Dante Gabriel Rossetti (1828-1882)

"Come Sir Galahad, Sir Bors e Sir Perceval furono nutriti dal Grael:
intanto la sorella di Perceval è morta"
ZAKON SIR GALAHADA
CZYM JEST GRAAL?
• kielichem z którego pił Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy

• kielichem Józefa z Arymatei do którego zebrano krew Chrystusa

• flakonikiem na perfumy Marii Magdalen, z którego myła stopy Chrystusa

• naczyniem w którym Piłat umył ręce po wydaniu wyroku na Jezusa

• pojemnikiem na Hostię którą spożywał Galahad

• książeczką napisaną przez Chrystusa - skarbnicą wiedzy ( Mormoni)

• przedstawieniem bóstwa u templariuszy

• kamień filozoficzny

*tacą, misą, kubkiem, paterą

całunem, chustą św. Weroniki

punktem zwornikowym magii na świecie

królewską krwią potomstwa Jezusa i Marii Magdaleny

Święta Krew
Ta legenda, wymyślona już w XX wieku przez faszyzującego filozofa, malarza,
poetę, Juliusza Evolę miała swoich następców w osobach Pierre Plantarda a
potem Michaela Baigenta, Henry Lincolna i Richarda Leighta. Święty Graal
(Sangeraal) ma być prawidłowo odczytywany jako Sang Real - czyli królewska
krew. Legenda jednak nie kończy się na tej słownej zabawie. Królewska krew
ma dotyczyć dynastii Merowingów - pierwszych królów Francji którzy
mają pochodzić w prostej linii, ni mniej ni więcej tylko od małżeństwa
Jezusa ze św. Magdaleną. Legendę tą skopiował ostatnio Dan Brown w swojej
książce "Kod Leonarda da Vinci".
Kolejna książka Evoli „Il mistero del Graal e la tradizione ghibellina
dell’Imperio” („Tajemnica Graala i ghibelińska tradycja Imperium”, 1937)
dotyczy przejawów duchowości aryjskiej w Wiekach Średnich oraz symboliki
epickiego cyklu romansów rycerskich o poszukiwaniu Św.Graala. Wedle Evoli
opowieść o poszukiwaniach Św.Graala stanowi symbol rycerskiego
wtajemniczenia, uzyskiwania rycerskiej inicjacji oraz dążenia do syntezy
heroizmu i świętości. Evola odkrywa również więź tradycji Graala z ideałem
Sacrum Imperium Romanum.
KIELICH - ewangelia

Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc:

Pijcie z niego wszyscy, bo to jest Krew Przymierza, która za wielu będzie
wylana na odpuszczenie grzechów - tak opisano w Ewangelii św.
Mateusza moment, gdy podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus
ustanawiał nowe przymierze człowieka z Bogiem. Święty Paweł w
Pierwszym Liście do Koryntian dodał, że Chrystus, wziąwszy do ręki
naczynie, powiedział: Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi
mojej.
Pierwsze przekazy literackie:
Robert de Boron,
średniowieczny epos: Józef z Arymatei
O tym, że Święty Graal podróżuje sobie po
Europie, jej mieszkańcy dowiedzieli się dość
późno. Francuski poeta Robert de Boron około
1200 r. napisał chyba największy ze
średniowiecznych bestsellerów - "Joseph
d'Arimathie" ("Józef z Arymatei"). Tytułowy
bohater eposu, członek zarządzającej Jerozolimą
i Judeą rady, Sanhedrynu, gdy ukrzyżowano
Chrystusa, udał się do rzymskiego
namiestnika Judei Poncjusza Piłata, by
prosić go o wydanie zwłok skazańca. Piłat
okazał mu sporą życzliwość i nie dość, że
pozwolił zabrać ciało, to jeszcze obdarował
kielichem, z którego Jezus pił podczas
Ostatniej Wieczerzy. Do tego momentu poeta
dość wiernie trzymał się Nowego Testamentu,
dalej jednak główną treścią dzieła stały się losy
kielicha nazwanego przez Roberta de Boron
Świętym Graalem.
 JÓZEF Z ARYMATEI ZAWOZI GRAALA
DO ANGLII BORON
Józef zaniósł Graala na Golgotę i tam z
przebitego boku Chrystusa nabrał kilka
kropli krwi. Następnie z innym członkiem
Sanhedrynu Nikodemem owinął Zbawiciela
w płótno i złożył we własnym grobie. Wedle
francuskiego poety, po zniknięciu z
grobowca ciała Jezusa przywódcy
Sanhedrynu oskarżyli Józefa o ukrycie
zwłok, po to, żeby potem móc rozpuścić
pogłoski, iż zgodnie z przepowiednią
Mesjasz zmartwychwstał. Następnie
Wuwięzili
celi więźnia
Józefa,odwiedził
a kielich osobiście
zarekwirowali.
Jezus,
przynosząc ze sobą kielich i nakazując
Józefowi z Arymatei zostanie jego
opiekunem. Na wolność strażnik Graala
wydostał się wedle de Borona w czasie, gdy
Rzymianie w 70 r. pacyfikowali żydowskie
powstanie w Jerozolimie - więziono go więc
prawie czterdzieści lat. Następnie ze
swoim szwagrem wyruszył w podróż na
Wyspy Potężne (czyli wedle badaczy do
Wielkiej Brytanii), by tam założyć
pierwszy chrześcijański klasztor.
Robert de Boron twierdził, że historii o
cudownym kielichu nie zmyślił, lecz
przeczytał o niej w tajnej księdze

Być może nie kłamał. Wprawdzie w Nowym Testamencie nie ma nawet

wzmianki o tym, by Józef z Arymatei miał cokolwiek wspólnego z
naczyniem użytym podczas Ostatniej Wieczerzy.

Jednak ok. IV w. ktoś napisał tzw. Evangelium Nikodemi, uznaną

przez Kościół za kłamliwy apokryf.

