SKŁADNIA JĘZYKA Instrukcja sw i t c h (wyboru) zastępuje szereg instrukcji i f, Pętla wh i 1 e ma następującą składnię:

jeśli wszystkie odnoszą się do tej samej zmiennej. w h ile ( warunek)

• przypisania,
Podstawowe typy danych • inne. Przykład:
I I instrukcje
Instrukcje w pętli są wykonywane dopóty, dopóki iva runek ma
(wybrane) Operatory arytmetyczne znamy z życia codziennego. Są to: s w it c h (w) wartość t r u e . Należy zwrócić uwagę, że pętla może nie zostać
• + (dodawanie); wykonana ani razu!
Pomzsze typy są typami C#; w większości ich nazwy pokrywają się • - (odejmowanie); ca se 0:
z nazwami typów .NET (z tą różnicą, iż typy w .NET zaczynają się Kolejnym wariantem tej pętli jest pętla d o . . wh i 1 e. Jedyną różnicę
• * (mnożenie); // instrukcje między nimi stanowi umiejscowienie warunku — w tym wypadku
od wielkiej litery, np. Byte ).
• / (dzielenie); b re a k ; znajduje się on po bloku instrukcji:
b y te (I bajt) — typcalkowitoliczbowy, zakres: od 0 do 255.
• % (modulo, reszta z dzielenia); c a s e 1: do
sh o rt (2 bajty) — typ calkowitoliczbowy, zakres; od -32 768
• ++ (zwiększa wartość zmiennej o jeden); U kolejne instrukcje // instrukcje
do 32 767.
• - - (zmniejsza wartość zmiennej o jeden). b re a k ; w h ile (warunek)-,
i nt (4 bajty) — typ calkowitoliczbowy, zakres:
d e f a u lt :
od-2 147 483 648 do 2 (47483 647. Dzielenie dwóch liczb całkowitych (np. typu i nt) zwraca
1 o ng (8 bajtów) — typ calkowitoliczbowy, wynik całkowity (np. 5/3 = I). jeśli chcemy uzyskać wynik
I I inne instrukcje
b re a k ;
Tablice
zakres: od-9 223 372 036 854 775 808 realny, trzeba np. dodać do licznika lub mianownika wartość Do przechowywania wielu elementów tego samego typu używa się
}
do 9 223 372 036 854 775 807. pu zmiennoprzecinkowego
typu zmiennopi (najszybciej 0.0), np.: wyrażenie zmiennych tablicowych. Tablicę tworzy się z użyciem operatora new, np.:
f lo a t (4 bajty)— n azw aw .N ETSingle.Typ ( 5 + 0 . 0 ) /33 zwróci wynik 1,86666666666667 (w przybliżeniu). Zmienna w może być typu calkowitoliczbowego, znakowego lub i n t [ ] t a b l i c a = new i n t [ 5 ] ;
zmiennoprzecinkowy pojedynczej precyzji (do 7 cyfr być łańcuchem znaków. Instrukcje wewnątrz danej klauzuli c a s e Powyższa instrukcja utworzy 5-elementową tablicę liczb całkowitych.
znaczących). Zakres: od ±l.5e-4S do ±3.4e38. Operatory logiczne zwracają wartość typu b oo l ean, uzależniając ją zostaną wykonane, jeśli zmienna w będzie miała wartość określoną Aby korzystać z tablicy, należy używać indeksu tablicy ujętego
Wymagane jest dołączenie za wartością tego typu od podanych operandów. w klauzuli. Każda instrukcja c a s e musi kończyć się instrukcją w nawiasy kwadratowe:
litery F, np. 3.14F. (w l && w2) — zwróci t r u e , jeśli w l i w2 mają wartość b r e a k ;. Przeciwnie niż w języku C + + nie jest możliwe „spadanie" t a b l i c a [0 ] = 3 ;
d o u b l e (8 bajtów) — typ zmiennoprzecinkowy podwójnej t r u e (suma logiczna). między poszczególnymi instrukcjami ca se . Jeśli żaden z określonych i n t l i c z b a = t a b l i ca [ 0 ] ;
precyzji (do 15-16 cyfr znaczących), Zakres: (w l || w2) — zwróci t r u e , jeśli w l lub w2 ma wartość warunków nie zostanie spełniony, wykonywane są instrukcje z sekcji Tablice w języku C# są indeksowane od 0, tj. w tablicy n-elementowej
od ±5.0e-324 do ±/.7e308. Jest to domyślny typ t r u e (alternatywa logiczna). d e f a u lt . możemy odwoływać się do elementów o indeksach od 0 do n-/
dla liczb zmiennoprzecinkowych, nie wymaga sufiksu. ( l w i ) — zwróci t r u e , jeśli w l ma wartość f a l se Kolejną często wykorzystywaną konstrukcją są pętle. Pętla to blok Podobnie jak zwykle zmienne tablice również mogą mieć wartości
d e c i ma 1 (16 bajtów) — typ zmiennoprzecinkowy. (negacja logiczna). instrukcji kodu, który jest wykonywany cyklicznie. C # oferuje trzy przypisywane przy ich utworzeniu, np.:
Używany do operacji wymagających dużych liczb (w l ~ w2) — zwróci tr u e , jeśli tylko jedna z wartości ma rodzaje pętli: f o r , whi 1 e, d o . .w h i 1 e. i n t [ ] t a b l i c a = new i n t [] { 3 , 5 , 7 ) ;
i dużego bezpieczeństwa przy modyfikacji zmiennych. wartość t r u e (rozłączna alternatywa logiczna). Pętla f o r jest używana, kiedy znamy liczbę przebiegów pętli. W takiej sytuacji można pominąć rozmiar tablicy; w nawiasach
Zakres: od ±/.0e-28 do ....................... Operatory bitowe wykonują operacje na liczbach w postaci klamrowych wystarczy podać kolejne wartości, jakie mają znaleźć się
litery m, np. 9.5m. bitowej (system dwójkowy). Można je też wykorzystywać zamiast Przykład: w tablicy (oddzielone przecinkami).
ch ar (2 bajty) — typ znakowy. Służy do przechowywania analogicznych operatorów logicznych. f o r ( i n t l i c z n i k = 0 ; l i c z n i k < 10;
C # podobnie jak inne języki programowania daje możliwość tworzenia
pojedynczych znaków Unicode. Znaki są zapisywane (w l & w 2 )— sumabitowa. l i c z n i k+ + ) I I instrukcje
tablic wielowymiarowych. W tym celu w momencie deklarowania
w apostrofach, np. ' a ' . (w l | w 2 )— alternatywabitowa. tablicy należy w nawiasach klamrowych wpisać n-f przecinków,
(w l A w2) — rozłącznaalternatywa bitowa. Powyższa pętla wykona się 10 razy. Dodatkowo wewnątrz bloku
b ool (I bajt) — typ logiczny. Zmienne tego typu przechowują gdzie n jest liczbą określającą, ile wymiarów ma mieć tablica:
wartość logiczną— prawda (tru e ) lub fałsz ( f a l se). ( -w 1) — negacja bitowa (nie może być zastosowana do wartości instrukcji można wykorzystywać wartość zmiennej 1 i c z n i k,
np. do wyświetlania jego wartości na ekranie. W pierwszej części i n t [ , , ] t a b lic a ;
Ponadto dostępne są typy u i n t, u s h o r t i u 1 ong (liczby logicznych). W ten sposób powstanie tablica trójwymiarowa. Podczas tworzenia
bez znaków), które mają dwukrotnie większy zakres liczb (w l » w 2 )— przesunięcie bitowe w prawo — przesuwa lewy pętli inicjujemy zmienną ¡terującą, drugą stanowi warunek; musi on
zwracać wartość t rue , aby pętla kontynuowała działanie. W ostatniej takiej tablicy musimy podać długości tablicy w poszczególnych
dodatnich od swoich tradycyjnych odpowiedników (np. u s h o r t operand w prawo o liczbę bitów podaną w operandzie w2 wymiarach w sposób następujący:
- o d Odo 65 535). (usuwa ostatnie bity liczby). części pętli określamy, jak ma się zwiększać (lub zmniejszać) zmienna
iteracyjna (w powyższym przykładzie — o jeden). t a b l i c a = new i n t [ 2 , 3 , 4 ] ;
( w1 « w2) — przesunięcie bitowe w lewo — przesuwa lewy Indeks tablicy jest podawany w analogiczny sposób, jak jej wymiary
Istnieje możliwość pominięcia dowolnej części pętli; jeśli zachodzi
Komentarze operand o liczbę bitów podaną w operandzie w2 (uzupełnia zerami
konieczność, aby pętla wykonpala się nieskończoną ilość razy, można w konstruktorze, np.1
postać bitową). t a b li c a [2 ,2 ,1 ] = 5;
Komentarze pozwalają na dodanie uwag do kodu. Nie są one użyć zapisu:
Operatory relacji umożliwiają porównanie dwóch wartości. Istnieje możliwość przypisania tablicy wielowymiarowej przy
przetwarzane przez kompilator. Wyróżniamy dwa rodzaje fo r ( ; ; )
Wynik takiego porównania jest typu b o o l. utworzeniu, np.:
komentarzy: I I instrukcje
(w l == w 2 )— zwraca t r u e , jeśli obydwie wartości są równe, i n t [ , ] t a b l i c a = new i n t [ , ] { { 1 , 3
I I komentarz wjednej linijce Pozostałe dwa rodzaje pętli są używane w sytuacjach, gdy nie jest
(w l != w2) — zwracatrue.jeśliobydwiewartościsąróżne. } , ( 4 , 6 } , { 7 , 9 } , { 1 0 , 12 } } ;
I* (w l > w2) — zwraca t r u e , jeśli w l jest większe od w2. z góry określone, ile razy pętle mają być wykonywane.
Komentarz
(w l >= w2) — zwracatrue,jeśliwljestwiększelubrównew2.
iv dwóch i większej liczbie
Dwa ostatnie operatory można stosować w odwrotny sposób, tj. < i <=.
linijek
V
Operatory przypisania umożliwiają zastąpienie przypisania KLASY
zmieniającego wartość zmiennej, np.:
x = x + 5; Klasa jest podstawową formą reprezentowania danych i dostarczania p u b l i c v o id M e to d a (out int waga)
Instrukcje na postać: funkcjonalności do programów. Klasy reprezentują różnego rodzaju {
Instrukcją jest każda czynność wykonywana w ramach programu. x += 5 ; obiekty, np. komponenty graficzne takie jak przycisk czy pole tekstowe waga = 3 ;
Zazwyczaj kończy się średnikiem: W analogiczny sposób można używać operatorów: -= ,* = , /=,% =, lub złożone mechanizmy obsługi baz danych. Również podstawowe 1
instrukcja-, &=, | =, A =, « = , » = , typy danych, opisane powyżej, są klasami. p u b l i c v o id In n a M e t o d a (r e f int waga)
Pojedynczą instrukcję można zastąpić blokiem instrukcji, czyli ciągiem Pozostałe wybrane operatory: Klasa jest też rodzajem definicji. Konkretny egzemplarz (nazywany też {
pojedynczych instrukcji ujętych w nawiasy klamrowe: . — operator dostępu do elementów przestrzeni nazw lub klasy, instancją) klasy, o określonej pozycji i opisie tekstowym, np. przycisk waga = 5 ;
np. o b ie k t .m e t o d a ( ) ; znajdujący się w programie, nazywany jest obiektem. }
in s t r u k c ja l ; [] — operator dostępu do elementów indeksowanych, np. tablic Programista może deklarować własne klasy W tym celu należy użyć p u b l i c v o id T e s t ()
instru kcja 2 \ lub atrybutów, np. t a b l i ca [0 ] ; słowa kluczowego c l a ss: (
in s tru k c ja 3 ; ?: — operatortrójargumentowy— np. i n t X = c l a s s C z ło w ie k i n t a rg u m e n t, a rgu m e n t2 = 3 ;
) ( i > 1) ? 3 : 0. M e to d a (o u t argument);
{
Zmienna x będzie miała wartość 3, jeśli i będzie większe od 1, In n a M e t o d a (r e f argument2);
}
Zmienne w przeciwnym razie x będzie równe 0.
Operatory posiadają swoje priorytety; niektóre z nich są zgodne
Po słowie kluczowym c l a s s umieszczamy nazwę klasy, a następnie )
blok instrukcji zawierających deklarację klasy. Modyfikatory różnią się tym, że zmienna z modyfikatorem o u t
Zmienne deklaruje się, umieszczając nazwę typu oraz nazwę zmiennej. z zasadami matematyki (dzielenie jest wykonywane przed dodawaniem nie musi być wcześniej inicjalizowana, a zmienna z modyfikatorem
Każdą deklarację (podobnie jak inne instrukcje języka C#) kończy
się średnikiem.
itd.). Poznane operatory można uszeregować w następujący sposób Pola i m eto d y r e f — musi. Co więcej, w przypadku parametru z modyfikatorem
według priorytetu operatora: o u t istnieje założenie, ze po zakończeniu działania metody
Najważniejszymi elementami klasy są zmienne klasy (nazywane też
polami) i metody klasy. Metoda to blok instrukcji mogący przyjąć przekazany argument będzie miał określoną wartość. W związku
Przykład:
określone parametry, zwracający określoną wartość. W językach z tym wewnątrz metody musi istnieć instrukcja, która przypisze jakąś
in t lic z b a ;
zorientowanych proceduralnie (jak np. C) metody noszą nazwę funkcji. wartość do parametru z modyfikatorem o u t. Dodatkowo parametry
Nazwa zmiennej może składać się z cyfr, liter i znaku podkreślenia,
przekazywane przez referencję muszą zawierać modyfikatory r e f
przy czym nie może zaczynać się od cyfry. JA. Deklaracja metody składa się z nagłówka oraz ciała:
i o u t w momencie wywołania metod.
Zmiennej przypisuje się wartość za pomocą znaku = i n t D o d a j ( i n t l i c z b a l , i n t 1 ic z b a 2 )
(operator przypisania), np.: Tablice parametrów
lic z b a = 5; i n t w y n ik = l i c z b a l + l i c z b a 2 ; Tablice parametrów pozwalają na przekazywanie do metody dowolnej
Zmienne można zadeklarować i przypisać im wartość w jednej r e t u r n w y n ik ; liczby parametrów (po przecinku). Wewnątrz metody są one widoczne
instrukcji: } w postaci tablicy parametrów;
in t lic z b a = 5; Nagłówek metody zawiera typ zwracanej wartości oraz nazwę p u b l i c v o id M e to d a P a ra m e try (p a ra m s
Za pomocą jednej instrukcji można przypisać dwóm zmiennym jedną metody. Następnie znajduje się lista przyjmowanych argumentów. o b j e c t [ ] o b ie k t y )
wartość, np.: Jeśli metoda nie pobiera argumentów, należy zapisać tylko puste (
in t l i c z b a , in n a _ ! ic z b a ; nawiasy; ( ) . Każdy argument składa się z nazwy typu oraz nazwy f o r ( in t i = 0 ; i < o b ie k t y .L e n gth ;
lic z b a = in n a _ lic z b a = 3 ; argumentu. Po nagłówku występuje blok instrukcji, w którym 1++)
W obrębie metod (więcej na ich temat w dalszych sekcjach) istnieje
możliwość deklarowania zmiennych typowanych niejawnie:
ii musi wystąpić instrukcja r e t u r n . Powoduje ona zakończenie C o n s o le . W r i t e L i n e ( o b i e k t y [ i ] ) ;
wykonywania metody (wszelkie instrukcje znajdujące się za nią nie }
v a r lic z b a = 3; Z punktu widzenia metody mamy do czynienia z najzwyklejszą
zostaną wykonane) i zwrócenie podanej wartości. Metoda może nie
Trzeba pamiętać, że w przeciwieństwie do języków takich jakJavaScript 1=
zwracać żadnej wartości; zamiast typu danych jest używane słowo tablicą. Dopuszczalne wywołania metody nie mają jednak z tablicą
powyższy zapis deklaruje zmienną silnie typowaną, przy czym ów typ Imwyżej operator znajduje się na powyższej liście, tym większy jest
kluczowe v o i d. W tym przypadku użycie słowa kluczowego nic wspólnego:
jest określany przez kompilator na podstawie przypisanej wartości. jego priorytet. Aby zmienić priorytet, można zastosować operatory, np.
r e t u rn nie jest wymagane; można go jednak użyć (bez żadnego M e to d a P a ra m e try ( " 3 " , " 4 " , 5 ) ;
Co za tym idzie, poniższy zapis spowodowałby błąd kompilacji: wyrażenie 4+2/2 jest równe 5, a wyrażenie (4 + 2) /2 jest równe 3.
argumentu), aby przerwać wykonywanie metody: M e to d a P a ra m e try ( " 3 " , " 4 " ) ;
v a r lic z b a = 3; M e to d a P a ra m e try ( " 3 " ) ;
v o id M e t o d a (in t a rg u m e n t)
lic z b a = " t e s t " ;
Instrukcje złożone i ( Argumenty nazwane i opcjonalne
Język C# udostępnia kilka rodzajów instrukcji złożonych. Instrukcja i n t l i c z b a = 2 * a rg u m e n t; W wywołaniach metod można jawnie podawać nazwy parametrów,
Stałe warunkowa pozwala uzależnić wykonanie pewnego ciągu instrukcji re tu rn ; dla których chcemy określić wartość, dzięki czemu nie trzeba pamiętać
Deklarowanie stałych odbywa się w ten sam sposób, co deklarowanie od danego warunku, np.: i n t l i c z b a 2 = 2 * l i c z b a ; //ostrzeżenie - kolejności argumentów:
i inicjalizowanie zmiennych, z wyjątkiem dodania słowa kluczowego i f ( warunek) instrukcja nie zostanie wykonana p u b l i c s t a t i c d o u b le P o t ę g a (d o u b le x ,
c o n s t na początku instrukcji: { } d o u b le y )
co n st in t lic z b a = 3; } e ls e (
Wartości stałej nie można zmieniać w trakcie działania programu.
