‫ﻣﻘﺎﻟﻪ اي‬

‫درﺑﺎره ﻋﻬﺪ ﻋﺘﯿﻖ‬

 ‫‪1‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺸﮫﻮر ﺗﻤﺎم داﺳﺘﺎنھﺎی روزﮔﺎر آﻏﺎز ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪:‬‬
‫ﻏﯿﺮ از ﺧﺪا ھﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد‬ ‫ﯾﮑﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮد‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ھﺮ وﻗﺖ اﯾﻦ ﻋﺒﺎرت را ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﯾﮏ اﻓﺴﺎﻧﻪ در ذھﻦ ﻣﺎ ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﻣــﺎ در اﯾﻨﺠــﺎ ﻧﻤــﯽﺧــﻮاھﯿﻢ‬
‫داﺳﺘﺎن و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ واﻗﻌﯿﺖ ﻣﺤﺾ اﺷﺎره ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﮫﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ‪:‬‬
‫ﻏﯿﺮ از ﺧﺪا ھﯿﭻ ﮐﺲ و ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ! ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﺻﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ ﺑــﺎ ﮐﻤــﮏ اﺳــﺘﺪﻻل و ﻓﻠﺴــﻔﻪ ﺑــﻪ ﻣــﺎ ﺑﮕﻮﯾــﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺪاﺋﯽ وﺟــﻮد دارد‪ ،‬ﺑــﺮاﯾﻦ‬
‫اﺳﺎس ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ھﺴﺖ و ﺷﮑﯽ در ھﺴﺘﯽ او وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺑﺎ ھﻢ از ﻣﻮردی ﺑﻪ ﻧﺎم آﻓﺮﯾﻨﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪:‬‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﯾﺎ ھــﺰاران ﺳــﺎل ﭘــﯿﺶ و از ازل ﺟــﺰ ﺧــﻮد ﺧــﺪا ھــﯿﭻ ﭼﯿــﺰ و ھــﯿﭻ ﮐــﺲ ﻧﺒــﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬آﺳﻤﺎن‪ ،‬زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺎﺋﻨﺎت‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺷﻤﺴﯽ‪ ،‬ھﯿﭻ و ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﺪا اﻣﺎ در ﻣﻘﻄﻌــﯽ از زﻣــﺎن ﮐــﻪ‬
‫ﻣﺎ آن را ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ﺧﺪا اراده ﻧﻤﻮد از اﯾﻦ »ھﯿﭻ« ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺿﯿﻪھﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ در ﻣﻮرد ﭘﯿﺪاﯾﺶ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑــﻪ ﺳــﺎدﮔﯽ ﺑﮕــﻮﺋﯿﻢ ﮐــﻪ‬
‫ﻣﻨﺸﺎء ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻧﻪ ﯾﮏ ﺳﻠﻮل‪ ،‬ﻧﻪ ﯾﮏ اﺗﻔﺎق‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ارادۀ ﺧﺪاﺋﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺪا ﭼﻨــﯿﻦ ﺧﻮاﺳــﺖ و ﭼﻨــﯿﻦ ﺷــﺪ‪ ،‬در آﯾــﻪ اول ﺳــﻔﺮ‬
‫ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ‪» :‬در اﺑﺘﺪا ﺧﺪا آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ را آﻓﺮﯾﺪ« و ﻧﺤﻮۀ اﯾﻦ آﻓﺮﯾﻨﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻧﻔــﺲ ﭘــﺎک ﺧــﻮدش را ﺑــﻪ‬
‫دل ﭘﻮﭼﯽ داد‪ ،‬و از آن »ھﯿﭻ« ﮐﻪ ﺑﻮد ﮐﺎﺋﻨﺎت ﯾﺎﻓﺖ اﺳﺎس!‬
‫ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ھﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﺪا و اﯾﻦ ھﺴﺘﯽ ﻣﻄﻠﻖ و ازﻟﯽ اراده ﻧﻤﻮد و از آن »ﭘﻮﭼﯽ« ﭼﯿﺰی آﻓﺮﯾﺪ و ﭼﻪ ﺑﻮد اﯾــﻦ ﭼﯿــﺰ؟‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ھﻤﺎن ﺳﻠﻮل اوﻟﯿﻪ! ﺷﺎﯾﺪ اﻧﻔﺠﺎری در ﺧﻼء‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ و ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ھﻢ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ...‬ﭼــﻪ‬
‫ﻣﺪت اﯾﻦ ﮐﺎﺋﻨﺎت آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ! اﻟﺒﺘﻪ اﺷﺎرات ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس راﺟﻊ ﺑﻪ دورۀ آﻓــﺮﯾﻨﺶ اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ ﮐﺎﺋﻨــﺎت در ﺷــﺶ روز‬
‫آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ روزھﺎ ھﻤﺎن ‪ 24‬ﺳــﺎﻋﺖ ﺧﻮدﻣــﺎن اﺳــﺖ‪ ،‬ﻧﻤــﯽداﻧــﯿﻢ‪ ،‬ﭼــﻮن آﯾــﻪای در ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس ھﺴــﺖ ﮐــﻪ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﯾﮏ روز در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﭼﻮن ھﺰار ﺳﺎل‪ ،‬و ھــﺰار ﺳــﺎل‪ ،‬ﭼــﻮن ﯾــﮏ روز‪ «.‬ﭘــﺲ طــﻮل اﯾــﻦ روزھــﺎ ﭼــﻪ ﻣــﺪت ﺑــﻮده اﺳــﺖ‪،‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ! ﺷﺎﯾﺪ ھﺮ روز ھﺰار ﺳﺎل‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺳﺎل و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ ...‬ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﺤﺪود ﺑﻪ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ روز اول ﯾﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ اول ﭼﻪ ﭼﯿﺰی آﻓﺮﯾــﺪه ﺷــﺪ؟ ﺑــﺎ ھــﻢ ﺑــﻪ ﻓﺼــﻞ اول ﮐﺘــﺎب ﭘﯿــﺪاﯾﺶ رﺟــﻮع ﮐﻨــﯿﻢ‪ .‬روز اول ﯾــﺎ‬
‫ﻣﺮﺣﻠﻪ اول ﺧﺪا آﺳﻤﺎنھﺎ و زﻣﯿﻦ را ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ اﯾﺠﺎد ﺷﻮﻧﺪ‪ ...‬زﻣﯿﻦ ﺻﺎف و ﺧﺎﻟﯽ از ﺳﮑﻨﻪ و ﻗﻄﻌــﻪای ﭘــﺮ از آب ﺑــﻮد و روح‬
‫ﺧﺪا ﺑﺮ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ و اﯾﻦ آبھﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺧﺪا از دل ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﻄﻠﻖ روﺷــﻨﺎﺋﯽ را اﻓﺮﯾــﺪ و روﺷــﻨﺎﺋﯽ و ﺗــﺎرﯾﮑﯽ را از ھــﻢ‬
‫ﺟﺪا ﮐﺮد‪ ،‬و »روﺷﻨﺎﺋﯽ را روز ﻧﺎﻣﯿﺪ و ﺗﺎرﯾﮑﯽ را ﺷﺐ«‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﯾــﻦ ﺷــﺐ و روز ﻧﺎﺷــﯽ از طﻠــﻮع و ﻏــﺮوب ﺧﻮرﺷــﯿﺪ ﻧﺒــﻮد‪ ،‬ﭼــﻮن‬
‫ھﻨﻮز ﺧﻮرﺷﯿﺪی ﺧﻠﻖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ روز اول ﯾﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ اول ﮐــﻪ ﺷــﺎﻣﻞ روﺷــﻨﺎﺋﯽ ﯾــﺎ ﺻــﺒﺢ و ﺗــﺎرﯾﮑﯽ ﯾــﺎ ﺷــﺐ ﺑــﻮد‪،‬‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫در ظﺎھﺮ اﻣﺮ ﮔﻮﯾﺎ زﻣﯿﻦ ﺷﺎﻣﻞ ﺧﺸﮑﯽ و درﯾﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪا در روز و ﻣﺮﺣﻠﻪ دوم اراده ﻧﻤﻮده ﮐﻪ درﯾﺎ را ﺑﺎ اﯾﺠﺎد ﻓﺎﺻــﻠﻪ‬
‫در ﻣﯿﺎن آﺑﮫﺎ ﻣﻨﺸﻌﺐ ﮐﻨﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﺸﮑﯽھﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی از ﻣﯿــﺎن درﯾﺎھــﺎ ظــﺎھﺮ ﮔﺮدﯾـﺪ و ﺧــﺪا ﺧﺸــﮑﯽ را زﻣــﯿﻦ و‬
‫ھﻤﭽﻨﯿﻦ آﺑﮫﺎ را درﯾﺎ ﻧﺎﻣﯿﺪ و ﺧﺪا اراده ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﮔﯿﺎھﺎن‪ ،‬درﺧﺘﺎن‪ ،‬ﻣﯿﻮه و ﺣﯿﺎت ﻧﺒﺎﺗﯽ از زﻣــﯿﻦ ﺳــﺮ ﺑــﺮآورد و ﺑــﻪ ﻣﺤــﺾ اراده و‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا زﻣﯿﻦ ﺛﻤﺮ داده و درﺧﺘﺎن ﻣﯿﻮه دادﻧﺪ‪ .‬و روز ﺳﻮم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬و روز ﯾﺎ ﻣﺮﺣﻠــﮥ ﭼﮫــﺎرم ﺧــﺪا اراده ﻓﺮﻣــﻮد ﮐــﻪ ﺳــﺘﺎرﮔﺎن‬
‫آﺳﻤﺎن را ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﺎه ﻧﯿﺰ در زﻣﺮۀ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت روز ﭼﮫﺎرم ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬و در آن روز ﺑــﻮد ﮐــﻪ وظﯿﻔــﮥ روﺷــﻨﺎﺋﯽ ﺑﺨﺸــﯿﺪن‬
‫ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻋﮫﺪه ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﮫﺎده ﺷﺪ و روز و ﺷﺐ ﻓﻠﮑﯽ اﯾﺠﺎد ﮔﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫در روز ﭘﻨﺠﻢ ﺧﺪا اراده ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت درﯾﺎﺋﯽ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن و ﺟﺎﻧﻮران را ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ و ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در روز ﺷﺸﻢ ﺧﺪا ﺷﺎھﮑﺎر ﺧﻠﻘﺖ را ﺑﺎ آﻓﺮﯾﻨﺶ اﻧﺴــﺎن اﻧﺠــﺎم داد و او ﺑــﺎ آﻓــﺮﯾﻨﺶ اﻧﺴــﺎن ﻋﻨــﺎن ﺧﻠﻘــﺖ زﻣــﯿﻦ را ﺑــﻪ دﺳــﺘﺎن‬
‫اﻧﺴﺎن ﺳﭙﺮد ﺗﺎ ﺑﺮآن ﻧﻈﺎرت و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫و روز ھﻔﺘﻢ ﺧﺪا از ﮐﺎر ﺧﻠﻘﺖ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ داﺳﺘﺎن ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﺑﯿﺎن ﮔﺮدﯾﺪ‪...‬‬
‫آﯾﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﺳﺎده‪ ،‬اﯾﻦ آﻓﺮﯾﻨﺶھﺎ از »ھﯿﭻ« ﭼﻪ درﺳﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽآﻣﻮزد؟‬
‫آﻗﺎی اﻟﻒ در ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﺆال ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫اﺻﻼ ً ﻧﻤﯽﺧﻮاھﻢ ﻓﮑﺮم را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮفھﺎ ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻐﺰم ﮐﺸﺶ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ ﻗﺪری ﻋﻈﯿﻢ و ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻘﻠــﻢ ﻗــﺪ‬
‫ﻧﻤﯽدھﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫آﻗﺎی ب ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫اﺻﻼ اﯾﻦ ﺣﺮفھﺎ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ دارد؟ ﻋﻠﻢ و داﻧــﺶ ھﻤــﻪ ﭼﯿــﺰ را روﺷــﻦ ﮐــﺮده اﺳــﺖ‪ ...‬داﻧﺸــﻤﻨﺪان و ﻣﺘﻔﮑــﺮان ﺗــﺎ اﻋﻤــﺎق ﻓﻀــﺎ‬
‫رﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪھﺎی ﺑﺴﯿﺎری را ﮐﺸﻒ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻣﻦ اﺻﻼ ً ھﯿﭻ ﺗﺼﻮری از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ذھﻨﻢ راه ﻧﻤﯽدھﻢ‪....‬‬
‫آﻗﺎی ج ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺧﻮب ﺧﺪا ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل اﺳﺖ‪ ،‬ھﯿﭻ ﮐﺎری از او ﺑﻌﯿــﺪ ﻧﯿﺴــﺖ‪ ...‬ﻣﻤﮑــﻦ اﺳــﺖ ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس ﺣﻘﯿﻘــﺖ را ﮔﻔﺘــﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﻣﺎ را ﭼﻪ ﮐﻪ ﺳﺮ از اﯾﻦ رﻣﻮز و اﺳﺮار در آورﯾﻢ‪...‬‬
‫آﻗﺎی دال ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﮔﯿﭻ ﺷﺪهام‪ ...‬اﯾﻦ ﺧﺪا ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻈﯿﻢﺗﺮ و ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﮐﺎﺋﻨﺎت ﺑﺎﺷﺪ؟!! وﻗﺘﯽ ﺑــﻪ ﻣﻨﻈﻮﻣــﻪ ﺷﻤﺴــﯽ ﻓﮑــﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﮫﮑﺸﺎن راه ﺷﯿﺮی ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺷﻤﺴﯽ ﺑﺨﺶ ﮐﻮﭼﮑﯽ از آن اﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ...‬وﻗﺘﯽ ﺑــﻪ ﻣﯿﻠﯿــﻮنھــﺎ‬
‫ﮐﮫﮑﺸﺎن دﯾﮕﺮی ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ...‬وﻗﺘــﯽ ﺑــﻪ اﯾــﻦ ﻧﻈــﻢ‪ ،‬ﺑــﻪ اﯾــﻦ ﮔــﺮدش ﻣــﻨﻈﻢ‪ ،‬ﺑــﻪ ﺷــﺐ و روز‪ ،‬ﺑــﻪ ﺑﮫــﺎر و ﺗﺎﺑﺴــﺘﺎن و ﭘــﺎﺋﯿﺰ و‬
‫زﻣﺴﺘﺎن‪ ...‬و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﯿﮫﺎﻧﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﭘﺲ و ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ...‬ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿــﺰی ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻧﻈــﺮم‬
‫ﺧﻄﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺎﻟﻖ آن اﺳﺖ و ﺑﺲ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦھﺎ را دارﯾﺪ؟‬
‫آﯾﺎ ھﻢ ﻓﮑﺮ آﻗﺎی اﻟــﻒ ھﺴــﺘﯿﺪ و از ﻋﻈﻤــﺖ و ﻧﻈــﻢ ﮐﺎﺋﻨــﺎت ﻣﺒﮫــﻮت ﺷــﺪهاﯾــﺪ‪ ،‬از اﯾــﻦ ﻧﻈــﺮ ھــﻢ ﻓﮑــﺮ اﻧﺴــﺎنھــﺎی اﻧﺪﯾﺸــﻤﻨﺪ‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ُﺑﻌﺪ ﻋﻈﯿﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاھﯿﺪ ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ در اﺷﺘﺒﺎه ھﺴﺘﯿﺪ‪ .‬ھﻤــﯿﻦ ﺗﺄﻣــﻞھــﺎ ﺑــﻮده اﺳــﺖ‬
‫ﮐﻪ اﻧﺴﺎن را ﺣﺪاﻗﻞ وارد ﻋﺮﺿﻪ اﺧﺘﺮاﻋﺎت و اﮐﺘﺸﺎﻓﺎت و ﺣﺪاﮐﺜﺮ وادار ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬واﻗﻌﺎً ﯾﮑﯽ از راهھــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﺶ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ھﻤﯿﻦ ﻋﻈﻤﺖ و ﻧﻈﻢ ﮐﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاھــﺪ ﻣﺨﻠﻮﻗــﺎﺗﺶ او را ﺟــﻼل‬
‫دھﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ او ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﮐﯿﺴﺖ و آﻧﮫﺎ ﮐﯽ ﻣــﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ و وظﯿﻔــﻪ آﻧــﺎن‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺧﺪای ﻋﻈﯿﻢ ﭼﯿﺴﺖ!‬
‫اﻣﺎ ھﻢ ﻓﮑﺮان آﻗﺎی ب ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را رھﺎ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪهاﻧﺪ‪:‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺘﻔﮑﺮان ﻋﻠﻢ اﻟﮫﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﯾﮏ دﺳــﺖ ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس را ﻧﮕــﻪ داﺷــﺖ و ﺑــﺎ ﭼﺸــﻢ ﺑــﻪ آﺳــﻤﺎنھــﺎ‬
‫ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺎن ﻋﻠﻤﯽ از آﻓﺮﯾﻨﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﯿﺎن اﻟﮫﯿﺎﺗﯽ از آﻓﺮﯾﻨﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ھﯿﭽﮕــﺎه ﻋﻠــﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴــﺘﻪ اﺳــﺖ‬
‫آﻓﺮﯾﻨﺶ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را رد ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪۀ ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﻠﻤﯽ ﺑﯿــﺎن ﮐﻨــﺪ‪ ،‬و ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس ھــﻢ ﯾــﮏ‬
‫ﮐﻨﺎب ﻋﻠﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﮑﺎش ﻋﺎﻟﻤﺎﻧﻪ در ﺧﻠﻘﺖ و آﻓﺮﯾﻨﺶ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯿﺎن ﺳﺎدهای از اﻟﮫﺎم و ﯾﺎ روﯾــﺎﺋﯽ اﺳــﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪۀ ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ در ﻣﻮرد ﺧﻠﻘﺖ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻗﺎی ج ﺑﺮﻋﮑﺲ آﻗﺎی اﻟﻒ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﻮﮐﻮل ﺑﻪ ﺧﺪا ﮐﺮده و ﺧﻮد را ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﺎ اﯾﻦ رﻣﻮز و اﺳــﺮار و ﭘﯿــﺪاﯾﺶ ﮐﺎﺋﻨــﺎت ﻧــﺪارد‪ ...‬اﻣــﺎ آﻗــﺎی‬
‫دال ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﻄﻠﺐ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﻈﻢ و ﻋﻈﻤﺖ ﮐﺎﺋﻨﺎت آﻗﺎی دال را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺎﻟﻖ ﮐﺎﺋﻨﺎت ﻣﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫اﯾﻦ درﺳﺖ ھﻤﺎن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ ھﻤﯿﺸــﻪ ﻣــﺪﻧﻈﺮ داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﯿﻢ‪ .‬ﯾﮑــﯽ از راهھــﺎی ﺷــﻨﺎﺧﺖ ﺧــﺪا ﺗﻌﻤــﻖ در ﻋﻤــﻖ‬
‫آﻓﺮﯾﻨﺶ اوﺳﺖ‪ .‬ﻋﺰﯾﺰان در ﮐﻨﺎر ﮔﻮد اﯾﺴﺘﺎدن و ﺑﻪ ﺑﻪ و ﭼﻪ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻦ و ﮐﻒ زدن ﺑﺮای ﺧﺪا و ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿــﺒﺶ ﺑﯿﮫــﻮده اﺳــﺖ‪.‬‬
‫م اول ﻣﻘﺼﺪ و ھــﺪف ﺧﺎﺻــﯽ درﻧﻈــﺮ داﺷــﺖ‪ ،‬ﺑــﺮای‬ ‫ﺑﺎﯾﺪ وارد ﮔﻮد ﺷﺪ‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ را ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ ﮐﻪ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﺪا در آﻓﺮﯾﻨﺶ آد ِ‬
‫ﺗﮏ ﺗﮏ ﺷﻤﺎ ھﻢ ھﺪف ﺧﺎﺻﯽ درﻧﻈﺮ دارد‪ .‬ﺧﺪا ﮐﺎﺋﻨﺎت و ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ زﻣﯿﻦ را ﺑــﻪ دﺳــﺖ اﻧﺴــﺎن ﻧﺴــﭙﺮد ﮐــﻪ رھــﺎﯾﺶ ﮐﻨــﺪ و ﺑــﻪ‬
‫ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺎرھﺎﯾﺶ ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬ﺧﺪا ھﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﺗﻌــﺪاد ﻣﻮھــﺎی ﺳــﺮ ﻣــﺎ را ﺧــﺪا ﺷــﻤﺮده اﺳــﺖ‪ ،‬آﯾــﺎ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ از اﯾﻦ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻮد؟ ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا آن ﺑﺎﻻﺑﺎﻻھﺎ و ﺑﺴﯿﺎر دور از ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑــﻪ ﮐﺎرھــﺎی ﺑﺰرﮔﺘــﺮی ﭘﺮداﺧﺘــﻪ و‬
‫از ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮری اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ھﻤﮥ ﻣﺎ را ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ...‬وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ؟ آﯾﺎ اﯾﻦ زﺣﻤﺖ را ﺑــﻪ ﺧــﻮد دادهاﯾــﺪ ﮐــﻪ ﻓــﺎرغ از‬
‫ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ او‪ ،‬ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﺷﻮﯾﺪ؟ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﺎطﯿﻦ ھــﻢ ﺧــﺪا‬
‫را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﮫﻢ اﺳﺖ ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺪا اﺳــﺖ‪ ...‬ارﺗﺒــﺎطﯽ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨــﮓ و دوﺳــﺘﺎﻧﻪ! ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﻣــﯽﺷــﻮد اﯾــﻦ‬
‫ارﺗﺒﺎط را ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻮد؟‬
‫ﮔﻮﯾﺎﺗﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ اﯾﻦ ارﺗﺒﺎط‪ ،‬ارﺗﺒﺎط زﻣﯿﻨﯽ ﺑﯿﻦ ﭘﺪر و ﻓﺮزﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺟﻨﺒﻪھﺎی اﯾﻦ ارﺗﺒﺎط زﻣﯿﻨﯽ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ‪ ،‬آﻧﻮﻗــﺖ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮔﻮﯾﺎﺋﯽ از ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ ﺧﺪا و ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ آورﯾﺪ‪.‬‬
‫و ھﻤﯿﻦ ﺗﺸﺎﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻗﺪﯾﻢاﻻﯾﺎم ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ ،‬ﺧﺪا را ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﺧﻄﺎب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺆاﻻت ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﭘﺪر ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻄﺎﮐﺎر ﺧﻮد را طﺮد ﻣﯽﮐﻨﺪ؟‬
 ‫آﯾﺎ ﭘﺪر از ﺑﺮآوردن ﻧﯿﺎزھﺎی ﻓﺮزﻧﺪﻧﺶ ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟‬
‫آﯾﺎ ﭘﺪر ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﺼﺎﻟﺢ و ﭘﯿﺶآﮔﺎھﯿﺶ ﺑﻌﻀﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪھﺎی ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدھﺪ؟‬
‫آﯾﺎ ﭘﺪر از ﮔﻤﺮاه ﺷﺪن ﻓﺮزﻧﺪش اﻧﺪوھﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽﺷﻮد؟‬
‫آﯾﺎ ﭘﺪر از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻓﺮزﻧﺪی ﮐﻪ ﮔﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﻧﻤﯽﺷﻮد؟‬
‫آﯾﺎ ﭘﺪر در ھﻨﮕﺎم ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮزﻧﺪش را دﻟﺪاری ﻧﻤﯽدھﺪ و راھﻨﻤﺎﺋﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؟‬
‫و ﺻﺪھﺎ »آﯾﺎ«ی دﯾﮕﺮ‪...‬‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎز ھﻢ ﺑﺎ ھﻢ ﺳﺨﻦھﺎ دارﯾﻢ‪...‬‬
 ‫‪2‬‬
‫در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا در آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﮥ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن را ﺧﻠﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ھﺪف او از ﺧﻠﻘﺖ اﻧﺴــﺎن اﯾﻨﺴــﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ و ﮐﺎرھﺎی زﻣﯿﻦ را ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬و در واﻗﻊ ﺧﺪا ﺑﺨﺸﯽ از ﻗﺪرت را ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻧﺴــﺎن ﺗﻔــﻮﯾﺾ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی او روی زﻣﯿﻦ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﺧﺼﻪھﺎی اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺗﺎزه ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﺑﺮای ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﯾﻨﺴﺖ ﮐــﻪ او‬
‫ﺑﻪ ﺷﺒﺎھﺖ ﺧﺪا اﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪ‪ ...‬ﯾﻌﻨﯽ او دارای ﻓﮑــﺮ و ھــﻮش و اراده ﺑــﻮد در ﺣــﺎﻟﯽ ﮐــﻪ ﺳــﺎﯾﺮ ﻣﻮﺟــﻮدات ﻓﻘــﻂ ﺑﺮاﺳــﺎس ﻏﺮﯾــﺰه‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای داﺷﺖ و ﺑﺮاﺳﺎس ھﺪف ﺧﺎﺻﯽ زﻧﺪﮔﯽ را آﻏﺎز ﮐــﺮد‪ ...‬اوﻟــﯿﻦ ﮐــﺎری ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪا ﭘﺲ از ﺧﻠﻘﺖ اﻧﺴﺎن اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬دﻋﺎی ﺧﯿﺮ در ﺣﻖ او ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺪا آدم و زوﺟﻪاش ﺣﻮّا را ﺑﺮﮐﺖ داده‪ ،‬در ﺣﻖ آﻧﮫﺎ دﻋــﺎی ﺧﯿــﺮ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ :‬زاد و وﻟﺪ ﮐﻨﯿﺪ ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﯿﺎورﯾﺪ‪ .‬زﻣﯿﻦ را ﭘﺮ ﺳﺎزﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺧﺪا ﺗﻤﺎم ﻧﻌﻤﺎت و ﺑﺮﮐﺎت زﻣﯿﻦ را ﺑﻪ آدم ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔــﺖ‪ ،‬ھﻤــﮥ اﯾــﻦ ﻧﻌﻤــﺎت ﻣــﺎل ﺗــﻮ اﺳــﺖ‪ ،‬از آﻧﮫــﺎ اﺳــﺘﻔﺎده ﮐــﻦ‪،‬‬
‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت را ﺷﮑﺎر ﮐﻦ و ﺑﺨﻮر‪ ...‬ﻣﯿﻮهھﺎی درﺧﺘﺎن را ﺑﺨــﻮر‪ ...‬از ﺣﯿﻮاﻧــﺎت ﺑــﺮای ﺣﻤــﻞ و ﻧﻘــﻞ و ﻣﺴــﺎﻓﺮت اﺳــﺘﻔﺎده ﮐــﻦ‪ ،‬از درﯾــﺎ‬
‫ﻣﺎھﯽ ﺑﮕﯿﺮ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻟﺬﯾﺬ را ﺧﻮراک ﺧﻮد ﺳﺎز‪ ...‬ھﺮﭼﻪ و ھﺮﭼﻪ ﮐﻪ در روی زﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از آن ﺗﻮ اﺳــﺖ و ﻣــﯽﺗــﻮاﻧﯽ از آن ﺑــﻪ‬
‫طﺮﯾﻖ درﺳﺖ‪ ...‬ﺑﺎز ھﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﻪ طﺮﯾﻖ درﺳﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ!‬
‫ﮔﻮﯾﺎ زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ اﯾﺠﺎد ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬ﺷــﺎﻣﻞ ﻗﻄﻌــﻪھــﺎی ﺳﺮﺳــﺒﺰ‪ ،‬ﮐﻮﯾﺮھــﺎ‪ ،‬درﯾﺎھــﺎ‪ ،‬ﻣﻨــﺎطﻖ ﮐﻮھﺴــﺘﺎﻧﯽ ﺑــﻮده ﺑﺎﺷــﺪ‪ .‬و اﻧﺴــﺎن‬
‫درﺳﺖ در ﺟﺎﺋﯽ اﺳﮑﺎن داده ﺷﺪ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ طﺒﯿﻌﯽ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨﺎطﻖ زﻣﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﺎغ ﻋﺪن ﻧﺎم داﺷﺖ‪ .‬ﯾﮑــﯽ از ﺷﺎﺧﺼــﻪھــﺎی‬
‫اﻧﺴﺎن آن روزﮔﺎر ارﺗﺒﺎط ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ و روﯾﺎروﯾﯽ او ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ...‬او ﺧﺪا را ﻣﯽدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧــﺪا ﺻــﺤﺒﺖ ﻣــﯽﮐــﺮد‪ ،‬و ﻗــﺮار ﺑــﺮاﯾﻦ ﺑــﻮد ﮐــﻪ‬
‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺟﺎوداﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﺻﺤﺒﺖ از ﻣﺮگ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺨﻦ از ﺟﺎوداﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا زﯾﺴﺘﻦ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺎﮔﮫﺎن ﻋــﻮض ﺷــﺪ‪...‬‬
‫ﭼﺮا؟‬
‫ﺷﯿﻄﺎن از ﮐﺠﺎ وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪ؟‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ھﻢ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از آﻓﺮﯾﻨﺶ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺧﻠﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬و ﺷﯿﻄﺎن ھﻢ ﯾﮑــﯽ از ﻓﺮﺷــﺘﮕﺎﻧﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻐﺮور ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ھﻤﮥ زﻣﯿﻦ را در اﺧﺘﯿﺎر اﻧﺴﺎن ﻗﺮار داد ﺗﺎ از آن ﺑﮫﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮد‪...‬‬
‫ﺧﺪا اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺷﺒﺎھﺖ ﺧﻮد آﻓﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺧﺪا اﻧﺴﺎن را اﺷﺮف ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﻮد ﻧﺎﻣﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ ...‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﺑــﺮ ﺳــﺎﯾﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗــﺎت از ﺟﻤﻠــﻪ ﻓﺮﺷــﺘﮕﺎن‬
‫ﻻزم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﯿﻊ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺳﺮ ﻓﺮود آورﻧﺪ‪ ...‬وﻟﯽ ﺷﯿﻄﺎن ﺗﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ اطﺎﻋﺖ ﻧﺪاد و ﺧﺪا ھــﻢ او را از ﻣﻘــﺎم‬
‫ﻋﺎﻟﯿﺶ ﻋﺰل ﮐﺮد‪ ...‬و ﮐﯿﻨﻪ اﻧﺴﺎن در دل ﺷﯿﻄﺎن ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺬر اﻧﺘﻘﺎم در او رﯾﺸﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ...‬ﺣﺴﺎدت در ﺟﺎن ﺷﯿﻄﺎن آﺗــﺶ‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺖ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ھﺮ ﺑﮫﺎﺋﯽ ﺷﺪه ﺑﻪ آدم ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬راﺳﺘﯽ ﺧﺪا ﭼﺮا ﺟﻠﻮ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽھــﺎی اﯾــﻦ ﻓﺮﺷــﺘﻪ ﻋﺎﺻــﯽ را‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او اﺟﺎزه داد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺷﺮف ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﺶ ﺿﺮﺑﻪ وارد ﮐﻨﺪ؟‬
‫راﺳﺘﯽ ﺧﺪا ﭼﺮا ھﻨﻮز ھﻢ دﺳﺖ ﺷﯿﻄﺎن را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ھﺮﺟﺎ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارد ﺑﺮود و ھــﺮ ﺷــﺮارﺗﯽ ﮐــﻪ دوﺳــﺖ دارد‬
‫اﻧﺠﺎم دھﺪ؟‬
‫آﻗﺎی اﻟﻒ را ﯾﺎدﺗﺎن ﻣﯽآﯾﺪ؟ او ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدھﺪ وارد ﻣﻌﻘﻮﻻت ﻧﺸﻮد و ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰھﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬در ﺟــﻮاب اﯾــﻦ ﺳــﺆال ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ‪:‬‬
‫ﻻﺑﺪ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ‪.‬‬
‫آﻗﺎی ب ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ُﺑﻌﺪ ﻋﻠﻤﯽ آﻓﺮﯾﻨﺶ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ در ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺆال ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ای ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ اﯾﻨﮫﺎ ھﻤﻪاش اﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ...‬ﺑﻌﻀﯽ از اﻧﺴﺎنھﺎ ﺧﻮﺑﻨﺪ و ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺪ‪ ...‬آن‬
‫ھﻢ دﻟﯿﻞ ﻋﻠﻤﯽ دارد‪.‬‬
‫اﻣﺎ آﻗﺎی ﺟﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﺪری ﻣﻌﺘﺪلﺗﺮ اﺳﺖ در ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﺆال ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ھﻤﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺠﺎم دھﺪ و ﻣﺎ ﺣﻖ ﻧــﺪارﯾﻢ از او‬
‫ﺑﺎزﺟﻮﺋﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬اﯾﻨﻄﻮر اراده ﮐﺮده اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺣﻖ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﻧﺪارﯾﻢ‪.‬‬
‫وﻟﯽ آﻗﺎی دال ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻋﻈﻤﺖ آﻓﺮﯾﻨﺶ ﺑﻪ ﯾــﺎد ﺧــﺪا ﻣــﯽاﻓﺘــﺪ در ﭘﺎﺳــﺦ ﺳــﺆال ﻣــﺎ ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ‪ ،‬درﺳــﺖ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣــﺎ ﻓﮑــﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺷﯿﻄﺎن ھﻢ ھﻨﻮز ﺳﺮﮔﺮم ﺷﺮارت اﺳﺖ وﻟــﯽ اﯾــﻦ دورۀ زﻣــﺎﻧﯽ ﺑــﺮای ﺧــﺪا ﺑــﻪ ﻣﻨﺰﻟــﮥ ﯾــﮏ ﻟﺤﻈــﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬و ﺷــﯿﻄﺎن‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺳﺰاﯾﺶ ﻣﯽرﺳﺪ‪ ...‬و درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺳﺰای اﻋﻤﺎﻟﺶ ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫در ظﺎھﺮ اﻣﺮ ﻣﻨﻄﻖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ اﺧﻼﻟﮕﺮ ﺑﺎﯾــﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻــﻠﻪ طــﺮد ﺷــﻮد‪ ،‬زﻧــﺪاﻧﯽ ﺷــﻮد و در ﺻــﻮرت ﻟــﺰوم‬
 ‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ و اﻋﺪام ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ و ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﺳﺰای اﻋﻤﺎﻟﺶ ﻣﯽرﺳﺪ‪ ...‬وﻟﯽ ﭼﺮا اﯾﻨﮫﻤﻪ دﯾﺮ؟!!‬
‫دﯾﺮ از ﻧﻄﺮ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﺮای ﻣﺎ زﻣﺎن ﻣﻄﺮح اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺮای ﺧﺪا زﻣﺎن ﻣﻄﺮح ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﺧﻄــﺎﺋﯽ ﮐــﺮده اﺳــﺖ و ﻣﺠــﺎزات‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺣﺴﺎدت ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬آن ﻓﺮﺷﺘﮥ ﻣﻘﺮب ﺧﺪا را ﺑﺮآن داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آدم ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﺧﺘﯿﺎر ﺗﺎم داد ﮐﻪ از ﺗﻤﺎم ﻧﻌﻤﺎت زﻣﯿﻦ اﻋﻢ از ﻧﺒﺎﺗﺎت و ﺣﯿﻮاﻧﺎت اﺳــﺘﻔﺎده ﮐﻨــﺪ‪ ...‬وﻟــﯽ ﻓﻘــﻂ ﯾــﮏ اﺳــﺘﺜﻨﺎء ﺑــﺮای‬
‫اﻧﺴﺎن ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ‪ :‬از ﻣﯿﻮۀ ﺗﻤﺎم درﺧﺘﺎن ﺑﺨﻮر‪ ...‬ﻓﻘﻂ از ﻣﯿﻮۀ آن درﺧﺖ ﻧﺨﻮر‪ ،‬ھﻤﯿﻦ! آدم ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﭼــﺮا ﻧﺨــﻮرم؟ راﺑﻄــﮥ ﺧــﺪا و‬
‫اﻧﺴﺎن آﻧﻘﺪر ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه داده اﺳﺖ از ﺧﺪا ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﺮا؟ و ﺧــﺪا در ﭘﺎﺳـﺨﺶ ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ اﮔــﺮ از‬
‫ﻣﯿﻮۀ اﯾﻦ درﺧﺖ ﺑﺨﻮری‪ ،‬ﻣﯽﻣﯿﺮی!‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻪای ﮐﻤﯿﻦ ﮐﺮده و ﮔﻔﺘﮕﻮی ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪای ﮐﺸﯿﺪ و روز ﺑﻌﺪش ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑــﯿﺦ ﮔــﻮش‬
‫زن آدم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد »ﺧﺪا ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ھﻢ ﻣﺜﻞ او ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺪاﻧﯿﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﻋﺮض اﻧﺪام ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﮔــﺮ از‬
‫ﻣﯿﻮۀ اﯾﻦ درﺧﺖ ﺑﺨﻮرﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﺪا ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ و ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺧﻮاھﯿﺪ داﻧﺴــﺖ‪ ...‬ﺑﻨــﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧــﺪا ﺑــﺮای اﯾﻨﮑــﻪ از ﻣﯿــﻮۀ اﯾــﻦ درﺧــﺖ‬
‫ﻧﺨﻮرﯾﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺗﮫﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﻧﻮش ﺟﺎن ﮐﻦ و ﺑﻪ آدم ھﻢ ﺑﺪه ﻧــﻮش ﺟــﺎن ﮐﻨــﺪ‪ «...‬وﺳﻮﺳــﮥ ﺷــﯿﻄﺎن ﮐــﺎرﮔﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و زن ﻓﺮﯾﺐ ﻣﯽﺧﻮرد و از آن ﻣﯿﻮه ﻣﯽﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺷــﻮھﺮش ھــﻢ ﺗﻌــﺎرف ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ ...‬و ﮐــﺎر ﺗﻤــﺎم ﻣــﯽﺷــﻮد‪ .‬ﺷــﯿﻄﺎن‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮد را ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن اﺗﻔﺎق ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ...‬آدم و ﺣﻮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺮھﻨﻪ ﺑﻮدن ﺧﻮد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و از ھﻢ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص از ﺧﺪا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺸــﻨﺪ‬
‫و ﻓﺮار ﮐﺮده و زﯾﺮ درﺧﺘﯽ ﭘﻨﮫﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴــﺘﻪاﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا در ھﻤــﻪ ﺟــﺎ آﻧﮫــﺎ را زﯾﺮﻧﻈــﺮ دارد‪ .‬ﺑــﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤــﻪ‬
‫ﺟﺎﻟﺐ ﺑﯿﻦ ﺧــﺪا و اﻧﺴــﺎن ﮔــﻮش دھﯿــﺪ ـ ﺻــﺪای ﺧــﺪا ﭼــﻮن ﺻــﺪای وزش ﻧﺴــﯿﻢ در ﺑــﺎغ ﻣــﯽﺧﺮاﻣــﺪ و ﺑــﻪ آدم ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ‪ :‬ﮐﺠــﺎ‬
‫ھﺴﺘﯽ؟‬
‫ً‬
‫آﯾﺎ ﺧﺪا ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ آدم ﮐﺠــﺎ ﭘﻨﮫــﺎن ﺷــﺪه اﺳــﺖ؟ ﻗﻄﻌــﺎ ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ ﺧــﻮد را ﺑــﻪ ﻧﺪاﻧﺴــﺘﻦ زد ﺗــﺎ درﺳــﯽ ﺑــﻪ آدم‬
‫ﺑﯿﺎﻣﻮزد‪ ...‬ﭘﺎﺳﺦ آدم ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ـ ﭼﻮن ھﺮ دو ﺑﺮھﻨﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺻﺪاﯾﺖ را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﻮد را زﯾﺮ درﺧﺘﯽ ﭘﻨﮫﺎن ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ اطﻼع داد ﮐﻪ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ؟ ﻧﮑﻨﺪ از ﻣﯿﻮۀ ھﻤﺎن درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﻨﻮع ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺧﻮردهای؟‬
‫آدم ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ زن ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪای وﺳﻮﺳﻪام ﮐﺮد و از ﻣﯿﻮۀ آن درﺧﺖ ﺧﻮردم‪.‬‬
‫ﺻﺪا ﺑﻪ زن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدی؟‬
‫زن ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﺷﯿﻄﺎن ﮔﻮﻟﻢ زد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﮕﻮی ﺧﺪا ﺑﺎ اﻧﺴﺎن در آن روز در واﻗﻊ ﺟﻠﺴﮥ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ در ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻠﺴﻪ ﺧﺪا رأی ﺧﻮد را ﺻﺎدر ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫و رأی ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ای ﺷﯿﻄﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺎر ﻧﺰد ﺣﻮا رﻓﺘﯽ و او را وﺳﻮﺳﻪ ﮐﺮدی ﺗﺎ از ﻣﯿﻮۀ آن درﺧﺖ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﻣﺠﺎزاﺗــﺖ اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ دﺳــﺖ و‬
‫ﭘﺎﯾﺖ را ازت ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﺗﺎ ﻋﻤﺮ داری ﺑﺮﺷﮑﻢ ﺧﻮد ﻣﯽﺧﺰی و از ھﻤﮥ ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﻠﻌﻮنﺗﺮ ﺧﻮاھﯽ ﺑﻮد و ﺑﯿﻦ اﻋﻘﺎب ﺗــﻮ و اﻋﻘــﺎب‬
‫زن ﻋﺪاوﺗﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ و در اﺛﺮ اﯾﻦ دﺷﻤﻨﯽ ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎن ﺳﺮ ﺗﻮ را ﺧﻮاھﺪ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺗﻮ ھﻢﭘﺎﺷﻨﻪ او را ﺧﻮاھﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪.‬‬
‫و اﻣﺎ ﺣﮑﻢ ﺻﺎدره ﺑﺮای زن ﭼﻨﯿﻦ اﺑﻼغ ﺷﺪ‪:‬‬
‫‪ :‬ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻢ ﺣﻮا‪ ،‬ﭼﻮن از ﻣﻦ اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدی ﻣﺠﺎزاﺗﺖ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ درد و رﻧﺞ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاھﯽ زاﺋﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻊ ﺷﻮھﺮت ﺧﻮاھﯽ ﺑــﻮد‬
‫و او ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻠﻂ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪...‬‬
‫رأی ﺻﺎدر در ﻣﻮرد آدم‪.‬‬
‫‪ :‬ﺟﻨﺎب آﻗﺎی آدم‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﺮف زﻧﺖ ﮔﻮش دادی و از ﻣﯿﻮۀ آن درﺧﺖ ﺧﻮردی‪ ،‬از اﯾــﻦ ﺑــﺎغ ﺑــﻪ ﯾــﮏ ﮐــﻮﯾﺮ ﺑــﯽآب و ﻋﻠــﻒ ﺗﺒﻌﯿــﺪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮی و در آﻧﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت زﻣﯿﻦ را ﺷﺨﻢ ﺑﺰﻧﯽ و داﻧﻪ ﺑﮑﺎری و ھــﺮ روز ﺑــﺎ زﺣﻤــﺖ و ﻣﺸــﻘﺖ ﮐــﺎر ﮐﻨــﯽ ﺗــﺎ ﻏــﺬا و زﻧــﺪﮔﯽ‬
‫ﺧﻮدت و ﺧﺎﻧﻮادهات را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﯽ‪ ...‬و زﻣﯿﻦ ھﻢ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺗﻮ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ و ھﻤﺮاه ﺑــﺎ ﻧﺒﺎﺗــﺎت ﻣﻔﯿــﺪ‪ ،‬ﺧــﺎر و ﺧــﺲ ﺧﻮاھــﺪ‬
‫روﯾﺎﻧﯿﺪ‪ ...‬و ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﮐﺎر و ﻋﺮقرﯾﺰی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻤﯿﺮی‪.‬‬
‫ﺟﻠﺴﮥ دادﮔﺎه ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪھﺎی ﻣﻮﮐﻞ آدم و زﻧﺶ را از ﺑﺎغ ﺑﯿﺮون ﮐﺮده و در ﮐﻮﯾﺮ ﺑﺮھﻮت زﯾﺮ ﮔﺮﻣــﺎی ﺳــﻮزان آﻓﺘــﺎب‬
‫رھﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻧﺴﯿﻢ ﺑﮫﺸﺘﯽ‪ ،‬زﻣﺰﻣﮥ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ای آزادی‪ ،‬ای ﺑﯽﻗﯿﺪی و آﺳــﻮدﮔﯽ‪ ،‬ﺧــﺪاﺣﺎﻓﻆ ای آﺳــﺎﯾﺶ‪ ...‬و‬
‫ﺑﺪﺗﺮ از ھﻤﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ای ﺑﮫﺸﺖ و ﺑﺎز ھﻢ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ای ﻋﻤﺮ ﺟﺎوداﻧﯽ‪...‬‬
‫ﺑﻠﻪ! آدم ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ‪ ...‬ﯾﻌﻨﯽ ھﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗــﺒﻼ ً ﺑــﻪ او ھﺸــﺪار داده ﺑــﻮد! اﮔــﺮ از ﻣﯿــﻮۀ اﯾــﻦ درﺧــﺖ ﺑﺨــﻮری‪...‬‬
‫ﻣﯽﻣﯿﺮی‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ھﻢ زن و ھﻢ ﻧﺴﻞ زن‪ ،‬ھﻢ ﻣﺮد و ھﻢ ﻧﺴﻞ ﻣﺮد ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺎزاتھﺎی اﻋﻼم ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا را ﺗﺤﻤﻞ‬
 ‫ﮐﺮده و ﺑﻤﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫و ھﻨﻮز ھﻢ زﻧﺎن ﺑﺎ درد و رﻧﺞ ﺑﺴﯿﺎر زاﯾﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬و ھﻨﻮز ھﻢ در ﻏﺎﻟﺐ ﻧﻘﺎط ﺟﮫﺎن زن ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺮد اﺳﺖ‪ ...‬و ﻣــﺮدان ﺑــﺮ زﻧــﺎن‬
‫ﺗﺴﻠﻂ دارﻧﺪ و ھﻨﻮز ھﻢ ﻣﺮدان ﺑﺮای ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﻌﺎش ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻋﺮق ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ‪ ...‬و اﯾﻦ داﺳﺘﺎن اداﻣﻪ دارد‪.‬‬
‫ﭼﺮا؟ ﮔﻨﺎه آدم ﭼﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دﭼﺎر ﺷﺪ‪ ...‬آدم ﭼﻪ ﮔﻨﺎھﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮم ﺑــﻪ ﻣــﺮگ ﺷــﺪ؟ آدم ﮐﺸــﺖ؟‬
‫ﺧﯿﺮ‪ ...‬ﺗﻨﮫﺎ ﺧﻄﺎی آدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮف ﺧﺪا را اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮد‪...‬‬
‫ھﻤﮥ ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎ‪ ،‬ﺳﻼﻟﮥ آن زن و ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ھﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺗﻤﺮد ﮐﺮدهاﯾــﻢ‪ .‬ﭼــﻪ ﮐﺴــﯽ ﻣــﯽﺗﻮاﻧــﺪ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﺪ از اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ اﺳﺖ؟ ﻣﻮﺳﯽ؟ اﺑﺮاھﯿﻢ؟ اﻧﺒﯿﺎء ﺧﺪا؟ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺮأت ﮐﻨﺪ و ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ اﺟﺮا‬
‫ﮐﺮده اﺳﺖ و ﻣﺴﺘﺤﻖ اﯾﻦ ﻣﺠﺎزات ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻣﻄﺎﻟﻘﺎً ھﯿﭻ ﮐﺲ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑــﻪ اﺻــﻄﻼح اوﻟﯿــﺎء ﺧــﺪا ﻧﯿــﺰ ﻧﻤــﯽﺗﻮاﻧﻨــﺪ ﭼﻨــﯿﻦ ادﻋــﺎﺋﯽ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﺧﺪا ﺑﺮای اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺨﻠﻮق زﯾﺒﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﺎھﺖ ﺧﻮد آﻓﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪھﺎﺋﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻘﺸﮥ ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑــﻮد ﮐــﻪ‬
‫اﻧﺴﺎن ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺑﮫﺸﺖ ﺧﻮدش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ و داﺋﻤﺎً ﺑﺎ او در ﺗﻤــﺎس ﺑﺎﺷــﺪ و ﺑـﯽدردﺳــﺮ از ﺗﻤــﺎم ﻧﻌﻤــﺎت ﺑﮫﺸــﺘﯽ اﺳــﺘﻔﺎده‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬آﯾﺎ ﺧﺪا از ﻧﻘﺸﮥ ﺧﻮد ﻋﺪول ﮐﺮد؟‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ از ﻧﻘﺸﮥ ﻋﺎﻟﯽ ﺧﻮد ﺑﺮای اﻧﺴﺎن آن ھﻢ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺧﺮاﺑﮑــﺎری ﺷــﯿﻄﺎن دﺳــﺖ ﺑﮑﺸــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﺷﺪ دﯾﮕﺮ ﺟﺎﺋﯽ در ﺑﮫﺸﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن از ﻣﺼــﺎﺣﺒﺖ ﺑــﺎ‬
‫ﺧﺪا ﻣﺤﺮوم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ آن ﻧﯿ ّﺖ واﻻﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﺶ درﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭼﺎره ﭼﯿﺴــﺖ؟ اﻧﺴــﺎن‬
‫دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﻧﮑﻨﺪ‪ ...‬ﺧﺪا ﭼﺎرهﺳﺎز اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ھﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻞ ﮐﻨﺪ و ﺧﺪا راه ﺣﻞ اﯾــﻦ ﻣﺸــﮑﻞ را ﭘﯿــﺪا‬
‫ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺑﺎز ھﻢ ﺑﺎ ھﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫‪3‬‬
‫ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ﺧﺎﻧﻮادۀ آدم و ﺣﻮا در روی زﻣﯿﻦ ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘﻨــﺪ‪ ...‬اﻧﮑــﺎر ﻧﻤــﯽﮐﻨــﯿﻢ ﮐــﻪ ﻣﻤﮑــﻦ اﺳــﺖ در ﯾــﮏ ﻣﺮﺣﻠــﻪ ﺑــﺮادری ﺑــﺎ‬
‫ﺧﻮاھﺮی ازدواج ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻮادﮔﺎن آﻧﮫﺎ ﺑﺎ ھﻢ ازدواج ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ آدﻣﯿﺎن در زﻣﯿﻦ ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﻮرش اﻧﺴﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪا‪ ،‬ارﺗﮑﺎب ﻗﺘﻞ در اﺛﺮ ﺣﺴﺎدت ﺑﻮد‪ ،‬آﻧﮫﻢ ﺑﯿﻦ دو ﺑﺮادر‪ ،‬ﭘﺴﺮان آدم و ﺣــﻮا‪ .‬ھﺎﺑﯿــﻞ ﮐــﻪ‬
‫ﮔﻠﻪﺑﺎن و ﻗﺎﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺸﺎورز ﺑﻮد‪ ،‬ھﺮ ﮐﺪام ھﺪﯾﻪای از ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا آوردﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺎﯾﻦ ھﺪﯾــﻪای از ﺣﺎﺻــﻞ دﺳــﺘﺮﻧﺞ‬
‫و ﮐﺸﺎورزی ﺧﻮدش و ﻗﺎﺑﯿﻞ ﺑﺮهای از ﮔﻠﻪاش ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا آوردﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ھﺪﯾﻪ ﻗﺎﯾﻦ را ﻧﭙــﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣــﺎ ھﺪﯾــﻪ ھﺎﺑﯿــﻞ را ﭘـﺬﯾﺮﻓﺖ‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺑﺮادرش ﺑﻪ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺎ ھﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮادرش را ﮐﺸــﺖ و ﺑــﺮای اوﻟــﯿﻦ ﺑــﺎر‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دﺳﺖ ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺮادر آﻟﻮده ﺷﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎز ھﻢ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﭘﺴﺮ ھﻤﺎن آدﻣﯽ ﮐﻪ از ﺧﺠﺎﻟــﺖ ﺑﺮھﻨــﻪ ﺑــﻮدن ﺧــﻮد را زﯾــﺮ درﺧــﺖ ﭘﻨﮫــﺎن ﮐــﺮد ﺗــﺎ ﺧــﺪا او را‬
‫ﻧﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬از ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮد و آن اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰی از ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﻣﺨﻔﯽ ﻧﯿﺴﺖ و اﮔﺮ ﺧﺪا از آدم ﭘﺮﺳــﯿﺪ ﮐﺠــﺎﺋﯽ‪ ،‬ھــﺪﻓﯽ از آن ﺳــﺆال‬
‫داﺷﺖ و اﯾﻨﺒﺎر ﻧﯿﺰ ﺧﺪا ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﺑــﯽﺗﻔــﺎوت ﻧﺸــﺎن داد و ﺑــﻪ ﻗــﺎﯾﻦ ﮔﻔــﺖ‪ :‬ﺑــﺮادرت ھﺎﺑﯿــﻞ ﮐﺠﺎﺳــﺖ؟ ﻗــﺎﯾﻦ ﺑــﺎ‬
‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺗﻤﺎم ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدھﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﺮادرم ھﺴﺘﻢ؟« و ﺧﺪا او ر ا ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺠــﺎزات ﻣــﯽﮐﻨــﺪ ﮐــﻪ در‬
‫ﺟﮫﺎن آواره ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬وﻟﯽ ﭼﻮن ﻗﺎﯾﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺧﺪا اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﯽﺳﺮﭘﻨﺎه در ﻣﻌﺮض ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻗــﺮار دادهای‪،‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻣﮑﺎﻧﯽ را ﻧﺸﺎن داد ﺗﺎ در آﻧﺠﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد و از ﺧﻄﺮ اﻧﺘﻘﺎم در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﻮردی ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎور آن ﺑﺮای دﻧﯿﺎی اﻣﺮوز ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺸــﮑﻞ اﺳــﺖ و آن ھــﻢ طــﻮل دورۀ‬
‫ﻣﺘﻮﺳﻂ زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ ...‬ﭘﯿﺮﺗﺮﯾﻦ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺴــﺎﻧﯽ ‪ 130‬ﺳــﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷــﺪ‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎور اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺴﺎنھﺎی اوﻟﯿﻪ ﻋﻤﺮی در ﺣﺪود ﻧﮫﺼﺪ ﺳﺎل داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﺆال را در ھﻤﯿﻦ ﮐﺘﺎب در ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻨﮑــﻪ اﻧﺴــﺎنھــﺎی اوﻟﯿــﻪ ﺑﺴــﯿﺎر ﺗﻨﻮﻣﻨــﺪ ﺑﻮدﻧــﺪ و‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﻞ ﺑﺸﺮ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ زﯾﺎد ﺷﺪ ﺧﺪا اراده ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻋﻤﺮ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ‪ 120‬ﺳﺎل ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺮارت ذاﺗﯽ اﻧﺴﺎن ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ او ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺷﺮارت وﻗﺘﯽ آﺷﮑﺎرﺗﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ اﻧﺴﺎنھــﺎ ﺑــﺮ روی زﻣــﯿﻦ ﻓــﺮاوان ﺷــﺪ و‬
‫ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎھﯽ در زﻣﯿﻦ ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ و اوﺿﺎع ﺑﻪ ﻗﺪری ﺑــﺪ ﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا از آﻓــﺮﯾﻨﺶ اﻧﺴــﺎن ﻣﺤــﺰون ﺷــﺪ و ﺗﺼــﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓــﺖ‬
‫ﻣﺮﺣﻠﻪای دﯾﮕﺮ را در ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺗﻨﮫﺎ اﻧﺴﺎن ﺻﺎﻟﺤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﺶ ﻧﻮح ﺑﻮد آﻏــﺎز ﮐﻨــﺪ‪ .‬ﺧــﺪا ﺑــﺮ آن ﺷــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎنھﺎ را ﺑﺠﺰ ﻧﻮح و ﺧﺎﻧﻮادهاش از روی زﻣﯿﻦ ﻣﺤﻮ ﺳﺎزد‪ ...‬ﺧﺪا دﺳــﺖ ﺑــﻪ ﯾــﮏ ﺗﺼــﻔﯿﻪ زد‪ ،‬آن رؤﯾــﺎی زﯾﺒــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺧــﺪا‬
‫ﺑﺮای اﻧﺴﺎن درﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻮس ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻣﮫﺎرﮔﺴﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑــﻮد‪ ...‬اﻧﺴــﺎن ﺗﺴــﻠﯿﻢ و ﺑــﺮده ﮔﻨــﺎه ﺷــﺪه‬
‫ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮش ﺷﺮارت و ظﻠﻢ و ﺑﯿﺪادﮔﺮی و ﺗﺠﺎور ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺧــﺎطﺮ ﺷــﺮارت اﻧﺴــﺎن ﺑــﻮی ﮔﻨــﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻨﮫﺎ ﻣﺮد ﺻﺎﻟﺤﯽ ﮐﻪ در آن روزﮔﺎر ﻣﯽزﯾﺴﺖ در ﻣﯿﺎن ﻧﮫﺎد‪:‬‬
‫ای ﻧﻮح‪ ...‬دﯾﮕﺮ ﺻﺒﺮم ﺑﻪ اﻧﺘﮫــﺎ رﺳــﯿﺪه اﺳــﺖ و ﻣــﯽﺧــﻮاھﻢ ﺗﻤــﺎم اﻧﺴــﺎنھــﺎ را از روی زﻣــﯿﻦ ﻣﺤــﻮ ﺳــﺎزم‪ .‬و ﺳــﭙﺲ دﺳــﺘﻮر‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻦ ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎ طﺮاﺣﯽھﺎﺋﯽ ﺷﺎﻣﻞ اﺑﻌﺎد و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آن را ﺑﻪ ﻧﻮح ﻣﯽدھﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ـ ﻣﻦ طﻮﻓﺎﻧﯽ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽآورم و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﺎﻧﺪاران زﻣﯿﻦ را ﺑﺠﺰ آﻧﮫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﻮار ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻧــﺎﺑﻮد ﺧــﻮاھﻢ ﮐــﺮد اﻣــﺎ‬
‫ﺗﻮ و ﺧﺎﻧﻮادهات ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﻮار ﺷﻮﯾﺪ و از ھﺮ ﺣﯿﻮان ﻣﻮﺟﻮد ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺘﯽ ﻧﺮ و ﻣــﺎده ﺑــﺎ ﺧــﻮد ﺑــﻪ ﮐﺸــﺘﯽ ﺑﺒﺮﯾــﺪ ﮐــﻪ ﻧﺴــﻞ آﻧﮫــﺎ‬
‫ﻣﻨﻘﺮض ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺧﻮراک ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ذﺧﯿﺮه ﮐﻦ و آﻣﺎده ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎش‪...‬‬
‫در ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺷﺎھﺪ ﻣﺮاﺣﻠﯽ ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﻗﻮﻣﯽ ﯾﺎ ﺷﮫﺮی را ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﺎﻻﯾﺶ ﺟﮫﺎن از طﺮﯾﻖ طﻮﻓﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ در زﻣﺎن ﻧﻮح ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﺸﺮ ھﻨﻮز آﻧﻘﺪر زﯾﺎد ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﺘﻔﺮق ﺷــﺪه ﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﺟﺎﻣﻌــﻪ در آن‬
‫زﻣﺎن ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﺎﯾﻞ ﭘﺮاﮐﻨﺪهای ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﻪ ﺿﺮورت زﻣﺎن ﺣﺘﯽاﻟﻤﻘﺪور ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ھﻢ زﯾﺴﺖ ﻣﯽﮐﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﺧﺼــﻪھــﺎی اﯾــﻦ ﻣﺮﺣﻠــﻪ ﮐـﻪ ﺧــﺪا ﺗﺼــﻤﯿﻢ ﻣــﯽﮔﯿــﺮد ﺷــﮫﺮی و ﺗﻤــﺪﻧﯽ را ﮐــﺎﻣﻼ ً از روی زﻣــﯿﻦ ﻣﺤــﻮ ﺳــﺎزد‪ ،‬ﻓﺴــﺎد‬
‫ﺳﺮاﺳﺮی آن ﺗﻤﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺳﺎﻟﻢ و ﺻﺎﻟﺢ و ﺑﯽﮔﻨﺎه در آن ﺷﮫﺮ و ﯾﺎ ﺗﻤﺪن ﻧﻤﯽﺗﻮان ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪ آن را در اﻧﮫﺪام ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ و آن ﮔﻔﺘﮕﻮی ﻣﻌﺮوف ﺑﯿﻦ ﺧﺪا و اﺑﺮاھﯿﻢ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﻪ از ﺷﺪت ﻏﻀﺐ ﺧﺪا و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﺪا ﻣﺒﻨﯽ ﺑــﺮ اﻧﮫــﺪام ﺳـﺪوم و ﻋﻤــﻮره ﺑﺴــﯿﺎر ﻧﮕــﺮان ﺷــﺪه ﺑــﻮد ﻗﺼــﺪ ﭘﺎدرﻣﯿــﺎﻧﯽ و‬
‫وﺳﺎطﺖ ﺑﺮای آن دو ﺷﮫﺮ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا از وﯾﺮاﻧﯽ آﻧﺠﺎ ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﯽ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
 ‫‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ در ﺷﮫﺮ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎ و ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ آن ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ از ﻧﺎﺑﻮدی آﻧﮫﺎ ﺑﮕﺬرد‪.‬‬
‫ﺧﺪا در ﭘﺎﺳﺦ درﺧﻮاﺳﺖ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﻧﺎﺑﻮدی آﻧﺠﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﭘﻮﺷﻢ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ‪ 45‬ﻧﻔﺮ‪.‬‬
‫ﺧﺪا‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ‪ 45‬ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﮫﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ‪ :‬ﺑﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﺷﺮﻣﺴﺎری ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اﮔﺮ ‪ 40‬ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻪ؟‬
‫ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اﮔﺮ ‪ 40‬ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل ھﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ از ﮔﻨﺎه آن ﺷﮫﺮ ﻣﯽﮔﺬردم‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺮﻣﻦ ﺧﺸﻢ ﻧﮕﯿﺮی‪ :‬اﮔﺮ ‪ 30‬ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ؟‬
‫و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ‪ 30‬ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ھﻢ آن ﺷﮫﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺟﺮو ﺑﺤﺚ ﺑﯿﻦ ﺧﺪا و اﺑﺮاھﯿﻢ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﮐــﻪ اﺑــﺮاھﯿﻢ ﺑــﺎ ﺗــﺮس و ﻟــﺮز ﻣــﯽﭘﺮﺳــﺪ‪ :‬اﮔــﺮ ده ﻧﻔــﺮ ﻋــﺎدل‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ؟‬
‫و ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ آن ده ﻧﻔﺮ‪ ،‬ﺷﮫﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺪﻧﯽ ﮐﻪ آﻧﭽﻨﺎن در ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎھﯽ ﻏﻮطﻪور ﻣﯽﺷﻮد ﮐــﻪ ﺣﺘــﯽ ده ﻧﻔــﺮ‬
‫آدم ﺻﺎﻟﺢ و ﻋﺎدل در آﻧﺠﺎ ﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪا وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﻔﯿﻪ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺪا از ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ زﻣﺎﻧﻪ ﻧﻮح آﻧﻘﺪر ﻣﺘﺄﺳﻒ و ﺧﺸﻢﮔﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻤــﺎﻣﯽ زﻣــﯿﻦ زﯾــﺮ آب ﻓــﺮو رود و‬
‫ھﺮ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪهای ﮐﻪ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ زﯾﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﯽ در دﻓﻌﺎت ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا دﺳﺖ ﺑــﻪ ﺗﺼــﻔﯿﻪ و ﭘــﺎﻻﯾﺶ ﻧﺴــﻞ‬
‫اﻧﺴﺎن زد ﺑﺮاﺳﺎس ﻋﮫﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻮح ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻮل داد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﭼﻨﺎن طﻮﻓﺎﻧﯽ ﺗﮑﺮار ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ھﻢ اﮐﻨﻮن ﺟﺎﻣﻌﻪای را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ ﮐﻪ آﻧﭽﻨﺎن در ﻓﺴﺎد ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاھﺪ آﻧﮫﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ؟‬
‫اﯾﻨﮏ اﯾﻦ ﺳﺆال ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐــﻪ ﭼــﺮا ﺧــﺪا از آﻓــﺮﯾﻨﺶ اﻧﺴــﺎن ﭘﺸــﯿﻤﺎن و ﻣﺘﺄﺳــﻒ ﺷــﺪ؟ و ﭼــﺮا ﺗﺼــﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓــﺖ اﻧﺴــﺎنھــﺎ و‬
‫ﺟﺎﻧﻮراﻧﯽ را ﮐﻪ آﻓﺮﯾﺪه اﺳــﺖ از روی زﻣــﯿﻦ ﻣﺤــﻮ ﺳــﺎزد؟ آﯾــﺎ ﺧــﺪا اﯾــﻦ وﺿــﻌﯿﺖ را ﻧﻤــﯽداﻧﺴــﺖ؟ آﯾــﺎ ﺧــﺪا در ﻣﻘﺎﺑــﻞ ﺷــﯿﻄﺎن‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ھﻤﯿﺸﻪ در ﮐﻨﺎر اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺷــﺒﺎھﺖ ﺧــﻮد اﻓﺮﯾــﺪه ﺑــﻮد‪ .‬ﺧــﺪا ﻣــﯽﺧﻮاﺳــﺖ‬
‫ﺟﮫﺎن ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺗﻤﺪن و ﯾﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﺑﺮ آن ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﯽ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺧــﺪا ﻣــﯽﺧﻮاﺳــﺖ ﺣﮑﻮﻣــﺖھــﺎی ﻣﺨﺘﻠــﻒ‪،‬‬
‫ﭘﺮﭼﻢھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬زﺑﺎنھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ﺟﻨﮓھﺎ‪ ،‬ﻗﺤﻄﯽھﺎ‪ ،‬ﺳﯿﻞھﺎ‪ ،‬و ﺑﻼﯾﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن در روی زﻣﯿﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻘﺸﻪھﺎ ﺑﺮای ﺣﮑﻮﻣﺖ آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮد داﺷﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ ﯾــﮏ ﺧﻄــﺎی ﮐﻮﭼــﮏ‪ ،‬ﯾــﮏ ﺷـﺮارت ﮐﻮﭼــﮏ‪ ،‬ﯾــﮏ ﺗﻤــﺮد ﮐﻮﭼــﮏ‬
‫ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻠﻌﻮن ﺷﻮد و دﯾﮕﺮ ﻟﯿﺎﻗﺖ زﯾﺴﺘﻦ ﺑــﺎ ﺧــﺪا را ﻧﺪاﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ و ﺑــﻪ ﺧــﻮدش رھــﺎ ﺷــﻮد و روح ﺧــﺪا ﺑــﺮای‬
‫ھﻤﯿﺸﻪ در اﻧﺴﺎن داوری ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻧﺴﺎن ﺗﺴﻠﯿﻢ روح ﺧﻄﺎﮐﺎر ﺧﻮد ﺷﻮد اﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺪای ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ و ﺗﻮاﻧﺴــﺘﻪ اﺳــﺖ‬
‫ﺑﺮاﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﺎد ﻓﺎﺋﻖ آﯾﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ؟‬
‫ﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﺷﺎھﺪ ﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺐھﺎﺋﯽ ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﺮنھﺎی زﯾﺎدی را درﺑﺮ ﻣــﯽﮔﯿﺮﻧــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﺑــﻪ‬
‫ﺧﺎطﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬زﻣﺎن ﺑﺮای ﺧﺪا ﻣﻄﺮح ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺪا در ﯾــﮏ آن ﻣﻠﮑــﻮت ﺧــﻮد را آﻓﺮﯾــﺪ‪ ،‬اﻧﺴــﺎن در ﯾــﮏ آن ﻋﻨــﺎن ﮔﺴــﯿﺨﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬و ﺧﺪا ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻋﻨﺎن اﻧﺴﺎن را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮد را ﻣﺴﺘﻘﺮ ﮐﺮد‪ ...‬ﺳﺨﻦ از ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺴــﯿﺎر طــﻮﻻﻧﯽ از‬
‫ﻧﻈﺮ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪران ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺎ و ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪاﯾﻢ و ﺗﺎرﯾﺦ را ﺳﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﺗﻤﺎم ﺗﻤﺎم زﻣــﺎنھــﺎ را ﯾﮑﺠــﺎ دﯾــﺪه اﺳــﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ ﭼﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻗﺎﺻﺮ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ از ﮐﺎوش ﻧﻘﺸﻪھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﺧــﺪا ﻋــﺎﺟﺰ اﺳــﺖ‪...‬‬
‫و اﯾﻦ زﺑﺎن ﻗﺎﺻﺮ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺧﺪا را در واژهھﺎﺋﯽ ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﮫﻢ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫دوﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﭘﯿﺮوز اﺳﺖ و ﺷﯿﻄﺎن ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده اﺳﺖ‪ ...‬اﯾﻦ را ﺧﺪا دﯾــﺪه اﺳــﺖ‪ .‬دوﺳــﺘﺎن ﺧــﺪا ﭘﯿــﺮوز اﺳــﺖ و ﺷــﯿﻄﺎن‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده اﺳﺖ‪ ...‬اﯾﻦ رااﻧﺴﺎنھﺎ ﺧﻮاھﻨﺪ دﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺦ طﻮﻻﻧﯽ زﻣﯿﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪای ﮐﻮﺗﺎه درﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻘﺸــﻪ‬
‫ﻋﺠﯿﺐ ﺧﻮد را اﺟﺮا ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ...‬و آن اﺳﺘﻘﺮار ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ھﻤﭽﻮن ﻣﻠﮑﻮت آﻏﺎزﯾﻦ‪ ،‬ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاھﺪ در ﮐﻨــﺎر اﻧﺴــﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﺑﺪون ﺣﺪ و ﻣﺮز و ﭘﺮﭼﻢ و اﺧﺘﻼف زﺑﺎن و‪ ...‬و‪...‬‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪...‬‬
 ‫‪4‬‬
‫ﻧﻮح و ﺧﺎﻧﻮادۀ او و ﺗﻤﺎم ﺟﺎﻧﻮراﻧﯽ ﮐﻪ در ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺘﻦ طﻮﻓﺎن ﺑــﺮ ﺧﺸــﮑﯽ ﭘــﺎی ﻧﮫﺎدﻧــﺪ‪ ...‬آدم و ﺣــﻮاﺋﯽ‬
‫دﯾﮕﺮ‪ ...‬ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻪ در ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﺑــﺎ ﻧــﻮح ﻋﮫــﺪ ﺑﺴــﺖ ﮐــﻪ دﯾﮕــﺮ در ﺳــﯿﻼب ﻓــﺮو‬
‫ﻧﺨﻮاھﺪ رﻓﺖ‪ .‬ﺗﻨﮫﺎ ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه در ﺟﮫﺎن در ﺳﺎل ﺷﺼﺖ و ﯾﮑﻢ روز اول ﻣﺎه‪ ،‬ﭘﺎی ﺑﺮ ﺧﺸــﮑﯽ ﻧﮫﺎدﻧــﺪ‪ .‬اوﻟــﯿﻦ ﮐــﺎری ﮐــﻪ ﻧــﻮح‬
‫اﻧﺠﺎم داد ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدن ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎھﯽ ﻧﻤﺎد اﺳﺘﻘﺮار ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺧﺪاﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮای ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺮ آن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﺬراﻧﯿــﺪ‪ ...‬و ﺧــﺪا ﺧﻮﺷــﻨﻮد از‬
‫ﻋﻤﻞ ﻧﻮح ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ »ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ دﯾﮕﺮ زﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﺳــﺒﺐ اﻧﺴــﺎن ﻟﻌﻨــﺖ ﻧﮑــﻨﻢ‪ ،‬زﯾــﺮا ﮐــﻪ ﺧﯿــﺎل دل اﻧﺴــﺎن از طﻔﻮﻟﯿــﺖ ﺑــﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ھﻤﮥ ﺣﯿﻮاﻧﺎت را ھﻼک ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﺮدم و ﻣﺎداﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﮫــﺎن ﺑــﺎﻗﯽ اﺳــﺖ ﮐﺎﺷــﺘﻦ و درو ﮐــﺮدن‪ ،‬ﺳــﺮﻣﺎ و‬
‫ﮔﺮﻣﺎ‪ ،‬زﻣﺴﺘﺎن و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬و روز و ﺷﺐ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ «.‬و اﯾﻦ ﻋﮫﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻧﻮح ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪھﺎﺋﯽ در اﯾﻦ ﻋﮫﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻣــﯽﺑﺎﺷــﺪ‪ .‬اول اﯾﻨﮑــﻪ دﯾﮕــﺮ اﻧﺴــﺎن از ﻧﻈــﺮ ﺧــﺪا ﻣﻮﺟــﻮدی ﺷــﺪه اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺧﯿــﺎل دل او از‬
‫طﻔﻮﻟﯿﺖ ﺑﺪ اﺳﺖ و دوم اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ اداﻣﻪ دارد ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺟﮫﺎن‪ :‬ﭘﺲ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣــﯽﮔﯿــﺮﯾﻢ‪ ،‬اﻧﺴــﺎن از طﻔﻮﻟﯿــﺖ در ﮔﻨــﺎه زاده‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و دﯾﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ دارد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﺎزهای از ﺑﻘﺎ در روی زﻣﯿﻦ آﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺰ ﺧﺪا ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ آدم و ﺣﻮا را ﺑﺮﮐﺖ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎرور و ﮐﺜﯿﺮ ﺷﻮﯾﺪ و زﻣﯿﻦ را ﭘﺮ ﺳﺎزﯾﺪ و در آن ﺗﺴﻠﻂ ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ و ﺑــﺮ‬
‫ﻣﺎھﯿﺎن درﯾﺎ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن آﺳﻤﺎن و ھﻤﮥ ﺣﯿﻮاﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ ...‬ھﻤﮥ ﻋﻠﻒھــﺎی ﺗﺨــﻢداری ﮐــﻪ ﺑــﺮ‬
‫روی زﻣﯿﻦ اﺳﺖ و ھﻤﮥ درﺧﺖھﺎﺋﯽ ﮐﻪ در آﻧﮫﺎ ﻣﯿﻮۀ ﺗﺨﻢدار اﺳﺖ را ﺑﻪ ﺷــﻤﺎ دادم ﺗــﺎ ﺑــﺮای ﺷــﻤﺎ ﺧــﻮراک ﺑﺎﺷــﺪ و ﺑــﺮ ھﻤــﮥ‬
‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت زﻣﯿﻦ و ﺑﻪ ھﻤﮥ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن آﺳﻤﺎن و ﺑﻪ ھﻤﮥ ﺣﺸﺮات زﻣﯿﻦ ﮐــﻪ در آﻧﮫــﺎ ﺣﯿــﺎت اﺳــﺖ‪ ،‬ھــﺮ ﻋﻠــﻒ ﺳــﺒﺰ را ﺑــﺮای ﺧــﻮراک‬
‫دادم‪ ،«.‬ﺑﻪ ﻧﻮح ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫و ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮح و ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﺑﺮﮐﺖ داده‪ ،‬ﺑﺪﯾﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎرور و ﮐﺜﯿﺮ ﺷﻮﯾﺪ و زﻣــﯿﻦ را ﭘــﺮ ﺳــﺎزﯾﺪ‪ .‬و ﺧــﻮف ﺷــﻤﺎ و‬
‫ھﯿﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ھﻤﮥ ﺣﯿﻮاﻧﺎت زﻣﯿﻦ و ﺑﺮ ھﻤﮥ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن آﺳﻤﺎن‪ ،‬و ﺑﺮ ھﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧــﺰد‪ ،‬و ﺑــﺮ ھﻤــﮥ ﻣﺎھﯿــﺎن‬
‫درﯾﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد؛ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬و ھﺮ ﺟﻨﺒﻨﺪهای ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ دارد‪ ،‬ﺑﺮای ﺷﻤﺎ طﻌﺎم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ھﻤﻪ را‬
‫ﭼﻮن ﻋﻠﻒ ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﮔﻮﺷﺖ را ﺑﺎ ﺟﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺧﻮن او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺨﻮرﯾﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻪ! ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎ ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎء ﮔﻨﺎھﮑﺎرﯾﻢ‪ ...‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻼﯾﻢﺗﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺧﻄﺎﺋﯽ ﺷــﺪهاﯾــﻢ‪ ،‬وﻟــﻮ ﯾــﮏ‬
‫ﺧﻄﺎ‪ ،‬و ﺣﺘﯽ اﻧﺒﯿﺎء ﺧﺪا ھﻢ از ﺧﻄﺎ ﻣﺼﻮن ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ‪ ...‬اﻧﺴــﺎنھــﺎی ﻣﻨﺼــﻒ ھﻤﮕــﯽ اذﻋــﺎن دارﻧــﺪ ﮐــﻪ در زﻧــﺪﮔﯽ ﺧــﻮد ﻣﺮﺗﮑــﺐ‬
‫ﺧﻄﺎھﺎﺋﯽ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ اذﻋﺎن ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎھﮑﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ھﻨﻮز ﻣﻌﻨﯽ ﮔﻨــﺎه را ﻧﻔﮫﻤﯿــﺪهاﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻨﺎه را ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻧﺒﯿﺎ ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﻢ‪ ...‬ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﮔﻨــﺎھﯽ اﻧﺠــﺎم داده اﺳــﺖ و‬
‫ﻧﻪ ﺧﻄﺎﺋﯽ‪ ،‬ﮐﻮدﮐﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﺎدر ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯽﺷﻮد و ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورد‪ ،‬ﻣﯽﻣﯿﺮد‪...‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻮدک ﻣﻌﺼﻮم اﺳﺖ‪ ...‬وﻟﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ :‬ﺧﺪا او را ﻧﯿﺰ ﮔﻨﺎھﮑﺎر ﻣﯽداﻧﺪ‪ ...‬ﭼﺮا؟ ﭼــﻮن ذات ﮔﻨــﺎه آﻟــﻮد را از ﭘــﺪر‬
‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﯿﺮاث ﺑﺮده اﺳﺖ‪ .‬و دﻏﺪﻏﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ھﻤﯿﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﺪ ﺗــﺎ وﺿــﻌﯿﺖ اوﻟﯿــﻪ در ﺑﮫﺸــﺖ‪ ،‬آﻧﮕــﺎه ﮐــﻪ ﺑــﺎ آدم و‬
‫ﺣﻮا ﻣﯽزﯾﺴﺖ را اﺣﯿﺎء ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻘﺸﻪھﺎی ﺧﺪا ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ و ﺑﻪ آن ﻣﯽرﺳﯿﻢ‪.‬‬
‫دﯾﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن اﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ دارد‪ ...‬ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ھﺮ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪهای ﻧﻘﻄﮥ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ دارد‪ .‬ﻧﻪ در ﺣﯿﻄــﮥ دﯾــﻦ‬
‫و ﻣﺬھﺐ ﺑﻠﮑﻪ در ﺣﯿﻄﮥ داﻧﺶ ھﻢ زﻣﺰﻣﻪھﺎﺋﯽ در ﺟﺮﯾﺎن اﺳﺖ‪ :‬ﺗﮑﻠﯿﻒ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﮐﺠــﺎ ﻣــﯽرود؟ ﭼﻨــﺪﯾﻦ ﻣﯿﻠﯿــﺎرد‬
‫اﻧﺴﺎن را ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﮑﻦ دھﺪ و ﺗﻐﺬﯾﻪ ﮐﻨﺪ؟ ﺳﺨﻦ از زﻧﺪﮔﯽ در ﻓﻀﺎ ﻣﯽرود‪ ،‬ﺳﺨﻦ از زﻧﺪﮔﯽ در زﯾﺮ درﯾــﺎ ﻣــﯽرود‪ ...‬ﺑﺮﺟﮫــﺎ‬
‫ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﮔﺴﺘﺮش اﻓﻘﯽ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﮔﺴﺘﺮش ﺣﺎﻟﺖ ﻋﻤﻮدی ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﯿــﺮد‪ ...‬ﺑــﺮجھــﺎی‬
‫آﺳﻤﺎنﺳﺎ‪ ...‬روزﺑﻪروز در اﺛﺮ ﺗﺮﻗﯽ ﻋﻠﻤﯽ ﻋﻤﺮ اﻧﺴﺎن درازﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺟﻤﻌﯿﺖ اﻓﺰوده ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻏﺬا ﮐﻢ و ﮐــﻢﺗــﺮ ﻣــﯽﺷــﻮد‪،‬‬
‫ﺟﺎﺋﯽ ﺑﺮای زﯾﺴﺘﻦ اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﺎت ﮐﯿﮫﺎﻧﯽ ﻧﯿــﺰ ﻣﺰﯾــﺪ ﺑﺮﻋﻠــﺖ اﺳــﺖ‪ ،‬ﮔﺮﻣــﺎﯾﺶ زﻣــﯿﻦ‪ ،‬آﻟــﻮدﮔﯽ‪ ،‬زﺑﺎﻟــﻪھــﺎ‪ ...‬و‪ ...‬و‪....‬‬
‫راﺳﺘﯽ زﻣﯿﻦ دارد ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرود؟‬
‫ﺧﯿﻠﯽ‪ ...‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺨﻮاھﯿﻢ اﯾﺪهآﻟﯿﺴﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﺮات دﯾﮕﺮ ﻣﯽروﯾﻢ‪ ...‬ﺑﻪ ﭘﺎﯾﮕﺎهھــﺎی ﻋﻈــﯿﻢ ﻓﻀــﺎﯾﯽ ﺳــﺎﺧﺘﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﺸﺮ ﻣﯽروﯾﻢ‪ ...‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺳﯿﺮ ﺗﺴﻠﺴﻞ ﺗﺎ ﮐﯽ اداﻣﻪ دارد؟‬
‫در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ دورﻧﻤﺎھﺎی اﻣﯿﺪﺑﺨﺶ‪ ،‬ﺑﯿﻤﺎریھــﺎی ﻣﺮﻣــﻮز‪ ،‬وﻗــﺎﯾﻊ ﮐﯿﮫــﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺳــﯿﻞ‪ ،‬زﻟﺰﻟــﻪ‪ ،‬آﺗــﺶﻓﺸــﺎن‪ ،‬ﺟﻨــﮓھــﺎی ﻣﯿﮑﺮوﺑــﯽ و‬
 ‫اﺗﻤﯽ‪ ...‬و ﺻﺪھﺎ ﺧﻄﺮات دﯾﮕﺮ ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎن را ﺗﮫﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ دو ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺎﺳﯽ ھﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ...‬اﯾﻦ را ﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن از ھﻤﺎن ﺑــﺪو ﺗﻮﻟــﺪ‬
‫ﮔﻨﺎھﮑﺎر اﺳﺖ و دﯾﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﻧﻘﻄﮥ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ دارد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻓﺮﻣﺎن در ﻣﻠﮑﻮت ﺑﮫﺸﺘﯽ ﺑﻪ آدم اﻋﻼم ﻧﻤﻮد‪:‬‬
‫از اﯾﻦ درﺧﺖ ﻧﺨﻮری‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﺑﺨﻮری ﻣﯽﻣﯿﺮی‪.‬‬
‫و ﺳﭙﺲ اﯾﻦ ﺷﺮﯾﻌﺖ را ﮔﺴﺘﺮش داد و در ﮐﻮه ﺳﯿﻨﺎ ﺑﺮ ده ﻟﻮح ﻧﻮﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داد‪.‬‬
‫‪ :‬ﺗﻮ را ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ ﺧﺪاﯾﺎن دﯾﮕﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ :‬ﺑﺮای ﺧﻮدت ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﺘﺮاش ﮐﻪ آن را ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ :‬ﻧﺎم ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺎطﻞ ﻧﺒﺮ‪.‬‬
‫‪ :‬روز ھﻔﺘﻢ را از ﮐﺎر ﺑﯿﺎﺳﺎی‬
‫‪ :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را اﺣﺘﺮام ﻧﻤﺎ‪.‬‬
‫‪ :‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪.‬‬
‫‪ :‬زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪.‬‬
‫‪ :‬دزدی ﻣﮑﻦ‪.‬‬
‫‪ :‬ﺷﮫﺎدت دروغ ﻣﺪه‪.‬‬
‫‪ :‬ﺑﻪ ھﻤﺴﺎﯾﻪ ﺧﻮد طﻤﻊ ﻣﻮرز‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﭼﻪ اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻧﺎم ﺑﺒﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﻓﺮاﻣﯿﻦ را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ در ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﻤﺮش ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ھﻤﺎن ﮐﻮدک ﯾﮑﺴﺎﻟﮥ ﺑﯽزﺑﺎن را؟‬
‫او ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮد ﺣﺴﺎدت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬او ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزی ﺧﻮاھﺮ ﺧﻮد طﻤﻊ ﻣﯽورزد! ﭘﺲ او ھﻢ ﮔﻨﺎھﮑﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﯿــﺮ‬
‫از اﯾﻨﺴﺖ؟‬
‫ﻧﮑﺘﻪ اﺻﻠﯽ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ھﻤﮕﺎن ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ :‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻧﻪ ﮐﺴﯽ را ﮐﺸﺘﻪام‪ ،‬ﻧﻪ زﻧﺎ ﮐــﺮدهام‪ ،‬ﻧــﻪ دزدی ﮐــﺮدهام و ﻧــﻪ‪...‬‬
‫ا ّﻣﺎ دروغ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ .‬او ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻓﻘﻂ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﯾﮏ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﭼﻮﺑﯽ و ﺳﻨﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑــﺖ او ﭘــﻮﻟﺶ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ زﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻮھﺮش ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧــﺪش ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﺷــﮫﺮﺗﺶ ﺑﺎﺷــﺪ‪ ...‬ﺛــﺮوﺗﺶ ﺑﺎﺷــﺪ‪ ...‬و ﺧﯿﻠــﯽ ﺑــﺖھــﺎی دﯾﮕــﺮ‪...‬‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎم ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﺮده اﺳﺖ؟ ﭼﻨﺪﯾﻦ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‪ ،‬ﺑﻪ راﺳــﺖ‪ ...‬ﻣــﯽﮔــﻮﯾﻢ ﺑــﻪ ﺣــﻖ و ﺑــﻪ راﺳــﺖ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرده اﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﺗﺎﮐﻨﻮن در زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﺣﺴﺪ ﻧﻮرزﯾﺪه اﺳﺖ؟‬
‫و ﻧﮑﺘﻪ اﺻﻠﯽﺗﺮ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ طﺒﻖ ﮐﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ھﺮﮐﺲ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻓﺮاﻣﯿﻦ دهﮔﺎﻧﻪ را اﺟﺮا ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ ھــﺮ ده‬
‫ﻓﺮﻣﺎن را اﺟﺮاء ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﻌﻨﯽاش اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻧــﺎم ﺧــﺪا را ﺑــﻪ ﺑﺎطــﻞ ﺑﺒــﺮد‪ ،‬ﭼــﻮن اﯾﻨﺴــﺖ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺖ‪ ،‬ﻗﺎﺗــﻞ‪،‬‬
‫زاﻧﯽ‪ ،‬دزد‪ ،‬طﻤﻊﮐﺎر و ﺷﮫﺎدت دروغ دھﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا اﯾﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺖ »ﺧﯿﺎل دل اﻧﺴﺎن از طﻔﻮﻟﯿﺖ ﺑﺪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫وﻟﯽ ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ وﺿﻌﯿﺖ ھﻤﯿﻦ طﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧــﺪا ﻣــﯽﺧﻮاﺳــﺖ ﺑــﺎ آدم و در ﮐﻨــﺎر آدم ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﺧــﺪا ﻣــﯽﺧﻮاﺳــﺖ ﺑــﺮ آدم‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻘﺸﻪھﺎﺋﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺮای اﻧﺴﺎن داﺷﺖ‪ ...‬و ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮد را ﻋﻤﻠﯽ ﺳﺎزد‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧــﺪ‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا را ﺑﺎز دارد؟ وﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﻘﺪس را ﺑﺎ ﮔﻨﺎه آﺷﺘﯽ داد؟‬
‫ﺧﺪا ﻣﻨﺰه و ﻣﻘﺪس و ﺑﺮی از ﮔﻨﺎه اﺳﺖ و اﻧﺴﺎن ﮔﻨﺎھﮑﺎر و از اﯾﻨﺮو ﺑﺎ ھﻢ ﮐﻨــﺎر ﻧﻤــﯽآﯾﻨــﺪ‪ .‬اﻧﺴــﺎن ﺑــﺮای اﯾﻨﮑــﻪ ﺑﺘﻮاﻧــﺪ ﺑــﺎ ﺧــﺪا‬
‫ارﺗﺒﺎط داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻘﺪس ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎھﺎﻧﺶ ﭘﺎک ﺑﮕﺮدد و از ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﻋﺎدل ﺷﻮد ﺗﺎ آن ﺷﺮاﯾﻂ آرﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻧﻪ ﺑﺮاﺳﺎس ﻋﺠﺰ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﺳﺎس ذات ﺧﺪاﺋﯿﺶ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑــﺎ ﮔﻨــﺎه ﮐﻨــﺎر آﯾــﺪ‪ ،‬ﭘــﺲ ﺑــﺮای ﺣــﻞ اﯾــﻦ ﻣﻌﻀــﻞ‪ ،‬ﺑــﺮای اﺳــﺘﻘﺮار‬
‫ﺑﮫﺸﺖ اوﻟﯿﮥ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻪ اﻗﺪاﻣﯽ ﻻزم ﺑﻮد ﺧﺪا اﻧﺠﺎم دھﺪ ﺗﺎ اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑــﻪ ﻓﺮﻣــﺎﯾﺶ ﺧــﻮدش ﭘـﺎک ﺷــﺪﻧﯽ ﻧﺒــﻮد‪،‬‬
‫ﭘﺎک ﺷﻮد و ﻟﯿﺎﻗﺖ ھﻤﻨﺸﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪.‬‬
 ‫‪5‬‬
‫ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد ﺧﺪا طﺮﺣﯽ ﭘﯿﺎده ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺗﺎ اﻧﺴﺎن ﮔﻨﺎھﮑــﺎر ﺑــﻪ آن ﺗﻘــﺪس و ﭘــﺎﮐﯽ ﻻزﻣــﮥ ھﻤﺰﯾﺴــﺘﯽ ﺑــﺎ ﺧــﺪا و ﺷــﺮاﮐﺖ در‬
‫ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﻘﺪﻣﻪای اﺳﺖ ﺑﺮاﺟﺮای اﯾﻦ طﺮح‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪای ﺑﺲ طﻮﻻﻧﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ ﮔﺎم ﺑﻪ ﮔــﺎم ﻣــﺎ را ﺑــﻪ‬
‫آن طﺮح ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮح و ﺧﺎﻧﻮادهاش زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪی ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﺑﻨﯿﺎن ﻧﮫﺎدﻧﺪ‪ ...‬ﺧﺎﻧﻮادهای ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪه و ﻣﻤﺘــﺎز ﺑــﺮای ﭘﺸــﺘﻮاﻧﻪ ﻧﺴــﻠﯽ ﮐــﻪ در راه‬
‫ﺑﻮد‪ ...‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﻧﺸﻌﺎب آﻏﺎز ﺷﺪ ـ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻧــﻮح ﺳــﺎم و ﺣــﺎم و ﯾﺎﻓـﺚ‪ ،‬اﺟــﺪاد ﺗﻤــﺎﻣﯽ اﻗـﻮاﻣﯽ ﺑﻮدﻧــﺪ ﮐــﻪ در ﺟﮫــﺎن‬
‫ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ـ اﻣﺎ ھﻨﻮز ھﻢ ﺗﻤﺎﻣﯽ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ زﺑــﺎن ﺳــﺨﻦ ﻣــﯽﮔﻔﺘﻨــﺪ‪ .‬ﺳــﯿﻞ ﺟﻤﻌﯿــﺖ از ﺷــﺮق ﺟﮫــﺎن ﺑــﻪ ﺳــﻤﺖ ﻏــﺮب‬
‫ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯽﺷﺪ و در اﯾﻦ رھﮕﺬر ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ اﻧﺴﺎن از ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﻮدش و اﻋﺘﻼی ﻧﺎم ﺧﻮدش ﻣﺘﻮﺟــﻪ ﺷــﺪ و ﺑــﺮج رﻓﯿــﻊ ﺑﺎﺑـﻞ‬
‫ﻧﻤﺎدی از اﯾﻦ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻮدن از ﺧﺪا و ﺧﻮداﺗﮑﺎﺋﯽ ﮔﺮدﯾﺪ‪ ،‬از اﯾﻨﺮو ﺧﺪا از آن زﻣــﺎن ﺑــﻪ ﺑﻌــﺪ زﺑــﺎن اﻧﺴــﺎن را ﻣﻐﺸــﻮش ﺳــﺎﺧﺖ ﺗــﺎ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺣﺮف ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺑﻔﮫﻤﻨﺪ و آﻧﮫﺎ را ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ وﻗﺎﯾﻊ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس را ﺗﺎ اﯾﻦ زﻣــﺎن دﻧﺒــﺎل ﻣــﯽﮐﻨــﯿﻢ ﻣﺘﻮﺟــﻪ ﯾــﮏ ﻓﺎﺻــﻠﻪ زﻣــﺎﻧﯽ ﺣــﺪاﻗﻞ ده ھــﺰار ﺳــﺎﻟﻪ ﺑــﯿﻦ آدم و ﻧــﻮح‬
‫ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ راﺑﻄﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ اﻧﺴﺎن در طﻮل اﯾﻦ ﻣــﺪت ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﺑــﻮده اﺳــﺖ؟ آﯾــﺎ ﭼﯿــﺰی ﺑــﻪ ﻧــﺎم دﯾــﻦ‪ ،‬آﻧﻄﻮرﯾﮑــﻪ اﻣــﺮوز‬
‫ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﻣﮑﺘﻮﺑﯽ‪ ،‬ﻧﺒﯽای‪ ،‬دﺳﺘﻮری‪ ،‬از ﺧﺪا ﺻﺎدر ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدم ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﭼﻪ اﯾﻤــﺎن داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ .‬ﻗــﺪر‬
‫ﻣﺴﻠﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ در طﻮل اﯾﻦ دوران ﺧﺪا ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﺎ ﺑﻌﻀﯽ از اﻧﺴﺎنھﺎی ﺻﺎﻟﺢ در ﺗﻤﺎس ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑــﻮده اﺳــﺖ‪ ،‬و ھــﺮ ﯾــﮏ‬
‫از اﯾﻦ اﻧﺴﺎنھﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ آدم و ﻧﻮح رﺋﯿﺲ و ﺑﺰرگ ﻗﺒﯿﻠﻪ و ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻮدهاﻧﺪ و اﻓﺮاد ﻗﺒﯿﻠﻪ و ﻗﻮم ﺑﻪ ﺗﺒﻊ او ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﻪ‬
‫رھﻨﻤﻮدھﺎی او ﮔﻮش ﻣﯽﺳﭙﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺮش اﻧﺴﺎن و در اﻗﻠﯿﺖ ﺑﻮدن ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮدان ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ رودررو ﺑﺎ ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﺎ ﻣﺴــﺘﻘﯿﻤﺎً از ﺧــﺪا‬
‫اﻟﮫﺎم ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم از ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و راه ﺧﻮد را ﭘﯿﺶ ﮔﯿﺮﻧﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻪ اﻣﻮری ﻣــﯽﭘﺮداﺧﺘﻨــﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ ﺧﺪا ﻧﺒﻮد و اﯾﻦ ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎھﯽ آﻧﻘﺪر اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧــﺪا ﻣﺒﻨــﯽ ﺑــﺮ ﻧــﺎﺑﻮدی ﺑﺸــﺮﯾﺖ ﮔﺮدﯾــﺪ‪ .‬در‬
‫واﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ در طﯽ اﯾﻦ دوران ﻣﺮدم ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا از ﭘﺪر ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫وﺿﻌﯿﺖ ﭘﺲ از طﻮﻓﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻧﺴﻞ ﭘﺎﻟﻮده ﺷﺪه ﺑﺸﺮ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و ﺧﺪا ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اﻧﺴﺎنھﺎ ﺷــﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣــﯽﺷــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ‬
‫در ھﺮ ﺣﺎل ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﮐﻪ از ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﺳﺮ ﺑﺎز زدهاﻧﺪ و دﺳﺘﻮر ﺧﺪا را اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ و ﺧــﺪا را ﺑــﻪ ﻓﺮزﻧــﺪان ﺧــﻮد‬
‫ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ از ﯾﮏ ﺳﻮ ﻧﺴﻞ ﺧﺪاﺷﻨﺎس رو ﺑﻪ ﮐﺎھﺶ و ﻧﺴﻞ ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ ﺧــﺪا را ﻧﻤــﯽﺷــﻨﺎﺧﺘﻪاﻧــﺪ و ﯾــﺎ‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و از او اطﺎﻋﺖ ﻧﻤﯽﮐــﺮدهاﻧــﺪ رو ﺑــﻪ اﻓــﺰاﯾﺶ رﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬ﺗــﺎ ﺟــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ واﻗﻌـﮥ ﺑــﺮج ﺑﺎﺑــﻞ ﺑــﻪ وﻗــﻮع ﭘﯿﻮﺳــﺖ و‬
‫اﻧﺴﺎنھﺎی روی زﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ زﺑﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ دارای زﺑﺎنھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺣﺪود ﺳﻪ ھﺰار ﺳﺎل ﺳﭙﺮی ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﺮاھﯿﻢ در ﺻﺤﻨﻪ ظــﺎھﺮ ﺷــﺪ‪ ،‬ﻣــﺎ ﻣــﯽﺧــﻮاھﯿﻢ در اﯾﻨﺠــﺎ ﺑــﻪ‬
‫ﺑﺤﺚ اﯾﻤﺎن ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪...‬‬
‫ﻣﺸﮫﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﭘﺪر اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺟﮫﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻮح را ﺑﻪ ﯾﺎد دارﯾﺪ؟ او ﺑﻪ ﺻﺮف ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا در ﻣﺤﻮطﻪای دور از ھﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﺒﻊ آﺑﯽ ﺷــﺮوع ﺑــﻪ ﺳــﺎﺧﺘﻦ ﮐﺸــﺘﯽ ﻧﻤــﻮد‪ ...‬رﺳــﻢ‬
‫زﻣﺎﻧﻪ ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺎه ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺎزی را در ﮐﻨــﺎرۀ درﯾــﺎ ﺑﺮﭘــﺎ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ ﺗــﺎ وﻗﺘــﯽ ﮐﺸــﺘﯽ ﺳــﺎﺧﺘﻪ ﻣــﯽﺷــﻮد آن را ﺗﻮﺳــﻂ‬
‫اﻟﻮارھﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﻏﻠﻄﺎن ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺮان در زﯾﺮش ﻗﺮار ﻣﯽدادﻧــﺪ و از طﺮﯾــﻖ ﮐﺎﻧــﺎﻟﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﻮی درﯾــﺎ ﺣﻔــﺮ ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺑــﻪ آب‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺮدم ﺗﻼش ﻧــﻮح را در ﺳــﺎﺧﺘﻦ ﮐﺸــﺘﯽ ﻣــﯽدﯾﺪﻧــﺪ او را ﺗﻤﺴــﺨﺮ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪ :‬ﻧــﻮح‪ ...‬آب ﮐﺠﺎﺳــﺖ؟‬
‫ﮐﺸﺘﯽ را از اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﮐﻨﺎر درﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﺑﮑﺸﯽ؟ و ﻧﻮح در ﺳﮑﻮت ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﻮح را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪھﺎ و ﻣﺴــﺨﺮھﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈــﺖ ﻣــﯽﮐــﺮد‪ ،‬اﯾﻤــﺎن او ﺑــﻮد‪ ...‬و اﺑــﺮاھﯿﻢ ﻧﯿــﺰ ﭼﻨــﯿﻦ ﺑــﻮد‪ ...‬او ﺷــﺨﺺ‬
‫داﻣﺪاری ﺑﻮد ﮐﻪ ھﻤﺮاه ﭘﺪرش ﺗﺎرخ و ھﻤﺴﺮش ﺳﺎرا و ﺑﺮادرزادهاش ﻟﻮط از اور ﮐﻠﺪان ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﮐﻮچ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮای روﺷﻦ ﺷﺪن ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ‪:‬‬
‫ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪاﯾﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺻﺪاﺋﯽ در ﮔﻮش ﺷﻤﺎ ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ‪ :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ھﺮﭼﻪ داری و ﻧﺪاری ﺟﻤــﻊ و ﺟــﻮر ﮐــﻦ‬
‫و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهات و ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاھﻢ داد ﺑﺮو‪.‬‬
‫آﯾﺎ اﯾﻦ ﺻﺪای ﺧﺪاﺳﺖ؟ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد اﯾﻦ ﺳﺆاﻻت را ﭘﯿﺶ ﻣﯽآورد؟‬
 ‫‪ :‬ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮوم؟‬
‫‪ :‬ﭼﻄﻮر ﺧﺎﻧﻮادهام را آﻣﺎدۀ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ؟ و اﮔﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﭘﯿﺮﻣﺮدی ‪ 75‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ‪.‬‬
‫‪ :‬اﯾﻦ ﺳﺮاﻧﮥ ﭘﯿﺮی ﮐﺠﺎ آواره ﺷﻮم؟‬
‫‪ :‬ﺑﺮادرزادهام ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻄﻮر او را ﺑﺒﺮم؟‬
‫‪ :‬دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن را ﺑﺮای اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ آﻣﺎده ﮐﻨﻢ؟‬
‫وﻟﯽ اﺑﺮاھﯿﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺆاﻻﺗﯽ را ﻣﻄﺮح ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ھﻤﮕﯽ دﺳﺖ و ﺑﺎل ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬اﺳــﺒﺎب و وﺳــﺎﺋﻞ را ﺑﺴــﺘﻪﺑﻨــﺪی ﮐﻨﯿــﺪ‪ ،‬ﮔﻠــﻪ را آﻣــﺎده ﻧﻤﺎﺋﯿــﺪ‪ ،‬از ﮐﺎرھــﺎی ﺧــﻮد‬
‫اﺳﺘﻌﻔﺎ ﺑﺪھﯿﺪ‪ ،‬آﻣﺎده ﺳﻔﺮ ﺷﻮﯾﺪ‪ ...‬و ﮐﺴﯽ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﺠﺎ و ﭼﺮا؟ اﯾﻨﺴﺖ اﯾﻤﺎن اﺑﺮاھﯿﻢ و اﯾﻤــﺎن ﻧــﻮح‪ .‬اﺑــﺮاھﯿﻢ دﻋــﻮت ﺧــﺪا را‬
‫ﺷﻨﯿﺪ و ﺑﯽﭼﻮن و ﭼﺮا اطﺎﻋﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫طﺮح ﺧﺪا ﺑﺮای اﺑﺮاھﯿﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ او ﺑﺮﮐﺖ ﺑﯿﺎﺑﺪ و ﻧﺴﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﮫﺎن را ﺑﺮﮐﺖ دھﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﺑﺮاھﯿﻢ از دﯾﺎر ﺧﻮد ﻋﺰم ﺳﻔﺮ ﮐﺮده و ھﻤﺮاه ﺑﺎ ھﻤﺴﺮ و ﺑﺮادرزادهاش و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ داﺷﺖ و ﻋﺎزم ﮐﻨﻌﺎن ﺷﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ طﻮﻻﻧﯽ ھﻤﭽﻨﺎن ﺧﺪا اﺑﺮاھﯿﻢ را ھﺪاﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ ھﺮ دﯾﺎری ﮐﻪ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺧﺪا ﺑﻪ او وﻋﺪه ﻣﯽداد‪» :‬ﺗﻤــﺎم اﯾــﻦ‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺎل ﺗﻮ و ﻧﺴﻞ ﺗﻮ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در آن دﯾﺎر ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮح ﮐﻪ ﻗﺪم ﺑﺮ ﺧﺸﮑﯽ ﻧﮫﺎد‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎھﯽ ﺑﺮﭘــﺎ ﮐــﺮده و ﺑــﺮای‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﺬاراﻧﯿﺪ‪...‬‬
‫و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ﮐﻮچ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ھﺪاﯾﺖ ﺧﺪا ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ...‬در ظــﺎھﺮ اﻣــﺮ دﻋــﻮت ﺧﻮﺷــﺎﯾﻨﺪی ﻧﺒــﻮد‪ ،‬ھﺘــﻞھــﺎی ﭘــﻨﺞ ﺳــﺘﺎره ﺑــﺮای‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪا دﻋﻮ‪.‬ت ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آﻣﺎده ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮش ﻗﺮﻣﺰ ﺑــﺮاﯾﺶ ﮔﺴــﺘﺮده ﻧﺒــﻮد‪ ،‬ﮐﺴــﯽ ﺑــﻪ اﺳــﺘﻘﺒﺎﻟﺶ ﻧﻤــﯽآﻣــﺪ‪...‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮑﺶ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ...‬رﻧﺞ ﺳﻔﺮ‪ ...‬ﺗﮫﯿﻪ ﻏﺬا‪ ...‬ﺧﻄﺮ راھﺰاﻧﺎن‪ ...‬ﺑﯿﻤﺎری دامھﺎ‪ ...‬و ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪:‬‬
‫ﻗﺤﻄﯽ!‬
‫ﻗﺤﻄﯽ زﻣﯿﻦ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ وارد ﻣﺼﺮ ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از ورود ﺑﻪ ﻣﺼﺮ‪ ،‬اﺑــﺮاھﯿﻢ ﺑــﺎ ﺗﻮﺟــﻪ ﺑــﻪ ﺷــﺮاﯾﻄﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﻣﺼــﺮ‬
‫ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺖ ھﻤﻪ ﭼﺸﻢ طﻤﻊ ﺑﻪ ھﻤﺴﺮ زﯾﺒﺎﯾﺶ ﻣﯽدوزﻧﺪ و ﺑﻪ طﻤﻊ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ھﻤﺴﺮش او را ﻣﯽﮐﺸــﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ھﻤﺴﺮش ﺳﺎرا ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﻤﻮد‪ ...‬ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﺶ ﺑﺮای روزﮔﺎر ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺮمآور اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺧﻄﺎﯾﺎی اﻧﺒﯿﺎ ﺧﺪا را ﭘﻨﮫﺎن ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ...‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﮑﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ ﮐــﻪ ﺣﺮﻣــﺖ اﻧﺒﯿــﺎ ﺧــﺪا را ﺣﻔــﻆ ﮐﻨــﺪ و از‬
‫ﺑﯿﺎن ﮔﻨﺎھﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬ﺧﻮدداری ﮐﻨﺪ‪ ...‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ھﻤﻪ ﮐﺲ را ﻋﺮﯾﺎن ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ را‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ و اﻧﺒﯿﺎ ﻧﺪارﯾﻢ‪ ...‬ھﻤﮥ ﻣﺎ اﻧﺴــﺎﻧﯿﻢ و ﺟﺎﯾﺰاﻟﺨﻄــﺎ و‬
‫ﻣﺴﺘﻌﺪ ﮔﻨﺎه‪ .‬اﻧﺒﯿﺎ ﻧﯿﺰ آدمھﺎی ﻋﺎدی و ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﭼﻮن ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﺧﺪا آﻧﮫﺎ را دﻋﻮت ﮐــﺮد ﺗــﺎ ﮐــﺎری اﻧﺠــﺎم دھﻨــﺪ‬
‫و‪...‬‬
‫ﺑﺎ ورود ﺑﻪ ﻣﺼﺮ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ھﻤﺴﺮش ﺳﺎرا ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ھﺮ ﮐﺲ ﻣﺎ را دﯾﺪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺧﻮاھﺮ ﻣﻦ ھﺴــﺘﯽ ـ ﺗــﺎ‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ طﻤﻊ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﺗﻮ ﻧﮑﺸﻨﺪ‪...‬‬
‫و اﯾﻦ ﯾﮏ درغ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ ...‬و ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد‪ :‬دروغ ﻧﮕﻮﺋﯿﺪ‪...‬‬
‫و ﭼﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد ﭘﯿﺎﻣﺪ اﯾﻦ دروغ!!‬
‫ﭼﺮا اﺑﺮاھﯿﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪ؟ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا را اطﺎﻋﺖ ﮐﺮده و ﺧﺎﻧﮥ ﭘﺪری را ﺗﺮک ﮐﺮد‪ ،‬در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭼﺮا ﺗﺮﺳﯿﺪ؟‬
‫ھﻤﯿﺸﻪ ﮐﻤﯿﻦﮔﺎهھﺎﺋﯽ در ﻣﺴﯿﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻗﺮار دارﻧﺪ ﮐﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا از دﺳــﺖ ﻣــﯽدھــﯿﻢ‪ ،‬اﺑــﺮاھﯿﻢ ھــﻢ اﻧﺴــﺎﻧﯽ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﮐﻤﯿﻦﮔﺎهھﺎ ﻗﺤﻄﯽ ﺑﻮد‪ ،‬و دﯾﮕﺮی ﺗﺮس از ﺟﺎن‪.‬‬
‫ﻣﺄﻣﻮران ﻓﺮﻋﻮن آوازۀ زﯾﺒﺎﺋﯽ ﺳﺎرا را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻓﺮﻋﻮن رﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ و ﻓﺮﻋﻮن ھﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ھﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﺒﺎری در ﺗﺎرﯾﺦ ﺟﮫــﺎن ﺗﻤﺎﻣﯿــﺖ‬
‫ﺧﻮاه ﺑﻮد‪ ،‬ھﺮﭼﻪ را ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ھﺮ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ زﯾﺒﺎ ﺑــﻮد ﺑــﻪ ﺣﺮاﻣﺴــﺮای ﻓﺮﻋــﻮن ﻣــﯽرﻓــﺖ و ﺑــﺪﯾﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر ﮐﻪ ﺳﺎرا ﺧﻮاھﺮ اﺑﺮاھﯿﻢ اﺳﺖ‪ ،‬او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ و وارد ﺣﺮﻣﺴﺮای ﺧــﻮد ﻧﻤــﻮد و اﺑــﺮاھﯿﻢ را ﻧﯿــﺰ از‬
‫ﻣﺎل و ﻣﮑﻨﺖ ﻓﺮاوان ﺑﮫﺮهﻣﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ھﯿﭻ ﺗﻮﺟﯿﮫﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﻋﻤﻞ زﺷﺖ اﺑﺮاھﯿﻢ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫آﯾﺎ او ﺻﺮﻓﺎً دروﻏﯽ ﻣﺼﻠﺤﺖآﻣﯿﺰ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟــﺎن ﺳــﺎﻟﻢ ﺑــﻪ در ﺑــﺮد و از ﻋﻮاﻗــﺐ آن دروغ اطــﻼع ﻧﺪاﺷــﺘﻪ اﺳــﺖ و ﺑﻌــﺪا در‬
‫ً‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻤﻞ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﭼﻮن ﺗﺼﺮف ﮐﻨﻨﺪه ھﻤﺴﺮش ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎری از دﺳﺖ او ﺳــﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒــﻮده‬
‫اﺳﺖ؟‬
‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﻋﻮن را ﺑﺎ ﻓﺮﺳــﺘﺎدن ﺑﻼھــﺎی ﺳــﺨﺖ ﺑــﺮ ﺧــﺎﻧﻮادهاش‪ ،‬ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ اﯾﻨﮑــﻪ زن اﺑــﺮاھﯿﻢ را‬
‫ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﮐﺮد‬
‫وﻟﯽ ھﻤﯿﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎر دﯾﮕﺮ در ﺟﺮار واﻗﻊ ﺷﺪ و اﺑﺮاھﯿﻢ ﺳﺎره را ﺧﻮاھﺮ ﺧﻮد ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و اﺑﯽ ﻣﻠﮏ ﭘﺎدﺷﺎه ﺟــﺮار او را ﺑــﻪ زﻧــﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ او را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﺪ ﺧﺪا در رؤﯾﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎره زوﺟﮥ ﺷﺨﺺ دﯾﮕــﺮی اﺳــﺖ‪ .‬اﺑــﯽ ﻣﻠــﮏ ﺳــﺎره را‬
 ‫ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﯿﺪ و او را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدھﺪ و ﻣﺎل ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎر اول ﻧﯿﺰ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ ﺳﺎره ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ را ﺟﺮی ﮐﺮده ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا زن او را‬
‫ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ھﯿﭻ ﺗﻮﺟﯿﮫﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ اﻗﺪام اﺑﺮاھﯿﻢ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﯽ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﮐﺎر اﺑﺮاھﯿﻢ در ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑــﻮد‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﺑﺎر اول ﺧﺎﻧﻮاده ﻓﺮﻋﻮن را دﭼﺎر ﺑﻼﯾﺎ ﮐﺮد و ﺑﺎر دوم اﺑﯽ ﻣﻠﮏ را آﮔﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎره ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ در ھﺮ ﺣﺎل از ﮐﻞ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻣﯽﺗﻮان ﯾﮏ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و آن اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧــﺪ از اﻧﺴــﺎﻧﯽ ﻋــﺎدی و ﮔﻨﺎھﮑــﺎر و ﺧﻄﺎﮐــﺎر‪،‬‬
‫ﻧﺴﻠﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﮐﺖ ﺟﮫﺎن ﺷﻮد و او را ﭘﺪر ادﯾﺎن ﺗﻮﺣﯿــﺪی ﺟﮫــﺎن ﻧﻤﺎﯾــﺪ‪ .‬ﺧــﺪا ﻣــﯽﺗﻮاﻧــﺪ ھﻤــﻪ ﮐــﺎری اﻧﺠــﺎم‬
‫دھﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦھﺎ را ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎد‪.‬‬
 ‫‪6‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ در ﮐﻮچ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب وارد ﺑﯿﺖ ﺋﯿﻞ ﺷﺪ و در ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤــﻮد و از آﻧﺠــﺎ ﺑــﻮد ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﺑــﻪ دﻟﯿــﻞ‬
‫ﮐﺜﺮت اﻓﺮاد ﻣﻨﺸﻌﺐ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺑﺮاھﯿﻢ از ﺑﺮادرزادهاش ﻟﻮط ﺟﺪا ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻮط ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺣﺎﺻﻞﺧﯿﺰ اردن رﻓﺖ و اﺑﺮاھﯿﻢ در ﮐﻨﻌــﺎن ﺑــﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧــﺪ و در آﻧﺠــﺎ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻋﮫــﺪ ﺧــﻮد را ﺑــﺎ اﺑــﺮاھﯿﻢ‬
‫ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﺮد‪» :‬اﮐﻨﻮن ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاﻓﺮاز و از ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ در آن ھﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷﻤﺎل و ﺟﻨﻮب‪ ،‬و ﻣﺸﺮق و ﻣﻐــﺮب ﺑﻨﮕــﺮ‪.‬‬
‫زﯾﺮا ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ را ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﺑﻪ ذرﯾﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪ و ذرﯾﺖ ﺗﻮ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺒﺎر زﻣــﯿﻦ ﮔــﺮداﻧﻢ ﭼﻨﺎﻧﮑــﻪ‬
‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻏﺒﺎر زﻣﯿﻦ را ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺮد‪ ،‬ذرﯾﺖ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺷﻤﺮده ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮﺧﯿﺰ و در طﻮل ﻋﺮض زﻣﯿﻦ ﮔﺮدش ﮐﻦ زﯾﺮا ﮐــﻪ آن را ﺑــﻪ ﺗــﻮ‬
‫ﺧﻮاھﻢ داد‪«.‬‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﭼﻨﺪ در زﻧﺪﮔﯽ اﺑﺮاھﯿﻢ واﻗﻊ ﺷــﺪﻧﺪ از آن ﺟﻤﻠــﻪ ﺑــﻪ اﺳــﺎرت رﻓــﺘﻦ ﺑــﺮادرزادهاش ﻟــﻮط و رھﺎﻧﯿــﺪن او و اﻣــﻮاﻟﺶ و آزاد‬
‫ﻧﻤﻮدن ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره و در اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺎھﺪ ظﮫﻮر ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ در رؤﯾﺎ ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ‪:‬‬
‫ای اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﺘﺮس‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﭙﺮ ﺗﻮ ھﺴﺘﻢ و اﺟﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﻋﻈﯿﻢ ﺗﻮ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﻪ ﺛﺮوت زﯾﺎدی اﻧﺪوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺗﺮﺳﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺮﺳــﺎن از روزی ﮐــﻪ دﺷــﻤﻨﺎن او را ﺑﮑﺸــﻨﺪ و اﻣــﻮاﻟﺶ را ﺑﺒﺮﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻮﯾﺎ ھﻨﻮز اﺑﺮاھﯿﻢ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺖ ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐــﻮچ ﺧﻮاﻧــﺪه اﺳــﺖ‪ .‬ﺧــﺪاﺋﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ او وﻋــﺪه داده اﺳــﺖ اﻋﻘــﺎب او را‬
‫ﻓﺰونﺗﺮ از ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﺳﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺘﻮاﻧﺪ او را آﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻄﺎب ﺧﺪا ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺧﻄﺎب او ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ ﭼﻮن ﺧﺪا ﺳــﭙﺮ ﻣــﺎ و ﺧﺰاﻧــﻪ ﻣــﺎ در آﺳــﻤﺎن اﺳــﺖ‪ .‬و ﻣــﺎ ھﯿﭽﮕــﺎه‬
‫ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻣﯿﺪ ﺧﻮد را در زﻧﺪﮔﯽ از دﺳﺖ ﺑﺪھﯿﻢ و ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻧﮕﺮان ﻓﺮداﺋﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ھﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬در ﮐﺘﺐ ﻋﮫﺪ ﻋﺘﯿــﻖ‬
‫و ﻋﮫﺪ ﺟﺪﯾﺪ آﯾﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ آﻣﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﻧﺪرز ﻣﯽدھﻨﺪ »اﻣﺮوز را درﯾﺎﺑﯿﺪ و ﻧﮕﺮان ﻓﺮدا ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ و ﻋﻨــﺎن زﻧــﺪﮔﯽ ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﻪ ارادۀ ﺧﺪا ﺑﺴﭙﺎرﯾﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را در زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻋﻤــﻞ آورد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑــﻪ ھﻤﯿﺸــﻪ ﻣــﺎ اﯾﻤﺎﻧــﺪاران دﻋــﺎ ﻣــﯽﮐﻨــﯿﻢ‬
‫»ای ﭘﺪر ﻣﺎ ﮐﻪ در آﺳﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ارادۀ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻧﯿﺰ اﺟﺮاء ﺷﻮد«‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان اﻣﻮاﻟﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ای ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮫﻮه ﻣﺮا ﭼــﻪ ﺧــﻮاھﯽ داد؟ ﻣــﻦ ﺑــﺪون اﯾﻨﮑــﻪ ﻓﺮزﻧــﺪی داﺷــﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ دارم ﭘﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮم و ﻣﯽﻣﯿﺮم‪ ،‬وارﺛﯽ ﻧﺪارم و ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دارم ﻏﻼم ﺧﺎﻧﻪزاد ﻣﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺧﺪا ﮐﻪ از ﻧﯿﺖ واﻗﻌﯽ اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﺎﻣﻼً آﮔﺎه ﺑﻮد ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻧﮕﺮان ﻣﺒــﺎش‪ ،‬اﯾــﻦ ﻏــﻼم ﺧﺎﻧــﻪزاد وارث ﺗــﻮ ﻧﺨﻮاھــﺪ ﺑــﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ‬
‫وارث ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪت ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪«...‬‬
‫و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﯾﺎدآوری ﻧﻤﻮد‪» :‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﻦ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن را اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺸﻤﺎر‪ ...‬ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ آﻧﻘﺪر زﯾــﺎد ﺧﻮاھــﺪ‬
‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﺳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ آﻧﮫﺎ را ﺷﻤﺮد‪«.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﺳﻪ ﺑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ وﻋﺪهای ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯽدھﺪ و ﻗﻮل ﺧــﺪا اﻣــﯿﻦ اﺳــﺖ‪ .‬و‬
‫ﮔﻮﯾﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻗﻮﻟﺶ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ از ﺗﻪ دل ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻤﺎن آورد و ﺧﺪا »اﯾﻤــﺎن اﺑــﺮاھﯿﻢ را ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﻋــﺪاﻟﺖ او‬
‫ﻣﺤﺴﻮب ﮐﺮد‪«.‬‬
‫ﻟﻄﻔﺎً اﯾﻦ آﯾﻪ را ﺑﻪ ﺧﻂ درﺷﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ و در اطﺎق و روﺑﻪروی ﺧﻮد ﺑﯿﺎوﯾﺰﯾﺪ‪.‬‬