Owa Ewangelia Nikodema zawiera opis uwięzienia Józefa i mówi, że z celi

uwolnił go Jezus, a następnie nakazał mu wyruszyć na północ Imperium
Rzymskiego
CHRETIEN DE TROYES XII– CYKL O KRÓLU ARTURZE – POTOMKOWIE
JÓZEFA UKRYWAJĄ GRAALA NA WYSPIE AVALON

W każdym razie przedmiot o

tej nazwie musiał w XII w.
cieszyć się popularnością we
Francji, bo równocześnie z
Robertem de Boron opisało go
wielu innych bardów. Chrétien
de Troyes, tworząc cykl ksiąg o
królu Arturze i rycerzach
Okrągłego Stołu, znalazł w nich
miejsce również dla Świętego
Graala. Wedle autora
potomkowie szwagra Józefa z
Arymatei przejęli obowiązki
strażników niezwykłego
kielicha ukrytego gdzieś na
wyspie Avalon.
PARCIFAL ODNAJDUJE GRAALA I ZABIERA
GO DO NIEBA – wersja Chretien’a
Graala latami szukali sławni
rycerze króla Artura -
Lancelot i Galahad, ale w
końcu po pięcioletniej
wędrówce odnalazł go młody
Parsifal z Walii. I tu niestety
narracja się urywa, bo
Chrétien pozostawił epos
niedokończony. Anonimowi
naśladowcy wymyślili dalszy
ciąg.
Dzięki Graalowi Parsifal został jednym z
następców Króla Artura, lecz po siedmiu
latach panowania udał się w głąb puszczy, by
umrzeć. Kielich zabrał ze sobą. Wedle
pesymistów cenny przedmiot wraz z duszą
bohatera powędrował do nieba. Bardziej
optymistycznie nastawieni bardowie
zakładali, iż jedynie starannie go ukryto.
 Wolfram von Eschenbach, XIII wiek,
poemat Parsifal – Graal to magiczny głaz
Na początku XIII w. prawdziwą rewolucję
zapoczątkował Niemiec Wolfram von
Eschenbach. W poemacie "Parsifal"
udowadniał, że Graal to nie jakiś tam
kielich, lecz magiczny kamień. Owego głazu
użył osobiście Bóg, żeby pokonać
Lucyfera i wygnać z raju anioły, które
opowiedziały się po stronie buntownika.
THOMAS MALLORY, ROMANS RYCERSKI ŚMIERĆ ARTURA
XV wiek

"Morte d'Arthur" sir Thomasa

Mallory'ego, w którym Graal jest opisany
jako naczynie do przechowywania Św.
Komunii, którą spożyli Galahad, sir Bors
oraz Parcival
PRZYPUSZCZALNE GRAALE:
Santo Caliz z katedry w Walencji

Najsłynniejszy odnalazł się w Walencji.

Ów Santo Caliz to niewielka czarka z
czerwonego kwarcu o średnicy
dziesięciu i wysokości zaledwie
sześciu centymetrów. Wedle miejscowej
legendy w III w., za panowania cesarza
Dioklecjana, podczas prześladowań
chrześcijan, jeden z papieży przekazał
naczynie św. Wawrzyńcowi,
informując, że Chrystus używał go
podczas Ostatniej Wieczerzy. Poprosił
też Wawrzyńca, by ukrył kielich w
bezpiecznym miejscu.
Święty wyjechał do swego
rodzinnego miasta Huesca na
Półwyspie Iberyjskim. Tam Graal
pozostał aż do podboju Hiszpanii
Wówczas kielich ukryto w klasztorze
przez Maurów.
San Juan de la Pena. W XIII w. czara
przez kilkadziesiąt lat wędrowała
po klasztorach we Francji.
Po oswobodzeniu Hiszpanii trafiła do
katedry w Walencji i jest tam
przechowywany do dziś.
Sacro Catino (Święta Czarka)
z Genui
Ową zieloną misę o schodkowatym
kształcie, wedle jednej z wersji,
przekazali Genui mieszkańcy
palestyńskiej Cezarei, jako
podziękowanie za udzielenie pomocy
podczas oblężenia ich miasta przez
Muzułmanów. Inna wersja mówi, że
podarowali ją genueńczykom hiszpańscy
Maurowie z miasta Almeria.

Przez stulecia wierzono, że misę wycięto z

cennego szmaragdu. Niestety w 1806 r.
legendą zainteresował się Napoleon
Bonaparte i polecił zbadać naczynie
uczonym. Ci zaś ustalili, iż zrobiono je ze
zwykłego zielonego szkła, co bardzo
zaszkodziło legendzie.
Lata 30. – nazistowskie poszukiwania Graala:
 OTTO RAHN 1904-1909
Niemiecki poszukiwacz Graala – twierdził, że jego sekret
posiedli katarzy i prowadził badania w ich ostatniej twierdzy
Montsegur we Francji,
jego teoria zafascynował się Heinrich Himmler, zaprosił go do SS
( funkcja archeologa SS), mianował oficerem, sponsorował badania,
jednak za otwarty homoseksualizm i alkoholizm został zdegradowany
do funkcji strażnika w Dachau 1937, w 1939 znaleziono go zmarzniętego
w górach, potępiał to, co się działo w Niemczech? Został zabity bo wiedział zbyt wiele?
 KATARZY
* ruchu religijnego działającego w XI-XIII wieku w południowej Francji i
północnych Włoszech, uznawani przez Kościół katolicki za heretyków.

*Katarzy wierzyli, że świat materialny został stworzony przez złego Boga lub
szatana, toczącego walkę z Bogiem dobrym, stwórcą świata duchowego
*W rzeczywistości katarzy sprzeciwiali się małżeństwu, gdyż przyczyniało się ono do
narodzin dziecka, które jako fragment świata materialnego było złe. Wśród
wyznawców kataryzmu występował nakaz całkowitej wstrzemięźliwości seksualnej,

*Katarzy byli wrogami ustroju feudalnego twierdząc, że bogatych ludzi nie

powinno być wcale. Sprzeciwiali się również monarchii.

*katarów "Tajemna księga" zawiera prawdziwą, niezafałszowaną wiedzę, jaką św.

Jan Apostoł i Ewangelista, na Wschodzie zwany Janem Teologiem, umiłowany
uczeń Jezusa Chrystusa otrzymał z jego ust podczas Ostatniej Wieczerzy.
“Tajemna księga” do naszych czasów dotrwała w oryginale (Andrzej Sarwa,
Tajemna księga katarów, 2006)
Symbolicznym końcem kataryzmu stało się zdobycie przez krzyżowców twierdzy
Montsegur w 1244 r. i spalenie ukrywających się tam "doskonałych".
Otto Rahn w grocie katarskiej
 OTTO SKORZENY

Podczas okupacji Francji w okresie do

listopada 1943 roku i ponownie od
wiosny 1944 roku grupa niemieckich
geologów, historyków i etnologów
obozowała na zamku Montségur i
prowadziła poszukiwania w okolicach
wąwozu Gorge de la Frau. Kierownikiem
ekspedycji miał być słynny niemiecki
agent specjalny Otto Skorzeny, który
później we Włoszech uwolnił Benito
Mussoliniego z niewoli. Naziści mieli
przeprowadzać nawet obserwacje lotnicze.
Nie wiadomo, na czym polegały te
poszukiwania, bo nie zachowała się ich
dokumentacja a wiadomości o nich
pochodzą tylko od miejscowej ludności.
Skorzeny w swoich pamiętnikach milczy na
temat poszukiwań w Montségur.
HIMMLER POSZUKUJE GRAALA W HISZPANII