Parametry metod r e t u r n . M a th .P o w (x , y ) ;
Zwykłe parametry metod są wymieniane w nawiasach
}
gdzie warunek]est tylko i wyłącznie typu b o o l! Przeciwnie niż okrągłych po przecinku w sygnaturze (nagłówku) metody.
Operatory np. w C + + nie jest możliwe wykonanie następującej operacji: Parametry metod mogą podlegać działaniu różnych modyfikatorów. C o n s o le . W r it e L i n e (M e to d y . P o t ę g a ( y : 2 ,
Za pomoq operatora można wykonywać operacje na wyrażeniach i n t 1i czba = 3; Dwa pierwsze modyfikatory działają w bardzo podobny sposób. x: 3 ));
(zmiennych bądź wartościach stałych). Operatory dzielimy na: i f ( l i c z b a = 5 ) I I BŁĄD Modyfikatory r e f i o u t pozwalają na przekazywanie parametrów C o n s o le . Wri t e L i n e (M e to d y . P o tę g a ( x : 2 ,
o arytmetyczne, W takiej sytuacji w nawiasie zostaje dokonane przypisanie i wyrażenie metod przez referencję. Dzięki temu jeśli wewnątrz metody y: 3 ));
» logiczne, przyjmuje wartość 5. W języku C # nie można jednak domyślnie wartość parametru ulegnie zmianie, argument przekazany do metody Warto zauważyć, że użycie argumentów nazwanych nie wymaga
o bitowe, skonwertować tej wartości na typ b o o l, stąd takie wyrażenie również zmieni wartość (normalnie do metody przekazywana jest żadnych ingerencji w deklaracjach metod.
o relacji, spowoduje błąd kompilatora kopia argumentu): Ciąg dalszy na str. 2
 Tablice in fo rm a ty c z n e . C # . W yd an ie II
Argumenty opcjonalne pozwalaj na pominięcie podawania pewnych
argumentów w wywołaniu metody W takiej sytuacji wewnątrz
metody są używane ich wartości domyślne:
p u b l i c s t a t i c d o u b le O p c j o n a l n e j n t a ,
d o u b le b = 5 .0 )
; {
re tu rn a * b;
}
C o n s o le .W r it e L in e ( M e t o d y .O p c jo n a ln e ( 3 ,
2 ) ) ; //wyświetla 6
C o n s o le .W ri t e L in e ( M e t o d y .
0 p c j o n a l n e ( 3 ) ) ; // wyświetla 15
Modyfikatory dostępy
Metody mają dostęp do zmiennych klasy i do siebie nawzajem.
Kwestię dostępu innych klas do metod i pól określonej klasy regulują
modyfikatory dostępu. Są one umieszczane przed deklaracją pól
i metod:
c l a s s C z ło w ie k
{ (
p r iv a t e in t w z ro s t;
p u b l i c i n t M e to d a ()
( {
// treść metody
} p u b l i c o v e r r i d e v o id r u s z a j
) ( i n t k ie r u n e k )
Mają one następujące znaczenie:
p u b l i c — element jest dostępny dla wszystkich klas.
p r i v a t e — element jest dostępny tylko dla metod danej klasy
p r o t e c t e d — element jest dostępny dla metod danej klasy i klas
po niej dziedziczących (rozdział „Dziedziczenie").
i n t e r n a l — element jest dostępny dla metod danej klasy
i wszystkich elementów z tego samego podzespołu (ang assembly).
p r o t e c t e d i n t e r n a l — element jest dostępny dla metod
danej klasy, klas po niej dziedziczących lub elementów z tego samego
podzespołu.
Konstru który
Klasa może posiadać specjalną metodę, wywoływaną w chwili
utworzenia obiektu. Metoda ta nazywana jest konstruktorem.
Konstruktor ma taką samą nazwę jak klasa i me zwraca
żadnej wartości:
c l a s s C z ło w ie k
{ }
p r iv a t e in t w z ro s t;
p u b l i c C z l o w i e k j n t p W zro st)
I p u b l i c o v e r r i d e v o id r u s z a j
w z r o s t = p W zro st;
} Implementowanie Interfejsu określa się również za pomocą znaku
} dwukropka. Jeśli klasa dziedziczy po innej klasie, a jednocześnie
W konstruktorze najczęściej dokonuje się inicjalizacji zmiennych klasy
(jak powyżej) i wykonuje się operacje konieczne do prawidłowego
jej działania. Konstruktory z reguły są oznaczone słowem p u b lic ,
gdyż to właśnie za ich pomocą najczęściej są tworzone obiekty. Klasa
może posiadać wiele konstruktorów, w tym konstruktor domyślny
(niepobierający żadnych argumentów).
Destruktory
Konstruktor jest wywoływany przy tworzeniu obiektu, natomiast
destruktor przy jego mszczeniu. Składnia destruktora jest następująca:
-nazwaKl asy()
( }
) o określonych współrzędnych; struktura S y ste m . D raw i n g .
Destruktor me może przyjmować żadnych argumentów ani zwracać
wartości. Nie może być też wywoływany przez programistę (obiekty
są zwalniane automatycznie przy użyciu składnika CLR o nazwie
garbage collector). Klasa może zawierać tylko jeden destruktor;
nie może on też być dziedziczony
Inicjacja pól
Istnieje możliwość nadania zmiennym klasy wartości już w trakcie jej
deklarowania.
Przykład:
c l a s s C z ło w ie k
{ c l a s s S u p e r C z lo w ie k
p r i v a t e i n t w z r o s t = 1 75 ;
// dalszy ciąg klasy
} ( i n t k ie r u n e k ) ( } // błąd kompilatora!
Dziedziczenie
Niektóre klasy mają wiele wspólnych cech. Wszystkie kontrolki
graficzne mają ustalony rozmiar, kolor czy punkt położenia. Wiąże
się to z posiadaniem przez nie pewnych wspólnych metod I pól.
Zamiast deklarować te same metody i pola w każdej z klas, projektanci
platformy NET wykorzystali mechanizm dziedziczenia i utworzyli
|edną wspólną klasę dla kontrolek: C o n t r o l Wszystkie kontrolki
dziedziczą po mej, dzięki czemu uzyskują dostęp do je| metod, pól
i Innych elementów posiadających modyfikatory dostępu p ubl i c,
p r o t e c t e d oraz p r o t e c t e d i n t e r n a l (jak również
i n t e r n a l , chociaż nie jest to regułą)
Jeśli klasa B dziedziczy po klasie A, a jakaś metoda przyjmuje jako
argument obiekt klasy A, można również podać obiekt klasy B:
c la s s A
{ ł
}
c la s s B : A
1 {
}
p u b l i c v o id m e to d a (A o b i e k t ) { }
B o b ie k t B = new B ( ) ;
m etoda ( o b i e k t B ) ;
Aby zadeklarować klasę dziedziczącą po innej, stosuje się następującą
konstrukcję:
c la s s Ssak
: {
// treść klasy Metody statyczne p u b l i c i n t Waga
{
1 Metody statyczne mogą być wywoływane bezpośrednio przy użyciu
c l a s s C z ło w ie k : S s a k get
klasy, a nie obiektów.
{ {
// treść klasy Przykład: r e t u r n w aga;
) c l a s s C z ło w ie k }
C # nie oferuje wielokrotnego dziedziczenia (znanego np. z C + +), { set
czyli dziedziczenia po wielu klasach jednocześnie. Niektóre klasy p u b l i c s t a t i c f l o a t o b lic z B M I {
(np. S tre a m ) są oznaczone jako abstrakcyjne; ( i n t w a ga , f l o a t w z r o s t ) waga * v a lu e ;
a b s tra c t c la s s Ssak { }
//treść }
{
} } ł
Oznacza to, ze nie jest możliwe utworzenie obiektu danej klasy } W sekcji g e t jest zwracana wartość; nie musi ona składać się
Dopiero obiekty klas pochodnych mogą być tworzone (o ile te klasy // inne instrukcje jedynie z instrukcji r e t u r n ; można także dołączyć instrukcje
f l o a t BMI = C z ło w ie k . sprawdzające np. poprawność przechowywanych danych. Podobna
nie zostaną oznaczone jako abstrakcyjne).
Klasa staje się abstrakcyjną również wtedy, gdy któraś z jej metod
o b i i c z B M I( 7 5 , 2 . O F ) ; sytuacja występuje w bloku s e t . Pojawia się w nim słowo kluczowe
v a lu e . Przechowuje ono wartość, która została nadana właściwości
zostanie oznaczona jako abstrakcyjna: jednym z najpopularniejszych przykładów użycia metod statycznych
przez programistę. Gdybyśmy chcieli dodać warunek, który pozwoli
a b s tr a c t c la s s Ssak jest klasa S y s t e m .Math. Udostępnia ona szereg statycznych
na ustawienie jedynie wagi o wartości większej od zera, należałoby
{ metod służących do obliczania m.in. funkcji trygonometrycznych: skorzystać z następującej konstrukcji:
p u b l i c a b s t r a c t v o id r u s z a j
d o u b le s in u s = M a t h . S i n ( 4 5 . 0 ) ; set
( i n t k ie r u n e k ) ; Również pola mogą być deklarowane jako statyczne. Jeśli klasa zawiera
} tylko pola i metody statyczne, może zostać oznaczona jako klasa statyczna: i f ( v a lu e > 0 )
W tej sytuacji w klasie pochodnej musi zostać zadeklarowana metoda
s t a t ic c la s s S ta ty c z n a waga = v a lu e ;
r u s z a j():
)
c l a s s C z ło w ie k : S s a k p u b l i c s t a t i c v o id S t a t y c z n a M e to d a Q Właściwości są również często używane przy projektowaniu interfejsu
{ { } aplikacji (design-time), kiedy to dzięki nim można udostępnić niektóre
p u b lic s t a t ic i n t S t a t y c z n e P o le = 3 ; pola klasy do edycji.
j }
( Właściwości
// treść metody Interfejsy implementowane automatycznie
} Chociaż C # nie obsługuje wielokrotnego dziedziczenia, podobną Począwszy od C # 3.0, istnieje możliwość stosowania skróconych
) funkcjonalność zapewniają interfejsy. Deklaracja interfejsu zawiera deklaracji właściwości. Są one stosowane w sytuacjach, gdy właściwość
Nagłówki metod są identyczne; zamiast słowa a b s t r a c t deklaracje nagłówków metod oraz innych złożonych elementów, stanowi jedynie opakowanie dla prywatnego pola klasy, przez co
pojawiło się słowo o v e r r i de. Oznacza ono, że dana metoda konstrukcjaakcesorów g e t i s e t jest trywialna. Można uniknąć
omówionych w dalszych podrozdziałach (delegacji, zdarzeń
przesłania metodę z klasy nadrzędnej. Istnieje możliwość przesłonięcia tworzenia nadmiarowego kodu, stosując właściwości implementowane
i właściwości). Interfejs nie zawiera jednak treści metod — mają je
metody nawet wtedy, gdy metoda została zadeklarowana zapewnić klasy, które dany Interfejs będą implementować. Interfejs automatycznie:
w klasie nadrzędnej. c l a s s C z ło w ie k
deklaruje się przy użyciu słowa kluczowego i n t e r f ace:
{
i n t e r f a c e S p a n ie
Przyldad: p u b l i c i n t Waga { g e t ; s e t ; }
c la s s Ssak
{
v o id s p i j ( ) ;
1
{ W przypadku tej właściwości nie trzeba jawnie deklarować prywatnego
1
p u b l i c v i r t u a l v o id r u s z a j pola klasy, w którym wartość będzie przechowywana Nie trzeba
c l a s s C z ło w ie k : S p a n ie także podawać elementarnych bloków g e t (z instrukcją return)
( i n t k ie r u n e k )
{ i s e t (z przypisaniem wartości v a l ue) Taka właściwość może być
{
// treść metody p u b l i c v o id r u s z a j ( i n t k ie r u n e k ) traktowana tak jak wszystkie Inne.
{ Jeśli chcesz utworzyć właściwość tylko do odczytu lub tylko do zapisu
}
(tj. jeden z akcesorów ma być publiczny, a drugi prywatny), mozesz
)
v o id S p a n i e . s p i j ( ) skorzystać ze słowa kluczowego p r iv a t e :
c l a s s C z ło w ie k : S s a k
ł c l a s s C z ło w ie k
ł
) i
p u b l i c i n t Waga { g e t ; p r i v a t e s e t ;
( i n t k ie r u n e k ) )
}
}
}
Jak widać, nleabstrakcyjną metodę, która może być przesłaniana przez
klasy pochodne, należy oznaczyć słowem kluczowym v i r t u a l .
implementuje jeden lub więcej interfejsów, jako pierwszą po dwukropku
należy podać nazwę klasy, a następnie po przecinkach nazwy interfejsów:
Indeksery
Istnieje możliwość zablokowania dziedziczenia klasy lub przesłaniania Niektóre obiekty, np. listy, istotę swo|ego działania opierają na dostępie
c l a s s C z ło w ie k : S s a k , S p a n ie do tablicy (bądź innej struktury danych) zawierającej elementy listy.
metody w klasach pochodnych. Śluzy do tego celu słowo kluczowe Metody interfejsu nie posiadają modyfikatorów dostępu; łatwo Aby ułatwić dostęp do takiej kluczowej zmienne], można wykorzystać
s e a le d . odróżnić je od metod klasy dzięki temu, że nazwa implementowanej indekser. Dzięki niemu można odwołać się do danego elementu klasy
metody musi być poprzedzona nazwą interfejsu (np. v o id przy użyciu nawiasów kwadratowych, zastosowanych bezpośrednio
Przykład blokowania dziedziczenia:
S p a n ie .s p ijO ) . do nazwy obiektu:
s e a le d c l a s s S s a k
L i s t a L i c z b l i s t a = new L i s t a L i c z b ( ) ;
{ Struktury l i s t a [0 ] = 3 ;
} Struktura to konstrukcja bardzo podobna do klasy, Stosuje się ją
Aby klasa mogła korzystać z indeksera, oprócz stosownej zmiennej
c l a s s C z ło w ie k : S s a k // błąd kompilatora ! głównie do przechowywania obiektów wymagających niewielkiej przechowującej dane należy zastosować konstrukcję indeksera, jak na
{ Ilości danych i prostej funkcjonalności. Strukturami są np. struktura poniższym przykładzie:
S y s t e m . D raw i n g . P oi n t — przechowuje dane punktu
c la s s L is t a L ic z b
Przykład blokowania przesłaniania metody (dotyczy tylko {
C o lo r — przechowuje informaqe o kolorze. Strukturę deklaruje się
metod, które są oznaczone słowem o v e r r i de): p r i v a t e i n t [] l i c z b y = new i n t [ 1 0 ] ;
przy użyciu słowa kluczowego s t r u c t :
p u b l i c i n t t h i s [ i n t in d e x ]
c la s s Ssak s tru c t S tru k tu ra
{
{ f
get
p u b l i c v i r t u a l v o id r u s z a j }
( i n t k ie r u n e k ) { } Najważniejsze różnice między strukturą a klasą to: í
i • Brak możliwości dziedziczenia struktur Struktury nie mogą być
re tu rn 1ic z b y [ in d e x ] ;
}
c l a s s C z ło w ie k : Ssak odziedziczone ani dziedziczyć po innych strukturach lub klasach.
se t
{ • Sposób przechowywania struktur w pamięci. Struktury są
f
p u b l i c s e a le d o v e r r i d e v o id przechowywane jako wartości, a nie (jak obiekty klas) jako l i c z b y [ i n d e x ] = v a lu e ;
r u s z a j ( i n t k ie r u n e k ) { } referencje.
}
} • Brak możliwości Inicjacji pól. Zmienne struktury nie mogą być
}
: C z ło w ie k inicjowane tak, jak zmienne klasy.
}
{ • Brak destruktorów. // inne instrukcje
p u b l i c o v e r r i d e v o id r u s z a j L i s t a L i c z b l i c z b y = new L i s t a L i c z b ( ) ;
Instrukcja foreach lic z b y [ 0 ] = 3;
Za pomocą Instrukcji f o r e a c h możliwe jest wykonanie operacji i n t zm ie n n a = l i c z b y [ 0 ] ;
} na wszystkich elementach danej kolekcji obiektów lub tablicy.
Jeśli do atrybutów klasy zostanie dodane słowo kluczowe p a r t i a l , Kompilator Interpretuje słowo t h i s jako oznaczenie Indeksera.
