมเพรียง

กงเหลียนฮวาหน้ าซีดจนเเทบไร้ สีเลือด เมื่อรู้วา่ มีการเปลี่ยนตัว

กรรมการสูงสุดเกิดขึ ้น หากไม่ได้ เสี่ยวผิงสาวใช้ สว่ นตัวประคอง
เอาไว้ คงเผลอเป็ นลมล้ มพับไปเเล้ ว

ราชันย์ยืดตัวขึ ้นเต็มความสูง ภายใต้ ใบหน้ าไร้ เดียงสาซึง่ เปรียบ

ดัง่ หน้ ากากก็คือความพึงพอใจอย่างถึงที่สดุ นับว่ากรรมตามทัน
สตรีใจร้ ายเเละเอาเเต่ใจ ไม่สมกับการเป็ นเชื ้อพระวงศ์เช่นหวงกุ้ย
ไท่เฟยได้ รวดเร็วยิ่งนัก สตรีเช่นนี ้ได้ รับการสัง่ สอนจากฮ่องเต้ เเละ
ไทเฮาน่ะดีเเล้ ว มิเช่นนันจะหลงระเริ
้ งในอานาจที่มี จนทาเรื่องน่า
ราคาญเข้ าซักวัน นี่นบั เป็ นการดีที่ได้ ลดอานาจของสตรี
ทะเยอทะยานเช่นนันลงเสี ้ ยบ้ าง เเละถ้ าหากเขาไม่ได้ คิดไปเอง ไท
เฮาเเละฮ่องเต้ มีแผนลดทอนอานาจหวงกุ้ยไท่เฟยอยู่เเล้ ว ส่วนเขา
ก็เพียงเบี ้ยที่บงั เอิญช่วยให้ ทงสองท
ั้ าอะไรง่ายขึ ้นเท่านันเอง
้
"ท่านหญิงเหมยกุ้ย" เสียงฮ่องเต้ ดงึ ความสนใจของทุกคนกลับมา
ที่ร่างบอบบางราวต้ นหลิวของท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นอีก
ครัง้

"เจิ ้นเห็นการร่ายราของเจ้ าเมื่อครู่เเล้ วรู้สกึ ชอบใจนัก จะเป็ นอันใด

หรือไม่หากเจิ ้นอยากจะเห็นอีกซักรอบ"

"มิได้ เพคะฝ่ าบาท นี่นบั เป็ นเกียรติสงู สุดของหม่อมฉันด้ วยซ ้าเพ

คะ" ราชันย์ยอบกายลงต่า ก่อนเริ่มร่ายราอีกครัง้

ทว่าขณะร่ายราอยู่นนเอง ั ้ จู่ๆเกล็ดหิมะสีขาวก็โปรยลงมาจาก
ท้ องฟ้าเบื ้องบน พร้ อมๆกับลมหนาวรุนเเรงสายหนึง่ ซึง่ พัดผ่าน
ร่างบอบบางของกงเหมยกุ้ย เเละนาพาผ้ าโปร่งซึง่ ผูกอยู่ที่เอวของ
เขาหลุดไปด้ วย
ราชันย์มองตามก่อนหลุดทาหน้ าซีดออกมา เมื่อผ้ ามุง่ ไปทางอ๋อง
ห้ า เเละหากอ๋องห้ าคว้ าผ้ าเอาไว้ ได้ ก็คงลุกขึ ้นมาขอเต้ นรากับเขา
เป็ นเเน่ ด้ วยก่อนหน้ านี ้เขาใช้ ผ้าผืนนันชั
้ กชวนกงชุนเทียนมา
เต้ นราร่วมกัน เเละถ้ าหากเขาปฏิเสธก็จะกลายเป็ นการหักหน้ ากัน
จนเกินไป

อ๋องห้ าซึง่ เฝ้ารอโอกาสอยู่ทกุ ลมหายใจ เเละไม่เคยเลิกหวังว่าจะ

ได้ โอกาสคืนดีกบั ยอดหญิงในดวงใจ เบิกตากว้ างด้ วยความยินดี
ในที่สดุ สวรรค์ก็มอบโอกาสให้ มือของอ๋องห้ ายื่นออกไปหมายจะ
คว้ าจับผ้ าผืนนันเอาไว้
้ ทว่ามือหนึ่งกลับเอื ้อมมาคว้ าตัดหน้ าไปได้
ก่อน

อ๋องห้ าขมวดคิ ้วมองตามด้ วยความไม่สบอารมณ์ เเต่เมื่อถูก

นัยน์ตามังกรงดงาม ทว่าเย็นชาของชินอ๋องจ้ องกลับมา อ๋องห้ า
กลับต้ องเป็ นฝ่ ายชักสายตาหนีอย่างมิอาจเทียบเคียงบารมีกบั อีก
ฝ่ ายได้
ชินอ๋องลุกขึ ้น ส่งผลให้ อาภรณ์สีขาวเเซมทองของชินอ๋องพลิ ้วไหว
ไปตามสายลมได้ อย่างน่าพิศวง เสริ มให้ ภาพลักษณ์เเละบารมี
ของชินอ๋องคล้ ายการมาเยือนของเทพเซียนขึ ้นไปทุกที

เหล่าคุณหนูภายในงานเลี ้ยง ซึง่ ล้ วนเเล้ วเเต่เป็ นคุณหนูในห้ องหอ

พากันยกมือขึ ้นกุมอกราวกับหัวใจบอบบางถูกปลิดปลิวไปยามได้
เห็นภาพนี ้ พวกนางพากันหลัง่ น ้าตา เมื่อเห็นชินอ๋องเดินไปหากง
เหมยกุ้ย เเละมอบรอยยิ ้มอ่อนโยนให้ สตรีอื่นที่ไม่ใช่ตน

ทางด้ านราชันย์นนอยากจะแกล้
ั้ งตายเสียตรงนี ้!! เเต่ก็ทาอะไร
ไม่ได้ นอกจากหันหลังเเละร่ ายราไปตามจังหวะอย่างเชื่องช้ า
เพื่อให้ ชินอ๋องหรือคิงขยับซ้ อนมาทางด้ านหลังเเละเต้ นตามกันได้
ถูกจังหวะไปตลอดรอดฝั่ง
สองหนุ่มสาวซึง่ สวมชุดสีขาวเเซมทองแบบเดียวกันร่ายราราวกับ
เป็ นหนึ่งเดียว คล้ ายคูเ่ ทพเซียนซึง่ เกิดมาเพื่อกันเเละกัน จนใคร
หลายๆคนต้ องอิจฉา

อ๋องห้ ามองภาพนันด้
้ วยหัวใจซึง่ ปวดร้ าว ความเจ็บปวดกระทัง่ ทา
ให้ อยากเบือนหน้ าหนี ทว่าความอาลัยอาวรณ์ทาให้ ออ๋ งห้ าไม่อาจ
ละสายตาจากสตรีหนึ่งเดียวในหัวใจได้ หวังให้ นางในดวงใจยัง
คงเหลือเยื่อใยเเละมองมาที่ตนบ้ าง เเต่ก็ไม่เลย เพราะในยามนี ้ใน
ดวงตาของคนทังคู ้ ส่ ะท้ อนเพียงภาพของอีกฝ่ ายที่อยู่ตรงหน้ า
เท่านัน้
บทที่ 20มิมีผ้ ใู ดผิด เพียงเเต่ เราเดินอยู่บน
คนละเส้ นทางก็เท่ านัน้

ยามนี ้ไม่วา่ ผู้ใดก็ยากจะบรรยายความรู้สกึ ที่มีออกมาเป็ นคาพูด

ได้ ถกู ขณะจ้ องมองชินอ๋องเเละว่าที่ชินหวางเฟยเต้ นรากันไปรอบ
ปะราพิธี สายตาที่จ้องมองกันอย่างลึกซึ ้งนัน่ ราวกับทังสองลื
้ มไป
เเล้ วว่ารอบข้ างนันยั
้ งมีผ้ คู นอยู่อีกมากมาย เห็นความสัมพันธ์
ระหว่างชินอ๋องต้ าไท่หลงเเละกงเหมยกุ้ยไปกันได้ ดีถึงเพียงนี ้ ใน
อกของใครหลายๆคนก็อดึ อัดจนราวกับจะระเบิดออกมาด้ วย
ความรู้สกึ มากมาย ทังริ้ ษยา โกรธเคือง เเละอิจฉา

เหตุใดความสุขจึงได้ ราวกับมุง่ ตรงไปหาไม่ก็วนเวียนอยู่รอบกาย

กงเหมยกุ้ยเเละชินอ๋องกัน เหตุใดผู้ที่มีความสุขอยู่ตรงนันจึ
้ งมิใช่
ตน สวรรค์ยงั คงหลงเหลือความเมตตาเเละความยุติธรรมอยู่บ้าง
หรือไม่

กงกุ้ยฮวามีสีหน้ าเรียบเฉย ยากจะคาดเดาอารมณ์ เเต่ดวงตา

กลมโตซึง่ จับจ้ องไปทางชินอ๋องเเละพี่สาวต่างมารา ก็ราวกับมี
เปลวเพลิงแผดเผาอยู่ภายใน

กงกุ้ยฮวาลุกขึ ้น เเละขออนุญาตกงจิ ้นหย่งผู้เป็ นบิดาออกไปสูด

อากาศในอุทยานใกล้ ๆ ซึง่ เต็มไปด้ วยบุปผานานาชนิด กงจิ ้นหย่ง
พยักหน้ าอนุญาต ทังปรายตามองสาวใช้
้ ของกงกุ้ยฮวาเเทนคา
บอกกล่าวว่าให้ พาสาวใช้ ไปด้ วย ก่อนหันกลับไปสนใจฮูหยินเอก
คนงามข้ างกายต่อ

กงกุ้ยฮวาลอบเหยียดหยามเสวี่ยเหม่ยผ่านแววตา สตรีเช่นเสวี่ย
เหม่ยนัน้ มารดาของนางเล่าให้ ฟังเสมอ ว่าอดีตยอดพธูอนั ดับ
หนึ่งของเเคว้ นต้ าเเท้ จริงก็เป็ นเพียงสตรีเเพศยาผู้หนึ่ง ที่เมื่อพลาด
จากมังกรก็หนั มาคว้ าเอาพยัคฆ์เเทบไม่ทนั ทาให้ มารดาของนาง
ซึง่ รักมัน่ เเละตังใจจะอุ
้ ทิศชีวิตรับใช้ บิดาตังเเต่
้ ยงั ไม่พ้นวัยปั กปิ่ น
ต้ องเเต่งเข้ าเป็ นฮูหยินสาม มารดาเล่าด้ วยน ้าเสียงเจ็บเเค้ นเเละ
ชิงชังเช่นนันซ้ ้าไปซ ้ามา ตังเเต่
้ นางยังเป็ นเด็ก จนกลายเป็ นคา
สอนไปเเล้ ว เพื่อไม่ให้ นางถูกความอ่อนโยนจอมปลอมของเสวี่ย
เหม่ยหลอกเอาได้ เช่นกงชุนเทียนผู้เป็นพี่ชาย เเละลึกๆเเล้ วกงกุ้
ยฮวาเองก็คิดเช่นมารดา การที่นางต้ องเกิดมาเป็ นเพียงบุตรีฮหู ยิ
นสาม ส่วนหนึง่ ก็เป็ นเพราะเสวี่ยเหม่ย หากไม่มีเสวี่ยเหม่ยซักคน
กงเหมยกุ้ยก็คงไม่เกิดมาเเย่งชิงเอาวาสนาทังหมดที
้ ่ควรจะเป็ น
ของนางไปทังหมดเช่
้ นนี ้!

กงกุ้ยฮวากัดฟั นอย่างโกรธเเค้ น ก่อนยื่นมือออกไปบีบดอก

กุหลาบสีแดงตรงหน้ าจนเเหลกเหลวคามือ กระทัง่ สาวใช้ ซงึ่
นัง่ คุกเข่าอยู่เเทบเท้ ายังอดจะกลืนน ้าอย่างหวาดเสียวมิได้

"หืม... กุหลาบเเสนงามดอกนันท
้ าอันใดผิดหรือ เจ้ าจึงทากับมัน
เช่นนันสาวน้
้ อย"
เสียงหวานของสตรีผ้ มู าใหม่ดงั ขึ ้นเบื ้องหลังในระยะไม่ไกล ทา
กงกุ้ยฮวาเเละสาวใช้ สะดุ้งสุดตัว หันกลับไปมองด้ วยสีหน้ า
ตกใจ กงกุ้ยฮวาปรายตาดุดนั ลงมองสาวใช้ ของตนที่มิเตือนนาง
ว่ามีคนกาลังเดินเข้ ามาทัก เเต่ผ้ มู าใหม่ก็มาได้ เงียบเชียบ
เหลือเกิน ผู้ติดตามหรือก็ไม่มี เข้ ามาทักกันนี ้มีจดุ ประสงค์แอบ
เเฝงหรือเปล่าก็มิอาจล่วงรู้ได้

"เเต่ก็ใช่วา่ ข้ าจะไม่เข้ าใจความรู้สกึ ของเจ้ านะสาวน้ อย กุหลาบที่

งดงามมากจนเกินไป ทาให้ ผีเสื ้อไม่สนใจบุปผาอื่นใดในอุทายาน
นี ้เลย ทังๆที
้ ่บปุ ผามากมายพยายามเเข่งกันเบ่งบานอวดความ
งามของตนเองอย่างสุดกาลังขนาดนันเเท้้ ๆ เเต่ผีเสื ้อกลับสนใจ
เพียงดอกกุหลาบ ...น่าหงุดหงิดนะว่าไหม"

กงกุ้ยฮวาหรี่ตาลงเล็กน้ อย ขณะสารวจสตรีวยั กลางคน ซึง่ ให้

ความรู้สกึ สูงศักดิ์อย่างอธิบายไม่ถกู ตรงหน้ า

"ท่าน... กล่าวเช่นนี ้หมายความว่าอย่างไร เเละท่านเป็ นใครกัน"

"หมายความว่าอย่างไร นัน่ ก็สดุ เเล้ วเเต่เจ้ าจะตีความ ส่วนข้ าเป็ น
ใครนัน้ เมื่อถึงเวลาเจ้ าจะรู้เอง ผู้อาวุโสขอตัว..."

สตรีวยั กลางคนเร่งเดินออกมาจากเด็กสาว ซึง่ เป็ นทายาทระหว่าง

ตระกูลกงเเละตระกูลเพ่ย ด้ วยเกรงว่าหากสนทนากับกงกุ้ยฮวา
นานเกินไปเเลจะดูผิดสังเกต เเละหูตาของฮ่องเต้ เเละกงจิ ้นหย่งซึง่
เฝ้าจับตามองอยู่อาจจะไหวตัวทันเสียก่อน ดีที่สดุ คือทาให้ พวก
นันคิ
้ ดว่าการพบกันนี ้เป็ นเพียงเรื่องบังเอิญ

"โอ้ หลิวซือ**เจี่ยเจีย[1]** ท่านมาอยูท่ ี่นี่เองหรือ ปล่อยให้ ข้าเเละ

หลานสาวเดินหาเสียทัว่ งาน นี่คือหลานสาวของข้ าที่ข้าเคยเล่าให้
ท่านฟั งอย่างไรเล่าเจ้ าคะ เอ้ า เสี่ยวหนิง รีบทาความเคารพสิ"

สตรีวยั กลางคนสวมชุดยาวกรุยกรายเเละเครื่องประดับเต็มตัว
หันไปสะกิดเด็กสาวเเรกรุ่นหน้ าตางดงามข้ างกาย ซึง่ สวม
เครื่องประดับจานวนมากไม่เเพ้ ผ้ เู ป็ นย่า จนเเข่งกันส่องประกาย
ระยิบระยับชวนปวดหัวยิ่งนัก เเละเด็กสาวผู้นนก ั ้ าลังมองสตรีวยั
กลางคนที่มีกลิน่ อายสูงศักดิ์ตรงหน้ าด้ วยสายตากึ่งตื่นเต้ นกึ่ง
หวาดกลัว

"มะ หม่อมฉัน กู่หนิงหนิง เพคะ 'หลิวซือกงจู่' " เด็กสาวกล่าวเเนะ

นาตัวด้ วยใบหน้ าแดงก่า ด้ วยรู้วา่ ท่านย่าพานางมาเเนะนากับ
สตรีสงู ศักดิ์ตรงหน้ าอย่างมีจดุ ประสงค์

ต้ าม่อฮูหยินเฒ่า หรือ อดีตองค์หญิงในฮ่องเต้ รัชสมัยที่เเล้ วเเค่น

เสียงเย้ ยหยันในลาคอ ก่อนกล่าวว่า "ข้ ามิใช่กงจู่อกี ต่อไปเเล้ ว"

เด็กสาวนามกู่หนิงหนิงพลันลนลานจนหน้ าซีด "ขะ ขออภัย ด้ วย

เหล่าขุนนางต่างพูดกันเป็ นเสียงเดียวว่าท่านทังงดงามเเละเฉลี
้ ยว
ฉลาด เเม้ เเต่งเข้ าตระกูลต้ าม่อเเล้ ว ก็ยงั ควรค่าแก่ตาแหน่ง**ต้ า
จ่างกงจู่[2]**เพคะ เอ้ ย เจ้ าค่ะ"
ต้ าม่อฮูหยินเฒ่าเหยียดยิ ้ม ประสบการณ์สมัยเป็ นองค์หญิงใน
ฮ่องเต้ รัชสมัยที่เเล้ วทาให้ ต้าม่อฮูหยินเฒ่ามองออกว่าเด็กสาว
ตรงหน้ ามิได้ ใสซื่อดัง่ ภาพลักษณ์ที่เเสดงออก เเต่แผนของต้ าม่อฮู
หยินเฒ่ามิได้ ต้องการสตรีใสซื่อ ดังนันเด็
้ กสาวตรงหน้ าจึงตอบ
โจทย์ความต้ องการของฮูหยินเฒ่าที่สดุ

"หลานสาวของเจ้ าผู้นี ้ไม่เลวเลยกูฮ่ หู ยินเฒ่า ช่างพูดช่างเจรจา ...

ถูกใจข้ ายิ่ง" ต้ าม่อฮูหยินเฒ่ากล่าว เเละเชยคางของเด็กสาวขึ ้น
ขยับซ้ ายขวาคล้ ายกาลังพิจารณาสิ่งของ

กู่ฮหู ยินเฒ่าได้ ยินเช่นนันก็

้ ถอนหายใจโล่งอก ด้ วยก่อนหน้ านี ้กู่ฮู
หยินเฒ่าเคยเเนะนาบุตรสาวของตนเองให้ เเต่ก็ไม่เป็ นที่เอ็นดู
ของต้ าม่อหลิวเซียนหรือบุตรชายของต้ าม่อฮูหยินเฒ่านัก ทาให้
ตระกูลกู่พลาดโอกาสเกี่ยวดองกับตระกูลต้ าม่อไป มาวันนี ้
บุตรสาวเเต่งงานออกเรือนไปเเล้ ว เหลือเพียงหลานสาวซึง่ เกิด
จากฮูหยินเอกของบุตรชาย เเละหากปล่อยให้ อานาจการตัดสินใจ
ตกอยู่ในมือของต้ าม่อหลิวเซียนซึง่ ยังคงครองตนเป็ นโสดอีก
อนาคตตระกูลต้ าม่อคงไร้ ซงึ่ ทายาทเเล้ ว ดังนันต้
้ าม่อฮูหยินเฒ่า
จึงตัดสินใจจะเลือกฮูหยินให้ บตุ รชายด้ วยตัวเอง เเละกู่หนิงหนิงก็
ดูจะเข้ าตาต้ าม่อฮูหยินเฒ่าไม่มากก็น้อย เช่นนันวั
้ นที่สายเลือด
ตระกูลกู่จะได้ เกี่ยวดองกับหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ เเละเป็ นใหญ่ไม่
เเพ้ ตระกูลขุนนางใดก็มาถึงเสียที

กู่ฮหู ยินเฒ่ามิได้ ลว่ งรู้เลยว่าตัวนางได้ นาชีวิตของคนทังตระกู

้ ลกู่
ไปฝากไว้ ในมือของสตรีวิปลาสเข้ าเสียเเล้ ว

++++++++++++++++

"ชินอ๋อง... เหนื่อยหรือไม่เพคะ เอ่อ... หะ ให้ หม่อมฉันรินน ้าชาให้

ดีหรือไม่เพคะ" กงเหลียนฮวากล่าวอย่างใส่ใจกึง่ เขินอาย ก่อนก้ ม
หน้ าลงเล็กน้ อยทังใบหน้
้ าแดงระเรื่อ ชวนให้ ร้ ูสกึ เอ็นดูเเละอยาก
ปกป้อง
ราชันย์หลับตาจิบชาแก้ กระหายหลังจากเต้ นราจนเหนื่อย ไม่
สนใจกิริยาข้ ามหน้ าข้ ามตาของน้ องสาวนอกไส้ ผ้ นู นมากนั
ั้ ก
อยากเเอ๊ วคูห่ มันของพี
้ ่สาวก็เชิญทาต่อไปเถอะ ตามสบายเลย ถ้ า
ทาเเล้ วไม่ร้ ูสกึ ว่าอายล่ะก็นะ

"แหม พี่สี่ ท่านช่างใส่ใจชินอ๋องข้ ามหน้ าข้ ามตาพี่รองยิ่งนักเจ้ าค่ะ

พี่รองซึง่ เป็ นคูห่ มันของชิ
้ นอ๋องยังมิใส่ใจพระองค์ได้ เท่าท่านเลย
ทาเอาน้ องสับสนยิ่งนักว่าผู้ใดกันเเน่ที่เป็ นว่าที่ชินหวางเฟย"

กงอิงฮวากล่าวจิกกัดทังกงเหมยกุ
้ ้ ยเเละกงเหลียนฮวา หมายให้
พี่สาวทังสองเเตกคอกั
้ นเองเเละฟาดฟั นกันจนเป็ นที่อบั อายต่อ
หน้ าชินอ๋อง วาจากึง่ หยอกล้ อ คล้ ายน้ องสาวหยอกล้ อพี่สาว ทา
ให้ มิมีผ้ ใู ดสามารถเอาผิดกงอิงฮวา ซึง่ เสเเสร้ งทาตัวไร้ เดียงสาราว
กับเด็กสาวไม่ร้ ูความได้

ราชันย์ถอนหายใจเเละจิบชาอีกอึกหนึ่ง ไม่สนใจกงเหลียนฮวาที่
หน้ าซีดจนเผือดสีลงอย่างน่าสงสาร ซ ้ายังมิมีผ้ ใู ดกางปี กปกป้อง
เเต่ทาตัวเหมือนอยากได้ คหู่ มันของพี
้ ส่ าวออกนอกหน้ านอกตา
ขนาดนี ้ เทวดาที่ไหนก็ช่วยกงเหลียนฮวาออกจากโคลนตมไม่ได้
เเล้ วล่ะ อยากเล่นใหญ่เองก็รับผิดชอบตัวเองไปก็เเล้ วกัน เเต่ก็
เข้ าใจล่ะนะ โอกาสได้ นงั่ ร่วมโต๊ ะกับชินอ๋อง ชีวิตหนึ่งจะมีซกั กี่หน
กันเชียว ไม่สิ พูดให้ ถกู ชินอ๋องมานัง่ อะไรที่โต๊ ะตระกูลกงเนี่ย!
เต้ นเสร็จก็สมควรเเยกย้ ายทางใครทางมันสิปัดโธ่!

ราชันย์ถอนหายใจ ก่อนวางถ้ วยชาลง "ชินอ๋องเพคะ หม่อมฉัน

สังเกตเห็นว่าเจ้ าชายดาริอสุ มองมาที่พระองค์หลายครัง้ เเล้ วเพ
คะ"

ชินอ๋องละสายตาจากใบหน้ าของกงเหมยกุ้ยหรือก็คือละสายตา
จากราชันย์เป็ นครัง้ เเรก เเละหันไปมองเจ้ าชายจากเปอร์ เซียที่
กาลังถลึงตาจ้ องมาทังรอยยิ
้ ้มไม่เป็ นธรรมชาติ เหมือนกาลังขอ
ความช่วยเหลือจากชินอ๋อง ให้ ชินอ๋องกลับไปพาเจ้ าชายดาริอสุ อ
อกจากสถานการณ์โดนฮ่องเต้ ถามนูน่ ถามนี่ไม่หยุดเสียที
"เดี๋ยวเปิ่ นหวางมานะเหมยเอ๋อร์ " ชินอ๋องกล่าวทังรอยยิ
้ ้มอ่อนโยน
เสียงที่เปล่งผ่านลาคอก็น่มุ นวลชวนเคลิบเคลิ ้มเสียจนสาวๆบ้ าน
อื่นที่ยื่นหูยื่นคอแอบฟั งเเทบจะเเดดิ ้นตายคาโต๊ ะ

ราชันย์ถงึ กับสตัน๊ ไปหลายสิบวิฯ เมื่อชินอ๋องจับปอยผมสีดานุ่ม

ลื่นของเขาขึ ้นมา เเละจุมพิตเเผ่วเบา ราชันย์หน้ าแดง เพราะรู้สกึ
เหมือนถูกอีกฝ่ ายจับจองไม่มีผิด!

เมื่อชินอ๋องลุกออกไป ราชันย์ร้ ูสกึ ได้ ถึงสายตาทิ่มเเทงจากรอบ

ด้ านอีกครัง้ เฮ้ อ... ผู้ชายมันทาอะไรก็ไม่ผิดจริงๆ ที่ซวยมีเเค่ฝ่าย
หญิง เเน่นอนว่าสายตาทิ่มเเทงที่วา่ บนโต๊ ะของตัวเองก็มีนะ
โดยเฉพาะกงกุ้ยฮวาที่กลับมาทันเห็นชินอ๋องลุกออกไปพอดี สี
หน้ าที่เหมือนถูกฟ้าผ่านัน่ ตลกชะมัด...!

"เห็นน้ องสามลุกออกไปสูดอากาศเเล้ วสีหน้ าตลก เอ้ ย สีหน้ าสด

ชื่นขึ ้นเยอะ เช่นนันลู
้ กขอตัวออกไปสูดอากาศบ้ างนะเจ้ าคะ"
ราชันย์กล่าวลอยๆ กงจิ ้นหย่งพยักหน้ า เเละกล่าวว่าระวังตัวด้ วย
ราชันย์จึงพยักหน้ าส่งๆตอบกลับไปทังใบหน้
้ าเรียบเฉย ก่อนลุก
เดินออกไปทางอุทยานหลวง พร้ อมกับสองสาวใช้

ภายในอุทยานหลวง ซึง่ เต็มไปด้ วยบุปผานานาพันธุ์ ส่งกลิ่นหอม

เบาบางตลบอบอวลทัว่ ทังสถานที
้ ่ เเสงไฟเรียงรายจากคบเพลิง
เเละความเงียบสงบ ทังหมดล้
้ วนทาให้ ราชันย์ร้ ูสกึ ผ่อนคลาย จึง
นัง่ รับลมเย็นๆเเละสูดอากาศบริสทุ ธิ์อยู่ที่ศาลามุขวิจิตรที่ใกล้ ที่สดุ

"คะ คุณหนูเจ้ าคะ" เสียงสัน่ เครือของเสี่ยวหลันซึง่ นัง่ หมอบอยู่

เเทบเท้ าทางด้ านขวาดังขึ ้น เมื่อเสี่ยวหลันหันไปเห็นเเขกไม่ได้ รับ
เชิญบุกมาหาอย่างไร้ มารยาท

"เหมยเอ๋อร์ ..."
*จิ๊...!* ราชันย์ลอบทาหน้ าเหม็นเบื่อ ก่อนหันกลับไปเผชิญหน้ ากับ
อ๋องห้ าต้ าเหวินเฉียน ด้ วยสีหน้ ากึ่งประหลาดใจกึ่งลาบากใจ

เฮ้ อ บุรุษผู้นี ้คงลืมเเล้ วกระมังว่าการพบกันในสถานที่ลบั ตาคน

เเม้ ฝ่ายหญิงจะมิได้ อยู่เพียงลาพังเเละมีสาวใช้ อยู่ถึงสองคน เเต่
ด้ วยสถานะเคยหมันหมายกั ้ นนัน่ ก็ไม่สมควรอยู่ดี ยิ่งฝ่ ายชายมา
เพียงลาพัง ก็ยิ่งส่อถึงสถานการณ์ลอ่ แหลมอันไม่สมควร ผู้อื่นจะ
มองกงเหมยกุ้ยอย่างไร หากเห็นกงเหมยกุ้ยเเละอ๋องห้ าอยู่
ด้ วยกันในบรรยากาศเช่นนี ้

"พวกเจ้ าสองคนออกไปก่อน เปิ่ นหวางต้ องการสนทนากับท่าน

หญิงตามลาพัง"

"เสี่ยวไป๋ เสี่ยวหลัน จงอยู่!" ราชันย์กล่าวเสียงเด็ดขาด เเละเงย

หน้ าสบตากับอ๋องห้ าที่ขมวดคิ ้วจนเป็ นปม
"หากท่านอ๋องมิธุระกับข้ า ยามนี ้ข้ าเห็นว่าไม่สมควร ไว้ รอกลับเข้ า
ไปในงานเลี ้ยงก่อนเถิดเพคะ"

อ๋องห้ าทาหน้ าเศร้ าหมองจากใจจริง "เจ้ าคงยังมิอภัยให้ พี่สินะ

เหมยเอ๋อร์ จึงได้ กล่าววาจาห่างเหินกับพี่เยี่ยงนี ้"

ราชันย์ถอยหลังอีกหนึง่ ก้ าว เมื่ออ๋องห้ าก้ าวเข้ ามาหาหนึง่ ก้ าว "มิ

เกี่ยวกับเรื่องอภัยหรือไม่ให้ อภัยเพคะ เรื่องในอดีต หม่อมฉันมิติด
ใจอีกเเล้ ว เเละปั จจุบนั หม่อมฉันเเละท่านอ๋องก็มิสมควรสนิทสนม
กันเช่นในอดีตเพคะ"

"เหมยเอ๋อร์ ... เจ้ า... มิรักพี่เเล้ วจริงๆหรือ... เจ้ ารักชินอ๋อง เเละเต็ม

ใจจะเป็ นหวางเฟยของเขาเช่นนันหรื ้ อ พี่ไม่เชื่อหรอกนะ... เพราะ
พี่ร้ ูวา่ เจ้ าหาใช่สตรีใจง่ายเช่นนัน้ ลึกๆเเล้ วในใจของเจ้ ายังคงมีพี่
อยู่บ้าง พี่มนั่ ใจ"
ราชันย์สา่ ยหน้ าช้ าๆ "มิสาคัญว่าข้ ารักเขาหรือไม่ เพราะเเม้ ตอนนี ้
ข้ าจะยังมิได้ รักเขา เเต่อนาคตข้ าก็ยงั สามารถรักเขาได้ ความรู้สกึ
รักสามารถเกิดขึ ้นได้ ตลอดเวลา เเต่ความรักที่ถกู คนที่ไว้ ใจทาลาย
หัวใจที่ถกู ทรยศหักหลังต่างหากที่ยากจะกลับมาเป็ นเหมือนเดิม
กระทัง่ รู้สกึ หมดรักก็มิใช่เรื่องแปลก ข้ ากล่าวเพียงเท่านี ้คนฉลาด
เช่นท่านคงเข้ าใจใช่หรือไม่"

อ๋องห้ าเบิกตากว้ าง ก่อนทาหน้ าปวดร้ าว เพราะอดีตคูห่ มันก

้ าลัง
กล่าวราวกับว่าไม่เหลือหัวใจรักให้ เขาเเล้ ว "เเต่หานลี่ซือล่อลวงพี่!
พี่สืบมาเเล้ ว นางวางยาพี่ ทาให้ พี่กระทาทุกอย่างโดยไร้ สติ!"

ราชันย์มองอีกฝ่ ายอย่างเย็นชา "เช่นนัน...

้ พิธีเเต่งงานของพวก
ท่านที่เเคว้ นป๋ าย ก็เป็ นนางวางยาท่านให้ เข้ าพิธีกราบไหว้ ฟา้ ดิน
กับนางใช่หรือไม่"

อ๋องห้ าชะงัก "นัน่ ..." เพราะนางกล่าวว่าจะฆ่าตัวตายอ๋องห้ ามิได้

กล่าวออกไป เพราะรู้วา่ คงเป็ นเพียงการแก้ ตวั เเละหากกง
เหมยกุ้ยรู้วา่ เขาเข้ าพิธีเเต่งงานกับหานลี่ซือ นางก็ต้องรู้วา่ เขาเข้ า
พิธีกราบไหว้ ฟา้ ดินกับหานลี่ซือเพราะอะไร เเต่ที่ยงั คงไม่ให้ อภัย ก็
เพราะสิ่งที่ออ๋ งห้ าตัดสินใจทานันไม่
้ ใช่สิ่งที่อีกฝ่ ายยอมรับได้

ราชันย์ถอนหายใจ "ข้ าขอกล่าวยืนยัน ข้ ามิสนใจจะจดจาอดีต

เรื่องร้ ายๆที่มนั ผ่านไปเเล้ วข้ าก็ต้องการให้ ผา่ นไป มิต้องการราลึก
ถึงมันอีก ข้ าต้ องการอยู่กบั ปั จจุบนั ของข้ า เเละท่านเองก็ควรอยู่
กับปั จจุบนั ที่ท่านเลือกเช่นกันท่านอ๋อง"

เสี่ยวไป๋ หายไปไหน? ราชันย์คิด ก่อนหันกลับมามองอ๋องห้ า

ตามเดิม

"พี่... พี่ทาผิดเช่นนันหรื
้ อเหมยเอ๋อร์ พีเ่ ลือกผิดเช่นนันหรื
้ อที่ยาม
นันพยายามรั
้ กษาชีวิตเเละเกียรติของแพทย์ หญิงจิตใจดีงามผู้
หนึ่งเอาไว้ "
ราชันย์อ้าปากกาลังจะตอบ เเต่เสียงเหยียดหยามของสตรีผ้ หู นึ่งก็
ดังขัดขึ ้นเสียก่อน

"ฮึ! นี่หรือท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ น! เเท้ จริงเเล้ วก็เป็ นเพียง

สตรีแพศยาที่จ้องเเต่จะล่อลวงสามีของผู้อื่น!!"

"...เจ้ า!" อ๋องห้ าหันไปมอง เเละทาหน้ าไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นหานลี่

ซือในชุดกรุยกรายสีแดงของเจ้ าสาวเดินเร็วๆเข้ ามาในศาลาด้ วย
ท่าทางคุกคาม ด้ านหลังยังมีกลุม่ คนตามมาอีกเป็ นพลวน
น้ องสาวนอกไส้ ทงสามของกงเหมยกุ
ั้ ้ ยเองก็อยู่ในกลุม่ นันด้
้ วย
เรื่องหายนะของกงเหมยกุ้ยนี่พวกนางไม่เคยพลาดเลยจริงๆ จมูก
ดีอย่างกับสุนขั นับถือๆ

"นัน่ หรือเพคะ เเพทย์หญิงจิตใจดีงามที่ท่านอ๋องพยายามรักษา

ชีวิตเเละเกียรติเอาไว้ ?" ราชันย์หนั ไปถามคล้ ายประชดประชัน
อ๋องห้ าที่ยามนี ้สีหน้ ายิ่งดูไม่ได้ เข้ าไปใหญ่
อนุชายาถึงกับบุกมาถึงงานเลี ้ยง ทังยั
้ งกล่าวล่วงเกินท่านหญิง
อันดับหนึ่งของเเคว้ นอย่างไม่เกรงกลัวอาญา เเละทาให้ ออ๋ งห้ าอับ
อายต่อหน้ าผู้คนมากมาย อี ้กัว๋ ไท่เฟยผู้รักหน้ าตาเเละชื่อเสียงรู้
เข้ า หานลี่ซือคงไม่ได้ ผดุ ได้ เกิดอีกเลยในวังอ๋องห้ า

สตรีที่เป็ นเเพทย์ในสมัยนี ้ได้ ควรจะฉลาดไม่ใช่หรือ? ราชันย์คิด

อย่างสงสัย ขณะมองหานลี่ซือที่พกพาความมัน่ ใจเเละผู้คนมา
มากมาย เพื่อทาลายชื่อเสียงของกงเหมยกุ้ยเเละทาให้ กงเหมยกุ้
ยต้ องอับอายต่อหน้ าผู้คนจานวนมาก

"เป็ นอะไรไปล่ะเจ้ าคะท่านหญิง! ไม่ลอ่ ลวงสามีของหม่อมฉันต่อ

เเล้ วหรือเพคะ! หรือเห็นคนมามากมายเเล้ วเพิ่งรู้สึกถึงความ
ยางอายขึ ้นมา!" หานลี่ซือกล่าวอย่างเหยียดหยาม ก่อนโดนอ๋อง
ห้ าตะคอกกลับอย่างไร้ เยื่อไย
"หุบปากโสโครกของเจ้ าเดี๋ยวนี ้หานลีซ่ ือ! กล้ าดีอย่างไรกล่าวหา
นางเช่นนัน!
้ กลับไปซะ! ก่อนที่เปิ่ นหวางจะรังเกียจเจ้ าไปมากกว่า
นี ้!!"

หานลี่ซือซึง่ โดนสามีไล่ตะเพิดเม้ มปากเเน่น น ้าตาเอ่อคลอดวงตา

คูโ่ ต "ท่านอ๋อง... ท่านอ๋องทิ ้งหม่อมฉันให้ เดียวดายในคืนเข้ าหอ!
เพราะมันนัดให้ ท่านอ๋องมาหาใช่ไหมเจ้ าคะ! เพราะมันล่อลวง
ท่านอ๋องใช่หรือไม่! ท่านอ๋องถึงได้ ทากับลี่ซือเช่นนี ้!!"

ราชันย์ถอนหายใจ ก่อนกล่าวเสียงดังฟั งชัด "ไม่ใช่ทกุ คนนิย มใช้

วิธีต่าช้ า เพื่อให้ ได้ บรุ ุษที่หมายปองเช่นเจ้ าหรอกนะหานลี่ซือ"

เสียงฮือฮาดังขึ ้นในกลุม่ คนด้ านหลังหานลี่ซือทันที

"เจ้ า!! นังแพศยา!!"

ราชันย์ยิ ้มไม่ถือสา "สตรีที่วางยาอดีตคูห่ มันผู
้ ้ อื่น เพียงเพราะ
ต้ องการเเย่งชิงตาแหน่งชายาเอก ไม่น่ามีสิทธิ์วา่ ผู้อื่นด้ วยคาๆนัน้
นะหานลี่ซือ"

"นังกงเหมยกุ้ย!!"

**"เหมยเอ๋อร์ รอเปิ่ นหวางนานหรือไม่"**ชินอ๋องปรากฎตัวขึ ้นที่

ด้ านหลังของราชันย์ พร้ อมกับการกลับมาของเสี่ยวไป๋ ที่นงั่ หอบ
หายใจอยู่ข้างๆเสี่ยวหลัน ชินอ๋องเข้ ามาโอบประคองราชันย์เอาไว้
หลวมๆ ขณะเงยหน้ ามองคนมากมายที่ยืนอยู่นอกศาลา

"หืม... เปิ่ นหวางว่าเปิ่ นหวางนัดว่าที่หวางเฟยเพียงผู้เดียวนะ เหตุ

ใดผู้คนในงานเลี ้ยงจึงได้ มารวมตัวกันมากมายถึงเพียงนี ้หือ...?
หรือหวางเฟยของเปิ่ นหวางเเสดงปาฏิหาริย์อนั ใดให้ ผ้ อู นื่ ริษยา
เล่นอีกเเล้ ว? ว่าอย่างไรเด็กซนของเปิ่ นหวาง"
ชินอ๋องกล่าวจบก็บีบจมูกราชันย์เบาๆด้ วยท่าทางสนิทสนมกึง่
เอ็นดู

จะเป็ นที่ริษยาของสาวๆคนอื่นๆขึ ้นมาจริงๆก็คราวนี ้แหละ!

ทว่าคากล่าวของชินอ๋องก็ช่วยให้ สถานการณ์ดีขึ ้นเยอะ ยามนี ้

คุณหนูคณ
ุ ชายเเละขุนนางที่ตามมาดูเรื่องสนุกเข้ าใจไปเเล้ วว่า
อ๋องห้ าเเละหานลี่ซือตามมารบกวนช่วงเวลาหนุ่มสาวของชินอ๋อง
เเละว่าที่ชินอ๋อง เพราะความเข้ าใจผิดในอดีต

"ที่นี่น่าราคาญยิ่งนัก เรากลับเข้ างานเลี ้ยงกันเถิดเหมยเอ๋อร์ "

"เพคะชินอ๋อง"

"กลับมานี่นะนังกงเหมยกุ้ย! ถ้ าแกไม่สาบานว่าจะเลิกยุ่งกับท่าน
อ๋อง! แกจะไปไหนไม่ได้ ทงนั
ั ้ น!!"
้
ราชันย์หนั ไปกล่าวอย่างเย็นชา "ก่อนหน้ านี ้ข้ าเห็นว่าเป็ นวันมงคล
ของเจ้ าหรอกนะหานลี่ซือ จึงมิคิดเอาเรื่องกับวาจาเเละท่าทางราว
มิร้ ูจกั ฟ้าสูงแผ่นดินต่าของเจ้ า เเต่หากมากไปกว่านี ้ก็คงต้ อง
รบกวนอ๋องห้ าอบรมคนของพระองค์ด้วยเพคะ"

"...อืม!" อ๋องห้ านิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนพยักหน้ าอย่างหนักเเน่น เเละ

มองส่งสตรีอนั เป็ นที่รักค่อยๆเดินจากไป

"ท่านอ๋อง! ท่านอ๋องเข้ าข้ างมันหรือเจ้ าคะ! ข้ าว่าเเล้ วว่ามันต้ อง

ล่อลวงท่าน..อัก่ !!"

หานลี่ซือล้ มลงไปบนพื ้นอย่างหมดสภาพ เมื่อโดนอ๋องห้ าตบเข้ าที่

แก้ มอย่างเเรง หานลี่ซือเงยหน้ ามองบุรุษอ่อนโยนที่ตนหลงรักจน
หมดใจด้ วยความไม่อยากเชื่อ ไม่คิดว่าจะมีวนั ที่นางโดนอ๋องห้ า
ซึง่ มิใช่บรุ ุษที่สามารถลงมือรุนเเรงกับสตรีได้ ทาร้ ายเอา
"เลิกบ้ าได้ เเล้ ว! เจ้ ายังทาให้ ข้าอับอายไม่พออีกหรือ! ทหาร! มา
พาอนุชายาของเปิ่ นหวางกลับวัง!"

"ไม่! เดี๋ยว! ท่านอ๋อง...! ให้ ลี่ซืออธิบายก่อน! ลี่ซือมิได้ ตงใจท

ั้ า
ท่านอ๋องขายหน้ า! ลีซ่ ือเพียงไม่อยากเสียท่านอ๋องไป! วันนี ้เป็ นวัน
เข้ าหอของเรานะเจ้ าคะ! เเละจะไม่ให้ ลี่ซือโกรธได้ อย่างไรที่นงั กง
เหมยกุ้ยมาขัดขวางไม่ให้ ท่านอ๋องเข้ าหอกับลี่ซือ!"

หานลี่ซือกล่าวราวสตรีไร้ ซงึ่ ยางอายเเละการอบรม ทังๆที ้ ่บริเวณนี ้

ยังมีคนมุง่ ดูอยู่อกี เยอะเเยะเเท้ ๆ เเม้ เเต่นางคณิกายังได้ รับการ
อบรมมาดีกว่านี ้ อะไรทาให้ เเพทย์หญิงอนาคตไกลเปลี่ยนไปได้
มากมายถึงเพียงนี ้กันนะ ความรักหรือ? หรือความเห็นแก่ตวั
กันเเน่

อ๋องห้ าเลือดขึ ้นหน้ า หันไปจ้ องมองหานลี่ซือด้ วยสายตาชิงชัง "จน

ป่ านนี ้เจ้ าก็ยงั ไม่ร้ ูตวั อีกหรือสตรีน่ารังเกียจ! ข้ ารู้เรื่องที่เจ้ าวางยา
ข้ าเเล้ ว มันทาให้ ข้ารังเกียจเเละขยะเเขยงเจ้ าเกินกว่าจะหายใจ
ร่วมกับเจ้ ามากมายขนาดไหนเจ้ ารู้หรือไม่! เข้ าหอกับเจ้ าหรือ
เหอะ น่าขา! เมื่อครู่เหมยเอ๋อร์ ไม่ทนั ให้ คาตอบข้ า เเต่ตอนนี ้ข้ าได้
คาตอบเเล้ ว ข้ าเลือกผิดมหันต์ที่เข้ าพิธีกราบไหว้ ฟา้ ดินกับสตรีที่
ภายในเน่าเฟะเช่นเจ้ าหานลีซ่ ือ! เเละเรื่องที่เจ้ าวางยาเปิ่ นหวาง
เเม้ เป็ นอนุชายาของเปิ่ นหวางเเล้ วก็อย่าหวังว่าเปิ่ นหวางจะไม่เอา
ความกับเจ้ า! พาตัวกลับไป!"

"ท่านอ๋อง! ฮึก ท่านอ๋องคะฟั งหานลี่ซอื บ้ างเถิด! หากข้ าไม่รักท่าน

ข้ าจะวางยาท่านหรือ! ข้ าทาไปเพราะรักท่านนะคะท่านอ๋อง!"

เรื่องของอ๋องห้ าเเละหานลี่ซือมีเพียงไม่กี่คนที่สนใจ เเต่หนึ่งในนัน้

ก็มีกงอิงฮวากับสตรีอีกหลายๆคนที่หมายปองอ๋องห้ าอยูย่ ืนยิ ้ม
อย่างสะใจ เเละมองส่งหานลี่ซือในสภาพน่าสมเพชไปจนลับ
สายตา
กงอิงฮวาเพิ่งรู้วา่ อ๋องห้ าไม่โปรดหานลี่ซือขนาดนี ้ ทังยั
้ งเเต่งหานลี่
ซือเข้ าเป็ นเพียงอนุชายา เช่นนันนางก็
้ ยงั คงมีโอกาสเป็ นชายาเอก
ของอ๋องห้ าใช่หรือไม่?

+++++++++++++++++++++

บทเสริม

"ดะ เดี๋ยวนะครับคิงครับ... เเน่ใจนะว่าเราเดินมาถูกทาง ทาไมยิ่ง

เดินบรรยากาศมันยิ่งเปลี่ยวๆ...?" ราชันย์วา่ เเล้ วมองไปรอบๆ
อย่างระเเวง อยู่กบั ชินอ๋องที่มีไส้ ในเป็ นคิงเเล้ ว บรรยากาศโรเเม
นติกกลายเป็ นบรรยากาศอิโรติกไปซะงัน้ เหมือนโดนล่อลวง
ออกมาทามิดีมิร้ายยังไงก็ไม่ร้ ู

"ถูกทางเเล้ วล่ะ มาทางนี ้เถอะ งานเลี ้ยงอยู่ไม่ไกลเเล้ ว" พูดว่าอยู่

ไม่ไกลมาตังเเต่
้ เมื่อกี ้เเล้ วนะ...!
"เดี๋ยว...! เสี่ยวไป๋ กับเสี่ยวหลันหายไปไหนเเล้ วอ่ะครับ!?เมื่อกี ้ยัง
เดินตามมาข้ างหลังอยู่เลย...!"

"ตัวเกะกะ...เอ้ ย สาวใช้ พวกนันน่

้ ะหรือ เปิ่ นหวางสัง่ เก็บ...เอ้ ย
เดี๋ยวก็ตามมาทันเองนัน่ แหละ"

ราชันย์ยกมือปิ ดหน้ า "...(ฮือๆ!ใครก็ได้ ช่วยด้ วย!)..."

วิ่งหนีตอนนี ้ทันไหมครับ...!

[1] เจี่ยเจีย = พี่สาว

[2] ต้ าจ่างกงจู่ = ตาแหน่งองค์หญิง ขัน้ 1 ชันเอก
้ องค์หญิงที่จะ
ได้ รับตาแหน่งนี ้ จะต้ องเป็ นพระปิ ตจุ ฉา (ป้าหรืออาหญิง) ของ
จักรพรรดิองค์ปัจจุบนั
บทที่ 21 ข้ ามิสนใจอดีตเจ้ าค่ ะท่ านพ่ อ ข้ ารู้
เเต่ ว่าปั จจุบันนี ้ 'กงเหมยกุ้ย' มิต้องการ
ท่ านเเล้ ว

"เหมยเอ๋อร์ !"

"พี่รอง?" ราชันย์กระพริบตาปริ บๆ เมื่อถูกพี่ชายคนรองพุง่ เข้ ามา

กอดเสียเต็มรัก

"เกิดอะไรขึ ้น! เมื่อครู่จ่ๆู ผู้คนมากมายในงานเลี ้ยงก็ลกุ ออกจากที่

นัง่ เเละพากันเดินเข้ ามาในอุทยาน ภายหลังวุน่ วายกันใหญ่
เพราะจู่ๆอี ้กัว๋ ไท่เฟยก็เป็ นลมหลังขันทีของอ๋องห้ าเข้ ามาเเจ้ งข่าว
คราวบางอย่าง? พี่กบั พี่ใหญ่สงั หรณ์ใจไม่ดี จึงลุกออกมาตามหา
เจ้ า"
"น้ องไม่เป็ นอันใดเจ้ าค่ะ เเต่ก่อนหน้ านี ้เกือบเป็ น โชคดีชินอ๋องมา
ช่วยน้ องไว้ ได้ ทนั เจ้ าค่ะ"

ราชันย์วา่ เเล้ วหันไปมองชินอ๋อง ก่อนเล่าเรื่องราวก่อนหน้ านี ้

เล็กน้ อยให้ กงชุนเทียนฟัง

"น่าแปลก อนุชายาไม่มีสิทธิ์เข้ าวังหากไม่ได้ รับอนุญาต เเละอ๋อง

ห้ าก็มิได้ พาอนุชายามาร่วมงานเลี ้ยงตังเเต่
้ เเรกเริ่ม เเล้ วเหตุใด
หานลี่ซือจึงผ่านด่านตรวจเข้ ามาอาละวาดในรัว้ วังได้ กนั ทังๆที
้ ่
ยามมีงานเลี ้ยงสาคัญเช่นนี ้การคุ้มกันทุกช่องทางล้ วนเเน่นหนา
เเม้ เเต่หนูซกั ตัวยังยากจะผ่านเข้ ามาได้ พี่ประหลาดใจใน
ความสามารถของสตรี ผ้ นู ี ้จริงๆ"

จะอะไรเสียอีกล่ะ ก็มีคนในคอยให้ ท้ายน่ะสิ!

สถานการณ์ก่อนหน้ านี ้ก็ชลุ มุนวุน่ วายดีเหลือเกิน ทาเอาเขาหา
จังหวะรวบรวมสมาธิใช้ พลังหยัง่ รู้ตรวจสอบไม่ได้ เลย น่าหงุดหงิด
จริงๆ

"เปิ่ นหวางจะรออยู่เเถวๆนี ้" ชินอ๋องกล่าวก่อนเดินออกไป เพราะ

กงชุนเทียนทาหน้ าเหมือนมีเรื่องจะพูดกับน้ องสาวคนงามตาม
ลาพัง

"เหมยเอ๋อร์ เจ้ ากับอ๋องห้ าในยามนี ้หมดสิ ้นวาสนาต่อกันเเล้ ว พี่มิร้ ู

ว่ายามนี ้เจ้ ารู้สกึ กับอ๋องห้ าอย่างไร เเต่เจ้ าก็มิควรติดต่อกับอ๋องห้ า
อีก พี่มิสนใจว่าผู้อื่นจะคิดจะมองเจ้ าอย่างไร เเต่พี่มิอยากให้
ชื่อเสียงของเจ้ าซึง่ เป็ นท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นต้ องมัว
หมอง เข้ าใจที่พี่พดู หรือไม่"

ราชันย์กระพริบตาปริบๆ ฉิบหายละ สงสัยกงชุนเทียนจะเข้ าใจผิด

คิดว่ากงเหมยกุ้ยยังรักอ๋องห้ าอยู่ เเละเป็ นเขาที่แอบนัดอ๋องห้ า
ออกมาระหว่างงานเลี ้ยงเพื่อพูดคุย ...ขนลุกเว้ ย!
เอาเถอะ กงเหมยกุ้ยเป็ นสตรีหวั โบราณไม่เเพ้ มารดาของนาง เเรก
เริ่มเดิมที เมื่อครัง้ ถูกอ๋องห้ าหมันหมาย
้ กงเหมยกุ้ยอาจยังไม่รัก
เเต่เมื่อเวลาผ่านไป ภายในใจของกงเหมยกุ้ยซึง่ คิดอยู่เสมอว่าตน
เป็ นว่าที่หวางเฟยของอ๋องห้ า ความคิดนันฝั ้ งรากลึก ก่อเกิดเป็ น
ความรักมัน่ ในภายหลัง เเต่ยามที่ได้ ร้ ูวา่ อ๋องห้ าแอบมี
ความสัมพันธ์ลกึ ซึ ้งเเละเข้ าพิธีกราบไหว้ ฟา้ ดินกับหานลี่ซือที่
เเคว้ นป๋ าย รากของต้ นรักที่หยัง่ ลึกภายในใจของกงเหมยกุ้ย จึง
แปรเปลี่ยนเป็ นหนามแหลมคมที่บดขยี ้ทาลายหัวใจของกง
เหมยกุ้ยจนเเตกสลายไม่มีชิ ้นดี ยามนี ้ เเม้ เเต่ราชันย์เองก็สดุ จะรู้
ได้ วา่ กงเหมยกุ้ยตัวจริงคิดกับอ๋องห้ าอย่างไร เเน่นอนว่าโกรธเเค้ น
เเละผิดหวัง เเต่ยงั รักอยู่ไหมนัน้ ราชันย์ไม่ร้ ู เขารู้เเต่วา่ เขาได้ ทาให้
วาสนาระหว่างอ๋องห้ าเเละกงเหมยกุ้ยขาดสะบันลง ้ จนยากที่จะ
สมานต่อเเล้ ว

เฮ้ อ มันอาจไม่ถกู ต้ องที่เขากระทาราวกับบงการเเละขีดเขียน

เส้ นทางชีวิตให้ กงเหมยกุ้ยตามใจชอบ เเต่ถ้ามันทาให้ กงเหมยกุ้ย
ได้ พบเจอกับความสุขสงบในอนาคต เเม้ ต้องถูกกงเหมยกุ้ย
สาปแช่งในภายหลัง ราชันย์ก็ยอม

"พี่รองเจ้ าคะ น้ องคิดว่าพี่รองเข้ าใจน้ องผิดเเล้ วเจ้ าค่ะ" ราชันย์

กล่าวขึ ้นด้ วยโทนเสียงสงบเยือกเย็น

"?"

"เรื่องระหว่างน้ องเเละอ๋องห้ าได้ จบลงเเล้ ว น้ องทังดี

้ ใจเเละโล่งใจ
ที่ทกุ สิง่ ทุกอย่างลงเอยเช่นนี ้ ระหว่างน้ องเเละอ๋องห้ านันไม่
้ มีเรื่อง
ค้ างคาใดที่จาเป็ นต้ องสนทนากันอีกเเล้ ว ต่อให้ วาสนาระหว่าง
น้ องเเละอ๋องห้ ายังคงอยู่ ก็เป็ นเพียงวาสนาธรรมดาเท่านัน้ น้ องมิ
คิดจะกลับไปรู้สกึ ใดๆกับบุรุษที่ครัง้ หนึ่งเคยทาให้ น้องต้ อง
เจ็บปวดอย่างเเสนสาหัสอีกเเล้ วเจ้ าค่ะ"
ราชันย์กล่าวเน้ นย ้า ชัดถ้ อยชัดคาทุกประโยค หวังให้ กงเหมยกุ้
ยซึง่ กาลังหลับใหลได้ ยิน เเละหวังให้ นางกลายเป็ นสตรีที่เข้ มเเข็ง
เเละงดงาม

มนุษย์มากมายใช้ ความรักเป็ นข้ ออ้ างทาร้ ายกัน บ้ างชิงดีชิงเด่น

กันเพราะความรัก บ้ างใช้ ความรักเป็ นเครื่องมือให้ ได้ มาซึง่ สิ่งที่
ตนเองต้ องการ เเต่ความรักมีหลากหลายรูปแบบนะกงเหมยกุ้ย
เราไม่จาเป็ นต้ องไปไขว่คว้ าความรักจากผู้อื่น เพียงเเค่เรารู้สกึ
รักเเละใส่ใจตัวเองให้ มากๆ เราก็จะมีความสุขไม่เเพ้ ผ้ ใู ด ส่วน
ความรักจากผู้อื่น ถ้ ามันเป็ นของเจ้ าจริงๆ มันจะตามหาเจ้ า ไม่ใช่
ให้ เจ้ าตามหามัน

"พี่ได้ ยินเจ้ ากล่าวเช่นนี ้พี่ก็สบายใจ มาเถิด... ใกล้ ถึงช่วงเวลาที่

ฮ่องเต้ เเละฮองเฮาจะเสด็จกลับเเล้ ว" กงชุนเทียนถอนหายใจทัง้
รอยยิ ้ม ก่อนยื่นมือให้ น้องสาวคนงาม
เเต่โดนปั ดออกเบาๆโดยชินอ๋อง ซึง่ โผล่มาจากหลุมไหนก็ไม่ร้ ู
"หน้ าที่ดเู เลเหมยเอ๋อร์ สมควรเป็ นของคูห่ มันเช่
้ นเปิ่ นหวาง"

กงชุนเทียนตอบกลับทังรอยยิ
้ ้มไม่เป็นธรรมชาติ เเละเส้ นเลือดข้ าง
ขมับปูดโปน "เเต่กระหม่อมว่าคูห่ มันซึ
้ ง่ ยังไม่ได้ เข้ าพิธีหมันหมาย
้
อย่างเป็ นทางการมิควรใกล้ ชิดกันเกินไปนะพะยะค่ะ"

"เช่นนันเปิ
้ ่ นหวางจะรีบเข้ าเฝ้าพระเชษฐา กราบทูลขอฤกษ์ หมัน้
หมายอย่างเป็ นทางการให้ เร็วที่สดุ ทังพิ
้ ธีหมันเเละพิ
้ ธีเเต่งของ
เปิ่ นหวางเเละเหมยเอ๋อร์ ต้องยิ่งใหญ่ไม่น้อยหน้ าผู้ใด"

ชินอ๋องกล่าวทังเผยรอยยิ
้ ้มกดลึกตรงมุมปากออกมา ราชันย์อ้า
ปากค้ าง นี่เขาตาฝาดใช่หรือไม่ เเวบหนึ่งถึงได้ เห็นเทพเซียน
กลายเป็ นมารร้ ายไปต่อหน้ าต่อตา
"พี่รองเจ้ าคะ ชินอ๋องเพคะ คือ..." คือพวกคุณมรึงจะทาเรื่องเล็กให้
เป็ นเรื่องใหญ่ทาไมวะ! อีกไม่ถงึ ปี กงเหมยกุ้ยก็จะอายุครบสิบห้ า
ปี ถึงวัยเข้ าพิธีปักปิ่ นเเล้ ว เเละตามราชโองการสมรสของฮ่องเต้
กงเหมยกุ้ยต้ องเเต่งเข้ าวังชินอ๋องทันทีหลังพิธีปักปิ่ น

พิธีหมันไม่
้ จาเป็ นต้ องยิ่งใหญ่อะไรมากไม่ใช่หรือ...!

ราชันย์หน้ าซีด ความคิดตีกนั ให้ วนุ่ วาย ใจหนึ่งก็อยากให้ เรื่อง

ระหว่างกงเหมยกุ้ยเเละชินอ๋องเป็ นไปอย่างเงียบเชียบกึ่งๆจืดชืด
ให้ คนอื่นๆเข้ าใจไปว่าเป็ นการเเต่งงานทางการเมือง ไม่ได้ มีเรื่อง
รักๆใคร่ๆเข้ ามาเกี่ยวข้ อง จะได้ ไม่เป็ นที่เพ่งเล็งหรือริษยามากนัก

เเต่อีกใจก็อยากให้ ชินอ๋องเเสดงออกเยอะๆว่าทะนุถนอมเเละ
เอ็นดูกงเหมยกุ้ยเอามากๆ จะได้ ไม่มีใครกล้ าหาเรื่อง

โอ๊ ย ปวดหัว...!
"หม่อมฉันอยากกลับเข้ าไปในงานเลี ้ยงเเล้ วเพคะชินอ๋อง" ราชันย์
กระตุกชายเเขนเสื ้อว่าที่คหู่ มันเบาๆเเละช้
้ อนตามองอย่างน่า
สงสาร

เฮ้ ย...! เมื่อกี ้ไม่ได้ คิดไปเองใช่ไหม! ชินอ๋องทาท่ากลืนน ้าลาย

ทาไมวะ...!

เพื่อไม่ให้ เป็ นการลาเอียง ราชันย์จึงจับชายเเขนเสื ้อของทังสอง

้
หนุ่ม เเละเดินเรียงสามไปด้ วยกัน

จนกระทัง่ กลับมาถึงโต๊ ะตระกูลกง ชินอ๋องซึง่ ทาหน้ าที่สง่ คูห่ มัน้

เสร็จ จึงขอตัวกลับไปนัง่ บนที่นงั่ ยกสูงของเชื ้อพระวงศ์ชาย
กงกุ้ยฮวาเเละกงเหลียนฮวามองตามบุรุษสูงศักดิ์ตาละห้ อย ส่วน
กงอิงฮวาพอชะเง้ อคอหาอ๋องห้ าไม่พบเเม้ เเต่เงา ก็นาความ
หงุดหงิดทังหมดมาลงเอากั
้ บพี่สาวน้ องสาวทังหลาย
้

"อุ้ย ทาไมพี่สามกับพี่สี่มองตามชินอ๋องไม่วางสายตาเช่นนันล่ ้ ะ
เจ้ าคะ โธ่... สารวมกิริยาหน่อยสิเจ้ าคะ น้ องเห็นเเล้ วรู้สกึ กระดาก
อายเเทน คูห่ มันของชิ
้ นอ๋องก็นงั่ อยู่ตรงนี ้เเท้ ๆ พี่รองนี่ใจเย็นจริงๆ
เลยนะเจ้ าคะ ปล่อยให้ พี่สามกับพี่สี่จ้องมองคูห่ มันของตั ้ วเองอยู่
ได้ "

กงอิงฮวาอาศัยจังหวะที่กงจิ ้นหย่งเเละเสวี่ยเหม่ยลุกขึ ้นพูดคุยกับ

ขุนนางที่เข้ ามาทักทายกระซิบยัว่ ยุอารมณ์พี่สาวทังหลาย
้
ความสุขใดเล่าจะมากเท่าความสุขยามได้ เห็นพี่สาวทังหลายที
้ ่
งดงามเกินหน้ าเกินตานางแสดงกิริยาโง่งมออกมาราวกับเป็ นตัว
ตลก
กงเหลียนฮวาฉลาดพอจะไม่ตอบโต้ วาจาร้ ายกาจของผู้เป็ น
น้ องสาว เเละพยายามรักษาสีหน้ าสงบเยือกเย็นที่ทาให้ ตวั เองดู
สูงค่าเอาไว้ เเม้ มือซึง่ วางอยู่บนตักจะกาเเน่นจนสัน่ ระริกเลยก็
ตาม

ส่วนกงกุ้ยฮวานันฉลาดกว่
้ ากงเหลียนฮวา หากกงอิงฮวาเลือกจะ
ใช้ วาจาเป็ นอาวุธ กงกุ้ยฮวาก็สามารถตอบโต้ กลับด้ วยวาจา
นุ่มนวล ทว่าเจ็บเเสบไม่เเพ้ กนั ไม่สิ ออกจะเจ็บยิ่งกว่าเสียด้ วยซ ้า

"เป็ นอะไรไปหรืออิงเอ๋อร์ น้องพี่ พี่วา่ วันนี ้เจ้ าดูพดู มากผิดปกตินะ

น้ องรัก อ้ อ พี่ลืมไป คงเพราะอ๋องห้ าไม่ได้ อยู่เเถวนี ้สินะ เจ้ าจึงเก็บ
อาการไม่คอ่ ยจะอยู่"

กงอิงฮวาเเทบหมดสิ ้นซึง่ ความอดทน เเละระเบิดออกด้ วยความ

โกรธเกลียด เเต่เมื่อเหลือบไปเห็นกงจิ ้นหย่งสนทนาเสร็จเเล้ ว เเละ
กาลังเดินกลับมานัง่ ที่
กงอิงฮวาจึงพยายามข่มกลันโทสะทั
้ งหมดเอาไว้
้ เเต่ก็ยากลาบาก
เหลือเกิน ภายในปาก กงอิงฮวารู้สกึ ถึงรสชาติของเลือด นางคง
เผลอกัดปากตัวเองจนเลือดซิบเเล้ วเป็ นเเน่

ไม่ได้ ๆ ใจเย็นๆเอาไว้ สิอิงฮวา ท่านเเม่เตือนเเล้ วจาไม่ใช่หรือว่าไม่

ควรเผยด้ านที่ไม่ดีให้ ท่านพ่อเห็น ต้ องน่ารัก ต้ องเชื่อฟัง ข้ าต้ อง
กลับมาเป็ นบุตรสาวคนโปรดของท่านพ่อให้ จงได้ !

"พี่รองเจ้ าคะ ผู้อื่นซุบซิบนินทากันว่าพี่รองแอบนัดอ๋องห้ าไปพบที่

ศาลาภายในอุทายานหลวง เป็ นเรื่องจริงหรือไม่เจ้ าคะ ถ้ าเป็ น
เรื่องจริง น้ องว่าไม่สมควรนะเจ้ าคะ มันไม่ดีกบั ชื่อเสียงของพี่รอง
เพราะพี่รองมีคหู่ มันอยู
้ ่เเล้ ว เเละอาจเสื่อมเสียมาถึงชื่อเสียงของ
ตระกูลกงอันทรงเกียรติของเราได้ จริงหรือไม่เจ้ าคะท่านพ่อ เเม่
ใหญ่"
เห็นกงอิงฮวาสวมบทบาทน้ องสาวผู้น่ารัก ซึง่ ห่วงกังวลชื่อเสียง
ของพี่สาวต่างมารดาจากใจจริงเเล้ วเเบบนี ้ ราชันย์อดจะแอบยิ ้ม
ไม่ได้ จริงๆ

มันต้ องแบบนี ้สิ...! เขากาลังกังวลอยูพ่ อดีวา่ กงอิงฮวาที่ไม่มี

มารดาคอยให้ ท้ายจะกลายเป็ นนางร้ ายราคาถูกไป ราชันย์ชอบกง
อิงฮวาสมัยลงทุนโดดลงสระบัวสร้ างเรื่องราวเป็ นตุเป็ นตะใส่ร้าย
กงเหมยกุ้ยมากกว่า เห็นเเบบนี ้เเล้ ว สบายใจดีจงั ...เขาจะได้ ไม่
ต้ องปรานี!

"อิงฮวา..." กงจิ ้นหย่งกาลังจะกล่าวบางอย่างเพื่อช่วยปกป้องกง

เหมยกุ้ย เเต่ราชันย์กลับพูดขึ ้นในเวลาเดียวกัน จนเสียงของกง
จิ ้นหย่งถูกกลบไปจนหมด

**"ผู้อื่นที่น้องกล่าวถึงนี่คือผู้ใดบ้ างหรือน้ องห้ า"**ราชันย์เอ่ยถาม

ด้ วยโทนเสียงนิ่งสงบ เเละรอยยิ ้มเรียบๆ ทว่ากลับทาให้ ทงโต๊ ั้ ะ
รู้สกึ หนาวยะเยือกไปตามๆกัน
"กะ ก็ผ้ อู ื่นอย่างไรเล่าเจ้ าคะ" กงอิงฮวาซึง่ ไม่ร้ ูวา่ ครานี ้กงเหมยกุ้ย
จะมาไม้ ไหนได้ เเต่ตอบคาถามแบบวกไปวนมา

"น้ องห้ า... ช่วยตอบคาถามให้ สมกับที่เป็ นบุตรีของอัครมหา

เสนาบดีฝ่ายซ้ ายหน่อยจะได้ หรือไม่ มิใช่ให้ คาตอบโง่เขลา ราวมิ
เคยได้ รับการศึกษาเช่นนี ้ ข้ าจะถามเจ้ าอีกครัง้ ผู้อื่นที่เจ้ ากล่าวถึง
ผู้ที่ทาให้ เจ้ านาเรื่องไร้ สาระเช่นนันมาถามข้
้ า ผู้ที่กล้ าล่วงเกินเชื ้อ
พระวงศ์ถึงสองคนคือผู้ใดบ้ าง..."

"ขะ ข้ า..." กงอิงฮวาเริ่มสะอื ้น สายตาเย็นชาของกงเหมยกุ้ยดูน่า

กลัว จนกงอิงฮวาเผลอสัน่ สะท้ านไปหมด ไม่กล้ าเเสดงเเม้ เสี ้ยว
อารมณ์ความโกรธ เเม้ โดนพี่สาวต่างมารดากล่าวเหยียดหยาม
เรื่องการศึกษาเเละระดับสติปัญญาเช่นนี ้

"อุ้ย นัน่ ขันทีของชินอ๋องนี่นา เสีย่ วไป๋ ไปตามขันทีผ้ นู นให้

ั ้ ข้าที ข้ า
เพิ่งรับตาแหน่งท่านหญิงได้ ไม่นาน ยังไม่เเน่ใจว่าบทลงโทษของ
พวกที่กล้ าล่วงเกินเบื ้องสูง ซุบซิบนินทาเชื ้อพระวงศ์นนร้
ั ้ ายเเร
งเพียงใด บอกขันทีผ้ นู นว่
ั ้ าน้ องห้ าของข้ ามีเบาะเเส สามารถชี ้ตัว
เหล่าผู้กระทาผิดได้ "

กงอิงฮวาหน้ าซีดเเทบเป็ นลม ในขณะที่คนอื่นๆบนโต๊ ะล้ วนรู้สกึ

กดดันไม่เเพ้ กนั กลัวว่าคาพูดพล่อยๆของกงอิงฮวาจะพาให้
สมาชิกตระกูลกงต้ องจมลงไปในบ่อโคลนเน่าเหม็นด้ วยกันหมด

"พี่รองเจ้ าคะ อย่าได้ ทาเรื่องเล็กให้ เป็ นเรื่องใหญ่เลยเจ้ าค่ะ

ประเดี๋ยวตระกูลกงจะกลายเป็ นตัวตลกของคนทังงานเลี
้ ้ยงนะเจ้ า
คะ" กงเหลียนฮวากล่าวเตือนด้ วยน ้าเสียงอ่อนหวาน

ว่าเเต่... มาห้ ามอะไรตอนนี ้? ทาไมไม่ห้ามปรามกงอิงฮวาตังเเต่

้
เเรก หรือเพราะตัวเองกาลังจะเดือดร้ อนไปด้ วย จึงพึ่งคิดได้
ทังๆที
้ ่ก่อนหน้ านี ้ก็เห็นแอบยิ ้มชอบใจนักหนาที่เห็นเขาถูกกงอิงฮ
วาขุดข่าวลือสดๆร้ อนๆขึ ้นมาฟ้องกงจิ ้นหย่งนี่นา

ราชันย์ยกชาขึ ้นจิบด้ วยท่าทางสบายอารมณ์ "เจ้ ามิมีวนั เข้ าใจพี่

หรอกน้ องสี่ เจ้ าเป็ นเพียงสามัญชน มิใช่ท่านหญิง เจ้ ามิได้ มี
เกียรติมากมายให้ ต้องรักษา เเม้ มิได้ ต้องการเช่นพี่ ...จริงหรือไม่?"

กงเหลียนฮวารู้สกึ เจ็บ เจ็บจนจุก ทาไม... ทังๆที

้ ่นางพูดก็เพราะ
หวังดี เห็นแก่หน้ าตาของทุกคนในตระกูล เเล้ วทาไมพี่รองจึงได้
พูดจาจิกกัดนางเช่นนี ้! นางทาอะไรให้ พี่รองเจ็บเเค้ นนักหนาหรือ
พี่รองถึงได้ แสดงความเป็ นปฏิปักษ์ กบั นางในทุกๆด้ าน เเละหา
โอกาสทาให้ นางรู้สกึ ต่าต้ อยอยู่ตลอดเวลาเช่นนี ้ นางอุตส่าห์เตือน
อุตส่าห์เป็ นห่วง ทาไมพี่รองไม่เห็นความดีเเละความจริงใจของ
นางบ้ าง! อีกทังต
้ าแหน่งท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นที่ควรเป็ น
ของนางก็มิใช่พี่รองหรอกหรือที่ใช้ อานาจเเย่งชิงไป!
"ท่านหญิงกงเหมยกุ้ย มีอะไรให้ กระหม่อมรับใช้ หรือพะยะค่ะ"
เสียงแหลมเล็กของขันทีน้อยข้ างกายชินอ๋อง ทาเอาเหล่าบุตรี
ตระกูลกงพากันนัง่ ตัวเกร็งด้ วยความตื่นเต้ น ...ในหลายๆ
ความหมาย

เเม้ จะกังวลเรื่องชื่อเสียงของตระกูล เเต่กงกุ้ยฮวาเเละกงเหลียนฮ

วาก็อดจะดีใจไม่ได้

ถ้ าข่าวลือระหว่างอ๋องห้ าเเละกงเหมยกุ้ยรู้ถงึ หูขนั ทีน้อยผู้นี ้

เช่นนันก็
้ มีโอกาสที่เรื่องเน่าเหม็นของกงเหมยกุ้ยต้ องรู้ถึงหูของชิน
อ๋องด้ วยเช่นกัน

"พอเเล้ วเจ้ าค่ะพี่รอง... ฮือ...!" ยามที่ราชันย์ขอให้ ขนั ทีน้อยร่าย

บทลงโทษของผู้ที่กล้ าล่วงเกินเชื ้อพระวงศ์แบบคูณสองให้ ฟัง กง
อิงฮวานัง่ สัน่ เเล้ วนัง่ สัน่ อีก จนกระทัง่ เผลอร้ องไห้ สะอึกสะอื ้น
ออกมา
ขันทีน้อยผู้นนตกใจเล็
ั้ กน้ อย มองท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้
นด้ วยสีหน้ าสับสนงุนงง

"ไม่มีอะไร ต้ องขอบคุณเจ้ า ก่อนหน้ านี ้น้ องห้ าของข้ าสงสัยเรื่อง

กฎมณเฑียรบาลของเเคว้ นต้ า ข้ าจึงเรียกเจ้ ามา เพื่อให้ เจ้ าทาให้
นางเข้ าใจกระจ่างชัดว่า ตามกฎมณเฑียรบาลเเคว้ นต้ า ผู้ที่กล่าว
วาจาล่วงเกินเชื ้อพระวงศ์หรือเบื ้องสูง มีโทษสถานหนักถึงชีวิต ...
เข้ าใจไหมกงอิงฮวา"

กงอิงฮวาพยักหน้ าทังน
้ ้าตา

กงชุนเทียนลอบหลัง่ เหงื่อเย็นเหยียบเต็มแผ่นหลังทังรอยยิ
้ ้ม
เจื่อนๆ นอกจากจะงดงามขึ ้นมากเเล้ ว ระดับความเหี ้ยมโหดของ
กงเหมยกุ้ยก็มากขึ ้นไม่เเพ้ ความงดงามของนางเลย
ส่วนกงตงเทียนนันนั
้ ง่ ดื่มชาเเละกินขนมที่เสวี่ยเหม่ยยื่นให้ ไป
เงียบๆ เสวี่ยเหม่ยเองก็ดจู ะพอใจกับการเติบโตของบุตรสาวยิ่ง
กว่าใคร เเม้ จะเเอบคิดถึงบุตรสาวที่เเสนเอาเเต่ใจคนเก่าบ้ าง
เล็กน้ อยก็ตาม

"ขอบใจเจ้ ามาก เจ้ าไปได้ เเล้ วล่ะ เสี่ยวหลัน ให้ รางวัล"

ขันทีน้อยของชินอ๋อง ซึง่ ได้ รับถุงเงินจากเสี่ยวหลันยิ ้มดีใจจนเเก้ ม

ปริ มิคิดว่าเพียงเเค่มาร่ายกฎมณเฑียรบาลให้ น้องสาวของท่าน
หญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นฟั งจะได้ รับสิ่งตอบเเทนด้ วย จึงกล่าว
ขอบคุณยกใหญ่ ก่อนจากไป

ราชันย์ประสานมือไว้ ใต้ คาง ขณะกล่าวกับกงอิงฮวาทังรอยยิ

้ ้ม
สบายอารมณ์
"เรื่องข่าวลือที่ 'ผู้อื่น' นินทาถึงพี่เเละอ๋องห้ าให้ เจ้ าได้ ยิน พี่จะทา
เป็ นไม่ร้ ูไม่เห็นก็เเล้ วกันนะน้ องรัก เเต่คราวหน้ า... จะพูดจะจา
อะไรจงคิดให้ รอบคอบกว่านี ้ เพราะเจ้ าคงรู้เเล้ วว่า คาพูดพล่อยๆ
สามารถทาให้ หวั ของคนเราหลุดจากบ่าได้ ง่ายดายกว่าที่คิดนัก
เเละพี่ไม่อยากสร้ างเวรสร้ างกรรมกับ'ผู้อื่น'ที่เจ้ ากล่าวถึง เข้ าใจ
หรือไม่น้องรักของพี่"

"ฮือ...!"

ราชันย์ยิ ้มบาง ขณะยกถ้ วยชาขึ ้นจิบ

ฮ่า... อร่อยจัง!

++++++++++****+++++++++++
ไม่นานหลังจากนันฮ่
้ องเต้ ฮองเฮา เเละไทเฮาก็เสด็จกลับไป ก็
คล้ ายสัญญาณบ่งบอกว่างานเลี ้ยงใกล้ เลิกราเเล้ วกลายๆนัน่
แหละ

"ท่านหญิงกงเหมยกุ้ย..."

ขณะที่ราชันย์เเละสมาชิกสกุลกงทยอยลุกขึ ้น เตรียมตัวจะกลับ
จวน มีฮหู ยินสวมชุดกรุยกรายหรูหรางดงามมากผู้หนึง่ จูงมือเด็ก
สาวหน้ าตาน่ารักน่าเอ็นดูผ้ หู นึง่ เข้ ามาทาความเคารพท่านหญิง
อันดับหนึ่งของเเคว้ นอย่างงดงามชดช้ อย ก่อนกล่าวเเนะนาตัวว่า
เป็ นฮูหยินเอกเเละบุตรีฮหู ยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหม

เด็กสาวผู้งดงามเเละมารดาของนาง เเข่งกันป้อยอกงเหมยกุ้ยยาว
เป็ นหางว่าว ไม่จบไม่สิ ้น จนราชันย์เเทบยกมือขึ ้นมาปิ ดปากหาว
ด้ วยความเบื่อหน่าย พูดจาสวยหรูกนั จริงๆ เเต่เเค่อ้าปากก็เห็นลิ ้น
ไก่เเล้ วทังเเม่
้ ทงลูั ้ ก...!
คงเห็นตัวอย่างก่อนหน้ านี ้เเล้ วว่าหากนาบุตรสาวไปเสนอกับชิน
อ๋องตรงๆ ชาตินี ้บุตรสาวคงไม่มีวนั ได้ เป็ นเช่อฝูจิ ้น[1]ของชินอ๋อง

เเต่หากลองนาบุตรสาวมาฝากฝังให้ วา่ ที่ชินหวางเฟยดูเเล อาจจะ

ยังพอมีโอกาสอยู่...!

ฮูหยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหมดีดคานวณลูกคิดรางแก้ ว
ภายในใจเอาไว้ ลว่ งหน้ าเรียบร้ อยเเล้ ว

ท่ามกลางสายตาขุนนางเเละชนชันสู
้ งมากมาย ซึง่ จับจ้ องมองมา
ด้ วยความสนใจ ย่อมไม่มีหนทางใดให้ ท่านหญิงอับดับหนึ่งของ
เเคว้ นกล่าวปฏิเสธ มิเช่นนันชื้ ่อเสียงของกงเหมยกุ้ยคงมัวหมอง
ลงครัง้ ใหญ่ เพราะสิ่งที่วา่ ที่ภรรยามิควรกระทามากที่สดุ คือเเสดง
ความใจเเคบออกมา โดยเฉพาะเรื่องจัดหาภรรยาน้ อยให้ สามี เเม้
มิปรารถนาใช้ สามีร่วมกับสตรีอื่นใดมากมายเพียงไร ก็ต้องกัดฟั น
รับไว้ อย่างเลี่ยงมิได้
อีกอย่าง... ฮูหยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหมก้ มมองบุตรสาว
คนงามของนาง เเม้ ความงดงามจะสู้ท่านหญิงอันดับหนึ่งของ
เเคว้ นไม่ได้ เเต่ก็ดงู ดงามเเละน่าเอ็นดูไปอีกแบบ ทังยั
้ งอ่อนเยาว์
กว่าท่านหญิงกงเหมยกุ้ยเล็กน้ อย ไม่วา่ บุรุษผู้นนจะใจเเข็
ั้ งเพียงไร
ย่อมไม่ปฏิเสธที่จะรับสตรีออ่ นเยาว์เเละงดงามขนาดนี ้เป็ นภรรยา
เเละหากไม่เพราะอายุน้อยเกินกว่าจะเข้ าร่วมงานคัดเลือกสาว
งามอันดับหนึ่งของเเคว้ นเมื่อปี ที่เเล้ ว บุตรสาวของนางต้ องติด
หนึ่งในสามเเน่นอน อีกทังฐานะของตระกู
้ ลยังเหมาะสมจะเป็ น
ภรรยารองของชินอ๋องทุกประการ

ขนาดนี ้เเล้ ว... ยังเหตุผลอันใดให้ บตุ รสาวของนางไม่เหมาะสมจะ

เป็ นเช่อฝูจิ ้นของชินอ๋องอยู่อีกหรือ!

ฮูหยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหมคงลืมไปเเล้ วกระมังว่า...
หลานสาวของหวงกุ้ยไท่เฟยหรือสาวงามอันดับสาม ซึง่ ถูกชิน
อ๋องปฎิเสธอย่างไร้ เยื่อใยเองก็เป็ นสาวงามที่เพียบพร้ อมทุกด้ าน
เช่นกัน
มันมิใช่ความผิดของ 'บุปผางามไร้ ตาหนิ' หากถูก 'ผีเสื ้อราชา'
หมางเมิน

ก็เเค่ผีเสื ้อราชาตัวที่บปุ ผางามหมายปอง มิใช่ของของนาง ...ก็เท่า

นันเอง!
้

ราชันย์จบั มือบุตรีเสนาบดีกรมกลาโหมด้ วยท่าทางตื่นเต้ น "ฝาก

ฝังให้ ข้าดูเเลเช่นนันหรื
้ อ เเน่นอน ด้ วยความยินดีเลย!"

กงกุ้ยฮวาเเละกงเหลียนฮวาเเทบกัดลิ ้นตัวเองตาย หลังได้ ยินพี่

รองของตนกล่าวเช่นนัน้

เเม้ บตุ รีฮหู ยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหมจะงดงามเพียบพร้ อม

มากกว่าพวกนางมากเเค่ไหน เเต่กงกุ้ยฮวาเเละกงเหลียนฮวาก็
ยังคงไม่พอใจมากอยู่ดีที่กงเหมยกุ้ยรับภรรยารองให้ ชินอ๋องง่ายๆ!
โดยเฉพาะเมื่อพวกนางยังมิมีเเม้ เเต่โอกาสได้ ใกล้ ชิดชินอ๋อง
เเล้ วชินอ๋องจะรู้ได้ อย่างไรว่าพวกนางเองก็เหมาะสมจะเป็ นภรรยา
รองของชินอ๋องเช่นกัน!

ฮูหยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหมลอบถอนหายใจโล่งอกที่ท่าน
หญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นสามารถจัดการได้ ง่ายๆ เเละให้ ความ
ร่วมมือมากกว่าที่คิด ฮึ คงเห็นบุตรสาวของนางดูซื่อๆ ท่าทางโง่งม
จึงรับไว้ คิดจะเลี ้ยงไว้ ใช้ งานล่ะสิ

ฮูหยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหมลอบยิ ้มเจ้ าเล่ห์ เพราะนางได้

เสี ้ยมให้ บตุ รสาวหาทางขึ ้นเป็ นชินหวางเฟยเเทนท่านหญิงกง
เหมยกุ้ยไว้ เรียบร้ อยเเล้ ว ก็นะ อานาจของการเป็ นชินหวางเฟยมัน
หอมหวานเกินกว่ามารดาเช่นนางจะทนเห็นบุตรสาวไร้ อนาคตอยู่
กับตาแหน่งเล็กๆอย่างชายารองได้ จริงๆ ข้ าขออโหสิกรรมกับท่าน
ล่วงหน้ าเลยนะเจ้ าคะท่านหญิง
"เฮ้ อ ค่อยโล่งอก ข้ าอยากได้ ผ้ ชู ่วยทาบัญชีที่หอกุหลาบของข้ ามา
ตังนานเเล้
้ ว!"

ฮูหยินเอกเเละบุตรีฮหู ยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหมพากันยิ ้ม
ค้ างอย่างไม่เป็ นธรรมชาติ

"ดะ เดี๋ยวเจ้ าค่ะท่านหญิง ข้ าคิดว่าท่านหญิงกาลังเข้ าใจผิด ข้ า

มิได้ ฝากฝังลูกสาวของข้ ากับท่าน เพื่อให้ นางต้ องไปทางานหนัก
เช่นนันนะเจ้
้ าคะ...!"

ฮูหยินเสนาบดีกรมกลาโหมรีบเอ่ยแก้ ก่อนที่เรื่องราวจะลุกลามไป
กันใหญ่

"หืม... แต่ฮหู ยินกล่าวว่าต้ องการฝากฝังบุตรีของท่านให้ ข้าดูเเล

มิใช่หรือ ข้ าคิดว่าบุตรีของท่านต้ องการเรียนรู้เรื่องการค้ าขายจาก
ข้ าเสียอีก เพราะคงมีเเค่เรื่องการค้ าขายเท่านันที
้ ่ข้าสามารถสัง่
สอนนางได้ อีกอย่างฮูหยินกล่าวว่านางเป็ นงานบ้ านงานครัว เเละ
ศิลปะชันสู
้ งหมดเเล้ วมิใช่หรือ หากมิใช่เรื่องการค้ าขาย ข้ าก็ไม่
เห็นความจาเป็ นที่ฮหู ยินต้ องฝากฝังนางไว้ กบั ข้ ามิใช่หรือ"

ราชันย์หยิบยกเรื่องความสามารถของเด็กสาวที่ฮหู ยินเสนาบดี
กรมกลาโหมกล่าวโอ้ อวดเสียยืดยาวขึ ้นมาอ้ าง ก่อนกล่าวเสริม
ด้ วยรอยยิ ้มทีเล่นทีจริงว่า

"นี่ข้าถามเล่นๆนะฮูหยิน เเต่ท่านคงมิได้ มีเจตนาแอบเเฝงให้ ข้ารับ

เด็กสาวผู้นี ้เป็ นภรรยารองของชินอ๋องหรอกใช่หรือไม่ เพราะมันคง
ไม่เหมาะสมที่จะให้ สตรี ซึง่ ยังคงเป็ นเพียง 'คูห่ มัน'้ ของชินอ๋อง
ตัดสินใจเเทนเช่นนี ้"

ก็ถกู ที่มนั ไม่เหมาะสม เเต่ถ้ากงเหมยกุ้ยรับปากเเล้ ว อย่างน้ อยชิน

อ๋องก็ไม่น่าจะหักหน้ าว่าที่ชินหวางเฟยของตัวเอง
ฮูหยินเสนาบดีกรมกลาโหมลอบกัดฟั นเเน่นด้ วยความไม่ยินยอม
ง่ายๆ

ท่าทางนางเเละบุตรสาวจะประเมินท่านหญิงตรงหน้ าต่าเกินไป!
เเต่นางไม่มีวนั ตัดใจปล่อยมือง่ายๆเด็ดขาด โอกาสสุขสบายของ
บุตรสาวเเละตัวนางเองอยู่ตรงหน้ าเเล้ วเชียวนะ!

"ท่านเเม่เจ้ าคะ เมื่อครู่... ท่านหญิงยอมรับลูกเเล้ วใช่หรือไม่เจ้ าคะ

..."

บุตรีเสนาบดีกรมกลาโหมซึง่ เห็นอะไรๆกาลังไม่ดาเนินไปตามที่
นางเเละมารดาคาดคิดเอาไว้ จึงตัดสินใจกล่าวขึ ้นด้ วยท่าทาง
เอียงอายกึ่งไร้ เดียงสา เเต่ท่าทางตัวจริงจะไม่ได้ ใสอย่างที่เห็น
"ท่านหญิงเพคะ อย่างไรเสีย เมื่อครู่ทา่ นหญิงก็ได้ กล่าวราวกับ
ยอมรับในตัวบุตรสาวหม่อมฉันเเล้ ว หม่อมฉันคิดว่าท่านอาจจะ
ถูกครหาว่าผิดคาพูดได้ เพคะ ดังนัน..."
้

"จริงด้ วย..." ราชันย์ยกปลายนิ ้วแตะคางด้ วยสีหน้ าสานึกผิด ก่อน

ยิ ้มเเฉ่ง "เช่นนัน...
้ ชินอ๋องพึงพอใจจะรับบุตรีเสนาบดีกรม
กลาโหมผู้นี ้เป็ นเช่อฝูจิ ้นของท่านหรือไม่เพคะ"

สองเเม่ลกู พากันสะดุ้ง ก่อนหันกลับไปมองเเละหน้ าซีด เมื่อเห็น

ชินอ๋องยืนตระหง่านอยู่เบื ้องหลัง

บุตรีเสนาบดีกรมกลาโหมทังกลั
้ วทังเขิ
้ นอาย ขณะยอบกายลงทา
ความเคารพชินอ๋อง ส่วนฮูหยินเอกเสนาบดีกรมกลาโหมสัมผัสได้
ถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดี
"เปิ่ นหวางว่าเปิ่ นหวางกล่าวชัดเจนเเล้ วนะว่า หากมีผ้ ใู ดกล้ าพูด
เรื่องรับภรรยารองของเปิ่ นหวางขึ ้นมาอีก อย่าหาว่าเปิ่ นหวางมิ
เตือน"

ชินอ๋องกล่าวด้ วยสีหน้ าเย็นชาเเละท่าทางคุกคาม จนสองเเม่ลกู

เเทบทรุดลงไปนัง่ ร้ องไห้ กอดกันกลมบนพื ้น

"ตะ เเต่เมื่อครู่ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยรับปากกับหม่อมฉันเเล้ ว..."

บุตรีเสนาบดีกรมกลาโหม ซึง่ หลงรักชินอ๋องจนหมดหัวใจยังคงไม่
ละความพยายามที่จะเสนอตัวเองให้ บรุ ุษที่เเสดงออกชัดเจนว่า
ไม่ได้ ต้องการนาง

ชินอ๋องยิ ้มเย็นๆ "ก็ได้ เเม้ จะเพราะความสะเพร่าของคูห่ มัน้ เเต่

เปิ่ นหวางจะรักษาเกียรติเเละชื่อเสียงของเจ้ าให้ เอง"
บุตรีเเละฮูหยินเอกของเสนาบดีกรมกลาโหมยิ ้มบางๆออกมา
เพราะคิดว่าชินอ๋องตกลงรับเป็ นภรรยารองเเล้ ว ก่อนจะพากันนิ่ง
ช็อกเหมือนวิญญาณออกจากร่างทังเเม่้ เเละลูก

"พรุ่งนี ้เปิ่ นหวางจะทูลขอสมรสพระราชทานกับฝ่ าบาท ให้ เจ้ าได้

เเต่งงานกับรองเเม่ทพั 'หย่งฝู' !"

หย่งฝู คือชื่อของรองเเม่ทพั อีกคนของชินอ๋อง เเม้ จะเก่งกาจ

ซื่อสัตย์ เเละมีผลงานมากมาย เเต่กม็ ิใช่ตวั เลือกที่ดีพอที่จะส่ง
บุตรีเสนาบดีกรมกลาโหมไปเเต่งงานด้ วย มิเช่นนันก็
้ กล่าวได้ วา่
เสนาบดีกรมกลาโหคงขาดทุนย่อยยับครัง้ ใหญ่ ส่วนหย่งฝูนนได้
ั้
กาไรท่วมท้ น ได้ สาวงามเกินจะไขว่คว้ าไปครอบครอง

"ไม่นะเจ้ าคะท่านเเม่! ลูกไม่เเต่ง! ลูกขอตายเสียดีกว่า!!"

พอรู้วา่ ต้ องเเต่งเข้ าตระกูลรองเเม่ทพั ซึง่ มีพื ้นเพธรรมดาเป็ นเพียง
ชาวบ้ านเท่านัน้ มิใช่ชินอ๋องอย่างที่นางเคยวาดฝันเอาไว้ เสีย
ดิบดี บุตรีฮหู ยินเอกเสนาบดีกรมกลาโหมก็โวยวายอาละวาดสติ
เเตกทันที ก่อนเป็ นลมสลบไปในอ้ อมกอดของมารดา ที่ได้ เเต่
กล่าวอ้ อนวอนซ ้าไปซ ้ามาว่า

"ชินอ๋องเมตตาด้ วยเพคะ... ชินอ๋องเมตตาด้ วยเพคะ..."

"เปิ่ นหวางเตือนเเล้ ว... เเละพวกเจ้ าเลือกเอง" กล่าวจบชินอ๋องก็

สะบัดชายเสื ้อเดินจากไปอย่างสง่างาม พร้ อมกับโอบประคองชิน
หวางเฟยเดินไปด้ วยกัน เพื่อไปส่งคูห่ มันขึ
้ ้นรถม้ ากลับจวน

ราชันย์เหลือบมองบุตรีเสนาบดีกรมกลาโหมด้ วยสายตา
สงสาร เฮ้ อ... ราคาของการฝื นโชคชะตามันแพงเเบบนี ้นี่เอง
ขากลับ กงจิ ้นหย่งกล่าวชวนกงเหมยกุ้ยนัง่ รถม้ าคันเดียวกัน ...
ตามลาพัง

ราชันย์ยิ ้มเเละตอบตกลง ก่อนก้ าวขึ ้นรถม้ าไปกับกงจิ ้นหย่ง

ท่ามกลางสายตาเป็ นกังวลของเหล่าน้ องสาวที่เห็นว่าพักนี ้บิดา
เย็นชากับพวกนางเหลือเกิน เเต่กลับเอาใจใส่กงเหมยกุ้ยมาก
ยิ่งขึ ้น เพราะอะไรกัน?

บนรถม้ า กว่ากงจิ ้นหย่งจะเปิ ดบทสนทนา ก็ปาไปครึ่งค่อน

ระยะทาง ก่อนกลับถึงจวน

"เหมยเอ๋อร์ เมื่อนานมาเเล้ วพ่อ... พ่อตัดสินใจทาเรื่องที่โง่ที่สดุ

เพราะพ่อคิดว่ามันสามารถปกป้องเจ้ าเเละมารดาของเจ้ าได้ พ่อ
จึง..."
"วันนี ้ข้ าเหนื่อยเกินกว่าจะฟั งเรื่องไร้ สาระเช่นนันเจ้
้ าค่ะ ท่านอัคร
มหาเสนาบดี..."

กงจิ ้นหย่งชะงัก เเละนิ่งไปกับวาจาห่างเหินของบุตรสาว ซึง่ กาลัง

ยิ ้มอ่อนหวานไม่บง่ บอกอารมณ์ใด ที่กงจิ ้นหย่งสัมผัสได้ มีเเต่
ความเย็นชาเเละห่างเหิน

กงจิ ้นหย่งหลุบตาลงเล็กน้ อย "ไม่เป็ นอันใด เจ้ าอาจยังไม่พร้ อมที่

จะฟั งพ่อ เเต่พอ่ พร้ อมที่จะ 'รอ' "

กงจิ ้นหย่งเงยหน้ าสบตากับบุตรสาว "พ่อเเค่อยากให้ เจ้ ารู้วา่ หาก

เจ้ าต้ องการความช่วยเหลือจากพ่อ จากนี ้พ่อก็พร้ อมที่จะยืนหยัด
อยู่เคียงข้ างเจ้ า..."

บรรยากาศในรถม้ าเงียบลงชัว่ อึดใจ ก่อนถูกทาลายด้ วยเสียง

หัวเราะเเผ่วเบาของผู้เป็ นบุตรสาว
"คิกๆ ข้ ามิใช่สตรีประเภทสนใจฟั งเรื่องไร้ สาระในอดีตที่กลับไป
แก้ ไขมิได้ อีกเเล้ วเสียด้ วยสิ ดังนันวั
้ นที่ข้าพร้ อมจะฟั งท่านอาจไม่
มาถึงเลยก็ได้ นะเจ้ าคะ ...ข้ ารู้เเต่วา่ ปั จจุบนั นี ้ 'กงเหมยกุ้ย' มิ
ต้ องการความช่วยเหลือจาก 'กงจิ ้นหย่ง' เเล้ ว ก็เท่านันเอง ้ ...เเต่ก็
ขอบคุณที่พยายามนะเจ้ าคะ ท่านอัครมหาเสนาบดี"

บทเสริม

กลางดึกค่าคืนนัน้ ราชันย์นอนไม่หลับ ได้ เเต่ถอนหายใจ

"เฮ้ อ"

"...ถอนหายใจอะไรนักหนาน่ะราชันย์"
ราชันย์สะดุ้งสุดตัว ก่อนหันมอง พบว่าเตียงอีกด้ านมีคนนัง่ อยู่

"คะ คิงมาทาอะไรในห้ องนอนผม... เอ้ ย มาทาอะไรในห้ องนอนกง

เหมยกุ้ยครับ!"

"เปิ่ นหวางเพียงอยากเห็นหน้ า" ไอ้ เชี่ย...! ง่ายๆงี ้เลยเหรอ...!

"ไม่ได้ เหรอ..." อ้ อ ได้ สิเชิญเลย เชิญนอนลงข้ างๆได้ เลยครับ ผม

ไม่รังเกียจ ถุย! ก็ไม่ได้ น่ะสิเฮ้ ย ไม่ต้องมาเอียงคอทาหน้ าแอ๊ บเเบ๊ ว
เลยนะ!

"เปิ่ นหวางไม่ทาอะไรหรอก นอนเถอะ พรุ่งนี ้ต้ องตื่นไปทางานที่หอ

กุหลาบเเต่เช้ าไม่ใช่หรือ" รู้ได้ ยงั ไงวะ...!

"...ครับ" ราชันย์ยอมนอนลงเเต่โดยดี ก่อนนาผ้ าห่มมาคลุมถึงคอ

เเละจับจ้ องอีกฝ่ ายไม่วางตา
"เเล้ ว...กังวลอะไรหรื อ"

"..."

"เราคนกันเอง มาจากที่เดียวกัน ...จาได้ หรือไม่"

ราชันย์พลิกนอนตะเเคง หันหลังให้ อกี ฝ่ าย "...เฮ้ อ ผมอาจจะ...

ผมอาจจะล ้าเส้ นกงเหมยกุ้ยมากเกินไป ผมอาจทาเกินไป"

ทากับอ๋องห้ าเกินไป ทากับกงจิ ้นหย่งมากเกินไป เเม้ จะอยากสัง่

สอนทังสองฝ่
้ าย ให้ ลองลิ ้มรสชาติความเจ็บปวดเหมือนกง
เหมยกุ้ยดูบ้าง เเต่ยามเห็นพวกนันท ้ าหน้ าเหมือนใจสลายมันก็อด
จะรู้สกึ ผิดนิดๆไม่ได้
ราชันย์สะดุ้งเฮือกเล็กน้ อย เมื่อมือของชินอ๋องวางลงบนศีรษะเเละ
ลูบเบาๆเหมือนปลอบประโลม

"ชีวิตของกงเหมยกุ้ยก่อนหน้ านี ้ดีอยู่เเล้ วเหรอ?" คิงในร่างชินอ๋อง

ถามเหมือนเตือนสติ

"เอ่อ..." ไม่ดีเลย เรียกบัดซบยังน้ อยไปด้ วยซ ้า

"เทียบกับก่อนหน้ านี ้ ก่อนที่ราชันย์จะมา ชีวิตของกงเหมยกุ้ยดีอยู่

เเล้ ว เเละราชันย์มาทาให้ เเย่ลง หรือดีขึ ้น?"

ไม่ได้ เข้ าข้ างตัวเองนะ เเต่...

"...ผมว่าดีขึ ้น" ชีวิตกงเหมยกุ้ยดีขึ ้น ชีวิตเสวี่ยเหม่ยดีขึ ้น ชีวิต

ขอทานพวกนันดี ้ ขึ ้น
"อืม... งันก็
้ จงทาต่อไป เพราะมีชีวิตจึงเจ็บปวด เเต่การมีชีวิตก็ทา
ให้ ได้ พบสิ่งสวยงามมากมายด้ วยเช่นกัน ไม่มีเส้ นทางไหนของ
โชคชะตาที่จะไม่พบเจอกับความเจ็บปวด ...ทาในสิ่งที่ราชันย์คิด
ว่าจะไม่เสียใจภายหลังน่ะดีเเล้ ว ราชันย์ทาดีเเล้ ว เก่งมาก..."

มือนันยั
้ งคงลูบเบาๆเหมือนกล่อมเด็กที่กาลังรู้สกึ ผิดให้ เข้ านอน

"อืม... ขอบคุณครับ" แปลก ฟั งคิงเเล้ วง่วงจังเลย พอสบายใจเเล้ ว

ก็ง่วงนอนขึ ้นมาทันทีเลยหรือไงนะ ไม่ได้ ๆ ต้ องให้ คิงกลับไปก่อน
...อืม ไม่ไหว ง่วง...

"ฝันดีนะ... ด้ ายแดงของเปิ่ นหวาง"

"Zzzz"
บทที่ 22 วาสนาเเละโชคชะตาบรรจบ
เมล็ดพันธุ์ความเเค้ นยังคงเติบโต

เมื่อรุ่งเช้ าวันใหม่มาเยือน ราชันย์คอ่ ยๆลืมตาตื่น เเต่เมื่อนึกขึ ้นได้

ว่าเกิดอะไรขึ ้นก่อนเผลอหลับไป ก็รีบผุดลุกขึ ้นนัง่ เเละมองไป
รอบๆห้ องนอนด้ วยเเววตาตื่นตะลึง เเต่ชินอ๋องหรือคิงก็ได้ จากไป
เเล้ ว

ราชันย์ยกมือท่วมหัว สติเเตกแบบไร้ เสียง

ฉิบหายเล้ ว! นี่เขาเผลอหลับไปตอนไหนวะเนี่ย...! เอกราช... เอก

ราชเขายังอยู่ใช่ไหม! ฮือ...!

"?...อะไรเนี่ย"
เเม้ ตวั ไม่อยู่ เเต่โต๊ ะเล็กตรงหัวเตียง ราชันย์พบกระดาษแผ่นหนึ่ง
พับอยู่ ทับด้ วยหยกดาสลักตัวอักษรจีนโบราณคาว่า 'มังกร' ส่วน
เนื ้อหาเเสนสันภายในจดหมายที
้ ่ชินอ๋องทิ ้งเอาไว้ เป็ นข้ อความ
ภาษาอังกฤษบอกว่า

'เปิ่ นหวางมีเรื่องสาคัญจะคุยด้ วย จะไปหาเจ้ าที่หอกุหลาบ... จง

พกหยกดาเอาไว้ กบั ตัวตลอดเวลา - คิง'

ทาไมต้ องที่หอกุหลาบ? ถ้ าหน้ าด้ าน...เเฮ่ม ถ้ ากล้ าขนาดบุกเข้ า

มาถึงห้ องนอนก็น่าจะคุยกันเสียที่นี่เลย

เเต่ก็ดี... ที่นนั่ ถิ่นเขา ไม่มีที่ไหนปลอดภัยเเละเป็ นส่วนตัวได้ เท่าที่

หอกุหลาบอีกเเล้ ว ว่าเเต่หยกดานี่ คงไม่ใช่วา่ ...
"คุณหนูตื่นหรือยังเจ้ าคะ?" เสียงเสี่ยวซีดงั ขึ ้นที่หน้ าประตู ราชันย์
รีบซ่อนทังจดหมาย
้ เเละหยกดาไว้ ให้ มิดชิด ก่อนเงยหน้ ากล่าว
ด้ วยน ้าเสียงปกติ

"อืม... เข้ ามาได้ เลย!"

โครม...! กรี๊ด...!

ขณะราชันย์เดินกลับจากการร่วมรับประทานอาหารเช้ าที่เรือน
ใหญ่ เสียงอึกทึกครึกโครมเเละเสียงกรีดร้ องของสตรีมากมาย ดัง
ข้ ามกาเเพงจวนเข้ ามา จนราชันย์ร้ ูสกึ ตกใจ อดจะหันไปถามเสี่ยว
ซีไม่ได้ วา่

"จวนข้ างๆนี ้เป็ นตระกูลใดหรือ พวกเราสมควรเเจ้ งทางการหรือไม่

เสี่ยวซี คนของจวนฝั่งนันอาจจะก
้ าลังเดือดร้ อน"
เสี่ยวซียิ ้มเจื่อน "มิจาเป็ นต้ องเเจ้ งทางการหรอกเจ้ าค่ะ คุณหนู
อาจจะยังมิทราบ เเต่นี่เป็ นเรื่องปกติของจวนเสนาบดีหรงเจ้ าค่ะ
บ่าวในจวนเราได้ ยินจนชินเสียเเล้ ว เพราะดูเหมือนคุณหนูใหญ่
ตระกูลหรงเเละคุณหนูเล็กที่เกิดจากอนุของเสนาบดีหรงจะมิคอ่ ย
ถูกกันเท่าใดเจ้ าค่ะ"

"อ้ อ..." ราชันย์พยักหน้ าเข้ าใจ เรื่องเเบบนี ้นี่เกิดขึ ้นทุกบ้ านเลยหรือ

อย่างไรกันนะ เดี๋ยวนะ...

"ตระกูลหรงเช่นนันหรื
้ อ ตระกูลนันมี
้ สตรีที่ชื่อหรงฟางเซียน
หรือไม่"

เสี่ยวซีเอียงคอ ทาหน้ าประหลาดใจเล็กน้ อย "มีเจ้ าค่ะ ก็คณ

ุ หนู
ใหญ่หรงอย่างไรเล่าเจ้ าคะ เมื่อก่อนนางมาที่จวนสกุลกงบ่อยๆ
ด้ วยนะเจ้ าคะ"
"เมื่อก่อน? เเล้ วตอนนี ้ไม่มาเเล้ วหรือ..."

"ดูเหมือนจะไม่เเล้ วเจ้ าค่ะ บ่าวได้ ยินว่าคุณหนูหรงเเละคุณหนูสี่

ผิดใจกันด้ วยเหตุผลบางอย่าง จึงไม่ไปมาหาสูก่ นั อีกเเล้ วเจ้ าค่ะ"

อ้ อ... เข้ าใจล่ะ หนึ่งในสหายของเหลียนฮวานี่เอง

"เเล้ วเจ้ าพอรู้หรือไม่วา่ สองคนนันเขาผิ

้ ดใจกันด้ วยเรื่องอะไร"

เสี่ยวซีมองซ้ ายแลขวา ก่อนกระแอมเล็กน้ อย "ตามจริ ง เรื่องนี ้เคย

ถูกมองว่าไร้ สาระเจ้ าค่ะ เเต่เมื่อชื่อเสียงของคุณหนูสี่เริ่มไม่ดี
ชาวบ้ านก็เริ่มขุดเรื่องเก่าเก็บของเมื่อปี ที่เเล้ วขึ ้นมาพูดคุยกันอีก
ครัง้ เจ้ าค่ะ"
"เรื่อง?"

"เรื่องที่วา่ คุณหนูสี่แอบกระทาไม่เหมาะสม เพื่อให้ ได้ ตาแหน่ง

หญิงงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ นมาครองเจ้ าค่ะ เพราะเเท้ จริงเเล้ วผู้
ที่เหมาะสมยิ่งกว่าคือคุณหนูใหญ่หรงฟางเซียน เเต่ยามนันคุ ้ ณหนู
ใหญ่หรงกาลังมีขา่ วลือที่ไม่คอ่ ยจะดีนกั มิร้ ูวา่ ผู้ใดปล่อยข่าว เเต่
หลังงานคัดเลือกชื่อเสียงของคุณหนูใหญ่หรงก็ยิ่งย่าเเย่ลงเจ้ าค่ะ
บ้ างว่านางริษยาคุณหนูสี่ซงึ่ เป็ นสหายสนิท บ้ างว่านางเป็ นผู้
ปล่อยข่าวลือเรื่องที่คณ ุ หนูสี่โกงตาแหน่งทังหมด
้ เพราะผิดหวังที่
ได้ เเค่ที่สอง เฮ้ อ น่าสงสารนางยิ่งนักเจ้ าค่ะ โชคดีที่คิดสันครานั
้ น้
นางมิได้ เป็ นอันใดมาก"

ราชันย์หนั ขวับทันที "คิดสัน?"

้

"เจ้ าค่ะ เมื่อปี ก่อน ภายหลังงานคัดเลือกไม่นาน คุณหนูใหญ่หรง

อับอายกับข่าวลือที่นบั วันจะยิ่งรุนเเรงขึ ้นเรื่อยๆมาก จึงกระโดด
สระบัวภายในจวน หวังฆ่าตัวตายเจ้ าค่ะ เเต่โชคดีที่พี่ชายฝาเเฝด
ของนางช่วยเอาไว้ ได้ ทนั จึงรอดชีวิต"

มุขโดดน ้านี่เเม่งฮิตจริงเว้ ย!!

"ละ เเล้ ว หลังนางฟื น้ นางดูแปลก...เอ้ ย ดูเปลี่ยนไปบ้ าง

หรือไม่" ราชันย์ถามด้ วยใจซึง่ เต้ นรัวเร็วไม่เป็ นจังหวะ

"เอ่อ... บ่าวไม่เเน่ใจนะเจ้ าค่ะ เเต่เมื่อตอนที่ไปตลาด บ่าวเคยได้

สนทนากับสาวใช้ ของจวนนันเล็ ้ กน้ อย รู้เเค่วา่ คุณหนูใหญ่หลังฟื น้
ขึ ้นมาดูสขุ มุ ขึ ้นเล็กน้ อยเจ้ าค่ะ"

เยี่ยม! ขอบคุณสวรรค์!!

"เสี่ยวซี! ขอกระดาษกับปากกาให้ ข้า!"

"ปะ...ปั กกา?" เสี่ยวซีทาหน้ างุนงง

"เอ่อ... ข้ าหมายถึงเจ้ าไปนากระดาษกับพูก่ นั มาให้ ข้าที ข้ าจะ

เขียนจดหมาย เดี๋ยวนี ้เลยนะ!"

"จะ...เจ้ าค่ะ!?"

"คุณหนูไม่ควรวิ่งเช่นนันนะเจ้
้ าคะ!" เสี่ยวไป๋ กล่าว ก่อนถลก
ชายกระโปรงขึ ้น เเละวิ่งตาม

"คุณหนูระวังสะดุดล้ มเจ้ าค่ะ!" เสี่ยวหลันซึง่ วิง่ ตามราชันย์มาติดๆ

ร้ องเตือน
จวนตระกูลหรง

"ฝากไว้ ก่อนเถิดนังฟางเซียน! เจ้ าชูคอเป็ นลูกคนโปรดของท่านพ่อ

ได้ อีกไม่นานหรอก! อีกไม่นานเเม่ข้าจะขึ ้นมาเเทนที่สตรีน่าเบื่อ
อย่างมารดาเจ้ า!"

หรงฟางเหนียง(หญิงสาวผู้มีกลิ่นหอม) บุตรีคนเล็กของเสนาบดี
หรงกล่าวอย่างเจ็บเเค้ น ขณะล่าถอยออกมาจากเรือนของพี่สาว
ต่างมารดาที่นบั วันจะยิ่งบ้ า ถึงขันกล้
้ านาน ้าสกปรกสาหรับล้ าง
เท้ ามาสาดใส่หน้ านางเเละสาวใช้

หรงฟางเซียน(นางฟ้าผู้มีกลิ่นหอม)เชิดหน้ าขึ ้นเล็กน้ อย เเววตาดู

ไม่ยี่หระ ออกจะขบขันราวกับกาลังมองตัวตลกเสียด้ วยซ ้า
"ข้ าได้ ยินเจ้ ากล่าวเช่นนันตั
้ งเเต่
้ เริ่มรู้ความเเล้ วนะน้ องรัก ไม่เห็น
เจ้ ากับเเม่จะทาได้ เสียที ต้ องรอให้ งบู นิ ได้ ก่อนหรือไม่ วันนันจึ
้ งจะ
มาถึง?"

หรงฟางเหนียงกัดฟั นเจ็บเเค้ นยิ่งกว่าเดิม "ปากดีไปเถอะ! เจ้ าจะ

ปากเก่งได้ ก็เฉพาะตอนนี ้เท่านันแหละ!
้ สตรีที่มีดีเเค่เกิดมาสูงส่ง
เเต่กลับจืดชืดสิ ้นดีอย่างมารดาเจ้ าน่ะหรือจะมาสู้สตรีเอาอกเอา
ใจเก่งเช่นมารดาข้ าได้ !"

หรงฟางเซียนถอนหายใจด้ วยความสงสารกึ่งราคาญ กับความ

เบาปั ญญาของน้ องสาวต่างมารดาตรงหน้ า ที่ไม่ร้ ู วา่ อะไรสมควร
เเละอะไรที่ไม่สมควรพูดออกมา

ดูที่พดู ออกมาเเต่ละคาสิ ได้ อะไรบ้ างหรือ นอกจากประจานความ

โง่เขลาของตัวเอง
"ขอบใจนะน้ องรัก เจ้ าทาให้ ข้ารู้วา่ มารดาเจ้ าไม่ได้ ตา่ งอะไรไป
จากนางคณิกาก็วนั นี ้เอง ก่อนหน้ านี ้ข้ าหลงนึกว่าามารดาเจ้ ามี
ดีกว่านางคณิกาตรงที่อย่างน้ อยก็เป็ นลูกสาวขุนนางคนหนึง่ ที่เเท้
ข้ ามีน้องสาวที่เกิดจากมารดาที่ไม่ตา่ งอันใดจากนางคณิกาหรือนี่
เฮ้ อ..."

"หุบปากเดี๋ยวนี ้นะนังฟางเซียน! เจ้ าไม่มีสิทธิ์พดู ถึงมารดาข้ า

เช่นนัน!
้ ต่อให้ เจ้ าหลอกลวงทุกคนในจวนให้ เชื่อว่าเจ้ าเปลี่ยนไป
เเล้ วได้ เเต่ข้าไม่มีวนั เชื่อในหน้ ากากนางฟ้าจอมปลอมที่เจ้ าสวม
อยู่เด็ดขาด! ความเเค้ นที่เจ้ าเคยกลัน่ แกล้ งข้ าเเละมารดามา
ตลอดสิบห้ าปี ต้องได้ รับการชาระ!"

หรงฟางเซียนหัวเราะคิก "ข้ ารู้สกึ ตลกกับบทบาทบุตรีอนุซงึ่ ถูก

รังแกอยู่ฝ่ายเดียวที่เจ้ าเขียนให้ ตวั เองตลอดมายิ่งนัก เจ้ าคิดว่า
ตัวเองเป็ นนางเอกนิยายที่กาลังรอให้ องค์ชายสูงศักดิ์มาช่วยอยู่
หรืออย่างไร เเต่เอาเถิด หากข้ ายื่นสันติให้ เเล้ ว เเต่เจ้ าเเละมารดา
ไม่อยากจะรับ เเละเลือกจะทะเยอทะยานต่อไป ข้ าก็ไม่เกี่ยง เเต่
ระวังหน้ ากากนางฟ้าเอาไว้ หน่อยนะน้ องรัก พักหลังๆเจ้ าดูหลุด
ง่ายไปเสียหน่อย บิดาของเราไม่โง่นะน้ องรัก เขาเเค่ไม่พดู เพื่อ
รักษาหน้ าท่านย่าที่รับมารดาเจ้ าเข้ ามาเท่านันเอง
้ เเละอย่าได้
พยายามเอาอาหารรสจัดอย่างเเม่เจ้ ามาเทียบกับอาหารรสอ่อน
เเต่ดีตอ่ สุขภาพเช่นมารดาข้ าเลย เพราะเราๆทุกคนต่างรู้กนั ดี ว่า
ท่านพ่อชมชอบอาหารสชาติเเบบใดมากกว่ากัน ...จะว่าไปที่เจ้ า
อาละวาดเช่นนี ้ ก็เพราะรู้วา่ มารดาข้ าตังครรภ์
้ อีกเเล้ วใช่หรือไม่"

ด้ วยความเกลียดชังที่สมุ อยู่ภายในอก ทาให้ หรงฟางเหนียงเเทบ

สาลักเลือดออกมา คิดว่าตลอดหลายปี มานี ้มารดานางต้ องร้ องไห้
เเทบเป็ นเเทบตายเพราะผู้ใดกันเล่า ถ้ าไม่ใช่เพราะมารดาน่าชัง
ของพี่สาวน่ารังเกียจตรงหน้ าที่กาลังตังครรภ์
้ บตุ รคนที่ห้าให้ บิดา
เเต่กลับร่วมเรือนกับมารดาของนางเพียงเพื่อให้ มีนางเกิดมา
เท่านัน้ จากนันบิ
้ ดาก็ไม่เเตะต้ องมารดาของนางอีกเลย สวรรค์อ
ยุติธรรม!!

"ข้ าเกลียดเจ้ า!" หรงฟางเหนียงร้ องไห้ ก่อนวิง่ จากไป

"เฮ้ อ..."

"คุณหนูใหญ่เจ้ าคะ"

"มีอะไรหรือนม"

"คุณหนูรองตระกูลกงส่งจดหมายมาถึงท่านเจ้ าค่ะ"

"!?...รีบส่งมาให้ ข้า!"

เเม่นมของคุณหนูใหญ่ตระกูลหรงส่งให้ ก่อนมองท่าทางตื่นเต้ น
คล้ ายกาลังลุ้นบางอย่างของคุณหนูคนงามด้ วยความสงสัย มิร้ ูวา่
คุณหนูของนางไปสนิทสนมกับคุณหนูรองตระกูลกงตังเเต่ ้ เมื่อใด
ถ้ าเป็ นคุณหนูสี่ตระกูลกงส่งมาค่อยว่าไปอย่าง เเต่คณ
ุ หนูกง
เหลียนฮวาผู้นนั ้ คุณหนูหรงฟางเซียนของนางเคยลัน่ วาจาเอาไว้
ตังเเต่
้ หลังงานคัดเลือกสาวงามเเล้ วว่า จะมิกลับไปนับสตรีเช่นนัน้
เป็ นมิตรสหายอีก

"ข้ าจะไปจวนกง!"

หลังจากนันราวสองชั
้ ว่ โมง...

เรือนบุปผาส่องประกาย

"หรงฟางเซียนอยูท่ ี่ห้องรับรองเรือนใหญ่?" กงกุ้ยฮวาผละปลายนิ ้ว

มือจากพิณ ใบหน้ างดงามดูทงประหลาดใจเเละหงุ
ั้ ดหงิด
คงไม่ใช่วา่ หลังจากที่เเตกหักกันครัง้ ใหญ่ภายหลังงานคัดเลือก
เมื่อปี ที่เเล้ ว หรงฟางเซียนจะกลับมานับสหายกับเหลียนฮวาอีก
หรอกนะ ไม่ได้ การ... ข้ าต้ องทาอะไรซักอย่าง...

"คุณหนูจะไปพบคุณหนูใหญ่หรงผู้นนหรื
ั ้ อเจ้ าคะ" สาวใช้ คนสนิท
ของกงกุ้ยฮวาเอ่ยถาม ขณะช่วยคุณหนูของนางเปลี่ยนชุดเเละจัด
ทรงผมเสียใหม่

"ท่านตาบอกข้ าว่าเสนาบดีหรงเป็ นหนึ่งในขุนนางไม่กี่คนที่องค์

ฮ่องเต้ ทรงไว้ วางพระทัยมาก คงจะเป็ นการดีกบั สถานะของข้ า
เเละท่านเเม่ รวมถึงสถานะตระกูลเพ่ยของท่านตาด้ วย หากข้ าได้
บุตรของเสนาบดีหรงซักคนเป็ นมิตรสหาย เเต่บตุ รีคนเล็กที่เกิด
จากอนุของเสนาบดีหรงไม่มีคา่ พอจะนับสหายกับข้ า ดังนันข้ ้ าก็
ควรผูกสัมพันธ์กบั ตระกูลหรงโดยเข้ าทางบุตรีคนโต เเต่จ่ๆู เข้ าไป
ผูกมิตรเช่นนี ้ หรงฟางเซียนผู้นนคงหวาดระเเวงข้
ั้ าไม่น้อย คงต้ อง
ใช้ เวลากว่านางจะไว้ วางใจในตัวข้ า เเต่อย่างน้ อยถ้ าได้ ทาให้ นงั
เหลียนฮวาเเละหรงฟางเซียนผู้นนผิ
ั ้ ดใจกัน กระทัง่ ไม่อาจสาน
มิตรภาพที่เคยเเตกร้ าวข้ าก็ถือว่าได้ กาไร"

สาวใช้ คนสนิทฟั งเเล้ วขยับยิ ้มภูมิอกภูมิใจ ก่อนกล่าวชื่นชม

คุณหนูที่นางเลือกรับใช้ ไม่หยุดปาก

คุณหนูสามของนางทังเฉลี
้ ยวฉลาด ทังใจเย็
้ น เเละรู้จกั วางแผน
อีกทังคิ
้ ดอ่านรอบคอบถึงเพียงนี ้ อนาคตของคุณหนูสามย่อมไม่
ธรรมดาเเน่นอน เเละหากคุณหนูสามของนางไปได้ ดี เช่นนัน้
อนาคตของสาวใช้ คนสนิทเช่นนางก็ย่อมไม่น้อยหน้ าผู้ใดเช่นกัน ดี
ยิ่งนักที่นางเลือกรับใช้ คณ
ุ หนูถกู คน ภายในจวนแห่งนี ้คงมิมี
คุณหนูคนใดฉลาดเท่าคุณหนูกงกุ้ยฮวาของนางอีกเเล้ ว คุณหนู
รองหรือ... ฮึ เป็ นว่าที่ชินหวางเฟยเเล้ วอย่างไร อานาจเเละบารมีที่
ได้ รับล้ วนหยิบยืมผู้เป็ นว่าที่สามีอย่างชินอ๋องมาทังสิ
้ ้น เเละใช่วา่
ตาแหน่งชินหวางเฟยจะมิสามารถผลัดเปลี่ยนได้ เสียเมื่อไหร่
คุณหนูรองที่เเสนจะเย่อหยิ่งพรรค์นนหรื ั ้ อจะมาสู้คณุ หนูสามผู้
งดงามอ่อนหวาน รู้จกั เอาอกเอาใจ เเละเเสนจะชาญฉลาดเช่น
คุณหนูกงกุ้ยฮวาของนางได้ !

เรือนบัวพิสทุ ธิ์

"โอ๊ ย..." กงเหลียนฮวาเผยสีหน้ าเจ็บปวดออกมาเล็กน้ อย ขณะให้

เสี่ยวผิงใส่ยาให้ ที่แผลถลอกที่ปลายนิ ้ว อันเกิดจากการซ้ อม
บรรเลงเพลงพิณอย่างหนัก
"ขออภัยเจ้ าค่ะคุณหนูสี่... " เสี่ยวผิงกล่าวด้ วยใบหน้ าสานึกผิด
ทว่าภายในใจเย็นชาไร้ ความรู้สกึ ใดๆกับคุณหนูตรงหน้ า เเต่ก็อด
จะสงสัยกับความพยายามเป็ นบ้ าเป็ นหลังของกงเหลียนฮวาไม่ได้

"บ่าวคิดว่าคุณหนูสี่ควรให้ นิ ้วได้ พกั สักระยะนะเจ้ าคะ งาน

คัดเลือกของปี นี ้ใกล้ เข้ ามาเเล้ ว เเละการฝึ กซ้ อมสาคัญมากก็จริง
เเต่คณ
ุ หนูก็มิสมควรฝึ กซ้ อมจนบาดเจ็บเช่นนี ้เจ้ าค่ะ"

กงเหลียนฮวาเผยสีหน้ าอึดอัดออกมา กระทัง่ เเววตายัง

เคร่งเครียดขึ ้นโดยมิร้ ูตวั

"มิได้ หรอก ผลการคัดเลือกปี นี ้มิเเน่นอนอีกเเล้ ว เพราะกรรมการ

สูงสุดของปี นี ้หาใช่หวงกุ้ยไท่... เอ่อ..."
เมื่อกงเหลียนฮวาจาได้ วา่ สาวใช้ ที่อยูเ่ คียงข้ างนางในยามนี ้ หาใช่
เสี่ยวอิงที่ผา่ นร้ อนผ่านหนาวมาด้ วยกันค่อนข้ างนาน กงเหลียนฮ
วาจึงรีบหุบปากฉับทันที

"เจ้ าคะ?" เสี่ยวผิงเอียงคอทาหน้ าสงสัย มิเข้ าใจว่าทาไมจู่ๆกง

เหลียนฮวาจึงมีท่าทางแปลกๆ ทังยั
้ งหลบสายตานางราวกับคนมี
ชนักติดหลัง

"มิมีอนั ใด... พอเเล้ วล่ะเสี่ยวผิง มิต้องพันแผลนะ ประเดี๋ยวท่าน

เเม่ของข้ าจะเป็ นกังวล ข้ ามิอยากให้ ท่านเเม่กงั วลเกี่ยวกับ
ตาแหน่งของข้ า"

"เจ้ าค่ะ..." เสี่ยวผิงทาตามอย่างเชื่อฟัง ก่อนหันไปจัดการเก็บตลับ

ยาลงกล่องไม้ ขณะจัดเก็บของอยูน่ นริ
ั ้ มฝี ปากบางเฉียบบน
ใบหน้ าหมดจดของเสี่ยวผิงไม่วายยกขึ ้นเล็กน้ อยด้ วยความรู้สกึ ...
สมเพชเวทนา
ฮึ 'ตาแหน่งของข้ า' คุณหนูสี่นี่ก็ช่างกล้ าจริงๆ มิร้ ูวา่ มัน่ ใจใน
ตนเองมาจากไหนกัน คุณหนูสี่อาจงดงามเเละบริสทุ ธิ์ราวกับบุป
ผา เเต่บปุ ผานันมิ
้ ได้ งดงามเสมอไป เมื่อถึงเวลา บุปผาเเสนงด
งามที่ผ้ คู นมากมายพากันชื่นชมย่อมถึงเวลาเหี่ยวเฉาเเละร่วงโรย
ก่อนถูกบังคับหลีกทางให้ บปุ ผาดอกอื่นที่งดงามเเละสดใหม่กว่า

คุณหนูสี่เป็ นสตรีที่ 'ยึดติด' กับทุกสิ่ง ยิ่งกว่าที่เสีย่ วผิงคาดเอาไว้

มากนัก ผู้ใดกล่าวว่าคุณหนูสี่เป็ นสตรีใจกว้ างกัน เสี่ยวผิง
อยากจะหัวเราะให้ ฟันร่วง เเต่นางไม่เถียงหรอกนะ เรื่องที่คณ ุ หนูสี่
เหมือนอนุหรงทุกกระเบียดนิ ้วน่ะ

"อ้ าว คุณหนูสี่ เหตุใดท่านจึงยังอยู่ที่นี่เจ้ าคะ มิใช่วา่ เวลานี ้คุณหนู

สี่สมควรอยู่ที่เรือนรับรองหรอกหรือเจ้ าคะ"
สาวใช้ คนสนิทของอนุหรงซึง่ เดินผ่านมากล่าวขึ ้นด้ วยน ้าเสียง
ประหลาดใจ

"เจ้ าหมายความว่าอย่างไร" กงเหลียนฮวาทาหน้ าไม่เข้ าใจ

"เมื่อครู่บา่ วไปที่เรือนใหญ่มา บ่าวได้ ยินว่าคุณหนูหรงฟางเซียน

มาที่จวนเจ้ าค่ะ เอ่อ มิใช่วา่ คุณหนูใหญ่หรงมาเพื่อพบคุณหนูสี่
หรอกหรือเจ้ าคะ"

"เซียนเอ๋อร์ มาหรือ!?" กงเหลียนฮวากล่าวขึ ้นด้ วยน ้าเสียงตื่นเต้ น

อย่างมาก ก่อนเผยสีหน้ าวิตกกังวลออกมา ด้ วยกลัวว่าอดีตสหาย
สนิทของนางผู้นนจะยั ั ้ งเคืองเรื่องผลการตัดสินอันดับของสาวงาม
เมื่อปี ที่เเล้ วไม่หาย ทังๆที
้ ่มนั มิใช่ความผิดของนางเลยเเม้ เเต่น้อย
ที่ผลตัดสินออกมาเช่นนัน้ เเต่สหายผู้นนก็
ั ้ มิยอมเข้ าใจ กง
เหลียนฮวาอยากคืนดีกบั หรงฟางเซียนอยู่ตลอดเวลา เเต่เจอกัน
ครัง้ สุดท้ าย หรงฟางเซียนอาละวาดหนักจนกงเหลียนฮวาเกือบ
บาดเจ็บ เเละตัดสินใจจะไม่เป็ นฝ่ ายไปหาอีก ...เพื่อรอให้ หรงฟาง
เซียนคิดได้ เเละเป็ นฝ่ ายกลับมาหานางเอง

การที่เซียนเอ๋อร์ มาถึงจวนกงเช่นนี ้ เซียนเอ๋อร์ มาเพราะคิดได้ เเล้ ว

เเละต้ องการกลับมาเป็ นสหายสนิทของนางใช่หรือไม่?

"เสี่ยวผิงมาช่วยข้ าผลัดเปลี่ยนชุดใหม่เร็วเข้ า!"

"คิกๆ คุณหนูสี่ท่าทางตื่นเต้ นยิ่งนักนะเจ้ าคะ" สาวใช้ ของอนุหรงก

ล่าวยิ ้มๆ ขณะเดินเข้ ามาเก็บพิณให้

"ก็ข้ามิได้ สนทนากับเซียนเอ๋อร์ มานานเเล้ วนี่ อีกอย่าง ข้ าเพิ่งได้

ยินมาจากในงานเลี ้ยงเมื่อวาน ว่าเซียนเอ๋อร์ สนใจด้ านการเเพทย์
กระทัง่ สอบเข้ าสถาบันการเเพทย์ได้ คะเเนนเป็ นอันดับหนึ่ง ข้ ายัง
มิมีโอกาสได้ เเสดงความยินดีกบั นางเลย"
"ตายเเล้ ว น่ายินดีอะไรเช่นนี ้ คุณหนูสี่โชคดียิ่งนักเจ้ าค่ะที่มีสหาย
สนิทเป็ นถึงว่าที่เเพทย์หญิง"

"เช่นนันหรื
้ อ"

เเม้ เเคว้ นต้ าจะมิได้ มีธรรมเนียมปิ ดกันมิ

้ ให้ สตรีก้าวขึ ้นมามีอานาจ
เทียบเท่าบุรุษ เเต่สตรีที่มีทงความกล้
ั้ าเเละความสามารถเช่นนันก็ ้
มีอยู่น้อยนิดเหลือเกิน สตรีเเคว้ นต้ าส่วนใหญ่ล้วนเป็ นสตรีในห้ อง
หอที่ถกู เลี ้ยงดูมาราวกับไข่ในหิน ดังนันสตรี
้ ที่มีอานาจวาสนา
เทียบเคียงบุรุษเหล่านันจึ
้ งค่อนข้ างมีชื่อเสียงเเละเป็ นที่จบั ตามอง
สตรีที่มีวิชาเเพทย์เองก็ถกู จัดรวมอยู่ในสตรีเปี่ ยมอานาจวาสนา
กลุม่ นันด้
้ วยเช่นกัน

ก่อนที่กงเหลียนฮวาจะคิดไปไกลกว่านี ้ เป็ นเสี่ยวผิงที่กล่าวขัดขึ ้น

ว่า
"คุณหนูใหญ่หรงอาจมิได้ มาเพื่อพบคุณหนูสี่ก็ได้ นะเจ้ าคะ"

"เอ๊ ะ" กงเหลียนฮวาเเละสาวใช้ ของอนุหรงพากันทาหน้ างุนงง

เสี่ยวผิงแอบถอนหายใจกับความโง่เขลาเบาปั ญญาของสตรีทงั ้
สองตรงหน้ า ทังที
้ ่คนหนึ่งเป็ นถึงคุณหนูตระกูลขุนนางใหญ่ เเต่
ระดับสติปัญญากลับเทียบเท่าสาวใช้ ไร้ การศึกษาผู้หนึ่งเท่านัน้

"หากคุณหนูใหญ่หรงมาเพื่อพบคุณหนูสี่ เช่นนันท
้ าไมจึงมิมีผ้ ใู ด
มาเเจ้ งคุณหนูสี่กนั ล่ะเจ้ าคะ"

กงเหลียนฮวาคิดตาม ก่อนหน้ าซีด เเละลุกพรวดขึ ้นอย่างรวดเร็ว

"หากนางมิได้ มาเพื่อพบข้ า เช่นนันนางมาพบผู
้ ้ ใดกันล่ะ...!?"
เซียนเอ๋อร์ มาเพื่อพบใครกัน...!? พี่ชายใหญ่? พี่ชายรอง? กงกุ้
ยฮวา? กงอิงฮวา? กงซิ่งฮวา? หรือสตรีที่นางมิอยากให้ หรงฟาง
เซียนเข้ าไปข้ องเกี่ยวด้ วยมากที่สดุ กงเหมยกุ้ย!

หรงฟางเซียนยกถ้ วยชาขึ ้นจิบด้ วยท่วงท่าสง่างามเเละนิ่งสงบ

ก่อนวางถ้ วยชาลง เเละหันไปมองทางประตู ซึง่ เปิ ดอ้ าอยู่ หลังได้
ยินเสียงฝี เท้ าเเผ่วเบาดังใกล้ เข้ ามาเรื่อยๆ

เพียงอึดใจเดียว ที่หน้ าประตูก็ปรากฎเรือนร่างบอบบางราวต้ น

หลิว ซึง่ อยู่ในชุดเนื ้อผ้ าเรียบลื่นมันวาว ตัวในเป็ นสีขาว สวมทับ
ด้ วยตัวนอกสีชมพูออ่ นปั กลวดลายดอกกุหลาบอย่างอลังการ ทา
ให้ เรือนร่างนันดู
้ งดงามสูงส่ง เเละน่าหลงใหลในเวลา
เดียวกัน ส่วนความงดงามบนใบหน้ านันกล่
้ าวว่างามราวกับบุป
ผายังน้ อยไป เเต่หากกล่าวว่างดงามราวกับเทพเซียน จึงค่อยฟั งดู
เหมาะสมกว่า เเละหากเติบโตกว่านี ้อีกสักหน่อย คงต้ องกล่าวว่า
งดงามล่มเเคว้ นเเล้ ว

*"นัน่ ใครน่ะ?"*เสียงหวานเอ่ยถามหยัง่ เชิงด้ วยภาษาที่ทาให้ เเม่นม

ของหรงฟางเซียนต้ องเอียงคอทาหน้ าสับสน

หรงฟางเซียนคลี่ยิ ้มงดงาม ทว่าดูเยือกเย็นอย่างน่าประหลาด ทา

ให้ ใบหน้ าได้ รูป ซึง่ มิได้ งดงามยิ่งหย่อนไปกว่าท่านหญิงอันดับ
หนึ่งของเเคว้ นดูน่าหลงใหลยิ่งขึ ้น

"ผู้หญิงที่เคยสัญญาว่าจะคลอดลูกของนายให้ ไงราชันย์"

*"นัน่ เธอเหรอควีนคลีโอ!!"* ราชันย์ดีใจจนเเทบกระโดดกอดอีก

ฝ่ าย
ควีนคลีโอเป็ นชื่อเล่นกึ่งฉายาของ 'คลีโอพัตรา' ผู้หญิงที่ได้ รับการ
กล่าวขานว่า 'วิปลาส' ที่สดุ ในวงการนักวิทยาศาสตร์ เพราะควีนค
ลีโอมักมีความคิดที่สดุ โต่งเสมอ อย่างเช่น ที่เธอกล่าวว่าจะคลอด
ลูกให้ เขาก็ไม่ได้ หมายความว่าคลีโอพัตราคิดกับเขาในเชิงชู้สาว
หรืออะไรแบบนัน้ เราสองคนเป็ นเพื่อนสนิทกัน คลีโอพัตราเคย
เเต่งงานเเล้ ว เเละมีลกู หนึง่ คน เเน่นอนว่าหย่าเเล้ วเช่นกัน อีกทัง้
สิทธิ์เลี ้ยงลูกดันตกเป็ นของสามีที่นอกใจเธออีกต่างหาก เป็ น
ผู้หญิงคนอื่น เจอเเบบนันเข้้ าไป คงเเทบเป็ นบ้ า เเต่คลีโอพัตรา
กลับเพียงยักไหล่สบายๆเเละกล่าวว่า

'ก็คิดอยู่เเล้ วว่าต้ องลงเอยเเบบนี ้ ฉันบอกเขาเเล้ วนะ ตังเเต่

้ ก่อน
เเต่งงานกันว่าไปกันไม่รอดหรอก หัวรัน้ ไม่เข้ าเรื่อง เอาเถอะ ก็เเค่
สามี ถ้ าอยากมี ไว้ ฉนั หาใหม่ได้ '

'เเล้ วเรื่องลูกล่ะ'
'เขาเลือกจะอยู่กบั พ่อของเขา เเละฉันก็เคารพการตัดสินใจของ
เด็กคนนัน'้

คลีโอพัตราเธอเป็ นผู้หญิงแบบนันแหละ
้ เธอมักใช้ ตรรกะตัดสิน
ทุกสิ่งรอบตัว อารมณ์ความรู้สกึ เป็ นเรื่องรองลงมาทังสิ้ ้น

คลีโอพัตราขอให้ เเม่นมของหรงฟางเซียนออกไปรอข้ างนอก

ราชันย์เองก็ไล่ 'สามเสี่ยว' ที่ตามมาข้ างหลังออกไปรอข้ างนอก
เช่นกัน เเต่ถึงแบบนันราชั
้ นย์ก็ยงั เสนอให้ คยุ กันด้ วยภาษาอังกฤษ
เพราะพักนี ้กงจิ ้นหย่งส่งองค์รักษ์ เงาตามคุ้มครองทุกฝี ก้าว จนน่า
หงุดหงิด

หลังจากคุยเเลกเปลี่ยนอะไรต่อมิอะไรกันมากมาย ทาให้ เขารู้วา่ ค

วีนมาอยู่ที่นี่นานกว่าเขาราวๆครึ่งปี ส่วนควีนก็ร้ ูวา่ เขาไม่คอ่ ยถูก
กับบิดาของร่างนี ้เเละเหล่าน้ องสาวนอกไส้ ทงหลายสั
ั้ กเท่าไหร่
"อะไร นายมีปัญหากับพ่อของตัวเองในร่างนี ้ด้ วยเหรอ นึกว่ามี
ปั ญหาเเค่เฉพาะกับน้ องสาวต่างเเม่พวกนันซะอี
้ ก"

คลีโอพัตราเอ่ยถามด้ วยน ้าเสียงกึง่ ขบขัน สายตาเหมือนหยอกล้ อ

ว่าเขากาลังทาตัวเป็ นเด็กๆไม่เข้ าเรื่อง

"นิดหน่อยน่า... เเล้ วทางด้ านหรงฟางเซียนล่ะ"

"ธรรมดา เป็ นลูกเมียหลวง เเม่รัก พ่อตามใจ สนิทกับพี่ชายฝา

เเฝด เเต่ไม่ถกู กับเมียน้ อยของพ่อเเล้ วก็น้องสาวต่างเเม่ของ
ตัวเอง"

"เฮ้ อ ในสังคมที่สามีมีเมียได้ หลายคนเเบบนี ้นี่สวรรค์ของผู้ชายก็

จริง เเต่ฉนั ดันมาอยู่ในร่างของผู้หญิงนี่สิ โดนน้ องสาวของร่างนี ้
จ้ องเเต่จะหาเรื่องจนน่าปวดหัว ควีนล่ะ เสียงทะเลาะกันดังมาถึง
นี่"
"เฉยๆนะ ที่ทะเลาะกับน้ องสาวต่างเเม่คนนันบ่
้ อยๆก็เเค่ไหลไป
ตามน ้า เพราะถ้ าจู่ๆหรงฟางเซียนกลายเป็ นเด็กสาวใจเย็น
จนเกินไป เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย อีกอย่าง ฉันไม่อะไรมากกับธรรม
เนียมที่สามีมกั มีสามภรรยาสี่อนุ"

"หืม?"

คลีโอพัตรายกถ้ วยชาขึ ้นจิบ ก่อนกล่าวว่า "ฉันเคยบอกนายเเล้ วไง

ราชันย์ ว่ารักเเท้ น่ะมันหายาก น้ อยคนจะหาเจอ ผู้ชายยุคนี ้ไม่ผิด
ถ้ าจะมีเมียหลายคน เมียหลวงเเละเมียน้ อยต่างก็ไม่ผิดเช่นกัน ถ้ า
จะริษยากันถึงขันสั ้ งหารอีกฝ่ าย เเต่ถ้าวันใดวันหนึ่งจวนลุกเป็ นไฟ
ขึ ้นมา หรือชีวิตของพวกนี ้ต้ องพบเจอกับความฉิบหาย พวกนี ้ก็ไม่
มีสิทธิ์บน่ หรืออ้ อนวอนขอโอกาสแก้ ตวั มีเพียงความล่มจมเท่านัน้
ที่รออยู่ เพราะทังหมดนี
้ ้ เป็ นพวกมันที่เลือกเอง"
"...ฟั งดูมีเหตุผล" เเต่เป็ นเหตุผลที่คนส่วนใหญ่คิดไม่ได้ น่าเศร้ า
จริงๆ ราชันย์วางถ้ วยชาลง ก่อนเงยหน้ าขึ ้นยิ ้มส่งให้ เพื่อนสนิท

"ควีน ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ"

"?"

หลังจากนันช่
้ วงเวลาหนึง่ กงเหลียนฮวาจึงมาถึงเรือนใหญ่ เเละ
ทันเห็นกงกุ้ยฮวาเดินเข้ าไปทักทายหรงฟางเซียนที่กาลังจะกลับ
ออกไป

"เซียนเอ๋อร์ ...!" กงเหลียนฮวากล่าวทักทังยิ้ ้ม เเต่เเววตาแอบเป็ น

กังวล ด้ วยไม่ร้ ูวา่ พี่สามกาลังคุยกับอดีตเพื่อนสนิทด้ วยเรื่องอันใด

สตรีงดงามทังสองพร้
้ อมใจกันหน้ ามามอง
"อุ้ยตาย น้ องสี่มาเเล้ ว เช่นนันข้
้ าคงต้ องขอตัว" กงกุ้ยฮวายกปลาย
นิ ้วขึ ้นเเตะริมฝี ปาก ทังยั
้ งยิ ้มเจ้ าเล่ห์ ก่อนกล่าวขอตัว เเละเดิน
ผละจากไป

กงกุ้ยฮวาเหยียดยิ ้มไม่น่าไว้ วางใจ ยามเดินผ่านกงเหลียนฮวา

เป็ นรอยยิ ้มที่ทาให้ กงเหลียนฮวารู้สกึ ไม่สบายใจเลยเเม้ เเต่น้อย

"เซียนเอ๋อร์ ... เจ้ ามานานเเล้ วหรือ"

"ก็สกั พักเเล้ วล่ะ" คลีโอพัตรายิ ้มบางๆ ก่อนไล่สายตาสารวจเด็ก

สาวตรงหน้ าตังเเต่้ หวั จรดเท้ า

"เอ่อ...คือ...เซียนเอ๋อร์ ข้ าได้ ยินเรื่องผลสอบเข้ าสถาบันเเพทย์ของ

เจ้ าเเล้ ว ยินดี..." กงเหลียนฮวาเริ่มด้ วยกล่าวเเสดงความยินดีกบั
อีกฝ่ าย หมายสานความสัมพันธ์ ก่อนแก้ ไขความเข้ าใจผิดในอดีต
เเต่อดีตเพื่อนสนิทกลับกล่าวตัดบทอย่างไร้ เยื่อไยขึ ้น

"ข้ ามาเพื่อพบท่านหญิงกงเหมยกุ้ย เเละข้ าได้ บรรลุจดุ ประสงค์

ของการมาเเล้ ว ดังนันข้
้ าคงต้ องขอตัวก่อน"

กงเหลียนฮวาหน้ าถอดสีทนั ที เมื่อได้ ยินว่าอดีตเพื่อนสนิทมาจวน

กงเพื่อพบผู้ใด

"เจ้ า... คงยังโกรธข้ าเรื่องการคัดเลือกเมื่อปี ที่เเล้ ว จึงได้ ติดต่อกับ

พี่รองเพื่อประชดข้ าเช่นนัน้ เเต่ข้ากล่าวด้ วยความสัตย์จริงนะ
เซียนเอ๋อร์ ข้ ามิได้ ใช้ วิธีสกปรกอันใดดังที่เจ้ ากล่าว เพื่อให้ ข้าได้
อันดับหนึ่งเลย ดังนันเจ้ ้ าอย่าเกลียดข้ าเลยนะเซียนเอ๋อร์ "
คลีโอพัตรานิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนยิ ้มน้ อยๆตรงมุมปาก "เหลียนเอ๋อร์
เจ้ ารู้หรือไม่ สาหรับข้ านัน้ มิมีผ้ ใู ดในสกุลกงน่าสนใจเท่าเจ้ าอีก
เเล้ ว"

กงเหลียนฮวาทาหน้ างุนงง เเต่เมื่อคิดไปว่าอดีตสหายรักกาลังชื่น

ชมนางอยูก่ ็เผลอยิ ้มเอียงอายออกมา เเละเผลอคิดไปว่าโอกาสได้
กลับไปคืนดีกบั สหายเก่าชาติกาเนิดสูงส่งผู้นี ้เช่นเดิมอาจมิได้
ยากเย็นอย่างที่คิด

"เจ้ ามีใบหน้ าที่งดงาม อีกทังจิ้ ตใจของเจ้ าก็ช่างดีงามเหนือผู้ใด

เจ้ าเป็ นคนดีที่หาได้ ยากยิ่ง นอกจากนี ้เจ้ ายังร่าเริงสดใส คนรอบ
ข้ าง ไม่วา่ สตรี หรือบุรุษล้ วนชมชอบเจ้ า ขนาดนี ้เเล้ วทาไมข้ าต้ อง
โกรธเกลียดเจ้ าด้ วยเล่า"
รอยยิ ้มขัดเขินบนใบหน้ าของกงเหลียนฮวาค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็ น
รอยยิ ้มไม่ไว้ วางใจ เมื่อรู้สกึ ว่ารอยยิ ้มอ่อนโยนของสหายสนิทช่าง
ขัดกันเหลือเกินกับดวงตาคูง่ ามที่เเสนเย็นชา

"เเต่จะให้ ข้ากลับไปสนิทสนมกับเจ้ าเฉกเช่นในอดีต เห็นดีคงจะ

เป็ นไปมิได้ อดีตสหายรักของข้ า"

กงเหลียนฮวาหน้ าเสียทันที "ทาไมเล่าเซียนเอ๋อร์ ...หรือพี่รองใส่

ไคล้ อะไรข้ าให้ เจ้ าฟั งเช่นนันหรื
้ อ อ่า... เซียนเอ๋อร์ ข้ าก็คิดว่าเจ้ า
จะรู้อยู่เเล้ ว ว่าเเม้ ข้าจะพยายามทาดีกบั พี่รอง เเต่พี่รองนันมิ
้ ชอบ
ข้ าเเละมารดา เฮ้ อ... ข้ าคงมิมีสิทธิ์ไปบงการความคิดของเจ้ า ข้ าก็
ได้ เเต่หวังว่าเจ้ าจะมิเชื่อวาจาไร้ สาระของพี่รอง เเละใช้ ดวงตาของ
เจ้ ามองความจริงตรงหน้ า ว่าข้ านันปรารถนาดี
้ กบั เจ้ าอย่างเเท้
จริง"
รอยยิ ้มยากจะเข้ าใจจุดขึ ้นตรงมุมปากของสาวงามอันดับสองของ
เเคว้ น

"ข้ าเข้ าใจเเล้ ว ขอบใจเจ้ ามากที่เป็ นห่วง เเละเตือนข้ าเรื่องพี่รอง

ของเจ้ า"

กงเหลียนฮวาเห็นอีกฝ่ ายคล้ อยตาม เเละมิได้ มีอาการต่อต้ านหรือ

เเสดงความปฏิปักษ์ กบั นางอย่างโจ่งเเจ้ ง ก็เผลอถอนหายใจโล่
งอกออกมา ดียิ่งนักที่อดีตสหายของนางยังมิได้ เลือกข้ างอย่าง
ชัดเจน

"ข้ าดีใจที่เจ้ ามิได้ มีหตู าที่มืดบอดง่ายดายเช่นผู้อื่นเซียนเอ๋อร์ "

คลีโอพัตรายิ ้มสนุก "ผู้อื่นที่เจ้ ากล่าวถึงนี่คือผู้ใดบ้ างหรือ"

"ท่านพ่อ...เอ่อ ไม่มีอะไร วันนี ้ข้ าเห็นเเล้ วว่าเจ้ ามีสะดวกสนทนา
กับข้ าต่อ เช่นนันเซี
้ ยนเอ๋อร์ ไว้ วา่ งๆเจ้ าเเวะมาเยี่ยมเยียนข้ าบ่อยๆ
เช่นเดิมสิ เรือนบัวพิสทุ ธิ์ของข้ ายังคงยินดีต้อนรับเจ้ าเสมอนะ"

"ถ้ าข้ าว่างล่ะก็นะ" คลีโอพัตรากล่าวเเละยิ ้มเรียบๆ

ทาให้ กงเหลียนฮวาที่รอให้ หรงฟางเซียนเป็ นฝ่ ายชักชวนให้ นางไป

เยี่ยมเยียนที่จวนหรงบ้ างร้ ููสึกไม่ดีเท่าที่ควร เเต่กงเหลียนฮวาก็
ยอมเลิกราเเต่โดยดี มิใจเรื่องแปลกหากเซียนเอ๋อร์ จะยังมิสนิทใจ
กับนางเช่นเดิม นางเเค่ต้องให้ หรงฟางเซียนสักเล็กน้ อยก็เท่า
นันเอง
้

เสี่ยวผิงก้ มศีรษะให้ หรงฟางเซียนเล็กน้ อย ก่อนเดินตามกง

เหลียนฮวาไป

"นี่... เจ้ าทาบางอย่างตกจากเเขนเสื ้อเเน่ะ"

สาวใช้ คนใหม่ของกงเหลียนฮวาพลันเบิกตากว้ าง ก่อนหันกลับไป
ก้ มมองพื ้นด้ วยเเววตาตื่นตระหนก ทว่ากลับมิพบสิ่งใดตกหล่นอยู่
เลย

"อ่า สงสัยข้ าจะเข้ าใจผิด" สาวงามอันดับสองของเเคว้ น ผู้ซงึ่ กาลัง

คลี่ยิ ้มลึกลับที่ทาให้ เสี่ยวผิงต้ องรู้สกึ ขวัญผวากล่าวก่อนหันหลัง
เดินจากไปอย่างสง่างาม เสี่ยวผิงยกมือเเตะเเขนเสื ้อของตัวเอง
ปรากฎว่าขวดยาพิษขนาดเล็กจิ๋วยังคงอยู่ในที่ของมัน

"เสี่ยวผิง?" กงเหลียนฮวาหันมามอง

เสี่ยวผิงพลันได้ สติ "ขออภัยเจ้ าค่ะคุณหนูสี่ บ่าวมาเเล้ วเจ้ าค่ะ"

คลีโอพัตราหรือหรงฟางเซียนเดินไปขึ ้นรถม้ าประทับตราดอก
กุหลาบที่หน้ าจวนสกุลกง โดยมีเเม่นมตามขึ ้นมาด้ วย เเละที่นงั่ รอ
อยู่ข้างก็คือราชันย์ซงึ่ กาลังนัง่ ม้ วนปลายผมเล่นฆ่าเวลาอยู่

ราชันย์เงยหน้ า เเละยกยิ ้มถาม "เป็ นอย่างไรบ้ าง"

คลีโอพัตรานัง่ ลงฝั่งตรงข้ าม ก่อนส่งยิ ้มเรียบๆให้ เพื่อนสนิท "กงกุ้

ยฮวาเป็ นประเภทชอบนัง่ อยู่บนภูดเู สือกัดกันอย่างที่นายว่าไม่มี
ผิด ส่วนกงเหลียนฮวานี่...บอกไม่ได้ เเน่ชดั ว่าเป็ นโรคหลงตัวเอง
โดยกาเนิด เพราะพันธุกรรม หรือเกิดจากการปลูกฝังที่คล้ ายการ
ถูกล้ างสมองโดยผู้เลี ้ยงดูกนั เเน่ ถ้ าจะให้ ดีนายต้ องให้ ฉนั เจอเเม่
ของเด็กสาวนัน่ สักครัง้ ...เเต่ถ้านายถามฉัน ฉันว่าเด็กสาวสองคน
นันก
้ าลังหลงผิดอย่างรุนเเรงทังคู
้ ่ เเน่นอนว่ารักษาได้ เเต่ต้องใช้
เวลา เเละผู้ป่วยไม่น่าให้ ความร่วมมือทังคู
้ "่
"เฮ้ อ..." ราชันย์ถอนหายใจ ก่อนมองออกไปนอกหน้ าต่าง "ก็เล่น
ถูกเลี ้ยงมาโดยเเม่จิตป่ วยกันขนาดนันจะไปโทษเด็
้ กฝ่ ายเดียวได้
ยังไงล่ะจริงไหม"

ตังเเต่
้ เเรกเริ่มราชันย์ไม่เคยมีความคิดอยากกลัน่ แกล้ งหรือเอาคืน
น้ องสาวคนใดของกงเหมยกุ้ยอย่างเเท้ จริงโดยไม่จาเป็ นเลยสัก
ครัง้ เเต่เด็กสาวเหล่านันก็
้ มกั จะเข้ ามาขวางทางเขาที่กาลัง
พยายามสร้ างรากฐานอันดีในชีวิตให้ กงเหมยกุ้ยอยู่เสมอๆ เขา
ไม่ใช่คนใจกว้ างมากมาย เรื่องอะไรจะยอมโดนกระทาอยู่ฝ่าย
เดียว จึงตอบโต้ กลับไป ...ตามที่เห็นว่าสมควร

ร้ ายมา ร้ ายกลับ ยุติธรรมดีใช่ไหมล่ะ

ยอมรับว่ามีบางครัง้ ที่เขาทาเกินกว่าเหตุ เพื่อเเลกกับความสะใจ

เล็กๆน้ อยๆ ก็... ถึงเขาจะเป็ นสุภาพบุรุษ เเต่ก็เป็ นสุภาพบุรุษจาก
โลกอนาคตที่เพศหญิงเเละเพศชายล้ วนเท่าเทียม บางครัง้ เเข่งขัน
กันเเทบเป็ นเเทบตายด้ วยซ ้า กล่าวว่าเขาไม่ใช่ผ้ ชู ายประเภทรัก
หยกถนอมบุปผาอย่างผู้ชายในสมัยนี ้ที่ถนอมสตรีไปทัว่ เหมือนคน
ไร้ สติก็วา่ ได้

ดอกไม้ บางชนิดที่มีพิษเเรงเกินหรือมีหนามแหลมคมเสียจนไม่น่า
พิศวาส เเล้ วคุณจะไปถนอมมันทาไมล่ะจริงไหม

เเต่ถ้าเป็ นไปได้ เขาก็อยากต่างคนต่างอยู่กบั น้ องสาวนอกไส้ พวก

นันของกงเหมยกุ
้ ้ ย เเต่กงกุ้ยฮวาทะเยอทะยานเกินไป ห่วงไปก็
เท่านัน้ ห่วงตัวเองดีกว่า ส่วนกงอิงฮวา...นัน่ ก็ไม่ไหว หายใจเข้ า
เป็ นจิกกัด หายใจออกเป็ นหาเรื่อง ส่วนกงเหลียนฮวา เฮ้ อ...รายนี ้
อาการหนักที่สดุ ในบรรดาน้ องสาว กงซิ่งฮวาสิคอ่ ยหน้ าเอ็นดู
หน่อย น่าจะพอญาติดีด้วยได้

สาเหตุที่เขาต้ องมานัง่ ใคร่ครวญถึงน้ องสาวนอกไส้ ของกง

เหมยกุ้ยพวกนัน้ ก็เป็ นเพราะลางเห่าหอน อะเเฮ่ม ลางสังหรณ์
ของเขามันกาลังร่าร้ องเตือนว่ามีเรื่องไม่ดีกาลังจะเกิดขึ ้นใน
อนาคตอันใกล้ ถ้ าเป็ นไปได้ เขาก็ไม่อยากสร้ างเวรสร้ างกรรมกับ
เด็กสาวพวกนันให้
้ เป็ นผลพวงไม่ดีตอ่ ชาติภพต่อๆไป เเต่ถ้าเด็ก
พวกนันเเส่
้ หาเรื่องเอง เขาก็จะถือเสียว่าเป็ นเรื่องของเวรกรรม
หรือไม่ก็ชะตาฟ้าได้ ลิขิตเอาไว้ เเล้ ว เพราะถ้ าถึงคราวจาเป็ น มันก็
ไม่มีคาว่าปราณีอยู่ในพจนานุกรมของเขาด้ วยเช่นกัน

"ราชันย์ ฉันถามอะไรหน่อยสิ" จู่ๆคลีโอพัตราก็พดู ขึ ้นแบบไม่มีปี่มี

ขลุย่ ราชันย์พยักหน้ าอนุญาตแบบไม่คิดอะไร ขณะเห็นหอ
กุหลาบอยู่ไม่ไกลเเล้ ว

"อะไรทาให้ นายเกลียดกงจิ ้นหย่งขนาดนัน"้

ราชันย์ชะงักไปเล็กน้ อย "เฮ้ ยเดี๋ยว เข้ าใจผิดเเล้ วควีน ฉันไม่ได้

เกลียดกงจิ ้นหย่งนะ เเค่... ไม่ชอบหน้ า"
"นัน่ คือที่ฉนั สงสัยที่สดุ สาหรับฉัน นายเป็ นเพื่อนที่วิเศษ เเต่ก็
ประหลาดมาก เพราะนายเย็นชากับทุกสิ่ง บางครัง้ นายไม่ไยดีตอ่
อะไรเลย นายสามารถยิ ้มได้ จากใจ เเม้ ถกู พ่อของคิงสาดกาแฟใส่
หน้ ากลางที่ประชุม เเล้ วทาไมจู่ๆ...ไอ้ ตายด้ านอย่างนายถึงมี
ความรู้สกึ ขึ ้นมาได้ ละ่ "

เจ็บกว่านี ้มีอีกไหม...! เพิ่งรู้วา่ การถูกเพื่อนสนิทด่าซึง่ ๆหน้ ามัน

รู้สกึ จุกนิดๆแบบนี ้นี่เอง อีกอย่าง เขาก็เเค่พวกเบื่อง่ายนิดหน่อย
เท่านันเองนะ
้ ไม่ได้ ตายด้ านเสียหน่อย

"ฉันจาเป็ นต้ องตอบคาถามเธอจริงๆดิ"

คลีโอพัตราทาหน้ าจริงจัง "จาเป็ น เพราะนายกาลังทาให้ ฉนั รู้สกึ

เหมือนตัวเองไม่ได้ ร้ ูจกั นายเลยเเม้ เเต่น้อย มันน่าหงุดหงิดนะที่เรา
คบคนๆนึงมาหลายปี เเต่สดุ ท้ ายก็เพิ่งมารู้วา่ ไอ้ คนที่เราคิดว่ารู้จกั
เขาดี เเท้ จริ งเราไม่ได้ ร้ ูจกั อีกฝ่ ายเลย"
"เฮ้ ยๆ ไปกันใหญ่เเล้ วควีนคลีโอ คิดมากจริงๆเลยเธอเนี่ย เฮ้ อ..."
ราชันย์ถอนหายใจ ก่อนลุกขึ ้น ก้ าวลงไปจากรถม้ าที่เปิ ดออกโดย
เสี่ยวไป๋

ชายหนุ่มซึง่ อยู่ในร่างของสาวงามล่มเเคว้ นผินหน้ ากลับมามอง

เพื่อนสนิทซึง่ ยังคงนัง่ อยู่บนรถม้ าเล็กน้ อย ขณะกล่าวเป็ น
ภาษาอังกฤษว่า

"ที่ฉนั ไม่คอ่ ยชอบหน้ ากงจิ ้นหย่งก็เพราะฉันเคยเห็นตัวเอง...ไม่ใช่

สิ ฉันเคยเห็นกงเหมยกุ้ยฆ่าตัวตาย เพราะผู้ชายคนนัน"้

"!?"

"เเน่นอนว่ามันไม่ได้ เกิดขึ ้นเเล้ ว เพราะพวกเรามา ...เเต่มนั เคย

เกือบจะเกิดขึ ้นจริงๆ"
เด็กสาวเช่นกงเหมยกุ้ย หลังโดนบิดาไล่ออกจากจวน จะไปอยาก
มีชีวิตอยู่ได้ อย่างไร

ยิ่งคิดเขายิ่งรู้สกึ ไม่คอ่ ยชอบหน้ ากงจิ ้นหย่ง

เอาเถอะ อย่างน้ อยเขาก็ไม่ได้ เกลียดชังอีกฝ่ ายล่ะนะ เขาจัดการ

อารมณ์ตวั เองได้ ดีที่สดุ เเค่นี ้แหละ
บทที่ 23 หากรุ กธรรมดายังไม่ ได้ ผล
เช่ นนัน้ ถ้ าเปิ่ นหวางรุ กบ่ อยๆเล่ า?

ยามนี ้ห้ องรับรองชันบน

้ สาหรับต้ อนรับเเขกพิเศษของหอการค้ า
ของท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ น ปรากฎบุรุษหนุ่มผู้มาเยือน
โดยมิได้ นดั หมายล่วงหน้ าถึงสองคน บุรุษหนึ่งในนันเป็
้ นผู้ที่ฮ่องเต้
เเละไทเฮาองค์ปัจจุบนั ของเเคว้ นต้ าทรงโปรดปรานเเละตามใจ
อย่างถึงที่สดุ ส่วนบุรุษหนุ่มผมสีทองคาที่มาด้ วยกันเองก็มี
ความสาคัญระดับเเคว้ นไม่ต่างกัน จนรองผู้ดเู เลหอการค้ าทังสอง ้
ที่ท่านหญิงอันดับหนึง่ เเคว้ นไว้ ใจรู้สกึ วางตัวไม่ถกู ก่อนเผยสีหน้ า
โล่งอกออกมา เมื่อเห็นท่านหญิงของพวกตนเดินทางมาถึง

เสียงหวานซึง่ กล่าวสัง่ ให้ ข้ารับใช้ ทงหมดออกไปรอข้

ั้ างนอก ทาให้
ผู้มาเยือนทังสองหั
้ นมามอง
"อ๊ ะ มาเเล้ วเหรอ กาลังรออยู่พอดี" บุรุษหนุ่มสูงศักดิ์จากแดนไกล
ซึง่ มีรูปลักษณ์ภายนอกคล้ ายเทพเจ้ าที่หลุดออกมาจากนิยายจาก
ดินแดนทะเลทรายกล่าวขึ ้น รอยยิ ้มน้ อยๆตรงมุมปากนัน้ ไม่วา่
ผู้ใดพบเห็นต่างก็ต้องรู้สกึ สับสนชัว่ ขณะ เพราะมิร้ ูวา่ บุรุษตรงหน้ า
เป็ นคนอัธยาศัยดีมาก หรือว่าเป็ นคนที่เจ้ าเล่ห์มากๆกันเเน่

น่าจะเข้ ากันได้ ดีกบั กงชุนเทียนนะราชันย์ขบคิด หลังเห็นความ

คล้ ายคลึงกันของบุรุษทังสอง
้

ว่าเเต่... เจ้ าชายดาริอสุ มาทาอะไรที่นี่? คิงพามา... หรือว่า!?

ราชันย์ขบคิดบางอย่างเเละเผลอยกยิ ้มกว้ างออกมาโดยไม่

รู้ตวั จากมุมมองของคนรอบข้ าง ราชันย์ไม่ใช่คนโง่ ส่วนเหล่าคน
ใกล้ ชิดนันสามารถกล่
้ าวชื่นชมได้ เต็มปากว่าราชันย์นนหั
ั ้ วไวมาก
เเละบางสถานการณ์ก็ใจเย็นเเละปรับตัวเก่งได้ อย่างไม่น่าเชื่อ
ดังนันเพี
้ ยงเห็นรอยยิ ้มบนใบหน้ าของเจ้ าชายดาริอสุ เเละ
อากัปกิริยาเเสนคุ้นตาบางอย่าง ราชันย์ก็สามารถล่วงรู้ได้ เเล้ วว่า
ทาไมคิงถึงพาอีกฝ่ ายมาที่นี่

"จักรพรรดิ!? นัน่ แกใช่ไหม!?" ราชันย์ตะโกนถามเป็ นภาษาอังกฤษ

ด้ วยความตื่นเต้ น

เจ้ าชายดาริอสุ ถึงกับสาลักน ้าชา ลุกพรวดขึ ้นด้ วยสีหน้ าเเละ

ท่าทางตื่นตระหนก ก่อนหันไปมองชินอ๋องต้ าไท่หลงตาเหลือก "ไอ้
ราชันย์!? ...เดี๋ยว! ที่อยู่ในร่างท่านหญิงกงเหมยกุ้ยไม่ใช่ควีนคลีโอ
เหรอ!?"

*"...เปิ่ นหวางก็มิเคยกล่าวว่ากงเหมยกุ้ยคือคลีโอพัตรามิใช่หรือ"*
คิงกอดอก ก่อนกล่าวขึ ้นด้ วยภาษาอังกฤษโทนเสียงเรียบนิ่ง
เหมือนตนเองนันไร้
้ ซงึ่ ความผิดโดยสิ ้นเชิง
"โธ่...หัวหน้ า! ถ้ าท่านหญิงกงเหมยกุ้ยคือไอ้ ราชันย์ ทาไมหัวหน้ า
ไม่บอกผมตังเเต่
้ ทีเเรก! ผมจะได้ รีบเดินทางมาให้ เร็วกว่านี ้! ไอ้
ราชันย์ คิดถึงแกจังเลยเฟ้ย...!"

"เหมือนกันเว้ ย!"

ชื่อจริงของจักรพรรดิคือ มิคาโดะ[1]

มิคาโดะเป็ นนักวิทยาศาสตร์ ชาวญี่ปนที ุ่ ่ฉลาดมากก็จริง เเต่ด้วย

ความเคี ้ยวยากเเละเป็ นคนเขี ้ยวลากดิน ทาให้ ผ้ คู นในวงการ
เดียวกันต่างยาเกรงเเละพากันเรียกมิคาโดะลับหลังว่า 'จักรพรรดิ
เจ้ าเล่ห์' ซึง่ ดูเหมือนเจ้ าตัวจะชอบฉายาลับๆของตัวเองมากเสีย
ด้ วย จึงสัง่ ให้ ราชันย์ซงึ่ เป็ นเพื่อนสนิทตังเเต่
้ สมัยเรียนเรียกตัวเอง
ว่าจักรพรรดิเสียเลย
ราชันย์ยกชายกระโปรงลากยาวขึ ้น เตรียมพุง่ เข้ าไปกอดเพื่อนรัก
ให้ หายคิดถึง ติดตรงที่คิงซึง่ ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างเราทังสองลื
้ ม
ตาขึ ้นมองมาที่ราชันย์ด้วยสายตาคมกริบแฝงความไม่ยินยอม

*"อย่าได้ ลืมฐานะของตนเอง เข้ าใจหรือไม่ ว่าที่หวางเฟยของเปิ่ น

หวาง..."*คิงกล่าวด้ วยโทนเสียงเรียบเย็น จนราชันย์ขนลุกซู่ ส่วนมิ
คาโดะนันยั
้ กไหล่ใส่คิงด้ วยท่าทางสนุกสนานกึง่ เห็นใจ

"อุ๊บส์! สาหรับคนที่นี่ อาการของหัวหน้ าเขาเรียกกันว่าอะไรน้ า...

อ้ อ ไหน ้าส้ มเปรีย้ วหกใช่ไหม หึๆๆ"

คิงไม่สนใจวาจาเย้ ยหยันจากมิคาโดะ นัยน์ตาคูค่ มตระหวัดไป

มองสาวงามอันดับสองของเเคว้ นที่ราชันย์พามาด้ วย ทังเเววตาไม่
้
ชอบใจ
"เปิ่ นหวางมิคาดว่าว่าที่หวางเฟยของเปิ่ นหวางจะพาสาวงามมา
ตามนัดหมายของเราด้ วย"

ราชันย์เหงื่อเเตกพลัก่ ใจคอนี่จะไม่พอใจสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่อยู่
รอบตัวเขาเลยหรือไงกันนะ!

"อะเเฮ่ม ข้ าขอเเนะนาให้ พวกท่านรู้จกั สหายใหม่ของข้ า หรงฟาง

เซียน" ราชันย์กล่าวก่อนขยิบตาให้ คลีโอพัตราหนึ่งที

คลีโอพัตราเหยียดยิ ้มลึกลับ ก่อนวาดมือทาความเคารพบุรุษหนุ่ม

ทังสองตรงหน้
้ าอย่างงดงามชดช้ อย หากเเต่เสียงหวานที่กล่าว
ทักทายเป็ นภาษาอังกฤษ ทาให้ คิงเเละมิคาโดะเผลอตกตะลึงไป
ตามๆกัน

"ยินดีที่ได้ พบเพคะ คิง มิคาโดะ"

ราชันย์ยิ ้มเมื่อเห็นคิงเบิกตากว้ างขึ ้นเล็กน้ อย ส่วนมิคาโดะนันเดิ
้ น
ถอยหลังเเทบสะดุดล้ มลง

"ยะ ยัยผีดิบเหรอ!?"

คลีโอพัตราหน้ าตามืดครึม้ ลงทันที "หยาบคายนะมิคาโดะ นายลืม

ไปเเล้ วใช่ไหมว่าฉันคาราเต้ สายอะไร"

มิคาโดะรีบวิ่งไปหลบหลังคิงทันที "ก็ใครใช้ ให้ เธออยู่ในร่างกาย

แบบนันกั ้ นเล่า! ราชินีวิปลาสแห่งวงการวิทยาศาสตร์ ระดับโลกมา
อยู่ในร่างกายของเด็กสาวหน้ าตาใสซื่อบริสทุ ธิ์เบอร์ นี ้เนี่ยนะ โลก
นี ้บ้ ากันไปใหญ่เเล้ ว!"

คลีโอพัตราขมวดคิ ้วไม่ยินยอม "ไม่เห็นนายตกใจขนาดนี ้ตอนรู้วา่

ราชันย์อยู่ในร่างเด็กผู้หญิง"
"จะคิงหรือราชันย์หรือเธอก็น่าตกใจพอกันนัน่ แหละ! เทพ
โชคชะตาต้ องเพี ้ยนไปเเล้ วเเน่ๆ!"

"โทษเทพโชคชะตาได้ ที่ไหนกัน ก็ร่างกายนี ้เป็ นร่างกายของพวก

เราในชาติภพนี ้ไม่ใช่เหรอ เอ่อ... จะว่าไป ฉันก็ไม่ได้ พบเทพ
โชคชะตานานเเล้ วนะ ทุกคนล่ะเห็นเทพโชคชะตาครัง้ สุดท้ าย
เมื่อไหร่" ราชันย์ถามขึ ้น

ทังสามนิ
้ ่งเงียบไปชัว่ ขณะหนึ่ง ลอบเหลือบมองตากันเล็กน้ อย
เเละเป็ นคิงที่กล่าวเปลี่ยนเรื่อง

"เรื่องนันเอาไว้
้ ก่อน เปิ่ นหวางว่าเรามาเข้ าเรื่องสาคัญกันเลยเถอะ"

ราชันย์ขมวดคิ ้ว "ที่คิงเรียกผมมาไม่ใช่เเค่เพื่อบอกผมว่าเจ้ าชาย

ดาริอสุ คือมิคาโดะเหรอครับ"
"ไม่ เปิ่ นหวางต้ องการให้ เหมยเอ๋อร์ ไม่สิ ให้ ราชันย์รับรู้บางสิ่งจาก
เจ้ าชาย... จากมิคาโดะด้ วยตัวเอง"

"คิงคงมาอยู่ในร่างชินอ๋องนานไม่ใช่น้อยๆเลยสินะ คาพูดคาจาถึง
ได้ เป็ นเเบบนัน"้ คลีโอพัตราพูดขึ ้นด้ วยสีหน้ าเข้ าอกเข้ าใจ เพราะ
ช่วงเเรกๆที่มาเธอเองก็ต้องปรับตัวไม่ใช่น้อยๆเลย

"จะว่าไปผมก็ไม่ทนั ได้ ถามว่าคิงมาอยู่ที่นี่นานหรือยัง ผมเพิ่งมาได้

ไม่ถึงปี ส่วนควีนอยู่มาเเล้ วราวๆปี กว่า"

"ฮึ รู้สิแปลก ขยันหลบหน้ ากันเสียปานนันนี

้ ่" คิงกล่าวทังขมวดคิ
้ ้ว
เล็กน้ อย ทาให้ ใบหน้ าหล่อเหลาฉายแววไม่สบอารมณ์ออกมา
อย่างชัดเจน

ราชันย์ถงึ กับไปไม่ถกู ได้ เเต่อ้าปากพะงาบๆ คิงเป็ นอะไรไปวะ

ทาไมวันนี ้ดูเดือดกว่าทุกวัน ไอ้ บดั ซบที่ไหนมันบังอาจเเตะเกล็ด
ย้ อนของคิงวะ เมื่อไม่ร้ ูจะทาอย่างไร ราชันย์จึงได้ เเต่หนั ไปขอ
ความช่วยเหลือจากเพื่อนๆทังสอง
้

คลีโอพัตราถอนหายใจ หันไปถามมิคาโดะ "ที่คิงว่าอยากให้ นาย

บอกราชันย์ด้วยตัวเองนี่คือเรื่องอะไร"

"อ้ อ ใช่... ราชันย์ แกตังใจฟั

้ งฉันให้ ดๆี นะ เพราะนี่เป็ นเรื่องสาคัญ
มาก มันเกี่ยวพันถึงชีวิตของร่างกายที่แกอาศัยอยู่ในตอนนี ้เลย
ล่ะ"

ราชันย์เเละคลีโอพัตรานัง่ ลงตรงข้ ามมิคาโดะ "หมายความว่า

ยังไง"

"แกรู้จกั 'บุปผามรณะ' หรือที่เรียกกันว่าดอกไม้ แห่งความตายหรือ

เปล่า"
ราชันย์ขมวดคิ ้ว "ชื่อไม่เป็ นมงคลเอาซะเลย ไม่อยากรู้จกั หรอก
ของเเบบนัน"้

มิคาโดะเหยียดยิ ้ม "มันเป็ นดอกไม้ ที่หาได้ ยากมาก หาซื ้อจาก

ประเทศไหนไม่ได้ อีกเเล้ ว นอกจากกับพ่อค้ าชาวเปอร์ เซียเท่านัน้
ก็ตามชื่อ มันเป็ นดอกไม้ ที่มีโทษมากกว่าคุณ อธิบายให้ เข้ าใจ
ง่ายๆก็คือเป็ นดอกไม้ ที่อนั ตรายมากชนิดหนึง่ ที่คนซื ้อนิยมนาไป
สกัดเป็ นพิษที่มีฤทธิ์ร้ายเเรงถึงชีวิตนัน่ แหละ เฮ้ อ... ถ้ าไม่เพราะ
ฉันต้ องสร้ างเนื ้อสร้ างตัวให้ ตวั เองด้ วยอาชีพพ่อค้ า จนเผลอยื่นมือ
เข้ าไปขับเคลื่อนธุรกิจเกือบทังหมดของดิ
้ นแดนตะวันออกเเละ
ดินแดนตะวันตก ฉันก็คงไม่ร้ ูวา่ เมื่อสิบกว่าปี ก่อน ดอกไม้ ชนิดนี ้
ซื ้อขายอย่างถูกกฎหมาย เเต่ปัจจุบนั ฉันสัง่ ให้ การค้ าขายเข้ มงวด
กว่าปกติเเล้ ว เเละก่อนที่ฉนั จะเดินทางมาที่เเคว้ นต้ าแห่งนี ้ ฉันได้
อ่านสมุดบันทึกทางการค้ าของพ่อค้ าที่เคยเดินทางเข้ ามาค้ าขาย
ดอกไม้ ชนิดนี ้ที่เเคว้ นต้ าเมื่อสิบกว่าปี ก่อนเข้ า ฉันเห็นกลิ่นไม่ดีเลย
เอาไปปรึกษาคิง เเละสุดท้ ายเรื่องมันก็สาวมาถึงแก ไม่สิ... พูดให้
ถูก สาวมาถึงคนรอบๆตัวแกนัน่ ล่ะ"
ราชันย์เบิกตากว้ าง ก่อนทาท่าลูบคางครุ่นคิด "ฉันมัน่ ใจคนสาคัญ
รอบๆตัวกงเหมยกุ้ยไม่มีวนั ซื ้อไอ้ ของอัปมงคลแบบนัน้ เเต่ถ้า...!
เฮ้ อ! เข้ าใจล่ะ"

"เข้ าใจอะไร" คลีโอพัตราหันมาขมวดคิ ้วใส่ราชันย์

ราชันย์ยกนิ ้วนวดหว่างคิ ้ว "ดอกไม้ ชนิดนี ้เคยถูกซื ้อขายโดยชาว

เเคว้ นต้ าเมื่อสิบกว่าปี ก่อน ทังยั
้ งเป็ นชาวต้ าที่เกี่ยวข้ องกับตระกูล
กงของกงเหมยกุ้ย งันก็ ้ มีความเป็ นไปได้ ที่จะเป็ นฝี มือของพวก
อนุภรรยาภายในจวน"

มิคาโดะพยักหน้ า "ดีที่เเกยังหัวไวเหมือนเดิม อืม ก็ตามนันล่

้ ะ"

ราชันย์เงยหน้ า เเววตาเคร่งเครียดขึ ้นเล็กน้ อย "แกพอจะรู้ไหมว่า

ใครเคยติดต่อซื ้อดอกไม้ ชนิดนันเมื
้ ่อสิบกว่าปี ก่อน"
มิคาโดะส่ายหน้ า "บันทึกไม่ได้ ละเอียดขนาดนัน้ พ่อค้ าคนเก่าแค่
บันทึกเอาไว้ คร่าวๆ เพื่อตรวจดูวา่ ลูกค้ าจะนาพิษไปใช้ กบั คนที่
อาจเป็ นคูค่ ้ าสาคัญของตัวเองหรือเปล่าเท่านันเอง
้ เเต่เป็ นคนที่
เกี่ยวข้ องกับตระกูลกงของแกไม่ผิดเเน่"

"ชิส์" ราชันย์กดั เล็บทาหน้ าเคร่งเครียด น่าเจ็บใจตรงที่ พลังหยัง่ รู้ที่

เทพโชคชะตาให้ เขาไม่ได้ วิเศษวิโสอะไรขนาดนัน้ จากการจ้ องตา
เพียงผ่านๆ มันเป็ นไปไม่ได้ ที่เขาจะเห็นความทรงจาหลายสิบปี
โดยละเอียด ที่สาคัญ เขาต้ องใช้ สมาธิอย่างมาก

"พิษนัน่ ร้ ายเเรงมากหรือไม่"

มิคาโดะกอดอก "หากรับในปริมาณมากๆภายในครัง้ เดียวก็

สามารถช็อกจนถึงตายได้ เลย เเต่ถ้าทาแบบนันพิ
้ ษก็จะตกค้ าง
ภายในร่างกาย ทังยั
้ งตรวจพบได้ ง่าย เเต่ถ้าค่อยๆผสมกับน ้าและ
อาหารให้ เหยื่อรับเข้ าร่างกายทีละเล็กทีละน้ อย ก็ยากที่จะตรวจ
พบได้ เพราะพิษนัน่ ไม่ใช่เเค่ไร้ สีไร้ กลิ่นเท่านัน้ เเต่เข็มเงินก็ตรวจ
ไม่เจอเช่นกัน ดังนันเเม้
้ จะค้ าขายถูกกฎหมาย เเต่ราคาก็เเพงมาก
ถ้ าไม่ใช่ขนุ นางที่คอ่ นข้ างมีอนั จะกินก็หาซื ้อไม่ได้ หรอก เเละเเม้ จะ
รับพิษเข้ าร่างกายทีละน้ อย เเต่ถ้าได้ รับเป็ นเวลาสิบกว่าปี ก็ถึง
ตายได้ เช่นกัน เริ่มจากร่างกายจะเสื่อมโทรมลงเรื่อยๆ เวียนหัว
บ่อย เเละเริ่มมีอาการเหมือนเป็ นไข้ หวัดเรือ้ รัง จนกลายเป็ นโรค
ประจาตัว สุดท้ ายก็มีเพียงความตายเท่านันที ้ ่รออยู่ เเต่จากที่เห็น
ถ้ าแกโดนวางยาพิษตังเเต่
้ เมื่อสิบกว่าปี ก่อนจริงๆ ร่างกายของแก
ก็น่าจะมีอาการบ้ าง เเต่แกก็ดเู เข็งเเรงดี งันพิ
้ ษนัน่ คนที่ซื ้อไปอาจ
ไม่ได้ เอาไปใช้ กบั แก"

ราชันย์ลอบกลืนน ้าลาย "เเล้ วยังไงอีก ยังไม่หมดเเค่นี ้ใช่ไหม ไม่

งันแกกั
้ บคิงคงไม่ทาหน้ าตาเคร่งเครียดกันขนาดนัน"้

มิคาโดะถอนหายใจ ก่อนพยักหน้ าช้ าๆ "ที่ฉนั ได้ อา่ นบันทึกค้ าขาย

บุปผามรณะนัน่ ก็เพราะเมื่อราวๆสามเดือนก่อน ก่อนที่สิทธิ์
ผูกขาดการค้ าขายบุปผามรณะจะมาอยู่ในมือฉัน มันได้ ถกู สัง่ ซื ้อ
อีกครัง้ โดยลูกค้ ารายเดิม ฉันเลยกลัวว่าพวกมันจะเอาไปใช้ กบั แก
เเละที่มาวันนี ้ก็เพราะฉันกับคิงอยากให้ แกไปรับการตรวจร่างกาย
เพราะไม่เเน่วา่ มันอาจจะเริ่มลงมือไปเเล้ วก็ได้ "

ราชันย์คอ่ ยๆก้ มมองมือของตัวเอง สามเดือนที่พิษถูกสัง่ ซื ้อคือช่วง

หลังจากที่เขาเริ่มก่อตังหอกุ
้ หลาบ หากจะมีอนุภรรยาสักคนของ
กงจิ ้นหย่งไม่พอใจ หมายจะกาจัดเขาขึ ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
อะไร เรื่องพิษเขาระวังอยู่ตลอดเวลา เเต่พิษที่เข็มเงินไม่อาจตรวจ
เจอได้ อยู่นอกเหนือการคานวณของเขา

เฮ้ อ... น่าขายหน้ าจริงๆ นี่คือผลของการที่เขาประมาท 'ดอกไม้ มี

พิษ' พวกนันเกิ
้ นไปสินะ บ้ าเอ๊ ย...!
"อย่าห่วง เรื่องตรวจหาพิษในร่างกายนาย ให้ เป็ นหน้ าที่ฉนั เอง"
คลีโอพัตราว่า ก่อนสะบัดเเขนเสื ้อ เเละนาเข็มเงินออกมาด้ วย
ท่าทางช่าชอง

"เเต่จกั รพรรดิบอกว่ามันตรวจหาค่อนข้ าง..."

