ตอน แรกพบ

ในมุมหนึง่ ของผับชื่อดังใจกลางกรุงเทพมหานคร สองหนุ่มนัง่ คุยกันอย่าง

ออกรสหลังจากที่ห่างหายกันไปนาน เพราะภาระงานที่แต่ละคนต้ องรับผิดชอบ
“ชาติชาย”หนุ่มมาดเข้ ม หน้ าตาหล่อเหลา ลูกชายนายตํารวจใหญ่นงั่ ตรงข้ าม
“จักรพงษ์ “ หนุ่มรูปหล่อที่มองพนักงานสาวตาเป็ นมัน ทังสองดื ้ ่มนํ ้าสีอําพันลงคอ
อย่างไม่เกรงกลัวฤทธิ์เดชของมัน
“เฮ้ ย...ไอ่โรปทางนี ้โว้ ย!!!” ชาติชายร้ องทักเพื่อนหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ าร้ านมา
พร้ อมกับสาวสวยที่แต่งตัว ด้ วยชุดแซคสีแดงเพลิง โรปหรื อรวิกรณ์ โรเบิร์ต เรย์
หนุ่มลูกครึ่งมองตามเสียงเรี ยกเห็นเพื่อนนัง่ อยู่ จึงเดินนําสาวสวยไปยังโต๊ ะของ
เพื่อนพร้ อมแนะนําให้ เพื่อนรู้จกั
“เฮ้ นี่ฟ้า นี่ชาติชาย จักรพงษ์ เพื่อนผมครับ” เขาชี ้ไปยังสองหนุ่มที่ลกุ ขึ ้น
ยืนก้ มหัวเล็กน้ อย เอมิกาตอบรับพร้ อมส่งยิ ้มพราวให้ หนุ่มหล่อทังสอง ้ พลางมอง
หน้ าโรเบิร์ตที่กระซิบข้ างหู
“ฟ้า คุณกลับไปรอผมที่คอนโดก่อนนะครับ ขอคุยกับเพื่อนแป๊ บหนึง่ ให้
อาชาไปส่งนะครับ” เอมิการับคําพร้ อมส่งยิ ้มหวานให้ และขอตัวลาชาติชายและ
จักรพงษ์ กลับก่อน แล้ วเดินจากไป โรเบิร์ตนัง่ ลงข้ างจักรพงษ์ พลางมองหน้ าเพื่อน
ทังสองคนที
้ ่ห่างหายไปนานถึง สามปี
“ไอ่โรปแกกลับมาเมื่อไหร่วะ ไม่เห็นโทรหาพวกกู” จักรพงษ์ ถาม มอง
ใบหน้ าหล่อเหลาที่คล้ ายกับหลุดออกมาจากนิยายปรัมปรา
“กลับมาได้ อาทิตย์หนึง่ กลับมาก็ย่งุ วุน่ วายไปหมด ไม่คอ่ ยมีเวลาเลยไม่ได้
โทรหาน่ะ”
 “เออๆทีกบั พวกกูไม่มีเวลา แต่กบั สาวสวยนี่มงึ มีเวลาตลอดแหละ”
“พวกมึงนี่ อย่าพูดมาก เล่าเรื่ องพวกมึงมาดีกว่า ว่าตอนนี ้ทําอะไรกันอยู่”
ทังสามหนุ
้ ่มนัง่ คุยกันอย่างเมามัน พนักงานสาวสวยนําอาหารมาเสิร์ฟพร้ อมส่ง
ตาหวานเยิ ้มให้ กบั หนุ่มหล่อผู้มาใหม่ พลางริ นเหล้ าใส่แก้ วให้ เขา โรเบิร์ต ยกแก้ ว
ขึ ้นดื่มพลางมองรอบๆโต๊ ะที่กลุม่ ตนและเพื่อนนัง่ อยู่ เห็นผู้คนมากมายที่นงั่ ดื่มกัน
อย่างสนุกสนาน บางที่ก็มีกลุม่ คนโยกย้ ายส่ายสะโพกกันอย่างไม่ร้ ูจกั เหน็ดเหนื่อย
ทันใดสายตาก็สะดุดกับหญิงสาวคนหนึง่ ที่กําลังเต้ นอยู่กบั กลุม่ เพื่อนอย่าง
สนุกสนาน สาวสวยรูปร่างสูงโปร่งในสุดแส็คสีดําเกาะอก ผิวขาวอมชมพูตดั กับชุด
ทําให้ ดโู ดดเด่นในกลุม่ คน ผมยาวสลวยบิดเป็ นเกลียวสะบัดพลิ ้วไปกับการเต้ นที่
เป็ นจังหวะ ริ มฝี ปากอิ่มน่าจูบ โรเบิร์ตมองสาวสวยอยู่นาน จนเพื่อนสะกิดจึง
รู้สกึ ตัว
“เฮ้ !!! ไอ้ โรปมองไรวะ เรี ยกหลายครัง้ ไม่ยอมตอบ”
“เอ่อ...เมื่อกี ้มึงว่าไรวะ กูไม่ได้ ยิน”
“กูถามมึงว่ามึงจะอยู่นานรึเปล่า”
“คงนานแหละ เพราะที่โรงแรมมีปัญหา แด๊ ดเลยส่งกูมาดูแล”
“ดีๆ เราจะได้ นดั กันบ่อยๆ”
“เอ่อ กูไปห้ องนํ ้าก่อนนะเว้ ย เดี๋ยวมา” โรเบิร์ตพูดขึ ้นหลังจากที่เหลือบ
สายตามองไปยังหญิงสาวที่กําลังเดินไปทางห้ อง นํ ้า และเดินตามออกไปอย่าง
รวดเร็ว

ณัฐวลัย ประคองกายออกมาจากห้ องนํ ้าด้ วยความมึนเมาในรสนํ ้าสี

อําพันที่ถกู เพื่อนสาว คะยันคะยอให้
้ ดื่มไปหลายแก้ ว โดยไม่ร้ ูตวั ว่ามีใครตังใจยื
้ น
ขวางทางอยู่ เธอเดินชนเข้ าอย่างจังจนเกือบล้ มลงไปกับพื ้น ชายหนุ่มคว้ างเอวสาว
สวยไว้ เพื่อไม่ให้ เธอล้ ม พร้ อมตวัดแขนแข็งแรงให้ ร่างบางเข้ ามาในอ้ อมกอดอย่าง
จงใจ ณัฐวลัยตกใจจึงคว้ าเสื ้อชายหนุ่มไว้ นานจนรู้สกึ ตัว เงยมองหน้ าชายหนุ่มที่
อยู่ใกล้ เพียงลมหายใจ หญิงสาวพยายามดึงตัวออกมาแต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย
พลางส่งสายตากรุ่มกริ่ มให้ จนหญิงสาวหน้ าแดง
“เอ่อ....ขอโทษนะคะ” ณัฐวลัยบอกชายหนุ่มด้ วยดวงหน้ าที่แดงกํ่าจาก
ฤทธิ์แอลกอฮอล์และความขวยเขินที่เธอถูกเขากอดอย่างจัง
“ไม่ เป็ นไรครับ ผมยินดีช่วย สาวสวยอย่างคุณ ” โรเบิร์ตกล่าว ส่งยิ ้ม
อย่างเป็ นมิตรไปที่ร่างในอ้ อมแขน เขาได้ ยินเสียงหัวใจเต้ นดังตึกตักโดยไม่ร้ ูว่าใคร
เป็ นเจ้ าของเสียงๆนี ้
“ปล่อยดิฉนั ได้ แล้ วค่ะ ฉันยืนเองได้ ” เธอกล่าวออกมาเมื่อรู้ตวั ว่าอยู่ใน
อ้ อมกอดเขานอนเกินไปแล้ ว
“ผมขอโทษครับ นึกว่าผู้หญิงแบบคุณชอบอยู่ในอ้ อมกอดชายหนุ่ม
อย่างผม”
“เอ๊ ะ นี่คณ
ุ ...” หญิงสาวหน้ าเข้ มขึ ้นทันทีเมื่อคํากล่าวสบประมาณนัน้
ออกมาจากปากชายหนุ่มที่ หน้ าตาดี แต่ได้ ยินเสียงเพื่อนเดินมาตาม จึงเงียบและ
พยายามสะบัดตัวออกจากชายหนุ่ม
“ยัย จา เสร็จยัง เอ่อ...เกิดอะไรขึ ้นน่ะ” การะเกดถามขึ ้นหลังจากเห็น
เพื่อนในอ้ อมกอดชายหนุ่มแปลกหน้ า พร้ อมตะลึงในความหล่อของชายหนุ่มที่ไม่
เคยเห็นใครหล่อแบบนี ้มาก่อน โรเบิร์ตจึงปล่อยหญิงสาวอย่างแสนเสียดาย พร้ อม
เอ่ยออกมา
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คือว่าเพื่อนคุณเค้ าเดินสะดุด ผมจึงช่วยไว้ น่ะ
ครับ”
 “อ๋อ ค่ะๆๆ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยไว้ คุณ....”
“ไปกันเถอะเกด” ณัฐวลัยเอ่ยขึ ้นพร้ อมดึงแขนเพื่อนออกเดินไปยังโต๊ ะที่
มีกลุม่ เพื่อนๆ อย่างรู้สกึ หงุดหงิดต่อคํากล่าวหานัน้ ผู้ชายอะไรหน้ าตาหล่อแต่ปาก
เสียชะมัด ขออย่าให้ เจอกันอีกเลย หญิงสาวคิดในใจ
“นี่ๆๆใครน่ะ หล่อมากเลย” การะเกดถามออกมาหลังจากที่อยู่กนั
เพียงลําพังอย่างใคร่ร้ ู
“จะรู้ไหมล่ะ แล้ วทําไมแกไม่ถามเค้ าเองล่ะ”
“ก็ฉนั กําลังจะถาม แต่แกดันลากฉันกลับมานี่ เพราะแกคนเดียว” เธอ
กล่าวคาดโทษณัฐวลัยที่ดงึ เธอกลับก่อนที่จะได้ ถามชื่อหนุ่มหล่อ
“อย่าลืมนะว่าแกน่ะ มี-แฟน-แล้ ว ฉันฟ้องไอ้ นํ ้านะ” เพื่อนสาวขู่กําชับ
ถึงแฟนของเพื่อน
“โอ๋ๆๆๆล้ อเล่นน่ะ ช่างเหอะ เราคงไม่มีวาสนาจะเจอคนหล่อๆแบบนี ้
อีกหรอก แต่คนนันน่ ้ ะสุดหล่อของแกเดินมานู่นแล้ วย่ะ” สองสาวมองไปยังหนุ่ม
หล่อที่เดินเข้ าร้ านมา การะเกดยกมือเรี ยกชายหนุ่มที่เดินเข้ ามาอย่างสนิทสนม
คุณชายปกรณ์ พัฒนเรื องรอง เดินเข้ ามาหาหญิงสาวพร้ อมส่งยิ ้มที่ร้ ูสกึ เหมือนกับ
โลกทังใบนั
้ นสดใสมายั
้ ง ณัฐวลัย หญิงสาวหน้ าแดง ทันใดตาก็เหลือบไปเห็นชาย
หนุ่มที่ช่วยเธอเมื่อกี ้นัง่ กับเพื่อนพร้ อมส่งสาย ตาล้ อเลียนมาให้ เธอเบือนหน้ าหนี
หันมาสนใจชายหนุ่มตรงหน้ าแทน
“เฮ้ ย!!ไอ้ โรป คอมึงเคล็ดแล้ วมัง๊ มองเค้ าอยู่ได้ มองมากระวังโดนอุ้ม
นะโว้ ย”
“ทําไม มึงรู้จกั เหรอ”
“ทําไม กูจะไม่ร้ ูจกั ผู้ชายที่เดินเข้ ามาคนนันน่
้ ะชื่อ คุณชายปกรณ์
พัฒนเรื องรอง เป็ นลูกชายหม่อมนภัทรบดีกบั คุณหญิงสารยาณี พัฒนเรื องรอง
เป็ นผู้บริ หารโรงพยาบาลพัฒนเรื องรอง ส่วนผู้หญิงที่มงึ มองน่ะ ชื่อ ณัฐวลัย ชื่อเล่น
คุณจา แฟนคุณชายปกรณ์เว้ ย ดังนันมึ ้ งอย่าไปยุ่งกับลูกเจ้ าลูกนายดีกว่า เดี๋ยว
ซวยไม่ร้ ูตวั ” ชาติชาย พูดทีเล่นทีจริ ง ด้ วยความที่เป็ นถึงตํารวจขันสู
้ งต้ องรู้เรื่ องราว
ข่าวสารในประเทศมากเป็ น เรื่ องธรรมดา เขาจึงรู้ว่าคนดังเหล่านี ้เป็ นใครบ้ างเพื่อ
ประโยชน์ต่ออาชีพของเขา
“หากเค้ ายังไม่แต่งงานกัน กูก็มีสิทธินี่นา” โรเบิร์ตกล่าวออกมาอย่าง
มัน่ ใจในความสามารถของตนที่จะกระชากใจสาวๆให้ มาสยบ ต่อหน้ าเขาได้
“ไอ่โรป อย่างมึงจะหาสวยๆอย่างนี ้อีกกี่คนก็ได้ นี่นา แต่เค้ าน่ะมี
เจ้ าของแล้ วนะโว้ ย”
“มันต้ องลองดูโว้ ย ของที่ได้ มายากๆน่ะ ยิ่งสนุกว่ะ” ชายหนุ่มพูด
อย่างนึกสนุก พร้ อมมองไปยังสาวสวยที่หมายปองเดินออกไปกับแฟนหนุ่ม

ตอน แผนร้ าย

“นี่ๆๆๆ ยัยจา หล่อนไม่ง่วงเหรอ ยืนยิ ้มแฉ่งอยู่ได้ ” การะเกด

ทักเพื่อนสาวที่ยืนยิ ้มอยู่หน้ าเคาเตอร์ ในโรงพยาบาล วันนี ้สองสาวเข้ าเวรกลางคืน
หลังจากที่ฉลองกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อยในคืนที่ผ่านมา การะเกดจึงรู้สกึ ปวดหัว
และง่วงนอนเป็ นอย่างมาก
“ง่วงได้ ไง นี่มนั เพิ่ง 5 โมงเย็น อีกอย่างเราเพิ่งเข้ าเวรนะ เธอน่ะนอนมา
ทังวั
้ นยังจะง่วงอีกเหรอ”
“ก็มนั ง่วงนี่นา แล้ วต้ องมาอยู่เวรดึกยิ่งว่าง นี่นะถ้ าไม่ใช่วนั เกิดไอ้ โอมนะ
ฉันไม่ย้ายเวรหรอก” เพื่อนสาวบ่นเหมือนหมีกินผึ ้ง เธอรู้จกั นิสยั เพื่อนดี การะเกด
เป็ นคนที่ขี ้บ่นมาก บ่นได้ ทกุ เรื่ องราวแต่ด้วยความที่ณฐั วลัยเห็นความจริ งใจและ
ความชอบที่คล้ ายๆ กันของเพื่อนและเธอ ทําให้ ความเป็ นเพื่อนจึงดํารงจนถึง
ปั จจุบนั นี ้ได้
“ออ บ่นเป็ นคนแก่อยู่ได้ นะเธอน่ะ ไปดูคนไข้ ได้ แล้ ว”
“จ้ า แม่นางฟ้า” สองสาวเดินไปยังห้ องคนไข้ ณัฐวลัยตรวจถามไถ่อาการ
คนไข้ อย่างมีความสุข คนไข้ ทกุ คนทักทายเธออย่างสุภาพ บางคนถาม
สารทุกข์สกุ ดิบ เมื่อตรวจคนไข้ เสร็จแล้ วการะเกดจึงชวนณัฐวลัยไปกินข้ าว ทังสอง
้
คุยกันถึงเรื่ องราวในงานวันเกิดโดยไม่ร้ ูว่า พฤติกรรมดังกล่าวอยู่ในสายตาของใคร
คนหนึง่

ก๊ อกๆๆ ชายหนุ่มเปิ ดประตูเข้ าไปเมื่อได้ ยินเสียงคนในห้ องเอ่ยอนุญาตให้

เขาเข้ าไป ห้ องทํางานที่กว้ างขวางมีโต๊ ะใหญ่วางอยู่ใกล้ ม่ลู ี่สีขาว ชายหนุ่มลูกครึ่ง
นัง่ ก้ มอ่านเอกสารอยู่บนเก้ าอี ้ด้ วยท่าทางหน้ าเกรงขาม ด้ านข้ างเป็ นโซฟาสีดําสนิท
สําหรับรับรองแขกที่เข้ ามาเยี่ยมเยียนหรื อทําธุระ ติดต่อธุรกิจ
“นายครับ ได้ เรื่ องแล้ วครับ” อาชากล่าวอย่างนอบน้ อม
“ว่ามา” หนุ่มหล่อพูดออกมาแต่สายตายังจับจ้ องอยู่ที่งานเอกสาร
ตรงหน้ าอย่างเคร่ง เครี ยด “คุณณัฐวลัยออกเวรตอน 8 โมงเช้ าครับ ตอนนี่พกั ผ่อน
อยู่ที่คอนโดใกล้ ๆโรงแรมของเราครับ และอีก 5 วันจะเป็ นวันหยุดยาวของคุณณัฐ
วลัยครับ ซึง่ คุณณัฐวลัยจะกลับบ้ านที่เชียงใหม่ครับนาย” อาชารายงานข้ อมูลที่
เจ้ านายมอบหมายให้ ไปสืบมาอย่างชํานาญงาน เขาเป็ นคนในจํานวนไม่กี่คนที่
เจ้ านายไว้ วางใจ ดังนันเขาจึ
้ งได้ รับงานเฉพาะที่สําคัญๆเท่านัน้ “อือ ดี
มาก งันนายให้
้ คนเตรี ยมรี สอร์ ทที่พงั งาไว้ ได้ เลยนะ แล้ วอีก 5 วันค่อยทําตาม
แผนการ อย่าให้ พลาดล่ะ”
 “ครับนาย”
“อีก 5 วัน เราจะได้ เจอกันแล้ วนะ ผมจะทําให้ คณ ุ เป็ นของผมให้ ได้ ณัฐ
วลัย” โรเบิร์ต กล่าวอย่างมุ่งมัน่ พร้ อมก้ มลงทํางานตามเดิม

สองหนุ่มสาวเดินเข้ าร้ านอาหารสุดหรู พนักงานชายก้ มเคารพทังคู ้ อ่ ย่าง

คุ้นเคย พร้ อมเดินนําทังสองไปยั
้ งโต๊ ะที่สงั่ จองไว้ บริ กรชายขยับเก้ าอี ้ให้ หญิงสาว
นัง่ ณัฐวลัยที่อยู่ในชุดกางเกงยีนรัดรูปตัวเก่ง เสื ้อสีขาวคอวีใหญ่กว่ารูปร่าง
เล็กน้ อย ผมยาวสลวยถูกรวบไว้ มีแว่นตากันแดดเสียบคอเสื ้อ ทําให้ มองดูเป็ นสาว
มัน่ ด้ วยรอยยิ ้มสดใส กล่าวขอบคุณบริ กรพร้ อมนัง่ ลงตรงข้ ามแฟนหนุ่ม
“วันหยุดจาจะไปเที่ยวไหนจ๊ ะ” คุณชายปกรณ์ถามอย่างอ่อนหวาน
“จาจะกลับเชียงใหม่น่ะค่ะ ทุกคนบ่นคิดถึงจาใหญ่เลย โดยเฉพาะตาอ้ น
รายนันน่ ้ ะทวงของเล่นเยอะแยะเลยค่ะ พี่ชายจะไปด้ วยกันไหมคะ” ณัฐวลัยกล่าว
ชวนชายหนุ่มไปเชียงใหม่บ้านเกิดของเธอ ซึง่ ชายหนุ่มเคยไปเที่ยวหลายครัง้ ซึง่ ทํา
ให้ เขารู้จกั และคุ้นเคยคนในบ้ านเธอ เป็ นอย่างดี
“อยากไปหรอก แต่พี่ติดงานกับคุณพ่อน่ะ ต้ องไปดูเครื่ องมือที่สงั่ ไว้ แต่พี่
อยากไปมากเลยนะ”
“ค่ะ จาเข้ าใจ คราวหน้ าถ้ าพี่ชายว่างค่อยไปก็ได้ ค่ะ ”
“แต่พี่ว่า พอพี่วา่ ง จาก็ไม่วา่ งน่ะสิ”คุณชายกล่าวพลางทําหน้ ามุ่ย ด้ วย
เข้ าใจว่าเธอและเขาไม่คอ่ ยมีเวลาว่างตรงกันซักเท่าไหร่ เวลาที่ใช้ อยู่ร่วมกันเลยมี
ไม่มากแต่ทงสองคนก็
ั้ พยายามทําความเข้ าใจซึง่ กัน และกันเป็ นอย่างดี
 “ต้ องมีสิคะ ดูทําหน้ าเข้ า หมดหล่อเลยนะคะคุณชาย” หญิงสาวยื่นมือไป
บีบจมูกคุณชายปกรณ์อย่างล้ อเลียน
“กินเยอะๆนะคะ พี่สงั่ แต่อาหารที่จาชอบทังนั ้ น”้ คุณชายบอกแฟนสาว
อย่างรักใคร่เมื่อบริ กรนําอาการมาเสิร์ฟที่โต๊ ะอย่างรวดเร็ว
“โห ถ้ าจากินหมดนะ จาก็อ้วนตายเลยซิคะ"
“ถึงจาอ้ วนพี่ก็รักจานะ” กล่าวอย่างหยอกล้ อในความน่ารักของแฟนสาว
ทังสองกิ
้ นข้ าวไปคุยกันไปอย่างเอร็ดอร่อย ไม่บอ่ ยครัง้ นักที่ชายหนุ่มจะมีเวลาว่าง
ตรงกับณัฐวลัย เนื่องจากต้ องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยครัง้ แต่คณ ุ ชายปกรณ์
มักจะไปรับณัฐวลัยไปกินข้ าวทันทีที่มีเวลา
“จา เมื่อไหร่จาจะไปทํางานที่โรงพยาบาลของพี่ซะทีละ่ พี่วา่ จาผอมลง
ไปเยอะเลยนะ ถ้ าจาไปทํางานที่โรงพยาบาลของพี่จาจะได้ ไม่เหนื่อยไง อยากหยุด
เมื่อไหร่ก็ได้ อีกอย่างเราจะได้ อยู่ใกล้ กนั ไง”
“พี่ชายคะ จาไม่อยากให้ คนนินทาน่ะค่ะว่าจาใช้ เส้ น พี่ชายจะได้ ไม่
เดือดร้ อน อีกอย่างจาว่าที่ทํางานของจาก็ดีอยู่แล้ ว จาทํางานที่ไหนก็ได้ ทงนั ั ้ น้
เพราะว่าเป็ นงานที่จารักค่ะ จาไม่เหนื่อยหรอก”
“แต่พี่ไม่อยากให้ จาอยู่เวรกลางคืนนี่ ขับรถกลับคํ่าๆมืดๆอันตรายจะ
ตาย”
“จาไม่ได้ กลับคนเดียวซักหน่อย มียยั เกดเป็ นเพื่อนนะคะ”
“จ้ า ตามใจจาละกัน พี่เคารพการตัดสินใจของจานะ”
“ขอบคุณมากค่ะ ที่เข้ าใจจา” ณัฐวลัยกล่าวขอบคุณอีกทังส่ ้ งยิ ้มหวาน
บาดใจให้ ชายหนุ่ม หารู้ไม่วา่ พฤติกรรมดังกล่าวอยู่ในสายตาของโรเบิร์ตแทบ
ทังสิ ้ ้น ชายหนุ่มมองอยู่นานจนทังสองลุ ้ กจากโต๊ ะที่นงั่ อยู่ เขาสัง่ เช็คบิลตาม พร้ อม
รี บเดินตามทังสองโดยไม่
้ ให้ ร้ ูตวั สักพักจึงเห็นชายหนุ่มแยกทางกับหญิงสาวที่หน้ า
ร้ านหนังสือ ณัฐวลัยเดินดูหนังสืออย่างเพลิดเพลิน อยากได้ ทกุ เล่มที่หยิบมา แต่
กลัวจะถือไม่ไหว จึงหยิบไปหน้ าเค้ าเตอร์ เพียง 2 เล่ม แล้ วเปิ ดกระเป๋ าหวานหา
กระเป๋ าตังก์
“นี่ครับ...ค่าหนังสือของคุณผู้หญิง” โรเบิร์ตวางเงินไว้ บนเคาเตอร์
มองณัฐวลัยด้ วยรอยยิ ้มที่แคชเชียร์ มองตาค้ าง
“คุณ” หญิงสาวตกใจ
“ครับ ผมโรเบิร์ตครับ เรี ยกสันๆว่ ้ า โรป คนที่เราเจอกันหน้ าห้ องนํ ้าในผับ
ไงครับ คุณ...”
“ณัฐวลัยค่ะ” ตอบพลางรับหนังสือมา ไว้ ในมือ
“นี่ค่าหนังสือค่ะ” เธอตอบเบา ยื่นเงินคืนให้ เขา
“งันเอาเป็
้ นว่าคืนนี ้ไปดื่มเป็ นเพื่อนผมตอบแทนได้ หรื อเปล่าครับ ” ชาย
หนุ่มตอบอย่างมัน่ ใจว่าร่างบางจะตอบตกลง
“นี่คณ ุ ฉันไม่ใช่ผ้ หู ญิงแบบนันนะคะ”
้ หญิงสาวตอบ ชักสีหน้ าไม่พอใจ
และออกเดินไปยังรถของตน แต่ชายหนุ่มเดินตามไปอย่างประชันชิ ้ ด เมื่อไปถึงรถ
หญิงสาวกําลังจะเปิ ดประตูรถแต่ชายหนุ่มจับมือเธอไว้ อีกทังดั ้ นณัฐวลัยให้ ติดกับ
รถ ณัฐวลัยหนีไปไหนไม่ได้ ด้วยที่ชายหนุ่มตัวใหญ่และเขาใช้ แขนทังสองข้ ้ างกัน้ ไว้
ไม่ให้ เธอหนีไปไหน
“คุณต้ องการอะไร” ณัฐวลัยจ้ องตาชายหนุ่มอย่างไม่พอใจในการ
กระทําของเขา “ถ้ าคุณอยากรู้ คืนนี ้ไปดื่มเป็ นเพื่อนผมแล้ วเราจะได้ คยุ
กันยังไงล่ะ”
“นี่คณ ุ จะบ้ าเหรอ ฉันไม่ใช่ผ้ หู ญิงแบบที่คณ ุ จะหิ ้วไปกกได้ หรอกนะ”
“แต่จากท่าเต้ นที่ยวั่ ยวนของคุณที่ผบั ผมคิดว่าคุณก็คงไม่ตา่ งไปจาก
ผู้หญิงพวกนันเท่ ้ าไหร่หรอก แต่มีดีตรงที่มีระดับหน่อยละมัง๊ ” โรเบิร์ตก้ มลงกระซิบ
ริ มหูจนเธอขนลุก ลมหายใจริ นรดแก้ วขาวเนียนละเอียดของเธออย่างไม่สนใจผู้คน
รอบข้ าง เธอตกใจกับการกระทําแบบถึงเนื ้อถึงตัวของเขามาก
เพี๊ยะ... หญิงสาวสะบัดมือใส่ใบหน้ าที่หล่อเหลา จนชายหนุ่มหน้ าหัน
ณัฐวลัยได้ โอกาสรี บเปิ ดประตูรถแต่ช้าไปเมื่อชายหนุ่มเอื ้อมมือกระชากเรี ยว แขน
ขาวไว้ ดึงมาประทะอกหนาและก้ มลงแนบริ มฝี ปากหนาลงอย่างหนักหน่วง หญิง
สาวตกใจกับการจู่โจมอย่างรุนแรง พยายามดิ ้นอย่างสุดกําลัง แต่ไม่สามารถ
ต้ านทานแรงของร่างหนาได้ จนหญิงสาวอ่อนแรงลง จูบที่หนักหน่วงค่อยๆ
เปลี่ยนเป็ นความอ่อนโยนจนชายหนุ่มเคลิบเคลิ ้ม หญิงสาวได้ สติรวบรวมกําลังที่มี
ทังหมดผลั
้ กโรเบิร์ตออกไปอย่างแรง จนเขาเซออกไป
“คุณมันบ้ า คุณมันเลว ฉันเกลียดคุณที่สดุ ” เธอบริ ภาษใส่เขาแล้ วเปิ ด
ประตูขึ ้นรถ ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว นํ ้าตาร่วงลงมาอย่างหยุดไม่อยู่ เธอไม่ร้ ูจกั
เขาเลยด้ วยซํ ้า แต่เขากลับมาทําอย่างนี ้ เราต้ องลืมเรื่ องนี ้ให้ ได้ อย่าให้ ได้ เจอะเจอ
กันอีกเลย ณัฐวลัยขับรถกลับคอนโดอย่างเลื่อนลอย

“ยัยจา เดินทางดีดีนะยะ อิจฉาจังได้ กลับบ้ าน ฉันอยากไปด้ วยแต่

วันหยุดหมดแล้ ว ฝากความคิดถึงให้ ทกุ คนด้ วยนะยะ ฉันไม่ลงนะ เดี๋ยวไปทํางาน
สาย” เพื่อนสาวบอกขณะที่จอดรถส่งหญิงสาวที่สนามบินก่อนไปทํางาน
“จ้ า ไม่เป็ นไร แล้ วจะซื ้อของมาฝากนะจ๊ ะ ขับรถดีดีล่ะ บาย” ณัฐวลัย
บอกเพื่อนสาวแล้ วเดินจากมาเพื่อไปรอขึ ้นเครื่ อง ระหว่างทางเธอแวะเข้ าห้ องนํ ้า
ขณะที่ออกห้ องนํ ้ามา มีชายฉกรรจ์เดินเข้ ามาใช้ ผ้าปิ ดจมูกเธอ เธอดิ ้นรนแล้ วสติก็
ดับวูบลงไป
 “เร็วซิวะ เดี๋ยวมีใครเห็น แผนแตกพอดี นายรออยู่ในรถแล้ ว รี บขึ ้นมา”
ชายหนุ่มในรถตู้สีดําตะโกนเบาๆออกมา เมื่ออุ้มณัฐวลัยขึ ้นรถเสร็จแล้ ว ก็ขบั รถบึง่
ออกไปอย่างรวดเร็ว ส่วนลูกน้ องอีกสองคนนัน้ ขับรถอีกคันตามไป

ณัฐวลัยรู้สกึ ตัวขึ ้นมาในความมืดที่ปกคลุมไปทัว่ ห้ อง พยายาม

เพ่งมองในความมืดรู้สกึ ปวดหัวขึ ้นมาทันที เอื ้อมมือไปเปิ ดไฟที่ข้างเตียง แต่ต้อง
กรี๊ ดออกมาเมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มนอนเปลือยกายอยู่ข้างๆ พร้ อมกระถดกายถอย
หนี แต่ชายหนุ่มฉุดเอวบางไว้ ทนั
“อะไรกันคุณ ตื่นมาก็ร้องซะดังลัน่ ฤทธิ์เยอะจริ งนะ”
“นี่ฉนั มาอยู่กบั คุณได้ ไง รึว่าเป็ นคุณที่โป๊ ะยาสลบแล้ วพาฉันมาใช่
ไหม” “ไม่ใช่ผมซักหน่อย ลูกน้ องผมต่างหากที่ทํา”
“แล้ วคุณพาฉันมาที่นี่ทําไม คุณต้ องการอะไร”
“ก็ต้องการตัวคุณไงล่ะ แค่อยู่กบั ผมตลอดวันหยุดของคุณ แล้ วผมจะ
ปล่อยคุณไป”
“ก็ฉนั บอกแล้ วว่าฉันไม่ใช้ ผ้ หู ญิงแบบนันไง้ คุณพูดไม่ร้ ูเรื่ องหรื อไง ฉัน
จะกลับบ้ าน” “ก็ตามใจนะ ถ้ าคุณอยากให้ คลิปนี่หลุดออกไป มันคงดังน่าดู
เลยแหละ” ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ ้นมาส่งรูปที่มีณฐั วลัยเป็ นนางเอกคลิปมาให้ ดู
หญิงสาวมองอย่างงุนงง เป็ นไปได้ ยงั ไง เธอก้ มมองดูตวั เอง ชุดที่เธอใส่เป็ นเสื ้อของ
อีตาบ้ านี่
 “คุณทําอย่างนี ้ได้ ยงั ไง ใครเป็ นคนเปลี่ยนชุดฉัน” เธอถามอย่างเกรี ย้ ว
กราด “จะเป็ นใครไปถ้ าไม่ใช่ผม นี่คิดดูดีๆนะถ้ าคุณอยู่ที่นี่กบั ผม
ทําทุกอย่างที่ผมต้ องการ คลิปนี่มนั จะหายไปชัว่ ชีวิต”
“คุณมันเลวที่สดุ ”
“ใช่ คนอย่างผม อยากได้ อะไรก็ต้องได้ จําเอาไว้ ” โรเบิร์ตกล่าวพร้ อม
เดินออกไปนอกห้ องอย่างมีความสุขที่ได้ เป็ นต่อเธอ เขาจะต้ องทําให้ เธอเป็ นของ
เขาให้ ได้

ตอน ครัง้ แรก

ชายหนุ่มเดินออกไปที่โรงแรมใกล้ ๆบ้ านพักที่หญิงสาวอยู่ เขาออกมา

สะสางงานที่คงั่ ค้ างอีกหน่อย เพื่อที่เขาจะได้ มีเวลาพาณัฐวลัยเที่ยวอย่างไม่กงั วล
ชายหนุ่มนัง่ ทํางานอย่างไม่มีสมาธิ เพราะมัวแต่คิดถึงสาวตาคมที่อยู่บ้านพัก
เหลือบมองนาฬิกา จะสี่ท่มุ งานยังไม่เสร็ จสักชิ ้นเดียว จึงรวบรวมกลับบ้ านพัก นึก
ขึ ้นได้ ว่าณัฐวลัยยังไม่ได้ ทานอะไรตังแต่
้ บา่ ย จึงสัง่ ให้ ลกู น้ องสัง่ อาหารไปให้ ที่
บ้ านพัก และเดินกลับไป “ณัฐวลัย ออกมาทานข้ าวได้ แล้ ว”
“นี่คณ
ุ ออกมาทานข้ าว” ชายหนุ่มเรี ยกเป็ นรอบที่สอง
“นายครับ เธอคงหลับแล้ วครับ เพราะว่าเมื่อกี ้เธอออกมาบอกว่าปวดหัว
ผมจึงหายาให้ ทาน” ลูกน้ องที่เฝ้าหน้ าห้ องบอกเขา
“เอ่อ คงจะเพราะฤทธิ์ยาน่ะ ฉันไปทํางานก่อนละกัน ดูให้ ดีนะ”
 “ครับนาย”

ขณะที่หญิงสาวนอนหลับอยู่ เธอรู้สกึ ถึงมือที่สมั ผัสกับผิวกายอย่างนุ่ม

ละมุน มือนันลู ้ บที่ปลายแขนอย่างแผ่วเบาวนขึ ้นมาตามข้ อศอกผ่านลําคอสวย
หญิงสาวรู้สกึ รํ าคาญจึงปั ดมือนันทิ
้ ้ง มือนันค่
้ อยๆลูบขึ ้นมาตามโคนขาใต้ ผ้าห่มผืน
บางเบา ผ่านขึ ้นมาตามหน้ าท้ องที่แบนราบ กอบกุมยอดปทุมถันที่เต็มไม้ เต็มมือ
จนแทบล้ นชันในตั้ วบาง หญิงสาวส่งเสียงครางออกมาอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มรู้สกึ
ถึงมือที่ร้อนผ่าวเมื่อสัมผัสปทุมถันคูง่ ามที่ตงชู
ั ้ ชนั ริ มฝี บางหนาก้ มลงสูดดมความ
หอมของกายสาวแล้ วครอบครองปทุมถันอย่างโหยหา ชายหนุ่มครางออกมาอย่าง
พึงพอใจเมื่อเธอแอ่นกายขึ ้นมาอย่างเชิญชวน สองมือหนาสัมผัสไปตามแผ่นหลัง
ผ่านเอวคอด ลวงเข้ าไปในกางเกงผ่านร่องกลางลําตัวสาว เขากรี ดนิ ้วตามความ
ยาวของร่องลึก
“อือ........” ณัฐวลัยครางออกมาเบาๆ เธอค่อยๆเรี ยกสติเธอคืนกลับมา
ความรู้สกึ นี ้มันคืออะไร ใครกําลังล่วงเกินเธอ เธอพยายามบอกตัวเองว่าไม่ใช่ความ
ฝั น สัมผัสที่ร้อนแรง เธอพยายามลืมตาแล้ วเห็นว่าชายหนุ่มนัง่ คร่อมร่างเธอทังดู ้ ด
ดึงหน้ าอกเธอ อย่างเมามัน
“ปล่อยนะ!! คุณจะทํากับฉันแบบนี ้ไม่ได้ นะ” เธอกล่าวออกมาพลาง
ผลักอกกว้ างออกไป
“ทําไมในเมื่อผมต้ องการ คุณก็ต้องการ” ชายหนุ่มเหลือบมองสาวสวย
ตรงหน้ า พลางสบถออกมาอย่างหงุดหงิดที่โดนขัดใจ
“อย่าทําอย่างนี ้เลยนะคะ ฉันขอร้ อง” หญิงสาวพยายามอ้ อนวอน
 “แต่ผมต้ องการคุณ”พลางก้ มลงจูบหญิงสาวอย่างดูดดื่ม รุนแรง
เรี ยกร้ อง ณัฐวลัยพยายามดิ ้นรนแต่ส้ แู รงชายหนุ่มไม่ไหว เขารวบข้ อมือเธอไว้ เหนือ
หัวแล้ วกดไว้ ใช้ มืออีกข้ างดึงเสื ้อตัวสวยของเธออย่างแรงจนมันขาดแล้ วเหวี่ยงไป
ด้ านข้ าง หญิงสาวกรี ดร้ อง
“อย่านะ....พอแล้ ว ฉันกลัว ฮือๆๆๆ”
“นี่อย่าบอกนะว่า คุณยังบริ สทุ ธิ์อยู่” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย
“อย่าทําฉันเลยนะ ฉันจะไม่บอกเรื่ องนี ้กับใครเลย ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่นํ ้าตานองหน้ า ตัวสัน่ งันงก จนเขารู้สกึ สงสารจึงดึงผ้ าห่ม
มาห่มกายสาวอย่างมิดชิด เขาหายใจเข้ าอย่างพยายามเก็บอารมณ์ใคร่ที่
พลุกพล่านอยู่ในกาย กอดหญิงสาวไว้ จนรู้สกึ อึดอัด ณัฐวลัยขยับกาย
“อย่าขยับ ถ้ าไม่อยากให้ ผมทําอะไรคุณมากไปกว่านี”้ หญิงสาวนอนนิ่ง
กลันหายใจเพราะกลั
้ วเขาเก็บอารมณ์ไม่อยู่
“ผมขอโทษนะ ผมไม่ร้ ูวา่ คุณยังบริ สทุ ธิ์อยู่ ผมไม่อยากบังคับคุณ แต่...
แต่ผมต้ องการคุณ” ชายหนุ่มตัดสินใจบอกไป แล้ วขยับลงมานอนข้ างกายหญิง
สาวที่มีเพียงผ้ าห่มผืนบางกันกายทั
้ งสองร่
้ างไว้ แต่มือหนายังกอดร่างบางไว้ แน่น
จนหญิงสาวไม่กล้ าขยับกาย
“แต่ฉนั คิดว่าคนแบบคุณคงมีสาวๆไว้ นอนกกเยอะแยะ ทําไมไม่ไปหา
พวกเค้ าละคะ” เธออดเหน็บแนมเขาไม่ได้
“หลับซะ ผมไม่อยากนอนกอดสาวบนเตียงเฉยๆหรอกนะ ขืนคุณพูด
มากผมจัดการคุณแน่” ชายหนุ่มดุอย่างมีอารมณ์ที่ถกู หญิงสาวยอกย้ อน เธอรี บ
หลับตาอย่างรวดเร็วจนชายหนุ่มแอบยิ ้ม เขายังคงกอดก่ายเธออย่างเดิม พยายาม
ข่มตาหลับแต่อารมณ์ที่ค้างคายังคงก่อกวนเขาไม่หยุด ชายหนุ่มต้ องพยายามข่ม
มันไว้ ไม่ให้ เขาทําอะไรสาวสวยในอ้ อมกอดนี ้ เขาจะทําให้ หญิงสาวเปิ ดใจรับเขาให้
ได้ คิดแล้ วก็ผล็อยหลับไปในที่สดุ

“เฮ้ อ!!อากาศสดชื ้นสดชื่น ลมเย็นสบายดีจริ ง” หญิงสาวเอ่ยออกมา อีก

ทังอ้
้ าแขนออกมารับอากาศที่สดชื่นบนเรื อลําเล็กที่ชายหนุ่มขับพาเธอออกมา
ล่องเรื อกลางทะเล พลางสูดอากาศเข้ าปอดอย่างสดชื่น วันนี ้หญิงสาวสวมกางเกง
ขาสันสี
้ เหลืองอ่อน อวดเรี ยวขาสวย สวมเสื ้อสายเดี่ยวสีขาว รอบผมยาวไว้ กลาง
ศีรษะ สวมแว่นตาทําให้ ดนู ่ารักแบบเด็กๆ ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ทําเหมือนโลกนี ้
เป็ นเพียงของเธอคนเดียว
“นี่คณุ อยู่กรุงเทพฯมันไม่มีอากาศให้ หายใจหรื อยังไง ถึงได้ หอบอากาศ
เข้ าปอดขนาดนัน” ้
“ก็กรุงเทพฯอากาศมันร้ อนที่คะ อีกอย่างมลพิษก็เยอะ คนก็แยะ ยุ่ง
วุน่ วายไปหมด ต่างกับที่นี่ลิบลับ แล้ วฉันก็ไม่คอ่ ยได้ มาเที่ยวทะเลด้ วย ทําแต่งาน”
ตอบเขาไปอย่างไม่มีความขุ่นข้ องใจจากเหตุการณ์เมื่อคืน
“บ้ างานเหมือนกันหรอ”
“แล้ วคุณล่ะ ไม่ทํางานทําการเหรอ ถึงได้ พาฉันมาล่องเรื อกลางทะเล
แบบนี ้” หญิงสาวมองค้ อนชายหนุ่ม จนเขาต้ องแอบยิ ้มสดใสออกมา ทําให้ เธอรู้สกึ
ว่าเขาดูดีขึ ้นเมื่อมีรอยยิ ้ม จนเธอหน้ าแดงกํ่าด้ วยความเขิน เธอก้ มหลบสายตาเขา
ที่มองมาอย่างกรุ้มกริ่ ม จนไม่ร้ ูจะทําอะไร ทันใดโทรศัพท์เธอก็ดงั ขึ ้น
ตืดๆๆๆๆๆๆ
 “ฮัลโหลค่ะ อ๋อค่ะ ดีมากเลยค่ะพี่ชาย” หญิงสาวเดินไปอีกทาง ให้ ห่าง
จากสายตาของโรเบิร์ตที่มองเธออย่างใคร่ร้ ู แต่พอได้ ยินชื่อที่เธอเรี ยกก็ร้ ูว่าใครโทร
มา เขาเดินตามไปแล้ วกระชากโทรศัพท์จากมือหญิงสาวที่กําลังคุยอยู่ และขว้ างลง
นํ ้าไปอย่างไม่สนใจ พลางมองหญิงสาวตาดุ ณัฐวลัยอ้ าปากค้ างมองการกระทํา
ของชายหนุ่ม เธอไม่เข้ าใจเขาเลยซักนิด ทําไมต้ องทําแบบนี ้
“ทําไม? ขาดกันไม่ได้ เลยเหรอ คุณอยู่กบั ผมแล้ วรับโทรศัพท์ผ้ ชู ายคน
อื่น มันหมายความว่าไง” เขาจับแขนเธออย่างแรงแล้ วตะคอกด้ วยอารมณ์โกรธ
“แล้ วฉันผิดตรงไหนที่จะรับโทรศัพท์ ฉันไม่ได้ เป็ นอะไรกับคุณซักหน่อย
อย่ามาบังคับฉันให้ ทํานู่นไม่ให้ ทํานี่นะ ฉันเป็ นคนมีชีวิตจิตใจ” เธอตะคอกเขากลับ
อย่างไม่กลัวเกรงเช่นกัน เรื่ องอะไรล่ะที่เธอจะยอมให้ เขามาบ่งการชีวิตของเธอ
“ใช่ แต่ตอนนี ้คุณอยู่กบั ผม คุณต้ องทําสิ่งที่ผมสัง่ เท่านัน้ เข้ าใจไหม” โร
เบิร์ตออกคําสัง่ เสียงดังลัน่ บนเรื อ โดยไม่คิดถึงสิ่งใดทังสิ
้ ้นนอกจากอยากลงโทษคน
ตรงหน้ าที่กล้ ามาเถียงเขาอย่าง เอาเป็ นเอาตาย “แล้ วคุณคิดว่าฉัน
อยากมาอยู่กบั คุณงันเหรอ
้ คุณจับฉันมาโดยที่ฉนั ไม่ได้ ยินยอมพร้ อมใจ แล้ วคุณก็
พยายามจข่มเหงรังแกฉัน และตอนนี ้คุณก็กําลังตะคอกฉันทังที ้ ่ฉนั ไม่ผิด ซึง่ เป็ น
คุณที่ผิด คุณโยนโทรศัพท์ฉนั ลงนํ ้าทังที ้ ่ฉนั กําลังคุยอยู่”
“แล้ วคุณคุยกับใครล่ะ ไอ้ คณ ุ ชายแฟนคุณน่ะหรื อ คนที่คณ ุ รักษา
พรหมจรรย์ไว้ ให้ มนั น่ะหรื อ น่าภูมิใจดีนะ” บอกว่าไปอย่างนัน้ แต่ในใจกลับรู้สกึ
แปลกเมื่อเข้ าใจว่าณัฐวลัยรักไอ้ คณ ุ ชายนัน่ ขนาดไหน เพี๊ยะ…..
ณัฐวลัยตบหน้ าชายหนุ่มจนหน้ าหัน เขาลูบแก้ วสากเบาๆด้ วยความเจ็บจากฝ่ ามือ
ขนาดเล็กที่กระทบใบหน้ าด้ วยแรงโกรธ จากหญิงสาว คนอะไรแรงเยอะชะมัด
“คุณมันบ้ า คุณมันเลว”
 “ใช่ผมมันเลว และผมจะเลวให้ ถึงใจคุณ อย่างที่คณ ุ กล่าวหาเลย
แหละ” เขาเอ่ยเสียงกร้ าวแล้ ว กระชากร่างบางมาปะทะอกแกร่งกํายํา ก้ มลงบดจูบ
หญิงสาวอย่างหนักหน่วงและรุนแรงตามอารมณ์ที่ปะทุขึ ้นมา ณัฐวลัยพลักอกเขา
ออกอย่างแรงแต่ไม่มีผล ทังผลั ้ กและทุบเขาอย่างรังเกียจในกิริยาจาบจ้ วงที่แสดง
ออกมา จนเธออ่อนแรงพร้ อมกับที่เขาค่อยๆผ่อนอารมณ์ลง เขาบรรจงจูบเธออย่าง
แผ่วเบาทําให้ เธอเคลิบเคลิ ้มไปกับจูบที่ชํ่าชอง
โรเบิร์ตใช้ ลิ ้นดุนดันริ มฝี ปากบางให้ เปิ ดออกแล้ วสอดลิ ้นอุ่นเข้ าไปเกี่ยว
กระหวัดรัดลิ ้นของเธออย่างเรี ยกร้ องเอาแต่ใจ ณัฐวลัยใช้ แขนโอบรอบคอเขาก่อนที่
จะไม่มีแรงยืนต่ออีกต่อไป เธอรู้สกึ เหมือนถูกสูบเรี่ ยวแรงออกไปจนหมด รู้สกึ
เหมือนจะขาดอากาศหายใจแต่เขาก็ไม่ยอมหยุด โรเบิร์ตใช้ มือกอดเอวคอดไว้ และ
ลูบขึ ้นไปยังหน้ าอกที่เต่งตึงของเธอ เขากอบกุมและบีบมันอย่างเบามือ หญิงสาว
ได้ สติผลักชายหนุ่มออกไปอย่างแรง ตบหน้ าเขาฉาดใหญ่แล้ ววิ่งเข้ าไปในเรื อแล้ ว
ปิ ดประตูตามหลัง เขางงกับฝ่ ามือเล็กที่แรงไม่เบา แล้ วนัง่ ลงบนเก้ าอี ้ด้ านข้ าง
หายใจเข้ าใจลึกๆอย่างเก็บกดความต้ องการของตนเอง
ตื ้ดๆๆๆๆๆ ชายหนุ่มมองโทรศัพท์ในมือ พอรู้ว่าเจ้ าของสายเรี ยกเป็ น
ใครก็กดรับทันที
“ว่าไง ไอ้ ชาติ”
“เอ่อ เอ็งอยู่ไหนว่ะ คืนนี ้ว่างเปล่า ไปดื่มกัน”
“กูอยู่พงั งา”
“มึงไปทําไมวะ อย่าบอกนะว่ามึงน่ะพาสาวไปกก ไหนมึงบอกไม่ค่อยมี
เวลาไง เรื่ องอย่างว่านี่มงึ ว่างตลอดเลยนะ แล้ วมึงจะกลับเมื่อไหร่วะ”
“คงอีก4-5วันน่ะ”
 “เอ่อ ไว้ มงึ กลับมาค่อยว่ากัน อย่าหักโหมนักนะมึง เอาเวลาไปทํางาน
ทําการมัง่ มึงน่ะ เดี๋ยวแด๊ ดมึงก็เรี ยกตัวกลับหรอก”
“เอ่อ กูร้ ูน่า ไม่ใช่เด็กนะโว้ ย!!!”
“งันกู
้ วางละนะ กลับมาถึงก็โทรมานะโว้ ย” ชาติชายก็วางสายไป ทิ ้งให้
ชายหนุ่มนึกถึงสัมผัสอ่อนนุ่มอย่างโหยหาเพียงลําพัง

“นี่คณุ ถึงฝั่ งแล้ ว ไปกินข้ าวกันเถอะ ผมหิวแล้ ว” โรเบิร์ตเรี ยกหญิงสาว

ที่ขงั ตัวเองอยู่ในห้ องบนเรื อหลังจากที่วิ่งเข้ าไป ณัฐวลัยก็ไม่ออกมาอีกเลย ชาย
หนุ่มเข้ าไปเรี ยกก็ไล่ออกมา จึงปล่อยให้ เธอสงบสติอารมณ์เพียงลําพังในห้ อง แล้ ว
ขับเรื อกลับมายังบ้ านพักของตน
“คุณไปเถอะ ฉันไม่หิว อยากอยู่คนเดียว”ณัฐวลัยเดินลงมาจากเรื อ
บอกชายหนุ่มอย่างไม่มองหน้ า
“ไม่ได้ !!วันนี ้คุณยังไม่ได้ กินอะไรเลยนะ ขังตัวเองอยู่ในห้ องทังวั
้ น”
“มันเรื่ องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง” เธอหันหลังเดินหนี แต่ช้าไปชาย
หนุ่มกระชากแขนเธอไว้ จนร่างบอบบางปะทะอกแกร่งจนเธอต้ องนิ่วหน้ าด้ วย
ความเจ็บ
“จะไปกินข้ าวกับผมดีดี หรื อจะให้ ผมอุ้มคุณไป ให้ คนทังโรงแรมรู
้ ้ ว่า
เราเป็ นอะไรกัน หือ”
“คุณก็ปล่อยฉันซิ ฉันเจ็บนะ”
“เหรอ ไม่นกึ ว่าคนอย่างคุณจะรู้สกึ รู้สากับเขาเป็ นด้ วย”
“นี่! คุณมันจะมากไปแล้ วนะ” ณัฐวลัยขึ ้นเสียง
 “ไปกินข้ าวเถอะ ผมหิวแล้ วนะ หรื อว่าจะให้ ผมกินคุณแทน” ชายหนุ่ม
ทําหน้ าล้ อเลียน ณัฐวลัยเดินหนีไปขึ ้นรถที่จอดรออยู่โดยไม่เหลียวไปสนใจคนที่
เดินตามหลังมา ติดๆ พอเข้ าไปนัง่ ในรถหญิงสาวก็ทําหน้ าปั น้ ปึ่ งใส่เขา ถาม
คําตอบคําจนชายหนุ่มหมดปั ญญาจะชวนคุย บรรยากาศภายในรถเงียบกริ บจน
ร่างบางเริ่ มอึดอัดแต่พยายามไม่สนใจ จนถึงร้ านอาหารที่ชายหนุ่มสัง่ คนสนิทโทร.
มาจองไว้ หญิงสาวลงจากรถแล้ วเดินตามชายหนุ่มเข้ าไป
“คุณอยากกินอะไรล่ะ” โรเบิร์ตถาม เพราะอยากรู้ว่าเธอชอบทาน
อะไรเป็ นพิเศษ
“อะไรก็ได้ ค่ะ ตามใจคุณละกัน”
“งันก็
้ เอาเหมือนเดิมเหมือนทุกครัง้ แหละ” ชายหนุ่มบอกอย่าง
อารมณ์เสีย สักพักบริ กรชายก็นําอาหารมาเสิร์ฟเหมือนสัง่ ล่วงหน้ า ชายหนุ่มตัก
อาหารให้ หญิงสาวอย่างเอาใจจนเต็มจาน แต่เธอทานเข้ าไปเล็กน้ อยแล้ วรวบช้ อน
“ทําไมคุณทานน้ อยจัง” โรเบิร์ตถามอย่างเป็ นห่วง เมื่อเห็นอาหาร
พร่องไม่ถึงครึ่งจาน
“ก็ฉนั บอกคุณว่าไม่หิว”
“ตามใจคุณละกัน” ชายหนุ่มบอกแล้ วเรี ยกพนักงานมาเก็บตังก์ แล้ ว
ลุกออกไปขึ ้นรถ ณัฐวลัยมองตาม เขาคงน้ อยใจที่พยายามเอาใจเธอ แต่เธอกลับ
ต่อต้ าน ช่างสิ รู้เสียบ้ างเล่นกับใครไม่เล่น เธอคิดในใจ แล้ วลุกตามชายหนุ่มไปขึ ้น
รถกลับบ้ าน เมื่อถึงบ้ านเขาก็ม่งุ หน้ าไปโรงแรมทันทีโดยไม่พดู กับเธอซักอย่าง จน
หญิงสาวใจเสียแต่พยายามไม่สนใจแล้ วเดินเข้ าบ้ านอย่างรู้สกึ ปลอดภัยที่ไม่ มีเขา
อยู่ด้วย
 ณัฐวลัยรู้สกึ อึดอัด รู้สกึ ถึงร่างกํายําที่ทบั เธอ รสจูบแผ่วเบาที่เธอ
สัมผัสอยู่นนเป็ ั ้ นจริ งหรื อเปล่านะ มือแข็งแกร่งที่พดั ผ่านร่างกายเธอทําให้ ขนลุก
และร้ อนผ่าว เธอรู้สกึ หายใจไม่ออกทําให้ ต้องอ้ าปาก
กว้ าง ขึ ้นเพื่อให้ อากาศผ่านเข้ าไปได้ ง่าย แต่หารู้ไม่วา่ มันเสมือนเป็ นทางผ่านให้
ชายหนุ่มให้ ลิ ้นแทรกเข้ าไปอย่าง ลิงโลด มือหนาสัมผัสไปทัว่ ร่างจนกายบอบบาง
สัน่ ระริ ก ทําเอาชายหนุ่มจิตใจกระเจิดกระเจิง พลางเลือนมือหนาบีบเคล้ นอกนุ่ม
นิ่มของเธอ ริ มฝี ปากหนาเลื่อนลงมาซุกไซร้ ลําคอเรี ยวระหง ดูดเม้ นอย่างเรี ยกร้ อง
เขาครางเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา ทําไมนะผู้หญิงคนนี ้ถึงทําให้ เขามีความ
ต้ องการมากมายอย่างนี ้ ชายหนุ่มคิดขณะที่เลื่อนลงมาครอบครองดอกบัวคูง่ าม
ยิ่งสัมผัสความต้ องการยิ่งเพิ่มขึ ้น หญิงสาวพยายามลืมตาขึ ้นมาอย่างยากลําบาก
“อย่านะ อย่าทําอย่างนี ้” ณัฐวลัยร้ องออกมาอย่างอ่อนแรงเมื่อเห็น
ว่าชายหนุ่มลากลิ ้นอุ่นลงไปตามแผ่น ท้ องที่แบนราบของเธอ
“ขอผมเถอะนะ ผมต้ องการคุณจริ งๆณัฐวลัย” เขาพูดพลางก้ มลง
ดอมดมกลีบกุหลาบสีสวยที่เขาแน่ใจว่าคงไม่เคยมีแมลงตัวใดเคย ได้ ลิ ้มลองความ
หวานของกุหลาบดอกนี ้เป็ นแน่
“หอมเหลือเกิน คุณหอมไปทังตั ้ วเลยนะ..” โรเบิร์ตใช้ ลิ ้นดุดนั กลีบ
กุหลาบนันอย่ ้ างชํ่าชองจนเธอรู้สกึ เสียวซ่าน ครางออกมาอย่างไม่เป็ นภาษา พร้ อม
ใช้ นิ ้วชอนไชเข้ าไปอย่างยากลําบากด้ วยความคับแน่น ขยับเข้ าออกอย่างช้ าๆจน
เธอคุ้นเคยกับนิ ้วเรี ยวยาวของเขา
“อย่านะ...ได้ โปรด อย่าทําอย่างนี”้ ณัฐวลัยร้ องบอกเสียงกระเส่า
พลางบิดกายไปมาอย่างเสียวซ่าน ชายหนุ่มโน้ มตัวไปปิ ดเรี ยวปากได้ รูปไว้ ป้องกัน
การหยุดยังของเธอ
้ แต่มือหนายับขยับเข้ าออกอย่างไม่ลืมจังหวะ
 “ฮือ...จา...”ชายหนุ่มครางอยู่ในลําคออย่างพึงพอใจในการ
ตอบสนองของร่างกายเธอ หญิงสาวพยายามดิ ้นด้ วยแรงอันน้ อยนิดจึงเหมือนทํา
ให้ ร่างกายบางสัมผัสกับ กายหนุ่มที่ทาบทับไว้ จนชายหนุ่มทนไม่ไหว
“ผมทนไม่ไหวแล้ ว...” กล่าวพลางสอดแก่นกายของเขาเมื่อเห็นว่า
เธอพร้ อมสําหรับเขาแล้ ว “อือ...อย่านะ...เจ็บ เอาออกไป ฉันเจ็บ”
หญิงสาวพรํ่ าออกมาด้ วยความเจ็บ นํ ้าตาซึมออกมาทางหางตา ชายหนุ่มหยุด
ตัวเองแน่นิ่ง พลางจูบซับนํ ้าตาเพื่อให้ เธอลืมความเจ็บปวด
“เดี๋ยวก็หายแล้ วนะ ผมจะทําให้ คณ ุ มีความสุขนะ ณัฐวลัย”
“ได้ โปรดเถอะ...” เธอกล่าวอย่างเว้ าวอนกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ ้น
เขาสัมผัสปากเรี ยวงามอีกครัง้ อ่อนโยนอย่างต้ องการปลอบใจ จนแน่ใจว่าเธอ
คลายความเจ็บปวดลงไปแล้ ว ชายหนุ่มค่อยๆขยับแกนกายเข้ าไปอย่างช้ าๆจนสิ ้น
พลางจูบเธอแผ่วเบา ขยับตัวชายหนุ่มเข้ าออกช้ าๆ พอหญิงสาวเริ่ มชินก็เร่งจังหวะ
รุนแรงขึ ้นเรื่ อยๆ
“โอ... คุณแน่นเหลือเกิน ณัฐวลัย” ชายหนุ่มครางออกมาอย่างสุข
สม พลางเร่งจังหวะให้ เร็วขึ ้น ณัฐวลัยครางออกมาเสียงแผ่วเบา
“ร้ องดังๆ ผมชอบเสียงคุณนะ” แล้ วเขาก็สง่ เธอถึงสรวงสวรรค์เมื่อ
ร่างเธอกระตุกออกมา จากนันเขาก็ ้ เร่งจังหวะตามเธอไปติดๆ แล้ วล้ มตัวนอนข้ าง
กายเธออย่างเหนื่อยอ่อน กอดเธออย่างหวงแหน จูบอย่างแผ่วเบาจนทัว่ ใบหน้ า
หญิงสาวใจเต้ นแรงสับสนในตนเอง เธอรู้สกึ รังเกียจร่างกายที่เคลื่อนไหวบนกาย
เธอ เกลียดการข่มเหงโดยไม่ฟังเสียงขอร้ องจากเธอ แต่อีกใจหนึง่ รู้สกึ อบอุ่นกับการ
เอาใจใส่ของเขากับครัง้ แรกของเธอ เขาไปอย่างนุ่มละมุน อ่อนหวาน พรํ่ ารํ าพันถึง
เธอ ถึงแม้ จะมีความเอาแต่ใจอยู่มาก แต่เขาก็ปรับเปลี่ยนให้ อ่อนโยน แล้ วเธอจะ
ทําอย่างไรดีนะกับความสัมพันธ์ในครัง้ นี ้และอาจจะมีครัง้ ต่อไป เรื่ อยๆ
 ตอน พลาด

ณัฐวลัยตื่นมาด้ วยความอ่อนเพลีย เธอเหลือบมองนาฬิกาเกือบเที่ยง นี่

เธอคงหมดแรงกว่าโรเบิร์ตจะปล่อยเธอนอนก็เกือบเช้ า เขาเรี ยกร้ องเธอไม่หยุด
หย่อนจนเธอบอกว่าไม่ไหว เขาจึงปล่อยให้ เธอนอนในอ้ อมกอดหนาของเขา เขา
นําพาเธอไปสรวงสวรรค์ครัง้ แล้ วครัง้ เล่า คิดแล้ วหน้ าก็แดง เธอจึงรี บลุกไปอาบนํ ้า
แต่ต้องนิ่วหน้ าด้ วยความเจ็บปวด จะทําอย่างไรดีนะเพื่อให้ หลุดพ้ นจากเขาไปได้
คิดแล้ วก็ค่อยๆเดินไปห้ องนํ ้า
เมื่อไปถึงห้ องนํ ้า ณัฐวลัยต้ องตกใจกับร่องรอยที่เขาฝากไว้ ตามเนื ้อตัว
ของเธอ ไปถึงลําคอที่ขาวผ่องทําให้ เห็นร่องรอยชัดเจนขึ ้น หญิงสาวใช้ มือเรี ยวสวย
ดัง่ ลําเทียนลูบผ่านลําคอเบาๆนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็ อดนึกถึงบทรักอันเร่าร้ อน
ไม่ได้ หญิงสาวสะบัดศีรษะเพื่อไล่ความคิดนันออกไปแล้ ้ ววิ่งเข้ าห้ องนํ ้าไปอย่าง
ขวย เขิน เมื่ออาบนํ ้าเสร็จหญิงสาวก็ออกจากห้ อง แล้ วก็เจอคนสนิทของโรเบิร์
ตนัง่ อยู่ที่ห้องรับแขก เขามองหญิงสาวอย่างนอบน้ อม พร้ อมแปลกใจในการแต่ง
กายของเธอที่ใส่กางเกงขาสันสี ้ เขียว เสื ้อยืดสีขาวธรรมดา แต่มีผ้าพันคอพันไว้ ทงที ั้ ่
อากาศร้ อน แต่ดแู ล้ วน่ารักไปอีกแบบ
“สวัสดีครับคุณณัฐวลัย ผมชื่ออาชา เป็ นคนสนิทของคุณโรเบิร์ต นายให้
ผมมาอยู่เป็ นเพื่อนคุณน่ะครับ ”ชายหนุ่มลุกขึ ้นโค้ งน้ อยๆแล้ วถามอย่างสุภาพ
 “เอ่อ...สวัสดีคะ่ เรี ยกดิฉนั ว่าจาสันๆก็
้ ได้ ค่ะ ” หญิงสาวเอ่ยตอบอย่างขัด
เขิน กลัวอาชาจะสงสัยในการแต่งกายของเธอที่พยายามปกปิ ดร่องรอยบางอย่าง
ไว้
“ครับ คุณจาอยากทานอะไรเป็ นพิเศษหรื อเปล่าครับ นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ ว
ผมจะโทรไปสัง่ ที่โรงแรมให้ ครับ นายสัง่ ไว้ น่ะครับ”
“เอ่อ แล้ วตอนนี ้เขาอยู่ไหนเหรอคะ”
“นายไปตรวจงานที่โรงแรมครับ มีลกู ทัวร์ จากเยอรมันมาพัก นายต้ องไป
ต้ อนรับ คงเย็นกว่าจะกลับ นายเลยให้ ผมมาอยู่เป็ นเพื่อนคุณจาแทนน่ะครับ”
“ชิ มาอยู่เป็ นเพื่อนหรื อมาคุม” เธอพึมพําคนเดียว “อะไรเหรอครับ”
อาชาถามเมื่อได้ ยินหญิงสาวพึมพําคนเดียว
“เอ๋อ เปล่าค่ะ คือว่าฉันอยากไปซื ้อของที่ร้านขายยานิดหน่อยน่ะคะ”
“คุณจาเป็ นอะไรหรื อเปล่าครับ”
“เอ่อ ไม่ได้ เป็ นอะไรค่ะ แต่วา่ เอ่อ...ดิฉนั เป็ นโรคประจําตัวนิดหน่อยน่ะ
คะ แล้ วยาก็ใกล้ จะหมดต้ องไปซื ้อที่ร้านขายยาเท่านัน้ มันเป็ นยาเฉพาะน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวผมโทรบอกนายก่อนนะครับ ท่านสัง่ ไว้ ครับ ” ว่าแล้ วก็ต่อสายหาผู้
เป็ นเจ้ านายทันที พูดกันซักพักอาชาก็ยื่นโทรศัพท์มาให้
“นายน้ อยจะคุยกับคุณจาน่ะครับ”
“คะ” ณัฐวลัยรับโทรศัพท์มาแล้ วพูดสันๆ ้ เธอยังเขินบวกกับอารมณ์โกรธ
ต่อเรื่ องราวที่เพิ่งเกิดขึ ้น พอได้ ยินเสียงเขาก็ใจสัน่ พลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
“คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่า” เขาถามเมื่อได้ ยินเสียงปลายสายสัน่ น้ อยๆ
“เอ่อ...เปล่าค่ะ ฉันแค่มีโรคประจําตัวนิดหน่อย แต่ยาใกล้ หมด ก็เลยจะ
ไปซื ้อยามาเตรี ยมไว้ เผื่อเป็ นอะไรขึ ้นมา”
 “คุณแน่ใจนะ เสียงคุณดูไม่ดีเลย” ชายหนุ่มจับอาการได้ แต่ไม่ร้ ูว่าเขานัน้
เป็ นสาเหตุของอาการเสียงสัน่ นัน้
“เปล่านี่คะ คงเพราะคุยกันทางโทรศัพท์มงั๊ คะ ทําให้ เสียงเป็ นแบบนี”้
หญิงสาวรี บกลบเกลื่อนอาการของตนเอง
“ไม่เป็ นไรก็ดีละ เดี๋ยวเย็นนี ้มาหาผมที่โรงแรมนะ ผมจะพาไปทานข้ าว”
“ค่ะ งันแค่
้ นี ้นะคะ”
“อ้ อ แล้ วอย่าคิดหนีละ่ เพราะผมมีรูปถ่ายของคุณอยู่ ถ้ าคุณหนีนะ
รับรองคุณดังแน่”
“ค่ะ ฉันจะจําไว้ แค่นี ้นะคะ” เธอตอบไปอย่างขมขื่น เขาคงแค่ต้องการ
เพียงร่างกายของเราเท่านันแหละถึ
้ งได้ ใช้ เรื่ องน่าเกลียดนี่ มาเป็ นข้ อต่อรอง เธอคิด
อย่างน้ อยใจ แล้ วยื่นโทรศัพท์ให้ อาชา และออกไปซื ้อของ อาชาพาเธอไปเดินห้ างที่
ใหญ่สดุ ในตัวจังหวัดพังงา เธอซื ้อของมากมายทังเสื ้ ้อผ้ าใส่สบายๆสําหรับ
ชายทะเลเพราะกระเป๋ าเดินทางของ เธอมีแต่ชดุ หนาๆสําหรับไปอยู่เชียงใหม่
ในช่วงที่อากาศเย็น และชุดว่ายนํ ้า เธออยากว่ายนํ ้าเพราะไม่ได้ มาทะเลเกือบปี
และกะจะเล่นนํ ้าให้ ตวั ดําไปเลย แต่ที่สําคัญเธอต้ องซื ้อยาคุมกําเนิดมาเตรี ยมไว้
เนื่องจากไม่อยากให้ มีเด็กเกิดมาเพราะความไม่ตงใจของทั ั้ งสองฝ่
้ าย เธอเดินซื ้อ
ของอย่างร่าเริ ง ชวนอาชาคุยนู่นนี่อยากไม่ถือตัวแถมยังช่วยอาชาถือของทังที ้ ่เป็ น
หน้ าที่ของ เขา อาชาอยากให้ ณฐั วลัยเป็ นนายหญิงของเขาจริ งๆเพราะเธอน่ารัก ร่า
เริ ง ใจดี และไม่ถือตัวกับลูกน้ องอย่างเขาเลย
 “มาแล้ วเหรอ ผมรอตังนาน”
้ ชายหนุ่มมองมาที่ณฐั วลัยที่เดินเข้ าห้ องมา
แล้ วก้ มหน้ าเซ็นเอกสารต่อไป ณัฐวลัยเดินไปนัง่ ที่โซฟารับแขกอย่างเงียบกริ บ ไม่
ตอบคําถามของเขาใดๆทังสิ ้ ้น เธอหยิบนิตยสารที่วางบนโต๊ ะออกมาอ่านโดยไม่
สนใจชายหนุ่มเลย
“รออีกแป๊ บเดียวนะ ใกล้ เสร็จละ” พูดออกมาทังที ้ ่ยงั ก้ มอ่านเอกสาร
โดยไม่มองหญิงสาวซักนิดเพราะกลัวเสียสมาธิ วันนี ้โรเบิร์ตสมาธิสนมาก ั้ เอาแต่
คิดถึงสาวสวยตรงหน้ าจนทําให้ งานล่าช้ ามากกว่าที่คิดไว้ ทําให้ ต้องมานัง่ ทํางาน
ล่วงเวลาแทนที่จะได้ มีเวลาส่วนตัว เขาเหลือบมองร่างบางนิดหนึง่ เห็นเธอนัง่ อ่าน
หนังสืออยู่บนโซฟารับแขก พร้ อมแอบขํากับการแต่งกายที่แปลกใหม่ของเธอไม่ได้
นี่คงใช้ ปกปิ ดร่องรอยที่เขาทําเอาไว้ ซินะ เขายิ ้มออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
และก้ มหน้ าทํางานของตนเองต่อไป
“ปะ ไปกัน งานผมเสร็จแล้ ว”ชายหนุ่มลุกขึ ้นพร้ อมหยิบเอกสารไปส่งที่
โต๊ ะเลขาฯหน้ าห้ อง ซึง่ เลขาฯของเขากลับไปแล้ ว ชายหนุ่มเดินล่วงไปก่อนณัฐวลัย
เธอแอบส่งค้ อนให้ เขาหลายทีด้วยความหมัน่ ไส้ ในท่าทางของเขา คนอะไรเดินเร็ว
ชะมัดไม่รอกันเลย อีตาฝรั่งบ้ า!!หญิงสาวแอบต่อว่าในใจ พอถึงลิฟต์ ในลิฟต์ไม่มี
พนักงานคนไหนเลย มีเพียงหนุ่มสาวต้ องอยู่ด้วยกันเพียงลําพัง ณัฐวลัยรู้สกึ อัดอัด
ที่ตกอยู่ในความเงียบ จู่ๆลิฟก็ค้าง เธอตกใจจนหน้ าซีดเหลียวมองชายหนุ่ม เป็ น
ฝี มือเขานี่เอง
“เป็ นอะไรหรื อเปล่า”โรเบิร์ตถามเสียงเข้ ม ก้ าวมาใกล้ และโน้ มตัวลงมา
จนรู้สกึ ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
“เปล่านี่” เธอตอบไม่เต็มเสียง หลบใบหน้ าและสายตากลมโตของเขา
ที่จ้องมาอย่างหิวกระหาย
 “แล้ วทําไมต้ องผูกผ้ าพันคอล่ะ” เขาถามทังที
้ ่ร้ ูว่าทําไม พลางใช้ มือดึง
ออกมา หญิงสาวตกใจ ถลึงตาใส่คนตัวโต ชายหนุ่มก้ มลงประทับริ มฝี ปากหนาเข้ า
กับริ มฝี ปากอวบอิ่มได้ รูป พร้ อมลากลงมาที่ลําคอเรี ยว และเพิ่มรอยเสน่ห์หาให้ อีก
รอย ก่อนจะผูกผ้ าพันคอให้ เธอใหม่อีกครัง้ ณัฐวลัยหน้ าแดงกํ่าด้ วยความอาย ปาก
เธอบวมเจ่อจากการจูบของเขา จนลิฟต์เปิ ดเธอจึงรี บเดินไปที่รถโดยไม่รอเขา โร
เบิร์ตแอบขํากับอาการงอนของณัฐวลัย

โรเบิร์ตพาณัฐวลัยมาทานอาหารทะเลที่ร้านอาหารสบายๆคนไม่คอ่ ย
พลุกพล่าน ร้ านอาหารแบ่งเป็ นสองส่วน ส่วนแรกมีโต๊ ะทานอาหารในห้ องแอร์ บน
ฝั่ ง ส่วนที่สองเป็ นโต๊ ะนัง่ กับพื ้นบนแพที่ยื่นเข้ าไปในทะเล เรี ยกว่าสัมผัสกับบรรยาย
กาศอย่างใกล้ ชิด ชายหนุ่มพาหญิงสาวไปนัง่ บนแพเพื่อความเป็ นส่วนตัวและ
บรรยากาศที่เย็นสบาย ลูกน้ องอีกสามคนนัง่ แพอีกหลังแต่ใกล้ กนั และมองเห็น
อย่างชัดเจน ชายหนุ่มสัง่ อาหารมาทานอย่างเอร็ดอร่อย เขาถามอาการโรค
ประจําตัวจากณัฐวลัยอย่างละเอียดจนหญิงสาวต้ องโกหกคําโต เพราะเธอไม่มีโรค
ประจําตัวเลย
“เอ่อ...คุณโรเบิร์ตคะ เราจะกลับกรุงเทพฯกันเมื่อไหร่เหรอ” ณัฐวลัย
ถามขึ ้นหลังจากที่ทงคู ั ้ ท่ านอาหารเสร็จเรี ยบร้ อยแล้ ว
“ทําไม อยู่ที่นี่มนั เป็ นยังไง หรื อว่าอยากไปหาไอ้ หมอหน้ าขาวนัน่ ” ชาย
หนุ่มหน้ าตึงขึ ้นมาทันทีเมื่อเธอถาม เขาคิดว่าเธอคงไม่อยากอยู่กบั เขาซักเท่าไรถึง
ได้ พดู แบบนี ้ เมื่อคิดแบบนันความหงุ
้ ดหงิดก็พ่งุ ขึ ้นมาอย่างรวดเร็ว
 “เปล่านะ ก็ฉนั ต้ องทํางานนี่ วันมะรื นฉันต้ องไปทํางานแล้ วนะ” เธอ
ตอบอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน
“งันก็
้ ไปลาออกจากงานพยาบาลของคุณซิ เพราะผมต้ องทํางานที่นี่อีก
นาน” “งันก็
้ ให้ คณ
ุ อาชาไปส่งฉันวันพรุ่งนี ้ที่กรุงเทพฯ” เธอยังไม่ละ
ความพยายาม “ทําไม คิดถึงมันมากละซิ ห่างกันไม่ถึงอาทิตย์ อย่า
ลืมนะว่าคุณน่ะมีผวั แล้ ว ซึง่ ก็คือผม ถ้ าผมไม่กลับก็อย่าหวังว่าคุณจะได้ กลับ
กรุงเทพฯไปเสวยสุขกับมัน” ชายหนุ่มกล่าวว่าจาอย่างเผ็ดร้ อนจนณัฐวลัยรู้สกึ ร้ อน
รุ่มไปทัว่ ไปหน้ า ฝรั่งบ้ าอะไรปากร้ ายที่สดุ ตังแต่
้ เคยเจอมา
“นี่คณุ มันจะมากไปแล้ วนะ พี่ชายไม่ใช่สตั ว์อย่าเรี ยกเขาว่ามัน แล้ ว
อีกอย่างฉันก็ไม่เคยมีอะไรกับเขาและไม่ได้ เป็ นอะไรกับคุณด้ วย”
“อ๋อ นี่ห่างกันไม่ทนั ข้ ามคืนคุณลืมหน้ าที่ของคุณแล้ วเหรอ ได้ คืนนี ้ผม
จะทบทวนความจําให้ คณ ุ เอง ว่าเมื่อคืนคุณสุขสมขนาดไหน” ชายหนุ่มพูดจบก็
ลากณัฐวลัยกลับทันที ลูกน้ องของเขาต้ องวิ่งตามไปยังรถเมื่อเห็นเจ้ านายหนุ่มลาก
ร่างบางออกไปที่รถ “เร็วๆซิ ชักช้ านักนะพวกมึงน่ะ อยากโดนไล่
ออกหรื อไง” พาลโมโหกับลูกน้ องที่วิ่งตามมาติดๆ เมื่ออาชาเปิ ดประตูให้ เขาก็ผลัก
หญิงสาวเข้ าไปในรถจนร่างกระแทกกับประตูอีก ด้ านอย่างแรง ชายหนุ่มเข้ าไปนัง่
แล้ วสัง่ ลูกน้ องออกรถ
“นี่คณ ุ มีเหตุผลหน่อยสิ” ณัฐวลัยพยายามเกลี ้ยกล่อมให้ เขาใจเย็นลง
“หยุดพูดนะ ไม่งนผมจะปิ
ั้ ดปากคุณด้ วยปากของผมบนรถนี่แหละ”
หญิงสาวหน้ าหงอไปเลย เธอจึงนัง่ เงียบกริ บไม่พดู สิ่งใดออกมาทังสิ ้ ้น
ตอน เด็กดี
 เมื่อกลับถึงบ้ านเขาก็ไล่ลกู น้ องกลับไปพักพร้ อมกระชากร่างบางลงจาก
รถทันที โดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บหรื อไม่ ณัฐวลัยต้ องวิ่งตามคนตัวโตที่จบั ข้ อแขน
เธอเดินอย่างรวดเร็ว
“นี่คณุ เบาๆหน่อยสิ ฉันเจ็บนะ” ณัฐวลัยร้ องออกมาเมื่อเขาลากเธอ
มาถึงห้ องนอน
“ดี จะได้ ร้ ูสกึ ซะบ้ าง ว่าการจะออกไปเริ งรักกับชายชู้มนั จะต้ องเจ็บตัว
ยังไง” เขาปล่อยมือเธอออก และตะคอกอย่างแรงด้ วยโทสะที่พ่งุ ขึ ้นทุกทีที่เธอ
ต่อต้ านเขาอย่างไม่เกรงกลัว ใดๆเลย
“นี่คณ ุ เข้ าใจที่ฉนั พูดบ้ างไหม ฉันจะกลับไปทํางานนะ” ณัฐวลัยเริ่ มโมโห
กับชายหนุ่มที่ไม่ยอมฟั งเหตุผลที่เธอบอกซักนิด
“งันก็
้ ไม่ต้องทํา ไปลาออกซะซิ” “ไม่มีทาง คุณไม่มีสิทธิมาออกคําสัง่ ฉัน
นะ ”
“เหรอ มีสิ สิทธิในการเป็ นผัวเธอไง” ว่าแล้ วก็กระชากร่างบางเข้ ามาบด
จูบอย่างหนักหน่วง ไม่อ่อนหวาน ไม่เรี ยกร้ อง เหมือนวันวาน มีแต่อารมณ์โกรธดัง่
กองเพลิงที่ลกุ ไหม้ ความกักขฬะแสดงออกมาอย่างชัดเจน ณัฐวลัยพยายามดิ ้นสุด
แรง แต่ยิ่งดิ ้นเหมือนยิ่งเติมเชื ้อเพลิงให้ ลกุ ไหม้ มากกว่าเดิม ชายหนุ่มกระชาก
ผ้ าพันคอออกอย่างแรง แล้ วก้ มซุกไซร้ ลําคออย่างหิวกระหาย มือทังสองคลึ ้ งเคล้ น
อกอวบอิ่มที่เขาหลงใหลอย่างบ้ าคลัง่
“คุณ ฉันเจ็บ อย่าค่ะ” หญิงสาวพยายามพูดเสียอ่อนโยนเพื่อให้ เขา
ปราณี
“อย่าใช้ มารยาหญิงกับผมเพราะมันไม่ได้ ผล ผมจะทําให้ คณ ุ รู้ว่าผมมี
สิทธิในตัวคุณทุกอย่าง ไม่ใช้ ไอ้ หมอนัน่ ” ชายหนุ่มพูดอย่างหึงหวงในตัวณัฐวลัย
เขาขบเม้ นหน้ าอกเธออย่างแรง จนเธอรู้สกึ ปวดร้ าวไปทังกาย ้
 “คุณกําลังเข้ าใจฉันผิดนะ มันไม่ได้ เป็ นอย่างที่คณ
ุ คิดนะ” ณัฐวลัยยิ่งพูด
โรเบิร์ตยิ่งรุนแรง เขาดึงทึ ้งเสื ้อผ้ าของหญิงสาวและของเขาทิ ้งอย่างไม่ใยดี แทรก
กายเข้ าไปกับตัวเธอทังที ้ ่เธอไม่พร้ อม
“โอ้ ย!!เจ็บ” หญิงสาวครํ่ าครวญอย่างเจ็บปวด ยิ่งเธอดิ ้นเขาก็ยิ่งรุนแรง
มากขึ ้น เธอจึงยอมเดินตามที่เขานําพาไปก่อนที่จะเจ็บตัวมากกว่านี ้ โรเบิร์ตโหม
กระหนํ่าเรื อนร่างที่บกึ บึนสมส่วนใส่หญิงสาวอย่างรุนแรง เรี ยกร้ อง เอาแต่ใจ จน
สุดท้ ายเขาก็เริ่ มผ่อนแรงลงเพราะความเสียวซ่านเข้ ามาแทรกซึมความรุนแรงที ละ
น้ อยจนหมดไป ชายหนุ่มครางออกมาด้ วยความคับแน่นของหญิงสาว ความสุขสม
เริ่ มเข้ ามาเกาะกุมจิตใจ จูบเธอเบาๆคล้ ายเป็ นการขอโทษที่ทํารุนแรง
“อือ...โรเบิร์ต ฉันไม่ไหวแล้ ว” ณัฐวลัยครางออกมาเมื่อชายหนุ่มผ่อน
จังหวะคล้ ายแกล้ งเธอให้ หลงในรสเสน่หาที่เขามอบให้
“ดี...ฉันจะทําให้ เธอมีความสุขและคิดถึงเพียงแต่ฉนั คนเดียว” เขา
กระซิบริ มหูเธอพร้ อมขมเม้ นอย่างยัว่ ยวน แล้ วเคลื่อนกายถาโถมเธออย่างเอาแต่ใจ
จนหญิงสาวกรี๊ ดออกมาด้ วยความสุขอย่างเปี่ ยมล้ น โรเบิร์ตไม่รอช้ าเร่งขยับกาย
ตามเธอไปติดๆแล้ วล้ มลงข้ างกายหญิงสาวอย่างอ่อน แรง ก่อนที่บทรักบทใหม่จะ
เริ่ มขึ ้นอีกครัง้

ณัฐวลัยตื่นมาในตอนบ่าย ขยับกายลงจากเตียงด้ วยความปวดร้ าว มอง

ผ้ าห่ม และผ้ าปูเตียงที่ยบั ย่น พลันนํ ้าตาก็ไหลซึมออกมาด้ วยความอดสูกบั ชีวิตที่
ต้ องเผชิญกับความโหดร้ ายของ โรเบิร์ต เธออยากหนีเขาไปให้ ไกลแต่หวัน่ เกรงกับ
อํานาจที่เขามีอยู่จะย้ อนกลับมาทําลาย ตัวเธอเอง หญิงสาวค่อยๆเดินไปยัง
ห้ องนํ ้าด้ วยความยากลําบาก เธอตกใจกับรอยฟกชํ ้าตามแขนทังสองข้ ้ าง รอยฟั น
เหนือหน้ าอกที่ขาวผ่อง เมื่อคืนเขารุนแรงกับเธอมาก จนเธอต้ องอ้ อนวอนเขาหลาย
ครากว่าเขาจะอ่อนโยนต่อเธอ แต่สิ่งที่เขากระทําก็ทําให้ เธอรู้สกึ พึงพอใจในบทรัก
ถึงแม้ จะรุนแรงแต่มนั ก็ สอดแทรกมาด้ วยความห่วงใยจากเขา เขาจูบซับนํ ้าตา
เบาๆเมื่อเธอร้ องไห้ ออกมา นี่เธอเป็ นอะไรไปนะ หรื อว่าเธอจะชื่นชอบความรุนแรง
ที่เขากระทําออกมานะ เธอคิดอย่างสับสนในความรู้สกึ ของตนเอง จากนันเธอก็ ้
เดินเข้ าไปอาบนํ ้าด้ วยความยากลําบาก
“คุณหนูคะ ตื่นหรื อยังคะ?” นางสายใจ แม่บ้านมาเรี ยกขณะที่เธอ
แต่งตัวเสร็จ
“คะ ตื่นแล้ วคะ มีอะไรหรื อเปล่าคะ”
“เอ่อ...นายน้ อยให้ อิฉนั มาดูแลคุณหนูน่ะคะ อิฉนั ชื่อสายใจนะคะ เป็ น
แม่บ้านที่นี่ คุณหนูจะทานข้ าวเลยไหมคะ อิฉนั ต้ มข้ าวไว้ ให้ ”
“คะ เดี๋ยวจาตามลงไปนะคะ” เธอยิ ้มอย่างอ่อนโยน สายใจจึงลงไปจัด
โต๊ ะอาหารข้ างล่าง ณัฐวลัยจึงเดินตามสายใจลงไปที่โต๊ ะอาหาร เธอเห็นอาชานัง่
ทํางานอยู่ที่โต๊ ะมุมห้ อง จึงเดินเข้ าไปทักอย่างเป็ นมิตร
“เอ่อ...สวัสดีคะ่ คุณอาชา” อาชาแหงนหน้ ามองตามเสียงใสที่ทกั ทาย
เขาอย่างเป็ นกันเอง
“สวัสดีตอนเที่ยงครับ คุณจา”
“ทํางานอยู่เหรอคะ จามารบกวนคุณรึเปล่า”
“ไม่รบกวนหรอกครับ ใกล้ เสร็จพอดี วันนี ้คุณจาอยากไปเที่ยวไหนรึ
เปล่าครับ ผมจะไปส่ง”
“อย่าดีกว่าค่ะ วันนี ้รู้สกึ ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ เลยอยากอยู่บ้านเฉยๆ
เอ่อ...แล้ ว เจ้ านายคุณละคะ”
 “อ๋อ รายนันน่้ ะครับไปตรวจงานตังแต่ ้ เก้ าโมง แต่นายน้ อยสัง่ ไว้ ว่าเย็น
นี ้ไม่ต้องรอทานข้ าวนะครับ เพราะว่านายน้ อยจะไปงานทานข้ าวกับหุ้นส่วนโรงแรม
ครับ”
“ค่ะ งันเย็
้ นนี ้คุณอาชาทานข้ าวด้ วยกันนะคะ”
“เอ่อ ได้ ครับ” ชายหนุ่มรับคําอย่างลําบากใจ แต่คิดว่านายน้ อยคง
กลับดึกจึงรับปากหญิงสาวไว้ เพราะสงสารที่เธอต้ องทานข้ าว เพียงลําพัง
“คุณหนูคะ อิฉนั ตังโต๊
้ ะเสร็จแล้ วค่ะ เชิญคุณหนูทานข้ าวได้ เลยค่ะ ”
“ขอบคุณค่ะป้าสายใจ” เธอจึงเดินตามสายใจไปยังห้ องอาหาร
“คุณหนูอิ่มแล้ วเหรอคะ ทานน้ อยจังเลย ฝี มืออิฉนั ไม่ถกู ปากเหรอคะ”
สายใจถามเมื่อเห็นณัฐวลัยทานข้ าวเข้ าไปนิดเดียวแล้ วรวบช้ อน
“เปล่าหรอกค่ะ จาแค่ไม่คอ่ ยหิว คงเพราะเพิ่งตื่นมัง๊ คะ จาขอตัวก่อน
นะคะ” ว่าแล้ วเธอเดินก็เดินเข้ าห้ องนอนไป ล้ มตัวนอนอย่างอ่อนเพลียแล้ วหลับไป
จนเย็นอาชาไม่เห็นณัฐวลัยลงมาทานข้ าวจึงขึ ้นไปเรี ยกเธอที่ห้อง
“คุณจาค รับ คุณจา ได้ เวลาทานอาหารเย็นแล้ วครับ ” อาชาเดินมา
เรี ยกณัฐวลัยที่หน้ าห้ องเพราะไม่กล้ าเข้ าห้ องส่วนตัวของเจ้ านาย
“คะ คุณอาชาเหรอคะ จาเพิ่งตื่น เดี๋ยวจาตามลงไปนะคะ” ณัฐวลัย
ตะโกนบอกชายหนุ่ม
“ครับ” พร้ อมเดินลงไปยังห้ องอาหาร
“คุณหนูละ่ ทําไมไม่ลงมาล่ะ” สายใจถามอย่างเป็ นห่วง
“คุณจากําลังลงมาครับ เธอเพิ่งตื่นน่ะ”
“เฮ้ ย...สงสารเธอจริ งๆ นายก็เอาแต่ทํางานทิ ้งเธอให้ อยู่คนเดียว เธอคง
เหงานะ”
“แล้ วป้าไม่พายัยส้ มมาเหรอ ให้ มาอยู่เป็ นเพื่อนคุณจาสิป้า”
 “จะดีเหรอ เดี๋ยวเกิดคุณหนูแกไม่ชอบเด็กขึ ้นมา ข้ าจะโดนนายดุนะ”
“ไม่เป็ นไรหรอก ดูคณ ุ จาแก่รักเด็กนะ เธอเป็ นพยาบาล พยาบาลที่ไหน
จะดุร้ายล่ะป้า พามาเหอะคุณจาแกจะได้ มีเพื่อนคุย”
“คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ ป้าสายใจ คุณอาชา” ณัฐวลัยทักขึ ้นอย่าง
ชวนคุยเมื่อมาถึงโต๊ ะอาหาร
“อ๋อ ผมกําลังถามถึงยัยส้ ม หลายป้าสายใจแกน่ะครับ ปกติแก
จะพามาด้ วย คราวนี ้ผมไม่เห็นยัยส้ มก็เลยตามถึงน่ะครับ”
“ป้าสายใจมีหลายสาวด้ วยเหรอคะ”
“ค่ะ ยัยส้ มจะ4ขวบแล้ วค่ะ มันซน พูดมากก็เลยให้ อยู่แต่หลังบ้ านน่ะ
คะ”
“ให้ แกมาเล่นเป็ นเพื่อนจาสิคะ จาจะได้ ไม่เหงา” หญิงสาวพูดอย่างดี
ใจที่จะได้ มีเพื่อนคุย
“ค่ะ งันพรุ
้ ่งนี ้เช้ าอิฉนั จะให้ มนั มาเล่นกับคุณหนูนะคะ”
“ขอบคุณค่ะป้า”
“ค่ะ อิฉนั ว่าทานข้ าวดีกว่านะคะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นชืดไม่อร่อย” ว่า
พลางตักข้ าวให้ ณัฐวลัยและอาชา หญิงสาวทานข้ าวอย่างเอร็ดอร่อยที่มีคนทาน
ข้ าวเป็ นเพื่อน ทังสองคุ
้ ยกันอย่างสนุกสนาน ป้าสายใจมองหญิงสาวอย่างนึกเอ็นดู
ในกริ ยามารยาทและความไม่ถือตัวของเธอ

โรเบิร์ตเดินเข้ าห้ องมาในกลางดึกคืนนัน้ มองไปยังณัฐวลัยที่นอนหลับ

สนิทอยู่บนเตียง เธอเปิ ดไฟทิ ้งไว้ เพื่อให้ เขากลับมาโดยไม่ต้องเดินในห้ องมืดๆ ชาย
หนุ่มเดินเข้ าไปอาบนํ ้าในห้ องนํ ้าแล้ วเดินออกมานัง่ มองหญิงสาวที่ริมเตียง เธออยู่
ในชุดนอนสีชมพูตวั บางเบาทําให้ เธอดูงดงามดัง่ เจ้ าหญิงในจินตนาการ พลัน
สายตาก็เหลือบไปเห็นรอยเขียวบนร่างกายของเธอ นี่เขาทําร้ ายเธอได้ ขนาดนี่เชียว
หรื อ คิดในใจพลางก้ มลงสูดดมความหอมจากผมยาวสลวยนันอย่ ้ างคิดถึง เขา
เลื่อนลงไปซุกไซร้ ซอกคอหอมกรุ่นนันอย่ ้ างปรารถนาในเรื อนร่างของเธอ ณัฐวลัย
ครางออกมาพร้ อมลืมตาขึ ้นมาอย่างงัวเงีย
“เอ่อ...คุณ” เธอส่งเสียงเรี ยกชายหนุ่มที่มองมาแล้ วล้ มตัวลงนอนข้ าง
เธอ
“ผมขอโทษนะเรื่ องเมื่อคืน อีกสามวันผมจะพาคุณกลับกรุงเทพฯนะ
ให้ ผมเคลียร์ งานทางนี ้ก่อน อีกอย่างผมยังไม่ได้ พาคุณเที่ยวเลย ยังไม่อยากกลับ”
โรเบิร์ตตอบพลางก้ มลงจุมพิตหน้ าอกเต่งตึงของหญิงสาวอย่างโหยหา ณัฐวลัย
เผลอครางออกมา
“แล้ วทําไมไม่บอกดีดีละคะ ทําไมต้ องรุนแรงด้ วย ฉันมีความรู้สกึ นะ
คะ”
“ก็คณุ จะกลับอยู่ท่าเดียว ผมก็เลยโมโหนี่นา”
“ก็คณ ุ ไม่ยอมฟั งเหตุผลของฉันนี่” เธอกล่าวอย่างน้ อยใจ
“ผมขอโทษละกัน งันคื ้ นนี ้ผมจะทําดีไถ่โทษนะ”
“เอ่อ...ฉันยัง”
“ไม่เป็ นไร คืนนี ้ผมจะนอนกอดคุณเฉยๆละกันนะ ให้ คณ ุ หายดีก่อน
ผมจะคิดบัญชีให้ ค้ มุ เลย”
“นอนเถอะค่ะ ฉันง่วงแล้ ว” เธอเอ่ยออกมาเมื่อมือชายหนุ่มเริ่ ม
ยุ่มย่ามมากขึ ้นทุกที
 “ก็ได้ แต่คณุ ต้ องให้ รางวัลผมก่อนที่คืนนี ้ผมเป็ นเด็กดี” พร้ อมยื่นแก้ ม
มาใกล้ ๆ ณัฐวลัยจึงหอมแก้ มเขาทีหนึง่ แล้ วนอนหลับตาลง ชายหนุ่มมองแล้ วแอบ
ยิ ้มออกมา เขาเอื ้อมมือไปปิ ดไฟแล้ วซุกตัวลงข้ างๆณัฐวลัยแล้ วดึงเธอเข้ ามากอด
ก่อนจะหลับ ไปอย่างเหนื่อยอ่อนจากการทํางาน

ตอน จากลา

ณัฐวลัยตื่นมารู้สกึ ถึงลําแขนที่ทอดผ่านเอวของเธอ เธอพลิกกายเพื่อหันหน้ า

ไปอีกทาง แต่ต้องตกใจเมื่อชนกับใบหน้ าที่หล่อเหลาของเขาที่ห่างกันไม่ถึงคืบ ลม
หายใจอุ่นๆของเขาริ นรดผ่านดวงหน้ าขาวผ่องของเธอจนขึ ้นสี ณัฐวลัยอดใจเต้ น
ไม่ได้ จึงยกแขนเขาออกพร้ อมกับก้ าวลงจากเตียง ขณะนันชายหนุ ้ ่มรู้สกึ ตัวจึงตวัด
แขนโอบกอดเอวของเธอไว้ ณัฐวลัยตกใจพร้ อมกับแรงดึงของเขาทําให้ เธอล้ มลง
บนตัวชายหนุ่มอย่างจงใจ
“นี่คณุ ปล่อยนะ ฉันจะไปอาบนํ ้า” ณัฐวลัยโวยวายออกมาอย่างนึกฉุนพร้ อม
ก้ มหน้ าที่เริ่ มแดงกํ่า
“ผมก็จะอาบนํ ้าเหมือนกัน งันเราไปอาบด้
้ วยกันเลยนะ” ชายหนุ่มพูดพลาง
หอมแก้ มของเธอ
“บ้ าเหรอ งันคุ
้ ณไปอาบก่อน ฉันจะอาบทีหลัง”
“ได้ แต่คณ ุ ต้ องเข้ าไปพร้ อมผมนะ” พูดจบ ก็อ้ มุ ณัฐวลัยเข้ าไปในห้ องนํ ้า เธอ
ตกใจกลัวหล่นจึงกอดคอเขาไว้ แน่น
“นี่ ฉันเดินเองได้ นะ ปล่อยซิ” หญิงสาวตวาดเขาอย่างเอาเรื่ อง เขาวางเธอลง
ที่อ่างอาบนํ ้าแล้ วเปิ ดนํ ้า
 “เอ่อ คุณอาบเองแล้ วกันนะ” ณัฐวลัยลุกยืนเมื่อชุด นอนตัวบางเบาของเธอ
เริ่ มเปี ยก “ชุดคุณเปี ยกหมดแล้ ว อาบด้ วยกันแหละ ประหยัดนํ ้า
ประหยัดเวลา” พูดพลางถอดชุดหญิงสาวออกอย่างชํานาญ เธอส่งค้ อนให้ เขาวง
ใหญ่ เขาอุ้มเธอมาวางไว้ บนตักเขาพร้ อมพรมจูบให้ เธออย่างเรี ยกร้ อง
“เดี๋ยวคุณไปทํางานสายนะคะ” เธอบอกเสียงสัน่
“ไม่เป็ นไรหรอก นิดเดียวเองนะ เมื่อคืนผมต้ องพยายามแค่ไหนที่จะไม่ทํา
อะไรคุณ ตอนนี ้ขอเติมพลังไปทํางานหน่อยนะ”
“ปกติคณ ุ คงเติมพลังกับสาวๆบ่อยละซิคะ”
“คงงันมั
้ ง๊ ...”
“งันฉั
้ นก็เป็ นสาวๆในปั๊ มอีกคนของคุณล่ะซิ” เธอกล่าวออกมาอย่างงอนๆ
“โธ่...เปล่านะครับ” เขาจับใบหน้ าของเธอให้ หนั มา ริ มฝี ปากประกบริ มฝี ปาก
จนหญิงสาวอ่อนเหมือนขี ้ผึ ้งลนไฟ เขาครางในลําคอ สองมือหนาประคองดอกบัวคู่
งามเคล้ าคลึงอย่างสนุก พร้ อมเลื่อนอีกมือหนึง่ ลงไปยังกลีบกุหลาบสีหวานของเธอ
เพื่อเตรี ยมความพร้ อม ให้ แมลงภู่ผึ ้งได้ ชอนไช ณัฐวลัยแอ่นกายรับสัมผัสจากเขา
เมื่อมือหนากรี ดลงร่องกุหลาบ เธอครางเสียงกระเส่า สองแขนโอบรอบคอชายหนุ่ม
ไว้ อย่างหาที่พงึ่ พิง โรเบิร์ตค่อยแทรกแก่นกายลงไปเมื่อเธอพร้ อมสําหรับเขา เขา
ขยับสะโพกเธอช้ าๆ
“อือ...ฉัน”
“ร้ องดังๆนะ ฉันชอบเสียงของเธอ” เขากระซิบริ มหูพร้ อมเม้ มใบหูทําให้ เธอ
เสียวซ่านมากขึ ้น ชายหนุ่มขยับกายหญิงสาวให้ เร็วยิ่งขึ ้น จนสะโพกของเธอเริ่ ม
ขยับไหวเอง เขาปล่อยให้ เธอนําพาไปอย่างจุดหมาย ณัฐวลัยขยับกายอย่างรวดเร็ว
จนเขาและเธอกระตุกพร้ อมๆกัน ชายหนุ่มครางกระหึม่ อยู่ในลําคออย่างพึงพอใจ
ในตัวเออย่างยิ่ง
 “ณัฐวลัย ฉันต้ องการเธออีก” เขาบอกพร้ อมดูดดึงหน้ าอกเธออย่างต้ องการ
“พอได้ แล้ วค่ะ เดี๋ยวไปทํางานสายนะคะ แล้ วเมื่อไหร่คณ ุ จะได้ พาฉันไป
เที่ยวซักที” “แต่ผม...” โรเบิร์ตพยายามอ้ อนเธอ แต่เธอไม่ยอม
“พอแล้ วค่ะ รี บๆอาบนํ ้านะคะ ฉันจะไปเตรี ยมเสื ้อผ้ าให้ คณ
ุ ” เธอรี บเดิน
ออกไป หากขืนอยู่ต่ออีกเขาต้ องไม่ยอมอาบนํ ้าเป็ นแน่ ชายหนุ่มมองตามอย่าง
แสนเสียดาย

