Tablice moralności:

zachęta tashy do grzeszenia - poprzez grzech do odkrycia cnoty

- ratunek przed apokalipsą

Reinkarnacje Grzechów:

Wy, którzy to czytacie, zapewne znów się odrodziliście w tym świecie. Znów przyszedł czas
Wielkiego Zaćmienia, próby bogów oceniających ludzką moralność, a kosmiczne struktury trzymające
Wielkie Oko zaczęły słabnąć. W tym samym czasie w różnych zakątkach świata, pojawiły się
tajemnicze istoty. Każdy z nich miał w sobie jednego esencję jednego z pierwotnych pokus.

Ukryty Pan rozpoczął subtelne wpływanie na istoty w różnych wymiarach, skłaniając je do popełniania
grzechów, a każdy z nich miał swój własny cel i panowałą wśród nich niezgoda, gdyż taka była ich
natura.
Kiedy Grzechy były czynione, łańcuchy Szalonego Boga słabły, a jego potęga rosła. Chaos miał swój
udział w rozprzestrzenieniu zamętu.

W każdej reinkarnacji istoty powstałe z grzechów pierwotnych przemieniły się w monstrualne bestie,
które chłonęły światło życia. Głód, chciwość, gniew – ich ciała stawały się zlepkiem zdeformowanych
czarcich form, a ich obecność zmieniała życie w obumarłe zgliszcza. A jednak, zaskakująco, czasem
odnajdywały prawdziwy cel ich dusz, w czym udział miał ich stworzyciel - Azmodeusz, a z ich
wnętrza wyłaniał się blask cnoty, zrodzonej z przemiany. Czarci Pan nie mógł jednak nigdy działać
wprost, jedynie niczym deus ex machina mógł ciągnąć za sznurki kosmicznego spektaklu i sugerować
drogę swoim dzieciom.

Zasada była prosta, tharizdun był uwięziony póki grzechy były spójne i panował wśród nich
porządek, bo to była siła azmodeusza, a chaos był jego przeciwnością.
Wydawało się, że istnieje tylko jedno wyjście: połączyć swoje wartości i zrozumieć, że zarówno
grzechy i cnoty potrzebują siebie nawzajem pokonać niespójność i wynikający z niej Chaos.

Rework: Azmodeusz pokonał Tharizduna jego własną bronią - chaosem - ten był uwięziony, póki
kamienie grzechu były połączone, w jednym miejscu spotykały się grzechy by wspólnie odkryć cnotę,
a przynajmniej tak powinno być w czasie Wielkiego Zaćmienia. Od ostatniego takiego kosmicznego
wydarzenia minęły jednak epoki, a świat ludzi zmienił się, ludzkość zapomniała że cnota nie istnieje
bez grzechu ani grzech bez cnoty. W świetle apokalipsy wszyscy będą musieli przypomnieć sobie tę
prawdę. Grzechy odrodzą się na nowo, a połączy je wspólny cel - pokonać chaos, docenić życie i
sprawić, by każdy mógł kierować swoim losem.

Azmodeusz, Ostatnia Nadzieja: W cieniu apokalipsy Azmodeusz, ostatni władca piekieł, stał się
jedynym, kto mógł stanąć na drodze Tharizduna. Rubinowa Różdżka, utracona i ukryta w
najmroczniejszym zakątku piekielnych krain, miała moc odmienić losy wojny krwi. Jednak, czy
Azmodeusz zdąży pokonać potęgę chaosu, zanim świat zostanie pochłonięty? Azmodeusz, wielki lord
piekieł, który obserwował rozwój wydarzeń, wszedł do gry. Był jedynym, kto znał prawdziwe oblicze
Tharizduna. Podczas pozornej klęski, Azmodeusz przemówił do bohaterów, ukazując im prawdziwe
zamiary chaosu. Razem z nimi, korzystając z mocy Grzechów Głównych, odtworzą rytuał który
pozwoli im skonfrontować się z Tharidunem na tyle osłabionym, że będą mogli go pokonać raz na
zawsze. Stwórzcie pozorny chaos, by sam jego bóg uwierzył w efektywność swoich machinacji.
-Mędrzec Alaundo

Pozorna przegrana:
Tharizdun, uwierzywszy, że jego chaos ogarnął światy, nie zauważył, jak bohaterowie weszli w jego
same jądro. W ostatnim momencie, gdy Tharizdun świętował swoje zwycięstwo, bohaterowie ujawnili
prawdziwe intencje i zaszyfrowane zaklęcia. Ostateczny bój rozgorzał w świecie Tharizduna.

Możliwe Zakończenia:
• Triumf Azmodeusza: W zaciętej bitwie o Rubinową Różdżkę, Azmodeusz zwycięża
Tharizduna, przywracając równowagę. Świat ocala, a ludzkość buduje na gruzach nowy
porządek.
• Zawarcie Paktu z Cnotami: Bohaterowie, zdobywając cnoty, zawierają pakt z reinkarnacjami
grzechów. Razem z Azmodeuszem przeciwstawiają się Tharizdunowi, pokonując go poprzez
zrozumienie i przemianę samego zła.
• Zatracenie Świata: Jeśli nikt nie zdoła zgromadzić cnot, Tharizdun triumfuje. Świat staje się
otchłanią, a istniejące jeszcze fragmenty rzeczywistości są jedynie cieniem tego, co było kiedyś.