Wiadomo, że Himmler poszukiwał Świętego

Graala także w Hiszpanii. W 2007 roku
pisarz Rico Góngora opublikował książkę
“The Desecrated Abbey” („Zbezczeszczone
opactwo”), w której opisuje, że Heinrich
Himmler w 1940 roku uczestniczył w
tajnej misji na teren Hiszpanii do
klasztoru Montserrat .
STRAŻNICY GRAALA:
Zakon św. Kielicha, V wiek

W 493 roku król Franków Chlodwig - z dynastii Merowingów, ostatni konsul

zachodniego cesarstwa rzymskiego założył Zakon św. Kielicha. O zakonie tym
niemal nic nie wiadomo, jednak informacje pasują do nowożytnich legend o św.
Graalu.
TEMPLARIUSZE
Zakon Ubogich Rycerzy Świątyni, czyli
templariuszy powstał w 1118, kiedy Hugo de
Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze:
złozyli przed patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa,
czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według
reguły cysterskiej. Rycerze-zakonnicy zobowiązali
się bronić pielgrzymów i chronić szlaki
pielgrzymkowe. Od króla Jerozolimy, Baldwina II,
otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym,
przebudowany na kościół, meczet Al-Aksa i
wznoszący się w pobliżu pałac, który stał się ich
kwaterą.
Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa
templum – świątynia, od ich siedziby w
pobliżu dawnej świątyni Salomona w
Jerozolimie
Gdy w 1291 roku upadło Królestwo Jerozolimskie,
pozbawieni siedziby templariusze przenieśli się na
Cypr (1291), a następnie do Francji .
Ulegając naciskom króla Francji papież
Klemens V zawiesił zakon w 1312,
Po zawieszeniu zakonu templariuszy,
kontynuatorzy ich tradycji mieli ponoć
w czasach nowożytnych utworzyć
masonerię. Nie ma na to jednak
przekonujących dowodów, choć część lóż
masońskich przyjęła nazwę Rycerzy
Świątyni, a więc "templariuszy".
Ponadto, niektóre loże masońskie
posługują się f lagami templariuszy, a
podczas niektórych spotkań masoni
przebierają się za templariuszy.
ROSSLYN, TEMPLARIUSZE, GRAAL
Budynek ten jest, w przeciwieństwie do większości budowli stworzonych w XV
wieku, wybudowany na planie "okręgu" i przypomina swoją konstrukcją
Świątynię w Jerozolimie. Podobno pod kaplicą mieszczą się krypty, w których
znajduje się albo skarb Templariuszy, albo szczątki ciał rycerzy. Niestety,
wykopaliska są niemożliwe, bowiem konstrukcja kaplicy mogłaby się zawalić.
NIEDOSTĘPNA KRYPTA
ROSSLYN

Krypta Rosslyn , miejsce pochówku

Sinclairów przez
Wieki była zapieczętowana. Stnieje
legenda mówiąca, że kryje się w niej
zejście do kolejnej krypty – miałyby
być tam ukryte skarby
tempalriuszy-np. Graal,
zabalsamowana głowa Chrystusa…
Templariusze , Graal i przekaz Parsifala
Prawdziwy rycerz Parsifal żył w XI wieku i podróżował po Europie. Między innymi
dotarł do Włoszech gdzie spotkał "Templeisen" - czyli templariuszy. Opis
czczonego przez nich bóstwa (być może chodzi o całun) odczytywany jest przez
niektórych jako opis Graala.
TEMPLARIUSZE W POLSCE
Od XIII wieku templariusze działali także na obszarze współczesnej Polski.
Pierwsze nadania ziemi zawdzięczali księciu śląskiemu Henrykowi Brodatemu,
który przekazał im majątki w okolicach Oławy (Oleśnica Mała) oraz Lietzen
(ówczesna Leśnica). Władysław Odonic przekazał im Myślibórz, Wielką Wieś,
Chwarszczany i Wałcz. Wielkopolski książę Przemysł II przekazał im Czaplinek.
Zakon miał w Polsce kilkanaście komandorii, niektórzy historycy nawet doliczają
się 50. Liczba templariuszy w Polsce w okresie największego rozwoju zakonu jest
oceniana na 150-200, przy czym byli to rycerze z różnych krajów Europy z wyraźną
przewagą templariuszy pochodzenia niemieckiego. Liczba Polaków w zakonie jest
trudna do ustalenia. Po rozwiązaniu zakonu majątek przejęli joannici.

Chwarszczany
 Bezławki

Bezławki– wieś w Polsce położona w

województwie warmińsko-mazurskim, w
powiecie kętrzyńskim, w gminie Reszel
nad rzeką Dajna; ok. 12 km na
południowy zachód od Kętrzyna.
 Krzyżackie początki
1371 w Bezławkach powstała strażnica krzyżacka, podległa prokuratorom kętrzyńskim
(zarządcom krzyżackim, posiadali zamek w Kętrzynie)

Zamek w Kętrzynie
Zamek w Bezławkach powstał w XIV wieku jako strażnica krzyżacka
 W latach 1402-1408 zamek ten Krzyżacy przeznaczyli na rezydencję dla księcia
Bolesława Świdrygiełły (najmłodszego brata króla Władysława Jagiełły), który miał
być koronowany na króla Litwy.

Bezławki

Ponieważ był przeciwnikiem litewskiej unii z Polską, wielokrotnie sprzymierzał się