คลีโอพัตราเชิดหน้ าขึ ้นเล็กน้ อย รอยยิ ้มบางๆจุดขึ ้นตรงมุมปาก

บ่งบอกถึงความมัน่ ใจในตัวเอง "ไม่มโี รคไหนที่ 'ราชินีวิปลาส'
รักษาไม่ได้ นายเป็ นคนพูดเองลืมเเล้ วเหรอ"

ราชันย์นิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนพยักหน้ าอย่างเชื่อมัน่ ในพรสวรรค์เเละ

ฝี มือของเพื่อน "...อืม"

"หัวหน้ าใจเย็น นัน่ เพื่อนกาลังปลอบใจกัน!" มิคาโดะหันไป

บอกคิงที่เเผ่รังสีความไม่พอใจออกมามากกว่าเดิม
.

ประมาณครึ่งชัว่ โมงต่อมา

ราชันย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อคลีโอพัตราบอกว่านอกจาก
อ่อนเพลียเล็กน้ อย คาดว่าเพราะเขาทางานหนัก ร่างกายของกง
เหมยกุ้ยก็ปกติดีทกุ อย่าง

"อย่าประมาทนะโว้ ยไอ้ ราชันย์ ไม่พบพิษวันนี ้ ไม่ได้ หมายความว่า

แกปลอดภัยเเล้ วนะเฮ้ ย หลังจากนี ้แกต้ องระวังตัวทุกฝี ก้าว เข้ าใจ
ไหม"

พูดน่ะมันง่าย เเต่ทาน่ะมันยาก!
"เฮ้ อ... จะพยายามก็เเล้ วกัน" เเต่นี่มนั ชีวิตจริงนะไม่ใช่นิยาย เขา
ไม่ได้ เมพเทพโคตรขนาดตรวจหาพิษไร้ สีไร้ กลิ่นได้ ด้วยตาเปล่า
หรอกนะ ใช้ ดวงตาหยัง่ รู้กบั ทุกคนที่เฉียดเข้ าใกล้ นี่ก็ไม่ไหว ปวด
หัวตายก่อนพอดี!

"ขออภัยพะยะค่ะ" จู่ๆคนของชินอ๋องก็เดินเข้ ามาคุกเข่า คิงโบกมือ

อนุญาต ทหารที่เเต่งตัวเหมือนนักรบเงาในหนังจีนจึงลุกขึ ้นมา
กระซิบบางอย่างที่ข้างหูผ้ เู ป็ นนาย

คิงขมวดคิ ้วน้ อยๆ ก่อนพยักหน้ าช้ าๆ นักรบเงาจึงถอยออกไปเมื่อ

หมดหน้ าที่ "การสนทนาในครัง้ นี ้คงต้ องขอให้ ยตุ ิเเต่เพียงเท่านี ้
ฮ่องเต้ เรียกเปิ่ นหวางเข้ าวัง"

"โถๆ เป็ นชินอ๋องนี่ก็ลาบากเนอะ" มิคาโดะพูดเหมือนเห็นใจ ก่อน

หันไปพูดกับคลีโอพัตราด้ วยน ้าเสียงเริงร่า
"เฮ้ ยควีน วันนี ้ทังวั
้ นเธอว่างป๊ ะ ไปทัวร์ ย่านโคมเขียวเป็ นเพื่อน
หน่อยดิ เเม่งเอ๊ ย นี่คิงเคยพาผ่านไป สาวๆเเต่คนละคนนี่เด็ดๆ
ดวงๆทังนั
้ น!้ พูดเเล้ วอยากจะขยี ้...!"

คลีโอพัตรายกมือเหมือนขอเวลานอก สีหน้ าก ้ากึง่ ระหว่างสับสน

เเละตกใจ "ฉัน... นึกว่านายเป็ นเกย์"

"ก็..." มิคาโดะจับคางทาหน้ าครุ่นคิด ก่อนตอบด้ วยสีหน้ าจริงจัง

สุดๆ "จริงๆฉันได้ หมดนะ หญิง ชาย คนชรา เด็ก สตรีมีครรภ์ คน
พิการยังได้ เลย แบบว่า...ฉันไม่เรื่องมากน่ะ"

"ไม่เรื่องมาก เเต่มกั มากน่ะสิ!?" ราชันย์อดจะด่าไม่ได้ จริงๆ เเละก็

โดนยักคิ ้วกวนๆใส่ด้วยสีหน้ าเร้ าเท้ าสุดๆ!
"นะๆ ไปคนเดียวมันแปลกๆ ไปด้ วยกันหน่อยนะควีน" มิคาโดะว่า
เเละหันไปเกาะแกะคลีโอพัตราที่ทาหน้ าราคาญใส่

"เฮ้ ยจักรพรรดิ! ควีนเป็ นผู้หญิงนะเว้ ย แกชวนควีนไปที่เเบบนันได้

้
ยังไงวะ! ยิ่งตอนนี ้ควีนเป็ นถึงสาวงามอันดับสองของเเคว้ น! ขืนมี
คนรู้เข้ านี่เสียชื่อเสียงยังน้ อยไป! ...เเต่ฉนั ว่างนะ" ราชันย์วา่ เเล้ วชี ้
นิ ้วเข้ าหาตัวเองทังรอยยิ
้ ้มสดใส

"ไปไกลๆไอ้ ราชันย์!" มิคาโดะตาเหลือก ก่อนขยับหนีเหมือน

ราชันย์เป็ นตัวเชื ้อโรค ยิ่งหันไปเห็นคิงมองมาด้ วยสายตาเหมือน
หมายหัวเขาเอาไว้ เเล้ ว มิคาโดะยิ่งรู้สึกอยากกระโดดถีบขาคูใ่ ส่ไอ้
ตัวต้ นเหตุ

"อย่างแกน่ะ รอให้ ผวั เผลอก่อนเหอะ เเล้ วค่อยมาคุยกัน!"

"ห๊ ะ?" ราชันย์ยิ ้มค้ าง มองตามนิ ้วโป้งของมิคาโดะที่ตระหวัดชี ้ไป
ที่คิง ที่มายืนอยู่ด้านหลังราชันย์ในระยะเเทบจะสิงตังเเต่
้ เมื่อไหร่ก็
ไม่ทราบ

"หลังเข้ าเฝ้า เปิ่ นหวางจะมารับว่าที่หวางเฟยกลับจวน" น ้าเสียงที่

ปกติจะนุ่มนวลน่าฟั ง ยามนี ้กลับเย็นยะเยือกได้ อย่างไม่น่าเชื่อ
อีกทังใบหน้
้ าหล่อเหลายังดาทะมึนไปเเล้ วแปดในสิบส่วน ทาเอา
ราชันย์สนั่ ไปทังร่้ างราวกับลูกกวางน้ อยเเรกเกิดกาลังโดนสัตว์กิน
เนื ้อสักชนิดจับจ้ องอยู่

มาถึงจุดนี ้ขนาดเพื่อนเเท้ ทงสองยั

ั้ งพากันหายหัวไปยืนอยู่นอก
ห้ องด้ วยความเร็วเเสง!

เเต่ก่อนจากไปพร้ อมคลีโอพัตรา มิคาโดะหันกลับมาชี ้หน้ าเเละ

กล่าวเตือนราชันย์เป็ นครัง้ สุดท้ าย
"แกต้ องระวังตัวให้ ดีไอ้ ราชันย์ อีกเหตุผลที่บปุ ผามรณะราคาเเพ
งมากในตลาดมืดก็เพราะไม่เเค่กินเท่านัน้ เเต่เเค่สดู ดมหรือสัมผัส
เพียงเล็กน้ อยก็สามารถติดพิษได้ เเล้ ว ส่วนยาถอนพิษที่ต้องสกัด
จากน ้าค้ างบนกลีบดอกบุปผาสวรรค์นี่โคตะระหายากยิ่งกว่าบุป
ผามรณะอีกนะจะบอกให้ ! อย่าทาให้ เพื่อนต้ องเหนื่อยไปตามหา
ยาถอนพิษ เคป่ ะ"

ราชันย์เเทบลุกขึ ้นมาคว่าโต๊ ะ ไม่โอเคสุดๆเลยโว้ ย! "ของอันตราย

แบบนันเอามาขายแบบถู
้ กกฎหมายตังเเต่้ เเรกได้ ยงั ไงวะ!"

มิคาโดะยักไหล่ "ในโลกของการค้ าขาย ชีวิตของมนุษย์ด้วยกันมัน

มีคา่ เสียที่ไหนกันเล่า ไปล่ะ!"

"ฉันเองก็คงต้ องขอตัวก่อน ถ้ าอย่างไรก็ขอยืมใช้ รถม้ าของนาย

หน่อยก็เเล้ วกันนะราชันย์ ยังไงขากลับคิงก็จะไปส่งนายอยู่เเล้ วนี่
จริงไหม"
ราชันย์อ้าปากค้ าง จะเทกันง่ายๆอย่างนี ้เลยเหรอเฮ้ ย!

นัยน์ตาหงส์เหลือบมองเจ้ านายในร่างของชินอ๋อง ใบหน้ าหล่อ

เหลาดูบึ ้งตึง ทว่าก็ไม่ถึงกับเย็นชา สายตาที่มองมานันบ่
้ งบอกถึง
ความทะนุถนอม

เฮ้ อ... ยังเป็ นสายตาที่เห็นเเล้ วชวนอึดอัดเสมอต้ นเสมอปลาย

จริงๆ

เมื่อเพื่อนร่วมทางทังสามจากไปเเล้
้ ว ราชันย์จึงเริ่มทางานที่ค้าง
คาเอาไว้ ตอ่ เขาตรวจดูสมุดบัญชีเเละสมุดบันทึกการค้ าขายของ
หอกุหลาบทุกเล่มอย่างละเอียด รวมทังเปรี
้ ยบเที ยบกับสมุด
บันทึกเล่มเก่าๆด้ วย หอกุหลาบมีพื ้นที่ทาการค้ าขายทังสิ
้ ้นสิบชัน้
ไม่รวมพื ้นที่เบ็ดเตร็ดอื่นๆ เเละเเต่ละชันจะเเบ่
้ งเเยกประเภทของ
สินค้ า รวมถึงราคาเเละคุณภาพ นอกจากรองผู้ดเู เลหอทังสองซึ
้ ง่
มีอานาจรองจากเขา หอแต่ละชันก็
้ จะมีผ้ ดู เู เลเเยกย่อยไปอีกชัน้
ละหนึ่งคน สมุดบัญชีเเละสมุดบันทึกเเต่ละวันจึงมากมายจนเเท
บกองท่วมศีรษะ ส่วนใหญ่เขาจะให้ รองผู้ดเู เลทังสองช่
้ วยจัดการ
เเละค่อยตรวจเเบบรวบยอดเมื่อมีโอกาส เเม้ จะมีรองผู้ดเู เลหอที่
ภักดีเเละไว้ ใจได้ มากแค่ไหน เเต่เขาก็ติดนิสยั ดูเเล เเละติดตาม
ความเคลื่อนไหวเล็กๆน้ อยของสิ่งรอบตัวไปเสียเเล้ ว ทาแล้ วมัน
สบายใจด้ วยล่ะนะ เพราะเราอาจจะมองเห็นข้ อบกพร่องหรือจุดที่
น่าสงสัยที่ผ้ อู นื่ มองข้ ามก็เป็ นได้ อย่างเช่น...

"อาหยาง อาเฮย ผู้ดเู เลชันห้

้ าในตอนนี ้คงมิใช่วา่ ปล่อยสมุดบัญชี
ให้ ผ้ อู ื่นทาแทนเเล้ วหรอกกระมัง"

อาหยางเเละอาเฮยคืออดีตขอทาน ที่ยามนี ้สนิทสนมกับเสี่ยวไป๋

เเละเสี่ยวหลันดุจครอบครัวเดียวกัน โดยเฉพาะอาเฮยเเละเสี่ยว
ไป๋ ที่เป็ นพี่น้องกัน จึงทาให้ ความสัมพันธ์ของหนุ่มสาวทังสี
้ ่
ค่อนข้ างเเน่นเเฟ้น จนเหมือนเป็ นกลุม่ กองกาลังที่น่าเกรงขามของ
หอกุหลาบไปเเล้ ว เพราะเสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันเป็ นถึงสาวใช้ ข้าง
กายเจ้ าของหอกุหลาบ ส่วนอาหยางเเละอาเฮยก็มมุ านะจนได้
เป็ นรองผู้เเลหอเเละมีอานาจรองจากเขาทังคู
้ ่

อาหยาง เเม้ ภายนอกจะร่างกายใหญ่โต เเละมีนยั น์ตาที่เเหลมคม

ดุจนักฆ่า เเต่ด้วยความหัวไว เเละเคยเป็ นบัณฑิต จึงสามารถไต่
เต้ าได้ เป็ นถึงรองผู้ดเู เลหอ ส่วน อาเฮย มีร่างกายสูงใหญ่ไม่เเพ้ อา
หยาง ในอดีตเคยอับจนหนทางขนาดรับทางานสกปรกให้ ขนุ นาง
มาก่อน เพื่อนาเงินไปซื ้อยาราคาเเพงรักษาเสี่ยวไป๋ ที่ยามนันป่
้ วย
หนัก จึงพอมีวิทยายุทธิ์ติดตัว เมื่อสหายสนิทอย่างอาหยางได้ ดี
ได้ เป็ นถึงรองผู้ดเู เลหอ อาเฮยจึงพัฒนาวิทยายุทธิ์ของตัวเองขึ ้น
เพื่อเป็ นรองผู้ดเู เลหอด้ านความปลอดภัยเคียงคูก่ บั อาหยาง

"เรียนคุณหนู เมื่อไม่นานมานี ้สินค้ าที่ชนห้

ั ้ าเริ่มได้ รับความนิยม
มากขึ ้น ผู้ดเู เลหอชันห้
้ าจึงปล่อยสมุดบัญชีให้ ผ้ ชู ่วยที่ไว้ ใจได้ ช่วย
ดูเเลขอรับ ...เกิดอะไรขึ ้นหรือขอรับ"
เขาไม่ตอบ เเต่สง่ สมุดบัญชีเล่มล่าสุดเเละเล่มย้ อนหลังให้ อา
หยางดู อาหยางเปิ ดเทียบย้ อนไปสามสี่เล่ม จึงค่อยเผยเเววตา
เคร่งเครียดออกมา ก่อนคุกเข่าลงไปอย่างสานึกผิด "เป็ นข้ าที่ไม่
รอบคอบ คุณหนูได้ โปรดลงโทษข้ าด้ วย"

"สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ ยงั รู้พลัง"้ เขากล่าวก่อนยิ ้มออกมา "ข้ า

มิลงโทษเจ้ าหรอกอาหยาง เเต่หากรู้สกึ ผิดจริง ก็จงใช้ ความ
ผิดพลาดในครานี ้เป็ นบทเรียนเสีย มนุษย์ที่ผิดพลาด เเต่มิร้ ูจกั
ยอมรับเเละแก้ ไขต่างหากที่สมควรถูกลงโทษ ข้ าคาดหวังในตัว
เจ้ าทังคู
้ น่ ะ"

อาหยางเผยแววตาซาบซึ ้งออกมา กระทัง่ อาเฮยยังตามลงมา

คุกเข่าประสานมือเคียงข้ างอาหยาง "พวกเราจะไม่ทาให้ คณ
ุ หนู
ผิดหวังอีกขอรับ!"
ชันห้
้ าขายสินค้ าประเภทผ้ า เเละชุดตัดเย็บเเบบสาเร็จรูปในหุ่นไม้
ดูเหมือนว่าชุดที่เขาใส่ไปไหนมาไหน จะส่งผลมากกว่าที่คิดเอาไว้
เเต่เขาควรจะทาอย่างไรกับคนงานที่ตกั ตวงผลประโยชน์บนความ
พยายามของผู้อื่นเช่นนี ้ดี เขาสังเกตเห็นว่าบัญชีเล่มล่าสุดของชัน้
ห้ า กับเล่มเก่าๆย้ อนไปสามถึงสี่เล่มผิดเพี ้ยนไปอย่างน่า
ประหลาด มิร้ ูวา่ ผู้ดเู เลชันห้
้ าหรือผู้ช่วยที่เริ่มตักตวงผลประโยชน์
เข้ าตัวเอง

ถ้ าคิดอย่างใจกว้ าง ก็นบั เป็ นเรื่องปกติ เพราะพ่อค้ าเเม่ค้าที่ไม่

รู้จกั ตักตวงผลประโยชน์เเละผลกาไรเล็กๆน้ อยๆเข้ าตัว จะเป็ น
พ่อค้ าเเม่ค้าที่ดีไปได้ อย่างไร

เเน่นอนว่าเขาจะยอมปล่อยผ่านไปเช่นนี ้ หากมันจะยังคงเป็ น
เพียงการตักตวงเล็กๆน้ อยๆเช่นที่เขาสังเกตเห็น
"เฮ้ อ..." ราชันย์เอนหลังพิงเก้ าอี ้เเละเงยหน้ าขึ ้น ใช้ นิ ้วมือนวด
หว่างคิ ้วเบาๆ ก่อนตัดสินใจสัง่ รองผู้ดเู เลทังสองว่
้ า "จับตามองผู้ดู
เเลชันห้
้ าเเละผู้ช่วยที่วา่ นัน่ เอาไว้ ให้ ดี หากถลาลึกกว่านี ้เมื่อใดก็
จัดการตามสมควรเสีย"

"ขอรับ!" อาหยางประสานมือตอบรับด้ วยใบหน้ าจริงจัง ทว่าใน

ดวงตาที่ดเู ฉลียวฉลาดมีร่องรอยของความผิดหวังปรากฎให้ เห็น
เล็กน้ อย

"เจ้ ารู้จกั กับผู้ดเู เลชันห้

้ าหรืออาหยาง"

อาหยางก้ มหน้ าเล็กน้ อย ก่อนเงยหน้ ากล่าวว่า "มิได้ ร้ ูจกั เป้นการ

ส่วนตัวขอรับ เเต่ทงนางเเละข้
ั้ าต่างเคยเป็ นบัณฑิตที่ถกู ใส่ร้าย จน
ครอบครัวต้ องตกต่าเเละสูญเสียบ้ าน ...ข้ าไม่คิดว่าคนเช่นนางจะ
กล้ ากระทาเช่นนี ้กับผู้มีพระคุณ"
ราชันย์ยกมือจับคาง เขาเองก็เคยพบเเละได้ พดู คุยกับผู้ดเู เลชันห้
้ า
อยู่บอ่ ยครัง้ นางเป็ นคนขยัน เเละอ่อนโยน เเต่ผ้ อู ื่นอาจจะกาลังใช้
ความอ่อนโยนของนางให้ เป็ นประโยชน์

"อย่าเพิ่งด่วนสรุปใดๆอาหยาง นางอาจมิได้ กระทาเช่นที่เจ้ าคิด"

อาหยางเเละอาเฮยมองหน้ ากัน ก่อนหันไปมองคุณหนูของตน

"เเต่เมื่อครู่คณ
ุ หนูกล่าวว่า..."

"ข้ ากล่าวว่าจับตาดูนางเเละ 'ผู้ช่วย' ของนาง" อาหยางชะงัก ก่อน

พยักหน้ าอย่างเข้ าใจเเทบจะทันที

ปั จจุบนั คนงานหอกุหลาบมิใช่อดีตขอทานไปเสียทังหมด
้ มีการรับ
คนงานใหม่ๆเข้ ามาตามความเหมาะสมในทุกโอกาส ไม่เเน่วา่
หนึ่งในนันอาจมี
้ 'หนอน' เเฝงเข้ ามา
ทุกกิจการล้ วนต้ องเผชิญกับบททดสอบเช่นนัน้ ถ้ าอยากให้ กิจการ
อยู่รอด ก็ต้องเรียนรู้วา่ จะจัดการสถานการณ์กบั คนงานเช่นนัน้
อย่างไร

สงสัยเเละหวาดระเเวงได้ เเต่ก็มิควรตัดสินโทษผู้ใดจากหลักฐาน
น้ อยนิดเช่นนี ้ การสูญเสียคนงานที่ภกั ดี มีเเต่จะทาให้ หอกุหลาบ
ต้ องขาดทุนย่อยยับในอนาคต เเละรากฐานความสัมพันธ์ของ
คนงานภายในหออาจพลอยสัน่ คลอนตามไปด้ วย มัวเเต่หวาด
ระเเวงเเละหวาดกลัว เเล้ วจะทางานกันอย่างเต็มที่ได้ อย่างไร!

ถ้ ามีคนส่งหนอนเเฝงเข้ ามาในหอกุหลาบจริงๆ เเละมุง่ เป้าไปที่

ทาลายสมดุลความไว้ เนื ้อเชื่อใจกันของคนงานภายในหอ เขาก็ขอ
ยกย่องอีกฝ่ ายเสียเดี๋ยวนี ้เลยว่า ฉลาดเเละเฉียบขาดมาก

ราชันย์เหยียดยิ ้ม น่าสนใจ... ถ้ ามีคนกาลังคิดเเละกระทาเช่นนัน้

อยู่จริงๆ เขาก็อยากจะลอง 'เล่น' ด้ วยสักครัง้ ชีวิตมันจะไปสนุกได้
อย่างไรถ้ าไม่เจออุปสรรคหรือความท้ าทายบ้ าง เขานัง่ ทางาน
จวบจนเวลาล่วงเลยไปค่อนข้ างมาก หลงคิดว่าจดจ่ออยู่กบั สมุด
บัญชีเพียงชัว่ ครู่ ที่ไหนได้ เมื่อเงยหน้ าขึ ้น เเละสังเกตรอบตัวอีก
ครัง้ เเสงสีส้มอมม่วงชมพูของช่วงเวลายามเย็นก็เข้ าปกคลุมทัว่
ทังท้
้ องฟ้าอีกเเล้ ว

เวลานี่ไม่เคยหยุดรอผู้ใดจริงๆ ไม่วา่ ตัวเราจะทุกข์ทรมานหรือมี

ความสุข ดวงตะวันจะยังคงขึ ้นเเละตกเสมอ

"ท้ องฟ้ายามเย็นสวยขนาดนี ้เลยหรือเนี่ย"

คิงที่นงั่ อ่านหนังสืออยู่บนชุดเก้ าอี ้รับรองเบื ้องหน้ าโต๊ ะทางานของ

เขาเงยหน้ าขึ ้นมามองตาม "อืม... ยิ่งเข้ าฤดูเหมันต์เช่นนี ้ ท้ องฟ้า
ยิ่งงดงามเป็ นพิเศษ อากาศเย็นลงอีกเเล้ ว อีกเดี๋ยวหิมะคงตกลง
มา"
"นัน่ สินะครับ ...เฮ้ ย?" ขวับ!

"คุณ... กลับมาตังเเต่
้ เมื่อไหร่" ราชันย์ถามเสียงตื่น ก่อนก้ มมอง
หนังสือในมือคิงที่เขาหามาประดับห้ องทางาน

ห้ าเล่มกับอีกครึ่งเล่ม ขุน่ พระ นี่คิงนัง่ อยู่ตรงนันนานเเค่

้ ไหนเเล้ ว
เนี่ย!

"สาม...ชัว่ โมงที่เเล้ ว"

"สามชัว่ โมง!? คุณ... นัง่ รอผมทางานสามชัว่ โมงเลยเนี่ยนะ ทาไม

ผมไม่เห็น...อ่ะ!" ราชันย์ยกมือตบหน้ าผากอย่างรู้สกึ ผิด "ตายล่ะ
นี่ผมทางานเพลินจนไม่ได้ ใส่ใจสิ่งรอบตัวอีกเเล้ วหรือเนี่ย โธ่... ถ้ า
เรียกเเล้ วผมไม่ได้ ยิน คิงก็น่าจะสะกิดเรียกผมสักนิดนะครับ นัง่ รอ
นานๆคงเบื่อเเย่"
คิงส่ายหน้ า "ไม่เบื่อ ...เพลินดี"

ราชันย์ชะงัก ก่อนเผยรอยยิ ้มเจื่อนๆออกมา เพลินดีนี่... หมายถึง

หนังสือในมือใช่ไหมครับ ไม่ใช่มองเขาจนเพลิน

"ผมเคลียร์ งานเสร็จพอดี เรากลับกันเลยเถอะครับ" ราชันย์รีบปิ ด

สมุดเล่มสุดท้ ายลงด้ วยความรู้สกึ ผิด ก่อนตบมือเรียกอาหยางกับ
อาเฮยที่ผละตัวออกไปรอข้ างนอก เพือ่ ให้ คณ
ุ หนูได้ ใช้ เวลาร่วมกับ
ชินอ๋องตามลาพัง เข้ ามาเก็บสมุดบัญชีทงหมดไป
ั้

เสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันเดินเข้ ามาสวมชุดคลุมกันลมหนาวให้ เขา

ก่อนส่งสายตาบอกลาอาเฮยเเละอาหยาง เเละตามเข้ าลงมาขึ ้น
รถม้ าของชินอ๋องที่จอดรอยู่หน้ าหอ เขาเเละคิงขึ ้นคันหนึ่งที่
ค่อนข้ างหรูหรา ส่วนเสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันไปนัง่ คันข้ างหลัง
ร่วมกับคนของชินอ๋อง
"ขอโทษนะ ที่ก่อนหน้ านี ้เปิ่ นหวางขัดความสาราญของเจ้ า"

ราชันย์ที่กาลังมองออกไปนอกรถม้ าหันไปมองคนที่นงั่ อยู่ตรงกัน

ข้ าม "ก่อนหน้ านี ้? คิงหมายถึงเรื่องอะไรครับ อ้ อ หรือว่าจะเป็ น
เรื่อง ...หอโคมเขียว?"

ใบหน้ าเรียวยาวได้ รูปขยับขึ ้นลงช้ าๆ ทว่าเเววตากลับก้ มมองต่า

เหมือนเด็กทาความผิดเเละกลัวถูกดุ

ราชันย์โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ "โอ๊ ย ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ผม

ไม่ได้ คิดจะไปจริงๆตังเเต่
้ เเรกเเล้ ว อีกอย่าง ด้ วยฐานะท่านหญิง
ของกงเหมยกุ้ย ไปที่แบบนันได้ ้ ที่ไหนกัน" ...เเต่จริงๆก็อยากลอง
ไปให้ เห็นกับตาสักครัง้ เหมือนกันนะ...
ดวงตาคมดุเหลือบขึ ้นมอง "เเต่ก็อยากไปใช่หรือไม่? สถานที่ที่เต็ม
ไปด้ วยเด็กสาวหน้ าตาน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนันน่
้ ะ ผู้ชายย่อมชมชอบ
สตรีงดงามทังเรื
้ อนร่างเเละหน้ าตา เเละที่นนั่ ก็มีอยู่เต็มไปหมด"

เอ่อ พูดเหมือนไปมาเเล้ วเลย

ราชันย์ยกยิ ้มเรียบๆ "ไม่ปฏิเสธว่าชอบ 'มอง' ครับ เเต่ให้ ถลาลึก

ขนาดชอบจริงๆจังๆนี่คงไม่ไหว ผมยังรักอิสระเกินกว่าจะคิดเรื่อง
แบบนัน้ บอกตามตรงเรื่องรักๆใคร่ๆนี่เเทบไม่อยู่ในหัวของผมเลย
ล่ะครับ ฮ่าๆๆ"

"อ้ อ คิดเช่นนี ้นี่เอง จีบเท่าไหร่ถึงไม่ยอมใจอ่อนเสียที"

ห๊ ะ!? คูส่ นทนาถึงกับยิ ้มค้ าง เเทบสาลักลมหายใจของตัวเอง

เดี๋ยว นึกจะสารภาพรักก็พดู ตรงๆอย่างนี ้เลยเหรอ ประโยคเดียว
ของคิง ทาเอาความพยายามแกล้ งโง่ตลอดหลายปี ของเขาสูญ
เปล่าไปในพริบตาเลยทีเดียวเชียว ผมพยายามไปเพื่ออะไร ตอบ!

"คือว่า... เรื่องนัน..."
้ จะแกล้ งโง่ตอ่ ก็ร้ ูสกึ ผิด จะปฏิเสธออกไป
ตรงๆก็ดจู ะตัดรอนเเละทาร้ ายจิตใจกันจนเกินไป จู่ๆราชันย์ก็ร้ ูสกึ
ว่าตัวเองกลายเป็ นผู้ชายไม่เอาไหน ไม่มีความมัน่ ใจไปซะเลย

ฝ่ ายสารภาพรักถอนหายใจออกมาด้ วยความปลดปลง

มือเเข็งแกร่งอบอุน่ เเละหยาบกระด้ างเล็กน้ อยข้ างหนึ่งเอื ้อมมา

จับปลายนิ ้วมือเรียวเล็กขึ ้นมาในระดับอก

นี่คือ... การลวนลาม?
ก็อยากจะคิดแบบนันอยู
้ ่หรอก ถ้ าไม่ติดตรงที่วา่ เเม้ เเต่จบั มือ อีก
ฝ่ ายก็ทาอย่างทะนุถนอม ราวกับกาลังประคับประคองสมบัติล ้า
ค่า ทาเอาราชันย์เผลอใจเต้ นเเรง รู้สกึ เห่อร้ อนที่แก้ ม จนไม่ร้ ูวา่
หน้ าแดงไปถึงไหนต่อไหนเเล้ ว เเม้ หญิงสาวที่สารภาพรักจะอยู่ใน
ร่างของชายหนุ่มที่โคตรหล่อจนน่าหมันไส้ เลยก็ตาม

"ไม่เป็ นอะไร... จะรอ... นานเท่าไหร่กจ็ ะรอ..." กล่าวจบมือเเข็ง

แกร่งก็ประสานนิ ้วทังห้
้ าเข้ ากับนิ ้วมือเรียวเล็ก เเละกอบกุมเอาไว้
เเน่น เหมือนพยายามส่งผ่านความจริงจังเเละความจริงใจผ่าน
ทางฝ่ ามืออบอุน่ ข้ างนัน้

ราชันย์ถงึ กับพูดไม่ออก เมื่อก่อน ตอนที่เริ่มสังเกตเห็นว่าคิง

อาจจะคิดอะไรเกินเลยกับตน ราชันย์เคยคิดว่า ถ้ าคิงเบื่อหรือเจอ
คนที่น่าสนใจกว่า เดี๋ยวก็คงเลิกราไปเอง ราชันย์ไม่ใช่คนมองโลก
ในเเง่ร้าย เขาเชื่อว่ารักเเท้ มีอยู่จริง เเต่มนุษย์คงไม่โชคดีขนาดได้
เจอคูเ่ เท้ ของตัวเองกันทุกคน เเละราชันย์ก็คิดว่าตัวเองคงจะจัด
อยู่ในกลุม่ คนโชคไม่ดีเหล่านัน้ เเละคงไม่มีวนั ได้ เจอคูช่ ีวิตที่พร้ อม
จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า เคยตัดใจไปเเล้ ว... เเต่คิงกาลังทาให้
เขารู้สกึ สับสน เพราะลึกๆเเล้ วราชันย์สมั ผัสได้ วา่ หัวใจของเขาเริ่ม
หวัน่ ไหวกับคิงขึ ้นเรื่อยๆอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน

เเละถ้ าขืนคิงยังทาแบบนี ้ เกิดวันใดวันหนึง่ เขารักคิงขึ ้นมาจริงๆ

เเละคิงทิ ้งเขาไปในภายหลัง เขาอาจแบกรับความเจ็บปวดไม่ไหว
...

ฝ่ ายสารภาพรักเริ่มสังเกตเห็นว่ามือของฝ่ ายตรงข้ ามสัน่ เล็กน้ อย

จึงตกใจ เเละคิดไปว่าบางที่ตนอาจจะยังเเสดงความจริงใจให้ อีก
ฝ่ ายรับรู้ได้ ไม่มากพอ

บางที... นอกจากพูดหรือกระทา อาจต้ องเน้ นย ้าให้ อีกฝ่ ายรับรู้

ด้ วย อย่าง...บอกรักบ่อยๆ?
วินาทีนนเหมื
ั ้ อนบทสนทาก่อนหน้ า ครัง้ ที่เคยขอคาปรึกษาจาก
เพื่อนสนิทที่สดุ ของราชันย์อย่างมิคาโดะดังขึ ้นในหู

'ต้ องทาอย่างไรราชันย์ถึงจะยอมเปิ ดใจรับความรู้สกึ ของเปิ่ น

หวาง?'

'พรูดดด... เเค่กๆๆ หะ หัวหน้ าไม่ร้ ูสกึ ขนลุกกับท่าทางเหมือนสาว

น้ อยวัยแอบรักของตัวเองในร่างกายแบบนันบ้
้ างเหรอ'

'อย่างไรก็ไม่เคยมีใครมองเปิ่ นหวางเป็ นผู้หญิงอยู่เเล้ ว ไม่วา่

ตอนนี ้หรือเมื่อก่อน เเล้ วตกลงว่าต้ องทาอย่างไร'

'ถามผมเหรอ ถามผมเนี่ยนะ เฮ้ อ... ก็ถามถูกคนเเล้ วจริงๆนัน่ ล่ะ

คนที่คบกับไอ้ ราชันย์นานที่สดุ ก็ผมนี่นะ อืม... อย่างไอ้ ราชันย์นี่...
หัวหน้ าคงต้ อง... รวบหัวรวบหางเท่านันล่
้ ะมัง'้
'...ว่าอย่างไรนะ?'

'เฮ้ ๆ อย่าเพิ่งโกรธดิหวั หน้ า นี่ไม่ได้ เเนะนาส่งๆนะ หัวหน้ าก็เห็น

เเล้ วนี่วา่ จีบธรรมดาน่ะทาอะไรไอ้ ราชันย์ไม่ได้ หรอก มันหนี
หัวหน้ าไล่ตาม มันแกล้ งโง่ หัวหน้ าก็ดนั แกล้ งโง่ไปกับมันอีก ไม่
เบื่อเหรอ? ที่ความสัมพันธ์ไม่ก้าวหน้ าไปขันต่
้ อไปสักที ก็เพราะ
หัวหน้ ายังรุกไม่มากพอไง หัวหน้ าต้ องรุกมากกว่านี ้สิ! ต้ องใส่ไม่
ยัง!้ ต้ องต้ อนมันให้ จนมุม! เเล้ วก็จ่โู จมมันทีเผลอ! รับรองไอ้
ราชันย์เสร็จหัวหน้ าเเน่นอน!'

'...ตื ้อหนักขนาดนัน้ เขาจะไม่เกลียดหรือราคาญเปิ่ นหวางหรือ'

'จิ๊ๆๆ หัวหน้ านี่ไม่ร้ ูอะไรซะเเล้ ว ไม่วา่ จะก่อนหน้ านี ้หรือตอนนี ้

หัวหน้ าก็หน้ าตา เอ่อ ดี เเถมยังรวยโคตรๆ ฐานะก็สงู ส่ง ก็ใช้
ออฟชัน่ เสริมที่มีให้ เป็ นประโยชน์ดิ ไอ้ ราชันย์มนั ประเภทไม่เปิ ดใจ
เรื่องความรักง่ายๆ งันหั
้ วหน้ าก็ใช้ หนังหน้ าเกรดเอของตัวเอง กับ
ออร่าที่เหมือนเป็ นเทพลงมาจุติบอกรักมันบ่อยๆเป็ นไง น ้าฝนหยด
ลงบนหินทุกวัน หินมันยังกล่อน นับประสาอะไรกับใจของคนเรา
ฮ่าๆๆ'

'...'

'แต่ถ้าหัวหน้ าอยากเล่นไล่จบั ไปเรื่อยๆ จนมันไปหวัน่ ไหวกับคนที่

รุกแรงกว่าก็ตามใจนะ'

'เปิ่ นหวางเข้ าใจเเล้ ว ขอบคุณสาหรับคาแนะนา!'

มือที่ประสานกันอยู่ บีบเเน่นขึ ้น ราชันย์จงึ หันมาสบตากับฝ่ ายตรง

ข้ ามที่จ่ๆู ก็มองมาด้ วยสายตาจริงจังยิ่งกว่าเดิม

"สัญญาว่าจะดูเเลอย่างดี... ไม่ทาให้ เสียใจเเน่นอน... รักนะ... รัก

มากๆด้ วย รักมาโดยตลอด...!"
ราชันย์ตาเหลือก นัน่ ... สมควรเป็ นคาพูดของผู้ชายอย่างเขาหรือ
เปล่าที่ต้องเป็ นฝ่ ายบอกรัก! ว่าเเต่...

"เอ่อ... คิง... คิดดีเเล้ วหรือครับ ที่มาสารภาพรักกับผม... ในร่าง

ของชินอ๋อง" ไม่กลัวเขาหัวใจวายเหรอ

คิงเอียงคอเล็กน้ อย "...ก็เเค่คิดว่ารูปลักษณ์เดิมอาจจะยังดูดีไม่
พอในสายตาราชันย์ เเละหน้ าตางดงามของชินอ๋องต้ าไท่หลง
อาจจะทาให้ ราชันย์ใจอ่อนลงบ้ างก็เท่านันเอง"
้

ราชันย์ทาหน้ าปูเลี่ยน "ผมดูเป็ นคนตัดสินคนอื่นที่รูปลักษณ์

ภายนอกเหรอครับ"

"...ไม่ได้ ผล?"
"ก็..." ได้ ผลนิดหน่อย...ล่ะมัง?
้

เมื่อกงกุ้ยฮวาเเละกงเหลียนฮวาทราบว่าชินอ๋องมาส่งกงเหมยกุ้
ยถึงจวน ก็รีบผลัดเปลี่ยนชุดด้ วยความเร่งรีบ เพื่อออกมาให้ ทนั ได้
พบหน้ าชินอ๋อง เเม้ เพียงชัว่ ลมหายใจเดียวก็ยงั ดี สาหรับเด็กสาว
ทังสอง
้ ไม่มีสิ่งใดสาคัญเท่าการได้ พบยอดบุรุษที่ตนปั กใจรักอีก
เเล้ ว

เเต่เหตุใดชินอ๋องต้ าไท่หลงผู้นนั ้ จึงมิคิดจะเจียดความสนใจเเม้

เพียงเล็กน้ อยมามองพวกนางบ้ างเลยเล่า!?

"เอาไว้ พบกันใหม่นะเหมยเอ๋อร์ "

"เพคะ"
กงกุ้ยฮวาเผยรอยยิ ้มบาง เเต่ในใจอัดเเน่นไปด้ วยเเรงเเค้ นเเละค
วามทุกข์ตรม ดูเอาเถิด ชินอ๋องไม่เเม้ เเต่จะสนใจด้ วยซ ้าว่ามีนาง
ยืนอยู่ตรงนี ้หรือไม่ เมื่อครู่นางกล่าวถวายพระพรแด่ชินอ๋องด้ วย
น ้าเสียงที่ไพเราะจับใจที่สดุ เเละท่วงท่าที่งดงามชดช้ อยไม่เป็ น
รองผู้ใด เเต่เพราะอันใดเขาจึงไม่สนใจนาง เพราะนางยังงดงาม
ไม่เพียงพอ

หรือเพราะมีกงเหมยกุ้ยอยู่ใช่หรือไม่ ชินอ๋องจึงมิอาจสนใจนาง

"เสื ้อคลุมของเจ้ าบางเกินไปนะเหมยเอ๋อร์ สวมของเปิ่ นหวางเถิด"

"เอ่อ... ขอบพระทัยเพคะชินอ๋อง"

กงเหลียนฮวาซึง่ ยืนนิ่งค้ างอยู่ในท่าถวายพระพรเช่นกงกุ้ยฮวา

พยายามฝื นยิ ้มยินดีออกมา เเต่ยิ่งฝื นยิ ้ม ใบหน้ างดงามหมดจด
กลับยิ่งดูเศร้ าสลด นัยน์ตามีน ้าหล่อเลี ้ยง จนเหมือนกาลังข่มกลัน้
หยาดน ้าตามิให้ รินไหล มองดูคล้ ายหญิงสาวที่กาลังเเสดงออกว่า
ถูกผู้อื่นเเย่งชิงคนรักไปต่อหน้ าต่อตา

คุณหนูสี่สกุลกงลอบบอกตัวเองว่านางควรยินดีที่เห็นพี่สาวไปได้ ดี
กับคูห่ มัน้ ใช่ นางควร... เเต่เมื่อคูห่ มันของพี
้ ่สาวกลับเป็ นชินอ๋อง
บุรุษที่นางปั กใจรัก เช่นนี ้เเล้ วจะให้ นางยินดีอย่างบริสทุ ธิ์ใจได้
อย่างไร เเละเหตุใดผู้ที่ยืนอยู่ตรงนัน้ อยู่ในสายตาของชินอ๋อง สตรี
ที่กาลังมีความสุขเเละเขินอายนันจึ ้ งเป็ นพี่รอง ...เหตุใดจึงมิใช่
นาง

มารดากล่าวว่านางงดงามเเละอ่อนหวานมิเป็ นรองผู้ใด บ่าวไพร่

ล้ วนชื่นชมว่านางทังเเสนดี
้ เเละอ่อนโยน ไม่มีผ้ ใู ดพบเห็นนางเเล้ ว
ไม่ชื่นชอบนาง เเต่เหตุใดทุกสิง่ ทุกอย่างจึงลงเอยด้ วยความ
ผิดหวังซ ้าเเล้ วซ ้าเล่าของนางเช่นนี ้!
ยุติธรรมเเล้ วหรือที่เด็กสาวสมบูรณ์เเบบเช่นนางต้ องพบเจอกับ
ชะตากรรมเเสนโหดร้ ายเเละเจ็บปวดเช่นนี ้

มารดากล่าวว่านางเกิดจากความรักที่บิดาเเละมารดามีให้ กนั
กล่าวว่านางคือลูกสาวที่บิดารักใคร่ที่สดุ กล่าวว่านางเป็ นเด็กดี
เเตกต่างจากพี่รองที่เเสนร้ ายกาจเเละเอาเเต่ใจ กล่าวว่านางอยู่
เหนือพี่รองทุกประการ กล่าวว่าพี่รองคือเด็กสาวผู้น่าสงสาร ส่วน
นางคือเด็กสาวผู้โชคดีที่สดุ กล่าวว่าหนทางในอนาคตของนาง
ย่อมมีเเต่ความสดใส ส่วนพี่รองที่มิได้ เกิดจากความรักต้ องอาศัย
อยู่ในเงามืด เเตกต่างจากนางที่เกิดมาเพื่อดารงอยู่ในเเสงสว่าง
มารดาบอกให้ นางเวทนาพี่รองที่มีชะตากรรมต้ องอาศัยอยู่ใต้
ความสาเร็จของนางตลอดไป

นางหลงเชื่อ เเละเวทนาพี่รองมาโดยตลอด เพราะมารดากล่าวว่า

อนาคตของพี่รองคงมีเเต่ความมืดมน มิอาจเทียบเคียงนางได้
เเต่นี่มนั อันใดกัน! ทุกสิง่ ทุกอย่างมันผิดเพี ้ยนไปจากที่มารดา
กล่าวทังหมดเลยมิ
้ ใช่หรือ! นางต่างหากที่กาลังก้ าวเข้ าไปอาศัย
อยู่ในเงามืดเฉกเช่นมารดา! ทาไมกัน!? เพื่ออนาคตที่สดใสเเละ
รุ่งโรจน์จนใครๆต้ องอิจฉา นางคิดเเละกระทาทุกอย่างตามที่
มารดาชี ้นา นางมิเคยก้ าวออกนอกเส้ นทาง

ใช่เเล้ ว นางมิเคยออกนอกเส้ นทาง นางยังคงเป็ นเหลียฮวาผู้

งดงามเเละอ่อนหวาน ที่ทกุ อย่างลงเอยเช่นนี ้มิใช่ความผิดของ
นางเลยเเม้ เเต่น้อย มิใช่นางที่ไม่ดี มิใช่นางที่กระทาไม่ถกู ต้ อง พี่
รองต่างหากที่ไม่ดี!

โลกของนางกาลังจะสมบูรณ์เเบบ นางกาลังจะมีความสุข นาง

กาลังจะได้ เป็ นท่านหญิง กาลังจะได้ เป็ นชินหวางเฟย
เเต่พี่รองกลับก้ าวเข้ ามา เเละทาลายหนทางสูอ่ นาคตอันสมบูรณ์
เเบบของนางจนป่ นปี ย้ ่อยยับไปหมด เเย่งชิงทังต
้ าแหน่งท่านหญิง
เเละชินอ๋องของนางไป!

สตรีร้ายกาจ! ข้ าหลงนับถือเจ้ าเป็ นพีส่ าว อุตส่าห์เวทนาเจ้ ามา

โดยตลอด เหตุใดจึงไม่ยอมรับชะตากรรมของตัวเองว่าเจ้ าเกิดมา
เพื่อเป็ นรองข้ าทุกด้ าน! เหตุใดจึงไม่สงบเสงี่ยมเจียมตัวอยู่อย่าง
น่าสมเพชเวทนาในที่ของเจ้ า! เพราะเจ้ ากระทาออกนอกลูน่ อก
ทางเช่นนี ้ ข้ าถึงต้ องพบเจอกับความผิดหวังครัง้ เเล้ วครัง้ เล่า!

เมื่อเจ้ าทาให้ ชีวิตของเลวร้ ายลงเช่นนี ้ เช่นนันเราสองคนก็

้ มิต้อง
มานับพี่นบั น้ องกัน! ข้ าทนมามากพอเเล้ ว! ทังๆที ้ ่มารดาของข้ า
ควรได้ เป็ นฮูหยินเอก เเต่มารดาของเจ้ ากลับใช้ ฐานะเเย่งชิงไป
หากไม่มีเจ้ าเเละมารดาของเจ้ า ลูกรักของบิดาเช่นข้ า ก็คงมิต้อง
เกิดมาพร้ อมปมด้ อยของการเป็ นลูกอนุต่าต้ อยเช่นนี ้! ทุกสิง่ ที่
สมควรเป็ นของข้ าที่เจ้ าเเย่งชิงไป! ข้ าจะเเย่งคืนมาให้ หมด!
เจ้ าเกิดจากมารดาสูงศักดิ์เเล้ วอย่างไร ข้ าเกิดจากมารดาต่าต้ อย
เเล้ วอย่างไร กงเหลียนฮวาผู้นี ้นี่แหละจะพิสจู น์ให้ ผ้ อู ื่นเห็นว่า เเม้
ข้ าจะเกิดมาจากอนุต่าต้ อย เเละมิมีต้นทุนอันใด เเต่ข้าก็สามารถ
อยู่เหนือกงเหมยกุ้ยผู้นนได้
ั ้ ! พอกันทีกบั สายตาเวทนาเหล่านัน! ้
ต่อเเต่นี ้ข้ าจะทาให้ ทกุ คนต้ องอิจฉาริษยากับวาสนาของข้ า!

เมื่อคิดได้ เช่นนันเเล้
้ ว กงเหลียนฮวาพลันรู้สกึ แปลกประหลาดจาก
ก้ นบึ ้งของหัวใจ เป็ นความรู้สกึ โล่งอกเเละหายใจคล่องขึ ้น ราวกับ
ได้ ถอนหน้ ากากที่สวมอยู่เป็ นเวลาหลายสิบปี ออก

กงเหลียนฮวาเข้ าใจในที่สดุ ว่า ตลอดมา ตัวนางนันมิ

้ เคย
ปรารถนาดีกบั พี่สาวอย่างกงเหมยกุ้ยเลย ยามเห็นกงเหมยกุ้ยเป็ น
ทุกข์ นางเเสดงออกว่าสงสารเเละเวทนาเพื่อให้ ผ้ อู ื่นชื่นชม เเต่
ลึกๆเเล้ วนางมีความสุข จนอยากจะหัวเราะให้ ดงั ลัน่ นาง
ปรารถนาจะได้ เห็นกงเหมยกุ้ยตกต่า อยากเหยียบย่าพี่รองผู้นนั ้
ให้ จมดิน อยากเเย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างของกงเหมยกุ้ยมา! ทังท่
้ าน
พ่อ ทังพี
้ ่ชาย ทังต
้ าแหน่งท่านหญิง เเละตาแหน่งชินหวางเฟย
วาสนาเหล่านันดี
้ เกินกว่าสตรีร้ายกาจตังเเต่
้ เด็กเช่นกงเหมยกุ้ยจะ
ได้ รับ สตรีออ่ นโยนที่ถกู สอนให้ เวทนาผู้ที่อยู่ต่ากว่าเช่นนาง
ต่างหากที่คคู่ วร!

ใช่เเล้ ว! ข้ าต่างหากที่ค่คู วรจะมีความสุข! เอาความสุขที่เจ้ าเเย่

งชิงไปจากข้ าคืนมาเสียกงเหมยกุ้ย!!

พ่อบ้ านเยี่ยลอบปิ ดปากหาว ขณะนอนเอกเขนกเเละซ่อนตัวอยู่ใน

เงามืดบนกิ่งไม้ ใหญ่ เพื่อลอบมองความเป็ นไปภายในจวน

เพราะช่วงหลังๆมานี ้เจ้ านายอย่างกงจิ ้นหย่งใช้ เวลาทังหมดอยู

้ ่
กับฮูหยินเสวีย่ เหม่ย เพื่อชดเชยช่วงเวลาตลอดหลายสิบปี ที่เสียไป
ทาให้ พอ่ บ้ านเยี่ยได้ มีช่วงเวลาอู้งานเหมือนคนอื่นๆเขาเสียที เเละ
บังเอิญว่าสถานการณ์เบื ้องล่างไม่ใกล้ ไม่ไกล กาลังเกิดเรื่อง
น่าสนใจขึ ้น

พ่อบ้ านเยี่ยคิดว่ากงจิ ้นหย่งต้ องสติเเตกมากเเน่ๆ หากรู้วา่

บุตรสาวสุดที่รักกาลังเเบ่งปั นความรักไปให้ บรุ ุษผู้อื่น น่าสงสาร
นายท่าน มิทนั ได้ ปรับความเข้ าใจ ลูกสาวก็จะเเต่งออกไปเสียเเล้ ว

ทางด้ านกงกุ้ยฮวา เขาก็ได้ จบั ตามองฮูหยินสาม เเละเส้ นสายจาก

ตระกูลเพ่ยเอาไว้ เรียบร้ อยเเล้ ว

ที่น่าเหนื่อยหน่ายใจเป็ นที่สดุ เห็นทีจะเป็ นกงเหลียนฮวา...

"เฮ้ อ นับวันยิ่งเหมือนอนุหรง น่าเวทนาคุณหนูสี่จริงๆ เอาเถอะ...

ถึงในอดีตข้ าจะมีสว่ นผิด เเต่พอเห็นเช่นนี ้เเล้ วสงสารไปก็เท่านัน้
อย่าโทษกันเลยนะคุณหนูกงเหลียนฮวา ถ้ าจะโทษ... ก็จงไปโทษ
มารดาของท่านเถิด ที่ทะเยอทะยานเกินตัว"
[1] มิคาโดะ หมายถึง ตาแหน่งจักรพรรดิในประเทศญี่ปนุ่
บทที่ 24จุดอ่ อน

เช้ าวันหนึง่ ที่คอ่ นข้ างสดใส สถานการณ์ภายในท้ องพระโรงกลับ

ตึงเครียดเเละค่อนข้ างสับสนวุน่ วาย เมื่อจู่ๆขุนนางหลายคนก็
รวมตัวกันยื่นฎีกาขอร้ องให้ ฮ่องเต้ ทรงเปลี่ยนพระทัยเรื่องอาจารย์
เเละการเลี ้ยงดูเหล่าองค์ชาย

ด้ วยปั จจุบนั ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนทรงมีทายาทมังกรเพียงสาม

พระองค์เท่านัน้ ซึง่ นับว่าเป็ นจานวนที่น้อยมาก หากเทียบกับ
ฮ่องเต้ องค์ก่อนๆ ที่เริ่มมีทายาทตังเเต่
้ ยงั เป็ นเพียงองค์ชาย เเต่ต้า
หมิงเซียนฮ่องเต้ นนกลั
ั ้ บเพิ่งเริ่มหว่านเมล็ดพันธุ์มงั กรหลัง
ครองราชย์ ทังทายาทส่
้ วนใหญ่ยงั สิ ้นพระชนม์ตงเเต่
ั ้ อายุยงั น้ อย
ไปหลายพระองค์ เหลือเพียงองค์ชายสามพระองค์ ซึง่ องค์ชายที่
อายุมากที่สดุ มีอายุเพียงสิบชันษาเท่านัน้
อีกทังอาจารย์
้ ของเหล่าองค์ชาย ที่หนึ่งในสามพระองค์นี ้จะต้ อง
เป็ นฮ่องเต้ องค์ตอ่ ไปมิผิดเเน่ กลับมีเพียงคนของฮ่องเต้ ทงสิ
ั ้ ้น จน
เหล่าขุนนางมิร้ ูจะหาโอกาสใดเข้ าเเทรกเเซง เเม้ เเต่เหล่าพระ
มารดาของทายาททังสามยั ้ งถูกกีดกันออกด้ วยตาแหน่งนันมิ
้ สงู
พอจะเลี ้ยงดู เเม้ เเต่หานฮองเฮาหรือพระสนมขันเฟย
้ ซึง่ ยังคงมิให้
กาเนิดทายาท ก็มิสามารถเกลี ้ยกล่อมหรือทูลขอรับเลี ้ยงหนึ่งใน
องค์ชายทังสามได้
้

เหล่าขุนนางเริ่มร้ อนใจ เนื่องจากผู้เลี ้ยงดู เเละผู้สอนสัง่ เหล่าองค์

ชายในปั จจุบนั ทังอาจารย์
้ ทังที
้ ่ปรึกษา นางกานัล ขันที เเละเเม่
นม ล้ วนเเล้ วเเต่เป็ นคนที่ฮ่องเต้ เเละขุนนางฝ่ ายอัครเสนาบดีฝ่าย
ซ้ าย(กงจิ ้นหย่ง)จัดหามาทังสิ้ ้น

เหล่าขุนนางเก่าแก่ ซึง่ สนับสนุนฮองเฮาเเละตระกูลหาน จึงสัง่ ให้

เหล่าขุนนางฝ่ ายตน ออกไปยื่นฎีกาดัง่ กล่าว เเละหากฮ่องเต้ ทรงมิ
ไตร่ตรองเรื่องส่งสิทธิ์เลี ้ยงดูให้ ฮองเฮา หรือเหล่าพระมารดาของ
องค์ชาย ตนเเละขุนนางคนอืน่ ๆจะนัง่ โขกศีรษะอยู่ตรงนี ้จนกว่า
เลือดจะไหลหมดกาย

ขุนนางส่วนใหญ่คิดว่าเเม้ ตายก็ยงั ดีกว่ามิได้ กระทาอันใดเลย

เรื่องของอานาจมีด้านตรงข้ ามเสมอ เเละสิ่งที่เหล่าขุนนางเหล่านี ้
กาลังทาก็คือผลักดันให้ อานาจฝ่ ายตนได้ มีสิทธิ์มีเสียงในราช
สานักบ้ างก็เท่านัน้

"หืม จริงหรือ?" ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนเลิกคิ ้วขึ ้นเล็กน้ อย

"พะยะค่ะ!" เหล่าขุนนางตะโกนอย่างพร้ อมเพียงเเละหนักเเน่น

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนยิ ้มกว้ าง ก่อนตบเข่าฉาด "ดียิ่ง ขุนนางจิตใจ

กล้ าหาญเช่นพวกเจ้ าเจิ ้นชอบยิ่งนัก"
เหล่าขุนนางเมื่อได้ รับคาชมก็พากันยิ ้มหน้ าระรื่นครู่หนึ่ง ก่อนพา
กันหน้ าซีด

"เชิญเลย 'หลัง'พวกเจ้ าตาย เจิ ้น'อาจจะ'ใจอ่อน 'ลอง'พิจารณาดู

ฎีกาของพวกเจ้ าสักครัง้ ก็เป็ นได้ "

เหล่าขุนนางรู้สกึ เหมือนกาลังถูกท้ าทาย เเละเพื่อให้ ฮ่องเต้ เห็นว่า

พวกตนเอาจริง จึงพากันก้ มศีรษะโขกพื ้นจนเลือดไหลอาบใบหน้ า
เเละพื ้นท้ องพระโรง กระทัง่ มีขนุ นางหนึ่งถึงสองคนที่สลบไปเเล้ ว
เเต่ฮ่องเต้ ก็ยงั คงไม่สะดุ้งสะเทือน ยังคงเเย้ มยิ ้มกว้ าง เเละเฝ้าดู
ด้ วยสายพระเนตรที่ดทู งเย็ั ้ นชาเเละสนุกสนาน

เหล่าขุนนางอายุน้อย ซึง่ นัง่ รวมอยู่ในกลุม่ ประท้ วงจึงมองหน้ ากัน

ด้ วยสายตาเลิ่กลัก่ เเม้ กล่าวว่าจะโขกศีรษะจนเลือดไหลหมดกาย
เเต่ก็มิมีผ้ ใู ดอยากตายจริงๆ เพียงเคลื่อนไหวไปตามทิศทางของขัว้
อานาจเท่านัน้
ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนหลุดหัวเราะ "อยูม่ าจนป่ านนี ้เเล้ ว พวกเจ้ ายังมิ
รู้อีกหรือว่าท้ องพระโรงเเคว้ นต้ าแห่งนี ้มีขนุ นาง 'เช่นพวกเจ้ า' มา
ทิ ้งชีวิตเอาไว้ กี่ชีวิตเเล้ ว จาไม่ได้ หรือว่ามีขนุ นางกี่คนที่ต้องจบชีวิต
ตรงจุดเดียวกับที่พวกเจ้ ากาลังนัง่ อยู่ เพราะข้ องใจกับการ
ตัดสินใจของฮ่องเต้ พระองค์ก่อน"

ขุนนางกว่าครึ่งพากันขนลุกซู่ ภาพฮ่องเต้ พระองค์ก่อนย้ อมท้ อง

พระโรงด้ วยโลหิตของขุนนางคนเเล้ วคนเล่ายังติดตาไม่หาย ยัง
เก็บไปฝันร้ ายอยู่เลย

เเละอันที่จริง เมื่อลองครุ่นคิดอีกครัง้ ธรรมเนียมฮ่องเต้ เป็ นผู้เลี ้ยง

บุตรใช่จะเพิ่งเริ่มสมัยฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียน เพียงเเต่ฮ่องเต้ องค์
ก่อนๆก็มิได้ รับเลี ้ยงบุตรทุกคนด้ วยพระองค์เอง ดังนันกระเเส
้
ความพอใจในหมูข่ นุ นางจึงมิได้ รุนเเรงเช่นนี ้ โดยเฉพาะฮ่องเต้
พระองค์ก่อน ซึง่ กระทาผิดแปลกกว่าฮ่องเต้ ทกุ รุ่น ด้ วยการส่งรัช
ทายาทออกไปศึกษานอกเเคว้ น ขุนนางส่วนใหญ่จงึ เข้ าใจไปว่า
ฮ่องเต้ มิโปรดรัชทายาทสักเท่าไหร่ จึงหันไปสนับสนุนองค์ชาย
พระองค์อื่นเเทน กว่าเหล่าขุนนางจะล่วงรู้วา่ ต้ าหมิงเซียนคือองค์
ชายที่ฮ่องเต้ พระองค์ก่อนให้ ความสนพระทัยที่สดุ ก็เมื่อสายไป
แล้ ว

"หลังพวกเจ้ าตาย เจิ ้นจะลองพิจารณาดู" ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนตรัส

เป็ นครัง้ สุดท้ าย

กงจิ ้นหย่งปรายตาลงมองเหล่าขุนนาง เเละกล่าวเเทนฮ่องเต้

"ฮ่องเต้ ทรงตรัสเเล้ วมิคืนคา ขุนนางก็เช่นกัน"

เหล่าขุนนางซึง่ ยื่นฎีกาน ้าตาเเทบไหลพราก อยากจะหันไปขอ

ความคิดเห็นจาก 'ท่านผู้นน'
ั ้ เเต่กก็ ลัวเกินกว่าจะกระทา จึงได้ เเต่
พากันโขกศีรษะ จนเลือดไหลอาบ เเละสลบไปในที่สดุ

ฮ่องเต้ หนั ไปขอความเห็นกับกงจิ ้นหย่งว่าจะจัดการกับขุนนาง

เหล่านี ้อย่างไร สุดท้ ายจึงจบลงด้ วยการที่ขนุ นางเหล่านันถู
้ กสัง่
ย้ ายไปประจาที่เมืองเล็กๆห่างไกลจากเมืองหลวงเเละท้ องพระโรง
กล่าวง่ายๆก็คือการถูกลดต่าแหน่งลงดีๆนี่เอง เเม้ สถานการณ์จะ
ออกมาเป็ นเช่นนี ้ เเต่ผลลัพธิ์ก็มิได้ เเตกต่างจากที่ขนุ นางฝ่ าย
ตระกูลหานซึง่ เคลื่อนไหวอยู่ในเงามืดคาดเดาเอาไว้ นกั

ในสถานที่ลบั แห่งหนึง่ ขุนนางสามคนนัง่ จับเข่าคุยกันถึง

สถานการณ์เเละทิศทางลมในปั จจุบนั ของราชสานัก

"เจ้ ากงจิ ้นหย่งนัน่ ! วางตนราวกับเป็ นฮ่องเต้ เสียเอง! น่าโมโหยิ่ง

นัก!" ขุนนางคนหนึง่ กล่าวเเละทุบโต๊ ะอย่างคับเเค้ นใจ ยิ่งตนเป็ น
ขุนนางรุ่นราวคราวเดียวกับกงจิ ้นหย่ง กลับยิ่งรู้สกึ ริษยาในอานาจ
ของอีกฝ่ าย นับวันอีกฝ่ ายมีเเต่จะกลายเป็ นคนสาคัญของฮ่องเต้
เเละมีอานาจมากขึ ้น ส่วนตนจะอยู่หรือตายย่อมมิสง่ ผลอันใดต่อ
ราชสานัก น่าเเค้ นใจนัก!

เเละเมื่อมิอาจเเตะต้ องหรือโน้ มนาวการตัดสินพระทัยของฮ่องเต้

ได้ ขุนนางส่วนใหญ่จงึ นาความไม่พอใจมาลงกับกงจิ ้นหย่งเเทน
เจ้ ากงจิ ้นหย่งผู้นี ้นี่อย่างไรกัน บิดาของมันยังมิรับมือยากเท่านี ้
เจ้ านี่จะเป็ นที่โปรดปรานเกินหน้ าเกินตาขุนนางผู้อื่นจนเกินไป
เเล้ ว น่าโมโห!

เเม้ จงใจเล่นงาน จะทังทางตรงหรื

้ อทางอ้ อม ล้ วนไม่สามารถเเตะ
ต้ องมันได้ ใช้ เล่ห์กลก็เเล้ ว ใช้ แผนสกปรกก็เเล้ ว กลับยังสามารถ
รอดพ้ นไปได้ อีก หรือจะลอง...

"หลานสาวคนงามของข้ ากาลังอยู่ในวัยที่เหมาะสมจะออกเรือน
ข้ าจะทูลขอฮ่องเต้ ให้ กงจิ ้นหย่งเเต่งหลานสาวของข้ าเข้ าจวน
หลานสาวของข้ าทังงดงามเเละอ่
้ อนเยาว์ กงจิ ้นหย่งย่อมไม่ปฎิ
เสธ อีกทังนางยั
้ งฉลาดเเละหัวไว ย่อมเป็ นหูเป็ นตาให้ พวกเราได้
เเละหากนางสามารถทาให้ กงจิ ้นหย่งลุม่ หลงได้ ก็ย่อมดีตอ่ ฝ่ าย
เรา"
"ทาให้ กงจิ ้นหย่งลุม่ หลง? ดีตอ่ ฝ่ ายเรา? เฮอะ เจ้ ามิเห็นสภาพขุน
นางเพ่ยรึ เป็ นถึงพ่อตาของอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ าย กลับยังคงย่า
เท้ าอยู่ที่เดิม เจ้ าอยากให้ หลานสาวคนงามของเจ้ ามีสภาพ
เช่นเดียวกับบุตรสาวขุนนางเพ่ยหรือ?"

ขุนนางอีกคนกล่าวเตือน ขุนนางซึง่ เสนอเรื่องหลานสาวจึงมีสหี น้ า

ย่าแย่ลง เพราะหากส่งเข้ าไปเเล้ วมิสามารถใช้ การอันใดได้ ก็
เท่ากับเสียผลประโยชน์

"ตัดสินใจยากจริง นี่คงเป็ นเพราะรสนิยมความชอบของกงจิ ้นหย่ง

ที่เขาเล่าลือกัน" ขุนนางคนหนึ่งกล่าวขึ ้นอย่างหนักใจ

"รสนิยมอันใด...อ้ อ ข่าวลือที่วา่ กงจิ ้นหย่งมีรสนิยมชมชอบสตรีชนั ้

ต่า จึงลุม่ หลงอนุมากกว่าฮูหยินเอกน่ะรึ ฮึ โง่เขลา มีตาเเต่หามี
เเววไม่!"
"หึๆ เจ้ ากล้ าตาหนิเจ้ านัน่ หรือ ได้ ขา่ วว่าเจ้ าเองก็ลมุ่ หลงอนุ
มากกว่าฮูหยินเอกของตัวเองมิใช่หรือ"

"เพ้ ย! เจ้ ากล้ านาเสีย่ วเย่วของข้ าไปเปรียบเทียบกับนังปี ศาจนัน่ ได้

อย่างไร! เเต่ก็เอาเถอะ! พอเจ้ ากล่าวเช่นนี ้ ข้ าก็พอจะเข้ าใจเจ้ ากง
จิ ้นหย่งขึ ้นมาบ้ าง"

ชายใดบ้ างเล่าจะชื่นชอบฮูหยินเอกของตนที่เเต่งเข้ ามาด้ วยเรื่อง

ของการเมือง เเม้ มีชาติกาเนิดสูงส่ง เเละมีรูปลักษณ์ที่งดงาม
ใหม่ๆก็ย่อมชมชอบ เเต่พอนานวันสตรีในห้ องหอกลับดูจืดชืดน่า
เบื่อสิ ้นดี ในเรื่องของการเอาอกเอาใจสามีนนกลั
ั ้ บสู้สตรี จากหอ
คณิกาหรือสาวใช้ อนุ่ เตียงยังมิได้ อานาจในจวนจะมิมีอยู่เเล้ ว เเต่
ยังวางตัวสูงส่งไม่เข้ าเรื่อง น่าหงุดหงิดสิ ้นดี!

"เช่นนัน...
้ ก็หาทางกาจัดอนุของมันเสีย พยัคฆ์ที่บาดเจ็บ ย่อมมิ
อาจทาหน้ าที่เฝ้าบัลลังก์ได้ ดีเหมือนเช่นกาลก่อน"
"เจ้ าเเน่ใจหรือว่าอนุคือจุดอ่อนของกงจิ ้นหย่ง ภายในงานเลี ้ยง
เห็นตัวติดกับฮูหยินเอกอย่างกับอะไรดี!"

"ฮึ มองมิออกหรือว่านัน่ คือกลลวง ยามที่บตุ รสาวที่เกิดจากฮูหยิ

นเอกได้ ดีได้ เป็ นถึงท่านหญิง ขนาดนันเเล้
้ วจะมิให้ มนั ไว้ หน้ า
มารดาของท่านหญิงได้ อย่างไร อีกอย่างถ้ ากาจัดนังอนุนนั่ เเล้ วยัง
มิได้ ผล ค่อยมองหาจุดอ่อนอื่นของมันก็ย่อมได้ "

เพื่อนขุนนางทังสองพยั
้ กหน้ าเห็นด้ วย

ขุนนางซึง่ เสนอแผนการเหยียดยิ ้ม อย่าโกรธเเค้ นกันเลยนะกง

จิ ้นหย่ง อานาจในราชสานักมันมีไว้ ให้ เเย่งชิงกันตังเเต่ ้ เเรกเเล้ ว ใน
วังวนเเห่งนี ้มิมีถกู ผิด มิเเบ่งเเยกดีชวั่ จะมีก็เเต่ผ้ เู เพ้ เเละผู้ชนะ
เท่านัน้

เรือนบัวพิสทุ ธิ์
"เจ้ านี่เองรึ..." ที่มาของอาการป่ วยออดๆแอดๆของอนุหรงเสี่ยวผิง
ซึง่ ถูกสัง่ ให้ มาช่วยสาวใช้ ของอนุหรงทาความสะอาดห้ องนอน
หยิบเครื่องประทินโฉมของอนุหรงขึ ้นมา เเละถึงกับนิ่วหน้ า ก่อน
กลันหายใจ
้ เมื่อสัมผัสได้ ถึงยาพิษชนิดหนึ่ง

ก่อนวางลง เมื่อสาวใช้ อกี คนซึง่ กาลังจัดเตียงนอนหันมาเห็นเข้ า

"หุๆ มิเป็ นอันใดหรอก ข้ าเองก็แอบอิจฉาพวกเครื่องประทินโฉมที่

อนุหรงได้ รับ จึงแอบหยิบมาดูอยู่บอ่ ยๆเช่นกัน เเต่ระวังอย่าให้
ผู้อื่นจับได้ ก็เเล้ วกันนะ ประเดี๋ยวจะถูกดุเอา"

"ทราบเเล้ วเจ้ าค่ะ ฮิๆ"

เสี่ยวผิงเเย้ มยิ ้มบาง ก่อนก้ มหน้ าขบคิดอย่างเย็นชา เเละมิได้ มี

ความคิดจะเตือนหรือบอกกล่าวผู้ใด อย่างไรเสียถ้ าอนุหรงลงหลุม
ไปเร็วๆ ฮูหยินสามก็คงสมใจ เเละนางก็จะได้ เป็ นอิสระจากเรื่อง
พรรค์นี ้เร็วยิ่งขึ ้น น่าเสียดายที่พิษในเครื่องประทินโฉมพวกนี ้ มิได้
ออกฤทธิ์รวดเร็วปานนัน้ เเต่หากรับเข้ าร่างกายนานๆก็มีอนั ตราย
ถึงชีวิตได้ เช่นกัน

ที่ร้ ูก็เพราะในวัยเด็กเสี่ยวผิงเคยถูกลักพาตัวไปใช้ เป็ นหนูทดลอง

ยาของพวกผู้ใช้ พิษ เพราะดันมีร่างกายต้ านพิษได้ เล็กน้ อย เเละ
เมื่อหมดประโยชน์ก็ถกู ทิ ้งเอาไว้ ข้างถนนเหมือนสุนขั ตัวหนึ่งที่ได้
เเต่นอนรอความตายท่ามกลางความหนาวเหน็บเเละความหิวโหย
ก่อน 'ท่านผู้นน'
ั ้ จะผ่านมา เเละเก็บนางกลับไปชุบเลี ้ยง

การที่นางยอมรับใช้ ฮหู ยินสาม ก็เพราะท่านผู้นนสั

ั ้ ง่ อีกเช่นกัน เเม้
ต้ องมีเจ้ านายอีกสักกี่คน เสี่ยงผิงก็มิเกี่ยงงอน เพราะลึกๆนาง
ยังคงซื่อสัตย์เเละภักดีตอ่ ท่านผู้นนเเต่
ั ้ เพียงผู้เดียวเสมอมา

เเม้ ภารกิจนี ้จบ เเละสุดสายปลายทางจะมีเพียงความตายเท่านัน้

ที่รอนางอยู่ นางก็ยอม ท่านผู้นนได้
ั ้ เตือนนางเเล้ วว่าหากเลือก
เส้ นทางนี ้ ย่อมไม่ได้ ตายดี เเต่เสี่ยงผิงก็หาได้ เสียดายชีวิตไม่ ท่าน
ผู้นนั ้ 'ช่วย' นาง ดังนันนางก็
้ เเค่อยากตอบเเทนท่านผู้นนบ้
ั ้ างก็เท่า
นันเอง
้

เสี่ยวผิงก้ มมองเหล่าข้ าวของมีคา่ ของอนุหรง ที่เหล่าสตรีล้วน

ใฝ่ ฝัน อยากได้ อยากมี เเละยอมทุกอย่างเพื่อให้ ได้ มา เเต่สิ่ง
เหล่านี ้กลับอาบย้ อมไปด้ วยพิษร้ าย พลางคิดว่านี่หรือค่าตอบเเท
นของตาแหน่งคนโปรด?

จะฮูหยินสาม หรืออนุหรง ก็ล้วนมิฉลาดพอๆกัน คนหนึ่งก็จิตใจ

คับเเค้ น ในหัวมีเเต่ความอิจฉาริ ษยา อีกคนก็เบาปั ญญาเเละช่าง
เพ้ อฝัน เเก่งเเย่งความรักจากสามี เพียงเพื่อพาตัวเองไปสูค่ วาม
ตาย

เฮ้ อ วิปลาสพอกันจริงๆ...
ว่าเเต่ พิษนี่เป็ นของผู้ใดกันนะ พิษชนิดนี ้มิได้ หาได้ ง่ายๆ ท่านผู้
นันมิ
้ ได้ จดั พิษชนิดนี ้ให้ ฮหู ยินสามเเน่ๆ ผู้ใดกันที่เเค้ นอนุหรงขนาด
จัดหา 'บุปผามรณะ' มาได้ ...นางควรเเจ้ งให้ ท่านผู้นนทราบ ั้
หรือไม่?

ยามอุ้ย (13.00-14.59 น.)

ราชันย์กวาดตามองเขตพระราชฐานชันใน ้ เเม้ มิใช่ครัง้ เเรกที่มา

เยือน เเต่สถานที่เเห่งนี ้ก็ช่างกว้ างขวางเหลือเกิน เเละนี่ก็เป็ นครัง้
เเรกที่เขาจะได้ เข้ าเฝ้าไทเฮา สตรีซงึ่ เป็ นใหญ่ที่สดุ ในวังหลังแห่งนี ้
สตรีที่เเม้ เเต่หานฮองเฮายังต้ องยาเกรง สตรีผ้ ใู ห้ กาเนิดจักรพรรดิ
องค์ปัจจุบนั เเละชินอ๋องต้ าไท่หลงซึง่ กาลังเดินอยู่เคียงข้ างเขาผู้นี ้

เขาเคยเห็นไทเฮาในงานเลี ้ยงต้ อนรับคณะราชทูตก่อนหน้ านี ้ เเต่

ไม่ได้ เห็นชัดเจนถึงเพียงนัน้ เพราะส่วนใหญ่เขาต้ องก้ มหน้ า จึงมิ
สามารถมองพระพักตร์ ไทเฮาได้ ถนัดตา เเต่ก็พอเห็นลางๆว่า
ไทเฮานันงดงามมิ
้ ใช่น้อยๆเลย มิน่า ลูกชายทังสองถึ
้ งได้ หล่อ
เหลาผิดมนุษย์มนาได้ ถึงเพียงนี ้ โดยเฉพาะคนน้ อง...

เหมือนรู้วา่ กาลังถูกวิจารณ์ ชินอ๋องต้ าไท่หลงจึงหันมา เเละสบตา

กันเข้ าพอดี ราชันย์เเสร้ งมองเลยไปทางอื่น เเละทาเป็ นไม่ร้ ูไม่ชี ้
ในขณะที่อีกฝ่ ายขยับยิ ้มอ่อนโยน

"วันนี ้เหมยเอ๋อร์ ของเปิ่ นหวางดูงดงามเป็ นพิเศษ"

ราชันย์หน้ าแดงเล็กน้ อย ก่อนกระแอมกลบเกลื่อนเบาๆ "เเน่ละ่
ครับ กงเหมยกุ้ยน่ะแทบจะถอดแบบมารดาที่เป็ นอดีตยอดพธูมา
จะไม่งดงามได้ อย่างไร"

ชินอ๋องต้ าไท่หลงยังคงยิ ้มหวานส่งมาให้ ราชันย์พยายามรวบรวม

สมาธิ บอกตัวเองให้ ใจร่มๆเข้ าไว้ ู้เราเป็ นผู้ชาย ดังนันจะหลุ
้ ด
เขินอายพร่าเพรื่อต่อหน้ าอีกฝ่ ายง่ายๆไม่ได้ เป็ นอันขาด

ตังเเต่
้ ที่ถกู อีกฝ่ ายสารภาพรักเมื่อหลายวันก่อน อะไรๆระหว่างเรา
ก็คล้ ายจะดีขึ ้น ที่เเน่ๆเขาไม่ได้ ร้ ูสกึ อึดอัดเวลาอยู่กบั คิงเท่าเเต่
ก่อน จากลาบากใจกลับกลายเป็ นความรู้สกึ เขินอาย นี่เขายังเป็ น
ผู้ชายอยู่ใช่ไหมเนี่ย

'สัญญาว่าจะดูเเลอย่างดี ไม่ทาให้ เสียใจเเน่นอน รักนะ รักมากๆ

ด้ วย รักมาโดยตลอด!'
โอ๊ ย... ยิ่งคิดยิ่งเขินโว้ ย!

"เสี่ยวหลัน ใบหน้ าท่านหญิงเริ่มแดงตังเเต่

้ เมื่อครู่เเล้ ว พวกเรากาง
ร่มให้ ท่านหญิงดีหรือไม่"

"ชู่ว... เสี่ยวไป๋ เจ้ านี่ละ่ ก็... มิร้ ูอนั ใดเอาเสียเลย"

เสียงเสี่ยวไป๋ กับเสี่ยวหลันกระซิบกระซาบกันเบาๆดังมาจากทาง
ด้ านหลัง ทาให้ เขายิ่งหน้ าแดง ก่อนยกพัดหยกสีขาวขึ ้นมาปิ ด
ใบหน้ า เเละพัดเบาๆ

ไม่ต้องหันไปมองยังรู้เลยว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆจับจ้ องด้ วยรอยยิ ้ม

กว้ างเเละนัยน์ตาพราวระยับระดับไหน!

ขบวนของชินอ๋องต้ าไท่หลงเเละท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ น
เดินผ่านไปได้ ไม่นาน ตรงทางเเยก ก็ปรากฎขบวนขันทีเเละนาง
กานัลเดินผ่านมา เเละสตรีซงึ่ เดินนาอยู่หน้ าขบวน ก็ทงงดงาม
ั้
เเละมีบรรยากาศรอบกายสูงส่ง สมฐานะเจ้ าหญิงต่างเเคว้ น ซึง่
ถูกส่งมาเป็ นองค์ประกันที่เเคว้ นต้ าตังเเต่
้ ยงั ทรงพระเยาว์

"ชิงชิง ส่งสารับขนมมาให้ เปิ่ นกง"

"เพคะ องค์หญิง"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงแห่งเเคว้ นป๋ ายมองตามชินอ๋องต้ าไท่หลงเเละ

ท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ น ก่อนสัง่ ขันทีให้ ลว่ งหน้ าไปเเจ้ งคน
ของตาหนักไทเฮาว่านางต้ องการเข้ าเฝ้า

ก่อนรีบเร่งนาขบวนของตนตามขบวนตรงหน้ าไปให้ ทนั

"หนิงเลีย่ งถวายพระพรชินอ๋องเพคะ"
ราชันย์หนั ไปมองด้ วยความรู้ สกึ สนใจ ก่อนอึ ้งไปเล็กน้ อย เพราะ
สตรีที่เพิ่งมาใหม่ มีรูปลักษณ์ที่ดแู ปลกตา แตกต่างจากสตรีเเคว้ น
ต้ าโดยสิ ้นเชิง เส้ นผมเเละนัยน์ตาเป็ นสีชา ทาให้ รูปลักษณ์
โดยรวมดูอบอุน่ อ่อนโยน ไม่วา่ ชายใดเห็นก็คงจะอดอุทานคาว่า
เเม่ของลูกไม่ได้

"อืม" ชินอ๋องเพียงพยักหน้ าเเละอนุญาตให้ อีกฝ่ ายลุกขึ ้นได้ ก่อน

หันมองคูห่ มันข้
้ างกายที่ยงั คงมองอีกฝ่ ายด้ วยสายตาทึ่งจัดไม่หาย
จนต้ องกระแอมเตือนด้ วยความรู้สกึ ขุน่ มัวเล็กๆ

ราชันย์ร้ ูสกึ ตัว หันไปส่งยิ ้มเจื่อนๆให้ คหู่ มันที

้ ่ทาตาเขียวปั๊ ดใส่
เเละเมื่อรู้ถึงฐานะของสตรีผ้ มู าใหม่ จึงยอบกายลงอย่างรู้
มารยาท องค์หญิงหนิงเลี่ยงเพียงขยับยิ ้มเป็ นมิตรส่งมาให้ ราชันย์
จึงยิ ้มตอบกลับไปด้ วยรอยยิ ้มเป็ นมิตรเช่นกัน

ระหว่างต่างฝ่ ายต่างยืนรอเข้ าเฝ้าไทเฮาอยู่ที่ห้องโถง ราชันย์

สนทนากับองค์หญิงหนิงเลี่ยงอย่างเป็ นมิตร เเต่ก็อดจะรู้สกึ
ประหลาดใจอยู่ลกึ ๆไม่ได้ เช่นกัน เพราะองค์หญิงหนิงเลี่ยง ซึง่ เป็ น
องค์หญิงต่างเเคว้ นผู้นี ้คล้ ายจะหยิบยกเเต่เรื่องที่คนนอกไม่น่าจะ
รู้ขึ ้นมาสนทนากับชินอ๋อง ดัง่ เช่น เรื่องวัยเยาว์ระหว่างนางเเละชิน
อ๋อง อีกทังบางครั
้ ง้ ยังจงใจสนทนาเเต่กบั ชินอ๋อง เเละทาราวกับ
เขาเป็ นเพียงส่วนเกิน ไม่ก็อากาศธาตุ

องค์หญิงผู้นี ้... มาดีจริงดิ่?

สักพัก ชินอ๋องก็เข้ าไปยังห้ องด้ านในตาหนัก เพื่อไปดูไทเฮา จึง

เหลือเพียงท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ น เเละองค์หญิงองค์
ประกัน

เมื่อชินอ๋องไม่ได้ อยู่ตรงนี ้ องค์หญิงหนิงเลี่ยงก็มิร้ ูวา่ จะสวม

หน้ ากากเป็ นมิตรกับสตรีข้างกายไปเพื่ออันใด
"เจ้ าคงจะเห็นเเล้ วสินะว่า... เปิ่ นกงเเละชินอ๋องนัน้ สนิทสนม
เเละเเนบเเน่นกันมากมายเพียงไร"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงกล่าวยัว่ ยุอารมณ์วา่ ที่ชินหวางเฟยทังรอยยิ

้ ้ม
ท้ าทาย

ราชันย์น ้าตาตกในทันที นังองค์หญิงนี่ไม่ได้ มาดีจริงๆด้ วย! เฮ้ อ...

วังหลังนี่หามิตรไม่ได้ ง่ายๆจริงๆนัน่ แหละ

"เพคะ หม่อมฉันเห็นเเล้ วว่าพระองค์เเละชินอ๋อง 'เคย' สนิทสนม

เเนบเเน่นกันมากมายเพียงไร" เเม้ ไม่ได้ ตอกกลับจนอีกฝ่ ายหน้ า
หงาย เเต่สาหรับสตรีที่ยึดมัน่ ในความสัมพันธ์ในอดีต ก็ราวกับถูก
ทาลายสิ่งที่ภาคภูมิใจที่สดุ ได้ เช่นกัน

เฮอะ ก็เเค่เพื่อนสมัยเด็กคนหนึง่ นี่ก็เพื่อนสมัยเด็กเหมือนกัน

เหอะ เเถมยังเป็ นรักแรกของชินอ๋องด้ วย ไม่ต้องสู้ก็ชนะเห็นๆ
ราชันย์เห็นความรู้สกึ เสียดายเเละผิดหวังในดวงตากลมโตของ
องค์หญิงหนิงเลี่ยง

"...มิคาดว่าเจ้ าจะสงบเยือกเย็นได้ ถึงเพียงนี ้ เปิ่ นกงคงดูถกู เจ้ า

มากไป" องค์หญิงหนิงเลี่ยงว่า ก่อนขยับยิ ้มเจ้ าเล่ห์ ทาให้ ใบหน้ า
เเละบรรยากาศอบอุน่ อ่อนโยนหายไปจนหมดสิ ้น

"คงเพราะราชโองการสมรสจากฮ่องเต้ ฉบับนันสิ ้ นะ เจ้ าจึงมัน่ ใจ

ในตัวเองได้ ถึงเพียงนี ้ รู้หรือไม่ หากเจ้ าทาตัวไม่ดี เเม้ เป็ นราช
โองการ ก็สามารถถูกเพิกถอนได้ "

ราชันย์ไม่ได้ ตอบโต้ กลับไป เเละเลือกจะดูท่าทีของอีกฝ่ าย ก่อน

จะเบิกตากว้ างขึ ้น เมื่อองค์หญิงหนิงเลี่ยง ยกสารับขนมหวานใน
มือของตัวเองขึ ้นสูง เเละยิ ้มวิปลาสส่งมาให้
"ดัง่ เช่น การทาร้ ายองค์หญิงต่างเเคว้ น ก็สามารถนับเป็ นความผิด
ใหญ่หลวงได้ เช่นกันนะ รู้หรือไม่"

เพล้ ง!

วินาทีที่อีกฝ่ ายปาสารับเครื่องถ้ วยลายครามลงบนพื ้นตรงหน้ า

ราชันย์คิ ้วกระตุกถี่ยิบ พลางคิดว่า อยากได้ มือถือถ่ายภาพเมื่อครู่
เก็บไว้ เป็ นหลักฐานจริงเว้ ย!

"กรี๊ด...! องค์หญิงหนิงเลีย่ งทรงเป็ นอันใดบ้ างเพคะ!ช่วยด้ วย!ผู้ใด

ก็ใดช่วยด้ วย!ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยจะทาร้ ายองค์หญิงหนิงเลี่ยง!"

นางกานัลข้ างกายองค์หญิงหนิงเลีย่ งกรี๊ดลัน่ ตาหนักไทเฮา ราว

กับเตี๊ยมกันมาก่อนเเล้ ว ก่อนเข้ ามาประคองเเขนขององค์หญิงห
นิงเลี่ยงที่ถกู เศษเครื่องถ้ วยกระเด็นใส่จนได้ แผล ทว่าเเทนที่จะทา
หน้ าเจ็บปวด องค์หญิงหนิงเลี่ยงกลับยิ ้มสาสมใจออกมา
มะ มาโซป่ าววะ? ราชันย์หน้ าซีด ขณะกันสาวใช้ ทงสองที
ั้ ่เริ่มตื่น
ตระหนกเเละไม่พอใจให้ ถอยห่างจากสตรีวิปลาสตรงหน้ า

"เจ้ าพูดให้ ร้ายท่านหญิงเช่นนี ้ หวังสิง่ ใดอยู่กนั เเน่!" เสี่ยวไป๋

โวยวายทันที เเละเป็ นจังหวะเดียวกับที่ขนั ทีเเละนางกานัลของชิน
อ๋อง เเละองค์หญิงหนิงเลี่ยงต่างกรูกนั เข้ ามาจากด้ านหน้ าตาหนัก
พอดิบพอดี

"ข้ ามิได้ ให้ ร้ายผู้ใด ข้ าเพียงพูดสิ่งที่ตาเห็น เเละสิ่งที่เกิดขึ ้นจริง

เท่านัน!"
้ นางกานัลขององค์หญิงหนิงเลี่ยงเหลือบมองคนของชิน
อ๋องก่อนกล่าวขึ ้นด้ วยสายตาของผู้ชนะ

"เจ้ า..." เสี่ยวไป๋ ขึ ้นเเละหยุด เมื่อเขาวาดเเขนขึ ้นห้ าม

ราชันย์จ้องตาองค์หญิงหนิงเลี่ยงที่จ้องกลับอย่างไม่ยอมเเพ้ ออก
จะเเสดงสีหน้ าเหมือนเหนือกว่าด้ วยซ ้า

"อย่าได้ ร้อนรนไปเสี่ยวไป๋ หากพวกเรามิได้ ทาอันใดผิดง ความจริง

ย่อมปรากฎ เเละผู้กระทาผิดย่อมได้ รับบทลงโทษ"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงยังคงนิ่งเฉย กล่าววาจาสวยหรู เเต่เเท้ จริงก็เเค่

มิสามารถทาอันใดได้ ก็เท่านันมิ
้ ใช่หรือ

ไม่นาน ชินอ๋องต้ าไท่หลงก็กลับมา วินาทีนนองค์

ั ้ หญิงหนิงเลีย่ ง
เก็บรอยยิ ้มกลับ เเละเริ่มส่งเสียงร้ องโอดโอยอย่างน่าสงสาร

ทว่าชินอ๋องกลับเร่งรุดเข้ าไปดูอาการของว่าที่หวางเฟยเพียงผู้
เดียว เเม้ องค์หญิงหนิงเลี่ยงจงใจร้ องเสียงดังขึ ้นคล้ ายจะเป็ นจะ
ตายก็มิสนพระทัย
นัยน์ตามังกรกวาดมองว่าที่หวางเฟยตังเเต่
้ ศีรษะจรดปลายเท้ า
ด้ วยสายพระเนตรเคร่งเครียดเเฝงความห่วงใย ก่อนผ่อนลม
หายใจออกมา "สวรรค์ค้ มุ ครอง เหมยเอ๋อร์ ของเปิ่ นหวางมิได้
บาดเจ็บ"

เเล้ วนางเล่า!? นางยืนหลัง่ โลหิตอย่างน่าสงสารอยู่ตรงนี ้ ใจคอ

ของชินอ๋องจะมีคิดสนพระทัยสหายวัยเยาว์ที่เติบโตขึ ้นมาด้ วยกัน
ภายในรัว้ วังแห่งนี ้เช่นนางบ้ างเลยเชียวหรือ!

องค์หญิงหนิงเลี่ยงขบคิดอย่างน้ อยพระทัย ก่อนเผลอหันไปจับ

จ้ องว่าที่ชินหวางเฟยที่ยกั ไหล่ตอบด้ วยสายพระเนตรไม่พอ
พระทัยอย่างมาก

"เกิดอันใดขึ ้น!?" ไทเฮาซึง่ เพิ่งมาถึงพร้ อมกับจูงมือเด็กชายสองคน

มาด้ วยร้ องถาม
"ไทเฮาเพคะ ชินอ๋องเพคะ เมื่อครู่ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยมิพอใจที่
องค์หญิงหนิงเลี่ยงทรงตรัสมิเข้ าหู ทังๆที
้ ่หม่อมฉันก็อธิบายเเล้ ว
ว่าองค์หญิงนันทรงมิ
้ ค้ นุ ชินกับการสนทนาด้ วยภาษาของชาวต้ า
อาจฟั งเเล้ วมิรื่นหูไปบ้ าง เเต่ท่านหญิงกลับมิเข้ าใจ เเละจงใจปั ด
สารับขนมที่องค์หญิงตังใจน ้ ามาถวายไทเฮาลงพื ้นเพคะ!"

นางกานัลคนสนิทขององค์หญิงหนิงเลี่ยงรีบเร่งคุกเข่ากราบทูลผู้มี
อานาจสูงสุดของวังหลังอย่างคล่องปาก

"หยุดนะชิงชิง! ทุกอย่างเป็ นเพียงเรื่องเข้ าใจผิด! เปิ่ นกงมิดีเองที่

เป็ นฝ่ ายทาให้ ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยมิพอใจ!"

ราชันย์อยากจะเบ้ ปากเเละปรบมือให้ สองนายบ่าวตรงหน้ านี ้รัวๆ

เขาไม่ได้ เจอคนที่ร้ายลึกจนอ่านยากเช่นนี ้มานานมากเเล้ ว ถึงจะ
น่าเจ็บใจที่เสียรู้ เเต่ตราบใดที่เกมส์ยงั ไม่จบ สถานการณ์ย่อม
สามารถพลิกแพลงได้ เสมอ เขาก็เเค่ต้องรอดูท่าทีของไทเฮาก่อนก็
เท่านันเอง
้
"เจ้ าทาให้ นางไม่พอใจด้ วยเรื่องอันใด"

ผู้หญิงจะบ้ าทังที
้ ก็มีอยู่เรื่องเดียวนัน่ แหละพะยะค่ะ... ผู้ชายไง!

ราชันย์คิดเเล้ วเผลอกรอกตา

องค์หญิงหนิงเลี่ยงเเสร้ งเหลือบมองท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้

นด้ วยท่าทางหวาดกลัว ก่อนหันไปมองชินอ๋องด้ วยสายตาเเฝง
ความนัยบางอย่าง

"หม่อมฉันเพียงกล่าวว่า หม่อมฉันกับชินอ๋องเคยสนิทสนมกันเมื่อ
ครัง้ เยาว์วยั หม่อมฉันผิดเองที่มิอธิบายให้ กระจ่าง ท่านหญิงจึง
เข้ าใจผิด คิดว่าหม่อมฉันเป็ น... เป็ นคนรักเก่าของท่านอ๋อง"

หมับ
เอ๊ ะ?

ราชันย์กระพริบตาปริบๆ เมื่อจู่ๆชินอ๋องก็หนั มาคว้ าจับมือเขาทัง้

สองข้ างขึ ้น เเละมองด้ วยสายตาลึกซึ ้ง

"นัน่ ไม่จริงเลยเหมยเอ๋อร์ เปิ่ นหวางมิเคยคิดเกินเลยกับสตรีนางใด

นอกจากเหมยเอ๋อร์ เพียงผู้เดียว เเละสหายวัยเยาว์ที่เปิ่ นหวางปั ก
ใจ ก็คือเหมยเอ๋อร์ เท่านัน"้

จะหวานก็ดสู ถานการณ์มงั่ สิเว้ ยเฮ้ ยเอ็งน่ะ!

"กับองค์หญิงผู้นี ้... " ชินอ๋องปรายสายพระเนตรมององค์หญิงต่าง

เเคว้ นซึง่ มีพระพักตร์ งนุ งง เเละดูจะสับสนเรื่องความสัมพันธ์
ระหว่างชินอ๋องเเละกงเหมยกุ้ยไม่ใช่น้อยๆ เหตุ "เพียงเคยเล่น
ด้ วยกันเมื่อยามเป็ นเด็กไม่กี่ครัง้ เท่านัน้ มิอาจนามาเทียบกับ
ความสัมพันธ์ในวัยเยาว์ระหว่างเหมยเอ๋อร์ เเละเปิ่ นหวางได้ หรอก"

ราชันย์พยายามถลึงตา ทังรอยยิ ้ ้มไม่เป็ นธรรมชาติ เพื่อส่ง

สัญญาณให้ อีกฝ่ ายหุบปาก ยังไม่หยุดอีก! จะใจร้ ายใจดาเกินไป
เเล้ วนะเฮ้ ย! ก่อนพูดน่ะหัดเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้ างเซ่! องค์หญิง
นัน่ จะร้ องไห้ เเล้ วนะเว้ ย!

ไทเฮาทอดถอนหายใจด้ วยความรู้สกึ ปลดปลง ความรู้สกึ ของสตรี

นันยากเเท้
้ หยัง่ ถึง เเม้ มิเห็นเหตุการณ์ทงหมดด้
ั้ วยสายพระเนตร
ของพระองค์เอง เเต่ไทเฮาก็ลว่ งรู้วา่ เรื่องนี ้ต้ องมีเบื ้องลึก
เบื ้องหลังเเน่นอน อาจเป็ นองค์หญิงหนิงเลีย่ ง ซึง่ ไทเฮาดูออกว่า
ปั กใจรักชินอ๋องข้ างเดียวมาเนิ่นนาน ที่จดั ฉากใส่ร้ายท่านหญิงกง
เหมยกุ้ย เเต่ก็อาจเป็ นไปได้ เช่นกันที่ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยอาจจะ
รู้สกึ หึงหวง จากการถูกองค์หญิงหนิงเลี่ยงยัว่ ยุ จนเผลอระบาย
โทสะออกมาดัง่ เช่นที่องค์หญิงต่างเเคว้ นกล่าวมาจริงๆ
เมื่อมองไปทางท่านหญิงกงเหมยกุ้ย ซึง่ ยืนอย่างสงบเเละเยือก
เย็น มิโผงผางทาอันใด ไทเฮาก็ใคร่ร้ ูสกึ พึงพอใจในตัวว่าที่
ลูกสะใภ้ ผ้ นู ี ้อยู่ลกึ ๆ สถานการณ์เรียกร้ องความสนใจเช่นนี ้ มอง
ปราดเดียวไทเฮาก็ร้ ูเเล้ วว่าผู้ใดได้ ประโยชน์มากที่สดุ นัยน์ตาหงส์
ของไทเฮาลอบมององค์หญิงต่างเเคว้ น เเม้ ใบหน้ างดงามจะอาบ
ไล้ ไปด้ วยความรู้สกึ ผิด เเต่เเววตากลับกระจ่างใสดุจท้ องนภาไร้
เมฆหมอก นี่คงเป็ นเรื่องของประสบการณ์ ที่องค์หญิงผู้นี ้ยัง ขาด
ไป

องค์หญิงหนิงเลี่ยง... เจ้ าดูถกู อายเจียอยู่ใช่หรือไม่ คิดหรือว่าการ

เเสดงของเจ้ าอายเจียจะดูมิออก

"ท่านหญิงกงเหมยกุ้ย ในฐานะว่าที่ชินหวางเฟย เจ้ าควรใจกว้ าง

เเละวางตัวให้ เหมาะสมมากกว่านี ้"

"เพคะไทเฮา" ราชันย์ยอบกายลงอย่างเป็ นธรรมชาติ

องค์หญิงหนิงเลี่ยงยกชายเเขนเสื ้อขึ ้นปิ ดริมฝี ปากอย่างรู้สกึ ผิด
ทว่าเเท้ จริงเพื่อซ่อนรอยยิ ้มแห่งชัยชนะ

"ส่วนองค์หญิงหนิงเลี่ยง เจ้ าเองก็ผิดเช่นกัน"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงยิ ้มค้ างทันที

"เจ้ าเองก็อยู่ที่เเคว้ นต้ ามาเนิ่นนาน หลายปี ก่อนหน้ านี ้มิใช่เจ้ าหรือ

ที่บอกอายเจียว่าคุ้นชินกับภาษาเเคว้ นต้ าดีเเล้ ว มาวันนี ้
ความสามารถด้ านการสื่อสารของเจ้ ากลับทาให้ เกิดความเข้ าใจ
ผิด โชคดีที่มิได้ ก่อให้ เกิดปั ญหาใหญ่โต วาจาของเจ้ าที่เป็ นดัง่
ตัวเชื่อมความสัมพันธ์ ระหว่างสองเเคว้ นมีคา่ ยิ่งกว่าทองคา สม
ควรเเล้ วหรือที่จะปล่อยให้ เรื่องขัดเเย้ งเช่นนี ้เกิดขึ ้นเพราะวาจา
ของเจ้ า เจ้ าทาให้ อายเจียผิดหวังยิ่งนัก"
องค์หญิงต่างเเคว้ นมีสีพระพักตร์ ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ ชดั ทว่าที่
เผลอเม้ มปากจนห้ อเลือดนันคื
้ อความไม่ยินยอมกับการถูกไทเฮา
ตาหนิมากกว่า เพราะไม่วา่ จะฟั งอย่างไร ไทเฮาก็ราวกับตัดสินว่า
นางเป็ นฝ่ ายผิดมากกว่าท่านหญิงกงเหมยกุ้ย

"อายเจียขอตัดสินให้ พวกเจ้ าผิดทังคู

้ ่ เเละเผอิญวันนี ้เป็ นวันดีของ
อายเจีย เห็นแก่อายเจีย ให้ เรื่องมันเเล้ วไปเเล้ วได้ หรือไม่"

ได้ อย่างไร! นางบาดเจ็บนะ! จะอย่างไรท่านหญิงผู้นนก็

ั ้ สมควรถูก
ลงโทษที่ทาให้ องค์หญิงต่างเเคว้ นหลัง่ พระโลหิตมิใช่หรือ ไทเฮา
เห็นสตรีผ้ นู นส
ั ้ าคัญกว่าหรืออย่างไร

องค์หญิงหนิงเลี่ยงมิยินยอมง่ายๆ ทว่ายามนี ้ก็คิดการณ์อนั ใดไม่

ออกเช่นกัน องค์หญิงต่างเเคว้ นประคองบาดเเผลที่เเขน ทังคราง
้
ด้ วยสุรเสียงก้ องกังวาลเเฝงความเจ็บปวด โดยหวังว่าจะมีผ้ ใู ดหัน
มาสนใจบ้ างก็เท่านันเอง
้
"องค์หญิงหนิงเลี่ยง การที่องค์หญิงต้ องบาดเจ็บนันเป็
้ นความผิด
ของหม่อมฉัน ดังนันขอให้
้ หม่อมฉันได้ ดเู เลองค์หญิงนะเพ
คะ" ราชันย์วา่ เเละยอบกายลงต่อหน้ าองค์หญิงต่างแคว้ น ในขณะ
ที่องค์หญิงหนิงเลีย่ งพยายามไม่ให้ เผลอชักสีหน้ าไม่พอพระทัย
ออกมา มิต้องมาเสเเสร้ งแกล้ งทาเป็ นคนดีตอ่ หน้ าไทเฮา! หากเจ้ า
ไม่เข้ ามายุ่งเกี่ยวกับชินอ๋องตังเเต่
้ เเรก ข้ าก็คงมิต้องลดตัวลงมายุ่ง
เกี่ยวกับเจ้ า!

ปั ง

ทุกๆคนในที่นี ้หลุดสะดุ้ง เมื่อจู่ๆร่างเล็กของเด็กชายผู้หนึ่งก็ โผล่

ออกมาจากหีบ ซึง่ เเต่เดิมวางประดับอยู่ตรงมุมห้ อง

"เล่อเอ๋อร์ !" เด็กชายอีกสองคน ซึง่ จูงมือไทเฮาอยู่ร้องเรียก ก่อนวิง่

เข้ ามาอุ้มน้ องชายออกจากหีบ ส่วนอีกคนปั ดชุดเปื อ้ นฝุ่ นให้ ด้วย
ความทะนุถนอม
"นี่ๆ เสด็จพี่ใหญ่ เสด็จพี่รอง ทาไมพี่สาวเทพธิดาผู้นนั ้ จึงถูก
กล่าวหาว่าปั ดสารับตกล่ะพะยะค่ะ นางไม่ได้ ทาเสียหน่อยนี่"

จู่ๆองค์ชายองค์เล็ก ซึง่ เพิ่งออกมาจากที่ซอ่ นก็โผลงขึ ้นมาด้ วย

วาจาใส่ซื่อ ขณะกระตุกชายเสื ้อองค์ชายใหญ่เเละองค์ชายรอง
ยิกๆ

"หมายความว่าอย่างไรหรือหมิงเล่อของย่า เจ้ ารู้อนั ใดหรือ" ไทเฮา

ทรงตรัสถามหลานชายคนเล็กด้ วยสุรเสียงอ่อนโยน

องค์ชายองค์เล็ก ซึง่ เพิ่งมีอายุเพียงเจ็ดชันษาเท่านัน้ มองไปทาง

องค์หญิงองค์ประกัน เเละนางกานัลชิงชิงที่หนั มามองด้ วยสายตา
หวาดหวัน่ ก่อนหันมองท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ น

ราชันย์เพียงยิ ้มบางๆตอบเด็กชาย มิได้ กดดันอันใด เเม้ เด็กชายมิ

ช่วยเหลือ เขาก็สามารถหาทางออกจากเรื่องนี ้เองได้ เเต่ก็แอบ
คาดหวังอยู่บ้างเล็กน้ อยว่าหนึง่ ในองค์ชาย ซึง่ เป็ นอนาคตของ
เเคว้ น จะใสเหมือนหน้ าตาหรือไม่

"ก็เมื่อครู่พี่สาวผู้นน..."
ั ้ องค์ชายหมิงเล่อชี ้ไปที่องค์หญิงหนิ่งเลี่ยง
ซึง่ สีพระพักตร์ ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ ชดั

"พี่สาวผู้นนท
ั ้ าสารับตกเองนี่พะยะค่ะ มิใช่เพราะพี่สาวเทพธิดา
คนนันเสี
้ ยหน่อย"

"หืม... ขัดเเย้ งกับสิ่งที่นางกานัลผู้นี ้รายงานอายเจียมิใช่หรือ"

ไทเฮากล่าว ก่อนตระหวัดนัยน์ตาทรงอานาจลงมองนางกานัล
ขององค์หญิงหนิงเลีย่ ง

นางกานัลขององค์หญิงหนิงเลี่ยงรู้สกึ เหมือนน ้าท่วมปาก จะกล่าว

ว่าวาจาของเด็กมิอาจเชื่อถือได้ ก็มิได้ ด้ วยเพราะอีกฝ่ ายมีฐานะ
เป็ นถึงองค์ชาย เเม้ จะยังเป็ นเพียงเเค่เด็ก เเต่วาจาของเด็กนัน้
ซื่อตรงเเละเชื่อถือได้ มากกว่าผู้ใหญ่เสมอ!

องค์ชายใหญ่หมิงกุยปรายพระเนตรลงมองตาม ก่อนอธิบายเเท
นองค์ชายหมิงเล่อที่เริ่มเเสดงอาการง่วงงุนออกมา

"กระหม่อมคิดว่านางกาลังผู้นี ้อาจเข้ าใจผิดพะยะค่ะเสด็จย่า นาง

กานัลผู้นี ้อาจคิดว่าองค์หญิงเเละท่านหญิงผิดใจกัน จึงออกปาก
ปกป้องผู้เป็ นนายพะยะค่ะ"

"...เป็ นเช่นนันหรื
้ อ" ไทเฮาทรงตรัสถาม ทว่าน ้าเสียงนันคล้
้ ายข่มขู่
ให้ ยอมรับสารภาพความจริง จนนางกานัลขององค์หญิงหนิงเลี่ยง
มิอาจทนรับเเรงกดดันได้ ไหว

"ปะ เป็ นเช่นนันเพคะ

้ ปะ เป็ นหม่อมฉันที่เข้ าใจผิดไปเองเพคะ ขะ
ขอประทานอภัยไทเฮาเพคะ"
"เจ้ าเล่าจะว่าอย่างไรองค์หญิงหนิงเลีย่ ง"

"อึก..." องค์หญิงหนิงเลี่ยงรู้สกึ จนคาพูด มิคาดว่าสถานการณ์จะ

ออกมาเป็ นเช่นนี ้

"เรื่องทังหมดที
้ ่เกิดขึ ้นเป็ นเพราะหม่อมฉันที่เข้ าใจผิดไปเองเพคะ
ไทเฮา องค์หญิงเพียงปกป้องหม่อมฉันที่ววู่ ามให้ ร้ายท่านหญิง ชิง
ชิงผิดไปเเล้ วเพคะท่านหญิงกงเหมยกุ้ย! โปรดยกโทษให้ ชิงชิงผู้นี ้
ด้ วยเถิดเพคะท่านหญิงกงเหมยกุ้ย!"

นางกานัลขององค์หญิงละล่าละลักกล่าว ก่อนหันไปทางท่าน
หญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นต้ า เเละก้ มศีรษะโขกพื ้นขอโทษอยู่
หลายที จนเลือดไหลอาบใบหน้ า ไม่ใช่เพราะสานึกผิด เเต่เพราะ
กลัวความจริงถูกเปิ ดเผย จนองค์หญิงหนิงเลี่ยงต้ องโทษไปด้ วย
ต่างหาก
"เอ่อ..." ราชันย์กาลังจะบอกให้ อกี ฝ่ ายหยุดทาร้ ายตัวเอง ด้ วยรู้สกึ
สงสารนางกานัลขององค์หญิงผู้นนอย่ ั ้ างบอกไม่ถกู จะอย่างไร
ใบหน้ าก็สาคัญกับสตรีไม่ใช่หรือ

เเต่ชินอ๋องกลับวาดมือห้ าม เเละกล่าวด้ วยสุรเสียงเย็นชาว่า "เเม้

กล่าวว่าเข้ าใจผิดก็มิตา่ งจากกล่าววาจาให้ ร้ายว่าที่ชายาของเปิ่ น
หวางซึง่ มีฐานะเทียบเท่าเชื ้อพระวงศ์ เดิมทีเเม้ โทษตายก็มิอาจ
ชดใช้ เเต่เหมยเอ๋อร์ ของเปิ่ นหวางมิได้ มีจิตใจสกปรกโสมมเเละ
คับเเคบ..." นัยน์ตามังกรตระหวัดมององค์หญิงหนิงเลีย่ งที่เม้ ม
ปากอย่างอับอาย

"ดังนันเจ้
้ าจงนัง่ คุกเข่าอยู่ตรงนี ้ เเละกระทาต่อไป จนกว่าจะมิมี
เสียงอันใดหลุดออกมาจากลาคอของเจ้ าได้ อีก"
นางกานัลขององค์หญิงหนิงเลี่ยงหน้ าซีด เเต่ด้วยความกลัวก็
ยังคงตะโกนขอโทษสลับเอ่ยนามท่านหญิงกงเหมยกุ้ย เเละโขก
ศีรษะต่อไป

องค์หญิงหนิงเลี่ยง ซึง่ บาดเจ็บ เเละยังคงมิได้ รับความสนใจจาก

ฝ่ ายใด เดินเข้ าไปคว้ าชายเเขนเสื ้อของสหายวัยเยาว์เอาไว้ เพื่อ
ขอร้ องให้ อีกฝ่ ายลดหย่อนผ่อนโทษให้ นางกานัลคนสนิทที่เเสน
สาคัญ เพราะหากมิมีชิงชิง เเล้ วนางจะยังสามารถไว้ วางใจผู้ใดให้
ทาอันใดได้ อีก

เเต่ชินอ๋องกลับปรายสายพระเนตรมององค์หญิงหนิงเลีย่ งอย่าง
เย็นชา เเละในขณะที่ไทเฮาทรงมิได้ สนพระทัยทังสอง
้ เเละกาลัง
ปลอบขวัญว่าที่ลกู สะใภ้ อย่างกงเหมยกุ้ย ชินอ๋องก้ มหน้ ากระซิบ
กับองค์หญิงต่างเเคว้ นที่เคยเล่นด้ วยกันเมื่อครัง้ เยาว์วยั ว่า

"อย่าคิดว่าเปิ่ นหวางมิร้ ูเห็นอันใด สตรีร้ายลึกเช่นเจ้ าใช่วา่ เปิ่ น

หวางจักมองไม่ออก เเละครัง้ หน้ า หากเจ้ ากล้ าเเม้ เเต่คิดร้ ายกับ
หวางเฟยของเปิ่ นหวาง ก็อย่าได้ กล่าวว่าเปิ่ นหวางโหดเหี ้ยมกับ
เจ้ า"

เเม้ จะเป็ นอดีตสหายวัยเยาว์ของชินอ๋อง ที่เคยเล่นด้ วยกันเมื่อครัง้

เยาว์วยั เเต่มายามนี ้ สหายวัยเยาว์ตรงหน้ าก็มิตา่ งอันใดไปจาก
สตรีแปลกหน้ า กับสตรีจิตใจร้ ายลึกตรงหน้ าชินอ๋องมิร้ ูจกั เเละก็
คงไม่มีอีกเเล้ ว หนิงเลีย่ งที่เเสนอ่อนหวานเเละใสซื่อผู้นนั ้

เเละอันที่จริง คิงเริ่มรู้สกึ ว่าสตรีตรงหน้ าระคายสายตาตังเเต่

้ เขา
สังเกตเห็นราชันย์ทาหน้ าเหมือนถูกอกถูกใจอีกฝ่ ายนักหนาเเล้ ว
นัน่ สินะ เเม้ องค์หญิงหนิ่งเลี่ยงจะร้ ายลึกไปบ้ าง เเต่ภายนอกก็
งดงามอ่อนหวานมิใช่น้อย ดีเเล้ วที่ทงสองมิ
ั้ อาจอยู่ร่วมกันได้
เพราะไม่มีผ้ หู ญิงที่ไหนอยากให้ คนที่ตวั เองชอบอยู่ใกล้ ผ้ หู ญิงคน
อื่นอยู่เเล้ ว ...ถึงอีกฝ่ ายจะอยู่ในร่างผู้หญิงก็ตาม เขาหึง เเละหวง
มาก! ราชันย์เริ่มจะเปิ ดใจเเล้ ว ใครหน้ าไหนก็เข้ ามาเเทรกกลาง
ไม่ได้ ทงนั
ั ้ น!
้
"องค์หญิงหนิงเลี่ยง อายเจียซาบซึ ้งที่เจ้ าอุตส่าห์มาเยี่ยม เเต่ใน
เมื่อสถานการณ์กลับกลายเป็ นเช่นนี ้เจ้ าจงกลับไปเสียเถิด
ประเดี๋ยวอายเจียจะให้ คนนาสมุนไพรชันดี ้ ไปให้ เจ้ าใช้ รักษาบาด
เเผล"

ไทเฮาทรงตรัสได้ รื่นหูยิ่งนัก ไม่วา่ ผู้ใดก็คงรู้สกึ ซาบซึ ้ง เเต่องค์

หญิงหนิงเลี่ยงกลับรู้สกึ มิตา่ งอันใดจากถูกสตรีที่นางอยากเคารพ
นับถือดุจพระมารดาคนที่สองขับไล่ไปให้ พ้นสายตา ทังๆที ้ ่นาง
กาลังบาดเจ็บ กลับมิอนุญาตให้ นางรัง้ อยู่รักษาบาดแผลใน
ตาหนักของพระองค์ด้วยซ ้า

"ขอบพระทัยไทเฮาเพคะ" องค์หญิงต่างเเคว้ นขยับยิ ้มบางๆ ขณะ

ยอบกายลง เเละจากไปเเต่โดยดี

ก่อนลอบหันกลับไปมอง เเละเห็นไทเฮาทรงกาลังยิ ้มอ่อนโยนให้

สตรีอื่น สตรีที่กาลังจะมาเป็ นพระชายาของชินอ๋อง องค์หญิงหนิง
เลี่ยงก็ได้ เเต่ตดั พ้ อเเละรู้สกึ ไม่ยอมรับอยู่ลกึ ๆ
ที่ตรงนันควรเป็
้ นของนาง...

'อย่าคิดว่าเปิ่ นหวางมิร้ ูเห็นอันใด สตรีร้ายลึกเช่นเจ้ าใช่วา่ เปิ่ น

หวางจักมองไม่ออก เเละครัง้ หน้ า หากเจ้ ากล้ าเเม้ เเต่คิดร้ ายกับ
หวางเฟยของเปิ่ นหวาง ก็อย่าได้ กล่าวว่าเปิ่ นหวางโหดเหี ้ยมกับ
เจ้ า'

องค์หญิงหนิงเลี่ยงน ้าตาไหลพราก ชินอ๋องปกป้องสตรีอื่น โดยไม่

คิดถึงความรู้สกึ ของนางเลยเเม้ เเต่น้อย เขาได้ ขบคิดหาเหตุผล
บ้ างหรือไม่ ว่าเหตุใดนางจึงกลายเป็ นสตรีเช่นนี ้ หากวังหลังแห่งนี ้
ปลอดภัย นางจักเติบโตมาเป็ นสตรีเช่นนี ้อย่างนันหรื้ อ ทัง้ หมดนี่ก็
เพื่อปกป้องตัวเองทังสิ
้ ้น

อีกทังเเรกเริ
้ ่มก็เป็ นชินอ๋องมิใช่หรือที่เป็ นฝ่ ายหยิบยื่นความรู้สกึ
ดีๆให้ นางก่อน จนทาให้ นางลงเอยด้ วยการปั กใจรักเพียงชินอ๋อง
อยู่เช่นนี ้ นางผิดหรือที่หึงหวง ผิดหรือที่พยายามสู้เพื่อให้ ได้ สิ่งที่
ตนเองต้ องการ ในเมื่อชินอ๋องเป็ นดัง่ เเสงสว่างที่เข้ ามาเติบเต็ม
ชีวิตอันไร้ คา่ ของนาง ที่เเม้ บิดาผู้เป็ นฮ่องเต้ ยงั มิทรงรักใคร่เอ็นดู
จึงส่งนางมาเป็ นตัวประกันอยู่ที่เเคว้ นต้ า โดยไม่เเม้ เเต่จะถาม
ความสมัครใจ ลอบทาใจไว้ เเล้ วว่าคงหลีกหนีหน้ าที่เกี่ยวดองกับ
เชื ้อพระวงศ์เเคว้ นต้ ามิพ้น เเละต้ องอยู่ที่นี่เพื่อเป็ นตัวเชื่อม
สัมพันธ์ระหว่างสองเเคว้ นไปจนวันตาย เเต่เมื่อได้ พบชินอ๋อง
ความรู้สกึ กล ้ากลืนฝื นทนจนรู้สกึ หายใจไม่ออกก็มลายหายไปจน
หมดสิ ้น พลันตัดสินใจเเล้ วว่า หากคูช่ ีวิตเป็ นบุรุษอ่อนโยนที่
ยินยอมเข้ ามาเล่นกับนางในวัยเด็กผู้นี ้ เเม้ ต้องเป็ นเครื่องมือเชื่อม
สัมพันธ์ระหว่างสองเเคว้ นนางก็ยินยอมพร้ อมใจ หากมิสามารถ
หาความรักเเละความอบอุน่ จากเเคว้ นป๋ ายได้ นางก็จะหาเเละ
สร้ างเอาที่เเคว้ นต้ าแห่งนี ้

เพราะคาดหวังเอาไว้ มาก ยามผิดหวังจึงเจ็บปวดมากมายถึงเพียง

นี ้ บุรุษผู้นนจะคิ
ั ้ ดบ้ างหรือไม่วา่ หากนางมิได้ รักเขา นางจะลดตัว
ลงไปกระทาต่าช้ าเช่นนันกั้ บว่าที่ชินหวางเฟยเพื่ออันใด นางเพียง
อยากทดสอบดูก้เท่านันเอง
้ ว่าในสายพระเนตรเเละในพระทัยของ
ชินอ๋องยังมีนางอยู่บ้างหรือไม่ หรือมิเคยมีนางอยู่ตงเเต่
ั ้ เเรก
เเล้ ว เเละนางอยากรู้วา่ ระหว่างนางเเละท่านหญิงกงเหมยกุ้ย ชิน
อ๋องจะเลือกช่วยเหลือเเละปกป้องผู้ใด

เเม้ ได้ รับรู้เเล้ ว เเทนที่จิตใจจะสงบลง กลับร้ อนลุม่ ขึ ้นจนราวกับ

สามารถระเบิดออกมาได้ ตลอดเวลา

นี่เองหรือ ความรู้สกึ ของเหล่าสตรีในวังหลังที่คอยเเวะเวียนมาหา

เรื่องนางไม่เว้ นเเต่ละวัน ด้ วยกลัวนางจะยัว่ ยวนหรือต้ องตาต้ อง
พระทัยของฮ่องเต้ ความรู้สกึ ของสตรีน่ารังเกียจเหล่านันเป็
้ นเช่นนี ้
นี่เอง เเละยามนี ้ นางเองก็มิเเตกต่างอันใดจากสตรีจิตใจคับเเคบ
เหล่านันเเล้
้ ว

น่าขาจริงๆ นางเคยคิดว่าตัวเองมิมีลงเอยด้ วยสภาพน่าสังเวชใจ

เช่นนางสนมที่มิมีวนั ได้ รับความรักความสนใจจากฮ่องเต้ เช่นนัน้
มาวันนี ้นางกลับมีสภาพมิตา่ งอันใด บุรุษที่นางมอบใจให้ อย่างที่มิ
อาจรักผู้ใดได้ เช่นนี ้อีกเเล้ ว มิสนใจนางมิพอ ซ ้ายังข่มขูน่ างเพื่อ
ปกป้องสตรีอื่น

นางรู้สกึ อับอาย เจ็บปวด เเละสิ ้นหวังเหลือเกิน

ไม่มีผ้ ใู ดต้ องการนางเลย...

"องค์หญิงหนิงเลี่ยง..." นางกานัลคนสนิทอีกคน ซึง่ ติดตามองค์

หญิงหนิงเลี่ยงมาจากเเคว้ นป๋ ายกระซิบด้ วยความรู้สกึ เป็ นห่วง

องค์หญิงหนิงเลี่ยงปาดน ้าตาออกจากพวงแก้ ม ก่อนกระซิบเสียง

เหี ้ยมกลับไป "ติดต่อกับสายลับเเคว้ นป๋ าย ส่งข่าวบอกเสด็จพ่อ
ของข้ า พบจุดอ่อนของเเม่ทพั ใหญ่เเคว้ นต้ าเเล้ ว"

"เพคะองค์หญิง"
องค์หญิงหนิงเลี่ยงนัยน์ตาเเข็งกร้ าวขึ ้น ด้ วยความรู้สกึ น้ อย
พระทัยเเละคับเเค้ น

หากข้ ามิได้ ผู้ใดก็อย่าหวังว่าจะได้ มีความสุข!

บทที่ 25 ภัยร้ าย ใต้ ความสงบสุข

"นี่ๆพี่สาวเทพธิดา..."

"หม่อมฉันมีนามว่ากงเหมยกุ้ยเพคะองค์ชายหมิงเล่อ" นี่ก็บอ
กรอบที่ห้าถ้ วนเเล้ วนะเฮ้ ย!

"พี่สาวเทพธิดารู้หรือไม่ พี่ใหญ่หมิงกุยของข้ าน่ะ เสด็จพ่อหมาย

ตาไว้ เป็ นฮ่องเต้ องค์ตอ่ ไปเชียวนะ!"

*เรื่องใหญ่นะนัน่ น่ะ ถ้ าพวกขุนนางรู้เข้ า น่ากลัวว่า...*ราชันย์ยิ ้ม

หน้ าตาย ก่อนหันไปมององค์ชายใหญ่ต้าหมิงกุย องค์ชายที่เกิด
จากพระสนมเหม่ยเหรินไร้ ชื่อผู้หนึ่ง
"ส่วนพี่รองก็ใฝ่ ฝันจะเดินตามรอยท่านอาไท่หลง" องค์ชายหมิ
งเล่อตรัสเสียงเจื ้อยเเจ้ ว ขณะกระโดดไปรอบๆท่านอาคนงาม
เเละพี่ชายคนรองที่มีดาบไม้ พกติดกาย

"เป็ นเเม่ทพั ใหญ่สินะเพคะ"

"ใช่เเล้ ว!"

"เเล้ ว... องค์ชายหมิงเล่อเล่าเพคะ"

"ถามได้ ดีมากพี่สาวเทพธิดา!" องค์ชายหมิงเล่อนัยน์ตาเป็ น

ประกาย ก่อนปี นขึ ้นไปยืนบนโต๊ ะ น่าแปลกที่ไม่มีผ้ ใู ดตาหนิหรือ
ตักเตือนว่าไม่เหมาะสม ไม่เเม้ เเต่นางกานัลของไทเฮา

เมื่อขึ ้นไปยืนบนโต๊ ะน ้าชาในสวนเรียบร้ อย องค์ชายหมิงเล่อก็

กอดอกเชิดหน้ า ประหนึ่งตัวข้ านันฉลาดที
้ ่สดุ ในใต้ หล้ าแห่งนี ้ ท่า
มากเหมือนใครวะ คุ้นๆ... อ้ อ สงสัยจะเหมือนพ่อ(ฮ่องเต้ ต้าหมิง
เซียน)

"ข้ าก็จะเป็ นน้ องชายของจักรพรรดิเเละเเม่ทพั ใหญ่ที่ยิ่งใหญ่ที่สดุ

ในประวัติศาสตร์ เเคว้ นต้ าอย่างไรเล่า!"

ถ้ าจะขึ ้นไปเพื่อพูดเเค่นนก็
ั ้ ลงมาจากโต๊ ะเถอะ เล่นเยอะตังเเต่
้ เด็ก
จริงๆ เห็นเเววองค์ชายเจ้ าสาราญมาเเต่ไกลราชันย์ถึงกับเผลอทา
หน้ าตายออกมา ในขณะที่พี่ชายทังสองพากั
้ นปรบมือรัวๆให้ กบั
คาตอบอันเเสนชาญฉลาดของน้ องชาย

"ตอบได้ น่าเอ็นดูมากเล่อเอ๋อร์ ของพี่" ว่าที่ฮ่องเต้ ในอนาคตกล่าว

ด้ วยน ้าเสียงเอ็นดูอย่างท่วมท้ น
"พี่จะไม่ทาให้ เจ้ าผิดหวังนะเล่อเอ๋อร์ " ว่าที่เเม่ทพั ใหญ่เองก็ไม่
น้ อยหน้ าเช่นกัน เเม้ สีหน้ าจะนิ่งเกินเด็กไปบ้ าง เเต่ดวงตาวิบวับ
นัน่ ก็บง่ บอกชัดเจนว่าหลงน้ องคนเล็กไม่เเพ้ พี่ชายคนโต

อนาคตของเเคว้ นต้ าเป็ นบราค่อน[1]...เเบบนี ้ก็ได้ เหรอ

เอาเถอะ พี่น้องรักกันดี ย่อมดีกว่าเกลียดชังกันเข้ าไส้ ราชันย์คิด

อย่างปลดปลง สรุปว่าที่ไทเฮาเรียกเข้ าเฝ้าก็ไม่มีอะไรมาก เเค่ช่วง
นี ้สุขภาพร่างกายของไทเฮาไม่คอ่ ยสู้ดี ไม่คอ่ ยมีเวลามาเล่นกับ
หลานๆได้ นาน ฮ่องเต้ เองก็ทรงยุ่งมาก เเวะเวียนมาหาลูกๆได้ ไม่
นานก็ต้องเสด็จกลับ ไทเฮากลัวหลานๆจะเหงา จึงอยากให้ วา่ ที่
ชินหวางเฟยเเวะเวียนมาเล่นกับเหล่าองค์ชายบ้ างเมื่อมีโอกาส

ยามเซิน (15.00-16.59น.)
"จะมาอีกใช่หรือไม่พี่สาวเทพธิดา" องค์ชายหมิงเล่อเข้ ามากอดขา
ท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นเเน่น ขณะช้ อนตาออดอ้ อนอย่าง
น่ารัก ทว่าสายตานันเศร้
้ าสลด

"เเน่นอนเพคะ มีโอกาสเมื่อไหร่หม่อมฉันย่อมมาหาองค์ชายเเน่
นอน กลับกัน ในระหว่างที่หม่อมฉันไม่อยู่ องค์ชายหมิงเล่อต้ อง
เชื่อฟั งองค์ชายใหญ่เเละองค์ชายรองให้ มากๆนะเพคะ องค์ชาย
หมิงกุยเอง นอกจากดูเเลน้ องๆเเล้ วก็ต้องดูเเลตัวเองให้ ดีด้วยนะ
เพคะ ส่วนองค์ชายหมิงเทียนเเละองค์ชายหมิงเล่อ ก็ต้องรักพีช่ าย
ให้ มากๆ ไม่สร้ างความลาบากให้ องค์ชายหมิงกุยนะเพคะ พวก
พระองค์ต้องรักกันให้ มากๆนะเพคะ หม่อมฉันเป็ นห่วง"

เพราะตราบใดที่อาศัยอยู่ในวังหลังเเห่งนี ้ ชีวิตก็เหมือนเเขวนอยู่
บนเส้ นด้ าย จะประมาทไม่ได้ เด็ดขาด...
"ฮึ ก็เเค่วาจารื่นหูเพื่อทาให้ เจ้ าดูดี เจ้ า... ไม่มีความจาเป็ นต้ องมา
ห่วงพวกข้ าเสียหน่อย" องค์ชายหมิงกุยกล่าวอย่างเด็กวัยที่เริ่มรู้
ความ เเละตังค
้ าถามกับทุกสิ่งรอบตัว

ราชันย์ร้ ูสกึ ขบขันเล็กๆ กับว่าที่ฮ่องเต้ ที่กาลังเข้ าสูว่ ยั ต่อต้ าน

ตรงหน้ า

"นัน่ สิเพคะ ทังๆที

้ ่ไม่มีความจาเป็ นเเท้ ๆ เเต่เหตุใดหม่อมฉันจึงได้
ห่วงองค์ชายทังสามนั
้ ก หม่อมฉันก็มิอาจหาคาตอบให้ ได้ เช่นกัน
เพคะ"

องค์ชายหมิงกุยมองไปทางอื่น แก้ มขึ ้นสีระเรื่อ "ถ้ าห่วงนักก็เข้ าวัง

มาเล่นกับพวกข้ าบ่อยๆสิ"
พรืดดดด อะไรเนี่ย เห็นตอนเเรกเงียบๆก็นึกว่าเรียบร้ อย ที่เเท้ เเล้ ว
เกเรหรอกเหรอ เผยธาตุเเท้ ออกมาเเบบนี ้ เเสดงว่าเริ่มเปิ ดใจเเล้ ว
ใช่หรื อไม่

"เพคะ" ราชันย์ยิ ้มอ่อนโยน ก่อนคุกเข่าเเละรวบองค์ชายน้ อยทัง้

สามเข้ ามาในอ้ อมกอดเป็ นการจากลา "ทรงรักกันให้ มากๆนะเพ
คะ"

สาหรับเด็กวัยนี ้ จะมีอะไรดีเท่าได้ รับความรักเเละความห่วงใย

ราชันย์ไม่ได้ เสเเสร้ งแกล้ งทา เขาเเค่เข้ าใจว่าไม่วา่ ผู้ใดก็ต้องการ
ความอบอุน่

คล้ อยหลังองค์ชายทังสาม
้ ราชันย์หนั ไปมองน้ องชายของฮ่องเต้

"เเต่จริงๆเเล้ วผมไม่ได้ วา่ งขนาดนันนะครั

้ บคิง" เขาเป็ นถึงเจ้ าของ
หอการค้ าที่ยิ่งใหญ่ที่สดุ ในเมืองหลวงในเวลานี ้เลยนะ
"รับปากเด็กๆไปแล้ วไม่ใช่หรือ มาบ่นอะไรเอาตอนนี ้" อีกฝ่ ายถาม
เสียงกลัวหั
้ วเราะ

ก็มนั ช่วยไม่ได้ นี่! ฮ่องเต้ เเละไทเฮาคงลงทุนเเละลงเเรงไปไม่ใช่

น้ อยๆ พี่น้องต่างมารดาถึงได้ สนิมสนม รักใคร่เเละกลมเกลียวกัน
ได้ ถึงขนาดนัน้ เห็นเเล้ วมันรู้สกึ อยากเอ็นดู เพราะความรักความ
ผูกพันธ์ช่วงวัยเยาว์นี่แหละที่เป็ นรากฐานของทุกสิ่ง!

"ทาไมไม่ให้ เเม่ๆของเหล่าองค์ชายช่วยดูเเลล่ะครับ เพราะ

ตาแหน่งไม่สงู พอหรือ แบบนันก็
้ ยงั มีพวกสนมขันเฟยนี
้ ่นา"

"ให้ พวกนางปี ศาจเลี ้ยงดู องค์ชายน้ อยก็ได้ เติบโตขึ ้นมาเป็ น

ทรราชกันหมดพอดีน่ะสิ"
"ไม่ใช่สนมทุกคนที่เลวร้ ายนะครับ" อย่างน้ อยก็ควรเว้ นเสวี่ยกุ้ย
เฟยหรือเปี ยวเจียของกงเหมยกุ้ยไว้ คนหนึง่

"ถ้ าหมายถึงกุ้ยเฟยล่ะก็ หากพระสนมซึง่ ไม่ใช่มารดาเเท้ ๆมีสิทธิ์

เลี ้ยงดูองค์ชาย หานฮองเฮาเเละสนมขันเฟยคนอื
้ ่นๆย่อมไม่อยู่
เฉยเเน่นอน ยามนี ้เพราะบารมีของไทเฮาที่ปรารถนาจะดูเเลเหล่า
องค์ชาย หานฮองเฮาเเละพวกขุนนางจึงยังคงทาตัวสงบเสงี่ยม"

"งันเหรอครั
้ บ เเล้ ว...ฮ่องเต้ ไม่คิดจะประทานเชื ้อพันธุ์มงั กรให้
ฮองเฮาเเละพระสนมขันเฟยบ้
้ างเหรอครับ"

คิงเคร่งขรึมขึ ้นเล็กน้ อย "ไม่ได้ สตรีพวกนันมี

้ ความผิดร้ ายเเรงติด
ตัวอยู่ โดยเฉพาะหานฮองเฮา"

"?"
"รู้ใช่หรือไม่วา่ ก่อนหน้ าองค์ชายทังสาม
้ ฮ่องเต้ ทรงมีพระโอรสเเละ
พระธิดาอีกมากมาย ทว่าล้ วนเสียชีวติ หลังเเรกเกิดได้ ไม่นาน
ทังหมดล้
้ วนเป็ นฝี มือของหานฮองเฮาเเละพระสนมในวังหลัง
ทังสิ
้ ้น เเน่นอนว่ามีพวกขุนนางคอยให้ ท้าย"

ราชันย์ฟังเเล้ วรู้สกึ สงสารจับใจ "ใจคอโหดเหี ้ยมกันจริงๆ"

ตัวเองก็ต้องให้ กาเนิดทายาทในสักวันหนึง่ เเท้ ๆ เเต่กลับลงมือกับ

เด็กทารกได้ ลงคอ สตรีวงั หลังพวกนี ้วิปลาสกันไปหมดเเล้ วหรืออ
ย่างไร ขุนนางพวกนันก็
้ เหมือนกัน! ไม่กลัวบาปกรรมไปตกอยู่กบั
ลูกหลานบ้ างหรือไง!

"...หลังจากนี ้มีธุระสาคัญมากหรือ ถึงได้ รีบร้ อนกลับขนาดอยู่คยุ

กับเปิ่ นหวางก่อนก็มิได้ เช่นนี ้" อีกฝ่ ายเอ่ยถามด้ วยน ้าเสียงน้ อยอก
น้ อยใจ
ราชันย์กระแอม ก่อนเอนซบ โดยนาศีรษะไปพิงเเขนอีกฝ่ ายเร็วๆ
เเละรีบผละออก เพื่อไม่ให้ ดไู ม่งามในสายตาผู้อื่น "ขอโทษนะครับ
ผมจะชดเชยให้ คณ
ุ ทังวั
้ นเลยวันหลัง"

"จริงนะ!"

"ครับ" ราชันย์พยักหน้ าทังรอยยิ

้ ้ม ทาให้ อีกฝ่ ายยิ ้มกว้ างตามไป
ด้ วย

บรรยากาศระหว่างชินอ๋องเเละว่าที่หวางเฟยลงตัวเเละงดงาม
มาก จนเหมือนมิมีสิ่งใดสามารถเข้ าไปเเทรกกลางระหว่างทังสอง
้
ได้ เหล่าผู้ติดตาม ทังขั้ นทีเเละนางกานัลของชินอ๋อง รวมทังสาว้
ใช้ ของท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ น ซึง่ เดินเว้ นระยะห่างออกมา
ค่อนข้ างมาก ถึงกับพากันบิดกายม้ วนด้ วยความขวยเขิน เเม้ มิได้
ยินสิ่งที่ผ้ เู ป้นนายสนทนากันก็ตาม
เรือนกุหลาบ

ฮูหยินเสวีย่ เหม่ยเผยสีหน้ าดีอกดีใจ เมื่อสาวใช้ มารายงานว่าลูก

สาวที่ไม่ได้ เเวะเวียนมาหาหลายวัน มาเยี่ยมเยียนนางถึงเรือน

"เหมยเอ๋อร์ ! อ้ าว...?" เสวี่ยเหม่ยหันไปมองสตรีแปลกหน้ าข้ างกาย

บุตรสาว เเม้ จะมิร้ ูจกั ทว่ารูปลักษณ์นนคุ
ั ้ ้ นตาอย่างบอกไม่ถกู

"ยินดีที่ได้ พบเจ้ าค่ะกงฮูหยิน" คลีโอพัตราคลี่ยิ ้มบาง ก่อนทาความ

เคารพเสวี่ยเหม่ยอย่างสุภาพ ประหนึ่งเสวี่ยเหม่ยเป็ นญาติผ้ ใู หญ่
ที่ตนเคารพรัก

"นี่คือหรงฟางเซียนเจ้ าค่ะท่านเเม่ สหายสนิทคนใหม่ของลูกเอง

เจ้ าค่ะ" ราชันย์กล่าวเเนะนา เเละหันไปยิ ้มให้ หรงฟางเซียนอย่าง
ไร้ พิรุธ ก่อนลุกขึ ้น ผายมือไปทางหรงฟางเซียน
"เมื่อไม่นานมานี ้เซียนเอ๋อร์ เพิ่งได้ เอกสารรับรองจากสมาคมเเพทย์
เจ้ าค่ะท่านเเม่ วันนี ้เซียนเอ๋อร์ จึงอาสาตรวจสุขภาพร่างกายลูก
เป็ นคนเเรกในฐานะเเพทย์หญิงอย่างเป็ นทางการ"

เสวี่ยเหม่ยนึกได้ ในที่สดุ ว่าเหตุใดสตรีออ่ นเยาว์ตรงหน้ าถึงได้ ค้ นุ

หน้ านางนัก อีกฝ่ ายก็คือคุณหนูหรงจากจวนข้ างเคียงนี่เอง อดีต
ยอดพธูคลี่ยิ ้มอ่อนหวาน "ตายจริง เป็นเรื่องดีอนั ใดเช่นนี ้ เสนาบดี
หรง เเละหรงฮูหยินช่างโชคดียิ่งนักที่มีบตุ รชายเเละบุตรสาวมาก
ความสามารถทังคู ้ "่ หรงเฟยหลง พี่ชายฝาเเฝดของหรงฟางเซียน
เองก็เป็ นถึงกุนซือของชินอ๋อง ฐานะไม่ธรรมดาพอๆกับกงตงเทียน

"กงฮูหยินกล่าวชมฟางเซียนเกินไปเเล้ วเจ้ าค่ะ"

"เอ่อ ถ้ าอย่างไรท่านเเม่ลองให้ เซียนเอ๋อร์ ตรวจสุขภาพร่างกายของ

ท่านด้ วยเลยดีหรือไม่เจ้ าคะ" ราชันย์เข้ าประเด็นทันที
"ได้ หรือ?" เสวี่ยเหม่ยหันไปคลี่ยิ ้มถามสาวงามอันดับสองของ
เเคว้ น

"ยินดีอย่างยิ่งเจ้ าค่ะ" คลีโอพัตรายิ ้มอย่างเป็ นมิตร

เสวี่ยเหม่ยขยับยิ ้มขอบคุณ สัง่ ให้ สาวใช้ จดั เตรียมน ้าชาเเละขนม

เพิ่ม ก่อนพาตนเองไปทรุดนัง่ ด้ านข้ างสหายใหม่ของบุตรสาว เเละ
ปล่อยให้ อีกฝ่ ายจับชีพจรที่ข้อมือด้ วยท่วงท่าสง่างามเเฝงความ
ชานาญสมเป็ นเเพทย์หญิงคนใหม่ที่น่าจับตามอง

ราชันย์คอยสังเกตสีหน้ าของคลีโอพัตราด้ วยใจที่เต้ นโครมคราม

อย่างลุ้นระทึก เขากลัวเหลือเกินว่าร่างกายของเสวี่ยเหม่ยอาจ
สะสมพิษบางชนิดเอาไว้ เเต่เมื่อเพื่อนหันส่งสัญญาณว่าร่างกาย
ของเสวี่ยเหม่ยปกติดี เขาก็เผลอผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งจัด
"สุขภาพของป้าเป็ นอย่างไรบ้ างหรือ" เสวี่ยเหม่ยมองอาการโล่งใจ
ของบุตรสาวด้ วยความงุนงง

"ท่านป้าสุขภาพเเข็งเเรงดีเจ้ าค่ะ เเม้ จะมีอาการอ่อนเพลียอยู่บ้าง

เล็กน้ อย เเต่โดยรวมเเล้ วถือว่าสุขภาพร่างกายเเข็งเเรงกว่าสตรี
ช่วงวัยเดียวกันมากมายนักเจ้ าค่ะ เเต่วา่ ..."

"เเต่อะไร...!" ราชันย์ตกใจ จนเผลอนัง่ ตัวตรง พอๆกับเเม่นมชิวที่

ลอบทาตาโตอยู่ด้านหลังเสวี่ยเหม่ย

คลีโอพัตราตรวจชีพจรที่ข้อมือของเสวี่ยเหม่ยอีกครัง้ "ในขณะที่
ท่านป้ากาลังตังครรภ์
้ ออ่ นๆอยู่เช่นนี ้ ข้ าเเนะนาว่าท่านป้าควรทาน
สมุนไพรบารุงครรภ์เเละร่างกายให้ มากๆนะเจ้ าคะ เเละงดดื่มน ้า
ชาบางชนิดจะดีที่สดุ เเนะนาว่าควรหันมาดื่มพวก...เอ่อ ข้ าพูดอัน
ใดผิดหรือ"
สาวงามอันดับสองของเเคว้ นชะงักไปเล็กน้ อย เมื่อเหลือบตาขึ ้น
มอง เเละพบว่าคนรอบข้ างพากันทาหน้ าตกตะลึง

"ท่านเเม่ นี่ท่านกาลัง..." ราชันย์หนั ไปยิ ้มให้ เสวี่ยเหม่ยที่เผยสีหน้ า

ก ้ากึ่งระหว่างประหลาดใจเเละตื่นเต้ นดีใจ

"ตะ ตายจริง นี่ข้า..." เสวี่ยเหม่ยยกมือกุมเเก้ มทังสองข้

้ างที่ขึ ้นสี
แดงระเรื่อ ท่าทางบ่งบอกชัดเจนว่าเพิ่งรู้ตวั เช่นกัน

"ยินดีด้วยเจ้ าค่ะนายหญิง!" เเม่นมชิวกล่าวขึ ้นด้ วยน ้าเสียงตื่นเต้ น

ดีใจยิ่งกว่าใคร เพราะมิมีเรื่องอันใดน่ายินดีเท่าเรื่องที่นายหญิง
ของนางกาลังมีพยานรักให้ นายท่านอีกคนหนึง่ เเล้ ว

"...ไปเเจ้ งท่านพ่อ" ราชันย์หนั ไปสัง่ เสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลัน

"เจ้ าค่ะ!"
"เก็บเป็ นความลับก่อนไม่ดีกว่าเหรอ เพื่อความปลอดภัยของเสวี่ย
เหม่ยเเละเด็กในท้ อง" คลีโอพัตรากระซิบเเนะนา

ราชันย์ขยับยิ ้มเจ้ าเล่ห์ "ไม่ต้องหรอก ที่ขอพรหยัง่ รู้จากเทพ

โชคชะตา ก็เผื่อจะเกิดกรณีเเบบนี ้ขึ ้นนี่แหละ"

อีกอย่าง เรื่องใหญ่เช่นนี ้จะเก็บไว้ เป็ นความลับได้ นานสักเเค่ไหน

กันเชียว ปิ ดไม่อยู่หรอก ไม่อย่างนันจะมี
้ สภุ าษิตที่วา่ 'ความลับไม่
มีในโลก' ได้ อย่างไร ยิ่งพยายามปกปิ ด ก็เหมือนพยายามฝื น
ธรรมชาติ ความเปลี่ยนแปลงที่ไม่เเน่ชดั รังเเต่จะกระตุ้นเเละดึงดูด
ให้ สตรีผีบ้าพวกนันปั
้ ่ นป่ วนเเละทาอะไรไม่เข้ าเรื่อง ทางที่ดีคือ
ปล่อยให้ เป็ นไปตามสมควร

"ควีนไม่ต้องเป็ นห่วง ผมมีแผน" เด็กคนนี ้เขาจะปกป้องเอง!

เสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันเพิ่งหายไปได้ ไม่นาน เเต่กงจิ ้นหย่งกลับ
มาถึงก่อนเเล้ ว คาดว่าคงเป็ นเพราะองค์รักษ์ เงาของกงจิ ้นหย่งที่
เฝ้าเสวี่ยเหม่ยอยู่ลว่ งหน้ าไปเเจ้ งข่าวก่อนเเล้ ว ทาให้ พยัคฒ์น ้า
เเข็งปรากฎตัวได้ รวดเร็วถึงเพียงนี ้

ร่างสูงของประมุขตระกูลกงหอบหายใจเล็กน้ อย ไม่ใช่เพราะ
ความเหนื่อย เเต่เพราะความตื่นเต้ นที่ไม่สามารถอธิบายได้
มากกว่า ยามนี ้กงจิ ้นหย่งเหมือนเขื่อนที่พงั ทลาย มิอาจกักเก็บ
ความรู้สกึ มากล้ นเอาไว้ ได้ อีกต่อไป ใบหน้ าหล่อเหลาทังอึ้ ้งตะลึง
เเละยินดี จนมิร้ ูจะเเสดงสีหน้ าเเละอารมณ์ใดออกมาก่อน เมื่อ
ยามที่เสวี่ยเหม่ยตังครรภ์
้ กงตงเทียน กงจิ ้นหย่งยิ่งต้ องถอยห่าง
เพื่อความปลอดภัยของบุตรชายคนเเรก เเละเเสร้ งสนใจฮูหยินรอง
ที่กาลังตังท้
้ องกงฉาฮวา เเม้ ยินดีจนเเทบเป็ นบ้ า เเละอยากอยู่
เคียงข้ างเสวี่ยเหม่ยทุกวันทุกเวลา ก็มิอาจกระทาตามใจชอบได้
ทาได้ เพียงเฝ้ามองอยูห่ ่างๆ โดยเฉพาะยามที่เสวี่ยเหม่ยตังครรภ์ ้
กงเหมยกุ้ย พร้ อมกับสตรีคนอื่นๆที่เริ่มตังครรภ์
้ เเม้ ร้ ูวา่ นาง
ต้ องการความมัน่ คง เเละกาลังใจมากกว่าครัง้ ไหนๆ ก็มิกล้ าเเสดง
ออกอันใดมาก ด้ วยครรภ์ของเสวี่ยเหม่ยนันบอบบางนั
้ ก เเละเขา
ไม่อยากเสี่ยงเสียบุตรสาวในท้ องของเสวี่ยเหม่ยไป อีกทังมิ ้ ร้ ูวา่
นางต้ องการเขาหรือไม่ ที่ตงท้
ั ้ องนัน่ ก็มิร้ ูวา่ เต็มใจหรือไม่เช่นกัน

เเต่มายามนี ้ กงจิ ้นหย่งรับรู้เเล้ วว่าตนนันโง่

้ เขลามากมายเพียงไร
ที่ปล่อยช่วงเวลาอันมีคา่ ให้ หลุดลอยไปด้ วยมือของตนเอง ดังนัน้
จึงอยากจะขอชดใช้ คืนให้ ทงหมด ั้ ด้ วยทุกลมหายใจต่อจากนี ้ เขา
จะไม่ทิ ้งเสวี่ยเหม่ยไปไหน จะอยู่เคียงข้ าง ปกป้อง เเละบอกรัก
เเม้ นางอันเป็ นที่รกั จะรู้สกึ ราคาญก็จะไม่ทอดทิ ้งไปไหน เเม้
บุตรสาวไม่ให้ อภัย ตลอดชีวิตก็จะใช้ เวลาทังชี ้ วิตอ้ อนวอนเช่นกัน

"เหม่ยเอ๋อร์ ..." กงจิ ้นหย่งมองฮุหยินเอกคนงามด้ วยสายตารักใคร่

เอ็นดู

"ท่านพี่..." เสวี่ยเหม่ยมองตอบผู้เป็ นสามีด้วยสายตาแบบเดียวกัน

ก่อนผู้เป็ นสามีจะคุกเข่าลงไปนัง่ เบื ้องหน้ าสตรีอนั เป็ นที่รัก
เเละเเนบหูลงกับหน้ าท้ องแบนราบด้ วยท่าทางตื่นเต้ น หวังจะได้
ยินเสียงชีวิตใหม่ที่กาลังจะเกิดมา เเม้ เพียงสักเล็กน้ อยก็ยงั ดี

"อายุครรภ์ยงั อ่อนเกินไปที่จะทาอะไรเเบบนันนะ"
้ คลีโอพัตรา
กระซิบบอกราชันย์ เเละมองกงจิ ้นหย่งเหมือนมองไอ้ โง่คนหนึง่

"ปล่อยไปเถอะ" ดูจากท่าทางเเล้ วคงจะเห่อมาก เเละยิ่งทาตัวเอง

เเละคนรอบข้ างเจ็บมามาก ลูกคนนี ้ก็เหมือนยาทิพย์รักษาแผลใจ
ชันดี
้ ละ่ นะ

กงจิ ้นหย่งลูบท้ องเเบนราบของฮูหยินเอกคนงามด้ วยท่าทางหวง

แหน ก่อนเงยหน้ ามองเสวีย่ เหม่ยด้ วยนัยน์ตาเป็ นประกายวิบวับ
ทางด้ านเสวี่ยเหม่ยก็ทงยิ
ั ้ นดีเเละเขินอาย จนยิ ้มไม่หบุ ดูมี
ความสุขมากๆพอกัน
ไม่นาน เรื่องที่เสวี่ยเหม่ยตังครรภ์
้ ก็เป็ นที่ลว่ งรู้ไปทัว่ ทังจวน
้ เเน่
นอนว่าสร้ างความปั่ นป่ วนให้ เหล่าอนุภรรยาไม่ใช่น้อยๆ ฮูหยิน
สามเเละอนุหกถึงกับล้ มหมอนนอนเสื่ออย่างรับไม่ได้ เมื่อทราบ
ข่าว อดีตอนุสี่เองก็โดนสาวใช้ เยาะเย้ ยเเละถากถาง จนมีเรื่องลง
ไม้ ลงมือกับเหล่าสาวใช้ เรือนซักล้ างหลายคน กงอิงฮวาจึงไม่ได้
พบมารดาที่มกั แอบมาหาไปพักใหญ่

เรือนบัวพิสทุ ธิ์

อนุหรงนัง่ อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่บนเก้ าอี ้หน้ าห้ องนอน เพื่อ

เฝ้ารอผู้เป็ นสามี เเม้ ความหวังจะริบหรี่ก็ยงั คงเฝ้าคิดว่าอีก
ประเดี๋ยวบุรุษอันเป็ นที่รักจะเดินผ่านสวนเข้ ามา เเละอธิบายเรื่อง
บุตรในครรภ์ของเสวี่ยเหม่ย

เวลาผ่านเลยไป กระทัง่ ดึกดื่น ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีที่มี

เพียงเเสงสว่างจากดวงจันทร์ เพียงเล็กน้ อย อนุหรงน ้าตาซึม เมื่อ
ยิ่งเฝ้ารอก็ยิ่งไร้ เเววผู้เป็ นสามี นิ ้วมือเรียวเล็กสัน่ เทาขึ ้นเรื่อยๆจาก
ความพยายามกลันสะอื
้ ้น ขณะพยายามปั กถุงหอมขนาดเท่าฝ่ า
มือที่หมายมอบให้ ผ้ เู ป็ นสามีพกติดกายไว้ เป็ นของเเทนใจจากนาง
เเม้ สามีมิมีเวลาให้ กนั ก็มิเป็ นอันใด ขอเพียงเขาคิดถึงนางบ้ าง ให้
ได้ สกั ครึ่งหนึ่งของความคิดถึงที่นางมีตอ่ เขา เเค่นี ้อนุหรงก็พงึ
พอใจเเล้ ว... นางเคยคิดเช่นนัน้ กระทัง่ รู้วา่ เสวี่ยเหม่ยกาลัง
ตังครรภ์
้

เหตุใดสามีที่มิมีเวลาเเม้ เพียงเเวะเวียนมาเยี่ยมเยียนภรรยาคน
โปรดเช่นนางเเม้ เพียงสักหนึ่งเค่อ จึงมีเวลาไปอยู่กบั ภรรยาที่ไม่
โปรดปรานเช่นนันกั้ น

เขาหมดรักนางเเล้ ว หรือว่า... ไม่เคยรักนางตังเเต่

้ เเรก

ใบหน้ าหมดจดค่อนไปทางธรรมดาเศร้ าหมอง เเละหมดอาลัย

ตายยาก ดวงตากลมโตขุน่ มัวดัง่ มีเมฆหมอกมาบดบัง
เเละเพราะอนุหรงไม่จดุ ตะเกียง สาวใช้ ที่เดินผ่านมาจึงไม่ทนั
สังเกตเห็น เเละคิดว่าหากสนทนากันเบาๆ อนุหรงที่เข้ านอนเเล้
วคงมิลว่ งรู้ จึงซุบซิบกันอย่างไร้ ซงึ่ ความเกรงอกเกรงใจผู้เป็ นนาย

"บรรยากาศเรือนนายหญิงของเราช่างเงียบเหงาเเละน่าหดหู่อนั ใด
เช่นนี ้ ในขณะที่เรือนของฮูหยินเอกที่นายท่านไม่โปรดปราน
ครึกครืน้ ราวกับมีงานเลี ้ยงฉลองใหญ่ เเต่ดเู รือนของอนุคนโปรด
ของพวกเราสิ เงียบอย่างกับป่ าช้ า! นี่เป็ นลางร้ ายใช่หรือไม่เพ่ย
เพ่ย นายหญิงของพวกเราไม่เป็ นที่โปรดปรานอีกเเล้ วใช่หรือไม่"

"เฮ้ อ เจ้ าจะตกอกตกใจอันใดนักหนาเล่าซือซือ ก็ร้ ูๆกันอยู่ไม่ใช่

หรือว่าวันนี ้ต้ องมาถึงสักวันหนึ่งน่ะ"

"เเต่นี่มนั เร็วเกินไปเเล้ วนะเพ่ยเพ่ย! พวกเรายังไม่ทนั ได้ สขุ สบาย

เลยไม่ใช่หรือ ข้ าอุตส่าห์บอกเจ้ าเเล้ วว่าไม่อยากรับใช้ อนุชาติ
กาเนิดต่าเช่นนัน้ เเต่เจ้ าบอกว่าคุณหนูสี่อาจมีวาสนาได้ เป็ นถึง
ท่านหญิง ไหนล่ะ ข้ าไม่เห็นคุณหนูสจี่ ะทาอันใดสาเร็จสักอย่าง
เจ้ าหลอกลวงข้ านี่นา ฮือๆ ถ้ าข้ ารู้เเต่เเรกว่านายท่านจะเบื่ออนุ
หรงได้ รวดเร็วถึงเพียงนี ้ เเละคุณหนูสเี่ เท้ จริงก็เเค่บตุ รีอนุทวั่ ไปที่
ได้ ดิบได้ ดีกว่าบุตรีอนุทวั่ ไปเพียงเล็กน้ อย ข้ าคงไปรับใช้ คณ ุ หนู
รอง ไม่ก็ฮหู ยินเอกตังนานเเล้
้ ว ไม่เช่นนันป่
้ านนี ้ข้ าคงเป็ นหนึง่ ใน
สาวใช้ ที่ได้ ร่วมฉลองให้ ทายาทคนล่าสุดของนายท่านอยู่ในเรือน
กุหลาบโน่น"

"เบาๆสิซือซือ หากอนุหรงบังเอิญตื่นมาได้ ยินเข้ าจะทาอย่างไร"

สาวใช้ ที่ถกู ตักเตือนพยักหน้ า เเละเบาเสียงลงทันใด ทว่าก็ยงั อด

ตัดพ้ อต่อไม่ได้ "เฮ้ อ เวรกรรมของข้ าเเท้ ๆ ข้ ามิน่าเสี่ยงมาทางาน
กับสตรีที่ปีนเตียงนายท่านลับหลังนายหญิงของตัวเองเช่นนันเลย ้
ข้ าน่าจะรู้วา่ สตรีเช่นนี ้ได้ ดิบได้ ดีไม่นานนักหรอก ของที่ขโมยมา
สักวันก็ต้องถูกส่งคืนเจ้ าของที่เเท้ จริง เฮ้ อ ข้ ามันโง่เอง ไม่ใช่โง่
ธรรมดานะ โง่มากๆด้ วย"
"พอเถอะซือซือ เจ้ าจะตัดพ้ อให้ มนั ได้ อนั ใดขึ ้นมา อีกอย่าง ทังข้
้ า
เเละเจ้ าต่างก็เป็ นสาวใช้ มันก็ต้องมีความรู้สกึ อยากได้ อยากมี
อยากสุขสบายด้ วยกันทังนั ้ นนั
้ น่ แหละ ความสุขสบายอยู่ตรงหน้ า
เมื่อมีโอกาส มีหรือจะไม่อยากคว้ าเอาไว้ อนุหรงมิใช่สาวใช้ คน
เเรกที่หลงผิด คิดคด กระทัง่ ยอมทรยศเจ้ านายเสียหน่อย"

"เเล้ วความถูกต้ องเล่า"

"เฮอะ ความถูกต้ องก็เเค่คาพูดสวยหรู ไม่ทาให้ พวกเราอิ่มท้ อง

ด้ วยซ ้า อีกอย่างนะซือซือ ไอ้ สิ่งที่พวกเราทากับอนุหรงเเละคุณหนู
สี่อยู่ก็ใช่วา่ จะถูกต้ องมิใช่หรือ เจ้ ารับใช้ คณ
ุ หนูสี่ เพราะหวังพึง่ พิง
บารมี ส่วนข้ า... ไหนๆก็ไหนๆเเล้ ว ข้ าเห็นว่าเป็ นเจ้ าหรอกนะ ข้ า
ถึงยอมบอก ที่ข้ามารับใช้ อนุหรงก็เพราะคิดว่าจะได้ มีโอกาสได้ รับ
ใช้ ใกล้ ชิดนายท่านอย่างไรเล่า"

"นี่เจ้ า... ตลอดเวลาที่รับใช้ อนุหรง เพราะหวังปี นเตียงนายท่านมา

โดยตลอดเลยเช่นนันหรื
้ อ"
"อ้ าว ก็เเล้ วทาไมข้ าจะหวังไม่ได้ เล่า ข้ าก็มิมีความจาเป็ นต้ อง
เกรงใจอนุหรงมิใช่หรือ ในเมื่อเจ้ านายของพวกเราได้ เป็ นถึงอนุ
เเละสุขสบายจวบจนทุกวันนี ้ ก็เพราะปี นเตียงนายท่านมาก่อน ข้ า
ก็เเค่เดินตามรอยเท้ าของอนุหรง เพราะอยากสุขสบายเช่นนางก็
เท่านันเอง
้ ฮึ เเต่ผ้ ใู ดเล่าจะคาดคิด ข้ ารับใช้ อนุหรงมาเนิ่นนาน
วันที่นายท่านมาหาอนุหรงที่เรือน ใช้ สิบนิ ้วนับยังเหลือเลย น่า
สมเพชจริงๆ!"

สาวใช้ มกั ใหญ่ใฝ่ สงู ผู้คิดจะปี นเตียงของกงจิ ้นหย่งรู้สกึ เหมือนยิ่ง

พูดตนยิ่งมีโทสะ ความมิพอใจเนิ่นนานล้ วนถูกระบายออกมาจน
หมดสิ ้น "เเละไม่เพียงเท่านันนะ
้ เรื่องที่น่าสมเพชเวทนาที่สดุ ของ
อนุหรงก็คือ ตลอดหลายปี มานี ้ มิมีวนั ใดเลยที่อนุหรงได้ ร่วมเรียง
เคียงหมอนกับนายท่านอย่างเเท้ จริง ไอ้ ที่พวกสาวใช้ เรือนอื่นเล่า
ลือกันว่าโปรดนักโปรดหนานันล้ ้ วนเข้ าใจกันไปเองทังสิ้ ้น เฮ้ อ ถึง
จะไม่ใช่ความจริง เเต่พอข่าวลือเป็ นไปเช่นนัน้ ข้ าเองก็ไม่เห็น
ความจาเป็ นที่จะต้ องไปแก้ ไขอันใด ไม่ใช่เพราะเห็นแก่อนุหรง
หรอกนะ เเต่ข้ากลัวว่าตัวเองจะพลอยอับอายขายขี ้หน้ าไปด้ วยน่ะ
สิ อีกอย่าง พออนุหรงได้ ชื่อว่าอนุคนโปรด พวกเราก็พลอยได้ รับ
ความเกรงใจจากสาวใช้ คนอื่นๆไปด้ วย เจ้ าเองก็จงขอบคุณความ
ฉลาดของข้ าเสียเถิดซือซือ การที่เจ้ าสามารถวางตนเหนือสาวใช้
เรือนอื่นมาได้ ตงนานก็
ั้ เพราะข้ าผู้นี ้ หาใช่อนุน่าสมเพชผู้นน"
ั้

"เฮ้ อ เพ่ยเพ่ย ข้ าว่าข้ านิสยั เเย่มากเเล้ วนะ เเต่พอเทียบกับสตรี

มากเล่ห์เช่นเจ้ า ข้ าดูเป็ นคนดีขึ ้นมาเลยเชียวล่ะ"

"ข้ าจะถือเสียว่านัน่ เป็ นคาชมก็เเล้ วกันนะซือซือ คิกๆ"

คล้ อยหลังสาวใช้ ทงสองที

ั้ ่อนุหรงจดจาได้ ดีวา่ หนึ่งในนันเป็
้ นสาว
ใช้ ที่นางเชื่อถือมาก อีกทังอี
้ กฝ่ ายยังแสดงออกว่าภักดีกบั นางมา
โดยตลอด มิคาดว่าสิ่งที่เห็นจะเป็ นเพียงการเเสดงที่เเสนเเนบ
เนียนของสาวใช้ ผ้ นู นั ้
ฉึก...

ใบหน้ าหมดจดไม่บง่ บอกอารมณ์เเละนัยน์ตาขุน่ มัวของอนุคน

โปรดยังคงไม่เปลี่ยนแปลง เเม้ เข็มเงินในมือจักเเทงทะลุถงุ ผ้ าไป
ถูกฝ่ ามืออีกข้ างจนโลหิตหลัง่ ริน อาบย้ อมถุงผ้ าแห่งความรักด้ วย
โลหิตแห่งความเศร้ าเเละผิดหวัง

แปะๆ

โลหิตซึง่ หยดลงบนพื ้นส่งกลิ่นคาวเล็กน้ อย ผสมกับหยาดน ้าตา

ซึง่ รินไหลอย่างเงียบงัน

"...ศยา"

อนุคนโปรดพึมพาเสียงแผ่วเบา ฟั งเเทบไม่ได้ สรรพ ขณะเเทงเข็ม

ใส่ฝ่ามือตัวเองต่อไปด้ วยอาการเหม่อลอย ราวกับไร้ ซงึ่ ความรู้สกึ
เจ็บปวดใดๆ ไม่ก็ความเจ็บปวดที่ใจได้ รับนันมากมาย
้ จนมีร้ ูสกึ ถึง
ความเจ็บปวดที่ร่างกายได้ รับก็เป็ นได้

"นังแพศยา...!"

ฉึก!

วันต่อมา จวนสกุลกงครึกครืน้ เเละมีชีวิตชีวาในรอบหลายปี มีขนุ

นางมากหน้ าหลายตาเเวะเวียนมามอบของขวัญเเสดงความยินดี
กับกงจิ ้นหย่งเเละเสวี่ยเหม่ยที่กาลังตังครรภ์
้ ไม่ขาด สร้ างความ
อิจฉาริษยาให้ ภรรยาเเละบุตรสาวคนอื่นๆอย่างท่วมท้ น

"เหมยเอ๋อร์ "
ราชันย์หยุดเดิน ก่อนผินหน้ ากลับไปมองกงจิ ้นหย่ง สาวใช้ ของเขา
เเละพ่อบ้ านของกงจิ ้นหย่งถอยออกไปอย่างรู้งาน ปล่อยพ่อลูกให้
สนทนากัน

"พ่อสัง่ ทาเครื่องประดับชุดหนึ่งขึ ้นมา หวังมอบให้ ลกู นานเเล้ ว

เเละคิดว่า..."

"เเขกล้ วนกลับไปจนหมดเเล้ ว เเละที่นี่มิมีผ้ ใู ด ท่านอัครเสนาบดีมิ

จาเป็ นต้ องสร้ างภาพว่าท่านเป็ นพ่อของข้ าก็ได้ เจ้ าค่ะ ปฏิบตั ิกบั
ข้ าเช่นที่เเล้ วๆมาเถิด"

กงจิ ้นหย่งชะงัก เมื่อยังคงสัมผัสได้ ถึงความเย็นชาเเละห่างเหิน

จากผู้เป็ นบุตรสาว เปรียบเทียบกับเมื่อตอนอยู่บนรถม้ าหลังงาน
เลี ้ยงวันนันเเล้
้ ว บุตรสาวกระทัง่ วางตัวห่างเหินยิ่งกว่าเดิม

"พ่อมิได้ สร้ างภาพ..."

"โอ้ เเต่ตอนนี ้ข้ าปรารถนาให้ ท่านทาเช่นนันนะเจ้
้ าคะ"

"เหมยเอ๋อร์ ..."

**"อย่ามาล ้าเส้ นข้ า"**เสียงหวานกล่าวเน้ นย ้าทีละคาคล้ ายกาลัง

ข่มขู่ เมื่อเห็นอีกฝ่ ายกาลังก้ าวเข้ ามาใกล้

เเววตาเจ็บปวดของกงจิ ้นหย่งทาให้ หวั ใจของกงเหมยกุ้ยเต้ นโครม

ครามจนราชันย์ร้ ูสกึ เจ็บปวดอยู่ลกึ ๆ เเทนที่จะไม่เห็นด้ วยที่เขาทา
ร้ ายผู้เป็ นบิดา เเต่สตรีผ้ นู นกลั
ั ้ บกาลังอาระวาดด้ วยความยินดี
จากภายใน

"ท่านมีอะไรอยากจะพูดกับข้ าก็รีบพูดเข้ าเถิดเจ้ าค่ะ ข้ ามิได้ มีเวลา

ว่างมากมายให้ สาหรับคนเช่น****ท่าน"
ยิ่งได้ สนทนากัน รอยร้ าวในความสัมพันธ์กลับยิ่งขยายกว้ างยิ่ง
กว่าเดิม เเต่จะสนทาไม ในเมื่อรอยร้ าวนี ้กงจิ ้นหย่งเป็ นผู้สร้ าง
หากจะเริ่มสมานก็ต้องให้ กงจิ ้นหย่งเป็ นผู้เริ่ม เเต่ขึ ้นชื่อว่ารอยร้ าว
หากสมานได้ ง่ายๆ มันก็ย่อมถูกทาลายลงได้ ง่ายดายอีกเช่นกัน

กงจิ ้นหย่งค่อยๆสูดลมหายใจเข้ าลึก "เหมยเอ๋อร์ พ่อรู้วา่ การ

กระทาที่ผา่ นมาของพ่อไม่อาจให้ อภัยได้ ง่าย พ่อสร้ างความ
เจ็บปวดให้ เจ้ ามาตลอดหลายปี เเต่หากลูกให้ โอกาสพ่อได้ อธิบาย
ลูกจะเข้ าใจว่าทังหมดที
้ ่พอ่ ทาลงไป ทังเรื
้ ่องน้ องสาวของเจ้ า เเละ
เรื่องที่พอ่ เย็นชากับเจ้ า ก็เพื่อ..."

ปั ง!!

"ข้ าขอเช่นนันหรื
้ อ!!" มือเรียวทุบลงบนกาแพงข้ างกายจนเลือด
ไหลลงมาตามฝ่ ามือ
"ลูกรัก มือของเจ้ า..."

"อย่ามาเรี ยกข้ าว่าลูกรัก!!" มือเรียวถอดปิ่ นดอกไม้ บนศีรษะที่เคย

ได้ รับมาจากกงจิ ้นหย่งปาคืนผู้ให้ ด้วยท่าทางเกรีย้ วกราดจาก
ความเเค้ นที่สงั่ สมมานานหลายปี

"เพื่อข้ า!? ตลกเเล้ วท่านอัครเสนาบดี!! ข้ าเคยขอให้ ท่านทาเช่นนัน้

เมื่อใดกัน!! ข้ าเคยขอให้ ท่านเย็นชาใส่ข้าเมื่อใด!! ข้ าเคยต้ องการ
เช่นนันหรื
้ อ!! ไม่!! ข้ าไม่เคยต้ องการ เเต่เป็ นท่าน!! ท่านทา
ทังหมดก็
้ เพื่อตัวเองทังสิ้ ้น!! อย่ามาพูดจาสวยหรูวา่ ท่านทา
ทังหมดก็
้ เพื่อข้ า!! ถ้ าท่านทาเพื่อข้ าจริง!! ถ้ าท่านรักข้ าจริง!! ท่าน
คงไม่ปล่อยให้ ข้าเเละท่านเเม่เสียใจตลอดสิบกว่าปี !!"

"พ่อมีเหตุผล..."
"ข้ ามิสนว่าตลอดมาท่านมีเหตุผลอันใด!! เเละถ้ ายิ่งเป็ นเรื่อง
เกี่ยวกับน้ องสาวนอกไส้ พวกนัน้ ข้ ายิ่งมิสน!!"

ราชันย์หอบหายใจ เเละรู้สกึ สับสน เขาไม่ควรจะ...อารมณ์เสีย

ขนาดนี ้? เเละที่คิดเช่นนัน้ คงเพราะเขาลืมไปเเล้ วว่าในร่างกายนี ้
ไม่ได้ มีเพียงเขา

ราชันย์ยกมือข้ างที่ไม่ได้ บาดเจ็บลูบหน้ าลูบตา พยายามสร้ าง

สมาธิกดอารมณ์เกรีย้ วกราดของกงเหมยกุ้ยให้ สงบลง เเต่ยิ่งเห็น
หน้ ากงจิ ้นหย่ง อารมณ์ภายในกลับยิ่งปะทุออกมา จนอยากรีบ
เดินหนีไปให้ พ้นๆหน้ าอีกฝ่ ายเร็วๆ

"เฮ้ อ... อย่าได้ มาชวนข้ าพูดคุยเรื่องเก่าเก็บเช่นนันอี

้ กเลยท่านอัคร
เสนาบดี ท่านมิร้ ูสกึ อยากอาเจียนเช่นข้ าบ้ างหรือ ...ถ้ าท่านไม่มี
อะไรเเล้ ว เช่นนันข้
้ าคงต้ องขอตัว"
กงจิ ้นหย่งยืนนิ่งอึ ้งไปในทันที เเม้ พอรู้วา่ บุตรสาวชิงชังตน เเต่ก็ไม่
คิดว่าความเเค้ นจะฝังรากลึกมากมายถึงเพียงนี ้ เเต่เมื่อคิด
ย้ อนกลับไปถึงเรื่องที่ผา่ นมา เเม้ บตุ รสาวกล่าวว่าบิดาผู้นี ้บัดซบ ก็
ไม่นบั ว่าเกินจริงอันใด "ข้ าทาอันใดลงไป"

"แฮ่ก แฮ่ก"

ราชันย์ไม่เห็นสองสาวใช้ ตามมา คาดว่าคงคลาดกันเสียเเล้ ว ซึง่ ก็

ดี เพราะสภาพอารมณ์เขาในยามนี ้ปั่ นป่ วนเสียจนน่ากลัวว่าจะ
เผลอระบายใส่สาวใช้ พวกนันให้
้ ขวัญหนีดีฝ่อกันไปหมด เมื่อครู่นี ้
เขาเองยังตกใจ ไม่คาดว่าเด็กสาวเช่นกงเหมยกุ้ยจะมีอารมณ์เก็บ
กดไว้ มากมายถึงเพียงนัน้ คล้ ายระเบิดเวลาที่เมื่อมีอะไรมา
กระตุ้นก็ระเบิดออกมาในทีเดียว น่ากลัวจริงๆ สตรีเป็ นสิ่งมีชีวิตที่
ไม่ควรมีเรื่องด้ วยมากที่สดุ

ฟึ บ
เขาเผลอสะดุ้ง เมื่อพบกงตงเทียนยืนดักรออยู่ตรงหน้ า ใบหน้ า
เรียบเฉยที่ราวกับถอดเเบบกงจิ ้นหย่งผู้เป็ นบิดามาทุกกระเบียด
นิ ้วนันบ่
้ งบอกชัดเจนว่าเห็นเเละได้ ยินทุกสิง่ ระหว่างเขาเเละกง
จิ ้นหย่ง

ราชันย์ทอดถอนหายใจอย่างปลดปลง "ท่านพี่คงกาลังผิดหวังใน
ตัวน้ อง เฮ้ อ เอาเลยเจ้ าค่ะ เชิญท่านพี่ตาหนิน้องเสียให้ พอ"

เสียงหวานเอื ้อนเอ่ยออกไป ทว่าบุรุษตรงหน้ ากลับยังคงนิ่งเฉย

นอกจากเดินเข้ ามาใกล้ ๆเเล้ วก็มิได้ พดู หรือกระทาสิ่งใดอีก

"ตาหนิน้องสิเจ้ าคะ ห้ ามน้ อง! เตือนน้ องว่าสิ่งที่น้องทาลงไปนันไม่

้
ถูกต้ อง!! บุตรสาวไม่ควรพูดกับบิดา...!?"

ร่างบอบบางถูกรวบเข้ าไปในอ้ อมกอดของผู้เป็ นพี่ชาย ใบหน้ า

งดงามฝังอยู่กบั แผงอกกว้ างเเข็งเเกร่งที่ชวนให้ ร้ ูสกึ ปลอดภัย
ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่อบอุน่ ลูบศีรษะคล้ ายกาลังปลอบประโลม
เเละสื่อถึงความรักที่อีกฝ่ ายมีให้

"เหนื่อยหรือไม่เหมยเอ๋อร์ "

ราชันย์เบิกตากว้ าง ก่อนค่อยๆหรี่ตาลง เพื่อพยายามกลันไม่

้ ให้
น ้าตาไหล ทว่าสุดท้ ายก็ไม่อาจกลันน
้ ้าตามากมายเอาไว้ ได้
ราชันย์ร้ ูสกึ หลากหลาย เพราะที่กาลังร้ องไห้ ไม่ใช่เขา เเต่เป็ นกง
เหมยกุ้ยผู้นนั ้

กงเหมยกุ้ยเป็ นเด็กสาวซื่อตรงที่เฝ้ารอความรักความเอาใจใส่จาก
บิดาผู้นนมาตลอดหลายสิ
ั้ บปี ก่อนริษยาน้ องสาวพวกนันอย่
้ างไร้
สติ กงเหมยกุ้ยเคยตังค ้ าถามว่าหรือนางยังไม่ดีพอ เเต่เเม้ ปรับปรุง
ตัวก็เเล้ ว ทาดีก็เเล้ ว บิดากลับไม่เคยเเม้ ลบู ศีรษะนางเช่นที่ทากับ
น้ องสาวคนอื่นๆ น้ องสาวที่กลัน่ แกล้ งนางได้ รับการปลอบประโลม
ครัง้ เเล้ วครัง้ เล่า ในขณะที่นางได้ รับสายตาเย็นชาจากบุรุษที่
เทิดทูนอย่างไร้ สติผ้ นู นั ้ สิ่งที่เคยหวัง กลับไม่เคยได้ อย่างที่
คาดหวัง มายามนี ้ เเม้ อยากโผเข้ าหาอ้ อมกอดของบิดาใจร้ ายผู้
นันใจจะขาด
้ ทว่าความรู้สกึ ที่เสียไปมากมายก่อนหน้ านี ้เล่า
ความเเค้ น ความน้ อยใจ ความโศกเศร้ าอาดูร น ้าตามากมายที่
หลัง่ รินเพราะบิดาผู้นนั ้ จะให้ ทาเป็ นเมินเฉยต่อความรู้สกึ เหล่านัน้
ที่หล่อหลอมให้ เกิดกงเหมยกุ้ยผู้นี ้ขึ ้นมาเช่นนันหรื
้ อ

ไม่มีวนั !

"ฮือ ฮือ ฮือ"

กงตงเทียนใบหน้ าเรียบเฉย ทว่านัยน์ตานันเต็

้ มไปด้ วยความ
เจ็บปวดรวดร้ าว ยิ่งร่างในอ้ อมกอดสะอื ้นไห้ จนตัวโยน อ้ อมเเขน
เเข็งแกร่งก็ยิ่งกอดรัดร่างบอบบางเเน่นยิ่งขึ ้น รองเเม่ทพั ผู้นี ้ได้ ชื่อ
ว่าเป็ นบุรุษไร้ หวั ใจ เเต่ที่เป็ นเช่นนันก็
้ เพราะหัวใจนัน้ เขาได้ ฝากไว้
ที่น้องสาวร่วมมารดาจนหมดสิ ้นเเล้ ว เพราะหวังให้ ความรักของ
ตนหล่อเลี ้ยงหัวใจของน้ องสาวที่ไม่อาจได้ รับความรักจากบิดา
เเต่ภาพน้ องสาวที่กาลังเสียน ้าตาในวันนี ้รวมทังในอดี
้ ต ตอกย ้าให้
กงตงเทียนเข้ าใจความรู้สกึ ของตนเองเเน่ชดั ยิ่งขึ ้น บิดาผู้นนั ้ ไม่วา่
จะตอนนี ้หรือเมื่อก่อน ก็ช่างน่าเคารพรัก เเต่ในขณะเดียวกันก็ช่าง
น่าชิงชังนัก!