‫»ﺧﺪا اﯾﻤﺎن اﺑﺮاھﯿﻢ را ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺤﺴﻮب ﮐﺮد«‬

‫ﺧﺪا اﯾﻤﺎن ﺗﮏ ﺗﮏ اﯾﻤﺎﻧﺪاران را‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ آﻧﮫﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬و اﯾﻦ ﭼﻪ وﻋﺪۀ ﭘﺮﺷﮑﻮھﯽ اﺳﺖ‪ ...‬اﯾﻤﺎﻧﺪاران در ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﻋﺎدل‪ ،‬ﭘﺎک و ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻋﺪاﻟﺖ اﯾﻦ طﺮﻓﻪ اﮐﺴﯿﺮی ﮐﻪ ﺟﮫﺎن ﺗﺸﻨﮥ آن اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ اﯾﻦ ﮐﯿﻤﯿﺎی ﻧﺎدری ﮐﻪ ﺑﺸــﺮﯾﺖ‬
‫ﻣﺤﺘﺎج آن اﺳﺖ‪ ،‬در ﺳﺎﯾﻪ اﯾﻤﺎن دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻨﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا در ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ اﯾﻔﺎی وﻋﺪهاش ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﯾﺎدآوری ﮐــﺮد ﮐــﻪ ﮐﯿﺴــﺖ و ﺗــﺎ ﮐﻨــﻮن ﺑــﺮای او ﭼــﻪ ﮐــﺎری اﻧﺠــﺎم داده اﺳــﺖ‪» :‬ﻣــﻦ‬
‫ھﺴﺘﻢ ﯾﮫﻮّه ﮐﻪ ﺗﻮ را از اور ﮐﻠﺪاﻧﯿﺎن ﺑﯿﺮون آوردم ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ارﺛﯿﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺸﻢ‪«.‬‬
‫آﯾﺎ ﻋﮫﺪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻧﻮح را ﺑﻪ ﯾﺎد دارﯾﺪ؟ در آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﻮح ﮔﻔﺖ دﯾﮕﺮ زﻣﯿﻦ را ﺑﺎ طﻮﻓﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﻧﺨﻮاھﺪ ﮐــﺮد‪ ،‬ﻧﺸــﺎﻧﻪای ﻣﺒﻨــﯽ ﺑــﺮ‬
‫ﻋﮫﺪ ﺧﻮد ﺑﺮﺟﺎ ﻧﮫﺎد و آن ﻗﻮس و ﻗﺰح ﺑــﻮد‪ ...‬ﺗــﺎﺑﺶ ﻧــﻮر آﻓﺘــﺎب در ﻗﻄــﺮات ﺑــﺎران ﺑــﻪ دﻟﯿــﻞ اﻧﮑﺴــﺎر ﻧــﻮر ﻗــﻮس و ﻗــﺰح را ﻣﻮﺟــﺐ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﺗﺎﺑﺶ آﻓﺘﺎب ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻦ اﺑﺮ و ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺎران اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﺪا ﻧﺸﺎﻧﻪای ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻔﺎی وﻋﺪه ﺧﻮد ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ داد‪:‬‬
‫»ﯾﮏ ﮔﻮﺳﺎﻟﮥ ﻣﺎدۀ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ و ﯾﮏ ﺑﺰ ﻣﺎده ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ و ﯾﮏ ﻗﻮچ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ و ﯾﮏ ﻋﺪد ﻗﻤﺮی و ﯾﮏ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺗﮫﯿﻪ ﮐﻦ‪«.‬‬
 ‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻓﻮق را آﻣﺎده ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺷﺪ‪.‬‬
‫»ھﺮﯾﮏ از اﯾﻦ ﺣﯿﻮاﻧﺎت را دو ﭘﺎره ﮐﻦ و دو ﭘﺎره را در ﮐﻨﺎر ھﻢ ﻗﺮار ﺑﺪه‪ ...‬اﻣﺎ ﻣﺮﻏﺎن را ﭘﺎره ﻧﮑﻦ‪«.‬‬
‫و ﮐﻨﺎر ﭘﺎرهھﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻣﺸــﻐﻮل راﻧــﺪن ﻻﺷــﺨﻮرھﺎ ﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﭘــﺎرهھــﺎ ﻓــﺮود‬
‫ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ در ﻏﺮوب اﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﺎﺑﻮس ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ »ﻧﺴــﻞ ﺗــﻮ در زﻣﯿﻨــﯽ ﮐــﻪ‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻏﺮﯾﺐ و ﺑﺮده ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺪت ﭼﮫﺎرﺻﺪ ﺳﺎل ﺗﺤﺖ ظﻠﻢ و ﺳﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاھﻨــﺪ ﮐــﺮد‪ ،‬وﻟــﯽ ﻣــﻦ‬
‫آن ﻗﻮمھﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺳﺘﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺧــﻮاھﻢ ﮐــﺮد‪ ،‬و ﭘــﺲ از آن ﺑــﺎ اﻣــﻮال ﻓــﺮاوان از اﺳــﺎرت رھــﺎﺋﯽ ﺧﻮاھﻨــﺪ‬
‫ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮﻧﯿﺰ ﻋﻤﺮ دراز و ﭘﺮاﻓﺘﺨﺎری ﺧﻮاھﯽ داﺷﺖ و در ﭘﯿﺮی ﺑﺎ ﻋﺰت و اﻓﺘﺨﺎر ﺧــﻮاھﯽ ﻣــﺮد و ﻧﺴــﻞ ﭼﮫــﺎرم ﺑﻌــﺪ از ﺗــﻮ ﺑــﻪ اﯾــﻦ‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺎز ﺧﻮاھﻨﺪ ﮔﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ در ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﺷﻌﻠﻪای ﻓﺮوزان از ﻣﯿﺎن ﭘﺎرهھﺎی ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻋﺒﻮر ﮐﺮد و اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﮥ ﻋﮫﺪ ﺧﺪا ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»اﯾﻦ زﻣﯿﻦ را از ﻧﮫﺮ ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﻧﮫﺮ ﻋﻈﯿﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﮫﺮ ﻓﺮات‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪهام‪«.‬‬
‫اﯾﻦ ﭘﯿﺸﮕﻮﺋﯽ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺖ و ﻧﺴﻞ اﺑﺮاھﯿﻢ ﭘﺲ از ﭼﮫﺎرﺻﺪ ﺳﺎل اﺳﺎرت و ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧــﻮد ﺑــﺎز‬
‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺪا اﯾﻤﺎن آورده اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮزﻧــﺪی از ﺳــﺎرا ﺑﺎﺷــﺪ‪ ...‬وﻟــﯽ ھﺮﭼــﻪ ﺻــﺒﺮ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﺳــﺎرا ﺣﺎﻣﻠــﻪ‬
‫ﻧﺸﺪ‪ .‬ھﺮ دو داﺷﺘﻨﺪ ﭘﯿﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎرا داﺷﺖ ﯾﺎﺋﺴﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬وﻟــﯽ ﺧﺒــﺮی از ﺑﭽــﻪ ﻧﺒــﻮد‪ .‬و در اﯾﻨﺠــﺎ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺳــﺎرا اﺑﺘﮑــﺎر‬
‫ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺸﺎن داد‪» :‬ﺑﺒﯿﯿﻦ اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﮐﻪ دروغ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ و ﺗﻮ ﺣﺘﻤﺎً ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﯽﺷﻮی‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺗــﻮ از‬
‫ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﭽﻪ ﻧﺸﻮی‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﯿﺎ ﮐﻨﯿﺰ ﻣﻦ ھﺎﺟﺮ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﮕﯿﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪا وﻋﺪۀ ﺧﻮد را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺮده و ﻓﺮزﻧﺪی ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪھﺪ‪«.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺧﻄــﺎی ﺑﺰرﮔــﯽ ﺷــﺪ و آن اﯾﻨﮑــﻪ ﻗــﻮل ﺳــﺎرا را ﭘــﺬﯾﺮﻓﺖ در ﺣﺎﻟﯿﮑــﻪ ﺧــﺪا ﭼﻨــﯿﻦ راھــﯽ را ﭘــﯿﺶ ﭘــﺎﯾﺶ‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ در ﺳﺎل دھﻢ ﺳﮑﻮﻧﺖ اﺑﺮاھﯿﻢ و ﺳﺎرا در ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ھﺎﺟﺮ ﺑﻪ زوﺟﯿﺖ اﺑﺮاھﯿﻢ در آﻣﺪ و ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻨــﮏ ﮐﻨﯿــﺰی ﮐــﻪ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻮﻋﻮد را ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﺗﻮن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﺣﻘﯿﺮ آﻣﺪ و ﺧﺎﺗﻮن ﺧﺎﻧﻪ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﮑﺎﯾﺖ ﭘــﯿﺶ‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﺮد‪» :‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﺳﺰای ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﻨﯿﺰ ﺧﻮد را در آﻏﻮﺷﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ‪ ،‬دﯾﮕــﺮ اﺣﺘــﺮام ھﻤﯿﺸــﮕﯽ‬
‫را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﮔﺬارد و ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻦ ﮐﻨﯿﺰش ھﺴﺘﻢ‪«...‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮد داﻧﯽ و او‪ ،‬او ﮐﻨﯿﺰ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اﺧﺘﯿﺎرش در دﺳﺖ ﺗﻮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﭼﻮن اﺑﺮاھﯿﻢ دﺳﺖ ﺳﺎرا را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺎرا ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺪررﻓﺘﺎری ﺑﺎ ھﺎﺟﺮ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﮐﻪ او در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑــﻮد از ﺧﺎﻧــﻪ‬
‫ﺧﺎﺗﻮن ﺧﻮد ﻓﺮار ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺑﯽﭘﻨﺎھﯽ او رﺣﻤﺖ آورد و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﺮﺷﺘﻪای ﺑﺮ او ظﺎھﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ای ھﺎﺟﺮ‪ ،‬ﮐﻨﯿــﺰ ﺳــﺎرای‪ ،‬از ﮐﺠــﺎ آﻣــﺪی و‬
‫ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽروی؟«‬
‫ھﺎﺟﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﺣﻀﻮر ﺧﺎﺗﻮن ﺧﻮد ﺳﺎرای ﮔﺮﯾﺨﺘﻪام‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺰد ﺧﺎﺗﻮﻧﺖ ﺑﺮﮔﺮد و ﻣﻄﯿﻊ او ﺑﺎش و ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻧﮑﻦ‪ .‬و ﻧﺴﻞ ﺗﻮ آﻧﻘﺪر زﯾﺎد ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎره ﻧﯿﺎﯾﻨــﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﭘﺴﺮی ﺧﻮاھﯽ زاﺋﯿﺪ و او را اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺧﻮاھﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺪای ﺗﻈﻠــﻢ ﺗــﻮ ا ﺷــﻨﯿﺪه اﺳــﺖ و ﺑــﺮ ﺗــﻮ رﺣﻤــﺖ آورده‬
‫اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﺑﺮاھﯿﻢ در ﺳﻦ ‪ 86‬ﺳﺎﻟﮕﯽ از ھﺎﺟﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﭘﺴﺮی ﺷﺪ ﮐﻪ او را اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﻧﻮد و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ در رؤﯾﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﯿﺶ روی ﻣﻦ ﺑﺨﻮام و ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮ و ﻣﻦ ﺑــﻪ ﻋﮫـﺪی ﮐــﻪ ﺑــﺎ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻢ وﻓﺎ ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﻋﮫﺪ ﻣﺮا ﻧﮕﻪ دار و ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ھﺮ ﭘﺴﺮی ﮐﻪ در ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮد ﺑﺎﯾﺪ در روز ھﺸــﺘﻢ ﺧﺘﻨــﻪ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬از ﺳﺎرای ﻧﯿﺰ ﭘﺴﺮی ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪ و او را ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻮاھﻢ داد‪«.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ از ﻗﺪرت ﺧﺪا در دل ﺧﻮد ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﯾــﺎ ﺑــﺮای ﻣــﺮد ﺻــﺪ ﺳــﺎﻟﻪ و زﻧــﯽ ﻧــﻮد ﺳــﺎﻟﻪ ﻣﻤﮑــﻦ اﺳــﺖ ﺑﭽــﻪدار‬
‫ﺷﻮﻧﺪ؟«‬
‫و ﺑﺎ ھﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬آن ﻋﮫﺪی را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪای ﺑﺎ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪«...‬‬
‫ﺧﺪا ﮐﻪ از اﻓﮑﺎر اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ آﮔﺎه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯽ‪ ،‬وﻟﯽ ﺳﺎرا ﺑﺮای ﺗﻮ ﭘﺴﺮی ﺧﻮاھﺪ زاﺋﯿﺪ‪ .‬او را اﺳﺤﺎق ﻧــﺎم‬
‫ﺑﮕﺬار و ﻋﮫﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ وی اﺳﺘﻮار ﺧﻮاھﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬درﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ را ھﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻣﯽﭘــﺬﯾﺮم‪ ،‬او را ﺑﺮﮐــﺖ ﻣــﯽدھــﻢ و‬
‫ﻧﺴﻞ او را ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺜﯿﺮ ﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ‪«.‬‬
‫در ھﻤﺎن روز اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻓﺎرغ ﺷﺪ ﺧﻮدش و ﭘﺴﺮش اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ و ﺗﻤﺎم ﻏﻼﻣــﺎن و ﺗﻤــﺎﻣﯽ اھــﻞ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﮐﻪ ذﮐﻮر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺘﻨﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﭘﯿﺮﻣﺮدی را ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ در ﮔﺮﻣﺎی ﻧﯿﻤﺮوز ﮐﻨﺎر ﺧﯿﻤﻪ ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭼﺮت ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬و ھﺮﭼﻨﺪ ﮔﺎه ﯾﮑﺒــﺎر ﭼﺸــﻤﺎن‬
‫ﺧﻮد را ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﺪ و دوﺑﺎره ﺑﺮھﻢ ﻣﯽﻧﮫﺪ‪ .‬و اﯾﻦ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﺪ ﺳﻪ ﻣﺮد را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﺑــﻪ‬
‫ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﮫﻤﺎن ھﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬رﺳﻢ ﻣﯿﮫﻤﺎنﻧﻮازی ﻣﺮﺳﻮم ﻗﺒﯿﻠﻪ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽآورد‪ ،‬و در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﺎن ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺗﻌﺎرف‬
‫ﮔﻮﺋﯽ ﻣﯽﭘﺮدازد‪» .‬ﻗﺪم رﻧﺠﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﮫﺎده ﺧﯿﻤﻪ ﻣﺮا ﻣﻨﻮر ﮐﺮدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎ دﺳﺘﻮر دھﻢ آﻓﺘﺎﺑﻪ ﻟﮕــﻦ‬
‫آورده ﺗﺎ ﭘﺎی ﺧﻮد را ﺑﺸﻮﺋﯿﺪ و ﺳﭙﺲ آب و ﻧﺎن ﺑﯿﺎورﻧﺪ ﺗﺎ در زﯾﺮ درﺧﺖ ﻣﯿﻞ ﮐﻨﯿﺪ و ﻗﻮت ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‪«.‬‬
‫آن ﺳﻪ ﻣﺮد‪ ،‬دﻋﻮت اﺑﺮاھﯿﻢ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺎرا ﺧﺒﺮ داد ﮐﻪ ﻧﺎن ﺗﮫﯿﻪ ﮐﻨﺪ و آﻧﮕﺎه از آﻏــﻞ ﮔﻮﺳــﺎﻟﻪای ﺑﯿــﺮون‬
‫آورد ذﺑﺢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻏﻼﻣﺎن داد ﺗﺎ ﮐﺒﺎب ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﺮه و ﺷﯿﺮ آورده ﺑﺎ ﮐﺒﺎب و ﻧﺎن در ﺳﻔﺮه در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﺎن ﻧﮫــﺎد و دﺳــﺖ ﺑــﻪ ﺳــﯿﻨﻪ‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻠﺸﺎن اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻣﯿﮫﻤﺎﻧﺎن در ﺣﺎل ﺧﻮردن ﻏﺬا از او ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪» :‬ھﻤﺴﺮت ﺳﺎرا ﮐﺠﺎﺳﺖ«؟‬
‫ﮔﻔﺖ »در ﺧﯿﻤﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﯿﮫﻤﺎﻧﺎن ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻏﺬا دﺳﺖ و روی ﺧﻮد را ﺷﺴﺘﻪ و از اﺑﺮاھﯿﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮده و ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ رواﻧــﻪ ﺷــﻮﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮑــﯽ از آن‬
‫ﺳﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ زودی ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﺎز ﺧﻮاھﯿﻢ ﮔﺸﺖ و ھﻤﺴﺮت ﺳﺎرا ﭘﺴﺮی ﺧﻮاھﺪ زاﺋﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﺳﺎره ﮐﻪ در درون ﺧﯿﻤﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﺷﻨﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ؟! ﯾﮏ ﭘﯿﺮ زن ﻓﺮﺳﻮده‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷــﻮھﺮ ﭘﯿــﺮ!؟‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺑﭽﻪ ﻣﯽﺷﻮم؟« و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﺪ ﺳﺎره ﻣﯽﺧﻨﺪد ﻣﯽﮔﻮﯾــﺪ »ھــﯿﭻ اﻣــﺮی ﻧــﺰد ﺧــﺪا ﻣﺤــﺎل ﻧﯿﺴــﺖ‪ ...‬ﻗــﻮل ﺧــﺪا اﻣــﯿﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﺧﻮاھﯿﻢ ﮔﺸﺖ و ﺳﺎرا ﭘﺴﺮی ﺑﺮاﯾﺖ ﺧﻮاھﺪ زاﺋﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﺳﺎرا ﮐﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﮕﻮﻧﻪ آن ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن او ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖھﺎی او را ﺷﻨﯿﺪ ﺗﺮﺳﺎن ﺷﺪه ﺣﺎﺷــﺎ‬
‫ﮐﻨﺎن ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪم‪«...‬‬
‫و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﯿﺮ‪ ...‬ﺧﻨﺪﯾﺪی‪«...‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ﻗﻮل ﺧﺪا اﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬و ھﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﺧﺪا ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا راهھﺎی ﺧﺎص ﺧﻮد را دارد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﮫﺪش وﻓﺎ ﮐﻨﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت او ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻠﯽ ﺑﻪ ﺧــﺮج دھــﯿﻢ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﺗﺼــﻮر‬
‫ﺧﻮد ﺗﺤﻘﻖ وﻋﺪۀ او را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﯿﻨﺪازﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﺪرت او ﮐﻪ ھﺮ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻨﯽ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺳــﺎزد و اﯾــﻦ اﯾﻤــﺎن ﻧــﺎب اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﻣــﺎ ﺟﺎﻣــﻪ‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮاھﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻘﺪﺳﯿﻦ و ﻋﺎدﻻن ﻟﯿﺎﻗﺖ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻮدن را ﭘﯿﺪا ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫‪7‬‬
‫ﺳﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺰد اﺑﺮاھﯿﻢ آﻣﺪﻧﺪ‪ ...‬و ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ از ﺿﻤﯿﺮ ﺟﻤﻊ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﮑﻠﻢ وﺣﺪه ﺷﺪه و ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﮔﻔــﺖ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ و ﭼﻨﺎن ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد ﻧﻪ اﯾﻨﮑــﻪ ﭼﻨــﯿﻦ و ﭼﻨــﺎن ﺧــﻮاھﯿﻢ ﮐــﺮد‪ ...‬اﯾــﻦ ﺣﺮﮐــﺖ ﻣــﺎ را ﺑــﻪ ﯾــﺎد ﻣــﻮردی ﻣــﯽاﻧــﺪازد ﮐــﻪ ﯾﮑــﯽ از‬
‫ﺑﺤﺚاﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت اﻟﮫﯿﺎﺗﯽ ﻣﺴﯿﺤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺠﺎل ﻓﺮﺻﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ آن ﻧﯿﺴﺖ‪...‬‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻏﺬا و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از اﺑﺮاھﯿﻢ و ﺳﺎرا ﺑﻪ ﺳﻮی ﺳﺪوم راه اﻓﺘﺎدﻧــﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧــﺪ اراده ﻧﻤــﻮد ﺗــﺎ اﺑــﺮاھﯿﻢ را از‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮد اﮔﺎه ﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺴﻞ او ﻋﺪاﻟﺖ و اﻧﺼﺎف را ﺑﻪ ﺟﺎی آرﻧﺪ و طﺮﯾﻖ او را ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻗﺼــﺪ ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﺎ اﺑــﺮاھﯿﻢ در ﻣﯿــﺎن ﻧﮫــﺎد‪» :‬ﭼﻮﻧﮑــﻪ ﻓﺮﯾــﺎد ﺳــﺪوم و ﻋﻤــﻮره زﯾــﺎد ﺷــﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬و ﺧﻄﺎﯾــﺎی اﯾﺸــﺎن ﺑﺴــﯿﺎر ﮔــﺮان‪ ،‬اﮐﻨــﻮن ﻧــﺎزل‬
‫ﻣﯽﺷﻮم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﻮاﻓﻖ اﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪه‪ ،‬ﺑﺎﻟﺘﻤﺎم ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬واﻻ ﺧﻮاھﻢ داﻧﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره ﻏﺮق در ﮔﻨﺎه ﺷــﺪه ﺑــﻮد و ﺧــﺪا اﯾــﻦ را ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ‪ ،‬زﻣــﯿﻦ ﺑــﻪ ﺣﻀــﻮر ﺧــﺪا ﻓﺮﯾــﺎد ﺑــﺮآورده ﺑــﻮد‪ ،‬و ﺧــﺪا اﯾــﻦ را‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ و ﺧﺪا ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ ،‬آن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺟﺮﯾﺎن را از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ از ﭘــﯿﺶ ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ و ﻣﻄﻤــﺌﻦ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎی ﺑﺨﺸﺶ و ﺗﺨﻔﯿﻔﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ...‬ﺷﮫﺮ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ در ﮔﻨﺎه ﻏﺮق ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺧــﻮش ﺑــﺎور ﺑــﻮد‬
‫و اﯾﻦ را ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد اﮔﺮ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ اﻧﺴﺎن ﻋﺎدل در آن ﺷﮫﺮھﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔــﺮ وﺟــﻮد دارﻧــﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﭘﺎی وﺳﺎطﺖ در ﻣﯿﺎن ﻧﮫﺎد و ﺑﺎ ﺧﺪا وارد ﻣﺬاﮐﺮه ﺷﺪ‪:‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬آﯾﺎ اراده ﮐﺮدهای ﺧﺸﮏ و ﺗﺮ را ﺑﺎ ھﻢ ﺑﺴﻮزاﻧﯽ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﭘﻨﺠﺎ ﻧﻔﺮ آدم ﻋﺎدل در ﺷﮫﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧــﺎطﺮ آن ﭘﻨﺠــﺎه ﻧﻔــﺮ از‬
‫وﯾﺮان ﮐﺮدن ﺷﮫﺮ ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل در ﺷﮫﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ از ﻣﺠﺎرات آن ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﺣﺴﺎﺑﺶ درﺳﺖ از آب در ﻧﯿﺎﻣﺪه و ﺣﺴﺎب ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖﺗﺮ از اوﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣــﯽﺷــﻮد اوﺿــﺎع ﺧﯿﻠــﯽ‬
‫ﺧﺮابﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﮔﻮﯾﺎ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل در ﺷﮫﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬دﺳﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮد و از ﺧــﺪا ﭼﻨــﯿﻦ‬
‫درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪا ﻣﻦ ﺧﺎک ﭘﺎی ﺗﻮ ھﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺟﺴﺎرت اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﭼﮫﻞ و ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻪ؟‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﭼﮫﻞ و ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل در ﺷﮫﺮ ﺑﯿﺎﺑﻢ از ﻣﺠﺎزات آن ﺷﮫﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﭘﻮﺷﻢ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽدﯾﺪ وﺳﺎطﺘﺶ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺷﮫﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺟﺴﻮراﻧﻪ از ﺧﺪا ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫‪ :‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﭼﮫﻞ ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل در ﺷﮫﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ھﻢ ﺷﮫﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﮐﻨﯽ!‬
‫و ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﯿﺮ! اﮔﺮ ﭼﮫﻞ ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﮫﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎ زﻧﮫﺎر‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮی‪ ...‬اﮔﺮ ﺳﯽ ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل ﯾﺎﻓﺖ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻪ؟‬
‫و ﺧﺪا ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ آن ﺳﯽ ﻧﻔﺮ از ﻣﺠﺎزات ﺷﮫﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﭘﻮﺷﻢ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ واﻗﻌﺎً ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮای آن ﺷﮫﺮ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دھﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳــﺖ از ﻧﯿــﺮوی اﯾﻤــﺎﻧﺶ ﮐﻤــﮏ ﺑﮕﯿــﺮد و ﻧــﺰد ﺧــﺪا ﺑــﺮای آن‬
‫ﺷﮫﺮ وﺳﺎطﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ...‬ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺎﺑﻮدی ﯾﮏ ﺷﮫﺮ ﺑﻮد‪ ...‬ھﺰاران ﻣﺮد و زن و ﮐﻮدک و ﻣﻮﺟــﻮدات زﻧــﺪه‪ ...‬ﭘــﺲ ﺑﺎﯾــﺪ از ﺟــﺎن‬
‫ﻣﺎﯾﻪ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺧﺪا از دﺳﺖ او ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ! اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد‪ ...‬ﭘﺲ دل ﺑﻪ درﯾﺎ زد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل در ﺷﮫﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ھﻢ ﺷﮫﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫و ﺧﺪا ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ آن ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ ھﻢ ﺷﮫﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ آﺧﺮﯾﻦ ﺗﯿﺮ ﺗﺮﮐﺶ ﺧﻮد را رھﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ اطﻤﯿﻨﺎن ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ده ﻧﻔﺮ اﯾﻤﺎﻧﺪار در ﺷﮫﺮ ھﺴﺖ ﺑﻪ ﺧــﺪا ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ‪:‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺗﻤﻨﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺸﻢ ﻧﮕﯿﺮی‪ ...‬اﮔﺮ ده ﻧﻔﺮ در ﺷﮫﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻪ؟‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ آن ده ﻧﻔﺮ از ﻣﺠﺎزات آن ﺷﮫﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﭘﻮﺷﻢ‪ .‬اﺑﺮاھﯿﻢ در اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽﺧــﻮرد‪ ...‬و ﺑـﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ده ﻧﻔﺮ ﺷﺨﺺ ﻋﺎدل ھﻢ در ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره ﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻘﺘﺪراﻧﻪ‪ ،‬اﺑﺮاھﯿﻢ را ﻣﺠﺎب ﮐﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﺣﺘﯽ ده ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل ھﻢ در آن ﺷﮫﺮ ﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺷــﺎﯾﺪ‬
‫ھﻨﻮز ﺷﻤﺎ ﻣﺠﺎب ﻧﺸﺪهاﯾﺪ و ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﮐﻮدﮐﺎن ﺷﯿﺮﺧﻮاره ﭼﻪ؟ ﭘﺲ ﻣﺎدران زﺣﻤﺖ ﮐــﺶ ﭼــﻪ؟ ﭘــﺲ ﻣﻮﺟــﻮدات زﻧــﺪه دﯾﮕــﺮ‬
‫ﭼﻪ؟ در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﺻﻞ آﻓﺮﯾﻨﺶ ﺑﺮﮔﺮدﯾﺪ‪ ...‬آﻧﺠﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ آدم ﮔﻔﺖ »ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺳﺨﻦ زوﺟﻪات را ﺷــﻨﯿﺪی و از آن‬
‫درﺧﺖ ﺧﻮردی ﮐﻪ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮده ﮔﻔﺘﻢ از آن ﻧﺨﻮری‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮ زﻣﯿﻦ ﻣﻠﻌﻮن ﺷﺪ و ﺗﻤﺎم اﯾﺎم ﻋﻤﺮت از آن ﺑــﺎ رﻧــﺞ ﺧــﻮاھﯽ‬
‫ﺧﻮرد‪ ،‬ﺧﺎر وﺧﺲ ﻧﯿﺰ ﺑﺮاﯾﺖ ﺧﻮاھﺪ روﯾﺎﻧﯿﺪ و ﺳﺒﺰهھﺎی ﺻﺤﺮا را ﺧــﻮاھﯽ ﺧــﻮرد و ﺑـﺎ ﻋــﺮق ﭘﯿﺸــﺎﻧﯽات ﻧــﺎن ﺧــﻮاھﯽ ﺧــﻮرد ﺗــﺎ‬
‫ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎک راﺟﻊ ﮔﺮدی ﮐﻪ از آن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪی زﯾﺮا ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺎک ھﺴﺘﯽ و ﺑﻪ ﺧﺎک ﺑﺮ ﺧﻮاھﯽ ﮔﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻨﺎه آدم ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﻓﻘﻂ ﺗﻤﺮد‪ ...‬ﺗﻤﺮد از ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا داده ﺑﻮد‪ ...‬و ھﻤﯿﻦ ﺗﻤﺮد ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ آدم و ﻧﺴﻞ آدم ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷــﯿﻢ‬
‫در ﮔﻨﺎه ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺖ »ھﺮ ﺗﺼﻮر از ﺧﯿﺎلھﺎی دل اﻧﺴﺎن داﺋﻤﺎً ﻣﺤﺾ ﺷﺮارات اﺳﺖ‪«.‬‬
‫در ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ؟ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮔﻮﯾﺎ از اوﺿﺎع آن ﺷﮫﺮ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻ ً در ھﺮ ﺷﮫﺮ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﻨﺎطﻖ ﭘﺴﺘﯽ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﮑﻦ و ﻣﺄوای طﺒﻘــﺎت ﻓﺎﺳــﺪ ﺷــﮫﺮ اﺳــﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺘــﺎدﯾﻦ‪ ،‬ﻗﻤﺎرﺑــﺎزان‪،‬‬
‫ﻓﻮاﺣﺶ‪ ...‬و ﺑﻪ طﻮر ﮐﻠﯽ ﺗﺠﺴﻤﯽ از ﻓﺴﺎد اﺳﺖ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﮑﮥ ﻧﻨﮕﯽ ﺑﺮ داﻣﺎن ﺷﮫﺮ ﺧﻮدﻧﻤﺎﺋﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬و ﺣﺘــﯽ ﻧــﺎم ﺑــﺮدن از‬
‫آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺮﻣﺴﺎری ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘــﯽ ﺑــﻪ آﻧﺠــﺎ ﻣــﯽروی ﻣﻌﺘــﺎدی را ﻣــﯽﺑﯿﻨــﯽ ﮐــﻪ در ﺧــﺎک و ﺧــﻞ ﻣــﯽﻏﻠﺘــﺪ‪ ،‬زﻧــﺎن‬
‫ﺑﺮھﻨﻪای را ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻣﺴﺘﺎن ﻋﺮﺑﺪهﮐﺸﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ دﻋﻮا و ﭼﺎﻗﻮﮐﺸﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺴــﺮاﻧﯽ‬
‫را ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﭼﻮن دﺧﺘﺮان آراﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬ﻣﺮدان ﺧﻤﯿﺪهای را ﻣــﯽﺑﯿﻨــﯽ ﮐــﻪ از ﺷــﺪت اﻋﺘﯿــﺎد و ﺧﻤــﺎری ﻗــﺎدر ﺑــﻪ‬
‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﯿﺦ ﮔﻮﺷﺘﺎن زﻣﺰﻣﻪ ﻣــﯽﮐﻨﻨـﺪ و ﮐــﺎﻻی ﺧــﻮد را ﻣﻌﺮﻓــﯽ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ .‬ﭼﮫــﺮۀ آن ﻣﻨﻄﻘــﻪ ﮐــﺎﻣﻼً ﻣﻨﻔــﻮر‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﮫﻮعآور اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﮏ اﻧﺴــﺎن ﻋــﺎدی در آﻧﺠــﺎ اﺣﺴــﺎس ﺧﻔﮕــﯽ ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺑــﻮی ﮔﻨــﺪش دﻣــﺎغ را ﻣــﯽآزارد‪ ...‬ھــﻮای آﻧﺠــﺎ‬
‫ﻣﺴﻤﻮم اﺳﺖ‪ ...‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﺗﺼﻮﯾﺮی از ﺷﮫﺮ ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره‪ ،‬ھﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﺎن ﺷﯿﺮﺧﻮارهای در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻏﺎﻟﺒــﺎً ﺣﺎﺻــﻞ‬
‫رواﺑﻂ ﻧﺎﻣﺸﺮوع زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﺑﯽﺑﻨﺪ و ﺑﺎر‪...‬‬
‫ﺧﺪا در آﻧﺠﺎ ﺣﺘﯽ ده ﻧﻔﺮ آدم ﺳﺎﻟﻢ و ﭘﺎک ﻧﻤﯽﯾﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ آن ده ﻧﻔﺮ از ﻣﺠﺎزاﺗﺶ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ از دﻧﯿﺎی ﻗﺒﻞ از طﻮﻓﺎن ﻧﻮح ﺷﺪه ﺑﻮد و ھﻤﺎن دﻧﯿﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدیاش ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮔﻮﯾﺎﺗﺮی از اوﺿﺎع آن‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﻤﺎﯾﺶ داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮﮔﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ از ھﻤﺎن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﻧﺰد اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯿﮫﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ دروازۀ ﺳــﺪوم وارد ﺷــﺪﻧﺪ و ﻟــﻮط را دﯾﺪﻧــﺪ ﮐــﻪ‬
‫آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﻮط آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﮐﺮد و از آﻧﮫﺎ ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ ﻧﻤﻮد‪ .‬و ﺷــﺐ را در ﺧﺎﻧــﮥ او اطــﺮاق ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ...‬ﻧﯿﻤـﻪ‬
‫ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﻣﺮدم ﺳﺪوم از ﺟﻮان و ﭘﯿﺮ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻗﻮم از ھﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺎﻧﮥ ﻟﻮط را اﺣﺎطــﻪ ﮐــﺮده و از او ﺧﻮاﺳــﺘﻨﺪ ﻣﯿﮫﻤﺎﻧــﺎن ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﯿﺮون آورده و در اﺧﺘﯿﺎر آﻧﺎن ﻗﺮار دھﺪ‪ .‬ﻟﻮط ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺖ ﭘﻠﯿﺪ آﻧﮫﺎ آﮔﺎه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ درﮔــﺎه ﺧﺎﻧــﻪ اﯾﺴــﺘﺎد و ﻣــﺮدم ﺳــﺪوم را ﻧــﺪا داده و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ای ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬زﻧﮫﺎر ﺑﺪی ﻣﮑﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ دو دﺧﺘﺮ دارم ﮐــﻪ ھﻨــﻮز ﻣــﺮدی را ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﻧﺪﯾــﺪهاﻧــﺪ‪ ،‬اﯾﺸــﺎن را اﻻن ﻧــﺰد ﺷــﻤﺎ‬
‫ﻣﯽآورم ھﺮﭼﻪ ﺷﻤﺎ را ﭘﺴﻨﺪ آﯾﺪ ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ دو ﻣﯿﮫﻤﺎن ﻣﻦ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﭼــﻮن از ﺗــﺮس ﺷــﻤﺎ ﺑــﻪ ﺧﺎﻧــﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭘﻨﺎه آوردهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ھﻤﮫﻤﻪ ﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﮔﻢ ﺷﻮ ﭘﯿــﺮی‪ ،‬ﻓﻀــﻮﻟﯽ ﻣﻮﻗــﻮف‪ ،‬ﻧﺼــﯿﺤﺖ ﮐــﺮدن ھــﻢ ﻣﻮﻗــﻮف‪ ،‬اﻻن ﺑــﻼی ﺑــﺪﺗﺮی ﺑــﻪ ﺳــﺮ‬
‫ﺧﻮدت ﻣﯽآورﯾﻢ‪ «.‬و ﺑﻪ ﺳﻮی ﻟﻮط ﺣﻤﻠــﻪ ور ﺷــﺪﻧﺪ‪ .‬ﻟــﻮط ﭘﺸــﺖ در ﮔﺮﯾﺨــﺖ و در را ﺑﺴــﺖ‪ ،‬اﻣــﺎ ﻣــﺮدم ھﺠــﻮم آوردﻧــﺪ ﺗــﺎ در را‬
‫ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آن دو ﻣﺮد ﺑﯿﺮون آﻣــﺪه و ﺗﻤــﺎم ﺟﻤﺎﻋــﺖ را ﻧﺎﺑﯿﻨــﺎ ﺳــﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﻤﺎﻋــﺖ ھﺮاﺳــﺎن ﺑــﻪ ھــﺮ ﺳــﻮ‬
‫ﻣﯽدوﯾﺪﻧﺪ و زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽدﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺖ ﻋﻤﻞ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ ...‬آن دو ﻣﺮد ﺑﻪ ﻟﻮط ﺳﻔﺎرش ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ را از آن ﻣﮑﺎن دور ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻏﻀــﺐ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﺎزل ﺷﻮد‪.‬‬
‫دو ﻓﺮﺷﺘﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺧﺮوج ﻟﻮط و اھﻞ ﺧﺎﻧﻪاش را از ﺷﮫﺮ ﻓﺮاھﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪو و در ﺻــﺒﺤﮕﺎه آﻧﮫــﺎ را از ﺧﺎﻧــﻪ‬
‫ﺑﯿﺮون آورده و ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﮫﺮ رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ زﻧﮫﺎر ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣــﯽﺷــﻮد‪ ...‬ﺳﺴـﭙﺲ ﺑــﺎراﻧﯽ از‬
‫آﺗﺶ ﺑﺮ ﺷﮫﺮ ﺑﺎرﯾﺪن ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﮫﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺗﻠﯽ از ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ زن ﻟﻮط ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑــﻪ ﺳــﺘﻮﻧﯽ از ﻧﻤــﮏ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﮑﻨﻪ ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره ﺑﺠﺰ ﻟﻮط و ﺧﺎﻧﺪاﻧﺶ ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﺷﮫﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان اﮔﺮ ﻓﺴﺎدی ﯾﺎ ﺟﺮاﺣﺘﯽ در ﺑﺪن اﯾﺠﺎد ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺰﺷﮑﺎن ﯾﺎ آن را ﺑﺎ ﮐﻤﮏ اﻧﻮاع آﻧﺘﯽ ﺑﯿﻮﺗﯿﮏھﺎ درﻣﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ در ﻧﮫﺎﯾــﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻟﮑﻪای ﺑﺮ ﺟﺴﻢ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ھﻤﺎن ﻟﮑﻪای ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﮫﺮھﺎی ﺑﺰرگ دﻧﯿﺎ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ ،‬و ﯾﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽــﻪ ﺑﺨﻮاھــﺪ‬
‫ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺪامھﺎ را ﺑﻪ ﻓﺴﺎد ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻌﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ در ﺗﺎرﯾﺦ ﺟﮫﺎن‪ ،‬دﻧﯿﺎ را ﺟﺮاﺣﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ و اﻋﻀﺎء ﮔﻨﺪﯾﺪه و ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪۀ آن را ﻗﻄﻊ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧــﺪا ﺑﺎرھــﺎ‬
‫و ﺑﺎرھﺎ در ﺗﺎرﯾﺦ ﺟﮫﺎن ﻣﺮدﻣﺶ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ وﺟﻮد ﻋﺎدﻻﻧﯽ اﻧﺪک‪ ،‬ﮔــﺮوه ﮐﺜﯿــﺮی را ﻣﺠــﺎزات ﻧﮑــﺮده اﺳــﺖ و‬
‫ﺑﻌﺪھﺎ ھﻤﺎن ﻋﺎدﻻن ﻋﺎﻣﻼن ﺧﺪا ﺑﺮای اﺻﻼح اﻣﻮر ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﻧﺎم ﺧﺪا ﺑﺎد‪ ،‬اﻣﺮوزه روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬روح ﺣــﺎﮐﻢ ﺑــﺮ اﯾﻤﺎﻧــﺪاران‪ ،‬ﮐــﻼم ﺧــﺪا‪ ،‬و ﻣــﺮدان ﺧــﺪا آﻧﺘــﯽﺑﯿﻮﺗﯿــﮏھــﺎی ﺑﺴــﯿﺎر ﻗــﻮی‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ از ﮔﺴﺘﺮش ﻓﺴﺎد در ﺟﮫﺎن ﺟﻠــﻮﮔﯿﺮی ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬آﻧﮫــﺎ ﻋــﺎﻣﻼن ﺧــﺪا ﻣــﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ ﮐــﻪ ﻣﻮﺟــﺐ ﺗﻄﮫﯿــﺮ زﺷــﺘﯽھــﺎ‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎرﮔﺰاراﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺮای اﺑﺮاھﯿﻢھﺎ و ﻟﻮطھﺎی روزﮔﺎرﻣﺎن و روزﮔﺎران ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺗﻤــﺎم زﻣﺎﻧــﻪھــﺎ‪ ...‬اﮔــﺮ‬
‫ﮐﻼم ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺑﻮد‪ ،‬ﺟﮫﺎن در ﻓﺴﺎد و ﻏﺮور و ظﻠﻢ و ﺣﺴﺪ ﻏﺮﻗﺎب ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻼم ﺧﺪا ﺷﻤﺸﯿﺮی دودم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺸﺮﯾﺖ را ﺑﺎز ﻣﯽدارد ﺗﺎ درﮔﯿﺮ ﻓﺴﺎد ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﮐﻼم او را ﭘﺎس ﺑﺪارﯾﻢ‪.‬‬
 ‫‪8‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره و اﻧﭽﻪ ﮐﻪ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺗﻠﯽ از ﺧﺎک ﺷــﺪ‪ .‬ﻟــﻮط ھﻤــﺮاه دو دﺧﺘــﺮ ﺑــﺎﻗﯽﻣﺎﻧــﺪهاش ﮐــﻪ ﺑــﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا از ﺷﮫﺮ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻏﺎری ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺰ ﺷﺎھﺪ ﺻﺤﻨﻪای ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺘـﺎب ﻣﻘــﺪس ﺑــﯽآﻧﮑــﻪ‬
‫آن را ﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺎن آن ﻣﯽﭘﺮدازد‪ .‬ھﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﮐﻮﺗﺎھﯽھــﺎ و ﺧﻄﺎﯾــﺎی اﻧﺒﯿــﺎی ﺧــﺪا را‬
‫ﭘﻨﮫﺎن ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺑﯿﺎن واﻗﻌﻪای ﻣﯽﭘﺮدازد ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻟﻮط و دﺧﺘﺮاﻧﺶ واﻗﻊ ﺷﺪ‪.‬‬
‫دو دﺧﺘﺮ ﻟﻮط ﺑﻪ ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ھﻤﮥ ﻣﺮدان ﺟﮫﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬و دﯾﮕﺮ ﻣﺮدی ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ آﻧﮫﺎ ازدواج ﮐﻨﻨــﺪ و ﺻــﺎﺣﺐ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪر ﺷﺮاب ﻧﻮﺷﺎﻧﯿﺪه و او را ﻣﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎ او ھﻢ ﺑﺴﺘﺮ ﺷﺪه و ﺣﺎﻣﻠﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و اﺳــﺘﺪﻻل آﻧﮫــﺎ ﺑــﺮای‬
‫اﯾﻦ ﻋﻤﻞ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﻠﯽ ﺑﺮای ﭘﺪر ﺧﻮد ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ‪ ،‬و ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس ﻣــﯽﻧﻮﯾﺴــﺪ ﮐــﻪ ﻟــﻮط از اﯾــﻦ ھﻤﺒﺴــﺘﺮیھــﺎ ﺑــﻪ دﻟﯿــﻞ‬
‫ﻣﺴﺘﯽ زﯾﺎد‪ ،‬آﮔﺎه ﻧﺸﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﻟﻮط از ﭘﺪر ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ و ﻣﻮآب را زاﺋﯿﺪ و دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﻟﻮط از ﭘﺪر ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ و ﺑــﻦ َﻋ ّ‬
‫ﻤــﯽ را‬
‫زاﺋﯿﺪ‪.‬‬
‫ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻟﻮط ﺑﺠﺰ ﻣﺴﺘﯽ ﺧﻄﺎﺋﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻧﺸﺪه‪ ،‬وﻟﯽ اﻧﺘﺴﺎب ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻤﻠﯽ از ﻟﻮط و دﺧﺘــﺮاﻧﺶ ﻣــﺎ را ﺑــﻪ اﯾــﻦ‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽاﻧﺪازد ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ دﺧﺘﺮان ﻟﻮط ھﻨﻮز ھﻢ در ﺣﺎل و ھــﻮای ﺳــﺪوم و ﻋﻤــﻮره و ﻓﺴــﺎدھﺎی آن دﯾــﺎر ﺑﻮدﻧــﺪ و ﺷــﺎﯾﺪ ﯾﮑــﯽ از‬
‫ﻣﻔﺴﺪهھﺎی ﺑﺰرگ آن دﯾﺎر زﻧﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﺎرم ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ھــﺮ ﺣــﺎل در اﯾﻨﺠــﺎ ﻟــﻮط و دﺧﺘــﺮاﻧﺶ را ﺑــﻪ ﺣــﺎل ﺧــﻮد ﻣــﯽﮔــﺬارﯾﻢ و ﺑــﻪ‬
‫ﺳﺮاغ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯽروﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺰ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وارد ﻣﺼﺮ ﺷﺪ از ﺗﺮس اﯾﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ او را ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺗﺼﺎﺣﺐ زن زﯾﺒﺎﯾﺶ ﺳﺎرا‪ ،‬ﺑﮑﺸــﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺳﺎرا را ﺧﻮاھﺮ ﺧﻮد ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد‪ ،‬و اﯾﻨﺒﺎر ﻧﯿﺰ اﺑﯽﻣﻠﮏ ﭘﺎدﺷﺎه ﭼﻮن ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬زن او را طﻠﺐ ﮐﺮد ﮐــﻪ ﺑــﺎ او ازدواج ﮐﻨــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ اﯾــﻦ‬
‫ﺑﺎر ﺧﺪا در روﯾﺎ او را آﮔﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺎرا ﺷﻮھﺮ دارد‪ ،‬و او را از ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺳﺎرا ﻣﻨﻊ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺑﯽﻣﻠﮏ از ﺧﻄﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮد از ﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸﺶ ﮐﺮد و ﺳﺎرا را رھﺎ ﮐﺮده ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﻮھﺮش ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺷﺪﯾﺪاً اﺑﺮاھﯿﻢ را ﺗﻮﺑﯿﺦ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭼﺮا ﻣﻮﺟﺐ ھﻼﮐﺖ ﻗﻮﻣﯽ و ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ در اﺛﺮ ﮔﻨﺎه ﻣــﯽﺷــﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎﺳﺦ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﯿﺦ اﺑﯽﻣﻠﮏ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‪:‬‬
‫»ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺗﺼﺎﺣﺐ زﻧﻢ ﺧﻮاھﯿﺪ ﮐﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﻦ در اﯾﻦ ﻣﻮرد در ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﻔﺮ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬و واﻗﻌﺎً ﻧﻤــﯽداﻧــﻢ اﯾــﻦ ﻋﻤــﻞ اﺑــﺮاھﯿﻢ را ﭼﮕﻮﻧــﻪ‬
‫ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﻢ؟‬
‫ھﺮ دو ﺑﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ھﻢ اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻋﻮن و ھﻢ اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ اﺑﯽﻣﻠﮏ درﮔﯿﺮ ﺑﻼھﺎی ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻤــﯽداﻧــﯿﻢ ﭼــﻪ‬
‫ﺑﻼﺋﯽ ﺑﺮﺳﺮ اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻋﻮن آﻣﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در اﯾﻨﺠﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺗﻤﺎم زﻧﺎن اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ اﺑﯽﻣﻠﮏ ﻋﻘﯿﻢ و ﻧﺎزا ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ھﺮ دو ﺑﺎر ﺧﺪا ھﻢ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺼﺮ و ھﻢ اﺑﯽﻣﻠﮏ را ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺗﻮﺑﯿﺦ و ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ھﺮ دو ﺑﺎر ھﻢ ﻓﺮﻋﻮن و ھﻢ اﺑﯽﻣﻠﮏ ﭘﺲ از آﮔﺎه ﺷﺪن از ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا اﺑﺮاھﯿﻢ را ﺗﻮﺑﯿﺦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ھﺮ دوﺑﺎر ھﻢ ﻓﺮﻋﻮن و ھﻢ اﺑﯽﻣﻠﮏ ﭘﺲ از آﮔﺎه ﺷﺪن از اﺻﻞ ﻣﺎﺟﺮا‪ ،‬ﻣﺎل و ﺛﺮوت ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ داده و رواﻧﻪاش ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ھﺮ دو ﺑﺎر ھﻢ ﻓﺮﻋﻮن و ھﻢ اﺑﯽﻣﻠﮏ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﺎرا ھﻢﺑﺴﺘﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﺎﺟﺮا آﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎر اول ﺧــﺪا ﺑــﻪ ﻓﺮﻋــﻮن ﻣﺼــﺮ‬
‫اﻋﻼم ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﺳﺎرا زن اﺑﺮاھﯿﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺼﺮ در اﺻﻞ ﺧﺪاﺷﻨﺎس ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﻻاﻗﻞ اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐــﻪ ﻧﺒﺎﯾــﺪ ﺑــﺎ زﻧــﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮی اﺳﺖ ھﻢﺑﺴﺘﺮ ﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی ﺳﺎرا او را از اﺻﻞ ﻣﺎﺟﺮا آﮔﺎھﺎﻧﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺮا اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﺷﺪ؟‬
‫وﻟﯽ ﻣﯽﺗﻮان از وﻗﺎﺣﺖ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺼــﻮر ﮐــﻪ در ھــﺮ دو ﻣــﻮرد ھــﯿﭻ ﮔﻮﻧــﻪ ھــﻢﺑﺴــﺘﺮی ﺻــﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬اﻧــﺪﮐﯽ‬
‫ﮐﺎﺳﺖ‪ ،‬ا ّﻣﺎ ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺜﯿﻒ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﯾﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ از ﺧﺪا اﻟﮫﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دھﺪ؟‬
‫آﯾﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﺨﻮاھﺪ اﻓﺘﺎد؟‬
‫ﺗﻮﺟﯿﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﺮای دروغﭘﺮدازﯾﺶ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺳﺎرا اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‪» :‬ﻓﯽاﻟﻮاﻗﻊ او )ﺳﺎرا( ﻧﯿﺰ ﺧﻮاھﺮ ﻣﻦ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﭘﺪرم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ دﺧﺘــﺮ‬
‫ﻣﺎدرم‪ ،‬و زوﺟﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس رﺟﻮع ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﺎوی ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﻣﻨﻊ اﻧﻮاع ازدواجھﺎی ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ اﺳــﺖ‪.‬‬
‫در ﮐﺘﺎب ﻻوﯾﺎن ﻓﺼﻞ ھﯿﺠﺪھﻢ از آﯾﻪ ﻧﮫﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ‪.‬‬
‫»ﻋﻮرت ﺧﻮاھﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻮاه دﺧﺘﺮ ﭘﺪرت‪ ،‬ﺧﻮاه دﺧﺘﺮ ﻣﺎدرت‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻮﻟــﻮد در ﺧﺎﻧــﻪ‪ ،‬ﭼــﻪ ﻣﻮﻟــﻮد در ﺑﯿــﺮون‪ ،‬ﻋــﻮرت اﯾﺸــﺎن را ﮐﺸــﻒ‬
 ‫ﻣﻨﻤﺎ‪».‬‬
‫اﯾﻦ اﯾﻪ درﺳﺖ ﻧﺎﻓﯽ ﻋﻤﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ اﻧﺠﺎم داده و ﯾﮑﯽ از ﺧــﻮاھﺮان ﭘــﺪری ﺧــﻮد را ﮐــﻪ از زن دﯾﮕــﺮی ﻏﯿــﺮ از ﻣــﺎدرش‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎھﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﺧﯿﺮ!‬
‫او ﺑﻪ رﺳﻢ زﻣﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬رﺳﻢ زﻣﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﻨﻊ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ازدواج ﺑﺎ اﻗﻮام درﺟﻪ دوم راﯾﺞ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ...‬وﻟــﯽ ﺑﻌــﺪاً‬
‫ﺧﺪا آن را ﻣﻨﻊ ﮐﺮد و طﺒﻖ آﯾﮥ ﻓﻮق از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﯿﻦ ازدواجھﺎﺋﯽ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨــﯿﻢ ﮐــﻪ ﺟﻤﺎﻋــﺖ اﯾﻤﺎﻧــﺪاران ﺑــﻪ ﺧــﺪا در ﺟﮫــﺎن در آن زﻣــﺎن اﻗﻠﯿﺘــﯽ در ﻣﯿــﺎن ﻣﺸــﺮﮐﺎن و ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن ﺑﻮدﻧــﺪ و ﻣــﺎ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ﻗﻮاﻧﯿﻦ آﻧﮫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﻣﺎت و ﺳﺎﯾﺮ اﻣﻮر ﻣﺜﻞ ﺣﺮام و ﺣﻼل و ازدواجھﺎ ‪ ...‬و‪ ...‬و‪ ...‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﮐﻮه ﺳﯿﻨﺎ ده ﻓﺮﻣﺎن را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح اﻣﺮوز ﻣﯽﺷﻮد آن را »اﺻﻮل دﯾﻦ« ﻧﺎﻣﯿﺪ و‬
‫ﺳﭙﺲ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻓﺮﻋﯽ ﺧﻮد را اﻋﻼم ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮد آﻧﮫﺎ را »ﻓﺮوع دﯾﻦ« ﻧﺎﻣﯿﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدھﯿﻢ ﭘﯿﺸــﯿﻨﯿﺎن را‬
‫از ارﺗﮑﺎب ﮐــﺎری ﮐــﻪ ﻣﻨــﻊ ﻧﺸــﺪه ﺑــﻮد ﺗــﻮﺑﯿﺦ ﮐﻨــﯿﻢ‪ ،‬ﭼــﻮن اﯾﻨــﮏ ﻣﻨـﻊ آن ﺑــﺮ ﻣــﺎ آﺷــﮑﺎر ﺷــﺪه اﺳــﺖ و ﻣــﺎ آن را ﻋﻤﻠــﯽ زﺷــﺖ‬
‫ﻣﯽﭘﻨﺪارﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ھﺮﺣﺎل‪ ،‬اﺑﺮاھﯿﻢ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ وﻋﺪۀ ﺧﻮد وﻓﺎ ﮐﺮد و ﺳﺎرا ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ و ﻓﺮزﻧﺪ ﭘﺴــﺮی ﺑــﺮاﯾﺶ ﺑـﻪ دﻧﯿــﺎ آورد‬
‫ﮐﻪ او را اﺳﺤﺎق ﻧﺎﻣﯿﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﭘﺮده ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود و ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻏﻢﺑﺎر دﯾﮕﺮی در ﮐﺘﺎب آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎی ﮐﺎر ھﺎﺟﺮ ﮐﻨﯿﺰ ﺳﺎرا ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﻓﺮزﻧﺪش اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺑﻪ او ﻓﺨﺮ ﻣﯽﻓﺮوﺧﺖ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻠﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺳﺎرا زﻧــﯽ اﻓﺴــﺮده‬
‫و دل ﺷﮑﺴﺘﻪ‪ ...‬اﻣﺎ وﺿﻊ ﻋﻮض ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﺳﺎرا ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ و ﻓﺮزﻧﺪی زاﺋﯿﺪ‪ ،‬وﺿﻊ ﻋﻮض ﺷﺪ و زﺧﻢزﺑﺎنھﺎ و ﻧﯿﺸــﺨﻨﺪھﺎ و‬
‫طﻌﻨﻪھﺎ ﺑﯿﻦ دو ھﻮو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺳﺎرا ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﺮد و از او درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد ھــﺎﺟﺮ و ﭘﺴــﺮش اﺳــﻤﺎﻋﯿﻞ را‬
‫از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﺳﺘﮥ ﺳﺎرا ﺑﺮای اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد و ﻧﻤــﯽﺧﻮاﺳــﺖ دل از ﭘﺴــﺮش اﺳــﻤﺎﻋﯿﻞ و ھﻤﺴــﺮش ھــﺎﺟﺮ ﺑــﺮدارد و‬
‫آﻧﮫﺎ را از ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﺑﯿﺮون ﺑﺮاﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪ و ﺑــﻪ اﺑــﺮاھﯿﻢ ﮔﻔــﺖ اﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ ﺳــﺎرا ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ اﻧﺠــﺎم ﺑــﺪه و ھـﺎﺟﺮ و‬
‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ را از ﺧﺎﻧﻪات ﺑﯿﺮون ﮐﻦ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ھﺎﺟﺮ و اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﭘﺴﺮش را ﺑﺎ ﺗﻮﺑﺮهای ﺣﺎوی ﻧﺎن و ﻣﺸﮑﯽ آب‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﯿﺮون راﻧﺪ‪.‬‬
‫ھﺎﺟﺮ ﺑﺎ ﭘﺴﺮش اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ در ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ آب در ﻣﺸﮏ ﺑﻮد راه ﭘﯿﻤﻮدﻧﺪ و وﻗﺘﯽ آب ﻣﺸﮏ ﺗﻤــﺎم ﺷــﺪ‪ ،‬ھــﺎﺟﺮ‬
‫ﮐﻮدک ﺧﻮد را ﮐﻪ از ﺷﺪت ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻟﻪ ﻟﻪ ﻣﯽزد در ﭘﻨﺎه ﺑﻮﺗﻪای ﻧﺸﺎﻧﯿﺪ و رﻓﺖ دورﺗﺮ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺷــﺎھﺪ ﻣــﺮگ ﻓﺮزﻧــﺪ دﻟﺒﻨــﺪش‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ و در آن ﺣﺎل ﮔﺮﯾﺴﺖ و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮد‪ .‬ﺧﺪا ﻓﺮﯾﺎد دادﺧﻮاھﯽ ھــﺎﺟﺮ را ﺷــﻨﯿﺪ و ﻓﺮﺷــﺘﻪ ﺧــﻮد را ﻧــﺰد او ﻓﺮﺳــﺘﺎد ﺗــﺎ‬
‫دﻟﺪارﯾﺶ دھﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ھﺎﺟﺮ ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﺧﺪا آواز ﺗﻮ و ﭘﺴﺮت را ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯿــﺰ و ﻓﺮزﻧــﺪت را ﺑــﺮدار و ﻣــﻦ از او‬
‫اﻣﺘﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﺧﻮاھﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ «.‬ھﺎﺟﺮ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن وﻋﺪۀ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد و ﭼﺎه آﺑﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮد ﻣﺸﺎھﺪه ﮐــﺮد‪ .‬ﭘــﺲ‬
‫رﻓﺖ ﻣﺸﮏ ﺧﻮد را ﭘﺮ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﺴﺮش داد ﮐــﻪ ﻧﻮﺷــﯿﺪ و ﺟــﺎن ﮔﺮﻓــﺖ‪ .‬از آن ﺑــﻪ ﺑﻌــﺪ آن ﻣــﺎدر و ﭘﺴــﺮ ﺳــﺎﮐﻦ ﺻــﺤﺮا ﺷــﺪﻧﺪ و‬
‫اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺗﯿﺮاﻧﺪازی آﻣﻮﺧﺖ و ﻣﺎدرش ﺑﺮای او زﻧﯽ از ﻣﺼﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫در ظﺎھﺮ اﻣﺮ ﻣﺎﺟﺮای ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰی اﺳﺖ‪ ...‬ﯾﮏ ﭘﺪر ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺑــﯽرﺣــﻢ ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ زن و ﻓﺮزﻧــﺪش را ﺑـﯽھــﯿﭻ ﺗﻮﺷــﻪای ﻓﻘــﻂ ﺑــﺎ‬
‫ﺳﻔﺮهای ﻧﺎن و ﻣﺸﮑﯽ آب آواره ﺑﯿﺎﺑﺎن ﮐﻨﺪ!‬
‫ﻣﺎ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارﯾﻢ ﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ و ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮ دھﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮای اﺟﺮای طﺮح و ﻧﻘﺸﻪاش ﺑﺮای ﺑﺸﺮﯾﺖ ﮔﻨﺎھﮑﺎر و ﻋﺎﺻﯽ راهھﺎﺋﯽ را ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪه اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺷــﺎﯾﺪ ﺑــﻪ ﻧﻈــﺮ ﻣــﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در طﻮل ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺎ در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺻﻌﺐاﻟﻌﺒــﻮر و ﭘــﺮ از ﺧﻄــﺮ ﺷـﺎھﺪ ﻣﺎﺟﺮاھــﺎی وﺣﺸــﺘﻨﺎﮐﯽ ھﺴــﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻗﺘﻞﻋﺎمھﺎ‪ ،‬وﯾﺮاﻧﯽھﺎ‪ ،‬ﻣﺼﯿﺒﺖھﺎ‪ ،‬ﺑﻼھﺎ‪ ...‬و اﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﯾﮑﯽ از ﺗﺮاژدیھﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮاﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا آﺧﺮ ﮐﺎر را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﺎ در زﻣــﺎن ﻣﺘﻮﻗــﻒ ھﺴــﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣــﺎ زﺷــﺘﯽھــﺎ را‪ ،‬دردھــﺎ را‪ ،‬ﻣﺼــﯿﺒﺖھــﺎ را‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ و دل ﻣﯽﺳﻮزاﻧﯿﻢ و ﮔﺎه ﺧﺪا را ﺧﻄﺎب داده و او را ﻣﺘﮫﻢ ﺑﻪ ﺑﯽاﻧﺼﺎﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﯿﻢ و ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺎ ﮐﻢ اﺳﺖ‪ ...‬و دﯾﺪ ﻣﺎ ﮐﻮﺗﺎه و ﺟﺰ ﭘﯿﺶ ﭘﺎی ﺧــﻮد را ﻧﻤــﯽﺗــﻮاﻧﯿﻢ دﯾــﺪ‪ ...‬وﻟــﯽ ﺧــﺪا اﺑــﺪﯾﺖ را ﻣــﯽﻧﮕــﺮد‪،‬‬
‫ﻓﺮﺟﺎم ﮐﺎر را ﻣﯽﻧﮕﺮد‪ ...‬ﻓﺮﺟﺎم ﮐﺎر ﺑﺮای ﺧﺪا زﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ وﺳﯿﻠﻪای ﻓﺮاھﻢ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ارﺗﺒﺎط ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺧﻮد را ﺑــﺎ‬
‫اﯾﻦ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﺎھﺖ ﺧﻮد آﻓﺮﯾﺪه ﺑﻮد و او را ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﺎﯾﺪ و اﯾﻦ ھــﺪف و آرﻣــﺎن ﺑــﺰرگ ﺧﺪاﺳــﺖ و‬
‫او در راه اﺟﺮای اﯾﻦ ھﺪف ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﺑﮫﺎ را ﭘﺮداﺧﺖ و آن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮدن ﭘﺴــﺮ ﯾﮕﺎﻧــﻪاش ﻋﯿﺴــﯽ ﻣﺴــﯿﺢ ﺑــﺮ ﺻــﻠﯿﺐ ﺑــﻮد‪ ،‬ﻣﺮﮔــﯽ‬
‫ﺗﺤﻘﯿﺮآﻣﯿﺰ ﺑﺮﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮع اﻋﺪام ﻣﺮﺳﻮم زﻣﺎﻧﻪ‪ ...‬ﻣﺮﮔﯽ ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺧﻔﺖ و ﺧﻮاری و ﺗﺤﻘﯿﺮ و ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﮔﯽ‪...‬‬
‫ﺧﺪا ﻧﺎظﺮ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن ﭘﺴﺮش ﺑﻮد و او را ﻧﺮھﺎﻧﯿﺪ‪ ...‬ﺧﺪا ﻧﺎظﺮ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ ﺧﻮردن ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪاش ﺑﻮد و ﺑــﻪ ﻓﺮﯾــﺎد او ﻧﺮﺳــﯿﺪ‪ ...‬ﺧــﺪا‬
‫ﻧﺎظﺮ ﻓﺮﯾﺎد دادﺧﻮاھﯽ ﭘﺴﺮش ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ داد او ﻧﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﺑــﻮد‪ ،‬آن ﻓﺮﺟــﺎم ﺑﮫﺸــﺘﯽ ﺑــﻮد‪ ،‬آن ﺗﺼــﻮﯾﺮ‬
‫زﯾﺒﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا از اﺑﺘﺪا در ذھﻦ ﺧﻮد داﺷﺖ‪ :‬آﺷﺘﯽ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن‪.‬‬
 ‫‪9‬‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮی از طﺮح ﺧﻮدش ﺑﺮای ﺑﺸﺮﯾﺖ را ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻨﺪ‪ .‬و اﯾﻦ اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ـ اﺑﺮاھﯿﻢ!‬
‫ـ ﻟﺒﯿﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ!‬
‫ـ اﮐﻨﻮن ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪات اﺳﺤﺎق را ﺑﺮدار و ﺑﻪ ﻣﻮرﯾﺎ ﺑﺮو و در ﯾﮑﯽ از ﮐﻮهھﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاھﻢ داد ﺑﺮای ﻣﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺸﻢ ﺧﺪاوﻧﺪا!‬
‫ﺑﯽھﯿﭻ ﻣﻘﺪﻣﻪ و ﻣﺆﺧﺮهای‪ ...‬ﯾﮏ ﮔﻔﺘﮕﻮی ﺳﺎده و ﭼﮫﺎر ﺳﻄﺮی‪ .‬اﯾﻨﺴﺖ رواﯾﺖ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس از آن ﻣﺎﺟﺮا‪.‬‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺮ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺗﺎ ﻓﺮدای آن روز ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬دﺳﺘﺨﻮش ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﭼﺎر ﺗﺮدﯾﺪ ﺷﺪ ﯾﺎ ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺑــﻪ‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا زاﻧﻮ زد و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺮف ﺧﻮد را ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮد و او را از اﻧﺠﺎم آن ﮐﺎر ﻣﻌﺎف ﮐﻨﺪ؛ ﺗــﺎ ﺻــﺒﺢ روز ﺑﻌــﺪ ﮔﺮﯾﺴــﺖ و ﺑــﺮ‬
‫ﺳﺮ ﺧﻮد ﮐﻮﻓﺖ‪ ،‬ھﯿﭽﮑﺪام را ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻓــﺮدای آن روز ﺻــﺒﺢ ﺧﯿﻠــﯽ زود اﺳــﺤﺎق ﺟــﻮان را از ﺧــﻮاب ﺑﯿــﺪار‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ :‬اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮم ﭘﺎﺷﻮ‪.‬‬
‫‪ :‬ﭼﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﭘﺪر‪ ،‬ھﻨﻮز ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺎد‪.‬‬
‫‪ :‬ﭘﺎﺷﻮ ﭘﺴﺮم ﯾﮏ ﮐﺎر واﺟﺒﯽ دارم‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ و ﺧﻮد را آﻣﺎده ﮐﻦ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﯾﻢ‪.‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﺧﻤﯿﺎزه زﻧﺎن ﺑﺮ ﻣﯽﺧﯿﺰد‪ ،‬دﺳﺖ و رو ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ و ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮﺷﺪ و ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود و ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ اﻻﻏﯽ ﺑﺎ ﺑــﺎری‬
‫از ھﯿﺰم ھﻤﺮاه ﺑــﺎ دو ﻧﻔــﺮ از ﺧﺎدﻣــﺎن ﭘــﺪر ﻣﻨﺘﻈــﺮ آﻧــﺎن ﻣــﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ .‬اﯾــﻦ ﮐــﺎروان ﮐﻮﭼــﮏ ﺳــﻪ روز راه ﻣــﯽﭘﯿﻤﺎﯾﻨــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﻣﻮرﯾــﺎ‬
‫ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻪ روز ھﻤﺴﻔﺮی ﺑﺎ ﭘﺪری ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﭘﺴﺮش را ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدش ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ!‬
‫در اﯾﻦ ﺳﻪ روز ﺑــﯿﻦ اﯾــﻦ ﭘــﺪر و ﭘﺴــﺮ ﭼــﻪ ﮔﺪﺷــﺖ؟ اﺑــﺮاھﯿﻢ ﺑــﺎ ﭼــﻪ ﻣﮫــﺎرﺗﯽ ﺗﻮاﻧﺴــﺖ ﻧﯿــﺖ ﺧــﻮد را از ﭘﺴــﺮش ﭘﻨﮫــﺎن ﮐﻨــﺪ و‬
‫ﺧﻮﻧﺴــﺮداﻧﻪ ﺑﺨــﻮرد و ﺑﺨﻮاﺑــﺪ و ﺻــﺤﺒﺖ ﮐﻨــﺪ‪ .‬ﭼــﻪ ﺳــﻔﺮی طــﻮﻻﻧﯽ ﺑــﻮد‪ .‬ﻗﻄﻌــﺎً اﯾــﻦ ﺳــﻔﺮ ﻧﻤــﯽﺗﻮاﻧﺴــﺖ در ﺳــﮑﻮت ﺑﮕــﺬرد‪،‬‬
‫ھﻤﺴﻔﺮان ﺑﺮای ﮔﺮﯾﺰ از ﯾﮑﻨﻮاﺧﺘﯽ راه و ﮐﺸﺘﻦ اوﻗﺎت ﺑــﺎ ھــﻢ ﺻــﺤﺒﺖ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﺧــﺎطﺮات زﻧــﺪﮔﯽ ﺧــﻮد را ﺗﻌﺮﯾــﻒ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪،‬‬
‫ﻟﻄﯿﻔﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ و ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻼم اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﻤﯽﻧﺸﯿﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ طﻮری ﺧﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎروان ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮرﯾﺎ ﻣﯽرﺳﻨﺪ و اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﻮھﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮش اﺳــﺤﻖ را در آﻧﺠــﺎ ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﺳــﻮﺧﺘﻨﯽ‬
‫ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎدﻣﺎن ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯽدھﺪ‪.‬‬
‫‪ :‬ھﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ و اﺳﺤﺎق ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﺎﻻی آن ﮐﻮه رﻓﺘﻪ و ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺴﺮم ﺗﻮ ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﺑﯿــﺎ! رو ﺑــﻪ ﺧﺎدﻣــﺎن ﮐــﺮده‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً آن ھﯿﺰمھﺎ را ﺑﺮدارﯾﺪ و ﺑﻪ اﺳﺤﺎق ﺑﺪھﯿﺪ‪ .‬و ﺧﻮدش ﮐﺎردی را ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ً ﺗﯿــﺰ و آﻣــﺎده ﮐــﺮده ﺑــﻮد ﺑــﺮ ﻣــﯽدارد و ﺑــﺎ‬
‫اﺳﺤﺎق در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﻟﻪﺑﺎری ھﯿﺰم ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ راه ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﻧﻔﺲ زﻧﺎن از ﮐﻮه ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود‪ ،‬و ﺷﮕﻔﺖ زده از ﭘﺪر ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ﭘﺪر ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ھﯿﺰم و آﺗﺶ و ﮐﺎرد ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫و اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺧﺪا ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ را ﻣﮫﯿﺎ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ھﻤﯿﻦ طﻮر ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﮑﺎن ﻣﻮردﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ و اﺑﺮاھﯿﻢ ﺳﻨﮓھﺎی اطﺮاف را ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﭘﺴﺮش ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و ﻗﺮﺑﺎﻧﮕــﺎھﯽ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ را ﺑﺎ ﭼﯿﺪن ﺳﻨﮓھﺎ آﻣﺎده ﮐﺮد‪ ،‬ھﯿﺰم را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﻧﮫــﺎده و آﺗــﺶ اﻓﺮوﺧــﺖ‪ .‬در ﺗﻤــﺎم اﯾــﻦ ﻣــﺪت اﺳــﺤﺎق ﺑــﺎ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻮﺷﻪای اﯾﺴﺘﺎده و ﮐﺎرھﺎی ﭘﺪر را ﻧﻈﺎره ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﭘﺲ از ﻓﺮاﻏﺖ از ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه‪ ،‬آرام ﺑﻪ ﺳﻮی اﺳﺤﺎق رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺎ!‬
‫‪ :‬ﮐﺠﺎ ﭘﺪر؟‬
‫‪ :‬ﺑﺮو ﺑﺎﻻی ﻣﺬﺑﺢ‪.‬‬
‫‪ :‬ﮐﯽ؟‪ ...‬ﻣﻦ؟؟‬
‫‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮو ﺑﺎﻻی ﻣﺬﺑﺢ و ﺳﭙﺲ ﮐﺎردی را ﮐﻪ در ﭘﺸﺖ ﺧﻮد آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻗﻠﺐ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺑﺸــﮑﺎﻓﺪ ﺳــﭙﺲ‬
‫ﺟﺴﺪ او را ﺑﺮ روی ھﯿﺰم ﻧﮫﺎده و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﻣﺎت و ﻣﺒﮫﻮت و ﺗﺮﺳﺎن از اﯾﻦ اﻗﺪام ﭘﺪر‪ ،‬ﻟﺮزان ﻟﺮزان ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﭘﺪر دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪهای؟ ﭼﮑــﺎر ﻣــﯽﮐﻨــﯽ؟‬
 ‫ﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﺗﻮام‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﻣﺮا ﺑﮑﺸﯽ؟‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻮی ﭘﺴﺮش ﺧﯿﺰ ﺑﺮ ﻣﯽدارد و ﮐﺎرد را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﻠﺒﺶ ﻧﺸــﺎﻧﻪ ﻣــﯽرود‪ .‬اﺳــﺤﺎق ﮐــﻪ ﺗــﺎ ﺳــﺮ ﺣــﺪ ﻣــﺮگ ﺗﺮﺳــﯿﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎدر ﺑﻪ ھﯿﭻ ﻧﻮع ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﭼﻮن ﻣﺮﻏﯽ ﭘﺮﺷﮑﺴﺘﻪ در ﭼﻨﮕﺎل ﭘﺪر دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎرد اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﻠــﺐ اﺳــﺤﺎق ﻧﺸــﺎﻧﻪ ﻣــﯽرود‪ ،‬در ﻧﯿﻤــﻪ راه اﯾــﻦ ﺿــﺮﺑﺖ‪ ،‬ﻧــﺪاﺋﯽ از آﺳــﻤﺎن ﺑــﻪ ﮔــﻮش‬
‫ﻣﯽرﺳﺪ‪:‬‬
‫ـ اﺑﺮاھﯿﻢ دﺳﺖ ﻧﮕﮫﺪار! ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺿﺮری ﺑﻪ ﭘﺴﺮت اﺳﺤﺎق ﻣﺮﺳﺎن‪ ...‬دﯾﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ آﺷﮑﺎر ﺷﺪ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ‪ ،‬ﭼﻮن از‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن ﭘﺴﺮت ﺑﺮای ﻣﻦ درﯾﻎ ﻧﮑﺮدی‪.‬‬
‫ﮐﺎرد در دﺳﺖ اﺑﺮاھﯿﻢ در ﻧﯿﻤﻪ راه ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎھﺶ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻮد و اﺳﺤﺎق ﮐﻪ از ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺪر ﺑﮫــﺖ زده ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬او را‬
‫ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و دﯾﺪ ﻧﮕﺎھﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺧﺎﺻﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳــﺮ ﺑﻠﻨــﺪ ﮐــﺮد و ﺟﮫــﺖ ﻧﮕــﺎه ﭘــﺪر را دﻧﺒــﺎل ﮐــﺮد و ﻗــﻮﭼﯽ را دﯾــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﺷﺎخھﺎﯾﺶ در ﺑﯿﻦ درﺧﺘﺎن ﮔﯿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ دﺳﺖ از ﭘﺴﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و دوان دوان رﻓﺘﻪ و ﻗﻮچ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺸﺖ و آن را ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﻧﮫﺎده و ھﯿﺰمھﺎ را آﺗﺶ زد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺧﺪا ﻋﮫﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﺮد‪» .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ذات ﺧﻮد ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﮐــﺎر را ﮐــﺮدی‬
‫و ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮد را درﯾﻎ ﻧﺪاﺷــﺘﯽ‪ ،‬ھــﺮ آﯾﻨــﻪ ﺗــﻮ را ﺑﺮﮐــﺖ دھــﻢ و ذرﯾّــﺖ ﺗــﻮ را ﮐﺜﯿــﺮ ﺳــﺎزم‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨــﺪ ﺳــﺘﺎرﮔﺎن آﺳــﻤﺎن‪ ،‬و ﻣﺜــﻞ‬
‫رﯾﮓھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻨﺎرۀ درﯾﺎﺳﺖ و ذرﯾّﺖ ﺗﻮ دروازهھﺎی دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد را ﻣﺘﺼﺮف ﺧﻮاھﻨــﺪ ﺷــﺪ و از ذرﯾّــﺖ ﺗــﻮ‪ ،‬ﺟﻤﯿــﻊ اﻣــﺖھــﺎی‬
‫زﻣﯿﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻮاھﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻗﻮل ﻣﺮا ﺷﻨﯿﺪهای‪«.‬‬
‫ﻣﺎﺟﺮای ﻓﻮق ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﭼﻪ ﺻﺤﻨﻪای ﻣﯽاﻧﺪازد؟‬
‫ﻣﻦ وﻗﺘﯽ اﺳﺤﺎق را درﻧﻈﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎر ھﯿﺰم ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﻣﯽرود‪ ،‬ﻣﺴﯿﺢ را ﻣــﯽﺑﯿــﻨﻢ ﮐــﻪ‬
‫ﺻﻠﯿﺐ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ را ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺟﻠﺠﺘﺎ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﻣﻦ وﻗﺘﯽ اﺑﺮاھﯿﻢ را درﻧﻈﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﭘﺴــﺮ ﺑــﺎ ﮐــﺎردی در دﺳــﺖ‪ ،‬و ﺑــﺎ اﻧــﺪوھﯽ ﻋﻈــﯿﻢ در دل ﺑــﻪ ﺳــﻮی‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﻣﯽرود‪ ،‬ﺧﺪا را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺑﺸﺮﯾﺖ از ﮔﻨﺎه ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آن ﻗﻮچ ﮐﻪ ﺷﺎخاش در ﻣﯿﺎن درﺧﺘﺎن ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻼم ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪا ﻣــﯽاﻧﺪﯾﺸــﻢ ﮐــﻪ ﻓﺮﻣــﻮد‬
‫»ﺧﺪا ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ را ﻣﮫﯿﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ«‪ ،‬ﻣﺴﯿﺢ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮه آﻣــﺎده ﺷــﺪه ﺑــﺮای ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ اﺳــﺖ ﺗــﺎ ﮐﻔــﺎره ﮔﻨﺎھــﺎن ﺑﺸــﺮﯾﺖ را‬
‫ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬
‫ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺳﺤﺎق ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ از ﺿﺮﺑﺖ ﮐﺎرد ﺗﯿﺰ ﭘﺪر ﻣﻌــﺎف ﺷــﺪ‪ ،‬ﻋﯿﺴــﯽ ﻣﺴــﯿﺢ را ﻣــﯽﺑﯿــﻨﻢ ﮐــﻪ از‬
‫ﻣﺮدﮔﺎن ﻗﯿﺎم ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دھﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﺎوداﻧﯽ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻮت ﻏﺎﻟﺐ آﻣﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬ھﺮﭼﻨــﺪ ﮐــﻪ طﻌــﻢ ﻣــﺮگ را ﭼﺸــﯿﺪ‪،‬‬
‫ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺠﯿﺢﺗﺮﯾﻦ وﺿﻊ ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﺟﺎن داد‪.‬‬
‫ﭘﯿﺎم اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺳﻮای اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮی از ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪن ﺑﺮّه ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺎن اﯾﻤﺎن اﺑﺮاھﯿﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﺮد اﯾﻤﺎن ﺑــﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮش اﺳﺤﺎق را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ‪ ,‬ﺑﺪون ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‪ .‬ھﯿﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪای در ﮐﺘﺎب ﻣﻘــﺪس در دﺳــﺖ ﻧﯿﺴــﺖ‬
‫ﮐﻪ از ﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ او را از ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮدن ﭘﺴﺮش ﻣﻌﺎف ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ﮐﺘﺐ ﻋﮫﺪ ﻋﺘﯿﻖ ﻣﻘﺪﻣﻪ و ﺗﺼﻮﯾﺮی از طﺮح ﺧﺪا ﺑﺮای آﺷﺘﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎ اﻧﺴــﺎن اﺳــﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻓﺮﻣــﻮده ﺑــﻮد »روح ﻣــﻦ در‬
‫اﻧﺴﺎن داﺋﻤﺎً داوری ﻧﺨﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ «.‬اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد رھﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺴﺎد و ﺷﺮارت آﻧﭽﻨﺎن ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘــﻪ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺧــﺪا‬
‫دو ﺗﺼﻔﯿﻪ‪ ،‬دو ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﺰرگ اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﯾﮑﺒﺎر ﮐﻞ زﻣﯿﻦ را ﺑﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﺶ در زﯾــﺮ آب ﻏــﺮق ﮐــﺮد و ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ ﺷــﮫﺮی را ﺗﺒــﺪﯾﻞ ﺑــﻪ‬
‫ﺗﻠﯽ از ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﻧﺴﺎن را دوﺳﺖ داﺷﺖ و دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ .‬ﻣﺸﺎھﺪه ﺷﺮارت و ﮔﻤﺮاھﯽ اﻧﺴــﺎن دل ﺧــﺪا را ﺑــﻪ‬
‫درد ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﻢ دل ﺧﺪا ﯾﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﺪا ﯾﺎ دﺳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬اﯾﻦ ﮔﻮﯾﺶ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﺎ زﺑﺎن اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧــﻮد ﻧﻤــﯽﺗــﻮاﻧﯿﻢ ﺧــﺪا را‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد رھﺎ ﺷﻮد‪ ،‬ھﯿﭻ ﮐﺎری از او ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ و ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ھﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮم ﯾﮑﯽ اﺳﺖ و ﺟﻤﯿﻊ اﯾﺸﺎن را ﯾﮏ زﺑﺎن و اﯾﻦ ﮐﺎر را‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑــﺮج رﻓﯿــﻊ ﺑﺎﺑــﻞ را ﺷــﺮوع ﮐــﺮدهاﻧــﺪ‪ ،‬و اﻻن ھــﯿﭻ‬
‫ﮐﺎری ﮐﻪ ﻗﺼﺪ آن ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬از اﯾﺸﺎن ﻣﻤﺘﻨﻊ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ آﻧﭽﻨﺎن ﺳﻘﻮط ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺣﯿﻮاﻧﯽ درﻧﺪه ﺷﻮد و اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ آﻧﭽﻨﺎن اوج ﺑﮕﯿﺮد ﮐﻪ ﮐــﻮس ﺑﺮاﺑــﺮی ﺑــﺎ‬
‫ﺧﺪا را ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﻧﺴﺎن ﺳﺮﮐﺶ ﮐﻪ در ﻧﻮﺳﺎن اﺳﺖ ﺑﯿﻦ اوج و ﺣﻀﯿﺾ ﺑﺎﯾﺪ رام ﺷــﻮد‪ ،‬ﺑﺎﯾــﺪ ﺧــﺪای ﺧــﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳــﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾــﺪ ﺧــﺎﻟﻖ ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬و ﺑﺎﯾــﺪ ﺳــﺮاﻧﺠﺎم ﺑــﺎ ﺧــﺎﻟﻖ و ﺧــﺪای ﺧــﻮد آﺷــﺘﯽ ﮐﻨــﺪ‪ .‬اﯾــﻦ آﺷــﺘﯽ‪ ،‬ﺑﮫــﺎﺋﯽ دارد‪ .‬ھﻤــﺎن ﺑﮫــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ اﺑــﺮاھﯿﻢ ﺑﺎﯾــﺪ‬
‫ﻣﯽﭘﺮداﺧﺖ وﻟﯽ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﮫﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﻓﻮق طﺎﻗﺖ اوﺳﺖ‪ ...‬و ﺧــﻮدش دﺳــﺖ ﺑــﻪ ﮐــﺎر ﺷــﺪ‪...‬‬
‫ﺧﺪا ﺧﻮدش وﺳﯿﻠﮥ آﺷﺘﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﻓﺮاھﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ ...‬او ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮد را داد ﺗﺎ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن آﺷﺘﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪10‬‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻤﺎ از ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪش ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫آﯾﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺒﮫﻢ و ﺗﮑﺮار ﻣﮑﺮرات ﺑﺎﺷﺪ؟ آﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎوی ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺟﻤﻼت و ﻋﺒﺎرات ﮐﻼم ﺧﺪا آﻧﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻨﮕﯿﻦ و اﺳﺮارآﻣﯿﺰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ اﻓﺮاد ﻋﺎدی و ﻋﺎﻣﯽ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ از آن ﺳﺮ در ﺑﯿﺎورﻧﺪ؟‬
‫وﻟﯽ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس ﮐﺘــﺎﺑﯽ ﻣﺘﻨــﻮع اﺳــﺖ‪ ،‬ﺟﻠــﻮهھــﺎی داﺳــﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺗــﺎرﯾﺨﯽ‪ ،‬ﻋﺸــﻘﯽ‪ ،‬ﺟﻨــﺎﺋﯽ و‬
‫دراﻣﺎﺗﯿــﮏ اﺳــﺖ‪ .‬ﺻــﺤﻨﻪھــﺎی ﻧﻤﺎﯾﺸــﯽ ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس ھﻤﮕــﯽ زﯾﺒــﺎ ﻧﯿﺴــﺘﻨﺪ‪ .‬ﺻــﺤﻨﻪھــﺎی وﺣﺸــﺘﻨﺎک را ﻣــﯽﺗــﻮان در ﮐﻨــﺎر‬
‫ﺻﺤﻨﻪھﺎی ﻧﺮم و ﻟﻄﯿﻒ و ﻋﺎطﻔﯽ ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎری ﻏﺮض اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧــﻮاﻧﯿﻢ اﺑــﺮاھﯿﻢ ﭘــﺲ از آن آزﻣــﺎﯾﺶ ﺳــﺨﺖ ﺑــﻪ ﺷــﮫﺮی ﺑــﻪ ﻧــﺎم ﺑﺌﺮﺷــﺒﻊ رﻓﺘــﻪ و در آﻧﺠــﺎ ﺳــﺎﮐﻦ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺧﺒﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺮادرش ﻧﺎﺣﻮر ﺻﺎﺣﺐ ھﺸﺖ ﻓﺮزﻧﺪ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ ﺷــﺪه اﺳــﺖ ‪ .‬اﯾــﻦھــﺎ‬
‫ﮔﺰارش ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت ﻋﺎدی ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎره در ﺳﻦ ‪ 127‬ﺳﺎﻟﮕﯽ در ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﺒﺮون واﻗﻊ در ﮐﻨﻌــﺎن وﻓــﺎت ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ آن دﯾﺎر ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻨﯽﺟﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و اﺑﺮاھﯿﻢ از آﻧﺎن ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻗﺒﺮی ﺑﺮای دﻓﻦ ﺳﺎرا ﻣﯽﮐﻨﺪ و آﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﺑــﺎ ﮐﻤــﺎل ﻣﯿــﻞ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی او را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻧﺪ‪ .‬اﺑﺮاھﯿﻢ ﺧﺸﻨﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم ﺗﻘﺎﺿﺎی او را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺳــﻔﺎرش او را ﺑــﻪ ﺷﺨﺼــﯽ ﺑــﻪ ﻧــﺎم‬
‫ﻋﻘﺮون ﺑﻨﻤﺎﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﻏﺎر ﻣﮑﻔﯿﻠﺪ را ﮐﻪ از اﻣﻼک اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺑﻔﺮوﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺎره را در آﻧﺠﺎ دﻓﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻘﺮون ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎی اﺑﺮاھﯿﻢ را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد و آن ﻣﺤﻞ را ﺑﻪ ﺑﮫﺎی ﭼﮫﺎرﺻــﺪ ﻣﺜﻘــﺎل ﻧﻘــﺮه ﺑــﻪ اﺑــﺮاھﯿﻢ ﻣــﯽﻓﺮوﺷــﺪ‪ ،‬و‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ آن زﻣﯿﻦ را ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺮدرﺧﺖ و ﺷﺎداب ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻟﮏ ﻣﯽﺷﻮد و ﺳﺎره را در آﻧﺠﺎ دﻓﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺤﻮۀ ﺗﻘﺎﺿﺎی اﺑﺮاھﯿﻢ از اھﺎﻟﯽ ﺣﺒﺮون ﯾــﺎ ﻗﺒﯿﻠــﮥ ﺑﻨــﯽﺟــﺖ ﻧﺸــﺎن ﻣــﯽدھــﺪ ﮐــﻪ آن ﻗــﻮم ﺑــﺎ دﻓــﻦ ﻣﺮدﮔــﺎن ﺑﯿﮕﺎﻧﮕــﺎن و ﻏﺮﺑــﺎ در‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮد ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ارادﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎی او را ﻓﻮراً ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫»ای ﻣﻮﻻی ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬ﺗﻮ در ﻣﯿﺎن ﻣــﺎ رﺋــﯿﺲ ﺧــﺪا ھﺴــﺘﯽ‪ ،‬در ﺑﮫﺘــﺮﯾﻦ ﻣﻘﺒــﺮهھــﺎی ﻣــﺎ ﻣﯿّــﺖ ﺧـﻮد را دﻓــﻦ ﮐــﻦ‪،‬‬
‫ھﯿﭽﮑﺪام از ﻣﺎ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﯾﺶ را از ﺗﻮ درﯾﻎ ﻧﺨﻮاھﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯿّﺖ ﺧﻮد را دﻓﻦ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫و اﯾﻦ ﻋﻘﺮون ﺻﺎﺣﺐ زﻣﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫و ﭼﻮن اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ زﻣﯿﻦ ﻋﻘﺮون را ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ روز ﻣﯽﺧﺮد‪ ،‬ﻋﻘﺮون ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ای ﻣﻮﻻی ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮ‪ ،‬آن زﻣــﯿﻦ‬
‫را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ و ﻣﻐﺎرهای را ﮐﻪ در آن اﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽدھﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﻧﺒﯿﺎی ﻗﻮم ﺧــﻮد‪ ،‬آن را ﺑــﻪ ﺗــﻮ ﻣــﯽﺑﺨﺸــﻢ ﺗــﺎ ﻣﯿّــﺖ‬
‫ﺧﻮد را در آن دﻓﻦ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫وﻟﯽ اﺑﺮاھﯿﻢ زﯾﺮ ﺑﺎر اﯾﻦ ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻧﻤﯽرود و اﺻﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ روز ﺑﺨﺮد‪.‬‬
‫ﻋﻘﺮون ﻧﯿﺰ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮد و ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﺮای زﻣﯿﻦ ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﻣﯽﮐﻨــﺪ و اﺑــﺮاھﯿﻢ ھــﻢ ﺑــﺪون اﯾﻨﮑــﻪ ﭼﺎﻧــﻪ ﺑﺰﻧــﺪ‪ ،‬ﺑﮫــﺎی‬
‫زﻣﯿﻦ را ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل در ﺣﻀﻮر ﻗﻮم ﺑﻪ ﻋﻘﺮون ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﯾﮏ داﺳﺘﺎن ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﻣﺘﺪاول در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار اﺳــﺖ وﻟــﯽ ﻧﮑﺘــﻪ ﻗﺎﺑــﻞ ﺗﻮﺟــﻪ داﺳــﺘﺎن اﺣﺘــﺮام ﻓــﻮقاﻟﻌــﺎدهای‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮای اﺑﺮاھﯿﻢ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﺮد ﺧﺪا و ﻣﻮرد ﺣﺮﻣﺖ ﺗﻤﺎم اﻓﺮادی ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﺛﺮوﺗﻤﻨــﺪ ﺑــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ ﺛــﺮوت و ﻣﮑﻨــﺖ او را ﻣﻐــﺮور‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻓﺮوﺗﻦ و ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮد‪ .‬او ﻗﻄﻌﺎً ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ را ﺑﺮای ﻣﻠﮑﯿﺖ ﺧﺮﯾــﺪاری ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ھﻤــﺎﻧﻄﻮر ﮐــﻪ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮد‪ ،‬وﻟﯽ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﺮﺳﻮم آن ﻣﺮدم و آن دﯾﺎر ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﺪھﻨﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ ﺑــﻪ ﻋﻠــﺖ ﺣﺮﻣــﺖ ﻓﺮاواﻧــﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮای اﺑﺮاھﯿﻢ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎی او را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻪ وﺿﻊ ﭘﺴﺮش اﺳﺤﺎق ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﺮای او زﻧﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧــﺎدم ﺑــﺎ‬
‫وﻓﺎی ﺧﻮد را ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﺪ و او را ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯽدھﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﺴﺮش اﺳﺤﺎق زﻧﯽ از ﻣﯿﺎن ﮐﻨﻌﺎﻧﯿــﺎن ﻧﮕﯿــﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﺑــﻪ زادﮔــﺎھﺶ‬
‫ﺑﺮود و در آﻧﺠﺎ زﻧﯽ ﺑﺮای اﺳﺤﺎق ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫ﻏﻼم ﺑﺎ وﻓﺎﯾﺶ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻧﯽ از آﻧﺠﺎ ﺑﺮای ﭘﺴﺮت ﺑﯿﺎورم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐــﻪ اﺳــﺤﺎق را ھﻨــﻮز ﻧﺪﯾــﺪه اﺳــﺖ؟ ﭘــﺲ‬
‫اﺟﺎزه ﺑﺪه اﺳﺤﺎق ھﻢ ھﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺧﺮوج ﭘﺴﺮم از ﮐﻨﻌﺎن ﻧﺎﻗﺾ ﻋﮫﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻓﺮﻣــﻮد اﯾــﻦ زﻣــﯿﻦ را ﺑــﻪ ﻣــﻦ و‬
‫ﻧﯿﺎﮐﺎن ﻣﻦ داده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﮕﺮان آن ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﺧﺪا ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮد را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ او ﺑﺘﻮاﻧﯽ زﻧﯽ ﺑﺮای ﭘﺴﺮم ﺑﮕﯿﺮی‪.‬‬
‫ﺧﺎدم ﺑﺎ وﻓﺎ ده ﺷﺘﺮ ﺑــﺮ ﻣــﯽدارد و ﺑــﻪ ﺳــﻮی زادﮔــﺎه اﺑــﺮاھﯿﻢ ﻣــﯽرود‪ .‬ﻋﺼــﺮﮔﺎه وارد آﻧﺠــﺎ ﻣــﯽﺷــﻮد و دﺧﺘﺮاﻧــﯽ را ﻣﺸــﺎھﺪه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺮدن آب ﺑﻪ ﻟﺐ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻮﻓﺘﻪ ﺷﺘﺮان ﺧﻮد را ﺧﻮاﺑﺎﻧﯿﺪ و در ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨــﺪ‬
 ‫و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ از ﺧﺪا ﮐﻤﮏ طﻠﺒﯿﺪ‪.‬‬
‫»ای ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای آﻗﺎﯾﻢ اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﮐﺎﻣﯿﺎب ﺑﻔﺮﻣﺎ و ﺑﺎ آﻗﺎﯾﻢ اﺑﺮاھﯿﻢ اﺣﺴﺎن ﺑﻨﻤﺎ‪ .‬اﯾﻨﮏ ﮐــﻪ در ﮐﻨــﺎر اﯾــﻦ ﭼﺸــﻤﻪ اﯾﺴــﺘﺎدهام و‬
‫دﺧﺘﺮان را ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬از ھﺮ ﮐــﺪام ﺗﻘﺎﺿــﺎ ﻣــﯽﮐــﻨﻢ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﻣــﻦ و ﺷــﺘﺮاﻧﻢ آب ﺑﻨﻮﺷــﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬و ھــﺮ دﺧﺘــﺮی ﮐــﻪ ﺗﻘﺎﺿــﺎﯾﻢ را‬
‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ،‬ھﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺐ ﺑﻨﺪۀ ﺧﻮد‪ ،‬اﺳﺤﺎق ﮐﺮدهای‪«.‬‬
‫و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی آب از دﺧﺘﺮان ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫دﺧﺘﺮم‪ ،‬ﺗﺸﻨﻪام‪ ،‬ﺷﺘﺮاﻧﻢ ھﻢ ﺗﺸﻨﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻒ ﮐﻦ و از ﺳﺒﻮی ﺧﻮد آﺑﯽ ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﺑــﺪه و ﺷــﺘﺮاﻧﻢ را ﺳــﯿﺮاب ﮐــﻦ‪ .‬آن دﺧﺘــﺮ زﯾﺒــﺎ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی او را ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ،‬و او ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ رﻓﻘﻪ ﺑﺮادرزادۀ اﺑﺮاھﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ :‬ای ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﯿﺎ ﺳﺒﻮی ﻣﺮا ﺑﮕﯿﺮ و آب ﺑﻨﻮش‪.‬‬
‫و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺳﺒﻮ را ﺑﺮ ﻟﺐ ﺧﺎدم ﻧﮫﺎد ﺗﺎ ﻧﻮﺷــﯿﺪ و ﺳــﯿﺮاب ﺷــﺪ‪ ،‬آﻧﮕــﺎه ﺑــﻪ ﭼﺸــﻤﻪ ﺑــﺎز ﮔﺸــﺖ و ﺳــﺒﻮی ﺧــﻮد را ﭘــﺮ ﮐــﺮد و‬
‫ﺷﺘﺮان را ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر رﻓﺖ و آﻣﺪ‪ ،‬آب ﻧﻮﺷﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎدم ﮐﻪ ﺷﺎھﺪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ آن دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫‪ :‬دﺧﺘﺮم‪ ،‬ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﮐﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬آﯾﺎ در ﻣﻨﺰل ﭘﺪرت ﺟﺎﺋﯽ ھﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ را در آﻧﺠﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ«؟‬
‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻮۀ ﻣﻠﮑﻪ زن ﻧﺎﺣﻮر ھﺴﺘﻢ‪ ...‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرگ اﺳﺖ و ﻋﻠﻮﻓﻪ ھﻢ ﺑﺮای ﺷﺘﺮاﻧﺖ ﻓــﺮاوان اﺳــﺖ‪ ،‬ﻣــﯽﺗﻮاﻧﯿــﺪ ﺗﺸــﺮﯾﻒ‬
‫ﺑﯿﺎورﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎدم ﺑﻪ زﻣﯿﻦ زاﻧﻮ زد و ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮد‪» :‬ﻣﺘﺒﺎرک ﺑــﺎد ﯾﮫـﻮّه‪ ،‬ﺧــﺪای آﻗــﺎﯾﻢ اﺑــﺮاھﯿﻢ ﮐــﻪ ﻟﻄــﻒ و وﻓــﺎی ﺧــﻮد را از آﻗــﺎﯾﻢ درﯾــﻎ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬و ﭼﻮن ﻣﻦ در راه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺑﺮادران آﻗﺎﯾﻢ راھﻨﻤﺎﺋﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪«.‬‬
‫ﺧﺎدم در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺣﻠﻘﻪای طﻼ ﺑﻪ وزن ﻧﯿﻢ ﻣﺜﻘﺎل و دﺳﺘﺒﻨﺪی طﻼ ﺑﻪ وزن ده ﻣﺜﻘﺎل ﺑﺮای ھﻤﺴﺮ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ اﺳــﺤﺎق ﺑــﺎ ﺧــﻮد‬
‫آورده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺧﺎدم ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ و دﺳﺘﺒﻨﺪ را زﯾﺐ دﺳﺘﺎن دﺧﺘﺮ ﻧﻤﻮد و دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎل دوان دوان ﺑﻪ ﺧﺎﻧــﻪ رﻓــﺖ و اھــﻞ ﺧﺎﻧــﻪ‬
‫را ﺧﺒﺮ داد و ﺑﺮادرش ﻻﺑﺎن ﮐــﻪ ﺟﺮﯾــﺎن واﻗﻌــﻪ را ﺷــﻨﯿﺪ اﻧﮕﺸــﺘﺮی و دﺳــﺘﺒﻨﺪ را ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﺧــﻮاھﺮش دﯾــﺪ‪ ،‬ﺷــﺘﺎﺑﺎن ﺑــﻪ ﺳــﻮی‬
‫ﭼﺸﻤﻪ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎدم اﺑﺮاھﯿﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ای ﻣﺒﺎرک ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﯿــﺮون اﯾﺴــﺘﺎدهای؟ ﻣــﻦ ﺧﺎﻧــﻪ را و ﻣﻨﺰﻟــﯽ ﺑــﺮای ﺷــﺘﺮان‬
‫ﻣﮫﯿﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪام‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ از او و ھﻤﺮاھﺎﻧﺶ ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺎدم اﺑﺮاھﯿﻢ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺰد و ﮔﻔــﺖ‪ :‬ﺗــﺎ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد را ﻧﮕﻮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﻧﺨﻮرم‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺧﺎدم اﺑﺮاھﯿﻢ ھﺴﺘﻢ و ﺧﺪاوﻧﺪ آﻗﺎی ﻣﺮا ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮﮐﺖ داده و او ﺑﺰرگ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﮔﻠﻪھﺎ و رﻣﻪھﺎ و ﻧﻘــﺮه و طــﻼ‬
‫و ﻏﻼﻣﺎن و ﮐﻨﯿﺰان و ﺷﺘﺮان و اﻻﻏﺎن ﺑﻪ او داده اﺳﺖ و زوﺟﻪ اﻗﺎﯾﻢ ﺳﺎرا ﺑﻌﺪ از ﭘﯿﺮ ﺷﺪن ﭘﺴﺮی ﺑﺮای آﻗﺎﯾﻢ زاﺋﯿﺪ و آﻧﭽــﻪ دارد‬
‫ﺑﺪو داده اﺳﺖ و آﻗﺎﯾﻢ ﻣﺮا ﻗﺴﻢ داد ﮐﻪ از ﺑﺴﺘﮕﺎن ﺑــﺮای ﭘﺴــﺮش زن ﻧﮕﯿــﺮم‪ «...‬و ﺑــﻪ ﺷــﺮح ﻣــﺎﺟﺮا و ﺷــﺮطﯽ ﮐــﻪ در ھﻨﮕــﺎم‬
‫ورودش ﺑﻪ آن دﯾﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد ﭘﺮداﺧﺖ‪ ...‬و در اﺧﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮ ﺷﻤﺎ َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴــﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺗﻘﺎﺿــﺎی ﻣــﺮا ﭘــﺬﯾﺮﻓﺖ و ﻣــﻦ و‬
‫ﺷﺘﺮاﻧﻢ را ﺳﯿﺮاب ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﺲ ھﻮﯾﺖ او را ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﭼﻮن ﻓﮫﻤﯿﺪم ھﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ و دﺳــﺘﺒﻨﺪ را ﺑــﻪ او دادم‪.‬‬
‫ﺣﺎل اﮔﺮ اﺟﺎزه ﻣﯽدھﯿﺪ‪ ،‬دﺧﺘﺮ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدارم و ﺑﻪ ﻧﺰد آﻗﺎﯾﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ...‬وﮔﺮﻧﻪ ﻣﺮﺧﺼﻢ ﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻻﺑﺎن و ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎن اﺑﺮاھﯿﻢ را ﺷﻨﯿﺪه و ﻓﮫﻤﯿﺪﻧﺪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺟﺮﯾــﺎن ﺣﮑﻤــﺖ ﺧــﺪا ﺑــﻮده اﺳــﺖ‪ ،‬رﺿــﺎﯾﺖ دادﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺎدم‬
‫َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺎدم ﺑﺎز ھﻢ ﺳﺠﺪه ﮐﺮد و ﺧﺪا را ﺳﺘﻮده و ھــﺪاﯾﺎی ﻓﺮاواﻧــﯽ از طــﻼ و ﻧﻘــﺮه و اﻟﺒﺴــﻪ ﺑــﻪ َ‬
‫رﻓ َﻘــﻪ و واﻟــﺪﯾﻦ او داد و ﺷــﺐ را ﺑــﺎ‬
‫ھﻤﺮاھﺎن در ﺧﺎﻧﮥ آﻧﮫﺎ اطﺮاق ﮐﺮده و ﺻﺒﮕﺎھﺎن آﻣﺎدۀ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ دﯾﺎر ﺧﻮد ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ واﻟﺪﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿــﺎ ﮐﺮدﻧــﺪ دﺧﺘــﺮ ده روز ﻧــﺰد آﻧﮫــﺎ ﺑﻤﺎﻧــﺪ و ﺑﻌــﺪ رواﻧــﻪ‬
‫ﺷﻮد وﻟﯽ ﺧﺎدم ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ و واﻟﺪﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻧﻈﺮ دﺧﺘﺮ ﭼﯿﺴﺖ و از او ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ و دﺧﺘــﺮ رﺿــﺎﯾﺖ داد ﮐــﻪ ھﻤــﺎن روز‬
‫ھﻤﺮاه ﺧﺎدم رھﺴﭙﺎر ﺷﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ و ﮐﻨﯿﺰاﻧﺶ ﺑﺮ ﺷﺘﺮان ﺳﻮار ﺷﺪه ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻣﺮد راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫از آن ﺳﻮ اﺳﺤﺎق در ﺣﯿﻦ ﺳﻔﺮ از ﺷﮫﺮی ﺑﻪ ﺷــﮫﺮی ﺑــﻮد و ﻋﺼــﺮﮔﺎھﯽ در ﺑﯿﺎﺑــﺎن ﻧﺸﺴــﺘﻪ ﺑــﻮد ﺗﻔﮑــﺮ ﻣــﯽﻧﻤــﻮد ﮐــﻪ ﻣﺘﻮﺟــﻪ‬
‫رﻓ َﻘﻪ و ﮐﻨﯿﺰاﻧﺶ ﺑﻮد و ﺧﺎدم اﺑﺮاھﯿﻢ در ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﺷﺘﺮان ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﮐﺎرواﻧﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﻞ َ‬
‫َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ وﻗﺘﯽ اﺳﺤﺎق را دﯾﺪ‪ ،‬از ﺷﺘﺮ ﺧﻮد ﻓﺮود آﻣﺪه و از ﺧﺎدم ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﯿﺴﺖ؟«‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫و ﺧﺎدم ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎی ﻣﻦ اﺳﺤﺎق‪ ...‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ آن دو ﺑﺎ ھﻢ روﺑﻪرو ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و اﺳﺤﺎق رﻓﻘﻪ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﭼﻪ درﺳﯽ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ؟‬
‫ﻣﺮدان ﺧﺪا ارادۀ ﺧﻮد را ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ اراده و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا را ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧــﻮد ﻣــﯽداﻧﻨــﺪ‪ ،‬و ﺧﻮاﺳــﺖ‬
‫ﺧﺪا را در ﺗﻤﺎم اﻣﻮر زﻧﺪﮔﯽ از ﺟﻤﻠﻪ ازدواج طﺎﻟﺐ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻦ روزﮔﺎر ﺑﺴﯿﺎری از ازدواجھﺎ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭼــﺮا؟ ﭼــﻮن اﻧﺴــﺎن ارادۀ ﺧــﺪا را در زﻧــﺪﮔﯽ ﺧــﻮد ﻧﻤــﯽطﻠﺒــﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ رأﺳﺎً و ﺑﺮ اﺳﺎس ﺳﻠﯿﻘﮥ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ ﻧﻈﺮی ﺑﻪ ﻧﺤﻮۀ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺧﺪا ﺑﯿﻔﮑﻨﯿﺪ‪ .‬در ھﻤﯿﻦ دﯾﺎر ﻏﺮب ﮐﻪ ﻣﺸــﮫﻮر ﺑــﻪ ﺑــﯽﺑﻨــﺪوﺑﺎری اﺳــﺖ ﻣــﺮدان و‬
‫زﻧﺎﻧﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺎ ھﻢ ﺳﭙﺮی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺗﺎ دم ﻣﺮگ ﺑﻪ ھﻢ وﻓﺎدار ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﭙﺮد‪ ...‬و ﺧﺪا ﺧﻮدش راه را ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﯿﺪ و ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ او ﺑﺴﭙﺎرﯾﺪ‪ ،‬او ﺧﻮدش ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫در ھﺮ اﻗﺪاﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ اﻧﺠﺎم دھﯿﺪ‪ ،‬ارادۀ ﺧﺪا طﺎﻟــﺐ ﺷــﻮﯾﺪ‪ ،‬در ﯾــﺎﻓﺘﻦ ﮐــﺎر‪ ،‬ازدواج‪ ،‬ﻣﺴــﺎﻓﺮت‪ ،‬ﻣﮫــﺎﺟﺮت‪ ،‬و ھــﺮ اﻗــﺪام‬
‫دﯾﮕﺮی‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺧﻠﻮت ﮐﻨﯿﺪ و دﻋﺎ ﮐﻨﯿﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺟﻮﯾﺎ ﺑﺸﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺧﺪا راھﯽ در ﭘــﯿﺶ ﭘــﺎی ﺷــﻤﺎ ﺧﻮاھــﺪ ﻧﮫــﺎد ﮐــﻪ‬
‫ﺧﯿﺮﯾ ّﺖ ﺷﻤﺎ در آن راه ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪ .‬ھﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ در ﭘﯿﺶ ﭘﺎی اﺑﺮاھﯿﻢ ﻧﮫﺎد‪.‬‬
‫درس دﯾﮕﺮی ﮐﻪ از ای ﻣﺎﺟﺮا ﻣﯽآﻣﻮزﯾﻢ‪ ،‬وﻓﺎداری و ﺻﺪاﻗﺖ ﺧﺎدم اﺑﺮاھﯿﻢ اﺳــﺖ‪ .‬او ﻣــﯽﺗﻮاﻧﺴــﺖ وﺳﻮﺳــﻪ ﺷــﻮد و ﺗﻤــﺎم آن‬
‫طﻼ و ﺟﻮاھﺮی را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺘﺼﺮف ﺷﺪه و اﻧﺴﺎﻧﯽ آزاد و آﻗﺎی ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﺮد و وظﯿﻔــﮥ ﺧــﻮد را ﺑــﺎ‬
‫ﺻﺪاﻗﺖ و وﻓﺎداری اﻧﺠﺎم داد‪.‬‬
‫ﭘﻮل وﺳﻮﺳﻪ ﻣﯽآﻓﺮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻮل ھﻤﯿﺸﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎن را ﮐــﻮر و ﻣﻨﻄــﻖ اﻧﺴــﺎن را دﮔﺮﮔــﻮن ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﭼﻘــﺪر دﻋﻮاھــﺎی ﭘــﻮﻟﯽ در‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻗﻀﺎﺋﯽ در ﺟﺮﯾﺎن اﺳﺖ؟ ﯾﮏ وﺳﻮﺳﮥ آﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻢ ﺑﻮدهاﻧﺪ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺑــﻪ اﺻــﻄﻼح اﻣﯿﻨــﯽ ﮐــﻪ ﻣــﺎﻟﯽ ﻧﺰدﺷــﺎن ﺑــﻪ اﻣﺎﻧــﺖ‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺧﻮد در آن ﭘﻮل طﻤﻊ ﮐﺮده و آن را ﺗﺼﺮف ﮐﺮدهاﻧﺪ؟‬
‫ﭘﻮل ﻧﯿﺰ ﺑﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎی ﺧﺪا را در زﻧــﺪﮔﯽ اﻧﺴــﺎن ﺑﮕﯿــﺮد‪ .‬ا ّﻣــﺎ ﻣﺮدﻣــﺎن ﺧــﺪا ﮔﻨﺠــﯽ در آﺳــﻤﺎن دارﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺑﺴــﯽ‬
‫ﮔﺮاﻧﺒﮫﺎﺗﺮ از ﺗﻤﺎم ﺛﺮوثھﺎی اﯾﻦ ﺟﮫﺎن اﺳﺖ و آن ﮔﻨﺞ را ﺑﻪ ﺑﮫﺎی اﻧﺪک ﻧﻤﯽﻓﺮوﺷﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪11‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ھﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ در ﺳﻦ ‪ 175‬ﺳﺎﻟﮕﯽ رﺣﻠﺖ ﮐﺮد و در ﮐﻨﺎر ھﻤﺴﺮش ﺳﺎرا ﺑﺎ ﻋﺰت و اﻓﺘﺨــﺎر و ﻧﯿــﮏ ﻧــﺎﻣﯽ دﻓــﻦ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺪر اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺟﮫﺎن‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ طﻮر اﺧﺘﺼﺎر ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻓﺮزﻧﺪ اﺑﺮاھﯿﻢ از ھﺎﺟﺮ ﻣﯽاﻧﺪازد‪ ،‬وﻟــﯽ ﭼــﻮن اﺳــﺤﺎق ﻓﺮزﻧــﺪ وﻋــﺪه‬
‫اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ھﻤﺼﺪا ﺑﺎ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺤﺎق ﻣﯽﭘﺮدازﯾﻢ‪.‬‬
‫رﻓ َﻘﻪ ﻧﺎزا ﺑﻮد و ﻓﺮزﻧﺪی ﺑﺮای اﺳﺤﺎق ﺑﻪ دﻧﯿــﺎ ﻧﯿــﺎورد‪ .‬اﺳــﺤﺎق و َ‬
‫رﻓ َﻘــﻪ‬ ‫رﻓ َﻘﻪ ازدواج ﮐﺮد‪ ...‬وﻟﯽ َ‬
‫اﺳﺤﺎق در ﺳﻦ ‪ 41‬ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ َ‬
‫ﺑﺮای ﻣﺪاوا ﻧﺰد ﭘﺰﺷﮏ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ...‬ﻣﻨﻈــﻮرم اﯾــﻦ ﻧﯿﺴــﺖ ﮐــﻪ ھﺮﮔــﺎه زن و ﺷــﻮھﺮی ﺑﭽــﻪدار ﻧﺸــﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧــﺰد ﭘﺰﺷــﮏ ﻧﺮوﻧــﺪ‪ ...‬ﺑﻠﮑــﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﻗﺪری ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺧﻮد را ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ اطﻤﯿﻨﺎن ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﭘﺎﺳــﺦ آﻧﮫــﺎ‬
‫را ﺧﻮاھﺪ داد‪ .‬اﺳﺤﺎق ﻓﺮزﻧﺪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻮد و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺷﺐھﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﺧــﻮد را ﺑــﺮای او ﮔﻔﺘــﻪ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﭼﮕﻮﻧــﻪ در‬
‫ﺳﻦ ﭘﯿﺮی آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﺳﺎرا ﯾﺎﺋﺴﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﺪا ﻣﻌﺠﺰه ﮐﺮد و او ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﺳــﺤﺎق در ﻣﮑﺘــﺐ اﺑــﺮاھﯿﻢ ﺑــﺰرگ ﺷــﺪه ﺑــﻮد و از‬
‫ﻗﺪرت اﻋﺠﺎز ﺧﺪا ﺧﺒﺮ داﺷﺖ و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺧﺪا ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦھﺎ را ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺳﺎزد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ او و َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ ﺑــﺮای درﻣــﺎن درد ﺧــﻮد ﺑــﻪ‬
‫ﺧﺪا ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬و ﺧﺪا ﻧﯿﺰ آﻧﮫﺎ را ﻣﺴﺘﺠﺎب ﮐﺮد و اﺳﺤﺎق در ﺳﻦ ‪ 60‬ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﭽﻪدار ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﮫﻢ دوﻗﻠــﻮ‪ ...‬ا ّﻣــﺎ ﻗﺒــﻞ از آن‬
‫َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ ﺑﺎ اﻟﮫﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ آﮔﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دوﻗﻠﻮ در ﺑﻄﻦ ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮوراﻧــﺪ و اﯾﻨﮑــﻪ آن دو ﮐــﻮدک ﺑﺎﻧﯿــﺎن دو ﻗــﻮم ﺧﻮاھﻨــﺪ ﺷــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﯽ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه و ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮدۀ ﻗﻮم دﯾﮕﺮ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﭽﻪھﺎ ﺑﻪ دﻧﯿــﺎ آﻣﺪﻧــﺪ‪ ،‬ﺑﭽــﻪ اوﻟــﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺪﻧﯽ ﭘﺮﻣــﻮ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻮ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪ و ﺑﺮادر دﯾﮕﺮش در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﺷﻨﮥ ﻋﯿﺴﻮ را در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ و او را ﯾﻌﻘﻮب ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭘﺴﺮان اﺳﺤﺎق ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻮ ﺟﻮاﻧﯽ ورزﺷﮑﺎر و ﺷﮑﺎرﭼﯽ و ﻣﻮرد ﺗﻮﺟــﻪ ﭘــﺪر ﺑــﻮد و ﯾﻌﻘــﻮب ﺟــﻮاﻧﯽ ﺳــﺎده‬
‫دل و ﭼﺎدرﻧﺸﯿﻦ و ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎدر‪ .‬اﺳﺤﺎق ھﻤﯿﺸﻪ از ﺣﯿﻮاﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻮ ﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﺮد ﻣﯽﺧــﻮرد و او را ﺑﯿﺸــﺘﺮ از ﯾﻌﻘــﻮب‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن ﺑﻌﺪ ﺑﯿﻦ دو ﺑﺮادر ﺑﭙﺮدازﯾﻢ ﻻزم اﺳﺖ ﺷﺮح ﻣﺨﺘﺼﺮی از ﯾﮏ ﻋﺎدت ﯾﮫﻮدﯾﺎن آن دوران اراﺋﻪ دھﯿﻢ‪.‬‬
‫ﯾﮫﻮدﯾﺎن آن زﻣﺎن ھﺮ ﻧﺨﺴﺖزادۀ ﻣﺬﮐﺮ را ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺬر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﻋﺎدت ﺑﺮﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺷــﺪه از ﻣــﺎﺟﺮاﺋﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ در ﻣﺼــﺮ‬