przeciwko Jagielle i Witoldowi z Krzyżakami. Po śmierci Witolda ponownie
sprzymierzył się z Krzyżakami. Został pokonany przez nowego wielkiego księcia.
Powrócił na Litwę w roku 1440 i uznał zwierzchnictwo Kazimierza Jagiellończyka od
którego dostał we władanie Wołyń. Zmarł w Łucku na Wołyniu w 1452 r.
W późniejszych latach kościół w Bezławkach
w pobliżu Reszla miał otrzymać antepedium
(zasłonę ołtarza) z kielichem. Darczyńcą był
Świdrygiełło, wielki książę litewski z lat
1430-1432, który wielokrotnie sprzymierzał
się z Krzyżakami przeciwko bratu
Władysławowi Jagielle. Kielich mógł być
zapłatą za sojusz lub zastawem. Inna
legenda mówi, że święty Graal został
przywieziony do Bezławek z Jerozolimy
przez Krzyżaków.
W kościele tym 15 lipca 1999 z okazji 900 rocznicy wyzwolenia Jerozolimy i 589-
lecia bitwy pod Grunwaldem spotkali się przedstawiciele polskiego zakonu
rycerskiego, kontynuującego tradycję bożogrobców.
Zaginiony kielich, którego Chrystus miał używać
w czasie ostatniej wieczerzy, według legendy, był
przez pewien czas ukryty w kościele w Bezławkach .
Historia zaczyna się w Anglii, skąd święty Graal miał
trafić na Litwę. Po bitwie pod Hastings dzieci króla
Harolda Godwinsona musiały uciec z Anglii. Udały
się przez Litwę i Kijów do Bizancjum. Dwóch synów
króla Harolda pozostało na Litwie.
Według niektórych historyków starszy syn króla
Anglii był przodkiem króla Polski Władysława
Jagiełły. W inwentarzach kościelnych w Bezławkach
opisano greckie (ruskie) antepedium - ozdobną
osłonę ołtarza.
Według miejscowych przekazów antepedium
oraz święty kielich były darem księcia litewskiego
Świdrygiełły, brata króla Władysława.
W czasie ostatniej wojny polsko-krzyżackiej,
gdy latem 1520 oddziały tatarskie nadeszły
pod Bezławki, kielich miał zostać zamurowany
w ścianie kościoła. Święty Graal po raz kolejny
zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach;
w miejscu jego ukrycia pozostał tylko wybity otwór.
Według niektórych historyków starszy syn
króla Anglii był przodkiem króla Polski
Władysława Jagiełły. W inwentarzach
kościelnych w Bezławkach opisano greckie
(ruskie) antepedium - ozdobną osłonę
ołtarza.
Według miejscowych przekazów
antepedium oraz święty kielich były darem
księcia litewskiego Świdrygiełły, brata króla
Władysława.
W czasie ostatniej wojny polsko-krzyżackiej,
gdy latem 1520 oddziały tatarskie nadeszły
pod Bezławki, kielich miał zostać
zamurowany w ścianie kościoła. Święty
Graal po raz kolejny zaginął w
niewyjaśnionych okolicznościach; w miejscu
jego ukrycia pozostał tylko wybity otwór. Święty Graal pędzla Dantego Gabriela
Rossettiego
BOŻOGROBCY
zakon wywodzący się z założonej w 1099 r. przez Gotfryda z Bouillon kapituły.
Początkowo zakon stanowiło 20 kanoników sprawujących służbę
duszpasterską i 50 rycerzy krzyżowych wywodzących się z najlepszych domów
rycerskich. Podlegali oni zwierzchnikowi kościoła łacińskiego w Ziemi Świętej
czyli biskupowi Jerozolimy. W czasach stacjonowania w Palestynie (do XIII
wieku) do ich podstawowych obowiązków należało oprowadzanie pątników,
obrona Grobu Chrystusa oraz uczestniczenie w wyprawach przeciw
niewiernym.
Po upadku Akki, zakon rozwijał się w Europie, a siedzibą przeora
generalnego stała się Perugia
pod koniec XV w. już blisko 200 placówek skupionych w kongregacje
rozmieszczonych było w Lombardii, Toskanii, Królestwie Neapolu,
Niemczech, Węgrzech, Czechach i Polsce.

W Europie bożogrobcy szerzyli kult Grobu Pańskiego i nabożeństwa

pasyjne oraz prowadzili działalność charytatywną. Strój zakonny stanowi
biały habit z czerwonym krzyżem jerozolimskim na lewej piersi.
Zakon przeżył poważny kryzys pod koniec XV wieku. Papież Innocenty VIII w 1489
roku inkorporował bożogrobców do zakonu joannitów (Kawalerów Maltańskich).
Zakon bożogrobców został zniesiony w większości krajów europejskich, przetrwał
jednak m.in. w Hiszpanii i Polsce.
Do Polski bożogrobców sprowadził w 1163 r. możnowładca Jaksa z rodu Gryfitów,
który ufundował im klasztor miechowski (Miechów, stąd używana w Polsce nazwa
miechowici).
Obecnie zakon jest stowarzyszeniem duchownych i świeckich, nie związanych
ślubami zakonnymi,
Bożogrobcy aktywnie wspierają katolików w Ziemi Świętej, np. dotują w około
50% zwyczajny budżet patriarchy łacińskiego Jerozolimy. Utrzymują i prowadzą w
Ziemi Świętej blisko 100 szkół podstawowych i zawodowych, do których mogą
uczęszczać dzieci niezależnie od pochodzenia i wyznawanej wiary.
Bożogrobcy formalnie powrócili do Polski w latach 90. XX wieku.
 JAKSA Z GRYFITÓW

r. 1162 wyprawę J-y do Palestyny: z wyprawy

tej przywiózł do Polski przedstawiciela
zakonu bożogrobców; ok. r. 1163 miał założyć
ich klasztor w swej włości, złożonej z
Miechowa, Zagorzyc i Komorowa.
Pierwszym Piastem, który szukał przygód w odległej Palestynie, był najstarszy
syn Bolesława Krzywoustego, Władysław II Wygnaniec. Wypędzony z Polski
przez przyrodnich braci w 1146 roku, schronił się u króla niemieckiego Konrada
III. Pojawił się tam w chwili, kiedy Bernard z Clairvaux gorąco agitował za nową
krucjatą do Ziemi Świętej. Konrad, dowódca drugiej wyprawy, namówił do
udziału w niej także Władysława. Wygnaniec, pragnący na karkach
muzułmanów powetować klęskę poniesioną w starciu z młodszymi braćmi,
prawdopodobnie zabrał ze sobą syna Bolesława. Średniowieczne kroniki
milczą jednak na temat bohaterskich czynów Piastów dokonanych w Ziemi
Świętej. Syn i wnuk Krzywoustego przetarli piastowskim książętom szlaki w
Palestynie. Następnym polskim krzyżowcem był kolejny syn Bolesława
Krzywoustego, Henryk Sandomierski. Wprawdzie niektóre źródła podają, że w
1154 roku Sandomierski udał się na Wschód jedynie jako pielgrzym, ale
dlaczegóż nie wierzyć kronice, w której odnotowano: "Henryk książe
sandomierski…, krzyż bierze i do Azji na odebranie Ziemi Świętej udaje się.
Tam, w wojsku Baldwina rok cały zostawając, wiele bardzo przeciw Saracenom
dokazywał".
Efektem pobytu na Wschodzie było sprowadzenie do Polski rycerskiego zakonu
joannitów i osadzenie ich w dobrach Henryka w Zagościu nad Nidą.
Jaksa z Miechowa, który wyruszył w orszaku bojowym Henryka
Sandomierskiego. Po powrocie do kraju założył miasto Miechów według planów
topograficznych Jerozolimy oraz ufundował w Miechowie pierwszy klasztor
Bożogrobowców.
 KRZYŻACY
Pełna jego nazwa brzmiała Zakon Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w
Jerozolimie (czyli po prostu: krzyżacy). Był to niemiecki zakon rycerski, którego
początki związane są z wydarzeniami trzeciej krucjaty. W latach 1189-90 podczas
oblężenia Akki, w którym brało udział wielu Niemców, grupa krzyżowców z Lubeki i
Bremy założyła szpital dla rannych i chorych współziomków. Po kapitulacji Akki
(1197) bractwo przejęło opiekę nad chorymi w mieście, pod właściwą, oficjalną już
nazwą Zakonu Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. W tym
samym roku, dzięki poparciu księcia Fryderyka Szwabskiego, niemieckie bractwo
szpitalne uzyskało zgodę papieża Klemensa III i stało się odrębnym bractwem
religijno-charytatywnym. W szybkim czasie zakon uzyskał poparcie i wzbudził
zainteresowanie nie tylko papieskie, lecz przede wszystkim władców niemieckich z
Henrykiem VI na czele. W 1197 roku zmarł Henryk VI król Akki-Jerozolimy, który
planował kolejną wyprawę krzyżową. Królem Jerozolimy został wybrany Almaryk II,
król Cypru. W wyniku tych wydarzeń, połączonych z walkami wewnętrznymi,
krzyżowcy zaniepokojeni sytuacją postanowili powrócić do Europy. Jednak przed
powrotem ich przywódcy zebrali się na wspólnej naradzie 5 marca 1198 roku, na
której utworzono z niemieckiego bractwa szpitalnego zakon rycerski. Jego zadaniem
miała być od tej pory walka z niewiernymi oraz opieka nad chorymi i pielgrzymami.
Jednak w praktyce miał być on po prostu armią wojsk niemieckich. Mistrzem nowego
zakonu niemieckiego został rycerz Henryk Walpot. 19 lutego 1199 roku papież
Innocenty III zatwierdził utworzenie nowego zakonu rycerskiego, co jednocześnie
zakończyło jego pierwszą fazę rozwoju.
Jedna z legend krzyżackich głosi, że zaraz po utworzeniu chrześcijańskiego
Królestwa Jerozolimskiego, nieznany Niemiec założył na terenie Ziemi Świętej
szpital. Dom, w którym szpital ów miał siedzibę, był tym samym, w którym Jezus
Chrystus odbył ostatnią wieczerzę ze swoimi uczniami. Placówka miała udzielać
pomocy niemieckim pielgrzymom i nosiła nazwę Szpitala Najświętszej Maryi
Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Dało to początek późniejszemu Zakonowi
Niemieckiemu.