'ทาไม... ทาไมท่านพ่อจึงไม่รักข้ าบ้ าง...ข้ าทาอันใดผิดหรือ'

เสียงจากอดีตดังก้ องอยู่ในหู จนราชันย์ร้ ูสกึ หูอื ้อตาลายเเละอ่อน

เเอ ความรู้สกึ ของเด็กสาวที่ไม่ได้ รับความรักช่างรุนเเรงเเละ
ซับซ้ อน จนยากจะรับมือได้ ไหวยิ่งกว่าที่ราชันย์เคยคาดคานวณ
เอาไว้ ยามนี ้ เขารู้สกึ เหมือนตนเองกาลังจะสาลักความเศร้ าโศก
เสียใจตลอดหลายปี ของกงเหมยกุ้ยจนเเทบสิ ้นสติ สิ่งที่มองเห็นมี
เพียงใบหน้ าเลือนรางของกงตงเทียนที่ถกู ม่านน ้าตาบดบัง หลัง
ร้ องไห้ เเละสะอื ้นจนตัวโยน สุดท้ ายเขาก็สิ ้นสติภายในอ้ อมเเขนข
องกงตงเทียน

ที่เรือนของกงเหมยกุ้ย เสวี่ยเหม่ยมาถึงก่อนผู้ใด ก่อนเข้ าไปใน

ห้ องนอนของบุตรสาวด้ วยท่าทางรีบร้ อนเเฝงความห่วงกังวลจน
ใบหน้ างดงามขาวซีด กงจิ ้นหย่งมาพร้ อมเสวี่ยเหม่ย อดไม่ได้ ที่จะ
มาดูอาการบุตรสาว เเม้ ร้ ูว่าตนคือคนสุดท้ ายที่บตุ รสาวอยากเห็น
หน้ าก็ตาม

หมอประจาตระกูลที่ถกู ตามตัวมาวินิจฉัยว่าท่านหญิงเพียง
เหนื่อยล้ า เพราะความเครียดจัด ซึง่ เป็ นเรื่องธรรมดาสาหรับเด็ก
สาววัยเพียงเท่านี ้ที่ต้องดูเเลธุรกิจหอการค้ าด้ วยตนเอง

เสวี่ยเหม่ยลูบหน้ าลูบตาบุตรสาวซึง่ นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงด้ วย

ความห่วงใย กงจิ ้นหย่งเองก็ปรารถนาจะทาเช่นนัน้ ทว่ากลับถูก
บุตรชายคนโตขวางเอาไว้

"เอามือสกปรกของท่านออกไป"
กงจิ ้นหย่งเเละเสวี่ยเหม่ยพลันทาหน้ าตื่นตะลึง ด้ วยไม่เคยเห็น
บุตรชายที่เเสนสุขมุ เเละเยือกเย็นเเสดงอารมณ์เกรีย้ วกราดเช่นนี ้
มาก่อน

รองเเม่ทพั คูก่ ายชินอ๋องลูบศีรษะน้ องสาวด้ วยท่าทางทะนุถนอม

ก่อนเดินนาบิดาออกไปด้ านนอก ทิ ้งเสวี่ยเหม่ยไว้ กบั บุตรสาวที่
นอนหน้ าซีดเซียวอยู่บนเตียง

กงจิ ้นหย่งไม่คาดว่าต้ องมารับมือกับบุตรชายอีก หลังถ่ายทอด

ความลับทังหมดของตนสู
้ อ่ ีกฝ่ ายซึง่ ผู้นาตระกูลคนต่อไปเรียบร้ อย
เเล้ ว "ตงเอ๋อร์ เจ้ ารู้เเล้ วว่าพ่อ..."

"ข้ าทราบเเล้ ว"

"เช่นนัน..."
้
"เเละท่านก็ควรทราบด้ วยเช่นกันว่าไม่วา่ ท่านจะตังใจหรื
้ อไม่
กุหลาบที่ท่านเคยทาให้ บอบช ้าก็ไม่มวี นั เป็ นเหมือนเดิม"

"!!"

"เหมยเอ๋อร์ ไล่ตามท่านมา 14 ปี " รองเเม่ทพั มองบิดาของตนอย่าง

เย็นชา "ถึงตาท่านไล่ตามนางบ้ างเเล้ ว"

กงจิ ้นหย่งกัดฟั นถามเสียงสัน่ เครือ "พ่อมีโอกาสบ้ างหรือไม่"

กงตงเทียนเเค่นยิ ้มเย็นชา "ในยามที่ท่านเลือกวิธีการของตนเอง

ข้ าก็ไม่เห็นว่าท่านจะมอบโอกาสอันใดให้ นางได้ เลือก เช่นนันท่
้ าน
จะมาถามหาโอกาสอันใด"

กงตงเทียนกลับเข้ าไปด้ านในเเล้ ว โดยทิ ้งผู้เป็ นบิดาเอาไว้ ที่ด้าน

นอก
อัครเสนาบดีคนสนิทของฮ่องเต้ ร้ ู สกึ หมดสิ ้นเรี่ยวเเรงจะยืน เข่าทัง้
สองข้ างทรุดลงกระเเทกพื ้นเบื ้องหน้ าห้ องนอนของกงเหมยกุ้ย มือ
หนึ่งยกขึ ้นกุมศีรษะอย่างสิ ้นหวัง ใบหน้ าบิดเบี ้ยวดูเจ็บปวด เสียง
ทุ้มหนักพึมพาเสียงสัน่ เครือด้ วยประโยคเช่นเดิม

"นี่ข้าทาอันใดลงไป..."
บทที่ 26 สิบเจ็ดปี ที่รอคอย

เพราะสมุนไพรบารุงร่างกายที่หมอประจาสกุลกงจ่ายให้ ทาให้ วนั

นันทั
้ งวั
้ นกลายเป็ นวันที่คณ
ุ หนูรองสกุลกงนอนหลับใหลติดเตียง
อย่างยาวนาน กระทัง่ ยามราตรีมาเยือนร่างบอบบางก็ยงั คงมิมีที
ท่าว่าจะตื่น กงตงเทียนจึงตัดสินใจพาเสวี่ยเหม่ยกลับเรือน
กุหลาบ เเม้ จะห่วงบุตรสาวมากเเค่ไหน เเต่เสวี่ยเหม่ยก็
จาเป็ นต้ องทาตามคาเเนะนาของบุตรชายที่เตือนว่านางกาลัง
ตังครรภ์
้

กงตงเทียนเเละเสวี่ยเหม่ยจากไปได้ ไม่นาน จู่ๆร่างบอบบางซึง่

กาลังจมอยู่ในห้ วงนิทราก็เริ่มกระสับกระส่ายเล็กน้ อย ราวกับ
กาลังเผชิญหน้ ากับบางสิ่งในความฝัน

ในสถานที่ซงึ่ เต็มไปด้ วยหมอก ราชันย์มองไปรอบกายด้ วย

ความรู้สกึ สับสนงุนงง หากเเต่ก็คอ่ นข้ างคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถกู
ราวกับเคยมายังสถานที่เเห่งนี ้เเล้ วนับครัง้ ไม่ถ้วน เเต่ก็บอกไม่ได้
เช่นกันว่าเคยมาเมื่อไหร่ สถานที่เเห่งนี ้มองดูเเล้ วคล้ ายห้ องนอน
ในเรือนของกงเหมยกุ้ยทุกกระเบียดนิ ้ว ทว่าวิวทิวทัศน์ภายนอก
หน้ าต่างนันไม่
้ ใช่ อีกทังภายในห้
้ องนอนยังปกคลุมไปด้ วยม่าน
หมอกจางๆราวกับรุ่งเช้ าเพิ่งมาเยือน ทว่าเเทนที่จะอบอุ่น หมอกสี
ขาวนี ้กลับเย็นยะเยือก ชวนให้ สถานที่แห่งนี ้ดูวงั เวงเเละไม่น่า
ไว้ วางใจ ไม่อบอุน่ เช่นที่มนั ควรจะเป็ น

'ฮือ ฮือ ฮือ'

ราชันย์หลุดสะดุ้ง เเละเพิ่งสังเกตเห็นว่าข้ างกายเขา มีสตรีรูปร่าง

บอบบางเเสนคุ้นตาผู้หนึ่งนัง่ ร้ องไห้ อย่างหมดเรี่ยวเเรงอยู่บนพื ้น
ชุดลากยาวสีแดงสดลวดลายดอกกุหลาบขนาดใหญ่ที่อีกฝ่ าย
สวมใส่หลุดรุ่ยเล็กน้ อย เส้ นผมสีดาสนิทราวปี กกาเองก็
กระเซอะกระเซิงไม่เป็ นทรงเช่นกัน ไม่คล้ ายสตรีวิปลาส เเต่ดู
เหมือนสตรีที่เพิ่งพบเจอเรื่องเศร้ าเกินจะรับไหว จึงไม่ได้ ดเู เล
ตัวเองมาเป็ นระยะเวลายาวนานมากกว่า
เสียงฝี เท้ าเเผ่วเบาดังขึ ้นที่หน้ าประตู พร้ อมกับเสียงของเสี่ยวซีที่
ราชันย์จาได้ ขึ ้นใจ ทว่าเสียงนันเเฝงความรู
้ ้ สกึ หวัน่ เกรงอยู่ลกึ ๆ
คล้ ายยามที่เขาพบกับเสี่ยวซีครัง้ เเรก ไม่คล้ ายเสียงของเสี่ยวซีที่
เต็มไปด้ วยความร่าเริงเเละเอ็นดูในระยะหลังๆมานี ้

'คุณหนูเจ้ าคะ นี่สามวันเเล้ วนะเจ้ าคะที่คณ

ุ หนูไม่ยอมออกมา
นอกห้ องเลย อย่างน้ อย... อย่างน้ อยก็ทานอะไรเสียหน่อยเถิดเจ้ า
ค่ะ วันนี ้ทางจวนสกุลกงส่งโสมอย่างดีมาให้ ข้ าจะ...'

'อย่ามายุ่งกับข้ า!!ไปให้ พ้นหน้ าข้ า!!ที่ชีวิตข้ าต้ องเป็ นเช่นนี ้ส่วน

หนึ่งก็เพราะน้ องสาวเเพศยาของเจ้ า!!ฮือ...'

'คุณหนู... ได้ โปรดเถิดเจ้ าคะ ได้ โปรด... เห็นแก่ฮหู ยินเสวี่ยเหม่ย

คุณชายใหญ่ เเละคุณชายรองเถิดเจ้ าค่ะ คุณหนูปฏิเสธจะพบ
หน้ าท่านทังสามมาหลายวั
้ นเเล้ วนะเจ้ าคะ ท่านทังสามล้
้ วนเป็ น
ห่วงคุณหนู...'

'ไม่!!ข้ าไม่อยากพบหน้ าผู้ใดทังนั ้ น!!เจ้

้ าเองก็เช่นกัน!!ข้ าไม่อยาก
เเม้ เเต่ได้ ยินเสียงของเจ้ า!!เสียงของเจ้ าที่เหมือนนังเเพศยานัน่ !!
ไปให้ พ้น!!ไปให้ พ้น!!ไปให้ พ้นนนนน!!'

ราชันย์ตีหน้ าเคร่งเครียด มองเด็กสาวที่เขาเเน่ใจเเล้ วว่าคือกง

เหมยกุ้ยซึง่ เดินอยู่ในเส้ นทางของโชคชะตาเดิมลุกขึ ้นมาทาลาย
ข้ าวของรอบตัวก่อนทรุดลงไปนัง่ อย่างหมดเเรงอีกรอบด้ วย
สายตาเวทนาเเละสงสาร เสี่ยวซีกล่าวอ้ อนวอนให้ กงเหมยกุ้ยใจ
เย็นๆหลายครัง้ ก่อนรีบร้ อนจากไปโดยหวังว่าเมื่อนางไปกง
เหมยกุ้ยจะอารมณ์ดีขึ ้น

ราชันย์หนั กลับมามองกงเหมยกุ้ยที่นงั่ ปิ ดหน้ าคร่าครวญอยู่บน

พื ้น
'บุตรสาวที่ถกู ขับไล่ออกจากจวนเช่นข้ า... น้ องสาวที่ดีเเต่สร้ าง
ความอับอายเช่นข้ า... รังเเต่จะทาให้ ท่านเเม่เเละท่านพี่ต้องตก
ต่าลงไปด้ วย... ชีวิตของพวกเขาหากไม่มีข้าตังเเต่
้ เเรกคงดีกว่า
นี ้*...'*

ร่างบอบบางค่อยๆเอนกายนอนลงไปคุดคู้อยู่บนพื ้นอย่างหมด
อาลัยตายอยาก

*'ท่านพ่อ... ท่านอ๋อง... หานลี่ซือ... ชาติที่เเล้ วข้ าทากรรมอันใด

เอาไว้ กบั คนพวกนันหรื
้ อ ชาตินี ้คนพวกนันจึ ้ งทาให้ ข้ารู้สกึ เจ็บปวด
ทุกข์ทรมานถึงเพียงนี ้...*เหนื่อยเหลือเกิน... เหนื่อยกับการมีชีวิต
เหลือเกิน... ข้ าอยากตาย... หากข้ าตายข้ าจะได้ พบกับความสงบ
หรือไม่'
ราชันย์เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี เมื่อเห็นร่างบอบบางค่อยๆยันกายลุก
ขึ ้นจากพื ้น เเละพาร่างโทรมๆของตัวเองไปที่เตียงนอน ดึงผ้ าห่ม
เเละผ้ าปูที่นอนออกมา ก่อนผูกเป็ นปม ลากเก้ าอี ้ผ่านราชันย์ไปยัง
ใต้ ท้องคาน โยนผ้ าขึ ้นไปพาด เเละก้ าวขึ ้นไปบนเก้ าอี ้

*มันกาลังจะเกิดขึ ้นอีกครัง้ !!*ราชันย์หน้ าถอดสี พุง่ ออกจากจุด

เดิมเเละยื่นมือออกไป "เดี๋ยวก่อน...!?"

ร่างบอบบางซึง่ ยื่นอยู่บนเก้ าอี ้ชะงักไปเล็กน้ อย ก่อนค่อยๆผิน

ใบหน้ างดงามที่ดอู ิดโรย เเฝงไปด้ วยความเหนื่อยล้ าเเละความ
เศร้ ากลับมามองยังจุดที่ราชันย์ยืนอยู่ 'ท่านเป็ นใคร?'

เฮือก!!

ราชันย์สะดุ้งตื่นขึ ้นมาพร้ อมใบหน้ าที่เต็มไปด้ วยความหวาดผวา

เเละไม่เข้ าใจเมื่อกี ้นี ้นาง...
"นางสนทนากับข้ า ไม่ใช่เจ้ า"

เสียงทรงอานาจดังขึ ้นจากปลายเตียง ทาให้ ราชันย์ผดุ ลุกขึ ้นมานัง่

เเทบไม่ทนั ก่อนมองแผ่นหลังของบุรุษที่นงั่ อยู่ปลายเตียงด้ วย
ความรู้สกึ ซับซ้ อน "ทะ เทพโชคชะตา!?...ท่านหายไปไหนมา!!"

ราชันย์พดู เสียงดัง ก่อนตระครุบปิ ดปากเมื่อเห็นเสี่ยวไป๋ นัง่ อยู่

ข้ างๆเตียง เเต่ดจู ากเเววตาที่เหม่อลอย เเละร่างกายที่นิ่งค้ างอยู่
ในท่าพิลกึ พิลนั่ คาดว่าเทพโชคชะตาคงทาอะไรสักอย่าง เพื่อให้
การสนทนานันง่ ้ ายขึ ้น

เมฆที่เคยบดบังเเสงสว่างจากดวงจันทร์ เคลื่อนออก เผยให้ เห็น

แผ่นหลังของเทพโชคชะตาชัดเจนขึ ้น เเละเส้ นผมยาวสลวยซึง่ ทิ ้ง
ตัวสยายอยู่เต็มเเผ่นหลังกว้ างราวกับม่านน ้าตกนันเเทนที
้ ่จะเป็ น
สีดาเงาเหมือนเช่นเคยกลับกลายเป็ นสีขาวโพลนคล้ ายเส้ นผม
ของคนชรา ใบหน้ าด้ านข้ างที่มองเห็นนันยั
้ งคงอ่อนเยาว์ ทว่า
ปรากฎริว้ รอยเล็กน้ อย อีกทังอี
้ กฝ่ ายยังดูเหนื่อยล้ าอย่างที่ราชันย์
ไม่เคยเห็นมาก่อน ปกติอีกฝ่ ายจะมาในสภาพที่น่าแกล้ ง เเต่วนั นี ้
อีกฝ่ ายราวกับจู่ๆก็ชราขึ ้นหลายปี อย่างไร้ ดหตุผล

"เฮ้ อ... พรหยัง่ รู้ มันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ที่ไม่ได้ ถกู เลือกควร

ครอบครอง อีกทังการพาพวกเจ้
้ ามามันก็ไม่ใช่เรื่องที่เบื ้องบนจะ
ยอมรับได้ โดยง่ายตังเเต่
้ เเรก ข้ าก็เเค่หายไปจ่ายค่าตอบเเทน
เล็กๆน้ อยๆมาก็เท่านันเอง"
้

ราชันย์หน้ าถอดสี เพราะดูจากสภาพของอีกฝ่ ายเเล้ ว ไม่วา่ จะ

มองอย่างไรก็ไม่น่าจะเกิดจากการจ่ายค่าตอบเเทน 'เล็กๆน้ อยๆ'
ดัง่ ปากว่าเเน่นอน

"ท่าน... เมื่อครู่ที่ท่านกล่าวว่า 'นางสนทนากับข้ า ไม่ใช่เจ้ า' ท่าน

หมายความว่าอย่างไรกัน นางไม่ได้ มองเห็นผมหรอกหรือ"
"การฆ่าตัวตายคือบาปหนาที่ร้ายเเรงที่สดุ ของมนุษย์ ไม่วา่ เจ้ าจะ
ตังใจหรื
้ อไม่ ไม่วา่ เหตุผลที่ฆ่าตัวตายคืออะไร" เทพโชคชะตา
ค่อยๆผินหน้ ามามองด้ วยใบหน้ าเรียบเฉย "เเละไม่วา่ จะชาตินี ้หรือ
ชาติไหนๆบาปนันก็
้ จะติดตามเจ้ าไป ในกรณีของเจ้ า เจ้ าฆ่าตัว
ตาย เพราะไม่อาจเชื่อในความรักอีกต่อไป เจ้ าจึงหลีกหนีโดย
สัญชาติญาณ เเม้ ได้ พบคู่แห่งโชคชะตาของเจ้ า จะเป็ นเช่นนันทุ
้ ก
ชาติไป ไม่จบไม่สิ ้น"

ฟั งเเล้ วจู่ๆราชันย์กน็ ึกถึงคิงขึ ้นมา กี่ครัง้ เเล้ วที่คิงพยายามก้ าวเข้ า

มาในชีวิตของเขา เเต่เป็ นเขาเองที่คอ่ ยๆถอยห่างออกมาอย่าง
เเยบยล โดยหยิบยกเอาเหตุผลต่างๆนานาออกมาอ้ าง กี่ครัง้ เเล้ ว
ที่ผ้ หู ญิงคนนันพยายาม
้ เเต่เขาก็ยงั คงปิ ดกันหั
้ วใจของตนเอง
เเละผลักไสอีกฝ่ ายออกไปทังรอยยิ
้ ้ม
"ในฝันที่เจ้ าเห็นคือข้ าที่พยายามหยุดยังนาง
้ เเต่นางก็ยงั คงเลือกที่
จะฆ่าตัวตาย"

ราชันย์คลานเข้ าไปใกล้ เเละหยุดอยู่เบื ้องหลังอีกฝ่ ายเพียง

เล็กน้ อย มีบางอย่างที่ราชันย์สดุ จะสงสัยมาตังเเต่
้ ต้น เเต่ไม่เคย
พร้ อมจะตังค
้ าถาม เเต่มาวันนี ้ วันที่ภาพกงเหมยกุ้ยฆ่าตัวตายต่อ
หน้ าต่อตาเขาชัดเจนขึ ้นทุกที คงถึงเวลาเเล้ วที่เขาจะต้ องถาม

"ผมไม่เข้ าใจ กงเหมยกุ้ยก็เเค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทาไมท่านถึง

สนใจความเป็ นความตายของนางนัก ชะตากรรมของนางโหดร้ าย
มากก็จริง เเต่ผมเชื่อว่ามีอีกหลายคนที่กาลังเผชิญหน้ ากับชะตา
กรรมเช่นนี ้ ทาไมต้ องเป็ นกงเหมยกุ้ย"

"นัน่ สินะ" เทพโชคชะตาเงยหน้ าขึ ้นเล็กน้ อย ท่าทางคล้ ายกาลัง

ราลึกความหลัง "ทาไมต้ องเป็ นนาง..."
.

'ท่านเป็ นใคร'

เทพโชคชะตามองภาพเด็กสาวซึง่ กาลังฆ่าตัวตายด้ วยใบหน้ า

เรียบเฉย ภาพเช่นนี ้เห็นมาไม่ร้ ูกี่ครัง้ ต่อกี่ครัง้ กี่ชีวิตที่ตดั พ้ อสวรรค์
สาปแช่งโชคชะตา เพียงเพราะชีวิตไม่ได้ เป็ นไปดัง่ ที่หวัง มนุษย์ก็
เเบบนี ้ พอพบเจอปั ญหาก็เลือกจะตัดปั ญหาด้ วยการฆ่าตัวตาย

'ข้ าคือผู้ลิขิตชะตากรรม จะกล่าวว่าที่ชะตากรรมของเจ้ าเลวร้ าย

เช่นนี ้ส่วนหนึ่งอาจเป็ นเพราะข้ าก็ไม่ผิด เเละที่มาวันนี ้ก็เเค่
อยากจะเห็นจุดจบของเด็กสาวน่าสมเพชผู้หนึ่งให้ เป็ นบุญตาก็
เท่านัน'้ ไม่ร้ ูวา่ อะไรดลใจให้ เปิ ดเผยตัว เเละกล่าววาจาร้ ายกาจ
เช่นนันออกไป
้ เเต่นี่ก็ไม่ใช่ครัง้ เเรกที่ทาเรื่องที่ไม่เข้ าใจเช่นนี ้

เด็กสาวผู้งดงามนิ่งอึ ้งไปในทันที ความเเค้ นค่อยๆปรากฎใน

ดวงตากลมโตดัง่ ที่เทพโชคชะตาคาดเดาเอาไว้ ก่อนจางหายไป
อย่างรวดเร็วจนเทพรูปงามอดประหลาดใจไม่ได้ นี่ไม่ถกู ต้ อง เด็ก
สาวตรงหน้ าควรจะเคียดเเค้ น เเละล้ มเลิกความตังใจ
้ มิเช่นนันจะ
้
มีความหมายอันใดที่ตนปรากฎตัว

เด็กสาวสบตาเทพรูปงามเนิ่นนาน ก่อนค่อยๆเเย้ มยิ ้มบางออกมา

เเละส่ายหน้ าไปมาช้ าๆ 'ท่านกาลังโกหก'

เทพรูปงามขมวดคิ ้ว 'หมายความว่าอย่างไร'

'ข้ าเกือบจะเชื่อท่าน จนกระทัง่ ได้ สบตากับท่านตรงๆ มีคน

มากมายรอบตัวข้ าที่ปรารถนาจะเห็นชีวิตข้ าถูกทาลายจนย่อยยับ
เเต่ท่านนันไม่
้ ใช่ ดวงตาของท่านไม่ใช่ดวงตาที่มองข้ าด้ วยสายตา
สมเพช ดวงตาของท่านเหมือนสายตาห่วงใยของท่านพี่ตงเทียน
ของข้ าไม่มีผิด'

'!?' เทพรูปงามไม่คาดว่าเด็กสาวที่โง่งมเกินกว่าจะคิดอะไรที่
ซับซ้ อนได้ จะมองอะไรเช่นนี ้ออก ใบหน้ างดงามหมดสิ ้นซึง่ ความ
เย็นชา ใบหน้ าดุดนั แปรเปลี่ยนเป็ นเรี ยบเฉย ทว่าแววตาเต็มไป
ด้ วยความเวทนา

'ชีวิตของเจ้ ายังอีกยาวไกล คิดทบทวนอีกครัง้ ก่อนทาร้ ายตัวเองได้

หรือไม่'

เทพโชคชะตาสามารถเเทรกเเซงชะตากรรมของมนุษย์ได้ เเต่หาก
เเทรกเเซงเเล้ ว มนุษย์ยงั คงตัดสินใจที่จะเดินอยู่บนเส้ นทางเดิม
เทพโชคชะตาก็ไม่อาจทาอันใดได้ เส้ นทางมีมากมาย เทพ
โชคชะตาสามารถให้ คาเเนะนาได้ บ้างเล็กน้ อย ทว่าทุกสิ่งยังคง
ขึ ้นอยู่กบั การตัดสินใจของมนุษย์วา่ จะเลือกก้ าวเดินไปบนเส้ นทาง
ไหน

ร่างบอบบางลงมาจากเก้ าอี ้ ทว่านัน่ ไม่ได้ ทาให้ เทพโชคชะตาใจ

ชื ้นขึ ้นเลยเเม้ เเต่น้อย เพราะชะตากรรมของสตรีตรงหน้ าที่
มองเห็น ยังคงเป็ นเช่นเดิม

เด็กสาวเเสนงามก้ มกราบเทพรูปงามด้ วยกิริยาชดช้ อย 'เทพผู้

สูงส่งเมตตาเปิ ดเผยกายต่อหน้ าข้ าผู้ต้อยต่า เพื่อหยุดยังตั
้ วข้ าที่โง่
งม เเต่ข้ากลับไม่อาจทาตามคาเเนะนาของท่านได้ ขออภัยที่ทาให้
ท่านต้ องผิดหวังเจ้ าค่ะ เพราะข้ ามิอาจทนไหวอีกเเล้ ว เหมยกุ้ย
เหนื่อยเหลือเกิน เเม้ ท่านกล่าวว่าท่านเป็ นผู้ลิขิตชะตากรรมของ
ข้ า เหมยกุ้ยก็มิเคยคิดจะกล่าวโทษท่าน ทังความรั ้ กเเละโชคชะตา
ล้ วนไม่ผิด สิ่งเหล่านันล้้ วนอยูใ่ นที่ของมัน เป็ นเหมยกุ้ยเองที่ไม่ดี
เเม้ ร้ ูวา่ ต้ องเจ็บปวดก็ยงั คงหวังว่าสักวันจะได้ รับความรัก ไล่ตาม
อย่างโง่งมเเละไร้ สติ หากเป็ นไปได้ ไม่วา่ ชาตินี ้หรือชาติไหนข้ าก็มิ
อยากจะรักผู้ใดอีกเเล้ วนอกจากตัวเอง ท่านเเม่ เเละท่านพี่ ไม่อกี
เเล้ ว...'

ดวงตากลมโตช้ อนมองเทพรูปงามก่อนเเย้ มยิ ้มออกมาอย่างสดใส

ขัดกับใบหน้ านองน ้าตา 'เพียงเหมยกุ้ยได้ รับความห่วงใยจากท่าน
ผู้สงู ส่ง ชีวิตอันไร้ คา่ ของเหมยกุ้ยก็นบั ว่ามีคา่ มากเเล้ วเจ้ าค่ะ'

เทพโชคชะตาขมวดคิ ้วด้ วยรู้สกึ ปวดใจอยู่ลกึ ๆ เด็กสาวผู้นี ้โง่งม

โดยเเท้ จริง เเต่เหตุใดจิตใจจึงได้ บริสทุ ธิ์นกั 'ข้ าสามารถช่วยให้ เจ้ า
หลุดพ้ นจากชะตากรรมเช่นนี ้ได้ '

เด็กสาวยังคงเเย้ มยิ ้มเศร้ าสร้ อย 'ท่านเมตตาเหมยกุ้ยยิ่งนักเจ้ าค่ะ

ถ้ าเหมยกุ้ยเห็นแก่ตวั มากกว่านี ้ก็คงจะดี เเต่ชะตากรรมของ
ตนเอง ก็สมควรเป็ นตนเองที่แก้ ไข มิใช่หรือเจ้ าคะ หากเป็ นไปได้
เหมยกุ้ยอยากหายไปจากชีวิตของท่านเเม่เเละท่านพี่มากกว่าเจ้ า
ค่ะ ตัวน่าผิดหวังเช่นข้ า ไม่มีเสียเลยยังจะดีเสียกว่า'
'อาจไม่เป็ นเช่นนัน'้

เด็กสาวค่อยๆหลัง่ น ้าตาอีกครัง้ 'ความตายของเหมยกุ้ย จะ

ปลดปล่อยท่านเเม่เเละท่านพี่จากสกุลกง ขอเพียงเท่านันก็้ พอเจ้ า
ค่ะ' เมื่อนางตาย มารดาเเละพี่ชายก็มิจาเป็ นต้ องอดทนกับบิดา
เย็นชาผู้นนเพื
ั ้ ่อนางอีกต่อไป มารดามีสกุลเสวี่ยสนับสนุน ท่านพี่
เป็ นรองเเม่ทพั ของชินอ๋อง สกุลกงจะมิเกรงใจเลยก็ให้ มนั รู้กนั ไป

เทพโชคชะตาหมดหวังจะเหนี่ยวรัง้ เด็กสาวผู้นี ้อาจโง่งม เเต่ก็

ไม่ได้ ไร้ สมองเสียทีเดียว ฉลาดถึงขันใช้
้ ความเป็ นความตายของ
ตนเองกระตุ้นความเคลื่อนไหวของผู้อื่น

กงเหมยกุ้ยเงยหน้ ามองเทพรูปงาม 'ข้ าจะได้ พบท่านอีกหรือไม่เจ้ า

คะ'
เทพโชคชะตานิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนพยักหน้ า 'เราจะได้ พบกันอีก' ...
เพียงเเต่เจ้ าจะจดจาข้ าไม่ได้

เด็กสาวผู้งดงามเเย้ มยิ ้มอีกครัง้ 'เช่นนันการเดิ

้ นทางครัง้ นี ้ก็มิได้
น่ากลัวสาหรับเหมยกุ้ยอีกเเล้ วเจ้ าค่ะ'

"ท่าน..." ราชันย์อ้าปากค้ าง ด้ วยความรู้สกึ ยากจะเชื่อ "ท่านหลง

รักนาง!"
ไม่วา่ จะในเเง่ไหน เเต่จากที่เทพโชคชะตาเล่า เทพโชคชะตาตก
หลุมรักกงเหมยกุ้ยเข้ าอย่างจัง!

เทพโชคชะตาชะงักไปเล็กน้ อย ทว่าไม่ได้ ดตู กตะลึงเช่นราชันย์นนั ้

ทังยั
้ งไม่ปฏิเสธ

"ข้ าอาจจะเเค่เอ็นดูนาง"

"ท่านพูดเองยังไม่มนั่ ใจเองเลย!!"

เทพโชคชะตาทาหน้ าปั น้ ยาก "เรื่องของข้ าน่ะช่างเถอะ ดูเหมือน

ระหว่างที่ข้าไม่อยู่เจ้ าจะก่อเรื่องไว้ ไม่ใช่น้อยๆ"

ราชันย์ผิวปาก มองไปทางอืน่ "ท่านพูดอะไร ผมไม่ร้ ูเรื่อง"

"เจ้ า-ตัว-บัด-ซบ!!"

ราชันย์ยิ ้มกว้ าง เทพโชคชะตาผู้น่าแกล้ งกลับมาเเล้ ว!

เทพโชคชะตาผ่อนลมหายใจ "พวกเจ้ ามันตัวปั ญหาพอกัน ไม่วา่

จะผู้ใดก็น่าปวดหัว! ข้ าไม่อยากให้ พวกเจ้ าได้ เจอกันก็เพราะเเบบ
นี ้ เเต่ดเู หมือนจะฝื นลิขิตไม่ได้ ชะตากรรมของผู้อื่นจึงได้ พลอย
ปั่ นป่ วนกันไปหมด!"

ราชันย์ร้องเฮอะ "เรียกว่าเป็ นไปอย่างที่มนั ควรจะเป็ นตังเเต่

้ เเรก
จะถูกกว่า ผมไม่ได้ ทาอะไรผิดเสียหน่อย"

"ต่อหน้ าเทพเจ้ า ยังจะเถียงอีก มีความเคารพยาเกรงกันบ้ าง

หรือไม่! ...ยื่นหน้ าเข้ ามาทาไม!?" เทพโชคชะตาขยับถอยหลังไป
เล็กน้ อย เมื่อร่างบอบบางขยับเข้ าหา ทังยั
้ งยื่นใบหน้ างดงามเข้ า
มาเสียใกล้
"หึๆ ก็เผื่อว่าท่านจะเลิกบ่นอย่างไรเล่า เป็ นอย่างไร ชอบล่ะซี่
ใบหน้ าของกงเหมยกุ้ยเนี่ย เห็นเเล้ วใจเต้ นตึกตักก็บอกมาเถิด
เเอ่ก!"

ราชันย์สง่ เสียงเหมือนกบถูกเหยียบ เมื่อเทพโชคชะตาเขก

กระบาลอย่างไร้ ซงึ่ ความปรานี

"เลิกทาเป็ นเล่นได้ เเล้ ว!" เทพรูปงามทาหน้ าหงุดหงิด ก่อนตีหน้ า

เคร่งเครียด "เพราะการกระทาของเจ้ าส่งผลให้ ชะตากรรมเกิดการ
เปลี่ยนแปลงครัง้ ใหญ่ จงระวังตัวให้ ดี ทังเจ้
้ า เเละคนที่เจ้ ารัก
กาลังไม่ปลอดภัย ข้ าช่วยได้ เพียงเท่านี ้"

จู่ๆราชันย์ก็ร้ ูสกึ ง่วง คงเพราะได้ คยุ กับเทพโชคชะตาเเล้ วรู้สกึ

สบายใจ เหนือสิ่งอืน่ ใดคือเขานึกว่าที่เทพโชคชะตาหายหน้ าไป
เพราะไม่มีความจาเป็ นต้ องปรากฎกายต่อหน้ าเขาเเล้ ว เเละเขา
ต้ องรับมือกับเรื่องทังหมดกั
้ บเพื่อนๆเพียงลาพัง เเม้ ไม่อาจช่วยอัน
ใดได้ โดยตรง เเต่มีเทพโชคชะตาอยู่เคียงข้ างก็ดีกว่าไม่มี หากกง
จิ ้นหย่งคิดได้ เช่นนี ้บ้ างสักนิด คงไม่ใช้ วิธีสิ ้นคิดอย่างการปกป้อง
อยู่ห่างๆ ความโง่งมในด้ านของความรักของกงเหมยกุ้ยอาจสืบ
ทอดมาจากกงจิ ้นหย่งก็เป็ นได้

ตุบ

เทพโชคชะตาขมวดคิ ้ว เมื่อเจ้ าตัวบัดซบในร่างของสตรีโง่งมเอน

กายมาซบใบหน้ ากับเเผ่นหลังของเขา เเละหลับใหลไปทังอย่ ้ าง
นัน้

"ผมรู้ตวั มาโดยตลอดว่ามีเทวดาพ่อทูนหัวคอยปกป้องผมอยู่ เป็ น

ท่านนี่เอง ขอบคุณนะครับ" ราชันย์พมึ พา ก่อนซุกหน้ าหลับใหลไป
ดุจลูกเเมวขี ้อ้ อนตัวหนึ่ง
"พอสบายใจเเล้ วก็หลับใหล นอกจากจะบัดซบเเล้ วยังขี ้เกียจอีก
เฮ้ อ" เทพโชคชะตาถอนหายใจอย่างปลดปลง

'ขอบคุณนะเจ้ าคะที่อยู่เคียงข้ างเหมยกุ้ย'

เทพโชคชะตาผินมองด้ วยนัยน์ตาเบิกกว้ าง เมื่อครู่ราวกับได้ ยิน

เสียงสตรีโง่งมในวันนัน้ เเม้ จะเป็ นไปไม่ได้ เพราะนางจาก
ช่วงเวลานันไม่
้ อยู่อกี เเล้ ว เเต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ก็ได้ เกิดขึ ้นเเล้ ว

เทพโชคชะตามองใบหน้ างดงามด้ วยนัยน์ตาล ้าลึก "ดัง่ ที่เจ้ าเคย

กล่าวกงเหมยกุ้ยชะตากรรมของตนเอง ก็สมควรเป็ นตนเองที่
แก้ ไข เช่นนันตั
้ วเจ้ าก็จงดิ ้นรนให้ เต็มที่ นี่เป็ นโอกาสเดียวของพวก
เจ้ าทุกคน ...คนผู้นนก็
ั ้ เช่นกัน"

.
.

วันต่อมา หลังจากเสร็จสิ ้นการว่าราชการในท้ องพระโรง ฮ่องเต้

ทรงเรียกอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ ายเข้ าเฝ้าตามปกติ

นัยน์ตามังกรของฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนกวาดมองก้ อนน ้าเเข็งตังเเต่

้
ศีรษะจรดปลายเท้ าทังรอยยิ
้ ้มเรียบๆ "ศิษย์น้องสาม เจ้ าจะเปลี่ยน
จากก้ อนน ้าเเข็งเป็ นผีดิบเเล้ วหรือ เหตุใดหน้ าตาของเจ้ าจึงทรุด
โทรมได้ มากมายถึงเพียงนี ้!"

กงจิ ้นหย่งไม่ตอบ ใบหน้ าเย็นชายิ่งเย็นชากว่าปกตินบั สิบเท่า

นอกจากเรื่องของบุตรสาวเมื่อวาน ยังมีเรื่องของความฝันเมื่อคืน
ที่รบกวนจิตใจของกงจิ ้นหย่งจนมิอาจฝื นทนหลับใหลได้ ตอ่ นัง่ ขบ
คิดไม่ตกกระทัง่ เช้ าวันใหม่มาเยือน เเละเเม้ เสวี่ยเหม่ยซึง่ นอนอยู่
เคียงข้ างจะทังถามเเละปลอบโยนด้
้ วยน ้าเสียงเเฝงความเป็ นห่วง
สักเพียงไหน ก็มิอาจเล่าให้ ฟังได้ ในทันที เเละจนวันตาย กง
จิ ้นหย่งก็คงไม่มีวนั ลืมความฝันนัน้

บิดาที่ฝันเห็นบุตรสาวสุดที่รักฆ่าตัวตายต่อหน้ าต่อหน้ า ไหนเลย

จะยังมีสติอยู่กบั เนื ้อกับตัวเช่นยามปกติ เมื่อเช้ ากงจิ ้นหย่งถึงกับ
ต้ องแอบไปเฝ้ามองบุตรสาวโดยไม่ให้ อีกฝ่ ายรู้ตวั อย่างน้ อยก็
เพื่อให้ เเน่ใจว่าอีกฝ่ ายมิเป็ นอันใด เมื่อเห็นบุตรสาวตื่นขึ ้นมาเเละ
เดินทางไปหอการค้ าเหมือนยามปกติจึงค่อยหายใจโล่งท้ องขึ ้นมา
บ้ าง เเม้ จะยังคงสังหรณ์ใจไม่ดีอยูก่ ็ตาม

"เอาเถอะ ข้ าก็พอจะคาดเดาได้ วา่ เจ้ าเป็ นเช่นนี ้เพราะอันใด ข้ าจะ

ไม่รงั ้ เจ้ าเอาไว้ นานนัก รีบๆว่าธุระกันให้ เสร็จ เจ้ าจะได้ รีบกลับไป
ให้ ศิษย์น้องหญิงเหม่ยปลอบโยนเสียให้ พอ"
"ข้ าฟั งอยู่" กงจิ ้นหย่งเคร่งเครียดขึ ้น เมื่อเห็นความจริงจังในเเววตา
เเละน ้าเสียงของฮ่องเต้

"สิบเจ็ดปี ที่รอคอย ตังเเต่

้ งานเลี ้ยงต้ อนรับราชทูตในครานัน้ เเม้ จะ
พยายามปกปิ ด เเต่ข้าก็เเน่ใจเเล้ วว่าสตรีผ้ นู นเคลื
ั ้ ่อนไหวอีกครัง้ "
ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนยิ ้มกระหายโลหิต "เจ้ าเเละข้ าทาตามใจชอบได้
เเล้ วหย่งเอ๋อร์ "

"ศิษย์พี่สองว่าอย่างไร"

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนยิ ้มที่ไปไม่ถงึ ดวงตา "เขาขอโอกาสให้ นาง เเละ

ข้ าก็ได้ มอบให้ เเล้ ว ฟางเส้ นสุดท้ ายของข้ าได้ ขาดไปเเล้ ว เเละข้ ารู้
ว่าของเจ้ าก็เช่นกัน"

ฮ่องเต้ เเคว้ นต้ ากอดอกเเละค่อยๆฉีกยิ ้มเจ้ าเล่ห์ เมื่อเห็นใบหน้ า

เย็นชาอย่างคนหมดความอดทนของกงจิ ้นหย่งที่ไม่ได้ เห็นมานาน
"เรื่องนี ้จะต้ องสนุกมากเเน่ๆศิษย์น้องสาม ทังข้
้ าเเละเจ้ าล้ วนสวม
หน้ ากากคนดีมีคณ ุ ธรรมมานาน จนเเม้ เเต่ตวั พวกเราเองเเทบจะ
เชื่อเช่นนันไปเเล้
้ วจริงๆ"

กงจิ ้นหย่งพยักหน้ าช้ าๆ "น่าอึดอัดเหลือเกิน..."

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนนิ่งไปเล็กน้ อย ขณะคิดทบทวนว่าจะบอกเรื่อง

นันในยามนี
้ ้เลยดีหรือไม่ "หย่งเอ๋อร์ ท่านอาจารย์ของข้ าปรากฎตัว
เมื่อคืน มอบคาทานายให้ ข้า"

"เกี่ยวกับข้ า?" กงจิ ้นหย่งเลิกคิ ้ว

"ส่วนหนึ่งเกี่ยวกับเจ้ า" ฮ่องเต้ ทาหน้ าเบื่อหน่าย ท่านอาจารย์ผ้ รู ัก

สันโดษผู้นนไม่
ั ้ ได้ ติดต่อมานานมากเเล้ ว จนต้ าหมิงเซียนเอง
เกือบจะลืมไปเเล้ วว่าในอดีตตนเองนันมี
้ วาสนาได้ เป็ นถึงศิษย์ของ
เทพเซียนในหุบเขาลึกลับผู้หนึ่ง
" 'สิ่งที่เจ้ าเห็น มิใช่เพียงความฝัน อย่าได้ ทาให้ ความพยายามของ
ผู้อื่นต้ องศูนย์เปล่า ครานี ้จงเลือกให้ ถกู ทาง' "

"!!" กงจิ ้นหย่งเบิกตากว้ างอย่างตื่นตะลึง

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนเลิกคิ ้วสูง "ทาหน้ าราวกับเห็นวิญญาณร้ าย

เช่นนันเเสดงว่
้ าเจ้ าเข้ าใจความหมายของคาทานายไม่น้อย"

กงจิ ้นหย่งพยักหน้ าช้ าๆ ฟันขาวขบกันจนกรามขึ ้นสันนูนเด่น

นัยน์ตาแหลมคมขึ ้น ส่งผลให้ บรุ ุษที่ดเู ยือกเย็นไร้ ความรู้สกึ ดู
โหดเหี ้ยมเเละอามหิตยิ่งขึ ้นในพริบตา "ข้ าก็เเค่ต้องทาความ
สะอาดจวนให้ ไวขึ ้นก็เท่านันเอง
้ เเม้ เหม่ยเอ๋อร์ จะไม่เห็นด้ วยก็
ตาม"
ขอโทษด้ วยนะเหม่ยเอ๋อร์ ข้ าพยายามเป็ นบุรุษในเเบบที่เจ้ าชอบ
บุรุษเช่นศิษย์พี่รอง เเต่คนเลวเช่นข้ า คงไม่อาจล้ างโลหิตออกจาก
กงเล็บได้ อย่างหมดจดนัก

"นางเป็ นสตรีที่แปลก" ฮ่องเต้ เผลอคลี่ยิ ้มบางจากใจจริ งอย่างที่ไม่

เคยมีให้ สตรีใด ยามนึกถึงใบหน้ าของสตรีที่ครัง้ หนึ่งตนเคยหลง
เข้ าใจผิดคิดว่ารู้สกึ กับอีกฝ่ ายเชิงชู้สาว ภาพศิษย์น้องหญิงถลก
ชายกระโปรงปกป้องผู้อื่นยังติดตาไม่หาย สตรีเช่นนัน้ ในยามนัน้
มองหาทัว่ ทังเเคว้
้ นเห็นจะมีเพียงเสวีย่ เหม่ยเพียงผู้เดียว

"นางเป็ นของข้ า" กงจิ ้นหย่งทาหน้ ายุง่ เมื่อเห็นศิษย์พี่ใหญ่ของตน

กาลังเพ้ อถึงภรรยาอันเป็ นที่รัก

ฮ่องเต้ เบ้ ปากอย่างหมันไส้ "เฮอะ นางเป็ นของข้ า มาตอนนี ้ล่ะ

กล้ าเเสดงความเป็ นเจ้ าเข้ าเจ้ าของได้ เต็มปาก! ถ้ าเมื่อก่อนเจ้ า
หวงนางให้ ได้ สกั ครึ่งของตอนนี ้ อายุลกู คนล่าสุดของเจ้ าคงไม่ทิ ้ง
ห่างจากพี่ๆขนาดนี ้หรอกเจ้ าน้ องไม่ได้ เรื่อง ข้ ากับน้ องรองหลีก
ทางให้ เสียเปล่าจริงๆ!"

กงจิ ้นหย่งถึงกับอับจนคาพูด

"พวกท่านกาลังพูดถึงข้ าอยูห่ รือ...อ่ะ ศิษย์น้องสามเจ้ าทาหน้ า

เหมือนจะร้ องไห้ ทาไมกัน ผู้ใดรังแกเจ้ า ท่านหรือศิษย์พี่ใหญ่!!"
ต้ าม่อหลิวเซียนเลิกคิ ้วถามด้ วยใบหน้ าค่อนไปทางใสซื่อ ขณะเดิน
เข้ ามานัง่ ในศาลามุขวิจิตรที่ประจาของทังสาม
้ เเต่เมื่อหันไปเห็น
ใบหน้ าจ๋อยสนิทของผู้เป็ นศิษย์น้อง ต้ าม่อหลิวเซียนก็หนั ไปเเยก
เขี ้ยวใส่ศิษย์พี่ใหญ่โดยหมดสิ ้นซึง่ ความเกรงใจอีกฝ่ ายในฐานะ
ฮ่องเต้

หรงกงกง ขันทีกามะลอของฮ่องเต้ ซึง่ ออกมายืนเฝ้าไกลๆลอบ

ถอนหายใจออกมาอย่างปลดปลง "โตจนป่ านนี ้เเล้ วยังทาตัวเป็ น
เด็กกันอยู่อกี "
"ก็ดีเเล้ วไม่ใช่หรือ" รองเเม่ทพั คูก่ ายต้ าม่อหลิวเซียนกล่าวทัง้
รอยยิ ้ม "ถ้ าเลือกได้ ข้าอยากให้ ท่านเเม่ทพั มีรอยยิ ้มเช่นนัน้
ตลอดไป"

หรงกงกงพยักหน้ า โชคชะตาของทังสามเเม้
้ จะโหดร้ ายไปบ้ าง เเต่
ก็ยงั ไม่ทอดทิ ้งกัน

ต้ าหมิงเซียน ไม่ได้ อยากเป็ นฮ่องเต้ เเต่ชาติกาเนิดบีบบังคับให้

จาต้ องเลือกเพื่อส่วนร่วม การตัดสินใจคงจะง่ายดายกว่านี ้ หาก
ฮ่องเต้ พระองค์ก่อนมิได้ ปล่อยให้ อดีตองค์รัชทายาทได้ สมั ผัส
อิสรภาพภายนอกตังเเต่ ้ เเรก

ต้ าม่อหลิวเซียน จาต้ องปล่อยมือจากสตรีอนั เป็ นที่รัก เพื่อไม่ให้

แผนร้ ายของคนสาคัญอีกหนึ่งได้ เริ่มต้ นขึ ้น ต้ องตีตวั ออกห่าง เเละ
ไม่เคยได้ หวนกลับมาหาพี่น้องร่วมสาบานอีกเลย จวบจนเมื่อไม่
นานมานี ้ นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย เเละไม่วา่ ผู้ใดก็คงไม่อาจเข้ าใจการต้ อง
ใช้ ชีวิตโดดเดี่ยวเดียวดายที่ชายแดนนับสิบๆปี

กงจิ ้นหย่ง เเม้ มีความสามารถ เเต่ก็มิใคร่ปรารถนาในตาแหน่ง

อัครเสนาบดี ทว่ายอมสละซึง่ อิสระทังหลาย
้ พาตนเองเข้ ามาในวัง
วนของอานาจ เพื่อไม่ให้ ศิษย์พี่ทงสองเผชิ
ั้ ญหน้ ากับอันตราย
มากมายเพียงลาพัง เเม้ ได้ สตรีในดวงใจมาอยู่เคียงข้ างเป็ นดัง่
รางวัล ทว่าด้ วยการรับสตรี ตวั ปั ญหามาจับตามอง ทาให้ จวนไม่
เคยสงบสุข

.
เคร้ ง!

อนุหรงมือสัน่ เทาจนเผลอทาตะเกียบหลุดมือ ก่อนเเย้ มยิ ้มไม่เป็ น

ธรรมชาติถามผู้เป็ นสามีด้วยน ้าเสียงสัน่ เครือเจือเสียงสะอื ้นไห้
ขณะนัง่ รับประทานอาหารเช้ าร่วมกัน

"ท่านพี่... ไม่ต้องการน ้าแกงของน้ องเเล้ ว"

กงจิ ้นหย่งหลุบตาดื่มน ้าชาด้ วยใบหน้ าเรียบเฉย หันสบตากับกง

เหมยกุ้ยเล็กน้ อยคล้ ายกาลังสื่อถึงบางอย่าง ก่อนหันไปสบตากับ
อนุหรง

"ใช่ ข้ าไม่ต้องการเเล้ ว"

ราชันย์ยกถ้ วยชาขึ ้นจิบ ซ่อนรอยยิ ้มพึงพอใจ

ให้ เเค่หกคะเเนน... ถ้ าบอกไปเลยว่าไม่ต้องการเจ้ าเเล้ ว ก็วา่ จะให้
สิบคะเเนนอยู่

กล่าวว่าเขาโหดร้ ายเห็นแก่ตวั เช่นนันหรื

้ อ เฮอะ ก็เเล้ วผู้ใดไม่เป็ น
เช่นนันบ้
้ างเล่า อย่าโลกสวย ขอร้ อง...
บทที่ 27 ทายาทนอกสายโลหิต

"ลา ล่า ล้ า"

ราชันย์ขมวดคิ ้วเล็กน้ อย เเต่พยายามทาเป็ นไม่สนใจ

เสียงฮัมเพลงในลาคออย่างรื่นเริงมีความสุขของผู้ที่ตงตนเป็
ั้ น
อาคัตตุกะผู้ทรงเกียรติของหอกุหลาบของท่านหญิงอันดับหนึ่ง
ของเเคว้ นตามใจชอบ มือเรียวสวยตระหวัดพูก่ นั ลงบนเอกสาร
มากมายบนโต๊ ะต่อไป เเต่เมื่อเสียงฮัมเพลงระลอกที่ห้า หก เเละ
ระลอกอื่นๆตามมาอย่างไม่จบไม่สิ ้นเส้ นความอดทนของคนที่นงั่
ทางานงกๆอยูห่ ลังโต๊ ะทางานหรูหราก็ขาดผึง่

"ขอถามหน่อยเหอะ แกไม่มีอะไรทาเหรอวะไอ้ จกั ร" รองผู้ดเู เลหอ

ทังสองอดจะประหลาดใจไม่
้ ได้ เเม้ จะทางานด้ านนี ้มาสักระยะ
เเล้ ว ทาให้ ได้ พบชาวเหลาไว่ที่สนทนากันด้ วยภาษาเช่นนันอยู
้ ่บ้าง
เเต่กบั พ่อค้ าที่มีความสามารถด้ านภาษายังนับว่าหาได้ ยาก เเต่
คุณหนูกลับสามารถตอบโต้ กบั เจ้ าชายราชทูตได้ อย่างช่าชองราว
กับคุ้นเคยกับภาษาเช่นนันมาเนิ
้ ่นนาน

บุรุษสีทองซึง่ มีเส้ นผมเป็ นประกายงดงามดุจเม็ดทรายละเอียด

เลิกส่งสายตาหยอกเย้ าเเละกลันแกล้้ งรองผู้ดเู เลหอที่มีนยั น์ตา
แหลมคมดุจนักฆ่าหรือก็คืออาหยาง ก่อนเเย้ มยิ ้มตอบกลับมา
"เเล้ วแกเห็นว่ามีเหรอวะ"

ราชันย์คิ ้วกระตุก รู้สกึ ได้ ถึงเส้ นเลือดข้ างขมับที่กาลังเต้ นตุบๆๆ

กวน-ตี๊ด-จริงๆ!

"เพิ่งรู้วา่ เจ้ าของสมาพันธ์การค้ าจะว่างขนาดนี ้" ราชันย์บน่ อย่าง

รู้สกึ ไม่ได้ รับความเป็ นธรรม เเม้ เขาจะเป็ นถึงเจ้ าของหอการค้ าที่
ยิ่งใหญ่ไม่เป็ นรองผู้ใดในเเคว้ นต้ าแห่งนี ้ ก็มิอาจเทียบกับอีกฝ่ าย
ที่เป็ นถึงเจ้ าของสมาพันธ์การค้ าที่ถือครองอานาจผูกขาดในการ
ผลิตสินค้ าหายากเเทบจะทังหมดเอาไว้
้ ได้ กล่าวว่าที่มาของสินค้ า
มากมายที่ค้าขายอยู่ในหอกุหลาบเเละภายในเเคว้ นมีสมาพันธ์
การค้ าของอีกฝ่ ายเป็ นต้ นกาเนิดก็ย่อมได้

บุคคลภายนอกจะรู้กนั โดยทัว่ ว่า ปกติเจ้ าชายดาริอสุ จะไม่สนใจ

เรื่องผูกสัมพันธ์กบั เเคว้ นใด พ่อค้ าที่กมุ อานาจไว้ ในมือมากมาย
เช่นนี ้สามารถวางตัวเป็ นกลางได้ โดยมิจาเป็ นต้ องเกรงใจอานาจ
ของฮ่องเต้ หรือกลุม่ อานาจเเคว้ นใด เพียงทาตามกฎเกณฑ์ยาม
เข้ ามาทาการค้ าขายในเเคว้ นนันๆก็้ พอ หากเกิดการบีบบังคับทา
สัญญาขึ ้น ผู้ที่จะเสียชื่อเสียงเเละความน่าเชื่อถือคือฮ่องเต้
เเละเเคว้ น ไม่ใช่พอ่ ค้ า

เเละเเม้ จะมาในฐานะคณะราชทูตจากเปอร์ เซีย เพื่อเชื่อมสัมพันธ์

ธรรมดา เเต่การที่เจ้ าชายดาริอสุ ซึง่ มิเคยยอมลงให้ ผ้ ใู ด ปฏิเสธ
ทุกข้ อเสนอที่น่าสนใจที่ฮ่องเต้ เเละราชาประเทศอื่นเสนอให้ กลับ
ยินยอมมาด้ วยพระองค์เองย่อมทาให้ เเคว้ นน้ อยใหญ่ข้างเคียง
เกรงใจเเคว้ นต้ าขึ ้นอีกหลายส่วน
"ถ้ าแกลดไอ้ นิสยั หวาดระเเวงให้ น้อยลง เเละใจอ่อนให้ น้อยลง แก
จะทางานด้ านนี ้ง่ายขึ ้น อ๊ ะ เเต่แกที่เป็ นแบบนี ้ฉันก็ชอบอยู่เเล้ วนะ
ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก" มิคาโดะกล่าวทังรอยยิ ้ ้มที่ชวนให้ คนในห้ อง
นึกถึงปี ศาจที่เต็มไปด้ วยเล่ห์กล

ราชันย์เบ้ ปาก "ใครมันจะไปถนัดเรื่องใช้ คนเหมือนแกล่ะวะ" เเม้

จะใจเเข็ง เเต่เขาก็ไม่ได้ เลือดเย็น หรือมีวิธีจดั การคนทรยศแบบซึ ้ง
ไปจนวันตายได้ เท่าอีกฝ่ าย

"งันก็
้ จงภูมิใจซะไอ้ รา ที่แกไม่ได้ เป็ นศัตรูกบั พระเจ้ าที่หาเงินเก่ง
เเละใช้ คนเก่งผู้นี ้"

ราชันย์ร้องยี๊เบาๆ "ไอ้ คนหลงตัวเอง"

"เขาเรียกมีดีให้ หลงต่างหาก"
"ชิส์" เกลียดมัน!

ประตูห้องทางานของเจ้ าของหอถูกเลื่อนเปิ ดออกอย่างไม่เกรงใจ

โดยผู้มาใหม่ซงึ่ เป็ นโฉมงามที่มาพร้ อมกับกลิ่นหอมยัว่ ยวนติด
กาย ราชันย์สา่ ยหัวไปมา เพื่อนของเขาสะกดคาว่ามารยาทกัน
เป็ นไหมนะ!

"อะไร นายก็อยู่ที่นี่เหรอมิคาโดะ" คลีโอพัตรายังคงไว้ ซงึ่ ใบหน้ าไร้

อารมณ์ ทว่าดวงตาคูง่ ามฉายเเววประหลาดใจ

มิคาโดะซึง่ เอนกายนอนหงายเเละใช้ ท่อนเเขนหนุนต่างหมอนอยู่

บนที่นงั่ ยาวด้ านหน้ าโต๊ ะทางานของราชันย์หนั ไปมองก่อนทาหน้ า
เหมือนเจอเจ้ าหนี ้ "แหงะ เธอมาทาอะไรเนี่ยควีน ใครเชิญ"

เเล้ วแกล่ะใครเชิญ... ราชันย์ลอบคิด ก่อนจัดเอกสาร เเละส่งให้

รองผู้ดเู เลทังสอง
้ ซึง่ ยืนรออยู่ข้างๆโต๊ ะทางาน
"เอกสารเร่งด่วนสาหรับวันนี ้มีเท่านี ้ใช่หรือไม่"

"ขอรับคุณหนู"

"เช่นนันวั
้ นนี ้ก็พอเท่านี ้ พวกเจ้ ามีอะไรทาก็ไปทาเถิด ไม่ต้องมา
เฝ้าข้ า ถ้ าว่างจะพาเสี่ยวไป๋ กับเสี่ยวหลันไปเที่ยวก็ตามใจพวกเจ้ า
พวกนางคิดถึงพวกเจ้ าน่าดู"

อาหยางกับอาเฮยเผยยิ ้มออกมาด้ วยความคิดถึงน้ องสาว เเม้ ตา่ ง

สายเลือด เเต่ก็ไม่ตา่ งอันใดจากครอบครัว ก่อนตีหน้ ากังวล "เเต่
พวกนางเป็ นสาวใช้ ข้างกายคุณหนู"

"ข้ าจะคุยธุระสาคัญกับเเขกกลุม่ นี ้เสียหน่อย อย่างไรข้ าก็มีเสี่ยวซี

รัง้ อยู่ที่ด้านนอก"
"เช่นนันพวกข้
้ าขอตัวขอรับ"

"โธ่ อาหารตาไปเสียเเล้ ว" มิคาโดะยิ ้มเสียดาย ขณะโบกมือให้ อา

หยางเเละอาเฮยที่วางตัวไม่ถกู ขึ ้นทุกที ก็เข้ าใจนะ หนังหน้ าของ
เจ้ าชายดาริอสุ งามน้ อยเสียเมื่อไหร่

เมื่อบานประตูงบั ปิ ด เเละเหลือเเต่คนวงใน ดวงตาเจ้ าเล่ห์เหมือน

ปี ศาจของเจ้ าชายดาริอสุ ก็เบนกลับมาที่ร่างบอบบางหลังโต๊ ะ
ทางาน

"ราชันย์ แกรู้จกั 'หอพันบุปผา' หรือเปล่า เมื่อไม่นานมานี ้ฉันไป

สารวจที่นนั่ มา เป็ นสถานที่ที่ไม่เลวเลย มีคนน่าสนใจอยู่เต็มไป
หมด"

คลีโอพัตราร้ อง 'อิ๊ว' ออกมาทันที "ไม่ใช่เเค่พวกนายเเละนาง

คณิกา เเต่พวกลูกหลานขุนนางในนันก็ ้ เสร็จนายไปเเล้ วเหรอ"
"เฮ้ ย เห็นทัว่ ถึงเเบบนี ้ เเต่ฉนั ก็เลือกนะเฟ้ยยัยบ้ า!" มิคาโดะเบ้ ปาก
ใส่สตรีที่นงั่ อยู่ข้างๆ

ราชันย์โคลงศีรษะขณะคิดตาม หอพันบุปผาไม่ใช่หอคณิกา เเต่

เป็ นสถานที่สาหรับฝึ กสอนเเละทาการเเสดงศิลปะชันสู
้ งหลายเเข
นง คณะนางราในวังหลวงส่วนใหญ่ล้วนเคยผ่านการขัดเกลาฝี มือ
จากหอพันบุปผาทังสิ
้ ้น อีกทังเหล่
้ าขุนนางล้ วนจ้ างวาน
ปรมาจารย์จากหอพันบุปผาไปฝึ กสอนเหล่าบุตรหลานที่จวน ไม่ก็
ส่งบุตรหลานมาร่าเรียนที่หอพันบุปผา สมาชิกในหอจึงมีทงสตรี
ั้
เเละบุรุษ เเต่บรุ ุษส่วนใหญ่ล้วนเป็ นชายหนุ่มหน้ าตางดงามที่มี
รูปลักษณ์ดจุ สตรี เเละเเม้ จะกล่าวว่าหอพันบุปผาไม่ใช่หอคณิกา
เเต่ก็ไม่ตา่ งกันนักในมุมมองของเหล่าขุนนาง เนื่องจากไม่มีผ้ ใู ดไม่
อยากสุขสบาย นอกจากขายศิลปะ บางรายจึงขายกระทัง่ ร่างกาย
ของตัวเอง กล่าวว่าเป็ นสถานที่บม่ เพาะนางเเละนายคณิกาชันสู
้ ง
เท่านันก็
้ ไม่ผิด
"ที่วา่ น่าสนใจนี่คืออะไร แกไม่สนใจอะไรที่ทาเงินไม่ได้ นี่" ราชันย์
เลิกคิ ้วถาม ขณะสัน่ ระฆังขนาดเล็กในมือเบาๆ ไม่นานเสียงขอ
อนุญาตของเสี่ยวซีก็ดงั ขึ ้น ก่อนสาวใช้ รุ่นราวคราวเดียวกับเสวี่ย
เหม่ยผู้นนจะเข้
ั้ ามาพร้ อมกับถาดขนมหวานเเละน ้าชาที่ผา่ นการ
ตรวจสอบพิษเเล้ ว เสี่ยวซีวางขนมรับรองลงบนโต๊ ะเบื ้องหน้ า
อาคันตุกะผู้งดงามทังสอง ้ เเละถอยออกไปจากห้ องด้ วยกิริยาชด
ช้ อย เพื่อไม่ทาให้ ผ้ เู ป็ นนายต้ องขายหน้ า

"ก็บงั เอิญในหอนัน่ มีกลุม่ คนน่าสนใจที่สามารถทาเงินมากมาย

มหาศาลได้ อยู่น่ะสิ" มิคาโดะหยิบขนมกินหน้ าตาเฉยโดยไม่เกรง
กลัวเรื่องพิษที่อาจหลงมาเลยเเม้ เเต่น้อย

"อะไร แกจะขยายกิจการไปถึงขันค้
้ ามนุษย์เลยหรือไง" ราชันย์
กล่าวเล่นๆ

"ไอ้ เลว" คลีโอพัตราเสริม

"...แต่เงินมันดีนะ" เจ้ าชายที่มีรูปลักษณ์เหมือนเทพบุตร
ทะเลทรายเงียบไปเล็กน้ อยก่อนกล่าว ทาเอาเพื่อนทังสองพากั
้ น
ชะงักด้ วยความคาดไม่ถึง

"จักรพรรดิ แกไม่ได้ เอาจริงใช่ไหม" ราชันย์จ้องมองอย่างจับผิด

มิคาโดะยิ ้มเจ้ าเล่ห์ ก่อนโบกมือยอมเเพ้ ถ้ าราชันย์ไม่เเสดงท่าที

ต่อต้ านขนาดนี ้อาจลองดู เเต่ตีหน้ าดุขนาดนันไม่
้ เห็นด้ วยชัวร์ ๆ
งันไม่
้ ทาก็ได้ มิคาโดะผูกพันกับราชันย์เกินกว่าจะขัดใจอีกฝ่ าย
"อย่าห่วงน่า ฉันก็เเค่สนใจ หึๆ เเต่เฮ้ อ... พ่อพันธุ์เเม่พนั ธุ์ที่งดงาม
ย่อมให้ ผลผลิตที่งดงามไม่ตา่ งกันเเคว้ นต้ านี่สมกับที่เป็ นหนึง่ ในสี่
เเคว้ นใหญ่ เรื่องดามืดเองก็ไม่เป็ นสองรองจากเเคว้ นใดจริงๆ"

มีสินค้ าประเภทหนึ่งที่เป็ นที่ต้องการมากที่สดุ ไม่ใช่เพียงเเค่ใน

เเคว้ นต้ าเท่านัน้ เเต่รวมถึงเเคว้ นข้ างเคียงด้ วยเช่นกัน ทว่าผลิต
ออกมาเท่าใดก็ไม่เคยเพียงพอต่อความต้ องการของลูกค้ า นัน่ ก็
คือ 'พ่อพันธุ์' เเละ 'เเม่พนั ธุ์' ซึง่ เพียบพร้ อม ทังสติ
้ ปัญญา เเละรูป
ทรัพย์ เเละต้ องได้ รับการการันตีวา่ สามารถให้ กาเนิด 'บุตรที่
งดงาม' ได้ อย่างเเน่นอน สามสิ่งนี ้ได้ กลายเป็ นสินค้ าที่จดั ว่าขาด
ตลาดมากที่สดุ เเละมีมนุษย์มากมาย พร้ อมจะจ่าย เพื่อให้ ได้
ครอบครองผลผลิตเหล่านัน้

เพราะหากเป็ นเด็กชายที่มีความสามารถเเละรูปงาม เเม้ มิได้ มี

สายเลือดเดียวกัน ไม่วา่ ผู้ใดก็อยากรับเลี ้ยง เพื่อกลายเป็ นหน้ า
เป็ นตา เเละเป็ นกาลังของตระกูล เเละหากเป็ นเด็กสาวที่งดงาม ก็
นับว่าได้ กาไรครัง้ ใหญ่ เพราะสามารถเเต่งออกไปเชื่อมสัมพันธ์
ไมตรีกบั ตระกูลใดเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลก็ได้

เเละด้ วยเหตุผลอันใดไม่ทราบ เเต่บรุ ุษเเละสตรีเเคว้ นต้ า

รวมถึงเเคว้ นข้ างเคียงกว่าหนึง่ ในสี่ ล้ วนมีปัญหาเรื่องมีบตุ รได้
ยาก เเต่ผ้ ทู ี่มีความบกพร่องทางด้ านร่างกายส่วนใหญ่ ล้ วนไม่
เปิ ดเผยความผิดปกติของตัวเอง มิเช่นนันจะถู
้ กสังคมมองว่าไร้
ความสามารถ สาหรับบุรุษอาจสูญเสียตาแหน่งสาคัญภายใน
ตระกูล สาหรับสตรีอาจร้ ายเเรงถึงขันมิ
้ มีบรุ ุษใดส่งเเม่สื่อมาสู่
ขอ ดังนัน้ หนึ่งในความลับดามืดที่ใหญ่หลวงที่สดุ ที่เหล่าชนชันสู
้ ง
ล้ วนมองข้ าม ไม่อาจแตะต้ อง เเละไม่อยากกล่าวถึง จึงได้ เริ่มต้ น
ขึ ้น เมื่อยามใดก็ตามที่บรุ ุษชนชันสู
้ งไม่สามารถมีทายาทได้ ก็
จะเฝ้นหา 'ทายาทนอกสายเลือด' ที่มคี วามสามารถโดดเด่นมา
เพื่อไม่ให้ สมบัติตกไปอยู่ในมือของญาติพี่น้องจากตระกูลสายรอง
หรือหาพ่อพันธุ์ที่ตรงตามเงื่อนไข มาหลับนอนกับภรรยา เพื่อให้
กาเนิดทายาทที่งดงาม มีความสามารถ คุ้มค่าที่จะลงทุนระยะ
ยาวหรือชุบเลี ้ยงนานนับสิบๆปี โดยที่ภรรยาจะรับรู้หรือไม่ก็ขึ ้นอยู่
กับสถานการณ์ของเเต่ละฝ่ าย กรณีของสตรีก็มีเช่นกัน เพราะหาก
บุรุษที่เเต่งงานด้ วยมีภรรยามากมาย โอกาสที่ตนเองจะตังท้
้ องก็
ย่อมมีไม่มากนัก เเละลูกที่เกิดออกมา หากไม่เก่งกาจสามารถ
หรืองดงามจนเป็ นที่ร่าลือ ก็อาจไม่ได้ รับการสนับสนุนจากผู้เป็ น
บิดา หากเป็ นเช่นนัน้ ทังการเเต่
้ งงานเเละการตังครรภ์
้ ก็จะ
กลายเป็ นการขาดทุนครัง้ ใหญ่ จึงมีสตรีชนชันสู
้ งไม่น้อย ที่อาศัย
โอกาสหลับนอนกับสามีเพียงค่าคืนเดียว เเละแอบลักลอบหลับ
นอนกับพ่อพันธุ์ชนเลิ
ั ้ ศหลายต่อหลายครัง้ เพื่อให้ ตนเองตังครรภ์
้
บุตรที่จะเกิดมามีทงความสามารถเเละรู
ั้ ปโฉมที่จะไม่ทาให้ ผ้ เู ป็ น
มารดาต้ องน้ อยหน้ าผู้ใด
ธรรมเนียมดามืดเหล่านี ้ บ่งบอกว่าทุกสิ่งล้ วนเป็ นการลงทุน!! ชีวิต
ก็เช่นกัน!!

"นี่ราชันย์ ฉันถามอะไรแกหน่อยสิ แกอาจจะรู้อยู่เเล้ ว ควีนที่เป็ น

หมอก็คงจะสังเกตเห็นเเล้ วเหมือนกัน จากที่ฉนั แอบสังเกตพ่อของ
แกในงานเลี ้ยงกับพวกน้ องสาวของแก แกไม่เหมือนน้ องๆนี่อาจ
เพราะเกิดจากคนล่ะเเม่ เเต่ทาไม...กรุบๆ" มิคาโดะเว้ นช่วงไป
เล็กน้ อยเพื่อเคี ้ยวขนมในปากให้ หมด เเลบลิ ้นเลียปลายนิ ้ว
เล็กน้ อย ก่อนเเย้ มยิ ้มถามราวกับกาลังถามคาถามเรื่อยเปื่ อย

"ทาไมน้ องๆของแกถึงมาจากคนละพ่อล่ะ นี่แกรู้หรือเปล่าเนี่ยว่า

ตัวเองเป็ นลูกสาวเเท้ ๆเพียงคนเดียวของพ่อของแกน่ะ"

คลีโอพัตราเขี ้ยวขนมกรุบๆ จนแก้ มทังสองพองออกมาเหมื

้ อน
กระรอก ท่าทางสนใจเล็กน้ อย
ราชันย์ยกถ้ วยชาขึ ้นจิบ ก่อนเเย้ มยิ ้มเย็นๆออกมา "รู้สิ"

เเละก็เพราะรู้นี่แหละ ถึงได้ ให้ โอกาสเจ้ าก้ อนน ้าเเข็งนัน่ มาจน

ป่ านนี ้ ถ้ าเจ้ าก้ อนน ้าเเข็งนัน่ สมสูไ่ ปทัว่ เเละคิดเล่นบทสามีที่ดี ที่
เเม้ ไม่รัก เเต่ก็คิดจะดูเเลไปตลอดชีวิตอะไรเถือกนัน้ ป่ านนี ้เขาคง
พาเสวี่ยเหม่ยเผ่นไปถึงไหนต่อไหนเเล้ ว! เเต่ที่รงั ้ อยู่นี่ก็เพื่อรอดู
โดยเฉพาะเลยนี่แหละว่าเจ้ าก้ อนน ้าเเข็งนันจะท
้ าอย่างไรกับ
ทายาทจอมปลอมพวกนัน้

*ทายาทจอมปลอม...* ราชันย์หบุ ยิ ้ม เมื่อวงหน้ าหล่อเหลาของ

พี่ชายคนรองผุดขึ ้นมาในความคิด มาคิดๆดูเเล้ ว ผลของวิธีการ
ของกงจิ ้นหย่งไม่ได้ ทาร้ ายเพียงเเค่กงเหมยกุ้ย เเต่ทาร้ ายใครอีก
หลายคน มีทงผลลั
ั ้ พธ์ที่ร้ายเเละดีปะปนกันไป ทายาทนอก
สายเลือดพวกนันเเสดงให้
้ เห็นว่ากงจิ ้นหย่งรักเเละเเตะต้ องเสวี่ย
เหม่ยเพียงผู้เดียว เเต่ความไม่เลือกวิธีการก็ทาให้ บรุ ุษผู้นนหลี
ั้ ก
หนีจากการโดนประณามว่าโหดร้ ายเลวทรามไม่พ้นอีกเเล้ วเช่นกัน
ราชันย์มองเงาสะท้ อนใบหน้ าของกงเหมยกุ้ยในถ้ วยน ้าชา ขณะ
ขบคิดถึงพี่ชายคนรองผู้นนั ้ กงชุนเทียนเป็ นคนฉลาด ช่างสังเกต
กอปรกับฐานะพ่อค้ าใหญ่ ทาให้ เส้ นสายค่อนข้ างกว้ างขวาง น่า
กลัวว่าอีกฝ่ ายจะเริ่มเคลือบเเคลงสงสัยมาตังนานเเล้
้ วว่าตนเอง
ไม่ใช่บตุ รชายเเท้ ๆของกงจิ ้นหย่ง นัน่ เป็ นเหตุผลที่วา่ ทาไมพี่ชายผู้
นันจึ
้ งได้ มีความสุขนักยามเขากล่าวว่า 'ขอบคุณที่อีกฝ่ ายเกิดมา'
เพราะหากฮูหยินสามรู้วา่ กงชุนเทียนไม่ใช่บตุ รที่เกิดจากกง
จิ ้นหย่ง ฮูหยินสามคงไม่มีวนั ยอมรับได้ ... เอาจริงๆ คงไม่มี
อนุภรรยาคนใดในจวนยอมรับได้ เช่นกัน ก็ที่ขึ ้นมาเป็ นอนุได้ ก็
เพราะดันคิดว่าตัวเองท้ องกับกงจิ ้นหย่งนี่นา น่าสงสาร...

"เฮ้ อ..." เจ้ าก้ อนน ้าเเข็งนัน่ โหดร้ ายได้ ใจดีจริงๆ มิน่าถึงได้ เลือกเเต่
สตรีทะเยอทะยานขึ ้นมาเป็ นอนุ เวลาโล๊ ะทิ ้งจะได้ ไม่ร้ ูสกึ ผิดมาก
นี่เอง อืม... เก้ า ไม่สิ ให้ สิบคะเเนน!
ณ ตลาดซึง่ ไม่ไกลจากหอกุหลาบมากนัก เสีย่ วไป๋ เเละเสี่ยวหลัน
วิ่งเข้ าออกร้ านค้ าไม่หยุด จนหนุ่มๆที่เป็ นดัง่ พี่ชายของทังสองวิ
้ ่ง
ตามไปดูเเลไม่ทนั

"พวกเจ้ า เเฮ่ก ยังจะซื ้ออีกหรือ!" อาเฮยถามด้ วยน ้าเสียงไม่

อยากจะเชื่อ ยามนี ้สองมือของชายหนุ่มเต็มไปด้ วยของที่เสี่ยวไป๋
เเละเสี่ยวหลันช่วยกันกว้ านซื ้อมาจากร้ านค้ าเเละแผงลอยต่างๆ
อาหยางเองก็อยู่ในสภาพไม่ตา่ งกัน จึงได้ เเต่ถอนหายใจอย่าง
ปลงๆ ถ้ าเจ้ านายของพวกเขาไม่ใช่คณ ุ หนูกงเหมยกุ้ย เเต่เป็ น
คุณหนูผ้ อู ื่น คงไม่มีวนั ได้ ออกมาเที่ยวเล่นตามใจชอบเช่นนี ้
คุณหนูจะตามใจน้ องสาวของพวกข้ ามากเกินไปเเล้ วนะขอรับ!

"เสี่ยวหลัน! ปะถ่องโก๊ ร้ านนี ้อร่อยมากเลย เราซื ้อไปฝากคุณหนู

กับพี่เสี่ยวซีกนั เถิด ง่าๆ"

"ซื ้อหมัน่ โถวด้ วยดีหรือไม่เสี่ยวไป๋ ร้ านนี ้เป็ นร้ านโปรดของคุณหนู

...เอ๊ ะ"
"มีอะไรหรือเสี่ยวหลัน" เสี่ยวไป๋ หันไปมอง เเละพบว่าสหายรัก
กาลังสอดส่ายสายตาล่อกแล่กไปทัว่ ถนน ซึง่ มีคนเดินพลุกพล่าน

เสี่ยวหลันทาหน้ าประหลาดใจ "เมื่อครู่... ข้ าเหมือนเห็น

พ่อบ้ านเยี่ยกับ...คุณชายรองชุนเทียน" หรือเปล่านะ*?*

**"บ้ านเจ้ านี่มากี่ครัง้ ก็ให้ ความรู้สกึ ไม่น่าไว้ วางใจขึ ้นทุก

ที"** เจ้ าของเสียงทุ้มหนักกล่าววิจารณ์ ขณะใช้ นยั น์ตาเรียวคม
อย่างบุรุษกวาดมองที่พกั อาศัยขนาดใหญ่ ซึง่ อยูช่ นบนสุ ั้ ดของหอ
สูง เป็ นสถานที่ที่เต็มไปด้ วยกลิ่นหอมรุนเเรงที่ให้ ความรู้สกึ ยัว่ ยวน
เหมือนกาลังถูกล่อลวงเพียงเเค่ย่างเท้ าเข้ ามา อีกทังเครื ้ ่องเรือน
หรูหรายังส่องประกายระยิบระยับล ้าค่าเสียจนน่าขนลุก

เสียงหัวเราะเเฝงจริตจก้ านอย่างที่บรุ ุษทัว่ ไปไม่ควรจะมีดงั ออกมา

จากหลังม่านมุขวิจิตรราวกับตอบรับคาชมของเเขกผู้มาเยือน
ก่อนบุรุษเจ้ าของสถานเริงรมณ์ที่มีชื่อเสียงที่สดุ ในเเคว้ นต้ าจะก้ าว
ออกมาพร้ อมกับอาภรณ์สีฟา้ อ่อนยาวกรุยกรายที่ทาให้ ผ้ มู าเยือน
รู้สกึ นัยน์ตาพร่ามัว เพราะเเสงระยิบระยับจากอัญมณีล ้าค่าซึง่
กาลังเเขกกันส่องประกายอยู่บนชุด จนผู้มาเยือนเกรงว่าหากต้ อง
มองบุรุษตรงหน้ านานๆเห็นทีวนั นี ้คงได้ ตาบอดเป็ นเเน่

"หึๆๆ พี่หยางยังคงปากหวานเช่นเดิม เห็นทีคราหน้ า เทียนหลัน

เซ่อผู้นี ้คงต้ องพยายามตกแต่งบ้ านของตัวเองให้ พี่หยางรู้สกึ
ประทับใจมากกว่านี ้"

พ่อบ้ านเยี่ยทาหน้ าเบ้ ประหนึ่งเจอเจ้ ากรรมนายเวรคนที่สองรอง

จากกงจิ ้นหย่ง "เข้ าเรื่องเถิด จู่ๆก็บกุ ไปหาข้ าด้ วยตนเองมีเรื่องอัน
ใด"

รอยยิ ้มยัว่ ยวนปรากฎบนใบหน้ างดงามล่มเมืองของบุรุษซึง่ กุม

อานาจสูงสุดในหอเริงรมณ์แห่งนี ้
"อันใดทาให้ พี่หยางที่เเสนจะอ่อนโยนของหลันเซ่อกลายเป็ นบุรุษ
เย็นชาได้ ถึงเพียงนี ้กันหนอ หลันเซ่ออาจจะเเค่คิดถึงพี่หยางกับวัน
คืนเก่าๆของเราจึงไปหาก็เท่านันเอง
้ นานเเค่ไหนเเล้ วหรือที่พหี่
ยางมิเเวะเวียนมาหาหลันเซ่อผู้นี ้บ้ างเลย สักสิบปี หรือ..." นิ ้วเรียว
สวยที่น่ามองยิ่งกว่านิ ้วของสตรีไล้ ไปตามใบหน้ าหล่อเหลาของ
พ่อบ้ านเยี่ย ก่อนจะถูกคว้ าเอาไว้

"16 ปี " พ่อบ้ านเยี่ยกล่าวทังใบหน้

้ าเรียบเฉยไร้ ปฏิกิริยาคล้ อย
ตามใดๆ ขณะสบตาบุรุษร้ อยท่าตรงหน้ า "ก็ช่วงเดียวกับที่คณ
ุ ชาย
รองกงชุนเทียนเกิดพอดิบพอดีนนั่ แหละนะ"

เทียนหลันเซ่อยังคงคลี่ยิ ้มหวาน...ที่ไปไม่ถึงดวงตา "กงชุนเทียน?

ชื่อคุ้นๆนะพี่หยาง" บุรุษงดงามพึมพา ก่อนผละออก

"ตามหลักเเล้ ว... เขาเป็ นบุตรชายของเจ้ า"

เทียนหลันเซ่อซึง่ กาลังรินเหล้ าใส่จอกสองใบเลิกคิ ้วสูง "หืม... คน
ไหนหรือ ขออภัย เผอิญช่วง 16 ปี ที่เเล้ ว หลันเซ่อธุรกิจรัดตัว
เหลือเกิน คืนหนึ่งต้ องเข้ าออกจวนโน้ นจวนนี ้ไม่ได้ หยุดพักเลย"

พ่อบ้ านเยี่ยรับจอกเหล้ าที่อกี ฝ่ ายริ นให้ มาถือไว้ เเต่ไม่ดื่ม "เช่นนัน้

ก็ช่างเถิด ตกลงเจ้ ามี 'ข่าว' อันใดจะขาย"

เทียนหลันเซ่อเอนกายลงกึ่งนัง่ กึ่งนอนด้ วยท่าทางเกียจคร้ านบน

ตัง่ ยาว "เมื่อไม่นานมานี ้ 'เด็กๆที่น่ารัก' ของหลันเซ่อได้ มีโอกาส
รับรองเเขกพิเศษกลุม่ ใหญ่ที่มีกลิ่นกายเหมือน 'หิมะขาว' เเละ
หุ้นส่วนที่มาด้ วยกัน หากหลันเซ่อจาไม่ผิด... เอ๋ เป็ นผู้ใดหนา เเก่
เเล้ วความจาชักเลอะๆเลือนๆ จาได้ ว่าเป็ นเชื ้อพระวงศ์คนสาคัญ
ของเเคว้ นต้ าเสียด้ วย เอ๋ ผู้ใดหนอ... ผู้ใดหนอที่มีพฤติกรรมก่อ
'กบฎ' "

พ่อบ้ านเยี่ยถอนหายใจ ก่อนล้ วงเอาถุงในอกโยนให้ บรุ ุษรูปงาม

ทว่าหน้ าเลือดตรงหน้ าไปอย่างไม่คิดเสียดายอันใด
เทียนหลันเซ่อใช้ มือหนึง่ รับเอาไว้ ก่อนคลี่ยิ ้มงดงามออกมา เมื่อ
รับรู้ได้ ถึงน ้าหนักที่น่าพึงพอใจ

" 'หยกของอดีตพระอัครเทวีผ้ ลู ้าค่า' " เเม้ อีกฝ่ ายจะมิได้ บอกกล่าว

ตรงๆ เเต่ก็มิได้ ยากเย็นเกินคาดเดา สาหรับคนมีความสามารถ
เช่นเยี่ยหยาง

เชื ้อพระวงศ์เเคว้ นป๋ ายกับ...หรือ น่าสนใจพ่อบ้ านเยี่ยขบคิด ขณะ

ยกจอกเหล้ าขึ ้นมาดม ตรวจหาสิ่งแปลกปลอม ก่อนจิบเล็กน้ อย
เป็ นมารยาท

อดีตนายคณิกาชื่อดังกระพริบตาปริ บๆ ก่อนหัวเราะเสียงดังลัน่
"พรืดดด ฮ่าๆ ทาอันใดของท่านน่ะพี่หยาง หลันเซ่อมิน่าไว้ วางใจ
ในสายตาท่านถึงเพียงนันเลยเชี
้ ยวหรือ!"
พ่อบ้ านเยี่ยยิ ้มระเหี่ยใจ "ถามเหมือนไม่เคยส่องคันฉ่อง"

"ใจร้ ายเสียจริง เราคนกันเองเเท้ ๆ หลันเซ่อมิมีวนั เเว้ งกัด 'ผู้มี

พระคุณ' หรอกนะ หลันเซ่อจะไปกล้ าทาอันใดหนึง่ ในผู้ที่ทาให้ ห
ลันเซ่อมีทกุ สิง่ ทุกอย่างในวันนี ้ได้ อย่างไร"

"เจ้ าสาบานให้ ฟา้ ฝ่ าตายข้ าก็ไม่เชื่อ" พ่อบ้ านเยี่ยพึมพา ก่อนวาง

จอกเหล้ าลงบนโต๊ ะใกล้ ๆ เพราะได้ เวลาต้ องกลับไปอยู่ข้างกายกง
จิ ้นหย่งเเล้ ว ตามจริงเงาคูก่ ายเช่นเขาไม่ควรออกห่างจากผู้เป็ น
นาย เเต่เพราะเป็ นเทียนหลันเซ่อที่ปรากฎตัว จึงมีคา่ พอให้
พ่อบ้ านเยี่ยมาด้ วยตนเอง

ยังรอบคอบไม่เปลี่ยน... เทียนหลันเซ่อลอบยิ ้ม ก่อนยกเหล้ าขึ ้น

จิบ

"ถ้ าไม่มีอะไรเเล้ วเช่นนันข้

้ าขอตัว"
"หืม จะไปเเล้ วหรือพี่หยาง มิให้ 'เด็กๆที่น่ารัก' ของหลันเซ่อ
ปรนนิบตั ิท่านสักหน่อยเล่า หากเป็ นท่าน ข้ าผู้นี ้ว่าจะให้ ราคา
พิเศษเลยเชียวนะ เอ... หรือจะให้ หลันเซ่อผู้นี ้ปรนนิบตั ิท่านด้ วย
ตัวเองเลยดีหรือไม่ ทุกวันนี ้หลันเซ่อยังคงฝันถึงค่าคืนที่น่าจดจา
ของเราสองคนอยู่เลย"

เทียนหลันเซ่อหยอกล้ อทังนั ้ ยน์ตาวาววับ ความงามของอีกฝ่ าย

นันกระทั
้ ง่ ดวงจันทร์ยงั ต้ องหลบไปซ่อนตัวอยู่หลังเมฆด้ วยความ
อับอาย

พ่อบ้ านเยี่ยขนลุกไปถึงทรวง มิได้ หวัน่ ไหวกับความงามเกินบุรุษ

ของอีกฝ่ าย ตัวพ่อบ้ านเยี่ยนันเติ
้ บโตมากับบุรุษรูปงามหาตัวจับ
ยากเช่นกงจิ ้นหย่ง อีกทังยั
้ งได้ พบฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียน เเละต้ าม่อ
หลิวเซียนบ่อยครัง้ สมัยก่อน ยามที่สามคนนี ้ตัวติดกัน ไม่นบั เสวี่ย
เหม่ย นับว่าเเสนยานุภาพทาลายล้ าง ในระดับที่สามารถทาให้ คน
รอบข้ างพากันฆ่าตัวตายได้ พ่อบ้ านเยี่ยจึงค่อนข้ างมีภมู ิต้านทาน
ในด้ านนี ้สูง

"ถ้ าเจ้ ากาลังหมายถึงค่าคืนที่ข้าเกือบต้ องตาย เพราะพิษหลอน

ประสาทของเจ้ าล่ะก็ ใช่ จนป่ านนี ้ข้ าเองก็ยงั คงนอนฝันร้ ายอยู่
เช่นกัน! อีกอย่าง..." พ่อบ้ านเยี่ยมองไปรอบๆสถานที่

"เก็บ 'เด็กๆที่น่ารัก' ของเจ้ าไว้ ปรนนิบตั ิเเขกที่พิเศษสาหรับ 'หอ

พันบุปผา' ของเจ้ าจริงๆเถิด!"

กี่ชีวิตเเล้ วเล่าที่ต้องไปเยือนนรกโดยไม่ร้ ูตวั เพราะ 'เด็กๆที่ น่ารัก'

ของเจ้ าลิ ้นสองเเฉก[2]นี่!

เเละเเม้ วา่ อีกฝ่ ายจะกล่าวว่าต้ องการสนทนากับเขาเพียงลาพัง

เเต่พอ่ บ้ านเยี่ยกลับรู้สกึ ได้ ถึงลมหายใจที่มากกว่าหนึ่งในห้ องนี ้ตัง้
เเต่ก้าวเข้ ามาเเล้ ว ซึง่ พ่อบ้ านเยี่ยก็ไม่ได้ วา่ กล่าวอันใด คนที่ทา
ธุรกิจเสี่ยงระดับนี ้ ถ้ าไม่มียอดฝี มือคอยคุ้มกันอย่างเเน่นหนา คง
ไม่เเคล้ วได้ ไปเยี่ยมเยียนยมบาลโดยไม่ร้ ูตวั

เทียนหลันเซ่อยักไหล่ "เอาไว้ โอกาสหน้ าก็ได้ ...อ้ อ อีกอย่าง อย่า

ลืมนะพี่หยาง หอพันบุปผาของข้ ายินดีทาธุรกิจกับ 'พวกท่าน'
เสมอ"

พ่อบ้ านเยี่ยชะงัก ก่อนผินหน้ ากลับไปมองอีกฝ่ ายด้ วยสายตา

รู้เท่าทันกัน "ตราบใดที่พวกข้ ายังไม่ล้ม"

นายใหญ่แห่งหอพันบุปผาคลี่ยิ ้มเจ้ าเล่ห์ เเละพยักหน้ าช้ าๆ "ใช่

เเล้ วพี่หยาง ตราบใดที่พวกท่านยังไม่ล้ม แหม ท่านต้ องเข้ าใจข้ า
นะพี่หยาง หอพันบุปผาทาธุรกิจกับ 'ฮ่องเต้ เเละคนของฮ่องเต้ '
เท่านัน"้
ความหมายของอีกฝ่ ายก็คือ หากสถานการณ์ของบ้ านเมืองพลิก
ผัน บัลลังก์ไม่ใช่ของฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนอีกต่อไป ก็ไม่มีความ
จาเป็ นใดๆที่หอพันบุปผาจะต้ องเป็ นหูเป็ นตาให้ ฮ่องเต้ ต้าหมิง
เซียนเเละคนสนิทของฮ่องเต้ อย่างกงจิ ้นหย่งอีก

ยิ่งอยู่ในวังวนนี ้เขายิ่งรู้สกึ เหมือนใกล้ จะบ้ า! พ่อบ้ านเยี่ยขบ

คิด ขณะเร้ นกายออกจากหอพันบุปผาที่ภายในกับภายนอกเเต
กต่างกันลิบลับอย่างกับอยูก่ นั คนละโลก

*'วันที่พวกเจ้ าเเม่ลกู เฝ้ารอใกล้ มาถึงเเล้ ว'*

เเม้ สาส์นลับจากสหายที่คอยช่วยเหลือเเละสนับสนุนอยู่ในเงามืด
ที่ส้ อู ตุ ส่าห์เฝ้ารออย่างใจเย็นมาเนิ่นนานจะสันเสี
้ ยเหลือเกิน ทว่า
เนื ้อความกลับสามารถทาให้ สตรี ซึง่ นัง่ จิบชาอย่างสงบจนถึงเมื่อ
ครู่ลกุ พรวดขึ ้นมาด้ วยท่าทางดีใจจนเนือ้ เต้ นได้
"ลูเ่ อ๋อร์ ! ลูเ่ อ๋อร์ ของเเม่! เจ้ าเห็นนี่หรือไม่! ในที่สดุ ...ในที่สดุ วันที่
เจ้ าเเละเเม่จะได้ ทวงทุกสิ่งที่สมควรเป็ นของพวกเราตังเเต่
้ เเรกก
ลับคืนมา ก็ใกล้ มาถึงเเล้ วนะลูก!!"

บุรุษสูงศักดิ์เงยหน้ าจากหนังสือเล่มหนา ก่อนขมวดคิ ้วเเน่นจน

เป็ นปม "เสด็จเเม่ ท่านมิเพียงลอบติดต่อกับเเคว้ นป๋ ายจนข้ าต้ อง
ตามไป...เฮ้ อ! เสด็จเเม่ เรามิควรเชื่อใจผู้ที่ทาตัวลึกลับเเละคอย
บงการท่านจากเงามืดเช่นนัน"้

"ลูเ่ อ๋อร์ ! เหตุใดเจ้ าจึงเคลือบเเคลงสงสัยในมิตรสหายของเเม่เจ้ า

เช่นนี ้เล่า!"

บุรุษสูงศักดิ์สา่ ยหน้ าช้ าๆ รู้สกึ เหนื่อยหน่ายกับความคิดอันตื ้นเขิน

ของผู้เป็ นมารดาที่ริจะทาการใหญ่ ทว่ามิเคยย้ อนมองดูอานาจใน
มือของตนเอง หรือเงยหน้ ามองดูศตั รูที่คิดท้ าทายอานาจให้ ดี
เสียก่อน
"อีกฝ่ ายใช่มิตรจริงหรือไม่ก็มิอาจล่วงรู้ เช่นนี ้เเล้ วจะให้ ลกู วางใจ
ในสหายลึกลับของท่านผู้นี ้ได้ อย่างไร พอทีเถิดเสด็จเเม่ การตาย
ของเสด็จพี่สามมิทาให้ นยั น์ตามืดบอดของท่านเเจ่มชัดขึ ้นบ้ าง
เลยหรือ"

"เจ้ า...เจ้ า... เหตุใดจึงได้ ตรัสวาจาอ่อนแอเยี่ยงคนขี ้ขลาดออกมา

เช่นนี ้!! มิคิดจะสู้เพื่อฐานะของตนเอง หรือสู้เพื่อฐานะของเเม่บ้าง
เลยหรือ!! เกิดมาเป็ นองค์ชายเสียเปล่า!!"

บุรุษสูงศักดิ์หน้ าขรึมลงทันที ก่อนลุกพรวดขึ ้น "ข้ าขอตัว"

"ลูเ่ อ๋อร์ ? ลูเ่ อ๋อร์ ! กลับมาเดี๋ยวนี ้นะต้ าลู(่ หยก)เฉียน!! ทาไมจึง

เติบโตมาไร้ คา่ เช่นนี ้!! เหตุใดจึงมิได้ ครึ่งหนึ่งของพี่ชายเจ้ าเลย!!"

อ๋องสี่ต้าลูเ่ ฉียนกัดฟั นจนกรามขึ ้นสันนูนเด่น ทังคั

้ บเเค้ นใจ
เจ็บปวดใจ เเละเศร้ าใจไปในเวลาเดียวกัน
ผิดหรือที่งดู ินจะอยากอยู่อย่างงูดิน! ผิดหรือที่เขาไม่เหมือนอ๋อง
สามผู้เป็ นพี่ชายฝาเเฝดที่ทงโง่
ั ้ งมเเละทะเยอทะยานอยากได้
บัลลังก์จนมิสนใจความเป็ นความตายของคนรอบข้ าง

เท้ าความกลับไปเมื่อราวสิบกว่าปี ก่อน ก่อนรัชทายาทต้ าหมิง

เซียนจะขึ ้นครองราชย์ อ๋องสามต้ าลูเ่ ซียนซึง่ เกิดจากพระสนมกุ้ย
เฟยในฮ่องเต้ พระองค์ก่อน พยายามเเย่งชิงตาแหน่งรัชทายาท
จากต้ าหมิงเซียนทุกวิถีทาง เพื่อให้ ได้ บลั ลังก์มงั กรมาครอบครอง
เเต่เเม้ จะปลุกระดมเผ่าน้ อยใหญ่ให้ ลกุ ขึ ้นต่อต้ าน ก็มิอาจทาอัน
ใดอดีตรัชทายาทซึง่ เเข็งแกร่งดุจเทพสงครามในเวลานันได้
้
กระทัง่ อ๋องสามต้ องตกตายไปอย่างน่าสมเพช เเละเกือบจะลากผู้
เป็ นมารดา เเละน้ องชายฝาเเฝดเช่นเขาซึง่ เหนื่อยหน่ายกับศึก
สายเลือดต้ องตกตายตามไปด้ วย!!

โชคดีที่เสด็จพี่หมิงเซียนทรงทูลขอชีวติ เขาเเละเสด็จเเม่กบั อดีต

ฮ่องเต้ เอาไว้ มิให้ ต้องโทษประหารไปด้ วย มิเช่นนัน้ เขาเเละเสด็จ
เเม่คงมิมีลมหายใจอยู่จวบจนบัดนี ้ เเต่เเทนที่จะซาบซึ ้งในน ้า
พระทัยของเสด็จพี่เเละเสด็จพ่อ เสด็จเเม่กลับปรามาสว่าเสด็จพี่
อ่อนแอ มิเด็ดขาดพอจะเป็ นฮ่องเต้ เเละเฝ้ารอโอกาสครัง้ ใหม่มา
โดยตลอด

ต้ องทาอย่างไรเสด็จเเม่จึงจะเลิกโง่งม เเละยอมรับจุดยืนของ
ตัวเองเช่นพี่ชายฝาเเฝดของเขาเสียที!!

เมื่อวันก่อน เสด็จเเม่ของเขาลักลอบติดต่อกับเชื ้อพระวงศ์

เเคว้ นป๋ าย มิร้ ูวา่ พวกเเคว้ นป๋ ายไปกินดีหมีมาจากที่ใดจึงได้ เหิมเก
ริมถึงขันลั
้ กลอบเข้ ามาดูลาดเลาจนถึงเมืองหลวง

ขณะเดินผ่านอุทยาน หางตาของอ๋องสี่เหลือบไปเห็นองค์หญิงห
นิงเลี่ยงแห่งแคว้ นป๋ ายซึง่ กาลังสนทนากับพระสนมกลุม่ หนึ่งเข้ า
บุรุษสูงศักดิ์เเค่นยิ ้มเย้ ยหยัน เจ้ ามิร้ ูหรอกว่าทาอันใดลงไปองค์
หญิงหนิงเลี่ยง เเต่อีกไม่นานเจ้ าเเละเเคว้ นป๋ ายก็จะได้ ลว่ งรู้ เช่นที่
ข้ าเคยล่วงรู้ ว่าจุดจบของผู้ที่ท้าทายต้ าหมิงเซียนเเล้ วรอดชีวิตนัน้
เป็ นเช่นไร!

องค์หญิงหนิงเลี่ยงชะงัก เมื่อเหล่าพระสนมของฮ่องเต้ ที่กาลัง

สนทนาด้ วยเตือนว่าอ๋องสีก่ าลังมองนางอยู่ องค์หญิงหนิงเลี่ยง
รู้สกึ ประหลาดใจ เมื่อหันไปมอง เเละพบว่าอ๋องผู้ลกึ ลับที่สดุ กาลัง
ส่งยิ ้มอ่อนโยนมาให้ นาง ทังที
้ ่มิเคยได้ สนทนากันอย่างจริงๆจังๆ
เลยสักครัง้ จึงอดจะส่งยิ ้มเเฝงไมตรีกลับคืนไปเสียมิได้

อ๋องสี่ต้าลูเ่ ฉียนเดินผ่านเลยไปทังรอยยิ
้ ้มอ่อนโยน ทว่าเมื่อมิมีผ้ ใู ด
อยู่ในครรลองสายตาใบหน้ าหล่อเหลาอ่อนโยนพลันแปรเปลี่ยน
เป็ นเย็นชายากจะหยัง่ ถึงความคิดของอีกฝ่ าย

โง่เขลา ฮ่องเต้ เเคว้ นป๋ ายหรืออุตส่าห์ห่วงความปลอดภัย จึงส่ง

องค์หญิงหนิงเลี่ยงมาเเคว้ นต้ า ไม่ใช่เพื่อเป็ นองค์ประกันอย่างที่
เข้ าใจ เเต่เพื่อให้ อยู่ห่างไกลจากเเคว้ นป๋ ายที่กาลังมีศกึ ภายใน
ต่างหาก อีกทังฮ่
้ องเต้ เเคว้ นป๋ ายที่ประชวรอย่างหนักมาเนิ่นนานก็
ใกล้ จะสวรรคตในไม่ช้า ด้ วยเงื ้อมมือของสนมองค์โปรดเเละหนึ่ง
ในองค์ชายที่องค์หญิงหนิงเลีย่ งลอบติดต่อไป โดยคิดว่ามิมีผ้ ใู ด
ล่วงรู้

อ๋องสี่เงยหน้ ามองท้ องฟ้า นึกเสียดายช่วงเวลาสงบสุข องค์หญิงห

นิงเลี่ยงผู้นนคงยั
ั ้ งมิร้ ูวา่ ตัวว่านางกาลังเปิ ดโอกาสให้ 'ต้ ากลืน
กินป๋ าย'

ในอดีต เสด็จพี่หมิงเซียนละเว้ นเเคว้ นป๋ ายโดยคงสถานะ

ความสัมพันธ์เช่นในอดีต เเม้ เเคว้ นต้ าจะอยู่เหนือป๋ ายมาเนิ่นนาน
ก็เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต เเต่ถ้าเเคว้ นป๋ ายเอาใจออก
ห่าง กล้ าคิดผนวกเเคว้ นต้ าเข้ าเป็ นส่วนหนึง่ ของเเคว้ นป๋ าย อ๋องสี่
ก็มองมิเห็นเหตุผลอันใดที่เสด็จพี่หมิงเซียนจะละเว้ นป๋ ายไว้ ตาม
คาขอของอดีตฮ่องเต้ อีกเเล้ ว
วังชินอ๋อง

หลังกลับมาจากหอกุหลาบ เจ้ าชายเปอร์ เซียผู้ได้ รับขนานนามว่า

บุรุษสีทองก็หวนกลับมาที่วงั ชินอ๋องที่ตนมาพานับอาศัย ก่อนเผย
สีหน้ าประหลาดใจ เมื่อเห็นเจ้ าของวังกาลังชี ้นิ ้วสัง่ หัวหน้ าขันที
เเละหัวหน้ านางกานัลด้ วยสีหน้ าท่าทางจริงจัง

"สิ่งนันระคายสายตาเปิ
้ ่ นหวางยิ่งนัก นาออกไปเสีย พรมนัน่ สี
ฉูดฉาดเกินไป เปลี่ยนใหม่เสีย สวนดอกไม้ นนั่ ก็เช่นกัน จงนาดอก
กุหลาบมาลง"

"เอ่อ... เเต่สวนของพระองค์มีเเต่ดอกกุหลาบอยู่เเล้ วนะพะยะค่ะ"

หัวหน้ าขันทีกล่าว

คิงปรายตาลงมองด้ วยสายตาเย็นชา "เปิ่ นหวางต้ องการให้ สวน

งดงามกว่านี ้ เเละน่าประทับใจมากกว่านี ้"
"ขะ ขอรับ" หัวหน้ าขันทีร้ ูสกึ สับสนงุนงงยิ่งนัก ด้ วยเเต่ไหนเเต่ไรมา
ชินอ๋องมิเคยสนพระทัยวังของตัวเองมาก่อน เหตุใดวันนี ้ทุกสิ่งใน
วังจึงคล้ ายจะระคายสายพระเนตรของชินอ๋องไปเสียทุกอย่าง
นางกานัลหน้ าตางดงามที่หวั หน้ านางกานัลของชินอ๋องสู้อตุ ส่าห์
คัดเลือกเข้ ามาอย่างตังใจ
้ เผื่อชินอ๋องจะถูกพระทัยสักคนสองคน
เเละเรียกไปอุน่ เตียงไว้ คลายเหงาคลายความเหนื่อยล้ าจากหน้ าที่
การงาน กลับทาให้ หวั หน้ านางกานัลเเทบหัวหลุดจากบ่าโดยไม่
รู้ตวั สุดท้ ายนางกานัลหน้ าตางดงามทังหมดในวั
้ งชินอ๋อง ต่าง
ต้ องระเห็จไปทางานที่ตาหนักอื่น เเละเหลือเพียงนางกานัล
หน้ าตาธรรมดาค่อนไปทางจืดชืด เเม้ เเต่ขนั ทีน้อยที่หน้ าตางดงาม
เกินบุรุษยังถูกสัง่ ย้ ายโดยมิสามารถล่วงรู้ถึ

สาเหตุที่เเน่ชดั หัวหน้ าขันทีเเละหัวหน้ านางกานัลต่างรู้สกึ ปวดหัว

ยังจาได้ ดีวนั ที่นางกานัลเเละขันทีหน้ าตางดงามพากันมานัง่ ร้ อง
ห่มร้ องไห้ มิอยากไปจากวังหรือไปจากชินอ๋องที่พวกนันคลั
้ ง่ ไคล้
บูชาดุจเทพเซียน
"เห... อะไรทาให้ หวั หน้ าลุกขึ ้นมาตกเเต่งบ้ านตัวเองใหม่เนี่ย!" มิ
คาโดะเดินเข้ ามายืนเคียงข้ างเจ้ าของวัง เเละมองวังชินอ๋อง ซึง่
กาลังถูกตกแต่งใหม่ไปกว่าครึ่งด้ วยรอยยิ ้มสนอกสนใจ ก่อน
ค่อยๆขมวดคิ ้วด้ วยความรู้สกึ คุ้นพิกล

"เดี๋ยวนะ ทาไม... วัง เอ่อ คล้ ายจะ... เอ่อ..." มิคาโดะคิดได้ ในที่สดุ

เเละเผลอหันขวับไปมองใบหน้ าด้ านข้ างของสตรีในร่างบุรุษด้ วย
สายตาไม่อยากจะเชื่อ

"วังนี่... อย่าบอกนะว่าหัวหน้ าจะตกเเต่งใหม่เพื่อ เอ่อ... เอาใจไอ้

ราชันย์ เเบบว่า...ไอ้ ราชันย์น่าจะชอบ"

ไม่ใช่เเค่น่าจะชอบนะ เเต่คงอยากย้ ายเข้ ามาอยู่ทนั ทีเลยล่ะ

เพราะวังชินอ๋องซึง่ กาลังถูกตกเเต่งใหม่ ทังผนั้ ง ทังพื
้ ้น ทังเครื
้ ่อง
เรือนเป็ นเเบบที่ไอ้ ราชันย์ชื่นชอบทังนั
้ น้ ยิ่งราชันย์เป็ นพวกชอบตก
เเต่งห้ องทางานเเละบ้ านให้ เป็ นสไตล์โบราณ ถ้ ามาเห็นวังชินอ๋อง
ตอนนี ้เข้ าได้ กรี๊ดสลบเเน่

"วังนี่กาลังจะกลายเป็ นเรือนหอของเรา เปิ่ นหวางอยากทาให้ วา่ ที่

ชายาประทับใจที่สดุ อีกอย่าง..." ชินอ๋องอมยิ ้ม ใบหน้ าแดงระเรื่อ
เล็กน้ อย จนขันทีเเละนางกานัลพากันใจสัน่ ระทวย

"เมื่อไม่นานมานี ้ราชันย์บอกว่าจะให้ เวลากับเปิ่ นหวางทังวั

้ น เปิ่ น
หวางเองก็อยากลองใช้ เวลาทังวั ้ นอยูเ่ เต่ในวังกับราชันย์แบบสอง
ต่อสองมาตังนานเเล้
้ ว"

มิคาโดะโคลงศีรษะ เฮ้ ย นี่เขากับควีนคลีโอพลาดอะไรไปหรือ

เปล่าเนี่ย คิงกับราชันย์ไปได้ กนั เอ้ ย! ไปกันได้ ดีขนาดนี ้ตังเเต่
้
เมื่อไหร่ "นี่หวั หน้ ากับราชันย์คบกันเเล้ วเหรอ?"
ชินอ๋องยังคงเเย้ มยิ ้ม "ราชันย์ยงั ไม่ได้ ตกลงปลงใจอย่างเป็ น
ทางการ นัน่ สินะ เรียกว่าระยะดูใจน่าจะถูกกว่า"

เหอ!? มิคาโดะหันขวับไปมองวังที่เเถบจะถูกทุบทิ ้งเเล้ วสร้ างใหม่

ในแบบที่ราชันย์ชอบ เเค่ระยะดูใจนี่เเม่คณ
ุ เล่นทุ่มสุดตัวขนาดนี ้
เลยเรอะ! นี่ถ้าไอ้ ราชันย์ตกลงคบเป็ นแฟนด้ วยนี่ไม่ให้ ท้ายถึงขัน้
ขอทองได้ ทอง ขอเดือนได้ เดือน ขอดาวได้ ดาวเลยเรอะ!!

"หัวหน้ าจาเป็ นต้ องเอาใจมันขนาดนี ้เลยเหรอ..."

ชินอ๋องอมยิ ้มบางๆ "คนที่แอบรักมาเนิ่นนานกาลังทาท่าว่าจะเปิ ด

ใจ ขนาดนี ้เเล้ วจะให้ เปิ่ นหวางสงบใจได้ อย่างไร เปิ่ นหวาง
ตัดสินใจเเล้ วว่าจะทุ่มสุดตัว ...หืม!?"

ร่างสูงชะงักไปเล็กน้ อย เมื่อจู่ๆข้ างกายก็ปรากฎบุรุษในชุดรัดรูปสี

ดา กล่าวกระซิบรายงานบางอย่าง เเละหายไปก่อนที่ผ้ ใู ดจะทัน
สังเกตเห็นด้ วยซ ้า เว้ นเพียงบุรุษสีทองจากแดนไกล ซึง่ ยืนกอดอก
อยู่เคียงข้ าง

"ยิ ้มอะไรน่ะหัวหน้ า" น่าขนลุกชะมัด!

ใบหน้ าหล่อเหลาของเเม่ทพั ใหญ่เย็นชาขึ ้น "สงสัยอนุชายาของพี่

ห้ าจะว่างเสียเหลือเกิน ถึงได้ มีเวลาคิดวางแผนวุน่ วายกับว่าที่
ชายาของเปิ่ นหวาง ช่วยไม่ได้ ... หม่ากงกง!"

"พะยะค่ะชินอ๋อง" หัวหน้ าขันทีเดินเข้ ามาเเละค่อมกายรอรับคาสัง่

อย่างรู้งาน

"เปิ่ นหวางจะไปเข้ าเฝ้าฮ่องเต้ "

"พะยะค่ะ" หัวหน้ าขันทีขานรับ ก่อนผละออกไป เพื่อจัดตังรู้ ป

ขบวนขันทีเเละนางกานัล อีกทังส่
้ งคนไปเเจ้ งขันทีของฮ่องเต้
บุรุษผู้มีรูปโฉมหล่อเหลาที่สดุ ในใต้ หล้ าค่อยๆคลี่ยิ ้มเย็นชาที่ดเู ย็น
ยะเยือก "ไหนดูสิวา่ หากสามีต้องรับชายารองเข้ าวังเสียหลายคน
อนุชายาน่าราคาญผู้นนจะยั
ั ้ งมีเวลามาวุน่ วายกับว่าที่ชายาของ
เปิ่ นหวางอีกหรือไม่"

เจ้ าชายเปอร์ เซียยิ ้มสงสาร จู่ๆก็ร้ ูสกึ เวทนาสตรีที่ชื่อหานลี่ซือ อนุ

ชายาของอ๋องห้ าต้ าเหวินเฉียนผู้นนขึ
ั ้ ้นมา "ต้ องลงทุนขนาดนัน้
เลยเหรอหัวหน้ า หรือว่าเเค้ นเเทนราชันย์"

ชินอ๋องโคลงศีรษะ ทาหน้ าครุ่นคิด ก่อนส่ายหน้ าช้ าๆ "เปิ่ นหวางก็

เเค่ไม่ชอบ... ผู้ใดหรืออะไรก็ตามที่จะมาเเย่งเวลาเเละความสนใจ
ของราชันย์ไป เปิ่ นหวางอยากให้ ในสายตาของราชันย์มีเเต่เปิ่ น
หวาง เเละคิดถึงเเต่เรื่องของเปิ่ นหวาง เหมือนที่เปิ่ นหวางคิดถึงเเต่
เรื่องราชันย์ตลอดเวลา ...ตอนนี ้ก็คิด" กล่าวจบ ชินอ๋องก็
ทอดสายตามองไปทางหอกุหลาบด้ วยสายตาล ้าลึก
บุรุษสีทองจากแดนไกลอ้ าปากค้ าง นี่แอบรักหรือโดนของวะเนี่ย!!
บทที่ 28 ขยับเข้ าใกล้ กัน ทีละเล็ก...ทีละ
น้ อย

"พิธีปักปิ่ น?"

กงจิ ้นหย่งตกตะลึงจนเผลอทาตะเกียบหลุดมือ หลังทราบว่าที่ช่วง

นี ้ฮูหยินเอกคนงามดูย่งุ ๆนันเป็
้ นเพราะกาลังวางแผนเรื่องพิธีปัก
ปิ่ นให้ กงเหมยกุ้ยอยู่

"เจ้ าค่ะ อีกไม่ถึงสามเดือน เหมยเอ๋อร์ก็จะอายุครบ 15 หนาวเเล้ ว

ตามราชโองการของฮ่องเต้ เหมยเอ๋อร์ ต้องเเต่งเข้ าวังชินอ๋องทันที
หลังเสร็จสิ ้นพิธีปักปิ่ น น้ องคิดว่าเริ่มเตรียมงานเอาไว้ ตงเเต่
ั ้ เนิ่นๆ
นันดี
้ ที่สดุ เจ้ าค่ะ"

ฮูหยินเสวีย่ เหม่ยกล่าวยิ ้มๆ ขณะหยิบตะเกียบคูใ่ หม่ใส่มือผู้เป็ น

สามีที่ระยะหลังๆมานี ้เเทบจะตัวติดกับนางตลอดเวลา ทาให้ นาง
ได้ ร่วมโต๊ ะอาหารกับอีกฝ่ ายอยู่บอ่ ยครัง้ เเทบจะทานอาหาร
ร่วมกันทุกมื ้อเลยก็วา่ ได้ มิใช่มีสิทธิ์ร่วมโต๊ ะอาหารกับบุรุษที่ได้ ชื่อ
ว่าสามีเพียงมื ้อเช้ าเท่านันเช่
้ นอนุภรรยาคนอื่นๆ

เสวี่ยเหม่ยสองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็ยินดี อีกใจก็อดสงสารภรรยา

คนอื่นๆของสามีไม่ได้

เพราะเเม้ จะไม่เป็ นทางการ เเต่ก็กล่าวได้ วา่ ยามนี ้กงจิ ้นหย่งได้

ย้ ายมาอาศัยร่วมเรือนกับฮูหยินเสวี่ยเหม่ยเป็ นที่เรียบร้ อยเเล้ ว
เเละจะอยู่ห่างจากเสวี่ยเหม่ยก็ตอ่ เมื่อต้ องเข้ าวัง เเละตอนทางาน
อยู่ในห้ องทางานที่เรือนส่วนตัวเท่านัน้

รู้อย่างนี ้เข้ า ไม่วา่ ภรรยาคนใดก็คงจะเจ็บปวดใจ เเละริษยา จน

ยากจะยอมรับได้
เเละที่น่าเศร้ าที่สดุ ก็คือ ยามผู้เป็ นสามีอยู่เคียงข้ างนาง เสวี่ย
เหม่ยจะไม่เห็นเเม้ เเต่เงาของผู้เป็ นบุตรสาวเลย ทังๆที
้ ่ก่อนหน้ านี ้
ไม่วา่ อีกฝ่ ายจะยุ่งเรื่องหอการค้ ามากมายเพียงใด กงเหมยกุ้ยก็
จะเเวะเวียนมาเยี่ยมเยียนมารดาผู้นี ้เสมอ

กงจิ ้นหย่งกามือเเน่น ใบหน้ าบิดเบี ้ยวเต็มไปด้ วยความกระวน

กระวายอย่างหาได้ ยากยิ่ง

"วันเวลาผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก"

เสวี่ยเหม่ยพยักหน้ าเห็นด้ วย ก่อนยิ ้มเรียบๆออกมา "เจ้ าค่ะ

รวดเร็วกระทัง่ น้ องเองยังรู้สกึ ใจหายอยู่ลกึ ๆ ราวกับเมื่อวานนี ้เองที่
เหมยเอ๋อร์ ...เเก้ วตาดวงใจของน้ อง ยังเป็ นเพียงเด็กสาวตัวเล็กๆ
วิ่งเล่นอยู่ในสวนกุหลาบข้ างนอกนัน่ "

"นางเป็ นแก้ วตาดวงใจของพี่ด้วยเช่นกัน" กงจิ ้นหย่งพึมพา

เสวี่ยเหม่ยเเย้ มยิ ้ม "ประโยคนันท่
้ านพี่เก็บไว้ บอกลูกเองเถิดเจ้ าค่ะ
บอกน้ องไป เหมยเอ๋อร์ ก็คงมิมีวนั รับรู้"

"น้ องหญิง..." กงจิ ้นหย่งมองสตรีอนั เป็ นที่รักด้ วยสายตาเว้ าวอน

อัครมหาเสนาบดีผ้ เู ย็นชามิร้ ูเเล้ วว่าสมควรทาตัวเช่นไร มิวา่ จะ
ก้ าวเดินไปบนเส้ นทางใดก็ล้วนเเล้ วเเต่เป็ นทางตันทังสิ
้ ้น ยิ่งวัน
เวลาผ่านไป ระยะห่างระหว่างตนเเละบุตรีอนั เป็ นที่รัก กลับรังเเต่
จะยิ่งกว้ างมากขึ ้น "ข้ าควรทาเช่นไรดี ข้ ารู้วา่ สิ่งที่ข้าทากับลูก เเม้
ชดใช้ ให้ ชวั่ ชีวิตก็มิสมควรได้ รับการให้ อภัย เเต่อย่างน้ อย... ข้ าก็
อยากให้ ความเกลียดชังที่ลกู มีตอ่ ข้ าเบาบางลงบ้ าง สักเล็กน้ อยก็
ยังดี"

อดีตยอดพธูยกนิ ้วชี ้เเตะริมฝี ปากทังรอยยิ

้ ้ม "เงื่อนที่ท่านพี่เป็ นผู้
ผูก ท่านพี่ก็ต้องเป็ นผู้แก้ ด้วยตนเองสิเจ้ าคะ ท่านคิดว่า ที่ก่อน
หน้ านี ้ข้ า 'ให้ อภัย' ท่านนัน้ มันง่ายดายสาหรับข้ ามากเช่นนันหรื ้ อ
ข้ าขอกล่าวตามตรง มันไม่ง่ายเลยที่จะอภัยให้ 'คนเช่นท่าน' "
กงจิ ้นหย่งชะงักกับความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากร่างของสตรีอนั
เป็ นที่รัก

เสวี่ยเหม่ยทอดสายตาออกไปไกลด้ วยสายตาที่หงุดหงิดขึ ้น
เล็กน้ อย "สิบกว่าปี ที่ท่านไม่ไยดีข้า สิบกว่าปี ที่ท่านเย็นชากับ
เหมยเอ๋อร์ ที่น่ารักของข้ า สิบกว่าปี ที่ท่านนิ่งดูดายปล่อยให้ พวก
นันรั
้ งแกพวกเรา ทังๆที้ ่ท่านก็ร้ ูอยู่เต็มอกว่าความจริงนันเป็
้ นเช่นไร
สิบกว่าปี ที่ท่านทรมานพวกเราให้ ตายทังเป็ ้ นทีละเล็กทีละน้ อย
โดยที่ตวั ท่านเองไม่เเม้ เเต่จะรู้ตวั ความเจ็บปวดทรมานที่ได้ รับนัน้
สมควรเเล้ วหรือที่จะถูกลืมเลือน เเละให้ อภัยผู้ที่ทาร้ ายความรู้สกึ
ของเราครัง้ เเล้ วครัง้ เล่าได้ ง่ายๆ... ย่ามันเถอะ! บ้ างครัง้ ยามที่ข้า
นึกถึงเรื่องราวในอดีต ข้ ายังรู้สกึ โกรธเเค้ นไม่หาย เเละรู้ สึกอยาก
หนีไปให้ ไกลจากคนบัดซบเช่นท่านเสียเหลือเกิน!"
กงจิ ้นหย่งยิ่งฟั งยิ่งรู้สกึ ปวดใจเเละเป็ นกังวล จนเผลอขยับเข้ าไป
โอบกอดสตรีอนั เป็ นที่รักเอาไว้ เเน่น กลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งนาง
อาจเปลี่ยนใจ เเละไปจากเขา

เสวี่ยเหม่ยสูดหายใจลึก "เเต่ข้าโกรธเเค้ นตัวเองยิ่งกว่า ที่ลกึ ๆเเล้ ว

ไม่อาจเกลียดท่านได้ อย่างเเท้ จริง เพราะก่อนที่จะเป็ นสามีข้า
ท่านเป็ นศิษย์พี่ของข้ า เเละข้ ารู้วา่ เเม้ ท่านจะมิได้ เป็ นบุรุษ
อ่อนโยนในเเบบที่ข้าชมชอบ เเต่ท่านก็เป็ นศิษย์พี่ที่ดีมากผู้หนึ่ง ที่
สาคัญ... ข้ ามิอยากใช้ ชีวิตที่เหลือ จมปลักอยู่กบั ความทุกข์
ทรมานเเละความเเค้ นในใจของตัวเอง... เเก้ เเค้ นเเล้ วอย่างไร
ความสะใจนันคงอยู
้ ่ไม่นานหรอก มิส้ ขู ้ าเอาเวลาไปเเสวงหา
ความสุขให้ ตวั เองไม่ดีกว่าหรือ... ทังหมดที
้ ่กล่าวมานี ้มิใช่วา่ ข้ า
ปล่อยวางหรือให้ อภัยท่านเเล้ ว ข้ าก็เเค่กาลังใช้ ความทุกข์ทรมาน
ที่ได้ รับจากท่าน เป็ นบันไดสูค่ วามสุขของข้ าเเละลูกๆในอนาคต"

"เหม่ยเอ๋อร์ ... ข้ าขอโทษ... ไม่ต้องยกโทษให้ ก็ได้ ... เเต่อย่าทิ ้งข้ า

ไปเลยนะ" กงจิ ้นหย่งอ้ อนวอนทังนั ้ ยน์ตาที่ไหววูบ
อดีตยอดพธูเเย้ มยิ ้มบางๆ ก่อนยกมือเเตะอ้ อมเเขนเเข็งเเกร่งที่ก
อดรัดนางอยู่เสียเเน่นหนานันเบาๆ
้

"ข้ าเคยบอกท่านเเล้ วอย่างไรเล่าท่านพี่ ว่าหากท่านทาให้ ข้า

เจ็บปวดอีก ข้ าจะเป็ นฝ่ ายไปเอง ซึง่ วันนันจะมาถึ
้ งหรือไม่นนั ้ นัน่
ก็ขึ ้นอยูก่ บั ว่าความรักที่ท่านมีให้ ข้าสามารถเหนี่ยวรัง้ ให้ ข้าอยู่ตรง
นี ้เพื่อท่านได้ ตลอดไปหรือไม่ก็เท่านันเอง"
้

กล่าวจบ เสวี่ยเหม่ยพลันรู้ สกึ ได้ วา่ อ้ อมเเขนเเข็งเเกร่งของผู้เป็ น

สามีกระชับเเน่นขึ ้นเเทนคาตอบ

"ท่านพี่... อดีตอาจไม่ใช่สิ่งที่ท่านสามารถกลับไปแก้ ไขได้ เเล้ ว เเต่

ท่านสามารถใช้ ความผิดพลาดในอดีตเป็ นบทเรียนสาหรับอนาคต
ของท่านได้ ท่านเองก็เเค่มนุษย์ผ้ หู นึ่ง ทาผิดพลาดไปจะแปลกอัน
ใด เเม้ ท่านไม่สามารถเป็ น 'บิดาที่ดี' ในอดีตได้ เเต่ท่านสามารถ
เป็ น 'บิดาที่ดีมากๆ' ในปั จจุบนั เเละในอนาคตต่อจากนี ้ได้ ...ข้ า
เชื่อว่าลึกๆเเล้ วเหมยเอ๋อร์ ยงั คงเฝ้ารอท่านอยู่"

กงจิ ้นหย่งเเย้ มยิ ้มเศร้ าสร้ อย "เพราะอะไร เจ้ าจึงมัน่ ใจเช่นนัน"้

"คิกๆ เพราะข้ าเป็ นมารดาของเหมยเอ๋อร์ อย่างไรเล่า"

"ขออภัยขอรับ นายท่าน ฮูหยิน"

เสียงทุ้มหนักเเฝงเเววเคร่งเครียดของพ่อบ้ านเยี่ยดังขึ ้น

กงจิ ้นหย่งเเละเสวี่ยเหม่ยค่อยๆผละออกจากกัน ก่อนอนุญาตให้

อีกฝ่ ายเข้ ามา

"มีเรื่องอันใด"
"เมื่อสักครู่ สาวใช้ เรือนซักล้ างมาเเจ้ งว่า พบ 'สาวใช้ ซูลี่' ล้ มหมด
สติอยู่ภายในเรือน เเละตามร่างกายมีบาดแผลเหมือนถูกทาร้ าย
ขอรับ อาการค่อนข้ างหนักหนา คุณหนูห้าขอร้ องให้ นายท่านทวง
ความเป็ นธรรมให้ มารดาขอรับ"

"ซูลี่?" กงจิ ้นหย่งโคลงศีรษะ ทาหน้ างุนงง "นามนันคุ

้ ้ นหูชอบกล"

พ่อบ้ านเยี่ยมุมปากกระตุก *ก็ต้องคุ้นสิวะ!* "นางคืออดีต

อนุภรรยาคนที่สี่ของท่านขอรับ"

"..." กงจิ ้นหย่งขมวดคิ ้วงุนงงหนักกว่าเดิม

พ่อบ้ านเยี่ยรู้สกึ เหมือนอยากยกเท้ าลูบหน้ าตัวเอง "...มารดาของ

คุณหนูกงอิงฮวา ซึง่ คุณหนูกงเหมยกุ้ยเสนอให้ นายท่านลดขันนาง ้
กลับไปเป็ นสาวใช้ ตามเดิมเมื่อราวครึ่งปี ก่อนอย่างไรเล่าขอรับ"
"อ้ อ"

เพ้ ย!!

"ท่านพี่..." เสวี่ยเหม่ยค่อยๆลุกขึ ้นยืน เพราะด้ วยฐานะฮูหยินเอก

หากมีอนั ใดผิดธรรมชาติเกิดขึ ้นกับบ่าวไพร่ภายในจวน สมควร
เป็ นฮูหยินเอกเช่นเสวี่ยเหม่ยที่ต้องไปจัดการสะสางให้ เรียบร้ อย

"ไม่ได้ " กงจิ ้นหย่งประคองเสวี่ยเหม่ยให้ คอ่ ยๆนัง่ ลงบนตัง่ นุ่ม

ตามเดิม "ยามนี ้เจ้ ากาลังตังครรภ์้ ข้ ามิอยากให้ เจ้ ายุ่งเกี่ยวกับ
เรื่องมิเป็ นเรื่อง ข้ าจะเป็ นผู้ไปสะสางเเทนเจ้ าเอง"

ฮูหยินเสวีย่ เหม่ยยกปลายนิ ้วเเตะคาง ท่าทางหนักใจ

กงจิ ้นหย่งกุมมือเสวี่ยเหม่ย "พี่เชื่อว่า... เรื่องทังหมดเกิ

้ ดขึ ้นเพื่อ
เรียกร้ องความสนใจจากพี่อีกเช่นเคย"
ฮูหยินเอกคนงามพยักหน้ าช้ าๆ "บ้ างครัง้ นิสยั ชอบเรียกร้ องความ
สนใจของ 'สตรีพวกนัน'้ ก็น่าหงุดหงิดเหลือเกิน"

เเม้ เป็ นสตรีด้วยกัน เเต่เสวี่ยเหม่ยก็อดจะรู้สกึ ขัดใจกับนิสยั ชอบ

สร้ างเรื่องวุน่ วาย เเละชอบเรียกร้ องความสนใจของสตรีพวกนัน้
มิได้

จะอยู่กนั อย่างสงบๆมิได้ เลยเชียวหรือ? สิ่งที่ได้ รับมาตลอดสิบ

กว่าปี นี ้ ไม่เพียงพอหรืออย่างไร? เเม้ บางสิ่งที่ได้ รับจะมิเท่าเทียม
เเละต้ องเเบ่งปั นกัน เเต่โดยรวมเเล้ วก็ถือว่าได้ ทกุ คน ขนาดนัน้
เเล้ วก็ยงั รู้สกึ ว่าไม่น่าพึงพอใจเช่นนันหรื
้ อ

หรือเเท้ จริงเเล้ วก็เเค่โลภมาก จึงต้ องการครอบครองทังหมดไว้

้
เพียงผู้เดียวกันเเน่
มันคุ้มเเล้ วจริงๆหรือ กับการเเย่งชิงที่มีชีวิตเเละอนาคตเป็ นเดิม
พันเช่นนี ้

โดยเฉพาะอดีตอนุภรรยาคนที่สี่ของกงจิ ้นหย่ง ซูลี่ เเค่ระดับ

สติปัญญาก็วา่ ย่าเเย่มากพอเเล้ ว เเต่ยงั เป็ นสตรีประเภทกระทา
ผิดเเล้ วมิร้ ูสานึกอีก เเม้ เเต่อะไรควรอะไรมิควรยังมิคานึงถึง ใน
อดีตเสวี่ยเหม่ยตักเตือนก็เเล้ ว ว่ากล่าวก็เเล้ ว นอกจากมิรับฟั ง ยัง
รังเเต่จะฉุดตัวเองเเละลูกลง ด้ วยการปลูกฝังอะไรผิดๆให้ เด็กสาว
ที่เปรียบดัง่ ผ้ าขาวบริสทุ ธิ์ จนกงอิงฮวาเติบโตมาเป็ นสตรีที่มิตา่ ง
อันใดจากผู้เป็ นเเม่ เเละด้ วยความเข้ าใจผิดที่คิดว่าตนเองเเละลูก
เป็ นที่โปรดปรานของสามี ยิ่งทาให้ อดีตอนุสี่ถือดี เเละเหิมเกริมขึ ้น
เรื่อยๆ กระทัง่ มิเห็นผู้ใดอยู่ในสายตา เสวี่ยเหม่ยคิดว่าสตรีเช่นนี ้
คงเเพ้ ภยั ตนเอง เเละก้ าวพลาดในสักวัน เเต่ที่เสวี่ยเหม่ยคาดมิถึง
ก็คือ บุตรสาวคนงามของตน จะเป็ นผู้มอบบทเรียนราคาแพงให้
สตรีผ้ นู นั ้ มิเคยคาดคิดเลยจริงๆ
"วันนี ้เหมยเอ๋อร์ มิได้ ออกไปไหนเสียด้ วย เฮ้ อ น้ องห่วงเหลือเกินว่า
ลูกจะถูกดึงเข้ าไปพัวพันกับเรื่องมิเป็ นเรื่อง"

อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ ายทาหน้ าเคร่งขรึม "ในอดีต เพราะการ

ตัดสินใจโง่ๆของพี่ ทาให้ พี่เลือกจะนิ่งดูดาย เเต่วนั นี ้... พี่จะเชื่อฟั ง
ความรู้สกึ ของตัวเอง"

พ่อบ้ านเยี่ยได้ ฟังเเล้ วน ้าตาเเทบไหล เเม้ จะนานไปเสียหน่อย เเต่

ในที่สดุ เจ้ านายผู้โตเเต่ตวั ก็เลิกโง่ เอ้ ย เริ่มคิดได้ บ้างเเล้ ว!
ขอบคุณสวรรค์ที่ยงั เมตตาลูก!

กงจิ ้นหย่งออกจากเรือนกุหลาบเเละตรงไปที่เรือนใหญ่ที่คน
มากมายมารวมตัวกัน โดยมีพอ่ บ้ านเยี่ยกล่าวอธิบายสถานการณ์
ไปตลอดทาง
สรุปได้ วา่ เมื่อยามอู่ (11.00-12.59 น.) เหล่าสาวใช้ เรือนซักล้ าง
ซึง่ เพิ่งกลับมาจากการเเวะเวียนไปรับผ้ าตามเรือนต่างๆก็มีอนั ต้ อง
ตกใจเเละพากันเสียขวัญ เมื่อพบร่างอดีตอนุสี่นอนไม่ได้ สติอยู่
หลังเรือนซักล้ าง โดยตามร่างกายมีรอยช ้าเเละบาดแผลอยู่
มากมาย ราวกับโดนทาร้ ายเเละทุบตีอย่างรุนเเรงด้ วยของเเข็ง อีก
ทังไม่
้ ไกลยังพบท่อนไม้ เปื อ้ นเลือดตกอยู่ คาดว่าท่อนไม้ นนน่
ั ้ าจะ
เป็ นอาวุธที่คนร้ ายใช้ ทาร้ ายอดีตอนุสี่

"เป็ นไปได้ หรือไม่วา่ นางจะทาร้ ายตัวเองเพื่อใส่ร้ายผู้อื่น" กงจิ ้นหย่

งคาดเดา

พ่อบ้ านเยี่ยส่ายหน้ า "ข้ าน้ อยเองก็คดิ เช่นนันในตอนเเรกขอรั

้ บ เเต่
เมื่อทราบอาการจากท่านหมอ คิดว่าเป็ นไปมิได้ ที่อาการบาดเจ็บ
ทังหมดจะเกิ
้ ดจากความตังใจของนางเอง"
้

"เพราะเหตุใด"
"เพราะบาดแผลที่ได้ รับทาให้ นางเป็ นอัมพาตทังร่้ างขอรับนาย
ท่าน ท่านหมอกล่าวว่านอกจากดวงตา เเม้ เเต่ขยับริมฝี ปากก็ยาก
จะทาได้ ตามปกติขอรับ"

กงจิ ้นหย่งพยักหน้ า "ทุกคนทราบเรื่องอาการเเล้ วหรือไม่"

"ยังขอรับ ข้ าขอให้ ท่านหมอปกปิ ดอาการที่เเท้ จริงเอาไว้ ก่อน"

ประมุขตระกูลกงพยักหน้ าอีกครัง้ ก่อนชะงักไป เเละเงยหน้ ามอง

เรือนใหญ่ เพราะมิทนั ได้ ก้าวเข้ าไปในเรือน เสียงกรีดร้ องที่ดงั
ออกมาก็ทาให้ อดจะสงสัยมิได้ ว่าเสียงนัน่ มาจากใจจริงหรือเป็ น
เพียงการเเสดง

กรี๊ดดดดดดดดด! ไม่จริง!! ท่านเเม่!!!

เสียงกรีดร้ องอย่างเสียขวัญของกงอิงฮวา ทาให้ กงจิ ้นหย่งรู้สกึ
เศร้ าใจอยู่ลกึ ๆ ด้ วยรู้วา่ นัน่ คือการเเสดง ที่ร้ ูเพราะกงจิ ้นหย่งเคย
เห็นการเเสดงที่เเนบเนียนกว่านี ้ นับว่าความสามารถด้ านการเเส
ดงของกงอิงฮวายังมิถึงขันเท่้ าใด เเละการที่เด็กสาวกรีดร้ องอย่าง
เสเเสร้ งเช่นนี ้ คงเพราะกงอิงฮวายังมิร้ ูอาการที่เเท้ จริงของผู้เป็ น
มารดา

อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ ายถอนหายใจด้ วยความเวทนาอยู่ลกึ ๆ

"หากข้ าใส่ใจกว่านี ้ อย่างน้ อยอิงฮวาก็จะเติบโตมาเป็ นเด็กสาวที่ร้ ู
ความ ยามเเต่งออกก็คงมิลาบาก"

เเต่ด้วยนิสยั เเบบนี ้ น่ากลัวว่าชีวิตหลังเเต่งงานคงมิมีวนั มี

ความสุข

เเม้ กงจิ ้นหย่งจะไม่ได้ รักกงอิงฮวาเท่ากงเหมยกุ้ย เเต่ความเอ็นดู

เเละความปรารถนาดีนนก็ ั ้ มีให้ อยู่ นอกจากให้ การศึกษา ยังคอย
มอบคาสอนให้ ไม่เคยขาด เพราะมารดาของเด็กสาวหากเทียบกับ
เสวี่ยเหม่ยจัดว่าเป็ นเเม่ที่ใช้ ไม่ได้ คาสอนเเต่ละ่ อย่างล้ วนมิสง่ ผล
ดีกบั อิงฮวา กงจิ ้นหย่งจึงต้ องคอยปลูกฝังสิ่งดีๆให้ เด็กสาว ตราบ
เท่าที่มีโอกาส เเต่ก็มิร้ ูวา่ เพราะเหตุผลอันใดกงอิงฮวาจึงยังคง
เติบโตมาเป็ นสตรีเช่นมารดาของตน

พ่อบ้ านเยี่ยไม่เห็นด้ วย "เเต่คณ

ุ หนูหกซิ่งฮวาก็เติบโตมาในสภาพ
เเวดล้ อมที่คล้ ายกันนะขอรับ เเละคุณหนูซิ่งฮวาก็เติบโตมาเป็ น
เด็กสาวที่ดีมาก ดังนันข้้ าน้ อยจึงคิดว่าการที่เด็กจะเติบโตมาเป็ น
เช่นไรนันขึ
้ ้นอยู่กบั ตัวเด็กเองด้ วยขอรับ เพราะใช่วา่ นายท่านจะ
ปล่อยปละละเลยมิเคยให้ คาสอน ทังหมดล้ ้ วนขึ ้นอยู่ที่วา่ พวกเขา
จะรับฟั งนายท่านด้ วยหรือไม่ขอรับ"

กงจิ ้นหย่งคิดเล็กน้ อย ก่อนพยักหน้ า "ไปกันเถิด"

ภายในเรือนใหญ่ กงอิงฮวาเเสร้ งร้ องไห้ จะเป็ นจะตายจนเเทบเป็ น

ลมตามแผน เเต่สิ่งที่ผิดไปจากแผนคือมารดาที่ควรจะลุกขึ ้นมาชี ้
ตัวผู้ที่ทาร้ ายกลับเอาเเต่นอนเเน่นิ่งราวกับท่อนไม้ ทังยั
้ งเเสร้ ง
สลบสไลไม่ได้ สติสมจริงเสียจนกงอิงฮวาชักรู้สกึ หวัน่ ใจอยู่ลกึ ๆ
เเต่กงอิงฮวามัน่ ใจมากว่าก่อนหน้ านี ้นางทาตามเเผนของมารดา
ทุกอย่าง ดังนันคงมิ
้ มีอนั ใดผิดพลาด คงเป็ นนางที่คิดไปเองว่า
อาการของมารดาคล้ ายจะสาหัสกว่าแผนที่วางเอาไว้ จดั การกง
เหมยกุ้ย เเละการที่มารดานอนเเน่นิ่งเช่นนี ้ก็คงจะเป็ นส่วนหนึง่
ของแผนด้ วยเช่นกัน ดังนันเมื
้ ่อหางตาของกงอิงฮวาเหลือบไปเห็น
กงเหมยกุ้ยซึง่ เป็ นเป้าหมายเดินเข้ ามา จึงคว้ าโอกาสยามที่พี่รอง
น่าตายผู้นนไม่
ั ้ ทนั ระวังตัว คว้ ากาน ้าชาที่เตรียมไว้ ให้ ท่านหมอ
ขึ ้นมา บุตรสาวเห็นมารดาถูกทาร้ ายเเละอยู่ในสภาพปางตาย จะ
จิตตกถึงขันอาละวาดใส่
้ คนรอยข้ างย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก กงอิงฮ
วาจะเริ่มจากกงเหมยกุ้ย ก่อนหันไปอาละวาดใส่พี่สาวน้ องสาว
คนอื่นๆ พอหอมปากหอมคอ เเต่ไม่วา่ อย่างไรวันนี ้นางเเละมารดา
ก็ต้องเล่นงานกงเหมยกุ้ยให้ ได้ เพราะทาร้ ายกงเหมยกุ้ยก็เป็ น
เหมือนการทาร้ ายเสวี่ยเหม่ยทางอ้ อม ใช่เเล้ ว แผนในครัง้ นี ้กงอิงฮ
วาไม่ได้ ทาเพื่อตัวเองทังหมด
้ เเต่ทาเพื่อให้ มารดาได้ เเก้ เเค้ นเสวี่ย
เหม่ยที่บงั อาจเเย่งกงจิ ้นหย่งไป กระทัง่ ตังท้
้ องลูกอีกคนของกง
จิ ้นหย่ง
เสวี่ยเหม่ยเเย่งท่านพ่อไปจากท่านเเม่ของนาง ส่วนนังกงเหมยกุ้ย
ก็เคยเเย่งอ๋องห้ าไปจากนาง เเม้ เสี่ยงถูกลงโทษหนักภายหลัง
เพราะทาร้ ายท่านหญิง เเต่ก็นบั ว่าคุ้มที่จะลอง!! ดีกว่ามิได้ ทาอัน
ใดเลย เเละต้ องอยู่เฉยๆ ทนมองพวกมันมีความสุข!!

"เป็ นท่าน! เป็ นท่านใช่หรือไม่พี่รองที่ทากับท่านเเม่ของข้ าเช่นนี ้!

ข้ ารู้วา่ ทังหมดเป็
้ นฝี มือของท่าน!!"

"คุณหนูห้าใจเย็นๆ...เฮ้ ย!!" เเม้ เเต่หมอที่พยายามห้ ามยังตกใจ

เเละถอยห่าง เมื่อเห็นกงอิงฮวาออกอาการคล้ ายคลุ้มคลัง่ เเละเริ่ม
อาละวาด กระทัง่ หันไปคว้ ากาน ้าชาเเละปาใส่กงเหมยกุ้ยด้ วย
อารมณ์เกรีย้ วกราด

"!?" ราชันย์ตกใจ รู้วา่ เรื่องนี ้ไม่ชอบมาพากล เเละตนอาจตกเป็ น

เป้าโจมตีเหมือนเเต่ก่อน เเต่ด้วยเพิ่งมาถึง กอปรกับมัวเเต่สนใจ
อาการของร่างที่นอนไม่ได้ สติอยู่บนเสื่อที่พื ้น ทาให้ ไม่ทนั ระวัง
หรือทันสังเกตเห็นเเววตามาดร้ ายของเด็กสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล

อนุภรรยา หรือเหล่าน้ องสาวน้ องไส้ ที่มาถึงก่อน ก็ไม่คิดจะเอ่ย

เตือนเช่นกัน เเม้ จะเห็นหรือพอจะคาดเดาการกระทาของกงอิงฮ
วาได้ ก็ตาม เพราะไม่มีเหตุผลอันใดที่ต้องช่วยเหลือสตรีที่เป็ นดัง่
ตัวขัดความความสุขความเจริญของพวกนาง กลับกัน พวกนาง
หวังให้ กงเหมยกุ้ยโดนน ้าร้ อนลวกจนเกิดบาดแผลน่าเกลียดด้ วย
ซ ้า ถ้ าเป็ นไปได้ ก็หวังให้ น ้าร้ อนจัดในกาหม้ อนันกระเด็
้ นถูก
ใบหน้ าที่งดงามจนน่าริษยาของกงเหมยกุ้ยจนเสียโฉมไปเลยยิ่งดี

"คุณหนูระวังเจ้ าค่ะ!!" เสี่ยวซี เสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันร้ องขึ ้นด้ วย

ความตกตะลึง ด้ วยหยุดยืนอยู่นอกห้ อง ทาให้ พงุ่ เข้ าไปไม่ทนั

ราชันย์ยกชายเเขนเสื ้อขึ ้นบดบังใบหน้ าตามสัญชาติญาณ ยัยเด็ก

สมองหมาปั ญญาควาย! ก่อนหน้ านี ้เขาเพิ่งเตือนไปไม่ใช่หรือยังไง
ว่าทาร้ ายท่านหญิงมีโทษถึงตาย! สงสัยจะอยากตายมากจริงๆ!!
ถึงเป็ นน้ อง(ไม่เเท้ )เขาก็ไม่สนหรอกนะโว้ ย!!

ซ่า...!!

เหล่าอนุภรรยาเเละบุตรสาวค่อยๆหุบยิ ้มที่ดรู ้ ายกาจเเฝงคงาม

สะใจ เเละพากันหน้ าถอดสี เมื่อเหตุการณ์ที่สมควรเกิดขึ ้นมัน
กลับตาลปั ตรไปหมดจากที่พวกนางคาดหวังเอาไว้

ราชันย์ซงึ่ พยายามหนีทว่าไม่ทนั ก้ าวถอยหลังไปสองสามก้ าว

ขณะบดบังใบหน้ าด้ วยเเขนเสื ้อ จังหวะที่กงอิงฮวาปากาน ้าชาที่
กาลังร้ อนจัดมาทังหม้้ อนันน่
้ าหวาดเสียวมาก เพราะมาทังน ้ ้าร้ อน
เเละหม้ อดินเผา คาดว่าถ้ าไม่โดนน ้าร้ อนลวก คงถูกหม้ อกระเบื ้อง
กระทบใส่จนได้ เลือด ราชันย์จึงรู้สกึ เหมือนไม่รับรู้สิ่งใดไปชัว่ ขณะ
เมื่อได้ ยินเสียงหม้ อกระเบื ้องเเตก เเละเสียงเหมือนน ้าร้ อนหยดลง
พื ้น จึงค่อยๆลดชายเเขนเสื ้อลง ก่อนพบว่าตนนันมิ ้ ได้ ถกู น ้าร้ อน
หรือโดนหม้ อกระเบื ้องเลย เพราะมีร่างกายสูงใหญ่ในชุดสีดาสนิท
ยืนตระหง่านปกป้องอยู่เบื ้องหน้ า เเละเป็ นฝ่ ายรับเคราะห์เเทนไป
เต็มๆ

กงจิ ้นหย่งกางแขนข้ างหนึ่งปกป้องบุตรสาวซึง่ ยืนอยู่ด้านหลัง

ส่วนอีกข้ างยกค้ างอยู่ในระดับศีรษะ หลังมือมีรอยแดงจากการถูก
น ้าร้ อน เเละรอยบาดเพราะเป็ นมือข้ างที่ยกขึ ้นมาปั ดหม้ อ
กระเบื ้องออกไป ทว่าน ้าร้ อนเเละเศษกระเบื ้องส่วนหนึ่งก็ยงั คง
กระทบโดนทังมื ้ อเเละใบหน้ าของผู้เป็ นอัครมหาเสนาบดีอยู่ดี
โดยเฉพาะหลังมือซึง่ โดนลวกเเละโดนบาดไปเต็มๆ

"ทะ...ท่านพ่อ" กงอิงฮวาหน้ าถอดสี ก่อนก้ าวถอยหลังด้ วย

ความรู้สกึ หวาดกลัวผู้เป็ นบิดา

กับกงเหมยกุ้ยนัน้ เเม้ มีสถานะเป็ นท่านหญิง กงอิงฮวาก็ไม่นึก

หวาดกลัวเท่าความกลัวที่มีตอ่ กงจิ ้นหย่งผู้เป็ นบิดา เพราะ
ความรู้สกึ เกลียดชังกงเหมยกุ้ยนันรุ
้ นเเรงยิ่งกว่า จนมิร้ ูวา่ จะ
หวาดกลัวไปเพื่ออันใด อีกทังความขั
้ ดเเย้ งนี ้ยังเกินภายในจวน
เพื่อรักษาหน้ าตาของตัวเองเเละหน้ าตาของตระกูล กงอิงฮวาเชื่อ
ว่ากงเหมยกุ้ยย่อมไม่กล้ าสัง่ ลงโทษนางรุนเเรงเเท่าที่ควร มิเช่นนัน้
กงเหมยกุ้ยจะถูกประณามว่าไร้ เมตตากับผู้เป็ นน้ องสาว

อัครมหาเสนาบดีมองกงอิงฮวาด้ วยสายตาผิดหวังรุนเเรง จนกง

อิงฮวาเเทบล้ มทรุดลงกับพื ้น

"เจ้ าถูกลวกหรือถูกบาดตรงไหนหรือไม่" กงจิ ้นหย่งผินหน้ าไปมอง

กงเหมยกุ้ย

ราชันย์สะดุ้งเล็กน้ อยเมื่อถูกถามกะทันหัน เเละไม่ร้ ูวา่ ควรตอบ

กลับไปว่าอย่างไร เพราะเขามัวเเต่มองหลังมือของอีกฝ่ ายที่ทงั ้
แดงเพราะถูกน ้าร้ อนลวก เเละมีเลือดไหลเพราะถูกหม้ อที่
เเตกบาด จึงได้ เเต่สา่ ยหน้ าช้ าๆเเทนคาตอบ
กงจิ ้นหย่งพยักหน้ า ใบหน้ ายังคงไร้ อารมณ์ ทว่าเเววตามีความ
อ่อนโยนเเละความห่วงใยพาดผ่าน ก่อนผินหน้ ากลับไป "ดีเเล้ ว..."
บทที่ 29 เหตุผลน่ ะ ช่ างมันเถอะ

ก่อนหน้ านี ้...

'เป็ นอย่างไรบ้ างอิงเอ๋อร์ เจ้ าได้ นา 'สิ่งนัน'้ ไปซ่อนไว้ ที่เรือนของ

'นังพวกนัน'้ เรียบร้ อยเเล้ วใช่หรือไม่'

กงอิงฮวาซึง่ ลอบมาพบมารดาที่หลังเรือนซักล้ างได้ สาเร็จพยัก

หน้ า 'ลูกใช้ ให้ สาวใช้ คนสนิทของลูกที่ไว้ ใจได้ จดั การให้ เรียบร้ อย
เเล้ วเจ้ าค่ะท่านเเม่ เอ๊ ะ!? เหตุใดใบหน้ าของท่านถึงได้ บวมช ้า
เช่นนันกั
้ นเจ้ าคะ!'

'ฮึ่ม! ก็นงั พวกบ่าวไพร่สารเลวในเรือนซักล้ างน่ะสิ หาเรื่องเเม่ไม่

เว้ นเเต่ละวัน!'
อดีตอนุสี่ยกมือกุมเเก้ มซึง่ บวมช ้าจนน่ากลัวด้ วยความเจ็บเเค้ น
นับวันพวกสาวใช้ หน้ าตางดงามที่ในอดีตเคยถูกนางเเละกงอิงฮวา
กลัน่ แกล้ งด้ วยการส่งมาทางานหนักที่เรือนซักล้ างชักจะเหิมเกริม
กับนางขึ ้นเรื่อยๆ อานาจที่เคยมียามเป็ นอนุหรือนามของบุตรสาว
ไม่ได้ ช่วยให้ พวกนันหวาดกลั
้ วนางเลยเเม้ เเต่น้อย น่าเจ็บใจนัก!

'เเม่ทนไม่ไหวเเล้ วนะอิงเอ๋อร์ เมื่อใดเจ้ าจะช่วยให้ เเม่ได้ มีโอกาส

ปรับความเข้ าใจกับพ่อของเจ้ า!? เเม่ร้ ูวา่ พ่อเจ้ ารักเเละห่วงเเม่
มาก จึงส่งเเม่มาอยูห่ ่างจากเรื่องวุน่ วายรอบกายเขาเช่นนี ้ เเต่หาก
ต้ องอยู่อย่างนี ้ต่อไป เเม่ได้ เป็ นบ้ าตายเป็ นเเน่! ลูกไม่ร้ ูหรอกว่าทุก
วันนี ้เเม่ต้องทางานหนักมากเเค่ไหน!'

กงอิงฮวาเม้ มปากเเน่น ท่าทางหดหู่ลง 'ท่านเเม่! ข้ าพยายามเเล้ ว

นะเจ้ าคะ เเต่ทกุ วันนี ้เเม้ เเต่หน้ าของข้ าท่านพ่อก็เเทบไม่มองด้ วย
ซ ้า! นับวันท่านพ่อยิ่งหลงนังฮูหยินเอกอย่างกับอะไรดี พอเสร็จ
จากงานในวัง ท่านพ่อก็เอาเเต่ไปขลุกอยู่ที่เรือนกุหลาบ ฮึก ข้ าไม่
เข้ าใจเลยท่านเเม่ เเม้ ท่านพ่อจะคอยส่งเสื ้อผ้ าอาภรณ์งดงามให้
ลูกเหมือนเช่นเคย เเต่ลกู กลับรู้สกึ ว่าทุกอย่างกาลังค่อยๆ
เปลี่ยนไป! เเม้ ได้ รับของมีคา่ มามากมาย เเต่ลกู กลับรู้สกึ ว่ามันไม่
มีความหมายเหมือนเเต่ก่อน'

ไหนเล่าความรู้สกึ ยินดีเช่นในอดีต? ไหนเล่าความรู้สกึ สะใจเเละ

ความรู้สกึ เต็มอิ่มที่เคยได้ สมั ผัส ยามพี่น้องมองมาด้ วยสายตา
ริษยา? ความรู้สกึ เหมือนได้ อยู่เหนือพี่สาวน้ องสาวคนอื่นๆหายไป
ไหนหมดเเล้ ว!?

อ้ อ นางลืมไป นางคงไม่มีวนั ได้ สมั ผัสความรู้สกึ เช่นนัน้ ตราบใดที่

ผู้ที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของพี่น้องในตอนนี ้ไม่ใช่นาง ไม่ใช่นงั
เหลียนฮวาที่นางเกลียด มิใช่นงั กุ้ยฮวาที่นางริษยา เเละมิใช่
นังซิง่ ฮวาที่นางสมเพช เเต่เป็ นนังเหมยกุ้ยที่นางชิงชังตังเเต่
้ เริ่มรู้
ความ

ทุกวันนี ้ ไม่วา่ กงเหมยกุ้ยจะทาอันใด ก็ดจู ะขัดหูขดั ตากงอิงฮวาไป

เสียหมด
ยามที่กงอิงฮวาสวมใส่เสื ้อผ้ าหรูหรางดงามที่นางเเสนจะ
ภาคภูมิใจออกไปเดินเล่นในตลาดเพื่ออวดรูปโฉมของตัวเอง กลับ
กลายเป็ นไร้ คา่ เมื่อไม่มีผ้ ใู ดริ ษยา กระทัง่ สนใจจะมองมาที่นาง
เพราะปั จจุบนั นี ้ ด้ วยเสื ้อผ้ างดงามและแปลกตาที่ท่านหญิงอันดับ
หนึ่งของเเคว้ นนาเข้ ามา ทาให้ ทวั่ ทังเมื้ องหลวงเต็มไปด้ วยสตรี
เเละบุรุษในอาภรณ์ที่งดงาม เครื่องประดับล ้าค่าที่กงอิงฮวาได้ รับ
มา จะไปมีความหมายอันใด ในเมื่อสวมเเล้ วมิมีผ้ ใู ดสังเกตเห็น
เพราะเครื่องประดับน้ อยชิ ้นที่ท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นชม
ชอบสวมใส่ยามออกไปเดินตลาดนันดู ้ น่าสนใจและตราตรึงใจ
ยากจะลืมเลือนยิ่งกว่า

กงอิงฮวายิ่งคิดยิ่งรู้สกึ เกลียดชังกงเหมยกุ้ย จนอยากให้ กง

เหมยกุ้ยหายไปเสีย!!
'เจ้ าอาจมีโอกาสทาเพื่อเเม่เเละทาเพื่อตัวเองมากกว่านี ้ หากเจ้ า
ตังใจกระท
้ าตนให้ เข้ าตาท่านอ๋องสักคนตังเเต่
้ ในงานเลี ้ยงต้ อนรับ
นัน่ '

ใช่วา่ ผู้เป็ นเเม่ไม่สงสารเห็นใจลูกสาว เเต่ยามนี ้ตัวนางเองก็เอา

ตัวเองเเทบไม่รอด บุตรสาวคือความหวังเดียวของนาง เป็ นทุกสิ่ง
ทุกอย่างของนาง ถ้ าไม่ตงครรภ์
ั้ กงอิงฮวา ป่ านนี ้นางคงยังเป็ น
เพียงสาวใช้ ที่เคยอุน่ เตียงนายท่านผู้หนึ่ง

'ก็ถ้านังเเพศยาเหมยกุ้ยไม่ลอ่ ลวงอ๋องห้ าออกไปจากงานเลี ้ยง ลูก

จะพลาดโอกาสสาคัญเช่นนันหรื ้ อ! เเละที่ออ๋ งห้ าหายไปจากงาน
เลี ้ยงทันทีก็เพราะนังกงเหมยกุ้ยนัน่ แหละ!'

'ก็เพราะเจ้ ามัวเเต่ปักใจรักอ๋องห้ าเพียงผู้เดียวเช่นนี ้อย่างไรเล่าจึง

ได้ เสียโอกาส! มิมีออ๋ งห้ าก็ยงั มีออ๋ งผู้อื่นมิใช่หรือ จะว่าไป เเม่
อยากให้ เจ้ าเป็ นที่ต้องตาของชินอ๋องมากกว่า ชินอ๋องนันทั ้ งรู้ ป
งามเเละสูงส่ง ดีพร้ อมกว่าอ๋องห้ ามิร้ ูเท่าใด เเละเหตุใดเจ้ าจึงปั ก
ใจรักเเต่ออ๋ งห้ าเล่า'

'ข้ าไม่... ไม่สามารถรักชินอ๋องได้ เจ้ าค่ะท่านเเม่... ข้ ารักอ๋องห้ าจน

หมดหัวใจไปเเล้ วเจ้ าค่ะท่านเเม่! ข้ ารักอ๋องห้ า! ข้ าปั กใจรักเพียง
อ๋องห้ าไปเเล้ วเจ้ าค่ะ!'

เเม้ เเรกเริ่มกงอิงฮวาเพียงตังใจเเย่
้ งชิงคูห่ มันของกงเหมยกุ
้ ้ ย เเต่
นานวันเข้ า เพราะเฝ้าคิดเเต่วา่ จะเเย่งอ๋องห้ ามาได้ อย่างไร ในใจ
ของกงอิงฮวาจึงมีเเต่ออ๋ งห้ าไปเสียเเล้ ว

อดีตอนุสี่ถอนหายใจผิดหวัง บางครัง้ บุตรสาวก็โง่งมเเละไม่ได้

ดัง่ ใจจนนางเองยังนึกหงุดหงิด เห็นที หากพึง่ พาบุตรสาว ชาตินี ้
นางคงมิมีวนั ได้ พบหน้ าผู้เป็ นสามีอีกเลย
'เช่นนันก็
้ ปรับเปลี่ยนแผนการของพวกเราเล็กน้ อย หยิบไม้ ท่อน
นันขึ
้ ้นมาอิงเอ๋อร์ ' อดีตอนุสี่ชี ้ไปที่กิ่งไม้ ผขุ นาดพอดีมือซึง่ ตกอยู่
บนพื ้น ใกล้ ๆจุดที่กงอิงฮวายืนอยู่

'เพื่ออันใดเจ้ าคะ อี๋ สกปรก ข้ าไม่มีวนั ...'

'กงอิงฮวา!!'

น้ อยครัง้ ที่ผ้ เู ป็ นมารดาจะขึ ้นเสียงใส่เเละเรียกนางด้ วยชื่อเต็ม กง

อิงฮวาจึงตกใจกระทัง่ รีบทาตามโดยไม่ร้ ูตวั 'ขะ ข้ าหยิบขึ ้นมาเเล้ ว
เจ้ าค่ะท่านเเม่ อี๋... ไม้ นี่สกปรกมาเลยเจ้ าค่ะท่านเเม่ เศษไม้ มนั จะ
...'

'ตีเเม่ ตีจนกว่าเเม่จะสลบ'

'เอ๊ ะ!?' กงอิงฮวาตื่นตระหนกถึงกับอุทานออกมา

อดีตอนุสี่คลี่ยิ ้มร้ าย 'ทุกวันนี ้ที่นงั สาวใช้ พวกนันไม่
้ กล้ าทาร้ ายเเม่
จนเเม่อาการสาหัส ก็เพราะพวกมันกลัวจะกลายเป็ นเรื่องใหญ่
เเต่หากเเม่เจ็บหนักจนต้ องเรียกหมอ เรื่องนี ้ก็ต้องล่วงรู้ถงึ หูของ
พ่อเจ้ า เเต่การจะทาให้ พอ่ เจ้ าปรากฎตัว เจ้ าก็ต้องช่วยเเม่ด้วยนะ
อิงเอ๋อร์ เจ้ าต้ องร้ องขอความเป็ นธรรมให้ เเม่จากพ่อของเจ้ า
เพื่อให้ พอ่ ของเจ้ าเข้ ามาจัดการเรื่องทังหมดด้
้ วยตัวเอง เข้ าใจ
หรือไม่!'

'ละ เเล้ วเหตุใดข้ าจึงต้ องเป็ นผู้ลงมือด้ วยเล่าเจ้ าคะ! ข้ าทาไม่ได้

หรอกท่านเเม่!'

'ก็เเล้ วถ้ าไม่ใช่เจ้ าจะเป็ นผู้ใดเล่า! เเม่ทาร้ ายตัวเองมิได้ ! เเละใจ

คอเจ้ าจะให้ ผ้ อู ื่นทาร้ ายเเม่ของเจ้ าเช่นนันหรื
้ อ!?'

'ก็เเล้ วใจคอท่านจะให้ ข้าลงมือกับเเม่ตวั เองเช่นนันหรื

้ อ!'
'โธ่อิงเอ๋อร์ มิมีเวลาเเล้ ว ก่อนที่นงั ไพร่พวกนันจะกลั
้ บมา เจ้ ารีบลง
มือเถิด!! เเละอย่าได้ ลืมเเผนการเดิมเข้ าใจหรือไม่!!'

'ท่านเเม่... ข้ า...'

'ลงมือเดี๋ยวนี ้กงอิงฮวา!!'

'ฮือ!!'

พลัก่ !!

นัน่ คือสิ่งที่เกิดขึ ้น
กงอิงฮวาเม้ มปากเเน่น นางมิได้ ฟาดรุนเเรงเกินไปใช่หรือไม่ เหตุ
ใดจนป่ านนี ้มารดาจึงยังมิลกุ ขึ ้นมากระทาตามแผนอีก บิดายืนอยู่
ตรงหน้ านี ้เเล้ วมิใช่หรือ

"ขอโทษพี่รองของเจ้ าเสียอิงฮวา" กงจิ ้นหย่งบัญชาหลังได้ รับการ

รักษาแผลที่หลังมือโดยหมอยาที่ยืนอยู่ในห้ อง ส่วนกงเหมยกุ้ย
ยังคงยืนอยูท่ ี่เดิม นัน่ คือเบื ้องหลังกงจิ ้นหย่ง

"ไม่!ลูกไม่ผิด!!ที่ท่านเเม่ของลูกต้ องเป็ นเช่นนี ้ก็เพราะพี่รองส่งท่าน

เเม่ของข้ าไปอยู่ในเรือนนรกนัน่ !!ท่านพ่อควรให้ พี่รองขอโทษท่าน
เเม่ของลูกสิเจ้ าคะจึงจะถูกต้ อง!!"

ถึงตายกงอิงฮวาก็ไม่มีวนั ยอมก้ มหัวให้ กงเหมยกุ้ย ไม่มีวนั ! เป็ น

ท่านหญิงเเล้ วอย่างไร เป็ นว่าที่ชินหวางเฟยเเล้ วอย่างไร นางนี่
แหละจะเฝ้ามองยามชินอ๋องเบื่อนังกงเหมยกุ้ยเเละเขี่ยมันทิ ้งจาก
ข้ างกายอ๋องห้ า ในฐานะชายาเอก!
"เรื่องคาขอโทษน่ะช่างเถิดเจ้ าค่ะ หากคนกระทาผิดมิร้ ูสานึก คา
ขอโทษจะไปมีความหมายอันใด อีกอย่าง...เจ้ ากล่าวผิดไปอย่าง
นะน้ องรัก ที่เเม่ของเจ้ าต้ องไปอยู่ที่เรือนซักล้ างไม่ใช่เพราะข้ า เเต่
ก็เพราะยามนันเจ้ ้ ายังเเสดงได้ มิเเนบเนียนพอ จึงใส่ร้ายข้ าผู้นี ้มิ
สาเร็จ เเล้ ว...ครัง้ นี ้เจ้ าเเละมารดาวางแผนอันใดเอาไว้ อีกเล่า?"

กงอิงฮวากัดฟั น เกือบหลุดพิรุธออกไป เเต่นึกถึงคาสอนของ

มารดาได้ เสียก่อน จึงยังไม่เผยพิรุธอันใด

"ท่านกาลังพยายามเปลี่ยนเรื่อง!! ฮือ...ท่านพ่อเจ้ าคะ!! ท่านก็เห็น

อาการของท่านเเม่เเล้ ว ท่านเเม่ถกู ทาร้ ายจนอาการสาหัสถึงเพียง
นี ้ ท่านพ่อจะใจร้ ายใจดาปล่อยให้ ท่านเเม่ไม่ได้ รับความเป็ นธรรม
เช่นนี ้จริงๆหรือเจ้ าคะ?"

กงอิงฮวาหันไปทางกงจิ ้นหย่งเเละเริ่มร้ องไห้ ออกมาอย่าง

หนัก ก่อนหันไปทางหมอยา
"ท่านหมอ! อาการของท่านเเม่ข้าเป็ นอย่างไรบ้ างเจ้ าคะ เหตุใด
ท่านตรวจเเล้ วจึงมิยอมบอกอันใดข้ าเลย!"

หมอยาหันไปมองกงจิ ้นหย่งเเละพ่อบ้ านด้ วยเเววตาลาบากใจ

เพราะได้ รับคาสัง่ ว่าห้ ามเเพร่งพรายเรื่องอาการของสตรีที่นอนอยู่
เเต่เมื่อครู่หลังจากได้ ตรวจอย่างละเอียด หมอยาเพิ่งพบว่า
นอกจากอาการบาดเจ็บสาหัสทางร่างกาย หมอยายังตรวจพบพิษ
ในร่างกายสาวใช้ ซงึ่ เป็ นอดีตอนุของกงจิ ้นหย่งด้ วย

กงจิ ้นหย่งพยักหน้ าให้ หมอยาพูดสิ่งที่อยากพูดออกมา

"เรียนท่านอัครมหาเสนาบดี เมื่อสักครู่ข้าน้ อยตรวจพบ 'พิษ' ใน

ร่างของสาวใช้ ผ้ นู ี ้ขอรับ"

คาว่า 'พิษ' ทาให้ เหล่าอนุภรรยาเเละบุตรสาวสูดลมหายใจลึก

ทันที มิร้ ูวา่ กาลังตกใจหรือยินดี
ราชันย์ยกชายเเขนเสื ้อขึ ้นปิ ด เพื่อบดบังริมฝี ปากที่คว่าลงอย่าง
อดไม่ได้ มุขนี ้อีกเเล้ วหรือ เริ่มด้ วยวางยา ต่อด้ วยค้ นเรือนหาพิษ
งันสิ
้ ?

"ค้ นเรือน!! ท่านพ่อต้ องให้ ความเป็ นธรรมกับท่านเเม่ของข้ าด้ วย

การค้ นเรือนทุกคนนะเจ้ าคะ!! ฮือ!!!"

นัน่ ประไร!!

เฮ้ อ...

เซ็ง...!!
"นะเจ้ าคะท่านพ่อ! เห็นแก่ความรักเเละความภักดีที่ท่านเเม่มีให้
ท่านพ่อมาโดยตลอด!ท่านพ่อต้ องช่วยลูกเปิ ดโปงพวกคนเลวที่ทา
ร้ ายท่านเเม่นะเจ้ าคะ!!"

กงอิงฮวาถวาเข้ าไปเขย่าเเขนกงจิ ้นหย่ง ใบหน้ างดงามเต็มไปด้ วย

หยาดน ้าตา เเลดูน่าสงสารยิ่งนัก ทว่าในที่นี ้ เเม้ เเต่บา่ วไพร่ ผู้
ใดบ้ างมิลว่ งรู้ถึงนิสยั ที่เเท้ จริงของคุณหนูห้าผู้นี ้ อีกทังความผิ
้ ดที่
นางเคยใส่ร้ายคุณหนูรองกงเหมยกุ้ยยังเป็ นดัง่ ชนักติดหลัง ทาให้
ผู้อื่นยากจะเชื่อในคุณหนูห้าผู้นี ้ได้ ด้ วยมิร้ ูวา่ ครานี ้คุณหนูห้าจะ
มาไม้ ใดอีก

ราชันย์ยกชายเเขนเสื ้อขึ ้นปิ ดริมฝี ปาก ขณะหันใบหน้ าไปทางอืน่

คล้ ายเอือมระอา ทว่าเเท้ จริงหางตาลอบมองปฏิกิริยาของผู้อื่นอยู่
อย่างเเนบเนียน

แปลกมาก ผู้หญิงพวกนันนิ
้ ่งจนเกินไป ไม่มีเเม้ เเต่เเววตาตื่น
ตระหนกหรือหวาดกลัว ใจเย็นเเค่ไหนก็ควรมีท่าทางขบคิดบ้ าง
แปลก... เเต่ก็น่าสนใจ

"มัวทาอันใดกันอยู!่ เเยกย้ ายกันไปค้ นเรือนเร็วเข้ าสิ! ต้ องปล่อย

ให้ หลักฐานถูกทาลายก่อนหรือไรพวกเจ้ าจึงจะเเยกย้ ายกันไป
ได้ !!" กงอิงฮวาหันไปตะคอกใส่บา่ วไพร่ที่ยงั คงนิ่งเฉยเฝ้ารอคาสัง่
จากนายเหนือหัวที่เเท้ จริง

เมื่อเห็นบ่าวไพร่ไม่ทาตามคาสัง่ ทังยั
้ งไม่มีเสียงสนับสนุนจาก
บิดา ความรู้สกึ ด้ อยค่าก็โจมตีกงอิงฮวาอย่างหนัก กระทัง่ เด็กสาว
เริ่มไม่มีความมัน่ ใจในตัวเอง เเละมองไปทางมารดาบ่อยครัง้

กงอิงฮวาสับสน มารดารู้สกึ ตัวเเล้ วเเน่นอน ดูได้ จากดวงตาที่

กรอกไปมา เเต่เหตุใดมารดาจึงมิลกุ ขึ ้นมาชี ้ตัวนังกงเหมยกุ้ยเสีย
ที! นี่มนั ผิดจากที่นดั เเนะกันเอาไว้ ไปไกลมากเเล้ วนะ!
"ท่านพ่อ..."

"พอได้ เเล้ วกงอิงฮวา! ผู้ที่มหี น้ าที่ตดั สินใจหาใช่เจ้ า! บิดาของเจ้ า

ยังมิพดู อันใดสักคา เจ้ ากลับสัง่ การบ่าวไพร่ตามใจชอบ! สมควร
เเล้ วหรือ!" ฮูหยินรองตาหนิเสียงดัง

ราชันย์นึกแปลกใจ เสียงของฮูหยินรองเป็ นแบบนันเองเหรอ

้
นอกจากยามออกความเห็นเล็กๆน้ อยๆระหว่างมื ้ออาหารเช้ า หรือ
ยามมีผ้ สู นทนาด้ วยเเล้ วฮูหยินรองสนทนาตอบตามอัธยาศัย เขาก็
ไม่เคยเห็นฮูหยินรองเป็ นฝ่ ายพูดอะไรขึ ้นมาก่อนเลย

"อย่ามาสัง่ ข้ า!เจ้ าหาใช่มารดาของข้ า!" กงอิงฮวาหันไปถลึงตาใส่

ฮูหยินรองอย่างมิเกรงกลัว มิมีกระทัง่ ความเกรงใจในตาแหน่งของ
อีกฝ่ าย เพราะนอกจากบิดาเเละมารดา กงอิงฮวามิเห็นผู้ใดอยู่ใน
สายตาทังสิ้ ้น ภรรยาของบิดาทุกคน ยกเว้ นมารดา ล้ วนเป็ นสตรี
แพศยาที่เเย่งบิดาไปจากมารดาของนาง กงอิงฮวาเชื่อเช่นนันมา ้
โดยตลอด เเละจะเชื่อเช่นนันตลอดไป
้
"ท่านพ่อเจ้ าคะ เเม้ เราจะยังมิทราบถึงสาเหตุที่เเน่ชดั ว่าเหตุใด
มารดาของน้ องห้ าจึงถูกทาร้ าย เเต่ลกู เห็นด้ วยกับการค้ นเรือนที่
น้ องห้ าเสนอเจ้ าค่ะ เเละเพื่อเเสดงความบริสทุ ธิ์ใจ ลูกเเละท่าน
เเเม่ยินดีให้ คนของท่านพ่อเข้ าไปค้ นภายในเรือนบัวพิสทุ ธิ์ของลูก
เเละท่านเเม่เจ้ าค่ะ"

กงเหลียนฮวากล่าวอย่างจริงใจเเละเปิ ดเผย บ่าวไพร่จึงอดจะชื่น

ชมในความกล้ าหาญเเละความตรงไปตรงมาของคุณหนูสี่มิได้
เเม้ มีโอกาสถูกใส่ร้ายอยู่สงู มาก เเต่คณ
ุ หนูสี่ก็หาได้ เกรงกลัวไม่

ราชันย์เเย้ มยิ ้มบางๆ อดจะนับถือกงเหลียนฮวาไม่ได้ เพราะ

ภายหลังการบุกค้ นเรือนบัวพิสทุ ธิ์ ไม่วา่ จะพบสิ่งใดหรือไม่ ก็มิ
อาจทาอันใดกงเหลียนฮวาได้ หากพบ กงเหลียนฮวาก็สามารถ
กล่าวว่าตนถูกจัดฉากใส่ร้ายได้ ทังยั
้ งดูน่าเชื่อถือ เพราะกง
เหลียนฮวาให้ ความร่วมมือกับการบุกค้ นเเต่เเรก เเต่หากไม่พบ ก็
ยิ่งกลายเป็ นการยืนยันความบริสทุ ธิ์ของกงเหลียนฮวาเเละอนุหรง
ไหวพริบไม่เลว

ฮูหยินสามเเละกงกุ้ยฮวาลอบสบตากัน ก่อนกงกุ้ยฮวาจะกล่าวว่า
"ลูกเเละท่านเเม่เองก็มิขดั ข้ องอันใดเจ้ าค่ะ เพียงเเต่ระหว่างค้ น
เรือนต้ องมีคนของลูกอยู่ด้วย มิเช่นนันระหว่
้ างค้ นเรือนอาจมีผ้ ไู ม่
ประสงค์ดีจดั ฉากซุกซ่อนบางอย่าง"

ความเฉลียวฉลาดเเละความรอบคอบที่กงกุ้ยฮวาเเสดงออกมา
ทาให้ กงเหลียนฮวาดูด้อยลงไปในทันที เเม้ หลังจากนี ้กงเหลียนฮ
วาจะกลายเป็ นเด็กสาวที่ซื่อตรงมากผู้หนึ่งในสายตาผู้อื่น เเต่กง
เหลียนฮวาจะดูเบาปั ญญาไปในทันที เมื่อมีอีกคนยกกงกุ้ยฮวา
ขึ ้นมาเปรียบเทียบกับกงเหลียนฮวา

ทางด้ านอนุหกเเละคุณหนูหกนันราวกั
้ บถูกทุกฝ่ ายหลงลืม
สถานะภายในจวนกล่าวได้ วา่ จืดจางจนถูกมองข้ าม ดังนันเมื
้ ่อกง
ซิ่งฮวาเเละอนุหกกล่าวให้ ความร่วมมือ ทุกคนก็เพียงพยักหน้ า
รับรู้เท่านัน้

สุดท้ าย ทุกสายตาจึงมารวมกันที่คณ
ุ หนูรองผู้สงู ส่ง

กงอิงฮวายิ ้มร้ าย "เป็ นอันใดไปเจ้ าคะพี่รอง หรือที่เรือนของพี่รอง

จะมีบางอย่างซุกซ่อนอยูจ่ ึงมิเห็นด้ วยกับวิธีการของน้ องเจ้ าคะ"

ราชันย์ขยับยิ ้มมิเกรงกลัว "ผู้ใดว่า หากอยากบุกค้ นสิง่ ใดก็เชิญได้

เลย ข้ าเองก็อยากรู้เช่นกันว่าเจ้ าจะพบสิ่งที่ตามหาในเรือนของข้ า
หรือไม่ อ้ อ เเต่มีข้อเเม้ วา่ เรือนของเจ้ าเองก็ต้องถูกค้ นด้ วยเช่นกัน
นะน้ องห้ า"

"หึ ย่อมได้ ข้ าไม่เหมือนท่านที่ลงั เล เพราะเรือนข้ ามิมีสิ่งใดซุกซ่อน

ไว้ เเน่นอนเจ้ าค่ะพี่รอง!" กงอิงฮวาพยายามไม่หลุดยิ ้มร้ ายออกไป
เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเป็ นไปตามแผน
ในตอนที่ยงั สามารถยิ ้มได้ ก็จงยิ ้มไปเถิดนังกงเหมยกุ้ย! ก่อนหน้ า
นี ้หลายวันนางได้ ใช้ ให้ สาวใช้ คนสนิทนายาพิษไปซุกซ่อนไว้ ใน
เรือนของกงเหมยกุ้ยยามที่พวกมันไม่อยู่ที่จวนล่วงหน้ าเเล้ ว เมื่อ
พบพิษ ถึงยามนัน้ เเม้ เจ้ าของเรือนจะยืนยันว่ามิเกี่ยวข้ อง ก็ย่อม
หนีความผิดไม่พ้น! เเต่เพื่อมิให้ ดเู หมือนกงเหมยกุ้ยถูกจัดฉากใส่
ร้ ายจนเกินไป นางได้ ให้ สาวใช้ ของนางนาพิษออกเหลือไว้ เพียง
ขวดเปล่าที่เหลือพิษติดอยู่น้อยนิดคล้ ายผ่านการพยายามทาลาย
หลักฐานมาเเล้ ว เเละนาไปซ่อนไว้ ในห้ องนอนของสาวใช้ ข้างกาย
กงเหมยกุ้ย ส่วนเรือนของนังฮูหยินเสวี่ยเหม่ยนางก็ซกุ ซ่อนยา
เสน่ห์เอาไว้ ตามแผน เเม้ นางเเละมารดาจะมิอาจล่วงรู้ได้ วา่ นัง
เสวี่ยเหม่ยใช้ สงิ่ ใดมัดใจบิดา เเต่หากพบสิ่งอัปมงคลในเรือน
ของนังเสวี่ยเหม่ย ก็ย่อมสร้ างความเคลือบเเคลงสงสัยให้ บิดาได้
นางขอเพียงบิดาเเตกหักกับนังฮูหยินเอก เพียงพอให้ มารดาของ
นางมีลทู่ างเข้ าเเทรก เพื่อดึงความโปรดปรานกลับมา เพียงเท่านัน้
ก็นบั ว่าคุ้มค่าเเล้ ว ส่วนเรือนของนังเเพศยาคนอื่นๆ ใช่วา่ นางเเละ
มารดาจะปล่อยไป หากมีการบุกค้ นอย่างจริงจัง ย่อมพบพิษที่ยงั
มิผา่ นการใช้ เเม้ มิเกี่ยวข้ องกับเหตุการณ์นี ้ ก็สามารถเอาผิดได้
เนื่องจากมีของอันตรายไว้ ในครอบครอง อย่างไรเสีย เพื่อมิให้
ตัวเองบริสทุ ธิ์จนน่าสงสัย กงอิงฮวาก็จาเป็ นต้ องใส่ร้ายตัวเองด้ วย
เช่นกัน เเม้ มิใช่พิษร้ าย เเต่ยามนี ้ในเรือนของกงอิงฮวาเองก็มียา
พิษที่ไม่เป็ นอันตรายถึงชีวิตซุกซ่อนอยู่ ซึง่ นางสามารถบ่ายเบี่ยง
ได้ วา่ มีไว้ เพื่อป้องกันตัว นางอาจได้ รับบทลงโทษบ้ าง เเต่ไม่รุนเเรง
เท่านางเเพศยาพวกนันเเน่ ้ นอน

ราชันย์เดินเข้ าไปกระซิบบางอย่างกับกงจิ ้นหย่ง กงจิ ้นหย่งเผย

แววตาตื่นเต้ น เมื่อกงเหมยกุ้ยขอความช่วยเหลืออย่างหาได้ ยาก
ยิ่ง ก่อนหันไปสัง่ ให้ พอ่ บ้ านเยี่ยกระจายบ่าวไพร่ไปตามเรือนเพื่อ
เริ่มต้ นการค้ นหา เเละค้ นกระทัง่ เรือนของพวกบ่าวไพร่ตามคาขอ
ของกงเหมยกุ้ย

ยามค่าคืน จวนสกุลกงกลับจุดไฟสว่างไสวไปทัว่ ทังจวน

้ เเม้ คน
ภายนอกหรือจวนข้ างเคียงจะอยากรู้อยากเห็นมากมายเพียงไรก็
ทาได้ เพียงชะเง้ อคอมองจากจวนของตนเเละภายนอก เเต่มิอาจ
ทาอันใดได้ มากไปกว่านัน้ สุดท้ ายคนส่วนใหญ่ก็ตดั ใจเข้ านอน
เเละรอฟั งข่าวคราววันพรุ่งนี ้

ผ่านไปเเล้ วหนึ่งชัว่ ยาม(ราว3ชัว่ โมง) ทว่าการค้ นหากลับยังไม่

สิ ้นสุด บ่าวไพร่ยงั คงมิพบสิ่งใด กงอิงฮวาซึง่ เเต่เดิมนัง่ ด้ วยใจสงบ
นิ่งเเฝงความรื่นรมย์เฝ้ารอความวินาศของผู้อื่นเริ่มลุกขึ ้นมาเดิน
กลับไปกลับมาด้ วยจิตใจว้ าวุน่

เหตุใดบ่าวไพร่โง่เขลาพวกนันจึ
้ งได้ ใช้ เวลานานถึงเพียงนี ้! เเม้ นาง
จะสัง่ ให้ สาวใช้ ซุกซ่อนไว้ อย่างมิดชิด เเต่ก็มิสมควรค้ นหายากเย็น
ถึงเพียงนี ้นี่นา

"เมื่อใดการค้ นหาจึงจะสิ ้นสุดเสียที!" กงอิงฮวาโวยวายอย่างหมด

ความอดทน
คนอื่นๆล้ วนกรอกตาอย่างเอือมระอา การค้ นเรือนเป็ นวิธีการที่กง
อิงฮวาคะยันคะยออย่
้ างเอาเเต่ใจ เเต่กลับไม่อาจทนรอได้ เสียเอง
เเละตามจริงควรเป็ นพวกนางต่างหากที่ไม่พอใจ ที่ต้องมาเสียทัง้
เวลา เเละต้ องมาหายใจร่วมกับเหล่าสตรีที่ไม่ชอบหน้ าเช่นนี ้

เเม้ กงจิ ้นหย่งจะรัง้ อยู่ภายในห้ องโถงนี ้ด้ วย เเละเป็ นโอกาสดีที่จะ

ได้ รือ้ ฟื น้ ความหลังฉันท์สามีภรรยา ฉันบิดาเเละบุตรสาว เเต่บรุ ุษ
ผู้นนกลั
ั ้ บสนใจเพียงบุตรีคนรองของตัวเอง จนอนุภรรยาเเละบุตรี
ผู้อื่นมิร้ ูจะเเทรกเข้ าไปร่วมวงสนทนาอย่างไร เมื่อครู่ฮหู ยินสาม
เเละอนุหรงได้ ลองพยายามเเล้ ว เเต่กลับถูกกันออกอย่างไร้ เยื่อใย
เป็ นเหตุให้ คนหนึง่ นัง่ ทาหน้ าไม่สบอารมณ์ ส่วนอีกคนนัง่ ทาหน้ า
เศร้ าหมองอยู่ในขณะนี ้

ราชันย์มองไปทางเรือนของเสวี่ยเหม่ยด้ วยเเววตาเรียบเฉย เเฝง

ความกังวลอยู่บ้างเล็กน้ อย เขากลัวว่าการสืบค้ นครานี ้จะ
กลายเป็ นการเปิ ดบ้ านให้ ศตั รูเข้ าไปทาตามใจชอบในพื ้นที่สว่ นตัว
ของเสวี่ยเหม่ย
"เจ้ าคงกาลังกังวลเรื่องมารดาของเจ้ า" เสียงทุ้มหนักดังขึ ้นจาก
บุรุษซึง่ นัง่ อยู่ข้างๆ

ราชันย์เหลือบมองกงจิ ้นหย่ง ก่อนพยักหน้ าอย่างไม่ปิดบัง

กงจิ ้นหย่งกาลังจะยื่นมือไปลูบหัวปลอบบุตรสาวคนงาม ทว่าเมื่อ

ถูกดวงตาดอกท้ อคูง่ ามของอีกฝ่ ายจับจ้ องด้ วยสายตาไม่เป็ นมิตร
จึงหยุดเอาไว้ เเละตบลงบนหลังมือขาวผ่องของอีกฝ่ ายเบาๆเเทน

"ผ่อนคลายเถิด ทังเจ้
้ าเเละมารดาของเจ้ า พ่อจะปกป้องเอง เเม้
เจ้ าจะต้ องการหรือไม่พอ่ ก็จะไม่นิ่งเฉยอีก"

ราชันย์มองฝ่ ามือใหญ่ของอีกฝ่ ายซึง่ วางอยู่บนหลังมือของตัวเอง

คิดว่าควรปั ดออก ทว่าแผลที่มืออีกฝ่ ายชัดเจนถึงเพียงนัน้ จึงทา
ได้ เพียงปล่อยผ่าน เเละหันหน้ าหนี "ระวังเเผลที่มือเจ้ าค่ะ"
กงจิ ้นหย่งหลับตา เเม้ บตุ รสาวคนงามจะยังคงเย็นชา ทว่าครานี ้
เขาสัมผัสได้ ถึงสายใยบางๆที่ยงั คงมิได้ ขาดสะบันไปเสี
้ ยทังหมด
้

กงอิงฮวารู้สกึ ไม่สบอารมณ์ ถ้ ากงเหมยกุ้ยไม่ดวงดีได้ ตาแหน่ง

ท่านหญิงมาเพราะโชคช่วย บุตรีที่บิดาปลอบโยนอยู่ตรงนัน้
สมควรเป็ นนาง!