‫اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و آن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎن ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ و ﺳﻼﻣﺖ ﻣﺎﻧﺪن ﮐﻠﯿﮥ ﻧﺨﺴﺖزادﮔــﺎن اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺑــﻮد ﮐــﻪ‬
‫در اﺳﺎرت ﻣﺼﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و اﯾﻦ اﺧﻄﺎری ﺑﻮد از ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺼﺮ‪ ،‬ﺳﻮای آن ﺑﻼھﺎی ھﻔﺘﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺮﻋﻮن را وا دارد ﮐــﻪ‬
‫ﻗﻮم را از اﺳﺎرت ﻣﺼﺮ رھﺎﻧﯿﺪه و آزاد ﺳﺎزد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﻧﺘﺼﺎب ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻻوﯾﺎن ﺑﻪ ﮐﮫﺎﻧﺖ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ھﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖزاده اﺣﺴﺎس ﺣﺴﺎدت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و آﻧﻄﻮر ﮐﻪ در اﯾﻨﺠــﺎ ﻣﺸــﺎھﺪه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮔﺎھﯽ اوﻗﺎت ﺣﻖ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ را ﺑﺎ ﭘﻮل ﺧﺮﯾﺪاری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ً ﯾﮏ روز ﯾﻌﻘﻮب در ﺧﯿﻤــﻪاش ﻧﺸﺴــﺘﻪ ﺑــﻮد و آش‬
‫ﺧﻮﺷﻤﺰهای ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮی آن در ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﻋﯿﺴﻮ ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻮﻓﺘﻪ و دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ از ﺷﮑﺎر ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺸــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﻮی‬
‫آش از ﺧﯿﻤﻪ ﺑﺮادر ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ رﺳﯿﺪ و ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺰد او رﻓﺖ و از او ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮐﺎﺳﻪای آش ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺑﺎ ھﻢ ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﻢ‪.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻋﯿﺴﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪام‪ ...‬ﮐﺎﺳﻪای آش ﺑﺪه ﺗﺎ ﺑﺨﻮرم و ﺟﺎﻧﯽ ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺖ ﻻزم را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮادر را درﻣﺎﻧــﺪهﺗــﺮ از آن ﻣــﯽﺑﯿﻨــﺪ ﮐــﻪ ﻣﺨــﺎﻟﻔﺘﯽ ﺑﮑﻨــﺪ و ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ‪» :‬ﺣــﻖ‬
‫ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽات را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه ﺗﺎ ﻣﻦ ھﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ آش ﺑﺪھﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﯽﺧﯿﺎل اﯾﻦ رﺳﻢ و ﺳﻨﺖ دﯾﺮﯾﻨﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾــﺪ‪» :‬ﻣــﻦ دارم از ﭘــﺎ در ﻣــﯽآﯾــﻢ‪ ...‬ﮔﯿــﺮم ﮐــﻪ ﻧﺨﺴــﺖزاده‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ دارد‪...‬؟ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ اﻻن ﻧﯿﺎز دارم ﻟﻘﻤﻪای ﻏﺬاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ ﻣﻦ ﻣﺎل ﺗﻮ‪«.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻗﺒﻮل ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر‪«.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرد و ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب واﮔﺬار ﻣﯽﮐﻨﺪ و آش را ﻧﻮش ﺟﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫و اﻣﺎ ﻣﺸﺎﺑﮫﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﯿﻦ واﻗﻌﻪای ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺤﺎق و اﺑﺮاھﯿﻢ در ﺟﺮار اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺟﺮار ﯾﮏ ﺷﮫﺮ ﻓﻠﺴــﻄﯿﻨﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺳــﺎﮐﻨﯿﻦ آﻧﺠــﺎ‬
‫ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎه ظﺎﻟﻤﯽ ﻧﯿﺰ ﺑــﺮ آﻧﺠــﺎ ﺣﮑﻮﻣــﺖ ﻣــﯽﮐــﺮد ﮐــﻪ ﻧــﺎﻣﺶ اﺑــﯽﻣﻠــﮏ ﺑــﻮد »ﺧﻮاﻧــﺪﯾﻢ ﮐــﻪ اﺑــﺮاھﯿﻢ در زﻣــﺎن‬
‫اﺑﯽﻣﻠﮏ اول ﺑﻪ ﺟﺮار رﻓﺖ و در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺎره را ﺧﻮاھﺮ ﺧﻮد ﻣﻌﺮﻓــﯽ ﻧﻤــﻮد و اﺗﻔــﺎﻗﯽ ﺷــﻮم اﻓﺘــﺎد وﻟــﯽ ھــﺪاﯾﺖ ﺧﺪاوﻧــﺪ و‬
‫دراﯾﺖ اﺑﯽﻣﻠﮏ ﭘﺎدﺷﺎه آن اﺗﻔﺎق را ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺧﯿﺮﯾﺖ ﺑﺮای اﺑــﺮاھﯿﻢ ﮔﺮداﻧﯿــﺪ و او را ﺻــﺎﺣﺐ ﻣــﺎل و ﻣﮑﻨــﺖ ﻓــﺮاوان ﮐــﺮد‪ ...‬ﻗﻄﻌــﺎً‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﺧﺎطﺮات آن روزﮔﺎر را ﺑﺮای ﭘﺴﺮش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ...‬و اﺳﺤﺎق ﻧﯿﺰ وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪ ﺑﺮای ﮔﺮﯾﺰ از ﻗﺤﻄﯽ ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﺑــﺎر‬
‫ﺣﺎدث ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮای ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻏﺬا ﺑﻪ ﺟﺮار ﮐﻪ اﺻﻮﻻ ً ﻏﺬا و ﻏﻼت ﻓﺮاوان ﺑﻮده اﺳﺖ رﻓﺖ و ﭼﻮن زن او َ‬
‫رﻓ َﻘــﻪ ھــﻢ زﯾﺒــﺎ ﺑــﻮد ﺗﺮﻓﻨــﺪ‬
‫ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐــﺎر ﺑــﺮد و او را ﺧــﻮاھﺮ ﺧــﻮد ﻣﻌﺮﻓــﯽ ﻧﻤــﻮد‪ ...‬ﺷــﺎﯾﺪ ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻧﯿــﺰ زن او را ﻣﺎﻧﻨــﺪ ﻣــﺎدرش در ﺟــﺮار‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد و ﻧﺨﻮاھﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪای ﺑﺪن او را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺰ اﺑﯽﻣﻠﮏ دوم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮھﺮدار ﺑﻮدن َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺤﺎق را ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ دروﻏﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮﺑﯿﺦ ﻧﻤﻮد وﻟﯽ ﺑــﻪ او‬
‫اﺟﺎزه داد در ﺟﺮار ﺑﻤﺎﻧﺪو ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﻣﻌﺘﺮض زن او ﻧﺸــﻮﻧﺪ‪ ،‬اﺳــﺤﺎق ﺑــﻪ ﻓﺮﻣــﺎن ﺧــﺪا و ﺑــﺎ اﺟــﺎزۀ اﺑــﯽﻣﻠــﮏ در ﺟــﺮار ﻣﺎﻧــﺪ و‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺸﺎورزی ﺷﺪ و ﻣﺎل و ﻣﮑﻨﺖ زﯾﺎدی اﻧﺪوﺧﺖ‪ .‬ھﺮ روز ﺑﻪ ﻣﺎل و ﺛﺮوت او اﻓﺰوده ﻣﯽﺷــﺪ ﺗــﺎ ﺟــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ آﻧﻘــﺪر ﺛﺮوﺗﻤﻨــﺪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻠﺴﻄﯿﻨﯿﺎن ﺑﺮ او ﺣﺴﺪ ﺑﺮده و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﺮاﺑﮑﺎری ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﺎهھﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ﭘﺪرش اﺑﺮاھﯿﻢ در آن ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨــﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻮر ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ...‬اﺑﯽﻣﻠﮏ ﮐﻪ اوﺿﺎع را ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ وﻗﺖ آن اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ را ﺗﺮک ﮐﻨــﯽ‪ ،‬ﭼــﻮن ﺟــﺎه و‬
‫ﺟﻼل و ﺛﺮوت ﺗﻮ ﺣﺴﺎدت ﻣﺮدم را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺻﺪﻣﻪای ﺑﻪ ﺗﻮ وارد آورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب در ﺑﯿﺎﺑﺎنھﺎی ﺟﺮار ﺧﯿﻤﻪ و ﺧﺮﮔﺎه ﺧﻮد را ﻣﺠﺪداً ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﻨﺪن ﭼﺎه ﻣﯽﮐﻨــﺪ و ﺑــﺎ ﮐﻨــﺪن ھﺮﭼــﺎه ﻧﺰاﻋــﯽ‬
‫ﺑﯿﻦ ﺷﺒﺎﻧﺎن ﺟﺮار و ﮐﺎرﮔﺮان ﯾﻌﻘﻮب اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ...‬و آﻧﮫﺎ ﭼــﺎه را ﺗﺼــﺎﺣﺐ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ و ﯾﻌﻘـﻮب ھــﻢ ﺑــﺮای ﯾــﺎﻓﺘﻦ آب ﺑــﻪ ﺟــﺎی‬
‫دﯾﮕﺮی ﻣﯽﮐﻮﭼﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﺎھﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺪون دردﺳﺮ و ﻧﺰاع ﺣﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ آب ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ﺳــﭙﺲ ﺑــﻪ ﺑﺌﺮﺷــﺒﻊ ﮐــﻮچ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ در روﯾﺎ ﻋﮫﺪی را ﮐﻪ ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻮب ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ ﺧﺪای ﭘﺪرت اﺑﺮاھﯿﻢ ھﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﺮﺳﺎن ﻣﺒﺎش‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ھﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽدھﻢ و ذرﯾﺖ ﺗــﻮ را ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ ﺑﻨــﺪۀ‬
‫ﺧﻮد اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ،‬ﻓﺮاوان ﺧﻮاھﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪«.‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از اﯾﻦ وﻋﺪه ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎھﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ و وﺿﻊ او روز ﺑــﻪ روز ﺑﮫﺘــﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺒﺮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖھﺎی روزاﻓﺰون ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﮔﻮش اﺑﯽﻣﻠﮏ ﭘﺎدﺷﺎه ﺟــﺮار ﻣــﯽرﺳــﺪ و ﺻــﻼح در اﯾــﻦ ﻣــﯽﺑﯿﻨــﺪ ﮐــﻪ ﺑــﺎ اﯾــﻦ ھﻤﺴــﺎﯾﻪ‬
‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺧﻮد ﮐﻪ او را از ﺷﮫﺮ ﺧﻮد راﻧﺪه ﺑﻮد از در دوﺳﺘﯽ در آﯾﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ ھﯿﺌﺘﯽ ﺑﻪ دﯾــﺪار ﯾﻌﻘـﻮب ﻣــﯽرود و ﯾﻌﻘـﻮب ﺿــﻤﻦ‬
‫ﮔﻠﻪ ﮔﺬاری از رﻓﺘﺎر ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﻪ او را از ﺟﺮار ﺑﯿﺮون ﮐﺮد از او و ھﻤﺮاھﺎﻧﺶ ﭘــﺬﯾﺮاﺋﯽ ﻣﻔﺼــﻠﯽ ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ ،‬و ﺑــﺎ ھــﻢ ﻋﮫــﺪ ﻣــﻮدت و‬
‫دوﺳﺘﯽ ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻄﻌﺎً اﻓﺮاد و ﺛﺮوت ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ آن اﻧﺪازه ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای اﺑﯽﻣﻠﮏ ﺗﮫﺪﯾﺪی ﺑﺎﻟﻘﻮّه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﺑﯽﻣﻠﮏ ﭼــﺮا ﺧﻮاﺳــﺖ‬
‫از اﯾﻮب دﻟﺠﻮﺋﯽ ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد دارﯾﻢ وﻋﺪۀ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ را ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽدھﻢ و اوﻻد ﺗﻮ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﮐﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ دﯾﮕﺮان ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺑﯽﻣﻠﮏ ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ظﺎﻟﻢ و ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎس ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ در آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﯾﻌﻘﻮب اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و اﻗــﺮار ﮐﻨــﺪ‪:‬‬
‫»ﭘﺲ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪی در ﻣﯿﺎن ﻣﺎ و ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﻋﮫﺪی ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯽﺑﻨﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑــﺪی ﻧﮑﻨــﯽ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑــﻪ ﺑــﻪ ﺗــﻮ ﺿــﺮری ﻧﺮﺳــﺎﻧﺪﯾﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻧﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮑﺮدﯾﻢ‪ ،‬و ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ رواﻧﻪ ﻧﻤﻮدﯾﻢ‪ ،‬و اﮐﻨﻮن ﻣﺒﺎرک ﺧﺪاوﻧﺪ ھﺴﺘﯽ‪«.‬‬
‫اﺑﯽﻣﻠﮏ اﯾﻦ را ﻓﮫﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﮐﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮﮐﺖ ﯾﻌﻘﻮب او را ﻧﯿﺰ ﺑﺮﮐﺖ داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻗــﺮار‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ آﯾﺎ آن ﺷﻮک ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ اﺑﯽﻣﻠﮏ ﺧﺪا را ﮐﺎﻣﻼ ً ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻪ؟ وﻟﯽ ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﻗﺮار ﺑــﻪ‬
‫ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪای ﯾﻌﻘﻮب ﻧﻤﻮد‪ ،‬ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ارﺗﺸﯽ ﻣﺠﮫﺰ وﺣﺸﺖ ﺧﺪای ﯾﻌﻘﻮب در دﻟﺶ اﻓﺘﺎد و در ﻋﮫﺪ ﺻﻠﺢ و ﺑــﺮادری‬
‫ﺑﺎ ﯾﻌﻘﻮب ﭘﯿﺸﮕﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش اﻣﺘﯿﺎز ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮای او ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ طﻮری زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اطﺮاﻓﯿــﺎن ﻣــﺎ ﺑــﻪ اﯾــﻦ ﻓﮑــﺮ ﺑﯿﻔﺘﻨــﺪ ﮐــﻪ دﻟﯿــﻞ ﺑﺮﮐــﺎت زﻧــﺪﮔﯽ ﻣــﺎ‬
‫ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﯾﮏ زن و ﺷﻮھﺮ اﯾﻤﺎﻧﺪار وﻓﺎداراﻧﻪ ﺑﺎ ھﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺸﻖ ﻣﯽورزﻧﺪ و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨــﺪ؟ ﭼــﺮا ﺣﺘــﯽ‬
‫اﮔﺮ ﭘﺎی ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺷﺨﺼﯽ‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دروغ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻨﺪ؟ ﭼﺮا ﺑﺪی را ﺑﺎ ﺑﺪی و ﺧﺸﻢ را ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽدھﻨﺪ؟ ﭼــﺮا در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎﻣﻼﯾﻤﺎت ﺻﺒﻮرﻧﺪ‪ ،‬و ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا وﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﭼﺮا راﺑﻄﻪھﺎﯾﺸﺎن آﻧﻘﺪر ﺻﻤﯿﻤﯽ و ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ؟‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ...‬ﺗﺎ اﺑﯽﻣﻠﮏھﺎی زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤــﺎم ﻣﮑﻨــﺖ و ﺛــﺮوت و ﻗﺪرﺗﺸــﺎن‪ ،‬ﺑــﻪ ﺿــﻌﻒھــﺎی ﺧــﻮد ﭘــﯽ ﺑﺒﺮﻧــﺪ و ﺑﯿﻨﺪﯾﺸــﻨﺪ ﭼــﺮا رواﺑــﻂ‬
‫ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ آﻧﻘﺪر ﺳﺴﺖ و ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬ﭼــﺮا ﻣــﺮدم اﯾﻨﮫﻤــﻪ ﻋﺼــﺒﯽ و ھﯿﺠــﺎن زده و ﻋﺼــﺒﺎﻧﯽ ھﺴــﺘﻨﺪ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻣﺤــﺾ‬
‫ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮردی ﺑﻪ ﺳﺮ و ﮐﻮل ھﻢ ﻣﯽﭘﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﺮا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎﻣﻼﯾﻤﺎت اﯾﻨﮫﻤﻪ ﺑﯽطﺎﻗﺖ ھﺴﺘﻨﺪ و ﭼﺮا اﯾﻨﻘــﺪر ﻧﺴــﺒﺖ ﺑــﻪ‬
‫آﯾﻨﺪه ﻧﺎاﻣﯿﺪ و ﻣﺄﯾﻮس ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭼﺮا رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن اﯾﻨﮫﻤﻪ ﺳﺮد ﺷﺪه اﺳﺖ؟‬
‫ﻋﻠﺘﺶ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻋﮫﺪی ﺑﺴــﺖ ﻣﺒﻨــﯽ ﺑــﺮ اﯾﻨﮑــﻪ او و ﻧﺴــﻞ او ﻣﻮﺟــﺐ ﺑﺮﮐــﺖ اﺑــﯽﻣﻠــﮏھــﺎ ﺧﻮاھــﺪ ﺷــﺪ‪ .‬آﯾــﺎ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ‪ ،‬ھﻤﺴﺎﯾﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ھﻤﮑﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬ھﻤﺴﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺷﻤﺎ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮐﺖ ﺑﯿﺎﺑﻨــﺪ؟ آﯾــﺎ دوﺳــﺖ دارﯾــﺪ‪ ،‬ﻧــﻮر و ﻧﻤــﮏ‬
‫ﺟﮫﺎن ﺑﺎﺷﯿﺪ؟ آﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ اطﺮاﻓﯿﺎن از ﺷﻤﺎ ﻧﻮر و طﻌــﻢ و ﻣــﺰه ﺑﮕﯿﺮﻧــﺪ؟ اﮔــﺮ ﻣــﯽﺧﻮاھﯿــﺪ ﺑــﺮای اطﺮاﻓﯿــﺎن ﺧــﻮد ﻧــﻮر و ﻧﻤــﮏ‬
‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﻤﻮل ﺑﺮﮐﺖ ﻧﺴﻞ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺷﻮﯾﺪ و ردای ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ‪.‬‬
 ‫‪12‬‬
‫اﯾﻨﮏ اﺳﺤﻖ ﭘﯿﺮ و ﻓﺮﺗﻮت ﺷﺪه و ﺑﯿﻨﺎﺋﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده اﺳﺖ و ﺑﺎ ھﻤﺴﺮش َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ در ﺧﯿﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳــﺖ‪ .‬او ﻋﯿﺴـﻮ‬
‫را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﯽطﻠﺒﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫‪ :‬ﭘﺴﺮم ﻋﯿﺴﻮ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺮو و آھﻮﺋﯽ ﺷﮑﺎر ﮐﻦ و ﻏﺬاﺋﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه آﻣــﺎده ﺳــﺎز ﺗــﺎ ﺑﺨــﻮرم و ﻗـﻮّت ﺑﮕﯿــﺮم و ﺗــﻮ را ﺑﺮﮐــﺖ دھــﻢ‪.‬‬
‫َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺰد ﯾﻌﻘﻮب رﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﭘﺴﺮم ھﻤﯿﻦ اﻻن ﭘﺪرت ﻋﯿﺴﻮ را ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺷﮑﺎری ﺑــﺮاﯾﺶ ﺑﺰﻧــﺪ و ﻏــﺬاﺋﯽ ﺑــﺮاﯾﺶ آﻣــﺎده ﻧﻤﺎﯾــﺪ و ﺳــﭙﺲ ﭘــﺪر او را‬
‫ﺑﺮﮐﺖ دھﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺖ ﺗﺎ از ﭘﺪر ﺑﺮﮐﺖ ﺑﯿﺎﺑﯽ‪ ،‬ھﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑــﺮو و دو ﺑﺰﻏﺎﻟــﻪ از ﮔﻠــﻪ ﺑــﺮدار ﺑﯿــﺎور ﺗــﺎ ﻗﺒــﻞ از آﻣـﺪن‬
‫ﻋﯿﺴﻮ از ﺷﮑﺎر ﻏﺬاﺋﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﺮای ﭘﺪرت ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﺑﺒﺮی ﺗــﺎ ﺑﺨــﻮرد و ﻗﺒــﻞ از وﻓــﺎﺗﺶ ﺑــﻪ ﺟــﺎی ﻋﯿﺴــﻮ ﺗــﻮ را‬
‫ﺑﺮﮐﺖ دھﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اﻣﺎ ﻣﺎدر ﻋﯿﺴﻮ ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻮدار اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﺪر اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﻣﺮا ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷــﻮد ﮐــﻪ ﺣﯿﻠــﻪ ﮐــﺮدهام و ﺑــﻪ‬
‫ﺟﺎی ﺑﺮﮐﺖ دادن ﻧﻔﺮﯾﻨﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﮐﺎری ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرھﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ ،‬آﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ‪ ،‬زود ﺑﺮو و ﮐﺎری را ﮐــﻪ ﮔﻔــﺘﻢ اﻧﺠــﺎم ﺑــﺪه‪ .‬ﯾﻌﻘــﻮب دو ﺑﺰﻏﺎﻟــﻪ از‬
‫رﻓ َﻘﻪ ﺧﻮرش ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺗﮫﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﻟﺒﺎس ﻓﺎﺧﺮ ﻋﯿﺴــﻮ را ﺑــﺮ ﯾﻌﻘــﻮب ﻣــﯽﭘﻮﺷــﺎﻧﺪ و ﻗﻄﻌــﻪ‬ ‫ﮔﻠﻪ ﺟﺪا ﮐﺮده ﻣﯽآورد و َ‬
‫ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺑﺮدﺳﺖ و ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﯽﮐﺸﺪو ﻏﺬا را ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﯽدھــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﭘــﺪرش ﺑﺪھــﺪ‪ .‬ﯾﻌﻘــﻮب ﻧــﺰد ﭘــﺪر ﻣــﯽرود و ﺑــﺎ ادب و‬
‫اﺣﺘﺮام ﻏﺬا را ﭘﯿﺶ روی او ﻣﯽﮔﺬارد‪.‬‬
‫اﺳﺤﻖ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺘﯽ؟‬
‫ﭘﺪر ﻣﻦ ﻋﯿﺴﻮ ھﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫آه ﭘﺴﺮم ﻋﯿﺴﻮ ﺗﻮﺋﯽ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ زودی از ﺻﺤﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ و ﻏﺬا ﺗﮫﯿﻪ ﮐﺮدی‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺧﺪاﯾﺖ ﯾﮫﻮّه ﺑﻪ زودی ﺷﮑﺎری ﮔﯿﺮم آﻣﺪ و ﻏﺬاﺋﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﮫﯿﻪ ﮐﺮدم و اﯾﻨﮏ ﻣﯿﻞ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻋﯿﺴﻮ ھﺴﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﺳﺤﻖ دﺳﺖ ﯾﻌﻘﻮب را ﻧﻮازش ﮐﺮده و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫آواز‪ ،‬آواز ﯾﻌﻘﻮب اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺘﺎن دﺳﺘﺎن ﻋﯿﺴﻮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و او را ﺑﺮﮐﺖ داد‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﺗﺮاژدی دﯾﮕﺮ! و اﯾﻦ ﻧﻘﻞ از ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻋﺮﯾﺎن ﮐﺮده اﺳﺖ و ﻋﯿﻮب و ﻧــﻮاﻗﺺ ﻋﻤﻠــﯽ و ﻓﮑــﺮی‬
‫ﻗﮫﺮﻣﺎﻧﺎن را ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﯿﺪه اﺳﺖ و ﺑﺮ زﺷﺘﯽھﺎ ﭘﺮده ﻧﮑﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ ﻧﺨﺴﺖزاده و ﭘﺴﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﮥ اﺳﺤﺎق ﺑﻮده و ﺑﺮطﺒﻖ ﺳﻨﺖ ﯾﮫﻮد ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮐﺖ ﺑﯿﺎﺑــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﯾﻌﻘــﻮب ﺑــﺮادر دوم‪ ،‬ﻣــﻮرد‬
‫ﺗﻮ ّ‬
‫ﺟﻪ ﻣﺎدر ﺑﻮد‪ ،‬و اﯾﻨﮏ ﻓﺮﺻﺘﯽ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻧﻘﺸــﮥ ﺧــﻮد را ﻋﻤﻠــﯽ ﮐﻨــﺪ و ﯾﻌﻘــﻮب را ﺑــﻪ ﺟــﺎی ﻋﯿﺴــﻮ ﻧــﺰد ﯾﻌﻘــﻮب‬
‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺨﺴﺖزاده از او ﺑﺮﮐﺖ ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﯽ اﻣﺮوزیﺗﺮ ﻣﺎدر ﮐﻠﮑﯽ ﺳﻮار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻮھﺮ ﭘﯿﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﯾﺐ دھﺪ و ﻓﺮزﻧﺪ دﻟﺨــﻮاه ﺧــﻮد را ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﻧﺨﺴــﺖزاده‬
‫ﺑﻪ او ﻗﺎﻟﺐ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﮐﺖ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ‪ ،‬در واﻗﻊ َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ داﺷﺖ ارادۀ ﺧﺪا را در زﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻘﻮب اﺟﺮا ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد دارﯾﺪ‪ ،‬رؤﯾﺎﺋﯽ را ﮐﻪ َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ از ﺧﺪا در ھﻨﮕﺎم ﺣﺎﻣﻠﮕﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد‪:‬‬
‫ﺧﻄﺎب ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ‪» :‬دو اﻣﺖ در ﺑﻄﻦ ﺗﻮ ھﺴﺘﻨﺪ و دو ﻗﻮم از رﺣﻢ ﺗﻮ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ و ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاھــﺪ ﯾﺎﻓــﺖ‬
‫و ﺑﺰرگ‪ ،‬ﮐﻮﭼﮏ را ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮاھﺪ ﻧﻤﻮد‪«.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﺎﺳﻪای آش ﺣﻖ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ ﻋﯿﺴﻮ را ﺧﺮﯾﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ ﺑــﺎ ﺣﯿﻠــﻪ و ﻧﯿﺮﻧــﮓ ﯾﻌﻘــﻮب را ﺑــﻪ اﺳــﺤﺎق‬
‫ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﺮد و ﺑﺮﮐﺖ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽ را ﺑﺮای او ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ھﺮ دو ﻋﺎﻣﻼن اﺟﺮای ارادۀ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎھﯽ اوﻗﺎت اﺟﺮای ارادۀ ﺧﺪا ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺑﮫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﺑــﺮای اﻧﺠــﺎم ارادۀ ﺧــﺪا ﻣﺴــﺨﺮه ﺷــﺪ‪ ،‬دﺷــﻨﺎم‬
‫ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬و َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ ھﻢ ﺑﺮای اﺟﺮای ارادۀ ﺧﺪا ﻧﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ زن ﺣﻘﻪﺑﺎز در ﺗﺎرﯾﺦ ﺛﺒﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ظﺎھﺮاً ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺑﺮﮐﺖ ﭘﺪر را ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»ھﻤﺎﻧﺎ اﯾﻦ راﯾﺤﮥ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ راﯾﺤﮥ ﺻﺤﺮاﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ آن را ﺑﺮﮐﺖ داده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧــﺪا ﺗــﻮ را از ﺷــﺒﻨﻢ‬
‫آﺳﻤﺎن و از ﻓﺮﺑﮫﯽ زﻣﯿﻦ و از ﻓﺮاواﻧﯽ ﻏﻠﻪ و ﺷﯿﺮه ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ .‬ﻗﻮمھﺎ ﺗــﻮ را ﺑﻨــﺪﮔﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨــﺪ و طﻮاﯾــﻒ ﺗــﻮ را ﺗﻌﻈــﯿﻢ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﺑــﺮ‬
‫ﺑﺮادران ﺧﻮد ﺳﺮور ﺷﻮی و ﭘﺴﺮان ﻣﺎدرت ﺗﻮ را ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و ﻣﻠﻌﻮن ﺑﺎد ھﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﺪ و ھﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻣﺒــﺎرک ﺧﻮاﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺒﺎرک ﺑﺎد‪«.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ ﻧﯿﺰ ﻏﺬای دﻟﺨﻮاھﯽ ازﺷﮑﺎر ﺗﮫﯿﻪ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﺪر ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ دﯾــﺮ رﺳــﯿﺪه ﺑــﻮد‪ .‬ﯾﻌﻘــﻮب ﺣــﻖ او را ﻏﺼــﺐ ﮐــﺮه ﺑــﻮد‪ .‬ﺑــﻪ‬
‫ﻣﺤﺾ ورود ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﭘﺪر‪ ،‬اﺳﺤﺎق ﭘﺮﺳﯿﺪ‬
‫‪ :‬ﺗﻮﮐﯿﺴﺘﯽ؟‬
‫‪ :‬ﭘﺪر ﻣﻨﻢ ﻋﯿﺴﻮ ﻧﺨﺴﺖزادهات‪ ،‬ﺑﺮاﯾﺖ ﺷﮑﺎر زدهام و ﻏﺬای ﺧﻮﺷﻤﺰهای ﭘﺨﺘــﻪام ﺗــﺎ ﺗﻨــﺎول ﮐﻨــﯽ و ﻗــﻮت ﺑﮕﯿــﺮی و ﻣــﺮا ﺑﺮﮐــﺖ‬
‫دی‪.‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﭘﺲ آﻧﮑﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ آﻣﺪ و ﺑﺮاﯾﻢ آن ﻏﺬای ﺧﻮﺷﻤﺰه را آورد‪ ،‬و او را ﺑﺮﮐﺖ دادم‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﻮد؟‬
‫ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ و او ﺑﺮﮐﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻪ ﭘﺪر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﭘﺪر ﻣﺮا ھﻢ ﺑﺮﮐﺖ ﺑﺪه‪.‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﺮادرت ﺣﯿﻠﻪ ﮐﺮد و ﺑﺮﮐﺖ ﺗﻮ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﮐﺎری از ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﯿﺨﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﺳﻢ او را ﯾﻌﻘﻮب ﻧﮫــﺎدهاﻧــﺪ‪ .‬دو ﻣﺮﺗﺒــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﮐﻠــﮏ زد‪ ،‬ﺑــﺎر اول از ﺧﺴــﺘﮕﯽ و ﮔﺮﺳــﻨﮕﯽ‬
‫ﻣﻔﺮط ﻣﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد و ﺑﺎ ﮐﺎﺳﻪای آش ﺣﻖ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﯽام را ﺧﺮﯾﺪ و اﯾﻨﮏ ﺑﺎر دوم ھﻢ ﺑﺮﮐﺘﯽ را ﮐﻪ از آن ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻣــﻦ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻋﺠﺰ و ﻻﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻧﻤﻮد‪ :‬ﭘﺪر ﺧﻮاھﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ھﻢ ﺑﺮﮐﺖ ﺑﺪه‪.‬‬
‫اﺳﺤﺎق ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﮐﺎری از ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﻣﻦ او را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺮور ﺳﺎﺧﺘﻢ و ھﻤــﮥ ﺑــﺮادراﻧﺶ را ﻏــﻼم او ﺳــﺎﺧﺘﻢ‪...‬‬
‫دﯾﮕﺮ ﮐﺎری از ﻣﻦ ﺑﺮای ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﭘﺪر اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﺳﺤﺎق ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫و اﯾﻨﮏ ﻣﺴﮑﻦ ﺗﻮ دور از ﻓﺮﺑﮫﯽ آﺳﻤﺎن و از ﺷﺒﻨﻢ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑــﻪ ﺷﻤﺸــﯿﺮت ﺧــﻮاھﯽ زﯾﺴــﺖ و ﺑــﺮادر ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮاھﯽ ﮐﺮد و واﻗﻊ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن از اطﺎﻋﺖ او ﺳﺮ ﺑﺎز زدی ﯾﻮغ او را از ﮔﺮدن ﺧﻮد ﺧﻮاھﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪«.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻮ آﺷﻔﺘﻪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﺑﺮادر ﻣﯽﮐﻨﺪ وﻟﯽ َ‬
‫رﻓ َﻘﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮد ﯾﻌﻘﻮب را ﻧﺰد ﺑﺮادرش ﻻﺑﺎن ﺑﻪ ﺟﺮار ﻣــﯽﻓﺮﺳــﺘﺪ‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روزی ﻧﺰد داﺋﯿﺶ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ ﻋﯿﺴﻮ اﻧﺪﮐﯽ ﻓﺮو ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﻧﺰد اﺳﺤﻖ رﻓﺘﻪ و ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ زﻧــﯽ‬
‫ﺑﺮای ﯾﻌﻘﻮب اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬و اﺳﺤﺎق ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪرش‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪش را ﺳﻔﺎرش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ از ﮐﻨﻌﺎن زن ﻧﺴﺘﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺣﺮان رﻓﺘــﻪ‬
‫و ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮان ﻻﺑﺎن داﺋﯿﺶ ازدواج ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫از اﯾﻦ ﺳﻮ ﭼﻮن ﻋﯿﺴﻮ از ﻣﺎﺟﺮا آﮔﺎه ﺷﺪ و ﻓﮫﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﯾﻌﻘﻮب را از ﮔﺮﻓﺘﻦ زن ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ ﻣﻨﻊ ﮐﺮده اﺳــﺖ‪ ،‬ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ اﯾﻨﮑــﻪ‬
‫ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻧﺸﺎن دھﺪ‪ ،‬ﯾﮏ زن ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ را ﺑﻪ زوﺟﯿﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮد و اﻣﺎ ﯾﻌﻘﻮب در ﺣﯿﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺣــﺮان و اطــﺮاف در‬
‫ﺑﯿﺎﺑﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪرﺑﺰرگ و ﭘﺪرش رؤﯾﺎﺋﯽ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬او ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐــﻪ ﻧﺮدﺑــﺎﻧﯽ ﺑــﺮ زﻣــﯿﻦ ﻗــﺮار ﮔﺮﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺳــﺮ‬
‫دﯾﮕﺮش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن رﺳﯿﺪه اﺳﺖ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا از آن ﻧﺮدﺑﺎن ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽروﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﻧﺮدﺑــﺎن اﯾﺴــﺘﺎده و ﺑــﻪ او‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ّ‬ ‫ّ‬
‫»ﻣﻦ ھﺴﺘﻢ ﯾﮫﻮه ﺧﺪای ﭘﺪرت اﺑﺮاھﯿﻢ و ﺧﺪای اﺳﺤﺎق‪ .‬اﯾﻦ زﻣﯿﻦ را ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮآن ﺧﻔﺘﻪای ﺑﻪ ﺗﻮ و ﺑــﻪ ذرﯾــﺖ ﺗــﻮ ﻣــﯽﺑﺨﺸــﻢ و‬
‫ذرﯾّﺖ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺒﺎر آﺳﻤﺎن ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻐﺮب و ﻣﺸــﺮق و ﺷــﻤﺎل و ﺟﻨــﻮب ﻣﻨﺘﺸــﺮ ﺧــﻮاھﯽ ﺷــﺪ و از ﺗــﻮ و از ﻧﺴــﻞ ﺗــﻮ‬
‫ﺟﻤﯿﻊ ﻗﺒﺎﯾﻞ زﻣﯿﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻮاھﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ و اﯾﻨﮏ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ھﺴﺘﻢ و ﺗﻮ را در ھﺮ ﺟــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ روی ﻣﺤﺎﻓﻈــﺖ ﻓﺮﻣــﺎﯾﻢ ﺗــﺎ ﺗــﻮ را ﺑــﺪﯾﻦ‬
‫زﻣﯿﻦ ﺑﺎز آورم‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪام‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﯿﺎورم‪ ،‬ﺗﻮ را رھﺎ ﻧﺨﻮاھﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان در دﻧﯿﺎی ﻓﺎﺳﺪ و آﻟﻮدۀ آن روزﮔﺎر ﮐﻪ ﮐﺎﻓﺮان و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺣــﺎﮐﻢ ﺷــﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧــﺪان ﺧﺪاﭘﺮﺳــﺖ و اﯾﻤﺎﻧــﺪار‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ،‬اﻋﻢ از ﺧﻮدش و ﻧﻮادﮔﺎﻧﺶ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮥ ﻧﻮر و ﻧﻤﮏ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺧﻮد را طﻌﻢ و ﻧﻮر ﻣﯽﺑﺨﺸــﯿﺪﻧﺪ‪ .‬و‬
‫اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﺴﻞ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﮐﻪ ھﺮﭼﻨﺪ در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﺟﮫﺎن آﻟﻮدﮔﯽھﺎﺋﯽ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﺷﻮد وﻟــﯽ دﯾــﻦ‬
‫و اﺧﻼﻗﯿﺎت اﻧﺴﺎن را ﻣﺘﺤﻮل ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ و اﻧﺴﺎن را اﮔﺮ ﻧﻪ ﮐﻪ ﻋــﺎدل‪ ،‬وﻟــﯽ ﻻاﻗــﻞ وﺟــﺪان اﻧﺴــﺎن را ﺑﯿــﺪار ﮐــﺮده اﺳــﺖ ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪاﺗﺮس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و اﻧﺴﺎن را از ارﺗﮑﺎب ﮔﻨﺎھﺎن ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ اﻣﻨﺘﯿﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﯿﻨﺪازد‪ ،‬ﺑﺎز داﺷﺘﻪ اﺳﺖ و اﻧﺴــﺎن را ﺑــﺮ آن‬
‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺒﺨﺸﺪ و در ﮐﻞ ﯾﮏ ﭘﺎی ﻋﻤﺪه اﺳﺘﻘﺮار ﺗﻤــﺪنھــﺎ در ﮔﻮﺷــﻪ و ﮐﻨــﺎر ﺟﮫــﺎن ﻧﻔــﻮذ‬
‫ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺬھﺒﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر در طﻮل ﺗﺎرﯾﺦ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﻔﯿﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ زد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺴﻞ ﺑﺸﺮ ﺑﻨﺎﺑﺮ طﺒﯿﻌﺖ ﮔﻨﺎهآﻟﻮدش ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺸــﯽ ﺧــﻮد‬
‫اداﻣﻪ داد و ارادۀ ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ از طﺮﯾﻖ ﺧﺎﻧﺪان اﺑﺮاھﯿﻢ ﺟﮫــﺎن را ﭘــﺎﻻﯾﺶ ﮐﻨــﺪ و ﺑﺸــﺮ را آﻣــﺎدۀ آﺷــﺘﯽ ﺑــﺎ ﺧــﻮدش‬
‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز اﯾﻤﺎﻧﺪاران در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﮫﺎن ﺑﺮﮐﺎﺗﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐــﻪ ﺟﺎﻣﻌــﻪ را از ﺳــﻘﻮط در ﺳﺮاﺷــﯿﺐ ﻓﺴــﺎد ﺑــﺎز ﻣــﯽدارﻧــﺪ و ﻧﻮرھــﺎﺋﯽ‬
‫ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽھﺎی ﺑﺸﺮﯾﺖ را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﺻﺮف اطﺎﻋﺖ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪ‪ ،‬ﭘـﺪری ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ اطﺎﻋــﺖ از ﻓﺮﻣــﺎن ﺧــﺪا آﻣــﺎده ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﻧﻤــﻮدن ﭘﺴــﺮ‬
 ‫ﮔﺮاﻣﯿﺶ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻮﻧﻪ و ﺳﺮﻣﺸﻖ اﯾﻤﺎن ﺑﺮای ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮآﻧﺴﺖ ﮐﻪ طﺮح ﻋﺎﻟﯽ ﻧﺠــﺎت را اﺟــﺮاء ﮐﻨــﺪ و ﺟﺎﻣــﮥ ﻋــﺪاﻟﺖ را ﺑــﺮ ﭘﯿﮑــﺮ اﻧﺴــﺎﻧﯿﺖ ﺑﭙﻮﺷــﺎﻧﺪ و دﻧﯿــﺎﺋﯽ ﻧــﻮ‪ ،‬ﭘــﺎک‪،‬‬
‫ﻣﻘﺪس ﺑﺎ اﻧﺴﺎنھﺎﺋﯽ ﭘﺎک اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ و ﺧﻮد ﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪاﺋﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ و در ﮐﻨﺎر اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺮای ﺗﺤﻘــﻖ اﯾــﻦ‬
‫ھﺪف واﻻ‪ ،‬ﺑﺮّه ﺧﻮد را ﻣﮫﯿﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪13‬‬
‫ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺮﻧﺸﯿﺐ و ﻓﺮاز اﺳﺖ‪ .‬ﯾﻌﻘﻮب از ﺑﺌﺮﺷـﺒﻊ ﻋــﺎزم ﺣــﺮان ﺷــﺪ و از آﻧﺠــﺎ ﺑــﻪ ﺑﯿــﺖاﻟﻤﺸــﺮق رﻓــﺖ و در‬
‫ﺻﺤﺮا ﭼﺎھﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﻪ ﮔﻠﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺰرگ ﺑﺮ دھﺎﻧﮥ ﭼﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻌﻘﻮب از ﺷﺒﺎﻧﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫‪ :‬ﺑﺮادران از ﮐﺠﺎ ھﺴﺘﯿﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ از ﺣﺮان ھﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻﺑﺎن اﺑﻦ ﻧﺎﺣﻮر را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آﯾﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب اﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﺳﻼﻣﺖ اﺳﺖ و ھﻢ اﻻن دﺧﺘﺮش راﺣﯿﻞ ﺑﺎ ﮔﻠﻪ او ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫و ھﻨﻮز در ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ راﺣﯿﻞ ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﭘﺪرش ﺑﺮ رﺳﺮ ﭼﺎه آﻣــﺪ‪ .‬ﯾﻌﻘــﻮب ﺑــﺎ دﯾــﺪن دﺧﺘــﺮ داﺋــﯿﺶ ﭘــﯿﺶ رﻓــﺖ و ﺧــﻮد را‬
‫ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و او را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﺮﯾﺴﺖ‪ .‬راﺣﯿﻞ ﻧﯿﺰ دوان دوان رﻓﺘــﻪ ﭘــﺪر ﺧــﻮد را از آﻣــﺪن ﯾﻌﻘــﻮب ﺧﺒــﺮ داد‪ .‬ھﻤﮕــﯽ ﺑــﻪ اﺳــﺘﻘﺒﺎل‬
‫ﯾﻌﻘﻮب آﻣﺪﻧﺪ و او را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﻌﻘﻮب ﻣﺪت ﯾﮏ ﻣﺎه در ﺧﺎﻧﮥ داﺋﯿﺶ ﺗﻮﻗﻒ ﮐــﺮد و او را ﺧــﺪﻣﺖ ﻧﻤــﻮد ﺗــﺎ اﯾﻨﮑــﻪ ﻻﺑــﺎن ﺑــﻪ او‬
‫ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﮐﺮد ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﺰد ﮐﺎر ﮐﻨﺪ و ﻧﻈﺮش را راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺰد ﺟﻮﯾﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﯾﻌﻘﻮب در ﻗﺒﺎل ھﻔﺖ ﺳﺎل ﺧﺪﻣﺖ ﺑــﻪ ﻻﺑــﺎن از راﺣﯿــﻞ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﺪت ‪ 7‬ﺳﺎل ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻻﺑﺎن را ﻧﻤﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﻻﺑﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺧﻮد راﺣﯿﻞ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑــﻪ‬
‫او ﺑﺪھﺪ دﺧﺘﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮش ﻟﯿّﻪ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﻪ او داد‪ .‬ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ داﺋﯿﺶ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﺮ ﻗﺮار ﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ راﺣﯿﻞ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪھﯽ‪ ،‬وﻟــﯽ‬
‫داﺋﯿﺶ ﮔﻔﺖ در وﻻﯾﺖ ﻣﺎ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ازدواج ﻧﮑﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ازدواج ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ھﻔﺖ ﺳﺎل دﯾﮕــﺮ ﺑــﺮای ﻣــﻦ ﮐــﺎر‬
‫ﮐﻦ ﺗﺎ راﺣﯿﻞ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪھﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﯾﻌﻘﻮب ‪ 7‬ﺳﺎل دﯾﮕﺮ ﮔﻠﻪ ﻻﺑﺎن را ﺷﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ راﺣﯿﻞ ازدواج ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫راﺣﯿﻞ ﻧﺎزا ﻣﺎﻧﺪ و ﻟﯿﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ و روﺑﯿﻦ و ﺷﻤﻌﻮن و ﻻوی و ﯾﮫﻮدا را ﺑــﻪ دﻧﯿــﺎ آورد‪ .‬از ﺳــﻮی دﯾﮕــﺮ راﺣﯿــﻞ ﺑــﺮ او ﺣﺴــﺪ ﺑــﺮد و‬
‫ﮐﻨﯿﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب داد و ﭘﺴﺮی ﺑﺮای ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورد ﮐﻪ او را دان ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ و ﭘﺴﺮ دﯾﮕﺮی زاﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻔﺘﺎﻟﯽ ﻧﺎﻣﯿــﺪه ﺷــﺪ‪،‬‬
‫از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ ﻟﯿّﻪ ﮐﻪ ﯾﺎﺋﺴﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از راﺣﯿﻞ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﺮده و ﮐﻨﯿﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﯾﻌﻘــﻮب داد و ﮐﻨﯿــﺰ او از ﯾﻌﻘــﻮب ﺣﺎﻣﻠــﻪ ﺷــﺪ و دو‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﺮای ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻧﺎمھﺎی ﺟﺎد و اﺷﯿﺮ زاﺋﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎر دﯾﮕﺮ در اﺛﺮ ﯾﮏ اﻋﺠﺎز ﻟﯿّﻪ و راﺣﯿﻞ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪﻧﺪ و زﺑﻮﻟﻮن و ﯾﻮﺳﻒ را ﺑــﺮای‬
‫ﯾﻌﻘﻮب زاﺋﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﻼﺻﻪای از ﭼﺸﻢ و ھﻢﭼﺸﻤﯽھﺎ و رﻗﺎﺑﺖھﺎی اﯾﻦ دو ﺧﻮاھﺮ ﺑﺮای ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﯾﻌﻘﻮب‪ .‬ﭘــﺲ از ﺗﻮﻟــﺪ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ دھﻤﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻘﻮب از داﺋﯿﺶ اﺟﺎزه ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﻪ وطﻦ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﻻﺑــﺎن ﺑــﻪ‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﭘﺸﯿﻨﮫﺎد ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﺎی ھﺮ ﺧﺪﻣﺖ و ﭘﺎداﺷﯽ ﺑﻪ او اﺟﺎزه دھﺪ ھﺮ ﻣﯿﺶ و ﺑﺰ اﺑﻠﻖ ﯾﺎ دو رﻧﮓ را از ﻣﯿﺎن ﮔﻠﻪ ﺟــﺪا ﮐــﺮده و‬
‫ﺑﺮای ﺧﻮد ﺑﺮدارد و ﻣﯿﺶھﺎ و ﺑﺰھﺎی ﯾﮑﺪﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ از آن ﻻﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ھﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺗﻌﺪاد ﮔﻮﺳﻔﻨﺪھﺎ و ﺑﺰھﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﺗﻌﻠﻖ ﮔﺮﻓﺖ اﻧﺪک ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ ژﻧﺘﯿﮏ در آﯾﻨــﺪه ﻧﺰدﯾــﮏ ﺗﻌــﺪاد ﮔﻮﺳــﻔﻨﺪھﺎ و ﺑﺰھــﺎی اﺑﻠــﻖ در ﮔﻠــﻪ ﻓﺰوﻧــﯽ‬
‫ﯾﺎﻓﺖ و از ﺗﻌﺪاد ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﺑﺰھﺎی ﻻﺑﺎن ﭘﯿﺸﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺎ ﻣﺨﻄﻂ ﮐﺮدن ﭼﻮبھــﺎی ﺗــﺎزه و درﭘــﯿﺶ روی ﮔﻮﺳــﻔﻨﺪان و‬
‫ﺑﺰھﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل زاﯾﻤــﺎن ﺑﻮدﻧــﺪ و در ﻣﻌـﺮض دﯾــﺪ ﮔﻮﺳــﻔﻨﺪھﺎ و ﺑﺰھــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺮای آب ﺧــﻮرذن ﻣــﯽآﻣﺪﻧــﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴــﺖ ﺑﺰھــﺎ و‬
‫ﺑﺰﻏﺎﻟﻪھﺎی اﺑﻠﻘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد وﻟﯽ از ﭘﯿﺶ رو ﻧﮫﺎدن آن ﭼــﻮبھــﺎ در ﻣﻘﺎﺑــﻞ ﮔﻮﺳــﻔﻨﺪان و ﺑﺰھــﺎی ﺿــﻌﯿﻒ ﺧــﻮدداری‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻌﺪاد ﺑﺮهھﺎ و ﺑﺰﻏﺎﻟﻪھﯽ اﺑﻠﻖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮهھﺎ و ﺑﺰﻏﺎﻟﻪھﺎی ﯾﮑﺪﺳﺖ ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ھﻤــﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ‬
‫ﺑﺮ رﻣﮥ ﯾﻌﻘﻮب اﻓﺰوده و از رﻣﮥ ﻻﺑﺎن ﮐﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﭘﺮوﺳﻪ ﯾــﮏ ﭘﺪﯾــﺪه ﻋﻠــﻢ ژﻧﺘﯿــﮏ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣﺠــﺎﻟﯽ ﺑــﺮای ﺑﺤــﺚ در اﯾﻨﺠــﺎ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮان ﻻﺑﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﯿﻠﮥ ﯾﻌﻘﻮب ﭘﯽ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را ھﺸﺪار دادﻧﺪ ﮐــﻪ ﯾﻌﻘــﻮب دارد ﺑــﺮ ﺳــﺮش ﮐــﻼه ﻣــﯽﮔــﺬارد و ﻣــﺎل او را‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽدزدد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻻﺑﺎن روی ﺧﻮش ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﻓﺮﻣــﺎن داد ﮐــﻪ ﺑــﻪ وطــﻦ ﺧــﻮﯾﺶ‬
‫ﺑﺎز ﮔﺮدد و ﻗﻮل داد ﮐــﻪ از او ﺣﻔﺎظــﺖ ﺧﻮاھــﺪ ﮐــﺮد‪ .‬ﯾﻌﻘــﻮب زﻧــﺎن و ﻓﺮزﻧــﺪان ﺧــﻮد را ﺟﻤــﻊ ﮐــﺮد و ﺗﻤــﺎﻣﯽ رﻣــﻪ و اﻣــﻮال ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺪون اطﻼع دادن ﺑﻪ ﻻﺑﺎن ﻋﺎزم ﮐﻨﻌﺎن ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد اﺳﺤﺎق ﺑﭙﯿﻮﻧﺪد‪.‬‬
‫ھﻨﻮز ﺑﯿﻦ ﯾﻌﻘﻮب و ﻻﺑﺎن اﺧﺘﻼف داﻣﻨﻪداری وﺟﻮد داﺷﺖ و ﻻﺑﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻌﻘﻮب او را ﻓﺮﯾﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺣﻘــﻪای زده اﺳــﺖ‬
‫ﮐﻪ ﮔﻠﻪ ﺧﻮدش اﻓﺰوده ﺷﻮد و ﮔﻠﻪ او ﮐﺎھﺶ ﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﻋﺎزم رﻓﺘﻦ ﺷﺪ ھﻤﺴﺮش راﺣﯿﻞ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﭘﺪر رﻓﺖ و در ﻏﯿﺎب او ﺑﺖھﺎﯾﺶ را دزدﯾﺪ و ﮔﺮﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫روز ﺳﻮم ﮐﻪ ﻻﺑﺎن از ﻓﺮار ﯾﻌﻘﻮب آﮔﺎه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ او ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﺗﺎ در ﺟﻠﻌﺎد ﺑﻪ او رﺳــﯿﺪ اﻣــﺎ ﺧــﺪا او را از ھﺮﮔﻮﻧــﻪ ﺻــﺪﻣﻪ زدن‬
‫ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺎز داﺷﺖ‪ .‬ﻻﺑﺎن ﺑﺎ دﯾﺪن روﯾﺎء ﺗﻐﯿﯿﺮ روش داد و ﺑﺎ ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺖ وارد ﺧﯿﻤﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﺷﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﭼﺮا ﻣــﺮا ﻓﺮﯾــﺐ‬
‫دادی و دﺧﺘﺮاﻧﻢ را ﻣﺜﻞ اﺳﯿﺮان ﺑﺮداﺷﺘﯽ و ﻓﺮار ﮐﺮدی؟ آﯾﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﺳﺰای ﺧﻮﺑﯽھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدم؟ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗــﻮ را‬
‫از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮم‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪای ﭘﺪرت ﻣﺮا از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎز داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﺮا ﺧﺪاﯾﺎن ﻣﺮا دزدﯾﺪهای؟‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﮐﻪ از ﺟﺮﯾﺎن دزدﯾﺪه ﺷﺪن ﺑﺖھﺎی ﻻﺑﺎن ﺗﻮﺳﻂ راﺣﯿﻞ ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻻﺑﺎن ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﮐﺮد ﺧﯿﻤﻪھﺎﯾﺶ را ﺑﺎزرﺳــﯽ ﮐﻨــﺪ‬
‫و ﺑﺖھﺎﯾﺶ را ﻧﺰد ھﺮﮐﺲ دﯾﺪ‪ ،‬او را ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻻﺑﺎن ھﻢ ﺗﻤﺎم ﺧﯿﻤﻪھﺎ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﯿﻤﻪ راﺣﯿﻞ را ﺗﻔﺘﯿﺶ ﮐﺮد وﻟﯽ راﺣﯿﻞ ﺑﺖھﺎ را در ﮐﯿﺴــﻪ ﮐــﺮد و ﺑﺮﺳــﺮ آن ﻧﺸﺴــﺘﻪ ﺑــﻮد و‬
‫ﺑﻪ ﻋﺬر ﺑﯿﻤﺎری از روی آن ﺑﺮ ﻧﺨﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﭘﺪر را ﻓﺮﯾــﺐ داد‪ .‬آﻧﮕــﺎه ﮔﻠــﻪھــﺎ و ﺷــﮑﺎﯾﺖھــﺎی ﯾﻌﻘــﻮب از ﻻﺑــﺎن ﺷــﺮوع ﺷــﺪ و ﮔﻔــﺖ‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل در ﮔﺮﻣﺎ و ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬و اﮔﺮ ﺧﺪا ﺣﺎﻣﯽ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﺮا ﺗﮫﯽ دﺳــﺖ و ﻓﻘﯿــﺮ رواﻧــﻪ ﻣــﯽﮐــﺮدی‪ ،‬وﻟــﯽ‬
‫ﺧﺪا ﻣﺸﻘﺖھﺎی ﻣﺮا دﯾﺪ و ﮐﻤﮑﻢ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﻻﺑﺎن ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻤﻞ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺑــﻮد و از ﺳــﻮﺋﯽ ﻣــﯽدﯾــﺪ ھــﺮ ﺿــﺮری ﺑــﺮ ﯾﻌﻘــﻮب وارد ﮐﻨــﺪ ﺑــﺮ ﺳــﺮ دﺧﺘــﺮان و‬
‫ﻧﻮهھﺎﯾﺶ آورده اﺳﺖ‪ ،‬از در دوﺳﺘﯽ درآﻣﺪ و ﻋﮫﺪ دوﺳﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﻻﺑﺎن و ﯾﻌﻘﻮب ﻣﻨﻌﻘﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﯾﻌﻘﻮب از ﻻﺑﺎن ﺟﺪا ﺷﺪ و در ﺻﺪد ﺗﺪارک ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺑﺮادرش ﻋﯿﺴﻮ ﺑﺮآﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ ﻋﯿﺴــﻮ از دﺳــﺖ‬
‫او ﺑﺴــﯿﺎر ﻋﺼــﺒﺎﻧﯽ اﺳــﺖ ‪ ،‬ﻗﺒــﻞ از ﻣﻼﻗــﺎت ﺑــﺎ ﺑــﺮادرش ھــﺪاﯾﺎی ﻓــﺮاوان از ﮔــﺎو و ﮔﻮﺳــﻔﻨﺪ و ﻣــﯿﺶ ﺑــﻪ ﻧــﺰد او ﻓﺮﺳــﺘﺎد و ﺑــﺎ‬
‫ﻣﺘﻮاﺿﻊﺗﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت از او ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫از آن ﺳﻮ ﻋﯿﺴﻮ ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ ﭼﻮن ﺑﺮادرش ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎلھﺎ ﮐﯿﻨﻪ از دل راﻧﺪه و ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺑﺮادرش رﻓﺖ‪.‬‬
‫دو ﺑﺮادر در ﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﮫﯿﺞ ﺑﻪ ھﻢ ﻣﯽرﺳﻨﺪ و ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﻣﯽﮐﺸــﻨﺪ و ﮐﺴــﺎن ﺧــﻮد را ﻣﻌﺮﻓــﯽ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ و ﻋﯿﺴــﻮ‬
‫ﺑﺮادرزادهھﺎی ﺧﻮد را و ﯾﻌﻘﻮب ھﻢ ﺑﺮادرزادهھﺎی ﺧﻮد را در اﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪه و ﻣﯽﺑﻮﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ھﻤﺮاه داﺷﺘﻪ ﮔﻠﻪ و رﻣﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻤﺘﺮی دارد ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او آﻣﺪه ﺑﻮد ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﻗﺒﻞ از او ﺑﺮود و ھﻤﮕﺎم او ﻧﺸﻮد و ﺧﻮدش ﺑﻌﺪاً ﻧﺰد او ﻣﯽرود‪ .‬در اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ دﯾﻨـﻪ دﺧﺘــﺮ ﯾﻌﻘــﻮب و ﻟﯿّــﻪ ﮐــﻪ ﺑـﺮای دﯾــﺪن ﺷــﮫﺮ‬
‫ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻮرد ﺗﺠﺎوز ﺷﮑﯿﻢ ﭘﺴﺮ ﺣﻤﻮر ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار آن ﺷﮫﺮ ﻗﺮار ﻣــﯽﮔﯿــﺮد‪ .‬ﯾﻌﻘــﻮب ﺧﺒــﺮ را ﻣــﯽﺷــﻨﻮد و ﺑــﺮادران دﯾﻨـﻪ را از‬
‫ﻣﺎﺟﺮا آﮔﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺮادران از اﯾﻦ ﺑﯽﻋﺼﻤﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻀﺒﻨﺎک ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬از آن ﺳﻮ ﭘﺪر ﺷﮑﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﭘﯿﻐــﺎم ﻣــﯽﻓﺮﺳــﺘﺪ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﮫﺘﺮ اﺳﺖ دﯾﻨﻪ را ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺷﮑﯿﻢ آورﯾﻢ و ﭘﺴﺮان ﻣﺎ از ﺷــﻤﺎ و ﭘﺴــﺮان ﺷــﻤﺎ از ﻣــﺎ دﺧﺘــﺮ‬
‫ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادران دﯾﻨﻪ در ظﺎھﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ وﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﺮطﯽ ﮐــﻪ ﻣــﺮدان و ﭘﺴــﺮان آن دﯾــﺎر ھﻤﮕــﯽ ﺧﺘﻨــﻪ ﺷــﻮﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧــﺪار‬
‫ﺷﮫﺮ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ھﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﺗﻘﺎﺿﺎی آﻧﮫﺎ را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد و در ﯾﮏ روز ھﻤﮥ ﻣﺮدان ﺷﮫﺮ ﺧﺘﻨﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ در‬
‫روز ﺳﻮم ﺧﺘﻨﻪ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﻣﺮدان از درد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﭘﯿﭽﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻤﻌﻮن و ﻻوی ﺑﻪ ﺷﮫﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮده و ﺗﻤﺎم ﻣﺮدان را از ﺟﻤﻠــﻪ ﺣﻤــﻮر‬
‫و ﺷﮑﯿﻢ را ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و دﯾﻨﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و از ﺧﺎﻧﮥ ﺷﮑﯿﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺷﮫﺮ را ﻏﺎرت ﻣــﯽﻧﻤﺎﯾﻨــﺪ و آﻧﭽــﻪ را ﮐــﻪ در‬
‫ﺷﮫﺮ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﯽدارﻧﺪ و ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﯾﻌﻘﻮب از اﯾﻦ ﻋﻤﻞ آﻧﮫﺎ راﺿﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮد و از آﻧﮫﺎ ﮔﻠﻪﻣﻨﺪ ﻣــﯽﺷــﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮﺑﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادهاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ آﻧﮫﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪» ،‬ﻣﮕﺮ آﻧﺎن ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاھﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺎﺣﺸﻪھﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ؟«‬
‫ﺳﭙﺲ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﻋﺎزم ﺑﯿﺖﺋﯿﻞ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ در آﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎھﯽ ﺑﺴﺎزد و ﺑﻪ ھﻤﺮاھﺎن ﺧﻮد ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨــﺪ ﮐــﻪ ﺧــﻮد‬
‫را ﭘﺎک ﮐﻨﻨﺪ و ھﺮ ﺑﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد دارﻧﺪ دور ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﻪ ﺑﯿﺖﺋﯿﻞ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺮای ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ در روز ﺗﻨﮕــﯽ او را اﻋﺎﻧــﺖ‬
‫ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎھﯽ ﺑﺴﺎزد‪ .‬ھﻤﺮاھﺎن ﯾﻌﻘﻮب ھﺮ ﺗﻌﺪاد ﺑﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ھﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ و ھﻤﮥ ﮔﻮﺷﻮارهھــﺎی ﺧــﻮد را ﺑــﻪ ﯾﻌﻘــﻮب‬
‫دادﻧﺪ و ﯾﻌﻘﻮب ھﻤﮥ آﻧﮫﺎ را در زﯾﺮ ﯾﮏ درﺧﺖ ﺑﻠﻮط دﻓﻦ ﮐﺮد‪ .‬از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ ﻣﺮدم ﺷﮫﺮھﺎی اطﺮاف ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺧــﻮﻓﯽ ﮐــﻪ از ﺧــﺪا‬
‫ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ از ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻧﻤﻮدن ﯾﻌﻘﻮب و آزار رﺳﺎﻧﯿﺪن ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺎ ھﻤﮥ ھﻤﺮاھﺎن ﺑﻪ ﻟﻮز واﻗــﻊ‬
‫در ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن ﮐﻪ ھﻤﺎن ﺑﯿﺖﺋﯿﻞ ﺑﺎﺷﺪ وارد ﺷﺪ و در آﻧﺠﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎھﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺧﺪا را ﭘﺮﺳــﺘﺶ ﻧﻤﻮدﻧــﺪ‪ .‬و ﺧــﺪا ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ‬
‫ﻋﮫﺪ ﺧﻮد را ﮐﻪ ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ و اﺳﺤﺎق ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﻌﻘﻮب ﺗﺠﺪﯾﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣــﻦ ﺧــﺪای ﻗــﺎدر ﻣﻄﻠــﻖ ھﺴــﺘﻢ‪ ،‬ﺑــﺎرور و ﮐﺜﯿــﺮ‬
‫ﺷﻮ‪ .‬اﻣﺘﯽ و ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ از ﺗﻮ ﺑﻪ وﺟﻮد آﯾﻨﺪ‪ ،‬و از ﺻﻠﺐ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎھﺎن ﭘﺪﯾﺪ ﺷﻮﻧﺪ و زﻣﯿﻨﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ اﺑــﺮاھﯿﻢ و اﺳــﺤﺎق دادم و ﺑــﻪ‬
‫ذرﯾّﺖ ﺗﻮ ﺑﻌﺪ از ﺗﻮ‪ ،‬اﯾﻦ زﻣﯿﻦ را ﺧﻮاھﻢ داد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش از ﺑﯿﺖﺋﯿﻞ ﮐﻮچ ﮐﺮدﻧﺪ و در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ از ﺳﻔﺮ راﺣﯿﻞ وﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﮐﺮد و آﺧــﺮﯾﻦ ﭘﺴــﺮ ﯾﻌﻘــﻮب را ﺑــﻪ‬
‫دﻧﯿﺎ آورد و او را ﺑﻦﯾﺎﻣﯿﻦ ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪرش اﺳﺤﺎق ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪ ،‬و اﺳﺤﺎق در ﺳﻦ ‪ 180‬ﺳﺎﻟﮕﯽ وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
 ‫‪14‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﯾﻌﻘﻮب در ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪه از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮاﺋﯽ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﮐــﻪ ﺑــﺮای ھﻤــﻪ ﮐــﺲ ﺑﺴــﯿﺎر آﺷــﻨﺎ‬
‫اﺳﺖ و آن ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﯾﻮﺳﻒ اﺳﺖ و ھﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ در ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻋﻠــﺖ ﺣﺴــﺎدت ﺑــﺮادران در ﭼــﺎه اﻓﮑﻨــﺪه ﺷــﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻠــﻪای‬
‫ﮔﺬﺷﺖ و او را ﻧﺠﺎت داد و ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺣﺴﻦ ﺗﺪﺑﯿﺮ و ﻣﮫﺎرﺗﺶ در ﺗﻌﺒﯿــﺮ ﺧــﻮاب ﺑــﻪ درﺑــﺎر ﻓﺮﻋــﻮن راه ﯾﺎﻓــﺖ و ﺗﻮﺳــﻂ‬
‫زﻟﯿﺨﺎ ﺗﮫﻤﺘﯽ ﺑﻪ او وارد ﺷــﺪ و ﺑــﻪ زﻧــﺪان رﻓــﺖ و ﭘــﺲ از اﺛﺒــﺎت ﺑــﯽﮔﻨــﺎھﯿﺶ از زﻧــﺪان آزاد ﺷــﺪ و ﻧﺨﺴــﺖوزﯾــﺮ ﻣﺼــﺮ ﺷــﺪ‪ ،‬و‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺤﻄﯽ در ﮐﻨﻌﺎن ﺣﺎدث ﺷﺪ ﭘﺴﺮان ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﮔﻨﺪم ﺑﻪ ﻣﺼﺮ رﻓﺘﻨﺪ و در آﻧﺠﺎ ﯾﻮﺳﻒ آﻧــﺎن را ﺷــﻨﺎﺧﺖ‪ ...‬و‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺎﺟﺮا‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﻓﺮازھﺎﺋﯽ از اﯾﻦ ﻣﻠﻮدرام زﯾﺒﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪:‬‬
‫اوﻟﯿﻦ ﻣﻮردی ﮐﻪ در اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ را ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺣﺴــﺎدت اﺳــﺖ‪ .‬ﺣﺴــﺎدت از ﻋـﺮف ﻋــﺎم ﯾﻌﻨــﯽ ﺣﺴــﺮت ﺑــﺮدن ﺑــﻪ‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﯾﮑﯽ دارد و ﻣﺎ ﻧﺪارﯾﻢ و اﯾﻦ ﺧﻮرهای اﺳﺖ ﮐﻪ روح اﻧﺴﺎن را آزار ﻣﯽدھــﺪ و ﮔــﺎھﯽ اوﻗــﺎت ﻣﻨﺠــﺮ ﺑــﻪ اﺗﻔﺎﻗــﺎت ﻧــﺎﮔﻮار‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﻮﻧﻪھﺎی آن ﺣﺴﺎدﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮادران ﯾﻮﺳــﻒ ﻧﺴــﺒﺖ ﺑــﻪ او داﺷــﺘﻨﺪ‪ .‬ﯾﻮﺳــﻒ ﺟــﻮان زﯾﺒــﺎﺋﯽ ﺑــﻮد و ﭘــﺪرش او را از‬
‫ﺳﺎﯾﺮ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ او ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﮥ ﺧﻮد ﻧﻮع دﯾﮕﺮی از ﺿﻌﻒ ﺑﺸــﺮی اﺳــﺖ و‬
‫آن ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺗﻔﺎوت ﺑﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﻋﻠﻢ رواﻧﮑﺎوی ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪی در ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮد دﭼﺎر ﻋﻘﺪۀ رواﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﭘــﺪر و‬
‫ﻣﺎدر آﮔﺎه و داﻧﺎ ھﯿﭽﮕﺎه ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮدﺷﺎن ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ...‬اﺳﺘﻌﺪادھﺎ و ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽھــﺎی ﺑﭽــﻪ دﯾﮕــﺮ را ﺑــﻪ رخ ﺑﭽــﻪ‬
‫ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ ﻧﻤﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ھﻤﻮاره طﻮری رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﭽــﻪھــﺎ در ﮐﻨــﺎر آﻧﮫــﺎ اﺣﺴــﺎس اﻣﻨﯿــﺖ و ﺷﺨﺼــﯿﺖ ﻣــﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬در اﯾــﻦ‬
‫روزﮔﺎر زﻧﺪانھﺎی ﻣﺎ ﻣﻤﻠﻮ از ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﮐﻮدﮐﯽ و ﺟﻮاﻧﯽ دﭼﺎر ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﺤﺒــﺖ ﭘــﺪر و ﻣــﺎدر ﻣﺤــﺮوم‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ و ھﻤﻮاره ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧــﺎﺋﯽھــﺎی ﻣﺜﺒــﺖ و ﺳــﺎزﻧﺪهﺷــﺎن ﻣﻨﮑــﻮب ﺷــﺪه و در ﻋــﻮض روح ﻋﺼــﯿﺎﻧﮕﺮ آﻧﮫــﺎ‬
‫ﻣﺘﺠﻠﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ﯾﻮﺳﻒ در ﺧﺎﻧﻮادۀ ﻓﺎﮐﺘﻮرھﺎﺋﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﻣــﻮرد ﺗﻮﺟــﻪ ﺑــﻮد‪ ،‬ھﺮﭼــﻪ ﻟﺒــﺎس ﺧــﻮب ﺑــﻮد‪ ،‬از آن او ﺑــﻮد‪ ،‬ھﺮﭼــﻪ‬
‫ﻏﺬای ﺧﻮب ﺑﻮد‪ ،‬از آن او ﺑﻮد‪ ...‬او ﻋﺰﯾﺰدرداﻧﮥ ﭘﺪر ﺑﻮد و ھﻤﯿﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﺴﺎدت ﺑﺮادراﻧﺶ را ﺗﺎ ﺑﺪان ﺣﺪ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨــﺖ ﮐــﻪ ﺗﺼــﻤﯿﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ او را ھﺮ طﻮری ﺷﺪه اﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و آن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺷﻮم را ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ در اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺎھﺪ دو ﺛﻤﺮه ﮔﻨﺎه ھﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﮔﻨﺎه ﺗﻔﺎوت ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺑﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪان و دﯾﮕﺮی ﮔﻨﺎه ﺣﺴﺎدت‪.‬‬
‫ﻣﻮرد دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺮادران را ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻮابھﺎی ﻋﺠﯿــﺐ و ﻏﺮﯾﺒــﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﯾﻮﺳــﻒ ﻣــﯽدﯾــﺪ و‬
‫ﺑﺮای اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮابھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺪ ﺧﻮﺷﯽ ﺑﺮای اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ درﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻗﺒﻼ ً ﺧﻮاب دﺳﺘﻪھﺎی ﭼﯿــﺪه ﺷــﺪه‬
‫ﮔﻨﺪم و اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻨﺪم ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺑﺮادران ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑــﻪ دﺳــﺘﮥ ﯾﻮﺳــﻒ ﺳــﺠﺪه ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ و ﺑــﻪ ﺗﻌﺒﯿــﺮ آﻧــﺎن ﻧﺸــﺎن ﺗﺴــﻠﻂ‬
‫ﻗﺮﯾﺐاﻟﻮﻗﻮع ﯾﻮﺳﻒ ﺑﺮ ﺑﺮادران ﺑﻮد‪ ،‬و ﯾﺎ ﺧﻮاب ﺳﺠﺪه ﮐﺮدن آﻓﺘﺎب و ﻣﺎه و ﯾﺎزده ﺳﺘﺎره ﺑــﻪ او‪ ...‬ﮐـﻪ ﺣﺘــﯽ ﻣﻮﺟــﺐ ﺷــﺪ ﺗﻮﺳــﻂ‬
‫ﭘﺪرش ﺗﻮﺑﯿﺦ ﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ...‬ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣﻦ و ﻣﺎدرت و ﺑﺮادراﻧﺖ ﺗﻮ را ﺳﺠﺪه ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ھﺮﺣﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻨﺪهﮔﻮﺋﯽھﺎی ﺣﺴــﺎدت ھﺮﭼــﻪ ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﺑــﺮادران را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨــﺖ و او را ﺑــﻪ ﻣﺴــﺨﺮه »ﺻــﺎﺣﺐ ﺧــﻮابھــﺎ« ﺻــﺪا‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ او ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺮادران از آن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪﻧﺪ و ﺑــﺮ آن ﺷــﺪهاﻧــﺪ او را زﻧــﺪه در‬
‫ﭼﺎھﯽ ﺑﯿﺎﻧﺪازﻧﺪ و ﭘﯿﺮاھﻨﺶ را ﺑﻪ ﺧــﻮن ﺣﯿــﻮاﻧﯽ ﺑﯿﺎﻻﯾﻨــﺪ و ﺑــﻪ ﯾﻌﻘــﻮب ﺑﮕﻮﯾﻨــﺪ ﮐــﻪ ﮔــﺮگ او را درﯾــﺪه اﺳــﺖ‪ ...‬اﮔــﺮ در آن زﻣــﺎن‬
‫ﻗﺎﻓﻠﻪای از اﺳﻤﺎﻋﯿﻠﯿﺎن از ﺻﺤﺮا ﻋﺒﻮر ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻮﺳــﻒ دراﯾــﻦ ﭼــﺎه از ﮔﺮﺳــﻨﮕﯽ و ﺗﺸــﻨﮕﯽ ﻣــﯽﻣــﺮد‪ ...‬اﻣــﺎ ﯾﮫــﻮدا ﯾﮑــﯽ از‬
‫ﺑﺮادران ﯾﻮﺳﻒ ﺑﺎ ﻣﺸﺎھﺪۀ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد داد ﮐــﻪ ﯾﻮﺳــﻒ را از ﭼــﺎه ﺑﯿــﺮون ﺑﯿﺎورﻧــﺪ و او را ﺑﻔﺮوﺷــﻨﺪ ﺗــﺎ ھــﻢ از ﺷـﺮّ او ﺧــﻼص‬
‫ﺷﻮﻧﺪ و ھﻢ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد او ﺑﻪ ﻓﻮرﯾﺖ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ و ﯾﻮﺳﻒ را از ﭼــﺎه ﺑﯿــﺮون آورده ﺑــﻪ اﺳــﻤﺎﻋﯿﻠﯿﺎن‬
‫ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺗﻘﺎرن ﻋﺠﯿﺒﯽ؟! ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ درﺳﺖ در آن ﻟﺤﻈﻪ آن ﮐﺎروان از ﺻﺤﺮا ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺪان وﺳﯿﻠﻪ ﯾﻮﺳﻒ از ﻣــﺮگ ﺣﺘﻤــﯽ‬
‫رھﺎﻧﯿﺪه ﺷﻮد؟ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ارادۀ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﺎرھﺎ داﺷﺖ‪ :‬ﯾﻮﺳﻒ اﺑﺰاری در دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ وﺳــﯿﻠﮥ‬
‫او اھﺪاف ﺧﻮد را ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫اﻓﺮادی ﭼﻮن ﯾﻮﺳﻒ ﭼﻪ در زﻣﺎن ﺧﻮدش و ﭼﻪ در زﻣﺎﻧﮥ ﻣﺎ از ﻧﻮادر روزﮔﺎر ﻣﺤﺴﻮب ﻣــﯽﺷــﻮﻧﺪ‪ .‬او ﺑـﺎ داﺷــﺘﻦ ﺟﻤــﺎل و ﺛــﺮوت و‬
‫ﻗــﺪرت ھﯿﭽﮕــﺎه از اﯾــﻦ ﺳــﻪ ﻣﺰﯾّــﺖ ﺑــﺰرگ اﺳــﺘﻔﺎده ﻧﺎﺑﺠــﺎ ﻧﮑــﺮد‪ .‬او ﺟــﺪا از ﻣﮫــﺎرﺗﺶ در ﺗﻌﺒﯿــﺮ ﺧــﻮاب ﺳﯿﺎﺳــﺘﻤﺪاری ﻋــﺎدل و‬
‫ﮐﺎرﮔﺰاری ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی او ﺑﺮای ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻗﺤﻄﯽ ھﻔﺖ ﺳﺎﻟﮥ ﻣﺼﺮ ﯾﮑــﯽ از ﻗــﻮیﺗــﺮﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣــﻪھــﺎی اﻗﺘﺼــﺎدی‬
‫ﺟﮫﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺼﺮ در ﺳﺎﯾﮥ رھﺒﺮی او ﺑﺴﯿﺎر ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬او ﺛﺮوت ﺧﻮد را ﺻﺮف اﺻﻼح اﻣﻮر ﻣﻤﻠﮑﺖ و ﺧــﺎﻧﻮادۀ ﺧــﻮد و ﺑﺮادراﻧــﯽ‬
‫ﻧﻤﻮد ﮐﻪ روزی او را از ﺧﻮد راﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬او از ﻗﺪرت ﺧﻮد ﺑﺮای ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﻤﻠﮑﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد‪ .‬او ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺗﻤﺎم ﺻﺎﺣﺐ ﻗــﺪران‬
‫و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان روزﮔﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﺮﻣﺴﺮای ﺧﻮد را ﭘﺮ از زﻧﺎن زﯾﺒﺎ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ زﯾﺒﺎﺋﯽ ﺧﺪاداد ﺧــﻮد‪ ،‬زﻧــﺎن ﺑﺴــﯿﺎری‬
‫را ﻣﺠﺬوب ﺧﻮد ﻧﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﮫﻢﺗﺮ از ھﻤﻪ روح ﺑﺨﺸﺶﮔﺮ او و اﺣﺎطﻪ او ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪھﺎی ﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز از او ﺗﻘﺎﺿــﺎی ﺑﺨﺸــﺶ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪای ﺑﺮ زﺑﺎن آورد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﯾﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪھــﺎی ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳــﯽ ﺑﺎﺷــﺪ‪» :‬ﺷــﻤﺎ در ﺣــﻖ ﻣــﻦ ﺑــﺪی ﻧﻤﻮدﯾــﺪ‪،‬‬
‫وﻟﯽ ﺧﺪا ﻧﯿ ّﺖ ﺑﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮای ﺧﯿﺮﯾ ّﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد‪«.‬‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺻﻔﺎت ﻧﯿﮑﻮی اﻧﺴﺎﻧﯽ آراﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬او آﻧﻘﺪر در ﺣﻔﻆ اﻣﺎﻧﺖ اﻣﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻋﺎﻣﻼن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ ﻧــﺎم ﻓﻮﺗﯿﻔــﺎر‬
‫ادارۀ ﺗﻤﺎم اﻣﻮال ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺳﭙﺮد و او ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ در داراﺋﯽ ارﺑﺎﺑﺶ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﯾﻮﺳﻒ در ﻧﺰد ﮐﺎﻓﺮان ﻧﻮر و ﻧﻤﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﺮد و ھﻤﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن او اذﻋﺎن ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ ﮐــﻪ »ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ﺑــﺎ‬
‫وی اﺳﺖ‪ «.‬ھﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﯾﻮﺳﻒ ﮔﺎم ﻣﯽﻧﮫﺎد ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽﺷﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ اﻣﻮال ﻓﻮﺗﯿﻔﺎر را ﺑــﻪ ﻣﻨﺎﺳــﺒﺖ وﺟــﻮد ﯾﻮﺳــﻒ ﺑﺮﮐــﺖ‬
‫داد‪ .‬ﯾﻮﺳﻒ در ﻣﻘﺎﺑﻞ وﺳﻮﺳﻪ زن زﯾﺒﺎﺋﯽ ﭼﻮن زﻟﯿﺨﺎ‪ ،‬زن ارﺑﺎب ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮد و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﻧﯿﺎﻟﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﺋﯿﮑــﻪ‬
‫زﻟﯿﺨﺎ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد او را رام ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺗﮫﻤﺖ زد و ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﮑﻨﺪه ﺷﻮد‪ .‬ﺧــﺪا ﻧﯿــﺰ در زﻧــﺪان ﺑــﺎ‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﺑﻮد و در ﻧﻈﺮ ھﻤﻪ ﮐﺲ ﻋﺰﯾﺰ و ﮔﺮاﻣﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﻗﺪری ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﻌﻘﻮب در ﺻﺪد ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺑﺮادرش ﻋﯿﺴﻮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﺷﺒﯽ در ﺧﻮاب ﻣﺮدی را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ھﻢ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ آن ﻣﺮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﯾﻌﻘﻮب را ﻣﻐﻠﻮب ﮐﻨــﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﭙﯿﺪه ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ز ﮐﺸﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮدارد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﮔﻔــﺖ ﻣــﺮا رھــﺎ ﮐــﻦ ﭼــﻮن ﺳــﭙﯿﺪه‬
‫ﺻﺒﺢ ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ »ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺮﮐﺖ ﻧﺪھﯽ‪ ،‬ﺗﻮ را رھﺎ ﻧﮑﻨﻢ‪ «.‬آن ﻣﺮد از ﯾﻌﻘﻮب ﭘﺮﺳﯿﺪ »ﻧﺎم ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ؟«‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ »ﻧﺎم ﻣﻦ ﯾﻌﻘﻮب اﺳﺖ‪ «.‬و آن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ »از اﯾﻦ ﭘﺲ ﻧﺎم ﺗﻮﯾﻌﻘﻮب ﺧﻮاﻧﺪه ﻧﺸﻮد ﺑﻠﮑﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑــﺎ ﺧــﺪا و‬
‫ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﻣﺠﺎھﺪه ﮐﺮدی و ﻧﺼﺮت ﯾﺎﻓﺘﯽ‪ «.‬ﯾﻌﻘﻮب ﮐﻪ اﯾﻨﮏ از ﺳﻮی ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺴﻤﺎ ﺑﻪ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬ھﻤــﺮاه ﺑــﺎ‬
‫ﯾﺎزده ﻓﺮزﻧﺪ دﯾﮕﺮش ﺑﻪ ﻣﺼﺮ و ﻧﺰد ﯾﻮﺳﻒ ﮐﻮچ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﭘﺎﯾﻪﮔﺬار دوازده ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﻣﺼﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﺻﺤﻨﻪھﺎی زﯾﺒﺎی ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﺑﺮﮐﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺴﺮان اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺗﻮﺳﻂ ﯾﻌﻘﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻓﺼــﻞ ‪ 4‬ﮐﺘــﺎب ﭘﯿــﺪاﯾﺶ آﻣــﺪه‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ در واﻗﻊ ﺑﯿﺎﻧﺎت ﻧﺒ ّﻮت ﮔﻮﻧﻪای اﺳﺖ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮدش ﮐﻪ ھﺮ ﮐﺪام ﺑــﺎﻧﯽ طﺎﯾﻔــﻪای از ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺷــﺪﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪران ﺧﻮد اﺑﺮاھﯿﻢ و اﺳﺤﺎق وﻓﺎت ﮐﺮد و در ﻣﻘﺒﺮه ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد دﻓﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻮﺳﻒ ﻧﯿﺰ در ﺳﻦ ‪ 110‬ﺳﺎﻟﮕﯽ وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﺑﺎ درﮔﺬﺷﺖ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ در واﻗﻊ ﺷﺮح ﻓﺸــﺮدهای اﺳــﺖ از آﻓــﺮﯾﻨﺶ ﺟﮫــﺎن و اﻧﺴــﺎن‪ ،‬ﻗﺼــﻮر اﻧﺴــﺎن در اطﺎﻋــﺖ از ﺧﺪاوﻧــﺪ و رھــﺎ ﺷــﺪن‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدش و ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺧﺪا ﺑﺮای ﺗﺮﻣﯿﻢ ارﺗﺒﺎط ﮔﺴﺴﺘﻪ ﺷﺪۀ ﺧﻮدش ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﮔﺰﯾﻨﺶ ﻗﻮﻣﯽ ﺧﺎص ﺑــﺮای ﺧــﻮد در ﻣﯿــﺎن‬
‫اﻗﻮام ﮐﺎﻓﺮ ﺟﮫﺎن‪ ،‬ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﮐﻪ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺗﻤﺎم ﺗﻤﺪنھﺎی ﻣﻮﺟﻮد ﻣﺸﺮک و ﮐﺎﻓﺮ آن دوران ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺧﻮد ﭘﺎدﺷــﺎه ﻧﻤﻮدﻧــﺪ و‬
‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً از ﺧﺪا دﺳﺘﻮر ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و آن ﻗﻮم ﻣﺠــﺮی ﺗﺤﻘــﻖ وﻋــﺪهای ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﺑــﻪ اﺑــﺮاھﯿﻢ و ﻧﺴــﻞ اﺑــﺮاھﯿﻢ‪ ،‬اﺳــﺤﺎق‪،‬‬
‫ﯾﻌﻘﻮب داد‪ ،‬ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺪر و ﺑﺮادران ﯾﻮﺳﻒ روی ﻓﺮش ﻗﺮﻣﺰ وارد ﻣﺼﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﺰت و اﺣﺘﺮام از آﻧﮫﺎ اﺳــﺘﻘﺒﺎل ﺷــﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﺗﺎرﯾﺦ ﺧﺪا ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﺴﯿﺮ دﯾﮕﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪ ...‬اﯾﻨﮏ ﺧﺪا اراده ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻗــﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪه ﺧــﻮد را از ﻣﯿــﺎن ﺗﺠــﺎرب ﮔﻮﻧــﺎﮔﻮن و‬
‫ﺻﺎﻓﯽھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻋﺒﻮر دھﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ وﻋﺪه ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﮐﺖ ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﯾﻌﻘﻮب و ﻓﺮﻧﺪاﻧﺶ‪ :‬روﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬ﻻوی‪ ،‬ﯾﮫﻮدا‪ ،‬دان‪ ،‬ﻧﻔﺘﺎﻟﯽ‪ ،‬ﺟﺎد‪ ،‬اﺷﯿﺮ‪ ،‬ﯾﺴﺎﮐﺎر‪ ،‬زﺑﻮﻟــﻮن‪ ،‬دﯾﻨــﻪ و ﺑﻨﯿــﺎﻣﯿﻦ وارد ﻣﺼــﺮ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و در آﻧﺠﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻌﺪھﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻋﻘﺎب آﻧﺎن در ﻣﺼﺮ ﺑﺮده ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾﺪهاش را از ﻣﯿﺎن ﻓﯿﻠﺘﺮھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻋﺒﻮر دھﺪ‪ ،‬ﺗﺎ »ﺷﯿﻠﻮ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬و ﻣﺮ او را اطﺎﻋــﺖ اﻣــﺖھــﺎ ﺧﻮاھــﺪ‬
‫ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺗﻤﺎم اﺳﺎﺗﯿﺪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺘﻔﻖاﻟﻘﻮﻟﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻠﻮ ھﻤﺎن ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋــﻮد ﺧﺪاوﻧــﺪ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺧﻮاھــﺪ آﻣــﺪ و ﺑــﺮ ﺟﮫــﺎن ﺳــﻠﻄﻨﺖ‬
‫ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫‪15‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﺳﺮی ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﯽزﻧﯿﻢ‪ ...‬ﺳﺎلھﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻘــﻮب ﻣﻠﻘــﺐ ﺑــﻪ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ و ﻓﺮزﻧــﺪاﻧﺶ ھﻤﮕــﯽ درﮔﺬﺷــﺘﻪاﻧــﺪ وﻟــﯽ‬
‫ﻧﻮادﮔﺎن آﻧﮫﺎ ھﻤﭽﻨﺎن در ﻣﺼﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه و ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ و ھﺮ ﯾﮏ ﭼﻮن ﺷــﮫﺮوﻧﺪان ﻣﺼــﺮی ﺑــﻪ ﺣﺮﻓــﻪ و‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺼﺮ ھﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ھﻤﺎن ﻓﺮﻋﻮﻧﯽ ﮐــﻪ ﯾﻮﺳــﻒ ﻧﺨﺴــﺖ وزﯾــﺮش ﺑــﻮد‪ ،‬ﻣــﺮده اﺳــﺖ‪ ...‬رﻓﺘــﻪ رﻓﺘــﻪ‬
‫ﮐﺜﺮت ﺟﺎﻣﻌﻪ ﯾﮫﻮدﯾﺎن در ﻣﺼﺮ ﮐﻪ اوﻻد ﯾﻌﻘﻮب ﯾﺎ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ اﺳــﺒﺎب ﻧﮕﺮاﻧــﯽ ﻣﺼــﺮﯾﺎن را ﻓــﺮاھﻢ آورد و اﯾــﻦ‬
‫اﻧﺪﯾﺸﻪ در ﻣﺼﺮﯾﺎن ﻧﺰج ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ در ﻣﯿﺎن ﻣﺎ ﭼــﻪ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ؟ ﻣــﺎ ﺧــﻮد ﺑــﻪ اﻧــﺪازۀ ﮐــﺎﻓﯽ ﺑﯿﮑــﺎر دارﯾــﻢ‪ ،‬ﺟﻤﻌﯿــﺖ‬
‫دارﯾﻢ‪ ،‬ﻏــﺬا ﻧــﺪارﯾﻢ‪ ،‬وﻟــﯽ اﯾــﻦ ﯾﮫﻮدﯾــﺎن ھــﻢ ﺳــﺮﺑﺎر ﻣــﺎ ﺷــﺪهاﻧــﺪ‪ .‬دﯾﮕــﺮ ﻣــﺮدم ﯾﻮﺳــﻒ را ﻓﺮاﻣــﻮش ﮐــﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ و ﺷــﺎﯾﺪ ھــﻢ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ در ﻣﺼﺮ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و اﯾﻨﮫﻤﻪ ﺗﺮﻗﯽ ﮐﺮده و زﻣﯿﻦھﺎ را ﺧﺮﯾﺪهاﻧﺪ و ﺑﺴــﯿﺎر ھــﻢ ﺛﺮوﺗﻤﻨــﺪ‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ھﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭼﺎره اﻓﺘﺎد‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ آﻧــﺎن ﺑﺠﻨﮕــﺪ و ﺑﯿﺮوﻧﺸــﺎن ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﭼــﻮن ﺗﻌﺪادﺷــﺎن ﺧﯿﻠــﯽ‬
‫زﯾﺎد ﺑﻮد و ﺑﺴﯿﺎر ھﻢ ﻗﻮی ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ طﻮری ﺑﺎ آﻧﺎن رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ ﻧﻪ دﺷﻤﻨﯽ آﻧﮫــﺎ را ﺑﺮاﻧﮕﯿــﺰد و ھــﻢ اﯾﻨﮑــﻪ ﺑــﻪ‬
‫ﻧﺤﻮی آﻧﮫﺎ را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻧﮕﺎه دارد و‪ ...‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ آﻧﮫﺎ را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت ﻧﺎظﺮان ﻣﺼﺮی ﺑﻪ ﮐﺎرھﺎی ﻋﻤﺮاﻧﯽ و ﺳــﺎﺧﺘﻦ ﺷــﮫﺮھﺎ وا‬
‫داﺷﺖ‪ .‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻓﺸﺎر ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮان ﺑﻪ ﯾﮫﻮدﯾﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﺷــﺪ و از آﻧﮫــﺎ ﺑــﻪ ﺷــﺪت ﮐــﺎر ﻣــﯽﮐﺸــﯿﺪد‪ ،‬وﻟــﯽ ﭼــﻮن ﻗـﻮم‬
‫ﺳﺨﺖ ﮐﻮﺷﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮارد زﯾﺎد ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﺎر ﺧﻮد را اﻧﺠــﺎم ﻣــﯽدادﻧــﺪ و ھﻤﭽﻨــﺎن ﺑــﻪ ﺗﻮاﻟــﺪ و ﺗﻨﺎﺳــﻞ در ﻣﺼــﺮ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺑﺮ ﺟﻤﻌﯿﺘﺸﺎن اﻓﺰوده ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺸﺎرھﺎ ﺑﺮ ﯾﮫﻮدﯾﺎن در ﻣﺼﺮ روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑــﻪ ﺑﺮدﮔــﺎﻧﯽ ﺷــﺪﻧﺪ ﮐــﻪ ﻣــﺮدم ﻣﺼــﺮ ﺑــﺎ آﻧــﺎن ﺑــﺎ‬
‫ﺣﻘﺎرت رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و از آﻧﺎن ﮐــﺎر ﻣــﯽﮐﺸــﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻋــﻮن ﻣﺼــﺮ از ﺑــﯿﻢ اﻓــﺰوده ﺷــﺪن ﯾﮫﻮدﯾــﺎن در ﻣﺼــﺮ ﻣﺎﻣﺎھــﺎی ﻣﺼــﺮی را‬
‫ﭘﻨﮫﺎﻧﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﻓﺮﻣﺎن داد ھﺮ زن ﻋﺒﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰاﯾﺪ‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺰاﯾﺪ آن ﭘﺴﺮ را ﺑﮑﺸﻨﺪ وﻟــﯽ دﺧﺘﺮاﻧﺸــﺎن‬
‫را ﻧﮑﺸﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﮐﺜﺮ ﻣﺎﻣﺎھﺎی ﻣﺼﺮ از ﺧﺪای ﯾﮫﻮدﯾﺎن ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﻋﻤﻞ را اﻧﺠﺎم ﻧﻤــﯽدادﻧــﺪ‪ .‬و وﻗﺘــﯽ ﻓﺮﻋــﻮن ﻣﺘﻮﺟــﻪ‬
‫اھﻤﺎل ﮐﺎری اﯾﻦ ﻗﺎﺑﻠﻪھﺎ ﺷﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره آﻧﮫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﭘﺮﺳﯿﺪ و آﻧﮫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻧﺎن ﻋﺒﺮاﻧﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺑــﻪ‬
‫آﻧﮫﺎ رﺟﻮع ﮐﻨﯿﻢ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽزاﯾﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮی دارﯾﻢ؟ ﭼﻮن اﯾــﻦ ﺗﺮﻓﻨــﺪ ﻓﺮﻋــﻮن آﻧﻄﻮرﯾﮑــﻪ ﺑﺎﯾــﺪ و ﺷــﺎﯾﺪ ﻣــﺆﺛﺮ واﻗــﻊ ﻧﺸــﺪ‪،‬‬
‫ﻓﺮﻣﺎن داد از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ھﺮ ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮد ﺑﻪ آب اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺷﻮد وﻟﯽ دﺧﺘﺮان را زﻧﺪه ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اداﻣﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﯽ از ﺧﺎﻧﺪان ﻻوی‪ ،‬دﺧﺘﺮی از ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ و از او ﺻــﺎﺣﺐ ﭘﺴــﺮی‬
‫زﯾﺒﺎ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ھﻤﯿﻦ ﺳﻼﻣﺖ و زﯾﺒﺎﺋﯽ آن ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻓﺮﻋﻮن را ﻧﺪﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ و او را ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﻨﮫــﺎن ﻧﻤــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ‬
‫ﭼﻮن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﯿﺶ از ﺳﻪ ﻣﺎه او را ﭘﻨﮫﺎن ﻧﮕﻪ دارد و ﺑﯿﻢ آن ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺗﻤﺮد ﻓﺮﻣﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺠﺎزات ﺷﻮد‪ ،‬ﺳــﺒﺪی‬
‫از ﻧﯽ ﻣﯽﺳﺎزد و طﻔﻞ را در آن ﻧﮫﺎده و در ﻧﯿﺰار ﮐﻨﺎر رود ﻧﯿﻞ ﻗﺮار ﻣــﯽدھــﺪ‪ ،‬در ﺣــﺎﻟﯽ ﮐــﻪ ﺧــﻮاھﺮ طﻔــﻞ از دور ﻣﺮاﻗــﺐ اﺳــﺖ‬
‫ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺑﺮﺳﺮ طﻔﻞ ﭼﻪ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ...‬در اﯾﻦ ﺣﺎل دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮای آبﺗﻨــﯽ ﺑــﻪ ﮐﻨــﺎر رود ﻣــﯽآﯾــﺪ و ﮐﻨﯿــﺰاﻧﺶ ﺳــﺒﺪ را در ﻧﯿــﺰار ﭘﯿــﺪا‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و طﻔﻞ ﮐﻮﭼﮏ را در آن ﻣﯽﯾﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮن دﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎل آن طﻔﻞ ﻣــﯽﺳــﻮزد‪ ،‬و ﺣــﺪس ﻣــﯽزﻧــﺪ‬
‫ﮐﻪ ﮐﻮدک از ﻗﻮم ﻋﺒﺮاﻧﯽ ﺳﺎﮐﻦ ﻣﺼﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﺧﻮاھﺮ طﻔﻞ ﮐﻪ از دور ﻣﺮاﻗﺐ اوﺿﺎع اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﺒﻮری رد ﻣﯽﺷــﻮد‬
‫و ﭼﻮن ﺟﺮﯾﺎن را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ ،‬در ﮔﻔﺘﮕﻮھﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﺮده و ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ داﯾﻪای از ﻗﻮم ﻋﺒﺮاﻧﯽ ﺑﺮای طﻔﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﻨــﺪ‬
‫ﺗﺎ آن طﻔﻞ را ﺑﺰرگ ﮐﻨﺪ و ﺷﯿﺮ دھﺪ و ﺧﻮدش داوطﻠﺐ ﯾﺎﻓﺘﻦ داﯾﻪ ﻣﯽﺷﻮد و دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮن ھﻢ ﻣﻮاﻓﻘــﺖ ﻣــﯽﮐﻨـﺪ‪ ...‬ﺧــﻮاھﺮ آن‬
‫طﻔﻞ رﻓﺘﻪ ﻣﺎدرش را ﺧﺒﺮ داد و او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان داﯾﻪ ﻧﺰد دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮد و دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮن آن طﻔﻞ ﮐﻮﭼﮏ را ﺑﻪ او ﺳــﭙﺮد ﺗــﺎ ﺷــﯿﺮ‬
‫دھﺪ و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺪﮐﯽ رﺷﺪ ﮐﺮد او را ﻧﺰد ﭘﺪرش ﺑﺮد و او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﺪر ﻣﻌﺮﻓــﯽ ﮐــﺮد و ﻓﺮﻋــﻮن ھــﻢ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی دﺧﺘﺮش را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﺮد و از ﮐﺸﺘﻦ آن طﻔﻞ ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ در درﺑﺎر ﻓﺮﻋﻮن رﺷﺪ ﮐﺮد و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫روزی ﻣﻮﺳﯽ از درﺑﺎر ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود ﮐﻪ ﻗﺪم زﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﺼﺮی دارد ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﯾﮫــﻮدی را ﺑــﻪ ﺳــﺨﺘﯽ ﮐﺘــﮏ‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اطﺮاف ﻧﻈﺮ ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪ و ﭼﻮن ﮐﺴﯽ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ از آن ﺷﺨﺺ ﯾﮫﻮدی ﺑﻪ آن ﻣﺼﺮی ﺣﻤﻠــﻪ ﮐــﺮده و او‬
‫را ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺟﺴﺪش را زﯾﺮ رﯾﮓ ﭘﻨﮫﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﯾﮏ ﮐﺸﺶ ﻋﺎطﻔﯽ و ﻏﺮﯾﺰی ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺳــﯽ را ﺑــﻪ دﻓــﺎع‬
‫از آن ﺷﺨﺺ ﯾﮫﻮدی وا داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﮫﺎ ﺷﺎھﺪ ﻣﺎﺟﺮا ﯾﻌﻨﯽ آن ﺷﺨﺺ ﯾﮫﻮدی ﮐﻪ ﻣﻮﺳــﯽ ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ ﺣﻤﺎﯾــﺖ از او ﺷــﺨﺺ‬
‫ﻣﺼﺮی را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺒﺮ را اﻓﺸﺎء ﻣﯽﮐﻨﺪ و روز دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺰاع دو ﻧﻔﺮ ﯾﮫﻮدی ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺎدرﻣﯿﺎﻧﯽ ﮐﺮده و آﻧﮫــﺎ‬
‫را دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ھﻢ آﺷﺘﯽ ﮐﻨﻨﺪ وﻟﯽ آﻧﮫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻮﺳﯽ آدم ﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﻨــﺪ‪» :‬ﺑــﻪ ﺗــﻮ ﭼــﻪ ﮐــﻪ‬
‫دﺧﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﻣﺎ را ھﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﺷﺨﺺ ﻣﺼﺮی ﺑﮑﺸﯽ‪ «.‬ﻣﻮﺳﯽ ﭘﺸﯿﻤﺎن از ﺧــﺪﻣﺘﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﯾﮫﻮدﯾــﺎن‬
 ‫ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮش ﻓﺮﻋﻮن ھﻢ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺎن ﻣﯽرود‪.‬‬
‫او در ﻣﺪﯾﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﺎھﯽ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﺪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮان ﮐــﺎھﻦ ﻣــﺪﯾﺎن ھﻤــﺮاه ﺑــﺎ ﮔﻠــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﭼــﺎه‬
‫ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﻠﻪ را آب دھﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺷﺒﺎﻧﺎن ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ آن دﺧﺘﺮان ﮔﻠﻪ را ﺳﯿﺮاب ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ .‬دﺧﺘــﺮان در‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺟﺮﯾﺎن را ﺑﺮای ﭘﺪر ﺧﻮد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و از ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺼﺮی ﯾﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ آﻧﮫﺎ را ﮐﻤﮏ ﮐﺮده ﺗﺎ ﮔﻠﻪ را ﺳــﯿﺮاب ﮐﻨﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎھﻦ ﻣﺪﯾﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ و او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و او را اﺳﺘﺨﺪام ﻣــﯽﮐﻨــﺪ ﺗــﺎ ﺷــﺒﺎﻧﯽ ﮔﻠــﻪاش را‬
‫ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺰد ﮐﺎھﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و دﺧﺘﺮش ﺻﻔﻮرا را ﺑﻪ زﻧﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫اوﺿﺎع در ﻣﺼﺮ ھﻢ ﭼﻨﺎن آﺷﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺑﻪ آزار ﯾﮫﻮدﯾﺎن ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ‪ .‬ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد و ﻓﻐﺎن ﯾﮫﻮدﯾﺎن از ظﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺼــﺮﯾﺎن‬
‫ﺑﺮآن روا ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و ﺧﺪا »ﻧﺎﻟﻪ اﯾﺸﺎن را ﻣﯽﺷﻨﻮد و ﻋﮫﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد‪«.‬‬
‫ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﺪا ﻋﮫﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮه ﺑﻮد؟ ﺑﮫﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ‪» ،‬ﺧﺪا ﮔﻔﺖ ﺣــﺎﻻ ﺑﮫﺘــﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻــﺖ اﺳــﺖ ﮐــﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻋﮫﺪ ﺧﻮد ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ،‬وﻓﺎ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻠﻪ! ﺑﮫﺘﺮی ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﮫﺪ ﺧﻮد ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ وﻓﺎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬و وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪ‪ ...‬او ﺑﺮای اﺟﺮای ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد ﻣﻮﺳﺎی ﺷــﺒﺎن‬
‫را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ ﮐﻪ در ﺻﺤﺮا ﮔﻠﮥ ﭘﺪر زن ﺧﻮد را ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫روزی ﻣﻮﺳﯽ طﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﮔﻠﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮﺗﻪای ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺳﻮﺧﺘﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﻣﯽﮔﺬرد وﻟﯽ‬
‫ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻮﺗﻪای ﺧﺸﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﯾﮏ آن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ھﻤﭽﻨﺎن ﻣﯽﺳﻮزد‪ ،‬ھﻤﭽﻨــﺎن ﮐــﻪ‬
‫ﺧﯿﺮه ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮۀ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽﻧﮕﺮد ﺑﻪ طﺮف ﺑﻮﺗﻪ ﻣﯽرود ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺟﺮﯾﺎن ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎه ﺻﺪاﺋﯽ از ﻣﯿﺎن ﺑﻮﺗﻪھﺎ ﺑﺮ ﻣﯽﺧﯿــﺰد‬
‫و او را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬ای ﻣﻮﺳﯽ! ای ﻣﻮﺳﯽ!« ﻣﻮﺳﯽ ﺑﮫﺖ زده ﺑﻪ اطﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﻠﻪ!‬
‫ﺻﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﯿﺎ‪ ،‬ﻧﻌﻠﯿﻦ ﺧﻮد را در آور‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ در آن اﯾﺴﺘﺎدهای زﻣﯿﻦ ﻣﻘﺪس اﺳــﺖ و ﻣــﻦ ھﺴــﺘﻢ ﺧــﺪای‬
‫ﭘﺪرت‪ ،‬ﺧﺪای اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ،‬ﺧﺪای اﺳﺤﺎق و ﺧﺪای ﯾﻌﻘﻮب‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ از ھﯿﺒﺖ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ھﺮاﺳﺎن ﻣﯽﺷﻮد و روی ﺧﻮد را ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬و در اﯾﻦ ھﻨﮕﺎم ﺧﺪا ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﻣﻮﺳﯽ را ﺑﻪ او اﺑــﻼغ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬اﯾﻨﮏ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻗﻮم ﺧﻮد را در ﻣﺼﺮ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ و ﻧﺎﻟﻪﺷﺎن را ﻣﯽﺷــﻨﻮم و ﺗﺼــﻤﯿﻢ دارم آﻧﮫــﺎ را از ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼــﺮ ﻧﺠــﺎت‬
‫داده و آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ زﻣﯿﻨﯽ ﺑﮑﺮ و ﻓﺮاخ راھﻨﻤﺎﺋﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ را ﻣﺄﻣﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن رﻓﺘﻪ و ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﺑﺪھﯽ ﮐﻪ ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن از‬
‫ﻣﺼﺮ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ از ﺗﺮس ﻓﺮﻋــﻮن از ﻣﺼــﺮ ﻓــﺮار ﮐــﺮده اﺳــﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺠــﺐ زده ﻣــﯽﭘﺮﺳــﺪ »آﺧــﺮ ﻣــﻦ ﮐﯿﺴــﺘﻢ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻧــﺰد ﻓﺮﻋــﻮم ﺑــﺮوم و‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورم؟«‬
‫ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ﻣﻮﺳﯽ از ﻗﺪرت ﻻﯾﺰال او ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﯾﺎدآوری ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬ﻧﺘﺮس ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ھﺴﺘﻢ ـ ﭘﯿﺶ ﺑﺮو‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪» :‬ﺣﺎل اﮔﺮ ﻧﺰد ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮوم و ﺑﮕــﻮﯾﻢ ﺧــﺪای ﭘــﺪران ﺷــﻤﺎ ﻣــﺮا ﻧــﺰد ﺷــﻤﺎ ﻓﺮﺳــﺘﺎده اﺳـﺖ‪ ،‬اﮔــﺮ از ﻣــﻦ‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﻧﺎم او ﭼﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟«‬
‫ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﻮ ھﺴﺘﻢ آﻧﮑﻪ ھﺴﺘﻢ« ﻣﺮا ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬و آﻧﮫﺎ ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﻨــﺪ‪» :‬ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ ﺑﮕــﻮ ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای ﭘــﺪران‬
‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺪای اﺑﺮاھﯿﻢ و اﺳﺤﺎق و ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻣﻦ ظﺎھﺮ ﺷﺪه ﮔﻔﺖ ھﺮ آﯾﻨﻪ از ﺷﻤﺎ و از آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷــﻤﺎ در ﻣﺼــﺮ ﮐــﺮدهاﻧــﺪ‪ ،‬ﺗﻔﻘــﺪ‬
‫ﮐﺮدهام و ﮔﻔﺘﻢ ﺷﻤﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون ﺧﻮاھﻢ آورد و ﺑﻪ ارض ﻣﻮﻋﻮد ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﺧﻮاھﻢ رﺳــﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬آﻧﮕــﺎه ﺳــﺨﻨﺎن ﺗــﻮ را ﺑــﺎور ﺧﻮاھﻨــﺪ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق رھﺒﺮان ﻗﻮم ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮوﯾﺪ و ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ﻣﺎ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده و اﯾﻨﮏ ﻣﯽﺧــﻮاھﯿﻢ ﺑــﺮای‬
‫ﻋﺒﺎدت ﻣﺪت ﺳﻪ روز ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺮای ﯾﮫﻮّه ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﮕﺬراﻧﯿﻢ‪ .‬و ﺑﻪ اﯾــﻦ ﺑﮫﺎﻧــﻪ از ﻣﺼــﺮ ﺑﯿـﺮون ﺑﯿﺎﺋﯿــﺪ و دﯾﮕــﺮ ﺑــﺎز ﻧﮕﺮدﯾــﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﻓﺒﮫﺎ وﻟﯽ اﮔﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺧﻮدم دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮاھﻢ ﺷــﺪ و درﺳــﯽ ﺑــﻪ او ﺧــﻮاھﯿﻢ داد ﺗــﺎ ﺑــﺎ‬
‫ﺧﺮوج ﺷﻤﺎ از ﻣﺼﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ﻣﺎ از اﯾﻦ ﺑﺨﺶ از ﮐﻼم ﺧﺪا ﭼﻪ درﺳﯽ ﻣﯽآﻣﻮزﯾﻢ؟‬
‫ﻧﺨﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدان ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺧﺪا اﺑﺮﻣﺮدان ﻧﺎدری ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا آﻧﮫــﺎ را ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ ﻓﻀــﯿﻠﺖ واﻻﯾﺸــﺎن ﺑــﺮای اﺟــﺮای ارادهاش‬
‫ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﻣﻮﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﯾﻦ‪ ،‬ﻗﺎﺗﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺸﻢ ده ﻓﺮﻣﺎن ھﻨﻮز اﻋﻼم ﻧﺸﺪۀ ﺧﺪا را ﻧﻘﺾ ﮐﺮده ﺑﻮد و آدم‬
‫ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪا از اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻗﺎﺗﻞ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ او ھﻤﮑﻼم ﺷﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ اوﻟﯿﻦ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌــﺪ از واﻗﻌــﻪ ﻋــﺪن‬
‫رودررو ﺑﺎ ﺧﺪا ھﻤﮑﻼم ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﺗﺤﻮل ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺧﻮدش اﯾﻦ را ﺑــﻪ درﺳـﺘﯽ ﻓﮫﻤﯿــﺪه ﺑــﻮد ﮐــﻪ‬
‫ﻓﺎﻗﺪ ارزشھﺎی ﻻزم اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه و ﻓﺮﺳﺘﺎدۀ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﭘﺎﺳﯿﺦ ﺧﺪا ﺑﻪ او اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﺑــﺮو‬
‫و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ھﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫وﻗﺘﯽ »ھﺴﺘﻢ آﻧﮑﻪ ھﺴﺘﻢ«‪ ،‬ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ از ازل ﺑﻮده اﺳﺖ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﯿﺪ ﺑﻪ زﻣﺎن و ﻣﮑــﺎن ﻧﯿﺴــﺖ‪ ،‬ﺑــﺎ‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺎھﻤﻮاریھﺎ‪ ،‬ﺻﺎف ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮاﻧﻊ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑــﻦ اﺳــﺖ‬
‫اﯾﻦ ﺑﺴﺎﻣﺎن رﺳﯿﺪنھﺎ‪ ،‬در ﻣﺴﯿﺮی ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻓﺮﺟﺎم ﮐﺎر ﭘﯿﺮوزی ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﻧﺎم ﺧﺪا ﺑﺎد‪.‬‬
 ‫‪16‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﻣﻮﺳﯽ ھﻤﭽﻨﺎن ﻧﮕﺮان اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﺮان و ﻣﺸﺎﯾﺦ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ وارد ﺻﺤﺒﺖ ﺷــﻮد و اﮔــﺮ ﺣــﺮﻓﺶ را ﺑــﺎور ﻧﮑﻨﻨــﺪ‬
‫ﭼﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺷﮏ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا در ﻣﯿﺎن ﻣﯽﮔﺬارد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳــﯽ ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ‪» :‬آن ﭼﯿﺴــﺖ در دﺳــﺘﺖ؟« ﻣﻮﺳـﯽ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻋﺼﺎ!« و ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »آن را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻨﺪاز« و ﻣﻮﺳﯽ ﻋﺼﺎی ﺧﻮد را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﻧﺎﮔﮫﺎن ﻋﺼﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑــﻪ‬
‫ﻣﺎر ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﻣﻮﺳﯽ از ﺗﺮس ﻣﯽﮔﺮﯾــﺰد‪ .‬وﻟــﯽ ﺧــﺪا او را ﺑــﺎز ﻣــﯽدارد و ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ ‪:‬ﺑــﺮو و ﻣــﺎر را از دﻣـﺶ ﺑﮕﯿــﺮ‪ ...‬او ﭼﻨــﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺎر ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪ ...‬ﺧﺪا ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ دﺳﺘﺖ را زﯾﺮ ﻗﺒﺎﯾﺖ ﺑﺒﺮد و ﺑﯿﺮون آورد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﻧﯿــﺰ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ دﺳﺘﺶ را ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ دﺳﺘﺶ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ...‬وﺣﺸﺖ زده دﺳﺖ را ﺑﻪ زﯾــﺮ ﻗﺒــﺎ‬
‫ﻣﯽﺑﺮد و ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد و اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺶ ﺣﺎﻟﺖ طﺒﯿﻌﯽ دارد‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﺟﻨﺎب ﻣﻮﺳﯽ اﮔﺮ ﺣﺮﻓﺖ را ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﮫﺘﺮ‪ ،‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﺪ ﺷــﮕﺮد اول را اﻧﺠــﺎم ﺑــﺪه‪ ،‬ﺑــﺎز ھــﻢ اﮔــﺮ ﺷــﮕﺮد اول‬
‫ﻣﺆﺛﺮ واﻗﻊ ﻧﯿﻔﺘﺎد ﺷﮕﺮد دوم را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮ ﺗﺎ »ﺑﺎور ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﭘﺪران اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺧﺪای اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ،‬ﺧﺪای اﺳــﺤﺎق‪ ،‬و ﺧــﺪای‬
‫ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﺗﻮ ظﺎھﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ «.‬ﺑﺎز ھﻢ اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺪاری از آب رود را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺮﯾﺰ و آن آب ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﺒــﺪل‬
‫ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎز ھﻢ ﺑﮫﺎﻧﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪ از زﯾﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﮫﺎﻧﻪاش اﯾﻨﺴﺖ ﮐــﻪ‪» :‬ای ﺧــﺪا! ﻣــﻦ ﻣــﺮدی ﻓﺼــﯿﺢ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ زﺑﺎﻧﻢ اﻟﮑﻦ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ زﺑﺎن ﺑﻪ اﻧﺴﺎن داد و ﮔﻨﮓ و ﮐﺮ و ﺑﯿﻨﺎ و ﻧﺎﺑﯿﻨــﺎ را ﮐــﻪ آﻓﺮﯾــﺪ؟ آﯾــﺎ‬
‫ﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ھﺴﺘﻢ؟ ﭘﺲ اﻻن ﺑﺮو و ﻣﻦ زﺑﺎﻧﺖ ھﺴﺘﻢ و ھﺮﭼﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﺋﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاھﻢ آﻣﻮﺧﺖ‪«.‬‬
‫وﻟﯽ ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺑﺎز ھﻢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ را ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﺪا از ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﻣﻮﺳﯽ ﺧﺸﻤﻨﺎک ﺷﺪه و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺑﺮادرت ھﺎرون ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاھﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬و او ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎی زﺑــﺎن‬
‫ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد و ﺗﻮ او ا ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﺪا ﺧﻮاھﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﻋﺼﺎ را در دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮ و ﭘﯿﺶ ﺑﺮو‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻣﻮﺳﯽ از ﭘﺪرزﻧﺶ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮدد و ﺑﺎ ﮐﺴﺎن ﺧﻮد دﯾــﺪاری ﺗــﺎزه ﮐﻨــﺪ‪ .‬ﭼﻮﻧﮑــﻪ ﺗﻮﺳــﻂ ﺧــﺪا ﺑــﻪ او اﻟﮫــﺎم‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻄﺮ رﻓﻊ ﺷﺪه و دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﻗﺼﺪ ﮐﺸﺘﻦ او را ﻧﺪارد‪ .‬آﻧﮕﺎه اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﺎ رھﻨﻤﻮدی ﮐــﻪ از ﺧــﺪا‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻋﺎزم ﻣﺼﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬در رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮادرش ھﺎرون ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﻼﻟﺶ آﻣﺪ و او ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮای ھــﺎرون ﺗﻌﺮﯾــﻒ‬
‫ﮐﺮدو ﺳﭙﺲ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق رﻓﺘﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮان ﯾﮫﻮدﯾﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﺑــﻪ او ﯾــﺎد داده ﺑــﻮد‪،‬‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ اطﻼع ﺳﺮان اﺳﺮاﺋﯿﻞ رﺳﺎﻧﺪه و آﻧﮫﺎ را ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻤﻮد و ھﻤﮕﯽ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده و ﺳﺠﺪه ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎر ﺑﻌﺪی ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون رﻓﺘﻦ ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﺑﻪ درﺑﺎر ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺼﺮ ﻣﯽروﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﮫﺒﺎﻧﺎن ﺑﺎغ ﻓﺮﻋﻮن ورود دو ﻧﻔﺮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﮐﺎخ ﺑﻪ اطﻼع ﻓﺮﻋﻮن ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬و آن دو وارد ﮐﺎخ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮن ﺻــﺤﺒﺖ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ؟«‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻗﻮم ﻣﺮا رھﺎ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ در ﺻﺤﺮا ﻋﯿﺪ ﻧﮕﺎه دارد‪«.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﯾﮫﻮّه ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻗــﻮل او را ﺑﺸــﻨﻮم و اﺳــﺮاﺋﯿﻞ را رھــﺎﺋﯽ دھــﻢ؟ ﯾﮫـﻮّه را ﻧﻤــﯽﺷﻨﺎﺳــﻢ و اﺳــﺮاﺋﯿﻞ را رھــﺎ‬
‫ﻧﺨﻮاھﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬
‫آﻧﮫﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪای ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ﻣﺎ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ اﻻن ﺑﺮای ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ﺳﻪ روزه ﺑــﻪ ﺻــﺤﺮا ﻣــﯽروﯾــﻢ و ﻧــﺰد ﯾﮫـﻮّه‬
‫ﺧﺪای ﺧﻮد ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻣﺎ را ﺑﻪ وﺑﺎ و ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎزد‪«.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ دارد؟ ﭼﺮا ﻣﺮدم را از ﮐﺎر و زﻧﺪﮔﯿﺸــﺎن ﺑــﺎز ﻣــﯽدارﯾــﺪ؟ ﺷــﻤﺎ دﻧﺒــﺎل ﮐــﺎر و زﻧــﺪﮔﯽ ﺧــﻮد‬
‫ﺑﺮوﯾﺪ و ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﻣﺮدم زﻧﺪﮔﯽﺷﺎن را ﺑﮑﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر را ﺑﺮ اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺳﺨﺖﺗﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻨﺒﻌﺪ ھــﻮس ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﮔﺬراﻧﯿــﺪن ﺑــﺮای ﺧــﺪای ﺧــﻮد ﺑــﻪ‬
‫ﺳﺮﺷﺎن ﻧﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺳﺨﺖﮔﯿﺮی ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺼﯿﺮ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون داﻧﺴــﺘﻪ و آﻧﮫــﺎ را‬
‫ﻣﺴﺒﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽھﺎی اﺧﯿﺮ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿﻊ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﻣﺸﻘﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﻮم را ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ وﺿــﻊ ﺧﯿﻠــﯽ ﺑــﺪﺗﺮ از ﺳــﺎﺑﻖ‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﺰد ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا ﭼﺮا ﺑﺪﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﺪی ﮐﺮدی؟ و ﺑﺮای ﭼــﻪ ﻣــﺮا ﻓﺮﺳــﺘﺎدی؟ زﯾــﺮا از وﻗﺘــﯽ ﮐــﻪ ﻧــﺰد‬
‫ﻓﺮﻋﻮن آﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﺪی ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﻗﻮم ﺧﻮد را ھﺮﮔﺰ ﺧﻼﺻﯽ ﻧﺪادی‪«.‬‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺧﻮاھﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮن ﭼﻪ ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد و ﺧﻮاھﯽ دﯾﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون ﺧﻮاھﻢ آورد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﯾﮫﻮّه ھﺴﺘﻢ و ﺷﻤﺎ را از زﯾﺮ ﻣﺸﻘﺖھﺎی ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺑﯿــﺮون ﺧــﻮاھﻢ آورد و‬
‫ﺷﻤﺎ را از ﺑﻨﺪﮔﯽ اﯾﺸﺎن رھﺎﺋﯽ دھﻢ و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎزوی ﺑﻠﻨﺪ و داوریھﺎی ﻋﻈﯿﻢ ﻧﺠﺎت ﺧﻮاھﻢ داد و ﺷــﻤﺎ را ﺧــﻮاھﻢ ﮔﺮﻓــﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻗﻮم ﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را ﺧﺪا ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد و ﺧﻮاھﯿﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﮫﻮّه ھﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺧﺪای ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺷــﻤﺎ را از ﻣﺸــﻘﺎت‬
‫ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺑﯿﺮون آورم و ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاھﻢ رﺳﺎﻧﯿﺪ ﺑﻪ زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ آن ﻗﺴﻢ ﺧــﻮردم ﮐــﻪ آن را ﺑـﻪ اﺑــﺮاھﯿﻢ و اﺳــﺤﺎق و ﯾﻌﻘــﻮب‬
‫ﺑﺨﺸﻢ‪ ،‬ﭘﺲ آن را ﺑﻪ ارﺛﯿﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاھﻢ داد‪ .‬ﻣﻦ ﯾﮫﻮّه ھﺴﺖ‪«.‬‬
‫و ﻣﻮﺳﯽ ھﻢ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ اطﻼع ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺮدم ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺷــﺪت زﯾــﺮ ﻓﺸــﺎر و ﮐــﺎر ﺷــﺪﯾﺪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن او ﺗﻮﺟﮫﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ اھﻤﯿﺖ ﻧﻤﯽدھﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر داری ﻓﺮﻋﻮن ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا‬
‫ﺑﺸﻨﻮد؟«‬
‫وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ھﺴﺘﻢ و زﺑﺎن ﺗﻮ ھﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺗﻨﮫﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽﮔﺬارم‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻣﺠﺪداً ﺗﮏ ﺗﮏ رؤﺳﺎی ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده و ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﺎ آﻧﺎن در ﻣﯿﺎن ﻧﮫﺎدﻧــﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون‪،‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ از ﺧﺪا ﯾﺎری ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮوﻧﺪ و ﺧــﺪا ﺑــﻪ آﻧــﺎن ﮔﻔــﺖ‪» :‬ای ﻣﻮﺳــﯽ ﺗــﻮ را ﺑــﺮای ﻓﺮﻋــﻮن ﺧــﺪا ﺳــﺎﺧﺘﻢ و‬
‫ﺑﺮادرت ﻧﺒﯽ ﺗﻮ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ھﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻣﺮ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﻢ‪ ،‬ﺗﻮ آن را ﺑﮕﻮ و ﺑﺮادرت ھﺎرون آن را ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎز ﮔﻮﯾﺪﺗﺎ ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫را از زﻣﯿﻦ ﺧﻮد رھﺎﺋﯽ دھﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ دل ﻓﺮﻋﻮن راﺳﺨﺖ ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد و او ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﻮاھــﺪ ﮐــﺮد‪ ،‬وﻟــﯽ ﻣــﻦ ﺑــﺎ آﯾــﺎت و ﻣﻌﺠــﺰات‬
‫ﻋﻈﯿﻢ او را وادار ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﻮد‪.‬‬
‫در ﻣﻼﻗﺎت دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺑﺎ ﻓﺮﻋﻮن داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ھﺮ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن آورﻧﺪ‪ ،‬ھــﺎرون ﻋﺼــﺎی ﺧــﻮد را ﭘــﯿﺶ‬
‫روی ﻓﺮﻋﻮن و ﺳﺎﯾﺮ درﺑﺎرﯾﺎن ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﻓﮑﻨﺪ و ﻋﺼﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﺎر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮب ﻣﻨﻈﻮر از اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﯿﺴﺖ؟ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ھﻢاﮐﻨﻮن ﺳﺎﺣﺮان ﻣﺼــﺮ را در اﯾﻨﺠــﺎ اﺣﻀــﺎر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﮐﺎرھﺎﺋﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺳﺤﺮ و ﺟﺎدو اﻧﺠﺎم دھﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺳﺎﺣﺮان و ﺟﺎدوﮔﺮان ﻣﺼﺮ را طﻠﺒﯿﺪ و ھﻤﮕﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﻋﺼﺎی ﺧﻮد را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﻋﺼﺎھﺎی آﻧــﺎن ﺗﺒــﺪﯾﻞ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎر ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺼﺎی ھﺎرون ﮐﻪ ازدھﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ھﻤﮥ ﻣﺎرھﺎی ﺳﺎﺣﺮان را ﺑﻠﻌﯿﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ھﻢ ﻓﺮﻋﻮن ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون از ﻓﺮﻋﻮن ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺳﺎدهای ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺳﻪ روز ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻗــﻮم ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﺻــﺤﺮا ﺑﺮوﻧــﺪ و ﺧــﺪای ﺧــﻮد را‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻋﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ از ﻧﯿّﺖ واﻗﻌﯽ آﻧﺎن ﺑﻪ ﻧﺤــﻮی آﮔــﺎه ﺷــﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا دل ﻓﺮﻋﻮن را ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮔﺮداﻧــﺪ‪ .‬ﭼــﺮا؟ ﺑــﻪ راﺳــﺘﯽ اﮔــﺮ ﻓﺮﻋــﻮن ﺑــﺎ ﺗﻘﺎﺿــﺎی ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون‬
‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬و آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ از ﻣﺼﺮ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷـﺪﻧﺪ‪ ،‬آﯾــﺎ اﻣﮑــﺎن اﯾـﻦ وﺟــﻮد داﺷــﺖ ﮐــﻪ ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای ﻗﺪرﺗﻤﻨــﺪ ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ؟‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻓﺮزﻧﺪان ﯾﻌﻘﻮب و ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺧﺪا ﺑــﺮای اﺟــﺮای ﻧﯿّــﺖ او ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﺑﻘــﺪری درﮔﯿــﺮ ﻣﺸــﮑﻼت‬
‫ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﯾﮫﻮّه ﺟﺰ ﻧﺎﻣﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ آن دو ﻧﻔﺮ ﭘﯿﺸﻘﺪم ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮫﺎ را از ﺑﺮدﮔــﯽ در ﻣﺼــﺮ ﻧﺠــﺎت دھﻨــﺪ‪ ،‬ﺑــﻪ‬
‫ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ از آﻧﮫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺳﺮﺷﺎن ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﺪ و آﻧﮫﺎ را ﻣﺴﺒﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽھﺎی ﺧﻮد داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺎ ﺑﺮدﮔــﯽ‬
‫در ﻣﺼﺮ ﻋﺠﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و اﯾﻦ ﻧﻮع ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ را ﺑﺮای ﺧﻮد ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻧﻘﺸــﮥ ﺧــﺪا ﺑــﺮآن ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ ﻧﺸــﺎن دھــﺪ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ آﻧﮫﺎ را از زﯾﺮ ﯾﻮغ ﻓﺮﻋﻮن رھﺎ ﺳﺎزد‪ ،‬ﻓــﺎرغ از اﯾﻨﮑــﻪ ﻧﯿــﺮوی ﻓﺮﻋــﻮن ﭼﻘــﺪر اﺳــﺖ و ﭼــﻪ اﻣﮑﺎﻧــﺎﺗﯽ در اﺧﺘﯿــﺎر دارد‪ ،‬ﺧــﺪا‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﻣﮫﯿﺞ در ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ اﺟﺮا ﮐﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﺎن ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻗــﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪه ﺧــﻮد ﺑﻔﮫﻤﺎﻧــﺪ ﮐــﻪ ھــﯿﭻ ﻧﯿﺮوﺋــﯽ ﺣﺘــﯽ ﻓﺮﻋــﻮن ﺑــﺎ ﺗﻤــﺎم ﻗــﺪرت و ﺟـﻼل و ارﺗــﺶ ﻋﻈــﯿﻤﺶ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ اﺟﺮای اراده او ﺑﺸﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﻧﻘﺸﻪھﺎی ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ازدﯾﺎد ﻧﺴﻞ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪﺷﮑﺴﺖ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺎﺑﻠﻪھﺎی ﻣﺼﺮی ﻓﺮﻣﺎن او را ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻮزادان ﭘﺴﺮ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬اطﺎﻋــﺖ ﻧﮑﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﭼــﻮن از ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬
‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ آب اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻧﻮزادان ﭘﺴﺮ در ﻣﺼﺮ ھﻢ دردی را درﻣﺎن ﻧﮑﺮد و ﻧﺴﻞ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎن رو ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﺗﻤﺎم آن ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﺎﮔﻮار و ﺳﺨﺘﯽھﺎ و ﮐﺎرھﺎی طﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ و ﺑﺮدﮔﯽ‪ ،‬ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ازدﯾﺎد ﻧﺴﻞ ﻣﯽﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎور ﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا در ﮐﺎر اﺳﺖ‪ .‬او آﻧﭽﻨﺎن در ﻗﺪرت و ﻏﺮور ﺧــﻮد ﻏــﺮق ﺷــﺪه ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺟــﺰ ﻣﺼــﺎﻟﺢ و‬
‫ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮد ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی را ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪ .‬و ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ درس ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ او ﺑﺪھﺪ و او را ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه طﻠﺒﯿﺪ‪ :‬ﺑﯿﺎ ﻓﺮﻋﻮن‪ ...‬اﯾﻦ ﮔﻮی‬
‫و اﯾﻦ ﻣﯿﺪان‪ ...‬ﺑﮕﺮد ﺗﺎ ﺑﮕﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﯿﺮوزی از آن ﺧﺪاﺳﺖ ﯾﺎ ﺗﻮ!‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﭘﺎی ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﻣﺒﺎرزه ﺧﺪا ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﻣﮫﯿﺞ در ﭘﯿﺶ دﯾﺪﮔﺎن ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣــﺮدم ﻣﺼــﺮ و ﻗـﻮم رﻧــﺞ ﮐﺸــﯿﺪه‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ .‬ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﯾﻦ دو ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﺳﻤﺞ ﯾﮫﻮدﯾﺎن را از ﺳﺮ راه ﺧــﻮد ﺑــﺮدارد وﻟــﯽ از ﮐﺜــﺮت ﺟﻤﻌﯿــﺖ‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﻣﺼﺮ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺷﻮرش ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮان ﻣﺼﺮ ھﻢ ﺑﺎ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣــﯽدادﻧــﺪ ﻓﺮﻋــﻮن را‬
‫ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ آن دو ﻧﻔﺮ ھﻢ ﺟﺎدوﮔﺮاﻧﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐــﻪ ﺑــﻪ درﺧﻮاﺳــﺖ آﻧﮫــﺎ ﺟــﻮاب ﻣﻨﻔــﯽ ﻣــﯽداد و از‬
‫ﺧﺮوج ﺳﻪ روزه ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﻣﺼﺮ ﺑﺮای ﻋﺒﺎدت و ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن در ﺻﺤﺮا‪ ،‬ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺧﺪا ﭘﯿﺮوز اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻼل ﺑﺮ ﻧﺎم ﺧﺪا ﺑﺎد‪.‬‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺶ اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰ ﺧﺪا در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ از ﻗﺪرت ﺧﺪای ﺧﻮد ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪17‬‬
‫ﺧﺪا ده ﺑﻼ ﺑﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ وارد آورد ﺗﺎ ھﻢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺮﻋﻮن را درھﻢ ﺑﺸﮑﻨﺪ و ھﻢ ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﺸﺎن دھﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن آﻣﺪه و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﻧﺪھﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮای ﺳﺘﺎﯾﺶ ﯾﮫﻮّه ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﺧــﺪا‬
‫ﺗﻤﺎم آبھﺎی ﻣﺼﺮ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ داد‪ ،‬و ھﺎرون ﻋﺼﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﯿﻞ زد و ﺗﻤﺎم ﻣﻨﺎﺑﻊ آﺑﯽ ﻣﺼﺮ از ﺟﻤﻠــﻪ آبھــﺎی‬
‫ﺗﻤﺎم ظﺮوف ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺧﻮن ﺷﺪ‪ ...‬و ﻣﺮدم ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﺑﺮای ﯾﺎﻓﺘﻦ آب ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﺎه ﮐﻨﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮان ﻣﺼﺮ ھﻢ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﻨﺸﺴﺘﻨﺪ و آﻧﮫﺎ ھﻢ آب را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﻮن ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬و ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﮫــﻢ ﻧﯿﺴــﺖ‪ ،‬آﻧﮫــﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ھﻔﺖ روز آبھﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ...‬و ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﻧﺪھﯽ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺻــﺤﺮا رﻓﺘــﻪ ﯾﮫـﻮّه را ﭘﺮﺳــﺘﺶ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﺧــﺪا‬
‫ﻣﺼﺮ را ﻏﺮق وزغ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎز ھﻢ ﻓﺮﻋﻮن ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﻧﺸﺎن داد و ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﺮد و ھﺎرون ﻋﺼﺎی ﺧﻮد را ﺑــﻪ ﻧﮫﺮھــﺎی ﻣﺼــﺮ زد‪ ،‬وزغھــﺎ ﺑﺮآﻣــﺪه و زﻣــﯿﻦ‬
‫ﻣﺼﺮ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﯿﺎﺑﺎنھﺎ‪ ،‬ﮐﻮﭼﻪھﺎ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪھﺎ‪ ،‬اطﺎقھﺎ ھﻤﻪﺟﺎ و ھﻤﻪﺟﺎ ﭘﺮ از وزغ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎدوﮔﺮان ھﻢ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﻨﺸﺴــﺘﻨﺪ و‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ از ﺧــﺪاﯾﺘﺎن ﺑﺨﻮاھﯿــﺪ اﯾــﻦ ﺑــﻼ را از ﻣــﺎ ﺑﮕﺬراﻧــﺪ‪ ،‬و ﻣــﻨﮫﻢ‬
‫اﺟﺎزه ﺧﺮوج ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﻣﺼﺮ ﻣﯽدھﻢ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﺰد ﺧﺪا دﻋﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و آن ﺑﻼ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ رﻓﻊ ﺷﺪن ﺑﻼی وزغھﺎ‪ ،‬ﻓﺮﻋﻮن ھﻢ ﻗــﻮل ﺧــﻮد را ﻓﺮاﻣــﻮش‬
‫ﮐﺮد و اﺟﺎزه ﺧﺮوج ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﻣﺼﺮ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن رﻓﺘﻪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﻧﺪھﯽ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑــﺮای ﺳــﺘﺎﯾﺶ ﯾﮫـﻮّه ﺑــﻪ ﺻــﺤﺮا ﺑﺮوﻧــﺪ‪ ،‬ﺧــﺪا‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ را دﭼﺎر ﺑﻼی ﭘﺸﻪ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪...‬‬
‫وﻟﯽ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎز ھﻢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮد‪ ،‬و ھﺎرون ﻋﺼﺎی ﺧﻮد را دراز ﮐﺮد و ﭘﺸﻪھﺎ ﭼﻮن ﻏﺒﺎر‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﻣﺼــﺮ را ﺑﺠــﺰ ﺟﻮﺷــﻦ ﮐــﻪ ﻣﮑــﺎن‬
‫ﺳﮑﻮﻧﺖ ﯾﮫﻮدﯾﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮان ﻧﯿﺰ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﻨﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﻨﺎن ﮐﺎری را اﻧﺠﺎم دھﻨﺪ وﻟﯽ اﯾــﻦ ﺑــﺎر ﻣﻮﻓــﻖ ﻧﺸــﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻌﻠﻮﻣﺸــﺎن ﺷــﺪ ﮐــﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺧﺪا در ﮐﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ او ھﺸﺪار دادﻧﺪ ﮐﻪ‪» :‬آﻗﺎی ﻓﺮﻋــﻮن‪ ،‬دﺳــﺖ ﺧــﺪا در اﯾــﻦ ﻣــﺎﺟﺮا در ﮐــﺎر‬
‫اﺳﺖ‪«.‬‬
‫اﻣﺎ ﻓﺮﻋﻮن ھﻨﻮز ھﻢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻼی ﭘﺸﻪھﺎ رﻓﻊ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن رﻓﺘﻪ و ﮔﻔﺘﻨــﺪ‪ :‬اﮔــﺮ اﺟــﺎزه ﻧــﺪھﯽ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫ﺑﺮای ﻋﺒﺎدت ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﺧﻮد ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ را دﭼﺎر ﺑﻼی ﻣﮕﺲ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎز ھﻢ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮد و ھﺎرون ﻋﺼﺎی ﺧﻮد را ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ و ﺳﺮاﺳﺮ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼــﺮ ﺑﺠــﺰ ﺟﻮﺷــﻦ ﮐــﻪ ﻣﮑــﺎن ﺳــﮑﻮﻧﺖ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻮد ﭘﻮﺷﯿﺪه از ﻣﮕﺲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﺮﻋﻮن ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪ و اﺟﺎزه داد ﮐﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮای ﭘﺮﺳﺘﺶ ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﺧﻮد ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺑﻼ رﻓــﻊ ﺷــﻮ‪.‬د‪،‬‬
‫وﻟﯽ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪت ﺳﻪ روز در ﺻﺤﺮا ﺑﺮوﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧــﺪا ﺑــﻪ ﻣــﺎ ﭼﻨــﯿﻦ ﻓﺮﻣــﺎن داده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﯾﺎد دور ﻧﺸﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ھﻢ ﺑﻪ او ﻗﻮل داد ﮐﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا دﻋﺎ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻼی ﻣﮕﺲ از ﻣﺼﺮ رﻓﻊ ﺷﻮد و ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎرﻧﯿﺰ دل ﻓﺮﻋﻮن ﺳﺨﺖ ﺷﺪ و زﯾﺮ ﻗﻮل ﺧﻮد زد و ﻗﻮم را رھﺎ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫و دﯾﮕﺮ ﺑﺎر ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن رﻓﺘﻪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﻧﺪھﯽ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮای ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺗﻤﺎم دامھﺎی ﻣﺼﺮ را ﺑﺠﺰ دامھﺎی ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ وﺑﺎی ﺳﺨﺖ ﻣﺒﺘﻼ ﮐﺮده‪ ،‬ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎز ھﻢ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﻧﺸﺎن داده‪ ،‬و روز ﺑﻌﺪ ﺧﺪا ﺑﻼﺋﯽ ﺑﺮ دامھﺎی ﻣﺼﺮﯾﺎن ﭼﻪ در ﺻﺤﺮا و ﭼــﻪ در ﺧﺎﻧــﻪ وارد آورد و ھﻤــﻪ‬
‫دامھﺎ اﻋﻢ از اﺳﺐ و اﻻغ و ﺷﺘﺮ و ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﺑﺰ ﺑﻪ وﺑﺎﺋﯽ ﺳــﺨﺖ از ﭘــﺎی درآﻣﺪﻧــﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ دامھــﺎی اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺻــﺪﻣﻪای‬
‫ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﺑﺎر ﺷﺸﻢ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن رﻓﺘﻪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﻧﺪھﯽ ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑــﺮای ﺳــﺘﺎﯾﺶ ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪا ﺧــﻮد ﺑــﻪ‬
‫ﺻﺤﺮا ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺼﺮ را دﭼﺎر ﺑﻼی دﻣﻞ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ ،‬و ﭼﻮن ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎز ھﻢ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﻧﺸـﺎن داد‪ ،‬ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون ﺑــﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا از ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﮐﻮره ﻣﺸﺘﯽ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﭘﺎﺷﯿﺪﻧﺪ و ﻏﺒﺎری ﺑﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ ﻓﺮود آﻣﺪ و ﺗﻤــﺎم اﻧﺴــﺎنھــﺎ و دامھــﺎ دﭼــﺎر‬
‫دﻣﻞھﺎی ﭼﺮﮐﯿﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ھﻨﻮز ﻓﺮﻋﻮن ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﻪ ﺑﻼی دﯾﮕﺮ ﺑﺮﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ وارد آﻣﺪ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻨﺎن ﺗﮕﺮﮔﯽ ﺑــﺮ ﻣﺼــﺮ ﺑﺎرﯾــﺪن ﮔﺮﻓــﺖ ﮐــﻪ ﺗــﺎﮐﻨﻮن ﺳــﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷــﺖ و ﺑــﻪ ھــﺮﮐﺲ و ﺑــﻪ ﻣﻮﺟــﻮدی ﮐــﻪ اﺻــﺎﺑﺖ ﻣــﯽﻧﻤــﻮد او را‬
‫ﻣﯽﮐﺸﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺼﺮﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ در ﺧﺎﻧﻪھﺎی ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ‬
‫دل ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ ﮐﺮده ﻗﻮل ﯾﮫﻮّه را ﻧﺸﻨﯿﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺿﺮﺑﺎت ﺗﮕﺮگ و رﻋﺪ و ﺑﺮق ﺣﺎﺻﻠﻪ از ﭘﺎی درآﻣﺪﻧﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮔﯿﺎھﺎن و درﺧﺘــﺎن‬
‫از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻼی ﻣﻠﺦھﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻠﺦھﺎ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ ھﺠﻮم آوردﻧﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ آﺳﻤﺎن ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ و آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﭘــﺲ از‬
‫ﺑﺎرش ﺗﮕﺮگ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺧﻮردﻧﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﺎﻧﻪھﺎ ﭘﺮ از ﻣﻠﺦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﻣﻠﺖ ﻣﺼﺮ از دﺳﺖ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ »ﺣﻀﺮت ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬اﯾﻦ ﻗﻮم را رھﺎ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ﺧﺪاﯾﺸــﺎن را ﻋﺒــﺎدت ﮐﻨﻨــﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺼﺮ دارد وﯾﺮان ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﺮﻋﻮن ﺷﺮطﯽ ﺑﺮای ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺻﻮرﺗﯽ ﻣــﯽﺗﻮاﻧﻨــﺪ ﺑﺮوﻧــﺪ ﮐــﻪ ﻓﻘــﻂ اﻓــﺮاد‬
‫ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮوﻧﺪ ﮐﻮدﮐﺎن در ﻣﺼﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺷــﺮط ﻣــﻮرد ﭘــﺬﯾﺮش ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون ﻗــﺮار ﻧﮕﺮﻓــﺖ‪ ...‬و ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﺑــﻼی‬
‫ﺗــﺎرﯾﮑﯽ ﻣﺼــﺮ ﻓــﺮا ﮔﺮﻓــﺖ و ﺳــﻪ روز ﺗﻤــﺎم‪ ،‬ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻣﺼــﺮ در ﺗــﺎرﯾﮑﯽ ﻓــﺮو رﻓــﺖ ﺑــﻪ ﺣــﺪی ﮐــﻪ ﻣــﺮدم ﯾﮑــﺪﯾﮕﺮ را ﻧﻤــﯽدﯾﺪﻧــﺪ و‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺗﮑﺎن ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﻮارد ﺧﺎﻧﻪھﺎی اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن از ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﻼھﺎ ﻣﺼﻮن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑــﺎر‬
‫ﻓﺮﻋــﻮن ﺷــﺮط ﺧــﻮد ﻣﺒﻨــﯽ ﺑــﺮ ﻧﺒــﺮدن ﮐﻮدﮐــﺎن را ﭘــﺲ ﮔﺮﻓــﺖ وﻟــﯽ ﺷــﺮط دﯾﮕــﺮی ﻗﺎﺋــﻞ ﺷــﺪ و آن اﯾﻨﮑــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑــﺪون‬
‫دامھﺎﯾﺸﺎن از ﻣﺼﺮ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺷﺮط او ﻣﻮرد ﭘﺬﯾﺮش ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺖ و اﯾﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐــﻪ آﺧــﺮﯾﻦ ﺑــﻼ ﺑــﺮ‬
‫ﻣﺼﺮ وارد آﻣﺪه و ﻓﺮﻋﻮن ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺎن ﺑﻼﺋﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺼﺮ آورم ﮐﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﺗﻤﺎم ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﺑــﺎ دامھــﺎ و اﻣﻮاﻟﺸــﺎن از ﻣﺼــﺮ‬
‫اﺧﺮاج ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪھﯽ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﻣﺼﺮ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ دﺳــﺖ ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺧﻮاھﺪ اﻓﺮاﺷﺖ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎن ﻣﺼﺮ اﻋﻢ از اﻧﺴﺎن و ﺑﮫﺎﯾﻢ ﺧﻮاھﻨﺪ ﻣﺮد‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖزادﮔــﺎن اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬
‫ﻟﻄﻤﻪای وارد ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ اﺧﻄﺎر ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﺟﻮاب رد ﺷــﻨﯿﺪ ﺧﺸــﻤﻨﺎک از ﻧــﺰد ﻓﺮﻋــﻮن ﺑﯿــﺮون آﻣــﺪ‪ .‬اﻣــﺎ ﺧــﺪا ﺑــﻪ او ﮔﻔــﺖ‪:‬‬
‫»ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﮔﻮش ﻧﺨﻮاھﺪ داد‪ ،‬ﺗﺎ آﯾﺎت ﻣﻦ در ﻣﺼﺮ زﯾﺎد ﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﮐﻮﺗﺎه زﻣﺎﻧﯽ آراﻣــﺶ ﺑــﺮ ﻣﺼــﺮ ﺣــﺎﮐﻢ ﺷــﺪ‪ ،‬ﺳــﮑﻮﺗﯽ وﺣﺸــﺘﻨﺎک‪ ،‬آراﻣــﺶ ﻗﺒــﻞ از طﻮﻓــﺎن‪ ...‬ﻣﺼــﺮﯾﺎن ﺑــﻪ ﮐــﺎر ﺧــﻮد ﻣﺸــﻐﻮل و‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن ﮐﻨﺪن ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل‪ ...‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺧﻄﺎب ﮐﺮده ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﻣﺎه ﺑﺮای ﺷــﻤﺎ‬
‫اوﻟﯿﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در دھﻢ اﯾﻦ ﻣﺎه ھﺮ ﺧــﺎﻧﻮار اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ ﯾــﮏ ﺑـﺮّه ﯾــﺎ ﺑﺰﻏﺎﻟــﻪ ﻧﺮﯾﻨــﻪ ﺑــﯽﻋﯿــﺐ و ﯾﮑﺴــﺎﻟﻪ ﺗﮫﯿــﻪ ﮐــﺮده و ﺗــﺎ‬
‫ﭼﮫﺎردھﻢ ﻣﺎه ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ و در ﻋﺼﺮ روز ﭼﮫﺎردھﻢ آن را ذﺑﺢ ﮐﻨﻨــﺪ و ﺧــﻮن آن را ﺑــﺮ دو طــﺮف ﺧﺎﻧــﻪ ﺧــﻮد ﺑﭙﺎﺷــﻨﺪ و ﮔﻮﺷــﺘﺶ را‬
‫ﺑﺮﯾﺎن ﮐﺮده ﺑﺎ ﻧﺎن ﻓﻄﯿﺮ ﺑﺨﻮرﻧﺪ و ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ از آن ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ و ھﺮآﻧﭽﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬در آﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﻮد‪ ...‬ﻣﻦ در آن‬
‫ﺷــﺐ از زﻣــﯿﻦ ﻣﺼــﺮ ﻋﺒــﻮر ﺧــﻮاھﻢ ﮐــﺮد و ھﻤــﮥ ﻧﺨﺴــﺖزادﮔــﺎن زﻣــﯿﻦ ﻣﺼــﺮ را اﻋــﻢ از اﻧﺴــﺎن و ﺑﮫــﺎﯾﻢ ﺧــﻮاھﻢ ﮐﺸــﺖ‪ ...‬اﻣــﺎ‬
‫ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎن ﺧﺎﻧﻪھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮدر آن ﺧﻮن ﭘﺎﺷﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﻧﺨﻮاھﻨﺪ ﺷــﺪ‪ .‬آن روز را ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﻋﯿــﺪ ﻓﻄﯿـﺮ ﺑــﻪ‬
‫ﯾﺎدﮔﺎری ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ از ﻧﺴﻞ ﻧﮕﺎه دارﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون ﻓﺮﻣــﺎن ﺧــﺪا را ﺑــﺎ ﻣﺸــﺎﯾﺦ و ﺳــﺮان ﻗﺒﺎﯾــﻞ اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ در ﻣﯿــﺎن ﻧﮫــﺎده و آﻧــﺎن ﻧﯿــﺰ ﻓﺮﻣــﺎن ﺧــﺪا را ﺑــﻪ ﺗﻤــﺎﻣﯽ‬
‫ﺧﺎﻧﻮارھﺎی اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ اﻋﻼم ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ روز ﭼﮫﺎردھﻢ ﻣﺎه اول ﺗﺤﺮﮐﺎﺗﯽ در ﺧﺎﻧﻮادهھﺎی اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ و ﺟﺸــﻦ ﻣــﯽﮔﺮﻓﺘﻨــﺪ و‬
‫ﻣﺼﺮﯾﺎن ﻧﺎظﺮ ﺟﺸﻦھﺎی آﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺻﺒﺢ روز ﭘﺎﻧﺰدھﻢ‪ ...‬ﺷﯿﻮن و ﻓﻐﺎن از ﺗﮏ ﺗﮏ ﺧﺎﻧﻮادهھﺎی ﻣﺼﺮی ﺑﺮﭘﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ھﺮ ﺧﺎﻧﻮادهای ﻧﺨﺴــﺖزاده ﺧــﻮد را اﻋــﻢ‬
‫از اﻧﺴﺎن و ﺣﯿﻮان از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻓﺮﻋﻮن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺪرت ﻻﯾﺰال ﺧﺪا ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪ و ﻓﺮﻣﺎن اﺧﺮاج دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن را ﺻﺎدر ﮐﺮد و ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ در زﯾﺮ ﻧﺎﻟــﻪ‬
‫و ﺷﯿﻮن اھﺎﻟﯽ ﻣﺼﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ھﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﺼﺮ اﺧﺮاج ﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺧﺪا ﭘﯿﺮوز ﺷﺪ و ﻓﺮﻋﻮن ﻣﻐﻠﻮب ﮔﺮدﯾﺪ‪..‬‬
‫در ظﺎھﺮ اﻣﺮ ﻣﺠﺎزات ﺳﺨﺖ و ظﺎﻟﻤﺎﻧﻪای اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﮫﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﯿﺎی ﮐﻔﺮ و ﺑﯿــﺪﯾﻨﯽ ﺑــﺮای ﻧﺠــﺎت ﺑﺸــﺮﯾﺖ ﭘﺮداﺧــﺖ‪...‬‬
‫ﺑﺮۀ ﻋﯿﺪ ﻓﻄﯿﺮ ﯾﺎ ﻓﺼﺢ ﮐﻪ ﺧﻮن آن ﺑﺮ ﺳﺮدر ﺧﺎﻧﻪھﺎی اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺿﺎﻣﻦ ﻧﺠﺎت ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻨﮏ در ﻗﺎﻟﺐ ﺧﻮن ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴــﯿﺢ ﺿــﺎﻣﻦ‬
‫ﻧﺠﺎت ھﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ آن را ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮد‪ ،‬داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪18‬‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭘﺲ از ‪ 430‬ﺳﺎل اﻗﺎﻣﺖ در ﻣﺼﺮ‪ ،‬از ﻣﺼﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و اﯾﻦ روز ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﯿﺪ ﻓﺼﺢ ﻗﺮنھﺎ اﺳﺖ در ﻣﯿــﺎن ﻗــﻮم‬
‫اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮﺣﻠﮥ ﺟﺪﯾﺪی در ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ آﻏﺎز ﺷﺪ‪ ،‬روزی ﮐﻪ آﻧﻘﺪر ﻣﮫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﭼــﻮن »ﻋﻼﻣﺘــﯽ ﺑﺮدﺳــﺖ و ﻋﺼــﺎﺑﻪای در‬
‫ﻣﯿﺎن ﭼﺸﻤﺎن« در ﻧﻈﺮ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ ﻗﻮت دﺳﺖ از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺷﺸﺼﺪ ھﺰار ﻣﺮد ﺳﻮای اطﻔﺎل و زﻧﺎن ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺪود دو ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺎزم ﮐﺠﺎ ﺷــﺪﻧﺪ؟‬
‫آﻧﮫﺎ راه ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ را ﮐﻪ ﻣﻨﺘﮫﯽ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﻣﯽﺷﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و اﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳــﺖ ﺧــﺪا ﺑــﻮد‪ ،‬ﭼــﻮن ﺑــﯿﻢ آن ﻣــﯽرﻓــﺖ ﮐــﻪ‬
‫ﻓﻠﺴﻄﯿﻨﯿﺎن ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻨﺪ و آﻧﮫﺎ از ﺗﺮس ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬راھﻨﻤﺎی اﯾﻦ ﮔﺮوه در روز و ﺷﺐ ﺧﻮ ِد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ در روز ﺑــﻪ‬
‫ﺻﻮرت ﺳﺘﻮﻧﯽ از اﺑﺮ و در ﺷﺐ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺳﺘﻮﻧﯽ از آﺗﺶ راه ﻣﯽﭘﯿﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮآن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮدۀ دﯾﮕﺮی از ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ و ﻣﺼﺮﯾﺎن ﻧﺸﺎن دھﺪ‪ .‬از آن ﺳﻮ ﻓﺮﻋﻮن ﮐﻪ ﮐﺸﻮرش ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﻼھﺎی ﻓﺮاوﻧــﯽ ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪،‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ھﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺪه زھﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮ آن ﻗﻮم ﺑﺮﯾﺰد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﻗــﻮم از راھﭙﯿﻤــﺎﯾﯽ در ﺑﯿــﺎن‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه و ﺗﻮان ﺟﻨﮕﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪھﻨﺪ و ﺑﺮ آﻧﮫﺎ ﺑﺘﺎزد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ ﺷﺸﺼﺪ اراﺑــﻪ ﻣﻤﻠــﻮ از ﺳــﺮﺑﺎزان ﻣﺴــﻠﺢ دورادور‬
‫ﺑــﻪ ﺗﻌﻘﯿــﺐ اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﭘﺮداﺧــﺖ‪ .‬اردوی اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﮐــﻪ ﺑــﺎ ھــﺪاﯾﺖ ﺧــﺪا ﺑــﻪ ﮐﻨــﺎر درﯾــﺎ رﺳــﯿﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﺳﺮﮔﺸــﺘﻪ و ﻣﺒﮫــﻮت‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ از درﯾﺎ ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻨﮫﺎ راه ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﮔﺬر از درﯾﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ھﻤﯿﻦ طﻮر ﮐﻪ ﻗﻮم در ﮐﻨﺎر درﯾﺎ اردو زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از دور ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی آﻧﮫﺎ ﻣــﯽﺗﺎزﻧــﺪ‪ .‬ﺗﺮﺳــﯽ ﻋﻈــﯿﻢ‬
‫ﻗﻮم را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺪهای از ﺧﺪا ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻋﺪۀ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺮ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ھﺠﻮم آوردﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ »آﯾــﺎ در ﻣﺼــﺮ‬
‫ﻗﺒﺮھﺎ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻪای ﺗﺎ در ﺻﺤﺮا ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﮐﺮدی ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردی؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎ در ﻣﺼــﺮ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ ﮐﺎری ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش و ﺑﮕﺬار ھﻤﭽﻨﺎن ﻣﺼﺮﯾﺎن را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﺮ در ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﮫﺘــﺮ ﺑــﻮد ﺗــﺎ اﯾﻨﮑــﻪ در‬
‫اﯾﻦ ﺻﺤﺮا ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮدﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب‪ ،‬وظﯿﻔﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رھﺒﺮ ﻗﻮم و ﭘﯿﺸــﺎھﻨﮓ اﯾــﻦ ﮔــﺮوه ﻣﮫــﺎﺟﺮ ﭼــﻪ ﺑــﻮد؟ ﻗــﺪر ﻣﺴــﻠﻢ اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﻮم را ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎورده اﺳﺖ ﮐﻪ آﻧﮫﺎ را ددر ﺻﺤﺮا ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﺼﺮﯾﺎن ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ ﻓﺮﺟــﺎم آن‬
‫ھﻤﻪ ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮاﻧﺎی ﺧﻮد اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﺨﻮاھــﺪ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﻣﺼــﺮﯾﺎن ﻧــﺎﺑﻮد ﺷــﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﮐﺎری ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ .‬وﻟــﯽ ﭼــﻪ ﮐــﺎری؟ اﯾــﻦ را ﻧﻤــﯽداﻧﺴــﺖ‪ ،‬و ﻓﻘــﻂ ﺗﻮاﻧﺴــﺖ در ﺟــﻮاب ﻓﺮﯾﺎدھــﺎی‬
‫اﻋﺘﺮاض ﻗﻮم ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ﻣﺘﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ و ﻧﺠﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ‪ .‬اﻣﺮوز ﺧﺪا ﮐﺎری ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ دﯾﮕــﺮ اﯾــﻦ ﻣﺼــﺮﯾﻼن را ﺗــﺎ اﺑــﺪ‬
‫ﻧﺒﯿﻨﯿﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد و ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﺎظﺮ ﺑﺮ ھﻤﮥ اﺣﻮال اﺳﺖ‪ ،‬آن وﺿﻌﯿﺖ را ﻣﯽدﯾﺪ و ﻓﺮﯾﺎد آن اﻋﺘﺮاضھﺎ و اﺳﺘﻐﺎﺛﻪھﺎ را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎدهاﯾﺪ؟ راه ﺑﯿﻔﺘﯿﺪ‪ ،‬اﻻن ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪ .‬ھﻤﯿﻨﮑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ »آﺧــﺮ ﺧﺪاوﻧــﺪا‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧــﻪ‬
‫راه ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻪ ﻗﺎﯾﻖ دارﯾﻢ و ﻧﻪ ﮐﺸﺘﯽ‪ ،‬ھﻤﮥ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﮔﺮان ﻗﺎﺑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ «...‬ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻋﺼــﺎی ﺧــﻮد را ﺑــﻪ ﺳــﻮی‬
‫درﯾﺎ دراز ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺎ آبھﺎ از ھﻢ ﮔﺸﻮده ﺷﻮﻧﺪ و راھﯽ در ﮐﻒ درﯾﺎ ﺑﺮای ﻗﻮم ﻣﮫﯿﺎ ﺷﻮد و از آن ﻋﺒﻮور ﮐﻨﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﺗﺠﺴﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎﺷﮑﻮھﯽ اﺳﺖ‪ ...‬ﻋﺼﺎی ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺳﻮی درﯾﺎ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد و در ﯾﺎ ﭼــﻮن ﮐﺘــﺎﺑﯽ ﮐــﻪ از ھــﻢ‬
‫ﮔﺸﻮده ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﺸﻮده ﻣﯽﺷﻮد و راه ﺧﺸﮏ و ھﻤﻮاری ﺑﺎ دﯾﻮارهھﺎی آب‪ ،‬ﺑــﺮای ﻋﺒــﻮر ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ آﻣــﺎده ﻣــﯽﺷــﻮد‪ ...‬ﻗــﻮم‬
‫ھﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽروﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺶ روﯾﺸﺎن آبھﺎ از ھﻢ ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻟﺸــﮑﺮ ﻓﺮﻋــﻮن ھــﻢ وارد ﻣﻌﺮﮐــﻪ ﻣــﯽﺷــﻮﻧﺪ‪ ...‬ﺗﻨﮫــﺎ‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺪﻧﻈﺮ آن ﻟﺸﮑﺮ اﻧﺘﻘﺎمﺟﻮ ﺑﻮده اﺳﺖ دﺳﺖﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ و ﻗﺘﻞ ﻋﺎم آﻧﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ...‬آﯾﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺴــﯽ از‬
‫راﻧﻨﺪﮔﺎن اراﺑﻪھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ر ا ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻄــﻮر اﯾــﻦ درﯾــﺎ از ھــﻢ ﮔﺸــﻮده ﺷــﺪه‬
‫اﺳﺖ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ھﺮﭼﻪ ھﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ ﺧﺪای ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻣﻌﺠﺰهای ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ...‬وﻟــﯽ اﻋﺠــﺎز او ﺑــﻪ ﻧﻔــﻊ‬
‫ﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ...‬اﮔﺮ آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﻮار ﻣــﯽﺷــﺪﻧﺪ ﻣــﺎ ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﻣــﯽﺗﻮاﻧﺴــﺘﯿﻢ ﺗﻌﻘﯿﺒﺸــﺎن ﮐﻨــﯿﻢ‪ ...‬ﺣــﺎل راه ﮔﺸــﻮده ﺷــﺪه و‬
‫اﺳﺒﺎن و اراﺑﻪھﺎی ﻣﺎ ﺗﯿﺰرو ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ زودی آﻧﮫﺎ را در ﮐﻒ درﯾﺎ ﻣﯽﮐﺸﯿﻢ و ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ‪ ...‬وﻟــﯽ اﯾﻨﻄــﻮر ﻧﺸــﺪ‪ ،‬ﺗﻤــﺎﻣﯽ‬
‫ﻟﺸﮕﺮﯾﺎن ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻓﺮﻋﻮن وارد درﯾﺎ ﺷﺪه و از راھﯽ ﮐﻪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭘﺮداﺧﺘﻨــﺪ‪ ،‬وﻗﺘــﯽ آﺧــﺮﯾﻦ‬
‫ﻧﻔﺮ از ﻟﺸﮑﺮﯾﺎن ﻣﺼﺮ وارد درﯾﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و ﻋﺼﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮی آبھﺎی از ھﻢ ﮔﺸﻮده دراز ﮐــﺮد‪...‬‬
‫و دو دﯾﻮارۀ ﻋﻤﻮدی آب ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺳﺮرﯾﺰ ﺷﺪﻧﺪ و درﯾﺎ ﺑــﻪ ﺣﺎﻟــﺖ اول ﺑﺮﮔﺸــﺖ و ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻟﺸــﮑﺮﯾﺎن ﻓﺮﻋــﻮن در اﻋﻤــﺎق درﯾــﺎ ﻏــﺮق‬
 ‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮔﻮﯾﺎﺗﺮی از اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ رﺳﻢ ﮐﻨﯿﻢ‪ :‬اﺗﻮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن درﯾﺎ ﻣﯽﮔﺬرد‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﻮارھﺎی ﺑﻠﻨــﺪی از آب‪ ،‬آﮐﻮارﯾــﻮﻣﯽ ﺑــﺪون‬
‫ھﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺿﺨﯿﻤﯽ در طﺮﻓﯿﻦ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﺮدی اﻧﮕﺸﺖ ﺑــﻪ آب ﻓــﺮو ﻣــﯽرﻓــﺖ‪ ...‬ﻣﻮﺟــﻮدات درﯾــﺎﺋﯽ‬
‫ﻓﺮاواﻧﯽ در دو ﺳﻮی اﯾﻦ آﮐﻮارﯾﻮم ﮐﻪ ﺳﺘﻮن ﻋﻤﻮدی آب ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮥ دﯾﻮاری ﻏﯿﺮﻗﺎﺑــﻞ ﻋﺒــﻮر ﺷــﺪه اﺳــﺖ‪ ...‬ﮐــﺎرواﻧﯽ در‬
‫راه ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺠﮫﯿﺰات‪ ،‬وﺳﺎﯾﻞ‪ ،‬ﮔﺎریھﺎ‪ ،‬دامھﺎ‪ ،‬ﺑﭽﻪھﺎ‪ ...‬زﻧﺎن و ﻣﺮدان‪ ...‬ﺑﭽﻪھﺎ ﺑﺎ ﺧﻨــﺪهھــﺎی ﺷــﺎدی در ﻣﯿــﺎن اﯾــﻦ دو آﺑﺸــﺎر‬
‫ﻋﻤﻮدی ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪ ...‬ﻣﺮدان ﺗﺮﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ دﯾﻮارهھﺎ دوﺧﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﻓﺮو رﯾﺰﻧﺪ‪ ...‬زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ھﺮاس ﮐﻮدﮐــﺎن ﺧــﻮد را‬
‫در آﻏﻮش ﻓﺸﺮدهاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﺮ ﮐﻒ درﯾﺎ ﮔﺎم ﻧﮫــﺎدهاﻧــﺪ‪ ...‬ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون ﭼــﻮن ﮐــﻮھﯽ اﺳــﺘﻮار ﭘﯿﺸــﺎﭘﯿﺶ ﻣــﯽروﻧــﺪ و ﺑــﺎ‬
‫ﻋﺼﺎﺋﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬آب را از ھﻢ ﻣﯽﺷﮑﺎﻓﻨﺪ و راه را ﺑﺎز ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ ...‬و ﺷــﺎﯾﺪ ھــﻢ از ھﻤــﺎن اﺑﺘــﺪا درﯾــﺎ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﺳــﺎﺣﻞ‬
‫ﻣﻘﺼﺪ از ھﻢ ﮔﺸﻮده ﺷﺪه اﺳﺖ و دورﻧﻤﺎی اﯾﻦ اﺗﻮﺑﺎن اﮐﻮارﯾﻮﻣﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺪﯾﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم در ﺑﮫﺖ و ﻧﺎﺑﺎوری ﮔﺎم ﺑﺮ ﻣﯽدارﻧﺪ ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪ؟ ﺑﺎورﮐﺮدﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﯿﺰھــﺎﺋﯽ ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ‬
‫آﻧﮫﻤــﻪ ﺧﻮﻧﺴــﺮد ﺑــﻮد‪ .‬وای ﮐــﻪ ﭼــﻪ ﮐﺎﺑﻮﺳــﯽ را ﭘﺸــﺖ ﺳــﺮ ﮔﺬاﺷــﺘﯿﻢ‪ ...‬ﻣــﺮگ را ﺑــﻪ ﭼﺸــﻤﺎن ﺧــﻮد دﯾــﺪﯾﻢ‪ ...‬ﮐﻮدﮐﺎﻧﻤــﺎن‪...‬‬
‫زﻧﺎﻧﻤﺎن‪ ...‬ﻧﻪ راه ﭘﺲ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ راه ﭘﯿﺶ‪ ...‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻟﺸﮑﺮ ﺧﻮﻧﺨﻮار ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻮد و ﭘﯿﺶ رو درﯾﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴــﺘﯿﻢ از آن‬
‫ﺑﮕﺬرﯾﻢ‪ ...‬ﻧﺎﮔﮫﺎن ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﻮه ﺑﻮد ﮔﺸﻮده ﺷﺪن درﯾﺎی ﮐﻒآﻟﻮد‪ ،‬ﮐﻒھﺎ ﺑﺮھﻢ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ و از ھﺮ ﺳــﻮ ﺑــﻪ ﻋﻘــﺐ‬
‫راﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ...‬و ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻣﺎن داد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﯿﺶ‪ ...‬ﺑﻪ ﭘﯿﺶ؟ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺟﺮﺋﺘﯽ؟ ﻣﻦ ﻧﻪ‪ ...‬اول ﺗﻮ‪ ...‬ﻧﻪ اول ﺗﻮ‪ ...‬ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﮔــﺎم اول‬
‫را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻧﮫﺎدﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ھﺮﮔﺰ ﺑﺴﺘﺮ درﯾﺎﺋﯽ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺸﮏ و ھﻤﻮار! ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون روح ﺟﺴﺎرت و ﺟــﺮأت را در ﻗــﻮم‬
‫دﻣﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ! ﺑﯽھﯿﭻ ﺗﺮدﯾﺪی ﮔﺎم اول را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﻓﺮﻣﺎن ﭘﯿﺸﺮوی دادﻧﺪ‪ ...‬ﭼﻪ اﻣﻨﯿﺘﯽ در ﻋﺼﺎی ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻮد؟!‬
‫آﯾﺎ ﻣﻮﺳﯽ ھﻢ ﭼﻮن ﻣﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻧﻪ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ! آﻧﭽﻪ ﮐﻪ او را وا داﺷﺖ ﮐﻪ آن ﺑﯿﺎﻧﺎت ﺗﺴﻠﯽ ﺑﺨﺶ را ﺑــﺮ زﺑــﺎن آورد‪...‬‬
‫اﯾﻤﺎن ﺳﺘﺮﮔﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﮕﺮ از ﻣﻮﺳــﯽ ﺟــﺰ اﯾــﻦ اﻧﺘﻈــﺎر ﻣــﯽرﻓــﺖ؟ ﭘــﺎﯾﻤﺮدی او در ﺑﯿــﺮون اوردن ﻣــﺎ از ﻣﺼــﺮ‪ ،‬ﺗﻤــﺎم ﻣﺼــﺮﯾﺎن را ﺑــﻪ‬
‫وﺣﺸﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ّ‬
‫ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻓﺮﻋﻮن ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﮫﻤﻪ آﯾﺎت را از ﯾﮫﻮه دﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸــﺪ ﺑــﻪ ﺳــﺨﻨﺎن ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون ﮔــﻮش‬
‫دھﺪ‪ ...‬ﭼﺮا ﻣﺮدم ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﻧﺸﻮرﯾﺪﻧﺪ؟ ﭼﺮا ﻣﺮدم ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻓﺮﯾﺎد ﻧﺰدﻧﺪ‪ :‬ﺑﺲ ﮐﻦ ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﺠــﺎ ﻣــﯽﺧــﻮاھﯽ ﭘــﯿﺶ‬
‫ﺑﺮوی‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﺠﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‪ ...‬از وﺣﺸﺖ آبھﺎی ﺧﻮﻧﯿﻦ رھﺎ ﻧﺸﺪه دﭼﺎر وزغھﺎ ﺷــﺪﯾﻢ‪ ،‬از ﻣﺼـﯿﺒﺖ وزغھــﺎ ﻧﺮﻣﯿــﺪه‬
‫دﭼﺎر ﭘﺸﻪھﺎ و ﻣﻠﺦھﺎ ﺷﺪﯾﻢ از آﻧﮫﺎ ﻧﯿﺎﺳﻮده دﭼﺎر دﻣﻞھﺎی ﭼﺮﮐﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ‪ ...‬ھﻤﯿﻦ را ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺟﻨــﺎب ﻓﺮﻋــﻮن‪ ...‬ھﻤــﯿﻦ‬
‫را ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻤﺎم ﻣﺼﺮﯾﺎن ﻋﺰادار ﺷﻮﻧﺪ‪ ...‬ھﻤﯿﻦ را ﻣﯽﺧﻮاﺳــﺘﯽ ﮐــﻪ ﺗﻤــﺎم ﻣﺼــﺮﯾﺎن ﺑــﻼزده ﻧــﺎظﺮ ﯾﮫﻮدﯾــﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻪ رﯾﺶ آﻧﮫﺎ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ھﻤﮥ ﻣﺼﺮﯾﺎن ﻣﺎﺗﻢ ﺳــﺮ دادهاﻧــﺪ‪ ،‬ﯾﮫﻮدﯾــﺎن ﮐﻮدﮐــﺎن‬
‫ﺧﻮد را در آﻏﻮش ﺑﻔﺸﺎرﻧﺪ‪ ...‬وای ﺑﺮﺗﻮ ای ﻓﺮﻋﻮن‪ ...‬وای ﺑﺮ ﺗﻮ‪...‬‬
‫ﻣﮕﺮ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ از ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ؟ ﺟﺰ ﯾﮏ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺳﻪ روزه‪ ،‬ﯾﮏ ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ ﺳﻪ روزه‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺮوﻧــﺪ ﺗﻔﺮﯾﺤــﯽ ﮐﻨﻨــﺪ و‬
‫ﻋﺒﺎدﺗﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﯿّﺖ دﯾﮕﺮی داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ھﺪﻓﺸﺎن را ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪ ...‬وﻗﺘﯽ ﻓﺮﻋﻮن ﺑــﺎ ﺧــﺮوج ﺳــﻪ‬
‫روزه ﻗﻮم از ﻣﺼﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻮچ ھﻤﯿﺸﮕﯽ ﻗﻮم ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد؟ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون دروغ ﻧﻤــﯽﮔﻔﺘﻨــﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﭼﻪ ﺑﺪ ﺷﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ! ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ ﮐﻮر و ﮔﻮﺷــﮫﺎﯾﻤﺎن ﮐــﺮ ﺷــﺪه ﺑــﻮد و ﺑــﻪ‬
‫وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد و ﺑﺮدﮔــﯽ ﻋــﺎدت ﮐــﺮده ﺑــﻮدﯾﻢ‪ ...‬ﭼﮫﺎرﺻــﺪ ﺳــﺎل ﭘــﺪران ﻣــﺎ در اﯾــﻦ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻧﺸــﻮ و ﻧﻤــﺎ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧــﻪ و ﮐﺎﺷــﺎﻧﻪ‬
‫داﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻧﺎن ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﯿﺮی داﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ زور ﺑﺎزوی ﺧﻮد ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ...‬ﭼﻪ ﺑﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ دل اﯾــﻦ دو‬
‫ﻧﻔﺮ ﻣﺮد ﺧﺪا را ﺷﮑﺴﺘﯿﻢ! وای ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ‪ ،‬وﻗﺘﯽ اردوی ﻣﺼــﺮ را از دور دﯾــﺪﯾﻢ ﻧﺰدﯾــﮏ ﺑــﻮد ﺑــﺎ دﺳــﺘﺎن ﺧــﻮد ﻣﻮﺳــﯽ و‬
‫ھﺎرون را ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﺳﺨﻨﺎن دﻟﻨﺸﯿﻦ او آﻧﭽﻨﺎن ﺗﺴﻼﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ داد ﮐﻪ آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺑﺎز ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﻓﯿﻠﺘﺮ آن ھﻤﻪ ﺑﻼﯾﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ و از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮ از آن ھﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻧﺠــﺎم دھــﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ...‬ﺧﺪاد ﺧﻮدش ﺑﺮای ﻣﺎ ﺟﻨﮕﯿﺪ‪ ...‬آن اﺑﺮ ﮔﺬران در ﭘﯿﺶ روﯾﻤﺎن ﮐﻪ راه را ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻋﺠﺎز ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬آن ﺳــﺘﻮن آﺗــﺶ ﮐــﻪ‬
‫ﺷﺐھﺎی ﺻﺤﺮاﺋﯽ ﻣﺎ را ﻧﻮر ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬اﻋﺠﺎز ﯾﮫﻮّه اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻼل ﺑﺮ ﯾﮫﻮّه‪ ...‬ﺟﻼل ﺑﺮ ﯾﮫﻮّه‪.‬‬
‫و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﻗﻮم از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪۀ او ﻣﻮﺳﯽ اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ‪«.‬‬
‫راﺳﺘﯽ اﯾﻦ ﻗﻮم ﻗﺒﻞ از ﺧﺮوج از ﻣﺼﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪...‬؟‬
‫آﯾﺎ ﺑﺴﯿﺎر آدمھﺎﺋﯽ ﻣﺬھﺒﯽ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﮐﻨﯿﺴﻪ رﻓﺘﻨﺸﺎن ﺗــﺮک ﻧﻤــﯽﺷــﺪ؟ ﻣﺮدﻣــﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮﻧــﻪ در ﻣﯿــﺎن ﻣﺼــﺮ ﺑﻮدﻧــﺪ؟ ﺧﯿــﺮ! آﻧﮫــﺎ ﻧﯿــﺰ‬
‫اﻧﺴﺎنھﺎی ﻋﺎدی ﺑﻮدﻧﺪ و ھﯿﭻ ﻣﺰﯾّﺘﯽ ﺑﺮدﯾﮕﺮان ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﺮی ﺑﺎورھﺎﺋﯽ ﮐﻪ از ﭘﺪران ﺧــﻮد آﻣﻮﺧﺘــﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ ﺧــﺪاﺋﯽ ﺑــﻪ‬
‫ﻧﺎم »ﯾﮫﻮّه« را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﮐﻢرﻧــﮓ ﻣــﯽﺷــﺪ و در ﺑﺘﭙﺮﺳــﺘﯽ راﯾــﺞ دوران ﺗﺤﻠﯿــﻞ ﻣــﯽرﻓــﺖ ‪ ...‬ﺗﺎرﯾﺨﭽــﻪ ﻣﮑﺘــﻮب‬
‫آﻧﺎن‪ ...‬اﮔﺮ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺗﺎرﯾﺨﭽﻪای ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ از اﯾﻦ »ﯾﮫﻮّه« و ﻋﻈﻤﺖ او ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﻦھﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ...‬وﻟﯽ ھﻨــﻮز ﺑــﻪ ﭼﺸــﻢ ﺧــﻮد‬
‫ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ زﻣﺎن ﻗﻮم ﺧﺪاﺋﯿﻢ‪ ...‬ﻣﺮدم ﺧﺪاﺋﯿﻢ‪ ...‬زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﻣﺪﻟﯽ اﺳﺖ از زﻧــﺪﮔﯽ ﯾﮫﻮدﯾــﺎن ﻣﺼــﺮ‪ ...‬ﻣــﺎ از ﺧــﺪا‬
‫زﯾﺎد ﺷﻨﯿﺪهاﯾﻢ‪ ...‬وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪهاﯾﻢ‪ ...‬آﻧﭽﻪ ﮐﻪ از ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﯿﻢ‪ ...‬در ﺧــﻼل اوراق ﮐــﻼم اوﺳــﺖ‪ ...‬وﻋــﺪهھــﺎی ﻋﻈﯿﻤــﯽ در‬
‫ﭘﯿﺶ روی ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ...‬وﻋﺪهھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺗﺤﻘﻖ ﻧﯿﺎﺑﻨﺪ‪ ...‬ﺑﺎ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﺪان ﻣﯽاﻧﺪﯾﺸﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻮن آن ﻗﻮم در ﻣﯿﺎن ﻣﺼﺮ‪ ،‬در ﻣﺼﺮی ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﮫﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﻣﺎ را ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن اﺣﺎطﻪ ﮐــﺮدهاﻧــﺪ‬
‫‪ ...‬زرق و ﺑﺮق ﻣﺎدﯾﺎت ﭼﺸﻤﺎن ھﻤﻪ را ﮐﻮر ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﻏﺮﯾﺒﯿﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﻮد ﻧﻤﯽداﻧــﯿﻢ‪ ...‬آﯾــﺎ ﺧــﺪا ﺑــﺮای ﻗــﻮم‬
‫ﺧﻮد در اﯾﻦ روزﮔﺎر ﺷﻤﻪای از ﻗﺪرت ﻻﯾﺰال ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﺧﻮاھﺪ داد؟ ﻧﻤﯽداﻧــﯿﻢ! وﻟــﯽ ﻗﻄﻌــﺎً اﮔــﺮ ﭼﻨــﯿﻦ ﺷــﻮد آﻧﮕــﺎه ﭼﺸــﻢ و‬
‫ﮔﻮش ﻣﺎ ﺑﺎز ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ و ﭼﻮن آن ﻣﺼﺮﯾﺎن از ﺗﻪ دل ﻋﻈﻤﺖ و ﮐﺒﺮﯾﺎﺋﯽ او را اﻋﺘﺮاف و اﻗﺮار ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد‪ ...‬وﻟﯽ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣــﺎل‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪه اﯾﻤﺎن آورﻧﺪ‪...‬‬
 ‫‪19‬‬
‫اردوی اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻗﺒﻠﯽ ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای ﺧــﻮد‪ ...‬ﭘــﺲ از رھــﺎﺋﯽ از ﻣﺼـﺮ‪ ...‬ﭘــﺲ از رھــﺎﺋﯽ ﺑــﺎ ﺗﻤــﺎم آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ در اﺧﺘﯿــﺎر‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺑﯽآﻧﮑﻪ از آﻧﮫﻤﻪ ﺑﻼﯾﺎی ﺧﻮﻓﻨﺎک اﻧﺪک آﺳﯿﺒﯽ دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ...‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎن ﺧــﻮد را از دﺳــﺖ داده ﺑﺎﺷــﻨﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ از رھﺎﺋﯽ از آن ﻟﺸﮑﺮ ﺧﻮﻧﺨﻮاری ﮐﻪ درﺻﺪد ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدن آﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬و ﭘــﺲ از ﮔــﺬر از ﮐــﻒ درﯾــﺎ‪ ...‬ﺳــﺮودی ﺑــﺮ زﺑﺎﻧﺸــﺎن‬
‫ﺟﺎری ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ روح ﺳﺘﺎﯾﺶﮔﺮ آﻧﺎن و ﺷﻨﺎﺧﺖ واﻗﻌﯽ آﻧﺎن از ﯾﮫﻮّه ﺑﻮد‪ .‬آن دﺳﺘﮥ ُﮐﺮ دو ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻧﻔﺮی‪ ،‬ﯾﮑﺼﺪا آﻧﭽﻪ را ﮐــﻪ‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬
‫ﯾﮫﻮّه را ﺳﺮود ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻼل ﻣﻈﻔﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫اﺳﺐ و ﺳﻮارش را ﺑﻪ درﯾﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮت و ﺗﺴﺒﯿﺢ ﻣﻦ اﺳﺖ و او ﻧﺠﺎت ﻣﻦ ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ‬
‫اﯾﻦ ﺧﺪای ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ او را ﺗﻤﺠﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‬
‫ﺧﺪای ﭘﺪر ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ او را ﻣﺘﻌﺎل ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮد ﺟﻨﮕﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎم او ﯾﮫﻮّه اﺳﺖ‬
‫اراﺑﻪھﺎ و ﻟﺸﮑﺮ ﻓﺮﻋﻮن را ﺑﻪ درﯾﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ﻣﺒﺎرزان ﺑﺮﮔﺰﯾﺪھﮥ او در درﯾﺎی ﻗﻠﺰم ﻏﺮق ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﺠﻪھﺎ اﯾﺸﺎن را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪ‬ ‫ﻟ ّ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ژرﻓﯽھﺎ ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ‬
‫دﺳﺖ راﺳﺖ ﺗﻮ ای ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮت ﺟﻠﯿﻞ ﮔﺮدﯾﺪه‬
‫دﺳﺖ راﺳﺖ ﺗﻮ ای ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دﺷﻤﻦ را ﺧﺮد و ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﮐﺜﺮت ﺟﻼل ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﺼﻤﺎن را ﻣﻨﮫﺪم ﺳﺎﺧﺘﻪای‬
‫ﻏﻀﺐ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬اﯾﺸﺎن را ﭼﻮن ﺧﺎﺷﺎک ﺳﻮزاﻧﯿﺪهای‬
‫و ﺑﻪ ﻧﻔﺨﮥ ﺑﯿﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬آبھﺎ ﻓﺮاھﻢ ﮔﺮدﯾﺪ‬
‫و ﻣﻮجھﺎ ﻣﺜﻞ ﺗﻮده ﺑﺎﯾﺴﺘﺎد و ﻟ ّ‬
‫ﺠﻪھﺎ در ﻣﯿﺎن درﯾﺎ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﮔﺮدﯾﺪ‬
‫دﺷﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﻣﯽﮐﻨﻢ و اﯾﺸﺎن را ﻓﺮو ﻣﯽﮔﯿﺮم‬
‫و ﻏﺎرت را ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮده‪ ،‬ﺟﺎﻧﻢ از اﯾﺸﺎن ﺳﯿﺮ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮد را ﮐﺸﯿﺪه‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﻦ اﯾﺸﺎن را ھﻼک ﺧﻮاھﺪ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻔﺨﮥ ﺑﯿﺘﯽ ﺧﻮد دﻣﯿﺪی‪ ،‬درﯾﺎ اﯾﺸﺎن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺳﺮب در آبھﺎی زورآور ﻏﺮق ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ﮐﯿﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ای ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﯿﺎن ﺧﺪاﯾﺎن؟‬
‫ﮐﯿﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﺟﻠﯿﻞ‪ ،‬در ﻗﺪوﺳﯿﺖ؟‬
‫ﺗﻮ ﻣﮫﯿﺐ ھﺴﺘﯽ در ﺗﺴﺒﯿﺢ ﺧﻮد و ﺻﺎﻧﻊ ﻋﺠﺎﯾﺐ!‬
‫ﭼﻮن دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد را دراز ﮐﺮدی‪ ،‬زﻣﯿﻦ اﯾﺸﺎن را ﻓﺮو ﺑﺮد‬
‫اﯾﻦ ﻗﻮم ﺧﻮﯾﺶ را ﮐﻪ ﻓﺪﯾﻪ دادی‪ ،‬ﺑﻪ رﺣﻤﺎﻧﯿﺖ ﺧﻮد رھﺒﺮی ﻧﻤﻮدی‪.‬‬
‫اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﻗﻮت ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺴﮑﻦ ﻗﺪس ﺧﻮد ھﺪاﯾﺖ ﮐﺮدی‬
‫اﻣﺖھﺎ ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻀﻄﺮب ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺮزه ﺑﺮ ﺳﮑﻨﮥ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﮔﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه اﻣﺮای ادوم در ﺣﯿﺮت اﻓﺘﺎدﻧﺪ‬
‫و اﮐﺎﺑﺮ ﻣﻮآب را ﻟﺮزه ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻤﯿﻊ ﺳﮑﻨﮥ ﮐﻨﻌﺎن ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ‬
‫ﺗﺮس و ھﺮاس اﯾﺸﺎن را ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ‬
‫از ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺎزوی ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺗﺎ ﻗﻮم ﺗﻮ ای ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻦ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﯾﺪهای ﻋﺒﻮر ﮐﻨﻨﺪ‬
‫اﯾﺸﺎن را داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬در ﺟﺒﻞ ﻣﯿﺮاث ﺧﻮد ﻏﺮس ﺧﻮاھﯽ ﮐــﺮد‪ ،‬ﺑــﻪ ﻣﮑــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ ﺗــﻮ ای ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻣﺴــﮑﻦ ﺧــﻮد را ﺳــﺎﺧﺘﻪای‪،‬‬
 ‫ﯾﻌﻨﯽ آن ﻣﻘﺎم ﻣﻘﺪﺳﯽ ﮐﻪ دﺳﺖھﺎی ﺗﻮ ای ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﺤﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد‪.‬‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ اﺳﺐھﺎی ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬اراﺑﻪھﺎ و ﺳﻮاراﻧﺶ ﺑﻪ درﯾﺎ در آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ آب درﯾﺎ را ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﯿــﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ از‬
‫ﻣﯿﺎن درﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺧﻮاھﺮ ھﺎرون »دفزﻧﺎن« و رﻗﺺ ﮐﻨﺎن ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ھﻤﮥ زﻧﺎن ﻗﻮم ﮐﻪ ھﺮ ﯾــﮏ دف ﻣــﯽﻧﻮاﺧﺘﻨـﺪ ﭼﻨــﯿﻦ ﻣــﯽﺳــﺮاﯾﺪ‪ :‬ﺧﺪاوﻧــﺪ را‬
‫ﺑﺴﺮاﺋﯿﺪ زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻼل ﻣﻈﻔﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺐ و اﺳﺐ ﺳﻮارش را ﺑﻪ درﯾﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫* * *‬
‫ّ‬
‫ﭼﻪ ﺳﺮود ﺑﺎﺷﮑﻮھﯽ ـ ﺳﺮود ظﻔﺮ و ﭘﯿﺮوزی و ﺳﺮود ﺳﺘﺎﯾﺶ از ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﯾﮫﻮه‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ھﻤﺰﺑﺎن ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﺴﺮاﺋﯿﻢ‪:‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺮوز اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮت ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺠﺎت ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﯽﺳﺘﺎﯾﻢ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻣﺘﻌﺎل ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺎﻣﯽ و ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯿﺮاث ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﮫﯿﺐ و ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ‪ ،‬او ﺻﺎﻧﻊ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻋﺠﺎﺋﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ ـ ﺟﻼل ﺑﺮ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎد‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ھﺮﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻔﺮﮔﻮﺋﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻗﯿﺎس ﻣﻊاﻟﻔﺎرق اﺳﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟــﺎی ﺧــﺪا ﺑﮕﺬارﯾــﺪ‪ ،‬ﮐﺎﺋﻨــﺎت را ﺑــﺎ اﯾــﻦ‬
‫ﻋﻈﻤﺖ آﻓﺮﯾﺪهاﯾﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻮﺟﻮدات ﺟﺎﻧﺪار ﺑﺠﺰ اﻧﺴــﺎن را در زﻣــﯿﻦ و آﺳــﻤﺎن در درﯾــﺎ آﻓﺮﯾــﺪهاﯾــﺪ‪ ...‬آﯾــﺎ ﺟــﺎی ﺧــﺎﻟﯽ ﻣﻮﺟــﻮدی‬
‫ذﯾﺸﻌﻮر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا را اﺣﺴﺎس ﻧﻤــﯽﮐﻨﯿــﺪ ﮐــﻪ ﺷــﻤﺎ را ﺑﺸﻨﺎﺳــﺪ؟ و ﻗــﺪر ﮐﺎرھــﺎی ﺷــﻤﺎ را ﺑﺪاﻧــﺪ‪ ،‬و ﺷــﻤﺎ را ﺗﺤﺴــﯿﻦ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﭘﺲ ﺑﺪون ھﯿﭻ ﺗﻌﺎرﻓﯽ ﺧﺪا دوﺳﺖ دارد ﺳﺘﻮده ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﺎ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﺎﻣﯽ از »ﯾﮫﻮّه« و از ﭘﺪران ﺧﻮد ﺷــﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ او را ﺑــﻪ درﺳــﺘﯽ ﻧﻤــﯽﺷــﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣــﯽداﻧﺴــﺘﻨﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا‬
‫ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﻮدﺷﺎن ﻟﻤﺲ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﮫﺎ درﮔﯿﺮ ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮه و ﻋﺎدی ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮫــﺎ ﮔﺮﻓﺘــﺎر‬
‫زﻧﺪﮔﯽ رﻧﺞﺑﺎر ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻮادﮔﺎن اﺑﺮﻣﺮدان اﯾﻤﺎﻧﯽ ھﻤﺎﻧﻨﺪ اﺑﺮاھﯿﻢ و اﺳﺤﺎق و ﯾﻌﻘﻮب ﺑﻮدﻧــﺪ‪ .‬وﻟــﯽ ﻓﺎﺻــﻠﮥ زﻣــﺎﻧﯽ‬
‫رﻧﮓ ﺗﮑﺮار ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺰرﮔﺎن دﯾﻦ ﭘﺎﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﺧﺪا ﺑﺮای اﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾﺪۀ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﮐﺎری ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ او را ﺑــﻪ درﺳــﺘﯽ‬
‫و از ﺗﻪ ﻗﻠﺐ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻋﺠﺎﺋﺐ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﻧﺸﺎن ﻣــﯽداد‪ ،‬ﺗــﺎ ﺑﺪاﻧﻨــﺪ ﮐﯿﺴــﺘﻨﺪ و ﯾﮫـﻮّه ﮐﯿﺴــﺖ‪ ...‬و ﺧــﺪا ﺑــﺮای ﻧﺸــﺎن دادن‬
‫ﻗﺪرت ﺧﻮد‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ در ﮐﻼم ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ‪ ،‬دل ﻓﺮﻋﻮن را ﺳﺨﺖ ﮔﺮداﻧﯿﺪ ﺗﺎ اﺟﺎزه ﺧﺮوج ﺑــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﻧﺪھــﺪ و اﯾــﻦ زﻣﯿﻨــﻪای‬
‫ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا ﻗﺪرت ﺧﻮد را ھﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﯾﺎن و ھﻢ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﮐﺎر ﺧــﺪا آن ﺳــﺮود ﻣﺸــﮫﻮر‬
‫ﺗﺠﻠﯿﻞ را اﻓﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮودی ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد در طﯽ ﭼﮫﺎرﺻﺪ ﺳﺎل اﺳﺎرت ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺷﺐ و روز ورد زﺑﺎﻧﺸﺎن ﺑﺎﺷــﺪ‪ ...‬آﻧﮫــﺎ دﯾﺪﻧــﺪ‬
‫و اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ و ﺧﺪا را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ دل و ﺟﺎن ﺳﺘﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرھــﺎی ﻋﺠﯿــﺐ ﺧــﺪا ﻓﮑــﺮ ﮐﻨــﯿﻢ‪ .‬آﯾــﺎ ﺷــﻤﺎ در روزﮔــﺎر ﺧــﻮد ﺷــﺎھﺪ ﮐﺎرھــﺎی ﻋﺠﯿــﺐ ﺧــﺪا ھﺴــﺘﯿﺪ؟ ﺑﯿﺎﺋﯿــﺪ ﻟﺤﻈــﻪای‬
‫ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ اﮔﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﺮ ﻣﺪاری ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ھﺴﺖ ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬ﺟﮫﺎن ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ داﺷﺖ؟‬
‫ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ اﮔﺮ آبھﺎ ﺳﻄﺢ زﻣﯿﻦ را ﻓﺮا ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﺷﺪ؟‬
‫ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ اﮔﺮ دﻧﯿﺎی ﻧﺒﺎﺗﯽ دﭼﺎر اﺧﺘﻼل ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ؟‬
‫ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ اﮔﺮ دﻧﯿﺎی ﺣﯿﻮاﻧﯽ دﭼﺎر اﺧﺘﻼل ﻣﯽﺷﺪ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ؟‬
‫ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻓﺮدای ﮐﺎﺋﻨﺎت ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ زﻣﯿﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﺧﻮدﻣﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮدﺷﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﮔــﺮ ﺛﺎﻧﯿــﻪای‬
‫اﺧﺘﻼل در آن اﯾﺠﺎد ﺷﻮد ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ در آن ﺑﻪ وﺟــﻮد آﯾــﺪ‪ ،‬ھﻤــﻪ‬
‫ﭼﯿﺰ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮود ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺳﺮوود اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ آن ﻗﻮم رھﺎ ﺷﺪه از اﺳﺎرت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺮود ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺳﺮود اﻧﺴــﺎن اﺳــﺖ‪ ،‬در ﻣــﺪح ﺧــﺪاﺋﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻖ اﯾﻦ ھﻤﻪ ﻋﺠﺎﺋﺐ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ھﺮ ﺳﻮی ﺧﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﻋﺠﺎﯾﺐ ﺧﺪا را ﻣﺸﺎھﺪه ﻣــﯽﮐﻨــﯿﻢ‪ ،‬در ﺣﯿــﺎت ﻣﯿﮑﺮوﺳــﮑﭙﯽ و ﺣﯿــﺎت ﮐﯿﮫــﺎﻧﯽ‪ ،‬در ﻧﻈــﻢ و ﺗﺮﺗﯿــﺐ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮرﭼﮕﺎن و در ﻏﺮاﯾﺰ ﺣﯿﻮاﻧﯽ‪ ...‬ھﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪا را ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﻋﺠﺎﯾﺐ او ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﻣﻨﺘﮫﺎ درد اﯾﻨﺴــﺖ‬
‫ﮐﻪ دﭼﺎر درد روزﻣﺮﮔﯽ ﺷﺪهاﯾﻢ‪ ...‬ﻣﺎ ھﻢ در ﺟﮫﺎن اﺳﯿﺮ ھﺴﺘﯿﻢ و ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﭘﻨﺪارﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿـﻌﯿﺖ ھﻤﭽﻨــﺎن ﺑــﻮده اﺳــﺖ و‬
‫ھﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺎه ﺧﺪا را ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﺑﺮای او ﮐﻒ ﻣــﯽزﻧــﯿﻢ‪ ...‬وﻟــﯽ ﺣﺎﺿــﺮ ﻧﯿﺴــﺘﯿﻢ او را در زﻧــﺪﮔﯽ ﺧــﻮد وارد‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ھﻢ زﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن اﯾﻦ ﺻﻨﻌﺖ زﯾﺒﺎﯾﺶ را دوﺳﺖ دارد‪ ،‬و ﻣﯽﺧﻮاھﺪ در ﮐﻨﺎر او ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﻣــﯽﺧﻮاھــﺪ ﺑــﺎ او ﭼــﻮن ﻓﺮزﻧــﺪی‬
‫ﻋﺰﯾﺰ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪی ﻗﺪرﺷﻨﺎس ﺑﺮای آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ارزاﻧﯽ داﺷــﺘﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬از او ﺗﺸــﮑﺮ ﮐﻨــﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺎﺑﺠﺎﺋﯽ اﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﭘﺪران زﻣﯿﻨﯽ از ﻗﺪرﺷﻨﺎﺳﯽ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﻟﺬت ﻧﻤﯽﺑﺮﻧﺪ؟‬
‫ﭼﻪ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ روزﮔﺎر ﺑﺮای ﭘﺪری ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪش ﭘﺎس زﺣﻤﺎت او را ﻧﮕﻪ ﻧﺪارد!‬
 ‫ﭼﻪ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ روزﮔﺎر ﺑﺮای ﭘﺪری ﮐﻪ ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﺑﯿﺮاھﻪ ﻣﯽرود!‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﺧﺪا راهھﺎی ﺧﻮد را ﻓﺮاھﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا راھﯽ از ﮐﻒ درﯾﺎ ﺑﺮای ﻋﺒﻮر ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﮔﺸــﻮد و ﺧــﺪا راھــﯽ در ﭘــﯿﺶ‬
‫ﭘﺎی ﻣﺎ ﻧﮫﺎده اﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﺑﯿﻢ‪ ...‬و آن ﭘﺎﺷﯿﺪن ﺧﻮن ﺑﺮه ﺧﺪا ﺑﺮ درﮔﺎه ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﻣــﺎن اﺳــﺖ‪ ،‬ﺗــﺎ ﺑــﺪﯾﻦ وﺳــﯿﻠﻪ ﭘــﺎس ﺑــﺪارﯾﻢ‬
‫ﭘﺪری را ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪش را ﺑﺮای ﮐﻔﺎره ﮔﻨﺎھﺎن ﻣﺎ و ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪن ﻟﺒﺎس ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪20‬‬
‫ﻣﺎ ﯾﮏ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﻓﺮﺿﯽ را ﺑﺮای ﺗﮫﯿﮥ ﯾﮏ ﮔﺰارش از اﯾﻦ ﮐﻮچ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﺼﺮ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﯿﻢ‪ .‬ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﮔﺰارش ﻣﯽدھــﺪ‪:‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﺪا ﺑﺎ آﯾﺎت و ﻋﺠﺎﺋﺐ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﺳﺘﻢ و ظﻠﻢ ﻣﺼﺮﯾﺎن رھــﺎﺋﯽ داد و ﻗــﻮم ﺳــﺮود رھــﺎﺋﯽ را ﺑــﺮای ﯾﮫـﻮّه ﻧﺠــﺎت‬
‫دھﻨﺪ ﺳﺮودﻧﺪ و ﺳﻔﺮ ر ا آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎروان ﺳﺎﻻر اﯾﻦ ﮐﺎروان ﻋﻈﯿﻢ ﻣﻮﺳﯽ و ﺑﺮادرش ھﺎرون ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺘﻦ ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎ از درﯾﺎی ﺳﺮخ ﻣﺪت ﺳــﻪ روز‬
‫در ﺻﺤﺮا اطﺮاق ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺒﻮدن آب آﺷﺎﻣﯿﺪﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎره رﻓﺘﯿﻢ و در آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺰ آﺑﯽ ﻧﯿﺎﻓﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ ھﻤﯿﻨﻄﻮر در ﮔﻮﺷــﻪ و‬
‫ﮐﻨﺎر ﺳﺮک ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم و زﻣﺰﻣﻪھﺎی ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ از ﻣﺮدم ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم‪ ،‬اﯾﻦ زﻣﺰﻣــﻪھــﺎ رﻓﺘــﻪ رﻓﺘــﻪ ھﻤــﻪﮔﯿــﺮ ﺷــﺪ و ﺻــﺪای ﻗــﻮم‬
‫درآﻣﺪ ﮐﻪ »ای ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻨﻮﺷﯿﻢ؟« ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ھﺮﺟﺎ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﻣﺮدم ﺳﺆال ﭘﯿﭽﺸﺎن ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﺎر ﺧﻮدش را ﺑﻠﺪ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻨﺒﻊ ﻗﺪرتھﺎی ﻋﻈﯿﻢ در ﺗﻤﺎس ﺑﻮد‪ .‬ﺑــﻪ ﺧﻠـﻮت رﻓــﺖ و دﻋــﺎ ﮐــﺮد و از ﺧــﺪا ﻣــﺪد‬
‫طﻠﺒﯿﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ از دﻋﺎ ﻓﺎرق ﺷﺪ ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﯾﮏ درﺧﺖ ﺧﺸــﮏ رﻓــﺖ و ﺳــﺎﻗﻪای از آن ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺳــﺎﻗﻪ را درون آب ﺷــﻮر‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ھﻢ آب ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ...‬ﻣﯿﻞ ﮐﻨﯿﺪ‪ ...‬و ﻣﺮدم ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ و ﺳﺮوﺻﺪای اﻋﺘﺮاضھﺎ ﻓﺮوﮐﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫از آﻧﺠﺎ ﮐﻮچ ﮐﺮده ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎﺻﻔﺎﺋﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻪھﺎی آب ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﻧﺨﻞھﺎی ﺑﻠﻨﺪی رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻠﯿﻢ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷــﺪ‪ .‬در آﻧﺠــﺎ‬
‫اردو زده و ﭼﻨﺪ روزی اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺻﺤﺮای ﺳﯿﻨﺎ ﮐﻮچ ﮐﺮدﯾﻢ‪ ...‬ﺳــﺨﺘﯽھــﺎی ﺳــﻔﺮ و ﮐــﻢآﺑــﯽ و ﮔﺮﻣــﺎ و‬
‫ﺳﺮﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﻋﺎﺻــﯽ ﮐــﺮده ﺑــﻮد‪ ،‬آن ﻗــﻮﻣﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺎ آن ھﻤــﻪ ﺷــﻮر و اﺷــﺘﯿﺎق ﺳــﺮود ﭘﯿــﺮوزی ﻣــﯽﺧﻮاﻧﺪﻧــﺪ‪ ،‬اﯾﻨــﮏ ﺧﺴــﺘﻪ و‬
‫ﮐﻢطﺎﻗﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ھﺮ روز ﺷﮑﺎﯾﺖ‪ ،‬ھﺮ روز اﻋﺘــﺮاض ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ و ﮐــﺎر ﺑــﻪ ﺟــﺎﺋﯽ رﺳــﯿﺪ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ ﮔﻔﺘﻨــﺪ‪» :‬ﺟﻨــﺎب‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ای ﮐﺎش در ﻣﺼﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ زﺣﻤﺖ ﻣــﯽﮐﺸــﯿﺪﯾﻢ وﻟــﯽ ﻻاﻗــﻞ آب و ﻧــﺎن و ﺳــﺮﭘﻨﺎھﯽ داﺷــﺘﯿﻢ و‬
‫ﺷﮑﻤﻤﺎن ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﺮای ﺑﺮھﻮت آوردهای‪ ،‬از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺗﻠﻒ ﺷﺪﯾﻢ‪ ...‬ﯾﮏ ﻓﮑﺮی ﺑﮑــﻦ‪ ...‬ﺑــﺮو ﺑــﺎ آن‬
‫ﺧﺪاﯾﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮﺟﯽ ﺷﻮد‪«...‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ھﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺧﻮد رﻓﺖ و دﻋﺎ ﮐﺮد‪ ...‬ﻣﻦ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺟﻨﺎب ﻣﻮﺳــﯽ وﺿــﻊ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮاب اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﺮدم ﻋﺎﺻﯽ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ...‬ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﺷﻮرﺷﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮد‪ ».‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﻣﺮا ﺗﺴﻠﯽ داد و ﮔﻔــﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﻦ ﻧﺎن و آب را از آﺳﻤﺎن ﺑﺮای اﯾﻦ ﻗﻮم ﻣﯽﺑﺎراﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺑﻪ روی ﮐﺮﺳﯽھﺎی ﺧﻄﺎﺑﻪ رﻓﺘﻪ و ﺑﺎ دادن ﻗﻮل ﻧﺎن در روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﮐﻤﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ طﺮﻓﺎی ﻋﺼﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ زﻣﯿﻦ اردوﮔﺎه ﭘﺮ از ﺑﻮﺗﻪھﺎی ﻗﺎرچ ﻣﺎﻧﻨﺪی ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪ :‬اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔﻔــﺖ »اﯾـﻦ آن ﻧــﺎﻧﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎ‬
‫ﻣﯽدھﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﯾﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ھﻤﮕﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﯾﺪ و ھﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﻌــﺪاد ﺧــﺎﻧﻮاده ﺧــﻮد ﺑــﺮای ھــﺮ ﻧﻔــﺮ ﭼﮫــﺎر ﻋــﺪد ﺑﭽﯿﻨــﺪ و ﺷــﺒﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺨﻮرﯾﺪ‪ ،‬و ﭼﯿﺰی از آن ﺑﺮای ﻓﺮدا ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬارﯾﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﮫﺎن آﺳﻤﺎن اردو ﺳﺮﺷﺎر از ﺑﻠﺪرﭼﯿﻦھﺎﺋﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ھﺮ ﮐﺴــﯽ ﺑــﻪ ﺳــﺎدﮔﯽ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﮫﺎ را ﺷﮑﺎر ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺮدم ﻧﺎن را ﺑﺮﭼﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽھﺎ طﻤﻊﮐﺎری ﮐﺮده و ﺑــﻪ ﺟــﺎی ﭼﮫــﺎر ﻋــﺪد‪ ،‬ﺷــﺶ ﻋــﺪد‬
‫ﺑﺮای ھﺮ ﻧﻔﺮ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﺎزادش را ﺑﺮای روز ﺑﻌــﺪ ذﺧﯿــﺮه ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ...‬اﻣــﺎ روز ﺑﻌــﺪ آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ ﺑــﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧــﺪه ﺑــﻮد ﮐﭙــﮏ زده و ﮐــﺮم‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﻣﺘﻌﻔﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﭘﻨﺞ روز ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺮدم ﻏﺬای ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ روز ﺷﺸﻢ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻗــﻮم‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز دو ﺑﺮاﺑﺮ روزھﺎی ﻗﺒﻞ ﺑﺮدارﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺮدم ھﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و دو ﺑﺮاﺑﺮ روزھﺎی ﻗﺒﻞ ﭼﯿﺪﻧﺪ‪ ...‬روز ﺑﻌﺪ ﯾﻌﻨﯽ روز ھﻔﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﺮدم ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ ﺣﺘــﯽ ﯾــﮏ ﺷــﺎﺧﻪ از‬
‫آن ﮔﯿﺎه در ﺻﺤﺮا ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ و ھﯿﭻ اﺛﺮی از ﺑﻠﺪرﭼﯿﻦھﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺮدم را دﯾﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣــﺮوز از ذﺧﯿــﺮه روز ﻗﺒــﻞ‬
‫ﺑﺨﻮرﯾﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺳﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬و آن را در ﺻﺤﺮا ﻧﺨﻮاھﯿﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺶ روز آن را ﺑﭽﯿﻨﯿﺪ و روز ھﻔﺘﻤــﯿﻦ ﺳــﺒﺖ‬
‫اﺳﺖ‪ ...‬در روز ھﻔﺘﻢ در ﺧﺎﻧﻪھﺎﯾﺘﺎن ﺑﺎﺷﯿﺪ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪«...‬‬
‫وﺿﻊ اردو ﺗﺎ اﻧﺪازهای ﺧﻮب ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪای اﻋﺘﺮاضھﺎ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ھﻤﯿﻨﻄﻮر طﯽ طﺮﯾــﻖ ﻣــﯽﮐــﺮدﯾﻢ ﺗــﺎ در ﻣﺤﻠــﯽ ﺑــﻪ ﻧــﺎم‬
‫رﻓﯿﺪﯾﻢ اردو زدﯾﻢ‪ ...‬ﺑﺎز ھﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﯽآﺑﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ...‬و ﺑﺎز ھﻢ ﺳﺮوﺻﺪای ﻣﺮدم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ اﻋﺘــﺮاض‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردی ﺗــﺎ ﻣــﺎ و ﻓﺮزﻧــﺪان و دامھﺎﯾﻤــﺎن را از ﺗﺸــﻨﮕﯽ ﺑﮑﺸــﯽ؟« ﻣﻮﺳــﯽ ﮐﻤﺎﮐـﺎن ﻣــﺮدم را‬
‫دﻟﮕﺮﻣﯽ داد ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ و ﻣﺜﻞ ھﻤﯿﺸــﻪ ﺑــﻪ ﺧﻠــﻮت ﺧــﻮدش رﻓــﺖ‪ ...‬ﭘــﺲ از ﻣــﺪﺗﯽ از ﺧﯿﻤــﻪاش ﺑﯿــﺮون‬
‫آﻣﺪ‪ ...‬و ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ھﺎرون و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﺳﺮان و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﺨﺮهای رﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎ ﻋﺼــﺎی‬
‫ﺧﻮد ﺿﺮﺑﻪای ﺑﺮ آن ﺻﺨﺮه زد و آب ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻓﺮاواﻧﯽ از ﺻﺨﺮه ﺟﺮﯾﺎن ﯾﺎﻓﺖ‪ ...‬ﻣﺮدم ﺣﺮﯾﺼﺎﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ھﺠﻮم ﺑــﺮده و از آن آب ﮔــﻮرا‬
‫ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ و در ﻣﺸﮏھﺎی ﺧﻮد ذﺧﯿﺮه ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﺧﯿﺎل ﻣﺮدم از آب و ﻏﺬا اﻧﺪﮐﯽ آﺳﻮده ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴــﺘﻨﺪ ﺑــﻪ راﺣﺘــﯽ در‬
 ‫ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﻣﻨﻈﻤﯽ ﺑﺮای ﻣﻮﻋﻈﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ھﻤــﺎن روز ﻗﺒــﻞ از اﯾﻨﮑــﻪ آن ﻗــﺎرچھــﺎ از زﻣــﯿﻦ ﺑﺮوﯾــﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳــﯽ ﭘــﺲ از‬
‫ﺟﻠﺴﮥ دﻋﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽاش ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»دوﺳﺘﺎن‪ ،‬اﻣﺮوز ﻋﺼﺮﺧﻮاھﯿﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿــﺮون آورده اﺳــﺖ‪ ،‬ﻧــﻪ ﻣــﻦ! و ﻓــﺮدا ﺻــﺒﺢ ﺟــﻼل ﺧﺪاوﻧــﺪ را‬
‫ﺧﻮاھﯿﺪ دﯾﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ او ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ آوردهاﯾﺪ ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ ﻣــﻦ ﮐﯿﺴــﺘﻢ ﮐــﻪ ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﺧــﻮد را ﺑــﺮ ﻣــﻦ ﺑﯿﺎورﯾــﺪ؟‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ از ﻓﺮدا ھﺮ ﺷﺎﻣﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺪھﺪ و ھﺮ ﺑﺎﻣﺪاد ﻧﺎن ﺗــﺎ ﺳــﯿﺮ ﺷــﻮﯾﺪ‪ ...‬ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﺷــﻤﺎ ﺑــﻪ ﮔــﻮش‬
‫ﺧﺪا رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﻋﻈﻪای ﮐﻪ در روز ﺷﺸﻢ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﻪﭼﯿﻨﯽ اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»دوﺳﺘﺎن اﻣﺮوز دو ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ روزھﺎی ﻗﺒﻞ ﺑﺮ ﻣﯽﭼﯿﺪﯾﺪ ﺑﺮ ﭼﯿﻨﯿــﺪ و ﺑــﺮای ﻓــﺮدا ھــﻢ ذﺧﯿــﺮه ﮐﻨﯿــﺪ‪ ،‬ﭼــﻮن ﻓــﺮدا روز ھﻔــﺘﻢ و‬
‫ﺳﺒ ّﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ در ﺧﯿﻤﻪھﺎی ﺧﻮد اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ ...‬روز ھﻔﺘﻢ را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﻘــﺮر ﮐــﺮده اﺳــﺖ‪ ...‬ﺷــﺶ روز ﮐــﺎر و‬
‫ﯾﮏ روز اﺳﺘﺮاﺣﺖ و اﯾــﻦ ﺳـﺒ ّﺖ ﺧﺪاﺳــﺖ ـ ﭘــﺲ ﺷــﻤﺎ ھــﻢ آن را رﻋﺎﯾــﺖ ﮐﻨﯿــﺪ‪ .‬ﻧﮕــﺮان ﻧﺒﺎﺷــﯿﺪ‪ :‬آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ ﺑــﺮای ﻓــﺮدا ذﺧﯿــﺮه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ روزھﺎی ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ طﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺣﺪ ﻣﺠﺎز ﭼﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاھﺪ ﮔﻨﺪﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎ ھﻤﭽﻨﺎن ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬اوﺿﺎع آرام ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮﮐﺎت ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺳﻮاراﻧﯽ از دورادور در رﻓــﺖ و آﻣــﺪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺎ آﻣﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺠﻨﺒﯿﻢ ﻟﺸﮑﺮ ﻋﻤﺎﻟﯿﻖ در رﻓﯿﺪﯾﻢ ﻣﺎ را ﻣﺤﺎﺻﺮه ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﮑــﯽ از دﺳــﺘﯿﺎراﻧﺶ را ﺑــﻪ‬
‫ﻧﺎم ﯾﻮﺷﻊ ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺪارک ﻻزم را دﯾﺪه و ﻣﺮدان را ﺑﺮای ﺟﻨﮕﯿﺪن آﻣﺎده ﺳﺎزد‪ ،‬و روز ﺑﻌــﺪ ﺑــﻪ ﻟﺸــﮑﺮ ﻋﻤﺎﻟﻘــﻪ ﺣﻤﻠــﻪ ﮐﻨــﺪ و‬
‫آﻧﮫﺎ را از ﺳﺮ راه ﺑﺮدارد و ﺑﻪ او ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ روی ﺑﻠﻨﺪی ﻣﯽاﯾﺴــﺘﻢ و ﻋﺼــﺎ را ﺑﻠﻨــﺪ ﻣــﯽﮐــﻨﻢ و ﺗــﻮ ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آراﯾﺶ ﺟﻨﮕﯽ ﻻزم را ﺑﻪ اردو داد‪ ،‬زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن را در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﮫﻪ اﺳﮑﺎن داد و ﻧﮕﮫﺒﺎﻧﺎﻧﯽ ﺑﺮآﻧــﺎن ﮔﻤﺎﺷــﺖ و‬
‫ﺑﺎﻣﺪاد روز ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﯿﺸﺮوی ﺻﺎدر ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون روی ﺑﻠﻨﺪی اﯾﺴﺘﺎده و ﺻﺤﻨﮥ ﺟﻨﮓ را ﻧﻈــﺎره ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ و ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ھﻤﭽﻨﺎن ﻋﺼﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎدام ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﺼﺎ را ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داﺷــﺘﻪ ﺑــﻮد ﻣــﺮدان اﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪﻧﺪ و ھﺮﮔﺎه دﺳﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮدان ﻋﻤــﺎﻟﯿﻖ ﺑــﺮ اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﭘﯿﺸــﯽ ﻣــﯽﮔﺮﻓﻨــﺪ‪ .‬ھــﺎرون و‬
‫ﺑﻘﯿﻪ اطﺮاﻓﯿﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﺷﺪﻧﺪ و دو ﻧﻔﺮ در طﺮﻓﯿﻦ ﻣﻮﺳﯽ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ و دﺳﺘﺎن ﻣﻮﺳــﯽ را ﺗــﺎ ﻏــﺮوب ھﻤﭽﻨــﺎن ﺑــﺎ ﻋﺼــﺎ‬
‫ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﺮدان اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑــﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧــﺪھﯽ ﯾﻮﺷــﻊ ﭘﺎﯾــﺎن ﯾﺎﻓــﺖ و ﻋﻤﺎﻟﻘــﻪ ﻣﻐﻠــﻮب‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﺮاﻧﻪ اﯾﻦ ﭘﯿﺮوزی ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎھﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد و ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑــﺮآن ﮔﺬراﻧﯿــﺪ‪ .‬روزی در ﺣــﯿﻦ ﭘﯿﺸــﺮوی ﺑــﻮدﯾﻢ ﮐــﻪ ﭘﯿﮑــﯽ ﺳــﻮار‬
‫آﻣﺪه و از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ »ﻣﻮﺳﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟« ﮔﻔﺘﻢ »ﭼﮑﺎرش داری؟« ﮔﻔﺖ »ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ ﺑــﺮاﯾﺶ دارم«‪ ،‬ﺑــﺎ ھــﻢ ﺑــﻪ ﺧﯿﻤــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫رﻓﺘﯿﻢ و آن ﺷﺨﺺ ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داد ﮐﻪ آن را ﯾﺘـﺮون ﭘــﺪرزن ﻣﻮﺳــﯽ ﻧﻮﺷــﺘﻪ ﺑــﻮد‪ .‬و ﻣﻌﻠــﻮم ﺷــﺪ ﮐــﻪ ﯾﺘــﺮون ﭘــﺪرزن و‬
‫ﺻﻔﻮره ھﻤﺴﺮ و دو ﭘﺴﺮ ﻣﻮﺳﯽ در ھﻤﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽھﺎ ﺧﯿﻤﻪ زده و ﻣﻨﺘﻈﺮ دﯾﺪار ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻣﻮرد ﻧﻈــﺮ رﻓــﺖ و ﯾﺘــﺮون و ھﻤﺴــﺮ و ﻓﺮزﻧــﺪاﻧﺶ را ﻣﻼﻗــﺎت ﮐــﺮد‪ ،‬آﻧﮫــﺎ را در‬
‫آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻮﺳﯿﺪ و آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ اردو دﻋﻮت ﮐﺮد و ﺿﯿﺎﻓﺘﯽ ﺗﺮﺗﯿﺐ داد و ﮔﺮم ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ :‬ﺧﻮب ﭘﺪرزن ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﻣﯽﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ را ﺗﺮک ﮐﺮدم‪ ،‬وﻟﯽ ارادۀ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﮫﻢﺗﺮ از ﺧﺎﻧﻮادهام ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﯿﺮون ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﻋﺬرﺧﻮاھﯽ ﮐﻨﯽ ﭘﺴﺮم‪ :‬ﻣﻦ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺷﻨﯿﺪهام‪ ،‬ﺧﺒﺮش ھﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﺗــﻮ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردی‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ھﻢ از زﺣﻤﺖ و ﻣﺸﻘﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻗﻮم در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﺤﺘﻤــﻞ ﺷــﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ و ﮐﺎرھــﺎی ﻋﺠﯿــﺐ ﺧــﺪا و ﺣﻔﺎظــﺖ از ﻗــﻮم ﺑــﺮای‬
‫ﯾﺘﺮون و ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﺘﺮون ﯾﮫﻮدی ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﺎھﻦ ﺑﺖﭘﺮﺳــﺖ ﻣﺼــﺮی اﺳــﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ اﯾــﻦ واﻗﻌــﻪ ﭼﻨــﺎن او را ﻣﺘﺤــﻮل‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ او ھﻢ ھﻤﺼﺪا ﺑﺎ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﯾﮫﻮّه را ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺗﻤﺎم اﺣﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد و آﻧﮫﺎ را از دﺳــﺖ‬
‫ﻓﺮﻋﻮن ﺧﻼص ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﻻن داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه از ﺟﻤﯿﻊ ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺷﮫﺎدت ﭘﺮﺷﮑﻮھﯽ‪ ...‬اﻋﺠﺎزی در ردﯾﻒ ﯾﮑﯽ از آن آﯾﺎت ﺑﺰرگ ﻣﺼﺮ! در ھﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﯾﮑﯽ از آﯾــﺖاﻟــﻪھــﺎی ﺑــﺰرگ ﻣﺼــﺮ ﺑــﻪ‬
‫ﺧﺪای ﻣﻮﺳﯽ اﯾﻤﺎن آورده ﺑﻮد و ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﺒﺮﯾﺎﺋﯽ ﯾﮫﻮّه‪ ،‬اﻗﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﯾﺘﺮون ھﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ از‬
‫ﮔﻮﺷﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎ و ذﺑﺎﯾﺢ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺧﻮرد‪ ،‬و اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪای ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺘﺮون ھــﻢ ﯾﮫـﻮّه را ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺧــﻮد‬
‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﺘﺮون ﺷــﺨﺺ داﻧــﺎﺋﯽ ﺑــﻮد‪ ،‬او ﯾﮑــﯽ از ﮐﺎھﻨــﺎن ﻣﺼــﺮ ﺑــﻮد و ﮐﺎھﻨــﺎن ﻣﺼــﺮ اﻓــﺮادی زﯾــﺮک و داﻧــﺎ و ﺳﯿﺎﺳــﺘﻤﺪار‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﯿﻤﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و ﻣﻮﺳﯽ را ﺑﺎ اھﻞ ﺧﺎﻧﻪاش ﺗﻨﮫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬آﻧﮫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮفھﺎ ﺑﺎھﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪21‬‬
‫آوازۀ ﺧﺮوج اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﻣﺼﺮ و ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﺼﺮ از ﺟﻤﻠــﻪ ﺷــﮑﺎﻓﺘﻪ ﺷــﺪن درﯾــﺎی ﺳــﺮخ و ﻋﺒــﻮر‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﻣﯿﺎن درﯾﺎ و ﻏﺮق ﺷﺪن ﺳﭙﺎھﯿﺎن ﻓﺮﻋﻮن در ھﻤــﻪ ﺟــﺎ ﭘﯿﭽﯿــﺪه ﺑــﻮد‪ .‬ﯾﺘــﺮون ﭘــﺪرزن ﻣﻮﺳــﯽ و ﺻــﻔﻮرا ھﻤﺴــﺮ و‬
‫ﭘﺴﺮان ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﺮای ﺳﯿﻨﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﯾــﮏ ﺷــﺐ ﮔــﺮد ھــﻢ ﺟﻤــﻊ ﺷــﺪﻧﺪ و از ھــﺮ‬
‫دری ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ...‬ﻓﺮدا ﭼﻮن از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎً ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻮﺳﯽ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗــﺖ ﺧــﻮد را ﺑــﺎ آﻧﮫــﺎ‬
‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ وﻟﯽ از ھﻤﺎن اﺑﺘﺪای ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻨﺎن ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺳﺮ ﺧﺎراﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﻣﯽآﻣــﺪ از او راﺟــﻊ ﺑــﻪ‬
‫ﮔﻠﻪاش ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺳﺮوﮐﻠﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را در دﻋﻮا ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای داوری ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽآﻣﺪﻧــﺪ و ﺧﻼﺻــﻪ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎد ﺑﻮد و ﻣﻮﺳﯽ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ارﺑﺎب رﺟﻮع ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐ ﮐﻪ ﺷﺪ و اﻧﺪﮐﯽ ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮاﻏﺖ ﯾﺎﻓــﺖ‬
‫ﭘﺪرﻧﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﭘﺴﺮم‪ .‬وﻟﯽ ﭘﺴــﺮم ﺑﮫﺘــﺮ اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ وظــﺎﯾﻒ ﺧــﻮد را ﺑــﯿﻦ دﯾﮕــﺮان ﺗﻘﺴــﯿﻢ ﮐﻨــﯽ و‬
‫ﺧﻮدت ﺑﻪ اﻣﻮر اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺮﺳﯽ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮی‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ در ﺣﻀﻮر ﺧــﺪا ﺑــﺎش و اﻣــﻮر ﻗــﻮم را ﻧــﺰد‬
‫ﺧﺪا ﺑﺒﺮ و ﻓﺮاﯾﺾ و ﺷﺮﯾﻊ را ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺑﺪه و ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﺑﻘﯿﻪ اﻣﻮر و رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ارﺑﺎب رﺟﻮع از ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﻣﺮداﻧﯽ ﻗﺎﺑــﻞ‬
‫اﻋﺘﻤﺎد و ﺧﺪاﺗﺮس و اﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﮔﺮوهھﺎی ﭘﻨﺠﺎه و ﺻﺪ و ھــﺰار ﻧﻔــﺮی ﺑﮕــﺎر ﺗــﺎ ھــﺮ ﮔﺮوھــﯽ درﺧﻮاﺳــﺖ ﺧــﻮد را ﻧــﺰد‬
‫رﺋﯿﺲ آن ﮔﺮوه ﻋﺮﺿﻪ ﺑﺪارد‪ ،‬و اﻣﻮر ﮐﻮﭼﮏ را ﺧﻮدﺷﺎن ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ و اﻣﻮر ﺑﺰرگ را ﺑﺮای داوری ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﯿﺎورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ از ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﭘﺪرزﻧﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ ﭼﻮن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﮐﺎرھﺎی اﺳﺎﺳﯽﺗﺮ ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﯿﻦ اﻗﺪاﻣﯽ ﮐﻪ از ﺣﺴﻦ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﯾﺘﺮون رﯾﺸﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻈــﻢ و ﺗﺮﺗﯿﺒــﯽ ﺑــﻪ اردوی اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺑﺨﺸــﯿﺪ و ﮐﺎرھــﺎ ﺑﮫﺘــﺮ ﭘــﯿﺶ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ اﻓﺮادی اﻣﯿﻦ و درﺳﺘﮕﺎر و ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ را ﮐﻪ ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ اھــﻞ رﺷــﻮه و ﭘــﺎرﺗﯽ ﺑــﺎزی ﻧﯿﺴــﺘﻨﺪ ﺑــﻪ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﺑــﺮ‬
‫ﮔﺮوهھﺎی ﭘﻨﺠﺎه و ﺻﺪ و ھﺰار ﻧﻔﺮی ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ و ﺧﻮدش ﺑﻪ اﺗﻔــﺎق ھــﺎرون ﺑــﻪ اﻣــﻮر اﺳﺎﺳــﯽﺗــﺮی ﭘﺮداﺧﺘﻨــﺪ ﮐــﻪ ﻣﮫــﻢﺗــﺮﯾﻦ آن‬
‫ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺷﺮاﯾﻊ و ﻓﺮاﯾﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ اﻗﺪام ارﮐﺎن ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻨﻈﻢ ﭘﺎﯾﻪرﯾﺰی ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﻣﺎه از ﺧﺮوج ﻣﺎ از ﻣﺼﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺻــﺤﺮای ﺳــﯿﻨﺎ رﺳــﯿﺪﯾﻢ و‬
‫در ﺑﯿﺎﺑﺎن در داﻣﻨﮥ ﮐﻮه ﺳﯿﻨﺎ اردو زدﯾﻢ‪ ...‬ﻣﻮﺳﯽ ھﺮ روز ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻪ ﮐﻮھﺴﺘﺎن ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﺪا راز و ﻧﯿﺎز ﻣﯽﮔﺮد و درﺑﺮﮔﺸــﺖ‬
‫ﭘﯿﺎم ﺗﺎزهای از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﻗﻮم ﻣﯽآورد ﮐﻪ ﭼﮑﯿﺪه آن ﭘﯿﺎمھﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺿﻤﻦ ﯾﺎدآوری آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ ﺑــﺮای ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد از آﻧﮫﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻋﮫﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎ او ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺰاﻧﮥ ﺧﺎص او در ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎم اﻗﻮام ﺟﮫﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮏ روز ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ از ﮐﻮه ﺳﯿﻨﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮم ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﺣﻤــﺎم ﮐﻨﻨــﺪ و ﻟﺒــﺎس ﻧـﻮ را ﺑﭙﻮﺷـﻨﺪ و ﺑــﺮای روز ﺳــﻮم آﻣــﺎده‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﺮار اﺳﺖ در روز ﺳﻮم ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم ﺑﺮ ﮐﻮه ﺳﯿﻨﺎ ﻧﺎزل ﺷﻮد‪ .‬ھﯿﭻ ﮐﺲ اﻋﻢ از اﻧﺴــﺎن و ﺣﯿــﻮان ﺑــﺮ‬
‫ﻓﺮاز ﮐﻮه ﻧﯿﺎﯾﺪ و داﻣﻨﻪ ﮐﻮه را ﻟﻤﺲ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻻی ﮐﻮه ﺑﯿﺎﯾﺪ و داﻣﻨﻪ ﮐﻮه را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ...‬اﻣــﺎ ﺑــﺎ‬
‫ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﺪن ﮐﺮﻧﺎ ھﻤﮕﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﮐﻮه ﺑﺎﻻ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ھﻤﮕﯽ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﯿﻢ و رﺧﺖ ﻧﻮ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ و ﺑﯽﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ روز ﺳﻮم ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺧﻮاھــﺪ‬
‫اﻓﺘﺎد‪...‬ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎً ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯿﺨﻮاھﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دھﺪ؟ ﺳﻪ روز در اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺮ ﻗﻮم ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬روز ﺳﻮم اﺑــﺮ ﻏﻠﯿﻈــﯽ‬
‫ﺑﺮﮐﻮه ﺳﺎﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪ و رﻋﺪ و ﺑﺮق ﺷﺪﯾﺪی ﺷﺮوع ﺷﺪ و آواز ﮐﺮﻧــﺎ از ﻗﻠــﻪ آﻧﭽﻨــﺎن اوج ﮔﺮﻓــﺖ ﮐــﻪ ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻗــﻮم ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﻟﺮزﯾﺪﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ھﻤﮥ ﻗﻮم را در داﻣﻨﻪ ﮐﻮه ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪ .‬دود ﻣﺜﻞ ﮐﻮره از ﻗﻠــﻪ ﺑــﻪ آﺳــﻤﺎن ﺳــﺮ ﻣــﯽﮐﺸــﯿﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧــﺪ در اﺑــﺮ و آﺗــﺶ و دود‬
‫ﺑﺮﻗﻠﻪ ظﺎھﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آواز ﮐﺮﮐﻨﻨﺪۀ ﮐﺮﻧﺎ رو ﺑﻪ ﮐﺎھﺶ رﻓﺖ و ﺻﺪاﺋﯽ ﺷﺒﯿﻪ رﻋــﺪ ﻣﻮﺳــﯽ را ﺑــﻪ ﻗﻠــﻪ ﻓــﺮا ﺧﻮاﻧــﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳــﯽ ﺑــﺎﻻ‬
‫رﻓﺖ و و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و ﻗــﻮم را ﻗــﺪﻏﻦ ﻓﺮﻣــﻮد ﮐــﻪ از ﮐــﻮه ﺑــﺎﻻ ﻧﺮوﻧــﺪ‪ ،‬و ﺳــﭙﺲ‬
‫ھﺎرون را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﻗﻠﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در آن روز ﺗﺎرﯾﺨﯽ و ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺧﺪااوﻧﺪ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد‪.‬‬