ณัฐวลัยเดินลงบันไดมาโดยมีโรเบิร์ตเดินนําหน้ า ชายหนุ่มเดินหน้ าบึ ้ง

มายังโต๊ ะอาหารที่มีอาชาลูกน้ องคนสนิทนัง่ อยู่ก่อนแล้ ว
“นี่นายมานัง่ ทําอะไรอยู่ตรงนี ้” โรเบิร์ตถามอย่างหงุดหงิด พร้ อมตวัดตา
มองจนอาชาก้ มหน้ าลง
“ฉันชวนคุณอาชามาทานข้ าวด้ วยกันนะค่ะ เห็นว่ายังไงก็ต้องมาเฝ้าฉันอยู่
แล้ วจะได้ ไม่ลําบาก เพราะฉันก็ทานข้ าวคนเดียว ป้าสายใจจะได้ ไม่เสียดายอาหาร
ที่ทํามาแล้ วไม่มีคนกิน”
“ทําไมไม่เรี ยกผมล่ะ”
“ก็ฉนั คิดว่าคนแบบคุณคงมีคนรอคิวทานอาหารแถวยาวเป็ นหางว่าว ฉันไม่
คิดอยากเป็ นหนึง่ ในนันที
้ ่รอคุณหรอกค่ะ”
“ใช่ คนแบบผมคงไม่เหมือนคนแบบไอ้ หมอหน้ าจืดนัน่ หรอก”
“นี่คณุ ” ณัฐวลัยขึ ้นเสียง “ผมว่าเราทานข้ าวกันดีกว่านะครับ เดี๋ยวนายจะ
ไปทํางานสาย ป้าสายใจตักข้ าวเลยครับ ”
 “เอ่อ นายครับ เมื่อเช้ าคุณผู้หญิงโทรมาครับ บอกว่าให้ นายน้ อยโทรกลับ
ด่วนเลยครับ”
“มีอะไรรึเปล่า นายถามไว้ ไหม”
“ถามครับ แต่คณ ุ ผู้หญิงไม่ยอมบอก”
“ไม่เป็ นไร ไว้ เดี๋ยวถึงโรงแรมฉันจะโทรไปเอง ฉันไปละ” โรเบิร์ตลุกขึ ้นแล้ ว
เดินจากไป
“คุณหนูอิ่มแล้ วเหรอคะ” ป้าสายใจถามขึ ้นเมื่อเห็นณัฐวลัยรวบช้ อน
“ค่ะ จาไม่คอ่ ยหิวน่ะคะ เอ๊ ะ!!นัน่ หลานสาวป้าสายใจหรื อเปล่าคะ”
“ใช่คะ่ นังหนูมาสวัสดีคณ ุ หนูมา”ป้าสายใจเรี ยกหลานสาวที่หลบอยู่ข้าง
กําแพง “สวัสดีคะ่ คุณหนู”เด็กน้ อยยกมือไหว้ ณฐั วลัยอย่างนอบน้ อม
“สวัสดีจ้า เรี ยกพี่ว่าพี่จานะคะ” เธอกล่าวพร้ อมยิ ้มอย่างเป็ นมิตรให้ เด็กสาว
“ค่ะ พี่จา”
“งันเราไปเล่
้ นกันดีกว่านะ พี่กินข้ าวอิ่มแล้ ว”
“ได้ ค่ะ” หญิงสาวเดินจูงมือเด็กหญิงออกไปเล่นริ มทะเล ทังสองสาวเล่
้ นกัน
อย่างสนุกสนาน เด็กหญิงส้ มชื่นชอบณัฐวลัยเป็ นอย่างมาก นานครัง้ เธอจะมีเพื่อน
เล่นเพราะเธอชอบมีคนล้ อบ่อยครัง้ ว่าเป็ นเด็กไม่มีพ่อ แม่ เธอจึงมักเก็บตัวและติด
ยายเป็ นพิเศษ
“พี่จาคะ พี่จามาบ้ านพักบ่อยๆนะคะ หนูจะได้ มีเพื่อนเล่น”
“จ้ ะ คราวหน้ าพี่จาจะซื ้อของมาฝากน้ องส้ มนะคะ” ณัฐวลัยยิ ้มอย่างใจดี
พลางลูบหัวส้ ม
“พี่จาเป็ นแฟนคุณโรเบิร์ตเหรอคะ”
“เปล่าหรอกค่ะ พี่เป็ นเพื่อนคุณโรเบิร์ตนะจ๊ ะ”
 “คุณโรเบิร์ตใจดี ยายบอกว่าคุณโรเบิร์ตส่งส้ มเรี ยนหนังสือและซื ้อตุ๊กตาให้
ส้ มด้ วย” “เหรอคะ พี่จาไม่นกึ ว่าคุณโรเบิร์ตจะใจดีเป็ นด้ วย”
“ยังไงเหรอคะ ส้ มงง” ส้ มมองหญิงสาวอย่างงงๆ
“อ๋อ เปล่าคะ”
“คุณจาครับ นายน้ อยโทรมาบอกว่า อีกครึ่งชัว่ โมงนายน้ อยจะมารับคุณ
จากลับกรุงเทพฯครับ ผมว่าคุณรี บไปเก็บของก่อนดีกว่าครับ” อาชิวิ่งมาอย่าง
กระหืดกระหอบ เขาตามหาหญิงสาวทัว่ บ้ านแต่ก็ไม่เจอ ปรากฎว่ามานัง่ เล่นใต้
ต้ นไม้ ริมทะเลนี่เอง
“ค่ะ เข้ าบ้ านกันดีกว่านะคะน้ องส้ ม เดี๋ยวพี่จาต้ องรี บกลับกรุงเทพฯ” เธอ
พูดจบก็จงู มือส้ มเข้ าบ้ านอย่างรี บร้ อน พอถึงบ้ านป้าสายใจรี บมารับหลานสาว ณัฐ
วลัยจึงเดินไปเก็บของในห้ องแล้ วลงมารอโรเบิร์ตที่ห้องรับแขก

รถบีเอ็มดับเบิลยูสีดําคันหรูขบั มาจอดหน้ าอพาร์ ตเม้ นชื่อดังใจกลาง

กรุงเทพฯ ชายหนุ่มหญิงสาวที่นงั่ ข้ างในเงียบกันมาตลอดทาง เพราะไม่มีใครสนใจ
จะพูดคุยก่อน เมื่อรถจอดสนิทชายหนุ่มร่างกายกํายําดัง่ นักรบในสมัยสงครามโลก
ลงมาเปิ ดประตู ให้ หญิงสาวที่นงั่ มองข้ างทางอย่างใจลอย เธอขยับจะลงจากรถก็มี
แขนชายหนุ่มที่นงั่ ข้ างๆคว้ าไว้ และกระชากมาใกล้ ๆ
“เป็ นอะไร ทําไมเงียบมาตลอดทาง” โรเบิร์ตถามเสียงขุ่น
“เปล่า” ณัฐวลัยตอบอย่างไม่เกรงกลัวของสายตาคมดุคนู่ นั ้
 “งันก็
้ ดี นี่มือถือ ผมซื ้อให้ ทดแทนเครื่ องที่ผมโยนลงนํ ้า ส่วนเบอร์ เป็ นเบอร์
ใหม่นะ ในเครื่ องนันมี้ แต่เบอร์ ผมคนเดียว” ชายหนุ่มยื่นมือถือรุ่นใหม่ลา่ สุดให้ ณฐั
วลัย
“นี่ฉนั มีปัญญาซื ้อใช้ เองได้ นะ อีกอย่างฉันไม่ใช่อีหนูของคุณที่ฉดุ ไปแล้ ว
ตอนพาส่งก็ซื ้อของราคาแพงๆมาปิ ด ปาก” เธอตอบอย่างฉุนเฉียวด้ วยเข้ าว่าเขาดู
ถูกเธออย่างแรง
“ผมไม่ได้ คิดแบบนันซั ้ กหน่อย ผมแค่ชดใช้ ในสิ่งที่ผมไม่ได้ ตงใจทํ
ั ้ า”
“ไม่ตงใจเหรอ
ั้ ฉันว่าคุณนี่เล่นละครเป็ นคนดีเก่งจังนะ ปล่อยฉันได้ ละ ฉัน
จะกลับห้ อง” ณัฐวลัยดึงตัวออกจากรถ แต่ชายหนุ่มจับแขนไว้
“แล้ วผมจะโทรหานะ” แล้ วปล่อยตัวณัฐวลัยลงจากรถไป หญิงสาวลาก
กระเป๋ าเดินทางขึ ้นห้ องอย่างรี บร้ อน เข้ าห้ องไปอย่างหวัน่ ไหวกับสัมผัสของเขา นี่
เธอเป็ นอะไรไปนะ แค่จบั มือทําไมเธอต้ องตื่นเต้ นกับสัมผัสของเขา พลางล้ มตัวลง
นอนอย่างอ่อนล้ าแล้ วหลับไป

ตอน เฝ้ารอ

“สวัสดี จ้ าน้ องจา ทําไมเมื่อวานไม่มาทํางานละจ๊ ะ” สายสมรเอ่ยทักทายณัฐวลัย

อย่างเป็ นกันเอง เธอมาพร้ อมกับพยาบาลสาวหน้ าตาน่ารักซึง่ ณัฐวลัยไม่เคยเห็น
สายสมรเป็ นพยาบาลทีทํางานที่นี่มานานมาก ด้ วยอัธยาศัยที่ดีและความเป็ น
กันเองของเจ้ าตัวทําให้ ร้ ูจกั สนิทสนมกับคน พยาบาลไปทัว่
 “สวัสดีคะ่ พี่หมอน เมื่อวานจาตกเครื่ องน่ะค่ะเลยกลับไม่ได้ ขอโทษ
ด้ วยนะคะที่ไม่ได้ โทรมาบอก เลยต้ องวุน่ วายกัน” ณัฐวลัยโกหกเรื่ องที่เธอมา
ทํางานช้ าไป1วัน เพราะไม่อยากให้ ใครรู้เหตุผลที่แท้ จริ ง
“ไม่เป็ นไรจ้ า แต่วา่ วันมะรื นน้ องจาต้ องเข้ าเวรแทนพี่หมอนนะจ๊ ะ ”
“ได้ ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ไม่โกรธจา” ณัฐวลัยกล่าวอย่างรู้สกึ ผิดที่ทํา
ให้ สายสมรต้ องมาอยู่เวรแทนตน
“อ้ อ น้ องจาจ๊ ะ นี่น้องฝ้ายจ้ ะ พยาบาลคนใหม่ เพิ่งมาทํางานเมื่อวาน
น้ องฝ้ายจ๊ ะ นี่น้องจาจ๊ ะเป็ นสาวสวยประจําโรงพยาบาลเรา” สายสมรเอ่ยยิ ้มหน้ า
บาน
“พี่หมอน...อย่าเล่นซิคะ ไม่ใช่หรอกจ้ าน้ องฝ้าย พี่หมอนก็พดู เว่อร์ ยิ่งมี
พยาบาลน้ องใหม่หน้ าตาน่ารักแบบน้ องฝ้าย จาก็กลายเป็ นคุณป้าแล้ วละคะ” ณัฐ
วลัยรี บแก้ ตวั
“แต่ฝ้ายคิดว่าเป็ นแบบนันนะคะ้ หน้ าตาแบบพี่จานี่เป็ นนางแบบได้
สบายๆเลยนะคะ” น้ องใหม่ของโรงพยาบาลกล่าวออกมาอย่างใสซื่อ
“เห็นไหมล่ะ พี่ว่าน้ องจาน่ะสวยที่สดุ ในโรงพยาบาลเรา ไม่งนนะ ั้
คุณชายมีกิ๊กเต็มบ้ านเต็มเมืองแล้ วล่ะจ๊ ะ”
“พี่หมอน เอาอีกแล้ วนะคะ ตรวจคนไข้ จนเลอะเลือนรึเปล่าคะเนี๊ยะ จา
ไม่เล่นด้ วยละ ขอไปตรวจคนไข้ ก่อนนะคะ”
“แหม เปลี่ยนเรื่ องเร็วจริ งนะ ไปเถอะจร้ า อ้ อ เมื่อวานยัยเกดตามหา
โทรไปหาหน่อยนะ เดี๋ยวอาละวาด” สายสมรบอกและเตือนอย่างหวังดี เพราะรู้ถึง
ฤทธิ์เดชของรุ่นน้ องดีวา่ ชอบบ่นนานขนาดไหน
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่หมอน พี่ไปก่อนนะจ๊ ะน้ องฝ้าย” ณัฐวลัยเดิน
จากไปยังตึกผู้ป่วย
 “พี่หมอนคะ พี่จามีแฟนแล้ วเหรอคะ” อรวรรณหรื อฝ้ายถามอย่างอยาก
รู้เมื่อผู้ถกู กล่าวถึงเดินจากไป
“แหม น้ องฝ้ายจ๊ ะ น้ องจาน่ะเป็ นแฟนกับคุณชายปกรณ์ พัฒนเรื องรอง
ไงจ๊ ะ”
“จริ งเหรอคะ ที่เป็ นเจ้ าของโรงพยาบาลพัฒนเรื องรองใช่ไหมคะ แล้ ว
ทําไมพี่จาไม่ทํางานที่โรงพยาบาลนู่ละคะ” เธอแกล้ งถามอย่างใครรู้
“พี่ก็ไม่ร้ ูเหมือนกัน แต่คณ
ุ ชายก็คยุ เรื่ องนี ้กับน้ องจาบ่อยนะ แต่พี่ก็เห็น
ว่ายังทํางานที่นี่อยู่ และก็ไม่มีใครกล้ าถามด้ วยแหละ มันเป็ นเรื่ องส่วนตัวของเค้ า”
“ค่ะ ฝ้ายว่าเราไปเปลี่ยนเสื ้อผ้ าออกเวรดีกว่าค่ะ ฝ้ายง่วงแล้ ว เราจะได้
ถึงบ้ านเร็วๆ”
“จ้ า พี่ก็ง่วงเหมือนกัน” สายสมรเดินนําอรวรรณไปยังห้ องพักพยาบาล
โดยไม่ทนั ได้ เห็นรอยยิ ้มของสาวน้ อยคนนี ้เลยว่าเป็ นอย่างไร

โรเบิร์ตเดินเข้ าบ้ านด้ วยรอยยิ ้มที่ไม่คอ่ ยได้ ปรากฏบนในหน้ าที่เกลี ้ยง

เกลาของเขา หญิง สาวมีอายุยืนรออยู่ที่ประตูบ้านอย่างพึงพอใจที่เห็นหน้ า
บุตรชายอันเป็ นที่ รัก คุณรัศมีโอบกอดบุตรชายด้ วยความคิดถึงที่ไม่เจอกันเกือบ
สามอาทิตย์ที่มาอยู่ เมืองไทย ด้ วยความที่ทนคิดถึงบุตรชายไม่ไหวจึงรบเร้ าราฟา
เอลสามีขอมาเมืองไทยเพื่อ เยี่ยมบุตรชายของตน
“สวัสดีครับแม่ คิดถึงจังเลย”ชายกลุม่ กล่าวอย่างประจบแล้ วสวมกอด
มารดาอย่าคิดถึง
“จ้ า แม่ก็คิดถึงลูกมาก แต่ทําไมไม่โทรหาแม่บ้างเลย”
 “โธ่ แม่ครับ งานเยอะมากเลย” “งานเยอะถึงขันต้ ้ องหอบไปทําที่พงั งา
เลยเหรอ ไปทําอะไรที่พงั งาบอกแม่มานะ”
“แม่ครับ ผมเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ยังกอดไม่หายคิดถึงแม่เลย แม่ก็
จับผิดผมซะละ ผมน้ อยใจจังเลย” ชายหนุ่มกล่าวอย่างแสดงท่าที แต่คณ ุ รัศมีร้ ูว่า
บุตรชายแกล้ งหยอกเล่นจึงแกล้ งกลับไป
“อย่างนี ้ต้ องไปทําความผิดอะไรมาแน่ๆเลย บอกแม่มานะเจ้ าตัวดี”
“เปล่านะครับ แม่คิดมากไปเอง ผมว่าเข้ าไปในบ้ านดีกว่า ผมหิวแล้ ว
วันนี ้คุณรัศมีทําอะไรให้ ลกู ชายกินน้ า” พลางกอดมารดาเข้ าไปในบ้ านอย่างเอาใจ
“แหม เปลี่ยนเรื่ องเก่งเหมือนแด๊ ดเราเลย วันนี ้แม่ทําของโปรดที่ลกู
ชอบทังนั ้ นเลยนะ”
้
“ครับ ขอบคุณครับ แล้ วแด๊ ดไม่มาเหรอครับ ”
“ไม่หรอก ไปดูงานที่รัสเซียนู่แหละ อีกอาทิตย์หนึง่ ถึงจะส่งคนมาตาม
ถ้ าแม่ยงั ไม่กลับ”
“ห่างกันเป็ นไม่ได้ เลยคูน่ ี ้”
“จ้ าไปกินข้ าวดีกว่า หิวไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มนัง่ ทานข้ าวกับมารดา
อย่างมีความสุข ไม่บอ่ ยนักที่ครอบครัวนี ้จะอยู่กนั พร้ อมหน้ าพร้ อมตา นอกจากมี
งานสําคัญของคนในครอบครัวเท่านันที ้ ่ทกุ คนจะกลับมารวมตัวกันแม้ จะมี งานอื่น
ที่สําคัญแค่ไหนก็ตาม

สามหนุ่มหล่อเดินเข้ าผับแอนด์เรสเทอรองต์ที่อยู่ในโรงแรมชื่อดัง
พนักงานต้ อนรับโค้ งเคารพคนทังสามอย่้ างนอบน้ อม โรเบิร์ตเดินนําเพื่อนทังสอง
้
คนเข้ าไปยังโต๊ ะที่จบั จองไว้ เก้ าอี ้บุสีนํ ้าตาลเข้ มยวบลงเมื่อชายทังสามนั
้ ง่ ลงอย่าง
องอาจ จักรพงษ์ รับเมนูอาหารแล้ วสัง่ อย่างรู้ใจเพื่อน ชาติชายมองไปทัว่ ร้ านอย่าง
สังเกตุการตกแต่งที่เริ ดหรูพร้ อมสอดสายส่ายตามอง หาสาวสวยที่เดินผ่านไปมา
บรรยากาศภายในตกแต่งด้ วยฟอร์ นิเจอร์ ชื่อดังเหมาะสมกับฐานะลูกค้ า ซึง่ ลูกค้ าที่
นัง่ อยู่สว่ นใหญ่เป็ นคนระดับไฮโซที่สงั คมจัดเจน
“เฮ้ ย ไอ้ โรป นี่โรงแรมมึงเหรอวะ ข้ าไม่เคยเข้ ามาเลยว่ะ”ชาติชายพูด
ขึ ้นอย่างทึง่ ในความหรูหราและความมีระดับ ในการตกแต่ง
“นี่ไอ่ชาติ ทําเป็ นบ้ านนอกเข้ ากรุงไปได้ ” จักรพงษ์ สําทับอย่าง
ล้ อเลียน
“แล้ วมึงเป็ นอะไรไอ้ โรป มาถึงก็เงียบ ปล่อยกูกบั ไอ้ พงษ์ จ้อยกันสอง
คน”
“เอ่อ กูได้ ยิน แต่กกู ําลังคิด”
“มึงจะคิดอะไรมากมายวะ หรื อว่าคิดถึงสาวๆอยู่ละซี” ชาติชายเย้ า
แหย่ชายหนุ่ม
“มึงนี่ร้ ูไปซะทุกเรื่ อง”
“มึงคิดไรวะเล่าให้ กฟู ั งมัง่ ดิ กูอยากรู้ ” จักรพงษ์ กล่าวทําทีขยับเข้ า
ใกล้ เพื่อนอย่างอยากรู้
“กูแค่คิดว่า กูคิดยังไงกับผู้หญิงคนหนึง่ น่ะ” ชายหนุ่มพูดพลางถอน
หายใจ
“จริ ง มึงเนี๊ยะนะ คิดถึงผู้หญิง ไม่น่าเชื่อว่ะ” ชาติชายกล่าวอย่าง
ประหลาดใจ เพราะปกติเพื่อนคนนี ้ควงสาวๆเป็ นว่าเล่น เปลี่ยนสัปดาห์ละคน นาน
สุดก็เดือนเดียว
“เปล่า กูไม่ได้ คิดถึงเขา กูแค่คิดว่ากูคิดยังไงกับเค้ า ตอนนันกู ้ ก็แค่
คิดอยากพาขึ ้นเตียงเฉยๆ แต่นี่พอไม่เจอ ก็อยากเจอว่ะ ”
 “เธอ ผู้โชคร้ ายเป็ นใครวะ กูอยากรู้ น่าสงสารเธอนะที่ต้องมาเจอกับ
ผู้ชายแบบแก” จักรพงษ์ กล่าวเสริ มเมื่อเห็นว่าเพื่อนเริ่ มจริ งจังกับเรื่ องดังกล่าว มอง
ไปยังหน้ าเพื่อนแล้ วพยายามพิจารณาความรู้สกึ ของเพื่อน แต่ก็ไม่สามารถจับ
ความรู้สกึ นันได้
้ เลย
“พวกมึงอย่ารู้เลย กูไม่อยากบอก เดี๋ยวโดนพวกมึงคาบไป เสียดาย
ว่ะ” โรเบิร์ต กล่าวติดตลก เพราะรู้สกึ ว่าเพื่อนทังสองคนเริ้ ่ มอยากรู้และเงียบมาก
ยิ่งขึ ้น
“ไอ้ พงษ์ แล้ วเมื่อไหร่มงึ จะแต่งงานกับคุณพิมซักทีวะ” ชาติชายหันไป
ถามเพื่อนอย่างใคร่ร้ ู
“ปี หน้ ามัง๊ ไม่ร้ ูสิ อยากแต่งและก็ไม่อยากแต่ง” จักรพงษ์ กล่าวอย่าง
ลอยๆ เขาหมันกั ้ บสาวสวยที่แอบรักกันตังแต่ ้ ก่อนเขาไปเรี ยนที่องั กฤษ พอกลับมา
เมืองไทยทังคู้ ก่ ็ทําแต่งาน จนไม่คอ่ ยมีเวลาเจอกัน
“ไอ่ บ้ า คุณพิมได้ ยินนะมึง แห้ วแน่” โรเบิร์ตแซวออกไปอยากขําๆ
เพราะรู้ว่าเพื่อนยังเสียดายชีวิตโสดที่คิดว่ายัง ใช้ ไม่ค้ มุ อีกอย่างที่โรงงานจักรพงษ์
กําลังมีปัญหาจึงพักเรื่ องนี ้ไว้ ก่อน ทังสามนั
้ ง่ คุยกันจนดึก ชาติชายจึงขอตัวกลับไป
ก่อนเนื่องจากตอนเช้ าต้ องไปทํางาน ทุกคนจึงแยกย้ ายกันกลับบ้ าน

ณัฐวลัยมองโทรศัพท์ในมือเป็ นรอบที่เท่าไหร่ไม่ร้ ู หลังจากว่างจาก

ตรวจคนไข้ คล้ ายรอโทรศัพท์จากใครซักคน เธอยืนมองโทรศัพท์นิ่งจนไม่ร้ ูตวั ว่ามี
เพื่อนสาวย่องมาทางด้ านหลัง การะเกดแอบมองพฤติกรรมของเพื่อนมานานหลาย
วัน ณัฐวลัยชอบใจลอยเมื่อว่างจากงาน อีกทังไม่
้ ค่อยออกไปไหนมาไหนตามคํา
ชักชวนของเพื่อนซักเท่าไหร่ เก็บตัวมากกว่าเดิม แต่ความสดใสร่างเริ งไม่เคยลดลง
ไปเลย
“จ๊ ะเอ๋ ยัยจา เป็ นอะไรหรื อเปล่า ตังแต่
้ แกเปลี่ยนมือถือใหม่นี่ร้ ูสกึ ว่า
เหม่อมองเหมือนรอคอยใครโทรมางัน้ แหละ” เพื่อนกล่าวอย่างสงสัยในพฤติกรรม
“เปล่า ซักหน่อย ฉันก็แค่มองเพราะเพิ่งซื ้อมานี่นา ก็เลยอยากอวด
คนแถวนี ้” เธอรี บแก้ ตวั ลนลานกลัวเพื่อนสาวรู้ความจริ ง
“รึว่ารอให้ คณุ ชายโทรมาจ๊ ะ ถ้ าคิดถึงก็โทรไปหาซิ ยืนมองมือถือแล้ ว
เค้ าจะรู้เหรอว่าตัวคิดถึงน่ะ”
“ก็...กลัวว่าพี่ชายจะงานยุ่งนุ ่ะ ไม่อยากกวน รอเค้ าว่างก็โทรมาเอง
แหละ” ณัฐวลัยแกล้ งทําหน้ าเศร้ าสวมรอยในความคิดของเพื่อน เธอไม่อยากให้
ใครรู้ว่าเธอและโรเบิร์ตเป็ นอะไรกัน เพราะไม่เป็ นผลดีตอ่ ใครทังสิ ้ ้น อีกทังเธอเองก็
้ ร้ ู
ไม่วา่ ชายหนุ่มคิดอย่างไรต่อเธอ อาจจะแค่อยากเกี่ยวข้ องในตัวหญิงสาวเพียงรูป
กายภายนอก เมื่อสมดังใจหมายก็จากไปดัง่ หญิงคนอื่นทัว่ ไปที่เขากระทํา หรื อ
อาจจะชอบพอเธอ อยากคบหาดูใจกับเธอ ณัฐวลัยไม่อาจทราบได้ เธอจึงกังวลใน
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขา ขนาดบอกว่าจะโทรมา นี่ตงวั ั ้ นที่ห้าเข้ าไปแล้ วยัง
ไม่โทรมาเลย ณัฐวลัยแอบบ่นพึมพําเพียงลําพัง
“นู่ไง พูดถึงก็มา ตายยากจริ งๆคุณชายน่ะ” พลางชี ้นําเพื่อนสาวไปยัง
ทางเดิน
“หวัด ดีคะ่ คุณชาย มารับยัยจาเหรอคะ” การะเกดทักทายชาย
หนุ่มที่เดินมาอย่างสนิทสนม วันนี ้เป็ นวันที่ปกรณ์เพิ่งกลับมาจากการทําธุระที่เมือง
นอก พอลงจากเครื่ องก็ขบั รถตรงดิ่งมาหาแฟนสาวทันที่ เพราะตลอดเวลาเขาโทร
หาเธอไม่ติดหลังจากคุยกันครัง้ สุดท้ าย
 “หวัดดีครับ คุณเกด ผมมาชวนน้ องจาไปทานข้ าว คุณเกดไปด้ วยกัน
นะครับ” ชายหนุ่มกล่าวชวนอย่างสุภาพ
“จะดีเหรอคะ ยัยจากับคุณชายไม่เจอกันตังนาน
้ เกดไม่อยากไป
เป็ นกขค.น่ะค่ะ”
“ไปเหอะ ไปกันหลายคนสนุกดีออก ใช่ไหมคะพี่ชาย” ณัฐวลัยถาม
แฟนหนุ่มอย่างขอความเห็น
“ก็ได้ ค่ะ งันขอตั
้ วไปเก็บกระเป๋ าก่อนนะคะ” ทังสองสาวเดิ
้ นเข้ าไป
เก็บกระเป๋ าในห้ องพัก ซึง่ เป็ นเวลาเลิกงานของทังสองคนพอดี
้ ปกรณ์นงั่ รอสองสาว
ที่เก้ าอี ้รับรองผู้ป่วย พลางมองไปรอบๆห้ องกว้ างอย่างสํารวจ โดยหารู้ไม่วา่ มีอีก
หนึง่ สาวที่ลอบมองตนอยู่
“นี่เหรอคุณชายปกรณ์ พัฒนเรื องรอง หล่อกว่าที่คิดนะเนี๊ยะ และฉัน
คนนี ้ล่ะที่จะเป็ นแฟนคนต่อไปของคุณ คุณชาย” อรวรรณกล่าว อย่างมีเป้าหมาย
ในใจพร้ อมเหลือบมองชายหนุ่มที่เดินควงแฟนสาวออกไปจากโรง พยาบาล

ตอน บ้ านใหม่

คุณชายปกรณ์พาสองสาวมานัง่ ทานอาหารในร้ านสุดหรูใกล้ แม่นํ ้า ทัง้

สามคนกําลังดื่มดํ่ากับบรรยากาศสุดโรแมนติกพลางพูดคุยหยอกล้ อกันอย่างสนุก
สนาน สักพักการะเกดก็ขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์กบั แฟนหนุ่มข้ างนอก ขณะที่หญิง
สาวกําลังเดินออกไป โรเบิร์ตก็เดินเข้ ามาในร้ านพร้ อมลูกค้ าและเลขาฯคนสนิท
ทันใดชายหนุ่มก็เหลือบสายตาเห็นหญิงสาวที่เขาเฝ้าโหยหานัง่ ทานข้ าวกับแฟน
หนุ่มอย่างสนิทสนม เขาหน้ าตึงขึ ้นมาทันที แต่ก็ต้องแสร้ งยิ ้มเมื่อลูกค้ าหันมา
พูดคุยกับเขาอย่างสงสัยในร้ านอาหาร โรเบิร์ตจึงต้ องละทิ ้งเรื่ องส่วนตัวไว้ ก่อน
เหมือนที่ถกู สัง่ สอนมาจากผู้เป็ น พ่อ และเพ่งมองณัฐวลัยเป็ นระยะเมื่อมีโอกาส
เธอกล้ ามากที่ขดั คําสัง่ ของฉัน ฉันจะทําให้ เธอรู้ว่าการขัดคําสัง่ เขาเป็ นยังไง ชาย
หนุ่มคิดในใจ

ลิฟต์ตวั หนึง่ ขึ ้นมาจอดที่ชน15ของอพาร์

ั้ ตเม้ นที่ณฐั วลัยเป็ นเจ้ าของ หญิง
สาวเดินออกจากลิฟต์พร้ อมแฟนหนุ่มที่เดินจูงมือกันอย่างสนิทสนม ปกรณ์เดินมา
ส่งแฟนสาวที่หน้ าห้ องหลังจากไปทานอาหารและฟั งเพลง ชายหนุ่มเห็นณัฐวลัย
ง่วงจึงชวนเธอกลับทังที ้ ่แสนเสียดายช่วงเวลาแห่งความสุข ที่มีน้อยนิดของเขา เมื่อ
ทังสองเดิ
้ นมาถึงหน้ าห้ องที่เธอพักชายหนุ่มก็ปล่อยมือ
“ฝั นดีนะคะ น้ องจา” ชายหนุ่มเอ่ย พร้ อมสีหน้ าที่ยิ ้มแย้ มแจ่มใส
“ฝั นดีเช่นกันค่ะพี่ชาย อย่าลืมดูแลสุขภาพบ้ างนะคะ แล้ วเจอกันค่ะ ”
พร้ อมส่งยิ ้มให้ ชายหนุ่ม เมื่อปกรณ์หนั หลังเดินจากไป ณัฐวลัยเปิ ดกระเป๋ าค้ นหา
กุญแจแล้ วเปิ ดเข้ าไปในห้ อง เธอเดินไปเปิ ดสวิทซ์ไฟอย่างชํานาญทาง
“อุ้ย!!คุณเข้ ามาในห้ องฉันได้ ยงั ไง” ณัฐวลัยตกใจเมื่อเห็นโรเบิร์ตนัง่ อยู่ที่
โซฟาสีเหลืองอ่อนของเธอ เธอคิดว่าก่อนออกห้ อง เธอล๊ อกห้ องเรี ยบร้ อยแล้ ว และ
ตอนที่เข้ ามาในห้ องสภาพทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เขาเข้ ามาตอนไหนนะ
“ทําไม ตกใจมากเลยเหรอที่เห็นสามีตนเองนัง่ อยู่ในบ้ าน” โรเบิร์ตกล่าวอ
ย่างโมโหที่เห็นหญิงสาวทําท่าทางตกใจ อีกทังโมโหที ้ ่เธอกลับดึกขนาดนี ้ ทังที้ ่ณฐั
วลัยออกจากร้ านอาหารตอนสองทุ่มครึ่งแล้ วนี่มนั ห้ าทุ่มเพิ่งจะกลับ ถึงห้ อง
“คุณไปไหนมาทําไมกลับดึกขนาดนี ้ ผมนัง่ รอคุณเกือบสองชัว่ โมงแล้ ว
นะ”
 “มันเรื่ องของฉัน ฉันจะไปไหนมันเกี่ยวอะไรกับคุณ อีกอย่างฉันก็ไม่ร้ ูว่า
คุณมารอนี่คะ” เธอกล่าวยียวนอย่างตังใจยั ้ ว่ โมโหชายหนุ่มที่ไม่เคยใยดีเธอ
ตลอดเวลาที่ผ่าน มา
“อ๋อ นี่ห่างกันไม่กี่วนั คุณลืมแล้ วเหรอว่าผมน่ะเป็ นอะไรกับคุณ หรื อจะ
ให้ ผมช่วยเตือนความจําล่ะ คุณณัฐวลัย” โรเบิร์ตกล่าวอย่างหงุดหงิด และลุกเดิน
ไปประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว
“นี่คณุ ออกไปได้ ละ ฉันเหนื่อยอยากพัก”
“ไปกับไอ้ หมอหน้ าจืดนัน่ คงเหน็ดเหนื่อยมากละซิท่า มันคงบริ การคุณจน
จุใจละซิ ถึงไล่ผวั กลับอย่างนี ้” ชานหนุ่มขึ ้นเสียงพร้ อมจับแขนเธอแล้ วบีบอย่างแรง
“โอ๊ ย!! ฉันเจ็บนะ เอาอะไรมาพูด อย่าคิดนะว่าคนอื่นเขาจะคิดสกปรกๆ
เหมือนคุณกันหมด” ณัฐวลัยกล่าวเสียงดุ พลางจ้ องหน้ าชายหนุ่มอย่างข้ องใจ
“เหรอ งันผมจะเป็
้ นคนยัดเยียดความสกปรกนี ้ให้ คณ ุ เอง” เขากล่าว แล้ ว
ฉกวูบไปที่ริมฝี ปากงามอย่างรุนแรง หญิงสาวเบี่ยงหน้ าหนี แต่ชายหนุ่มใช้ มือหนา
จับปลายคางเรี ยวไว้ ให้ รับจูบอันร้ อนแรงของเขา ด้ วยพละกําลังอย่างเขามีหรื อร่าง
บางจะต่อสู้ไหว เธอจึงหยุดดิ ้นรนอย่างยอมจํานน เธอกลัวเขาจะใช้ กําลังข่มขู่แล้ ว
ทําให้ เจ็บตัวเสียเปล่า ชายหนุ่มผ่อนแรงลงเมื่อร่างบางหยุดดิ ้นรน มือหนาลูบไล้ ทวั่
ร่างที่สนั่ สะท้ านสร้ างความต้ องการแก่เขาอย่างแรง ชายหนุ่มเริ่ มควบคุมอารมณ์
ตนเองไม่ได้ เขากอดร่างบางไว้ ก่อนที่จะหยุดตนเองไม่ให้ ทําอะไรเธอไม่ได้ ณัฐวลัย
งงกับอารมณ์ขึ ้นๆลงๆของเขา และผลักเขาออกแต่ส้ แู รงกอดของชายหนุ่มไม่ไหว
“อย่าดิ ้นนะ ฉันไม่อยากทําอะไรเธอตรงนี ้” โรเบิร์ตกล่าวอย่างข่มความ
ต้ องการไว้
“เอ่อ...แต่ฉนั เริ่ มหายใจไม่ออกแล้ วนะ” เธอที่หน้ าแดงกํ่ากล่าวเสียงเบา
หวิว
 “ขอโทษ” พลางปล่อยหญิงสาวและหันหลังให้ เธอ
“คุณมาที่นี่มีอะไรหรื อเปล่า”
“ตังแต่
้ ตอนนี ้ไปคุณต้ องไปอยู่ที่บ้านผม”
“อะไรนะ นี่คณ ุ มันจะมากไปแล้ วนะ ฉันไม่ได้ เป็ นอะไรกับคุณซักหน่อย
บ้ านฉันก็มี ฉันไม่ได้ สิ ้นไร้ ไม้ ตอกต้ องไปอาศัยบ้ านคนอย่างคุณหรอกนะ” หญิงสาว
พูดใส่หน้ าเขาอย่างเหลืออดในความเจ้ ากี ้เจ้ าการของเขา
“นี่ลืมไปแล้ วเหรอว่าคุณน่ะเป็ นเมียผม ดังนันเมี้ ยจะอยู่บ้านผัวมันเป็ น
ปั ญหาตรงไหน ฮะ และถ้ าคุณไม่ไปนะ พรุ่งนี ้คุณเตรี ยมโด่งดังได้ เลย” ชายหนุ่ม
กล่าวอย่างหงุดหงิดที่โดนขัดใจ พร้ อมเดินออกจากห้ องไปอย่างรวดเร็ว
“คุณนี่มนั บ้ าอํานาจที่สดุ !!” ณัฐวลัยบ่นพึมพําเพียงละพัง แล้ วเดินตาม
ออกไปอย่างไม่พอใจที่ปฏิเสธคนอย่างเขาไม่ได้

แสง แดดสาดส่องลอดมาทางกระจกใสที่ไม่ได้ ปิดม่านไว้ ณัฐวลัยตื่นมา

พร้ อมความเมื่อยขบโดยมีลําแขนหนาพาดผ่านเอวคอดกิ่ว เมื่อหันไปก็เจอใบหน้ า
คมเข้ มนอนข้ างกาย เธอนอนมองหน้ าเขาอย่างสํารวจ ริ มฝี ปากอิ่ม คิ ้วดกดํา ขน
ตายาว จมูกโด่งรับกับใบหน้ าที่หล่อเหลาช่วยขับให้ เจ้ าของดูดดุ นั มากกว่าเดิม
ปลายคางมีไรหนวดขึ ้นครึม้ ทําให้ ใจสาวสัน่ สะท้ าน เธอรี บหลับตาลงแล้ วลุกเดิน
ไปอาบนํ ้า
“จะไปไหนเหรอ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างงัวเงียเมื่อรู้สกึ ว่าเตียงยุบทาง
ด้ านข้ าง พร้ อมดึงแขนณัฐวลัยไว้
“จะไปอาบนํ ้าค่ะ ฉันต้ องไปทํางาน” เธอกล่าวอย่างขวยเขินเมื่อมองไป
ยังอกกว้ างที่โผล่พ้นผ้ าห่มผืนบางออกมา
 “นี่เพิ่งหกโมงครึ่งนะ ยังเช้ าอยู่เลย” มือหนาลูบลําแขนเรี ยวอย่างแผ่วเบา
“แต่วนั นี ้ฉันต้ องทํางานเช้ านะคะ” ว่าพลางดึงแขนชายหนุ่มออก
“แต่ผมยังอยากนอนอยู่นี่นา นอนเป็ นเพื่อนผมหน่อยสิ” ชายหนุ่มทํา
สายตากรุ้มกริ่ ม
“นี่มนั สายแล้ วนะคะ” เธอกล่าว พลันเสียงโทรศัพท์ชายหนุ่มก็ดงั ขึ ้น
“ฮัลโหล มีอะไรถ้ าไม่ใช่เรื่ องสําคัญนายโดนแน่” โรเบิร์ตดุอาชาที่โทรเข้ า
มาแต่เช้ า ณัฐวลัยเดินเข้ าห้ องนํ ้าไปอย่างเร่งรี บ
“เอ่อ นายครับ คุณอินทรบอกว่าเก้ าโมงเช้ าจะเข้ ามาเซ็นต์สญ ั ญาที่
บริ ษัทนะครับ ผมกลัวว่านายจะสายเลย...”
“พอ ฉันรู้แล้ ว ตอนนี ้นายอยู่ไหน” ถามอย่างหงุดหงิด
“ผมกําลังจะออกจากบ้ านไปรับนายน่ะครับ”
“เอ่อ แค่นี ้ละกัน” โรเบิร์ตรี บวางสายแล้ วคว้ าผ้ าขนหนูไปเข้ าห้ องนํ ้าที่อื่น
เพราะกลัวว่าหากรอ หญิงสาวจะทําให้ เสียเวลา และเขาอาจจะทําใจไม่ให้ ทําอะไร
เธอไม่ได้ เช่นกัน ณัฐวลัยเดินออกมาจากห้ องนํ ้าด้ วยชุดอาบนํ ้าสีเหลืองอ่อน เมื่อไม่
เจอชายหนุ่มอยู่ในห้ องเธอจึงรี บแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอกําลังแต่งหน้ าอยู่
นันโรเบิ
้ ร์ตก็เดินเข้ าห้ องมาด้ วยผ้ าขนหนูพนั กาย เพียงผืนเดียว ทําให้ หญิงสาวที่
มองคนเข้ ามาผ่านทางกระจกต้ องหน้ าแดงซ่าน
“หน้ าแดงทําไมเหรอ หรื อว่าอากาศร้ อน” เขากล่าวพลางโอบรอบเอวบาง
ทางด้ านหลัง
“เปล่าค่ะ คุณรี บไปแต่งตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวไปทํางานสาย” ณัฐวลัยแกะมือ
ชายหนุ่มออกแล้ วเดินไปเก็บของลงกระเป๋ า
“คุณช่วยผมแต่งตัวหน่อยสิ” กล่าวอย่างอ้ อนวอน ทําให้ เธอส่งค้ อนให้
เขาวงใหญ่
 “ฉันว่าคุณคงให้ สาวๆช่วยแต่งตัวจนชินละซิคะ ถึงได้ ทําอะไรเองไม่ค่อย
เป็ น” ว่าพลางเดินไปยังตู้เสื ้อผ้ าใบใหญ่ของชายหนุ่ม เธอเปิ ดตู้เสื ้อผ้ าค้ นหาเสื ้อให้
เขามองไปยังเสื ้อที่แขวนไว้ ในตู้ที่แขวนไว้ อย่างเป็ นระเบียบ ชายหนุ่มเป็ นคนมี
รสนิยมดีมาก มีแต่ของแบรนด์เนมทังนั ้ น้ คงไม่ร้ ูจะเก็บเงินไว้ ที่ไหนละซิถึงใช้ จ่าย
ฟุ่ มเฟื อยอย่างนี ้ เธอคิดอย่างหมัน่ ไส้ แล้ วยื่นของให้ ชายหนุ่ม
“ลงไปทานข้ าวกันนะ” โรเบิร์ตกล่าวอย่างอ่อนโยนเมื่อแต่งตัวเสร็จ เขา
เปิ ดประตูออกไปโดยไม่สนใจรอณัฐวลัยแม้ แต่น้อย คนอะไรเฉยชาเป็ นที่สดุ
อารมณ์แปรปรวนเป็ นที่สดุ ร่างบางคิดขณะเดินตามเขาลงไปทานข้ าว

ร่างสูงสวมชุดขาวสะอาดตา หิ ้วกระเป๋ าสีดําเดินลงจากรถเก๋งคันหรูที่

จอดเทียบหน้ าโรงพยาบาลชื่อดังของ รัฐ ณัฐวลัยรี บก้ าวจากรถเพราะกลัวคนเห็น
ว่ามีชายอื่นมาส่งเธอถึงโรงพยาบาลในตอน เช้ า ชายหนุ่มยื่นหน้ าออกมาก่อนที่
ประตูจะปิ ด
“เย็นนี ้ผมจะให้ คนมารับคุณนะ คุณเลิกงานกี่โมง”
“ไม่ เป็ นไรค่ะ ฉันกลับเองได้ ” ณัฐวลัยปฏิเสธทันทีเพราะเกรงว่าคุณชาย
ปกรณ์จะมารับเธอไปทานข้ าว แล้ วจะเกิดเรื่ องใหญ่โตขึ ้นมา และสุดท้ ายก็คงเป็ น
เธอที่ต้องลําบากใจเป็ นที่สดุ
“ผมจะให้ อาชามารับคุณที่นี่! รึว่าคุณมีนดั กับคนอื่น” เขาถามกลับเสียง
เข้ ม
“เปล่าค่ะ ฉันเลิกงาน5โมงเย็นค่ะ” เธอตอบออกไปอย่างรํ าคาญในความ
จอมบงการของเขายิ่งนัก
 “แต่ ถ้ าฉันมีธรุ ะกะทันหันจะโทรไปบอกก่อนแล้ วกัน” ไม่วายพูดดักทาง
ชายหนุ่มที่มองเธออย่างเสียอารมณ์ แล้ วหันหลังเดินจากไป
ณัฐวลัยเดินเข้ าไปเก็บของที่ห้องพักพยาบาล เธอทักทายเพื่อนพยาบาลที่
เดินผ่านไปมาอย่างเป็ นกันเอง ขณะที่เธอกําลังจัดของอยู่ อรวรรณก็เดินเข้ ามาด้ วย
สีหน้ ายิ ้มแย้ ม วันนี ้เธอแต่งกายด้ วยชุดรัดรูปที่เน้ นให้ เห็นช่วงขาขาวที่โผล่พ้น
กระโปรงยีน ตัวสวยออกมาอย่างจงใจของผู้สวมใส่ เธอเดินเข้ ามาใกล้ ณฐั วลัยและ
โปรยรอยยิ ้มมีเสน่ห์ให้ เธอ
“อ้ าวพี่จา หวัดดีค่ะ เมื่อกี ้ฝ้ายเห็นพี่จาเดินลงมาจากรถเก๋งที่หน้ า
โรงพยาบาลน่ะคะ และฝ้ายเห็นว่าไม่ใช่คณ ุ ชายปกรณ์ที่นงั่ อยู่ข้างใน ใครมาส่งพี่
จาเหรอคะ” อรวรรณถามออกมาอย่างสงสัย ทําให้ ผ้ ถู กู ถามหน้ าเจื่อนลงเล็กน้ อย
แต่เธอก็พยายามปรับสีหน้ าให้ เป็ นปกติอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ... คือว่ารถพี่เสียระหว่างทางนะจ๊ ะ เจ้ าของรถเลยช่วยมาส่งที่นี่ ” ณัฐ
วลัยแสร้ งโกหก เธอต้ องปิ ดบังเรื่ องนี ้ไว้ ก่อน ไม่อยากให้ แฟนหนุ่มรู้เรื่ องจากคนอื่น
แทนที่จะออกมาจากปากเธอ และอีกอย่างเธอยังไม่พร้ อมจะบอกเรื่ องนี ้ในเวลานี ้
“เหรอ คะ คงรวยน่าดูเลย รถคันนันน่ ้ ะเป็ นรุ่นใหม่ลา่ สุดเลยนะคะ”
อรวรรณแสร้ งชวนคุยเพราะหญิงสาวอาจจะหลุดอะไรออกมาซักอย่าง ปากสีสวยที่
เคลือบลิปสติกสีชมพูพดู จ้ อแต่มือก็เตรี ยมเสื ้อผ้ าไปเปลี่ยนด้ วย เพื่อให้ ไม่เป็ นที่
สงสัยของนางพยาบาลรุ่นพี่ เมื่อเตรี ยมเสร็จเธอก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื ้อผ้ า ณัฐวลัยโล่
งอกที่พยาบาลรุ่นน้ องเดินจากไป เพราะเธอไม่อยากตอบคําถามใดๆในสิ่งที่เธอ
ถามออกมาทังสิ ้ ้น หญิงสาวจึงเดินออกไปทําหน้ าที่ของตน เตรี ยมอุปกรณ์เพื่อไป
ตรวจคนไข้ หลังจากที่ทานคนไข้ อาหารเช้ าเสร็จ เธอรวบรวมสมาธิให้ อยู่กบั การ
ทํางานได้ ดีจนลืมเรื่ องต่างๆที่กงั วลไปได้
 ตอน โอกาส
“คุณจาครับ รอนานไหมครับ” ชายหนุ่มร่างกํายําเอ่ยถามเมื่อลงจากรถ
มาเปิ ดประตูให้ เธอ อาชามารับณัฐวลัยตามคําสัง่ ของเจ้ านายที่โรงพยาบาล เธอ
ยิ ้มรับเขาอย่างอ่อนโยนทําให้ เห็นถึงความจริ งใจที่สง่ ผ่านทางรอยยิ ้มนัน้ เป็ นอย่าง
ดี และรอยยิ ้มนี ้เองทําให้ เป็ นที่ชื่นชอบของชายหนุ่มและแม้ แต่อาชาเองก็ตาม
“เปล่าหรอกค่ะ จาเพิ่งเดินมาถึง คุณอาชาก็ขบั รถมาพอดี เอ่อ..แล้ ว
เจ้ านายคุณละคะไม่มาด้ วยเหรอ” เธอถามเขากลับเพราะไม่เห็นโรเบิร์ตนัง่ อยู่ในรถ
ด้ วย
“นายออกไปส่งลูกค้ าขึ ้นเครื่ องน่ะครับ นายให้ บอกคุณจาทานข้ าวไป
ก่อนได้ เลย ไม่ต้องรอเพราะนายอาจจะกลับดึกครับ”
“เหรอคะ งันเรากลั
้ บกันดีกว่าค่ะ” เธอเอ่ยเสียงเศร้ าออกมา แทนที่เขาจะ
กลับมาดูแลเธอแต่ดนั ทิ ้งให้ เธออยู่คนเดียวในบ้ านของเขาซึง่ เธอ ไม่ค้ นุ เคยเลย จึง
แอบแสดงอาการน้ อยใจออกมา นี่เราเป็ นอะไรไปนะ เรื่ องแค่นี ้ต้ องน้ อยใจด้ วย
แทนที่จะดีใจที่ไม่ต้องทนเห็นหน้ าเขาคนนัน้ แต่กลับมานัง่ รํ าพันถึง เธอนี่แย่จริ งๆ
ทันใดนันโทรศั
้ พท์มือถือก็ดงั ขึ ้น มือน้ อยควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ าแล้ วดึงออกมา
เมื่อเห็นว่าปลายสายเป็ นใครก็กดรับทันที
“ว่าไงคะ พี่ชาย” ณัฐวลัยปรับเสียงให้ ร่าเริ ง
“เปล่าค่ะ ไม่มีไรหรอกแค่คิดถึงจาน่ะ ทําไรอยู่เหรอ” เสียงทุ้มน่าฟั งตอบ
กลับมา ชายหนุ่มกําลังทํางานอยู่แต่พอสมาธิเริ่ มหายเขาจึงพักสายตาและโทรมา
หาณัฐวลัย ด้ วยเพราะคิดถึง แค่ได้ ยินเสียงเธอก็ทําให้ เขามีพลังในการทํางานแล้ ว
“แหม ปากหวานนะคะ จากําลังนัง่ รถกลับบ้ านน่ะคะ”
 “อ้ าวแล้ วรถจาไปไหนเหรอคะ ทําไมไม่บอกพี่ละ่ พี่จะได้ ไปรับ จาจะได้ ไม่
ต้ องนัง่ แท็กซี่ไง” ชายหนุ่มถามกลับอย่างห่วงใยเธอที่เข้ าใจว่าเธอนัง่ แท็กซี่กลับ
บ้ าน เพราะเธอไม่ชอบนัง่ รถกับคนแปลกหน้ าอันนี ้เขารู้ดี ยิ่งนัง่ แท็กซี่เธอยิ่งไม่ชอบ
เอามากๆ
“รถจาเสียนะค่ะ เลยส่งเข้ าอู่ และจาก็ไม่อยากรบกวนพี่ชายด้ วย พี่ชาย
งานเยอะจะตาย”
“ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ คราวหน้ ามีอะไรก็บอกพี่ได้ นะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ” หญิงสาวรับปากชายหนุ่มไป ทังคู ้ พ่ ดู คุยกันอยู่นาน จนคนขับรถขับ
มาถึงบ้ านเธอจึงวางสายไป ร่างบางเดินลงจากรถแล้ วเดินหายเข้ าไปภายในบ้ าน
เธอเดินไปที่ห้องรับแขกหย่อนกายลงอย่างเหนื่อยล้ าจากการทํางาน เหลือบมอง
ออกไปข้ างนอกก็เห็นสวนหย่อมที่ชายหนุ่มจัดไว้ เธอลุกเดินเข้ าไปดูใกล้ ๆ ต้ นไม้
เขียวชอุ่มมีหลากหลายพันธุ์ ดอกไม้ บางดอกแข่งกันชูช่อดังจะประจบผู้คนที่เข้ ามา
ดู มีชิงช้ าไม้ เล็กๆที่พอนัง่ ได้ 2-3คนตังอยู
้ ่ใกล้ สว่ นนํ ้าตก สระนํ ้าขนาดใหญ่ที่ใส
สะอาดยัว่ ยวนให้ เธออยากลงไปแหวกว่าย ณัฐวลัยรี บเดินไปเปลี่ยนชุดข้ างบนเพื่อ
ลงมาว่ายนํ ้าที่สระ เธอหยิบชุดว่ายนํ ้าที่ซื ้อมาจากพังงามาสวมใส่ สีเหลืองเข้ มช่วย
ขับผิวขาวของเธอให้ ขาวผ่องยิ่งขึ ้น รวบผมยาวสลวยไว้ กลางศีรษะ สํารวจความ
เรี ยบร้ อยหน้ ากระจก แล้ วสวมเสื ้อคลุมอาบนํ ้าลงมายังชันล่ ้ าง

ณัฐวลัยแหวกว่ายนํ ้าใสสะอาดดังปลาสีสวยที่ขาดนํ ้าเป็ นเวลาเนิ่นนาน

ดื่มดําไปกับบรรยากาศยามเย็นที่มีต้นไม้ ล้อมรอบ ดอกไม้ สีสวยที่มองยอมใดความ
สดชื่นก็มาเยือนเธอทุกครา สายนํ ้าเย็นเฉียบไล้ ผ่านผิวกายดัง่ มือที่โอบล้ อม
ประคองทัว่ กายสาว เธอว่ายนํ ้าไปกลับในสระเป็ นเวลาเกือบชัว่ โมงโดยไม่ร้ ูสกึ
เหน็ดเหนื่อย เธอรู้สกึ ผ่อนคลายจากการทํางานและกําลังคิดเรื่ องของชายหนุ่มที่
เข้ ามาเปลี่ยน แปลงการดํารงชีวิตของเธอภายในเวลาอันน้ อยนิด ส่วนเรื่ องแฟน
หนุ่มเธอยังคิดไม่ตกว่าจะบอกเรื่ องราวที่เกิดขึ ้นหรื อปิ ดบัง เรื่ องเหล่านี ้ไว้ ดี
เวลาผ่านไปจนเธอรู้สกึ หนาวเธอจึงว่ายกลับขึ ้นฝั่ ง ขณะที่เธอกําลังจะเดิน
ขึ ้นจากบันได สายตาก็เหลือบเห็นชายหนุ่มที่อยู่ในห้ วงความคิดของเธอนัง่ มอง
มายังเรื อนร่าง ของเธอ สายตาแวววับนันส่ ้ งมายังร่างบางเธอรู้ได้ ว่าเขาต้ องการ
อะไรจากเธอ ณัฐวลัยเดินมายังชิงช้ าที่เธอพาดเสื ้อคลุมไว้ ซงึ่ เป็ นตรงที่เขานัง่ อยู่
พอดี เธอเดินเชื่องช้ าเพราะรู้สกึ ประหม่าต่อสายตาคูน่ นั ้
“จะขึ ้นแล้ วเหรอ ผมกะว่าจะมาเล่นเป็ นเพื่อน” โรเบิร์ตจับข้ อมือเธอไว้
ขณะที่เธอเอื ้อมหยิบชุดคลุมที่พาดอยู่ข้างๆกาย เขามองร่างบางที่เดินมาอย่าง
ประหม่า บนเรื อนร่างมีเนื ้อผ้ าน้ อยชิ ้นคลุมทับผิวกายที่ขาวสะอาดทําให้ เธอดูเซ็กซี่
ขึ ้นมามากกว่าเดิมเป็ นเท่าตัว
“เอ่อ...ค่ะ ฉันเล่นมานานแล้ ว เลยหนาวน่ะค่ะ เชิญคุณตามสบายนะคะ
ฉันขอตัว” เธอหยิบชุดคลุมขึ ้นมา แต่ชายหนุ่มจับไว้ พร้ อมช้ อนร่างหญิงสาวที่เปี ยก
โซกไว้ ในอ้ อมแขน สายตาทังคู ้ ป่ ระสานกันอย่างจัง จนหญิงสาวหน้ าแดงก้ มหลบ
สายตาที่ร้ ูสกึ เหมือนมีไฟมอดไหม้ อยู่ในนัน้
“งัน้ เราไปเล่นกันข้ างบนก็ได้ ” เขาก้ มลงมากระซิบที่ข้างหูเบาๆ พร้ อมปั ด
จมูกโด่งเป็ นสันของเขาพาดผ่านแก้ มนวลที่ขึ ้นสีด้วยความอาย ชายหนุ่มจ้ อง
ใบหน้ าที่แดงปลัง่ ของเธอตลอดการเดินทางของห้ องนอน ระหว่างทางเดินทังสอง ้
รู้สกึ ร้ อนดัง่ ไฟแผดเผา โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ความต้ องการพุ่งขึ ้นสูงเมื่อสัมผัสผิว
นุ่มของร่างตรง หน้ า เขาไม่สามารถถอนสายตาออกจากใบหน้ านี ้ได้ เลย
เมื่อเปิ ดประตูเข้ าไปภายในห้ องที่เย็นเฉียบจากเครื่ องปรับอากาศราคา
แพง ชายหนุ่มใช้ ปากหนาทาบทับไปยังริ มฝี ปากสวยอย่างเอาแต่ใจโดยไม่ต้องรอ
ให้ ถึง เตียง เขาวางเธอลงแล้ วใช้ ร่างสูงบดเบียดเธอให้ ชิดติดกําแพงข้ างประตู ปาก
หนาลากผ่านลําคอลงมาอย่างหิวกระหายในรสสวาทที่เคยได้ รับจากร่างตรงหน้ า
มือหนาลูบไล้ ไปตามเอวบางที่คอดกิ่วก่อนจะเลื่อนขึ ้นบีบหน้ าอกเต่งตึงอย่าง เมา
มันในอารมณ์ที่ฉดุ ไม่อยู่ ร่างบางตรงหน้ าตกใจกับการจู่โจมที่รุนแรงชองชายหนุ่ม
ก่อนจะคล้ อยตามสัมผัสจากนันอย่ ้ างเร่าร้ อนไม่แพ้ กนั เธอใช้ สองมือประคอง
ใบหน้ าชายหนุ่มไว้ ในมือและประกบปากบางลงไป ชายหนุ่มบดเบียดริ มฝี ปาก
อย่างเร่าร้ อนพร้ อมใช้ ลิ ้นอุ่นๆแทรกเข้ าไปในโพรงปาก และเกี่ยวกระหวัดลิ ้นเรี ยวไว้
มือหนาเลื่อนปดผ้ าชิ ้นเล็กของเธอออกอย่างชํานาญมือแล้ วโยนออกไปจากร่าง
บาง โรเบิร์ตก้ มลงดูดเม้ มหน้ าอกเธอจนเกิดรอยแดงขึ ้นมา
“อย่าค่ะ” ณัฐวลัยร้ องห้ ามไม่อยากให้ เกิดร่องรอยที่จะทําให้ คนอื่น
สังเกตเห็นได้ ง่าย
“ทําไมเหรอ กลัวผู้ชายคนไหนเห็นล่ะ” เขาเอ่ยถามขึ ้นมาอย่างสงสัย
พลางดูดเม้ นรุนแรงกว่าเดิม
“เปล่า เดี๋ยวคนที่โรงพยาบาลเห็น” เธอพูดออกมาเสียงเบาเพราะเขา
รุนแรงขึ ้นมาก
“ก็บอกเขาไปตามตรงสิ ว่าคุณน่ะเป็ นเมียผมและนี่ก็รอยที่สามีคณ ุ ทําไว้
หรื อว่าลับหลังผมคุณยังไปเจอผู้ชายคนอื่นอีก” เขาหันกลับมามองเธอด้ วยสายตา
ที่ดดุ นั จนหญิงสาวนึกกลัวว่าเขาทํารุนแรงกับเธอเหมือนที่ผ่านๆมา
“เอ่อ เปล่าค่ะ วันนี ้ฉันยังไม่ได้ ออกไปเจอใครเลย นอกจากเพื่อนที่
โรงพยาบาล”
“คิดว่า ผมคงเชื่อคุณได้ นะ” เขาจ้ องเข้ าไปในสายตาเธออย่างค้ นหาความ
จริ ง ก่อนจะก้ มลงประทับริ มฝี ปากบางอย่างต้ องการจะลงโทษ ร่างสูงลากเรี ยวลิ ้น
ลงมาตามความสูงของณัฐวลัย หยุดหยอกล้ อกับรอยบุม๋ ตรงกลางลําตัว และก้ มลง
ไปยังกลีบกุหลาบแสนสวยของเธอเพื่อชิมความหวานอย่างหิวกระหาย เขาครางใน
ลําคออย่างพึงพอใจเมื่อร่างใต้ อาณัติตอบสนองเขาอย่างทันที
“อือ...ฉันจะยืนไม่ไหวแล้ วนะ” เธอครางออกมาก่อนที่จะต้ านแรงชายหนุ่ม
ไม่อยู่จนทรุดลงไปกองกับพื ้น ชายหนุ่มดันร่างเธอให้ เดินไปบนเตียงขณะที่ปากทัง้
สองยังจูบกันดูดดื่ม เมื่อแผ่นหลังขาวเนียนวางบนเตียงนุ่ม ร่างหนาถอดเสื ้อผ้ า
ออกอย่างรวดเร็วจนเธอต้ องหลับตาปี๋ เมื่อเขาถอดผ้ าชิ ้น เล็กออกไป พร้ อมก้ มลง
ชอนไชกุหลาบกลีบบางอย่างนึกสนุก เธอแอ่นกายขึ ้นรับอย่างเสียวซ่านในอารมณ์
เมื่อเธอพร้ อมสําหรับเขาแกนกลางของชายหนุ่มค่อยๆสอดแทรกเข้ าไปอย่างช้ าๆ
ชายหนุ่มครางออกมาอย่างพึงพอใจในความคับแน่นของเธอ โน้ มกายเข้ าไปใช้ ลิ ้น
ชอนไชในโพรงปาก ขยับเข้ าออกอย่างเป็ นจังหวะก่อนจะรุนแรงขึ ้น
ณัฐวลัยจิกเล็บสวยลงไปบนแผ่นหลังบึกบึนดัง่ ต้ องการที่ยดึ เหนี่ยวไว้ ไฟ
อารมณ์ที่ลกุ โชนโหมกระหนํ่าทังสองร่ ้ างอย่างหยุดไม่อยู่ โรเบิร์ตรุนแรงขึ ้นทุกทีที่
เธอครางออกมาอย่างไม่เป็ นศัพท์ ก่อนที่ร่างทังสองจะกระตุ
้ กออกมาพร้ อมๆกัน
เขาล้ มตัวลงทับกายเธอ ลมหายใจหอบริ นรดลําคอระหง มือหนาลูบไล้ เรื อนกาย
แผ่วเบา จนหญิงสาวลืมตาปรื อด้ วยความง่วงงุนและอ่อนล้ ามาทังวั ้ น ขณะที่เธอ
กําลังเข้ าสูงห้ วงนิทราชายหนุ่มก็พลิกร่างบางขึ ้นข้ างบนเรื อนกายเขา จนเธอร้ อง
ออกมาอย่างตกใจ
“ว้ าย...เอ่อ มีอะไรเหรอคะ” เธอถามออกมาอย่างไม่แน่ใจในความคิดของ
เขาที่สื่อออกมาทางสายตา
“ฉันยังไม่ง่วงเลยนะ อีกอย่างฉันยังไม่พอใจเลย” เขากระซิบริ มหูใน
ประโยคสุดท้ าย ลุกขึ ้นนัง่ ทังที
้ ่ร่างบางยังทับทาบอยู่บนตัวเขา
 “แต่ฉนั ง่วงแล้ วนะ วันนี ้ก็เหนื่อยมาทังวั
้ นแล้ ว ให้ ฉนั นอนพักเถอะค่ะ” เขา
กล่าวอย่างอ้ อนวอนพร้ อมหลบสายตาเขาโดยไม่อยากให้ เขารู้ว่าตอนนี ้หน้ าเธอ
แดงกํ่าขนาดไหน
“นะ ฉันขอละ” โรเบิร์ตกล่าวออกมาอย่างเว้ าวอน พลางประกบปากทัง้
สองเข้ าด้ วยกัน ณัฐวลัยรู้สกึ ถึงแกนกายอุ่นที่ดนั เข้ ามาในตัวเธอ เขาเล้ าโลมเธอจน
ยอมใจอ่อนไปพร้ อมกับเขา เขาขยับกายเธอขึ ้นลงตามจังหวะ มือหนาอีกข้ างก็บีบ
เคล้ นเรื อนร่างเธออย่างมันมือ ณัฐวลัยขยับสะโพกตามจังหวะที่เขาสอนเธอและ
ตอนนี ้เธอก็ร้ ูจงั หวะเอง โดยที่เขาไม่ต้องควบคุม เธอเร่งจังหวะรัวเร็วจนชายหนุ่ม
ครางออกมาอย่างเสียวซ่าน ก่อนที่ทงสองจะถึ ั้ งสรวงสวรรค์พร้ อมๆกันอีกครัง้

ณัฐวลัยขยับเปลือกตาเมื่อแสงยามเช้ าสาดส่องเข้ ามาทางรอยแยก

ผ้ าม่านสีฟ้า อ่อนๆ เธอหยีตาเล็กน้ อยก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาคนตัวโตที่
นอนกอดก่ายกันทังคื ้ นและ ทําไมเธอต้ องมองหาเขาด้ วยนะ นาฬิกาหัวโต๊ ะบ่งบอก
เวลาสิบโมงกว่าซึง่ เป็ นเวลาที่เธอจะต้ องทํางานอยู่ที่โรง พยาบาลในเวลานี ้ มือบาง
ควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ า หน้ าจอโชว์หราถึงสายที่ไม่ได้ รับอย่างน้ อย 10
กว่าครัง้ พร้ อมกดโทรออกไปยังใครคนหนึง่ สักพักปลายสายก็สง่ เสียงหวาน
กลับมา
“ว่าไงจ๊ ะแม่คณุ นี่!!ทําไมไม่มาทํางาน ฉันโทรหาเป็ นสิบสิบสาย แต่ไม่
เคยรับ อ้ อ...ไม่รวมครัง้ แรกนะที่หล่อนกดสายฉันทิ ้งนะ” เสียงปลายสายถามรัวเร็ว
จนณัฐวลัยตังตั ้ วไม่ถกู ไม่ร้ ูจะเริ่ มเล่าเรื่ องจากตรงไหนให้ เพื่อนสาวฟั งดี
 “นี่ ถามฉันซะยาวเลยนะ ขอโทษละกัน ฉันเพลียเลยหลับยาวน่ะ นาฬิกา
ก็ไม่ปลุก สงสัยมันคงหยุดเดินตังแต่ ้ เมื่อคืนมัง๊ ” เจ้ าตัวโกหกคําโตจนรู้สกึ ผิดที่ต้อง
ปดเพื่อนสาว แต่จะให้ ทําอย่างไรล่ะ ให้ เธอบอกเพื่อนเธอเหรอว่าเมื่อคืนเธอมีอะไร
กับผู้ชายจนตื่นสายทําให้ ไม่ได้ ไปทํางาน การะเกดต้ องเอาเธอตายแน่เลย
“เอ่อ แล้ วนี่จะมาทํางานหรื อเปล่าล่ะ แต่ฉนั ลางานกับพี่หมอนให้ เธอ
แล้ วนะ ถ้ าไม่ไหวก็พกั อยู่บ้านเถอะ แล้ วเย็นๆฉันจะไปเยี่ยมละกัน” การะเกดพูด
ตัดบทเพื่อนอย่างเป็ นห่วง เธอคิดว่าณัฐวลัยคงโหมงานจนร่างกายรับไม่ไหวจึงไม่มี
แรง ให้ พกั ซักวันคงจะดีขึ ้นบ้ าง
“หาาา จะมาที่ห้องเหรอ ไม่เป็ นไรหรอก ฉันไม่ได้ เป็ นอะไรซักหน่อย อีก
อย่างแกทํางานมาเหนื่อยๆ ควรจะกลับไปพักผ่อนแทนที่จะมาคุยไร้ สาระกับฉัน
นะ” หญิงสาวปฏิเสธพัลวัน จะบอกได้ ยงั ไงล่ะว่าตอนนี ้เธออยู่บ้านชายคนอื่นไม่ได้
อยู่ห้อง
“ไม่เป็ นไร ฉันจะไปค้ างเป็ นเพื่อนแก เราไม่ได้ ค้างด้ วยกันมานานแล้ วนะ
อีกอย่างนํ ้าก็กลับไปทําธุระที่บ้าน ฉันก็เลยไม่ร้ ูว่าจะอยู่กบั ใครก็อยู่กะแกนี่แหละ
นะๆให้ ฉนั ไปค้ างด้ วยนะ... จางันแค่
้ นี ้ก่อนนะแก ฉันต้ องไปดูคนไข้ แล้ วเย็นนี ้เจอ
กันนะ บายจ้ ะ” พูดเสร็จก็วางสายทันใด ณัฐวลัยกังวลที่เพื่อนจะมาค้ างที่ห้อง เธอ
เกรงว่าโรเบิร์ตจะไม่ยอมให้ เธอกลับไปค้ างที่คอนโดฯ จะทํายังไงดีนะ ยัยเพื่อนตัว
แสบ ทําไมต้ องอยากมาค้ างกันตอนนี ้ก็ไม่ร้ ูนะ เธอพึมพําอยู่ในลําคอก่อนที่จะเดิน
เข้ าไปอาบนํ ้าในห้ องนํ ้าอย่างเซ็งๆ

ณัฐวลัยเดินลงจากวีออสสีดําคันโปรดของเธออย่างไม่คอ่ ยมัน่ ใจใน

สถานที่เท่า ไหร่ ตึกสูงตระหง่านตังอยู
้ ่เบื ้องหน้ าพร้ อมกับการตกแต่งอย่างทันสมัย
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้ าปอดอย่างแรงเพื่อเรี ยกกําลังใจจากตนเอง และมุ่งหน้ า
เข้ าไปยังโรงแรมแห่งนี ้ ที่ที่ รวิกรณ์ โรเบิร์ต เรย์ ทํางานและดูแลกิจการทังหมด้
ของครอบครัว ชายหนุ่มที่เริ่ มดึงจิตวิญญาณในความเป็ นเธอไปทีละนิดโดยไม่ร้ ูตวั
และอาจกล่าวได้ ว่าเป็ นผู้ที่มีอํานาจต่อรองเหนือเธอทุกอย่างในเวลานี ้ เธอเดินเข้ า
ไปอย่างพกความมัน่ ใจเต็มเปี่ ยมทังที ้ ่ในใจตอนนี ้ซ่อนความหวาด หวัน่ ไว้ ข้างใน
เดินไปอย่างรู้จดุ หมายว่าห้ องทํางานบุคคลที่เธอต้ องการพบอยู่ที่ใด เธอรู้เพราะ
ถามจากแม่บ้านในตอนเช้ าขณะทานอาหาร เธอใช้ ความน่ารักและความเป็ นกัน
ออกหลอกถามแม่บ้านจนเธอใจอ่อนยอมบอกมา
ณัฐวลัยเดินเข้ าลิฟต์กดชัน้ 16 ซึง่ เป็ นชันที
้ ่ชายหนุ่มใช้ ทํางานอยู่ และมี
พนักงานหญิงสองคนหยุดมองเธอจากข้ างนอก ทังสองมองณั ้ ฐวลัยอย่างชื่นชมใน
ความงามด้ วยเข้ าใจว่าเป็ นแขกVIPของที่นี่ เธอมองสัญญาณไฟที่บง่ บอกชันลิ ้ ฟต์
อย่างใจจดจ่อ เมื่อถึงที่หมายจึงเดินออกมาอย่างมาดมัน่ เจอโต๊ ะเลขาฯที่อยู่ห้อง
ข้ างๆแต่ไม่มีคนอยู่ เธอจึงเดินไปยังห้ องที่มีป้ายหน้ าห้ อง บ่งบอกถึงตําแหน่งหน้ าที่
การงานได้ ดี ขณะที่เคาะประตูแล้ วเปิ ดเข้ าไปนัน้ ร่างบางต้ องตะลึงงันกับภาพที่
เห็นตรงหน้ าและยืนตรงนันอยู ้ ่นาน เพราะภาพที่เธอเห็นนันเป็ ้ นภาพที่ชายหนุ่ม
กําลังกอดรัดกับสาวสวยเปรี ย้ วจี๊ด ตรงหน้ าอย่างไม่ลืมหูลืมตา ความตกใจที่มา
พร้ อมกับอาการเจ็บแปลบที่หน้ าอกพุ่งขึ ้นมาอย่างแรง ขาทังสองไม่ ้ สามารถย่าง
ก้ าวไปข้ างหน้ าได้ อย่างมัน่ คง
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ” ณัฐวลัยเอ่ยออกมาเสียงสัน่ เมื่อเสียงประตูเปิ ดออก
ชายหนุ่มผละจากร่างสมส่วยตรงหน้ าอย่างรวดเร็ว ด้ วยไม่ได้ คาดการไว้ ลว่ งหน้ า
ว่าณัฐวลัยจะมาหาเขาที่นี่ อีกทังมาเจอเขาในสภาพนี
้ ้เธอต้ องตกใจเป็ นแน่ เขาไม่
น่าหลงเสน่ห์ที่ยวั่ ยวนของเอมิกาเลย เธอเดินเข้ ามาในช่วงที่เขาไม่มีสมาธิทํางาน
เพราะมัวแต่คิดถึงใครบางคน อีกทังสายตานั ้ นบ่
้ งบอกถึงสิ่งที่เธอต้ องการอย่าง
ชัดเจน สติเขาเลยหายไปพร้ อมกับร่างอวบอัดที่บดเบียดเข้ ามาอย่างรู้จงั หวะ แต่
พอมาเจอณัฐวลัยในสภาพนี ้สติก็วิ่งกลับมาอย่างเร่งด่วน
“ฟ้า คุณกลับไปก่อนนะ แล้ วผมจะโทรหา” โรเบิร์ตเบือนสายตาไปยังเอมิ
กาที่จดั เสื ้อผ้ าเรี ยบร้ อยแล้ ว เธอเดินออกไปอย่างองอาจไม่มีอาการขัดเขินแม้ แต่
น้ อย
“เอ่อ ฉันขอโทษค่ะ ไม่นกึ ว่าคุณกําลังยุ่งอยู่” เธอเดินเข้ าไปอย่างกล้ าๆ
กลัวๆ นัง่ ลงที่โซฟาสีขาวราคาแพงที่เขาจัดไว้ รับรองแขก
“มีอะไรหรอถึงมาหาผมที่นี่ได้ น่ะ” เขาถามออกมาอย่างหนักแน่น
“คือว่า วันนี ้ฉันไม่ได้ ไปทํางาน เพื่อนที่โรงพยาบาลเลยโทรมาตาม ฉันจึง
บอกว่าไม่คอ่ ยสบายเพื่อนฉันก็เลยจะมาค้ างเป็ นเพื่อนที่ห้อง ก็เลยจะมาขอกลับไป
นอนที่ห้องของฉันน่ะ” เธอเล่าถึงสาเหตุที่ต้องมาหาเขาที่นี่อย่างเสียงแข็ง
“ทําไมไม่พามานอนที่บ้านผมล่ะ ห้ องนอนก็มีตงเยอะแยะ”
ั้
“จะ บ้ าเหรอคุณ เพื่อนฉันยังไม่ร้ ูเรื่ องของคุณและก็จะไม่มีวนั รู้ด้วย
ดังนันวั
้ นนี ้ฉันจะกลับไปนอนที่ห้องของฉัน เข้ าใจ” เธอกล่าวออกมาเสียงสูง ด้ วย
หมัน่ ไส้ ในนํ ้าเสียงของเขาที่กะจะแกล้ งเธอด้ วยคําพูด
“ก็ได้ แต่ตอนนี ้ผมหิวแล้ ว ไปทานข้ าวกันดีกว่า มื ้อนี ้ผมเลี ้ยงเอง”โรเบิร์ต
เอ่ยเสียงนุ่ม ยื่นมือหนาไปจับมือบางมากุมไว้ แล้ วลูบเบาๆ
“ไม่ ฉันไม่หิว และอย่าเอามือสกปรกของคุณมาจับมือฉันนะ ” เธอ
ปฏิเสธออกไปเสียงแข็ง จะให้ หิวได้ ไงล่ะ ก่อนออกจากบ้ านเธอก็เพิ่งทานแล้ วจะ
เอาท้ องที่ไหนใส่อาหารไว้ มากมาย
“แต่ผมหิวนะ ไม่สงสารผมเหรอ รึว่าคุณยังโกรธผมเรื่ องเมื่อกี ้อยู่เหรอ”
เขากล่าวออกมาอย่างออดอ้ อน พลางขยับเข้ ามาใกล้ เพื่อกอดเธอให้ ถนัด สูดดม
ความหอมจากเรื อนผมของเธอ
 “ปล่อยค่ะ ฉันคงไม่มีสิทธิโกรธคุณหรอก แต่ฉนั แค่ไม่ชอบที่คณ
ุ ใช้ มือที่
สัมผัสคนอื่นมาสัมผัสฉัน”
“ผมขอโทษละกัน ไปกินข้ าวเถอะผมหิว” โรเบิร์ตลุกยืนเต็มความสูง
พลางดึงแขนร่างบางให้ ลกุ และเดินตามไปยังห้ องอาหารของโรงแรม ณัฐวลัยเดิน
ตามอย่างว่าง่าย

ชายหนุ่มแต่งกายภูมิฐานสมฐานะและยศถาบรรดาศักดิ์ที่มีอยู่เดินเข้ า
มาโรง พยาบาลอย่างมาดมัน่ มือหนาถือช่อดอกกุกลาบสีขาวช่อใหญ่ไว้ ในอ้ อม
แขน ผู้คนที่อยู่ด้านในมองมาที่ชายหนุ่มทําให้ พยาบาลสาวคนหนึง่ ที่เดินออกมา
จาก ห้ องนํ ้ามองไปยังจุดสนใจของผู้คนในโรงพยาบาล เธอแอบยิ ้มรื่ นที่เจอ
เป้าหมายคนสําคัญ เขาคงจะมาหาณัฐวลัยพยาบาลรุ่นพี่เธอซินะ ดอกกุหลาบนัน่
ก็คงเป็ นของหญิงสาวคนนันดั ้ งเดิม แต่วนั นี ้เธอลางานอย่างกะทันหันนี่นา และมัน
คงเป็ นโอกาสดีที่เธอจะทําความรู้จกั เขาคนนี ้ แผนการที่วางไว้ เริ่ มปรากฏขึ ้นมาใน
ห้ วงความคิดทีละน้ อย หญิงสาวเดินเข้ าไปที่ชายหนุ่มยืนอยู่อย่างเร่งรี บ พลัก๊ !!!
“อุ้ย!! ขอโทษค่ะ ” อรวรรณแกล้ งล้ มลงเมื่อเดินชนชายหนุ่มที่ถือดอก
กุหลาบสีขาวเข้ าอย่างจัง ดอกกุหลาบช่อสวยหล่นลงพื ้นเมื่อเขาคว้ าเอวร่างเล็ก
บอบบางในชุดพยาบาลสีขาว ไว้ ไม่ให้ ล้มลงกับพื ้น ดวงตาโตมีเสน่ห์นนสะท้ ั้ อนกับ
ดวงตาคูส่ วยนันอย่
้ างตกใจ ปกรณ์ดงึ สติกลับมาอย่างรวดเร็วจึงปล่อยมือจากเอว
บางพลางก้ มลงเก็บดอกกุหลาบ ที่มีแต่รอยชํ ้า
“เอ่อ ขอโทษครับ เป็ นอะไรรึเปล่าครับ” ปกรณ์เปล่งเสียงนุ่มออกมาอย่าง
ห่วงใย
 “ไม่เป็ นไรค่ะ ดิฉนั ต้ องขอโทษด้ วยนะคะที่เดินซุม่ ซ่าม เลยไม่ทนั ระวังตัว
เลย”
อรวรรณแกล้ งตีหน้ าเศร้ า รู้สกึ ผิดกับสิ่งที่ทําอยู่ ทําให้ ชายหนุ่มมองเธออย่างเอ็นดู
ในความน่ารักและเรี ยบร้ อยของเธอ
“ครับ นี่คณุ เป็ นพยาบาลใหม่รึเปล่า ผมไม่เคยเห็นคุณเลยนะครับ” เขา
เอ่ยออกมาอย่างเป็ นกันเอง ดัง่ คนรู้จกั มานาน ทําให้ ร่างตรงหน้ าแอบยิ ้มออกมา
“ค่ะ ฝ้ายเพิ่งมาทํางานที่นี่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ ดิฉนั อรวรรณค่ะ
เรี ยกฝ้ายเฉยๆก็ได้ ” เธอแนะนําตัวพร้ อมฉายรอยยิ ้มเต็มใบหน้ า
“ครับ ผมชื่อปกรณ์ครับ ยินดีที่ได้ ร้ ูครับครับ คุณฝ้าย”
“อ้ าว!! คุณชาย มาหายัยจาเหรอคะ” เสียงใสเอ่ยแทรกขึ ้นมาแต่ไกล ทัง้
สองหนุ่มสาวที่กําลังทําความรู้จกั กันเหลียวไปมอง ปกรณ์มองไปยังต้ นเสียงด้ วย
ความดีใจที่เจอเพื่อนของแฟนสาว แต่ร่างบางมองอย่างหมัน่ ไส้ ที่ถกู ขัดจังหวะ ทังที ้ ่
เธอเพิ่งจะมีโอกาสได้ ใกล้ ชิดชายหนุ่มแต่ยงั คุยกันได้ ไม่นานก็มีมารมา ผจญซะได้
“เกด มาพอดีเลย พี่มาหาจาน่ะ” ปกรณ์บอกสิ่งที่ต้องการกับหญิงสาวไป
อย่างตรงไปตรงมา ทําให้ อรวรรณรู้สกึ ร้ อนผ่าวที่ใบหน้ า หล่อนคิดอยู่ในใจว่า
คุณชายปกรณ์ต้องหลงณัฐวลัยมาแน่ๆ แค่เพียงประโยคแรกที่เอ่ยออกมาก็มี
ผู้หญิงคนนันมาเกี
้ ่ยวข้ องด้ วย
“คือ ยัยจาไม่มาน่ะค่ะ คงจะไม่สบาย ไม่ร้ ูว่าเป็ นไรมากหรื อเปล่า แล้ ว
คุณชายไม่ได้ โทรหายัยจาเหรอคะ” การะเกดถาม พลางมองพยาบาลรุ่นน้ องไป
พลาง
“พี่กะจะมาเซอร์ ไพร์ จาน่ะ เลยไม่โทรมาก่อน แต่เมื่อกี ้เดินชนกับคุณฝ้าย
ดอกเลยชํ ้าหมด แต่ไม่เป็ นไร เดี๋ยวตอนเย็นพี่ค่อยแวะไปก็ได้ ”
 “ไปด้ วยกันสิคะ เกดกะว่าจะไปค้ างเป็ นเพื่อนยัยจาพอดีเลย” การะเกด
เอ่ยชวนปกรณ์
“ได้ จ๊ะ แล้ วเกดไปยังไงเหรอ ให้ พี่มารับรึเปล่า”
“แน่นอนค่ะ เกดไม่อยากนัง่ แท็กซี่กลับ นํ ้ากลับบ้ านน่ะค่ะ” เธอตอบอย่าง
ตรงไปตรงมา
“ขอโทษนะคะ ฝ้ายขอตัวไปทํางานก่อนนะคะ” อรวรรณเอ่ยออกมาเมื่อ
เห็นว่าทังสองคุ
้ ยกันโดยไม่สนใจเธอเลย
“เอ่อ ขอโทษนะครับคุณฝ้ายที่มวั แต่คยุ กันสองคน ยังไงไว้ เจอกันนะครับ”
ร่างสูงกล่าวออกมาอย่างสุภาพเมื่อนึกได้ ว่าทิ ้งอรวรรณไว้ คนเดียว เขาจึงกล่าวขอ
โทษอย่างจริ งใจ
“ค่ะ ไม่เป็ นไรค่ะ ยังไงแล้ วเจอกันนะคะ พี่เกดคะ ฝ้ายขอตัวไปทํางานก่อน
นะคะ” อรวรรณกล่าวลารุ่นพี่ก่อนเดินจากไปอย่างองอาจ การะเกดมองไปอย่าง
สงสัยในตัวรุ่นน้ องคนนี ้ เพราะทุกครัง้ ที่เจอกันสายตาของอรวรรณดูไม่คอ่ ยเป็ น
มิตรเท่าไหร่ มีเพียงรอยยิ ้มที่ยงั ปรากฏบนใบหน้ าของหญิงสาวที่ทําให้ การะเกดไม่
ติดใจอะไร มากนัก เธอหันไปคุยกับปกรณ์เรื่ องเย็นนี ้ก่อนที่จะแยกย้ ายกันไป
ตอน บังเอิญ

ณัฐวลัยจัดเตรี ยมอาหารไว้ ในตู้เย็น เธอลงมือทําอาหารกับมือเองเพราะ

เพื่อนเธอมีนํ ้าใจมาค้ างเป็ นเพื่อน หลังจากที่เธอแยกจากโรเบิร์ตก็ขบั รถไปซูเปอร์
มาเกตเพื่อซื ้อของมาทํากับข้ าว เธอเลือกทําเฉพาะอาหารที่เพื่อนสาวชอบทังนั ้ น้
ขณะที่เธอจัดของเรี ยบร้ อยแล้ วจึงเดินเข้ าห้ องนํ ้าไปอาบนํ ้าเปลี่ยนเสื ้อผ้ า เธอเดิน
ออกมาในชุดที่สบายๆเหมาะสําหรับอยู่บ้าน เสื ้อแขนกุดสีนํ ้าตาล กับกางเกงสาม
ส่วนสีเหลืองอ่อนที่เธอโปรดปรานรับกับเรี ยวขายาวของเธออย่างลง ตัว ผมยาว
สลวยถูกม้ วยเป็ นปมอย่างลวกๆทําให้ ดนู ่ารักไปอีกแบบหนึง่ ขณะที่เธอกําลังเปิ ด
เพลงคลอเบาๆ เสียงกริ่ งประตูห้องก็ดงั ขึ ้น เธอสํารวจความพร้ อมทุกอย่างแล้ วเดิน
ไปเปิ ดประตูหน้ าห้ อง
“พี่ชาย เอ่อ สวัสดีคะ่ ” ณัฐวลัยตกใจเมื่อเปิ ดประตูออกไปแล้ วเจอชาย
หนุ่มร่างสูงยืนอยู่ เธอนึกว่าจะเป็ นเพื่อนสาวจอมทะเล้ นของเธอซะอีก
“หวัดดีย่ะ ยัยจา เซอร์ ไพรไหมที่อยู่ๆก็เจอคุณชาย เป็ นไงอาการดีขึ ้นยัง ”
เพื่อนสาวโผล่ออกมาจากหลังชายหนุ่มทําให้ เพื่อนเธอแอบขํากับอาการของเธอ
ณัฐวลัยเปิ ดประตูให้ ทงสองเข้
ั้ ามาด้ านในห้ อง ทังสองเดิ
้ นเข้ ามาอย่างคุ้นเคย
โดยเฉพาะการะเกดที่หลับตาเดินก็คลําทางเจอ
“ฉันไม่ได้ เป็ นอะไรซักหน่อย แค่ตื่นสายเฉยๆ พี่ชายมาได้ ยงั ไงคะ จานึกว่า
พี่ชายจะกลับวันมะรื นเสียอีก” เธอถามอย่างใคร่ร้ ู เพราะณัฐวลัยรู้ว่าชายหนุ่มไป
ประชุมที่เชียงใหม่ และอีก2วันกว่าจะถึงกําหนดกลับมา
“อ๋อ พอดีวา่ งานเสร็จเร็ว พี่ก็เลยขอท่านพ่อกลับมาก่อนเพราะไม่มีอะไร
มากแล้ ว เพิ่งมาถึงตอนบ่ายก็ไปหาจาที่โรงพยาบาลน่ะ แต่เกดบอกว่าไม่สบายก็
เลยชวนมาด้ วยกัน”
“ยัยเกดจะหารถกลับบ้ านละซิคะ ไม่มีคนไปรับไปส่งเหมือนทุกทีแล้ วนี่ ”
ณัฐวลัยเอ่ยแซวเพื่อนสาวอย่างสนุกปาก
“จ้ า มาคนสวย” การะเกดตอบรับอย่างเป็ นกันเอง ไม่เครี ยดกับคําแซว
ของเพื่อนสาวเพราะคิดว่าไม่ใช่เจตนาที่จะพูดกระทบกระทัง่ กัน อีกอย่างเป็ น
เพราะทังสองคนรู
้ ้ ใจกันมากนัน่ เอง
“จาทํากับข้ าวไว้ เยอะแยะเลย พี่ชายทานข้ าวด้ วยกันนะคะ เดี๋ยว
จาไปอุ่นกับข้ าวก่อนนะคะ” ร่างบางเอ่ยชวนชายหนุ่ม พร้ อมลุกตามไป
 “พี่ไปช่วย เกดไปอาบนํ ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวออกมาจะได้ ทานข้ าวกัน ”
การะเกดเห็นด้ วยกับความคิดของชายหนุ่ม อีกอย่างไม่อยากจะไปขัดขวาง
ความสุขของทังสอง ้ เธอจึงเดินหยิบกระเป๋ าและเข้ าห้ องนํ ้าไปอย่างคุ้นเคยกับ
สถานที่เป็ นอย่างดี
สอง หนุ่มสาวช่วยกันจัดโต๊ ะอย่างรวดเร็วอาจเป็ นเพราะด้ วยความหิวเป็ น
เหตุ เพียงแค่ได้ กลิ่นอาหารท้ องของปกรณ์ก็สง่ เสียงร้ องออกมาอย่างโหยหวน ณัฐ
วลัยหัวเราะออกมาเสียงดังทําให้ ชายหนุ่มหัวเราะตาม ทังสองพู ้ ดคุยหยอกล้ อกัน
อย่างสนุกสนาน จนเพื่อนสาวเดินออกมาจากห้ องด้ วยเสื ้อผ้ าที่สบายแต่สภุ าพมาก
ที่สดุ
“พี่วา่ ถ้ าเราทานอาหารเสร็จเราไปดูหนังกันไหม เราสามคนไม่ได้ ดหู นัง
ด้ วยกันมานานแล้ วนะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเมื่ออาหารตรงหน้ าพร่องไปมากแล้ ว
และเขาก็อยากออกไปผ่อนคลายความเครี ยดจากการทํางานบ้ าง
“ดีเหมือนกันนะ นานแล้ วนะที่ไม่ได้ ไปโรงหนัง ถ้ าไปตอนนี ้นะคงหลงแล้ วห
ล่ะ” การะเกดกล่าวสนับสนุน
“ก็ ได้ ค่ะ ยังหัวคํ่าอยู่เลย อยู่แต่ในห้ องมาทังวั
้ นแล้ ว ออกไปเปลี่ยน
บรรยากาศบ้ าง” ทังสามคนรี
้ บทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เพราะณัฐวลัยเป็ นคน
ทําอาหารอร่อย เมื่อยังเรี ยนอยู่ม.ปลาย คุณยายมักสอนเธอทําอาหารเสมอ เผื่อว่า
ต้ องเข้ ามาเรี ยนในกรุงเทพฯจะได้ ไม่ลําบาก และเธอก็ได้ ใช้ ความรู้นนจริ ั ้ งๆ
การะเกดก็เป็ นอีกคนที่มกั มาฝากท้ องกับณัฐวลัยบ่อยๆในสมัยเรี ยน พอหล่อนมี
แฟนมักจะไปทานร้ านอาหารมากกว่าเพราะจะได้ ไม่เสียเวลาทําอาหารเยอะ ณัฐ
วลัยจะไม่ค่อยได้ ทําอาหารมากนัก
เมื่อทานอาหารเสร็จทังสองสาวเข้
้ าไปเปลี่ยนเสื ้อผ้ าในห้ องโดยมีชายหนุ่ม
นัง่ รออยู่ที่ห้องรับแขก เขานัง่ ดูข่าวสารทัว่ ไปเนื่องจากนักธุรกิจต้ องติดตามข่าวสาร
ตลอด ณัฐวลัยและการะเกดเดินออกมาจากห้ องพร้ อมกันด้ วยเสียงหัวเราะคิกคัก
ปกรณ์ลกุ ขึ ้นยืนแล้ วเดินตามสองสาวออกจากห้ องไป

สองสาวเพื่อนสนิทที่อยู่ในชุดนางพยาบาลสีขาวสะอาดเดินตรวจคนไข้
เสร็จในตอน เที่ยง ทังสองจึ้ งไปล้ างมือและเดินไปยังห้ องอาหารของโรงพยาบาล
สัง่ อาหารและนัง่ ลงที่โต๊ ะประจําซึง่ ยังไม่มีใครนัง่ ณัฐวลัยชวนการะเกดคุยนู่นนี่
อย่างสนุกสนาน เหล่านางพยาบาลทยอยเดินมาทานอาหารเพราะเป็ นช่วงพัก
เที่ยง สายสมรเดินมาพร้ อมอรวรรณสาวร่างบางที่หน้ าตาจิ ้มลิ ้มตามประสาเด็กจบ
ใหม่ ทังสองสาวต่
้ างวัยเดินมายังโต๊ ะที่การะเกดและณัฐวลัยนัง่ อยู่
“น้ องจา เมื่อวานแอบไปเกเรที่ไหนถึงไม่มาทํางานละจ๊ ะ” สายสมรถาม
อย่างใคร่ร้ ูเพราะตังแต่้ ณฐั วลัยเข้ ามาทํางาน เธอไม่เคยลางานเพราะไม่สบายเลย
ซักครัง้ นอกจากจะลางานไปทําธุระที่จําเป็ น
“อ๋อ ยัยจาคงโหมงานหนักนะค่ะ พี่หมอน แต่วา่ เมื่อวานคุณชายกับเกดพา
ไปดูหนังมา ความเหน็ดเหนื่อยเลยหายเป็ นปลิดทิ ้งเลยค่ะ” การะเกดตอบแทน
เพื่อนสาวอย่างฉะฉาน
“ก็ ดีจ๊ะ เพราะว่าวันนี ้วันเกิดยัยสาลิกาที่อยู่ผ่าตัดน่ะ เค้ ามาชวน ไป
ด้ วยกันนะ นี่น้องฝ้ายก็ไป พี่จะได้ มีเพื่อน” สายสมรพยายามโน้ มน้ าวใจทังสองสาว ้
โดยยกพยาบาลรุ่นน้ องมาอ้ าง
“ใช่ ค่ะ ฝ้ายก็ไป พี่เกดกะพี่จาไปด้ วยกันนะคะ ฝ้ายจะได้ มีเพื่อน ฝ้ายยังไม่
ค่อยรู้จกั ใครเลย” อรวรรณสนับสนุน หากณัฐวลัยไปร่วมงานเธออาจจะได้ พบกับ
ปกรณ์ แฟนหนุ่มของณัฐวลัยก็เป็ นได้
 “จะดีเหรอคะ จากับพี่แอมก็ร้ ูจกั เพียงผิวเผิน ไม่ได้ สนิทสนมกันมากมายซะ
หน่อย” ณัฐวลัยแย้ งออกมาเพราะเธอและสาลินีไม่ได้ ร้ ูจกั กันมากเท่าไหร่ เคยนัง่
ร่วมโต๊ ะทานอาหารกันแค่ 2 ครัง้ เจอกันตามทางเดินเป็ นครัง้ คราวเพียงเท่านัน้
“ดีซิจ๊ะ รายนันน่
้ ะชอบน้ องจาจะตายไป อีกอย่างยัยเกดก็สนิทกับเขา
สมควรนี่นา ใช่ไหม”
“ใช่ๆๆ อีกอย่างฉันก็อยากแด๊ นซ์ด้วย นะ ไปนะ”การะเกดยกเหตุผลของ
ตัวเองมาสนับสนุน จริ งอยู่ที่เธอรู้จกั เจ้ าของงานเป็ นอย่างดี และที่สําคัญที่สดุ เธอ
อยากออกไปวาดลวดลายแด๊ นซ์กระจายนัน่ เอง
“ก็ได้ ตามใจละกัน ไปที่ไหนคะพี่หมอน” ณัฐวลัยตกปากรับคําทันทีที่
เพื่อนสาวคนนี ้ร้ องขอ เธอมันจะตามใจเพื่อนคนนี ้ตลอดเวลา ทําให้ เพื่อนสาวชอบ
อ้ อนเธอและมักพาไปไหนด้ วยเสมอ เนื่องจากชวนแล้ วเธอมักจะตอบตกลงทันใด
ร่างบางถามสถานที่และเวลากับสายสมร เมื่อชี ้แจงสถานที่และเวลาเรี ยบร้ อยแล้ ว
สายสมรจึงชวนอรวรรณไปสัง่ อาหารมาทาน กัน ทังสี ้ ่สาวพูดคุยกันอย่างออกรสจน
เกือบหมดเวลาพักเที่ยง จึงแยกย้ ายกันไปทํางานตามหน้ าที่ของตน

โรเบิร์ตนัง่ มองโทรศัพท์เครื่ องเล็กที่วางอยู่ใกล้ ๆ เขารู้สกึ ว่าเหลือบมองมัน

ทุกๆ5นาทีเหมือนรอใครซักคนโทรมา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครโทรมาเลยซักคน
วันนี ้สมาธิที่เคยมีอยู่หายไปหมดเป็ นเพราะสาวสวยที่เขานอนกอดทังคื ้ นขอกลับ
ไปค้ างกับเพื่อน และหลังจากที่เธอกลับไปก็ไม่โทรมาหาเขาเลย และเขาก็ไม่ร้ ูว่า
วันนี ้เธอจะกลับมาที่บ้านของเขาหรื อเปล่า ชายหนุ่มหมดความอดทนกับการรอให้
เธอโทรมา เขาจึงหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ลา่ สุดมาและกดโทรไปหาหญิงสาวแทน
 “ฮัลโหล ใครคะ ยัยจาออกไปซื ้อของข้ างนอกน่ะคะ มีอะไรฝากดิฉนั ไว้ ไหม
คะ” ปลายสายตอบรับ ชายหนุ่มจําได้ ดีวา่ ไม่ใช่ณฐั วลัยแต่คงเป็ นเพื่อนของเธอที่
เป็ นคนรับ ชายหนุ่มนัง่ อยู่นาน
“ฮัลโหล ใครคะ คุณชายรึเปล่าคะ ฮัลโหล” การะเกดถามซํ ้าเมื่อไม่ได้ ยิน
เสียงตอบรับแต่อย่างใด
“เอ่อ ครับ ฝากบอกณัฐวลัยด้ วยว่าโรเบิร์ตโทรมา บอกให้ เขาโทรกลับด้ วย”
เขาบอกออกไปก่อนจะกดตัดสายทิ ้ง เขาเอนกายพิงพนักเก้ าอี ้สีดําที่นงั่ อยู่อย่าง
อ่อนล้ า เขาคิดถึงณัฐวลัยเหลือเกิน เหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ข้างตู้เอกสารบ่ง
บอกเวลา 6 โมงครึ่ง สักพักเสียงอินเตอร์ คอมก็ดงั ขึ ้น เขากดรับและเปล่งเสียง
ออกไป
“ว่าไง” โรเบิร์ตถามเสียงห้ วน ไม่ต้องการจะพูดคุยกับใครทังสิ ้ ้น
“นายครับ คุณชาติมาขอเข้ าผมครับ ตอนนี ้อยู่หน้ าห้ อง” อาชาส่งเสียง
ออกมาอย่างนอบน้ อม ด้ วยเข้ าใจว่าเจ้ านายกําลังอารมณ์เสีย
“ให้ เข้ ามาสิ” ทันใดประตูก็เปิ ดเข้ ามาอย่างรวดเร็ว พร้ อมชายหนุ่มที่
ร่างกายบึกบึนด้ วยความที่ออกกําลังกายมามาก
“เฮ้ ย งานเสร็จยัง ไปดื่มกัน กูนดั สาวๆไว้ ”
“ขี ้เกียจว่ะ กูอยากกลับบ้ าน” เจ้ าของห้ องเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย เขาไม่มีกะ
จิตกะใจจะออกไปเจอผู้คนข้ างนอกเลย อยากกลับไปรอณัฐวลัยที่บ้านมากกว่า
“นี่มงึ เป็ นไร อยู่ๆก็เบื่อ หรื อว่ามึงมีสาวๆซุกซ่อนอยู่ที่บ้านวะ” ชาติชาย
ถามอย่างใคร่ร้ ูถึงเหตุผล
“เปล่า กูแค่เหนื่อยน่ะ ไม่อยากไปเบียดเสียดกับผู้คน” เขาแก้ ตวั กลัวว่า
เพื่อนจะรู้ถึงในสิ่งที่กําลังสงสัย ด้ วยรู้ว่าเพื่อนหนุ่มคนนี ้ล้ วงความลับเก่งเหลือเกิน
 “ไปเถอะน่า ไปเจอสาวๆเดี๋ยวมึงก็หายเหนื่อยเอง อีกอย่างกูไม่มีเพื่อน
กลับ ไอ้ พงษ์ ก็ไปกินข้ าวกับแฟนมัน”
“เอ่อ กูเก็บของก่อน มึงก็นงั่ รอไปละกัน” โรเบิร์ตเอ่ยตัดอย่างรํ าคาญ เขา
ลุกไปเก็บของและเหลือบมองมือถือเพื่อรอณัฐวลัยโทรมา แต่ก็ไม่มีวี่แวว เขาจึง
ชวนเพื่อนเดินออกไปจากห้ องพร้ อมกัน

ชายหนุ่มเดินเข้ ามาในผับหรูที่ตกแต่งสไตล์โมเดิล เสียงเพลงในผับดัง

กระหึม่ ไม่ได้ ยินเสียงอื่นใดนอกจากเสียงดนตรี ที่สนุกสนาน นําพาขาแด๊ นซ์
ทังหลายหยุ
้ ดนิ่งไม่เป็ น สายตาเหลือบแลไปยังหญิงสาวที่นงั่ อยู่บนโซฟาสีดําซึง่
เป็ นที่ประจําของเขาและ เพื่อน ชาติชายเดินนําไปยังโต๊ ะเหล่านันอย่ ้ างคุ้นเคยกับ
พวกหล่อน โรเบิร์ตเดินตามไปยังโต๊ ะที่มีสาวๆรุมล้ อม เขานัง่ ลงตรงโซฟาที่ว่าง
เพราะสาวๆเดินนัง่ กับชาติชายอย่างไม่ขดั เขิน เขาชินกับสภาพแบบนี ้แล้ วพร้ อม
ปลงไปกับเพื่อน เขาสัง่ เครื่ องดื่มของตัวเอง สักพักสายสวยหุ่นดีก็มานัง่ ข้ างๆชวน
เขาคุย สายตาคมเหลือบมองร่างที่อยู่ตรงหน้ าในชุดเกาะอกสีแดงเพลิง กระโปรง
สันเต่
้ อถึงโคนขาขาว ผมสันแค่ ้ ต้นคอที่ถกู เซตมาอย่างดีทําให้ เธอเซ็กซี่ในสายตา
เขามาก สายตาของทังคู ้ ส่ บกันอย่างจังในความมืดแต่ทงสองก็
ั้ ร้ ูว่าต้ องการอะไร
ร่างสาวโน้ มเข้ ามาหาเขาอย่างจู่โจมพลางบดเบียดริ มฝี ปากที่ชํ่าชองของเธอลงบน
ปากเขา ชายหนุ่มก็ตอบโต้ เธอไม่แพ้ กนั ทังสองคนดื้ ่มดํ่ากับรสจูบที่เร่าร้ อนจนไม่
สนใจสิ่งใดนอกจากกันและกัน
ณัฐ วลัยจ้ องมองชายหญิงที่กอดรัดกันอย่างไม่อายใครในผับหรู
ที่มีผ้ คู นมากมายเดิน กันอยู่ขวักไขว่ หลังจากที่เธอเดินไปเข้ าห้ องนํ ้าพร้ อมเพื่อน
สาวที่เริ่ มมีนกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ เธอก็เจอกับภาพตรงหน้ าที่ทําให้ เธอตะลึง เพราะ
ชายคนนันเหมื ้ อนคนที่อยู่ในความคิดเธอทุกเวลา หรื อผู้ชายคนนันจะเป็ ้ นคน
เดียวกันกับที่เธอกลัว จนการะเกดเดินมาฉุดเธอไปยังฟลอร์ เต้ นรํ าที่มีเหล่าเพื่อนใน
โรงพยาบาลยักย้ าย ส่ายสะโพกอยู่ที่นนั่ เพื่อนสาวเริ่ มเมาจนเดินไม่ตรงจึงขอไปนัง่
ที่โต๊ ะปล่อยให้ ณฐั วลัยเต้ นกับ หนุ่มๆที่มาร่วมวงด้ วย
“พี่จาคะ พี่เกดไปไหนละคะ ปล่อยพี่จาเต้ นกับหนุ่มคนเดียว” อรวรรณเข้ า
มากระซิบริ มหูเธอ เสียงเพลงที่ดงั กลบเสียงรอบข้ างหมดทําให้ สองสาวต้ องคุยกัน
อย่างใกล้ ชิด
“ไม่ไหวแล้ วล่ะ ไปนัง่ ที่โต๊ ะแล้ วจ้ า” เธอตอบเสียงดังไม่แพ้ กนั
“แล้ วแฟนพี่จาไม่มารับเหรอคะ” สาวร่างบางตะล้ อมถามอย่างแนบเนียน
วันนี ้เธออยู่ในชุดเกาะอกสีนํ ้าเงิน กางเกงเอวสูงอวดผิวขาวผ่องน่าหลงใหล
“ไม่หรอกจ้ า พี่ชายทํางานหนัก เลยไม่อยากชวนมาเพราะจะเหนื่อย
เปล่าๆ”
“วันนี ้คุณสองคนสวยจังเลยนะครับ ผมชื่ออโณทัยครับ” ชายหนุ่มคนนัน้
กระซิบกับณัฐวลัยที่ริมหู เธอสะดุ้งเล็กน้ อย ก่อนยิ ้มตอบออกไป ด้ วยเข้ าใจว่าเป็ น
กลุม่ เพื่อนของเจ้ าของงาน
“ชื่อจาค่ะ และนี่น้องฝ้าย”เธอแนะนําตัวเองและพยาบาลรุ่นน้ องออกไป
แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหนุ่มนามอโณทัยร่วงลงไปกองกําพื ้นเพราะหมัดมืดของใครคน
หนึง่ สองสาวตกใจและกรี ดร้ องออกมาพร้ อมกันด้ วยความตกใจกับเหตุการณ์
ตรงหน้ า มือหนากระชากร่างณัฐวลัยเข้ าไปใกล้ และตวาดเธออย่างแรง
"กรี๊ ดดดดดดดดดดดดดด"