Przykład: Typ i n t przed słowem t h i s określa rodzaj zwracanego elementu,
jej deklaracja będzie mogła zna|dować się w kilku plikach. i n t [ ] l i c z b y = new i n t [] ( 0 , 1 , 2 ,
Warto pamiętać, że każda klasa, nawet jeśli jawnie nie dziedziczy natomiast określenie i n t i ndex definiuje typ indeksu, według
3 , 4} którego będzie uzyskiwany dostęp do obiektu. Sama czynność
po jakiejś klasie, jest pochodną klasy Obj e c t . Jest to klasa bazowa fo re a c h ( in t i in lic z b y )
dla wszystkich klas; dzięki temu często wykorzystuje się ją jako uzyskiwania i zapisywania danych odbywa się jak w zwyczajnej
{ właściwości. Oczywiście powyższa klasa powinna zostać zaopatrzona
parametr w różnego rodzaju metodach. // wykonaj operacje przy użyciu zmiennej i
w stosowne zabezpieczenia, np. uniemożliwiające odwołanie spoza
)
Tworzenie obiektów zakresu tablicy itp.
Każdy obiekt po zadeklarowaniu go, a przed jego utworzeniem ma Zmienna iteracyjna musi mieć taki sam typ jak element tablicy
wartość n u 11. Jest to wartość specjalna; oznacza ona, ze obiekt nie lub kolekcji obiektów W przypadku obiektów wymagania Instrukcji Delegacje
został utworzony. f o r e a c h są bardziej zlozone. Obiekt dane| klasy bądź struktury We wszystkich powyższych przykładach parametrami metod mogły
Obiekty, czyli egzemplarze danej klasy, są najczęściej tworzone być tylko zmienne przechowujące dane. C#, podobnie jak większość
musi udostępniać elementy G et Enu m e ra t o r, M oveNext,
przy użyciu konstruktora i słowa kluczowego new, np.: R e s e t i C u r r e n t , które są oferowane przez Interfejsy języków programowania, umożliwia też wykorzystanie w ten sposób
c l a s s C z ło w ie k IE n u m e ra b le o ra z I En u m e ra to r. Każda klasa lub struktura, metod, jest to jedno z najpopularniejszych zastosowań mechanizmu
która implementuje te dwa Interfejsy, może być wykorzystana delegacji. Delegację deklaruje się podobnie jak metodę, dodając słowo
p u b l i c C z l o w i e k ( S t r i n g p N a zw isk o ) w instrukcji f o r e a c h . kluczowe d e l eg a te:
{ p u b l i c d e le g a t e v o id
n a z w is k o = p N a z w is k o ; Właściwości Wyswi e tlK o m u n i k a t ( S t r i ng v a l u e ) ;
} Chociaż zmienne klasy są zazwyczaj deklarowane jako prywatne, Od tego momentu można tworzyć obiekty delegacji, które odwołują
p r i v a t e S t r i n g n a z w is k o ; programiści często udostępniają je pośrednio przy użyciu właściwości, się do konkretnych metod. Metody te muszą mleć identyczny
} Właściwość jest konstrukcją, za pomoq której można uzyskać nagłówek jak delegacja, np.
// inne instrukcje dostęp do określonej cechy danej klasy. Najprostszym zastosowaniem p u b l i c v o id W y s w ie t lW O k ie n k u (S t r in g
C z ło w ie k p ie r w s z y = new właściwości jest „opakowanie" zmiennej klasy: w a rto ść)
C z lo w i e k ( „ K o w a l s k i " ) ; c l a s s C z ło w ie k {
Inną metodą, rzadziej wykorzystywaną, jest tworzenie obiektów f M e s s a g e B o x .S h o w (w a r t o s c );
przy użyciu metod statycznych. p r i v a t e i n t w aga; }
2
 Tablice in fo rm a ty c z n e . C # . W yd an ie II
Dysponując taką metodą, można utworzyć obiekt delegacji
i korzystać z niego (nazwę metody należy podać jako parametr
konstruktora delegacji, niezależnie od parametrów w niej
zadeklarowanych):
W y św ie tl K o m u n ik a t d e l e g a c j a = new
Wyswi e tlK o m u n i k a t(W y ś w ie tlW O k i e n k u ) ;
d e le g a c ja (" t r e s c " );
Jak juz wspomniałem, z typu delegacp można korzystać jak z każdego
innego typu, również wykorzystując go jako parametry dla metod:
p u b l i c v o id
In n a M e to d a (W y sw ie tlK o m u n i k a t m etoda)
{ c u d z y s ło w u , n a le ż y z a p i s a ć go dwa
M e t o d a ( " je s z c z e in n y k o m u n ik a t " );
} (
Delegacje są bardzo często wykorzystywane w mechanizmie zdarzeń.
Zdarzenia
Mechanizm zdarzeń umożliwia reakcję programu na różne sytuacje,
takie jak kliknięcie przycisku, zaznaczenie opcji czy wczytanie danych.
Dzięki temu mechanizmowi w momencie zajścia takiego zdarzenia
informowane są wszystkie obiekty, które uprzednio zadeklarowały
chęć nasłuchiwania zdarzeń.
Aby dodać do danego zdarzenia metodę obsługi, wykorzystuje się
operator +=:
p u b l i c v o id M e t o d a O b s lu g i( o b j e c t
s e n d e r , E v e n t A r g s e)
(
// treść obsługi
}
S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .B u tt o n p r z y c i s k =
new S y s t e m .W in d o w s .F o r m s . B u t t o n ( ) ;
p r z y c i s k . C l i c k += new S y ste m .
E v e n t H a n d le r (M e t o d a O b s lu g i) ;
Zdarzenie C l i c k przycisku przyjmuje domyślny typ zdarzeń,
czyli E v e n tH a n d l e r. Jest to delegacja, której nagłówek jest
taki, jak nagłówek M etod aO b sl u g i () Operator += oznacza,
ze do danego zdarzenia może być przypisanych wiele obiektów
delegacji — wszystkie one będą informowane o danym zdarzeniu.
Aby móc dodać dowolną metodę obsługi zdarzenia, trzeba
znać nazwę zdarzenia obiektu (np. C l i c k ) , nazwę delegacji
(np. E v e n tH a n d l e r) i jej budowę oraz nazwę metody wywołanej
przez zdarzenie (M etodaO bsl u g i).
Rzutowanie
Jedną z najczęściej wykonywanych czynności jest konwersja między
typami danych. Najłatwiej jest dokonać konwersji typów prymitywnych
(np. liczbowych) na typ S t r i n g — wystarczy wywołać metodę
T o S t r i n g O zadeklarowanąwklasieobject.acozatymidzie
— dostępną we wszystkich klasach języka C#
Czasem zachodzi konieczność skonwertowania np. typu
zmiennoprzecinkowego na typ całkowitoliczbowy. W takiej sytuacji
można wykorzystać operację rzutowania:
i n t zm ie n n a = ( i n t ) 4 . 5 ;
Nie zawsze jednak można tego dokonać. Instrukcji rzutowania
należy używać z rozwagą, głównie dla typów prymitywnych oraz
zdefiniowanych przez programistę. Do konwersji obiektów klas,
struktur i interfejsów zalecane jest użycie operatorów a s i i s.
Operator i s przyjmuje dwa argumenty — po lewej stronie obiekt,
po prawe| nazwę klasy, np.:
S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .B u tt o n p r z y c i s k =
new S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .B u t t o n ( ) ;
i f ( p r z y c i s k i s C o n t r o l)
{
// blok instrukcji wykona się
}
Wyrażenie z użyciem operatora i s zwróci tru e , jeśli obiekt nie ma
wartości n u l i i jest możliwa konwersja danego obiektu na obiekt
danej klasy bez wygenerowania wyjątku.
Operator a s przeprowadza rzutowanie lewego argumentu na obiekt
klasy określonej prawym argumentem i zwraca ten obiekt lub wartość
n u 11, jeśli operacja nie jest możliwa.
S y ste m .W in d o w s. F o rm s. C o n t r o l p r z y c i s k
= new S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .B u t t o n ( ) ;
S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .B u tt o n nowy =
p r z y c i s k a s S y s t e m .W in d o w s .F o rm s.
B u tto n ;
Typ wyliczeniowy
Zmienna typu wyliczeniowego zawiera zbiór stałych określonych
nazwami i wartościami, Typ wyliczeniowy jest deklarowany z użyciem
słowa kluczowego enum (wewnątrz klasy, ale nie w metodzie!):
enum M ie s ią c e { S t y , L u t , M a r , K w i , M a j ,
C z e ,L ip ,S ie ,W r z ,P a z ,L is ,G r u )
M ie s ią c e m ie ś = M i e s i ą c e . S t y ;
Dodatkowo można dokonać konwersji typu wyliczeniowego na
całkowitoliczbowy. Domyślnie pierwszy element zbioru ma wartość
0, a każdy koleiny jest o 1 większy od poprzednika. W momencie
deklaracji można nadać kolejnym elementom zbioru wartości, np.:
enum M ie s ią c e { S t y = 5 ,L u t ,M a r ,K w i,M a j,
C z e ,L ip ,S ie ,W r z ,P a z ,L is ,G r u )
W ten sposób elementy zbioru będą miały wartości od 5 do 16.
Słowa kluczowe this i base
Słowo kluczowe t h i s jest używane w obrębie danej klasy, jeśli
istnieje konieczność odniesienia się do jej własnych metod, pól i innych
elementów. Użycie słowa t h i s, np. jako parametru dla metody,
powodu|e przekazanie całego obiektu tej klasy.
Słowo kluczowe b a se pozwala na odwołanie się w klasie potomnej
do metod i właściwości klasy bazowej.
Przykład użycia obydwu słów kluczowych:
a b s tr a c t c la s s Ssak
{ }
p u b lic S s a k ( )
{
M e s s a g e B o x .S h o w (" T w o r z e n ie
o b ie k t u s s a k a " ) ;
) znaku \ (lewy ukośnik) w połączeniu z innym znakiem. Do zapisania
p u b lic o v e r rid e s t r in g T o S t r in g O
re tu rn "Ssak, ";
} S t r in g ś c ie ż k a = " c t W s c ie z k a " ;
} C # akceptuje też zapisywanie łańcuchów w postaci literałów @.
c l a s s C z ło w ie k : S s a k
{ S t r i n g in n y _ t e k s t = @ " ja k is t e k s t " ;
p u b l i c C z l o w i e k ( S t r i n g im ię ) :
b a se ()
{ lewego ukośnika:
M e ssa g e B o x . S h o w ("tw o rzym y o b ie k t
c z lo w ie k a " ) ;
t h i s . im ię = im ię ;
} t.S ta rt(" te s t" );
p u b lic bool Porów naj L u d z i( C z ło w ie k c)
re tu rn ( c .T o S t r in g O - = t h is .
T o Stri n g( ) ) ;
}
p u b lic o v e r rid e S t r in g T o S t r in g O
{
re tu rn b a s e .T o S t r in g O +
" C z ło w ie k - 11 + t h i s . im ię ;
} bezparametrycznej przy użyciu wyrażeń lambda jest następujący:
p u b l i c b o o l T e s to w a ( )
f () => C o n s o le .W r ite L in e (" N o w y w ą te k")
re tu rn t h is .P o r o w n a jL u d z i( t h i s ) ;
//zawsze zwróci true
i
p r iv a t e S t r in g im ię ;
Klasa S s a k przesłania metodę T o S t r i n g ( ) , która jest używana
przez wszystkie klasy do zwrócenia najważniejszych wartości i opisów
(jest zadeklarowana w klasie Obj e c t). W klasie C z l owi ek
w kilku metodach odwołujemy się do obiektu samej klasy (choć
nie jest to wymagane). Wreszcie w metodzie T e sto w a ()
korzystamy ze słowa t h i s, aby przekazać aktualny obiekt. Jako
żewmetodzie P o ró w n a j L u d z i ( ) obiekt podany w parametrze
jest porównywany z aktualną referencją obiektu (ponownie
słowo kluczowe t h i s), metoda T e sto w a ( ) zawsze zwraca
t r u e . Słowo kluczowe b a s e pojawia się w dwóch miejscach:
w m e tod zieTo String()klasyCzlow iek(d ziękitem u
wynik działania tej metody przyjmuje postać „Ssak, Człowiek — imię")
oraz w konstruktorze (w tym przypadku stanowi odwołanie do
konstruktora klasy bazowe|). Musi ono być umieszczone przed
właściwym blokiem instrukcji.
Wyjątki
C # oferuje obsługę wyjątków przy użyciu klauzuli t r y . .
c a t c h . . f i n a l l y . Czynności, które mogą spowodować
powstanie wyjątku (np. przerwanie połączenia sieciowego, błąd
zapisu danych na dysku itp.) są ujmowane w blok instrukcji oznaczony
słowem kluczowym t r y . Następnie jest umieszczany blok c a t c h ,
w którym umieszcza się czynności informujące użytkownika o błędzie
(w zależności od rodzaju błędu, który jest identyfikowany na podstawie
klasy wyjątku). Wreszcie w sekcji f i na 11 y, bez względu na to,
czy wystąpił wyiątek, czy nie, zwalniane są wykonywane instrukcje
konieczne do poprawnego działania programu (np zamykanie
otwartych strumieni).
Przykład;
F ile S t r e a m s t r = n u li;
try
s t r = F ile .0 p e n R e a d (@ "
c :\ n ie is t n ie ja c y P lik .t x t " );
c a t c h ( F ile N o t F o u n d E x c e p t io n e x )
{ Funkcje anonimowe
M e s s a g e B o x .S h o w (" B ra k p l i k u ;
" + e x . F i le N a m e );
} wygodne i zwięzłe deklaracje funkcji, z możliwością jednoczesnego
f in a lly
I — stąd nazwa wyrażenia). Wyrażenia lambda są znacznie krótsze,
i f ( s t r != n u l l )
s t r .C lo s e ();
Klasa Array
Każda tablica jest także obiektem. Jednocześnie wszystkie
tablice dziedziczą po klasie A r r a y . Dzięki temu można
wywoływać szereg metod i właściwości udostępnianych przez tę
klasę. Oprócz tego klasa A r r a y upubliczma metody statyczne,
zapewniające dodatkową funkcjonalność. Poniżej znajduje się opis
niektórych z nich:
Metody klasy Array
i n t G e t L e n g t h ( ) — zwraca liczbę elementów tablicy,
v o id C o p y T o ( A r r a y t a b l i c a , i n t in d e x ) —
kopiuje całą zawartość swojej tablicy do zmiennej ta b l i ca; pierwszy
wypełniony element zmiennej t a b l i ca będzie miał indeks i ndex.
Metody klasy Array (statyczne)
v o id C o p y (A r r a y z r o d l o , A r r a y c e l , i n t
i 1 o s c ) — kopiuje i lo s e elementów od początku tablicy
z r o d l o do tablicy c e l (wklejanie odbywa się również od początku),
v o id R e v e r s e ( A r r a y t a b l i c a ) — odwraca kolejność
elementów tablicy.
v o id S o r t ( A r r a y t a b l i c a ) — sortuje tablicę
(elementy tablicy muszą być typu, który implementuje interfejs
¡C o m p a ra b le ).
Klasa String
Do przechowywania łańcuchów znaków służy w języku C# klasa
S t r i ng. Jest ona klasą dość wyjątkową, aby utworzyć nowy łańcuch
znaków, nie trzeba korzystać z konstruktora — wystarczy po prostu
przypisać wartość zmiennej:
S t r i n g ła ń c u c h = " t e k s t " ;
Tekst musi być ujęty w cudzysłowy. Jeśli istnieje konieczność
zawarcia w tekście znaku cudzysłowu bądź innych znaków specjalnych
(znaki końca wiersza, nowej linii, tabulacji), używa się do tego celu
lewego ukośnika w łańcuchu wykorzystuje się podwójny lewy
ukośnik (\\).
Oto przykład:
Literały takie zapisuje się, zaczynając łańcuchy od znaku @, np.:
Łańcuchy @nie są przetwarzane przez program, można więc
zapisywać w nich znaki lewego ukośnika bez użycia podwójnego
S t r i n g in n a S c i e z k a = @ " c : \ s c ie z k a \
p li k . t x t " ;
Aby u ż y ć w t a k im ła ń c u c h u z n a k
ra zy :
S tr in g te k s t = " " k o le jn y t e k s t "
" - t e k s t w c u d z y s ł o w ie " ; // wyświetla:
„ Kolejny tekst" - tekst w cudzysłowie
Atrybuty
Atrybuty pozwalają na dodawanie do klas, interfejsów, metod
i innych elementów języka C # specjalnych informacji, stanowiących
swego rodzaju metadane. Atrybuty me wpływają bezpośrednio
na kod klasy, ale za to na jej działanie. Atrybuty są intensywnie
wykorzystywane m.in. w WCF, gdzie niewielkie zmiany wprowadzane
w wartościach atrybutów potrafią modyfikować działanie
całych aplikacji!
Od strony praktycznej atrybut jest klasą, która dziedziczy po klasie
S y s t e m . A t t r i b u tę . Zgodnie z konwencją klasa atrybutu
powinna kończyć się słowem A t t r i b u tę . Wykorzystując atrybut,
należy podać jego nazwę w nawiasach kwadratowych przed wybranym
elementem.
Jednym z najbardziej znanych atrybutów jest S e r i a l i z a b l e.