‫و ﺧﺪا ﺗﮑﻠﻢ ﻓﺮﻣﻮد و ھﻤﮥ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت را ﺑﮕﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﻣﻦ ھﺴﺘﻢ ﯾﮫﻮّه‪ ،‬ﺧﺪای ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ را از زﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ و از ﺧﺎﻧﮥ ﻏﻼﻣﯽ ﺑﯿﺮون آوردم‪ .‬ﺗﻮ را ﺧﺪاﯾﺎن دﯾﮕﺮ ﻏﯿﺮ از ﻣــﻦ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫»ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﺮاﺷﯿﺪه و ھﯿﺞ ﺗﻤﺜﺎﻟﯽ از آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻻ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬و از آﻧﭽﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ در زﻣﯿﻦ اﺳــﺖ‪ ،‬و از آﻧﭽــﻪ در آب‬
‫زﯾﺮزﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﺴــﺎز‪ .‬ﻧــﺰد آﻧﮫــﺎ ﺳــﺠﺪه ﻣﮑــﻦ‪ ،‬و آﻧﮫــﺎ را ﻋﺒــﺎدت ﻣﻨﻤــﺎ‪ ،‬زﯾــﺮا ﻣــﻦ ﮐــﻪ ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای ﺗــﻮ‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺧﺪای ﻏﯿﻮر ھﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﮔﻨﺎه ﭘﺪران را از ﭘﺴﺮان ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﻮم و ﭼﮫﺎرم از آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا دﺷﻤﻦ‬
‫دارﻧﺪ ﻣﯽﮔﯿﺮم‪ .‬و ﺗﺎ ھﺰار ﭘﺸﺖ ﺑﺮ آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﻧﺪ و اﺣﮑﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ‪ ،‬رﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
 ‫»ﻧﺎم ﯾﮫﻮّه‪ ،‬ﺧﺪای ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎطﻞ ﻣﺒﺮ‪ ،‬زﯾﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ اﺳﻢ او را ﺑﻪ ﺑﺎطﻞ َﺑ َﺮد‪ ،‬ﺑﯽﮔﻨﺎه ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﻤﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺒﱠﺖ را ﯾﺎد ﮐﻦ ﺗﺎ آن را ﺗﻘﺪﯾﺲ ﻧﻤﺎﯾﯽ‪ .‬ﺷﺶ روز ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﺪ و ھﻤــﮥ ﮐﺎرھــﺎی ﺧــﻮد را ﺑﺠــﺎ آور ‪ .‬اﻣــﺎ روز‬ ‫روز َ‬
‫ﺳـﺒﱠﺖ ﯾﮫـﻮّه‪ ،‬ﺧــﺪای ﺗﻮﺳــﺖ‪ .‬در آن روز ھــﯿﭻ ﮐــﺎر ﻣﮑــﻦ‪ ،‬ﺗــﻮ و ﭘﺴــﺮت و دﺧﺘــﺮت و ﻏﻼﻣــﺖ و ﮐﻨﯿــﺰت و‬
‫ھﻔﺘﻤــﯿﻦ‪َ ،‬‬
‫ﺑﮫﯿﻤﻪات و ﻣﮫﻤﺎن ﺗﻮ ﮐﻪ درون دروازهھﺎی ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﯾﺮا ﮐﻪ در ﺷﺶ روز‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ آﺳﻤﺎن و زﻣﯿﻦ و درﯾﺎ و اﻧﭽــﻪ‬
‫را ﮐﻪ در آﻧﮫﺎﺳﺖ ﺑﺴﺎﺧﺖ‪ ،‬و در روز ھﻔﺘﻢ آرام ﻓﺮﻣﻮد‪ .‬از اﯾﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺪاوﻧــﺪ روز ھﻔــﺘﻢ را ﻣﺒــﺎرک ﺧﻮاﻧــﺪه‪ ،‬آن را‬
‫ﻧﻘﺪﯾﺲ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را اﺣﺘﺮام ﻧﻤﺎ‪ ،‬ﺗﺎ روزھﺎی ﺗﻮ در زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ﺧﺪاﯾﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬دراز ﺷﻮد‪.‬‬
‫»ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪.‬‬
‫»زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪.‬‬
‫»دزدی ﻣﮑﻦ‪.‬‬
‫»ﺑﺮ ھﻤﺴﺎﯾﮥ ﺧﻮد ﺷﮫﺎدت دروغ ﻣﺪه‪.‬‬
‫»ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ھﻤﺴﺎﯾﮥ ﺧﻮد طﻤﻊ ﻣﻮرز‪ ،‬و ﺑﻪ زن ھﻤﺴﺎﯾﻪات و ﻏﻼﻣﺶ و ﮐﻨﯿﺰش و ﮔﺎوش و اﻻﻏﺶ و ﺑﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰی‬
‫ﮐﻪ از آن ھﻤﺴﺎﯾﮥ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬طﻤﻊ ﻣﮑﻦ‪«.‬‬

‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪھﺎ در اﻧﻈﺎر ﻗﻮم ﺑﮫﺖ زده اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﻪ در داﻣﻨﮥ ﮐﻮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧــﺪ اﺗﻔــﺎق اﻓﺘــﺎد‪ ،‬و ﻗــﻮم رﻓﺘــﻪ رﻓﺘــﻪ از ﺷــﺪت‬
‫ﺗﺮس از ﮐﻮه ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ...‬ﻣﻮﺳﯽ در ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﻗﻠﻪ اﻟﻮاح ﺣﺎوی ده ﻓﺮﻣﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﭘﺎﺋﯿﻦ آورد و ﻗﻮم آﻧﭽﻨﺎن از ﺻﺪای ﺧــﺪا‬
‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷــﻨﯿﺪن ﺻــﺪای ﺧﺪاوﻧــﺪ ھــﻼک‬
‫ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻮﺳﯽ اﺻﻮل دﯾﻦ ﯾﮫﻮدﯾﺖ را از ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﺗﺨﻄﯽ از اﺻﻮل دﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ از دﯾﻦ و ارﺗﺪاد اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﺻﻮل دﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﻣﻞ اﻣﻮر اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﯿﺰھﺎﺋﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺴﺪ ورزﯾﺪن و طﻤﻊ ﻧﮑﺮدن‪...‬‬
‫ﮐﯿﺴﺖ در ﺟﮫﺎن ﮐﻪ دروغ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺴﺪ ﻧﻮرزﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬طﻤﻊ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﭘﺲ آﯾﺎ ﺗﻤﺎم دروﻏﮕﻮﯾﺎن‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺣﺎﺳﺪان و ﺗﻤﺎم طﻤﻊﮐﺎران‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮدود ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؟‬
‫اﺳﺎس آﺋﯿﻦ ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺻﺪاﻗﺖ‪ ،‬ﻧﻈﻢ‪ ،‬اﺣﺘﺮام‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ و روش درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ ورزﯾﺪن ﺑﻪ ھﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ اﺳﺖ‪ ...‬ﺧﺪا ﯾﮏ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺎر ﻣﻌﺸــﻮق ﻣﺨﻠــﻮق ﺧــﻮﯾﺶ اﺳــﺖ و‬
‫دوﺳﺖ دارد ﺗﻨﮫﺎ ﻣﻌﺸﻮق ﻣﺨﻠﻮﻗﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از اﯾــﻦ ﻧﻈــﺮ ﺧــﺪا اﻧﺤﺼــﺎر طﻠــﺐ اﺳــﺖ‪ .‬ﺧــﺪا ﻧﯿﻤــﯽ از ﻣــﺎ را ن ﻣــﯽﺧﻮاھــﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﺖ ﻣﺎ را طﺎﻟﺐ اﺳﺖ و ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ »ﺗﺎ ھﺰار ﭘﺸﺖ ﺑﺮ آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارﯾﺪ و اﺣﮑﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه دارﻧﺪ‪ ،‬رﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ اﻧﺴﺎن ﺑﺮاﯾﺶ ﺣﺮﻣﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺎم او ر ا ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ راﺳﺖ ﯾﺎ دروغ ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻧﺒﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ آﺳﺎﯾﺶ و رﻓﺎه اﻧﺴﺎن را ﻣﯽطﻠﺒﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻗﺮاری روز ﺗﻌﻄﯿﻞ ﭘﺲ از ﺷﺶ روز ﮐﺎر و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ رﯾﺸــﻪ در آﻓــﺮﯾﻨﺶ ﺟﮫــﺎن دارد‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﺟﮫﺎن را در ﺷﺶ روز ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﺪ و روز ھﻔﺘﻢ دﺳﺖ از ﮐﺎر ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬اﺣﺘﺮام ﺑــﻪ واﻟــﺪﯾﻦ ﯾﮑــﯽ از اﺻــﻮل اﺳﺎﺳــﯽ ﺷــﺮﯾﻌﺖ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ از ﮐﺎرھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮﯾﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدھﻨﺪ‪ ،‬ﺗﮑﺮار ﻣﮑﺮرات اﺳــﺖ‪ ،‬ﭘــﺪر ﺑــﺮای ﻓﺮزﻧــﺪ‪ ،‬ھﻤــﺎن‬
‫ﻧﻘﺸﯽ را ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎدر ﻧﯿﺰ ﻧﻘﺶ ﻣﺴﯿﺢ را از دﯾﺪﮔﺎه اﯾﺜﺎر و ﻓـﺪاﮐﺎری ﺑــﺮای ﻓﺮزﻧــﺪاﻧﺶ ﺑــﺎزی ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ .‬ﯾــﮏ ﺳــﺮی ﻓــﺮ‬
‫اﻣﯿﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ درﺳﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﯾﮏ اﺟﺘﻤﺎع ﺳﺎﻟﻢ ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻧﻤﯽرﺳﺎﻧﺪ‪ ...‬ﮔﻨﺎھﮑﺎر ﯾﺎ ﻣﺠﺮم ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻗﻀــﺎﺋﯽ ﻣﺤﺎﮐﻤــﻪ و داوری‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﯾﮏ اﺟﺘﻤﺎع ﺳﺎﻟﻢ و ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ھﻤﮥ ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﻣﻮﻗﻊ ﻻزم ازدواج ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻧﺎﺋﯽ ﺻﻮرت ﻧﻤﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫در ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﺎﻟﻢ و ﺧﺪاﺋﯽ ﺛﺮوت آﻧﭽﻨﺎن ﺑﯿﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣــﯽﺷــﻮد ﮐــﻪ دﯾﮕــﺮ ﮐﺴــﯽ دﺳــﺖ ﺑــﻪ دزدی ﻧﻤــﯽزﻧــﺪ‪ ،‬دﯾﮕــﺮ‬
‫ﮐﺴﯽ طﻤﻊ ﺑﻪ ﻣﺎل ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫ده ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا دو ﺟﻨﺒﻪ دارد‪ :‬ﯾﮏ ﺟﻨﺒﻪاش ﻓﺮاﻣﯿﻨﯽ اﺳﺖ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ارﺗﺒﺎط ﻣﺎ ﺑــﺎ ﺧــﺪا و ﺟﻨﺒــﮥ دﯾﮕــﺮش ارﺗﺒــﺎط ﻣــﺎ ﺑــﺎ ﯾﮑــﺪﯾﮕﺮ‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ آن ﺟﺎﻣﻌﻪ آرﻣﺎﻧﯽ را ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪا و ﺧﺎﻧﻮاده و ارﺗﺒﺎط درﺳﺖ ﺑﯿﻦ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫آﯾﺎ ﻧﻈﯿﺮ اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ را در ﺟﮫﺎن ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺳﺮاغ دارﯾﺪ؟‬
‫وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ از ﻓﺮاﻣﯿﻦ ﺧﺪا در ﻣﻮرد رﻓﺘﺎر ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﻘﺾ ﺷﻮد‪ ،‬رﺷﺘﻪ ﻧﻈــﻢ از ھــﻢ ﮔﺴــﯿﺨﺘﻪ ﻣــﯽﺷــﻮد‪ ،‬وﻗﺘــﯽ در اﺛــﺮ‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻗﺘﻠﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬ﭘﯽآﻣﺪ آن اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ طﻤﻊ در ﺟﺎن اﻧﺴﺎن رﯾﺸﻪ ﻣﯽدواﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺎﻣــﺪ آن دﺳــﺖ‬
‫درازی ﺑﻪ اﻣﻮال دﯾﮕﺮان اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮان ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪای را ﺧﺪاﺋﯽ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣــﺎ در اﻧﺘﻈــﺎر آن روز ﻣﺘﺒــﺎرک ھﺴــﺘﯿﻢ ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻣﻠﮑــﻮت ﺧــﻮد را ﺑــﺮ روی زﻣــﯿﻦ ﻣﺴــﺘﻘﺮ ﻧﻤﺎﯾــﺪ‪ .‬آن روز ﻣﺒــﺎرﮐﯽ ﮐــﻪ دﯾﮕــﺮ‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ‪ ،‬ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ‪ ،‬دزدی‪ ،‬زﻧﺎ‪ ،‬طﻤﻊ و ﺣﺴﺪ از روی زﻣﯿﻦ رﺧﺖ ﺑــﺮ ﺧﻮاھــﺪ ﺑﺴــﺖ‪ ،‬و ﺟﮫــﺎﻧﯽ ﯾــﮏ ﭘﺎرﭼــﻪ ﺑــﺎ‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪاﺋﯽ و ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﺠﺎد ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪22‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﯾﺘﺮون ﭘﺪرزن ﻣﻮﺳﯽ آﺋــﯿﻦ ﻣﺸــﺎرﮐﺖ اﺟﺘﻤــﺎﻋﯽ را ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون ﺗﻌﻠــﯿﻢ داد‪ ،‬وظــﺎﯾﻒ ﺑــﯿﻦ ﻣــﺮدم ﺗﻘﺴــﯿﻢ ﺷــﺪ‪.‬‬
‫دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ و ﻣﺮدم ﺳﺎﻻری ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺟﺮا ﺷﺪ و ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪای ﭘﺎ ﺑﮕﯿﺮد و ﻣﺘﺸﮑﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪاﮔﻮﻧﻪ‬
‫و ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ اﺟﺘﻤــﺎﻋﯽ داﺷــﺖ‪ ،‬و اﯾــﻦ ﻧﻈــﺎمﻧﺎﻣــﻪ را ﺧــﻮد ﺧﺪاوﻧــﺪ در ﮐﻨــﺎر ده‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﺑﻼغ ﮐﺮد و ﻣﻮﺳﯽ آن را ﺑﻪ اطﻼع ﻗﻮم رﺳﺎﻧﯿﺪه و ﻣﻮرد ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻣﻮاد اﯾﻦ آﺋﯿﻦﻧﺎﻣﻪھﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪1‬ـ ﺣﮑﻢ در ﻣﻮرد ﻏﻼﻣﺎن و ﮐﻨﯿﺰان‬

