Kazus 1

Decyzją z dnia 15 lipca 2019 r. Prezydent Białegostoku, działając w oparciu o art. 136 ust. 1 i
3 oraz 137 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami,
odmówił Pawłowi i Jolancie Szkodzińskim zwrotu nieruchomości stanowiącej działkę gruntu
nr 4/4 położonej w Białymstoku przy ul. Żołnierskiej 58

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że decyzją z dnia 4 kwietnia 2010 r.

nieruchomość objęta wnioskiem o zwrot została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa na
cele publiczne - budowę przychodni zdrowia na działce nr 4/4 oraz 4/5. Decyzja ta nie została
zaskarżona i stała się ostateczna w toku instancji w dniu 30 czerwca 2010r.

Decyzją z dnia 2 lipca 2011 r. organ architektoniczno-budowlany wydał decyzję udzielającą

Miastu Białystok pozwolenia na budowę przychodni rejonowej. Do dnia złożenia wniosku o
zwrot nieruchomości to jest do dnia 15 grudnia 2018 r. jako zbędnej do celów wywłaszczenia
budowa nie została rozpoczęta z uwagi na brak środków finansowych. Powyższe nie
uzasadnia zdaniem organu przyjęcie jakoby nieruchomość stała się zbędna na cel określony w
decyzji o wywłaszczeniu albowiem obecnie Prezydent Białegostoku pozyskał środki
finansowe na budowę przychodni, ogłosił już przetarg na wykonawcę tego przedsięwzięcia. Z
tego względu, w ocenie organu nie zostały spełnione przesłanki okresowe w art. 136 i 137
u.g.n., które uzasadniają złożenie wniosku o zwrot nieruchomości.

Paweł Jolanta Szkodzińscy złożyli odwołanie od ww. decyzji w ustawowym terminie.

Wojewoda Podlaski, decyzją z dnia 23 listopada 2019 r., działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt
1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję podtrzymując argumenty zawarte w
uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji.

Kazus 2

Proszę sporządzić projekt skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego w imieniu

Pawła Nędzarka lub w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia –
opinię prawną

Paweł Nędzarek dnia 14 lutego 2019 r. złożył do Burmistrza Podkowy Leśnej wniosek
o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwóch
wolnostojących budynków wielorodzinnych wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną na
działce nr ew. 15/28 w miejscowości Podkowa Leśna przy ul. Parkowej.

W toku postępowania administracyjnego przed organem I instancji w oparciu o

rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie ustalania
wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003r., nr 164, poz. 1588)

1
sporządzona została analiza urbanistyczna i architektoniczna przez uprawioną do tego osobę
tj. mgr inż. architektury Krzysztofa Jelonek.

Decyzją z dnia 3 maja 2019 r., Burmistrz Podkowy Leśnej odmówił ustalenia
warunków zabudowy dla wnioskowanego zamierzenia inwestycyjnego. Uzasadniając
powyższe rozstrzygnięcie organ w pierwszej kolejności wskazał na brak chociaż jednej
działki sąsiedniej, dostępnej z tej samej drogi publicznej, co działka objęta wnioskiem,
zabudowanej w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy.
Wyjaśnił, że w obszarze analizowanym istnieje wyłącznie zabudowa jednorodzinna niska,
która stanowi odrębny rodzaj zabudowy, zdecydowanie różniący się od planowanej
inwestycji.

Paweł Nędzarek złożył w ustawowym terminie odwołanie od ww. decyzji. Wskazał,

że organ administracji wadliwie określił obszar objęty analizą. Zarzucił, iż wprawdzie
szerokość działki inwestycyjnej wynosi 40 m a organ przeprowadził analizę co do obszaru o
promieniu 120 m jednakże nie wziął pod uwagę, że w odległości 130 m od granic działki
inwestycyjnej realizowane jest osiedle 5 domów wielorodzinnych wraz z niezbędną
infrastrukturą i usługami.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia 13 listopada 2019

r. działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu wskazało, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do ustalenia

warunków zabudowy albowiem nieruchomość inwestycyjna nie ma zapewnionego dostępu do
drogi publicznej. Wskazał, że nieruchomość nie przylega bezpośrednio do ulicy Parkowej i
ma do niej dostęp jedynie poprzez służebność drogi koniecznej - działkę 15/29, która ma
bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Ta ostatnia okoliczność wynika z dołączonych
dokumentów (ustanowionego prawa ograniczonego użytkowania w zakresie drogi koniecznej
na rzecz każdego w właściciela nieruchomości nr 15/28 oraz została wyrysowana na złożonej
przez wnioskodawcę mapie.

Jednocześnie wskazało, że brak jest podstaw do uznania, że organ administracji

winien objąć analizą również działkę, na której realizowane jest osiedle domów
jednorodzinnych skoro działka ta położona jest w odległości większej niż 3 -krotna szerokość
działki inwestycyjnej.

Kazus 3

Proszę sporządzić projekt skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego wniesionej

przez Marii Wnuk lub w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia –
opinię prawną

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ostrołęce postanowieniem z dnia 26 listopada 2019

r., w oparciu o art. 134 k.p.a. - stwierdziło, że odwołanie Marii Wnuk od decyzji Miejskiego

2
Ośrodka Pomocy Rodzinie, wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta Ostrołęki z dnia 18
października 2019 r. w sprawie ustalenia obowiązku zwrotu nienależnie pobranych świadczeń
z funduszu alimentacyjnego w okresie od 1 listopada 2018r. do 30 listopada 2018 r. wniesione
zostało z uchybieniem terminu określonego w art. 129 kpa.

W uzasadnieniu postanowienia Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ostrołęce wskazało,

że decyzja Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie, wydana z upoważnienia Prezydenta Miasta
Ostrołęki z dnia 18 października 2019 r. została doręczona stronie w dniu 28 października
2019 r. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru decyzji wynika, że pismo zostało odebrane w
tym dniu przez dorosłego domownika - Piotra Jasińskiego. Termin do wniesienia odwołania
upłynął zatem w dniu 11 listopada 2019 r.

Odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ostrołęce datowane na dzień 11

listopada 2019 r., skarżąca przesłała do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Ostrołęce
listem poleconym w dniu 13 listopada 2019 r. co wynika ze stempla pocztowego.

Organ podkreślił, że skarżąca została prawidłowo pouczona w zaskarżonej decyzji o sposobie

i terminie wniesienia odwołania. Organ wskazał, że skarżąca nie wnosiła o przywrócenie
terminu do wniesienia odwołania.

W aktach sprawy znajduje się pismo z dnia 2 września 2019 r., z którego wynika, że uczniowi
Piotrowi Jasińskiemu zostało udzielone stypendium na rok szkolny 2018/2019 za bardzo
dobre wyniki w nauce.

Kazus 4

Proszę sporządzić projekt skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego wniesionej

przez Anny i Tadeusza Słoneczko lub w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia – opinię prawną

Decyzją z dnia 30 października 2019 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowlanego, po rozpatrzeniu odwołania Anny i Tadeusza Słoneczko, utrzymał w mocy
decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Otwocku z dnia 10 września
2019r. nakazującą w/w rozbiórkę budynku gospodarczego wybudowanego na nieruchomości
o nr ew. 33 obr. 49 przy ul. Wąskiej 6 w Józefowie.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał na następujące ustalenia faktyczne i

prawne:

Czynności kontrolne przeprowadzone przez pracowników PINB w Otwocku w dniu 3

czerwca 2019 r. wykazały, że na działce, której są posiadaczami, a której stan prawny nie jest
uregulowany znajduje się budynek gospodarczy o powierzchni ok.45m2. Według
oświadczenia małżonków Słoneczko, budowa tego obiektu została dokonana bez
wymaganego pozwolenia na budowę i została dokonana przed datą objęcia nieruchomości w
posiadanie.

Organ ustalił, że inwestycja jest sprzeczna z miejscowym planem zagospodarowania

przestrzennego zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta z dnia 2 maja 2010 r.

3
 Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Otwocku biorąc pod uwagę dowody
zgromadzone w postępowaniu decyzją z dnia 10 września 2019 r. na podstawie art. 48 ust. 1
Prawa budowlanego z dnia 7 lipca 1994r. nakazał rozbiórkę budynku gospodarczego. W
uzasadnieniu PINB wskazał, że sporny obiekt budowlany jest niezgodny z obecnie
obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Anna i Tadeusz Słoneczko złożyli w ustawowym terminie odwołanie od ww. decyzji

Decyzją z dnia 30 października 2019 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowlanego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ wskazał, że PINB
w Otwocku prawidłowo zbadał czy wykonany przez inwestorów obiekt jest zgodny z
ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
obowiązującego w dacie legalizacji.

Z ustaleń tego organu wynika, że działka inwestorów położona jest na terenie

jednostek planistycznych oznaczonych symbolem M1. Na tym terenie obowiązuje zakaz
realizacji wolnostojących budynków towarzyszących o funkcjach gospodarczych,
technicznych, garażowych; funkcje te należy realizować w formie pomieszczeń w budynkach
mieszkalnych (zaświadczenie Urzędu Miasta Józefowa z dnia 5 września 2019r.).

W związku z powyższym niemożliwe jest przeprowadzenie postępowania

legalizacyjnego, a zatem organ prawidłowo – w oparciu o art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego
nakazał rozbiórkę obiektu.

W aktach sprawy znajduje się;

1. powiadomienie wszystkich stron o wszczęciu postępowania w przedmiocie rozbiórki

obiektu z dnia 14 maja 2019 r.

2. protokół oględzin przedmiotowej inwestycji z dnia 3 czerwca 2019r., z którego wynika, że

na nieruchomości skarżących posadowiony jest obiekt o parametrach 9 m x 4,8 m. protokół
podpisany jest przez obecnych: Annę i Tadeusza Słoneczko i pracownika
przeprowadzającego kontrolę

3. złożone przez skarżącego oświadczenia świadków: Zenona Brzezińskiego i Grzegorza

Nowaka, z których wynika, że roboty budowlane zostały rozpoczęte na wiosnę 1993r. a
zakończone jesienią 1994r.

4. Zaświadczenie, że działka skarżących położona jest na terenie jednostek planistycznych

oznaczonych symbolami M1. Na tym terenie obowiązuje zakaz realizacji wolnostojących
budynków towarzyszących o funkcjach gospodarczych, technicznych, garażowych; funkcje te
należy realizować w formie pomieszczeń w budynkach mieszkalnych

5. Informacja z urzędu gminy, że do 31 grudnia 2003 r. w miejscowości Józefów

obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który przewidywał, że
działka skarżących położona jest na terenie o funkcji mieszkaniowej, plan nie zawierał
szczegółowych zapisów co do możliwości lub zakazu budowy garaży i budynków

4
gospodarczych za wyjątkiem powierzchni: wprowadzał zakaz realizacji budynków o
powierzchni większej niż 35 m 2

Art. 48. 1. Właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę
obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez
wymaganego pozwolenia na budowę.

2. Jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1:

1) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w

szczególności:

a) ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo

b) ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w

przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

2) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym

doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem

- właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.

3. W postanowieniu, o którym mowa w ust. 2, ustala się wymagania dotyczące niezbędnych

zabezpieczeń budowy oraz nakłada obowiązek przedstawienia, w wyznaczonym terminie:

1) zaświadczenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o zgodności budowy z

ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo
ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku
obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego;

2) dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 oraz ust. 3; do projektu

architektoniczno-budowlanego nie stosuje się przepisu art. 20 ust. 3 pkt 2.

4. W przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust.

3, stosuje się przepis ust. 1.

5. Przedłożenie w wyznaczonym terminie dokumentów, o których mowa w ust. 3, traktuje się

jak wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót
budowlanych, jeżeli budowa nie została zakończona.

Art. 103. 1. Do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych
decyzją ostateczną, stosuje się przepisy ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Przepisu art. 48 nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed
dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte
postępowanie administracyjne. Do takich obiektów stosuje się przepisy dotychczasowe.

5
3. Właściwość organów do załatwiania spraw, o których mowa w ust. 1, określa się na
podstawie przepisów ustawy.

Kazus 5

Proszę sporządzić projekt skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego wniesionej

przez Jana Złotego lub w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia –
opinię prawną

Decyzją z dnia 4 listopada 2019 r. Prezydent Miasta st.Warszawy, na wniosek Jana Złotego -
działając na podstawie art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 171 ze zm.) oraz art. 104 k.p.a. ustalił
warunki zabudowy dla inwestycji pn budowa domu jednorodzinnego podpiwniczonego z
wbudowanym garażem.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że na przedmiotowym terenie brak jest miejscowego

planu zagospodarowania przestrzennego w związku z tym istnieje konieczność ustalenia
warunków zabudowy. W tym celu przeprowadzona została analiza urbanistyczna zgodnie z
zapisami określonymi w rozporzadzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w
sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania
terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, która
wskazuje że teren sąsiedni jest zabudowy domami jednorodzinnymi jednokondygnacyjnymi.
W decyzji określono powierzchnię biologicznie czynną i dopuszczalną powierzchnie
użytkową dla planowanej inwestycji – do 250 m2

Decyzję tę w imieniu Prezydenta podpisał Jarosław Kozak. W aktach sprawy znajduje się
stosowne pełnomocnictwo.

Od decyzji tej odwołanie wniosła Katarzyna Stokrotka – właścicielka nieruchomości

bezpośrednio sąsiadującej z wnioskowaną inwestycją podnosząc, że wbrew ustaleniom
zawartym w uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji w sposób wadliwy została
określona w analizie funcji dopuszczalna maksymalna powierzchnia użytkowa albowiem w
obszarze objętym analiza większa część nieruchomości ma bardzo małe powierzchnie i w
związku z tym zabudowane są bardzo małymi domami mieszkalnymi. Budynek o tak dużej
powierzchni jak wskazany we wniosku nie może powstać na tej działce bo z pewnością
przekroczy powierzchnię biologicznie czynną a to spowoduje naruszenie stosunków
wodnych m.in. na nieruchomości odwołującej się.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie w składzie : Jan Ogonek

(Przewodniczący) Mieczysław Cygański (sprawoz) i Jarosław Kozak (członek) uznało, że
odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i decyzją z dnia 25 listopada 2019 r. z powołaniem
w podstawie prawnej art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W motywach organ odwoławczy powtórzył argumentację organu pierwszej instancji.

Jednocześnie organ ocenił że kwestia podnoszona przez odwolująca sie winna byc oceniana
przez organy budowlane a nie organ, ktory wydaje decyzje o ustalenia warunków zabudowy.