Wkrótce jednak przyszedł czas, by i oni opuścili tereny muzułmańskiego

państwa. Zabrali jednak ze sobą fragmenty fundamentów z pierwszej siedziby
ich domu w Jerozolimie.

Gdy w 1274 roku mistrz krajowy Konrad Thieberg rozpoczynał pracę nad
budową nowej siedziby Zakonu, nad Nogatem stała jedynie niewielka
kapliczka z cudownym obrazem Matki Bożej. W miarę postępowania prac,
rósł w Malborku okazały zamek. To tu znalazły swoje miejsce okruchy
fundamentów „Wieczernika”. Wmurowano je jako kamienie węgielne zamku.
W połowie września 1309 roku, Wielki Mistrz Siegfried von Feuchtwangen ,
przeniósł stolicę Państwa Krzyżackiego z Wenecji do Malbor
Arts and Crafts
Movement

1888
:
STOWARZYSZENIE POWOŁANE PRZEZ STUDENTÓW OXFORDU-

WILLIAMA MORRISA I
EDWARDA BURNE-JONES’A
 PODZIW DLA D.G. ROSSETTI - SPOTKANIE Morrisa i Jones’a z Rossettim w 1856

Rossetti, Autoportret
Rossetti
Podziw dla gotyku (Oxford oazą średniowiecza)
 Podziw dla Ruskina –jego dzieła Natura gotyku (poprzez Ruskina
poznali prerafaelityzm w 1854)

1892; Printed at the Kelmscott Press , Natura gotyku,

Kelmscott Press

Sir John Everett Millais

John Ruskin
1853-54
Łuk gotycki, ilustracja Ruskina do wykładu,
autorstwo: Ruskin, Millais, Effie Ruskin,
technika: ołówek, farba, węgiel, papier na
płótnie, 1853, Ruskin Foundation (Ruskin Ruskin, Bazylika świętego
Library, University of Lancaster)
Marka, 1877
Traktarianizm to XIX-wieczny ruch w Kościele Anglii, który rozpoczął się ok. 1833 roku, a
zakończył w 1845 wraz z konwersją ks. J. H. Newmana na rzymski katolicyzm.
Traktarianizm nazywany jest zwyczajowo ruchem oksfordzkim i jego głównym
działaczem był Newman.
Podkreślał on konieczność zachowania depozytu wiary apostolskiej oraz odnowę
pobożności liturgicznej, katolickiej, a nie protestanckiej. Przyszły kardynał uważał, że
słynne 39 artykułów Kościoła Anglii można pogodzić z nauką Kościoła
rzymskokatolickiego. Wielu historyków Kościoła podkreśla, że Newman zdyskredytował
traktarianizm w oczach krytyków, ponieważ pokazał, że jest on etapem do konwersji na
"papizm”. Po konwersji Newmana ruch oksfordzki uległ znacznemu osłabieniu na długie
lata.
Morris i Jones mieli być duchownymi, zrezygnowali z tej drogi, zostali „kapłanami sztuki”,

Legendarny kielich świętego Graala symbolizował dla nich idealne dobro i piękno

William Morris, Vision of the Holy Grail, 1890

 GOTHIC REVIVAL - Neogotyk, styl w architekturze, a także rzemiośle
artystycznym, nawiązujący formalnie do gotyku, powstały około połowy XVIII
wieku w Anglii i trwający do początku XX wieku, zaliczany do historyzmu.

Pugin – projektant Brytyjskiego Parlamentu był zagorzałym katolickim konwertytą, we wzorowym

moralnie chrześcijańskim średniowieczu widział lek na całe zło epoki
1856 założyli The Oxford and Cambridge Magazine
GALAHAD
Sir Galahad – jeden z Rycerzy Okrągłego
Stołu, nieślubny syn Lancelota, który
spłodził go nieświadomie z Elaine z
Corbenic - jedną z czarodziejek pilnujących
świętego Graala, myśląc że to Ginewra. Jako
najczystszy spośród rycerzy zdobył świętego
Graala. Galahad był niezwyciężony w boju i
pozostał jedynym rycerzem, który zdołał
wysadzić z siodła Lancelota w bezpośrednim
starciu. Wg niektórych interpretacji jest
rycerskim symbolem Jezusa.