‫ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﺑﺮای ﺟﺎﻣﻌﮥ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮدهداری ﻟﻐﻮ ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺪﮐﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﻪ داﺷــﺘﻦ‬
‫ﻏﻼم و ﮐﻨﯿﺰ رﯾﺸﻪ در ﻗﺮنھﺎ ﺗﻤﺪن ﺑﺸﺮی دارد‪ ،‬ﺣﺎل ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﯿﻤﺎی اھﺎﻧﺖآﻣﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬آن ھﻢ ﺑــﻪ دﻟﯿــﻞ‬
‫ﻧﮫﺎد ﮔﻨﺎهآﻟﻮد و زﯾﺎدهﺧﻮاھﯽ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪھﺎی دوری ﺑﺮ ﻧﻤﯽﮔﺮدم‪ ...‬ﺑﻪ ﻣﻮاردی اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷــﺎھﺪ ﺑــﻮدهام‪ ...‬ﮔــﺎه دﯾــﺪهام ﮐــﻪ ﭘﯿﺮزﻧــﯽ و‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮدی در ﺧﺎﻧﻪای ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻏﻼم و ﮐﻨﯿﺰ ﺧﺎﻧﻪزاد زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدهاﻧﺪ ـ ﭘﺸﺖ در ﭘﺸﺖ آﻧﮫﺎ ﻣﺘﻌﻠــﻖ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧــﻪای ﺑــﻮده اﺳــﺖ‬
‫ﮐﻪ آﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدهاﻧﺪ ـ اﮔﺮ آﻧﮫﺎ را از در ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن اﻧــﺲ و اﻟﻔﺘــﯽ ﺑــﻪ آن ﺧﺎﻧــﻪ‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺪای از آﻧﺠﺎ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬رﻓﺘﺎر اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ آﻧﺎن ھﻤﭽﻮن ﯾﮑﯽ از اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﭽــﻪھــﺎ آﻧﭽﻨــﺎن ﺑــﻪ‬
‫آن ﭘﯿﺮﻣﺮد و ﭘﯿﺮزن ﻋﺸﻖ ﻣﯽورزﯾﺪﻧﺪ و آﻧﭽﻨﺎن ﺣﺮﻣﺘﯽ ﺑﺮای آﻧﺎن ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای واﻟــﺪﯾﻦ اﺻــﻠﯽ ﺧﻮدﺷــﺎن ‪ .‬اﮔــﺮ ﺑــﻪ زﺑــﺎن‬
‫اﻣﺮوزیﺗﺮ ﺑﺨﻮاھﯿﻢ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ آﻧﮫﺎ ھﻢ ﻏﻼﻣﺎن و ﮐﻨﯿﺰاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪھﺎ ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ زﯾــﺎده ﺧــﻮاھﯽ اﻧﺴــﺎنھــﺎ ﻧــﺎم ﺑــﺮده ﺑــﻪ ﺧــﻮد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻦ ﻏﻼم و ﮐﻨﯿﺰ از ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮدهداری ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺳﻨﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﻌﯿﻦ ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﭼﻮن اﻧﺴﺎن از ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﺪون ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﺑﺮدهداری ﺗﺨﻄﯽ ﮐﺮد‪ ...‬ﻣﺴﺌﻠﮥ ﻏﻼم و ﮐﻨﯿﺰ ﺑــﻪ ﭼﻨــﺎن ﻣﻌﻀـﻠﯽ ﺑــﺮای ﺑﺸــﺮﯾﺖ‬
‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ آن را ﻟﻐﻮ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮدهھﺎی رﻧﺠﻮر و ﺑﯽﻧﻮا ﭼﻨﺎن ﺗﺤــﺖ ظﻠــﻢ و ﺑﯿــﺪاد ارﺑﺎﺑــﺎن ﻗــﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﻓﺮﯾﺎدﺷﺎن ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﺸﺮﯾﺖ رﺳﯿﺪ‪ ،‬و اﻧﺴﺎن را ﺑﺮآن داﺷﺖ ﺗــﺎ ﺑــﻪ آن ﺳـﻨﺖ ﮐﮫـﻦ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻣــﯽﺧﻮاﺳــﺖ ﺑــﻪ آن ﻧﻈﻤــﯽ ﺗــﺎزه‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎﯾﺎن دھﻨﺪ و ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﺑﺮدهداری ﺑﻪ آن ﺻﻮرت در ﺟﮫﺎن وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪھﺎی ﺧﻔﯿــﻒﺗــﺮ آن در‬
‫ﻟﻔﺎﻓﻪھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ و زﯾﺮ ﭘﺮده ھﻨﻮز در ﺟﺮﯾﺎن اﺳﺖ‪ ...‬و اﯾﻦ ﻣﻮردی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋﺪه داد ه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﺳــﺘﻘﺮار ﺣﮑــﻮﻣﺘﺶ‬
‫ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺮطﺮف ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘﺎﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺗﺪوﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻮد‪ ...‬ﻗﻮاﻧﯿﻨﯽ ﻧﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺷﺪه در ﭘﺎرﻟﻤﺎنھﺎی دﻧﯿﺎﺋﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﭘﺎرﻟﻤﺎن ﺧﺪاﺋﯽ‪...‬‬