Klasa oznaczona takim atrybutem może być serializowana, np. za
pomocą klasy B i n a r y F o r m a t te r lub S o a p F o r m a tte r :
[ S e r i a l i ż a b ie ]
c l a s s C z ło w ie k
{
p u b lic i n t Waga { g e t ; p r iv a t e s e t ; }
} C o n s o le . W r it e L in e ( o d w r o t n o ś ć ( 3 ) ) ;
Atrybuty, będące w istocie normalnymi klasami, mogą przyjmować
różnego rodzaju parametry, Dobry przykład stanowi atrybut
A t t r i b u t e lls a g e , stosowany w deklaracjach klas atrybutów:
[ A t t r i b u t e lls a g e ( A t t r i b u t e T a r g e t s .
C la s s , A llo w M u lt ip le = f a ls e ) ]
c l a s s W a z n o s c K la s y : A t t r i b u t e
(
p u b l i c i n t W a rto ść { g e t ; se t; }
} Następnie możemy używać delegacji w klasyczny sposob — tak jakby
W tym przypadku pierwszy argument stanowi wartość typu
wyliczeniowego A t t r ib u t e T a r g e t s .J e s t t o wartość,
którą normalnie przekazuje się w konstruktorze klasy
A t t r i b u te U sa g e . Wartość C l a s s oznacza, ze atrybut
można stosować tylko do klas. Następnie po określeniu tego jednego,
wymaganego parametru możemy przekazywać parametry nazwane,
dzięki którym można określić wartość właściwości tego atrybutu.
W tym przypadku określamy właściwość A 1 1 owMu 11 i p 1 e,
zabraniając używania tego atrybutu do innych klas wielokrotnie.
Aby zastosować nowy atrybut wobec starej klasy, należy zastosować
następujący zapis:
[ S e r ia liz a b le ]
[ W a g a K la s y (W a r to s c = 5 )]
c l a s s C z ło w ie k
i w ich deklaracje tudzież tworzenie klas dziedziczących. Bardzo
u b l i c i n t Waga { g e t ; p r i v a t e s e t ; )
} (s e a l ed), dlatego tez nie można utworzyć klasy pochodnej,
Funkcje anonimowe w C # występują pod dwiema postaciami: metod
anonimowych i wyrażeń lambda. Funkcje anonimowe pozwalają na
wykorzystania ich w kodzie (nie trzeba rozróżniać deklaracji od użycia
niemniej można z nich korzystać, począwszy od NET 3.5 (C# 3.0),
podczas gdy z metod anonimowych można korzystać również
w NET 2.0 (C# 2.0).
Metody anonimowe
Metoda anonimowa pozwala na stworzenie wewnętrznej deklaracji
metody, bez konieczności podawania jej nazwy, w miejscu, w którym
normalnie należałoby podać wartość typu delegacyjnego. Rozważmy
przykład kodu tworzącego najprostszy wątek:
s t a t i c v o id M a i n ( s t r i n g [ ] a r g s )
T h re a d z w y k ły = new T h re a d (n e w
T h re a d S ta rt(M e to d a ));
z w y k ły .S t a r t ( ) ;
s t a t i c v o id M e to d a ()
( znaki [o s ta tn i - i] = znaki [ i ] ;
C o n s o l e .W r ite L in e ( " N o w y w ą t e k " ) ;
}
Klasa T h re a d wymaga przekazania parametru będącego delegacją
typu T h r e a d S t a r t — jest to delegacja bezparametryczna,
niezwracająca żadnej wartości. W związku z tym konieczne było
utworzenie tradycyjnej deklaracji metody, nawet jeśli nie pojawi się
ona w żadnym innym miejscu kodu. Konstrukcję tę można uprościć,
stosując metodę anonimową:
s t a t i c v o id M a i n ( s t r i n g [ ] a r g s )
{
T h r e a d t = new T h r e a d ( d e l e g a t e ( )
{ C o n s o le .W r it e L in e ( „ N o w y w ą t e k " ) ;
} );
t.S ta rt();
W tym momencie zamiast instrukcji tworzącej nowy obiekt delegacji
typu T h r e a d S t a r t tworzymy deklarację metody anonimowej.
Rozpoczyna się ona od słowa kluczowego d e le g a t e , po którym
następuje wykaz parametrów metody (w tym przypadku brak),
a następnie jej treść. Nie określa się typu zwracanej wartości — jeśli
metoda ma zwrócić wartość, należy po prostu zastosować instrukcję
r e t u r n w treści metody.
3
Oczywiście do metod anonimowych można przekazywać
argumenty. Kontynuując przykład, klasa T h re a d przyjmuje
także delegację typu P a ra m e tr i z e d T h r e a d S t a r t
o następującej treści: d e l e g a te v o id
P a r a m e t r iz e d T h r e a d S t a r t (O b je c t o b i e k t ) ;.
Oto p r z y ld a d :
T h re a d t = new T h r e a d (
d e l e g a t e ( o b j e c t o) { C o n s o le .
W r ite L in e ( " N o w y w ą te k : " + o ) ; }
);
Kompilator sam rozróżnia podane metody anonimowe; jest on
w stanie dopasować zarówno metodę bezparametryczną (do delegacji
typu T h r e a d S t a r t ), jak i parametryczną (do delegacji typu
P a r a m e tr i z e d T h r e a d S t a r t ).
Wyrażenia lambda
Wyrażenia lambda stanowią usprawnienie metod anonimowych,
głównie pod względem zwięzłości i przejrzystości zapisu Odnosząc
się do poprzedniego przykładu, efekt przepisania go w wersji
T h re a d t = new T h r e a d (
);
t.S ta r t();
Tak naprawdę powyższy przypadek wyrażenia lambda jest niezwykle
specyficzny. Głównym zastosowaniem tego typu wyrażeń jest
wykonywanie operacji na podanych argumentach, co najczęściej wiąże
się ze zwracaniem wartości. W wyrażeniach lambda nie trzeba jednak
korzystać z instrukcji r e t u r n :
d e le g a t e d o u b le
F u n k c ja Je d n o w y m ia ro w a (d o u b le x ) ;
s t a t i c v o id M a i n ( s t r i n g [ ] a r g s )
F u n k c ja Je d n o w y m ia ro w a o d w ro tn o ść
= ( x ) => (x != 0 ? l / x : D o u b le .
P o s it iv e ln f in it y ) ;
C o n s o le .R e a d K e y O ;
W tym przypadku najpierw deklarujemy delegację typową
dla jednowymiarowych (|ednoargumentowych) operacji
arytmetycznych. Do tego typu delegacji przypisujemy
jednoargumentowe wyrażenie lambda, którego treścią jest proste
wyrażenie arytmetyczne — jeśli x jest różne od 0, możemy obliczyć
odwrotność podanej liczby, w przeciwnym razie zwracamy +oo.
była ona funkcją.
W powyższym przykładzie nie podaliśmy typów argumentów
w wyrażeniu lambda, choć jest to oczywiście dopuszczalne:
F u n k c ja Je d n o w y m ia ro w a o d w ro tn o ść =
(d o u b le x ) => (x != 0 ? l / x : D o u b le .
P o s it iv e ln f in it y ) ;
Wyrażenia lambda są często wykorzystywane w połączeniu z językiem
LINQ i API kolekcji (przestrzeń nazw S y s t e m . Co l 1 e c t i o n s .
G e n e r i c), dlatego więcej przykładów znajduje się w sekcji
poświęconej tym zagadnieniom.
Metody rozszerzające
Metody rozszerzające pozwalają na dodawanie (rozszerzanie)
funkcjonalności już istniejących klas bez konieczności ingerencji
dobry przykład stanowi klasa S t r i ng — jest to klasa zamknięta
a jednocześnie klasie S t r i n g brakuje kilku przydatnych operacji,
z których jedną jest możliwość odwrócenia łańcucha. Nic nie stoi
na przeszkodzie, aby utworzyć metodę rozszerzającą:
c l a s s P ro gra m
{
s t a t ic v o id M a i n ( s t r i n g [ ] a rgs)
C o n s o le . W r i t e L i n e ( " a b e d " .
R e v e rs e ());
C o n s o le .R e a d K e y O ;
s t a t i c c l a s s M etody
{
p u b lic s t a t i c S t r in g R e v e r s e (t h is
S t r i n g ła ń c u c h )
i
c h a r [ ] z n a k i = 1 a n c u c h .T o C h a r A r r a y O ;
i n t o s t a t n i = z n a k i . L e n g t h - 1;
f o r ( in t i = 0 ; i < z n a k i.L e n g t h
/ 2 ; 1++)
{
c h a r ch = z n a k i [ o s t a t n i - i ] ;
z n a k i[ i] = ch;
}
r e t u r n new s t r i n g ( z n a k i ) ;
}
}
Warto zauważyć, że deklaracja metody rozszerzającej musi spełnić
dwa warunki: po pierwsze, metoda musi być umieszczona w klasie
statycznej (sama metoda też musi być statyczna), a po drugie, klasa
nie może być zagnieżdżona. W tym momencie można przekształcić
dowolną metodę w metodę rozszerzającą.
W tym celu należy na liście parametrów metody umieścić
(jako pierwszy) parametr postaci:
t h i s Ń azw aTypu n azw a P a ra m e tru
gdzie Nazwa Typu określa typ, do którego chcemy dodać
metodę rozszerzającą (nazwa Parametru może być dowolna).
Ten parametr stanowi bezpośrednie (i jedyne) powiązanie utworzonej
metody z typem oryginalnym. Należy zwrócić uwagę, że mimo
istnienia parametru w deklaracji metody nie podaje się go przy
wywołaniu. Można powiedzieć, że wywołanie metody za pomocą
konkretnego obiektu powoduje automatyczne „przekazanie" go
w ramach pierwszego parametru metody.
 Tablice in fo rm a ty c z n e . C # . W yd an ie II
Klasa Enumerable
Klasa Enum erabl e wykorzystuje mechanizm metod
rozszerzających w celu udostępnienia bogatego zbioru funkcji dla
Idas kolekcji. Dzięki tej klasie wszystkie kolekcje, które implementują
interfejs IE n u m e ra b l e, mogą korzystać z wymienionych
poniżej metod (i wielu innych). Opisane metody są bardzo
często wykorzystywane również w języku LINQ, który jest
przedstawiony w kolejnej sekqi. Warto zwrócić uwagę, że mimo
dość skomplikowanych sygnatur stosowanie rozważanych metod jest
znacznie prostsze.
b oo l A l 1 ( < T S o u r c e > ( t h i s
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > s o u r c e ,
F u n c < T S o u r c e , b o o l> p r e d i c a t e ) — zwraca
t r u e , jeśli wszystkie elementy kolekcji spełniają podany warunek
(predykat — funkcję logiczną),
b oo l A n y < T S o u r c e > ( t h is
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > s o u r c e ,
F u n c < T S o u r c e , b o o l> p r e d i c a t e ) — zwraca
t r u e , jeśli którykolwiek z elementów kolekcji spełnia podany
warunek (predykat — funkcję logiczną),
d o u b le A v e r a g e ( t h i s IE n u m e r a b le < d o u b le >
so u r c e ) — oblicza średnią arytmetyczną elementów kolekcji typu
d o u b l e. Istnieją też wersje przeciążone dla typów i n t, i n t6 4,
f 1 o a t, d ę c i m a i, a talie ich odmian nullowalnych.
IE n u m e r a b le < T S o u rc e >
C o n c a t < T S o u r c e > ( t h is
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > f i r s t ,
IE n u m e ra b l e < T S o u rc e > se c o n d ) — łączy dwie
kolekcje w jedną.
IE n u m e r a b le < T S o u rc e >
D is t i n c t < T S o u r c e > ( t h i s
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > s o u r c e ,
I E q u a l i ty C o m p a r e r < T S o u r c e > c o m p a re r)
— zwraca kolekcję, która zawiera elementy z oryginalnej kolekcji
z pominięciem duplikatów. Do porównywania elementów jest
wykorzystywany obiekt co m pa re r.
T S o u rce F i r s t O r D e fa u lt < T S o u r c e > (t h is
IE n u m e ra b l e < T S o u rc e > s o u r c e ) — zwraca pierwszy
element podanej kolekcji lub element domyślny (domyślna wartość
dla typów prymitywnych lub n ul 1 dla typów referencyinych),
jeśli kolekcja jest pusta.
IO r d e re d E n u m e r a b le < T S o u r c e >
O rd e rB y < T S o u rce , T K e y > (t h is
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > s o u r c e ,
F u n c < T S o u r c e , T K e y > k e y S e l e c t o r ) — zwraca
posortowaną kolekcję. Do sortowania są używane elementy typu
TKey. Elementy te są wybierane z obiektów kolekcji za pomocą
funkcji k e y S e le c t o r .
IE n u m e r a b le < in t > R a n g e ( in t s t a r t , i n t n)
— zwykła, statyczna metoda klasy Enum erabl e, która zwraca
kolekcję n liczb całkowitych od liczby s t a r t .
IE n u m e r a b le < T S o u rc e >
R e v e r s e < T S o u r c e > ( t h is
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > s o u r c e ) — zwracakolekcję
o odwróconej kolejności elementów w porównaniu do kolekcji
oryginalnej.
IE n u m e r a b le < T R e s u lt > S e le c t < T S o u r c e ,
T R e s u l t > ( t h i s IE n u m e r a b le < T S o u rc e >
s o u r c e , F u n c < T S o u r c e , T R e s u lt > s e l e c t o r )
— zwraca projekcję podanej kolekcji zgodnie z określonymi
warunkami, tj. wybiera określony fragment każdego elementu (typu
T R e s u l t) i wstawia go do wynikowej kolekcji.
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > S k i p < T S o u r c e > ( t h i s
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > s o u r c e , i n t n) —
zwraca wszystkie elementy kolekcji oryginalnej, począwszy od tego
o indeksie n.
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > T a k e < T S o u r c e > ( t h is
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > s o u r c e , i n t n) —
zwraca n elementów kolekcji, począwszy od pierwszego ze źródłowej
kolekcp. Często wykorzystywana w połączeniu z metodą S k i p ( ) .
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > W h e r e < T S o u r c e > ( t h is
IE n u m e r a b le < T S o u rc e > s o u r c e ,
F u n c < T S o u r c e , b o o l> p r e d i c a t e ) — tworzy
kolekcję złożoną z elementów oryginalnej kolekcp, dla których funkcja
logiczna (predykat) zwraca wartość t rue.
LINQ
LINQ to specjalny składnik platformy NET, który umożliwia
tworzenie skomplikowanych zapytań umożliwiających wyrafinowany
dostęp do danych bezpośrednio w kodzie języka C# (i innych języków
dostępnych na platformie NET). Zapytania te przypominają nieco
język SQL, ale mogą być stosowane wobec różnych źródeł danych
(zwykłych kolekcji, dokumentów XML, ale również baz danych) itd.
Dużą rolę odgrywają też metody opisane w poprzedniej sekcji, które
w praktyce gwarantują funkcjonalność podobną do języka SQL.
Najprostsze zapytanie LINQ składa się z kilku części:
i n t [ ] t a b l i c a = new i n t [] { 3 , 4 , 5 } ;
v a r t e k s t y = fro m p i n t a b l i c a
s e le c t p .T o S t r in g O ;
Pogrubiony fragment powyższego kodu to zapytanie LINQ.
Ze względu na długość i strukturę zapytania LINQ są zazwyczaj
zapisywane w kilku wierszach. Wyniki zapytania (na|częściej kolekcje
danych) najłatwiej jest zapisać do zmiennej o nieokreślonym typie,
ponieważ typy wyników zwracanych przez zapytania LINQ są często
skomplikowane i wydłużają kod, a nie wnoszą nic do funkcjonalności
wyników. Pierwszą część praktycznie wszystkich zapytań LINQ
stanowi część fro m X in Y, w której określamy kolekcję
źródłową (Y) i alias pojedynczego elementu kolekcji, na którym są
wykonywane operacje (X). W powyższym przykładzie każda liczba
z tablicy jest konwertowana do łańcucha znaków, który wchodzi
w skład nowej kolekcji.