Sir Galahad, mal. George Frederick Watts,

1888, olej na płótnie
Mało się dowiadujemy o życiu sir Galahada przed jego przybyciem do zamku
Camelot. Wówczas rozpoczyna się cała jego historia. Dawno temu jeszcze nim
narodził się Artur dwaj bracia Belin i Balin stoczyli ze sobą walkę. Walczyli oni
na śmierć i życie, zaś najstraszliwsze w tej walce było to, że ani jeden ani drugi z
nich nie wiedział, że walczy z własnym bratem. Ich bój był zacięty, a w jego
wyniku obydwaj pozadawali sobie śmiertelne rany. Konając unieśli przyłbice, i
poznali okrutną prawdę. Miecz którymi zadali sobie rany (jeden z mieczy się
połamał) został nazwany mieczem boleści. Merlin przeklął to ostrze sprawiając
że do czasu gdy nie przyjdzie po niego czysta dusza nikt nie będzie mógł nim
władać. Tą czystą duszą był oczywiście Galahad. Zdobył on również tarczę z
wizerunkiem wielkiego czerwonego krzyża. Galahadowi było przepowiedziane,
że tylko on będzie mógł zasiąść na tzw. Stolicy Zguby. Wszyscy inni, którzy
próbowali na niej usiąść umierali prawie od razu. Galahad tylko raz w życiu
zasiadł na tym miejscu. Od razu potem wyruszył na pamiętne poszukiwanie
Graala.
Galahad odnalazł Graala razem z Parsifalem i sir Borsem. Był on jedynym
spośród tych trzech rycerzy, który nie powrócił do Camelotu.
Galahad jest symbolem istoty długo oczekiwanej, przynoszącej szczęście,
radość, uspokojenie oraz rozjaśniającej każde miejsce w którym się znajdzie.
Jest również symbolem osoby kochanej która szybko odeszła
WILLIAM MORRIS
William Morris (1834 - 1896 w Kelmscott
Manor) - angielski malarz, rysownik,
architekt, pisarz i poeta. Członek drugiego
bractwa prerafaelitów

George Frederic Watts, Portret Morrisa

1857- Rossetti z Zakonem Sir Galahada
podjęli się dekoracji na ścianach
uniwersyteckiej Sali Debating Hall e
Oxfordzie – temat: Morte d’Arthur
Malory’ego
Rossetti, Lancelot ma wizję Graala, studium do malowideł w bibliotece
1861 Morris założył firmę Morris, Marshall,
Faulkner & Co. Do spółki z Rossettim,
Burne-Jonesem, Fordem Madoxem
Brownem and Philipem Webbem,
Charlesem Faulknerem oraz P. P.
Marshallem,Faulkner był w Zakonie Sir
Galahada a Marshall był przyjacielem
Browna and Rossettiego. Firma miała
wykonywać witraże, elementy metalowe,
Jedno z pierwszych
papierowe, drukowane tkaniny, tapety oraz
dywany. Najwięcej zleceń było dla kościołów. designerskich realizacji
Morrisa:
Zielona Jadalnia, 1862
Arts and Crafts Movements

program odrodzenia sztuki i

rzemiosła
Jane Burden
1859 zaręczyny
Muza Rossettiego
Rossetti
Rossetti
PHILIP WEBB i WILLIAM MORRIS, RED HOUSE, LONDYN, 1859
WILLIAM MORRIS

KRÓLOWA GINEWRA

OLEJ NA PŁÓTNIE

71,8 x 50,2 cm

TATE GALLERY, LONDYN

Olśniewająco piękna żona króla Artura. Córka jego przyjaciela i sojusznika Leodegrance'a
(Leodegana) - króla Cameliard, siostra Gwenhwyfach. W niemal wszystkich wersjach
legendy bezdzietna.
Artur ożenił się z Ginewrą w wieku 13 lat, wraz ze wstąpieniem na tron, w imię sojuszu z jej
ojcem Leodegrance'm - bądź też, gdy spotkawszy ją w czasie jednej ze swych misji zakochał
się w niej bez pamięci. W legendach arturiańskich powtarza się motyw porwania Ginewry.
W jednych wersjach porwał ją król Melwas i uwięził w swojej twierdzy w Glastonbury, wg.
Życia Gildas Ginewra została uwięziona dzięki mediacji św. Gildasa, zamin jeszcze Artur
rozpoczął oblężenie twierdzy. W innych wersjach porywaczem był Malagant, były rycerz
Okrągłego Stołu, który stał się nieprzyjcielem Artura.
Ukochanym Ginewry był przyjaciel króla Artura, Lancelot z Jeziora, który obrał ją za damę
swego serca, dokonywał w jej imię bohaterskich czynów i zaprzysiągł bronić z mieczem w
ręce jej czci i sławy. Ginewra wygnała Lancelota z zamku, gdy ten zdradził ją z Elaine z
Corbenic, która dzięki czarom przybrała postać żony Artura i zwabiła tym sposobem jej
ukochanego do swego łoża.
Ujawnienie romansu Ginewry i Lancelota przez synów króla Lota, było przyczyną rozłamu
wśród Rycerzy Okrągłego Stołu. Lancelot w obronie ukochanej zabił kilku swoich byłych
przyjaciół, potem walczył z samym królem Arturem. Kiedy Artur walczył z Lancelotem,
zostawił Ginewrę pod opieką swojego syna - Mordreda, a ten postanowił zająć miejsce ojca
na tronie i u boku Ginewry. Ostatecznie w bitwie pod Camlann Mordred zabił Artura, ale
najpierw sam otrzymał śmiertelną rannę, razem ze śmiercią Artura, upadł Camelot. Po tych
wszystkich wydarzeniach Ginewra złożyła śluby zakonne.
Red House featured ceiling paintings by Morris, wall-hangings designed by
Morris and worked by himself and Jane; furniture painted by Morris and
Rossetti, and wall-paintings and stained- and painted glass designed by Burne-
Jones.[12]
The garden is also
significant, being an early
example of the idea of a
garden as a series of exterior
"rooms". Morris wanted the
garden to be an integral part
of the house, providing a
seamless experience. The
"rooms" consisted of a herb
garden, a vegetable garden,
and two rooms full of old-
fashioned flowers —
jasmine, lavender, roses, and
an abundance of fruit trees
— apple, pear and quince.
Burne-Jones started some wall paintings of
The Wedding of Sir Degravant but he never
finished them. A detail is shown here. The
portly figure is a portrait of Morris.
The link to the marriage of Jane
and William Morris is evident
in the picture of the Wedding
Breakfast, where the crowned
couple at the back of the
picture are obviously the
Morrises.
 KELMSCOTT MANOR OD 1869
In 1869, Morris and Rossetti rented a country house, Kelmscott Manor at Kelmscott,
Oxfordshire, as a summer retreat, but it soon became a retreat for Rossetti and Jane
Morris to have a long-lasting and complicated liaison. The two spent summers there,
with the Morris children, while Morris himself traveled to Iceland in 1871 and 1873

country home of
the writer,
designer and
socialist William
Morris from 1871
until his death in
1896
 KELMSCOTT HOUSE

Kelmscott House is a historic building

in Hammersmith, the London home of
William Morris from April 1879 to his
death in October 1896.
Originally called "The Retreat", Morris
renamed it after the Oxfordshire village
of Kelmscott where he had lived at
Kelmscott Manor from June 1871.