6
Kazus 6

Proszę sporządzić projekt skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego wniesionej

przez Józefa Majewskiego lub w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia – opinię prawną.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia 6 listopada 2019 r., w

związku z odwołaniem Józefa Majewskiego od decyzji Wojewódzkiego Konserwatora
Zabytków w Kielcach z dnia 19 września 2019 r., udzielającej pozwolenia na przeniesienie
praw własności działki nr 31/10, w Końskich, o powierzchni 20 ha będącej elementem parku
krajobrazowego w Końskich na rzecz dotychczasowego dzierżawcy: ABC Spółka z o. o., z
równoczesnym zobowiązaniem nowego właściciela do użytkowania nieruchomości zgodnie z
przedstawionym programem użytkowym oraz przepisami ustawy o ochronie zabytków i
opiece nad zabytkami - działając na podstawie art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23
lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 z późn.
zm.) oraz art. 17 pkt 2 i art. 134 k.p.a.-stwierdził niedopuszczalność odwołania.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ wskazał, że Dyrektor Agencji Nieruchomości

Rolnych Oddział w Kielcach zwrócił się do Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w
Kielcach, o wydanie pozwolenia na sprzedaż działki nr 31/1, wpisanej do rejestru zabytków
decyzją z dnia 7 lipca 1968 r., jako pałac z parkiem krajobrazowym w miejscowości Końskie.

Organ decyzją z dnia 19 września 2019 r., Nr 41/2019, udzielił pozwolenia na przeniesienie
praw własności działki nr 31/10, w Końskich na rzecz dotychczasowego dzierżawcy: ABC
Spółka z o. o., z równoczesnym zobowiązaniem nowego właściciela do użytkowania
nieruchomości zgodnie z przedstawionym programem użytkowym oraz przepisami ustawy o
ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, szczególnie art. 36 tej ustawy.

W dniu 21 października 2019 r., do organu pierwszej instancji wpłynęło odwołanie Józefa
Majewskiego od powyższej decyzji, nadane pocztą w dniu 17 października 2019 r.

Badając ponownie sprawę na skutek ww. odwołania organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z
utrwalonym orzecznictwem, po otrzymaniu odwołania obowiązany jest zbadać jego
dopuszczalność. Dopuszczalność odwołania wyznaczona jest przesłankami przedmiotowymi i
podmiotowymi. Przesłanki podmiotowe to złożenie odwołania przez legitymowany podmiot:
stronę postępowania w sprawie.

Zgodnie z art. 127 § 1 k.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie
tylko do jednej instancji. Osoba, która nie brała udziału w postępowaniu może złożyć
odwołanie od decyzji w terminie, w jakim mogą to uczynić strony postępowania. Należy
jednocześnie stwierdzić, że w sytuacji, gdy żadna z osób biorących udział w postępowaniu nie
wniesie odwołania od wydanej decyzji administracyjnej, decyzja ta staje się ostateczna.
Wniesienie odwołania od decyzji ostatecznej jest niedopuszczalne co, zgodnie z art. 134
k.p.a., powinien stwierdzić organ odwoławczy w drodze postanowienia.

7
Organ zauważył, że Józef Majewski nie brał udziału w postępowaniu zakończonym
wydaniem zaskarżonej decyzji. Decyzja ta została doręczona, jako stronie postępowania,
Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział w Kielcach w dniu 2 października 2019 r. Termin
do wniesienia odwołania od tej decyzji upłynął zatem w dniu 16 października 2017 r. Po dniu
tym decyzja Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Kielcach stała się ostateczna, zatem
odwołanie od tej decyzji należy uznać za niedopuszczalne.

W aktach sprawy znajduje się :

decyzja z dnia 19 września 2019 r. wysłana do Agencji Nieruchomości Rolnej w Kielcach

oraz ABC Spółki z o.o.

zwrotne potwierdzenie odbioru decyzji przez Agencję z którego wynika że Agencja

otrzymała decyzję dnia 2 października 2019 r.

Kazus 7

Proszę sporządzić projekt skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego wniesionej

przez Irenę Kazimierowicz lub w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia – opinię prawną.

Decyzją z dnia 2 października 2019 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w

Kołobrzegu – działając na podstawie art. 48 ust. 4 w zw. z art. 48 ust. 1 ustawy Prawo
budowlane nakazał Kazimierzowi Kazimierowiczowi rozbiórkę budynku mieszkalnego
położonego w Kołobrzegu na działce nr 10 przy ul. Belwederskiej 13.

W uzasadnieniu stwierdził, że została przeprowadzona kontrola na przedmiotowej

nieruchomości, która ujawniła wybudowanie budynku mieszkalnego bez wymaganego
prawem pozwolenia na budowę. Postanowieniem z dnia 14 marca 2019 r. organ nałożył na
ww. obowiązek dostarczenia 4 egzemplarzy projektu budowlanego wraz z oświadczeniem o
prawie do dysponowania gruntem na cele budowlane oraz stosownymi zaświadczeniami.
Organ zakreślił Kazimierzowi Kazimierowiczowi 30 dniowy termin na złożenie ww.
dokumentów licząc od dnia doręczenia postanowienia.

Postanowienie zostało doręczone dnia 26 marca 2019 r.

Ponieważ Kazimierz Kazimierowicz nie złożył żądanych dokumentów organ nadzoru

budowlanego nałożył na ww. obowiązek rozbiórki obiektu.

Decyzja z dnia 2 października 2019 r. została doręczona Kazimierzowi Kazimierowiczowi

dnia 18 października 2019 r.

8
W odwołaniu od decyzji K. Kazimierowicz wskazał, że nie złożył wymaganych dokumentów
ponieważ nie jest ani właścicielem, ani inwestorem tego budynku. Właścicielem
nieruchomości są Jan i Janina Kiełbaska – rodzice jego żony – Ireny Kazimierowicz, z tym że
Jan Kiełbaska dnia 20 sierpnia 2016 r. zmarł. Jego żona jest jedyną spadkobierczynią ww. na
podstawie testamentu. Na powyższą okoliczność złożył Akt Poświadczenia Dziedziczenia.
Budynek został wybudowy przez ww. w 1990 r. a on wraz z żoną jedynie go remontowali.

Zachodniopomorski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia 10 grudnia

2019 r. – działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 2 kpa, uchylił zaskarżoną decyzję i na
podstawie art. 48 § 1 pkt 1 i 4 Prawa budowlanego nakazał Irenie Kazimierowicz rozbiórkę
budynku mieszkalnego jak wyżej.

W uzasadnieniu organ stwierdził, że obowiązek rozbiórki można nałożyć w myśl art. 52

Prawa budowlanego jedynie na właściciela, inwestora lub zarządcę budynku a skoro
właścicielem nieruchomości jest Irena Kazimierowicz to przedmiotowy obowiązek spoczywa
na tej osobie.

Kazus 8

Proszę sporządzić projekt skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego wniesionej

przez Beatę Grabczyńskiej i Mariana Grabczyńskiego lub w przypadku stwierdzenia
braku podstaw do jej wywiedzenia – opinię prawną

Decyzją z dnia 28 października 2019 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowlanego, działając w oparciu o art. 158 § 1 i 156 § 1 pkt 2 i 7 kpa odmówił stwierdzenia
nieważności decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla m. st. Warszawy z
dnia 13 grudnia 2010 r. nakazującej Beacie i Marianowi Grabczyńskim zamieszkałym w
Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 13/13 rozbiórkę:

- obiektu budowlanego pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej o konstrukcji drewnianej

trwale związanej z gruntem położonego w Pucku przy ul. Koziej 4

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał na następujące ustalenia faktyczne i

prawne:

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy decyzją z dnia 13

grudnia 2010 r. nakazał Beacie i Marianowi Grabczyńskim rozbiórkę obiektu budowlanego
pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej o konstrukcji drewnianej nietrwale związanej z
gruntem. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego.
Organ ustalił bowiem na podstawie przeprowadzonej kontroli, dokumentacji z organu
architektoniczno – budowlanego oraz jednoznacznych oświadczeń inwestorów, że
przedmiotowy obiekt budowlany został wybudowany przez skarżących bez pozwolenia na
budowę w 1995 r. Jednocześnie organ ustalił, że w dacie realizacji inwestycji jak i wydawania
decyzji obowiązywał na tym terenie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który

9
zabraniał realizacji nowych budynków, pozwalał jedynie na adaptację, remont i przebudowę
istniejącej zabudowy. Ponieważ inwestycja, w ocenie organu nie jest zgodna z miejscowym
planem zagospodarowania przestrzennego brak jest możliwości jej legalizacji co skutkuje
koniecznością nakazania rozbiórki.

Dnia 1 lutego 2019 r. Inwestorzy złożyli wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji; jako
podstawę prawną swojego żądania wskazali art. 156 § 1 pkt 2 i pkt 7 Kpa i wskazali, iż
organy nadzoru budowlanego naruszyły ich konstytucyjne prawo własności oraz w sposób
wadliwy zinterpretowały zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Podnieśli, że przedmiotowa inwestycja miała polegać na remoncie istniejącego obiektu
jednakże w trakcie jej realizacji okazało się że remont jest nieopłacalny i w związku z tym
rozebrano istniejący obiekt i wybudowano w tym miejscu nowy z tych samych materiałów.
Na poparcie powyższych okoliczności złożyli pisemne oświadczenia sąsiadów.

Pismem z dnia 1 marca 2019 r. organ powiadomił wszystkie strony o wszczęciu postępowania
o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 13 grudnia 2010 r. w oparciu o art. 156 § 1 pkt 2 i
7 kpa.

Po analizie postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez PINB przed

wydaniem decyzji z dnia 13 grudnia 2010 r. i zawiadomieniu stron o możliwości zapoznania
się z materiałem dowodowym, po upływie zakreślonego terminu organ w dniu 28
października 2019 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji podając jako podstawę
prawną art. 158 § 1 i 156 § 1 pkt 2 i 7 kpa. W uzasadnieniu wskazał, że z przeprowadzonego
przez organ w 2010 r. postępowania jednoznacznie wynika że inwestorzy zrealizowali nowy
obiekt budowlany. Takim (nowym) obiektem jest także obiekt, który powstał w miejscu
wcześniej istniejącego, po jego rozbiórce. Ocenił, że skoro inwestycja nie jest zgodna z
miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego to nie mogła zostać zalegalizowana.

Odnosząc się do argumentów wniosku organ wskazał, iż wada decyzji w rozumieniu art. 156
§ 1 pkt 7 Kpa musi być określona wprost w przepisie odrębnym w postaci klauzuli
nieważności tzn. wada taka musi tkwić w elementach decyzji co daje podstawę do
zastosowania przedmiotowego przepisu. Zatem nie można zgodzić się z wnioskującymi, aby
przywołane przez nich argumenty uzasadniały zastosowanie tej przesłanki w odniesieniu do
analizowanej decyzji organu I instancji.

W kwestii naruszenia konstytucyjnego prawa własności organ wyjaśnił, że ochrona prawa

własności nie może mieć charakteru nieograniczonego. Ograniczenia prawa własności są
dopuszczalne w Konstytucji RP.

Inwestorzy złożyli odwołanie od powyższej decyzji w ustawowym terminie;

podnosząc te same argumenty, które zostały zawarte we wniosku o stwierdzenie nieważności
decyzji.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 4 grudnia 2019 r. utrzymał w

mocy zaskarżoną decyzję powtarzając argumenty zawarte w uzasadnieniu decyzji organu
pierwszej instancji.

Kazus 9

10
Proszę sporządzić projekt skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego wniesionej
przez Romana Kawałka lub w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia – opinię prawną.

Decyzją z dnia 15 września 2016 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowlanego, działając w oparciu o art. 158 § 2 i art. 156 § 2 w zw. z art. 156 § 1 pkt 4 kpa
stwierdził, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy z
dnia 8 stycznia 2001 r. nakazująca Spółce Cywilnej „Jaskółka” rozbiórkę pawilonu
handlowego położonego na działce o nr. ew. 30/1 przy ul. Zabłockiej 5 w Warszawie została
wydana z naruszeniem prawa, jednakże brak jest podstaw do stwierdzenia jej nieważności ze
względu na upływ 10 lat od daty doręczenia decyzji.

Z akt sprawy wynika, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy
decyzją z dnia 8 stycznia 2001 r. nakazał Spółce Cywilnej „Jaskółka” rozbiórkę pawilonu
handlowego położonego na działce o nr. ew. 30/1 przy ul. Zabłockiej 5 w Warszawie. Jako
podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974 r.
Organ ustalił bowiem, że obiekt powstał w warunkach samowoli budowlanej w 1993 r., a
jednocześnie powoduje niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub
użytkowych dla otoczenia. Został on bowiem usytuowany w ostrej granicy z działką
sąsiednią, co uniemożliwia jej zabudowę.

Wnioskiem z dnia 18 sierpnia 2016 r. Roman Kawałek, jeden ze wspólników Spółki Cywilnej
„Jaskółka” zażądał stwierdzenia nieważności ww. decyzji z dnia 8 stycznia 2001 r. Jako
podstawowy powód stwierdzenia nieważności wskazał wypełnienie przesłanki z art. 156 § 1
pkt 4 kpa, czyli skierowanie decyzji do osoby niebędącej stroną. Adresatem decyzji jest
Spółka Cywilna „Jaskółka”, która nie może być stroną postępowania administracyjnego.
Ponadto organ prowadząc postępowanie w sprawie samowoli budowlanej zaniechał
dokładnego ustalenia stanu faktycznego, w tym problemu dokładnej lokalizacji inwestycji
oraz zgód udzielonych przez współwłaścicieli sąsiedniej działki budowlanej na budowę
pawilonu w ostrej granicy. Roman Kawałek podniósł m. in., że po aktualizacji rejestru
gruntów i ponownym wytyczeniu geodezyjnym granic działek (które były sporne) zmieniła
się numeracja działek i w dacie orzekania o rozbiórce była ona już zmieniona. Przedstawił
również kopie zgody wyrażonej przez współwłaścicieli na realizację inwestycji ze
wskazaniem, iż wspólnicy Spółki „Jaskółka” wykupią w przyszłości działkę o nr ew. 30/5,
która graniczy z działką inwestycyjną. W takiej sytuacji organ nie mógł przyjąć, że powstanie
inwestycji w sposób niedopuszczalny pogorszy warunki użytkowe działki o nr. ew. 30/5 przy
ul. Zabłockiej 6 w Warszawie.