Zapytania LINQ są bardzo często wykonywane na bardziej złożonych
obiektach, np. pochodzących z bazy danych. Taką sytuację symuluje
poniższy przykład:
v a r t a b l i c a = new [] { new ( Im ię
= " J a n " , N a z w isk o = " K o w a l s k i " ) ,
new { Im ię = " A n d r z e j " , N a z w isk o =
"Nowak" } } ;
v a r im io n a = fro m p i n t a b l i c a
s e le c t p .Im ie ;
Do testów wykorzystujemy tablicę obiektów o dynamicznie
tworzonych właściwościach. Dzięki temu me musimy myśleć
0 deklaracji klasy dla takich danych. Następnie w zapytaniu LINQ
wykonujemy klasyczną operację na danych — projekcję, czyli wybór
niektórych właściwości obiektów z kolekcji.
v a r t a b l i c a = new [ ] { new { Im ię =
" J a n " , N a z w isk o = " K o w a l s k i " ) , new {
Im ię = " A n d r z e j " , N a z w isk o = "Nowak"
}};
v a r ja n o w ie = fro m p i n t a b l i c a
w h e re p . I m i e == „ J a n "
s e l e c t p;
Powyższe zapytanie pozwala na wybór tylko obiektów spełniających
określone kryterium. Proszę zwrócić uwagę, że klauzula w here jest
umieszczona przed klauzulą s e l e c t — nie jest to przypadek.
v a r t a b l i c a = new [] { new { Im ię =
" J a n " , N a z w isk o = " K o w a l s k i " } , new {
Im ię = " A n d r z e j " , N a z w isk o = "Nowak"
));
v a r p ie r w s z y = (fro m p i n t a b l i c a
s e le c t p ) . T a k e ( l) ;
Wyniki zapytania mogą być traktowane jako obiekt interfejsu
1 Enu m erab l e, dzięki czemu nie ma problemu, aby wywołać
bezpośrednio jego metody. W powyższy sposób możemy pobrać
określoną liczbę początkowych elementów kolekcji, a dodając metodę
S k i p ( ) , możemy w bardzo łatwy sposób zasymulować mechanizm
stronicowania:
v a r t a b l i c a = new [ ] { new { Im ię =
" J a n " , N a z w isk o = " K o w a l s k i " ) , new {
Im ię = " A n d r z e j " , N a z w isk o = "Nowak"
));
v a r d r u g i = (fro m p i n t a b l i c a
s e le c t p ) . S k ip ( l ) . T a k e ( l ) ;
Sortowanie wyników jest możliwe za pomocą operatora orderby:
v a r t a b l i c a = new [] { new { Im ię =
" J a n " , N a z w is k o = " K o w a l s k i " ) , new {
Im ię = " A n d r z e j " , N a z w isk o = "Nowak"
));
v a r p o so rto w a n e = fro m p i n t a b l i c a
o r d e r b y p .Im ie
d e s c e n d in g s e l e c t p ;
W ten sposób obiekty zostaną posortowane malejąco po imieniu.
Przy okazji warto skorzystać z mechanizmu, który pozwala na nieco
większą elastyczność niż w przypadku sztywnych klauzul języka LINQ.
Klauzule te bezpośrednio wykorzystują metody API kolekcji, które
można wywoływać samemu. Przepisanie powyższego przykładu
nieco zmieni efekt:
v a r t a b l i c a = new [] { new { Im ię =
" J a n " , N a z w isk o = " K o w a l s k i " ) , new {
Im ię = " A n d r z e j " , N a z w isk o = "Nowak"
));
v a r p o so rto w a n e = (fr o m p i n t a b l i c a
s e le c t p ).
O r d e r B y D e s c e n d in g
(x => x . I m ię ) ;
W ten sposób można uzyskać identyczny efekt, co w poprzednim
przykładzie, otrzymując pełnię możliwości wyrażeń lambda. Ponadto
stosowanie łańcucha wywołań pokazuje kolejność wykonywanych
operacji.
Nic nie stoi na przeszkodzie, aby projekcja (operacja s e l e c t )
powodowała pobranie nie całych obiektów (tudzież ich pojedynczych
właściwości), ale zupełnie nowych obiektów:
v a r t a b l i c a = new [] { new { Im ię =
" J a n " , N a z w isk o = " K o w a l s k i " ) , new {
Im ię = " A n d r z e j " , N a z w isk o = "Nowak"
}};
v a r nowy = (fr o m p i n t a b l i c a
s e l e c t new { P se ud on im
= p .N a z w is k o + p .Im ie ) ) ;
W ten sposób uzyskuje się obiekt nowego, nieokreślonego typu, który
zawiera jedną właściwość — P seud on im , powstałą na skutek
konkatenacji dwóch właściwości z oryginalnego elementu.
Nieco bardziej skomplikowaną operację stanowi grupowanie.
Grupowanie pozwala na podział oryginalnej kolekcji na pewną liczbę
zbiorów, w których pewna cecha ma identyczną wartość:
v a r t a b l i c a = new [ ] { new { Im ię =
" J a n " , N a z w isk o = " K o w a l s k i " ) , new {
Im ię = " A n d r z e j" , N a z w isk o = "Nowak"
} , new { Im ię = 'J a n " , N a z w isk o =
"Nowak" } } ;
v a r z gru p o w a n e = (fr o m p i n t a b l i c a
g ro u p p b y p .N a z w is k o
i n t o g s e l e c t new
{ N a z w isk o = g .K e y ,
O so b y = g } ) ;
Efektem operacji grupowania jest obiekt g, Obiekt ten reprezentuje
pojedynczą grupę (zbiór elementów z oryginalnej kolekcji o tej same|
wartości pewnej cechy— w tym przypadku nazwiska). Korzystając
z właściwości Key, możemy ustalić to nazwisko, zaś sam obiekt
to po prostu kolekcp elementów o danym nazwisku. W klauzuli
s e l e c t nieco przekształcamy zgrupowany zbiór, aby łatwiej można
było go wykorzystywać w dalszej części kodu.
Ostatnią operacją, którą omówimy, jest złączanie kolekcji (ang. join).
v a r im io n a = n ew [] { new { ID = 1,
Im ię = " J a n " ) , new ( ID = 2 , Im ię =
" A n d r z e j" } } ;
v a r f in a n s e = n ew O ( new { ID = 1,
Z a r o b k i = 5 0 0 0 .0 } , new { ID = 2 ,
Z a r o b k i = 7 0 0 0 .0 } } ;
v a r zgru p o w a n e = (fr o m i i n im io n a
j o i n f i n f in a n s e on
i . I D e q u a ls f . I D
s e l e c t new ( i . I m i ę ,
f .Z a r o b k i } ) ;
Kolekcje imiona i finanse reprezentują dwie kolekcje z bazy danych,
które pozostają ze sobą w relacji jeden do jednego. To, co łączy obie
kolekcje, to ID. Dzięki operacji złączenia jesteśmy w stanie połączyć
ze sobą identyfikatory obu kolekcji, a co za tym idzie — możemy
wstawić do jednego rekordu informację o imionach i zarobkach
poszczególnych pracowników. Gdyby w grę wchodziła relacja jeden
do wielu (pracownik mógłby na przykład dysponować wieloma
pensjami), to zostałoby zwróconych wiele elementów, w których imię
byłoby to samo, a zarobki — różne.
KOMPONENTY GRAFICZNE
W poniższym zestawieniu znajdują się najważniejsze właściwości
i metody wybranych komponentów wizualnych dostępnych
na platformie .NET. Dziedziczą one po klasie C o n t r o l, dlatego
na początku najlepiej jest omówić elementy tej klasy — jako
klasy bazowej.
Właściwości klasy Control
b oo l A l 1 owD ro p — określa, czy kontrolka może wykonywać
operacje drag-and-drop ( t r u e — może, f a l se — nie może).
S y s t e m . D raw i n g . C o lo r B a c k C o l o r — określa kolor
tla kontrolki, najczęściej wypełniającego dużą jej część (tlo przycisku,
etykiety).
S y s t e m .D r a w i n g . R e c t a n g le C l i e n t R e c t a n g le
! — zwraca rozmiar kontrolki bez dodatkowych, a koniecznych
elementów, takich jak paski przewijania, paski menu, ramki itd.
b oo l C o n t a i n s Fo c u s — określa, czy dany komponent
(bądź któreś z jego komponentów-dzieci) jest aktywny (fokusowany;
t r u e — tak, f a l se — nie).
S y s t e m . Wi n d o w s. F o r m s . C o n te x t M e n u S tr i p
C o n te x t M e n u S tr i p — określa menu kontekstowe, przypisane
do danej kontrolki. Zwraca n u l i , jeśli nie zostało dodane żadne
menu.
S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .C o n t r o l[] C o n t r o ls
— określa listę kontrolek, które należą do danej kontrolki (kontrolek-
dzieci).
S yste m .W i n d o w s. F o r m s . D o c k S t y l e D ock —
określa sposób wypełniania komponentu-rodzica (np. formatki)
przez kontrolkę. Domyślnie brak wypełnienia (rozmiar zgodny
z właściwością S i z e kontrolki),
b oo l E n a b le d — określa, czy użytkownik jest w stanie
korzystać z kontrolki (t ru e — tak, f a l s e — nie). Wyłączenie
kontrolki nie jest równoważne z jej zniknięciem z formatki
b oo l In v o k e R e q u i re d — określa, czy inne wątki muszą
używać metody I nvo ke ( ) , aby móc w swoim działaniu korzystać
z komponentu (t r u e — muszą, f a l s e — nie).
S y s t e m . D raw i n g . P o i n t L o c a t io n — określa
umiejscowienie komponentu w odniesieniu do komponentu-rodzica.
S y ste m .W i n do w s. F o rm s . P a d d in g M a rgi n —
określa margines kontrolki — odstęp między nią a jej komponentem-
rodzicem.
S yste m .W i n do w s. F o rm s . P a d d in g P a d d i ng —
określa odstęp między granicami kontrolki a jej treścią (np. opisem
przycisku).
S y s t e m . Wi n do w s. Form s . S i z e S i z e — określa
rozmiar kontrolki.
S t r i ng T e x t — określa tekst, wyświetlany przez dany
komponent (sposób wyświetlania zalety od komponentu),
b oo l V i s i b l e — określa, czy komponent jest widoczny
(t r u e — tak, f a l se — nie).
Metody klasy Contro!
S y s t e m .D r a w i n g .G r a p h i c s C r e a te G r a p h i c s ()
— tworzy obiekt klasy G ra p h i c s , dzięki któremu można
wykonywać operacje graficzne na kontrolce.
v o id D o D ra g D ro p O — rozpoczyna operację drag-and-drop.
S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .Form F in d F o r m ( ) —
zwraca obiekt formatki, na której znajduje się kontrolka.
S yste m .W i n do w s. F o rm s . C o n t r o l
G e t C h i1d A tP o i n t (S y s t e m .D r a w i n g . P o i n t p)
— zwraca kontrolkę-dziecko znajdującą się w podanym punkcie,
v o id R e f r e s h ( ) — odrysowuje kontrolkę na ekranie,
v o id S e l e c t ( ) — uaktywnia kontrolkę.
Zdarzenia klasy Contro!
e v e n t E v e n t H a n d le r C l i c k — zachodzi w momencie
kliknięcia myszą obszaru kontrolki.
e v e n t D r a g E v e n tH a n d le r D ra gD ro p — zachodzi,
gdy operacja drag-and-drop zostaje zakończona.
e v e n t D ra g E v e n tH a n d l e r D ra g E n t e r — zachodzi,
gdy kursor w trakcie operacji drag-and-drop znajdzie się w obszarze
kontrolki.
e v e n t E v e n t H a n d le r D ra g L e a v e — zachodzi,
gdy kursor w trakcie operacji drag-and-drop opuszcza kontrolkę,
e v e n t D ra g E v e n tH a n d l e r D r a g O v e r — zachodzi
w trakcie przesuwania kursora w czasie operacji drag-and-drop
nad kontrolką.
e v e n t E v e n t H a n d le r E n t e r — zachodzi w momencie
aktywacji kontrolki.
e v e n t G iv e F e e d b a c k E v e n t H a n d le r
G iv e F e e d b a c k — zachodzi w trakcie operacji drag-and-drop.
e v e n t K e y E v e n t H a n d le r Key Down — zachodzi
w momencie naciśnięcia klawisza,
e v e n t K e y P r e s s E v e n t H a n d le r K e y P r e s s —
zachodzi, gdy jest naciśnięty klawisz znakowy, tj. nieposiadający
specjalnego znaczenia (jak np. Enter, spacja, TAB),
e v e n t K e y E v e n t H a n d le r Key Up — zachodzi
w momencie zwolnienia klawisza.
e v e n t M o u se Ev en tH a n d l e r Mo u seDown — zachodzi,
gdy nad kontrolką zostanie wciśnięty przycisk myszy,
e v e n t E v e n t H a n d le r M ouseHover — zachodzi,
gdy kursor spoczywa nad kontrolką dłużej, raz określono we
właściwości S y s te m ln fo r m a tio n .M o u s e H o v e r T im e .
e v e n t M o u se Ev en tH a n d l e r MouseMove — zachodzi,
gdy kursor porusza się nad kontrolką,
e v e n t M o u se Ev en tH a n d l e r MouseUp — zachodzi,
gdy przycisk myszy zostaje zwolniony,
e v e n t E v e n t H a n d le r Move — zachodzi w trakcie
przemieszczania kontrolki.
e v e n t P a in t E v e n t H a n d le r P a in t — zachodzi
w momencie odrysowania kontrolki,
e v e n t E v e n t H a n d le r R e s i z e — zachodzi w trakcie
zmiany rozmiarów kontrolki.
Komponenty wizualne
Poniższe zestawienie zawiera opis komponentów dziedziczących
po klasie C o n t r o ! . Wszystkie one należą do przestrzeni
nazw S y s t e m . Wi n do w s. Form s. W niektórych
przypadkach jest zaznaczona informacja o dziedziczeniu danego
elementu klasy.
Button
Przycisk najczęściej wykorzystywany do zatwierdzenia wykonywanych
wcześniej operacji.
Właściwości klasy Button
S y ste m .W i n do w s. F o rm s.
F Ia t B u t t o n A p p e a r a n c e F I a tA p p e a r a n c e
— precyzuje wygląd i zachowanie przycisku, jeśli właściwość
F I a t Ś t y l e ma wartość F I a t.
S y ste m .W i n do w s. F o rm s. F I a t S t y l e F I a t S t y l e
— określa sposób, w jaki jest rysowany przycisk (domyślnie
S ta n d a rd ).
S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .Im age Im age —
określa obrazek, który jest wyświetlany na przycisku (właściwość
F I a t S t y l e nie może mieć wartości System ).
S t r i ng T e x t (odziedziczona z klasy C o n t r o l) — określa
tekst wyświetlany na przycisku.
Metody klasy Button
v o i d P e rfo rm C l i c k () — generuje zdarzenie C l i c k
dla danego przycisku.
Zdarzenia klasy Button
e v e n t E v e n t H a n d le r D o u b l e c l i c k — zachodzi,
gdy użytkownik kliknie dwukrotnie przycisk,
CheckBox
Pole do zaznaczenia, zawierające opis tekstowy W jednej grupie
komponentów C h e c k B o x może być zaznaczonych więcej pól
niż jedno.
Właściwości klasy CheckBox
S y s t e m . Wi n do w s. Form s .A p p e a ra n c e — określa
wygląd pola.
b oo l A u to C h e c k — określa, czy pole automatycznie zmienia
stan zaznaczenia przy kliknięciu (t r u e — tak, f a l se — nie).
S y ste m .W i n do w s. F o rm s. C h e c k S t a t e
C h e c k S t a t e — zwraca stan, w jakim znajduje się pole.
b oo l C h e cke d — zwraca stan, w jakim znajduje się pole
( t ru e , jeśli właściwość C h e c k S t a t e ma wartość C h e cke d
lub In d e t e r m i n a te , f a l se jeśli U nchecked),
b oo l T h r e e S t a t e — określa, czy pole może przybierać trzy
stany zaznaczenia (t r u e — tak, f a l se — nie). Nawet jeślita
właściwość ma wartość f a l se, pole może przybrać początkową
wartość In d e t e r m i n a te (niedostępną w trybie dwustanowym).
Zdarzenia klasy CheckBox
e v e n t E v e n t H a n d le r C h e cke d C h an ge d — zachodzi,
gdy zmienia się wartość właściwości Ch ecked ,
e v e n t E v e n t H a n d le r C h e c k S ta te C h a n g e d —
zachodzi, gdy zmienia się wartość właściwości C h e c k S t a t e
(także w momencie zmiany z wartości In d e t e r m i n a te na
C h e c k e d — wtedy nie zachodzi zdarzenie CheckedChanged).
ComboBox
Komponent łączący listę elementów i pole tekstowe.
Właściwości klasy ComboBox
S yste m .W i n d o w s. F o rm s. A utoCom pl eteM ode
AutoCom pl eteM ode — określa sposób uzupełniania tekstu
wpisywanego w pole tekstowe.
S y s t e m . Wi n do w s. F o rm s. DrawMode DrawMode —
określa sposób rysowania elementów rozwijanej listy.
S y ste m .W i n do w s. F o rm s. C o m b o B o x S ty le
D ro p D o w n S ty l e — określa styl wyświetlania rozwijanej listy
(m.in. czy użytkownik może wprowadzić tekst do pola tekstowego).
S yste m .W i n d o w s. F o rm s. O b j e c t C o l1e c t i on
Ite m s — określa elementy rozwijanej listy,
i n t S e le c t e d ln d e x — określa numer zaznaczonego
elementu z listy.
O b je c t S e le c t e d lt e m — zwraca bądź ustawia zaznaczony
element z rozwijanej listy (należący do właściwości I tems).
S t r i ng S e l e c t e d T e x t — zwraca bądź ustawia tekst
znajdujący się w polu tekstowym.
Metody klasy ComboBox
i n t F i n d S t r i n g ( S t r i n g s ) — zwracaindeks
pierwszego elementu rozwijanej listy, który zawiera łańcuch s
(od początku elementu).
Zdarzenia klasy ComboBox
e v e n t D ra w Ite m E v e n t H a n d le r D ra w lte m —
zachodzi, gdy odrysowywana |est rozwijana lista, jeśli właściwość
DrawMode jest ustawiona na wartość inną niż N o rm a l.
e v e n t E v e n t H a n d le r DropDown — zachodzi
w momencie rozwijania listy.
e v e n t E v e n t H a n d le r D ro p D o w n C lo se d — zachodzi
w momencie zwijania listy,
e v e n t M e a s u r e lt e m E v e n tH a n d le r
M e a su re lte m — zachodzi przed odrysowywaniem listy,
jeśli właściwość DrawMode jest ustawiona na wartość inną niż
N orm al.
e v e n t E v e n t H a n d le r S e le c t e d ln d e x C h a n g e d
— zachodzi w momencie zmiany zaznaczonego elementu.
