ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΙΤΑ ΜΠΕΪΚΕΡ (Η Μήδεια του Καλαμακίου.

Στραγγάλισε τα τρία
παιδιά της, γιατί την απατούσε ο σύζυγός της... Σκότωσε, όπως είπε, τα παιδιά της για
να μην τα αφήσει μόνα τους με τον βίαιο σύζυγό της.... )

Πατέρα μου, πατρίδα, μας χωρίζει η θάλασσα [1]

Από την κλειδαρότρυπα κοιτάζω την ζωή
την κατασκοπεύω μήπως και καταλάβω
πως κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πως οι αξίες γεννιούνται και επιβάλλονται πάνω σε αυτό το πρώτο που λιώνει
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζεται ενθάρρυνση καμία
ανασαίνω κι ας είμαι σε κοντινή μακρινή
απόσταση
από ότι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει.
Αναρωτιέμαι τι άλλους ενδοιασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της καθημερινής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας
Χρωστάω την σοφία μου στον φόβο
πέταλα αναστεναγμούς αποχρώσεις τα πετάω
χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω
να φύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό
με ελάχιστα [2]
-Κίτι Μπέικερ, κόρη του Λοχία Τζολ Μπέικερ, ετών: δύο, κατοικία: Καλαμάκι
Αττικης.
Αιτία Θανάτου: δολοφονία δια πνιγμού - δεν έφερε αντίσταση.
-Σουζάνα Μπέικερ, κόρη του Λοχία Τζολ Μπέικερ, ετών: μη καταγεγραμμένη, οικία:
Καλαμάκι Αττικής. Αιτία Θανάτου: δολοφονία δια του πνιγμού - δεν εξέφρασε
αντίσταση.
-Τζο Μπέικερ, γιος του Λοχία Τζολ Μπέικερ, ετών: μη καταγεγραμμένο, οικία:
Καλαμάκι Αττικής. Αιτία Θανάτου: δολοφονία δια του πνιγμού - πρόβαλε
αντίσταση.

“Κοιμήσου αγγελούδι μου κι εγώ σε νανουρίζω εγώ στα χέρια σε κρατώ και σε
αποκοιμίζω. Έλα ύπνε πάρε μου τα…”[3]