Pismem z dnia 19 sierpnia 2016 r. organ powiadomił wszystkie strony o wszczęciu

postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 stycznia 2001 r. w oparciu o art.
156 § 1 pkt 4 kpa, pismem z dnia 3 września 2016 zawiadomił o zakończeniu postępowania i
możliwości zapoznania się z aktami, a następnie wydał powołaną na wstępie decyzję z dnia
15 września 2016 r.

W uzasadnieniu organ wskazał, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego

dla m.st. Warszawy z dnia 8 stycznia 2001 r. nakazująca Spółce Cywilnej „Jaskółka”

11
rozbiórkę pawilonu handlowego położonego na działce o nr. ew. 30/1 przy ul. Zabłockiej w
Warszawie jest dotknięta wadą nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 kpa, gdyż
spółka cywilna nie może być stroną postępowania administracyjnego, a w konsekwencji
adresatem decyzji rozbiórkowej. Wskazał jednak, że z powodu upływu 10 lat od daty
doręczenia decyzji brak jest możliwości stwierdzenia jej nieważności, a organ może się
jedynie ograniczyć do wskazania, iż została ona wydana z naruszeniem prawa.

W odwołaniu od ww. decyzji z dnia 15 września 2016 r. Roman Kawałek podniósł, że

organ nie przeprowadził właściwego postępowania wyjaśniającego i pominął istotne
okoliczności, które wskazywał we wniosku dotyczące negatywnego wpływu inwestycji na
działkę sąsiednią oraz zmiany numeracji poszczególnych działek.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 5 października 2016 r.

utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję powtarzając argumenty zawarte w uzasadnieniu decyzji
organu pierwszej instancji. Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu organ II
instancji obszernie wyjaśnił charakter nadzwyczajnego postępowania w sprawie stwierdzenia
nieważności, które różni się od postępowania prowadzonego w trybie zwyczajnym. Podniósł,
że orzekanie w sprawie stwierdzenia nieważności nie może prowadzić do ponownego
rozpatrzenia sprawy co do jej meritum i badania wszystkich przesłanek zawartych w
przepisach prawa materialnego przy wykorzystaniu postępowania dowodowego. Wskazał, że
na skutek upływu 10 lat (co jest w sprawie bezsporne) brak jest możliwości stwierdzenia
nieważności decyzji z dnia 8 stycznia 2001 r. Zawarty w art. 156 § 2 kpa zakaz stwierdzenia
nieważności ma charakter bezwzględnie obowiązujący, a ustawodawca nie dopuszcza
żadnego wyjątku od zastosowania takiego przepisu. Orzeczenie nieważności w takiej sytuacji,
czego domaga się Roman Kawałek naraziłoby organ na wydanie decyzji, która również
byłaby dotknięta wadą nieważności.

Kazus 10

Decyzją z dnia 14 września 2019 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w

Przemyślu, działając w oparciu o art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowane nakazał Renacie
Wołek rozbiórkę budynku gospodarczego zlokalizowanego na nieruchomości położonej w
Przemyślu przy ul. Wojskowej 13

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazał, że przedmiotowy obiekt został

zrealizowany bez uzyskania pozwolenia na budowę. Ustalono także na podstawie wypisu z
rejestru gruntów, że Renata Wołek jest jedyną właścicielką nieruchomości, na której
zrealizowano inwestycję, którą nabyła na skutek umowy darowizny od rodziców w 1997 r.
oraz że obiekt budowlany został zrealizowany przez jej rodziców.

Organ podał, że z uwagi na to, że budynek został zrealizowany w granicy z działką sąsiednią
to nie ma możliwości jego legalizacji.

Z protokołu oględzin wynika, że działka przy ul. Wojskowej 13 użytkowana jest rolniczo a
przedmiotowy budynek posiada 25 m2 powierzchni.

12
Odwołanie od powyższej decyzji złożyła Renata Wołek, w ustawowym terminie.

Wskazała, że obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zezwala na

realizację wolnostojących budynków gospodarczych w granicy z sąsiednią działką budowlaną
oraz że jej rodzice wybudowali ten budynek w jesienią 1993 roku.

W odwołaniu zawarli wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka Jana Marchewkę na

okoliczność daty realizacji budynku albowiem osoba ta brała udział przy wykonywaniu prac
budowlanych, dołączyła także wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego uchwalonego 14 lutego 2006 r. i obowiązującego w dacie składania
odwołania.

Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 28 października

2019 r. działając na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchylił zaskarżoną decyzję i sprawę
przekazał organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu wskazał, że kontrolowana decyzja została wydana z naruszeniem art. 7 i 77 §

1 k.p.a. albowiem organ administracji nie wyjaśnił w pełni okoliczności sprawy. Zdaniem
organu odwoławczego organ powiatowy nie wyjaśnił daty powstania samowoli budowlanej
jak i treści zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W tych
okolicznościach nastąpiła jego zdaniem konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji i
przekazania sprawy do ponownego rozpoznania temu organowi.

Kazus 11

Iwona Ciekawska, współwłaścicielka nieruchomości – działki ew. nr 1 położonej w

Pruszkowie przy ul. Piotrusia Pana dnia 1 czerwca 2019 r. złożyła do Powiatowego
Inspektora Nadzoru Budowlanego w Pruszkowie wniosek o nakazanie rozbiórki obiektu
budowlanego położonego na działce bezpośrednio sąsiadującej z jej nieruchomością przy ul
Piotrusia Pana 3, stanowiącego własność Juranda Zabielskiego i jego żony Leokadii Teresiak
- Zabielskiej.

Organ nadzoru budowlanego wszczął postepowanie w sprawie stanu technicznego budynku

posadowionego na działce przy ul. Piotrusia Pana 3 o czym powiadomił strony postępowania.

W toku postępowania dokonał kontroli obiektu i stwierdził, że powyższy budynek jest

zamieszany przez Juranda Zabielskiego, jego żonę Leokadię i 3 pełnoletnich dzieci. Budynek,
jak wynika z przedłożonych dokumentów (w aktach sprawy) został wybudowany i oddany do
użytkowania w 1966 roku i według oświadczenia Juranda Zabielskiego nie podlegał od tamtej
pory żadnym gruntownym remontom. Inspektorzy stwierdzili, że jest on bardzo zaniedbany,
pokrycie dachowe wymaga naprawy i częściowej wymiany, tynk na ścianach zewnętrznych
wymaga napraw, stolarka okienna wymaga wymiany. Wszystkie drewniane elementy
wewnątrz domu wymagają, co najmniej napraw. Budynek nie został objęty ochroną
konserwatorską.

13
Organ administracji dopuścił dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy, który stwierdził, że
budynek jest w takim stanie technicznym, że zagrażania życiu i bezpieczeństwu
mieszkających w nim osób natomiast jego naprawa, z uwagi na zakres niezbędnych do
wykonania prac jest nieopłacalna.

Strony nie zakwestionowały wyników kontroli na gruncie, z której został sporządzony

protokół na podstawie art. 68 § 1 i 2 oraz 69 k.p.a. Ocena techniczna została stronom
doręczona i żadna ze stron nie kwestionowała jej treści; organ zawiadomił strony o
możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym i wypowiedzenie się, co do jego treści.

Decyzją z dnia 1 września 2019 r. organ I instancji (PINB), działając w oparciu o art. 67 § 1
ustawy Prawo budowlane nałożył Juranda Zabielskiego obowiązek rozbiórki obiektu
budowlanego położnego w Komorowie przy ul. Ogrodowej.

W uzasadnieniu organ stwierdził, że naprawa obiektu jest nieopłacalna z przyczyn

ekonomicznych.

Jurand Zabielski i Leokadia Teresiak – Zabielska złożyli w ustawowym terminie odwołanie

od ww. decyzji, w którym wskazali, że nie mają środków finansowych na rozbiórkę obiektu
ani nie mają dokąd wyprowadzić się.

W rezultacie rozpoznania odwołania Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowalnego w Warszawie decyzją z dnia 15 listopada 2019 r. działając w oparciu o art. 138
§ 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu potrzymał argumenty
zawarte w decyzji organu I instancji i wskazał, że okoliczności podnoszone przez
odwołujących się pozostają bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Kazus 12

Prezydent Miasta Krakowa dnia 10 września 2018 r. działając na wniosek Jana

Herbatowskiego wydał decyzję, mocą której odmówił ustalenia warunków zabudowy dla
inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalno - usługowego z wolnostojącym
garażem na nieruchomości przy ul. Kolorowej 13 w Krakowie. W uzasadnieniu organ
stwierdził, że nie zostały spełnione zostały wszystkie warunki określone w art. 61 § 1 ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, albowiem działka, na której zaplanowano
inwestycję jest gruntem rolnym, właściwy organ nie wydał zgody na zmianę przeznaczenia
tych gruntów na cele nierolnicze, a zatem nie został spełniony warunek określony w art. 61
ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Przed wydaniem decyzji organ administracji zawiadomił wszystkie strony o wszczęciu

postepowania, zlecił osobie ze stosownymi uprawnieniami przeprowadzenie analizy funkcji i
cech zagospodarowania terenu w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z
dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy
i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego, zawiadomił, w oparciu o art. 10 § 1 k.p.a. o możliwości zapoznania się z
aktami sprawy i zajęcia stanowiska.

14
Z tego ostatniego uprawnienia skorzystała Lukrecja Orłowska właścicielka sąsiedniej
nieruchomości i w piśmie z dnia 1 września 2019 r. wskazała, że po pierwsze nie została
spełniona zasada ciągłości funkcji albowiem w obszarze analizowanym przez organ
administracji- najbliższym sąsiedztwie nie ma obiektu o charakterze usługowym. Organ nie
wyjaśnił, jakiego rodzaju usługi będą prowadzone w budynku. Nadto wskazała, że inwestor
nie posiada dostępu do drogi publicznej albowiem działka, z którą sąsiaduje J. Herbatowski
jest drogą wewnętrzną, której odwołująca się jest jedyną właścicielką, a inwestor posiada
jedynie służebność przechodu. Na powyższą okoliczność przedstawiła wypis z KW.

W uzasadnieniu decyzji z dnia 10 września 2019 r. organ administracji stwierdził, że

okoliczności podnoszone przez Lukrecję Orłowską pozostają bez wpływu na treść
rozstrzygnięcia skoro nie spełniony został inny warunek określony przepisach ustawy.

Odwołanie od tej decyzji w ustawowym terminie złożył Jan Herbatowski, w którym wskazał,
że w obecnie obowiązującym studium planowania i zagospodarowania przestrzennego,
podobnie jak w poprzednio obowiązującym planie, działka ta przeznaczona była na zabudowę
mieszkaniowa jednorodzinną i według jego wiedzy organy planistyczne zwracały się do
właściwych organów o zgodę na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na nierolne tym
bardziej że jest to grunt o niskiej klasie (VIKlasa).

Po rozpoznaniu odwołania, zapewniając możliwość zapoznania się z aktami sprawy

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.
decyzją z dnia 3 grudnia 2019 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję, wskazując w
uzasadnieniu, że argumenty odwołującego się pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy albowiem nieruchomość nie posiada dostępu do drogi publicznej co w pierwszej
kolejności skutkuje koniecznością wydania decyzji odmawiającej ustalenia żądanych
warunków zabudowy. W konsekwencji wobec niespełnienia warunku określonego w art. 61
ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należało odmówić
ustalenia warunków zabudowy.

Kazus 13

Pismem z dnia 14 lipca 2019 Jerzy Jurek wystąpił do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej
w Grodzisku Maz. o przyznanie zasiłku celowego na zakup leków. Do wniosku dołączył
odpisy recept wystawionych przez lekarza rodzinnego w Ośrodku Zdrowia w Milanówku oraz
paragon z Apteki z dnia 13 lipca 2019 r. z którego wynika że koszt tych leków wynosił 200
zł.

Decyzją z dnia 20 lipca 2019 r. Kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w

Grodzisku Maz. odmówił przyznania zasiłku celowego na zakup leków. W uzasadnieniu
decyzji podał, że skoro Jerzy Jurek otrzymał z Apteki paragon to oznacza, że wykupił leki z
własnych środków, co - zdaniem organu - oznacza, że był on w stanie we własnym zakresie
"pokryć tę potrzebę". Organ podkreślił, że zasiłek celowy jest instrumentem, który nie może
ze swojej istoty służyć zwrotowi wydatków uprzednio poniesionych przez stronę. Zaznaczył,
że pomoc społeczna nie ma służyć pełnemu zaspokajaniu potrzeb podopiecznych, a jej
rozmiar i rodzaj świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających

15
udzielenie pomocy. Przyznał jednocześnie że skarżący spełniał kryterium dochodowe
uprawniające do wnioskowania o przyznanie mu zasiłku oraz że jest osobą niepełnosprawną.

W złożonym w ustawowym terminie odwołaniu skarżący - odnosząc się do okoliczności

wykupu przedmiotowych recept - podkreślił, że wykupił je ze środków pożyczonych od
siostry, która mieszka w mieszkaniu piętro niżej. Zaznaczył, że prowadzi odrębne od siostry
gospodarstwo domowe, pokrywając wszelkie niezbędne wydatki ze środków własnych, tj. z
kwoty 529 zł. Skarżący podkreślił, że w roku 2003 r. uległ wypadkowi w pracy, którego
efektem jest pogarszający się stan jego zdrowia.

Po rozpatrzeniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie - działając

na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. decyzja z dnia 29 sierpnia 2019 r.- utrzymało w mocy
decyzję organu pierwszej instancji.

W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy stwierdził, że w sprawie zastosowanie mają

przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 182
– dalej: u.p.s.). Powołując treść art. 39 ust. 1 i ust. 2 u.p.s., organ wskazał, że zasiłek celowy
może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na
pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży,
niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a
także kosztów pogrzebu. Organ drugiej instancji podkreślił, że zasiłek celowy, przyznawany
na podstawie art. 39 u.p.s., jest świadczeniem uznaniowym, co oznacza, że nie istnieje
obowiązek zaspokojenia określonej potrzeby w formie zasiłku celowego, w określonej kwocie
lub na określony cel, a osoby ubiegające się o przyznanie zasiłku celowego muszą liczyć się z
tym, że nie każdy ich wniosek i nie w pełnym zakresie zostanie uwzględniony. Zdaniem
organu odwoławczego, skarżący może zaspokoić wskazane we wniosku potrzeby (zakup
leków) z własnych dochodów. Organ dodał, że skarżący regularnie wspierany jest pomocą na
zakup lekarstw. Wskazał również, że pomoc społeczna ma charakter pomocniczy w stosunku
do własnych możliwości/zasobów wnioskującego, dlatego też osoby wnioskujące o pomoc
nie mogą oczekiwać, że zostanie im udzielona pomoc finansowa w takiej wysokości, w jakiej
wnioskują. W konsekwencji organ odwoławczy uznał, że skoro skarżący mógł ze środków
własnych pokryć koszty leków to brak jest podstaw aby przyznać mu zasiłek calowy w tej
wysokości.