ContextMenuStrip
Rozwijane menu kontekstowe (dołączane do innych kontrolek).
Właściwości klasy
ContextMenuStrip
S yste m .W i n d o w s. F o rm s.
T o o l S t r i p lte m C o l 1 e c t i on Ite m s — określa listę
elementów tworzących menu kontekstowe.
S y s t e m .W in d o w s .F o rm s.
T o o l S t r i p L a y o u t S t y le L a y o u t S t y 1 e — określa
sposób ułożenia pozycji menu kontekstowego.
S yste m .W i n do w s. F o rm s. T o o l S t r i pRenderM ode
RenderM ode — określa sposób rysowania menu kontekstowego,
b o o l Show Im ageM argi n — określa, czy elementy menu
zawierają miejsce na obrazki (t r u e — tak, f a l se — nie).
S y ste m .W i n do w s. F o r m s .C o n tr o !
S o u r c e C o n t r o l — określa kontrolkę, której kliknięcie
spowodowało wyświetlenie menu kontekstowego.
Ciąg dalszy na str. 5
 Tablice in fo rm a ty c z n e . C # . W yd an ie II
Metody klasy ContextMenuStrip
v o id S h o w (S y s t e m .D r a w in g .P o in t p)
— wyświetla menu kontekstowe w danym punkcie.
Zdarzenia klasy ContextMenuStrip
e v e n t E v e n t H a n d le r C lo s e d — zachodzi tuż
po zamknięciu menu kontekstowego.
e v e n t T o o l S t r i pD ro pD ow nC lo s i n gEv e n tH
a n d l e r C l o s i ng — zachodzi w trakcie zamykania menu
kontekstowego (można tę operację zablokować).
e v e n t E v e n t H a n d le r Opened — zachodzi tuż
po otwarciu menu kontekstowego.
e v e n t C a n c e lE v e n t H a n d le r O p e n in g — zachodzi
w momencie otwierania menu kontekstowego (można tę operację
zablokować).
DateTimePicker
Kontrolka umożliwiająca pobieranie i wybieranie daty za pomocą
wbudowanego kalendarza
Właściwości klasy DateTimePicker
b oo l C h e cke d — określa, czy kalendarz wyświetla poprawną
datę i czy jest włączony (możliwa jest zmiana daty; t ru e — tak,
f a l s e — nie).
S t r i ng Cu sto m F o rm at — umożliwia podanie własnego
formatu wyświetlania daty przy podaniu określonych znaczników
(jeśli właściwość Fo rm at ma wartość Custom).
S y ste m .W in d o w s. F o rm s .
D a t e T im e P ic k e r Fo rm a t Fo rm at — określa sposób
wyświetlania daty.
b oo l ShowUpDown — określa, czy wyświetlane są przyciski
umożliwiające zmianę daty przy użyciu strzałek, a nie kalendarza
( t r u e — tak, f a l s e — nie).
D a t e T i me V a lu e — zwraca datę wybraną za pomocą
kalendarza.
Label
Etykieta tekstowa; może wyświetlać również grafikę.
Właściwości klasy Label
b oo l A u t o S iz e — określa, czy wymiary etykiety będą
dostosowywane do wyświetlanego tekstu (t r u e — tak,
f a l s e — nie).
S yste m .W i n do w s. F o r m s . B o r d e r S t y l e
B o r d e r S t y l e — określa rodzaj obramowania etykiety.
S y s t e m . D r a w in g . Im age Im age — określa obrazek
wyświetlany w etykiecie (jako tlo dla napisu).
S y s t e m . D raw i n g . S i z e Maxi mumSi z e (odziedziczona
z klasy C o n t r o l) — określa maksymalny rozmiar pola, w którym
jest wyświetlana etykieta. Umożliwia to kontrolę nad sposobem
wyświetlania tekstu (np. w ilu linijkach zostanie wyświetlony tekst).
Właściwość ta ma pierwszeństwo przed właściwością A u t o S iz e .
S t r i n g T e x t — określa tekst etykiety.
S y s t e m .D r a w i n g .C o n t e n t A l ig n m e n t T e x t A l i gn
— określa wyrównanie tekstu etykiety.
ListBox
Wybieralna lista elementów.
Właściwości klasy ListBox
i n t C o l umnWidth — określa szerokość kolumn w trybie
wielokolumnowym.
b oo l H o r i z o n t a l S c r o l 1 b a r — określa, czy
(jeśli jest to konieczne) jest wyświetlany poziomy pasek przewijania
(t r u e — tak, f a l s e — nie).
b oo l S c r o l l A l w a y sV i s i b l e — określa, czy pasek (paski)
przewijania są zawsze widoczne (t r u e — tak, f a l se — nie),
b o o l Mul t i C o l umn — włącza lub wyłącza tryb
wielokolumnowy listy. W tym trybie elementy listy są wyświetlane
w taki sposób, aby nie aktywować pionowego paska przewijania
(po maksymalnym wypełnieniu pierwszej kolumny elementy
dodawane są do kolumn następnych).
S y s t e m .W in d o w s .F o rm s.
S e le c t e d O b je c t C o l 1 e c t i on S e le c t e d lt e m s
— zwraca wszystkie zaznaczone elementy listy, jeśli właściwość
S e l e c t i onMode ma wartość Mul t i S im p l e
lub M u lt i E xte n d e d .
S yste m .W i n d o w s. F o rm s . S e l e c t i onMode
S e l e c t i onMode — określa sposób, w jaki użytkownik może
wybrać element(y) listy.
Metody klasy ListBox
v o id C l e a r S e l e c t e d ( ) — usuwazaznaczenie
ze wszystkich zaznaczonych elementów listy,
b oo l G e t S e l e c t e d ( i n t i n d e x ) — zwracatr u e ,
jeśli element o danym indeksie jest zaznaczony
( f a l se w przeciwnym razie),
v o id S e t S e l e c t e d ( i n t in d e x , bool
w a r t o ś ć ) — ustawia zaznaczenie danego elementu
na określoną wartość.
MenuStrip
Menu systemowe aplikacji widoczne na górze formatki.
Właściwości klasy MenuStrip
S yste m .W i n d o w s. F o rm s.
T o o l S t r i p lte m C o l l e c t i o n Ite m s (odziedziczone
z T o o l S t r i p) — przechowuje elementy menu.
S yste m .W i n d o w s. F o rm s.
T o o l S t r i p T e x t D i r e c t i on T e x tD i r e c t i on
(odziedziczone z To o 1 S t r i p) — określa sposób wyświetlania
menu (np, horyzontalny, wertykalny).
Metody klasy MenuStrip
S yste m .W i n do w s. F o rm s . T o o l S t r i p i tern
G e t It e m A t ( S y s t e m .D r a w in g .P o in t p)
— zwraca element znajdujący się w danym punkcie.
PictureBox
Komponent umożliwiający wyświetlanie obrazków.
Właściwości klasy PictureBox
S y s t e m . D r a w in g .Im age Im a g e — określa obrazek,
który będzie wyświetlany
S t r i ng Im a g e L o c a t i on — określa lokalizację, z której ma
być pobrany obrazek (za pomocą metod Load ( ) — synchronicznie
i Lo a d A sy n c ( ) — asynchronicznie).
S yste m .W i n d o w s. F o rm s. P i c t u r e B o x S i zeMode
Size M o d e — określa sposób wyświetlania obrazka w kontrolce
(m.in. w sytuacji, gdy rozmiar obrazka jest różny od rozmiaru
kontrolki).
S y s t e m .D ra w in g . Im age I n i t i a l Im age — określa
obrazek, który będzie wyświetlany w trakcie ładowania się głównego
obrazka.
b oo l Wa i 10 n Lo a d — określa, czy obrazek ma być ładowany
synchronicznie (tru e ), czy asynchronicznie ( f a 1 s e).
Metody klasy PictureBox
v o id Load ( ) — wczytuje obrazek synchronicznie. Właściwość
Wai tO n Lo a d musi mieć wartość tr u e ,
v o id Lo a d A sy n c ( ) — wczytuje obrazek asynchronicznie.
Właściwość Wai tO nLo a d musi mieć wartość f a l se.
Zdarzenia klasy PictureBox
e v e n t A s y n c C o m p le te d E v e n tH a n d le r
LoadCompl e t ed — zachodzi, gdy skończy się ładowanie obrazka,
e v e n t P r o g r e s s C h a n g e d E v e n t H a n d le r
L o a d P r o g re s s C h a n g e d — zachodzi w trakcie procesu
pobierania obrazka (tylko asynchronicznie).
ProgressBar
Komponent przedstawiający pasek postępu.
Właściwości klasy ProgressBar
i n t Maximum — określa maksymalną wartość, jaką może
osiągnąć pasek.
i n t M in i mum — określa minimalną wartość, jaką może
osiągnąć pasek.
i n t S te p — określa wartość, o jaką ma zwiększać się postęp
przy wykonywaniu metody P e r fo rm S t e p ( ) .
i n t V a lu e — określa osiągniętą wartość postępu.
Metody klasy ProgressBar
v o id In c r e m e n t ( i n t w a r t o ś ć ) — zwiększawartość
postępu o podaną wartość.
v o id P e r fo rm S t e p ( ) — zwiększa wartość postępu
o wartość właściwości S te p .
RadioButton
Pole do zaznaczenia, zawierające opis tekstowy. W jednej grupie
komponentów R a d io B u t to n może być zaznaczone tylko
jedno pole.
Właściwości klasy RadioButton
S yste m .W i n d o w s. F o rm s .A p p e a ra n c e
A p p e a ra n c e — określa wygląd pola (podobnie jak w przypadku
komponentu Ch eckB ox).
b oo l C h e cke d — określa, czy pole jest zaznaczone
(t r u e — tak, f a l se — nie).
Zdarzenia klasy RadioButton
e v e n t E v e n t H a n d le r C h e c k e d C h a n g e d — zachodzi,
gdy nastąpi zmiana stanu pola.
RichTextBox
Pole tekstowe o najbardziej rozbudowanych możliwościach spośród
wszystkich kontrolek systemu Windows.
Właściwości klasy RichTextBox
b o o l A u to W o r d S e le c t io n — określa, czy możliwe jest
zaznaczenie tylko całych wyrazów (t r u e — tak, f a l se — nie),
b oo l D e t e c t s U r l s — określa, czy adresy URL mają być
automatycznie zamieniane na odnośniki
S t r i n g R t f — zwraca zawartość pola tekstowego w formacie RTF
S t r i n g S e 1 e c t e d R t f — zwraca aktualnie zaznaczony tekst
w formacie RTF.
S y s t e m .D r a w i n g . F o n t S e l e c t i o n F o n t
— umożliwia zmianę czcionki dla zaznaczonego fragmentu. Zmieniając
tę właściwość w sytuacji, gdy jest zaznaczony fragment tekstu,
umożliwia się zmianę formatowania (podobnie jak inne właściwości
ma|ące w nazwie słowo S e l e c t i on).
S t r i n g T e x t — zwraca zawartość pola tekstowego,
b oo l W ordwrap — określa, czy tekst w kontrolce jest zawijany
( t r u e — tak, f a l s e — nie).
f 1 o a t Z o o m F a c to r — określa stopień powiększenia tekstu
(większy od 1 — tekst zostaje powiększony; mniejszy od 1 — tekst
zostaje pomniejszony).
Metody klasy RichTextBox
v o id L o a d F i l e f s t r i n g n azw a , S y ste m .
W ind o w s. F o rm s. R i c h T e x tB o x S tr e a m T y p e t y p )
— wczytuje tekst z pliku, uwzględniając podany typ dokumentu
(istnieje możliwość wyboru między czystym tekstem a odmianami
formatu RTF).
i n t G e t L in e F r o m C h a r In d e x ( in t in d e x )
— zwraca numer linii, w której znajduje się znak o podanym indeksie,
v o id S a v e F i 1 e ( S t r i n g n azw a , S y ste m .
Wi n do w s. F o r m s . R i c h T e x tB o x S tr e a m T y p e t y p )
— zapisuje zawartość pola tekstowego do pliku, uwzględniając podany
typ (jak w przypadku metody Load F i 1 e ( ) ).
i n t F i n d ( S t r i n g 1 a n c u c h ) — zwracapoczątek
(indeks pierwszego znaku) fragmentu pola tekstowego, który zawiera
dany łańcuch.
Zdarzenia klasy RichTextBox
e v e n t L i n k C lic k e d E v e n t H a n d le r
L i n k C l i ck e d — zachodzi w momencie kliknięcia przez
użytkownika odnośnika.
e v e n t E v e n t H a n d le r S e le c t io n C h a n g e d
— zachodzi, gdy nastąpi zmiana obszaru zaznaczenia.
TreeView
Komponent wyświetlający swoje elementy w postaci rozwijanych
gałęzi (z ang. node).
Właściwości klasy TreeView
S yste m .W i n d o w s. F o rm s.T re e N o d e C o l 1 e c t i on
N odes — określa całkowitą strukturę gałęzi, jaką posiada kontrolka.
S t r i n g P a t h S e p a r a t o r — określa znak lub ciąg znaków
służący do oddzielania nazw kolejnych gałęzi przy podawaniu ścieżek
dostępu do gałęzi.
S yste m .W i n do w s. F o r m s .Tree N od e
S e l e cte d N o d e — określa aktualnie zaznaczoną gałąź.
S yste m .W i n do w s. F o r m s .T ree N o d e TopNode
— określa najwyżej znajdującą się w hierarchii i widoczną gałąź,
S y s t e m . W ind o w s. F o rm s. T r e e V i e w N o d e S o rte r
T r e e V i ew N o de So rt e r — określa obiekt sortujący drzewo.
Metody klasy TreeView
v o i d Co l 1 a p s e A l 1 ( ) — zwija wszystkie gałęzie
v o i d E xp a n d A l 1 () — rozwija wszystkie gałęzie.
S y s t e m .W in d o w s .F o r m s .Tree N od e
G e tN o de A t (P o i n t p) — zwraca gałąź znajdującą się
w danym punkcie (współrzędne punktu w odniesieniu do lewego
górnego rogu kontrolki).
v o id S o r t ( ) — sortuje drzewo za pomocą obiektu
określonego we właściwości T r e e V i e w N o d e S o rte r.
Zdarzenia klasy TreeView
e v e n t T r e e V ie w E v e n t H a n d le r A f t e r C o l 1 a p se
— zdarzenie zachodzi po zwinięciu gałęzi.
e v e n t T r e e V ie w E v e n t H a n d le r A ft e r E x p a n d
— zdarzenie zachodzi po rozwinięciu gałęzi.
e v e n t T r e e V ie w E v e n t H a n d le r A f t e r S e l e c t
— zdarzenie zachodzi po zaznaczeniu gałęzi,
e v e n t T r e e V ie w E v e n t H a n d le r
B e fo r e C o l 1 a p s e — zdarzenie zachodzi
przed zwinięciem gałęzi.
e v e n t T r e e V ie w E v e n t H a n d le r B e fo re E x p a n d
— zdarzenie zachodzi przed rozwinięciem gałęzi.
e v e n t T r e e V ie w E v e n t H a n d le r B e f o r e S e le c t
— zdarzenie zachodzi przed zaznaczeniem gałęzi.
e v e n t T re e N o d e M o u se C lic k E v e n t H a n d le r
No d eMo u s e C 1 i c k — zachodzi w momencie kliknięcia gałęzi.
Okna dialogowe
Okna dialogowe mają różny wygląd i działanie. Dzięld nim złożone
operacje, takie jak np. wybór pliku z dysku, sprowadzają się
do wywołania jednej metody. Jednym z najprostszych rodzajów
okien dialogowych jest okno wyświetlające wiadomość
— M essageB ox.
MessageBox
Okno dialogowe umożliwiające zaakceptowanie lub odrzucenie
propozycji; posiada bardzo dużo możliwości wyświetlania.
Do wyświetlenia okienka wykorzystuje się metodę S how ( )
(ma ona 21 wariantów):
S yste m .W i n d o w s. F o rm s. Di a l o g R e s u lt
M e s s a g e B o x .S h o w ( S t r in g t y t u ł ,
S t r i n g o p i s , S y s t e m .W in d o w s .F o rm s.
M e ssa g e B o x B u tto n s p r z y c i s k i , S y ste m .
Wi n d o w s. F o r m s .M e s s a g e B o x Ic o n i ko n a)
M e ssa g e B o x B u tto n s i M e ssage B ox Ic o n są typami
wyliczeniowymi; udostępniają wszystkie znane konfiguracje
przycisków i Ikon.
Typ wyliczeniowy Di a l o g R e s u l t posiada wartości
dla wszystkich przycisków, jakie mogą pojawić się w okienku;
w zwracanej przez metodę wartości jest określony wybrany
przez użytkownika przycisk.
OpenFileDialog
Bardzo ważną grupę okien dialogowych stanowią standardowe okna
systemu Windows służące do wykonywania określonych czynności.