"ท่านพ่อเจ้ าคะ! เมื่อใดการค้ นหาจึงจะสิ ้นสุดเจ้ าคะ! ลูกร้ อนใจ

เหลือเกิน ลูกกลัวว่าคนที่ทาร้ ายมารดาของลูกจะหลุดรอดไป
ได้ !" กงอิงฮวานัง่ ลงอีกฝั่งของกงจิ ้นหย่ง เเละกอดเเขนด้ วยกิริยา
ออดอ้ อน

ราชันย์กล่าวยิ ้มๆ "เจ้ าดูสนใจคนร้ ายมากกว่าอาการบาดเจ็บของ

มารดาตัวเองอีกนะน้ องรัก ทังที ้ ่มารดาของเจ้ าอาการสาหัสถึง
เพียงนัน้ เเต่เจ้ ากลับไม่เฉียดเข้ าไปดูอาการเลยเเม้ เเต่น้อย ราวกับ
รู้อยู่เเล้ วว่าอาการของมารดาเจ้ ามิได้ สาหัสอย่างที่ตาเห็น หรือว่า
..."

กงอิงฮวากัดฟั น "พี่รองอย่ามาใส่ไคล้ ข้า! ข้ ารู้วา่ ท่านกาลัง

พยายามทาให้ ข้าดูน่าสงสัยที่สดุ ! เเต่เรื่องนี ้มิเกี่ยวข้ องอันใดกับ
ข้ า! เพราะข้ ามิมีวนั กล้ าใช้ ท่อนไม้ ทบุ ตีมารดาของตัวเอง!"

บ่าวไพร่ที่รงั ้ อยู่รับใช้ เหล่าผู้เป็ นนายอดจะเห็นด้ วยไม่ได้ บุตรีจะ

ชัว่ จะเลวเเค่ไหนก็คงมิมีวนั ทาร้ ายมารดาผู้ให้ กาเนิดเสียจน
บาดเจ็บหนักเช่นนัน้

ราชันย์หวั เราะคิก "ร้ อนตัวเสียจริงน้ องห้ า พี่สาวผู้นี ้ยังมิทนั ได้

กล่าวเลยว่าเจ้ าน่าสงสัยที่สดุ ว่าเเต่ท่านหมอ บาดแผลของสตรีผ้ ู
นันเกิ
้ ดจากการถูก 'ทุบตีด้วยท่อนไม้ ' เช่นนันหรื ้ อ บังเอิญก่อน
หน้ านี ้ข้ ามาถึงช้ ากว่าผู้ใด มิทราบว่าท่านหมอได้ เเจ้ งให้ ทกุ คน
ทราบไปเเล้ วหรือว่าอาวุธ 'น่าจะ' เป็ นท่อนไม้ "
กงอิงฮวาชะงัก เช่นเดียวกับคนอื่นๆ

หมอชราเหลือบมองกงอิงฮวาด้ วยสายตาเคลือบเเคลงสงสัย ก่อน

ประคองมือกล่าวรายงานท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นด้ วย
น ้าเสียงเคารพเเละให้ เกียรติ "เรียนท่านหญิง กระหม่อมมัน่ ใจว่า
กระหม่อมยังมิได้ บอกกล่าวสิ่งใดกับผู้ใด ยกเว้ นพ่อบ้ านเยี่ย
ขอรับ"

"อ้ าว เช่นนันก็
้ มิสมควรมีผ้ ใู ดล่วงรู้อาการเเละสาเหตุ นอกจาก
ท่านพ่อเเละพ่อบ้ านเยี่ยน่ะสิ"

กงอิงฮวาเม้ มปากจนห้ อเลือด เมื่อพี่รองน่าตายผู้นนหั

ั ้ นมายักคิ ้ว
หลิ่วตาใส่ราวกับกาลังเยาะเย้ ยว่านางทาพลาดครัง้ ใหญ่
"เช่นนันมารดาของน้
้ องห้ าบาดเจ็บเพราะถูกทุบตีด้วยท่อนไม้
อย่างที่น้องห้ ากล่าวจริงหรือไม่ท่านหมอ" ราชันย์ระเเคะระคาย
ต่อ

หมอชราเหลือบมองกงจิ ้นหย่งเล็กน้ อย เเละเมื่อได้ รับอนุญาตให้

พูด จึงกล่าวต่ออย่างรวดเร็ว "ขอรับ เป็ นอย่างที่คณ ุ หนูกงอิงฮวา
กล่าว รอยช ้าส่วนใหญ่ของสาวใช้ ผ้ นู ี ้เกิดจากการถูกทุบตีด้วย
ท่อนไม้ ขอรับ ดูได้ จากเศษไม้ ที่ติดอยู่ตามเสื ้อผ้ าเเละทิ่มเเทงอยูู่
ตามผิวหนังของสาวใช้ ผ้ นู ี ้เล็กน้ อยขอรับ"

ในที่สดุ ก็เป็ นกงซิ่งฮวาที่หนั ไปทางกงอิงฮวาเเละกล่าวอ้ อมแอ้ ม

ขึ ้นอย่างสงสัยว่า "พี่ห้า ทังๆที
้ ่ท่านหมอยังมิได้ บอกกล่าวอันใด
พวกเราว่ามารดาของท่านบาดเจ็บเพราะถูกท่อนไม้ ทบุ ตี เหตุใด
ท่านจึงได้ ลว่ งรู้ได้ เล่า"

"หุบปาก!!" กงอิงฮวาหันไปตวาดใส่กงซิ่งฮวาที่นางไม่เคยคิดจะ
นับพี่นบั น้ อง ยิ่งกงซิ่งฮวาอายุเท่านาง ซ ้ายังเกิดเดือนเดียวกับนาง
กงอิงฮวาก็ยิ่งไม่ชอบหน้ ากงซิง่ ฮวา เพราะมันยิ่งย ้าเตือนให้ กงอิงฮ
วาเข้ าใจว่า บิดามิได้ รักมารดาจริงอย่างที่มารดาพร่าเพ้ อให้ ฟัง
ตลอดมา เพราะหากบิดารักมารดาจริง เช่นนันเหตุ ้ ใดบิดาจึงยังคง
เเวะเวียนไปหาสตรีอื่น กระทัง่ อนุหกตังครรภ์
้ ในช่วงเวลาเดียวกัน
กับมารดาของนาง มันมิแปลกหรอกหรือ!?

"ใยต้ องตะคอกเช่นนันด้
้ วยเล่าน้ องห้ า ซิ่งเอ๋อร์ นนสงสัั ้ ยได้ ถกู ต้ อง
เเล้ ว ทังๆที
้ ่ท่านหมอยังมิได้ ชี ้เเจ้ งเเม้ เเต่น้อย เหตุใดเจ้ าจึงได้ ลว่ งรู้
เล่าว่ามารดาของเจ้ าบาดเจ็บเพราะถูกท่อนไม้ ทบุ ตี หากกล่าวว่า
บังเอิญก็ดจู ะเเม่นยาจนเกินไป เพราะเจ้ ากล่าวราวกับเห็นด้ วยตา
ตัวเองมาอย่างไรอย่างนัน"้

ทุกคนสูดลมหายใจลึก เพราะกงเหมยกุ้ยกาลังกระตุ้นให้ ทกุ คน

เห็นถึงพิรุธในคาพูดของกงอิงฮวาที่นา่ จะมีเพียงคนร้ ายหรือคนที่
อยู่ในเหตุการณ์เท่านันที
้ ่ลว่ งรู้
นัน่ สิ กงอิงฮวารู้ได้ อย่างไรว่ามารดาบาดเจ็บเพราะถูกทุบตีด้วย
ท่อนไม้ นอกจากจะเป็ นหนึ่งในผู้เกี่ยวข้ อง กระทัง่ เป็ นผู้สมรู้ร่วม
คิด เพราะเศษไม้ อนั ใดนัน่ ใช่วา่ จะดูออกได้ ง่าย กระทัง่ บ่าวชายที่
เเบกมารดาของคุณหนูห้ามายังคิดไปว่าเศษไม้ ที่ติดอยู่ตาม
เสื ้อผ้ าของอดีตอนุผ้ นู นเป็
ั ้ นเพียงเศษดินที่ติดมา เพราะอีกฝ่ ายล้ ม
หมดสติอยู่บนพื ้น

กงอิงฮวาสัน่ ไปทังร่้ าง มองไปทางมารดาที่นอนเเน่นิ่งราวกับมิคิด

จะลุกขึ ้นมาช่วยกันอย่างหมดสิ ้นกาลังใจ มิร้ ูเเล้ วว่าสมควรหันไป
ขอความช่วยเหลือจากผู้ใด ตามจริงหันไปมองมารดา มารดาก็คง
มิอาจพึง่ พิงอันใดได้ เพราะยามนี ้มารดามิมีอานาจบารมีอนั ใดให้
พึง่ พิงเช่นกาลก่อนอีกเเล้ ว ดังนันในสายตาของกงอิ
้ งฮวาจึงเหลือ
เพียงบิดาเท่านัน้

"ไม่จริงนะเจ้ าคะท่านพ่อ!!" กงอิงฮวากอดเเขนผู้เป็ นบิดาเเน่น

เเละช้ อนมองด้ วยดวงตาซึง่ เต็มไปด้ วยความหวาดกลัวเเละหวัน่
วิตก เวลานี ้มีเพียงบิดาเท่านันที
้ ่สามารถช่วยให้ นางรอดพ้ นจาก
ความผิดที่กาลังค่อยๆถูกเปิ ดโปงนีไ้ ด้ ขอเพียงบิดาเชื่อนางเเละ
ช่วยเเก้ ตา่ งให้ นาง เพียงเท่านี ้นางก็สามารถรอดไปได้ เเล้ ว!

"ไม่จริงอันใด" กงจิ ้นหย่งกล่าวเสียงเรียบ มิได้ จงใจจับผิด เพื่อ

กระตุ้นให้ เด็กสาวที่อยู่ในภาวะตื่นกลัวสารภาพทุกสิ่งออกมาเอง

"ลูกมิได้ เกี่ยวข้ องกับเรื่องนี ้! เรื่องท่อนไม้ นนลู

ั ้ กก็เเค่บงั เอิญคิดถูก
เท่านันเอง!
้ พี่รอง! ต้ องเป็ นพี่รองเเน่ๆเจ้ าค่ะที่พยายามป้าย
ความผิดให้ ลกู ! ลูกมิได้ ทบุ ตีท่านเเม่จริงๆนะเจ้ าคะท่านพ่อ! เเล้
วไหนจะเรื่องพิษอีก! ลูกจะไปกล้ าวางยาพิษมารดาตัวเองได้
อย่างไร! มิเชื่อท่านพ่อรอถามพวกบ่าวไพร่ที่ไปค้ นเรือนลูกสิเจ้ า
คะ ลูกมัน่ ใจว่าย่อมไม่พบยาพิษที่เกี่ยวกับเรื่องนี ้เเน่นอน!"

"มิมีผ้ ใู ดโง่ขนาดวางยาพิษผู้อื่นเเล้ วซ่อนพิษไว้ ที่เรือนของตัวเอง

หรอกนะอิงฮวา" ราชันย์เปรยขึ ้นด้ วยน ้าเสียงสนุกสนาน
"หุบปากนะนังกงเหมยกุ้ย! ข้ าเชื่อว่าหากไปค้ นเรือนเจ้ าต้ องพบ
บางอย่างเเน่! ไม่วา่ อย่างไรวันนี ้ข้ าจะต้ องจับเจ้ าส่งทางการให้ ได้ !
สารหนูเป็ นของต้ องห้ ามของเเคว้ นต้ า! เจ้ าไม่รอดเเน่นงั กง
เหมยกุ้ย!!"

"สารหนู?"

ทุกคนในที่นี ้ขมวดคิ ้วอีกครัง้

หมอชราขมวดคิ ้วหนักกว่าเดิม เริ่มมัน่ ใจเเล้ วว่าคุณหนูห้าต้ องมี

ส่วนเกี่ยวข้ อง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ครานี ้หมอชราประคองมือเเละ
หันไปทางกงจิ ้นหย่ง

กงจิ ้นหย่งดันไหล่กงอิงฮวาออกช้ าๆ "เป็ นสารหนูหรือ?"

หมอชราประจาตระกูลกงพยักหน้ า "ขอรับนายท่าน พิษที่พบใน
ร่างสาวใช้ ผ้ นู ี ้คือสารหนูมิผิดเเน่นอนขอรับ เรื่องนี ้สมควรมีเพียง
ข้ าเท่านันที
้ ่ร้ ู"

ราชันย์หวั เราะลัน่ "กล่าวผิดเเล้ วท่านหมอ สมควรมีเเค่ท่านเเละ

'ผู้เกี่ยวข้ องโดยตรง' ต่างหากที่ลว่ งรู้"

หมอชราชะงัก ก่อนประคองมือเเละกล่าวต่อ "ขอรับ สมควรมีเเค่

ข้ าเเละ 'ผู้วางยา' เท่านันที
้ ่ลว่ งรู้"

"เอาล่ะน้ องห้ า ข้ าขอถามเจ้ าเเทนทุกคนในที่นี ้ เจ้ ารู้ได้ อย่างไรว่า

พิษที่อยู่ในร่างของมารดาเจ้ าเป็ นสารหนู หืม?"

กงอิงฮวาหลุดสะดุ้ง เมื่อพรัง้ ปากบอกสิ่งที่มิมีผ้ ใู ดสมควรล่วงรู้

ออกไปอีกครัง้ ก่อนหันไปมองบิดาหมายขอความช่วยเหลือ เเต่
เมื่อสบเข้ ากับนัยน์ตาเย็นยะเยือกของผู้เป็ นบิดา เด็กสาวก็พลัน
รู้สกึ หมดเรี่ยวหมดเเรง เพราะสายตาของบิดาราวกับกาลังบอกว่า
เขาไม่มีวนั เข้ าข้ างหรือช่วยปกปิ ดความผิดที่นางเเละมารดา
ร่วมกันก่อขึ ้นในครัง้ นี ้ เเละหากนางอยากรอด นางก็ต้องดิ ้นรนเอา
ตัวรอดให้ ได้ ด้วยตัวเอง

"ข้ าไม่ได้ ทา!!ข้ าไม่เกี่ยวข้ องอันใดทังสิ

้ ้น!!พวกเจ้ าทุกคนจัดฉากใส่
ร้ ายข้ า!!พวกเจ้ าทุกคนรวมหัวกันกลัน่ แกล้ งข้ า!!รอให้ พวกบ่าว
ไพร่ที่ไปค้ นเรือนพวกเจ้ ากลับมาพร้ อมหลักฐานเอาผิดพวกเจ้ า
ก่อนเถิด!!ถึงตอนนันข้
้ าจะเอาคืนพวกเจ้ าทุกคน!!"

กงอิงฮวายังคงมิยอมรับง่ายๆ นิ ้วเรียวชี ้ให้ ร้ายไปทางอนุภรรยา

ของบิดาเเละพี่น้องต่างมารดาทุกคน

ฮูหยินสามปรายตาลงมองกงอิงฮวาด้ วยสายตาสมเพช โง่งม เเต่

กลับพยายามอวดฉลาด เหมือนกันทังเเม่
้ ทงลู
ั ้ ก!
ยามนี ้ กงอิงฮวาจะยอมรับหรือไม่ อาจไม่สาคัญอีกเเล้ ว เพราะ
ด้ วยพิรุธเเละพยานมากมาย ก็สามารถเอาผิดกงอิงฮวาเเละ
มารดาได้ เเล้ วครึ่งหนึ่ง เหลือเพียงหลักฐานเท่านัน้

"ขออภัยขอรับ!!" หนึง่ ในบ่าวชายที่ทาหน้ าที่สืบค้ นเรือนของกง

เหมยกุ้ยกลับมาเเล้ ว

กงอิงฮวาปรากฎความคาดหวังในเเววตา "รีบรายงานมาเร็วเข้ า!
เจ้ าพบมันเเล้ วใช่หรือไม่! พบพิษที่เรื อนของนังเเพศยานี่เเล้ วใช่
หรือไม่!!"

บ่าวที่มารายงานผงะไปด้ วยความตกใจ เมื่อเห็นเเววตาบ้ าคลัง่

ของคุณหนูห้า ก่อนถูกพ่อบ้ านเยี่ยสัง่ ให้ กล่าวรายงานต่อตาม
ความเป็ นจริง

"มะ ไม่พบสิ่งของน่าสงสัยที่เรือนของคุณหนูรองเลยขอรับ!!"
กงอิงฮวาเบิกตากว้ าง ก่อนกรีดร้ องออกมา เพราะหากไม่พบสาร
หนูในเรือนของกงเหมยกุ้ย ก็เท่ากับว่าทุกสิ่งผิดแผนไปหมด เช่นนี ้
เเล้ วจะให้ กงอิงฮวาทาใจยอมรับได้ อย่างไร

"ไม่จริง!! เจ้ าโกหก!! พวกเจ้ าตรวจดูไม่ละเอียดใช่หรือไม่!! หาก

ตรวจดูละเอียดไยจึงจะไม่พบ!! ไอ้ พวกไม่ได้ เรื่อง!!เลี ้ยงเสียข้ าว
สุก!! ทางานไม่รอบคอบ!! ตายไปยังจะดีเสียกว่า!!"

เหล่าบ่าวไพร่ที่เพิ่งกลับมา ได้ ยินเข้ าพอดิบพอดี เเต่ละคนทนฟั ง

ไม่ได้ จนเผลอชักสีหน้ าไม่พอใจออกมา กระทัง่ สาวใช้ ผ้ หู นึง่ เดิน
เข้ ามาหมอบลงเบื ้องหน้ ากงจิ ้นหย่งเเละกงเหมยกุ้ย ไม่ไกลจาก
พ่อบ้ านเยี่ย เเละยื่นประคองสิ่งหนึง่ ออกมา

"เรียนนายท่าน พวกเราไปค้ นเรือนนอนบ่าวไพร่ทกุ คนตามที่

คุณหนูรองสัง่ เเล้ วเจ้ าค่ะ เเละบ่าวค้ นเจอสิ่งนี ้ที่ปลอกหมอนของ
มารดาคุณหนูห้าเจ้ าค่ะ"
ขวดศิลาสีขาวขนาดเล็กกว่าฝ่ ามือเเสนคุ้นตาปรากฎอยู่ตรงหน้ า
ทากงอิงฮวาหน้ าถอดสี เเทบกรีดร้ องลัน่ อย่างเสียขวัญ

เป็ นไปไม่ได้ ! เหตุใดขวดยาพิษที่นางสัง่ ให้ สาวใช้ นาไปซ่อนไว้ ที่

ห้ องนอนสาวใช้ ในเรือนนังกงเหมยกุ้ย จึงไปอยูท่ ี่ปลอกหมอนของ
มารดาในเรือนทาสได้ เล่า!!

หมอชราเดินเข้ ามา หยิบขวดศิลาขนาดเล็กกว่าฝ่ ามือไป

ตรวจสอบด้ วยความระมัดระวัง เเม้ จะมิมีพิษหลงเหลือในขวด
ศิลา เเต่ขวดศิลายังไม่ผา่ นการทาความสะอาด จึงยังสามารถ
ตรวจสอบคราบที่หลงเหลืออยู่ในขวดได้

"ขวดนี ้เคยบรรจุสารหนูไม่ผิดเเน่ขอรับนายท่าน"
ทุกสายตาย้ ายกลับมาที่กงอิงฮวาเเละอดีตอนุสี่ซงึ่ นอนเเน่นิ่งหลัง่
น ้าตาแห่งความเเค้ นเเละเจ็บใจอย่างเงียบงัน

"นังกงเหมยกุ้ย! เจ้ าใส่ร้ายมารดาของข้ า!!"

ราชันย์ตีหน้ าเย็นชา หมดสิ ้นซึง่ ความอดทน ขนาดนี ้เเล้ วยัยเด็กนี่

ยังปากเเข็งไม่ยอมรับ งันต่
้ อให้ มีหลักฐานเเละพยานครบถ้ วน คน
มันจะไม่ยอมรับความจริงก็คงหลอกตัวเองไปจนวันตาย

"ข้ าว่าข้ าทนมามากพอเเล้ ว เสียแรงที่ได้ ชื่อว่าเป็ นคุณหนู วาจาเเต่

ละคาหยาบช้ าเเละโง่เขลาราวกับไม่ได้ รับการศึกษา เสี่ยวซี...ตบ
ปากสัง่ สอนกงอิงฮวา โทษฐานล่วงเกินข้ าซึง่ มีฐานะเป็ นท่าน
หญิง"

กงอิงฮวาผงะถอยหลัง เมื่อเสี่ยวซีเดินเข้ ามาด้ วยใบหน้ าไร้ ความ

เกรงกลัว เเต่สาวใช้ อีกสองคนของกงเหมยกุ้ยที่เข้ ามาจับเเขนทัง้
สองข้ างเอาไว้ ทาให้ กงอิงฮวาหนีไม่สะดวก ได้ เเต่กรีดร้ องไม่
ยินยอม เเละดิ ้นพร่านราวกับหนูติดจัน่

"นังกงเหมยกุ้ย!!เจ้ า!!กล้ าดีอย่างไรทาเช่นนี ้กับข้ า!!ฮือ!!ท่านพ่อ

ช่วยลูกด้ วยเจ้ าค่ะ!!พี่รองจะรังแกลูก!!"

กงจิ ้นหย่งไม่สนใจกงอิงฮวา เเต่หนั ไปเสนอกับกงเหมยกุ้ยว่า "ห้ า

ครัง้ สาหรับล่วงเกินท่านหญิง เเละอีกห้ าครัง้ สาหรับการให้ ร้าย
ท่านหญิง เจ้ าเห็นว่าอย่างไร จะอย่างไรอิงฮวาก็ยงั เป็ นเพียงเด็ก
สาวคนหนึ่ง ทังยั้ งเป็ นน้ องสาวของเจ้ า หากลงมือรุนเเรงเกรงว่า
จะมิสง่ ผลดีกบั ชื่อเสียงของเจ้ า"

ราชันย์พยักหน้ าช้ าๆ "เเม้ นางจะสมควรโดนมากกว่านัน้ เเต่ข้าก็

จะลดโทษให้ เห็นแก่ที่นางไม่ได้ รับการสัง่ สารจากมารดาที่ดีพอ"
"ท่านพ่อ! ท่านพ่อมิรักลูกเเล้ วหรือเจ้ าคะ! เหตุใดจึงยอมให้ นงั กง
เหมยกุ้ยสัง่ ทาร้ ายลูก!! อัก่ ฮือๆ โอ๊ ย เจ็บ! เจ็บเหลือเกินท่านพ่อ!
นังไพร่สกปรก! หากเจ้ ากล้ า อัก่ ! ข้ าจะฆ่าเจ้ า! อัก่ "

เสี่ยวซีตบปากกงอิงฮวาเน้ นๆจนกระทัง่ ครบสิบครัง้ ก่อนถอย

กลับมายืนอยู่ด้านหลังคุณหนูของตนอย่างรวดเร็ว

กงอิงฮวาเเทบทรุดลงไปนัง่ กับพื ้น ใบหน้ างดงามยามนี ้บวมช ้าไม่

ต่างจากมารดาที่นอนอยู่บนเสื่อ กงอิงฮวาเงยหน้ าสาปแช่งกง
เหมยกุ้ยเเละเสี่ยวซีไม่หยุดปาก

"นังพี่รองเเพศยา!!นังไพร่สารเลว!!ข้ าจะไม่ให้ พวกเจ้ าตายดี!!...

ท่านพ่อ!?"
กงจิ ้นหย่งตรงเข้ าไปหากงอิงฮวา กงอิงฮวาเเย้ มยิ ้มอย่างซาบซึ ้ง
คิดว่าบิดากาลังเดินเข้ ามาปลอบประโลมนาง ทีนี ้แหละนางจะ
ออดอ้ อนให้ บิดาลงโทษนังกงเหมยกุ้ยให้ หนักเลย!

ทว่ากงจิ ้นหย่งกลับทาในสิ่งที่อนุภรรยาเเละบุตรสาวทุกคนต้ องตื่น

ตะลึง เมื่อกงจิ ้นหย่งซึง่ ไม่เคยลงไม้ ลงมือกับบุตรสาวคนใด ยกมือ
ขึ ้นเเละฟาดเข้ าไปที่แก้ มของกงอิงฮวา จนเด็กสาวล้ มลงไปกับพื ้น
จริงๆ

"ทะ ท่านพ่อ!?" กงอิงฮวายกมือสัน่ ระริกกุมเเก้ ม ก่อนเงยหน้ ามอง

บิดาด้ วยสายตาไม่อยากเชื่อ มุมปากมีเลือดไหลซึม

กงจิ ้นหย่งใบหน้ ามืดครึม้ ปรายตามองเด็กสาวที่สดุ ท้ ายเเล้ วก็

ก้ าวเดินไปบนเส้ นทางเดียวกับมารดาด้ วยสายตาผิดหวังระคน
เวทนา เเต่ก็เจือความสงสารอยู่ลกึ ๆ
"เลิกก้ าวร้ าวได้ เเล้ วอิงฮวา! ก่อนหน้ านี ้ข้ าเคยคิดว่าหากเจ้ าเติบโต
ขึ ้นเจ้ าจะเปลี่ยนแปลงนิสยั ของตัวเอง เเต่นานวันเข้ าเจ้ ากลับยิ่ง
เลวร้ ายลงกว่าเดิม กระทัง่ กล้ าข่มขูพ่ ี่สาวของตัวเอง ทังยั
้ งกล้ า
ร่วมมือกับแผนชัว่ ของมารดาตัวเองใส่ร้ายผู้อื่นในความผิดที่ผ้ อู ื่น
ไม่ได้ ก่อ เห็นทีข้าคงจะใจดีกบั พวกเจ้ าเเม่ลกู จนเกินไป จึงได้ เหิม
เกริมกันได้ ถึงเพียงนี ้!"

กงอิงฮวาตัวสัน่ ระริก "ทะ ท่านพ่อ ไม่นะเจ้ าคะ ท่านพ่อคิดจะทา

อันใดลูกเเละท่านเเม่เจ้ าคะ ท่านพ่อคงไม่จบั พวกเราส่งให้ ทางการ
ใช่หรือไม่"

เนื่องจากสารหนูเป็ นของที่ถกู ควบคุมการซื ้อขายอย่างเข้ มงวดใน

เเคว้ นต้ า อนุญาตให้ ใช้ ทางด้ านการเเพทย์เเละการเกษตรเท่านัน้
เเต่หากพบว่ามีผ้ ใู ดใช้ สารหนูในการสังหารผู้อื่นในเเคว้ นต้ า โทษที่
ได้ รับอาจถึงขันประหารชี
้ วิต เนื่องจากในประวัติศาสตร์ เเคว้ น
ต้ าเคยมีพระสนมที่ฮ่องเต้ ทรงโปรดปรานที่สดุ ถูกลอบปลงพระ
ชนม์ด้วยสารหนูที่เเฝงมาในอาหาร ทาให้ ฮ่องเต้ ทรงเศร้ าพระทัย
อย่างหนัก ถึงกับมีราชโองการสัง่ ลงโทษผู้ที่ใช้ สารหนูในทางที่มิ
ชอบถึงขันประหารชี
้ วิตทังตระกู
้ ลมาเเล้ ว ภายหลังจึงปรับแก้ ราช
โองการเหลือเพียงรับโทษประหารเเค่ผ้ ใู ช้ เท่านัน้

กงจิ ้นหย่งหันไปทางบุตรีในฮูหยินเอกของตน "เหมยเอ๋อร์ หากทุก

สิ่งเป็ นไปตามแผนของอิงฮวา เจ้ าจะเป็ นผู้ที่สญ
ู เสียที่สดุ พ่อจึง
คิดว่าเจ้ าสมควรเป็ นผู้ตดั สินโทษอิงฮวา"

เหล่าอนุภรรยาเเละบุตรีลอบกัดฟั นเเละกาหมัดด้ วยความรู้สกึ

เสียดาย คิดดูสิ หากแผนของกงอิงฮวาเป็ นไปอย่างราบรื่น ท่าน
หญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นลอบใช้ สารหนูทาร้ ายอดีตอนุภรรยา
ของบิดาที่เคยมีเรื่องพิพาทกันในอดีต จนอีกฝ่ ายเเทบไปเฝ้า
ยมบาล เเม้ อานาจของตระกูลฝั่งมารดาสามารถช่วยให้ กง
เหมยกุ้ยรอดพ้ นจากโทษประหารได้ เเต่กงเหมยกุ้ยคงไม่อาจ
รักษาตาแหน่งท่านหญิงเเละตาแหน่งว่าที่ชินหวางเฟยเอาไว้ ได้
ยิ่งคิดเหล่าอนุภรรยาเเละบุตรียิ่งเสียดายจนเเทบคลัง่ ตาย สวรรค์!
เหตุใดจึงทอดทิ ้งกงอิงฮวา! เหตุใดจึงปกป้องกงเหมยกุ้ยนัก! ไม่
ยุติธรรมเอาเสียเลย!

กงอิงฮวาหันกลับมาถลึงตาจ้ องกงเหมยกุ้ยด้ วยเเววตาชิงชัง ในใจ

วางแผนแก้ เเค้ นเป็ นฉากๆ หากครัง้ นางเเละมารดาสามารถรอด
ไปได้ จะเอาคืนกงเหมยกุ้ยอย่างสาสมในอนาคต!

"เเม้ การอ้ อนวอนเจ้ าไม่ให้ จบั ข้ าเเละท่านเเม่สง่ ทางการจะเป็ น

ทางเลือกเดียวเเละทางเลือกสุดท้ าย! เเต่ข้าก็ไม่มีวนั กระทา
เช่นนัน!
้ ที่ข้าเเละมารดาต้ องลุกขึ ้นมาเรียกร้ องความเป็ นธรรมให้
ตัวเองเช่นนี ้ก็เพราะเจ้ าเเละมารดาเเพศยาของเจ้ าเเย่งทุกสิ่งทุก
อย่างของพวกเราเเม่ลกู ไป! ข้ าไม่มีวนั ก้ มหัวให้ เจ้ ากงเหมยกุ้ย! ไม่
มีวนั !!"

ราชันย์เเค่นยิ ้มเหยียดหยาม "จะเลือกทางเดินไหนก็สุดเเล้ วเเต่เจ้ า

ข้ าก็ไม่ได้ อยากเห็นเด็กไม่ร้ ูจกั โต เเม้ กระทาผิดก็ไม่ร้ ูจกั สานึกเช่น
เจ้ าก้ มหัวให้ เช่นกัน คงเเสลงนัยน์ตาน่าดู เเต่อย่างไรเสียเจ้ าก็ได้
ชื่อว่าเป็ นน้ องสาวของข้ า จับส่งทางการเเล้ วรอรับโทษประหาร
ชีวิตออกจะโหดร้ ายเกินไปเสียหน่อย เเละในเมื่อระยะเวลาหนึ่ง
เดือนที่ไปอยู่วดั ประจาตระกูลเมื่อครัง้ ก่อนไม่อาจชะล้ างจิตใจของ
เจ้ าให้ เป็ นผู้เป็ นคนขึ ้นมาได้ บ้าง เช่นนันเจ้
้ าเเละมารดาก็จงไปถือ
ศีลกินเจอยู่ที่นนั่ จนกว่าจะถึงพิธีปักปิ่ นของเจ้ าเสีย ไม่ได้ คาดหวัง
ว่าพวกเจ้ าเเม่ลกู จะเป็ นผู้เป็ นคนขึ ้นมาบ้ างหรอกนะ ก็เเค่หวัง ว่า
พวกเจ้ าเเม่ลกู จะเกรงใจสถานที่ศกั ดิส์ ิทธิ์ เเละงดเว้ นเรื่องชัว่ ร้ าย
ไปสักพักก็เท่านันเอง"
้

ในเมื่ออยู่จวนเดียวกันเเล้ วรังเเต่จะดิ ้นรนรวมหัวกับมารดาหาทาง

สร้ างปั ญหา เช่นนันก็
้ ไสหัวไปอยู่ที่อนื่ เสียทังเเม่
้ ทงลูั ้ ก!

"ข้ าไม่ไป!! ข้ าไม่มีวนั ทาตามคาสัง่ ของคนเช่นเจ้ า!!" กงอิงฮวา

ตวาด ก่อนคลานเข้ าไปกอดขากงจิ ้นหย่งเเน่น
"ท่านพ่อ ฮือๆ ลูกผิดไปเเล้ วเจ้ าค่ะ ลูกเพียงเเค่อยากให้ ท่านพ่อ
กลับมาสนใจลูกเเละท่านเเม่บ้างก็เท่านันเอง
้ ฮือๆ ลูกอยากเป็ น
ลูกสาวคนโปรดของท่านพ่ออีกครัง้ ก็เท่านันเองเจ้
้ าค่ะ ฮือ ท่านพ่อ
อย่าปล่อยให้ พี่รองรังแกลูกนะเจ้ าคะ ท่านพ่อปกป้องลูกด้ วยเจ้ า
ค่ะ ลูกไม่มีผ้ ใู ดเเล้ วจริงๆ ฮือๆ"

"จะไปอยู่ที่วดั ประจาตระกูลจนกว่าจะอายุครบสิบห้ าเเล้ วค่อย

กลับมาอย่างที่พี่รองเจ้ ากล่าว หรือไปจากสกุลกงเลยตลอดกาล
สุดเเล้ วเเต่เจ้ า"

กงจิ ้นหย่งกล่าวอย่างเย็นชาเเละผละออกจากการเกาะกุมของกง
อิงฮวาที่เเทบจะคล้ ูุมคลัง่ ไป ก่อนยกมือโบกสัง่ ให้ ทกุ คนเเยก
ย้ ายกลับไปที่เรือนของตัวเอง

เหล่าอนุภรรยาจูงมือบุตรสาวจากไปอย่างว่าง่าย สีหน้ าเเต่ละคน

นันหลากหลาย
้ บ้ างเวทนา บ้ างสมเพช ทว่าลึกๆเเล้ วก็อดจะสะใจ
ไม่ได้ เพียงเท่านี ้ กงอิงฮวาก็มิอาจเเข่งวาสนากับบุตรีของพวกนาง
ได้ อีกเเล้ ว

คล้ อยหลังเหล่าอนุภรรยาเเละบุตรีคนอื่นๆ กงจิ ้นหย่งเริ่มเปิ ดปาก

อธิบายเรื่องอาการของอดีตอนุสี่ให้ กงอิงฮวาฟั ง ที่ต้องปิ ดบังก็เพื่อ
ไม่ให้ ผ้ ใู ดสามารถฉวยโอกาสหลอกใช้ กงอิงฮวาได้

เมื่อกงอิงฮวารู้วา่ หลังจากนี ้มารดาของนางจะไม่อาจใช้ ชีวิตได้

เป็ นปกติเหมือนเช่นเดิมอีกเเล้ ว กงอิงฮวาก็นิ่งตะลึงไปในทันที เเม้
จะยังพอมีความหวังริบหรี่ที่อาการอัมพาตทังร่้ างจะสามารถหาย
ได้ ในภายหลัง เเต่ทว่าเมื่อใดนันเเม้
้ เเต่หมอประจาตระกูลกงก็ไม่
อาจล่วงรู้ได้ เเละเเม้ จะหาย เเต่อดีตอนุสี่ก็จะไม่สามารถกลับมา
เดินได้ อยู่ดี เนื่องจากถูกฟาดถูกส่วนสาคัญ

กงอิงฮวาทรุดกายลงนัง่ ข้ างเสื่อของผู้เป็ นมารดา โดยมีอดีตอนุสี่

ลืมตาฟั งทังน
้ ้าตา เเม้ เเต่กรีดร้ องอดีตอนุสี่ยงั มิอาจทาได้
"ไม่จริง... ข้ ามิได้ ลงมือหนักถึงเพียงนัน"้ กงอิงฮวาพึมพาด้ วย
สายตาว่างเปล่า ขณะยกมือสัน่ เทาทังสองข้
้ างซึง่ มีร่องรอยถูก
เสี ้ยนไม้ ตาขึ ้นมามอง

กงจิ ้นหย่งหรี่ตาลงเล็กน้ อย "ข้ าจะถือว่านัน่ คือคาสารภาพ

ความผิดของพวกเจ้ าเเม่ลกู ภายในสองวันจงเตรียมตัวให้ พร้ อม
เจ้ าเเละมารดาจะถูกส่งไปอยู่ที่วดั ประจาตระกูล"

กงอิงฮวาสัน่ สะท้ าน "ลูก... เพียงเเค่อยากให้ ท่านพ่อโปรดปราน

ลูกเเละท่านเเม่ที่สดุ เเละอยู่เหนือบุตรีคนอื่นๆของท่านพ่อก็เท่า
นันเองเจ้
้ าค่ะ"

กงจิ ้นหย่งซึง่ กาลังจะจากไปผินหน้ ากลับมามอง "เเม้ ต้องทาร้ าย

ผู้อื่น?"
มือขาวผ่องของเด็กสาวกาชายกระโปรงเเน่นจนชุดสวยยับยูย่ ี่คา
มือ ดวงตากลมโตซึง่ เต็มไปด้ วยน ้าตาเเละเเรงเเค้ นเงยขึ ้นสบตาผู้
เป็ นบิดา "มันคุ้มที่จะทาเจ้ าค่ะท่านพ่อ เเม้ ย้อนเวลากลับไปได้ ...
ลูกก็จะยังคงทาเช่นนี ้! จนกว่าทุกสิ่งที่ลกู ต้ องการจะเป็ นของลูก
ลูกจะไม่หยุด!!"

เเม้ วนั นี ้นางจะพลาด หรือพลาดในวันข้ างหน้ าอีก นางก็จะไม่ถอด

ใจง่าย! นางจะทาทุกสิง่ จนกว่าวันที่นางได้ ยืนมองนังเเพศยาพวก
นันจากจุ
้ ดที่สงู กว่าจะมาถึง!!

กงจิ ้นหย่งนิ่งไปนาน ก่อนเเย้ มยิ ้มบางๆออกมา กงอิงฮวาผงะไป

ในทันทีเมื่อเห็นรอยยิ ้มนันของผู
้ ้ เป็ นบิดา เพราะบิดาไม่เคยยิ ้มให้
นางมาก่อน ไม่เคยเลยสักครัง้ ตังเเต่
้ นางเกิดมา เเต่เเทนที่จะดีใจ
กงอิงฮวากลับผวาราวกับกาลังฝันร้ าย

สองวันหลังจากนัน้ กงอิงฮวา คุณหนูห้าสกุลกงผู้สดใสงดงาม

เเละบอบบางราวกับบุปผาดอกเล็กๆก็ได้ ออกเดินทางไปที่วดั
ประจาตระกูลพร้ อมกับมารดาผู้ให้ กาเนิดซึ่งเป็ นเพียงอนุ
บุคคลภายนอกล่วงรู้เพียงว่าคุณหนูห้ามิสนใจงานคัดเลือกสาว
งามอันดับหนึ่งของเเคว้ น ทิ ้งสิทธิ์เข้ าร่วมไปอย่างไม่ลงั เล เพื่อ
เดินทางไปปฏิบตั ิธรรม เเละถือศีลกินเจที่วดั ประจาตระกูลกง เผื่อ
ว่าผลบุญที่นางสร้ างจะสามารถช่วยให้ มารดาที่ล้มป่ วยกะทันหัน
มิมเี รี่ยวเเรงกระทัง่ ลุกเดินอาการดีขึ ้นมาบ้ าง

ชาวบ้ านภายในเมืองหลวงพากันเเซ่ซ้องสรรเสริญบุตรีเเส
นกตัญญูเช่นกงอิงฮวา ทว่าเพียงวันเดียว ผู้คนก็พากันลืมเลือน
เรื่องการเดินทางของคุณหนูห้าสกุลกงผู้นี ้เเล้ ว

ภายในขบวนเดินทางซึง่ มีรถม้ าเพียงคันเดียว สาวใช้ ที่ติดตามมา

มีเพียงสาวใช้ คนสนิทของกงอิงฮวา เเละผู้ค้ มุ กันจานวนเพียงหยิบ
มือ อย่างไรเสีย รถม้ าสลักตราตระกูลกงชัดเจนถึงเพียงนี ้คงมิมี
โจรสติดีที่ไหนหาญกล้ าบุกปล้ น ทังการเดิ
้ นทางยังใช้ เส้ นทางหลัก
ที่คอ่ นข้ างปลอดภัย
ยามนี ้ รถม้ าของกงอิงฮวาเดินทางออกมานอกเมืองหลวงได้ ราว
หนึ่งวันเต็มๆเเล้ ว เเละท้ องฟ้าด้ านนอกกาลังถูกความมืดยาม
ราตรีกลืนกิน ภายในรถม้ าที่ไม่ใหญ่มาก สาวใช้ คนหนึง่ กาลังป้อน
อาหารเย็นให้ มารดาของกงอิงฮวา ซึง่ นัง่ พิงผนังรถม้ าด้ วยร่างกาย
เเข็งเกร็งผิดธรรมชาติราวกับท่อนไม้ อดีตอนุสี่เริ่มพูดเเละอ้ าปาก
ได้ บ้างเเล้ ว ทว่าไม่คล่องนัก ส่วนสาวใช้ อีกคนกาลังจัดเตรียม
สารับให้ กงอิงฮวาซึง่ กาลังนัง่ เหม่อลอย หาได้ สนใจสถานการณ์
โดยรอบไม่

คาพูดเเละรอยยิ ้มของบิดายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของกงอิงฮวา
อย่างมิอาจลืมเลือนไปจากหัวสมองได้

'ระหว่างการเดินทาง พ่อขอให้ เจ้ าโชคดี'

เเม้ จะฟั งดูคล้ ายบิดากาลังกล่าวอวยพรการเดินทางของบุตรสาว

เเต่เหตุใดกงอิงฮวาจึงมิอาจสงบใจได้ ตวั นางเองก็มิเข้ าใจ
ระหว่างที่กงอิงฮวากาลังจะทานอาหารเย็น จู่ๆมารดาของนางก็
อาละวาดใส่สาวใช้ หนึ่งในสองที่ติดตามไปรับใช้ นางเเละมารดาที่
วัดประจาตระกูล

อดีตอนุสี่พยายามเรียกร้ องความสนใจจากบุตรสาวด้ วยการพ่น

ข้ าวในปากใส่สาวใช้ ตรงหน้ า นางมีเรื่องต้ องบอกบุตรสาว
มากมาย เเต่สองวันมานี ้กลับทาได้ เพียงกินเเละนอน บุตรสาว
หรือก็ไม่ได้ สนใจจะดูเเลนางเท่าที่ควร ส่วนใหญ่ปล่อยให้ สาวใช้
เป็ นผู้ดเู เลนาง จนนางมิมีเวลาเตือนกงอิงฮวาว่าผู้ใดที่ทาร้ ายนาง
จนต้ องตกอยู่ในสภาพเช่นนี ้!

เเต่ยามนี ้นางยังพูดได้ ไม่คล่องปากนัก สิ่งที่กล่าวออกมาจึงมีเพียง

ไม่กี่คา "แก้ ... เเค้ น... กง... กุ้ย..."

กงอิงฮวาพยักหน้ าอย่างราคาญใจ "เจ้ าค่ะๆ ลูกรู้เเล้ วเจ้ าค่ะท่าน

เเม่ สักวันลูกจะต้ องแก้ เเค้ นนังกงเหมยกุ้ยให้ ท่านเเม่เเน่นอน เเต่
ยามนี ้ลูกจะไปทาอันใดได้ เจ้ าคะท่านเเม่! ท่านเเม่วา่ ง่ายๆเเล้ วกิน
ข้ าวไปเงียบๆได้ หรือไม่ อย่าได้ ใจร้ ายกับสาวใช้ ของลูกนักเลย
หากไม่มีนาง เเล้ วใครจะช่วยลูกดูเเลท่านเเม่กนั ล่ะเจ้ าคะ!!"

อดีตอนุสี่น ้าตาซึมด้ วยความรู้สกึ น้ อยเนื ้อต่าใจกับความเย็นชาที่

ได้ รับจากบุตรสาว นางเพียงอยากเตือนบุตรสาวว่าที่นางเป็ น
อัมพาตเช่นนี ้หาใช่เพราะอีกฝ่ ายลงมือหนักไป เเต่เป็ นเพราะนังกง
...

โครม!!

"กรี๊ดดดด!!" ทังกงอิ
้ งฮวา มารดา เเละสาวใช้ ทงสองพากั
ั้ นล่วงลง
จากที่นงั่ เมื่อจู่ๆรถม้ าก็สนั่ สะเทือนเเละเบี่ยงทิศทางกะทันหัน
ก่อนชนเข้ ากับอะไรบางอย่าง
"พวกเจ้ าออกไปดูซิ!เจ้ าคนขับหลับในหรืออย่างไรจึงได้ บงั คับรถ
ม้ าเช่นนี ้! เสื ้อผ้ าข้ าเปื อ้ นหมด!!" กงอิงอวากล่าวกับสาวใช้ ทงสอง
ั้
ทว่าเมื่อสาวใช้ ทงสองเปิั้ ดประตูออกไป หัวก็หลุดกระเด็นทันที

"กะ กรี๊ดดดดดดด!!เลือด!!เลือดเต็มไปหมดเลยเจ้ าค่ะท่านเเม่!!

ท่านเเม่ช่วยลูกด้ วย!!" อดีตอนุสี่ตาเหลือกลานทว่าไม่อาจขยับไป
ไหนได้ ขยับให้ ตวั เองนัง่ ตรงๆยังไม่อาจทาได้ ขณะที่กงอิงฮวา
คลานหนีมาหลบด้ านหลัง โดยใช้ มารดาของตัวเองเป็ นดัง่ โล่กาบัง
ภัยร้ ายที่มาเยือน

ชายฉกรรจ์สองคนในชุดสีดารัดรูปปิ ดหน้ าปิ ดตาจนเหลือเพียง

ดวงตาอามหิตเท่านันที
้ ่มิได้ ปิดบังอาพลางเขี่ยร่างของสาวใช้ ไร้ หวั
ออกไปให้ พ้นทาง ก่อนพากันเข้ ามาภายในรถม้ า ทังสองมองกง
้
อิงฮวาเเละมารดาสลับกับภาพเหมือนในมือก่อนพยักหน้ าให้ กนั

"ไม่ผิดตัวเเน่นอน" คนหนึ่งกล่าว อีกคนจึงเริ่มควงมีดเปื อ้ นเลือด

ในมือเล่น
"ฆ่าเลย หรือต้ องตัดหัวกลับไปเป็ นหลักฐาน ก่อนรับเงิน" อีกคน
เอ่ยถามเสียงเย็น ทว่าการสนทนาของทังสอง ้ ทาให้ กงอิงฮวา
ร้ องไห้ หนักกว่าเดิม อ้ อนวอนฟังไม่ได้ สรรพ

"พวกเจ้ า!!ไม่วา่ ผู้ใดจะจ้ างพวกเจ้ ามาฆ่าข้ า!!ข้ าให้ พวกเจ้ าสอง

เท่า!!บิดาข้ ามีจ่ายให้ เเน่นอน!!ดังนันพวกเจ้
้ าปล่อยข้ าเเละมารดา
ไปเถิด!!"

"ขออภัยคุณหนู พวกข้ ารับงานสังหารท่านมาเเล้ ว เพื่อความ

น่าเชื่อถือของพวกข้ า พวกข้ าคงต้ องขอให้ ท่านเเละมารดาตาย
เสีย!!"

"กรี๊ดดดดดดดด!!!" กงอิงฮวากรี๊ดลัน่ หลับตาเเน่น ก่อนหลบเข้ า

ด้ านหลังมารดาซึง่ มิอาจเคลื่อนไหวได้
ทว่า...

ครึ่ก!! โครม!!

ชายฉกรรจ์ทงสองเงยหน้
ั้ าขึ ้น ก่อนผวาเฮือก เมื่อหลังคารถม้ าถูก
กระชากจนกระจุย เเละสองร่างซึง่ ยืนเส้ นผมปลิวสยายอยู่บน
หลังคารถม้ าก็ห่างไกลจากคาว่ามนุษย์ไปไกลมาก

"เฮ้ บีหนึ่ง" ร่างในชุดดาผมสีทองรวบเป็ นหางม้ าที่น่าจะเป็ นบุรุษ

หันไปหาคนข้ างกายที่ไม่ร้ ูวา่ หญิงหรือชาย เเต่รูปร่างบอบบางราว
กับต้ นหลิวเช่นนันดู้ เเล้ วคล้ ายสตรีในอาภรณ์หลวมโครกของบุรุษ
สวมหน้ ากากเงินปิ ดบังใบหน้ าทังคู ้ ่

"เฮ้ อ อะไรเหรอบีสอง" เสียงทุ้มทว่าคล้ ายสตรีขานรับด้ วยน ้าเสียง

เหนื่อยหน่าย
"นี่ไม่เหมือนที่คิดเอาไว้ เเต่เราจะทายังไงกับนักฆ่าน่ากินสองคนนี่
ดีละ่ หืม"

ร่างบอบบางราวต้ นหลิวกอดอก "ไม่เห็นต้ องถาม ฆ่าเสียก็สิ ้นเรื่อง

พวกเราไม่ได้ มีธุระกับพวกมันเสียหน่อย"

"โอเค!!" วินาทีที่บรุ ุษผมทองหางม้ ากล่าวว่าโอเคเป็ นช่วงเวลา

เดียวกับที่นกั ฆ่าทังสองพุ
้ ง่ เข้ าใส่ผ้ มู าใหม่ทงสอง
ั ้ เเละเป็ นวินาที
เดียวกับที่นกั ฆ่าทังสองสิ
้ ้นชีพลงด้ วยทักษะดาบคูจ่ ากต่างแดนที่
บุรุษผมทองเเทงดาบตัดขัวหั ้ วใจนักฆ่าทังสองในเสี
้ ้ยววินาที ก่อน
กระชากออก

กงอิงฮวากรีดร้ องลัน่ อีกครัง้ เมื่อเห็นร่างไร้ วิญญาณสองร่างของ

นักฆ่าทรุดฮวบตกตายต่อหน้ าต่อตา ทว่าก็ร้ ูสกึ ปลอดภัยขึ ้นด้ วย
เช่นกัน
"ฮือๆ ขอบคุณ ขอบคุณมากเจ้ าค่ะผู้มีพระคุณทังสอง
้ ขอบคุณที่
ช่วยอิงเอ๋อร์ เเละมารดาเอาไว้ เจ้ าค่ะ สกุลกงจะไม่ลืมบุญคุณของ
พวกท่าน บิดาของข้ าจะต้ องตอบเเทนท่านทังสองเเน่
้ นอน" กงอิงฮ
วากล่าวขณะคลานเข้ าไปหาผู้มีพระคุณผมทองที่กาลังเก็บดาบ
สองเล่มเข้ าฝักข้ างเอว ทว่ากลับถูกขวางกันไว้
้ โดยผู้มีพระคุณอีก
คนที่โดดลงมายืนตรงหน้ า

กงอิงฮวาเงยหน้ ามองด้ วยความไม่เข้ าใจ กาลังจะอ้ าปากถาม

ทว่าอีกฝ่ ายที่รูปร่างบอบบางราวสตรี ก็ล้วงนิ ้วเข้ ามาในปากขอ
งกงอิงฮวาเเล้ ว ทังยั
้ งใส่บางอย่างเข้ ามาในลาคอของกงอิงฮวา
โดยตรง เป็ นการบังคับให้ กงอิงฮวาฝื นกินบางสิ่งบางอย่างที่คล้ าย
เม็ดยานันลงไป
้

"เเค่ก!! ทา...อันใด!!กรี๊ดดดด!!ร้ อนนนน!!หน้ าข้ า!!!ร้ อน

เหลือเกิน!!!" กงอิงฮวายกมือกุมลาคอเเละเริ่มสาลัก ก่อนยกมือ
จิกเล็บเข้ าที่หน้ าราวกับใบหน้ าถูกความร้ อนแผดเผาด้ วยไฟที่มอง
ไม่เห็น
"โทษทีนะสาวน้ อย พวกเราไม่มีหนีกรรมอันใดต่อกัน เเต่หวั หน้ า
ของพวกเราไม่คอ่ ยชอบใจที่เจ้ ายื่นมือเข้ ามาสร้ างความราคาญใจ
ให้ ยอดรักของเขา ก็เลยส่งพวกเรามาตอบเเทนเล็กๆน้ อยๆ โดย
หวังว่าพวกเจ้ าเเม่ลกู จะจดจาไปจนวันตาย" ร่างผมดายาวกล่าว
ก่อนล้ วงนิ ้วเข้ าไปในลาคอของอดีตอนุสี่ เพื่อป้อนยาโดยตรง กัน
อีกฝ่ ายคายทิ ้ง

"เฮ้ ควีน หวังว่าไอ้ ยาพิศดารของเธอคงไม่ทาให้ ถงึ ตายหรอกนะ"

"ไม่ตายหรอกไม่ต้องห่วง เเต่ความงามคงไม่เหลือ ก็คงเหมือนตาย

ทังเป็
้ นนัน่ แหละ"

"เฮ้ อ ค่อยยังชัว่ หัวหน้ าสัง่ มาว่าเอาให้ อยู่ไม่ส้ ตู าย ขืนให้ ตายไป

ง่ายๆ หัวหน้ าไม่พอใจเเน่นอน!"
คลีโอพัตราเท้ าเอว เเละเเหงนหน้ าถอนหายใจ "พวกเราเล่นกับ
ชีวิตคนเเบบนี ้โดนราชันย์โกรธเเน่ๆเลย"

มิคาโดะยักไหล่ "ช่วยไม่ได้ มาแกล้ งเพื่อนเราทาไมอ่ะ"

บทที่ 30 ไม่ รัก ก็คือไม่ รัก 1

ระยะทางจากจวนสกุลกงในเมืองหลวงไปวัดใหญ่ประจาตระกูล
บนยอดเขาไป๋ ซานที่อาเภอเถิงซีกินระยะเวลาเดินทางประมาณ
สองวัน ทว่าดูเหมือนการเดินทางของกงอิงฮวาเเละมารดาจะมิได้
ติดขัดอันใด การเดินทางจึงรวดเร็วกว่าเดิม เเละเมื่อล่วงเข้ าสูว่ นั ที่
สี่ยามเช้ าตรู่ รถม้ าที่ไปส่งกงอิงฮวาเเละมารดาที่วดั ประจาตระกูล
ก็กลับมาถึงจวนสกุลกง โดยมิมีผ้ ใู ดสงสัยเลยว่าคนขับรถม้ าเเละ
ผู้ค้ มุ กัน กระทัง่ รถม้ าที่กลับมา เเตกต่างไปจากยามที่เดินทาง
ออกไปเล็กน้ อย

กงอิงฮวาเเละมารดาจะมีสิทธิ์กลับมาก็ราวหนึ่งปี ให้ หลัง เมื่อถึง

ยามนันกงจิ
้ ้นหย่งจะส่งรถม้ าไปรับทังสองกลั
้ บจวน หากว่ากงอิงฮ
วาเเละมารดาของนางยังปรารถนาจะกลับมาล่ะก็นะ...
เรือนของกงอิงฮวาถูกปิ ดชัว่ คราว บ่าวไพร่ในเรือนล้ วนถูกโยกย้ าย
ไปทาหน้ าที่อื่น ซึง่ บ่าวไพร่ในเรือนทุกคนก็เเสนจะยินดีที่ผล
ออกมาเป็ นเช่นนี ้ นับว่าสวรรค์เริ่มเมตตาพวกมันบ้ างเเล้ วที่ทาให้
พวกมันไม่ต้องมาทนเป็ นที่รองมือรองเท้ าหรือรับอารมณ์ของ
คุณหนูห้าผู้เอาเเต่ใจซึง่ ประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้ าย จะห้ ามปรามก็มิ
กล้ า เพราะเเม้ เเต่มารดาเเท้ ๆอย่างอนุสี่ยงั ส่งเสริมเเละเห็นดีเห็น
งามกับนิสยั ก้ าวร้ าวของผู้เป็ นบุตรสาว บ่าวไพร่ในเรือนเหล่านี ้อยู่
ร่วมกับอนุสี่เเละกงอิงฮวามานานที่สดุ ย่อมรู้วา่ คุณหนูห้าที่ผ้ อู ื่น
ชื่นชมว่าเป็ นเด็กสาวจิตใจดีมีเมตตาอีกทังยั
้ งร่าเริงสดใสนันเป็
้ น
เพียงหน้ ากากที่เด็กสาวสวมใส่เพื่อหลอกลวงผู้อื่นเท่านัน้ เเท้ จริง
คุณหนูห้าเป็ นเด็กสาวที่ใจร้ ายมาก ชมชอบทรมานผู้อื่น เเละสนุก
กับการได้ เห็นผู้อื่นทุกข์ทรมาน เหมือนอนุสี่มารดาของนางทุก
กระเบียดนิ ้ว!

เรือนบุปผาส่องประกาย

ตุบ!!
"เพ้ ย! นักฆ่าที่ท่านพ่อภูมิใจนักหนานัน่ ทางานประสาอะไรกัน
เพียงเเค่กาจัดเเม่ลกู เเพศยาคูน่ นระหว่
ั้ างทางยังมิมีปัญญา เช่นนี ้
ข้ าจะติดสินบนคนขับรถม้ าเเละผู้ค้ มุ กันพวกนันไปเพื
้ ่ออันใด!"

มือขาวผ่องทุบลงบนโต๊ ะเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด ใบหน้ า

งดงามซึง่ เริ่มปรากฎริว้ รอยตามกาลเวลาบิดเบี ้ยวไม่น่าดู ยามฮู
หยินสามรู้วา่ กงอิงฮวาเเละนังซูลี่มารดาของมันไปถึงวัดประจา
ตระกูลกงอย่างปลอดภัย

"ฮูหยินสามเจ้ าคะ" สาวใช้ จากเรือนใหญ่ผ้ หู นึ่งซึง่ เป็ นหนึ่งในหูตา

ของฮูหยินสามเดินเข้ ามาด้ วยท่าทางเร่งรีบ

"มีอนั ใด!!" ฮูหยินสามซึง่ กาลังหงุดหงิดหันไปตะคอก สาวใช้ จาก

เรือนใหญ่มิได้ สะดุ้งสะเทือนด้ วยคิดว่าข่าวที่นางนามาบอกต้ อง
ทาให้ ฮหู ยินสามพึงพอใจมากเป็ นเเน่
"ชินอ๋องทรงเสด็จมาเจ้ าค่ะ ทว่าเมื่อครู่คณ
ุ หนูรองเพิ่งกลับมาจาก
ข้ างนอก กาลังกลับไปที่เรือน ยามนี ้ชินอ๋องจึงทรงรออยู่ในห้ อง
รับรองใหญ่เพียงลาพังเจ้ าค่ะ"

ฮูหยินสามผุดยิ ้มทันที "กุ้ยเอ๋อร์ อยูท่ ี่ใด!"

สาวใช้ คนสนิทของฮูหยินสามประสานมือตอบทังรอยยิ
้ ้ม "เรียนฮู
หยินสาม เมื่อครู่คณ
ุ หนูสามผลัดเปลี่ยนชุดเเละตรงไปที่ห้อง
รับรองเรือนใหญ่เเล้ วเจ้ าค่ะ"

"ฮ่าๆๆ สมกับที่เป็ นบุตรสาวของข้ า มิต้องพึง่ พิงข่าวสารล่าช้ าจาก

พวกบ่าวไพร่มิได้ ความ!"

สาวใช้ จากเรือนใหญ่หน้ าเจื่อนลงทันที

"กุ้ยเอ๋อร์ ร้ ูความเช่นนี ้ข้ าก็คงมิต้องห่วงกังวลอันใดเรื่องชินอ๋องเเล้ ว
ซูซิ่น เจ้ ามาฝนหมึกให้ ข้า ข้ าจะเขียนจดหมายถึงท่านพ่อ ส่วนเจ้ า
ก็ไปได้ เเล้ ว!"

ฮูหยินสามโยนถุงเงินให้ สาวใช้ จากเรือนใหญ่ซงึ่ รับไปด้ วยสายตา

ละโมบ

"หากครัง้ หน้ าเจ้ ารายงานเรื่องที่เป็ นประโยชน์กบั ข้ ามากกว่านี ้ เจ้ า

ก็จะได้ มากกว่านี ้ เข้ าใจหรือไม่!"

"เจ้ าค่ะฮูหยินสาม" สาวใช้ จากเรือนใหญ่เข้ าใจทันทีวา่ เรื่องที่เป็ น

ประโยชน์จริงๆสาหรับฮูหยินสามย่อมเป็ นเรื่องของภรรยาคนอื่นๆ
ของนายท่าน เเต่ไม่วา่ จะยามนี ้หรือเมื่อก่อน นางก็จนปั ญญาจะ
เข้ าไปในเรือนของฮูหยินเอกซึง่ มีการตรวจตราเเละคัดคนงาน
อย่างคุมเข้ ม เเละปั จจุบนั ดูคล้ ายจะคุมเข้ มมากขึ ้นเรื่อยๆ โดย
เฉพาะเเม่นมข้ างกายฮูหยินเอกผู้นนั ้ เพียงสบตากันก็ทานาง
หวาดผวามากเเล้ ว เเม่นมชิวมีดวงตาคมกริบที่ราวกับมองนาง
ออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เเต่หากเป็ นฮูหยินรองหรืออนุคนอื่นๆก็ยงั
พอเป็ นไปได้ อยู่บ้าง

หลังจากไล่บา่ วไพร่ทกุ คนออกไปจากห้ องจนหมด เเละเหลือไว้

เพียงสาวใช้ ข้างกายที่อยู่ด้วยกันมาเนิ่นนาน ฮูหยินสามก็นงั่ ลง
เตรียมจะเขียนจดหมายถึงขุนนางเพ่ยผู้เป็ นบิดา นางต้ องการ
คาอธิบายเกี่ยวกับนังซูลี่เเละลูกของมัน หากรอดไปได้ จนถึงวัด
ประจาตระกูล นางก็ปรารถนาจะได้ ฟังข่าวการตายของพวก
มันเเม่ลกู หลังจากนี ้!

"ซูซิ่น เจ้ าเเน่ใจนะว่ายามลงมือ นังซูลี่มนั เห็นหน้ าเจ้ าเเละกุ้ยเอ๋อร์

เเน่ๆ"

สาวใช้ ข้างกายฮูหยินสามประสานมือกล่าวด้ วยสีหน้ าอับอายเเฝง

ความรู้สกึ ผิด "เเน่ใจเจ้ าค่ะนายหญิง หลังจากคุณหนูห้าจัดฉาก
ทาร้ ายมารดาของตัวเองเเละรีบวิ่งหนีไป คุณหนูสามเเละบ่าวออก
จากที่ซอ่ น เพื่อนัดเเนะกันเรื่องรวบรวมเเละสับเปลี่ยนที่ซอ่ นยา
พิษทังหมดไปไว้
้ ที่เรือนของฮูหยินเอก คุณหนูรอง เเละอนุหรง ไม่
คิดว่าอนุสี่จะยังมีสติหลงเหลือ เเละตื่นขึ ้นมา ด้ วยความที่ไม่ร้ ูวา่
นางได้ ยินมากน้ อยเพียงไร คุณหนูสามจึงตัดปั ญหาด้ วยการปิ ด
ปากนางเจ้ าค่ะ เเต่อนุสี่ดวงเเข็งยิ่งนัก โดนเข้ าไปขนาดนันกลั
้ บยัง
สามารถรอดมาได้ "

ฮูหยินสามสัน่ เทิ ้มไปทังร่้ าง "นังงูพิษซูลี่! เเว้ งกัดข้ ามิพอ ยังตาย

ยากตายเย็นอีก!"

ฮูหยินสามเพ่ยฟางยังจาได้ ดีราวกับเป็ นเรื่องของเมื่อวาน เมื่อราว

สิบสามปี ก่อน ยามที่นางเพิ่งรู้ตวั ว่าตัวเองตังครรภ์
้ ก้ ยุ ฮวาได้ ไม่
นาน เเละยามนันนั
้ งซูลซี่ งึ่ ยังเป็ นเพียงหนึง่ ในสาวใช้ ที่นางเลี ้ยงไว้
เป็ นหูตาจับตามองการเคลื่อนไหวภายในจวน นางเห็นอีกฝ่ ายโง่ๆ
ทว่าท่าทางกระตือรือร้ นเเละขยันขันเเข็ง เหมาะจะใช้ งาน จึงเพิ่ม
หน้ าที่จบั ตามองเเละรายงานทุกเรื่องที่เกี่ยวกับสามี เเม้ ตอนเเร
กนางจะมิได้ เชื่อใจสตรีหน้ าตาหมดจดจนน่าโมโหนัน่ เลยเเม้ เเต่
น้ อย เเต่นงั ซูลี่ก็เสเเสร้ งเก่งเหลือเกิน สามารถทาให้ นางซึง่ อยู่
ในช่วงอารมณ์ออ่ นไหวง่ายเชื่อใจได้ ในที่สดุ สุดท้ ายนางก็ฝาก
ปลาย่างไว้ กบั นางเเมวแพศยา รู้ตวั อีกที นังซูลี่ก็ปีนขึ ้นมาเป็ นอนุ
อีกคนของสามีเสียเเล้ ว ทังยั
้ งตังครรภ์
้ กงอิงฮวาในระยะเวลาไร่เรี่ย
กับนาง ไหนจะนังอนุหรงเเละนังอนุซอื ที่เเข่งกันตังท้ ้ องนัน่ อีก จวน
นี ้มันเต็มไปด้ วยสตรีชนต
ั ้ ่ามักใหญ่ใฝ่ สงู หรืออย่างไร! เมื่อใดนาง
ปี ศาจพวกนันจะตกตายไปเสี
้ ยที! เเย่งชิงความรักความสนใจของ
ท่านพี่ไปจากนางมิพอ ยังให้ กาเนิดมารหัวขนเเพศยาพวกนัน้
ออกมาเเข่งวาสนากับบุตรีของนางอีก! ฮึ อย่าคิดนะว่านางจะใจ
กว้ าง ปล่อยพวกมันไปง่ายๆ หากนางไม่มีความสุข เหตุใดนังชัน้
ต่าพวกนันจึ
้ งสมควรจะมี! อ้ อ นังเสวีย่ เหม่ยก็เช่นกัน ไว้ นาง
จัดการส่งนังเเพศยาชันต
้ ่าพวกนันลงหลุ
้ มไปได้ เมื่อไหร่ นังเสวี่ย
เหม่ยจะเป็ นรายต่อไป!

"ซูซิ่น เจ้ าไปนาตราประทับในหีบสมบัติเก่าของข้ ามา" ฮูหยินสาม

เอ่ยสัง่ ขณะก้ มหน้ าก้ มตาเขียนจดหมาย ทุกครัง้ ที่สง่ จดหมายลับ
ถึงบิดา นางจาเป็ นต้ องใช้ ตราประทับที่ทาขึ ้นพิเศษนัน่ ทุกครัง้ เพื่อ
ป้องกันการเเทรกเเซงเเละการปลอมแปลงจากภายนอก เเละมี
เพียงบิดาเเละสาวใช้ คนสนิทที่อยู่ข้างกายนางมาตังเเต่
้ ก่อนนาง
เเต่งงานเท่านันที
้ ่ลว่ งรู้ถึงเรื่องตราประทับนัน้

"ซูซิ่น?" ฮูหยินสามขมวดคิ ้วเป็ นปมเมื่อไม่ได้ ยินเสียงขานรับคาสัง่

จากสาวใช้ คนสนิทเหมือนเช่นทุกครัง้ จึงเงยหน้ าขึ ้นมอง ก่อนตก
ตะลึงกระทัง่ ปล่อยพูก่ นั หลุดมือ

ใบหน้ าเรียวได้ รูปซึง่ ยังคงหล่อเหลาเหมือนดัง่ เเรกพบที่นางได้ ยล

โฉมเเละตกหลุมรักอีกฝ่ ายปรากฎอยู่เบื ้องหน้ า เเละที่นงั่ หมอบตัว
สัน่ เทาด้ วยความหวาดกลัวอยู่บริเวณปลายเท้ าของอีกฝ่ ายก็คือซู
ซิ่น สาวใช้ คนสนิทของฮูหยินซึง่ ยามนี ้หน้ าถอดสีราวกับเห็น
ยมบาลก็มิปาน

"ทะ ท่านพี่..."
กงจิ ้นหย่งพยักหน้ าให้ ราวกับกาลังบอกสตรีซงึ่ นัง่ ตกตะลึงอยู่
เบื ้องหน้ าว่านางมิได้ ฝันไปที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี ้

มือใหญ่ล้วงเข้ าไปในอกเสื ้อ ก่อนหยิบบางสิ่งที่ฮหู ยินสามรู้สกึ คุ้น

ตาออกมาวางลงบนจดหมายที่ฮหู ยินสามยังเขียนไม่เสร็จดี

ฮูหยินสามเบิกตากว้ าง ก่อนกรีดร้ องเเละถอยหนี กายบางสัน่

ระริกด้ วยความหวาดกลัว เพราะสิ่งนันคื ้ อตราประทับเปื อ้ นเลือด
ที่ฮหู ยินสามจาได้ ดีวา่ เป็ นตราประทับที่บิดาของนางหรือผู้นา
ตระกูลเพ่ยพกไว้ ติดกายเเละใช้ ประทับเวลาโต้ ตอบจดหมายลับ
กับนางมาตลอดสิบกว่าปี !

"ทะ ทาไม... สิ่งนี ้จึงอยูท่ ี่ท่าน..."

กงจิ ้นหย่งโคลงศีรษะ ทาหน้ าครุ่นคิด ก่อนกล่าวตอบเสียงเรียบ

เรื่อย "ขุนนางเพ่ยประทับตรานี่ลงบนจดหมายที่จะส่งมาบอกเจ้ า
ว่าขาดการติดต่อกับนักฆ่าที่สง่ ไปปิ ดปากกงอิงฮวาเเละมารดา
ของนาง ข้ าสังเกตเห็นร่องรอยของตราประทับนี่ในจดหมายทุก
ฉบับที่เจ้ าเเละบิดาส่งโต้ ตอบกัน ข้ าคิดว่ามันอาจมีความหมาย
บางอย่างระหว่างพวกเจ้ าพ่อลูก จึงตังใจน
้ ามาให้ เจ้ า ...อย่างน้ อย
ก็เป็ นของดูตา่ งหน้ าที่ดี"

"ทะ ท่าน...!!" ฮูหยินสามน ้าตาซึม สามีกล่าวเช่นนี ้หมายความว่า

อย่างไร! เขากล่าวราวกับว่าเขาล่วงรู้การกระทาเเละความ
เคลื่อนไหวของนางมาโดยตลอด หรืออีกนัยหนึ่งก็คือเขามิเคยเชื่อ
ใจนางซึง่ เป็ นภรรยาคนหนึ่งของเขาเลยเเม้ เเต่น้อย เเละเขาจับตา
มองนางมาตังเเต่้ เเรก คอยสอดส่องเรื่องของนาง ทว่าไม่ใช่เพราะ
รัก เเต่เพราะระเเวงนาง ราวกับเห็นนางเป็ นเพียงคนของศัตรูที่
นามาไว้ ใกล้ ตวั เพื่อจับตามองได้ ถนัดเท่านัน้ เเละที่กล่าวว่าของดู
ต่างหน้ านี่คืออันใด! คงมิใช่วา่ บิดาของนางจะ...!!

"ท่านพี่! ท่านทาอันใดขุนนางเพ่ย...ท่านทาอันใดบิดาของข้ า!!"

อัครมหาเสนาบดีคอ่ ยๆคลี่ยิ ้มเย็น "มาสนทนากันสักเล็กน้ อยดี
หรือไม่ เเม้ ตวั เจ้ าเเละบิดาไม่อาจรอดจากข้ อหาฆาตกรรมไปได้
เเต่อย่างน้ อย...บุตรสาวของเจ้ าอาจจะมีสิทธิ์รอด ...อาจจะนะ"

ฮูหยินสามเพ่ยฟางก้ มหน้ าครุ่นคิดไม่ตก ในเมื่อเรื่องมาถึงขันนี

้ ้
เเล้ ว เเม้ กล่าวอ้ อนวอนหรือปฏิเสธข้ อกล่าวหา ท่านพี่ก็คงมิมีวนั
เชื่อคาพูดของนาง อนาคตของนางจะเป็ นอย่างไรก็ช่าง เเต่นางมิ
มีวนั ยอมให้ บตุ รีของนางสูญสิ ้นอนาคตเพียงเพราะเรื่องเล็กน้ อย
พรรค์นี ้ไปด้ วยเด็ดขาด!

อย่างไรเสีย เเม้ ข้อหาจ้ างวานฆ่าจะหนักหนามากมายเพียงไร

อาจถึงขันตั
้ ดสินประหารชีวิต เเต่ท่านพี่ก็ต้องช่วยเหลือนางบ้ าง
นางมิเชื่อหรอกว่าท่านพี่จะตัดนางทิ ้งได้ ลงคอ ในเมื่อนางเป็ นทัง้
ภรรยาเเละมารดาของบุตรเเละบุตรีของเขาถึงสองคน

ฮูหยินสามยกชายเเขนเสื ้อขึ ้นปิ ดริมฝี ปาก เเละเริ่มหลัง่ น ้าตา

ออกมา ท่าทางสัน่ ระริกดูน่าสงสารราวกับผู้บริสทุ ธิ์ซงึ่ หลงผิดไป
ชัว่ ครู่ "ท่านพี่...ฮึก น้ องผิดไปเเล้ วเจ้ าค่ะ น้ องเพียงอยากปกป้อง
กุ้ยเอ๋อร์ บุตรีของเรา น้ องเชื่อว่าท่านพี่ต้องทราบถึงแผนการร้ าย
กาจของสองเเม่ลกู คูน่ นจนหมดสิ
ั้ ้นเเล้ ว เช่นนันท่
้ านพี่ยอมเข้ าใจ
หัวอกของคนเป็ นเเม่เช่นน้ อง น้ องมิอาจปล่อยอสรพิษเเม่ลกู คูน่ นั ้
ไปได้ มิเช่นนันสองเเม่
้ ลกู คูน่ นต้
ั ้ องย้ อนกลับมาเล่นงานกุ้ยเอ๋อร์ ใน
สักวันเป็ นเเน่ ฮึก กุ้ยเอ๋อร์ ของเรา นางกาลังมีอนาคต อาจมี
วาสนาได้ เป็ นถึงชายารองชินอ๋องด้ วยซ ้า ท่านพี่จะปล่อยให้ บตุ รีที่
มีมารดาร้ ายกาจเช่นนันมาขวางทางกุ
้ ้ ยเอ๋อร์ ที่จะช่วยเชิดชูเกียรติ
ให้ ตระกูลกงในอนาคตเช่นนันหรื้ อเจ้ าคะ การที่น้องทาเรื่อง
โหดร้ ายเช่นนัน้ ก็เพราะน้ องมิอยากให้ เกิดอันใดขึ ้นกับอนาคตอัน
สดใสของกุ้ยเอ๋อร์ ก็เท่านันเอง"
้

กงจิ ้นหย่งหรี่ตา "เจ้ าจึงรวบรวมยาพิษทังหมดที

้ ่มารดาของอิงฮวา
ซุกซ่อนไว้ ในจวนไปส่องสุมไว้ ที่เรือนของเหม่ยเอ๋อร์ เเละเรือนของ
เหมยเอ๋อร์ เช่นนันน่
้ ะหรือ"
ฮูหยินสามนิ่งอึ ้งไปในทันที มิคาดว่าเเม้ เเต่แผนการใส่ร้ายสตรี
เเพศยาพวกนันของนางท่
้ านพี่ก็กระทัง่ ล่วงรู้ได้ ทังๆที
้ ่นาง
พยายามปกปิ ดด้ วยความยากลาบาก กระทาอย่างรอบคอบ เเต่
ความลับกลับถูกเปิ ดโปงอย่างง่ายดายเช่นนี ้! นางนึกสงสัยเเละ
หวาดหวัน่ อยู่ตงเเต่
ั ้ เเรกว่าเหตุใดบ่าวไพร่ค้นจวนนางเเพศยาพวก
นันเเล้
้ วจึงมิพบพิษอันใดเลย เเอบคิดว่านังเเพศยาพวกนันเองก็ ้
วางสาวใช้ ไว้ สอดส่องนังอนุสี่ซูลี่เช่นกัน จึงล่วงรู้ แผนการล่วงหน้ า
เช่นนาง เเละทาลายหลักฐานได้ ทนั ท่วงที มิคาดว่าเรื่องยาพิษ
มากมายที่หายไปจะเป็ นฝี มือของท่านพี่!

"ท่านพี่..." ฮูหยินสามเตรียมจะปฏิเสธเรื่องยาพิษ ด้ วยคิดว่าหาก

ไม่ยอมรับเสียอย่าง อย่างไรเสียก็มิมีผ้ ใู ดสามารถเอาผิดนางได้

"หากเจ้ ายังคงยืนกรานจะปฏิเสธ ข้ าก็ได้ เตรียมหลักฐานเเละ

พยานไว้ เเล้ ว คนของบิดาเจ้ าที่เเฝงตัวเข้ ามาทางานในจวนกง
มิได้ จงรักภักดีไปเสียทังหมด
้ เกือบครึ่งกระทัง่ พร้ อมจะทรยศเจ้ า
เเละบิดา สารภาพทุกสิ่ง เพียงเพื่อให้ ตวั เองเเละครอบครัวมีชีวิต
รอด ...ดังนันคิ
้ ดให้ ดีเพ่ยฟาง"

นัยน์ตาเรียวคมของกงจิ ้นหย่งเย็กชาขึ ้นเรื่อยๆ ทาให้ บรรยากาศ

ภายในห้ องกดดันจนถึงขีดสุด กระทัง่ สาวใช้ คนสนิทของฮูหยิ
นสามยังไม่กล้ าเเม้ เเต่เงยหน้ ามองนายหญิงของตนที่ตวั สัน่ ระริก
ขึ ้นเรื่อยๆ

ฮูหยินสามเพ่ยฟางหลัง่ เหงื่อเย็นเยียบทังอั
้ บจนคาพูด เเม้ เเต่เรื่อง
ที่บิดาของนางส่งบ่าวไพร่ เเฝงตัวเข้ ามาช่วยเหลือนางในจวนแห่งนี ้
ท่านพี่ก็ยงั ล่วงรู้! นี่ท่านพี่ลว่ งรู้ความลับของนางมากมายเพียงใด
กันเเน่!!

ไม่! นี่ไม่ถกู ต้ อง! นี่ไม่คล้ ายท่านพีจ่ บั ตาดูนางเพราะเคลือบเเคลง

สงสัยในพฤติกรรมของนาง เเต่ท่านพีจ่ บั ตามองนางมาตังเเต่ ้
เเรก!! น่าน้ อยใจเเละน่าชิงชังเหลือเกิน มิมีภรรยาประเภทใดน่า
สมเพชเท่าภรรยาที่มิเคยได้ รับความไว้ วางใจจากสามีอีกเเล้ ว
"ท่าน... ต้ องการอันใด ถึงได้ กดดันเเละบีบบังคับกันมากมายถึง
เพียงนี ้ ท่านพี่กล่าวความต้ องการของท่านมาเลยดีกว่า!!"

**"หย่ากับข้ า"**กงจิ ้นหย่งกล่าวอย่างไม่ลงั เล ทว่ากลับทาให้ ฝ่าย

ตรงข้ ามถึงกับนิ่งชะงัก กระทัง่ ลืมหายใจ

ฮูหยินสามรู้สกึ ราวกับโลกทังใบพั
้ งทลายลงเบื ้องหน้ า ใบหน้ าซึง่
เคยงดงามซีดเซียวราวกับคนป่ วย

"ยะ หย่า มะ ไม่ ไม่มีวนั ข้ าไม่มีวนั ยอมหย่ากับท่าน!" ฮูหยินสาม

เพ่ยฟางไม่มีวนั ยอมรับ

"หะ เหตุใด...เหตุใดท่านพี่จึงทากับข้ าเช่นนี ้... เมื่อสิบเจ็ดปี ก่อน

ข้ าอุตส่าห์เลือกจะฝากชีวิตไว้ กบั ท่าน ทังๆที
้ ่ยามนันข้ ้ าอาจมี
วาสนาได้ เป็ นถึงพระสนมของฮ่องเต้ เเต่เพราะข้ าหลงรักท่าน ข้ า
กระทัง่ ผิดใจกับคนทังตระกู
้ ลเพ่ย อกตัญญูตอ่ บิดา ปฏิเสธเสียง
อ้ อนวอนของมารดา เพียงเพื่อให้ ได้ เป็ นภรรยาของท่าน เเต่ท่าน
กลับจะทอดทิ ้งข้ า!!"

"อย่าได้ กล่าวโทษข้ าหรือผู้ใดเพ่ยฟาง ตังเเต่ ้ เเรก เป็ นตัวเจ้ าเองที่

ดื ้อรัน้ งานเเต่งงานระหว่างเจ้ าเเละข้ าจึงต้ องเกิดขึ ้น ทังๆที ้ ่ข้าก็ได้
ชี ้เเจงไปเเล้ วว่าข้ าหาได้ ร้ ูสกึ อันใดกับเจ้ าไม่ เเละไม่มีวนั ที่ข้าจะรัก
เจ้ า" กงจิ ้นหย่งกล่าวอย่างไร้ เยื่อใย

"เพราะข้ าคิดว่าข้ าสามารถเปลี่ยนใจท่านพี่ได้ อย่างไรเล่าเจ้ าคะ!

ยามนันท่
้ านยังไม่รักข้ า! เเต่ในอนาคตก็มิเเน่นอนมิใช่หรือ! ขอ
เพียงนังเเพศยาพวกนันไม่้ ก้าวเข้ ามาในชีวิตคูข่ องพวกเรา! ท่านก็
จะเป็ นของข้ าเเต่เพียงผู้เดียว! เช่นนันเเล้
้ วท่านจะไม่รักข้ าได้
อย่างไร!"

ฮูหยินสามแผดเสียงตวาดดังลัน่ ด้ วยน ้าเสียงเจ็บเเค้ น เเละน ้าตา

นองหน้ า นาง...ซึง่ ในอดีตเป็ นถึงบุตรีคนสาคัญเพียงหนึ่งเดียว
ของผู้นาตระกูลเพ่ย นาง...ซึง่ ถูกเอาอกเอาใจเเละพะเน้ าพะนอ
ราวกับนางสวรรค์กลับชาติมาเกิด ทว่ายามนางมีความรัก นาง
กลับถูกปฏิเสธจากบุรุษที่เฝ้าฝั นถึงอย่างไร้ เยื่อใย!

เพราะเหตุใด... สตรีที่เกิดมาเพียบพร้ อมทังรู้ ปทรัพย์เเละชาติ

ตระกูลเช่นนาง จึงมิอาจได้ หวั ใจของบุรุษที่หมายปอง เเล้ วเหตุใด
นางจึงต้ องยอมรับ เหตุใดนางจึงต้ องเข้ าใจ นางสมควรตัดใจ
เช่นนัน้ เมื่อกงจิ ้นหย่งกล่าวว่าไม่อาจรักนาง

คาตอบคือ ไม่! นางไม่มีวนั ยอมรับ! หากนางปรารถนาสิ่งใด นาง

ก็ต้องได้ รับสิ่งเหล่านัน!
้ หากยังมิได้ หวั ใจ เช่นนันนางก็
้ จะ
ครอบครองร่างกายให้ ได้ เสียก่อน! ส่วนหัวใจของท่านพี่ นางค่อย
ไขว่คว้ ามาภายหลังก็ย่อมได้ เเต่ในเมื่อท่านพี่ยืนกรานปฏิเสธ ไม่
ยอมรับนางเป็ นภรรยา เช่นนันนางก็
้ จะใช้ วิธีการบังคับให้ เขา
ยอมรับนางเสีย!!
เเม้ ตระกูลเพ่ยในปั จจุบนั จะมิได้ รุ่งโรจน์เท่าในอดีต ทว่าก็ได้ ชื่อว่า
เป็ นตระกูลเก่าแก่ตระกูลหนึ่ง ฐานะในอดีตกระทัง่ สามารถ
ทัดเทียมสี่ตระกูลใหญ่ได้ เเละด้ วยคุณงามความดีบางประการ
ของอดีตผู้นาตระกูลเพ่ยรุ่นที่เเล้ ว ฮ่องเต้ รัชสมัยที่เเล้ วจึงทรงมอบ
ราชโองการเปล่าให้ แก่อดีตผู้นาตระกูลเพ่ยเป็ นรางวัล ให้ อดีตผู้นา
ตระกูลเพ่ยสามารถร้ องขอสิ่งที่ปรารถนา ทว่าอดีตผู้นาตระกูลเพ่
ยกลับล้ มป่ วยเเละตายไปเสียก่อน ราชโองการเปล่าจึงตกทอดมา
สูบ่ ิดาของฮูหยินสามซึง่ ขึ ้นเป็ นประมุขตระกูลในช่วงที่สถานะของ
ตระกูลเรียกได้ วา่ ตกต่าจนถึงขีดสุดในกรณีพิเศษ เเละบิดาของฮู
หยินสามก็มิลงั เลที่จะใช้ ราชโองการเปล่าฉบับนันร้
้ องขอให้ บตุ รี
เพียงหนึง่ เดียวได้ ตบเเต่งเป็ นชายารองขององค์รัชทายาทต้ าหมิง
เซียนซึง่ กาลังจะขึ ้นครองราชย์ในอีกไม่นาน เพื่อหวังให้ บตุ รีได้ เป็ น
พระสนม เเละหลานชายซึง่ จะเกิดมาพร้ อมตาแหน่งองค์ชายอาจ
มีสิทธิ์ได้ เป็ นฮ่องเต้ องค์ตอ่ ไป
ทว่ายามเข้ าเฝ้าองค์รัชทายาท ฮูหยินสามเพ่ยฟางในเวลานันกลั
้ บ
ตกหลุมรักพระสหายขององค์รัชทายาทผู้เย็นชาราวกับน ้าเเข็งใน
เสี ้ยวลมหายใจ

รัก...จนมิฟังเสียงของผู้ใด นอกจากเสียงของหัวใจอันเห็นเเก่ตวั
ของนางเอง

เเละเพราะถูกเลี ้ยงดูอย่างตามใจมาตังเเต่
้ เด็ก ฮูหยินสามในเวลา
นันจึ
้ งมิฟังเเม้ เเต่คาขูห่ รือคาวิงวอนของผู้เป็ นบิดามารดา ไม่วา่
อย่างไรก็ต้องเเต่งงานกับกงจิ ้นหย่งให้ ได้ เเละหากมิได้ เป็ นฮูหยิ
นของบุรุษผู้นนั ้ นางก็มิขอมีชีวิตอีก

เมื่อบุตรียืนกรานถึงขันข่
้ มขูจ่ ะฆ่าตัวตาย ผู้นาตระกูลเพ่ยจึงใจ
อ่อน ยอมขัดใจฮูหยินเอกที่อยากให้ บตุ รีได้ เป็ นพระสนมเป็ นครัง้
เเรก เเละยอมตัดใจจากความปรารถนาที่อยากให้ สายเลือด
ตระกูลเพ่ยได้ เป็ นส่วนหนึ่งของราชวงศ์
ภายหลัง เมื่อผู้นาตระกูลเพ่ยลองดีดลูกคิดรางแก้ วคานวณดู
กอปรกับคาเเนะนาของ 'ท่านผู้นน' ั ้ ปรากฎว่ากงจิ ้นหย่งเองก็เป็ น
ตัวเลือกที่น่าสนใจ มีเสียงร่าลือว่าอีกฝ่ ายถูกวางตัวไว้ ในตาแหน่ง
อัครมหาเสนาบดีคนสนิทของฮ่องเต้ องค์ถดั ไป ผู้นาตระกูลเพ่ยจึง
หมดข้ อโต้ เเย้ ง ทว่ากงจิ ้นหย่งกลับปฏิเสธบุตรี คนสาคัญเพียงหนึ่ง
เดียวอย่างไม่ไยดี ฮูหยินสามจึงอ้ อนวอนให้ บิดาใช้ ราชโองการ
เปล่าฉบับนัน้ เพื่อบีบบังคับให้ กงจิ ้นหย่งเเต่งนางเข้ าตระกูล ทว่า
ด้ วยอานาจของอดีตรัชทายาทต้ าหมิงเซียน กอปรกับผลงาน
ความดีความชอบมากมายในฐานะที่ปรึกษาองค์รัชทายาทของกง
จิ ้นหย่ง ราชโองการเปล่าจากอดีตฮ่องเต้ จึงมิสามารถเทียบได้
กลับราชโองการฉบับใหม่จากรัชทายาทซึง่ ก้ าวขึ ้นนัง่ บัลลังก์เป็ น
ฮ่องเต้ องค์ปัจจุบนั ในเวลาต่อมาได้

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนพระราชทานสมรสให้ แก่บตุ รีตระกูลเสวี่ยได้

เเต่งเข้ าตระกูลกงในฐานะฮูหยินเอกของกงจิ ้นหย่ง ทังยั
้ ง
พระราชทานสมรสให้ แก่บตุ รีจากตระกูลต้ าม่อสายรองเเต่งเข้ ามา
ในฐานะฮูหยินรอง ดังนันฮู
้ หยินเพ่ยฟางในเวลานันจึ
้ งทาได้ เพียง
ก้ มหน้ ากัดฟั น ยินยอมเเต่งเข้ ามาในฐานะฮูหยินสาม

เเม้ ดเู เล้ วมิยตุ ิธรรม ทว่าสาหรับบุตรี ตระกูลที่กาลังเสื่อมอานาจลง

เรื่อยๆอย่างตระกูลเพ่ย ก็นบั ว่ามีวาสนามากเเล้ ว

เเต่วา่ ผู้ใดเล่าจะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ ้นได้ จากที่เคยอยู่สงู ขนาดนัน้

กลับต้ องมาตกต่าถึงเพียงนี ้ เเม้ ได้ เเต่งกับบุรุษที่ปักใจรัก ทว่ามิ
อาจเป็ นหนึ่งเดียวของสามี เเละทังๆที้ ่มาก่อน เเต่กลับมิอาจเป็ น
เเม้ เเต่ที่หนึ่งของสามี มันช่างอยุติธรรมสิ ้นดี!

ฮูหยินสามได้ เเต่เฝ้ารออย่างใจเย็น เฝ้ารอวันที่บตุ รชายของนาง

จะได้ ครอบครองตระกูลกง ส่วนบุตรีได้ เป็ นส่วนหนึ่งของราชวงศ์
เเละวันที่ได้ เฝ้ามองสตรีเเพศยาพวกนันตกตาย
้ ในขณะที่นางได้
ครอบครองท่านพี่เเต่เพียงผู้เดียวสมใจ
ทังๆที
้ ่นางวาดฝันเอาไว้ มากมายถึงเพียงนัน้ เเต่ยามนี ้ทุกสิ่งทุก
อย่างกลับกาลังพังทลายลงต่อหน้ า เพียงเพราะสัญญาหย่าฉบับ
เดียว

ฮูหยินสามยากจะยอมรับได้ ท่านพี่ทาเช่นนี ้กับนางได้ อย่างไร

... ท่านพี่กล้ าขอหย่ากับนางได้ อย่างไร!

"ไม่... ข้ าไม่หย่า! ไม่วา่ ท่านพี่จะมีหลักฐานอันใดมาเอาผิดข้ า ข้ าก็

เชื่อว่าท่านพ่อของข้ าพร้ อมจะสละตัวเองเพื่อปกป้องข้ า ดังนัน้
ท่านพี่มิมีสิทธิ์ทาเช่นนี ้กับข้ าได้ ข้ าไม่หย่า เป็ นตายอย่างไรข้ าก็ไม่
มีวนั หย่า! ข้ าจะอยูท่ ี่นี่ เเละจะตายที่นี่! เเละเเม้ ต้องตายศพของ
น้ องก็ต้องได้ นอนอยู่เคียงข้ างท่านพี่! เเม้ ตายไปกลายเป็ น
วิญญาณน้ องก็จะติดตามท่านพี่ตลอดไป! ท่านพี่อย่าได้ คิดเลยว่า
จะสามารถตัดน้ องทิ ้งได้ อย่างง่ายดาย! ไม่มีวนั !!"

ฮูหยินสามยังคงดิ ้นรนต่อไป
กงจิ ้นหย่งโคลงศีรษะ "ข้ ามิได้ มีเพียงหลักฐานเอาผิดเจ้ า"

ฮูหยินสามเเค่นยิ ้ม "ข้ าบอกเเล้ วอย่างไรเล่าเจ้ าคะ ว่าต่อให้ ท่านพี่

มีหลักฐานอันใด ท่านพ่อก็พร้ อมจะเสียสละเพื่อปกป้องข้ า!"

กงจิ ้นหย่งพยักหน้ า ก่อนกล่าวด้ วยโทนเสียงเรียบเฉยว่า "ชายผู้

นันมี
้ ดีเพียงความรักที่มีตอ่ บุตรีเช่นเจ้ า เเต่ข้ามิใคร่เเน่ใจว่าชีวิต
ของเขาเพียงผู้เดียวจะสามารถรับผิดเเทนเจ้ าเเละบุตรีของเจ้ า
พร้ อมกันได้ "

เมื่อสามีกล่าวพาดพิงถึงบุตรี ความมัน่ ใจเเละความอวดดีบน

ใบหน้ าของฮูหยินสามก็พลันมลายหายไปจนหมดสิ ้น

"ท่าน...!? ไม่!! ข้ ามิเชื่อ!! ท่านมิมีวนั กล้ าทาอันใดกุ้ยเอ๋อร์ !!" ฮูหยิ

นสามเชื่อว่าเสือต่อให้ มนั ร้ ายเเค่ไหนก็ไม่มีวนั ทาร้ ายลูกตัวเอง
"เช่นนันมาลองดู
้ กนั " กงจิ ้นหย่งเผยรอยยิ ้มที่ดชู วั่ ร้ ายออกมา

ฮูหยินสามนิ่งตะลึงไป พลันจดจาได้ ในที่สดุ ตลอดหลายปี นางเฝ้า

ถามตัวเองว่าเหตุใดจึงได้ ปักใจรักบุรุษเย็นชาไร้ หวั ใจผู้นี ้นัก เป็ น
เพราะรอยยิ ้มของเขานัน่ เอง บุรุษซึง่ ยากที่จะยิ ้มเช่นนี ้ นางจะเป็ น
ที่น่าริษยาของผู้อื่นมากมายเพียงไรหากสามารถทาให้ เขามอบ
รอยยิ ้มให้ นางเพียงผู้เดียวได้

เเต่ยามนี ้นางกลับไม่ดีใจเอาเสียเลยที่เห็นเขามอบรอยยิ ้มให้ นาง

เช่นนี ้

กงจิ ้นหย่งหมุนกาย เตรียมจะจากไป ทว่าฮูหยินสามคลานเข้ ามา

เกาะขาผู้เป็ นสามีเอาไว้ ได้ ทนั

"ท่านพี่... ได้ โปรด... อย่าทาอันใดกุ้ยเอ๋อร์ ... นางเป็ นลูกของท่าน

... เเละไม่วา่ นางจะทาอันใด นางยังเป็ นเพียงเด็กสาว..."
กงจิ ้นหย่งพยักหน้ าเห็นด้ วย ก่อนกล่าวโดยไม่ก้มลงไปมอง "นาง
ยังเป็ นเพียงเด็กสาวจริงๆ เเต่กลับสามารถทาเรื่องโหดเหี ้ยมได้
โดยไร้ ซงึ่ ความปรานี นัน่ มิใช่ลกั ษณะนิสยั ที่พระชายารองในชิน
อ๋องพึงมี การส่งต่ออสรพิษให้ เชื ้อพระวงศ์เลี ้ยงดูรังแต่จะทาให้
ตระกูลกงเดือดร้ อนในอนาคต"

ฮูหยินสามเเทบคลุ้มคลัง่ ไปเพราะความโกรธ ท่านพี่กล่าวเช่นนี ้ได้

อย่างไร! กล้ านาอนาคตของบุตรีนางไปเทียบกับชีวิตของนังอนุ
เเพศยานัน่ เช่นนันหรื
้ อ!

"โหดเหี ้ยมอันใด! อสรพิษอันใด! ท่านกล้ าประนามบุตรสาวตัวเอง

้ อย่างไร! ท่านพี่ไม่มีสิทธิ์ตดั สินกุ้ยเอ๋อร์ เช่นนันเพี
เช่นนันได้ ้ ยง
เพราะกุ้ยเอ๋อร์ เกือบพลังมื ้ อสังหารอดีตอนุเเพศยาผู้หนึ่งของท่าน
พี่!! หึ ท่านพี่เข้ าใจผิดเเล้ ว กุ้ยเอ๋อร์ หาได้ เป็ นเด็กสาวโหดเหี ้ยม
เช่นที่ท่านกล่าว!! กุ้ยเอ๋อร์ เป็ นบุตรีที่กตัญญูตอ่ มารดาของนาง
มากต่างหาก!! นางพยายามช่วยข้ ากาจัดอนุเเพศยาคนหนึ่งที่ทา
ให้ ข้าทรมานทังเป็
้ นมากว่าสิบปี !! กุ้ยเอ๋อร์ ทาถูกต้ องเเล้ ว!!"

กงจิ ้นหย่งหลับตาลง ก่อนลืมขึ ้นอีกครัง้ คล้ ายตัดสินใจได้ เเล้ ว

เเละกาลังจะก้ าวเท้ าออกไปจากห้ อง

"ท่านพี่!!" ฮูหยินสามลุกขึ ้นมาเเละคว้ าชายเเขนเสื ้อของผู้เป็ นสามี

เอาไว้ ได้

"ท่าน...ท่านจะไม่ทาอันใดข้ าเเละกุ้ยเอ๋อร์ ใช่หรือไม่เจ้ าคะ!"

กงจิ ้นหย่งยืนนิ่ง ไม่กล่าวอันใด ทังยั

้ งไม่รับปาก

"ตอบข้ าสิเจ้ าคะท่านพี่!!" ฮูหยินสามทนไม่ไหว เผลอเเผดเสียงดัง

ลัน่ ใส่ผ้ เู ป็ นสามี
"ตัวเจ้ า หรือบุตรสาว เลือกเสียเพ่ยฟาง ก่อนที่จะไม่มีเเม้ เเต่
โอกาสให้ เลือก"

กงจิ ้นหย่งล้ วงเอาใบหย่าออกมาวางลงบนโต๊ ะใกล้ ๆ ก่อนสะบัด

ชายเเขนเสื ้อออกจากการเกาะกุม

ฮูหยินสามเเทบหมดเเรงยืน ตัวนางหรือว่าบุตรสาว นางควรเลือก

แบบใด หากนางเลือกตัวเอง ไม่ยอมหย่า ท่านพี่อาจมิยื่นมือเข้ า
มาช่วยเหลือกุ้ยเอ๋อร์ ซงึ่ มีความผิดฐานพยายามฆ่าอนุผ้ หู นึง่ ไป
เเต่หากนางเลือกบุตรสาว นางก็ต้องหย่า หากหย่า ก็เท่ากับนาง
ต้ องสูญเสียทุกสิ่ง ทังอ
้ านาจ ชื่อเสียง เเละบุรุษอันเป็ นที่รัก

หากนางยังคงเป็ นเพียงสตรีผ้ หู นึ่ง มิได้ เป็ นเเม่คนเเล้ ว นางคง

เลือกความสุขของตัวเองอย่างไม่ลงั เล เเต่ยามนี ้นางมีก้ ยุ ฮวา นาง
มีชนุ เทียน เช่นนี ้เเล้ วนางคงมิอาจเอาเเต่ใจได้ ดงั่ เช่นสิบกว่าปี
ก่อนที่รนั ้ จะเเต่งเป็ นภรรยาของท่านพี่
"ทาไม... ทาไมท่านพี่จงึ ทากับข้ าเช่นนี ้ ทาไมท่านจึงโหดร้ ายกับข้ า
เช่นนี ้!" ฮูหยินสามเอ่ยถามเสียงสัน่ เครือ น ้าตาไหลพรากอย่างน่า
เวทนา ใบหน้ ากับสายตาเย็นชาที่ทาให้ นางตกหลุมรัก ยามนี ้กลับ
ทาให้ นางเเทบตายทังเป็
้ น

กงจิ ้นหย่งนิ่งไป ก่อนผินหน้ ากลับมามองเล็กน้ อย "ข้ าเพียงทาเช่น

ที่เจ้ าเคยทา เจ้ าเคยบีบบังคับให้ ข้ารับเจ้ าเป็ นภรรยา ครานี ้ถึงตา
ข้ าบีบบังคับให้ เจ้ าหย่ากับข้ าบ้ าง"

ฮูหยินสามเบิกตากว้ าง ไม่ช้า อาการนิ่งอึ ้งก็แปรเปลี่ยนเป็ นความ

โกรธ เเละหลังม่านน ้าตาก็คือนัยน์ตาที่ลกุ โชนไปด้ วยไฟแห่งความ
เเค้ นอันเกิดจากความผิดหวัง ฮูหยินสามคว้ าใบหย่ามาอย่างไม่ยงั ้
คิด ความโกรธทาให้ นางเผลอเซ็นนามลงไปอย่างรวดเร็ว ก่อน
ขว้ างใบหย่าใส่หน้ ากงจิ ้นหย่ง เเละกล่าวด้ วยน ้าเสียงเจ็บเเค้ นฝัง
ลึก
"เเล้ วท่านพี่จะต้ องเสียใจที่ทากับข้ าเช่นนี ้!! ท่านพี่เเละนังเเพศยา
พวกนันจะต้
้ องชดใช้ !!"

"จะทาอันใดก็จงคิดถึงชุนเอ๋อร์ เเละกุ้ยฮวาให้ มากๆก็เเล้ วกัน" หลัง

การหย่าร้ าง ผู้ที่ต้องออกไปจากตระกูลกงมีเพียงฮูหยินสามเพ่
ยฟาง ส่วนบุตรเเละบุตรีเช่นกงชุนเทียนเเละกงกุ้ยฮวายังคงต้ อง
อยู่ตอ่ หรือก็คือตัวประกันดีๆนี่เอง

ฮูหยินสามสัน่ สะท้ าน เมื่อสามี ไม่สิ อดีตสามีหยิบยกบุตรเเละ

บุตรีขึ ้นมาข่มขู่ "ท่านมันชัว่ ช้ าไร้ ยางอาย!!"

"ก็จริง" กงจิ ้นหย่งกล่าวรับหน้ าตาเฉย

"ท่านมันลาเอียง!!เป็ นบิดาที่ดียงั เป็ นมิได้ !!ส่งเสริมเเต่บตุ รชายคน

โต เเต่กลับทอดทิ ้งบุตรชายคนรอง!!ชุนเทียนคงได้ เป็ นขุนนาง
ตาแหน่งใหญ่โตไปแล้ วหากท่านยื่นมือเข้ ามาช่วยเหลือเขาสัก
นิด!!"

กงจิ ้นหย่งส่ายหน้ า "ข้ ามิเคยทอดทิ ้งผู้ใด เเละการที่ชนุ เอ๋อร์

ตัดสินใจไม่สอบขุนนางก็เพื่อปกป้องเจ้ า"

ฮูหยินสามขมวดคิ ้วไม่เข้ าใจ "ปกป้องข้ า หึ ปกป้องอันใด! เจ้ านัน่

รังแต่จะทาให้ ข้าผิดหวัง! ข้ าคงสบายไปเเล้ วหากชุนเทียนได้ เป็ น
ขุนนาง!"

กงจิ ้นหย่งหรี่ตา "ปกป้องมิให้ มารดากระหายอานาจเช่นเจ้ ามี

อานาจมากไปกว่านี ้อย่างไรเล่า หากไม่มีความหวัง เจ้ าก็จะไม่ดิ ้น
รนจนนาตนไปสูค่ วามตาย หากเรียกบุตรชายที่ยอมทิ ้งอนาคต
ของตัวเองเพื่อปกป้องมารดาเช่นนี ้ว่าลูกอกตัญญู เช่นนันโลกนี
้ ้ก็
คงมิมีบตุ รกตัญญูเเล้ วเพ่ยฟาง เจ้ าเป็ นผู้ทาลายอนาคตของ
บุตรชายตัวเอง ...มิร้ ูหรือ?"
ฮูหยินสามเบิกตากว้ าง ก่อนค่อยๆล้ มทรุดลงไปนัง่ กับพื ้น "ไม่จริง
...ชุนเทียนอกตัญญูตอ่ ความคาดหวังของข้ า มิเป็ นขุนนางเพราะ
รักจะเป็ นพ่อค้ าต่าต้ อย"

กงจิ ้นหย่งส่ายหน้ า "ชุนเอ๋อร์ รักเจ้ า จึงรักจะเป็ นพ่อค้ า เพื่อหยุดยัง้

ความกระหายอานาจของเจ้ า"

"ไม่จริง..." ฮูหยินสามยังคงปฏิเสธความจริงที่ได้ รับ

"เจ้ าทาลายอนาคตของบุตรชายด้ วยมือของเจ้ าเองไปเเล้ ว ทีนี ้...

เจ้ าจะทาลายอนาคตกุ้ยฮวาด้ วยการให้ ท้ายนางต่อไป หรือจะเริ่ม
หยุดยังความทะเยอทะยานของนางเสี
้ ยตังเเต่
้ วนั นี ้ อย่างน้ อยก็
เพื่อให้ นางได้ มีอนาคต เเม้ จะเป็ นอนาคตที่เรียบง่าย เเต่ก็เป็ น
อนาคตที่นางยังคงมีชีวิตอยู่ ...ก็สดุ เเล้ วเเต่เจ้ าจะเลือกเพ่ยฟาง"
"ท่านพี่..." ฮูหยินสามส่งเสียยื ้อเป็ นครัง้ สุดท้ าย "ยามที่ ข้าเข้ าเฝ้า
รัชทายาทครัง้ เเรก ยามที่ข้าเเละท่านได้ พบกันครัง้ เเรก ในสายตา
ของท่าน ข้ าเป็ นอย่างไรเช่นนันหรื
้ อ ข้ างดงามมิพอเช่นนันหรื้ อ
หรือข้ าเป็ นสตรีร้ายกาจในสายตาของท่านตังเเต่
้ ยามนันเลย
้
เช่นนันหรื
้ อ ท่านจึงมิรักข้ า"

"มิใช่วา่ เจ้ าร้ ายกาจหรือไม่ เเละมิเกี่ยวว่าเจ้ างดงามหรือ

เปล่า หากข้ ารักเจ้ า ต่อให้ เจ้ าร้ ายกาจ ข้ าก็พร้ อมจะเป็ นสามีของ
สตรีร้ายกาจ ทังหมดที
้ ่ข้าบอกได้ มีเพียง ไม่รัก ก็คือไม่รัก"

กงจิ ้นหย่งกล่าวทิ ้งท้ าย ก่อนหันหลังเดินจากไป

ขณะเดินออกมานอกเรือนบุปผาส่องประกาย อัครมหาเสนาบดี
ฝ่ ายซ้ ายเผลอยกยิ ้มออกมาจากใจจริง จนพ่อบ้ านเยี่ยซึง่ ยืนรออยู่
หน้ าเรือนฮูหยินสามเผลอชะงักไปเล็กน้ อย เเละรู้สกึ ขนลุกอยู่ลกึ ๆ
"อากาศแถวนี ้บริสทุ ธิ์ขึ ้นเยอะเลย ท่านคิดเช่นนันหรื
้ อไม่พี่หยาง"

"โอ้ ไม่นะ! ท่านฆ่าฮูหยินสามไปเเล้ วหรือ ไหนท่านกล่าวว่าท่าน

เพียงจะมาหย่ากับนางอย่างไรเล่า!"

พ่อบ้ านเยี่ยถามทังใบหน้
้ าซีดเผือด ขณะชะเง้ อคอข้ ามไหล่กง
จิ ้นหย่งมองไปทางเรือนฮูหยินสามด้ วยสายตาไว้ อาลัย

"เจ้ าพูดเรื่องอันใด" กงจิ ้นหย่งงุนงง ขณะยกใบหย่าขึ ้นมาให้

พ่อบ้ านเยี่ยดู

พ่อบ้ านเยี่ยยิ ้มเจื่อน "อ่า ขออภัย ข้ าเข้ าใจผิดเพราะรอยยิ ้มเเบบ

นันของท่
้ าน"

"รอยยิ ้มเเบบใด"
"..."

"เยี่ยหยาง" ครานี ้กงจิ ้นหย่งกล่าวถามเสียงหนักในฐานะเจ้ านาย

"รอยยิ ้มชัว่ ช้ า เหมือนเพิ่งทาเรื่องชัว่ มากๆสาเร็จ เอ่อ อะไรทานอง

นันขอรั
้ บนายท่าน"

"..."
บทที่ 31ไม่ รัก ก็คือไม่ รัก 2

"ถวายพระพรชินอ๋องเพคะ"

ชินอ๋องต้ าไท่หลงผินหน้ ากลับมามองดรุณีเเรกรุ่นผู้งดงามราวกับ

บุปผาซึง่ ประสานมือย่ออย่างงดงามช้ อยอยู่เบื ้องหลัง

"ตามสบาย" บุรุษผู้สงู ศักดิ์กล่าวเสียงเรียบเฉย ใบหน้ าซึง่ ได้ รับ

การกล่าวขานว่ารูปงามหล่อเหลาที่สดุ ในใต้ หล้ าฉายแววผิดหวัง
เมือ่ ผู้ที่มาหาใช่ผ้ ทู ี่พระองค์ทรงรอคอยอยู่

"ขอบพระทัยชินอ๋องเพคะ" กงเหลียนฮวากล่าวเสียงอ่อนหวาน
ก่อนเงยหน้ าเเย้ มยิ ้มอย่างงดงาม ดวงตากลมโตซึง่ มีน ้าหล่อเลี ้ยง
ดูกระจ่างใสราวผิวน ้าบริสทุ ธิ์ชวนให้ ร้ ูสกึ สดชื่น
รูปโฉมของสตรีซงึ่ ได้ รับตาแหน่งสาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ น ไม่
ว่าผู้ใดพบเห็นก็ยากจะที่จะไม่ลมุ่ หลง ทว่า...

ฮึ่ม!

กงเหลียนฮวาหลุดสะดุ้ง มิร้ ูวา่ มองผิดไปหรือไม่ เเต่เมื่อครู่ ก่อนที่

พระอนุชาเเท้ ๆของฮ่องเต้ จะผินหน้ ากลับไปไม่สนใจนางอีก นาง
รู้สกึ ราวกับว่าตัวเองถูกบุรุษสูงศักดิท์ ี่เฝ้าฝันถึงชังน ้าหน้ าอย่างไร
อย่างนัน้

ชินอ๋องต้ าไท่หลงหรือเอวาเจลีน คิงรู้สกึ หงุดหงิด เเละอิจฉาริษยา

กงเหลียนฮวาจากก้ นบึ ้งของหัวใจ เพราะรูปลักษณ์ของกง
เหลียนฮวา ไม่วา่ จะมองจากมุมไหน ก็เป็ นแบบที่พวกผู้ชายชื่น
ชอบ นี่ราชันย์ของเธออาศัยใต้ หลังคาเดียวกันกับเเม่นี่ทกุ วันตังเเต่
้
มาอยู่ที่ภพนี ้เลยเช่นนันหรื
้ อ? มันจะ...มันจะน่าอิจฉาเกินไปแล้ ว!
ฆ่าซะเลยดีไหม... ไม่ ไม่ได้ ขืนแตะต้ องเหยื่อของราชันย์ ต้ องโดน
ราชันย์โกรธเเน่ ถึงจะน่าหงุดหงิด เเต่ดเู หมือนราชันย์จะไม่คอ่ ย
ชอบผู้หญิงคนนี ้ เพราะผู้หญิงคนนี ้เป็นพวกมือถือสากปากถือศีล
ขนาดเเท้ ฮึ สมน ้าหน้ า

"เอ่อ หม่อมฉันทราบมาว่าชินอ๋องทรงโปรดปรานขนมปะถ่องโก๊
เป็ นอย่างมาก เเละบังเอิญว่าหม่อมฉันเองก็ชื่นชอบมากเช่นกันเพ
คะ อีกทังวั
้ นนี ้หม่อมฉันก็เผลอทาออกมาเยอะเเยะเลย ดังนันหาก
้
ชินอ๋องทรงไม่รังเกียจ เหลียนเอ๋อร์ ก็ปรารถนาจะถวายขนมที่
เหลียนเอ๋อร์ ทาให้ ชินอ๋องได้ ทรงลิ ้มลองเพคะ โดยเหลียนเอ๋อร์ หวัง
ว่าขนมของเหลียนเอ๋อร์ ผ้ ตู ่าต้ อยจะทรงถูกปากพระองค์เพคะ"

กงเหลียนฮวากล่าวด้ วยน ้าเสียงอ่อนหวานเเละท่าทางเขินอายดู

น่าเอ็นดูขณะหันไปรับถาดขนมมาจากสาวใช้ เสี่ยวผิง

ไม่วา่ หูตาของกงกุ้ยฮวาจะกว้ างขวางหรือทางานรวดเร็วเพียงใดก็

มิอาจเทียบกับกงเหลียนฮวาที่ระยะหลังๆมานี ้หลังจากที่ตดั สินใจ
จะช่วงชิงมิใช่เเข่งขันกับกงเหมยกุ้ย ก็ราวกับเปลี่ยนเป็ นคนละคน
ในสายตาของเสี่ยวผิง กงเหลียนฮวาหมกมุน่ อยู่เพียงเรื่องของชิน
อ๋อง เเละเมื่อมิอาจส่งสาวใช้ ไปติดตามการเคลื่อนไหวของชินอ๋อง
ได้ กงเหลียนฮวาจึงส่งสาวใช้ ที่มีอยูน่ ้ อยนิดไปติดตามกงเหมยกุ้ย
เเทน เเม้ กงเหลียนฮวาจะค่อนข้ างไม่ชอบใจยามที่ได้ รับรู้วา่ ชิน
อ๋องเเละกงเหมยกุ้ยตัวติดกันอย่างกับอะไรดี เเต่หากเฝ้ารอ
จังหวะ กงเหลียนฮวาเชื่อว่าสักวันสวรรค์จะเข้ าข้ างนาง เปิ ด
โอกาสให้ นางได้ มีโอกาสอยู่กบั ชินอ๋องเพียงลาพัง

เเละวันนี ้ก็ช่างประจวบเหมาะเสียเหลือเกิน เมื่อชินอ๋องทรงเเวะ

มาที่จวน เเต่กงเหมยกุ้ยกลับเพิ่งกลับมาจากหอกุหลาบ เเละไม่
อยู่ในสภาพที่พร้ อมต้ อนรับชินอ๋อง จึงขออนุญาตไปผลัดเปลี่ยน
เสื ้อผ้ าอาภรณ์ให้ เหมาะสมกับการต้ อนรับเชื ้อพระวงศ์ เเม้ การ
ปล่อยให้ เชื ้อพระวงศ์ทรงต้ องรอเป็ นเรื่องที่เสียมารยาทเเละไม่
สมควรอย่างมาก ทว่าด้ วยความสนิทสนมระหว่างชินอ๋องเเละว่า
ที่ชินหวางเฟย ทาให้ ชินอ๋องทรงไม่ถือสาเเละอนุญาตให้ วา่ ที่พระ
ชายามีเวลาส่วนตัวได้ อย่างเต็มที่ กงเหลียนฮวาซึง่ เตรียมพร้ อม
กว่าจึงถือโอกาสออกมาต้ อนรับเชื ้อพระวงศ์ผ้ สู งู ศักดิ์ที่เฝ้าฝันถึง
ด้ วยตัวเอง

"ขอบใจ ...เเต่เปิ่ นหวางมิคอ่ ยหิว นากลับไปเสียเถิด ส่วนเจ้ า หาก

มีอนั ใดต้ องทาก็จงไปทาเสีย เปิ่ นหวางรอเหมยเอ๋อร์ อยู่"

กงเหลียนฮวาเผลออมยิ ้มออกมาด้ วยสีหน้ าเปี่ ยมสุข ก่อนหุบยิ ้ม

เเทบไม่ทนั เมื่อถูกบุรุษที่ปักใจรักขับไล่อย่างสุภาพ ทว่ากง
เหลียนฮวายังคงไม่ยอมเเพ้

"เอ่อ... หม่อมฉันทราบมาว่าพี่รองยังคงมิพร้ อมออกมาต้ อนรับชิน

อ๋อง เเละการปล่อยให้ เชื ้อพระวงศ์ต้องรัง้ รอนันมิ
้ ถกู สมควรเท่าใด
นัก เช่นนันหม่
้ อมฉันจะรัง้ อยู่คอยรับใช้ ชินอ๋องจนกว่าพี่รองจะ
มาถึงเพคะ"
ชินอ๋องต้ าไท่หลงซึง่ ยืนหันหลังชื่นชมสระบัวซึง่ รายล้ อมเรือน
รับรองเเห่งนี ้อยูท่ ว่ากลับถูกพุม่ ดอกกุหลาบซึง่ ขึ ้นรายล้ อมสระบัว
อีกทีช่วงชิงความโดดเด่นงดงามไปทอดถอนหายใจ ก่อนทรงละ
สายตาจากภาพความขัดเเย้ งในความงามของธรรมชาติเบื ้องหน้ า
มาที่กงเหลียนฮวา

กงเหลียนฮวาเหลือบตามองไปเเละเห็นกงเหมยกุ้ยเเละกงกุ้ยฮวา
กาลังก้ าวเดินเข้ ามาภายในเรือนพร้ อมกับสาวใช้ จานวนหนึ่ง สาว
งามอันดับหนึ่งของเเคว้ นลอบยกยิ ้มเเละหรี่ตาลงเล็กน้ อย ก่อนยก
ปรายนิ ้วขึ ้นแตะหน้ าผาก ใบหน้ าปรากฎความเจ็บปวดระดับหนึ่ง

"ขะ ขออภัยเพคะชินอ๋อง จู่ๆหม่อมฉันก็ร้ ูสกึ เวียนศีรษะ คล้ ายจะ

...อ่า!" เเล้ วสาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ นก็ซวนเซล้ มลงไปทาง
บุรุษสูงศักดิ์ ด้ วยคิดว่าอย่างไรชินอ๋องก็ต้องอ้ าแขนรับร่างนาง
เอาไว้ เเละเมื่อสตรีใจร้ อนอารมณ์ร้ายกาจเช่นกงเหมยกุ้ยมาถึง
ย่อมไม่ลงั เลที่จะอาละวาด ฮึ คนเรามันเปลี่ยนกันไม่ได้ ง่ายดาย
เช่นนันหรอก
้ ปั จจุบนั กงเหมยกุ้ยอาจจะสง่างาม เเต่กงเหลียนฮวา
เชื่อว่า ลึกๆเเล้ วสตรีร้ายกาจก็ยงั คงเป็ นสตรีร้ายกาจอยู่วนั ยันค่า
ขอเพียงทาลายภาพลักษณ์ของกงเหมยกุ้ยในสายตาชินอ๋องได้
บ้ าง กงเหลียนฮวาก็พงึ พอใจเเล้ ว เพราะหากภาพในใจของบุรุษ
เกิดบาดเเผล ย่อมเป็ นโอกาสอันดีของสตรีอีกคนที่จะได้ มีโอกาส
เข้ าไปปลอบขวัญ

โครม!

"โอ๊ ย!" กงเหลียนฮวาสัน่ ระริกเพราะความเจ็บปวดไปทังร่้ าง ก่อน

เงยหน้ าขึ ้นมองชินอ๋องด้ วยสายตาไม่อยากเชื่อ เมื่อครู่นางเอน
กายล้ มไปทางชินอ๋องเเน่นอน ดังนันไม่
้ มีทางที่พระองค์จะรับ
พลาด เเต่เเทนที่จะช่วยประคองร่างของนาง ชินอ๋องกลับทรงเบี่ยง
กายถอยหลังหลบ เเละปล่อยนางให้ ล้มหน้ ากระเเทกพื ้นไปเต็มๆ
"ทะ...ทาไม" กงเหลียนฮวาน ้าตาซึม เจ็บทังร่้ างกาย เจ็บทังจิ
้ ตใจ
โดยเฉพาะหัวใจดวงน้ อยของนางนันเจ็
้ บปวดกว่าส่วนไหนๆของ
ร่างกาย

ชินอ๋องต้ าไท่หลงทรงปรายตามองสาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้
นด้ วยสายพระเนตรเย็นชา

"ก็จริงที่ให้ เปิ่ นหวางรอนันไม่

้ สมควร เเต่เจ้ าซึง่ เป็ นสตรีทงยั
ั ้ งมิได้
ออกเรือนกลับจงใจสร้ างสถานการณ์ให้ ได้ อยู่กบั เปิ่ นหวางตาม
ลาพังเเละพยายามถูกเนื ้อต้ องตัวเปิ่ นหวางก็ไม่สมควรเช่นกัน
เรียกสาวใช้ ข้างกายเจ้ าเมื่อครู่กลับมาเสีย หากมีผ้ ใู ดมาพบเห็น
เเละเกิดความเข้ าใจผิดส่งผลให้ ชื่อเสียงของเจ้ าเสียหาย เปิ่ น
หวางจะไม่รับผิดชอบใดๆทังสิ
้ ้น"

กงเหลียนฮวาซึง่ กาลังพยายามลุกขึ ้นยืนชะงักไปเล็กน้ อย ทังๆที

้ ่
นางแอบส่งสัญญาณให้ เสี่ยวผิงหลบออกไปเงียบๆ ไม่คาดว่าชิน
อ๋องจะล่วงรู้ถึงเจตนาของนาง กงเหลียนฮวากาหมัดเเน่นใต้ ชาย
เเขนเสื ้อกว้ าง ก่อนเเสร้ งเเสดงสีหน้ าท่าทางตื่นตระหนก

"ชะ ชินอ๋องทรงเข้ าใจเหลียนเอ๋อร์ ผิดเเล้ วเพคะ สาวใช้ ของหม่อม

ฉันกาลังนาขนมไปเก็บตามคาสัง่ ของพระองค์ อีกสักครู่ก็คง
กลับมา..."

"กงเหลียนฮวา!"

สาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ นสะดุ้งตกใจ เมื่อถูกบุรุษสูงศักดิ์ที่ปัก

ใจรักขึ ้นเสียงใส่อย่างไร้ ซงึ่ ความสงสารเห็นใจ

"เจ้ าคิดว่าลูกไม้ ชนต

ั ้ ่าของสตรีเช่นเจ้ าเปิ่ นหวางจะมองมิออก
้ อ สิ่งที่เจ้ ากระทา เเละผลลัพธิ์ที่เจ้ าปรารถนาจะให้
เช่นนันหรื
เกิดขึ ้น เปิ่ นหวางล้ วนเคยพบเจอมาแล้ วทุกรูปแบบ หากเทียบกับ
นางคณิกาเเถวชายแดนที่พยายามยัว่ ยวนเเละล่อลวงเปิ่ นหวาง
วิธีการของเจ้ านับว่าหยาบช้ าเเละโง่งมนัก!"

กงเหมยกุ้ย กงกุ้ยฮวา เเละเหล่าสาวใช้ ซงึ่ เพิ่งมาถึงพากันเบิกตา

กว้ าง สีหน้ าเเต่ละคนนันหลากหลาย
้ ทังสงสั
้ ย งุนงง เเละยินดี

กงกุ้ยฮวาเเละสาวใช้ เผลอยกชายเเขนเสื ้อกว้ างขึ ้นมาปิ ดบังริม

ฝี ปากซึง่ เต็มไปด้ วยรอยยิ ้มสะใจแกมยินดี เเม้ ได้ ยินบทสนทนาไม่
ครบถ้ วน เเต่ก็พอเข้ าใจสถานการณ์วา่ กงเหลียนฮวาคงทาอะไร
สักอย่างให้ ชินอ๋องทรงไม่พอพระทัย ซึง่ ไม่วา่ มันจะเป็ นเรื่องอันใด
ก็ล้วนดีกบั ตัวนางทังสิ ้ ้น เพราะสภาพน่าสมเพชของกงเหลียนฮวา
เป็ นหนึ่งในสิ่งที่กงกุ้ยฮวาปรารถนาจะได้ เห็นสักหลายๆครัง้
เช่นกัน

กงกุ้ยฮวายิ ้ม ก่อนเบ้ ปากอย่างขัดใจ เมื่อเห็นกงเหมยกุ้ยเดิน

นาเข้ าไป เเละเเตะลงบนท่อนเเขนของชินอ๋องเบาๆ
"ชินอ๋องเพคะ"

ชินอ๋องต้ าไท่หลงก้ มมองว่าที่พระชายา ก่อนหันไปมองกงเหลียนฮ

วาซึง่ ยืนก้ มหน้ าเเละตัวสัน่ ระริกด้ วยความอับอาย

"จงไปเสีย การที่เปิ่ นหวางยังไม่สงั่ ลงโทษอันใดเจ้ าก็เพราะเปิ่ น

หวางยังเห็นแก่หน้ าของอัครมหาเสนาบดีกง เเละว่าที่พระชายา
ของเปิ่ นหวาง"

กงเหลียนฮวาก้ มหน้ า ยกมือสัน่ ระริกขึ ้นประสาน เเละจากไป

พร้ อมกับความอับอายซึง่ ระบายอยู่เต็มใบหน้ างดงาม เเต่ที่ทาให้
เจ็บปวดที่สดุ ก็คือสายตาเยาะเย้ ยจากกงกุ้ยฮวาซึง่ มองมายามที่
เดินสวนกัน
สาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ นกามือเเน่นจนเลือดออก ขณะกาลัง
เดินลัดสวนออกไปจากเรือนรับรอง กงเหลียนฮวาบังเอิญพบเสี่ยว
ซีซงึ่ ยืนสงบนิ่งมองหลานสาวด้ วยสายตาเรียบเฉย

กงเหลียนฮวาขมวดคิ ้ว เพราะรู้สกึ เหมือนถูกดักรอ ซึง่ ก็เป็ น

เช่นนันจริ
้ งๆ การที่เสี่ยวซีปรากฎตัวตรงหน้ าก็เพราะรอกงเหลียนฮ
วาอยู่

เสี่ยวซีหรี่ตาลงเล็กน้ อยขณะกล่าวว่า "คุณหนูสี่สมควรจะหยุดเมื่อ

ยังมีโอกาสนะเจ้ าคะ"

เหตุการณ์ทงหมดก่
ั้ อนหน้ านี ้อยู่ในสายตาของเสี่ยวซีมาโดยตลอด
เพราะคุณหนูกงเหมยกุ้ยได้ สงั่ ให้ นางยกขนมเเละน ้าชามาต้ อนรับ
ชินอ๋อง เเต่เมื่อเสี่ยวซีเห็นเหลียนฮวาตัดหน้ าเข้ าไปภายในเรือน
รับรอง นางจึงไม่ลงั เลที่จะสัง่ ให้ สาวใช้ คนอื่นย้ อนกลับไปเร่ง
คุณหนูกงเหมยกุ้ยให้ รีบมา เเละเฝ้ามองสถานการณ์อยูภ่ ายนอก
เรือน ด้ วยมิร้ ูวา่ หลานสาวผู้นนมี
ั ้ เจตนาอันใดซ่อนอยู่

กงเหลียนฮวาข่มกลันความอั
้ บอายเเละความโกรธเกรีย้ วที่ได้ รับ
จากเหตุการณ์เมื่อครู่ ก่อนปั น้ หน้ ายิ ้มเศร้ าคล้ ายสตรีเพิ่งถูกรังแก
มาให้ เสี่ยวซี

"ท่านป้ากล่าวอันใดหรือเจ้ าคะ เหลียนเอ๋อร์ ไม่เข้ าใจ"

เสี่ยวซีไม่สนใจการเเสดงของกงเหลียนฮวา หากเทียบกับเสี่ยวหรง
น้ องสาวของนาง กงเหลียนฮวายังต้ องฝึ กอีกเยอะ "หากคุณหนูสี่
ถลาลึกมากกว่านี ้ อนาคตของคุณหนูสี่ก็จะเป็ นเช่นมารดาของ
คุณหนู อ่า ไม่สิ อาจจะเลวร้ ายยิ่งกว่าด้ วยซ ้าเจ้ าค่ะ"

สาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ นเผลอชักสีหน้ าออกมาทันที "อนาคต

ของท่านเเม่ของข้ ามันเป็ นเช่นไรหรือเจ้ าคะท่านป้า!เเม้ ท่านเเม่จะ
อกตัญญูตอ่ มารดาของพี่รอง!เเต่ท่านป้าไม่เห็นหรือเจ้ าคะว่าการ
ที่ท่านเเม่อดทนเพื่อให้ ได้ ครองคูก่ บั บุรุษที่รักกระทัง่ มีข้ามันทาให้
ท่านเเม่มีความสุขมากมายเเค่ไหน!"

เสี่ยวซีถอนหายใจ "อดทนเพื่อให้ ได้ ครองคูก่ บั บุรุษที่รักนาง? นัน่

คือสิ่งที่นางเฝ้าบอกคุณหนูสี่หรือเจ้ าคะ เฮ้ อ... นางไม่ได้ เปลี่ยนไป
เลยจริงๆ พอปั กใจเชื่อสิง่ ใดเเล้ ว เเม้ ความจริงไม่ได้ เป็ นเช่นนัน้ ก็
เลือกที่จะไม่มอง ไม่รับฟั ง เเละขบคิดไปเองเพียงผู้เดียว"

"หยุดนะเจ้ าคะท่านป้า!ท่านป้ามิได้ ร้ ูจกั ท่านเเม่ดีเช่นข้ า!ท่านเเม่

หาใช่สตรีเช่นนัน!ความรั
้ กระหว่างท่านพ่อเเละท่านเเม่เป็ นของ
จริงเจ้ าค่ะ!ท่านพ่อเเละท่านเเม่เป็ นเนื ้อคูก่ นั !เช่นนี ้เเล้ วท่านเเม่ผิด
อันใดหรือเจ้ าคะที่ทาตามเสียงของหัวใจ!!" ข้ าเองก็เช่นกัน ข้ าผิด
อันใดหรือที่ยวั่ ยวนชินอ๋อง ในเมื่อข้ าเองก็ปรารถนาจะดูเเลรับใช้
พระองค์เช่นกัน
เสี่ยวซีเเค่นยิ ้ม "ข้ าตัวติดกับนางในยามที่คนเราเผยธาตุเเท้ ของ
ตัวเองออกมาที่สดุ เช่นนี ้เเล้ วจะไม่เรียกว่าข้ ารู้จกั นางดีได้ อย่างไร
เอาเถอะ ข้ าดูๆเเล้ ว คุณหนูสี่เองก็มีนิสยั เช่นมารดาของ
คุณหนู เลือกจะมองเฉพาะสิ่งที่อยากมองเท่านัน้ ดังนันเสี
้ ยงของ
ข้ าคงส่งไปไม่ถึงคุณหนูหรอกเจ้ าค่ะ"

เสี่ยวซีร้ ูดีวา่ กงเหลียนฮวานันเข้

้ าใจมาโดยตลอดว่ามารดาของ
ตัวเองเป็ นสตรีเรียบร้ อยที่ออ่ นโยนเเละเเสนดีมากผู้หนึ่ง นางปั ก
ใจเชื่อเช่นนันมาโดยตลอด
้ เเล้ วหากจู่ๆไปบอกว่ามารดาของนาง
ไม่ได้ เป็ นเช่นที่นางคิด นางจะไม่เชื่อก็ย่อมไม่แปลกอันใด

เเต่ก่อนเเยกกับกงเหลียนฮวาเเละกลับไปหาคุณหนูของตัวเอง
เสี่ยวซีไม่ลืมเตือนสติหลานสาวเป็ นครัง้ สุดท้ าย โดยหวังลึกๆว่า
ความอ่อนเยาว์ของนางจะยังพอทาให้ นางมีเวลาที่จะ
เปลี่ยนแปลงเป้าหมายของตัวเอง
"หากคุณหนูสี่อยากรู้จกั ตัวตนที่เเท้ จริงของมารดาตัวเอง คุณหนู
ต้ องลองถอยออกมาให้ ห่างจากนางสักก้ าว เเละลองมองดูนาง
ใหม่อีกสักครัง้ เจ้ าค่ะ ...บ่าวขอตัว"

ถอยออกมา... เเล้ วเจ้ าจะพบว่ามารดาของตนเองนันมิ

้ ได้ น่า
สงสารเลยเเม้ เเต่น้อย เพียงน่าสมเพชมากเท่านัน้ เหลียนฮวา

"ชินอ๋องเพคะ จะเป็ นอันใดหรือไม่หากหม่อมฉันจะขอตัวสักครู่"

้ งศักดิ์ไว้
จู่ๆท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นก็ทาท่าว่าจะทิ ้งคูห่ มันสู
กับสตรีอื่นที่เเสดงออกชัดเจนว่าหมายปองบุรุษสูงศักดิ์อยู่เช่นกัน
เเม้ จะเป็ นน้ องสาว เเต่ก็เป็ นน้ องสาวต่างมารดาที่ไม่ได้ ญาติตอ่ กัน
สักเท่าไหร่

"ตามสบายเถิดเหมยเอ๋อร์ "
ชินอ๋องต้ าไท่หลงกล่าวด้ วยน ้าเสียงละมุนหู

ท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ นยิ ้มหวานตอบ ก่อนลุกขึ ้นเเละเดิน

ออกไป โดยไม่ลืมส่งยิ ้มบางๆให้ น้องสาวต่างมารดาอย่างกงกุ้
ยฮวา

คุณหนูสามผู้งดงามแห่งจวนสกุลกงนัยน์ตาส่องประกาย
ระยิบระยับ ดวงตากลมโตเต็มไปด้ วยความคาดหวัง เมื่อมีโอกาส
ได้ สนทนากับบุรุษสูงศักดิ์เพียงลาพัง โดยไร้ ซงึ่ เงาของนังจิ ้งจอก
กงเหมยกุ้ยเเละนังลูกอนุแพศยากงเหลียนฮวา อีกทังบุ ้ รุษสูงศักดิ์
ที่นางเฝ้าฝันถึงอยูท่ กุ ค่าคืนยังมิได้ ออกปากขับไล่นางไปให้ พ้น
หน้ าเช่นที่ทากับกงเหลียนฮวา กงกุ้ยฮวาก็ยิ่งรู้สกึ เปรมปรีดิ์

เพราะนี่ไม่เท่ากับว่าชินอ๋องทรงเริ่มสนพระทัยในตัวนางบ้ างเเล้ วห
รอกหรือ
"หม่อมฉันเกรงว่าหอกุหลาบของพี่รองคงจะเกิดปั ญหาบางอย่าง
ขึ ้นเพคะ มิเช่นนันพี
้ ่รองคงไม่รีบร้ อนออกไปเช่นนัน"้

กงกุ้ยฮวาเปิ ดสนทนาขึ ้นอย่างชาญฉลาด นางรอบคอบพอจะรู้วา่

ต้ องหยิบยกหัวข้ อสนทนาเรื่องใดขึ ้นมาพูดคุยกับบุรุษในฝัน
ตรงหน้ า เเละทาให้ อีกฝ่ ายมีใจจะสนทนาด้ วย

"ข้ ารู้เเล้ ว เข...นางเป็ นคนละเอียดอ่อนเช่นนันเสมอ

้ เปิ่ นหวางรัก
ในจุดนันของนาง
้ เหมยเอ๋อร์ เป็ นเเบบอย่างของสตรีที่ดี" ชิน
อ๋องต้ าไท่หลงกล่าว ขณะยกถ้ วยชาที่กงเหมยกุ้ยนามาขึ ้นมาจิบ
โดยไม่เเตะต้ องขนมหรือน ้าชาของกงกุ้ยฮวาเลยเเม้ เเต่น้อย นัน่ ทา
ให้ กงกุ้ยฮวาอดจะรู้สกึ ผิดหวังไม่ได้

กงกุ้ยฮวาฟั งเเล้ วเกือบเบะปากออกมา แบบอย่างของสตรีที่ดี?

น่าขัน นังแพศยากงเหมยกุ้ยก็เเค่สตรีอวดดีที่พยายามตีตนขึ ้นมา
เสมอบุรุษก็เท่านันเอง
้ มีเพียงสตรีที่ไม่มนั่ ใจว่าจะสามารถมัดใจ
สามีให้ โปรดปรานเเละเลี ้ยงดูได้ ตลอดไปเท่านันแหละที
้ ่จะมี
พฤติกรรมเช่นนัน้

กงกุ้ยฮวาหลับตาลงเเละสูดลมหายใจเข้ าลึก ก่อนเริ่มต้ นทาในสิ่ง

ที่น่าละอายที่สดุ ในชีวิต "ชินอ๋องเพคะ หม่อมฉันขอบังอาจกล่าว
บางสิ่งเพคะ"

เอวาเจลีน คิงซึง่ หันหลังให้ อกี ฝ่ าย เเละเเสร้ งทาเป็ นชื่นชมสวน

สวยลอบยิ ้มออกมา เริ่มเสียที

"เชิญ"

เมื่อได้ รับคาอนุญาต กงกุ้ยฮวาจึงไม่รอช้ าอีกต่อไป เพราะโอกาส

ที่นางเฝ้ารอมาทังชี
้ วิตได้ มาถึงเเล้ ว! "ด้ วยภาระมากมายในมือของ
พี่รอง หม่อมฉันเกรงว่าภายหลังการเเต่งงานพี่รองจะมิสามารถ
ปฏิบตั ิหน้ าที่ในฐานะชินหวางเฟยได้ อย่างเต็มที่เพคะ เเต่หม่อม
ฉันเชื่อว่าด้ วย 'ความเอ็นดู' ที่ชินอ๋องทรงมีตอ่ พี่รอง ชินอ๋องย่อม
ไม่ตาหนิพี่รอง ทว่า คนอื่นเล่าเพคะจะมองพี่รองของหม่อมฉัน
อย่างไร"

ชินอ๋องต้ าไท่หลงหันกลับมา "ว่าต่อไป"

"ต...เเต่หากชินอ๋องทรงมีพระชายารองสักคน เพื่อคอยช่วยเหลือพี่
รองดูเเลวังเเละบ่าวไพร่ของพระองค์ หม่อมฉันเชื่อว่าทุกสิง่ ทุก
อย่างจะราบรื่นเพคะ พ...เพียงท่านอ๋องเเต่งว่าที่พระชายารองสัก
คนที่จะไม่สร้ างความขุน่ เคืองใจให้ พระองค์"

"หากเปิ่ นหวางเข้ าใจไม่ผิด เจ้ าคงกาลังเสนอตัวเองให้ เปิ่ นหวาง"

บุรุษสูงศักดิ์กล่าวออกมาตามตรง

กงกุ้ยฮวาหน้ าแดงอย่างอับอาย เเม้ จะเตรียมใจเอาไว้ เเล้ ว เเต่การ

เสนอตัวเองให้ บรุ ุษก่อนเช่นนี ้เป็ นเรื่องที่เเม้ เเต่กงกุ้ยฮวาก็ยากจะ
รับการกระทาของตัวเองได้ โดยง่าย "หม่อมฉันเพียงปรารถนาจะ
ช่วย 'เเบ่งเบาภาระ' ให้ พี่รองของหม่อมฉันเท่านันเพคะ
้ ดังนันไม่
้
ว่าจะตาแหน่งใดหม่อมฉันก็ยินดี เเละเหนือสิ่งอื่นใด..."

คุณหนูสามผู้งดงามก้ มหน้ าลงอีกเล็กน้ อย ใบหน้ าสวยคมเเดงก่า

ยิ่งกว่าเดิม กายบอบบางบิดไปมาด้ วยความเขินอาย ท่าทางใสซื่อ
บริสทุ ธิ์ จนดูน่ารัก ไม่วา่ ผู้ใดพบเห็นย่อมรู้สกึ ว่ากงกุ้ยฮวาช่างน่า
เอ็นดู

"เเละเหนือสิ่งอื่นใด หม่อมฉันปรารถนาจะถวายชีวิต เพื่อดูเเลรับ

ใช้ ชินอ๋องด้ วยความจงรักภักดีตลอดไปเพคะ"

กล่าวจบ ดรุณีน้อยผู้งดงามก็ประสานมือวางไว้ ด้านหน้ า ก่อนโค้ ง

กายให้ บรุ ุษผู้สงู ศักดิ์อย่างชดช้ อย
ชินอ๋องต้ าไท่หลงหรี่ตาลงเล็กน้ อยทังรอยยิ
้ ้มบาง "เจ้ าช่างพูดช่าง
จา เปิ่ นหวางชักใคร่ร้ ูวา่ เจ้ าจัก 'อยู่เป็ น' สักเพียงไร เพราะเปิ่ น
หวางได้ กล่าวไปเเล้ วว่าเหมยเอ๋อร์ คือว่าที่ชินหวางเฟยเเต่เพียงผู้
เดียวของเปิ่ นหวาง จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆในภายหลัง ไม่วา่
จะด้ วยกรณีใดๆ เเละผู้ที่จะคลอดบุตรเเละบุตรีของเปิ่ นหวางมี
เพียงเหมยเอ๋อร์ เท่านัน"้

กงกุ้ยฮวาซึง่ ก้ มหน้ าอยู่ใบหน้ าบิดเบี ้ยวด้ วยความไม่ยินยอม เเต่

ในเวลาเช่นนี ้... นางคงต้ องกัดฟั นยอมไปก่อน เมื่อคิดได้ ดงั นัน้
กงกุ้ยฮวาจึงเงยหน้ าเเย้ มยิ ้มบางซึง่ ดูงดงามจับใจออกมา

"ชินอ๋องทรงวางพระทัยเพคะ หม่อมฉันปรารถนาเพียง 'ได้ รับใช้

ใกล้ ชิด' พระองค์เท่านัน้ สตรีต่าต้ อยเช่นหม่อมฉันมิกล้ าปรารถนา
จะเป็ น 'ที่หนึ่ง' ของพระองค์หรอกเพคะ ดังนันต ้ าแหน่งชินหวาง
เฟยของพี่รองเหมยกุ้ย หม่อมฉันจึงมิกล้ าเเม้ เพียงฝันถึง เเละ
หม่อมฉันขอสาบานว่าจะไม่สร้ างปั ญหาให้ ชีวิตคูข่ องชินอ๋องเเละ
พี่รองเพคะ ขอเพียงได้ รับใช้ พระองค์ ไม่วา่ พระองค์จะให้ หม่อม
ฉันอยู่ในฐานะใด หม่อมฉันก็ยินดีทงนั
ั ้ นเพคะ"
้

กงกุ้ยฮวากล่าวราวกับตนเองไม่ใช่คนโลภมาก เพราะรู้อยู่เเล้ วว่า

ด้ วยตาแหน่งของบิดาหรืออัครมหาเสนาบดีกงจิ ้นหย่ง หากนางได้
เเต่งเข้ าวังชินอ๋อง ตาแหน่งพระชายารองย่อมตกเป็ นของนาง

กงกุ้ยฮวายิ ้มอ่อนหวาน ทว่าภายในใจนันเเสนจะร้ ้ ายกาจ ยามนี ้

นางยังไม่ได้ เป็ น 'ที่หนึง่ ' ก็ไม่เป็ นอันใด ขอเพียงได้ เเต่งเข้ าวังชิน
อ๋องไร่เรี่ยกับนังจิ ้งจอกกงเหมยกุ้ยก็นบั ว่าคุ้มค่าเเล้ ว เพราะ
ตาแหน่งชินหวางเฟยนัน้ นางยังมีอีกร้ อยพันวิธีเเย่งชิงมาจากนัง
กงเหมยกุ้ยในภายหลัง

ด้ วยรูปโฉมของนาง อีกทังยั
้ งความอ่อนหวาน ความนอบน้ อม
เเละความใจกว้ างที่นางเเสดงออกให้ ชินอ๋องทรงทอดพระเนตร
เมื่อครู่ กงกุ้ยฮวาเชื่อว่าสตรีอวดดีเเละเอาเเต่ใจเช่นกงเหมยกุ้ยไม่
มีวนั มีสิ่งเหล่านี ้เเน่นอน

เเละบุรุษย่อมชมชอบสตรีออ่ นหวาน ใจกว้ าง อยู่ด้วยเเล้ วสบายใจ

มิใช่สตรีเเข็งนอกอ่อนในเช่นกงเหมยกุ้ย

บุรุษส่วนใหญ่ล้วนชมชอบสัมผัสความรู้สกึ เหนือกว่า ซึง่ กงกุ้ยฮวา

สามารถมอบความรู้สกึ เช่นนันให้
้ ชินอ๋องได้ เนื่องจากสตรีเช่นกง
เหมยกุ้ยนันประสบความส
้ าเร็จมากจนเกินไป คงทาให้ ชินอ๋องทรง
เอือมระอาพระทัยอยู่ไม่น้อย

ตาแหน่งชินหวางเฟยนันกงกุ
้ ้ ยฮวายังไม่เอาก็ได้ ขอเพียงได้ ชื่อว่า
เป็ น 'พระชายาในชินอ๋อง' ยามนี ้ไม่วา่ ตาแหน่งพระชายาลาดับใด
กงกุ้ยฮวาก็ปรารถนาจะคว้ าเอาไว้ ให้ ได้ ทงนั
ั ้ น้
เชิญนังเเพศยากงเหมยกุ้ยนอนกอดตาแหน่งพระชายาเอกบน
เตียงนอนว่างเปล่าที่ไร้ ซงึ่ พระสวามีไปเถิด

เพราะกงกุ้ยฮวาหมายมาดเอาไว้ เเล้ วว่า นางจะต้ องเป็ นสตรีเพียง

หนึ่งเดียวที่ได้ นอนกอดชินอ๋อง!

"...เจ้ าเป็ นสตรีที่น่าสนใจกงกุ้ยฮวา" เนิ่นนานกว่าชินอ๋องต้ าไท่

หลงจะกล่าวออกมา ทว่าเพียงประโยคสันๆกลั้ บสามารถทาให้
กงกุ้ยฮวายินดีจนเเทบหลัง่ น ้าตาออกมาเเล้ ว

"เเต่เปิ่ นหวางคงไม่อาจรับข้ อเสนอนันได้

้ "

"เอ๊ ะ!?" กงกุ้ยฮวายิ ้มค้ าง

"เเต่หากเจ้ านาข้ อเสนอนันไปเสนอให้
้ ผ้ อู ื่น เปิ่ นหวางเชื่อว่าย่อมไม่
มีผ้ ใู ดปฏิเสธสตรีเช่นเจ้ า"

หัวใจดวงน้ อยซึง่ พองฟูจนถึงเมื่อครู่ของกงกุ้ยฮวาค่อยๆเหี่ยวเฉา

ลงในพริบตา

กงกุ้ยฮวาน ้าตารืน้ เสนอให้ ผ้ อู ื่นอันใดกัน! ในสายตาของชินอ๋อง

นางกลายเป็ นหญิงคณิกาไปเเล้ วหรืออย่างไร! เขาคิดว่านาง
สามารถเสนอเรื่องน่าละอายเช่นนี ้กับผู้ใดก็ได้ หรือ!

"ช...ชินอ๋องทรงเข้ าใจกุ้ยเอ๋อร์ ผิดเเล้ วเพคะ กุ้ยเอ๋อร์ มิใช่สตรี

เช่นนัน้ เรื่องน่าละอายเช่นนี ้กุ้ยเอ๋อร์ มิเคยคิดจะนาไปเสนอให้ ผ้ ใู ด
...นอกจากพระองค์ พระองค์เท่านันเพคะชิ ้ นอ๋อง"
เด็กสาวกล่าวเเละช้ อนตามองด้ วยดวงตากลมโตซึง่ เต็มไปด้ วย
น ้าตา เเลดูน่าสงสารจับใจ เเละหากเป็ นบุรุษผู้อื่นคงพุง่ เข้ ามา
ปลอบเเล้ ว ทว่าน ้าตาใช้ ไม่ได้ ผลกับบุรุษตรงหน้ า

ชินอ๋องต้ าไท่หลงยกยิ ้มบางซึง่ ดูทงโหดร้

ั้ ายเเละเย็นชาในเวลา
เดียวกัน "เปิ่ นหวางเองก็เช่นกัน เปิ่ นหวางต้ องการมีเพียงเหมย
เอ๋อร์ เท่านัน้ มิต้องการมีสตรีอื่นใด ไม่วา่ จะด้ วยเหตุผลสวยหรูหรือ
เหตุผลเน่าเหม็นอันใดก็ตาม เพราะเปิ่ นหวางมิได้ ต้องการให้ เหมย
เอ๋อร์ เป็ น 'ที่หนึ่ง' ของเปิ่ นหวาง เปิ่ นหวางปรารถนาจะให้ เหมย
เอ๋อร์ เป็ น 'หนึ่งเดียว' ของเปิ่ นหวาง"

น ้าตามากมายไหลลงมาตามเเนวเเก้ มของกงกุ้ยฮวา

"ดังนันภายในวั
้ งของเปิ่ นหวางจึงมิมที ี่วา่ งสาหรับเจ้ าหรือผู้ใด
ทังสิ
้ ้น"
มือเรียวสวยซึง่ ประสานอยู่บนตักของกงกุ้ยฮวากาเเน่นจนข้ อขึ ้น
โดยไม่ร้ ูตวั ก่อนกล่าวถามด้ วยเสียงหวานซึง่ สัน่ เครืออย่างเห็นได้
ชัด ถาม...ถึงสิง่ ที่ตกค้ างอยูภ่ ายในก้ นบึ ้งของหัวใจ

"ห...เหตุใดสตรีที่ท่านอ๋องทรงปรารถนา... เหตุใดสตรีที่พระองค์
ทรงใส่พระทัย... เหตุใดสตรีที่พระองค์ทรงเฝ้ารอจึงต้ องเป็ นพี่รอง
เพคะ! เหตุใดสตรีผ้ นู นจึ
ั ้ งสมควรเป็ นกงเหมยกุ้ยหรื อเพคะ! ในเมื่อ
... ในเมื่อหม่อมฉันเองล้ วนมีทกุ สิง่ ที่นางมี... มีสิ่งใดบ้ างหรือที่กง
เหมยกุ้ยมีเเล้ วหม่อมฉันมิอาจเทียบเคียงนางได้ !"

ชินอ๋องต้ าไท่หลงยังคงเเย้ มยิ ้มบางที่ไร้ ซงึ่ อารมณ์เห็นใจใดๆ "เรื่อง

เช่นนันส
้ าคัญด้ วยหรือ"

"สาคัญสิเพคะ! หม่อมฉันรักพระองค์มากมายถึงเพียงนี ้ ยอมทุก

อย่างขอเพียงได้ อยู่เคียงข้ างพระองค์ เเต่เหตุใดสตรีที่ได้ อยู่เคียง
ข้ างพระองค์ จึงมิใช่หม่อมฉันซึง่ หลงรักพระองค์จนหมดหัวใจ
เช่นนี ้เล่าเพคะ!! ไม่ยตุ ิธรรมกับหม่อมฉันเลยเเม้ เเต่น้อย!!"

กงกุ้ยฮวาหลุดกล่าวโผงผางออกมาอย่างมิอาจยับยังชั ้ ง่ ใจ
ความรู้สกึ ผิดหวังในรักนันประดั
้ งประเดเข้ ามา จนเด็กสาวมิอาจ
ทานทนเก็บความรู้สกึ ทังหมดเอาไว้
้ ภายในใจได้ อีก

บุรุษสูงศักดิ์หบุ ยิ ้ม นัยน์ตามังกรเย็นชาขึ ้น "เปิ่ นหวางคิดว่าเจ้ า

น่าจะเข้ าใจได้ ง่ายกว่ากงเหลียนฮวา เเต่ดทู ่าเปิ่ นหวางจะคิดผิด
พวกเจ้ าทังสองมิ
้ ได้ รักอย่างโง่งม ทว่าโง่งมอยู่ในคาว่ารัก ทังๆที
้ ่
พวกเจ้ าไม่ได้ เข้ าใจเลยเเม้ เเต่น้อยว่าความรักคืออะไร ...เจ้ าถาม
เปิ่ นหวางว่าเหตุใดจึงมิใช่เจ้ า เเต่เปิ่ นหวางกลับกล่าวได้ เพียงว่า
'ไม่รักก็คือไม่รัก' มิมีเหตุผลอื่นใด เฮ้ อ... เเต่เจ้ าเเละกงเหลียนฮวา
ก็คงมิมีวนั เข้ าใจ เพราะพวกเจ้ ามิได้ รักเปิ่ นหวางตังเเต่
้ เเรก คนที่
พวกเจ้ าทังสองรั
้ กก็คือ ตัวเอง เเละด้ วยเหตุผลข้ อนัน้ พวกเจ้ าจึงมิ
อาจยอมรับได้ ยามที่เห็นกงเหมยกุ้ยมีความสุข เพราะพวกเจ้ าทัง้
สองมิปรารถนาให้ พี่น้องคนใดได้ มีความสุขทังนั
้ นนอกจากตั
้ วเอง
... สตรีเอาเเต่ได้ เช่นพวกเจ้ า ยังเร็วไปที่จะรักผู้ใด"

กงกุ้ยฮวาเบิกตากว้ าง ขณะเฝ้ามองบุรุษสูงศักดิ์ที่เฝ้าฝันถึงสะบัด
ชายเสื ้อคลุมยาวเดินจากไป

กงกุ้ยฮวานัง่ นิ่งอยู่บนพื ้นห้ องรับรองอยู่นาน จนกระทัง่ สาวใช้ คน

สนิทเข้ ามาประคองด้ วยความเป็ นห่วง คุณหนูสามผู้งดงามจึงได้
สติกลับคืนมา ก่อนมุง่ ตรงกลับเรือนไป โดยไม่สนใจสิ่งใดทังสิ ้ ้น
ปฏิเสธกระทัง่ สาวใช้ คนสนิทของมารดาซึง่ พยายามบอกกล่าว
บางสิ่งกับนาง ทว่าในยามนี ้กงกุ้ยฮวามิมีกระจิตกระใจจะรับรู้
เรื่องอันใดทังสิ
้ ้น เมื่อเข้ ามาในห้ องนอน กงกุ้ยฮวาก็ขงั ตัวเองอยู่
เเต่ในนัน้ มือเรียวเล็กกวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างซึง่ อยู่บนโต๊ ะภายใน
ห้ องนอนลงพื ้นอย่างไม่ไยดี เเละทาลายเครื่องเรือนทุกชิ ้นซึง่ ขวาง
หน้ า ก่อนทรุดกายลงอย่างหมดเรี่ยวเเรง เสียงของบุรุษซึง่ นางรัก
ปั กใจมาตังเเต่
้ วยั เยาว์ยงั คงดังก้ องอยู่ภายในหู อย่างมิสามารถทา
ใจให้ ลืนเลือนได้
'ไม่รักก็คือไม่รัก... เเต่เจ้ าคงมิเข้ าใจ'

ใช่! นางไม่เข้ าใจ เเละคงไม่มีวนั ที่นางจะสามารถเข้ าใจได้ ! ก็ใน

เมื่อนางไม่ได้ ทาอันใดผิด เเล้ วเพราะเหตุใดเล่าชินอ๋องจึงไม่รัก
นาง ทังๆที
้ ่นางก็มีพร้ อมทุกอย่างที่สามารถสนับสนุนชินอ๋องได้
เเม้ นางจะไม่ได้ เกิดจากมารดาซึง่ เป็ นฮูหยินเอก เเต่มารดาของ
นางก็มาจากตระกูลขุนนางเก่าแก่ เเละนางไม่ใช่บตุ รีซงึ่ เกิดจาก
อนุภรรยาต่าต้ อยของบิดาเช่นกงเหลียนฮวา เเล้ วเพราะเหตุใด...
นางจึงไม่อาจครอบครองหัวใจของบุรุษที่นางปั กใจรักตังเเต่
้
เยาว์วยั ได้

เหตุใดรักแรกเเละรักเดียวของนางจึงมิอาจสมหวัง....... ฮึ คาตอบ
ก็อยู่ตรงหน้ าเเล้ วมิใช่หรือกุ้ยฮวา จะเป็ นเพราะเหตุผลใดได้ อีก
หากไม่ใช่เพราะมีนงั จิ ้งจอกแพศยากงเหมยกุ้ยนัน่ อยู่!
"อือหือ ทาหน้ าโรคจิตออกมาเเล้ วครับนัน่ นี่ตกลงคิงไปพูด
อะไรน่ะครับ กงกุ้ยฮวาถึงได้ บ้าได้ ขนาดนี ้"

"ก็เเค่พดู ความจริงเท่านันเอง
้ ...รู้เเล้ วจาไว้ นะราชันย์ ผู้หญิงน่ะ
เกลียดการได้ รับรู้ความจริงที่ไม่อยากรับรู้ที่สดุ เลยล่ะ ถึงได้ ชอบ
หลอกตัวเองกันไง"

สองร่างซึง่ นัง่ อยู่บนกิ่งไม้ ใหญ่เหนือเรือนของกงกุ้ยฮวาสนทนากัน

ด้ วยน ้าเสียงเรียบเรื่อย ราวกับไม่จาเป็ นต้ องกระซิบ เพราะยามนี ้
จุดสนใจของบ่าวไพร่เเละยามรอบๆเรือนได้ ไปรวมอยู่ที่ห้องของ
กงกุ้ยฮวาหมดเเล้ ว

"จู่ๆก็มาขอให้ ผมปลีกตัวออกไปก็นึกว่าจะทาอะไร กลับทาให้ กงกุ้

ยฮวาที่ปกติก็ใจเเคบอยู่เเล้ วเป็ นบ้ าไปแบบนี ้ เห็นทีนางคงไม่
อยากเเม้ เเต่หายใจร่วมกับผมเเล้ วด้ วยซ ้า เฮ้ อ ผมเห็นเรื่องน่าปวด
หัวมาแต่ไกลเลยเนี่ย"
ชินอ๋องต้ าไท่หลงหลุบตาเเย้ มยิ ้มให้ ร่างข้ างกาย "เปิ่ นหวางก็ไม่ได้
บอกว่าจะทาเรื่องดีๆตังเเต่
้ เเรกเเล้ วไม่ใช่หรือ อีกอย่าง... ผู้หญิง
เป็ นเพศที่จิตใจคับเเคบยิ่งกว่ารูขมุ ขนกันทุกคนนัน่ แหละราชันย์
เตือนสติไปก็เท่านัน้ สักวันก็ก่อเรื่องอยู่ดี เปิ่ นหวางไม่อยากรออีก
เเล้ ว เลยกระตุ้นให้ เด็กนัน่ เผยธาตุเเท้ ออกมาเร็วๆก็เท่านันเอง
้
ราชันย์จะได้ ไม่ต้องเหนื่อยจับตามองไง"

ราชันย์เม้ มปาก แก้ มแดงเล็กน้ อย รู้ลกึ รู้จริง รู้ไปหมด!

"เอาเถอะ ผมก็คิดเอาไว้ เเล้ วล่ะว่าเด็กสาวที่ถกู เลี ้ยงมาในกรง เอ้ ย

ในกรอบเเคบๆคงไม่สามารถเติบโตมาเป็ นเด็กสาวใจกว้ างอะไร
มากมาย ถึงสิง่ ที่อาจจะตามมาจะน่าปวดหัว เเต่ก็...ขอบคุณนะ
ครับ"
ราชันย์หนั หน้ าไปมองทางอื่น ขณะยกมือขวาขึ ้นมา เป็ นเชิง
อนุญาตให้ อีกฝ่ ายจับมือได้ นี่ทอดสะพานให้ สดุ ๆเเล้ วนะจะบอก
ให้ !

ปุบ!

เเต่สิ่งไม่คาดฝันกลับเกิดขึ ้นเมื่อชินอ๋องต้ าไท่หลงก้ มตัวลงมาเเละ

เอาคางวางลงบนมือเรียวเล็กของกงเหมยกุ้ย ก่อนหลับตาพริม้
เเละถูไถคางไปมาดุจลูกสุนขั ขี ้อ้ อน

หือ!?

"ราชันย์ลบู หัวเปิ่ นหวางหน่อยสิ เปิ่ นหวางอยากทาแบบนี ้มานาน

เเล้ ว ลูบหน่อยสิ ลูบหน่อยๆ"
หือ!?!?

ผ...ผู้หญิงชอบให้ ทาอะไรแบบนี ้เหรอ?

บทที่ 32 ขอเเค่ ...

"สาวใช้ ที่นายหญิงวางไว้ ใกล้ ตวั ฮูหยินสามรายงานมาว่าฮูหยิ

นสามถูกบังคับให้ หย่ากับนายท่านเเล้ วเจ้ าค่ะ"

สาวใช้ วยั กลางคนประสานมือกล่าวรายงานด้ วยน ้าเสียงเรียบ

เรื่อยเเฝงความนอบน้ อมอยู่ลกึ ๆ

"เช่นนันหรื
้ อ" สตรีวยั กลางคนซึง่ ยังคงงดงามพยักหน้ ารับ ก่อนผิน
หน้ ากลับไปสนใจสวนสวยซึง่ ดูเงียบเหงาต่อไป

"นายหญิงจะมิทาอันใดเลยเช่นนันหรื
้ อเจ้ าคะ" สาวใช้ วยั กลางคน
เอ่ยถาม ขณะหยิบป้านน ้าชาขึ ้นมารินเติมให้ นายหญิงซึง่ มี
ใบหน้ างดงาม เเม้ ไม่อาจเทียบกับฮูหยินเอกหรือฮูหยินสามได้
ทว่านายหญิงก็เป็ นสตรีที่มีเเววตาเฉลียวฉลาดโดดเด่นมากผู้หนึ่ง
"ฮึ เเล้ วเจ้ าปรารถนาให้ ข้าทาอันใดเช่นนันหรื
้ อ" สตรีผ้ เู ยือกเย็นเเค่
นยิ ้มถาม

"ขออภัยในความอวดดีของบ่าวด้ วยเจ้ าค่ะนายหญิง บ่าวเพียงขบ

คิดว่าหากนายหญิงต้ องการเป็ นใหญ่ภายในจวนกงแห่งนี ้ นี่ก็
นับเป็ นโอกาสอันดีที่จะลองเจ้ าค่ะ เพราะหลังจากนี ้จะมิมีฮหู ยิน
สามเเละอนุสี่คอยขัดเเข้ งขัดขานายหญิงเหมือนเช่นเคยอีกแล้ ว
เจ้ าค่ะ"

สาวใช้ วยั กลางคนกล่าวอย่างเป็ นเหตุเป็ นผลด้ วยวาจารื่นหูชวน

ให้ ร้ ูสกึ คล้ อยตาม ขณะก้ มหน้ าก้ มตาลงต่า ทว่าเมื่อได้ ฟัง เเทนที่ผ้ ู
เป็ นนายจะดีใจที่มีสาวใช้ ฉลาด ความฉลาดของสาวใช้ วยั
กลางคนที่อยู่ด้วยกันมานานนับสิบปี ผ้ นู ี ้กลับทาให้ ผ้ เู ป็ นนายยิ่ง
รู้สกึ ระเเวง
"เป็ นใหญ่ในจวนกง? ข้ าน่ะหรือ ฮ่าๆๆ!" ฮูหยินรองหลุดหัวเราะ
เสียงดังลัน่ ท่ามกลางเเววตากระวนกระวายลึกๆของสาวใช้ คน
สนิท

"เจ้ านี่ประมาทไม่ได้ เลยนะฮัว่ หลิน วาจาน่าฟั งกับความมีเหตุผล

ของเจ้ าเกือบทาให้ ข้าคล้ อยตามได้ เเล้ วเชียว" ฮูหยินรองกล่าวทัง้
รอยยิ ้ม ก่อนยกถ้ วยชาขึ ้นจิบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น

สาวใช้ วยั กลางคนเงยหน้ าขึ ้นมาสบตากับผู้เป็ นนายซึง่ ส่งยิ ้มรู้เท่า

ทันมาให้

"เเละถ้ าข้ าโง่เขลาเเละเบาปั ญญาเช่นเพ่ยฟาง ข้ าอาจหลงฟั งคา

เเนะนาของเจ้ านะฮัว่ หลิน เเต่เราต่างรู้กนั ว่าเจ้ ามิได้ เเนะนาเพราะ
หวังดีกบั ข้ า เพราะฉะนันอย่
้ าได้ พยายามเลย ข้ าอยู่เฉยๆเช่นนี ้ข้ า
ก็มีความสุขดีอยู่เเล้ ว" ฮูหยินรองกล่าวด้ วยสายตาล ้าลึก เเละจิบ
ชาต่อด้ วยท่าทางรื่นรมย์
"มีความสุขเเล้ ว...จริงหรือเจ้ าคะ" สาวใช้ วยั กลางคนยังคงไม่ยอม
แพ้

ฮูหยินรองมองเห็นความเคลือบเเคลงใจในเเววตาของสาวใช้ ซงึ่
เเฝงตัวเข้ ามาจับตามองนางอีกที

"ฮึ ความสุขของข้ าในสายตาของเจ้ าคงน่าสมเพชน่าดูเลยล่ะสิ เเต่

เสียใจด้ วยนะ ข้ ารักชีวิตตัวเองมากเกินกว่าจะเอาความสงบสุขใน
ปั จจุบนั ไปเสี่ยงกับอนาคตที่ไม่เเน่นอนเช่นนัน้ มันไม่ค้ มุ กันเลยเเม้
เเต่น้อย อีกอย่าง... บุตรีเพียงหนึง่ เดียวของข้ าได้ ถวายตัวเป็ นพระ
สนมของฮ่องเต้ วาสนาเพียงเท่านี ้ก็ดีเกินพอเเล้ วสาหรับคนเช่น
ข้ า"

สาวใช้ วยั กลางคนทอดถอนหายใจด้ วยความปลดปลง "เหตุใด

ท่านจึงไร้ ซงึ่ ความทะเยอทะยานเช่นนี ้กันนะเจ้ าคะ"
ฮูหยินรองหัวเราะเเผ่วเบา "มนุษย์มีความทะเยอทะยานทุกคนฮัว่
หลิน ทังเจ้
้ าเเละข้ าต่างก็มีเช่นกัน เเต่ถ้าเมื่อใดข้ าทะเยอทะยาน
เกินตัว จุดจบของข้ าเเละฉาฮวาก็คงไม่สวยงามเช่นซูลี่เเละอิงฮวา
เพราะฉะนันอย่
้ าได้ หยิบยกประเด็นเช่นนันขึ
้ ้นมาพูดอีก ไม่เช่นนัน้
ข้ าจะถือว่าเจ้ าเป็ นภัยคุกคามความสงบสุขของข้ าเเละลูก เข้ าใจ
หรือไม่"

สาวใช้ วยั กลางคนได้ เเต่ก้มหน้ ายอมรับด้ วยสีหน้ าที่เจื่อนลง

เล็กน้ อย อยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปี เเม้ ได้ ชื่อว่าเป็ นนายหญิงเเละ
สาวใช้ คนสนิท เเต่กลับมิเคยมีความไว้ เนื ้อเชื่อใจให้ แก่กนั สาวใช้
ฮัว่ หลินชินชากับความเย็นชาที่ได้ รับจากฮูหยินรองเสียเเล้ ว เเต่จะ
อย่างไรก็ช่างเถิด ตราบใดที่ท่านผู้นนมิ
ั ้ ได้ เจาะจงจะใช้ ฮหู ยินรอง
นางก็เพียงจับตามองฮูหยินรองมิให้ กระทาออกนอกลูน่ อกทาง
หรือไปขัดเเข้ งขัดขาท่านผู้นนเข้
ั ้ าก็เพียงพอเเล้ ว เเต่... เฮ้ อ! นานๆ
ทีนางเองก็อยากจะมีผลงานหรือได้ ทาอันใดที่เป็ นประโยชน์กบั
ท่านผู้นนเช่
ั ้ นเสี่ยวผิงบ้ างเช่นกัน มิคาดว่าต้ องมาตัวติดกับสตรีไร้
ประโยชน์อย่างฮูหยินรองเช่นนี ้ เสียเเรงที่ฮหู ยินรองใช้ เเซ่เดียวกับ
ท่านผู้นนั ้

ไม่นาน หนึง่ ในสาวใช้ ภายในเรือนก็เดินเข้ ามาเเละประสานมือ

กล่าวว่า "ฮูหยินรองเจ้ าคะ นายท่านส่งบ่าวมาเเจ้ งว่าวันนี ้ให้ ทกุ
คนร่วมรับประทานอาหารเย็นร่วมกันที่เรือนใหญ่เจ้ าค่ะ"

ฮูหยินรองฟั งเเล้ วถึงกับหลุดหัวเราะออกมา นัง่ ทานอาหารร่วมกัน

หรือ? นัง่ ทานอาหารร่วมกันเป็ นครัง้ สุดท้ ายน่ะสิไม่วา่ !

เคร้ ง!!

ขณะกาลังรับประทานอาหารเย็นร่วมกันอย่างที่ไม่เคยทามาก่อน
จู่ๆกงจิ ้นหย่งก็พดู ในสิง่ ที่ทาให้ อนุภรรยาเเละเหล่าบุตรีพากันทา
ตะเกียบหลุดมือ เมื่อครู่ยามที่กงจิ ้นหย่งประกาศว่าได้ หย่าขาด
กับฮูหยินสามเพ่ยฟางเเล้ ว อนุหรง กงเหลียนฮวา เเละอนุซือรู้สกึ
ยินดีจนเกือบหลุดยิ ้มออกมา ทว่าประโยคต่อมากงจิ ้นหย่งกลับ
กล่าวว่าหลังจากนี ้ทุกคนไม่จาเป็ นต้ องมานัง่ ทานอาหารเช้ า
ร่วมกันอีกเเล้ ว ด้ วยตัวกงจิ ้นหย่งนันงานยุ
้ ่งมาก หากมีเวลาจึงจะ
เรียกมารับประทานร่วมกันอีกครัง้

ราชันย์หนั ไปมองกงชุนเทียนด้ วยความรู้สกึ เป็ นห่วง เเต่อีกฝ่ าย

กลับมีสีหน้ าผ่อนคลายมากกว่าที่คิด ออกจะเต็มไปด้ วยความโล่ง
ใจเสียด้ วยซ ้า กงกุ้ยฮวาเองก็สงบกว่าที่คิดเช่นกัน คงเพราะทราบ
เรื่องตังเเต่
้ อยู่ที่เรือนเเล้ วเเละได้ อาละวาดจนพอใจไปเเล้ วหนหนึง่
นัน่ เอง

กงซิง่ ฮวาเองก็สงบอย่างน่าประหลาด ราชันย์เห็นความยินดีใน

ดวงตากลมโตของกงซิ่งฮวาด้ วยซ ้า ไม่เเน่วา่ การต้ องมาสวม
หน้ ากากนัง่ รับประทานอาหารเช้ าร่วมกันตลอดหลายปี มานี ้
อาจจะสร้ างความทรมานให้ เด็กสาวรักสงบผู้นนมาโดยตลอดเลย
ั้
ก็เป็ นได้ อนุซือน่าจะปล่อยวางให้ ได้ สกั ครึ่งหนึ่งของบุตรสาว ดูสิ
...ตกใจจนไอไม่หยุดเเล้ วนัน่
ทางด้ านอนุหรงเเละกงเหลียนฮวาราชันย์เลือกที่จะไม่มอง เพราะ
มันเสียสายตา มองสองเเม่ลกู คูน่ นที
ั ้ ไรราชันย์ร้ ูสกึ ปวดหัวทุกที

อนุหรงสัน่ สะท้ านไปทังร่้ างด้ วยความหวาดกลัว...กลัวจะไม่ได้ เห็น

หน้ ากงจิ ้นหย่งอีก ด้ วยก่อนหน้ านี ้นางถูกกงจิ ้นหย่งปฏิเสธน ้าแกง
ไปเเล้ ว เเละหากสูญเสียช่วงเวลาทานอาหารเช้ าร่วมกับกงจิ ้นหย่ง
ไป เช่นนันเมื
้ ่อใดเล่านางจึงจะได้ เห็นหน้ าสามีอีก ในเมื่อกง
จิ ้นหย่งไม่เคยเเวะเวียนมาหานางนานมากเเล้ ว เเม้ เเต่เจียดเวลา
มาเยี่ยมเยียนกงเหลียนฮวาก็ไม่เคยทาอีกเเล้ วตังเเต่
้ กงเหลียนฮวา
อายุครบสิบเอ็ดหนาว

กงเหลียนฮวาเห็นมารดาหน้ าซีดราวกับคนป่ วยก็ร้ ูสกึ สงสาร เเต่ก็

ไม่ร้ ูจะช่วยมารดาอย่างไร เเละลึกๆเเล้ วกงเหลียนฮวาเองก็ร้ ูสกึ รับ
ไม่ได้ เช่นเดียวกันที่จ่ๆู ก็ถกู บิดากระทาราวกับทอดทิ ้ง หรือว่า...!?
สาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ นหันขวับไปมองท่านหญิงอันดับหนึ่ง
ของแคว้ นด้ วยดวงตาเเข็งกร้ าวทันที พี่รอง! ต้ องเป็ นเพราะพี่รอง
ใช้ ฐานะท่านหญิงเเละว่าที่ชินหวางเฟยกดดันท่านพ่อให้ ปลีกตัว
ออกห่างจากนางเเละมารดา เพราะเเค้ นที่นางพยายามเข้ าหาชิน
อ๋องก่อนหน้ านี ้ ต้ องเป็ นเช่นนันเเน่
้ ๆ! ไม่เช่นนันท่
้ านพ่อคงไม่มีวนั
กระทาราวกับต้ องการถอยห่างจากนางเเละมารดาเช่นนี ้!

ใช่เเล้ ว... บิดาไม่มีวนั ทอดทิ ้งบุตรีคนโปรดเช่นนาง เเละยิ่งไม่มีวนั

ทอดทิ ้งสตรีอนั เป็ นที่รักเช่นมารดาของนางเด็ดขาด หากไม่เพราะ
ถูกบังคับ ไม่มีวนั !