Kazus 14

Decyzją z dnia 15 lutego 2019 r. Burmistrz Zakopanego, działając na podstawie art. 36 ust. 4,
art. 37 ust. 1 - 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (Dz.U. z 2018 r. poz. 1945) w związku z uchwałą Rady Gminy w Zakopanym
z dnia 9 lipca 2014 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego gminy Brwinów ustalił dla Adama Bartoszka zbywcy działki nr 5 o
jednorazową opłatę w wysokości 2 000 złotych z tytułu wzrostu wartości nieruchomości
płatną na rachunek bankowy Urzędu Miasta w terminie 30 dni od dnia kiedy decyzja stanie
się ostateczna.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

został opublikowany w Dzienniku Urzędowym z dniu 2 sierpnia 2014 r. i wszedł w życie w
terminie 14 dni od dnia ogłoszenia. W ww. miejscowym planie zagospodarowania

16
przestrzennego teren, na którym znajduje się działka Adama Bartoszka został przeznaczony
pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną.

Adam Bartoszek sprzedał nieruchomość 20 sierpnia 2017 r.

Organ dopuścił dowód z opinii biegłego celem oszacowania wartości nieruchomości. W

operacie szacunkowym sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego Kazimierza Janiaka
w dniu 25 września 2018 r. wskazano, że przed wejściem w życie miejscowego planu wartość
działki skarżącego wynosiła 100 000 zł, po jego uchwaleniu 120 000 zł., a zatem skoro plan
określa opłatę z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na 10% to opłata planistyczna wynosi
2 000 zł.

Adam Bartoszek wniósł odwołanie od ww. decyzji kwestionując treść operatu szacunkowego
sporządzonego przez Kazimierza Janiaka. Wskazał, że rzeczoznawca przyjął do wyceny
nieprawidłowe nieruchomości. Jednocześnie dołączył kontroperat szacunkowy sporządzony
przez Jerzego Karasińskiego z dnia 3 stycznia 2019 r. z którego wynikały inne wartości
nieruchomości będącej przedmiotem wyceny.

Właściwe miejscowo Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 15 października

2019 r. z powołaniem w podstawie prawnej art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 36 ust. 4 i art. 37
ust. 1, 3, 4 i 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, utrzymało w mocy
decyzję organu I instancji.

W motywach organ odwoławczy powtórzył argumentację organu pierwszej instancji.

Jednocześnie organ ocenił operat jako rzetelny, sporządzony przez osobę posiadającą
stosowne uprawnienia zawodowe oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wskazał, że
Operat K. Janika zawiera wszystkie elementy, o których mowa w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania
operatu szacunkowego.

Dodatkowo organ odwoławczy wskazał, że operat sporządzony przez Jerzego Karasińskiego

jest niewiarygodny albowiem został sporządzony „na zlecenie”: strony postępowania.

KAZUSY KASACYJNE

KAZUS I

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Zenobii Grzelak - projekt skargi kasacyjnej do

Naczelnego Sądu Administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia - opinię prawną.

Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2016 r., (doręczonym Zenobii Grzelak 20 września 2016 r.) w
sprawie IV SA/Wa 345/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę
Remigiusza Kusibaba na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Płocku z dnia
2 maja 2016 r. Nr KOC 123/16.

17
Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Remigiusz Kusibab złożył w dniu 13 lutego 2016 r. do Samorządowego Kolegium

Odwoławczego w Płocku wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji (Aktu Własności
Ziemi) Naczelnika Gminy i Miasta w Płocku z dnia 17 lutego 1977 r. nr 14/77 stwierdzającej,
że Zenobia i Franciszek Grzelakowie stali się z mocy prawa właścicielami nieruchomości
oznaczonej w ewidencji gruntów nr ew. 14/1 o powierzchni 1.6115 ha w Sułkowicach gm.
Płock. Wnioskodawca zarzucił, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem ustawy z
dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, gdyż pozbawiła
jego matkę własności tej nieruchomości, mimo że w dacie wejścia w życie przepisów ustawy
z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych matka jego
gospodarowała na przedmiotowej nieruchomości.

Decyzją z dnia 5 kwietnia 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Płocku stwierdziło

nieważność Aktu Własności Ziemi z dnia 17 lutego 1977 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia
SKO wskazało, że z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że
nieruchomość stanowiąca działkę gruntu o numerze 14/1 położona w Sułkowicach od 12
stycznia 1946 r., była własnością Xymeny i Grzegorza Kusibab (rodziców wnioskodawcy),
którzy nieruchomość tę nabyli na podstawie umowy sprzedaży w tym dniu.

Grzegorz Kusibab zmarł w 1956 r. Spadek po nim na podstawie testamentu nabyła w całości
żona Xymena. Do 1976 r. Xymena Kusi- bab nieprzerwanie gospodarowała na przedmiotowej
nieruchomości. W październiku 1976 r. podczas prac polowych uległa wypadkowi,

w wyniku którego trafiła do szpitala, w którym przebywała przez okres trzech miesięcy. Przez
ten czas w okresie zimowym gospodarstwem opiekowali się sąsiedzi Zenobia i Franciszek
Grzelakowie. W maju 1977 r. Xymena Kusibab zmarła. Spadek po niej nabył w całości syn
Remigiusz Kusibab, który wydzierżawił małżonkom Grzelak przedmiotową nieruchomość.

Zgodnie z treścią art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu

własności gospodarstw rolnych (Dz.U. Nr 27, poz. 250, ze zm.) nieruchomości wchodzące w
skład gospodarstw rolnych, zwane dalej „nieruchomościami", i znajdujące się w dniu wejścia
w życie ustawy w samoistnym posiadaniu rolników, stają się z mocy samego prawa
własnością tych rolników, jeżeli oni sami lub ich poprzednicy objęli te nieruchomości w
posiadanie na podstawie zawartej bez przewidzianej prawem formy umowy sprzedaży,
zamiany, darowizny, umowy o dożywocie lub innej umowy o przeniesienie własności, o
zniesienie współwłasności albo umowy o dział spadku. Ust. 2 stanowi natomiast, że rolnicy,
którzy do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy posiadają nieruchomości jako samoistni
posiadacze nieprzerwanie od lat pięciu, stają się z mocy samego prawa właścicielami tych
nieruchomości, chociażby nie zachodziły warunki określone w ust. 1. Jeżeli jednak uzyskali
posiadanie w złej wierze, nabycie własności następuje tylko wtedy, gdy posiadanie trwało co
najmniej przez lat dziesięć.

Akta sprawy wskazują, że Zenobia i Franciszek Grzelak w sposób oczywisty nie spełniali
warunków określonych w ustawie, albowiem nie byli posiadaczami samoistnymi
nieruchomości w dniu wejścia w życie ustawy, ani też nie posiadali jej przed dniem jej
wejścia w życie co najmniej przez 5 lat. W konsekwencji nie zaistniał skutek w postaci
nabycia prawa własności, co oznacza, że decyzja z dnia 17 lutego 1977 r. dotknięta jest wadą
nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

18
Zenobia Grzelak złożyła w ustawowym terminie wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy.

Decyzją z dnia 1 czerwca 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Płocku utrzymało

zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia powtórzyło argumenty zawarte w uzasadnieniu decyzji z dnia

5 kwietnia 2016 r.

Zenobia i Franciszek Grzelak wnieśli skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego w Warszawie. W skardze zakwestionowali poczynione przez organ
ustalenia faktyczne wskazując, że przedmiotową nieruchomość nabyli kilka lat po śmierci
Grzegorza Kusibaba od Xymeny Kusibab w drodze nieformalnej umowy sprzedaży. Od
tamtej pory nieprzerwanie posiadają tę nieruchomość jak właściciele. Przyznali, że Xymena
Kusibab uległa wypadkowi i trafiła do szpitala, gdzie po kilku miesiącach zmarła, ale w tym
czasie pracowała na ich nieruchomości jako pracownik, za stosownym wynagrodzeniem.

Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2016 r. WSA w Warszawie oddalił skargę wskazując, że skoro z
akt postępowania wynika, że pp. Grzelak nie posiadali samoistnie nieruchomości w dacie
wejścia w życie ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, to nie zaistniał
opisany w art. 1 tej ustawy skutek, co oznacza, że Akt Własności Ziemi z 17 lutego 1977 r.
został wydany z rażącym naruszeniem tych przepisów. Sąd przypomniał także, że w
postępowaniu o stwierdzenie nieważności ani organy administracji, ani sąd nie mogą
prowadzić postępowania wyjaśniającego na okoliczność posiadania nieruchomości w 1977 r. i
orzekają w oparciu o stan faktyczny wynikający z akt sprawy. Ten stan wskazuje natomiast,
że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. W konsekwencji w oparciu o art. 151 p.p.s.a. sąd
oddalił skargę.

KAZUS II

Proszę sporządzić - w imieniu Prokuratora Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim - projekt

skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia
braku podstaw do jej wywiedzenia - opinię prawną.

Wyrokiem z dnia 1 września 2016 r. (doręczonym skarżącemu kasacyjnie 15 listopada 2016

r.) w sprawie VII SA/Wa 14/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił
skargę Piotra Ropuchy na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru
Budowlanego z dnia 1 czerwca 2016 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji
nakazującej rozbiórkę.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

W wyniku czynności kontrolnych przeprowadzonych w dniu 30 września 2009 r. na terenie

działki 431 w Grodzisku Mazowieckim ustalono, że pawilon handlowo-usługowy
wybudowano w 2005 r. bez wymaganego pozwolenia na budowę. Budynek jest parterowy,
niepodpiwniczony, o wymiarach 5,40 m x 6,00 m, o konstrukcji drewnianej, dach kryty
blachą trapezową.

19
Postanowieniem z dnia 14 października 2009 r. wstrzymano prowadzenie robót budowlanych
i nałożono na inwestora obowiązek przedstawienia, w terminie 120 dni od dnia doręczenia
postanowienia, dokumentów wymienionych w art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego. Termin
dostarczenia wymaganej dokumentacji był dwukrotnie przedłużany i ostatecznie został
ustalony do dnia 14 maja 2011 r.

W dniu 13 maja 2011 r. inwestor złożył 4 egzemplarze projektu budowlanego, oświadczenie,

że posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz postanowienie
Burmistrza Grodziska Mazowieckiego odmawiające wydania zaświadczenia o zgodności z
miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Decyzją z dnia 2 lipca 2011 r., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał Piotrowi
Ropusze rozbiórkę pawilonu handlowo¬-usługowego wraz z utwardzeniem terenu.

Utrzymując 12 września 2011 r. powyższą decyzję w mocy Inspektor Wojewódzki uznał, że

decyzja Inspektora Powiatowego wydana w oparciu o art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego jest
prawidłowa. Podniósł, że w przypadku stwierdzenia samowoli budowlanej organ

w pierwszej kolejności zobowiązany jest ocenić budowę pod kątem przesłanek z art. 48 ust. 2
Prawa budowlanego. Jeżeli zachodzą wymienione w nim okoliczności, organ ma obowiązek
wszcząć postępowanie, zmierzające do legalizacji obiektu budowlanego lub jego części.
Natomiast w przypadku niespełnienia choćby jednej przesłanki z art. 48 ust. 2 nakazuje się
rozbiórkę obiektu (art. 48 ust. 1). W ocenie Inspektora Wojewódzkiego w sprawie nie została
spełniona pierwsza z wymienionych w art. 48 ust. 2 ustawy przesłanek (art. 48 ust. 2 pkt 1).

Organ wskazał, że ze złożonych dokumentów wynika, iż działka położona jest na terenie, na

którym przewidziano zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Przedmiotowy obiekt takiej
funkcji nie pełni, co oznacza, że jego istnienie jest nie do pogodzenia z zapisami miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego.

Piotr Ropucha złożył skargę na ww. rozstrzygnięcie Mazowieckiego Wojewódzkiego

Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Wyrokiem z dnia 3 stycznia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w

sprawie VII SA/Wa 321/11 w składzie: przewodnicząca Katarzyna Wichura, sędziowie: Artur
Rudzik (spr.) i Małgorzata Wróblewska, oddalił skargę.

Sąd stwierdził w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia, że skoro miejscowy plan

zagospodarowania przestrzennego zakazuje realizacji tego rodzaju obiektu, to brak jest
podstaw do zakwestionowania zaskarżonej decyzji, nakładającej na inwestora rozbiórkę
przedmiotowego obiektu. Jednocześnie sąd stwierdził, że stan faktyczny został prawidłowo
ustalony przez organy administracji, w szczególności prawidłowo organy nałożyły obowiązki
określone w art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego na Piotra Ropuchę jako inwestora obiektu.

Dnia 31 stycznia 2013 r. do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wpłynął wniosek

Jeremiego Taczki o stwierdzenie nieważności decyzji Mazowieckiego Wojewódzkiego
Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 12 września 2011 r. W jego uzasadnieniu
wnioskodawca wskazał, że decyzja ta dotknięta jest wadą nieważności, jako wydana z
rażącym naruszeniem art. 52 ustawy Prawo budowlanego, albowiem Piotr Ropucha nie jest i
nigdy nie był właścicielem przedmiotowej nieruchomości, a w dacie realizacji inwestycji i

20
wydawania decyzji nakazującej jej rozbiórkę był jedynie dzierżawcą, w oparciu o umowę
zawartą w 2010 r. na czas określony - 5 lat. Jeremi Taczka oświadczył, że nie wyraża zgody
na rozbiórkę tego obiektu, podkreślił też, że nie brał udziału w postępowaniu
rozbiórkowym.

Decyzją z dnia 31 marca 2016 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego odmówił

stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji. W uzasadnieniu wskazał, że nie zaistniała
żadna z przesłanek określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Jednocześnie stwierdził, że Piotr
Ropucha oświadczył w toku czynności kontrolnych 30 września 2009 r., że jest inwestorem
przedmiotowego obiektu. Powyższe oznacza, że nawet jeśli nie był właścicielem
nieruchomości, na której posadowiony jest pawilon, to i tak, w świetle art. 52 ustawy Prawo
budowlane, mógł być adresatem obowiązku nałożonego przez te organy.

Jeremi Taczka złożył w ustawowym terminie wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy.