Βγάζω τον πόνο μου στα πρόθυρα μην με κατηγορείτε το ξέρω από την πολύ
αξιοπρέπεια βγάζεις το όνομα για αλαζόνας. Προτού γνωρίσετε ενός ξένου την
καρδιά τον αποδιώχνετε κι ας μην σας έχει κάνει τίποτα μόνο και μόνο επειδή
μοιάζει ξένος. Εμένα κακό αναπάντεχο σκότωσε την ψυχή μου. Αυτό που ήμουν δεν
υπάρχει, αχ θεέ μου, θέλω να πεθάνω. Καλές μου, ξόδεψα την ψυχή μου για να
γνωρίσω έναν άνδρα, τον γνώρισα κ’ είναι άτιμος κι είναι ο άνδρας μου. Από όλα
όσα αναπνέουν, και το ξέρουν, το πιο πανάθλιο φυτό είναι η γυναίκα, ο μόνος
σκλάβος που πληρώνει να βάλει αφέντη στο κορμί του. Να μαντέψει, μιας και παιδί
στο πατρικό δεν το έμαθε, πως να υπηρετεί με το κορμί της αυτόν τον ξένο. Σε
αυτόν τον ήλιο έχετε δικαιώματα ενώ εγώ άστεγη, πάντερμη, δίχως μητέρα. Σας
ζητώ, σας ικετεύω μην μιλήσετε, είναι η γυναίκα σκεύος φόβου άτολμη στη μάχη
και η καρδιά της δεν σκιρτά σε ακονισμένα σίδερα.[4]
Δικαιολογώ την Μήδεια που έλουσε τη σκιά των παιδιών της με αίμα;
-Τι απόγνωση, τι ασφυξία, τι πόνος και τι εξέγερση.
-Έρχεσαι λοιπόν σε εμένα ο άνδρας μου, ο εχθρός μου έρχεται σε εμένα. Ωστόσο σε
ευχαριστώ που πανήρθες.
"Ελπίζω να είσαι τώρα ευχαριστημένος με αυτό που έγινε. Στα παιδιά
μας εξασφάλισα ένα πολύ ήσυχο και χριστιανικό καταφύγιο, ώστε να
μείνουν μακριά από το βούρκο μέσα στο οποίο είχε κυλισθεί ο
πατέρας τους. Βαρέθηκα, φίλε, να ζω σε αυτό το σπίτι με τον εφιάλτη
των καθημερινών οργίων σου. Είναι βέβαια τρομερό αυτό που έκανα
και μεγάλη ντροπή για μένα να αναγκάζομαι να αφαιρέσω τη ζωή
από αυτά τα τόσο όμορφα και καλά παιδιά, για τα οποία ξέρεις πόσο
υπέφερα και υποφέρω στον άλλο κόσμο, γιατί με έσπρωξες να τους
κόψω το νήμα της ζωής τους για να μην τ’ αφήσω να μεγαλώσουν και
μάθουν τι έκανες. Βαρέθηκα πια να ακούω κάθε βράδυ και από ένα
ψέμα από το στόμα σου. Τώρα πληρώνουν και αυτά για τη φοβερή
τακτική σου, πληρώνεις και εσύ. Θα έπρεπε, βέβαια, να τα σκεφτείς
όλα αυτά πιο μπροστά. Θα έπρεπε να το φανταστείς πως μια μέρα
ίσως τα πράγματα να έφθαναν σε αυτό το τραγικό τέλος. Δεν φταίω
εγώ, αλλά εσύ που είχες υποχρέωση να τα σκεφθείς πριν αρχίσεις τα
όργιά σου. Θα μου πεις πως μπορούσα να έχω λύσει και εγώ πιο
μπροστά αυτό το ζήτημα εδώ και εννέα χρόνια. Τότε θα ήταν πολύ
εύκολο και δεν θα έφθανα να αφαιρέσω τη ζωή τόσων πλασμάτων
που δεν έφταιξαν. Το ήξερα πως θα μου άρχιζες το γυναικοκυνήγι
κάποτε και πως δεν θα το άντεχα. Το πιοτό μπορώ να το αντέξω, ποτέ
όμως τα όργιά σου που τόσο με είχαν πληγώσει. Τώρα, αν εκείνη
είναι τόσο πιο ελκυστική από μένα και σου χαρίζει ωραιότερες
στιγμές, ας σε κρατήσει. Ας υποχρεωθεί να πλένει εκείνη τα
κοκκινάδια από το πουκάμισό σου. Εγώ βαρέθηκα πια, δεν είναι
δυνατόν να αντέξω σε αυτή τη ζωή. Γι αυτό θέλησα να της θέσω
τέρμα, παίρνοντας μαζί μου αυτά που είχε φέρει στον κόσμο. Θα
μπορούσα, βέβαια, να τα αφήσω να ζήσουν γυρίζοντας μαζί τους στην
Αμερική, όπου είχε μέρος να μείνω και να τα μεγαλώσω μακριά από
τα καμώματά σου, αλλά δεν τα κατάφερνα και πάλι να φύγω γιατί θα
άρχιζες τις υποσχέσεις σου και θα μου γύριζες τα μυαλά. Είσαι τόσο
παράξενος, όμως, που δεν μπορεί κανείς να βασισθεί σε σένα. Δεν θα
ωφελούσε, λοιπόν, μια τέτοια απόφασή μου επιστροφής στην Αμερική
γιατί θα ναυαγούσε με την επέμβασή σου. Ξέρεις να τα κανονίζεις όλα
με το μαλακό, πάντοτε όμως για τον εαυτό σου, χωρίς να λαμβάνεις
και τον άλλο υπ’όψη σου. Έκανα υπομονή χρόνια ολόκληρα. Πίστευα
στα λόγια σου, πως δεν ήταν τίποτα και ότι εξακολουθούσες να μου
είσαι πιστός. Με γελούσες με τα γλυκόλογά σου, τώρα όμως πάνε τα
ψέματα. Είναι καιρός που τα ξέρω όλα, δεν με γελάς. Ξέρω τι έκανες
κάθε βράδυ με εκείνη ή εκείνες. Τώρα που δεν έχεις πια κανένα να
ασχοληθείς μπορείς χα! χα! να συνεχίσεις τα όργιά σου. Κανείς δεν
θα σε γκρινιάζει. Γλέντα όσο θέλεις και όπως θέλεις. Εγώ και τα
παιδιά θα είμαστε μακριά και δεν θα βλέπουμε το κατάντημά σου».
(Επίσημη μετάφραση της επιστολής, όπως περιλήφθηκε στη
δικογραφία της υπόθεσης - από το αρχείο του γράφοντα). [5]

[1]
Μήδεια
[2]
Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα, Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ
[3]
Παραδοσιακό νανούρισμα
[4]
Μήδεια
[5]
Γράμμα Νίτας Μπέικερ