เรือนบัวพิสทุ ธิ์

โครม!
เสี่ยวผิงคิ ้วกระตุกด้ วยความรู้สกึ ผิดหวัง ยามเห็นกงเหลียนฮวา
เริ่มทาลายข้ าวของเเละปลดปล่อยโทสะโง่ๆออกมาเช่นพี่สาว
น้ องสาวคนอื่นๆ

อ่า... สุดท้ ายเเล้ วคุณหนูสี่ผ้ งู ดงามเเละมีเมตตาก็เป็ นเพียงเด็ก

สาวโง่งมคนหนึ่ง ...เช่นที่ข้าคิด

"เหลียนฮวา..." น ้าเสียงอ่อนโยนเเฝงความรู้สกึ บางอย่างดังขึ ้น

ทางหนึ่ง

กงเหลียนฮวาเเละเสี่ยวผิงหันไปมอง เห็นอนุหรงยืนอยู่หน้ า
ห้ องนอนของผู้เป็ นบุตรสาว

"ท่านเเม่..." กงเหลียนฮวาน ้าตารืน้ นางรู้...นางรู้วา่ มารดาคงกาลัง

ผิดหวัง เเละมาเพื่อตาหนิที่นางเผยพฤติกรรมไม่เหมาะสมเช่นนี ้
ออกมา ผู้เป็ นบุตรีอนุไม่มีสิทธิ์เรียกร้ องสิ่งใด ไม่มีเเม้ เเต่สิทธิ์
จะเเสดงออกถึงความไม่พอใจ สิ่งเดียวที่สามารถกระทาได้ นนั่ คือ
ก้ มหน้ าเเละยอมรับชะตากรรมที่ผ้ อู ื่นหยิบยื่นให้ ด้วยความรู้สกึ
นอบน้ อมเเละยินดี เเม้ ในใจจะทุกข์ตรมเเละฝื นทนมากมาย
เพียงใด นัน่ คือกฎ กฎซึง่ ถูกกาหนดโดยชาติกาเนิด กฎการมีชีวิต
ของสตรีซงึ่ เกิดมามีชาติกาเนิดต่าต้ อยเช่นนาง กฎที่ไม่วา่ ผู้ใดก็ไม่
อาจหลีกเลี่ยงได้ เเต่กงเหลียนฮวาทนไม่ไหวอีกเเล้ ว! หากเป็ นใน
อดีต ยามที่กงเหมยกุ้ยยังคงเป็ นสตรีร้ายกาจ เเละชมชอบการ
เรียกร้ องความสนใจจนดูน่าสมเพช ถูกกลัน่ แกล้ งเช่นนี ้ กง
เหลียนฮวายังพอจะหลับหูหลับตาได้ อยู่ เพราะยิ่งกงเหมยกุ้ยร้ าย
กาจ นางก็จะยิ่งน่าชื่นชมในสายตาผู้อื่น เเต่ยามนี ้ทุกสิง่ เปลี่ยนไป
เเล้ ว! เป็ นคนดีเช่นที่มารดาสอนไม่ช่วยอะไรเลย ผู้คนพากัน
สรรเสริญสตรีร้ายกาจเช่นกงเหมยกุ้ย เช่นนันนางก็
้ จะเป็ นสตรีร้าย
กาจบ้ าง!

"เจ้ าออกไปก่อน" อนุหรงหันไปบอกเสี่ยวผิงซึง่ ค่อมกายเเละถอย

ออกไปอย่างว่าง่าย
"ท่านเเม่เจ้ าคะ... ลูกทนไม่ไหวเเล้ ว... ลูกทนทาดีกบั พี่รองไม่ไหว
เเล้ วเจ้ าค่ะ... ลูกพูดดีกบั นางก็เเล้ ว ทาดีกบั นางก็เเล้ ว เวทนา
สงสารนางก็เเล้ ว เเต่นางไม่เคยสานึกได้ เลย ทังยั ้ งร้ ายกาจมาก
ยิ่งขึ ้น ฮึก เเย่งชิงตาแหน่งท่านหญิงไปจากลูก ลูกทนได้ ...เเต่ชิน
อ๋อง ฮือ พระองค์คือเเสงสว่างเเละลมหายใจของลูก เเละพี่รอง
กาลังพรากเเสงสว่างเเละลมหายใจของลูกไป ลูกยอมไม่ได้ ...!"

กงเหลียนฮวาพูดไม่ทนั จบก็ถกู อนุหรงสวมกอดเเน่น

"ชู่วววว ไม่ต้องพูดอะไรอีกเเล้ วนะลูกรักของเเม่ เเม่เข้ าใจลูกนะ

เหลียนฮวา เงียบเสียนะ ชู่วๆ" อนุหรงกล่าวปลอบขณะลูบหัว
บุตรสาวอย่างอ่อนโยน

"ฮือ ท่านเเม่..." เมื่อรู้สกึ ได้ ถงึ ความรักเเละความอ่อนโยนจาก

มารดา กงเหลียนฮวาก็อดจะรู้สกึ ใจชื ้นขึ ้นไม่ได้ จึงซุกตัวเข้ าหา
อ้ อมกอดอบอุน่ ของมารดาที่อดทนเลี ้ยงดูนางมาท่ามกลางคา
ประณามหยามเหยียด
"ต่อจากนี ้...ลูกจะไม่ยินยอมให้ พี่รองกลัน่ แกล้ งลูกอยู่ฝ่ายเดียวอีก
เเล้ ว ไม่สิ ไม่เพียงเเต่พี่รองเท่านัน้ ลูกจะต้ องอยู่เหนือสตรีทกุ ๆคน!
ลูกจะไม่ให้ ผ้ ใู ดว่าร้ ายท่านเเม่เเละข้ าได้ อีก!" เเม้ ต้องกระทาสิ่งร้ าย
กาจ นางก็จะไม่เกี่ยง! ขอเพียงได้ สมั ผัสความรู้สกึ ยามอยู่
เหนือกว่ากงเหมยกุ้ยอีกครัง้ กงเหลียนฮวาจะทาทุกวิถีทาง ...ทุก
วิถีทาง!

เเละเพราะกงเหลียนฮวาซุกหน้ าอยู่ในอ้ อมกอดของมารดาจึงไม่

สามารถสังเกตเห็นดวงตาขุน่ มัวเเละรอยยิ ้มวิปลาสของอนุหรงได้

"เเม่ภมู ิใจในตัวลูกนะเหลียนฮวา"

อนุหรงเเย้ มยิ ้มกว้ างที่ดผู ิดแปลกจากรอยยิ ้มกว้ างยามปกติ เเละ

ไม่ใกล้ เคียงกับรอยยิ ้มอันเกิดจากความคิดที่ดีเลยเเม้ เเต่น้อย อีก
ทังดวงตายั
้ งขุน่ มัวขนาดที่ไม่วา่ ผู้ใดพบเห็นล้ วนพากันถอยห่าง
หลังจากปลอบบุตรสาวซึง่ ร้ องไห้ จนเผลอหลับไป อนุหรงปรายตา
มองบุตรสาวด้ วยสายตาหลากหลายก่อนหัวเราะออกมาอย่าง
แผ่วเบา โชคดีจริงๆ...โชคดีจริงๆที่บตุ รีของนางมิได้ เเสนดีจนยอม
ปล่อยมือจากอานาจ ชื่อเสียง เเละชินอ๋องง่ายๆ เพียงเพราะลูก
ของนังเสวี่ยเหม่ยถูกวางตัวเป็ นชินหวางเฟย

อนุหรงลูบใบหน้ าของบุตรีด้วยความรักใคร่ จะไม่รักใคร่ได้ อย่างไร

ในเมื่อเพราะตังครรภ์
้ บตุ รีผ้ นู ี ้ นางจึงมิต้องเป็ นเพียงสาวใช้ อนุ่
เตียงของกงจิ ้นหย่ง เเละได้ เป็ นอนุภรรยาของบุรุษในฝัน เเละอนุ
หรงเชื่อว่าในอนาคตบุตรีผ้ นู ี ้จะนาพามาซึง่ เกียรติยศเเละชื่อเสียง
ทาให้ นางไม่ร้ ูสกึ ว่าตัวเองต่าต้ อยเเละด้ อยค่าอีกต่อไป ...เเละทา
ให้ นางมีทกุ สิ่งที่นงั เสวีย่ เหม่ยเคยมี

อนุหรงมิได้ ต้องการบุตรีเเสนดีมีคณ ุ ธรรมตังเเต่

้ เเรก เเต่นางฉลาด
พอจะรู้วา่ การสอนให้ บตุ รีเรียนรู้ที่จะสร้ างภาพให้ ตวั เองเป็ นคนดี
นันมิ
้ ยงั่ ยืนดุจการสวมหน้ ากาก เเละบุตรีคงจะเติบโตมาไม่ตา่ ง
จากกงกุ้ยฮวาเเละกงอิงฮวา ที่สกั วันต้ องทาหน้ ากากคนดีของ
ตัวเองหลุดยามเผลอเป็ นเเน่ เช่นนันปลู
้ กฝังให้ ลกู เติบโตมาเป็ น
เด็กสาวที่ดีที่คนรอบข้ างต้ องชื่นชมไม่ดีกว่าหรื อ เเน่นอนว่าอนุหรง
ไม่ลืมปลูกฝังให้ บตุ รสาวเห็นกงเหมยกุ้ยเป็ นคูเ่ เข่ง จึงสอนให้ กง
เหลียนฮวา 'เวทนาเเละสงสาร' พี่สาวน่าสมเพชที่เกิดจากมารดา
น่าสมเพช เเทนที่จะสอนให้ กงเหลียนฮวา 'เข้ าใจ' กงเหมยกุ้ย

"ลูกเจ้ าเเย่งตาแหน่งชินหวางเฟยไปจากลูกข้ า เช่นนันก็

้ จงเฝ้ารอ
วันที่ลกู ข้ าเเย่งชินอ๋องไปจากลูกเจ้ าเช่นที่ข้าเคยทากับเจ้ าได้ เลย
เสวี่ยเหม่ย" ขณะพึมพาดวงตาของอนุหรงเต็มไปด้ วยความเเค้ น
ความอิจฉา เเละความริษยา

ขอแค่ไม่มีเสวี่ยเหม่ย นางย่อมมีหนทางทาให้ ท่านพี่เป็ นของนาง

เเต่เพียงผู้เดียว

ขอแค่ไม่มีเสวี่ยเหม่ย นางย่อมมีหนทางทาให้ ท่านพี่รักและเอ็นดู

เเต่เพียงนาง
ขอแค่ไม่มีเสวี่ยเหม่ย ย่อมไม่มีกงเหมยกุ้ย เเละบุตรีของนางย่อม
ไม่ถกู เเย่งชิงสิง่ ใดไป

ชีวิตของนางพังย่อยยับก็เพราะเสวี่ยเหม่ย! อนุหรงบอกตัวเอง
เช่นนัน้ เเละจะเชื่อเช่นนันตลอดไป
้

หลายวันต่อมา บ่าวไพร่ภายในจวนตระกูลกงก็ต้องพากัน
ประหลาดใจอีกครัง้ เมื่อเห็นสาวใช้ เรือนอนุหกเริ่มเก็บของลงหีบ
หลายใบ ราวกับกาลังเตรียมจะย้ ายออกไปที่ใดสักแห่ง ทว่าที่น่า
แปลกใจที่สดุ ก็คือ คุณหนูหกกงซิง่ ฮวาที่ปกติมกั จะไม่คอ่ ยร่าเริง
สดใสดัง่ เช่นพี่ๆกลับเบิกบานขึ ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ ชดั เเละมี
ความสุขกับการช่วยบ่าวไพร่เก็บของลงหีบเสียเหลือเกิน
กงเหลียนฮวาซึง่ กาลังซ้ อมบรรเลงเพลงพิณอยู่นนเกิ
ั ้ ดอาการคิด
ไม่ตก ส่งสาวใช้ ไปตามกงซิ่งฮวามาถามก็เเล้ ว เเต่กลับถูก
น้ องสาวหัวอ่อนผู้นนปฏิ
ั ้ เสธกลับมาอย่างสุภาพ เนื่องจากกาลังยุง่
กับการเก็บของอยู่

"คุณหนูเหลียนฮวาเจ้ าคะ ชินอ๋องเสด็จมาเจ้ าค่ะ" สาวใช้ ที่กง

เหลียนฮวาใช้ ให้ ไปสอดส่องเรื่องของชินอ๋องมารายงานด้ วย
ท่าทางรีบร้ อน กงเหลียนฮวาจึงวางเรื่องของกงซิ่งฮวาลง เเละรีบ
ร้ อนผลัดเปลี่ยนเสื ้อผ้ าอาภรณ์ออกไปพร้ อมกับเสี่ยวผิง

เเม้ ก่อนหน้ านี ้นางจะเผลอทาให้ ชินอ๋องเข้ าพระทัยผิดเเละไม่พอ

พระทัยในตัวนางอย่างหนัก ตามจริงนางไม่มีสิทธิ์ไปปรากฎตัวต่อ
หน้ าชินอ๋องเเล้ วด้ วยซ ้า เเต่กงเหลียนฮวาขอเพียงได้ เห็นใบหน้ า
ของบุรุษสูงศักดิ์ผ้ นู นบ้
ั ้ างก็ยงั ดี มิเช่นนันหั
้ วใจที่หลงรักชินอ๋อง
อย่างโง่งมของนางคงไม่อาจสงบลงได้

ทว่า...
ใบหน้ างดงามฉาบไปด้ วยความเย็นชา กับภาพตรงหน้ า ความไม่
พอใจพวยพุง่ เเละรังเเต่จะเพิ่มพูนขึ ้นเรื่อยๆ ยามเห็นร่างบอบบาง
ราวต้ นหลิวอยู่ในอ้ อมแขนของบุรุษสูงศักดิ์

ไม่วา่ จะด้ วยเหตุผลอันใด ภาพนันก็

้ มากพอที่จะหักล้ างความรู้สกึ
อันดีที่เคยเกิดขึ ้นระหว่างกันไปจนหมดสิ ้น

เพราะการกระทาที่ผา่ นๆมา ความสนิทสนมระหว่างอีกฝ่ ายเเละ

กงเหมยกุ้ย เป็ นที่เเน่ชดั เเล้ วา่ ความสัมพันธ์ระหว่างนางเเละอีก
ฝ่ ายไม่มีวนั กลับมาญาติดีกนั ได้ เหมือนก่อนที่จะผิดใจกันเรื่อง
ตาแหน่งสาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ น

เเต่เหตุใด... เหตุใดหรงฟางเซียนจึงสนทนากับชินอ๋องด้ วยท่าทาง

สนิทสนมกันถึงเพียงนัน!
้ กงเหมยกุ้ยปล่อยให้ เรื่องเช่นนี ้เกิดขึ ้นได้
อย่างไร!?
"คิกๆ ทาอะไรลับๆล่อๆอยู่ตรงนันเช่
้ นนันหรื
้ อน้ องสี่"

กงเหลียนฮวาสะดุ้ง ก่อนหันกลับไปมองกงกุ้ยฮวาที่ยืนอยู่ไม่ใกล้
ไม่ไกล สาวงามอันดับหนึ่งของเเคว้ นหน้ าเสีย ด้ วยไม่ร้ ูวา่ กงกุ้
ยฮวามายืนอยู่ข้างหลังนางตังเเต่
้ เมื่อใด

"มิใช่ธุระกงการอันใดของท่าน" กงเหลียนฮวาตอบเสียงเเข็ง นัน่

ทาให้ กงกุ้ยฮวารู้สกึ ประหลาดใจเล็กน้ อยกับความก้ าวร้ าวเล็กๆที่
เริ่มปรากฎให้ เห็นในดวงตาของอีกฝ่ าย ก่อนพบว่าน่าสนุก
เหลือเกิน

"อุ้ยตาย สหายเก่าของเจ้ ามีความสามารถมากมายหลากหลาย

เสียจริง สานสัมพันธ์กบั พี่รองของเราได้ ไม่นาน ธาตุเเท้ ก็เผย
ออกมาเสียเเล้ ว เข้ าใจเลือกคบสหายนะน้ องสี่" กงกุ้ยฮวากล่าว
ประชดประชันด้ วยน ้าเสียงระรื่น ราวกับไม่ได้ ไม่พอใจอันใด
นักหนา เเต่กงเหลียนฮวามองออกว่ากงกุ้ยฮวาคงกาลังอาละวาด
อยู่ภายในใจ เพราะไม่มีสตรีใดพอใจยามเห็นบุรุษอันเป็ นที่รัก
ใกล้ ชิดกับสตรีอื่น

กงเหลียนฮวาเเค่นยิ ้มบางๆออกมา "หากนางชื่นชอบชินอ๋องมันก็

เป็ นสิทธิ์ของนางมิใช่หรือเจ้ าคะพี่สาม"

"ท่าทางใจเย็นของเจ้ าหลอกข้ ามิได้ หรอกเหลียนฮวา ข้ ารู้วา่

ภายในใจของเจ้ าคงร้ อนรุ่มดัง่ ถูกเพลิงแผดเผา เพราะสตรีฉลาด
เช่นเจ้ าย่อมรู้ดี ว่าหากหรงฟางเซียนได้ ครอบครองตาแหน่งพระ
ชายารองของชินอ๋อง ตาแหน่งพระชายารองก็จะเหลือเพียงที่เดียว
เท่านัน้ ดังนันไม่
้ เจ้ าก็ข้าคงเป็ นได้ เพียงอนุของพระองค์ ซึง่ ตัวเจ้ า
เองรู้ดีอยู่เเก่ใจว่าระหว่างเจ้ าเเละข้ าผู้ใดเหมาะสมกับตาแหน่ง
พระชายารองที่วา่ งอยู่มากกว่า คิกๆ ชาติกาเนิดของมารดาสาคัญ
นักหนาก็ยามนี ้ล่ะนะ"

"หึ มารดาที่ถกู สามีหย่าขาดน่ะหรือเจ้ าคะ" กงเหลียนฮวาว่าเเล้ ว

เหยียดยิ ้ม
กงกุ้ยฮวาเผลอชักสีหน้ าออกมา ก่อนเเย้ มยิ ้มอย่างใจเย็น "หงส์
ต่อให้ ตกบ่อโคลนก็ยงั คงเป็ นหงส์ เช่นเดียวกับพวกกา ที่ตอ่ บินให้
สูงอย่างไรก็ยงั คงเป็ นกาอยู่วนั ยังค่า ข้ าไม่ถือที่เจ้ าพูดเมื่อครู่หรอก
นะเหลียนฮวา เพราะถ้ าข้ าเกิดมาโดยมีเเม่เป็ นเพียงอนุชาติ
กาเนิดต่าต้ อยเช่นเจ้ าข้ าก็คงโกรธเเล้ วพลานเช่นนี ้เหมือนกัน คิกๆ
ข้ าเพียงผ่านมาถวายพระพรชินอ๋องเท่านัน้ เจ้ าเองก็เข้ าไปพร้ อม
กันเลยสิ อ้ า ตายจริง มิได้ ๆ ก่อนหน้ านี ้ชินอ๋องทรงสัง่ ห้ ามเจ้ า
เสนอหน้ าไปให้ พระองค์เห็น น่าเสียดายเสียจริง เช่นนันข้
้ าคงต้ อง
ขอตัวก่อน เเล้ วเจอกันนะน้ องรัก"

กงเหลียนฮวากัดฟั น กามือเเน่น เเละน ้าตารืน้ เล็กน้ อย ท่ามกลาง

เสียงหัวเราะบาดหูของกงกุ้ยฮวา

ท่านเเม่... บางครัง้ ความจริงที่วา่ ข้ าเป็ นเพียงบุตรีอนุชาติกาเนิด

ต่าต้ อยก็ทาให้ ข้าทังสงสารท่
้ าน... เเละชิงชังท่านมากมาย
เหลือเกิน ที่ท่านทาให้ ข้าเกิดมาเผชิญกับโลกที่เเสนโหดร้ ายเเละ
คาประณามหยามเหยียดมากมายเช่นนี ้

ทางด้ านกงกุ้ยฮวานัน้ เมื่อถวายพระพรชินอ๋องเป็ นที่เรี ยบร้ อยเเล้ ว

ก็ถอยออกมาอย่างง่ายดายจนสาวใช้ ข้างกายรู้สกึ ประหลาดใจ ที่
กงกุ้ยฮวาทาตัวว่าง่ายเช่นนี ้ ไม่ใช่เพราะตัดใจจากชินอ๋องเเล้ ว เเต่
เพราะครัง้ ล่าสุดนางทาเรื่องน่าละอายต่อหน้ าบุรุษสูงศักดิ์ไป
ค่อนข้ างมาก ดังนันนางจึ
้ งไม่สมควรกระทาให้ อีกฝ่ ายรู้สกึ ราคาญ
ใจในตัวนาง ควรเว้ นระยะห่างออกมาเล็กน้ อย เเล้ วค่อยเดินหน้ า
ต่อหลังจากนี ้

"คุณหนูสามเจ้ าคะ คุณหนูสามจะปล่อยให้ คณ

ุ หนูสกุลหรงผู้นนั ้
ได้ อยู่กบั ชินอ๋องตามลาพังจริงๆน่ะหรือเจ้ าคะ บ่าวรู้สกึ ว่าทังสอง
้
สนิทสนมกันเกินไปนะเจ้ าคะ"

กงกุ้ยฮวายิ ้มร้ าย "ขนาดโง่ๆอย่างเจ้ ายังมองออกว่าทังสองสนิ

้ ท
สนมกันจนเกินไป เช่นนันนั
้ งกงเหมยกุ้ยก็คงสังเกตเห็นเช่นกัน
ขนาดข้ าเเละนังเหลียนฮวาเห็นเเล้ วยังหงุดหงิดมากมายขนาดนี ้
นังกงเหมยกุ้ยเองก็คงไม่เเตกต่างกันเท่าใด เช่นนันข้
้ าก็ไม่คงต้ อง
ลงมือทาอันใดหรอก เพราะนังกงเหมยกุ้ยจะกระทาทังหมดนั ้ น่
เเทนข้ าเอง"

เพียงเท่านี ้นางก็ไม่ต้องดูไม่ดีในสายตาชินอ๋องเเล้ ว ดีไม่ดี หรง

ฟางเซียนอาจจะมาทาให้ ความสัมพันธ์ระหว่างชินอ๋องเเละนังกง
เหมยกุ้ยเกิดช่องโหว่มากพอที่นางจะเเทรกเข้ าไปบ้ างก็เป็ นได้

เเม้ กงกุ้ยฮวาจะวาดฝันเอาไว้ เช่นนัน้ เเต่อีกใจก็ร้ ูสกึ ไม่เเน่นอน

เพราะนังกงเหมยกุ้ยอาจจะเป็ นคนเเนะนาให้ ชินอ๋องเเละหรงฟาง
เซียนรู้จกั กัน เพื่อโน้ มน้ าวให้ ชินอ๋องรับนังหรงฟางเซียนเป็ นพระ
ชายารอง จะได้ กีดกันสตรีอื่นเช่นนางเเละนังเหลียนฮวาออกไปก็
เป็ นได้

สี่วนั ต่อมา กงกุ้ยฮวายิ่งรู้สกึ ร้ อนใจ เมื่อข่าวคราวภายในจวนยังคง

เงียบสงบ หลายสิ่งหลายอย่างไม่เป็ นไปอย่างที่นางคาดการณ์
เอาไว้ เลยเเม้ เเต่น้อย อย่างในวันที่ชินอ๋องเเละหรงฟางเซียนมาที่
จวน กงกุ้ยฮวาก็ปรารถนาจะได้ ยินว่ากงเหมยกุ้ยอาละวาดด้ วย
ความไม่พอใจ อาละวาดใส่ชินอ๋องหรือหรงฟางเซียนสักเล็กน้ อยก็
ยังดี

จวบจนล่วงเลยเข้ าวันที่ห้า

"นี่ๆ เจ้ าได้ ยินข่าวลือเกี่ยวกับชินอ๋องเเละท่านหญิงกงเหมยกุ้ย

หรือไม่เพ่ยเพ่ย"

"ข่าวลืออันใดหรือ ช่วงนี ้อนุหรงเริ่มกลับมามีอาการหน้ ามืดเวียน

หัวบ่อยๆอีกเเล้ ว ข้ าเลยต้ องนัง่ เฝ้าทังวั
้ น เเม้ เเต่ขา่ วลือเล็กๆน้ อยๆ
ภายในจวนข้ ายังไม่มีเวลาไปฟั งเลย"

"ก็ขา่ วลือที่วา่ ชินอ๋องเเละท่านหญิงกงเหมยกุ้ยทรงผิดใจกันถึงขัน้

เข้ าหน้ ากันไม่ติดอย่างไรเล่า ได้ ขา่ วว่าท่านหญิงกงเหมยกุ้ยไม่
พอใจที่ชินอ๋องสนทนาอย่างสนิทสนมกับคุณหนูใหญ่สกุลหรงซึง่
เป็ นสหายใหม่ของท่านหญิงมากเกินไป"

"จ...จริงหรือ มิน่าเล่า พักนี ้ข้ าถึงไม่ได้ สาวใช้ มาเเจ้ งคุณหนู

เหลียนฮวาว่าชินอ๋องทรงมาเยี่ยมเยียนท่านหญิงที่จวนเช่นปกติ"

เด็กสาวงดงามที่บงั เอิญเดินผ่านมายิ ้มกว้ าง

"ในที่สดุ สวรรค์ก็เมตตาข้ าเเล้ ว"

ต้ องขอบคุณความใจเเคบของกงเหมยกุ้ยที่สร้ างรอยร้ าวขึ ้นใน

พระทัยของชินอ๋อง

บุรุษใดเล่าจะชื่นชอบสตรีร้ายกาจจิตใจคับเเคบเช่นนัน้ หึ!
"เสี่ยวผิง นาพิณไปเก็บ ข้ าจะไปขออนุญาตท่านพ่อไปตลาด" กง
เหลียนฮวาเผยรอยยิ ้มยินดีเเฝงความคาดหวังจนใบหน้ าแดงระ
เรื่อออกมา เมื่อไม่นานมานี ้นางทราบมาจากสาวใช้ ผ้ หู นึง่ ว่าชิน
อ๋องชมชอบจะไปทานอาหารที่เหลาอาหารแห่งหนึง่ ที่อยู่ในตลาด
หากนางไปเฝ้ารอพระองค์ สวรรค์อาจเมตตาเปิ ดโอกาสให้ นางได้
พบชินอ๋องที่นนั่ ในสักวันหนึ่ง

"คิงเเน่ใจนะครับว่าสาวใช้ ของยัยเด็กพวกนันสั
้ งเกตเห็นเเน่ๆว่า
คุณชอบมาทานอาหารที่นี่บอ่ ยๆ" ราชันย์เอ่ยถาม ขณะเขี ้ยว
อาหารตุ้ยๆ จนแก้ มพองเหมือนกระรอกตัวน้ อยน่ารัก

ชินอ๋องต้ าไท่หลงเท้ าคางมองด้ วยใบหน้ าเรียบเฉยประดับรอยยิ ้ม

เรียบๆ ทว่าหัวใจพองฟูจนเเทบระเบิด คนอะไร น่ามองเเม้ เเต่ตอน
กาลังเคี ้ยวข้ าว จะน่ารักเกินไปเเล้ วราชันย์!
"เเน่สิ เปิ่ นหวางเข้ ามาที่นี่ทกุ ครัง้ ที่สาวใช้ พวกนันสะกดรอยตาม"
้
บุรุษสูงศักดิ์กล่าวก่อนคีบเนื ้อปลาวางลงในถ้ วยข้ าวของอีกฝ่ าย
อย่างเอาใจใส่

ราชันย์คีบเนื ้อปลาเข้ าปากด้ วยมือขวา ก่อนหลุบตามองมือซ้ าย

ของตนซึง่ ถูกมือขวาของอีกฝ่ ายกุมข้ ามโต๊ ะไม่ปล่อยมาตังเเต่
้ เมื่อ
ครู่เเล้ ว เเน่นอนว่าที่เขายอมขนาดนี ้ย่อมมีสาเหตุ เรื่องของเรื่องก็
คือเขาขอให้ คิงทาเหมือนกงเหมยกุ้ยเเละชินอ๋องผิดใจกัน โดย
ขอให้ คลีโอพัตราเข้ ามามีเอี่ยวในแผนด้ วยนิดหน่อย เพื่อกระตุ้น
ใครหลายๆคนให้ เริ่มเคลื่อนไหว เเต่นนั่ หมายความว่าคิงห้ ามมา
เยี่ยมเขาที่จวนทุกวีท่ กุ วันเช่นที่ผา่ นๆมา เเม้ เเต่ตอนนี ้ เขาเเละอีก
ฝ่ ายก็ต้องแอบมาพบกัน โดยเปิ ดห้ องอาหารส่วนตัว จะได้ ไม่มี
ผู้ใดเห็นว่าท่านหญิงกงเหมยกุ้ยเเละชินอ๋องยังหวานชื่นกันดีขดั
กับข่าวลือ

"คิง... ไม่โกรธผมนะครับ ที่ผมขอให้ คณุ ทาอะไรเเบบนี ้" ราชันย์

เป็ นผู้ชาย เขารู้สกึ เฉยๆกับการเเสดงว่าทะเลาะเเละผิดใจกับอีก
ฝ่ ายซึง่ เป็ นคูห่ มัน้ เเต่เขาไม่ร้ ูวา่ คิงในร่างชินอ๋องที่มีหวั ใจ
ละเอียดอ่อนแบบผู้หญิงจะคิดอย่างไร เเม้ จะเป็ นเพียงการเเสดง
เเต่มนั อาจสร้ างแผลใจให้ คิงอยู่ลกึ ๆก็เป็ นได้

ชินอ๋องต้ าไท่หลงนิ่งฟั ง ก่อนรอยยิ ้มจะละมุนขึ ้น ส่วนดวงตาก็

อ่อนโยนขึ ้น "เปิ่ นหวางไม่โกรธหรอก ขอเเค่... ก่อนที่จะทาอะไร
ราชันย์บอกอะไรเปิ่ นหวางบ้ าง ไม่ต้องถึงขันน ้ ามาปรึกษาก็ได้ ขอ
เเค่ราชันย์ทาให้ เปิ่ นหวางรู้สกึ เหมือนเปิ่ นหวาง'เป็ นส่วนหนึ่ง'ของ
แผน ไม่ใช่เพียง'อยู่ในแผน'ของราชันย์ เพียงเท่านี ้เปิ่ นหวางก็มี
ความสุขเเล้ ว ขอบคุณที่ถามนะ ความใส่ใจของราชันย์ทาให้ เปิ่ น
หวางยิ่งรู้วา่ ตัวเองหลงรักถูกคนเเล้ ว"

ราชันย์ชะงัก ใบหน้ าเริ่มเเดงระเรื่อ เมื่อมืออีกฝ่ ายกระชับเเน่นขึ ้น

อีกทังรอยยิ
้ ้มของอีกฝ่ ายยังน่ามองมาก สมกับที่เป็ นบุรุษรูปงาม
หล่อเหลาที่สดุ ในใต้ หล้ า
ราชันย์ยกนิ ้วเกาแก้ มแก้ เก้ อ ก็เขาคิดว่า... เเค่ความเชื่อใจกันมัน
ไม่เพียงพอนี่นา เขาเห็นมานักต่อนักเเล้ ว การที่คนหลายๆคนต้ อง
ผิดใจกัน เเม้ จะรักเเละเชื่อใจกันมาก เเต่ยามที่อีกฝ่ ายหนึ่งทา
อะไรโดยไม่ปรึกษาเราก่อน เหมือนไม่เชื่อใจเรา เหมือนเราไม่
สาคัญ หรือทาอะไรโดยคิดว่าดีกบั เรา โดยไม่ถามก่อนว่ามันดีกบั
เราจริงไหม ตัดสินใจโดยไม่มีเรา มันอาจฟั งดูเล็กน้ อยเเละไร้ สาระ
เเต่เรื่องที่คนอื่นๆคิดว่าเล็กน้ อยเเละไร้ สาระนี่แหละ สามารถ
นามาซึง่ ความขัดเเย้ งในอนาคต

เเค่เชื่อใจกันน่ะไม่พอหรอก เพราะคนเราไม่ได้ อา่ นใจกันได้ นี่จริง

ไหม

"เรียนชินอ๋อง 'พวกนาง' มาเเล้ วขอรับ"

"อืม"
ราชันย์คลี่ยิ ้มพึงพอใจออกมา เหยื่อกินเบ็ดเเล้ ว
บทที่ 33 อย่ าให้ พลาดอีก

ต้ าม่อหลิวเซียนยืนทาหน้ าปั น้ ยากอยูห่ น้ าเรือนงดงามแห่งหนึ่ง

ภายในจวนตระกูลต้ าม่อ หลังจากที่หลีกเลี่ยงจะพบหน้ าสตรีที่ทงั ้
รักทังชั
้ งผู้นนมาเนิ
ั้ ่นนานหลายสิบปี เเต่เมื่อไม่นานมานี ้พ่อบ้ าน
ชราน่าตายกลับส่งคนไปรายงานเขาว่ามารดาของเขาล้ มป่ วย
ยามเเรกคิดว่าอาจเป็ นอุบายของมารดา นางอาจพยายามจับคู่
เขากับคุณหนูจากตระกูลสูงศักดิ์สกั คนอีกเเล้ ว อย่างคุณหนูก่หู
นิงหนิงจากตระกูลกู่ที่สายของเขารายงานมาว่าระยะนี ้มักเเวะ
เวียนมาเยี่ยมเยียนมารดาของเขาบ่อยๆ

ตระกูลกู่เป็ นเช่นตระกูลหานที่อานาจเสื่อมถอยลงเพราะในอดีต
เคยสนับสนุนพระอนุชาองค์อื่นของฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนขึ ้นนัง่
บัลลังก์มงั กร ครานี ้กระเสือกกระสนจะดองกับตระกูลต้ าม่อให้ ได้
คาดว่าคงต้ องการพึง่ พิงบารมีของหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่เพื่อ
กลับมาเรืองอานาจเช่นในอดีต
เเม้ คาดเดาเช่นนัน้ ทว่าพ่อบ้ านกลับส่งคนมาเเจ้ งเพียงครัง้ เดียว
เเล้ วเงียบหายไป นัน่ ทาให้ ต้าม่อหลิวเซียนรู้สกึ กระวนกระวาย
สุดท้ ายจึงได้ มายืนลับๆล่อๆอยู่หน้ าเรือนสายน ้าแห่งความสุขของ
ผู้เป็ นมารดาเช่นนี ้

"นายน้ อยจะไม่เข้ าไปหรือขอรับ" พ่อบ้ านชราเดินเข้ ามายืนข้ างๆ

อย่างเงียบเชียบ ท่วงท่าเอามือไพล่หลังกับแผ่นหลังที่เหยียดตรง
ทาให้ อีกฝ่ ายดูสขุ มุ ราวกับเป็ นขุนนางผู้หนึง่ ไม่ใช่พอ่ บ้ านธรรมดา

ต้ าม่อหลิวเซียนผู้ออ่ นโยนทาหน้ าไม่สบอารมณ์ออกมา "เจ้ าก็ร้ ูวา่

ทาไมข้ าถึงไม่อยากพบนาง" มารดาผู้นนเก่ ั ้ งนักเเลเรื่องทาให้
บุตรชายเช่นเขาสับสน

พ่อบ้ านชราผู้มีเเววตากร้ านโลกพยักหน้ าสองสามที ก่อนเดินจาก

ไป "นายน้ อยยังคงโกหกไม่เก่งเช่นเดิม"
ต้ าม่อหลิวเซียนมองตาม "ข้ าหาได้ โกหก"

"นายน้ อยจะโกหกผู้ใดก็ได้ เเต่หาใช่กบั บ่าวซึง่ เลี ้ยงท่านมาขอรับ

เเละหากลึกๆเเล้ วนายน้ อยไม่อยากพบฮูหยินจริงๆ นายน้ อยก็คง
ไม่มายืนอยู่ตรงนี ้ บ่าวขอตัว"

ต้ าม่อหลิวเซียนกัดฟั น พ่อบ้ านที่เคยรับใช้ ข้างกายบิดาของเขาคือ

อีกหนึง่ เหตุผลที่ต้าม่อหลิวเซียนไม่อยากกลับมาเหยียบที่จวนนี ้
อีก เห็นไหมว่าอีกฝ่ ายมองเขาด้ วยสายตาเช่นไร สายตานัน่
เหมือนมองเขาเป็ นเพียงเด็กอมมือผู้หนึ่งอยู่ไม่มีผิด!

ที่น่าเจ็บใจที่สดุ คืออีกฝ่ ายเปรียบดุจญาติผ้ ใู หญ่ จนต้ าม่อหลิว

เซียนเผลอเก็บทุกสิ่งที่อกี ฝ่ ายพูดมาใส่ใจเสียทุกคา
เเม่ทพั พิทกั ษ์ ชายแดนสูดลมหายใจเข้ าลึก ก่อนก้ าวเข้ าไปภายใน
เรือนที่ชวนให้ หวนนึกถึงความหลังในวัยเยาว์ ภาพตัวเองในวัยที่
เพิ่งรู้ความวิ่งผ่านสีข้างไปพร้ อมกับร่างสูงใหญ่ของบิดา เพื่อหอบ
ดอกไม้ สีขาวช่องามไปมอบให้ มารดาซึง่ มักยืนสงบนิ่งอยู่ใกล้ สระ
น ้าขนาดใหญ่ภายในเรือน ใบหน้ างดงามเเละเรือนร่างระหงส์นนั ้
ราวกับนางเซียนจาแลงกายลงมาล่อลวงผู้คนก็มิปาน

ต้ าม่อหลิวเซียนกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ภาพความทรงจาในอดีตให้
ออกไปจากสายตา ทว่าเรือนร่างระหงส์สงู ที่ยืนสงบนิ่งอยู่หน้ าสระ
น ้าขนาดใหญ่ตรงนันกลั
้ บยังคงงดงามราวกับนางเซียนจาแลง
กายลงมาจากสวรรค์ชนฟ้ ั ้ าไม่เปลี่ยนแปลง เเม้ เรือนผมดกดา
จะเเซมด้ วยสีขาว เเละมีริว้ รอยแห่งกาลเวลาปรากฎให้ เห็นบน
ใบหน้ า เเต่ต้าหลิวซือหรือต้ าม่อฮูหยินเฒ่ากลับยังคงงดงามเเละ
สูงส่งเช่นในอดีต

ไม่นานเรือนร่างระหงส์สงู ก็เอนตัวลงไปข้ างหน้ า เเละลูบลงไปบน

แท่นหินแกะสลักซึง่ เป็ นดัง่ อนุสรณ์แห่งความรักที่บิดาของต้ าม่อ
หลิวเซียนสร้ างขึ ้นเเทนคาบอกรักที่มตี อ่ มารดา บิดากระทาเช่นนัน้
เพื่อพิสจู น์ให้ มารดาเห็นว่าเเม้ ทงสองจะเเต่
ั้ งงานทางการเมือง เเต่
มารดาคือสตรีเพียงผู้เดียวที่มีความหมายในชีวิตของบิดา

ต้ าม่อหลิวเซียนทอดถอนหายใจอย่างสับสน เเม้ มารดาจะ

ค่อนข้ างเย็นชากับบิดา เเต่นางกลับดูเเลเเละทะนุถนอมอนุสรณ์
ความรักที่บิดามอบให้ เรื่อยมา ...หลังจากที่บิดาด่วนจากไป

ยามบิดาอยู่ มารดากลับเย็นชา เเต่ยามบิดาตาย มารดากลับร่ า

ไห้ โดยไร้ ซงึ่ น ้าตา

ช่างเป็ นสตรีที่เข้ าใจยากเสียจริงๆ...

"ข้ าจะไม่เเต่งงานกับกู่หนิงหนิงหรือสตรีนางใดก็ตามที่ท่านหามา
ให้ " ผู้เป็ นบุตรชายกล่าวอย่างเย็นชา ทว่าหน้ ากากเย็นชา
กับเเตกสลายภายในการโจมตีเดียว เมื่อมารดาหันกลับมาพร้ อม
รอยยิ ้มอ่อนโยนเเฝงความคะนึงหา

"ก็เเล้ วเเต่เจ้ า"

ต้ าม่อหลิวเซียนชะงัก เเม้ เว้ นระยะห่างจากสตรีตรงหน้ ามากกว่า

สิบก้ าว เเต่กลับยังคงรู้สกึ ไม่ไว้ วางใจอยู่เช่นเดิม ที่น่าหงุดหงิดคือ
มารดาไม่เเม้ เเต่จะทักท้ วง หรือโกรธเคือง ที่บตุ รชายทาราวกับ
นางไม่ใช่มารดา เเต่เป็ นศัตรู เเม้ เเต่ความน้ อยใจก็ไม่ปรากฎให้
เห็น

ฮึ ต้ าหลิวซือ อดีตพระเชษฐภคินีในอดีตฮ่องเต้ ผ้ นู ี ้ เเท้ จริงเเล้ วเย็น

ชาได้ เเม้ เเต่กบั บุตรชายเเท้ ๆเช่นนี ้เอง

"เพียงจับไข้ เล็กน้ อยเพราะอากาศเปลี่ยน เเต่ตอนนี ้ดีขึ ้นมากเเล้ ว"

"อะไรนะ" ต้ าม่อหลิวเซียนเลิกคิ ้ว

ต้ าม่อฮูหยินเฒ่ายังคงยิ ้มอ่อนโยน "เจ้ ามาเพื่อมาดูอาการเเม่ไม่ใช่

หรือ เเม่ดีขึ ้นเเล้ ว เเละจะหายในไม่ช้า หากหมดธุระเเล้ วก็กลับไป
เสีย"

สตรีวยั กลางคนหันกลับไปชมผิวน ้าสงบนิ่งจับตัวเป็ นน ้าเเข็ง

ตามเดิม ปล่อยให้ บตุ รชายยืนงุนงงอยู่เบื ้องหลัง

"ข้ า... คิดว่าท่านเเม่จะออกอุบายเพื่อจัดฉากเรียกให้ ข้ามาพบกับ

คุณหนูก่หู นิงหนิงผู้นน"ั ้ ต้ าม่อหลิวเซียนกล่าวหยัง่ เชิงออกไป เเละ
ได้ เสียงหัวเราะในลาคอผู้เป็ นมารดาตอบกลับมา

"เเม่ไม่ทาเช่นนันหรอกลู
้ กรัก" ใบหน้ าที่ครัง้ หนึ่งเคยงามวิลาสยิ่ง
กว่าสตรีใดผินกลับมา "เพราะเเม่ไม่จาเป็ นต้ องใช้ ลกู อีกเเล้ ว"
เเม่ทพั พิทกั ษ์ ชายแดนเบิกตากว้ าง รู้สกึ เย็นยะเยือกตังเเต่
้ ศีรษะ
จรดปลายเท้ า "ท่านเเม่... หยุดเถิด... หยุดแก้ เเค้ นเถิด... ท่านล ้า
เส้ นผู้อื่นมากจนเกินไปเเล้ ว... มิเช่นนัน...
้ มิเช่นนัน...
้ ข้ าจะ..."

ต้ าม่อฮูหยินเฒ่าส่ายหน้ าช้ าๆ ขณะเดินเข้ ามาใกล้ บตุ รชาย "สาย

ไปเสียเเล้ ว ตลอดหลายปี ที่เจ้ าหนีไปชายแดนโดยคิดว่าจะ
สามารถหยุดยังเเม่
้ ได้ เเม่ก็ได้ ทาในสิง่ ที่สมควรทาไปจนหมดสิ ้น
เเล้ ว"

"ท่านเเม่! ท่านคิดจะทาร้ ายผู้บริสทุ ธิ์อีกสักกี่คนเช่นนันหรื

้ อ! เสวี่ย
เหม่ย!? กงเหมยกุ้ย!? ต้ องสังเวยอีกสักกี่ชีวิต ท่านจึงจะปล่อยวาง
'ความเเค้ น' ของท่านลงได้ ! ทังๆที
้ ่พวกคนที่เคยทาร้ ายท่านล้ วน
ตายไปนานเเล้ ว! เเละผู้ที่ต้องทุกข์ทรมานเพราะท่านก็ไม่ได้
เกี่ยวข้ องอันใดด้ วยเลย!?"
"หลิวเอ๋อร์ ..." ผู้เป็ นมารดาทอดถอนหายใจ ราวกับบุตรชายของ
นางโง่งมหนักหนา มือเรียวประคองใบหน้ าหล่อเหลาของบุตรชาย
ขึ ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้ วยความอ่อนโยนที่ชวนให้ ร้ ูสกึ อุน่ วาบ
ทว่าวาจาของนางกลับทาให้ หวั ใจของบุตรชายหนาวเหน็บ

"หากอยากปกป้อง 'พวกมัน' ก็จงอย่ากลัวที่จะกวัดแกว่งดาบโดน

เเม่ของเจ้ าสิ เเม่เข้ าใจ เเละเเม่ไม่โกรธเจ้ าหรอกหากเจ้ าเลือก
ปกป้องพวกมัน เเม่เคารพการตัดสินใจของเจ้ า เพราะยามที่เเม่
กวัดเเกว่งดาบเพื่อสะสางความเเค้ นของเเม่ เเม่เองก็ไม่ได้ เกรง
กลัวเช่นกันว่ามันจะไปโดนเจ้ าหรือผู้บริสทุ ธิ์คนใดเข้ า ความเเค้
นมีราคาของมัน เเม่ยอมตาย ขอเพียงได้ แก้ เเค้ น"

ต้ าม่อหลิวเซียนถึงกับอึ ้งไป เมื่อมารดากล่าวราวกับว่าไม่ได้ ร้ ูสกึ

ผิดอันใดเลยที่ครัง้ หนึ่งนางเคยเป็ นสาเหตุที่ทาให้ บตุ รชายสะบัน้
วาสนาระหว่างตัวเองเเละสตรีอนั เป็ นที่รัก อีกทังบุ
้ ตรชายยังต้ อง
ไปใช้ ชีวิตโดดเดี่ยวท่ามกลางอันตรายที่ชายแดนห่างไกลนานนับ
สิบปี
"อย่าให้ พลาดอีกลูกรัก เพราะเเม่ก็จะไม่ลงั เลจนตัวเองต้ อง
สูญเสียอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนในอดีตอีกเเล้ วเช่นกัน"

ต้ าม่อฮูหยินขยับยิ ้มลึกลับ ก่อนหมุนกายเดินจากไปด้ วยท่วงท่า

สง่างามสมเป็ นอดีตองค์หญิง

ต้ าม่อหลิวเซียนเผยสีหน้ ารวดร้ าวออกมาหลังมารดาเดินจากไป

ก่อนทุบกาปั น้ ลงบนกาแพงอย่างเเรงจนผนังปริเเตก

เเม้ ผา่ นไปหลายสิบปี ผลัดฟ้าเปลี่ยนแผ่นดินมาเเล้ วถึงสองรัช

สมัย เเต่ความเเค้ นภายในใจของมารดากลับยังคงอยู่ ความคิด
ของมารดายากแท้ หยัง่ ถึง เเม้ เเต่ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนก็ร้ ูสกึ จน
ปั ญญา เเท้ จริงเเล้ วมารดาต้ องการสิ่งใดกันเเน่ เพราะผู้ที่ทาให้
เกิดเมล็ดพันธุ์ความเเค้ นภายในจิตใจของนาง 'ทังสาม' ้ ล้ วนตาย
ไปเเล้ ว หรือการที่นางยังคลัง่ เเละอาละวาดอยู่เช่นนี ้ เป็ นเพราะยัง
หลงเหลือผู้ที่นางคิดว่าสมควรต้ องชดใช้ อยู่?

"หลานงดงามหรือยังเจ้ าคะท่านยาย" กงกุ้ยฮวาหันไปถามเพ่ยฮู

หยินเฒ่าซึง่ เดินอยู่เคียงข้ าง สลับกับมองร้ านอาหารหรูหรา
ตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าท่าทางกระวนกระวาย มิร้ ูวา่ นางมาทันหรือไม่
เเละชินอ๋องยังคงอยู่ด้านในหรือเปล่า

"มิมีสตรีใดจะงดงามไปกว่ากุ้ยเอ๋อร์ ของยายอีกเเล้ ว" มารดาของ

อดีตฮูหยินสามเพ่ยฟางให้ กาลังใจด้ วยน ้าเสียงอ่อนหวาน ก่อน
สารวจความงามมองหลานสาวตังเเต่ ้ ศีรษะจรดปลายเท้ าเป็ นครัง้
สุดท้ าย

"หลานขอบคุณท่านยายมากนะเจ้ าคะที่คอยสนับสนุนเเละ
ส่งเสริมหลาน ยามนี ้หลานไม่ร้ ูจะหันหน้ าไปพึง่ พิงผู้ใดเเล้ วจริงๆ
ท่านเเม่ก็..." กงกุ้ยฮวาทาหน้ าเศร้ า เเต่ลกึ ๆเเล้ วไม่พอใจจนรู้สกึ
อยากทาลายทุกสิ่งที่ขวางหน้ า หลังหย่ากับบิดา เเทนที่มารดา
ของนางจะยิ่งมีไฟลุกขึ ้นมาช่วยนางเข้ าหาชินอ๋องไม่ก็วางแผน
กาจัดนังเเพศยากงเหมยกุ้ย กลับเอาเเต่เก็บตัวร่าไห้ อยู่ในเรือน
อย่างน่าสมเพช ฮึ เท่าที่เป็ นอยูน่ ี่ยงั น่าเวทนาไม่พอหรืออย่างไร
ถึงได้ เอาแต่ทาตัวอ่อนแออยู่เช่นนัน!? ้ ท่านตาก็ถกู ทางการจับไป
ไตร่สวนด้ วยความผิดร้ ายแรงที่มีหลักฐานค่อนข้ างเเน่นหนา เพียง
เเค่กาจัดนังอิงฮวากับแม่ของมันนี่ยากนักหรืออย่างไร เหตุใดท่าน
ตาของนางถึงได้ กระทาสะเพร่าจนโดนจับได้ เช่นนี ้ ไร้ ประโยชน์!
รอบกายนางมีแต่คนไร้ ประโยชน์! โชคดีที่นางยังมีท่านยายค่อย
สนับสนุนเเละส่งเสริม หากไม่ได้ คนของท่านยาย ลาพังเเค่สาวใช้
ไร้ สมองของนางคงมิมีวนั สังเกตเห็นว่าชินอ๋องทรงโปรดปราน
เหลาอาหารตรงหน้ านางนี ้เป็ นพิเศษ

"เฮ้ อ เรื่องแม่ของหลานปล่อยให้ ยายจัดการเอง ที่เเม่ของหลาน

ต้ องเป็ นทุกข์อยู่เช่นนี ้ก็เพราะนางไม่เชื่อฟั งคาแนะนาของยาย ฮึ
มีวาสนาได้ เป็ นถึงซื่อฟูเหรินของฮ่องเต้ เเต่กลับใฝ่ ต่าไปเป็ นฮูหยิ
นสามของอัครเสนาบดี สุดท้ ายเเล้ วเป็ นอย่างไรเล่า ผิดจากที่ยาย
เคยเตือนเเม่ของหลานเอาไว้ เสียเมื่อไหร่ ฟั งนะกุ้ยเอ๋อร์ หลานคือ
ความหวังสุดท้ ายของยาย หลานต้ องเข้ าไปเป็ นส่วนหนึ่งของ
ราชวงศ์ต้า เเละคลอดทายาทที่มีสายเลือดของราชวงศ์ต้าให้ ได้
เข้ าใจหรือไม่"

กงกุ้ยฮวาพยักหน้ า "หลานเข้ าใจเจ้ าค่ะว่านัน่ คือหนทางเดียวที่

ตระกูลเพ่ยจะกลับมาเรืองอานาจอีกครัง้ หลานจะไม่ทาให้ ท่าน
ยายผิดหวังเเน่นอนเจ้ าค่ะ"

เพ่ยฮูหยินเฒ่ายิ ้มอย่างโล่งอก "ยายจองโต๊ ะทาเลดีที่สดุ ของชัน้

ล่างเอาไว้ ให้ หลานเเล้ ว ขึ ้นอยู่กบั หลานเเล้ วว่ายามชินอ๋องเสด็จ
กลับหลานจะสามารถทาให้ ชินอ๋องทรงสนพระทัยในตัวหลานได้
หรือไม่"
"ท่านยายอย่าได้ กงั วลเจ้ าค่ะ หลานเชื่อว่าเพลานี ้ที่ชินอ๋องทรงผิด
ใจกับนังจิ ้งจอกกงเหมยกุ้ยพระองค์ยอ่ มต้ องการพูดคุยกับใครสัก
คน ใครสักคนที่ออ่ นหวานเเละเอาอกเอาใจเก่งเช่นหลาน" กงกุ้
ยฮวาเชื่อว่าขอเพียงนางเเสร้ งเข้ าหาด้ วยเจตนาบริสทุ ธิ์ ชินอ๋อง
ย่อมไม่ขบั ไล่ไสส่งนางไปไหน

เพ่ยฮูหยินเฒ่ากล่าวกาชับเเละให้ กาลังใจหลานสาวอีกสองสาม
ประโยค ก่อนผละจากไป เห็นหลานสาวท่าทางรู้งานมากกว่า
บุตรสาวเช่นนี ้เพ่ยฮูหยินเฒ่าค่อยรู้สกึ ใจชื ้นขึ ้นมาบ้ าง หลังจากที่
ต้ องอยู่อย่างหวัน่ วิตก กินไม่ได้ นอนไม่หลับมานานเเสนนาน ใน
ที่สดุ วันที่ความปรารถนาสูงสุดของนางจะเป็ นจริงก็มาถึงเเล้ ว

เพ่ยฮูหยินเฒ่าและสาวใช้ ตรงไปที่โรงน ้าชาของชนชันสู ้ งที่นางนัด

สหายเก่าเอาไว้ เเละเมื่อเดินตามเสี่ยวเอ้ อไปที่ห้องรับรองส่วนตัว
ที่จองเอาไว้ ปรากฎว่าสหายเก่าของนางมารออยู่ที่ข้างในเเล้ ว
ทักทายกันเพียงไม่กี่ประโยค เพ่ยฮูหยินเฒ่าก็พดู ขึ ้นด้ วยท่าทางมี
ความสุข "ในที่สดุ ข้ อตกลงอันยาวนานของข้ ากับราชวงศ์ป๋ายก็จะ
สาเร็จลุลว่ งเเล้ ว! ใกล้ ถึงเวลาที่ข้าจะได้ ในสิ่งที่ข้าสมควรได้ เสียที!"

กู่ฮหู ยินเฒ่าพยักหน้ าคล้ ายยินดีไปด้ วย "เเต่เจ้ าเเน่ใจหรือว่าไท

เฮาเเคว้ นป๋ ายจะไม่บิดพริว้ ต่อคาสัญญาที่ให้ ไว้ กบั เจ้ า"

"ไม่มีทาง! จะอย่างไรเสียกุ้ยเอ๋อร์ ก็คอื หนึ่งในเชื ้อสายโลหิตของ

บุตรชายของนาง! หากกุ้ยเอ๋อร์ กลายเป็ นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ต้า
เเละคลอดทายาทที่มีสายเลือดราชวงศ์ต้าออกมาสาเร็จ เด็กคน
นันก็
้ จะมีเชื ้อสายโลหิตของสองราชวงศ์รวมอยู่ในร่าง ที่เหลือก็เเค่
กาจัดพระโอรสของฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนให้ หมด เเละทาให้ บตุ ร
ของกุ้ยเอ๋อร์ ได้ รับการเเต่งตังเป็
้ นองค์รัชทายาทให้ จงได้ เพียง
เท่านี ้เเคว้ นต้ าก็จะไม่ใช่ของราชวงศ์ต้าอีกต่อไป เเละราชวงศ์ป๋าย
ก็จะยิ่งใหญ่ มีอานาจปกครองทังสองเเคว้
้ นโดยชอบธรรม ข้ า
เเละกุ้ยเอ๋อร์ สร้ างความดีความชอบมากมายถึงเพียงนี ้ ไทเฮาจะ
กล้ าบิดพริว้ ไม่เเต่งตังข้
้ าเป็ นหวงกุ้ยไท่เฟยของฝ่ าบาทได้ อย่างไร!"
"นี่นะสหายรัก ข้ าส่งเสริมเเละสนับสนุนเจ้ าทุกอย่าง เเต่ทงเจ้
ั้ า
เเละข้ าต่างก็เป็ นชาวต้ าโดยกาเนิด เจ้ าถึงกับมีสว่ นในแผนการลบ
ล้ างราชวงศ์เเคว้ นตัวเองเช่นนี ้มันไม่อามหิตผิดมนุษย์มนามากไป
หรอกหรือ ไม่ร้ ูสิ หากเป็ นข้ าข้ าคงไม่กล้ าไปพบหน้ าบรรพบุรุษ
ตัวเอง"

เพ่ยฮูหยินเฒ่าขมวดคิ ้ว "ฮึ เจ้ าคงคิดว่าข้ าจิตใจชัว่ ร้ ายเลวทราม

มากเลยสินะที่กระทากับเเคว้ นตัวเองเช่นนี ้ เเต่เจ้ าลืมไปเเล้ วหรือ
ว่าตระกูลของข้ าทากับข้ าเช่นไรยามที่ร้ ูวา่ ข้ าตังครรภ์
้ บตุ รของ
ฮ่องเต้ เเคว้ นป๋ าย บิดามารดาของข้ าจับข้ าเเต่งงานกับเจ้ าสามี
ไม่ได้ ความนัน่ เพื่อปกปิ ดโดยไม่ถามความสมัครใจของข้ าเลยสัก
คา หากบิดามารดาใจร้ ายของข้ าส่งสาน์สไปบอกพระสวามีที่เเท้
จริงของข้ าตังเเต่
้ เเรก ฝ่ าบาทคงเดินทางกลับมารับข้ าไปเป็ นพระ
สนมที่เเคว้ นป๋ ายตังเเต่
้ ข้าตังครรภ์ ้ ฟางเอ๋อร์ เพียงไม่นานเเล้ ว การ
ที่ฟางเอ๋อร์ ของข้ าซึง่ เเท้ จริงเเล้ วมีศกั ดิ์เป็ นถึงองค์หญิงเเคว้ นป๋ า
ยต้ องถูกเข้ าใจผิดว่าเป็ นบุตรีของเจ้ าสามีไม่ได้ เรื่องได้ ราวนัน่ เป็ น
สิ่งอัปยศที่สดุ ในชีวิตข้ า! ดังนันเมื
้ ่อไทเฮาเเละฝ่ าบาทสืบรู้เรื่อง
บุตรนอกวังอย่างฟางเอ๋อร์ เเละยื่นข้ อเสนอนันให้
้ ข้า เเลกกับการ
เเต่งตังข้
้ าเป็ นหวงกุ้ยไท่เฟยของฝ่ าบาท ข้ าจึงไม่ลงั เลเลยเเม้ เเต่
น้ อย"

กู่ฮหู ยินเฒ่ายังคงรู้สกึ กลัวเเทนสหายอยู่ลกึ ๆ เเม้ นางที่พยายาม

ทุกวิถีทางเพื่อให้ หลานสาวได้ เเต่งเข้ าตระกูลต้ าม่อจะไม่ได้ ดีไป
กว่ากัน เเต่นางก็ไม่ได้ ถลาลึกเช่นอีกฝ่ าย "เเต่สามีเจ้ าก็ไม่ได้ เเย่
ขนาดนันไม่
้ ใช่หรือ เเม้ จะติดการพนันเเละติดสุรานารีไปบ้ าง เเต่
เขาก็เเต่งเจ้ าเป็ นฮูหยินเพียงผู้เดียว ทังยั
้ งดูเเลเจ้ าอย่างดีมาโดย
ตลอด"

ปึ ง!
เพ่ยฮูหยินเฒ่าเเทบจะพลิกโต๊ ะน ้าชาที่คนั่ กลางระหว่างนางเเละ
สหาย "สามีอนั ใด! เจ้ านัน่ เป็ นเพียงสามีเเต่ในนาม! พระสวามีของ
ข้ ามีเพียงฝ่ าบาทเท่านัน!"
้

กู่ฮหู ยินเฒ่าตกใจเล็กน้ อย ก่อนสงสารจับใจเมื่อสหายรักเริ่มคร่า

ครวญกับความรักต้ องห้ ามยามพวกนางยังเป็ นเพียงเด็กสาวเเร
กรุ่น

"เจ้ าไม่มีวนั เข้ าใจหัวอกข้ าหรอก ข้ าตกหลุมรักฝ่ าบาทตังเเต่

้ เเรก
เห็นยามที่พระองค์เสด็จมาเยี่ยมเยียนเเคว้ นต้ า ข้ ายอมพลีกายให้
ฝ่ าบาท เเม้ ร้ ูวา่ ไม่สมควร เเละพระองค์มีสตรีงดงามมากมายเฝ้า
รออยู่ที่เเคว้ นป๋ าย เเต่ตลอดหลายปี ที่ข้าได้ เเต่เฝ้าฟั งข่าวพระองค์
มีพระโอรสพระธิดากับสตรีมากมาย โดยที่พระองค์อาจไม่ร้ ูด้วย
ซ ้าว่าพระธิดาของเขาที่ข้าให้ กาเนิดมีชีวิตอยู่ที่เเคว้ นต้ าเเห่งนี ้ทา
ให้ ข้ารู้สกึ เป็ นทุกข์จนเเทบบ้ า ดังนันข้
้ าจะทาทุกวิถีทาง ขอเพียง
ได้ ไปอยู่เคียงข้ างฝ่ าบาท! เพราะข้ าอยากไปอยู่เคียงข้ างพระ
สวามีของข้ า! เจ้ าได้ ยินหรือไม่!"
กู่ฮหู ยินเฒ่าหน้ าซีด ก่อนรีบลุกขึ ้นไปนัง่ เคียงข้ างเเละปลอบสหาย
รักให้ สงบลง โชคดีที่ห้องรับรองนี ้ค่อนข้ างเป็ นส่วนตัว มิเช่นนัน้
ความลับที่เสี่ยงทาให้ หวั กับตัวเเยกออกจากกันนี ้คงได้ หลุดรอด
ออกไปเเล้ ว

ที่ห้องส่วนตัวข้ างๆ มิคาโดะเเละคลีโอพัตรามองหน้ ากันเเล้ วยิ ้ม

ก่อนพากันลุกขึ ้น เเละเดินจากไป

กลิ่นหอมบางอย่างซึง่ โชยออกมานอกอาภรณ์สีมว่ งเข้ มที่คลีโอพัต

ราสวมอยู่ ทาให้ เสี่ยวเอ้ อในโรงน ้าชาที่เดินสวนมาตลอดทางเผยสี
หน้ างุนงงสับสนออกมาชัว่ ครู่ ก่อนเดินผ่านเลยไปราวกับมองไม่
เห็นผู้มาเยือนลึกลับทังสอง
้
**"ไปคุยเรื่องสาคัญเเบบนันในโรงน
้ ้าชาเนี่ยนะ บ้ าหรือโง่กนั ล่ะ
นัน่ "**หลังฟั งเพื่อนทังสองเล่
้ า ราชันย์สา่ ยหัวเบาๆ หลังฟั งเรื่องที่
เพื่อนทังสองเล่
้ า

มิคาโดะยักไหล่ "ไม่ใช่โรงน ้าชาธรรมดา ฉากหน้ าอาจมีตระกูล

คหบดีเป็ นเจ้ าของ เเต่เจ้ าของกิจการที่เเท้ จริงคือตระกูลหาน ยัยฮู
หยินเฒ่าสองคนนันท่ ้ าทางคุ้นเคยกับผู้ดเู เลดี ควีนถึงกับต้ องใช้ ผง
หลอนประสาทบิดเบือนการรับรู้ของพวกคนงานในโรงน ้าชา
ไม่อย่างนันพวกเราคงเข้
้ าถึงตัวยัยฮูหยินเฒ่าสองคนนัน้ ไม่ได้ มาก
ขนาดนัน"้

"ตระกูลหานอีกแล้ วเหรอ" ราชันย์ถอนหายใจเซ็งๆ เเต่ก็ไม่ได้

ประหลาดใจอะไรมากมาย ตระกูลกู่เเละตระกูลเพ่ยคงไม่กาเริบ
เสิบสานได้ ขนาดนี ้ หากไม่มีหนึ่งในสีต่ ระกูลใหญ่อย่างตระกูล
หานคอยให้ ท้าย
"หือ 'ยัยเด็กหลงผิด' นัน่ มาที่นี่ได้ ยงั ไง" คลีโอพัตราชะงักไป
เล็กน้ อย เมื่อเหลือบไปเห็นกงเหลียนฮวากาลังเดินเข้ าไปหาชิน
อ๋องต้ าไท่หลงเเละกงกุ้ยฮวาที่กาลังยืนสนทนากันอยู่หน้ าเหลา
อาหาร

"หึๆ ไม่คิดว่าจะรีบเเจ้ นมาขนาดนี ้" ราชันย์คลี่ยิ ้มเย็น เมื่อยามที่

กงกุ้ยฮวามาถึง ราชันย์ได้ ขอให้ คนของชินอ๋องหาทางเตือนให้
เหลียนฮวารับรู้ จะได้ ยตุ ิธรรมกับทังสองฝ่
้ าย

"ถวายพระพรชินอ๋องเพคะ"

"เหลียนฮวา!?"

กงกุ้ยฮวาหน้ าตึงขึ ้นเล็กน้ อย เมื่อหันไปมองเจ้ าของเสียงที่บงั อาจ

กล่าวเเทรกการสนทนาระหว่างนางเเละชินอ๋อง
กงเหลียนฮวาไม่สนใจสายตาไม่พอใจของกงกุ้ยฮวา สาวงาม
อันดับหนึ่งของเเคว้ นหันไปสบตากับบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้ าซึง่ กาลัง
จ้ องมองนางด้ วยสายพระเนตรเย็นชาอย่างหาที่สดุ ไม่ได้ เเม้ จะ
รู้สกึ สะท้ านใจกับสายตาของอีกฝ่ าย เเต่กงเหลียนฮวาก็เชื่ออยู่
ลึกๆว่าหากชินอ๋องทรงมองเห็นความรู้สกึ ของนางที่มีตอ่ พระองค์
ชินอ๋องย่อมใจอ่อน ไม่ติดใจกับการกระทาอันน่าละอายของ
นางในวันนัน้ เเละที่สาคัญ ยามนี ้ชินอ๋องทรงผิดใจกับกงเหมยกุ้
ยอยู่ นี่นบั เป็ นโอกาสอันน้ อยนิดที่นางจะสามารถเข้ าไปอยู่ใน
พระทัยของชินอ๋องได้ บ้าง

"หม่อมฉันกาลังกลับจากไปไหว้ พระที่วดั ใกล้ ๆนี่เพคะ เเต่ขณะเดิน

ผ่านเหลาอาหารแห่งนี ้หม่อมฉันบังเอิญทราบมาว่าชินอ๋องทรงอยู่
ที่นี่...กับพี่สาม เเละในฐานะบุตรีของขุนนาง หม่อมฉันไม่อาจไม่
เข้ ามาทาความเคารพเชื ้อพระวงศ์เช่นพระองค์เพคะ ...มะ เเม้ วา่
พระองค์จะไม่ต้องการเห็นหน้ าของหม่อมฉันก็ตาม"
กงเหลียนฮวายอบกายกล่าวอย่างชาญฉลาด โดยท้ ายประโยค
เด็กสาวจงใจพึมพาอย่างเศร้ าสลดทาให้ ดนู ่าสงสารจับใจ

"ดูท่าว่าจะไม่ได้ มีเเต่หม่อมฉันที่ห่วงใยชินอ๋องนะเพคะ เอ่อ หม่อม

ฉันทาให้ ชินอ๋องทรงเสียเวลามามากพอเเล้ ว ดังนันหม่ ้ อมฉันเเละ
น้ องสาวทูลลาเพคะ" กงกุ้ยฮวามีทางเลือกไม่มากนัก หากนางไม่
รีบพาเหลียนฮวาจากไป นังลูกไพร่นี่อาจหาโอกาสล่อลวงชินอ๋อง
ของนาง

ช่วงที่ชินอ๋องทรงผิดใจกับนังจิ ้งจอกกงเหมยกุ้ย กงกุ้ยฮวาจะไม่

ยอมให้ สตรีใดได้ เข้ าไปอยู่ในพระทัยของชินอ๋องนอกจากตัวนาง
เองเด็ดขาด

กงเหลียนฮวาเม้ มปากเเน่น เมื่อกงกุ้ยฮวาชิงลงมือทาลายโอกาส

ที่นางจะได้ อยู่ในสายพระเนตรของชินอ๋องจนป่ นปี ้ เช่นนี ้เเล้ วนาง
ยังจะกล้ าอยู่ตอ่ ได้ อย่างไร
"ชินอ๋องเพคะ!" กงเหลียนฮวาสะบัดชายเเขนเสื ้อออกจากกงกุ้
ยฮวาที่ยื่นมือมาคว้ าคล้ ายบังคับพานางจากไป ก่อนประคองถุง
ผ้ าใบน้ อยไว้ ในมือเเละยื่นไปตรงหน้ าบุรุษสูงศักดิ์

"นี่คือเครื่องรางที่หม่อมฉันได้ รับมายามไปไหว้ พระขอพรเพคะ

หม่อมฉันได้ อธิษฐานขอให้ พระองค์เเละพี่รองรักมัน่ กันยืนนาน ได้
โปรดรับความหวังดีจากสตรีต้อยต่าเช่นหม่อมฉันเอาไว้ ด้วยเพคะ"

ชินอ๋องต้ าไท่หลงนิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนรับถุงเครื่องรางไปทังรอยยิ

้ ้ม
เล็กๆตรงมุมปาก

"พวกเจ้ าทังสองไม่
้ น่าลาบากนา 'ของมีคา่ ของพวกเจ้ า' มา
ปลอบใจเปิ่ นหวาง ...เเต่ก็ขอบใจ"
กงเหลียนฮวาเบิกตากว้ างทันที ก่อนหันไปจ้ องกงกุ้ยฮวาเขม็ง ไม่
คาดว่าพี่สาวใจร้ ายผู้นี ้ก็มอบของมีค่าบางสิ่งให้ ชินอ๋องเช่นกัน

ธรรมเนียมมอบของมีคา่ ของเเคว้ นต้ ามีความหมายว่าอย่างไรไย

กงเหลียนฮวาจะไม่ร้ ู ที่กงเหลียนฮวาสงสัยนักหนาก็คือกงกุ้ยฮวา
ให้ สิ่งใดกับชินอ๋อง ทังพระองค์
้ ยงั ทรงรับเอาไว้ ชินอ๋องทรงตรัสว่า
'ของมีคา่ ' เช่นนันทรงหมายถึ
้ งหยกพกของกุ้ยฮวาใช่หรือไม่ หาก
เป็ นเช่นนันก็
้ ไม่ตา่ งอันใดไปจากชินอ๋องทรงรับกุ้ยฮวาเข้ าวังเเล้ ว!

กงเหลียนฮวาร้ อนใจ ขบคิดว่านางสมควรมอบหยกพกให้ ชินอ๋อง

ตรงๆเลยเช่นกันหรือไม่ เเต่เมื่อเหลือบเห็นสายตาของผู้คนใน
ร้ านอาหารเเล้ วก็ร้ ูสกึ ว่าไม่สมควรกระทา เพราะมันน่ารังเกียจ
จนเกินไปสาหรับสตรีที่ยงั ไม่ได้ เเต่งงานทังยั
้ งไม่ผา่ นพิธีปักปิ่ นเช่น
นาง ที่ผา่ นๆมานางถูกประณามเรื่องชาติกาเนิดมามากพอเเล้ ว
หากทาตัวน่าละอายไปมากกว่านี ้ เเม้ มีบิดาเป็ นถึงอัครเสนาบดี
เเต่นางก็คงถูกมองไม่ตา่ งอันใดไปจากสตรีชนต ั ้ ่าผู้หนึ่ง อีกอย่าง
นางยังไม่ร้ ูเเน่ชดั ว่าของที่กงกุ้ยฮวามอบให้ ชินอ๋องคือสิ่งใด ดังนัน้
วันนี ้นางจะยอมถอยให้ พี่สาวใจร้ ายผู้นี ้ก่อนก็ได้

คืนนันกงกุ
้ ้ ยฮวาอยู่ค้างที่จวนสกุลเพ่ยตามที่ได้ เเจ้ งกับบิดาเอาไว้
เเล้ ว ร่างบอบบางราวกิ่งหลิวทว่าส่วนนันของสตรี
้ กลับอวบอิ่มเกิน
วัยอยู่ในชุดสีขาวบางๆ ตรงหน้ าคือเพ่ยฮูหยินเฒ่าซึง่ กาลังอบรม
สัง่ สอนกงกุ้ยฮวาเรื่องการปรนนิบตั ิสามี ครานี ้เพ่ยฮูหยินเฒ่าจ่าย
ไปเยอะมาก เพื่อจ้ างหมอผีนอกรีตมาทาเสน่ห์ใส่ชินอ๋องให้
หลานสาวผู้นี ้ ดังนันเพ่
้ ยฮูหยินเฒ่าจึงไม่อยากให้ เกิดเรื่อง
ผิดพลาด จึงสอนสัง่ หลานสาวด้ วยตนเอง

"ท่านยายแน่ใจหรือเจ้ าคะว่าชินอ๋องจะทรงเสด็จมาหาหลานถึง
ที่นี่" กงกุ้ยฮวารู้สกึ ไม่เชื่อถืออยู่ลกึ ๆ จะมีทางเป็ นไปได้ หรือที่
เครื่องรางถุงเล็กๆที่ผา่ นการปลุกเสกจากหมอผีน่าสงสัยที่ท่าน
ยายเชิญมาจะสามารถทาให้ นางได้ มีค่าคืนอันน่าจดจาร่วมกับ
บุรุษในฝันอย่างชินอ๋องได้
"เจ้ าอย่าได้ กงั วล ท่านวิเศษผู้นี ้มีชื่อเสียงมาอย่างยาวนาน มีสตรี
มากมายได้ รับความช่วยเหลือจากเขาจนได้ ตบเเต่งกับบุรุษที่
หมายปอง ...เเต่หากเจ้ าไม่อยากทาเเละถูกน้ องสาวที่เกิดจากสตรี
ชันต
้ ่าเเย่งตาแหน่งชายารองในชินอ๋องไปยายก็สดุ เเล้ วเเต่
เจ้ า!" เพ่ยฮูหยินเฒ่าทาทีตดั พ้ อ ก่อนเดินออกไป ทิ ้งหลานสาว
เอาไว้ เบื ้องหลัง เเต่เเท้ จริงเพ่ยฮูหยินเฒ่าไม่ได้ โกรธเกรีย้ ว
มากมายอันใด ด้ วยรู้นิสยั ของหลานสาวดีวา่ ทะเยอทะยาน
มากมายเพียงใด จึงออกไปจากเรือนอย่างสบายใจ

กงกุ้ยฮวากัดฟั นเเน่น ก่อนดับเทียนจนห้ องมืดสนิท เเละค่อยๆ

ถอดอาภรณ์ชิ ้นสุดท้ ายออกจากร่างกาย เหลือเพียงร่างกาย
เปลือยเปล่า เเละตะเเคงกายลองนอนเฝ้ารอบุรุษสูงศักดิ์อยู่บน
เตียงกว้ างด้ วยหัวใจอันเต้ นระรัว
ยามนี ้นางอยู่เพียงลาพังในเรือนเล็กๆท้ ายจวนตระกูลเพ่ยที่ท่าน
ยายได้ จดั เตรียมเอาไว้ ให้ พร้ อมกับสาวใช้ เพียงไม่กี่คนที่จะคอย
อานวยความสะดวกยามบุรุษสูงศักดิ์ลกั ลอบมาถึง

สาวใช้ สองคนซึง่ นัง่ กึง่ สัปหงกอยู่หน้ าห้ องนอนของคุณหนูคนงาม

กระพริบตาอย่างง่วงงุน ยามพร้ อมใจกันยกมือปิ ดปากหาวก็เป็ น
อันต้ องสะดุ้งสุดตัว เมื่อลืมตาอีกครัง้ ชายชุดยาวหรูหราปั ก
ลวดลายด้ วยดิ ้นทองคาก็ปรากฎอยู่ตรงหน้ าพวกนางเเล้ ว พวก
นางตกใจเเละหวาดกลัวมาก จึงมิทนั ได้ เงยหน้ าขึ ้นมองบุรุษสูง
ศักดิ์เจ้ าของชายชุดหรูหราผู้นนั ้ ด้ วยกลัวว่าจะถูกสัง่ ลงโทษที่ทา
กิริยาไม่เรียบร้ อย สาวใช้ ทงสองรี
ั้ บเปิ ดประตูปล่อยให้ บรุ ุษสูงศักดิ์
เข้ าไปด้ านในโดยง่าย

กงกุ้ยฮวาซึง่ นอนรออยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นขึ ้นมาด้ วยใบหน้ าแดงระ

เรื่อ เเม้ ความมืดจะทาให้ กงกุ้ยฮวามองเห็นอีกฝ่ ายไม่ชดั เจนนัก
ทว่ากงเหลียนฮวาจารูปร่างเเละกลิ่นกายของชินอ๋องได้ ดี ดังนัน้
ยามที่อีกฝ่ ายก้ าวขึ ้นมาทาบทับราวกับมิอาจรัง้ รอได้ อีก กงกุ้ยฮวา
จึงไม่คิดจะขัดขืนเลยเเม้ เเต่น้อย เเละปล่อยให้ บรุ ุษสูงศักดิ์ผ้ นู นั ้
กระทาตามใจชอบ

สาวใช้ สองคนซึง่ รออยูห่ น้ าห้ องยิ ้มให้ กนั เมื่อได้ ยินเสียงครวญ

ครางของบุรุษเเละสตรี ดงั มาจากด้ านใน ก่อนคนหนึง่ จะผละไป
รายงานเพ่ยฮูหยินเฒ่าที่เรือนใหญ่

เพ่ยฮูหยินเฒ่าคลี่พดั ทังรอยยิ
้ ้มพึงพอใจ ก่อนนัดเเนะให้ คนไปเเจ้ ง
จวนสกุลกงเเต่เช้ าตรู่

"หากเจ้ ากงจิ ้นหย่งนัน่ จะยุ่งขนาดไม่รีบเเจ้ นมาหลังรับรู้วา่ ชินอ๋อง

ทรงฉวยโอกาสกับบุตรีของมันยามกลับมาเยี่ยมเยียนมารดาก็ให้
มันรู้กนั ไป!"
รุ่งเช้ าวันต่อมา กงกุ้ยฮวาสะลึมสะลือตื่นขึ ้นมาพร้ อมกับอาการ
ปวดระบมตังเเต่
้ ช่วงเอวลงไปจนน ้าตาคลอเบ้ า มิคาดว่าบุรุษสุขมุ
เช่นชินอ๋องจะทรงดิบเถื่อนเเละเร้ าร้ อนยามอยู่บนเตียงเช่นนัน้ เเต่
เมื่อเด็กสาวเหลือบไปเห็นรอยเลือดบนผ้ าปูเตียงก็เผลอคลี่ยิ ้มพึง
พอใจออกมา หลักฐานเเน่นหนาคาตาเช่นนี ้เเล้ ว เเม้ นงั กง
เหมยกุ้ยจะอาละวาดหรือไม่ยินยอม เเต่นางย่อมถูกรับเข้ าวังของ
ชินอ๋องอย่างเลี่ยงไม่ได้

เเละมิเเน่วา่ ยามนี ้ในครรภ์ของนางอาจจะมีสายเลือดของชินอ๋อง

อยู่เเล้ วก็เป็ นได้ ในเมื่อตลอดมานางบารุงร่างกายตัวเองอย่างดี
มาโดยตลอด

กงกุ้ยฮวาลูบท้ องตัวเองอย่างทะนุถนอมก่อนซุกตัวกลับเข้ าไปใต้

ผ้ าห่ม หมายเข้ าไปอยู่ในอ้ อมกอดของบุรุษที่นอนอยู่ข้างกาย ทว่า
เมื่อร่างกายสูงใหญ่นนพลิ
ั ้ กกายหันมาด้ วยท่าทางคล้ ายละเมอ
กงกุ้ยฮวาก็มีอนั ต้ องตกใจจนเเทบสิ ้นสติ เเละหลุดกรีดร้ องออกมา
เสียงดังลัน่ จนบุรุษที่หลับใหลอยู่สะดุ้งตื่น
กรี๊ดดดดด!!!

"เป็ นบ้ าอันใดของเจ้ า!!" เชื ้อพระวงศ์หนุ่มตะหวาดอย่างหงุดหงิด

ก่อนล้ มกายลงนอนต่อ

เเม้ อีกฝ่ ายจะมีใบหน้ าหล่อเหลาราวสวรรค์สร้ างสมเป็ นส่วนหนึ่ง

ของราชวงศ์ เเต่รูปลักษณ์เสเพลนันท ้ าให้ ก้ ยุ ฮวาจดจาอีกฝ่ ายได้
ไม่เคยลืมเลือน บุรุษตรงหน้ านางคือองค์ชายสิบหก องค์ชายมัก
มากในกามที่วนั ๆไม่ทาอันใดนอกจากเข้ าออกหอนางโลมเป็ นว่า
เล่น อีกฝ่ ายเคยถูกใจในความงามของนางเเละพยายามล่วงเกิน
นางนับครัง้ ไม่ถ้วนเเต่ไม่สาเร็จ เเละด้ วยนิสยั ไม่เป็ นโล้ เป็ นพาย
้ งเกิดจากสนมต่าศักดิ์ผ้ หู นึ่งของอดีตฮ่องเต้ ทาให้ อีกฝ่ าย
ทังยั
ยังคงดารงตาแหน่งเป็ นเพียงองค์ชายผู้หนึ่ง มิได้ เจริญก้ าวหน้ า
เช่นพี่น้องคนอืน่ ๆ
กงกุ้ยฮวากรีดร้ องอีกครัง้ ก่อนตบตีบรุ ุษข้ างกายไม่หยุด นางไม่
เข้ าใจว่าชินอ๋องที่ควรนอนอยู่ข้างกายนางกลับกลายเป็ นองค์ชาย
ไร้ คา่ ผู้นี ้ไปได้ อย่างไร

"โว้ ย!! น่าราคาญ!!" องค์ชายสิบหกตะคอกอย่างหงุดหงิด ก่อนขึ ้น

คร่อมกงกุ้ยฮวาอีกครัง้ หมายสัง่ สอนให้ สตรีร้ายกาจเเสนพยศที่
เคยปฏิเสธตนอย่างไม่ไยดีอยู่ในโอวาทเเละอ่อนหวานเช่นเมื่อคืน

ช่วงที่องค์ชายสิบหกขึ ้นคร่อมกงกุ้ยฮวา ประตูห้องก็พลันเปิ ดออก

พอดิบพอดี พร้ อมกับคนจานวนหนึ่งที่ทาให้ กงกุ้ยฮวาตกใจจนเเท
บสิ ้นสติ

"ท...ท่านพ่อ!!" กงกุ้ยฮวาคงไม่ร้ ูสกึ เหมือนกาลังฝันร้ ายเช่นนี ้หาก

บุรุษที่คร่อมนางอยู่ไม่ใช่องค์ชายไร้ คา่ เเต่เป็ นชินอ๋อง
กงจิ ้นหย่งเบิกตากว้ างขึ ้นเล็กน้ อย เเตกต่างจากเพ่ยฮูหยินเฒ่าที่
มองภาพตรงหน้ าด้ วยรอยยิ ้มค้ าง ก่อนกรีดร้ องออกมาเเล้ วเป็ น
ลมหมดสติไป

"องค์ชายสิบหก... กระหม่อมเชื่อว่าพระองค์ทรงรู้วา่ สมควรทาเช่น

ไรกับบุตรสาวของกระหม่อมหลังจากนี ้" กงจิ ้นหย่งกล่าวอย่างเย็น
ชา ก่อนหมุนกายเดินจากไป เหล่าบ่าวไพร่ภายในจวนเพ่ยล้ วน
มองตามอัครเสนาบดีด้วยสายตาเห็นใจ บุตรีทาเรื่องงามหน้ า
เช่นนี ้ พ่อเเม่คนใดก็คงไม่อาจทนมองได้ ไหว

"ไม่นะเจ้ าคะท่านพ่อ! ลูกถูกจัดฉาก! ลูกถูกใส่ร้าย! ท่าน...ปล่อย

ข้ านะ!!" กงกุ้ยฮวาหันไปตบตีกบั องค์ชายสิบหกที่กอดนางเอาไว้
ไม่ยอมปล่อย

ทางด้ านองค์ชายสิบหกนันยิ
้ ้มไม่หบุ มาตังเเต่
้ เมื่อครู่ เพราะ
นอกจากจะได้ สานสัมพันธ์กบั หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ ยังได้ สตรีดุ
ร้ ายในเเบบที่ชมชอบมาประดับวังเพิ่มอีกต่างหาก องค์ชายสิบหก
นันมี
้ รสนิยมประหลาด ชอบสรรหาคนงามมาสะสมเอาไว้ ภายใน
วังของตนเอง โดยไม่เกี่ยงว่าจะเป็ นชายหรือหญิง ดังนันหากถาม
้
ว่าเชื ้อพระวงศ์คนใดมีสตรีในครอบครองมากเป็ นรองจากฮ่องเต้
ทุกคนย่อมตอบเป็ นเสียงเดียวว่าองค์ชายสิบหก ขุนนางส่วนใหญ่
คาดเดากันไปต่างๆนานาว่ารสนิยมความชอบขององค์ชายสิบหก
อาจเกิดจากปมด้ อยขององค์ชายสิบหกที่เกิดมาเป็ นองค์ชายเเต่มี
มารดาชาติกาเนิดต่าศักดิ์กว่ามารดาของพี่น้องคนอืน่ ๆ เเละเเม้
จะเป็ นองค์ชายก็มิอาจมีสิทธิ์ในบัลลังก์มงั กรเช่นพี่น้องคนอื่นๆ

เเม้ จะรู้สกึ เหมือนถูกจัดฉาก เเต่สาหรับองค์ชายสิบหกซึง่ ไม่มีสิทธิ์

ใดๆ เเละถูกตราหน้ าว่าเป็ นเพียงองค์ชายไร้ คา่ ผู้หนึ่งตังเเต่
้ เกิดมา
ก็นบั ว่าคุ้มค่าเเล้ วที่เสี่ยงทาตาม 'สาน์สลึกลับ' ฉบับนัน้ การได้ มี
ชายาที่มาจากหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ประดับบารมีเอาไว้ ในวังของ
ตนเองเช่นนี ้ นับเป็ นหนึง่ ในความปรารถนาขององค์ชายสิบหก
สถานการณ์ทางด้ านกงเหลียนฮวานันก็
้ ไม่ได้ ดีไปกว่ากันเลยเเม้
เเต่น้อย กงเหลียนฮวาเฝ้ารอให้ ผ้ คู นเล่าลือถึงเรื่องที่ชินอ๋องทรงรับ
ถุงผ้ าของนางท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายอย่างใจจดใจจ่อ เเต่
กงเหลียนฮวากลับต้ องล้ มทังยื
้ น หลังสาวใช้ นาข่าวลือภายนอก
มาบอกกล่าว

มิร้ ูวา่ สาวใช้ ของนางเเละมารดาทางานกันอย่างไร เรื่องราวจึง

กลับกลายเป็ นว่านางขอร้ องให้ ชินอ๋องทรงนาถุงเครื่องรางของนาง
ไปมอบให้ ออ๋ งห้ าต้ าเหวินเฉียนที่นางมีใจให้ มาเนิ่นนานไปได้ !

นางไปมีใจให้ อดีตคูห่ มันของกงเหมยกุ

้ ้ ยผู้นนตั
ั ้ งเเต่
้ เมื่อใดกัน!?

ยามที่กงเหลียนฮวาเร่งรุดไปขอความช่วยเหลือจากกงจิ ้นหย่งก็
สายไปเสียเเล้ ว เพราะอี ้กัว๋ ไท่เฟยได้ สง่ เเม่สื่อมาสูข่ อนาง ทังยั
้ งนา
หยกที่มีชื่อของนางมาเป็ นเครื่องยืนยันด้ วยว่านางยินดีตบเเต่งให้
อ๋องห้ า
กงเหลียนฮวารู้สกึ เหมือนน ้าท่วมปาก ด้ วยหยกชิ ้นนันนางซ่
้ อนไว้
ในถุงเครื่องรางที่มอบให้ ชินอ๋อง หวังจะนามาใช้ ในภายหลัง เเต่จะ
กล่าวออกไปเช่นนันก็ ้ ไม่ได้ ยิ่งกล่าวปฏิเสธโดยอ้ างว่าเป็ นเรื่อง
เข้ าใจผิดก็ยิ่งเป็ นไปมิได้ ใหญ่ เพราะเเม่สื่อผู้นนเเละผู
ั้ ้ หลักผู้ใหญ่
ตรงหน้ าต่างเป็ นผู้มีประสบการณ์โชกโชน หาใช่กลุม่ คนโง่งมที่จะ
เชื่อคาพูดแก้ ตวั ของนางไม่ หากพลังปากกล่
้ าวอันใดออกไปทุกคน
ย่อมคาดเดาเจตนาของนางออกในทันทีวา่ นางปรารถนาในตัวชิน
อ๋องจนถึงกับต้ องใช้ วิธีการมิขาวสะอาดเช่นนี ้

กงเหลียนฮวาพยายามกลืนก้ อนสะอื ้นในลาคอ ขณะนัง่ ก้ มหน้ า

ฟั งบิดาเเละมารดาของกงเหมยกุ้ยคุยรายละเอียดเกี่ยวกับการ
เเต่งงานของนางร่วมกับเเม่สื่อที่องค์ชายสิบหกส่งมาทาบทาม
กงกุ้ยฮวาตามธรรมเนียม
"เช่นนันก็
้ ตกลงตามนี ้ กงกุ้ยฮวาจะเเต่งเข้ าวังองค์ชายสิบหกใน
ฐานะชายาเอกภายในเดือนหน้ า ส่วนกงเหลียนฮวาจะเเต่งเข้ าวัง
อ๋องห้ าในฐานะชายารองหลังเข้ าพิธีปักปิ่ น"

กรณีของกงกุ้ยฮวานันข้
้ าวสารได้ เปลี่ยนเป็ นข้ าวสุกไปเสียเเล้ ว
ดังนันจึ
้ งไม่อาจรัง้ รอพิธีปักปิ่ นได้ อีก ทาได้ เพียงหยิบยก
สถานการณ์จาเป็ นบางอย่างขึ ้นมากล่าวอ้ าง เพื่อไม่ทาให้ ผ้ คู น
ภายนอกล่วงรู้ถึงพฤติกรรมเน่าเหม็นผิดจารีตประเพณี ของกงกุ้ยฮ
วาเเละองค์ชายสิบหก

ส่วนกงเหลียนฮวายามเเต่งงานอาจต้ องขึ ้นเกี ้ยวพร้ อมกับชายา

รองอีกคนที่อี ้กัว๋ ไท่เฟยจัดหาให้ บตุ รชาย ยังไม่นบั รวมอนุชายาอีก
มากมายที่ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนพระราชทานให้ ออ๋ งห้ าก่อนหน้ านี ้
เหล่าครอบครัวขุนนางล้ วนรับรู้เเต่ไม่พดู ออกมาว่าเหล่าสตรีที่เเต่ง
เข้ าวังของอ๋องห้ าทุกคนรบราเเย่งชิงตาแหน่งชายาเอกเเละชายา
รองกันอยูท่ กุ เมื่อเชื่อวัน โดยเฉพาะหานลี่ซือซึง่ เป็ นอนุชายาคน
แรก
เเม่สื่อพิศมองใบหน้ าหมดจดของกงเหลียนฮวาเเละลอบจุ๊ปาก
อย่างเห็นใจอยู่ลกึ ๆ ด้ วยคาดเดาได้ ลางๆว่าหากกงเหลียนฮวาตบ
เเต่งเข้ าวังอ๋องห้ าจะต้ องพบเจอชะตากรรมเช่นใดบ้ าง ยิ่งเป็ น
เพียงลูกอนุเเต่กลับได้ เป็ นถึงพระชายารองเช่นนี ้ อนุชายา
มากมายของอ๋องห้ าที่เกิดจากฮูหยินเอกคงมิยอมอยู่นิ่งเฉยเเละ
ปล่อยให้ กงเหลียนฮวาได้ เสวยสุขอย่างสงบเป็ นเเน่

ราชันย์ทอดถอนหายใจออกมาหลังรับรู้เรื่องราวทังหมด ้ ก่อนหัน
ไปมองร่างสูงใหญ่ที่ยืนยิ ้มระรื่นอยู่ข้างกาย "ทาเกินไปหรือเปล่า
ครับคิง"

ชินอ๋องต้ าไท่หลงหันมายิ ้มละมุน กระชับมือที่กมุ มืออีกฝ่ ายอยู่ให้

เเน่นขึ ้น "ทาเกินไปเช่นไรหรือ ในเมื่อสตรีพวกนันอยากได้
้ ผ้ ชู ายจน
เเทบบ้ า เปิ่ นหวางก็เพียงจัดหา 'ผู้ชายดีๆ' ให้ ก็เท่านันเอง
้ ว่าเเต่...
เมื่อใดเล่าราชันย์จึงจะมีเวลาไปเที่ยวเล่นที่วงั ของเปิ่ นหวาง"
ราชันย์เม้ มปากเเน่น แก้ มเเดงกว่าเดิม "วันนี ้ก็ได้ ครับ"

"เย้ "
บทที่ 34 โง่ งมนัก

วัดไป๋ ซาน ณ มลฑลเถิงซี

"กรี๊ดดดด! ไม่จริง! เป็ นไปไม่ได้ ! นังเหลียนฮวา! นังแพศยา!!"

เพล้ ง!เพล้ ง!

กงอิงฮวาในเสื ้อผ้ าอาภรณ์สีขาวไร้ ลวดลายเผลอลงมือทาลายข้ าว

ของเครื่องใช้ ภายในห้ องนอนอย่างขาดสติ จนเหล่าสตรีร่วมเรือน
ที่มาปฏิบตั ิธรรมเช่นกันพากันวิง่ ไปตามนักพรตหญิงเฒ่าให้ มา
เตือนสติกงอิงฮวา เพราะนักพรตหญิงเฒ่าท่าทางดุดนั เคร่งขรึม
คือผู้เดียวที่สามารถคุมเหล่าบุตรีขนุ นางที่ถกู ส่งมาปฏิบตั ิธรรมให้
อยู่ในโอวาสได้
เเต่นกั พรตหญิงเฒ่าก็ไม่ได้ ทามากไปกว่าตาหนิติเตือนเเละสัง่ ให้
กงอิงฮวาจัดการเก็บกวาดข้ าวของที่เสียหายด้ วยตนเอง เพราะเเม้
กงอิงฮวาจะเป็ นเพียงบุตรีอนุ เเต่ก็ยงั คงเป็ นคนของสกุลกง เเละ
สกุลกงคือผู้บริจาครายใหญ่ที่สดุ ที่สนับสนุนการสร้ างวัดไป๋ ซาน
ขึ ้นมาตังเเต่
้ รุ่นบรรพบุรุษ ดังนันเหล่
้ านักพรตจึงไม่อยากมีปัญหา
กับกงอิงฮวามากนัก อย่างมากก็เเค่ไม่อนุญาตให้ กงอิงฮวามีสิทธิ
พิเศษเหนือผู้อื่นมากจนเกินไป

"หยุดนะอิงเอ๋อร์ !" อดีตอนุสี่ซงึ่ เป็ นอัมพาตครึ่งร่างร้ องห้ ามอย่าง

ร้ อนใจ เมื่อเห็นข้ าวของมีคา่ ที่พกติดตัวมาจากสกุลกงเริ่มเสียหาย
มากจนเกินรับได้

"ท่านเเม่! ข้ าจะไปจากที่นี่! ข้ าจะกลับบ้ าน!!" กงอิงฮวาหันไป

ตะคอกบอกทังน ้ ้าตา นางทังเสี
้ ยใจเเละเจ็บเเค้ น เมื่อบังเอิญไปได้
ยินเหล่าผู้มาทาบุญที่วดั สนทนากันถึงเรื่ องการเเต่งงานระหว่าง
อ๋องห้ าต้ าเหวินเฉียนเเละกงเหลียนฮวา
จู่ๆอดีตอนุสี่ผ้ อู าภัพก็ยกมือขึ ้นเเตะปานรูปดอกไม้ ขนาดเท่าเเหวน
วงหนึง่ ตรงขมับที่กาลังทาให้ นางรู้สกึ ปวดศีรษะจนเเทบบ้ า

"โอ๊ ย หยุดเดี๋ยวนี ้นะอิงเอ๋อร์ ! ลูกจะฆ่าเเม่หรืออย่างไร! ลืมที่ปีศาจ

พวกนันขู
้ เ่ ราเเล้ วหรือ! หากลูกคิดร้ ายกับผู้อื่นลูกจะทาให้ เเม่
เจ็บปวดนะ! โอ๊ ยๆ อิงเอ๋อร์ ! นี่ลกู กาลังคิดสิ่งใดอยู่ ไยเเม่จึงปวด
หัวมากมายเพียงนี ้!"

กงอิงฮวาปรายตามองมารดาของตัวเองตาขวาง ราวกับต้ องการ

จะสื่อว่าความเจ็บปวดของมารดานันเล็
้ กน้ อยนักหากเทียบกับ
ความเจ็บปวดที่ใจของนางในยามนี ้

"ในขณะที่ข้าต้ องตกนรกอยูท่ ี่นี่กบั ท่าน! นังแพศยาเหลียนฮวานัน่

กลับยัว่ ยวนจนจะได้ เเต่งเข้ าวังอ๋องห้ าของลูกในฐานะพระชายา
รอง! ขนาดนี ้เเล้ วท่านเเม่จะไม่ให้ ข้าคิดสิ่งใดเลยได้ อย่างไร! อึก...
โอ๊ ย! ฮือๆ ท่านเเม่! ข้ าปวดหัวเหลือเกิน! ท่านเเม่กาลังคิดสิ่งใด
ไยข้ าปวดหัวอย่างนี ้!"

กงอิงฮวาเเละอดีตอนุสี่ตา่ งยกมือขึ ้นกุมศีรษะที่รังเเต่จะเจ็บปวด

มากขึ ้น เมื่อต่างฝ่ ายต่างกาลังคิดร้ ายต่อผู้อื่น จนเหล่านักพรตที่
เเวะเวียนมาดูด้วยความฉงนต่างถอยห่างออกไปจากหน้ าห้ อง
ด้ วยความหวาดกลัว อาการเช่นนี ้เหล่านักพรตเคยเห็นมานักต่อ
นัก มิร้ ูวา่ สองเเม่ลกู คูน่ ี ้ไปล่วงเกินผู้ใดเข้ า จึงได้ ตกอยู่ในสภาพน่า
สงสารเช่นนี ้ หากมิใช่เพราะถูกสาปก็เกรงว่าจะเป็ นผลพวงจาก
การถูกพิษ ซึง่ จะเป็ นเพราะเหตุผลอันใดก็ล้วนไม่เกี่ยวข้ องอันใด
กับพวกตน การที่ทงสองยั
ั้ งไม่ได้ รับการรักษามีอยู่เพียงเหตุผล
เดียว นัน่ คือทังสองก
้ าลังถูกลงทัณฑ์ เเละเหล่านักพรตไม่อยาก
ยื่นมือเข้ าไปยุ่งเกี่ยว ด้ วยกลัวว่าตนจะถูกหมายหัวไปด้ วย

"ฮือๆ ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง!" กงอิงฮวาคร่าครวญหาบุรุษที่หลงรัก

อย่างน่าสงสารขณะดิ ้นพล่านๆอยู่บนพื ้นห้ อง
เหตุใดนางจึงต้ องมามีชีวิตเหมือนถูกสาปเช่นนี ้ด้ วย ยามที่นางถูก
ช่วยชีวิตเอาไว้ ระหว่างการเดินทาง นางคิดว่าคนแปลกหน้ าพวก
นันเป็
้ นผู้มีพระคุณที่คคู่ วรต่อการยกย่องบูชา เเต่ทงสองกลั
ั้ บ
กลายเป็ นปี ศาจที่มาเพื่อสาปนางเเละมารดาให้ อยู่อย่างตายทัง้
เป็ น!

'ต่อจากนี ้... หากเจ้ ากล้ าเเม้ เพียง 'คิด' ทาบาป มารดาเจ้ าตาย
กลับกัน หากมารดาเจ้ าคิดทาร้ ายผู้อื่นอีก เจ้ าเองก็ต้องตายอย่าง
ทุกข์ทรมานเช่นกัน'

นัน่ คือสิ่งที่ปีศาจกระซิบบอกนาง

หากนางกล้ าคิดร้ ายกับผู้ใด มารดาของนางจะต้ องทุกข์ทรมานจน

ตาย**กลับกัน หากเป็ นมารดาของนางที่คิดร้ ายกับผู้อื่น นางเองก็
ต้ องทุกข์ทรมานจนตายไม่ตา่ งกัน คราเเรกกงอิงฮวาคิดว่าไร้ สาระ
เเต่เมื่ออาการเจ็บปวดเเสดงออกมาให้ เห็นครัง้ เเรกยามที่นางเเละ
มารดาวางแผนจะเล่นงานผู้อื่น ทาให้ นางเเละมารดาเริ่มเชื่อสนิท
ใจว่าชีวิตต่อจากนี ้คงไม่ง่ายนัก ไหนจะปานรูปดอกไม้ ที่จาได้ วา่ ไม่
เคยมีมาก่อนนัน่ อีก

"โอ๊ ยท่านเเม่ ท่านคิดอัปมงคลอันใดอีก ไยข้ าจึงปวดหัวไม่หยุด

เช่นนี ้!" กงอิงฮวาถามอย่างฉงนกึ่งเจ็บปวด เมื่อเห็นผู้เป็ นมารดา
อาการดีขึ ้น ในขณะที่นางย่าเเย่ลงเพียงผู้เดียว

อดีตอนุสี่เเค่นเสียงขึ ้นจมูก "จะอะไรเสียอีกเล่า! ข้ าก็กาลังเสียใจ

อยู่น่ะสิที่คลอดบุตรีไร้ ประโยชน์ทงยั
ั ้ งเห็นแก่ตวั เช่นเจ้ าออกมา!
เห็นมารดาเช่นข้ าทุกข์ทรมานเเทนที่จะรู้สกึ ผิดกลับเอาเเต่ขบ
คิดถึงเเต่เรื่องของตนเอง!!"
มารดาผู้เป็ นอัมพาตตะคอกอย่างหงุดหงิดกึ่งตัดพ้ อ หมาย
เตือนสติให้ บตุ รสาวคิดได้ วา่ ระหว่างความสุขของตนเองเเละ
มารดาเรื่องใดสาคัญกว่ากัน ทว่ากงอิงฮวากลับยิ่งโมโหร้ ายขึ ้น

้ อย่างไร ท่านมีสิทธิ์อะไร!"
"ท่านกล้ าตาหนิข้าเช่นนันได้

"ข้ าเป็ นเเม่ของเจ้ า ไยข้ าจะไม่มีสิทธิ์! หากไม่มีข้า เจ้ าจะได้ เกิดมา

หรือ!"

กงอิงฮวาเลือดขึ ้นหน้ าเมื่อมารดาที่นอนเป็ นอัมพาตอยู่บนเตียง

กล่าวราวกับกาลังลาเลิกบุญคุณกับนาง หารู้ไม่วา่ บุตรสาว
ตรงหน้ านางหาใช่แพะตัวอ้ วนที่นางนึกจะบงการเช่นไรก็ได้ อีก
ต่อไปเเล้ ว อีกทังลึ
้ กๆเเล้ วกงอิงฮวายังคิดอยู่เสมอว่าหากมารดา
ไม่ตงครรภ์
ั้ นาง มารดาก็คงไม่ได้ รับการเเต่งตังขึ ้ ้นมาเป็ นอนุ เเละ
เป็ นได้ เพียงสาวใช้ ที่เคยอุน่ เตียงบิดาเท่านัน้ เช่นนี ้เเล้ วผู้ใดกันเเน่
ที่สมควรจะซาบซึ ้งเเละสานึก!
"หากเลือกได้ ผ้ ใู ดจะอยากเกิดเป็ นลูกของอดีตสาวใช้ ที่ปีนเตียง
เจ้ านายเช่นท่าน! ข้ าหรืออุตส่าห์หลับหูหลับตาเชื่อมาเนิ่นนาน
หลายปี วา่ ท่านพ่อรักท่านแม่จริง! เพราะข้ าหวังอยู่ลกึ ๆว่าคาโกหก
หลอกลวงจากความเพ้ อฝันของท่านจะเป็ นจริงในสักวัน! ที่ไหนได้
ท่านมันก็เเค่สตรีมกั ใหญ่ใฝ่ สงู อีกคนที่คลอดบุตรีเช่นข้ าออกมา
เพราะหวังใช้ ข้าเป็ นดัง่ สะพานไปสูอ่ านาจเเละความสุขสบาย!
ท่านเเม่ปลูกฝังให้ ข้าเกลียดพี่น้องทุกคนตังเเต่
้ ข้าเริ่มจาความได้ !
จนข้ ากลายเป็ นคนที่ไม่มีความสุขหากไม่ได้ เห็นพี่น้องของข้ าทุกข์
ทรมาน! ท่านทาให้ ข้าเกลียดพวกมันอย่างไร้ เหตุผล! ท่านทาให้ ข้า
เกลียดตัวเองที่ต้องคอยเเสวงหาความสุขจากการทรมานผู้อื่น!
การที่ข้าต้ องเติบโตมามีจิตใจหยาบช้ าเช่นนี ้ไม่ใช่เพราะมีสตรีเช่น
ท่านเป็ นแบบอย่างหรอกหรือ! รู้อย่างนี ้เเล้ วท่านยังมีหน้ ามาตาหนิ
ข้ าอีกหรืออย่างไร!"

ถ้ อยคาร้ ายกาจของบุตรสาวทาให้ ผ้ เู ป็ นมารดารู้สกึ ตกตะลึงจน

เกือบเป็ นลมสลบไป ตลอดมาอดีตอนุสี่เคยคิดว่าบุตรสาวจะ
เลวร้ ายเเละเอาเเต่ใจมากมายเพียงใดก็ได้ ขอเพียงบุตรสาวว่า
ง่ายเเละเชื่อฟั งนางเเต่เพียงผู้เดียวก็พอ เเต่นี่มนั อันใดกัน ผีร้าย
เข้ าสิงบุตรสาวของนางหรืออย่างไร เหตุใดบุตรสาวที่นางสู้อตุ ส่าห์
เลี ้ยงดูมาอย่างดีจึงได้ กล้ ามายืนชี ้นิ ้วประณามนางเสียๆหายๆ
เช่นนี ้

"เจ้ า...! นังเด็กอกตัญญู!!" ผู้เป็ นมารดารู้สกึ เหมือนน ้าท่วมปาก มิ

อาจปฏิเสธถ้ อยคาประณามหยามเหยียดของบุตรสาวได้ สกั
ประโยค ทว่าก็ยงั คงไม่ยอมรับเเม้ ร้ ูวา่ มันเป็ นความจริงทังหมด
้
ความหงุดหงิดที่ไม่อาจโต้ เเย้ งใดๆได้ ทาให้ อดีตอนุสี่เผลอลงไม้ ลง
มือไปโดยไม่ทนั ยังคิ ้ ด เเต่เลือดสีแดงสดจากศีรษะของบุตรสาวทา
ให้ ผ้ เู ป็ นมารดาได้ สติ

ผิดกับฝ่ ายบุตรสาวที่เริ่มเสียสติไปแล้ ว
กงอิงฮวายกมือเเตะศีรษะที่ถกู ขว้ างปาสิ่งของใส่จนได้ เลือดด้ วย
เเววตานิ่งอึ ้งในคราเเรก ก่อนแปรเปลี่ยนเป็ นนัยน์ตาเเข็งกร้ าวเเฝง
ความบ้ าคลัง่ กระทัง่ รู้สกึ ได้ ถึงการระเบิดของบางสิ่งบางอย่างจาก
ภายใน

ตังเเต่
้ เล็กจนโตกงอิงฮวาถูกมารดาปลูกฝังให้ เชื่อว่าฐานะของนาง
สูงส่งกว่าผู้ใด ยิ่งกับพวกบ่าวไพร่ ชีวิตของพวกมันไม่ตา่ งอันใดไป
จากมดปลวกเมื่อเทียบกับชีวิตของนาง ดังนันคนเดี ้ ยวที่กงอิงฮวา
หวาดกลัวจึงมีเพียงบิดา ส่วนมารดานันกงอิ ้ งฮวาเคยละเว้ นไว้ ใน
ฐานที่เป็ นผู้ให้ กาเนิดนาง เเละเป็ นมิตรเพียงหนึ่งเดียวท่ามกลาง
ศัตรูมากมาย เเต่ยามนี ้เมื่อมารดาหันมาทาร้ ายนางก็เท่ากับเป็ น
มารดาวางตัวเป็ นศัตรูกบั นาง เเละมารดาที่เคยเป็ นเพียงสาวใช้
ชันต
้ ่าก็มีคา่ ไม่ตา่ งอันใดไปจากมดปลวก เเละมดปลวกตัวนันกล้
้ า
ดีอย่างไรมาทาร้ ายร่างกายสตรีสงู ส่งเช่นนาง!!

"ฮึ จะว่าไปเเล้ วก็เพราะปากของท่านด้ วยสินะเจ้ าคะที่ทาให้ สาวใช้

ใหม่พวกนันโกรธจนหนี
้ ไปพร้ อมกับสมบัติมีคา่ บางส่วนของ
ข้ า" กงอิงฮวากล่าวเสียงเรียบขณะเดินไปเปิ ดหีบของใช้ สว่ นตัว
ออก เเละหยิบถุงใบเล็กใบหนึ่งออกมา เเล้ วเทผงสีขาวข้ างในใส่
ป้านน ้าชา

ก่อนหน้ านี ้หลังจากที่ขบวนเดินทางถูกโจมตี เเละต้ องสูญเสียสาว

ใช้ ข้างกายทังสองเเละคนคุ
้ ้ มกันส่วนหนึ่งไป กงอิงฮวาเคยคิดจะ
ใช้ โอกาสจากสถานการณ์เลวร้ ายนันร้้ องขอกลับไปอยู่ที่จวน
ตามเดิม ทว่าคนคุ้มกันส่วนที่เหลือกลับดาเนินการซื ้อรถม้ าคัน
ใหม่ในหมูบ่ ้ านใกล้ ๆเพื่อเร่งพานางมาส่งให้ ถงึ ที่หมายตาม
กาหนดการ พวกมันทาเหมือนไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ ้นจนกงอิงฮวา
รู้สกึ หนาวเยือกอยู่ลกึ ๆ ยามนางกล่าวว่าขาดสาวใช้ สว่ นตัวพวก
มันก็เพียงซื ้อบ่าวไพร่สองคนจากหมูบ่ ้ านมาให้ นางใช้ สอยคล้ าย
ตัดราคาญ ยามนางกรีดร้ องโวยวายก็ทาราวกับนางไม่มีตวั ตน
เมื่อถึงวัดไป๋ ซานพวกมันก็ทาเพียงจากไปอย่างเงียบๆ ราวกับ
ต้ องการจะบอกใบ้ วา่ นางหาได้ มีความสาคัญมากพอจะทาให้ พวก
มันเคารพเเละเชื่อฟั งอีกต่อไป เเละนางจะมิมีวนั ได้ กลับไปที่จวน
จนกว่าจะสิ ้นสุดช่วงเวลาลงโทษหรือจนกว่าบิดาของนางจะหาย
โกรธ

สถานการณ์รุนเเรงถึงขันมี
้ คนตายเช่นนี ้ไม่มีทางที่บิดาจะไม่รับรู้
เพียงเเต่บิดาคงตัดสินใจเเล้ วว่าโทษทัณฑ์ของนางนันหนั
้ กหนา
สาหัสยิ่งกว่า จึงจงใจปล่อยเลยตามเลย ช่างเป็ นบิดาที่ใจร้ ายยิ่ง
นัก!

บิดาก็เย็นชา มารดาก็โง่เขลา กงอิงฮวารู้สกึ เหมือนคนทังโลกได้

้
กลายเป็ นศัตรูของนาง เเละยามนี ้คนที่นางเชื่อใจได้ มีเเต่ตวั เอง
เท่านัน้

"ในเมื่อท่านมีปากไว้ เพียงเพื่อพูดเรื่องไม่สร้ างสรรค์ เช่นนันท่

้ านก็
อย่าพูดอีกเลยจะดีกว่าเจ้ าค่ะท่านเเม่" เด็กสาวรินชาส่งกลิ่นแปลก
ประหลาดนันใส่
้ ถ้วยเเล้ วเดินเข้ ามาใกล้ มารดาที่เริ่ม
หวาดกลัวเเละเริ่มปวดศีรษะอีกครัง้
"อ...อิงเอ๋อร์ นัน่ ลูกจะทาอันใดเเม่...อ่อก!!" ไม่ทนั ได้ คาตอบ อดีต
อนุสี่ผ้ อู าภัพก็ถกู บุตรสาวจับกรอกน ้าชาร้ อนระอุใส่ปาก เเละ
จาต้ องกลืนลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

กงอิงฮวาเเสยะยิ ้มเหี ้ยม "ยังจายาพิษที่ท่านเเม่เตรียมไว้ ให้ ลกู

ทรมานพวกบ่าวไพร่เล่นอยู่ได้ หรือไม่เจ้ าคะ ฮิๆ ไม่คิดเลยว่าจะมี
วันที่ลกู ต้ องใช้ มนั กับท่านเเม่ ก็อย่างที่ท่านเเม่เคยสอนลูกนัน่
แหละเจ้ าค่ะ หากมันผู้ใดพูดไม่เข้ าหู เพียงทาให้ พวกมันพูดไม่ได้ ก็
สิ ้นเรื่อง"

ผู้เป็ นมารดาได้ ยินเเล้ วน ้าตาไหลพราก ก่อนผวาไปเมื่อบุตรสาว

คนงามง้ างมือขึ ้นด้ วยท่าทางข่มขวัญดูน่าหวาดกลัวราวกับฝันร้ าย
ได้ กลายเป็ นจริง
"หากข้ าปวดศีรษะเพราะท่านคิดร้ ายกับข้ าอีกเมื่อใด ข้ าก็จะตัด
ปั ญหาด้ วยการทาให้ ท่านเเม่ไม่สามารถคิดสิ่งใดได้ อีก เข้ าใจ
หรือไม่!"

เมื่อถูกบุตรีขม่ ขูค่ ล้ ายเอาชีวิต มารดาผู้น่าสงสารก็ไม่ลงั เลที่จะ

พยักหน้ าเร็วๆทังอาการสั
้ น่ กลัว

กงอิงฮวาขยับยิ ้มพึงพอใจ ก่อนยื่นมือไปบีบแก้ มผู้เป็ นมารดาเเน่น

"เเละอย่าได้ คิดปากโป้งขอความช่วยเหลือจากผู้ใดเล่า ประเดี๋ยว
ชื่อเสียงของข้ าจะมัวหมองเอาได้ ยามนี ้ชีวิตของท่านอยู่ในมือของ
ข้ า หากท่านเผลอกระทาอันใดที่จะส่งผลต่ออนาคตของข้ า ข้ าก็
จะกาจัดท่านเป็ นรายเเรก เเละนังเเพศยาเหลียนฮวานัน่ จะเป็ น
รายต่อไป!"

มารดาผู้น่าสงสารที่ยามนี ้เดินก็ไม่ได้ พดู ก็ไม่ได้ ทาได้ เพียงซุกตัว

เงียบอยู่ภายใต้ ผ้าห่มด้ วยความหวาดกลัวปี ศาจที่ตนเองให้ กาเนิด
พร้ อมกับอาการปวดศีรษะที่เกิดขึ ้นอยู่เนืองๆ บ่งบอกให้ ร้ ูวา่
บุตรสาวผู้นนคิ
ั ้ ดร้ ายอยู่ทกุ วัน เเต่ทว่ายามนี ้แผนการมากมายของ
กงอิงฮวาราวกับเบนเข็มไปที่สตรีเพียงผู้เดียว นัน่ คือกงเหลียนฮวา
ลืมสิ ้นซึง่ ความเเค้ นที่เคยมีตอ่ กงเหมยกุ้ย เเละมิคิดจะล้ างเเค้
นกงกุ้ยฮวาที่ทบุ ตีมารดาจนพิกลพิการอีกต่อไป ยามนี ้กงอิงฮวา
ปรารถนาเพียงทาให้ บิดาหายโกรธเเละถูกรับกลับจวนให้ เร็วที่สดุ
เท่านัน้

องค์รักษ์ เงาหญิงที่กงจิ ้นหย่งส่งมาจับตามองพฤติกรรมของกง

อิงฮวาเเละมารดาเขียนบอกเล่าเรื่องราวด้ วยถ้ อยคารหัสเพียงไม่กี่
คา ก่อนม้ วนกระดาษใส่ไว้ ที่กระบอกที่ขาของเหยี่ยว เเละส่งข่าว
กลับไปที่จวนสกุลกง เพื่อสอบถามนายเหนือหัวว่าเมื่อ
สถานการณ์กลับกลายเป็ นเช่นนี ้พวกตนสมควรทาเช่นไร ต้ องให้
ความช่วยเหลือสาวใช้ ซูลี่อย่างเป็ นธรรมหรือไม่ เเละต้ องคุมตัว
คุณหนูห้าที่กลายเป็ นปี ศาจร้ ายทาร้ ายได้ เเม้ เเต่มารดาของตนเอง
ผู้นนส่
ั ้ งให้ ทางการหรือไม่
**"ซูลี่?"**กงจิ ้นหย่งเอียงคอทาหน้ างุนงง ลืมสิ ้นอีกครัง้ ว่าซูลี่คือ
ผู้ใด จนหัวหน้ าองค์รักษ์ เงาผงะไปเล็กน้ อย ก่อนหันไปมอง
พ่อบ้ านเยี่ยที่ยืนลูบหน้ าอย่างปลงๆเหมือนขอความช่วยเหลือ

"อะเเฮ่ม มารดาของ อะเเฮ่ม คุณหนูห้าขอรับ" พ่อบ้ านเยี่ยยก

กาปั น้ ปิ ดปากขณะก้ มหน้ ากระแอมบอกใบ้ เพื่อรักษาหน้ าตาใน
หมูอ่ งค์รักษ์ เงาให้ ผ้ เู ป็ นนาย

"อ้ อ" กงจิ ้นหย่งเหลือบตาขึ ้นมองบนเมื่อนึกขึ ้นได้ ก่อนเผาทาลาย

กระดาษเเผ่นนันทิ ้ ้งไปอย่างไม่ใส่ใจ

"ช่วยหรือ... **ช่วยทาไม?** มิใช่นางหรอกหรือที่ปลูกฝังให้

บุตรสาวกลายเป็ นปี ศาจร้ ายเช่นนัน้ การที่นางต้ องตกอยู่ในสภาพ
เช่นนันก็
้ ถือว่าสมควรเเล้ วเมื่อเทียบกับผลกรรมที่นางเคยก่อ
เอาไว้ "
พ่อบ้ านเยี่ยพยักหน้ าเห็นด้ วย เมื่อนึกถึงใบหน้ าของสาวใช้
มากมายที่ถกู อดีตอนุสี่เเละคุณหนูห้าผู้นนทรมานด้
ั้ วยเรื่อง
เล็กๆน้ อยๆ สาวใช้ หลายรายกระทัง่ ฆ่าตัวตายเพื่อหนีความทุกข์
ทรมานไปอย่างน่าเห็นใจ

หลังจากวันนัน้ ตลอดระยะเวลาที่กงอิงฮวามาปฏิบตั ิธรรมอยู่ที่วดั

ไป๋ ซาน เหล่านักพรตเเละผู้มาปฏิบตั ิธรรมก็ไม่เคยได้ ยินอดีตอนุสี่
ผู้นนเปล่
ั ้ งวาจาถือดีใดๆอีกเลย เเต่ภาพสตรีวยั กลางคนที่ไม่
สามารถเดินได้ ด้วยตนเองเเละนัง่ เงียบๆอยู่บนรถเข็น โดยมี
บุตรสาวคนงามปรนนิบตั ิรับใช้ อยู่ใกล้ ชิดคือภาพชินตาของทุกคน

นานวันเข้ าเมื่อเหล่าขุนนางที่เเวะเวียนมาปฏิบตั ิธรรมเห็นความ

กตัญญูของกงอิงฮวาเข้ าก็อดจะชื่นชมมิได้ เเม้ จะเป็ นเพียงบุตรี
อนุ ทว่าภาพลักษณ์ที่กงอิงฮวาเเสดงให้ ผ้ อู ื่นเห็นคือสตรี
อ่อนหวาน มิถือตัว รู้ฐานะเเละจุดยืนของตนเอง อีกทังมารดา ้
เจ็บป่ วยช่วยเหลือตนเองมิได้ ถึงเพียงนันกลั
้ บมิได้ รังเกียจเเละดูเเล
ใกล้ ชิดเพียงลาพัง ได้ ขา่ วว่าสาวใช้ ทงสองที
ั้ ่เคยมีทนความลาบาก
ไม่ไหวจึงหนีหายไป ทว่าเด็กสาวผู้งดงามกลับไม่ได้ ร้องขอความ
ช่วยเหลือจากทางตระกูล ยังคงพานักอยู่ที่วดั ไป๋ ซานเเละมุง่
ปฏิบตั ิธรรมต่อไปเพื่อเฝ้าภาวนาให้ มารดาหายเป็ นปกติ

ข่าวลือดีงามนันกระทั
้ ง่ ทาให้ มีบรุ ุษหนุ่มหน้ าตาดีฐานะมัน่ คงเเวะ
เวียนมาที่วดั ไป๋ ซานมากขึ ้น เพื่อดูหน้ าค่าตาของเด็กสาวกตัญญู
ในข่าวลือที่ผ้ เู ฒ่าผู้แก่ในครอบครัวถูกใจนักหนาถึงขันอยากได้
้ มา
เป็ นสะใภ้ ซึง่ ความงดงามทังยั
้ งอ่อนเยาว์ของคุณหนูห้าสกุลกงได้
ทาให้ ขนุ นางเเละคหบดีหนุ่มหลายคนคิดสูข่ อเด็กสาวทังทางตรง
้
เเละทางอ้ อม ทว่ากลับถูกเด็กสาวเเละทางตระกูลกงปฏิเสธ

ขุนนางเเละคหบดีเหล่านันฐานะมิ
้ ใช่ธรรมดา ฐานะภรรยาที่ชาย
หนุ่มบางคนหยิบยื่นให้ กงอิงฮวากระทัง่ ดีเกินวาสนาที่บตุ รีอนุผ้ ู
หนึ่งสมควรได้ รับด้ วยซ ้า ทว่ากลับยังคงถูกปฏิเสธ ชาวบ้ านจึงอด
จะสงสัยเเละนาไปเล่าลือกันอย่างสนุกปากมิได้ วา่ ที่เหตุการณ์
กลับกลายเป็ นเช่นนี ้ เพราะคุณหนูห้าสกุลกงถูกเชื ้อพระวงศ์ผ้ หู นึ่ง
หมายตาเอาไว้ เเล้ ว หากอีกฝ่ ายเป็ นเชื ้อพระวงศ์ที่ชายหนุ่มพวก
นันไม่
้ อาจเทียบเคียงบารมีได้ เช่นนี ้เเล้ วจึงจะสมเหตุสมผล

กงอิงฮวาเงยหน้ ามองท้ องฟ้าอันสดใส เเละพึงพอใจในข่าวลือ เเม้

รับรู้วา่ อ๋องห้ ารับอนุชายามากมาย ทังต
้ าแหน่งพระชายารองทัง้
สองตาแหน่งต่างถูกจับจองเอาไว้ เเล้ ว กงอิงฮวาก็หาได้ ไหวหวัน่
ยังคงเฝ้ารอวันเวลาได้ เข้ าร่วมสงครามเเย่งชิงความโปรดปราน
ของบุรุษสูงศักดิอ์ นั เป็ นที่รัก

ความรักจากบิดา เเต่เดิมก็มีเพียงมารดาที่ไขว่คว้ าราวกับคนบ้ า

ในเมื่อความสนใจจากบิดาได้ มายากนัก เช่นนันนางไม่้ เอาก็ได้ ขอ
เพียงบิดาสนับสนุนให้ นางได้ เเต่งกับอ๋องห้ าก็เป็ นพอ นังพี่สาว
น้ องสาวสารเลวพวกนันก็้ เช่นกัน ตราบใดที่พวกมันไม่มา
ขวางทางรักของนางเเละอ๋องห้ า นางก็จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวอันใดกับ
พวกมันอีกต่อไป เว้ นเพียงนังเหลียนฮวาตัวเเพศยานัน่ มันกล้ าดี
อย่างไรมาตัดหน้ าเเย่งตาแหน่งพระชายารองของอ๋องห้ าไป!
หากเป็ นกงเหมยกุ้ย กงอิงฮวายังรู้สกึ ด้ อยค่ากว่าอยู่บ้าง ทว่าเมื่อ
ต้ องเเข่งบุญวานากับกงเหลียนฮวา กงอิงฮวากลับรู้สกึ ไม่
หวาดกลัวอันใดเลยเเม้ เเต่น้อย อย่างไรก็ลกู อนุเหมือนกัน มีอนั ใด
ต้ องหวาดกลัว ฮึ รอก่อนเถิดเหลียนฮวา หากฟาดฟั นกับเจ้ าเเละ
ต้ องตกตาย ข้ าก็จะลากเจ้ าลงนรกไปพร้ อมกัน!

ยามอู่ (เท่ากับเวลา 11.00 น. จนถึง 12.59 น.)****ตาหนักไทเฮา

ณ เขตพระราชฐานชันในราชั
้ นย์มาเข้ าเฝ้าไทเฮา เเละเป็ นเพื่อน
เล่นให้ องค์ชายน้ อยทังสามของฮ่
้ องเต้ ต้าหมิงเซียน ตังเเต่
้ ครัง้ เเรก
ที่พบกันราชันย์ก็มกั จะเเบ่งเวลามาเล่นกับองค์ชายน้ อยทังสาม ้
สัปดาห์ละสี่ครัง้ ทุกครัง้ ราชันย์มกั จะมาพร้ อมกับชินอ๋องซึง่ เป็ น
พระคูห่ มัน้ ทว่าครัง้ นี ้ชินอ๋องถูกตามตัวไปเข้ าร่ วมการประชุมที่
ท้ องพระโรง เห็นว่าฮ่องเต้ ทรงมีรับสัง่ ให้ เหล่าพระเชษฐาเเละอ๋อง
รวมทังขุ
้ นนางทุกคนเข้ าเฝ้า เพื่อร่วมเป็ นสักขีพยานในการไต
ร่สวนขุนนางตระกูลกู่เเละตระกูลเพ่ยในข้ อหาส่อพฤติกรรมการ
ก่อกบฎ เเม้ เเต่ไทเฮา หานฮองเฮา เหล่าพระสนมขันเฟย ้ กระทัง่
เหล่าไท่เฟ่ ย(สนมขันเฟยของอดี
้ ตฮ่องเต้ )ยังต้ องเข้ าร่วมการไต
ร่สวนในครัง้ นี ้ด้ วย ดังนันราชั
้ นย์จงึ ได้ เข้ ามาอยู่เป็ นเพื่อนองค์ชาย
น้ อยทังสาม
้ สร้ างความซาบซึ ้งใจให้ วา่ ที่เเม่สามี เเค่กๆ ให้ ไทเฮา
ยิ่งนัก

ราชันย์ไม่เเน่ใจว่าเพราะการไต่สวนที่ท้องพระโรงหรือเพราะงาน
คัดเลือกหญิงงามของเเคว้ นในเดือนหน้ าที่ทาให้ ทหารในเขต
พระราชวังคล้ ายจะบางตาลงจนสังเกตเห็นได้ มิร้ ูวา่ เพราะไป
กระจุกรวมกันอยูท่ ี่รอบๆท้ องพระโรงที่เหล่าคนสาคัญมารวมตัว
กันหรือกระจายกาลังไปป้องกันตามพื ้นที่ตา่ งๆอยู่ เเต่ปกติยาม
เข้ ามาในเขตพระราชวังต่อให้ เป็ นท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นก็
ยังต้ องผ่านการตรวจตราอย่างเข้ มงวด ทว่าครานี ้ราชันย์กลับถูก
ปล่อยเข้ ามาอย่างง่ายดาย...ราวกับจงใจ

"เป็ นอันใดหรือท่านหญิงกงเหมยกุ้ย" องค์หญิงหนิงเลี่ยงซึง่ เชิญ

ตนเองมาส่งยิ ้มบางๆมาให้ จากอีกฝากหนึง่ ของโต๊ ะน ้าชาภายใน
สวนสวย
"มิมีอนั ใดเพคะ" ราชันย์ยิ ้มตอบ ได้ ข่าวว่าหลังจากที่แกล้ งกันใน
วันนันองค์
้ หญิงหนิงเลี่ยงก็เข้ าหน้ าชินอ๋องไม่ติดอีกเลย เเต่ยงั คง
เเวะเวียนมาเข้ าเฝ้าไทเฮาอยู่ทกุ เมื่อเชื่อวัน ไม่ร้ ูวา่ เพื่อกู้หน้ าหรือ
วางแผนสิ่งใดอยู่กนั เเน่ เเละเเม้ ไทเฮาจะอยู่สนทนาด้ วยเพียง
ระยะเวลาสันๆ
้ เเต่องค์หญิงหนิงเลี่ยงก็มิเคยละความพยายามที่
จะทาขนมมาถวายไทเฮา เเละเผื่อแผ่ไปถึงขันทีเเละนางกานัลของ
ไทเฮาทุกๆคนอีกด้ วย ครัง้ นี ้ก็เช่นกัน

"อ๊ า จื่อเซียน(เทพธิดาม่วง)มาเเล้ ว!" องค์ชายหมิงเล่อตัวน้ อย

กระโดดลงจากตักของราชันย์เเละวิ่งเข้ าไปหาหรงฟานเซียนซึง่ อยู่
ในอาภรณ์หรูหราสีมว่ งเข้ มเหมือนทุกที

"หรงฟางเซียนคารวะองค์หญิงหนิงเลีย่ ง ท่านหญิงกงเหมยกุ้ย
เเละองค์ชายทังสามเพคะ"
้ สาวงามอันดับสองของเเคว้ นทาความ
เคารพเหล่าผู้สงู ศักดิ์อย่างงดงาม จนเเม้ เเต่องค์หญิงหนิงเลีย่ งยัง
เผลอเหม่อลอยไปชัว่ ขณะเมื่อเห็นความงดงามที่ราวกับเป็ นภาพ
ลวงตาของนางสวรรค์ของหรงฟางเซียน

"องค์ชายทังสามจะกรุ
้ ณาให้ สหายของหม่อมฉันร่วมวงสนทนา
ด้ วยจะได้ หรือไม่เพคะ"

องค์ชายน้ อยทังสามพยั
้ กหน้ าอย่างพร้ อมเพียง โดยเฉพาะองค์
ชายหมิงเล่อที่ดจู ะดีใจกว่าใครเพื่อน

หรงฟางเซียนคือเเพทย์หญิงอย่างเป็ นทางการของสานักเเพทย์
หลวงภายในวัง ทังยั ้ งเป็ นบุตรีเสนาบดีกรมคลัง มีปา้ ยหยก
ประจาตัวยืนยันสถานะที่สามารถเข้ าออกเขตพระราชฐานชันใน ้
ได้ อย่างอิสระ เมื่อไม่นานมานี ้กระทัง่ ถูกวางตัวไว้ เป็ นเเพทย์
ประจาตัวของเสวี่ยกุ้ยเฟย ญาติผ้ พู ี่ของกงเหมยกุ้ย เเละเป็ น
สหายคนสาคัญของท่านหญิงอันดับหนึ่งของเเคว้ น ยามที่กง
เหมยกุ้ยอยู่ที่นี่ ย่อมมิมีผ้ ใู ดกล้ าขัดขวางหากนางปรารถนาจะเข้ า
เฝ้าท่านหญิงกงเหมยกุ้ยเเละองค์ชายน้ อยทังสาม
้

"ครานี ้เจ้ าเข้ ามาได้ ง่ายดายยิ่ง" คราวก่อนราชันย์ขออนุญาต

ไทเฮาพาหรงฟางเซียนมาเป็ นเพื่อนเล่นกับองค์ชายน้ อยทังสาม ้
ด้ วย เเต่ขนั ทีของฮ่องเต้ ที่เฝ้าอยู่หน้ าตาหนักไทเฮาใช้ เวลากว่าครึ่ง
ชัว่ โมงตรวจสอบหรงฟางเซียน จนนางกานัลของไทเฮาต้ อง
ออกมาตาม ขันทีเหล่านันจึ ้ งจะยอมปล่อยให้ หรงฟางเซียนเข้ ามา
เเต่กระนันก็
้ มิมีผ้ ใู ดตาหนิขนั ทีหน้ าตาหนักไทเฮาเหล่านัน้ เเม้ เเต่
ตัวไทเฮาเอง ด้ วยภายในตาหนักของไทเฮานันมี ้ องค์ชายน้ อยทัง้
สามอยู่ อนาคตของเเคว้ นอยู่ที่นี่ หากการตรวจสอบจะเข้ มงวดก็
ย่อมไม่แปลกอันใด

หรงฟางเซียนขยับยิ ้มบางๆ "ในฐานะเเพทย์หลวง หม่อมฉัน

สันนิษฐานว่าเหล่าขันทีเเละนางกานัลของไทเฮาล้ วนเหนื่อยล้ า
อย่าง 'พร้ อมเพียง' ด้ วยเหตุผลบางประการเพคะท่านหญิง ครานี ้
จึงตรวจสอบมิเข้ มงวดนัก เเละปล่อยให้ หม่อมฉันผ่านเข้ ามา
โดยง่าย พวกเขาอาจจะหักโหมทางานหนักกันมากจนเกินไป
กระมัง จึงได้ มีนยั น์ตาลึกโหลราวกับโดนวางยากันเช่นนัน"้

องค์หญิงหนิงเลี่ยงที่กาลังยกถ้ วยชาขึ ้นจิบชะงักไปเล็กน้ อย ก่อน

เเสร้ งจิบชาไปตามปกติ ทังที
้ ่นยั น์ตากรอกไปมองทางอืน่ อย่างโล่ง
ใจที่สตรีทงสองตรงหน้
ั้ าเพียงสงสัยทว่าไม่ได้ เอะใจอันใดจริงจัง

เมื่อองค์ชายหมิงเล่อเริ่มเล่นวิ่งไล่จบั กับพี่ชายทังสอง
้ โดยมีหรง
ฟางเซียนวิง่ ไล่ตามเพราะถูกโยนบทยักษ์ ให้ ราชันย์ก็สบโอกาส
หันมาสนทนากับองค์หญิงตัวปั ญหาตรงหน้ าอย่างจริงจัง

"องค์หญิงหนิงเลี่ยง ทรงรู้ตวั หรือไม่วา่ พระองค์กาลังทาให้ พระ

หัตย์ของพระองค์เองเเปดเปื อ้ นอยู่นะเพคะ"
องค์หญิงหนิงเลี่ยงชะงัก ก้ มมองฝ่ ามือขาวสะอาดของตน ก่อน
เงยหน้ ามองคูส่ นทนาด้ วยความฉงน "เจ้ ากล่าวไร้ สาระอันใด มือ
ของข้ าไม่ได้ กาลังจะเปื อ้ นสิ่งใดเสียหน่อย"

"กาลังจะเปื อ้ นเพคะ ...หากพระองค์มิทรงยุติเรื่องเลวร้ ายที่ทรง

กาลังกระทาอยู่ พระหัตย์ของพระองค์จะต้ องเเปดเปื อ้ นโลหิตของ
ผู้คนมากมายเพคะ"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงเเละนางกานัลข้ างกายของนางถึงกับเบิกตา
กว้ างอย่างตืน่ ตะลึงไปชัว่ ครู่ ก่อนพากันเหลือบมองปฏิกิริยาของ
คนรอบข้ าง เมื่อมิพบเห็นการเคลื่อนไหวอันใดที่ดเู ป็ นพิรุธจากคน
ของไทเฮา องค์หญิงคนงามก็เชิดหน้ าขึ ้นด้ วยความโล่งอก เเละคิด
ไปว่าท่านหญิงที่น่าหมันไส้ ตรงหน้ าคงสังเกตถึงบางสิ่ง เเละ
ต้ องการเเสดงความฉลาดอันน้ อยนิดออกมา เเต่ยงั มิได้ ปรึกษา
ผู้ใดด้ วยกลัวจะเสียหน้ า อ้ อ คงต้ องการให้ นางสารภาพออกไปเอง
ก่อน เเล้ วค่อยรายงานไทเฮากระมัง ช่างเป็ นสตรีที่อวดดีเเละโง่งม
จนน่าหัวเราะจริงๆ!
"ข้ ามิร้ ูวา่ เจ้ ากาลังพูดเรื่องอันใด เเต่ข้าขอเตือนด้ วยความหวังดี
เจ้ าไม่ควรกล่าวหาผู้ใดโดยไร้ ซงึ่ หลักฐาน หรือคาดเดาสิ่งต่างๆไป
ส่งๆโดยอาศัยเพียงสติปัญญาอันน้ อยนิดของเจ้ า"

ราชันย์ยิ ้มยียวนส่งกลับไป "เเต่สติปัญญาอันน้ อยนิดที่ท่านหญิงดู

ถูกเคยทาให้ ข้ารอดพ้ นจากการกลัน่ แกล้ งไร้ สาระมานักต่อนัก เเล้ ว
นะเพคะ"

"บังอาจ!! เป็ นเพียงท่านหญิง อวดดีมาจากไหนจึงกล้ าประณาม

องค์หญิงของข้ า!!" นางกานัลข้ างกายองค์หญิงหนิงเลีย่ งตะคอก
เสียงดัง ทาให้ ทกุ คนพร้ อมใจกันหันมามอง

"เหตุใดเจ้ าจึงเข้ าใจไปเช่นนันเล่

้ า ข้ ามิได้ กล่าวเจาะจงถึงองค์
หญิงหนิงเลี่ยงเสียหน่อย" ราชันย์ ทาหน้ าตกใจ ก่อนแปร
เปลี่ยนเป็ นรอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์ "อย่าร้ อนตัวสิ"
"เจ้ า!!"

"หยุด!" องค์หญิงหนิงเลี่ยงยกมือห้ ามคนของตน ก่อนยิ ้มเรียบๆ

เเละกล่าวอย่างใจเย็น "อย่าได้ ลดตัวลงไปมีเรื่องกับผู้ที่หวังทาลาย
เรา"

"องค์หญิงไม่พอพระทัยเมื่อมีผ้ อู ื่นมุง่ หวังทาลายองค์หญิง เเต่องค์

หญิงกลับกาลังทาลายผู้คนมากมายอย่างหน้ าตาเฉย เฮ้ อ ใช่วา่
หม่อมฉันจะไม่เข้ าใจถึงสาเหตุ องค์หญิงคงไม่พอพระทัยมากที่
หม่อมฉันซึง่ องค์หญิงเข้ าพระทัยว่ามาทีหลังเเย่งชินอ๋องไป..."

องค์หญิงผู้สงู ศักดิ์ขมวดคิ ้วเเน่น ใบหน้ างดงามเริ่มบิดเบี ้ยวไม่น่า

มอง ความใจเย็นที่มีอยู่เริ่มหดหายเมือ่ บทสนทนานันเกี
้ ่ยวข้ องกับ
บุรุษที่นางปั กใจรักเเต่วยั เยาว์
"เเต่ด้วยเรื่องเพียงเท่านี ้มันคุ้มค่าเเล้ วจริงๆหรือเพคะกับการที่องค์
หญิงทรงดึงประชาชนผู้บริสทุ ธิ์มากมายเข้ าสูส่ งคราม องค์หญิง
จะทาลายช่วงเวลาสงบสุขของประชาชนเเคว้ นต้ าเเละเเคว้ นป๋ า
ยเพียงเพราะเรื่องไร้ สาระเช่นนี ้จริงๆหรือเพคะ"

**"มันมิใช่เรื่องไร้ สาระสาหรับข้ า!!"**องค์หญิงหนิงเลี่ยงตะคอกทัง้

ยังทุบกาปั น้ น้ อยๆทังสองลงบนโต๊
้ ะน ้าชาจนถ้ วยชาที่หนึ่งถ้ วยมี
ค่าพอๆกับอาหารหลายมื ้อของชาวบ้ านธรรมดาล้ มระเนระนาด
อย่างน่าเสียดาย

"ในเมื่อข้ าไม่มีความสุข! มันผู้ใดก็มีไม่ได้ ทงนั

ั ้ น!
้ อย่างที่นางกานัล
ของข้ ากล่าว เจ้ ามันอวดดียิ่งนัก! ไร้ สาระเช่นนันหรื
้ อ? เฮอะ ชิน
อ๋องคงเเสดงออกว่ารักเเละหลงเจ้ ามากเลยกระมังจึงได้ หาญกล้ า
กล่าววาจาเช่นนันออกมา!
้ ว่ากันตามจริง หากเจ้ ามิเข้ ามาเเทรก
กลางระหว่างเราตังเเต่
้ เเรก มีหรือตาแหน่งชินหวางเฟยจะหลุดไป
ถึงมือสตรีชนต
ั ้ ่าเช่นเจ้ า! เจ้ ามันก็เเค่นงั จิ ้งจอกแพศยาที่เก่งเเต่
เรื่องยัว่ ยวนบุรุษ! จงรู้เอาไว้ เลยว่าสงครามในครัง้ นี ้เกิดขึ ้นก็เพราะ
เจ้ าเเย่งชินอ๋องไปจากข้ า! หากมิมีเจ้ า ก็จะมิมีสงครามในครัง้ นี ้!"

เมื่อองค์หญิงหนิงเลี่ยงกล่าวจบ ไม่นานเสียงเหมือนเเตรเขาสัตว์ก็
ดังขึ ้นมาจากทางท้ องพระโรง เเละดังขึ ้นจากอีกหลายๆที่
จนกระทัง่ ดังนันก้
้ องกังวาลไปทัว่ เขตพระราชวังเเละเขต
พระราชฐานชันใน ้ ราวกับกาลังส่งสัญญาณบางอย่างหากัน

ไม่นานร่างสวมชุดดามากมายก็กรูกนั เข้ ามาในตาหนักของไทเฮา

ล้ อมรอบสวนสวยเอาไว้

องค์หญิงต่างเเคว้ นหัวเราะชัว่ ร้ ายขณะค่อยๆผุดลุกขึ ้นจากที่นงั่

อย่างคนที่มีอานาจอยู่เหนือกว่า ในขณะที่นางกานัลเเละขันทีของ
ไทเฮาที่กรูกนั เข้ ามาหมายปกป้องท่านหญิงเเละองค์ชายพร้ อมใจ
กันสะดุดล้ มลงด้ วยร่างซึง่ เต็มไปด้ วยหยาดเหงื่อ ส่วนหนึง่ กระทัง่
เเสดงอาการชักออกมาก่อนเเน่นิ่งไป
ราชันย์วิ่งเข้ าไปโอบกอดองค์ชายน้ อยทังสามที
้ ่เริ่มตกใจจนหน้ า
ซีด โดยมีหรงฟางเซียนใช้ ร่างกายปกป้ององค์ชายน้ อยทังสามซึ
้ ง่
เป็ นอนาคตของเเคว้ นอยู่อีกทาง

"เช่นที่ข้าคิด นางกานัลเเละขันทีของไทเฮาถูกวางยา" หรงฟาง

เซียนมององค์หญิงหนิงเลีย่ นราวกับต้ องการจะสื่อว่าองค์หญิง
เป็ นผู้กระทา ซึง่ องค์หญิงหนิงเลี่ยงก็ยอมรับอย่างว่าง่ายว่าแอบ
วางยาพิษที่ตรวจสอบได้ ยากไว้ ในขนม โดยใส่ปริมาณอ่อนๆ
เพื่อให้ ตรวจสอบได้ ยาก ทว่าหากสะสมเเละตกค้ างในร่างกาย
นานๆก็ถงึ แก่ชีวิตได้ เช่นกัน

"ฝ่ าบาทสืบสวนได้ รวดเร็วยิ่งนัก มิคาดว่าจะสืบสาวไปถึงใต้ เท้ ากู่

เเละใต้ เท้ าเพ่ยได้ ง่ายดายเช่นนี ้ เเต่กส็ ายไปเเล้ วล่ะ ยามนี ้เสด็จพี่
รัชทายาทของข้ าเเละกองทหารที่เเข็งแกร่งที่สดุ ของเเคว้ นป๋ ายคง
ลักลอบเข้ าไปถึงท้ องพระโรงเเล้ ว ต้ องขอบคุณตระกูลกู่เเละ
ตระกูลเพ่ยจริงๆที่ให้ ที่พานับแก่กองทหารเเคว้ นป๋ าย"

"เเม้ จะเป็ นกองทัพที่เเข็งแกร่ง เเต่องค์หญิงคิดจริงๆหรือเพคะว่า

กองทัพเล็กๆจะสามารถรับมือกับทหารนับเเสนของเเคว้ นต้ าได้
องค์หญิงมัน่ ใจหรือเพคะว่าเข้ ามาเเล้ วเสด็จพี่รัชทายาทขององค์
หญิงจะได้ กลับออกไป"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงเดินเข้ ามากระชากผมของกงเหมยกุ้ยขณะฉีก
ยิ ้มเจ้ าเล่ห์ออกมา "ก็ถ้ามีตวั ประกันชันเลิ
้ ศติดไม้ ติดมือกลับไป
ด้ วยก็ย่อมหลบหนีสาเร็จไม่ใช่หรือ เจ้ าคิดว่าข้ ามาที่นี่เพราะอยาก
มาสนทนากับสตรีเเพศยาเช่นเจ้ าหรืออย่างไร!"

ราชันย์ลอบขบฟั น ในหัวขบคิดถึงภาพความวุน่ วายภายในท้ อง

พระโรง ภาพชินอ๋องเเละเสวี่ยหลี่(ตาของกงเหมยกุ้ย)กาลังหัน
หลังชนกัน เเละเผชิญหน้ ากับคมดาบนับร้ อย เพื่อปกป้องฮ่องเต้
กงจิ ้นหย่ง เเละต้ าม่อหลิวเซียน เเละ...พวกหนอนบ่อนไส้ ที่พากัน
โผล่หวั ออกมาจากเงามืด หลังจากที่หลบซ่อนเเละรอคอยจังหวะ
มาเนิ่นนาน

องค์หญิงหนิงเลี่ยงหัวเราะสดใสเเฝงความสะใจ เมื่อเห็นความ
ลาบากบนใบหน้ างดงามสมบูรณ์เเบบของสตรีแพศยาที่บงั อาจ
ชินอ๋องไปจากนาง "จะขัดขืนก็ได้ นะท่านหญิง... ข้ าจักได้ สงั่ ให้
ทหารของเสด็จพี่กาจัดตัวเเพศยาที่รกหูรกตาข้ าเช่นเจ้ าให้ พ้นๆ
ทุกข์ไปเสีย! อย่างไรซะตัวประกันของเสด็จพี่ก็ไม่ได้ มีเเต่พวกเจ้ า
ยามนี ้สายลับเเคว้ นป๋ ายที่ลอบเข้ าไปที่จวนสกุลกงของเจ้ าก็คงจับ
ทุกคนที่บิดาเจ้ ารักไว้ เป็ นตัวประกันเเล้ วเช่นกัน ไม่วา่ จะอนุที่มนั
หลงนักหลงหนา หรือมารดาของเจ้ าที่กาลังตังครรภ์ ้ !"

ราชันย์เบิกตากว้ าง นัยน์ตาหงส์คงู่ ามสาดประกายเย็นชาเเละ

เลือดเย็น
นังองค์หญิงนี่...

โง่งมนัก!
ตอนที่ 35 กวาดล้ าง

"เสด็จพี่รัชทายาทเล่า?" องค์หญิงหนิงเลี่ยงหันไปถามหนึง่ ใน
สายลับ

"องค์รัชทายาททรงกาลังดาเนินตามแผนการอยู่พะยะค่ะ
องค์หญิงโปรดวางพระทัย เมื่อถึงเวลาพวกเราจะพาองค์
หญิงหลบหนีพร้ อมตัวประกันตามแผนขององค์รัชทายาทพะ
ยะค่ะ"

"อืม..." เเล้ วองค์หญิงหนิงเลี่ยงก็ไม่ซกั ไซร้ สงิ่ ใดจากเหล่า

สายลับอีก

ผิดกับราชันย์ที่หรี่ ตาลงเล็กน้ อยอย่างขับข้ องใจในบางอย่าง

ยามนี ้เขาถูกจับมัดรวมอยูก่ บั องค์ชายน้ อยทังสามเเละหรง
้
ฟางเซียน ท่ามกลางศพของขันทีเเละนางกานัลอาวุโสที่ต่าง
ตกตายอย่างโหดเหี ้ยมเพราะพิษขององค์หญิงหนิงเลี่ยง

"น้ อยเกินไป..." คลีโอพัตราในร่ างของหรงฟางเซียนกระซิบ

บอกราชันย์ด้วยถ้ อยคาสันกระชั
้ บ ใบหน้ างดงามไร้ อารมณ์
ทว่าเเฝงไปด้ วยความระมัดระวัง

"อืม" ราชันย์พยักหน้ าเห็นด้ วย น้ อยเกินไปจริ งๆ สาหรับ

จานวนสายลับที่องค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายส่งมาช่วยองค์
หญิงหนิงเลี่ยงเเละลักพาตัว 'ว่าที่ชินหวางเฟย' เท่าที่ตาเห็น
สายลับกลุม่ นี ้มีจานวนเพียงครึ่งร้ อยเท่านัน้ ซึง่ ไม่น่าจะ
เพียงพอสาหรับ 'สองภารกิจ' เเต่หากเป็ น 'ภารกิจเดียว' นันก็
้
ไม่เเน่

เฮ้ อ ยัยองค์หญิงโง่เอ๊ ย เรื่ องง่ายๆเเค่นี ้ยังไม่สงั เกตเห็นอีก

*คิง...*ราชันย์ไม่ร้ ูจะบรรยายความรู้สกึ ในตอนนี ้ยังไงดี ทาง
ฝั่งตัวเองไม่ได้ น่าเป็ นห่วงเท่าไหร่ มัน่ ใจว่าเอาตัวรอดได้ เเน่ๆ
เเต่ทางฝั่งของคิงนี่สทิ ี่น่ากังวล ถึงจะเก่งแค่ไหนเเต่คิงก็เป็ น
ผู้หญิง ไม่ควรต้ องไปเจอเหตุการณ์อะไรแบบนันเลย ้ ราชันย์
ไม่ร้ ูว่าชินอ๋องบู๊เก่งเเค่ไหน เเต่นนั่ ไม่เกี่ยวอะไรกับคิง ขนสด
เขาที่อยู่ในร่ างกงเหมยกุ้ยยังทาในสิง่ ที่กงเหมยกุ้ยถนัดที่สดุ
อย่างการร่ ายราได้ ไม่สมบูรณ์แบบ ตอนงานเลี ้ยงต้ อนรับ
คณะราชทูต ทุกคนชื่นชมฝี มือการร่ ายราของเขาที่
ลอกเลียนแบบมาจากความทรงจาของกงเหมยกุ้ย เเต่มารดา
อย่างเสวี่ยเหม่ยกลับสังเกตเห็นความผิดปกติได้ อย่าง
ง่ายดาย เเละแอบกระซิบถามเขาภายหลังว่า 'ขณะร่ ายรา
รู้สกึ ไม่สบายตรงไหนหรื อไม่ เหตุใดฝี มือจึงถดถอยลง' เห็น
ไหม! เเม้ จะพยายาม เเต่เขาก็ลอกเลียนความสามารถของกง
เหมยกุ้ยอย่างสมบูรณ์ไม่ได้ เเล้ วคิงล่ะ คิงจะชานาญการ
ต่อสู้ได้ สกั ครึ่งหนึง่ ของชินอ๋องหรื อไม่
ยิ่งคิด ราชันย์ก็ยิ่งรู้สกึ เป็ นกังวล ตังเเต่
้ เมื่อไหร่ ก็ไม่ร้ ูที่คิงเข้ า
มามีอิทธิพลกับหัวใจของเขามากมายขนาดนี ้ ที่เป็ นแบบนี ้
เพราะเขาเริ่ มรักคิงเเล้ วใช่หรื อไม่ราชันย์ไม่ร้ ู เเละไม่สนด้ วย
เขารู้เเต่ว่าเขาคงหาผู้หญิงดีพร้ อมที่ยินยอมวิ่งไล่ตามเขาด้ วย
ความอดทนแบบคิงจากที่ไหนไม่ได้ อีกเเล้ ว

ในขณะที่ราชันย์กาลังกังวล หารู้ไม่ว่าสถานการณ์ทางด้ าน
ท้ องพระโรงนันไม่
้ ได้ เลวร้ ายมากมายอันใดนัก เเท้ ที่จริ งเเล้ ว
สถานการณ์ทางด้ านท้ องพระโรงเป็ นไปอย่างราบรื่ นที่สดุ เลย
ต่างหาก

ยามนี ้ ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนกาลังนัง่ เท้ าคางเเละปรายพระ

เนตรมองแกนนาของเหล่า 'กบฎ' ซึง่ เป็ นชาวเเคว้ นต้ าที่
ร่ วมมือกับองค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายถูกชินอ๋องเเละเสวี่ยหลี่ใช้
ดาบพาดจากทางด้ านหลัง ในสภาพนัง่ คุกเข่าอย่างหมด
สภาพ

หนึง่ ในสองแกนนาทาให้ เหล่าสตรี ในวังหลังพากันอ้ าปาก

ค้ าง เเม้ สว่ นหนึง่ จะยินดี เเต่สว่ นใหญ่ล้วนหน้ าถอดสี เพราะ
ต่างคุ้นเคยดีกบั กบฎผู้นนจึ
ั ้ งกลัวว่าจะติดร่ างแหไปด้ วยใน
ภายหลัง เเละที่สาคัญ มิคาดคิดว่าผู้ที่มีสว่ นรู้เห็นกระทัง่ มี
ส่วนร่ วมกับเหล่าสายลับจากเเคว้ นป๋ ายที่บกุ รุกเข้ ามาอย่าง
อุกอาจเพื่อลอบสังหารฮ่องเต้ เเคว้ นต้ าจะเป็ นหานฮองเฮา

ก่อนหน้ านี ้ ขณะที่ต้าหมิงเซียนฮ่องเต้ กาลังไตร่ สวนเสนาบดี

กู่เเละขุนนางเพ่ย อีกทังฟู ้ เหริ น(ฮูหยิน)ของขุนนางทังสองอยู
้ ่
ด้ วยความหวาดกลัวโทษประหารล้ างตระกูล ทาให้ ขนุ นางทัง้
สองเริ่ มที่จะมองหาทางรอดให้ กบั ตระกูลของตนเอง ด้ วยการ
กล่าวเปิ ดโปงผู้อยู่เบื ้องหลังอีกมากมาย รวมทังหานฮองเฮา
้
คราเเรกหานฮองเฮายังพอกล่าวเอาตัวรอดไปได้ อยู่บ้าง เเต่
เมื่อพระนางเริ่ มจานนด้ วยหลักฐาน หานฮองเฮาก็อาศัย
จังหวะที่พระนางคิดว่าสวรรค์หยิบยื่นให้ นาเเตรเขาสัตว์ในเเข
นเสื ้อออกมาเป่ า หารู้ไม่ว่าหาใช่สวรรค์ที่มอบโอกาสให้ พระ
นางชักนาข้ าศึกเข้ ามาในท้ องพระโรง เเต่เป็ นฮ่องเต้ ต้าหมิง
เซียนเเละอัครเสนาบดีซ้ายกงจิ ้นหย่งต่างหากที่ช่วยกันเเง้ ม
ประตูนรกเอาไว้ ให้ พระนางพาตนเองล่วงหล่นไปในเงามืด
พร้ อมเหล่ากบฎทังหลาย
้

"เฮ้ อ น่าเสียดาย เจิ ้นหลงคิดว่าเด็กเมื่อวานซืนนัน่ จะปรากฎ

ตัว ขี ้ขลาดเสียจริ ง" ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนหมายถึงองค์รัช
ทายาทเเคว้ นป๋ ายที่หลบซ่อนเเละสัง่ การอยู่ในเงามืด องค์รัช
ทายาทผู้นนคงไม่
ั้ ได้ คาดหวังว่าสายลับที่บกุ เข้ ามาตาม
สัญญาณขอความช่วยเหลือจากหานฮองเฮากลุม่ นี ้จะ
สามารถสังหารต้ าหมิงเซียนได้ จริ งๆ เพียงต้ องการเก็บเกี่ยว
ผลประโยชน์จากการลอบเข้ ามาก่อความวุ่นวายในเเคว้ นต้ า
ในครัง้ นี ้ให้ ได้ มากที่สดุ เเละกลับออกไปพร้ อมกับ 'จุดอ่อน'
ของชินอ๋องต้ าไท่หลง จุดอ่อนที่มีค่ามากพอจะทาให้ เเม่ทพั
ใหญ่เเคว้ นต้ าลุแก่โทสะกระทัง่ ยกทัพไปโจมตีเเคว้ นป๋ ายที่ตงั ้
ทัพรออยู่เเล้ วที่ชายแดน

เเม้ จะเป็ นเพียงเเคว้ นเล็กๆ เเต่เเคว้ นป๋ ายก็ยงั คงต้ องการ

รักษาหน้ าตาเเละภาพลักษณ์ของตัวเองเอาไว้ หากจู่ๆแคว้ น
ป๋ ายเกิดเปิ ดศึกทาสงครามกับเเคว้ นต้ าก่อน หลังจากที่
เเคว้ นต้ าละเว้ นเเคว้ นป๋ ายมาตลอดหลายปี ทังๆที
้ ่เเคว้ นต้ า
จะรวบเเคว้ นป๋ ายเป็ นส่วนหนึง่ ของเเคว้ นต้ าเมื่อใดก็ได้ เช่นนี ้
เเล้ วเเคว้ นอื่นจะมองเเคว้ นป๋ ายอย่างไร หลังจากยึดครอง
เเคว้ นต้ าได้ ในอนาคต เเคว้ นใดยังจะอยากสานสัมพันธ์
กับเเคว้ นป๋ ายอยู่อีกเช่นนันหรื
้ อ

ที่องค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายเฝ้ารออยู่ก็คือเหตุผลอันเหมาะสม

ที่จะทาให้ เเคว้ นป๋ าย 'จาเป็ น' ต้ องทาสงคราม
กับเเคว้ นต้ า หลังจากที่พระองค์จากไปพร้ อมกับตัวประกัน
เเละเเคว้ นต้ ายกทัพไปโจมตี เพียงเท่านี ้ก็มิมีเเคว้ นใด
สามารถตาหนิเเคว้ นป๋ ายที่ลกุ ขึ ้นมา 'ปกป้องตัวเอง' ได้ เเล้ ว

ที่ไหนสักแห่งไม่ไกลจากเขตพระราชวัง บุรุษรูปร่ างสูงใหญ่ใน

ชุดเกราะยืนกอดอกเเละคลี่ยิ ้มพึงพอใจออกมา เมื่อเห็น
สัญญาณจากสายลับอีกกลุม่ สัญญาณนันบ่ ้ งบอกว่า
แผนการทุกอย่างสาเร็ จลุลว่ ง เเม้ หลายสิง่ จะไม่เป็ นไปตามที่
คาดหวังเอาไว้ เเต่ความผิดพลาดโดยรวมก็สามารถมองข้ าม
ได้ รวมทังหมากเบี
้ ้ยเเละตัวประกันทังหลายที
้ ่ถกู จับได้ องค์
รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายก็ไม่ได้ ตงใจจะเก็
ั้ บไว้ ให้ สร้ างความ
ราคาญพระทัยในภายหลังเเละตังใจจะก
้ าจัดทิ ้งเมื่อหมด
ประโยชน์ตงเเต่
ั ้ เเรกอยู่เเล้ ว

"สัง่ การลงไป ฆ่าทายาทของต้ าหมิงเซียนซะ เเละจับเป็ นว่าที่

ชินหวางเฟยมาให้ เปิ่ นหวาง"
"เเล้ วองค์หญิงหนิงเลี่ยงเล่าพะยะค่ะ"

"อ้ อ..." องค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายฉีกยิ ้มเจ้ าเล่ห์ออกมา "ก็ทิ ้งไว้

ที่นี่เหมือนคนอื่นๆนัน่ ล่ะ หากยุ่งยากนักก็สงั หารนางเสีย"

ในเมื่อหนิงเลี่ยงหมดประโยชน์เเล้ วก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่
จะต้ องพาไปด้ วยให้ กลายเป็ นภาระระหว่างการเดินทาง
หลบหนี อย่างไรเสียก็เป็ นเพียงน้ องสาวที่เกิดจากพระสนม
เน่าเหม็นของเสด็จพ่อ หากนางตาย เสด็จเเม่ฮองเฮาก็คงจะ
พอพระทัยไม่น้อย ชีวิตของหนิงเลีย่ งไม่มีค่าพอๆกับ 'สตรี
นอกวัง' ของเสด็จพ่อที่กลายเป็ นฟูเหริ นของสกุลเพ่ยไปแล้ วผู้
นัน้ ได้ ข่าวว่าสตรี นอกวังของเสด็จพ่อผู้นนได้
ั ้ ให้ กาเนิดบุตรี
ลับๆแด่เสด็จพ่อ เสด็จย่าไทเฮาถึงกับหลอกใช้ สตรี นอกวัง
ของเสด็จพ่อผู้นนให้
ั ้ หาทางส่งทายาทลับๆของเสด็จพ่อเข้ าไป
เป็ นส่วนหนึง่ ของราชวงศ์เเคว้ นต้ าให้ ได้ เพื่อหาทางทาให้
สายเลือดเเคว้ นป๋ ายได้ นงั่ บัลลังก์เเคว้ นต้ า

องค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายหาได้ ข้องใจอันใดกับแผนการของ

เสด็จย่าไทเฮาไม่ ที่สงั่ สังหารทายาททังสามของต้
้ าหมิงเซียน
ก็เพื่ออานวยความสะดวกให้ แผนการของเสด็จย่าไทเฮาที่
หมายจะยึดครองเเคว้ นต้ าจากภายใน เเต่มิเเน่ว่าแผนการ
ของเสด็จย่าไทเฮาอาจจะไม่จาเป็ นอันใด หากพระองค์
สามารถกรี ธาทัพชนะสงครามในอนาคตได้ ก่อน

ทว่า...

"อ๊ ากกก!!"
จู่ๆลูกเกาทัณฑ์มากมายก็พ่งุ มาจากทิศทางใดไม่ทราบ ทว่า
สายลับของรัชทายาทเเคว้ นป๋ ายต่างตกตายอย่างไม่ร้ ูตวั
ส่วนใหญ่ตายเพราะความประมาท ด้ วยไม่คาดคิดว่าจะมี
ผู้ใดล่วงรู้ถึงที่ซ่อนแห่งนี ้

รัชทายาทแคว้ นป๋ ายหันไปมอง ก่อนตีหน้ าเคร่ งเครี ยด เมื่อ

เห็นใบหน้ าคุ้นตาของอีกฝ่ ายที่มาอย่างเงียบเชียบพร้ อม
กองทัพกองใหญ่ ใบหน้ าราวรูปสลักน ้าเเข็งนันองค์้ รัชทายาท
เเคว้ นป๋ ายจดจาได้ ขึ ้นใจ เพราะมันคือคนที่มกั จะอยู่ข้างกาย
เเม่ทพั ใหญ่เเคว้ นต้ าที่คอยขัดขวางเเละสังหารสายลับของตน
นับครัง้ ไม่ถ้วน

"กงตงเทียน!!"
บุรุษหล่อเหลาในชุดเกราะสีเงินที่ราวกับนาพากลิน่ อายของ
เหมันต์อนั หนาวเหน็บมาด้ วยลดคันธนูลงเเละปรายตามอง
องค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายราวกับมองหนูสกปรกตัวหนึง่

"พระบรมราชโองการขององค์ฮ่องเต้ จับเป็ นองค์รัชทายาท

เเคว้ นป๋ าย เเต่หากเลี่ยงมิได้ ก็จบั ตาย ดังนันองค์
้ รัชทายาท
... พระองค์ช่วยขัดขืนสักเล็กหน่อยเถิด ข้ าจักได้ มิต้องลาบาก
เเละนากลับไปเเต่เศียรของพระองค์"

"จองหองนัก!" องค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายตวาดอย่างมีโทสะ

ก่อนชักดาบยาวออกมา เเม้ จะสูญเสียทหารไปไม่น้อย เเต่ที่
ตกตายไปล้ วนเป็ นเพียงโล่มนุษย์ที่หาได้ สลักสาคัญอันใดไม่
เเละที่ยงั มีลมหายใจอยู่ก็ล้วนเป็ นทหารหาญฝี มือฉกาจที่องค์
รัชทายาทภาคภูมิใจ ก่อนมาที่เเคว้ นต้ าองค์รัชทายาทได้
เตรี ยมใจเอาไว้ เเล้ ว ย่อมไม่หวาดกลัวเเม้ ต้องเผชิญหน้ ากับ
มือขวาของเเม่ทพั ใหญ่ที่เเข็งแกร่ งดุจมังกรหลับอย่างกงตง
เทียน

เพียงชัว่ พริบตาหนึง่ สถานที่หลบภัยขององค์รัชทายาท

เเคว้ นป๋ ายก็ไม่ต่างอันใดไปจากสนามรบที่เจิ่งนองไปด้ วย
โลหิตแดงฉานเเละซากศพจานวนมาก

เทียนหลันเซ่อ นายใหญ่แห่งหอพันบุปผาซึง่ เฝ้าสังเกตการณ์

อยู่ภายนอกเเละเป็ นผู้ขายคฤหาสน์เงียบสงบหลังนี ้ให้ กบั คน
ของหานฮองเฮาซึง่ มอบให้ เป็ นฐานขององค์รัชทายาท
เเคว้ นป๋ ายในภายหลังลอบจุ๊ปากด้ วยความเสียดาย เพราะ
ซากศพมากมายกาลังทาให้ คฤหาสน์หลังงามหมดราคา

หากหานฮองเฮาเเละองค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายทราบว่า

เทียนหลันเซ่อที่พร้ อมจะหักหลังทุกฝ่ ายเพื่อเงินไม่ก็ข้อเสนอ
ที่งดงามกว่าเป็ นสายลับที่ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนปลุกปั น้ ขึ ้นมา
เองกับมือคงไม่เสี่ยงทาข้ อตกลงกับเทียนหลันเซ่อตังเเต่
้ เเรก
ชีวิตของเทียนหลันเซ่อเคยพลิกผันครัง้ หนึง่ เพราะต้ าหมิง
เซียน จากนายคณิกาตกต่าสูส่ ายลับมือหนึง่ ของฮ่องเต้
บทบาทนายใหญ่ลิ ้นสองแฉกก็เป็ นต้ าหมิงเซียนที่มอบให้
เทียนหลันเซ่อเริ่มต้ นชีวิตใหม่ เช่นนี ้เเล้ วเทียนหลันเซ่อจะ
ทรยศต้ าหมิงเซียนได้ อย่างไร ที่กล่าวกับพ่อบ้ านเยี่ยหยางไป
ก่อนหน้ านี ้ก็ล้วนเป็ นเพียงหยอกล้ อไปตามประสา ซึง่ เเน่นอน
ว่าอีกฝ่ ายเองก็หาได้ เชื่อจริ งๆจังๆไม่ คงเพราะอีกฝ่ ายรู้ว่าเขา
คิดเช่นไรกับกงชุนเทียน คิดเเล้ วเทียนหลันเซ่อก็ร้ ูสกึ ปวดหัว
ขึ ้นมา มิคาดว่าจะมีวนั ที่ตนรู้สกึ ผูกพันกับเมล็ดพันธุ์ที่เที่ยว
เเจกจ่ายไปสมัยยังทาอาชีพเป็ นนายคณิกา เฮ้ อ ชีวิตคนเรานี่
ช่างยากคาดเดาจริ งๆ

ทางด้ านสายลับที่อยู่กบั องค์หญิงหนิงเลี่ยง เเม้ ไม่ได้ รับ

สัญญาณจากองค์รัชทายาท ทว่าเมื่อถึงเวลาตามที่นดั หมาย
เหล่าทหารเเคว้ นป๋ ายที่อยู่กบั องค์หญิงหนิงเลี่ยงก็เริ่ ม
ดาเนินการตามแผนการสุดท้ ายทันที

"หยุดนะ! จะทาอันใดองค์หญิงของข้ า!!"

ฉัว๊ ะ!!

ก...กรี๊ ดดดดดดดดด!?

องค์หญิงหนิงเลี่ยงกรี ดร้ องด้ วยความหวาดกลัว เมื่อนาง

กานัลคนสนิทเอาร่ างกายเข้ าปกป้องนางเเละกลายเป็ นศพ
อยู่เเทบเท้ า ความไม่เข้ าใจระบายอยู่เต็มใบหน้ างดงาม
แปลกตาขององค์หญิงต่างเเคว้ น เพราะเหตุใดสายลับของ
เสด็จพี่รัชทายาทจึงหันมาเอาชีวิตนาง ทังๆที
้ ่ควรจะปกป้อง
นางเเละพานางหลบหนีออกไปจากวังหลังแห่งนี ้
"ขออภัยด้ วยองค์หญิงหนิงเลี่ยง ทังหมดนี
้ ้ล้ วนเป็ นคาสัง่ ของ
องค์รัชทายาท"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงก้ าวถอยหลังด้ วยความหวาดกลัว "ข...ข้ า

ทาสิง่ ใดผิด เหตุใดเสด็จพี่รัชทายาทจึงต้ องการสังหารข้ า"

"องค์หญิงหนิงเลี่ยงทรงเข้ าพระทัยผิดเเล้ ว เเท้ จริ งเเล้ วองค์

หญิงทรงทาหน้ าที่ของพระองค์ได้ สาเร็ จลุลว่ งทุกประการ"

"เช่นนัน...
้ ทาไมถึง..."

สายลับผู้นนทอดถอนหายใจ
ั้ "พระองค์ทรงไร้ เดียงสายิ่งนัก
ทรงกระทาตามทุกคาสัง่ ที่ได้ รับโดยมิร้ ูเเม้ เเต่ลกั ษณะนิสยั ใจ
คอของผู้อื่น เช่นนี ้เเล้ วเมื่อพระองค์หมดประโยชน์ จึงต้ องมี
จุดจบเช่นนี ้อย่างไรเล่า"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงทรุดกายลงนัง่ อย่างหมดเเรงยืน เเม้ อีก

ฝ่ ายไม่ได้ ตอบคาถาม เเต่ก็ใช่ว่านางจะไม่ได้ คาตอบ นี่เเน่เเท้
เเล้ วว่านางเพียงถูกเสด็จพี่รัชทายาทหลอกใช้ เมื่อหมด
ประโยชน์เเล้ วนอกจากจะไม่ปล่อยให้ นางมีชีวิตยังคิดจะ
กาจัดนางทิ ้งให้ สิ ้นซาก มิคาดว่าเเม้ เเต่น้องสาวที่ไม่มีสว่ นได้
ส่วนเสียในราชบัลลังก์ เสด็จพี่รัชทายาทก็ยงั โหดร้ ายกับนาง
ได้ มากมายถึงเพียงนี ้ นางทุ่มเทช่วยเหลือ เเต่เสด็จพี่รัช
ทายาทกลับไม่เห็นคุณค่าของนาง

นี่จะมิมีผ้ ใู ดต้ องการนางบ้ างเลยเชียวหรื อ องค์หญิง

เเคว้ นป๋ ายค่อยๆหลับตาลง เมื่อสายลับกาลังจะลงดาบ
สังหารนาง
เคร้ ง!

เเต่เเล้ วเหตุการณ์ก็พลิกผัน เมื่อสายลับกว่าครึ่งหันคมดาบ

ใส่พวกเดียวกันเอง เเละส่วนหนึง่ ได้ ตรงเข้ ามาปลดปล่อย
เหล่าตัวประกัน

"พวกท่านเป็ นคนของผู้ใด" ราชันย์ถามชายผู้มีดวงตาสีอ่อน

อันเป็ นลักษณะของชาวเเคว้ นป๋ าย

"กระหม่อมเป็ นคนของเฉิงอ๋อง องค์ชายสามแห่งเเคว้ นป๋ าย

พระเชษฐาร่ วมมารดาขององค์หญิงหนิงเลี่ยงพะยะค่ะ"

เฮือก!!
เมื่อเหล่าสายลับของรัชทายาทเเคว้ นป๋ ายได้ ยินดังนัน้ ท่าทาง
ของพวกมันก็ล้วนเเล้ วเเต่เปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ ชดั
หลังรู้ว่ามีคนของ 'เฉิงอ๋อง' ปะปนมา เเละเริ่ มดิ ้นรนหาทาง
หนี ทว่าไม่สาเร็ จ

เห็นได้ ชดั ว่ารัชทายาทเเคว้ นป๋ ายไม่ได้ ให้ ความสาคัญกับองค์

หญิงหนิงเลี่ยงเลยเเม้ เเต่น้อย กองกาลังนี ้จึงไม่ได้ เต็มไปด้ วย
ยอดฝี มือเช่นที่องค์หญิงหนิงเลี่ยงคิด ไม่นานคนขององค์รัช
ทายาทเเคว้ นป๋ ายก็ตกตาย เหลือทิ ้งไว้ เพียงองค์หญิงหนิง
เลี่ยงผู้น่าสงสารที่ถกู ทรยศ เเละเอาเเต่ร่ าร้ องขอความตาย
อย่างสมเกียรติจากเหล่าทหารแคว้ นป๋ ายที่ส้ อู ตุ ส่าห์เสี่ยงชีวิต
เพื่อปกป้องชีวิตนางเอาไว้

ราชันย์คกุ เข่ากอดปลอบองค์ชายใหญ่หมิงกุยที่พยายามกัด
ฟั นไม่หลัง่ น ้าตาออกมาสักหยด ทังๆที
้ ่เสียใจกับการตายของ
เหล่าขันทีเเละนางกานัลของไทเฮาที่เคยดูเเลกระทัง่ เป็ น
เพื่อนเล่นให้ พระองค์เเละพระอนุชาทังสอง
้ บัดนี ้คงมิมีวนั ที่
องค์ชายน้ อยทังสามจะได้
้ สนทนากับพวกเขาเหล่านันเช่ ้ น
เมื่อวันวานอีกเเล้ ว องค์ชายน้ อยทังสามไม่
้ เเม้ เเต่จะได้ มี
โอกาสบอกลาขันทีเเละนางกานัลเหล่านันเลยด้
้ วยซ ้า ดวงตา
กลมโตของเด็กสายทังสามหั
้ นไปมององค์หญิงหนิงเลี่ยงด้ วย
สายตาเจ็บเเค้ น

องค์หญิงหนิงเลี่ยงหลบสายตาของเหล่าองค์ชายน้ อย เเละ
สบเข้ ากับดวงตาที่นางเเสนจะชิงชัง

"สายตานัน่ มันอันใด เจ้ าซึง่ เป็ นเพียงท่านหญิงมิมีสทิ ธิ์มองข้ า

ด้ วยสายตาเช่นนัน! ้ อ้ อ เจ้ าคงจะเเค้ นข้ ามากเลยกระมัง
เช่นนันก็
้ ฆ่าข้ าเสียเลยสิ! ข้ ายอมตายดีกว่าอยู่อย่างน่า
สมเพชเเละไม่มีผ้ ใู ดเห็นคุณค่า!"
ราชันย์ขมวดคิ ้ว "ทหารเเคว้ นป๋ ายเหล่านี ้เป็ นพระเชษฐาของ
องค์หญิงที่สง่ มาเพื่อช่วยเหลือพระองค์ เช่นนี ้เเล้ วจะกล่าวว่า
มิมีผ้ ใู ดเห็นคุณค่าขององค์หญิงได้ อย่างไร"

"ไม่จริ ง! เสด็จพี่มิได้ ทาเพื่อข้ า เเต่ทาเพื่อตัวเองต่างหาก!!"

องค์หญิงหนิงเลี่ยงส่ายหน้ าไม่ยอมรับ จะให้ นางยอมรับได้
อย่างไร ในเมื่อพระเชษฐาร่ วมมารดาผู้นนคื
ั ้ อผู้ที่เห็นดีเห็น
งามกับเสด็จพ่อให้ สง่ นางมาที่เเคว้ นต้ าเเห่งนี ้ บุรุษเช่นนันหา
้
ใช่พี่ชายของนางมาตังนานเเล้
้ ว เป็ นเพียงบุรุษเเล้ งน ้าใจผู้
หนึง่ เท่านัน้

*น่าราคาญจริ ง!* ราชันย์หมดความอดทนในที่สดุ ก่อนหัน

กลับไป เเละตบจนองค์หญิงหนิงเลี่ยงล้ มคว่าลงไปกับพื ้นอีก
รอบ
"หากอยากตายนักก็เชิญ! สายลับเหล่านี ้ถูกส่งมาจาก
เเคว้ นป๋ ายก็เพื่อปกป้องชีวิตองค์หญิง มิใช่สงั หารพระองค์!
ในที่นี ้ผู้ที่เห็นว่าชีวิตขององค์หญิงไม่มีค่าก็เห็นจะมีเเต่ตวั องค์
หญิงเอง เช่นนันองค์
้ หญิงก็สมควรปลิดชีพตนเองเสีย!"

กล่าวจบราชันย์ก็เเย่งดาบจากสายลับของเฉิงอ๋องมาเเละ
โยนลงไปตรงหน้ าองค์หญิงหนิงเลี่ยงที่ไม่มีเเม้ เเต่ความกล้ า
จะหยิบดาบขึ ้นมา

"กล่าวว่าไม่มีผ้ ใู ดเห็นคุณค่า เเล้ วองค์หญิงเล่าเคยเห็นคุณค่า

เเละความพยายามของผู้อื่นบ้ างหรื อไม่!"

"....................ฮึก ฮือออออออ"

ฮือ ฮือ ฮือ!