Rozpoznając ten wniosek Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 15 maja
2016 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu podtrzymał argumentację
zawartą w uzasadnieniu rozstrzygnięcia z dnia 31 marca 2016 r. Dodatkowo organ wskazał,
że fakt niebrania udziału przez Jeremiego Taczki w postępowaniu nie jest przesłanką do
stwierdzenia nieważności decyzji, ale do ewentualnego wznowienia postępowania w oparciu
o art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.

Jeremi Taczka złożył skargę na powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego w Warszawie. Sąd wskazanym na wstępie wyrokiem z dnia 1 września
2016 r. w składzie: przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Cieć, sędziowie: Małgorzata
Wróblewska i Dorota Pociecha (spr.), oddalił skargę.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia stwierdził, że skoro nie zostało skutecznie zakwestionowane,

że Piotr Ropucha jest inwestorem przedmiotowej inwestycji, nie można uznać, że organy
administracji w sposób rażący naruszyły art. 52 ustawy Prawo budowlane. Ustawodawca
przewidział bowiem możliwość nałożenia obowiązku rozbiórki również na takiego inwestora,
który nie jest właścicielem obiektu. Jednocześnie sąd stwierdził, że powyższe stanowisko
zostało wyrażone także w wyroku WSA z dnia 3 stycznia 2012 r., który oddalił skargę Piotra
Ropuchy na decyzję nakładającą rozbiórkę, mimo że ze znajdującego się w aktach sprawy
wypisu z rejestru gruntów wynikało, że inwestor nie był właścicielem przedmiotowej
nieruchomości.

Na rozprawie dnia 1 września 2016 r. stawił się prokurator, który oświadczył, że pragnie
przystąpić do toczącego się postępowania.

KAZUS III

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Maksymiliana Kopidoła projekt skargi kasacyjnej do

Naczelnego sądu Administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia opinię prawną.

Wyrokiem z dnia 1 września 2016 r. w sprawie II SA/Po 14/16 Wojewódzki Sąd

Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę Maksymiliana Kopidoła na decyzję

21
Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowanego w przedmiocie nakazu
rozbiórki.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Dnia 12 grudnia 2015 r. pracownicy inspektoratu nadzoru budowlanego w Poznaniu dokonali

kontroli na nieruchomości położonej w Poznaniu na ul. Cichej 20. Stwierdzili, że na gruncie
posadowiony jest parterowy budynek mieszkalny, znajdujący się w złym stanie technicznym,
z widocznymi licznymi ubytkami pokrycia dachowego (płytek dachowych). Obecny w czasie
kontroli Maksymilian Kopidół oświadczył, że mieszka w przedmiotowym budynku od wielu
lat, ale ze względu na brak środków finansowych nie jest w stanie naprawić dachu.

W związku z powyższym, postanowieniem z dnia 19 grudnia 2015 r., w oparciu o art. 81c
ustawy Prawo budowlane, organ zobowiązał właściciela Maksymiliana Kopidoła do
przedłożenia oceny technicznej ww. obiektu w terminie do dnia 28 lutego 2016 r. W dniu 10
lutego 2016 r. właściciel przedłożył ww. ocenę techniczną. Z opinii tej wynika, że obiekt
budowlany znajduje się w złym stanie technicznym, jednakże żaden z elementów
konstrukcyjnych nie wymaga naprawy ani remontu. Rzeczoznawca zwrócił uwagę na liczne
ubytki w pokryciu dachowym (częściowo brak płytek), które wymagały naprawy.

Decyzją z dnia 3 marca 2016 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Poznaniu,

działając w oparciu o art. 67 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, nakazał rozbiórkę
przedmiotowego obiektu. Określił też termin realizacji rozbiórki - do 31 czerwca 2017 r.

Organ wskazał na zły stan techniczny obiektu, co znajduje potwierdzenie w operacie

szacunkowym. Dodatkowo wskazał, że skoro

właściciel nie posiada środków finansowych na naprawę obiektu, to należało uznać, że

budynek nie nadaje się do remontu, co oznacza, że zaistniały opisane w art. 67 ust. 1 ustawy
Prawo budowlane niezbędne jest nakazanie jego rozbiórki i określenie terminu jej wykonania.

Maksymilian Kopidół złożył w ustawowym terminie odwołanie od powyższej decyzji.

Decyzją z dnia 3 czerwca 2016 r. Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowlanego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazał, że skoro
skarżący nie posiada środków finansowych na naprawę budynku, brak jest podstaw do
nakazywania wykonywania jakichkolwiek robót, które miałyby doprowadzić budynek do
stanu zgodnego z prawem. W konsekwencji rację miał organ I instancji nakazując jego
rozbiórkę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 1 września 2016 r. doręczonym

pełnomocnikowi dnia 30 września 2016 r. oddalił skargę Maksymiliana Kopidoła wskazując,
że organy administracji prawidłowo zastosowały w niniejszej sprawie art. 67 ust. 1 ustawy
Prawo budowane. Zgodnie z treścią tego przepisu, jeżeli obiekt nie nadaje się do remontu,
odbudowy lub wykończenia, właściwy organ wydaje decyzję nakazującą właścicielowi
rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu, określając jednocześnie termin wykonania.

22
Wobec poczynionych przez organy niewadliwie ustaleń faktycznych prawidłowo nakazano
rozbiórkę obiektu, określając jednocześnie termin do jej wykonania. W tym stanie rzeczy
orzeczono w oparciu o art. 151 p.p.s.a.

KAZUS IV

Proszę sporządzić - w imieniu Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie -

projekt skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego lub - w przypadku
stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia - opinię prawną.

Wyrokiem z dnia 1 września 2016 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 3

października 2016 r.), w sprawie o sygnaturze IV SA/Kr 14/16 Wojewódzki Sąd
Administracyjny w Krakowie uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w
Krakowie z dnia 15 lipca 2016 r. w przedmiocie warunków zabudowy.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Kajetan Śmigielski w dniu 14 grudnia 2015 r. złożył wniosek o ustalenie warunków

zabudowy dla inwestycji: budowa zespołu zabudowy wielorodzinnej wraz z infrastrukturą
towarzyszącą w Krakowie przy ul. Poprzecznej na działce nr 14/16. Prezydent Krakowa
sporządził analizę funkcji i sposobu zagospodarowania terenu w oparciu o przepisy
rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania
wymagań, dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1588). Z
przedmiotowej analizy wynika, że na terenie, na którym położona jest działka inwestycyjna,
zrealizowana jest jedynie budowa mieszkaniowa jednorodzinna parterowa. Jedynie na jednej
działce znajdującej się w obszarze analizowanym znajduje się budynek dwukondygnacyjny.

Wobec powyższego decyzją z dna 31 marca 2016 r. Prezydent miasta Krakowa odmówił
ustalenia warunków zabudowy. Wskazał, że przedmiotowa inwestycja nie może być
zrealizowana na ww. terenie albowiem nie spełnia jednego z warunków określonych w art. 61
ust. 1 pkt 1 (zasada dobrego sąsiedztwa) ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2016 r. poz. 778).

Kajetan Śmigielski wniósł odwołanie od powyższego rozstrzygnięcia, wskazując na wadliwie

przeprowadzoną analizę funkcji i sposobu zagospodarowania terenu. Podał, że analiza ta nie
uwzględnia działki położonej w odległości 54 m od granicy z działka inwestycyjną, na której
stoi budynek wielorodzinny.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie decyzją z dnia 15 maja 2016 r. utrzymało

w mocy decyzję Prezydenta Miasta Krakowa. W uzasadnieniu organ stwierdził, że analiza
funkcji i sposobu zagospodarowania terenu została przeprowadzona prawidłowo, brak
bowiem było podstaw, aby w okolicznościach tej sprawy objąć analizą większy teren niż 50
m od granicy działki inwestycyjnej, tym bardziej, że trzykrotna szerokość działki
inwestycyjnej wynosi mniej niż 50 m.

Dodatkowo wskazał, że nie został spełniony również inny warunek określony w art. 61 ust. 1
ustawy, a mianowicie wymieniony w punkcie 4 przepis, albowiem działka inwestycyjna jest

23
działką leśną, która wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i
leśnych na cele nierolnicze i nieleśne i nie jest objęta taką zgodą przy sporządzaniu
miejscowego planu, który utracił moc. Przedmiotowa działka takiej zgody nie uzyskała.

Kajetan Śmigielski złożył skargę na ww. decyzję do Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego Krakowie.

Wyrokiem z dnia 1 września 2016 r. sąd uchylił zaskarżoną decyzję, jak i poprzedzającą ją
decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że rację ma skarżący,
wskazując, że zaskarżona decyzja, jak i decyzja I instancji, dotknięte są wadą określoną w art.
7, 77 § 1 k.p.a. 1 i 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym.

Zdaniem sądu analiza funkcji została przeprowadzona nieprawidłowo, a organy administracji

nie wyjaśniły dlaczego nie objęły przedmiotem analizy również działki nr 34, położonej w
odległości 54 m od granicy z działka inwestycyjną. W ocenie sądu z akt sprawy nie wynika,
jaka jest dokładnie szerokość działki inwestycyjnej, a to oznacza, że przedwcześnie organy
uznały, że oznaczenie obszaru analizowanego jedynie w odległości 50 m jest prawidłowe.
Rozpoznając ponownie sprawę organy administracji zobligowane będą do przeprowadzenia
rzetelnej analizy funkcji i dokładne określenie szerokości frontu działki, a następnie
określenie obszaru analizowanego według wskazań zawartych w § 3 pkt 2 rozporządzenia w
sprawie sposobu ustalania wymagań, dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania
terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Z tych względów, w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 135 p.p.s.a., sąd orzekł
jak w sentencji.

Kazusy pozostałe

Kazus I

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Stowarzyszenia Twórców Rękodzieła - projekt skargi

do wojewódzkiego sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do
jej wywiedzenia - opinię prawną.

W dniu 1 września 2016 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy
wszczął z urzędu postępowanie w sprawie nielegalnej zmiany użytkowania w części budynku
o charakterze przemysłowo-usługowym, położonym przy ul. Słonecznej 6 w Warszawie, na
drukarnię. Budynek jest użytkowany przez Stowarzyszenie Twórców Rękodzieła.

Postanowieniem z dnia 5 września 2016 r. organ wstrzymał użytkowanie ww. pomieszczenia

i nałożył obowiązek przedłożenia stosownej dokumentacji, w tym zaświadczenia o zgodności
z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Jednocześnie organ zobowiązał
do wykonania nałożonych obowiązków do dnia 30 września 2016 r. Postanowienie zostało
wysłane do siedziby Stowarzyszenia Twórców Rękodzieła, która mieści się w budynku
biurowym przy ul. Andersena 18a-c w Warszawie

24
W dniu 8 września 2016 r. listonosz spotkał osobę przyjmującą korespondencję w budynku
biurowym przy ul. Andersena 18a-c w Warszawie, jednakże osoba ta odmówiła przyjęcia
korespondencji, co zostało odnotowane na zwrotnym potwierdzeniu odbioru.

Po bezskutecznym upływie terminu określonego w ww. postanowieniu, Powiatowy Inspektor

Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy decyzją z dnia 6 października 2016 r. nakazał
Stowarzyszeniu Twórców Rękodzieła, z siedzibą w Warszawie, przywrócenie poprzedniego
sposobu użytkowania w części budynku o charakterze przemysłowo-usługowym położonym
przy ul. Słonecznej 6 w Warszawie, przekształconego samowolnie na drukarnię.

W uzasadnieniu organ wskazał, że z zebranych informacji wynika, iż nowa funkcja

pomieszczeń ma niekorzystne oddziaływanie na środowisko oraz na sąsiednie
nieruchomości ze względu na emisję hałasu. Przytoczył art. 71 ust. 1 Prawa budowlanego,
zgodnie z którym przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części
rozumie się w szczególności podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego
części działalności zmieniającej warunki: bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego,
pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ
obciążeń. Na podstawie art. 71 ust. 2 Prawa budowlanego zmiana sposobu użytkowania
obiektu budowlanego lub jego części wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. W związku
z niedokonaniem zgłoszenia i zmianą sposobu użytkowania na drukarnię doszło do zmiany
co najmniej warunków zdrowotnych i ochrony środowiska (ze względu na wzmożoną emisję
hałasu). Organ podkreślił, że stowarzyszenie nie przedłożyło dokumentów, w tym
zaświadczenia o zgodności inwestycji z planem zagospodarowania przestrzennego. Dlatego
konieczne było wydanie nakazu przywrócenia do poprzedniego stanu.

W odwołaniu od ww. decyzji pełnomocnik stowarzyszenia podniósł, że do strony nie dotarło

postanowienie organu I instancji z dnia 5 września 2016 r. i o konieczności złożenia
stosownej dokumentacji dowiedział się dopiero z treści zaskarżonej decyzji. Jednocześnie
wskazał, że pomimo zmiany funkcji pomieszczeń w budynku przy ul. Słonecznej 6 w
Warszawie nie nastąpiło istotne pogorszenie warunków dla otoczenia, gdyż budynek od
początku istnienia miał charakter przemysłowo-usługowy, a otaczający teren stanowi zwarta
zabudowa przemysłowa. Ponadto zwrócił uwagę, że w sprawie nie przeprowadzono
oględzin.

Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 21 października

2016 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks
postępowania administracyjnego i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo
budowlane utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ zauważył, że postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru

Budowlanego dla m.st. Warszawy z dnia 5 września 2016 r. zostało prawidłowo wysłane do
siedziby Stowarzyszenia Twórców Rękodzieła, która mieści się w budynku biurowym przy ul.
Andersena 18a-c w Warszawie. Organ nie uznał za konieczne ustalanie powodów odmowy
przyjęcia postanowienia, gdyż przepisy prawa tego nie wymagają, a pismo uznaje się za
doręczone w dniu odmowy jego przyjęcia przez adresata. Organ stwierdził także, że sam fakt
zmiany funkcji budynku - czego nie neguje stowarzyszenie - powoduje, że doszło do
samowolnej zmiany użytkowania.

W AKTACH SPRAWY ZNAJDUJĄ SIĘ:

25
-informacja, że w budynku biurowym przy ul. Andersena 18a-c w Warszawie siedzibę ma
wiele różnych podmiotów, a siedziba Stowarzyszenia Twórców Rękodzieła znajduje się w
budynku oznaczonym „18c",

-zwrotne potwierdzenie odbioru z adnotacją „odmawia z twierdzeniem, że tej korespondencji

nie może przyjąć",

-wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wskazujący, że

teren, na którym zlokalizowany jest budynek położonym przy ul. Słonecznej 6 w Warszawie
ma charakter przemysłowy.