Nearby, Morris began his "adventure in

printing" with his private press, the
Kelmscott Press, which he started in
1891 at 16 Upper Mall, Hammersmith.
KELMSCOTT PRESS
Założone w 1860 w Londynie tzw. II Bractwo
Prerafaelitów, złożone m.in. z Williama
Morrisa , Waltera Crane'a , Edwarda Burne -
Jonesa , Kate Greenway i głównego ideologa
Johna Ruskina rozpoczęło działalność
wydawniczą bibliofilskiej drukarni Kelmcott
Press. Głównym twórcą grupy był Morris,
który pragnąc odrodzenia dawnej sztuki
drzeworytniczej, założył szkołę drzeworytu
w Birmingham. Własnoręcznie projektował i
wykonywał czcionki, klocki drzeworytnicze,
drobne ozdobniki drukarskie, wiele dzieł
osobiście ręcznie drukował i oprawiał.
Ideałem sztuki drukarskiej, który Morris
twórczo naśladował były renesansowe druki
włoskie.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/co
mmons/7/71/Kelmscott_Press_Typefaces_D
etail.jpg
Geoffrey Chaucer, The Works (called the Kelmscott Chaucer) (1896)
Ilustracje: Burne- Jones
Geoffrey Chaucer

(1343-1400) – angielski poeta, filozof i dyplomata.

Najważniejszym i najbardziej znanym

dziełem Chaucera są Opowieści
kanterberyjskie (The Canterbury Tales)

historie opowiadane przez grupę

pielgrzymów, zdążających z Southwark do
grobu Thomasa Becketa w Canterbury

Portret Chaucera, manuskrypt Opowieści

kanterberyjskich, XV w.
GOLDEN TYPE

Golden type was

created by the
English design
reformer William
Morris in 1890.
He sought to
recapture the dark
and solemn density
of Nicolas Jenson’s
pages. Morris was a
design reformer
who was critical of
industrial
production and saw
ugliness in
nineteenth-century
commercial
printing.
WILLIAM MORRIS

TULIPAN

OŁÓWEK I AKWARELA

SZKIC NADRUKU

TKANINA

1873
 Lancelot, Launcelot, najsłynniejszy z rycerzy
Okrągłego Stołu, wcielenie ideału
średniowiecznego wojownika bretońskiego.
Syn króla Bana, porwany w dzieciństwie przez
czarodziejkę Vivien, od 18 roku życia
przebywał na dworze króla Artura. Ulubieniec
władcy, zakochał się (z wzajemnością) w
królowej Ginewrze, co zamknęło mu drogę do
odnalezienia św. Graala (tylko rycerz bez skazy
mógł zdobyć relikwię). Ojciec Sir Galahada ze
związku z Elaine, którą pod wpływem czarów
Lancelot wziął za królową. Wygnany przez
Artura z królestwa, toczył z nim wojnę,
śmiertelnie ranił Sir Gawaina, któremu legenda
przypisuje odnalezienie św. Graala. Po
powrocie do Anglii, na wieść o śmierci króla,
rozwiązaniu Okrągłego Stołu i złożeniu ślubów
zakonnych przez Ginewrę, wstąpił do
William Morris/The Bridgeman Art klasztoru, gdzie zmarł niedługo po swojej
Library/Getty Images ukochanej. Legendę Lancelota tworzyli w XII i
XV w. Chrétien de Troyes i Th. Malory.
King Arthur and Sir Lancelot, 1862 (stained
glass) Bohaterem swoich utworów uczynili rycerza:
A. Tennyson, E. A. Robinson, J. Cocteau.
 Tristan i Izolda – bohaterowie
legendy celtyckiej, związanej z
opowieściami o królu Arturze. Jej
najstarsze pisemne wersje pochodzą z
XII wieku, a sama legenda stała się
inspiracją dla wielu średniowiecznych
utworów literatury europejskiej.

Legenda ta opowiada o tragicznej

miłości rycerza Tristana i irlandzkiej
księżniczki Izoldy Jasnowłosej,
którzy przez przypadek zakochują się
w sobie. W opowieści występuje
także król Kornwalii Marek - mąż
Izoldy oraz Izolda o Białych Dłoniach
– żona Tristana.
Window 9 of a series by Morris, Marshall, Faulkner and
Co in 1862, telling the story of Sir Tristram and Isoude.

These panels were commissioned by Walter Dunlop for

his home Harden Grange in 1862. Dunlop most likely
met Rossetti and Morris through John Aldham-Heaton of
Woodbank', Bingley. These are important panels as they
were made for a private residence instead of a house .
EDWARD BURNE JONES
ur. 1833 w Birmingham, zm. 1898 w
Londynie)
ZŁOTE SCHODY
1880

olej na płótnie
269,2 x 116.8 cm
Tate Gallery
Tate Gallery tak prezentuje obraz:

raczej nastrój niż konkretna historia

chyba specjalnie enigmatyczny

temat spowodował liczne dociekania

18 kobiet to duchy w zaczarowanym śnie

XIX-wieczna teoria: wszystkie sztuki aspirują

do muzyki
Kim są kobiety?

Skąd schodzą?

Dokąd idą?
Kobiety są prawie takie same

tak samo ubrane

nawet twarze mają podobne

niektóre mają instrumenty

od niektórych bije blask ( od głów)

wszystkie są bose

boginie?

anioły?
Pytania:

Co może oznaczać

wertykalny kształt kompozycji?

-

złoty odcień schodów?

-

-Tylko jedna kobieta patrzy na widza –

-- jak można to interpretować?

