Kahirapan

Sa bawat sulok ng ating bansa, makikita natin ang mga taong nabibilang sa

mahihirap. Sila ang mga taong walang sapat na kakayahan at oportunidad upang

umangkop sa mga pangangailangan ng kanilang pamilya. Sa kabila ng mga pagsubok na

kanilang kinakaharap, patuloy silang lumalaban at nagpupunyagi upang makamit ang

magandang kinabukasan. Ngunit sa gitna ng mga hamon at paghihirap na kanilang

kinakaharap, madalas silang nababalewala at hindi nabibigyan ng sapat na atensyon. Ang

mga isyung pangkahirapan ay madalas na nalulunod sa mga isyung pulitikal at

ekonomiko ng ating bansa. Ngunit hindi natin dapat kalimutan na ang mga mahihirap ay

may mga pangangailangan at karapatan na dapat bigyan ng pansin at solusyon. Una sa

lahat, kailangan nating bigyan ng sapat na pagkakataon ang mga mahihirap upang

umangkop at umunlad. Dapat nating bigyan sila ng edukasyon na magbibigay sa kanila

ng kaalaman at kakayahan upang makahanap ng maayos na trabaho. Ang edukasyon ay

susi sa pag-unlad at pag-angat mula sa kahirapan. Kailangan din nating tiyakin na ang

mga paaralan sa mga lugar na pinakamahihirap ay may sapat na pasilidad at mga guro na

handang maglingkod sa kanila. Pangalawa, kailangan nating bigyan ng sapat na

serbisyong pangkalusugan ang mga mahihirap. Ang kalusugan ay isa sa mga

pangunahing pangangailangan ng tao. Dapat nating tiyakin na may sapat na mga ospital,

klinika, at mga gamot na abot-kaya para sa mga mahihirap. Hindi dapat sila mabalewala

at hindi dapat sila mamatay dahil lamang sa kakulangan ng serbisyong pangkalusugan.

Pangatlo, kailangan nating bigyan ng oportunidad ang mga mahihirap upang magkaroon

ng trabaho at kabuhayan. Dapat nating itaguyod ang mga programa at proyekto na

magbibigay sa kanila ng sapat na kita at magandang trabaho. Ang pagkakaroon ng

trabaho ay magbibigay sa kanila ng dignidad at pagkakataon upang umunlad. Sa huli,

hindi natin dapat kalimutan na ang mga mahihirap ay mga tao rin na may mga pangarap

at ambisyon sa buhay. Hindi natin sila dapat i-discriminate o i-judge base lamang sa

kanilang kalagayan. Dapat nating bigyan sila ng pagkakataon upang magpakitang-gilas at

magkaroon ng pantay na pagkakataon sa lipunan. Sa ating mga kamay ang kapangyarihan

upang baguhin ang kalagayan ng mga mahihirap. Tayo ang mga mamamayan na may

kakayahan at oportunidad upang makatulong sa kanila. Kailangan nating magsama-sama

at magsikap upang matugunan ang kanilang mga pangangailangan. Sa pamamagitan ng

pagtulong sa mga mahihirap, hindi lamang sila ang magbebenepisyo, kundi pati na rin

ang ating lipunan bilang isang buo at maunlad na bansa. Sa bawat hakbang na ating

gagawin, sana ay lagi nating isaisip ang mga salitang “malasakit” at “pagkakapantay-

pantay”. Sa pamamagitan ng pagkakapit-bisig at pagtulong sa isa’t isa, magkakaroon tayo

ng isang lipunan na walang mahihirap. Isang lipunan kung saan ang bawat mamamayan

ay may pantay na pagkakataon upang umunlad at magkaroon ng magandang

kinabukasan. Hindi natin dapat ipagwalang-bahala ang mga mahihirap. Dapat nating

bigyan sila ng pagkakataon, serbisyo, at respeto na nararapat nilang matanggap bilang

mga mamamayan ng ating bansa. Sa ganitong paraan, magkakaroon tayo ng isang

lipunan na tunay na makatarungan at maunlad.