สถานการณ์ว่นุ วายจบลงเเต่เพียงเท่านัน้ จบลงท่ามกลาง
เสียงร้ องไห้ คร่ าครวญเเฝงความน้ อยเนื ้อต่าใจเเละรู้สกึ ผิด
ขององค์หญิงหนิงเลี่ยง ไม่ว่าหลังจากนี ้องค์หญิงหนิงเลี่ยงจะ
สานึกได้ หรื อไม่ โทษของนางก็ยงั คงหนักหนามากอยู่ดี
นอกจากสังหารขันทีเเละนางกานัลของไทเฮาไปมากมาย
องค์หญิงหนิงเลี่ยงยังเป็ นส่วนหนึง่ ของแผนการสังหาร
ทายาทของต้ าหมิงเซียนฮ่องเต้ เเละลักพาตัวว่าที่ชินหวาง
เฟย โทษทัณฑ์เช่นไรเฝ้ารอองค์หญิงผู้นี ้อยู่ ราชันย์ก็สดุ จะรู้
ได้ เเละไม่อยากจะรู้ด้วย

เมื่อสถานการณ์ภายในท้ องพระโรงสิ ้นสุดลง เหล่ากบฎก็ถกู

ควบคุมตัวไปขังรอไว้ ในคุกหลวง เพื่อเฝ้ารอการตัดสินพระทัย
ของฮ่องเต้ ซึง่ ก็คงไม่พ้นโทษตายสถานเดียว ส่วนเหล่าผู้ไม่
เกี่ยวข้ องล้ วนถูกสัง่ ให้ กลับไปยังที่ของตนเองด้ วยใบหน้ าขาว
ซีดเเละท่าทางร้ อนๆหนาวๆ ภาพทหารของชินอ๋องเเละ
เสวี่ยหลี่จดั การกับสายลับเเคว้ นป๋ ายอย่างไร้ ซงึ่ ความปราณี
ยังติดตาเหล่าขุนนางฝ่ ายบุ๋นทังหลายไม่
้ หาย อีกทังองค์
้
ฮ่องเต้ ไม่คล้ ายแปลกประทัยเลยเเม้ เเต่น้อย ราวกับทรง
คาดการณ์เอาไว้ เเล้ ว ทว่าเเม้ จะหวาดกลัว เเต่ขนุ นางหนุ่ม
ส่วนใหญ่กลับมีจิตใจที่มนั่ คงเเละเข้ มเเข็งขึ ้นเช่นกัน

"อ๊ ะ สตรี เพ้ อฝัน อย่าลืมมาเล่นกับข้ า เเค่กๆ มาเล่นกับเทียน

เอ๋อร์ เละเล่อเอ๋อร์ อีกนะ" องค์ชายใหญ่หมิงกุยตรัสด้ วย
ท่าทางร้ อนรนขณะถูกเเยกจากราชันย์ เพื่อพาไปหาองค์
ไทเฮาซึง่ เฝ้ารออยู่ในสถานที่ปลอดภัยพร้ อมกับพระอนุชาทัง้
สอง ทางด้ านคลีโอพัตราหรื อหรงฟางเซียนก็มีคนของ
เสนาบดีหรงมาพาตัวไปเช่นกัน

ส่วนราชันย์ถกู พามาหากงจิ ้นหย่ง เเละทันทีที่ได้ พบหน้ าอีก

ฝ่ ายก็ตรงเข้ ามาสวมกอดร่ างของบุตรสาวเเน่น ลืมสิ ้นซึง่
ความบาดหมางอันยาวนานระหว่างกัน
"เหมยเอ๋อร์ !" กงจิ ้นหย่งมองบุตรี คนงามตังเเต่
้ ศีรษะจรด
ปลายเท้ า แววตาที่มกั จะเย็นชานันเต็้ มไปด้ วยความเป็ นห่วง
กังวล

"...ท่านเเม่เล่าเจ้ าคะ" ราชันย์เงียบไปเล็กน้ อย ก่อนตัดสินใจ

ปล่อยวางความเเค้ นลง เเละสนทนากับอีกฝ่ ายด้ วยน ้าเสียง
ซึง่ เป็ นมิตรที่สดุ เท่าที่จะทาได้ ยามนี ้เขาเป็ นห่วงเสวี่ยเหม่ยที่
ถูกศัตรูหมายตาไว้ เป็ นตัวประกันเกินกว่าจะให้ ความเเค้ น
เหล่านันเข้
้ ามารบกวนจิตใจจนพลอยรู้สกึ ขุ่นเคืองบุรุษที่ยืน
อยู่ตรงหน้ า

"ปลอดภัย เยี่ยหยางจัดการทุกอย่างเเล้ ว" ราชันย์ถอนหายใจ

โล่งอก เเม้ ไม่ทราบรายละเอียดว่าพ่อบ้ านเยี่ยจัดการ
สายลับเเคว้ นป๋ ายอย่างไร เเต่คนที่ห่วงใยเสวี่ยเหม่ยที่สดุ รอง
จากตนก็น่าจะเป็ นกงจิ ้นหย่ง หากกงจิ ้นหย่งบอกว่าเสวี่ย
เหม่ยปลอดภัยเช่นนันเสวี
้ ่ยเหม่ยก็คงปลอดภัยจริ งๆ เผลอๆ
จะมิทนั ได้ ลว่ งรู้ว่ามีสายลับลักลอบเข้ ามาภายในจวนเลย
ด้ วยซ ้า

ราชันย์ผละออกจากอ้ อมกอดของกงจิ ้นหย่ง เเละหันไปมอง

ชินอ๋องที่อยู่ไกลลิบ ชินอ๋องหันมาพยักหน้ าให้ ทงรอยยิ
ั้ ้ม
ละมุน คล้ ายรับรู้ว่าเขากาลังเป็ นห่วง ราชันย์สง่ ยิ ้มให้ อีกฝ่ าย
หัวใจซึง่ บีบรัดจนรู้สกึ เจ็บอยู่ลกึ ๆ อีกทังอาการหายใจไม่
้ โล่ง
ท้ องจนรู้สกึ อึดอัดพลันเลือนหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ใจ เเม้ ยงั
ไม่ได้ พดู คุยกันก็ไม่เป็ นอะไร ขอเเค่ร้ ูว่าอีกฝ่ ายไม่เป็ นอะไรก็
พอ

พอกันทีกบั ความหวาดกลัวโง่ๆ ตอนนี ้ราชันย์มนั่ ใจเเล้ วว่า

เขาเผลอใจอ่อนกับความรักเเละความจริ งใจที่คิงมีให้ ไปแล้ ว
จริ งๆ ดีจริ งที่เขาทันรู้สกึ ตัวก่อนจะเสียอีกฝ่ ายไป
องค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายถูกจับให้ คกุ เข่าอยู่เเทบเท้ าต้ าหมิง
เซียนฮ่องเต้ ความดีความชอบทังหลายล้
้ วนตกเป็ นของกงตง
เทียนที่สามารถจับเป็ นอีกฝ่ ายกลับมาถวายฮ่องเต้ ได้ โดยไม่
เผลอสังหารอีกฝ่ ายไปเสียก่อน ...เเม้ จะอยากสักเเค่ไหนก็
ตาม

สภาพของทังสองมิ
้ อาจพูดได้ เต็มปากว่ามิเป็ นอันใด ด้ วย
ฝ่ ายหนึง่ เกือบตกตายไปจริ งๆภายใต้ คมดาบของพยัคฆ์ที่
ดุดนั เเละโหดเหี ้ยมที่สดุ เท่าที่ตระกูลกงเคยมีมา ส่วนฝ่ าย
พยัคฆ์ก็เกือบถูกสุนขั ที่หลงระเริ งคิดว่าตนเองเป็ นมังกรเเว้ ง
กัดจนเจ็บหนักเช่นกัน ทว่าสุดท้ ายเเล้ วชัยชนะก็ยงั คงตกเป็ น
ของกงตงเทียน

"นาไปขัง เเละอีกเจ็ดวันค่อยควบคุมตัวกลับเเคว้ นพร้ อมองค์

หญิงหนิงเลี่ยง เรื่ องโทษทัณฑ์ เฉิงอ๋องผู้นนจะเป็
ั้ นคนจัดการ"
ต้ าหมิงเซียนฮ่องเต้ ทรงแย้ มพระโอษฐ์ เล็กน้ อย ก่อนหันไป
ดารัสสัง่ กับขันทีข้างกายคล้ ายไม่เเยเเส เเละเดินจากไป ด้ วย
พระองค์นนมี
ั ้ ราชโองการประหารมากมายเฝ้ารออยู่ มิมีเวลา
ว่างมาเล่นสนุกกับเด็กเมื่อวานซืนเช่นนี ้หรอก

"ช้ าก่อน!" องค์รัชทายาทตรัสรัง้ ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียงเอาไว้ ก่อน

ตรัสถามอย่างไม่เข้ าพระทัย "พระองค์ไม่คิดจะตรัสถาม
เช่นนันหรื
้ อว่าข้ าทาไปเพื่ออันใด เเละยังมีแผนการอันใดซ่อน
อยู่อีก!?"

องค์รัชทายาทกล่าวถึงไพ่ตายของเสด็จย่าไทเฮาคล้ ายกาลัง
พยายามหาทางรอดให้ ตนเอง ทว่า...

"อ้ อ ถ้ าเจ้ ากาลังหมายถึง 'ทายาทลับๆ' ของบิดาเจ้ าอันใดนัน่

ล่ะก็ เจิ ้นมิสนใจหรอกนะ" ต้ าหมิงเซียนฮ่องเต้ กล่าวตัดทาง
รอดผู้อื่นหน้ าตาเฉย สร้ างความตื่นตะลึงให้ รัชทายาทแคว้ น
ป๋ ายมิใช่น้อยๆ ด้ วยเรื่ องนันเป็
้ นความลับอย่างถึงที่สดุ มี
เพียงคนไม่กี่คนเท่านันที
้ ่ลว่ งรู้ รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายเองก็เพิ่ง
จะรู้จากเสด็จย่าเมื่อไม่นานมานี ้เช่นกัน

"พระองค์...ทรงทราบเช่นนันหรื
้ อ? เป็ นไปไม่ได้ ! เรื่ องนี ้
สมควรมีเพียงเสด็จย่าไทเฮาเท่านันที
้ ่ทรงทราบ เเม้ เเต่เสด็จ
พ่อยังทรงมิทราบถึงการมีอยู่ของบุตรี ลบั ๆของพระองค์เอง!"

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนแย้ มพระโอษฐ์ อย่างเจ้ าเล่ห์ "เด็กน้ อยเอ๋ย

... ก็เเล้ วเจ้ าคิดว่าผู้ใดเล่าที่ทาให้ นงั เฒ่ากระหายอานาจนัน่
ล่วงรู้ถึงการมีอยู่ของพระนัดดาภายในเเคว้ นต้ าของตนเอง"

องค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายคล้ ายถูกสายฟ้าฟาดลงกลางสมอง

"นี่... ที่เเท้ เเล้ วพระองค์..."
"อย่าได้ ถือโทษโกรธเจิ ้นเล่า เป็ นพระอัยกาของเจ้ าเองที่
ทะเยอทะยานไม่ดสู งั ขาร คอยเเต่เฝ้ามองหาหนทาง
ครอบครองเเคว้ นผู้อื่นโดยมีเเต่ความโลภเป็ นเเรงผลักดัน ข้ า
ก็เพียงหยิบยื่นโอกาสอันดีงามให้ เเละเฝ้ารอพวกเจ้ าอยู่ที่เส้ น
ชัยก็เท่านัน"้ ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนทรงตรัสด้ วยพระสุรเสียงนุ่ม
ละมุนหูคล้ ายเห็นใจองค์รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายอยู่ในที

ทางด้ านรัชทายาทเเคว้ นป๋ ายนัน้ การล้ มลงในครานี ้ได้ ทาให้

พระองค์สญ ู สิ ้นความมัน่ พระทัยเเละเป้าหมายอื่นใดลงไปจน
หมดสิ ้น ทังๆที
้ ่ตลอดมาพระองค์ทรงเชื่อว่าพระองค์เองที่เป็ น
ผู้บงการทุกสิง่ ทว่าเเท้ จริ งเเล้ วเป็ นพระองค์เองต่างหากที่ถกู
ผู้อื่นบงการมาโดยตลอด คล้ ายถูกเหยียบย่าศักดิ์ศรี เเละ
ความภาคภูมิใจ จนมิเหลือสิง่ ใด กลายเป็ นเพียงบุรุษขลาด
เขลาผู้หนึง่ ที่มิกล้ าทุ่มสุดตัวเพื่อไขว่คว้ าสิง่ ใดอีก
ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนทรงถอนพระปัสสาสะเบาๆ ดูเอาเถิด
ว่านังเฒ่าโลภมากผู้นนท
ั ้ าอันใดพระนัดดาของตนเอง หากไท
เฮาเเคว้ นป๋ ายยอมรับสภาพเช่นฮ่องเต้ ผ้ เู ป็ นพระโอรสตังเเต่
้
ต้ น พระนัดดาสายตรงอย่างรัชทายาทผู้นี ้คงได้ ขึ ้นนัง่ บัลลังก์
ไปเเล้ ว เพราะเฉิงอ๋องที่เป็ นคูเ่ เข่งบุญวาสนาผู้นนหาได้
ั้
ต้ องการบัลลังก์ไม่ ทว่าสุดท้ ายเเล้ วบัลลังก์เเคว้ นป๋ ายกลับ
ตกเป็ นของผู้ที่ไม่ต้องการมันอย่างเฉิงอ๋อง

ที่กล่าวกันว่า 'ของของตน ย่อมเป็ นของตน' เกรงว่าจะเป็ น

เช่นนี ้เอง

ภายหลังเหตุการณ์ก่อกบฎที่นาโดยหานฮองเฮาซึง่ สมคบคิด
กับรัชทายาทเเคว้ นป๋ าย หลังจากที่สืบสวนกันอย่างยาวนาน
ถึงสามวันสามคืน ในที่สดุ พระบรมราชโองการประหารที่มี
รายชื่อขุนนางที่เกี่ยวข้ องกับเหตุการก่อกบฎทังทางตรงเเละ
้
ทางอ้ อมจนกระทัง่ ราชโองการยาวเหยียดก็ถกู ประกาศ
ออกมา เเต่ด้วยพระเมตตาของฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียน ทรงระบุ
ไว้ ในพระบรมราชโองการฉบับเดียวกันอย่างชัดเจนว่าให้ ละ
เว้ นโทษตายคนในตระกูลผู้ไม่เกี่ยวข้ อง เเละประหัตประหาร
เพียงผู้ลงมือกระทาเเละผู้มีสว่ นรู้เห็น เเต่ในขณะเดียวกันก็
ห้ ามลูกหลานซึง่ เป็ นบุรุษตระกูลนันๆเข้
้ ารับราชการ ส่วน
ลูกหลานซึง่ เป็ นสตรี ห้ามเข้ าวังไม่ว่าในกรณีใดๆนับไปเจ็ดชัว่
โคตร เเม้ โทษจะมิเบา เเต่ก็ทาให้ ไม่มีผ้ บู ริ สทุ ธิ์ต้องตกตาย
ด้ วยโทษประหารล้ างตระกูล เหล่าประชาชนเเคว้ นต้ าล้ วน
รู้สกึ สรรเสริ ญในพระเมตตาเเละคุณธรรมของฮ่องเต้ ต้าหมิง
เซียนยิ่งขึ ้นไปอีก

เเละด้ วยพระเมตตานี ้ทาให้ เเคว้ นต้ ายังคงไม่สญ

ู เสียหนึง่ ในสี่
ตระกูลใหญ่อนั เป็ นเสาหลักของเเคว้ นอย่างตระกูลหานไป
ทว่าหานฮองเฮาเเละอัครเสนาบดีขวาหานมู่ก็มิอาจหนีโทษ
ประหารพ้ น เเม้ เคยกระทาคุณงามความดีไว้ ในอดีตก็ตาม
สถานการณ์ทางด้ านตระกูลเพ่ยเเละตระกูลกู่ก็เป็ น
เช่นเดียวกัน เเม้ ต้องสูญเสียเสาหลักตระกูลอย่างเสนากู่เเละ
ขุนนางเพ่ย อีกทังฟู้ เหริ น(ฮูหยิน)ของใต้ เท้ าทังสองไปพร้
้ อม
กันก็หาใช่เรื่ องใหญ่อนั ใดไม่ ด้ วยลูกหลานสายรองยังคงอยู่
เเละพร้ อมเข้ ามารับช่วงต่อทุกเมื่อ

ส่วนสถานการณ์ทางด้ านเเคว้ นป๋ ายนัน้ มิร้ ูว่าฮ่องเต้ ต้าหมิง

เซียนเเละเฉิงอ๋องผู้นนได้
ั ้ ตกลงสิง่ ใดกันเอาไว้ เเละร่ วมมือกัน
ตังเเต่
้ เมื่อใด ทว่ายามที่ขบวนทหารเเคว้ นต้ าควบคุมตัวรัช
ทายาทเเละองค์หญิงหนิงเลี่ยงกลับคืนสูเ่ เคว้ นป๋ าย เเละส่ง
ต่อให้ ทหารของเฉิงอ๋องพาตัวทังสองกลั
้ บคืนสูร่ าชวัง เเทนที่
ไทเฮาเเละฮองเฮาเเคว้ นป๋ ายจะได้ พบหน้ าพระนัดดาเเละ
พระโอรสที่เเสนโปรดปรานเเละรักใคร่ รัชทายาทเเคว้ นป๋ ายก
ลับถูกส่งคืนพระอัยกาเเละพระมารดาของตนเองมาในหีบ
สมบัติใบหนึง่ ....
เมื่อองค์รัชทายาทที่สมควรจะกลับมาพร้ อมกับความสาเร็ จ
กลับเหลือรอดกลับมาเพียงเศียรอาบโลหิตในหีบสมบัติ ไท
เฮาเเละฮองเฮาเเคว้ นป๋ ายก็ต้องพานพบกับคลื่นความเศร้ า
โศกเสียใจเหลือคณาจนเเทบจะคลุ้มคลัง่ ไป กระเเสข่าวลือ
จากเเคว้ นป๋ ายสูเ่ เคว้ นต้ าเล่าว่านับจากวันนันฮองเฮาก็
้ ทรง
เอาเเต่กอดพระเศียรของพระโอรสเเละพร่ าขอโทษทังวั ้ นทัง้
คืนอย่างไม่ร้ ูจกั เหน็ดจักเหนื่อย สร้ างความสงสารเเละความ
หวาดกลัวให้ คนรอบข้ าง รวมทังความฉงนว่
้ าทรงยัง
เหมาะสมกับตาแหน่งพระมารดาของแผ่นดินอยู่หรื อไม่ ส่วน
ไทเฮานัน้ หลังจากที่ตกพระทัยจนกระอัก่ พระโลหิตออกมา ก็
ทรงพระประชวรไปหลายวัน

เเละด้ วยความช่วยเหลือของเเพทย์หญิงฝี มือฉกาจอย่างหรง

ฟางเซียนซึง่ เดินทางไปเเคว้ นป๋ ายตามราชโองการของฮ่องเต้
ต้ าหมิงเซียน ทาให้ ฮ่องเต้ เเคว้ นป๋ ายซึง่ ถูกฮองเฮาคู่บลั ลังก์
เเละพระโอรสองค์โตอย่างองค์รัชทายาทวางยาพิษจนได้ เเต่
ประคองชีวิตอันริ บหรี่ อยู่บนเเท่นบรรทมกลับคืนสติในที่สดุ
ฮ่องเต้ เเคว้ นป๋ ายทรงประกาศสละราชสมบัติเเละส่งต่อราช
บัลลังก์ให้ พระโอรสซึง่ ดารงตาแหน่งเฉิงอ๋อง พระเชษฐาร่ วม
มารดาขององค์หญิงหนิงเลี่ยง เเละสามเดือนต่อมา อดีต
ฮ่องเต้ เเคว้ นป๋ ายก็เสด็จสวรรคต ประชาชนเเคว้ นป๋ ายเล่าลือ
ต่างๆนานาว่าพระองค์ทรงตรอมพระทัยที่ต้องสัง่ ประหาร
ฮองเฮาคู่บลั ลังก์ที่ปกครองเเคว้ นร่วมกันมาเนิ่นนาน อีกทังยั
้ ง
ต้ องสัง่ จองจามารดาผู้ให้ กาเนิดอย่างไทเฮาไว้ ในสานักชี
ห่างไกลอย่างไม่มีกาหนดกลับ

ทางด้ านองค์หญิงหนิงเลี่ยงที่เริ่ มสานึกได้ บ้างเเล้ วว่าตน

กระทาผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง เเละก่อกรรมกับผู้อื่นไว้
มากมาย น้ อมรับโทษทัณฑ์จากฮ่องเต้ พระองค์ใหม่เเต่โดยดี
โดยถูกริ บคืนสถานะองค์หญิง กลายเป็ นเพียงสามัญชน
ธรรมดา เเละถูกส่งตัวออกไปอยู่นอกวัง ในวัดห่างไกลไร้
ความสะดวกสบายเเละผู้คน เพื่อสานึกผิดถึงบาปกรรมที่ทา
ลงไป เเละหากมิมีราชโองการจากฮ่องเต้ พระองค์ใหม่ก็ห้าม
ย่างกายออกจากวัดเป็ นอันขาด

เมื่อเหตุการณ์ร้ายๆผ่านพ้ นไป หลังจากนันไม่

้ นานวสันตฤดู
(ฤดูใบไม้ ผลิ)ก็มาเยือนเเคว้ นต้ า

บ้ านเมืองเต็มไปด้ วยกลิน่ อายของความสนุกสนานเเละความ

รื่ นเริ งอีกครัง้ เมื่องานคัดเลือกหญิงงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ น
กาลังจะมาถึงในอีกสามวันข้ างหน้ า

จวนสกุลกงน่าอยู่ขึ ้นเยอะ เเต่ก็เงียบเหงาขึ ้นเล็กน้ อย เมื่อ

กงกุ้ยฮวาเพิ่งถูกบังคับขึ ้นเกี ้ยวเเต่งเข้ าวังองค์ชายสิบสามไป
เมื่อไม่กี่วนั ก่อน ...อย่างสมเกียรติ(?)
ท่ามกลางความฉงนงงงวยเเละความอยากรู้อยากเห็นของ
ชาวเมือง ตานานรักบทใหม่ได้ กาเนิดขึ ้น

คุณหนูสามคนงามแห่งสกุลกงผู้เปี่ ยมไปด้ วยเมตตา

จาเป็ นต้ องเเต่งให้ ชายคนรักที่คบหาดูใจกันมาเนิ่นนานเเม้ น
ยังมิถึงวัยปั กปิ่ น เนื่องจากฝ่ ายชายนันก
้ าลังมีดวงชะตาถึง
ฆาตหากมิได้ ตบเเต่งนางตามคาทานายของนักพรตชราผู้
หนึง่ ในเร็ ววัน ฝ่ ายหญิงลังเลเเล้ วลังเลอีก ทว่าเมื่อฝ่ ายชาย
เริ่ มเเสดงอาการป่ วยออกมา ฝ่ ายหญิงจึงยิน**ยอมฝื น
ประเพณี กระทัง่ ยอมถูกติฉินนินทา เพื่อรักษาชีวิตของบุรุษที่
ตนเองหลงรักที่เเท้ จริ งเเล้ วเป็ นถึงหน่อเนื ้อเชื ้อกษัตริ ย์ผ้ หู นึง่
เอาไว้ สร้ างความประทับใจให้ ฝ่ายชาย กระทัง่ มอบตาแหน่ง
พระชายาเอกซึง่ สูงเกินชาติกาเนิดของฝ่ ายหญิงที่เป็ นเพียง
บุตรี ฮหู ยินสามให้ ฝ่ ายหญิงซาบซึ ้งกับความจริ งใจที่ได้ รับ จึง
ขึ ้นเกี ้ยวเจ้ าสาวหรูหราของฝ่ ายชายพร้ อมทังใบหน้
้ างดงาม
ซึง่ อาบไปด้ วยน ้าตาเเห่งความสุข...
ฮะๆๆ คงมีไม่กี่คนที่ร้ ูว่าน ้าตาของกงกุ้ยฮวายามที่กาลังขึ ้น
เกี ้ยวเจ้ าสาวนันไม่
้ ใช่น ้าตาเเห่งความสุข... ไม่ได้ ใกล้ เคียง
เลย... ช่างเถอะ

งานคัดเลือกสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ นจะจัดขึ ้นในอีกสาม

วันเเท้ ๆ เเต่ราชันย์กลับสังเกตเห็นว่ากงเหลียนฮวาหาได้ มี
ความกระตือรื อร้ นเหมือนเช่นเเต่ก่อนไม่ เหตุผลหนึง่ อาจจะ
เป็ นเพราะนางได้ ถกู ตัดสินอนาคตเอาไว้ เเล้ วว่าต้ องเเต่งเป็ น
พระชายารองของอ๋องห้ า ยามนี ้จึงยังอยู่ในภาวะช็อกอยู่ ส่วน
เหตุผลที่เหลือ...

ราชันย์เงยหน้ ามองท้ องฟ้า เมื่อวานภายในจวนเล่าลือกันให้

เเซ่ดว่ากงจิ ้นหย่งตัดสินใจจะส่งอนุหรงออกไปอยู่นอกจวน
ไปพักรักษาตัวอยู่ที่จวนนอกเมืองอันห่างไกล เหมือนเช่นอนุ
หก
ส่งอนุหรงไปยังจวนที่มีพร้ อมทุกสิง่ ยกเว้ นผู้เป็ นสามี

ก็ไม่ต่างอันใดจากการถูกปลดออกจากการเป็ นอนุนนั่ แหละ

หึ...
บทที่ 36 สะสาง

ภายในเรื อนเงียบเหงา สตรี ร่างเล็กบอบบางผู้หนึง่ กาลังเก็บ

สมบัติลงหีบอย่างทะนุถนอม ดวงหน้ าหมดจดเศร้ าหมอง
ดวงตาหรื อก็รังเเต่จะเศร้ าขึ ้นเรื่ อยๆ ขณะเก็บของมีค่าที่ได้ รับ
จากบุรุษที่ได้ ชื่อว่าสามีลงหีบทีละชิ ้นๆ เเต่ละชิ ้นล้ วนมี
เรื่ องราวของมัน เเม้ มิได้ รับจากมือของผู้เป็ นสามี เเต่อย่าง
น้ อยก็ยงั ได้ รับ เเละได้ ร้ ูว่าเขาเอาใจใส่นางเเละลูกอยู่บ้าง เเต่
ในเร็ ววันนี ้นางเเละของมีค่าเหล่านี ้กลับต้ องย้ ายออกไปอยู่ที่
อื่น ไปอยู่ในสถานที่ห่างไกลที่เต็มไปด้ วยคนแปลกหน้ า นี่มิ
ต่างอันใดไปจากการถูกขับไล่อย่างอยุติธรรมเลยมิใช่หรื อ
พวกเขาไร้ เมตตากับนางมากมายถึงเพียงนี ้ได้ อย่างไร

"ฮึ มาถึงนี่ คงตังใจมาเยาะเย้

้ ยกับความตกต่าของข้ าล่ะสิ พี่
สาว..."
อนุหรงกล่าว ก่อนหันกลับไปเผชิญหน้ ากับพี่สาวที่เคยลัน่
วาจาตัดขาดความเป็ นพี่น้องกับนางไปเเล้ วครัง้ หนึง่ ความ
เป็ นมิตรล้ วนมิมีอยู่บนใบหน้ าหมดจดของผู้เป็ นน้ องสาว
ทางด้ านพี่สาวเองก็ใช่ว่าจะเป็ นมิตร เพราะใบหน้ าที่
คล้ ายคลึงกันถึงเจ็ดแปดส่วนนันเต็
้ มไปด้ วยความเย็นชา ...
เช่นที่เป็ นมาโดยตลอด

"การที่เจ้ าเจ็บปวดอยู่ในตอนนี ้ก็เพราะเจ้ าบินสูงเกินไป ยาม

ตกลงมาจึงทรมานเช่นนี ้ บุตรี ของเจ้ าเองก็เช่นกัน เหตุใดจึง
พยายามเลี ้ยงนางให้ เป็ นดัง่ หงส์ ทังๆที
้ ่นางเป็ นเพียงนก
กระสา ทังๆที
้ ่นกกระสาเองก็มีความงดงามในแบบของมัน
เอง การที่เจ้ าพยายามนานกกระสาไปอยู่ค่กู บั หงส์ ก็รังเเต่จะ
ทาให้ นกกระสาของเจ้ าดูด้อยค่าลง"
"หุบปากนะ! พี่สาวเป็ นเเค่สาวใช้ ถือดีอย่างไรมาพูดจาดูถกู
เหลียนเอ๋อร์ ของข้ าซึง่ เป็ นบุตรี ขนุ นางเช่นนัน!"
้

"...นางไม่เหมาะจะเป็ นชินหวางเฟย เเต่เพราะความดันทุรัง

ของพวกเจ้ าทาให้ พวกเจ้ าเเม่ลกู ต้ องลงเอยเช่นนี ้ ต้ องให้
เหลียนฮวาสูญเสียอีกเท่าใดเจ้ าจึงจะเลิกอยากได้ ของของ
ผู้อื่น"

"เเล้ วเหตุใดเหลียนเอ๋อร์ จงึ ไม่เหมาะสมจะเป็ นชินหวางเฟย!

เหตุใดเหลียนเอ๋อร์ จงึ ต้ องเกิดมาอยู่ใต้ เงาของนังเด็กนัน่ !
เเละเหตุใดเหลียนเอ๋อร์ จงึ มิสมควรได้ รับทุกสิง่ เหมือนที่นงั
เด็กปี ศาจนัน่ ได้ รับ! ในเมื่อเหลียนเอ๋อร์ ก็เป็ นบุตรี ของนาย
ท่านเช่นเดียวกับนังเด็กนัน่ !!"
เสี่ยวซีหลับตาลงเเละยืนเงียบไปนาน ก่อนตัดสินใจกล่าว
ออกมา "เหลียนฮวาหาใช่บตุ รี ของนายท่าน ...ตัวเจ้ าซึง่ เป็ นผู้
เริ่ มต้ นทุกสิง่ ย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ ใช่หรื อไม่หรงเอ๋อร์ "

อนุหรงสะดุ้งสุดตัว ก่อนเหลียวมองรอบกายด้ วยความหวาด

ระเเวง "พี่สาวพูดอันใดข้ าไม่เข้ าใจ! อย่าได้ พดู จาเลอะเทอะ
ให้ แปดเปื อ้ นชื่อเสียงของเหลี..."

เสี่ยวซีหรี่ ตา "หากข้ าพา 'อาโป' มาพบเหลียนฮวาสักครัง้ เจ้ า

จะเข้ าใจคาพูดข้ าขึ ้นมาบ้ างหรื อไม่"

อนุหรงเบิกตากว้ าง "อย่านะ!!"
อาการร้ อนรนของอนุหรงทาให้ ทกุ อย่างคล้ ายจะเข้ าใกล้
ความจริ งที่ซ่อนอยู่เข้ าไปทุกที จนผู้ที่แอบฟั งอยู่ต่างรู้สกึ
ตื่นเต้ น

อาโปที่เสี่ยวซีกล่าวถึงมิใช่คนอื่นไกลที่ไหน เเต่เป็ นอดีตคน

สวนภายในเรื อนของเสวี่ยเหม่ยที่ทางานครบกาหนดกระทัง่
ปลดตนเองออกไปเเล้ ว อาโปอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเสี่ยว
หรงเเละเสี่ยวซี เป็ นเด็กหนุ่มขยันขันเเข็ง ทังยั
้ งหล่อเหลา
สาวใช้ ล้วนชื่นชมอาโป ทว่าอาโปเเสดงออกชัดเจนว่าสนใจ
เสี่ยวหรง คนรอบข้ างจึงพากันสนับสนุน โดยหารู้ไม่ว่าเสี่ยว
หรงนันเเสนจะฝื
้ นทนเเละอึดอัด ทว่าด้ วยความใกล้ ชิด ความ
อบอุ่นที่ได้ รับ ความสับสน ความเหงา เเละที่สาคัญที่สดุ คือ
ความอ่อนเยาว์ที่ทาให้ จิตใจของเสีย่ วหรงยังไม่มนั่ คง ทาให้
เสี่ยวหรงเผลอไผลไปกับอาโปในค่าคืนหนึง่ ทังๆที ้ ่มีผ้ อู ื่นอยู่
ภายในใจ ส่วนเรื่ องราวหลังจากนันก็
้ เป็ นดัง่ ฝันร้ ายที่อนุหรง
พยายามจะลืมมาตลอดสิบสามปี ...
"ท...ท่านรู้ตงเเต่
ั ้ เมื่อไหร่ " ความหวาดกลัวระบายอยู่เต็ม
ใบหน้ าของอนุหรง

"ไม่ใช่ข้าที่ลว่ งรู้ความลับของเจ้ า"

"ช...เช่นนันเป็
้ นผู้ใด ผู้ใดบอกท่าน!?"

"ไม่มีผ้ ใู ดบอกข้ า ข้ าบังเอิญไปได้ ยินนายหญิงเสวี่ยเหม่ย

สนทนากับเเม่บญ ุ ธรรม ข้ าจึงได้ ลว่ งรู้ว่านายหญิงเป็ นผู้มอบ
เงินให้ อาโปออกไปตังตั ้ วในเมืองห่างไกล"

"น...นางจะทาเช่นนันไปท
้ าไม"
เสี่ยวซีขมวดคิ ้ว รู้สกึ อับจนคาพูดกับความใจเเคบของผู้เป็ น
น้ องสาว ที่เลือกจะมองข้ ามความหวังดีของผู้อื่นไปอย่างหน้ า
ด้ านๆ "...ก็เจ้ าอยากให้ ลกู ในท้ องเป็ นลูกของนายท่านขนาด
วางยาปลุกกาหนัดนายท่านเพื่อแอบอ้ างเลยไม่ใช่หรื อ"

"ไม่ใช่นะ! ข้ ารักนายท่าน! เเละเหลียนเอ๋อร์ ก็เป็ นลูกของนาย

ท่าน! เป็ นลูกของนายท่านเท่านัน!้ นังเสวี่ยเหม่ยไม่มีทางใส่
ไคล้ อนั ใดข้ าได้ ! นางไม่มีหลักฐาน!"

เพี๊ยะ!

"นังเด็กโง่เอ๊ ย หากนายหญิงอยากเปิ ดโปงเจ้ าเช่นนันนางจะ

้
ส่งอาโปออกไปนอกจวนทาไม! ยังไม่เข้ าใจอีกหรื อว่านาย
หญิงต้ องการปกป้องไม่ให้ ความลับเน่าเหม็นของเจ้ าถูก
เปิ ดเผย! โทษทัณฑ์สาหรับสตรี ที่ขวัญกล้ าทังวางยาเเละ
้
หลอกลวงนายท่านเช่นเจ้ า เเม้ มีเก้ าชีวิตก็มพิ อชดใช้ หรอก
นะ!"

หนึง่ ในเหตุผลที่ทาให้ เสี่ยวซีบชู าเสวี่ยเหม่ยนักหนาก็คือ

ความใจกว้ างอันน่าชื่นชมของนาง เเม้ ลว่ งรู้ว่าเสี่ยวหรงปี น
เตียงกงจิ ้นหย่ง เเละกาลังตังครรภ์
้ ก็หาได้ เสียใจ จนเกลียดชัง
เสี่ยวหรงไป เเต่เสวี่ยเหม่ยกลับฉุกคิดในสิง่ ที่มิมีผ้ ใู ดสนใจ ว่า
เหตุใดเสี่ยวหรงจึงเพิ่งคิดปี นเตียงกงจิ ้นหย่งเอาตอนนี ้ ทังๆที
้ ่
มีโอกาสมาโดยตลอด เหตุใดคนดีจงึ ได้ ดีแตกในเวลาเช่นนัน้
หากกล่าวว่าฉวยโอกาสยามเสวี่ยเหม่ยตังครรภ์ ้ กงเหมยกุ้ยก็
ไม่น่าจะใช่ เพราะก่อนหน้ านี ้เสวี่ยเหม่ยก็ตงครรภ์
ั้ กงตงเทียน
เเต่เสี่ยวหรงก็หาได้ มีพิรุธหรื อมีพฤติกรรมอันใดที่สอ่ เเววว่าอ
ยากปี นเตียงกงจิ ้นหย่งใจจะขาด เสวี่ยเหม่ยเรี ยกอาโปมา
ถาม ความจริ งทังหมดจึ
้ งหลุดออกมาจากปากของอาโปใน
ยามนันเอง้ ว่าเเท้ จริ งเเล้ วกงเหลียนฮวาคือลูกของอาโปเเละ
เสี่ยวหรง
พ่อบ้ านเยี่ยที่มิได้ ตงใจจะแอบฟั
ั้ ง เเต่กาลังกระทาตามหน้ าที่
ของตนเองยกมือกุมคางด้ วยความรู้สกึ อึ ้งเล็กน้ อย มิคาดว่า
เด็กในท้ องอนุหรงจะมิใช่ลกู ของนายคณิกาที่พ่อบ้ านเยี่ย
คัดเลือกมา เเละอนุหรงมีลกู ติดท้ องอยู่ก่อนเเล้ ว พ่อบ้ านเยี่ย
คิดว่าที่ตนไม่ทนั สังเกต อาจเป็ นเพราะก่อนหน้ านันเสี
้ ่ยวหรง
ไม่เคยอยู่ในสายตาพ่อบ้ านเยี่ยหรื อกงจิ ้นหย่ง จนกระทัง่ อนุ
หรงเริ่ มหาทางวางยาปลุกกาหนัดกงจิ ้นหย่งนัน่ แหละ เสี่ยว
หรงจึงได้ ไปอยู่ในรายชื่อตัวตายตัวเเทนของเสวี่ยเหม่ยที่
พ่อบ้ านเยี่ยกาลังมองหาอยู่ เเละ 'สตรี จิตใจสกปรก' คือ
คุณสมบัติของตัวตายตัวเเทนเหล่านัน้

"โกหก! ท่านกาลังเเต่งเรื่ องเพื่อให้ ข้าเชิดชูนงั เสวี่ยเหม่ย! ท่าน

ก็เป็ นเช่นนี ้อยูเ่ รื่ อย! อะไรๆก็คณ
ุ หนูเสวี่ยเหม่ยๆ คุณหนูเสวี่ย
เหม่ยดีอย่างโน้ น คุณหนูเสวี่ยเหม่ยดีอย่างนี ้! นังเสวี่ยเหม่ย
มันมีเเต่คนคอยรักคอยเอาอกเอาใจล้ อมหน้ าล้ อมหลังเต็มไป
หมด เเต่ข้ามีเพียงเเค่ทา่ น ทังๆที
้ ่ข้าเป็ นน้ องสาวของท่าน เเต่
ท่านกลับไปเข้ าข้ างผู้อื่นอย่างนังเสวี่ยเหม่ย! ยามนี ้ท่านยังขุด
คุ้ยความลับที่ข้าพยายามจะลืมนัน่ ขึ ้นมาเพื่อเปิ ดโปง
น้ องสาวเเละทาให้ หลานสาวเเท้ ๆของตนเองต้ องสูญเสียทุก
อย่างอีก! พี่สาวต้ องการอันใดกันเเน่! ต้ องการเห็นข้ ากับ
เหลียนเอ๋อร์ ตกต่าอีกสักเท่าใดท่านจึงจะพอใจ!"

"ผู้ใดว่าข้ ามาเพื่อเปิ ดโปงเจ้ า! หากข้ าอยากทาข้ าทาไปตังเเต่

้
เมื่อสิบสามปี ก่อนเเล้ ว!" เสี่ยวซีพยายามหายใจเข้ าออกช้ าๆ
เพื่อระงับความโกรธที่สมุ อยู่ในอก

"เช่นนันท่
้ านมาทาไม! มาหาน้ องสาวที่ท่านตัดขาดไปเเล้ วผู้นี ้
เพื่ออันใด!"
"ข้ าก็มาเพื่อเตือนให้ เจ้ าสานึกได้ อย่างไรเล่า ว่าเจ้ าควรไปขอ
ขมานายหญิงเสวี่ยเหม่ยสักครัง้ ก่อนออกไปจากจวนแห่งนี ้!
ก่อนที่เจ้ าจะไม่มีโอกาสได้ ทาอีก!"

อนุหรงชะงักไปเล็กน้ อย ก่อนตอบด้ วยดวงตาซึง่ เเข็งกร้ าว

กว่าเดิม "...ทาไมข้ าต้ องทา?"

"เสี่ยวหรง!" ผู้เป็ นพี่สาวตวาดด้ วยน ้าเสียงผิดหวังเเฝงความ

ไม่เข้ าใจ เหตุใดน้ องสาวของนางถึงจงเกลียดจงชังเสวี่ยเหม่ย
ได้ มากมายถึงเพียงนี ้ ทังๆที
้ ่ในอดีต เสี่ยวหรงคือผู้ที่เข้ าอก
เข้ าใจนายหญิงเสวี่ยเหม่ยมากที่สดุ หากเสี่ยวหรงมิได้ เป็ น
เพียงเเค่สาวใช้ ย่อมสามารถกล่าวได้ เต็มปากเต็มคาว่าทัง้
สองเป็ นดัง่ สหายกัน
อนุหรงเงยหน้ าขึ ้นสบตากับพี่สาวทังดวงตาเเข็
้ งกร้ าว ใบหน้ า
หมดจดเต็มไปด้ วยน ้าตา "ตลอดชีวิตของข้ ามีเเต่ต้องก้ มหัว
ให้ ผ้ อู ื่นหรื ออย่างไร!? เเม้ มิได้ กระทาผิดก็ต้องเป็ นฝ่ ายก้ มหัว
ให้ พวกมันเช่นนันหรื
้ อ!? สตรี พวกนันสู
้ งส่งมาจากที่ใดกัน!
กับอีเเค่เกิดมามีชาติตระกูลคอยส่งเสริ ม ในเมื่อข้ าก็คน
เหมือนกัน ทาไมจึงมีเเค่ข้าที่ต้องถูกปฏิบตั ิเหมือนเป็ นเศษ
สวะ! ไม่ยตุ ิธรรมเลย!"

"เเต่สงิ่ ที่เจ้ ากาลังทากับเหลียนฮวาเเละอาโปก็ไม่ยตุ ิธรรม

เช่นกัน! เจ้ ามิเพียงพรากลูกพรากพ่อ! ข้ ารู้หมดเเล้ วเรื่ องที่เจ้ า
ไม่ยอมรับว่าอาโปเป็ นพ่อของบุตรในท้ องเเละประณามจน
อาโปมิกล้ าเเม้ เเต่จะสูข่ อสตรี ใดมาเป็ นภรรยาอีก ด้ วยกลัวจะ
ทาให้ ภรรยาอับอายที่มีสามีเป็ นเพียงบ่าวไพร่ ชนต ั ้ ่าเช่นที่เจ้ า
เคยประณามเขา! เจ้ า...เจ้ าทาร้ ายผู้อื่นมิพอ เจ้ ายังทาร้ าย
กระทัง่ บุตรี ของตนเอง หากเหลียนฮวารู้ความจริ ง นางจะรู้สกึ
เช่นไร เจ้ าเคยคิดบ้ างหรื อไม่!"
"ก็เเล้ วท่านจะให้ ข้าทาอย่างไร! หากเหลียนฮวาเกิดมาเป็ นลูก
ของข้ ากับอาโป นางก็จะเป็ นได้ เพียงเเค่ลกู บ่าวต่าต้ อย! นาง
ต้ องเติบโตมาโดยมีชีวติ อยู่เหมือนตายทังเป็ ้ นเช่นข้ า! มิมีเเม้
เเต่ศกั ดิ์ศรี ให้ รักษา คุณค่าของชีวติ หรื อก็เบาเสียยิ่งกว่าขน
นก! ต้ องคอยก้ มหัวให้ ผ้ อู ื่น ไม่ก็ถกู ผู้อื่นกดขี่ข่มเหงไปทัง้
ชีวิต! ข้ าไม่ต้องการให้ เหลียนฮวามีชีวิตเช่นนัน้ ข้ าต้ องการให้
เหลียนเอ๋อร์ เติบโตมาเป็ นสตรี สงู ศักดิ์ งดงาม เเละมีอนาคต
สดใส!"

เพี๊ยะ!

เสี่ยวซีทนไม่ไหวเเละตบน้ องสาวไปอีกฉาดหนึง่ ก่อนก้ มลงไป

บีบแก้ มน้ องสาวเเละกล่าวเสียงลอดไรฟั นคล้ ายหมดเเล้ วซึง่
ความอดทนที่มี
"เลิกหาข้ ออ้ างมาทาให้ เหตุผลของตนเองดูดีเสียทีจะได้
หรื อไม่ เจ้ าคิดว่าข้ าโง่นกั หรื ออย่างไรหรงเอ๋อร์ พี่สาวของเจ้ า
ผู้นี ้กินข้ าวเป็ นอาหารนะไม่ใช่หญ้ า! เเค่ยอมรับมาว่าเจ้ า
ริ ษยาเเละอยากเป็ นเช่นนายหญิงเสวี่ยเหม่ยมันยากนักหรื อ
อย่างไร!"

อนุหรงกัดฟั น ริ มฝี ปากสัน่ ระริ ก ก่อนค่อยๆเผยรอยยิ ้ม

วิปลาสออกมา "ถ้ าใช่เเล้ วจะทาไม? เเละข้ าน่ะหรื ออยากเป็ น
เช่นนังเสวี่ยเหม่ย? ฮ่าๆ ข้ าอยากมา 'เเทนที่' มันต่างหากเล่า!
น่าเสียดาย อีกนิดเดียว...อีกเพียงนิดเดียวเท่านัน้ ข้ ากับลูกก็
เกือบจะเข้ ามาเเทนที่นงั เสวี่ยเหม่ยกับลูกของมันได้ อยู่เเล้ ว
เชียว เเต่นงั เด็กปี ศาจนัน่ กลับดื ้อด้ านนัก ล้ มเเล้ วไม่ร้ ูจกั ยอม
เเพ้ ตีเเล้ วไม่ตายเสียที อึดเหมือนแมลงสาปมิมีผิด! สุดท้ าย
มันก็เเย่งวาสนาทุกอย่างที่สมควรเป็ นของเหลียนเอ๋อร์ ไป!
สมควรตาย...พวกมันเเม่ลกู สมควรตาย! ให้ ข้าไปขอขมามัน
เช่นนันหรื
้ อ ฮ่าๆ ไม่มีทาง! ข้ าขอไปจากที่นี่โดยมีเเต่ความ
ทรงจาดีๆที่เคยทาให้ พวกมันเเม่ลกู ทุรนทุรายในขณะที่ข้า
เเละเหลียนเอ๋อร์ ได้ เป็ นที่โปรดปรานยังจะดีเสียกว่า!"

เสี่ยวซีกดั ฟั นเเน่น หางตาปรากฎความเปี ยกชื ้น "เจ้ า... เหตุ

ใดเจ้ าจึงเปลี่ยนไปได้ มากมายถึงเพียงนี ้ เมื่อใดกันที่เจ้ าเริ่ม
กลายเป็ นคนนิสยั ใจคอเช่นนี ้ เสี่ยวหรงที่เเสนร่ าเริ งสดใสเเละ
มองโลกในเเง่ดผู ้ นู นหายไปไหนเเล้
ั้ ว น้ องข้ าอยู่ที่ไหน! หรง
เอ๋อร์ ..น้ องสาวที่ข้าภาคภูมิใจอยู่ที่ไหน!? เจ้ าเอานางคืน
มานะ!!"

อนุหรงชะงัก ความรู้สกึ เสียใจท่วมท้ นจนเกือบร้ องไห้ ฟมู ฟาย

ออกมา หากเลือกได้ นางก็มิได้ อยากกลายเป็ นสตรี น่ารังเกียจ
เช่นนี ้ ใช่ว่านางมิคิดถึงตนเองในช่วงเวลานัน้ เเต่นางไม่อยาก
เสเเสร้ งอีกต่อไปเเล้ ว ไม่อยากกัดฟั นอดทนจากสิง่ ที่นาง
อยากได้ เเละไม่อยากหักห้ ามใจจากสิง่ ที่ผ้ อู ื่นกล่าวว่านางไม่
คู่ควรอีกเเล้ ว ทังนายท่
้ าน ทังความสุ
้ ขสบาย นางรู้ว่าไม่
สมควร นางรู้ ว่าผิดต่อนายหญิงเสวี่ยเหม่ย เเต่ความทรมาน
ยามที่ต้องอดทนอดกลัน้ ทังๆที้ ่สงิ่ ที่นางปรารถนาอยู่ห่าง
เพียงเอื ้อมมือถึงนันท
้ าให้ นางรู้สกึ เหมือนตายทังเป็
้ น
ความรู้สกึ เช่นนัน้ ไม่เอาอีกเเล้ ว! นางก็เเค่สตรี ตวั เล็กๆผู้หนึง่
อยากมีบรุ ุษดีๆให้ พงึ่ พิงมันผิดหรื ออย่างไร พวกนันกล่ ้ าวว่า
นางไม่ค่คู วรกับนายท่านเช่นนันหรื
้ อ พวกนันใช้
้ อนั ใดวัด
คุณค่าของนางเล่า เเล้ วมีสทิ ธิ์อนั ใดมาตัดสินใจเเทนนาง
ชีวิตนี ้เป็ นของนาง จะขึ ้นสวรรค์หรื อลงนรกนางจะเป็ นผู้เลือก
เอง!

"ยอมเเพ้ เถิดเจ้ าค่ะพี่สาว เสี่ยวหรงที่ท่านตามหามิได้ อยู่ที่นี่

อีกเเล้ ว"
พ่อบ้ านเยี่ยยกยิ ้มมุมปาก เเม้ ตวั จริ งของอนุหรงจะเป็ นเพียง
สตรี จิตใจคับเเคบ เต็มไปด้ วยความทะเยอทะยาน เเละอิจฉา
ริ ษยา เเต่ความกล้ าได้ กล้ าเสียของนางก็น่าชื่นชมไม่ใช่น้อยๆ
เเม้ สดุ ท้ ายเเล้ วอนุหรงจะบินขึ ้นไปไม่ถึงฝั่งฝันก็ตาม เเต่การ
ร่ วงหล่นของนางก็เป็ นอะไรที่ค่อนข้ าง...น่าดูชม

เอาล่ะ ถึงเวลาที่เขาต้ องนาความลับที่ถกู ปกปิ ดมาถึงสิบสาม

ปี นี ้ไปรายงานให้ นายท่านทราบเเล้ ว

"โอ้ เเย่จริ ง สาวน้ อยที่น่าสงสาร..." พ่อบ้ านเยี่ยพึมพาอย่าง

เห็นใจ เมื่อสังเกตเห็นว่าเมื่อครู่ไม่ได้ มีเพียงเเค่ตนที่ได้ ลว่ งรู้
ถึงความลับนัน้ ก่อนเร้ นกายจากไป

กงเหลียนฮวายืนนิ่งตะลึงอยู่ที่หน้ าประตูทางเข้ า ด้ วยเมื่อครู่

สาวใช้ ของผู้เป็ นมารดามาบอกนางว่าเสี่ยวซีผ้ เู ป็ นป้าเเท้ ๆ
ของนางมาหามารดาของนางถึงเรื อน กงเหลียนฮวาจึงละทิ ้ง
การฝึ กซ้ อมเพลงพิณ เเละรี บเร่ งรุดมาที่ห้องรับเเขก ด้ วยกลัว
ว่าท่านป้าใจร้ ายผู้นนจะมาพู
ั้ ดจาไม่รักษาน ้าใจสร้ างความ
สะเทือนใจให้ มารดาของนางเจ็บช ้ามากไปกว่าเดิม เเต่ไม่คิด
เลยว่าจะเป็ นนางเองที่ร้ ูสกึ สะเทือนไปทังร่้ างจนเเทบหมดเเรง
ยืน เพราะความจริ งจากปากของมารดาผู้ให้ กาเนิดที่ตวั นาง
เชื่อมาโดยตลอดว่าเป็ นสตรี ใจกว้ าง บอบบาง เเละน่า
สงสาร เเท้ ที่จริ งเเล้ วก็เเค่สตรี ใจเเคบที่เห็นแก่ตวั มากผู้หนึง่

ความจริ งที่ยากจะยอมรับทาให้ สาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ น

ค่อยๆยกมืออันสัน่ เทาขึ ้นมากุมใบหน้ าซึง่ บิดเบี ้ยวเพราะ
อารมณ์ด้านลบที่ยากจะบรรยายถาโถมเข้ ามาพร้ อมกัน เเละ
เมื่อมิอาจรองรับอารมณ์เหล่านันได้
้ ไหว เด็กสาวจึงเผลอกรี ด
ร้ องระบายออกมาสุดเสียง
กรี๊ ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อนุหรงเเละเสี่ยวซีพากันสะดุ้งเฮือก ก่อนหันไปมองทางประตู
ซึง่ ปิ ดอยู่

"เหลียนเอ๋อร์ ..." อนุหรงครางเสียงสัน่ เครื อด้ วยความ

หวาดกลัว เสียงนันนางมั
้ น่ ใจว่าคือบุตรสาวไม่ผิดเเน่ ทว่ามิมี
ความกล้ ามากพอที่จะเดินไปเปิ ดประตูเพื่อนาตนเองไปสู่
ความจริ งที่ว่าความลับได้ ถกู ล่วงรู้เเล้ วโดยบุตรสาว

*เหลียนฮวา...* เสี่ยวซีเม้ มปากเเน่น ก่อนเดินไปเปิ ดประตู

ออกกว้ าง

โฉมงามที่กาลังคู้กายปิ ดหูปิดตาอยู่เบื ้องหน้ าประตู ดูราวกับ

เป็ นเทพธิดาผู้ร่วงหล่นลงมาจากสวรรค์ชนฟ้
ั ้ า เเละกาลัง
บาดเจ็บอย่างเเสนสาหัส ชวนให้ คนมองรู้สกึ สะเทือนใจจน
ยากจะบรรยายความรู้สกึ สงสารภายในใจของมาเป็ นคาพูด
ได้ ถกู

อนุหรงรู้สกึ ใจหายเป็ นอย่างมาก มิคาดว่าบุตรี ที่เอาเเต่เก็บ

ตัวฝึ กซ้ อมเพลงพิณเเละอยู่เเต่ในห้ องนอนของตัวเองมา
ตลอดหลายวันจะปรากฎตัวขึ ้นที่ตรงนัน้ เเต่เมื่ออนุหรงตังสติ
้
ได้ ก็รีบปราดเข้ าไปประคองบุตรสาวของตัวเองขึ ้น เเละกล่าว
ปลอบประโลมด้ วยโทนเสียงอ่อนโยนเช่นปกติ

"เหลียนเอ๋อร์ เหลียนเอ๋อร์ ลกู รักของเเม่! เจ้ าฟั งเเม่นะ มิว่าเจ้ า

จะได้ ยินสิง่ ใดไปบ้ าง เจ้ าจงลืมมันไปเสียให้ หมด! เพราะทุก
สิง่ นันล้
้ วนมิเป็ นความจริ งเลยเเม้ เเต่น้อย! เจ้ าย่อมรู้ดีอยู่แก่
ใจว่าเเม่ของเจ้ าเป็ นคนเยี่ยงไร เเละท่านป้าของเจ้ าวาจาร้ าย
กาจเเค่ไหน! ดังนัน..."
้
ยามนี ้เหลียนฮวาคล้ ายได้ ยินเพียงเสียงอื ้ออึงมากมายดัง
สะท้ อนอยู่ภายในหู ฟั งดูคล้ ายเสียงเย้ ยหยันเเฝงความดูถกู ที่
นางได้ ยินมาตังเเต่
้ เริ่ มจดจาความได้ เเละเสียงเหล่านัน้
อาจจะมีมาตังเเต่
้ ยามมารดาตังครรภ์
้ นางเเล้ วก็เป็ นได้ ใช่
เเล้ ว มันคือเสียงซุบซิบนินทาของกลุม่ คนที่คิดว่าเด็กสาวที่
เกิดจากสตรี ชนต ั ้ ่าเช่นนางนันมิ
้ สมควรเกิดมา เพราะรังเเต่จะ
ทาให้ ผ้ อู ื่นแปดเปื อ้ น เเละฉุดรัง้ ให้ คนรอบข้ างตกต่าลง

ตลอดมาเหลียนฮวาพยายามเมินเฉยต่อถ้ อยคาดูถกู เหล่านัน้

เเละปลอบตัวเองด้ วยคาสอนของมารดา ที่กล่าวว่าพวกเขามิ
ชอบนางเพราะอิจฉานาง ซึง่ เป็ นเด็กสาวโชคดีที่เกิดจาก
ความรักที่เป็ นไปมิได้ เพราะตามหลักเเล้ วบุรุษสูงศักดิ์ย่อมคู่
กับสตรี สงู ศักดิ์ ถึงจะสามารถให้ กาเนิดบุตรที่ดีพร้ อมได้ เเต่
เหลียนฮวานันคื ้ อ 'เด็กสาวดีพร้ อม' ที่เกิดจากบุรุษสูงศักดิ์กบั
สตรี ต่าศักดิ์ ซึง่ มิสมควรจะได้ ครองรักกัน เเต่สดุ ท้ ายเเล้ วพวก
เขาทังคู
้ ่ก็ได้ ครองรักกัน มารดาเคยกล่าวว่าทุกสิง่ คือ
โชคชะตา สวรรค์กาหนดมาเช่นนัน้ กาหนดให้ บิดามารดารัก
กัน เพื่อให้ กาเนิดนาง ดังนันนางจึ
้ ง 'พิเศษ' ดุจดัง่ นางเอกใน
ตานานรักอมตะ เด็กสาวที่สวรรค์รักใคร่ เเละปรารถนาจะให้
นางเกิดมา นัน่ คือเรื่ องที่มารดาพร่ ากล่อมนางก่อนนอน จน
เหลียนฮวาเชื่อไปเเล้ วจริ งๆว่าตัวเองนันสุ
้ ดเเสนจะพิเศษ เเละ
คาว่า 'พิเศษ' ทาให้ เหลียนฮวา 'อยากจะเป็ น' เด็กสาวใน
แบบที่ทกุ คนชื่นชอบ ดังนันนางจึ
้ งตาเป็ นต้ องอ่อนโยน
อ่อนหวาน ดัง่ เช่นนางเอกในนิยายรัก เพื่อทาให้ ทกุ คนรักเเละ
มีเมตตาต่อนาง เผื่อว่าวันหนึง่ บุรุษสูงศักดิ์เช่นในนิยายจะ
ปรากฎตัวขึ ้นตรงหน้ า เพื่อโอบประคองนางสูค่ วามสุขนิรันทร์
ดุจดัง่ ฝันหวานที่สตรี ทกุ คนต้ องเฝ้าอิจฉา เเละพานางไปสู่
จุดสูงสุดที่จะมิมีผ้ ใู ดดูถกู เรื่ องชาติกาเนิดของนางได้ อีก

กงเหลียนฮวาเคยเชื่อมัน่ มาโดยตลอดว่านางมีสทิ ธิ์ที่จะวาด

ฝันถึงอนาคตเช่นนัน้ เเต่ยามนี ้... นางกลับพบว่าทุกสิง่ ที่
มารดาเคยพร่ าบอกคล้ ายจะเป็ นเพียงคาโกหกคาโตที่มารดา
เฝ้าบอกตัวเองเสียมากกว่า หรื อไม่ก็เพื่อให้ นางเชื่อว่านางคือ
'บุตรสาวที่เกิดจากรักเเท้ ระหว่างบิดาเเละมารดา' เเละเป็ น
'บุตรสาวที่บิดารักใคร่ มากที่สดุ ' เป็ นบุตรี ที่เกิดจากภรรยาที่
บิดาเลือกด้ วยหัวใจ หาใช่สตรี ที่เเต่งเข้ ามาด้ วยเหตุผลทาง
การเมืองเช่นภรรยาน่าสงสารคนอื่นๆ

คาโกหกเหล่านันของมารดา
้ ทาให้ เหลียนฮวาเชื่อมาโดย
ตลอดว่า เเม้ นางจะเป็ นเพียงบุตรี ที่เกิดจากอนุภรรยา เเต่ก็ใช่
ว่านางจะไม่สามารถสู้พี่น้องต่างมารดาคนอื่นๆได้ เเม้ เเต่กง
เหมยกุ้ยที่เกิดมาพร้ อมอานาจวาสนามากมายก็ไม่สามารถสู้
นางได้ เช่นกัน กงเหมยกุ้ยออกจะน่าสงสารด้ วยซ ้า เพราะมิได้
เกิดจากความรัก บุตรี ที่เกิดจากความรักเช่นนางต่างหากจึง
จะสมควรได้ ชื่อว่าเป็ นบุตรี ที่เเท้ จริงของบิดา หาใช่บตุ รี ที่เกิด
มาเพราะความจาเป็ นเช่นกงเหมยกุ้ย
เเต่มาตอนนี ้... กงเหลียนฮวารู้เเล้ วว่านางมิมีสงิ่ ใดเทียบกง
เหมยกุ้ยได้ เลย มิมีเลยมาตังเเต่
้ เเรก หากบุตรี ที่เกิดจากความ
จาเป็ นนันน่
้ าสงสาร เช่นนันนางที
้ ่มิใช่บตุ รี เเท้ ๆของท่านพ่อ
นับเป็ นตัวอันใดได้ เล่า!

หมับ

อนุหรงสะดุ้งเมื่อข้ อมือข้ างที่กาลังจะสัมผัสถูกไหล่ของ

บุตรสาวถูกคว้ าเอาไว้ เเละบีบเเน่น

"ลูกเหนื่อยเหลือเกินเจ้ าค่ะท่านเเม่ ลูกขอตัวไปพักผ่อนก่อน

นะเจ้ าคะ" เหลียนฮวากล่าวกับผู้เป็ นมารดาด้ วยน ้าเสียงไร้
เรี่ ยวเเรง ขณะผลักมือของมารดาออก เเละถอยห่างอย่าง
สุภาพ ก่อนประคองร่ างบอบบางของตัวเองเดินจากไป
เด็กสาวรู้สกึ เหมือนตนเองกาลังพังทลายจากภายใน รู้สกึ ได้
เเม้ เเต่น ้าตาที่ไหลย้ อนคืนสูด่ วงใจซึง่ เเตกสลาย เเต่เหลียนฮ
วามิกล้ าร้ องไห้ ออกมา เพราะกลัวว่าหากร้ องไห้ ปราการด่าน
สุดท้ ายจะพังลง ณ ตรงนี ้

"เหลียนฮวา!" อนุหรงอดจะห่วงกังวลมิได้ เนื่องจากมิร้ ูวา่

บุตรสาวรู้มากแค่ไหน เเละรู้เเล้ วรู้สกึ เช่นไร โกรธเกลียดนาง
บ้ างหรื อไม่ อนุหรงหันไปมองเสี่ยวซีตาขวาง "เพราะท่าน!
เหลียนเอ๋อร์ ต้องมารับรู้เรื่ องพรรค์นนก็
ั ้ เพราะท่าน! ที่นาง
กลายเป้นเช่นนันก้
้ เพราะท่านด้ วยเช่นกัน!"

"ข้ าขอโทษจริ งๆ ข้ ามิคิดว่าจะกลายเป็ นเช่นนี ้"

อนุหรงถึงกับชะงักไป เมื่อพี่สาวกล่าวขอโทษอย่างไม่ลงั เล
เสี่ยวซีเชิดหน้ าขึ ้นเล็กน้ อย "กล้ าทาก็ต้องกล้ ารับ ข้ าเรี ยนรู้
คุณธรรมข้ อนี ้มาจากคุณหนูกงเหมยกุ้ย เจ้ าเล่า...กล้ าขอขมา
นายหญิงเสวี่ยเหม่ยเช่นที่ข้าทาหรื อไม่ เจ้ ามีความกล้ าหาญ
สักครึ่งหนึง่ ของคุณหนูกงเหมยกุ้ยหรื อเปล่า"

อนุหรงเบิกกว้ างจนเเทบถลนออกมาเพราะความเเค้ น พี่สาว

ของนางกล้ ากระทัง่ นานางไปเปรี ยบเทียบกับนังเด็กปี สาจผู้
นัน้ พี่สาวเห็นน้ องสาวผู้นี ้เป็ นตัวอันใด จึงได้ เอาเเต่ตดั สิน
การกระทาของนางว่าผิดอยู่ฝ่ายเดียวเช่นนี ้! ทังๆที ้ ่นงั เด็ก
ปี ศาจนัน่ ก็กลัน่ แกล้ งนางเเละเหลียนฮวาเอาไว้ มิใช่น้อยๆ
อยุติธรรม พี่สาวของนางช่างอยุติธรรม! พี่สาวเช่นนี ้นางมิ
ต้ องการ มิต้องการอีกต่อไป!
"ไสหัวไป! ไสหัวไปจากเรื อนของข้ า! หากยังมิยอมเชื่อฟั ง
คาสัง่ ของข้ าซึง่ เป็ น 'อนุ' ก็อย่าหาว่าข้ ามิเห็นแก่ความเป็ นพี่
เป็ นน้ องในอดีต!"

เสี่ยวซีถอนหายใจ ก่อนเดินผ่านอนุหรงไป ทิ ้งท้ ายไว้ เพียง

ประโยคเเสนเศร้ า "ท่านพูดถูกเจ้ าค่ะอนุหรง ดูท่าว่าเสี่ยวหรง
น้ องข้ าจะมิได้ อยู่ที่นี่อีกเเล้ ว เช่นนันก็
้ คงถึงเวลาที่ข้าต้ องก้ าว
ต่อไปข้ างหน้ าเเล้ วเช่นกัน"

เรื อนกุหลาบ

กงจิ ้นหย่งเบิกตากว้ างขึ ้นเล็กน้ อย รู้สกึ ประหลาดใจกับความ

จริ งที่ถกู เก็บเป็ นความลับมาเนิ่นนานนับสิบปี ก่อนหันไปมอง
สตรี อนั เป็ นที่รักด้ วยสายตาเเฝงคาถาม "ที่เยี่ยหยางกล่าวมา
นันเป็
้ นเรื่ องจริ งเช่นนันหรื
้ อฮูหยิน"
เสวี่ยเหม่ยเหลือบมองไปทางอื่นคล้ ายลาบากใจที่จะตอบ
เรื่ องนี ้ละเอียดอ่อนยิ่งนักสาหรับหลายๆฝ่ าย หากความลับ
ถูกเปิ ดโปงตังเเต่
้ เเรก เเม้ จะดีกบั สถานะของนางเเละบุตรี เเต่
คงทาให้ ชีวิตของสตรี ตวั เล็กๆเเละบุตรในครรภ์อย่างเสี่ยวหรง
เเละกงเหลียนฮวาต้ องตกนรกทังเป็้ น เสวี่ยเหม่ยในยามนัน้
จึงเลือกที่จะช่วยปกปิ ดอย่างลับๆ ...โดยมีความลังเลอยู่ในใจ
เล็กน้ อย ใช่ว่านางไม่โกรธเเค้ นเสี่ยวหรงเช่นที่ใครๆคิด เสวี่ย
เหม่ยจาได้ ดีว่าตัวนางในยามนันเเทบสิ
้ ้นสติไปเพราะความ
ผิดหวังที่ได้ รับจากการถูกคนที่เชื่อใจทรยศหักหลัง ยิ่งตอนที่
ได้ รับรู้ความลับเน่าเหม็นของเสี่ยวหรง เสวี่ยเหม่ยจาต้ อง
กลืนก้ อนความสุขอันหอมหวานที่นางอาจได้ รับจากการเปิ ด
โปงเสี่ยวหรงเพื่อแก้ เเค้ นสาวใช้ ที่ทรยศนางลงท้ องไปด้ วย
ความยากลาบาก เเละนึกถึงความสัมพันธ์อนั ดีครัง้ เก่าให้
มาก อย่างไรเสีย ก่อนที่เสี่ยวหรงจะกระทาลับหลังนาง
ระหว่างเราก็เคยมีช่วงเวลาดีๆเกิดขึ ้นมากมาย เสวี่ยเหม่
ยกลัวว่าหากนางลองได้ ลิ ้มรสน ้าทิพย์ที่ชื่อว่าการเเก้ เเค้
นสักครัง้ หนึง่ เเล้ ว นางจะติดใจจนมิอาจวางบุญคุณความ
เเค้ นระหว่างกันลงได้ อีก

คิดเเล้ วก็เสียดาย...เล็กน้ อย หากนางเปิ ดโปงเสี่ยวหรงเสียตัง้

เเต่เมื่อสิบสามปี ก่อน บุตรี ที่น่ารักของนางอาจไม่ต้องพานพบ
กับความเสียใจนับครัง้ ไม่ถ้วน เพราะเมื่อเสี่ยวหรงได้ เป็ นอนุ
สมใจ เสี่ยวหรงก็คล้ ายจะโลภขึ ้นด้ วย นางเริ่ มไขว่คว้ าหา
ความรักความสุขสบายอย่างมิร้ ูจกั พอ นับวันความอ่อนโยน
อ่อนหวานอันเสเเสร้ งของเสี่ยวหรงก็ยิ่งทาให้ เสวี่ยเหม่ยรู้สกึ
สะอิดสะเอียนเสียจนมิอยากจะมองให้ เสียสายตา กล่าวว่า
โลภขึ ้นว่าเเย่พอเเล้ ว เสี่ยวหรงยังเห็นแก่ตวั ขึ ้นอีก กระทัง่ มิ
อยากจะแบ่งปั นความรักความสนใจของกงจิ ้นหย่งให้ ผ้ ใู ด
สุดท้ าย...เสี่ยวหรงก็หนั คมเขี ้ยวเข้ าใส่นางเเละบุตรี ทังยั
้ ง
ปลูกฝังให้ เหลียนฮวาที่ยงั เป็ นดัง่ ผ้ าขาวบริ สทุ ธิ์มองกง
เหมยกุ้ยเป็ นคู่เเข่งบุญวาสนา สอนคุณธรรมผิดๆให้ กง
เหลียนฮวาเติบโตมาเป็ นเด็กสาวที่เห็นตนเองเป็ นศูนย์กลาง
ของทุกสิง่

มีบางครัง้ ยามที่เสวี่ยเหม่ยเห็นบุตรี ร้องไห้ นางนึกเสียดายที่

ไม่ได้ เหยียบย่ามิตรซึง่ กลับกลายเป็ นศัตรูอย่างเสี่ยวหรงให้
จมดินเสียตังเเต่
้ ตอนที่มีโอกาส โชคดีของเสี่ยวหรงที่นางหา
ใช่สตรี ที่เดินอยู่บนเส้ นทางของการเเก้ เเค้ น หากปลายทาง
ของชีวิตมีอยู่เพียงเเค่สองเส้ นทางให้ เลือกเดิน ระหว่าง 'ให้
อภัย' เเละ 'แก้ เเค้ น' เสวี่ยเหม่ยขอเลือกให้ อภัย เพราะชีวิต
หนึง่ นันสั
้ นนั
้ ก นางมิอยากสูญเสีญช่วงเวลาอันมีค่าไปกับ
สตรี ไร้ ค่าเช่นเสี่ยวหรง นางอยากใช้ เวลาทุกลมหายใจเเสวง
หาความสุขร่ วมกับคนที่นางรัก เเน่นอนว่าที่นางคิดเช่นนันได้ ้
เพราะนางยังมีบตุ รชายเเละบุตรสาวหล่อเลี ้ยงหัวใจอันบอบ
ช ้าจากชีวติ คู่ที่ไม่ราบรื่ นนัก เเต่ตอนนี ้หลายๆสิง่ หลายๆอย่าง
ได้ เปลี่ยนแปลงไปเเล้ ว นางเลือกให้ อภัยก้ อนน ้าเเข็งเย็นชาผู้
นี ้ เพราะนางรู้ตวั ดีว่าตลอดมาเป็ นความผิดของนางด้ วย
ครึ่งหนึง่ ที่ 'ไม่ทาอะไรเลย' เขาไม่พดู นางเองก็ไม่ถาม เขาไม่
เดินเข้ ามา นางเองก็ไม่ได้ เป็ นฝ่ ายเดินเข้ าไป เราสองคนต่าง
คนต่างความคิดเเละต่างกระทาผิดพลาดไป หากในอดีตนาง
เป็ นฝ่ ายเดินเข้ าไป ย่อมรับรู้ได้ ไม่ยากว่าเเท้ จริ งเเล้ วเขารู้สกึ
อย่างไรกับนาง เเละนางจะบอกอย่างไม่ลงั เลว่าพร้ อมจะอยู่
เคียงข้ างเขา เเม้ ต้องตกอยู่ในอันตราย

คิดเเล้ วก็เสียดาย หากนางเเละเขาเข้ าใจกันตังเเต่

้ เเรก อนุน่า
ราคาญพวกนันเเละบุ
้ ตรี ของพวกนางคงมิมีวนั ได้ สร้ างความ
ราคาญใจให้ เหมยเอ๋อร์

"เหม่ยเอ๋อร์ ?" กงจิ ้นหย่งเลิกคิ ้วประหลาดใจ เมื่อสตรี อนั เป็ นที่

รักยื่นมือมากุม ทังยั ้ งช้ อนสายตาขึ ้นออดอ้ อน ชวนให้ บรุ ุษผู้
เป็ นสามีร้ ูสกึ คันยุบยิบในหัวใจเเละสงสัยไปในเวลาเดียวกัน
"ข้ ารักท่าน...ข้ ารักท่าน กงจิ ้นหย่ง"

"!?" กงจิ ้นหย่งหลุดสะดุ้ง ดวงตาเรี ยวคมบนใบหน้ าราวรูป

สลักน ้าเเข็งเปล่งประกายระยิบระยับ ก่อนกุมมือสตรี อนั เป็ น
ที่รักเเน่น "ข...ข้ าก็รักเจ้ า"

พ่อบ้ านเยี่ยซึง่ ยืนอยู่นอกประตูเริ่ มขมวดคิ ้ว

"ข้ ารักท่านมาก"

"ไม่ เหม่ยเอ๋อร์ ข...ข้ ารักเจ้ ามากกว่า ข้ ารักเจ้ าตังเเต่

้ เเรกเห็น
เจ้ า...เจ้ างดงามมากเหม่ยเอ๋อร์ "

พ่อบ้ านเยี่ยก้ าวถอยหลังหนึง่ ก้ าว

"เอ๊ ะ ป...เป็ นเช่นนันจริ
้ งหรื อ"

"อืม ตังเเต่
้ วนั ที่ข้าได้ พบเจ้ า หัวใจของข้ าก็มีเพียงเจ้ า เเม้ เจ้ า
จะมีเพียงศิษย์พี่สองอยู่ในสายตาก็ตาม"

"เอ่อ... เเม้ ยามนันข้

้ าจะมิเคยคิดกับท่านพี่ในเเง่นัน้ เเต่ข้าก็
ชื่นชมบุรุษหล่อเหลามากความสามารถเช่นท่านมากเลยนะ
เจ้ าคะ"

พ่อบ้ านเยี่ยก้ าวถอยหลังอีกก้ าว เพื่อพาตัวเองออกมายืนอยู่

นอกห้ องนัง่ เล่น

"จริ งหรื อ เเต่...นัน่ มันก็นานเเล้ ว ยามนี ้ข้ าแก่ขึ ้นเยอะ หากข้ า

ไม่หล่อเหลาเเล้ วเจ้ าจะยังชื่นชมข้ าอยู่บ้างหรื อไม่"
"พูดอันใดเช่นนันเจ้
้ าคะ ท่านพี่ยงั คงหล่อเหลา ริ ว้ รอยรังเเต่
จะทาให้ ท่านดูมีเสน่ห์ขึ ้น"

"เจ้ าเองก็ยงั คงงดงามมากเหมือนเช่นวันวาน จนข้ ามิอยากให้

เจ้ าออกไปพบเจอผู้ใด อยากเก็บเจ้ าไว้ ชื่นชมเพียงผู้เดียว"

"ท่านพี่..."

"เหม่ยเอ๋อร์ ..."

พ่อบ้ านเยี่ยเลื่อนประตูปิดอย่างรู้มารยาท ทันเห็นสองร่ างใน

ห้ องที่เคลื่อนใบหน้ าเข้ าหากันอย่างช้ าๆ
*เฮ้ อ...*พ่อบ้ านเยี่ยยกมือนวดขมับอย่างไม่เข้ าใจว่าอยู่ๆ
บรรยากาศเคร่ งเครี ยดเป็ นงานเป็ นการกลับกลายเป็ นเช่นนี ้
ไปได้ อย่างไร เเล้ วเรื่ องอนุหรงเล่า สมควรทาเช่นไร จะปล่อย
ไปเช่นนันหรื
้ อ?

วันต่อมา

อนุหรงเเละเหลียนฮวามาขอเข้ าพบกงจิ ้นหย่งที่เรื อนกุหลาบ

ของเสวี่ยเหม่ย เนื่องจากวันนี ้เป็ นวันที่อนุหรงต้ องออกไปอยู่
นอกจวน จึงปรารถนาจะมาร่ าลาผู้เป็ นสามี

ซึง่ เเท้ ที่จริ งเเล้ วอนุหรงมาเพื่อขอยืดระยะเวลาเดินทาง

ออกไป เเละที่พากงเหลียนฮวามาด้ วยก็เพื่อให้ บตุ รสาวช่วย
ออกหน้ าอ้ อนวอนผู้เป็ นสามีให้ อนุหรงเชื่อว่าหากกงเหลียนฮ
วากล่าวอ้ อนวอนขอให้ มารดาเช่นนางรัง้ อยู่ อนุหรงเชื่อว่า
นางสามารถอยู่ต่อได้ จนถึงวันที่กงเหลียนฮวาต้ องเเต่งเข้ าวัง
อ๋องห้ าเลยด้ วยซ ้า

ทว่า... กงเหลียนฮวาที่ควรจะโขกศีรษะอ้ อนวอนบิดาให้ ออก

ปากอนุญาตให้ มารดาอยู่ต่อได้ กลับเอาเเต่นงั่ นิ่งเฉย
จนกระทัง่ อนุหรงกล่าวลาเสร็ จสรรพครบถ้ วนตามพิธีการเเล้ ว
กงเหลียนฮวาก็คงไม่พดู อันใดเลยสักประโยค

"เหลียนเอ๋อร์ ...?" อนุหรงครางเรี ยกเสียงแผ่วเบา ทว่า

บุตรสาวกลับเบือนหน้ าหนีอย่างเย็นชา ส่งผลให้ ผ้ เู ป็ นมารดา
รู้สกึ ไม่เข้ าใจเเละไม่พอใจอยู่ลกึ ๆ อนุหรงจึงเรี ยกอีกครัง้ โดย
ครัง้ นี ้เผลอขึ ้นเสียงออกไป ทาให้ ผ้ คู นโดยรอบหันมามอง
"เหลียนเอ๋อร์ !"
"เป็ นอันใดไป เหตุใดจึงยังมิไปอีก หรื อเจ้ ายังติดใจสิง่ ใดอยู่
อีก" กงจิ ้นหย่งกล่าวอย่างไร้ ซงึ่ ความเห็นใจ

"ม...มิมีอนั ใด...เจ้ าค่ะ?" อนุหรงฝื นยิ ้มออกมา ทว่าน ้าเสียง

กลับเริ่ มขาดหายเเละเเผ่วเบาลงเรื่ อยๆ ยามเลื่อนสายตาขึ ้น
สบกับดวงตาเย็นชาของบุรุษผู้เป็ นสามี เเละพบว่าดวงตาเย็น
ชาที่ตวั นางชื่นชอบคู่นนั ้ มีบางอย่างที่ยากจะเข้ าใจแฝงอยู่

เเละเมื่ออนุหรงเลื่อนสายตาไปมองเสวี่ยเหม่ยเเละกง
เหมยกุ้ยก็พบว่าดวงตาคู่สวยของสองเเม่ลกู ที่นางชิงชังนัน้
หนึง่ เต็มไปด้ วยความเห็นอกเห็นใจ ส่วนอีกหนึง่ นันเเสดง
้
ความเบื่อหน่ายออกมา

อนุหรงพลันตัวเเข็งทื่อเมื่อย้ อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน นาง

มิสามารถกล่าวได้ เต็มปากว่าเหตุการณ์เมื่อวานนันยั
้ งนับว่า
เป็ นความลับได้ อีกต่อไป ในเมื่อขนาดเหลียนฮวายังได้ ยิน
เช่นนันสาวใช้
้ ภายในเรื อนของนางก็คงได้ ยินไปไม่น้อยด้ วย
เช่นกัน ก่อนหน้ าที่จะรู้ว่าสาวใช้ ภายในเรื อนหมายปองสามี
ของนางอยู่ อนุหรงเชื่อใจสาวใช้ พวกนัน้ เเต่ยามนี ้นางไม่
มัน่ ใจอีกเเล้ วว่าสาวใช้ พวกนันเป็
้ นคนของตนอย่างเเท้ จริ ง

อนุหรงพยายามระงับอาการตื่นตระหนก เเละก้ มหน้ าลง

เล็กน้ อย กล่าวด้ วยน ้าเสียงขาดความเชื่อมัน่ ที่มกั ชวนให้ ผ้ อู ื่น
รู้สกึ เห็นใจ "ท...ท่านพี่เจ้ าคะ หากเป็ นไปได้ น้ องปรารถนาจะ
อยู่ที่จวนจนถึงวันที่เหลียนเอ๋อร์ ของเรา..."

"สัมภาระเเละทรัพย์สนิ ของอนุหรงภายในเรื อนทังหมดถู

้ กขน
ขึ ้นรถม้ าเรี ยบร้ อยเเล้ ว เเละรถม้ าพร้ อมออกเดินทางเเล้ วขอ
รับนายท่าน" พ่อบ้ านเยี่ยขัดขึ ้น สร้ างความตื่นตะลึงให้ อนุ
หรงซึง่ ได้ ยินคาว่าทรัพย์สนิ ภายในเรื อน 'ทังหมด'
้ จะเป็ น
ทังหมดไปได้
้ เยี่ยงไร! ในเมื่อนางได้ รับอนุญาตให้ กลับมายัง
จวนเเห่งนี ้ได้ หนึง่ ครัง้ ต่อปี นางจึงได้ ทิ ้งสัมภาระเเละเสื ้อผ้ า
อาภรณ์สว่ นหนึง่ เอาไว้ เพื่อเป็ นหลักฐานว่าภายในจวนแห่งนี ้
ยังคงมีที่สาหรับนางอยู่

"ท่านพี่เจ้ าคะ!น้ องเข้ าใจผิดไปเองผู้เดียวเช่นนันหรื

้ อ ว่าท่าน
พี่จะส่งคนไปรับน้ องกลับจวนทุกวันเกิดของเหลียนฮวา"

"...เจ้ ามิได้ เข้ าใจผิด เจ้ าสามารถกลับมาได้ ทกุ วันเกิดของ

เหลียนฮวา...นัน่ คือสิง่ ที่ข้าตัดสินใจก่อนหน้ านี ้"

ก่อนหน้ านี ้? "เช่นนัน...เช่

้ นนันเหตุ
้ ใดยามนี ้ท่านพี่จงึ เปลี่ยนใจ
เล่าเจ้ าคะ ท่านพี่สงั่ ให้ คนขนทรัพย์สนิ ของน้ องไปพร้ อมกัน
ทังหมดเช่
้ นนี ้ มิเท่ากับท่านพี่ขบั ไล่ข้าออกจากจวนหรอกหรื อ
เจ้ าคะ!?"
"..."

ความเงียบของบุรุษที่ได้ ชื่อว่าสามีทาให้ อนุหรงยิ่งปวดใจ

"เพียงถูกท่านพี่สงั่ ให้ ย้ายออกไปอาศัยอยู่นอกจวนอย่างไร้ ซงึ่
เหตุผลน้ องก็เจ็บปวดมากพออยู่เเล้ ว น้ องทาอันใดผิดหรื อเจ้ า
คะ เหตุใดท่านพี่จงึ ทากับน้ องเช่นนี ้!!"

"เจ้ าต้ องการให้ ข้า 'เปิ ดโปง' เจ้ าต่อหน้ าทุกคนเช่นนี ้จริ งๆ
หรื อ" กงจิ ้นหย่งยังคงมีเมตตาอยู่บ้าง จึงให้ ทางเลือกสตรี
ตรงหน้ า เห็นแก่ที่ตนเองเคยใช้ ประโยชน์จากนางมาเนิ่นนาน
เเม้ จะเป็ นการเเลกเปลี่ยนอย่างเท่าเทียม เพราะระหว่างที่
เป็ นอนุของเขา นางก็ได้ ใช้ ชีวิตอย่างสุขสบายมาโดยตลอด
เเต่กงจิ ้นหย่งก็ยงั คงให้ ความเมตตาต่อนางอยู่บ้าง จึงมิได้ ตดั
นางทิ ้งเอาดื ้อๆ ...ตามที่เสวี่ยเหม่ยขอร้ อง
อนุหรงชะงัก ด้ วยรู้สกึ คุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี ้อย่างบอก
กล่าวไม่ถกู นางรู้สกึ เหมือนเคยเห็นกงเหมยกุ้ยนัง่ ทาหน้ า
ทรมานใจอยู่ตรงนี ้ในอดีตนับครัง้ ไม่ถ้วน ยามที่กงเหมยกุ้ยก
ลัน่ แกล้ งเหลียนฮวาหรื อน้ องสาวคนอื่นๆ ทังยั
้ งยอมรับว่าทา
อย่างซื่อตรงจนดูเหมือนสตรี โง่งมมิมีผิด โดยมีนาง บุตรสาว
เเละคนอื่นๆนัง่ อยู่ไม่ไกลจากกงจิ ้นหย่ง เฝ้ามองกงเหมยกุ้
ยถูกตาหนิเเละถูกลงโทษ โดยซ่อนความสะใจไว้ ภายใต้
ใบหน้ าเห็นอกเห็นใจเเละสงสาร

ก่อนหน้ านี ้เป็ นกงอิงฮวาเเละอนุสี่ที่พลาดท่า เเละต้ องออก

จากจวนไป มินานก็ถึงคราวของกงกุ้ยฮวาเเละฮูหยินสาม
ต่อมากงซิ่งฮวาเเละอนุหกก็ไปจากจวนอย่างเงียบๆด้ วย
ปั ญหาด้ านสุขภาพ ทว่านางรู้ดีว่ามันมีอนั ใดมากกว่านัน้ เเต่
นางมิคาดคิดมาก่อนเลยว่า กระทัง่ นางเเละบุตรสาวเองก็
ต้ องพบเจอกับสถานการณ์เช่นนันด้ ้ วยเช่นกัน
เเล้ วที่ท่านพี่กล่าวว่า 'เปิ ดโปง' นัน่ อีก นางมิได้ โง่พอจะไม่
เข้ าใจ เเต่ยามนี ้นางอยากจะกลายเป็ นคนโง่เสียเหลือเกิน
ท่านพี่...คงทราบความลับเน่าเหม็นนัน่ ของนางเเล้ ว ทราบ
เเล้ ว... เเต่ทราบจากผู้ใดกัน

ฉับพลันนันเอง
้ เสียงของเสี่ยวซีก็ดงั ขึ ้นในหัว*'*ไม่มีผ้ ใู ดบอก
ข้ า ข้ าบังเอิญไปได้ ยินนายหญิงเสวี่ยเหม่ยสนทนากับเเม่บญ ุ
ธรรม ข้ าจึงได้ ลว่ งรู้ว่านายหญิงเป็ นผู้มอบเงินให้ อาโปออกไป
ตังตั
้ วในเมืองห่างไกล'

"ท่าน! สุดท้ ายเเล้ วท่านมันก็เป็ นเช่นสตรี จองหองคนอื่นๆ ที่

พร้ อมจะบดขยี ้สตรี ตวั เล็กๆเช่นพวกเราเพียงเพื่อให้ ตวั เองมี
ความสุข! สุดท้ ายเเล้ ว...สุดท้ ายเเล้ วท่านก็เปิ ดโปงความลับ
ของข้ า!!" ดวงตาเเข็งกร้ าวของอนุหรงจับจ้ องเข้ าไปในดวงตา
ของเสวี่ยเหม่ยอย่างเกลียดชัง

เสวี่ยเหม่ยตกตะลึงไปเล็กน้ อย ด้ วยไม่เคยเห็นด้ านที่ก้าวร้ าว

เช่นนี ้ของอนุหรงมาก่อน

ราชันย์หลับตาลง ทุกอย่างกระจ่างชัดเเล้ ว "ท่านพ่อเจ้ าคะ

เร็ วๆเถิดเจ้ าค่ะ ลูกหิวเเล้ ว" เขามาเพื่อทานอาหารร่ วมกัน
พร้ อมหน้ าพร้ อมตาตามที่เสวี่ยเหม่ยขอร้ อง ไม่ได้ อยากมา
เห็นละครชีวิตเกรดต่าอะไรแบบนี ้

กงจิ ้นหย่งตาเป็ นประกาย เพราะมิบ่อยนักที่บตุ รี จะยอมเอ่ย

ปากสนทนาด้ วย จึงโบกมือสัง่ อย่างมิรีรอใดๆอีก

“นาตัวนางออกไป”
"ไม่!ข้ าไม่ไป!ปล่อยข้ า!" อนุหรงดิ ้นรนอาละวาดอย่างหนัก
ภาพลักษณ์อ่อนโยนเเตกสลาย กลับกลายเป็ นเพียงสตรี ผีบ้า
ผู้หนึง่ ที่ทาให้ เหล่าบ่าวไพร่ พากันปิ ดปาก เเละนินทากันผ่าน
สายตา

กงเหลียนฮวาซึง่ นัง่ กาหมัดทังที

้ ่ตวั สัน่ เทิ ้มอยู่ข้างๆอดทนไม่
ไหวในที่สดุ "หยุดอาละวาดเสียทีเถิดเจ้ าค่ะท่านเเม่ ท่าน
เพียงจากไปอย่างเงียบๆมิได้ หรื อ คิดจะทาให้ ลกู ต้ องอับอาย
เเละผิดหวังในตัวท่านอีกสักเท่าไหร่ จงึ จะพอ"

"ล...เหลียนเอ๋อร์ " อนุหรงมิอยากจะเชื่อหูตนเอง เเม้ เเต่

บุตรสาวที่นางอุ้มชูก็มิปรารถนาจะให้ นางอยู่ในจวนเช่นนัน้
หรื อ
"นังเสวี่ยเหม่ย!เจ้ าเป่ าหูอนั ใดบุตรี ข้า!นางปี ศาจ!!"

กงเหลียนฮวาผุดลุกขึ ้นยืน หันเผชิญหน้ ากับผู้เป็ นมารดาด้ วย

สายตาเเข็งกร้ าวเเบบเดียวกัน "ฮูหยินเอกมิได้ เป่ าหูอนั ใดข้ า!
เเละข้ านี่แหละเป็ นผู้เปิ ดโปงความลับของท่านให้ ท่านพ่อรู้!"

กงเหลียนฮวาทนมิไหวอีกต่อไปเเล้ ว หากความลับเเตกเเล้ วมี

คนต้ องรับผิดชอบ เช่นนันนางก็
้ ขอให้ มารดาเสียสละตัวเอง
เพื่อนาง เเละลงนรกไปคนเดียว เพราะนางถูกมารดาเห็นแก่
ตัวผู้นนปั
ั ้ ่ นหัวมามากพอเเล้ ว มิจาเป็ นต้ องไปตกนรกที่ใดอีก
ยามนี ้เหลียนฮวากาลังรู้สกึ ราวกับตัวเองกาลังตกนรกอยู่มิมี
ผิด ทังรู้ ้ สกึ ไร้ ที่พงึ่ เเละไร้ ที่อยู่อาศัย ยามรับรู้ว่าตนเองมิใช่
ทายาทของท่านพ่ออีกต่อไป สถานที่แห่งนี ้ก็มิต่างอันใดไป
จากนรก! เมื่อวานเหลียนฮวาเคยคิดจะหนีไปเสีย ไปเริ่ มต้ น
ชีวิตใหม่ในสถานที่ที่ไม่มีผ้ ใู ดรู้จกั นาง เเต่มารดาเห็นแก่ตวั ผู้
นันท
้ าให้ เหลียนฮวาลังเล ความลับนันจะยั
้ งคงเป็ นความลับ
ไปได้ นานสักแค่ไหนกันเชียว หากนางออกเรื อนไป หรื อหนีไป
เเล้ วความลับเกิดเปิ ดเผยออกมา มารดาจะมีจดุ จบเช่นไร
เพียงเเค่คิด ความรู้สกึ ผิดก็เข้ ากัดกินหัวใจของเด็กสาวจน
รู้สกึ ทังรั้ กทังเกลี
้ ยดมารดาจนยากจะบรรยาย

กงเหลียนฮวาเลือกที่จะตอบเเทนบุญคุณสตรี ที่ทาให้ นางเกิด

มาด้ วยการเปิ ดโปงความลับนันออกไปเสี
้ ยตังเเต่
้ เนิ่นๆ ก่อน
ก้ มกราบขอขมาเเละขอความเห็นใจจากบุรุษที่ดเู เลนางเเทน
บิดาที่เเท้ จริ งมาเนิ่นนาน เพื่อขอให้ บรุ ุษที่เลี ้ยงดูนางมาดุจ
บุตรสาวมิจบั มารดาเเท้ ๆของนางส่งทางการ หรื อลงโทษจน
มารดาถึงแก่ความตาย เเม้ ดจู ากความผิดของมารดาเเล้ ว
ตายยังน้ อยไปเสียด้ วยซ ้า เเต่เหลียนฮวาก็มิปรารถนาจะให้
มารดาผู้นนตาย
ั้ ...เเต่ก็มิปรารถนาจะอยู่ร่วมกับมารดาที่ทา
ให้ นางต้ องตกนรกทังเป็
้ นในยามนี ้ผู้นนอี
ั ้ กเเล้ วด้ วยเช่นกัน
จู่ๆคนที่เรารักเเละเชื่อใจที่สดุ ก็กลับกลายเป็ นคนที่เราเกลียด
ชังที่สดุ กงเหลียนฮวาทรมานจนอยากจะควักหัวใจอันเป็ น
ต้ นตอของความรู้สกึ ทังหมดนี
้ ้ทิ ้ง รักก็ทรมาน เกลียดก็
ทรมาน ยามนี ้เหลียนฮวามิอยากจะรู้สกึ อันใดอีกเเล้ ว

ราชันย์ปรายตามองอนุหรงทีกงเหลียนฮวาที อนุหรงพลาดมา
ตังเเต่
้ ต้นเเล้ วล่ะ เพราะลูกสาวไม่ใช่ต๊ กุ ตาที่คนเป็ นเเม่จะ
สามารถบงการไปได้ ทงชีั ้ วิต ยามนี ้กงเหลียนฮวาคงกาลัง
สับสนในตัวเองน่าดู ว่าเเท้ จริ งเเล้ วตัวนางเป็ นคนเช่นไร
กันเเน่ การถูกสอนให้ สวมหน้ ากากกับการถูกหลอกให้ สวม
หน้ ากากนันต่
้ างกัน เพราะหากรู้ตวั ว่าสวมหน้ ากากอยูเ่ ราจะ
ถอดหน้ ากากออกตอนไหนก็ได้ เเต่กงเหลียนฮวาที่ถกู หลอก
ให้ สวมหน้ ากาก'เด็กสาวเเสนดี'มาโดยตลอดคงจะถอดได้
ยาก เพราะคงผูกพันกับ'บทบาท'ที่มารดาหยิบยื่นให้ มาเนิ่น
นาน จนมิสามารถโยนทิ ้งโดยไม่ร้ ูสกึ ใดๆได้ อีกเเล้ ว เเต่อย่าง
น้ อยเด็กนี่ก็ไม่ใช่บวั ใต้ น ้า โชคดีที่กงจิ ้นหย่งไม่ได้ ปล่อยปละ
ละเลยเหล่าทารกที่เกิดมา มิเช่นนันคงเกิ
้ นเยียวยาทุกคน

"เจ้ า...เปิ ดโปงเเม่?" อดีตอนุคนโปรดหน้ าซีด หัวสมองขาว

โพลนไปหมด จบสิ ้นแล้ วความหวังของนาง จบสิ ้นแล้ วทุกสิง่
ที่นางเคยคาดหวัง บุตรสาวที่นางภาคภูมิใจไม่มีอะไรเหลือ
แล้ ว แล้ วนางเล่าจะเหลืออะไร

แววตาว่างเปล่ากึ่งเลื่อนลอยของอดีตอนุที่เคยได้ ชื่อว่าเป็ นที่

โปรดปรานที่สดุ เหลือบไปมองเสวี่ยเหม่ยซึง่ นัง่ อยู่ข้างๆกง
จิ ้นหย่ง นัง่ อยู่ในตาแหน่งที่สงู ส่งและมีเกียรติที่สดุ ตาแหน่งที่
ภรรยาทุกคนของกงจิ ้นหย่งต่างริ ษยาและปรารถนาจะได้
ครอบครอง ไม่เว้ นแม้ แต่อนุเช่นนาง
เสวี่ยเหม่ยมองอดีตอนุที่สามีแสร้ งโปรดปรานด้ วยนัยน์ตา
เรี ยบเฉยค่อนไปทางสงสาร ทว่าแววตาสงสารนันกลั ้ บทาให้
อดีตอนุคนโปรดของกงจิ ้นหย่งรู้สกึ ทนไม่ได้ อีกต่อไป

สิง่ ที่ถกู กักเก็บไว้ ภายในใจตลอดมารั่วซึมออกมาจากก้ นบึ ้ง

ของจิตใจทีละเล็กทีละน้ อย จนในที่สดุ ก็ปะทุออกมาราวกับ
เกิดระเบิดขึ ้นภายในใจ

ความริ ษยา และอิจฉาอย่างรุนแรงปรากฎขึ ้นบนใบหน้ าของ

อนุหรง

“ข้ ามิเชื่อหรอกว่าเหลียนฮวาจะทรยศข้ าด้ วยตัวเอง เสวี่ย

เหม่ย เจ้ าล่ะสิ เป็ นเจ้ าใช่หรื อไม่ที่หลอกลวงลูกสาวข้ าจนนาง
ทรยศข้ า! สมใจเจ้ าแล้ วสิเสวี่ยเหม่ย! ทาร้ ายกันถึงเพียงนี ้
เพราะเจ้ ารู้ตวั ว่าบุตรสาวของเจ้ าไม่อาจเทียบบุตรสาวของข้ า
ได้ จงึ อิจฉาริ ษยาใช่หรื อไม่ ตัวเจ้ าก็ดี บุตรสาวเจ้ าก็ดี
บุตรสาวเจ้ ากระทัง่ ทาลายชื่อเสียงและอนาคตของเหลียนอ
วาที่เคยได้ ชื่อว่าเป็ นน้ องสาวตัวเองได้ ลงคอ! เจ้ าช่างเสี ้ยม
บุตรสาวตัวเองมาได้ ดีจริ งๆ! แพศยาเหมือนเจ้ าไม่มีผิด!”

เสวี่ยเหม่ยขมวดคิ ้ว ยื่นมือไปหลังมือของกงจิ ้นหย่ง เพื่อห้ าม

ไม่ให้ บรุ ุษผู้นนลงมื
ั ้ อฆ่าอดีตอนุภรรยาทิ ้งด้ วยมือตัวเอง

เสวี่ยเหม่ยขยับยิ ้มบาง “เจ้ าก็เสี ้ยมสอนบุตรี ได้ ดีไม่แพ้ กนั

โชคดีที่ไม่ได้ เหมือนแม่ไปเสียหมด มิเช่นนันคงน่
้ าสงสาร
อนาคตของเหลียนฮวาแย่”

"เจ้ า!!"
“แล้ วก็อีกอย่างนะเสี่ยวหรง ลูกกาน่ะ ถึงเจ้ าจะพยายามย้ อม
สีมนั ให้ ตายมันก็เป็ นได้ เพียงลูกกา หลอกตัวเองว่ามันเป็ นลูก
หงส์ไปก็เท่านัน้ เพราะสักวันชาติกาเนิดที่แท้ จริ งก็ต้อง
เปิ ดเผยออกมาอยู่ดี แต่จะโทษลูกกาไม่ได้ หรอกนะที่มนั ต้ อง
เกิดมาเป็ นแบบนัน้ ก็แม่มนั เป็ นเพียงแค่กานี่นา”

ราชันย์สดู หายใจลึก พยายามกลันยิ

้ ้มเอาไว้ เเละอยากยกนิ ้ว
ให้ เสวี่ยเหม่ยใจเเทบขาด

“นังเสวี่ยเหม่ย!!” อดีตอนุคนโปรดมีท่าทางบ้ าคลัง่ ก่อนพุ่ง

เข้ าไปหมายตบตีใบหน้ าอ่อนเยาว์ของฮูหยินเอกน่าตายผู้นนั ้
สักฉาด ความคับแค้ นภายในใจจะได้ ถกู ระบายออกบ้ าง แต่
โดนบ่าวชายสองคนรวมแขนเอาไว้ ได้ เสียก่อน
“นังเสวี่ยเหม่ย! นังแพศยา ข้ าขอสาปแช่งเจ้ าให้ ไม่ได้ ตายดี
ขอให้ ชาติหน้ าเจ้ ามีสภาพไม่ต่างอันใดจากข้ า ขอให้ ไม่มีใคร
รักเจ้ า!!”

เสวี่ยเหม่ยหันไปมองกงจิ ้นหย่งและยิ ้มบางๆออกมา “ชาติ

หน้ าท่านพี่จะยังรักข้ าอยู่หรื อไม่เจ้ าคะ”

กงจิ ้นหย่งยิ ้มตอบ เอื ้อมมือจับมือเรี ยวสวยของภรรยาอันเป็ น

ที่รักขึ ้นมาจุมพิตเบาๆ “ไม่ใช่แค่ชาติหน้ า แต่ข้าจะตามรักเจ้ า
ทุกชาติไป”

ราชันย์สาลักน ้าลายตัวเอง หน้ าด้ านกันจริ งๆ

เสวี่ยเหม่ยหน้ าแดงเล็กน้ อย ก่อนกระแอมไอไล่ความเขินอาย

และหันไปทางอนุหรงด้ วยสีหน้ าและแววตาของผู้ชนะ
อดีตอนุคนโปรดมองกงจิ ้นหย่ง อดีตสามีที่นางทังรั้ กทังหลง
้
และเทิดทูนบูชายิ่งกว่าสิง่ ใดด้ วยดวงใจที่แตกสลาย

“ท่านพี่เจ้ าคะ ชาติหน้ า...ชาติหน้ าข้ าจะตามหาท่านให้ เจอ

ก่อนนังเสวี่ยเหม่ย และข้ าจะทาให้ ท่านรักข้ าและเป็ นของข้ า
เพียงคนเดียวให้ จงได้ !”

กงจิ ้นหย่งส่ายหน้ าช้ าๆ อธิบายด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉย “ข้ ากับ

เหม่ยเอ๋อร์ ใจตรงกันแล้ ว ข้ าสาบานจะตามรักแต่นางทุกชาติ
ไป และชาติหน้ าจะเป็ นข้ าที่ปกป้องดูแลนางไม่ให้ ห่างกาย
ไม่จาเป็ นต้ องมีสว่ นเกินเช่นเจ้ าอีกต่อไป ดังนันวาสนา
้
ระหว่างข้ าและเจ้ าคงต้ องสิ ้นสุดลงที่ตรงนี ้”
ราวกับโดนฟ้าผ่าลงกลางใจ คาพูดของกงจิ ้นหย่งบาดลึกและ
เจ็บจนอดีตอนุคนโปรดประคองสติตวั เองแทบไม่อยู่

อนุหรงทรุดลงไปนัง่ อย่างหมดแรง หน้ าตาหดหู่ราวกับหมด

สิ ้นเเล้ วซึง่ ทุกสิง่

“ข้ า...เป็ นได้ เพียงแค่สว่ นเกินเช่นนันหรื

้ อ ไม่ ไม่จริ ง ท่านพี่
โกหก ท่านพี่รักข้ า...ท่านรักข้ า...ขอเพียงท่านเจอข้ าก่อนนัง
เสวี่ยเหม่ย...” อดีตอนุคนโปรดยังคงพยายามหลอกตัวเอง

เห็นอดีตอนุของตนยังคงมีนยั น์ตาที่มืดบอด ไม่ยอมรับความ

จริ ง และยังคงพยายามหลอกตัวเองต่อไป กงจิ ้นหย่งจึง
อธิบายเพิ่มเติมอีกเล็กน้ อย เเม้ จะมิได้ บอกความจริ งทังหมด
้
ออกไป เเต่ก็ฟังเเล้ วเจ็บเเสบพอกัน
“ค่าคืนนันหากผู
้ ้ ที่ปีนเตียงข้ าไม่ใช่เจ้ า ข้ าก็ไม่เกี่ยงอันใดหาก
จะเป็ นผู้อื่น ข้ าเพียงต้ องการผู้ที่จะขึ ้นมาเป็ นอนุ เพื่อรับคม
หอกและดาบแห่งความริ ษยาแทนเสวี่ยเหม่ยที่กาลังตังท้ ้ อง
เท่านัน”
้

แม้ คาพูดของกงจิ ้นหย่งจะค่อนข้ างเย็นชา โหดร้ าย และเห็น

แก่ตวั แต่หากมองในมุมกลับกัน ใครบ้ างไม่เห็นแก่ตวั ในเรื่ อง
ของความรัก และอนุหรงจะไม่ต้องมาเวียนว่ายในวังวนแห่งนี ้
หากไม่ทะเยอทะยานอยากได้ สามีผ้ อู ื่นกระทัง่ กล้ าแทงข้ าง
หลังเสวี่ยเหม่ยผู้เป็ นนายตังแต่
้ แรก

ทังกงจิ
้ ้นหย่งและอดีตอนุหรงต่างทาผิดด้ วยกันทังคู
้ ่ และผ่าน
ความเจ็บปวดแล้ วทังคู
้ ่ เพียงแต่ในท้ ายที่สดุ กงจิ ้นหย่งได้ พบ
กับความสุข ส่วนอนุหรง...ได้ รับรู้ความจริ งที่เจ็บยิ่งกว่าตาย
ทังเป็
้ น
“ไม่จริ ง!! เจ้ า! เพราะมีเจ้ าท่านพี่ถงึ ไม่รักข้ า! หากไม่มีเจ้ า!
หากไม่มีเจ้ า...!!”

ไม่ว่าความจริ งจะเป็ นเช่นไร อนุหรงก็ไม่อาจยอมรับความจริ ง

นันได้
้ นางยังคงโทษว่าทุกสิง่ เป็ นเพราะเสวี่ยเหม่ย และเชื่อ
ว่าตัวเองไม่ได้ ทาอะไรผิดทังสิ
้ ้น ทังเรื
้ ่ องที่วางยาปลุกกาหนัด
กงจิ ้นหย่ง เรื่ องที่แอบปี นเตียงกงจิ ้นหย่ง หรื อกระทัง่ เรื่ องที่
นางแอบอ้ างลูกในท้ องว่าเป็ นลูกของกงจิ ้นหย่ง นางล้ วนทา
ถูกแล้ ว เพียงแต่หากไม่มีเสวี่ยเหม่ย ชีวิตของนางคงไม่มีจดุ
จบที่น่าสมเพชเช่นนี ้

ใช่แล้ ว ทุกอย่างเป็ นเพราะนังแพศยาเสวี่ยเหม่ย ข้ าทาถูก

แล้ ว ข้ าไม่ผิด! ข้ าทาถูกเเล้ ว!!
“ฮ่าๆๆ ข้ าไม่ผิด ข้ าคืออนุคนโปรด เกิดมาต่าศักดิ์แล้ วอย่างไร
สุดท้ ายก็บ่าวอย่างข้ าไงเล่าที่ท่านพี่รักมากกว่าพวกเจ้ า นัง
เสวี่ยเหม่ย น่าสมเพช เกิดมามีทกุ อย่างแต่ท่านพี่ก็เลือกข้ าที่
ไม่มีอะไร ข้ าอยู่เหนือเจ้ า ข้ าอยู่เหนือเจ้ า! เป็ นเจ้ าที่ต้องอิจฉา
ข้ า ไม่ใช่ข้าอิจฉาเจ้ า นังเสวี่ยเหม่ยผู้น่าสมเพช ฮ่าๆๆ”

อนุภรรยาซึง่ หลงระเริ งจนเข้ าใจผิดมาโดยตลอดว่าตัวเองคือ

คนโปรดแหงนหน้ าหัวเราะอย่างสะใจแกมบ้ าคลัง่

แม้ แต่กงเหลียนฮวายังไม่อยากจะมองหน้ ามารดาของตัวเอง

ซึง่ กาลังถูกพาตัวออกไป จนต้ องเบือนสายตาหนีด้วยใบหน้ า
หมองเศร้ าและแววตาผิดหวัง

และเพราะเบือนหน้ าหนีทาให้ กงเหลียนฮวาเห็นว่าเสวี่ยเหม่ย

หาได้ มีแววตาสะใจเช่นที่นางคิด
ยามเห็นจุดจบของอดีตสาวใช้ ที่ทรยศตัวเอง ในดวงตา
สวยงามคู่นนสะท้
ั ้ อนถึงความเศร้ าใจออกมาเสียด้ วยซ ้า

กงเหลียนฮวาก้ มหน้ าลงอย่างละอายใจ เเละเผลอคิดไปว่า

นางเเละมารดาอาจจะเป็ นผู้ประกาศสงครามกับเสวี่ยเหม่ย
เเละกงเหมยกุ้ยอยู่ฝ่ายเดียวตังเเต่
้ เเรกเลยก็เป็ นได้ กง
เหมยกุ้ยอาจไม่ตงตัั ้ วเป็ นศัตรูกบั นางเเละมารดา หากมารดา
ไม่เสี ้ยมสอนให้ นางมองกงเหมยกุ้ยเป็ นคู่เเข่งตังเเต่
้ เเรก

กงเหลียนฮวาเฝ้ามองรถม้ าของผู้เป็ นมารดาเเล่นออกจาก

จวนไป กระทัง่ ห่างไกลออกไปเรื่ อยๆ ก่อนถอนสายตาคืนมา
มองไปรอบตัว เเละพบว่ายามนี ้นางตัวคนเดียวอย่างเเท้ จริ ง
เเล้ ว
รถม้ าของอนุหรงเคลื่อนออกจากตัวเมือง ไกลออกไปเรื่ อยๆ
ก่อนจะหยุดนิ่ง อนุหรงซึง่ นัง่ กอดเข่าอยู่ภายในรถม้ าหันไป
มองประตูซงึ่ เปิ ดออกด้ วยความตกใจ ก่อนเเย้ มยิ ้มออกมา
เมื่อเห็นว่าผู้ใดก้ าวเข้ ามานัง่ ในรถม้ า

"พ่อบ้ านเยี่ย! ข้ าคิดเเล้ ว ข้ าคิดเเล้ วมิมีผิด ท่านพี่มิมีทาง

ทอดทิ ้งข้ าได้ ลงคอ เเละทังหมดนั
้ น่ เป็ นเพียงละครฉากหนึง่ ที่
ท่านพี่เเสดงเพื่อตบตานังเสวี่ยเหม่ยใช่หรื อไม่" อนุหรงถาม
อย่างตื่นเต้ นทังรอยยิ
้ ้มวิปลาส

"มิใช่ขอรับ ข้ าเพียงนายาที่ฮหู ยินรองฝากมาให้ ท่านมาส่ง

เท่านัน"้ พ่อบ้ านเยี่ยกล่าวเสียงเรี ยบ ขณะหยิบห่อยาออกมา
วางที่เบาะข้ างๆอนุหรง
"ยาอันใด! ของจากนังเเพศยานัน่ ข้ ามิเอาทังนั
้ น!"
้ อนุหรง
ตวาดเเละปั ดอย่างเเรงจนห่อยากระเด็นไปกระทบกับผนังรถ
ม้ า ก่อนคว้ าชายเเขนเสื ้อของพ่อบ้ านเยี่ยที่ทาท่าจะลุกจาก
ไปเอาไว้

"ข้ ามิเชื่อหรอกว่าพ่อบ้ านเยี่ยตามรถม้ าของข้ ามาถึงนี่เพียง

เพื่อส่งยาของนังฮูหยินรองนัน่ เป็ นท่านพี่ใช่หรื อไม่ เป็ นท่าน
พี่ใช่หรื อไม่ที่สง่ พ่อบ้ านเยี่ยมาดูความเป็ นไปของข้ า นี่
พ่อบ้ านเยี่ย พ่อบ้ านเยี่ยช่วยข้ าสักครัง้ เถิด พ่อบ้ านเยี่ยช่วย
บอกท่านพี่เเทนข้ าหน่อยจะได้ หรื อไม่ว่าข้ าผิดไปเเล้ ว ข้ าขอ
โทษที่โกหกท่านพี่ เเม้ เหลียนฮวาจะมิใช่บตุ รี เเท้ ๆของท่านพี่
เเต่นางก็สามารถทาประโยชน์ให้ ท่านพี่ได้ มิใช่หรื อ เห็น
หรื อไม่ว่านางกาลังจะได้ เป็ นพระชายารองของอ๋องห้ า เเละ...
เเละข้ าสามารถมอบบุตรเเท้ ๆให้ ท่านพี่ได้ "
พ่อบ้ านเยี่ยยิ ้มบาง "เกรงว่าอนุหรงจะมิสามารถตังครรภ์
้ ได้
อีกเเล้ วขอรับ"

อนุหรงเผลอชักสีหน้ าออกมาทันที เพราะคิดว่าอีกฝ่ ายกาลัง

ดูถกู นาง "ทาไมจะมิได้ ! ก็ในเมื่อนังเสวี่ยเหม่ยยังตังครรภ์
้ ได้
ข้ าก็สามารถตังครรภ์
้ อีกได้ เช่นกัน ขอเพียงท่านพี่ให้ โอกาสข้ า
บ้ าง เเละท่านพี่จะทอดทิ ้งข้ าเช่นนี ้มิได้ เเม้ เหลียนฮวาจักมิใช่
บุตรี เเท้ ๆของท่านพี่ เเต่ข้าซึง่ ได้ ร่วมหอกับท่านพี่เเล้ วย่อมเป็ น
ภรรยาของท่านพี่ผ้ หู นึง่ มิผิดเเน่นอน ท่านพี่จกั มิจดจา
ช่วงเวลาดีๆเหล่านัน้ กระทัง่ รู้สกึ สงสารข้ าบ้ างเลยเชียวหรื อ!"

"อนุหรงเข้ าใจผิดเเล้ ว มิเกี่ยวว่านายท่านจักให้ โอกาสอนุหรง

หรื อไม่ เเต่นายท่านต้ องการบุตรจากอนุหรงเพียงหนึง่ เท่านัน้
เเละอนุหรงก็ได้ มอบให้ นายท่านเเล้ ว ดังนันนายท่
้ านย่อมมิ
อาจปล่อยให้ อนุหรงตังครรภ์
้ บตุ รคนใดได้ อีก ข้ าจึงจัดการทา
ให้ อนุหรงมิสามารถตังครรภ์
้ ได้ มาเสียเนิ่นนานเเล้ ว"

อนุหรงเบิกตากว้ าง นิ่งตะลึงไปในทันที "เจ้ า...เจ้ า..."

พ่อบ้ านเยี่ยทาหน้ าอ่อนใจ ดวงตาฉายเเววรู้สกึ ผิดอยูเ่ จือจาง

"อย่ามองข้ าด้ วยสายตาเช่นนันเลย
้ ข้ าเพียงทาตามคาสัง่
เท่านัน"้ พ่อบ้ านเยี่ยนิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนกล่าวว่า "อนุหรง...
เห็นแก่ที่ท่านจะอยู่บนโลกนี ้ได้ อีกไม่นาน ข้ าขอสารภาพ
บางอย่าง ตามหลักเเล้ วท่านมิเคยได้ ร่วมหอกับนายท่านเลย
ไม่เลยเเม้ สกั ครัง้ เดียว"

อนุหรงเบิกตากว้ าง "เจ้ า...เจ้ ากล่าวบัดซบอันใด! อย่ามาปั่ น

หัวข้ า! ข้ าจะมิเคยได้ ร่วมหอกับท่านพี่สกั ครัง้ เลยได้ อย่างไร
ในเมื่อ..."
"อะไรทาให้ อนุหรงมัน่ ใจว่าผู้ที่นอนอยู่เคียงข้ างอนุหรงคือ
นายท่านเช่นนันหรื
้ อ" ความเจ้ าเล่ห์ปรากฎขึ ้นในดวงตาคม
กริ บของพ่อบ้ านเยี่ย

อนุหรงชะงัก ก่อนขบฟั นเเน่น กล่าวเช่นนี ้อีกฝ่ ายกาลัง

กล่าวหาว่านางโกหกอยู่ใช่หรื อไม่ เรื่ องเช่นนี ้สตรี ใดจะกล้ า
นามาพูดอย่างมิอายปากหากมิมนั่ ใจจริ งๆ นางเพียงแอบอ้ าง
ว่าเหลียนฮวาเป็ นบุตรี ของท่านพี่เท่านัน้ หรื อเพราะเรื่ องนัน้
ได้ ทาให้ นางได้ กลายเป็ นตัวโกหกในสายตาของพ่อบ้ านเยี่ย
ไปเเล้ ว

"จะมิให้ ข้ามัน่ ใจได้ อย่างไร! ก็ในเมื่อยามพลีกายให้ นายท่าน

ของเจ้ าครัง้ เเรก ข้ าเป็ นผู้วางยาปลุกกาหนัดนายท่านของเจ้ า
เองกับมือ ทังยั
้ งเป็ นผู้พานายท่านของเจ้ าไปที่เตียง เเละข้ าก็
เป็ นผู้ปลดเปลื ้องอาภรณ์ของเขาด้ วยมือคู่นี ้อีกด้ วย
เช่นกัน!" อนุหรงโผลงออกไปอย่างโกรธจัด

พ่อบ้ านเยี่ยฟั งเเล้ วถึงกับหลุดหัวเราะออกมา "อนุหรง มิใช่

ท่านเพียงผู้เดียวที่วางยาผู้อื่นเป็ นนะขอรับ ข้ าเเละนายท่าน
เองก็ชานาญมากด้ วยเช่นกัน ...ข้ าจะพูดอีกครัง้ ท่านมิเคยได้
ร่ วมหอกับนายท่าน ส่วนผู้ที่หลับนอนกับอนุหรงตาม 'คาสัง่
ของนายท่าน' เสียหลายคืนนันเป็ ้ นผู้ใด ข้ าขอกล่าวตามตรง
ข้ าเองก็ไม่ร้ ูจกั นามที่เเท้ จริ งของบุรุษผู้นนเช่
ั ้ นกัน อนุหรงก็ได้
ยินที่นายท่านพูดเเล้ วมิใช่หรื อ ว่าหากวันนันผู
้ ้ ที่ปีนขึ ้นเตียง
นายท่านไม่ใช่อนุหรง นายท่านก็ไม่เกี่ยงหากจะเป็ นผู้อื่น อนุ
หรงไม่น่าเปิ ดประตูบานนันเข้ ้ ามาเลยขอรับ มิเช่นนันท่ ้ านคง
ไม่ต้องพบเจอเรื่ องเช่นนี ้ ข้ ารู้สกึ เสียใจเเทนสตรี โชคร้ ายเช่น
ท่านเสียจริ งๆ"
อนุหรงทรุดกายลงนัง่ อย่างหมดเเรง มิกล้ าซักถามสิง่ ใด
เพราะหากต้ องรู้มากไปกว่านี ้ นางคงมิอาจทนมีชีวติ อยู่ได้ อีก
เพียงเท่านี ้นางก็ร้ ูสกึ เหมือนกาลังตายทังเป็
้ นเเล้ ว

"อนุหรง"

อนุหรงเงยหน้ ามองพ่อบ้ านเยี่ยที่ก้มลงหยิบห่อยาบนพื ้น

ขึ ้นมาปั ด ก่อนวางใส่มือนางด้ วยท่าทางเอาใจใส่ ทว่าถ้ อยคา
ที่กระซิบออกมานันกลั
้ บทาให้ อนุหรงตัวเเข็งทื่อ

"ฮูหยินรองฝากบอกอนุหรงว่าเรื่ องที่อนุหรงเคยวางยาฮูหยิ
นขณะกาลังตังครรภ์
้ คณ
ุ หนูใหญ่จนเกือบเเท้ ง ฮูหยินรองจัก
ถือว่าหายกันเเล้ วนะขอรับ ฮูหยินรองยังเเนะนาให้ อนุหรง
ทานยาห่อนี ้ทุกวัน อนุหรงจักได้ จากไปอย่างไม่ทรมานมาก
นัก เพราะอีกไม่นานพิษที่ฮหู ยินรองใช้ เเแก้ เเค้ นอนุหรงมา
เนิ่นนานก็จกั เเสดงผลออกมาอย่างชัดเจนเเล้ ว"

เมื่อพ่อบ้ านเยี่ยจากไป รถม้ าก็ขบั เคลื่อนต่อไปตามเส้ นทาง

โดยมีอนุผ้ ถู กู ขับไล่นงั่ นิ่งงันราวไร้ วญ
ิ ญาณอยู่ภายใน

ดวงตาหม่นเเสงบนใบหน้ าหมดจดซึง่ เต็มไปด้ วยหยาดน ้าตา

ก้ มลงมองห่อยาในมือด้ วยความหวาดกลัวเเละหวาดผวา อนุ
หรงมิคิดเลยว่าบาปที่นางเคยก่อยามหน้ ามืดตามัวไป
ชัว่ ขณะเพราะความหึงหวงโง่ๆจักทาให้ ฮหู ยินรองที่เเสนจะ
เยือกเย็นผู้นนผู
ั ้ กอาฆาตพยาบาทนางได้ ถึงเพียงนี ้ เเต่
สุดท้ ายเเล้ วนังคุณหนูใหญ่นนั่ ก็คลอดออกมาได้ อย่าง
ปลอดภัยมิใช่หรื อ นังฮูหยินรองนัน่ มีสทิ ธิ์อะไร มีสทิ ธิ์อะไรมา
โกรธเเค้ นนาง ลูกสาวก็ได้ เข้ าวังไปเเล้ วไม่ใช่หรื อ! นังฮูหยินร
องนัน่ ต่างหากที่ผิด กล้ าดีอย่างไรตังครรภ์
้ บตุ รคนแรกของ
ท่านพี่ ทังๆที
้ ่มาทีหลังเช่นนังแพศยาพวกนัน!
้ นางเจอท่านพี่
ก่อน นางเจอก่อน! เหตุใดสวรรค์จงึ มอบโอกาสให้ สตรี
แพศยาพวกนันได้
้ ตบเเต่งกับท่านพี่ เเต่มมิ อบโอกาสอันใดให้
นางบ้ างเลย เหตุใด...เหตุใดนางจึงต้ องเกิดมาเป็ นเพียงบุตรี
ขอทานด้ วย!

"เเค่ก เเค่ก!" อนุหรงไอออกมาเช่นทุกวัน ทว่าครานี ้กระทัง่ มี

ลิม่ เลือดปะปนออกมาด้ วย คราเเรกอนุหรงคิดว่านางป่ วย
เล็กน้ อยตามประสาคนร่ างกายอ่อนแอ เเละอาจเป็ นเพราะ
อากาศเปลี่ยนด้ วยอาการไอจึงหนักขึ ้น เเต่เมื่อได้ พ่อบ้ านเยี่ย
ช่วยไขความกระจ่างเมื่อครู่ อนุหรงก็ร้ ูเเล้ วว่านางมิได้ ป่วย
เเต่นางกาลังจะตาย!

อนุหรงกอดตัวเอง ก่อนเอนกายลงนอนไปตามเบาะนัง่ ในรถ

ม้ า เสียงร่ าไห้ ดงั ขึ ้นมิคาดสาย อนุหรงรู้สกึ ทรมาน ความโดด
เดี่ยวเเละความสิ ้นหวังกาลังกัดกินนางจากภายใน จุดจบ
เช่นนี ้มิใช่สงิ่ ที่อนุหรงต้ องการ ห่างไกลจากสิง่ ที่อนุหรงเคย
วาดฝันเอาไว้ ยามที่ตดั สินใจจะหันหลังให้ ทกุ สิง่ เเม้ เเต่ความ
ถูกต้ อง เพื่อทาตามเสียงเรี ยกร้ องของหัวใจ นางเพียงต้ องการ
มีชีวิตในแบบที่เหล่าสตรี ที่เคยประณามเเละดูถกู นางพวกนัน้
ต้ องอิจฉา เพียงเเค่อยากสมหวังในความรัก เพียงเเค่อยากให้
บุตรที่เกิดมามีอนาคตที่สดใส มิต้องทนทุกข์ทรมานเพราะ
ชาติกาเนิดเช่นตัวนาง ตาแหน่งฮูหยินนางมิเอาก็ได้ ขอเพียง
ได้ เป็ นสตรี เพียงหนึง่ เดียวที่กงจิ ้นหย่งรักมากก็พอ
บทที่ 37 ผมตกหลุมรักคุณ

"คุณหนูเจ้ าคะ มีจดหมายจาก 'คุณหนูหก' ส่งมาจา

กมลฑลลัว่ หยางเจ้ าค่ะ"

ราชันย์ละสายตาจากหนังสือที่อ่านค้ างอยู่เเละหันไปรับ
จดหมายจากเสี่ยวซีมาเปิ ดอ่านทังรอยยิ
้ ้มบางๆ อีกสองวันจะ
ถึงงานคัดเลือกสาวงามเเล้ ว ยามที่ไม่ได้ ฝึกซ้ อมราชันย์ก็มกั
ทาสมาธิด้วยการนัง่ อ่านหนังสือเงียบๆ

กงซิ่งฮวาเเละอนุหกออกไปอาศัยอยู่นอกจวนก่อนอนุหรงราว
หนึง่ สัปดาห์ เเต่สถานที่ที่กงจิ ้นหย่งส่งกงซิ่งฮวาเเละมารดา
ไปค่อนข้ างน่าอยู่กว่าสถานที่ที่อนุหรงถูกส่งไป บ้ านที่กง
จิ ้นหย่งจัดเตรี ยมเอาไว้ ให้ กงซิ่งฮวาเเละมารดาเป็ นคฤหาสน์
ขนาดเล็กในความครอบครองของตระกูลกงที่อยู่ติด
ทะเลสาบเลื่องชื่อ ทังยั
้ งส่งหมอฝี มือดีไปดูเเลอนุหกอย่าง
ใกล้ ชิด ราชันย์คิดว่ากงจิ ้นหย่งคงกาลังชดใช้ ให้ อนุหกที่ถกู ฮู
หยินสามวางยาจนป่ วยเรื อ้ รังมาโดยตลอด

กงซิ่งฮวาที่เคยกลัวกงเหมยกุ้ยขึ ้นสมองผู้นนไม่
ั ้ มีอีกเเล้ ว
ปั จจุบนั เด็กสาวขี ้กลัวผู้นนกลั
ั ้ บกลายเป็ นน้ องสาวที่
น่ารักเเละเข้ มเเข็ง เเม้ จะยังคงมีความเกรงใจกงเหมยกุ้ยเกิน
พอดีอยู่บ้าง เเต่โดยรวมเเล้ วก็เป็ นเด็กสาวเรี ยบร้ อยที่เเลดูน่า
เอ็นดูไปเสียทุกมุมมอง

เมื่อวันที่กงซิ่งฮวาเเละอนุหกต้ องเดินทาง ทุกคนออกมายืน

ส่ง ราชันย์เองก็ออกมาส่งด้ วยเช่นกัน เเม้ ว่าอนุหกจะชิงชังทุก
คนยกเว้ นกงจิ ้นหย่งจนเอาเเต่เก็บตัวเงียบอยู่ในรถม้ าก็ตาม
เเต่กงซิ่งฮวากลับเดินออกมาร่ าลาพี่สาวคนรองของตนด้ วย
รอยยิ ้มสดใสที่ราชันย์ยงั นึกแปลกใจ
'มันอาจจะฟั งดูแปลกนะเจ้ าคะ เเต่ข้า...กลัวที่นี่' กงซิ่งฮวา
เงยหน้ ามองจวนสกุลกง สถานที่ที่นางเกิดเเละเติบโตมา

'กลัวหรื อ' ราชันย์เเสร้ งประหลาดใจ เเต่ในใจนึกชื่นชม

สัญชาติญาณของกงซิ่งฮวาไม่เลว ในขณะที่อนุเเละบุตรคน
อื่นๆอยากอยู่ที่นี่ ทังๆที
้ ่คนในครอบครัวเเก่งเเย่งชิงดีชิงเด่น
จนเเทบจะฆ่ากันตาย กงซิ่งฮวากลับฉลาดที่ไม่ร่วมวงไขว่คว้ า
เเละเเย่งชิงสิง่ เหล่านัน้

'เจ้ าค่ะ' กงซิ่งฮวาก้ มหน้ า ก่อนกล่าวด้ วยเสียงอันแผ่วเบา

'บ้ าน...ควรจะเป็ นสถานที่ที่ทาให้ เรารู้สกึ ปลอดภัยมิใช่หรื อ
เจ้ าคะ เเต่ตลอดเวลาที่ข้าอยู่ที่นี่ข้าไม่เคยรู้สกึ ปลอดภัย
เช่นนันเลย
้ มันน่ากลัวมากที่เราต้ องหวาดกลัวบ้ านของตัวเอง
เเต่กลัวเเค่ไหนข้ าก็ทาอันใดมิได้ เพราะนอกจากที่นี่ข้าก็มิมีที่
ให้ ไปอีกเเล้ ว ตามจริ งข้ าอยากย้ ายไปอยู่ที่ลวั่ หยางมาตังนาน
้
เเล้ วเจ้ าค่ะ ที่นนั่ สงบเงียบ ทังยั
้ งอากาศดี เหมาะแก่การรักษา
อาการป่ วยของท่านเเม่ เเต่ท่านเเม่กลับมิอยากไปจากจวน
หากอาการของท่านเเม่มิทรุดหนักจนเลี่ยงที่จะมิไปมิได้ ท่าน
เเม่ก็คงมิยอมจากไปง่ายๆเช่นนี ้'

ราชันย์นิ่งคิดเล็กน้ อย ก่อนตัดสินใจถามว่า 'เจ้ ากลัวที่นี่

เพราะตอนเด็กๆข้ าเคยรังแกเจ้ าเช่นนันหรื
้ อ'

กงซิ่งฮวาหน้ าตาตื่น 'ม...มิใช่นะเจ้ าคะ เพียงเเต่ตอนที่ท่าน

เเม่ข้าล้ มป่ วยหนักเมื่อหลายปี ก่อน ท่านพ่อเคยส่งท่านเเม่ไป
พักฟื น้ ระยะสันๆที
้ ่ลวั่ หยาง โดยมีข้าตามไปดูเเล เเละ...เเละ
ยามอยู่ที่นนั่ ข้ ารู้สกึ ปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่ก็เท่านันเองเจ้
้ าค่ะ
ดังนันตอนที
้ ่ท่านพ่อบอกว่าจะส่งข้ าเเละท่านเเม่ไปอยู่ที่ลวั่
หยาง ข้ าจึงดีใจมากเลยเจ้ าค่ะ'
กงซิ่งฮวาเม้ มปากเล็กน้ อย ก่อนกล่าวต่อด้ วยท่าทางไม่มนั่ ใจ
'อีกอย่าง... คือ... เเม้ ผ้ อู ื่นจะไม่ร้ ู เเต่เราพี่น้องย่อมรู้กนั อยู่ว่า
พี่รองมิเคยรังแกข้ าจริ งๆจังๆเลยสักครัง้ เเต่เพราะทุกครัง้ ที่ข้า
เจอพี่รองข้ ามักกลัวจนเป็ นลมหมดสติไป ทาให้ พวกบ่าวไพร่
เข้ าใจผิดว่าพี่รองกลัน่ แกล้ งข้ า เเละ...เเละพี่รองก็มกั จะ
ยอมรับทุกครัง้ ว่ารังแกข้ า ข้ าเองก็พดู ความจริ งมิได้ เพราะ
ท่านเเม่ต้องการกลัน่ แกล้ งท่าน ทาให้ พี่รองต้ องถูกลงโทษอยู่
หลายครัง้ ข้ า...ข้ าขอโทษนะเจ้ าคะ'

ราชันย์เหงื่อตก นัน่ ... เป็ นความน่ารักอย่างหนึง่ ของกง

เหมยกุ้ยล่ะนะ พอคิดว่าตัวเองมีสว่ นผิด ไม่ว่าจะน้ อยหรื อ
มากก็มกั จะยอมรับผิดตรงๆ ซื่อสัตย์...จนดูเหมือนซื่อบื ้อ งู
พิษสารพัดพิษในจวนถึงได้ ใช้ นิสยั นันของกงเหมยกุ
้ ้ ยให้ เกิด
ประโยชน์ไง เฮ้ อ...
*'ก่อนจากกันข้ าอยากให้ พี่รองรับรู้ว่าข้ า... มิได้ เกลียดพี่รอง
เลย เเต่ข้ารู้นะเจ้ าคะว่าเพราะเหตุใดพี่สาวคนอื่นๆถึงได้ ชอบ
รังแกพี่รองนัก' กงซิ่งฮวากล่าวเสียงแผ่ว ก่อนช้ อนดวงตาเเฝง
ความริ ษยาเจือจางขึ ้นสบมองดวงตาคู่งามของกงเหมยกุ้ย '*
เพราะไม่ว่าจะกลัน่ แกล้ งพี่รองสักกี่ครัง้ พี่รองก็ไม่เคยดู
'สกปรก' ลงเลย เเม้ ข่าวลือของพี่รองจะเสียหายเพียงใด ใน
สายตาของพวกเราพี่รองกลับยิ่งดูขาวสะอาดเเละบริ สทุ ธิ์ ทัง้
ยังงดงามขึ ้นเรื่ อยๆ กลับเป็ นพวกเราที่สกปรกเเละตกต่าลง
เเม้ ภายนอกพวกเราจะดูขาวสะอาด เเต่พวกเรารู้ดีว่าภายใน
ของพวกเรานันเน่้ าเฟะจนตัวเองยังรังเกียจ ข้ า...เองก็สกปรก
ข้ ายืนมองพี่รองถูกพี่สามเเละพี่ห้ากลัน่ แกล้ งบ่อยครั ง้ โดยที่
ไม่ทาอันใด มิใช่ทาอันใดมิได้ เเต่ข้ามิอยากทา เพราะข้ า...ข้ า
มิอยากดูน่าสงสารอยู่ผ้ เู ดียว เเต่สดุ ท้ ายเเล้ ว ฮือ คนที่ดนู ่า
สงสารกลับเป็ นข้ าเเละพี่สาวคนอื่นๆ สุดท้ ายเเล้ วก็มีเพียงพี่
รองที่มิแปดเปื อ้ นใดๆเลย ฮือๆ ข้ ารู้ว่าข้ ามันน่ารังเกียจ เเต่พี่
รองให้ อภัยตัวข้ าที่เเสนอ่อนแอเเละขี ้อิจฉาจะได้ หรื อไม่เจ้ าคะ
ข้ าสัญญาว่าข้ าจะปรังปรุงตัว'

ราชันย์ทอดถอนหายใจอย่างสงสาร ก่อนเดินเข้ าไปลูบหัว

ปลอบกงซิ่งฮวาเบาๆ หากกงเหมยกุ้ยรู้ว่ากงซิ่งฮวาเป็ นคน
แบบนี ้คง... 'หากข้ ารู้ว่าเจ้ าเป็ นเด็กดีมากเช่นนี ้ตังเเต่
้ เเรก เรา
พี่น้องคงสนิทสนมกันมากกว่านี ้ เเต่นี่ก็ยงั ไม่นบั ว่าสายไปที่
ข้ าจะพูดว่า 'ไม่เป็ นไร' ใช่หรื อไม่'

'ฮึก...ฮือ ขอบคุณเจ้ าค่ะพี่รอง' กงซิ่งฮวาโผเข้ าสวมกอดผู้เป็ น

พี่สาว ก่อนร้ องไห้ เสียงดัง จนคนอื่นๆ โดยเฉพาะสาวใช้ ที่ดู
เเลกงซิ่งฮวามาตังเเต่
้ เเบเบาะยังต้ องยกมือทาบอกกับฉาก
ร่ าลานัน้

'มาเริ่ มต้ นกันใหม่นะซิ่งเอ๋อร์ '

'ฮือ...เจ้ าค่ะ'

'ดูเเลตัวเองกับเเม่ให้ ดีๆ เเล้ วก็ติดต่อมาบ้ างนะ 'พี่' จะรอ

จดหมายจากเจ้ า'

'ฮือๆ เเน่นอนเจ้ าค่ะ 'น้ อง' จะเขียนมาเเน่นอนเจ้ าค่ะ'

ภายในรถม้ า อนุหกได้ เเต่นงั่ ก้ มหน้ านิ่งๆ บทสนทนาทังหมด ้

นางล้ วนได้ ยิน เเต่มิร้ ูว่าสมควรรู้สกึ เช่นไร ที่เเน่ๆนางทังเศร้
้ า
เสียใจ เเละโกรธ ...โกรธตัวเอง**หรื อถึงเวลาที่นางสมควร
ปล่อยวางจากสิง่ ที่ไม่สมควรไขว่คว้ าเพราะไม่ใช่ของนางตัง้
เเต่เเรก อนุหกถอนหายใจ ไฟทะเยอทะยานของนางคล้ ายจะ
มอดลงหลังจากที่ซิ่งฮวาเกิดมา ที่เหลืออยู่คือความปรารถนา
ที่อยากให้ บตุ รสาวมีความสุข มีชีวติ ดีๆ มิต้องตกระกา
ลาบากเหมือนนางสมัยสาวๆ อนุหกเงยหน้ ามองสถานที่ที่
กระเสือกกระสนเข้ าไปเป็ นครัง้ สุดท้ าย ดวงตาของอนุหก
คล้ ายกาลังตัดใจ ใช่นางควรตัดใจจากทุกสิง่ ที่เคยคาดหวัง
อย่างน้ อยก็เพื่อบุตรสาวของนาง

ในจดหมายที่เต็มไปด้ วยความเคารพรักในตัวกงเหมยกุ้ยของ
กงซิ่งฮวาบอกเล่าถึงความเป็ นอยูข่ องตัวนางเเละอนุหกผู้เป็ น
มารดา เเม้ อนุหกจะยังคงซึมเศร้ าอยู่บ้างเล็กน้ อยจากการที่
ต้ องย้ ายออกไปอยู่นอกจวน เเละบุตรสาวอย่างกงซิ่งฮวาต้ อง
้ งต้ องสละสิทธิ์เข้ า
อยู่ห่างไกลความเจริ ญก้ าวหน้ า ทังยั
ร่ วมงานคัดเลือกสาวงามไปโดยปริยาย เเต่อากาศบริ สทุ ธิ์
ของมณฑลลัว่ หยางทาให้ สขุ ภาพของอนุหกดีขึ ้นอย่างเห็นได้
ชัด กงซิ่งฮวาเล่าว่าตอนนี ้นางไม่ต้องรู้สกึ อึดอัดอีกเเล้ วยาม
สนทนากับมารดาของตัวเอง ในส่วนท้ ายจดหมายนันกงซิ ้ ่งฮ
วาเล่าว่าความสามารถในการเเยกเเยะเเละจดจาประเภท
สมุนไพรที่สะสมมาจากการต้ องดูเเลเรื่ องยาของอนุหกของ
กงซิ่งฮวาไปถูกตาต้ องใจอดีตหมอหลวงที่เกษี ยณตัวเองไป
เปิ ดโรงหมอรักษาชาวบ้ านฟรี อยู่ที่ลวั่ หยางเข้ า จึงได้ ถกู รับ
เป็ นศิษย์ ตบท้ ายด้ วยอวยพรขอให้ กงเหมยกุ้ยโชคดีในงาน
คัดเลือกสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ น

พูดถึงงานคัดเลือกสาวงามเเล้ วราชันย์ก็นกึ ถึงกงเหลียนฮวา

ขึ ้นมา มิร้ ูว่านางฟ้าปี กหักผู้นนเป็
ั ้ นอย่างไรบ้ าง ตังเเต่
้ วนั ที่อนุ
หรงถูกส่งออกไปนอกจวน ราชันย์ก็ไม่เห็นกงเหลียนฮวาอีก
เลย รู้เเต่ว่าอีกฝ่ ายเก็บตัวฝึ กซ้ อมพิณอยู่ในเรื อน ได้ ยินเสี่ยว
ไป๋ เเละเสี่ยวหลันนาข่าวลือในจวนมาเล่าอย่างเมามันส์ว่ากง
เหลียนฮวาซ้ อมเพลงพิณหนักกว่าเดิม ทว่าท่วงทานองที่
ฝึ กซ้ อมอยู่นนท
ั ้ าให้ สาวใช้ ทงหลายมิ
ั้ กล้ าเฉียดเข้ าไปใกล้ เเม้
เเต่สาวใช้ ของกงเหลียนฮวาเอง เสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันเล่าว่า
สาวใช้ เรื อนบัวพิสทุ ธิ์สมั ผัสได้ ถึงความบ้ าคลัง่ บางอย่างจาก
ตัวกงเหลียนฮวาจนมิกล้ าเข้ าใกล้ คณ ุ หนูสี่ของตน สาวใช้ บาง
คนกระทัง่ ขอย้ ายไปทางานที่เรื อนอื่น
ราชันย์โคลงศีรษะเเละเลิกสนใจเรื่ องของกงเหลียนฮวา
เพราะเท่าที่ทาได้ ตอนนี ้คือรอ...รอดูว่านางฟ้าปี กหักผู้นนจะ
ั้
ทาอย่างไรต่อไป ชีวิตของตัวเอง...ตัวเองก็ย่อมเป็ นผู้เลือก

ตอนนี ้เรื่ องที่ราชันย์สนใจเเละห่วงที่สดุ ก็คือเรื่ องของ คิง...

ยิ่งคิดราชันย์ก้ยิ่งรู้สกึ เป็ นกังวลจนต้ องลุกขึ ้นมาเดินกลับไป

กลับมา ไม่ร้ ูว่าคิงจะเป็ นยังไงบ้ าง จากนักวิทยาศาสตร์
อัจฉริ ยะหัวก้ าวหน้ าที่วนั ๆจับเเต่ปากกากับหลอดทดลอง จู่ๆ
ก็ต้องมาจับดาบฆ่าคน จะส่งผลกับสภาพจิตใจของคิงไหม
นะ อย่างไรข้ างในก็เป็ นเเค่ผ้ หู ญิงคนหนึง่ ราชันย์ได้ ข่าวว่าวัน
นันที
้ ่ท้องพระโรงชินอ๋องสังหารสายลับเเคว้ นป๋ ายไปเยอะ
มาก สร้ างความนับถือเเละเลื่อมใสให้ ขนุ นางมากมาย
ชาวบ้ านฟั งเเล้ วคงพากันสรรเสริ ญสามวันสามคืน เเต่ราชันย์
สิ เขาฟั งเเล้ วเครี ยดจนเเทบบ้ าไปเจ็ดแปดวัน! เพราะนี่มนั ก็
นานมากเเล้ วที่คิงไม่เเวะมาหาเขาเลย ปกติถึงไม่เรี ยกก็
มักจะแอบมาหากันเเท้ ๆ ถึงจะยังส่งจดหมายมาบ้ าง เเต่เเบบ
นี ้มันแปลกๆนะ คง...คงไม่ใช่ว่าคิงเริ่ มเบื่อเขาเเล้ วหรอกนะ
ช่วงหมดโปรโมชัน่ เพราะจีบติดเเล้ วอะไรแบบนี ้ โอย...เครี ยด
ทาไมเขาต้ องมากังวลอะไรแบบนี ้ด้ วยเนี่ย!

"เฮ้ อ..."

เสี่ยวซี เสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันมองหน้ ากันเลิก่ ลัก่ หลายวัน

มานี ้ท่านหญิงเอาเเต่นงั่ กอดเข่าเเละทอดถอนหายใจ อาการ
เหมือนคนอกหักมิมีผิด เเถมชินอ๋องยังมิเสด็จมาหาอีก คง
มิใช่ว่าชินอ๋องเเละท่านหญิงผิดใจกันหรอกนะ สามสาวคิด
ก่อนพากันส่ายหน้ า พวกนางตามติดท่านหญิงเป็ นเงาตาม
ตัวเช่นนี ้ หากชินอ๋องเเละท่านหญิงผิดใจกันพวกนางสักคน
คงต้ องสังเกตเห็นเเล้ ว

เสี่ยวซีจงึ นาเรื่ องนี ้ไปปรึกษากงตงเทียน กงตงเทียนเเวะมา

หาน้ องสาวทุกวันอยู่เเล้ ว เเละสังเกตเห็นอาการนันเช่
้ นกัน
เเต่กลับเเสยะยิ ้มที่ทาให้ สามสาวใช้ พากันขนลุกเสียอย่างนัน้

'ขืนเป็ นเเบบนี ้ต่อ คงได้ ห่างเหินกันไม่ร้ ูตวั ... เเต่ก็ดี' เดินหนี

ไปพอ กงตงเทียนยังทิ ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ ให้ สามสาวใช้ ผ้ ภู กั ดี
หน้ าซีดอีกต่างหาก

จนสุดท้ ายเสี่ยวไป๋ ก็อดทนไม่ไหว เเละเป็ นฝ่ ายเอ่ยชวนให้

ท่านหญิงคนงามไปเยี่ยมเยียนชินอ๋องในวัง
ราชันย์ร้อง 'อ๊ ะ' ก่อนลุกพรวด ใช่เเล้ ว! ถ้ าคิงไม่มา งันเขาก็
้
ควรเป็ นฝ่ ายไปหาเอง! สงสัยอยู่ในร่ างกงเหมยกุ้ยนานเกิน
จนลืมไปเเล้ วว่าตัวเองเป็ นผู้ชาย ผู้ชายไปหาผู้หญิงมันไม่เห็น
จะแปลกตรงไหนเลยนี่!

"พวกเจ้ ามาช่วยข้ าเเต่งตัวเร็ วเข้ า!"

ราชันย์หารู้ไม่ว่าเมื่อทางวังชินอ๋องทราบว่าท่านหญิงซึง่ เป็ น
พระคู่หมันของชิ
้ นอ๋องกาลังจะมาก็จดั เตรี ยมการต้ อนรับกัน
อลหม่านราวกับกาลังเตรี ยมรับศึกใหญ่เเม้ ท่านหญิงจะเคย
มาเที่ยวชมวังชินอ๋องครัง้ หนึง่ เเล้ ว เเต่เป็ นพระบัญชาของชิน
อ๋องที่ทรงต้ องการให้ ทกุ สิง่ สมบูรณ์เเบบเเละน่าประทับใจ
ที่สดุ ในสายตาของชินหวางเฟย
"รถม้ าของท่านหญิงกงเหมยกุ้ยมาถึงเเล้ ว! พวกเจ้ าจงทาให้
เเน่ใจว่าท่านหญิงเดินผ่านสวนกุหลาบเเละเห็นความใส่
พระทัยของชินอ๋อง" พ่อบ้ านคนสนิทของชินอ๋องสัง่ การเสียง
เข้ ม ครานี ้กุหลาบในสวนกระทัง่ เบ่งบานได้ งดงามกว่าเดิม
อย่างไรก็ต้องทาให้ ท่านหญิงที่จะมาเป็ นส่วนหนึง่ ของวัง
ประทับใจให้ ได้

"มิทนั เเล้ วขอรับท่านพ่อบ้ าน! หลังจากที่ท่านหญิงทราบว่า

ชินอ๋องทรงพระประชวรเพราะทรงงานหนัก ท่านหญิงก็ตรง
มาที่นี่โดยมิทนั ได้ เหลียวเเลกุหลายสักดอกด้ วยซ ้าขอรับ!"
ขันทีน้อยรายงานทังน ้ ้าตานองหน้ า

พ่อบ้ านของชินอ๋องอ้ าปากค้ าง มองท่านหญิงที่รีบเร่ งมาด้ วย

ใบหน้ าซีดเผือด ก่อนกัดฟั นจาใจผายมือท่านหญิงไปทางห้ อง
บรรทมของชินอ๋อง
คิง...!

ใบหน้ าซีดเซียวของร่างบนเตียงทาให้ ราชันย์หน้ าถอดสี ก่อน

หน้ านี ้ยามที่ร้ ูว่าชินอ๋องช่วยฮ่องเต้ เก็บกวาดเรื่ องเเคว้ นป๋ าย
จนล้ มป่ วยราชันย์ก็เเทบจะวิ่งมา หากไม่ติดที่ว่าต้ องรักษา
ภาพลักษณ์เอาไว้

"ตัวร้ อนจัง" ราชันย์จบั มือใหญ่เอาไว้ ก่อนมือนันจะกระชั

้ บ
ตอบคล้ ายรับรู้ถึงการมาของเขา สักพักชื่อของเขาก็เล็ดลอด
ผ่านออกมาจากลาคอของอีกฝ่ ายแผ่วเบาให้ ได้ ยินกันเพียง
สองคน

นางกานัลเเละขันที รวมทังสาวใช้
้ ของกงเหมยกุ้ยถอยออกไป
จากห้ องอย่างรู้งาน ทิ ้งให้ ค่หู มันอยู
้ ่กนั ตามลาพัง
ราชันย์ลบู หน้ าลูบตาเเละจับตามตัวอีกฝ่ ายเพื่อประเมิน
อาการป่ วย ปรากฎว่าร่ างกายของอีกฝ่ ายเพียงอุ่นๆ เเต่ไม่
ถึงกับร้ อน เเสดงว่าอาการไม่น่าเป็ นห่วงมาก หรื อไม่ก็
บรรเทาลงเเล้ ว ที่หายหน้ าหายตาไปเพราะไม่สบายนี่เอง
น่าจะบอกกันบ้ าง

"อืม... ราชันย์ รา...ชันย์"

เจ้ าของชื่อหน้ าแดงก่า ขนาดไม่ได้ สติก็ยงั เรี ยกหากันเเบบนี ้...

จะน่ารักเกินไปเเล้ วครับคิง!

ราชันย์เผลอยิ ้มอบอุ่นออกมาโดยไม่ร้ ูตวั ก่อนยื่นหน้ าเข้ าไป

ใกล้ ใบหน้ าของอีกฝ่ ายทีละเล็กทีละน้ อยโดยสัญชาติญาณ
จนกระทัง่ ริ มฝี ปากอยู่ห่างจากแก้ มของอีกฝ่ ายเพียงหนึง่ ฝ่ า
มือ เเต่...
ไม่ได้ ๆๆๆๆ!

ราชันย์กระโดดออกมานัง่ ยองปิ ดหน้ าอย่างอับอาย ถ้ าจะจุ๊บ

กันก็ต้องถามความสมัครใจของฝ่ ายหญิงก่อน! โจมตีตอน
ผู้หญิงไม่ได้ สติไม่ใช่สงิ่ ที่ลกู ผู้ชายสมควรกระทา!

เเต่ยามที่อีกฝ่ ายไม่ได้ สติ เเละเอาเเต่พมึ พาเรี ยกชื่อเขาเเบบ

นี ้มันน่ารักมากๆจริ งๆนะ น่ารักจนเขาเกือบฉวยโอกาสหอม
แก้ มไปเเน่ะ อึก! ขืนอยู่ต่อต้ องทนไม่ไหวเเน่ ไปสงบสติ
อารมณ์ข้างนอกก่อนดีกว่า

"มีผ้ ใู ดอยู่ข้างนอกบ้ าง ข้ าต้ องการผ้ าเเละน ้าอุ่นมาเช็ดตัวให้

ท่านอ๋อง" ราชันย์เปิ ดประตูออกไปถาม ก่อนเดินออกไป
เเละทันทีที่ประตูเลื่อนปิ ด ดวงตามังกรก็ลืมขึ ้นมาอย่าง
รวดเร็ว เเขนที่เคยวางราบอยู่ข้างตัวยกขึ ้นมา มือใหญ่กา
เเน่น ก่อนทุบเบาๆลงข้ างตัวอย่างเสียดาย

"ชิส์ อีกนิดเดียวก็จะได้ เเล้ วเชียว" อ่อยขนาดนี ้ทาไมยังไม่

ได้ ผล! ผิดแผนที่ตรงไหนกัน!

ราชันย์เหงื่อตก ขณะมองคนป่ วยนัง่ พิงหมอนเเละตักข้ าวต้ ม

ร้ อนๆเข้ าปากทังอารมณ์
้ ข่นุ มัวอย่างเห็นได้ ชดั

"...ผมไม่ได้ คิดไปเองใช่ไหมครับเนี่ยว่าคิงกาลังโกรธผมอยู่"

ฮึ!
ใบหน้ าหล่อเหลาราวกับไม่ใช่มนุ ษย์สะบัดไปทางอื่น ดวงตา
เรี ยวคมฉายเเววตัดพ้ ออย่างชัดเจน

ชัดเลย...

"เฮ้ อ มาครับ" ชายหนุ่มในร่ างของสาวงามถอนหายใจทัง้

รอยยิ ้มเอ็นดู ก่อนเเย่งชามในมือของอีกฝ่ ายมาเเละยื่นช้ อน
ไปจ่อที่ริมฝี ปากของอีกฝ่ าย "อ้ ามครับ อ้ ามมมมม"

ฝ่ ายที่กาลังผิดหวังกึ่งน้ อยใจอารมณ์ดีขึ ้นมาทันที เเละที่เมื่อ

ครู่อารมณ์ไม่ค่อยดีก็เพราะก่อนหน้ านี ้นึกว่าคนใจร้ าย
ตรงหน้ าจะเช็ดตัวให้ ที่ไหนได้ กลับให้ นางกานัลเข้ ามาทา
เเทนหน้ าตาเฉย พอถึงเวลาทานข้ าวก่อนทานยา คู่หมัน้
ซื่อบื ้อก็ยื่นชามข้ าวให้ เขาจัดการตัวเองอีก เเม้ เเต่พ่อบ้ านของ
เขา หรื อกระทัง่ สาวใช้ เสี่ยวซีนนั่ ยังพากันก้ มหน้ าอย่างขบขัน
จะมีก็เเต่เจ้ าตัวนัน่ แหละที่ไม่ได้ เข้ าใจอะไรเลย!

เมื่อข้ าวต้ มหมดชาม ชินอ๋องก็ทรงบัญชาว่า

"พวกเจ้ าทุกคนออกไปรอข้ างนอกให้ หมด"

ขันทีเเละนางกานัลที่รับใช้ ใกล้ ชิดชินอ๋องมาเนิ่นนาน รวมทัง้

สาวใช้ ของท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นประสานมือน้ อมรับ
คาสัง่ ก่อนพากันถอยออกไปจากห้ องอย่างพร้ อมเพียง

"ราชันย์ ตอบเรามาตามตรงนะ จนถึงตอนนี ้ ราชันย์คิดยังไง

กับเรา"

หะ!?
วิญญาณชายหนุ่มในร่ างท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นนิ่ง
ตะลึงไปชัว่ ขณะ "กะ...ทันหันจังเลยนะครับ"

ร่ างบนเตียงขมวดคิ ้ว "กะทันหันเหรอ งันลองเรี

้ ยกมิคาโดะกับ
คลีโอพัตรามาถามไหมล่ะว่าเพราะอะไร เเต่เราตอบเเทนได้
เลยนะว่ามันไม่ได้ กะทันหันอะไรเลย เรารอมาตลอด เรา..."
ตอนนัน้ ตอนที่อยู่ในท้ องพระโรง คิงรู้สกึ สับสนไปหมด การ
ต้ องรัง้ อยู่ปกป้องฮ่องเต้ เเละกาจัดศัตรูไม่ใช่ปัญหา เเต่ที่เป็ น
ปั ญหาคือหัวใจมันห่วงราชันย์จนเจ็บไปหมด เเม้ จะรู้แผน
ตลบหลังเเคว้ นป๋ ายอยู่คร่ าวๆ เเต่อะไรก็เกิดขึ ้นได้ ทงนั
ั ้ น้ จะ
ทาอย่างไรหากราชันย์เกิดเป็ นอันตรายขึ ้นมา "เราเเค่อยากรู้
ว่าเรามีโอกาสบ้ างไหม ถ้ าไม่ เราก็ไม่อยากจะดันทุรัง ถ้ า
สารภาพรักเเล้ ว ดูใจก็เเล้ ว เเต่ราชันย์ยงั คงไม่คิดอะไรเกิน
เลยกับเรา เราก็อยากให้ ราชันย์บอกเรามาตามตรง ไม่ต้อง
กลัวเราจะเสียใจ เพราะการอยู่แบบไม่ร้ ูอะไร เเละคิดเข้ าข้ าง
ตัวเองมันทรมานยิ่งกว่า"

ภาพอีกฝ่ ายก้ มหน้ าทังใบหน้

้ าเศร้ าหมองทาราชันย์สะท้ าน
อยู่ในอก

"เฮ้ อ..." ชายหนุ่มถอนหายใจ "คิงครับ ผู้หญิงเพอร์ เฟคเเบบ

คุณทาไมถึงมาชอบผู้ชายเเบบผมกันนะ คุณรู้ไหมครับว่าผม
มีข้อเสียมากกว่าข้ อดี ทางานเก่งก็ไม่ถือว่าเป็ นข้ อดีสาหรับ
คนที่จะมาเป็ นแฟนผมหรอกนะครับ นี่ถ้าวันนึงผมร่ อนการ์ ด
ประกาศว่าจะเเต่งกับงาน พ่อเเม่พี่ชายผมคงไม่ประหลาดใจ
เลยด้ วยซ ้า"

ร่ างบนเตียงย่นหัวคิ ้ว "จะข้ อดีหรื อข้ อเสียของราชันย์ เราก็รับ

ได้ ทงนั
ั ้ นเเหละ
้ เพราะข้ อดีเเละข้ อเสียพวกนันท ้ าให้ ราชันย์
เป็ นราชันย์ในแบบที่เราชอบ เราไม่ได้ เฝ้ามองราชันย์มาสิบปี
เพราะมายอมเเพ้ กบั ข้ อเสียพวกนันหรอกนะ
้ ถึงราชันย์จะ
เป็ นพวกโกรธยากง้ อยาก เเละเวลาโกรธชอบไม่พดู เเต่เราก็
พร้ อมจะตามง้ อราชันย์ไปสุดขอบโลก"

เฮ้ ย? "ค...คุณรู้ได้ ยงั ไงว่าเวลาโกรธผมชอบไม่พดู " คนที่ร้ ู

น่าจะมีเเค่มิคาโดะกับคลีโอพัตราที่เคยทาให้ เขาโกรธนี่นา

"ก็เพราะมองอยู่ตลอดยังไงเล่า ซื่อบื ้อเอ๊ ย!"

ราชันย์เหวอไปเลย เพราะนี่เป็ นครัง้ เเรกที่ถกู อีกฝ่ ายด่า เเต่ก็

สมเป็ นคุณหนูอย่างคิงล่ะนะ ขนาดคาด่ายังฟั งดูหรูหรา ดูมี
สกุลรุนชาติ ดูก็ร้ ูว่าพ่อเเม่สอนมาดี อะไรแบบนัน้
"จะทดสอบไหมเล่าว่าเราเฝ้ามองมานานเเค่ไหน ถามมาสิว่า
ตัวเองชอบสีอะไรบ้ าง ชอบกินกาแฟแบบไหน ชอบใส่น ้าตาล
กี่ก้อน ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร"

"เอ่อ..."

"หุบปาก! ราชันย์น่ะชอบสีขาวเทาดาเเละน ้าตาลซีเปี ย

เพราะมันดูเท่ เเต่สีสดใสก็ชอบ เเล้ วเเต่บางโอกาส เเละก็
ชอบนามาจับคูก่ บั พวกสีขาวเทาดาที่ชอบอยู่ดี"

"คุณเริ่ มน่ากลัวเเล้ วนะครับคิง"

"ราชันย์ไม่ชอบกินกาแฟ เพราะราชันย์ไม่ชอบกินรสขม
ราชันย์ชอบกินน ้าหวาน โดยเฉพาะพวกชาเขียว เเละราชันย์
ไม่ชอบกินผัก เเต่ไม่ได้ หมายความว่ากินไม่ได้ ชอบกินอาหาร
รสชาติอ่อน ไม่กินของเผ็ด ชอบ..."

"พอเถอะครับ!"

ร่ างบนเตียงสะดุ้ง คิดว่าอีกฝ่ ายโกรธ เเต่เมื่อมองดีๆปรากฎ

ว่าไม่ใช่

ชายหนุ่มในร่ างท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นส่งสัญญาณ

ให้ ร่างบนเตียงหยุดพูดด้ วยมือหนึง่ ส่วนอีกมือปิ ดหน้ าที่
กาลังเเดงก่าอย่างกับมะเขือเทศเอาไว้

ทังๆที
้ ่เขาควรจะกลัวผู้หญิงอย่างคิงที่ทาตัวราวกับพวกโรค
จิต เเต่การถูกเฝ้ามองโดยอีกฝ่ ายกลับทาให้ เขา...มีความสุข
"เอาล่ะ..." ราชันย์สดู หายใจ ทาให้ หน้ าตัวเองหายเเดงอยู่พกั
หนึง่ ก่อนเดินเข้ าไปใกล้ ร่างบนเตียง

"ผมวางแผนเอาไว้ เเล้ วว่าจะทาแบบนี ้เมื่อพวกเรากลับไป

เพราะผมไม่อยากทาแบบนี ้ตอนที่ตวั เองอยู่ในร่ างของกง
เหมยกุ้ยเลย เเต่...ผมรู้เเล้ วว่าการปล่อยให้ คณ
ุ รอรังเเต่จะ
สร้ างความทรมานให้ คณ ุ เเละผมไม่อยากเห็นผู้หญิงที่ผม
'ชอบ' ไม่มีความสุข"

มือเรี ยวสวยยื่นไปจับมือของอีกฝ่ าย ขณะคุกเข่าลงข้ างเตียง

"ผมประทับใจในความพยายามของคุณที่ตามจีบผมมาเนิ่น
นานเเรมปี ผมประทับใจที่คณ ุ ให้ เกียรติ ไม่กดดัน เเละไม่ใช้
อานาจบีบบังคับจิตใจของผม ผมประทับใจที่คณ ุ อดทนเเละ
เฝ้ารอยามที่ผมสับสน เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าความรู้สกึ รัก
ระหว่างชายหญิงเป็ นอะไรที่ 'สกปรก' ผมเคยรู้สกึ เวทนาเหล่า
คู่รักที่ทาร้ ายกันเองเพราะความไม่เชื่อใจ ผมไม่อยากรักใคร
เพราะผมรู้ดีว่ายามคนเราตกอยู่ภายใต้ อารมณ์หงึ หวง อิจฉา
ริ ษยา เเละผิดหวังนันมั
้ นน่าสมเพชขนาดไหน ...เเต่เมื่อคุณ
เข้ ามา คุณทาให้ หวั ใจของผมเปลีย่ นแปลงไป ผมรู้สกึ ห่วง
กังวลยามรู้ว่าคุณอยู่ในอันตราย ผมรู้สกึ ไม่มีความสุขยาม
เห็นคุณทาหน้ าเศร้ า ผมกลัว...กลัวว่าวันหนึง่ หากหันกลับมา
เเล้ วไม่เห็นคุณคอยไล่ตามผมอีกเเล้ ว ผมสับสนอยู่นานว่า
นัน่ คือความเคยชิน เเต่เมื่อไม่นานมานี ้ผมรู้เเล้ วว่าผมตกหลุม
รักคุณ"

ร่ างบนเตียงขอบตาร้ อนผาว รู้สกึ ราวกับฝันไป เเละหากนี่เป็ น

ความฝัน ก็ไม่อยากจะตื่นเลย

"คุณเฝ้ามองผมมาเนิ่นนาน ผมอยากจะถามคุณว่า หลังจาก

นี ้คุณจะอนุญาตให้ ผมเฝ้ามองคุณบ้ างจะได้ ไหมครับ ผม
สัญญาว่าจะดูเเลคุณเป็ นอย่างดี เเม้ ว่าวันหนึง่ ผมอาจทาให้
คุณเศร้ า อาจทาให้ คณ
ุ ร้ องไห้ เเต่ผมสัญญาว่าจะไม่ไปไหน
จะอยู่เคียงข้ างคุณ...ตราบเท่าที่คณ
ุ ยังต้ องการผม"

เสียงของอีกฝ่ ายสัน่ เครื อเล็กน้ อย ขณะกล่าวว่า "จะว่าเราเอา

เเต่ได้ ก็ได้ เเต่คงไม่มีวนั ไหนที่เราไม่ต้องการราชันย์ เราอยาก
อยู่เคียงข้ างราชันย์ชวั่ นิรันดร์ ชาติไหนราชันย์ไม่ต้องการเรา
เราก็ขอเเค่อยู่ข้างๆก็ได้ "

คราวนี ้เป็ นชายหนุ่มในร่ างสาวงามที่หางตาเปี ยกชื ้นบ้ าง "อยู่

ด้ วยกันทุกชาติไป อืม ก็ไม่เลวเลยนะครับ ผมไม่ใช่พวกเบื่อ
อะไรง่ายๆอยู่เเล้ วด้ วย"

"เราก็เหมือนกัน"
สองร่ างสบตากันอย่างลึกซึ ้ง ท่ามกลางความเงียบสงบ
ภายในห้ องบรรทมของบุรุษสุงศักดิท์ ี่ไร้ เสียงรบกวนใดๆราว
กับเป็ นใจ จนทังคู
้ ่เเทบจะได้ ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่ต่าง
เต้ นระรัว

ชายหนุ่มในร่ างสาวงามเคลื่อนกายขึ ้นไปนัง่ บนขอบเตียง

ขณะที่สองมือยังคงประสานมัน่ ใบหน้ างดงามค่อยๆเคลื่อน
เข้ าไปใกล้ ใบหน้ าหล่อเหลา จนกระทัง่ ริ มฝี ปากเรี ยวบาง
ประทับลงบนหน้ าผากเกลี ้ยงเกลาของอีกฝ่ าย

สองร่ างสลับกันจุมพิตหน้ าผากของอีกฝ่ าย เเละกอดกันเเน่น

ราวกับไม่อยากเเยกจาก

สองร่ างที่แอบดูอยู่นอกหน้ าต่างกระซิบเถียงกันไปมา

'อย่าดันสิควีน เฮ้ อ ก็สาเร็ จตามเเผนดีอยู่หรอก เเต่เหมือนมี
อะไรไม่ถกู ต้ องยังไงก็ไม่ร้ ู มันคืออะไรวะควีน'

'จะอะไรล่ะ เพศสภาพสลับกันอยู่เเบบนันมั ้ นจะไปโอเคได้

ยังไง นี่ขนลุกตังเเต่
้ ไอ้ ราชันย์มนั คุกเข่าเเล้ ว'

'ซิก ในที่สดุ หัวหน้ าก็สอยไอ้ ราชันย์ลงมาจากคานได้ สกั ที'

'อืม...ว่าเเต่แกมาอยู่นี่ได้ ยงั ไง แกทางานให้ หวั หน้ าเสร็ จเเล้ ว

เหรอ'

'ก็เเค่งานเก็บกวาดเล็กๆน้ อยๆนา ใครมันจะไปอยากพลาด

ฉากเด็ดเพราะงานพรรค์นนกั
ั ้ น เฮ้ ยๆ พวกนันจู
้ บกันอีกรอบ
เเล้ ว'
เเต่งานเก็บกวาดเล็กๆน้ อยๆกลับทาให้ ใครบางคนหวาดกลัว
จนเเทบสิ ้นสติไป

"ม่ายยยย" อี ้กัว๋ ไท่เฟยกรี ดร้ อง ก่อนปาจดหมายลึกลับในมือ

ทิ ้งด้ วยท่าทางหวาดกลัวสุดขีด ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่สง่ มา เห็น
ได้ ชดั ว่าต้ องการข่มขู่ให้ นางยอมจานนต่อหลักฐานมากมาย
ที่ชี ้ชัดว่าหานลี่ซือมีสว่ นเกี่ยวข้ องกับเหตุการณ์ก่อกบฎของ
หานฮองเฮา พิษที่องค์หญิงหนิงเลี่ยงใช้ วางยาคนของไทเฮาก็
เป็ นหานลี่ซือที่ปรุงขึ ้นมาเองกับมือ เเม้ ยงั มิเห็นหลักฐาน เเต่
อี ้กัว๋ ไท่เฟยก็มิอยากเสี่ยง จะทาอย่างไรหากหลักฐานมาวาง
กองอยู่ตรงหน้ าพร้ อมกับราชโองการสัง่ ปลดพระโอรสของ
นางจากตาแหน่งอ๋องเพียงเพราะอนุชายาไร้ ค่าอย่างหานลี่
ซือ

นังเด็กแพศยา... นังผู้หญิงชันต
้ ่า... นังตัวกาลกินี!
ยามนี ้อี ้กัว๋ ไท่เฟยทังหวาดกลั
้ วทังคั
้ บเเค้ นใจ ตังเเต่
้ พระโอรส
ของนางรับหานลี่ซือเข้ ามาในวัง ชื่อเสียงของอ๋องห้ าก็มีเเต่จะ
มัวหมองลง หากเป็ นเช่นนี ้ต่อไปตาแหน่งของพระโอรสของ
นางได้ สนั่ คลอนลงเเน่ เเม้ ฮ่องเต้ จะมิได้ มองว่าพระโอรสของ
นางเป็ นภัยก็ยงั คงมีผ้ อู ื่น ยังมีขนุ นางเฒ่าเจ้ าเล่ห์อีกมากมาย
ที่กาลังหาโอกาสเล่นงานพระโอรสของนาง เพราะกลัวว่า
พระโอรสของนางจะกลับกลายเป็ นเสี ้ยนหนามในอนาคต
เช่นนี ้เเล้ วนางจะนอนตายตาหลับได้ อย่างไรหากบุตรชายยัง
เลี ้ยงตัวกาลกีนีเช่นนันอยู
้ ่ในวัง!

"ไปนาตัวหานลี่ซือมาให้ เปิ่ นกง!"

สิ ้นคาสัง่ หลังจากนันราวหนึ
้ ง่ ชัว่ ยามร่ างเล็กบางของสนม
ชายาผู้อาภัพอย่างหานลี่ซือก็ถกู เหวี่ยงลงตรงหน้ าอี ้กัว๋ ไท่เฟ
ยอย่างไม่ไยดี เพราะอ๋องห้ าผู้เป็ นพระสวามีเเสดงออกอย่าง
ชัดเจนว่าไม่โปรดปรานหานลี่ซือ ทุกวันนี ้ในวังของอ๋องห้ า
จึงเเทบไม่มีผ้ ใู ดเห็นหัวหานลี่ซือ ขันทีนางกานัลหรื อก็หนั ไป
เอาอกเอาใจสนมชายาที่อี ้กัว๋ ไท่เฟยหามาให้ พระโอรส ไหน
จะต้ องจัดเตรี ยมตาหนักให้ พระชายารองทังสองที
้ ่กาลัง
จะเเต่งเข้ ามาอีก

เเม้ จะเกลียดชังมารดาของพระสวามีจากก้ นบึ ้งของหัวใจ เเต่

หานลี่ซือก็ยงั คงต้ องทาความเคารพอีกฝ่ าย

"ซือเอ๋อร์ ถวายพระพรท่านเเม่"

"หุบปาก!" อดีตเสียนเฟยตวาด ก่อนจับคางของอดีตเเพทย์

หญิงอนาคตไกลขึ ้นมามอง เเววตาบ้ าคลัง่ ของอี ้กัว๋ ไท่เฟยก
ระทัง่ ทาให้ หานลี่ซือหวาดกลัวจนสัน่ เทิ ้มไปทังร่้ าง เผลอยก
มือเเตะเข็มพิษในเเขนเสื ้อโดยสัญชาติญาณ เเต่ก็ถกู อี ้กัว๋ ไท่
เฟยที่ไวกว่าเตะจนกระเด็น หลังจากนันขั ้ นทีในตาหนักก็เข้ า
มาจับเเขนขาทังสองข้
้ างของหานลี่ซือเอาไว้ เเละฉกฉวยซอง
หนังใส่เข็มพิษไปให้ สตรี เจ้ าของตาหนัก

"ฮึ ร้ ายนักนะนังงูพิษ!!" อี ้กัว๋ ไท่เฟยสาดชาร้ อนใส่หน้ า

ลูกสะใภ้ อย่างไร้ ปรานี จนหานลี่ซือดิ ้นพล่านๆขณะถูก
ควบคุมตัว

"กรี๊ ดดดด!! หยุดนะ!! ท่านเเม่...ท่านเเม่จะอยุติธรรมกับข้ า

เช่นนี ้ไม่ได้ ข้ ามิได้ ทาอันใดผิด ท่านจะหาเรื่ องทาร้ ายร่ างกาย
ข้ าเช่นนี ้ไม่ได้ !!"

"อยุติธรรมเช่นนันหรื
้ อ!!เห็นนี่เเล้ วเจ้ ายังจะพูดเช่นนันอยู
้ ่
หรื อไม่!!" จดหมายลับถูกปาใส่หน้ าหานลี่ซือ อดีตเเพทย์
หญิงอนาคตไกลก้ มเก็บขึ ้นมาอ่านก่อนหน้ าถอดสี เเละรี บ
คลานเข่าเข้ ามากอดขาอ้ อนวอนอี ้กัว๋ ไท่เฟยอย่างน่าสมเพช
"ท่านเเม่ ซือเอ๋อร์ ขอร้ อง ท่านเเม่อย่าส่งซือเอ๋อร์ ให้ ทางการนะ
เจ้ าคะ สาคัญกว่านัน้ ท่านเเม่อย่าให้ ท่านพี่ร้ ูนะเจ้ าคะ ฮือๆๆ"

อี ้กัว๋ ไท่เฟยกระชากขาออก "นังเด็กเเพศยา มาร้ องไห้ ตอนนี ้

เเล้ วได้ อนั ใดขึ ้นมา!! ก่อนทาเหตุใดจึงไม่คิด!! เจ้ าทาให้ เหวิน
เฉวียนของข้ าเสี่ยงระดับไหนรู้ตวั หรื อไม่!!"

"หากท่านเเม่สนับสนุนข้ าเช่นที่ท่านสนับสนุนให้ ท่านอ๋องเเวะ

เวียนไปหานังแพศยาพวกนัน้ ข้ าจักต้ องดิ ้นรนไปขอความ
ช่วยเหลือจากหานฮองเฮาเช่นนันหรื
้ อ!!" ที่นางต้ องร่ วมมือกับ
หานฮองเฮาก็เพราะอี ้กัว๋ ไท่เฟยลาเอียง สนับสนุนลูกสะใภ้ ไม่
เท่ากัน โน้ มนาวให้ ท่านอ๋องไปหาเเต่สนมชายาเเพศยาพวก
นัน้ ทังยั
้ งหาภรรยาให้ ท่านอ๋องมากมายราวกับต้ องการเยาะ
เย้ ยกัน ทังๆที
้ ่ก็ร้ ูอยู่ว่าท่านอ๋องกาลังโกรธเคืองนางที่ไป
อาละวาดใส่กงเหมยกุ้ยในงานเลี ้ยง เป็ นสตรี ที่ถกู สามีละเลย
เหมือนกันเเทนที่จะสงสารเห็นใจ ช่วยนางปรับใจกับท่านอ๋อง
กลับปฏิบตั ิกบั นางอย่างเย็นชา สิง่ ตอบเเทนเล็กๆน้ อยๆที่
สนมชายาควรจักได้ รับอี ้กัว๋ ไท่เฟยก็ทรงยื่นมือเข้ ามาวุ่นวาย
ทาให้ นางถูกเอารัดเอาเปรี ยบอยู่คนเดียว สถานะในวังอ๋อง
ห้ าของนางนับวันยิ่งมิต่างอันใดไปจากสาวใช้ อ่นุ เตียง มิใช่สิ
พวกสาวใช้ อ่นุ เตียงเเพศยาพวกนันที
้ ่อี ้กัว๋ ไท่เฟยขยันส่งมา
เพราะหวังให้ พระโอรสมีทายาทยังนับว่าดูดีกว่านาง อย่าง
น้ อยก็ได้ ถวายตัวรับใช้ พระสามีของนาง ในขณะที่นางต้ อง
ถูกกักบริเวณอยู่เเต่ในเรื อนเล็กๆ มิมีเเม้ เเต่คนรับใช้ มีเพียง
ขันทีกกั ฬระคอยมาส่งอาหารให้ กินประทังชีวิต!

"นังสตรี เห็นแก่ตวั !! จับผิดเเต่การกระทาของผู้อื่น เเต่การ

กระทาชัว่ ๆของตัวเองกลับมิเคยนามาใส่ใจทบทวน!! คงมิใช่
เเค่เหวินเฉียนที่ถกู การกระทาเเละรูปลักษณ์ภายนอกของเจ้ า
หลอกลวง! ความเฉลียวฉลาดเเละความเจียมเนื ้อเจียมตัว
ของเจ้ าที่ข้าเคยเห็นมันหายไปไหนหมด!! หรื อเเท้ จริ งเเล้ วเจ้ า
เป็ นเช่นนี ้ตังเเต่
้ เเรก!!"

"ฮึ ข้ าเป็ นเช่นนี ้ตังเเต่

้ เกิดนัน่ แหละเจ้ าคะท่านเเม่!! ที่ต้องทา
ตัวเจียมเนื ้อเจียมตัวก็เพื่อทาให้ ท่านเอ็นดูข้า ทาให้ ท่านอยาก
ได้ ข้าเป็ นลูกสะใภ้ อย่างไรเล่า! ข้ าหลงรักท่านอ๋อง เเละอยาก
ครอบครองเขาเอาไว้ เเต่เพียงผู้เดียว เเต่ท่านอ๋องกลับหลงรัก
สตรี อย่างนังกงเหมยกุ้ยจนหมดใจ เเม้ ยวั่ ยวนอย่างไร
พระองค์ก็ไม่ทรงหวัน่ ไหว เเต่นนั่ กลับยิ่งทาให้ ข้าอยากได้
พระองค์ ข้ าจึงต้ องหาทางเข้ าหาท่านอ๋องโดยผ่านทางท่าน!
ฮ่าๆ มิคาดว่าจะง่ายดายปานนัน้ เเค่มีชื่อเสียงดีงามกอปรกับ
สถานะเเพทย์หญิงของข้ า สตรี โลภมากที่วนั ๆเอาเเต่มองหา
สตรี มีอานาจให้ บตุ รชายเช่นท่านก็เเทบจะเขี่ยนังกงเหมยกุ้ย
ทิ ้งเเละยกข้ าขึ ้นเป็ นชายาเอกของท่านอ๋อง! ท่านมันก็เห็นแก่
ตัวไม่ต่างกับข้ านัน่ แหละ!!"
เมื่อหานลี่ซือกล่าวจบ เเทนที่อี ้กัว๋ ไท่เฟยจะโกรธจัด จนตรง
เข้ ามาทาร้ าย สตรี วยั กลางคนกลับผินหน้ ากลับไปมองฉาก
กันด้
้ านหลังทังรอยยิ
้ ้มสาแก่ใจ "ได้ ยินเเล้ วใช่หรื อไม่เหวิน
เฉียน นี่แหละธาตุเเท้ ของสตรี ที่เจ้ ายอมเข้ าพิธีเเต่งงานด้ วย
เพื่อปกป้องชื่อเสียงของนาง ฮึ เเท้ ที่จริ งเเล้ วความดีใดๆของ
นางที่เจ้ าเคยเห็นล้ วนเป็ นสิง่ ที่นางปั น้ เเต่งขึ ้นเพื่อทาให้ เจ้ า
ประทับใจ!"

ร่ างสูงใหญ่ที่ก้าวออกมาจากหลังฉากกันพร้
้ อมทังใบหน้
้ าเย็น
ชาทาให้ เลือดในกายของหานลี่ซือจับตัวเป็ นน ้าเเข็ง

"ท...ท่านอ๋อง" อดีตเเพทย์หญิงถึงกับทรุดนัง่ อย่างหมดเเรง

ท่าทางอวดดีหายไปจนหมดสิ ้น
"ทีนี ้เจ้ าจะปล่อยให้ เเม่สงั่ สอนนางด้ วยวิธีการของเเม่ได้ หรื อ
ยัง" อี ้กัว๋ ไท่เฟยกระซิบถามบุตรชาย คงเพราะนางเลี ้ยง
บุตรชายมาดีเกินไปกระมัง คุณธรรมในใจถึงได้ ทาให้
บุตรชายผู้นี ้วิ่งโร่ มาขอให้ นางลดโทสะลง เเละ 'เมตตา' ไม่ทา
เช่นนันกั
้ บหานลี่ซือ ช่วย...ทังๆที้ ่ตวั บุตรชายเองก็เกลียดสนม
ชายาอย่างหานลี่ซือจนเเม้ เเต่หน้ ายังไม่อยากมอง ได้ ข่าวว่า
ตังเเต่
้ รับหานลี่ซือเข้ าวังก็ไม่เคยใจอ่อนเเวะเวียนไปหาหานลี่
ซือเลยสักครัง้ เเต่กลับยังคงมีความสงสารเห็นใจให้ ฮึ เพราะ
โลเลเเละใจอ่อนเช่นนี ้อย่างไรสตรี ดีๆเช่นกงเหมยกุ้ยจึงได้
หลุดมือไป! โบราณกล่าวไว้ ว่าบุตรคือกรรมเก่าของผู้เป็ นเเม่
อี ้กัว๋ ไท่เฟยเพิ่งจะเข้ าใจจริ งๆก็วนั นี ้

"จับนาง!!"

"ท...ท่านเเม่จะทาอันใดข้ า!ท่านอ๋องช่วยซือเอ๋อร์ ด้วยเจ้ าค่ะ!"

หานลี่ซือซึง่ ถูกจับพันธนาการเเขนขาเอาไว้ เเน่นร้ องถามอี ้กัว๋
ไท่เฟยที่เข้ ามาจับคางของนางด้ วยมือหนึง่ ส่วนอีกมือถือถ้ วย
บรรจุน ้าสีเข้ มเอาไว้

"สตรี จิตใจสกปรกที่มีสว่ นในแผนการสังหารทายาทมังกรเช่น

เจ้ ามิมีคณ
ุ สมบัติจะอุ้มครรภ์เลือดเนื ้อเชื ้อไขของราชวงศ์นี ้!!"