-odmiennie w stosunków do większości

-dzieł prerafaelitów – nie ma odniesień

-literackich.
The Last Sleep of Arthur in Avalon
Edward Burne Jones,
Ostatni sen Artura
 Rycerze Okrągłego Stołu - według legend arturiańskich 150 rycerzy zasiadających
przy Okrągłym Stole na dworze króla Artura (choć wedle rozmaitych przekazów
wymienia się ich także 25 lub 50). Jego kształt miał eliminować wszystkie kłótnie
między rycerzami o pierwszeństwo. Misją Rycerzy Okrągłego Stołu było poszukiwanie
Świętego Graala.
RYCERZE OKRĄGŁEGO STOŁU, malowidło XV w
Został królem po wyjęciu wbitego w kamień
niestety podczas pewnej bitwy miecz uległ
złamaniu, więc Artur otrzymał od Nimue,
Pani Jeziora miecz Caliburn
Ten po śmierci Artura z rąk popleczników
Medrauta zawędrował z nim na Avalon, aby
tam czekać na powrót do świata żywych i
walczyć za dobro, prawość i braterstwo, a
przede wszystkim miłość.
Za radą czarownika Merlina założył rycerskie
Bractwo Okrągłego Stołu, mające walczyć ze
złem, któremu przewodził Morgan
Mmynvawr. Artur w wieku 13 lat ożenił się z
Ginewrą. Został koronowany w wieku lat 15.
Zbudował najpotężniejszy zamek Camelot,
nie jak dotąd sądzono w Kornwalii, lecz na
Półwyspie Lleyn, skąd w mgliste wieczory
widział Avalon, obecnie wyspę Bardsay
Król Artur miał być bardzo sprawiedliwym
władcą, który wprowadził prawo w Brytanii,
jak kraj długi i szeroki. Jego rycerze mieli
poszukiwać świętego Graala. Graal mógł
zostać znaleziony tylko przez najbardziej
prawego spośród ludzi. Po pojawieniu się
kielicha na zamku Camelot zorganizowano
wyprawę poszukiwawczą, zakończoną
sukcesem za sprawą Galahada. Później, po
przybyciu Morgan Mmynvawr, będącego, wg
najbardziej znanej wersji legendy,
nieślubnym synem Artura i jego przyrodniej
siostry Anny- (znanej także w innych
wersjach jako Morgan le Fay), jak również na
skutek romansu Ginewry)z rycerzem Sir
Lancelotem nadszedł koniec Okrągłego
Stołu.
Po śmierci w walce wynikłej z powodu przewrotu (Malory
podaje, że zabiła go własna przyrodnia siostra, Morgana, Artur
został zabrany łodzią do Avalonu, aby tam leczyć się i czekać
na czas swojego powrotu. Po bitwie zrzekł się korony na rzecz
syna Cadwy'ego, co spowodowało upadek konfederacji księstw
brytyjskich. Zaraz po śmierci Artura Merlin udał się na wyspę
Bardseyw towarzystwie dziewięciu bardów, zabierając ze sobą
trzynaście skarbów Brytanii

Zamieszkał on podobno w szklanym zamku, gdzie czeka

uśpiony na powrót Artura, możliwe, że Artura I

Pierwsze wzmianki o Arturze znajdują się w Historia

Britonum mnicha Nenniusa, napisanej około 830, oraz
Annales Cambriae, walijskiej kronice z około 960 (tam
właśnie pojawia się, uważany za autentyczny, zapis o śmierci
Artura w bitwie pod Camlan). Dzisiejszą postać nadał
legendzie w dużym stopniu dwunastowieczny walijski
kronikarz, piszący po łacinie Geoffrey z Monmouth oraz
tworzący po francusku poeci (Wace of Jersey, Chretien de
Troyes).
The Madness of Sir Tristram: 1862

Burne-Jones, The Madness

of Sir Tristram, 1862. Sir
Tristram discovers false
evidence of Iseult's love for
Sir Kay Hedius. Sir Tristram
is driven to madness, and
retreats to a forest, where he
lives like a wild man, fed by
herdsmen and
shepherds. The design
comes from a set of thirteen
stained glass panels
illustrating the story of Sir
Tristram, which Burne-Jones
designed for Morris and
Company. He became a
partner in the firm in 1861.
Georgiana Burne-Jones

In 1856 Burne-Jones became engaged

to Georgiana MacDonald (1840–
1920), one of the MacDonald sisters.
She was training to be a painter, and
was the sister of Burne-Jones's old
school friend. The couple married in
1860, after which she made her own
work in woodcuts and became a close
friend of George Eliot. (Another
MacDonald sister married the artist
Sir Edward Poynter, a further sister
married the ironmaster Alfred
Baldwin and was the mother of the
Prime Minister Stanley Baldwin, and
yet another sister was the mother of
Rudyard Kipling. Kipling and
Baldwin were thus Burne-Jones's
nephews).
In 1867 Burne-Jones and his wife
settled in Fulham, London. Morris
later fell in love with Georgiana, but
she rejected him.
Margaret Burne Jones
 Katie Lewis: 1866

Margaret Burne Jones

The Beguiling of Merlin: 1873-74
Merlin - jeden z bohaterów legend
arturiańskich. Wielki czarodziej. Przyjmuje
się, że postać tę wymyślił Geoffrey z
Monmouth, przy czym pierwowzorem
Merlina był walijski wieszcz i bard -
Myrrdin. Latynizując to imię, Geoffrey
wymyśla formę Merlinus, choć prawidłowa
byłaby raczej "Merdinus". Ta ostatnia jednak
zbyt kojarzyłaby się z ordynarnym słowem
"merde." Merlin był stworzony przez Mab -
królową magii - lecz urodziła go kobieta,
która potem zmarła. W innej wersji legendy,
Merlin był synem szatana i śmiertelnej
kobiety - szatan spłodził go by czynił zło na
świecie, lecz Merlin wykorzystał
odziedziczoną szatańską moc do czynienie
dobra
This story is taken from the Arthurian
Legends, which were the artist’s favourite
subjects. Merlin had fallen in love with
Nimue (also called Nimiane, Vivian or
Vivien). She profited from his infatuation by
learning his skills in enchantment. Here she
is shown sending Merlin into a deep sleep.
The intensity and close relationship between
the two figures may be read as a reflection of
the artist’s own private life. Burne-Jones had
become infatuated with one of his admirers,
Mary Zambaco (a member of the Ionides
family who were important patrons of
contemporary art in 19th century London)
in the 1860s. They remained close during the
early 1870s.
The long sinuous lines of Nimue’s figure and
of the hawthorn trees behind still entrance
the spectator, just as they entranced Merlin
in the legend and contemporaries of Burne-
Jones. The writer Oscar Wilde described the
work as being ‘full of magic.’
Burne-Jones, Merlin and Nimue,
1861. Nimue was Merlin's
apprentice/lover. What are Merlin and
Nimue thinking/feeling?
The Dream of Launcelot at the Chapel of the San Graal: 1895-96
 The Heart of the Rose: 1889

Burne-Jones, The Heart of the Rose, wool tapestry, 1901--another work not strictly
Arthurian, but very strongly medieval in theme. In medieval literature, the rose
frequently embodies both spiritual and sexual meanings. The light colored band
running vertically through the work is the result of a less than perfect scan, not a
feature of the original tapestry.
Spory zaczynają się już przy samej
etymologii słowa. Niektórzy wskazują na
łacińskie słowo "gradualis" ("stopień") jako
źródłosłów. Według tych badaczy Graal
może być postrzegany jako kolejny
stopień... Czego? Oświecenia, którego
zwieńczeniem jest całkowita wiedza, dająca
moc równą Boskiej? A może Graal jest tylko
nazwą kolejnego poziomu wtajemniczenia w
sekretnym spisku, dążącym do przejęcia
władzy nad światem? A może, zgodnie z
hinduistycznymi tradycjami, Graal to jeden
ze szczebli, po których wspinamy się
dążąc do nirwany?