Kazus II

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Kazimiery Kamińskiej - projekt skargi do

wojewódzkiego sądu administracyjnego lub w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia - opinię prawną.

Decyzją z dnia 18 listopada 2015 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Krakowie,

działając na podstawie art. 51 ust. 5 Prawa budowlanego, nakazał Robertowi Jaskierni
rozbiórkę obiektu budowlanego wybudowanego z istotnymi odstępstwami od zatwierdzonego
projektu budowlanego.

W uzasadnieniu organ wskazał, że po interwencji właścicielki sąsiedniej nieruchomości -

Kazimiery Kamińskiej, dokonał oględzin na terenie inwestycji prowadzonej przez Roberta
Jaskiernię. Organ ustalił, że inwestor wybudował budynek mieszkalny wielorodzinny
niezgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym i nie złożył w wymaganym terminie
projektu budowlanego zamiennego. Ponadto ocena zakresu odstępstw, które doprowadziły
do naruszenia warunków techniczno-budowlanych, wskazuje na brak możliwości innego
zakończenia postępowania, jak tylko w drodze rozbiórki spornego budynku.

Po rozpatrzeniu odwołania Roberta Jaskierni, Małopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowlanego utrzymał w dniu 8 grudnia 2015 r. zaskarżoną decyzję w mocy.

Wyrokiem z dnia 25 marca 2016 r. sygn. akt II SA/kr 1354/16 Wojewódzki Sąd
Administracyjny w Krakowie oddalił skargę Roberta Jaskierni na decyzję Małopolskiego
Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 grudnia 2015 r.

W uzasadnieniu sąd przedstawił szczegółowo przebieg postępowania i wskazał, że

orzekające w tej sprawie organy nadzoru budowlanego prawidłowo przeprowadziły
postępowanie naprawcze i zastosowały nakaz rozbiórki z art. 51 ust. 5 Prawa budowlanego.
Jednocześnie sąd stwierdził, że kontrolując legalność decyzji na podstawie art. 134 p.p.s.a.
nie doszukał się z urzędu żadnych wad kwalifikowanych, o których mowa w art. 156 § 1
k.p.a., ani innych wad procesowych lub materialnoprawnych, skutkujących koniecznością
eliminacji decyzji z obrotu prawnego. Wyrok nie został zaskarżony do Naczelnego Sądu
Administracyjnego i stał się prawomocny.

W dniu 14 października 2016 r. do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wpłynęło

pismo Roberta Jaskierni zawierające wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji
Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 grudnia 2015 r. W
uzasadnieniu wnioskodawca podał, że zarówno decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru
Budowlanego w Krakowie z dnia 18 listopada 2015 r., jak i decyzja Małopolskiego

26
Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 grudnia 2015 r. są dotknięte
wadą rażącego naruszenia prawa, albowiem opierają się na sfałszowanym protokole z
oględzin dokonanych na jego działce inwestycyjnej. Robert Jaskiernia wskazał, że Jan
Bednarz - pracownik Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego dla miasta Krakowa,
który prowadził oględziny spornej inwestycji i podał nieprawidłowe wymiary, a także dołączył
spreparowaną mapkę, został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla
Krakowa-Śródmieścia z dnia 25 sierpnia 2016 r.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wszczął postępowanie, a następnie decyzją z dnia

27 października 2016 r. stwierdził nieważność decyzji Małopolskiego Wojewódzkiego
Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 grudnia 2015 r.; w uzasadnieniu powołał się na
uchwałę NSA z dnia 7 grudnia 2009 r. sygn. akt I OPS 6/09, zgodnie z którą: „Żądanie strony
stwierdzenia nieważności decyzji, na którą skargę oddalono prawomocnym wyrokiem sądu
administracyjnego, powinno zostać załatwione przez wydanie decyzji o odmowie wszczęcia
postępowania (art. 157 § 3 K.p.a.) wówczas, gdy w rezultacie wstępnego badania zawartości
żądania organ administracji publicznej ustali wystąpienie - ze względu na wydany uprzednio
wyrok sądu - przeszkody przedmiotowej czyniącej jego rozpoznanie niedopuszczalnym. W
pozostałych wypadkach organ administracji publicznej obowiązany jest rozpoznać żądanie
co do istoty, stosując art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 K.p.a." (publ.
ONSAiWSA2010/2/18). Organ wskazał, że wprawdzie decyzja Małopolskiego
Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego była kontrolowana przez Wojewódzki Sąd
Administracyjny w Krakowie, który prawomocnym wyrokiem z dnia 25 marca 2016 r. sygn.
akt II Sa/kr 1354/16 oddalił skargę, jednakże przedmiotem ówczesnej oceny sądu nie były
okoliczności fałszowania dokumentacji, co zostało potwierdzone prawomocnym wyrokiem
skazującym sądu powszechnego. W tej sytuacji organ uznał, że nie istnieje przeszkoda
przedmiotowa do wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności, a istotne i
rażące nieścisłości w zgromadzonym materiale dowodowym wynikające z fałszerstwa
powodują, że decyzja jest dotknięta wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 6 k.p.a.
Dodatkowo w ocenie organu jest ona dotknięta wadą rażącego naruszenia prawa.

Po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, złożonego przez Kazimierę

Kamińską, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia 17 listopada 2016 r.,
utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 27 października 2016 r. podtrzymując w całości
swoją dotychczasową argumentację.

Kazus III

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Zenona Putkiewicza i Marii Putkiewicz - projekt skargi
do wojewódzkiego sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do
jej wywiedzenia - opinię prawną.

Decyzją z dnia 7 listopada 2016 r. nr 0Ś.PŚ.7650-35/16 Marszałek Województwa

Warmińsko-Mazurskiego udzielił spółce Farbika S.A. z siedzibą w Olsztynku pozwolenia
zintegrowanego dla instalacji do wtórnego wytopu metali nieżelaznych lub ich stopów, w tym
do oczyszczania lub przetwarzania metali z odzysku, o zdolności produkcyjnej powyżej 4 ton
wytopu na dobę dla ołowiu i kadmu zlokalizowanej w Olsztynku.

Spółka złożyła w dniu 14 listopada 2016 r. do Marszałka Województwa Warmińsko-

Mazurskiego wniosek o zmianę decyzji o udzieleniu pozwolenia zintegrowanego, w części
dotyczącej parametrów technicznych i technologicznych instalacji.

27
Organ I instancji uwzględnił powyższy wniosek i decyzją z dnia 22 listopada 2016 r., wydaną
na podstawie art. 155 k.p.a. zmienił swoją decyzję z dnia 14 listopada 2016 r. i doręczył ją
jedynie wnioskodawcy.

W dniu 30 listopada 2016 r. do organu wpłynęło pismo Zenona Putkiewicza i Marii

Putkiewicz, określone jako „odwołanie" od decyzji z dnia 22 listopada 2016 r. o zmianie
decyzji o udzieleniu spółce Farbika S.A. z siedzibą w Olsztynku pozwolenia zintegrowanego.
W piśmie podnieśli, że posiadają status strony w postępowaniu o zmianę pozwolenia
zintegrowanego udzielonego spółce, ponieważ są mieszkańcami Olsztynka, a ich
nieruchomości znajdują się ok. 10 metrów od zakładu. Według odwołujących się sporna
instalacja wpływa szkodliwie na otoczenie.

Decyzją z dnia 5 grudnia 2016 r. nr DOŚwoa-282-73/355/16 Minister Środowiska działając

na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. umorzył postępowanie odwoławcze zainicjowane przez
Zenona Putkiewicza i Marię Putkiewicz od decyzji Marszałka Województwa Warmińsko-
Mazurskiego z 22 listopada 2016 r.

Organ powołał się na treść art. 185 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska oraz na orzecznictwo sądów administracyjnych (m.in. wyrok NSA z dnia 30 maja
2014 r. sygn. akt II OSK 3103/12) stwierdzając, że nie ma podstaw prawnych do przyjęcia, iż
w sprawach prowadzących w trybie nadzwyczajnym, w tym na podstawie art. 155 k.p.a.
przymiot strony należy oceniać na podstawie art. 28 k.p.a. Oznacza to, że w rozpoznawanej
sprawie interes prawny w postępowaniu w przedmiocie zmiany decyzji o udzieleniu
pozwolenia zintegrowanego, posiada jedynie spółka Farbika S.A. z siedzibą w Olsztynku.

W AKTACH SPRAWY ZNAJDUJĄ SIĘ:

-zawiadomienie z dnia 4 października 2016 r. o wszczęciu postępowania w sprawie

udzielenia pozwolenia zintegrowanego dla Farbika S.A. z siedzibą w Olsztynku skierowane
do Zenona Putkiewicza i Marii Putkiewicz,

-dokument pn. „Analiza obszaru ograniczonego użytkowania wokół instalacji do wtórnego

wytopu metali nieżelaznych lub ich stopów w Olsztynku", z którego wynika, że obszar ten
wytyczono w promieniu 200 metrów od granicy działki, na której zlokalizowana jest
instalacja.

Kazus IV

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik spółki Budrex Sp. z o.o. - projekt skargi do
wojewódzkiego sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia - opinię prawną.

Na skutek zawiadomienia Piotra Kowala i Joanny Kowal w dniu 12 września 2016 r.,
upoważniony przedstawiciel Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego dla miasta
stołecznego Warszawy dokonał kontroli budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego z
lokalem garażowym wielostanowiskowym oraz powierzchnią usługową przy ul. Lazurowej 7
w Warszawie.

28
Z ustaleń zawartych w protokole kontroli wynika, że inwestycja prowadzona jest z istotnymi
odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego, które polegają na dokonaniu
samowolnej zmiany pokrycia dachowego, poprzez wymianę dachówki na ceramiczną oraz
zmiany usytuowania obiektu budowlanego. Z zatwierdzonego projektu wynika bowiem, że od
strony zachodniej budynek powinien być usytuowany w odległości 12,5 m od granicy działki.
Tymczasem z obliczeń dokonanych w trakcie kontroli wynika, że od strony zachodniej,
graniczącej z działką będącą własnością Joanny Kowal i Piotra Kowala, budynek budowany
jest w odległości ok. 14,5 m. Inwestorem jest firma Budrex Sp. z o.o.

Wobec powyższego postanowieniem z dnia 15 września 2016 r. PINB dla m.st. Warszawy,
działając na podstawie art. 50 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo budowlane, wstrzymał prowadzenie
robót budowlanych, polegających na budowie budynku wielorodzinnego z lokalem
garażowym wielostanowiskowym oraz powierzchnią usługową przy ul. Lazurowej 7 w
Warszawie, z istotnymi odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego.

Decyzją z dnia 25 listopada 2016 r. PINB dla m.st. Warszawy nałożył na Budrex Sp. z o.o.
obowiązek sporządzenia i przedstawienia, w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja
stanie się ostateczna, projektu budowlanego zamiennego, uwzględniającego zmiany
wynikające z dotychczas wykonanych robót. Projekt zamienny musi zostać przedłożony w 4
egzemplarzach do siedziby PINB dla m.st. Warszawy.

W odwołaniu od powyższej decyzji Budrex Sp. z o.o. zarzuciła, że organy nie zbadały
wiarygodności uczestników postępowania, tj. Piotra Kowala oraz Joanny Kowal, właścicieli
sąsiadującej nieruchomości.

Pismem z dnia 1 grudnia 2016 r. zawiadomiono inwestora o możliwości zapoznania się ze

zgromadzonym materiałem dowodowym i wypowiedzenia się co do materiału w terminie 7
dni. Do zawiadomienia dołączono informację o złożeniu do akt przez Piotra Kowala i Joannę
Kowal mapki, obrazującej usytuowanie spornej inwestycji niezgodnie z zatwierdzonym
projektem budowlanym.

Decyzją z dnia 9 grudnia 2016r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego,

działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 oraz art. 104 k.p.a. oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ powołał się na treść art. 50 ust. 1 pkt 4 oraz art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa
budowlanego wskazując, że w niniejszej sprawie zobowiązany był do nałożenia na inwestora
obowiązku przedłożenia projektu budowlanego zamiennego, celem legalizacji dokonanych
odstępstw.

Odnosząc się do kwestii wiarygodności dokonanych ustaleń organ odwoławczy zauważył, że

protokół z kontroli z dnia 12 września 2016 r. został podpisany bez zastrzeżeń przez
przedstawiciela inwestora, natomiast konflikt inwestora z uczestnikami postępowania
pozostaje bez wpływu na wynik sprawy.

Z AKT SPRAWY WYNIKA ŻE:

-inwestor nie składał zażalenia na postanowienie PINB dla m.st. Warszawy z 15 września
2016 r.

29
-postanowienie PINB dla m.st. Warszawy z 15 września 2016 r. zostało doręczone
inwestorowi w dniu 19 września 2016 r. a Joannie Kowal i Piotrowi Kowalowi w dniu 23
września 2016 r.

-zawiadomienie o zakończeniu postępowania i możliwości wypowiedzenia się o zebranym

materiale dowodowym doręczono Budrex Sp. z o.o. w dniu 5 grudnia 2016 r.

Kazus V

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Janusza Kamińskiego - projekt skargi do

wojewódzkiego sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia - opinię prawną.

W dniu 16 listopada 2016 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Rzeszowie,

działając na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji
Sanitarnej (Dz.U. z 2011 r. poz. 212 1263 ze zm.) oraz art. 94, art. 207 § 1 i 2 , art. 214 § 1 i
2 oraz art. 233 Kodeksu pracy oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy, tj.
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych
przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003 r. poz. 1650 ze zm.) nakazał
Januszowi Kamińskiemu wykonanie robót polegających na doprowadzeniu do należytego
stanu sanitarno-technicznego kamiennej posadzki, w lokalu znajdującym się w budynku
zlokalizowanym przy ul. Leśnej 8 w Rzeszowie.

W uzasadnieniu organ podniósł, że właściciel obiektu jest obowiązany do utrzymania

pomieszczenia pracy w czystości oraz w porządku, zapewnienia ich okresowego remontu i
konserwacji w celu zachowania wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy, stosownie do
treści § 14 ww. rozporządzenia. Ponadto, zgodnie z § 16 ust. 1 rozporządzenia w
pomieszczeniach oraz na drogach znajdujących się w obiektach budowlanych podłogi
powinny być stabilne, równe, nieśliskie, niepylące i odporne na ścieranie oraz nacisk, a także
łatwe do utrzymania czystości. Jednocześnie zauważył, że budynek stanowi własność
małoletniego Mikołaja Kamińskiego, w związku z czym adresatem decyzji musi być jego
ojciec Janusz Kamiński.