Klasa O p enFi 1 e D i a l og udostępnia okno wyboru pliku.
Właściwości klasy OpenFileDialog
b o o l C h e c k F i 1 e E x i s t s — określa, czy w przypadku
wprowadzenia nazwy nieistniejącego pliku zostanie wyświetlone
ostrzeżenie (t ru e — tak, f a l s e — nie).
S t r i n g F i l eName (odziedziczona po klasie F i 1 e D i a l og)
— zwraca nazwę wybranego pliku.
S t r i ng [] F i l eNames (odziedziczona po klasie
F i 1 eDi a l og) — zwraca nazwy wybranych plików (jeśli
właściwość Mul t i S e l e c t ma wartość tru e ).
S t r i ng F i 1 t e r (odziedziczona po klasie F i l eDi a l og)
— określa rodzaje filtrów, według których wyświetlane są jedynie pliki
o danym rozszerzeniu.
b oo l Mul t i S e l e c t — określa, czy jest możliwy wybór wielu
plików (t r u e — tak, f a 1 s e — nie).
Metody klasy OpenFileDialog
S yste m .W i n do w s. F o r m s .D i a l o g R e s u lt
ShowDi a lo g ( ) (odziedziczona po klasie CommonDi a l og)
— wyświetla okienko dialogowe I zwraca rodza| wybranego
przycisku.
PrintDialog
Ten rodza| okna dialogowego jest wyświetlany przed rozpoczęciem
drukowania dokumentów.
Właściwości klasy PrintDialog
S y s t e m . D raw i n g . P r i n t i n g . P r i n tD ocum ent
Docum ent — określa dokument przeznaczony do drukowania.
S y ste m .W in d o w s. F o rm s. P r i n t e r S e t t i n gs
P r in t e r S e t t i n g s — określa ustawienia drukarki, jakie
zostaną wykorzystane do drukowania.
Metody klasy PrintDialog
S y s te rn .W in d o w s .F o r m s .D i a l o g R e s u lt
ShowDi a l og ( ) (odziedziczona po klasie CommonDi a l og)
— wyświetla okienko dialogowe i zwraca rodzaj wybranego
przycisku.
Pozostałe okna dialogowe mają podobne właściwości i metody; są to:
o C o l o r D i a l og — okienko do wyboru koloru;
• F o l d e r B ro w s e rD i a l og — okienko do wyboru
katalogu;
o F o n tD i a lo g — okienko do wyboru czcionki,
• P a g e S e t upD i a 1 o g — okienko do zmiany ustawień strony
(w procesie drukowania);
o S a v e F i 1 eD i a l og — okienko do wyboru nazwy pliku
do zapisania.
Wybrane zagadnienia
W niniejszym podrozdziale znajduje się opis szeregu zagadnień
z różnego rodzaju zakresu; każdy opis zawiera listę i krótką
charakterystykę używanych klas I interfejsów oraz praktyczny przykład.
5
Korzystanie w wątkach
z komponentów Ul
Klasa B a c kgroundWo rke r może być z powodzeniem
wykorzystywana w większości operacji wymagających użycia wątków.
Problem pojawia się, gdy zachodzi potrzeba skorzystania w metodzie
wątku np. z komponentów graficznych. Są one tworzone w głównym
wątku aplikacji i z tego względu wątki poboczne nie ma|ą do nich
dostępu Można jednak ominąć to zabezpieczenie, korzystając
z implementowanego przez wszystkie kontrolki graficzne (pochodne
klasy S yste m .W i n d o w s. F o rm s. C o n t r o l) interfejsu
I S y n c h r o n iz e ln v o k e .
ISynchronizelnvoke
(System. ComponentModel)
Najważniejszym elementem interfejsu jest metoda In v o k e () ;
O b je c t In v o k e ( D e le g a t e delegacja,
O b j e c t [ ] parametry)
Metoda ta wywołuje asynchronicznie daną delegację wraz
z parametrami. W delegacji należy podać metodę, która dokona
zmian w kontrolkach (np. ustawi nową wartość etykiety tekstowej).
Aby upewnić się, że dana kontrolka musi być zmieniona za pomocą
metody In v o k e , używa się właściwości In v o k e R e q u i red:
b o o l In v o k e R e q u i re d — zwraca t r u e , jeśli do zmiany
danego komponentu wymagana jest metoda I n vo k e ( ) , f a l se
w przeciwnym razie.
Wątek można utworzyć w sposób klasyczny — za pomocą klasy
T h re a d . W konstruktorze obiektu tej klasy należy podać delegację,
jedną z możliwości jest delegacja T h r e a d S t a r t ( ).
Konstruktor klasy T h re a d :
S y s t e m . T h r e a d in g . T h re a d T h r e a d (S y s te m .
T h r e a d in g .T h re a d S t a rt T h r e a d S t a r t)
— tworzy obiekt wątku, który wywoła metodę zawartą
w delegacji T h r e a d S t a r t .
Przykład:
Program wyświetla w etykiecie tekstowej klasy L a b e l
(obiekt l a b e l ) aktualny czas.
p r i v a t e T h re a d w a te k ;
p r i v a t e b oo l w a t e k M a D z ia la c = t r u e ;
p r i v a t e d e le g a t e v o id
D e le g a c ja (S t r in g w a rto s c );
p r i v a t e v o id F o r m l_ L o a d ( o b je c t
s e n d e r , E v e n t A r g s e)
(
A p p l i c a t i o n . A p p l i c a t i o n E x i t +=
new E v e n t H a n d le r ( A p p lic a t io n _
A p p li c a t i o n E x i t ) ;
w a te k = new T h re a d (n e w
T h r e a d S t a r t (M e t o d a W a t k u ));
w a t e k .S t a r t ( ) ;
}
p r i v a t e v o id U s t a w E t y k i e t e ( S t r i n g
w a rto sc)
{
la b e l.T e x t = w a rto sc;
}
p r i v a t e v o id M etod aW atku()
{
w h ile (w a te k M a D z ia la c )
{
S t r i n g t e k s t = D a te T im e .U tcN o w .
T o S t r in g O ;
i f (la b e l.In v o k e R e q u ire d )
{
D e le g a t e d e l e g a c j a = new
D e le g a c ja ( u s t a w E t y k i e t e ) ;
l a b e l . I n v o k e ( d e l e g a c j a , new
o b j e c t [] { t e k s t } ) ;
}
e l se
U s t a w E t y k ie t e (t e k s t );
T h r e a d . S le e p ( lO O O ) ;
1
}
p r i v a t e v o id A p p l i c a t io n _
A p p lic a t io n E x it ( o b je c t s e n d e r,
E v e n t A r g s e)
{
w a t e k M a D z ia la c = f a l s e ;
1
W momencie załadowania formatki jest tworzony i uruchamiany
wątek. Ustawiana jest również metoda obsługi zamknięcia aplikacji.
Wynika to z faktu, iż aplikacja systemu Windows zostaje zamknięta
dopiero wtedy, gdy wszystkie wątki przez nią utworzone są
zamknięte. Jako Iż metoda wątku działa non stop, musi zostać
zatrzymana w specjalny sposób (przez zmianę wartości zmiennej
w atekM aD zi a l ac). W ten sposób wątek kończy swe działanie
i aplikacja może zostać zamknięta. W metodzie MetodaWat ku ()
pobieramy aktualny czas, a następnie tworzymy delegację. Następnie
wywołujemy metodę I nvoke ( ) , uwzględniając parametr, jakim
jest łańcuch z aktualnym czasem. Metoda U sta w E ty k i e te ()
jest odpowiedzialna tylko za zmianę tekstu etykiety — jej nagłówek
musi być zgodny z typem delegacji.
Rysowanie
Platforma .NET udostępnia spore możliwości w zakresie rysowania
2D. Wszystkie omawiane w niniejszym podrozdziale klasy i struktury
zawarte są w przestrzeni nazw S y s t e m . D raw i ng.
Wszelkiego rodzaju funkcje do rysowania linii, luków, figur i innych
konstrukcji geometrycznych dostarcza klasa G r a p h i c s . Poniżej
znajdują się najpopularniejsze metody uzyskiwania do niej dostępu.
• Obiekt tej klasy jest zwracany przez metodę
C r e a t e G r a p h ic s ( ) klasy C o n t r o l i jej pochodnych.
W tym przypadku uzyskiwany jest dostęp do obszaru danej
kontrolki.
P a i n t E v e n t A r g s (jako właściwość G ra p h i c s
tej klasy) stanowiącą argument delegac|i zdarzenia P a i n t
(również w klasie C o n tr o l).
Obiekt tej klasy jest udostępniany przez klasy
D ra w Ite m E v e n tA r g s lM e a s u re Ite m E v e n tA r g s
(jako właściwość Gra p h i c s tych klas), dostępne w zdarzeniach
Draw11em i Measu re 1 1 em — są to zdarzenia używane
w kontrolkach-listach (np. ComboBox, L i s tB o x )
przy ręcznym rysowaniu elementów list.
 Tablice in fo rm a ty c z n e . C # . W yd an ie II
Klasa G r a p h ic s udostępnia wiele metod służących do rysowania;
poniżej wyszczególniono niektóre z nich:
v o id D ra w E ll ip s e ( P e n p io r o , R e c t a n g le
p r o s t o k ą t ) — rysuje elipsę ograniczoną przez dany prostokąt
przy użyciu określonego rodzaju pióra
v o id D ra w lin a g e (Im a g e o b r a z , P o in t p)
— rysuje obraz w danym punkcie.
v o id D ra w L in e (P e n p io r o , P o in t p l , P o in t
p 2) — rysuje linię prostą między dwoma punktami przy użyciu
określonego rodzaju piorą.
v o id D ra w P o ly g o n (P e n p io r o , P o i n t []
p u n k t y ) — rysu|e wielokąt zlozony z punktów o podanych
współrzędnych przy użyciu określonego rodzaju pióra,
v o id D ra w R e c t a n g le (P e n p io r o , R e c t a n g le
p r o s t o k ą t ) — korzystając z podanej struktury, rysuje prostokąt
przy użyciu określonego rodzaju pióra,
v o id D r a w S t r i n g ( S t r i n g t e k s t , F o n t
c z c i o n k a , Pen p io r o , P o in t F p u n k t)
— wypisuje w podanym punkcie tekst.
Niektóre z powyższych metod posiadają odpowiedniki rysujące
odpowiednie figury z wypełnieniem (zamiast klasy Pen używa się
klasy B ru sh ), np:
v o id F i l l E l l i p s e ( B r u s h p e d z e l , R e c t a n g le
p r o s t o k ą t ) — rysuje przy użyciu określonego rodzaju pióra
elipsę z wypełnieniem ograniczoną przez dany prostokąt.
W powyższych deklaracjach są używane klasy B ru sh , Fo nt,
Pen, które określają sposób rysowania określonych kształtów
i napisów. Klasa B ru sh określa sposób rysowania figur wypełnionych
(me jest ona wykorzystywana bezpośrednio; korzysta się z jej Idas
pochodnych), a Pen niewypełnionych. Klasa F o nt odpowiada
za określenie rodzaiu czcionki (m.in. kro|u i rozmiaru). Sposób ich
wykorzystania jest zaprezentowany w poniższym przykładzie.
Przykład:
Program narysuje na formatce quasi-domek.
p r i v a t e v o id F o r m l_ P a in t ( o b j e c t
s e n d e r , P a in t E v e n t A r g s e)
{ po klasie Xml Node, która jest klasą bazową dla obiektów
G r a p h ic s g = e .G r a p h i c s ;
P o i n t [] p u n k ty D a c h = new P o i n t []
{ new P o i n t (1 0 0 , 0 ) , new P o in t
( 0 , 7 5 ) , new P o i n t (2 0 0 , 7 5) } ;
R e c t a n g le dom = new R e c t a n g le ( 2 5 ,
7 5 , 1 5 0 , 1 0 0 );
R e c t a n g le o kn o = new R e c t a n g le (7 5 ,
25, 45, 4 5 );
P o in t F p u n k t N a p is u = new
P o i n t F ( 7 0 . 0 F , 8 0 . O F );
B ru sh c z e r w o n y P e ln y = new
S o l i d B r u s h (C o l o r . R e d ) ;
B ru sh c z a r n y P e ln y = new
S o lid B r u s h (C o lo r .B 1 a c k );
B ru sh n ie b i e s k o B i a l y = new
S y s t e m .D r a w i n g . D raw i n g2 D .
L in e a r G r a d ie n t B r u s h (d o m , C o l o r .
B lu e , C o lo r .W h it e , 1 8 0 );
B ru sh b ia l y P e l n y = new
S o l i d B r u s h (C o lo r .W h i t e ) ;
g . F i l l P o ly g o n (c z e r w o n y P e ln y ,
p u n k ty _ d a c h );
g . F i l l R e c t a n g l e ( c z a r n y P e l n y , d o m );
g . F i 11 E l 1 i p s e ( n i e b i e s k o B i a ly , o k n o ) ;
g . D r a w S t r i n g C 'W i t a j ! 11, new
F o n t ( " C o u r i e r " , 1 2 . O F ),
b ia ł y p e łn y , p un kt n a p is u );
1 S t r i ng [] w y n ik i = new
W pierwszej części kodu określamy kształty, jakie będą mieć
poszczególne elementy „domu”. Następnie tworzymy obiekty pędzli,
po czym przystępujemy do rysowania. Ważne jest, aby umieścić ten
kod w zdarzeniu P a i n t formatki (tudzież innego komponentu
graficznego), aby było ono odrysowywane za każdym razem
(a nie tylko tuz po uruchomieniu).
Korzystanie z systemu plików
Przestrzeń"nazw S y s t e m . 10 udostępnia cztery klasy związane
z przeglądaniem katalogów i uzyskiwaniem informacji o plikach. Są to
klasy Di r e c t o r y , Di r e c t o r y l n f o I F i 1 e, F i 1 e ln f o .
Klasy Di r e c t o r y i Di r e c t o r y l n f o różnią się tylko tym,
iż klasa Di r e c t o r y całą swą funkcjonalność opiera na metodach
statycznych, podczas gdy klasa Di r e c t o r y l n f o oferuje
tworzenie obiektów i odwołania do metod za pomocą instancji
obiektu (analogicznie wygląda sytuacja w przypadku klas F i 1 e
i F i 1 e l n f o — dotyczą one operacji na plikach).
Directory
Klasa udostępnia informacje na temat struktury katalogów oraz
szczegółowych danych dotyczących poszczególnych katalogów.
Wszystkie jej metody są oznaczone jako statyczne.
Di r e c t o r y l n f o C r e a t e D i r e c t o r y ( S t r i ng
s c i e z k a ) — tworzy katalog o podanej ścieżce,
v o id D e l e t e ( S t r i n g ś c i e ż k a , bool
p o d k a t a l o g i ) — usuwa katalog o podanej nazwie, jeśli
argument p o d k a t a l o g i ma wartość tr u e , zostaną usunięte
również podkatalogi i pliki wewnątrz katalogu (jeśli argument ma
wartość f a 1 s e, a istnieją podkatalogi bądź pliki, metoda zwróci
wyjątek klasy IO E x c e p t i on),
b o o l E x i s t s ( S t r i n g ś c i e ż k a ) — zwracat r u e ,
jeśli podany katalog istnieje, f a 1 s e w przeciwnym wypadku
S y s t e m .S e c u r it y .A c c e s s C o n t r o l.
D ir e c t o r y S e c u r i t y
G e t A c c e s s C o n t r o l ( S t r i n g ś c i e ż k a ) — zwraca
systemowe uprawnienia dostępu dla katalogu.
D a te T im e G e t C r e a t io n T im e f s t r in g ś c i e ż k a )
— zwraca datę i czas utworzenia katalogu (wyrażony za pomocą
czasu lokalnego).
S t r i n g Q G e tD i r e c t o r i e s ( S t r i ng ś c i e ż k a )
— pobiera wszystkie nazwy podkatalogów z danego katalogu.
Wydawnictwo Helion
ul K ościuszki 1c, 44-100 Gliw ice
tel.: 32 230 98 63
e-mail: helion@ helion.pl
http://helion.pl
I n fo r m a t y k a w n a jle p s z y m w y d a n iu
S t r i n g [ ] G e t F i l e s ( S t r i n g ś c i e ż k a ) — pobiera
wszystkie pliki z danego katalogu (nie z jego podkatalogów!).
S t r i ng [] G e tF i 1 e S y s t e m E n tr i e s ( S t r i ng
ś c i e ż k a , S t r i n g w z o r z e c ) — zwraca wszystkie nazwy
plików i katalogów z danego katalogu pasujące do określonego wzorca.
D a te T im e G e t L a s t A c c e s s T im e ( S t r in g
ś c i e ż k a ) — zwraca czas ostatniego dostępu do danego katalogu.
D a te T im e G e t L a s t W r it e T im e f S t r i n g
ś c i e ż k a ) — zwraca czas ostatniego zapisu do danego katalogu.