ตอน ความจริ งที่ปรากฎ

 “โรเบิร์ต!!” เธอเรี ยกชื่อเขาออกมาด้ วยตะลึงกับสิ่งที่เขากระทําอยู่ ข้ าง
กายชายหนุ่มมีหญิงสาวสวยยืนอยู่ข้างกายด้ วยอาการตกใจไม่แพ้ กนั
“นี่เธอมาที่นี่ได้ ยงั ไง ไหนบอกว่าจะไปค้ างกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ” สายตาที่
น่ากลัวของเขาทําให้ เธอขนลุกซู่และรู้ว่าชายหนุ่มอยู่ในอารมณ์ไหน อีกทังสิ ้ ่งที่จะ
ตามมาต่อไปหลังพายุอารมณ์ได้ ก่อตัวขึ ้น
“เอ่อ...ฉันมากับเพื่อนน่ะ แล้ วคุณมาอยู่ที่นี่ได้ ยงั ไง” เธอพยายามเบี่ยง
ประเด็นไปที่เขา แต่เขาก็ไม่ตอบอีกทังตะคอกใส่
้ เธออย่างแรง
“กลับไปกับผมเดี๋ยวนี ้” เขาออกสัง่ ก่อนจะกระชากเธอเดินตามไป
“พี่จาคะ” อรวรรณเรี ยกเธอไว้ เพราะไม่เข้ าใจกับเหตุการณ์ตรงหน้ าที่
กําลังเกิดขึ ้น “ฝ้าย พี่ฝากดูเกดด้ วยนะ บอกเค้ าว่าพรุ่งนี ้พี่จะโทรหา ไม่
ต้ องห่วง” เธอตะโกนกลับมา
“นี่คณุ แล้ วฉันล่ะ” สาวเสื ้อแดงเพลิงวิ่งตามโรเบิร์ตไปแล้ วเรี ยกก่อนที่เขา
จะขึ ้นรถ ชายหนุ่มหยุดมองตาขวาง แล้ วสัง่ ให้ อาชาจัดการเอง ส่วนเขาผลักณัฐ
วลัยเข้ าไปในรถอย่างแรง มองเธอด้ วยสายตาโกรธจัด จนไม่ร้ ูว่ารถเคลื่อนออกไป
ตังแต่
้ เมื่อใด
“คุณไปที่นนั่ ทําไม ทําไมไม่บอกผมซักคํา” เขาระเบิดอารมณ์ออกมา
ใส่ณฐั วลัยอย่างรุนแรง โดยอายสายตาของลูกน้ องที่นงั่ อยู่ในรถอย่างหวาดกลัว
ด้ วยรู้ว่าหากเจ้ านายโมโหแล้ วจะน่ากลัวขนาดไหน
“ก็ทําไมฉันต้ องบอกคุณล่ะ ฉันแค่ไปงานวันเกิดเพื่อนที่ทํางาน อีกอย่าง
ถ้ าฉันบอก ฉันคงไม่เห็นคุณกอดจูบกับแม่เสื ้อแดงนัน่ ต่อที่สาธารณะชนนัน่ หรอก
นะ” เธอเถียงกลับอย่างไม่ไว้ หน้ าเขาเช่นกัน
“ไม่ต้องมาทําเป็ นบิดเบือนความผิดของตัวเองโดยโยนความผิดมาให้ ผม
เลยนะ ผมอุตส่าห์ไว้ ใจให้ ไปค้ างกับเพื่อนแล้ วคุณกลับไปยัว่ ยวนชายอื่น มัน
หมายความว่าไง หา...” เขาตะคอกอย่างแรง ย่างสามขุมเข้ าไปหาเธออย่าง
ต้ องการบีบให้ ร่างตรงหน้ าแหลกแหลวคามือหนาของเขา ณัฐวลัยเดินถอยหลังเมื่อ
ชายหนุ่มก้ าวเข้ ามา เธอล้ มลงบนโซฟาตัวสวยที่ตงอยู ั ้ ่กลางห้ อง ก้ มมองพื ้นเพราะ
ไม่อยากสบสายตาที่กราดเกรี ย้ วคูน่ นั ้
“ตอบผมมาซิ มันหมายความว่าไง คุณต้ องการไปจากผมทังที ้ ่ผมยังไม่
เบื่อคุณเหรอ อย่าฝั นไปหน่อยเลย ” โรเบิร์ตจับปลายคางมนให้ แหงนมองมาที่เขา
คาดคันให้
้ เธอพูดออกมา เพี๊ยะ!!! ณัฐวลัยหมดความอดทนกับชายหนุ่ม
ตรงหน้ าที่ไม่มีเหตุผลและยังโมโหร้ ายใส่เธอ อย่างไม่หยุดยังอี ้ ก
“ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณที่สดุ ดด” เธอตะโดนออกมาอย่างกลันไม่ ้ อยู่
ณัฐวลัยลุกขึ ้นจะเดินหนี อยากหนีไปให้ ไกลจากผู้ชายเจ้ าอารมณ์อย่างเขา โรเบิร์
ตเร็วกว่ากระชากแขนเล็กให้ ล้มลงบนโซฟานันอย่ ้ างแรง หลังเธอกระแทกกับพนัก
พิงจนเธอครางออกมา ร่างหนาใช้ โอกาสที่เธอเจ็บทาบทับร่างลงมาจนเธอตกใจดิ ้น
ขลุกขลักเพื่อให้ หลุด จากร่างหนา แต่ยิ่งดิ ้นสองแขนนันก็ ้ ยิ่งรัดแรงขึ ้น
ริ มฝี ปากหนาบดลงมารุนแรงจนเธอรู้สกึ ถึงกลิ่นคาวเลือดและรสชาติที่
แปลกๆใน ช่องปาก ลิ ้นหนาดันเข้ าไปในปากเธอแต่ริมฝี ปากบางขบเม้ มไว้ มือหนา
เลื่อนขึ ้นมาบีบปลายคางไว้ ให้ เธออ้ าปากรับลิ ้นเขา มืออีกข้ างสอดเข้ าไปใน
กระโปรงตัวสันที ้ ่เธอสวมใส่อยู่ มือหนาลากเรี ยวนิ ้วผ่านร่องกลางเธอจนเปี ยกชุ่ม
มือทังสองถอดกระโปรงออกอย่
้ างคล่องมือ ปากหนาเลื่อนลงมาบนเนินอกอวบอิ่ม
ที่ตอนนี ้ชูชนั เพราะความต้ องการ เขาใช้ ลิ ้นตะหวัดมันอย่างชํานาญผ่านเสื ้อกล้ าม
ตัวสวยของเธอ ณัฐวลัยครางออกมาอย่างสุดจะทน เขาไม่ได้ อ่อนโยนแต่ก็ไม่
รุนแรงมากจนความต้ องการของเธอพุ่งขึ ้นสูงอย่างทน ทานไม่
ไหว “เป็ นไง รสสวาทของฉันพอจะเทียบกับไอ้ คนนันได้ ้ ไหม” เขาถาม
ออกมาเมื่อรู้ว่าณัฐวลัยต้ องการมันอยากมาก
 “อย่าทรมานฉันเลย ฉันจะไม่ไหวอยู่แล้ ว” เธอกล่าวอย่างอ้ อนวอน กาย
สาวบิดไปมา ดวงตาชุ่มฉํ่าไปด้ วยฤทธิ์พิศวาส เขามองหน้ าเธออย่างท้ าทาย พลาง
เลื่อนริ มฝี ปากลงไปยังส่วนลับที่เปี ยกชุ่มของเธอ เรี ยวลิ ้นทําหน้ าที่ของมันได้ ดี ณัฐ
วลัยครางออกมาบดกายพล่านอย่างเสียวซ่าน
“โรเบิร์ต...ฉัน...” ณัฐวลัยครางเสียงแผ่ว เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ในทุก
ครัง้ ที่เขาสัมผัส แต่ครัง้ นี ้เขาจงใจกลัน่ แกล้ งเธอให้ เธอทรมานกับความต้ องการที่
เขาปลุกปั น้ มันขึ ้นมา ชายหนุ่มก็ทรมานไม่แพ้ กนั แต่เขาต้ องการสัง่ สอนร่างบางให้
รู้สํานึกว่าการเกลียดเขานันจะได้ ้ รับโทษยัง ไง
“เรี ยกฉันว่าโรปสิ” เขากล่าวออกมาทังๆที ้ ่ยงั ทําหน้ าที่ของเขาอยู่ที่เดิม
“โรป ฉันไม่ไหวแล้ ว อย่าแกล้ งฉันเลยนะ ” เธอขอร้ องเขาเสียงกระเส่า
ด้ วยความทรมานอย่างมากล้ น
“เธอเกลียดฉันไม่ใช่เหรอ แต่ไม่เป็ นไร ฉันจะทําให้ เธอคิดถึงเพียงแต่ฉนั
เท่านัน้ บอกว่าเธอต้ องการฉันซิ ฉันอาจจะช่วยเธอจากความทรมานนี ้ก็ได้ นะ” โร
เบิร์ตพูดออกมาอย่างผู้มีอํานาจเหนือกว่า ตอนนี ้ร่างหนามีเพียงกางเกงที่ปกปิ ด
ร่างเขาอยู่ แผ่นอกที่กํายําทําให้ ณัฐวลัยใบหน้ าร้ อนผ่าว คําพูดของเขาทําให้ เธอ
เบือนหน้ าหนีอย่างปกปิ ดความกระดากอาย แต่โรเบิร์ตไม่ยอมให้ เธอทําอย่างนัน้
ลิ ้นหนาสัน่ รัวเร็วจนณัฐวลัยแอ่นกายขึ ้นมาอย่างเสียวซ่าน มือหนาบีบเคล้ นหน้ าอก
จนเธอทนไม่ไหว
“โรป ฉันขอร้ อง...ฉันต้ องการคุณ ช่วยฉันด้ วย” ในที่สดุ เมื่อจิตใต้ สํานึกมี
อํานาจมากกว่าความนึกคิด ณัฐวลัยต้ องร้ องขอจากเขาเสียงแผ่วเบา ใบหน้ าแดง
กํ่าด้ วยความอับอายจากสิ่งที่เขาบีบบังคับเธอ โรเบิร์ตแหงนมองณัฐวลัยตาวาวเธอ
หลบสายตาที่มองมาอย่างเย้ ยหยัน มุมปากยิ ้มเล็กน้ อยก่อนจะเคลื่อนกายขึ ้นทาบ
ทับร่างบาง
 “เธอว่าไงนะ ฉันได้ ยินไม่ถนัด” โรเบิร์ตถามขณะที่มือหนาสอดเข้ าร่อง
กลางลําตัวเธออย่างช้ าๆ ณัฐวลัยครางเสียงในลําคอ
“เอ่อ...ฉันต้ องการคุณ เอ่อ...กรุณา...” ปากหนาฉกวูบลงมาก่อนที่เธอจะ
พูดเสร็จ พร้ อมกับที่แกนกายของเขาแทรกเข้ ายังร่างเธออย่างเชื่องช้ า โรเบิร์ตคราง
ออกมาเสียงดังเมื่อณัฐวลัยจูบเขาตอบอย่างดุเดือด ร่างเธอตอดรัดเขาอย่างแน่น
หนาจนรู้สกึ ถึงความร้ อนรุ่มที่มีอยู่ในกายของทัง้ สอง โรเบิร์ตขยับกายอย่างช้ าๆ
ปากหนาเลื่อนลงมาดูดดึงปทุมคุง่ ามที่ชชู นั ท้ าทายสายตาของเขา ชายหนุ่มคราง
อย่างพอใจเมื่อเธอแอ่นกายรับริ มฝี ปากหนา เขาพลิกเธอนอนควํ่าอย่างรวดเร็วแล้ ว
ลากลิ ้นอุ่นๆผ่านแผ่นหลังที่ขาวนวลเนียน อย่างคิดถึง แค่ห่างกายเธอเพียงวันเดียว
ทําให้ เขาใจเต้ นแรงที่ได้ สมั ผัสเธอ อาจจะเป็ นเพราะว่าเขาเริ่ มหลงเสน่ห์เธอที่มีอยู่
จนทําให้ เขาไม่ต้องการ ผู้หญิงคนใดเลย
ณัฐวลัยหลับตาแน่น เมื่อชายหนุ่มเร่งจังหวะรัวเร็ว เสียงครางกระเส่าของ
ทังสองคนดั
้ งระงม ร่างของหญิงสาวเกร็งกระตุกทําให้ โรเบิร์ตเร่งจังหวะขึ ้นอีก สัก
พักร่างหนาก็เกร็งตามณัฐวลัยไปยังสรวงสวรรค์ด้วยกันอย่างมีความสุข เขาปล่อย
คราบรักสีขาวในตัวเธอและลุกยืน พร้ อมกับอุ้มร่างของเธอไปวางบนเตียง ณัฐวลัย
ตกใจที่ร่างของเธอลอยขึ ้นจากพื ้นจึงคว้ าคอของเขาไว้ สายตาคูส่ วยสบกับดวงตา
คม เหมือนมีแรงดึงดูดผ่านสายตาของทังสองอย่ ้ างโหยหาซึง่ กันและกัน แผ่นหลัง
ขาวเนียนวางลงบนเตียงหนานุ่มพร้ อมกับที่ร่างสูงขึ ้นทาบทับอีกครัง้ หนึง่

ณ ร้ านอาหารสุดหรูใจกลางห้ างสรรพสินค้ าแห่งหนึง่ ผู้คนเดินกันขวักไขว่

ชวนตาลาย ณัฐวลัยที่อยู่ในเครื่ องแต่งกายที่มิดชิด ด้ วยเสื ้อเชิตตัวยาวสีชมพู
กางเกงขาสันสี ้ ขาวอวดเรี ยวขาสวย คาดเข็มขัดเส้ นหนาคาดไว้ ทําให้ ดเู ก๋ไก๋ไปอีก
แบบ ผมยาวสยายเต็มแผ่นหลัง เดินเข้ ามาอย่างมาดมัน่ พร้ อมสอดส่ายสายตาหา
เพื่อนสาวที่นดั เอาไว้ การะเกดเห็นเพื่อนเดินเข้ ามาจึงยกมือขึ ้นเรี ยก ณัฐวลัยเห็น
จึงเดินเข้ าไปหาที่โต๊ ะ
“มานานยัง ยัยเกด โทษทีนะ พอดีรถติด” ณัฐวลัยทักเพื่อนสาวที่นงั่ อยู่
ก่อนแล้ ว การะเกดเป็ นคนนัดเธอออกมาเพื่อสอบถามเรื่ องเมื่อคืน หลังจากที่เธอ
ตื่นมาในตอนเช้ าแฟนหนุ่มก็ฟังเล่าเรื่ องราวที่เกิดขึ ้นให้ เธอ อย่างละเอียด และเธอ
เองก็โทรศัพท์ไปหาสายสมรซึง่ ข้ อความที่ถกู เล่าออกมาเป็ นเนื ้อเรื่ อง เดียวกันอย่าง
ไม่มีบิดเบือน
“นี่หล่อน ผู้ชายที่พาแกออกไปเมื่อคืนน่ะ ใครยะ แล้ วเขาทําอะไรแกหรื อ
เปล่า เล่ามาให้ หมดเลยนะ” การะเกดถามออกมาเป็ นชุดๆ หน้ าตาที่สงสัยใคร่ร้ ู
อย่างชัดเจน
“ให้ ฉนั นัง่ พักหายใจหายคอก่อนสิ ใจคอจะไม่ห่วงกันเลยเหรอไง” ณัฐ
วลัยเอ่ยออกมาก่อนที่จะนัง่ ลงบนเก้ าอี ้ข้ างๆการะเกด พร้ อมสัง่ นํ ้าแอปเปิ ล้ มาดื่ม
อย่างกระหาย
“นี่ หายเหนื่อยแล้ วใช่ไหม เล่าเรื่ องผู้ชายคนนันให้ ้ ฉนั ฟั งอย่างละเอียด
เลยนะ ไม่งนั ้ มีเรื่ องแน่ๆ” การะเกดบอกเสียงแข็ง เธอรู้สกึ งอนเพื่อนสาวที่ไม่ยอม
บอกเรื่ องนี ้ให้ เธอฟั ง แต่จะโทษเพื่อนฝ่ ายเดียวก็ไม่ได้ เพราะเธอก็อาจจะมีเหตุผล
บางอย่างที่ต้องปกปิ ดเรื่ องนี ้ไว้ ณัฐวลัยเริ่ มต้ นเล่าเรื่ องราวทังหมดตั
้ งแต่
้ ต้นให้
เพื่อนสาวฟั ง ยกเว้ นแต่เรื่ องที่โรเบิร์ตใช้ กําลังขืนใจเธอ การะเกดตังใจฟั้ งอย่างผู้ฟัง
ที่ดี ไม่ถามใดๆทังสิ ้ ้นเพราะเธอรู้ว่าเพื่อนคงไม่อยากตอบ เรื่ องบางเรื่ องมันก็ควรจะ
เก็บเป็ นความลับไว้ บ้าง ทังสองสาวนั
้ ง่ ปรึกษากันเพื่อแก้ ไขสิ่งที่จะเกิดขึ ้นในอนาตต
 "ฉันว่านะ แกต้ องเลือกแล้ วแหละจา เท่าที่ฉนั ฟั งแกพูดมานะ นายโรป
อะไรนัน่ น่ะต้ องอารมณ์ร้ายแน่นอน แล้ วยัยฝ้ายนะก็เล่าซะฉันกลัวไปเลย"
การะเกดเสนอความเห็นอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่อยากให้ เพื่อนได้ ชื่อว่าจับปลา
สองมือ
ณัฐวลัยนัง่ คิดอย่างเคร่งเครี ยด ด้ วยเธอไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ระหว่าง
เธอกับโรเบิร์ตเลยซักนิด ไม่ร้ ูว่าเขาจะเบื่อเธอเมื่อไหร่ และที่สําคัญเธอเองคิดยังไง
กับเขาคนนี ้ เธอก็ยงั ไม่ร้ ูเลยซักนิด และดูท่าทางของชายหนุ่มนันจะไม่
้ ปล่อยเธอไป
ง่ายๆแน่ แต่จะให้ โกหกปกรณ์ต่อไปเธอก็ทําไม่ได้ เธอไม่อยากให้ เขาเสียใจไป
มากกว่านี ้อีกแล้ ว ขณะที่หญิงสาวตกอยู่ในภวังค์ของความคิด เสียงโทรศัพท์เครื่ อง
จิ๋วก็สง่ เสียงเรี ยกร้ องความสนใจออกมา มือบางควานหาเจ้ าต้ นตอของเสียงใน
กระเป๋ าคูใ่ จ ดวงตากลมโตมองไปยังเจ้ าหน้ าจอที่มีไฟกระพริ บๆก่อนจะเหลือบ
สายตาสบเข้ ากับ เพื่อนสาวอย่างรู้เท่าทันเมื่อเห็นว่าใครโทรมา มือบางกดรับสาย
ก่อนจะกรอกเสียงหวานๆลงไป
"สวัสดีคะ่ พี่ชาย" ดวงตากลมโตเหลือบมองเพื่อนสาวอีกครัง้ อย่างขอ
กําลังใจ
"ค่ะ จาอยู่ข้างนอกค่ะ ได้ ค่ะ แล้ วเจอกันนะคะ"

ตอน เป้าหมายใหม่

พยาบาล สาวร่างระหงเดินทอดน่องอย่างใช้ ความคิดไปตามโรงจอดรถของ

โรงพยาบาล อรวรรณกําลังใช้ ความคิดอย่างหนักกับแผนการที่กําลังจะลงมือ
ตอนนี ้ปกรณ์เป็ นอิสระจากณัฐวลัยเป็ นที่เรี ยบร้ อยแล้ ว และมันก็เป็ นโอกาสของเธอ
เองที่จะเข้ าไปรักษาแผลใจของเขาได้ แต่ปัญหามันอยู่ที่เธอจะสามารถเจอชาย
หนุ่มได้ ที่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ทันใดเสียงโทรศัพท์เครื่ องบางก็ดงั ขึ ้น
“ฮัลโหล ใครคะ อ้ าวยัยแอนนี่ นี่หล่อนกลับมาเมื่อไหร่ ”
“อ๋อได้ ซิ จ้ าแล้ วเจอกัน บาย” อรวรรณกดตัดสายไปเมื่ออีกฝ่ ายรี บวางไป
ก่อน เพื่อนสาวโทรมาชวนไปสังสรรค์ในคืนนี ้ เธอจะต้ องรี บกลับบ้ านเพื่อไปเตรี ยม
ตัวสําหรับงานในคืนนี ้ และเธอคิดว่าการไปเจอกับเพื่อนในคืนนี ้อาจจะมีประโยชน์
ต่อเธอได้ บ้าง เธอมีลางสังหรณ์

ร่าง ผอมเพรี ยวนัง่ อยู่ในผับชื่อดังในกรุงเทพฯอย่างครึกครื น้ ใน

เสียงเพลงที่ดงั กระหึม่ ผู้คนมากมายเต้ นยักย้ ายส่ายสะโพกอย่างบ้ าคลัง่ กับ
เสียงเพลงและฤทธิ์ แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้ าไป สายตามองกวาดไปทัว่ ห้ องที่มืดแต่มี
แสงไฟสลัวให้ พอมองเห็น มือน้ อยเอื ้อมไปหยิบแก้ วนํ ้าสีอําพันขึ ้นมาดื่มแล้ วลุก
ออกไปเต้ นกับเพื่อนสาว ชายหนุ่มสายตาเจ้ าชู้หมัน่ เข้ ามาแวะเวียนกับเธออย่างไม่
ขาดสาย แต่ละคนหน้ าตาไม่โดนใจอรวรรณมากเท่าไหร่ ร่างบางจึงเดินหนีออกมา
ไปนัง่ ที่โต๊ ะตามเดิม
ทันทีที่เธอนัง่ ลง สายตาหวานยัว่ ยวนก็เหลือบไปยังกลุม่ ชายหนุ่มทัง้ 3 คน
ที่เดินเข้ ามายังโต๊ ะใกล้ ๆเธอ หนึง่ ในสามหนุ่มนันเธอรู
้ ้ สกึ คุ้นหน้ าเหมือนเคยพบเจอ
ที่ไหนซักแห่ง มือบางจึงสะกิดเพื่อนสาวไฮโซของเธอเพื่อสอบถามถึงชายหนุ่มกลุม่
นัน้
 “ยัย แหม่ม แกรู้จกั ผู้ชายกลุม่ นันป่ ้ าว” แหม่มหรื อสุชนั สาสาวสวยในแวด
วงไฮโซเหลียวมองตามสายตาของเพื่อนสาวที่อยาก รู้จกั หนุ่มๆ เธอนัง่ ดูสกั พักก็คิด
ออกว่าเป็ นใครที่ดงึ ดูดความสนใจของเพื่อนเธอไป
“อ๋อ รู้จกั นะ คนขาวๆนัน่ น่ะชื่อจักรพงษ์ ลูกเจ้ าของบริ ษัทซอฟแวร์ ส่วนคน
ที่หน้ าตาเข้ มๆน่ะชื่อชาติชายลูกนายตํารวจใหญ่เชียวนะแก แต่ส่วนอีกคนที่เป็ น
ฝรั่งน่ะ ฉันจําไม่ได้ ว่ะรู้แต่วา่ เป็ นคนที่มีข่าวกับแฟนคุณชายปกรณ์น่ะ ” สุชนั สา
กล่าวเสียงดังเพราะเสียงเพลงที่ดงั กระหึม่ กลบ อรวรรณนึกขึ ้นมาได้ ว่าฝรั่งคนนัน้
คือคนที่ลากณัฐวลัยออกไปจากงานเลี ้ยงในผับ คืนก่อน ความคิดใหม่ผดุ ขึ ้นมา
อย่างร้ ายกาจ พลางกระหยิ่มยิ ้มย่องในใจ

โรเบิร์ตรู้สกึ ถึงสายตาหลายคูท่ ี่จบั จ้ องมองเขาอยู่นานจนรู้สกึ อึดอัด แต่

พยายามไม่สนใจ พยายามมุ่งเป้าหมายไปยังเพื่อนหนุ่มที่พดู คุยกันอย่าง
สนุกสนาน วันนี ้จักรพงษ์ โทรไปชวนเขาออกมาดื่มหลังจากที่ไม่เจอกันนานเพราะ
ต้ องดูแล กิจการอย่างใกล้ ชิด เมื่อปั ญหาพอทุเลาลงจักรพงษ์ จึงชวนเพื่อนออกมา
ปลดปล่อยอารมณ์ อีกทังมี ้ แรงยุยงส่งเสริ มจากชาติชายที่อยากทราบเรื่ องของโร
เบิร์ตที่ติดอยู่ บนหน้ าหนังสือพิมพ์ ไอเดียนี ้จึงผุดขึ ้นมาอย่างกะทันหัน
ทังสามหนุ
้ ่มนัง่ คุยกันไปอย่างสนุกสนาน จนเวลาล่วงผ่านไปพอสมควร
พร้ อมๆกับกับแกล้ มบนโต๊ ะเริ่ มพร่องไปมาก ชาติชายจึงเปิ ดฉากพูดคุยกับเพื่อนรัก
อย่างเปิ ดอกด้ วยอยากรู้เรื่ องจริ งจาก ปากเพื่อน
“เฮ้ ย! ไอ้ โรป เรื่ องมึงกะคุณจานี่เป็ นไงมาไงวะ ถึงไปขึ ้นหน้ าหนึง่ ซะหรา
ขนาดนัน้ อยากดังหรื อไง ” ถามอย่างตรงไปตรงมา มองหน้ าเพื่อนอยากใคร่ร้ ูเป็ น
ที่สดุ
 “ก็ไม่มีไร พวกมึงอย่ารู้เลย” โรเบิร์ตตอบอย่างขอไปที เขาไม่อยากพูดถึง
เพราะมันทําให้ เขาคิดถึงคนที่อยู่ที่บ้าน นี่ก็ให้ อาชาบอกเธอว่าออกมาทานข้ าวกับ
ลูกค้ า จักรพงษ์ ทําเสียงจิ๊จ๊ะในลําคอด้ วยที่เพื่อนขัดใจ บวกกับรู้สกึ มึนในสิ่งที่ดื่ม
เข้ าไปทําให้ แสดงอาการแบบนันออกมา ้ ทังๆที
้ ่ปกติเขาจะเป็ นคนที่เรี ยบร้ อยไม่
ค่อยแสดงกิริยาหยาบคายออกมา
“แปลว่ามึงต้ องไปฉุดเขามาแน่เลย แล้ วคุณจาเขาเต็มใจป่ าววะ”
“ตอนแรกก็ไม่นะ แต่ตอนนี ้ก็ดีแล้ วแหละ” เขาตอบไปเท่าที่จะสามารถ
ตอบเพื่อนได้ แต่มนั ก็ทําให้ เหล่าสหายอยากรู้กนั เหมือนเดิม จนเพื่อนเลิกให้ ความ
สนใจเพราะเขาไม่ยอมปริ ปากพูดมาซักที
“ไอ้ พงษ์ ไปเข้ าห้ องนํ ้ากันปะ กูปวดฉี่” ชาติชายชวนเพื่อนหนุ่มเพราะรู้ว่า
เพื่อนอีกคนไม่นิยมเข้ าห้ องนํ ้าร่วมกับคน อื่น จักรพงษ์ ลกุ ตามไปอย่างว่าง่าย โดย
ทิ ้งเพื่อนหนุ่มไว้ เพียงลําพัง โรเบิร์ตมองไปรอบๆโต๊ ะที่เขานัง่ อยู่ทําให้ อดนึกถึงวันที่
เจอณัฐวลัยวันแรก ไม่ได้ หญิงสาวที่มองเพียงผ่านก็ดงึ ดูดสายตาของคนมองได้ จน
เหลียวหลัง ตอนนี ้เธอจะรอเขารึเปล่าหรื อว่าหลับไปแล้ วแต่เขาภาวนาให้ เป็ นอย่าง
แรก มากกว่า
“สวัสดีคะ่ มาคนเดียวเหรอคะ” เสียงหวานใสดังขึ ้นข้ างๆดึงเขาให้ กลับมา
จากความคิดที่หลุดลอยไปไกล โรเบิร์ตเหลือบมองไปยังที่มาของเสียง สาวสวยใน
ชุดเกาะอกสีแดงกับกางเกงยีนรัดรูปทําให้ เห็นทรวงทรงเธออย่างชัดเจน หน้ าตาที่
จัดในขันดู้ ดีในความคิดยิ ้มละไมมายังชายหนุ่ม จริ ตมารยาที่สะสมในตัวอรวรรณ
เธอพร้ อมจะงัดมาใช้ สําหรับชายคนนี ้โดยเฉพาะ
“เอ่อ.. ผมมากับเพื่อนน่ะ” โรเบิร์ตตอบอย่างตะกุกตะกัก ด้ วยแปลกใจใน
การจู่โจมของหญิงสาวและรูปร่างตรงหน้ าที่ดงึ ดูดสายตาได้ ในระดับ หนึง่
“ขอนัง่ ด้ วยคนได้ ไหมคะ” อรวรรณกล่าวขออนุญาต
 “เชิญครับ” เขากล่าวอนุญาต ร่างบางจึงนัง่ ลงใกล้ ๆชายหนุ่มอย่างจงใจ ก็
ในเมื่อที่นงั่ มีตงมากมายแต่
ั้ เธอกลับเลือกที่จะนัง่ ลงบนโซฟาตัวที่เขา นัง่ นัน่ เอง
“ฉันชื่อ อรวรรณค่ะ เรี ยกง่ายๆว่าฝ้ายนะคะ คุณ..เอ่อ”เธอกล่าวแนะนํา
ตัวเองก่อน
“โรเบิร์ตครับ” เขาเอ่ยอย่างไว้ เชิง ผู้หญิงคนนี ้คงจะสนใจเขาและมอง
อย่างผิวเผินคงจะเป็ นประเภทความสัมพันธ์ชวั่ คืนแน่ คงไม่เป็ นไรหรอกมัง๊ หากจะ
คุยในระหว่างที่เพื่อนไม่อยู่ เขาคิดในใจพลางเหลือบมองหญิงสาวเป็ นระยะๆ

ชาติชายเดินออกมาจากห้ องนํ ้าพร้ อมกับจักรพงษ์ ที่เริ่ มเซทีละน้ อย เขา

หัวเราะเบาๆเพราะเพื่อนคนนี ้คออ่อนเป็ นที่สดุ ดื่มไปนิดเดียวขาก็จะเริ่ มเดินไม่
ค่อยตรง ชายหนุ่มยืนตะลึงงันเมื่อเดินนําเพื่อนมายังโต๊ ะของตน เพื่อนรักที่นงั่ อยู่ที่
เดิมคนเดียวในตอนนี ้ไม่ได้ อยู่เพียงลําพังอีกแล้ ว หนําซํ ้ายังมีบคุ คลที่ไม้ ได้ รับเชิญ
นัง่ อยู่บนตักอย่างถือสิทธิ ทังสองคนนั
้ นกํ
้ าลังกอดรัดกันและกันอย่างเต็มตื่นใน
อารมณ์ มือหนาลูบไปทัว่ เรื อนกายสาว นี่ขนาดไปเข้ าห้ องนํ ้าไม่นานนะ โรเบิร์ตก็
คว้ าสาวๆไว้ ในอ้ อมกอดซะแล้ ว
จักรพงษ์ ที่เดินตามมาติดๆเดินชนหลังเขาอย่างจังจนเขาเซออกข้ างทาง
พลางมองหน้ าเพื่อนอย่างหาเรื่ องที่อยู่ๆก็หยุดเดิน แต่พอเพื่อนหนุ่มพยักพเยิดให้
มองไปยังโต๊ ะเดิมนันเขาก็
้ ยิ ้มกริ่ มในตา พลางดันหลังปกรณ์ให้ เดินเข้ าไปขัดคอ
เพื่อน
“อะแฮ่ม โรป!! มึงจะกลับยังพวกกูจะกลับแล้ ว” สองหนุ่มสาวที่นวั เนียอยู่
บนโซฟาตัวสวยผละออกจากกันอย่างตกใจ อรวรรณจัดเสื ้อผ้ าให้ เข้ าที่อย่างนึก
เสียดายอย่างที่สดุ โรเบิร์ตมองมายังเพื่อนหนุ่มที่เอ่ยออกมาอย่างไม่ดกู าลเทศะ
 “เอ่อ กลับก็กลับ” เขาตอบออกไปอย่างอารมณ์เสีย แล้ วกระซิบกระซาบ
กับอรวรรณที่นงั่ ลงใกล้ ๆเขา หญิงสาวยิ ้มออกมาหน้ าบานเมื่อชายหนุ่มพูดกับเธอ
อย่างมีความในบางอย่างที่พอ จะรู้กนั แค่ 2 คน
อรวรรณแยกทางจากหนุ่มหล่อคนนันเมื ้ ่อเขากลับออกไปกับเพื่อน เธอเดิน
มายังโต๊ ะเดิมที่มีเพื่อนนัง่ ดื่มและและบางส่วนออกไปเต้ นกลางฟลอร์ ความรู้สกึ ที่
ค้ างเต่อยังเกาะกุมเธออยู่ หัวใจยังเต้ นรัวเร็วจากสัมผัสของเขาในครัง้ นี ้ มันให้ เธอ
รู้สกึ ตื่นเต้ นไปทุกครัง้ ที่มือหนาลูบผ่านเรื อนร่างเธอ มิน่าหละ ยัยณัฐวลัยถึงได้ เลือก
เขาแทนที่จะเลือกคุณชายผู้สงู ศักดิ์คนนัน้
“ยัยฝ้าย หายไปไหนมายะ ฉันตามหาแกนึกว่าไปเข้ าห้ องนํ ้า” เพื่อนสาวใน
กลุม่ เอ่ยทักเมื่อเห็นอรวรรณเดินเข้ ามานัง่ แล้ วคว้ าแก้ วนํ ้าขึ ้น ดื่มอย่างกระหาย
“พอดีเจอคนรู้จกั น่ะ เลยไปทักทายนิดหน่อย มีอะไรเปล่า” เธอถามกลับ
“เปล่าหรอก กะจะชวนแกไปเต้ นน่ะ เครื่ องร้ อนยัง”
“ปะ ไปกัน ฉันก็อยากปลดปล่อยแล้ ว” ทังสองสาวเดิ้ นเข้ าไปยังฟลอร์ ยัก
ย้ ายส่ายสะโพกอย่างเมามันโดยไม่สนใจใครเลย อรวรรณยิ ้มให้ กบั ความสําเร็จที่
ก้ าวหน้ าอีกขันของเธอ
้ ถึงแม้ ว่าต้ องเปลี่ยนเป้าหมายกระทันหันก็ตาม แต่จะมีใคร
สนใจล่ะ แค่เพียงเธอพึงพอใจก็พอแล้ ว

ณัฐวลัยในชุดสีขาวสะอาดตาเดินเข้ ามายังโรงพยาบาลเดิมที่เธอเคย
ทํางานอยู่ เท้ าแต่ละก้ าวพาเธอมุ่งตรงไปยังห้ องพักพยาบาลที่เธอคุ้นเคย สายตา
ของเพื่อนพยาบาลด้ วยกันมองเธออย่างแปลกๆ เหมือนมีแต่คําถามอยู่ในใบหน้ า
ของคนเหล่านัน้ แต่เธอพยายามไม่สนใจสายตาเหล่านันเพราะจะทํ
้ าให้ เธอทํางาน
อย่างกังวล
 “น้ อง จา มาทํางานได้ แล้ วเหรอจ๊ ะ” สายสมรกล่าวทักเธออย่างหยอกล้ อ
และเป็ นกันเอง ในดวงตาแอบยิ ้มน้ อยๆเมื่อเห็นหน้ าพยาบาลสาวรุ่นน้ อง
“ค่ะ มาแล้ ว มีอะไรเหรอคะ” เธอถามอย่างรู้กนั ดีในคําถาม
“ไม่มีไรหรอก ก็เรื่ องคืนก่อนน่ะแหละ ทังโรงพยาบาลแล้
้ วล่ะ” สายสมร
พยายามพูดอย่างมันเป็ นเรื่ องธรรมดา
“ช่างมันเถอะค่ะ แล้ วพี่หมอนว่าไงมัง่ คะ” เธอตอบอย่างปลง แต่ก็ไม่วาย
ถามความเห็นจากคนตรงหน้ า
“ก็จะให้ ว่าไง ไม่ใช่เรื่ องของพี่ซกั หน่อย มันเป็ นเรื่ องส่วนตัวของเธอนี่ ยังไง
สิ่งที่เธอตัดสินใจทําลงไปมันก็คงจะเป็ นเรื่ องที่ดีสําหรับเธอแล้ วแหละ อีกอย่างนะ
หล่อไม่เบานะผู้ชายคนนัน้ พี่เห็นแล้ ว ใจจะละลาย” สายสมรกล่าวเย้ าแหย่ให้ เธอ
หายกังวล ณัฐวลัยแอบยิ ้มออกมากับความชอบเล่นของสายสมร แต่เธอก็ร้ ูสกึ
สบายใจขึ ้นเมื่อคุยกับเธอ
“งันจายกให้
้ เอาไหมล่ะคะ จาขอบคุณพี่หมอนมากนะคะที่ให้ กําลังใจจา”
หญิงกล่าวขอบคุณอย่างใจจริ ง พลางจับมือนันมากุ ้ มไว้
“ทําซึ ้งอะไรกันอยู่จ๊ะสาวๆ” เสียงห้ าวของการะเกดแทรกเข้ ามาก่อนที่เจ้ า
ตัวจะโผล่มาซะอีก ทังสองคนยิ
้ ้มกับความเปิ่ นของสาวเจ้ า
“แหม น้ องเกด เสียงมาก่อนตัวเลยนะจ๊ ะ” สายสมรอดแซวไม่ได้ กบั ความ
อารมณ์ดีของอีกฝ่ าย
“ค่ะพี่หมอน” การะเกดนําของไปเก็บแล้ วตรวจเครื่ องแต่งกาย
“นี่ยยั จามาแต่เช้ าเชียวนะ” การะเกดหันมาทักทายเพื่อนสาวที่วนั นี ้ดู
หน้ าตาเบิกบาน เรื่ องยุ่งวุน่ วานคงพอจะคลี่คลายลงได้ แล้ วพลางส่งยิ ้มกว้ างให้
เพื่อนสาว ทังสามคุ
้ ยกันอย่างสนุกสนานก่อนที่จะแยกย้ ายกันไปทํางานตามหน้ าที่
 ตอน คนขี ้งอน

หนุ่มหล่อนัง่ ทํางานอยู่ในห้ องที่เงียบเชียบ สมาธิในตอนนี ้ฟุ้งกระจายเมื่อ

คิดถึงคนที่เขานอนกกกอดทังคื ้ น เมื่อคืนกว่าเขาจะกลับร่างบางก็หลับไปเสียแล้ ว
เขาจึงได้ เพียงลงนอนข้ างกาย เธออย่างข่มใจ ตื่นเช้ ามาเขาก็ออกจากบ้ านก่อนเธอ
ทําให้ ไม่เจอกัน ชายหนุ่มตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาลูกน้ องก่อนจะกรอกเสียงเข้ ม
ลงไป
“อาชา เข้ ามาหาฉันหน่อย” เสียงเคาะประตูดงั ขึ ้นหลังจากที่เขาวางสายลง
สักพัก ชายหนุ่มสัง่ ให้ เข้ ามาโดยไม่มองประตูแต่ก็ร้ ูได้ ทนั ทีว่าเป็ นใคร อาชาเดินเข้ า
มาอย่างนอบน้ อม ถึงแม้ โรเบิร์ตจะเป็ นกันเองและไว้ ใจเขามาก เมื่อถึงเวลาทํางาน
เขาต้ องเคารพชายหนุ่มในฐานะเจ้ านาย
“นายมีไรรึเปล่าครับ” อาชาถามออกมาเมื่อเห็นว่าเจ้ านายตังหน้ ้ า
ตังตาอ่
้ านเอกสาร ถึงแม้ เขาจะรู้ว่านายไม่มีสมาธิก็ตาม
“โทรไปบอกคุณจาหน่อย ว่าเลิกงานแล้ วฉันจะส่งคนไปรับให้ มาหาฉันที่นี่
นะ แล้ วนายก็ไปรับเขาด้ วยละกัน”
“ได้ ครับนาย” อาชาเอ่ยรับอย่างนอบน้ อม แล้ วเดินออกไปจากห้ องเพื่อน
โทรบอก ณัฐวลัย

ณัฐวลัยเดินออกมานอกโรงพยาบาล เธอต้ องรออาชาขับรถมารับตาม

คําสัง่ ของคนเจ้ าปั ญหาทังๆที
้ ่เธอก็ขบั รถมาเอง ระหว่างทางที่เธอกําลังเดินออกมา
นันสายตาก็
้ ปะทะกับร่างบางที่เดินเข้ ามา อย่างจัง ใบหน้ าสวยนันยิ
้ ้มให้ เธออย่าง
เยาะเย้ ยที่มมุ ปาก แต่ณฐั วลัยไม่ได้ สงั เกตรอยยิ ้มนันเธอจึ
้ งส่งรอยยิ ้มให้ อย่างเป็ น
มิตร
“พี่จาคะ” อรวรรณส่งเสียงเรี ยกก่อนที่ณฐั วลัยจะเดินลับร่างไปเมื่อ
ความคิดดีดีผดุ ขึ ้น มาเสียก่อน คนถูกเสียงมองกลับมาตามเสียงนัน้ เธอมองาม
อย่างงวยงง
“จ๊ ะ ฝ้ายมีอะไรเหรอจ๊ ะ” ร่างสวยหยุดเดินแล้ วถามกลับอย่างใคร่ร้ ู
“พี่จาจะกลับแล้ วเหรอคะ” อรวรรณเดินเข้ าไปหาณัฐวลัย แล้ วถามกลับ
“ใช่ มีอะไรเหรอเปล่า”
“คือ ตลอดสัปดาห์นี ้น่ะคะ ฝ้ายต้ องอยู่เวรกลางคืน แต่วา่ ฝ้ายมีเรี ยนพิเศษ
ตอนเย็น ก็เลยกะว่าจะขอแลกเวรกับพี่จาหน่อยนะคะ จาไปแลกกับคนอื่นแล้ วแต่
ถูกปฏิเสธมาเหลือพี่จาคนเดียวเท่านัน” ้ สาวน้ อยเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ พร้ อม
สายตาที่เป็ นประกายเหมือนส่งไปเพื่อขอความเห็นใจจากคนตรงหน้ า
“เหรอ อือ พี่ไม่แน่ใจน่ะ ว่า...”
“แหม พี่จา นะคะ คือฝ้ายติดเรี ยนภาษาจริ งๆ แล้ วเลือนอาจารย์ไม่ได้ ด้วย
เค้ าไม่วา่ งเวลาเลย นะคะพี่จา ถือว่าฝ้ายขอร้ อง” เธอส่งสายตากระพริ บเหมือนเด็ก
ขออนุญาตผู้ปกครองไปเที่ยว ณัฐวลัยเห็นว่าเป็ นเรื่ องสุดวิสยั อีกอย่างเธอก็เห็นใจ
และไม่มีธรุ ะตอนกลางคืนด้ วย จึงตกปากรับคําไป
“ก็ได้ จ้ะ”
“ขอบคุณพี่จามากเลยนะคะ แล้ วถ้ าถึงเวรพี่จา ฝ้ายจะอยู่เวรแทนนะคะ”
นํ ้าเสียงที่เอ่ยแสดงความดีใจเป็ นอย่างยิ่ง อรวรรณขอตัวไปทํางานพร้ อมรอยยิ ้ม
ร้ ายออกมาเมื่อเดินจากไป
 ก๊ อกๆๆ เสียงประตูดงั ขึ ้นอย่างเป็ นจังหวะ ชายหนุ่มภายในห้ องที่นงั่
เคร่งเครี ยดอยู่กบั งานตรงหน้ าเงยหน้ าขึ ้นมาอย่าง เมื่อยขบ มือหนาลูบหลังคอ
อย่างปวดร้ าว สายตาเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือที่บอกเวลา 6 โมงเย็น ประตูหน้ า
ห้ องเปิ ดเข้ ามาเมื่อโรเบิร์ตส่งเสียงตอบกลับไป ร่างบางที่เขาเฝ้าโหยหาทังวั ้ นเดิน
เข้ ามาอย่างอ่อนล้ าจากการทํางาน วันนี ้มีคนไข้ เยอะมากจนหญิงสาวไม่ได้ พกั เลย
“มีอะไรหรื อเปล่าคะ ถึงให้ คณ ุ อาชาไปรับฉันมาที่นี่” หญิงสาวนัง่ ลงที่
เก้ าอี ้ตรงข้ ามชายหนุ่มที่โต๊ ะทํางาน โรเบอร์ ตมองเธอไม่วางตาก่อนที่จะลุกจากที่ที่
นัง่ อยู่แล้ วอ้ อมมาโอบณัฐวลัย จากข้ างหลังทังเก้ ้ าอี ้ที่เธอนัง่ นัน้ กลิ่นนํ ้าหอมที่
คุ้นเคยโชยเข้ ามาปะทะจมูกโด่ง ทําให้ ร่างสาวแอบเคลิ ้มไปกับกลิ่นกายนี ้
“เปล่าหรอก แค่คิดถึง ไปทานข้ าวกันนะ ผมหิวแล้ ว ” ริ มฝี ปากหนาฉก
หอมแก้ มสาวฟอดใหญ่ ณัฐวลัยหน้ าขึ ้นสีแดงระเรื่ อ เขาอ้ อมมานัง่ บนโต๊ ะที่เก้ าอี ้
ตรงหน้ าเธอ สายตาทังคู ้ ส่ บกันเข้ าอย่างจัง โรเบิร์ตก้ มลงจูบริ มฝี ปากนันอย่ ้ าง
คิดถึง ณัฐวลัยตังตั ้ วไม่ทนั ที่โดนจูบแผ่วเบาจากชายหนุ่ม ลิ ้นหนาสอดเข้ ามาอย่าง
ชํานาญ เสียงครางจากณัฐวลัยทําให้ เข้ าได้ ใจมือหนาจึงลูบไล้ ลําแขนบางจนเธอ
ขนลุกซู่
ณัฐ วลัยคล้ อยตามชายหนุ่มอย่างว่าง่าย มือบางเกาะลําคอให้ โน้ มลงมา
อย่างลืมตัว มือข้ างหนึง่ ลูบไล้ ปลายคางชายหนุ่มที่มีไรหนวดขึ ้นดกครึม้ โรเบิร์
ตครางเบาๆ มือหนาปั ดผ่านหน้ าอกเธอแล้ วบีบเคล้ นอย่างเรี ยกร้ อง ความต้ องการ
ในกายชายตอนนี ้เริ่ มก่อตัวขึ ้นอย่างรวดเร็ว มืออีกข้ างล้ วงเข้ าชายเสื ้อ แต่ณฐั วลัย
ได้ สติจบั มือเขาไว้ ก่อน ก่อนที่เธอจะหยุดเขาไมอยู่อีกต่อไป
“ไปกัน..เถอะค่ะ ฉันหิวแล้ ว” เสียงหวานเอ่ยออกมาเสียงสัน่ มือน้ อยจับ
มือหนาไว้ มนั่ สายตาฉํ่าหวานมองเขาอย่างอ้ อนวอน แต่หารู้ไม่วา่ มันเหมือนเป็ น
การยัว่ ยุความต้ องการของเขาให้ เพิ่มขึ ้น โรเบิร์ตลุกยื ้นขึ ้นอย่างแสนเสียดาย
 “ก็ได้ แต่ผมจะคิดบัญชีคณุ ทีหลังนะ” เขากระซิบข้ างหูคนตรงหน้ าอย่างมี
ความหมายที่ร้ ูกนั ดี แล้ วเดินไปที่โต๊ ะพร้ อมเก็บเอกสารบางอย่างใส่กระเป๋ า
“ไปกันเถอะ” โรเบิร์ตจับมือหญิงสาวแล้ วเดินออกไปจากห้ อง ณัฐวลัย
เดินตามอย่างว่าง่ายไม่มีอาการขัดขืนแม่แต่น้อย นี่เธอเป็ นอะไรไปนะ ใจสัน่ อย่างนี ้
อยู่เรื่ อยถ้ าเขาทําดีกบั เธอ อยากให้ เป็ นอย่างนี ้เรื่ อยไปจนกว่าที่เขาจะเบื่อเธอไปซะ
ก่อน มือหนาเอื ้อมมาโอบเอวเธออย่างหวงแหน รอยยิ ้มน้ อยๆส่งมาเมื่อสายตาทัง้
สองประสานกัน

ร่างหนาขยับกายอย่างรวดเร็ว รุนแรง บนเรื อนร่างใต้ อาณัติ หญิงสาว

ด้ านล่างครางออกมาเสียงดังพร้ อมกับอารมณ์ที่พ่งุ ขึ ้นสูง มือน้ อยกําผ้ าปูไว้ อย่าง
ต้ องการที่ยดึ เหนี่ยว เสียงกายกระทบกันดังแข่งกับเสียงครางของทังสองดั
้ งฟ้าร้ อง
ครวญครางออกมา ณัฐวลัยจิกเล็บลงบนแผ่นหลังชายหนุ่มอย่างต้ องการ
ปลดปล่อยความต้ องการที่ท่วม ท้ นออกมา ทําให้ โรเบิร์ตลดความเร็วลงเพื่อชะลอ
ไม่ให้ เธอสําเร็จไปก่อน เขาค่อยขยับกายช้ าๆอย่างตังใจจะยั
้ ว่ ยวน หญิงสาวมอง
หน้ าเขาอย่างเรี ยกร้ อง อ้ อนวอน ดวงตาฉํ่าไปด้ วยความต้ องการ
“อือ.. โรป..อย่างทรมานฉันเลย..” ณัฐวลัยกล่าวเสียงเว้ าวอน เมื่อเขา
ขยับกายเชื่องช้ า โรเบิร์ตเห็นร่างบางทรมานเขาจึงเร่งขยับกายอย่างรวดเร็ว ร่าง
บางบิดกายไปมาด้ วยความเสียวซ่านกับสิ่งที่เขามอบให้ มือหนาเอื ้อมมาบีบเคล้ น
หน้ าอกอวบอิ่มคูน่ นั ้ สายตาสื่อความหมายถึงกันและกัน เขามองเธออย่างรักใคร่
นี่เธอคิดไปเองหรื อเปล่านะว่าเขามีความรู้สกึ ดีดีกบั เธอ
โรเบิร์ตเร่งความเร็วเมื่อร่างกายของเขาใกล้ จะปลดปล่อยออกมา
 “เธอ...มีความสุขไหม...” โรเบิร์ตกลันใจถามออกมาเสี
้ ยงสัน่ ในความ
ต้ องการที่ใกล้ ถึงขีดสุด เสียงเขาสัน่ จนณัฐวลัยมองหน้ าเพราะไม่เข้ าใจในสิ่งที่ชาย
หน่มพูด
“คะ?...” หญิงสาวถามออกมาเสียงแผ่วเบา แต่ชายหนุ่มก็ได้ ยินเสียงเธอ
อย่างชัดเจน เขาชอบเสียงของเธอที่แผ่วเบาทําให้ เขามีอารมณ์ได้ ทกุ ครัง้ ชายหนุ่ม
ขยับกายเร็วขึ ้นอีกครัง้ แล้ วก้ มลงกระซิบใกล้ หเู ธอ
“เธอ..มี..ความสุข..หรื อเปล่า..” เขาเอ่ยชัดถ้ อยชัดคํา ณัฐวลัยสบตาเขา
อย่างค้ นหาความหมายของคําถามนัน้ นี่เขาห่วงความรู้สกึ เธอด้ วยหรื อ โรเบิร์ตเร่ง
จังหวะอีกครัง้ ก่อนที่ร่างทังสองจะเกร็
้ งกระตุกขึ ้นพร้ อมๆกัน
ชาย หนุ่มเลื่อนกายลงมานอนข้ างๆหญิงสาวทังที ้ ่ยงั คงอยู่ในกายเธอ
เสียงหายใจหอบของเธอทําให้ เขาอดยิ ้มออกมาไม่ได้ มือหนาเอื ้อมไปกอบกุมทรวง
อกเต่งตึงของเธอไว้ อย่างหวงแหน มองหญิงสาวที่นอนหลับตาอย่างเหลื่อยอ่อน
แล้ วก็ร้ ูสกึ ถึงอารมณ์ของความต้ อง ที่เข้ าครอบงําเขาอีกครัง้ เขาก้ งมลงขบเม้ น
หน้ าอกเธออย่างแผ่วเบาก่อนที่จะพลิกร่างบางนอนหงายอีกครัง้
“จา คุณยังไม่ตอบคําถามผมเลยนะ” ขณะที่ริมฝี ปากกําลังดูดดึงทรวง
อกเธอ เขาก็ถามคําถามออกมาเมื่อนึกว่ายังไม่ได้ คําตอบเมื่อกี ้
“โรป...พอเถอะค่ะ ฉันเหนื่อยแล้ วนะ” ณัฐวลัยกล่าวท้ วงเขาเมื่อมือหนา
เริ่ มไต่ไปตามเรื อนร่างเธอ
“แต่ผมยังไม่พอเลยนะ อย่าห้ ามผมเลย” เขากล่าวออกมา ขณะเดียวกัน
ริ มฝี ปากหนาก็เลื่อนลงไปตามลําตัว เขาหยุดอยู่ที่สะดือเธอใช้ ลิ ้นหนาวนเล่นรอบๆ
นันอย่
้ างมึความสุข หญิงสาวครางในลําคอกับความเสียวซ่านที่เริ่ มครอบงําเธอที
ละนิดทีละน้ อย ร่างกายบิดเกรงเมื่อมือหนาเลื่อนลงไปตามกลีบกุหลาบแสนสวย
ของเธออีกครัง้
 “โรป..ฉันมี..เรื่ องจะ..บอก” เสียงเธอสัน่ เมื่อลิ ้นหนาแทรกเข้ าไปยังร่อง
กลีบกุหลาบของเธอ ณัฐวลัยยกสะโพกรับปลายลิ ้นที่สอดแทรกเข้ ามา
“มีไรเหรอ อย่าบอกนะว่าเธอจะขอกลับอพาร์ ตเม้ นอีก ฉันไม่ให้ กลับ
หรอก” เขาเอ่ยถามขณะที่เลื่อนกายขึ ้นมาคุยกับเธอ ปากหนาเข้ าครอบครอง
ดอกบัวคูง่ ามที่ตอนนี ้ตังชู ้ ชนั ท้ าทายสายตาเขา
“คือตังแต่
้ คืนพรุ่งนี ้ฉันต้ องอยู่เวรที่โรงพยาบาลน่ะ”
“หาาาา อะไรนะ” ชายหนุ่มผงกหัวขึ ้นจากดอกบัวคูน่ นด้ ั ้ วยความตกใจ
เขาได้ ยินไม่ชดั หรื อเธอพูดผิดกันแน่นะ
“ฉันบอกคุณว่า ฉันต้ องอยู่เวรกลางคืนที่โรงพยาบาล” เธอเอ่ยชัดๆให้ เขา
ได้ ยิน พร้ อมกับลุกนัง่
“กี่วนั ” โรเบิร์ตลุกขึ ้นนัง่ ตาม ถามออกมาอย่างไม่พอใจในสิ่งที่เธอบอก นี่
เธอจะทิ ้งเขาไปทํางานเหรอไงนะ เขาคิดอย่างหัวเสีย
“อาทิตย์หนึง่ น่ะ”
“ทําไมต้ องไปล่ะ ถ้ าเธอไป..แล้ วฉันล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่าง
น้ อยใจ ลุกนัง่ หันหลังให้ เธออย่างผู้ชายแสนงอน
“ก็มนั เป็ นหน้ าที่นี่คะ อีกอย่างแค่อาทิตย์เดียวเอง” ณัฐวลัยไม่ยอมบอก
ความจริ งทังหมดว่
้ าเธออยู่เวรแทนพยาบาลรุ่นน้ องที่มีธรุ ะ ไม่งนอย่
ั ้ าหวังว่าเธอจะ
ได้ ไปทํางาน
“แล้ วฉันล่ะ เธอจะทิ ้งฉันได้ ลงคอเหรอไง” เขาเถียงออกมา หญิงสาวแอบ
ขําในสิ่งที่เขาพูดออกมา
“เปล่านะคะ ฉันไม่ได้ ทิ ้งคุณซักหน่อย อย่างอนเลยนะ มันเป็ นหน้ าที่นี่
นา นะคะคนดีอย่างอนเลยนะ” ณัฐวลัยทําใจกล้ าเอื ้อมมือไปแตะแผ่นหลังที่มีแต่
รอยเล็บของเธอ อ้ อมแขนบางสอดเข้ าไปโอบเขาทางด้ านหลัง
 โรเบิร์ตกายสัน่ เล็กน้ อยเมื่ออ้ อมแขนนันกอดเขาไว้
้ รอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์ผดุ
ขึ ้นมาอย่างร้ ายกาจ ชายหนุ่มหันหน้ ากลับมาอย่างเศร้ าๆในดวงตา จับมือเธอออก
จากเอวของเขา พลางจูบริ มฝี ปากนันอย่ ้ างแผ่วเบา
“งัน้ คืนนี ้เธอต้ องชดเชยให้ ฉนั น่ะ” พร้ อมกับจูบริ มฝี ปากเธออย่าง
ร้ อนแรงจนเธอตังตั ้ วไม่ติด ก่อนจะลากริ มฝี ปากผ่านลําคอแล้ วขบเม้ มเป็ นรอยแดง
2-3รอย เขาครางออกมาผ่าเบาเมื่อณัฐวลัยเริ่ มคล้ อยตามการกระทําของเขาแล้ ว
มือบางลูบเส้ นผมเขาอย่างสุขสม ร่างหนาบดเบียดร่างเข้ าหาจนอากาศไม่สามารถ
ลอดผ่านไปได้ มือหนาเลื่อนลงไปยังร่องกลางลําตัวนันอย่ ้ างหยอกล้ อจนมันเปี ยก
ชุ่ม โรเบิร์ตผละกายออกจากร่างบางวางเธอบนเตียงก่อนละก้ มลงไปข้ างล่าง
ลิ ้นหนาแตะสัมผัสกลีบกุหลาบที่เปี ยกชุ่มไปด้ วยนํ ้าแห่งความสวาท ณัฐ
วลัยครางออกมาอย่างเสียวซ่าน สะโพกมนกลมได้ รูปสวยยกขึ ้นลงตามแรงของลิ ้น
ที่กระหนํ่าเข้ ามาอย่างรัวเร็ว ชายหนุ่มพอใจกับการตอบสนองของเธอจนห้ ามใจไม่
อยู่ เขาเร่งจังหวะลิ ้นให้ เร็วกว่าเดิม จนหญิงสาวเกร็งกระตุกไปก่อนแล้ วจากนันก็ ้
จับร่างบางพลิกควํ่าหน้ าลง แล้ งชันเข่าเธอขึ ้น ชายหนุ่มแทรกกายที่ใหญ่โตของเขา
ทางด้ านหลัง ความคับแน่นของเธอตอดรัดเขาจนครางออกมาเสียงดัง
“จา..คุณ ..แน่นเหลือเกิน” โรเบิร์ตครางออกมา พร้ อมกระแทกกายลงไป
อย่างรวดเร็ว มือหนาเอื ้อมไปบีบหน้ าอกอวบนุ่มมือ ร่างบางขยุ้มผ้ าปูอย่างทรมาน
เธอเกร็งกระตุกออกมาอย่างห้ ามไม่อยู่ จากนันร่ ้ างหนาก็เร่งจังหวะเพื่อตามหญิง
สาวไปติดๆก่อนจะพุ่งนํ ้าขาวข้ นออกมา รดร่างขาวสะอาดอีกครัง้

ตอน ผิดสัญญา
 แผ่น หลังขาวเนียนของหญิงสาวเผยออกมานอกผ้ าห่มผืนหนา ใบหน้ าขาว
สะอาดซุกอยู่กบั หมอนที่ใช้ นอนหนุน โรเบิร์ตเดินออกมาจากห้ องนํ ้า มีผ้าขนหนูผืน
เดียวพันรอบเอวไว้ อย่างหลวมๆ เขาเดินเข้ ามาหาร่างที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง
ย่อตัวนัง่ อยู่ริมเตียงแล้ วก้ มลงดอมดมความหอมจากแผ่นหลังนันอย่ ้ างหลงใหล
มือหนาล้ วงลงไปยังผ้ าห่มที่มีร่างนุ่มนิ่มอยู่ในนัน้ ริ มฝี ปากลามเลียติ่งหูขาวสะอาด
นัน้
“ฮือ...โรป อย่าคะ ฉันง่วง..” หญิงสาวบอกเสียงงัวเงีย พลางปั ดมือชายหนุ่ม
ออก
“นี่มนั เช้ าแล้ วนะ ตื่นไปอาบนํ ้าเถอะ” โรเบิร์ตกระซิบริ มหู มือหนาก็ลบู ไล้
เรื อนร่างเธออย่างเดิม
“โรป คุณเพิ่งให้ ฉนั นอนเมื่อกี ้เองนะ... ฉันเหนื่อย.. ไม่อยากทําอะไรทังนั้ น” ้
ณัฐวลัยบอกเขาทังที ้ ่ตาก็ยงั ปิ ดอยู่อย่างเดิม เสียงหวานเริ่ มสัน่ ตามอารมณ์ที่ถกู
กระตุ้นจากชายหนุ่ม มือบางเลื่อนมาสัมผัสเส้ นผมหนานุ่มของเขาเบาๆ
“แต่เราจะไม่เจอกันตังอาทิ ้ ตย์หนึง่ นะ” เขาออดอ้ อนอย่างเอาแต่ใจ
“โรป..เมื่อคืนยังไม่พอเหรอคะ ฉันเหนื่อยแล้ ว...อือ..” ปากหนาเลื่อนมาปิ ด
ก่อนที่ณฐั วลัยจะพูดจบ เธอส่งเสียงประท้ วงในลําคอ ไม่มีแม้ แต่แรงขัดขืนเขา
แม้ แต่น้อย ฝ่ ามืออบอุ่นข้ างหนึง่ ดึงผ้ าขนหนูออกจากเรื อนกายหนาอย่างรวดเร็ว
แล้ วแทรกกาย เข้ าไปในผ้ าห่มผืนหนา แล้ วบทรักที่เร่าร้ อนก็เริ่ มขึ ้นอีกครัง้

“อ้ าว!!จา มาทําไมป่ านนี ้ คนเค้ าจะเลิกงานกันแล้ ว” การะเกดที่กําลังเก็บ

ของในห้ องพักพยาบาลเอ่ยถามเพื่อนสาวที่เพิ่งมาเข้ างาน ตอน 5 โมงเย็น ซึง่ เป็ น
เวลาเลิกงาน แล้ ววันนี ้ทังวั้ นเธอก็ไม่เห็นเพื่อนมาทํางาน โทรเข้ ามือถือก็ไม่ยอม
รับสาย
“เอ่อ..น้ องฝ้ายเค้ าขอแลกเวรกะฉันน่ะ ก็เลยมาทํางานเวลานี ้ แกมีไรกะฉัน
เหรอ”
“เปล่าหรอก แค่วนั นี ้ฉันไม่เจอแก ก็เลยคิดถึง ว่าแต่แกได้ ข่าวคุณชายบ้ าง
ไหม”
“ไม่เลย ฉันไม่กล้ าโทรหา และพี่ชายก็ไม่ได้ โทรมาเลย แกถามทําไมเหรอ”
ณัฐวลัยกล่าวเสียงเศร้ า เมื่อนึกถึงปกรณ์แล้ วหลังจากวันนันเธอก็
้ ไม่ได้ ติดต่อเขา
อีกเลย ไม่ร้ ูว่าตอนนี ้เขาจะเป็ นอย่างไรบ้ าง
“เปล่าหรอก แค่ไม่ได้ ข่าวคุณชายเลยน่ะ ก็เลยอยากรู้ว่าตอนนี ้เป็ นยังไง
บ้ าง” การะเกดเดินเข้ ามามองหน้ าเพื่อนที่ตอนนี ้สลดลงอย่างเห็นได้ ชดั และช่วงนี ้
เธอไม่คอ่ ยไปค้ างที่ห้องเพื่อนเท่าไหร่จึงไม่คอ่ ยได้ มีโอกาสคุย เรื่ องนี ้กับเพื่อนมาก
นัก
“อย่าคิดมากไปเลยจา แกตัดสินใจแล้ ว เสียใจไปมันก็เท่านัน” ้ ณัฐวลัยยิ ้ม
ออกมาเล็กน้ อย เธอไม่ได้ คิดมากเรื่ องนี ้หรอก แค่คิดถึงผู้ชายที่ดีกบั เธอมาตลอด
เท่านันเอง
้ การะเกดยิ ้มตามเพื่อน
“แล้ วแกจะไปไหนต่อ เลิกงานแล้ วนี่” ณัฐวลัยเปลี่ยนประเด็นถามเพื่อนสาว
ที่หนั ไปเก็บของลงกระเป๋ าใบสวย
“ก็กะว่าไปจะดูหนังกะนํ ้าน่ะ แล้ วแกอยู่เวรจนถึงเมื่อไหร่ละ่ ”
“ก็ประมาณอาทิตย์หนึง่ มัง๊ ”
“ออ แล้ วทําไมยัยเด็กนัน่ ถึงแลกเวรกะแกล่ะ” การะเกดถามออกมาอย่าง
หมัน่ ไส้ และไม่คอ่ ยถูกชะตาพยาบาลรุ่นน้ องคนนี ้ เขาไม่ชอบสายตาบางเวลาที่จ้อง
มองมาที่ณฐั วลัย มันเหมือนมีแววริ ษยาในบางครัง้ ซึง่ หลายคนคงไม่คอ่ ยสังเกตซัก
เท่าไหร่ อีกอย่างเรื่ องรักสามเศร้ าของณัฐวลัยนันก็ ้ ยยั คนนี ้แหละที่โพธนาไปทัว่ จนรู้
กันทังโรงพยาบาล
้
“ก็น้องเขาบอกว่าติดเรี ยนภาษาน่ะ เลยไม่วา่ งน่ะ แล้ วทําไมแกไปเรี ยกน้ อง
เค้ าอย่างนันล่
้ ะ”
“ฉันไม่คอ่ ยชอบเขาเท่าไหร่น่ะ แต่ช่างมันเถอะ เอาเป็ นว่า ถ้ าแกออกเวร
เมื่อไหร่ ไปดื่มกันนะ ชวนเพื่อนๆไปด้ วยกัน คิดถึงน่ะ” การะเกดชวนเพื่อนพร้ อมใช้
นํ ้าเสียงออดอ้ อนเต็มที่ และคิดว่ามันได้ ผลด้ วย
“แกนี่นะ ทุกทีเรื่ องแบบนี ้ งันฉั
้ นไปทํางานก่อนละกัน” ณัฐวลัยเอ่ยตัดบท
สนทนานันไปหลั
้ งจากที่เปลี่ยนเสื ้อผ้ าเสร็จแล้ ว การะเกดมองตามเพื่อนที่เดิน
ออกไปจากห้ องพร้ อมแอบยิ ้มที่มมุ ปากน้ อย อดขํากับความน่ารักของเพื่อนไม่ได้

กลางผับหรูชื่อดัง ชายหนุ่มรูปหล่อลูกครึ่งนัง่ ดื่มอยู่เพียงลําพัง ไม่มีผอง

เพื่อนที่มกั เจอกัน แม้ แต่ลกู น้ องที่มกั รายล้ อมข้ างกายก็หายไปหมด หญิงสาวในชุด
แสกเกาะอกสีแดงสันครึ ้ ่งขา เดินมายังชายหนุ่มที่นงั่ อยู่คนเดียว
“หวัดดีค่ะ จําฉันได้ ไหมคะ” อรวรรณเอ่ยทักชายหนุ่มอย่างเป็ นกันเอง
สายตาของเธอพยายามสบตากลมโตอย่างอ้ อยอิ่ง ยัว่ ยวน
“เอ่อ คุณ...” โรเบิร์ตมองกลับมายังปลายเสียงหวานที่เอ่ยทักทาย วันนี ้เขา
รู้สกึ เหงาแปลกๆ ไม่อยากกลับบ้ านเพราะไม่มีใครอยู่ เพื่อนของเขาก็ติดงานยุ่ง จึง
ต้ องมานัง่ อยู่ในผับคนเดียว
“ฝ้ายค่ะ” หญิงสาวเอ่ยชื่อออกไปอย่างผิดหวังที่เขาจําชื่อเธอไม่ได้ แต่จะ
สนใจทําไม่ละ่ ในเมื่อแผนเธอกําลังจะเริ่ มต้ น และวันนี ้ก็เป็ นโอกาสดีทีเดียวที่จะ
สานต่อความสัมพันธ์ เธอไม่คิดเลยว่าโอกาสจะมาถึงอย่างรวดเร็วปานนี ้
 “เอ่อ...ครับ มาคนเดียวหรอ” เขากล่าวออกไปอย่างเก้ อเขิน นี่ก็นานแล้ ง
เหมือนกันที่เขาไม่คอ่ ยออกมาเจอสาวๆคนอื่น หลังจากเจอกับอรวรรณ หรื อว่าเขา
จะหลงเธอจนมาสนใจสาวๆคนไหนแล้ วนะ
“ค่ะ มาคนเดียว ฝ้ายขอนัง่ ด้ วยคนนะคะ” เธอนัง่ ลงข้ างๆชายหนุ่มอย่างไม่
ถือตัว ทังสองคนคุ
้ ยกันอย่างสนุกสนาน โรเบิร์ตคุยกับอรวรรณแล้ วยิ่งทําให้ คิดถึง
ร่างบางที่เขาเคยนอนกอดอยู่ทกุ คืน และร่างตรงหน้ านี่ก็พยายามยัว่ เขาเหลือเกิน
จิตใจเขาจึงเริ่ มไขว้ เขวไปกับสิ่งยัว่ ยุตรงหน้ า
“นี่ ก็ดกึ แล้ ว ร้ านใกล้ ปิดแล้ วนะคะ” อรวรรณกระซิบข้ างหูสง่ เสียง
หวาน เธอเริ่ มมึนเมาในรสแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้ าไป ซึง่ ชายหนุ่มข้ างกายก็เริ ม้ มึนไม่
แพ้ กนั มือบางลูบไล้ ลําแขนอย่างแผ่วเบาต้ องการจะสื่อความหมายที่เธอต้ องการ
“งันเรากลั
้ บกันดีกว่าครับ ดึกแล้ ว พรุ่งนี ้ผมมีงานแต่เช้ า เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่
บ้ านละกัน”
“ค่ะ” โรเบิร์ตเรี ยกบริ กรมาเก็บเงิน เขาจ่ายเงินด้ วยบัตรเครดิตสีดํา ทําให้
อรวรรณตาวาวด้ วยตกใจในความรํ่ ารวยของเขา แล้ วก็ควงแขนกันเดินออกจาก
ร้ านไปยังจุดหมาย

เมื่อ ประตูห้องเปิ ด สองร่างก็โผเข้ าหากันอย่างแม่เหล็กดึงดูดกัน

และกันไว้ โรเบิร์ตใช้ เท้ าแตะไปที่ประตูให้ มนั ปิ ดอย่างรวดเร็ว สองแขนของเขากอด
รัดร่างอรวรรณจนไม่มีอากาศผ่านเข้ าไปได้ จูบรุนแรงจากเขาบดขยี ้ลงมาที่ริม
ฝี ปากบางอย่างเร่าร้ อน อรวรรณเปิ ดปากรับลิ ้นเรี ยวของเขาอย่างยินดี สองขาพา
เขาไปยังห้ องนอนที่ปิดประตูทิ ้งไว้ ทงที
ั ้ ่ร่างยังแนบชิดกันอยู่ เมื่อถึงเตียงชายหนุ่มก็
ผลักร่างบางลงบนเตียงแล้ วถอดปราการที่ป้องกันเรื อน ร่างเธอออกอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวสัมผัสได้ ถึงความต้ องการที่เดือดพล่านอยู่ในกายชายหนุ่ม ใจหนึง่ ก็กลัว
ว่าเขาจะรุนแรงแต่อีกใจหนึง่ ก็อยากลิ ้มลองสัมผัสนัน้ ชายหนุ่มขึ ้นคร่อมร่างบาง
ตรงหน้ าอย่างทันใด เรื อนร่างนี ้ไม่เหมือนของณัฐวลัยแม้ แต่น้อยแต่ความต้ องการที่
อัดแน่นในกาย เขาเรี ยกร้ องให้ ปลดปล่อยมันออกไป ชายหนุ่มขาดสติเมื่อความ
ต้ องการเข้ าครอบงําจนลืมคําสัญญาที่ให้ ไว้ กบั ณัฐวลัย อย่างสูญสิ ้น
กายหนา เคลื่อนไหวอยู่บนเรื อนร่างที่บอบบางอย่างสนุกสนาน อรวรรณค
รางออกมาอย่างสมสุขกับสิ่งที่เขามอบให้ เธอไม่เคยมีความสุขแบบนี ้มาก่อน แต่
ผู้ชายคนนี ้เธอจะต้ องแย่งเขามาให้ ได้ โรเบิร์ตเร่งจังหวะรัวเร็วก่อนที่ทงสองจะเกร็
ั้ ง
กระตุกพร้ อมๆกัน ทังสองไม่
้ ได้ พดู จากันนอกจากให้ ร่างกายสื่อสารกันเองอีกทังยั้ ง
เหนื่อยอ่อน จากกิจกรรมบนเตียงจนนอนหายใจรวยริ นก่อนที่จะหลับไปจนรุ่งสาง
ตอน สงสัย

แสงแดดยามเช้ าสาดส่องเข้ ามาตามรอยแยกของผ้ าม่านสีครี ม ชายหนุ่ม

นอนหงายเผยแผ่นอกกว้ างที่ที่โผล่ออกมาจากผ้ าห่มผืนบาง หญิงสาวผมยาว
สลวยนอนกอดเขาไว้ อย่างแนบชิด โรเบิร์ตลืมตาขึ ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อนจาก
กิจกรรมบนเตียงที่เร่าร้ อน เขามองหญิงสาวที่นอนข้ างกายอย่างอ่อนล้ า เห็น
เสื ้อผ้ าของเขากระจัดกระจายบนพื ้นห้ อง ชุดสีแดงที่ขาดวิ่นเพราะความรุนแรงจาก
เขาที่ดงึ ทึ ้งมันออกอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนจะลุกขึ ้นไปอาบนํ ้า
ในห้ องนํ ้าอย่างสดชื่น
อรวรรณมองไปยังห้ องนํ ้าซึง่ เป็ นสาเหตุที่ทําให้ เธอตื่นขึ ้นมาในตอนเช้ านี ้
ร่างบางบิดกายอย่างเหนื่อยล้ า ความง่วงงุนเข้ ามาโจมตีเธอทันใดเมื่อขยับกายลุก
นัง่ เมื่อเสียงเปิ ดประตูห้องนํ ้าดังขึ ้นเธอมองไปยังชายหนุ่มที่เต็มไปด้ วยกล้ าม เนื ้อ
แน่นหนันนัน้ ส่งรอยยิ ้มน้ อยๆให้ เขาพร้ อมก้ มหน้ างุดด้ วยความเขินอาย โรเบิร์ตเดิน
ไปยังปลายเตียงสวมเสื ้อผ้ าอย่างลวกๆแล้ วจัดให้ เข้ าที่
“โรปคะ จะกลับแล้ วเหรอคะ” อรวรรณเอ่ยขึ ้นเมื่อความเงียบเข้ าปกคลุม
อีกครัง้ โรเบิร์ตเดินเข้ ามานัง่ ริ มเตียง อรวรรณขยับเข้ าไปกอดเขาทังที ้ ่มีผ้าห่มคลุม
กายอย่างหลวมๆเท่านัน้
“ผมมีงานตอนเช้ าน่ะ ต้ องรับกลับ” โรเบิร์ตตอบเสียงราบเรี ยบ ไม่แสดง
อาการโหยหาใดๆออกมาทังสิ ้ ้น
“คุณนี่อดึ จังนะคะ ทังๆที ้ ่เพิ่งนอนไม่กี่ชวั่ โมง” อรวรรณเอ่ยเสียงหวาน
ใบหน้ างามซบลงบนอกหนา มือน้ อยลูบไล้ ไปยังสาบเสื ้อของชายหนุ่มอย่างยัว่ ยวน
แค่สมั ผัสเขาเพียงภายนอกใจเธอก็เต้ นไม่เป็ นสํ่า นึกถึงบทรักบนเตียงของเขาแล้ ว
ใบหน้ างามก็ขึ ้นสีอย่างห้ ามไม่อยู่
“ผมกลับก่อนนะ สายแล้ ว เดี๋ยวผมไปทํางานสาย” ชายหนุ่มจับร่างบาง
ออกห่าง แล้ ววางเงินจํานวนหนึง่ ไว้ ตรงหัวเตียง แล้ วเดินออกไปจากห้ อง อรวรรณ
หน้ าเสียที่ชายหนุ่มผลักเธอออกแล้ วเดินจากไป แต่เมื่อเห็นเงินที่วางไว้ เธอก็ยิ ้ม
ออกมาหน้ าบาน อย่างน้ อยแผนการก็ก้าวหน้ าไปอีกขันหนึ ้ ง่ แล้ วถึงแม้ ว่าจะไม่
สมบูรณ์แบบอย่าง ที่หวังไว้ แต่คราวหน้ าเธอไม่พลาดแน่นอน

ณัฐวลัยเดินเข้ าบ้ านมาอย่างอ่อนเพลียจากการทํางานที่โรงพยาบาล ร่าง

บางเดินมานัง่ พักที่โซฟาสีครี มกลางบ้ าน มองบ้ านที่เงียบสงัด ตอนนี ้เขาคงไป
ทํางานแล้ วซินะ เขาจะคิดถึงเธอเหมือนที่เธอคิดถึงเขาบ้ างไหมนะ ณัฐวลัยหยุด
ความคิดไว้ เมื่อมีเสียงคนเดินเข้ ามาในห้ องรับแขกที่เธอนัง่ อยู่
 “อ้ าว คุณจา ทําไมมานัง่ ตรงนี ้ละคะ ไม่ไปทํางานเหรอคะ” งามตา คนใช้ ที่
ดูอ่อนวัยกว่าเธอเดิมเข้ ามาทําความสะอาด
“จ๊ ะ ฉันเพิ่งกลับมาจากอยู่เวรที่โรงพยาบาลน่ะจ๊ ะ เหนื่อยจังเลย” ณัฐวลัย
กล่าวออกมาอย่างเป็ นกันเอง เธอไม่คอ่ ยรู้จกั คนงานที่บ้านของเขาหรอก แต่ด้วย
ความที่เธอเป็ นคนของชายหนุ่มเจ้ าของบ้ านทุกคนจึงให้ ความเคารพเธอ อีกทังเธอ ้
ไม่เคยเกรี ย้ วกราดและเป็ นกันเองกับคนในบ้ าน ทุกคนจึงกล้ าที่จะทักทายเธอ
“อ้ าว คุณจาไปทํางานเหรอคะ แล้ ว เอ่อ...” สาวใช้ กล่าวตะกุกตะกัก จะ
บอกนายสาวดีหรื อไม่วา่ เมื่อคืนเจ้ านายหนุ่มไม่ได้ กลับบ้ าน แต่มนั ไม่ใช่เรื่ องของ
เธอจึงไม่บอกดีกว่า
“อะไรเหรอจ๊ ะ มีอะไรรึเปล่า” ณัฐวลัยถามออกมาอย่างสงสัยในความอํ ้า
อึงของสาวใช้ “เปล่าค่ะ คุณจาจะทานอะไรหรื อเปล่าคะ เดี๋ยวหนูไปทํามาให้ ค่ะ”
“ไม่เป็ นไรจ๊ ะ เธอไปทํางานเถอะ ฉันจะขึ ้นไปพักผ่อนละ” ณัฐวลัยเดินขึ ้น
ไปบนห้ องเพื่อให้ สาวใช้ ทําความสะอาดได้ อย่างสะดวก
เธอเปิ ดประตูห้องเข้ าไป ทุกอย่างภายในห้ องยังคงเหมือนเดิม กลิ่นของ
ชายหนุ่มยังฟุ้งอยู่เต็มห้ อง หญิงสาวเข้ าไปอาบนํ ้าในห้ องก่อนจะออกมาแล้ วนอน
พักอยู่บนเตียง เมื่อล้ มตัวนอนบนเตียงเธอก็คิดถึงชายหนุ่มที่เคยนอนเคียงข้ างกัน
ทุกครัง้ แต่วนั นี ้ไม่มีร่างของเขาอยู่ข้างกาย บทรักที่แสนเร่าร้ อนระหว่างเธอและเค้ า
ย้ อนเข้ ามาในห้ วงความคิด นี่เพียงแค่ได้ กลิ่นกายของเขาร่างกายเธอก็มีปฏิกิริยา
แล้ วหรื อ และถ้ าวันหนึง่ เขาต้ องจากเธอไปชีวิตเธอจะเป็ นอย่างไรนะ คําถามที่ไม่มี
คําตอบก็ยงั คงค้ างในใจเธอต่อไปเมื่อหญิงสาวได้ หลับใหลไปกับความ คิดนัน้
 ก๊ อกๆๆๆ ชายหนุ่มหน้ าตี๋เดินเข้ ามาพร้ อมชายหนุ่มคมเข้ มอย่างถือวิสาสะ
เมื่อเคาะประตู แล้ วไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด ชายทังสองเดิ ้ นมานัง่ เก้ าอี ้ตรง
ข้ ามโต๊ ะที่ผ้ บู ริ หารสุดหล่อนัง่ อยู่ โรเบิร์ตมองตามเสียงประตูที่เปิ ดอย่างสนใจถึง
บุคคลที่เดิมเข้ ามา พร้ อมกล่าวทักทายเพื่อนอย่างเป็ นกันเอง
“เฮ้ ย ทําไมมาเร็วจังวะ กูเพิ่งโทรไปตะกี ้เอง” เขาถามอย่างแปลกใจใน
ความรวดเร็วของเพื่อน เพราะว่าเขาโทรไปหาเพื่อนเมื่อครึ่งชัว่ โมงที่แล้ วเอง แต่
เพื่อนก็มาปรากฏตัวต่อหน้ าในเวลานี ้
“ก็พวกกูตงใจจะมาหามึ
ั้ งอยู่แล้ วแหละ ว่าแต่มงึ คิดยังไงที่ชวนพวกกูไป
ดื่มกัน ปกติกว่าจะลากออกมาไปได้ ” ชาติชายเอ่ยถามออกมา เพราะปกติเพื่อนจะ
รี บกลับบ้ าน ซึง่ ไม่ร้ ูว่ามีอะไรดีดีรออยู่
“เปล่าหรอก แค่เหงาน่ะ” โรเบิร์ตตอบคําถามเพื่อนหน้ าตาเฉย ก่อนก้ มลง
เซ็นต์เอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ ะ
“มึงเนี๊ยะนะ เหงา กูอยากจะเชื่อมึงจริ งๆ แล้ วคุณจาไปไหนล่ะ มึงไม่
กลับไปสวีตกะเขาที่บ้านเหรอวะ เห็นช่วงก่อนนี่มงึ ติดบ้ านอย่างกะปลาท่องโก๋ อย่า
บอกนะว่ามึงเบื่อเค้ าแล้ ว” เพื่อนหนุ่มถามออกมาอย่างสงสัย
“เปล่าหรอก กูก็แค่เซ็งๆเพราะจาเขาอยู่เวรที่โรงพยาบาลน่ะ กูก็เลยไม่มีไร
ทํา ถึงชวนพวกมึงไปดื่มกันไง”
“มึงจะบอกว่า เหงา ที่คณ ุ จาไปทํางานละซิ” ชาติชายอดที่จะแซวเพื่อน
หนุ่มไม่ได้ เพราะเขามาเคยเป็ นแบบนี ้มาก่อน สงสัยโรเบิร์ตจะชิงแต่งงานก่อนกลุม่
ซะแล้ ว
“เอ่อ อย่ามาไต่สวนกูเหมือนนักโทษเลยน่ะ ให้ กทู ํางานเสร็จก่อนแล้ วค่อย
ไปกัน” โรเบิร์ตกล่าวตัดบทสนทนาระหว่างผองเพื่อนก่อนจะก้ มหน้ าก้ มตาทํางาน
อย่าง ตังใจ
้
 โร เบิร์ตนัง่ มองเพื่อนหนุ่มโอบกอดสาวสวยที่นงั่ ข้ างๆอย่างใจลอย
เขาเบื่อกับสภาพบรรยากาศเดิมๆเต็มที เขาคิดว่าการออกมานัง่ กับเพื่อนฝูงจะช่วย
ทําให้ ลืมเรื่ องราวที่ฟ้ งซ่
ุ านในตอน นี ้ได้ ง่าย แต่กลับทําให้ เขาเบื่อหน่ายกับสิ่งที่อยู่
ตรงหน้ าขณะนี ้
“เฮ้ ย โรป!มึงเป็ นไรวะ เห็นนัง่ ซึมอยู่ได้ ” จักรพงษ์ เอ่ยทักหลังจากเห็นเพื่อน
นัง่ ดื่มอยู่คนเดียว หน้ าตาที่บง่ อกว่าไม่สบอารมณ์ปรากฏขึ ้นมาอย่างเด่นชัด
“เปล่าหรอก แค่เซ็งๆน่ะ” เขาตอบเพื่อนออกไปอย่างเบื่อหน่ายเต็มที่
“อ้ าว โรปคะ วันนี ้มาเที่ยวเหรอคะ” ทังสองหนุ
้ ่มมองไปยังต้ นเสียงที่ดงั มา
อย่างเป็ นกันเอง สาวสวยในชุดเสื ้อสายเดี่ยวตัวสวยกับกระโปรงยีนส์สนจู ั ้ ๋ยืนอยู่
ข้ างโซฟาที่ ชายหนุ่มนัง่ อยู่ พร้ อมเดินเข้ ามานัง่ ข้ างๆโรเบิร์ต ซึง่ ไม่ต้องบอกจักร
พงษ์ ก็ร้ ูว่าทังสองมี
้ ความสัมพันธ์ถึงขันไหน
้ ทังสองหนุ
้ ่มสบตากันอย่างมี
ความหมาย ซึง่ โรเบิร์ตเข้ าใจดีว่าเพื่อนหนุ่มต้ องการสื่อถึงอะไรออกมา
“ฝ้าย มาคนเดียวเหรอ” โรเบิร์ตเอ่ยทักเพื่อทําลายความอึดอัดที่กําลังก่อ
ตัวขึ ้นเรื่ อยๆ
“เปล่าค่ะ ฝ้ายมีกบั เพื่อนน่ะ พอดีเจอคุณเลยเข้ ามาทักน่ะค่ะ” อรวรรณก
ล่าวเสียงหวาน เธอพยายามทําตัวให้ น่ารักในสายตาเขา และวันนี ้ก็ไม่ใช่เรื่ อง
บังเอิญที่เธอมาเจอเขา ความจริ งคือเธอแอบมาดักรอเขานัน่ เอง
“เอ่อ ฝ้าย นี่ไอ้ พงษ์ เพื่อนผมครับ เฮ้ ย นี่ฝ้าย” เขาแนะนําให้ ทงสองรู
ั้ ้ จกั กัน
ซึง่ จักรพงษ์ ก้มหัวให้ หญิงสาวคนเดียวในกลุม่ ส่วนอรวรรณเสียใจเล็กน้ อยที่เขาไม่
แนะนําฐานะของเธอให้ เพื่อน แต่เธอก็คงเดาออกว่าเพื่อนเขารู้ไปถึงไหนถึงไหน
แล้ ว
“โรปคะ ฝ้ายขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวเพื่อนรอแย่” อรวรรณขอตัว
กลับไปหาเพื่อน เพราะสังเกตท่าทีของสองหนุ่มที่ร้ ูสกึ กระอักกระอ่วนกับการ
ปรากฏตัวของเธอ
“ครับ” โรเบิร์ตมองหน้ าคนพูดอย่างงงๆกับหญิงสาว
“ถ้ าคืนนี ้คุณว่าง ห้ องฝ้ายยินดีต้องรับนะคะ” อรวรรณก้ มไปกระซิบที่หู
ชายหนุ่มอย่างแนบแน่น ก่อนเดินจากไปโดยทิ ้งความงุนงงให้ ชายหนุ่มทังสองที ้ ่นงั่
บนโซฟา โรเบิร์ตหลบสายตาเพื่อนที่มองอย่างค้ นหาความหมายต่อการกระทํานัน้
ชาติชายเดินมาแล้ วนัง่ ลงข้ างๆโรเบิร์ตที่นงั่ ทําทองไม่ร้ ูร้อนอยู่ตรงหน้ า
“เฮ้ ย! โรป ใครวะ น่ารักซะด้ วย” ชาติชายกล่าวแซวที่เห็นสาวมานัง่ คุยกับ
เพื่อนโดยไม่ร้ ูถึงพฤติกรรมของเธอ มือหนาวางบนไหล่กว้ างที่เป็ นที่หมายปองของ
สาวๆ
“โรป ผู้หญิงคนใหม่มงึ เหรอวะ แล้ วคุณจาล่ะ อย่าบอกว่ามึงเบื่อเธอแล้ ว
เธอไม่ได้ เป็ นผู้หญิงคนก่อนๆของมึงนะโว้ ย” จักรพงษ์ ถามออกมาอย่างเตือนสติ
เขาส่งสารหญิงสาวทีไม่ร้ ูเรื่ องใดๆทังสิ ้ ้น ชาติชายมองเพื่อนทังสองอย่
้ างสับสนที่
เหมือนคนทะเลาะกันอยู่
“เอ่อ พวกมึงเป็ นไรกันน่ะ บอกกูหน่อย กูงงน่ะ” เขามองไปยังเพื่อนอย่าง
ค้ นหาคําตอบ
“ก็ผ้ หู ญิงเมื่อกี ้น่ะเป็ นเด็กไอ้ โรป”
“หาาา จริ งเหรอโรป” ชาติชายถามเจ้ าตัวอย่างเมื่อเชื่อว่าเพื่อนจะไวไฟ
ขนาดนี ้ ขนาดที่ว่าเพื่อนไม่ค่อยได้ ออกไปเที่ยวก็ยงั มีเด็กไว้ กกเล่นอย่างนี ้
 “เอ่อ กูร้ ูน่าว่าทําไรอยู่ กูจดั การได้ น่า” เจ้ าตัวก่อปั ญหากล่าวอย่างไม่ร้อน
รนในสิ่งมี่เพื่อนเป็ นห่วง พร้ อมยังทําหน้ าไม่ร้ ูเรื่ อง เพื่อนทังสองก็
้ จนใจเพราะโตๆ
กันแล้ ว
“มึงทําไรก็ระวังไว้ มงั่ นะโว้ ย ปั ญหาเดียวมันยังพอแก้ ไขได้ อย่างให้ ปัญหา
มันเพิ่มขึ ้นมาละกัน กูเตือนมึงได้ แค่นี ้” ชาติชายกล่าวเตือนเพื่อนอย่างปลงใน
ความคิด เพราะเขาเองก็ไม่สามารถสัง่ อะไรได้ มาก ชีวิตของใครคนนันก็ ้ ต้องเลือก
ทางเดินเอง

อีกมุมหนึง่ การะเกดมองมาอย่างสงสัยต่อกลุม่ คนที่นงั่ อยู่ในมุมมืดนัน้

อย่างสงสัย ผู้หญิงเมื่อกี ้คือพยาบาลรุ่นน้ องที่เธอหมัน่ ไส้ ไหนบอกว่ามีธรุ ะต้ อง
เรี ยนภาษาเพิ่มเติม แต่ทําไมมาปรากฏตัวในสถานที่แบบนี ้ และผู้ชายคนนันแฟน ้
หนุ่มของเพื่อนเธอนี่นา แล้ วทําไมทังสองคนต้
้ องกระซิบกระซาบอย่างใกล้ ชิดขนาด
นันจนแทบจะนั
้ ง่ เกยบนตัก ของอีกฝ่ ายด้ วยนะ

ตอน ความเสียใจ

รถมาสด้ ากลางเก่ากลางใหม่คนั หนึง่ ขับมาจอดเทียบหน้ าโรงพยาบาล

ชายหนุ่มคนขับหันมามองหน้ าของแฟนสาวที่นงั่ ข้ างๆอย่างห่วงใย ทังสองหนุ
้ ่มสาว
ยิ ้มให้ กนั อย่างรักใคร่ เขาและเธอคบหากันมาตังแต่้ สมัยเรี ยนมหาวิทยาลัยจนถึง
ตอนนี ้ชายหนุ่มก็ยงั เสมอต้ นเสมอปลายไม่เปลี่ยนแปลง
 “เกดไปก่อนนะ แล้ วอย่าลืมมารับด้ วยล่ะ วันนี ้ห้ ามเลทนะ” การะเกดสัง่
เสียงเข้ ม คว้ ากระเป๋ าที่อยู่เบาะหลังมา ขณะที่จะเปิ ดประตูรถออกมา มือชายหนุ่ม
ก็คว้ าเข้ าที่แขนเรี ยวยาวทันที
“เกด อย่าเพิ่งบอกจาเรื่ องนันนะ ้ เรายังไม่ร้ ูความจริ งว่ามันเป็ นยังไง เดี๋ยว
เขาจะมาทะเลาะกันเปล่าๆ” ชายหนุ่มห้ ามแฟนสาวไม่ให้ บอกเรื่ องแฟนหนุ่ม
ของณัฐวลัย เพราะเขารู้นิสยั ของเธอดี เขาไม่อยากให้ เธอและเพื่อนต้ องผิดใจกัน
หากยังไม่ร้ ูเรื่ องที่แท้ จริ ง
“ทําไมล่ะ นัน่ เพื่อนเรานะนํ ้า นํ ้าจะปล่อยให้ จาโดนยัยเด็กนัน่ น่ะมาแย่ง
แฟนไปไม่ได้ หรอก อีกอย่างนะ ยัยนัน่ ก็ร้ายไม่ใช่เล่นเลย เชื่อสิ กัดไม่ปล่อยหรอก
คุณโรเบิร์ตออกจะหล่อและรวยขนาดนัน” ้
“แต่วา่ เราไม่มีหลักฐานนะ และเราก็ไม่ร้ ูว่าเรื่ องมันเป็ นยังไง อีกอย่างจะ
ว่าผู้หญิงฝ่ ายเดียวก็ไม่ได้ หรอกนะ ต่อให้ ฝ่ายหญิงจะเชิญมากขนาดไหนถ้ าผู้ชาย
หนักแน่นเรื่ องก็ไม่เกิดหรอก” ชายหนุ่มแย้ งด้ วยเหตุผล
“ก็ได้ แต่เกดไม่ปล่อยเรื่ องนี ้ไปเฉยๆหรอก เราต้ องหาหลักฐานหรื อไม่ก็จบั
ให้ ได้ คาหนังคาเขาไปเลย” การะเกดบอกชายหนุ่มอย่างมุ่งมัน่ สมองของเธอกําลัง
คิดวางแผนการที่จะจับผิดชายหนุ่มได้
“ตามใจละกัน แต่จะทําอะไรก็ปรึกษากันก่อนนะ จะได้ ช่วยกัน” แฟนหนุ่ม
บอกอย่างเหนื่อยใจทังที ้ ่ใจหนึง่ ไม่เห็นด้ วยที่แฟนสาวจะไปยุ่ง เรื่ องส่วนตัวของ
เพื่อน แต่อีกใจหนึง่ ก็อยากช่วยเพื่อนเช่นกัน เขาจึงได้ แต่เออออไปกับการะเกดจน
ได้
“ดีมากกก งัน!!เกดไปทํ
้ างานก่อนนะ แล้ วอย่าทํางานจนลืมกินข้ าวล่ะ”
เธอจับแก้ มแฟนหนุ่มอย่างล้ อเลียน พร้ อมกล่าวเตือนอย่างเป็ นห่วง เพราะชาย
หนุ่มมักทํางานจนลืมเวลาทานอาหารทุกครัง้ จนการะเกดต้ องโทรไปเตือนใน ตอน
เที่ยงอยู่บอ่ ยครัง้
“ครับบบบ นํ ้าไปละนะ เย็นๆจะมารับ” ชายหนุ่มขับรถจากไปเมื่อหญิง
สาวลงจากรถ เมื่อรถชายหนุ่มลับสายตาไปการะเกดจึงเดินเข้ าไปเก็บของที่ห้อง
ขณะที่เธอเปิ ดประตูเข้ าไปในห้ องพักของพยาบาลก็เจอเพื่อนสาวที่มีสีหน้ าอิด โรย
อย่างเห็นได้ ชดั
“อ้ าว!! จา ทําไมแกทําหน้ าเหมือนกลับจากสนามรบงันล่ ้ ะ” ณัฐวลัยทําสี
หน้ าตกใจเพราะเธอมัวก้ มหน้ าก้ มตาเดินโดยไม่สนใจใคร
“เอ้ อ!!!! เกด ฉันตกใจหมดเลย มาไม่ให้ ส้ มุ ให้ เสียง แกว่าไงนะ”
“แก นี่นะ เบลอรึเปล่า ขับรถกลับไหวไหม ดูแกเหนื่อยมากเลยนะ”
การะเกดถามเพื่อนอย่างเป็ นห่วง เพราะเห็นสภาพตอนนี ้แล้ วคงลําบากหากจะ
ปล่อยให้ กลับคนเดียว
“ไม่เป็ นไร ฉันพอขับรถไหวอยู่ เมื่อคืนคนไข้ อาการหนักน่ะ ฉันเลยต้ องอยู่
ดู วิ่งวุน่ ไปหมดเลย ไม่ต้องห่วงนะ”
“ออ ถ้ าไงถึงบ้ านแล้ วโทรมานะ ฉันจะได้ ไม่ห่วง” การะเกดกําชับเพื่อน
อย่างห่วงใย
“จ้ า ฉันไปก่อนนะ” ณัฐวลัยบอกเพื่อนสาวแล้ วเดินจากไปอย่างอ่อนล้ า

ณัฐ วลัยเดินออกมาจากห้ องนํ ้าที่มีผ้าขนหนูห่มกายเพียงผืนเดียว เธอเดิน

ออกมาอย่างสดชื่นและสบายตัวกว่าเดิมมากหลังจากที่ทํางานอย่างเหน็ด เหนื่อย
หลังจากที่เธอกลับมาจากโรงพยาบาลก็เดินขึ ้นห้ องนอนทันทีเพื่อชําระร่างกายที่
สกปรก ความอ่อนล้ าและอิดโรยหายเป็ นปลิดทิ ้งเมื่อนํ ้าอุ่นๆกระทบร่างกาย หญิง
สาวเดินไปหยิบชุดนอนตัวโปรดออกมาสวมทันที ขณะที่กําลังจะล้ มตัวลงนอน
เสียงโทรศัพท์เครื่ องบางก็ดงั ขึ ้น หญิงสาวเดินไปหยิบมาก่อนจะมองไปที่รายชื่อ
หน้ าจอพร้ อมกดรับแล้ วกรอกเสียง หวานๆลงไป
“ว่าไงจ๊ ะ ฉันกําลังจะนอน มีอะไรหรื อเปล่า” ณัฐวลัยนัง่ ลงบนเตียงนอน
นุ่มๆนันแล้
้ วเอนหลังลงกับหัวเตียง
“เสียงใสเชียวแก คนอุตส่าห์เป็ นห่วง ถึงบ้ านแล้ วใช่ไหม” ปลายสายจาก
เพื่อนสาวถามออกมา
“ใช่ โทษทีที่ไม่ได้ โทรบอกก่อน”
“เอ่อ ไม่เป็ นไร นี่จา แกออกเวรแล้ วนี่นา” การะเกดถามออกมาอย่าง
ตื่นเต้ น เธอเริ่ มคิดแผนการบางอย่างออกมา
“ออ ใช่ พรุ่งนี ้ก็ไปทํางานปกติได้ แล้ ว ทําไมเหรอ” ณัฐวลัยเอ่ยรับอย่างงงๆ
กับคําถามของเพื่อน
“เปล่าหรอก แกนอนไปก่อนเถอะ เก็บแรงไว้ เยอะๆนะโว้ ย แล้ วฉันจะโทร
หาหลังเลิกงาน”
“เอางันเหรอ
้ ตามใจแกละกัน ขอนอนซักงับก่อน แล้ วเจอกันนะแก บาย
จ้ า” ณัฐวลัยล้ มลงตัวนอนอย่างง่วงงุนเป็ นที่สดุ กลิ่นกายชายหนุ่มลอยเข้ ามายัง
จมูก ทําให้ เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน ไม่ได้ เจอหน้ ากันอาทิตย์กว่ามันทําให้ เธอคิดถึง
เขามากขนาดนี ้เลยเหรอ นี่เธอคงต้ องหลงเสน่ห์เขาไปแล้ วเป็ นแน่ หญิงสาวหลับตา
ลงก่อนที่จะเข้ าสูห่ ้ วงนิทรา

“นี่ยยั เกด แกไม่เหนื่อยบ้ างเหรอ เพิ่งกลับจากงานก็มาเต้ นแร้ งเต้ นกาที่นี่

น่ะ” ณัฐวลัยเอ่ยถามเพื่อนสาวที่ชวนเธอมาเที่ยวทังๆที้ ่เพิ่งกลับมาจากทํางาน ถึง
ตอนแรกจะคัดค้ านเพราะเธอต้ องทํางานเช้ า แต่เธอก็ทนความออดอ้ อนของเพื่อน
ไม่ไหว
“ไม่เป็ นไรหรอก พรุ่งนี ้ฉันมีเวลานอนทังวั ้ น สบายมากเรื่ องแค่นี”้ การะเกด
ตอบเพื่อนสาวด้ วยนํ ้าเสียงที่บง่ บอกว่าสนุกสนานกับเสียงเพลงที่เปิ ด สายตาสอด
ส่ายเหมือนมองหาอะไรซักอย่างแต่ก็ไม่ทําให้ เป็ นพิรุธ
“เอ่อ แล้ วนํ ้าล่ะ ไม่ชวนมาเหรอ นานๆเจอที” เธอถามถึงแฟนสาวของ
เพื่อน ถามด้ วยความคิดถึงเพราะตังแต่ ้ งานเลี ้ยงคราวนันเธอก็
้ ไม่เจอชายหนุ่มเลย
“ไม่หรอก แต่จะมารับดึกๆน่ะ รายนันน่ ้ ะ หอบงานไปทําที่บ้านเป็ นกอง ไม่
รู้อะไรนักหนา เอ่อนี่ ทําไมแกไม่ชวนคุณโรเบิร์ตเค้ ามาด้ วยล่ะ จะได้ ร้ ูจกั กันซะที”
“ฉันยังไม่เจอเขาเลย ออกมากับแกซะก่อน” ณัฐวลัยตอบตามความจริ ง
“อ้ าว ไม่ได้ โทรคุยกันหรอกเหรอ ฉันนึกว่าพวกแกจะหวานหยดจนมดขึ ้น
ตอมนะ” การะเกดถามเพื่อนสาวอย่างสงสัย ก่อนที่เธอจะตัดสินใจทําอะไรลงไป
“เค้ าโทรมาบ้ าง แต่ไม่บอ่ ยนะเพราะต้ องทํางานนี่นา”
“นี่แกไม่กลัวเค้ านอกใจบ้ างเหรอ ดูเค้ าเจ้ าชู้มากเลยนะแก” เธอมอง
หน้ าณัฐวลัยคล้ ายกับจะสื่ออะไรบางอย่างออกมา
“ไม่ร้ ูสิ ฉันไม่ได้ คิดถึงเรื่ องนี ้ แค่ตอนนี ้ฉันมีความสุขก็พอแล้ วล่ะ แกชวนคุย
เรื่ องไรเนี๊ยะ ฉันไปเข้ าห้ องนํ ้าก่อนนะ เดี๋ยวมา”
“ออ ระวังตัวด้ วยล่ะ” การะเกดบอกเพื่อนก่อนที่เธอจะเดินจากไป ทันใด
เธอก็เห็น โรเบิร์ตเดินเข้ ามากับยัยพยาบาลรุ่นน้ องคนนันอย่ ้ างสนิทสนม ทัง้
สองนัง่ อยู่ในมุมมืดของห้ องนันอย่ ้ างต้ องการความเป็ นส่วนตัว การะเกดลุกจาก
เก้ าอี ้ของเธอแล้ วเดินไปตามหาเพื่อนสาวที่ห้องนํ ้าทันที
 โรเบิร์ตนัง่ ลงบนโซฟาตัวยาวซึง่ มีอรวรรณนัง่ ลงข้ างๆอย่างแนบชิด เขารู้สกึ
เบื่อหน่ายกับการที่ผ้ หู ญิงคนนี ้คอยติดตามเขาตลอด หลังจากที่บงั เอิญเจอเธอวัน
ก่อน อรวรรณก็เพียรโทรหาเขาทุกวันหลังเลิกงาน และวันนี ้ก็เช่นกันเธอไปดักรอ
เขาที่ห้องหลังจากเขาหลบหน้ าเธอ 2 วัน เขาตัดสินใจว่าวันนี ้จะต้ องคุยกับเธอให้ ร้ ู
เรื่ องซักที
“โรปคะ ฝ้ายคิดถึงคุณจัง คุณหลบหน้ าฝ้ายทําไมคะ” อรวรรณถามเสียง
ออดอ้ อน ส่งสายตายัว่ ยวนไปให้ ชายหนุ่ม วันนี ้เธอแต่งตัวล่อแหลมเป็ นที่สดุ ด้ วย
ความหวังที่จะให้ ชายหนุ่มสนใจเธอมากกว่าเดิม
“ผมงานยุ่งน่ะ คุณมีอะไรกับผมหรื อเปล่า” เขาเอ่ยกับเธออย่างสุภาพ
สายตานันมองสํ้ ารวจเรื อนกายที่ยวั่ ยวนตรงหน้ า แต่มนั ทําให้ เขาคิดถึงร่างกาย
หญิงสาวที่เขาโหยหาในตอนนี ้มากที่สดุ ...ณัฐวลัย
“เหรอคะ ฝ้ายขอโทษนะคะที่โทรไปรบกวนคุณ แต่วา่ ฝ้ายเหงาไม่อยากอยู่
คนเดียวก็เลยโทรหาคุณน่ะค่ะ” เธอกล่าวเสียงเบาหวิว แสดงอาการเสียใจออกมา
อย่างแนบเนียน
“ไม่เป็ นไรครับ เพราะเลขาดูแลโทรศัพท์ผมอยู่ ก็ไม่ได้ กวนผมมาก” เขา
บอกเสียงแข็งนิดๆ
“คราวหน้ า ฝ้ายจะไม่โทรไปกวนคุณแล้ วค่ะ” เธอเกาะแขนของเขาแน่น
พร้ อมซบหน้ างามนันลงกั ้ บท่อนแขนหนาของเขา ทันใดเครื่ องดื่มเย็นๆ ก็สาดโดน
ใบหน้ าหล่อเหลาเข้ าอย่างจัง อรวรรณกรี ดร้ องออกมาอย่างตกใจกับความเย็นของ
เครื่ องดื่ม สายตาทุกคูม่ องไปยังเสียงร้ องนัน้ โรเบิร์ตมองคนที่สาดเครื่ องดื่มใส่หน้ า
เขาอย่างโกรธเคือง แต่สายตาเขาต้ องเปลี่ยนเป็ นความตกใจที่คนที่ยื่นอยู่ตรงหน้ า
คือเธอ ณัฐวลัย
 “จา...เอ่อ..” โรเบิร์ตเอ่ยชื่อเธอออกมา แต่ดเู หมือนจะมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่
คอของเขา
“นี่มนั อะไรกันคะโรป ช่วยอธิบายให้ ฉนั เข้ าใจหน่อย!!” หญิงตรงหน้ าถาม
เขาเสียงแข็ง ความเสียใจปะปนกับความโกรธเพิ่มขึ ้นมาเหมือนรอวันปะทุ
“เอ่อ...จา...ผมอธิบายได้ ..” ชายหนุ่มอํ ้าอึ ้ง ไม่ร้ ูจะพูดอะไร
“พี่จาคะ คือฝ้ายขอโทษนะคะ ฝ้ายกับคุณโรป เอ่อ..” หญิงสาวรี บปรับ
อารมณ์แล้ วพูดแทรกขึ ้นมาอย่างอย่างใจ แต่คําพูดของหล่อนทําให้ คนตรงหน้ า
เข้ าใจทุกอย่างชัดเจนขึ ้น
“คุณ ทําแบบนี ้ได้ ยงั ไง...” ณัฐวลัยกล่าวออกมาพร้ อมกับกลันนํ ้ ้าตาไป
พร้ อมๆกัน ชายหนุ่มยืนนิ่งทําสีหน้ าเฉยชากับเหตุการณ์ตรงหน้ า สมองพยายาม
คิดว่าจะแก้ สถานการณ์ตรงอย่างไร แต่ก็คิดไม่ออก มือหนาเอื ้อมไปจับข้ อมือบาง
หวังจะพาเธอกลับไปคุยกันที่บ้าน มือบางสะบัดออกมาอย่างแรง
เพี๊ยะ!!!!! ฝ่ ามือบางกระทบกับใบหน้ าหล่อเหลานันอย่ ้ างแรง แล้ วออกวิ่ง
หนีไปทางประตูร้าน เธออยากจะหนีไปให้ ไกล ไกลที่สดุ เท่าที่จะไกลได้ หนีไปจาก
ปั ญหาที่เกิดขึ ้นนี ้ ขอไปพักทําใจก่อนที่จะหันหลังเดินจากเขาไป...ชัว่ นิรันดร์
“โอ๊ ย….” ณัฐวลัยครางออกมาเมื่อเธอวิ่งชนกับชายหนุ่มคนหนึง่ อย่างจัง
เธอล้ มลงพร้ อมกับนํ ้าตาที่รินไหลออกมาไม่ขาดสาย ร่างหนาฉุดรัง้ เธอขึ ้นมาพร้ อม
กล่าวขอโทษ
“ขอโทษครับ...อ้ าว น้ องจา”
“พี่ชาย!!!!”