เพียงเท่านันหานลี
้ ่ซือก็เข้ าใจในทันทีว่าในมือของอีกฝ่ ายคือ
อะไร

"กรี๊ ดดดด ม่ายๆๆ ท่านอ๋องช่วยซือเอ๋อร์ ด้วย อ่อกๆ!!" หานลี่

ซือดิ ้นพล่านๆ ขณะถูกอี ้กัว๋ ไท่เฟยจับกรอกยา กลิน่ สมุนไพรที่
นางรู้จกั ดีไหลผ่านลาคอลงไปอย่างไม่เต็มใจยิ่งทาให้ หานลี่
ซือตื่นตระหนกจนร้ องไห้ ออกมาเป็ นสาย มิร้ ูว่าบังเอิญหรื อ
เป็ นกรรม เพราะยาที่อี ้กัว๋ ไท่เฟยใช้ เป็ นยาที่นางวางแผนจะใช้
กับสตรี แพศยาทุกคนที่อยู่ในวังของอ๋องห้ า ยาห้ ามครรภ์ชนิด
รุนเเรงที่จะทาให้ นงั เเพศยาพวกนันมิ
้ มีโอกาสมอบบุตรคนใด
ให้ พระสวามีของนางได้ เลยตลอดชีวิต เเต่ยามนี ้กลับเป็ นนาง
เองที่กาลังถูกเเม่ของพระสวามีจบั กรอกยานัน้ โดยมีพระ
สวามีปรายตามองอย่างเย็นชาอยูห่ ่างๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะ
เข้ ามาช่วยเหลือเลยเเม้ เเต่น้อย

ก่อนที่จะสิ ้นสติไปหานลี่ซือขบคิดได้ เพียงว่าพระสวามีที่กาลัง

ปรายตามองนางอย่างเย็นชาผู้นนหาใช่
ั้ บรุ ุษสูงศักดิ์ที่ทงั ้
อ่อนโยนเเละสุภาพที่ทาให้ นางหลงรักตังเเต่้ เเรกเห็นผู้นนั ้
นางมิได้ ยอมสละความบริ สทุ ธิ์เพื่อต้ องตกเป็ นของบุรุษ
เช่นนัน้ ความผิดหวัง ความเศร้ า ความโกรธเเค้ น เเละ
ผลข้ างเคียงจากตัวยาส่งผลให้ หานลี่ซือสลบไป

ตุบ
"ท่านเเม่!" อ๋องห้ าเข้ ามาประคองพระมารดาที่ยืนโซเซคล้ าย
กาลังจะเป็ นลม การต้ องออกเเรงกอปรกับโทสะที่พลุง่ พล่าน
สวนทางกับสังขาร ทาให้ อี ้กัว๋ ไท่เฟยรู้สกึ ทรมานอย่างเเสน
สาหัส นางมิได้ อยู่ในวัยที่จะสามารถปกป้องบุตรชายได้ เช่น
เมื่อก่อน สิง่ เดียวที่นางทาได้ คือป้องกันปั ญหาที่อาจเกิดขึ ้น
นอนาคต การทาให้ สตรี เช่นหานลี่ซือตังครรภ์
้ ไม่ได้ หาใช่ทา
ไปเพื่อความสะใจเท่านัน้ นางทาเช่นนี ้เพื่อส่งสาสน์ให้ คนที่
ส่งจดหมายลับนันมารั
้ บรู้ว่านางได้ ลงโทษหานลี่ซือตาม
สมควรเเล้ ว การพรากโอกาสตังครรภ์
้ ไปจากหญิงสาวผู้หนึง่ ก็
มิต่างอันใดไปจากทาให้ สตรี ผ้ นู นต้
ั ้ องตกนรกทังเป็
้ น การ
กระทาของหานลี่ซือล่วงเกินผู้คนไปมากมาย อาจเป็ นผู้ใดก็
ได้ ที่ปรารถนาให้ หานลี่ซืออยู่อย่างตายทังเป็ ้ น ยังดีที่ผ้ สู ง่
จดหมายไม่ใช่ศตั รูของพระนางเเละบุตรชาย มิเช่นนันคง ้
ถวายหลักฐานทังหมดให้
้ ฮ่องเต้ ไปเเล้ ว เเละที่สาคัญ สตรี
โหดร้ ายเห็นแก่ตวั ทังยั
้ งมีวิชาเเพทย์เช่นหานลี่ซือหากปล่อย
ไว้ อาจหาหนทางทาอันตรายทายาทของพระโอรสนางใน
ครรภ์ของภรรยาคนอื่นในอนาคต เเม้ ว่าบุตรชายของนางจะมิ
มีวนั ไปหาหานลี่ซือ เเต่ก็มิได้ หมายความว่าหานลี่ซือหา
โอกาสปี นเตียงบุตรชายของนางไม่ได้ หากหานลี่ซือตังครรภ์
้
บุตรของโอรสนางขึ ้นมา คงใช้ บตุ รในครรภ์เรี ยกร้ องสิง่ ต่างๆ
ทังยั
้ งมีเเรงผลักดันในการทาร้ ายบุตรคนื่อนๆของโอรสนาง
มากยิ่งขึ ้น อี ้กัว๋ ไท่เฟยจะมิมีวนั ยอมให้ เรื่ องเช่นนันเกิ
้ ดขึ ้น!

"เหวินเฉียน เจ้ าจะทาอย่างไรต่อไปกับสตรี ผ้ นู ี ้"

อ๋องห้ าปรายตามองสตรี ที่ทาให้ วาสนาระหว่างตนเเละอดีต

คู่หมันขาดสะบั
้ นจากกั
้ นด้ วยสายตาเย็นชา ความจริ งที่ได้ ร้ ู
มากขึ ้นยิ่งทาให้ อ๋องห้ ามิร้ ูสกึ อันใดกับสนมชายาผู้นนั ้ "ลูกจัก
สร้ างตาหนักเล็กแยกจากวัง เเละย้ ายหานลี่ซือไปอยู่ที่นนั่
เเละลูกจะจัดให้ มีเวรยามเฝ้าอย่างเเน่นหนา นางจักได้ มิสร้ าง
ความเดือดร้ อนให้ ผ้ ใู ดได้ อีก"
"หวังว่าวันหนึง่ เจ้ าจักไม่ใจอ่อน เกิดสงสารเเละไปหานาง
ขึ ้นมา"

อ๋องห้ าหลุบตาลงอย่างเศร้ าหมอง "ไม่มีวนั นางทาให้ ลกู รู้สกึ

เกลียด...เกลียดตัวเองที่โง่เขลา ทาร้ ายจิตใจสตรี ที่ลกู รักที่สดุ
เพียงเพื่อสตรี เช่นนาง"

หานลี่ซือต้ องมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวเเละทนทุกข์ทรมานอยู่
หลายปี ข่าวอ๋องห้ ามีพระโอรสเเละพระธิดากับสตรี อื่นทาให้
หานลี่ซือค่อยๆตรอมใจตายอย่างช้ าๆ ยามใกล้ สิ ้นใจหานลี่ซื
อจึงค่อยนึกถึงเหตุการณ์หนึง่ ในอดีตที่ไม่ค่อยจะน่าอภิรมณ์
สักเท่าไหร่ เหตุการณ์นนคื ั ้ อก่อนที่นางจะวางยาปลุกกาหนัด
อ๋องห้ าเพียงไม่กี่ชวั่ ยามเท่านัน้ ยามนันหานลี
้ ่ซือออกมา
รักษาชาวบ้ านเป็ นปกติ เเละบังเอิญไปพบชายชราที่นงั่
ทานายทายทักชาวบ้ านโดยไม่หวังผลตอบเเทนผู้หนึง่ อยู่ข้าง
ทาง เเถวที่ยาวเหยียดทาให้ หานลีซ่ ือรู้สกึ สนใจชายชรานัก
ทานายผู้นนั ้ จึงสละเวลารอคอย เพื่อทานายความรักตาม
ประสาเด็กสาว เเต่ชายชรากลับมอบคาทานายที่ทาให้ หาน
ลี่ซือหนาวเยือกเเละขนลุกชันไปทังร่้ าง

'หากเเม่นางยังคง 'ถลาลึก' กับความรักที่เป็ นไปมิได้ เกรงว่า

เเม้ เเต่เทพเซียนก็คงมิอาจช่วยเหลือเเม่นางได้ เเละเเม่นางจัก
ต้ องพานพบกับความทุกข์ทรมานอย่างหาที่สดุ มิได้ เพราะเเม่
นางเเละบุรุษผู้นนมิ
ั ้ ได้ ถกู ลิขิตมาเพื่อกัน อ่า...ดูเหมือนว่าเเม่
นางจักได้ รับโอกาสในการทาสิง่ ที่ถกู มาเเล้ วหนหนึง่ ขึ ้นอยู่
กับว่าเเม่นางจะทาหรื อก้ าวเดินไปบนเส้ นทางเดิม ผิดหรื อถูก
นันมิ
้ ต้องรอให้ ผ้ ใู ดมาบอก เเม่นางรู้ดีอยู่แก่ใจ หากแม่นาง
ยอมรับสิง่ ที่เป็ นอยู่ในตอนนี ้เเละก้ าวเดินต่อไปในทางที่ถกู ที่
ควร อนาคตเเม่นางจักเป็ นเเพทย์หญิงชื่อเสียงขจรไกล เเม้
มิได้ เเต่งกับชายที่เเม่นางรัก เเต่ก็จกั ได้ เเต่งให้ ชายที่รักเเม่
นางเพียงผู้เดียว'
'...พูดจาเลอะเทอะ'

'เฮ้ อ คนต่อไป'

มิมีผ้ ใู ดล่วงรู้วนั เวลาที่เเน่นอน ยามที่หานลี่ซือจากโลกนี ้ไป

องค์หญิงองค์ชายที่เกิดมาหรื อกระทัง่ สนมชายาส่วนหนึง่ ที่
ถูกรับเข้ ามาในภายหลังกระทัง่ มิลว่ งรู้ด้วยซ ้าว่าที่ตาหนัก
เงียบเหงาท้ ายวังของอ๋องห้ ามีสนมชายาผู้ถกู ลืมเลือนผู้หนึง่
อาศัยอยู่มาโดยตลอด
บทที่ 38 นางมารน้ อย

"นายน้ อยหลิวเซียน? เฮ้ อ ท่านทาคนเฒ่าคนแก่ตกอกตกใจ

หมด เหตุใดจึงเข้ ามามิให้ ส้ มุ ให้ เสียงเช่นนี ้ขอรับ" พ่อบ้ านชรา
ส่งยิ ้มอบอุ่นให้ ทายาทสายตรงเพียงหนึง่ เดียวของตระกูล
ต้ าม่อ ดวงตาอบอุ่นมองเลยไปทางกลุม่ คนที่มาด้ วยเล็กน้ อย
ก่อนกลับมาสบตากับนายน้ อยของตนเช่นเดิม

"โกหก เจ้ าดูไม่ตกใจอันใดเลย มิใช่ว่ารู้อยู่เเล้ วหรอกหรื อว่า

ข้ าจะมา" ต้ าม่อหลิวเซียนกล่าวอย่างเย็นชา

พ่อบ้ านชราเเย้ มยิ ้มลึกลับ ก่อนผายมือเชิญนายน้ อยเเละ

เหล่าอาคันตุกะผู้สงู ศักดิ์ทงหลายเข้
ั้ าไปพบประมุขหญิงคน
ปั จจุบนั ของตระกูลยังเรื อนด้ านใน
"มิได้ พบกันเสียนานเลยนะขอรับใต้ เท้ ากง เเละกงฮูหยิน"
พ่อบ้ านชรากล่าวกับกงจิ ้นหย่งเเละเสวี่ยเหม่ย รอยยิ ้มของ
พ่อบ้ านชราทาให้ ทงกงจิ
ั ้ ้นหย่งเเละเสวี่ยเหม่ยรู้สกึ อึดอัดใจ
มิใช่น้อยๆเลย เพราะยามทังสองยั
้ งคงเป็ นเพียงสหายวัยเยาว์
เเละศิษย์พี่ศิษย์น้องของต้ าม่อหลิวเซียนก็เป็ นพ่อบ้ านชราผู้นี ้
ที่เคยสอนสัง่ สิง่ ต่างๆให้ กงจิ ้นหย่งเเละเสวี่ยเหม่ยมากมาย

วันนี ้สหายวัยเยาว์คล้ ายจะอยู่กนั พร้ อมหน้ าพร้ อมตา เว้ น

เพียงองค์จกั รพรรดิต้าหมิงเซียนผู้นนั ้

"วันนี ้ข้ าพาศิษย์น้องสาม(กงจิ ้นหย่ง)เเละศิษย์น้องสี่(เสวี่ย

เหม่ย)มาขอขมาท่านเเม่เเทน 'คนพวกนัน'้ ความเเค้ นอัน
ยาวนานของท่านเเม่จกั ได้ สิ ้นสุดลงเสียที ท่านเเม่สมควร
ปล่อยวางเเละเลิกทาร้ ายผู้อื่นได้ เเล้ ว!"
พ่อบ้ านชราที่เดินนาอยู่ด้านหน้ าหยุดฝี เท้ า เเละหันมาเลิกคิ ้ว
ฉงน ก่อนระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลัน่

"สตรี เช่นนายหญิงน่ะหรื อขอรับทาร้ ายผู้อื่นก่อน ฮ่าๆๆ

ข้ าน้ อยเข้ าใจเเล้ ว ผ่านไปเกือบยี่สบิ ปี เเต่สดุ ท้ ายเเล้ วนาย
หญิงก็ยงั คงเป็ นเพียงนังปี ศาจกระหายการแก้ เเค้ นในสายตา
ของนายน้ อยมิเสื่อมคลาย เฮ้ อ..." ดวงตาอ่อนโยนของ
พ่อบ้ านชราแปรเปลี่ยนเป็ นคมกริบ "ข้ าน้ อยล่ะอยากจะรู้
จริ งๆว่าหากรับรู้ความจริ งทังหมดเเล้
้ ว นายน้ อย ใต้ เท้ า
เเละฮูหยินจะยังสามารถมีชีวติ อยู่ได้ อย่างไร เเละผู้ใดกันเเน่ที่
เป็ นปี ศาจ ผู้ใดกันเเน่ที่ทาร้ ายผู้อื่นก่อน"

"เจ้ าหมายความว่าอย่างไร" ต้ าม่อหลิวเซียนตกตะลึงกับ

สายตานันของพ่
้ อบ้ านชราที่ตนเคารพประดุจดัง่ ญาติผ้ ใู หญ่
คนหนึง่
พ่อบ้ านชรากวาดตามองสายตาตกตะลึงเเฝงความฉงน
สนเท่ห์ของอดีตผู้เยาว์ทงสามที
ั้ ่ตนเคยเฝ้าประคมประหงม
ดุจดัง่ บุตรหลานเเท้ ๆ ก่อนถอนหายใจยาวออกมาทังรอยยิ
้ ้ม
"ข้ าน้ อยเข้ าใจเเล้ ว ฮ่องเต้ สง่ พวกท่านทังสามซึ
้ ง่ มิได้ รับรู้อนั
ใดเลยมาที่นี่ เพื่อให้ รับรู้ความจริ งทังหมดด้
้ วยตนเอง"

ต้ าม่อหลิวเซียนเเละกงจิ ้นหย่งลอบหลัง่ เหงื่อเย็นเหยียบ นี่

ศิษย์พี่ใหญ่รับรู้อนั ใดมาเเล้ วมิได้ บอกพวกเราเช่นนันหรื
้ อ

"นายน้ อย ท่านอาจมองว่านายหญิงทุ่มเทเวลาทังชี ้ วิตไปกับ

การแก้ เเค้ น เเต่สาหรับข้ าน้ อย ข้ าน้ อยเห็นเพียงสตรี น่า
สงสารผู้หนึง่ ที่พยายามทวงความยุติธรรมให้ ตวั เองเเละคน
อื่นๆอีกมากมาย นัน่ รวมถึงตัวนายน้ อยเองด้ วย"
"ปองร้ ายศิษย์น้องทังสองของข้
้ าเนี่ยน่ะหรื อทวงความ
ยุติธรรมให้ ข้า มิใช่เพราะนางหรื ออย่างไร ข้ าเเละเสวี่ยเหม่ย
จึงมิได้ ครองคูก่ นั ! เท่านันมิ
้ พอ นางยังใช้ เส้ นสายเเละอานาจ
บีบบังคับให้ ศิษย์พี่ใหญ่ต้องพระราชทานสมรสให้ ศิษย์น้อง
สามกับเปี่ ยวเม่ย(ฮูหยินรองตระกูลกง)เเละสตรี เเซ่เพ่ย(ฮูหยิ
นสามตระกูลกง)ผู้นนอี
ั ้ ก ทังๆที
้ ่นางก็น่าจะรู้ว่าสตรี เเซ่เพ่ยผู้
นันเป็
้ นสตรี เช่นไร"

"ศิษย์พี่..." กงจิ ้นหย่งส่งเสียงเตือนให้ ต้าม่อหลิวเซียนใจเย็น

ลง ส่วนเสวี่ยเหม่ยที่ยืนอยู่อีกทางโดยมีเเม่นมชิวประคองก็ได้
เเต่ก้มหน้ าหวนระลึกถึงเหตุผลที่ต้าม่อหลิวเซียนเเละนางมิ
อาจครองคู่กนั ได้ เพราะหากมารดาของต้ าม่อหลิวเซียนได้
อานาจตระกูเลเสวี่ยไปไว้ ในมือ ก็มิร้ ูว่าจักนาไปทาเรื่ อง
เลวร้ ายอันใดบ้ าง มารดาของต้ าม่อหลิวเซียนเป็ นสตรี ที่
ซับซ้ อนเเละน่ากลัว เสวี่ยเหม่ยรู้เพียงเเค่นนั ้
"เฮ้ อ... พวกเด็กโง่เขลา" เสียงของสตรี สงู ศักดิ์ดงั ขึ ้นทางหนึง่
ทุกคนหันไปมอง ก่อนพากันทอดถอนหายใจอย่างประหลาด
ใจอยู่ลกึ ๆ เนื่องจากสตรี สงู ศักดิ์ในอาภรณ์สีขาวพิสทุ ธิ์ที่อยู่
ตรงหน้ านันราวกั
้ บการเวลามิอาจทาอันใดนางได้ เเม้ มีริว้ รอย
มากมายบนใบหน้ าก็รังเเต่จะทาให้ นางดูสงู ส่งราวกับมิใช่
มนุษย์เดินดิน

ดวงตาหงส์ปรายมองเสวี่ยเหม่ย "กล่าวว่าข้ าคือสาเหตุที่ทา

ให้ เจ้ าปล่อยมือจากอดีตยอดพธูผ้ นู ี ้หรื อ เฮอะ โง่เขลา มิได้ ร้ ู
อันใดเลยว่า หากนางเเต่งให้ เจ้ า อนาคตของนางก็มีเพียง
ความตายเท่านันที
้ ่รออยู่"

ต้ าม่อหลิวเซียนเเละกงจิ ้นหย่งพากันตกตะลึง เมื่อได้ ยินว่า

เสวี่ยเหม่ยจะตายหากเเต่งให้ ต้าม่อหลิวเซียน
"หากข้ าอยากได้ อานาจตระกูลเสวี่ยจริ ง มิหรื อเด็กอมมือเช่น
พวกเจ้ าจะหยุดยังข้
้ าได้ "

"ท่านเเม่ ท่านหมายความว่าอย่างไร นางจะตายได้ อย่างไร"

"หากเจ้ าซึง่ เป็ นทายาทของข้ าได้ ครอบครองนาง นังปี ศาจ

จอมริ ษยานัน่ คงมิเอายอดดวงใจของเจ้ าเอาไว้ หากต้ องเสีย
ตัวเเทนอานาจตระกูลเสวี่ยให้ บตุ รของข้ าเช่นเจ้ า สู้กาจัดทิ ้ง
ไปเสียไม่ดีกว่าหรื อ ข้ าจึงจาใจทาให้ เจ้ าปล่อยมือจากนาง
เพราะเเม้ มิได้ เเต่งกับนาง เเต่อย่างน้ อยเจ้ าก็ยงั ได้ เฝ้ามอง
นาง"

"ปี ศาจขี ้อิจฉาเช่นนันหรื

้ อ ท่านหมายถึงผู้ใดกัน" ต้ าม่อหลิว
เซียนสับสนไปหมดเเล้ ว
ต้ าม่อฮูหยินเฒ่าเเค่นยิ ้มเย็นชา ก่อนเหลือบมองกงจิ ้นหย่ง
"หน้ าตาเจ้ าคล้ าย 'จื่อเอ๋อร์ '...บิดาของเจ้ าราวกับเป็ นพิมพ์
เดียวกัน"

กงจิ ้นหย่งรู้สกึ ประหลาดใจที่ยามมารดาของต้ าม่อหลิวเซียน

กล่าวถึงบิดาผู้ลว่ งลับของตนมีความอ่อนโยนเจือปนอยู่ใน
น ้าเสียง ก่อนรู้สกึ หนาวเยือกกับประโยคต่อมา

"น่าเสียดายที่ดวงตาของเจ้ ากลับเหมือน 'นังปี ศาจฉางเอ๋อร์ '

มากเสียจนข้ ามิอาจปล่อยวางความรู้สกึ ที่อยากทาลายเจ้ าไป
ได้ จนกว่าจะเห็นชีวิตของเจ้ าพังพินาศย่อยยับด้ วยตาคู่นี ้"

ฉางเอ๋อร์ คือนามของมารดาผู้ลว่ งลับของกงจิ ้นหย่ง เเละเป็ น

พระขนิษฐาร่ วมพระมารดาของอดีตฮ่องเต้
"ท่านเเม่น่ะหรื อ...เคยคิดจะสังหารน้ องหญิง" กงจิ ้นหย่งพึม
พาทังนั
้ ยน์ตาซึง่ เบิกกว้ างอย่างมิอยากจะเชื่อ

ต้ าม่อหลิวเซียนรู้สกึ ทนไม่ไหว จนต้ องกางปี กปกป้องกง

จิ ้นหย่งเอาไว้ "ท่านโกหก! มารดาของศิษย์น้องสามหาใช่คน
เช่นนัน้ ข้ ารู้ว่าท่านเเละมารดาของศิษย์น้องสามมิลงรอยกัน
เเต่ท่านมิมีสทิ ธิ์ใส่ไคล้ ผ้ ลู ว่ งลับเช่นนี ้"

ต้ าม่อฮูหยินเฒ่าหรื ออดีตพระเชษฐภคินีต่างพระมารดาของ
อดีตฮ่องเต้ ยิ ้มลึกลับอย่างมิถือสาการกระทาของบุตรชายที่
ออกตัวปกป้องผู้อื่น "ศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเจ้ าไปไหนเสียเล่า
ต้ าหมิงเซียนที่คอยกางปี กปกป้องพวกเจ้ าจากข้ าผู้นนไปไหน ั้
เสียเเล้ ว หรื อสิง่ ที่ 'เพิ่งได้ รับรู้' ทาให้ มิกล้ ามาสู้หน้ าข้ าผู้นี ้เสีย
เเล้ ว"
ต้ าม่อหลิวเซียน เเละกงจิ ้นหย่งเบิกตากว้ าง กระทัง่ เสวี่ย
เหม่ยยังตกตะลึง

ไม่นานเสียงประกาศถึงการมาของขันทีคนสนิทของฮ่องเต้ ก็
ดังขึ ้นที่หน้ าประตูจวน

พ่อบ้ านชรายิ ้มเล็กน้ อย ก่อนไปเชิญขันทีคนสนิทของฮ่องเต้

เข้ ามาในห้ องโถงที่ทกุ คนรวมตัวกันอยู่

หรงกงกงมองต้ าม่อหลิวเซียน กงจิ ้นหย่ง เเละเสวี่ยเหม่ยด้ วย

สายตาเรี ยบเฉย ก่อนกล่าวถ่ายทอดคาสัง่ ด้ วยเสียงดังฟั งชัด
"พระบรมราชโองการของอดีตฮ่องเต้ ทรงห้ ามมิให้ ผ้ ใู ด
รบกวนความสงบของหลิวซือกงจู่(ตาแหน่งเดิมของต้ าม่อฮู
หยินเฒ่า) เเม่ทพั พิทกั ษ์ ชายแดนต้ าม่อหลิวเซียน อัคร
เสนาบดีฝ่ายซ้ ายกงจิ ้นหย่ง เเละกงฮูหยินเสวี่ยเหม่ย องค์
ฮ่องเต้ มีพระบัญชาให้ พวกท่านเข้ าเฝ้าโดยด่วนพะยะค่ะ"

สามสหายวัยเยาว์ล้วนสับสน เเต่ก็ทาอันใดมิได้ นอกจากเดิน

ทางเข้ าวังตามคาสัง่ ของฮ่องเต้ ทว่า...

"เเม่นม...?" เสวี่ยเหม่ยรู้สกึ ประหลาดใจ เมื่อไม่เห็นเเม่นมที่

เลี ้ยงนางมาตังเเต่
้ เด็กทังยั
้ งเป็ นผู้ให้ น ้านมนางเดินตามมา

"คุณหนู ดูเเลตัวเองด้ วยนะเจ้ าคะ" เเม่นมชิวส่งรอยยิ ้มเศร้ า

มาให้ เสวี่ยเหม่ย ก่อนถอยกลับไปยืนอยู่ด้านหลังต้ าม่อฮูหยิน
เฒ่าผู้เป็ นนายหญิงที่เเท้ จริ ง บัดนี ้ภารกิจของนางสาเร็ จลุลว่ ง
เเล้ ว มิมีเหตุผลอันใดที่นางจักต้ องหลอกลวงเสวี่ยเหม่ยอีก
"ม...เเม่นม" เสวี่ยเหม่ยเบิกตากว้ าง ความจริ งที่ปรากฎทาให้
เสวี่ยเหม่ยเเทบยืนทรงตัวไม่อยู่ จนกงจิ ้นหย่งต้ องเข้ ามา
ประคับประคองด้ วยความเป็ นห่วง กงจิ ้นหย่งเองก็มองเเม่นม
ที่ตามเสวี่ยเหม่ยมาจากตระกูลเสวี่ยด้ วยความรู้สกึ ยากจะ
เชื่อว่าอีกฝ่ ายทางานให้ ผ้ อู ื่น เพราะอีกฝ่ ายคือคนที่ภกั ดีกบั
เสวี่ยเหม่ยมากที่สดุ ผิดกับต้ าม่อหลิวเซียนที่ราวกับถูกฟ้าผ่า
ลงกลางสมอง เพราะเเม่นมชิวคืออีกหลักฐานที่บ่งบอกว่า
มารดาตนหาได้ ต้องการทาร้ ายเสวี่ยเหม่ยไม่ ทังหมดนั
้ น้
เป็ นต้ าม่อหลิวเซียนที่เข้ าใจผิดไปเองตังเเต่
้ ต้น หากมารดา
ต้ องการชีวิตเสวี่ยเหม่ย เสวี่ยเหม่ยคงมิมีลมหายใจอยูถ่ ึงทุก
วันนี ้ เพราะเเม่นมชิวมีโอกาสลงมือได้ ทกุ เวลา

ต้ าม่อฮูหยินเฒ่ามองเสวี่ยเหม่ยด้ วยสายตาเรี ยบเฉย "หาก

เจ้ าเป็ นอันใดไป หลิวเซียนของข้ าจักเป็ นทุกข์ เเละที่สาคัญ...
ข้ าได้ ให้ สญ
ั ญากับ 'ไป๋ เอ๋อร์ ' มารดาของเจ้ าเอาไว้ เเล้ วว่าจักดู
เเลเจ้ าเเทนนาง"
เสวี่ยเหม่ยสะท้ านอยู่ในอก "ท่านกระทัง่ รู้จกั กับมารดาของ
ข้ า"

"เเต่ท่านเเม่เคยกล่าวว่า เพื่อให้ ได้ เเก้ เเค้ น ต่อให้ ท่านต้ องทา

ร้ ายข้ าท่านก็จะทาอย่างไม่ลงั เล ...มิใช่หรื อ" ต้ าม่อหลิวเซียน
กล่าวอย่างสับสน เเละคงมิอาจยอมรับได้ ที่ตนเองเข้ าใจ
มารดาผิดๆมาโดยตลอด

ต้ าม่อฮูหยินเฒ่านิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนทอดถอนหายใจออกมา
"ข้ าเคยคิดเช่นนันจริ
้ งๆ... เเต่สดุ ท้ ายเเล้ วข้ าก็ทามิลง เเม้
เคียดเเค้ นนังฉางเอ๋อร์ อย่างไรข้ าก็เห็นเจ้ าสาคัญเป็ นอันดับ
หนึง่ ข้ าทาร้ ายเจ้ าซึง่ เกิดจากชายที่รักข้ ามิลงจริ งๆ"
"ช...เช่นนันเหตุ
้ ใดท่านเเม่จงึ ปล่อยให้ ข้าเข้ าใจท่านผิดมาเนิ่น
นาน เหตุใดท่านจึงไม่บอกอันใดข้ าเลย..."

"เพราะในขณะที่เจ้ าเป็ นลูกข้ า เจ้ าก็เป็ นสหายของ...ศัตรูของ

ข้ าด้ วยเช่นกัน" ต้ าม่อฮูหยินเฒ่าปรายตามองกงจิ ้นหย่งอย่าง
เลือดเย็น "เจ้ าเลือกได้ เช่นนันหรื
้ อว่าจะเข้ าข้ างผู้ใด ระหว่าง
มารดาของเจ้ า กับลูกหลานของนังปี ศาจฉางเอ๋อร์ ที่ฆ่าน้ า
ชายเเละพี่น้องของเจ้ าตังเเต่
้ ยงั เป็ นทารกในครรภ์"

"อันใดนะ!" ต้ าม่อหลิวเซียนเบิกตากว้ าง ความตื่นตระหนก

ลามไปที่เสวี่ยเหม่ย

กงจิ ้นหย่งตกตะลึงอีกครัง้ มารดาของตนน่ะหรื อ มารดาที่เเส

นอ่อนโยนผู้นนน่
ั ้ ะหรื อ สังหารทารกในครรภ์ผ้ อู ื่นได้ ลงคอ
เป็ นไปมิได้ ! ต้ องเป็ นเรื่ องเข้ าใจผิด ต้ องมีบางสิง่ ผิดพลาดเเน่
นอน

"เรื่ องนี ้...จักต้ องมีคาอธิบาย" กงจิ ้นหย่งพึมพาทังใบหน้

้ าถอด
สี

ต้ าม่อฮูหยินเฒ่าเเสยะยิ ้ม "เเน่นอน ศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเจ้ า

...ฮ่องเต้ ผ้ นู นย่
ั ้ อมอธิบายได้ ดีกว่านังปี ศาจที่พวกเจ้ าหวาด
ระเเวงมาเนิ่นนานเเรมปี เช่นข้ า ข้ าพูดไปพวกเจ้ าก็คงไม่
เชื่อถือ เพราะฉะนันพวกเจ้
้ าจงไปเสีย"

เมื่อถูกเจ้ าของสถานที่ขบั ไล่ ทังยั

้ งถูกฮ่องเต้ เรี ยกตัว ผู้มา
เยือนทังสามจึ
้ งจาต้ องจากไป ทังๆที
้ ่ยงั มีคาถามอีกมากมาย
ที่อยากถามจากปากของสตรี ผ้ นู นั ้ ที่พวกตนเข้ าใจผิดมาโดย
ตลอด
"งานของเจ้ าคือปลุกปั่ นให้ คนในตระกูลกงเเตกเเยก เหตุใด
จึงหยุดไป" พ่อบ้ านชราหันมาถามเเม่นมชิวผู้เป็ น'น้ องสาว'
หลังเหล่าผู้มาเยือนพากันจากไปเเล้ ว

เเม่นมชิวเพียงหันไปมองนายหญิงที่เเท้ จริ งอย่างมีนยั ยะ ราว

กับต้ องการสื่อว่านางเพียงทาตามคาสัง่ ของต้ าม่อฮูหยินเฒ่า
ซึง่ ไม่ต้องการสร้ างความร้ าวฉานให้ ตระกูลกงอีกเเล้ วเท่านัน้

ต้ าม่อฮูหยินเฒ่าไม่สนใจสายตาของบริ วารทังสอง ้ นางเงย

หน้ าขึ ้นมองท้ องฟ้ากว้ าง ภาพกงเหมยกุ้ยร่ ายราในงานเลี ้ยง
ต้ อนรับคณะราชทูตยังคงติดตานางไม่หาย มิร้ ูว่ายามนันนาง ้
เป็ นอันใดไป เเต่จ่ๆู ในหัวที่เต็มไปด้ วยการเเก้ เเค้ นก็ขาวโพลน
เมื่อเห็นภาพสหายสนิทอย่างมารดาของเสวี่ยเหม่ยผู้ลว่ งลับ
ซ้ อนทับอยู่บนร่ างของกงเหมยกุ้ย ทาให้ นางมิอาจทาใจทา
ร้ ายเด็กนัน่ ต่อ ทังๆที
้ ่ร้ ูดีอยู่แก่ใจว่ากงเหมยกุ้ยเป็ นลูกรักของ
กงจิ ้นหย่ง ดังนันหากจะท
้ าให้ กงจิ ้นหย่งทรมานเหมือนตาย
ทังเป็
้ น ก็สมควรเล่นงานกงเหมยกุ้ย เเต่นางก็ล้มเลิกเอา
กลางคัน "เฮ้ อ...ข้ าคงแก่เกินไปเเล้ วกระมัง"

พ่อบ้ านชราเลิกคิ ้วฉงน ส่วนเเม่นมชิวนันแอบโล่

้ งใจอยู่ลกึ ๆ
เพราะการต้ องทาร้ ายบุตรี ของเสวี่ยเหม่ยนันเป็
้ นหนึง่ ในบาป
ที่เเม่นมชิวมิอาจทนได้ พอๆกับการหลอกลวงเสวี่ยเหม่ยมา
เนิ่นนาน เเม้ เเม่นมชิวจะยังคงภักดีต่อนายหญิง เเต่เเม่นมชิว
ก็มิอาจปฏิเสธได้ ว่ารู้สกึ รักเเละเอ็นดูเสวี่ยเหม่ยดุจลูกหลาน
ไปเเล้ ว

พระราชวัง

ภายในห้ องทรงพระอักษรขององค์จกั รพรรดิ

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนวางพระบรมราชโองการที่เป็ นดัง่ คาสัง่
เสียของอดีตฮ่องเต้ ผ้ เู ป็ นบิดาลง ก่อนยกนิ ้วพระหัตย์นวด
หว่างพระขนงเเละถอนพระปั สสาสะอย่างหนักพระทัย
ดวงตามังกรมีความหงุดหงิดพาดผ่าน "พวกผู้ใหญ่เห็นแก่ตวั
จักต้ องทาให้ ลกู หลานเดือดร้ อนอีกสักเท่าใดจึงจักพอ!"

ทังพระราชบิ
้ ดา(พ่อ) ทังพระอั
้ ยกา(ปู่ ) ล้ วนไม่ได้ ความพอกัน!

สิง่ ที่คนอย่างฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนจงเกลียดจงชังที่สดุ คือการ

ถูกขัดใจ

ตลอดมา 'ต้ าหลิวซือ' มารดาของต้ าม่อหลิวเซียนซึง่ เป็ นพระ

ปิ ตจุ ฉา(ป้าหรื ออาหญิง)ของเขาผู้นนเปรี
ั ้ ยบดัง่ ความไม่เเน่
นอนที่มิอาจเข้ าใจได้ ยามมองนางต้ าหมิงเซียนรู้สกึ ราวกับ
เห็นเงาสะท้ อนของตนเองในกระจก
เสือสองตัวมิอาจอยู่ถ ้าเดียวกันฉันท์ใด ต้ าหมิงเซียนก็ร้ ูสกึ มิ
อาจปกครองใต้ หล้ าได้ อย่างสงบสุขหากสตรี เจ้ าเล่ห์ผ้ นู นั ้
ยังคงเป็ นอิสระ

ทังที
้ ่อตุ ส่าห์อดทน รอคอยถึงสิบเจ็ดปี ให้ นางเคลื่อนไหวอีก
ครัง้ เเละเพื่อให้ ต้าม่อหลิวเซียนทาใจได้ หากวันหนึง่ มารดา
ต้ องถูกจองจาหรื อกระทัง่ เนรเทศออกไปจากแคว้ น เเต่มา
วันนี ้ ความจริ งที่ว่านังปี ศาจเจ้ าเล่ห์ทาคุณประโยชน์เพื่อผู้อื่น
เเละเพื่อแผ่นดินมากมายกลับหล่นใส่หวั ต้ าหมิงเซียนจนมึน
งงไปหมด

เริ่ มจากหลอกล่อ...หลอกล่อให้ ต้าม่อหลิวเซียนผู้เป็ นบุตร

ปล่อยมือจากเสวี่ยเหม่ย ด้ วยรู้ในสิง่ ที่มิมีผ้ ใู ดล่วงรู้ รู้ถึงตัวตน
ที่เเท้ จริ งของ 'ต้ าฉางเอ๋อร์ ' พระขนิษฐาของอดีตฮ่องเต้ ว่าเเท้
จริ งเเล้ วภายใต้ ใบหน้ าอ่อนโยนประดุจดัง่ นางฟ้านางสวรรค์
นันมี
้ สงิ่ ใดซ่อนอยู่ ความเกลียดชังที่ต้าฉางเอ๋อร์ มีต่อต้ าหลิวซื
อซึง่ เป็ นพระเชษฐภคินีต่างพระมารดาทังยั้ งเป็ นพระธิดาของ
ฮองเฮานัน้ ทาให้ ต้าฉางเอ๋อร์ พร้ อมจะเอาชีวิตเสวี่ยเหม่ย
หากอานาจตระกูลเสวี่ยต้ องตกเป็ นของบุตรชายของสตรี ที่ต้า
ฉางเอ๋อร์ เกลียด

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนกัดพระนขา(เล็บ)เบาๆ ต้ าฉางเอ๋อร์ พระ

ขนิษฐาเเท้ ๆของพระราชบิดาผู้นน... ั ้ ก็เคยได้ ยินพระราชบิดา
เตือนถึงเรื่ องของนางอยู่บ้าง เเต่ก็เคยคิดว่าเป็ นเพียงเรื่ อง
อารมณ์อิจฉาริ ษยาทัว่ ไปของสตรี มิคาดว่านางจักสามารถ
เลวร้ ายได้ ถึงเพียงนัน้ ...มิเเน่ว่าความร้ ายกาจของนางอาจ
สืบทอดมาจากความพยาบาทที่พระอัยยิกา(ย่า)มีต่อเถา
ฮองเฮา

ต้ าหมิงเซียนมิเคยนาปมความขัดเเย้ งของพวกผู้ใหญ่มาใส่ใจ
เพราะเคยคิดว่าไร้ สาระ เเต่มายามนี ้เห็นทีจะมองข้ ามไม่ได้
เสียเเล้ ว โอรสสวรรค์หวนนึกถึงพระราชบิดาไม่ได้ ความ...ที่
หลงรักพี่สาวต่างมารดาของตนเอง ทว่าก็มิอาจทาใจลงโทษ
น้ องสาวเเท้ ๆอย่างต้ าฉางเอ๋อร์ ได้ จนต้ าหลิวซือผู้นนต้
ั ้ องลุก
ขึ ้นมาทวงความยุติธรรมให้ ตวั เอง

ภายในพระราชโองการสัง่ เสียของอดีตฮ่องเต้ บอกเล่าถึง

ความลับเน่าเหม็นเเละความผิดร้ ายเเรงยากจะให้ อภัยของ
เมิ่งหวงกุ้ยเฟยเเละต้ าฉางเอ๋อร์ พระมารดาเเละพระขนิษฐา
ร่ วมอุทรณ์เเท้ ๆของอดีตฮ่องเต้ ที่เคยกลัน่ แกล้ งถึงขันปอง
้
ร้ ายเถาฮองเฮาเเละต้ าหลิวซือยามยังอยู่ในวังเอาไว้ มากมาย
เหตุผลนันไร้
้ สาระจนต้ าหมิงเซียนเกือบปาพระราชโองการทิ ้ง

เมิ่งหวงกุ้ยเฟยปองร้ ายเถาฮองเฮาจนเถาฮองเฮาต้ องสูญเสีย

ทารกในครรภ์ถึงสองครัง้ สองครา เพียงเพราะริ ษยาที่พระราช
บิดาของอดีตฮ่องเต้ หรื อฮ่องเต้ สองรัชสมัยที่เเล้ วรักใคร่ เเละ
เอาใจใส่เถาฮองเฮามากกว่า เเม้ เถาฮองเฮามิมีพระโอรสให้
เเต่ก็มิถกู ปลดจากตาแหน่งฮองเฮา ในขณะที่เมิ่งหวงกุ้ยเฟ
ยซึง่ มีครรภ์เเรกเป็ นพระโอรส ทังยั
้ งมีครรภ์สองเป็ นพระธิดา
หน้ าตาน่ารักน่าเอ็นดู เเต่กลับยังคงมิได้ รับความใส่พระทัย
จากพระสวามี ก่อนที่เมิ่งหวงกุ้ยเฟยจักลาโลกนี ้ไปอย่างหา
สาเหตุมิได้ ความอาฆาตเเค้ นอย่างไม่มีที่สิ ้นสุดของเมิ่ง
หวงกุ้ยเฟยได้ ถกู ถ่ายทอดไปยังพระธิดาตัวน้ อยอย่างฉาง
เอ๋อร์ กงจู่จนหมดสิ ้น เเต่ความเเค้ นบรรเทาลงช่วงเวลาหนึง่
ยามที่ฉางเอ๋อร์ กงจู่ถกู เลี ้ยงดูโดยพระเชษฐาร่ วมอุทรอย่าง
อดีตฮ่องเต้ ทว่าไม่นานเมล็ดพันธุ์ความเเค้ นของฉางเอ๋อร์ กง
จู่ก็งอกงามอีกครัง้ เมื่อบุรุษที่ฉางเอ๋อร์ กงจู่รักใคร่ ทงสาม
ั้ ต่าง
ตกหลุมรักหลิวซือกงจู่ที่ยามนันงดงามราวหยาดฟ้
้ ามาดิน
กระทัง่ ได้ รับฉายาว่าเทพธิดาสีขาว เเม้ เเต่พระเชษฐาของฉาง
เอ๋อร์ กงจู่อย่างอดีตฮ่องเต้ ยงั ตกหลุมรักหลิวซือกงจู่ซงึ่ เป็ น
พี่สาวต่างมารดาของตนเองอย่างถอนตัวไม่ขึ ้น เเละเเม้ มิอาจ
สมรสกับพี่สาวได้ เเต่อดีตฮ่องเต้ ก็ได้ พระราชทานสมรสให้
พี่สาวต่างมารดาได้ ครองคู่กบั บุรุษที่ดีที่สดุ อย่างอดีตผู้นา
ตระกูลต้ าม่อ หารู้ไม่ว่าฉางเอ๋อร์ กงจู่ก็ปรารถนาอยากสมรส
กับอดีตผู้นาตระกูลต้ าม่อเช่นกัน ทว่าคาขอของฉางเอ๋อร์ กงจู่
กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้ เยื่อใย เนื่องจากอดีตผู้นาตระกูลต้ า
ม่อต้ องการมีหลิวซือกงจู่เป็ นภรรยาเพียงผู้เดียว เมื่อถึงวัย
ออกเรื อน ฉางเอ๋อร์ กงจู่จงึ ต้ องสมรมให้ อดีตผู้นาตระกูลกง
อย่างเลี่ยงมิได้ เเทน สร้ างความคับเเค้ นใจให้ ฉางเอ๋อร์ กงจู่
เเม้ เเต่งเข้ าตระกูลกง กระทัง่ คลอดบุตรชายของตัวเองก็ยงั มิ
อาจปล่อยวาง มิอาจทนอยู่เฉยได้ ยามได้ ยินว่าพี่สาวต่าง
มารดาผู้นนก
ั ้ าลังตังครรภ์
้ ท้องที่สองกับบุรุษที่นางหลงรัก
สุดท้ าย ยามที่ทกุ ฝ่ ายประมาทเเละพลาดพลังไป ้ ทารกใน
ครรภ์ของต้ าหลิวซือก็ได้ กลายเป็ นเครื่ องสังเวยเเด่ความ
ริ ษยาในใจของต้ าฉางเอ๋อร์ ไปเสียเเล้ ว

ฉางเอ๋อร์ สงั หารชีวิตบริ สทุ ธิ์ในครรภ์ของสตรี ที่ตนเองเกลียด

ชังเเลกกับความสุขสมภายในใจ เช่นที่เมิ่งหวงกุ้ยเฟยผู้เป็ น
พระมารดาของนางเคยกระทากับเถาฮองเฮา
ครรภ์เเรก ต้ าหลิวซือยังคงกัดฟั น เพราะเห็นแก่น้องสาวต่าง
มารดาผู้น่าเวทนาที่กระทาร้ ายกาจเพียงเพราะถูกมารดาที่มิ
เคยได้ รับความรักจากพระสวามีเสี ้ยมสอนมาแบบผิดๆได้

เเต่เมื่อต้ องสูญเสียครรภ์ที่สองเช่นเถาฮองเฮาผู้เป็ นพระ

มารดา ต้ าหลิวซือก็ถึงคราวที่ต้องเลือกว่าจะปล่อยวางทุกสิง่
เเละมุ่งสูท่ างธรรมเช่นเถาฮองเฮา หรื อมีชีวิตอยู่อย่างกล ้า
กลืนเพื่อสามีเเละบุตรชายคนโตที่มิได้ ลว่ งรู้ถึงน้ องทังสองที
้ ่ มิ
มีเเม้ เเต่โอกาสได้ ลืมตาดูโลกนี ้เลย

อดีตฮ่องเต้ ตามสืบ จึงรู้ดีอยู่แก่ใจถึงความผิดของน้ องสาว

เเท้ ๆ เเต่ก็มิอาจลงมือกับน้ องสาวอย่างฉางเอ๋อร์ ได้ ด้วย
ตนเอง ส่งผลให้ ฉางเอ๋อร์ ยิ่งเหิมเกริ ม เมื่อมิมีผ้ ใู เอาผิดได้ ฉาง
เอ๋อร์ ผ้ นู นจึ
ั ้ งยิ่งพึงพอใจยามเห็นต้ าหลิวซือเจ็บปวดเเละเป็ น
ทุกข์ จนถึงขันเสพติ
้ ดในความทุกข์ของต้ าหลิวซือไปเเล้ ว
ครรภ์เเรกของต้ าหลิวซือนับเป็ นความประมาท ทว่าครรภ์ที่
สองนันมิ
้ มีผ้ ใู ดคาดคิดว่าฉางเอ๋อร์ จะกล้ าลงมืออีกครัง้ อดีต
ผู้นาตระกูลต้ าม่อถึงขันประณามหยามเหยี
้ ยดสตรี ที่หลงรัก
ตนอย่างฉางเอ๋อร์ ว่าวิปลาส เเต่เเทนที่จะสานึก ฉางเอ๋อร์ กลับ
อาละวาดเเละบ้ าคลัง่ ขึ ้นกว่าเดิม เดือดร้ อนมาถึงต้ าม่อหลิว
เซียนในวัยเยาว์ที่ต้องเผชิญอันตรายมากมายในเงามืด อันมี
ต้ นเหตุมาจากฉางเอ๋อร์ โดยมีตระกูลเมิ่งของเมิ่งหวงกุ้ยเฟยส
นับสนุนความร้ ายกาจของนาง

เมื่อฉางเอ๋อร์ เเละตระกูลเมิ่งมิยอมเลิกลา ซ ้าร้ ายอดีตฮ่องเต้

ยังมิอาจตัดสินพระทัยลงทัณฑ์น้องสาวเเท้ ๆของตนเองได้
ผู้นาตระกูลต้ าม่อจึงมิเหลือทางเลือกอันใดมากนัก นอกจาก
ส่งต้ าม่อหลิวเซียนออกไปศึกษาร่ าเรี ยนกับปรมาจารย์ผ้ เู เข็ง
เเกร่ งในยุทธภพตังเเต่
้ ยงั เยาว์อย่างลับๆ เเม้ จะเพื่อความ
ปลอดภัยของลูก เเต่ก็มิต่างอันใดจากพรากลูกออกจากอก
แม่

สูญเสียลูกน้ อยไปถึงสองเพราะน้ องสาวต่างมารดาที่ถกู

อารมณ์ริษยาครอบงาจนขาดสติไม่พอ ยังมิอาจเฝ้ามอง
บุตรชายคนโตที่เหลืออยู่เพียงผู้เดียวเติบโต ต้ าหลิวซือมิใช่
พระโพธิ์สตั ว์ที่จะไม่ร้ ูสกึ อันใดหลังจากที่ถกู เอาเปรี ยบถึงสอง
ครัง้ สองครา เเละยิ่งมิเหมือนเถาฮองเฮาผู้เป็ นพระมารดาที่
ยังสามารถเมินเฉยต่อความร้ ายกาจของเมิ่งหวงกุ้ยเฟยได้

เลือดย่อมล้ างด้ วยเลือด!

เมื่อน้ องสาวต่างมารดาที่เคยเวทนาผู้นนไร้
ั ้ สติขนาดกล้ าลง
มือกับบุตรชายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของนางอย่างไร้ ปรานี
ต้ าหลิวซือก็มิขอทนอีกต่อไป หากสองชีวิตบริ สทุ ธิ์ที่ถกู สังเวช
ไปมิอาจทาให้ ฉางเอ๋อร์ เข้ าสูห่ นทางที่ถกู ที่ควรได้ เเละอดีต
ฮ่องเต้ อ่อนแอเกินกว่าจะทวงความยุติธรรมให้ นางเเละลูก
เช่นนันนางก็
้ จะลุกขึ ้นมาทวงความยุติธรรมให้ ตนเองเเละลูก
น้ อยทังสองของนางที
้ ่มิมีเเม้ เเต่โอกาสได้ ลืมตาดูโลก
อันเเสนสวยงามนี ้

ทว่า... ฉางเอ๋อร์ กลับด่วนจากไปอย่างไร้ สาเหตุ บาปกรรมที่

ฉางเอ๋อร์ ก่อจึงตกสูบ่ ตุ รชายตัวน้ อยที่ฉางเอ๋อร์ ทิ ้งไว้ ทิ่มเเทง
หัวใจของต้ าหลิวซือที่ถกู ทาร้ ายจนมิอาจกลับเป็ นตัวเองที่เคย
อ่อนโยนได้ อีกต่อไป

ต้ าหลิวซือมุ่งร้ ายต่อกงจิ ้นหย่ง โดยโจมตียงั จุดที่เปราะบาง

ที่สดุ ของกงจิ ้นหย่ง นัน่ ก็คือเสวี่ยเหม่ยเเละลูก
ทาให้ กงจิ ้นหย่งเข้ าใจผิด จนมิอาจเเสดงความรักต่อสตรี อนั
เป็ นที่รัก

ทาให้ กงจิ ้นหย่งหวาดกลัว จนต้ องเย็นชาใส่บตุ รที่เป็ นดัง่

แก้ วตาดวงใจ

ทาให้ 'บุตรี ' ที่เเสนสาคัญของกงจิ ้นหย่งทรมาน เพื่อทาให้ กง

จิ ้นหย่งตายทังเป็
้ นอย่างช้ าๆ

ทรมานกงจิ ้นหย่ง เพื่อที่สกั วัน เมื่อความจริ งถูกเปิ ดเผย กง

จิ ้นหย่งจักได้ เคียดเเค้ นนังฉางเอ๋อร์ ผ้ เู ป็ นมารดา เเม้ ศตั รูตาย
กลายเป็ นวิญญาณไปเเล้ ว หลิวซือกงจู่ก็ไม่ปรารถนาให้ นงั
ฉางเอ๋อร์ ได้ อยู่อย่างสงบสุข
หากหลิวซือกงจู่มิทาเช่นนี ้ ก็มิร้ ูว่าจะอยู่ต่อไปได้ อย่างไร ให้
ปล่อยศัตรูที่สงั หารบุตรของตนถึงสองคนไปเช่นพระมารดา
หลิวซือกงจู่ทามิได้ จริ งๆ

เเม้ ต้องตกนรก หลิวซือกงจู่ก็มิหวาดเกรง เพราะอย่างไรนัง

ฉางเอ๋อร์ ก็คงรอนางอยู่ที่นรกเช่นกัน

"เรื่ องทังหมดก็
้ เป็ นเช่นนี ้"

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนหันไปมองศิษย์น้องทังสามที
้ ่ยามนี ้ต่าง
หน้ าถอดสี โดยเฉพาะกงจิ ้นหย่งที่ราวกับถูกมารดาของ
ตนเองหักหลัง มารดาในความทรงจาแตกต่างโดยสิ ้นเชิงกับ
ความเลวร้ ายของนางที่ถกู บันทึกเป็ นหลักฐานเอาไว้ โดยอดีต
จักรพรรดิ
เสวี่ยเหม่ยซึง่ ได้ รับอนุญาตให้ นงั่ เพราะตังท้
้ องอ่อนๆอยู่
จับกุมมือกงจิ ้นหย่งเอาไว้ ด้วยความเป็ นห่วง เสวี่ยเหม่ยรู้สกึ
ครึ่งๆกลางๆ เพราะนอกจากเรื่ องที่ว่ามารดาของต้ าม่อหลิว
เซียนแก้ เเค้ นกงจิ ้นหย่งจนพลอยกระทบถึงนางเเละบุตรสาว
ไปด้ วย นางก็ล้วนมิได้ รับผลกระทบอันใดมาก

"ศิษย์น้องสาม หากเจ้ าต้ องการเอาผิดท่านป้าหลิวซือข้ าก็มิ

ขัดข้ องอันใด เเต่ตามพระราชโองการสัง่ เสียของพระราชบิดา
ของข้ า ตระกูลเถาของเถาฮองเฮาจักมินิ่งเฉยเเน่นอน บาป
ใดๆที่มารดาเจ้ าเคยกระทาเอาไว้ กบั ท่านป้า ตระกูลเถา
พร้ อมจะยื่นฎีกาเข้ าสู้ ทังยั
้ งมีหลักฐานเอาผิดมารดาของเจ้ า
อย่างเเน่นหนา ที่ตระกูลเถานิ่งเฉยมาโดยตลอด ก็เพราะท่าน
ป้าต้ องการทรมานเเค่เจ้ าเเต่เพียงผู้เดียว หาได้ ต้องการ
ทาลายตระกูลกง เเค่เจ้ าเท่านันที
้ ่นางต้ องการทาลาย"
ร่ างสูงใหญ่ของกงจิ ้นหย่งซวนเซเล็กน้ อย จนต้ องเท้ าเเขนกับ
โต๊ ะทรงพระอักษรของฮ่องเต้ ภาพมารดาผู้เเสนอ่อนโยนเเตก
สลายมิเหลือชิ ้นดี มารดามิเพียงเป็ นต้ นเหตุทาให้ ตนต้ องถูก
ผู้อื่นทรมาน มารดายังทาให้ คนที่ตนรักถูกทรมานไปด้ วย ทัง้
เสวี่ยเหม่ยเเละกงเหมยกุ้ย ทุกอย่างเป็ นผลกรรมจากการที่
มารดาของเขาเคยไปทาร้ ายผู้อื่นก่อน

ความทรมานนับยี่สบิ ปี ที่เผชิญ กงจิ ้นหย่งกลับมิสามารถ

กล่าวโทษผู้กระทาได้ เต็มปาก เพราะมารดาสารเลวของตน
เป็ นผู้เริ่ มทุกสิง่

"ศิษย์พี่สอง... น้ องหญิง... ข้ าขอโทษ" ขอโทษเเทนมารดาสาร

เลวของข้ าด้ วย... ตามจริ งกงจิ ้นหย่งอยากจะกล่าวโทษ
มารดาของต้ าม่อหลิวเซียนที่วางแผนทังหมด ้ เเต่ก็ละอายจน
มิกล้ าเเม้ เเต่จะคิดโทษอีกฝ่ าย เพราะหากมารดาตนไม่ไป
ระรานผู้อื่นก่อน ตนก็คงไม่ต้องตกนรกทังเป็
้ นมาครึ่งค่อน
ชีวิตเช่นนี ้ ซ ้าร้ ายลูกเมียยังพลอยติดร่ างแหไปด้ วย

"ศิษย์น้อง/ท่านพี่" ต้ าม่อหลิวเซียนเเละเสวี่ยเหม่ยพร้ อมใจกัน

โอบกอดกงจิ ้นหย่ง เพื่อปลอบโยนพยัคฆ์ขาวที่กาลังบาดเจ็บ
กงจิ ้นหย่งเเม้ เป็ นคนเย็นชา เเต่อารมณ์กลับอ่อนไหวง่ายกว่า
ผู้ใด ยามนี ้คงรู้สกึ มิต่างอันใดจากถูกคนที่ไว้ ใจที่สดุ ทรยศ

กงจิ ้นหย่งร่ าไห้ โดยไร้ ซงึ่ น ้าตาเเละเสียงใดๆ ที่เเท้ เเล้ ว...การที่

มารดาพร่ าเตือนให้ ตนระวังมารดาของต้ าม่อหลิวเซียน มิใช่
เพราะสตรี ผ้ นู นร้
ั ้ ายกาจ เเต่เพราะมารดาหวาดกลัวการถูก
ล้ างเเค้ น

"ศิษย์พี่ใหญ่ ยังมีเรื่ องอันใดอีกหรื อไม่ที่ท่านปิ ดบังพวกข้ า

เอาไว้ " ต้ าม่อหลิวเซียนหันมาถามอย่างเอาเรื่ อง
ต้ าหมิงเซียนนิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนกล่าวว่า "ไม่มี..."

เเม้ เเท้ ที่จริ งเเล้ วจะยัง 'มี' อยู่ ก็หาใช่เรื่ องที่สมควรแพร่ งพราย
ให้ ศิษย์น้องทังสามล่
้ วงรู้ เเละมิจาเป็ นต้ องห่วงกังวลว่าวัน
หนึง่ ผู้ใดจะนามาโพนทะนา เพราะความลับนี ้ เเม้ เเต่ต้าม่อฮู
หยินเฒ่าผู้นนก็
ั ้ คงมิได้ ลว่ งรู้อนั ใดเลย

พระราชบิดาของเขา เเม้ มิสามารถทวงความยุติธรรมให้ สตรี

ที่หลงรักได้ เเต่ใช่ว่าผู้อื่นจะทาไม่ได้ ...

ยามนันนอกจากอดี
้ ตฮ่องเต้ จะหลงรักพี่สาวต่างมารดาของ
ตนเอง อดีตผู้นาตระกูลต้ าม่อ เเละอดีตผู้นาตระกูลกงล้ วน
ตกหลุมรักหลิวซือกงจูม่ ิต่างกัน พี่น้องร่ วมสาบานทังสามตก
้
ลงกันอย่างลูกผู้ชายว่าจะให้ บรุ ุษตระกูลต้ าม่อดูเเลสตรี อนั
เป็ นที่รัก เพราะอดีตฮ่องเต้ มิอาจสมรสกับนาง ส่วนบุรุษ
ตระกูลกงก็ถกู วางตัวไว้ ให้ เเต่งงานกับฉางเอ๋อร์ กงจู่เเล้ ว อดีต
ฮ่องเต้ ร้ ูสกึ เช่นไรมิสาคัญ เเต่สาหรับสองบุรุษในเวลานัน้ ฉาง
เอ๋อร์ กงจู่มิสาคัญกับบุรุษตระกูลต้ าม่อเเละบุรุษตระกูลกงเท่า
หลิวซือกงจู่ เมื่อบุรุษทังสองเห็
้ นสตรี อนั เป็ นที่รักเริ่ มเเตกส
ลาย บุรุษทังสองจึ
้ งกระทาลับหลังอดีตฮ่องเต้ สองประการ

ประการเเรก บิดาของกงจิ ้นหย่งเริ่มดูเเล เเละเอาใจใส่ฉาง

เอ๋อร์ มากขึ ้น เพื่อทาให้ ฉางเอ๋อร์ ร้ ูสกึ พิเศษ กระทัง่ ฉางเอ๋อร์
หันมาหลงรักบิดาของกงจิ ้นหย่งจนหมดใจ ก่อนทาให้ ฉาง
เอ๋อร์ ตกนรกทังเป็
้ น ยามบิดาของกงจิ ้นหย่งเปิ ดเผยความรู้สกึ
ที่ตนมีต่อหลิวซือกงจู่ออกมาจนหมดสิ ้น เเละเปิ ดเผยความ
ชิงชังที่มีต่อฉางเอ๋อร์ ออกมาในวันเดียวกับที่นางตาย

ประการสุดท้ าย บิดาของต้ าม่อหลิวเซียนเป็ นผู้ลงมือสังหาร

ฉางเอ๋อร์ กงจู่อย่างเลือดเย็น โดยมีบิดาของกงจิ ้นหย่งเป็ นผู้
สมรู้ร่วมคิด มิมีผ้ ใู ดรับรู้ถึงอารมณ์ความเเค้ นก่อนสิ ้นใจของ
ฉางเอ๋อร์ ในช่วงเวลาสุดท้ ายของชีวิต ยามถูกบุรุษที่ปักใจ
รักเเละสามีที่เคยรักดุจพี่ชาย ร่ วมมือกันสังหารนางอย่าง
เลือดเย็น เพื่อพี่สาวต่างมารดาที่นางเเสนจะชิงชัง

หลังจากนัน้ บุรุษผู้องอาจทังสองก็
้ เดินเคียงบ่าเคียงไหล่เข้ า
ไปสารภาพความผิดกับอดีตฮ่องเต้ ผ้ เู ป็ นพี่น้องร่ วมสาบาน
อย่างห้ าวหาญ เเละไม่หวาดกลัวความผิดใดๆ

อดีตฮ่องเต้ พระราชทานสุราพิษให้ พี่น้องร่ วมสาบานทังสอง

้
โดยไร้ ซงึ่ อารมณ์บาดหมางเเละความเเค้ นใดๆต่อผู้ที่ลงมือ
สังหารน้ องสาวเเท้ ๆของตนเอง อดีตฮ่องเต้ เสียใจเพียงมิอาจ
ร่ วมเเบกรับบาปนันร่
้ วมกับพี่น้องร่วมสาบานทังสองได้
้ ก็
เท่านัน้
ความยุติธรรมเดียวที่อดีตฮ่องเต้ สามารถทาเพื่อพี่สาวต่าง
มารดาที่ตนเองหลงรักได้ ก็คือทิ ้งพระบรมราชโองการอภัย
โทษทุกสิง่ ที่นางกระทาเอาไว้ ให้ นาง เป็ นไพ่ตายที่จะทาให้ มิมี
ผู้ใดสามารถเเตะต้ องสตรี ที่อดีตฮ่องเต้ หลงรักได้

จิ๊

มิร้ ูว่าพระราชบิดาโง่มากหรื อรู้สกึ ผิดจนวิปลาสไปเเล้ วกันเเน่

ถึงได้ กล้ าทิ ้งของอันตรายเช่นนี ้ไว้ ให้ สตรี ผ้ นู นั ้ มัน่ ใจได้
อย่างไรว่าวันหนึง่ นางจะไม่ถกู ความเเค้ นครอบงาจนวิปลาส
ไปเช่นเมิ่งหวงกุ้ยเฟยเเละฉางเอ๋อร์ กงจู่ ...เเต่ก็ต้องยอมรับว่า
พระราชบิดามองสตรี ไม่พลาดเลย เพราะหากตัดเรื่ องล้ างเเค้
นออกไป ต้ าหลิวซือก็มิเคยล่วงเกินผู้ใดนอกจากกงจิ ้นหย่ง...
เเละคนสาคัญของกงจิ ้นหย่ง ทังยั
้ งช่วยเขากาจัดเนื ้อร้ ายออก
จากเเคว้ น
หากไม่มีนางคอยกระตุ้น เต่าหัวหดพวกนันก็
้ คงมิกล้ าลงมือ
ทาอันใด เเละหากพวกมันต่างไม่กล้ าเคลื่อนไหว ก็ย่อมไม่มี
หลักฐานเอาผิดใดๆให้ เขาสืบค้ น เขาอาจต้ องรอไปอีกหลาย
สิบปี กว่าจะมีโอกาสกาจัดเนื ้อร้ ายน่าราคาญพวกนันให้
้ สิ ้น
ซาก

ไม่ว่าจะเสนาบดีกู่ ขุนนางเพ่ย กุ้ยไท่เฟย หรื อกระทัง่ หาน

ฮองเฮา ล้ วนถูกต้ าหลิวซือหรื อต้ าม่อฮูหยินเฒ่าผู้นี ้สวมบท
นางจิ ้งจอกเข้ าหลอกล่อ ถึงได้ กล้ าเคลื่อนไหว กระทาต่าช้ า
ดัง่ ที่ใจปรารถนา จากนันก็
้ เป็ นนางอีกเช่นกันที่สง่ หลักฐาน
เอาผิดพวกนันให้้ เขาอย่างลับๆ หากไม่สืบอย่างละเอียดก็คง
มิมีวนั ล่วงรู้ได้ เลยว่าหลักฐานที่ได้ มาจากนาง

ทาร้ ายศิษย์น้องของเขา เเต่กลับมาช่วยเหลือเขาเช่นนี ้

พยายามจะสื่อว่ามุ่งร้ ายเเต่เพียงกงจิ ้นหย่ง เเต่จงรักภักดีต่อ
เเว่นเเคว้ นหรื ออย่างไร กระทาราวกับตบหัวลูบหลัง (先硬
後軟) กันเช่นนี ้ *น่าชังนัก!*

จวนสกุลกง

กงจิ ้นหย่งยืนสงบนิ่งอยู่ที่หน้ าประตูจวน รอคอยการกลับมา

ของบุตรี ที่เป็ นดัง่ แก้ วตาดวงใจ โดยมีพ่อบ้ านเยี่ยยืนอยู่ข้างๆ
เเละมีเสวี่ยเหม่ยนัง่ มองมาจากภายในเรื อนด้ วยสายตา
ห่วงใยขณะลูบท้ องทีเริ่ มนูนเบาๆ

เเม้ จะถูกบุตรสาวเกลียด ถูกบุตรสาวเมิน หรื อถูกบุตรสาว

เย็นชาใส่ก็มิเป็ นอันใด เพราะนัน่ ล้ วนเป็ นสิง่ ที่เขาเคยกระทา
กับนาง จนทาให้ นางต้ องเศร้ าเสียใจเเละเสียน ้าตามานับครัง้
ไม่ถ้วน ความชิงชังจากบุตรสาวล้ วนเป็ นสิง่ ที่เขาสมควรได้ รับ
เเละนับเป็ นกรรมที่เขาสมควรชดใช้ ให้ กงเหมยกุ้ย ยามนี ้ ยาม
ที่เขาอ่อนแอ ยามที่เขาสับสน กงจิ ้นหย่งปรารถนาเพียงได้
พบหน้ าเเละทักทายบุตรสาวของเขาสักคาเท่านัน้ ตลอดมา
เขาเป็ นผู้ผลักไสนางออกไป ดังนันหากอยากได้
้ บตุ รสาวคืน
มา เขาก็สมควรเเสดงให้ บตุ รสาวเห็นว่าเขารักนางมากแค่
ไหน

ไม่นาน บุตรสาวที่เดินทางไปเยี่ยมเยียนชินอ๋องที่ทรงพระ
ประชวรก็กลับมาถึงจวน

เรื อนร่ างอ้ อนเเอ้ นงดงามของเด็กสาววัยเเรกเเย้ มก้ าวลงมา

จากรถม้ า ก่อนเลิกคิ ้วมองบิดาที่ราวกับมายืนดักรอกันอย่าง
ที่ไม่เคยทามาก่อนด้ วยความฉงน

"กลับมาเเล้ วหรื อเหมยเอ๋อร์ " กงจิ ้นหย่งพยายามฝื นยิ ้มเเละ

ส่งยิ ้มให้ บตุ รสาวอย่างที่ไม่เคยกระทามาก่อน ทาให้ รอยยิ ้ม
นันออกจะดู
้ แปลกพิกลไปบ้ าง จนบุตรสาวที่เดินมาหยุดยืน
อยู่ตรงหน้ าขมวดคิ ้วฉงนสนเท่ห์กว่าเดิม

"หิวหรื อไม่ พ่อจะได้ สงั่ ตังโต๊

้ ะอาหารเย็นเร็ วขึ ้น..."

"ไม่ใช่ธรุ ะกงกาจอันใดของท่าน ท่านสนใจเเต่เรื่ องของตนเอง

เเละท่านเเม่ก็พอ"

บุตรี คนงามกล่าวตัดบทอย่างเย็นชา พ่อบ้ านเยี่ยเหงื่อตก ที่

คุณหนูเย็นชาเเละก้ าวร้ าวเป็ นพิเศษอาจเพราะบ่าวไพร่ ล้วน
ถูกกันออกไปอยู่ไกลเกินจะได้ ยินบทสนทนานี ้

กงจิ ้นหย่งสะอึกไปเล็กน้ อย พลางขบคิดว่ายามตนเเสร้ งผลัก

ไสบุตรสาวผู้นี ้ออกไปอย่างเย็นชา มันเจ็บที่ใจมากมายถึง
เพียงนี ้เลยนี่เอง ขนาดตนยังเเทบทนไม่ได้ เเล้ วตลอดมา...
บุตรสาวอดทนเเละเเบกรับความรู้สกึ เสียใจเช่นนี ้ไว้ ได้
อย่างไร ตนกลายเป็ นเดรัจฉานอันใดไปเเล้ วถึงกล้ าทาเช่นนี ้
กับบุตรสาวมาเนิ่นนาน

กงจิ ้นหย่งรู้สกึ สะท้ านอยู่ในอก ยิ่งขบคิดก็ยิ่งปรากฎคาว่า

'สมควรเเล้ ว' อยู่ในหัว บางที...อาจจะสายไปเเล้ วสาหรับคา
ว่าให้ อภัยจากบุตรสาว

เเต่เเทนที่จะถอดใจ เเละถอนกลับไปเหมือนเช่นทุกที กง
จิ ้นหย่งกลับเดินหน้ าทาในสิง่ ที่เเม้ เเต่พ่อบ้ านเยี่ยยังเผลออ้ า
ปากค้ าง

"เยี่ยหยาง ตังโต๊
้ ะอาหารเย็น ข้ าสังเกตเห็นว่าลูกเหมยหิว
เเล้ ว!"
"เหอ...เอ่อ ขอรับ" พ่อบ้ านเยี่ยรี บหันหลัง เเละเดินจากไป
ก่อนที่คณ
ุ หนูคนงามจะทันได้ คดั ค้ าน

"ท่าน...!!" บุตรสาวถึงกับใบ้ กินไปชัว่ ขณะ ก่อนยิ่งตกตะลึง

เมื่อผู้เป็ นบิดาเดินเข้ ามาโอบหลังราวกับตลอดมาสนิทกัน
นักหนา "ฟั งภาษาคนมิร้ ูเรื่ องเช่นนันหรื
้ อ!"

กงจิ ้นหย่งก้ มมองบุตรสาวด้ วยดวงตาอ่อนโยนเเฝงความรู้สกึ

ผิด "พ่อเพียง...ทาตามคาแนะนาของลูก ลูกบอกให้ พ่อสนใจ
เเต่เรื่ องของตนเอง เเละนี่ก็คือเรื่ องที่พ่อสนใจ พ่ออยากขอ
โอกาสแก้ ตวั "

บุตรสาวชะงัก ก่อนขมวดคิ ้ว เเละปั ดมือของผู้เป็ นบิดา

ออกไป "ถามหาโอกาสอันใดจากข้ า ในเมื่อตลอดมาท่านมิ
เคยให้ โอกาสอันใดข้ าเลยเเม้ สกั ครัง้ "
เเม้ จะกล่าวเช่นนัน้ เเต่กงเหมยกุ้ยก็ยงั คงอยู่ร่วมทานอาหาร
เย็นกับกงจิ ้นหย่งเเละเสวี่ยเหม่ย รวมถึงกงตงเทียนเเละกงชุน
เทียน

ระหว่างทานอาหารนัน้ กงเหมยกุ้ยยังคงเป็ นมิตรต่อทุกคน

ยกเว้ นผู้เป็ นบิดาเช่นเดิม มองเผินๆเเล้ วอาจมิมีอนั ใด
เปลี่ยนแปลงไป เเต่อย่างน้ อยกงเหมยกุ้ยก็ไม่ได้ เขี่ยอาหารที่
กงจิ ้นหย่งตักให้ ทิ ้งอย่างไม่ไยดีเหมือนก่อนหน้ านี ้

"เหมยเอ๋อร์ ทานเยอะๆ เจ้ าผอมบางเกินไป พวกเจ้ าก็ด้วยนะ

ตงเอ๋อร์ ชุนเอ๋อร์ " กงจิ ้นหย่งไล่คีบอาหารให้ บตุ รสาวบุตรชาย
คนโตเเละบุตรชายคนรองจนจานอาหารของตัวเองว่างเปล่า
ช่วงเวลาหนึง่ เเละในขณะที่เสวี่ยเหม่ยกาลังคิดจะคีบอาหาร
ให้ สามี บุตรสาวคนงามก็คีบอาหารที่บิดาเพิ่งจะคีบให้ ออก
จากจาน กงจิ ้นหย่งนึกว่าบุตรสาวจะโยนน ้าใจของตนไปให้
ผู้อื่นไม่ก็โยนทิ ้ง เเต่บตุ รสาวกลับวางลงในจานว่างเปล่าของ
ตน พร้ อมกับช้ อนดวงตากลมโตขึ ้นมอง

"ท่านพ่อก็ทานด้ วยสิเจ้ าคะ"

กงจิ ้นหย่งสูดหายใจลึกอย่างตื ้นตัน ก่อนคีบกับข้ าวชิ ้นนันเข้

้ า
ปากโดยไม่ทนั ยังคิ
้ ด ก่อนชะงักไป เมื่อรสชาติของสิง่ ที่เกลียด
กระจายอยู่เต็มปาก เเละเมื่อกงจิ ้นหย่งหันไปมองรอบโต๊ ะก็
เห็นทังโต๊
้ ะกาลังปิ ดปากกลันข้ ากันเเทบเป็ นเเทบตาย ไม่เว้ น
เเม้ เเต่บตุ รชายคนโตผู้เงียบขรึมที่มมุ ปากกระตุกไม่หยุด
ขนาดพ่อบ้ านเยี่ยยังยืนเม้ มปากก้ มหน้ าคางชิดอกเเละสัน่ ไป
ทังร่้ างอยู่ไม่ไกล เมื่อครู่พ่อบ้ านเยี่ยเกือบจะส่งเสียงเตือน
ออกไปว่านายท่านนัน่ เห็ดหอมนะขอรับ เเต่ก็ไม่ทนั เสียเเล้ ว
"ทานเยอะๆนะเจ้ าคะท่านพ่อ ช่วงนี ้ท่านผอมลงไปเยอะเลย
ลูกเป็ นห่วง" บุตรสาวคนงามว่าเเล้ วคีบกับข้ าวให้ บิดาไม่หยุด
จนจานของกงจิ ้นหย่งพูนไปด้ วยเห็ดหอม

เสวี่ยเหม่ย กงตงเทียน กงชุนเทียน หรื อกระทัง่ พ่อบ้ านเยี่ย

เผลอยกยิ ้มออกมา ขณะเฝ้ามองเด็กสาวผู้งดงามเเสยะยิ ้ม
สะใจ ยามเหลือบมองผู้เป็ นบิดาฝื นกินของที่เกลียดด้ วยสี
หน้ าทรมาน

นางมารน้ อย...!
บทที่ 39 อาลาอาลัย

ภายหลังรับประทานอาหารเย็น กงจิ ้นหย่งเดินมาส่งกง

เหมยกุ้ยที่เรื อน ในขณะที่เสวี่ยเหม่ยขอให้ กงตงเทียนเเละกง
ชุนเทียนประคองกลับเรื อน ราวกับรู้เห็นเป็ นใจกับผู้เป็ นสามี

บ่าวไพร่ ข้างกายของทังสองที ้ ่เดินอยู่ห่างๆล้ วนมีสีหน้ ากลืน

ไม่เข้ าคายไม่ออก เพราะเเม้ บรุ ุษเเละสตรี ที่เดินเคียงข้ างกัน
อยู่เบื ้องหน้ าจะได้ ชื่อว่าเป็ นบิดาเเละบุตรี เเต่บรรยากาศ
ระหว่างคนทังสองกลั
้ บเย็นชาราวกับเป็ นคนแปลกหน้ าซึง่
กันเเละกัน มิร้ ูว่าเป็ นเพราะความเงียบของอัครมหาเสนาบดี
ผู้เป็ นพ่อ หรื อเพราะความไม่เป็ นมิตรที่แผ่ออกมาจากร่าง
ของผู้เป็ นบุตรสาว เเต่ไม่ว่าจะเป็ นเพราะสาเหตุใดๆ ล้ วนมิดี
ต่อการพัฒนาความสัมพันธ์ฉนั ท์พอ่ ลูกทังสิ ้ ้น
เมื่อเดินมาได้ ครึ่งทาง ในที่สดุ ผู้เป็ นบิดาก็ตดั สินใจค่อยๆ
ระบายสิง่ ที่คิดอยู่ภายในใจออกมา

"เหมยเอ๋อร์ ... พ่อรู้ว่าพ่อทาผิดต่อลูกเอาไว้ มากมาย เเละ...

คนเช่นพ่อไม่สมควรได้ รับการให้ อภัย พ่อรู้สกึ ละอายกับทุก
สิง่ ที่เคยทากับลูก พ่อเห็นแก่ตวั ทังๆที
้ ่ร้ ูว่าลูกต้ องเจ็บปวดเเต่
พ่อก็ยงั ทา พ่อไม่ขอให้ ลกู ให้ อภัย พ่อ...พ่อเเค่อยากได้ รับ
โอกาสที่จะทาหน้ าที่พ่อของลูกอีกครัง้ ..."

กึก

ผู้เป็ นบุตรสาวหยุดก้ าวเดิน กงจิ ้นหย่งจึงหยุดตาม เเละก้ มลง

มอง
ใบหน้ างดงามของผู้เป็ นบุตรสาวเรี ยบเฉยไร้ อารมณ์ ก่อนเงย
หน้ าขึ ้นจดจ้ องผู้เป็ นบิดาด้ วยเเววตามัน่ คงสงบนิ่ง "ข้ ามิ
ต้ องการ 'พ่อ' ในเวลานี ้"

กงจิ ้นหย่งเบิกตากว้ าง รู้สกึ หนาวเยือกจากก้ นบึ ้งของหัวใจ

ประโยคสันๆเพี
้ ยงประโยคเดียวกับหยดน ้าตาหนึง่ หยดซึง่
ไหลลงมาตามเเนวแก้ มซ้ ายเเทนความรู้สกึ มากมายของผู้
เป็ นบุตรสาวได้ เป็ นอย่างดี ไม่พอ อารมณ์โกรธเเค้ นรุนเเร
งยากจะบรรยายที่สมุ่ อยู่ในดวงตาดอกท้ อคู่นนั ้ กระทัง่ ทาให้
ผู้เป็ นบิดาเห็นเเล้ วยังรู้สกึ ตกตะลึงไป คาสารภาพวิงวอนต่อ
บาปใดๆที่ตระเตรี ยมเอาไว้ ล้วนหลงลืมจนหมดสิ ้น

"การที่ข้ายังอยู่ตรงนี ้ ไม่ได้ หมายความว่าท่านยังมีโอกาส ข้ า

ก็เเค่อยากให้ เเน่ใจ ว่าก่อนข้ าจะไปตามทางของข้ า ข้ า
สามารถฝากฝังท่านเเม่เเละน้ องที่กาลังจะเกิดมาไว้ กบั คน
เช่นท่านได้ จริ งๆ...มันก็เท่านันเอง"
้

ถูกบุตรี ที่เป็ นดัง่ แก้ วตาดวงใจกล่าวตัดรอนกันถึงเพียงนี ้ เเม้

ได้ ชื่อว่าเย็นชาไร้ ความรู้สกึ เเต่เเท้ จริ งเเล้ วกงจิ ้นหย่งก็ยงั คง
เป็ นมนุษย์ที่มีอารมณ์ความรู้สกึ เป็ นของตัวเอง เพียงเเต่
อารมณ์สว่ นใหญ่ของกงจิ ้นหย่งจะสะท้ อนผ่านเเววตา ดังนัน้
ยามนี ้ เเม้ ใบหน้ าของกงจิ ้นหย่งจะยังคงเรี ยบเฉย เเต่ดวงตา
คมกล้ าคู่นนสะท้
ั ้ อนถึงดวงใจซึง่ เเตกสลายไปเป็ นที่เรี ยบร้ อย
เเล้ ว

"ขออภัยที่ต้องกล่าวโดยไม่ได้ รักษาน ้าใจกัน ข้ ารู้ว่ามันเจ็บ

มาก เพราะข้ าเองก็เคยรู้สกึ เช่นนัน้ 'นับครัง้ ไม่ถ้วน' ...ใน
อดีต"
ร่ างสูงใหญ่ของผู้เป็ นบิดาสัน่ สะท้ านรุนเเรงยิ่งกว่าครัง้ ไหนๆ
ยามได้ รับรู้ว่าความเจ็บปวดระดับใดที่ตนเคยทาเอาไว้ กบั
แก้ วตาดวงใจตรงหน้ า เมื่อได้ รับรู้เเล้ ว กงจิ ้นหย่งรู้สกึ วูบโหวง
ในอก เจ็บปวดจนอยากจะควักหัวใจทิ ้งเพื่อบรรเทาความ
เจ็บปวดนัน้ ความหวังใดๆที่เคยวาดฝันเอาไว้ ว่าจะได้ รับการ
อภัยจากบุตรสาวเเละกลับมาเป็ นครอบครัวกันอีกครัง้ พลัน
เลือนลางลง จากที่มิเเจ่มชัดอยู่เเล้ ว ครานี ้กระทัง่ จางหายไป
มิหลงเหลือใดๆอีก

ตุบ

บ่าวไพร่ ล้วนตื่นตะลึงจนมิกล้ าขยับเขยื ้อน ยามเห็นร่ างสูง

ใหญ่ของผู้เป็ นเจ้ าของจวนเสียหลักคุกเข่าลงเบื ้องหน้ า
บุตรสาวของตนเอง คล้ ายหมดเรี่ ยวเเรงจะยืน เเต่เมื่อมอง
ภาพรวมเเล้ วให้ ความรู้สกึ เหมือนบิดากาลังขอขมาบุตรสาว
อยู่อย่างไรอย่างนัน้

"ราตรี สวัสดิ์เจ้ าค่ะท่านอัครมหาเสนาบดี"

ราชันย์หลับตาเเละสูดหายใจเข้ าลึก ก่อนสะบัดชายเเขนเสื ้อ

เดินจากไป หันหลังให้ กงจิ ้นหย่ง...เหมือนที่กงจิ ้นหย่งเคยหัน
หลังให้ บตุ รี ของตัวเอง

ขอโทษด้ วยนะครับกงเหมยกุ้ย ถึงผมจะเผือกเรื่ องของคุณไป

เยอะมากเเล้ วก็จริ ง เเต่ปัญหานี ้คุณต้ องกลับมาแก้ ไขด้ วย
ตัวเอง เพราะผมไม่ชินกับการต้ องให้ อภัยใคร โดยเฉพาะคน
ที่บงั อาจทาร้ ายผม...ในยามที่เป็ นคุณ
เขาจะผลักกงจิ ้นหย่งลงสูห่ บุ เหวที่ชื่อว่าความเสียใจ เเละให้
กงเหมยกุ้ยตัวจริ งตัดสินใจว่าจะฉุดอีกฝ่ ายขึ ้นมา หรื อหัน
หลังเดินจากไป

เฮ้ อ ไม่ว่าจะการล้ างเเค้ นหรื อการให้ อภัย ล้ วนตัดสินใจยาก

ทังสิ
้ ้น ปล่อยวางเเละเดินจากไป ...ง่ายกว่ากันเยอะ

พ่อบ้ านเยี่ยที่ตดิ ตามมาเเละยืนดูอยู่ห่างๆลอบถอนหายใจ

พลางขบคิดว่าเรื่ องเช่นนี ้จะกล่าวโทษว่าคุณหนูกงเหมยกุ้ย
จิตใจคับเเคบก็มิได้ คุณหนูกงเหมยกุ้ยก็เป็ นเพียงมนุษย์คน
หนึง่ ที่มีอารมณ์ความรู้สกึ เป็ นของตัวเอง ทังยั
้ งเป็ นเพียงเเค่
เด็กสาวอ่อนเยาว์ ไม่วา่ บิดาจะมีเหตุผลดีชวั่ อันใดก็มิสมควร
ทาเย็นชาเช่นที่กงจิ ้นหย่งเคยทากับกงเหมยกุ้ย
"นายท่าน..." เยี่ยหยางประคองกงจิ ้นหย่งที่ราวกับสติหลุด
ออกจากร่ างให้ ค่อยๆลุกขึ ้นยืน

"ข้ าสมควรโดนเเล้ ว..." มิมีนิยามใดบรรยายสภาพกงจิ ้นหย่ง

ในยามนี ้ได้ ดีไปกว่า พยัคฆ์ที่บาดเจ็บ...

พ่อบ้ านที่ติดตามรับใช้ มานานรู้สกึ เศร้ าใจเเทนผู้เป็ นนาย เเต่

ความผิดบางอย่างก็ทาอันใดมิได้ นอกจากอ้ าเเขนรับผลของ
การกระทานันๆเอาไว้
้

"นายท่าน... จะไปที่เรื อนของนายหญิงหรื อไม่"

"ไม่ ข้ าอยากอยู่คนเดียวสักพัก" กงจิ ้นหย่งกล่าวอย่างเลื่อน

ลอย ยามที่เสวี่ยเหม่ยเเละกงเหมยกุ้ยทดท้ อใจในอดีต หาได้
มีที่ระบาย เสวี่ยเหม่ยปกปิ ดอารมณ์กบั กงเหมยกุ้ยเช่นไร กง
เหมยกุ้ยก็ทาเช่นเดียวกับมารดาตนเอง เพราะต่างฝ่ ายต่าง
ไม่อยากทาให้ คนที่รักเป็ นห่วง กงจิ ้นหย่งรู้ดี เพราะเฝ้ามอง
อยู่ตลอด ดังนันหากตนขอให้
้ เสวี่ยเหม่ยปลอบประโลม เห็นที
จะไม่ยตุ ิธรรมกับทังสองนั
้ ก ความเจ็บปวดนี ้ที่ตนเคยทา
เอาไว้ กบั กงเหมยกุ้ย กงจิ ้นหย่งอยากจะซึบซับเอาไว้ ทงหมด
ั้
จะได้ ไม่ลืมหรื อกระทาผิดพลาดซ ้าสองในอนาคต เเละไม่ว่า
กงเหมยกุ้ยจะต้ องการหรื อไม่ เเต่ตนก็จะยืนอยู่ตรงนี ้ ไม่ไป
ไหน เเละจะยื่นมือเข้ าช่วยเหลือทันทีที่มีโอกาส เเม้ บตุ รสาว
จะไม่ได้ ร้องขอหรื อไม่ต้องการ

เขาจะไม่เมินเฉยเช่นในอดีต ...ไม่อีกเเล้ ว

เช่นที่บตุ รชายคนโตเคยกล่าวไว้ ครานี ้ถึงคราวเขาวิ่งไล่ตาม

กงเหมยกุ้ยบ้ างเเล้ ว
ราชันย์ยืนนิ่ง ปล่อยให้ เสี่ยวซี เสี่ยวไป๋ เเละเสี่ยวหลันช่วยกัน
พลัดเปลี่ยนชุดเป็ นทางการที่สวมใส่เข้ าวังไปเยี่ยมชินอ๋องใน
วันนี ้ให้ ก่อนขมวดคิ ้วเเน่นเมื่อได้ ยนิ เสียงเอ็ดตะโรที่หน้ าเรื อน
เมื่อพลัดเปลี่ยนชุดเสร็ จ เหลือเพียงอาภรณ์บางๆสีขาว
สาหรับใส่นอน สวมทับด้ วยเสื ้อคุลมกันลมสีเข้ ม ร่ างระหงส์
สูงจึงเดินออกไปดูสถานการณ์

"เอ๊ ะ เจ้ านี่อย่างไร! ข้ าก็บอกเเล้ วอย่างไรเล่าว่ายามนี ้ท่าน

หญิงกาลังพักผ่อน! หยุดส่งเสียงรบกวนเเละกลับออกไปบัด
เดี๋ยวนี ้นะ!" สาวใช้ ภายในเรื อนกล่าวขับไล่สาวใช้ ที่กาลัง
พยายามบุกเข้ ามาในเรื อนให้ ได้

"ให้ ข้าได้ พบท่านหญิงเถิด! มีเพียงท่านหญิงเท่านันที

้ ่ช่วยข้ า
ได้ อ๊ ะ ท่านหญิงกงเหมยกุ้ย!"
ราชันย์ชะงักไปเล็กน้ อย เมื่อเห็นใบหน้ าบวมปูดห้ อเลือดของ
สาวใช้ ที่พยายามจะบุกเข้ ามาในเรื อนเเต่ถกู บ่าวชายที่เฝ้าอยู่
หน้ าเรื อนขวางเอาไว้ ได้ เขาจดจาได้ ในทันทีว่าอีกฝ่ ายเป็ น
สาวใช้ ในเรื อนของอนุหรงเเละเหลียนฮวา

"ท่านหญิง!ท่านหญิงช่วยเพ่ยเพ่ยด้ วยเจ้ าค่ะ!คุณหนูสี่บ้าไป

เเล้ ว!คุณหนูสี่พยายามจะฆ่าเพ่ยเพ่ยเจ้ าค่ะ!"

ราชันย์ขมวดคิ ้ว ก่อนสังเกตเห็นร่ างเเน่งน้ อยเเสนคุ้นตาใน

อาภรณ์สีสดเดินมาหยุดอยูด่ ้ านหลังของสาวใช้ นางนัน้

"นี่มนั อันใดกัน...เจ้ าบ้ าไปเเล้ วหรื อเหลียนฮวา เหตุใดจึงลง

มือทาร้ ายบ่าวไพร่ ตวั เล็กๆเช่นนี ้ได้ ลงคอ!"
เหลียนฮวาขมวดคิ ้วอย่างเคร่ งเครี ยด ในขณะที่สาวใช้ หน้ าตา
บวมปูดบนพื ้นลอบเเสยะยิ ้มใส่คณุ หนูสี่ของตน ก่อนจะกรี ด
ร้ องออกมาเมื่อเรื อนผมถูกกระชากจากด้ านหลังจนคางเชิด
ขึ ้น

**"เจ้ าคงอยากได้ ยินข้ ากล่าวเช่นนันกั

้ บนางสินะ"**ราชันย์เเส
ยะยิ ้ม ขณะสบตากับสาวใช้ อายุประมาณยี่สบิ ตอนต้ นที่วิ่ง
มาขอความช่วยเหลือจากตน

"เอาล่ะ น้ องสี่ไปล่วงรู้การกระทาสกปรกอันใดของเจ้ าเข้ าเล่า

เจ้ าถึงได้ ต้องลงมือทาร้ ายตัวเองเพื่อป้ายสีนางเช่นนี ้"

สาวใช้ ตาเหลือก เริ่ มรู้สกึ คิดผิดที่วงิ่ มาที่เรื อนนี ้ "บ่าว...บ่าว

มิได้ ทาร้ ายตัวเองนะเจ้ าคะ! คุณหนูสี่...คุณหนูสี่ต่างหากที่
คลุ้มคลัง่ เเละทาร้ ายบ่าว!"
ราชันย์นิ่งไปเล็กน้ อย ก่อนหัวเราะเสียงดังลัน่ "น้ องสี่เนี่ยนะ
ทาร้ ายผู้อื่น" ราชันย์ปาดน ้าตา "เรื่ องเสียชื่อเสียงเช่นนันน่
้ ะ
เหลียนฮวาไม่ทาหรอก ก่อนทาอะไรน่ะใช้ สมองหน่อยสิ มิใช่
ว่ารับใช้ ในเรื อนนันมานานเเล้
้ วหรอกหรื อ" เเต่ถ้าบอกว่าเป็ น
อิงฮวาที่ทาล่ะก็เขาจะเชื่อทันทีเลย

"ว่าอย่างไรเล่าเหลียนฮวา สาวใช้ ผ้ นู ี ้ทาอันใด"

กงเหลียนฮวาทาหน้ าเหลือเชื่อเล็กน้ อย คราเเรกคิดว่ากง

เหมยกุ้ยจะเชื่อสาวใช้ สมควรตายนัน่ ทันทีเเละหันมาเล่นงาน
นางเสียอีก

"นังนัน่ คิดจะวางยาปลุกกาหนัดเเละปี นขึ ้นเตียงท่านพ่อ น้ อง

ได้ ยินนางลอบติดต่อกับญาติของนางที่ประตูเล็ก ญาตินาง
จัดหายาปลุกกาหนัดมาให้ นาง" กงเหลียนฮวาหยิบยาปลุก
กาหนัดชนิดที่สามารถหาได้ ดาษดื่นเพราะเป็ นของราคาถูก
ออกมาจากเเขนเสื ้อ

"มิจริ ง!!คุณหนูสี่โกหก!!คุณหนูสี่พยายามใส่ร้ายบ่าวเจ้ าค่ะ

ท่านหญิง!!ท่านหญิงเชื่อบ่าวนะเจ้ า!"

"นี่ ปล่อยท่านหญิงนะ" เสี่ยวไป๋ เดินเข้ ามากระชากสาวใช้ ที่

เข้ ามาเกาะชายชุดท่านหญิงของนางออก

"เรื่ องเช่นนี ้ต้ องมีพยาน" ราชันย์กอดอกยิ ้มๆ ก่อนหันไปมอง

สาวใช้ ท่าทางกล้ าๆกลัวๆคนหนึง่ ที่ตามมาดูอยู่ห่างๆ "เจ้ าน่ะ
เข้ ามาใกล้ ๆซิ ดูเหมือนว่าเจ้ าเองก็เป็ นสาวใช้ เรื อนของน้ องสี่
นี่ ข้ าเคยเห็นเจ้ าตัวติดกับสาวใช้ นางนี ้บ่อยๆด้ วย ดังนันเจ้
้ า
ย่อมอยู่ในเหตุการณ์ใช่ไหม เอ้ า รู้สงิ่ ใดก็จงเล่ามาให้ หมด"
ซือซือสะดุ้ง ก่อนเดินเข้ ามาคุกเข่าไม่ไกลจากเหลียนฮวา มอง
สลับระหว่างเหลียนฮวาเเละสหายรัก ก่อนหลบสายตาไป
"ข...ข้ ามิร้ ูมิเห็นอันใดเลยเจ้ าค่ะ ข...ข้ ามาถึง เพ่ยเพ่ยก็มี
สภาพเช่นนันเเล้ ้ ว"

ราชันย์เเค่นยิ ้ม ก่อนเดินเข้ าไปใกล้ เเละปรายตามองสาวใช้

นางนัน้ "เจ้ า...คิดว่าข้ าโง่เช่นนันหรื
้ อ"

"บ...บ่าวมิบงั อาจเจ้ าค่ะ!!"

"เช่นนันก็
้ พดู ความจริ งมา หรื อต้ องให้ ข้าเรี ยกพ่อบ้ านเยี่ยมา
ก่อน เผื่อว่าต่อหน้ าผู้มีประสบการณ์จบั ผิดบ่าวไพร่ มาเเล้ วห
ลายร้ อยรายเช่นพ่อบ้ านเยี่ย จะทาให้ เจ้ ากล้ าพูดความจริ ง
เเละมิลืมว่าบ่าวที่โกหกนาย มิได้ ตายดีเช่นไร"
ภายใต้ คาขู่เเสนเย็นเยียบ สาวใช้ ซือซือก็มิอาจกักเก็บความ
จริ งได้ อีกต่อไป "พ...เพ่ยเพ่ย นางตังใจจะวางยาปลุ
้ ก
กาหนัดเเละปี นขึ ้นเตียงนายท่านจริ งๆเจ้ าค่ะ น...นางมีสหาย
สนิทอีกคนเป็ นสาวใช้ ที่ทางานในครัว สาวใช้ นางนันจะช่
้ วย
นางเจ้ าค่ะ!"

"ซือซือ!!"

สาหรับราชันย์ ถือว่าเรื่ องนี ้จบลงเเล้ ว เฮอะ ก็เเค่สาวใช้ ใฝ่ สูง

อีกคน "น่าราคาญจริ งๆ"

กงเหลียนฮวามองสาวใช้ ในเรื อนตนถูกสาวใช้ ของกงเหมยกุ้

ยลากไปรับโทษ ก่อนหันไปมองกงเหมยกุ้ยด้ วยสายตาข้ องใจ
เล็กๆ "...ข้ าคิดว่าพี่รองจะฉวยโอกาสนี ้เล่นงานข้ า"
ราชันย์ที่หนั หลัง เหมือนกาลังจะกลับเข้ าไปในเรื อนหัน
กลับมาทังรอยยิ
้ ้ม "ข้ ามิเคยเล่นงานผู้ใด ...เว้ นเเต่อีกฝ่ ายคิด
จะเล่นงานข้ าก่อน"

"จะบอกว่าข้ าเเละท่านเเม่เล่นงานท่านก่อน ข้ าเเละท่านเเม่

จึงถูกท่านเล่นงานสินะเจ้ าคะ"

"หรื อมิจริ ง"

"..."

ราชันย์กอดอก ก่อนก้ มมองชุดที่กงเหลียนฮวาสวม สวมชุด

สีสนั สดใสเช่นนัน้ ดูไม่เหมือนคนกาลังจะเข้ านอนเลยเเม้ เเต่
น้ อย "จะว่าไปเเล้ ว ดึกดื่นเช่นนี ้เจ้ าไปทาอันใดที่ประตูเล็กจน
เจอสาวใช้ ผ้ นู นลอบติ
ั้ ดต่อกับญาติกนั ล่ะ"

กงเหลียนฮวาสะดุ้ง ก่อนเหลือบมองไปทางอื่นด้ วยสีหน้ า

เหมือนตนเองกระทาพลาดไป

"เเล้ วงานคัดเลือกสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ นเล่า เจ้ าจะ

เอาอย่างไร" ท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นถามขึ ้นอย่างไม่มี
ปี่ มีขลุย่ เหมือนรู้ว่าคืนนี ้กงเหลียนฮวากาลังจะไปจากตระกูล
กง ...อย่างเงียบๆ

"ฮึ" สาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ นเเค่นยิ ้ม "เมื่อหวงกุ้ยไท่เฟย

มิใช่ผ้ ตู ดั สิน ข้ าก็มิอาจเอาชนะท่านได้ หรอก"
"แหม ยอมรับง่ายจังเลยนะว่าตนเองเล่นไม่ซื่อ ...เเต่ฝีมือของ
เจ้ าเป็ นของจริ ง จะมิลองดูสกั หน่อยหรื อ"

เหลียนฮวาฟั งเเล้ วกลับไม่ร้ ูสกึ โกรธ "มิร้ ูว่าเพราะอันใด เเต่จ่ๆู

ข้ าก็ร้ ูสกึ ...เหนื่อย" ก่อนประสานมือในท่าอาลา

ราชันย์เลิกคิ ้วเล็กน้ อย เเต่ก็นิ่งฟั งเด็กสาวเบื ้องหน้ าอย่าง

ตังใจ
้

"ฐานะสาวงามอันดับหนึง่ ที่เคยสาคัญยิ่งกว่าชีวติ อันใดนัน่ ข้ า

มิต้องการอีกเเล้ ว ดังนันหากพี
้ ่รองมิมีอนั ใดเเล้ ว เหลียนฮวาก็
คงต้ องขอกล่าวลาตรงนี ้ สิง่ ใดที่ข้าเคยล่วงเกินท่าน ข้ ามิมีอนั
ใดจะแก้ ตวั ได้ เพียงปรารถนาว่าพี่รองจะเมตตาเหลียนฮวา
เเละมิติดใจอันใดอีก"
"...เจ้ าจะไปที่ใด"

เหลียนฮวานิ่งคิด ก่อนกล่าวว่า "ข้ ายังมิทราบเเน่ชดั เเต่จากนี ้

ข้ าจะไปตามทางของตัวเอง ...ข้ าถูกมารดาผู้นนขโมยชี
ั้ วิตมา
มากพอเเล้ ว"

จากที่เคยเรี ยกอนุหรงด้ วยน ้าเสียงเปี่ ยมรักว่า 'ท่านเเม่' กลับ

กลายเป็ น 'มารดาผู้นน'ั ้ ไปเสียเเล้ ว ไหนจะน ้าเสียงเหมือนมิ
อยากข้ องเกี่ยวด้ วยเเล้ วนัน่ อีก หากอนุหรงอยู่ตรงนี ้ คงได้
สิ ้นใจเร็ วขึ ้นเพราะความเย็นชาจากบุตรสาวของตัวเองเป็ น
เเน่ อยากเห็นแฮะ...

"ขอให้ เจ้ าโชคดี"

เหลียนฮวาเผลอเเสดงสีหน้ าประหลาดใจออกมา เมื่อรู้สกึ ได้
ว่าความเป็ นอริ หายไปจากน ้าเสียงของพี่สาวผู้สงู ศักดิ์

ซึง่ ก็ดีเเล้ ว... ความทะเยอทะยานอันน่าละอายของนางเเละ

มารดา ให้ จบลงเเต่เพียงตรงนี ้ก็พอ...

-50%-

เหลียนฮวาก้ าวเท้ าของจากตระกูลกงโดยผ่านทางประตูเล็ก

...เหมือนเช่นทุกครัง้ การคุ้มกันที่ประตูเล็กเเน่นหนาไม่เเพ้
ประตูใหญ่ เเต่ไม่ได้ ทาให้ เป็ นจุดสังเกตมากนัก เพราะเหตุนนั ้
สาวใช้ ชนต
ั ้ ่าในเรื อนของนางจึงสามารถติดต่อกับญาติเเละ
วางแผนกระทาต่าช้ ากันได้ ง่ายดายเช่นนัน้
เด็กสาวผินหน้ ากลับไปมองจวนหรูหราที่นางเติบโตขึ ้นมา
ด้ วยดวงตาคู่งามเเฝงความเศร้ าสลด

มีหลายสิง่ ที่นางติดใจสงสัยเเต่จวบจนบัดนี ้ก็ยงั ไม่เคยได้ รับ

คาตอบ ยกตัวอย่างเช่น หากนางเเละมารดาเป็ นที่รักเเละ
โปรดปรานของบิดาที่สดุ ทาไมบิดาจึงไม่ยอมอ่อนข้ อต่อ
ธรรมเนียมหรื อระเบียบปฏิบตั ิใดๆให้ พวกนางเเม่ลกู เลย นาง
เเละมารดาไม่เคยได้ เข้ าออกจากจวนผ่านทางประตูใหญ่เลย
...หากไม่จาเป็ นจริ งๆ มีเพียงเสวี่ยเหม่ยเเละกงเหมยกุ้ย
เท่านันที
้ ่สามารถเข้ าออกได้ อย่างอิสระ เหลียนฮวาจึงวาดฝัน
ว่ายามออกเรื อน นางจะได้ ขึ ้นเกี ้ยวเจ้ าสาวผ่านทางประตู
หน้ าอย่างสมเกียรติ
เหลียนฮวาเคยคิดว่าตัวเองมีสทิ ธิ์วาดฝันยิ่งใหญ่เช่นนัน้
เพราะอย่างน้ อยนางก็เป็ นลูกสาวของอัครเสนาบดี ที่ไหนได้
...

"ฮะ ฮะ ฮะ" เด็กสาวหันหลังเดินจากไปพร้ อมเสียงหัวเราะ

ขบขันเเฝงความสมเพชท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี ไป
จนลับสายตา

กงจิ ้นหย่งหรี่ ตาลงเล็กน้ อยหลังได้ รับรายงานเรื่ องเหลียนฮวา

ก่อนออกคาสัง่ ให้ นกั รบเงาหญิงสองคนติดตามคุ้มครองกง
เหลียนฮวาจนกว่าจะมัน่ ใจว่าเด็กสาวจะค้ นพบสถานที่ที่
ปลอดภัยสาหรับนาง กงจิ ้นหย่งอาจไม่รักเหลียนฮวาเท่ากง
เหมยกุ้ย เเต่ก็มนั่ ใจว่าได้ ให้ ทกุ สิง่ ที่เด็กสาวคนหนึง่ สมควรจะ
ได้ รับไปจนหมดสิ ้นเเล้ ว
เมื่อรุ่งสางมาถึง งานคัดเลือกสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้
นจึงเริ่ มต้ นขึ ้น เเละกินระยะเวลาคัดเลือกยาวนานถึงสามวัน
ทว่าวันที่สามซึง่ เป็ นรอบตัดสิน สาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้
นคนปั จจุบนั อย่างกงเหลียนฮวากลับไม่ปรากฎตัวเพื่อรักษา
ตาแหน่งจากสาวงามผู้ท้าชิงทังหลาย
้ อีกทังท่
้ านหญิงอันดับ
หนึง่ ของเเคว้ นยังสละสิทธิ์ในรอบสุดท้ าย เพื่อให้ เกียรติพระ
คู่หมันอย่
้ างชินอ๋องซึง่ นัง่ แผ่คลื่นความหึงหวงออกมาตลอด
พิธี ทาให้ เหล่าผู้ร่วมชมรู้สกึ เสียดายเล็กน้ อย เพราะยามท่าน
หญิงกงเหมยกุ้ยผู้นนร่ ั ้ ายราอยู่บนประราพิธี คล้ ายกาลังมอง
นางสวรรค์กาลังร่ ายระบาท่ามกลางกลีบดอกไม้ โปรยปราย
ไม่มีผิด

เมื่อสาวงามอันดับหนึง่ คนปัจจุบนั ไม่ปรากฎตัว ตัวเก็งอันดับ

หนึง่ สละสิทธิ์ ตาแหน่งสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ นจึงตก
เป็ นของหรงฟางเซียนผู้งดงามตรึงใจไม่เเพ้ ท่านหญิงกง
เหมยกุ้ย
บนที่นงั่ พิเศษซึง่ ซ่อนอยู่หลังม่านโปร่ งบางสีขาวหลายชันจน
้
ยากจะเเยกแยะสถานะเเละตัวตนของเเขกอันทรงเกียรติ

ดวงตาสีดาขลับงดงามซึง่ ข้ ามผ่านการเวลามากว่าสามรัช
สมัยทอดมองเด็กสาวเเสนงามในอาภรณ์สีขาวพิสทุ ธิ์เเสนคุ้น
ตาบนประราพิธี กาลังหันหน้ าโค้ งกายไปทางสุสานตระกูล
เสวี่ย สถานที่ซงึ่ เถาฮวา...เปี่ ยวเม่ยเเละสหายสนิทของนาง
หลับใหล

ต้ าหลิวซือเฝ้ามองกงเหมยกุ้ยร่ายราด้ วยท่วงท่าอันงดงาม
พลิ ้วไหวตามท่วงทานองเพลงที่ในอดีตเถาฮวาเเละนางเป็ นผู้
ช่วยกันคิดค้ นขึ ้นด้ วยสายตาอันซับซ้ อน ประหนึง่ กาลังมอง
บุตรสาวของตัวเองร่ ายราประกอบบทเพลงที่มีชื่ออันงดงาม
หากแต่ก็โศกเศร้ าว่า 'อาลาอาลัย'
ในงานเลี ้ยงต้ อนรับคณะราชทูตจากเปอร์ เซีย กงเหมยกุ้ยทา
ให้ นางสับสนด้ วยการร่ ายราที่ชื่อว่าการพานพบ มายามนี ้กง
เหมยกุ้ยก่อกวนใจหญิงชราเช่นนางให้ หวนนึกถึงความทรง
จาดีๆในอดีตอีกครัง้ ด้ วยใบหน้ าที่เหมือนเถาฮวา...
ลูกพี่ลกู น้ องผู้นนด้
ั ้ วยใบหน้ าที่เหมือนกันราวกับแกะ

ความรู้สกึ เจ็บปวดที่ใจยามคิดว่าเด็กสาวผู้นนก
ั ้ าลังทนทุกข์
กลับสัน่ คลอนนางจนล้ มป่ วย

ความรู้สกึ สะใจยามที่ได้ รับรู้ว่ากงจิ ้นหย่งผู้นนก

ั ้ าลังทรมาน
เทียบไม่ได้ เลยกับความรู้สกึ ที่นางอยากให้ เด็กสาวผู้นนมี ั้
ความสุข
สวรรค์กาลังลงโทษข้ าที่ฝักใฝ่ ในการแก้ เเค้ นด้ วยการทาให้ ข้า
รักเเละเอ็นดูบตุ รหลานของศัตรูหรื ออย่างไร

คงเพราะมัวเเต่จดจ่ออยู่กบั การเเสดงปิ ดท้ ายของท่านหญิง

อันดับหนึง่ ของเเคว้ น ทาให้ ต้าหลิวซือไม่ทนั รู้สกึ ตัวเมื่อเเขกผู้
ทรงเกียรติอีกคนรุกล ้าเข้ ามาในพื ้นที่ของนาง ทังยั
้ งเป็ นเเขกที่
ทาให้ พ่อบ้ านชราเเละเเม่นมชิวตัวเเข็งทื่อ จนมิกล้ าเเม้ เเต่เอ่ย
ปากห้ ามอีกฝ่ ายมิให้ ก้าวพ้ นธรณีประตูเข้ ามา

ต้ าหลิวซือเหลือบมองผู้บกุ รุกด้ วยหางตา หาได้ สนใจสถานะ

สูงส่งเหนือสตรี ใดในวังหลังของอีกฝ่ ายไม่ ก่อนกล่าวว่า "นาง
เหมือนย่าของนาง"

ผู้บกุ รุกซึง่ มีฐานะสูงส่งเหลือสตรี คนใดมองตาม "ข้ ากลับคิด

ว่านางเหมือนเจ้ าสมัยยังเป็ นองค์หญิงมากกว่า อ่า...เเต่นาง
ก็เหมือนเถาฮวา...ยายของนางมากจริ งๆ มิน่า...เจ้ าจึง
หวัน่ ไหว"

ท้ ายประโยค ดวงตาของ 'ไป๋ ไทเฮา' สาดประกายเย็นเยียบ

ออกมา จะเพื่อหลอกล่อให้ พวกขุนนางกบฎเคลื่อนไหวหรื อ
อันใดก็ช่าง เเต่ต้าหลิวซือก็คือผู้ที่ทาให้ หลานชายทังสามซึ
้ ง่
เป็ นอนาคตของเเคว้ นตกอยู่ในอันตราย ทังชี ้ ้นาฮองเฮาให้ ก่อ
กบฎ เเละปั่ นหัวกุ้ยไท่เฟยผู้เสียองค์ชายสามไปจากเหตุเเย่
งชิงบัลลังก์ให้ เข้ าร่ วมกับพวกป๋ าย เเม้ เเต่สมรสพระราชทาน
ของเพ่ยฟาง...เลือดเนื ้อเชื ้อไขของฮ่องเต้ เเคว้ นป๋ ายผู้นนยั
ั้ ง
เป็ นแผนการสร้ างความร้ าวฉานให้ ตระกูลกงของนางปี ศาจ
เลือดเย็นผู้นี ้!

หากไม่เพราะนางเคยติดค้ างสตรี ผ้ นู ี ้เอาไว้ ในอดีต นางจะเอา

คืนต้ าหลิวซืออย่างสาสม!
ไป๋ ไทเฮาใบหน้ ามืดครึม้ ไปถึงเจ็ดแปดส่วน เเต่เมื่อนึกถึงเรื่ อง
ที่พระนางติดค้ างอีกฝ่ าย ความเห็นใจและความละอายกลับ
ปรากฎขึ ้นบนใบหน้ าอย่างช่วยไม่ได้

ปี รัชสมัยหลงเซียนที่สบิ เจ็ด ไม่นานหลังจากที่องค์รัชทายาท

ต้ าหมิงเซียนในวัยสิบเจ็ดชันษาหวนคืนสูว่ งั บูรพา ฮ่องเต้ หลง
เซียนกลับทรงประชวรอย่างหนัก เเม้ เเต่แพทย์หลวงฝี มือ
ฉกาจก็ไม่อาจวินิจฉัยอาการของพระองค์ได้

ไป๋ ไทเฮาเฝ้ามองบุรุษที่เป็ นทังพระสวามี

้ เเละเพื่อนคู่ชีวิตตาย
ลงอย่างช้ าๆ ทังๆที
้ ่ร้ ูดีอยู่แก่ใจว่าเพราะอะไร เเต่กลับทาอะไร
เพื่อสหายไม่ได้ สกั อย่าง
บุรุษที่เเข็งเเรงมาโดยตลอดผู้หนึง่ จู่ๆจะล้ มป่ วยใกล้ ตายได้
อย่างไร หากไม่เพราะหมดกาลังใจจะอยู่ต่อ

เมื่อบุตรชายที่น่าภาคภูมิใจกลับมา คนผู้นี ้ก็เตรี ยมจะจากไป

ในทันที ไป๋ ไทเฮาในยามนันไม่
้ ร้ ูว่าควรจะสงสารหรื อโกรธพระ
สวามีผ้ นู นดี
ั ้ จริ งๆ

เเละเพราะทังสงสารเเละเห็
้ นใจพระสวามีผ้ นู นั ้ ไป๋ ไทเฮาจึง
ยอมทาทุกวิถีทาง เพื่อทาให้ ต้าหลิวซือยอมมาพบอดีตฮ่องเต้
เป็ นครัง้ สุดท้ าย จึงกล่าวได้ วา่ นางติดค้ างต้ าหลิวซืออย่าง
ใหญ่หลวง เพราะหากเป็ นพระนาง อย่าว่าเเต่พบหน้ าเลย
พระนางจะไม่มีวนั สนใจเรื่ องของบุรุษที่มีสว่ นทาให้ พระนาง
ต้ องสูยเสียบุตรถึงสองครัง้ สองคราเด็ดขาด
เห็นไป๋ ไทเฮามีสีพระพักตร์ ประเดี๋ยวมืดครึม้ ประเดี๋ยวซีดเซียว
เช่นนี ้ ทาให้ ต้าหลิวซืออดจะหวนนึกถึงอดีตยามที่อีกฝ่ ายมา
ก้ มหัวขอร้ องอย่างไม่นกึ ถึงสถานะอันสูงส่งของตัวเองไม่ได้
จริ งๆ

'ได้ โปรด... หมอหลวงกล่าวว่าฝ่ าบาทคงอยู่ได้ ไม่พ้นคืนนี ้ ใน

ฐานะสหายวัยเยาว์ ข้ ามิอาจทาใจได้ หากต้ องเห็นเขาจากไป
ในสภาพเช่นนี ้'

ต้ าหลิวซือในยามนันถึ ้ งกับขมวดคิ ้วเเน่นจนเป็ นปม ฮองเฮา

ซึง่ ควรอยู่เหนือสตรี ทกุ คนในเเว่นเเคว้ นกลับมาก้ มหัวขอร้ องฮู
หยินตราตังผู
้ ้ หนึง่ เเม้ ตนจะเป็ นอดีตองค์หญิง เเต่นี่มนั
สมควรเเล้ วหรื อ!
เเละเพราะอะไรดลใจก็มิทราบ เเต่ต้าหลิวซือในยามนันกลั
้ บ
ยอมที่จะติดตามไป๋ ไทเฮาเข้ าวังไปพบฮ่องเต้ ผ้ นู นเป็
ั ้ นครัง้
สุดท้ าย

สภาพของพระอนุชาต่างพระมารดาซึง่ ยามนันด
้ ารงตาแหน่ง
ฮ่องเต้ ทรุดโทรมจนต้ าหลิวซือยังตกใจ เส้ นพระเกศา
แปรเปลี่ยนเป็ นสีขาวโพลนราวกับแก่ชรากว่าอายุจริ งนับสิบ
ยี่สบิ ปี ใบหน้ าที่เคยหล่อเหลาซูบตอบจนน่าใจหาย ทังๆที
้ ่ผ้ ู
เป็ นกษัติรย์ซงึ่ เสวยพระกระยาหารเเละยาบารุงอย่างดีวนั ละ
สามมื ้อสมควรจะมีรูปร่ างสมบูรณ์ เเต่อีกฝ่ ายกลับไม่เป็ น
เช่นนัน้

ยามนันต้
้ าหลิวซือที่คิดจะยืนมองอยู่ห่างๆอดจะขยับกายเข้ า
ไปใกล้ ๆ เพื่อมองสารวจให้ เเน่ชดั มิได้ เเต่ดวงตาที่ราวกับจะ
ไม่ลืมขึ ้นมาเเล้ วคู่นนกลั
ั ้ บค่อยๆลืมขึ ้นอย่างช้ าๆ จนต้ าหลิว
ซือถอยหนีไปทัน

ดวงตามังกรกรอกมองมาทางต้ าหลิวซืออย่างเเม่นยา ก่อน

ส่องประกายอ่อนโยนออกมาจนต้ าหลิวซือทาอันใดไม่ถกู ไป
ชัว่ ขณะ

'ใช่สวรรค์กลัน่ แกล้ งข้ าหรื อไม่...ก่อนตายข้ าจึงฝันเห็นเจ้ า

เช่นนี ้' ฮ่องเต้ ทรงตรัสด้ วยพระสุรเสียงแหบแห้ ง ก่อนยื่นพระ
หัตย์ไปทางสตรี ที่คิดว่าเป็ นเพียงภาพหลอน

ผู้เป็ นฮ่องเต้ ยากจะเเยกเเยะว่าสิง่ ไหนจริ งสิง่ ไหนลวง เพราะ

หลายเดือนมานี ้ พระองค์ได้ เเต่นอนรอความตายอยู่บนเเท่
นบรรทม เเละวนเวียนอยู่ในโลกแห่งความฝันมากกว่าโลก
แห่งความเป็ นจริ ง จึงไม่แปลกที่จะมองไม่ออกว่าต้ าหลิวซื
อที่อยู่ตรงหน้ าเป็ นตัวจริ งหรื อไม่

ต้ าหลิวซือไม่พดู ไม่จา เเละปล่อยให้ มือถูกอีกฝ่ ายฉกฉวยไป

กุมโดยไร้ ซงึ่ อาการต่อต้ านใดๆ พลางคิดว่าดีเเล้ วที่อีกฝ่ ายคิด
ว่าตนคือภาพลวงตา หาใช่ความจริ ง เพราะความเเค้ นที่ยงั คง
สุมอยู่ในอก ทาให้ นางมิมีอนั ใดจะพูดกับน้ องชายผู้นี ้ เพียง
มาส่งอีกฝ่ ายออกเดินทางก็ถือว่าเห็นแก่สายสัมพันธ์ความ
เป็ นพี่น้องมากพอเเล้ ว

ทว่าไม่มีผ้ ใู ดคาดคิดว่าฮ่องเต้ หลงเซียนที่น่าจะอยู่ไม่พ้นคืนนี ้

จะมีเรี่ ยวเเรงขนาดลุกขึ ้นมาล่วงเกินสตรี ที่คิดว่าเป็ นเพียง
ภาพมายาของนางในดวงหทัยผู้นนอย่ ั ้ างกะทันหัน เเม้ เเต่
ตัวต้ าหลิวซือเองยังเบิกต้ ากว้ างอย่างตกตะลึงเมื่อถูกบุรุษอื่น
ที่ไม่ใช่สามีทงยั
ั ้ งเป็ นน้ องชายฉกฉวยจุมพิตหนึง่ ไป หนาซ ้า
ยังถูกอีกฝ่ ายสวมกอดเสียแน่นหนาอีกต่างหาก นี่มนั
สถานการณ์อนั ใดกัน! หากไม่เพราะอยู่กนั ตามลาพัง ต้ าหลิว
ซือจะตบบุรุษที่ได้ ชื่อว่าเจ้ าเเผ่นดินลงไปนอนติดเตียง
ตามเดิม

'ข้ ารักเจ้ าเหลือเกิน รักเจ้ าตังเเต่

้ ยามเราเป็ นเด็ก จาได้ หรื อไม่
เมื่อตอนข้ าห้ าขวบ ข้ าหนีพี่เลี ้ยงจนหลงเข้ าไปในอุทยานข้ าง
ตาหนักเจ้ า ข้ าพยายามจะไม่ร้องไห้ เเต่สดุ ท้ ายข้ าก็ร้องไห้
ออกมา เเละเจ้ ามาพบเข้ า ข้ าคิดว่าเจ้ าต้ องหัวเราะเยาะใส่
หรื อไม่ก็สงสารเวทนาข้ ามากเเน่ๆ เเต่เจ้ ากลับบอกว่าข้ า
น่ารักยามร้ องไห้ หลังจากนัน้ ทุกครัง้ ที่เจอกันเจ้ ามักจะกลัน่
แกล้ งข้ าจนกว่าข้ าจะร้ องไห้ ออกมา จนข้ านึกว่าเจ้ าไม่ชอบข้ า
จนเสด็จเเม่ของข้ านาเรื่ องไปฟ้องเสด็จพ่อ ตอนที่เสด็จพ่อ
เรี ยกเจ้ าไปถามหาเหตุผล เสด็จพ่อเรี ยกข้ าไปยืนฟั งอยู่หลัง
ฉากกันโดยไม่
้ ให้ เจ้ ารู้ตวั เพราะต้ องการแก้ ไขความสัมพันธ์
ระหว่างเรา คาตอบของเจ้ าในยามนันท
้ าให้ ข้าหลงรักเจ้ าจน
หมดหัวใจโดยไม่ร้ ูตวั

'ต่อให้ เสด็จพ่อลงโทษข้ า ข้ าก็จะทาให้ เขาร้ องไห้ ต่อไปเรื่ อยๆ'

'เพราะเหตุใด'

'ยามเข้ าตาจน เเทนที่จะร้ องไห้ ขอความช่วยเหลือ เขากลับ

อดทน เเละกามือจนเลือดไหลกว่าจะร้ องไห้ ออกมา เเละทังๆ ้
ที่กลัวขนาดนันเเต่
้ กลับไม่ร้องขอความช่วยเหลือ เสด็จพ่อ
เเละเมิ่งหวงกุ้ยเฟยใช่หรื อไม่ที่กดดันให้ เขาไม่กล้ าแสดง
ความรู้สกึ เช่นนัน้ ท่านจะทาให้ เขากลายเป็ นก้ อนศิลาตาย
ด้ านหรื ออย่างไร ข้ าไม่ยอมเด็ดขาด ข้ าจะทาให้ เขาร้ องไห้ ต่อ
หน้ าข้ าจนหมดสิ ้นซึง่ ความยางอาย ในอนาคตเมื่อเขา
อ่อนแอ เขาจะได้ ไม่อายหากต้ องเผยด้ านที่อ่อนแอออกมาต่อ
หน้ าข้ า เมื่อยามที่เขาโตขึ ้น เขาก็จะรู้ว่าเขาสามารถโผเข้ ามา
ซบอกข้ าได้ ตลอดเวลา เเละข้ าซึง่ เป็ นพี่สาวก็จะปกป้องเขา
เอง!'

'......เเน่ใจหรื อว่าเจ้ าไม่เพียงต้ องการเห็นเขาร้ องไห้ เท่านัน้

น่ะหืม ซือเอ๋อร์ '

'อุ๊ก!..........กะ ก็ผ้ ใู ดใช้ ให้ เขาร้ องไห้ เเล้ วน่ารักน่าชังขนาดนัน้

เล่าเพคะ ข้ าเห็นเเล้ วยังอยากอุ้มกลับวังเสียทุกที นึกว่าเซียน
ตัวน้ อยจากสวรรค์ชนใดเสี
ั้ ยอีก'

ต้ าหลิวซือทาสีหน้ าประหนึง่ เพิ่งจดจาได้ ว่าในอดีตเคยมีเรื่ อง

เช่นนันเกิ
้ ดขึ ้นด้ วย
ข้ าหลงรักเจ้ า...หลงรักพี่สาวของตัวเองตังเเต่
้ ยามนัน้ เเต่
เพราะเจ้ าเป็ นพี่สาวข้ าจึงทาได้ เพียงต้ องตัดใจ ...ข้ ากับศิษย์
พี่ใหญ่เเละศิษย์พี่รองตกลงกันเเล้ ว ชาตินี ้จะเป็ นศิษย์พี่ใหญ่
ที่ได้ ครองคู่กบั เจ้ า ส่วนชาติต่อไปจึงจะเป็ นศิษย์พี่รอง เเละ
ชาติต่อๆไปจึงจะเป็ นข้ าที่ตามหาเจ้ า เเละทาให้ เจ้ ารักข้ าก่อน
ศิษย์พี่ทงสองจะปรากฎตั
ั้ ว'

ต้ าหลิวซือมิร้ ูจะทาหน้ าอย่างไรจริงๆยามได้ ยินถ้ อยคาที่เต็ม

ไปด้ วยความรักใคร่ปรารถนาจากอีกฝ่ ายซึง่ เป็ นน้ องชาย ทา
ได้ เพียงถามในสิง่ ที่ค้างคาใจ อย่างน้ อยก็เพื่อบรรเทาจิตใจที่
เต็มไปด้ วยความเเค้ นที่มีต่ออีกฝ่ าย

'หากรักข้ าจริ ง ไยจึงปล่อยให้ ฉางเอ๋อร์ กระทาตามใจชอบ เเม้

การสังหารคือหนทางเดียวที่จะหยุดยังนางเเละตระกู
้ ลเมิ่ง
เจ้ าก็ไม่สมควรลังเล โดยเฉพาะเมื่อเจ้ ากล่าวว่าเจ้ ารักข้ า'
'..........ข้ าทาไม่ลง ข้ ารู้ว่าทางเดียวที่จะปกป้องเจ้ าคือสังหาร
ฉางเอ๋อร์ เเต่ข้ากลับไม่อาจลงมือ ข้ า...ข้ าสังหารมารดาของ
ตัวเองเพื่อนัง่ บัลลังก์ ก่อนสังหารนางข้ าสัญญาว่าจะดูเเล
ฉางเอ๋อร์ เเละตระกูลเมิ่ง... ข้ ามิอยากมือเปื อ้ นเลือดอีกเเล้ ว'

ต้ าหลิวซือถึงกับตะลึง เเละยืนเเข็งทื่อไปในอ้ อมกอดของ

น้ องชาย ขณะอีกฝ่ ายบอกเล่าด้ วยเสียงอันเบาหวิวคล้ าย
กาลังละเมอว่าพระบิดามอบเงื่อนไขอันวิปริ ตเเลกกับการ
แต่งตังหลงเซี
้ ยนเป็ นรัชทายาท โดยสัง่ ให้ พระองค์สงั หารพระ
มารดาเเท้ ๆอย่างเมิ่งหวงกุ้ยเฟยด้ วยมือของพระองค์เอง เห็น
ชัดเจนว่าพระบิดาต้ องการล้ างเเค้ นเเทนเถาฮองเฮาผู้น่า
สงสารที่ต้องสูญเสียลูกน้ อยถึงสองครัง้ สองครา ภาพเมิ่ง
หวงกุ้ยเฟยกรี ดร้ องราวกับคนเสียสติเเละสบถสาปแช่งทัง้
พระสวามีเเละพระโอรสของตนเอง อีกทังภาพรอยยิ
้ ้มสา
สมใจของพระบิดา ทาให้ หลงเซียนอาเจียนทุกครัง้ ยามที่นกึ
ถึง เเละเเม้ พระมารดาจะสาปแช่งก่อนถูกพระองค์สงั หาร เเต่
หลงเซียนก็สญ ั ญาว่าจะดูเเลฉางเอ๋อร์ เเละเลี ้ยงฉางเอ๋อร์
อย่างดีเพื่อทดเเทนความรู้สกึ ผิดบาปในใจ เเต่เพราะตามใจ
น้ องสาวมากเกินไปกระมัง ความร้ ายกาจของฉางเอ๋อร์ จงึ
ย้ อนกลับมาทาร้ ายพระองค์อย่างเเสนสาหัส น้ องสาวเเท้ ๆ
เเละตระกูลฝั่งมารดาคงไม่ยอมหยุด หากไม่ทาลายจนเเตก
ดับกันไปข้ าง ยามนันหลงเซี
้ ยนสับสนยิ่งนัก มิร้ ูว่าต้ องมือ
เปื อ้ นเลือดอีกสักเท่าใดจึงจะได้ พาบพบกับชีวิตที่สงบสุข...

'...หลิวซือ อกพี่อ่นุ เหลือเกิน' เรี ยวเเขนซึง่ โอบอยู่รอบเอวบาง

ค่อยๆคลายออกเเละตกลงข้ างตัว พร้ อมกับกายใหญ่ที่ทิ ้ง
น ้าหนักลงบนไหล่บางราวกับตุ๊กตาที่ไร้ ซงึ่ คนเชิด เเม้ เเต่อดีต
ฮ่องเต้ หลงเซียนก็ไม่เคยได้ ลว่ งรู้ว่ายามจากไปได้ อยู่ในอ้ อม
กอดของสตรี อนั เป็ นที่รักสมใจอยาก ทิ ้งหลิวซือให้ สบั สนอยู่
เพียงผู้เดียว หลังจากที่พระองค์ได้ ออกเดินทางไปเเล้ ว
เสียงปรบมือซึง่ ดังกึงก้ องปลุกต้ าหลิวซือให้ ตื่นจากภวังค์ โดย
มีท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นยืนยิ ้มผสมหอบหายใจอยู่
ท่ามกลางกลีบดอกไม้ โปรยปรายของวสันตฤดู มิร้ ูว่าบังเอิญ
หรื ออะไร ดวงตาดอกท้ อคู่งามจึงเลื่อนขึ ้นประสานกับดวงตา
ของสตรี สงู วัยหลังม่านพอดิบพอดี

เด็กสาวยิ ้มอย่างงดงามส่งมาให้ เพียงเท่านันต้

้ าหลิวซือก็ได้
พานพบกับความรู้สกึ พ่ายแพ้ อย่างย่อยยับที่อธิบายไม่ได้ เป็ น
ครัง้ เเรก

สตรี สงู วัยขยับยิ ้มบางขณะเหยียดกายลุกขึ ้นยืน *นางแพ้ เเล้ ว

...**แพ้ ต่อเด็กสาวผู้นน...*
ั้

ช่างหัวเมิ่งหวงกุ้ยเฟยตัวสารเลวนัน่ เเละช่างหัวนังฉางเอ๋อร์
ตัวน่าตายนัน่ ด้ วย
ภายใต้ ดวงตาดอกท้ อที่เหมือนเถาฮวาอย่างกับเป็ นเถาฮวา
กลับชาติมาเกิด นางจะยังกล้ าทาอะไรที่จะกระทบถึงเด็กสาว
ผู้นนได้
ั ้ อีกหรื อ

"หากไทเฮามิทรงมีอนั ใดให้ หม่อมฉันรับใช้ หม่อมฉันทูลลาเพ

คะ"

ไป๋ ไทเฮาพยักหน้ าด้ วยอารมณ์เหมือนยังคงติดค้ างบางสิง่ ซึง่

กันเเละกันอยู่ ทว่าท้ ายที่สดุ ก็มิได้ ตรัสอันใดออกมา นอกจาก
ปล่อยสตรี เจ้ าเล่ห์ผ้ นู นไป
ั้

ไป๋ ไทเฮารู้สกึ ว่าต้ าหลิวซือสมควรต้ องชดใช้ เเต่กลับนึกไม่

ออกว่าบทลงโทษอันใดที่เหมาะสมกับสตรี น่าสงสารที่
สูญเสียบุตรไปถึงสองคนเพราะคนเลือดเย็นอย่างมารดาของ
กงจิ ้นหย่ง ยิ่งบุตรคนสุดท้ องที่ตายไป ไป๋ ไทเฮาได้ ข่าวว่าเป็ น
ทารกเพศหญิง ที่ร้ ูก็เพราะฉางเอ๋อร์ ผ้ นู นนั
ั ้ บวันยิ่งวิปลาส เสพ
ติดในความทนทุกข์ของพี่สาวต่างมารดา ถึงขันวางยาพิ ้ ษ
อ่อนๆเพื่อทาให้ ครรภ์ของต้ าหลิวซือเป็ นพิษเเต่ไม่เเท้ งบุตร
ในทันที ท้ ายที่สดุ ต้ าหลิวซือก็ต้องทนเบ่งคลอดทารกเพศ
หญิงไร้ ชีวิตผู้หนึง่ ออกมาอย่างยากลาบาก จนเกือบจะเอา
ชีวิตเเทบไม่รอดไปพร้ อมกับบุตร สาหรับไป๋ ไทเฮาเเม้ อยาก
ให้ ต้าหลิวซือชดใช้ กบั การที่นาชีวิตของหลานชายทังสามไป
้
เสี่ยงในเหตุก่อกบฎมากเท่าใดก็มอิ าจเรี ยกร้ องใดๆได้ เพราะ
เท่าที่สตรี ผ้ นู นเผชิ
ั ้ ญก็โหดร้ ายมากเกินพอเเล้ ว เเละที่มาพบ
หน้ ากันในวันนี ้ก็เพียงอยากสนทนาเล็กๆน้ อยๆกับอีกฝ่ าย
เป็ นครัง้ สุดท้ าย เพราะสายของพระนางรายงานมาว่าต้ าหลิว
ซือปิ ดจวนในวังหลวง เเละย้ ายไปอยู่ที่อื่น คาดว่าคงมิ
กลับมาอีก
"ไปกันเถิด" ต้ าหลิวซือกล่าวกับบริวารทังสอง
้ เมินเฉยต่อ
สายตาประเดี๋ยวโกรธประเดี๋ยวสงสารของไป๋ ไทเฮา

ขณะอยู่บนทางเดินแม่นมชิวชะงักไปเมื่อบังเอิญเหลือบไป
เห็นเสวี่ยเหม่ยบนที่นงั่ ตระกูลกงเข้ า

เมื่อผู้ติดตามชะงักไป ต้ าหลิวซือจึงเหลือบมาเห็นเข้ า

"หากใจเจ้ าเปลี่ยนไปแล้ ว ก็จงไปทาในสิง่ ที่ใจเจ้ าปรารถนา

เสีย"

เเม่นมชิวสะดุ้ง หันมามองผู้เป็ นนายที่แท้ จริ ง ก่อนหันกลับไป

มองเสวี่ยเหม่ยอีกครัง้ เเละเมื่อเห็นกงจิ ้นหย่งขยับเข้ ามาโอบ
อีกฝ่ ายด้ วยความรักถนอม เเม่นมชิวจึงเผลอขยับยิ ้มบางๆที่
ไร้ ซงึ่ ความห่วงกังวลออกมา
"สิง่ ที่บ่าวปรารถนาจะทาในยามนี ้คือได้ อยู่เคียงข้ างเเละรับใช้
นายหญิงหลิวซือเจ้ าค่ะ สิง่ รบกวนใจก่อนหน้ าล้ วนมิมีอีกเเล้ ว
ดังนันนายหญิ
้ งโปรดมอบโอกาสให้ บ่าวได้ ติดตามรับใช้ นาย
หญิงไปทุกหนทุกแห่งด้ วยเถิดเจ้ าค่ะ"

ต้ าหลิวซือซึง่ เตรี ยมจะเดินทางออกจากเมืองหลวงไปใช้ ชีวิต

อยู่ยงั เมืองชายแดนห่างไกลที่ซงึ่ บุตรชายหัวดื ้อผู้นนคิ
ั ้ ดจะไป
มองนิ่ง ก่อนพยักหน้ าเบาๆ "ก็ตามเเต่ใจเจ้ า"

ราชันย์ยกยิ ้มยินดี เมื่อทราบข่าวจากคนของชินอ๋องว่าต้ า

หลิวซือผู้นนเเละคนของนางทั
ั้ งหลายทั
้ งที
้ ่เเฝงตัวอยู่ในจวน
กงเเละในหอกุหลาบได้ ทยอยติดตามต้ าหลิวซือออกนอก
เมืองหลวงไปจนเกือบจะหมดสิ ้นเเล้ ว คิดไม่ผิดจริ งๆที่ท่มุ
กาลังสุดตัวร่ ายราให้ เหมือนเถาฮวา...มารดาของเสวี่ยเหม่ยผู้
นันที
้ ่สนิทสนมกับอีกฝ่ ายดุจพี่น้อง ด้ วยใบหน้ าที่เหมือนผู้เป็ น
ยายราวกับถอดแบบกันมา ไหนจะอาภรณ์สีขาวสาหรับร่ าย
ราชุดพิเศษที่หยิบยืมมาใช้ จากสมบัติเก่าของผู้เป็ นยาย โดย
รวมเเล้ วเเม้ เเต่เสวี่ยหลี่ผ้ เู ป็ นตายังตกตะลึงในความเหมือน
ของหลานสาวเเละภรรยาที่จากไป เเละต้ องขอบคุณสวรรค์ที่
โดยพื ้นฐานเเล้ วต้ าหลิวซือไม่ใช่คนเลวจิตใจต่าตมยากจะ
หลุดพ้ นจากบ่วงเเค้ นดุจบัวใต้ น ้า ทาให้ อีกฝ่ ายกลับสูห่ นทาง
ที่ถกู ที่ควร

งานคัดเลือกสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ นได้ สิ ้นสุดลงเเล้ วอ

ย่างเป็ นทางการ ที่หนึง่ คือหรงฟางเซียน ซึง่ จะได้ รับการเเต่ง
ตังต้ าแหน่งท่านหญิงในภายหลัง ส่วนที่สองเเละที่สามล้ วน
เป็ นเด็กสาวจากตระกูลขุนนางชันสู้ งที่งดงามจนยากจะถอน
สายตา เเต่ราชันย์คร้ านเกินกว่าจะสนใจจดจาพวกนาง อีก
อย่างชินอ๋องดูจะอารมณ์เสียทุกครัง้ ที่เขาสนใจโฉมงามนับ
ร้ อยในงานคัดเลือกมากจนเกินไป
เมื่องานคัดเลือกสิ ้นสุดลง นัน่ หมายความว่าเทศกาลหนุ่ม
สาวของเเคว้ นต้ าได้ เริ่ มต้ นขึ ้น ในเมืองหลวงเเละตามเมือง
ต่างๆก็จะครึกครื น้ เเละคึกคักไปด้ วยกิจกรรมรื่ นเริ งมากมาย
ท้ องฟ้าของค่าคืนเช่นนี ้มักจะเต็มไปด้ วยโคมลอยของคู่รัก
ส่วนขุนนาง ก็จะมีการจัดงานเลี ้ยงขึ ้นภายในวัง มีธรรมเนียม
เต้ นราระหว่างฝ่ ายหญิงเเละฝ่ ายชาย เเละผูกผ้ าเช็ดหน้ าของ
ฝ่ ายหญิงไว้ บนยอดไม้ เเละชายใดที่ปีนขึ ้นไปเก็บมาได้ ก็
สามารถเก็บไว้ เป็ นของเเทนใจได้

เเต่กลับมีชายหญิงสูงศักดิ์บางคู่ที่แอบหลบออกมาทา
กิจกรรมกระชับสายสัมพันธ์กนั ตามลาพัง เพียงอ้ างว่าเหนื่อย
เท่านี ้ก็มิมีผ้ ใู ดกล้ าพูดอันใดเเล้ ว จะมีเเต่ก็เเต่เเววเสียงครวญ
ครางด้ วยความเสียดายของสาวๆ
ราชันย์ยิ ้มบางอย่างเอ็นดู โดยที่ดวงตาคู่งามสะท้ อนความ
เขินอายออกมาเล็กน้ อย สองมือกุมประสานกับมือของคนรัก
เอาไว้ ก่อนปล่อยโคมลอยจากชันบนสุ
้ ดของหอกุหลาบ ยืน
อิงแอบขณะเฝ้ามองโคมลอยเคลื่อนสูท่ ้ องฟ้ายามราตรี เเทน
คามัน่ สัญญาที่จะมิเเยกจากกันมิว่าชาติใด

"เฮ้ อ เห็นไอ้ ราชันย์มนั ได้ ลงจากคานก็สบายใจยังไงไม่ร้ ูเว้ ย"

มิคาโดะกล่าวยิ ้มๆ เหมือนเเม่เห็นลูกสาวกาลังจะเเต่งงาน
ขณะเท้ าคางมองราชันย์จ๋จู ี๋กบั คิงอยู่ที่ระเบียงด้ านนอก
ส่วนตัวเองก็นงั่ เหงาเป็ นคนไร้ ค่อู ยู่กบั สาวงามอันดับหนึง่ ของ
เเคว้ นคนใหม่

คลีโอพัตราอดจะพยักหน้ าเห็นด้ วยไม่ได้ ".............จักรพรรดิ"

"หือ...?" คนที่กาลังมองเพื่อนรักด้ วยสายตาอบอุ่นโดยไม่ร้ ูตวั
ครางรับ

"แกจะบอกเรื่ องนันกั
้ บราชันย์เมื่อไหร่ "

ดวงตาสีเฮเซลนัทเหลือบทองของบุรุษผู้มีรูปลักษณ์ ดจุ ดัง่ เทพ

เจ้ าทะเลทรายไหววูบไปชัว่ ขณะ"ยังไม่ใช่ตอนนี ้ ..............
แล้ วแกล่ะควีน"

สาวงามอันดับหนึง่ เเคว้ นเหลือบมองเพื่อนซึง่ กาลังมีความสุข

กับคนรัก "ก่อนราชันย์ 'กลับ' ไป...ละมัง"้
บทที่ 40 สัญญารัก

ค่าคืนหนึง่ ที่ค่อนข้ างงดงาม ท้ องฟ้ากระจ่าง เต็มไปด้ วยดวง

ดาราเปล่งประกายระยิบระยับดุจอัญมณี

ร่ างงดงามบนเตียงกว้ างหายใจอย่างสม่าเสมอบ่งบอกว่า
กาลังหลับลึก เเต่ไม่นานร่ างเล็กอรชรก็พลิกกายไปมา เมื่อ
กลิน่ หอมเเสนคุ้นเคยโชยมาเเตะจมูกเชิดรัน้

"............ดอกท้ อ?"

ราชันย์สะลึมสะลือตื่นขึ ้นด้ วยอาการสับสนงุนงง เพราะ

ภายในอาณาเขตเรื อนของกงเหมยกุ้ยไม่มีต้นท้ อ
ด้ วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นทาให้ ดวงตาดอกท้ อสอดส่ายไป
ทัว่ ก่อนหยุดลงที่แผ่นหลังกว้ างซึง่ กาลังนัง่ อยู่บนระเบียง
หน้ าห้ องนอนที่เปิ ดออกสูท่ ้ องฟ้ากว้ าง

ชัว่ เวลาหนึง่ ราชันย์เกือบหลุดตะโกนว่า 'ผีหลอก!' เเต่เมื่อ

เสี ้ยวหน้ าคมคายนันหั
้ นมา ราชันย์ก็หายใจโล่งท้ องขึ ้นทันที

"ท่าน...เป็ นถึงเทพโชคชะตา เเต่กลับมานัง่ ดื่มเหล้ าชมจันทน์

หน้ าห้ องนอนของสตรี ที่ยงั ไม่ได้ ออกเรื อนทังยั
้ งมีค่หู มันคู
้ ่
หมายเเล้ วแบบนี ้ ท่านหวังอะไรจากร่ างกายนี ้หรื อเปล่าเนี่ย"
ราชันย์กล่าวหยอกล้ อขณะเดินไปทรุดนัง่ ห้ อยขาจากระเบียง
ข้ างๆร่ างสูงใหญ่ ก่อนช้ อนตามองเเละกระพือขนตางามงอน
ถี่ยิบประกอบ

เทพโชคชะตาใบหน้ าบิดเบี ้ยว ร้ อง "อี๋" ออกมาทันที

ราชันย์ทาปากยื่น "อย่างไรนี่ก็ร่างของสาวงามนะครับ ท่าน
ช่วยเเสร้ งหลงหน่อยไม่ได้ หรื ออย่างไร!"

"เฮอะ!" เทพโชคชะตาแค่นเสียง ก่อนยกจอกเหล้ าขึ ้นจิบ

ราชันย์แอบยื่นมือไปหยิบจอกเหล้ าอีกใบเเต่กลับถูกมือใหญ่
ตีจนได้ ยินเสียงดังเพลี๊ยะ เท่ากับห้ ามดื่มนัน่ เอง ชิส์

นัง่ เคียงข้ างดูดาวกันเนิ่นนานกว่าเทพโชคชะตาจะเปิ ดปาก

กล่าวว่า "ยินดีด้วย อีกไม่นานเจ้ าก็จะได้ กลับบ้ านเเล้ ว"

ราชันย์หนั มองเทพโชคชะตา ก่อนหันไปมองท้ องฟ้าตามเดิม

เเละยิ ้มออกมาเล็กน้ อย "หรื อครับ"
"เป็ นอันใด...ไม่ดีใจหรื อ หรื อว่าพึงพอใจกับปั จจุบนั จนไม่
อยากกลับไปเเล้ ว"

ไม่ใช่ไม่อยากกลับ เเต่...

ราชันย์เงียบไปเล็กน้ อย "...ถ้ ากลับไปเเล้ ว ผมยังจะได้ เจอ

ท่านอีกไหมครับ"

เทพโชคชะตาตอบคาถามนันของราชั
้ นย์ด้วยความเงียบ
เงียบยาวนาน ราชันย์จงึ อดจะยิ ้มเสียดายไม่ได้ ก่อน
เปลี่ยนไปถามสิง่ ที่เพิ่งสังเกตเห็นเเทน

"ท่าน...แก่ขึ ้นอีกเล็กน้ อยหรื อเปล่า" ราชันย์ถามอย่างไม่อาจ

ละสายตาจากเส้ นผมสีขาวเเละริ ว้ รอยบนใบหน้ าของอีกฝ่ าย
ตลอดมารูปลักษณ์ของเทพโชคชะตาจะเหมือนชายหนุ่มรูป
งามอายุประมาณยี่สบิ กลางๆ เเต่ตอนนี ้อีกฝ่ ายเหมือนชาย
ชราอายุประมาณห้ าสิบเห็นจะได้ เเม้ จะยังคงหล่อเหลา เเต่
ตอนนี ้อีกฝ่ ายดูอ่อนแอกว่าเเต่ก่อนอย่างบอกไม่ถกู

"...ฮึ" เทพโชคชะตาไม่ตอบ เเต่เเค่นยิ ้ม ก่อนยกจอกหยกขึ ้น

จิบต่อ

"ผมนึกว่าถ้ าผมพยายามไม่ใช้ พลังหยัง่ รู้เเล้ วจะไม่ทาให้ ท่าน

เดือดร้ อนเเล้ วเสียอีก" ราชันย์กล่าวอย่างรู้สกึ ผิด ถ้ ารู้เเต่เเร
กว่าพรหยัง่ รู้จะทาให้ เทพโชคชะตาเดือดร้ อนขนาดนี ้ เขาจะ
ไม่ขอพรแบบนันเด็ ้ ดขาด...มังนะ
้

"รู้หรื อไม่ ว่าเพราะเหตุใดข้ าจึงพาเจ้ ามาที่นี่"

"...เพื่อช่วยเหลือกงเหมยกุ้ย?"
"มิใช่ ข้ าทาเพื่อตนเอง...เพื่อให้ ตนเองสบายใจ"

ราชันย์นิ่งไปในทันที เเละรู้สกึ ว่าจะเหตุผลอะไรก็ช่าง อย่างไร

อีกฝ่ ายก็ช่วยกงเหมยกุ้ยอยูด่ ี

"ผู้ที่เกิดมาเป็ นเทพเซียนเช่นพวกข้ า เดิมทีมิสมควรยุ่ง

เกี่ยวกับมนุษย์ เเละการมีปฏิสมั พันธ์กบั มนุษย์ถือเป็ นเรื่ อง
ต้ องห้ ามร้ ายเเรงตามกฎของพระบิ...ตามกฎของเง็กเซียน
ฮ่องเต้ "

ราชันย์ขมวดคิ ้วน้ อยๆ ถ้ าเป็ นอย่างนันจริ

้ ง เเล้ วเทพโชคชะตา
จะมาสนใจไยดีกงเหมยกุ้ยทาไมกัน ตอนเเรกเขานึกว่าเทพ
โชคชะตาตกหลุมรักกงเหมยกุ้ย....เเต่ตอนนี ้ดูเหมือนจะมี
อะไรมากกว่านัน้
"ข้ าเมินเฉยมนุษย์ เฉกเช่นเทพองค์อื่นๆ เเต่เเล้ ววันหนึง่ ข้ า
กลับละเมิดกฎสวรรค์เเละรับมนุษย์สี่คนเป็ นศิษย์ นับจากวัน
นันข้
้ าเปลี่ยนไป ข้ าเริ่ มมีอารมณ์ความรู้สกึ ...อารมณ์
ความรู้สกึ เป็ นสิง่ ที่เทพเซียนส่วนใหญ่ไม่มี ข้ าสงสารเมื่อศิษย์
เหล่านันเจ็
้ บป่ วย ข้ ายิ ้มเมื่อศิษย์เหล่านันหั
้ วเราะ ข้ าอิ่มเอม
เมื่อศิษย์เหล่านันมองข้
้ าเป็ นดัง่ บิดามารดร เเละข้ ารู้สกึ
ทรมานเมื่อเห็นศิษย์เหล่านันก
้ าลังทุกข์ใจ ทรมานมาก...มาก
จนกฎเกณฑ์เเละโทษทัณฑ์สวรรค์เป็ นเพียงเรื่ องรกสมอง
รู้สกึ ตัวอีกที ข้ าก็ละเมิดกฎ พาเจ้ ามาที่นี่ พาเจ้ ามาเผชิญ
เรื่ องวุ่นวายเพียงเพื่อช่วยเหลือ 'ลูกหลาน' ของข้ า"

'ศิษย์สี่คน?' ราชันย์ครุ่นคิด ก่อนสะดุ้งเล็กน้ อยเมื่อคิดได้ ว่า

ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียน ต้ าม่อหลิวเซียน กงจิ ้นหย่ง เเละเสวี่ย
เหม่ยเคยได้ กราบไหว้ เทพเซียนในหุบเขาลึกลับเป็ นอาจารย์
ไม่คาดว่าเทพเซียนที่ว่าจะเป็ นเทพโชคชะตา! เขาก็นกึ ว่า
เซียนมนุษย์ธรรมดาๆเสียอีก! ดูเหมือนความสัมพันธืจะไม่
ธรรมดาเสียด้ วย เทพโชคชะตาถึงกับนับเป็ นลูกหลาน!

"เพราะฉะนันเจ้้ าไม่ได้ ทาให้ ข้าเดือดร้ อน ข้ าต่างหากที่ทาให้

เจ้ าเดือดร้ อน ...ข้ าขอขอบคุณเจ้ าเเทนลูกๆของข้ า"

"ข...ขอบคุณอะไรกันครับ ท่านบอกเองว่ากงเหมยกุ้ยคือผม
ในชาตินี ้ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณท่าน"

"ไม่ใช่มนุษย์ทกุ คนหรอกนะที่อยากจะตามล้ างตามเช็ดให้

ตัวเองในอดีตชาติ" เทพโชคชะตาพึมพา

"ดะ...เดี๋ยวนะครับ เมื่อครู่ท่านบอกว่าการมีปฏิสมั พันธ์กบั

มนุษย์เป็ นเรื่ องผิดกฎ อย่าบอกนะว่าที่ท่านโทรมขนาดนี ้เป็ น
เพราะ..." ราชันย์ชี ้อีกฝ่ ายขึ ้นลงด้ วยนิ ้วอันสัน่ เทา
เทพโชคชะตาบิดยิ ้ม "ก็เเค่ถกู เบื ้องบนลงโทษด้ วยการริ บพลัง
ไปนิดหน่อย มิใช่เรื่ องใหญ่โต"

"เรื่ องใหญ่สคิ รับ! ใหญ่มากด้ วย! ท่านถูกริ บพลังไปแบบนี ้

เเล้ วผมยังจะได้ กลับบ้ านเเน่ๆใช่ไหมครับเนี่ย!!"

ราชันย์ขยับเข้ าไปเขย่าอีกฝ่ ายที่กาลังละเมียดจิบเหล้ าจนอีก

ฝ่ ายโคลงเคลงรุนเเรงประหนึง่ อยู่บนเรื อเล็กท่ามกลางคลื่น
คลัง่

"เหล้ าหกหมดเเล้ วเจ้ าตัวบัดซบ! ข้ ามีวิธีพาเจ้ ามา ข้ าย่อมมี

วิธีพาเจ้ ากลับน่า!" เทพโชคชะตาเอ็ดตะโรอย่างหงุดหงิดก่อน
เขกหัวราชันย์ไปหนึง่ ทีเเละดันออกไป
ร่ างงดงามหดตัวกลับมานัง่ ทับขาอย่างเรี ยบร้ อยก่อนกล่าว
เสียงอ่อยด้ วยความเป็ นห่วง "ถูกริบพลังเเบบนี ้ท่านไม่เป็ น
อันตรายอะไรจริ งๆเหรอครับ"

"ริ บคืนไปก็ดี ฮึ ให้ มาเเล้ วไม่ให้ ใช้ เเล้ วจะให้ มาทาไม" เทพ
โชคชะตาพึมพาทังรอยยิ้ ้มเเสยะของผู้ชนะ ราชันย์กลืน
น ้าลาย รู้สกึ เหมือนอีกฝ่ ายไม่ได้ กาลังพูดกับตัวเอง เเต่
พาดพิงไปถึงใครบางคนที่มีตาแหน่งยิ่งใหญ่มากๆ เเถมเป็ น
ใครบางคนที่เทพโชคชะตาสุดจะชังน ้าหน้ า

"เอาเป็ นว่า...ด้ วยปั จจัยหลายๆอย่าง กงเหมยกุ้ยจะตื่น

เมื่อไหร่ ก็ขึ ้นอยู่กบั เวลาเท่านัน้ เเต่คงไม่ต้องรอจนนางอายุ
สิบหกหนาวเเล้ ว"
เทพโชคชะตาทาหน้ าครุ่นคิดอีกเล็กน้ อย ก่อนเผยอปากขึ ้น
เหมือนต้ องการพูดบางสิง่ เเต่สดุ ท้ ายก็ปิดปากเงียบ เเละ
กล่าวเรื่ องอื่นขึ ้นมาเเทน

"ข้ าให้ เวลา 'พวกเจ้ า' ครึ่งปี จัดการเรื่ องคาราคะซังของตัวเอง

เสียให้ เสร็ จ"

"หือ? คาราคาซังอะไรกันครับ หมายถึงหอกุหลาบของผม

เหรอ" ราชันย์มองตามเทพโชคชะตาที่ลกุ ขึ ้นเตรี ยมจะจากไป
เเต่ไม่ทนั ได้ คาตอบเเละกระพริ บตาอีกที ที่นงั่ ฝั่งตรงข้ ามก็
ว่างเปล่าเสียเเล้ ว

"ครึ่งปี ?" ราชันย์ลบู คางเเละขมวดคิ ้ว ให้ เวลาตังครึ

้ ่งปี ทาไม
กัน?
นอกหน้ าต่าง

*เฮ้ อ...* บุรุษสูงศักดิ์ผ้ ดู ารงตาแหน่งชินอ๋องแห่งเเคว้ นต้ าซึง่

ยืนกอดอกพิงผนังอยู่ทอดถอนหายใจออกมา เเค่มาแอบมอง
คนรักเหมือนเช่นทุกวัน เเต่กลับต้ องมาทาหน้ าที่สง่ สารให้
ผู้อื่นเสียได้

'ไม่ใช่มนุษย์ทกุ คนหรอกนะที่อยากจะตามล้ างตามเช็ดให้

ตัวเองในอดีตชาติ' เทพโชคชะตาพูดเเบบนันเเสดงว่
้ ารู้ละ่ สิ
ว่าเขาแอบอยู่ตรงนี ้ ชิส์

"เหมยเอ๋อร์ ผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาวของลูกเสร็ จไปถึงไหนเเล้ ว

หืม"

เอ๊ ะ?
นอกจากเสวี่ยเหม่ยซึง่ เป็ นคนเปิ ดประเด็น คนอื่นๆบนโต๊ ะ
อาหารเช้ าล้ วนทาตะเกียบเงินหลุดมือไปตามๆกัน

เหล่าบุรุษในครอบครัวล้ วนใจหายเมื่อตระหนักได้ วา่ วันที่สตรี

อันเป็ นที่รักกาลังจะออกเรื อนได้ ใกล้ เข้ ามาถึงเพียงนี ้เเล้ ว

เเละเมื่อเสวี่ยเหม่ยสังเกตเห็นอาการอึกๆอักๆของบุตรสาวก็
ถอนหายใจออกมา อดจะตาหนิไม่ได้ "อย่าได้ บอกเชียวว่าลูก
ลืม เเม่เพิ่งบอกลูกไปเองมิใช่หรื อ"

"น้ องหญิง..." กงจิ ้นหย่งกุมมือเสวี่ยเหม่ย คล้ ายไม่อยากเห็น

ภรรยาตาหนิบตุ รสาว เเต่เมื่อภรรยาคนงามหันมาขมวดคิ ้วใส่
พยัคฆ์ก็กลายเป็ นลูกแมวเชื่องๆไปในทันที
ราชันย์ยิ ้มแหยเเละหลบสายตาคมกริ บของสตรี วยั กลางคนที่
เป็ นถึงบุตรี อดีตเเม่ทพั ใหญ่ "ช่วงนี ้ที่หอกุหลาบของลูก
ค่อนข้ างยุ่ง...ลูกก็เลย..."

เสวี่ยเหม่ยย่นคิ ้วหนักกว่าเดิม "ลูกคิดว่านัน่ เป็ นข้ ออ้ างที่

สามารถยอมรับได้ สาหรับว่าที่ชินหวางเฟยเช่นนันหรื
้ อ"

ราชันย์ร้ ูสกึ ผิดขึ ้นมาทันที "ลูกเข้ าใจเเล้ วเจ้ าค่ะ"

ฉึก!!

"โอ๊ ย!!เจ็บๆๆ!!" เพิ่งลงเข็มไปได้ ไม่เท่าไหร่ ราชันย์ก็ไม่เหลือ

นิ ้วให้ สาวใช้ ทงสามมาพั
ั้ นแผลเพิ่มเเล้ ว สงสัยว่าตัวเขาจะ
ไว้ ใจกงเหมยกุ้ยมากไปหน่อย เห็นทาอาหารก็อร่ อย ร่ ายราก็
งดงาม เลยนึกว่าเรื่ องเย็บปั กถักร้ อยก็ไม่น่าจะเป็ นรองใคร
เสียอีก เเต่นี่มนั อะไรกันฟะเนี่ย! ยัยเด็กนี่ฝีมือเข้ าขันวิ
้ กฤต
เเล้ ว!

"พรื ดดดดด! ฮ่าๆๆ! ยังเจ็บปั กถักร้ อยไม่ได้ เรื่ องได้ ราวเช่น

เมื่อก่อนเลยนะเหมยเอ๋อร์ ! น่าคิดถึงจริ งๆ!" กงชุนเทียนกุม
ท้ องขณะหัวเราะเสียงดัง เเม้ เเต่กงตงเทียนยังมุมปากกระตุก
เป็ นเชิงกลันยิ
้ ้มไปหลายที

ไม่ร้ ูว่าเสวี่ยเหม่ยไว้ ใจบุตรสาวน้ อยลงหรื ออย่างไร ถึงได้ สง่

พี่ชายทังสองมาจั
้ บตามองขณะปั กผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาวเเบบนี ้

"อ๊ ากกกก!!" เขาร้ องลัน่ อีกครัง้ เมื่อเข็มจิ ้มโดนตาแหน่งเดิม

จนสามสาวใช้ ห้อมล้ อมเข้ ามาดูเเลกันแทบไม่ทนั
"ฮ่าๆๆๆ มาๆ มานี่มาเหมยเอ๋อร์ มาพักดื่มน ้าชาก่อนเถิด
อย่างน้ อยๆวันนี ้น้ องก็ทาเสร็ จไปหนึง่ ส่วนจากสิบส่วน
ผลลัพธ์เท่านี ้พี่ว่าเเม่ใหญ่ย่อมยอมรับได้ ใช่ไหมพี่ใหญ่"

กงตงเทียนพยักหน้ าเห็นด้ วย ขณะยกผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาว

ของน้ องสาวขึ ้นมาดู

"อย่างน้ อยฝี มือก็ดีกว่าเมื่อก่อน...อุ๊บ หึๆ เล็กน้ อย" กงชุน

เทียนอดจะหยิบถุงเก็บของเล็กๆที่น้องสาวเคยเย็บให้ เมื่อ
นานมาเเล้ วขึ ้นมาเปรี ยบเทียบกับลวดลายบนผ้ าคลุมหน้ า
เจ้ าสาวไม่ได้ เเต่เมื่อหันมาเห็นว่ากว่าน้ องสาวคนงามจะ
ทางานง่ายๆที่เด็กสาวทัว่ ไปสามารถทาได้ อย่างง่ายดาย
น้ องสาวคนงามกลับต้ องสังเวยนิ ้วทังสิ
้ บไปคุณชายเจ้ า
สาราญสกุลกงก็เผลอหลุดหัวเราะลัน่ ออกมาอีกรอบ
คนถูกหัวเราะเยาะพองแก้ มขึ ้นเล็กน้ อยอย่างไม่พอใจ ก่อน
ตระหวัดมองสองบุรุษผู้เป็ นที่หมายปองของสาวๆทัว่ ทังเมื
้ อง
หลวงด้ วยสายตาคมกริ บ

"พี่ๆทังสองไม่
้ มีงานมีการทากันหรื อเจ้ าคะถึงได้ มาจับตาดู
น้ องเช่นนี ้ ฮึม่ มันน่าน้ อยใจนัก เเค่ทางานจนลืมปั กผ้ าคลุม
หน้ าเจ้ าสาวท่านเเม่ก็ไม่ไว้ ใจข้ าจนต้ องส่งพวกท่านมาจับ
ตามองขนาดนี ้เลยเชียวหรื อ"

เเต่จะว่าเสวี่ยเหม่ยเข้ มงวดเกินไปก็ไม่ได้ เสียด้ วย การเเต่ง

งานเป็ นอะไรที่สาคัญมากสาหรับสตรี ในยุคสมัยนี ้ เเต่ก็เป็ น
เรื่ องที่ช่วยไม่ได้ เหมือนกันที่เขาจะลืม เพราะก่อนหน้ านี ้หอ
กุหลาบเกิดเรื่ องขึ ้นนิดหน่อย เขาเลยต้ องเคลียร์ ปัญหาจนลืม
กลับจวนไปเกือบสามวัน เเละลืมเรื่ องผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาวไป
โดยปริ ยาย
"ทางาน...หรื อมัวแต่คิดแผนกลัน่ แกล้ งผู้อื่นอยู่กนั เเน่หืม" กง
ชุนเทียนกล่าวยิ ้มๆ ก่อนใช้ นิ ้วจิ ้มหน้ าผากน้ องสาวคนงามจน
หน้ าหงาย

ราชันย์จบั หน้ าผากเเละมองสลับระหว่างกงชุนเทียนกับกงตง

เทียนด้ วยสีหน้ าตื่นตะลึง รู้กระทัง่ เรื่ องนัน!?
้ นี่...อย่าบอกนะ
ว่าเจ้ าสองคนนี ้แอบจับตามองเขาตังเเต่ ้ เสวี่ยเหม่ยยังไม่สงั่
เเล้ ว ฮึม่ เจ้ าพวกบราค่อน พวกบ้ าน้ องสาวตัวเองเอ๊ ย!

เเล้ วสายตาที่เหมือนเขาไปรังแกผู้อื่นก่อนนัน่ คืออะไร!? เขา

ต่างหากที่ถกู กระทา เเละเขาจะต้ องเอาคืนใครไหม ถ้ าไม่
เพราะถูกรังแกก่อน ฮึ สรุปว่าเรื่ องที่เคยสงสัยเป็ นจริ ง หอ
กุหลาบของเขามีเกลือเป็ นหนอนอยู่จริ งๆ เเต่ไม่ใช่คนของต้ า
หลิวซือซึง่ เคียดเเค้ นเเม่ของกงจิ ้นหย่งเช่นที่เขาเคยคิด เเต่
เป็ นยัยคุณหนูซ่งเพ่ยจวินที่เคยทาธุรกิจร้ านเครื่ องประดับเจ๊ ง
ร่ วมกับเหลียนฮวาที่แอบส่งคนเข้ ามาป่ วนธุรกิจชันห้ ้ าของเขา
เพียงเพื่อการแก้ เเค้ น หนอนสกปรกที่ว่าคือผู้ช่วยของผู้ดเู เล
หอชันห้
้ าที่แอบยักยอกเงินเเละปลอมแปลงบัญชีของชันห้้ า
หลายต่อหลายครัง้ ในที่สดุ อาหยางเเละอาเฮยก็รวบรวม
หลักฐานได้ ครบ จนเจ้ าผู้ช่วยนัน่ ดิ ้นไม่หลุด เเต่ยยั คุณหนูซ่ง
เพ่ยจวินนัน่ กลับตัดช่องน้ อยเเต่พอตัวหนีเอาตัวรอดไปอย่าง
หน้ าด้ านๆ โชคร้ ายของคุณหนูซ่งเพ่ยจวิน ที่ราชันย์เป็ นพวก
รัก(ที่จะรังแก)เด็ก โดยเฉพาะพวกเด็กที่ชอบทาตัวไม่น่ารัก
อย่างยัยเด็กซ่งเพ่ยจวิน เเละจากที่สืบมา ซ่งเพ่ยจวินเป็ นบุตรี
ของฮูหยินเอกที่เคยหาเรื่ องเสวี่ยเหม่ยในงานเลี ้ยงต้ อนรับ
คณะราชทูต เเต่จริ งๆเเล้ วซ่งเพ่ยจวินเป็ นลูกสาวของ
อนุภรรยานอกจวนที่ตายไปเเล้ วของคหบดีซ่ง ด้ วยความที่
เคยโปรดอนุนอกจวนที่ตายไปเเล้ วมาก คหบดีซ่งจึงยกฐานะ
ของซ่งเพ่ยจวินขึ ้นด้ วยการเเต่งตังให้
้ เป็ นบุตรี ฮหู ยินเอก เเม้
ซ่งฮูหยินจะไม่พอใจเเต่ก็ทาอันใดไม่ได้ เเม้ นงั แก่ซ่งฮูหยินนัน่
จะเคยแกล้ งเสวี่ยเหม่ยจนราชันย์อยากจะเหยียบนังแก่นนั่ ให้
จมดิน เเต่นางก็ได้ รับกรรมเเล้ วจากการที่คหบดีซ่งกาลังหลง
ฮูหยินรองคนใหม่อย่างออกนอกหน้ า ถ้ าไม่เพราะซ่งฮูหยินได้
ให้ กาเนิดบุตรชายที่เป็ นถึงขุนนาง ป่ านนี ้ซ่งฮูหยินคงหลุด
จากตาแหน่งฮูหยินเอกไปเเล้ ว เมื่อดูจากร่ อยโหว่ของ
ความสัมพันธ์ในตระกูลซ่งตรงนี ้ ราชันย์จงึ จัดการตอบเเทน
ซ่งเพ่ยจวินคืน 'เบาๆ' ด้ วยการเชิญคหบดีซ่งเเละฮูหยินรอง
คนงามเข้ ามาจิบน ้าชา สนทนากันเล็กๆน้ อยๆ เพียงเท่านันไม่
้
นานซ่งเพ่ยจวินก็ถกู บิดาลดสถานะ เเละต้ องกลับคืนสู่
สถานะที่เเท้ จริ งของตัวเอง ซึง่ ก็คือบุตรี อนุที่ต้องอยู่อย่าง
เจียมเนื ้อเจียมตัวไปจนกว่าจะออกเรื อน

"พี่ใหญ่เจ้ าคะ พี่ใหญ่เเละชินอ๋องจะต้ องกลับไปประจาการที่

ชายแดนเหนือเมื่อไหร่ หรื อเจ้ าคะ" เขาหันไปถามกงตงเทียน
ซึง่ ฆ่าเวลาจากการนัง่ เฝ้าน้ องสาวด้ วยการนัง่ อ่านตารา
สงครามอยู่ใกล้ ๆ
ก่อนหน้ านี ้ ด้ วยความผิดหวังที่กงเหมยกุ้ยหมันหมายกั
้ บอ๋อง
ห้ า ชินอ๋องจึงขอราชโองการจากพระเชษฐาร่ วมพระมารดา
อย่างฮ่องเต้ ไปประจาการอยู่ที่เมืองติดชายแดนเหนือ คอยดู
เเลเเละควบคุมเผ่าน้ อยใหญ่ที่อยูภ่ ายใต้ เเคว้ นต้ าไม่ให้ กาเริ บ
เสิบสาน จนมีวงั ส่วนพระองค์อีกหลังอยู่ที่ชายแดนเหนือ ดู
เหมือนว่าหลังจากที่เเต่งงาน กงเหมยกุ้ยอาจจะต้ องติดตาม
ชินอ๋องกลับไปอยู่ที่เมืองติดชายแดนเหนืออย่าง 'เลี่ยงลู'่ ที่
ขนาดใช้ ม้าเร็ วยังต้ องใช้ เวลาเดินทางจากเมืองหลวงถึงห้ าวัน
เมื่อถึงตอนนันราชั
้ นย์คิดว่าตนอาจจะต้ องโอนกิจการหอ
กุหลาบให้ อาหยางเเละอาเฮยดูเเลอย่างเต็มรูปแบบ เพราะ
กงเหมยกุ้ยคงบริ หารหอกุหลาบจากเลี่ยงลูไ่ ม่ไหว เเต่จะส่ง
ต่อให้ เสวี่ยเหม่ยที่มีกิจการมากมายอยู่ในมือรับภาระต่อก็ไม่
สมควรเช่นกัน

กงตงเทียนซึง่ นัง่ อยู่ทางขวาทาหน้ าครุ่นคิดเล็กน้ อย ก่อน

ตอบว่า "หลังงานเเต่งงานของเจ้ าสักระยะหนึง่ "
"พี่ใหญ่ขี ้โกงยิ่งนัก ท่านเป็ นรองเเม่ทพั ของชินอ๋องเช่นนี ้ เเม้
เหมยเอ๋อร์ เเต่งงานเเล้ วนางก็ยงั คงอยู่ในสายตาท่านเช่นเดิม!
มีเพียงข้ าที่ต้องอยู่โดดเดี่ยวห่างไกลพี่น้อง!" กงชุนเทียน
กล่าวอย่างน้ อยอกน้ อยใจ

"ง่ายมากเลยเจ้ าค่ะ พี่รองก็เลิกระหกระเหินไปตามที่ต่างๆ

อย่างไร้ จดุ หมายเเล้ วมาลงหลักปั กฐานที่เลี่ยงลูส่ เิ จ้ าคะ
เพียงเท่านี ้เราสามพี่น้องก็จะได้ อยูด่ ้ วยกันตลอดไป" น้ องสาว
คนงามกล่าวเสียงอ่อนหวานขณะเอนกายกอดเเขนของ
พี่ชายเจ้ าสาราญอย่างออดอ้ อน

ราชันย์ไม่ได้ อยากทาตัวน่าขนลุกแบบนี ้หรอกนะ เเต่การที่กง

ชุนเทียนชอบทาตัวเป็ นพ่อค้ า homeless เดินทางค้ าขาย
ไปตามสถานที่ต่างๆทังนอกเเคว้
้ นทังในเเคว้
้ นจนบางครัง้
จดหมายสักฉบับก็ไม่มีสง่ มาถึงจวนมันทาให้ เสวี่ยเหม่ยเเละ
กงเหมยกุ้ยห่วงจนล้ มหมอนนอนเสื่อมาเเล้ วนักต่อนัก

พี่ชายเจ้ าสาราญทาหน้ าขบคิดหนัก เเม้ แรกเริ่ มเดิมทีที่ฝักใฝ่

ด้ านการค้ าขายก็เพียงเพราะต้ องการดับความกระหาย
อานาจของมารดาจนต้ องจากบ้ านเกิดเมืองนอนออกไปตาม
หาประสบการณ์เเละเส้ นสายทางการค้ าตังเเต่
้ ยงั เด็ก เเต่เมื่อ
ดารงชีวิตอยู่ในสายลม เเละใช้ ชีวิตแบบไร้ ซงึ่ พันธะมาโดย
ตลอด สุดท้ ายพี่ชายเจ้ าสาราญก็เลือกอิสรภาพ จึงถูก
น้ องสาวคนงามทุบตีด้วยความไม่พอใจไปหลายหมัด

กงชุนเทียนหัวเราะอย่างร่ าเริ งขณะปั ดป้องกาปั น้ น้ อยๆของ

น้ องสาวคนงาม ก่อนทาหน้ าเหมือนเพิ่งนึกเรื่ องสนุกๆขึ ้นมา
ได้ "เหมยเอ๋อร์ พี่ได้ ข่าวว่ายามนี ้ที่วงั ชินอ๋องกาลัง
ต้ อนรับเเขกสาคัญกลุม่ หนึง่ อยู่มิใช่หรื อ"
กงตงเทียนตระหวัดตามองน้ องชายด้ วยดวงตาคมกริ บทันที

"ใช่เจ้ าค่ะ เห็นว่าเป็ นคณะราชทูตจากเผ่าใหญ่ที่อยู่รอบนอก

ชายแดนเหนือที่มาส่งเครื่ องบรรณาการให้ ฮ่องเต้ เช่นทุกปี เจ้ า
ค่ะ ชินอ๋องกล่าวว่าสหายสนิทของพระองค์...องค์ชายนาตู
หลาย่าอามู่ฮนั่ รัชทายาทของชนเผ่าใหญ่ตามมาคุยธุระ
สาคัญกับพระองค์ด้วย ช่วงนี ้ข้ าจึงมิอยากเข้ าวังไปรบกวน
พระองค์เจ้ าค่ะ"

"อ้ อ เเล้ วเจ้ ารู้หรื อไม่ว่าเชื ้อพระวงศ์คนใดอีกที่ตามคณะมา

ด้ วย" กงชุนเทียนยิ ้มเจ้ าเล่ห์ ไม่สนใจสายตาอามหิตของกง
ตงเทียนที่ถลึงจ้ องอยู่ด้านหลังน้ องสาวคนงาม

"หึๆ องค์หญิงนาตูหลาย่าอาซาน่าผู้เลอโฉมอย่างไรเล่า"
น้ องสาวคนงามกระพริ บตาปริ บๆ "ข้ าต้ องรู้จกั นางหรื อเจ้ า
คะ"

"หึ ไม่หรอก เเต่พี่คิดว่านางอาจจะอยากรู้จกั เจ้ า เพราะก่อนที่

ฝ่ าบาทจะพระราชทานสมรสให้ เจ้ าเเละชินอ๋อง นางคือผู้ที่ฝ่า
บาทหมายตาไว้ เป็ นชินหวางเฟย! ได้ ข่าวว่าที่นางดันด้
้ น
ติดตามองค์ชายอามูฮ่ นั่ มาเมืองหลวงก็เพราะอยากมาเห็น
ท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นที่เเย่งชิงตาแหน่งชินหวางเฟย
ไปจากนาง"

"..........หืม?"
วังชินอ๋อง

องค์ชายอามู่ฮนั่ แห่งชนเผ่าทุ่งหญ้ ากอดอกมองน้ องสาวคน

งามของตัวเองชี ้นิ ้วสัง่ นางกานัลเเละขันทีภายในวังของชิน
อ๋องด้ วยใบหน้ าเเสนจะอ่อนอกอ่อนใจ

"อาซย่า"

"เสด็จพี่!"

องค์หญิงแห่งชนเผ่าทุ่งหญ้ าผู้เลอโฉมซึง่ มีรูปลักษณ์แปลก

เเตกต่างจากสตรี ชาวต้ าทัว่ ไปเเต่ก็งดงามไม่เป็ นสองรองจาก
ผู้ใดหันมามอง ก่อนยกยิ ้มยินดีเมื่อเห็นพี่ชาย เเต่เมื่อมองไป
รอบกายของอีกฝ่ ายเเล้ วไม่พบบุรุษที่คะนึงถึง ประกายใน
ดวงตากลมโตคู่งามจึงหม่นเเสงลงอย่างเห็นได้ ชดั องค์ชาย
แห่งชนเผ่าทุ่งหญ้ าเห็นดังนันก็
้ ยิ่งรู้สกึ หนักใจ เรื่ องที่น้องสาว
ปรารถนาไฉนเขาผู้เป็ นพี่ชายจะไม่ลว่ งรู้ เเต่จะให้ สนับสนุน
น้ องสาวเช่นในอดีตก็กระไรอยู่ เพราะสิง่ ที่อีกฝ่ ายเคย
ปรารถนาเห็นทีในตอนนี ้จะเป็ นไปไม่ได้ เสียเเล้ ว

"เสด็จพี่ทรงสนทนากับชินอ๋องเสร็จเเล้ วหรื อเพคะ เเล้ ว...ชิน

อ๋องทรงอยู่ที่ใดเล่า น้ องเพิ่งทานมตุ๋นน ้าตาลเสร็ จ ลงทุนลง
เเรงไปไม่ใช่น้อยๆเลย อยากจะให้ เสด็จพี่เเละชินอ๋องทรงลอง
ชิมดู"

องค์ชายอามู่ฮนั่ รู้ดีว่าตัวเองเป็ นเพียงเเค่ตวั เเถม เเละเจตนา

ที่เเท้ จริ งของน้ องสาวก็คือต้ องการเอาอกเอาใจบุรุษที่นาง
ใฝ่ ฝันถึงอย่างชินอ๋องเสียมากกว่า
"อาซย่า ยามอยู่ที่นี่ เจ้ าควรสารวมการกระทาของตัวเอง
มากกว่านี ้ ไอ้ สงิ่ ที่เจ้ าทาๆอยู่ตอนนี ้มันไม่เหมาะสมเลยนะ
น้ องรัก"

"เสด็จพี่ทรงต้ องการบอกอันใดกับน้ องหรื อเพคะ" สาวงาม

เอียงคอ เเสร้ งไม่เข้ าใจ

"การที่เจ้ าวางตัวราวกับเป็ นนายหญิงของวังแห่งนี ้มันรังเเต่

จะทาให้ ตวั เจ้ าดูไม่ดี เจ้ าไม่เห็นหรื อว่าหัวหน้ าขันทีเเละ
หัวหน้ านางกานัลของชินอ๋องมองเจ้ าด้ วยสายตาเช่นไร"

เห็นสิ สายตานัน่ ราวกับกาลังบอกว่านางไร้ ยางอายอย่างไร

อย่างนัน้ ผู้ใดมันจะไปลืมลง! องค์หญิงอาซน่าคิด
"เเต่ตอนอยู่ที่เลี่ยงลู่ น้ องก็ทาตัวเช่นนี ้ ชินอ๋องไม่เห็นทรงว่า
กล่าวอันใด"

"ที่นี่คือเมืองหลวงนะอาซย่า ไม่ใช่ที่เลี่ยงลู่ เเละมิใช่วงั

ชายแดนของชินอ๋องที่เจ้ าจะชี ้นิ ้วสัง่ นางกานัลคนใดก็ได้ ที่
สาคัญ ต่อให้ เจ้ าทาให้ คนที่นี่เชื่อฟั งเจ้ าได้ เจ้ าก็ไม่ใช่นาย
หญิงที่เเท้ จริ งของพวกเขา เพราะนายหญิงที่เเท้ จริ งของพวก
เขาคือว่าที่ชินหวางเฟย...ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยผู้นนั ้ ไม่ใช่
เจ้ า!"

ฟั นขาวขบกัดริ มฝี ปากบางสวยจนปริ เเตก

"ก็เเล้ วเสด็จพี่จะให้ น้องวางตัวใจเย็นทาเหมือนทุกอย่างปกติ

ได้ อย่างไรเล่าเพคะ เพียงชินอ๋องเสด็จกลับเมืองหลวงได้ ไม่
นาน สมรสพระราชทานที่ไร้ ความเป็ นธรรมกับน้ องฉบับนันก็ ้
ถูกประกาศออกมาเสียเเล้ ว! ตลอดมา...น้ องคือสตรี เพียงผู้
เดียวที่ชินอ๋องทรงอนุญาตให้ เข้ าใกล้ ในขณะที่ทรงปฏิบตั ิกบั
สตรี อื่นอย่างเย็นชา ขนาดนี ้เเล้ วเสด็จพี่จะให้ น้องไม่ร้ ูสกึ
พิเศษอันใดเลยได้ อย่างไร น้ องก็คนนะเพคะ!"