S t r i ng [] G e t l _ o g i c a l D r i v e s ( ) — zwraca wszystkie
dyski logiczne lokalnego komputera
v o id M o v e (S t r in g z r o d l o , S t r i n g c e l ) —
przenosi katalog źródłowy do katalogu docelowego wraz z podkatalogi
i plikami. Katalog docelowy nie może wcześniej istnieć (w przeciwnym
razie zostanie wygenerowany wyjątek klasy IO E x c e p t i on),
v o id S e t L a s t A c c e s s T i m e ( S t r i n g ś c i e ż k a ,
D a te T im e d a t a ) — zmieniaczas ostatniego dostępu do
danego katalogu.
v o id S e t L a s t W r i t e T im e ( S t r i n g ś c i e ż k a ,
D a te T im e d a t a ) — zmienia czas ostatniego zapisu do danego
katalogu.
File
Klasa służy do uzyskiwania informacji o plikach. Umożliwia także
ich tworzenie, edycję oraz usuwanie. Dostęp do plików przy użyciu
strumieni jest omawiany w dalszej części tablicy W poniższym
zestawieniu nie są ujęte metody pobierające czasy ostatniego dostępu,
ostatniego zapisu do pliku, gdyż ich składnia jest identyczna ze składnią
odpowiednich metod dotyczących katalogów,
v o id C o p y ( S t r i n g z r o d l o , S t r i n g c e l ,
b oo l n a d p is y w a n ie ) — kopiuje plik pomiędzy określonymi
lokalizacjami. Jeśli argument n a d p is y w a n i e ma wartość tr u e ,
plik znajdujący się w ścieżce c e 1 zostanie nadpisany
v o id D e l e t e ( S t r i n g ś c i e ż k a ) — usuwa podany plik.
v o id D e c ry p t ( S t r i n g ś c i e ż k a ) — odszyfrowuje plik
zaszyfrowany przy użyciu metody E n c r y p t ( ) .
v o id E n c r y p t ( S t r i n g ś c i e ż k a ) — szyfruje plik.
Tylko użytkownik, który zaszyfrował plik, może go odszyfrować.
Dwie powyższe metody dotyczą tylko systemów Windows NT
i późniejszych, obsługujących system plików NTFS.
F ile A t t r ib u t e s G e t A t t r ib u t e s ( S t r in g
ś c i e ż k a ) — zwraca atrybuty dla podanego pliku,
v o id M o v e (S t r in g z r o d l o , S t r i n g c e l )
— przenosi plik między podanymi ścieżkami.
v o id R e p l a c e ( S t r i n g z r o d l o , S t r i n g c e l ,
S t r i n g k o p ia c e lu ) — przenosi plik między ścieżkami
z r o d l o a c e l .Oryginalna zawartość pliku c e l zostaje zapisana
wścieżce ko p i a c e l u.
v o id S e t A t t r i b u t e s ( S t r i n g ś c i e ż k a ,
F i 1 e A t t r i b u t e s a t r y b u t y ) — ustawia określone
atrybuty dla podanego pliku.
Przykład:
Metoda zwraca w postaci tablicy obiektów klasy S t r i n g listę
wszystkich podkatalogów i plików dla danego katalogu. Do opisu
katalogu dodana jest liczba zawartych w nim plików, a do opisu pliku
— określające go atrybuty.
p r i v a t e S t r i n g Q m etoda ( S t r i n g
s c i e zka )
ł Xm lNode R e p la c e C h ild (X m lN o d e now y,
S t r i n g Q p l i k i = D ir e c t o r y .
G e t F ile s ( s c ie z k a ) ;
S t r i n g Q k a t a l o g i = D ir e c t o r y .
G e t D ir e c t o r ie s (s c ie z k a );
i n t i lo s e = p l i k i . L e n g th +
k a t a lo g i.L e n g th ;
S t r in g Q lo s c ] ;
in t l ic z n ik = 0;
f o r e a c h ( S t r i n g nazwa in k a t a l o g i )
{ < im ie > J a n < / im ie >
w y n i k i [1 i c z n i k ] = n a z w a + "; I l o s c
p lik ó w : " + D ir e c t o r y .
G e t F i l e s ( n a z w a ) .L e n g t h ;
l i c z n i k += 1;
1
fo r e a c h ( S t r i n g nazwa in p l i k i )
{ < /o s o b y >
w y n ik i [ l i c z n i k ] = nazwa
+ 11; A t r y b u t y : 11 + F i l e .
G e t A t t r i b u t e s (n a zw a ) . T o S t r i n g O ;
l i c z n i k += 1;
} Xml D ocum e nt( ) ;
r e t u r n w yni k i ;
} Xml E le m e n t e le m e n t = dokum e nt.
Operacje na plikach I katalogach zostały rozdzielone ze względu na
różnice w ich opisie. Powyższą metodę można nieco skrócić przez
zastosowanie jednolitego opisu dla wszystkich elementów. Wywołania
metod G e t F i 1 e s ( ) i G e tD i r e c t o r i es ( ) można zastąpić
metodą Di r e c t o r y .G e t F i l e S y s t emEn t r i e s ( ) ,
a dwie konstrukcje f o r e a c h — jedną.
Strumienie
Strumienie stanowią abstrakcyjną konstrukcją obsługującą ciąg bajtów.
Ogromna większość operacji polegających na wczytywaniu i zapisywaniu
danych wykorzystuje strumienie. Klasą bazową dla wszystkich strumieni
jest klasa S t ream. Jest to klasa abstrakcyjna Większość metod jako
argumenty przyjmuje obiekty właśnie tej klasy, co gwarantuje niezwykłą
elastyczność kodu (w takiej sytuacji można podać zarówno strumień
obsługujący plik, jak I połączenie internetowe!). Klasy strumieni znajdują
się w przestrzeni nazw S y ste m . 10.
Właściwości klasy Stream
b oo l CanRead — określa, czy strumień ma możliwość czytania
danych (t r u e — tak, f a l se — nie),
b oo l C a n T i meout — określa, czy strumień może przerwać
oczekiwanie na zapis lub odczyt w przypadku przekroczenia limitu
czasu oczekiwania (t r u e — tak, f a l se — nie).
Sprawdź najnowsze promocje: O http://helion.pl/promocje
K siążki najchętniej czytane: O http://helion.pl/bestsellery
Zam ów informacje o nowościach: O http://helion.pl/nowosci
Aby ocenić tę tablicę, zajrzyj pod adres:
O http://helion.pl/user/opinie7ticsh2
b oo l CanW ri t e — określa, czy strumień ma możliwość S tre a m R e a d e r s t ru m ie ń = F i l e .
zapisywania danych (t r u e — tak, f a l se — nie), O p e n T e x t ( s c ie z k a );
lo n g L e n g th — określa długość strumienia. in t i = 0;
1 ong P o s it i o n — określa aktualną pozycję w strumieniu, S t r i n g Q b u f o r = new S t r i n g [ 5 ] ;
i n t ReadT i m eout — określa maksymalny czas, przez jaki w h ile ( i < 5 && ¡ s t r u m ie ń .
strumień będzie probowal czytać dane ze strumienia, E n d O fS tre a m )
i n t W ri t e T i meout — określa maksymalny czas, przez jaki {
strumień będzie próbował zapisać dane do strumienia. b u f o r [ i ] = s t ru m i e n . R e a d L i n e ( ) ;
i += 1 ;
Metody klasy Stream }
v o id C l o s e ( ) — zamyka strumień i zwalnia jego zasoby,
s t r u m ie ń .C lo s e ( ) ;
v o id F I us h ( ) — przesyła całą aktualną zawartość
S t r i n g Q w y n ik = new S t r i ng [ i ] ;
wewnętrznego bufora strumienia do docelowego obiektu,
A r r a y .C o p y ( b u f o r , w y n ik , i ) ;
in t R e a d (b y te [] b u fo r, in t o f f s e t , in t
r e t u r n w y n ik ;
i l o s c ) — zwraca ilość odczytanych danych. Są one umieszczane
)
w danej tablicy, począwszy od elementu o indeksie o f f s e t .
Maksymalna ilość odczytanych bajtów to i 1 o sc. Zwrócony wynik W powyższych metodach najbardziej skomplikowana jest obsługa
nie musi być równy parametrowi i l o s c . sytuacji, gdy plik nie ma określonych przez program 1024 bajtów
i n t R e a d B y t e ( ) — wczytuje i zwraca jeden bajt. Jeśli wystąpi lub 5 linii tekstu. Dzięki użyciu pomocniczych tablic b u f o r i metody
błąd (dowolnego rodzaju), zwracana jest wartość - I (dlatego zwracana A r r a y . Co p y () można jednak szybko tę sytuację rozwiązać.
jest wartość typu in t j.
lo n g S e e k ( lo n g o f f s e t , S e e k O r ig in XML (model DOM) w C#
p u n k t_ o d n i e s i en i a ) — przesuwa wskaźnik pozycji Klasy i interfejsy do obsługi języka XML znajdują się w przestrzeni
w strumieniu o wartość o f f s e t , uwzględniając dany p u n k t_ nazw S y ste m .X m l Podstawową klasą jest klasa
o d n ie s ie n ia . Xml Docum ent. Za pomocą tej klasy można załadować dokument
v o id W r i t e ( b y t e [ ] b u f o r , i n t o f f s e t , i n t XML z pliku, strumienia lub przy użyciu wyspecjalizowanych klas-
i 1 o sc ) — zapisuje do strumienia i 1 o s c bajtów z danej tablicy, czytników (klasa Xml R e a d e r i jej pochodne).
począwszy od elementu o indeksie o f f s e t , Po utworzeniu obiektu dokumentu (konstruktor domyślny) należy
v o id Wri t e B y t e ( b y t e b ) — zapisuje bajt do strumienia. wywołać jego metodę Load ( ) , aby wczytać dane:
Jednym z najpopularniejszych przykładów użycia strumieni jest v o id L o a d ( S t r in g l o k a l i z a c j a ) — wczytuje
modyfikowanie plików. W poprzednim podrozdziale zostały dokument XML z podanego adresu (zarowno lokalnego,
opisane operacje na systemie plików. Klasa F i l e udostępnia wiele jak i sieciowego).
interesujących metod, które wykorzystują strumienie, a pozwalają na Aby uzyskać dostęp do głównego elementu dokumentu (tzw. korzenia),
zmianę zawartości plików trzeba wykorzystać właściwość D ocum entEl ement:
Xml E le m e n t D ocum entEl e m en t— określa element
File (ciąg dalszy) korzenia w danym dokumencie XML
S tr e a m W r ite r A p p e n d T e x t ( S t r in g ś c i e ż k a )
Klasa Xml E l emen t (podobnie jak Xml Docum ent) dziedziczy
— otwiera podany plik do dopisywania w trybie tekstowym (UTF-8)
i zwraca strumień obsługujący ten plik.
reprezentujących elementy języka XML.
F ile S t r e a m C r e a t e ( S t r i n g ś c i e ż k a ) — tworzy
plik znajdujący się w podanej ścieżce i zwraca strumień obsługujący XmlNode
ten plik w trybie binarnym. Klasa reprezentuje pojedynczy element dokumentu XML.
S tr e a m W r ite r C r e a t e T e x t ( S t r i n g ś c i e ż k a )
— tworzy plik znajdujący się w podanej ścieżce i zwraca strumień Właściwości klasy XmlNode
obsługujący ten plik w trybie tekstowym Xml A t t r i b u t e C o l l e c t i o n A t t r i b u t e s — określa
F ile S t r e a m O p e n R e a d ( S t r i n g ś c i e ż k a ) atrybuty elementu.
— otwiera podany plik do odczytu i zwraca strumień obsługujący Xml N o d e Li s t C h i 1 dNodes — określa wszystkie elementy
ten plik w trybie binarnym. należące do danego elementu.
S tre a m R e a d e r 0 p e n T e x t ( S t r i n g ś c i e ż k a ) S t r i n g Name — określa nazwę elementu.
— otwiera podany plik do odczytu i zwraca strumień obsługujący Xml N odeType N odeType — określa typ elementu.
ten plik w trybie tekstowym.
S t r i ng V a l ue — określa wartość elementu.
F ile S t r e a m O p e n W rite ( S t r i n g ś c i e ż k a )
— otwiera podany plik do zapisu i zwraca strumień obsługujący Metody klasy XmlNode
ten plik w trybie binarnym. Xm lNode In s e r t A f t e r ( X m lN o d e now y,
S t r i n g Q ReadA l 1 L i n e s ( S t r i n g ś c i e ż k a ) Xm lNode p u n k t O d n ie s ie n ia ) — zwracanowo
— wczytuje podany plik w trybie tekstowym i umieszcza jego dodany element XML, który jest wstawiany za elementem
zawartość w tablicy łańcuchów (|edna linijka tekstu — jeden łańcuch), p u n k t O d n ie s ie n ia .
po czym zamyka plik. Xm lNode R e m o ve C h ild (X m lN o d e e le m e n t)
v o id W r i t e A l l L i n e s ( S t r i n g ś c i e ż k a , — zwraca usunięty element.
S t r i n g Q z a w a r t o ś ć ) — zapisuje podaną tablicę łańcuchów
do pliku w trybie tekstowym (|eden łańcuch — jedna linijka tekstu). Xm lNode s t a r y ) — zwraca stary element, który uprzednio
W nagłowiach powyższych metod znajdują się odwołania do został zamieniony na nowy.
trzech klas strumieni: F i 1 e S t r e am, S t r e am Re a d e r
i S tr e a m W r ite r . Pierwsza śluzy do obsługi pliku w trybie Przykład:
binarnym, dwie pozostałe do obsługi pliku w trybie tekstowym. Program wyświetla wartości elementu imię z podanego
Różnica między tymi typami plików polega na tym, ze plik binarny dokumentu XML:
jest sekwenqą bajtów, natomiast plik tekstowy — sekwencją linii dokumenUml
(łańcuchów przedzielanych znakami nowej linii— w systemie <?xm l v e r s io n = " 1 .0 " ? >
Windows znaki nowe| linii to znaki o kodach 13 i 10).
< o so b y >
Jeśli jest dostępny strumień F i 1 e S t ream, a istnieje konieczność < o so b a >
użycia któregoś z pozostałych dwu strumieni, można wykorzystać
ich konstruktory: < n a z w is k o > K o w a ls k i< / n a z w i sk o >
S tre a m R e a d e r r e a d e r = new S tre a m R e a d e r
< / o so b a >
( o b ie k t K la s y F ile S t r e a m ) ;
< o so b a >
S t r e a m W r it e r w r i t e r = new S tr e a m W r ite r
(o b i e k t K l a s y F i 1 e S t r e a m ) ;
< i mi e > A n d r z e j< / i mi e>
< n a zw i sk o > N o w a k< /n a zw i sk o >
Do obsługi plików binarnych przestrzeń nazw S y s te m . 10 < / o so b a >
oferuje również klasy B i n a r y R e a d e r i B i n a ry W ri t e r .
Udostępniają one szereg wariantów metody, odpowiednio: Read ()
Kod programu:
i Wr i t e ( ) ; dzięki nim możliwy jest odczyt i zapis zmiennych
p r i v a t e v o id M etodaXM L()
takich typów, jak b o o l, c h a r , d e c im a l, d o u b l e, f 1 o a t,
S t r i ng oraz c h a r [ ] , oraz typów liczbowych bez znaku, np. ł
Xml Docum ent dokum ent = new
F ile S t r e a m s t r u m ie ń = F i l e .
O p e n R e a d (@ "c :\ d o k u m e n t.x m l" } ;
d o k u m e n t. L o a d (@ " c :\d o k u m e n t. x m l" ) ;
B in a r y R e a d e r c z y t n i k = new
B i n a r y R e a d e r ( s t r u m ie n ) ;
ch a r c = c z y t n ik .R e a d C h a r ();
D o cu m e n tE le m e n t;
f o r e a c h (Xm lN ode node in e le m e n t.
c z y t n ik .C lo s e ();
C h ild N o d e s )
Przykład: i
Pierwsza metoda zwraca początkowe 1024 bajty z pliku o danej i f (n o d e .N odeType == Xm lN o d eT yp e .
ścieżce, a druga metoda zwraca 5 początkowych linii tekstu E le m e n t)
(obydwie metody zwracają dane, jeśli są możliwe do odczytania). {
p r iv a t e b y te Q c z y t a jB in a r n e ( S t r in g
ś c ie ż k a )
f o r e a c h (Xm lN ode n in n o d e .
C h ild N o d e s )
{ {
F ile S t r e a m s t ru m ie ń = F i l e . i f (n.N am e == " im ie " )
O p e n R e a d ( s c ie z k a ) ; M e s s a g e B o x .S h o w ( r .F ir s t C h ild .
b y t e Q b u f o r = new b y t e [ 1 0 2 4 ] ; V a lu e );
i n t i l o s c = s t r u m ie ń .R e a d f b u f o r , }
0 , 1 0 2 4 ); }
b y t e Q w y n ik = new b y t e [ i l o s c ] ; 1
A r r a y . C o p y ( b u f o r , w y n ik , i l o s c ) ;
}
s t r u m ie ń .C lo s e ( ) ;
r e t u r n w y n ik ;
Przy użyciu pierwszej instrukcji warunkowej sprawdzane są tylko
1 elementy oso ba. Następnie w danym elemencie o so b a jest
p r i v a t e S t r i ng [] c z y t a j T e k s t ( S t r i n g szukany element i mi e. Na końcu program uzyskuje dostęp
ś c ie ż k a ) do pierwszego i jedynego elementu należącego do elementu
( im ie — wartości tekstowej.
ISBN 978-83-246-3861-1
Ul
heliony
k s i ę g a r r n i
i n t e r n e t y o w
■