ตอน หนี
 “พี่ชาย!!!!” ณัฐวลัยตกใจเมื่อชายหนุ่มที่ปรากฏตรงหน้ าเธอ คือ คุณชาย
ปกรณ์ คนที่เธอเพิ่งบอกเลิกเขาไป ไม่นกึ ว่าจะเจอเขาที่นี่ ในวันที่เธอต้ องเสียนํ ้าตา
ให้ กบั คนที่เธอเลือก ซึง่ ไม่ใช่เขา เธอเบือนหน้ าหนีชายหนุ่มเพราะไม่อยากให้ เขา
เห็นนํ ้าตา
“น้ องจา เป็ นอะไรเปล่าคะ ทําไมร้ องไห้ แบบนี”้ ปกรณ์ถามอย่างห่วงใยเมื่อ
เห็นนํ ้าตาที่อาบแก้ มนวลนัน้ ปกติเธอไม่ใช่คนที่จะเสียนํ ้าตาให้ กบั เรื่ องใดง่ายๆ
เธอไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาทังสิ ้ ้น มองมายังชายหนุ่มแล้ ววิ่งออกไปจากอ้ อมกอดนัน้
“จา จะรี บไปไหน บอกมีพี่ก่อน เกิดอะไรขึ ้นกับจา” แขนเรี ยวถูกคว้ าเอาไว้
ก่อนที่เธอจะไปถึงรถ เธอบิดข้ อมือเขาออกจากข้ อมือหนานันแต่ ้ ก็ไม่เป็ นผล ปกรณ์
ดึงเธอไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ใกล้ ๆ มืออีกข้ างที่ว่างอยู่ก็เปิ ดประตูรถแล้ วดันร่าง
บางเข้ าไป
“มีอะไรหรื อ เล่าให้ พี่ฟังได้ ไหม” ชายหนุ่มถามเสียงแผ่วเบาเมื่อเข้ ามานัง่ ใน
รถเรี ยบร้ อย ณัฐวลัยนัง่ เงียบไม่เอ่ยพูดสิ่งใดออกมา สายตามองไปยังนอกรถอย่าง
ข่มอารมณ์ให้ ราบเรี ยบ นํ ้าตาไหลลงมาตามร่องแก้ มขาวเนียน ไม่มีเสียงสะอื ้นใดๆ
เล็ดลอดออกมาจากปากบาง มีเพียงนํ ้าตาที่บง่ บอกว่าคนตรงหน้ ากําลังเสียใจและ
ร้ องไห้ ต่อบางสิ่ง
ความเงียบทําให้ ชายหนุ่มอึดอัด รถคันหรูหยุดจอดข้ างทางตามคําสัง่ ของ
คนขับอย่างอ่อนนุ่ม ชายหนุ่มหันมองหน้ าหญิงสาวที่เอาแต่นงั่ เงียบ
“จาคะ อย่าร้ องไห้ สิ มีอะไรก็ระบายให้ พี่ฟังได้ นะ” มือหนาเอื ้อมมาสัมผัสมือ
บางที่วางอยู่บนตักของเธออย่างแผ่วเบา
“พี่ชาย...” ณัฐวลัยหันหน้ ามาสบตากับชายหนุ่ม แววตาแห่งความห่วงใย
ฉายชัดอยู่ในดวงตาคูน่ นั ้ มือหนาค่อยๆลูบไล้ นํ ้าตาที่อาบแก้ ม เขาคิดถึงเธอ
เหลือเกิน เกือบสองเดือนซินะที่เราไม่เจอกัน สองเดือนแห่งความทรมานที่ชายหนุ่ม
ต้ องปวดหัวใจเมื่อนึกถึงเธอคนนี ้
“จา มีอะไรบอกพี่ได้ นะ ถ้ าไม่รังเกียจ พี่พอจะเป็ นที่ปรึกษาให้ จาได้ นะคะ”
“พี่ชาย..อย่าพูดอย่างนันสิ้ คะ จาไม่เคยรังเกียจพี่เลยนะคะ” ณัฐวลัยเอ่ย
ออกมาด้ วยกลัวเขาเข้ าใจผิดที่คิดว่าเธอจะรังเกียจเขา
“พี่ชายอย่าสนใจเรื่ องของจาเลยค่ะ จาไม่คคู่ วร..”
“จาอย่าพูดอย่างนันสิ้ ในโลกนี ้ไม่มีคําว่าคูค่ วรหรื อไม่คคู่ วรนะ” ปกรณ์ใช้ มือ
เรี ยวปิ ดปากเธอก่อนที่เธอจะพูดจบ สายตาทังสองประสานกั
้ นพอดี ดวงตาคูน่ ี ้ที่
เขาหลงใหล ดวงหน้ าชายหนุ่มค่อยชัดขึ ้นในความรู้สกึ เธอ ลมหายใจของเขาริ นรด
ผิวแก้ มเธอแผ่วเบา ใจดวงน้ อยเต้ นไม่เป็ นจังหวะเมื่อใบหน้ านันเข้ ้ าใกล้ ทีละนิด ริ ม
ฝี ปากบางสัมผัสริ มฝี ปากหนาอย่างช้ าๆ
“อย่าค่ะพี่ชาย” ณัฐวลัยเริ่ มได้ สติ เธอขยับออกห่างจากชายหนุ่มในรถที่คบั
แคบนี ้ เธอไม่อยากสร้ างปั ญหาให้ มนั มากไปกว่านี ้ เธอไม่อยากจะทําให้ ตวั เองและ
ชายหนุ่มต้ องเสียใจมากไปกว่านี ้
“จา...เอ่อ พี่ขอโทษ พี่..” ชายหนุ่มกล่าวอย่างผิดหวังและเสียใจในการ
กระทําปนกันไป เขาไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้ ว แต่เขาก็ไม่อยากให้ เธอต้ องเจ็บปวด
หากใจเธอไม่อยู่กบั เขาอีกต่อไปแล้ ว
“จาถ้ าจาไม่สบายใจ จาไปอังกฤษกับพี่นะ ไปพักผ่อนให้ สบายใจแล้ วค่อย
กลับมา”
“แต่...จา”
“ไม่เป็ นไรหรอก ถือว่าทําเพื่อตัวเอง ไปปลดปล่อยสิ่งที่ทําให้ ทกุ ข์ใจ จา
อาจจะคิดอะไรดีๆออกก็เป็ นได้ นะ” ชายหนุ่มพยายามโน้ มน้ าวเธอให้ เห็นตามเขา
เพราะเขาอาจจะทําให้ เธอเปลี่ยนใจก็เป็ นได้
 ชายหนุ่มกลับมายังบ้ านของเขาที่คิดว่าณัฐวลัยจะกลับมาคุยกัน แต่บ้าน
กลับเงียบเชียบไม่มีแม้ แต่เงาของเธอแม้ แต่น้อย กว่าที่เขาจะกลับบ้ านมาได้ ก็ใช้
เวลาเกือบ 2 ชัว่ โมงในการจัดการอรวรรณให้ กลับบ้ านได้ เขาอยากจะวิ่งตามเธอ
ออกมา แต่เพราะอรวรรณที่เกาะแขนเขาแน่นจึงปลีกตัวออกมาไม่ได้ แต่พอ
กลับมาก็ไม่เห็นแม้ แต่เงา โทรเข้ ามือถือก็ไม่ติด เวลาอย่างนี ้เธอจะไปอยู่ที่ไหนได้
นะ อพาตเม้ นต์เธอก็ไม่ได้ กลับ อาชาโทรมาบอกว่าเธอไม้ ได้ กลับไปยังห้ องของเธอ
แล้ วจะไปค้ างที่ไหนนะ
“ฮัลโหล ว่าไงได้ เรื่ องอะไรบ้ างไหม” โรเบิร์ตกดรับมือถือเครื่ องบางที่มนั
แผดเสียงเข้ ามา ในเวลานี ้คงไม่มีใครนอกจากอาชา คนที่เขาให้ ออกไปตามหาณัฐ
วลัย
“ได้ เรื่ องแล้ วครับนาย คุณจากําลังจะไปที่สนามบินครับ ไปกับคุณชาย
ปกรณ์ครับนาย” อาชารี บรายงานอย่างร้ อนรน เขาเองก็ตกใจที่หญิงสาวตัดสินใจ
หนีหน้ าไปแทนที่จะเผชิญหน้ ากับความจริ ง
“ได้ เดี๋ยวฉันตามไป ส่วนแกตามไปอย่าให้ คลาดสายตาแล้ วรายงานฉันทุก
10 นาที” เขาสัง่ เสียงเหี ้ยมโหด อาชาเดาได้ ดีวา่ ตอนนี ้อารมณ์เจ้ านายคงเดือดปุดๆ
เป็ นร้ อยองศาฯเป็ นแน่
“ครับนาย แค่นี ้นะครับ ครับ” อาชากดตัดสายไปแล้ วสัง่ ให้ คนขับตามณัฐ
วลัยไปติดๆ ส่วนโรเบิร์ตที่ตอนนี ้หงุดหงิดที่หญิงสาวไปกับชายอื่น เขากดมือถือไป
หาใครซักคน คุยธุระ 2-3 คํา ก็ขบั รถออกไปมุ่งหน้ าไปยังสนามบินที่ลกู น้ องบอก
เขาไว้
 ตอน ขอบคุณ

ชายหญิงคูห่ นึง่ ลงจากรถที่มาจอดยังสนามบินสุวรรณภูมิ คนขับรถรี บลง

มายกกระเป๋ าใบใหญ่ของทังสองอย่ ้ างรี บร้ อน ณัฐวลัยเดินตามแรงจูงมือของชาย
หนุ่มที่ไม่วา่ จะพาเธอเดินไปทางไหนเธอก็เดิน ตามเขาไปทังนั ้ น้ ปกรณ์พาหญิงสาว
ไปหาเครื่ องดื่มตามคอฟฟี่ ช็อปรองท้ องเพราะต้ องออกเดินทางไกล ณัฐวลัยนัง่ ลง
บนเก้ าอี ้สีครี มอย่างไร้ จิตวิญญาณ ถึงแม้ นํ ้าตาจะไม่ไหลออกมาซักหยดแต่มนั กลับ
ตกตะกอนอยู่ในหัวใจดวงน้ อยของเธอ ชายหนุ่มรู้ดีวา่ เธอเสียใจขนาดไหน เขาก็
เจ็บปวดไม่แพ้ กนั ที่เห็นคนที่เรารักต้ องตกอยู่ในสภาพนี ้ ระหว่างทางชายหนุ่ม
โทรศัพท์บอกการะเกดเพื่อนสาวของเธอเป็ นที่เรี ยบร้ อยแล้ ว การะเกดเป็ นห่วงเธอ
มากแต่เธอไม่รับรู้ใดๆทังสิ ้ ้น
“จา...ดื่มอะไรร้ อนๆซักหน่อยนะ เผื่ออะไรๆจะดีขึ ้น” ชายหนุ่มเรี ยกสติณฐั
วลัยกลับมาอีกครัง้ เธอมองกลับมาด้ วยสายตาที่ว่างเปล่า ชายหนุ่มสงสารเธอจับ
ใจ
“จายังไม่หิวค่ะ” ณัฐวลัยตอบเสียงราบเรี ยบ ฝื นยิ ้มน้ อยๆไม่ให้ เขาคิดมาก
แต่มนั ไม่ได้ ช่วยอะไรเลย สายตาเธอบ่งบอกชัดเจนอยู่แล้ ว ต่อให้ เธอยิ ้มเยือน
ออกมามากแค่ไหนชายหนุ่มก็ร้ ูว่าเธอนันรู ้ ้ สกึ อย่างไรใน ตอนนี ้
“พี่ชายคะ จาขอบคุณพี่ชายมากเลยนะคะที่อยู่เป็ นเพื่อนจา จา...”
“ไม่เป็ นไรนะจา พี่อยากให้ จารู้ว่าพี่ยงั คงรักจาอยู่เสมอ ไม่เป็ นไรนะ อย่า
เพิ่งคิดถึงเรื่ องที่มนั ทําให้ ปวดใจเลยนะ พี่อยากให้ จาลืมเลือนมันไป อยากให้ จา
เข้ มแข็งเหมือนเดิม เป็ นคนเดิมของพี่ตลอดไปนะ” มือหนาเอื ้อมเช็ดหยดนํ ้าตาที่
หยดลงมาบนแก้ มนวล ณัฐวลัยร้ องไห้ ออกมาอย่างไม่อายใครที่เหลียวมองมายัง
เธอและเขา ความเสียใจจากชายคนนันมั ้ นทําให้ เธออ่อนได้ ขนาดนี ้เชียวหรื อ ยิ่งคิด
นํ ้าตามันก็ไหนพรากออกมาอย่างห้ ามไม่อยู่ ปกรณ์ดงึ หญิงสาวที่ร้องไห้ สะอึก
สะอื ้นแนบอกที่อบอุ่นนัน้ มือหนาลูบผมยาวสลวยที่ตอนนี ้ยุ่งเหยิงเพราะเจ้ าตัวไม่
ใส่ใจที่จะจัดการกับ มัน
“ร้ องออกมา ร้ องให้ พอ ร้ องให้ ความเสียใจมันหมดไปกับหยดนํ ้าตาที่เสีย
ออกมา แล้ วพรุ่งนี ้ขอให้ จาลุกขึ ้นสู้กบั สิ่งเหล่านันอย่
้ างเข้ มแข็ง จายังมีพี่เป็ น
กําลังใจให้ นะ” ณัฐวลัยร้ องไห้ จนตัวโยน เธอกอดเขาไว้ อย่างเด็กน้ อยที่ต้องการ
อ้ อมแขนแข็งแรงไว้ ปกป้อง ไว้ พงึ่ พิง
“แต่...จากลับไปยืนจุดเดิมไม่ได้ แล้ ว...จาไม่สามารถ...กลับไปเป็ นดังเดิม
ได้ แล้ ว จา...จาขอโทษ” ณัฐวลัยกล่าวออกมาอย่างยากลําบาก เธอไม่อยากให้
ความหวังเขาไว้ ว่าเธอจะกลับไปเป็ นคนรักกันดังเดิม
“ไม่ เป็ นไรนะ เราอย่าคิดเรื่ องนี ้เลยนะ ขอเพียงตอนนี ้จากลับเป็ นจาคน
เดิมก่อนนะ แล้ วเรื่ องอื่นเราค่อยว่ากันทีหลัง” ชายหนุ่มดันร่างบางออกจากอ้ อม
กอดเขา เพราะใกล้ เวลาเครื่ องออกแล้ ว
“ตาบวมหมดแล้ ว ไปล้ างหน้ าล้ างตาในห้ องนํ ้าปะ เดี๋ยวเครื่ องออกแล้ ว
จะไม่สวยเอานา พี่จะไปจ่ายตังก์ แล้ วเราไปเจอกันด้ านโน้ นนะคะ” เขาบอกเชิง
ล้ อเลียน ณัฐวลัยแอบขํากับพูดของเขา ณัฐวลัยเดินเข้ าห้ องนํ ้าอย่างว่าง่ายเธอ
อยากไปจากที่นี่เต็มทีแล้ ว สายตาคมดุดงั พญาเหยี่ยวมองตามณัฐวลัยไม่วางตา
เขามาทันเวลาที่ทงสองคนนั
ั้ นโอบกอดกั
้ นอย่างรักใคร่ ถึงแม้ เขาจะเห็นว่าณัฐวลัย
ร้ องไห้ แต่เขาก็โมโหอยู่ดีที่เธอยอมให้ ชายอื่นกอด อย่างไม่ขดั ขืน เธอคงเสียใจกับ
เรื่ องของเขามากจึงคิดหนีเขาไปอย่างนี ้ นี่เธอคงไม่เขารักเขาเลยใช่ไหม เมื่อคิด
มาถึงตรงนี ้หัวใจก็ไหววูบอย่างประหลาด แล้ วทําไมเขาต้ องคิดแบบนี ้ด้ วยนะ...
 “ช่วยด้ วย ช่วยด้ วยค่ะ โจรขโมยกระเป๋ า” เสียงผู้หญิงวัยกลางคนตะโกน
ดังมาจากหน้ าห้ องนํ ้า ณัฐวลัยเดินออกมาจากห้ องนํ ้าได้ ยินเสียงจึงวิ่งตามชาย
หนุ่มที่เธอเห็นหลังไวๆ ชายคนนันวิ ้ ่งหายเข้ าไปในมุมตึกที่มีทางออกจากอาคาร
หลงนี ้ ณัฐวลัยวิ่งตามไปแล้ วสติเธอก็ดบั วูบลงเมื่อมีมือหนึง่ ยื่นผ้ าขนหนูสีขาวออก
มาปิ ดจมูกเธออย่างชํานาญ
“อื ้อ...” หญิงสาวครางออกมาได้ เพียงแค่นนั ้ ร่างกายและสติที่มีอยู่ก็ถึงฉุด
ดึงออกจากร่างกายด้ วยฤทธิ์ของสารเคมีที่เธอ สูดดมเข้ าไปอย่างไม่ตงใจ ั ้ ชายคน
นันอุ
้ ้ มเธอออกจากสถานที่ดงั กล่าวโดยเร็วก่อนที่คนอื่นจะออกมาเห็น คุณชาย
ปกรณ์มองตามเสียงร้ องขอความช่วยเหลือก็เห็นหญิงคนนันตะโกนเสี ้ ยงดัง เขาวิ่ง
ออกมาจากร้ าน ตรงไปยังหญิงคนนันทั ้ นที
“เอ่อ คนร้ ายไปทางไหนครับ” เขาถามทันทีเมื่อถึงตัวเจ้ าของเสียง
“ไปทางนู้นน่ะค่ะ ช่วยฉันด้ วยนะคะ” หญิงคนนันชี ้ ้ไปอีกทางหนึง่ ที่ตรง
ข้ ามกับณัฐวลัยวิ่งไป ปกรณ์จึงวิ่งไปอย่างรวดเร็วหวังจะเจอคนร้ ายตาหารู้ไม่วา่ มัน
เป็ นเพียงแผนลวง ของใครคนหนึง่ ที่ต้องการถ่วงเวลาไว้ เท่านันเอง ้

เสียงโทรศัพท์เครื่ องจิ๋วของณัฐวลัยดังขันอย่
้ างน้ อย 2 ครัง้ แต่ไม่มีเสียง
ตอบรับเพราะเจ้ าของนอนหลับอยู่ข้างชายหนุ่มที่นงั่ ทําหน้ าเบื่อ หน่ายอยู่ภายใน
รถคันหรู ซึง่ มุ่งหน้ าไปยังสนามบินอีกที่หนึง่ เขาหยิบมือถือเครื่ องนันมาดู
้ อีกครัง้
ปลายสายนันเป็ ้ นคนคนเดียวกับ 2 สายก่อน ปกรณ์นนั่ เอง
 “ฮัลโหล น้ องจาคะ ตอนนี ้น้ องจาอยู่ไหน พี่ตามหาน้ องจาจนทัว่ เลย
เครื่ องจะออกแล้ วนะคะ” ปลายสายตอบกลับมาเมื่อโรเบิร์ตกดรับอย่างรํ าคาญใน
ความพยายามของเขานักหนา
“จาเขาไม่ไปกับแกแล้ ว และต่อไปนี่แกอย่ามาอยู่กบั คนของฉันอีกนะ จํา
เอาไว้ ” ชายหนุ่มตอบโต้ กลับไปอย่างสาแก่ใจเมื่อเขาเป็ นฝ่ ายที่ได้ ครอบครองเธอ
อยู่ใน เวลานี ้
“แก แกเอาจาไปไว้ ไหน ปล่อยจากลับมาเดี๋ยวนี ้นะ เพราะแกทําให้ น้องจา
เป็ นแบบนี ้” ปกรณ์ตกใจเล็กน้ อยเมื่อคนที่รับโทรศัพท์เป็ นผู้ชาย และคงเป็ นใครไป
ไม่ได้
“ฉันคิดว่าแกคงเข้ าในใจสิ่งที่ฉนั พูดหรอกนะ และหวังว่าแกจะไม่มายุ่งกับ
คนของฉันอีกเด็ดขาด” เขากล่าวเสียงขุ่มขู่ก่อนที่จะกดวางสายและปิ ดเครื่ องไป
ด้ านปกรณ์เขายืนอึ ้งกับสิ่งที่เขาได้ ยินจากผู้ชายคนนัน้ ผู้หญิงของเขางันเหรอ
้ มัน
ควรจะเป็ นอย่างนันหากผู
้ ้ ชายคนนันไม่
้ แย่เธอไปทังที
้ ่เธอและเขายังรักกัน ทังยั
้ งทํา
ให้ คนที่เขารักสุดหัวใจร้ องไห้ แทบเป็ นแทบตาย แล้ วยังมีหน้ าบอกว่าผู้หญิงของเขา
อีก ทุเรศที่สดุ เขาจะต้ องคิดวิธีเพื่อแย่งเธอคืนมาให้ ได้

ณัฐวลัยนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงนุ่มที่มีชายหนุ่มนัง่ ทํางานอยู่ข้างๆ
เธอลืมตาขึ ้นมาพบกับสิ่งที่เธอไม่ค้ นุ ว่ามันเป็ นห้ องที่เธออยู่หรื อห้ อง ทัว่ ๆไป
สายตาสอดส่ายไปมองรอบเตียงก็เจอชายหนุ่มที่นงั่ อยู่อีกด้ านแม้ จะเห็นข้ าง หลัง
เธอก็ร้ ูว่าเขาคือใคร
“จา...คุณตื่นแล้ วเหรอ เป็ นไงบ้ าง” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อได้ ยินเสียงขยับ
กายอยู่บนเตียง เขาลุกจากเก้ าอี ้ที่นงั่ ทํางานอยู่เดินมาหาณัฐวลัยบนเตียงพร้ อมนัง่
ลงข้ างๆ เธอ หญิงสาวงุนงงกับเรื่ องราวที่เกิดขึ ้นแล้ วนัง่ เรี ยบเรี ยงเรื่ องราวเธอก็เข้ า
ใจอย่างแจ่มแจ้ งว่ามันต้ องเป็ นแผนการของเขาทังหมด ้
“นี่คณ
ุ ..คุณหลอกพาฉันมาแบบนี ้อีกแล้ วเหรอ แล้ วที่นี่ที่ไหน ทําไมคุณ
ทําแบบนี ้!!!” เธอแผดเสียงตวาดเขาอย่างแรง สองมือบางทุบอกเขาเพื่อระบาย
ความโมโห ความโกรธแค้ นที่สงั่ สมมา
“จา คุณใจเย็นก่อนนะ ฟั งผมอธิบายเรื่ องราวทังหมดก่ ้ อน” โรเบิร์ต
พยายามเกลี ้ยกล่อมหญิงสาว เขารวบมือเธอไว้ ไม่ให้ เธอทุบเขา
“ปล่อยฉัน.. ฉันไม่ต้องการคําอธิบายอะไรจากคุณทังสิ ้ ้น สิ่งที่คณ
ุ ทํากับ
ฉันตอนนี ้ แล้ วสิ่งที่ฉนั เห็นมันมากพอเกินที่จะต้ องอธิบายใดๆอีกแล้ ว” เธอลุกจาก
เตียงเมื่อพูดจบ แต่ต้องล้ มลงเมื่อเธอเวียนหัวแต่ชายหนุ่มประคองเธอไว้ ก่อน
“จา...คุณเป็ นอะไรมากไหม นอนเฉยๆก่อนนะ อย่าเพิ่งเดินเลย” ชาย
หนุ่มบอกอย่างเป็ นห่วง
“ปล่อย!! อย่ามายุ่งกับฉัน คุณออกไปก่อนฉันอยากอยู่คนเดียว” หญิง
สาวเอามือกุมหัวแล้ วไล่เขาออกไปจากห้ องนี ้
“แต่...”
“ออกไปเถอะค่ะ ฉันอยากอยู่คนเดียว ฉันไม่อยากเห็นหน้ าคุณ...” เสียง
กลันสะอื
้ ้นของหญิงสาวทําให้ ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้ องนี ้ บางทีเธออาจ
ต้ องการเวลาทําใจก็เป็ นได้ ชายหนุ่มคิด

ตอน ขอโทษนะ
 ณัฐวลัยขยับกายบนเตียงนุ่มที่ล้อมไปด้ วยกองผ้ าห่มที่คลุมกายเธอจนน่า
อึดอัด หญิงสาวลืมตาโพลงกวาดสายตาไปรอบๆห้ องที่เธอไม่ค้ นุ หลังจากที่นอน
บนเครื่ อง บินมา 2 วัน เธอรู้ว่าที่นนั่ คือเครื่ องบินเพราะเธอมองออกไปนอนกระจก
ใสใสนัน้ และหลังจากวันนันโรเบิ ้ ร์ตก็ไม่เข้ ามาหาเธออีกเลย จนกระทัง่ วันนี ้ เธอก็
ไม่เจอเขาอีกเช่นกัน
หญิงสาวก้ าวขาเรี ยวสวยลงจากเตียงนอนนุ่มเดินไปยังห้ องนํ ้า ภายใน
ห้ องนํ ้าหรูหรากว่าที่เธอคิดไว้ มาก อ่างอาบนํ ้ากว้ างใหญ่เพียงพอสําหรับคน 3-4
คนได้ ผ้ าขนหนูขาวสะอาดตาวางเรี ยงอย่างเป็ นระเบียบที่ชนด้ ั ้ านข้ าง ณัฐวลัยเข้ า
ไปอาบนํ ้าในตู้อาบนํ ้าอย่างสบายใจ อาบนํ ้าให้ สมองปลอดโปร่งแล้ วค่อยคิดว่าจะ
ทําอะไรต่อไปดี
โรเบิร์ตเดินเข้ ามาในห้ องที่เธอพาณัฐวลัยมานอน มันคือห้ องของเขาเอง
ในอพาร์ ตเม้ นสุดหรูที่บ้านเกิดของเขา ที่เยอรมัน เมื่อก้ าวเข้ ามาเขาก็ได้ ยินเสียงนํ ้า
ในห้ องนํ ้าไหล เธอคงกําลังอาบนํ ้าอยู่สินะ อยากเข้ าไปโอบกอดเธอคนที่อยู่ข้างใน
นันหลั
้ งจากที่ไม่เจอหน้ ากัน 2 วันเต็มๆ แต่ด้วยความที่เขามีคดีอยู่จึงไม่สามารถทํา
อย่างที่ใจปรารถนาได้ เขานัง่ รอเธออยู่บนโซฟาสีเหลืองอ่อนเพื่อพาเธอไปทานข้ าว
“ว้ าย... คุณเข้ ามาได้ ไงน่ะ” ณัฐวลัยขยับผ้ าขนหนูที่ห่มกายอย่างหมิ่นเหม่
ให้ เข้ าที่ เธอไม่นกึ ว่าจะมีใครเข้ ามาในนี ้ แต่ก็ในเมื่อเธอเข้ ามาได้ คนที่อ้ มุ เธอก็
น่าจะเข้ ามาได้ นี่นา เธอหน้ ามุ่ยเมื่อคิดถึงตรงนี ้
“ผมก็เดินเข้ ามาน่ะสิ ทําไมเหรอ นึกว่าผมบินมาหรื อไง” เขากล่าวล้ อเลียน
เดินเข้ าไปหาจนเธอถอยติดกําแพงที่เย็นเฉียบ ส่งสายตากรุ้มกริ่ มให้ หญิงสาว
ตรงหน้ า แค่เห็นผิวขาวๆของเธอ เขาก็อยากแกล้ งเธอขึ ้นมาซะแล้ ว
“ออก ไปนะ เอ่อ...ฉันจะแต่งตัว คุณมีอะไรหรื อเปล่า” หญิงสาวหน้ าแดง
เมื่อสบสายตาคูน่ นของเขาเข้
ั้ าอย่างจัง เธอกระชับผ้ าขนหนูในแน่นขึ ้น สายตาจ้ อง
มองไปยังประตูบานนันอย่้ างไร้ ความหมายเหมือนต้ องการให้ มนั ยึดสายตา ของ
เธอไว้
“ผมจะพาคุณไปกินข้ าว รี บแต่งตัวนะ ผมจะไปรอข้ างนอก” เขาก้ มลง
กระซิบที่ริมหูของเธอ เมื่อกล่าวเสร็จเขาก็เดินออกไปอย่างรี บร้ อน ทิ ้งให้ ผ้ หู ญิงที่ยืน
อยู่ตรงนันใจเต้
้ นแรงเพียงลําพัง

ณัฐวลัยเดินออกมาจากห้ องเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จ เธอใส่เสื่อโค้ ตตัวยาวที่มี

อยู่ในตู้เพราะอากาศหนาวมาก หน้ าเธอแดงเพราะอากาศที่ไม่ค้ นุ เคย ชายหนุ่ม
มองเธอที่เดินมาอย่างสงสัยเพราะคิดว่าเธอไม่สบาย เขาลุกยืนเต็มความสูงที่มีอยู่
พร้ อมก้ าวย่างไปหาคนตรงหน้ าอย่างห่วงใย พร้ อมเอื ้อมมือหนาสัมผัสแก้ มที่แดง
ปลัง่
“อย่าค่ะ...” ณัฐวลัยสะบัดมือหนาออกก่อนที่จะสัมผัสแก้ มของเธอ
“คุณไม่สบายหรื อเปล่า คุณหน้ าแดง” โรเบิร์ตพยายามไม่ถือสาพฤติกรรม
ของเธอ
“เปล่าค่ะ ฉันไม่เป็ นไร ไปกินข้ าวกันเถอะค่ะ ฉันหิวแล้ ว ” ณัฐวลัยกล่าว
เสียงแข็ง และเดินไปที่ประตู โรเบิร์ตเดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย
ระหว่างทางณัฐวลัยไม่พดู กับชายหนุ่มซักคํา นัง่ เงียบตลอดทางและมอง
ออกไปข้ างนอกอย่างกับสนอกสนใจบรรยากาศข้ างนอกเป็ น อย่างยิ่ง แต่ความจริ ง
คือ เธอกําลังนัง่ คิดเรื่ องของเธอและเขาอยู่ แต่จนแล้ วจนรอดเธอก็คิดไม่ออกว่าควร
จะทําอย่างไรในเมื่อเธอยังต้ องอยู่ที่นี่ กับเขา
“ฮัล โหล ว่าไงเกด มีไรหรื อเปล่า” ณัฐวลัยเดินออกจากโต๊ ะที่เขาและเธอ
กําลังทานอาหารกันอย่างเงียบเหงา ได้ ยินเพียงเสียงลมหายใจเท่านันที ้ ่ร้ ูว่าทังสอง
้
คนยังมีตวั ตนอยู่ใกล้ ๆกัน โรเบิร์ตมอง ณัฐวลัยอย่างสงสัยที่เดินออกไปจากร้ าน
เมื่อมีคนโทรเข้ ามา
“จา นี่แกเป็ นไงบ้ าง พี่ชายดูแลแกดีไหม” ปลายสายเอ่ยถามทันทีเมื่อณัฐ
วลัยตอบรับกลับไป
“เปล่าหรอกเกด ตอนนี ้ฉันอยู่กบั เขาน่ะ” หญิงสาวบอกความจริ งและเล่า
เรื่ องราวทังหมดให้
้ เธอฟั ง และเธอก็ต้องการปรึกษาเพื่อนเธอเช่นกัน
“อือ...ฉันว่านะแกหนีเขาไม่พ้นหรอก อย่าเพิ่งใจอ่อนล่ะ เดี๋ยวได้ ใจก่อ
ปั ญหาอีกไม่จบไม่สิ ้น แต่ตอนนี ้ทําเป็ นดีไปก่อนแล้ วพอถึงเวลาแกก็ทําให้ เขาหัวปั่ น
ก็เท่านัน้ ค่อยๆคิดไปถ้ าโอกาสมาถึง”
“แกนี่เสแสร้ งชะมัดเกด แล้ วฉันจะทํายังไงล่ะ ไอ้ ปั่นหัวเขาน่ะ เล่ห์เหลี่ยม
จัดจะตายอีตาบ้ านัน่ น่ะ จะเป็ นฉันมากกว่าที่ต้องปวดหัวน่ะ ” ณัฐวลัยกล่าวอย่าง
เหนื่อยใจ เธอคิดวิธีไม่ออกจริ งๆ
“เถอะน่า แต่วา่ ตอนนี ้แกอยู่ดีสบายใช่ไหม ตอนนี ้ก็ทําให้ เขาหลงแกไป
ก่อน ถ้ าถึงเวลาค่อยว่ากันน่ะ”
“ออ แกว่าไงฉันก็ว่าตามกัน แล้ วแกไม่ทํางานเหรอ”
“เลิกแล้ วล่ะ เอ่อ..นี่ แกรู้ไหมว่าตอนนี ้นะ ยัยฝ้ายน่ะ โดนพี่หมอนทํา
สงครามเย็นแก ฉันนะสะใจมากเลยแก อยากให้ แกมาเห็นจัง” เพื่อนสาวเล่าอย่าง
สนุกสนาน ทําให้ ณฐั วลัยยิ ้มออกมาได้
“ช่างเขาเถอะแก ของอย่างนี ้ถ้ าอีกฝ่ ายไม่เล่นด้ วยเรื่ องมันก็ไม่เกิดหรอก
โทษเขาฝ่ ายเดียวก็ไม่ได้ ”
“เพราะแกเป็ นอย่างนี ้ไง เขาถึงได้ ก่อเรื่ องน่ะ แกอยู่ที่น่นู ก็ระวังตัวด้ วยละ
กัน” เพื่อนสาวต่อว่าแต่ก็ยงั กําชับอย่างห่วงใย
“ออ ไม่ต้องห่วงน่า ฉันโตแล้ ว”
 “เอ่อ งันแค่
้ นี ้ละกัน เปลืองตังก์ แล้ วโทรมาบ้ างนะแกอย่าเงียบหาย ฉัน
เป็ นห่วง”
“จ้ า งันแค่
้ นี ้นะ บายจ้ า” ณัฐวลัยวางสายแล้ วเดินกลับเข้ าไปในร้ าน
ตามเดิม

สองหนุ่มสาวเดินเข้ ามายังห้ องในอพาร์ ตเม้ นชายหนุ่มด้ วยบรรยากาศที่

น่าอึด อัด ณัฐวลัยเงียบไม่แม้ แต่จะส่งสายตาชําเลืองมองชายหนุ่มแม้ แต่น้อย
ขณะที่หญิงสาวกําลังจะเดินเข้ าไปยังห้ องนอนนันสองแขนของโรเบิ
้ ร์ตก็โอบรอบ
เอว ฉุดถึงเธอไว้ แผ่นหลังของเธอสัมผัสกับแผ่นอกที่อบอุ่นและคุ้นเคยนันแนบแน่ ้ น
“จา...คุณยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ” โรเบิร์ตเอ่ยทําลายความเงียบนัน้
เขาอึดอัดที่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี ้จึงตัดสินใจที่จะคุยกันให้ ร้ ูเรื่ อง
“ปล่อยฉันค่ะ” ณัฐวลัยแกะมือที่โอบกอดนันออกอย่้ างไม่สนใจ
“จา...ฟั งผมก่อน เราต้ องคุยกันนะ”
“เรายังต้ องคุยอะไรกันอีกคะ หรื อว่าสิ่งที่คณ
ุ ทํากับฉันมันยังไม่สาแก่ใจ
คุณ” ณัฐวลัยกลันเสี้ ยงสะอื ้นไว้ พยายามเอ่ยออกมาให้ เข้ มแข็งที่สดุ
“จา..ผมขอโทษนะ ผมจะไม่ทําอีกแล้ ว ยกโทษให้ ผมนะ ผมสัญญาว่าจะ
ไม่ทําแบบนันอี
้ กแล้ ว”
“สัญญา คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณได้ ยงั ไง พอลับหลังฉัน คุณก็เหมือนเดิม”
ณัฐวลัยแกะแขนชายหนุ่มออกแล้ วเดินมาทิ ้งตัวลงบนโซฟาที่ห้องรับแขก
“มองตาผมสิ เชื่อและให้ โอกาสอีกซักครัง้ นะ” โรเบิร์ตเอ่ยขึ ้น เขาเดินมานัง่
ข้ างๆหญิงสาว ขอร้ องเธอย่างอ่อนโยนจนเธออดที่จะใจอ่อนไม่ได้ ณัฐวลัยมองหน้ า
เขาอย่างพิจารณาใส่สิ่งที่เขาพูดออกมา เธอไม่ร้ ูว่าจะเชื่อเขาได้ แค่ไหน แต่เธอคิด
ว่าเธอจะลองไว้ ใจเขาอีก..ซักครัง้
“ฉัน..จะพยายามเชื่อคุณ แต่ว่า ต้ องมีข้อแม้ ถ้ าฉันจับได้ ว่าคุณมีคนอื่น
คุณจะไม่เห็นฉันตลอดชีวิต และคุณจะต้ องไปตรวจเลือดที่โรงพยาบาลกับฉันในวัน
พรุ่งนี ้ และระหว่างที่รอผลเลือด คุณห้ ามเข้ าใกล้ ฉนั ในระยะ 1 เมตร เข้ าใจไหม”
เธอต่อรองเขาเพื่อความแน่ใจและความสบายใจของเธอเอง
“หาาาา อะไรนะ!!! ตรวจเลือดเหรอ นี่มนั จะมากไปแล้ วนะ คุณคิดมากไป
หรื อเปล่า” ชายหนุ่มขึ ้นเสียงอย่างไม่พอใจ
“ก็ตามใจคุณนะ ฉันไปละ”
“จา...คุณ ผมป้องกันทุกครัง้ นะ ไม่ต้องถึงขึ ้นตรวจเลือดก็ได้ มงั๊ ” โรเบิร์ต
คว้ าข้ อมือบางไว้ ขณะที่เธอจะลุกจากไป ชายหนุ่มกล่าวอ่อนโยนให้ เธอใจอ่อน
“ไม่ได้ ค่ะ ถ้ าคุณไม่ เราก็ไม่ต้องคุยเรื่ องนี ้กันอีก” หญิงสาวกล่าวเสียงแข็ง
ยืนยันในสิ่งที่เธอคิดอย่างไม่ยอมข้ อต่อรองใดๆของเขา และสุดท้ ายเขาก็ต้องยอม
เธอ

รถบีเอ็มดับเบิลยูคนั หรูขบั มาจอดที่บ้านหลังใหญ่หลังจากที่ไปทําธุระ

กลับมา จากโรงพยาบาล วันนี ้โรเบิร์ตขับรถเองเนื่องจากเขาไม่อยากให้ ใครรู้ว่า
ณัฐวลัยจับเขาไปตรวจเลือด มันเป็ นเรื่ องหน้ าขายหน้ าสําหรับหนุ่มเนื ้อหอมอย่าง
เขาเป็ นอย่างยิ่ง ก่อนที่เขากําลังปลดเข็มขัดนิรภัย หญิงสาวที่นงั่ อยู่ด้านข้ างก็เอ่ย
เสียงถามออกมา
“โรป ที่นี่ที่ไหนคะ” เธอถามออกมาเสียงแผ่วเบา ดัง่ กลัวคนภายนอกรถ
จะได้ ยินเสียง
 “บ้ านผมเอง ทําไมเหรอ”
“ทําไมคุณไม่บอกฉันก่อนละคะ ฉันจะได้ แต่งตัวให้ มนั เรี ยบร้ อยกว่านี”้
ณัฐวลัยต่อว่าชายหนุ่มที่ไม่บอกเธอล่วงหน้ า
“ถ้ าผมบอก คุณก็หาข้ อแก้ ตวั ไม่มาน่ะสิ ผมรู้หรอก ปะ ลงไปกันเถอะแม่
ผมคงคอยทานข้ าวแล้ วล่ะ” ชายหนุ่มชวนเธอลงจากรถ เพราะแม่ของเขาออกมารอ
เขาแล้ วที่หน้ าบ้ าน ทังสองคนจึ
้ งลงจากรถไปด้ วยความรู้สกึ ที่แตกต่างกัน
“แม่ หวัดดีครับ คิดถึงแม่จงั เลย” โรเบิร์ตเดินเข้ าไปหอมแก้ มของมารดา
ทัง้ 2 ข้ างอย่างกับไม่ได้ เจอกันนานหลายปี
“จ๊ ะ มาถึงก็ปากหวานเชียวนะ แล้ วนัน่ พาใครมาน่ะ” คุณรัศมีเอ่ยถามลูก
ชายเมื่อเห็นว่ามีหญิงสาวยืนอยู่ข้างหลัง
“เอ่อ..แม่ครับ นี่ณฐั วลัยครับ คุณนี่แม่ของผม” ชายหนุ่มแนะนําทังสอง ้
คนให้ ร้ ูจกั กัน
“สวัสดีคะ่ เรี ยกหนูว่าจาเฉยๆก็ได้ ค่ะ” ณัฐวลัยยกมือไหว้ คณ ุ หญิงรัศมี
อย่างนอบน้ อม ผู้สงู วัยกว่าส่งยิ ้มให้ เธออย่างเป็ นกันเอง
“สวัสดีจ๊ะ เข้ าบ้ านกันดีกว่านะ แม่เตรี ยมกับข้ าวไว้ ตงหลายอย่
ั้ างแน่ะ
ของชอบของลูกทังนั ้ นเลยนะ
้ ไม่ร้ ูว่าหนูจาทานได้ หรื อเปล่า แม่ไม่ร้ ูว่าหนูจะมา
ด้ วย” ประโยคหลังหันมาคุยกับหญิงสาว
“ไม่เป็ นไรค่ะ หนูทานง่ายค่ะ” ณัฐวลัยตอบคุณหญิงรัศมี ขณะที่เดินไปยัง
ห้ องอาหาร
“โรป!!!!กลับมาแล้ วเหรอ ” หญิงสาวคนนันเดิ ้ นมากอดชายหนุ่มอย่าง
คิดถึง ณัฐวลัยมองการกระทําของคนทังคู ้ อ่ ย่างสงสัย
ตอน แนะนํา
 “โรป!!!!กลับมาแล้ วเหรอ ” หญิงสาวคนนันเดิ ้ นมากอดชายหนุ่มอย่าง
คิดถึง ณัฐวลัยมองการกระทําของคนทังคู ้ อ่ ย่างสงสัย
“เรเร่...เป็ นไง สบายดีเปล่า” โรเบิร์ตโอบกอดตอบ ทังพู ้ ดจาทักทายสาว
สวยคนนันอย่ ้ างคนรู้จกั คุ้นเคยกันมานาน
“ดีมาก แต่นายไม่อยู่ เรฟี่ บน่ คิดถึงนายทุกวันเลยนะ” หญิงสาวคนนัน้
กล่าว ดูเหมือนทังสองคนจะไม่
้ สนใจใครอื่นเลย
“เหรอ แล้ วเจ้ าตัวแสบไปไหนล่ะ”
“ก็ไปโรงเรี ยนน่ะ แล้ วนัน่ ใครเหรอ” สาวสวยคนนันปรายตามองณั
้ ฐวลัย
พร้ อมกระซิบถามกับโรเบิร์ตด้ วยกลัวเจ้ าตัวได้ ยินการสนทนานัน้
“อ๋อ นี่ณฐั วลัย จา..นี่เรเร่ พี่สาวผมน่ะ” โรเบิร์ตแนะนําคนทังสองให้
้ ร้ ูจกั กัน
ณัฐวลัยคลายความกังวลไปมากเมื่อรู้ว่าสาวสวยคนนันคื ้ อพี่สาวของเขานัน่ เอง
“สวัสดีคะ่ เรี ยกว่าจาเฉยๆก็ได้ ค่ะ ” ณัฐวลัยแนะนําตัวเอง
“จ๊ ะ ว่าแต่เป็ นอะไรกับเจ้ าโรปเหรอ ปกติตานี่ไม่คอ่ ยพาสาวสวยคนไหน
เข้ ามาบ้ านเลย ต้ องเป็ นคนพิเศษแน่เลย ใช่ไหม” ประโยคสุดท้ ายหันไปมองหน้ า
ชายหนุ่มที่ทําหน้ าตายอยู่ข้างๆ
“เอ่อ...กินข้ าวกันดีกว่านะ จาคงหิวแล้ วล่ะ ” โรเบิร์ตเปลี่ยนเรื่ องคุย
กะทันหันเมื่อเห็นคนใช้ นําอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ ะ พร้ อมกับคุณหญิงรัศมีที่เดินมา เร
เร่พี่สาวคนสวยมองน้ องชายอย่างสงสัย เธอคิดว่าน้ องชายของเขาต้ องเจอตัวจริ ง
เข้ าให้ แล้ ว
“แล้ วโรปจะอยู่กี่วนั ล่ะลูก” ระหว่างที่ทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย
คุณหญิงรัศมีก็ถามขึ ้นมา ชายหนุ่มมองหน้ าณัฐวลัยนิดหนึง่ แล้ วหันไปตอบมารดา
 “ประมาณอาทิตย์หนึง่ น่ะครับ รอให้ งานของเรเร่เสร็จก่อนแล้ วค่อยกลับ
ผมให้ ลกู น้ องที่น่นู ดูงานให้ แล้ วครับ ไม่ต้องห่วง” ณัฐวลัยงุงงงกับคําตอบของเขา
เรื่ องงานอะไรเธอไม่เห็นรู้เรื่ อง แล้ วนี่ไม่ปรึกษาเธอซักคํา
“น้ องจาคงสงสัยว่างานอะไร นี่ตาโรปยังไม่บอกน้ องจาอีกเหรอ แล้ วพา
น้ องจาไม่ได้ ไงนะ หรื อว่าใช้ ค้อนทุบแล้ วลากขึ ้นเครื่ อง อย่าบอกนะว่านานทําอย่าง
นันจริ
้ ง” เรเร่กล่าวขึ ้นเมื่อเห็นณัฐวลัยที่มีแต่คําถามเต็มใบหน้ า เธอกล่าวติดตลก
หน่อยๆ แต่ทงสองคนนั
ั้ นไม่
้ ได้ ตลกตามเลย
“เอ่อ...เปล่าหรอกค่ะ เรามีเรื่ องกันนิดหน่อยเลยยังไม่ค่อยคุยกันเรื่ องอื่นน่ะ
ค่ะ” ณัฐวลัยแก้ ตวั แทนชายหนุ่ม
“คืออย่างนี ้จ๊ ะ เรเร่น่ะ เขาเปิ ดห้ องเสื ้อ แล้ วจะจัดเดินแบบเสื ้อผ้ าอะไรเนี๊ยะ
แหละ ก็เลยเรี ยกตัวตาโรปกลับมา” คุณหญิงรัศมีอธิบายให้ ณฐั วลัยฟั ง ซึง่ เธอก็ฟัง
แล้ วแสดงสีหน้ าตื่นเต้ น เพราะเธอไม่เคยเข้ าร่วมงานแบบนี ้เลยซักครัง้ เธอเพียงแต่
ไปงานเลี ้ยงกับปกรณ์ซงึ่ เป็ นงานในครอบครัวเพียงเท่านัน้
“ใช่จ๊ะ น้ องจาสนใจจะร่วมเดินแบบให้ ทางห้ องเสื ้อของพี่หรื อเปล่าจ๊ ะ” เร
เร่ไม่รอช้ า เพราะเธอเห็นรูปร่าง หน้ าตาของณัฐวลัยแล้ วสวยงามใช่มาก เธอจึงเอ่ย
ชวนเผื่อเธอตกลงใจ
“อย่าดีกว่าค่ะ ให้ จาไปเดิน ขายหน้ าเขาแย่ จาเดินไม่เป็ นหรอกค่ะ ” ณัฐ
วลัยรี บปฏิเสธ เธอไม่ชอบปั น้ หน้ าให้ ดหู รูหราเหมือนที่เหล่านางแบบเขาทํากัน
“อย่าเลยเรเร่ ให้ นางแบบเดินน่ะดีแล้ ว” โรเบิร์ตกล่าวสําทับ เขาไม่อยาก
ให้ ใครเห็นเธอสวยเฉิดฉายอยู่บนเวที เพียงแค่นี ้คนก็มองเธอเหลียวหลังอยู่แล้ ว เขา
ไม่อยากมีคแู่ ข่งเพิ่ม
 “ไม่เป็ นไร แต่วา่ เดี๋ยวเรเร่จะตัดชุดให้ จาใส่เองนะ และห้ ามปฏิเสธด้ วย
เสียความตังใจหมด”
้ เรเร่รีบดักคอ เพราะเธอคิดอะไรสนุกๆออกแล้ ว เธอแค่อยาก
เล่นกับใจน้ องชายตนเองบ้ าง

อรวรรณกดโทรศัพท์เป็ นครัง้ ที่ร้อยสําหรับวันนี ้ เธอเฝ้าติดต่อโรเบิร์ต

หลายวันมาแล้ วหลังจากเกิดเรื่ องขึ ้น แต่เธอก็ไม่สามารถติดต่อเขาได้ เลยแม้ แต่
น้ อย และตอนนี ้เธอก็โดนเพื่อนที่โรงพยาบาลต่อต้ าน ไม่มีใครจะพูดคุยกับเธอเลย
ไม่แต่น้อย
“นี่การะเกด ตอนนี ้ยัยจาไปไหนเหรอจ๊ ะ ฉันไม่เห็นเลย เห็นแต่งเู ห่าที่มนั
คอยแว้ งกัดพวกเราอยู่ที่นี่น่ะ น่ากลัวจังเลย” การะเกดเดินเข้ ามาในห้ องพักกับ
เพื่อนอีกคน ทังสองพู
้ ดจาเหน็บแนมอรวรรณอย่างไม่ไว้ หน้ า
“อ๋อ ตอนนี ้นะได้ ข่าวว่าเขาน่ะพาไปบ้ าน สงสัยพาไปแนะนําให้ ครอบครัว
รู้จกั น่ะ ฉันว่าเราอย่าไปเอ่ยถึงยัยจาเลย ปล่อยให้ เขามีความสุขดีกว่า เดี๋ยวคนแถว
นี ้จะกระอักเลือดตายไปซะก่อน ใช่ไหมจ๊ ะนู๋ฝ้าย” การะเกดหันไปถามความเห็น
จากอีกฝ่ ายที่เธอตังใจแดกดั
้ นตังแต่
้ แรก
“ไม่ทราบค่ะ” อรวรรณทําสีหน้ าไม่สนใจแต่ในใจตอนนี ้ร้ อนรุ่มจนแทบ
ระเบิดออกมา
“เหรอจ๊ ะ งันก็
้ ไม่เป็ นไร แต่ขอบอกไว้ ก่อนนะ หากเธอยังทําอย่างนี ้อยู่อีก
ฉันไม่ไว้ หน้ าเธอแน่” การะเกดออกตัวปกป้องเพื่อน แล้ วเธอก็เดินจากไป อรวรรณ
มองตามอย่างข่มอารมณ์เอาไว้ ตอนนี ้เธออาจจะทําอะไรไม่ได้ แต่หากเธอสมหวัง
เมื่อไหร่เธอจะเอาคืนอย่างสมสมแน่นอน
 “จะกลับแล้ วเหรอลูก คืนนี ้ไม่ค้างที่นี่เหรอจ๊ ะ มันดึกมากแล้ วนะ”
คุณหญิงรัศมีกล่าวกับลูกชายที่ขอตัวกลับอพาร์ ตเม้ น แต่เธออยากให้ ลกู ค้ างที่นี่
เพราะความคิดถึงที่ไม่เจอกันนาน
“ครับ แต่พรุ่งนี ้ผมจะมาค้ างด้ วยนะฮะ วันนี ้ขอตัวก่อน ฝากบอกลาเจ้ าตัว
ยุ่งกับพี่อเล็กด้ วยนะฮะ”
“น้ องจา พรุ่งนี ้เราค่อยเจอกันนะจ๊ ะ แล้ วเดี๋ยวพี่จะพาน้ องจาไปเลือกผ้ า
มาตัดชุดนะจ๊ ะ” เรเร่เอ่ยลาณัฐวลัยอย่างเป็ นกันเอง ทังสองสาวคุ
้ ยกันถูกคอมาก
จนโรเบิร์ตต้ องไปตามณัฐวลัยที่ห้องทํางานของเรเร่เพราะทังสองคุ ้ ยกันอยู่ใน นัน้
จนไม่สนใจใครอื่นเลย
“งันจากลั
้ บก่อนนะคะ สวัสดีคะ่ คุณแม่ พี่เรเร่ ” ณัฐวลัยเอ่ยลาทังสองสาว ้
ต่างวัยก่อนจะเดินขึ ้นรถกลับอพาร์ ตเม้ น เรเร่มองตามหลังรถโรเบิร์ตไปจนลับตา
ก่อนจะละสายตากลมโตนันกลั ้ บมาที่มารดา ของตนซึง่ ยังมองตามรถคันหรูนนั ้
อย่างโหยหา
“แม่คะ มองอะไรขนาดนัน้ เดี๋ยวคอก็เคล็ดหรอกค่ะ” บุตรสาวคนโตเอ่ย
ปรามมารดาที่มองตารถน้ องชายไปจนลับสายตา
“แม่แค่เป็ นห่วงน่ะ กลัวตาโรปไปทําไม่ดีกบั นู๋จาเค้ า ลูกก็ร้ ูนี่ว่าน้ องเราน่ะ
ฤทธิ์เยอะขนาดไหน” คุณรัศมีกล่าวยืดยาว แต่ลกู สาวคนสวยอมยิ ้มอยู่มมุ ปาก
เพราะเธอมีแผนการให้ น้องชายรู้ใจตัวเองแล้ ว
“อย่าห่วงเลยค่ะแม่ เรเร่ว่านะ อีกไม่นาน นายโรปต้ องกลายเป็ นคนละคน
แน่นอนค่ะ เชื่อมือเรเร่เถอะ” เธอเอ่ยยืนยันเสียงหนักแน่นกับมารดา
 “นี่ อย่าบอกว่าลูกมีแผนนะ แม่ขอห้ ามเลยเชียว” เสียงทักท้ วงนันยื้ นยัน
หนักแน่นให้ ล้มแผนการแต่สาวสวยหาได้ สนใจไม่
“แม่ก็... เข้ านอนดีกว่าค่ะดึกแล้ ว” ลูกสาวเดินเข้ าไปกอดเอวแล้ วพาเดิน
เข้ าบ้ าน ทังสองยื
้ นอยู่กบั ที่และเหลียวกลับมามองตามเสียงรถที่ขบั เข้ ามาในบ้ าน
มองปราดเดียวหญิงสาวก็ร้ ูทนั ทีว่ารถคันนันคื ้ อรถของสามีสดุ ที่รักของเธอ เมื่อรถ
จอดสนิทเด็กชายตัวน้ อยก็วิ่งมาหาเรเร่ด้วยความรวดเร็ว
“ไปไหนมาคะ กลับดึกเชียว” เรเร่หอมแก้ มลูกชายวัยซนของเธอ แล้ ว
เด็กชายตัวจ้ อยผละจากมารดาแล้ วเดินเข้ าไปกอดผู้เป็ นยายอย่างคิดถึง
“ป๊ าพาไปว่ายนํ ้ามาฮับ สนุกมากเลย วันหลังผมจะมามามี๊ไปด้ วยนะฮับ ”
เขากล่าวประจบมารดาเพราะกลัวโดนดุที่แอบหนีไปเที่ยวกันสองคนพ่อลูก
“จ๊ ะ ไปอาบนํ ้าดีกว่านะ มามี๊ได้ กลิ่นตุๆแล้ ว”
“ฮับ” เด็กชายตอบรับแล้ ววิ่งขึ ้นไปบนบ้ านด้ วยความตื่นเต้ นตามประสา
เด็กๆ ชายหนุ่มร่างสูงเดินมาพร้ อมกระเป๋ าทํางานและกระเป๋ าลูกชายตัวน้ อยของ
เขา
“ทําไมพาลูกกลับดึกละคะ พรุ่งนี ้แกมีเรี ยนเช้ าแต่คณ ุ กลับพาลูกเหลียว
ไหล” เรเร่ต่อว่าอเล็กที่พาลูกไปเที่ยว
“คุณแม่เห็นไหมครับ ผมกลับมายังไม่เข้ าบ้ านเลย ก็แสดงความรักต่อ
หน้ าคุณแม่ซะแล้ ว” อเล็กแซวภรรยาสาว เธอคงงอนที่เขาพาลูกไปเที่ยวแล้ วไม่ชวน
เธอ แต่ความจริ งเขาไปหาของขวัญให้ เธอต่างหาก
“อย่าเฉไฉหน่อยเลย คุณแม่คะ ดูสิคะ ลูกเลยคุณแม่ เจ้ าเล่ห์จริ ง ”
“แม่เกี่ยวอะไรล่ะ แม่ไปนอนดีกว่า เคลียร์ กนั เอาเองนะจ๊ ะ ” คุณหญิงรัศมี
เดินจากไปทิ ้งให้ สองหนุ่มสาวยืนคุยกันอยู่หน้ าบ้ าน
 “โถ่...อย่างอนเลยที่รัก ผมแค่จะพาลูกไปออกกําลังกายเล็กๆน้ อยๆ แค่ไป
แบบผู้ชายน่ะ ไว้ คราวหน้ าผมจะพาคุณไปด้ วยนะ” ชายหนุ่มเข้ ามาโอบเอวง้ องอน
ภรรยาสุดที่รัก เรเร่แอบยิ ้มมุมปากกับความน่ารักของสามี
“ช่างเถอะค่ะ ฉันมันเป็ นผู้หญิงจู้จี ้ขี ้บ่น คุณคงเบื่อที่ต้องอยู่กบั ผู้หญิง
แบบฉัน”
“เปล่านะ ผมไม่เคยเบื่อคุณเลย ขอโทษละกันนะจะให้ ผมทําอะไรก็ยอม
นะอย่าโกรธผมเลยนะ” อเล็กกระชับอ้ อมแขนให้ แน่นขึ ้น สูดดมกลิ่นหอมๆจาก
เรื อนผมนัน้
“จริ งนะคะ งันคุ
้ ณต้ องช่วยเรเร่เรื่ องหนึง่ ขึ ้นบ้ านดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเรเร่เล่าให้
ฟั ง” ภรรยาสาวกล่าวเสียงสดใสซึง่ แตกต่างกับเมื่อกี ้ลิบลับ เหมือนคนละคน ทําให้
ชายหนุ่มงงกับอารมณ์ที่กลับไปกลับมาของเธอ แต่เขาก็เดินตามเธอไปโดยไม่เอ่ย
สิ่งใดออกมาเลย
ตอน งานเลี ้ยง

งานเลี ้ยง

สายลมพัดเอาความหนาวเย็นมาปะทะผิวกายสาวให้ สนั่ สะท้ าน ณัฐวลัย

ยกมือบางลูบไล้ ลําแขนเรี ยวนันแผ่
้ วเบาดัง่ จะไล้ ให้ ความเย็นชื ้นนัน้ ห่างหายไป
ทันใด

“ทําไรอยู่เหรอ เข้ าไปในห้ องกันเถอะ อากาศเย็นเดี๋ยวไม่สบายนะ” โรเบิร์ต

เดินเข้ ามากอดหญิงสาวที่ยืนกอดตัวเองอยู่นอกระเบียง เขาเพิ่งออกมาจากห้ องนํ ้า
ตามหาเธอจนทัว่ ก็เห็นยืนตากลมหนาวอยู่ข้างนอก กลิ่นกายที่หอมของเธอทําให้
เขาอดที่จะสูดดมลําคอระหงของเธอไม่ได้

“ปล่อยค่ะ คุณลืมสัญญาไปแล้ วเหรอคะ ว่า...” ณัฐวลัยแกะมือเขาออก

เอี ้ยวตัวมาเผชิญหน้ าเขา แต่นิ ้วหนานันก็
้ แตะริ มฝี ปากบางก่อนที่เธอจะพูดจบ

“อย่าพูดเรื่ องนี ้อีกเลยนะ ผมไม่อยากให้ เรารู้สกึ ไม่ดีมากไปกว่านี”้ เขาเอ่ย

ขึ ้นด้ วยสายตาเว้ าวอนที่เคยใช้ ได้ ผลกับสาวๆมาแล้ ว แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะใช้ ได้ ผลกับ
ผู้หญิงคนนี ้

“ค่ะ งันคุ
้ ณก็ช่วยรักษาคําพูดของคุณด้ วย” กล่าวเสร็จเธอก็เดินจากไปทิ ้ง
ให้ เขายืนอยู่ตรงนัน้ โรเบิร์ตมองตามเธอด้ วยใบหน้ าที่บดู บึ ้ง เขาเดินตามเธอไปใน
ห้ อง นัง่ บนโซฟาสีสวยอย่างไร้ อารมณ์

“จา คุณอยากไปเที่ยวไหนหรื อเปล่า” สายตาจับจ้ องไปที่โทรทัศน์ ขณะที่

ถามณัฐวลัยอย่างเอาใจ เขาอยากทําอะไรให้ หญิงสาวมีความสุขบ้ าง เท่าที่ผ่านมา
เขาทําให้ เธอทุกข์ใจมาตลอด

“คุณว่างเหรอคะ อืม...ฉันไม่มีความรู้เรื่ องที่นี่เลย ถ้ าคุณว่าง คุณก็พาฉันไป

ละกัน” ณัฐวลัยถามเขาเสียงตื่นเต้ น แต่ยงั วางฟอร์ มทําสีหน้ าเคร่งขรึมไว้ แต่แวว
ตาบ่งบอกได้ ชดั เจนถึงความดีใจนัน้
 “งัน้ ให้ เสร็จงานของเรเร่ไปก่อนแล้ วกันนะ ผมจะพาคุณไปเที่ยว ตอนนี ้เข้ า
นอนกันเถอะ ผมง่วงแล้ ว” ชายหนุ่มลุกขึ ้นเดินไปยังห้ องนอนของเขา ณัฐวลัยเดิน
ตามอย่างว่าง่าย เขาส่งเธอหน้ าห้ องเพราะณัฐวลัยไม่ยอมนอนร่วมห้ องเดียวกับ
เขา จึงต้ องยกห้ องส่วนตัวให้ เธอไปส่วนเขาต้ องย้ ายไปนอนห้ องรับแขกแทน

“พรุ่งนี ้เราไปค้ างที่บ้านผมกันนะ ฝั นดีครับ” เขาเอ่ยลาหน้ าห้ องนันอย่

้ าง
อ้ อยอิ่ง สบดวงตากลมโตนันอย่ ้ างมีความหมาย

“ค่ะ ฝั นดีคะ่ ” ณัฐวลัยเอ่ยลาแล้ วปิ ดประตูเดินเข้ าห้ องไป ชายหนุ่มมอง

ตามตาปริ บๆก่อนจะเดินเข้ าห้ องไปอย่างเสียดาย

สองหนุ่มสาวเดินเข้ ามาในบ้ านที่กว้ างขวางพร้ อมกับข้ าวของมากมายที่

คนใช้ หอบ พะรุงพะรังตามมา โรเบิร์ตเดินจูงมือณัฐวลัยเดินไปหลังบ้ านที่มีสระว่าย
นํ ้าและต้ นไม้ ร่มรื่ น ปลูกอยู่เต็มบ้ าน

“แม่ครับ ผมมาแล้ วครับ” โรเบิร์ตเดินเข้ าไปกอดมารดาอย่างคิดถึง ณัฐ

วลัยยกมือไหว้ คณ
ุ หญิงรัศมีอย่างนอบน้ อม

“มาแล้ วเหรอจ๊ ะ กินข้ าวมาหรื อยัง” ผู้เป็ นมารดาถามอย่างห่วงใย ส่งยิ ้มให้

หญิงสาวจางๆก่อนหันกลับมามองลูกชายสุดที่รัก
 “กินมาแล้ วครับ แต่วา่ วันนี ้ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอครับ” ชายหนุ่มถามเมื่อ
เห็นบ้ างเงียบเหงา ทังๆที
้ ่วนั นี ้เป็ นวันเสาร์ แท้ ๆ

“ไม่มีใครอยู่หรอกจ๊ ะ เขาห้ องเสื ้อเรเร่กนั ตังแต่

้ เช้ าแล้ วจ๊ ะ เข้ าบ้ านกันเถอะ
เดี๋ยวแม่ไปดูห้องให้ หนูจาก่อนนะ”

“โถ่..แม่ ให้ เด็กเขาทําไปซิครับ ลําบากเปล่าๆ ห้ องผมก็สะอาดอยู่แล้ วนี่

ครับ” โรเบิร์ตเดินเข้ าไปโอบมารดาแล้ วพาเข้ าไปในบ้ าน

“ได้ ยงั ไงจ๊ ะ หนูจาเป็ นแขกต้ องดูแลให้ เรี ยบร้ อย ส่วนห้ องลูกน่ะเรี ยบร้ อย
อยู่ตลอดเวลาแล้ วจ๊ ะ ปะหนูจาเราไปดูห้องกันดีกว่าจ๊ ะ ขาดเหลืออะไรบอกแม่ได้
เลยนะ” ประโยคสุดท้ ายหันมาคุยกับหญิงสาวแล้ วชวนกันเดินเข้ าไปในบ้ านทิ ้งให้
โรเบิร์ ตยืนหน้ ามุ่ยอยู่คนเดียว

เสียงเครื่ องยนต์เคลื่อนเข้ ามาในบ้ านเสียงเบาหวิว เมื่อรถจอดสนิท

เด็กชายตัวน้ อยก็วิ่งลงจากรถคันหรูเข้ าบ้ านอย่างคุ้นเคยในทุก พื ้นที่ของบ้ าน สอง
หนุ่มสาวจูงมือกันอย่างรักใคร่เดินตามเข้ าไปอย่างใจเย็น เมื่อเข้ าไปเด็กหนุ่มก็วิ่ง
เข้ าไปกอดผู้เป็ นยายอย่างคิดถึง

“กลับมาแล้ วฮะ อาโรปมารึยงั ฮับ” เด็กน้ อยวิ่งเข้ าไปเกาะแขนผู้เป็ นยายที่

กําลังจัดโต๊ ะอาหารกับหญิงสาวสุดสวยคนหนึง่
 “กลับมากันแล้ วเหรอจ๊ ะ อาโรปอยู่ในห้ องนะจ๊ ะ ไปอาบนํ ้าไป จะได้ ลงมา
ทานข้ าวกัน” คุณรัศมีบอกหลานชายวัยซน

“หวัดดีจ๊ะน้ องจา มาเมื่อไหร่เหรอ แล้ วนายโรปล่ะ” เสียงหวานใสเอ่ย

จากเรเร่เอ่ยทักณัฐวลัยที่ช่วยมารดาจัดโต๊ ะ เธอเดินเข้ ามาพร้ อมสามีสดุ ที่รักอย่าง
เหนื่อยล้ า

“ค่ะ โรปอยู่ข้างบนน่ะค่ะ แล้ วพี่เรเร่ไปไหนมาเหรอคะ” ณัฐวลัยเอ่ยทัก

อย่างสนิทสนม

“ไปดูงานน่ะจ๊ ะ พรุ่งนี ้จะมีงานแล้ ว เอ่อ ชุดของจาน่ะเสร็จแล้ วนะจ๊ ะ นี่ลกู

สวัสดีอาจาซิจ๊ะ น้ องจาจ๊ ะนี่เรฟี่ ลกู ชายพี่จ๊ะ แล้ วนี่อเล็กสามีของพี่จ๊ะ เล็กคะนี่น้อง
จาเพื่อนนายโรปค่ะ” เรเร่แนะนําทังสองให้ ้ ร้ ูจกั กัน ทังสองคนส่
้ งยิ ้มให้ กนั อย่างเป็ น
มิตร ส่วนเด็กชายตัวน้ อยเดินเข้ ามาจับมือหญิงสาวไว้

“เป็ นเพื่อนอาโรปเหรอฮับ ผมนึกว่าเป็ นแฟนซะอีก” เด็กชายด้ วยความ

สงสัย

“จ๊ ะ อาโรปบอกแม่อย่างนี ้นี่จ๊ะ เราไปอาบนํ ้ากันดีกว่านะจ๊ ะ เดี่ยวเราค่อย

ไปเคาะห้ องอาโรปกันนะคะ” เรเร่ชวนลูกชายขึ ้นห้ องไปอาบนํ ้าเพื่อจะได้ ลงมาทาน
อาหารกัน
 บ่ายคล้ อยวันถัดมาเป็ นวันงานของเรเร่ เธอหายตัวไปแต่เช้ าเพื่อไปดูแล
ความเรี ยบ
ร้ อยของงาน ส่วนเรฟี่ เกาะผู้เป็ นอาและณัฐวลัยไม่ยอมห่างกายเลยซักนาที ทังสาม ้
เล่นกันอย่างสนุกสนานจนลืมเวลาว่าณัฐวลัยต้ องไปแต่งตัวที่ห้องเสื ้อ ของเรเร่
จนถึงเวลาอเล็กจึงขับรถมารับตามคําสัง่ ของผู้เป็ นภรรยา
“น้ องจา เรเร่ให้ พี่มารับไปที่ห้องเสื ้อน่ะ ว่างยัง” อเล็กเดินมาหาที่สระนํ ้า
หลังบ้ านซึง่ กําลังนัง่ เล่นกันอยู่
“ป๋ าจะพาอาจาไปไหนฮับ ให้ ผมไปด้ วยนะ” เด็กชายเดินมาเกาะแขนผู้
เป็ นพ่อแล้ วออดอ้ อนขอไปด้ วย อเล็กรู้สกึ ว่าเรฟี่ จะชื่นชอบเพื่อนสาวของอาเป็ น
พิเศษ
“ไปซิครับ แต่โรปต้ องอยู่ที่นี่แหละ ค่อยไปกันที่งานตอนเย็นเลยนะ” อเล็ก
เอ่ยบอกกับชายหนุ่มที่กําลังเก็บของตามหญิงสาว
“อ้ าว ทําไมละฮะ”
“ก็เรเร่บอกน่ะ คงอยากให้ นายเซอไพร์ มงั๊ ยังไงก็ไปเจอกันที่งานนะ พา
คุณแม่ไปด้ วยนะ พี่ไปล่ะ ไปกันเถอะน้ องจา” ทังสามคนเดิ ้ นกลับไปขึ ้นรถของอเล็ก
ที่จอดไว้ อยู่หน้ าบ้ าน โรเบิร์ตได้ แต่มองตามตาละห้ อย

โรเบิร์ตขับรถคันหรูมาจอดยังโรงแรมที่จดั งานของเรเร่ในตอนคํ่าซึง่ เป็ น

โรงแรม ของครอบครัวเขาเอง ทันทีที่รถจอดพนักงานก็เข้ ามาเปิ ดประตูให้ คณ ุ หญิง
รัศมีและโรเบิร์ตแล้ วขับรถ ไปเก็บยังลานจอด พนักงานทุกคนยืนเคารพทังสองคน
้
อย่างนอบน้ อม ภายในงานมีผ้ คู นมากมายทยอยกันเข้ ามาอย่างล้ นหลาม
 ทุกสายตาหันมองมาจับจ้ องที่ทงสองคนอย่
ั้ างสนใจกับการปรากฏกาย
ของคนทังคู้ ่ สายตาคูค่ มดุสอดส่ายกวาดไปทัว่ งานอย่างกับมองหาใครสักคน
บ่อยครัง้ ที่ต้องมองกลับมายังแขกเหรื่ อในงานที่ต่างเดินเข้ ามาทักทายเขากับ
มารดา
“มองหาใครเหรอลูก แม่เห็นมองทัว่ งานแล้ ว” คุณหญิงรัศมีเอ่ยทักเมื่อ
เห็นลูกชายไม่มีสมาธิเลย
“เอ่อ มองหาแด๊ ดนะฮะ ไม่มาซักที” โรเบิร์ตเฉไฉไปเรื่ อย ความจริ งคือเขา
มองหา ณัฐวลัยต่างห่าง นี่เธอออกไปกับอเล็กร่วม 5 ชัว่ โมงแล้ ว ยังไม่เห็นวี่แวว
ใดๆ โทรไปหาก็ไม่มีใครรับเลย เขาจึงรู้สกึ เป็ นห่วงถึงแม้ ว่าจะไปกับพี่เขยก็ตามที

“อ๋อ นึกว่ามองหาสาวๆ ขอบอกไว้ ก่อนนะ คืนนี ้โรปต้ องกลับบ้ านพร้ อม

แม่นะจ๊ ะ” มารดาเอ่ยบังคับเพราะทุกงานลูกชายของเธอจะต้ องหายตัวไปกับสาวๆ
ในงานทุกที แต่ครัง้ นี ้ไม่เหมือนครัง้ ก่อนๆเพราะมีณฐั วลัยมาด้ วยเธอจึงไม่ยอมให้
ลูกชาย ไปกับสาวใดๆเป็ นแน่
“ฮะ แต่ผมว่าพอแด๊ ดมา แม่ก็ไม่สนใจผมแล้ วล่ะฮะ” ชายหนุ่มเอ่ยแซว
มารดา พ่อแม่ของเขาทังสองถึ ้ งอายุเยอะแต่ความรักที่มีให้ กนั ไม่น้อยลงเลย
“อย่ามัวแต่พดู มากอยู่เลย นัน่ ..พี่สาวเราเดินมานัน่ แล้ วล่ะ” คุณหญิง
รัศมีพยักเพยิดให้ โรเบิร์ต มองไปยังเรเร่พี่สาวที่เดินเข้ ามาด้ วยหน้ าตาเบิกบาน
พี่สาวเธอแต่งตัวด้ วยชุดเกาะสายเดี่ยวสีขาวยาวถึงข้ อเท้ า มองแล้ วเหมือนนางฟ้า
ที่ลงมาเดินดิน ข้ างกายคือสามีของเธอ คืนนี ้เขาก็หล่อไม่แพ้ ความสวยของภรรยา
เช่นกัน ทางด้ านหลังสองหนุ่มสาวนันคื ้ อ...ณัฐวลัย
 “จา...”

ตอน เริ่ มแผนการร้ าย

เริ่ มแผนการร้ าย

“จา...” ชายหนุ่มมองหญิงสาวตาค้ าง เธอสวยสะดุดตาดัง่ กับคนละคน

เกาะอกสีนํ ้าเงินเปล่งประกายระยิบระยับส่งให้ ขบั ผิวยาวขึ ้นกว่าเดิม ผมที่เคยยาว
สลวยตอนนี ้ถูกเกล้ าไว้ ด้านหลังปล่อยย้ อยลงมาประปรายเผยดวงหน้ า สวยจน
ผู้หญิงบางคนยังนึกอิจฉา

“นายโรป มองตาค้ างเชียวนะยะ เป็ นไงฝี มือฉัน” พี่สาวเรี ยกสติน้องชาย

กลับคืนมาหลังจากที่จ้องหญิงสาวนานจนเธอหน้ าแดงระ เรื่ อ

“เอ่อ...ครับ ผม...จําแทบไม่ได้ ” โรเบิร์ตบอกพลางมองณัฐวลัยด้ วยดวงตา

ฉํ่าหวาน
 “สวยมากเลยจ๊ ะหนูจา แม่จําแทบไม่ได้ เลยนะ” คุณหญิงรัศมีเอ่ยขึ ้น เมื่อ
เห็นลูกชายตัวดีมองณัฐวลัยอย่างไม่ละสายตา

“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณจากใจ เธอรู้สกึ ตื่นเต้ นเหลือเกิน

“แหม ชมน้ องจาอยู่คนเดียว ไม่มีใครชมเรเร่บ้างเลย” เธอกล่าวอย่างแสน

งอนเมื่อไม่มีใครสนใจเธอ

“ลูกสาวของแม่ก็สวยจ๊ ะ เหนื่อยไหมลูก” คุณหญิงรัศมีมองมายังลูกสาว

เธอรู้ว่าลูกสาวแค่เย้ าเล่นเพียงแค่นนั ้

“เหนื่อยค่ะ แต่ว่าแด๊ ดยังไม่มีอีกเหรอคะ นี่ใกล้ จะเดินแบบกันแล้ วนะคะ”

หญิงสาวถามหาบิดาเมื่อไม่เห็นท่านอยู่ในกลุม่ หากบิดาเธอมาแล้ วนันต้ ้ องมีแต่
ชายรูปร่างกํายําเดินไปมาแถวนี ้แน่นอน ในตอนเด็กนันเธอและน้
้ องชายจะออก
จากบ้ านต้ องมีลกู น้ องของพ่อเดินตามเป็ นพรวน แม้ แต่ตอนนี ้ก็ยงั มีคนคอยตามอยู่
ห่างๆ ก็เป็ นลูกสาวนักธุรกิจนี่นาต้ องทําใจไว้ บ้าง

“นู่นไงจ๊ ะ พูดถึงก็มาพอดีเลย” ผู้เป็ นมารดาพยักเพยิดไปตามทางเดินที่มี

กลุม่ คนเดินเข้ ามา ทุกสายตาต่างสนใจชายที่เดินเข้ ามาพร้ อมลูกน้ องอย่างเนื่อง
แน่น

“พ่อคะ คิดถึงจังเลย ทําไมมาสายจังเลย นี่งานจะเริ่ มแล้ วนะคะ” ลูกสาว

คนสวยเดินเข้ าไปต้ องรับผู้เป็ นพ่อด้ วยความคิดถึง สองพ่อลูกคูน่ ี ้ไม่เจอกัน
ประมาณเกือบสองเดือน แต่ก็ไม่นานเท่าลูกชายคนเล็ก

“จ๊ ะ พ่อก็คิดถึงลูกมากนะจ๊ ะ ผมคิดถึงคุณจัง” ฟาราเอลผละจากลูกสาว

แล้ วเดินเข้ ามาหาคุณหญิงรัศมีอย่างรวดเร็ว พลางแสดงความรักใคร่ดงั่ คนหนุ่ม
สาว ณัฐวลัยมองทังสองท่้ านด้ วยรอยยิ ้มที่มมุ ปากกับความน่ารักในการแสดงออก
ถึง ความรักที่มีต่อกัน โรเบิร์ตได้ รูปร่างและความน่าเกรงขามมาจากพ่อของเขา
นี่เอง

“เป็ นไงเจ้ าโรป งานเป็ นไงมัง่ ” ฟาราเอลหันมาถามลูกชายที่ยืนอยู่ใกล้

มารดาและหญิงสาวสวย

“ดีฮะพ่อ ผมนึกว่าพ่อจะไม่มาแล้ วซะอีก” ทังสองพ่

้ อลูกทักมายกันอย่าง
ห่างเหิน แต่ดวงตาของทังสองสื
้ ่อออกมาอย่างชัดเจนถึงความรักอันเปี่ ยมล้ น ราฟา
เอลเหลือบมองไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างลูกชายก็หนั กลับมายังชายหนุ่ม ด้ วย
ความสงสัยในแววตา

“พ่อฮะ นี่ณฐั วลัย เป็ นเพื่อนผมครับ มาจากเมืองไทย” โรเบิร์ตแนะนําหญิง

สาวที่ยืนอยู่ด้านข้ าง ทังสองจั
้ บมือทักทายกัน ผู้สงู วัยกว่าส่งยื ้มอย่างอ่อนโยนและ
เป็ นกันเอง ทําให้ ณฐั วลัยรู้สกึ อบอุ่นในดวงตาและรอยยิ ้มนัน้
 “สวัสดีคะ่ เรี ยกหนูว่าจาเฉยๆก็ได้ ค่ะ ” ณัฐวลัยกล่าวอย่างนอบน้ อม พร้ อม
มองไปยังชายหนุ่มที่ยิ ้มอย่างพอใจที่ผ้ เู ป็ นพ่อพึงพอใจในตัวหญิงสาว ทัง้ 6 คนเดิน
ไปนัง่ ยังโต๊ ะ VIP เมื่อใกล้ ถึงเวลาสําหรับเดินแบบของเรเร่ลกู สาวนักธุรกิจยักใหญ่

เรเร่เจ้ าของงานขอตัวไปเตรี ยมความพร้ อมของงานด้ านหลังพร้ อมสามี

หนุ่มที่คอย ช่วยเหลือทุกสิ่ง ส่วนลูกชายตัวน้ อยก็เกาะติดอาสาวแจจนทําไห้ โร
เบิร์ตเกิดอาการหมัน่ ไส้

“คุณ...ดูหน้ าตาโรปสิคะ ทํายังกะจะโดดกัดคอหลานชายตัวแสบซะแล้ ว”

คุณหญิงรัศมีหนั มากระซิบกับชายหนุ่มผู้เป็ นที่รัก ด้ วยกลัวทังสองคนนั
้ นจะได้
้ ยิน

“ฮ่าๆๆๆ หนูจานี่แกมีเสน่ห์นะ ทังอาทั

้ งหลานหลงหั
้ วปั กหัวปํ าเชียว” ราฟา
เอล
กล่าวหยอกล้ อ เขามองตาลูกชายปราดเดียวก็ร้ ูว่าลูกชายเขาเริ่ มหลงผู้หญิง
ตรงหน้ าเข้ าแล้ ว

“คุณเชื่ออย่างนันเหรอคะ
้ ฉันล่ะกลัวใจตาโรปจะทําหนูจาเสียใจน่ะสิคะ”
เธอกล่าวออกมาอย่างกังวล

“ผมว่านะ ถึงจะอย่างนันหนู
้ จาคงมีวิธีกําหราบเจ้ าโรปแล้ วล่ะ ไม่งนไม่
ั ้ พา
มาให้ คณ
ุ เห็นหน้ าหรอก เชื่อผมสิ” ราฟาเอลกล่าวอย่างอารมณ์ดี เขารู้จกั โรเบิร์ตดี
 “ฉันก็หวังให้ เป็ นอย่างนันแหละค่
้ ะ” เธอมองบุตรชายตัวร้ ายและหญิงสาว
อย่างเอ็นดู

นางแบบสาวสวมชุดสุดหรูด้วยการออกแบบของ ดีไซเนอร์ มือทองอย่างเร

เร่นนได้
ั ้ รับเสียงปรบมือจากคนดูอย่างล้ นหลามเมื่อ ย่างกรายบนเวที ในชุดสุดท้ าย
ดีไซเนอร์ สาวออกมาปรากฏกายพร้ อมเหล่านางแบบที่สวมชุดของเธอนัน้ สร้ าง
ความภาคภูมิใจให้ แก่คนที่อยู่ในครอบครัวเป็ นอย่างยิ่ง สามีหนุ่มลุกยืนปรบมือให้
กําลังใจท่ามกลางเสียงปรบมือของคนทังหมด ้ หลักจากนันทุ้ กคนต่างดื่มดํ่ากับงาน
เลี ้ยงที่หรูหรานันอย่
้ างสนุกสนาน

“แม่คะเป็ นไงบ้ างคะ เรเร่ตื่นเต้ นมากเลยค่ะ” เมื่อลูกสาวปรากฏกายต่อบิดา

มารดาเธอก็พรํ่ าพรรณนาถึงความตื่นเต้ นที่เกิดขึ ้น ผู้เป็ นพ่อซื ้อนาฬิกาเรื อนหรูให้
เป็ นของขวัญสําหรับงานนี ้โดยเฉพาะทําให้ หญิง สาวนํ ้าตาซึม โรเบิร์ตเดินโอบ
เอวณัฐวลัยเดินเข้ ามาหาผู้เป็ นพี่สาว
“ยินดีด้วยนะสําหรับความสําเร็จ” ชายหนุ่มกล่าวพร้ อมยื่นของขวัญให้
อย่างขัดเขิน แต่พยายามกลบเกลื่อนด้ วยมองไปทางอื่นแทน เรเร่แอบยิ ้มเมื่อรู้ว่า
น้ องชายขัดเขินกับการกระทํานัน้

“ยินดีด้วยนะคะพี่เรเร่ งานเยี่ยมมากเลยค่ะ” ณัฐวลัยเอ่ยชมอย่างจริ งใจ

 “ขอบใจนะจ๊ ะ เสียดายที่น้องจาไม่เดินให้ พี่ ไม่งนนะ
ั ้ คนบางคนต้ องจ้ องตา
แทบถลนแน่นอนเลย” เรเร่อดเหน็บแนมน้ องชายไม่ได้ ไหนบอกว่าเป็ นเพื่อนแต่มือ
นี่ไม่ยอมห่างเอวณัฐวลัยเลย เธอคิดในใจ
“ดีแล้ วล่ะค่ะ อย่าให้ งานพี่เรเร่ต้องเสียเพราะจาเลยค่ะ ” ณัฐวลัยกล่าวถ่อม
ตัว
“จ้ า งันเดี
้ ๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะ ไปคุยกับเพื่อนๆก่อน แล้ วเจอกันนะจ๊ ะ ปะเรฟี่
ไปกับแม่นะ ” ว่าแล้ วเธอก็เดินควงแขนอเล็กเดินไปยังเหล่าบรรดาเพื่อนของเธอ
ที่มาแสดงความ ยินดี
“โรป ไปกับพ่อหน่อยสิ หนูจา พ่อขอยืมตัวเจ้ าโรปหน่อยนะ” ราฟาเอลเอ่ย
กับณัฐวลัยเพราะมีเรื่ องต้ องคุยกับลูกชายเจ้ าปั ญหาของเขา
“ค่ะ” หญิงสาวรับปากทังๆที ้ ่ไม่มีใครเหลือที่โต๊ ะสักคน คุณรัศมีไปคุยกับ
เหล่าบรรดาเพื่อน โรเบิร์ตและราฟาเอลก็เดินไปแล้ ว เธอจึงนัง่ เซ็งๆอยู่ที่โต๊ ะเพียง
คนเดียว เมื่อไหร่เธอจะได้ กลับบ้ านซักทีนะ คิดถึงบ้ านของเธอที่เชียงใหม่ตอนนี ้ทุก
คนคงจะเป็ นห่วงเธอเพราะเธอไม่ได้ ติดต่อไปเลย หากกลับไปคราวนี ้เธอจะไป
เยี่ยมคนที่บ้านบ้ างให้ หายคิดถึงไปเลย
“สวัสดีครับ เต้ นรํ ากับผมซักเพลงได้ ไหมครับ” เสียงเข้ มดังขึ ้นใกล้ ๆเธอ
ขณะที่กําลังคิดอะไรเพลินๆ หญิงสาวส่งยิ ้มให้ อย่างบางๆก่อนจะกวาดตามองไป
รอบๆ เธอเห็นผู้คนเต้ นรํ ากันอย่างสนุกสนาน สายตากลมโตมองหาโรเบิร์ตทัว่ บริ
เวณแต่ก็มองไม่เห็นเขาเลยแม้ เงา
“เอ่อ...คือว่า” ณัฐวลัยกล่าวตะกุกตะกัก เพราะเธอมากับโรเบิร์ตหรอกน่า
ไม่งนเธอก็
ั้ ออกไปเต้ นรํ ากับหนุ่มหล่อคนนี ้แล้ ว
“ไม่สะดวกเหรอครับ ผมเห็นคุณนัง่ คนเดียว กลัวคุณจะเหงา งันผมขอนั ้ ง่
กับคุณได้ ไหมครับ” เขามองหญิงสาวด้ วยแววตาหวานระยับดัง่ หญิงสาว แต่ด้วย
ความหล่อนี่มีอยู่ก็ทําให้ เธอไม่อยากคิดเป็ นอื่น ความหล่อนี ้กลืนกันไม่ลงกับโร
เบิร์ตเลยจริ งๆ คิดในใจ
“เชิญค่ะ” เธอกล่าวเชื ้อเชิญเขาด้ วยมารยาท
“เดฟ อยู่นี่เอง ตามหาตังนาน” ้ เสียงชายหนุ่มอีกคนดังขึ ้น ณัฐวลัยมองไป
ตามเสียงนันอย่ ้ างคุ้นหู
“อ้ าว น้ องจา รู้จกั กันแล้ วเหรอ” อเล็กนัน่ เอง มิน่าล่ะ เสียงคุ้นๆ ณัฐวลัย
คิดในใจพร้ อมมองชายหนุ่มอย่างงงงัน
“เพิ่งรู้จกั น่ะ” ชายหนุ่มอีกคนกล่าวตอบเสียงเรี ยบ สายตาจับจ้ องที่ดวง
หน้ าเธออย่างพิจารณาในความสวยและความหวานที่ผสานกันอย่าง ลงตัว
“นี่เดวิด เพื่อนพี่น่ะ เดฟนี่น้องจา เพื่อนเจ้ าโรปมัน” อเล็กแนะนําเพื่อนเขา
ให้ ร้ ูจกั หญิงสาวตรงหน้ า นี่เพื่อนเขาต้ องหลงเสน่ห์ผ้ หู ญิงคนนี ้แน่นอน ปกติเขาจะ
ไม่เดินเข้ าไปหาหญิงอื่นหรอก มีแต่ผ้ หู ญิงที่วิ่งเขาเพียงเท่านัน้
“แล้ วเจ้ าโรปไปไหนแล้ วล่ะ ทิ ้งน้ องจาไว้ คนเดียว” ชายกลุม่ กล่าวเชิง
ตําหนิ
“เอ่อ ไปคุยธุระกับคุณพ่อน่ะค่ะ แต่ไม่เป็ นไรนะคะ จาอยู่คนเดียวได้ ค่ะ
พี่อเล็กตามสบายเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็ นห่วงจานะคะ” ณัฐวลัยเอ่ยตามความจริ ง แต่
ถึงเธอจะพูดไปอย่างนัน้ เธอก็ยงั แอบว้ าเหว่อยู่ดี ก็มนั ไม่ใช่เมืองไทยบ้ านเกิดเธอ
ซะหน่อย
“ไม่เป็ นไรอเล็ก เดี๋ยวผมอยู่เป็ นเพื่อนคุณจาเองนะครับ” เดวิดอาสาอยู่
เป็ นเพื่อนณัฐวลัยด้ วยความเต็มใจ พลางส่งสายตาบอกเพื่อนหนุ่มอย่างมี
ความหมาย
“เอ่อ ฝากด้ วยละกัน เดี๋ยวพี่ไปเรี ยกเจ้ าเรฟี่ มาอยู่เป็ นเพื่อนละกันนะ”
กล่าวเสร็จก็เดินจากไป
 “ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“คุณจามาเที่ยวหรื อครับ” หนุ่มหล่อชวนคุยเพราะเขาเริ่ มสนใจเธอเข้ าแล้ ว
แต่วา่ เขาต้ องแน่ใจว่าเธอก็อยากคุยกับเขาเหมือนกัน
“ค่ะ คุณเพิ่งมางานเหรอคะ ฉันไม่เห็นคุณเลย” เธอตอบรับอย่างอ่อนโยน
เธอมองใบหน้ าหล่อเหลานันแล้ ้ วพิจารณา พลันรอยยิ ้มมุมปากก็ปรากฎขึ ้นโดยที่
ชายหนุ่มไม่ได้ สงั เกต
“ครับ ผมเพิ่งมาน่ะครับ พอดีติดธุระ เลยมาไม่ทนั ” สายตาจับจ้ องที่ใบหน้ า
งามแต่เขาก็พยายามจะไม่จ้องทําให้ เธอขัดเขิน
“แล้ วคุณเจอพี่เรเร่หรื อยังคะ มัวแต่คยุ กับฉัน เดี๋ยวพี่เรเร่แกงอนเอานะคะ”
“ผมเจอแล้ วครับ แต่บงั เอิญผมเห็นคุณนัง่ อยู่คนเดียว ก็เลยเข้ ามาทักนะ
ครับ” เดวิดบอกเล่าเหตุผลที่มาคุยกับเธอ
“เดฟ!!!! คิดถึงจัง ไม่เจอนานเลยนะ” เสียงหวานใสดังมาถึงก่อนที่เจ้ าตัว
จะมาถึง เดวิดรู้ทนั ทีว่าเสียงนี ้เป็ นเสียงของใคร เรเร่เพื่อนสาวของเขานัน่ เอง ทังคู ้ ่
เป็ นเพื่อนกันตังแต่
้ เรี ยนไฮสคูลด้ วยกัน และเขาก็เป็ นพ่อสื่อให้ คนทังคู ้ ด่ ้ วยเช่นกัน
เรเร่เดินเข้ ามากอดเดวิดอย่างสนิทสนมพร้ อมหอมแก้ มฟอดใหญ่อย่างคิดถึง
“เพิ่งกลับมาจากสหรัฐฯน่ะ คิดถึงเหมือนกัน” เดวิดกล่าวอย่างนุ่มนวล
ดวงตากลมโตดัง่ ผู้หญิงนันฉายแววอบอุ
้ ่นออกมาทันทีเมื่อเจอเพื่อนคนนี ้ ณัฐวลัย
อยากให้ สายตาอบอุ่นนี ้มามาจากโรเบิร์ตบ้ าง สองหนุ่มและอีกสองสาวนัง่ คุยกัน
อย่างสนุกสนานเหมือนคุ้นเคยกันมานานแสนนาน ไม่เพียงแต่เดวิด อเล็กและเรเร่
เพียงเท่านัน้ ณัฐวลัยก็คยุ กับพวกเขาได้ ร้ ูเรื่ อง เรี ยกว่ามีความสนใจใกล้ เคียงกัน
มากกว่า
 “เล็ก ไปเต้ นรํ ากันเถอะ เพลงนี ้จําได้ ไหม” เรเร่สะกิดสามีหนุ่มเพราะเพลงนี ้
เป็ นเพลงเดทแรกของพวกเขา เรเร่จะแสดงอาการตื่นเต้ นออกมาทุกครัง้ ที่ได้ ฟัง
เพลงนี ้
“เดฟ นายก็ชวนน้ องจาไปเต้ นด้ วยกันสิ” เรเร่หนั กลับมาบอกเพื่อนหนุ่ม
พร้ อมสบตาบ่งบอกถึงความนัยว่าสนับสนุนในความ สัมพันธ์ครัง้ นี ้
“จาขอตัวดีกว่าค่ะ จาไม่ถนัด” เธอรับปฏิเสธหลังจากที่หลีกเลี่ยงไปแล้ ว
รอบหนึง่
“ไปเถอะครับ อย่าให้ ผมต้ องขอคุณเก้ อเป็ นรอบที่ 2 เลย” ชายหนุ่มกล่าว
เสียงเบาพลางอ้ อนวอนหน่อยๆ มองดูน่ารักมากกว่าในสายตาณัฐวลัย
“ใช่ ไปเถอะ ไปสนุกด้ วยกันนะน้ องจา” อเล็กช่วยขอร้ องอีกแรงหนึง่ ทําให้
เธอใจอ่อน
“เอ่อ...ก็ได้ ค่ะ” ณัฐวลัยตกลงเมื่อทังสามคนช่
้ วยขอร้ อง เธอลุกขึ ้นเมื่อเดวิด
ยื่นแขนมาให้ เธอเกาะแล้ วเดินออกไปกลางฟลอร์ เรเร่และอเล็กเหลือบมองสบ
สายตากันอย่างมีความหมาย...
ตอน อารมณ์

อารมณ์

สายตาคมเหยี่ยวมองไปที่กลางฟลอร์ อย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นผู้หญิงของ
เขาเต้ นรํ า กับชายอื่นที่ไม่ใช่เขา มองเพียงปราดเดียวเขาก็ร้ ูว่าผู้หญิงคนนันคื
้ อณัฐ
วลัย ผู้หญิงของเขา

เขาอยากรู้ว่าไอ้ ผ้ ชู ายคนนันเป็
้ นใคร ณัฐวลัยถึงยอมไปเต้ นรํ าคูก่ บั มัน
มองไปแล้ วรูปร่างและหน้ าตาเขาก็ค้ นุ ๆอยู่เหมือนกัน และสายตาคูน่ นก็
ั ้ เหลือบไป
เห็นพี่สาวของและพี่ชายของตนที่เต้ นรํ าอยู่ใกล้ ๆ

โรเบิร์ตผละจากบิดาที่ยืนคุยกับเพื่อนผู้ใหญ่ออกมายังจุดหมายอย่างมา
สนใจใคร จนผู้เป็ นบิดาและเพื่อนมองตามสุดสายตา เขาเดินไปยังฟลอร์ ที่มีผ้ คู น
ยืนเต้ นรํ าอย่างสนุกสนาน เขาเห็นณัฐวลัยเต้ นรํ ากับชายคนนันอย่
้ างมีความสุข

“จา!!! คุณทําอย่างนี ้ได้ ยงั ไง...” ชายหนุ่มกระชากแขนณัฐวลัยออกจาก

การเกาะกุมของชายหนุ่มตรงหน้ า

“โอ๊ ย คุณ...” ณัฐวลัยร้ องอย่างปวดร้ าวไปทังแขนเมื

้ ่อโดนกระชากออก
จากอ้ อมกอดของชายเดวิด ดวงตากลมสวยตวัดมองชายหนุ่มอย่างคาดโทษ แต่
พอรู้ว่าเป็ นใครเธอก็ต้องตกใจ อีตาบ้ านี่แรงเยอะชะมัด

โรเบิร์ตลากหญิงสาวออกจากบริ เวณนันอย่
้ างรวดเร็วก่อนที่คนที่อยู่
บริ เวณนัน้ จะมองมาเป็ นสายตาเดียวกัน ณัฐวลัยเดินตามชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
ตามย่างก้ าวที่รวดเร็วของเขา พร้ อมส่งสายตาหงุดหงิดไปให้ จากทางด้ านหลัง

“นี่คณ
ุ !!! ปล่อยฉันนะ ” เธอตวาดเขาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมหยุดซักที เธอ
วิ่งตามเขาจนเกือบจะล้ มลงตรงนันอยู
้ ่แล้ ว
 “กลับบ้ าน !! ผมไม่ยอมให้ คณ
ุ ไปอี๋อ๋อกับไอ้ ผ้ ชู ายคนนันหรอกนะ
้ ” เขาก็
หันมาตวาดเธอเช่นกัน เรื่ องอะไรจะให้ เธอว่าเขาอยู่ฝ่ายเดี่ยว อีกอย่างตอนนี ้เธอ
เป็ นคนผิดในเรื่ องนี ้

“นี่คณ
ุ จะบ้ าเหรอไง อย่ามากล่าวหากันนะ ”

“อย่าบอกนะว่าคุณติดใจไอ้ หมอนัน่ น่ะ อย่าลืมซิว่าคุณมากับผม ดังนัน้

คุณจะไปกับใครนอกจากผมไม่ได้ ผมไม่ยอมเด็ดขาด” เขาตะคอกกลับเสียงดังจน
คนที่อยู่บริ เวณนันมองมาอย่
้ างสงสัย

“จะมากไปแล้ วนะ ในเมื่อคุณมีธรุ ะ แล้ วเขาก็มาอยู่เป็ นเพื่อนฉัน แล้ วมัน

ผิดตรงไหน” หญิงสาวถามกลับ

“โรป เกิดอะไรขึ ้นเหรอ ” เรเร่ผ้ เู ป็ นพี่สาวเดินตามออกมาด้ วยความ

รวดเร็ว เมื่อเธอรู้เรื่ องจากเดวิดเธอก็วิ่งตามออกมาด้ วยสีหน้ าตาตื่น ตามมาด้ วยอ
เล็กและต้ นเหตุของเรื่ อง

“จา...คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่า” เดวิดเอ่ยถามณัฐวลัยอย่างห่วงใย

เนื่องจากยังงงๆและไม่ร้ ูเรื่ องกับเหตุการณ์ตรงหน้ า

“มึง...”
 “ว้ าย!!!!!!” หญิงสาวทังสองที
้ ่อยู่ในเหตุการณ์กรี ดร้ องออกมาด้ วยความ
ตกใจเมื่อโรเบิร์ต เข้ าไปชกมุมปากชายหนุ่มผู้มาใหม่อย่างรวดเร็วจนไม่มีใคร
ต้ านทานได้ ทนั

“นายโรป หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี ้!!” เรเร่ตงสติ

ั ้ ได้ ก่อนใครเพื่อนจีงร้ องเรี ยก
น้ องชายด้ วยเสียงที่ดงั มากพอจนทํา ให้ ชายหนุ่มหยุดชะงักทันที เขาหันกลับมา
มองเสียงนันอย่
้ างโมโหแล้ วตะหวัดสายตามองไปยังณัฐวลัยที่มองมา ด้ วยความ
กลัว เธอยืนตัวสัน่ อยู่ข้างๆอเล็กที่ตกใจไม่แพ้ กนั

“ไป จา กลับบ้ าน” โรเบิร์ตเข้ าไปกระชากแขนหญิงสาวด้ วยความโมโห

ขณะที่เขากําลังผละจากไปพร้ อมณัฐวลัยนันกํ ้ าปั น้ จากเดวิดก็ปะทะเข้ ากับดวง
หน้ า หล่อคมนันอย่
้ างจัง จนชายหนุ่มล้ มลงกับพื ้นอย่างไม่ทนั ตังตั้ ว

“เดวิด อย่าค่ะ อย่า” เรเร่ปราดเข้ าไปหาน้ องชายที่ล้มลงไปกับพื ้น ณัฐ

วลัยได้ แต่มองอย่างตกใจ นี่เดวิดกล้ าทําอย่างนี ้ได้ อย่างไรกันนะ เมื่อก่อนเขาไม่ใช่
คนแบบนี ้นี่นา

“นี่ มึง!!!” โรเบิร์ตกําลังจะปราดเข้ าไปชกเดวิด แต่เรเร่และณัฐวลัยเข้ าไป

ฉุดไว้ ก่อน ไม่งนทั
ั ้ งสองคนต้
้ องมีเรื่ องราวใหญ่โตแน่นอน

“โรป อย่านะ พี่ขอละ นี่เพื่อนพี่นะ” พี่สาวเขากล่าวขอร้ องเพราะรู้นิสยั

น้ องชายของเธอดี
 “แต่ไอ้ นี่มนั ต่อยฉันนะ ฉันไม่ยอมหรอก” โรเบิร์ตกล่าวอย่างหัวเสียและ
นํ ้าเสียงที่ไม่พอใจ

“นายกลับไปก่อนนะ จาพาโรปกลับบ้ านไปก่อนนะ แล้ วค่อยคุยกันพรุ่งนี ้

ละกันนะ” เธอหันไปคุยกับณัฐวลัยด้ วยนํ ้าเสียงจริ งจังแสดงถึงอํานาจที่มีอยู่ใน
ขณะนี ้

“แต่วา่ ...”