องค์ชายชนเผ่าทุ่งหญ้ าระบายลมหายใจอย่างรู้สกึ ผิด หากรู้

ว่าจะเป็ นเช่นนี ้เขาคงบอกน้ องสาวไปตังนานเเล้
้ วว่าทาไมชิน
อ๋องจึงดีกบั นางมากกว่าสตรี อื่นที่ชายแดนเหนือ

"อาซย่า...พี่ขอโทษ พี่ร้ ูมาโดยตลอดว่าชินอ๋องทรงเห็นเจ้ าเป็ น

เหมือนน้ องสาวเท่านัน้ เเต่พี่ก็ไม่เคยกล้ าบอกความจริ งให้ เจ้ า
รับรู้เพราะกลัวเจ้ าจะเสียใจ เเต่เชื่อพี่เถอะ ชินอ๋องทรงไม่เคย
คิดเกินเลยกับเจ้ าเลยเเม้ เเต่น้อย"
องค์หญิงผู้เลอโฉมเเห่งชนเผ่าทุ่งหญ้ านิ่งตะลึง เเละรู้สกึ ยาก
ที่จะยอมรับ "ไม่จริ งเพคะ น้ องไม่เชื่อ เเต่ถึงจะเป็ นเช่นนัน้
จริ งๆ ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยอันใดนัน่ ที่มาทีหลังน้ องก็ไม่มีทาง
ได้ รับความรักความสนใจจากชินอ๋องมากไปกว่าน้ อง เพราะ
ตลอดเวลาหลายปี ที่ชินอ๋องทรงไปประจาอยู่ที่วงั ชายแดน
เหนือ น้ องคือสตรี เพียงคนเดียวที่ได้ อยู่เคียงข้ างพระองค์"

"เเล้ วถ้ าพี่บอกว่าท่านหญิงกงเหมยกุ้ยคือรักแรกเเละรักเดียว

ของชินอ๋องที่พี่เคยเล่าให้ เจ้ าฟั งผู้นนเล่
ั ้ า เจ้ าจะยอมตัดใจ
จากชินอ๋องหรื อไม่"

ประหนึง่ ถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ องค์หญิงอาซย่าหน้ าซีดราวกับ

จะเป็ นลมจนสาวใช้ ต้องเข้ ามาประคับประคอง

"เสด็จพี่ทรงโกหก" เสียงหวานกล่าวอย่างอ่อนเเรง
"พี่ไม่ได้ โกหก ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยเดิมคือพระคู่หมันของอ๋
้ อง
ห้ า เเต่ภายหลังนางได้ รับพระราชโองการถอนหมันกั ้ บอ๋องห้ า
จากฝ่ าบาท เเละได้ รับสมรมพระราชทานกับชินอ๋องมาเเทน"

"ฮึ นางช่างโชคดียิ่งนักนะเพคะ ถอนหมันกั ้ บคนพี่ เเล้ วได้ มา

เเต่งงานกับคนน้ องที่คณุ สมบัติดีเลิศยิ่งกว่าในทุกๆด้ าน
ทันที"

"อาซย่า!!" องค์ชายอามู่ฮนั่ ขึ ้นเสียงใส่อย่างหาได้ ยากยิ่ง เเต่

การมาพูดจาลบหลูว่ ่าที่ชินหวางเฟยในวังที่จะกลายเป็ นเรื อน
หอระหว่างชินอ๋องเเละชินหวางเฟยมันสมควรเเล้ วเช่นนัน้
หรื อ
องค์หญิงชนเผ่าทุ่งหญ้ าน ้าตาคลอหน่วง ทว่าดวงตาที่เคย
อ่อนโยนอ่อนหวานกลับเเข็งกร้ าวขึ ้นมาทังยั
้ งเเฝงความดื ้อรัน้
จนคนมองรู้สกึ หน่ายใจ

"ไม่ว่าอย่างไรน้ องก็จะไปคุยกับชินอ๋องให้ ร้ ูเรื่ องก่อน ถ้ าหาก

พระองค์ทรงไม่ร้ ูสกึ อันใดกับน้ องเลยเเม้ สกั เล็กน้ อยเช่นที่
เสด็จพี่กล่าวจริ ง น้ องก็ต้องการฟั งมันจากปากของชินอ๋อง
เอง"

เเต่หากในดวงเนตรของชินอ๋องที่นางเเสนจะหลงใหลคู่นนั ้
ปรากฎเยื่อใยที่มีต่อนางเเม้ สกั เล็กน้ อยนางก็จะขอยืนหยัดอยู่
เคียงข้ างพระองค์ให้ ถึงที่สดุ ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม!

คาตอบของน้ องสาวทาให้ ผ้ เู ป็ นพี่ชายรู้สกึ จนปั ญญา เเละคง

ได้ เเต่ปล่อยให้ น้องสาวไปทาร้ ายจิตใจตัวเองเสียให้ พอ นาง
ถึงจะตาสว่างเสียที องค์ชายอามูฮ่ นั่ ส่ายหน้ าอย่างจนใจ
ก่อนหันหลังเดินจากไป

องค์หญิงอาซย่าไม่ค่อยจะพอใจท่าทางของพี่ชายนัก เเต่ก็มี
เรื่ องอื่นเข้ ามาเบี่ยงเบนความสนใจอย่างรวดเร็ ว เพราะองค์
หญิงอาซย่าเพิ่งเดินออกมาจากห้ องเครื่ องหลังจากที่ตงใจจะ
ั้
นานมตุ๋นที่เพิ่งทาเสร็ จใหม่ๆไปให้ ชินอ๋อง จึงไม่แปลกที่นาง
จะสังเกตเห็นนางกานัลกลุม่ หนึ่งกาลังยกชุดน ้าชาเเละขนม
ทานเล่นจากห้ องเครื่ องไปยังที่ใดสักแห่ง เมื่อพิจารณาจาก
ถ้ วยหยกราคาแพงบนถาดที่นางกานัลคนหนึง่ ถือ ทาให้ องค์
หญิงอาซย่าคาดเดาได้ ไม่ยากว่านางกานัลพวกนันก
้ าลังจะ
นาน ้าชาเเละขนมไปถวายชินอ๋อง

องค์หญิงอาซย่าส่งสายตาสัง่ ให้ สาวใช้ ของตัวเองหยุดนาง

กานัลกลุม่ นันเอาไว้
้ เพื่อที่นางจะได้ เป็ นผู้นาน ้าชาเเละขนม
ไปถวายชินอ๋องเอง เเต่ไม่คาดว่าคาสัง่ ของนางจะถูกนาง
กานัลกลุม่ นันปฏิ
้ เสธอย่างไม่ไว้ หน้ าสถานะองค์หญิงของนาง
เลยเเม้ เเต่น้อย

"ขออภัยเพคะองค์หญิงอาซย่า ยามนี ้ชินอ๋องทรงประทับอยู่

กับว่าที่ชินหวางเฟยเพคะ ทังชิ
้ นอ๋องยังทรงไม่อนุญาตให้ ผ้ ใู ด
เข้ าไปรบกวน"

"เเม้ ว่าคนผู้นนจะเป็
ั้ นข้ าเช่นนันหรื
้ อ!" องค์หญิงชนเผ่าทุ่ง
หญ้ าขมวดคิ ้วจนเป็ นปม

นางกานัลกลุม่ นันมองหน้
้ ากันเล็กน้ อย ก่อนก้ มโค้ งขออภัย
องค์หญิงจากชนเผ่าทุ่งหญ้ าตรงหน้ าอีกครัง้ เเล้ วเดินจากไป
องค์หญิงคนงามกัดฟั นอย่างโกรธเเค้ น พลางขบคิดว่านี่มนั
ครัง้ ที่เท่าไหร่ เเล้ วที่นางถูกปฏิบตั ิอย่างไร้ มารยาทจากพวก
นางกานัลชันต ้ ่าพวกนัน้ เเละตังเเต่
้ มาประทับที่วงั ชินอ๋อง
เเห่งนี ้ นางสังเกตเห็นว่าไม่ว่าจะขันทีหรื อนางกานัลล้ วนไม่
เชื่อฟั งนางหรื อมีท่าทางเกรงอกเกรงใจนางเช่นนางกานัลเเละ
ขันทีที่วงั ชายแดนของชินอ๋อง

หึ นี่ต้องเป็ นฝี มือของนังท่านหญิงกงเหมยกุ้ยอันใดนัน่ เเน่ คง

จะซื ้อใจบ่าวไพร่ ชนต
ั ้ ่าพวกนี ้ไปจนหมดสิ ้นเเล้ วล่ะสิ!

"เอาอย่างไรดีเพคะองค์หญิง" สาวใช้ ขององค์หญิงอาซย่าเอ่ย

ถามอย่างระวังเมื่อสังเกตเห็นว่าเจ้ านายเริ่มอารมณ์ไม่ค่อย
จะดี องค์หญิงคนงามแห่งชนเผ่าทุง่ หญ้ ากาหมัดเเน่น ก่อน
กล่าวเสียงเเข็ง "ตามไป!"

"ขอบคุณนะครับคิง ผมว่าเเล้ วว่าถ้ าเป็ นคิงต้ องช่วยผมได้

เเน่ๆ"
ราชันย์กล่าวพลางยิ ้มแฉ่ง ขณะนัง่ จิบชาสลับกับกินขนม
เเละเฝ้ามองร่ างสูงใหญ่ตรงหน้ าช่วยเย็บผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาว
เเทน เพราะเหตุใดนี ้เองคิงหรื อชินอ๋องจึงสัง่ ไม่ให้ ใครเข้ ามา
รบกวนเเละสัง่ ให้ ทกุ คนออกไปจากบริ เวณศาลา ไม่เว้ นเเม้
เเต่สาวใช้ ทงสามของกงเหมยกุ
ั้ ้ ย ราชันย์เท้ าคางมองอีกฝ่ าย
ก้ มหน้ าก้ มตาเย็บผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาวเเทนตัวเองอย่างคล่อง
เเคล่วด้ วยรอยยิ ้มบางๆ ก่อนถามขึ ้นว่า

"ได้ ข่าวว่าชนเผ่าที่มาส่งเครื่ องบรรณาการมีองค์หญิงติดตาม

มาด้ วย เธอเป็ นยังไงครับ สวยไหม"

รอยยิ ้มบางๆบนใบหน้ าหล่อเหลาคว่าลงเเทบจะทันที

อุ้ย... สงสัยจะเรี ยบเรี ยงประโยคผิดไปหน่อย

"ขี ้เหร่ มาก ...สนใจหรื อ" ว่าเเล้ วดวงเนตรคมกริ บของร่ างสูง
ใหญ่ก็ช้อนมองคนถามอย่างจับผิด

ราชันย์รีบขยับเข้ าไปนัง่ เบียดอีกฝ่ ายอย่างออดอ้ อนเอาใจ

ทันที

"ผมไม่ได้ สนใจในทานองนันเเน่
้ นอนครับ ในสายตาผมตอนนี ้
ก็มีเเต่คิงเท่านันแหละ"
้

วงหน้ าหล่อเหลายังคงเรี ยบเฉย เเต่พอมองออกว่าอารมณ์ดี

ขึ ้นหลายส่วน แสดงว่าคาตอบเป็ นที่น่าพึงพอใจพอสมควร

"ผมก็เเค่อยากจะรู้ว่า..."
**"ชินอ๋องเพคะ"**

โชคดีที่ชินอ๋องหันหลังให้ ผ้ มู าใหม่ ผู้มาใหม่จงึ ไม่สงั เกตเห็น

ผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาวที่ชินอ๋องค่อยๆวางลงอย่างเเนบเนียน
ก่อนผินหน้ าไปมองอย่างหงุดหงิด เพราะสัง่ เเล้ วว่าห้ ามผู้ใด
เข้ ามารบกวน เเต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ ายคือใครก็ลกุ ขึ ้นเดินเข้ าไป
หา

"มีอะไรหรื ออาซย่า" เสียงของชินอ๋องเป็ นมิตรกว่าโทนเสียง

ยามปกติเล็กน้ อย ทาให้ หญิงสาวผู้มาใหม่ยิ่งอารมณ์ดีเเละ
ยิ่งได้ ใจใหญ่

"อาซย่าทานมตุ๋นน ้าตาลมาให้ พระองค์ลองชิมดูเพคะ เมื่อ

เช้ าอาซย่าเห็นพระองค์กบั ท่านพี่สนทนากันด้ วยสีหน้ า
เคร่ งเครี ยด ของหวานจะช่วยให้ พระองค์อารมณ์ดีขึ ้นนะเพ
คะ"

ราชันย์เอียงคอมองดรุณีน้อยในอาภรณ์ หรูหราเบื ้องหน้ าด้ วย

เเววตาสนใจ หากพิจารณาจากรูปลักษณ์ที่ดแู ปลกตา เเละ
นามที่ฟังดูแปลกหูของอีกฝ่ าย ก็พอจะเดาได้ ว่าเป็ นองค์หญิง
ชนเผ่าทุ่งหญ้ าเเถบชายแดนเหนือที่ชินอ๋องเคยไปประทับอยู่
เสียเนิ่นนานนัน่

การที่บรุ ุษวัยกลัดมันอย่างชินอ๋องจะไม่เคยมีปฏิสมั พันธ์ทาง

ร่ างกายกับสตรี ใดบ้ างเลยนันเป็
้ นเรื่ องที่เป็ นไปไม่ได้ เเละยิ่ง
ต้ องไปประจาอยู่เมืองชายแดนในฐานะเเม่ทพั ใหญ่เนิ่นนาน
จนมีวงั อยู่ที่โน่นย่อมไม่แปลกหากชินอ๋องจะมีสหายสนิทเป็ น
สตรี อีกทังองค์
้ หญิงชนเผ่าทุ่งหญ้ าหน้ าตางดงามมิเป็ นรอง
ผู้ใดตรงหน้ าก็ดมู ีคณุ สมบัติครบครันพอจะเป็ นสหายของชิน
อ๋อง
ท่าทางสนิทสนมเเละความเอ็นดูดจุ พี่น้องที่ชินอ๋องมีให้ อีก
ฝ่ ายนันพอมองข้
้ ามได้

เเต่เเววตาลึกซึ ้งที่เต็มเปี่ ยมไปด้ วยความต้ องการครอบครอง

ของร่ างเเน่งน้ อยนางนันต่
้ างหากเล่าที่ราชันย์ร้ ูสกึ ว่าไม่อาจ
มองข้ ามได้ โดยเด็ดขาด

เเววตาเเบบนัน...
้ โง่เเค่ไหนก็มองออกว่าองค์หญิงจากชนเผ่า
ทุ่งหญ้ าผู้นนหลงรั
ั้ กชินอ๋องมากมายเพียงไร เเละถ้ ามองไม่
ผิด สายตาขององค์หญิงผู้นนยามที
ั้ ่แอบเหลือบมามองเขา ก็
หาใช่สายตาของสตรี ที่จะยินยอมตัดใจจากชินอ๋องง่ายๆ
เพียงเพราะสมรสพระราชทานฉบับเดียว
คิงนันรั
้ กเขาเเละจะมีเขาเพียงคนเดียวแน่นอน เเต่ชินอ๋องเล่า
จะมีกงเหมยกุ้ยเพียงคนเดียวได้ จริงหรื อ

มีอนั ใดมารับประกันหรื อว่าชินอ๋องจะไม่รับพระชายารองหรื อ

สนมรับใช้ ภายหลังจากที่เขาไป เเละกงเหมยกุ้ยฟื น้ ขึ ้นมา

"ขอบใจเจ้ ามาก เจ้ าไปได้ เเล้ วล่ะ" มือแกร่ งรับถ้ วยนมตุ๋น

น ้าตาลไปจากมือขององค์หญิงอาซน่า ทว่าไม่ได้ เชิญชวนให้
อยู่ต่อ

เเม้ จะรู้สกึ หัวเสียอยู่ลกึ ๆ เเต่องค์หญิงแห่งชนเผ่าทุ่งหญ้ าก็

ค่อนข้ างมีไหวพริ บ รู้จกั รุกไล่เเละรู้จกั ถอย เพื่ออดเปรี ย้ วไว้
กินหวาน อย่างไรเสียชินอ๋องก็เเสดงออกถึงความเป็ นมิตรกับ
นางถึงเพียงนี ้ เเม้ ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยอันใดนัน่ จะเก็บอาการ
เก่ง เเต่เป็ นไปไม่ได้ ที่จะไม่เกิดความระเเวง เกมส์เช่นนี ้ผู้ใดมี
ความอดทนมากกว่ากันย่อมได้ รับชัยชนะ

"เช่นนันอาซน่
้ าขอตัวนะเพคะ แต่หากหลังจากนี ้พระองค์พอมี
เวลาว่าง อาซน่าก็อยากจะสนทนาด้ วยสักเล็กน้ อย อาซน่า
เเละพี่ชายมีเรื่ องจะปรึกษาชินอ๋องน่ะเพคะ"

"เข้ าใจเเล้ ว"

เเล้ วร่ างอรชรก็หมุนกายเดินจากไป

ราชันย์ยกยิ ้มเย็น ดูเอาเถอะ เขานัง่ อยู่ตรงนี ้เเท้ ๆ เเต่เเม่นาง

ไม่เเม้ เเต่จะทักทายกันตามมารยาทด้ วยซ ้า ไม่มีทางที่นางจะ
มองไม่เห็นเขาเสียด้ วย เเต่ที่ปฏิเสธการมีตวั ตนของเขาขนาด
นี ้จะเป็ นเพราะอะไรได้ ถ้ าไม่เพราะรักชินอ๋อง จนพาลเกลียด
เขาไปเเล้ ว

"?" ร่ างสูงใหญ่กระพริ บตาประหลาดใจเมื่อหันหลังเดินกลับ

เข้ ามาในศาลาเเล้ วพบว่ากาลังถูกคนรักจ้ องเขม็ง "มีอะไร
เหรอราชั..."

"นัง่ ลงครับคิง" เสียงหวานบัญชาด้ วยโทนเสียงที่ทาให้ ร่างสูง

ใหญ่เผลอทรุดนัง่ ทับขาตัวเองอย่างเรี ยบร้ อยโดยไม่ร้ ูตวั

เอวาเจลีน คิงใจเต้ นตึกตักเเละรู้สกึ ตื่นเต้ นขึ ้นโดยไม่ร้ ูตวั

เวลาราชันย์มีทา่ ทางจริ งจังไม่ว่าจะอยู่ในร่ างไหนก็จะดูมี
เสน่ห์เเบบนี ้เอง
ชายหนุ่มในร่ างเล็กบอบบางของสตรี สดู ลมหายใจเข้ าลึก
ก่อนกล่าวว่า "เรามาทาสัญญาหย่าร้ างกันเถอะครับ"

ร่ างสูงใหญ่สะดุ้งเฮือก ก่อนเเสดงอาการลนลานออกมาอย่าง
หนัก จนฝ่ ายตรงข้ ามใจหายด้ วยความรู้สกึ ผิด "ต...เเต่เรายัง
ไม่ทนั ได้ เเต่งงานกันเลยนะราชันย์ ล...เเล้ วเราก็เพิ่งเริ่มต้ นคบ
กันด้ วย ร...เราทาอะไรให้ ราชันย์ไม่พอใจเหรอ"

*กรรม...*ราชันย์ยกมือตบหน้ าผาก ก่อนขยับเข้ าไปกุมมือ

ปลอบโยนหญิงสาวในร่ างชินอ๋องตรงหน้ า "ผมขอโทษครับคิง
ผมพูดไม่เคลียร์ เองนัน่ แหละ ผมหมายถึงเรามาทาสัญญา
หย่าร้ างให้ ชินอ๋องกับกงเหมยกุ้ยกันเถอะครับ"

มือแกร่ งยกขึ ้นจับคาง ทาหน้ าครุ่นคิดเล็กน้ อย ก่อนพยักหน้ า

เห็นด้ วย
ยอมง่ายจนราชันย์ประหลาดใจ

ฝ่ ายเอวาเจลีน คิงจึงเฉลยให้ ฟัง "เราเข้ าใจนะว่าราชันย์คงจะ

กลัวว่าชินอ๋องอาจจะรับชายารองในอนาคตด้ วยเหตุผลทาง
การเมือง หรื อรับชายารองด้ วยเหตุผิดพลาดอะไรสักอย่าง จึง
ต้ องการหลักประกันให้ กงเหมยกุ้ยใช่ไหมล่ะ"

ราชันย์พยักหน้ ารัวๆ ก่อนกล่าวชื่นชมไม่ขาดปาก "สมเป็ นคิง

คุณยังหัวไวจนน่ากลัวเหมือนเดิมเลยนะครับ"

คิงส่ายหน้ าช้ าๆ "เราก็ผ้ หู ญิงนะราชันย์ เรื่ องเเค่นี ้ทาไมจะคิด

ไม่ออก เรามองออกแม้ กระทัง่ ความรู้สกึ ที่นงั องค์หญิงขี ้เหร่
นัน่ มีต่อชินอ๋อง"
ถ้ านัน่ เรี ยกว่าขี ้เหร่ เเล้ วแบบไหนถึงจะเรี ยกว่าสวยล่ะครับคิง

ราชันย์ขมวดคิ ้ว "ชินอ๋องชอบองค์หญิงอาซย่าหรื อครับ"

"ก็ไม่นะ ก็เเค่เอ็นดูเหมือนน้ องสาว" คิงตอบด้ วยน ้าเสียงนิ่ง

สงบ

"อ้ าว เเล้ วทาไมคุณไม่อาศัยโอกาสที่คณ

ุ ครอบครองร่ างชิน
อ๋อง ตีตวั ออกห่างผู้หญิงคนนันล่
้ ะครับ"

"...เราจัดการทุกปั ญหาเเทนตัวเราในอดีตชาติไม่ได้ ทกุ เรื่ อง

หรอกนะราชันย์ ปั ญหาบางอย่างของคนบางคนควรรอให้ เจ้ า
ตัวมาแก้ ปัญหาด้ วยตัวเอง หรื อราชันย์คิดว่าถ้ าเราจัดการ
ผู้หญิงอย่างอาซย่าออกไปจากชีวติ ชินอ๋องได้ เเล้ ว จะไม่มี
ผู้หญิงแบบนันโผล่
้ มาในชีวิตชินอ๋องอีกในอนาคต ด้ วย
หน้ าตาเเละยศถาบรรดาศักดิ์ของชินอ๋อง บอกเลยว่าเป็ น
เรื่ องที่เป็ นไปไม่ได้ "

ราชันย์คิดตามเเล้ วพยักหน้ าเห็นด้ วย "ก็จริ งครับ"

จะปล่อยให้ องค์หญิงอาซน่าวนเวียนอยู่ในชีวิตหรื อกาจัด

ออกไปจากชีวิต ชินอ๋องตัวจริ งต้ องตัดสินใจด้ วยตัวเอง เเละ
ถ้ าชินอ๋องโลเล จนพลาดท่ารับอาซน่าที่เต็มไปด้ วยแผนการ
ในใจเป็ นชายารอง อย่างน้ อยกงเหมยกุ้ยก็มีสญั ญาหย่าที่เขา
เตรี ยมเอาไว้ ให้ เป็ นไพ่ตายสาหรับปลดปล่อยตัวเองสู่
อิสรภาพ

เเม้ การหย่าจะไม่ง่ายนักสาหรับสตรี ในชาติภพนี ้ เเต่ต่อจากนี ้

จะมีผ้ คู นมากมายที่พร้ อมจะดูเเล อยู่เคียงข้ าง เเละช่วยเหลือ
กงเหมยกุ้ย
หมดห่วงเรื่ องกงเหมยกุ้ยได้ เสียที... ราชันย์ระบายลมหายใจ
อย่างโล่งท้ องเป็ นครัง้ เเรก

**ห้ องทางานของชินอ๋อง

สัญญาหย่าร้ างกาลังถูกร่ างขึ ้นบนโต๊ ะ โดยมีราชันย์ลง

รายละเอียดอยู่อย่างตังใจ
้ ส่วนคิงก็ยืนฝนหมึกอยู่ข้างๆ

"...เเต่ว่านะราชันย์ เรื่ องที่ชินอ๋องรักกงเหมยกุ้ยมากน่ะ เป็ น

เรื่ องจริ งนะ เรื่ องนี ้เรายืนยันได้ " จู่ๆคิงก็กล่าวขึ ้นมาอย่างไม่มี
ปี่ มีขลุย่ เพราะจู่ๆก็ร้ ูสกึ เห็นใจชินอ๋องขึ ้นมา โดยเฉพาะ
หลังจากที่เห็นรายละเอียดในสัญญาหย่าที่คนรักกาลังร่ าง
อยู่ เเต่คนรักในร่ างดรุณีน้อยกลับทาเพียงเเค่นยิ ้มเย้ ยหยัน
ออกมา

"รักมาก? รักมากเเล้ วอย่างไรครับ กงจิ ้นหย่งเองก็รักเสวี่ย

เหม่ยมากเช่นกัน เเต่สดุ ท้ ายก็ถกู บีบให้ มีอนุเต็มจวนเลยไม่ใช่
เหรอครับ คิงคิดว่าคนอย่างผมจะยอมทนให้ เรื่ องเเบบนันเกิ
้ ด
ขึ ้นกับกงเหมยกุ้ยได้ หรื อครับ"

หญิงสาวในร่ างอ๋องหนุ่มฟั งเเล้ วพลันอับจนคาพูด เพราะด้ วย

นิสยั ของราชันย์...ชายที่เธอหลงรัก สิง่ ที่เกลียดที่สดุ ก็คือการ
ถูกเอาเปรี ยบ เเละเวลาที่ราชันย์ 'จ่ายคืน' ก็มกั จะน่ากลัว
ที่สดุ

"รักอย่างเดียวน่ะ ไม่พอหรอกครับ"
ราชันย์กล่าวเสียงเย็น ก่อนทาหน้ าเหมือนเพิ่งนึกขึ ้นได้

"คิงพอจะมีวิธียกเลิกสมรสพระราชทานระหว่างชินอ๋องเเละ
กงเหมยกุ้ยไหมล่ะครับ เพราะถ้ าคิงสามารถทาเรื่ องแบบนัน้
ให้ ผมได้ สัญญาหย่าร้ างฉบับนี ้ก็อาจจะไม่จาเป็ นเเล้ วก็ได้
เพราะผมเองก็ไม่เเน่ใจว่ากงเหมยกุ้ยจะยอมเเต่งงานกับ
สหายวัยเยาว์อย่างชินอ๋องง่ายๆ เพราะถึงชินอ๋องจะอายุ
มากกว่า เเต่เพราะตอนเด็กกงเหมยกุ้ยเคยตัวใหญ่กว่าชิน
อ๋องเล็กน้ อยเลยเห็นชินอ๋องเป็ นเหมือนน้ องชายมากกว่า"

"..."

"ยกเลิกสมรสพระราชทานกับบุรุษที่เนื ้อหอมจนอาจ
กลายเป็ นปั ญหาอย่างชินอ๋อง เเล้ วให้ กงเหมยกุ้ยหันไป
แต่งงานกับบุรุษธรรมดาๆสักคนที่จะรักนางคนเดียว ถึงจะหา
ยาก เเต่สกั วันต้ องหาเจอเเน่ แบบนี ้เป็ นอย่างไรครับ"
"เห็นใจชินอ๋องสักนิดเเล้ วร่ างสัญญาหย่าให้ จบเถอะราชันย์
เรามัน่ ใจว่าชินอ๋องจะต้ องจดจาวีรกรรมของราชันย์เอาไว้
เเละไม่ให้ สตรี ใดที่ม่งุ หวังจะเป็ นชายารองหรื ออนุของตัวเอง
เฉียดเข้ าใกล้ วงั เเน่นอน"

"...........ถ้ าได้ แบบนันก็

้ ดีครับ"

**ราชันย์เดินออกมาจากห้ องทางานของชินอ๋อง กาลังเตรี ยม

ตัวจะเดินทางกลับจวน ราชันย์หยุดมองสวนกุหลาบที่เเทบ
จะรายล้ อมอยู่รอบวังของชินอ๋อง โดยมีสามสาวใช้ หยุดยืนอยู่
ด้ านหลังไม่ใกล้ ไม่ไกลอย่างสงบเสงี่ยม

เเต่เเล้ วจู่ๆ องค์หญิงอาซน่าก็โผล่มา โดยมีรอยยิ ้มอ่อนหวาน

ประดับอยู่บนใบหน้ า ก่อนถามขึ ้นอย่างไม่เกรงใจว่า "ท่านคือ
ท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ น ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยใช่
หรื อไม่"

ราชันย์ยกยิ ้ม เพราะสัมผัสได้ ถึงเรื่ องน่าสนุก "ใช่เเล้ วเพคะ

องค์หญิงอาซน่า"

เพราะก่อนหน้ านี ้แอบมองได้ ไม่เต็มที่ องค์หญิงอาซน่าจึง

ฉวยโอกาสนี ้มองประเมินฝ่ ายตรงข้ ามตังเเต่้ หวั จรดเท้ า ก่อน
ยกยิ ้มเยาะเมื่อรู้สกึ ว่าตัวเองงดงามกว่า

"เมื่อครู่ข้าลืมทักทายท่านหญิง ต้ องขออภัยด้ วยจริ งๆ ข้ า

มัวเเต่รีบร้ อนนานมตุ๋นน ้าตาลที่ข้าเพิ่งทาเสร็ จใหม่ๆมาถวาย
ชินอ๋อง เเม้ ชินอ๋องจะทรงชอบมาก เเต่ถ้าไม่รีบทานตอน
ร้ อนๆข้ ากลัวว่าขนมจะไม่อร่ อยเอา สงสัยจะรี บเกินไปจึงลืม
สังเกตรอบข้ างให้ ละเอียด"
ประโยคเรี ยบๆเเต่เเฝงอะไรมามากมายเชียวนะ ทังบอกว่ ้ าได้
ใช้ ห้องเครื่ องของวังตามใจชอบ ทังอวดว่
้ ารู้ของที่ชินอ๋องชื่น
ชอบ แหม...กลัวคนอื่นไม่ร้ ูว่าตัวเองอย่างเป็ นเมียชินอ๋องอีก
คนขนาดนันเลยเหรอ
้

"ไม่เป็ นอันใดเพคะองค์หญิง ถึงสุดท้ ายเเล้ วชินอ๋องจะทรง

ไม่ได้ ทานนมตุ๋นน ้าตาลขององค์หญิง เเต่หม่อมฉันลองชิม
เเล้ วรสชาติดีมากเลยเพคะ องค์หญิงทรงมีความสามารถยิ่ง
นัก"

คิ ้วพริ ว้ สวยดุจใบหลิวขององค์หญิงแห่งชนเผ่าทุ้งหญ้ า
กระตุกทันที เมื่อได้ ร้ ูว่านมตุ๋นน ้าตาลที่อตุ ส่าห์ลงทุนลงเเรง
ไปไม่ใช่น้อยๆเป็ นหมันไปเป็ นที่เรี ยบร้ อยเเล้ ว
เเต่ความผิดพลาดเพียงเท่านันก็
้ ยงั ไม่พอให้ ล้มเลิกความ
ตังใจกวนโทสะท่
้ านหญิงที่น่าชิงชังตรงหน้ า

"ข้ าอาจต้ องอาศัยร่ วมวังเดียวกันกับชินอ๋องไปอีกหลายวัน

หวังว่าเจ้ าคงไม่ถือสาอันใด"

"ไม่ถือสาเเน่นอนเพคะองค์หญิง ท่านเเละองค์ชายอามูฮ่ นั่

เป็ นเเขกของชินอ๋อง นัน่ ก็เท่ากับเป็ นเเขกของข้ าด้ วยเช่นกัน"

องค์หญิงแห่งชนเผ่าทุ่งหญ้ าชักสีหน้ า เมื่ออีกฝ่ ายวางตัวราว

กับเป็ นเจ้ าของวังอีกคน ก่อนคลี่ยิ ้มเยาะออกมาเมื่อนึกขึ ้นได้
ว่าเเม้ ตวั เองไม่อาจเป็ นใหญ่ได้ ที่นี่ เเต่ที่วงั ในเลี่ยงลูน่ นเป็
ั้ น
อีกเรื่ องหนึง่ เลย บ่าวไพร่ ในวังที่เลีย่ งรู้ล้วนคุ้นเคยดีกบั นาง
เพราะคิดว่านางต้ องกลายเป็ นชินหวางเฟยในอนาคตเเน่
นอน เเม้ ชินหวางเฟยตัวจริ งโผล่ไปเเล้ วอย่างไร ในเมื่อบ่าว
ไพร่ พวกนันถู
้ กนางซื ้อใจไว้ หมดเเล้ ว

"ยามเจ้ าเเละชินอ๋องย้ ายไปอยู่ที่เลีย่ งลู่ หากคนในวังที่เลี่ยงลู่

ปฏิบตั ิกบั เจ้ าไม่ดีพอ ก็ขอให้ เจ้ าอย่าได้ ถือสา เพราะยามชิน
อ๋องทรงประทับอยู่ที่นนั่ ข้ าเเวะเวียนไปเยี่ยมพระองค์เเทบจะ
ทุกวัน พวกบ่าวไพร่ จงึ อาจจะสนิทใจกับข้ ามากกว่า"

อ้ าว มีคนตกข่าวนี่...

"หึๆๆ"

"เจ้ าหัวเราะอันใด!"
"โอ๊ ะ ขออภัยเพคะ เเต่เห็นทีหม่อมฉันคงไม่มีโอกาสได้ ไป
เยือนวังที่เลี่ยงลูเ่ สียเเล้ ว เพราะชินอ๋องทรงตัดสินใจจะ
ประทับอยู่ที่เมืองหลวงถาวร"

เเละเเต่งตังกงตงเที
้ ยนเป็ นเเม่ทพั ใหญ่ไปประจาการที่เลี่ยงลู่
เเทน เเม้ จะน่าเสียดายที่กงเหมยกุ้ยจะไม่ได้ เห็นหน้ าพี่ชาย
ทุกวัน เเต่กงตงเทียนก็ได้ ความก้ าวหน้ าในหน้ าที่การงาน
เเละใช่ว่าจะหาเวลากลับมาเมืองหลวงไม่ได้

"ว...ว่าอย่างไรนะ! เป็ น...เป็ นไปไม่ได้ !!" คนตกข่าวทาหน้ าตื่น

ตะลึงเเละลนลาน

ราชันย์ยกยิ ้มเหยียด "องค์ชายอามูฮ่ นั่ ทรงติดตามขบวน

บรรณาการมาด้ วยพระองค์เองก็เพื่อสนทนากับชินอ๋องใน
เรื่ องนันเพคะ
้ ...หม่อมฉันประหลาดใจจริ งๆที่องค์หญิงยัง
ทรงไม่ทราบ สงสัยชินอ๋องกับองค์หญิงจะไม่ได้ สนิทใจกัน
มากมายเช่นที่หม่อมฉันคิด ชินอ๋องจึงทรงไม่บอกกล่าวอันใด
องค์หญิงเลย"

"แก!! นังกงเหมยกุ้ย!!" เเล้ วองค์หญิงแห่งชนเผ่าทุ่งหญ้ าก็

พ่ายแพ้ ในเกมส์โทสะที่ต้องอาศัยความอดทนที่ตวั เองเป็ นผู้
เริ่ มเสียเอง

ร่ างอรชรขององค์หญิงแห่งชนเผ่าทุ่งหญ้ าพุ่งเข้ าใส่ร่างบอบ

บางราวกิ่งหลิวของท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นด้ วย
ท่าทางมุ่งร้ ายเเละเอาเรื่ อง สามสาวใช้ ลกุ ขึ ้นเตรี ยมจะพุ่งเข้ า
มาช่วย เเต่ร่างบอบบางราวกิ่งหลิวพลิ ้วหลบข้ างได้ สบายๆทัง้
รอยยิ ้ม เเถมยังถีบก้ นงามงอนของอีกฝ่ าย จนองค์หญิงแห่ง
ชนเผ่าทุ่งหญ้ ากระเด็นหน้ าทิม่ เข้ าไปในดงกุหลาบเสียเอง
"อ...องค์หญิง!!" สาวใช้ ขององค์หญิงอาซย่าทาหน้ าตื่นตะลึง

"กรี๊ ดๆ! โอ๊ ย...โอ๊ ย!!" องค์หญิงอาซน่าร้ องกรี ดเมื่อถูกหนาม

แหลมข่วนเเละเกี่ยวตามเสื ้อผ้ าหน้ าผม จนผมเผ้ ายุ่งเหยิง
เหมือนคนบ้ า ใบหน้ าหรื อก็เต็มไปด้ วยรอยบาดจนเลือดซิบ
หมดภาพลักษณ์องค์หญิงเเละสาวงามไปโดยสิ ้นเชิง

ในตอนนันเองที
้ ่ดวงตาคู่สวยขององค์หญิงอาซน่าเหลือบไป
เห็นชินอ๋อง จึงร้ องขอความช่วยเหลืออย่างไม่อายทังๆที
้ ่เป็ น
ฝ่ ายไปหาเรื่ องคนอื่นก่อน
บทส่ งท้ าย: ชินอ๋ องทรงพระเจริญ ชินหวาง
เฟยทรงพระเจริญ

ไม่นาน วันเกิดอายุครบสิบห้ าปี บริบรู ณ์ของกงเหมยกุ้ยก็

มาถึง จวนสกุลกงที่ว่นุ วายกับการจัดเตรี ยมงานมาเนิ่นนาน
จึงได้ จดั พิธีสาคัญขึ ้นในที่สดุ นัน่ คือพิธีปักปิ่ นของบุตรี คนรอง
ของอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ ายซึง่ มีฐานะเป็ นถึงท่านหญิงอันดับ
หนึง่ ของเเคว้ น อีกทังยั้ งเป็ นว่าที่หวางเฟยของชินอ๋อง ภายใน
จวนสกุลกงยามนี ้จึงเต็มไปด้ วยเเขกคนสาคัญมากมาย
เพราะขุนนางน้ อยใหญ่ที่มีความสัมพันธ์อนั ดีกบั สกุลกงล้ วน
ได้ รับเชิญ

ท่ามกลางเเขกเหรื่ อจานวนมาก ร่ างอรชรชวนฝันของท่าน

หญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นนัง่ อยู่บนเก้ าอี ้ตรงกลางห้ องโถง
ขนาดใหญ่ภายในจวนสกุลกง อาภรณ์สีขาวบริ สทุ ธิ์ที่เด็กสาว
สวมใส่อยู่ขบั เน้ นให้ ผิวพรรณเรี ยบเนียนขาวอมชมพูยิ่งดูโดด
เด่นขึ ้นท่ามกลางเเสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ ามาทางช่องเเสงบน
เพดาน ผมสีดาขลับยาวระพื ้น

หากเปรี ยบเด็กสาวเป็ นเทพธิดาจากชันฟ้

้ ายังไม่นบั ว่ากล่าว
เกินจริ งอันใด

พิธีการดาเนินมาถึงขันตอนที
้ ่มารดาของกงเหมยกุ้ยต้ องสาง
ผมให้ ลกู สาวของตัวเอง เเต่ในวันนี ้ คนที่เดินเข้ ามายืนซ้ อน
อยู่ทางด้ านหลังของบุตรสาวกลับเป็ นกงจิ ้นหย่ง ส่วนเสวี่ย
เหม่ยที่หน้ าท้ องเริ่มนูนออกมาจนเห็นเด่นชัดกาลังนัง่ รวมอยู่
กับสมาชิกในครอบครัวคนอื่นๆ

แม้ กงอิงฮวาจะไม่สามารถมาร่ วมพิธีได้ เพราะยังคงต้ องโทษ

อยู่ที่วดั ประจาตระกูล เเต่กงซิ่งฮวาที่ย้ายไปอยู่นอกจวน
สามารถเดินทางกลับมาร่ วมพิธีปักปิ่ นของพี่สาวได้ ทนั โดย
มาเพียงลาพัง เพราะสุขภาพของอนุหกไม่เหมาะกับการเดิน
ทางไกล ส่วนกงเหลียนฮวาหายไปอย่างไร้ ร่องรอย เช่น
เดียวกับฮูหยินรองที่จ่ๆู ก็ไปจากจวนสกุลกงราวกับนกกระสา
ที่เป็ นอิสระเเล้ ว

"บิดาสางผมให้ บตุ รี " กงจิ ้นหย่งหยิบหวีหยกขึ ้นมา ก่อนยกขึ ้น

สางเรื อนผมดกดาหนานุม่ ของบุตรสาวอย่างเบามือ ด้ วย
ท่าทางทะนุถนอมบ่งบอกถึงความรักใคร่ อ่อนโยนที่กงจิ ้นหย่ง
มีต่อกงเหมยกุ้ย

เหล่าขุนนางที่พาฮูหยินเอกมาร่ วมงานด้ วยพากันระบายลม

หายใจอย่างหดหู่ พร้ อมทังเริ ้ ่ มเชื่อสนิทใจเเล้ วว่าที่ผ่านมา
เป็ นตัวเองที่ถกู ข่าวลือโคมลอยเสียๆหายๆพวกนันของกง ้
เหมยกุ้ยปั่ นหัวให้ เข้ าใจผิดมาโดยตลอดว่ากงเหมยกุ้ยไม่เป็ น
ที่โปรดปรานของบิดา ถ้ ารู้วา่ กงเหมยกุ้ยจะได้ ดีมีวาสนา
ขนาดนี ้ คงส่งฮูหยินกับบุตรสาวเข้ ามาตีสนิทเสวี่ยเหม่ยกับ
กงเหมยกุ้ยตังนานเเล้
้ ว ขุนนางบางคนกระทัง่ โทษภรรยาเเละ
บุตรสาวที่มีตาเเต่ไร้ เเวว เมินเพชรก้ อนโต เเล้ วหันไปคว้ าพวก
หินสีอย่างลูกอนุของกงจิ ้นหย่งมาเป็ นสหาย สุดท้ ายก็ต้องมา
นัง่ เสียดายเมื่อเพชรก้ อนโตนันเริ
้ ่มส่องประกายออกมา

"บุตรี เลือกปิ่ น"

นางกานัลของชินอ๋องเดินถือถาดเข้ ามา ซึง่ บนถาดนันมี

้ ปิ่น
วางอยู่เพียงอันเดียว

เป็ นปิ่ นสีขาวเงินที่ทามาจากเพชรบริ สทุ ธิ์สลักเป็ นรูปมังกร

คาบมุกสีดาอยู่ในปาก สัญลักษณ์ประจาพระองค์ของชินอ๋อง
ดูสวยงามเเละทรงพลัง จนเหล่าเด็กสาวที่ติดตามบิดามารดา
มาพากันขบฟั นด้ วยความริ ษยา

กงจิ ้นหย่งสูดหายใจเข้ าลึก ก่อนระบายลมหายใจออกด้ วย

ความรู้สกึ หลากหลาย ขณะหยิบปิ่ นของชินอ๋องขึ ้นมาประดับ
ลงบนเรื อนผมของบุตรสาวอย่างเบามือ

"อย่าลืมนะลูกรักของพ่อ ว่าถึงแม้ เจ้ าจะออกเรื อนไปเเล้ ว เจ้ า

ก็ยงั คงเป็ นลูกของพ่อเสมอ"

ราชันย์ไม่ตอบ เเค่พยักหน้ าให้ เบาๆ

ใช่ เกลียดยังไง เเต่กงเหมยกุ้ยก็ยงั คงเป็ นลูกของกงจิ ้นหย่ง

ถึงจะน่าหงุดหงิด แต่นนั่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาอีกแล้ ว เขาโน
สนโนแคร์ กงจิ ้นหย่ง ส่วนกงเหมยกุ้ยจะสนไหม นัน่ ก็ขึ ้นอยู่
กับนาง รอให้ นางตื่นขึ ้นมาตัดสินใจเองก็แล้ วกันว่าจะเอา
อย่างไรกับบิดาที่สานึกผิดแล้ วของตัวเอง

เมื่อพิธีปักปิ่ นสิ ้นสุดลง ผู้นาพิธีการก็นาแขกเหรื อเเละเจ้ าบ่าว

ล่วงหน้ าไปรอเจ้ าสาวที่ศาลบรรพชนภายในจวนสกุลกง

เพราะพิธีปักปิ่ น พิธีหมัน้ พิธีสขู่ อ เเละพิธีเเต่งงานดันถูกจัด

ขึ ้นในวันเดียวกัน พิธีการทังหลายจึ
้ งค่อนข้ างกระชับเเละเร่ ง
รี บ เเต่ก็ครบถ้ วนเเละสมเกียรติเจ้ าสาวทุกขันตอน ้

ราชันย์ถกู นางกานัลสี่คนของชินอ๋องกรูกนั เข้ ามาห้ อมล้ อม

ก่อนพาไปที่ห้องเเต่งตัว เพื่อเปลี่ยนเป็ นชุดผ้ าไหมสีขาว
สะอาดตาคล้ ายชุดตอนทาพิธีปักปิ่ น เเต่หรูหรางดงามเเละ
สมฐานะว่าที่ชินหวางเฟยกว่าชุดก่อนหน้ านี ้เล็กน้ อย ทังยั
้ ง
ต้ องสวมผ้ าโปร่ งสีขาวปิ ดหน้ าสาหรับไปทาพิธีเคารพศาล
บรรพชน ซึง่ เป็ นพิธีสาคัญที่เจ้ าบ่าวเจ้ าสาวจะขออนุญาต
เเละบอกกล่าวบรรพบุรุษ ก่อนเจ้ าสาวจะเเต่งงานออกจาก
ตระกูลไป

อ๊ าก! น่ากลัวชะมัด! ผ้ าปิ ดหน้ าจนโลกเบลอไปหมดแบบนี ้เเล้

วเขาจะเดินยังไงละเนี่ย! มองไม่เห็นโว้ ย!

"เหมยเอ๋อร์ " เสียงของกงตงเทียนดังขึ ้นทางหนึง่ น้ องสาวคน

งามปั ดป่ ายมือไปมาตรงหน้ า ก่อนเเตะโดดมือใหญ่ของ
พี่ชายคนโตที่เห็นอยู่ลางๆ จากนันก็
้ ถกู อีกฝ่ ายช้ อนอุ้มขึ ้นใน
ท่าเจ้ าสาว

อ้ อ ลืมไปว่ามีธรรมเนียนมห้ ามเจ้ าสาวเท้ าเเตะพื ้นไปจนถึง

พิธีขึ ้นเกี ้ยวของเจ้ าสาว
กงตงเทียนอุ้มน้ องสาวคนงามเข้ ามาในลานพิธีภายในศาล
บรรพชน เหล่าเเขกเหรื่ อพากันเงียบเสียงลง เมื่อพี่ชายของ
เจ้ าสาวอุ้มเจ้ าสาวมาถึงตรงหน้ าห้ องทาพิธี ก่อนวางเจ้ าสาว
ลงเบาๆ

เมื่อพื ้นรองเท้ าสัมผัสโดนพื ้น ราชันย์ก็ได้ เสี่ยวซีช่วยประคอง

ต่อไปจนถึงจุดที่ชินอ๋องยืนอยู่ในชุดพิธีการเเบบเดียวกัน ก่อน
ทาพิธีกราบไหว้ บรรพบุรุษตามที่ผ้ นู าพิธีการชี ้นาทุกขันตอน
้
กระทัง่ พิธีผ่านพ้ นไปด้ วยดี

หลังจากนี ้เขาต้ องไปเปลี่ยนเป็ นชุดเจ้ าสาวสีแดง ในขณะที่

ผู้นาพิธีการเดินนาแขกเหรื่ อไปที่ห้องโถงใหญ่ภายในจวน
สกุลกง เพื่อเฝ้ามองผู้ใหญ่ฝั่งเจ้ าสาวนับสินสอดที่ผ้ ใู หญ่ฝ่าย
เจ้ าบ่าวนามาสูข่ อเจ้ าสาว
แก้ วแหวนเงินทอง เพชรนิลจิลดา ผ้ าไหมล ้าค่า โฉนดที่ดิน
เเละทองคาเเท่งอีกหลายสิบหีบ ทาให้ เหล่าฮูหยินเเละเด็ก
สาวนัยน์ตาลุกวาว ซึง่ ญาติผ้ ใู หญ่ฝ่ายเจ้ าบ่าวที่เป็ นผู้นา
สินสอดมาก็คือท่านลุงของชินอ๋องที่เป็ นพี่ชายของไป๋ ไทเฮา
เดิมสินสอดของเจ้ าบ่าวก็มากมายมหาศาลอยู่เเล้ ว เเต่ท่าน
ลุงของชินอ๋องกลับนาสมบัติตระกูลไป๋ มาสมทบภายหลัง ทา
ให้ เหล่าเด็กสาวที่ยงั ไม่ออกเรื อนเเละไม่เคยเห็นสมบัติ
มากมายขนาดนี ้มาก่อนอดจะสาลักด้ วยความอิจฉาตาร้ อน
ไม่ได้

ท่านหญิงกงเหมยกุ้ยช่างมีโชควาสนามากมายเหลือเกิน ถึง
ได้ ตบเเต่งออกไปอย่างสมเกียรติขนาดนี ้!
ที่ห้องเเต่งตัว ราชันย์สะบัดผ้ าคลุมหน้ าออกอย่างขนลุกขน
พอง ก่อนกอบโกยอาการเข้ าปอดอย่างหิวกระหาย โชคดีที่
ก่อนจะเดินไปถึงจุดที่กงตงเทียนยืนรออยู่นอกลานพิธี มีธรรม
เนียมเจ้ าบ่าวสามารถจับจูงเเละนาทางเจ้ าสาวด้ วยการจับ
ผ้ าแดงผูกติดกับแผ่นหยกมงคลคนละด้ านได้ เขาจึงได้ กลับ
ออกมาจากศาลบรรพบุรุษได้ อย่างปลอดภัย

ระหว่างนัง่ รอให้ ถึงฤกษ์ ขึ ้นเกี ้ยวเจ้ าสาว ราชันย์ถกู เหล่านาง

กานัลจับสวมชุดแดงมงคล เเละเเต่งหน้ าเจ้ าสาวให้ ดสู วย
สง่า รวมทังประดั
้ บเครื่ องประดับทองมากมาย โดยมีเสวี่ย
เหม่ยเดินเข้ ามาสวมมงกุฎเจ้ าสาวที่เเสนจะหนักอึ ้งให้ เป็ นสิง่
สุดท้ ายรองจากผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาวสีแดง

ใบหน้ างดงามของสตรี วยั กลางคนเต็มไปด้ วยน ้าตาทังๆที

้ ่
กาลังยิ ้มอยู่ เหมือนทังสุ
้ ขเเละทุกข์ในเวลาเดียวกัน เเม้ วงั ชิน
อ๋องเเละจวนสกุลกงจะอยู่ไม่ไกลจากกันมากนัก เเต่บตุ รสาว
ที่เเต่งออกเรื อนก็เหมือนน ้าที่สาดออกไปเเล้ ว คงไม่ได้ เจอกัน
ทุกวันเช่นเเต่ก่อน เพียงเเค่คิดว่าบุตรสาวที่นางเฝ้าทะนุ
ถนอมมาตังเเต่
้ อีกฝ่ ายยังเป็ นเพียงทารกเเรกเกิดกาลังจะไป
จากอ้ อมอกของนาง เสวี่ยเหม่ยก็ไม่อาจหยุดร้ องไห้ ได้ จน
ราชันย์ต้องหันมาใช้ ปลายนิ ้วเช็ดน ้าตาให้ เเละกอดปลอบ
เสวี่ยเหม่ยเเน่น น ้าตาที่ไม่ร้ ูว่ามาจากที่ใดไหลลงมาตามเเนว
แก้ มของเขา ก่อนท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นจะคุกเข่าลง
เบื ้องหน้ ามารดา เพื่อให้ เสวี่ยเหม่ยประดับผ้ าคลุมหน้ า
เจ้ าสาวสีแดงให้ เป็ นสิง่ สุดท้ าย

ดวงตาดอกท้ อที่เหมือนกันสบมองกันอย่างเข้ าใจกันเเละกัน

เป็ นอย่างดี เพราะครัง้ หนึง่ เสวี่ยเหม่ยเองก็เคยตื่นเต้ นเช่นนี ้
ยามที่ต้องเข้ าพิธีเเต่งงานกับกงจิ ้นหย่ง เเต่บตุ รสาวมีสงิ่ ที่
นางไม่มีในวันนัน้ บุตรสาวมีใบหน้ าที่เต็มไปด้ วยความสุข
เเละความสบายใจ เเสดงว่าชินอ๋องคือบุรุษที่นางสามารถ
ฝากฝังบุตรสาวได้ จริ งๆ รู้เพียงเท่านี ้เสวี่ยเหม่ยก็วางใจได้
เเล้ ว

เสียงดนตรี ดงั อึกทึกครึกโครมจากภายนอกจวนเข้ ามาจนถึง

เรื อนด้ านในที่เขาอยู่ สามสาวใช้ ของเขาแอบมองลอดประตู
ออกไปข้ างนอกด้ วยท่าทางตื่นเต้ น ก่อนนางกานัลคนหนึง่ จะ
มาเเจ้ งว่าได้ เวลาเจ้ าสาวขึ ้นเกี ้ยวเเล้ ว เเละเมื่อราชันย์เปิ ด
ประตูออกไป บุรุษที่ยืนรออยู่นอกห้ องกลับเป็ นกงชุนเทียน
ไม่ใช่กงตงเทียน เเต่ไม่ว่าอย่างไร นี่ก็คือพี่ชายคนหนึง่ ของกง
เหมยกุ้ย ย่อมไม่ผิดธรรมเนียมใดๆหากกงชุนเทียนอยากจะมี
ส่วนร่ วมอุ้มน้ องสาวที่อยู่ด้วยกันมาตังเเต่
้ เด็กไปส่งถึงมือของ
เจ้ าบ่าว
"พี่รองอย่าเศร้ าไปเลยเจ้ าค่ะ ไม่ว่าเมื่อใดข้ าก็ยงั เป็ นน้ องสาว
ของท่าน" นิ ้วเรี ยวปาดน ้าตาหยดหนึง่ ออกจากหางตาของ
พี่ชายคนรองที่ยกยิ ้มเศร้ าๆออกมา

ขบวนเจ้ าสาวของชินอ๋องต้ าไท่หลงยาวเหยียดไปหลายช่วง

ถนนจนเเทบมองไม่เห็นท้ ายขบวน ย้ อมถนนสายหลักใน
เมืองหลวงให้ กลายเป็ นสีแดงมงคลงดงามสุดตระการตา ทัง้
ดูสง่างามเเละสมเกียรติสมเป็ นเกี ้ยวของสะใภ้ ราชวงศ์
รายการสินเดิมของเจ้ าสาวที่อยู่ในขบวนมากมายเสียจนเกิด
เป็ นภาพที่สตรี ใดก็ตามที่ได้ เห็นเป็ นต้ องตื่นตะลึงเเละริ ษยา
ในเวลาเดียวกัน เเรกเริ่ มเดิมทีสนิ เดิมที่กงจิ ้นหย่งเตรี ยมไว้ ให้
กงเหมยกุ้ยก็มากมายจนนับแทบไม่หวาดไม่ไหวอยูเ่ เล้ ว กลับ
ยังมีสมบัติที่เสวี่ยหลี่ยกให้ หลานสาวคนงามเพราะไม่อยาก
น้ อยหน้ าบิดาหน้ าเหม็นของหลานสาวเข้ ามาเพิม่ เติมใน
รายการภายหลังอีก จากที่ไม่น้อยหน้ าผู้ใด กงเหมยกุ้ยจึง
กลายเป็ นเจ้ าสาวที่ไม่ว่าสตรี ใดก็ไม่อาจเทียบเทียมได้ แล้ ว
จริ งๆ

กงชุนเทียนส่งร่ างเเน่งน้ อยในอ้ อมแขนให้ บิดารับช่วงต่อ เพื่อ

พาร่ างในอ้ อมเเขนไปขึ ้นเกี ้ยวเจ้ าสาวสีแดงสดสาหรับแปด
คนหาม และคนหามทังแปดก็
้ ล้วนเป็ นทหารฝี มือดีที่ชินอ๋อง
ไว้ วางใจทังสิ
้ ้น

ระหว่างบิดาเเละบุตรี มีเเต่ความเงียบ เเต่เเค่ร่างในอ้ อมเเขน

ยินยอมให้ บิดาถูกเนื ้อต้ องตัวบ้ าง บิดาที่สานึกเเล้ วว่าทา
พลาดมาค่อนชีวติ ก็พงึ พอใจมากแล้ ว

ระหว่างที่ขบวนเจ้ าสาวเคลื่อนสูว่ งั ของชินอ๋องอย่างช้ าๆ สอง

ข้ างทางล้ วนเต็มไปด้ วยชาวบ้ านที่ออกมายืนชะเง้ อคอ เพื่อ
รอยลโฉมเจ้ าบ่าวเเละเจ้ าสาวเจ้ าของงานมงคลที่สดุ เเสนจะ
ยิ่งใหญ่ตระการตาในครัง้ นี ้

เเละเเม้ จะไม่เห็นเจ้ าสาวที่นงั่ อยู่ในเกี ้ยวแปดคนหาม เเต่

เพียงรูปโฉมราวเทพเซียนและร่ างกายเเข็งแกร่ งดุจนักรบของ
เจ้ าบ่าวอย่างชินอ๋องก็สามารถทาให้ เหล่าผู้คนรอบๆ
โดยเฉพาะเด็กสาวพากันทาหน้ าเคลิ ้มฝันได้ เเล้ ว

ณ ประตูทางเข้ าด้ านหน้ าวังชินอ๋องซึง่ เปิ ดออกกว้ างรอ

ต้ อนรับการมาของว่าที่ชินหวางเฟย เต็มไปด้ วยกองกาลัง
ทหารที่อารักขาสถานที่อย่างเเน่นหนา ไม่นบั รวมเหล่าองค์
รักษ์ เงา เเละองค์รักษ์ นอกเครื่ องแบบที่ปลอมตัวเป็ นชาวบ้ าน
บ้ าง เป็ นคนทามาหากินบ้ าง เป็ นขอทานบ้ าง ซึง่ รวมอยู่ใน
กลุม่ ผู้คนอย่างไร้ พิรุธ เอาเป็ นว่าถ้ ามีใครหน้ าไหนวางแผน
ร้ ายเอาไว้ ในวันเช่นนี ้ก็เตรี ยมเป็ นไอ้ โง่ที่รอโทษตายสถาน
เดียวจากฮ่องเต้ ได้ เลย เพราะเเม้ ชนิ อ๋องต้ าไท่หลงจะเป็ น
เพียงน้ องชายร่ วมอุทรของฮ่องเต้ เเต่ด้วยอายุที่ห่างกันราว
กับเป็ นพ่อลูก ทาให้ ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนเอ็นดูชินอ๋องต้ าไท่
หลงราวกับลูกชายคนหนึง่ มาตังเเต่ ้ อีกฝ่ ายยังเป็ นเพียงทารก
น้ อยเเล้ ว ฮ่องเต้ สมัยเป็ นองค์ชายเคยอุ้มชินอ๋องยามยังเป็ น
เพียงทารกน้ อยไม่ยอมวางจนไป๋ ไทเฮาต้ องเข้ ามาเกลี ้ยกล่อม
ด้ วยพระองค์เองเลยด้ วยซ ้า

ที่สาคัญ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เเต่ฮ่องเต้ ทรงให้ ความสาคัญกับชิน

อ๋องมากขนาดทรงเสด็จมาเป็ นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้ าบ่าวด้ วย
พระองค์เอง พร้ อมทังไป๋
้ ไทเฮา
"คานับฟ้าดิน" ชินอ๋องเเละท่านหญิงอันดับหนึง่ ของเเคว้ นซึง่
ยืนเคียงข้ างกันก้ มโค้ งคานับฟ้าดินอย่างพร้ อมเพียง สร้ าง
ความพึงพอใจให้ เหล่าผู้เฝ้ามองยิง่ นัก

"คานับบรรพบุรุษ" ร่ างเเน่งน้ อยของเจ้ าสาวหมุนกายไปทาง

ศาลบรรพชนของจวนสกุลกงเเล้ วค่อมกายลงอย่างงดงาม

"คานับผู้อาวุโส" ไป๋ ไทเฮาเเละผู้อาวุโสตระกูลไป๋ ซึง่ เป็ นท่าน

ลุงของชินอ๋องพร้ อมใจกันคลี่ยิ ้มเบิกบานใจออกมา จน
ราชันย์ที่บงั เอิญเห็นเข้ าพอดีเพราะผ้ าคลุมเจ้ าสาวสีแดงสด
เลิกขึ ้นเล็กน้ อยอดจะสงสัยไม่ได้ วา่ การเฝ้ามองบุตรหลานเข้ า
พิธีเเต่งงานมันน่าอิม่ เอมใจขนาดนันเลยเหรอ
้

"คานับบิดามารดา" บ่าวสาวหันไปทางฮ่องเต้ ที่มาทาหน้ าที่

เเทนบิดาของเจ้ าบ่าว
"คานับซึง่ กันเเละกัน" ชินอ๋องเเละท่านหญิงอันดับหนึง่ ของ
เเคว้ นหันหน้ าเข้ าหากัน ก่อนโค้ งคานับให้ กนั เป็ นอันสิ ้นสุด
พิธีที่สาคัญที่สดุ สาหรับการเเต่งงาน

ผู้นาพิธีการยิ ้มให้ แก่บ่าวสาว "เสร็จสิ ้นพิธีการ ขอเเสดงความ

ยินดีกบั คู่บ่าวสาว บัดนี ้ ทังสองได้
้ เป็ นสามีภรรยากันอย่าง
ถูกต้ องตามขนบธรรมเนียมประเพณีเเล้ ว"

เจ้ าบ่าวกุมมือเจ้ าสาวแน่น ก่อนพากันหันไปรับการคานับ

จากเเขกในลานพิธี เเละฝูงชนที่มารวมตัวกันที่หน้ าวังชินอ๋อง

"ถวายพระพรชินอ๋อง ถวายพระพรชินหวางเฟย ขอทังสอง

้
พระองค์ทรงพระเจริ ญ!"
มือขาวผ่องเลิกผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาวขึ ้น ก่อนกอบโกบอากาศ
เข้ าปอดอย่างเอาเป็ นเอาตายอีกครัง้

เขายังไม่ตาย ขอบคุณสวรรค์! การเเต่งงานควรจะเป็ นพิธีที่

สวยงามไม่ใช่เหรอ เเต่นี่มนั เลวร้ ายชะมัด! เป็ นวันที่สวยงาม
บ้ าบออะไรกัน! เป็ นวันที่สวยงามของคนอื่นน่ะสิ ส่วนเจ้ าสาว
ก็เห็นเเต่ผ้าสีแดงที่คลุมหน้ าตัวเองอยู่นี่ไง!

ไอ้ มงกุฎเจ้ าสาวนี่ถ้าไม่ทาจากทองก็เครื่ องทรมานนักโทษดีๆ

นี่เอง คอบอบบางของเจ้ าสาวที่สว่ นใหญ่อายุแค่สบิ กว่าๆจะ
ไปทนรับน ้าหนักกดทับมากมายจากเครื่ องประดับพรรค์นี ้
นานๆได้ อย่างไร เขาว่านะ ไอ้ เรื่ องเล่าที่ว่าเจ้ าบ่าวบางคนมี
ดวงกินภรรยา ทาให้ เจ้ าสาวตายคาเกี ้ยวแต่งงานไม่ก็ตาย
ระหว่างพิธีเข้ าหอเนี่ยไม่ได้ เพราะเจ้ าบ่าวมีดวงกินภรรยา
อะไรหรอก เจ้ าสาวน่าจะเครี ยดจัดจนหัวใจวายตายคาพิธี ไม่
ก็คอหักตายเพราะทนรับน ้าหนักเครื่ องประดับบนหัวไม่ไหว
มากกว่า!

เเละเเล้ วก็ถึงเวลาที่เจ้ าบ่าวต้ องเปิ ดผ้ าคลุมหน้ าเจ้ าสาว และ

ยกน ้าชารับคาอวยพรจากผู้ใหญ่ฝั่งเจ้ าบ่าวเเละผู้ใหญ่ฝั่ง
เจ้ าสาว

เสวี่ยเหม่ยเป็ นคนสุดท้ ายที่อวยพร โดยกล่าวไปปาดน ้าตาไป

และไม่ลบู หน้ าลูบตาลูกสาวเป็ นครัง้ สุดท้ าย ก่อนถูกกง
จิ ้นหย่งพยุงกึ่งประคองออกจากห้ องหอด้ วยท่าทางทะนุ
ถนอม เพราะครรภ์เริ่ มใหญ่เเล้ ว

และก่อนฮ่องเต้ จะก้ าวข้ ามธรณีประตูออกไปจากห้ องหอของ

บ่าวสาวก็ไม่ลืมหันกลับมาส่งสัญญาณมือให้ พระอนุชาของ
ตัวเอง พระหัตย์ขวาฮ่องเต้ แบออกแล้ วโบกสองครัง้ เหมือนย ้า
เตือนบางอย่าง ทาให้ ราชันย์หน้ าดาคล ้าลงเล็กน้ อย อย่า
บอกนะว่านัน่ หมายถึงขอหลานชายห้ า หลานสาวอีกห้ า
เเบบที่ชินอ๋องเคยประกาศกร้ าวกลางงานเลี ้ยงน่ะ

โลภไปไหม แน่จริ งคลอดเองเลยสิ!

"ผมถอดชุดให้ ไหมครับคิง" ราชันย์เสนอหลังจากที่ถอดชุดพิธี

การของตัวเองออกหมดเเล้ ว เเละสังเกตเห็นว่าชุดพิธีการของ
ฝ่ ายเจ้ าบ่าวเองก็ลาไยไม่เเพ้ ชดุ ของฝ่ ายเจ้ าสาว

"ไม่เป็ นไร" ว่าแล้ วฝ่ ายเจ้ าบ่าวก็กระแอมกระไอเบาๆ เพราะ

อย่างไรไส้ ในของชินอ๋องในตอนนี ้ก็คือผู้หญิงคนหนึง่ ที่ยงั ไม่
เคยผ่านการเเต่งงาน หรื อเคยผ่านมือผู้ใดมาก่อน
เอวาเจลีน คิงเติบโตมาโดยมีใบหน้ าเป็ นอาวุธ ส่วนฐานะเป็ น
เกราะกาบังชันเลิ
้ ศที่ทาให้ ทงชายหญิ
ั้ งรู้สกึ ไม่อาจเอื ้อม เเม้
จะหน้ าตาดีเเละรวยมาก แถมรุกผู้ชายหนักขนาดนี ้ แต่เธอก็
มีด้านที่ละเอียดอ่อนเหมือนกันนะ

เเละเหมือนราชันย์จะรู้ว่าคิงคิดอะไรอยู่ หลังจากที่ทงสอง
ั้
เเยกย้ ายจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองจนเสร็ จสิ ้นเเล้ ว ร่ างเเน่
งน้ อยก็ผายมือไปทางเตียงสีแดงสดหลังเล็กสาหรับบ่าวสาว
พร้ อมทังแสดงความเป็
้ นสุภาพบุรุษออกมา

"ผมเป็ นผู้ชาย เพราะงันเดี

้ ๋ยวผมปูผ้านอนบนพื ้นเองครับ
ส่วนคิงเชิญนอนบนเตียงได้ เลย"

ฝ่ ายเจ้ าบ่าวถึงกับใบ้ กิน ก็จริ งที่หากวัดตามเพศสภาพที่เเท้

จริ งเเล้ วอีกฝ่ ายควรจะนอนพื ้น เเต่พอจินตนาการถึงภาพที่
อาจเกิดขึ ้นเเล้ ว กลับทาให้ ฝ่ายเจ้ าบ่าวทาใจนอนบนเตียงคน
เดียวไม่ลงจริ งๆ

"ไม่เป็ นไร มานอนด้ วยกันเถอะ" เเม้ พื ้นฐานนิสยั คิงจะเป็ นคน

ถือตัว เเต่ถ้าเป็ นราชันย์ ก็พอจะอะลุม่ อะล่วยให้ ได้ อยู่ นับว่า
ได้ กาไรด้ วยซ ้า หึๆๆ

ราชันย์เห็นอีกฝ่ ายล้ มตัวนอนหงายอย่างไม่คิดอะไร จึงปี นขึ ้น

ไปนอนเคียงข้ างอย่างว่าง่าย

"นี่ราชันย์ แบบนี ้นับว่าเราเป็ นสามีภรรยากันเเล้ วใช่ไหม" จู่ๆ

ฝ่ ายที่ขวยเขินเหนียมอายในตอนแรกก็ถามขึ ้น

ราชันย์ตอบหน้ าตาย "ยังครับ ชินอ๋องกับกงเหมยกุ้ยต่างหาง

ที่เป็ นสามีภรรยากันเเล้ ว ส่วนพวกเราเป็ นแฟนกันครับ"
โปรดอย่าอินกับการแต่งงานครับคุณแฟน

คิงหน้ าจ๋อยลงทันที ร่ างเเน่งน้ อยจึงขยับเข้ าไปหอมแก้ มอีก

ฝ่ ายเบาๆ แล้ วบอกว่า

"ส่วนพิธีของคุณกับผมเอาไว้ กลับไปเเล้ วเราจัดกันทันทีที่หา

ฤกษ์ ได้ เลยดีไหมครับ หรื อถ้ าคุณต้ องการ เราวิวาห์เหาะกัน
เลยก็ได้ นะ"

เอวาเจลีนหันขวับ ก่อนพยักหน้ ารัวๆใส่ ท่าทางดีใจมาก...!

ส่วนราชันย์ยิ ้มเบิกบางจนกระทัง่ จาได้ ว่าต้ องกราบขอ

อนุญาตใครบางคนก่อน
เรื อหาย! แล้ วเขาจะบอกท่านประธานยังไงดีวะเนี่ย ท่าน
ประธานเคยบอกจะยกคิงให้ แต่เขาดันปากไวปฏิเสธไปแล้ ว
ว่าไม่เอา กลายเป็ นว่าเขากลืนน ้าลายตัวเองเฉยเลย!

ไม่ต้องรอจนกงเหมยกุ้ยอายุสบิ หก ราชันย์กับเอวาเจลีนก็ได้
กลับโลกเดิมตามข้ อตกลงของเทพโชคชะตา เเต่ว่า...
จักรพรรดิมิคาโดะกับควีนคลีโอพัตรากลับไม่ได้ ไม่สิ ไม่ใช่
กลับไม่ได้ เเต่เลือกที่จะไม่กลับไปต่างหาก

หรงฟางเซียนตัวจริ งตายไปตังเเต่
้ กระโดดสระบัวฆ่าตัวตาย
เเล้ ว ถ้ าควีนคลีโอพัตรากลับโลกเดิม หรงฟางเซียนจะตาย
ทันที เช่นเดียวกับเจ้ าชายดาริ อสุ ที่เคยถูกลอบสังหารเพราะ
เหตุผลทางการเมือง สมาพันธุ์การค้ าของเจ้ าชายดาริ อสุ ก็
เป็ นจักรพรรดิมคิ าโดะที่สร้ างขึ ้นมาเองกับมือ

ตอนเเรกทังสองก็
้ เเค่สร้ างหลายๆสิง่ หลายๆอย่างขึ ้นมาเล่นๆ
เเต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องเลือก กลับไม่อาจปล่อยมือจากสิง่ ที่
สร้ างเอาไว้ ที่นี่ได้

ราชันย์ยกมือเสยผมอย่างหงุดหงิด ขณะที่เบื ้องหน้ าคือเพื่อน

ทังสองที
้ ่มาเพื่อลาไปปฏิบตั ิภารกิจสาคัญ ภารกิจระยะยาวที่
เกี่ยวพันกับฐานะของทังสองในโลกโบราณแห่
้ งนี ้

โดยเจ้ าชายดาริ อสุ ถูกกษัตริ ย์เปอร์ เซียเรี ยกตัวกลับไปคุย

เรื่ องตาแหน่งรัชทายาทที่จกั รพรรดิมิคาโดะคิดจะสละสิทธิ์
แต่ทางนันไม่
้ ยอมง่ายๆ จักรพรรดิมิคาโดะเลยจาเป็ นต้ องรี บ
เดินทางกลับไปเคลียร์ กบั อีกฝ่ ายให้ ร้ ูเรื่ อง
ส่วนหรงฟางเซียน หลังจากที่แสดงฝี มือจนเป็ นที่ประจักษ์
เเละสามารถรักษาได้ เเม้ กระทัง่ คนใกล้ ตาย จนถูกขนานนาม
ว่าเป็ นหมอเทวดา ได้ รับราชโองการจากฝ่ าบาทให้ เดินทางไป
รักษาฮ่องเต้ เเคว้ นป๋ ายที่ถกู ฮองเฮาเเละรัชทายาทที่ตายไป
เเล้ ววางยาจนไร้ สติ

ไม่นานชินหวางเฟยก็ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ "เอา
เถอะ ฉันก็ร้ ูนานเเล้ วล่ะนะว่าพวกแกจะต้ องตัดสินใจเเบบนี ้
แน่ๆ เเต่กว่าจะจูงมือกันเข้ ามาบอกได้ นี่ให้ รอซะนานเลยนะ"

เพื่อนทังสองก้
้ มหน้ าลงคล้ ายรู้สกึ ผิด ...เล็กน้ อย ในขณะที่เอ
วาเจลีนหันมามองด้ วยความตกใจ "ที่รักรู้อยู่เเล้ วเหรอ"

ขวับ ขวับ
สรรพนามที่เปลี่ยนไปทาให้ เพื่อนทังสองอดจะเงยหน้
้ ามอง
ไม่ได้ เเต่เมื่อเห็นสายตาคมกริ บของราชันย์ก็พากันก้ มหน้ า
งุดตามเดิม

"ก็เเล้ วที่รักคิดว่าใครเป็ นคนพาตัวปั ญหาอย่างพวกมันสอง

ตัวเข้ ามาทางานในบริ ษัทของพ่อคุณกันล่ะครับ ผมฝึ กพวก
มันมากับมือ ผมจะไม่ร้ ูความคิดของพวกมันได้ ยงั ไง" ราชันย์
ว่าเเล้ วยกชาขึ ้นจิบ

จักรพรรดิมิคาโดะยกมือขึ ้นเหมือนขอเวลานอก "พวกฉัน

ไม่ใช่หมา..."

"เงียบ!"
พอได้ ยินเสียงบัญชาโหมดเอาจริ งของราชันย์ เเม้ เเต่บอสของ
กลุม่ อย่างเอวาเจลีนยังเผลอห่อไหล่ด้วยความหวาดกลัวตาม
ทังสองคนไปด้
้ วย เพราะเเม้ เอาวาเจลีนจะเป็ นบอส เเต่คนที่
มักกุมอานาจที่เเท้ จริ งเอาไว้ ในมือก็คือคนที่ชอบทาตัวเหมือน
คนธรรมดาไร้ พิษสงเเบบราชันย์นี่แหละ

ซึง่ อันที่จริ งแล้ ว ตังแต่

้ ก่อนที่จะตกหลุมรั กราชันย์ เอวาเลจีนก็
ไม่เคยคิดว่าราชันย์จะธรรมดาสามัญเหมือนอย่างที่พวก
นักวิทยาศาสตร์ นินทากันอยู่แล้ ว เพราะเธอรู้ว่าพ่อของเธอ
ไม่ใช่คนทางานด้ วยได้ ง่ายๆ เเล้ วคนธรรมดาสามัญจะเคย
เป็ นถึงมือขวาของพ่อเธอได้ ยงั ไง ถ้ าไม่เพราะมีความสามารถ
บางอย่างซ่อนอยู่

ร่ างเเน่งน้ อยรวบตัวสหายทังสองเข้
้ ามากอดเเน่น "สัญญากับ
ฉันนะว่าพวกแกจะดูเเลตัวเองอย่างดี พวกแกเป็ นทังเพื้ ่อน
สนิทแล้ วก็พี่น้องของฉัน ถ้ าพวกแกบังอาจพาตัวเองไปตาย
ง่ายๆ ฉันสาบานว่าจะลงจากสวรรค์เเล้ วตามไปกระทืบพวก
แกในนรก!"

"ทาไมแกได้ ขึ ้นสวรรค์อยู่คนเดียว ส่วนพวกฉันต้ องลงนรกวะ

แอ่ก!" จักรพรรดิมิคาโดะร้ องเหมือนกบโดนเหยียบเมื่อถูก
เเขนบางๆกอดรัดลาคอแน่นขึ ้น

"เราจะได้ เจอกันอีก ฉันสัญญา" ควีนคลีโอพัตราที่ซกุ หน้ าอยู่

ในอ้ อมกอดของราชันย์กล่าวด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉย เเต่เสียง
หวานเเฝงไปด้ วยความมัน่ ใจราวกับล่วงรู้อะไรบางอย่างมา

"พวกฉันจะตามหาแก ไอ้ รา" จักรพรรดิมคิ าโดะกล่าวก่อน

กอดร่ างเเน่งน้ อยนันเเน่
้ น
เอวาเจลีน คิงอดจะรู้สกึ อิจฉาในมิตรภาพของคนทังสาม
้
ตรงหน้ าไม่ได้ ยุคนี ้แท้ จริ งแล้ วเป็ นอย่างไรเธอยังบอกไม่ได้
แต่ในยุคสมัยที่เธอจากมานันมี ้ เเต่ความเย็นชาและการทรยศ
สิง่ ที่หาได้ ยากที่สดุ ก็คือคนที่เราสามารถรักและเชื่อใจได้ จริ งๆ

แต่เอวาเจลีนก็ไม่ต้องทนโดดเดี่ยวอยู่นอกวงนานๆ เมื่อ
ราชันย์หนั มากระดิกนิ ้วเรี ยกให้ เธอเข้ าไปมีสว่ นร่ วมในพื ้นที่
อบอุ่นนัน้

"มาสิ ที่รักของผม"

ติ๊ด...! ติ๊ด...! ติ๊ด...!

ครื ดดดด
ม่านดาค่อยๆเลื่อนเปิ ดด้ วยตัวเอง พร้ อมเเสงสว่างยามเช้ าที่
ค่อยๆลอดเข้ ามาผ่านหน้ าต่าง กระจกใสเผยให้ เห็นวิว
ทิวทัศน์ภายนอกที่มีตกึ สูงระฟ้าทะลุชนเมฆอยู
ั้ ่มากมาย
รวมทังระบบขนส่
้ งบนฟ้าที่ไร้ ซงึ่ ราง บ่งบอกถึงระดับ
ความก้ าวหน้ าของโลกในปั จจุบนั ที่พฒ ั นามาถึงขันที
้ ่มนุษย์
เรี ยนรู้ที่จะสร้ างสรรค์สงิ่ ต่างๆโดยไม่ทาร้ ายโลกอีกเเล้ ว

"ตื่นเถอะครับ ราชันย์ วันนี ้คุณมีประชุมเช้ ากับท่านประธาน

นะครับ" เสียงสังเคราะห์ราวกับเสียงของโลหะดังมาจากหุ่น
เอไอที่สวมชุดเหมือนพ่อบ้ าน

ในยุคสมัยแห่งความเจริ ญก้ าวหน้ านี ้ที่ห่นุ ยนต์เอไออัจฉริ ยะ

เข้ ามามีบทบาทในฐานะข้ ารับใช้ ของมนุษย์ การที่ชายโสดสัก
คนจะมีเอไอสักตัวเป็ นของตัวเองย่อมไม่ใช่เรื่ องแปลกอะไร
เเต่มีเงื่อนไขคือคนคนนันต้
้ องมีฐานะทางการเงินที่ดีพอใน
ระดับหนึง่ เพราะไม่เช่นนันคงไม่
้ สามารถเลี ้ยงตัวเองพร้ อม
เสียค่าบารุงเอไอที่เเสนจะเเพงในทุกๆปี ได้

"อือ ขออีกห้ านาทีน่า 'ฮัว' ...ห๊ ะ ฮัว!?" ร่ างสูงใหญ่ที่นอนซุก

อยู่ใต้ ผ้าห่มสีดาลุกพรวดขึ ้นมาจับบ่าเอไอที่กาลังจะเดินเข้ า
มาจับเจ้ านายออกจากเตียงเอาไว้ แน่น

"อะไรครับ" หากเป็ นเอไอทัว่ ไป อัจฉริ ยะเเค่ไหนก็ไม่สามารถ

ย้ อนถามแบบนี ้ได้ เเน่ เอไอทัว่ ไปจะมีเเค่ระบบตรวจสอบ
ทัว่ ไปที่สามารถวัดได้ เเค่อณ
ุ หภูมริ ่างกายของผู้เป็ นนาย เพื่อ
ประเมินว่าเจ้ านายอยู่ในสภาวะเจ็บป่ วยหรื อไม่ เเต่ไม่อาจ
วิคราะห์เเละเเสดงความรู้สกึ หรื อโต้ ตอบได้ ราวกับเป็ นมนุษย์
เช่นฮัว เพราะฮัวนันเเตกต่
้ างออกไป เป็ นรุ่นพิเศษที่ไม่มีอีก
เเล้ ว ซ ้ายังได้ รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องเเบบลับๆโดย
ราชันย์เอง

"ฉัน..." ราชันย์มองไปรอบๆห้ องนอนที่ดทู นั สมัยของตัวเอง

ก่อนลุกขึ ้น เเล้ วเดินไปทาบมือลงบนโต๊ ะทางาน ไม่นาน
หน้ าจอสามมิติก็เด้ งออกมาจากกาเเพงเบื ้องหน้ า เเสดงภาพ
จากกล้ องวงจรปิ ดทังนอกบ้
้ านเเละในบ้ านที่เขาเคยติดตัง้
เอาไว้ เพื่อกันการบุกรุกเข้ ามาขโมยผลงาน โดยย้ อนดูภาพ
เมื่อวานจนถึงก่อนตื่นนอนเมื่อครู่

"อะไรกัน ฉันเพิ่งหลับไปเเค่สามชัว่ โมงเองเหรอ"

"ครับ ตังเเต่
้ ราชันย์กลับมาจากทาโอทีที่บริ ษัทจนกระทัง่ เช้ าก็
เพิ่งจะผ่านไปเเค่สามชัว่ โมงเท่านันเองครั
้ บ" ฮัวยืนยันอยู่
ทางด้ านหลัง ก่อนถามว่า "ราชันย์จะรับอาหารเช้ าเลยไหม
ครับ"

ราชันย์ไม่ตอบ เเต่เดินเข้ าไปในห้ องน ้า วางมือทังสองข้

้ างบน
เคาน์เตอร์ อ่างล้ างหน้ า แล้ วสารวจรูปลักษณ์ของตัวเองที่
สะท้ อนอยู่บนกระจกซึง่ ไม่ใช่ใบหน้ างดงามล่มเมืองของ 'กง
เหมยกุ้ย' เเต่เป็ นใบหน้ าเเสนคุ้นตาของตัวเขาเองที่มีไฝรู ป
หยดน ้าที่ดมู ีเอกลักษณ์อยู่ใต้ ตาข้ างซ้ าย

"หรื อทังหมดจะเป็
้ นเเค่ความฝันเท่านัน"้ ราชันย์พมึ พา ก่อน
สังเกตเห็นเอไอพ่อบ้ านยืนทาหน้ าเป็ นห่วงอยู่ทางด้ านหลัง
จึงหันไปยิ ้มเเล้ วบอกว่า "ไม่มีอะไร ขออาหารเช้ าง่ายๆสักสอง
สามอย่างก็เเล้ วกัน"

ฮัวพยักหน้ า ก่อนเดินออกไป
ราชันย์หนั กลับมามองตัวเองในกระจกอีกครัง้ รูปคางครุ่นคิด
อีกเล็กน้ อย ก่อนระบายลมหายใจออกมาเบาๆ

เอาเถอะ จะความฝันหรื อความจริง เรื่ องที่เขาจาเป็ นต้ องห่วง

เกี่ยวกับกงเหมยกุ้ยก็ไม่มีอีกเเล้ ว เรื่ องที่เขาสามารถทาเพื่อ
กงเหมยกุ้ยได้ เขาก็ทาไปหมดเเล้ ว วิธีดเู เลกิจการหอการค้ า
เอย กระทัง่ วิธีแก้ ปัญหาต่างๆเขาก็เขียนทิ ้งเอาไว้ เป็ นสิบๆเล่ม
เบาะเเสหรื อกระทัง่ บันทึกที่เกี่ยวกับตัวเขา เขาก็เขียนทิ ้ง
เอาไว้ มากมาย ขึ ้นอยู่กบั กงเหมยกุ้ยแล้ วว่าจะเติบโตไปใน
ทิศทางใด ขนาดนี ้เเล้ วหากกงเหมยกุ้ยยังไม่สามารถเติบโต
ได้ ด้วยตัวเอง ก็ไม่มีใครสามารถช่วยกงเหมยกุ้ยได้ อีกเเล้ ว

เเต่ถ้านัน่ เป็ นเเค่ความฝัน ราชันย์ก็สงสัยเหลือเกินว่าอะไรทา

ให้ เขาเครี ยดขนาดเก็บไปฝันเป็ นตุเป็ นตะได้ ขนาดนัน้
ขายาวก้ าวลงจากรถที่ลอยสูงจากพื ้นถนนเล็กน้ อย ก่อนก้ ม
บอกเอไอพ่อบ้ านว่า "วันนี ้มีประชุมกับตัวเเทนจากจีนเเล้ วก็
อิหร่ าน อาจจะต้ องอยู่ดกึ นะ"

“คุณอยู่ดกึ ทุกวันนัน่ แหละครับ” ฮัวว่า ก่อนขับรถออกไป

ราชันย์ได้ แต่มองตามทังรอยยิ
้ ้ม จะโกรธก็โกรธไม่ลง เพราะ
เป็ นเขาเองที่ดดั แปลงแก้ ไขจนเอไอพ่อบ้ านของตัวเองเกรี ยน
ไม่เหมือนเอไอพ่อบ้ านทัว่ ไปได้ ขนาดนัน้ ก่อนเงยหน้ ามองตึก
สูงระฟ้าสีขาวเงินเบื ้องหน้ าที่มีตวั ‘K’ ขนาดใหญ่สีทองคา
ประดับอยู่บนยอดตึกด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉย
ก็เเค่การทางานอีกวันที่คิงเอ็นเตอร์ ไพรส์ (King
Enterprise) ล่ะนะ

"อ้ าว หัวหน้ าสาขา ขึ ้นไปพร้ อมกันเลยไหมคะ" ฝ่ ายบุคคลที่

จาราชันย์ได้ เอ่ยปากชวนขณะหยุดลิฟต์รอ

ราชันย์ปรายตามองป้ายชื่อบนอกของอีกฝ่ ายก่อยยิ ้มบาง

ส่งไปให้ "ขอบคุณครับคุณเเคทเธอรี น"

ลิฟต์แก้ วที่มีคนอยู่ห้าหกคนกาลังจะเลื่อนประตูปิด เเต่จ่ๆู มือ

ขาวเนียนก็เเทรกเข้ ามา ทาให้ ประตูของลิฟต์แก้ วดีดออกโดย
อัตโนมัติ ราชันย์ที่กาลังก้ มอ่านสคริ ปต์การประชุมเงยหน้ า
ขึ ้น แล้ วสบเข้ ากับดวงเนตรร้ อนเเรงสีอ่อนที่จ้องมองมาของ
เอวาเจลีน คิง ลูกสาวคนโตของท่านประธานบริ ษัท
"อ๊ ะ รองประธาน อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ!" บุคลากรภายในลิฟต์
เเทบจะตะโกนออกมาโดยพร้ อมเพียง

"เอ่อ อรุณสวัสดิ์ครับ" ราชันย์เผลอนิ่งไปนานกว่าจะหาเสียง

ตัวเองเจอ แต่ก็ยงั สามารถปั น้ หน้ ายิ ้มอัธยาศัยดีให้ อีกฝ่ ายได้
อยู่

"อืม อรุณสวัสดิ์" เจ้ าของใบหน้ าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ ล้ อม

กรอบด้ วยเรื อนผมดกหนาเป็ นลอนนุ่มสีอ่อน กับดวงเนตรสี
อ่อนเหมือนอัญมณีพยักหน้ าเบาๆ ก่อนเดินเข้ ามายืนเคียง
ข้ างหัวหน้ าสาขาอย่างราชันย์ ซึง่ พอยืนใกล้ ๆกันแล้ วส่วนสูงก็
เเทบจะใกล้ เคียงกันเลยด้ วยซ ้า ราชันย์เกือบจะแพ้ เหอะๆ

เมื่อลิฟต์แก้ วเลยชันที
้ ่หนึง่ ร้ อยขึ ้นไป ผู้โดยสารก็เหลือเพียง
เเค่สามคน นัน่ คือคิง ราชันย์ เเละพนักงานอีกคน
แต่เมื่อพนักงานคนนันเดิ
้ นลงไป ดวงเนตรสีอ่อนของรอง
ประธานก็สอ่ งประกายวาววับเหมือนนักล่าเจอเหยื่อ ก่อนมือ
ขาวเนียนจะเอื ้อมไปจับมือที่ค่อนข้ างมีกล้ ามเนื ้อของชาย
หนุ่มที่เอาแต่ยืนอ่านสคริ ปต์การประชุมอยู่ข้างๆ

" ‘ที่รัก’ "

"เดี๋ยวนะครับ ‘ที่รัก’ ขอผมอ่านรายละเอียดการประชุมนี่

แปลบนึง ห๊ ะ!?" ราชันย์ตอบกลับไปอย่างเป็ นธรรมชาติ ก่อน
ทาสคริ ปต์ในมือล่วง แล้ วบิดศีรษะไปมองคนข้ างกายราวกับ
หุ่นยนต์

"ม...ม...ม...เมื่อกี ้..."
หมับ!

"ที่รัก! ที่รัก! ที่รัก!"

"ที่รักใจเย็นๆครับ!"

เพราะเอวาเจลีน คิงเอาเเต่กอดรัดเขาประหนึง่ อดทนอดกลัน้

มานาน ทาให้ ราชันย์ต้องยื่นมือไปกดหยุดลิฟต์เอาไว้ จะได้
พูดคุยกันให้ ร้ ูเรื่ อง แล้ วราชันย์ก็พบว่า ทังหมดนั
้ น่ มันไม่ใช่
ความฝันจริ งๆด้ วย! พระเจ้ า!

"เราก็ไม่ได้ คดิ ว่ามันเป็ นแค่ความฝันตังแต่

้ แรกแล้ วล่ะนะที่รัก"

"หืม ทาไมล่ะครับ"
"ปกติเราจะฝันถึงเเต่ที่รัก พอมีคนอื่นปนมาด้ วยก็เลยรู้ว่า
ไม่ใช่ฝัน"

อ้ อ ครับ ยังไงก็เป็ นแฟนกันแล้ ว ผมจะมองข้ ามความหมกมุ่น

ในอดีตของคุณไปก็แล้ วกันนะครับที่รักของผม

"เเล้ วมิคาโดะกับคลีโอพัตราล่ะครับ"

เอวาเจลีนส่ายหน้ า "ไม่ร้ ูเพราะอะไร เเต่เราเช็คเเล้ ว พบว่า

บริ ษัทนี ้ไม่เคยมีบคุ ลากรชื่อนันตั
้ งเเต่
้ เเรกเเล้ ว"

ราชันย์ใจหายอย่างมาก ก่อนระบายลมหายใจออกมา เพราะ

ทาใจเอาไว้ เเล้ ว "เข้ าใจเเล้ วครับ"
เพราะมีประชุมสาคัญ ทาให้ ราชันย์ตดั สินใจจะคุยกับคนรัก
เรื่ องภพอื่นภายหลัง เเละเมื่อทังสองขึ
้ ้นลิฟต์มาถึงชันบนสุ
้ ด
ซึง่ เป็ นห้ องของท่านประธานที่ต้องผ่านระบบรักษาความ
ปลอดภัยถึงสองชันกว่ ้ าจะขึ ้นมาได้ ราชันย์ก็พบว่าตัวเเท
นจากสาขาจีนเเละสาขาอิหร่ านมาถึงเเล้ ว

เเต่แล้ วใบหน้ าของทังสองที

้ ่หนั กลับมามองก็ทาให้ ราชันย์
กับคิงที่กาลังเดินเข้ าไปหาชะงักไปในทันที

เเม้ จะไม่เหมือนเดิม เเต่ผ้ หู ญิงผมดกดาที่มีนยั น์ตาสวยเฉี่ยว

สีน ้าตาลทองคนนันก็้ มีหน้ าตาเหมือนเจ้ าชายดาริ อสุ ไม่
ผิดเพี ้ยน ส่วนผู้ชายใบหน้ าเรี ยบเฉยที่ให้ ความรู้สกึ ลึกลับ
แบบแปลกๆก็มีใบหน้ าเหมือนหรงฟางเซียนราวกับเป็ นพิมพ์
เดียวกัน
น ้าตาของราชันย์ไหลลงมาตามเเนวเเก้ มซ้ ายโดยไม่ร้ ูตวั เมื่อ
หวนคิดถึงคาสัญญาที่มีต่อกัน

‘เราจะได้ เจอกันอีก ฉันสัญญา’

‘ฉันกับควีนจะตามหาแก ไอ้ รา’

"ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั ค่ะ เเต่เอ่อ... เราเคยพบกันมาก่อนหรื อเปล่าคะ

ทาไมฉันรู้สกึ คุ้นหน้ าพวกคุณจังเลย" สาวงามเชื ้อสาย
เปอร์ เซียเอ่ยถาม โดยมีชายหนุม่ ชาวเอเชียหน้ าตาสุขมุ นุ่มลึก
ข้ างกายพยักหน้ าเห็นด้ วย

ราชันย์ปาดน ้าตา ก่อนยื่นมือออกไปทักทายทังรอยยิ

้ ้มกว้ าง
"ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั ครับ ผมราชันย์ ส่วนพวกคุณคือ..."

จบบริบูรณ์
ตอนพิเศษ : นา้ แกงถ้ วยนัน้

หลังจากเกิดเหตุการณ์ธรุ กิจที่บตุ รสาวร่ วมลงทุนล้ มละลาย

อนุหรงก็เครี ยดและเกิดอาการปวดหัว กระทัง่ ต้ องนอน
พักผ่อนมากขึ ้น แม้ แต่ในยามกลางวัน

ขณะนอนหลับ อนุหรงก็ฝันว่าตนเองได้ ย้อนกลับไปในอดีต

เมื่อวันวาน

ในยามที่อนุหรงยังเป็ นเพียงสาวใช้ หน้ าตาหมดจด ที่แม้ จะ

ไม่ได้ มีหน้ าตาที่งดงามจนชวนตะลึง แต่อนุหรงก็มีใบหน้ าที่ดู
หมดจด มองแล้ วชวนให้ ร้ ูสกึ สบายตากว่าสาวใช้ ทวั่ ไป

ค่าคืนหนึง่ ขณะที่อนุหรงกาลังเดินกลับเรื อนนอนของสาวใช้

ฮูหยินเสวี่ยเหม่ยด้ วยท่าทางลับๆล่อๆ และสีหน้ าซึง่ อิ่มเอม
อย่างถึงที่สดุ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็ นซีดเผือด เมื่อเห็นใคร
บางคนยืนดักรอนางอยูร่ ะหว่างทาง

“พะ พี่เสี่ยวซี” อนุหรงเบิกตากว้ างมองใบหน้ าตกตะลึงของ

พี่สาว

“เสี่ยวหรง... นี่เจ้ า... ไม่จริ งใช่ไหม...” เสี่ยวซีพมึ พาอย่างไม่

อยากเชื่อสายตาตนเอง

อนุหรงเม้ มปากแน่น เมื่อเห็นว่ายากจะปิ ดบังแล้ ว จึง

ตัดสินใจสารภาพออกมาด้ วยเสียงสัน่ เครื อ

“พี่เสี่ยวซี ข้ า... ข้ าหลงรักนายท่านกง ข้ าพยายามหักห้ ามใจ

ตนเองแล้ ว แต่ข้า...ข้ าไม่อาจปฏิเสธใจตัวเองได้ จริ งๆ”
“นังน้ องสาวชัว่ !” เสี่ยวซีซงึ่ ฟั งแล้ วรู้สกึ สุดจะทานทน ตรงเข้ า
ไปตบหน้ าน้ องสาวแท้ ๆของตัวเอง จนอนุหรงล้ มคว่า

“กรี๊ ดดดด!”

“เจ้ าทาลงไปได้ อย่างไร! นายหญิง...นายหญิงมีบญ ุ คุณกับ

พวกเราพี่น้องมากมายถึงเพียงนัน้ แต่เจ้ ากลับ...” เสี่ยวซีหลัง่
น ้าตา สงสารเสวี่ยเหม่ยจากก้ นบึ ้งของหัวใจ และผิดหวังใน
ตัวน้ องสาวตนเองจนยากจะให้ อภัย

“ฮือๆ ข้ าพยายามแล้ ว แต่ข้าห้ ามใจตัวเองไม่ได้ ” อนุหรงคร่ า

ครวญเสียใจอย่างหนัก กล่าวโทษตัวเองสารพัด แต่อนุหรงยิ่ง
คร่ าครวญ ก็ยิ่งทาให้ เสี่ยวซีเข้ าใจว่าน้ องสาวของนางไม่มี
วันหยุดยุ่งเกี่ยวกับนายท่านกงจิ ้นหย่ง
“หุบปากซะที!” เสี่ยวซีตะคอกใส่น้องสาวที่คลานตามกันมา
ยิ่งฟั งนางยิ่งรับไม่ได้ กบั สันดานที่แท้ จริ งของน้ องสาวตัวเอง

ปากบอกเสียใจ แต่กลับลักลอบปี นเตียงนายท่านกงจิ ้นหย่ง

หลายต่อหลายครัง้ หากครัง้ นี ้นางไม่มาดักรอ ก็ไม่ร้ ูว่า
น้ องสาวจะปกปิ ด และลักลอบเป็ นชู้กบั สามีของนายหญิงไป
อีกนานเท่าใด

และที่มาดักรอในค่าคืนนี ้ เสี่ยวซีก็มาเพื่อพิสจู น์ว่าทุกสิง่ ที่

นางได้ ยินมานันไม่้ เป็ นความจริ งเลยแม้ แต่น้อย เป็ นเพียง
เรื่ องเข้ าใจผิด

น้ องสาวของนาง... อย่างเสี่ยวหรงซึง่ เป็ นถึงสาวใช้ คนสนิทที่

ฮูหยินเสวี่ยเหม่ยเชื่อใจน่ะหรื อ จะใฝ่ สงู อยากเลื่อนขันจาก
้
บ่าวขึ ้นเป็ นอนุ จึงอาศัยช่วงฮูหยินเสวี่ยเหม่ยตังครรภ์
้ ลกั ลอบ
ปี นเตียงนายท่านกงจิ ้นหย่งทุกค่าคืน เพราะหวังสุขสบาย
อย่างที่สาวใช้ คนอื่นนินทา เป็ นไปไม่ได้ เด็ดขาด!

เสี่ยวซีเคยคิดเช่นนัน้ จนนางได้ มาเห็นกับตาตนเอง ว่าสิง่ ที่

ผู้อื่นเล่าลือกันไปทังจวนนั
้ นจริ
้ งเสียยิ่งกว่าจริ ง!

เสี่ยวซีหอบหายใจอย่างหนัก ขณะพยายามระงับความโกรธ
แค้ นและผิดหวัง จนอยากจะบีบคอน้ องสาวตัวเองให้ ตายคา
มือแทนเสวี่ยเหม่ย ไม่คิดเลยว่าน้ องสาวตัวเองจะกระทาตัว
เช่นงูเห่าแว้ งกัดผู้มีพระคุณได้ ลงคอเช่นนี ้ ทาไมกัน...ทาลงไป
ได้ อย่างไรกัน!!

เสี่ยวซีสดู หายใจลึก และตังสติ

้ ได้ ในที่สดุ
“ข้ าจะเตือนสติเจ้ าในฐานะพี่สาวเป็ นครัง้ สุดท้ าย สิง่ ที่ทาให้
มนุษย์เราต่างจากพวกสัตว์เดรัจฉานก็คือ พวกเรามี
ความคิด! คิดเพื่อยับยังชั
้ ง่ ใจไม่ทาในสิง่ ที่ไม่ถกู ไม่ควร! นี่เจ้ า
รู้ว่าสิง่ ที่เจ้ าทามันผิด แต่ก็ยงั ทาเรื่ อยมา...ฮึ เช่นนันเจ้
้ าก็ไม่
ต่างอะไรไปจากสัตว์เดรัจฉานพวกนัน้ สมสูม่ วั่ ไม่เลือก! และ
ข้ าไม่มีน้องสาวเป็ นสัตว์เดรัจฉานเช่นเจ้ า!”

“พ...พี่เสี่ยวซี” อนุหรงเบิกตากว้ างมองพี่สาวหันหลังเดินจาก

ไป

“อย่ามาเรี ยกข้ าว่าพี่! อย่ามาทาให้ ข้าสมเพชตัวเองที่มีน้อง

สารเลวเช่นเจ้ า!”

“ไม่นะพี่เสี่ยวซี! ได้ โปรดอย่าทิ ้งข้ า!”

“อย่ามาถูกตัวข้ า! ข้ าขอตัดขาดความเป็ นพี่น้องจากเจ้ า! ต่อ
จากนี ้ข้ าและเจ้ าไม่มีสงิ่ ใดข้ องเกี่ยวกันอีก! ต่อให้ ตายก็ไม่
ต้ องมาเผาผีกนั !!”

เฮือก!

อนุหรงสะดุ้งตื่นจากฝันกลางวัน และลุกขึ ้นมานัง่ บนตัง่ พอดี

กับที่กงเหลียนฮวาเดินเข้ ามาเห็น

“ท่านแม่เป็ นอะไรไปหรื อเจ้ าคะ” บุตรสาวคนงามเดินเข้ ามา

ทรุดถามข้ างตัง่ ด้ วยสีหน้ าห่วงใย

“ไม่มีอะไรจ้ ะลูกรัก แม่แค่ฝันร้ ายเท่านันเอง”

้ อนุหรงกล่าวทัง้
รอยยิ ้มบาง ก่อนยกมือลูบหน้ าพยานรักระหว่างนางและสามี
ด้ วยแววตาทะนุถนอม
“ฝันร้ าย... เพราะคาพูดของพี่รองเมื่อวานใช่ไหมเจ้ าคะ” กง
เหลียนฮวาเสียงเข้ มขึ ้นเล็กน้ อย

อนุหรงสะดุ้ง แม้ ไม่ถกู ทังหมด

้ แต่กงเหมยกุ้ยก็มีสว่ น คาพูด
ของกงเหมยกุ้ยไม่เพียงทิม่ แทงกงเหลียนฮวา ทว่าบาดเข้ า
กลางใจของอนุหรงด้ วยเช่นกัน

“อย่าให้ เลือดแม่เข้ มกว่าเลือดพ่อไปมากกว่านี ้...ประเดี๋ยวจะ

มีจดุ จบไม่ต่างกัน”

อนุหรงกามือซึง่ ประสานกันไว้ บนตักแน่น

นาง... ทาผิดมากเลยหรื อ นางบูชาความรัก นางเพียงทาตาม

เสียงเรี ยกร้ องของหัวใจ อีกทังใช่
้ ว่านางคิดไปเองเพียงฝ่ าย
เดียว ทุกคนก็เห็นมิใช่หรื อว่านายท่านกงจิ ้นหย่งเองก็รักและ
เอ็นดูนางและบุตรสาวของนางมาก ออกจะโปรดปรานกว่า
ภรรยาและบุตรคนใดด้ วยซ ้า ...จริ งหรื อไม่?

หากวัดตามความโปรดปรานนี ้ มิใช่ว่าภรรยาที่แท้ จริ งของ

นายท่านกงจิ ้นหย่งคือนางหรอกหรื อ

มิใช่นางหรอกหรื อที่ควรช ้าใจที่สดุ ที่ต้องทนเห็น ‘สามีของ

นาง’ เข้ าพิธีกราบไหว้ ฟ้าดินกับสตรี อื่น โดยที่นางไม่มีแม้ แต่
โอกาสได้ ทาเช่นนัน้

มิใช่นางหรอกหรื อที่ใจกว้ าง พอใจกับตาแหน่งอนุ ไม่มกั ใหญ่

ใฝ่ สงู ทังๆที
้ ่ความจริ งแล้ ว นางควรได้ นงั่ ตาแหน่งฮูหยินรอง
ไม่สิ กระทัง่ ตาแหน่งฮูหยินเอกด้ วยซ ้า
นางไม่เข้ าใจ นางทาอะไรผิด เหตุใดจึงไม่มีผ้ ใู ดเห็นด้ วยกับ
ความรักของนาง

ไม่ว่าจะแม่บญ
ุ ธรรม พี่สาว หรื อฮูหยินเสวี่ยเหม่ย

เพียงเพราะนางไม่ใช่คณ ุ หนูสงู ศักดิ์ ไม่มีตระกูลขุนนาง

ใหญ่โตคอยหนุนหลัง และเป็ นเพียงอดีตสาวใช้ เช่นนันหรื ้ อ
นางจึงมิมีสทิ ธิ์ได้ รับสิง่ ใด เช่นที่ฮหู ยินเสวี่ยเหม่ยได้ รับ
ทังหมด
้

“ท่านแม่อย่าได้ ใส่ใจคาพูดไร้ สาระของพี่รองเลยนะเจ้ าคะ พี่

รองก็เป็ นเพียงแค่สตรี ขี ้อิจฉา และน่าเวทนามากผู้หนึง่
เท่านัน้ ...เช่นที่ท่านแม่เคยบอกข้ าอยู่เป็ นประจาอย่างไรเล่า
เจ้ าคะ และอีกอย่าง ลูกว่านี่น่าจะได้ เวลาที่ท่านแม่ต้องตุ๋นน ้า
แกงซักถ้ วยไปให้ ท่านพ่อที่ห้องทางานแล้ วไม่ใช่หรื อเจ้ าคะ
ป่ านนี ้ท่านพ่อคงชะเง้ อมองหาท่านแม่แล้ วกระมัง”

อนุหรงหน้ าแดงก่า ตีแขนบุตรสาวเบาๆ ส่วนกงเหลียนฮวาก็

หัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ในรักแท้ ที่บิดาของนางมีต่อ
มารดาของนาง ใช่แล้ ว บิดารักนางมาก และยังคงรักนางอยู่
เช่นในอดีต มิเช่นนัน้ จะอธิบายเรื่ องที่นางกระทาผิดพลาด
สูญเสียเงินทองไปมากมายขนาดนี ้ แต่บิดากลับยังมิสงั่
ลงโทษอันใดนางว่าอย่างไร มันชัดเจนแล้ วว่าบิดารักนางมาก
จึงฝื นใจลงโทษนางไม่ลงอย่างไรเล่า!

หลังได้ ยินสิง่ ที่บตุ รสาวเอ่ยเตือน อนุหรงก็รีบเข้ าครัวไปตักน ้า

แกงที่ต๋นุ เอาไว้ และยกสารับไปที่เรื อนของสามีทนั ที
ที่หน้ าเรื อนส่วนตัวของสามี อนุหรงพบกับฮูหยินสามและอนุ
ซือ ซึง่ เดินถือสารับน ้าแกงมาเช่นกัน

“อุ๊ยตาย น้ องหรง เมื่อวันก่อนบุตรสาวของเจ้ าเพิ่งก่อเรื่ อง ข้ า

ก็นกึ ว่าเจ้ าจะไม่มีเวลามาส่งน ้าแกงให้ ท่านพี่เหมือนทุกทีเสีย
แล้ ว”

เพียงเจอหน้ า ฮูหยินสามก็เริ่มจิกกัดนางทันที ด้ วยฐานะซึง่

ต่ากว่า ทาให้ อนุหรงทาได้ เพียงกัดฟั นทน และรอให้ ฮหู ยิ
นสามเข้ าไปก่อน ส่วนนางซึง่ เป็ นเพียงอนุต้องรอเข้ าไปพร้ อม
อนุซือซึง่ เป็ นอนุเช่นเดียวกัน

พ่อบ้ านเยี่ยออกมารับหน้ าเหมือนยามปกติ เพราะยามกง

จิ ้นหย่งผู้เป็ นสามีทางาน จะไม่อนุญาตให้ ผ้ ใู ดเข้ าพบทังสิ
้ ้น
“นายท่านฝากขอบคุณอนุซือขอรับ” อนุซือเม้ มปาก ก่อนส่ง
ถาดน ้าแกงให้ พ่อบ้ านเยี่ยจัดการต่อ เพราะฐานะของนาง
และความโปรดปรานที่ได้ รับจากสามี ทาให้ อนุซือมาได้ ไกล
สุดแค่หน้ าห้ องทางานของสามีเท่านัน้

“ส่วนอนุหรง เชิญท่านนาน ้าแกงเข้ าไปส่งพร้ อมฮูหยินสามได้

เลยขอรับ ด้ วยนายท่านมีรับสัง่ ว่าต้ องการสนทนากับท่าน”

แม้ คาสัง่ ของกงจิ ้นหย่งออกจะดูเย็นชาและโหดร้ ายกับฮูหยิ

นสามไปเสียหน่อย ที่ทาราวกับจัดลาดับความสาคัญของอนุ
หรงไว้ ระดับเดียวกับฮูหยินสาม ทว่านัน่ กลับทาให้ อนุหรง
เผลอยิ ้มพึงพอใจออกมาโดยไม่ร้ ูตวั และคิดไปว่าสาหรับกง
จิ ้นหย่งนัน้ นางค่อนข้ างพิเศษ และไม่ได้ เป็ นเพียงอนุต่าต้ อย
ในสายตาสามี
อนุหรงเดินถือถาดน ้าแกงเข้ าไปภายในห้ องทางานของสามี
และเหม่อมองสามีซงึ่ ยังคงหล่อเหลาและสง่างามเหมือนเช่น
วันวาน กระทัง่ กงจิ ้นหย่งเงยหน้ าขึ ้นมาเล็กน้ อย และสบตา
กับอนุหรง

อนุหรงหัวใจเต้ นแรง ก่อนเดินเข้ าไปวางน ้าแกงลงบนโต๊ ะ

ทางานของสามีต่อจากฮูหยินสาม และถอยออกมาสามก้ าว

“ขอบใจ” รอยยิ ้มบางๆปรากฏขึ ้นตรงมุมปากของกงจิ ้นหย่ง

แม้ โดยรวมแล้ วปฏิกิริยาของผู้เป็ นสามีจะดูเย็นชาไปบ้ าง
เพียงแต่แค่รอยยิ ้มบางๆจากบุรุษเย็นชาเช่นกงจิ ้นหย่งก็เป็ น
ดัง่ น ้าทิพย์ชโลมหัวใจของอนุหรงแล้ ว เมื่อคิดว่ามีเพียงนางที่
เป็ นเจ้ าของรอยยิ ้มนี ้ ก็ทาให้ หวั ใจดวงน้ อยของอนุหรงยิ่งเต้ น
ระรัวจนแทบบ้ า
“มิได้ เจ้ าค่ะ แค่ท่านพี่ชอบน้ องก็มีความสุขแล้ ว” อนุหรงก
ล่าวด้ วยโทนเสียงอ่อนหวาน

“อืม...”

ฮูหยินสามจิกเล็บลงบนหลังมือซึง่ ประสานกันเอาไว้ ด้านหน้ า

อย่างอดกลัน้ แต่พยายามยิ ้มแย้ มออกไปคล้ ายเอ็นดูในความ
รักของสามีและอนุ

ทว่าอนุหรงยืนทาหน้ ามีความสุขได้ ไม่นาน ก็หน้ าซีดลง ผิด

กับฮูหยินสามที่กลับกลายเป็ นยิ ้มแย้ มจากใจจริ ง เรื่ องกง
จิ ้นหย่งบอกกล่าวกับอนุหรงก็คือจะไม่มอบเครื่ องประดับหรื อ
สมบัติใดๆให้ กงเหลียนฮวา จนกว่าจะหักลบกับเงินที่กง
เหลียนฮวาทาสูญเสียไปได้ เป็ นการลงโทษ ทาให้ ฮหู ยินสาม
รู้สกึ ดีขึ ้นมาบ้ าง และยิ่งรู้สกึ ดีใจจนเนื ้อเต้ น ยามเห็นสีหน้ า
ซีดเซียวทังที
้ ่พยายามฝื นยิ ้มของอนุหรง

จากนัน้ สตรี ทงสองก็

ั้ ก้มหน้ าลงและถอยออกไปจากห้ อง
ทางานของกงจิ ้นหย่งอย่างรู้ความ เมื่อกงจิ ้นหย่งออกปากว่า
ยังมีงานที่ต้องสะสาง

ลับหลังสตรี ทงสอง
ั ้ ใบหน้ าเรี ยบเฉยของกงจิ ้นหย่ง
แปรเปลี่ยนเป็ นเฉยชาราวรูปสลักจากน ้าแข็ง เหมือน
นักแสดงยามถอดหน้ ากากออกไม่มีผิด

ส่วนถ้ วยน ้าแกงของอนุหรงที่กงจิ ้นหย่งเคยเปรยขึ ้นกลางโต๊ ะ

อาหารยามเช้ าว่าถูกปากนักหนาและถ้ าได้ ทานทุกวันก็คงดี
กลับถูกยกขึ ้นและเทราดลงบนดินในกระถางต้ นไม้ ซึง่ ตังอยู
้ ่
ใกล้ ๆโต๊ ะทางานของกงจิ ้นหย่งในระยะที่มือเอื ้อมถึง...เหมือน
น ้าแกงถ้ วยก่อนๆ

พ่อบ้ านเยี่ยมองการกระทาของนายท่านด้ วยสายตาว่างเปล่า

คล้ ายชินแล้ ว ก่อนยกน ้าแกงของภรรยาคนอื่นๆขึ ้นซดหน้ าตา
เฉย ซึง่ การกระทานี ้ก็จดั ว่าเป็ นปกติเช่นกัน

เพราะถ้ าไม่เททิ ้ง พ่อบ้ านเยี่ยก็จะกินเองบ้ างเป็ นบางครัง้ พอ

หอมปากหอมคอหรื อดับกระหาย ด้ วยความสงสารภรรยา
เหล่านันอยู
้ ่ลกึ ๆ อุตส่าห์ตงอกตั
ั ้ งใจตุ ้ ๋นน ้าแกงให้ สามี ถึงยาม
ดินกลบหน้ าก็คงไม่มีวนั ได้ รับรู้ว่าน ้าแกงแห่งความรักไม่เคย
ตกถึงท้ องผู้เป็ นสามีเลยแม้ ซกั อึก
ที่เป็ นเช่นนี ้ก็เพราะกงจิ ้นหย่งยกหน้ าที่รับผิดชอบจัดการน ้า
แกงพวกนี ้ให้ พ่อบ้ านเยี่ยตังแต่
้ หลายสิบปี ก่อนแล้ ว จะเททิ ้ง
จะกินเอง หรื อเอาไปให้ หมากินก็ตามใจ

น่าสงสารเหล่าภรรยาที่มีสามีเช่นนายท่านของตนจริ งๆ

“?...อ๋ออับ๊ (ขอรับ)??” พ่อบ้ านเยี่ยเลิกคิ ้วสูง ขณะซดน ้าแกง

ของฮูหยินสาม เพราะจู่ๆนายท่านก็เงยหน้ าขึ ้นมาจ้ องคล้ ายมี
คาถามในใจ

“...มีมานอกเหนือจากนี ้อีกหรื อไม่” นายท่านผู้เงียบขรึมกล่าว

คล้ ายไม่ใส่ใจ ทว่ามือซึง่ จับพู่กนั นิง่ มันฟ้องอยู่ทนโท่ว่ากาลัง
ตังใจฟั
้ ง

“นอกเหนือจากนี ้...นายท่านหมายถึงน ้าแกงหรื อขอรับ”

อะไร สามถ้ วยนี่ยงั ไม่พออีกหรื อ กินเองหรื อก็เปล่า

“...มีน ้าแกงจากฮูหยินเอกหรื อไม่” ถามเหมือนไม่แยแส แต่

ใบหูแดงก่าจนสังเกตเห็นได้ นี่คืออะไร?

พ่อบ้ านเยี่ยรู้สกึ ไม่ไหวกับนายท่านของตน จนเผลอทาหน้ า

ตาย ก่อนตอบเสียงแข็งกลับไป “ไม่มีขอรับ”

“...เช่นนันหรื
้ อ” กงจิ ้นหย่งทาหน้ าผิดหวัง...มาก! และถ้ า
ไม่ใช่คนสนิทก็คงดูไม่ออกว่านี่หน้ าตาของคนผิดหวัง! นาย
ท่านผู้นี ้เกิดมาพร้ อมความพิการบางอย่างบนใบหน้ าหรื อ
อย่างไร อย่างเช่นเส้ นอารมณ์แสดงความรู้สกึ บนใบหน้ าไม่
ทางานตังแต่ ้ กาเนิดอะไรเช่นนี ้น่ะ!?
พ่อบ้ านเยี่ยแอบกรอกตามองบนและเบ้ ปากเบาๆ ก็เช่นนัน้
น่ะสิ! ท่านคิดว่าจะมีเมียที่ไหนตุ๋นน ้าแกงเอาใจสามีใจร้ ายที่
ไร้ ความเป็ นธรรมกับลูกสาวของนางได้ ลงคอหรื อไง เพ้ ย!
ถามเหมือนไม่ร้ ูจกั เมียตัวเอง! ทังๆที
้ ่ก็แอบมองอยู่ทกุ วัน นี่ถ้า
อาการหนักกว่านี ้ต้ องตามหมอมาตรวจสุขภาพจิตนายท่าน
เสียหน่อยแล้ วนะ!

ทังฮู
้ หยินสาม และอนุพวกนันช่
้ างโง่งมโดยแท้ !

กับนายท่านผู้นี ้ ไม่สิ นายท่านพรรค์นี ้! ทุกสิง่ ก็เปรี ยบเสมือน

มายา ไม่ว่าจะคาพูดหรื อการกระทา!

ปากบอกว่าชื่นชอบดอกบัว? เอาพ่อบ้ านเยี่ยไปสาบานที่ไหน

ก็ได้ แต่พ่อบ้ านเยี่ยขอยืนยันว่านายท่านผู้นี ้ไม่เคยชายตาแล
สระบัวในจวนของตัวเองเลยด้ วยซ ้า แต่ถ้าเป็ นดอกกุหลาบนี่
ต่อให้ เป็ นแค่ดอกกุหลาบริมทางหรื อดอกกุหลาบในสวนของ
ชาวบ้ าน นายท่านผู้นี ้เคยสัง่ ให้ ลกู น้ องเด็ดหมดสวนต่อหน้ า
ต่อตาเจ้ าของบ้ านมาแล้ วด้ วยซ ้า ยามนันพ่ ้ อบ้ านเยี่ยจาได้ ว่า
ตนเองนี่พ่งุ เข้ าไปจัดการและจ่ายเงินให้ เจ้ าของบ้ านที่อ้าปาก
ค้ างผู้นนแทบไม่
ั้ ทนั เป็ นประสบการณ์ที่น่าอับอายแทนจริ งๆ
ยามนันพ่
้ อบ้ านรู้สกึ ราวกับตนเองมีเจ้ านายที่โตแต่ตวั และ
ปั ญญาอ่อนมากผู้หนึง่

ชอบน ้าแกงของอนุหรง? พนันว่าไม่เคยแม้ แต่จิบซักหยด ไอ้ ที่

ชอบและติดใจจริ งๆถ้ าไม่ใช่ดินและรากต้ นไม้ ข้างโต๊ ะที่เติบโต
ด้ วยน ้าแกงอนุหรง ก็คงเป็ นไอ้ ด่างนอกจวนซักตัวกระมัง!

โปรดอนุหรงยิ่งกว่าฮูหยินเอก? นี่เลยๆ ปลายโต๊ ะทางานของ

นายท่านมีประตูอีกบาน เป็ นประตูที่เปิ ดออกสูช่ านระเบียง
และที่อยู่ติดชานระเบียงคือสระบัว...แต่นนั่ ไม่ใช่อะไรที่สาคัญ
เรื อนที่อยู่ตรงข้ ามกับชานระเบียงโดยมีบงึ บัวคัน่ กลางนี่
ต่างหากคือจุดประสงค์ที่ทาให้ นายท่านเลือกสร้ างห้ อง
ทางานตรงนี ้

เรื อนที่ว่ารายล้ อมไปด้ วยสวนกุหลาบ เรื อนกุหลาบของฮูหยิน

เสวี่ยเหม่ยนัน่ แหละ!

พ่อบ้ านเยี่ยวางน ้าแกงถ้ วยสุดท้ ายลง ก่อนเงยหน้ าทาตา

เขียวปั๊ ดใส่นายท่านซึง่ เริ่ มทางานต่อ ทว่าใจลอยผิดจากตอน
แรก

ท่านคิดว่าตัวเองเป็ นใคร หลวงจีนรึ ถึงได้ กระทาตนปิ ดทอง

หลังพระบ่อยเป็ นกิจวัตรเช่นนี ้ ฮูหยินเสวี่ยเหม่ยและคุณหนู
รองไม่ใช่มือปราบนะ ถึงจะเดาความคิดและการกระทาท่าน
ออกทังหมด
้ อ้ าปากแย้ มอารมณ์ความคิดของท่านให้ พวก
นางรู้สกั นิดนี่ทองจะล่วงจากปากของท่านหรื ออย่างไร!
ท่านไม่เหนื่อย แต่ข้าเหนื่อยนะ! ใครมันจะไปอยากสวมบท
พ่อบ้ านเย็นชาของนายท่านเลือดเย็นเช่นท่านได้ ตลอดไปกัน
ฮะ! อยากลาออกไปหางานใหม่ทาจริ งโว้ ย!!

“ขออนุญาตเจ้ าค่ะ” เสียงสาวใช้ ดงั กลบความคิดฟุ้งซ่านของ

พ่อบ้ านเยี่ย ซึง่ หยุดจินตนาการตัวเองกาลังจะเตะต่อยกง
จิ ้นหย่งไว้ ได้ ทนั

“มีอะไร” พ่อบ้ านเยี่ยเปิ ดประตู และเอ่ยถามอย่างเย็นชา ให้

สมภาพลักษณ์พ่อบ้ านผู้เย็นชาที่กงจิ ้นหย่งไว้ ใจ

“มีข้าวต้ มรังนกฝากให้ พ่อบ้ านเยี่ยเจ้ าค่ะ”

“จากใคร” แม้ ตีหน้ าขรึมและน ้าเสียงไม่ไว้ ใจ ทว่าพ่อบ้ านเยี่ย
ก็รับมาถืออย่างไว ด้ วยข้ าวต้ นผสมรังนกนันเป็
้ นของดี จะ
ปฏิเสธไปก็น่าเสียดายแย่ ไม่แน่ว่าอาจเป็ นภรรยาซักคนของ
นายท่านส่งมาติดสินบนอีกเช่นเคย

“จากฮูหยินเสวี่ยเหม่ยเจ้ าค่ะ”

แกร่ ก!

พ่อบ้ านเยี่ยสาลัก ค่อยๆหันกลับไปมองยังนายท่านของตน

ซึง่ กามือแน่น จนพู่กนั สัง่ ทาพิเศษอันโปรดหักคามือ

“แน่ใจหรื อว่ามาจากฮูหยินเสวี่ยเหม่ย”
“แน่เจ้ าค่ะ อ้ อ มีน ้าแกงไก่ต๋นุ จากคุณหนูรองด้ วยนะเจ้ าคะ
กาลังร้ อนๆเลย”

จากคุณหนูรองด้ วยเรอะ! โอ้ ตาย รอดยากแล้ วล่ะงานนี ้

พ่อบ้ านเยี่ยปาดเหงื่อ รู้สกึ ถึงรังสีอามหิตทิ่มแทงมาจากทาง

ด้ านหลัง จนแผ่นหลังชาวาบไปหมด

“อ๊ ะ” สาวใช้ อทุ าน ก่อนวกกลับมา พ่อบ้ านเยี่ยมองสาวใช้

นางนันขึ
้ ้นลง คล้ ายรู้สกึ ถึงลางร้ ายเล็กๆ

“ฮูหยินเสวี่ยเหม่ยและคุณหนูรองรับสัง่ ให้ บ่าวบอก

พ่อบ้ านเยี่ยด้ วยเจ้ าค่ะว่าเพื่อตอบแทนท่านพ่อบ้ านซึง่ ช่วย
ออกหน้ ากับคุณหนูสี่แทนฮูหยินเสวี่ยเหม่ยมานาน จะทา
ข้ าวต้ มและตุ๋นน ้าแกงมาให้ ทงเดื
ั ้ อนเลยเจ้ าค่ะ”
ทังเดื
้ อนเลยเรอะ!

พ่อบ้ านเยี่ยแทบเป็ นลม ถ้ าไม่ติดว่าถือถาดข้ าวต้ มรังนกและ

น ้าแกงไก่ต๋นุ เอาไว้ คงแกล้ งตายไปแล้ ว

ของอร่ อยกลายเป็ นเผือกร้ อนแล้ วไง!

“อะ เอ่อ...นายท่าน” พ่อบ้ านเยี่ยเดินเข้ าไปหากงจิ ้นหย่งที่ม

องพ่อบ้ านคนสนิทด้ วยใบหน้ าที่ทงดั ้ าคล ้าและเคร่ งเครี ยด
ราวมองศัตรูค่อู าฆาตแต่ชาติปางก่อน ไม่ก็มองชายชู้ของ
ภรรยาอยู่

“เพื่อแสดงความบริ สทุ ธิ์ใจ... เชิญเลยขอรับนายท่าน ข้ ายก

ให้ ท่านทังสองถ้
้ วยเลย”
ถาดอาหาร ซึง่ มีฝาขนาดใหญ่ครอบปิ ดถ้ วยทังสองเอาไว้
้
อย่างมิดชิดวางลงตรงหน้ า

กงจิ ้นหย่งเปิ ดออกอย่างช้ าๆ ขณะจ้ องมองพ่อบ้ านตัวเองไม่

วางตา แต่เมื่อกงจิ ้นหย่งก้ มมองถ้ วยน ้าแกงด้ วยประกายตา
ตื่นเต้ น หน้ าของกงจิ ้นหย่งกลับยิ่งดาคล ้ากว่าเดิม ส่วน
พ่อบ้ านเยี่ยก็ถึงกับเข่าอ่อนเซแทบทรุด

เพราะเมื่อเปิ ดฝาครอบออก กระดาษแผ่นเล็กผิดกับตัวอักษร

ขนาดใหญ่ ซึง่ ถูกถ้ วยวางทับอยู่ แผ่นที่เขียนว่า แด่พ่อบ้ าน
เยี่ย ดูจากลายมือน่าจะเป็ นของฮูหยินเสวี่ยเหม่ย ส่วนอีก
แผ่นที่เขียนว่า ของพ่อบ้ านเยี่ย น่าจะเป็ นของคุณหนูรอง
ตัวอักษรของคุณหนูรองนี่เน้ นตัวโตๆเป็ นพิเศษ ราวกับตอก
หน้ ากงจิ ้นหย่งอยู่เลยว่า นี่ไม่ใช่ของของเจ้ า เจ้ าไม่มีสทิ ธิ์!
กระดาษสองแผ่นนัน่ ราวกับไม่เหลือทางรอดให้ พ่อบ้ านเยี่ย
รอดพ้ นจากเงื ้อมือของพญามารที่ชื่อว่ากงจิ ้นหย่งไปได้ เลย
ทาไมพวกนางทากับข้ าเช่นนี ้! ข้ าไปทาอันใดให้ พวกนางแค้ น
หรื อ!!

“เอ่อ นายท่าน..คือ”

“กิน!”

“หา...?”

“พวกนางตังใจท
้ าให้ เจ้ า”

“แต่ว่า...”
“จะกิน หรื อจะตาย!”

“กินขอรับ! กินเดี๋ยวนี ้เลยขอรับ! ซู้ดดดด!” พ่อบ้ านเยี่ยแทบ

จะยกน ้าแกงซดทังน
้ ้าตา

“เป็ นอย่างไร...อร่ อยหรื อไม่”

“อร่ อยมากขอรับ! ไม่คิดเลยว่าฮูหยินเอกและคุณหนูรองจะ

ทาอาหารได้ อร่ อยขนาดนี ้ อร่ อยกว่าที่อนุหรงทาเสียอีก!”

พ่อบ้ านเยี่ยหลุดปากชื่นชมอย่างลืมตัว ฮูหยินเสวี่ยเหม่ยสม

กับที่เป็ นอดีตคุณหนูตระกูลใหญ่ เสน่ห์ปลายจวักนี่ไม่เป็ น
สองรองจากใครจริ งๆ
“ฮึ งันเชี
้ ยวรึ น่าอิจฉาเจ้ านะ เป็ น ‘แค่’ พ่อบ้ านกลับได้ กิน
อาหารฝี มือฮูหยินเอก ในขณะที่ข้าผู้เป็ นถึงสามี กลับทาได้
เพียงมองเจ้ ากินอาหารที่เมียหลวงและลูกสาวของข้ าทา!!”

“แค่กๆ! ข้ าน้ อยพูดผิด ไม่ค่อยอร่ อยขอรับ!”

“เจ้ ากล้ าว่าพวกนางหรื อ!”

อะไรของเขาวะ!!
ตอนพิเศษ : ถังเหลียนฮวา

กงเหลียนฮวาหายไปจากสกุลกงในวันเดียวกับที่มีงาน
คัดเลือกสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ น เเต่อี ้กัว๋ ไท่เฟย
ปรารถนาจะสานสัมพันธ์กบั ตระกูลกงให้ ได้ ทางตระกูลกงจึง
ต้ องส่งกงอิงฮวาที่เดินทางกลับมาเมื่อถึงวัยปั กปิ่ นเเล้ วไป
แทนในฐานะสนมชายา น่าเศร้ าที่อดีตอนุสี่ซลู ี่สิ ้นใจอย่าง
เป็ นปริ ศนา กงอิงฮวาจึงทาพิธีศพให้ มารดาอย่างเรี ยบง่ายตัง้
เเต่อยู่ที่วดั ไป๋ ซาน

ท่ามกลางความเห็นใจจากทุกฝ่ าย มีเพียงไม่กี่คนที่
สังเกตเห็นรอยยิ ้มเเสยะภายใต้ ท่าทางน่าสงสารของกงอิงฮ
วา
ขณะทาพิธีปักปิ่ น เมื่อมารดาของกงอิงฮวาจากไปเเล้ ว กง
จิ ้นหย่งจึงเป็ นผู้หวีผมเเละปั กปิ่ นให้ กงอิงฮวา ระหว่างนันกง
้
จิ ้นหย่งก็ตกั เตือนบุตรสาวที่กาลังจะกลายเป็ นสะใภ้ ราชวงศ์
ไปไม่น้อย เผื่อเด็กสาวน่าสงสารจะมีชีวิตยืนขึ ้น ...เเต่น่า
เสียดายที่กงอิงฮวายังคงมิฟังผู้ใดนอกจากตัวเอง...

ทางด้ านเหลียนฮวา นางเดินทางสอนศิลปะขันสู

้ งให้ บตุ รี ขนุ
นางตาแหน่งเล็กๆตามจวนต่างๆที่ปรมาจารย์สอนศิลปะหยิ่ง
ทรนงเกินกว่าลดตัวลงมาสอน เหลียนฮวาเดินทางไปเรื่ อยๆ
จนกระทัง่ ไปถึงเมืองท่าเเห่งหนึง่ ที่นนั่ เหลียนฮวาถูกคหบดี
วัยกลางคนท่าทางใจดีไร้ บตุ รไร้ ภรรยาผู้หนึง่ ทาบทามเป็ น
บุตรี บญุ ธรรม ด้ วยเหตุผลหลายๆประการ ทาให้ เหลียนฮวา
ตกลงเป็ นบุตรี บญ ุ ธรรมของบุรุษผู้นนั ้ อย่างไรเหลียนฮวาก็
อยากจะลงหลักปั กฐานที่เมืองท่าแห่งนี ้อยู่เเล้ ว เพราะเป็ น
เมืองที่เต็มไปด้ วยบรรยากาศคึกคัก ชวนให้ ร้ ูสกึ ตื่นตาตื่นใจ
อีกทังชาวเหลาไว่
้ ทงหน้
ั ้ าใหม่เเละหน้ าเก่าที่เเวะเวียนมา
ติดต่อค้ าขายไม่เคยขาดยังทาให้ เหลียนฮวารู้สกึ เหมือนได้
เปิ ดหูเปิ ดตาจนมิร้ ูสกึ อยากไปไหน

เพียงเเต่...

เหลียนฮวาทอดถอนหายใจ บิดาบุญธรรมของนางผู้นี ้เห็นได้

ชัดว่าเป็ นคนซื่อ เเม้ จะเป็ นคหบดีมานาน เเต่ก็รับรู้ได้ เพียง
เจตนาดีร้ายของคู่ค้าเท่านัน้ เรื่ องจริ ตมารยาของสตรี นนั ้
กล่าวได้ ว่าไร้ ซงึ่ ความสามารถในการแยกเเยะโดยสิ ้นเชิง
ผู้ช่วยที่เป็ นสตรี รูปงามผู้นนั ้ เห็นได้ ชดั ว่าที่รับใช้ ใกล้ ชิดอย่าง
ซื่อสัตย์มิใช่เพราะต้ องการทดเเทนคุณหรื ออยากเป็ นเพียง
ผู้ช่วยของบิดาบุญธรรมไปตลอด เเต่หมายตาตาแหน่งนาย
หญิงจวนคหบดีสกุลถังของบิดาบุญธรรมอยู่เสียมากกว่า
เเละดูท่าทางจะเข้ าใจผิดคิดว่านางซึง่ บิดาบุญธรรมรับเข้ ามา
เป็ นบุตรี บญ
ุ ธรรมเป็ นคูเ่ เข่งไปเสียเเล้ ว เเละก็ไม่แปลกที่
ผู้ช่วยคนนันจะระเเวง
้ ในเมื่อบิดาบุญธรรมของนางเป็ นคนดี
ทังยั
้ งรูปโฉมโดดเด่น อาจไม่มีอานาจเท่าขุนนาง เเต่อานาจ
ทางการเงินมิอาจดูเบา จึงมีสตรี น้อยใหญ่มากมายเเวะเวียน
มาทิ ้งผ้ าเช็ดหน้ าตรงหน้ าบิดาบุญธรรมไม่เคยขาด ผู้ที่หมาย
ตาบิดาบุญธรรมมาเนิ่นนานเช่นผู้ช่วยสาวสวยคนนันย่ ้ อมหึง
หวงเป็ นธรรมดา

เหลียนฮวารู้สกึ ระอาใจ ชีวิตในยามนี ้กล่าวได้ ว่ามิดีมิเเย่ เเต่ก็

น่าเหนื่อยใจนัก เเต่คงมิลาบากเท่ากงอิงฮวาที่ถกู ส่งเข้ าไปอยู่
ในวังของอ๋องห้ าเเทนนาง ข่าวลือมากมายเกี่ยวกับอ๋องห้ ามิ
เพียงเป็ นที่เล่าขานเเต่เพียงภายในวังหลวง กระทัง่ แพร่ สะพัด
มาถึงเมืองท่าอันห่างไกลแห่งนี ้ พระมารดาของอ๋องห้ าสรรหา
สตรี มากมายให้ พระองค์ ทว่าผ่านมาสามปี กลับยังมิมี
ภรรยาคนใดตังครรภ์
้ ตาแหน่งพระชายาเอกก็ยงั คงมิมีผ้ ูใดได้
ครอบครอง มิร้ ูว่ามิมีสตรี ใดคู่ควรหรื ออ๋องห้ าจงใจเก็บไว้ ให้
นางในดวงใจที่มิมีวนั เป็ นของพระองค์ผ้ นู นกั
ั ้ นเเน่
อีกสองหรื อสามปี ต่อมาอดีตสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ นได้
ข่าวว่าพี่รองผู้นนคลอดบุ
ั้ ตรชายคนที่สองให้ ชินอ๋อง ในขณะที่
กงอิงฮวาได้ ขึ ้นเป็ นชายารองเเต่ก็ต้องเเท้ งบุตรอย่างน่า
สงสาร อาการเเท้ งมิใช่เกิดจากธรรมชาติ เเม้ ทางวังหลวงจะ
พยายามปิ ดข่าว เเต่ชาวบ้ านเล่าลือกันว่าค่าคืนที่พระชายา
รองสกุลกงเเท้ งบุตรมีพระสนมของอ๋องห้ าหลายคนถูกโบย
จนสิ ้นชีพ

เหมันตฤดูผนั ผ่านไปหลายหน เหลียนฮวายังคงไร้ ค่คู รอง

ส่วนบิดาบุญธรรมรับผู้ช่วยผู้นนเข้
ั ้ าเป็ นอนุ เพราะสงสารเเละ
เห็นแก่ความดีของนาง จึงต้ องการเลี ้ยงดูนาง ก่อนเเต่งฮูหยิน
เอกเเละฮูหยินรองซึง่ เป็ นลูกหลานขุนนางตาแหน่งธรรมดา
เข้ ามาในภายหลัง เพราะบิดาบุญธรรมมิอาจปฏิเสธขุนนาง
ผู้ใหญ่ที่เป็ นคู่ค้ารายสาคัญซึง่ อยากผูกมิตรด้ วยได้
ฮูหยินเอกเป็ นคนหยิ่งทรนง เเต่วางตัวดี เเละรู้หน้ าที่ โดยรวม
เเล้ วเป็ นสตรี ใจกว้ าง ฮูหยินรองเป็ นสตรี อ่อนหวาน รู้จกั เอา
อกเอาใจเเละเอาใจใส่...ผู้เป็ นสามี รอยยิ ้มของนางชวนให้ ผ้ ู
มองรู้สกึ สดชื่นสบายใจ จึงเป็ นที่โปรดปรานที่สดุ ของบิดาบุญ
ธรรม อนุที่เคยเป็ นผู้ช่วยผู้นนเป็
ั ้ นสตรี อารมณ์ร้าย ทว่ารู้จกั
ปกปิ ดตัวตน จึงมิได้ ถกู บิดาบุญธรรมทิ ้งขว้ าง เเต่เหลียนฮวา
มองออกว่าที่บิดาบุญธรรมคอยเเวะเวียนไปหาอนุที่เรื อนก็
เพียงเพื่อถามไถ่สารทุกข์สกุ ดิบของนางเท่านัน้ อนุผ้ นู นั ้
เหมือนเป็ นน้ องสาวของบิดาบุญธรรมมากกว่าเป็ นภริ ยา
ดังนันเมื
้ ่อผู้ที่ตงครรภ์
ั้ บตุ รคนเเรกของบิดาบุญธรรมคือฮูหยิ
นเอกมิใช่อนุผ้ นู นที
ั ้ ่มาก่อน อนุผ้ นู นจึ
ั ้ งผูกคอตายด้ วยความ
ผิดหวัง มิใช่เพราะนางมิอาจตังครรภ์
้ เเต่เพราะความรู้สกึ ที่
บิดาบุญธรรมมีต่อนางคือสงสารเห็นใจมิใช่รัก ที่บิดาบุญ
ธรรมรับนางเป็ นอนุก็เพราะนางดื ้อรัน้ จะเป็ นเองเเต่เเรก ยุค
สมัยนี ้หากสตรี เป็ นผู้เอ่ยปากขอเป็ นภริ ยาก็เท่ากับทาลาย
ศักดิ์ศรี ของตนเอง นางจึงมิอาจเเต่งให้ ผ้ ใู ดได้ อีก บิดาบุญ
ธรรมจะเมินเฉยเสียก็ได้ เเต่เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ฉนั ท์
นายบ่าวอันยาวนาน บิดาจึงรับนางเป็ นอนุเพราะสงสาร ที่ทา
ให้ ฮหู ยินเอกตังครรภ์
้ ก็มิใช่เพราะบิดาบุญธรรมรักสตรี ผ้ นู นั ้
เเต่เพื่อรักษาหน้ านางต่างหาก หากบิดาบุญธรรมเป็ นบุรุษมัก
มากในกามารมณ์ ฮูหยินรองที่เป็ นที่โปรดปรานผู้นนคง
ั้
ตังครรภ์
้ ไปเเล้ ว

เหลียนฮวาในชุดไว้ ทกุ ข์เงยหน้ ามองท้ องฟ้า ขณะนัง่ รับลม

เย็นๆอยู่ในสวน มนุษย์เราจะอยู่หรื อจะตายเเต่ท้องฟ้าก็ยงั คง
งดงามเช่นนี ้มิเคยแปรเปลี่ยน ...โลกใบนี ้อาจจะมิมีคาว่าทุกข์
อยู่ตงเเต่
ั ้ เเรก เเต่เป็ นมนุษย์เราที่ยดั เยียดคาๆนันให้ ้ ตนเอง...
คราเเรกเคยรู้สกึ กักขาในการตัดสินใจของตนเอง ที่ละทิ ้ง
หลายๆสิง่ มา เเต่มาวันนี ้รู้สกึ ดีเหลือเกินที่วนั นันตั
้ วนาง
ตัดสินใจก้ าวออกมาจากวังวนเเห่งการแก่งเเย่งชิงดีชิงเด่นนัน้
ถ้ ายังอยู่ ก็มิร้ ูว่าป่ านฉะนี ้ชีวิตของนางจะเป็ นเช่นไร พระ
ชายารองสกุลกงของอ๋องห้ าที่เเท้ งบุตรวันนันอาจเป็
้ นนาง
หรื อมิเช่นนันก็
้ เป็ นนางที่ถกู กงอิงฮวาสัง่ โบยจนตาย เพียงเเค่
คิดก็หวาดกลัวเเล้ ว

"เหลียนเอ๋อร์ ..."

เหลียนฮวาหันไปมอง เเละเห็นบิดาบุญธรรมเดินเข้ ามาหา

พร้ อมกับรอยยิ ้มอันอบอุ่น

"อ่ะ ขออภัยเจ้ าค่ะท่านพ่อบุญธรรม ลูกจะกลับไปที่หน้ าร้ าน

เดี๋ยวนี ้" เหลียนฮวาลุกขึ ้นด้ วยท่าทางร้ อนรน

"ไม่เป็ นไรๆ ที่หน้ าร้ านมีแม่ใหญ่เเละเเม่รองของเจ้ าคอยดูเเล

อยู่เเล้ ว เจ้ าพักเถิด เเต่ขอพ่อนัง่ ด้ วยจะได้ หรื อไม่"
"เเน่นอนเจ้ าค่ะ" เหลียนฮวามิเพียงผายมือเชิญ เเต่ยงั ริ นน ้า
ชาส่งให้ บิดาบุญธรรมด้ วย

"อีกไม่นานเเม่ใหญ่ของเจ้ าก็จะคลอดน้ องของเจ้ าออกมาเเล้ ว

เจ้ าอยากได้ น้องชายหรื อน้ องสาวเล่า"

เหลียนฮวาใจเต้ นระรัวกับคาว่า 'น้ องของเจ้ า' เเม้ จะเคย

กังวลว่าจะถูกบิดาบุญธรรมทิ ้งขว้ าง เเต่ความตื่นเต้ นที่กาลัง
จะได้ น้องกลับมีมากกว่า "อืม...เอ่อ... ลูกคิดว่าน้ องชายย่อ
มดีที่สดุ เจ้ าค่ะ หากท่านพ่อบุญธรรมมีบตุ รชาย ท่านพ่อบุญ
ธรรมก็มจิ าเป็ นต้ องกังวลเรื่ องผู้สืบทอดตระกูลอีก"

บุรุษวัยกลางคนถอนหายใจยิ ้มๆ "เเต่ไหนเเต่ไรมาพ่อก็หาได้

ใส่ใจในเรื่ องเช่นนันไม่
้ จะบุตรสาวหรื อบุตรชายก็ล้วนเป็ นลูก
ของพ่อทังสิ
้ ้น เพราะเเต่เดิมพ่อก็เป็ นเพียงบ่าวไพร่ ไร้ สกุลคน
หนึง่ เเม้ มีพ่อเเม่เเละบรรพบุรุษ เเต่ก็มิร้ ูว่าคนเหล่านันคื
้ อผู้ใด
ที่สร้ างทุกอย่างขึ ้นมาจนมีทกุ วันนี ้ก็เพียงมิอยากทาให้
ลูกหลานต้ องลาบากก็เท่านัน้ เเละหากพ่อมิได้ รับรู้ว่ามารดา
ของเจ้ าตังครรภ์
้ เจ้ าอยู่ พ่อก็คงมิมีกะจิตกะใจสร้ างเนื ้อสร้ าง
ตัวเช่นนี ้ตังเเต่
้ เเรก"

เหลียนฮวาฟั งอย่างตังใจ
้ ก่อนสะดุดใจกับประโยคสุดท้ าย
"ท...ท่านพ่อบุญธรรม"

ถังโปหรื ออาโปหันมายิ ้มให้ บตุ รสาว "ยังจะเรี ยกพ่อเช่นนันอยู

้ ่
อีกหรื อเหลียนเอ๋อร์ "

"ท่าน...รู้"
ผู้เป็ นบิดายิ ้มใจดี ทว่าในดวงตาเเฝงความประหม่าเเละ
ตื่นเต้ นมิเเพ้ กนั "มิใช่เพียงเเค่ลกู หรอกนะที่ร้ ูสกึ สงสัยเเละสืบ
เรื่ องของพ่อ พ่อเองก็เช่นกัน ดวงตาของเราเหมือนกันจนเเม่
ใหญ่ของเจ้ ายังแอบถามเลยว่าพ่อเเละลูกเป็ นเพียงบิดาเเละ
บุตรี บญ
ุ ธรรมเเน่หรื อ"

เหลียนฮวาเม้ มปาก หลัง่ น ้าตาโดยมิร้ ูตวั เเม้ บิดารู้ว่านางคือ

ใคร เเต่ก็เคารพการตัดสินใจของนางที่อยากจะเริ่มจากเป็ น
บุตรี บญ
ุ ธรรมของเขา บุรุษที่ละเอียดอ่อนเเละใส่ใจถึงเพียงนี ้
หาได้ ยากยิ่ง เช่นนี ้เเล้ วทาไม... "ทาไมท่านเเม่ถึงทิ ้งบุรุษเช่น
ท่านพ่อได้ ลงคอ"

เเม้ บิดาที่เเท้ จริ งของนางจะมิใช่ยอดบุรุษเช่นกงจิ ้นหย่ง เเต่ก็

เป็ นบุรุษเเสนดีที่หาได้ ยากยิ่ง
บิดาผู้อ่อนโยนกอดปลอบบุตรสาว "อย่าได้ กล่าวถึงอาหรง
เช่นนันเลย
้ เลิกเเล้ วต่อกันเถิด"

ยิ่งบิดาอ่อนโยนเหลียนฮวาก็ยิ่งสะอื ้นหนัก หากตนได้ เป็ น

บุตรสาวของบุรุษผู้นี ้ตังเเต่
้ เเรก เเม้ ชีวิตจะไม่ได้ ดีเลิศจนน่า
ริ ษยา เเต่ชีวติ ย่อมเรี ยบง่ายเเละมีความสุขไม่เป็ นรองผู้ใด

ปี ต่อๆมา เเม้ 'ถังเหลียนฮวา' จะเลยวัยออกเรื อนมามากเเล้ ว

เเต่ถงั เหลียนฮวาก็ยงั คงงดงาม อ่อนหวาน เเละเป็ นที่โจษจัน
ในเมืองท่า ชีวิตในสกุลถังนันเเสนจะเรี
้ ยบง่าย กระทบกระทัง่
กับภริ ยารองของบิดาบ้ างเป็ นบางครา เเต่ก็ไม่ใช่เรื่ องร้ ายเเรง
เเละเข้ ากันได้ ดีกบั ภริ ยาเอกของบิดา เพราะน้ องชายที่เกิดมา
ค่อนข้ างติดผู้เป็ นพี่สาว เเม้ ความหวงลูกของคหบดีถงั จะเป็ น
ที่เล่าลือ เเต่ในที่สดุ ถังเหลียนฮวาก็ได้ ตบเเต่งให้ ขนุ นางหนุ่ม
นิสยั ซื่อตรงมากผู้หนึง่
วันเวลาผันผ่าน ถังเหลียนฮวายังคงเป็ นภริ ยาเพียงผู้เดียว
ของสามีผ้ ซู ื่อสัตย์ เเละคลอดบุตรคนที่สามหน้ าตาน่าเกลียด
น่าชังให้ พ่อเเม่ของตัวเองเเละพ่อเเม่ของสามีร้ ูสกึ ชื่นมื่น
พร้ อมกับได้ ยินข่าวดีเเละข่าวร้ ายของเหล่าเชื ้อพระวงศ์ที่อยู่
ในเมืองหลวง ข่าวดีคือชินหวางเฟยตังครรภ์
้ อีกเเล้ ว ทังที
้ ่เพิ่ง
คลอดเเฝดสามซึง่ เป็ นมังกรสองหงส์หนึง่ ให้ ชินอ๋องผู้เป็ นพระ
สวามีไปเมื่อต้ นปี ดูท่าว่าชินอ๋องปรารถนาจะทาเช่นที่เคย
ประกาศกร้ าวไว้ กลางงานเลี ้ยงต้ อนรับราชทูตจริ งๆว่า
ต้ องการให้ ชินหวางเฟยคลอดบุตรชายห้ าคนบุตรสาวห้ าคน
ให้ พระองค์ เพราะถ้ ามิรวมครรภ์ปัจจุบนั ชินหวางเฟยก็มีบตุ ร
ให้ ชินอ๋องเเล้ วถึงหกคน ชีวิตรักของชินอ๋องต้ าไท่หลงเเละชิน
หวางเฟยกงเหมยกุ้ยหวานชื่นดุจตานานรักที่เป็ นจริ ง ส่วน
ข่าวร้ ายนัน...
้ ดูเหมือนว่าพระชายารองอิงฮวาในอ๋องห้ าจะ
เผลอไปล ้าเส้ นผู้ใดเข้ ากระมัง หลังจากที่คลอดบุตรชายได้
สมใจ มิทนั ได้ อ้ มุ ลูก พระชายารองอิงฮวาก็ด่วนจากไปเพราะ
อาการช็อกปริศนาหลังการคลอดบุตร พระชายารองอีก
พระองค์หนึง่ ซึง่ แพทย์หลวงวินิจฉัยเเล้ วว่าไม่สามารถมีบตุ ร
ได้ ด้วยเหตุผลบางประการจึงรับบุตรของพระชายารองอิงฮวา
เป็ นบุตรของตนเอง

เหลียนฮวาโอบอุ้มบุตรชายคนโตขึ ้นมามองน้ องที่เพิ่งเกิด

โดยมีสามีอ้ มุ บุตรคนรองอยู่ข้างๆ ถังเหลียนฮวาหันไปสบตา
กับผู้เป็ นสามี เขายิ ้มละมุนให้ นาง นางจึงเเย้ มยิ ้มอ่อนโยน
ตอบกลับไป

ชีวิตรักของนางอาจมองดูเเล้ วเรี ยบง่ายเกินกว่าจะถูกเล่าลือ

เป็ นตานานรักดัง่ เช่นพี่รอง

เเต่เพียงเท่านี ้ก็เพียงพอเเล้ วสาหรับนาง เพราะยามนี ้นางมี

ความสุขเหลือเกิน...
ตอนพิเศษ : ขอโทษ

ปั่ บ

หนังสือฟ้องหย่าโยนลงตรงหน้ ากงจิ ้นหย่ง โดยเจ้ าชีวิตผู้อยู่

เหนือประชาชนทังปวง
้

"ข้ า...ผู้มอบสมรสพระราชทานให้ แก่พวกเจ้ าทังสอง

้
เห็นสมควรกับหนังสือฟ้องหย่าฉบับนี ้ของเสวี่ยเหม่ย ให้ พวก
เจ้ าหลุดพ้ นจากสถานะสามีภรรยากัน ลงนามเสีย..."

กงจิ ้นหย่งยืนนิ่งไปสักพัก ก่อนยกมือสัน่ ระริ กเเตะปากกาขน

นก
"นอกจากนี ้เจ้ ายังต้ องถอดชื่อของเหมยกุ้ยออกจากทาเนียบ
ตระกูลกง เเละมอบ 'ร่ าง' ของนางคืนให้ กบั ตระกูลเสวี่ยด้ วย"

ฮ่องเต้ ตรัสด้ วยพระสุรเสียงเย็นชา

กงจิ ้นหย่งตกตะลึง กัดฟั นเเน่นจนมุมปากสัน่ ระริ ก "เเต่นาง...

เป็ นบุตรี ของข้ า"

"........เสวี่ยเหม่ยกล่าวว่าเจ้ าไม่คคู่ วรจะเป็ นบิดาของนาง

เเละข้ าก็มีทางเลือกไม่มากนอกจากทาตามความต้ องการ
ของนาง ...พวกเจ้ าทังสองต่
้ างเป็ นศิษย์น้องของข้ า เป็ นคน
สาคัญของข้ า ดังนันอย่
้ าได้ ทาให้ ข้าลาบากใจไปมากกว่านี ้
รี บลงนามในหนังสือหย่า เเละคืนเหมยกุ้ยให้ เสวี่ยเหม่ยไป
เสีย"
"................ข้ า...อยากคุยกับนางก่อน" กงจิ ้นหย่งยังคงไม่
ยินยอม การถอดชื่อเหมยกุ้ยออกจากตระกูลกง เเละมอบร่ าง
ของนางให้ ตระกูลเสวี่ยก็ไม่ต่างอันใดจากตัดสัมพันธ์กบั เขาผู้
เป็ นบิดา

ตลอดมา... ที่เขาเย็นชาเเละตีตวั ออกห่างเหมยกุ้ยก็เพราะ

กลัวว่าความโปรดปรานของเขาจะทาให้ ลกู มีภยั ไม่ได้
ต้ องการขับไสไล่สง่ นางออกไปจากชีวิตจริ งๆ กงตงเทียนเเละ
กงเหมยกุ้ย เป็ นสมบัติที่มีคา่ ที่สดุ ในชีวิตเขา

"คุย?" ฮ่องเต้ ต้าหมิงเซียนเเค่นยิ ้มออกมา "สิบกว่าปี ที่เจ้ าเป็ น

สามีของนาง เจ้ ามีโอกาสพูดคุยกับนางมิร้ ูเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่
เหตุใดจึงคิดจะมาคุยในตอนที่เจ้ าทาให้ บตุ รี ที่นางรัก 'ฆ่าตัว
ตาย' เพียงเพราะการตัดสินใจอันโง่เขลาของเจ้ า! เจ้ าคิดว่า
นางจะอยากคุยกับเจ้ าเช่นนันหรื
้ อ ไม่เพียงเเค่เจ้ า เเม้ เเต่หน้ า
ของข้ าเเละศิษย์น้องรอง เสวี่ยเหม่ยยังไม่อยากจะเห็นเลย
ด้ วยซ ้า เจ้ าคิดว่าทาไมข้ าถึงเห็นด้ วยกับนางกันล่ะ เพราะข้ า
สงสารนางเช่นนันหรื ้ อ มิใช่เลย เพราะเสวี่ยเหม่ยกล่าวว่าจะ
ฆ่าตัวตายหากเจ้ าไม่คืน 'ศพ' ของเหมยกุ้ยให้ นางต่างหาก!"

กงจิ ้นหย่งตื่นตะลึงกับคาข่มขู่ของอดีตภรรยา เสวี่ยเหม่ยหา

ใช่สตรี พดู จาเลื่อนลอย หากนางกล่าวว่าจะทา นางก็จะทา
จริ งๆ เหมือนเช่นที่นางเคยกล่าวว่านางจะหย่ากับเขาหากกง
เหมยกุ้ยเป็ นอันใดไปเพราะเขา ...เเละนางก็ทาจริ งๆ

ตุบ

ร่ างสูงใหญ่คกุ เข่าลงเบื ้องหน้ าฮ่องเต้ อย่างหมดเเรง จนเเม้

เเต่เจ้ าชีวิตยังเเววตาวูบไหวไปชัว่ ครู่ "ข้ า...ยอมเเล้ ว ข้ าจะคืน
ลูกให้ นาง"
หลังจากนัน้ ชีวิตในเเต่ละวันของกงจิ ้นหย่งก็ดาเนินไปอย่าง
ไร้ ซงึ่ ความหมาย

ตระกูลเสวี่ยจัดงานศพให้ 'เสวี่ยเหมยกุ้ย' อย่างเรี ยบง่าย มี

เพียงญาติมติ รเเละคนสนิทที่ได้ รับเชิญ เเน่นอนว่ากงจิ ้นหย่ง
มิได้ เเม้ เเต่คาเชิญปากเปล่า กระทัง่ ถูกกีดกันออกไปเเละไม่
อนุญาตให้ เข้ าร่ วมเสียด้ วยซ ้า

บุตรชายคนโต...กงตงเทียน มุ่งสูช่ ายแดนอย่างไม่มีกาหนด

กลับ ไปเยือนทุกสนามรบ สร้ างชื่อเสียงเอาไว้ มากมาย เเต่มิ
เคยหวนกลับมาที่ตระกูลกงอีกเลย

ประโยคจากลาระหว่างพ่อลูกหาได้ น่าฟั งนัก กล่าวได้ ว่าตัด

ขาดกันเเล้ วโดยสิ ้นเชิง
'ข้ าจะกลับมาเเบกรับตระกูลของท่าน ...เมื่อยามที่ท่านตาย'

กงจิ ้นหย่งว่ากล่าวอันใดบุตรชายไม่ได้ เพราะการตายของ

เหมยกุ้ยทาให้ กงตงเทียนมีสภาพไม่ต่างอันใดไปจากกง
จิ ้นหย่งเลยเเม้ เเต่น้อย ยามเหมยกุ้ยยังอยู่ กงตงเทียนรู้สกึ มี
เป้าหมาย เเต่ยามนี ้น้ องสาวจากไปเเล้ ว กงตงเทียนจะยัง
เหลืออันใด

กงชุนเทียนเองก็ไปจากตระกูลกงเช่นเดียวกับกงตงเทียน เเม้
บุตรชายคนรองจะไม่ได้ กล่าวโทษกงจิ ้นหย่ง เเต่ก็ไม่อาจมอง
หน้ ากงจิ ้นหย่งโดยไม่ร้ ูสกึ โกรธเเค้ นใดๆได้ เช่นกัน
หนึง่ ปี หลังจากที่เสวี่ยเหมยกุ้ยจากไป ตระกูลกงจัดพิธีปักปิ่ น
ให้ กงกุ้ยฮวา กงเหลียนฮวา กงอิงฮวา เเละกงซิ่งฮวา
ตามลาดับเดือนเกิดของบุตรี เเต่ละคน

อนุสี่พลังปากเปรี
้ ยบเทียบเสวี่ยเหมยกุ้ยเเละกงอิงฮวาด้ วย
ถ้ อยคาไม่เหมาะสมระหว่างพิธีปักปิ่ นของกงอิงฮวา ด้ วยเหตุ
ฉะนี ้เองค่าคืนเดียวกับพิธีปักปิ่ นของบุตรสาว อนุสี่จงึ ถูกผู้
เป็ นสามีตดั ลิ ้นทิ ้งอย่างเลือดเย็น จนต้ องกลายเป็ นคนพิการ
ทังยั
้ งถูกสัง่ ลดขันกลั
้ บไปเป็ นบ่าวรับใช้ ตามเดิม

กงอิงฮวาสงสารมารดา เเต่ก็หวาดกลัวบิดาที่เปลี่ยนไปเกิน
กว่าจะอ้ อนวอนขอลดโทษใดๆเเทนมารดา

ไม่นาน หญิงสาวทัว่ ทังเเว่

้ นเเคว้ นต้ องพากันตื่นเต้ นจนกิน
ไม่ได้ นอนไม่หลับ เมื่อได้ ยินข่าวลือจากในวังหลวงว่าชินอ๋อง
ทูลขอสมรสพระราชทานกับฮ่องเต้ ก่อนจะพากันตื่นตะลึงทัง้
บ้ านเมืองเมื่อล่วงรู้กนั โดยทัว่ ว่าชินอ๋องทรงต้ องการตบเเต่ง
กับป้ายวิญญาณของเสวี่ยเหมยกุ้ย เเน่นอนว่าทางสกุลเสวี่ย
ไม่เห็นด้ วย เเต่เมื่อเสวี่ยเหม่ยเห็นความมุ่งมัน่ ในเเววตาอัน
รวดร้ าวของชินอ๋อง จึงยอมมอบป้ายวิญญาณของบุตรสาว
อันเป็ นที่รักให้

ความรักอันบริ สทุ ธิ์ของชินอ๋องย่อมมีทงผู ั ้ ้ ที่เห็นด้ วยเเละไม่

เห็นด้ วย เเต่ขนุ นางที่ไม่เห็นด้ วยก็มีอนั เป็ นไปเสียทุกราย จน
กลุม่ ผู้ไม่เห็นด้ วยที่เหลืออยู่จาต้ องหุบปากฉับเเละม้ วนหาง
เก็บกลับไปทีละคน

เเม้ เเต่ตระกูลเพ่ยที่วางแผนร้ ายเพื่อให้ หลานสาวจอม

ทะเยอทะยานอย่างกงกุ้ยฮวาได้ เป็ นชินหวางเฟยยังถูกชิน
อ๋องย้ อนแผนจนโงหัวไม่ขึ ้นอีกเลย เพราะกงกุ้ยฮวาถูกพบว่า
มีสมั พันธ์ลกึ ซึ ้งกับองค์ชายไร้ ค่าผู้หนึง่ ในที่รโหฐาน มีพยาน
เห็นเหตุการณ์ไม่น้อย สุดท้ ายกงกุ้ยฮวาต้ องออกเรื อนไปกับ
องค์ชายไร้ ค่าผู้นนั ้ ส่วนผู้นาตระกูลเพ่ยเเละฮูหยินถูกพบว่า
กระทาความผิดร้ ายเเรง เเละถูกเนรเทศออกจากเเคว้ นทัง้
ตระกูลสายหลักสายรอง โดยไม่มีผ้ ใู ดสนใจเสียงของผู้นา
ตระกูลเพ่ยเเละฮูหยินที่เอาเเต่คร่ าครวญว่า 'ตนไม่ได้ ทา ตน
ถูกใส่ร้าย' เลยเเม้ เเต่น้อย

เมื่ออนาคตของพี่สาวอย่างกงกุ้ยฮวาพังพินาศย่อยยับต่อ
หน้ าต่อตา เเทนที่จะเเสร้ งเสียใจ กงอิงฮวากลับอารมณ์ดีถึง
ขีดสุด ความรู้สกึ ที่เหมือนเสี ้ยนหนามตาหัวใจส่วนหนึง่ ถูก
กาจัดออกไปส่งผลให้ กงอิงฮวาใจกล้ าถึงขันแอบเข้
้ าไปขโมย
เครื่ องประดับของเสวี่ยเหมยกุ้ยที่ถกู เก็บรักษาเอาไว้ อย่างดี
ออกมาหยิบจับใช้ สอย กงอิงฮวาเพิ่งรู้ตวั ว่าทาพลาดก็ยามที่
กงจิ ้นหย่งจับได้ เเละโบยนางจนเเทบสิ ้นสติ
'ฮือๆ ท่านพ่อใจร้ าย ท่านพ่ออยุติธรรม ด้ วยเรื่ องพรรค์นี ้ท่าน
พ่อถึงกับโบยลูก ฮึก พี่รองก็ตายไปเเล้ วจะเก็บเอาไว้ ทาไมให้
เสียเปล่า เครื่ องประดับสวยงามพวกนี ้สมควรเป็ นของลูกตัง้
เเต่เเรกเเล้ วเสียด้ วยซ ้า พี่รองทาดีอนั ใดจึงสมควรได้ รับของมี
ค่าเหล่านี ้กัน ท่านพ่ออย่าคิดนะเจ้ าคะว่าลูกไม่ร้ ูไม่เห็นอันใด
ลูกเห็นท่านพ่อไปที่เรื อนของพี่รองทุกวัน ท่านพ่อจะอาลัยกับ
การตายของนังพี่รองทาไมนักหนา นังนัน่ ไม่เห็นจะมีอนั ใดดี
นอกจากทาตัวหยิ่งผยองเเละอวดดีไปวันๆ ท่านพ่อรู้ไหมเจ้ า
คะว่าพี่รองมันทาตัวเเพศยาแค่ไหนยามมีชีวติ มันยัว่ ยวนจน
อ๋องห้ าส่งเเม่สื่อมาสูข่ อมัน มันเเย่งอ๋องห้ าไปจากลูก ฮึ
สมควรตาย ดีเเล้ วที่มนั ตาย!!'

กงอิงฮวาระเบิดสิง่ ที่อยู่ในใจออกมาจนหมดสิ ้น ก่อนตก

ตะลึงไปเมื่อรู้ว่าไม่สมควรพูดเช่นนัน้ เเต่บิดากลับไม่ได้ โกรธ
เกรี ย้ วรุนเเรงเช่นที่นางคิด บิดานิ่งเงียบจนกงอิงฮวารู้สกึ ใจ
คอไม่ดีกระทัง่ รู้สกึ หวาดกลัว
ไม่นานกงอิงฮวาก็ถกู บังคับให้ เลือกว่าจะออกเรื อนไปกับ
คหบดีแก่คราวพ่อ หรื อไปจากตระกูลกงพร้ อมเงินก้ อนหนึง่
กงอิงฮวาคร่ าครวญขอโอกาสจากคนเป็ นพ่อ เเต่กงจิ ้นหย่งก
ลับกล่าวสะบันสายสั
้ มพันธ์พ่อลูกลงตรงนัน้ กงอิงฮวารู้สกึ
อับจนหนทาง ไม่เคยคิดว่าจะถูกคนเป็ นพ่อขับออกจาก
ตระกูลเพียงเพราะกล่าวลบหลูพ่ ี่สาวที่ตายไปเเล้ วเช่นนัน้ เเต่
ให้ เเต่งกับพ่อค้ าแก่คราวพ่อ นางไม่มีวนั ยอมรับ จึงคว้ าเงิน
เเละไปจากตระกูลกง หารู้ไม่วา่ คหบดีแก่คราวพ่อที่กงจิ ้นหย่
งเลือกให้ นนทั
ั ้ งรู้ ปโฉมเเละฐานะล้ วนไม่ธรรมดา เเต่กงอิงฮวา
ที่หวังสูงเกินตัวมีหรื อจะสนใจ พ่อค้ าก็คือพ่อค้ า กงอิงฮวาคิด
เช่นนัน้ ท้ ายที่สดุ เเล้ วมีชาวบ้ านในเมืองหลวงผู้หนึง่ ที่เดินทาง
ไปทาธุระที่ต่างเมืองเห็นเด็กหน้ าหน้ าตาคลับคล้ ายคลากับ
คุณหนูกงอิงฮวาใน 'หอบุปผา' ชาวบ้ านผู้นนไม่ ั ้ ได้ เอะใจว่า
เเม่นางน้ อยผู้นนคื
ั ้ อกงอิงฮวา เนื่องจากหอบุปผาที่ตนเข้ าไป
เป็ นหอโคมเขียว เเล้ วคุณหนูสงู ศักดิ์สกุลกงจะมาอยู่ในที่
เช่นนี ้ได้ อย่างไรเล่าจริ งไหม

อนุหกจับสังเกตได้ ว่าผู้เป็ นสามีเปลี่ยนไป เเละหากนางไม่พา

บุตรสาวไปจากสกุลกงเสียเดี๋ยวนี ้ นางเเละบุตรสาวของนาง
อาจมีจดุ จบไม่ต่างจากอนุสี่เเละกงอิงฮวา จึงอ้ อนวอนขอให้
กงจิ ้นหย่งส่งนางเเละลูกไปอยู่ต่างเมืองโดยยกอาการป่ วย
ขึ ้นมาอ้ าง

ฮูหยินเอกหย่าจากสามีเเละไปจากสกุลกง ฮูหยินรองขอไป
ปฏิบตั ิธรรมที่วดั ประจาตระกูลอย่างไม่มีกาหนดกลับ ฮูหยิ
นสามถูกส่งไปอยู่นอกจวนเนื่องจากสนับสนุนให้ ลกู สาวทา
งามหน้ า อนุสี่หนีไปเพราะทนงานลาบากไม่ไหว อนุหกไปพัก
รักษาอาการป่ วยนอกจวน
ยามนี ้... นางคือภริ ยาเพียงหนึง่ เดียวของท่านพี่เเล้ ว ...ใน
ที่สดุ ท่านพี่ก็เป็ นของนางเเต่เพียงผู้เดียว

อนุหรงเเย้ มยิ ้มออกมา ก่อนลูบหัวบุตรสาวด้ วยความรักใคร่

เมื่อไม่มีเสวี่ยเหม่ย ท่านพี่ก็ไม่ต้องเกรงใจผู้ใดอีก เห็นไหมว่า

ท่านพี่ไล่สตรี เเละลูกๆของพวกมันออกไปเพื่อนาง ...เพื่อนาง
หึๆๆ

อนุหรงไม่ได้ คิดว่ากงจิ ้นหย่งโปรดเสวี่ยเหมยกุ้ย เเต่อย่างไร

เสวี่ยเหมยกุ้ยก็ลกู คนหนึง่ เมื่อนางตายท่านพี่ยอมเสียใจเป็ น
ธรรมดา เเต่เมื่อเวลาผ่านไประยะเวลาหนึง่ ท่านพี่ย่อมทาใจ
ได้ ดังนันเมื
้ ่อสบโอกาส อนุหรงจึงพาเหลียนฮวาไปหากง
จิ ้นหย่งที่ห้องทางาน
"ท่านพี่เจ้ าคะ เหลียนเอ๋อร์ ก็ถึงวัยที่สมควรขบคิดเรื่ องออก
เรื อนเเล้ ว น้ องจึงอยากปรึกษาท่านพี่เรื่ องคู่ครองของเหลียน
เอ๋อร์ เจ้ าค่ะ"

อนุหรงกล่าวเสียงอ่อนหวาน โดยมีเหลียนฮวายืนเหนียมอาย
อยู่เคียงข้ าง คล้ ายกาลังส่งสัญญาณให้ บิดารับรู้ว่านางมีคน
ในใจเเล้ ว เเละต้ องการให้ เขาสนับสนุน

เเต่สองเเม่ลกู กลับต้ องตกตะลึง เมื่อกงจิ ้นหย่งกล่าวว่า

"เรื่ องนันพวกเจ้
้ าเเม่ลกู ไม่ต้องกังวลไป เมื่อไม่นานมานี ้คหบดี
รุ่ยส่งเเม่สื่อมาสูข่ อเหลียนฮวา เเละข้ าก็ตกลงไปเเล้ ว ข้ า
กาลังจะส่งคนไปเเจ้ งพวกเจ้ าพอดี"
อนุหรงหน้ าซีด "ท่านพี่ น้ องไม่เข้ าใจ เหลียนเอ๋อร์ ของเราเป็ น
ถึงสาวงามอันดับหนึง่ ของเเคว้ น นางสมควรมีวาสนาได้ เป็ น
ถึงพระชายาอ๋องมิใชหรื อเจ้ าคะ! สมควรเเล้ วหรื อที่จะยกนาง
ให้ กบั คหบดีต่าต้ อยผู้หนึง่ !"

กงจิ ้นหย่งปรายตามองอนุภรรยาที่ตนรังเกียจที่สดุ ด้ วยแวว

ยาเย็นชาเเละใบหน้ ามืดครึม้ "นางหาได้ มีวาสนาอันใด ตังเเต่
้
นางมีมารดาเป็ นเพียงสตรี จิตใจสกปรกเช่นเจ้ า"

"ท...ท่านพี่ ทาไมท่านพี่พดู กับน้ องเช่นนันเล่

้ าเจ้ าคะ"
อนุภรรยาที่ได้ ชื่อว่าคนโปรดถึงกับอึ ้งไปในทันทีเมื่อถูกสามี
กล่าวประณามต่อหน้ าข้ าทาสบริ วาร มิเพียงเสียใจเท่านัน้
นางยังเสียหน้ ามากด้ วย
"ท่านพ่อ...อย่าให้ เหลียนเอ๋อร์ ออกเรื อนกับคหบดีรุ่ยเลยนะ
เจ้ าคะ" กงเหลียนฮวากล่าวเสียงสัน่ เครื อ ถึงกับคุกเข่าลงไป
บนพื ้นเพื่ออ้ อนวอน

"คิดให้ ดีๆเหลียนฮวา คหบดีรุ่ยหาใช่ไก่กาเช่นที่มารดาโง่เขลา

ของเจ้ ากล่าว ตระกูลรุ่ยมีทงเงิ
ั ้ นทองเเละอานาจ ซ ้ายังยินดี
รับเจ้ าเป็ นฮูหยินเอก ทังๆที
้ ่เจ้ าเป็ นเพียงบุตรี อนุ"

กงเหลียนฮวากัดฟั น "ลูก...ลูก" ลูกมิได้ อยากเป็ นภรรยา

พ่อค้ า ลูกอยากเป็ นชินหวางเฟย!

อนุหรงทรุดนัง่ ลงไปโอบกอดปลอบบุตรสาว "ท่านพี่เจ้ าคะ

เห็นใจเหลียนเอ๋อร์ ของเราเถิด น้ องดูออกว่าเหลียนเอ๋อร์ มีใจ
ให้ ผ้ อู ื่นเเล้ ว"
"...เป็ นผู้ใด" กงจิ ้นหย่งเเสร้ งถาม ทังๆที
้ ่ร้ ูคาตอบดีอยู่แก่ใจ
สาหรับเเม่ลกู คู่นี ้ ย่อมมองหาสิง่ ที่ดีที่สดุ ด้ วยความโลภ

กงเหลียนฮวาลังเลเล็กน้ อย ก่อนกล่าวออกไป "ท่านพ่อ ลูก

ปั กใจรักชินอ๋องเพคะ"

"...เเล้ วชินอ๋องรู้สกึ เช่นเดียวกันกับเจ้ าเช่นนันหรื

้ อ"

กงเหลียนฮวาสะอึก ไม่เลย นางเเละชินอ๋องยังมิเคยได้

สนทนากันจริ งๆจังๆเลยสักครัง้ นางมิร้ ูด้วยซ ้าว่าทรงจานาง
ได้ หรื อไม่

"หากพระองค์สนใจเจ้ าสักเล็กน้ อย ด้ วยอานาจบารมีที่

พระองค์มี มีหรื อพระองค์จะไม่เข้ าหาเจ้ า หากเรื่ องง่ายๆเเค่นี ้
เจ้ ายังคิดไม่ได้ เจ้ าก็มิค่คู วรจะเป็ นสะใภ้ ราชวงศ์"
อนุหรงกอดเหลียนฮวาที่น ้าตาคลอเบ้ าอย่างน่าสงสารเเน่
นยิ่งขึ ้น

"ท่านพี่!ท่านพูดกับลูกเเรงไปเเล้ วนะเจ้ าคะ!"

"หุบปาก! ผู้ใดอนุญาตให้ เจ้ าพูดเเทรก!" กงจิ ้นหย่งตวาดใส่

จนอนุหรงตัวสัน่ ระริ กด้ วยความหวาดกลัว

"หากเหลียนเอ๋อร์ ของน้ องมิค่คู วรจะเป็ นสะใภ้ ราชวงศ์ เช่นนัน้

'ป้ายวิญญาณ' พรรค์นนคู ั ้ ่ควรกับชินอ๋องมากกว่าเหลียน
เอ๋อร์ ของเรานักหรื ออย่างไร! คนสติดีๆที่ไหนจะอยากเเต่งกับ
ป้ายวิญญาณของคนตาย อัปมงคลที่สดุ !" ด้ วยความโกรธ
เเค้ นเเทนบุตรสาวทาให้ อนุหรงกล่าวโดยลืมคิด เเละเมื่อคิด
ได้ ก็สายไปเสียเเล้ ว
กงจิ ้นหย่งนิ่งไปก่อนหันไปสัง่ พ่อบ้ านเยี่ยด้ วยเสียงเรี ยบเย็น
จนสองเเม่ลกู หนาวเยือกไปถึงกระดูก ".........พาพวกนาง
กลับไปที่เรื อน เเละรื อ้ สะพานเชื่อมทิ ้งเสีย"

"ท่านพี่! หากท่านพี่รือ้ สะพานเชื่อมทิ ้ง เช่นนันข้

้ ากับเหลียน
เอ๋อร์ จะข้ ามมาที่เรื อนใหญ่เช่นไรเล่าเจ้ าคะ" อนุหรงตื่น
ตระหนกถึงขีดสุด เรื อนของพวกนางรายล้ อมด้ วยสระบัว
ต้ องข้ ามสะพานเชื่อมจึงจะสามารถไปยังส่วนอื่นๆของจวนได้
หากไม่มีสะพานเชื่อมก็ต้องใช้ เรื อเท่านัน้ เช่นนันก็
้ มีเเต่เพิม่
ความลาบากให้ พวกนาง เเละสามีจะทาให้ นางเเละลูก
ลาบากเพื่ออันใดหากไม่ใช่เพื่อกักบริ เวณพวกนางเเม่ลกู ให้
อยู่เเต่ในเรื อนเล็กๆ
"เช่นนันพวกเจ้
้ าเเม่ลกู ก็ไม่ต้องโผล่หวั มาจนกว่าข้ าจะสัง่ !"
กล่าวจบกงจิ ้นหย่งก็สะบัดชายเเขนเสื ้อเดินจากไปทันที ทิ ้ง
สองเเม่ลกู ที่ยงั คงงุนงงเเละเสียใจเอาไว้ เบื ้องหลัง

"ท่านเเม่...เหลียนเอ๋อร์ ไม่เข้ าใจ ไหนท่านเเม่กล่าวว่าท่านพ่อ

ไม่รักไม่โปรดพี่รองไงเจ้ าคะ ถ้ าไม่รักเเล้ วทาไมท่านพ่อจึง
โกรธขนาดนี ้เมื่อท่านเเม่กล่าวลบหลูพ่ ี่รอง ท่านเเม่...ท่านเเม่
บอกว่าท่านพ่อรักท่านเเม่เเละลูกมาก เเล้ วทาไมท่านพ่อทา
กับพวกเราเช่นนี ้เราเจ้ าคะ"

กงเหลียนฮวาหันมาคาดคันเอากั
้ บมารดาหลังถูกบังคับพา
กลับมาที่เรื อนหลังเล็กเเละต้ องยืนมองบ่าวไพร่ รือ้ ถอน
สะพานออกต่อหน้ าต่อตา ความรู้สกึ เหมือนถูกเนรเทศเเละ
ถูกทอดทิ ้งจู่โจมกงเหลียนฮวาจนเด็กสาวเเทบประคองสติ
เอาไว้ ไม่อยู่ มือที่กมุ มารดาอยูก่ ็สนั่ เทาจนมิร้ ูวา่ ผู้ใดกาลังตัว
สัน่ ระริ กมากกว่ากันกันเเน่

"มันไม่ควรเป็ นเช่นนี ้...ทาไมจึงเป็ นเช่นนี ้...ทาไมกัน..." อนุ

หรงพึมพาด้ วยดวงตาว่างเปล่า

ไม่นานพระมารดาของอ๋องห้ าก็สง่ เเม่สื่อมาสูข่ อกงเหลียนฮ

วา อนุหรงโน้ มนาวให้ บตุ รสาวตอบรับเมื่อไม่เห็นความหวังว่า
บุตรสาวจะได้ เป็ นชินหวางเฟย เเต่ทงกงเหลี
ั้ ยนฮวาที่ต้องเข้ า
ไปอยู่ในวังอ๋องห้ าเเละอนุหรงล้ วนมีชีวิตไม่ส้ ดู ีพอกัน กง
เหลียนฮวาต้ องคอยสู้รบปรบมือกับหานลี่ซือที่สดุ ท้ ายก็ถกู
จับได้ ว่าวางยาปลุกกาหนัดอ๋องห้ าจนถูกลดขันเป็
้ นอนุภรรยา
อยู่ทกุ วี่ทกุ วัน ไหนจะอนุภรรยาคนอื่นๆอีก จนสุขภาพกง
เหลียนฮวาทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ ว ด้ านอนุหรงก็ไม่ได้ ดีไป
กว่ากัน เพราะสุดท้ ายเเล้ วนางก็ไม่ได้ ออกมานอกเรื อนของ
ตัวเองอีกเลย เรื อจะข้ ามมาเพื่อนาวัตถุดิบประกอบอาหารมา
ส่งเท่านัน้ เเต่ผ้ เู ป็ นสามีไม่เคยมาหานาง หรื อกระทัง่ ส่งคนมา
เเจ้ งว่าต้ องการพบนาง

วันเเล้ ววันเล่ากงจิ ้นหย่งยิ่งใช้ ชีวิตเหมือนร่ างไร้ วิญญาณ กิน

เเละนอนเพื่อให้ มีชีวิตอยูเ่ เละมีเรี่ ยวเเรงช่วยฮ่องเต้ บริ หาร
บ้ านเมืองเท่านัน้ เเละหากไม่เข้ าวัง กงจิ ้นหย่งก็จะนัง่ ทางาน
อยู่ที่ห้องทางานภายในจวน บางครัง้ ก็จะเดินไปทัว่ จวน
เหมือนตามหาเงาของใครบางคน บางครัง้ ก็นงั่ พูดคุยคน
เดียวโดยมีชดุ ของอดีตฮูหยินเอก เเละอดีตบุตรสาวเเขวนอยู่
ตรงหน้ า เป็ นดัง่ ตัวเเทนของสตรี ทงสอง
ั ้ เเละพร่ าขอโทษทัง้
ดวงตาไร้ ชีวติ อย่างไม่ร้ ูจกั เหน็ดจักเหนื่อย โดยปรารถนาจาก
ก้ นบึ ้งของหัวใจให้ พวกนางได้ ยินเเละให้ อภัยในสักวัน...