W odwołaniu od ww. decyzji Janusz Kamiński wskazał, że wprawdzie budynek zlokalizowany

przy ul. Leśnej 8 w Rzeszowie stanowi własność jego syna Mikołaja, jednakże lokal objęty
postępowaniem organów Inspekcji Sanitarnej jest wynajmowany Agnieszce Radwan, która
prowadzi w nim działalność gospodarczą, polegającą na sprzedaży elementów wyposażenia
biura, a pracownicy wykonujący swoje zadania w spornym lokalu są przez nią zatrudnieni.

Decyzją z dnia 6 grudnia 2016 r. Podkarpacki Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Rzeszowie

utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w
Rzeszowie z dnia 16 listopada 2016 r. W uzasadnieniu organ podzielił całkowicie
argumentację zaprezentowaną przez organ I instancji.

Kazus VI

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Romana Kałużnego - projekt skargi do wojewódzkiego

sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia -
opinię prawną.

30
Decyzją z dnia 16 października 2015 r. Prezydent m.st. Warszawy, działając w oparciu o art.
28 ust. 1 Prawa budowlanego zatwierdził na rzecz inwestora Romana Kałużnego projekt
budowlany i wydał pozwolenie na budowę hali magazynowo-usługowej o wymiarach 30 x 15
m2 na działce o numerze ewid. 10/34 przy ul. Polnej 6 w Warszawie.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł w dniu 26 października 2015 r. (data złożenia w

polskim urzędzie pocztowym) właściciel nieruchomości sąsiedniej - Wacław Kolenda
podnosząc, że inwestycja ze względu na jej wielkość i powierzchnię użytkową pozostaje w
sprzeczności z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W trakcie postępowania odwoławczego prowadzonego przez Wojewodę Mazowieckiego, w

dniu 12 listopada 2015 r. do Powiatowego inspektora Nadzoru Budowlanego dla m.st.
Warszawy wpłynęło pismo Kornela Ryszkowskiego, który wskazał, że na działce o numerze
ewid. 10/34 przy ul. Polnej 6 w Warszawie budowana jest hala magazynowo-usługowa.

W trakcie oględzin przeprowadzonych w dniu 18 listopada 2015 r. przez upoważnionych

pracowników Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy
ustalono, że na działce o numerze ewid. 10/34 przy ul. Polnej 6 w Warszawie wybudowana
została hala magazynowo-usługowa o wymiarach 30 x 12 m2. Obecny w trakcie oględzin
Roman Kałużny okazał decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 16 października 2015 r. o
pozwoleniu na budowę.

Wobec powyższego postanowieniem z dnia 20 listopada 2015 r. PINB dla m.st. Warszawy
wszczął postępowanie w sprawie budowy hali magazynowo usługowej opierając się na art.
51 Prawa budowlanego.

Decyzją z dnia 24 listopada 2015 r. Wojewoda Mazowiecki, po rozpoznaniu odwołania

Wacława Kolendy od decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 16 października 2015 r.
uchylił zaskarżoną decyzję w oparciu o art. 138 § 2 k.p.a. i przekazał sprawę do ponownego
rozpoznania organowi I instancji. W uzasadnieniu wskazał na konieczność ponownego
przeanalizowania zgodności projektu budowlanego z przepisami miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego.

Po rozpoznaniu skargi Wacława Kolendy (który skrytykował charakter zaskarżonej decyzji

domagając się merytorycznego rozstrzygnięcia) Wojewódzki Sąd Administracyjny w
Warszawie wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 2452/15 uchylił
zaskarżoną decyzję. Sąd wskazał w uzasadnieniu, że postępowanie w sprawie hali powinno
się obecnie toczyć przed organem nadzoru budowlanego, a nie organami administracji
architektoniczno-budowlanej. Wyrok nie został zaskarżony i stał się prawomocny.

Decyzją z dnia 21 listopada 2016 r. Wojewoda Mazowiecki ponownie uchylił decyzję

Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 16 października 2015 r. w oparciu o art. 138 § 2 k.p.a. i
przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji. W uzasadnieniu wskazał
na konieczność dokończenia postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę.
Organ nie odniósł się do argumentacji zawartej w piśmie inwestora Romana Kałużnego,
który wskazał, że po zakończeniu postępowania legalizacyjnego oczekuje na uzyskanie
pozwolenia na użytkowanie spornej hali.

Kazus VII

31
Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Joanny Myszkowskiej - projekt skargi do
wojewódzkiego sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej
wywiedzenia — opinię prawną.

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2016 r. Wójt Gminy Wieliszew wydał decyzję o ustaleniu na rzecz
Joanny Myszkowskiej warunków zabudowy dla inwestycji, polegającej na budowie zespołu
budynków mieszkalnych na działce ewidencyjnej nr 334/7 we wsi Komorowo w gminie
Wieliszew.

Pismem z dnia 23 września 2016 r. Robert Nowak wniósł do Wójta Gminy Wieliszew podanie
o wznowienie postępowania administracyjnego z powołaniem się na okoliczność, że bez
własnej winy nie brał udziału w postępowaniu zakończonym wydaniem ww. decyzji. Wskazał,
że o decyzji z dnia 15 kwietnia 2016 r. dowiedział się w trakcie wizyty w Urzędzie Gminy
Wieliszew. Wnioskodawca nie powołał innych podstaw wznowienia postępowania
administracyjnego.

Postanowieniem z dnia 5 października 2016 r. Wójt Gminy Wieliszew wznowił na wniosek

Roberta Nowaka postępowanie administracyjne, zakończone decyzją z dnia 15 kwietnia
2016 r. o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie zespołu
budynków mieszkalnych na działce ewidencyjnej nr 334/7 we wsi Komorowo w gminie
Wieliszew. W uzasadnieniu organ podał, że jako podstawę wznowienia przyjął art. 145 § 1
pkt 4 k.p.a. w zw. z art. 28 k.p.a. Powołując się na bogate orzecznictwo i poglądy doktryny
organ przyjął, że na wstępnym etapie badania nie może rozstrzygać o istnieniu interesu
prawnego wnioskodawcy, gdyż to jest przedmiotem merytorycznego rozstrzygania w oparciu
o art. 151 k.p.a.

Następnie decyzją z dnia 27 października 2016 r. Wójt Gminy Wieliszew, działając na

podstawie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. uchylił własną decyzję z
dnia 15 kwietnia 2016 r. i odmówił ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej
na budowie zespołu budynków mieszkalnych na działce ewidencyjnej nr 334/7 we wsi
Komorowo w gminie Wieliszew. W uzasadnieniu organ podniósł, że Robert Nowak został
pozbawiony bez własnej winy udziału w postępowaniu, zakończonym wydaniem decyzji z
dnia 15 kwietnia 2016 r., a podnoszone przez niego argumenty dotyczące braku dostępu
spornej inwestycji do drogi publicznej, powodują konieczność nowego rozstrzygnięcia o
istocie sprawy.

W odwołaniu od powyższej decyzji Joanna Myszkowska podniosła, że Robert Nowak nie ma

interesu prawnego do występowania w charakterze strony w tym postępowaniu, a jego
argumentacja nie może być brana pod uwagę.

Decyzją z dnia 16 listopada 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie,

działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Wójta
Gminy Wieliszew z dnia 27 października 2016 r. W uzasadnieniu organ podzielił wątpliwości
Joanny Myszkowskiej, co do istnienia interesu prawnego po stronie Roberta Nowaka.
Niemniej jednak SKO uznało, że w sprawie wystąpiła nowa okoliczność, o której mowa w art.
145 § 1 pkt 5 w postaci ustalenia braku dostępu inwestycji do drogi publicznej. Okoliczność
taką organy administracji publicznej powinny wziąć pod uwagę z urzędu w celu zachowania
zasady praworządności określonej w art. 6 k.p.a.

W AKTACH SPRAWY ZNAJDUJĄ SIĘ:

32
-notatka o wizycie Roberta Nowaka w dniu 22 sierpnia 2016 r. w siedzibie organu,

-mapa, z której wynika, że działka o numerze ewid. 344/2 stanowiąca własność Roberta
Nowaka znajduje się w odległości ok. 450 metrów od granicy działki ewidencyjnej nr 334/7
we wsi Komorowo.

Kazus VIII

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Jana Kobylskiego - projekt skargi do wojewódzkiego

sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia -
opinię prawną.

Decyzją z dnia 14 października 2016 r. Starosta Piaseczyński zatwierdził projekt budowlany i

udzielił pozwolenia na budowę elektrowni wiatrowej typu NORDTANK 150 kW XLR - 2 szt na
działce nr 153/3 wraz z siecią elektroenergetyczną zlokalizowaną na działkach nr 153/3,
153/1, 153/2 w miejscowości Michałowice Mniejsze gm. Piaseczno. Od decyzji nie złożono
odwołania i stała się ona ostateczna.

Wnioskiem z dnia 8 listopada 2016 r. Jan Kobylski wystąpił do Starosty Piaseczyńskiego o

wznowienie postępowania zakończonego decyzją tego organu z dnia 14 października 2016
r. wskazując, że nie brał udziału w postępowaniu administracyjnym bez własnej winy.
Wskazał jednocześnie, że w sprawie wystąpiły nowe okoliczności faktyczne w postaci
eliminacji z obrotu prawnego decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, zgody na
realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie elektrowni wiatrowej, w oparciu o którą
wydano decyzję z dnia 14 października 2016 r.

Postanowieniem z dnia 14 listopada 2016 r. organ wznowił postępowanie, a następnie

decyzją z dnia 18 listopada 2016 r. działając na podstawie art. 151 § 2 k.p.a. odmówił
uchylenia dotychczasowej decyzji z dnia 14 października 2016 r. stwierdzając, że zapadła
ona z naruszeniem prawa, jednakże nowa decyzja odpowiadałaby w swej istocie decyzji
dotychczasowej. W uzasadnieniu organ podniósł, że wprawdzie Jan Kobylski ma interes
prawny i rzeczywiście został pozbawiony udziału w postępowaniu administracyjnym bez
własnej winy, jednakże nie ma to wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Jednocześnie
eliminacja z obrotu prawnego decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięcia, polegającego na budowie elektrowni wiatrowej, nie może zostać
uznana za nową okoliczność w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.

Po rozpatrzeniu odwołania od powyższej decyzji, złożonego przez Jana Kobylskiego,

Wojewoda Mazowiecki decyzją z dnia 5 grudnia 2016 r. utrzymał w mocy zaskarżoną
decyzję.

W AKTACH SPRAWY ZNAJDUJE SIĘ:

-ostateczna decyzja z dnia 22 października 2016 r. stwierdzająca nieważność decyzji z dnia

5 lipca 2016 r. o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia
polegającego na budowie elektrowni wiatrowej.

33
Kazus IX

Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Mariana Trzeźwego - projekt skargi do wojewódzkiego

sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia -
opinię prawną.

Decyzją z dnia 17 października 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Piotrkowie

Trybunalskim, działając w oparciu o art. 158 § 2 i art. 156 § 2 w zw. z art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a.
stwierdziło, że decyzja Prezydenta Miasta Bełchatowa z dnia 9 stycznia 2006 r. udzielająca
Spółce Cywilnej „Małpka" zezwolenia na sprzedaż alkoholu napojów alkoholowych: do 4,5%
zawartości alkoholu oraz piwa; powyżej 4,5% do 18 % zawartości alkoholu (z wyjątkiem
piwa) oraz powyżej 18 % zawartości alkoholu, przeznaczonych do spożycia poza miejscem
sprzedaży, została wydana z naruszeniem prawa, jednakże brak jest podstaw do
stwierdzenia jej nieważności ze względu na upływ 10 lat od daty doręczenia decyzji.

Z akt sprawy wynika, że Prezydent Miasta Bełchatowa udzielił w dniu 9 stycznia 2006 r.
Spółce Cywilnej „Małpka" zezwolenia na napojów alkoholowych: do 4,5% zawartości
alkoholu oraz piwa; powyżej 4,5% do 18 % zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz
powyżej 18 % zawartości alkoholu. przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży.

Wnioskiem z dnia 16 września 2016 r. Marian Trzeźwy, j eden ze wspólników Spółki Cywilnej
„Małpka", zażądał stwierdzenia nieważności ww. decyzji z dnia 9 stycznia 2006 r. Jako
podstawowy powód stwierdzenia nieważności wskazał wypełnienie przesłanki z art. 156 § 1
pkt 4 k.p.a., czyli skierowanie decyzji do osoby niebędącej stroną. Adresatem decyzji jest
Spółka Cywilna „Małpka", która nie może być stroną postępowania administracyjnego.
Wnioskodawca wskazał, że po wydaniu decyzji doszło między nim a wspólnikami do sporu
na tle wzajemnych rozliczeń i zakresu odpowiedzialności za prowadzenie sklepu z napojami
alkoholowymi. Stwierdził, że obecnie ma kłopoty z Policją, albowiem jest podejrzewany o
sprzedaż alkoholu osobom niepełnoletnim.

Pismem z dnia 19 września 2016 r. organ powiadomił wszystkie strony o wszczęciu

postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 9 stycznia 2006 r. w oparciu o art.
156 § 1 pkt 4 k.p.a., pismem z dnia 4 października 2016 r. zawiadomił o zakończeniu
postępowania i możliwości zapoznania się z aktami, a następnie wydał powołaną na wstępie
decyzję z dnia 17 października 2016 r. W uzasadnieniu SKO w Piotrkowie Trybunalskim
stwierdziło, że decyzja Prezydenta Miasta Bełchatowa z dnia 9 stycznia 2006 r. udzielająca
Spółce Cywilnej „Małpka" zezwolenia na sprzedaż alkoholu napojów alkoholowych: do 4,5%
zawartości alkoholu oraz piwa; powyżej 4,5% do 18 % zawartości alkoholu (z wyjątkiem
piwa) oraz powyżej 18 % zawartości alkoholu, przeznaczonych do spożycia poza miejscem
sprzedaży, została wydana z naruszeniem prawa, jednakże brak jest podstaw do
stwierdzenia jej nieważności ze względu na upływ 10 lat od daty doręczenia decyzji.
Jednocześnie nie jest ona dotknięta żadną inną wadą kwalifikowaną przewidzianą w
katalogu z art. 156 § 1 k.p.a.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej ww. decyzją Marian Trzeźwy

wskazał, że wprawdzie decyzja Prezydenta Miasta Bełchatowa z dnia 9 stycznia 2006 r. nie
jest dotknięta wadą rażącego naruszenia prawa, jednakże podniósł, że uwadze organu
uszło, iż Prezydent Miasta Bełchatowa dwukrotnie rozstrzygał w tej samej sprawie, co
stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności.