“นายโรป พี่ขอร้ องล่ะ กลับไปก่อน พี่จะจัดการเรื่ องนี ้เอง” ว่าแล้ วเธอก็หนั

กลับไปหาเพื่อนชายและสามีที่ยืนอยู่แล้ วพาเดินเข้ าไปในงาน โดยไม่สนใจ
น้ องชายของเธอที่ยืนมองด้ วยความโกรธเคืองเป็ นที่สดุ ชายหนุ่มเดินไปยังรถยนต์
คันหรูที่จอดไว้ ใกล้ ๆโดยไม่รอณัฐวลัยเลยแม้ แต่น้อย

“จา...” ณัฐวลัยกําลังจะเดินเข้ าห้ องนอนของตัวเองแต่ก็ต้องชะงักเท้ าไว้

ด้ วยแรงดึงจาก ชายหนุ่ม ระหว่างทางเขาไม่พดู กับเธอสักคําและเธอเองก็ไม่ได้
สนใจพฤติกรรมของเขาด้ วย เช่นกัน

“คุณมีอะไรหรื อเปล่าคะ ฉันอยากพักผ่อน” เธอตอบอย่างไร้ อารมณ์

 “เอ่อ...” เขาตอบอย่างลังเลเพราะไม่ร้ ูว่าหญิงสาวกําลังโกรธเขาหรื อเปล่า
ตังแต่
้ นงั่ รถจากที่งานมาที่บ้านเธอก็ไม่สนใจเขาเลยแม้ แต่น้อย

“ถ้ าไม่มีอะไร ฉันขอตัวค่ะ” ณัฐวลัยเดินเข้ าห้ องไปแล้ วปิ ดประตูทนั ที

เนื่องจากไม่อยากให้ ชายหนุ่มพูดอะไร มากไปกว่านี ้ พลางนัง่ ลงที่โซฟาอย่าง
เหนื่อยอ่อน เธอรู้สกึ หงุดหงิดที่เจอเหตุการณ์แบบนี ้มากเพราะเธอไม่ชอบการชก
ต่อยกันเลย แม้ แต่น้อย แล้ วนี่ต่อหน้ าครอบครัวของเขาอีก เธอไม่อยากให้ ใครๆ
เข้ าใจเธอผิดเลยแม่แต่น้อย

หญิงสาวเดินเข้ าไปอาบนํ ้าในห้ องนํ ้า ด้ วยความหนักใจ เธออยากให้

สายนํ ้าพัดพาเอาความทุกข์ใจในครัง้ นี ้หายไปพร้ อมสายตา แต่มนั คงเป็ นเพียง
ความหวังเท่านันเอง
้

ณัฐวลัยเหลือบมองตัวเองในกระจกสบตากับคนในกระจกอยู่นาน รอยยิ ้ม
ก็ผดุ ขึ ้นที่มมุ ปาก นี่เขาหึงเธอหรื อเปล่านะถึงได้ แสดงอาการอย่างนันออกมา
้ หาก
เป็ นอย่างนันก็ ้ ดีสินะ เธอจะปั่ นหัวเขาให้ หมุนจนหาทางไม่เจอเลยทีเดียว เมื่อคิดได้
อย่างนันเท้้ าคูส่ วยก็ก้าวพาเจ้ าของร่างเดินเขาไปอาบนํ ้าอย่าง สบายอารมณ์พร้ อม
เสียงเพลงที่เจ้ าตัวร้ องออกมาอย่างอารมณ์ดี
 ที่งานเลี ้ยง หลังจากที่สองหนุ่มกับอีกหนึง่ สาวเดินเข้ าไปในงานนันอย่
้ าง
ร้ อนรน เธอมองหน้ าสามีอย่างกังวลกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ ้น พลางมองหน้ าเพื่อน
ชายที่มีเลือดซึมที่มมุ ปากเล็กน้ อยเพราะกําปั น้ น้ องชายตัว ดีของเธอ

“เดฟ นายเป็ นไงบ้ าง เจ็บตรงไหนหรื อเปล่า” เรเร่ถามอย่างห่วงใยเมื่อนัง่

ลงที่เก้ าอี ้สีขาวสุดหรู

“ไม่เป็ นไร แค่นี ้เอง ว่าแต่ไอ้ เจ้ านัน่ มันเป็ นใครน่ะ แล้ วมันเป็ นอะไรกับคุณ
จามันถึงทํากับเธออย่างนัน” ้ ชายหนุ่มถามออกมาเป็ นชุดๆเมื่อเพื่อนสาวถามจบ

“นี่เดฟ แกเพิ่งเจ็บตัวหยกๆ ยังจะพูดมากอีก แล้ วทําไมแกต้ องถามแต่เรื่ อง

น้ องจาเป็ นชุดอย่างนันด้
้ วยวะ เรเร่จะตอบแกได้ ยงั ไง” อเล็กเอ่ยถามพลางตําหนิ
เพื่อน

“ไม่เป็ นไรหรอกเล็ก อย่าไปว่าเดฟเลย เขากําลังเจ็บอยู่นะ เรเร่ขอโทษแทน

น้ องชายด้ วยนะ เขาก็ใจร้ อนแบบนี ้นัน่ แหละ อย่าไปถือสาเจ้ าโรปเลยนะ” หญิง
สาวกล่าวออกมาด้ วยนํ ้าเสียงที่ฟังแล้ วรู้สกึ สงสารคนพูดเป็ นอย่างยิ่ง

“อ๋อ ไอ้ เจ้ านัน่ คือน้ องเรเร่เหรอ มิน่าล่ะ หน้ าคุ้นๆ ไหนอเล็กบอกว่าคุณจา
เป็ นเพื่อนกับเจ้ านัน่ แล้ วทําไมถึงทํากับเธอแบบนันล่ ้ ะ” เดวิดรํ าพึงอย่างอารมณ์
เสียเมื่อรู้ว่าเป็ นน้ องชายของเพื่อนสาวที่ไม่คอ่ ยถูก ชะตากันมาแต่เด็ก เพราะทัง้
สองชอบแย่งเรเร่มากจากกันและกัน เดวิดชอบเล่นกับเรเร่แต่โรเบิร์ตหวงพี่สาวเป็ น
ที่สดุ ตังแต่
้ นนเป็ั ้ นต้ นมาทังสองมั
้ กจะทะเลาะกันเมื่อต้ องพบเจออีกฝ่ ายเสมอ
จนกระทัง่ เรี ยนจบม.ปลาย เดวิดต้ องย้ ายไปเรี ยนที่องั กฤษทังสองจึ
้ งไม่เจอกันมา
นาน ถึงแม้ ว่าเรเร่จะติดต่อกับเดวิดบ่อยครัง้ โรเบิร์ตก็ไม่เคยสนใจแม้ แต่น้อย

“ใครจะไปรู้ละ่ ก็เจ้ าโรปบอกฉันอย่างนันนี

้ ่นา” อเล็กแก้ ตวั เสียงแผ่วเบา
พลางมองหน้ าแฟนสาวอย่างขอความช่วยเหลือ เดวิดลุกขึ ้นยืนเต็มความสูงทําให้
เห็นรูปร่างสูงสง่าเด่นชัดขึ ้น เรเร่มองตามร่างนันก่
้ อนจะรัง้ ไว้ ด้วยมือบางของเธอ

“เดฟ จะไปไหนล่ะ” เสียงหวานทักขึ ้นอีกครัง้ ก่อนที่เขาจะก้ าวเดิน

“เราจะกลับแล้ ว ไม่มีอารมณ์อยู่ต่อละ กลับก่อนนะ บาย” ชายหนุ่มกล่าว

เสร็จก็เดินออกจากงานโดยไม่สนใจผู้ใดเลยซักนิด สามีภรรยาหันมาสบตากัน
อย่างไม่ได้ นดั
“เห็นไหมล่ะ แผนเธอน่ะเป็ นไง เกิดเรื่ องเลย” อเล็กถอนหายใจออกมาเฮือก
ใหญ่ก่อนจะนัง่ ลงที่เดิมอย่างหมดแรง
ตอน เกินคาด

เกินคาด

อากาศในตอนเช้ านี ้ดีเกินคาดหมาย แสงแดดอบอุ่นลอดทอเข้ ามายัง

หน้ าต่างที่มีม่านบังอยู่ แต่ด้วยรอบแยกของผ้ าม่านทําให้ แสงนันส่
้ องมากระทบดวง
หน้ ากลมมนได้ รูป ณัฐวลัยค่อยๆลืมตาอย่างยากเหลือเกิน เมื่อคืนเธอเข้ านอน
ด้ วยความสับสนระคนแปลกใจที่มีต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ ้น เธอค่อยๆลุกจากเตียง
นอนใหญ่นนั ้ ชุดนอนบางเบาทําให้ ผ้ สู วมใส่ดมู ีเสน่ห์ในรูปลักษณ์ภายนอกมากจน
เกินควร หญิงสาวเดินเข้ าห้ องนํ ้าเพื่อจัดการธุระของตัวเองให้ เสร็จเพื่อจะลงไปข้ าง
ล่าง

ณัฐวลัยเดินลงมาจากห้ องพร้ อมกับดวงหน้ าที่เฉยเมยปราศจากรอยยิ ้มที่

แสนอ่อน โยน เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับเอาซะเลย หลังจากที่แยกทางกับโรเบิร์ตเขา
ก็ไม่มาหาเธอเลย

“อ้ าว!! หนูจาจ๊ ะ มาทานอาหารเช้ าด้ วยกันซิจ๊ะ ” คุณหญิงรัศมีเอ่ยทักเมื่อ

เห็นณัฐวลัยเดินลงมาจากบันได ในโต๊ ะอาหารวันนี ้มีคนทังครอบครั
้ วอยู่กนั เกือบ
ครบ ยกเว้ นชายหนุ่มที่ยงั ไม่ลงมาจากห้ องอยู่คนเดียว ราฟาเอลที่ไม่คอ่ ยกลับบ้ าน
ก็นงั่ ทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยข้ างภรรยาสุดสวย

“อาจาฮะ ทําไมหน้ ามุ่ยละฮะ ไม่สบายเหรอครับ” เด็กชายตัวน้ อยหน้ าตา

สดใสเอ่ยถามขึ ้นเมื่อเห็นณัฐวลัยยิ ้มน้ อยมากในตอนเช้ า นี ้ เรเร่และอเล็กเหลือบ
สายตามองกันและกันอย่างรู้ความหมายถึงสิ่งที่ลกู ชายวัย ซนถามออกไป

“เอ่อ อาสบายดีค่ะ อาแค่นอนไม่ค่อยหลับนะจ๊ ะ” เธอบอกเรฟี่ ที่ถามอย่าง

ไร้ เดียงสา
 “อ้ าว แล้ วเจ้ าโรปยังไม่ลงมาอีกเหรอ” ผู้เป็ นประมุขของบ้ านเอ่ยปากถาม
เมื่อไม่เห็นเจ้ าลูกชายตัวดีลงมาทานอาหาร พร้ อมณัฐวลัย แต่เขาก็ไม่ได้ เจาะจงว่า
จะถามใครเป็ นพิเศษ

“เรเร่ว่านายโรปน่าจะเหนื่อยจากงานเมื่อวานน่ะค่ะ ปล่อยให้ เขานอนพัก

สบายๆไปเถอะค่ะ” ลูกสาวคนเดียวกล่าวพลางมองไปยังบิดา ณัฐวลัยนัง่ ทาน
อาหารไปอย่างเงียบๆ

“เอ่อ...แล้ ววันนี ้จะไปไหนกันหรื อเปล่าล่ะ” ราฟาเอลถามกลับ

“ไม่หรอกค่ะ วันนี ้กะจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านกันน่ะค่ะ ป๊ าละคะไปไหนหรื อ

เปล่า”

“คือ พ่อเค้ าอยากจะหาเพื่อนฝูงเขาน่ะ ยังไงเรเร่อยู่บ้านก็ดแู ลหนูจาด้ วย

ละกันนะ เพิ่งตาโรปไม่ได้ หรอก ป่ านนี ้ยังไม่ลงมาเลย เหลวไหลจริ งๆ” คุณรัศมี
บอกลูกสาวแทนสามีพร้ อมบ่นลูกชายตัวดีเสียยกใหญ่

“อย่าลําบากพี่เรเร่เลยค่ะ จาอยู่คนเดียวได้ ค่ะ ให้ พี่เรเร่พกั ผ่อนดีกว่า เมื่อ

วานก็เหนื่อยทังวั
้ น” ณัฐวลัยกล่าวออกตัวเพราะเธออยากอยู่คนเดียวคิดอะไรเรื่ อย
เปื่ อยมากกว่า

“เดี๋ยวผมอยู่เป็ นเพื่อนอาจาเองฮะ คุณยายไม่ต้องห่วงนะฮะ” เรฟี่ อาสา

เอ่ยปากทันใด เรี ยกเสียงหัวเราะจากคนทังโต๊
้ ะได้ ทนั ที หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ
ทุกคนก็แยกย้ ายไปตามทาง เจ้ าของบ้ านทังสองนั้ ง่ รถยุโรปคันหรูออกจากบ้ าน
ทันที สามคนพ่อแม่ลกู พร้ อมณัฐวลัยเดินมานัง่ เล่นที่สวนหลังบ้ าน สองสามีภรรยา
นัง่ คุยกันหนุงหนิง ส่วนลูกชายตัวน้ อยนัง่ วาดรูปอยู่กบั อาสาวด้ วยความ
สนุกสนาน

“ป๊ า!!! สีของผมหมดแล้ วฮะ” ลูกชายตัวน้ อยเดินมาร้ องเรี ยกผู้เป็ นบิดา

ทังสองคนมองหน้
้ ากันมุ่ยเพราะไม่อยากออกไปข้ างนอก

“หมดแล้ วเหรอ งันพรุ

้ ่งนี ้ค่อยวาดต่อไหมครับ” อเล็กบอกเรฟี่ ด้วยเสียง
แข็งๆ

“พี่เรเร่คะ เดี๋ยวจากับเรฟี่ ไปซื ้อกันเองก็ได้ ค่ะ จะได้ เปลี่ยนบรรยากาศด้ วย

เน๊ อะ” ประโยคท้ ายเธอหันไปหาเสียงสนับสนุนกับเด็กชายตัวน้ อยนันอย่ ้ าง
กระตือรื อร้ น
“ฮะ ป๋ าให้ ผมไปกะอาจานะฮะ” ลูกชายตัวน้ อยอ้ อนอเล็กด้ วยนํ ้าเสียงออด
อ้ อน พลางมองหน้ าเรเร่และณัฐวลัยสลับกันไปมาอย่างขอความคิดเห็น
“งันก็
้ ให้ อาโรปไปส่งละกันนะคะ อาจาไม่คอ่ ยรู้ทางเดี๋ยวหลงกันหรอกนะ”
เรเร่หนั มาบอกลูกชายเพราะเธอไม่ไว้ ใจทังสองคนเลยจริ
้ งๆ คนหนึง่ ก็ไม่คอ่ ยรู้เรื่ อง
พื ้นที่ อีกคนก็ยงั เด็กจะปล่อยให้ ออกไปกันตามลําพังไม่ได้ เด็ดขาด
“จะไปไหนกันเหรอครับ ให้ ผมไปด้ วยคนสิ” เสียงหนุ่มหล่อดังขึ ้นมาข้ าง
หลังคนทังหมด ้ สายตาทุกคูม่ องไปยังต้ นเสียงเมื่อพบกับหนุ่มหล่อที่เจอเจอะเมื่อ
วาน เดวิดเดินเข้ ามาอย่างเชื่องช้ าแต่เต็มไปด้ วยความมัน่ ใจตามประสานักธุรกิจไฟ
แรง
 “อ้ าวเดฟ!!! มายังไงวะ” อเล็กเอ่ยทักชายหนุ่มอย่างสนิทสนม เมื่อกี ้เขา
ยังพูดเรื่ องเพื่อนของเขากับภรรยาอยู่เลย ไม่นกึ ว่าจะได้ เจอกันอย่างรวดเร็วขนาด
นี ้
“สวัสดีครับ คุณจา...เป็ นไงบ้ างครับ” เดวิดเอ่ยทักหญิงสาวที่นงั่ เงียบอยู่
ข้ างๆหลายตัวน้ อยแสนซน เรฟี่ มองหน้ าชายหนุ่มอย่างนิ่งๆ
“ค่ะ สบายดีค่ะ”
“เอ่อ นายมาก็ดีแล้ วแหละ นายช่วยไปส่งน้ องจากับเรฟี่ ไปซื ้อของหน่อยสิ
ฉันจะได้ ไม่ห่วง” เรเร่บอกเพื่อนหนุ่ม
“จะดีเหรอคะพี่เรเร่ จาเกรงใจคุณเดวิดน่ะค่ะ เดี๋ยวจาให้ คนรถไปส่งก็ได้
ค่ะ” ณัฐวลัยกล่าวกับเรเร่ เธอไม่สามารถสู้หน้ าชายหนุ่มได้ เพราะเรื่ องเมื่อคืนนี ้
แท้ ๆเลย
“ไม่เป็ นไรหรอกครับ วันนี ้ผมว่างทังวั ้ น อีกอย่างผมก็อยากออกไปเที่ยว
ข้ างนอกเหมือนกัน แต่ไม่มีเพื่อน ไปเดินเล่นกับคุณจาก็ยงั ดีกว่าอยู่คนเดียว” ชาย
หนุ่มเอ่ยยืดยาว ที่เขามาบ้ านนี ้ก็เพื่อจุดประสงค์นี ้เช่นกัน
“ใช่ไปด้ วยกันน้ องจาจะได้ ไม่กงั วลพื ้นที่ไงจ๊ ะ อีกอย่างเรฟี่ ยงั เด็กให้
คําปรึกษาน้ องจาไม่ได้ หรอกนะจ๊ ะ” เรเร่กล่าวสนับสนุนอย่างติดตลก เธอคิดว่า
เพื่อนหนุ่มต้ องติดใจณัฐวลัยอยู่เป็ นแน่ ไม่งนไม่
ั ้ แสดงตัวจนออกนอกหน้ าขนาดนี ้
หรอก
“ไปเถอะครับอาจา ผมอยากออกไปเที่ยวข้ องนอก” เด็กชายร้ องเสียง
สนับสนุน แสดงอาการตื่นเต้ นอย่างสนุกสนาน
“เอ่อ ก็ได้ ค่ะ งันจาไปแต่
้ งตัวก่อนนะคะ เรฟี่ ไปแต่งตัวกันนะคะ เดี๋ยวจา
มานะคะคุณเดวิด” ประโยคหลังหันไปคุยกับชายหนุ่ม เขาฉีกยิ ้มน้ อยๆมอง
ตามณัฐวลัยเดินจากไป
 “นี่นายเดฟ นายน่ะสนใจหนูจาเค้ าเหรอ ถึงตามมาที่นี่ได้ น่ะ” อเล็กเอ่ย
ถามเมื่อผู้ถกู กล่าวถึงเดินจากไปไกลและคิดว่าคงไม่ได้ ยินเสียง สนทนาของเขา
“ไม่ร้ ูสิ จะถามทําไม ถ้ าไม่ช่วยสนับสนุนก็อย่าพูดมาก” เดวิดกล่าวอย่าง
เป็ นต่อ เขาอยากให้ แกล้ งให้ เพื่อนสงสัยเล่นเฉยๆ
“เอ่อ!!! มึงไม่บอกไม่เป็ นไร แต่อย่าลืมนะโว้ ยว่าฉันน่ะอยู่บ้านเดียวกะ
น้ องจา ไม่บอกฉันแล้ วแกจะเสียใจ”
“เอ่อๆๆ บอกก็ได้ ฉันก็กําลังดูๆอยู่ แต่แกอย่าบอกคุณจาเชียว เดี๋ยวเธอจะ
ตกใจ” เขากระซิบกระซาบกลัวว่าจะเสียงดังออกไป
“เอาใจช่วยละกัน นะยะ แล้ วทานอะไรมารึยงั ” เรเร่รับเปลี่ยนเรื่ องคุย
เพราะเธอรู้ว่าอะไรเป็ นอะไร ณัฐวลัยอาจจะไม่ใช่คนโสดตามที่ชายหนุ่มคิดแต่เธอ
ก็ไม่ร้ ูจะช่วยใครเช่นกัน อีกคนก็น้องแต่อีกคนก็เพื่อน
“ยังเลย แต่เดี๋ยวค่อยไปหาทานกับคุณจาละกัน” เขาบอกอย่างอารมณ์ดี
“แหม เจ้ าเล่ห์นกั นะแก ไปเถอะน้ องจาเดินมาแล้ วนะ แล้ วอย่ากลับดึกนะ”
อเล็กบอกเพื่อนหนุ่มเมื่อเห็นณัฐวลัยเดินออกมาจากบ้ านพร้ อมลูกชายของเขา
เดวิดมองตามเขาตะลึงในความน่ารักของเธอมากจนเขาหยุดหายใจไปชัว่
ขณะหนึง่
“ไปกันเถอะค่ะ เรฟี่ ตื่นเต้ นใหญ่เลย” ณัฐวลัยเอ่ยทักชายหนุ่มที่มองมายัง
เธอด้ วยสายตาแปลกๆ
“เอ่อ ครับ ฉันไปละนะ” สุดท้ ายเขาหันมาบอกกับเพื่อนๆของเขา แล้ วทัง้
สามคนก็เดินตามกันไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่ที่หน้ าบ้ าน
ตอน หึงหวง
 หึงหวง

โรเบิร์ตเดินลงมาจากบันไดด้ วยความงัวเงีย เขาเพิ่งนอนในตอนรุ่งเช้ า

ซึง่ เป็ นเหตุให้ เขาตื่นสาย และชายหนุ่มเตรี ยมพร้ อมที่จะปรับความเข้ าใจกับหญิง
สาวแล้ วด้ วย ถึงแม้ ว่าเธอจะไม่สนใจในตอนแรกก็ตาม

ทันทีที่เท้ าคูน่ นแตะลงบนพื

ั้ ้นเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ ากางเกงก็ดงั ขึ ้น
เขาหยุดเดินแล้ วล้ วงมันขึ ้นมาเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็ นใครเขาก็กดรับอย่าง
ตื่นเต้ นในนํ ้าเสียง

“ว่าไงไอ้ หมอ”

“โรป ผลเลือดแกออกแล้ วนะโว้ ย” ปลายสายตอบกลับมาอย่างกวนๆ

“เอ่อ ขอบใจมากเพื่อน เดี๋ยวฉันจะไปหาแกที่โรงพยาบาลแล้ วกัน และ

แกอย่าบอกเรื่ องนี ้กับใครนะโว้ ย” โรเบิร์ตบอกหมออย่างคุ้ยเคย
“ทําไมวะ กลัวคนอื่นคิดว่าแกเป็ นลูกไก่ที่ต้องเดินตามแม่หรื อไง ฉันไม่
แปลกใจเลยว่าทําไม” เพื่อนกล่าวอย่างล้ อเลียนจนชายหนุ่มหน้ าขึ ้นสีเล็กน้ อย
หากคูส่ นทนาเห็นหน้ าเขาตอนนี ้แล้ วต้ องปล่อยเสียงขําออกมาอย่างแน่นอน
 “แค่นี ้นะ เดี๋ยวเจอกัน” ว่าแล้ วก็กดตัดสายไปโดยไม่ฟังเสียงเพื่อน
แม้ แต่น้อย โรเบิร์ตมองไปยังบริ เวณที่สง่ เสียงเงียบเชียบเหมือนไม่มีคนอยู่เลย ไม่มี
แม้ แต่คนงานที่บ้าน เขาเดินไปยังสวนสวยหลังบ้ านซึง่ เป็ นที่พกั ผ่อนของคนทัง้
ครอบครัว เมื่อเดินเข้ าไปเขาก็เห็นพี่สาวของเขานัง่ คล่อมอยู่บนตัวอเล็กอย่างแนบ
แน่น ถึงแม้ เสื ้อผ้ าทุกชิ ้นยังอยู่ครบแต่เขาก็อดรู้สกึ หน้ าแดงขึ ้นมาไม่ได้
“เอ่อ...เรเร่ ...คนที่บ้านหายไปไหนกันหมด” เขาเอ่ยออกมาเสียงขรึม
พยายามไม่ให้ มนั สัน่ สะท้ านเพราะภาพที่เห็นตรงหน้ า เขาผ่านประสบการณ์แบบนี ้
มาก็เยอะ ทําไมแค่ภาพตรงหน้ าต้ องทําให้ เขาเหงื่อตกได้ ขนาดนี ้นะ สองหนุ่มสาว
ค่อยผละออกจากกันอย่างอ้ อยอิ่งโดยไม่สนใจสายตาของคนที่เพิ่งเข้ า มาเลยซัก
นิด

“ป๋ ากะแม่ออกไปข้ างนอก ส่วนเรฟี่ กะน้ องจาออกไปซื ้อสีน่ะ มีอะไร

หรื อเปล่า” เรเร่ตอบอย่างไม่ขอไปที สายตาคูก่ ลมหวานฉํ่าด้ วยอารมณ์บางอย่าง
เหลือบมองน้ องชายของเขาอย่างสงสัย
“เปล่านี่... แล้ วจาไปยังไง ทําไมปล่อยให้ ไปกับเรฟี่ ละ่ ทําไมไม่ขึ ้นไป
เรี ยกผม ผมจะได้ ไปด้ วย” เขาถามออกมาอย่างหงุดหงิดเล็กน้ อยที่ถกู มองข้ าม
ความสําคัญ
“อ้ าวฉันก็นกึ ว่านายยังนอนอุตอุ ยู่นะสิ เลยไม่อยากกวน” พี่สาวตัว
แสบก็ยงั พูดแบบไม่สนใจอยู่อย่างเดิม
 “แล้ วทําไมเธอไม่ไปกับเขาล่ะ ปล่อยคนไม่ร้ ูที่ทางไปได้ ยงั ไง” ชายหนุ่ม
ยังคงนํ ้าเสียงหงุดหงิดเหมือนเดิม ยิ่งพูดแล้ วยิ่งอารมณ์เสีย
“โรป ใจเย็นๆสิ เดี๋ยวน้ องจาก็กลับมาแล้ วหล่ะ” อเล็กเอ่ยเสียงขรึมด้ วย
กลัวว่าสองพี่น้องคูน่ ี ้จะทะเลาะกันเพียงเพราะเรื่ อง แค่นี ้ คนพี่ก็กวนประสาทส่วน
คนน้ องก็อารมณ์รุนแรง ใจร้ อนเกินไป
“แล้ วจาไปซื ้อของที่ไหนฮะ ผมจะได้ ตามไปถูก” ชายหนุ่มพยายาม
ระงับโทสะไม่ให้ ลงกับพี่เขยอย่างเต็มที่
“เอ่อ...ไม่ร้ ูเหมือนกันนะ แต่น้องจาเค้ าบอกว่าเดี๋ยวก็กลับ อย่าไปห่วง
เลย พี่วา่ นายรอที่บ้านนี่แหละ ไม่ต้องไปตามหรอก วุน่ วายเปล่าๆ” อเล็กเกลี ้ย
กล่อม ขืนปล่อยให้ เจ้ าตัวตามไป เพื่อนของเราต้ องเจ็บหนักเป็ นแน่
“งัน..ถ้
้ าจากลับมาพี่ช่วยโทรไปบอกผมด้ วยนะฮะ ผมจะออกไปทําธุระ
นิดหน่อย” ว่าแล้ วเขาก็เดินจากไปอย่างหัวเสีย เขาพยายามไม่มองหน้ าพี่สาวที่ทํา
เป็ นไม่รับรู้ใดๆทังสิ
้ ้น
“อีตาบ้ า คุณทําไมไม่บอกให้ เขาตามไปเองล่ะ เรเร่หมัน่ ไส้ จงั เลย”
พี่สาวสุดแสบเอ่ยออกมากับสามีอย่างหมัน่ ไส้ เจ้ าน้ องชายของเขาเป็ นหนักหนา
“บ้ าเหรอคุณ เดี๋ยวเจ้ าโรปก็ได้ ฉีกเพื่อนเราเป็ นชิ ้นๆ ส่วนน้ องจาก็คงจะ
เจอฤทธิ์นายโรปไม่น้อยเหมือนกัน คุณอยากให้ พวกนันทะเลาะกั้ นเหรอ แค่เมื่อ
วานผมก็กลัวนายโรปจะตายอยู่แล้ ว เพราะแผนการคุณน่ะ” ชายหนุ่มกล่าวออกมา
อย่างยืดยาว
 “ก็มนั ช่วยไม่ได้ นี่คะ แต่เรื่ องวันนี ้ฉันไม่มีสว่ นนะ นายเดฟมาเองฉัน
ไม่ได้ ย่งุ เลยนะ” เรเร่ปฏิเสธเสียงแข็งสําหรับเรื่ องที่จะเกิดขึ ้นในวันนี ้
“ผมว่าเรามาหาทางไม่ให้ นายโรปมาเจอน้ องจาลงจากรถมากับนาย
เดฟดีกว่า ไม่งนนะมี
ั้ เรื่ องแน่ๆ” เขาปรึกษากับภรรยาในเรื่ องนี ้อยู่นานจนตกลงกัน
ว่าจะโทรตามทังสองคนให้
้ กลับ มาก่อนที่โรเบิร์ต จะกลับมาจากทําธุระ

ณัฐวลัยเปิ ดประตูรถคันสวยที่เพิ่งขับมาจอดที่หน้ าบ้ านอย่าง

ระมัดระวัง พร้ อมกันนันเด็
้ กชายตัวน้ อยก็วิ่งลงมาจากรถอย่างรวดเร็วด้ วยความ
สนุกสนานที่ คัง่ ค้ างจากการไปเดินเล่นนอกบ้ าน เรเร่และอเล็กออกรับทังสามคนที
้ ่
ประตูหน้ าบ้ านด้ วยรอยยิ ้มเอิบอิ่มที่เห็น ลูกชายมีความสุขที่ได้ ออกไปข้ างนอก
อเล็กเดินเข้ าไปช่วยเพื่อนที่ถือของออกมาจากรถมากมาย
“เป็ นไง สนุกไหมวะ” เขาแอบกระซิบเบาๆกับเพื่อนที่ใบหน้ าเปื อ้ น
รอยยิ ้มไปทังดวง
้
“เอ่อ..ก็ดี แต่จะดีกว่านี ้ถ้ านายไม่โทรไปตามฉัน ” เดวิดกล่าวอย่างเข่น
เขี ้ยวเอากับเพื่อน จนอเล็กอดขํากับท่าทางของเพื่อนไม่ได้
“น้ องจา เป็ นไงบ้ างครับ นายเรฟี่ ซนเกินไปหรื อเปล่า” ผู้เป็ นพ่อหันมา
ถามณัฐวลัยที่กําลังเข้ าเข้ าบ้ านอย่างเหนื่อยอ่อน
“เป็ นธรรมดาของเด็กนะค่ะ แต่ถ้าไม่ได้ คณ ุ เดวิดล่ะก็แย่เหมือนกันค่ะ ”
เธอกล่าวตอบด้ วยรอยยิ ้มที่เต็มเปี่ ยมไปด้ วยมิตรไมตรี
 “เรฟี่ เป็ นไงลูก กวนอาจามากรึเปล่าจ๊ ะ” เรเร่หนั มาถามลูกชายตัวน้ อย
ที่วิ่งเข้ ามากอดเธออย่างคิดถึงเป็ นหนักหนา
“ไม่กวนครับ ผมเป็ นเด็กดีมากๆเลย ใช่ไหมฮะอาจา” เด็กน้ อยเรี ยก
เสียงหัวเราะจากทุกคนที่อยู่ที่นนั่ ได้ จนเรเร่และอเล็กลืม เรื่ องน้ องชายของเขาไป
เลย
“เรเร่ว่าเราเข้ าไปคุยกันในบ้ านดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไม่สบายเอา” เรเร่เอ่ย
ชวนทุกคน เธอเตรี ยมขนมและเครื่ องดื่มไว้ ในสวนแล้ ว จึงเดินนําคนทังหมดเข้
้ าไป
ทันใดเสียงรถที่ค้ นุ หูของทุกคนยกเว้ นเดวิดก็แล่นเข้ ามาภายในบ้ าน
อย่างรวด เร็ว ณัฐวลัยตาโตเมื่อรู้ว่าเป็ นรถของใคร เธอขนลุกซู่รับรู้ถึงสิ่งโหดร้ ายที่
กําลังคืบคลานเข้ ามาหาเธอ
เรฟี่ กระโดดโลดเต้ นอย่างดีใจที่เห็นผู้เป็ นอาลงจากรถเดินตรงมาทาง
พวกเขา อย่างรวดเร็ว ขณะที่เรเร่ อเล็กและณัฐวลัยยืนแทบลืมหายใจอยู่ตรงนัน้
“จา คุณไปไหนมา” โรเบิร์ตถามเสียงเข้ ม เมื่อเห็นบุคคลอื่นยืนอยู่ด้วย
ซึง่ เป็ นคนเดียวกับเมื่อวานที่เข้ ามาคุยกับ ณัฐวลัย และก็เป็ นเพื่อนเรเร่ด้วยเช่นกัน
“เอ่อ ฉันไปซื ้อของมาค่ะ” หญิงสาวกล่าวอย่างชัดถ้ อยชัดคําจนโรเบิร์ต
หงุดหงิดในนํ ้าเสียงนัน้
“อย่าบอกนะว่าคุณไปกับไอ้ หมอนี่มาน่ะ” เขาถามออกมานํ ้าเสียงบึ ้ง
มากกว่าเดิม
 “ใช่คะ่ ” เธอยอมรับหน้ าตาเฉย และทําท่าจะเดินผละจากไป แต่ชาย
หนุ่มคว้ าข้ อมือบางนันไว้
้ ก่อน
“คุณจะไปไหน!! เราต้ องคุยกันให้ ร้ ูเรื่ องก่อน คุณไปกับมันทําไม ทําไม
คุณไม่บอกผมล่ะ...” เขาตวาดเธอแต่เผลอแสดงความเจ็บปวดออกมาทางแววตา
วูบหนึง่ แต่เขาก็พยายามเก็บ มันไว้ ทนั ทีก่อนที่จะมีใครสังเกตมากไปกว่านี ้
“จะมากไปแล้ วนะ ฉันจะไปที่ไหนกับใคร มันก็เรื่ องของฉันไม่เกี่ยวกับ
คุณซักนิด” เธอสะบัดมือออกจากเขาอย่างแรง
“แต่คณ
ุ เป็ น...”
“ฉันเป็ นอะไร ฉันก็เป็ นแค่เพื่อนคุณ ดังนันคุ
้ ณไม่มีสิทธิมากักขังไม่ให้
ฉันทําอะไรทังสิ
้ ้น!!” ณัฐวลัยกล่าวประชดเขาทําให้ ชายหนุ่มตะลึงในสิ่งที่เธอพูด
ออกมา
“แล้ ว เราจะได้ เห็นดีกนั ว่าคุณเป็ นอะไรกับผม!!!!” ว่าแล้ วชายหนุ่มก็
กระชากแขนหญิงสาวออกไปจากบริ เวณดังกล่าว คนทังสี ้ ่ยืนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ ้น
โดยเฉพาะเรฟี่ ที่หน้ าซีดเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี ้จนเกือบจะร้ องไห้ ออก
มาตามประสาเด็ก เรเร่ต้องเข้ าไปปลอบและพาลูกชายออกไปทันที เดวิดมองตา
คนทังคู
้ อ่ ย่างไม่ตงตั
ั ้ ว เขาพอเข้ าใจแล้ วว่าทังสองคนเป็
้ นอะไรกัน และเขาก็ควรจะ
ทําอย่างไรดี
ตอนที่ 27 พิสจู น์
 เสียงประตูปิดปึ งปั งทําให้ ร่างหญิงสาวสะดุ้งโหยง เธอเดินตาม
แรงกระชากของชายหนุ่มมาอย่างรวดเร็ว แล้ วร่างของเธอก็ถกู เหวี่ยงลงบนเตียง
หนานุ่มเบื ้องหน้ าอย่างไม่ปราณีใดๆ โรเบิร์ตสีหน้ าเหี ้ยมเกรี ยมมองมายังร่างบาง
ดัง่ เจ้ าป่ าที่จ้องขยํ ้ากวางสาว ที่ไร้ กําลัง เขาเดินเข้ ามาช้ าๆจนณัฐวลัยไม่สามารถ
กระพริ บตาได้ เลย เธอเกรงว่าเขาจะกระทําป่ าเถื่อนเหมือนดังอดีต
“คุณ จะทําอะไรน่ะ...” เธอเอ่ยออกไปทังที
้ ่ควรจะรู้ว่า แต่เธอก็ไม่
สามารถคาดเดาอารมณ์ในเวลานี ้ได้ เขานิ่งมาก มากจนเธอรู้สกึ กลัวกว่าตอนที่เขา
ตอนระเบิดอารมณ์ออกมาเสียอีก
“ผมก็แค่อยากจะพิสจู น์ว่า...คุณเป็ นภรรยาของผมไง” ว่าแล้ วเขาก็
กระโจนเข้ าไปหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว ณัฐวลัยที่ตงท่ ั ้ าอยู่แล้ วรี บพรวดพราดเด้ ง
ตัวออกมา แต่ช้าไปเสียแล้ วเมื่อเขาจับข้ อเท้ าของเธอไว้ ทนั
“จะ ไปไหน คุณไม่มีทางหนีผมไปไหนได้ หรอก อย่าคิดว่าจะหนีออกไป
จากห้ องนี ้ได้ ง่ายๆเลย” เขากล่าวพลางดึงข้ อเท้ าหญิงสาวไว้ อย่างแรง จนเธอหน้ า
นิ่วด้ วยความเจ็บจากแรงบีบนัน้
“ปล่อย ฉันนะ ฉันไม่อยากอยู่ใกล้ คณ ุ ปล่อย!!!” เธอตะคอกเขาเสียงดัง
แต่เสียงนี ้ไม่อาจทําให้ เขาหวาดหวัน่ และปล่อยเธอตัวเธอออกไปได้ เขาจะต้ อง
จัดการเรื่ องนี ้ให้ เสร็จสิ ้นเสียที ถึงจะต้ องบังคับกันก็ตาม เขาจะไม่ยกเธอให้ กบั
ผู้ชายคนไหนทังนั ้ น้
“ผมไม่ยอมให้ คณ ุ ออกไปยัว่ ไอ้ ผ้ ชู ายคนนันหรอก
้ ทําไม!! คุณอยากไป
จากผมจนตัวสัน่ เลยสินะ แต่ขอบอกมามีวนั เป็ นอันขาด!!” ชายหนุ่มลากเธอนอน
ควํ่าหน้ าลงกับเตียง มือทังสองข้
้ างถูกรวบไว้ ข้างหลัง แล้ วสงครามนํ ้าลายระหว่าง
ทังสองก็
้ เริ่ มต้ นขึ ้น
“ใช่ ฉันไม่อาจทนอยู่กบั ผู้ชายแบบคุณอีกต่อไปแล้ ว ฉันเกลียดคุณ !!!
เกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมกันเป็ นคุณ” เธอแผดเสียงดัง หวังว่าจะเรี ยกสติของเขา
กลับมา แต่มนั เหมือนนํ ้ามันที่รินรดกองไฟที่กําลังปะทุขึ ้นมา
“คุณเกลียดผมมากนักเหรอ ได้ ผมจะทําให้ คณ ุ เกลียดผมอีก แต่อย่า
หวังว่าผมจะปล่อยคุณไปเสวยสุขกับผู้ชายคนไหนได้ ยินไหม!!” ทันทีที่เสียงเขา
หยุดลง ริ มฝี ปากหนาก็ฉกวูบลงมาที่ลําคอระหงของเธออย่างรวดเร็ว เขาปลุกปลํ ้า
เธออย่างนักโทษที่หลบหนีคดีร้าย ขณะที่มือข้ างหนึง่ จับข้ อมือหญิงสาวไว้ มืออีก
ข้ างที่เหลือก็ลบู ไล้ ไปยังเรื อนกายที่เขาโหยหามานานแสนนาน ณัฐวลัยกรี ดเสียง
ทันทีที่มือหนาสัมผัสอย่างจาบจ้ วงบนเรื อนกายของเธออย่างไม่ ได้ รับการยินยอม
“อย่านะ อย่าทําแบบนี ้ ปล่อนฉันนะ บอกให้ ปล่อย!!!” ณัฐวลัยดิ ้น
พล่านใต้ เรื อนกายหนานันอย่
้ างแรง แต่มีหรื อจะสู้เขาได้ ชายหนุ่มลูบไล้ เธอย่าง
รุนแรงตามอารมณ์กรุ่นโกรธที่เธอบอกเกลียดเขาขนาดไหน เสื ้อตัวหนาของเธอถูก
ดึงออกมาอย่างง่ายดายจนเธอใจหาย มือหนาลูบไล้ ผ่านหน้ าท้ องแบนราบอย่าง
คิดถึง ชายหนุ่มเบิกตากลมโตมองแผ่นหลังที่ขาวสะอาด ตอนนี ้อารมณ์ของเขาเริ่ ม
สงบลงเมื่อเห็นผิวกายที่เขาโหยหาอยู่ทกุ เมื่อเชื่อ วัน
“จา...ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน” โรเบิร์ตกล่าวเสียงสัน่ ณัฐวลัยชะงักค้ าง
กับอารมณ์ที่แปรปรวนของชายหนุ่ม
“เอ่อ...คุณว่าอะไรนะ ฉันได้ ยินไม่ถนัด” เธอเหลียวกลับมามองชาย
หนุ่มที่กําลังลามเลียแผ่นหลังขาวของเธออยู่
 “เราดีกนั นะ ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณอีกแล้ ว ผมทนไม่ได้ ที่เห็นคุณ
อยู่กบั ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผม” เขาอุ้มเธอมานัง่ ตักหนา กระซิบที่ริมหูอย่างหยอกล้ อ
จนเธอสัน่ ไหวไปกับสัมผัสของเขา ณัฐวลัยมองหน้ าเขาอย่างงงๆ เธอไม่เข้ าใจเขา
จริ งๆ เมื่อกี ้ดัง่ กับมัจจุราชที่พร้ อมจะปลิดชีวิตสรรพสิ่ง แต่ตอนนี ้...
“เอ่อ...ฉัน...” เธอตะกุกตะกัก พูดอะไรไม่ออก สายตาคมจับจ้ องมายัง
เธอราวมนต์ดําที่สะกดให้ เธออยู่นิ่ง ก้ อนลมวิ่งมาจุกที่ลําคอทังๆที
้ ่เธอมีคําถาม
มากมายที่อยากจะเอื ้อนเอ่ยออกมา
โรเบิร์ตก้ มหน้ าลงมาจูบมุมปากเธอเนิ่นนาน อ้ อยอิ่ง ไต่ลงมาตาม
ขากรรไกร ขณะที่ณฐั วลัยรู้สกึ เหมือนกระแสไฟวิ่งผ่านร่างกายเธออย่างรวดเร็ว มือ
หนาลูบไล้ แผ่นหลังทําเอาเธอเสียวซ่านไปทังกาย ้ มือหนากอบกุมทรวงอกที่ซุกซ่อน
อยู่ภายในชันในสี
้ สดใสที่เธอสวมใส่ แต่เขาก็ร้ ูสกึ ถึงความมแข็งขืนอยู่ภายในนัน้
เขาระดมจูบเธออย่างบ้ าคลัง่ ความอ่อนโยนที่เคยมีตอนนี ้กลับมลายหายไปหมด
สิ ้น ความเร่าร้ อน ดุเดือดของอารมณ์ที่เข้ ามาแทนที่คนทังสองอย่
้ างรวดเร็ว หญิง
สาวตอบโต้ เขาด้ วยความร้ อนแรงไม่แพ้ กนั ทําให้ ชายหนุ่มครางออกมาตามลําคอ
ด้ วยความพึงพอใจในการตอบสนองนัน้
“จา...ผมต้ องการคุณเหลือเกิน” เสียงเขาแหบพร่าจนกายสัน่ สะท้ าน
มือบางไล้ แผ่นอกแข็งแกร่งอย่างลืมตัว ใช่วา่ เขาต้ องการเธอคนเดียวที่ไหนล่ะ มือ
หนาเคลื่อนวนรอบรอยบุม๋ กลางลําตัว แล้ วเลื่อนหายเข้ าไปในขอบกางเกงยีนตัว
สวย ณัฐวลัยครางออกมาอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มยิ ้มมุมปากอย่างได้ ใจ เขาค่อยๆ
ถอนมันออกให้ พ้นจากรัศมีสายตา กลีบกุหลาบหยาดเยิ ้มหยดนํ ้าแห่งความ
พิศวาส เขามองอย่างพึงพอใจ ลิ ้นหนาก้ มสัมผัสอย่างแผ่วเบาจนร่างหนายกขึ ้น
เพื่อตอบรับสัญชาตญาณดิบที่มี
“อือ... จา...” ชายหนุ่มครางออกมาเมื่อมือบางดึงรัน้ เส้ นผมที่ตอนนี ้
ยุ่งเหยิงตามอารมณ์ที่ ปั่ นป่ วนของเขา ณัฐวลัยแอ่นกายรับความสุขสมที่เขามอบ
ให้ อย่างไม่อบั อายใดๆ เธอต้ องการเขาและเขาก็ต้องการเธอเช่นกัน โรเบิร์ตเลื่อน
กายหนาขึ ้นมา ฝากฝั งรอยจูบที่ซอกคอหอมกรุ่นนัน้ มือบางเลื่อนขึ ้นมาโอบกอด
รอบลําคอหนาอย่างหาที่พงึ่ เขาผงกหัวขึ ้นเพื่อจัดการปราการที่ห่อหุ้มร่างกาย
แข็งแกร่งกํายําของเขาออกไป ณัฐวลัยมองตามแล้ วผิดแก้ มของเธอก็แดงปลัง่ ดัง่
ลูกตําลึงสุก เธอหันสายตาไปที่อื่นอย่างยากลําบาก ก่อนที่เขาจะมองลงมาแล้ วริ ม
ฝี ปากหนาก็เลือ่นลงมาครอบครองทรวงอกที่ชเู ด่นล้ อ เลียนสายตาเขา
“ฮือ...” เสียงของณัฐวลัยครางออกมาเมื่อนิ ้วหนาเลื่อนสอดเข้ าไป
ฝั งในกลีบกุหลาบที่ หยาดเยิ ้มของเธอ มือหนาขยับอย่างเชื่องช้ า สายตามองเธอ
สกัดกันอารมณ์
้ ไว้ ริ มฝี ปากเม้ มสนิทจนกลายเป็ นสีซีดจาง เขาก้ มลงจูบซับนํ ้า
พราวอีกครัง้
“โรป...ได้ โปรด...ฉันทนไม่ไหว” เธอเอ่ยออกมาอีกครัง้ เมื่อเธอต้ อง
กดอารมณ์จนถึงขีดสุด ก่อนที่มนั จะระเบิดออกมา เขายิ ้มด้ วยความสุขสมที่ทําให้
เธอร้ องขอความต้ องการจากเขาได้ ลมหายใจติดขัด ทรวงอกของเธอกระเพื่อมขึ ้น
ลงเป็ นจังหวะทําให้ เขาอดไม่ได้ ที่จะเอื ้อมมือไป สัมผัส
“จา...บอกสิ คุณก็ต้องการผม และคุณจะไม่เกลียดผมตลอดไป”
เขาเลื่อนขึ ้นมากระซิบริ มหูอย่างแผ่วเบา ลิ ้มเลียใบหูอย่างยัว่ ยวนซึง่ มันนําความ
เสียวซ่านมาสู้เธออย่างไม่ปราณี ความแข็งขืนหยอกล้ อกลับกุหลาบเล่นจนเธอตัว
สัน่
“อือ...ฉันต้ องการคุณ ช่วยฉันด้ วย...นะคะ” คนเสียเปรี ยบขอร้ อง
แผ่วเบา เสียงหวานขาดห้ วนจนชายหนุ่มแทบทนไม่ไหมเช่นกัน เขาจึงส่งความคับ
แน่นเข้ าไปอย่างร้ อนรน
“โอว...จา คุณช่างดีเหลือเกิน” เขาพรํ่ าออกมาเมื่อสอดใส่แกนชาย
ลงไป มันคับแน่นและตอดรัดจนเขาเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถกู เขาโน้ มตัวลงมาทาบ
ทับเธอไว้ ทงตัั ้ วจนร่างเกือบผสานเป็ นหนึง่ เดียวกัน ริ มฝี ปากเขาลามเลียใบหน้ าเธอ
อย่างหวงแหน ณัฐวลัยหลับตาพริ ม้ ปล่อยให้ อารมณ์นําพาไป เขาพึงพอใจในตัว
เธอเป็ นหนักหนา ชายหนุ่มขยับกายอบ่างรวดเร็ว เร่งจังหวะตามอารมณ์ที่เริ่ มพุ่ง
ไปสูจ่ ดุ สูงสุด ร่างสาวครางออกมาเสียงดัง เมื่อความเสียวซ่านแผ่ไปทัว่ ร่าง
“ร้ องดังๆนะ ผมชอบเสียงคุณที่สดุ ...” เขาเร่งจังหวะรัวเร็ว ทังสอง
้
ส่งเสียงครางออกมาปะปนกันไป
“อ๊ า...ฉันจะทนไม่ไหวแล้ ว ได้ โปรด...” อารมณ์ของณัฐวลัยพุ่งขึ ้นสูง
ก่อนที่เธอจะกรี ดร้ องออกมา กายเธอกระตุก 2-3 ครัง้ เขาจูบซับดวงแก้ มเธอไว้
อย่างทะนุถนอมก่อนจะเร่งเครื่ องของเขาอย่างเร่งร้ อน ก่อนที่ช่องทางของเธอจะ
เยิ ้มหยาดไปด้ วยความอบอุ่นจากกายเขา
 “เดฟ เอ่อ...” เรเร่เรี ยกเพื่อนชายที่มองตามคนทังสองไปจนสุ
้ ด
สายตา เขาตกอยู่ในห้ วงความคิดนันนานมาก ้ จนเธอกลัวว่าเขาจะเสียใจในสิ่งที่ได้
เห็น แต่เธอก็ทําใจกล้ าเรี ยกเขาอย่างเกรงๆ เธอเดินออกมาหาเพื่อนทันทีหลังจากที่
ปลอบลูกน้ อยให้ สงบ
“ไม่ต้องพูดอะไร ฉันพอจะเข้ าใจแล้ วหล่ะ ไม่เป็ นไรนะ” เดวิดกล่าว
ออกมาอย่างขมขื่น ทําไมคนคนนันถึ
้ งไม่ใช่เขา คนที่เจอเธอก่อนใคร...
“เฮ้ ย! ไม่เป็ นอะไรนะโว้ ย” เพื่อนหนุ่มถามไถ่อีกครัง้ อย่างเป็ นห่วง
“อือ ไม่เป็ นไร” เขากล่าวยืนยัน ถึงแม้ ว่ามันจะตรงกันข้ ามกับหน้ าตา
ที่ดแู ย่ของเขาก็ตาม
“งัน้ เข้ าบ้ านกันเถอะนะ เดฟ นายอยู่รอพ่อแม่ฉนั ก่อนละกันนะ” เรเร่
บอกพร้ อมดึงมือเขาเข้ าบ้ าน ชายหนุ่มลังเลอยู่อดึ ใจหนึง่ ก่อนที่จะเดินเข้ าไปยัง
สวนสวยนัน้ เขาไม่อยากอยู่เพื่อรับรู้ว่าเธอและผู้ชายคนนันออกมาในรู
้ ปแบบใด
แต่ก็อยากจะเห็นเธออีกครัง้ ก่อนที่จะต้ องจากกันไป

***********************************************************************
ตอน บางอารมณ์

บนโต๊ ะอาหารเต็มไปด้ วยเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานของคนที่นงั่ ร่วม

โต๊ ะ เดวิดนัง่ คุยกับราฟาเอลถึงธุรกิจของเขาที่กําลังได้ รับความนิยมอย่างล้ นหลาม
อเล็กมองลูกชายตัวน้ อยทานข้ าวอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนเกินความจําเป็ นด้ วยต้ อง
การเอาใจผู้ใหญ่ที่นงั่ ร่วมโต๊ ะ เรเร่คยุ กับมารดาถึงคอลแลคชัน่ เสื ้อผ้ าชุดใหม่ของ
เธอที่ตอนนี ้อัดแน่นอยู่ใน สมองของเธอ แม่บ้านทําอาหารมาเสิร์ฟอย่างขะมักเขม้ น
ทุกอย่างล้ วนแล้ วแต่เป็ นอาหารจากเชฟฝี มือดีและเป็ นที่โปรดปรานของแต่ละคน
ทังนั
้ น้

“แล้ วนี่หนูจากับเจ้ าโรปหายไปไหน ทําไมไม่มาทานอาหารกัน” ผู้เป็ น

ประมุขของบ้ านเอ่ยเสียงเข้ ม เพราะเขาถือว่าเรื่ องเวลานันเป็
้ นเรื่ องที่สําคัญมาก
และอีกอย่างลูกชายของเขาถือว่าได้ รับการอบรมและกวดขันเรื่ องนี ้มามากจึงอด ที่
จะตําหนิไม่ได้
“นัน่ สิ ตังแต่
้ กลับมาแม่ยงั ไม่เจอหนูจาเลยนะ หรื อว่าออกไปข้ างนอก
กัน” คุณหญิงรัศมีเอ่ยถามอย่างแปลกใจ พลางมองไปยังลูกสาวคนเดียวของเธอ
อย่างต้ องการคําตอบ คนอื่นๆบนโต๊ ะทําสีหน้ าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ ชดั โดยเฉพาะ
เดวิด ที่ชะงักกับชื่อของหญิงสาวหน้ าหวานคนนัน้

“เอ่อ..คือ..” เรเร่กล่าวตะกุกตะกัก ไม่ร้ ูจะบอกท่านทังสองอย่

้ างไรดี

“ว่าไง เรฟี่ เห็นอาเค้ าบ้ างหรื อเปล่าเราน่ะ” เมื่อเห็นบุตรสาวไม่ยอมตอบ

พร้ อมหลบสายตาจึงมุ่งประเด็นคําถามมาที่หลานชายตัว ดีที่ติดณัฐวลัยแจ
 “เห็นฮะ วันนี ้อาจาไปซื ้อสีกะผมด้ วย เราไปกินไอติมกัน อร่อยมากเลย
ฮะ” ผู้ถกู ถามกล่าวอย่างภูมิใจที่ตนเป็ นผู้ร้ ู แต่ก็กล่าวออกมาอย่างไม่ร้ ูเรื่ องตาม
ประสาเด็ก

“ไปกับใครล่ะ อาโรปเหรอ”

“เปล่าฮะ ไปกะลุงเดฟฮะ แต่พอกลับมา อาโรปก็ว่าอาจาใหญ่เลยฮะ”

ว่าเสร็จแล้ วก็สง่ อาหารเข้ าปากเคี ้ยวตุ้ยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้น ผู้ใหญ่ทงสองหั
ั้ น
หน้ าสบตากันอย่างรู้ความหมาย ก่อนผู้เป็ นมารดาจะถอนหายใจออกมา

“เรเร่ไปดูน้องหน่อยปะ” คุณรัศมีบอกออกมาเพราะเธอเป็ นห่วงหญิง

สาวผู้เป็ นแขกของบ้ าน

“เอ่อ ค่ะ..” ว่าแล้ วเธอก็ลกุ ออกไปจากเก้ าอี ้แล้ วเดินขึ ้นไปชันบน

้
ทางเดินที่เธอคุ้นเคยแต่ไม่ได้ มาบ่อยนักเพราะห้ องฝั่ งนี ้เป็ นฝั่ งสวนตัวของ น้ องชาย
จึงไม่คอ่ ยมีห้องไหนนอกจากห้ องทํางาน ห้ องหนังสือและห้ องนอนของเขาเพียง
เท่านัน้

หญิงสาวชะงักงันอยู่หน้ าห้ องห้ องหนึง่ เพราะเสียงที่เล็ดลอดออกมา

นันทํ
้ าให้ เธอยืนตะลึงอยู่ก่อนที่จะตัดสินใจเคาะประตูออกไป เสียงที่ฟังดูก็ร้ ูว่าเป็ น
เสียงอะไร เสียงแห่งความสุขสมในอารมณ์เพศที่เธอก็เคยประสบมาบ่อยครัง้ ดวง
แก้ มของเธอขึ ้นสีเรื่ อเมื่อเสียงนันยั
้ งดังอยู่ไม่ขาดสายและคาดว่าจะดัง ยิ่งขึ ้นอย่าง
ไม่หยุดหย่อน เสียงนี ้นําพาให้ ความคิดของเธอกระเจิดกระเจิงไปมากโข ดังนันเธอ ้
จึงลบความตังใจแล้
้ วก้ าวเท้ าออกไปจากที่นนั่ โดยเร็ว

“เป็ นไงเรเร่ เจอนายโรปรึเปล่า” ผู้เป็ นพ่อถามออกมาเมื่อเห็นลูกสาว

เดินเข้ ามาเพียงคนเดียวไร้ วี่แววของลูก ชายเจ้ าปั ญหา

“เอ่อ...นายโรป..เอ่อ..” นี่เธอจะบอกอย่างไรดีละ่ นี่

“เป็ นไง ว่ามาสิ มีอะไรหรื อเปล่า” คุณหญิงรัศมีเอ่ยถามอย่างใคร่ร้ ูเมื่อ

เห็นเธออํ ้าๆอึ ้งๆ

“เอ่อ..นายโรปบอกว่ายังไม่หิวค่ะ เรเร่ว่าเราอย่าไปห่วงเขาเลยค่ะ
นายโรปเขาโตแล้ วนะคะ” เรเร่บอกผู้เป็ นมารดา เธอแกล้ งทําอาการโกรธขึ ้ง
น้ องชายเหมือนกําลังทะเลาะกันเพราะเธอไปตามตัว จนมารดาเข้ าใจว่าชายหนุ่ม
คงไม่อยากให้ ใครไปยุ่ง เธอจึงถอนหายใจก่อนก้ มหน้ าทานอาหารของเธอไป

อเล็กหันมามองภรรยาสาวก็พอเข้ าใจด้ วยสีหน้ าที่แดงกํ่าของเธอนัน้

เขาจึงแอบอมยิ ้มไม่พดู สิ่งใดออกมาเพราะรู้ว่าลับหลังเธอต้ องมีเรื่ องเล่าให้ เขาฟั ง
แน่นอน
 เสียงรถขับออกไปจากบ้ านแผ่วเบาจนชายหนุ่มที่นอนหายใจหอบ
จากบทรักที่จบลง เมื่อครู่ ผงกหัวขึ ้นมองอย่างสงสัย ด้ วยเสียงรถนี ้เป็ นเสียงที่เขา
ไม่ค้ นุ มากนัก ร่างหญิงสาวที่เปลือยเปล่าข้ างกายนอนควํ่าหน้ า หายใจแผ่วเข้ า
ออกสมํ่าเสมอด้ วยหมดแรงไปกับกิจกรรมนันอย่ ้ างทรหด ชายหนุ่มไล่สายตาขึ ้นไป
ตามกระดูกสันหลังที่มีผิวขาวผ่องห่อหุ้มอยู่แล้ วก็อด ที่จะเอื ้อมไปสัมผัสไม่ได้ นี่เขา
ต้ องหลงเสน่ห์เธออย่างถอนตัวไม่ขึ ้นแล้ วแน่ๆทําให้ เขาไม่เบื่อที่จะ สัมผัสเธอเลย
ซักนิดเดียว สงครามรักที่ผ่านพ้ นไปยอมรับว่าทําให้ เขาหมดแรงไปมากเช่นกัน แต่
ความต้ องการนันก็ ้ ยงั คุกรุ่นอยู่ไม่ขาดหาย จนหญิงสาวทานทนรับแรงรักของเขาไม่
ไหวต้ องอ้ อนวอนออกมา แรงรักหรื อ...นี่เขารักเธอหรื อนี่

“อื ้อ...โรป ขอนอนก่อนนะคะ ฉันไม่มีแรงแล้ วล่ะ” เสียงหวานคราง

ประท้ วงในลําคอเมื่อริ มฝี ปากคูห่ นาซุกไซร้ ไปตามซอกคอหอมกรุ่น นันอย่
้ างแผ่ว
เบา จากซอกคอเลื่อนไปยังหน้ าอกยุ่นนุ่มนิ่มนันทํ ้ าให้ ลมหายใจติดขัดไป

“เธอหิวหรื อเปล่า ออกไปหาอะไรทานกันไหม” โรเบิร์ตกล่าวออกมา

เสียงแผ่วเบาทังๆที
้ ่ริมฝี ปากยังไม่ห่างไปจากอกอุ่นนัน้ แม้ แต่น้อย

“ออ...ฉันง่วงค่ะ ขอนอนพักก่อนนะคะ” เสียงนันสั ้ น่ สะท้ านทําให้ เขา

ยิ ้มออกมาที่มมุ ปากอย่างยินดีที่เธอเริ่ มมี ปฏิกิริยาตอบสนองเขาทังที
้ ่เธอยังเหนื่อย
แสนเหนื่อย
 “นอนไปซิ ใครห้ ามเธอกันเล่า ฝั นดีนะ” มือหนาพลิกร่างบางให้ นอน
หงายแล้ วทาบลําตัวหนาทับลงไปจนสายตาของทังคู ้ อ่ ยู่ใน ระดับเดียวกัน
“คุณแกล้ งฉันอย่างนี ้แล้ วฉันจะนอนได้ ไงละคะ” เธอกล่าวอ้ อนวอน
เพราะตอนนี ้เธอไม่มีแรงจะขัดขืนเขาเลยซักนิด

“ก็ได้ แต่ตงแต่
ั ้ วนั นี ้คุณต้ องมาค้ างกับผมที่ห้องนี ้นะ” ชายหนุ่มยื่น
ข้ อเสนอไปซึง่ เธอก็คงต้ องตอบตกลงแน่นอน

“มันจะดีเหรอคะ”

“ดีสิ นะ มาค้ างกับผม ผมไม่อยากให้ คณ

ุ คลาดสายตาไปไหนอีกแล้ ว”
เขาจ้ องตาเธอ สายตานันบ่
้ งบอกความต้ องการภายในกายกรุ่นอย่างชัดเจน เธอ
หลบสายตาหันมองไปทางอื่นด้ วยความขวยเขิน
“เอ่อ ก็ได้ ค่ะ งันฉั
้ นนอนได้ ยงั คะ ง่วงจะตายอยู่แล้ ว” เธอเปลี่ยนเรื่ อง
คุยเพราะสายตานันทํ
้ าใจเธอลิงโลดไปไกลเกินก่อนที่จะควบคุม ไม่อยู่

“ออ ฝั นดีครับ” ริ มฝี ปากหนานันสั้ มผัสปากบางแผ่วเบา จูบดูดดื่มนัน้

ทําเอาณัฐวลัยเคลิ ้มไปอย่างล่องลอย จนลมหายใจติดขัด เขาผละจากไปก้ มลงดูด
ดึงดอกบัวคูง่ ามที่เริ่ มชูชนั อีกครัง้ ตามความปรารถนาที่ พลุกพล่านอีกครัง้ ริ ม
ฝี ปากหนาเลื่อนลงไปตามหน้ าท้ องที่แบนราบ ลามเลียวนรอบสะดือน้ อยนันอยู
้ ่
นาน จนร่างใต้ อาณัติหลับตาพริ ม้ เผลอส่งเสียงครางออกมาอย่างลืมตัว

“ฝากไว้ แค่นี ้ก่อนนะ นอนเถอะ” จู่ๆชายหนุ่มก็ผละจากไปอย่างคัง่ ค้ าง

เขาเลื่อนตัวลงมานอนแนบข้ างกายเธออย่างข่มใจก่อนที่จะหยุดมันไม่อยู่ โรเบิร์ต
ใช้ ผ้าห่มคลุมตัวเธออีกชันไม่
้ ให้ เนื ้อกายของทังสองสั
้ มผัสกันเพราะ กลัวจะอดใจไม่
อยู่ เขาไม่คิดเลยว่าระเบิดที่เขาตังใจหย่
้ อนไว้ มนั จะกลับมาทําร้ ายเขาถึงเพียงนี ้
ณัฐวลัยทําหน้ าเหวอเมื่ออยู่ๆชายหนุ่มก็หยุดไป เธอรู้ทนั ทีว่าเขาตังใจจะกลั
้ น่ แกล้ ง
เธอ หญิงสาวหลับตาพริ ม้ อย่างข่มอารมณ์ อีกทังยั ้ งเหนื่อยอ่อนในอ้ อมแขนสอง
ข้ างที่กอดหญิงสาวอย่างอบอุ่น เพียงเท่านี ้เธอก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ วล่ะ

เสียงลมหายใจดังสมํ่าเสมอของหญิงสาวทําให้ ชายหนุ่มลุกออกไป
จากเตียง เขาตรงไปยังห้ องนํ ้าเพื่อชําระร่างกาย เขาเพิ่งรู้สํานึกว่าการนอนกอด
หญิงสาวที่เปล่าเปลือยนันไม่
้ ง่ายอย่างที่คิด มันเป็ นสิ่งที่ทรมานเมื่อไม่สามารถทํา
อะไรดังที่ใจต้ องการได้ แต่เอาเถอะ คราวหน้ าเขาจะคิดบัญชีจากเธอให้ ค้ มุ เลย
เชียว

ณัฐวลัยตื่นมาจนตะวันสายโด่งทําให้ เธอต้ องรี บเร่งทําธุระส่วนตัวให้

เสร็จโดย เร็ว ขณะที่เธอก้ าวขาลงจากเตียงความปวดร้ าวก็พ่งุ โจมตีเธออย่างแรง
จนต้ องถอยหลัง กลับไปทรุดตัวลงนัง่ บนเตียง โรเบิร์ตเปิ ดประตูเข้ ามาพอเห็นหญิง
สาวทรุดนัง่ จึงรี บเดินเข้ าไปประคองอย่าง รวดเร็ว
“เป็ นไรหรื อเปล่า จา คุณจะเป็ นลมเหรอ ไปหาหมอมัย๊ ” เขาถามอย่าง
เป็ นห่วงในนํ ้าเสียง

“ฉันไม่เป็ นไรค่ะ แค่ เออ..หน้ ามืดนิดหน่อย นัง่ พักเดี๋ยวก็หาย” เธอ

ตอบเสียงอู้อี ้เพราะกําลังปิ ดบังความจริ งอยู่ว่าเธอเป็ นอะไร

“แน่ใจนะ ว่าคุณไม่เป็ นอะไร ให้ แม่ผมมาดูหน่อยไหม” เขากําลังจะ

ผละไป แต่หญิงสาวจับมือเขาไว้ เสียก่อน

“อย่ารบกวนท่านเลยค่ะ ฉันไม่เป็ นไรจริ งๆ เห็นไหมคะ ฉันแค่หน้ ามืด

เฉยๆ” ณัฐวลัยลุกยืนขึ ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่แสดงอาการใดๆออกมาให้ เขาเห็น

“ก็ได้ งันคุ
้ ณไปอาบนํ ้าเถอะจะได้ ออกไปหาอะไรกินกันนะ เดี๋ยวผมจะ
อยู่แถวนี ้รอคุณละกันเผื่อคุณเป็ นอะไรขึ ้นมา” เขากุมมือเธอแผ่วเบา สายตามอง
เธออย่างรักใคร่จนเธออดรู้สกึ เขินไม่ได้

“ค่ะ ฉันไปอาบนํ ้าก่อนนะคะ” แล้ วเธอก็เดินจากไป

ตอน เกินจะทน
 “แม่ฮะ พรุ่งนี ้ผมจะกลับเมืองไทยแล้ วนะฮะ” ชายหนุ่มบอกมารดา
หลังจากที่ออกไปทานอะไรทานข้ างนอกมาแล้ ว เขาก็ปล่อยให้ ณฐั วลัยไปเล่นกับ
หลานชายตัวดีกบั แม่ของแกที่สวนหลังบ้ าน ส่วนเขามาบอกเรื่ องให้ ผ้ เู ป็ นมารดารู้

“ทําไมรี บกลับล่ะ โรป อยู่กบั แม่อีกวันสองวันสิ”

“ไม่ได้ หรอกครับ ผมต้ องรี บกลับไปสะสางงานที่น่นู นะครับ เดี๋ยว

โดนป๊ าด่าอีก น่ากลัว” เขาพูดออกมาติดตลก เพราะเขาเคยโดนผู้เป็ นบิดาตําหนิ
เรื่ องการทํางาน ทําให้ เขาไม่กล้ าสู้หน้ าบิดาเกือบเดือน หลังจากนันเขาก็
้ ตงใจ
ั้
ทํางานมากยิ่งขึ ้นจนมายืนในจุดที่เป็ นทุกวันนี ้

ระหว่างนันเขาก็
้ เห็นรถคุ้นตาขับเข้ ามายังภายในบ้ าน เขามองตาม
อย่างไม่ลดละสายตา คิดว่าเจ้ าของรถคันนันคงไม่้ ร้ ูว่าเขาอยู่จึงเร่งเดินไปยังสวน
หลังบ้ าน ทันที โรเบิร์ตเห็นดังนันจึ
้ งลุกขึ ้นจะเดินตามไป แต่ถกู ฝ่ ามืออบอุ่นจับไว้
เสียก่อน

“จะไปไหน เสียมารยาทยังคุยกับแม่ไม่จบเลย” เธอกล่าวเสียงดุ แต่

แววตาบ่งบอกถึงความหมายที่ร้ ูคําตอบเป็ นอย่างดี เพราะเธอรู้เรื่ องการทะเลาะ
วิวาทจากลูกเขยสุดหล่อของเธอนัน่ เอง
 “แต่วา่ มัน...”

“เชื่อแม่เถอะ ปล่อยให้ เขาคุยกันให้ ร้ ูเรื่ องราวไป พรุ่งนี ้ลูกก็จะพาหนู

จากลับแล้ วนี่ ยังไงหนูจาก็เป็ นของลูกอยู่แล้ ว โรปจะกลัวอะไรล่ะ” ผู้เป็ นมารดา
พยายามเกลี ้ยกล่อม เพราะสงสารเดวิดอยู่เหมือนกันที่ต้องตกอยู่ในสภาพนี ้เพราะ
ลูกสาวของเธอแท้ ๆ

“แม่ครับ ผม..”

“เชื่อแม่เถอะน่า หรื อว่าลูกไม่เชื่อใจหนูจา”

“เปล่าครับ แต่ผมไม่ไว้ ใจไอ้ หมอนัน่ แม่ก็ร้ ู..” เขากล่าวเสียงอ่อย

“ใช่ แม่ร้ ู แต่ว่าของอย่างนี ้มันขึ ้นอยู่กบั คนของเราด้ วย และแม่เชื่อว่า

หนูจาไม่ใช่คนแบบนันแน่ ้ ”
“ฮะ ผมก็เชื่อแบบนัน”
้ ทังสองทอดสายตาไปยั
้ งหลังบ้ านพร้ อมกัน
 ณัฐวลัยนัง่ กับเด็กชายตัวน้ อยที่ตอนนี ้หนุนตักอาสาวกลิ ้งไปมาอย่าง
สนุกสนาน ฝ่ ายหมอนจําเป็ นก็เล่านิทานโดยไม่ได้ สนใจเสียงเดินที่ใกล้ เข้ ามาแม้ แต่
น้ อย

“สวัสดีครับ คุณจา” ปลายเสียงดังมาจากข้ างหลัง ทําเอาเด็กชายตัว

น้ อยลุกขึ ้นนัง่ ทันที หญิงสาวเหลียวมองไปข้ างหลังก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงคูก่ รณียืน
ยิ ้มหน้ าชื่น เข้ ามาดังกับเหตุการณ์เมื่อวานไม่เคยเกิดขึ ้น
“เอ่อ เดวิด มายังไงคะ ฉันไม่ได้ ยินเสียงรถคุณเลย”

“ครับ เอ่อ...เรเร่บอกผมว่าพรุ่งนี ้คุณจะกลับเมืองไทย”

“ค่ะ คุณเจอพี่เรเร่ยงั คะ” เธอถามเพราะไม่อยากให้ โรเบิร์ตเห็นว่าเธอ

และเขาอยู่กนั ตามลําพัง มีเรเร่อยู่ด้วยจะได้ ไม่มีปัญหาภายหลัง

“ยังเลยครับ ผมตรงมาที่นี่ก่อน ยังไม่เจอใครในบ้ านเลย” เขาเอ่ยออกมา

อย่างสุภาพ

“ออ...เรฟี่ ครับ ไปตามมามี๊มาหน่อยสิครับ บอกว่าลุงเดฟมานะครับ ”

 “ฮับ..”เด็กชายรับปากทันทีแล้ ววิ่งออกไปยังตัวบ้ าน ณัฐวลัยยิ ้มตาม
หลานชาย เธอลุกจากเบาะนัง่ พื ้น เดินนําชายหนุ่มไปยังเก้ ากี ้ริ มสระนํ ้าที่ร่มรื่ น
เดวิดเดินตามอย่างเงียบ เขาอยากรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้ าคิดอะไรอยู่ หรื อกําลังกลัว
ว่าโรเบิร์ตจะมาเห็น

“เอ่อ...ทําไมคุณรี บกลับละครับ เพิ่งมาแท้ ๆ” เขาเอ่ยทําลายความเงียบ

งันที่เริ่ มเลาะเล็มหัวใจเขาทีละน้ อยนิด

“คือว่า จาต้ องกลับไปทํางานน่ะค่ะ แล้ วอีกอย่าง เอ่อ..โรปเค้ าต้ องไป

ติดต่อเรื่ องงานทางนู้นน่ะค่ะ พอดีวา่ งานมีปัญหานิดหน่อย” เธอกล่าวอย่างเกรงใจ
เมื่อต้ องเอ่ยชื่อบุคคลที่3เพิ่มเข้ ามา
“แล้ วถ้ าผมพอมีเวลาว่าง ผมจาไปหาคุณจาบ้ างได้ ไหม”

“ได้ ซิคะ ถ้ าคุณว่างนะคะ อย่าโดดงานไปเชียว” ณัฐวลัยกล่าวติดตลก

ทําให้ ชายหนุ่มเผยรอยยิ ้มที่มมุ ปาก แล้ วเขาก็หวั เราะออกมา

“ขําอะไรคะ ฉันพูดอะไรผิดหรื อเปล่า”

“เปล่าหรอกครับ ผมเพียงแค่คิดว่า เอ่อ...เรื่ องเมื่อวานจะทําให้ คณ

ุ ไม่
ยอมคุยกับผมซะแล้ ว” เดวิดแก้ ต่างความเข้ าใจผิดของเธอทันที ก่อนที่จะเผยสิ่งที่
เขาคาใจออกมา

“มันไม่ใช่ประเด็นที่จะทําให้ ฉนั ตัดเพื่อนที่ดีอย่างคุณไปเลยนะคะ” เธอ

อมยิ ้ม เพราะอย่างน้ อยก็ช่วยทําให้ เขาอารมณ์ดีขึ ้นมาได้ บ้าง

“ครับ แต่ยงั ไงผมก็ยงั มีความรู้สกึ ดีดีให้ คณ

ุ นะครับ แม้ ว่ามันจะไม่เป็ น
อย่างที่ผมหวังให้ เป็ น แต่ว่า...”

“เดฟคะ ฉัน” หญิงสาวเลื่อนมือไปจับมือเขาเพราะไม่อยากให้ เขาพูด

อะไรออกมาให้ มนั มากกว่า นี ้ เธอไม่อยากรับรู้ว่าเขาคิดแบบนันกั
้ บเธอ

“ฉันว่า คุณอย่าเพิ่งคิดอะไรมากกว่าที่เป็ นอยู่ในตอนนี ้เลยนะคะ ฉันว่า

...”

“ปล่อยมือมันเดี๋ยวนี ้นะจา!!!” เสียงเข้ มดังมาจากข้ างหลังก่อนที่ ณัฐ

วลัยจะพูดจบ ชายหนุ่มเดินเข้ ามาอย่างรวดเร็วพร้ อมพี่สาวที่วิ่งตามมาอย่าง
เหนื่อยหอบ แต่ไม่ทนั การเพราะโรเบิร์ตเดินเข้ าไปกระชากแขนหญิงสาวเข้ ามา
พร้ อมกับมือข้ างที่เหลือผลักอกร่างสูงอีกคนออกไปโดยแรง
 “โรป!!! อย่านะ” เธอเรี ยกเขาได้ ทนั ก่อนที่มือของเขาจะปล่อยลําแขน
เธอไปปะทะใบหน้ าชายหนุ่มอีกคน
“นี่คณ
ุ ปกป้องมันเหรอออ” เขาคํารามออกมาส่งเสียงเกรี ย้ วกราดปน
หงุดหงิดที่ณฐั วลัยออกอาการปกป้องมัน

“โรปคะ ฉันผิดเองคะ อย่ามีเรื่ องกันเลยนะคะ พรุ่งนี ้เราก็จะกลับกัน

แล้ ว ฉันไม่อยากให้ มีเรื่ องค้ างคาใจ” เธอส่งสายตาอ้ อนวอนเขา นํ ้าเสียงเจือด้ วย
ความสํานึกผิดจนเขาถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“ก็ได้ เพราะคุณขอร้ องหรอกนะ ไป เข้ าบ้ านเถอะ” ชายหนุ่มจับแขนเธอ

อย่างแรงแล้ วดึงเธอกลับโดยไม่สนใจความรู้สกึ ของใครเลยซัก นิด ณัฐวลัยเดิน
ตามอย่างว่าง่าย เธอเหลือบมองเดวิดก็เห็นว่าเขามองเธออยู่จนเธอต้ องเบือนหน้ า
หนีแล้ วรี บเดิน ตามโรเบิร์ตโดยเร็ว

“เดฟ...นายเป็ นไงบ้ าง ฉัน...”

“ไม่เป็ น ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” เขาเดินจากมาทันทีโดยไม่รอให้ เพื่อน

สาวพูดอะไรออกมาซักคํา
 ตอน แอบเปิ ดใจ

โรเบิร์ตเปิ ดประตูห้องนอนแล้ วเหวี่ยงหญิงสาวเข้ าไปข้ างในก่อน

จะปิ ด
ประตูด้วยเสียงอันดัง ณัฐวลัยไม่ร้ ูจะพูดอะไรได้ แต่ยืนมองชายหนุ่มที่กําลังปล่อย
ให้ อารมณ์ดบั เย็นลงไปเอง เธอจะเดินไปนัง่ บนโซฟาแต่เขาก็คว้ าแขนเธอไว้ ก่อน

“จะไปไหน...” เสียงเข้ มถามดุดนั

“จะไปนัง่ ที่โซฟาค่ะ ฉันเมื่อย” เธอใช้ มืออีกข้ างที่ว่างแกะมือหนานันออก

้
อย่างง่ายดาย เธอเดินไปทรุดตัวลงบนโซฟาหนานุ่มนันอย่ ้ างแรงด้ วยความเบื่อ
หน่าย สายตาคูส่ วยมองออกไปอย่างไร้ จดุ หมายปล่อยให้ ความเงียบทําจิตใจของ
เขาให้ สงบ

“จา...คุณจะไม่พดู อะไรเลยเหรอ” สุดท้ ายชายหนุ่มก็ทนอึดอัดไม่ได้ เขา

จึงเป็ นฝ่ ายยอมให้ เสียงเล็ดลอดออกมาก่อน
 “ฉันไม่มีอะไรจะพูดค่ะ เพราะฉันไม่ได้ ทําอะไรผิด” เธอยืนยันเสียงแข็ง
ทังที
้ ่เพิ่งจะคืนดีกนั แต่ก็กลับมานัง่ ปั น้ ปึ่ งด้ วยเรื่ องไร้ สาระ และเธอก็ไม่เข้ าใจเขา
เลยซักนิด

“ไม่ผิดเหรอ คุณจับมือมันนะ ทังที

้ ่ผมยังอยู่ทนโท่คณ
ุ ยังทําได้ แล้ วลับ
หลังผม...” ชายหนุ่มอารมณ์เริ่ มกลับมาเดือดดาลอีกครัง้ เพราะเธอไม่ยอมคุยกับ
เขาก่อนทังที
้ ่เธอเป็ นคนผิด

“แต่ฉนั และเดฟเราบริ สทุ ธิ์ใจด้ วยกันทังคู

้ ่ อีกอย่างเราก็เป็ นแค่เพื่อนกัน
ไม่มีทางจะเป็ นอย่างอื่นได้ หรอกค่ะ คุณเชื่อใจฉันบ้ างซิ” เธอก็ขึ ้นเสียงบ้ าง
เหมือนกัน
“ใช่ ผมเชื่อใจคุณ แต่ผมไม่เชื่อใจมัน มองตามันผมก็ร้ ูว่ามันคิดอะไรกับ
คุณน่ะ”

“งันก็
้ ตามใจคุณละกัน ถ้ าคุณจะคิดอย่างนันก็
้ ตามใจ” เธอว่าพลางลุก
จากที่นงั่ พร้ อมจะเดินออกจากห้ องนัน้ แต่ลําแขนหนาก็คว้ าเอวเธอไว้ เสียก่อน

“จา...คุณจะไปไหน” โรเบิร์ตกล่าวออกมาเสียงอ่อย พร้ อมกระชับอ้ อม

แขนที่ โอวเอวเธอไว้ แนบเรื อนกาย
 “ปล่อยค่ะ ถ้ าคุณเย็นลงเมื่อไหร่ เราค่อยคุยกัน ฉันเบื่อที่จะคุยกับคนไม่
มีเหตุผลแบบคุณอีกแล้ ว” เธอบอกออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“จา...เอ่อ ผมขอโทษนะ ผมทนไม่ได้ ที่...ที่เห็นคุณอยู่กบั ผู้ชายคนอื่น ผม

รู้สกึ ...” เขากล่าวออกมาเสียงแผ่วเบา มาดเจ้ าเสือร้ ายของเขาตอนนี ้หายไปไหนนะ
เหลือแต่เสือถอดเล็บอยู่ตรงหน้ า เธอแอบยิ ้มเบาๆกับการออดอ้ อนของเขา
“รู้สกึ อะไรคะ” เธอเหลียวหน้ าไปมองเขาที่ตอนนี ้เริ่ มเป็ นรอยแดงรอบคอ
ของเขาแล้ วซิ

“เอ่อ...ไม่ร้ ูสิ คุณก็ร้ ูอย่ามาถามผมเลย” เขาแสร้ งมองไปทางอื่นหลบ

สายตาจากดวงตากลมโตของเธอทันที

“ฉันจะรู้ได้ ไงละคะ มันความรู้สกึ ของคุณ คุณไม่ร้ ูแล้ วฉันจะรู้ได้ ไงล่ะ

คะ” เธอทําเสียงใครรู้เสียเต็มประดา

“รู้สกึ ...รู้สกึ ว่าทนไม่ได้ มันเหมือนหัวใจจะทะลักออกมาข้ างนอกเวลา

คุณคุยกับผู้ชายคนอื่นน่ะ” เขาพูดออกมาอย่างไว้ มาด พลางนัง่ ลงที่โซฟาตัว
สวย ณัฐวลัยนัง่ อยู่บนตักเขาก่อนจะกอดคอเขาไว้ อยู่ในอ้ อมแขน ใบหน้ าฉาย
รอยยิ ้มออกมาจนชายหนุ่มยิ ้มตาม
 “อือ มันคืออะไรล่ะคะ ฉันไม่คอ่ ยเข้ าใจซักเท่าไหร่ ” เธอแกล้ งทําเป็ นไร
เดียงสา ไม่เข้ าใจความหมายนันเท่
้ าไดนักจนชายหนุ่มเริ่ มหมัน่ ไส้

“โถ่!!! อย่าถามผมได้ ไหม ผมไม่ร้ ู ผมคิดว่า ผมหึงมัง๊ บ้ าเอ๊ ย...” เขา

สบถออกมา ณัฐวลัยฉีกยิ ้มกว้ างออกมาทําให้ โรเบิร์ตยิ ้มตาม

“จริ งเหรอคะ” เธอถามเชิงล้ อเลียน

“คงงันมั้ ง๊ แต่ว่า ต่อไปนี ้คุณห้ ามเข้ าใกล้ ผ้ ชู ายคนไหนเป็ นอันขาดเลย

นะ ไม่งนผมไม่
ั้ ไว้ หน้ าอีกแน่”

“ขอบคุณค่ะโรป ขอบคุณจริ งๆ” ณัฐวลัยกล่าวออกมาเสียงเบา ก่อน

จะประทับริ มฝี ปากบางบนปากหนานันอย่ ้ างรวดเร็ว จนผู้ถกู กระทําตังตั
้ วไม่ทนั ได้
แต่มองเธออย่างตะลึง รู้ตวั อีกคราเธอก็ถอนริ มฝี ปากออกไปแล้ ว

“ขอบคุณที่มีความรู้สกึ แบบนี ้กับฉัน ขอบคุณมากนะคะ” เธอกล่าว

ออกมาพร้ อมหยาดนํ ้าตาที่รินไหล ชายหนุ่มกอดเธอให้ ซบลงที่อกกว้ างอย่าง
นุ่มนวล
 รุ่งเช้ าทุกคนในบ้ านพร้ อมใจตื่นกันแต่เช้ า เพราะโรเบิร์ตและณัฐวลัย
ต้ องเดินทางกลับเมืองไทย ทุกคนจึงลงมาทานอาหารพร้ อมเพรี ยงกัน จะขาดก็แต่
ประมุขของบ้ านที่หนีกลับไปดูแลงานเมื่อหลายวันก่อน

“แม่ครับ ผมไปก่อนนะฮะ แล้ วจะมาเยี่ยมแม่บอ่ ยๆ” โรเบิร์ตบอกลา

มารดาพร้ อมกอดกระชับอย่างแนบแน่น

“จ๊ ะ ลูก ไปอยู่ที่น่นู ก็ดแู ลสุขภาพนะ พักผ่อนเยอะๆล่ะ หนูจา แม่ฝาก

ตาโรปด้ วยนะลูก” ประโยคสุดท้ ายหันไปพูดกับณัฐวลัยที่ยืนยิ ้มแฉ่งอยู่ข้างเด็กชาย
ตัวน้ อย
“ค่ะ คุณแม่ก็ดแู ลสุขภาพด้ วยนะคะ”

“แหม แม่คะ ทําอย่างกะเจ้ าโรปจะไปตกตระกําลําบากที่ไหนแหละค่ะ

อย่างห่วงเลย มีน้องจาทังคน”
้ เธอกล่าวทีเล่นทีจริ ง มองสบตาน้ องชายอย่างท้ า
ทายกับคําพูดของเธอ และเธอก็แอบเห็นเขาส่งสายตาอาฆาตมาให้ อย่าง
แนบเนียน

“อาจามาบ่อยๆนะฮับ เรฟี่ คิดถึง” คนอายุน้อยที่สดุ เอ่ยออกมา เรี ยก

เสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่อย่างสนุกสนาน
 “ผมไปก่อนนะฮะ อเล็กฝากด้ วยนะ” สุดท้ ายเอ่ยออกมากับพี่เขย แล้ ว
ก็ขึ ้นรถที่จอดรอรับเพื่อไปยังสนามบิน

เมืองไทย

โรเบิร์ตและณัฐวลัยเดินเข้ าบ้ านด้ วยท่าทางอ่อนล้ าจากการเดินทาง

หลายชัว่ โมง ระหว่างทางชายหนุ่มแวะทานอาหารมาจากข้ างนอกเรี ยบร้ อยแล้ ว
ชายหนุ่มมาถึงก็คยุ เรื่ องงานกับลูกน้ องคนสนิทในห้ องทํางานโดยไม่ร้ ูจกั เหน็ด
เหนื่อย กลับเป็ นณัฐวลัยเสียอีกที่ไม่อยากทําอะไรนอกจากนอนพักผ่อน

หญิงสาวเดินเข้ ามาในห้ องที่ค้ นุ เคยหลังจากที่ทะเลาะกับเขาที่ผบั แห่ง

นันเธอ
้ ก็ไม่ได้ กลับมาเลย เธอรู้สกึ คิดถึงมันดัง่ กับเป็ นส่วนหนึง่ ในชีวิตของเธอเอง
ถ้ าบ้ านหลังเป็ นของเธอจริ งๆก็ดีซินะ คิดพลางแอบยิ ้มอยู่ในใจ หวังว่าสิ่งที่เธอแอบ
หวังนี ้จะไม่เป็ นการเข้ าข้ างตัวเองมากเกินไปหรอกนะ เพราะดูจากท่าทีของเขาที่จะ
ดีขึ ้นกว่าแต่ก่อนอย่างมาก

ณัฐวลัยเอนกายในอ่างอาบนํ ้าขนาดใหญ่ที่มีกระแสนํ ้าวน นํ ้าอุ่นช่วย

ให้ เธอสบายตัวและเพลิดเพลินกับการคิดอะไรไปเรื่ อยเปื่ อยจนเผลอหลับไป
รู้สกึ ตัวอีกทีเมื่อมีร่างหนาเขามาซ้ อนทับเรื อนกายเธอและพรมจูบไปทัว่ ดวง หน้ าที่
ปราศจากเครื่ องสําอาง

“อือ...คุยเสร็จแล้ วเหรอคะ” ณัฐวลัยครางในลําคอ พลางลืมตาขึ ้นมอง

ชายหนุ่มที่บดั นี ้ยกร่างเธอให้ นงั่ บนตักของเขา

“ครับ เสร็จแล้ ว รอผมนานไหม” เขาถามพร้ อมกับพามือไม้ วนุ่ ไปตาม

เรื อนร่างที่ขาวโพลน

“คะ ฉันไม่ได้ รอคุณซักหน่อย” เขากล่าวพลางเหลือบสายตนขึ ้นเพื่อ

มองหน้ าเขาให้ เห็นอย่างถนัดตา
“ไม่เป็ นไร ถือว่าผมเข้ ามาถูกจังหวะละกันนะ”

“ค่ะ...” ทังสองโผเข้
้ าหากันอย่างคลื่นแม่เหล็กที่ดงึ ดูดซึง่ กันและกัน
อย่างรวดเร็ว โรเบิร์ตยิ ้มอยู่ในใจพลางจูบหญิงสาวอย่างดูดดื่ม ณัฐวลัยก็ไม่ยอม
แพ้ เธอตอบสนองเขาอย่างร้ อนแรงไม่แพ้ กนั

โรเบิร์ตอุ้มณัฐวลัยไปล้ างคราบฟองสบูใ่ ห้ สะอาด สายนํ ้าเย็นพัดพา

เอาความร้ อนรุ่มออกไปแต่ไม่ทนั หาย ร่างสูงก็กระพือความร้ อนแรงให้ มอดไหม้ ยิ่ง
กว่าเดิม นิ ้วเรี ยวลูบไล้ ไปตามร่างกายก่อนจะหยุดที่ดวงบัวตูมคูง่ ามเคล้ าคลึงจน
มัน เบ่งบานรอรับริ มฝี ปากของเขาอย่างเร่าร้ อน ชายหนุ่มเลื่อนกายลงมายังสิ่งที่
เต่งตูมนันก่
้ อนจะครอบครองด้ วยริ มฝี ปาก ณัฐวลัยครางออกมาเสียงแผ่วเบาสร้ าง
ความพอใจให้ แก่เขาเป็ นอย่างยิ่ง ร่างบอบบางรู้สกึ ถึงความอ่อนล้ าของร่างกายที่
เกิดจากสัมผัสที่อ่อนนุ่มนัน้ จนต้ องหาที่พงึ่ จนต้ องพึงกายเขาไว้

“ไปที่เตียงไหม” ชายหนุ่มกระซิบริ มหู ขมเม้ มเบาๆจนหญิงสาวหลีก

หนีด้วยความเสียวซ่าน

“ออ...ค่ะ...” เธอครางกลับด้ วยเสียงกระซิบที่สนั่ พอๆกับเขา โรเบิร์ต

ผลักร่างอวบนันออกอย่
้ างเบามือจนหญิงสาวมองหน้ าชายหนุ่มด้ วยความแปลกใจ
สายตาของเขาบ่งบอกอารมณ์ปรารถนาได้ อย่างดีเยี่ยม ก่อนจะหลบสายตาเขาที่
จ้ องมองมาด้ วยดวงตาคมดัง่ เหยี่ยวคูน่ นั ้

“จา...อย่าทําหน้ าแบบนี ้กับผู้ชายที่ไหนนะ” เขาจับปลายคางบอบบาง

ของเธอให้ หนั มาสบตาเขา เขายิ ้มอย่างพอใจที่เห็นเธอในแบบนี ้

“เออ...ทําไมคะ” ณัฐวลัยถามด้ วยความอยากรู้

“ก็หน้ าคุณน่ะ มันต้ องการมากเลยนะ” ณัฐวลัยยิ ้มออกมาด้ วยความ
ขัดเขิน โรเบิร์ตใช้ ปากหนาของเขาประกบปากเธอทันที เขาจูบเธอพร้ อมกับมือหนา
ที่ลบู ไล้ เรื อนกายนันอย่
้ างเร่าร้ อน เขาอยากแสดงความรักออกมาผ่านการกระทํานี ้
ทังหมด
้ อยากให้ เธอเรี ยกร้ องว่าต้ องการแต่เขาเท่านัน้ แต่ยิ่งสัมผัสยิ่งเขาเสียเองที่
เป็ นฝ่ ายยิ่งต้ องการเธอ...และขอให้ เธอคิด เหมือนเขาด้ วยเช่นกัน

###########################################################
###############################
ตอน หวาน...

หวาน
สองหนุ่มสาวนอนหายใจเหนื่อยหอบจากกิจกรรมรักอันบ้ าคลัง่ ผ่าน
พ้ นไป
ณัฐวลัยนอนหนุนแผ่นอกแข็งแกร่งนันด้
้ วยลมหายใจที่ยงั ไม่นิ่ง ส่วนคนตัวโตลูบลํา
แขน
เนียนนันอย่
้ างแผ่วเบาดังจะกล่อมให้ เธอหลับใหลไปอย่างนัน้ แต่เขารู้ว่าความ
ปรารถนาใน
ใจยังไม่ต้องการแบบนัน้

“จา...คุณง่วงยัง” เขาถามออกมาขณะที่เธอกําลังเคลิบเคลิ ้มไปความ

ง่วงงุนที่
เกิดจากสัมผัสนัน้

“ยังค่ะ แต่ใกล้ แล้ ว” เธอตอบเสียงงัวเงีย

 “พรุ่งนี ้คุณไม่ต้องไปทํางานนะ ผมให้ อาชาไปจัดการให้ แล้ ว” เธอผุด
ลุกทันที
เท้ าแขนขึ ้นมองใบหน้ าของเขาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เขาทํา

“อะไรนะคะ นี่อย่าบอกนะว่า คุณให้ คณ

ุ อาชาลาออกจากงานให้ ฉนั
แล้ ว” เธอ
ถามเสียงหงุดหงิด นี่เขากะกักขังฉันไว้ แต่ในห้ องหรื อไงนะ เผด็จการที่สดุ เธอคิด
อย่างนัน้

“ใช่ ทําไมล่ะ ก็คณ

ุ หนีงานบ่อยจะตาย อย่าไปทําเลย แล้ วอยู่กบั ผม
คุณไม่ต้อง
ทํางานผมก็มีเงินให้ คณ
ุ ใช้ สบายไปตลอดเลยนะ” เขากล่าวตอบอย่างไม่ร้ ูสกึ รู้สา
กับ
อารมณ์ข่นุ มัวของเธอแม้ แต่น้อย

“โรป!!!...ฉันไม่ได้ เป็ นผู้หญิงขายตัวนะ ที่ต้องรอให้ คณ ุ เอาเงินฟาดหัว

ฉันน่ะ แล้ วอีกไม่นานถ้ าคุณทิ ้ง...” เมื่อนึกถึงตรงนี ้ได้ นํ ้าตามันก็พานจะไหลออกมา
ซะได้ ณัฐวลัย
เบือนหน้ าไปทางอื่นพร้ อมลุกเดินหนีไปแต่มือหนาก็คว้ าไว้ เสียก่อน
 “จา...ผมไม่ได้ หมายความอย่างนันนะ
้ ผมจะไม่ทิ ้งคุณ แล้ วที่ผมไม่ให้
คุณไปทํา
งานก็เพราะว่าไม่อยากให้ คณุ ไปเจอแฟนเก่าคุณน่ะ” เขาดึงเธอขึ ้นไปนัง่ บนตักมือ
หนึง่ กอดเอวเธอไว้ อีกมือหนึง่ เช็ดนํ ้าตาบนใบหน้ าที่ไหลออกมา

“คุณเชื่อผมนะ ผมไม่ได้ คิดกับคุณแบบนันจริ

้ ง ผมจะไม่ปล่อยคุณไป
ให้ มนั อีกแล้ วนะ”

“อย่าพูดอย่างนันสิ
้ คะ พี่ชายกับฉับเราจบกันแล้ วนะ คุณไม่เชื่อใจฉัน
เหรอ” เธอมองสบตาเขาที่ตอนนี ้ห่างกันเพียงลมหายใจ

“ผมเชื่อใจคุณ แต่ผมไม่เชื่อใจมัน มันอาจจะกลับมาหาคุณเมื่อไหร่ก็

ได้ และถึงตอนนัน...”
้ มือคูส่ วยยกขึ ้นมาปิ ดปากเขาก่อนที่จะพูดจบ

“ตอนนี ้ฉันอยู่ตรงนี ้แล้ ว อยู่กบั คุณ แค่นี ้ยังไม่พออีกเหรอคะ ทําไมต้ อง

กังวล
เรื่ องอนาคตด้ วย ฉันแค่อยากให้ เรามีความสุขในเวลานี ้ก็พอ นะคะ อย่าสงสัยเรื่ อง
นี ้อีกเลย
พี่ชายก็อยู่สว่ นของเค้ า เค้ าไม่เกี่ยวกับเรื่ องของเราเลยนะคะ” เธอเอ่ยเสียงหวาน
พลาง
ค่อยๆก้ มลงจูบริ มฝี ปากหนาอย่างเอาใจ มือคูส่ วยลูบไล้ ผ่านผิวกายเขาอย่าง
ต้ องการปลุก
อารมณ์ อารมณ์ชายหนุ่มเตลิดไปไกลเช่นกัน เขาจูบตอบเธออย่างเรี ยกร้ อง
ต้ องการจนเธอครางออกมา ณัฐวลัยไม่หยุดเพียงเท่านัน้ เธอก้ มลงซุกไซร้ ซอกคอ
ของเขาอย่างหิวโหยในรสรัก ขบเม้ มเบาจนเขาขนลุก รู้สกึ เสียวซ่านกับการสัมผัส
ของเธอ หญิงสาวเลือนกายลาม
เลียริ มฝี ปากลงไปด้ านล่าง ตามแผ่นอกกํายําที่มีแต่กล้ ามเนื ้อปราศจากไขมัน โร
เบิร์ตส่งเสียงพอใจในลําคอ

“จา...อืม...” เขาครางออกมาอย่างร้ อนรนเกินกว่าจะทนทานความ

ต้ องการได้ แล้ ว ตอนนี ้ไม่มีสิ่งไหนที่จะมาหยุดความต้ องการของเขาที่เธอเป็ นคน
ปลุกปั่ นขึ ้นมาอีกแล้ ว โรเบิร์ตลุกนัง่ ดึงตัวหญิงสาวที่กลัน่ แกล้ งเขาขึ ้นมานัง่ บนตัก
หนานันพร้
้ อมสอดแก่นกายที่
ตอนนี ้ตื่นเต็มตัวลงในร่างเธอ ณัฐวลัยทําตามอย่างว่าง่าย เธอกอดคอเขาแน่น
เหมือนกลัวว่าเขาจะหายลับไปในพริ บตา

“จา...ผมทนไม่ไหวแล้ ว...ช่วยผมด้ วยนะ..” เขากระซิบริ มแก้ มนวลนัน้

ก่อนใช้ มือลูบไล้ อย่างแผ่วเขา ณัฐวลัยกอดคอเขาไว้ แน่นไปพร้ อมๆกับขยับกาย
เป็ นจังหวะ นี่เธอ
เป็ นอะไรไปถึงได้ ทําอย่างนี ้ ต้ องการให้ เขาพึงพอใจต่อการกระทําของเธอหรื อ
อย่างไร หรื อแค่ต้องการแสดงให้ เขารู้ว่าเธอก็ต้องการเขาเช่นกัน ความเสียวซ่าน
แล่นเข้ ามาทนความคิดที่สบั สน ชายหนุ่มลูบไล้ ทกุ สัดส่วนบนเรื อนร่างเธออย่าง
หลงใหล
 “อืมมมมมม จา คุณเป็ นสิ่งที่มีค่าสําหรับผมในตอนนี ้เลยนะ” เขา
กระซิบใส่หเู ธอขณะที่เธอกําลังขับเคลื่อนคุมเกมส์รัก เขาอยากให้ เธอได้ ยินทุกสิ่งที่
เขาพูดออกมา และอยากให้ เธอรู้สกึ เช่นเดียวกันกับเขา

“แค่ตอนนี ้...เหรอคะ” เธอขยับกายอย่างไม่หยี่ละในความเหน็ด

เหนื่อย เสียงเธอสัน่ อย่างจับนํ ้าเสียงไม่ได้ แต่เขารู้ว่าเธอต้ องการอะไรเป็ นที่สดุ

“ใช่...ตอนนี ้และ...ตลอดไปด้ วย อือออ”

“โรป..ออ ฉันไม่ไหวแล้ วค่ะ”

“จา...รอผมด้ วยนะ อืออออ” เขาประท้ วงเสียงกระซิบ แต่ทงคู

ั ้ ก่ ็เกร็ง
กระตุกไปพร้ อมกันอย่างเหนื่อยอ่อนในเวลาถัดมา

“จา...คุณวิเศษจริ งๆ” เขาจูบเรื อนผมเธอขณะที่เธอเหนื่อยหอบอยู่บน

ตัวเขา
แกนกายยังฝั งลึกอยู่ในร่างนุ่มนิ่มนัน้ หญิงสาวแหงนหน้ ามองก่อนส่งยิ ้มไปอย่าง
บางเบา เธอเลื่อนกายลงมาเพื่อให้ เขากอดเธออย่างถนัดถนี่ เขาจูบเธออีกครัง้ ก่อน
จะหลับตาเพราะความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางและกิจกรรมที่ผ่านพ้ นไป เธอ
มองเขาด้ วยความลางเลือน

“ฉันรักคุณค่ะ โรปและฉันก็อยากได้ ยินคํานันจากปากคุ

้ ณเช่นกัน ”
เธอคิดในใจก่อนจะเข้ าสูห่ ้ วงนิทราไปอีกคน

###########################################################
###########
ตอน พบปะ

ณัฐวลัยตื่นสายจนตะวันเกือบคล้ อยบ่าย เธอมองหาคนที่นอนกอดกัน

ข้ างกายตลอดคืนก็ไม่เจอเธอจึงรี บเข้ าไปอาบนํ ้าแต่ง ตัวอย่างรวดเร็ว หญิงสาว
หน้ าแดงทุกครัง้ เมื่อจ้ องมองตัวเอง เพราะภาพที่สะท้ อนออกมานันมี ้ แต่ร่องรอย
รักจากชายหนุ่ม เธอยิ ้มออกมาด้ วยความเขินอายเมื่อสมองกลับคิดถึงแต่เรื่ อง
ดังกล่าวโดย อัตโนมัติ หญิงสาวเดินลงมาจากชันบนเพราะไม่
้ ร้ ูจะทําอะไร เธอจึง
โทรศัพท์ไปหาเพื่อนด้ วย ความคิดถึง เธอกดสายไปสองครัง้ แต่เพื่อนสาวก็ไม่รับ
เธอนึกว่าเพื่อนคงทํางานจึงไม่ว่างรับสายแต่สกั พักปลายสายจึงโทรกลับมาหาเธอ

“ยัยเกด ว่างคุยเปล่า” เธอทักเพื่อนก่อนทันทีที่กดรับ

“ออ จา...แกกลับมาเมื่อไหร่ !!!” เพื่อนสาวถามอย่างตื่นเต้ น

“ก็เมื่อวาน แกสบายดีนะ” ณัฐวลัยถามกลับเพราะรู้สกึ ว่าเพื่อนเสียง

เหนื่อยมาก
 “สบายกะผีอะไรล่ะ งานหนักจะตาย เหนื่อยจะแย่ แกก็ดนั มาลาออก
ซะนี่ พวกฉันก็เลยซวยน่ะสิ” การะเกดบ่นยาวเหยียดณัฐวลัยทําหน้ ายู่ตามเสียงบ่น
นัน้ แต่เธอก็ร้ ูว่าเพื่อนสาวบ่นไปอย่างนันแหละ
้ ไม่ได้ จริ งจังอะไรหรอก ก็เธอน่ะโดน
เพื่อนสาวบ่นจนชินไปเสียแล้ ว

“จ้ า บ่นนัน่ แหละ ว่าแต่วา่ งเปล่า ไปหาไรกินกัน ฉันคิดถึงแก”

“อย่ามาปากหวาน ฉันล่ะหมัน่ ไส้ แล้ วเรื่ องของแกเป็ นไง เล่าหน่อยสิ

ฉันอยากรู้” ณัฐวลัยนึกภาพหน้ าการะเกดที่ทําหน้ าใคร่ร้ ูจนเธอต้ องแอบยิ ้มออก
มา

“เอาไว้ เจอกันก่อนสิ ใจร้ อนเป็ นวัยรุ่นเชียว” เธอแกล้ งหยอกเย้ า จน

ปลายสายส่งเสียงหัวเราะออกมา

“ออ ก็ได้ งันเย็

้ นนี ้ที่เดิมละกันนะ ฉันไปทํางานก่อน แล้ วอย่าลืม ของ
ฝาก”

“ได้ ค่ะ แค่นี ้นะ บายจ้ า” ณัฐวลัยวางโทรศัพท์ไว้ บนโต๊ ะที่เธอนัง่ แล้ ว

หยิบหนังสือขึ ้นมาอ่าน ทันใดโทรศัพท์เครื่ องเดิมก็ดงั ขึ ้นอีกครัง้ เธอหยิบมาดูเมื่อรู้
ว่าปลายสายเป็ นใครก็กดรับแล้ วกรอกเสียงหวานๆลงไป

“คะ” เธอตอบรับสันๆ
้ เพราะไม่ค้ นุ ชินกับการคุยโทรศัพท์กนั แบบนี ้
 “จา คุณตื่นนานแล้ วเหรอ ผมนึกว่าคุณยังไม่ตื่นซะอีก” เสียงเข้ มๆนัน้
ทําให้ เธอแอบยิ ้มน้ อยๆที่เขานึกถึงเธอ ใช่ไหม เขานึกถึงเธอใช่ไหม

“ค่ะ ฉันตื่นได้ สกั พักแล้ วค่ะ มีอะไรหรื อเปล่าคะ” เธอถามอย่างสงสัย

เพราะปกติไม่มีธรุ ะเขาจะไม่โทรมาหาเธอ

“เปล่าหรอก ผมแค่คิดถึง คุณกินข้ าวหรื อยัง” เขาถามเสียงห่วงใย

“ค่ะ กินแล้ ว คุณละคะ”

“ยังเลยครับ ผมเพิ่งออกมาจากที่ประชุม กลับมางานกองโตเลย” เขา

ไม่อยากจะบอกว่งานมีปัญหานิดหน่อย แต่งานแค่นี ้เขาสามารถจัดการได้ อย่าง
สบาย

“โรปคะ เย็นนี ้ฉันจะออกไปกับยัยเกดนะคะ” ณัฐวลัยเสียงเบา นี่เธอ

กําลังขออนุญาตเขาหรื อแค่บอกให้ ทราบกันแน่

“ครับ ผมไปด้ วยได้ ไหม”

“อย่าดีกว่าค่ะ คุณจะเบื่อเปล่าๆ” เธอไม่อยากให้ เขาไปเพราะการะเกด

ต้ องแซวเธอแน่ๆ อีกอย่างเธอกับเพื่อนก็อยาก จะคุยกันตามประสาผู้หญิงบ้ าง
หากพาเขาไปจะอึดอัดเสียเปล่าๆ
 “ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ เคลียร์ งานให้ เสร็จไปเลย งันแค่
้ นี ้ก่อนนะครับ
อย่ากลับดึกล่ะ” เขาบอก

“ค่ะ อย่าลืมกินข้ าวนะคะ แค่นี ้นะคะ สวัสดีคะ่ ” หญิงสาวมองเครื่ องอิ

เล็กทรอนิกรุ่นจิ๋วแล้ วยิ ้มก่อนจะก้ มหน้ าอ่านหนังสือต่อ ไป

การะเกดเดินออกจากโรงพยาบาลหลังจากที่ทํางานเสร็จ เธอหอบ
กระเป๋ าใบโตยืนมองหาบางสิ่งบางอย่างที่อรวรรณคิดว่าต้ องเป็ นใครสักคน ที่จะมา
รับยัยรุ่นพี่พยาบาลปากร้ ายคนนันแน่
้ ๆ เธอมองและคิดอย่างไม่สนใจ เพราะปกติ
หล่อนจะมีแฟนขับรถคันเก่าๆมารับ คนปากร้ ายขี ้บ่นแบบนันคงหาแฟนรวยๆได้
้
ยาก เธอคิดอยู่ในใจ

แต่แล้ วอรวรรณก็ต้องปรับสีหน้ าในการรับรู้เรื่ องใหม่ๆเข้ ามา เพราะ

เธอเห็นว่ายัยรุ่นพี่พยาบาลปากร้ ายมีรถคันใหม่มารับ มองปราดเดียวเธอก็ร้ ูว่ารถ
คันนี ้มีราคาหลักล้ านเป็ นอย่างตํ่า เธอพยายามเพ่งมองเข้ าไปภายในรถว่าเจ้ าของ
รถคันนันเป็
้ นใคร แล้ วเธอก็ต้องใจเต้ นแรงเมื่อรู้ว่าภายในรถคันนันไม่
้ ใช่ใครที่ไหน
แต่เป็ นยัยศัตรูตวั ร้ ายของเธอนี่เอง

เธอยิ ้มอย่างพึงพอใจกับการได้ พบเจอศัตรูตวั ร้ ายของเธอทันที งันก็

้
แสดงว่าพระเอกสุดหล่อของเธอกลับมาแล้ วซินะ อรวรรณนึกแผนการร้ ายขึ ้นมา
อย่างรวดเร็วในสมองอันปราดเรื่ องของเธอ เธอจะต้ องกําจัดยัยนี่ออกไปจากชีวิตโร
เบิร์ตให้ ได้ แล้ วคนที่อยู่ในอ้ อมกอด ของเขาคนนันก็
้ จะต้ องเป็ นเธอแต่เพียงผู้เดียว
แต่วา่ ตอนนี ้ เธอต้ องหาตัวช่วยสําคัญก่อน ไม่งนเหลวไม่
ั้ เป็ นท่าแน่ เธอคิดขณะที่
ตาคูส่ วยนันก็้ มองตารถคันหรูไป

“จา แกกินไร” การะเกดถามณัฐวลัยที่นงั่ ตรงข้ าม เพราะเธอเปิ ด

เมนูแล้ วอยากทานทุกอย่างที่อยู่ในนัน้

“ก็เหมือนเดิม ทําไม เลือกไม่ได้ ซกั ทีละซิ แกนี่นะ ” เธอถามเพื่อน

สาวอย่างล้ อเลียน ทุกครัง้ ที่มาที่นี่การะเกดต้ องคอยถามตลอด เพราะอาหารที่นี่
อร่อยจนเลือกไม่ถกู ทุกที

“งันเอา
้ สเต็กปลากับสปาเก๊ ตตี ้มีทซอสละกันค่ะ ” การะเกดบอกบริ
กรอย่างตัดใจสุดท้ ายเธอก็ต้องทานเหมือนเดิมทุกที สเต็กปลาและ เพื่อนสาวก็ส
ปาเก็ตตี ้เหมือนเดิมเช่นกัน

“นี่ยยั จา เป็ นไงบ้ างยะ แกกะเค้ าน่ะ” เพื่อนสาวถามอย่างใครรู้

หลังจากที่บริ การเดินจากไป

“ก็ไงล่ะ ไม่ร้ ูสิ เค้ าก็ดีขึ ้น และฉันคิดว่า...ฉันรักเค้ า ” ณัฐวลัยพูด

อย่างเขินอาย

“นี่ๆๆๆๆ อย่าบอกนะว่าเค้ าทําดีหน่อยแกก็ใจอ่อนน่ะ แกจะไม่ให้

เค้ าพิสจู น์อะไรหน่อยเลยเหรอ” การะเกดตาโตเมื่อคิดว่าเพื่อนรักให้ อภัยเค้ า
ง่ายดาย แต่ก็คนมีความรักมักใจอ่อนง่ายอย่างนี ้เสมอแหละ จะโทษใครได้ ละ่ ใน
เมื่อตอนแรกเธอก็เห็นดี เห็นงามกับเพื่อนไปแล้ ว แถมยังยุยงส่งเสริ มให้ เลิกงอนเค้ า
แต่ก็ขอให้ เพื่อนเธออย่าหลงจนโงหัวไม่ขึ ้นละกัน

“จะให้ พิสจู น์อะไรหล่ะ ก็ตอนนี ้มันดีอยู่แล้ ว แล้ วเค้ าก็ดีกบั ฉัน มาก
ด้ วย ฉันก็แค่พอใจในช่วงเวลานี ้นะ แต่อนาคตฉันก็ไม่ร้ ูว่ามันจะเป็ นยังไง แต่ตอนนี ้
ฉันมีความสุข ฉันก็จะเก็บเกี่ยวมันไว้ ให้ มากที่สดุ ” เธอพูดอย่างปลงๆกับอนาคตที่
ยังมองไม่เห็นและไม่สามารถคาดเดาความสัมพันธ์ใน ครัง้ นี ้ได้

“นี่ อย่าเก็บความสุขจนชะล่าใจล่ะ ระวังไว้ มงั่ โดยเฉพาะคูก่ รณีเดิม

ดูเหมือนว่ายัยเด็กฝ้ายน่ะจะไม่ราวีแกง่ายๆนะยะก็คณ ุ โรเบิร์ตออกจะหล่อ รวย
ระวังเถอะ” เธอเตือนเพื่อนด้ วยความเป็ นห่วง และณัฐวลัยก็เข้ าใจดีแต่เธอจะยังไม่
พยายามคิดอะไรมาก เพราะมาอยากระวังชายหนุ่มให้ ความสัมพันธ์มนั สัน่ คลอน
ไปในตอนนี ้ ซักพักบริ กรก็นําอาหารที่ทงสองสั
ั้ ง่ มาเสิร์ฟ การะเกดแสดงอาการดีใจ
จนออกนอกหน้ าเพราะความหิว ทําให้ ทงสองเปลี
ั้ ่ยนเรื่ องคุย

“เกด แกได้ ข่าวพี่ชายมัง่ ป่ าว” ณัฐวลัยถามขณะที่จดั การอาหาร

ตรงหน้ าเรี ยบร้ อยแล้ ว
 “ก็ได้ ข่าวว่าตอนนี ้คุณชายไปดูกิจการที่ไหนซักที่แหละ เห็นบินบ่อย
นี่ แล้ วทําไมแกไม่โทรหาเค้ าล่ะ ถ้ าเป็ นห่วงเค้ าน่ะ”

“บ้ าเหรอ ใครจะกล้ า ฉันไม่อยากทําร้ ายจิตใจพี่ชายให้ มากกว่านี ้อีก

แล้ ว ฉันรู้สกึ ผิดต่อเค้ าจะตาย”

“คุณชายเค้ าคงไม่โกรธแกหรอก ก็เค้ าออกจะรักแกซะอย่างนัน”

้ เธอ
พยายามปลอบเพื่อนสาวไม่ให้ คิดมาก

“ก็นนั่ แหละ ปั ญหา ฉันไม่อยากก่อปั ญหาให้ พี่ชายเค้ าหนักใจอีกแล้ ว

ล่ะ” ณัฐวลัยตอบออกมาเสียงเศร้ าเมื่อนึกถึงคุณชายปกรณ์ คนที่เธอทําร้ ายจิตใจ
เขาอย่างสาหัส

“อย่าคิดมากเลยแก เรื่ องมันผ่านไปแล้ ว ว่าแต่วา่ พี่ชายแกโทรมา ฉัน

บอกแกหรื อยัง” หญิงสาวพูดถึงณัฐพลลูกพี่ลกู น้ องกับณัฐวลัยที่อยู่ เชียงใหม่โทร
มาระหว่างที่ณฐั วลัยไม่อยู่ เพราะเห็นว่าน้ องสาวคนสวยไม่ติดต่อไปหานานมาก
พี่ชายคนนี ้ก็เลยโทรมาจิก ซึง่ คนที่ซวยก็เป็ นการะเกดนี่เอง

“อ้ าวเหรอ พี่เจว่าไงบ้ าง ช่วงนี ้ฉันไม่ได้ ติดต่อไปที่บ้านเลย” ณัฐวลัย

กล่าวเหมือนรู้สกึ ผิด คิดว่าตัวเองทําตัวเหมือนเด็กที่มีความรักแล้ วไม่นกึ ถึง
ครอบครัวเอาซะเลย

“จะว่าไงล่ะ ก็ด่าฉันซะเปิ งเลยล่ะซิ บอกว่าไม่ดแู ลแก สารพัด ยังไงก็

แกโทรกลับบ้ านบ้ างละกัน ฉันไม่อยากซวยอีก”

“จ้ า ว่าแต่กลับกันเถอะ ดึกแล้ วแกจะได้ พกั ผ่อน ฉันจะไปส่งละกัน”

ณัฐวลัยเอ่ยออกมาเมื่อดูเข็มนาฬิกาชี ้ที่เลข 9 แล้ ว เพราะพรุ่งนี ้การะเกดต้ องไป
ทํางานแต่เช้ าจึงอยากให้ เพื่อนพักผ่อนบ้ าง สองสาวสัง่ เก็บเงินและเดินออกไปจาก
ร้ านมุ่งหน้ าสูล่ านจอดรถเพื่อกลับบ้ าน แต่หารู้ไม่วา่ มีสายตาของชายหนุ่มมองตาม
อย่างไม่คลาดสายตา

###########################################################
###########
ตอน แผนลวง

ภายในห้ องนอนที่ค้ นุ เคยจนชินตา ณัฐวลัยเปิ ดประตูเข้ าไปอย่างแผ่ว

เบาเพราะเกรงว่าคนที่อยู่ข้างในจะตื่นหาก เขายังหลับอยู่ เธอเดินเข้ ามาในห้ องแต่
ไม่เห็นใครอยู่ในห้ องนอนเลยแม้ แต่น้อย เขาคงยังไม่กลับเธอคิด ช่วงนี ้งานเขาต้ อง
เยอะเป็ นแน่เพราะทิ ้งงานไว้ เสียหลายวัน หญิงสาววางกระเป๋ าไว้ บนโซฟาก่อนจะ
เดินไปหยิบผ้ าขนหนูในตู้ออกมาแล้ วเดินเข้ า ห้ องนํ ้าเพื่อชําระร่างกาย เธอหายเข้ า
ไปนานกว่าจะออกมาได้ ก็เกือบ 4 ทุ่มครึ่ง เมื่อเดินออกมาก็ต้องตกใจเมื่อโรเบิร์
ตนัง่ อยู่บนอาร์ มแชร์ มองเธออยู่
 “โรป กลับมาเมื่อไหร่คะ ฉันไม่ได้ ยินเสียงเลย” เธอถามออกมาอย่าง
ตกใจ

“ผมกลับมานานแล้ วล่ะ นัง่ ทํางานอยู่ที่ห้องทํางานน่ะครับ” ณัฐวลัย

เดินเข้ าไปนัง่ บนตักเขา เธอมองดูสีหน้ าเขาที่แสดงความอ่อนล้ าออกมาอย่าง
ชัดเจน

“งานมีปัญหาเหรอคะ หน้ าเครี ยดเชียว” เธอมองสบตาคมเหยี่ยวคูน่ นั ้

เขายิ ้มออกมาทังใบหน้
้ าเพราะคิดว่าหญิงสาวถามไถ่ด้วยความห่วงใย

“มีปัญหานิดหน่อยน่ะ ช่วงนี ้ผมอาจจะกลับดึกหน่อยนะ” เขาว่าพลาง

ซบลงบนไหล่มนนันอย่
้ างเหน็ดเหนื่อย

“ไม่เป็ นไรค่ะ ฉันอยู่ได้ คุณไม่ต้องห่วงฉันนะคะ ว่าแต่ตอนนี ้คุณไป

อาบนํ ้าก่อนดีกว่า กลิ่นตุๆแล้ ว”ณัฐวลัยกล่าวล้ อเลียนจนทําให้ ชายหนุ่มยิ ้มออกมา
กับคําพูดของเธอ

“ครับ ถ้ าคุณง่วงก็นอนไปก่อนเลยนะ” เขาจูบหน้ าผากเธอก่อนลุกไป

จากที่นงั่ ณัฐวลัยแอบยิ ้มให้ กบั ความน่ารักของเขา เธออยากให้ เขาอ่อนโยนกับ
เธอแบบนี ้ตลอดไป
 บรรยากาศยามคํ่าคืนไม่แตกต่างกันมากนักสําหรับคนที่คิดว่า ตัวเอง
สิ ้นหวังกับความรักเช่นชายหนุ่มคนนี ้ คุณชายปกรณ์ พัฒนเรื องรอง แม้ ว่า
บรรยากาศรอบกายของเขาจะคราดครํ่ าไปด้ วยผู้คน แต่ในจิตใจของเขากลับโดด
เดี่ยวอ้ างว้ างเสียยิ่งกว่าสิงสถิตอยู่บนดาวอังคาร ที่ไร้ ซงึ่ ผู้คน จิตใจเย็นยะเยือกดัง่
อยู่บนขัวโลกเหนื
้ อที่มีหิมะตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย

เขาเป็ นอย่างนี ้มานานหลายสัปดาห์หลังจากวันนันวั ้ นที่ ผู้หญิงที่เขา

รักอย่างสุดหัวใจจากไปพร้ อมกับใครคนนัน้ เขาไม่อาจกล่าวโทษเธอได้ แม้ แต่น้อย
อาจเป็ นเพราะเขารักเธอมากจนเกินไป จนไม่อาจผลักความผิดไปที่เธอได้ ซึง่ ทุก
อย่างเป็ นเพราะเขาเองที่ผิด ผิดที่ไม่คอ่ ยมีเวลาให้ กบั เธอมากนัก แต่สดุ ท้ ายเธอก็
จากไป เหลือเพียงความปวดร้ าวที่ให้ เขาต้ องเผชิญแค่เพียงลําพัง

เขากรอกนํ ้าสีอําพันเข้ าปากอย่างไม่หวาดหวัน่ ต่อฤทธิ์เดชของมัน

แม้ แต่น้อย แต่หากมันเป็ นวิธีเดียวที่จะทําให้ เขาลืมเธอได้ เขาก็พร้ อมจะทํามันทุก
อย่าง

“มาดื่มคนเดียว เหงาแย่เลยนะคะ คุณชาย” ชายหนุ่มนิ่งฟั งเสียงหวาน

ที่เอ่ยทักทายเขาอย่างเป็ นกันเอง เขาเบื่อที่จะ ต้ องมานัง่ ปฏิเสธผู้หญิงเหล่านี ้อีก
แล้ ว พวกเธอก็แค่เข้ าหาเขาเพราะชื่อเสียง เงินทอง และเกียรติยศที่เขามีอยู่เท่า
นันเอง
้ จะหาคนที่จริ งใจด้ วยยากเป็ นที่สดุ ชายหนุ่มนิ่งคิดและก็ไม่สนใจผู้หญิงคน
นันต่้ อไป
 “ฝ้ายขอนัง่ ด้ วยคนละคะ น้ องขอเตกีลา่ แก้ วหนึง่ ” ชายหนุ่มหัน
กลับมามองเมื่อจําได้ ว่าชื่อนี ้เค้ าเคยได้ ยินที่ไหน เมื่อหันกลับมามองก็ร้ ูว่าเขาเคย
เจอเธอที่ไหนนัน่ เอง

“คุณฝ้าย มากับเพื่อนเหรอครับ” เขาทักทายเธออย่างสุภาพอ่อนโยน

ตามสัญชาตญาณของเขาที่เคยมีอยู่ ถึงแม้ ว่าตอนนี ้มันจะไม่คอ่ ยปรากฏออกมา
เท่าที่ควรก็ตาม

“ค่ะ ฝ้ายมากับเพื่อน ว่าแต่คณ

ุ ชายทําไมมานัง่ ดื่มคนเดียวละคะ”
นํ ้าเสียงที่เปล่งออกมาบ่งบอกถึงความเป็ นมิตรและความเป็ นกันเองอย่างที่สดุ

“คือ...ผมอยากคิดอะไรเงียบๆคนเดียวน่ะครับ” เขาตอบกลับเสียงเศร้ า

“ฝ้ายมากวนคุณชายหรื อเปล่าคะ คือ..เผื่อว่าคุณชายต้ องการความ

เป็ นส่วนตัว”

“ไม่เป็ นไรครับ ผมก็อยากหาเพื่อนคุยอยู่เหมือนกันน่ะครับ” เขากล่าว

อย่างสุภาพ พร้ อมมองตาสวยคูน่ นอย่
ั ้ างจริ งใจ

“เอ่อ...คุณทราบข่าวพี่จาบ้ างหรื อเปล่าคะ” อรวรรณถามด้ วยสีหน้ าที่

อยากรู้เต็มทน จนชายหนุ่มกระอักกระอ่วนใจที่จะตอบมันออกมา

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ ตงใจจะตอกยํ

ั้ ้าความรู้สกึ ของคุณเลยนะคะ
ฉันอยู่แค่อยากบอกให้ คณ
ุ ทราบเรื่ องที่พี่จาลาออกจากโรงพยาบาลแล้ วน่ะค่ะ” เธอ
กล่าวอย่างสํานึกผิดแต่ความจริ งแอบยิ ้มในใจเมื่อเห็นชายหนุ่มแสดงความสนใจ
บนใบหน้ า

“จริ งเหรอครับ ผมเพิ่งรู้ ” เขาครางออกมาแผ่วเบา ความเสียใจกลับเต็ม

ตื ้นขึ ้นมาอีกคราจนทําให้ เขาต้ องหลบสายตาอีกคูท่ ี่มองมา อย่างห่วงใย

“ค่ะ เมื่อวานฝ้ายก็เห็นพี่จามารับพี่เกดที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ พี่จาดูมี

ความสุขมากเลยนะคะ ฝ้ายไม่คิดว่าพี่จาจะลืมคุณชายได้ เร็วอย่างนี ้ เอ่อ จาขอ
โทษนะคะ”

“ไม่เป็ นไรหรอกครับ” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเศร้ าสร้ อยถึงความปวดร้ าว

นัน้

“แต่วา่ คุณชายรู้ไหมคะว่า แฟนคุณจาน่ะค่ะ เค้ าเคยเป็ นคนรักกับ...

ฝ้าย ตอนที่ฝ้ายไปเรี ยนที่องั กฤษน่ะค่ะ และตอนนี ้เค้ าก็บอกว่าอยากกลับมาคบกับ
ฝ้าย แต่ติดที่...” อรวรรณกล่าวอย่างอึกอัดกับเรื่ องนี ้เสียเต็มประดา ซึง่ มันทําให้
ชายหนุ่มตรงหน้ าสนใจเรื่ องราวเป็ นอย่างมาก

“เขากับคุณฝ้ายน่ะเหรอครับ” คุณชายปกรณ์ถามอย่างไม่คอ่ ยเชื่อใน

สิ่งที่หญิงสาวพูด แต่เขาก็คิดว่าเธอคงไม่กล้ านําเรื่ องโกหกมาพูดหรอก ดูจาก
บุคลิกของเธอแล้ วนะ
 “เอ่อ...ฝ้ายก็ห้ามเค้ าแล้ วนะคะ เมื่อวานเราเจอกันอีกครัง้ เค้ าก็ยงั
ยืนยันคําเดิม จนฝ้ายไม่ร้ ูจะพูดกับเขายังไง ฝ้ายสงสารก็แต่พี่จาน่ะคะ ที่ไม่ร้ ูเรื่ องรู้
ราวอะไรแต่ต้องมารับเคราะห์กบั การกระทําของผู้ชายบ้ าๆคน หนึง่ ” เธอกล่าวเสริ ม
ซึง่ มันทําให้ ชายหนุ่มเชื่ออย่างสนิทใจ

“ผมว่าแล้ ว ผู้ชายคนนันดู
้ ไม่คอ่ ยน่าไว้ ใจเท่าไหร่ จาไม่น่าเชื่อใจคน
อย่ามันเลย” เขากล่าวออกมาอย่างโกรธเคืองต่อเรื่ องที่หญิงสาวเล่าออกมา

“ใช่คะ่ เขาเป็ นคนแบบนัน้ ฝ้ายว่าคุณชายต้ องอยู่ดแู ลพี่จาใกล้ ๆนะคะ

ฝ้ายสงสารพี่จาค่ะ ฝ้ายไม่อยากเป็ นต้ นเหตุให้ ใครเสียใจแต่ว่า...”

“ไม่เป็ นไรหรอกครับ ผมเข้ าใจดี ผมจะคอยดูแลปกป้องจาเอง ผมจะ

ไม่ยอมหากผู้ชายคนนันทํ ้ ากับจาแบบนี”้ ชายหนุ่มกล่าวอย่างมุ่งมัน่ ในสิ่ง ที่เขาคิด
จะทํา หากผู้ชายคนนันทิ ้ ้งผู้หญิงที่เป็ นที่รักของเขาจริ ง เขาจะเป็ นคนรับเธอกลับมา
เอง

หญิงสาวแอบยิ ้มเยาะอยู่ในใจ ความรักเป็ นสิ่งที่ทําให้ ทกุ คนตาบอดได้

จริ งๆ แต่มนั คงไม่เกิดขึ ้นกับเธอหรอกเพราะมาว่ายังไงเธอจะไม่มีวนั มอบหัวใจของ
เธอ ให้ ใครอีกแล้ ว ไม่วา่ คนๆนัน้ จะแสนดีขนาดไหนก็ตาม เพราะเธอไม่อยากเจ็บ
เหมือนที่ผ่านมา และจะไม่มีวนั นี ้อีกเป็ นครัง้ ที่สอง

อรวรรณกล่าวลาชายหนุ่มที่ตอนนี ้กําลังขุ่นคิดเรื่ องที่เพิ่งรู้มาสดๆร้ อนๆ

เธอเดินออกมาด้ วยสีหน้ าที่เศร้ าสร้ อยประหนึง่ เสียใจกับเรื่ องที่กําลังจะเกิด ขึ ้นใน
อนาคตเสียเต็มประดา การแสดงของเธอครัง้ นี ้เรี ยกไว้ ว่าเกือบได้ รางวัลตุ๊กตาทอง
เลยทีเดียว เพราะมันทําให้ ผ้ ชู ายคนหนึง่ เชื่อเธออย่างสนิทใจ

ตอน หลบหลีก

ตึกสูงระฟ้าขาวจนแสบดวงตาท่ามกลางแสงแดดเจิดจ้ า อรวรรณลง
จากรถอย่างมาดมัน่ ด้ วยความมัน่ ใจเต็มเปี่ ยมที่พกพามา เธอเดินไปยังประตู
ทางเข้ าบริ ษัท ถึงแม้ ว่าเธอจะเคยเข้ ามาเหยียบยํ่าสถานที่แห่งนี ้เพียงครัง้ เดียว แต่
เธอก็สามารถจดจํารายละเอียดต่างๆที่เกี่ยวข้ องกับบุคคลที่เธอจะมาพบได้ อย่าง
ครบถ้ วน

ลิฟต์เปิ ดทันทีเมื่อถึงชันสู
้ งสุดที่เธอต้ องการ หญิงสาวเดินออกมา
อย่างไม่หวัน่ เกรงต่อสถานที่อนั ไม่ค้ นุ เคยแม้ แต่น้อย มีเพียงความมุ่งมัน่ ในแววตา
ของเธอเท่านันที ้ ่บง่ บอกถึงความตังใจอั้ นเปี่ ยม ล้ น เลขาฯนัง่ หน้ าห้ องที่มีป้ายติดไว้
ว่าผู้บริ หาร เธอกําลังง่วนอยู่กบั การจัดเตรี ยมเอกสารอะไรซักอย่างซึง่ เธอก็ไม่อาจ
ล่วงรู้ ได้

“สวัสดีคะ่ ดิฉนั มาขอพบคุณโรเบิร์ตน่ะค่ะ” อรวรรณกล่าวทักทาย

ด้ วยนํ ้าเสียงอย่างเป็ นกันเอง เธอต้ องแสดงความเป็ นมิตรเพื่อหาพวกพ้ องสําหรับ
ความสะดวกในโอกาสหน้ า
 “นัดไว้ หรื อเปล่าคะ” เลขาฯถามกลับมาตามมารยาทที่ควรจะเป็ น

“เปล่าค่ะ คือว่าฉันมีธรุ ะสําคัญอยากจะพบเค้ าน่ะค่ะ”

“พอดีวา่ ท่านมีประชุมน่ะค่ะ ยังไงฝากเรื่ องไว้ ไหมคะ แล้ วดิฉนั จะ

เรี ยนท่านเองค่ะ” เลขาฯสาวกล่าวอย่างสุภาพ

“เอ่อ...ฝากบอกคุณโรเบิร์ตด้ วยนะคะว่าดิฉนั อรวรรณมาหาค่ะ

ขอบคุณมากนะคะ” ว่าแล้ วหญิงสาวก็เดินกลับมา เธอคิดว่าชายหนุ่มคงอยาก
หลบหน้ าเธอหลังจากเหตุการณ์วนั นัน้ และหากเธอมาหาที่บริ ษัทคงไม่มีทางเข้ าถึง
ตัวได้ อย่างแน่นอน เธอคงต้ องกลับไปคิดหาวิธีใหม่ ไม่ว่ายังไงเธอต้ องเจอเขาอีก
ครัง้ ให้ ได้

เสียงอินเตอร์ คอมภายในห้ องดังขึ ้น เรี ยกร้ องให้ คนตรงหน้ าละ

สายตาจากเอกสารบนโต๊ ะทันที โรเบิร์ตกําลังครํ่ าเคร่งกับงานที่ทําอยู่จนลืมเวลาที่
ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาเหลือบมองนาฬิกาที่ฝาผนังห้ องแล้ วกดรับสายอย่างไม่
ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นกั

“ว่าไง คุณวิ มีอะไรด่วนหรื อเปล่า” เขากรอกเสียงถามเลขาฯหน้ า

ห้ องของเขาด้ วยนํ ้าเสียงที่เบื่อหน่ายเต็มทน
 “ท่านคะ เมื่อกี ้คุณอรวรรณมาขอเข้ าพบน่ะค่ะ แต่ดิฉนั บอกเธอ
ไปว่าท่านติดประชุมตามที่ท่านบอกไว้ แล้ วค่ะ” คุณวิภาดากล่าว ร่ายยาวจนเขา
หลับตาลงแล้ วกดหัวตาทังสองเพื
้ ่อคลายความปวดร้ าวลงไป

“อืม..ถ้ าเธอมาอีกก็บอกว่าฉันไม่อยู่หรื ออะไรก็ได้ ละกัน” เขา

บอกปั ด

“ค่ะท่าน” แล้ วปลายสายก็วางสายทันทีที่หมดธุระ ชายหนุ่มเอน

หลังลงเก้ าอี ้อย่างเหนื่อยอ่อน พร้ อมกับนิ่งคิดอะไรสักพักแล้ วโทรศัพท์เครื่ องหรูก็
ดังขึ ้น ชายหนุ่มควานหาเพราะไม่ร้ ูว่ามันอยู่ตรงไหนทังที
้ ่หลบตา ก่อนจะหยิบมัน
ขึ ้นมาแนบหูแล้ วกรอกเสียงหนานุ่มลงไปอย่างหงุดหงิดที่โดนขัด จังหวะของการ
พักผ่อน

“ฮัลโหล ว่าไง”

“ว่าไงไอ้ โรป!!! มึงกลับมาเมื่อไหร่ไม่บอกข้ าเลยนะเว้ ย” เสียง

เพื่อนรักของเขานัน่ เอง เขายืดตัวนัง่ ตรงอย่างกระตือรื อร้ น ความเหนื่อยล้ าที่
กระทบกระแทกเขาเมื่อกี ้หายไปเป็ นปลิดทิ ้ง

“เอ่อ นี่กยู งั ไม่บอกมึงนะ มึงก็ยงั รู้ว่ากูกลับมา” เขาเอ่ยเสียงเข้ ม

ล้ อเลียนเพื่อนของเขา เพราะเพื่อนคนนี ้รู้ทกุ เรื่ องที่เกิดขึ ้นอย่าง ซึง่ มันทําให้ เขาเริ่ ม
สับสนว่าเพื่อนคนนี ้เป็ นตํารวจหรื อว่าเป็ นศูนย์ข้อมูล กันแน่
 “มึงก็ร้ ูว่าข้ าเป็ นใคร เรื่ องแค่นี ้ ว่าแต่ว่าบริ ษัทมึงมีปัญหาเหรอ
วะ” ชาติชายถามอย่างห่วงใย

“ออ ปั ญหานิดหน่อยตอนกูไม่อยู่น่ะ แต่วา่ ตอนนี ้เริ่ มดีขึ ้นแล้ ว”

เขาตอบตามความจริ ง เพราะอย่างไรก็ปิดไม่มิดอยู่แล้ ว

“ดีละ มีอะไรให้ ข้าช่วยได้ ก็บอกนะเว้ ย ว่าแต่ เย็นนี ้แกว่างหรื อ

เปล่า มาเจอกันหน่อยดิ” ชายหนุ่มถามเพื่อนอย่างเป็ นห่วง แต่เขาก็เชื่อว่าเพื่อน
แก้ ปัญหาเล็กๆแบบนี ้ได้ อย่างรวดเร็ว

“เอ่อ...ไม่ร้ ูสิ มึงมีอะไรหรื อเปล่า” เขาตอบเพื่อนไปด้ วยความไม่

แน่ใจ เพราะตอนนี ้เขาเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปเที่ยวเล่นข้ างนอก การกลับ
บ้ านไปอาบนํ ้านอนมันอาจจะเป็ นประโยชน์ต่อตัวเขามากกว่า ซึง่ ตอนนี ้เขารู้สกึ คัน่
เนื ้อคัน่ ตัวเป็ นที่สดุ อาจจะเป็ นเพราะตังแต่ ้ กลับมาเขาทํางานหนักเกินจนไม่คอ่ ยมี
เวลาพักผ่อนก็เป็ น ได้

“นี่มงึ อย่าบอกว่าจะรี บกลับบ้ านนะโว้ ย อะไรวะไม่ทนั ไรมึงก็กลัว

เมียแล้ วเหรอวะ อย่างนี ้ถ้ าแต่งงานไปมึงไม่หวังต้ องผูกโซ่ลา่ มคอไว้ เหรอไงวะ” ชาติ
ชายกล่าวติดตลก ร้ อยวันพันปี ไม่เคยเห็นเพื่อนเป็ นแบบนี ้มาก่อน แต่กลับตรงกัน
ข้ าม ออกล่าเหยื่อทุกคนจนพวกพองเพื่อนล่าถอยไปทีละคน

“แต่งงานอะไร มึงนี่คิดไปไกล กูแค่ร้ ูสกึ เหนื่อยกับงาน ไม่อยาก

ไปเจอเรื่ องชวนปวดหัวอีก เอาไว้ คราวหน้ าละกัน ตอนนี ้ขอบายก่อน เชิญพวกมึง
ตามสบาย”

“ไม่เป็ นไร แต่อย่าลืมนะโว้ ย เอ่อ นี่ ไอ้ ...มันมีเรื่ องจะบอกมึงด้ วย

รับรองมึงต้ องตื่นเต้ นเหมือนข้ า” เขากล่าวล่อลวงเพื่อให้ ต่อมความอยากรู้ของ
เพื่อนทํางาน

“เรื่ องไรวะ” เขาถามเสียงห้ วนอย่างใคร่ร้ ู

“ข้ าไม่บอกมึงหรอก เอาไว้ ให้ ไอ้ ...มันมาบอกเองละกัน งันแค่

้ นี ้นะ
โว้ ย แล้ วค่อยเจอกันว่ะ” ชาติชายบอกลาเพื่อนอย่างห้ วนๆ

“เอ่อ...” โรเบิร์ตกล่าวสันๆก่
้ อนวางสายไปและเริ่ มทํางานต่ออย่าง
ขะมักเขม้ น แต่ความเหนื่อยล้ าก็เข้ าครอบคลุมเขาทีละนิดๆ
ตอน ขออนุญาต

โรเบิร์ตเดินเข้ าห้ องนอนด้ วยความเหนื่อยล้ า ทําไมวันนี ้เค้ าถึงได้ เมื่อยล้ า

เกินกว่าทุกวัน ชายหนุ่มมองไปยังเตียงนอนหนานุ่มที่วางอยู่ภายในห้ อง ร่างบาง
นอนคู้อยู่บนนันอย่
้ างแสนสบาย เขามองอย่างถอดใจ หลายวันมานี ้เขาไม่มีเวลา
ให้ กบั เธอเลยแม้ แต่น้อย เวลาสําหรับดูแลตัวเองยังไม่ค่อยมี เพราะงานที่คงั่ ค้ าง
และล้ นหลามหลังจากทิ ้งไปหลายวันทําให้ เขาปวดหัวอยู่ไม่ น้ อยเลยทีเดียว
 ชายหนุ่มเดินเข้ าไปใกล้ ร่างบางอย่างระวังระไวเพราะกลัวจะทําให้ คนที่
นอนหลับ ปุ๋ยตื่นขึ ้นมา ดึงผ้ าห่มผืนหนาที่หลุดลุย่ ขึ ้นคลุมถึงลําคอ รอยยิ ้มมุมปาก
ของคนที่หลับใหลทําให้ เขาก้ มลงจูบหน้ าผากมนอย่างแผ่วเบา จากนันก็ ้ เดินเข้ าไป
ห้ องนํ ้าอย่างรวดเร็วด้ วยความง่วงงุน

“อ้ าว จา ผมทําให้ คณ
ุ ตื่นหรื อเปล่า” โรเบิร์ตเดินออกจากห้ องนํ ้าพร้ อม
ชุดนอนสีนํ ้าเงินอ่อนๆด้ วยความสดชื่นแต่ความ เหนื่อยล้ าก็ยงั ไม่หายจากไป ณัฐ
วลัยนัง่ อยู่บนเตียงรอชายหนุ่มออกจากห้ องนํ ้ามาด้ วยมีเรื่ องจะคุยกับเขา
เนื่องจากหลายวันนี ้ชายหนุ่มไม่คอ่ ยมีเวลาปล่อยให้ เธออยู่ว่างๆ เธอจึงคิดหาอะไร
ทําให้ เกิดประโยชน์

“เปล่าหรอกค่ะ คือ ฉันมีเรื่ องจะคุยกับคุณน่ะคะ” หญิงสาวยืดตัวตรง

เมื่อชายหนุ่มเดินมานัง่ ใกล้ ๆ

“เรื่ องไรหรอ เกี่ยวกับผมหรื อเปล่า” เขาถามพลางใช้ มือหนาลูบไปที่แก้ ม

นวลนันอย่
้ างโหยหามาหลายวัน

“ก็ไม่หรอกค่ะ ฉันเห็นว่าหลังๆนี ้คุณไม่ค่อยว่าง ฉันก็อยู่เฉยๆ ก็เลยกะ

ว่าจาไปเยี่ยมที่บ้านค่ะ” เสียงใสพูดออกมาเมื่อมือหนายุ่มย่ามอยู่กบั ส่วนโค้ งเว้ า
บนร่าง ริ มฝี ปากก็ทําหน้ าที่ขบเม้ มติ่งหูอย่างแผ่วเบา

“คุณอยากกลับบ้ านเหรอ ทําไมล่ะ” เขากล่าวเสียงเว้ าวอน

 “เอ่อ...เปล่าหรอกค่ะ ตอนกลางวันฉันโทรไปที่บ้าน...คนที่บ้านบ่นใหญ่
แล้ วฉันก็ไม่ได้ กลับบ้ านนานแล้ วด้ วย” เสียงนุ่มที่เปล่งออกมาขาดหายเป็ นช่วงๆ
เพราะสัมผัสแผ่วเบาที่เขาลูบไล้ นนั่

“คุณเหงาหรื อเปล่า ผมไม่คอ่ ยมีเวลาให้ คณ

ุ เลยนะ ช่วงนี”้ สายตาคม
มองมายังดวงตาหวานเชื่อมนันด้
้ วยต้ องการคําตอบ แต่หารู้ไม่วา่ มันทําให้ หญิง
สาวเหมือนถูกสะกดอยู่กบั ดวงตาคมนัน้

“อ้ อ เอ่อ...มันก็เป็ นส่วนหนึง่ ค่ะ” เสียงเบาเปล่งออกมาเมื่อใบหน้ าของ

เขาหลุบตํ่าไปยังหน้ าท้ องเนียนที่อยู่ภาย ใต้ ชดุ นอนเนื ้อบางเบาที่เขาชอบ

“งันรอผมอี
้ กวันสองวันได้ ไหม ผมจะไปด้ วย ขอเคลียร์ งานทางนี ้ให้
เรี ยบร้ อยก่อน” เขาไม่ปล่อยให้ เธอเดินทางไปไหนคนเดียว กลัวว่าจะเกิดอันตราย
และก็กลัวว่าเขาจะต้ องนอนคนเดียวไปอีกหลายวันเลย

“จะดีเหรอคะ คุณงานยุ่งนี ้คะ ฉันไปคนเดียวได้ ”

“ทําไมล่ะ หรื อว่าคุณมีผ้ ชู ายคนไหนซุกซ่อนไว้ ที่บ้านล่ะ” ดวงตาคม

ตวัดขึ ้นมองหญิงสาวอย่างค้ นหา และภาวนาอย่าให้ เป็ นอย่างที่เค้ าคิด

“ฉันจะมีใครละคะ ฉันอยู่ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านซักหน่อย ถ้ าจะมีก็คงแถวๆนี ้

ล่ะค่ะ” ณัฐวลัยหยอกล้ อเขาเพราะคิดว่าชายหนุ่มแอบหึงแต่เธอก็พยายามไม่คิด
เข้ าข้ าง ตัวเองมากนัก แต่มนั ทําให้ ชายหนุ่มหงุดหงิดกับคํากล่าวนันอย่้ างทันที
 “นี่เธอมีใครนอกจากฉันเหรอ!!” โรเบิร์ตกล่าวเสียงเข้ ม พร้ อมกับ
กระชากร่างบางให้ กลิ ้งเกลือกลงกับที่นอนอย่างแรง ข้ อมือบางถูกเขาบิดจนมัน
แดงเป็ นรอยมือหนา หญิงสาวนิ่วหน้ าด้ วยความเจ็บ

“โรปคะ ฉันจะมีใครนอกจากคุณละคะ ฉันอยู่บ้านตลอด คุณก็ร้ ู แล้ ว

ฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปมีใครอื่นอีกคะ” ดวงตากลมโตของหญิงสาวมองจ้ องเข้ าไป
ยังตาคมคูน่ นเพื
ั ้ ่อแสดงความจริ งใจออกมา เพราะการหลบสายตามันส่อแววถึง
ความเท็จที่คนพูดกล่าวออกมา แต่เธอไม่ใช่

“คุณอย่าคิดจะมีใครนอกจากผมหรื อพูดทํานองนี ้ออกมาอีกนะ ไม่งนั ้

ผมไม่ไว้ หน้ าใครทังนั
้ น้ ไม่วา่ มันหรื อคุณ” มือหนาบีบปลายคางมนเข้ าหากันอย่าง
แรง บ่งบอกให้ เธอเห็นว่าเขาไม่ใช่แค่ข่แู ต่ทําจริ ง ริ มฝี ปากหนาประกบเข้ าริ มฝี ปาก
บางอย่างรุนแรงตามอารมณ์ที่คกุ รุ่นต่อเรื่ อง เมื่อกี ้ ลิ ้นหนาดันริ มฝี บางให้ เปิ ดออก
เพื่อรับลิ ้นของเขาที่แรกตัวเข้ ามา

ณัฐวลัยยอมตามเขาอย่างว่าง่ายเธอไม่อยากขัดใจในขณะที่อารมณ์
ชายหนุ่มยังไม่ คงที่ รสจูบของชายหนุ่มดุดนั ตามอารมณ์ของเขา มือหนาเลื่อนไป
ตามลําตัวจนหญิงสาวครางออกมา

ชายหนุ่มยิ ้มอย่างพึงพอใจที่คนใต้ ร่างตอบสนองสัมผัสของเขาอย่าง

รวดเร็วเช่น นี ้ มือหนาลูบไล้ ทรวงอกเต่งตึงที่แอ่นขึ ้นรับการสัมผัสของเขา มือหนา
ทําหน้ าที่ได้ อย่างดีเยี่ยม ณัฐวลัยครางออกมาแผ่วเบา เธอรู้สกึ ถึงความร้ อนรุ่มใน
ตัวชายหนุ่มที่มีมากขึ ้นเรื่ อยๆจนเธอแปลกใจ ชายหนุ่มจูบริ มฝี ปากบางอย่างรุนแรง
ด้ วยความคิดถึงที่ห่างหายไปหลายวันและบวก กับอารมณ์คกุ รุ่นที่ยงั คงหลงเหลือ
ทําให้ บทรักที่เขาก่อขึ ้นนันเร่
้ าร้ อนเกินกว่าปกติ

“โรป...คะ...ปล่อยก่อน ฉันหายใจไม่ออก” ณัฐวลัยผลักเขาออกก่อน

จะเอ่ยประโยคนันออกมา
้ เธอรู้สกึ ว่าเขาเริ่ มรุกเร้ าเธออย่างหนักหน่วงขึ ้นทุกที

“วันนี ้ฉันคิดถึงเธอทังวั
้ นเลยนะ” ชายหนุ่มกล่าวเสียงหนุ่มก่อนก้ มดูด
ดันริ มฝี ปากนันอี
้ กครัง้ ลิ ้นสากของเขาไล้ ไปตามริ มฝี ปากอย่างอ่อนโยน ใช้ ฟันขบ
เบาๆที่ริมฝี ปากให้ คนใต้ ร่างอ้ าปากออก เขาใช้ ลิ ้นสอดเข้ าไปอีกครัง้ อย่างกระหาย
ในรสหวานซ่านนัน้

เสียงครางจากลําคอของชายหนุ่มทําให้ ณฐั วลัยรู้ถึงความพอใจที่เธอ

ยอมโอนอ่อนตาม เขา ลิ ้นบางของเธอถูกเขาดูดดึงด้ วยความเร่าร้ อนที่ปะทุขึ ้นมา
เรื่ อยๆ ลําแขนขาวทังสองโอบกอดลํ
้ าคอเขาอย่างต้ องการที่พงึ่ พิงต่ออารมณ์ที่ถกู
เขานําพา ไป นิ ้วเรี ยวขยุ้มเส้ นผมเมื่อเขาใช้ มือหนาลูบไล้ ไปตามหน้ าท้ องแบนราบ
นันก่้ อนจะ หยุดอยู่ที่ขอบกางเกงชันในของเธอ
้

“อือ...” ณัฐวลัยครางออกมาด้ วยความเสียวซ่าน มือหนาล้ วงเข้ าไปสู่

เนินเนื ้อของเธอที่เริ่ มแฉะชื ้นด้ วยความต้ องการตาม อารมณ์ที่เริ่ มก่อตัวขึ ้นทีละ
น้ อย

“จา...ผมคิดถึงคุณแทบบ้ าอยู่แล้ ว” โรเบิร์ตครางด้ วยความพอใจเมื่อ

หญิงสาวแอ่นกายตอบรับการขยับจากมือของเขา ชายหนุ่มไล้ ริมฝี ปากไปตามแก้ ม
นุ่มเนียน ผ่านใบหูพร้ อมขมเม้ มเบาๆ เลื่อนลงมายังลําคอระหงที่เหยียดขึ ้นรับการ
จูบจากชายหนุ่ม เขาฝากรอยรักทิ ้งไว้ กบั เธออย่างลืมตัว

เสียงครางอย่างพึงพอใจของทังสองคนประสมปนเปกั
้ นไปอย่างไม่
แพ้ กนั และกัน อกหนานุ่มเต่งตึงยัว่ ยวนสายตาเขาจนต้ องใช้ ริมฝี ปากหนานัน้
ครอบครองอีกครัง้ เขาดูดเม้ มอย่างหิวกระหายต่อสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้ า เมื่อสมดังใจ
ต้ องการเขาก็เลื่อนริ มฝี ปากลงไปตามลําตัว ผ่านสะดือลึก และหยุดตรงส่วน
อ่อนไหวในเรื อนร่างหญิงงาม ลิ ้นหนาแตะต้ องกลีบกุหลาบนันอย่ ้ างแผ่วเบา

หญิงสาวครางออกมาเสียงดังด้ วยความสุขสมพร้ อมกับยก ส่วน

สัมผัสนันให้
้ แนบแน่นขึ ้นอีกครา นํ ้าหวานที่เอ่อล้ นออกมาจนชายหนุ่มดูดกลืนด้ วย
ความหิวกระหายดัง่ เหยียบยํ่าไป กลางทะเลทรายเมื่อเจอโอเอซิสขนาดใหญ่ ชาย
หนุ่มยิ ้มอย่างพอใจต่อปฏิกิริยาตอบสนองของเธอ และหวังให้ เธอคิดถึงแต่สมั ผัส
ของเขาเท่านัน้

“จา...ผมไม่ไหวแล้ ว” ชายหนุ่มกระชากชุดนอนของเขาออกเมื่อ
ความต้ องการของเขาถึงจุดสิ ้นสุดสําหรับ การรอคอย เผยให้ หญิงสาวเห็นเรื อน
กายของเขาที่ขยายใหญ่โตจนเกินอธิบายได้ ชายหนุ่มดันแทรกเรื อนกายของเขา
ตรงกลางลําตัวเธอ ดันเข้ าไปพร้ อมกับเสียงครวญครางของทังสอง ้ ชายหนุ่มขยับ
กายอย่างช้ าๆก่อนจะเร่งจังหวะให้ เร็วขึ ้นตามอารมณ์ที่ปะทุขึ ้น ทีละนิด รวดเร็ว
รุนแรงและเรี ยกร้ อง จนลมหายใจของหญิงสาวติดขัด พร้ อมทังอาการเกร็
้ งกระตุก
ของเธอและของเขาที่ตามไปติดๆ
 สงครามแห่งความรักผ่านพ้ นไป แต่ชายหนุ่มก็ยงั คงไม่เพียงพอ
กับสิ่งที่เขาห่างหายไปหลายวัน เขายังต้ องการสัมผัสเธออีก ทังที ้ ่แกนกายของเขา
ยังฝั งลึกอยู่ในเรื อนกายที่หอบระโหยโรยแรงอยู่ตรงหน้ า ทรวงอกขาวสล้ างขยับขึ ้น
ลงตามแรงหายใจของหญิงสาวอย่างเหนื่อยอ่อน สายตาของชายหนุ่มเริ่ มพล่ามัว
แต่มือหนาก็ยงั ขยับลูบไล้ ตามหน้ าอกที่เต่งตึง และเริ่ มชูชนั ขึ ้นอีกครัง้ เขาก้ มดูด
เม้ มปากนันอี้ กครัง้

ณัฐวลัยปรื อตาขึ ้นเมื่อรู้สกึ ถึงสัมผัสที่เคลื่อนไหวไปตามริ มฝี ปาก

ความร้ อนผ่าวที่แผ่ขยายออกมาจากรอยจูบนันทํ ้ าให้ เธอตื่นตัวโดยไม่ต้องการปลุก
เร้ ามากนัก มือหนาซุกไซ้ ไปตามลําคอก่อนกอบกุมยอดปทุมถันนันอย่ ้ างพึงพอใจ
พร้ อมกับเสียง ร้ องของหญิงสาวจากความเสียวซ่านที่ก่อตัวขึ ้นอีกครัง้ ซึง่ ทําให้ เธอ
แปลกใจที่มนั เกิดขึ ้นอย่างรวดเร็วได้ อย่างนื ้ นี่เขาคงจะปรนเปรอให้ เธอเสพติดมัน
เสียแล้ วละมัง๊ เธอคิดอยู่ในใจ

ณัฐวลัยรู้ว่าบทรักที่แสนเร่าร้ อนกําลังจะเริ่ มขึ ้นอีกครัง้ เธอลุกนัง่

จับใบหน้ าของเขามองด้ วยความรู้สกึ ที่รุ่มร้ อนอยู่ภายใน เธอต้ องการให้ เขาบอกรัก
เธอบ้ างหลังจากผ่านความสุขที่แสนหวานด้ วยกัน แต่เธอคงจะขอมากเกินไป เธอ
จูบเขาอย่างโหยหา เรี ยกร้ องให้ เธอสัมผัสเขาอีกครัง้ และเขาก็ตอบสนองเธอด้ วย
ความร้ อนแรงไปเช่น กัน
 “จา...ผมต้ องการคุณเหลือเกิน” ชายหนุ่มครางออกมาแผ่วเบา
เขาดันร่างหญิงสาวให้ นอนลงอีกครา ทาบทับเรื อนร่างของเขาลงไป จูบเม้ มลําคอ
สวย ลิ ้นสากลากไล้ ไปตามหนาอกพร้ อมกับดูดดื่มยอดอกด้ วยความทะนุถนอม
เขาจับจองมันอยู่นานจนณัฐวลัยรู้สกึ ถึงการหยุดนิ่งของริ มฝี ปากนัน้ เธอก้ มมอง
ชายหนุ่มที่นอนทับร่างเธออยู่ตอนนี ้และส่งเสียงร้ องเรี ยก

“โรป!! โรปคะ คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่า” ณัฐวลัยร้ องเรี ยกชาย

หนุ่มเมื่อเห็นว่าทังร่้ างนิ่งไปด้ วยเสียงตกใจ นํ ้าหนักของร่างสูงที่ทบั ลงบนกายเธอ
นันเพิ
้ ่มขึ ้น เธอจึงลุกนัง่ ทังที้ ่ชายหนุ่มยังเกยทับเธอ

“คุณ... คุณเป็ นอะไรคะ” เสียงใสเรี ยกร้ องทังใช้ ้ มือบางเขย่าลํา

แขนหนาอย่างแรงเพราะนึกว่าเขาจะเป็ น อะไรไป แต่พอเห็นแผ่นหลังที่หายใจเข้ า
อออกอย่างสมํ่าเสมอเธอก็ร้ ูว่าชายหนุ่มหลับไป เสียแล้ ว เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่
ที่คิดเป็ นตุเป็ นตะ พร้ อมกับหัวเราะให้ กบั สิ่งที่เกิดขึ ้น ทังๆที
้ ่อารมณ์ของเธอและเขา
กระเจิดกระเจิงไปแล้ ว แต่ชายหนุ่มดันมาหลับในเวลาแบบนี ้ซะได้

บ้ าที่สดุ เลย!! ณัฐวลัยคิดแล้ วสูดหายใจเข้ าลึกๆเพื่อระงับความ

ต้ องการภายในใจไว้

เมื่อจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้ เรี ยบร้ อยแล้ ว เธอก็จดั ท่า

นอนชายหนุ่มให้ นอนอย่างสบาย แต่ต้องตกใจเมื่อสัมผัสถึงความร้ อนที่แผ่ออกมา
จากชายหนุ่ม นี่เขาต้ องไม่สบายแน่ๆเลย เธอจึงเดินไปหยิบผ้ าขนหนูชบุ นํ ้ามาเช็ด
ตัวเขา พร้ อมกับแอบยิ ้มน้ อยๆทุกครัง้ ที่นกึ ว่าคนแบบนี ้ก็ป่วยเป็ นกับคนอื่นเขา
เหมือนกัน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++
ตอน คิดถึงและออดอ้ อน

เสียงสายนํ ้าไหลกระทบพื ้นห้ องนํ ้าสูดหรูในเวลาเช้ าตรู่ของวัน ชาย

หนุ่มร่างสูงมาดเครี ยดขรึมปล่อยให้ สายนํ ้าชําระร่างกายอย่างไม่ใส่ใจต่อ ความอุ่น
จนเกือบร้ อนของสายนํ ้า ความสนใจในตอนนี ้ไม่ได้ ม่งุ อยู่ที่อณ
ุ หภูมิของสายนํ ้า แต่
มันกลับเลื่อนลอยอย่างไร้ จดุ หมายซึง่ ไม่อาจหาเส้ นทางที่จะหลุดพ้ นจากความ
เลื่อนลอยนันได้
้

ทุกวันนี ้เขาทําตัวงี่เง่าไร้ สาระเพียงใดนัน้ เขารู้ดีเป็ นที่สดุ กลางวัน

ทํางานงกๆ แต่กลางคืนกลับทําตัวเหมือนเด็กหนุ่มเสเพลขาดความรักจากคนรอบ
ข้ าง เหมือนเด็กหนุ่มที่ต่อต้ านสังคมเมื่อผิดหวังต่อบางสิ่งที่เกิดขึ ้นทังๆที ้ ่ เขาเลิกทํา
ตัวแบบนี ้มานานแสนนาน เมื่อก่อนเขาอาจทําตัวแบบนัน้ ออกเที่ยวราตรี ทกุ คืน ไร้
สิ่งยึดเหนี่ยวในจิตใจ แต่เมื่อพบเจอเธอคนนันเขาก็ ้ ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมทุกอย่าง
เพื่อที่จะกลายเป็ น ผู้ชายคนหนึง่ ที่เหมาะสมและคูค่ วรกับเธอทุกประการ
 แต่เมื่อสิ่งที่เขาวาดไว้ อย่างสวยหรูถกู ดึงทิ ้งขว้ างด้ วยการจากลา
ความโกรธแค้ นต่อโชคชะตาที่เขาไม่เคยคํานึงถึงกลับถูกนํามาเป็ นตัวแปรสําคัญใน
การกล่าวอ้ าง เวลาว่างส่วนใหญ่หมดไปกับการจ้ องมองความว่างเปล่าไปอย่าง
สิ ้นเปลือง กลางคืนมีแต่ความอ้ างว้ างและนํ ้าสีอําพันเป็ นเพื่อน ความเสียใจและ
น้ อยใจในโชคชะตาฝั่ งแน่นอยู่ในหัวใจของเขาอย่างลึกสุดหยัง่ ได้

ชายหนุ่มเดินออกจากห้ องนํ ้าด้ วยผ้ าขนหนูผนั กายอย่างหมิ่นเหม่

เพียงผืนเดียว อย่างไม่ใส่ใจต่อสิ่งแวดล้ อมภายในห้ อง สายตาของหญิงสาวที่นอน
เปลือยกายอยู่ใต้ ผ้าห่มผืนหนามองมาอย่างอ้ อยอิ่ง หญิงสาวร่างอวบอัดมองชาย
หนุ่มเดินไปหยิบชุดของเขาที่วางพาดโซฟามาสวมใส่ อย่างไม่สนใจเธอ รอยยิ ้มพึง
พอใจในรสรักของเขาในคืนที่ผ่านมาปรากฏชัดอยู่บนใบหน้ า ใครจะรู้ว่าคุณชายผู้
หล่อเหลาคนนันจะมี
้ บทรักที่สดุ ยอดอย่างนันได้้

“จะกลับแล้ วเหรอคุณชาย อยู่กบั แอนนี่อีกหน่อยไม่ได้ เหรอคะ” หญิง

สาวลุกจากเตียงด้ วยเรื อนกายที่เปลือยเปล่าหวังจะเรี ยกร้ องความปรารถนา จาก
ชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่สนใจ

“ผมจะไปทํางานแล้ ว ปล่อยได้ แล้ ว” เขาสะบัดแขนให้ หลุดจากการ

เกาะกุมของผู้หญิงที่เจอกันในผับเมื่อคืน ถึงแม้ ว่าหญิงสาวจะเร่าร้ อนเพียงใด แต่
เสียงเรี ยกร้ องที่เขาเปล่งออกมาจาก ลําคอนันก็
้ ยงั เป็ นชื่อผู้หญิงอีกคน...ณัฐวลัย

ความรู้สกึ ผิดถาโถมเข้ ามาทุกครัง้ หลังจากที่เขาเสร็จสิ ้นความ

ปรารถนาบนเตียง กับหญิงสาวคนใดคนหนึง่ แต่ความอ้ าวว้ างโดดเดี่ยวก็มีมาก
เกินกว่าที่จะระงับไว้ ได้ เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน แค่ได้ ยินเสียงก็ยงั ดี...ดีมากพอที่จะ
ใช้ ต่อความรู้สกึ และชีวิตของเขาในแต่ ละวัน

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีเมื่อเหลือบมองนาฬิกา ที่ข้อมือ
หลังจากที่นงั่ อยู่ในรถยนต์คนั หรู กดเบอร์ โทรศัพท์ที่บนั ทึกไว้ และจดจําอย่างขึ ้นใจ
สักพักปลายสายก็กดรับ เสียงใสใสที่กรอกเข้ ามาทําให้ รอยยิ ้มของเขาผุดขึ ้น

“สวัสดีคะ่ พี่ชาย” ณัฐวลัยตอบกลับมาเสียงแผ่วเบา เธอคงเกรงว่า

จะมีใครมาได้ ยิน คิดถึงตรงนี ้แล้ วหัวใจก็ปวดหนึบขึ ้นมาทันที...ผู้ชายคนนัน้

“น้ องจา..เอ่อ... สะดวกคุยกับพี่หรื อเปล่าครับ” นํ ้าเสียงที่เล็ดลอด

ออกมานันมั
้ นฟั งดูแปลกๆพิกล

“ค่ะ พี่ชายเป็ นอะไรไปคะ ไม่สบายหรื อเปล่า” ปลายสายแสดงความ

ห่วงใยออกมาจนชายหนุ่มอดใจเต้ นแรงไม่ได้

“เปล่าค่ะ พี่แค่...” เขาหยุดคําพูดก่อน พยายามใครครวญว่าจะเอ่ย

มันออกมาดีไหม

“อะไรคะ” เธอรู้สกึ เป็ นห่วงชายหนุ่มเหลือเกิน

“คือ พี่อยากเจอจา จาพอมีเวลาว่างออกมาเจอพี่ได้ ไหม” ไม่ร้ ูว่า

สมควรหรื อไม่ แต่เขาก็พดู มันออกมาแล้ ว
 “ได้ ซิคะ แต่ว่าต้ องเป็ นพรุ่งนี ้นะคะ พอดีวนั นี ้จาติดธุระน่ะค่ะ” เพราะ
วันนี ้โรเบิร์ตไม่สบายเธอต้ องเฝ้าไข้ เขาและคิดว่าเธอคงไม่สามารถปลีก ตัวออกไป
ได้ แน่

“งันตกลงตามนี
้ ้นะคะ จาจะชวนเกดออกมาด้ วยก็ได้ นะ นานๆเจอกัน
ที” ชายหนุ่มพูดด้ วยนํ ้าเสียงที่สดใสขึ ้นกว่าเดิม ณัฐวลัยโล่งอกที่นํ ้าเสียงของเขาไม่
หม่นหมอกเหมือนเดิม

“ค่ะ งันพรุ
้ ่งนี ้ตอนเย็นเจอกันที่ร้านเดิมนะคะ พี่ชาย” เธอสรุปความ
ด้ วยอาการดีใจอย่างน้ อยชายหนุ่มก็ไม่ได้ โกรธหรื อบึ ้งตึงต่อเธอ ความรู้สกึ ที่ดีดีเธอ
ยังมีให้ เขาเสมอ

“จ๊ ะ พรุ่งนี ้เย็นเจอกันค่ะ” เขากดตัดสายเมื่อกล่าวจบ อย่างน้ อยการ

ได้ ดแู ลหญิงสาวห่างๆ รู้ความเป็ นไประหว่างเธอและเขาก็ยงั ดีกว่าการต้ องหมาง
เมินแก่กนั และกัน เขาติดสินใจ เขาจะคอยดูแลช่วยเหลือเธอไกลๆ เมื่อถึงวันนัน้
หากวันที่คนรักของเธอตีจากอย่างที่อรวรรณว่าจริ งๆ เขาคนนี ้แหละที่จะดูแลและ
รับเธอกลับมา...

ตอนสายของวันใหม่ ชายหนุ่มร่างหนาบนเตียงค่อยๆลืมตา
ท่ามกลางความเมื่อยขบเพราะนอนเยอะจนเกินไป พร้ อมกับความรู้สกึ ว่าห้ องนอน
แสนอบอุ่นนี ้หมุนจนเขาต้ องหลับตาลงอีกครัง้ เพื่อปรับสายตา เขากวาดตามองไป
รอบๆห้ องก็ไม่เห็นหญิงสาวที่นอนกอดทังคื้ นอยู่ภายในห้ องเลย เขารู้สกึ หงุดหงิด
ขึ ้นมาที่คิดว่าณัฐวลัยปล่อยให้ เขานอนคนเดียวบนเตียงได้ ยังไง ร่างหนาจึงลุกนัง่
ด้ วยความไม่พอใจแต่แล้ วมือหนาต้ องกุมขมับด้ วยความปวดที่ แล่นปราดจาก
ร่างกายไปยังสมองอย่างรวดเร็ว

“อืมม บ้ าจริ ง” เขาสบถออกมา รู้สกึ หงุดหงิดกับอาการที่เขาไม่

ค่อยจะเกิดขึ ้นกับเขาบ่อยครัง้ นัก

“โรป คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่าคะ” หญิงสาวที่เดินเข้ ามาในห้ อง

พร้ อมถาดอาหารได้ ยินเสียงครางของเขาก็รีบวางไว้ กับโต๊ ะแล้ วเดินเข้ ามานัง่ ข้ างๆ
อย่างห่วงใย

“คุณไปไหนมา ทิ ้งให้ ผมนอนคนเดียว” ชายหนุ่มกล่าวด้ วย

นํ ้าเสียงน้ อยใจ ด้ วยเห็นว่าคนตรงหน้ าเป็ นห่วงเขาขนาดไหน

“ฉันเห็นว่าคุณยังไม่ตื่น ก็เลยลงไปทําข้ าวต้ มให้ คณ

ุ น่ะคะ จะได้
ทานยา” เธอกล่าวเสียงหวานทําให้ คนป่ วยยิ่งได้ ใจ ยิ ้มออกมาที่มมุ ปากแวบเดียว
ก่อนจะเก็บอาการดีใจไว้ อย่างมิดชิด

“ผมนึกว่าคุณทิ ้งผมไปเที่ยวเล่นซะแล้ ว” นํ ้าเสียงยังบ่งบอกความ

น้ อยใจได้ ชดั เจน พร้ อมกับดวงตาที่เศร้ าสร้ อยพร้ อมกับริ มฝี ปากที่เริ่ มยุ่มย่ามไป
ตามลําคอ

“ใครจะทิ ้งคนป่ วยได้ ลงละคะ ว่าแต่คณ

ุ ตื่นนานหรื อยังคะ” ร่าง
บางถามเสียงเบา

“เพิ่งตื่นครับ” ชายหนุ่มกล่าวทังๆที
้ ่ริมฝี ปากยังลามเลียอยู่บริ เวณ
สาบเสื ้อเชิร์ตสีเหลือง อ่อนนันอย่
้ างหิวโหย

“ฉันว่าคุณไปล้ างหน้ าก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฉันจะเตรี ยมอาหารให้

คุณนะคะ” เธอกล่าวดักทางก่อนที่เขาจะทําอะไรไปมากกว่านี ้ เพราะตอนนี ้
อารมณ์ของเธอก็เริ่ มกระจัดกระจาย ซึง่ เธอต้ องทําอะไรซักอย่างก่อนที่มนั จะไป
ไกลมากเกินกว่านี ้

“แต่วา่ ...” โรเบิร์ตยืดตัวสบสายตาอ่อนหวานนันความสายตาที

้ ่
เรี ยกร้ องของเขา

“อย่าดื ้อสิคะ คุณยังไม่สบายอยู่นะคะ” เมื่อพูดจบเธอก็ลกุ ไป

จากเตียงนอน เดินไปยังโต๊ ะที่วางอาหารอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มมองแผ่นหลังณัฐ
วลัยตาละห้ อย ไม่พอใจที่เธอไม่ยอมทําตามความต้ องการของเขา แต่ยงั ไงวันนี ้ทัง้
วันเขาก็ต้องนอนแกร่วอยู่ที่นี่อยู่แล้ ว คิดได้ ดงั นันชายหนุ
้ ่มก็เดินไปยังห้ องนํ ้าด้ วย
ความอ่อนล้ าที่ร่างกายมี นี่เขาคงหักโหมทํางานมากไปแล้ วจริ งๆ เขาควรจะมีเวลา
พักผ่อนบ้ าง...
 ณัฐวลัยมองตามหลังชายหนุ่มที่เป็ นที่รักไปเข้ าห้ องนํ ้า หวังว่า
เธอคงไม่แสดงอาการแปลกๆออกมาหรอกนะ เธอไม่อยากให้ เขารู้ว่าคุณชาย
ปกรณ์โทรมาและนัดออกไปพบกันข้ างนอก เธอไม่อยากสร้ างปั ญหาให้ เขาหนักอก
เพราะถึงอย่างไรก็มีการะเกดเพื่อนรักออกไปด้ วยอยู่แล้ ว อีกอย่างโรเบิร์ตก็คงไม่ร้ ู
ว่าเธอออกไปไหนมาบ้ างหรอก ถึงรู้ก็คงจะมีข้ออ้ างตามสถานการณ์บ้างหล่ะ หญิง
สาวคิดในใจ

ชายหนุ่มออกจากห้ องนํ ้าด้ วยความสดชื่น เขาอาบนํ ้าอย่าง

รวดเร็วเพราะรู้สกึ หิวอย่างแรง ชายหนุ่มนัง่ ลงบนโซฟาที่มีอาหารวางอยู่บนโต๊ ะ
ณัฐวลัยยิ ้มแก้ มแทบปริ เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินออกมาด้ วยเสื ้อยืดสีเทาและ กางเกง
ขาสันสบายๆ
้ ดูเป็ นธรรมชาติมากจนลบภาพนักธุรกิจออกไปได้

“ทานข้ าวเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นเสียก่อน ฉันทําเองเลยนะคะ”

หญิงสาวกล่าวอ้ างฝี มือของเธอ

“ทําเป็ นคุย อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะทําอาหารเก่งแค่ไหน”

เขาล้ อเลียนพลางนัง่ ลงข้ างๆเธอ จนหญิงสาวรู้สกึ ว่ามันชิดจน เกินไป ขณะที่ชาย
หนุ่มมองหญิงสาวตักข้ าวเข้ าปากของตัวเอง เขาก็ร้องออกมาเสียงดังลัน่ จนหญิง
สาวใจเสีย

“โอ๊ ย!!!” เขากุมมือหนานันอย่

้ างปวดร้ าว หน้ านิ่วด้ วยความ
เจ็บปวด
 “โรป...คุณเจ็บตรงไหนคะ” เสียงใสถามด้ วยความตกใจ แต่แล้ ว
มือหนาก็กอดเอวเธอไว้ และลากขึ ้นมานัง่ บนตักอย่างรวดเร็ว

“ผมเจ็บมือจังเลย สงสัยว่าคงตักข้ าวเองไม่ได้ คุณช่วยป้อนข้ าว

ให้ ผมหน่อยนะ ไม่งนผมต้
ั้ องหิวตายอยู่ตรงนี ้แน่ๆเลย” เสียงออดอ้ อนที่สง่ มาทําให้
เธอรู้ว่าหลงกลเขาแล้ วแน่ๆ ณัฐวลัยบิดมือเขาที่แกล้ งให้ เธอตกใจ

“โอ๊ ย... ผมเจ็บนะ” เขาบอกเสียงอ่อย

“เจ็บซิดี แกล้ งกันซะได้ รู้งี ้ฉันไม่มาดูคณ ุ หรอก” คนบนตักแกล้ ง

ต่อว่าแต่รอยยิ ้มก็กระจายอยู่เต็มดวงหน้ าสวย อยากจะแกล้ งชายหนุ่มให้ ร้อนรน
นัก นี่เห็นว่ายังมีไข้ อยู่บ้างนะ ไม่งนเธอจะแกล้
ั้ งเขาให้ เข็ดเชียว

“โธ่ น่านะ แกล้ งนิดเดียวเอง ก็ผมอยากให้ คณ

ุ ป้อนผมนี่นา นะ
นะ” เสียงอ้ อนวอนนันทํ
้ าให้ เธอใจอ่อน แต่เธอก็อดแกล้ งเขาไม่ได้ จึงทําหน้ าบูดบึ ้ง
ใส่เขา

“ไม่ละ่ คุณกินเองสิ มือก็ยงั ดีอยู่เลย” เธอพูดเสร็จก็เตรี ยมลุก

จากตักของเขา แต่อ้อมแขนที่โอบเธอไว้ ตวัดร่างเธอกลับมาเสียก่อน ชายหนุ่มซบ
หน้ าลงกับซอกคอของหญิงสาวอย่างเอาใจ

“ขอโทษนะ อย่าไปเลย ฉันอยากอยู่กบั เธอนะ” ณัฐวลัยเผลอ

ยิ ้มออกมากับลูกอ้ อนของเขา สักพักเสียงกระเพาะอันหิวโหยของชายหนุ่มก็ต้องส่ง
เสียงเรี ยกร้ องออกมา เรี ยกเสียงหัวเราะจากหนุ่มสาวทังสองพร้
้ อมๆกัน

“โอ๋ๆๆลูกน้ อยของพ่อ หิวใช่ไหม แม่เขาใจร้ ายไม่ยอมป้อนพ่อ

ซักที ทนหิวไปก่อนละกัน” มือหนาลูบท้ องตัวเองป้อยๆพร้ อมกับทําตาละห้ อย จน
หญิงสาวหัวเราะออกมาแล้ วตักข้ าวเข้ าปากเขาอย่างว่าง่าย

“รี บกินเถอะค่ะ จะได้ ทานยา คนอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัด”

เธอบ่นอุบก่อนที่จะป้อนข้ าวชายหนุ่มจนหมดถ้ วย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++
ตอน แผนการ

โรเบิร์ตเดินลงจากชัน้ 2 หลังจากที่นอนสลบไสลเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้ า
ไป 5 ชัว่ โมง พอตื่นแล้ วไม่เจอหญิงสาวที่เขานอนกอดก่อนเข้ าสูห่ ้ วงนิทราก็รีบลง
มาตามหาที่ ชันล่
้ าง ตอนนี ้อาการป่ วยของเขาหายเป็ นปลิดทิ ้ง หลังจากที่พกั ผ่อน
มาหลายชัว่ โมงก็ทําให้ ร่างกายที่เหนื่อยล้ ากลับมามีพลัง ขึ ้นอีกครัง้

ระหว่างที่เดินลงบันไดมาเขาก็คิดเรื่ องบางเรื่ องออก มันอาจจะถึงเวลา

ที่เขาจะทําอะไรๆให้ มนั ชัดเจนซะที!!! ชายหนุ่มกดโทรศัพท์ที่หยิบติดกายมาออก
จากกระเป๋ ากางเกง มือหนากดหาหมายเลขเลขาฯส่วนตัวที่คิดว่าน่าจะรู้เรื่ อง
เหล่านันดี
้ กว่าอาชา ที่เป็ นผู้ชาย เขาจะต้ องทําให้ ทกุ เรื่ องของเขาออกมาดีที่สดุ
เท่าที่จะเป็ นไปได้ ...

“จา คุณอยู่ไหน จา...” โรเบิร์ตตะเบ็งเสียงหลังจากที่โทรศัพท์สงั่ งานกับ

เลขาฯและเดินลงมาในห้ องรับ แขกแล้ วไม่เห็นคนที่เขาต้ องการตัว คนใช้ ต่างพากัน
วิ่งหน้ าตาตื่นเข้ ามาอย่างร้ อนรนด้ วยรู้ว่าเจ้ านายอารมณ์ร้อน แค่ไหน

“คุณจาคุยโทรศัพท์กบั เพื่อนที่ริมสระนํ ้าน่ะค่ะ ให้ หนูไปตามให้ นะคะ”

เสียงเบาหวิวกระหืดกระหอบตอบชายหนุ่ม พร้ อมกับลุกขึ ้นยืนเพื่อออกไปตามหา
หญิงสาวที่เจ้ านายต้ องการตัวจนเรี ยกตะโกน ลัน่ บ้ าน

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันไปเอง พวกเธอมีอะไรก็ไปทําเถอะ” เสียงเข้ มตะโกน

ออกมาจนสาวใช้ ก้มหน้ าไม่ยอมสบตา

“ค่ะ งันหนู
้ ขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้ วพวกเธอก็เดินออกไปจากตรงนัน้
ที่ที่ประหนึง่ ซาตานหน้ าหล่อสําหรับพวกเธอยืนอยู่

โรเบิร์ตก้ าวฝี เท้ ามุ่งหน้ าไปยังสถานที่ที่ณฐั วลัยอยู่ สวนริ มสระนํ ้าเป็ น

ส่วนร่วมรื่ นที่สดุ ในบ้ าน และเขาก็ชอบที่นนั่ ด้ วยแต่เพราะไม่คอ่ ยได้ มีเวลาว่างทําให้
เขามีเวลาสูดอากาศ บริ สทุ ธิ์ที่นี่มากนัก

ณัฐวลัยยืนอยู่ใต้ ร่มเงาของต้ นไม้ ใหญ่ที่แม่ของเขาซื ้อ มันมาปลูก

ตอนเด็กเขาชอบปี นเล่นบนต้ นไม้ ต้นนี ้ แต่ตอนนี ้เขาคงโตเกินกว่าที่จะเล่นเหมือน
ในอดีตที่ผ่านมาได้ แล้ ว เขาได้ ยินเสียงหวานตอบรับกับปลายสายด้ วยความ
หงุดหงิดนิดๆ แต่แล้ วนํ ้าเสียงก็ปรับเปลี่ยนเป็ นความขมขื่นและความเสียใจตามมา
แต่ก็ไม่ สามารถจับใจความได้ ยินเสียงเรี ยกชื่อปลายสายคูส่ นทนา จึงวางใจว่าคุย
กับเพื่อนของเธอนัน่ เอง...การะเกด

ชายหนุ่มจึงนัง่ รอยู่ที่ชิงช้ าไม้ สีแดงเข้ ม นัง่ โยกไปมาจนหญิงสาววาง

สายและเดินกลับมา

“โรป...คุณมาตังแต่
้ เมื่อไหร่คะ” สีหน้ าตกใจก่อนปรับเปลี่ยนให้ เป็ น
ปกติจนชายหนุ่มข้ องใจกับสีหน้ านัน้ แต่เขาก็พยายามไม่สนใจอาการของเธอ
เพราะคิดว่าเธอคงตกใจที่จ่ๆู ก็เห็นเขาโผล่ มาเงียบๆ

“มาตังแต่
้ เมื่อกี ้แล้ วล่ะ” เขาตอบเรี ยบๆ พร้ อมตบที่นงั่ ข้ างๆให้ เธอมา
นัง่

“เอ่อ...แล้ วคุณอาการเป็ นไงมัง่ คะ” หญิงสาวถามอย่างห่วงใยพร้ อม

กับนัง่ ลงข้ างๆชายหนุ่ม โรเบิร์ตหันมาเผชิญหน้ าพร้ อมกับก้ มศีรษะลงชนกับของ
เธอ มือหนาทังสองจั
้ บแก้ มนวลไว้ ไม่ให้ หนีไปไหน สายตาทังสองประสานกั
้ นเข้ า
อย่างจัง ณัฐวลัยจ้ องตาไม่กระพริ บแม้ แต่น้อย มันเหมือนกับตรึงเธอให้ อยู่กบั ที่ มือ
หนาของทําให้ ใบหน้ าร้ อนผ่าวไปจนถึงใบหูและลําคอระหง

“คุณ...คิดว่าอาการผมเป็ นไงบ้ างล่ะ” ริ มฝี ปากหนาที่ชิดริ มฝี ปาก

ของเธอเอ่ยขึ ้น ก่อนละเลื่อนไประรานแก้ มนวลนัน้ ไปยังติ่งหู เลื่อนลงไปยังคอขาว
ผ่อง ณัฐวลัยกายสัน่ เล็กน้ อยกับสัมผัสที่ชายหนุ่มจู่โจมแบบไม่ทนั ตังตั
้ ว ดวงตา
กลมโตกลับพริ ม้ พยายามระงับร่างกายที่กําลังสัน่ ไม่ให้ เขารู้ แต่ไม่ร้ ูว่ามันจะเป็ น
ผลได้ ซกั แค่ไหน แต่แล้ วโรเบิร์ตก็ยืดตัวขึ ้นเมื่อโทรศัพท์สนั่ อย่างรัวแรงจนเขาตกใจ

นี่ กะจะหยอกเล่น แต่ทําไมจิตใจของเขามันเตลิดไปไกลซะได้ ...

คนร่างสูงยิ ้มออกมาเมื่อความคิดนี ้ผุดออกมาจากสมอง ก่อนหันไป

มองหน้ าคนข้ างๆที่แดงกํ่าดัง่ ลูกตําลึงสุก มือหนาก็หยิบโทรศัพท์เครื่ องบางออกมา
ณัฐวลัยเพิ่งสังเกตว่ามันคล้ ายกับของเธออย่างกะแกะ

“ฮัลโหล ว่าไง” เสียงเข้ มกรอกเสียงลงไปอย่างร้ อนรน พร้ อมกับเดิน

ออกไปจากตรงนันเพื ้ ่อกันไม่ให้ อีกคนได้ รับรู้เรื่ องราวที่คยุ กัน ณัฐวลัยโล่งอกที่ชาย
หนุ่มเดินจากไปให้ เธอได้ ปรับอารมณ์ที่เกิดขึ ้นฉับพลัน ทันด่วน หัวใจเต้ นดังตีกลอง
ระรัวไม่หยุดหย่อน จมูกสวยสูดอากาศสดชื่นเข้ าปอดก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินเข้ ามา
อย่างเงียบกริ บ

“จา..คุณติดหวัดผมหรื อเปล่า หน้ าคุณแดงมากเลย” โรเบิร์ตเดิน

มาถึงก็ทกั โดยไม่ร้ ูว่าตัวเองสาเหตุของอาการนี ้เลย หญิงสาวที่หน้ าแดงแล้ วก็แดง
ยิ่งขึ ้นไปอีกเป็ นเท่าตัว

“เปล่าค่ะ ก็อากาศมันร้ อนนี่คะ แล้ วคุณหายแล้ วเหรอ” ณัฐวลัย

แสร้ งเปลี่ยนเรื่ อง

“ออ หายแล้ ว คุณว่างหรื อเปล่า อกไปข้ างนอกเป็ นเพื่อนผมหน่อย

สิ” ชายหนุ่มนัง่ ลงข้ างๆพร้ อมกับเบือนสายตาออกไปยังสระนํ ้าที่ใสสะอาด
แสงแดดส่องกระทบทําให้ แสบตานิดหน่อย แต่เขาก็ทนได้ ที่จะมองมัน

“แต่คณ
ุ เพิ่งหายไข้ นะคะ ออกไปเจอลมเจอแดด เดี๋ยวก็ไม่สบาย
อีกหรอก”

“ผมไม่เป็ นไรแล้ ว ปะ ไปกันเถอะ ไปแต่งตัว ขอสวยๆนะครับ” เขา

ดึงหญิงสาวให้ ยืนขึ ้นพร้ อมกับพาขึ ้นห้ องเพื่อไปแต่งตัว ชายหนุ่มเลือกชุดให้ เธอ
และเขาในขณะที่เธออาบนํ ้าและตัวเขาก็ออกไปอาบนํ ้าที่ ห้ องอื่นอย่างรวดเร็ว

รถเมอร์ ซิเดสเบนซ์คนั หรูขบั มารถที่หน้ าอาคารที่สงู ที่สดุ ของ

ประเทศไทย หญิงสาวที่นงั่ อยู่ในรถได้ สงั เกตอาการแปลกของชายหนุ่มข้ างกาย
ของเธอมานาน หลังออกจากบ้ าน ชายหนุ่มมีอาการผิดปกติตงแค่ ั ้ เลือกชุดสวยให้
เธอและเขาแต่พอเธอออกปากถามไถ่ ชายหนุ่มก็บา่ ยเบี่ยงเปลื่ยนเรื่ องทันทีทนั ใด

สองหนุ่มสาวเดินลงจากรถที่มีพนักงานเปิ ดรอท่าอยู่แล้ ว แต่ชาย

หนุ่มหันไปจับมือหญิงสาวไว้ แล้ วพาเดินไปยังลิฟต์ที่เปิ ดรออ้ าอยู่ก่อน แล้ ว

“โรป...นี่เราจะไปไหนคะ” ณัฐวลัยถามเสียงหวานด้ วยความ

อยากรู้ เพราะเธอจะได้ ทําตัวได้ ถกู แต่ดจู ากสถานการณ์บางอย่างแล้ ว คงจะเป็ น
งานใหญ่ไม่ใช่น้อย แต่เธอก็ยงั อยากรู้อยู่ดีวา่ เขาจะพาเธอไปที่ไหน
 “เข้ าไปก่อน เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง” ชายหนุ่มดันหลังเธอให้ เข้ าไปใน
ลิฟต์ แต่สายตาของเขาก็แอบหลบสายตาเธออยู่ดี

“บอกมาเถอะค่ะ จาอยากรู้ ” เธอจับแขนหนาของเขาไว้ ก่อนที่เขา

จะเดินเข้ าไปในลิฟต์ แต่ชายหนุ่มก็ใช้ ไม้ ตายโอบเอวเธอไว้ แล้ วพาเดินเข้ าลิฟต์ไป
ด้ วยกัน

“โรปคะ!! ถ้ าคุณไม่...” มือหนาเลื่อนมาปิ ดเรี ยวปากสวยที่คอยแต่

ถามเขาอยู่ตลอดเวลา ชายหนุ่มก้ มหน้ าลงมาชิดใบหน้ าเรี ยวนันที ้ ่ตกแต่งด้ วย
เครื่ องสําอางอย่างแผ่ว เบาอวดใบหน้ าที่สวยงาม แต่ทําให้ เธอดูสวยแบบคน
สุขภาพดี

ณัฐวลัยเผยอปากเล็กน้ อยด้ วยดวงตาคมที่สะกดเธอไว้ ใจดวง

น้ อยเต้ นตูมตามอีกครัง้ โอ๊ ยยยย นี่เขาจะมอมเมาเธอด้ วยสายตาแบบนี ้อีกนานแค่
ไหนนะ เธอคิดขณะที่ไม่อาจละสายตาออกจากดวงหน้ าคมนันได้ ้ เลย

“คุณอย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี ้เลยนะ ขี ้เกียจตอบ” เขากล่าวติด

ตลก พร้ อมส่งรอยยิ ้มหวานคืนมา

“เอ่อ...”

“นะ ตามใจผมหน่อย เดี๋ยวคุณก็ร้ ู ” มือหนาปั ดผ่านผะแผ่วไปที่

นวลหน้ าสวย ผ่านไปที่ลําคอระหงนัน้ ก่อนจะหยิบผ้ าขึ ้นมาปิ ดตาหญิงสาวอย่าง
ง่ายดายเพราะเธอกําลังก้ มหน้ าด้ วยความ เขินอายอยู่นนั่ เอง

“โรป...ทําอะไรคะเนี๊ยะ” ณัฐวลัยกล่าวเสียงตกใจ “เดี๋ยวคุณก็ร้ ู

นะครับ ตามใจผมหน่อย” เขากล่าวเสียงเบา เอาแต่ใจทังที ้ ่ริมฝี ปากหนาสัมผัสอยู่
แถวๆติ่งหูของเธอ แต่ลิฟต์ก็เปิ ดออกเสียก่อน ณัฐวลัยรู้โล่งใจเมื่อชายหนุ่มผละ
ออกไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนี ้เธอมองไม่เห็นอะไรเลย โรเบิร์ตปิ ดตาเธอซะแน่น เห็นแต่สี

ดําใต้ ผืนผ้ าผืนนี ้ ณัฐวลัยยืนอยู่ที่เดิมรอให้ เขาพาเดินแต่ไม่มีแม้ แต่สมั ผัสบนท่อน
แขนแม้ แต่ น้ อย เธอรู้สกึ กระวนกระวายใจกลัวว่าเขาจะทิ ้งเธอไว้ ในนี ้ หญิงสาว
กําลังจะดึงผ้ าออกแต่มือหนาก็จบั ไว้ ก่อน

“อย่า... เอ่อ ผมขอโทษ ลืมไปว่าผมปิ ดตาคุณไว้ ปะ ไปกันเถอะ”

ชายหนุ่มกล่าวออกมาด้ วยความตกใจ แต่ความจริ งเขาเดินออกไปดูความ
เรี ยบร้ อยภายในต่างห่าง แต่เผลอนิดเดียว แผนที่วางไว้ ทงหมดก็
ั้ เกือบแตกเสียได้
มือหนาประคองเอวบางไว้ พร้ อมจะพาเดินไปยังที่หมาย แต่หญิงสาวขืนตัวไว้

“แต่..โรปคะ” เธอกล่าวตะกุกตะกักด้ วยความหวาดหวัน่

“เชื่อใจผมนะครับ คนดี” เขากล่าวพลางวางจุมพิตแผ่วเบาที่ศีรษะ

เพียงแค่นี ้ณัฐวลัยก็ยอมโอนอ่อนอย่างว่าง่าย ร่างบางเดินตามการนําของชายหนุ่ม
เธอได้ ยินเสียงเพลงแผ่วเบาอยู่ห่างไกลออกไป ก่อนจะขยับเข้ ามาใกล้ ตามการก้ าว
ย่างของเธอ ทุกอย่างมืดบอด เงียบสนิท มีเพียงลมหายใจของทังสองคนที
้ ่เป่ าริ นรด
กันและกัน กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรื อนกายของเขาทําให้ เธอผ่อนคลายลงได้ มาก

โรเบิร์ตพาเธอหยุดยืนตรงที่ไหนซักแห่ง แต่ตอนนี ้เสียงดนตรี ที่เคย

แผ่วเบากลับดังอยู่ข้างกายของเธอ มือหนาผละออกไปจากการจับกุม แล้ วเลื่อนมา
แกะปมผ้ าหนาที่เขาปิ ดตาเธอไว้

“ว้ าว.....โรป นี่มนั อะไรกันคะ” ณัฐวลัยถามเสียงใสด้ วยความตกใจ

แสงไฟนวลตาด้ วยแสงเทียนที่จดุ ไว้ กว่าหลายร้ อยเล่ม ห้ องอาหารที่มีเพียงเขาและ
เธอยืนอยู่ใกล้ กระจกหนา มองออกไปเห็นแสงไฟวิบวับของกรุงเทพฯสุดลูกหูลกู ตา
เธอมองต่างตะลึงพรึงเพริ ดในความงดงามของมัน ร่างหนายืนอยู่ชิดติดแผ่นหลัง
ของเธอ อ้ อมแขนหนาโอบกอดเอวไว้ อย่างแนบแน่น คางสากระคายวางพาดอยู่บน
ไหล่บางของเธอ

“ผมแค่อยากทําให้ คณ
ุ ประทับใจ...”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++
ตอน ความในใจ
 “ผมแค่อยากทําให้ คณ
ุ ประทับใจ...” ชายหนุ่มยิ ้มออกมาทังใบหน้
้ า
และดวงตา เขาโอบกอดเธอด้ วยความรักใคร่

“โรป...ฉัน...ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริ งๆ” ณัฐวลัยหันกลับมา

เผชิญหน้ ากับเขา อ้ อมแขนบางโอบกอดเขาไว้ ด้วยรอยยิ ้มที่เต็มเปี่ ยมบนใบหน้ า

“ผมไม่ร้ ูว่าตอนนี ้ผมคิดยังไง แต่แค่คิดว่าต้ องเสียคุณไป หัวใจผมก็

ปวดร้ าว หลายเดือนมานี ้คุณทําให้ ผมไม่ต้องดิ ้นรนค้ นคว้ าหาความสุขอื่นใด แค่มี
คุณอยู่ตรงนี ้ผมก็คิดว่ามันน่าจะเพียงพอแล้ วสําหรับเวลานี ้ คุณจะอยู่กบั ผมต่อไป
ได้ ใช่ไหม” โรเบิร์ตกล่าวออกมาตามสคริ ปที่เขาเขียนขึ ้นไว้ ก่อนหน้ านัน้ ดวงตาร้ อง
ขอความเห็นใจเต็มเปี่ ยม สีหน้ าของเขาแดงกํ่าด้ วยความเขินอายก่อนจะเบือน
สายตาหลบหญิงสาว ณัฐวลัยซุกซบเข้ ากับอกกว้ างนันเพื ้ ่อซ่อนหยาดนํ ้าตาที่เอ่อ
เรื่ อขึ ้นมา

“จา...คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่า ผมพูดอะไรผิดไปเหรอ” อาการสัน่

สะท้ านทําให้ ชายหนุ่มตกใจ ออกเสียงถามละลํ่าละลักเพราะกลัวว่าคําพูดของเขา
จะทําร้ ายจิตใจเธอโดยไม่ตงใจ ั ้ แต่วา่ เขาปรึกษาเลขาฯของเขาแล้ วนี่นา มันก็ใช้ ได้
แล้ วนี่ ทําไมเธอต้ องร้ องไห้ ด้วยเล่า เขาดึงร่างเธอออกมาให้ หนั มามองเขา

“เอ่อ...เปล่าค่ะ ฉันแค่ดีใจที่ได้ ยินมันจากปากคุณ ” หญิงสาวเช็ด

นํ ้าตาเบาๆ ก่อนที่จะหัวเราะออกมา

“ขําอะไรเหรอ หรื อว่าผมพูดอะไรตลกๆหรื อเปล่า” เขาถามลนลาน

แล้ วก็เบือนสายตามองออกไปนอกกระจกหนา

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่คิดว่าคนแบบคุณพูดหวานๆก็เป็ น ”

“เหรอ ก็คณ ุ ก้ อยเลขาฯผมบอกว่าดีแล้ ว และก็เธอยังบอกผมอีกว่า

ระดับบอสเขียนได้ แค่นี ้เหรอ” หน้ าของเขาแดงขึ ้นมาทันตาหลังจากที่พดู ประโยค
แรกจบ ณัฐวลัยฉีกยิ ้มด้ วยอาการของคนตรงหน้ า

“เขียน?? หมายความว่าไงคะ” ณัฐวลัยถามด้ วยความงุนงง

“ก็...เอ่อ ผมเขียนมันขึ ้นมาแล้ วเข้ าไปท่องในห้ องนํ ้า ตอนที่อาบนํ ้า

น่ะ ผมกลัวพูดผิดพูดถูกนี่ ” ชายหนุ่มสารภาพ เรี ยกเสียงหัวเราะจากร่างบางอีก
แล้ ว ทังสองสบตากั
้ น ณัฐวลัยเขย่งปลายเท้ าขึ ้นจูบปากเขา หวานซึ ้ง ติดตรึงใจอยู่
นาน ชายหนุ่มครางออกมาเสียงแผ่วเบาก่อนที่เธอจะถอนริ มฝี ปากออกมา

“ขอบคุณนะคะ โรป ฉันรักคุณค่ะ” ทังสองคนกอดกั

้ นด้ วยความ
เสน่หา ความรักครัง้ นี ้จะเป็ นอย่างไร ขอให้ เวลานี ้เธอและเขามีความสุขก็เพียงพอ
แล้ ว หญิงสาวคิด ทันใดเสียงแห่งความหิวโหยก็ดงั ขึ ้นขัดจังหวะ จนณัฐวลัยแปลก
ใจและแอบยิ ้มออกมาเมื่อคลายอ้ อมกอดจากกันและกันได้ แล้ ว

“บ้ าจังเลย คือ...ผมหิวแล้ วอ่ะ” โรเบิร์ตกล่าวตาละห้ อย บ่งบอก

ความเสียใจที่เจ้ าความหิวของเขาแสดงอาการผิดจังหวะของความสุข ณัฐวลัย
หัวเราะออกมาอีกครัง้ ด้ วยความสุขอย่างล้ นเหลือ เธอไม่เคยเห็นเขาแสดงอาการ
แบบนี ้มาก่อนเลย ทังสองพากั
้ นเดินไปยังโต๊ ะอาหาร พร้ อมกับที่บริ กรนําอาหารมา
เสิร์ฟด้ วยรอยยิ ้ม...