34
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy SKO w Piotrkowie Trybunalskim decyzją z dnia 22
listopada 2016 r. utrzymało w mocy swoją decyzję, podtrzymując w całości argumentację
zaprezentowaną w uzasadnieniu decyzji z dnia 17 października 2016 r. Organ nie odniósł się
natomiast do argumentów podnoszonych przez Mariana Trzeźwego.

W AKTACH SPRAWY ZNAJDUJĄ SIĘ:

-decyzja Prezydenta Miasta Bełchatowa z dnia 29 grudnia 2005 r. udzielająca Spółce

Cywilnej „Małpka" zezwolenia na napojów alkoholowych: do 4,5% zawartości alkoholu oraz
piwa; powyżej 4,5% do 18 % zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz powyżej 18 %
zawartości alkoholu, przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży,

-zwrotne potwierdzenie odbioru decyzji Prezydenta Miasta Bełchatowa z dnia 29 grudnia

2005 r., z którego wynika, że została ona doręczona stronom postępowania w dniu 6
stycznia 2006 r.

-zwrotne potwierdzenie odbioru decyzji Prezydenta Miasta Bełchatowa z dnia 9 stycznia

2006 r., z którego wynika, że została ona doręczona stronom postępowania w dniu 26
stycznia 2006 r.

Kazus X

Proszę sporządzić - w imieniu Jana Nowaka - projekt skargi lub - w przypadku braku
podstaw do wniesienia skargi - opinię prawną.

W dniu 18 stycznia 2012 r. Prezydent m.st. Warszawy wydał decyzję nr 2/2016 o

zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę budynku
mieszkalnego wielorodzinnego z częścią garażową, usługowo-biurową oraz towarzyszącą
infrastrukturą na działce o nr ew. nr 15 przy ul. Topolowej 6a w Warszawie, którą doręczył
inwestorowi Janowi Nowakowi w dniu 26 stycznia 2012 r.

Wnioskiem z dnia 4 sierpnia 2016 r. Janina Kowalska wystąpiła o wznowienie postępowania

zakończonego ww. decyzją. W uzasadnieniu swojego wniosku wskazała, że organ jako
stronę uznał wyłącznie inwestora, gdyż błędnie uznał, że zasięg oddziaływania inwestycji
ogranicza się wyłącznie do obszaru działki nr 15 przy ul. Topolowej 6a w Warszawie.
Tymczasem działka nr 13 należąca do wnioskodawczyni znajduje się w bezpośrednim
sąsiedztwie działki objętej inwestycją i powinna być dopuszczona do udziału w postępowaniu
w sprawie pozwolenia na budowę. Wskazała, że po tym gdy dowiedziała się, że wydano
decyzję o pozwoleniu na budowę w dniu 5 lipca 2016 r. udała się do siedziby organu, gdzie
dowiedziała się, iż w dniu 14 kwietnia 2015 r. ostateczną decyzją Samorządowego Kolegium
Odwoławczego stwierdzono nieważność decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 10
października 2012 r. o warunkach zabudowy dla spornej inwestycji z powodu rażącego
naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2016 r. Prezydent m.st. Warszawy wznowił postępowanie

zakończone wydaniem decyzji z dnia 18 stycznia 2012 r. nr 2/2016 wskazując na przesłankę
z art. 145 § 1 pkt 4 i 5 k.p.a.

35
Następnie decyzją z dnia 17 sierpnia 2016 r. Nr 145/2016 Prezydent m.st. Warszawy
umorzył w oparciu o art. 105 § 1 k.p.a. postępowanie w sprawie wniosku Janiny Kowalskiej
wskazując, że nie posiada ona interesu prawnego do uczestnictwa w tym postępowaniu.
Organ powołał się na art. 28 ust. 2 i art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego wskazując, że
wprawdzie działka wnioskodawczyni pozostaje w bezpośrednim sąsiedztwie działki nr 15
przy ul. Topolowej 6a w Warszawie, jednakże inwestycja nie ogranicza w żaden sposób jej
zagospodarowania zgodnie z przeznaczeniem.

Decyzją z dnia 21 września 2016 r. Wojewoda Mazowiecki uchylił ww. decyzję Prezydenta
m.s.t Warszawy z dnia 17 sierpnia 2016 r. Nr 145/2016 i przekazał sprawę do ponownego
rozpoznania organowi I instancji w oparciu o art. 138 § 2 k.p.a. W uzasadnieniu powołał się
na orzecznictwo sądowoadministracyjne wskazując, że postępowanie nie jest
bezprzedmiotowe, lecz należy je zakończyć decyzją merytoryczną w trybie art. 151 k.p.a.
Ponadto Wojewoda Mazowiecki dodał, że fakt, iż inwestycja nie ogranicza sposobu
zagospodarowania terenu działki

nr 13 należącej do wnioskodawczyni nie powoduje, że nie ma ona interesu prawnego do

tego, aby sprawdzić choć potencjalną możliwość takiego ograniczenia, a w tym celu
musiałaby uczestniczyć w procesie inwestycyjnym na prawach strony.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia 20 grudnia 2016 r. Nr 203/2016 Prezydent

m.st. Warszawy, działając w oparciu o art. 151 §

pkt 2 k.p.a. uchylił swoją decyzję z dnia 18 stycznia 2012 r. nr 2/2016 i odmówił
zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku
mieszkalnego wielorodzinnego z częścią garażową, usługowo-biurową oraz towarzyszącą
infrastrukturą na działce o nr ew. nr 15 przy ul. Topolowej 6a w Warszawie. W uzasadnieniu
organ przytoczył dotychczasowe ustalenia wskazując, że Janina Kowalska ma interes
prawny do występowania w sprawie spornej inwestycji. Przechodząc do meritum sprawy
wskazał, że w sprawie wystąpiła nowa okoliczność w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., a
jest nią stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 10 października
2011 r. o warunkach zabudowy. Skoro w sprawie tej rażąco naruszono zasadę wynikającą z
art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, to brak jest
podstaw do zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W odwołaniu od powyższej decyzji Jan Nowak podniósł, że decyzja z dnia 10 października

2011 r. nie została unieważniona z powodu rażącego naruszenia tzw. „zasady dobrego
sąsiedztwa" lecz z tego powodu, że analizę urbanistyczną sporządziła osoba, co do której
toczyło się postępowanie dyscyplinarne zakończone dopiero w styczniu 2013 r. odebraniem
uprawnień zawodowych. Organ mając wątpliwość czy osoba legitymuje się uprawnieniami
urbanistycznymi uznał, że taka analiza nie może być dowodem w sprawie i z tego powodu
unieważnił decyzję.

Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda Mazowiecki decyzją z dnia 30 stycznia 2017 r.

utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, a w uzasadnieniu podtrzymał w całości argumentację
organu I instancji.

Kazus XI

36
Proszę sporządzić - jako pełnomocnik Joanny Kowalskiej - projekt skargi do wojewódzkiego
sądu administracyjnego lub - w przypadku stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia -
opinię prawną.

Decyzją z dnia 26 lutego 2016 r. Nr 43/2016 Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowlanego, po rozpatrzeniu odwołania Tadeusza Kowalskiego, utrzymał w mocy decyzję
Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy z dnia 8 lutego 2016 r.
znak: PINB/234/2015, nakazującą rozbiórkę budynku gospodarczo-garażowego
wybudowanego na działce o nr ew. 33 obr. 49 przy ul. Otwockiej 6 w Warszawie.

Ze stanu faktycznego sprawy wynika, że po poinformowaniu przez Andrzeja Sąsiedzkiego o

rzekomej samowoli budowlanej PINB dla m.st. Warszawy pismem z dnia 3 grudnia 2015 r.
zawiadomił Tadeusza Kowalskiego o wszczęciu postępowania w zakresie legalności budowy
budynku gospodarczo-garażowego wybudowanego na nieruchomości o nr ew. 33 obr. 49
przy ul. Otwockiej 6 w Warszawie. Czynności kontrolne przeprowadzone przez pracowników
PINB dla m.st. Warszawy w dniu 15 grudnia 2015 r. wykazały, że na działce, której
samoistnymi posiadaczami są małżonkowie Tadeusz Kowalski i Joanna Kowalska, a której
stan prawny nie jest uregulowany, znajduje się budynek gospodarczo- -garażowy. Wedle
oświadczenia obecnego w trakcie oględzin Tadeusza Kowalskiego, budowa tego obiektu
została dokonana bez wymaganego pozwolenia na budowę. Ponadto organ ustalił, że
inwestycja jest sprzeczna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego
zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta st. Warszawy z dnia 2 maja 2012 r.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy, biorąc pod uwagę dowody
zgromadzone w postępowaniu i uznając, że brak jest podstaw do legalizacji spornego
obiektu, decyzją z dnia 8 lutego 2016 r. znak: PINB/234/2015 na podstawie art. 48 ust. 1
Prawa budowlanego z dnia 7 lipca 1994r. nakazał rozbiórkę budynku gospodarczo-
garażowego. W uzasadnieniu PINB dla m.st. Warszawy zwrócił uwagę, że poza sporem jest,
iż objęty nakazem obiekt powstał w warunkach samowoli budowlanej, a jednocześnie, że
jego budowa jest niezgodna z obecnie obowiązującym miejscowym planem
zagospodarowania przestrzennego.

Tadeusz Kowalski złożył w ustawowym terminie odwołanie od ww. decyzji. W odwołaniu

skarżący wskazał, że upłynął 5-letni termin od dnia dokonania samowoli budowlanej oraz że
organ winien wziąć pod uwagę

zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązujące w dacie

realizacji inwestycji.

Decyzją z dnia 26 lutego 2016 r. Nr 43/2016 Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru

Budowlanego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ wskazał, że
PINB dla m.st. Warszawy prawidłowo zbadał czy wykonany w warunkach samowoli
budowlanej obiekt jest zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego obowiązującego w dacie legalizacji.

Z ustaleń tego organu wynika, że działka, na której znajduje się obiekt budowlany, położony
jest na terenie jednostek planistycznych oznaczonych symbolem M1. Na tym terenie
obowiązuje zakaz realizacji wolnostojących budynków towarzyszących o funkcjach
gospodarczych, technicznych, garażowych; funkcje te należy realizować w formie
pomieszczeń w budynkach mieszkalnych (zaświadczenie Prezydenta m.st. Warszawy z dnia

37
21 grudnia 2015r.). W związku z powyższym niemożliwe jest przeprowadzenie postępowania
legalizacyjnego, a zatem organ prawidłowo - w oparciu o art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego
nakazał rozbiórkę obiektu.

W AKTACH SPRAWY ZNAJDUJĄ SIĘ:

-powiadomienie Tadeusza Kowalskiego oraz Andrzeja Sąsiedzkiego o wszczęciu

postępowania w przedmiocie legalności obiektu z dnia 3 grudnia 2015 r.,

-protokół oględzin przedmiotowej inwestycji z dnia 15 grudnia 2015r., z którego wynika, że

na działce o nr ew. 33 obr. 49 przy ul. Otwockiej 6 w Warszawie posadowiony jest obiekt o
parametrach 6,5 m x 4,8 m protokół podpisany jest przez obecnych: Tadeusza Kowalskiego i
pra¬cownika przeprowadzającego kontrolę,

-złożone przez skarżącego oświadczenia świadków: Zenona Gubińskiego i Grzegorza

Nowakowskiego, z których wynika, że niektóre roboty budowlane związane z budową
obiektu mogły zostać rozpoczęte wiosną 1993 r., a zakończone jesienią 1994 r.,

-zawiadomienie o możliwości zapoznania się z aktami sprawy w trybie art. 10 k.p.a.

doręczone Tadeuszowi Kowalskiemu,

-rozdzielnik, z którego wynika, że decyzja z dnia 26 lutego 2016 r. Nr 43/2016

Mazowieckiego Wojewódzkiego inspektora Nadzoru Bu¬dowlanego została doręczona
Tadeuszowi Kowalskiemu oraz Joannie Kowalskiej,

-zaświadczenie, z którego wynika, że działka skarżących położona jest na terenie jednostek

planistycznych oznaczonych symbolami M1. Na tym terenie obowiązuje zakaz realizacji
wolnostojących budynków to¬warzyszących o funkcjach gospodarczych, technicznych,
garażowych; funkcje te należy realizować w formie pomieszczeń w budynkach mieszkalnych,

- zaświadczenie, z którego wynika, że do 31 grudnia 2003 r. na danym obszarze

obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzen¬nego, który przewidywał, że
działka skarżących położona jest na terenie o funkcji mieszkaniowej, plan nie zawierał
szczegółowych zapisów co do możliwości lub zakazu budowy garaży i budynków
gospodarczych za wyjątkiem powierzchni: wprowadzał zakaz realizacji budynków o
powierzchni większej niż 35 m2.

Kazus XII

Proszę sporządzić - w imieniu inwestora Kornela Kowala - pro¬jekt skargi lub - w przypadku
stwierdzenia braku podstaw do jej wywiedzenia - opinię prawną.

Decyzją z dnia 20 października 2015 r. Prezydent m.st. Warszawy, działając na podstawie

art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane zatwier¬dził na rzecz inwestora Kornela Kowala
projekt budowlany i udzielił mu pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego
wielorodzinnego z cz꬜cią handlowo-usługową na działce o nr ewid. 23/15 przy ul.
Kolorowej w Warszawie.

W dniu 21 października 2015 r. listonosz nie zastał Mariana Wnuka - strony postępowania
zakończonego ww. decyzją - w domu, w związku z czym pozostawił zawiadomienie o

38
pozostawieniu pisma wraz z in¬formacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni.
Również w dniu 26 października 2015 r. listonosz nie zastał adresata decyzji.

W dniu 6 listopada 2015 r. Marian Wnuk odebrał przesyłkę zawierają¬cą ww. decyzją we
wskazanej placówce pocztowej, a następnie w dniu 21 listopada 2015 r. złożył od niej
odwołanie podnosząc m.in. niezapewnienie mu dostatecznego udziału w postepowaniu
przed organem I instancji.

Po rozpoznaniu ww. odwołania Mariana Wnuka, Wojewoda Mazo¬wiecki decyzją z dnia 12

listopada uchylił zaskarżoną decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z 20 października 2015 r. i
przekazał sprawę do ponowne¬go rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu organ
odwoławczy wskazał m.in. na istotne naruszenie art. 10 § 1 k.p.a.

39