“ให้ เกียรติเต้ นรํ ากับผมหน่อยนะครับ” เขากล่าวสุภาพพร้ อมลุกยืน

ขึ ้น โค้ งร่างสูงเพื่อเชื่อเชิญหญิงสาวอย่างเต็มพิธี ณัฐวลัยยิ ้มน้ อยๆก่อนยื่นมือ
ออกมาจับมือหนาที่วางไว้ ให้ เธอ

“ด้ วยความยินดีคะ่ ” รอยยิ ้มผุดออกมาจากคนทังสองพร้

้ อมๆกัน โร
เบิร์ตประคองเธอไปยังพื ้นที่โล่งภายในห้ อง มือหนาลูบไล้ ไปที่เอวบางอย่างจงใจ
จนทําให้ หญิงสาวสัน่ ไหว ดวงตาของทังสองคนประสานกั
้ นอย่างจัง รอยยิ ้มบาดใจ
ที่ชายหนุ่มส่งมาทําให้ ณฐั วลัยหน้ าแดง

“จา...ผมบอกคุณหรื อยัง ว่าคุณสวยที่สดุ กว่าผู้หญิงคนไหนที่ผม

เจอมา” เขาบอกขณะที่พาเธอลอยละล่องไปกับฝี มือการเต้ นรํ าของเขา ณัฐวลัยก้ ม
หน้ าหลบสายตาของเขา

“ไม่ร้ ูสิคะ ก่อนหน้ านันคุ

้ ณอาจจะไม่คิดแบบนี ้ก็ได้ ”

“หือ...คุณรู้ได้ ไง” เขาครางออกมาประท้ วง

“ก็เมื่อก่อนคุณรังแกฉัน โหดร้ ายและว่ากล่าวฉันรุนแรง” ณัฐวลัยตัด

พ้ อเมื่อนึกถึงเรื่ องเก่าๆที่ผ่านมา เธอก็เริ่ มไม่แน่ใจในสิ่งที่ชายหนุ่มเพิ่งเอ่ยปากบอก
เธอไป

“จริ งเหรอ ผมไม่ร้ ูตวั ว่าโมโหกับคุณได้ มากขนาดไหน แต่..วันนี ้

ความคิดผมเปลี่ยนไปแล้ วนะ ผมรู้สกึ ดีที่มีคณ ุ อยู่ใกล้ ๆ ผมขอให้ คณ
ุ ยกโทษให้ ผม
ด้ วย” เขากล่าวเสียงจริ งจัง สายตาคมวาว บ่งบอกความจริ งใจได้ ดี

“แค่นี ้ก็พอแล้ วค่ะ ตอนนี ้ฉันก็มีความสุขเพียงพอแล้ ว”

“แต่ผมยังไม่พอ ผมอยากมีคณุ ...ตลอดไป” ฝี เท้ าที่ก้าวตาม

เสียงเพลงช้ าลง ดวงตาของเขาตราตรึงให้ ณฐั วลัยตอบรับได้ อย่างง่ายดาย

“ค่ะ ฉันจะอยู่กบั คุณตลอดไป ตราบเท่าที่คณ

ุ ยังต้ องการฉัน”
สายตาของทังสองประสานกั
้ น ไม่ยอมให้ ฝ่ายใดละสายตาไปได้

“ผมจะไม่มีวนั ไม่ต้องการคุณ ผมต้ องการคุณ...มากกว่าผู้หญิงคน

ไหน” ณัฐวลัยยิ ้มเมื่อได้ ยินเขากล่าวออกมาอย่างนัน้

“ขอบคุณที่คณ ุ ต้ องการฉันค่ะ ขอบคุณมาก” เธอกล่าวพลางซบไป

ที่ไหล่หนานัน้ นํ ้าตาแห่งความปราบปลื ้มไหลมาตามข้ างแก้ มนวล โรเบิร์ตยกมือ
หนาลูบไล้ เส้ นผมที่หอมกรุ่น หอมเหมือนกลิ่นดอกไม้ ยามเช้ าที่ทําให้ เขาชุ่มชื่น และ
เธอคงจะทําให้ เขาชุ่มชื่นได้ ...ตลอดไป
 “ผมขอโทษที่ไม่สามารถบอกว่ารักคุณได้ เพราะผมก็ไม่ร้ ูว่าตอนนี ้
ผมรู้สกึ ยังไง แต่อย่างที่บอก ตอนนี ้ผมมีคณ
ุ จนไม่ต้องการใครอีกแล้ ว ผมอยากให้
คุณเคียงข้ างผมอย่างนี ้ต่อไปตราบนานเท่านาน” เขาดึงเธอออกมาสบสายตานัน้
อีกครัง้ เท้ าทังสองวาดท่
้ วงท่านําทองเพลงรักต่อไปอย่างเชื่องช้ า ซาบซึ ้ง ดื่มดํ่ากับ
บรรยากาศและความรู้สกึ ของทังสอง ้

“คุณรู้สกึ อย่างนี ้มานานแค่ไหนแล้ วคะ” เธอถามเสียงแผ่ว

หวาดกลัวคําตอบแต่ก็อยากรู้

“ไม่ร้ ูสิ แต่ร้ ูตวั อีกทีตอนที่คณ

ุ จะจากผมไปกับไอ้ หมอนัน่ ผมไม่
อยากเสียคุณไป แต่มนั เป็ นเพราะผมที่ทําให้ เรื่ องราวมันเป็ นแบบนัน” ้ นํ ้าเสียงเศร้ า
สร้ อย แต่เขาก็ยงั ไม่หลบสายตาที่มองเธอไป

“ช่างมันเถอะค่ะ ตอนนี ้เรามีกนั มีความสุขแบบนี ้ก็เพียงพอแล้ ว”

“ผมสัญญา ผมจะดูแลและปกป้องคุณเอง...ขอเพียงแค่คณ ุ เชื่อใจ

และมัน่ ใจในตัวผม ก็พอ” ริ มฝี ปากทังสองสั
้ มผัสกันอย่างดูดดื่มต่อความต้ องการ
ของคนทังคู้ ่ ความรักต่อไปในอนาคตจะเป็ นอย่างไร เธอและเขาก็พร้ อมจะเผขิญ
ร่วมกัน...ตลอดไป

*************************************************************************************
********************
 ตอน สะกดรอย

ห้ องอาหารสุดหรูแห่งหนึง่ มีสองสาวเพื่อนซี ้นัง่ คุยกันอย่างสนุกสนาน

โดยไม่ ได้ สนใจสิ่งรอบข้ างแม้ แต่น้อย วันนี ้อาจเป็ นวันหยุดสําหรับใครหลายคน แต่
สําหรับโรเบิร์ตยังต้ องนัง่ ทํางานงกๆอยู่ที่บริ ษัท ทําให้ ณฐั วลัยต้ องออกมาเตร็ดเตร่
กับเพื่อนสาวสุดแสบ แต่ก็ยงั ดีที่เขาจะได้ ไม่ต้องมาขัดขวางนัดหมายลับๆของเธอ
เช่นเดียวกัน

“ยัยเกด ทําไมแกไม่ชวนนํ ้ามาด้ วยล่ะ ไม่เจอกันนานมากเลย” หญิง

สาวถามถึงแฟนหนุ่มของเพื่อน

“อาราย อารายแก อย่าบอกนะว่าแอบปิ ง้ แฟนของฉัน รึจะก่อรักสาม

เหรอวะแกหรื อว่าเบื่อพ่อเทพบุตรของแกซะแล้ ว” การะเกดกล่าวทีเล่นทีจริ ง พร้ อม
กับตักไอศกรี มรสมะนาวของโปรดเข้ าปากอย่างหิวกระหาย

“โถ่แกก็ ฉันไม่แยกผู้ชายหายากแบบนํ ้าหรอกน่า สงสาร เดี๋ยวแกจะขึ ้น

คาน นานๆจะมีผ้ ชู ายชอบของแปลกแบบไอ้ นํ ้า”

“แหม หล่อน ฉันก็มีดีนะยะ เพียงแต่บางคนตาไม่ถึงเท่านันเอง

้ วันนี ้นํ ้า
น่ะไปรับหลานชายที่หวั ลําโพง เห็นว่ามาจากภูเก็ตมัง๊ ไม่ชวนฉันสักคํา คนอะไรแย่
ชะมัด” คนที่ตกั ของโปรดเข้ าปากไม่วายบ่นแฟนหนุ่มหลังจากที่เกิดอาการงอนเข้ า
ที่ไม่ ยอมตามใจเธอ
 “นี่ เรื่ องแค่นี ้ทําเป็ นงอน ดีซะอีกแกจะได้ มาเป็ นเพื่อนฉันไง” เธอกล่าว
ห้ ามปรามพร้ อมกับเบี่ยงประเด็นให้ เพื่อนสาวมองในทางที่ดีกว่า

“เหรอยะ... ให้ ฉนั มาเป็ นไม้ กนั หมาล่ะซิไม่วา่ ฉันรู้หรอกน่า แต่ก็ไม่

เป็ นไร ฉันก็อยากเจอแกเหมือนกัน”

“จ้ า” ทังสองสาวหั
้ วเราะพร้ อมกัน ก่อนที่คนที่นงั่ หันหน้ าไปทางประตู
ของร้ านจะปรับเปลี่ยนสีหน้ ากริ ยาอาการไป เมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนเพิ่งเดินเข้ ามา
และมองหาพวกเธอ

“คุณชาย ทางนี ้ค่ะ” การะเกดลุกขึ ้นยืนพร้ อมโบกมือเรี ยกผู้ที่เดินเข้ ามา

ใหม่ และย้ ายมานัง่ ฝั่ งเดียวกับเพื่อนสาวพร้ อมกระซิบกระซาบบางอย่าง

“คุณชายมาแล้ ว แก OK. นะ” นํ ้าเสียงบ่งบอกถึงความเป็ นห่วงอย่าง

แท้ จริ ง จนณัฐวลัยอดสบตากับเพื่อนสาวไม่ได้

“ออ ฉัน OK. อย่าห่วงเลย ขอบใจนะ”

“สวัสดีครับ น้ องเกด น้ องจา....” เสียงหล่อเข้ มดังขึ ้นเมื่อเดินมาถึง ทัง้

สองสาวยิ ้มให้ อย่างเป็ นกันเอง โดยเฉพาะการะเกดที่ยงั คงยิ ้มทักทายเขาเหมือน
ทุกครัง้ ที่เจอกัน แต่หญิงสาวที่เขาเฝ้ารอจะพบเจอส่งเพียงรอยยิ ้มที่มนั เคย
ประทับใจเขามาเพียง เท่านัน้ เขาคิดว่าเธอดูเอิบอิ่มมากกว่าเดิม คงอยู่สขุ สบายไม่
ต้ องทํางานหามรุ่งหามคํ่าเหมือนแต่เดิม คิดๆแล้ วดวงตาที่เคยเป็ นประกายก็หาย
วูบไปเหลือแต่เพียงหม่นเศร้ าของความเจ็บ ชํ ้าในหัวใจ

พอคนต้ นเสียงเดินเข้ ามานัง่ ตรงหน้ า ณัฐวลัยก็สง่ ยิ ้มให้ เขาอย่างไว้ ตวั

เธอทําตัวไม่ถกู ต่อเรื่ องนี ้เอาเสียเลย ไม่อยากแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้ า
เพราะเกรงว่าชายหนุ่มยังทําใจไม่ได้ และจะ กลายเป็ นเธอไปให้ ความหวังชายหนุ่ม
อีกครัง้

“คุณชายเป็ นไงบ้ างคะ ดูคณ ุ ชายซูบลงไปมากถึงมากที่สดุ เลยนะคะ”

การะเกดกล่าวทักเธออย่างเป็ นกันเอง เพราะเธอเห็นว่าทังสองทํ
้ าท่ากลืนไม่เข้ า
คายไม่ออก ซึง่ เธอเองแหละที่เป็ นฝ่ ายหงุดหงิดกับบรรยากาศเช่นนี ้

“เอ่อ...พอดีวา่ พี่ต้องเดินทางบ่อยน่ะ เลยไม่คอ่ ยมีเวลาดูแลตัวเอง แล้ ว

เกดกับจามานานหรื อยังครับ” เขากล่าวสุภาพเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง
การะเกดสะกิดเพื่อนสาวให้ ตอบชายหนุ่มจนเธอรู้สกึ ตัวขึ ้นมาอีกครัง้

“ก็เพิ่งมาถึงค่ะ แต่ยยั เกดหมดไอศกรี มไป 2 ถ้ วยแล้ วล่ะค่ะ พี่ชายจะสัง่

อะไรดีคะ่ ” ณัฐวลัยเรี ยกบริ กรมารับ ออเดอร์ จากชายหนุ่ม

“ขอกาแฟดําที่หนึง่ แล้ วกัน” เขาหันไปสัง่ บริ กรที่ยืนอยู่ด้านข้ างของเขา

แล้ วก็หนั กลับมามองยังใบหน้ าหวานสวยนันอี ้ กครัง้ ดวงตากลมโตของเธอสบกับ
ตาสวยของเขาทําเอาณัฐวลัยหลบสายตามองไปทางอื่นอย่างรวด เร็ว
 “น้ องเกดไม่ชวนนายนํ ้ามาด้ วยเหรอครับ” ชายหนุ่มแก้ เก้ อด้ วยการตัง้
คําถามกับอีกคนที่พอจะช่วยให้ บรรยากาศดีขึ ้น

“รายนันน่้ ะคะ อย่าพูดถึงเลยค่ะ พูดแล้ วเกดหงุดหงิด หนีไปรับ

หลานชายแล้ วไม่ชวนเกด พอเอ่ยปากจะขอไปด้ วยก็ชวนเปลี่ยนเรื่ อง สุดท้ ายต้ อง
มานัง่ อยู่ตรงนี ้อย่างที่เห็นนัน่ แหละค่ะ ว่าแต่ตอนนี ้เกดขอตัวไปเข้ าห้ องนํ ้าก่อนนะ
คะ อยู่คยุ กันไปก่อนแล้ วกันนะคะ เดี๋ยวมา” ว่าแล้ วเธอลุกจากไปพร้ อมกับกันมา
สบตาเพื่อนสาวพร้ อมส่งสัญญาณให้ คยุ กันไป ก่อน ส่วนตัวเธอนันขอหลบออกมา้
ก่อนแล้ วกัน ปล่อยทังคู ้ ป่ รับความเข้ าใจกันไปก่อนแล้ วเธอค่อยกลับมาหลังจากนี ้ก็
แล้ วกัน

ณัฐวลัยมองตามเพื่อนสาวที่ทิ ้งเธออยู่กบั คนตรงหน้ าเพียงลําพัง มอง

จากสายตาเพื่อนสานก็ร้ ูว่าจงใจหนีออกไป เธอหันกลับมามองชายหนุ่ม สบดวงตา
ที่เศร้ าสร้ อยคูน่ นแล้
ั ้ วความรู้สกึ ผิดก็ถาโถมเข้ ามาอย่างเหลือล้ น

“น้ องจาเป็ นยังไงบ้ าง สบายดีหรื อเปล่า” นํ ้าเสียงของเขาบ่งบอกความ

ห่วงใย หลังจากวันที่เกิดเรื่ องนัน้ เขาก็ไม่ได้ ข่าวคราวของเธออีกเลย จนมาเจอกับ
อรวรรณนัน่ เองเขาถึงได้ ยินเรื่ องของเธอ และเรื่ องที่ได้ ฟังมาก็ทําให้ ชายหนุ่มกระวน
กระวายใจอยู่ไม่น้อย

“จาสบายดีค่ะ ว่าแต่พี่ชายเถอะ ไม่ดแู ลสุขภาพตัวเองบ้ างเลยนะคะ”

เธอตัดพ้ อพร้ อมกับหันมามองเขาอย่างเต็มตา เขาซูบลงไปจริ งๆ
 “พี่ต้องเดินทางบ่อย เลยไม่คอ่ ยมีเวลา แล้ วจาออกมาอย่างนี ้เขาไม่วา่
เหรอ พี่เกรงว่าถ้ าเขารู้...”

“ไม่หรอกค่ะ จาไม่ได้ บอกเรื่ องที่ออกมากับพี่ชาย จาขอโทษนะคะที่จา

ทําให้ พี่ชายต้ องเป็ นแบบนี ้ ขอโทษจริ งๆค่ะ” เสียงหวานเริ่ มสัน่ เพราะก้ อนบางอย่าง
มันมาจุกอยู่ที่ลําคอ ดวงตาร้ อนผ่าวจากนํ ้าใสๆที่เอ่อมากลบตา

“จา...พี่ไม่เป็ นไรค่ะ ไม่ต้องเสียใจไปหรอกคนดี แค่น้องจามีความสุขพี่

ก็ดีใจแล้ ว เพียงพี่อยากให้ น้องจาจําไว้ ว่ายังมีพี่คนนี ้ที่จะอยู่เคียงข้ างน้ องจาตลอด
เวลานะ มีปัญหาอะไรก็คยุ กับพี่ได้ ถ้ าพี่ช่วยได้ ก็จะช่วย เป็ นที่ระบายก็ยงั ดี” ชาย
หนุ่มพูดออกมาจากใจจริ ง ถึงอย่างไรเสียเขาก็ยงั หวังดีต่อเธอเสมอมา

“พี่ชาย...” นํ ้าตาที่กลันเอาไว้
้ เอ่อไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ มือบาง
เอื ้อมมือไปสัมผัสมือหนาที่วางอยู่บนโต๊ ะกระจกสีดํา เธออยากจะพูดอะไรให้ มนั
มากกว่านี ้ แต่วา่ ก็ไม่สามารถสรรหาคําใดออกมาได้ แม้ แต่น้อย

“อย่าร้ องไห้ นะ เดี๋ยวตาบวมแล้ วไม่สวยนะ พี่วา่ เราไปดูหนังซักเรื่ อง

ก่อนกลับดีไหม เราไม่ได้ ดหู นังด้ วยกันนานแล้ วนะคะ” คุณชายปกรณ์พยายาม
เปลี่ยนเรื่ องคุยเพื่อให้ เธอและเขาสบายใจด้ วยกันทังคู
้ ่

“ได้ ค่ะ ว่าแต่จาขอโทรหายัยเกดก่อนนะคะ” ณัฐวลัยกล่าวหลังจากที่

ยกนาฬิกาเรื อนสวยมาดูเวลา เธอยังเหลือเวลาอีกตัง้ 3 ชัว่ โมง กว่าจะถึงเวลากลับ
บ้ าน หญิงสาวควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ าแล้ วกดหาเพื่อนสาวก่อนจะนัดแนะเจอ
กันที่หน้ า โรงหนัง หลังจากนันทั
้ งสองหนุ
้ ่มสาวก็เดินออกไปจากร้ านนันอย่
้ างทันที

สายตาคมของใครคนหนึง่ แอบมองคนทังสองอย่ ้ างไม่วางตา การ

สะกดรอยตามใครสักคนไม่ใช่เรื่ องที่ยากแก่ความสามารถ หากใครคนนันไม่ ้ ระวัง
มันก็ไม่ใช่เรื่ องที่ยากเกินกว่าสิ่งที่จะทํา โทรศัพท์เครื่ องหรูได้ บนั ทึกภาพของทังสอง
้
คนไว้ ครบทุกอิริยาบท ประหนึง่ นัดเจอกันแค่เพียง 2 คนเท่านัน้ แล้ วมือนันก็ ้ กด
รูปภาพส่งไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็วพร้ อมกับรอยยิ ้มเยาะที่ ผุดขึ ้นมาจากมุม
บางนันอย่
้ างสาแก่ใจ

เสียงโทรศัพท์เครื่ องหรูดงั ขึ ้นอย่างรวดเร็วจนชายหนุ่มที่กําลังนัง่ อ่าน

เอกสารดึงสติกลับมาอยู่ที่ปลายเสียงทันทีทนั ใด ด้ วยนึกว่าคนที่เขารอสายมาทัง้
วันนันจะโทร.มา
้ แต่เมื่อหยิบขึ ้นมาก็เห็นว่าเป็ นข้ อความอยู่หลายฉบับมือหนาจึง
กดเปิ ดทันที ว่าเป็ นใครที่สง่ มา

ภาพที่ปรากฏอย่างต่อเนื่องหลายๆภาพนัน้ ทําให้ อารมณ์ที่มีเริ่ มขุ่น

มัวขึ ้นมาทีละน้ อย คิ ้วดกหนาขมวดมุ่นเข้ าหากันทีละน้ อยจนภาพสุดท้ ายที่คนทัง้
สองเดินออกไป จากร้ านอย่างสนิทสนม โทรศัพท์เครื่ องนันก็ ้ ปลิวหลุดจากมือหนา
ลอยไปกระแทกเข้ ากับพนังห้ องส่ง เสียงดังออกไปยังข้ างนอก จนเลขาฯคนสนิท
เดินมาเคาะประตูด้วยความตกใจเพราะเกรงว่าเจ้ านายจะได้ รับ อันตราย แต่พอ
เดินเข้ ามาในห้ องก็เห็นเศษโทรศัพท์ที่แหลกละเอียด เขารู้ได้ ทนั ทีว่าเวลานัน้
เจ้ านายของเขาอยู่ในอารมณ์ไหน จึงถอยทัพกลับด้ วยไม่อยากเอาชีวิตเขามาเสี่ยง
ในเวลาแบบนี ้

“อาชา โทร.ไปบอกจาด้ วยว่าเย็นนี ้ฉันจะไปรับ แล้ วนายไปหา

โทรศัพท์เครื่ องใหม่มาให้ ฉนั ด้ วย” ทันทีที่เห็นลูกน้ องกําลังหันหลังกลับเขาก็สง่ เสียง
ห้ วนสัง่ เสียงดังอย่างไม่ สบอารมณ์และเอาแต่ใจ

ตอน สังเกตุการณ์

สองสาวหนึง่ หนุ่มเดินออกมาจากโรงหนังด้ วยอารมณ์ที่แตก ต่างกัน

อย่างสิ ้นเชิง ด้ วยหนังที่พวกเขาเข้ าไปดูนนเป็
ั ้ นการตัดสินใจของคนเพียงคนเดียว
การะเกดเพื่อนสาวตัวแสบของณัฐวลัยนัน่ เองที่เลือกหนังสยองขวัญ สัน่ ประสาท
เพราะเธอชอบดูหนังแนวนี ้อยู่แล้ ว ส่วนณัฐวลัยก็ไม่สามารถขัดแย้ งได้ เนื่องจาก
เพื่อนของเธอนันจองตั
้ ว๋ ไว้ เรี ยบ ร้ อย

ณัฐวลัยมองค้ อนเพื่อนสาวและชายหนุ่มทีหนึง่ ที่หวั เราะเธออย่างไม่

ไว้ หน้ ากัน เลยซักนิด การะเกดใช้ มือสวยปั ดนํ ้าตาจากการหัวเราะออกแล้ วเดินเข้ า
มาควงแขนเพื่อน สาวอย่างเอาอกเอาใจ
 “โถๆๆ อย่างอนไปเลยนะเพื่อนรัก ถือว่าเห็นแก่ฉนั เถอะ ก็คนมันอยาก
ดูนี่นา นานๆทีฉนั จะมีเวลามาดูหนังนะ” หญิงสาวส่งเสียงออดอ้ อน จนณัฐวลัยอด
เผยรอยยิ ้มออกมาไม่ได้ แต่ก็แกล้ งทําหน้ ามุ่ยให้ เพื่อนร้ อนใจซะให้ เข็ด

“จา อย่าไปโกรธน้ องเกดเขาเลย นานๆจะมีเวลาว่างซะที ” ชายหนุ่ม

มองคนตรงหน้ าแล้ วอดขําไม่ได้ เขาจึงพูดเพื่อช่วยการะเกดอีกแรงหนึง่ ด้ วยสีหน้ า
ยิ ้มแย้ ม จะไม่ให้ เขาอารมณ์ดีได้ อย่างไรล่ะ ก็หญิงสาวที่เขารักมักจะเกาะกอดแขน
เขาทุกทีเมื่อถึงฉากที่น่ากลัวสําหรับเธอ

“นัน่ มันก็อีกเรื่ องหนึง่ ค่ะพี่ชาย เพื่อนคนนี ้ของจาเขารู้ดีนี่คะว่าจาน่ะ

ไม่ถกู กับเรื่ องราวทํานองนี ้ แทนที่จะรอปรึกษากันก่อนก็ไม่ได้ ”

“ถ้ าฉันโทรมาบอกแกก่อน ฉันจะได้ ดเู หรอ เถอะน่า ไหนๆมันก็จบไป

แล้ ว หนําซํ ้าแกยังทนดูจนจบก็ถือซะว่าฉันช่วยให้ แกมีประสบการณ์ด้านนี ้ละกัน
นะนะ” เพื่อนสาวจีบปากจีบคอแก้ ตวั

“ก็ได้ แต่อย่าให้ มีคราวหน้ าอีกนะ ไม่งนฉั

ั ้ นโกรธจริ งๆด้ วย” ไม่วายยัง
ข่มขู่เพื่อนอีกครัง้ เพราะเธอเป็ นโรคกลัวจนขึ ้นสมอง

“พี่ชายดูซิคะ ยัยเกดน่ะกลัวเกินเหตุ เอาเป็ นว่าฉันเลี ้ยงไอศกรี มเป็ น

การตอบแทนละกัน ไปกันเถอะค่ะคุณชาย”การะเกดเอ่ยชวน อีกทังยั ้ งไม่หลงเหลือ
ของความสํานึกผิดเลยแม้ แต่น้อย ขณะที่ทงสามคนกํั้ าลังจะเดินไปยังร้ านประจํา
มือถือเครื่ องเล็กของณัฐวลัยก็ดงั ขึ ้นอยู่ในกระเป๋ าใบน้ อย หญิงสาวหยุดยืนและกด
รับโดยไม่ได้ มองเบอร์ ที่โทรเข้ ามาเลยซักนิด

“สวัสดีคะ่ ” เธอกรอกเสียงหวานลงไปพร้ อมกับที่คณ

ุ ชายปกรณ์และ
การะเกดหยุดเดินเพื่อรอเธอคุยโทรศัพท์

“คุณจาเหรอครับ ผมอาชานะครับ นายบอกว่าเดี๋ยวนายจะออกไปรับ

คุณจาเองครับ” ณัฐวลัยนึกขึ ้นมาได้ ว่าโรเบิร์ตจะออกมารับเธอเย็นนี ้เอง หลังจากที่
เมื่อเช้ าเธอบอกเขาว่าจะออกมาซื ้อของ เธอเหลือบมองนาฬิกาข้ อมือแล้ วต้ อง
ตกใจเมื่อเหลืออีก 1 ชัว่ โมงชายหนุ่มจะมารับแต่อีกคนนันยั
้ งอยู่ ซึง่ เธอไม่อยากให้
ทังสองคนมาเจอกั
้ นเป็ นแน่

“แล้ วตอนนี ้ยังไม่ออกมาใช่ไหม” เธอถามนํ ้าเสียงกังวล

“ยังครับ แต่นายเพิ่งลงลิฟต์เพื่อจะออกไปรับคุณจาตอนนี ้แล้ วครับ”

“อะไรนะ กําลังจะออกมาแล้ วงันเหรอ”

้ ณัฐวลัยตะคอกถามเสียงดัง
จนคุณชายปกรณ์มองตาม ณัฐวลัยจึงลดเสียงลงพร้ อมกับเดินออกไปให้ ห่างจาก
คนรอบข้ าง

“ครับ คุณจาทําธุระเสร็จแล้ วใช่ไหมครับ อีก 20 นาที นายก็จะไปถึง

แล้ วนะครับ” อาชาตอบอย่างซื่อตรงโดยไม่ร้ ูเรื่ องราวอันใดที่ทําให้ ณฐั วลัยกังวลใจ

“ OK. งันแค่
้ นี ้ก่อนละกัน แล้ วอย่ารี บมากล่ะ มันอันตรายเข้ าใจนะ”
 “ครับ” ก่อนมือบางจะกดวางสายไป ณัฐวลัยทําสีหน้ าลําบากใจแล้ ว
เดินตรงมายังการะเกดและคุณชายปกรณ์ที่ยืนรอเธอ อยู่ที่เดิม การะเกดสังเกตสี
หน้ าเพื่อนสาวก็ร้ ูว่าเธอกังวลใจแต่เรื่ องใดไม่อาจทราบได้ สายตาโฉบเฉี่ยวของเธอ
จึงมองสบตาเพื่อนสาวอย่างต้ องการค้ นหา แต่ก็ไม่สามารถได้ คําตอบจากดวงตา
กลมโตนันเช่
้ นกัน

“เอ่อ...คือว่าจาต้ องกลับแล้ วล่ะค่ะพี่ชาย ยัยเกด” ณัฐวลัยกล่าว

เสียงอ่อยอย่างรู้สกึ ผิดที่ทําให้ ความสนุกของคนทังสองต้
้ องหมดลง อีกทังเธอต้
้ อง
ปลีกตัวออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ ชายหนุ่มทังสองปะทะกั
้ น

“ว๊ า...เสียดายจังเลย” การะเกดพอจะเดาได้ รางๆว่าเพื่อนของเธอ

นันมี
้ ปัญหาอะไร คงหลีกไม่พ้นอีตาฝรั่งสุดที่รักของเพื่อนแน่ๆ

“จาขอโทษด้ วยนะคะพี่ชายที่ทําให้ หมดสนุก” เธอกล่าวกับชาย

หนุ่มที่ปัน้ หน้ านิ่ง เขาก็ไม่อยากให้ ณฐั วลัยลําบากใจเช่นกัน เพราะนี่ก็คงจะใกล้ ถึง
เวลาเลิกงานของใครบางคน เขาคนนันก็ ้ คงหวงหญิงสาวเช่นเดียวกัน

“ไม่เป็ นไรค่ะ เอาไว้ วนั หน้ าถ้ ามีโอกาสค่อยเจอกันใหม่ก็ได้ นะ น้ อง

เกดอย่าลืมเก็บเงินมาเลี ้ยงไอศกรี มพี่เยอะนะครับ พี่ไปล่ะ” ว่าแล้ วชายหนุ่มก็เดิน
ออกไปอย่างสลด เขารู้สกึ เสียใจเล็กน้ อย แต่จะทําอย่างไรได้ เมื่อเขาเลือกที่จะเจอ
เธอเอง ต้ องยอมรับในความเจ็บนันเอง้
 “โอ๊ ยยยย ยัยจา ฉันล่ะสงสารคุณชายเสียจริ งๆ แกนี่นะ เกิดอะไร
ขึ ้นอีกล่ะ” การะเกดหันมาดุเพื่อนสาวที่ทําให้ แผนเที่ยวของเธอล่มอย่างไม่เป็ นท่า
แต่ดจู ากสีหน้ าร้ อนรนของเพื่อนสาวเธอก็เงียบเสียงลงทันที

“ไม่มีเวลาแล้ ว ไปซื ้อของกัน” ณัฐวลัยกึ่งลากกึ่งจูงเพื่อนสาวให้

เดินตามไปยังร้ านเสื ้อผ้ าชื่อดังที่อยู่ ใกล้ ที่สดุ เพื่อหาหลักฐานให้ สมกับการกล่าว
อ้ างออกมาข้ างนอกของเธอ

“อะไรของแก อธิบายให้ ฉนั เข้ าใจหน่อยว่าเกิดอะไรขึ ้น ฉันงงแล้ ว

จะช่วยแกยังไง”

“ก็ตอนนี ้น่ะ โรปเค้ าออกมารับฉันแล้ ว และหากมาเจอกับพี่ชายน่ะ

มีหวังแกได้ ดฉู ากบู๊ต่อจากฉากผีแน่นอน” ณัฐวลัยกล่าวเสียงดังหลังจากที่มือบาง
สาละวิงกับการเลือกเนคไทให้ ชายหนุ่ม การะเกดตาโตทันทีที่ได้ ยินอย่างนัน้ พร้ อม
กับลงมือช่วยเพื่อนสาวเลือกของบางอย่างด้ วยความร้ อนรน

“หือ แฟนแกนี่นะ งันเดี

้ ๋ยวฉันเลือกชุดนอนให้ แกซะ 2 ชุดละกัน
เขาจะได้ ไม่สงสัยมากนัก”

“ออ ขอบใจ” ว่าแล้ วเธอก็เดินไปอีกโซนหนึง่ ที่เป็ นชุดสําหรับสตรี

โดยไม่ฟังเสียงขอบคุณจาก เพื่อน ในเวลาอันรวดเร็วทังสองสาวก็
้ เดินออกมาจาก
ร้ านด้ วยความโล่งอก แต่ไม่ทนั ที่ทงสองสาวจะกอบโกยเอาออกซิ
ั้ เจนเข้ าสูป่ อด
อย่างสะดวก เสียงหนาก็ดงั ขึ ้นมาอย่างมีอํานาจ จนณัฐวลัยและการะเกดแอบหวัน่
ใจไม่ได้ ทังสองสาวหั
้ นมาทางต้ นเสียงทันที

“โรป หาฉันเจอได้ ยงั ไงคะ” ณัฐวลัยปรับเสียงให้ เป็ นปกติ แต่เพื่อน

สาวของเธอนันกุ
้ มมือเธอแน่นและเริ่ มเย็นทีละน้ อย

“ไม่ยากหรอก หากผมต้ องการจะเจอคุณ” ชายหนุ่มกล่าวเสียง

เรี ยบแต่มนั แสดงอํานาจแผ่ออกมาจากนํ ้าเสียงนันด้
้ วยเช่น กัน

“เอ่อ...โรปคะ นี่การะเกด เพื่อนของฉันค่ะ นี่โรปที่ฉนั เล่าให้ แก

ฟั ง”

“สะ สวัสดีคะ่ ดีใจที่ได้ พบคุณซะที ยัยจาเม้ าเรื่ องคุณให้ ฉนั ฟั ง

เยอะแยะเลยค่ะ” การะเกดเปลี่ยนเสียงให้ เป็ นปกติไม่ให้ มีพิรุธ ก่อนจะพูดจ้ อ
เพราะนานๆทีจะเห็นชายหนุ่มที่หล่อบาดใจเช่นนี ้

“งันผมต้
้ องเชิญคุณเกดเล่าให้ ผมฟั งบ้ างแล้ วล่ะครับ ว่าจาเม้ าเรื่ อง
อะไรของผมให้ คณ ุ ฟั งบ้ าง เชิญคุณเกดทานอาหารเย็นด้ วยกันเลยนะครับ ผมให้
ลูกน้ องของผมไปจองไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว” โรเบิร์ตถือวิสาสะเชิญเพื่อนของณัฐวลัย
ทานข้ าวเพื่อล้ วงความลับบางอย่างโดย ไม่ให้ ทงสองสาวสงสั
ั้ ยแม้ แต่น้อย

“ได้ อยู่แล้ วล่ะค่ะ ของฟรี ใช่ไหมยัยจา” การะเกดเอ่ยเสียงสดใส

พร้ อมกับหันไปทางเพื่อนสาวที่ยืนยิ ้มอยู่ข้างโรเบิร์ต ณัฐวลัยยิ ้มดีใจเมื่อเห็นว่า
เพื่อนสาวของเธอและโรเบิร์ตเข้ ากันได้ ดี เพื่อที่โรเบิร์ตจะได้ ไว้ ใจเมื่อเธอขอออกมา
เที่ยวเล่นกับเพื่อนของเธอบ้ าง

ร่างสูงพยักหน้ าให้ ลกู น้ องมาถือของจากสองสาวไป และผายมือ

เชิญทังสองสาวเดิ
้ นตามลูกน้ องของเขาไป ส่วนเขาเดินตามเพื่อสังเกตการณ์รอบ
ข้ างและคอยเหลือบมองทังสองสาวอย่
้ างชัง่ ใจ โดยไม่ร้ ูว่ามีสายตาของผู้ชายคน
หนึง่ มองตามพวกเขาไปอย่างเศร้ าสร้ อย

*************************************************************************************
********************
ตอน แต่งงาน

แต่งงาน

โรเบิร์ตเดินนําร่างบางขึ ้นห้ องนอนอย่างรวดเร็วเมื่อรถยนต์ คันหรูจอด

สนิท เขาไม่สนใจที่จะรอเธอเลยหลังจากที่เดินลงรถมา ณัฐวลัยรู้สกึ แปลกใจ
หลังจากที่แยกทางกับเพื่อนสาวของเธอเขาก็เงียบขรึมลงไป มาก เธอคิดว่าเขาคง
หงุดหงิดที่เหนื่อยจากการทํางานแล้ วต้ องไปนัง่ เปลืองเวลากับ เธออีก เธอจึงปล่อย
ให้ เขาอารมณ์สงบด้ วยตัวเองดีกว่า

โรเบิร์ตเดินเข้ าห้ องมาหลังจากที่เขาออกไปอาบนํ ้าที่อื่นโดยปล่อยให้

หญิงสาว อาบนํ ้าในห้ องอย่างสบาย เพราะเขาไม่ร้ ูว่าพอเห็นหน้ าเธอแล้ วกลัวที่จะ
อดโมโหใส่เธอไม่ได้ ที่แอบเจอกับคนรักเก่า เรากลัวถ่านไฟเก่ามันจะปะทุขึ ้น ด้ วย
ผู้ชายคนนันและเธอรั
้ กกันด้ วยเวลา แต่เขากลับบังคับเธอทุกอย่างตังแต่้ เจอกัน เขา
ข่มเหง ทําร้ ายจิตใจเธอสารพัด เขากลัวว่าเธอจะรักเขาด้ วยความจํานนต่อสิ่งที่
เกิดขึ ้น

ชายหนุ่มมองเธอที่นงั่ หวีผมอยู่ที่หน้ ากระจกอย่างช้ าๆ สายตาทังสอง

้
สบกันทีหนึง่ ก่อนที่ตาคมจะหลบหันไปทําอย่างอื่นแทน ณัฐวลัยจึงปล่อยให้ เขาทํา
ในสิ่งที่ต้องการและมองเขาเดินไปนอนที่เตียงอย่าง เงียบๆ หญิงสาวถอนหายใจ
กับอารมณ์ที่ขึ ้นๆลงๆของเขาอย่างเหนื่อยใจ เมื่อหลายวันก่อนหน้ านี ้ยังดีๆอยู่ แต่
มาวันนี ้กลับบึ ้งตึงอย่างไม่มีสาเหตุ เธอปรับอารมณ์ตามไม่ทนั เอาเสียเลย

ณัฐวลัยเดินไปเปิ ดไฟบนหัวเตียงด้ านเธอไว้ และเดินไปปิ ดไฟดวงใหญ่

แล้ วกลับมา นัง่ อยู่หวั เตียง ร่างบางสอดกายลงในผ้ าห่มผืนบางอย่างเชื่องช้ าและ
เงียบเชียบที่สดุ เพื่อไม่ ให้ รบกวนคนตัวโตที่นอนหันหลังให้ เธออย่างไม่สนใจ ก่อนที่
จะเอื ้อมมือไปปิ ดไฟและหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจและง่วงงุน

โรเบิร์ตรู้สกึ ถึงเตียงหนาที่ยบุ ลงไปตามนํ ้าหนักตัวของคนที่ล้มตัวนอน

ข้ างๆ ดวงตาของเขายังเปิ ดโพลงเหมือนเสือที่กําลังหาอาหารในตอนกลางคืน เขา
ทนอึดอัดต่อความคิดก่อนหน้ านี ้ไม่ไหวแล้ ว เมื่อนึกได้ มือหนาก็คว้ าร่างบางที่นอน
ห่างออกไปมาประชิดตัว สายตาของเธอเปิ ดโพลงด้ วยความตกใจต่อแรงกระชาก
นัน้ ดวงตาทังสองสบกั
้ นอยู่ครู่เดียวก่อนที่ริมฝี ปากหนาจะบดจูบร้ อนรุนแรงนัน้
อย่างรวดเร็วจนณัฐวลัยตังตั ้ วไม่ทนั ลิ ้นหนาดันริ มฝี ปากที่อยู่ด้านล่างให้ เปิ ดออก
เพื่อที่จะส่งลิ ้นหนาเข้ าไปชิม ลิ ้มความหวาน ณัฐวลัยตอบสนองอย่างว่าง่าย
ถึงแม้ ว่าความรุนแรงจะยังคงหลงเหลืออยู่ก็ตาม รสจูบของเขาทําเธอหลงใหลได้
อย่างง่ายดาย เขาจูบเธอรุนแรงและเนิ่นนานจนหายใจไม่ออก ขณะที่มือหนาจะลูบ
ไล้ ผิวกายได้ ร่มผ้ านันณั
้ ฐวลัยก็ร้องประท้ วงออกมาก่อนที่ เธอจะขาดอากาศหายใจ
ไปเสียก่อน

“ดะ...เดี๋ยวค่ะ ฉันหายใจไม่ออก” เธอกล่าวออกมาแค่นนั ้ ชายหนุ่มจึง

รู้สกึ ตัวว่าได้ ทําอะไรลงไป เขาถอดกายหนาที่ทบั ทาบเธอออกอย่างเสียดาย เขาชัน
กายลุกนัง่ แล้ วหันหน้ าหลบสายตาเธอไป เสียใจที่ทํารุนแรงกับเธอแต่เขาข่ม
อารมณ์ร้ายของเขาไม่ได้ จริ งๆ

“คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่าคะ” ณัฐวลัยถามเสียงเบาหลังจากที่กอบโกย

อากาศเข้ าไปชุ่มปอดแล้ ว

“เธอไปเจอไอ้ หมอนัน่ มาใช่ไหม” ชายหนุ่มถามเสียงขรึมพร้ อมกับขยับ

กายจู่โจมร่างหนาเข้ าหาหญิงสาวรวดเร็วจน เธอถอยร่นไปที่หวั เตียงพร้ อมกับร่าง
ของเขาที่ตามเธอไปติดๆ มันเหมือนสิงโตเจ้ าป่ าผู้หิวโหยกําลังต้ อนกวางสาวให้ จน
มุมโดยแท้
 “เอ่อ คุณรู้...” ดวงตาของณัฐวลัยสบตาคมดุของเขาด้ วยพลังงาน
อํานาจที่ดงึ ดูดเธอไว้

“ใช่ ผมรู้ ทําไมคุณไม่บอกผม” ดวงตาของเขาวาวโรจน์ด้วยอารมณ์ที่

พยายามเก็บกดไว้ ร่างหนาเบียดชิดเธอจนความร้ อนเริ่ มสุมกายด้ วยความต้ องการ
แต่เขาก็ต้องคุยกับเธอให้ ร้ ูเรื่ องก่อน เขาจะไม่ตดั สินเธอด้ วยความคิดของเขาเองอีก
แล้ ว

“เธอนัดเจอกับเขาหรื อเปล่า” นํ ้าเสียงคาดคัน้ ดวงตาดุของเขาสบตา

เธอเหมือนกับว่ากําลังค้ นหาความจริ งจากมัน แต่หญิงสาวก็ทําใจดีส้ เู สือเข้ าไว้

“เปล่าค่ะ เราเจอกันโดยบังเอิญ ก็เลยนัง่ คุยกันนิดหน่อย ยัยเกดก็อยู่”

“แล้ วคุณออกไปไหนกับมัน” เขายังไม่ยอมหยุดถามในสิ่งที่เขาเห็น

และสงสัย

“เอ่อ...เรา...” นํ ้าเสียงตะกุกตะกัก เธอหลบสายตาคมของเขาที่กําลัง

ค้ นหาความจริ ง มันทําให้ ชายหนุ่มรู้ว่าเธอกําลังปิ ดบังอยู่

“บอกมา” ชายหนุ่มกระซิบริ มหู ทําเอาณัฐวลัยกายสัน่ เล็กน้ อย

“เอ่อ...คือ ยัยเกดพาเราไป...เอ่อ..ดูหนัง น่ะคะ ยัยเกดเห็นว่าเราไม่

ค่อยได้ เจอกัน ก็เลย...” เธอเล่าความจริ งไม่หมด แต่ยงั ไม่ทนั ที่เธอจะพูดจบ ริ ม
ฝี ปากหนาก็ฉกลงมาที่เธออย่างรวดเร็ว ความดุดนั ส่งผ่านรอยจูบนันมาอย่
้ างไม่
ปราณี แต่เธอก็ผลักเขาออกก่อนที่มนั จะมากไปกว่านี ้

“ทําไมคุณไม่บอกผม”

“คุณไว้ ใจฉันได้ นะ ฉันไม่เคยคิดจะกลับไปหาพี่ชายหรอก ตอนนี ้ฉัน

รักคุณแต่จะห้ ามไม่ให้ ฉนั ตัดความสัมพันธ์พี่ชายอย่างเด็ดขาดน่ะมัน เลวร้ าย
เกินไป เรารู้จกั กันมานานมาก เชื่อใจฉันนะคะ” ดวงตาของเธอจ้ องเขาอย่าง
ต้ องการเปิ ดเผยถึงความจริ งใจที่เธอพูดออกมา โรเบิร์ตมองมันอยู่นานก่อนที่จะซบ
ลงบนไหล่มน

“ผมจะพยายามเชื่อคุณนะ แต่คราวหน้ าถ้ าคุณจะออกไปเจอมันอีก

ขอให้ บอกผม ผมจะพาคุณไปเอง” ชายหนุ่มกล่าวอย่างยอมจํานน ในสิ่งที่เขาเพิ่ง
รับรู้ ริ มฝี ปากประกบกันอีกครัง้ แต่ครัง้ นี ้เขาพยายามข่มอารมณ์โกรธไว้ ความ
รุนแรงอย่างไร้ เหตุผลจากริ มฝี ปากนันจางหายไป
้ เหลือเพียงความต้ องการ ดุดนั
เอาแต่ใจอย่างหึงหวง ใช่ เขาอยากให้ เธอรู้ว่าเขาหึงเธอมากแค่ไหนที่ได้ ยินว่าทัง้
เธอและมันไปทําอะไร ร่วมกันหลายอย่าง ทังที ้ ่เขานัง่ ทํางานและคิดถึงเธออย่าง
ร้ อนรน

“รับปากผมนะ” ชายหนุ่มถอนริ มฝี ปากออกมาอีกครัง้ แต่เขาก็ไม่รอ

ให้ เธอตอบรับหรื อปฏิเสธใด ไม่ยอมให้ เสียงหวานเอื ้อนเอ่ยออกมา เขาบดจูบอีกทัง้
มือหนาจับมือเธอให้ สมั ผัสเขาทุกส่วนของร่างกาย หัวใจของเขาเต้ นเร็วแรงด้ วย
เหตุใดก็ตาม แต่เธอรับรู้และตอบสนองสิ่งที่เขาปรนเปรอเธออย่างหลงใหลเช่นกัน
 “เฮ้ ย!!! ออกมาเจอกันหน่อยซิวะ” เสียงเข้ มทักทายตามปลาย
สายโทรศัพท์ภายในเมื่อมันดังขึ ้นขณะที่เขาเพิ่งก้ าว เข้ ามาในห้ องทํางานในวันนี ้

“แกมีไรวะพงษ์ ฉันกําลังทํางาน มีอะไรก็รีบๆพูดมา ฉันไม่มีเวลาอย่าง

แกนะโว๊ ย” เขากล่าวอย่างหงุดหงิดที่เพื่อนหนุ่มโทร.มากวนเวลาที่เขาเริ่ มจะทํางาน
ซะที

“ทํางานบ้ าอะไรของแก ฉันโทร.หาแกเกือบสิบครัง้ แล้ ว แต่เลขาฯหน้ า

ห้ องแกก็บอกว่าแกยังไม่มาทํางาน นี่มนั บ่ายโมงแล้ วนะโว๊ ย เพิ่งรู้ว่าพนักงาน
บริ ษัทแกเข้ างานเวลานี ้ก็ได้ ” จักรพงษ์ ร่ายยาวถึงความรํ าคาญที่วนั นี ้เขาติดต่อ
เพื่อนหนุ่มไม่ได้ ซกั ทาง โทร.ไปบริ ษัทก็ไม่เข้ า มือถือก็ติดต่อไม่ได้

“เอ่อ...แกมีอะไรก็ว่ามาเถอะ อย่ามาเทศน์ให้ ฉนั ฟั ง เบื่อ”

“ก็ฉนั มีเรื่ องจะบอกแก ออกมาเจอกันหน่อยสิ ไอ้ ชาติมนั ก็อยากเจอ

แกนะโว๊ ย ไม่งนมั
ั ้ นไม่ให้ ฉนั โทร.ตามแกเองหรอก” เขาบอกถึงความจะเป็ น นึกถึง
มันแล้ วก็มีความสุข

“ฉันไม่วา่ งนี่หว่า แกมีอะไรถึงคุยทางโทรศัพท์ไม่ได้ ” โรเบิร์ตกล่าวปั ด

เพราะเขาไม่อยากออกไปเจอเพื่อนซึง่ เวลานันเขาควรจะได้
้ อยู่ใกล้ ร่างนวลละมุน
ของใครบางคนมากกว่า

“มาเจอกันหน่อยเป็ นไง เดี๋ยวแกจะหน้ าไอ้ ชาติกบั ฉันไม่ได้ หรอก ชวน

คุณจามาด้ วยก็ได้ ”

“เอ่อ เย็นนี ้เจอกัน แค่นี ้นะโว๊ ย จะทํางาน” เขารี บวางสายทันทีที่พดู

เสร็จโดยที่ไม่รอให้ เพื่อนของเขาตอบกลับมาแม้ แต่น้อย นี่เขาคงห่างเพื่อนฝูงไป
นานเกินไปแล้ วมัง๊ เขาคงต้ องมีเวลาให้ เพื่อนของเขาบ้ างเช่นกัน

ร่างบางเดินลงจากรถจากัวสีเทาคันหรูพร้ อมกับที่ร่างหนาเอื ้อมมือ

มารับอย่าง ห่วงใย พนักงานที่ยืนต้ อนรับโค้ งตํ่าบุคคลที่เดินผ่านไปอย่างนอบน้ อม
ใครๆก็ร้ ูว่าที่นี่โรเบิร์ตเป็ นแขกคนสําคัญขนาดไหน

“คุณพาฉันมาที่นี่ทําไมคะ ปกติคณุ ไม่ชอบที่ฉนั มาสถานที่แบบนี ้

เท่าไหร่ ” ณัฐวลัยถามเขาขณะที่กมุ มือชายหนุ่มเดิมเข้ าไปในห้ องที่เหลือเพียงแสง
ไฟสลัวๆ ชายหนุ่มเดินจูงมือเธอไปยังที่ประจําที่เขาและเพื่อนชอบนัง่ อยู่บอ่ ยครัง้

“ผมนัดเพื่อนไว้ น่ะ และก็ไม่อยากมาคนเดียวด้ วย” โรเบิร์ตกระซิบ

ชิดริ มหูเธอเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มบางคนเหลือบมองมายังเธอและ เขาด้ วยสายตา
บางอย่าง

“เพิ่งมาได้ เหรอแก นี่มนั เลทไปเกือบชัว่ โมงเชียวนะแก” ชาติชาย

กล่าวขึ ้นเป็ นคนแรกเมื่อเห็นเพื่อนหนุ่มและแฟนสาวจับจูงกันมา และก็หย่อนกาย
ลงโซฟาพร้ อมกับสัง่ เครื่ องดื่มที่ชายหนุ่มทานประจํา

“สวัสดีครับ คุณจา” เสียงนี ้จักรพงษ์ เป็ นฝ่ ายทักเธอขึ ้นก่อนเมื่อเห็น

ว่าโรเบิร์ตยังหน้ าบูดอยู่ มือหนาของเพื่อนโอบเอวณัฐวลัยไว้ อย่างแน่นหนา ดัง่ กับ
กลัวหญิงสาวอันตธานหายไปในนาทีใดนาทีนนั ้

“สวัสดีคะ่ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ สบายดีหรื อเปล่าคะ”

“สบายดีครับ ว่าแต่...” ยังไม่ทนั ที่ชาติชายจะพูดจบ โรเบิร์ตก็แทรก

ขึ ้นมาเสียก่อน เพราะเห็นว่าเพื่อนทังสองของเขาให้
้ ความสนใจคนของเขามาก
เกินไปแล้ ว

“แกมีอะไรก็ว่ามาพงษ์ ฉันอยากกลับไปพักผ่อน” เสียงเข้ มแสดง

ความหงุดหงิดรํ าคาญใจ

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันจะแต่งงาน” จักรพงษ์ เอ่ยขึ ้นด้ วยไม่อยากให้

เพื่อนรู้สกึ โมโหอะไรๆไปมากกว่านี ้ เขาจึงพูดแทรกชาติชายที่กําลังจะตอบกลับ
เพื่อนไป
 “จริ งเหรอคะ จาดีใจด้ วยนะคะ แล้ วผู้หญิงที่โชคดีคนนันเป็้ นใคร
คะ” ณัฐวลัยยิ ้มตาพราวร่วมดีใจไปกับจักรพงษ์ ด้วยเช่นกัน การแต่งงาน ดูจะเป็ น
สิ่งที่ผ้ หู ญิงทุกคนใฝ่ ฝั นกันทังนั
้ น้ และเธอก็เช่นกันที่อยากให้ มนั เป็ นวันที่วิเศษที่สดุ

“ขอบคุณครับ วันนี ้เธอไม่มาหรอกครับ เชิญคุณจาด้ วยนะครับ ”

“ค่ะ” ณัฐวลัยบอกทังรอยยิ
้ ้มกว้ าง โรเบิร์ตนึกฉุนที่ณฐั วลัยส่งยิ ้ม
แบบนี ้ให้ เพื่อนของเขา แต่ก็ช่างเถอะที่ไอ้ พงษ์ มนั จะแต่งงานแล้ ว ยกเว้ นไว้ คน แต่
ไอ้ ชาติ...

การแต่งงานเหรอ มันเป็ นยังไงกันนะ ณัฐวลัยจะต้ องการงาน

แต่งงานบ้ างหรื อเปล่า นัน่ มันเป็ นจุดเริ่ มต้ นของการผูกมัดตัวเองเลยนะ แรกๆมันก็
ดีอยู่หรอกที่ได้ อยู่ด้วยกันตลอดไป แต่พอนานไปอะไรก็เริ่ มเปลี่ยน เห็นจากพี่สาว
ของเขาสิ หวงอเล็กยิ่งกว่าอะไร ขาดอิสระในการทําสิ่งที่ชอบโดยเฉพาะเรื่ องผู้หญิง
ผู้หญิงเวลาโมโหแล้ วดัง่ กองเพลิง ดัง่ ครัง้ นันที
้ ่มีผ้ หู ญิงมาติดพันอเล็ก พอเรเร่จบั ได้
เป็ นฟื นเป็ นไฟ น่ากลัวชะมัดไม่มีเหตุผลเอาซะเลย แล้ วไหนจะเรื่ องลูกอีก นัน่ คือ
ปั ญหาใหญ่หลวงสําหรับเขาเลยล่ะ

“แล้ วเมื่อไหร่คณ
ุ จาจะมีข่าวดีซกั ทีละครับ คบหากันมาก็นานแล้ ว
นะครับ” ชาติชายนัน่ เองที่ผดุ คําถามนี ้ขึ ้นมา เรี ยกสติของโรเบิร์ตกลับมายังห้ อง
สลัวนันอี
้ กครัง้ ณัฐวลัยเหลือบตากลมโตขึ ้นมองเขาทีหนึง่ ก่อนที่จะหลาบสายตา
เขาไปอย่างอึกอัด เพราะกลัวว่าเขาจะเห็นสิ่งที่เธอต้ องการขึ ้นมา
 “บ้ าน่า ไร้ สาระ ฉันไม่ต้องการผูกมัดกับใคร!!”

ตอน ครุ่นคิด

ครุ่นคิด

“บ้ าน่า ไร้ สาระ ฉันไม่ต้องการผูกมัดกับใคร!!” โรเบิร์ตโต้ กลับเพื่อน

หนุ่มอย่างหงุดหงิดต่อสิ่งที่เพื่อนพูดออกมา ซึง่ มันตรงกับสิ่งที่เขาหวาดหวัน่ ใน
อนาคต หากสิ่งนันจะไม่
้ มีวนั เกิดขึ ้นกับเขาเป็ นอันขาด

ณัฐวลัยได้ ยินชายหนุ่มกล่าวเสียงแข็งกับเพื่อน จิตใจของเธอนัน้

ตอนนี ้หายไปไหนก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะสิ่งที่เธอได้ ยินนันทํ
้ า ให้ เธอชะงักงัน เธอไม่เคย
รู้ว่าเขาเกลียดการผูกมัด แล้ วเธอก็ไม่อาจผูกมัดเขาได้ เช่นกัน หากมันเป็ นเช่นนัน้
จริ งแล้ วสิ่งที่เขาแสดงออกมาล่ะ การกระทําของเขาทําให้ เธอวาดฝั นไว้ ในอนาคต
ไว้ อย่างสวยงาม สุดท้ ายแล้ วเขาก็ไม่ต้องการจะแต่งงานกับเธออย่างนันหรื ้ อ เมื่อ
คิดได้ อย่างนี ้นํ ้าตาเจ้ ากรรมก็เอ่อคลอมาที่ดวงตาจนณัฐวลัยต้ องรับปิ ด กันมั
้ นไว้

“โอ้ โรป แกพูดอย่างนี ้ได้ ไงวะ คุณจาก็เสียใจแย่หรอก” ชาติชาย

เห็นณัฐวลัยเงียบเสียงลงไปก็เอ่ยแทรกขึ ้นมาด้ วยนํ ้าเสียงที่ไม่พอใจคํา พูดของ
เพื่อน
 “ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ จาขอตัวไปเข้ าห้ องนํ ้าก่อนนะคะ” ร่างบางลุกเดิน
ไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ฟังเสียงใครเลยแม้ แต่น้อย

“โรป แกไปพูดอย่างนันได้ ้ ไงวะ คุณจาเค้ าเป็ นผู้หญิงนะโว้ ย!!” จักร

พงษ์ ต่อว่าเพื่อนที่นงั่ ทําหน้ านิ่งอยู่อย่างเดิมทังที
้ ่ฝ่ายหญิงแอบหลบ ไปเสียใจตาม
ลําพัง

“เอ่อ ใช่ ถ้ ามึงไม่รักเค้ า ไม่คิดจะแต่งงานกะเค้ า มึงก็ควรปล่อยเค้ า

ไปดิ ผู้หญิงทุกคนใฝ่ ฝั นถึงวันแต่งงานกันทังนั ้ น”
้ คนต้ นเรื่ องกล่าวเสริ ม

“มึงรู้ได้ ไง ชาติที่แล้ วมึงเป็ นผู้หญิงหรื อวะ” โรเบิร์ตโต้ กลับเพราะเขา

คิดว่าอย่างไรเรื่ องนี ้เขาก็ไม่ผิด ก็มนั เป็ นความคิดของเขานี่นา ชีวิตและผู้หญิงก่อน
แต่งงานและหลังแต่งงานอย่างกะคนละคน การอยู่แบบนี ้มันก็ดีอยู่แล้ ว

“ไอ้ โรป มึงนี่มีสมองไว้ ทําอะไรบ้ างวะ เรื่ องงานก็ออกฉลาดหลัก

แหลม แต่เรื่ องนี ้ทําไมมึงถึงไม่ร้ ูเรื่ องอะไรเลย ผู้หญิงที่ไหนเค้ าจะบอกว่าอยาก
แต่งงานกับมึง อีกอย่างคุณจาเค้ าเป็ นคนไทยนะโว้ ย เค้ าเป็ นลูกมีพ่อมีแม่ มึงทํา
กับลูกสาวเขาอย่างนี ้ ถ้ าพ่อแม่เขารู้เข้ า มึงอย่าหวังจะได้ เจอเขาอีก” ชาติชาย
สาธยายยาวเหยียดอย่างผู้ร้ ูที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน จนโรเบิร์ตอดคิด
ไม่ได้

“ใช่ โรป มึงลองคิดดูดีดีนะโว้ ย ผู้หญิงน่ะลองได้ รักใครเขาก็

อยากจะรักคนนันตลอดไป
้ เค้ าไม่บอกแกโจ่งแจ้ งหรอก ของอย่างนี ้ผู้ชายอย่างเราๆ
ต้ องเป็ นฝ่ ายเริ่ มก่อนโว้ ย” จักรพงษ์ ตบไหล่เพื่อนหนุ่มที่นงั่ มองไปอย่างไร้ จดุ หมาย
แต่เขารู้ว่าทุกคําที่ชาติชายพูดออกมานัน้ เจ้ าตัวรับฟั งและกําลังครุ่นคิดอยู่ตลอด

“งัน้ ข้ าขอไปดูจาหน่อยละกัน ไปเข้ าห้ องนํ ้านานแล้ ว” โรเบิร์ตรี บลุก

เดินไปยังห้ องนํ ้า ในใจก็หาข้ อแก้ ตวั ที่พอจะฟั งขึ ้นสักหน่อย เมื่อเดินไปยังห้ องนํ ้าก็
เห็นหญิงสาวนัง่ อยู่ตรงเก้ าอี ้ที่ทางร้ านจัดไว้ ให้ ใกล้ ๆห้ องนํ ้า สําหรับลูกค้ าที่ต้องรอ
เข้ าห้ องนํ ้า เขาเดินเข้ าไปใกล้ แล้ วเสียงเธอเสียงเบาหวิว

“จา...คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่า ทําไมมานานจัง ” ณัฐวลัยที่นงั่ กุมขมับ

มองตามเสียงเรี ยกเธอที่ดงั อยู่แค่ปลายเส้ นผมนัน้

“เปล่าค่ะ” ณัฐวลัยบอกเสียงสัน่

“จา...เรื่ องเมื่อกี”้

“ช่างมันเถอะค่ะ ฉันเข้ าใจ คุณไม่ต้องพูดอะไรหรอก ฉันปวดหัว ฉัน

อยากกลับบ้ าน ให้ คณ ุ อาชาไปส่งฉันที่บ้านก่อนนะคะ คุณอยู่สนุกกับเพื่อนของคุณ
เถอะ” หญิงสาวบอกเสียงเข้ ม เธอรู้สกึ ปวดหัวจริ งๆบวกกับเรื่ องที่เพิ่งได้ ยินมามัน
ทําให้ เธอเสียใจจนยากจะ บรรยาย

“ไปหาหมอไหม ผมจะไปส่ง” โรเบิร์ตรู้สกึ เป็ นห่วงเกินกว่าจะปล่อย

เธอกลับบ้ านคนเดียว
 “ฉันไม่เป็ นไรมากหรอกค่ะ คุณอยู่กบั เพื่อนเถอะ นานๆเจอกันที ฉัน
อยากอยู่คนเดียว ฉันขอคิดอะไรเงียบๆสักพักนะคะ” ณัฐวลัยบอกนํ ้าเสียงจริ งจัง
เพื่อตัดปั ญหาข้ อต่อรองของเขา

“ก็ได้ แต่ผมจะกลับกับคุณ ผมจะให้ เวลาและจะไม่กวนคุณเด็ดขาด

ผมแค่อยากดูแลคุณ” โรเบิร์ตบอกนํ ้าเสียงเหนื่อยหน่ายกับความดื ้อรัน้ ของคน
ตรงหน้ า แต่เรื่ องมันเป็ นแบบนี ้เพราะเขานี่นา ชายหนุ่มจับหญิงสาวลุกขึ ้นและพา
เดินออกจากร้ านไปทันที เมื่อไปถึงรถเขาก็โทรศัพท์ไปบอกเพื่อทังสองให้
้ ร้ ู ขณะที่
เพื่อนของเขากล่าวซํ ้าเติมเขาอย่างย่อยยับ

ภาพชายหนุ่มหล่อพาสาวสวยเดินออกไปจากร้ านอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เพิ่งเข้ ามา ยังไม่ถึงชัว่ โมงนันอยู
้ ่ในสายตาของคนทังสองตลอดเวลา
้ หนึง่
ในนันคื
้ อ คุณชายปกรณ์ที่มกั มานัง่ ทอดอารมณ์เปลี่ยวอยู่บอ่ ยครัง้ เขามองตามคน
ทังสองด้
้ วยความหดหู่ยิ่งกว่าเดิม แทนที่ความเศร้ าสลดนันจะบรรเทาในคํ
้ ่าคืนนี ้
แต่มนั กลับเหมือนสุมกองไฟในหัวใจให้ ร้อนรุ่ม ทรมานยิ่งกว่าเดิมหลายเท่านัก

และอีกหนึง่ สายตานัน้ ไม่สามารถบ่งบอกความคิดที่อยู่ในใจของ

เขาได้ อย่างแน่แท้ ...อรวรรณ

“ว่าไงแก ได้ ยินอะไรมาบ้ าง” เสียงใสๆแบบไม่ใช่นํ ้าเสียงแท้ จริ งดัง

ขึ ้นหลังจากที่เพื่อนสาวของเธอเดินกลับ มายังโต๊ ะที่เธอและเพื่อนสาวนัง่ จับจองอยู่
เป็ นประจํา

“ก็ไม่มีไรหรอกฝ้าย ก็แค่คณ ุ พงษ์ เค้ าคุยกะเพื่อนเรื่ องแต่งงานน่ะซี

แต่ดเู หมือนว่ายัยแฟนเก่าคุณชายปกรณ์กะฝรั่งหล่อๆคนนันเพิ ้ ่งจะรู้ โอ๊ ยยย ไม่ร้ ูไป
มุดอยู่ที่ไหน คนวงในเค้ ารู้กนั ทัว่ ” ว่าเสร็จก็หยิบนํ ้าสีสวยมาดื่มอย่างกระหาย
หลังจากต้ องไปเป็ นนักสืบจําเป็ นให้ เพื่อนสาวไปดักฟั งการสนทนาของคนกลุม่ นัน้
เธอเองก็ไม่ร้ ูว่าเพื่อนสาวของเธอสนใจอะไรกับพบเจอกันธรรมดาของคนกลุม่ นัน้
ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจสําหรับเธอ แต่ท้ายที่สดุ ก็ทนลูกอ้ อนของเพื่อนสาวไม่ได้ เลย
ต้ องจํายอม

“แล้ วไงต่อ แล้ วเค้ าสองคนออกไปไหนกันน่ะ เพิ่งมาไม่ใช่เหรอ”

อรวรรณถามเพื่อนสาวที่หยุดเล่าไป เธอต้ องการรู้ทกุ คําพูดของพวกเขาด้ วยซํ ้าไป

“เดี๋ยวซี่ นี่อะไรกันมากมายนะ แกมีแผนอะไรหรื อเปล่า” สุชนั สา

กล่าวด้ วยเสียงรํ าคาญและคาดคันในความอยากรู
้ ้ ของเพื่อน

“ไม่มีอะไรหรอก แกว่าของแกมาก่อนสิ” อรวรรณบอกปั ด ด้ วยไม่

อยากให้ เพื่อนรู้ในสิ่งที่เธอเคยทํามา ไม่อย่างนันสิ
้ ่งที่เธอสัง่ สมมาก็จะพังลงใน
พริ บตา

“เอ่อๆๆ แล้ วเค้ าก็คยุ อะไรกันอีกหลายอย่างมากมาย ฉันก็จําไม่ได้

แต่ร้ ูแค่วา่ คุณพงษ์ กะคุณชาติอ่ะตําหนิเพื่อนฝรั่งเรื่ องผู้หญิงคนนันแหละ
้ แล้ วก็ขอ
ตัวกลับไปเพราะผู้หญิงคนนันปวดหั
้ วแหละมัง๊ ” เธอเล่าคร่าวๆเท่าที่พอจะจับ
ใจความได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่ องของเธอจึงไม่ค่อย ได้ ใส่ใจนัก ฟั งแค่ประเด็นหลักๆก็
พอ

“เหรอ อืมมม เอ่อ แล้ วแกรู้ไหมว่าคุณพงษ์ เค้ าจะแต่งงานเมื่อไหร่ ”

“รู้สกึ จะเป็ นอาทิตย์หน้ ามัง๊ แต่ฉนั ไม่เข้ าใจว่าทําไมเค้ าเพิ่งมาบอก

เพื่อนเอาป่ านนี ้” สุชนั สาสงสัย

“นัน่ สิ แต่ช่างเถอะ เราไปสนุกกันต่อดีกว่า คืนนี ้ฉันเลี ้ยงแกเอง

ขอบคุณที่แกทํางานเพื่อฉัน”

“ได้ เลย...” หลังจากนันทั

้ งสองสาวก็
้ เดินเข้ าไปร่วมกับเพื่อนๆที่กําลัง
โยกย้ ายส่ายจังหวะ กันอย่างเมามัน แต่อรวรรณก็ยงั มีเวลาสําหรับคิดแผนการ
ต่อไป รอยยิ ้มผุดขึ ้นอย่างสุขสมเมื่อเธอคิดได้ ว่าแผนการนี ้จะต้ องได้ ผลอย่าง
แน่นอน และหลังจากนันโรเบิ้ ร์ตก็จะเป็ นของเธอเพียงคนเดียว

สายของวันนี ้อากาศสดใสเกินกว่าจะนอนตื่นสาย แต่แล้ วณัฐวลัยก็

ตื่นเกือบ 10 โมงของวัน เมื่อคืนกว่าที่เธอจะนอนหลับได้ ก็ดกึ มากเกินควร สมอง
ของเธอครุ่นคิดไปต่างๆนานาถึงเรื่ องราวที่เพิ่งผ่านไป โรเบิร์ตนอนกอดเธอเหมือน
ทุกคืนที่ผ่านมา ถึงแม้ ว่าเธอจะถนอมคําพูดสําหรับเขาไว้ มากมายเพียงใดแต่เขาก็
ไม่ได้ สนใจ เขาปล่อยให้ เธอนอนคิดเรื่ อยเปื่ อยอยู่คนเดียว ส่วนเขาทํางานที่ค้างไว้
เมื่อทํางานเสร็จก็เดินมาทรุดตัวนอนข้ างๆ และขยับมากอดเธอเหมือนทุกคืนที่ผ่าน
มา ถึงแม้ ว่าเธอจะปั ดมือของเขาออกสักเท่าไหร่ แต่มนั ก็กลับมาติดหนึบอยู่บนเอว
ที่คอดกิ่วของเธอเหมือนเดิม เธอจึงหมดแรงที่จะต่อต้ านจึงปล่อยเลยตามเลย

หญิงสาวกําลังลุกจากเตียง แต่เธอก็ร้ ูสกึ ถึงตู้ที่เอียงกระเท่เร่ แล้ ว

ร่างของเธอก็ทรุดลงนัง่ อยู่บนเตียงตามเดิม อากาศหน้ ามืดทําให้ เธอไม่สามารถยืน
ได้ อย่างมัน่ คง ณัฐวลัยล้ มตัวนอนลงแล้ วหลับไปในที่สดุ

“คุณจาคะ คุณจา คุณจาตื่นหรื อยังคะ” เสียงเคาะประตูดงั ขึ ้น

หลังจากที่ณฐั วลัยหลับไปนานเกือบสองชัว่ โมง หญิงสาวในห้ องตกใจตื่นขึ ้นมา
พร้ อมกับเหลือบไปมองนาฬิกาที่วางหัวเตียง เมื่อเห็นว่าเที่ยงกว่าเธอก็ผดุ ลุกจาก
เตียงอย่างรวดเร็วและเดินไปเปิ ดประตู ทันที

“โอ๊ ะ...คุณจา ไม่สบายหรื อเปล่าคะ หน้ าคุณดูซีดจัง ” สาวใช้ เอ่ยขึ ้น

เมื่อเห็นณัฐวลัยในสภาพที่เพิ่งตื่น เธอขึ ้นมาตามณัฐวลัยตามคําสัง่ ของเจ้ านาย
หนุ่มที่เจ้ าอารมณ์ เนื่องจากชายหนุ่มโทร.หาณัฐวลัยแต่เธอปิ ดมือถือไว้ จึงโทร.เข้ า
ไปที่บ้าน เมื่อรู้จากคนรับว่าณัฐวลัยยังไม่ตื่น เธอก็โดนเจ้ านานบ่นจนหูชาว่าไม่
ดูแล เธอจึงต้ องขึ ้นมาตาม

“เปล่าหรอก เมื่อคืนนอนไม่หลับก็เลยตื่นสายน่ะ มีอะไรหรื อเปล่า”

ณัฐวลัยบอกออกไป
 “เอ่ย คุณโรปให้ หนูมาดูคณ ุ ว่าไม่สบายหรื อเปล่า คุณโรปโทร.หา
คุณจาแต่คณ
ุ ปิ ดเครื่ องก็เลยเป็ นห่วงน่ะค่ะ” เธอกล่าวนอบน้ อม

“ออ งันช่
้ วยโทรไปบอกเค้ าหน่อยนะว่าฉันไม่เป็ นอะไร ฉันจะออกไป
ข้ างนอก และคํ่าๆจะไปทานข้ าวกับยัยเกด ไม่ต้องทํากับข้ าวเผื่อฉันนะ” ณัฐวลัยสัง่
เสียงยาวเหยียด วันนี ้เธอมีธรุ ะที่ต้องจัดการ

“แล้ วเที่ยงนี ้คุณจาจะทานอะไรดีคะ เดี๋ยวหนูจะเตรี ยมไว้ ให้ ”

“ไม่ต้องหรอกจ๊ ะ ขอบใจมากนะ” กล่าวเสร็จเธอก็ปิดประตูและเข้ า

ไปทําธุระส่วนตัวของเธอและออกจากบ้ านไปอย่าง รวดเร็ว

“ จา...แกท้ องได้ สองเดือนแล้ วนะ!!! ”

*********************************************************************
ตอน แสดงอาการ

แสดงอาการ
 “จา...แกท้ องได้ สองเดือนแล้ วนะ!!! ” การะเกดเดินออกมาจากห้ อง
ตรวจหลังจากที่เพื่อนสาวมาหาและให้ เธอตรวจอาการ เพราะประจําเดือนขาด
หายไป หญิงสาวเดินมานัง่ ข้ างณัฐวลัยที่ตอนนี ้ทรุดนัง่ อย่างไร้ เรี่ ยวแรง

“นี่แก เป็ นไงมัง่ ไหวเปล่า” นํ ้าเสียงเจือไปด้ วยความห่วงใย เธอมอง

หน้ าเพื่อนสาวที่ตอนนี ้ซีดยิ่งกว่าก่อนเจอกันที่โรงพยาบาลเสียอีก

“ไหมสิ แกไปทํางานเถอะ รับยาเสร็จฉันก็จะกลับแล้ ว” เธอมองหน้ า

เพื่อนด้ วยสีหน้ าปกติ แต่ภายในใจมีแต่ความยุ่งยาก ไม่วา่ จะเป็ นเรื่ องที่เธอยังไม่ได้
แต่งงานแต่กลับท้ องโตขึ ้นมาเสียก่อน เรื่ องคนที่บ้าน และเรื่ องสําคัญคือ โรเบิร์ต

“ฉันจะรอแกรับยาก่อนละกัน แล้ วแกจะเอายังไงต่อไป”

“ฉันยังไม่ร้ ูเลยเกด ฉันไม่ร้ ูว่าควรจะทํายังไง เค้ าเป็ นลูกของฉัน

ถึงแม้ ว่าพ่อของเค้ าอาจจะไม่ต้องการก็ตาม” เมื่อพูดมาถึงตรงนี ้ นํ ้าตาของหญิง
สาวก็เริ่ มคลอขึ ้นมาจนเพื่อนสาวอดไม่ได้ ที่จะเอื ้อมมือไปลูบผม นุ่มนันเพื ้ ่อ
ปลอบใจ

“จา ทําไมแกพูดอย่างนันล่
้ ะ มันอาจไม่ได้ เป็ นอย่างที่แกคิดก็ได้ นะ”
การะเกดพยายามปลอบใจ
 “ไม่ร้ ูสิ ฉันอยากคิดอะไรเงียบๆลําพัง แกอย่าเพิ่งบอกใครนะ ฝาก
บอกพี่หมอด้ วยว่าอย่าบอกใครเด็ดขาดเรื่ องนี ”้ ณัฐวลัยบีบมือเพื่อน เธอรู้ว่า
การะเกดไม่เห็นด้ วยกับการเรื่ องปิ ดเรื่ องนี ้เป็ นความลับ แต่ให้ ทําอย่างไรได้ เมื่อเธอ
เริ่ มไม่มนั่ ใจในสถานภาพของตัวเองในอนาคต ถึงแม้ ตอนนี ้ความสัมพันธ์ของเธอ
และโรเบิร์ตยังคงเหมือนเดิม แต่จากเหตุการณ์เมื่อคืน เธอไม่อาจแน่ใจได้ ว่าเขา
ต้ องการลูกหรื อเปล่า เขาไม่ต้องการการผูกมัด เธอกลัวการเปลี่ยนแปลง เพราะ
สุดท้ ายแล้ วเธออาจจะต้ องเจ็บอย่างยับเยินฝ่ ายเดียว

“มันจะดีเหรอแก เรื่ องอย่างนี ้มันคิดคนเดียวไม่ได้ นะโว้ ย ในเมื่อ

ตอนทํายังช่วยกันทํา พอเกิดปั ญหาแกจะรับผิดชอบคนเดียวได้ ยงั ไง มันไม่ใช่แค่
อนาคตของแกนะ จา...แกกลับไปคิดให้ ดีดีนะ เดี๋ยวฉันจะไปเอายามาให้ แกจะได้
กลับไปพักผ่อนซักที” การะเกดไม่เห็นด้ วยกับความคิดของเพื่อนเลยแม้ แต่น้อย มัน
ควรจะเป็ นเรื่ องดีไม่ใช่หรื อสําหรับการเป็ นพ่อแม่คน อีกอย่างโรเบิร์ตก็ดรู ักและ
ห่วงใยเพื่อนของเธอดีนี่นา เขาน่าจะดีใจมากกว่าใครด้ วยซํ ้าแต่ทําไมเพื่อนของเธอ
ถึงได้ ทําท่าทางแบบนัน้ เธอคิดระหว่างที่เดินไปหยิบยามาให้ ณฐั วลัย

“ขอบใจแกมากนะเกด ฉันไปล่ะ แล้ วจะโทร.หานะ” ณัฐวลัยกล่าว

ลา หลังจากที่เดินมาถึงรถโดยเพื่อนสาวมาส่งด้ วยความห่วงใย

“ไม่เป็ นไรจา แกเป็ นเพื่อนฉันนะ ยังไงฉันก็ต้องช่วยแกอยู่แล้ ว แก

เก็บคําที่ฉนั พูดไปคิดให้ ดีดีละกันนะ บอกเขาซะ เราจะได้ ดําเนินการให้ มนั ถูกต้ อง
แกยังมีครอบครัวของแกนะโว้ ย”
 “ออ ฉันจะบอกเขาเอง เมื่อฉันพร้ อม ไปนะ” ณัฐวลัยตอบรับเสียง
เนือยๆ

“จา...แกยังมีฉนั ทังคนนะ
้ มีอะไรก็โทรมาละกัน” สุดท้ ายการะเกด
กําชับเพื่อนอย่างเป็ นห่วง เธอหวัน่ ใจต่อสีหน้ าของเพื่อนที่แสดงออกมาเหลือเกิน

กริ๊ งงงงงงงงงง

ณัฐวลัยควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ าขณะที่กําลังจอดรถที่โรงจอด
รถภายในบ้ าน เมื่อหยิบขึ ้นมาก็เห็นว่าปลายสายเป็ นใคร เธอจึงกดรับและตอบรับ
สันๆ
้

“ค่ะ”

“จา...คุณอยู่ไหน ทําไมคุณไม่พกั ผ่อนอยู่ที่บ้านล่ะ” โรเบิร์ตถามอ

ย่างรวดเร็วด้ วยความเป็ นห่วงที่หญิงสาวออกนอกบ้ านไปคนเดียว

“ฉันเพิ่งกลับมาถึงบ้ านค่ะ ตอนนี ้หายปวดหัวแล้ วค่ะ ไม่เป็ นไร

แล้ ว” เธอแอบยิ ้มเมื่อชายหนุ่มถามเธอนํ ้าเสียงห่วงใย อย่างน้ อยเค้ าก็ถามไถ่ใส่
ใจความเป็ นอยู่ของเธอบ้ างหล่ะ
 “อ้ าว แล้ วไหนว่าจะออกไปกินข้ าวกับคุณเกดนี่ ทําไมรี บกลับล่ะ”
โรเบิร์ตสงสัย เพราะเมื่อกี ้คนที่บ้านยังบอกว่าณัฐวลัยจะออกไปทานข้ าวเย็นกับ
เพื่อน แต่ตอนนี ้เธอกลับมาถึงบ้ านแล้ ว

“เปล่าค่ะ เกดไม่วา่ ง คุณมีอะไรหรื อเปล่าคะ ถ้ าไม่มีอะไรแล้ วฉัน

ขอตัว” นํ ้าเสียงฟั งดูห่างเหินเหลือเกินในความคิดชายหนุ่ม

“จา...คุณยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ เรื่ องเมื่อคืนน่ะ”

“ฉันไม่มีสิทธิโกรธคุณหรอกค่ะ มันเป็ นความคิดของคุณ และมัน

คงไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนใจของคุณได้ ” ณัฐวลัยกล่าวด้ วยนํ ้าเสียงน้ อยใจ ความผิด
ทังหมดมั
้ นเป็ นเพราะเธอเองที่ไม่ระมัดระวัง จนเกิดปั ญหาในตอนที่เธอกําลังสับสน
และเริ่ มไม่แน่ใจต่ออนาคต

“ช่างมันเถอะค่ะ งันแค่
้ นี ้นะคะ” เธอกล่าวตัดบทสนทนาเมื่ออีก
ฝ่ ายเงียบเสียงไป

“จา...เดี๋ยว เย็นนี ้ผมจะกลับไปกินข้ าวกับคุณนะ รอผมด้ วยนะ

ครับ คนดี” พูดจบณัฐวลัยก็กดวางสายไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ตอบสิ่งใดกลับมา
แม้ แต่น้อย จากนันเธอก็
้ ขึ ้นไปบนห้ อง ล้ มตัวลงนอน มือน้ อยลูบไล้ หน้ าท้ องแผ่ว
เบา ก่อนจะหลับไปด้ วยความอ่อนล้ าทางจิตใจ
 จากัวสีเทาวิ่งเข้ ามาจอดยังโรงรถอย่างรวดเร็ว โรเบิร์ตไม่อาจ
อดทนรอกลับบ้ านในตอนเย็นได้ ความกระวนกระวายใจหลังจากวางโทรศัพท์เสร็จ
เขาก็บงึ่ รถมาที่บ้านทันที เมื่อลงจากรถเขาก็รีบตรงเข้ าบ้ านอย่างรวดเร็ว

“คุณจาอยู่ไหน” เสียงเข้ มถามสาวใช้ ที่เดินเข้ ามาดูที่หน้ าบ้ าน

“นอนพักอยู่ในห้ องน่ะคะ เธอเพิ่งขึ ้นไปเมื่อกี ้นี่เองค่ะ” เธอบอก

อย่างกระตือรื อร้ น

“ออ งันตอนเย็
้ นเตรี ยมอาหารที่คณ
ุ จาชอบไว้ ด้วยนะ” โรเบิร์ตสัง่
เสียงเข้ ม เขาอยากเอาใจหญิงสาวบ้ าง

“ค่ะ” ว่าแล้ วโรเบิร์ตก็เดินขึ ้นไปยังห้ องนอนของเขา เมื่อเปิ ดประตู

เข้ าไปก็เห็นณัฐวลัยนอนห่มผ้ าอยู่กลางเตียง มือบางวางอยู่บนท้ องทังสองข้ ้ าง เห็น
ดังนันเขาก็
้ เดินเข้ าไปนัง่ ใกล้ ๆ มือหนาลูบลําแขนของหญิงสาวอย่างห่วงใย นี่เธอ
คงจะนอนไม่พอแน่นอนถึงได้ หลับลึกขนาดนี ้ ขนาดเขาเปิ ดประตูเข้ ามาเธอยังไม่
รู้สกึ ตัวเลยแม้ แต่น้อย

โรเบิร์ตซุกตัวเข้ าไปภายใต้ ผ้าห่มผืนเดียวกัน อ้ อมแขนแข็งแกร่ง

โอบกอดเธอไว้ อย่างหวงแหน เขารู้สกึ มีความสุขเมื่อได้ โอบกอดและแบ่งปั นความ
อบอุ่นให้ ผ้ หู ญิงคนนี ้ ตังแต่
้ ร้ ูจกั กับณัฐวลัยเขาก็ไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคน
ไหนอีกเลยใน ช่วงหลายเดือนมานี่ และเขาคิดว่าเขาอาจจะหยุดที่ผ้ หู ญิงคนนี ้ได้
ซักที

โรเบิร์ตรู้สกึ ตัวอีกครัง้ เมื่อณัฐวลัยดึงแขนของ เขาที่วางพาดเอว

เธอออกอย่างแรง แล้ วเธอก็วิ่งจากเตียงไปยังห้ องนํ ้าอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มมองเธอ
อย่างงุนงง เขาหลับไปหรื อนี่ แปลก เพราะปกติเขาไม่คอ่ ยนอนกลางวันบ่อยครัง้
นอกจากไม่สบายไปจริ งๆ แต่วนั นี ้คิดอะไรไปเรื่ อยเปื่ อยแล้ วหลับไปตอนไหนก็ไม่ร้ ู
เขาคงจะรู้สกึ สบายใจเมื่อมีผ้ หู ญิงคนนี ้อยู่ใกล้ ๆก็เป็ นได้

ชายหนุ่มเรี ยกสติกลับมาเมื่อได้ ยินเสียงอาเจียนมา จากห้ องนํ ้า

ที่ณฐั วลัยวิ่งเข้ าไปเมื่อกี ้ พลันทันความคิดเท้ าทังสองก็
้ ก้าวลงจากเตียงแล้ วรุดหน้ า
ไปยังต้ นเสียงด้ วย ความเป็ นห่วงทันที เขาเห็นหญิงสาวกําลังอาเจียนพานํ ้าเขียว
ออกมาจนหมดแรง ชายหนุ่มพยูงเธอไปล้ างหน้ าล้ างตาและอุ้มไปนอนบนเตียง

“จา...คุณไม่สบายหรอ ไปหาหมอดีกว่าไหม” เขาถามพลางใช้ มือ

อังหน้ าผากมนของเธอ ณัฐวลัยหายใจหอบพร้ อมกับจ้ องหน้ าชายหนุ่ม

“โรป ทําไมคุณตัวเหม็นอย่างนี ้ ไปไกลๆเลยนะ” หญิงสาวใช้ มือ

ปิ ดจมูกพร้ อมย่นหน้ าบ่งบอกว่าเหม็นมากๆ จนโรเบิร์ตยกแขนเสื ้อขึ ้นมาดมแต่ก็
ไม่ได้ กลิ่นอะไรนอกจากนํ ้าหอมที่ใช้ เป็ น ประจํา เขามองปฏิกิริยาของหญิงสาวแล้ ว
ยิ ้มออกมา

“ผมออกจะหอมไปทังตั ้ ว ไม่เชื่อดมดูสิ” เขารี บสะบัดเสื ้อใกล้ ๆ

แต่ณฐั วลัยบิดหน้ าหนีพร้ อมใช้ มือแตะหน้ าอกเขาไม่ให้ เข้ าใกล้

“อย่า คุณตัวเหม็นจริ งๆนะ” ณัฐวลัยทําท่าจะอาเจียนออกมาอีก

ครัง้ จนชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่

“ได้ ๆ ผมจะไปอาบนํ ้าก็ได้ ถ้ าผมออกมาแล้ วเราลงไปกินข้ าวกัน

นะ ผมหิวแล้ ว” เขากล่าวนํ ้าเสียงน้ อยใจ

“ค่ะ รี บๆไปสิ เหม็น” พูดจบโรเบิร์ตก็รีบเดินไปห้ องนํ ้าอย่างสบาย

อารมณ์ ดูจากท่าทางการพูดจาของณัฐวลัยเมื่อกี ้เธอคงจะหายโกรธเขาไปแล้ ว
แน่นอน...

###########################################################
###########
ตอน งานแต่ง

งานแต่ง
 งานแต่งงานของจักรพงษ์ มาถึงอย่างรวดเร็ว โรเบิร์ตรู้สกึ ถึงความ
ตื่นเต้ นของเพื่อนเขาที่แสดงออกอย่างชัดเจน ทุกเย็นเพื่อนทังสองจะชวนเขา
้
ออกไปสังสรรค์เล็กๆกันข้ างนอก ส่วนณัฐวลัยก็กลับเป็ นปกติเหมือนเดิม แต่มีบาง
เวลาที่ชายหนุ่มรู้สกึ มีบางอย่างที่กนกลางระหว่
ั้ างเธอและเขา

โรเบิร์ตเดินจูงมือหญิงสาวแสนสวยที่วนั นี ้แต่งกายด้ วยชุด ราตรี สีชมพู

เปิ ดไหล่มน เข้ ากับชุดสูทของเขาอย่างลงตัว เดินนําหน้ าลูกน้ องด้ วยท่าทางภูมิฐาน
จนผู้ที่ยืนมองคนทังคู
้ อ่ ดกล่าวชมไม่ ได้

“โรป มาช้ าจังนะมึง” ชาติชายที่ยืนอยู่ข้างเจ้ าบ่าวเจ้ าสาวกล่าวทักเป็ น

คนแรก เพราะเห็นว่าเพื่อนของเขามาร่วมงานช้ าผิดปกติ แต่พอเห็นหญิงสาวคน
ข้ างๆโรเบิร์ตก็ทําให้ ลืมเรื่ องโมโหเพื่อนไปทันที

“สวัสดีครับ คุณจา วันนี ้คุณสวยเป็ นพิเศษเลยนะครับ ” รอยยิ ้มที่ฉีก

เกือบถึงใบหนูบง่ บอกว่าคนพูดจริ งใจแค่ไหน นึกๆไปก็สงสารตัวเองที่ปากหวาน
กว่าเพื่อนในกลุม่ แต่ยงั ครองความโสดอยู่จนถึง ทุกวันนี ้

“ขอบคุณค่ะ คุณชาติก็หล่อไม่น้อยเลยนะคะ” ณัฐวลัยตอบรับด้ วย

รอยยิ ้มเช่นกัน แต่เธอก็ต้องเปลี่ยนรอยยิ ้มหวานเป็ นรอยยิ ้มเจื่อนๆทันที เมื่อมือ
หนารวบเอวของเธอให้ ชิดลําตัวของเขาอย่างรวดเร็ว

“อย่าพูดมากอยู่เลย พงษ์ ฉันดีใจด้ วยนะโว้ ย!! ดีใจด้ วยนะครับ พิม”

ประโยคหลังหันไปคุยกับเจ้ าบ่าวเจ้ าสาวที่กําลังยืนอมยิ ้มบางอย่างอยู่ในใจ แต่
ดวงตาของคนทังสองก็
้ ปิดไม่มิดว่ากําลังยิ ้มอยู่

“ขอบคุณมากค่ะ ว่าแต่คณ ุ พาใครมาด้ วยคะ ตัวจริ งหรื อเปล่า” พิม

ผกาหยอดคําแซวชายหนุ่มซึง่ เขาก็ได้ แต่มองและยิ ้มออกมาแทนคําตอบ

“จา นี่คณ
ุ พิมพ์ พิมพ์นี่จาครับ” เขากล่าวแนะนําสันๆ
้

“สวัสดีคะ่ คุณจา เห็นพงษ์ เล่าให้ ฟังบ่อยๆ คุณสวยกว่าที่ฉนั คิดไว้

เยอะเลยนะคะ ไม่น่าล่ะ โรปเค้ าถึงไปไหนไม่รอด” พูดจบก็เหลือบสายตามองคน
ถึงกล่าวถึง เมื่อเห็นว่าโรเบิร์ตหลบสายตาเธอก็ยิ ้มแล้ วเชิญคนทังคู
้ เ่ ข้ าไปในงาน

“โรป พาคุณจาเข้ าไปในงานเถอะค่ะ เมื่อยเปล่าๆ อีก 20 นาทีจะเริ่ ม

งานแล้ ว เดี๋ยวเจอกันในงานนะคะคุณจา”

“ค่ะ” ณัฐวลัยรับปาก เธอรู้สกึ ถูกชะตากับผู้หญิงคนนี ้เหลือเกิน เธอ

คงจะเป็ นเพื่อนกับหญิงสาวได้ อย่างสะดวกใจกว่านี ้หากมีโอกาสได้ คยุ กันนานๆ
กว่านี ้

“เป็ นไงบ้ าง” โรเบิร์ตก้ มกระซิบถามหลังจากที่เดินเข้ ามายังห้ อง

รับรองแขกซึง่ แขกส่วนใหญ่ เขาไม่คอ่ ยรู้จกั เนื่องจากไม่อยู่ในสายงายธุรกิจของเขา
ก็เลยไม่ต้องปลีกเวลาไปทักทายผู้ใหญ่
 “คะ อะไรเหรอคะ” ณัฐวลัยทําหน้ างง ตามองตามเขา

“ก็คณ
ุ พิมพ์ไง ดูเหมือนเธอจะถูกชะตากับคุณนะ”

“เหรอคะ เธอก็ดีคะ่ ทําไมเหรอ”

“ใช่ คุณพิมพ์จะเป็ นเพื่อนที่ดีกบั คุณได้ ” เขากล่าวแล้ วยิ ้มออกมา

เมื่อณัฐวลัยเข้ าใจความหมายของเขาก็อดยิ ้มตอบออกมาไม่ได้ มือบางกุมมือหนา
ไว้ อย่างมัน่ คง ทังสองสบตากั
้ นด้ วยความหมายที่ลกึ ซึ ้งจนยากจะบรรยาย

ชาติชายเดินเข้ ามาพร้ อมกับคูบ่ า่ วสาวหลังจากที่ต้อนรับ

แขกเหรื่ อเสร็จสิ ้น แล้ ว เขาเห็นเพื่อนและหญิงสาวที่เขาควงมามองหน้ ากันหวาน
ฉํ่าและอดรู้สกึ อิจฉาไม่ ได้ ถ้ าเขามีแฟนสวยแบบนี ้จะไม่ปล่อยให้ หลุดมือไปอย่าง
เด็ดขาด และเขาก็คิดว่าเพื่อนจะรู้สกึ แบบเดียวกับเขา เพราะเท่าที่สงั เกตพฤติกรรม
หลายอย่างแล้ วความรู้สกึ ที่แสดงออกมามันเริ่ ม ชัดเจนเป็ นรูปแบบอื่นไม่ได้ แล้ ว

“โรป มองตาคุณจาหวานซะมดขึ ้นเป็ นสายเชียว เกรงใจข้ ามัง่ ตัว

คนเดียวนะโว๊ ย” ชาติชายเอ่ยขัดความหวานของทังสองขึ ้ ้นทันทีหลังจากที่หย่อน
กายลงนัง่ บนโต๊ ะ เดียวกันอย่างคุ้นเคย ณัฐวลัยที่โดนชายหนุ่มกล่าวหยอกล้ อก็ก้ม
หน้ าเพื่อหลบซ่อนความอาย
 “ก็ฉนั บอกแกให้ หาซักคน แกก็ไม่ทํา แล้ วเวลาแบบนี ้ทําบ่นยิ่งกว่า
หมีกินผึ ้ง” โรเบิร์ตกล่าวเสียงเบื่อหน่าย

“ก็มนั หาไม่ได้ นี่นา ให้ ทํายังไง” ชายหนุ่มกล่าวเสียงปลงๆ

“หาไม่ได้ หรื อเลือกมากกันแน่คะ ระวังจะขึ ้นคานนะคะ ยิ่งสมัยนี ้ลง

ยากซะด้ วย” ณัฐวลัยกล่าวแสดงความเห็น เธอปรับตัวให้ เข้ ากับเพื่อนของชาย
หนุ่มได้ อย่างรวดเร็ว แม้ ว่าจะเจอกันไม่กี่ครัง้ ก็ตาม ถึงอย่างนันเธอก็
้ ร้ ูจกั ชื่อเสียง
เรี ยงนามของชาติชายดี ก็เขาโด่งดังในเรื่ องการทํางานมากขนาดไหน เพียงแต่ไม่
รู้จกั เป็ นการส่วนตัวเท่านันเอง
้

“โถ่ คุณจาครับ อย่างผมนี่นะจะเลือกมาก มีให้ เลือกก็บญ

ุ แล้ วล่ะ
ครับ” ทังสามคนหั
้ วเราะออกมากับคํากล่าวตลกของชาติชาย จนจักรพงษ์ และพิม
ผกาเดินมายังโต๊ ะที่พวกเขานัง่ อยู่

“โรป แม่ฉนั อยากเจอนายน่ะ ไปหาท่านหน่อยสิ คุณจาครับ ขอยืม

ตัวเจ้ าโรปหน่อยนะครับ เดี๋ยวนํามาคืน”

“ค่ะ ตามสบายค่ะ” ณัฐวลัยตอบรับแต่ก็ร้ ูสกึ หวัน่ เล็กน้ อยที่โรเบิร์

ตจะทิ ้งเธอไว้ ที่นี่

“ชาติ แกไม่ต้องไปหรอก อยู่เป็ นเพื่อนคุณจาที่นี่แหละ นายเจอ

ครอบครัวฉันแล้ วนี่” ชาติชายรี บบอกเพราะแม่ของชายหนุ่มมีเรื่ องจะอบรมเพื่อน
หลายอย่าง เพราะในบรรดาเพื่อนเขาทังหมด้ โรเบิร์ตเป็ นเพื่อนที่แม่ของเขาเอ็นดู
มากกว่าใครเพื่อนและเพื่อนของเขาก็ เคารพและเชื่อฟั งแม่มาก ดังนันเขาจึ
้ งอยาก
ให้ แม่ช่วยอบรมเพื่อนของเขาบ้ าง

“เออ เอางันหรอ
้ จาเดี๋ยวผมมานะ” โรเบิร์ตถามความเห็น แต่เมื่อ
เห็นแววตาบางอย่างของเพื่อนเขาก็ต้องยอมตามใจ

“ค่ะ ฉันอยู่กบั คุณชาติได้ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

“ใช่ อยู่กบั ฉันจะกลัวอะไร ไปเถอะน่า” ชาติชายกล่าวสมทบ เขาคิด

ว่าเพื่อนโรเบิร์ตชักจะหวงณัฐวลัยมากจนเกินไป แต่ถึงอย่างนันก็ ้ ยงั ไม่ยอมรับ
อย่างชัดเจนซะทีว่าคิดอย่างไรกับเธอกันแน่

โรเบิร์ตได้ ยินเพื่อนเยาะเย้ ย เขาก็เดินตามคูบ่ า่ วสาวไปตามทาง

พลางเหลือบสายตามองคนทังสองที ้ ่จากมาก็เห็นว่าทังสองคนเข้
้ ากันได้ ดี เขาก็โล่ง
ใจไปมากโข ชายหนุ่มเชื่อว่าเพื่อนของเราไว้ ใจได้ และคงจะไม่หกั หลังเขาแน่นอน
แต่ถึงอย่างนันเขาก็
้ ไม่อยากทิ ้งเธอไว้ คนเดียวเนื่องจากช่วงนี ้รู้สกึ ว่าณัฐ วลัยจะไม่
ค่อยสบาย เขาอยากดูแลเธอใกล้ ๆ แต่ติดที่แม่ของเพื่อนอยากเจอ ตังแต่ ้ กลับมา
เมืองไทยเกือบปี เขาก็ไม่ได้ เข้ าไปกราบท่านเลย

“คุณชาติไม่ไปเหรอคะ นานๆเจอท่านที”
 “ไม่ดีกว่าครับ รายนันน่้ ะเป็ นลูกรัก ส่วนผมเป็ นลูกชัง ก่อนเริ่ มงาน
ผมก็ไปกราบท่านแล้ ว ปล่อยให้ เจ้ าโรปคุยกะท่านเองดีกว่าครับ”

“ค่ะ” ณัฐวลัยรับคําอย่างงงๆ อย่างโรเบิร์ตนะจะเป็ นลูกรักของใคร

ได้ อารมณ์ออกจะร้ อนขนาดนัน้

“ว่าแต่ คุณจาอ้ วนขึ ้นหรื อเปล่าครับ ผมรู้สกึ เหมือนว่าจะเป็ นอย่าง

นัน”
้ ชายหนุ่มถามด้ วยความสงสัย เพราะเจอคราวก่อนณัฐวลัยจะผอมกว่านี ้ แต่
ครัง้ นี ้กลับดูมีนํ ้ามีนวลขึ ้นเยอะ ทําเอาคนถูกถามอึ ้งไปทันที

“เอ่อ คงงันมั
้ ง๊ คะ ช่วงนี ้จาไม่คอ่ ยได้ ออกไปข้ างนอกน่ะคะ เลยนอน
เยอะไปหน่อย” คําตอบที่ตอบออกไปฟั งดูแปลกๆแต่มนั ก็คือเรื่ องจริ ง แต่มนั แค่จริ ง
ไม่หมดเท่านันเอง
้ ณัฐวลัยหาทางหลบสายตาของคนตรงหน้ าที่มองมาอย่างงุนงง
เมื่อคิดออกเธอก็ขอตัวทันที

“คุณชาติคะ จาขอตัวไปเข้ าห้ องนํ ้าหน่อยนะคะ”

“ครับ ให้ ผมไปเป็ นเพื่อนหรื อเปล่าครับ” ชาติชายถามด้ วยความหวัง

ดี หากโรเบิร์ตกลับมาแล้ วรู้ว่าเขาปล่อยให้ ผ้ หู ญิงคนนี ้ออกไปตามลําพังมีหวัง
หงุดหงิดใส่เขาเป็ นแน่

“จาไปเขาห้ องนํ ้าหญิงนะคะ ไม่เป็ นไรหรอกค่ะ จาไปเองได้ ” เธอ

กล่าวพร้ อมกับอมยิ ้มบางๆออกมา
 “เอ่อ...งัน้ ก็ได้ ครับ อย่านานนะครับ” ชายหนุ่มอดขํากับความเปิ่ น
ของตัวเองเสียเหลือเกิน เขามองตามหญิงสาวเดินจากไปตาละห้ อย ถ้ าเขามีแฟน
แบบนี ้ก็คงจะดีไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว เขาบ่นในใจอย่างท้ อแท้

อรวรรณจ้ องมองโต๊ ะของเป้าหมายอย่างไม่คลาดสายตา เมื่อเธอ

เห็นว่าโรเบิร์ตเดินห่างไปจากโต๊ ะกับคูบ่ า่ วสาวแล้ วทิ ้งยัยพยาบาล รุ่นพี่ไว้ คนเดียว
เธอก็ยิ ้มเยาะอยู่ในใจ แต่ต้องสะดุ้งเมื่อเพื่อนสาวสะกิดเธออย่างแรงที่ลําแขนสวย
นัน้

“ยัยฝ้าย แกสนใจฉันหน่อยสิ คอยมองแต่ใครอยู่ได้ ฉันพาแกมา

งานแต่แกไม่สนใจฉันเลย ปล่อยฉันพูดคนเดียวอยู่ได้ ” เพื่อนสาวกล่าวอย่าง
หงุดหงิดต่อความไม่สนใจของเพื่อน

“แหม ขอโทษละกัน ฉันขอไปเข้ าห้ องนํ ้าก่อนนะ แกก็นงั่ คุยกับคน

ข้ างๆไปก่อนละกัน เดี๋ยวมานะ” ว่าแล้ วก็ลกุ ขึ ้นทันที แล้ วเดินจากไปโดยไม่ฟังเสียง
คัดค้ านของเพื่อนเลยซักนิด

“เดี๋ยวสิ ฝ้าย ยัยบ้ า ทิ ้งฉันได้ นะเธอ” เพื่อนสาวได้ แต่นงั่ ข่มเขี ้ยว

อยู่ตรงโต๊ ะเดิม สายตามองตามเพื่อนสาวออกไป
 ตอน ปะทะด้ วยอารมณ์

ปะทะด้ วยอารมณ์

โรเบิร์ตเดินกลับมายังโต๊ ะด้ วยใบหน้ าที่สงบเสงี่ยมเป็ นพิเศษ เขาโดน

แม่ของเพื่อนอบรมหลายเรื่ อง โดยเฉพาะเรื่ องของณัฐวลัย เพื่อนตัวแสบของเขาคง
ต้ องเล่าให้ ท่านฟั งถึงเรื่ องที่เขาเคยรังแกเธอแน่นอน คิดแล้ วก็หงุดหงิดเสียจริ งๆ โร
เบิร์ตกําลังจะตามเธอไปพบท่านเพราะท่านอยากเห็นเธอมาก ตอนแรกกะจะมาดู
เองแต่เขาอาสาจะมาตามให้ คิดแล้ วก็เคืองเพื่อนของเขาไม่หาย

เมื่อชายหนุ่มเดินมาที่โต๊ ะก็เจอชาติชายนัง่ อยู่เพียงลําพังโดยปราศจาก

ร่าง ของคนที่เขาต้ องการเจอ สายตาคมกวาดมองไปรอบโต๊ ะเผื่อว่าเธอจะคุยกับ
คนรู้จกั อยู่แถวนี ้ แต่ก็หาไม่เจอร่างที่ค้ นุ ตาแม้ แต่น้อย

“ชาติ จาเค้ าไปไหนวะ” โรเบิร์ตเดินมาที่โต๊ ะอย่างรวดเร็วจนชาติชายที่

กําลังมองสาวสวยเพลินๆต้ อง ตกใจเบี่ยงสายตาหลบไปที่อื่นอย่างรวดเร็ว

“อ้ าว กลับมาแล้ วเหรอ แล้ วเจ้ าพงษ์ กะคุณพิมพ์ละ่ ไม่มาด้ วยเหรอ”

 “ออ อยู่ข้างในกะคุณแม่น่ะ แล้ วจาล่ะไปไหน” เขากล่าวรวดเร็วแต่
สายตาก็มองไปรอบๆห้ องที่มีแขกเหรื่ อมากมายละลานตา ทุกคนล้ วนแต่แต่งกาย
อวดความรํ่ ารวย จนเขารู้สกึ เบื่อกับการกระทําของคนในสังคมที่เขาอยู่

“คุณจาไปเข้ าห้ องนํ ้าน่ะ” ชาติชายบอกแบบขอไปที

“แล้ วทําไมแกปล่อยให้ จาไปคนเดียววะ ยิ่งไม่ร้ ูจกั ใครอยู่ด้วย”

“อ้ าว คุณจาเขาเป็ นผู้หญิงจะให้ ฉนั ไปส่งเธอที่ห้องนํ ้า แกบ้ าหรื อ

เปล่า” เขากล่าวอย่างมีเหตุผล ซึง่ เป็ นเหตุผลที่เขาก็ลืมคิดไปในตอนแรก เขามอง
หน้ าเพื่อนหนุ่มที่ตอนนี ้กระวนกระวายใจอย่างเด่นชัด

“เอ่อ เข้ าใจ แต่วา่ จาเขาไม่คอ่ ยสบายนะ ฉันเห็นจาอาเจียนตอนเช้ า

ทุกวันเลย ว่าแต่เธอไปนานแล้ วยัง”

“ออ ก็นานพอดูนะ งัน้ แกก็ไปดูหน่อยละกัน แต่อย่าไปนานล่ะ เดี๋ยว

เจ้ าบ่าวเจ้ าสาวจะขึ ้นเวทีแล้ วนะโว้ ย ” พอกล่าวเสร็จชาติชายก็เดินจากไป ทิ ้ง
อาการบางอย่างให้ โรเบิร์ตโมโหเล่นๆ

“อย่าให้ ถึงทีข้ามัง่ ล่ะ” โรเบิร์ตพึมพําอยู่คนเดียวแล้ วเดินไปทางไป

ห้ องนํ ้าตามที่เพื่อนของเขาบอก
 “สวัสดีคะ่ คุณโรป” เสียงหวานใสเอ่ยทักขึ ้นเมื่อชายหนุ่มเดินมาตาม
ทางเดินเพื่อไปยังห้ องนํ ้า อรวรรณเห็นชายหนุ่มเดินมาด้ วยท่าทางที่สง่างาม เธอจึง
เอ่ยทักก่อนที่เขาจะเดินผ่านไป

“เอ่อ...คุณฝ้าย คุณก็มางานนี ้เหมือนกันเหรอ” โรเบิร์ตกล่าวทักอย่าง

ไว้ ตวั ตอนแรกชายหนุ่มชะงักนิดหน่อยที่เห็นหญิงสาวตรงหน้ า เขาไม่คิดว่าจะเจอ
เธอในเร็ววันนี ้หลังจากที่พยายามหลบหลีกมาหลายสัปดาห์ และยิ่งมาเจอใน
สถานการณ์แบบนี ้อีก ความกังวลหากณัฐวลัยมาเจอก็เริ่ มเกิดขึ ้น

“ฉันมากับเพื่อนน่ะคะ แล้ วคุณละคะ มากับพี่จาหรื อเปล่า” อรวรรณ

แกล้ งถามทังที
้ ่ร้ ูอยู่แก่ใจ เมื่อเป้าหมายออกมาถึงที่โดยไม่ต้องออกแรงเธอต้ องรี บ
คว้ าโอกาสนี ้ไว้

“ครับ ผมมากับจา” เมื่อตอบเสร็จชายหนุ่มมีทีท่าจะผละจากไปแต่

มือบางของหญิงสาวข้ างหลังก็ยดึ ชายเสื ้อของเขาไว้ เสียก่อน โรเบิร์ตชะงักทันที

“อย่าเพิ่งไปซิคะ คุยกับฝ้ายก่อน ฝ้าย...ฝ้ายคิดถึงคุณมาก” นํ ้าตาที่

เหมือนสัง่ ได้ ของหญิงสาวปริ่ มขอบตาเพื่อเรี ยกร้ องความเห็นใจ และเธอก็คิดว่ามัน
ใช้ ได้ ผลเมื่อสบตากับชายหนุ่ม

“คุณหลบหน้ าฝ้ายตลอดเวลา” เธอกล่าวตัดพ้ ออีกครัง้ แต่คราวนี ้มัน

ใช้ ได้ ผล ถึงแม้ ว่าท่าทีของโรเบิร์ตจะลังเลอยู่ซกั หน่อย แต่เขาก็หยุดมองเธอด้ วย
แววตาแห่งความเสียใจ และเธอคิดว่าต้ องใช้ มนั ให้ เป็ นประโยชน์

“เรื่ องระหว่างเราผมขอให้ มนั ยุติลงแค่นี ้เถอะครับ อย่าให้ มนั ยุ่งยาก

ไปกว่านี ้เลยนะครับ เราจากกันด้ วยดีดีกว่านะ” ชายหนุ่มพยายามเจตจาให้ ไม่
กระทบจิตใจของเธอมากนัก เพราะเขาเข้ าใจว่าเธออาจจะกําลังเสียใจต่อเรื่ องนี ้
มากเช่นกัน

“ค่ะ ฝ้ายเข้ าใจ แต่วา่ ฝ้ายก็ต้องขอเวลาทําใจบ้ าง อย่าโกรธฝ้ายเลย

นะคะที่ฝ้ายไปหาคุณที่บริ ษัท ฝ้ายแค่อยากเจอคุณจริ งๆ”

“ครับ ผมพอจะเข้ าใจ ผมขอตัวก่อนนะฮะ” ว่าแล้ วเขาก็ดงึ มือน้ อยๆ

ที่จบั เขาไว้ แน่นออก แต่เสียงใสก็ดงั ขึ ้น

“โรป..” เพียงเท่านัน้ อรวรรณก็ดงึ เขาไว้ และเขย่งปลายเท้ าขึ ้นจูบ

ปากหนาด้ วยความตังใจ ้ โรเบิร์ตตกใจที่โดนจู่โจมแบบไม่ทนั ตังตั้ วเขาก็ได้ แต่ชะงัก
งัน ปล่อยให้ หญิงสาวจูบเขาอยู่อย่างนัน้ เขาไม่คิดว่าคนแบบอรวรรณจะกล้ าทํา
แบบนี ้ มือหนาพยายามจับไหล่บางไว้ ขืนตัวไว้ ไม่ให้ คล้ อยตามไปกับรสจูบของ
เธอ

อรวรรณยิ ้มเยาะอยู่ในใจ มือบางของเธอเลื่อนขึ ้นไปเกาะคอเขาและ

โน้ มลงมาอีกทังยั
้ งพยายามต่อต้ านอาการ ขัดขืนของชายหนุ่ม แต่เขาก็ให้ เกียรติ
เธอโดยไม่ผลักเธอออกอย่างแรง และนี่มนั เป็ นความผิดพลาดครัง้ ใหญ่ของเขาเลย
ทีเดียว

“โรป!!!” เสียงที่ดงั ขึ ้นนันห่

้ างออกไปเล็กน้ อย นํ ้าเสียงตกใจกับสิ่งที่
ได้ เห็นเป็ นอย่างมาก

“จา พี่จา” ทังสองคนผละออกจากกั

้ นทันที อรวรรณแอบยิ ้มเยาะ
ออกมาอย่างเห็นได้ ชดั และจงใจให้ ณฐั วลัยเห็น ส่วนโรเบิร์ตเดินเข้ าไปหาเจ้ าของ
เสียงเข้ มนันพร้
้ อมจะอธิบายเรื่ องที่เกิด ขึ ้น

“จา เราไม่...”

เพี๊ยะ!!!

“คุณจะบอกว่าไม่มีอะไรกันใช่ไหม... เก็บคําแก้ ตวั ของคุณไว้ ดีกว่า ”

ยังไม่ทนั ที่โรเบิร์ตจะอธิบายเรื่ องราวใดๆ ณัฐวลัยก็เลือดร้ อนไปเสียก่อน เธอตวาด
เขาขึ ้นมาทันที

“พี่จาคะ ฟั งพวกเราก่อนนะคะ” อรวรรณพูดแทรกขึ ้นมา หวังจะ

เรี ยกร้ องคะแนนความสงสารจากชายหนุ่ม

“พูดหยุดไปเลยนะอย่ามาตีสองหน้ ากับฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่ร้ ูนะว่า

เธอคิดจะทําอะไร ” ณัฐวลัยตวาดทันที ผู้หญิงคนนี ้ร้ ายกว่าที่เธอคิดไว้ มาก
เสียดายความรู้สกึ ดีดีที่เธอมอบให้ ในช่วงเวลาหนึง่ เธอน่าจะเชื่อเพื่อนของเธอ
ตังแต่
้ แรก

“พี่จาคะ ฝ้ายไมได้ คิดอย่างที่พี่จาคิดเลยนะคะ พี่จาอย่าโกรธคุณ

โรปเลยนะคะ” อรวรรณรี บปฏิเสธทันที แต่ทนั ทีที่เธอพูดจบ ฝ่ ามือน้ อยๆของณัฐ
วลัยก็ฟาดลงมาบนใบหน้ านวลนันอย่
้ างรวดเร็ว จนคนโดนตบหน้ าหันไปอีกด้ าน
ทันที

“หยุดนะ ฉันไม่อยากฟั ง ผู้หญิงหน้ าด้ านแบบเธอน่ะ ไร้ ยางอายแค่

ไหน แค่เธอพูดฉันก็เห็นลิ ้นไก้ เธอหมดแล้ ว!!” ว่าแล้ วณัฐวลัยก็เหวี่ยงอรวรรณลง
บนพื ้นและตามด้ วยร่างเพรี ยวบางของเธอลงไป คร่อมร่างของคนที่อยู่ใต้ อาณัติ
หญิงสาวทังตบทั
้ งจิ ้ กจนตอนนี ้ร่างของอรวรรณเขียวชํ ้าไปหมด ส่วนคนที่ถกู กระทํา
ก็ได้ แต่ปัดป้องเพราะไม่สามารถต้ านอารมณ์ของโมโหที่รุนแรง ได้ เลย

โรเบิร์ตที่มองหญิงสาวทังสองทะเลาะกั
้ น เขาก็ต้องตกใจเมื่อ
เห็นณัฐวัยสติแตกเพราะความโกรธ เขาไม่คิดว่าเธอจะมีอารมณ์หงึ หวงที่รุนแรงดัง่
พายุเช่นนี ้ ต่อเมื่อรปภ.วิ่งเข้ ามาเพราะได้ ยินเสียงโวยวายนันเขาจึ
้ งค่อยได้ สติด้วย
ไม่ สามารถจัดการเรื่ องแบบนี ้ได้ เลย มันเกินความคาดหมายและไม่เคยเจอ
เหตุการณ์แบบนี ้เลยซักครัง้ เขาเข้ าไปจับแยกณัฐวลัยออกจากอรวรรณใน
ขณะที่รปภ.เข้ าไปช่วยคนที่ร่างเขียว ชํ ้าไปทังตั้ วให้ ลกุ ขึ ้น

“ปล่อยฉันนะ ปล่อย ฉันจะไปตบผู้หญิงหน้ าด้ านคนนัน” ้ ณัฐวลัย

พยายามพลักชายหนุ่มและดิ ้นรนสุดแรงให้ หลุดพ้ นจากอ้ อมแขนที่รัดรึงเธอ ไว้ เสีย
แน่น
 เพี๊ยะ...

ณัฐวลัยหน้ าหันเมื่อโรเบิร์ตตบเธอเข้ าฉาดใหญ่เพื่อนเรี ยกสติของ

เธอกลับคืนมา แต่เขาหารู้ไม่วา่ มันเป็ นการกระทําที่ผิดมหันต์

“ไอ้ โรป!!” เสียงเพื่อนชายทังสองของเขาดั

้ งขึ ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของ
เขาตบหญิงสาวคนรัก ชาติชายและจักรพงษ์ รีบเดินออกมาเมื่อรปภ.หนุ่มเข้ าไป
บอกว่าเพื่อนของเขาเกิด เรื่ องทะเลาะวิวาท แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็ นภาพที่เขา
เห็น

“นี่คณ
ุ บ้ าไปแล้ วเหรอไง ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะเป็ นคนไม่มีเหตุผล
แบบนี ้เลยนะ...” ชายหนุ่มตะคอกณัฐวลัยอย่างแรง เขามองหน้ าเธอที่ตอนนี ้มีรอย
แดงของฝ่ ามือเขาขึ ้นมาเป็ นปื น้ แต่ที่เขาทําเพื่อนเรี ยกสติเธอต่างหากล่ะ

“คุณ...ตบฉันเหรอ...คุณปกป้องมันใช่ไหม ทําไมคุณทํากับฉันแบบ
นี ้”

“ก็เพราะเธอสติแตกยังไงล่ะ ฉันถึงต้ องเรี ยกสติของเธอกลับมา ฉัน

ไม่น่าพาเธอมาเลย เธอกลับบ้ านไปสงบสติอารมณ์ก่อน ถ้ าเธอใจเย็นกว่านี ้แล้ วเรา
ค่อยคุยกัน” ชายหนุ่มสัง่ เสียงเข้ ม ณัฐวลัยได้ แต่ยืนอึ ้งกับสิ่งที่เขาพูดออกมา โรเบิร์
ตผละจากณัฐวลัยไปหาอรวรรณที่ตอนนี ้ชํ ้าเขียวไปทังตั ้ วและกําลังสัน่ ด้ วยความ
ตกใจโดยไม่สนใจคนที่ยืนมองเขาเลยแม้ แต่น้อย อรวรรณแอบหันมายิ ้มเยาะณัฐ
วลัยที่มองตามอย่างปวดร้ าว

“โรป คุณจะไปกับมันใช่ไหม คุณถึงทิ ้งฉันไว้ แบบนี”้ ณัฐวลัยกัดฟั น

ถาม แต่คําตอบที่ได้ กลับเงียบ

“คุณจากลับก่อนดีกว่าครับ ผมจะพาคุณไปส่ง” ชาติชายเดินเข้ า

มาหาณัฐวลัย พร้ อมกับ พูดกลับเธอเบา แต่ณฐั วลัยก็ไม่ได้ สนใจในสิ่งที่เขาพูด
ออกมาแม้ แต่น้อย

“คุณตอบฉันมาสิโรป คุณจะไปกับมันใช่ไหม!!” ณัฐวลัยตะโกน

ถามเสียงดังตามกองเพลิงที่ซ่อมสุมอยู่ในอก

“ใช่ ผมจะไปกับเขา พอใจคุณหรื อยัง” ว่าแล้ วชายหนุ่มก็ลาก

อรวรรณออกไปจากพื ้นที่นนอย่ ั ้ างรวดเร็ว ทิ ้งหญิงสาวและเพื่อนของเขายืนอึ ้งกับ
สิ่งที่เขาพูดอยู่อย่างนัน้ จนร่างของณัฐวลัยทรุดลงไปเพราะไม่มีแรงจะยืนแม้ แต่
น้ อย แต่ดีที่ชาติชายประคองเธอไว้ ทนั ไม่อย่างนัน....
้

“คุณจา คุณเป็ นไงบ้ าง” ชาหนุ่มถามอย่างห่วงใย

“คุณชาติ...พาจากลับบ้ านทีนะคะ จา...ฮือๆๆ” ว่าแล้ วเธอก็ปล่อย

โฮกับอกของเขาอย่างไม่อายใคร ชาติชายมองหน้ าจักรพงษ์ แล้ วส่ายหัวให้ กบั เรื่ อง
ที่เกิดขึ ้น
 ______________________________________
ตอน ความรู้สกึ เกินบรรยาย

“คุณจาอยู่ได้ ใช่ไหมครับ หรื อจะให้ ผมไปตามเด็กๆขึ ้นมาอยู่เป็ น

เพื่อน” ชาติชายถามด้ วยความเป็ นห่วง ขณะนี ้ ณัฐวลัยหน้ าซีดมาก หลังจากที่เขา
พาเธอมาส่งที่บ้านเมื่อลงจากรถเธอก็วิ่งไปอาเจียนเอาเป็ นเอา ตาย ทําเอาคนทัง้
บ้ านตื่นไปกันหมด คนใช้ ต้องหาหยูกหายามาให้ กนั จ้ าละหวัน่ สุดท้ ายแล้ วเขาก็
ต้ องพาเธอขึ ้นมาพักบนห้ อง

“ค่ะ จาอยู่ได้ ค่ะ ขอบคุณคุณชาติมากเลยนะคะ ที่เป็ นห่วงจา คุณ

ชาติกลับไปก่อนเถอะค่ะ”

“แต่วา่ ...”

“นะคะ จาขอร้ อง จาอยากอยู่คนเดียว” ณัฐวลัยกล่าวอ้ อนวอน

ตอนนี ้เธอไม่สามารถจะอยู่ร่วมกับใครหรื อทําอะไรได้ นอกจากอยู่คนเดียว อยู่เฉยๆ
ชาติชายเห็นอาการของเธอแล้ วก็ต้องถอนใจออกมาอย่างยากลําบาก เขาเป็ นห่วง
เธอจริ งๆ ไม่อยากปล่อยให้ อยู่คนเดียว แต่จะทําอย่างไรได้ ในเมื่อผู้หญิงคนนี ้ไม่ใช่
ของเขาและเขากับเธอก็เพิ่งรู้จกั กัน สถานการณ์ของเขายังห่างไกลจากการ
ปลอบใจเธอมากเอาการ ดังนันเขาจึ้ งต้ องถอนไปตังหลั
้ กเสียก่อนที่มนั จะยาก
เกินไป

“ก็ได้ ครับ” ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้ องอย่างเงียบเชียบ อย่างน้ อย

ที่นี่ก็เป็ นบ้ านของเธอเอง เมื่อชายหนุ่มเดินออกไป ณัฐวลัยร้ องไห้ ออกมาเสียงดัง
เธอเสียใจกับเรื่ องราวที่เกิดขึ ้นอย่างที่สดุ เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะทําอย่างนี ้ เขาทํา
ให้ เธอเชื่อใจแต่สดุ ท้ ายก็กลับมาทําร้ ายเธออีก เธอจะทําอย่างไรกับเรื่ องนี ้ต่อไปดี
ถ้ าคืนนี ้เขาไม่กลับมาเธอจะทําอย่างไร ถ้ าแค่ตวั เธอเพียงลําพังเธอจะเดินจากไป
อย่างไม่ลงั เล แต่ตอนนี ้เธอมีลกู น้ อย ลูกที่ควรจะเติบโตมาในโลกที่สวยงาม แต่
หากเธอจากไปลูกก็ต้องขาดพ่อ มีปมด้ อย และได้ รับกรรมในสิ่งที่พ่อและแม่ของ
เธอสร้ างขึ ้นมา

อรวรรณนัง่ ร้ องไห้ เงียบๆอยู่ในห้ องตรวจของโรงพยาบาลโดยมีโร

เบิร์ตยืนมองอยู่ อย่างไร้ อารมณ์ เขาหงุดหงิดกับเสียงร้ องไห้ ครํ่ าครวญปานจะขาด
ใจเสียให้ ได้ อีกทังยั
้ งมีเรื่ องให้ ต้องคิดใคร่ครวญอีกมาก ดังนันเขาจึ
้ งไม่พดู จากับ
เธอแม้ แต่คําเดียว

“โรป...คุณจะไม่พดู อะไรนอกจากนิ่งอย่างเดียวเหรอคะ” อรวรรณ

เหวใส่เขา นี่ขนาดเธอร้ องไห้ ครํ่ าครวญมากมายขนาดนี ้ ชายหนุ่มยังไม่มีทีท่าจะ
เดินเข้ ามาปลอบเธอเลยแม้ แต่น้อย ไม่เหมือนตอนอยู่ในงาน เขามีท่าทางปกป้อง
เธออย่างเห็นได้ ชดั
 “งันคุ
้ ณอยู่รอทําแผลละกัน ผมจะออกไปรอข้ างนอก” ชายหนุ่ม
กําลังจะเดินออกไปจากจุดที่ยืน แต่มือบางก็ฉดุ เขาไว้ เสียก่อน

“นี่คณ
ุ จะทิ ้งฉันไว้ ที่นี่คนเดียวเหรอคะ ไม่ใจร้ ายไปหน่อยเหรอ
ผู้หญิงคนนันทํ
้ าฉันเจ็บนะ”

“นัน่ มันเรื่ องของคุณ ปล่อยผมเถอะ แค่นี ้ผมก็ปวดหัวจะบ้ าอยู่แล้ ว

อย่าทําให้ ผมต้ องอารมณ์เสียไปมากกว่านี ้เลย” ว่าแล้ วเขาก็แกะมือเธอออก

“แต่โรปคะ...ฉันรักคุณนะ ได้ โปรด อยู่กบั ฉันนะคะ” อรวรรณขอร้ อง

เขา พลางบีบมือเขาเบาๆ

“อย่าบอกว่ารักผมเลย ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ ร้ ูสกึ อย่างนันจริ

้ งๆ อย่าทํา
ให้ ผมต้ องเสียความรู้สกึ กับคุณไปมากกว่านี ้เลย อีกอย่างผมคงรับไม่ได้ หากต้ องมี
ภรรยาที่ผ่านมือใครต่อใครมาแล้ วแบบคุณ” มือหนาแกะมือบางของอรวรรณออก
อย่างแรงแล้ วเดินออกไปจากห้ อง ทิ ้งให้ หญิงสาวยืนอึ ้งกับคําพูดของเขาอยู่อย่าง
นัน้

“อาชา นายอยู่รอผู้หญิงคนนันละกั
้ น จัดการให้ เรี ยบร้ อย” ชาย
หนุ่มกล่าวกับลูกน้ องคนสนิทแล้ วเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เมื่อเขา
เห็นคนขับรถมารับเขาก็รีบขึ ้นรถทันที

“กลับบ้ านเลยหรื อเปล่าครับนาย” คนขับรถเอี ้ยวตัวมาถามอย่าง

เกรงๆ

“ไม่ ขับไปเรื่ อยๆ ฉันอยากคิดอะไรซักหน่อย” ชายหนุ่มกล่าวอย่าง

เหนื่อยล้ า เขาเอนพิงกายลงกับเบาะพร้ อมกับหลับตาลง มือหนากุมขมับไว้ แล้ วก็
เงียบไปตลอดทาง

“จา คุณจะไปไหน” โรเบิร์ตกลับมาถึงบ้ านพอดีกบั ที่ณฐั วลัยเดิน

ลงมาจากบันไดด้ วยสีหน้ าที่อิด โรย คนงานชายเดินตามหลังเธอมาอย่างนอบน้ อม
โดยหิ ้วกระเป๋ าใบใหญ่ของเธอตามลงมา ด้ วย เพียงแค่นี ้เขาก็เดาออกว่าเธอจะทิ ้ง
เขาไป

“ฉันขอไปตามทางของฉันนะคะ ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับการอยู่กบั
คุณ” ณัฐวลัยพูดออกมาอย่างอ่อนล้ าพร้ อมกับนํ ้าตาที่ไหนคลอ

“แต่วา่ ...”

“อย่างพูดอะไรออกมาเลยค่ะ ฉันรอคุณทังคื ้ น...แต่ แต่คณ

ุ ก็ไม่
กลับมา แค่นี ้ฉันก็เข้ าใจ เข้ าใจทุกอย่างแล้ วค่ะ ” หญิงสาวกลันนํ
้ ้าตาเอาไว้ แต่มนั ก็
ไม่สามารถห้ ามไม่ให้ ไหลออกมาได้ เลยแม้ แต่น้อย เสียงของเธอสัน่ เทา
 “จา...ผมขอโทษ อย่าไปจากผมเลยนะ ผมไม่อยากเสียคุณไป” โร
เบิร์ตกล่าวอ้ อนวอน เขาเดินเข้ าไปกอดเธอไว้ หลวมๆกลัวว่าเธอจะต่อต้ าน แต่เมื่อ
เห็นเธอนิ่งเขาก็กระชับอ้ อมแขนให้ แน่นกว่าเดิม

“จา ผมขอร้ อง อย่าไปเลยนะ อยู่กบั ผม”

“ฉันไม่อยากเจ็บปวดกับการรักคุณอีกแล้ ว ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ
ฉันไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้ อีกแล้ ว” เธอว่าพลางค่อยๆดึงอ้ อมกอดของเขา
ออกจากกายเธอ ชายหนุ่มใจหายทันทีเมื่อเธอดึงมือเขาออก

“ฉันอยากให้ เราคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ ้น นะคะ ปล่อยฉันไป” โรเบิร์

ตจ้ องมองดวงตาคูน่ นั ้ ดวงตาที่มีแต่ความเจ็บปวด เขาอาจจะไม่มีคา่ เพียงพอ
สําหรับเธอ เขาทําให้ เธอต้ องเจ็บปวด เขาทําร้ ายเธอทังจิ
้ ตใจและร่างกาย สมควร
แล้ วล่ะที่เธอจะขอแยกทางจากเขา และสมควรที่เขาจะปล่อยเธอไป

“แม้ ว่าผมจะอ้ อนวอนคุณเหรอ”

“ค่ะ อย่าพยายามเลย เพราะฉันก็ไม่ร้ ูว่าจะทนมองหน้ าคุณได้ อีก

นานแค่ไหน” เมื่อได้ ฟังอย่างนัน้ โรเบิร์ตก็ปล่อยแขนเขาให้ ตกลงกลางลําตัวอย่าง
อ่อนแรง เขาไม่มีปัญญาจะรัง้ เธอไว้ ได้ อีกต่อไปแล้ ว ทุกอย่างมันเป็ นความ
ผิดพลาดของเขาเอง

“ฉันไปนะคะ” ขณะที่ณฐั วลัยกําลังจะเดินจากไป โรเบิร์ตก็คว้ าตัว

เธอไว้ แล้ วประกบริ มฝี ปากของทังสองเข้
้ าด้ วยกัน มือหนาจับแก้ มเธอเบาๆไว้ ทงั ้
สองข้ าง เขาอยากซึมซับความรู้สกึ นี ้ไว้ ให้ นาน ฝั งมันไว้ ในก้ นบึ ้งของหัวใจให้ ใครหา
เจอนอกจากเขา ณัฐวลัยยอมโดยดี รสจูบของเธอตอนนี ้มีแต่ความเค็มปร่าของ
นํ ้าตาที่ไหลออกมาจากดวงตา จนชายหนุ่มถอนริ มฝี ปากออก แต่ก็ยงั จดจ่ออยู่กบั
ริ มฝี ปากของเธออย่างอ้ อยอิ่ง

“จา...ผม ผมไม่” “อย่าพูดอะไรออกมาเลยค่ะ ฉันต้ องไปแล้ ว”

ณัฐวลัยแกะมือของเขาออกอย่างแผ่วเบา เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ ว เธอกลัวว่า
เธอจะยอมใจอ่อนให้ กบั เขาอีก เธอต้ องไปก่อนที่หวั ใจดวงนี ้จะอ่อนแออีกครัง้

“จา..คุณจะไม่กลับมาอีกแล้ วใช่ไหม” โรเบิร์ตถามเสียงสัน่ ณัฐ

วลัยจับมือเขาที่กํารอบลําคอของเธอออก จากนันก็ ้ ก้าวออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่
หันกลับมามองชายหนุ่มอีกเลย นํ ้าตาที่ไหลออกมาจากตามันมากเกินกว่าจะทัน
เช็ดไหว เมื่อพ้ นจากตัวบ้ านเธอก็วิ่งเข้ าไปในรถของเธออย่างรวดเร็ว เมื่อปิ ดประตู
ลงเธอก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ความโศกเศร้ าเสียใจถาโถมเธอจนเกิน
กว่าจะรับได้ ณัฐวลัยโอบกอดตัวเองดัง่ ต้ องการสร้ างความอบอุ่นเพื่อช่วยขับไล่
ความเหน็บ หนาว แต่เธอก็ต้องทนมันให้ ได้ ถึงแม้ ว่าจะอีกนานก็ตามที
ตอน จมจ่อมกับความทุกข์

“คุณโรปอยู่ไหน” ชาติชายถามสาวใช้ หน้ าหวานที่ออกมาต้ อนรับเขา

อย่างรวดเร็ว เธอดูตกใจพร้ อมกับสายตาเว้ าวอนที่สง่ ออกมาอย่างชัดเจน
 “สวัสดีคะ่ คุณชาติ คุณโรปกําลัง เอ่อ...”

“กี่วนั แล้ ว”

“เป็ นแบบนี ้มา 3 วันแล้ วค่ะ คุณชาติช่วยพูดกับคุณโรปหน่อยนะคะ

พวกหนูกลัวจนไม่มีใครกล้ าเข้ าใกล้ แล้ วล่ะค่ะ” สาวใช้ รายงานด้ วยอาการกระอัก
กระอ่วน เพราะช่วงนี ้เจ้ านายของเธอไม่ทําอะไรนอกจากดื่มเหล้ า พอเมาจนหมด
สติคนสวนก็ต้องพาไปนอน พอตื่นมาก็ดื่มอีกจนเหล้ าหมดบ้ านไปแล้ ว

“แล้ วงานที่บริ ษัทล่ะ เขาไปดูมงั่ ไหม” ชาติชายถามขณะที่เดินไปยังหลัง

บ้ านที่เพื่อนของเขาอยู่ที่นนั่

“ไม่คะ่ เห็นว่านายสัง่ พี่อาชาดูแลแทนน่ะค่ะ” สาวใช้ หยุดพูดเมื่อเดิน

ออกมาจากประตูเจอระเบียงที่ชายเจ้ าของบ้ านนัง่ อยู่ หญิงสาวสะดุ้งตกใจเมื่อ
เสียงแก้ วตกกระทบพื ้น พร้ อมกับเสียงตะโกนโหวกเหวงโวยวายของเจ้ านายหนุ่ม

“ว๊ ายยยยยย”

“ปายอาวเหล้ ามาให้ ฉานเดี๋ยวนี”้ ชาติชายเดินเข้ าไปหาเพื่อนหนุ่มที่

ตอนนี ้กําลังอาละวาดใส่คนใช้ ที่ยืนเรี ยง รายอยู่ตรงหน้ าด้ วยสีหน้ าที่ตกใจและ
หวาดหวัน่ กับความกราดเกรี ย้ วนัน้
 “ออกไปก่อน เดี๋ยวฉันคุยเอง” เขากล่าวก่อนจะเดินมานัง่ ตรงข้ ามกับ
เพื่อนที่ตอนนี ้สภาพไม่ตา่ งไปกับวิญญาณ ที่ลอ่ งลอย รูปหน้ าที่เคยเอิบอิ่มเกลี ้ยง
เกลากลับรกไปด้ วยไรเครา เขาดูผอมซูบซีดไปมาก โครงกระดูกบนใบหน้ าเด่น
ขึ ้นมาชัดเจนโดยไม่ต้องสังเกต

โรเบิร์ตเป็ นแบบนี ้มานานเกือบเดือน แต่ช่วง 2 อาทิตย์แรกอาการ

เพื่อนหนุ่มไม่ได้ แย่ขนาดนี ้เลย เขายังออกไปทํางานได้ เป็ นปกติ แต่พอกลับจาก
ทํางานก็ออกไปดื่มจนเมามาย จนพนักงานในร้ านต้ องโทรตามเขาทุกครัง้ ไป แต่
ช่วงหลังนี ้เขาคิดว่าอาการเพื่อนคงดีขึ ้น จนสาวใช้ ในบ้ านโทรไปตามเขานัน่ เอง

โรเบิร์ตเบือนหน้ าหนีเพื่อนของตนที่นงั่ ลงตรงข้ าม เขาไม่อยากให้ ใคร

ต่อใครมาเห็นเขาในสภาพแบบนี ้ สภาพที่ร่างกายและจิตใจน่าสมเพสที่สดุ ตัง้
แต่ณฐั วลัยจากไปเขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทําอะไรซักอย่าง เขาไม่อยากออกไปไหน
แม้ แต่บริ ษัท บางครัง้ การที่เขานัง่ จมจ่อมอยู่ที่เดิมไม่ต้องรับรู้เรื่ องราวต่างๆที่จะทํา
ให้ เขาเป็ นทุกข์ไปมากกว่านี ้

“โรป นี่มงึ เป็ นอะไรไปวะ ” เขาถามเพื่อนด้ วยนํ ้าเสียงห่วงใย แต่ไม่มี

วี่แววว่าเพื่อนจะตอบกลับมาแม้ แต่น้อย

“ชาติ มึงกลับไปก่อนเถอะ กูไม่อยากตอบคําถามใครตอนนี”้

“ไอ้ โรป มึงดูสภาพมึงตอนนี ้สิ นี่มนั ผ่านมาเกือบเดือนแล้ วนะโว้ ย มึง

จะให้ ลกู น้ องดูแลบริ ษัทแทนมึงอย่างนี ้ได้ ไง มึงยกให้ เขาไปเลยดีกว่าไหมล่ะ”ชาติ
ชายกล่าวประชดเพื่อนที่ไม่ใส่ใจสิ่งรอบ ข้ างเหมือนเมื่อก่อน

“มึงไม่เป็ นกู มึงไม่ร้ ู อย่ามาพูดดีกว่าน่า กูไม่อยากฟั ง” ชายหนุ่ม

ตะคอกออกมาเสียงดัง ทังที ้ ่เขาเจ็บปวดเจียนตายแต่ไม่มีใครรู้เลยแม้ แต่น้อย ชาย
หนุ่มพยายามเก็บอาการไว้ ไม่แสดงออกมา ไม่ต้องการให้ ใครมาเห็นใจ แต่มนั ก็ไม่
เหมือนเดิม...

“ทําไม มึงไม่ไปตามเขาล่ะ มึงจะปล่อยเธอไปเฉยๆโดยที่ไม่ทําอะไร

เลยเหรอ” ชาติชายพูดให้ เพื่อนคิด เขาอยากช่วยเพื่อนแต่หากเจ้ าตัวไม่ยอมทํา
อะไรเลย ช่วยไปก็เท่านัน้

“กูไม่กล้ า กูกลัวว่าจาจะปฏิเสธกูอีก แล้ วกูไม่ร้ ูจะไปตามจาที่ไหน

กูไม่ร้ ูอะไรเกี่ยวกับเธอเลย” เขาตอบเสียงสัน่ พยายามกลันก้ ้ อนสะอื ้นลงไปไม่ให้
เพื่อนของเขารู้ว่าในใจตอนนี ้กําลังร้ องไห้ ออกมา

“นี่มงึ อยู่กบั คุณจามานานเท่าไหร่วะ ทําไมมึงไม่ใส่ใจเรื่ องของเธอ

บ้ าง” เขาตอบอย่างเหนื่อยใจ “มึงไปคิดให้ ดีละกันว่ามึงจะทํายังไงต่อไป มึงจะทน
อยู่ในสภาพแบบนี ้ต่อไปก็ตามใจ แต่ช่วยทําอะไรก็ได้ ที่มนั สมกับความเป็ นมึง
หน่อยได้ ไหม กูบอกมึงได้ แค่นี ้ กูไปละ” ว่าแล้ วชาติชายก็เดินจากมาปล่อยให้ เพื่อน
ของเขาคิดในสิ่งที่เขาพูดออกไป บ้ าง

โรเบิร์ตได้ ยินที่เพื่อนบอก เขาก็เริ่ มมีความหวังขึ ้นมา อย่างน้ อยก็มี

เพื่อนของเขาที่ยงั คอยช่วยเหลือหากเขาต้ องการ แต่ตอนนี ้เขาคิดไม่ออกจริ งๆว่า
เขาควรจะทําอย่างไร ชายหนุ่มลุกออกไปจากที่ตรงนันที ้ ่เกลื่อนไปด้ วยเศษแก้ วที่
แตกกระจายเกลื่อน ไปหมด เขามองสภาพห้ องแล้ วมันคงเหมือนกับจิตใจของเขา
ในตอนนี ้ที่มนั แตกเป็ นชิ ้น เหมือนเศษแก้ วที่ยากจะต่อได้ แล้ วของณัฐวลัยล่ะ มัน
คงแหลกละเอียดไม่มีชิ ้นดี

โรเบิร์ตเปิ ดประตูเข้ าไปยังภายในห้ องนอน ห้ องที่เขาไม่คิดแม้ แต่

จะเหยียบยํ่าเข้ ามา เพราะมันเป็ นห้ องที่มีแต่กลิ่นของหญิงสาวที่เขาและเธอเคยใช้
ชีวิตอยู่ด้วย กัน ความทรงจํายังคอยเตือนให้ เขาคิดถึงเธอเสมอ ทุกพื ้นที่ในห้ องนี ้
ยังมีกลิ่นกายของเธอฟุ้งไปทัว่ ของทุกชิ ้นในห้ องยังคงเหมือนเดิม เขาสัง่ แม่บ้าน
ไม่ให้ ทําความสะอาดห้ องนี ้ เขาอยากคงสภาพห้ องที่ยงั มีณฐั วลัยอยู่ ถึงแม้ ว่าเธอ
จะไม่อยู่แล้ วก็ตาม ชายหนุ่มนอนลงบนเตียงมองไปที่วา่ งเปล่าด้ านข้ าง พึมพํา
ออกมาอย่างคนเพ้ อเพราะพิษไข้

“จา...คุณอยู่ไหน ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน” นี่เขาคงจะทําร้ ายจิตใจ

เธอมากมายเหลือเกินจนทนไม่ไหวจึงต้ องเดินจากไป แต่น่าแปลกใจกับอาการของ
เขา เมื่อต้ องจากเธอ เขารู้สกึ ว่าอยู่คนเดียวไม่ได้ เขาทนไม่ได้ หากต้ องนอนคนเดียว
บนเตียงที่ยงั มีกลิ่นกายของคนที่เคยนอนร่วมเตียงติดค้ างอยู่ เขาคิดถึงเธอ
เหลือเกิน

เป็ นครัง้ แรกในรอบเดือนที่เขาเข้ ามาในห้ องนี ้โดยยัง มีสติอยู่บ้าง

ความอ้ างว้ างโดดเดี่ยวถาโถมจนเกินรับไหว ภาพณัฐวลัยที่ยิ ้มรับเขาตอนเช้ ายังคง
ติดตรึงอยู่ในใจ...จําแม้ กระทัง่ สัมผัส แผ่วเบาที่เขาและเธอส่งต่อถึงกัน ความทรง
จําเหล่านี ้ทําให้ เขาเจ็บปวดหัวใจอยู่ตลอดเวลา นี่เขาเป็ นอะไรไป เกิดอะไรขึ ้นกับ
เขากันแน่

รักเหรอ... นี่เขารักเธอใช่ไหม

แต่กว่าจะรู้ตวั ก็สายไปเสียแล้ ว ตอนนี ้เธอคงจากเขาไปไกล ไกล

แสนไกล และก็ยงั ไม่ร้ ูด้วยว่าการทําผิดครัง้ นี ้จะได้ รับการให้ อภัยเหมือนทุกคราว
หรื อ เปล่า คนที่เคยเอาแต่ใจและบังคับเธอในเกือบทุกเรื่ อง เธอพร้ อมจะยกโทษให้
ไหม โรเบิร์ตยกมือลูบหน้ าตัวเอง เมื่อรู้สกึ ถึงหยดนํ ้าบนใบหน้ า

นํ ้าตา...

นี่เขามีนํ ้าตาด้ วยหรื อนี่ ตังแต่

้ โตมาเขาถูกฝึ กให้ เข้ มแข็ง นํ ้าตาเป็ น
ความอ่อนแอของลูกผู้ชาย เขาจําไม่ได้ ว่าครัง้ สุดท้ ายที่เขาร้ องไห้ นนเมื ั ้ ่อไหร่กนั แต่
ครัง้ นี ้เพียงแค่คิด นํ ้าตาก็ไหลโดยไม่ร้ ูตวั ...

ภายในห้ องนอนที่รกสุดแสน โรเบิร์ตนอนหลับอย่างเหนื่อยล้ าจาก

การอดนอนมาหลายคืนจนร่างกายซูบผอม หญิงสาวเดินเข้ ามาเชื่องช้ าด้ วยกลัวว่า
คนบนเตียงจะตื่น โครงหน้ าที่ผ่ายผอมทําให้ หญิงสาวที่เดินเข้ ามานํ ้าตาซึม
 เธอนัง่ ลงบนเตียงด้ านข้ างชายหนุ่มที่หลับใหล พร้ อมกับเอื ้อมมือ
บางลูบแก้ มตอบนันอย่้ างเชื่องช้ า แผ่วเบา ชายหนุ่มรู้สกึ ถึงการเคลื่อนไหวบน
ใบหน้ า พลันสมองก็นกึ ถึงหญิงสาวที่จากเขาไปนานแรมเดือน แต่มนั เหมือนหลาย
ปี นกั ที่เธอจากเขาไป

“จา....” โรเบิร์ตละเมอออกมา พร้ อมกับลืมตาช้ าๆ ใช่ เธอจริ งๆ

ด้ วย เขาคิดในใจ

“โรป ฉันขอโทษที่ทิ ้งคุณไป ฉันรักคุณค่ะ” เพียงเท่านัน้ ร่างของ

หญิงสาวที่นงั่ อยู่บนเตียงเดียวกับเขาก็มลายหายไปต่อหน้ าต่อตา ชายหนุ่มตวัด
อ้ อมแขนคว้ าเอวเธอไว้ แต่ก็สายไปเสียแล้ ว

“จาาาาาาาาาา” โรเบิร์ตตะโกนออกมาพร้ อมกับร่างที่ผดุ ลุกอย่าง

รวดเร็วของตนเอง เหงื่อไหลตามแผ่นหลังและใบหน้ า นี่ความฝั นหรอกหรื อ เขาฝั น
ไปใช่ไหม...

####################################
ตอน ขอความช่วยเหลือ

ขอความช่วยเหลือ
 โรเบิร์ตเดินลงจากรถจากัวคันโปรดหลังจากใตร่ตรอง ใคร่ครวญอยู่
นานว่าเขาควรจะออกตามหาหญิงสาว ซึง่ ที่แรกที่เขาจะเริ่ มก็คงต้ องมาหาเพื่อนที่
สนิทที่สดุ ของเธอในโรงพยาบาล แห่งนี ้ ที่แห่งนี ้เขาไม่ได้ เหยียบยํ่าเข้ ามานานมาก
แล้ ว ด้ วยเพราะเขาไม่มีธรุ ะที่นี่เอง แต่สถานที่แห่งนี ้เป็ นที่ที่ณฐั วลัยเคยทํางาน แต่
เขาก็ไม่เคยย่างก้ าวเข้ ามาที่นี่เลย...เขาไม่คอ่ ยใส่ใจสิ่งรอบข้ างของเธอ เลย เขาเพิ่ง
รู้ตวั

ชายหนุ่มยืนหยุดอยู่กบั ที่เพราะไม่ร้ ูว่าจะตามหาการะเกดได้ ที่ไหน

เพราะเขา ไม่เคยมาที่นี่เลย อีกทังเขาก็
้ ยงั ไม่ร้ ูว่าจะคุยกับหญิงสาวได้ สนิทใจหรื อ
เปล่าในเรื่ องเพื่อน ของเธอ ก็เป็ นเพราะเขาอีกนัน่ แหละที่สร้ างเรื่ องขึ ้นมาไม่ร้ ูจบ

“คุณคะ มีอะไรให้ ดิฉนั ช่วยบ้ างไหมคะ” สายสมรเอ่ยทักเมื่อเห็นชาย

หนุ่มยืนงงๆเหมือนไม่ร้ ูจะเดินไปไหน อีกทังยั
้ งเห็นว่าเขาเป็ นหนุ่มต่างชาติจงึ เข้ ามา
ทักเผื่อจะช่วยอะไรเขาได้ บ้ าง แต่เมื่อมองใกล้ ๆเธอก็ร้ ูสกึ คุ้นหน้ าผู้ชายคนนี ้อยู่
บ้ าง

“เอ่อ..ผม...ผมมาหาคุณการะเกดน่ะครับ แต่ไม่ร้ ูว่าจะหาเธอได้ ที่

ไหน” ชายหนุ่มรู้สกึ ขัดเขินกับการต้ องพึง่ พิงคนแปลกหน้ าอยู่บ้าง เพราะโดยปกติ
เขาสัง่ ลูกน้ องทํางานอย่างเดียว

“อ๋อ มาหาน้ องเกด ว่าแต่..ได้ บอกเธอไว้ หรื อเปล่าคะ” หญิงสาวยัง

งงๆที่มีผ้ ชู ายมาหาการะเกด
 “เปล่าหรอกครับ พอดีมีธรุ ะด่วนนิดหน่อยนะครับ”

“ออ งันเดี
้ ๋ยวคุณไปนัง่ รอน้ องเกดอยู่ที่ร้านกาแฟที่น่นู ละกันนะคะ
เดี๋ยวพี่จะไปตามน้ องเกดมาให้ ให้ บอกว่าใครมารอพบดีคะ” เธอถามก่อนจากไป

“เอ่อ..โรเบิร์ตครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย” ชายหนุ่มกล่าวนอบ

น้ อมก่อนที่หญิงสาวจะเดินจากไป เขามองเหลียวซ้ ายขวาแล้ วเดินออกมาจาก
สถานที่ที่น่าอึดอัดเช่นนัน้ มุ่งหน้ าไปยังสถานที่นดั พบ

“คุณโรป สวัสดีคะ่ มารับยาให้ ยยั จาเหรอคะ” เสียงใสเอ่ยทักขึ ้น

จากข้ างหลังจนชายหนุ่มสะดุ้งตกใจจนต้ องรี บเก็บอาการ เขากําลังคิดอะไรเพลินๆ
จึงได้ ยินคําถามไม่ถนัดมากนัก

“เอ่อ...สวัสดีครับ เชิญคุณเกดนัง่ ก่อนนะครับ ” เขาก้ มหัวน้ อยๆ

รู้สกึ ขัดเขินที่ต้องอยู่กบั เธอตามลําพัง อีกทังเขายั
้ งมีชนักติดหลังจึงไม่สามารถทํา
ใจให้ สบายได้ ด้ วยกลัวว่าหญิงสาวตรงหน้ าจะไม่ช่วยยอมช่วยเหลือเขาเลย

“มาคนเดียวเหรอคะ ยัยจาไปไหนเหรอคะ ถึงให้ คณ ุ มารับยาแทน

แล้ วก็ไม่ยอมโทรมาบอกฉันอีกด้ วย แย่จริ งๆ” การะเกดแอบบ่นเพื่อนให้ ชายหนุ่ม
ได้ ยิน งันแสดงว่
้ าการะเกดไม่ร้ ูเรื่ องราวที่เกิดขึ ้น จะเป็ นไปได้ อย่างไรนี่ก็เกือบเดือน
แล้ ว จะเป็ นไปได้ อย่างไรที่เพื่อนรักสองคนนี ้จะไม่ได้ ติดต่อหากันเลย แล้ วอย่างนี ้
เขาจะไปตามเธอได้ ที่ไหน

“เมื่อกี ้คุณบอกว่ารับยา ยาอะไรเหรอครับ” เขาถามอย่างสนใจ

พร้ อมกับมองหน้ าหญิงสาวที่มองเขาแปลกใจไม่แพ้ กนั

“อ้ าว!! นี่คณ

ุ ยังไม่ร้ ูเรื่ องเหรอคะ”

“เรื่ องอะไรเหรอครับ นี่ผมงงไปหมดแล้ ว” เขาถามออกมาอีกครัง้

“ก็เรื่ องที่ยยั จาท้ องไงละคะ นี่อย่าบอกนะว่ายัยจาไม่เคยบอก

คุณ” การะเกดถามเสียงขุ่นเคืองเพื่อนสาว ด้ วยเธอเข้ าใจว่าเพื่อนสาวปิ ดปั งเรื่ อง
ไว้

“คือ...ตอนนี ้เรา...ทะเลาะกันนิดหน่อย แล้ วจาเค้ าก็หนีไป ผม

นึกว่าเธอได้ ติดต่อคุณผมก็เลยจะมาถามข่าวคราวที่คณ ุ ” ชายหนุ่มสารภาพเพราะ
ดูจากท่าทางหญิงสาวตรงหน้ าก็คงจะไม่ร้ ูเรื่ องอะไรเช่น กัน

“ตายแล้ ว จริ งเหรอคะ ทําไมไม่มีใครบอกเรื่ องนี ้กับฉันเลยล่ะ

แล้ วนี่นานแค่ไหนแล้ วคะ” การะเกดเกิดอาการร้ อนรนด้ วยความเป็ นห่วงเพื่อน คน
ท้ องคนไส้ อยู่คนเดียวอันตรายเกินไปสําหรับท้ องอ่อนๆ โรเบิร์ตเล่าเหตุการณ์ที่
เกิดขึ ้นทังหมดให้
้ การะเกดฟั งด้ วยคิดว่าเธอจะช่วย อะไรเขาได้ บ้าง แต่ดเู หมือน
หญิงสาวจะหงุดหงิดน้ อยๆกับสิ่งที่เขาเล่ามาทังหมด
้
 “นี่คณ
ุ ทําอย่างนี ้ได้ ยงั ไง ฉันไม่สงสัยเลยว่าทําไมยัยจาถึงหนีไป
ถ้ าเป็ นฉันนะ อย่าว่าแต่หนีเลยฉันจะทํามากกว่านี ้อีก” การะเกดเอ่ยออกมาด้ วย
ความโมโห นี่เธอไม่ได้ สนใจเพื่อนนานขนาดนี ้จนเกิดเรื่ องราว แล้ วนี่ก็คงกลับไปที่
บ้ านเป็ นแน่ แต่เธอจะทํายังไง จะช่วยเขาหรื อว่าเฉยเสียให้ ได้

“ผมไม่ได้ ตงใจให้
ั้ เป็ นแบบนี ้เลยนะ แต่ก็ไม่ร้ ูจะทํายังไง คุณ
พอจะรู้บ้างไหมว่าจาพอจะไปไหนได้ บ้าง”

“ฉันควรจะทําอย่างไรดี ทําไมคุณไม่ปล่อยยัยจาไปล่ะ ในเมื่อ

คุณก็ไม่ได้ ...”การะเกดพูดยังไม่จบแต่คนตรงหน้ าก็พดู แทรกขึ ้นมาเสีย ก่อน

“ผมรักเธอ ผมเพิ่งรู้ รู้ตอนที่จาจากผมไป ผมขอร้ องล่ะช่วยผม

ซักครัง้ ผมต้ องการจา ผมต้ องการลูกของเรา” ชายหนุ่มบอกความในใจซึง่ เขาคิด
ว่ามันคงดีหากเขาเปิ ดเผยความในใจออกมาบ้ าง

“คุณแน่ใจแค่ไหนว่าคุณรักยัยจา และฉันจะแน่ใจได้ แค่ไหนว่า

คุณจะไม่ทําเพื่อนฉันเสียใจอีก” การะเกดคิดว่าเธอถามคําถามที่ยากสําหรับเขา
แต่โรเบิร์ตจ้ องเธอกลับแล้ วกล่าวออกมาอย่างทันทีเช่นกัน

“ผมไม่ร้ ูว่าจะทําอย่างไรให้ คณ
ุ เชื่อผมได้ แต่ผมอยากให้ คณ
ุ
ศรัทธาในความรัก ผมเชื่อว่าผมจะพยายามทํามันให้ ดีที่สดุ ” เขากล่าวหนักแน่น
 “ฉันขอเวลากลับไปคิดดูก่อนละกัน แล้ วฉันจะโทรไปหานะคะ
ฉันขอตัวก่อนละกัน” การะเกดบอกปั ดเพราะเธอไม่อยากไว้ ใจผู้ชายคนนี ้แต่เธอ
ต้ องคิดและไตร่ตรองให้ รอบคอบในสิ่งที่เธอกําลังจะทํามันต่อไปนี ้

อากาศยามเช้ าที่ปลอดโปร่งจากมลภาวะทําให้ ความสดชื่นเกิด

ขึ ้นกับผู้ที่อยู่ใน บรรยากาศแบบนี ้ ณัฐวลัยเดินลงมาตามบันไดมุ่งหน้ าไปยัง
ระเบียงไม้ ที่ประจําของเธอ อากาศเช้ าวันนี ้ค่อนข้ างเย็นสบายทําให้ จิตใจของเธอ
ปลอดโปร่งเป็ นพิเศษ เธอชอบอากาศเย็นสบาย แต่ร่างกายก็ต้องการความอบอุ่น
เพื่อลูกน้ อยด้ วยเช่นกัน

ณัฐวลัยกระชับผ้ าคลุมไหล่ที่เธอหยิบติดมือมาด้ วย มือบางลูบ

ลงไปที่หน้ าท้ องที่เคยแบนราบแต่ตอนนี ้กลับนูนขึ ้นมาเล็กน้ อย เพราะสิ่งมีชีวิตตัว
น้ อยที่เธอหวงแหนเธอต้ องดูแลร่างกายของเธอให้ ดีที่สดุ แต่มนั จะดีกว่านี ้หาก
จิตใจของเธอดีไปด้ วย หญิงสาวกลับมาเชียงใหม่เกือบเดือนแล้ ว แต่สภาพจิตใจ
ของเธอยังไม่ปกติหากต้ องอยู่คนเดียว การทําใจจากความรักที่ฝากฝั งความทรงจํา
และบางสิ่งไว้ ในร่างกายเธอไว้ นนมั
ั ้ นทํา ให้ เธอทรมานแทบขาดใจ แต่เธอต้ องเลือก
เธอจึงเลือกเดินมาทางนี ้ ทางที่มีครอบครัวของเธอยิ ้มต้ อนรับอย่างอบอุ่น

เกือบเดือนแล้ วที่เธอทิ ้งเขาไว้ ตามลําพัง โดยไม่ร้ ูว่าตอนนี ้เขา

เป็ นอย่างไรบ้ าง ไม่มีแม้ แต่วี่แววว่าเขาจะมาตามเธอกลับไปแม้ แต่น้อย แต่เขาไม่ร้ ู
ว่าเธออยู่ที่ไหนนี่นาหรื อว่าเขาไม่ใส่ใจเรื่ องราวของเธอกันแน่ เมื่อคิดแบบนันความ
้
น้ อยใจก็เข้ ามาถาโถมเธอแบบนี ้ทุกวันจนมันกัดกร่อนความ รู้สกึ ของเธอจนชาชิน

“จา มายืนทําอะไรตรงนี ้ เข้ าบ้ านเถอะ อากาศข้ างนอกเย็นนะ”

พี่ชายสุดที่รักของเธอเดินเข้ ามาโอบกอดน้ องสาวที่ยืนกอดตัวเองอยู่ตรง ระเบียง
ทุกคนในบ้ านรู้ว่าเธอเป็ นอะไรแต่การทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ ้นก็เป็ นอีกวิธี หนึง่ ที่
รักษาความสัมพันธ์ของคนในบ้ านให้ คงอยู่ได้

“จาออกมาสูดอากาศค่ะ แล้ วเด็กๆยังไม่ตื่นเหรอคะ” ณัฐวลัย

ถามถึงหลานๆเพราะปกติจะวิ่งวุน่ อยู่แถวนี ้แต่วนั นี ้เสียงเงียบไปจน ผิดปกติสําหรับ
ครอบครัวนี ้

“ออกไปดูเจ้ าใหม่กบั คุณพ่อน่ะ เห็นว่าไม่สบาย ห้ ามก็ไม่ฟัง

คุณพ่อก็ตามใจหลานจนเกินไป อีกหน่อยคอยดูลกู ของจาไว้ ให้ ดีละกัน อย่าให้ คณ ุ
พ่อโอ๋มากไป เดี๋ยวดื ้อแต่เด็ก”

“ค่ะ แล้ ววันนี ้พี่เจจะออกไปไหนหรื อเปล่าค่ะ” หญิงสาวจน

ถามขึ ้นเพราะปกติพี่ชายเธอจะไม่คอ่ ยอยู่บ้าน วันนี ้เธอก็เลยอยากออกไปด้ วย
เปลี่ยนบรรยากาศที่อดุ อู้มาหลายวันแล้ ว

“พี่วา่ จะออกไปดูป๋ ยที

ุ ่ตลาดซักหน่อย จะเอามาใส่กล้ วยไม้ น่ะ
มันเริ่ มออกดอกสวยเชียว”
 “งันจาไปด้
้ วยนะ อยากออกไปเดินเล่นบ้ าง อยู่บ้านก็เบื่อ” ณัฐ
วลัยเดินมากอดแขนพี่ชายเพื่อออดอ้ อนให้ เขายอมพาเธอไป แต่ถึงไม่ทําณัฐพลก็
ยอมน้ องสาวคนนี ้อยู่แล้ วแน่นอน

“แหม สองพี่น้องมาอยู่นี่นี่เอง ไปทานข้ าวกันเถอะค่ะ คุณพ่อ

กับเด็กๆมากันแล้ วค่ะ” ดาวประกายพี่สะใภ้ ของเธอเดินออกมาเรี ยกทังสองที ้ ่หน้ า
ระเบียง เธอเป็ นคนดีที่เหมาะสมกับพี่ชายของเธอมากที่สดุ แถมยังจัดการพี่ชาย
ของเขาซะจนอยู่หมัดไปไหนไม่ได้ เห็นแล้ วเธอก็อดอิจฉาคูน่ ี่ไม่ได้ จริ งๆ รอบกาย
ของเธอเต็มไปด้ วยความรัก แต่เธอกลับตรงกันข้ าม...

“ไปทานข้ าวเถอะ พี่หิวละ” ว่าแล้ วณัฐพลก็เดินจูงมือน้ องสาว

และโอบไหล่มนของภรรยาเดินเข้ าไปในบ้ านที่ แสนอบอุ่นของเขา

“พี่เจ จาไปรอข้ างล่างนะคะ เสร็จแล้ วตามไปนะคะ” หลังจากที่

ทานอาหารและจัดการธุระส่วนตัวของทุกคนเสร็จแล้ ว ณัฐพลและณัฐวลัยจะเข้ า
ไปตัวเมืองเพื่อไปซื ้อของ แต่ณฐั วลัยจัดการธุระเรี ยบร้ อยก่อนพี่ชายเธอจึงเดินมา
รอที่รถที่จอดรออยู่ บริ เวณหน้ าบ้ าน

หญิงสาวเดินเตะก้ อนหินเล็กๆไปเรื่ อยๆจนได้ ยิน เสียงรถขับเข้ า

มาในไร่เธอก็มองตามทันทีด้วยความอยากรู้ เพราะนานๆครัง้ จะมีแขกมาที่บ้าน แต่
แล้ วสายตาของหญิงสาวก็ต้องเบิกโพลงเมื่อรถที่ขบั เข้ ามานันเหมื
้ อนรถของ ชาย
หนุ่มที่เธอหนีเขามาไกลแสนไกลอยู่ที่นี่ แต่ไม่คิดว่าเขาจะออกตามเธอมาจนถึงที่นี่
หรอก ณัฐวลัยมองตามรถคันนันจนมั ้ นมาหยุดอยู่ตรงหน้ าเธอ ทําเอาหัวใจดวง
น้ อยเต้ นไม่เป็ นจังหวะเลยทีเดียว

“จา แกอยู่ที่นี่เองเหรอ พวกเราตามหาแกแทบแย่” การะเกดเดิน

ลงจากรถอย่างรวดเร็วเมื่อรถจอดเทียบสนิทตรงหน้ าเธอ ณัฐวลัยมองตามเพื่อน
ด้ วยความงงงวย แต่แล้ วสายตาของเธอก็ไปจับอยู่กบั ประตูอีกด้ านที่กําลังเปิ ดออก
อย่างช้ าๆด้ วย ความหวังของเธอ

“โรป...” หญิงสาวครางออกมาพร้ อมกับถอยหลังไป2-3ก้ าว

เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตาของตัวเองเห็น

“จา...คุณเป็ นยังไงบ้ าง” โรเบิร์ตกล่าวออกมาด้ วยความรู้สกึ ที่โล่ง

ใจที่เห็นหญิงสาวปลอดภัยดี สายตาของเขามองไปยังหน้ าท้ องของเธอที่มองออก
นูนมาเล็กน้ อยแต่ต้องสังเกต

“เกด แกรู้เรื่ องได้ ยงั ไง แล้ วแกรู้ได้ ยงั ไงว่าฉันอยู่ที่นี่” ณัฐวลัยถาม

เพื่อนสาว เพราะเธอตังใจจะปิ
้ ดเรื่ องนี ้เป็ นความลับ ถึงอย่างไรการะเกดก็ต้องไม่
เห็นด้ วยกับความคิดนี ้ของเธอแน่นอน

“ฉันรู้ได้ ยงั ไงช่างมันเถอะ ว่าแต่แกกับคุณโรปน่ะ ควรจะคุยกัน

ก่อนดีไหม พูดกันให้ ร้ ูเรื่ อง อย่าให้ มนั ค้ างคาอยู่แบบนี ้” การะเกดแนะเพื่อนสาวที่
ตอนนี ้พยายามหลบสายตาโรเบิร์ตที่จ้องมองมาตลอดเวลา

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเขา เธอพาเขากลับไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่เจ

จะลงมาแล้ วและต้ องโมโหแน่ที่เห็นเขา” ณัฐวลัยเตือนเพื่อนด้ วยรู้ว่าพี่ชายของเธอ
โกรธแค้ นกับเรื่ องนี ้มากแค่ไหน อีกทังพี
้ ่ชายของเขาก็อารมณ์ร้อนรุนแรงใช่เล่น เ ธอ
คงห้ ามอะไรพี่ชายเธอไม่ได้ หรอก ว่าแล้ วเธอก็เดินหนีออกมาจากการเผชิญหน้ า
ตรงนัน้

“จา...ผมขอคุยกับคุณหน่อยได้ ไหม ขอร้ องล่ะ” โรเบิร์ตจับ

แขนณัฐวลัยไว้ ก่อนที่เธอจะเดินหนีเขาไปอีก เขาจะไม่ยอมให้ เธอหันหลังให้ เขาอีก
แล้ ว เขาอยู่คนเดียวมานานเกินไปแล้ วด้ วย

“จา...ขอเวลาคุยกันหน่อยนะ”

“แต่ฉนั ไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ กลับไปเถอะค่ะ ฉันตัดสินใจแล้ ว

กรุณาอย่าพูดอะไรออกมาอีกเลย” หญิงสาวแกะมือชายหนุ่มออก ก่อนจะก้ มหน้ า
หลบสายตาเขาที่มองมาอย่างอ้ อนวอน

“จา...แต่เรากําลังมีลกู ด้ วยกันไม่ใช่เหรอ คุณจะแยกครอบครัว

ของเราไม่ได้ นะ” ชายหนุ่มเสียงเบาหวิวจนคนฟั งใจหาย ณัฐวลัยอดทนไม่ได้ จึงจับ
มือแล้ วลากเขาออกมาจากที่ตรงนัน้ ด้ วยกลัวว่าณัฐพลจะลงมาเห็นชายหนุ่มจน
เกิดเรื่ องอย่างที่เธอกลัว ณัฐวลัยพาเขามายังสวนกล้ วยไม้ ที่ลบั ตาคนก่อนจะปล่อย
มืออบอุ่นนันไปอย่
้ างแสน เสียดาย มืออบอุ่นที่เธอโหยหามานาน...

“กลับไปเถอะค่ะ ก่อนที่พี่ฉนั จะลงมา นะคะฉันขอร้ อง” เสียง

เบาหวิวทําให้ โรเบิร์ตใจเสียกลัวว่าคนตรงหน้ าจะร้ องไห้ ออกมา

“แล้ วเรื่ องของเราล่ะจา” เขาถามเสียงเข้ ม เดินเข้ ามาประชิดณัฐ

วลัยอย่างรวดเร็ว เขาจะพยายามไม่โมโหเธอไปเสียก่อนที่จะรู้เรื่ อง

“เรา...ห่างกันซักพักเถอะนะคะ ฉันขออยู่เงียบๆ แล้ วเราค่อยพูด

เรื่ องของเรากันอีกที”

“จา..ขอร้ องล่ะ กลับบ้ านไปกับผมนะ ผมจะไม่ทําให้ คณ

ุ เสียใจ
ผมสัญญา กลับกับผมนะ คุณไม่อยู่ร้ ูไหมมันทรมานแค่ไหน” โรเบิร์ตเดินเข้ ามา
กอดเธอไว้ แน่น แต่หญิงสาวก็สะบัดตัวอยู่ในอ้ อมกอดของเขา แต่เธอก็ส้ แู รงชาย
หนุ่มที่กอดเธอซะแน่นไม่ไหว จนทังสองคนยื
้ ้อยุดกันอยู่นาน

“ปล่อยฉันนะ!! ปล่อยเดี๋ยวนี ้” ณัฐวลัยพยายามสะบัดตัวจาก

อ้ อมกอดนันแต่
้ ชายหนุ่มก็แรงเยอะเหลือเกิน นํ ้าตาเธอไหลออกมาเป็ นทางด้ วย
เรื่ องใดก็ไม่ร้ ู แต่ที่ร้ ูคือตอนนี ้เธอต้ องออกจากอ้ อมกอดของเขาเสียก่อน ก่อนที่จะ
ยอมใจอ่อนให้ กบั ความรู้สกึ และอารมณ์อนั อ่อนไหวของเธอ

ปั ง...
 เสียงปื นดังขึ ้น 1 นัด หลังจากที่ทงสองยื
ั้ ้อยุดกันอยู่อย่างนัน้ ณัฐ
วลัยมองตามต้ นเสียงมองเห็นพี่ชายของเธอยืนหอบพร้ อมปื นลูกซองของเขาที่มกั
พกตัดตัว ตามด้ วยพี่สะใภ้ แม่น้อมแม่บ้าน และเพื่อนสาวของเธอที่วิ่งตามมาติดๆ
แต่ทนั ใด ร่างที่กอดเธอไว้ นนก็ ั ้ ทรุดฮวบลงอย่างรวดเร็วพร้ อมกับเลือดที่ไหลออกมา
ดัง่ นํ ้าก๊ อกรั่วอย่างรวดเร็ว

"ว๊ ายยยยยยยยยย"

“ไม่...ไม่!!! โรป ...”

ตอน คืนดีกนั นะ

“โรป...คุณอย่าเป็ นอะไรไปนะ โรป..” ณัฐวลัยประคองร่างชายหนุ่มที่

ทรุดพิงร่างเธอไว้ อย่างรวดเร็ว นํ ้าตาของเธอไหลพร่างพรูเมื่อเห็นคนตรงหน้ าหน้ า
ซีดด้ วยเสียเลือดอย่างหนัก

“จา...ผม...ขอโทษนะ ยกโทษให้ ผมนะคนดี ได้ โปรด...อย่าไป..จาก

ผม” โรเบิร์ตที่ตอนนี ้ยังมีสติอยู่พดู ออกมาเสียงแผ่วจนคนฟั งใจหาย กลิ่นคาวของ
เลือดทําให้ ชายหนุ่มไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปเลย
 “โรป..อย่าเพิ่งพูดตอนนี ้เลยนะ ยัยเกดไปขับรถมาซิ” หญิงสาวกอด
ชายหนุ่มไว้ พร้ อมกับออกคําสัง่ เพื่อนเธอ เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะเสียเขาไป...

“จา...ถ้ าผมตาย...คุณต้ องดูแล...ตัวเองให้ ดีนะ ผม...” คนพูดเสียง

เบากว่าเดิม ตาของเขาหนักอึ ้งจนอยากหลับลงให้ พ้นจากความเจ็บปวดที่แล่นปร่า
ไปทัว่ ร่าง แต่เพราะคนตรงหน้ าที่นงั่ กอดเขานํ ้าตาคลอนัน่ เองที่ทําให้ เขายังหลับตา
ลงไม่ ได้ ด้วยความห่วงใย

“โรป...อย่าพูดนะ อย่าพูดมันออกมา คุณจะต้ องไม่เป็ นไร คุณจะต้ อง

อยู่กบั ฉัน เราจะต้ องอยู่ด้วยกัน” เธอยืนยันหนักแน่น เลือดที่ไหลออกมาทําให้ เสื ้อ
ของเธอชุ่มไปด้ วยสีแดงที่สง่ กลิ่นคละคลุ้งจนทํา ให้ เธออยากอาเจียนเสียให้ ได้

“คุณ...ยกโทษให้ ผมแล้ วใช่ไหม คุณจะกลับไปกับผมใช่ไหม”

“ค่ะ ฉันจะไปกับคุณ ดังนันคุ

้ ณต้ องสู้นะคะ สู้เพื่อเรา” ณัฐวลัยให้
คํามัน่ พร้ อมกับนํ ้าตาที่ไหลพรั่งพรูออกมามากมายเหลือเกิน โรเบิร์ตค่อยๆเลื่อนมือ
ที่ไม่มีแรงของเขาจับมือเธอไว้ แล้ วดึงมาแนบกับริ ม ฝี ปาก เขาจูบมือเธอเบาๆ แล้ ว
ร่างของเขาก็หมดสติทนั ที

“โรป..โรป ม่ายยยยยยยยยยยย” สิ ้นเสียงณัฐวลัย หญิงสาวก็หมด

สติตามไปอีกคน ทุกคนที่อยู่ตรงนันตกใจกั
้ บเหตุการณ์ที่เกิดขึ ้น มีเพียงการะเกดที่
ยังมีสติอยู่จึงสัง่ ให้ คนงานชายแบกชายหนุ่มไปที่รถที่ณฐั พลขับมาถึงพอดี
 “พี่เจ ช่วยอุ้มยัยจาไปที่รถหน่อยนะคะ” ทุกคนสติแตกตื่นกันหมด
โดยเฉพาะพี่ชายของเขาที่ตอนนี ้อุ้มน้ องสาวขึ ้นรถด้ วยความห่วงใย

การะเกดปฐมพยาบาลหญิงสาวที่สลบไสลไปเพราะเสียใจกับ สิ่งที่
เกิดขึ ้น เธอมองหน้ าเพื่อนสาวแล้ วยิ ้มกับอาการของเพื่อน เพราะเท่าที่เธอสังเกต โร
เบิร์ตโดนยิงที่แขนซึง่ อาการไม่น่าจะเป็ นอะไรมากเหมือนสิ่งที่ทกุ คนเห็น เมื่อกี ้ แต่
เพื่อนของเธอและทุกคนก็ไม่ได้ เอะใจแม้ แต่น้อย... สงสัยเพื่อนของเธอคงโดนพ่อ
หนุ่มคนนี ้หลอกให้ ยกโทษให้ เป็ นแน่

ณัฐวลัยนอนขยับกายไปมาด้ วยความอึดอัดทังที ้ ่ตายัง ปิ ดสนิท

ห้ องทังห้
้ องยังคงสว่างอยู่ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ ้นมาแต่ต้องแปลกใจเมื่อสถานที่
แปลกไปจากสิ่งที่เธอเคย คุ้น เธอหลับตาลงเพื่อทบทวนความทรงจําถึงเรื่ องราวที่
เกิดขึ ้น เมื่อนึกขึ ้นได้ ว่าโรเบิร์ตโดนยิงแล้ วหมดสติไปเธอก็ดนั ตัวเองลุกพรวดขึ ้น
ทันที

ชายหนุ่มที่นงั่ ฟุบหน้ าลงกับเตียงในห้ องพยาบาลตกใจตื่นเมื่อณัฐ

วลัยลุกขึ ้น อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มมองหน้ าหญิงสาวที่มองเขาด้ วยอาการตกใจ
พร้ อมกับดึงมือเธอมากอดไว้ ข้ างกายด้ วยกลัวเธอจะหนีเขาไปอีก ณัฐวลัยเมื่อเห็น
ว่าคนที่เธอห่วงใยนัง่ อยู่ข้างกายก็โล่งใจที่เขาไม่เป็ น อะไรมาก มือบางเอื ้อมไปจับ
แก้ มสากที่เริ่ มมีไรหนวดขึ ้นเขียวครึม้
 “โรป...นี่คณ
ุ ใช่ไหม คุณเป็ นอะไรบ้ างหรื อเปล่า” ณัฐวลัยกล่าว
ออกมาอย่างมีความหวังให้ เขาอยู่ตรงหน้ าเธอจริ งๆ

“ผมไม่เป็ นไรแล้ วนะ ผมปลอดภัยแล้ ว” ชายหนุ่มนัง่ ลงข้ างเตียง

ของเธอพร้ อมจับมือเธอไว้ แน่น

“คุณจริ งๆด้ วย คุณยังอยู่ ฉันนึกว่าคุณ..” ร่างบางโผเข้ ากอดชาย

หนุ่มแนบแน่น เธอนึกว่าเขาจะเป็ นอะไรมากเสียแล้ ว

“ผมไม่เป็ นไรหรอก ผมจะอยู่กบั คุณ เราจะอยู่ด้วยกัน คุณ ผมแล้ ว

ก็ลกู ของเรา” เขากล่าวอย่างอ่อนโยนเมื่อนึกได้ ว่าต่อแต่นี ้ชีวิตของพวกเขาจะมี
สมาชิกมา เพิ่ม เขาอยากให้ ถึงวันนันจริ
้ งๆเสียที

“แต่วา่ ...”

“ผมไม่อยากห่างจากคุณอีกแล้ วนะจา แค่เรื่ องวันนี ้มันก็มาก

พอแล้ ว ผมทนไม่ได้ หากจะต้ องเสียคุณหรื อลูกไป เรื่ องที่ผ่านมา ยกโทษให้ ผมนะ
ผมสัญญาตังแต่ ้ วนั นี ้ผมจะดูแลคุณเอง ผมรักคุณนะจา” เพียงเท่านี ้จิตใจของหญิง
สาวก็อ่อนปวกเปี ยกเสียแล้ ว เธอไม่ร้ ูอนาคตแต่ปัจจุบนั ขอทําตามที่หวั ใจของ
ตัวเองเรี ยกร้ อง ถึงอนาคตจะผิดหวังอีกเธอก็จะไม่เสียใจเพราะเธอเป็ นคนเลือกมัน
เอง

“โรป...ฉันก็รักคุณค่ะ” ชายหนุ่มดึงคนรักมากอดอย่างคิดถึง เดือน

กว่าที่เขาไม่เห็นเธอ มาถึงวันนี ้เขารู้สกึ ถึงความอบอุ่นที่แผ่มาจากร่างในอ้ อมกอด
ความรู้สกึ นี ้นี่เองที่ทําให้ ใครๆเรี ยกร้ องถึงความรักกัน

“แล้ วทําไมคุณไม่เป็ นอะไรเลย ทังที

้ ่คณ
ุ โดนยิงขนาดนัน” ้ หญิงสาว
ถอนร่างจากชายหนุ่มเมื่อนึกขึ ้นได้ ถึงอาการของเขา ทังที
้ ่เมื่อเช้ าทําท่าจะเป็ นจะ
ตายแต่ตอนนี ้กลับมานัง่ เฝ้าเธอซะได้

“เอ่อ...คือว่า กระสุนมันโดนแขนน่ะ พี่ชายคุณเขาคงไม่ตงใจจะฆ่ ั้ า

ผมหรอก” โรเบิร์ต กล่าวตะกุกตะกัก จะบอกหญิงสาวได้ อย่างไรว่าเขาตกใจเพราะ
เลือดไหลอีกยังได้ กลิ่นเลือดทําให้ เขา หน้ ามืด แต่มนั ก็เป็ นผลดีสําหรับเขาไม่ใช่
หรื อ

“นี่แปลว่ามันไม่ได้ โดนที่สําคัญเหรอ บ้ าจริ ง คุณหลอกฉันหรื อ

เปล่า” ณัฐวลัยหงุดหงิดที่เธอตกใจจนเกินเหตุและเลยเถิดคิดไปว่าเขาแกล้ งโกหก
ให้ เธอ ยกโทษให้

“โถ่ ใครจะหลอกคุณกัน ผมก็ตกใจเหมือนกันแหละน่า ช่างมัน

เถอะนะผมไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้ วล่ะ” เขาบอกปั ดก่อนที่หญิงสาวจะเกิดอาการ
งอนเขาอีก ทันใดประตูก็เปิ ดเข้ ามาพร้ อมกับเสียงเจื ้อยแจ้ วของเพื่อนสาวที่ดงั มา
แต่ไกล

“เป็ นยังไงบ้ างจ๊ ะ” การะเกดเอ่ยขึ ้นเมื่อเห็นว่าโรเบิร์ตนัง่ อยู่บนเตียง

ที่ณฐั วลัยนอนอยู่และ ฝ่ ายหญิงสาวก็กําลังมองหน้ าชายหนุ่มอย่างค้ นหา ณัฐวลัย
อมยิ ้มตอบรับเพื่อนสาวที่ตอนนี ้มีชายหนุ่มเดินตามมาอย่างไม่ห่าง พร้ อมกับพี่ชาย
ของเธอที่หน้ ามุ่ยเข้ ามาท่าทางน่าเกรงขามเสียจนคนภายในห้ อง นี ้รู้สกึ อึดอัดกัน
อย่างทัว่ ถึง

“เป็ นไงบ้ างยัยจา ถ้ าหายแล้ วก็กลับบ้ านกันเถอะ พ่อและเด็กๆรอ

อยู่ที่บ้านกันหมด” ณัฐพลกล่าวด้ วยนํ ้าเสียงที่ไม่เป็ นมิตรซึง่ ณัฐวลัยรู้ดีวา่ นํ ้าเสียงนี ้
เกิด ขึ ้นเพราะชายหนุ่มที่นงั่ อยู่ข้างกายเธอแน่นอน โรเบิร์ตลงจากเตียงแล้ วเดินไป
นัง่ ตรงโซฟารับรองแขก ชายหนุ่มคงเข้ าใจว่าพี่ชายของเธอไม่ชอบเขา

“แหม อะไรกันคะพี่เจ รี บกลับทําไม ยัยจาอาจจะอยากค้ างที่

โรงพยาบาลซักคืน หรื อเปล่ายัยจา” การะเกดเอ่ยขึ ้นเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตงึ
เครี ยด แต่มนั ก็ไม่ได้ ช่วยอะไรเลยจริ งๆ

“ค่ะ งันพี
้ ่เจไปรอจาข้ างนอกเลยนะคะ โรป เรากลับบ้ านกันเถอะ
ค่ะ” ประโยคสุดท้ ายเธอหันไปพูดกับคนตัวโตที่นงั่ มองหน้ าเธออย่างไม่แน่ใจในตัว
พี่ ชายของเธอ

“จา ทําไมเธอต้ องให้ มนั กลับบ้ านเราด้ วย” ผู้เป็ นพี่หนั มาถาม
น้ องสาวเสียงเข้ ม ทังที
้ ่มนั เคยทําน้ องเขาเสียใจแต่ทําไมเธอต้ องต้ อนรักมันมาก
ขนาดนัน้

“พี่คะ เรื่ องนี ้เราต้ องคุยกันนะคะ และเรื่ องนี ้ก็เกี่ยวข้ องกับเขาด้ วย

เช่นกัน พี่ก็ร้ ู” ณัฐวลัยมองหน้ าพี่ชายส่งสายตาที่บง่ บอกว่าเธอมุ่งมัน่ เพียงใดให้ เขา
เห็นว่า เธอตัดสินใจแล้ ว

“พี่เจคะ เราออกไปรอข้ างนอกเถอะค่ะ จาแกก็รีบตามมาล่ะ” ว่า

แล้ วการะเกดก็ดงึ มือพี่ชายของเพื่อนเดินออกมาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะมี เรื่ องกัน
อีก เมื่อลับร่างของคนทังสามโรเบิ
้ ร์ตเดินมารับณัฐวลัยที่กําลังลุกจากเตียงด้ วย สี
หน้ าที่เศร้ าสร้ อย ณัฐวลัยเห็นดังนันเธอก็
้ จบั มือเขาแล้ วยกขึ ้นมาแนบกับใบหน้ า
ของเธอ

“เชื่อสิคะว่าเราจะผ่านมันไปได้ ”

ภายในห้ องรับแขกที่อดั แน่นไปด้ วยความตึงเครี ยดจากรังสี

อํามหิตของชายหนุ่มที่ เป็ นหัวเรี่ ยวหัวแรงของบ้ าน ณัฐพลนัง่ สูบบุหรี่ อยู่ข้างผู้เป็ น
บิดาที่กําลังนัง่ มองโรเบิร์ตหัวจดเท้ า ทุกคนที่อยู่ตรงหน้ าไม่มีใครรู้ว่าชายชรากําลัง
คิดอย่างไรอยู่ แต่ที่ร้ ูคือณัฐพลที่นงั่ จ้ องหน้ าชายหนุ่มและพร้ อมจะกระโจนใส่เขาได้
ทุก เมื่อ

“เอ่อ...คุณลุงคะ นี่โรปคะ เป็ นคนรักของจาเอง” ณัฐวลัยกล่าว

แนะนําชายหนุ่มกับผู้เป็ นลุง โรเบิร์ตยกมือไหว้ อย่างนอบน้ อม เพราะเขารู้ธรรม
เนียมปฏิบตั ิของคนไทยเป็ นอย่างดี
 “คุณลุงครับ ผมกับจาเรารักกันครับ ดังนันผมก็้ เลยจะมาขอจาไป
อยู่กบั ผมครับ เรื่ องที่ผ่านมาผมรู้ตวั ว่าผมผิด แต่วา่ ผมก็ไม่สามารถอยู่คนเดียว
เหมือนเดิมได้ อีกแล้ ว กรุณายกโทษให้ ผมด้ วยนะครับ” ชายหนุ่มทําใจกล้ ากล่าว
ออกมาอย่างฉะฉานและมัน่ ใจเต็มเปี่ ยม

“ทําไมนายไม่ทําให้ มนั ถูกต้ องตังแต่

้ แรก มาขอโทษตอนนี ้มันจะ
ได้ อะไรขึ ้นมา” ผู้อาวุโสที่สดุ กล่าวออกมาอย่างสงบ เขารู้สกึ พอใจชายหนุ่มที่เป็ น
คนตรงไปตรงมา แต่เรื่ องอย่างนี ้เขาหัวโบราณพอดู แต่ให้ ทําอย่างไรได้ เมื่อเจ้ าตัว
ต้ องการอย่างนันเขาก็
้ ไม่มีสิทธิไปบงการ ชีวิตของหลานได้ อีกอย่างเด็กในท้ องก็
ต้ องการพ่อ

“ผมผิดตังแต่
้ ต้นครับ ผมไม่ร้ ูจะแก้ ไขยังไง แต่วา่ ตังแต่
้ นี ้ไปผมจะ
ดูแลจาให้ ดีที่สดุ ครับ” เขากล่าวหนักแน่น

“แล้ วหนูว่าไงลูก ลุงแล้ วแต่หนูละกัน มันคือชีวิตของหนู ลุงให้ หนู

ตัดสินใจเอง” ชายชราหันมาถามหญิงสาวคนเดียวภายในห้ อง ณัฐวลัยสบตาคน
เป็ นลุงแล้ วนํ ้าตาคลอ

“หนูรักเขาค่ะคุณลุง”

“ยัยจา แต่มนั ทําเธอเสียใจนะ เธอจะกลับไปกับมันเหรอ ทําไม

เธอไม่คิดถึงวันที่มนั ทํากับเธอบ้ าง ลูกของเธอคนเดียวพวกเราเลี ้ยงได้ นะ” ผู้เป็ นพี่
ตอบโต้ ออกมาทันควันหลังจากนัง่ เงียบอยู่นาน เขาไม่อยากเห็นน้ องสาวต้ องร้ องไห้
อีก เขาจะต้ องปกป้องเธอทุกทาง

“แต่เรารักกันนะครับ”

“หุบปากไปเลยมึง นี่เรื่ องในครอบครัว มึงไม่เกี่ยว” ณัฐพลกล่าว

ขึ ้นทันทีที่ชายหนุ่มแย้ ง

“แต่จาก็เป็ นครอบครัวของผมเหมือนกัน” โรเบิร์ตก็ไม่ยอมอ่อนข้ อ

เช่นกัน

“ลูก น้ องเขาตัดสินใจกับชีวิตของน้ องไปแล้ ว เราทําได้ เพียงมอง

อยู่ห่างๆเท่านันแหละ”
้ ผู้เป็ นพ่อพูดขึ ้นมาเพื่อให้ บตุ รชายของเขาสงบสติอารมณ์
เขารู้ดีวา่ ณัฐพลเป็ นคนอารมณ์ร้อน และที่เขาทําแบบนี ้ก็เพื่อจะปกป้องน้ องสาวคน
เดียวของเขา แต่มนั ไม่ใช่ชีวิตของชายหนุ่มนี่นา

“แต่...พ่อฮะ”

“เอาเถอะ ออกไปกินข้ าวกินปลาแล้ วเข้ านอนซะนะ เหนื่อยมาทัง้

วันแล้ ว ลุงให้ แม่น้อมเตรี ยมห้ องไว้ ให้ แล้ วล่ะ”เขากล่าวออกมาอย่างเอ็นดูตามวิสยั
ผู้ สูงอายุที่เห็นลูกหลานมีความสุขก็พอใจแล้ ว

“คุณลุงคะ จาขอบคุณคุณลุงมากนะคะที่เข้ าใจจา จาจะไม่เสียใจ

ในสิ่งที่จาเลือกเป็ นอันขาดค่ะ” ณัฐวลัยคลานเข้ ามากราบผู้เป็ นลุงที่เธอเคารพ
นํ ้าตาไหลออกมาตามหางตาแต่ชายชราก็ใช้ มือเช็ดให้ แห้ งพร้ อมลูบหัวหลานสาว
ด้ วย ความรักใคร่

“ขี ้แยจริ ง จะเป็ นแม่คนอยู่แล้ วมาร้ องไห้ ขี ้มูกโป่ งอยู่ได้ ปะไปทาน

ข้ าวกันเถอะ ลุงหิวแล้ ว”พูดเสร็จก็เดินจับมือหลานสาวเดินออกไปจากห้ อง ปล่อย
ให้ ณฐั พลและโรเบิร์ตอยู่กนั ตามลําพัง เมื่อทนมองหน้ าชายหนุ่มไม่ไหวณัฐพลก็
เดินตามออกไปติดๆ

อากาศยามคํ่าคืนปลอดโปร่งสบายอย่างน่าแปลกใจสําหรับโร
เบิร์ตเพราะปกติ กรุงเทพฯมีแต่ควันรถที่ทําให้ หายใจอึดอัด แตกต่างกับอากาศที่นี่
โดยสิ ้นเชิง โรเบิร์ตมองดวงดาวบนท้ องฟ้าที่สกุ สกาวเปล่งปลัง่ ดังยินดีให้ กบั
ความสุขของ เขาในวันนี ้

ชายหนุ่มมองไปยิ ้มไปพร้ อมกับวาดความฝั นในอนาคตไว้ อย่าง

มากมาย เขาอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนครอบครัวของเขา อยากมีบ้านหลัง
เล็กๆที่อบอุ่นเหมือนบ้ านหลังนี ้ อยากลืมตาตื่นแล้ วเห็นหญิงคนรักทุกเช้ าเหมือน
แต่ก่อน และเขาจะพยายามประคับประคองความฝั นของเขาให้ ดีที่สดุ

“คิดอะไรอยู่คะ” ณัฐวลัยเอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มมองไปยัง
ท้ องฟ้ าแล้ วเผยรอยยิ ้มออกมา เธอยื่นแก้ วนมร้ อนๆให้ เขาดื่มก่อนนอนเพื่อจะได้
หลับสบาย

“เปล่าหรอก คิดอะไรเรื่ อยเปื่ อยน่ะ คุณยังไม่นอนอีกเหรอ” เขา

ถามกลับพร้ อมกับโอบเอวหญิงสาวไว้ ข้างกาย กลิ่นหอมอ่อนๆที่เขาคุ้นเคยโชยมา
จากร่างบางที่ปิดมิดชิดด้ วยเสื ้อยาวตัวหนา

“อีกเดี๋ยวก็เข้ านอนแล้ วค่ะ อากาศเย็นเข้ าบ้ านเถอะค่ะ ”

“ผมอยากนอนกอดคุณจังเลย ผมไปนอนกับคุณได้ ไหม” ชาย

หนุ่มกระซิบริ มหูเธออย่างอ่อนหวานจนณัฐวลัยเอียงหน้ ามองเขาพร้ อมแสดงสี
หน้ าสงสัยออกมา

“ก็..ผมนอนคนเดียวมาเกือบเดือนแล้ วนะ เหงานี่นา” โรเบิร์

ตอ้ อนหวังให้ คนในอ้ อมกอดใจอ่อนเสียที

“อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวพี่เจเอาคุณตายแน่ถ้าเขารู้ อีกอย่างฉัน

เกรงใจคุณลุงน่ะค่ะ” เธอพยายามชี ้แจงเขาด้ วยเหตุผลแต่ชายหนุ่มก็ทําหน้ ามุ่ย
เขาต้ องอดทน เขาคิดในใจ

“จา...คุณอยากได้ ลกู ผู้หญิงหรื อลูกผู้ชาย” มือหนาลูบไปตาม

หน้ าท้ องที่นนู ขึ ้นมาน้ อยๆ คางหนาพาดอยู่บนไหล่เธออย่างหวงแหน

“แล้ วคุณละคะ อยากได้ ผ้ ชู ายหรื อว่าผู้หญิง” เธอถามกลับ ชาย

หนุ่มทําท่าคิดหนักก่อนตอบ

"ผมอยากให้ ลกู ของเราเป็ นผู้ชาย แล้ วคนต่อไปจะเป็ นหญิงหรื อ

ชายก็ได้ แต่ขอให้ มีเยอะๆ พี่ชายคนโตจะได้ ดแู ลน้ อง เหมือนพี่คณุ ไง” ชายหนุ่มนึก
ถึงณัฐพลที่คอยกันท่าเขาจาก ณัฐวลัยตลอดเวลา

“คุณไม่โกรธพี่เจใช่ไหมคะ ฉันอยากให้ คณุ เข้ าใจเขา เขารักฉัน

มากเพราะฉันขาดพ่อและแม่ตงั่ แต่เด็ก เขาก็เลยพยายามเติมสิ่งที่ฉนั ขาดไป” ร่าง
บางอธิบาย

“ครับ ผมจะพยายามเข้ าใจละกัน ว่าแต่ตอนนี ้เข้ าบ้ านกันเถอะ

อากาศเย็นเดี๋ยวคุณไม่สบาย” บอกเขาพร้ อมดึงณัฐวลัยลุกขึ ้นยืน ยังไม่ทนั ที่หญิง
สาวจะเดินไปเขาก็จบั มือเธอไว้

“จา...ผมขอบคุณนะที่คณ ุ ไม่ทอดทิ ้งผม ช่วยต่อชีวิตที่มีค่าให้ กบั

ผม” เขาสบตาเธอพร้ อมกับจูบหน้ าผากมนนันด้ ้ วยความรักล้ นเปี่ ยม ถ่ายทอด
ความเชื่อมัน่ ให้ กบั เธอด้ วยจูบนี ้ที่เนิ่นนานและมีความหมายระหว่างคน ทังสอง ้

ณัฐวลัยยิ ้มรับจูบนันด้ ้ วยความเต็มใจ เธอเชื่อมัน่ ว่าต่อแต่นี ้คน

ตรงหน้ าจะไม่ทําให้ เธอเสียใจกับเรื่ องเดิมๆอีก ชีวิตคูร่ ะหว่างคนทังสองกํ้ าลัง
เริ่ มต้ นขึ ้นอีกครัง้ และจะไม่มีอปุ สรรคใดจะมา ทําลายสายใยความผูกพันนี ้ได้ หาก
ใจของคนทังสองยั ้ งมีรักอยู่เปี่ ยมล้ น...
 ตอนพิเศษ...จุดเริ่ มต้ อนของความรัก

ตอนพิเศษ

จุดเริ่ มต้ นแห่งความรัก

หญิงสาวร่างสูงสวมชุดสีดํารัดกุมเดินย่องลงมายังบันไดหรูนนอย่
ั ้ าง
แผ่วเบา ราวบันไดสุดหรูฝังเพชรเม็ดโตบ่งบอกฐานะทางบ้ านของเจ้ าของได้ อย่างดี
เยี่ยม อรวรรณย่องลงบันได้ อย่างเงียบกริ บด้ วยกลัวว่าคนภายในบ้ านจะได้ ยินเสียง
ความมืดก่อให้ เกิดความลําบากในการคาดคะเนบันไดแต่ละขัน้ แต่ทนั ทีที่เธอลง
บันไดขันสุ
้ ดท้ ายแสงไฟก็สว่างขึ ้นพร้ อมกับเสียงเอ่ยชื่อเธอ อย่างสุภาพ

“คุณฝ้ายจะไปไหนครับ” เสียงชายหนุ่มกล่าวอย่างนอบน้ อมพร้ อม

กับสีหน้ าของหญิงสาวที่โดนเรี ยกชื่อซีด เผือดลงในทันที เจ้ าของเสียงเดินออกมา
จากมุมมืดพร้ อมชายหนุ่มอีก 2 คน

“เอ่อ...ฉัน ฉัน” อรวรรณกล่าวตะกุกตะกักด้ วยความหวาดหวัน่ ถึง

ชีวิตเธอ หากคนบนบ้ านรู้ว่าเธอลงมาข้ างล่างมีหวังเธอต้ องเจ็บตัวอีก

“พาเธอขึ ้นมาหาฉันข้ างบนเดี๋ยวนี ้!!!” เสียงที่แสดงอํานาจดังขึ ้น

จากระเบียงชันบนของบ้
้ าน อรวรรณหันไปมองตามเสียงพร้ อมกับเบิกตาโพลง เธอ
ไม่คาดคิดว่าจะเจอคนที่อยู่บนนันในเวลาอย่
้ างนี ้ ทังๆที
้ ่เธอผสมยานอนหลับใน
อาหารของเขาแล้ วแต่ทําไม...เขายังยืนอยู่ตรงนัน้ อีก หรื อว่า???

สิ ้นเสียงคําสัง่ จากคนข้ างบน ลูกน้ องของเขาที่อยู่ข้างล่างก็เดินมา

ฉุดข้ อมือเธอให้ เดินขึ ้นไป แต่อรวรรรยังขืนตัวไว้ ด้วยความกลัวที่ก่อเกิดในหัวใจของ
เธอตอนนี ้ นี่เธอจะต้ องเจอกับเขาไปอีกนานเท่าไหร่กนั

“อย่านะ อย่าแตะต้ องฉันนะ ไม่!! ฉันไม่อยากไป ปล่อยฉันนะ บอก

ให้ ปล่อย” อรวรรณแผดเสียงออกมาเมื่อชายหนุ่มทังสองหิ้ ้วแขนเธอขึ ้นไปตาม
บันไดที่เธอ เพิ่งเดินลงมา หญิงสาวพยายามดิ ้นเพื่อให้ ร่างกายเธอหลุดจากการ
พันธนาการของชายทังสอง ้ แต่ก็ไม่เป็ นผลเมื่อชายคนนันยื ้ นอยู่ตรงหน้ าพร้ อมกับ
ดวงตาที่แข็งกร้ าวมอง เธอแล้ ว

อรวรรณตาค้ างมองคนตรงหน้ า ชายหนุ่มแข็งแรงสองคนนัน้

ปล่อยแขนเธอทันทีที่เผชิญหน้ าเจ้ านายที่สง่ สายตาดุ มาให้ พร้ อมกับที่อรวรรณ
ทรุดตัวลงกองกับพื ้นด้ วยหมดเรี่ ยวแรงที่จะยืนอีกต่อไป

“เธอจะไปไหนห๊ ะ!!!” ชายหนุ่มคนนันตะคอกเธอจนนํ

้ ้าตาไหล
ออกมาดัง่ สายนํ ้าที่ตกลงมาจากหน้ าผาสูง

“เอ่อ...ฉัน ฉัน” อรวรรณอํ ้าอึงไม่ร้ ูจะตอบออกไปอย่างไรดี จะให้

บอกว่าเธอคิดจะหนีมาเฟี ยอย่างเขาไปนันหรื
้ อมีหวังเธอต้ องเจ็บตัวเหมือน ที่ผ่านๆ
มาแน่เลย
 “เธอคิดจะหนีฉนั ไปใช่ไหม ใช่ไหม!! ตอบมา...” ชายหนุ่มตะคอก
เธอพร้ อมกับกระชากหญิงสาวเข้ าไปภายในห้ องนอนที่เขาและเธอเคย ใช้ เสวยสุข
ด้ วยกันบ่อยครัง้

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทําอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ ว...”

อรวรรณร้ องออกมาพร้ อมกับนํ ้าตาที่ไหลอาบแก้ ม เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี ้จะ
โหดเหี ้ยมได้ มากอย่างนี ้ เธอไม่น่าหลงในสิ่งของที่เขาปรนเปรอให้ เธอเลยแม้ แต่
น้ อย แม้ ว่าหน้ าตาของเขาจะไม่ได้ หล่อแต่ก็ไม่ได้ เลวร้ ายจนเกินไป เธอจึงตกลง
ปลงใจย้ ายมาอยู่กบั ชายหนุ่มที่ฮ่องกง ดีกว่ารอผู้ชายที่ไม่เห็นเธอในสายตา แต่แค่
เขากลับมาที่นี่เท่านัน้ เขาก็รักเธอและหึงหวงอย่างรุนแรง จนไม่สามารถกระดิกตัว
ไปไหนได้ เลย

“ไม่มีวนั เธอจะต้ องอยู่กบั ฉัน เข้ าใจไหม เธอจะต้ องอยู่กบั

ฉันนนน” เขาตะโกนกลับมาเมื่อได้ ยินคนใต้ ร่างบอกอย่างนัน้ ผู้หญิงคนนี ้จะต้ อง
อยู่กบั เขาตลอดไป

ชายหนุ่มเหวี่ยงอรวรรณลงไปบนเตียงพร้ อมกับใช้ เชือกที่ลิ ้นชัก

บนเตียงออกมา มัดมือเธอไว้ กบั เตียง อรวรรณดิ ้นสุดแรงหวังให้ มือของเธอหลุด
ออกมาจากการเกาะกุมของเขาแต่ก็ไม่เป็ น ผล ยิ่งเธอดิ ้นเท่าไหร่เขาก็รัดเชือกแน่น
เท่านัน้ ชายหนุ่มละมือจากการรัดเชือกนันมาลู
้ บแก้ มเนียนที่เต็มไปด้ วยนํ ้าตา เขา
มองเธอด้ วยสายตาคมกริ บพร้ อมกับกระชากเสื ้อตัวสวยนันออกอย่
้ างแรงจน
อรวรรณ ตกใจ

“อย่าทําอะไรฉันนะ ฉันกลัวแล้ ว ฮือๆๆ อย่าทําอะไรฉันเลย”

หญิงสาวร้ องไห้ ออกมาอย่างหมดสิ ้นความอาย เธอไม่อยากเจอกับเรื่ องเลวร้ าย
แบบเดิมๆอีกแล้ ว

“ฉันจะทําให้ เธอจดจําฉันทุกวินาทีที่เธอหายใจ และหากเธอคิด

จะหนีฉนั ไปอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เพียงเท่านันเขาก็
้ รุกเร้ าเธออย่างหนักหน่วง
จนอรวรรณกัดริ มฝี ปากด้ วยความ เจ็บปวด สัมผัสจากเขานําความร้ าวรานมาสู่
เรื อนกายเธอ นํ ้าตาที่ไหลออกมาไม่ช่วยให้ เขาอ่อนโยนต่อเธอแม้ แต่น้อย และเธอ
จะต้ องทนกับความเจ็บปวดนี ้ไปอีกนานแสนนานอย่างนันหรื ้ อ .................

++++++++++++++++++++

ณัฐวลัยเดินลงบันไดมาพร้ อมกับเพื่อนเจ้ าสาวที่ตอนนี ้ยิ ้มแฉ่งยิ่ง

กว่างานแต่ ตัวเองเสียอีก แขกเหรื่ อเต็มบริ เวณบ้ านมองเจ้ าสาวด้ วยสายตาแห่ง
ความชื่นชมในความงดงามของ เธอ แต่คนที่เป็ นหนักสุดคงจะชายหนุ่มที่รอรับเธอ
อยู่สดุ ปลายบันไดเท่านันที
้ ่มอง เธอจนลืมกระพริ บตา

“จา คุณสวยมากเลยครับ” โรเบิร์ตกล่าวออกมาทังที

้ ่ยงั ไม่ละ
สายตาไปจากเธอเลยแม้ แต่น้อย
 “คุณโรป ตาจะถลนออกมานอกเบ้ าแล้ วค่ะ” เพื่อเจ้ าสาวเอ่ย
หยอกล้ อจนชายหนุ่มละสายตาจากใบหน้ านวลนันมองไปยั
้ งคนพูด พร้ อมส่ง
รอยยิ ้มให้ เธอ ชายหนุ่มยกแขนให้ หญิงสาวเกาะพร้ อมกับสบตาคูส่ วยนันอย่
้ างชื่น
ชม

“ไปรับแขกกันเถอะครับ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพ

“ค่ะ” ณัฐวลัยขานรับพร้ อมกับเดินออกไปรับแขกบริ เวณหน้ า

บ้ านที่ตกแต่งไว้ อย่างสวย งามไม่แพ้ กบั โรงแรมระดับห้ าดาวที่นิยมจัดงานแต่งงาน
เลยทีเดียว

+++++++++++++++++++++++++

สองหนุ่มสาวยืนรับแขกด้ วยความตื่นเต้ น โรเบิร์ตโอวเอวเจ้ าสาว

ของเขาหึงหวงเมื่อถูกเพื่อนหนุ่มหรื อคนอื่นมองณัฐวลัย ไม่วางตา สายตาของเขา
จับจ้ องแต่ดวงหน้ างามอยู่ตลอดเวลา เขาอยากให้ งานคืนนี ้ผ่านไปโดยเร็วเพราะ
เขาไม่อยากให้ หญิงสาวเหนื่อยกับงาน เลี ้ยงมากมายนัก แต่ณฐั วลัยก็ต้อนรับแขก
ด้ วยใบหน้ ายิ ้มแย้ มต่างกับชายหนุ่มที่สีหน้ าเฉยเมย ตลอดเวลา

“คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่าคะ ยิ ้มหน่อยสิ หรื อว่าเสียใจที่แต่งงานกับ

ฉัน” ณัฐวลัยเอ่ยล้ อเลียนเมื่อเห็นว่าแขกยังไม่มา
 “เปล่าหรอก ผมแค่หงุดหงิดที่คณุ สวยเกินจนดึงดูดสายตาของ
หนุ่มๆแถวนี ้มากเกินไปต่างหาก รู้ไหมพวกนันมองคุ
้ ณด้ วยแววตาเสียดายใจแทบ
ขาด” โรเบิร์ตกล่าวพร้ อมกับยกมือปั ดผมให้ หญิงสาวในอ้ อมแขนของเขา สายตา
ของเขามองเธอด้ วยความห่วงใยอย่างปิ ดไม่มิด ณัฐวลัยยิ ้มตอบเขาเช่นกัน

“คุณเหนื่อยหรื อเปล่า ขึ ้นไปพักข้ างบนก่อนไหม ผมจะพาไป”

เขาถามพลางลูบหน้ าท้ องของเธอที่ขยายขึ ้นเล็กน้ อยในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา นี ้

“ไม่เป็ นไรค่ะ ฉันไม่เหนื่อยหรอก คุณเหนื่อยแล้ วเหรอคะ”

“เปล่าหรอก ผมแค่เบื่อ คนเยอะเกินไป นัน่ แฟนเก่าคุณหรื อเปล่า

จา” โรเบิร์ตถามเมื่อเห็นชายหนุ่มท่าทางคุ้นตาเดินมาแต่ไกล สีหน้ าของเขาตึง
เล็กน้ อยด้ วยไม่คอ่ ยชอบชายหนุ่มเท่าที่ควร

“พี่ชาย ดีใจจังเลยค่ะ จานึกว่าพี่จะไม่มาซะแล้ ว” ณัฐวลัยกล่าว

ยินดีเมื่อปกรณ์มางานของเขา อีกทังยั
้ งพ่วงสาวสวยหน้ าตาน่ารักมาอีกด้ วย

“ขอบคุณที่เชิญพี่นะคะ ยังไงพี่ต้องมาอยู่แล้ ว งานแต่งจาทังที

้ ”
คุณชายกล่าวพร้ อมกับมองตาณัฐวลัย จนโรเบิร์ต กระชับร่างบางให้ ชิดเขามาก
กว่าเดิมอีก

“ว่าแต่พี่ชายพาใครมาด้ วยคะ ไม่เห็นแนะนําให้ จารู้จกั เลย” ณัฐ

วลัยเอ่ยทักเมื่อผู้หญิงที่มาพร้ อมกับชายหนุ่มมองเธออย่างค้ นหา

“เออ..นี่มิเชลจ๊ ะ มิเชลนี่น้องจาและคุณโรเบิร์ตครับ ที่ผมเคยเล่า

ให้ ฟัง” ชายหนุ่มแนะนําหญิงสาวข้ างกายให้ ทงสองคนรู
ั้ ้ ณัฐวลัยไหว้ เธอเพราะคิด
ว่าหญิงตรงหน้ าคงมีอายุกว่าเธอนิดหน่อย

“ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั ค่ะ กรณ์เล่าเรื่ องของคุณฉันฟั งเยอะแยะเลยค่ะ”

ทังสองคนทั
้ กทายกันตามประสาหญิงสาวที่เข้ ากันได้ ง่าย แต่การะเกดก็ออกมา
เรี ยกคูบ่ า่ วสาวเสียก่อน

“เจ้ าบ่าวเจ้ าสาว ได้ เวลาขึ ้นเวทีแล้ วค่ะ เข้ าไปในงานเถอะ

คุณชายสวัสดีคะ่ วันนี ้มากับสาวสวยซะด้ วย” การะเกดมองทังสองคนตาวาววั ้ บ
อย่างคนที่ร้ ูสถานการณ์ดี

“เข้ าไปในงานเถอะค่ะ พ่อแม่เจ้ าบ่าวและคุณลุงรออยู่ข้างในกัน

แล้ วค่ะ” การะเกดเดินนําเข้ างานไปทังสองหนุ
้ ่มสาวจึงเดินตามไปอย่างรวดเร็ว แต่
ก่อนที่จะแยกจากกันเพื่อนให้ คบู่ า่ วสาวไปหาพ่อและแม่ฝ่ายชาย ปกรณ์ก็ดงึ
แขนณัฐวลัยไว้ แล้ วกระซิบให้ ได้ ยินกันสองคน

“ขอบคุณนะคะ ที่ทําให้ พี่ได้ เจอมิเชล ถ้ าจาไม่ทิ ้งพี่พี่ก็คงไม่เจอ

เธอ อย่าคิดมากนะ ขอให้ จามีความสุขมากๆนะ” ว่าแล้ วก็เดินจากไปทําให้ ณฐั วลัย
ยืนซาบซึง่ ต่อคําพูดชายหนุ่ม แล้ ว โรเบิร์ตก็เดินกลับมาดึงไปอีกทาง
 +++++++++++++++++++++++++++

“แม่ขอให้ ลกู มีความสุขมากๆนะลูก ตาโรปก็อย่าเอาแต่ใจมาก

นะ ให้ เรื่ องที่ผ่านมาเป็ นบทเรี ยนไปละกันนะลูก” คุณหญิงรัศมีที่นงั่ ข้ างสามีอวยพร
ลูกชายสุดที่รักของเธอ พร้ อมกับลูกศีรษะชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องห่วงครับแม่ ผมจะปรับปรุงตัวใหม่และจะดูแลจากับลูก
ให้ ดีที่สดุ ครับ” ชายหนุ่มรับปากอย่างมัน่ ใจในตัวเอง

“ลุงฝากหนูจาด้ วยนะ ดูแลกันและกันให้ ดี มีปัญหาอะไรก็หนั

หน้ าคุยกัน ยังมีอีกชีวิตที่หนูต้องรับผิดชอบ กลับไปเยี่ยมลุงบ่อยๆละกันนะลูก”
ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงกล่าวให้ ทงสองกลั
ั้ บไปคิด เขาคงโล่งใจที่ต่อไปนี ้จะมีคนดูแล
หลานสาวของเขาเสียที ณัฐวลัยฟั งอย่างนันนํ ้ ้าตาก็พลันจะไหล เธอโอบกอดผู้เป็ น
ลุงอย่างรักใคร่

“ค่ะ จาจะคิดให้ รอบคอบ จะคิดถึงลูกให้ มากๆค่ะ” ทังสองคน

้
กอดกันอีกครัง้ เมื่อคุณหญิงรัศมีบอกว่าได้ ฤกษ์ สง่ ตัวแล้ วทุกคนก็ออกไปทิ ้งให้ ทงั ้
สองอยู่ กันตามลําพัง โรเบิร์ตโอบกอดณัฐวลัยด้ วยความคิดถึง เพราะเกือบทัง้
อาทิตย์เขาแทบไม่ได้ เจอเธอเลย โดนณัฐพลกักตัวคนในอ้ อมกอดไว้ ตลอดเวลาจน
เขาต้ องหักโหมทํางานอย่างหนัก

“ต่อไปนี ้ก็เหลือแค่เราสองคนแล้ วนะคะ” ณัฐวลัยเอ่ยขึ ้นทําลาย

ความเงียบ
 “สองคนที่ไหน เรายังเจ้ าตัวเล็กอีกหนึง่ นะอย่าลืมซิ” ชายหนุ่มไล้
มือหนาบนหน้ าท้ องของณัฐวลัยแผ่วเบา สายตาของเขาสบสายตาเธออย่างมี
ความหมาย พร้ อมกับก้ มลงจูบคนในอ้ อมกอดอย่างเร่าร้ อน มือหนาเลื่อนไปดึงซิบ
ของชุดวิวาห์ลงพร้ อมกับความปรารถนาที่ก่อตัวขึ ้นอย่าง รวดเร็ว และต่อไปนี ้
ความสุขก็คงจะบังเกิดกับคนทังสองเฉกเช่
้ นที่ตงใจไว้
ั้
END