‫‪2‬ـ ﻗﺎﻧﻮن دزدی و ﺧﯿﺎﻧﺖ‬

‫اﻟﻒ ـ رد دامھﺎی دزدﯾﺪه ﺷﺪه در ﺟﺎﻣﻌﻪای ﮐﻪ اﻗﺘﺼﺎد آن ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ داﻣﺪاری اﺳﺖ‪،‬‬
‫ب ـ دﺳﺘﮕﯿﺮی ﺳﺎرق و ﻣﺠﺎزات او‪.‬‬
‫ج ـ ﭼﺮاﻧﯿﺪن دام در ﻣﺮﺗﻊ دﯾﮕﺮان‪.‬‬
‫د ـ ﮐﯿﻔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﻣﺰرﻋﻪای را ﺳﻮزاﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ھـ ـ ﺧﯿﺎﻧﺖ در اﻣﺎﻧﺖ و ﺣﮑﻢ آن‪.‬‬

‫‪3‬ـ وظﺎﯾﻒ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‬

‫اﻟﻒ ـ ازاﻟﻪ ﺑﮑﺎرت از ﯾﮏ دﺧﺘﺮ‪.‬‬
‫ﺑـ ﺟﺎدوﮔﺮی‪.‬‬
‫ج ـ ﻣﻘﺎرﺑﺖ ﺑﺎ ﺣﯿﻮاﻧﺎت‪.‬‬
‫د ـ ﮔﺬراﻧﯿﺪن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺧﺪاﯾﺎن‪.‬‬
‫ھـ ـ رﻓﺘﺎر ﺑﺎ ﻏﺮﯾﺒﺎن‪.‬‬
 ‫د ـ رﻓﺘﺎر ﺑﻪ ﺑﯿﻮه زﻧﺎن و ﯾﺘﯿﻤﺎن‪.‬‬
‫ز ـ رﺑﺎﺧﻮاری‪.‬‬
‫ح ـ ﮔﺮوﮔﯿﺮی‪.‬‬
‫ط ـ ھﺘﮏ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪا و ﻣﺮدم‪.‬‬
‫ی ـ ﻧﺬر ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎن اﻧﺴﺎن و ﺣﯿﻮان ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ‪.‬‬

‫‪4‬ـ ﺣﮑﻢ ﻋﺪاﻟﺖ و رﺣﻤﺖ‬

‫اﻟﻒ ـ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﭘﺮاﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ب ـ ﻋﺪاﻟﺖ در داوری‪.‬‬
‫ج ـ ﯾﺎﻓﺘﻦ اﻣﻮال ﮔﻢ ﺷﺪه و ﺑﺎز دادن ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎن آن‪.‬‬
‫د ـ رﺷﻮه ﺧﻮاری‪.‬‬
‫ھـ ـ ﭘﺎرﺗﯽ ﺑﺎزی‪.‬‬

‫‪5‬ـ ﺣﮑﻢ ﺳﺒ ّﺖ‬

‫اﻟﻒ ـ ﺷﺶ ﺳﺎل ﮐﺎﺷﺘﻦ در ﻣﺰرﻋﻪ و رھﺎ ﮐﺮدن زﻣﯿﻦ در ﺳﺎل ھﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ب ـ ﺷﺶ روز ﮐﺎر در ھﻔﺘﻪ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ در روز ھﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫‪6‬ـ ﺣﮑﻢ اﻋﯿﺎد‬

‫اﻟﻒ ـ ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ‪.‬‬
‫ب ـ ﻋﯿﺪ ﮐﺎﺷﺖ‪.‬‬
‫ج ـ ﻋﯿﺪ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮫﺎ ﯾﮏ ﺳﺮی ﻓﺮاﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮای ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻮﭘﺎی ﮐﻮچ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﺪوی و دھﻘﺎﻧﯽ‪ ،‬زﻣﯿﻦ و دام ﻣﻨــﺎﺑﻊ اﺻــﻠﯽ ﺧــﻮرد و ﺧــﻮراک‬
‫اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﺧﺪا دﺳﺖ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎون ﺧﻮد در روی زﻣﯿﻦ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺒﺼﺮهھــﺎﺋﯽ ﺑــﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﺣﮑﻢ ﻏﻼم و ﮐﻨﯿﺰ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪ ،‬اﻣــﺮوز ﻧﯿــﺰ ﺑــﺎ ﺗﺮﻗــﯽ ﺟﻮاﻣــﻊ ﺑﺸــﺮی ﺣﮑــﻢ دزدی و ﺟﻨﺎﯾــﺖ ﺑــﻪ ھﻤــﺎن ﺻــﻮرت‬
‫اوﻟﯿﻪاش در ﺟﺮﯾﺎن اﺳﺖ‪ :‬ﺳﺎرق ﻣﺤﮑﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎل دزدﯾﺪه ﺷﺪه را رد ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﺟﺮﯾﻤﻪاش را ﻧﯿــﺰ ﺑــﻪ ﺻــﻮرت زﻧــﺪاﻧﯽ ﺷــﺪن‬
‫ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﯾﮏ ﺳﺎرق در ﺣﯿﻦ دزدی ﺗﻮﺳﻂ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺎل ﺟﻨﺒــﮥ دﻓــﺎع ﺷﺨﺼــﯽ دارد و ﻗﺎﺗــﻞ ﺑــﻪ ﻗﺘــﻞ ﻧﻔــﺲ ﻣﺤﮑــﻮم‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در اﻣﺎﻧﺖ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺳﺎرق ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﺟﺒﺮان ﻣﺎل و ﯾﺎ ﻣﺠﺎزات ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ وظﺎﺋﻒ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‪ ،‬اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ ﻣﻌﺘﺪلﺗﺮﯾﻦ ﺣﮑﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮد در ﻣﻮرد ازاﻟﻪ ﺑﮑﺎرت ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺻﺎدر ﻧﻤﻮد اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ‬
‫ﻣﺠﺮم دﺧﺘﺮ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﮕﯿﺮد و ﻣﮫﺮﯾﻪ ﻻزم را ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ در ﺻﺪور ﺣﮑﻢ رﺑﺎﺧﻮاری‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮد آن را در ﺧﻔــﺎ و ﺑــﺎ اﺳــﺎﻣﯽ دﯾﮕــﺮی اﻧﺠــﺎم‬
‫داد ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫در ﻣﻮرد رھﻦ ﻧﯿﺰ ﻗﺎﻧﻮن ھﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨــﻮان رھــﻦ ﯾــﺎ ﺿــﻤﺎﻧﺖ ﻧــﺰد ﮐﺴــﯽ ﻧﮫــﺎده ﺷــﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬ﺑــﺎ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﺪھﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ آن ﻣﺴﺘﺮد ﺷﻮد‪ ،‬در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﺮﺗﮫﻦ طﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻠﺰم ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺖ آن ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺎﻧﻮن آن ﺟﺎﻣﻌــﻪ اوﻟﯿــﻪ ﺧــﺪاﺋﯽ را وﺿــﻊ و اﻋــﻼم ﮐــﺮد و اﮐﺜــﺮ آن ﻗــﻮاﻧﯿﻦ اﻣــﺮوز ﺑــﻪ ﻗــﻮت ﺧــﻮد ﺑــﺎﻗﯽ‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻮاردی ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوز آﻧﻄﻮری ﮐــﻪ ﺑﺎﯾﺴــﺘﻪ اﺳــﺖ ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ ﭘﺮداﺧﺘــﻪ ﻧﻤــﯽﺷــﻮد و در ﻣﺤﺎﻓــﻞ و دادﮔــﺎهھــﺎ‬
‫ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﺑﺮای آﻧﮫﺎ درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺪام ﻗﺎﻧﻮن ﺿﺎﻣﻦ اﺳﺘﯿﻔﺎی ﺣﻖ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ رﺑﺎﺧﻮاری در اﺷﮑﺎل ﻣﺨﺘﻠﻒ آن ﺷﺪه اﺳﺖ؟‬
‫ﮐﺪام ﻗﺎﻧﻮن ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺪا را ھﺘﮏ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻣﯽﮐﻨﺪ؟‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دروﻏﮕﻮﯾﺎن و ﺷﺎﯾﻌﻪ ﭘﺮاﮐﻨﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟‬
‫ﮐﺪام ﻗﺎﻧﻮن ﺿﺎﻣﻦ اﺟﺮای ﯾﮏ داوری ﮐﺎﻣﻼًﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ و ﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﭼــﻪ اﻧــﺪازه ﺷــﺎھﺪ ﺣــﻖﮐﺸــﯽھــﺎ و رﺷــﻮهﺧــﻮاریھــﺎ و‬
‫ﭘﺎرﺗﯽﺑﺎزیھﺎ در اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﺑﺎﺷﯿﻢ؟‬
‫ﻣﺮدان ﺧﺪا در ﺟﮫﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ روزی ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﯽھﺎ ﭘﺎﯾﺎن داده ﺷﻮد‪ .‬روزی ﮐﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﭘﯿﺮوز ﺷــﻮد‪ ،‬ﺑــﯽاﻧﺼــﺎﻓﯽ‬
‫رﺧﺖ ﺑﺮﺑﻨﺪد‪ ،‬ﺗﺴﺎوی ﮐﺎﻣﻞ ﺑﯿﻦ اﻧﺴﺎنھﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﻮد‪ ،‬رﻧﮓ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻼک ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮد‪ ،‬ﻣﯿﺰان داراﺋــﯽ ﻣــﻼک ﻗــﺮار ﻧﮕﯿــﺮد و ﻧﻔــﻮذ‬
 ‫اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‪ ،‬ﻣﻼک ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫و اﻧﺴﺎن ﺑﻪ آن رﺗﺒﻪ و ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ در ﺑﺎغ ﻋﺪن داﺷﺖ‪.‬‬
‫و آن روز‪ ،‬ﮐﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﻪ وﻋﺪۀ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬

‫و دﯾﺪم آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪ و زﻣﯿﻨﯽ ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ آﺳﻤﺎن اول و زﻣﯿﻦ اول در ﮔﺬﺷﺖ و درﯾﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﺷﮫﺮ‬
‫ﺪس اورﺷﻠﯿﻢ ﺟﺪﯾﺪ را دﯾﺪم ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا از آﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﭼــﻮن ﻋﺮوﺳــﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺮای‬ ‫ﻣﻘ ّ‬
‫ﺷﻮھﺮ ﺧﻮد آراﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و آوازی ﺑﻠﻨﺪ از اﺳﻤﺎن ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻨﮏ ﺧﯿﻤﮥ ﺧــﺪا ﺑﺎآادﻣﯿــﺎن اﺳــﺖ و ﺑــﺎ‬
‫اﯾﺸﺎن ﺳﺎﮐﻦ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد و اﯾﺸﺎن ﻗﻮمھﺎی او ﺧﻮاھﻨﺪ ﺑﻮد و ﺧﻮ ِد ﺧﺪا ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺧﺪای اﯾﺸﺎن ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪ .‬و ﺧﺪا‬
‫ھﺮ اﺷﮑﯽ را از ﭼﺸﻤﺎن اﯾﺸﺎن ﭘــﺎک ﺧﻮاھــﺪ ﮐـﺮد و ﺑﻌــﺪ از آن ﻣــﻮت ﻧﺨﻮاھــﺪ ﺑــﻮد و ﻣــﺎﺗﻢ و ﻧﺎﻟــﻪ و درد دﯾﮕــﺮ رو‬
‫ﻧﺨﻮاھﺪ ﻧﻤﻮد زﯾﺮا ﮐﻪ ﭼﯿﺰھﺎی اول درﮔﺬﺷﺖ‪«.‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ آن روز ﻣﺘﺒﺎرک ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬و ﺧﻮد را ﺑﺮای اﺳﺘﻘﺒﺎل از آن ﻣﻮﻋﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ آﻣﺎده ﺳﺎزﯾﻢ‪.‬‬
 ‫‪23‬‬
‫از ﻣﺼﺮ ﺗﺎ ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﯾﺎ ﻓﻠﺴــﻄﯿﻦ اﻣــﺮوزی ﻓﺎﺻــﻠﻪ زﯾــﺎدی ﻧﯿﺴــﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ در ﺣــﺪ ﻓﺎﺻــﻞ ﺑــﯿﻦ اﯾــﻦ دو ﮐﺸــﻮر در آن زﻣــﺎن ﻗــﻮمھــﺎی‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ اﻗﻮام اﻣﻮری‪ ،‬ﺣﺘّﯽ‪ ،‬ﻓﺮزی‪ ،‬ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺣﻮی و ﯾﺒﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺳــﺎﮐﻦ ﺑﻮدﻧــﺪ و ﻗــﺮار ﺑــﺮاﯾﻦ ﺑــﻮد‬
‫ﮐﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﭘﯿﺶ روی ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮی ﮐﻨﻌﺎن ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﻗﻮام را از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑــﻪ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد ﺑﺮﺳــﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺬﺷــﺘﻦ از‬
‫اﯾﻦ ﻣﻮاﻧﻊ ﺑﺰرگ ﺟﺰ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺪور ﻧﺒﻮد‪ .‬و اﯾﻦ وﻋﺪهای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داد‪» :‬و اﯾﻨﮏ ﻣــﻦ ﻓﺮﺷــﺘﻪای ﭘــﯿﺶ‬
‫روی ﺗﻮ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ را در راه ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﺑﺪان ﻣﮑﺎن ﮐﻪ ﻣﮫﯿﺎ ﮐﺮدهام ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬از او ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎش و آواز او را ﺑﺸــﻨﻮ و از‬
‫او ﺗﻤﺮد ﻣﻨﻤﺎ‪ ،‬زﯾﺮا ﮔﻨﺎھﺎن ﺷﻤﺎ را ﻧﺨﻮاھﺪ آﻣﺮزﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ در اوﺳﺖ‪«.‬‬
‫در اﯾﻦ روزھﺎی اﻗﺎﻣﺖ در ﺳﯿﻨﺎ‪ ،‬ھﺮ روزه ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺑﻪ ﻗﻠــﮥ ﮐــﻮه ﻣــﯽرﻓﺘﻨــﺪ و ﻓــﺮاﻣﯿﻦ ﺧـﺪا را درﯾﺎﻓــﺖ و ﺑــﻪ ﻗــﻮم اﻋــﻼم‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﺎرھﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻪ اﻧﺠﺎم آن ﻣﯽداد ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬در ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ دﯾــﺪارھﺎ ﺧــﺪا ده ﻓﺮﻣـﺎن را ﮐــﻪ ﺑــﺮ‬
‫ﻟﻮاﯾﺢ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﮫﺪ اﺑﺪی ﻧﺰد ﻗﻮم ﺑﯿﺎورد‪.‬‬
‫در آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺪت ﭼﮫﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز در ﻗﻠﻪ ﮐﻮه ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﻓﺮاﻣﯿﻨﯽ از ﺧﺪا ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻧﺤﻮۀ ﺗﻘــﺪﯾﻢ ھــﺪاﯾﺎ‪،‬‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ و ﺧﯿﻤﮥ اﺟﺘﻤﺎع و ﻣﺬﺑﺢ و ﺧﯿﻤﻪ ﻣﺴﮑﻦ‪ ،‬ﺗﮫﯿﻪ روﻏﻦ ﺑﺮای روﺷﻨﺎﺋﯽ و ﻟﺒﺎس ﮐﮫﺎﻧﺖ و ﺗﻘﺪس ﮐﺎھﻨــﺎن و‬
‫ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮر‪ ،‬و ﻓﺪﯾﻪ و روﻏﻦ ﻣﺴﺢ و ﻋﻄﺮﯾﺎت‪ ،‬درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ آن زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﮫﻮدﯾﺎن در ﻣﺼﺮ آﺳﻮده در ﺧﺎﻧﻪھﺎﯾﺸﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺼــﺮﯾﺎن را ﻣــﯽدﯾﺪﻧــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﺑﺮای ﺟﺮﻋﻪای آب ﻟﻪ ﻟﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻤﺎم آبھﺎی ﻣﺼﺮ ﺧــﻮن ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ آﻧﮫــﺎ ﭘﺸــﺖ ﭘﻨﺠــﺮه ﺧﺎﻧــﻪھﺎﯾﺸــﺎن آب ﮔــﻮارا‬
‫ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮫﻮدﯾﺎن در ﺧﺎﻧﻪھﺎی ﺧﻮد ﻟﻤﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﯿﺮون را ﻧﻈــﺎره ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ ﮐــﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏــﻪھــﺎ ﺳــﻄﺢ ﮐﻮﭼــﻪھــﺎ و‬
‫ﺧﺎﻧﻪھﺎی ﻣﺼﺮﯾﺎن را ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و از در و دﯾﻮار ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و روزی ﮐﻪ ﭘﺸﻪھﺎ و ﻣﻠﺦھﺎ ﺳــﻄﺢ زﻣــﯿﻦ را ﭘﻮﺷــﺎﻧﯿﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‬
‫وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﭘﺸﻪ ﯾﺎ ﻣﮕﺲ ﯾﺎ ﻣﻠﺦ در ﺧﺎﻧﻪھﺎی آﻧﺎن ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ آن روزی ﺑﺮوﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻼﺋﯽ ﻧﺎﮔﮫﺎﻧﯽ در ﻣﯿﺎن دامھﺎی ﻣﺼﺮﯾﺎن اﻓﺘﺎد‪ ،‬و ﺗﻤــﺎم ﮔﺎوھــﺎ و ﮔﻮﺳــﻔﻨﺪان و ﺷــﺘﺮھﺎ و ﺳــﺎﯾﺮ دامھــﺎی‬
‫ﻣﺼﺮﯾﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮگ ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن در ﭘﺎﺋﯿﺰ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده و ﺟﺎن دادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دامھﺎی ﯾﮫﻮدﯾﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻪ آن روزی ﺑﺮوﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮫﻮدﯾﺎن در زﯾﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغھﺎ در ﺧﺎﻧﻪھﺎﯾﺸﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺼﺮ در ﻣﯿﺎن ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻓــﺮو رﻓﺘـﻪ ﺑــﻮد‬
‫و ﮐﺲ‪ ،‬ﮐﺲ را ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ آن روزی ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﮐﻪ داﻧﻪھﺎی درﺷﺖ ﺗﮕﺮﮔﯽ از آﺳــﻤﺎن ﻓــﺮو ﺑﺎرﯾــﺪ و ﺑــﺮ ﺳــﺮ ھــﺮ ﻣﺼــﺮی و ھــﺮ داﻣــﯽ ﮐــﻪ ﻓــﺮود آﻣــﺪ او را‬
‫ﮐﺸﺖ‪ ،‬اﻣﺎ در اﺻﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﯾﮫﻮدﯾﺎن و دامھﺎی آﻧﺎن ﺧﺴﺎرﺗﯽ ﺑﻪ آﻧﺎن وارد ﻧﯿﺎورد‪.‬‬
‫و ﺑﻪ آن ﺑﺎﻣﺪاد وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻪ و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﺎدران و ﭘﺪران ﻣﺼﺮی ﺑﺮ آﺳﻤﺎن رﻓﺖ ﭼﻮن ھﺮ ﺧﺎﻧﻮادهای ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻓﺮزﻧــﺪ‬
‫ﺧﻮد را ﻣﺮده ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎن اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ آن روزی ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﭘﺲ از آﻧﮫﻤﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ درﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻪ روزه ﺧــﺮوج اﺳــﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬ﻧﺎﮔﮫــﺎن ﺗﺴــﻠﯿﻢ ﺷــﺪ و‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﺧﺮاج ﮐﻠﯿﮥ ﯾﮫﻮدﯾﺎن از ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم داراﺋﯽھﺎ و اﻣﻮاﻟﺸﺎن ﺻﺎدر ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ آن روزی ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﻨﺪﮔﺎن ﯾﮫﻮدی در ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎی ﺳﺮخ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﭙﺎھﯿﺎن ﻣﺼﺮ آﻧﮫﺎ را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧــﻪ راه‬
‫ﭘﺲ داﺷﺘﻨﺪ و ﻧﻪ راه ﭘﯿﺶ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎﮔﮫﺎن درﯾﺎی ﺳﺮخ را ﺑﺮ روی آﻧﺎن ﮔﺸﻮد ﺗﺎ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬و ﺳــﭙﺎھﯿﺎن ﻓﺮﻋــﻮن در ﺗﻌﺎﻗــﺐ‬
‫آﻧﮫﺎ وارد درﯾﺎ ﺷﺪﻧﺪ و آبھﺎی ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﺳﭙﺎھﯿﺎن و اراﺑﻪھﺎ و اﺳﺐھﺎی ﻓﺮﻋﻮن در اﻣــﻮاج‬
‫درﯾﺎ ﻏﺮق ﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫و ﺑﻪ آن روزی ﺑﺎز ﮔﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮود رھﺎﺋﯽ و ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاری ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﯾﮏ ُﮐﺮ ﻋﻄﯿﻢ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻋﺮش ﺧﺪا ر ﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ آن روزی ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧــﺪا ﻧــﺎن را در ﺻــﺤﺮا و ﮔﻮﺷــﺖ را در آﺳــﻤﺎن ﺑــﺮای ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ و آب ﮔــﻮارا را از ﺻــﺨﺮه ﺑــﺮای ﻗــﻮم‬
‫اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺗﺪارک دﯾﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ واﮐﻨﺶ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﺎ آن ھﻤﻪ ﺗﺠﺎرب اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﻓﻘﻂ ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺖ‪ !!...‬ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻮﺳﯽ! ﺑﯿﻨﻮا ﻣﻮﺳﯽ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺳﺮ ﻣﯽﮐﺮد؟‬
‫‪ :‬ﻣﻮﺳﯽ آب ﻧﺪارﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺎن ﻧﺪارﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺧﺎﻧــﻪ ﻧــﺪارﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺳــﯽ ﺧﺴــﺘﻪ ﺷــﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺳــﯽ ﻋﻠﻮﻓــﻪ ﻧــﺪارﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺳــﯽ ـ‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ـ ﻣﻮﺳﯽ!!‬
‫و ﮐﺎر ﻣﻮﺳﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪروز در ﺣﻀــﻮر ﺧــﺪا زاﻧــﻮ ﺑﺰﻧــﺪ و از او ﺑﺨﻮاھــﺪ‪ ،‬و ﺑﺨﻮاھــﺪ‪ ،‬و ﺑﺨﻮاھــﺪ ‪ :‬ﺧــﺪاﯾﺎ‪ ،‬ﻣــﺮدم دارﻧــﺪ ﻣــﺮا‬
‫ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ﻋﺎﺻﯽ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ﻧﺎن ﻣﯽﺧﻮاھﻨﺪ‪ ،‬آب ﻣﯽﺧﻮاھﻨــﺪ‪ ،‬و ﺧــﺪا ھــﻢ ﺳــﺨﺎوﺗﻤﺪاﻧﻪ ﻋﻄﺎﯾــﺎی ﺧــﻮد را‬
‫ﻣﯽرﺳﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺷﺎھﮑﺎر اﺻﻠﯽ ﻗﻮم آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﻮﺳﯽ ﭘﺲ از ﭼﮫﻞ روز ﻋﺒﺎدت و ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﺧﺪا وﻗﺘــﯽ ﭘــﺎﺋﯿﻦ ﻣــﯽآﯾــﺪ‪ ،‬ﺑــﺎ ﮐﻤــﺎل‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ھﺎرون ﺑﺮادرش را ﺻﺪا زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ھﺎرون‪ ،‬ﺑﺮادر‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻤﺎﺷﺘﻢ ﺗــﺎ در ﻏﯿــﺎب ﻣــﻦ‪ ،‬ﻗــﻮم را ھــﺪاﯾﺖ و رھﺒــﺮی‬
‫ﮐﻨﯽ‪ ...‬وﻟﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ! ﺟﺮﯾﺎن ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫ھﺎرون ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﺮادر ﻣﻦ ﮔﻨﺎھﯽ ﻧﺪارم‪ ...‬وﻗﺘﯽ آﻣﺪﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮ اﻓﺘﺎد زﻣﺰﻣﻪھﺎ در ﻗﻮم ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﭽﻨــﺎن ﺑــﺎﻻ رﻓــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺎ‬
‫ﺻﺮاﺣﺖ از ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺑﺖ ﺑﺴﺎزم ﺗﺎ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬ﻣﻦ ھﻢ از ﺗﺮس ﺟﺎن دﺳــﺘﻮر دادم ھــﺮ ﮐــﺲ ھــﺮ زﯾﻨﺘــﯽ از‬
‫طﻼ دارد ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﯿﺎورﻧﺪ‪ ...‬ﭘﺲ ھﺮ ﮐﺲ ﮔﻮﺷﻮاره و ﮔﻠﻮﺑﻨﺪ و ھﺮﮔﻮﻧﻪ زﯾﻨﺘﯽ از طﻼ داﺷﺖ ﻧﺰد ﻣــﻦ آورد و ﻣــﻦ ﺗﻤــﺎم آن طﻼھــﺎ‬
‫را ذوب ﮐﺮده و اﯾﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را ﺑﺮای ﻗﻮم ﺳــﺎﺧﺘﻢ ﺗــﺎ آرام ﺷــﻮﻧﺪ‪ .‬آﻧﮫــﺎ ھــﻢ ﺑــﺎ ﮐﻤــﺎل ﺑــﯽﺷــﺮﻣﯽ ھﻠﮫﻠــﻪ و ﺷــﺎدی ﮐــﺮده‪ ،‬ﮔــﺮد‬
‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ طﻼ رﻗﺼﯿﺪه و ﺳﺮود ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪» :‬ای اﺳﺮاﺋﯿﻞ اﯾﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﺗﻮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ را از زﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﯿــﺮون آوردﻧــﺪ!«‬
‫ﻣﻦ ھﻢ از ﺗﺮس ﺟﺎﻧﻢ ﻣﺬﺑﺤﯽ ﺑﺮای آن ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺳﺎﺧﺘﻢ و ﻣﺮدم ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎی ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺑﺮ آن ﮔﺬراﻧﯿﺪﻧﺪ و ﺷﺮوع ﺑــﻪ ﻋﺸــﺮت و‬
‫ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﯿﺪن و ﺟﺸﻦ و ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا از ﭘﯿﺶ ﺟﺮﯾﺎن را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اطﻼع داده ﺑﻮد‪» :‬ای ﻣﻮﺳﯽ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ و ﺑﻪ زﯾﺮ ﺑﺮو ﭼﻮن ﻗﻮﻣﯽ را ﮐــﻪ‬
‫از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردی ﻓﺎﺳــﺪ ﺷــﺪهاﻧــﺪ و ﺑــﺮای ﺧــﻮد ﮔﻮﺳــﺎﻟﻪای از طــﻼ ﺳــﺎﺧﺘﻪ و آن را ﺳــﺠﺪه ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ و آن را ﺧــﺪای ﺧــﻮد‬
‫ﻧﺎﻣﯿﺪهاﻧﺪ‪ ...‬اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﻗﻮﻣﯽ ﮔﺮدنﮐﺶ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﺗﻤﺎﻣﯽ آﻧﺎن را در ﺧﺸﻢ ﺧﻮد ھﻼک ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﯿﮫﻮده وﺳﺎطﺖ ﻗﻮم را ﻧﮑﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺰد ﺧــﺪا ﺗﻀــﺮع و اﻟﺘﻤــﺎس‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬ای ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﺮا ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻗﻮم ﺧﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻮّت ﻋﻈﯿﻢ و دﺳﺖ زورآور از زﻣﯿﻦ ﻓﺮﻋﻮن ﺑﯿﺮون آوردی‪ ،‬ﻣﺸــﺘﻌﻞ ﺷــﺪه‬
‫اﺳﺖ؟ ﺧﺪاوﻧﺪا ﻧﮕﺬار ﮐﻪ ﻣﺼﺮﯾﺎن ﻣﺎ را ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ﻣﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورد ﺗﺎ در ﺻﺤﺮا ﺑﮑﺸــﺪ‪ ...‬ﺗﻤﻨــﺎ اﯾﻨﮑــﻪ ﺧﺸــﻢ‬
‫ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺮداﻧﯽ و از ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد ﻋﺪول ﻧﻤﺎﺋﯽ‪ ...‬ﻋﮫﺪ ﺧﻮد را ای ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ و اﺳﺤﺎق و ﯾﻌﻘﻮب ﺑــﻪ ﯾــﺎد‬
‫آور ﮐﻪ ﺑﻪ ذات ﺧﻮد ﻗﺴﻢ ﺧﻮردی ﮐﻪ ذرﯾّﺖ اﯾﺸﺎن را ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﺳﻤﺎن ﮐﺜﯿﺮ ﮔﺮداﻧــﯽ‪ «.‬و ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﺧﺪاوﻧــﺪ از ﻣﺠــﺎزات‬
‫ﻗﻮم ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ ھــﻢﭼﻨــﺎن ﺑــﺎ ھــﺎرون ﺻــﺤﺒﺖ ﻣــﯽﮐــﺮد‪ ،‬از دور ﺻــﺪای ھﻠﮫﻠــﻪ و ﺷــﺎدی ﻗــﻮم ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﮔــﺮد ﮔﻮﺳــﺎﻟﻪ طــﻼ‬
‫ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ ﻗﻮم اﺻﻼ ً ﻓﺮاﻣﻮش ﮐــﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﮔﻮﯾــﺎ ﺗﻤــﺎم ﮔﺬﺷــﺘﻪ را ﻓﺮاﻣــﻮش ﮐــﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳــﯽ از‬
‫دﯾﺪن اﯾﻦ اوﺿﺎع ﺑﻪ ﻗﺪری ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻟﻮاﺣﯽ را ﮐﻪ ﺣﺎوی ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮزﻣﯿﻦ اﻓﮑﻨﺪ و آﻧﮫﺎ را ُ‬
‫ﺧﺮد ﻧﻤــﻮد‪ .‬ﺳــﭙﺲ‬
‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را ﺧﺮد ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﮐﻨﺎری اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ ھﺮ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻠﯿﻪ ﻻوی ھﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻧــﺐ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻮﺳﯽ آﻧﮫﺎ را ﻓﺮﻣﺎن داد ھﺮ ﯾــﮏ ﺷﻤﺸــﯿﺮ ﺧــﻮد را ﺑﺮداﺷــﺘﻪ و ﺑــﺮادر و ﺧــﻮاھﺮ و ھﻤﺴـﺎﯾﻪ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺖ ﺧــﻮد را ھــﻼک‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ...‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ در ھﻤﺎن روز ﺑﻪ ﺟﺎی ھﻼﮐﺖ ﮐﻠﯽ ﻗﻮم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺳــﯽ ھــﺰار ﻧﻔــﺮ از ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ روی از ﯾﮫـﻮّه ﺑﺮﮔﺮداﻧﯿــﺪه و‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ﺟﺮﯾﺎن ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺑﺮ ﻣﯽﮔــﺮدد و ﻣﻮﺳــﯽ ﻣــﯽﺗﻮاﻧــﺪ ﮐﻨﺘــﺮل اردو را در‬
‫دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ دھﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ھﻢ ﺧﺪا و ھﻢ ﻣﻮﺳﯽ اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ درون اﻧﺴﺎن اﺻﻼح ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺗﺼــﻮر اﯾﻨﮑــﻪ ﻗــﻮم اﺳــﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬ﻗــﻮﻣﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ ﺗﺎ ﻗﻮم ﺧﺎص او و ﻣﺎﯾﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﺟﮫﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮﻣﯽ ﻣﻘﺪس و ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺼــﻮری اﺷــﺘﺒﺎه اﺳــﺖ‪ .‬آﻧﮫــﺎ ﻧﯿــﺰ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻧﺴﺎنھﺎ از ﮔﻨﺎه زاده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاھﯿﻢ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪﺗﺮ ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﯿﻢ روی ﮔﺮداﻧﯿﺪن آﻧﮫﺎ از ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑــﺎ‬
‫آن ھﻤﻪ ﭼﯿﺰھﺎی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ از او دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎھﯽ ﺑﻮد ﻓﺮاﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ آن را ﮔﻨﺎه ذاﺗﯽ ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺧﺪا ﻋﮫﺪی ﺑﺎ ﻧﺴﻞ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﺴــﺘﻪ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﻋــﺪول از آن ﻋﮫــﺪ را ﺑــﺮاﯾﺶ ﻧــﻪ ﻏﯿــﺮﻣﻤﮑﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ درﺳــﺖ ﻧﻤــﯽﺑــﻮد‪ ،‬ﭼــﻮن او‬
‫ﺧﺪاﺳﺖ و ﻗﻮل ﺧﺪا ﯾﮑﯽ اﺳﺖ‪ ...‬اﯾﻦ ﻧﺴﻞ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ در اوج و ﻓﺮاز ﺗﺎرﯾﺦ درﮔﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖھﺎ و ﺷﮑﺴﺖھــﺎ‪ ،‬ﮐﺎﻣﯿــﺎﺑﯽھــﺎ و‬
‫ﻧﺎﮐﺎﻣﯽھﺎ ﻋﺼﯿﺎنھﺎ و اطﺎﻋﺖھﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺘﯽھﺎ و ﺑﻠﻨﺪیھﺎ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﺠــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺧــﺪا درﻧﻈــﺮ دارد‪ ،‬ﺑﺮﺳـﻨﺪ‪ ،‬ﭼــﻮن ﺧــﺪا ﺑــﺮای اﯾــﻦ ﻗــﻮم‬
‫ﻧﻘﺸﻪھﺎﺋﯽ دارد‪.‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪24‬‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭘﺲ از ارﺗﮑﺎب ﮔﻨﺎه ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻮﺳﯽ در ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺠﺎزاﺗﯽ اﻧﺪک ﺳﺒﮏﺗﺮ ﮐﻪ ﺧــﺪا ﻣــﯽﺧﻮاﺳــﺖ‬
‫ﺑﻪ آﻧﮫﺎ وارد آورد ﺳﻔﺮ را آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺲ از آن ﻣﺎﺟﺮای ﺗﻠﺦ ﺑﺖ ﭘﺮﺳــﺘﯽ ﻗــﻮم اراده ﻧﻤــﻮد ﺣﻀــﻮر ﺧــﻮد را در ﻣﯿــﺎن ﻗــﻮم‬
‫ﺗﺜﺒﯿﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه و ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮای ﺑﺖھﺎ ﻧﺴﺎزﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﻓﺮﻣــﺎن ﺳــﺎﺧﺘﻦ ﺧﯿﻤــﻪ اﺟﺘﻤــﺎع را ﺑــﻪ‬
‫ﻣﻮﺳﯽ اﻋﻼم ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬وﻗﺘﯽ از ﻣﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪» :‬ﺧﺪا ﮐﺠﺎﺳﺖ؟« ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﻢ‪ :‬ﺧﺪا در ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀــﻮر دارد‪ .‬اﯾــﻦ ﻣــﻮرد ﮐــﺎﻣﻼ ً‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا در آن واﺣﺪ در ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر دارد‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ اﯾﻨﮑــﻪ ﭘﺮﺳــﺘﺶھــﺎی اﻧﻔــﺮادی را در زﯾــﺮ ﯾــﮏ ﺳــﻘﻒ‬
‫ﺟﻤﻊآوری ﮐﻨﺪ‪ ،‬اراده ﻧﻤﻮد ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎد ﺣﻀﻮر ﺧﻮد در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ‪ .‬و ﻣﺎ اﻣﺮوز آن ﻧﻤﺎد را ﺑــﻪ ﺻــﻮرت ﮐﻨﯿﺴــﻪ‬
‫ﯾﮫﻮدﯾﺎن‪ ،‬ﮐﻠﯿﺴﺎی ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ ،‬ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﻣﻌﺒــﺪ ﺑﻮداﺋﯿــﺎن‪ ...‬و‪ ...‬و‪ ...‬ﻣﺸــﺎھﺪه ﻣــﯽﮐﻨــﯿﻢ‪ .‬اﺳــﺎس ﯾﮑــﯽ اﺳــﺖ و آن‬
‫ﺟﺎﯾﮕﺎھﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺪای ﺧﻮد راز و ﻧﯿﺎز ﮐﻨﻨﺪ و ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﮐﻤﮑﯽ اﺳــﺖ در ﺟﮫــﺖ ﻣﺸــﺎرﮐﺖ‬
‫و ھﻤﺪﻟﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﮐﻮﭼﻨﺪۀ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬اﺗﻔﺎق ﻧﺎﮔﻮاری اﻓﺘﺎد‪ ...‬آﻧﮫﺎ در ﻣﺼﺮ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای ﮔﺬراﻧﯿﺪن ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ‬
‫و ﭘﺮﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در ﺣﯿﻦ ﮐﻮچ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﮫﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ و ﻗﻮم ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﯾﮏ ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه را اﺣﺴﺎس ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﻮﺳﯽ از ﮐﻮه ﺳﯿﻨﺎ طﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪ‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪھﺎﺋﯽ در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺮدم ﻧﺰد ھــﺎرون آﻣــﺪه ﺑــﻪ او ﮔﻔﺘﻨــﺪ‪:‬‬
‫»اﯾﻦ ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را از زﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورد‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ او را ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟«‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎﻻی ﮐﻮه دﭼــﺎر ﺻــﺎﻋﻘﻪ ﺷــﺪه و دﯾﮕــﺮ ﺑــﺮ ﻧﻤــﯽﮔــﺮدد‪ .‬ﺷــﺎﯾﺪ درﺧﻮاﺳــﺖ آﻧﮫــﺎ از ھــﺎرون ﻣﺒﻨــﯽ‬
‫ﺑﺮﺳﺎﺧﺘﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬دﻟﯿﻞ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ آﻧﮫﺎ ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن در ﻣﺼﺮ ﻣﻌﺒﺪھﺎی ﻋﻈﯿﻤﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﺧــﻮد را در آن ﻣﮑــﺎنھــﺎ ﭘﺮﺳــﺘﺶ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ و ﺑﻨــﺎﺑﺮاﯾﻦ وﺟــﻮد ﯾــﮏ‬
‫ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺑﺮای ﻋﺒﺎدت‪ ،‬آرزوی ﻗﻠﺒﯽ ﯾﮫﻮدﯾﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺗﻤﺎﯾﻞ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﻮم ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ دﺳــﺘﻮر ﺳــﺎﺧﺘﻦ اﺳــﺘﻘﺮار ﺧﯿﻤــﻪ اﺟﺘﻤــﺎع را داد‪ .‬ﺧﯿﻤــﻪ اﺟﺘﻤــﺎع ﺷــﮑﻞ اوﻟﯿــﻪ‬
‫ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه ﯾﺎ ﮐﻨﯿﺴﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﯿﻤﻪ ﺑﻮد و ﺳﭙﺲ ﺳﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻌﺒﺪی ﺳــﺎﺧﺘﻪ ﺷــﺪه از ﺳــﻨﮓ‬
‫و ﭼﻮب درآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺧﯿﻤﻪ ﺧﻮد را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﮑﺎن ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﻗﻮم ﺑﺮای ﻋﺒﺎدت و ﯾﺎ ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤــﺎع ﻧﻤــﻮد‪ .‬ﭘــﺲ از اﺳــﺘﻘﺮار ﺧﯿﻤــﻪ اﺟﺘﻤــﺎع‪،‬‬
‫ﻣﺮﺳﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﻮم ﺑﺮ در ﺧﯿﻤﻪھﺎی ﺧﻮد ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ و ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻋﺎزم ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤــﺎع ﻣــﯽﺷــﺪ‪ ،‬ﺣﻀــﻮر ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺑﺮی ﺑﺮ در ﺧﯿﻤﻪ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎد و ﻣﻮﺳﯽ داﺧﻞ ﻣﯽﺷﺪ و ﻗﻮم زاﻧﻮ زده ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺳﺠﺪه ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬در ھﻤــﯿﻦ ﺧﯿﻤــﻪ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ روﺑﺮو ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺳﺖ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﮑﺮار ﭼﻨﯿﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﮥ دوﺳﺘﺎﻧﻪای وﺳﻮﺳﻪ دﯾﺪن روی ﺧﺪا در ﻣﻮﺳﯽ ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺗﻮ ﺑــﻪ ﻣــﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﻓﺮﺷﺘﻪای را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﻣﺎ را ھﺪاﯾﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬او ﮐﯿﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻪای ﮐــﻪ ﻣــﺮا ﺑــﻪ ﻧــﺎم ﻣــﯽﺷﻨﺎﺳــﯽ و در ﺣﻀــﻮر ﺗــﻮ‬
‫ﻓﯿﺾ ﯾﺎﻓﺘﻪام؟ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ اﺳــﺖ‪ ،‬ارادۀ ﺧــﻮد را ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﺑﮕــﻮ‪ ،‬طﺮﯾــﻖ ﺧــﻮد را ﻧﺸــﺎﻧﻢ ﺑــﺪه‪ ،‬ﺗــﺎ ﺑﯿﺸـﺘﺮ از ﭘــﯿﺶ ﺗــﻮ را ﺑﺸﻨﺎﺳــﻢ و‬
‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺾ ﺷﻮم‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا اﯾﻦ ﻣﺮدم آواره ﻗﻮم ﺗﻮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﺗﻮ را آراﻣﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮد را ﺑــﻪ ﺗــﻮ ﻧﺸــﺎن ﺧــﻮاھﻢ داد‪ «.‬و ﻣﻮﺳــﯽ ﺑــﺎ ھﯿﺠــﺎن و‬
‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ای ﺧﺪاوﻧﺪ ‪ ،‬ﺗﺎ روی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادهای‪ ،‬ﻣﺎ را از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿــﺮون ﻧﻔﺮﺳــﺖ‪ ،‬ﭼــﻮن در اﯾــﻦ ﺻــﻮرت‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺧﻮاھﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ و اﯾﻦ ﻗﻮم‪ ،‬ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ‪ «.‬ﭼﻮن در آن ﺻﻮرت اﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﺎ اﻣﺘﯿﺎز ﻣﺸﺎھﺪۀ روی ﺗﻮ ﺑــﺮ‬
‫ﺟﻤﯿﻊ ﻗﻮمھﺎی روی زﻣﯿﻦ ﺑﺮﺗﺮی ﺧﻮاھﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻓﯿﺾ ﯾﺎﻓﺘﻪای و ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬درﺧﻮاﺳﺘﺖ را اﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬
‫و ﻣﻮﺳﯽ درﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﻮد‪» :‬اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺷﮑﻮه و ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دھﯽ‪«.‬‬
‫و ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻼل ﻣﻦ در اﺣﺴﺎن و رأﻓﺖ و رﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻗﻮم آﺷﮑﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ روی ﻣﺮا ﻧﻤﯽﺗــﻮاﻧﯽ ﺑﺒﯿﻨــﯽ‪ ،‬ﭼــﻮن‬
‫ھﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ روی ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ و زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺟﺎزه ﻣﯽدھﺪ ﻣﺮا از ﭘﺸﺖ ﺑﺒﯿﻨــﯽ‪ .‬ﭘــﺲ ﺑــﻪ ﻗﻠــﻪ ﺑﯿــﺎ و در ﺻــﺨﺮه‬
‫ﭘﻨﺎه ﺑﮕﯿﺮ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻟﺤﻈﻪای از ﭘﯿﺶ روﯾﺖ ﺑﮕﺬرم و ﻣﺮا ﻧﻪ از روﺑﻪرو ﺑﻠﮑﻪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺗﻨﮫــﺎﺋﯽ ﺑــﺎﻻ ﺑﯿــﺎ‪،‬‬
‫ھﯿﭻ ﮐﺲ اﻋﻢ از اﻧﺴﺎن و ﺣﯿﻮان ﺑﺮ ﮐﻮه ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬دو ﻟﻮح ﺳﻨﮕﯽ ھﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی آن اﻟﻮاﺣﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﺧﺸﻢ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺑــﺎ ﺧــﻮدت‬
‫ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎور ﺗﺎ ﻓﺮاﻣﯿﻦ ﺧﻮد را ﺑﺮ آن ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﭘﺲ از ﯾﮏ ﮐﻔﺘﮕﻮی طﻮﻻﻧﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑــﺎ دو ﻟــﻮح ﻣﮑﺘــﻮب از ﮐــﻮه ﺑــﻪ زﯾــﺮ اﻣــﺪ‪ .‬در اﯾــﻦ ﮔﻔﺘﮕــﻮی طــﻮﻻﻧﯽ ﺧــﺪا در ﺿــﻤﻦ‬
‫ﯾﺎدآوری رﺣﻤﺖ و رأﻓﺖ و اﺣﺴﺎن و ﺑﺨﺸﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ آﻣﺮزﻧﺪۀ ﺧﻄﺎ و ﻋﺼﯿﺎن و ﮔﻨﺎه ھﺴــﺘﻢ‪ .‬ﻟــﯿﮑﻦ ﮔﻨــﺎه را‬
‫ھﺮﮔﺰ ﺑﯽﺳﺰا ﻧﺨﻮاھﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻄﺎھﺎی ﭘﺪران را ﺑﺮ ﭘﺴﺮان و ﭘﺴﺮان ﭘﺴﺮان اﯾﺸﺎن ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳــﻮم و ﭼﮫــﺎرم ﻣﺤﺴــﻮب‬
‫ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺧﺪا ﻋﮫﺪی را ﮐﻪ ﺑﺎ اﺑﺮاھﯿﻢ و اﺳﺤﺎق و ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﺗﻤﺪﯾﺪ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﺣﻔﻆ ﻓــﺮاﻣﯿﻦ ﺧــﻮد‬
‫ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻧﻤﻮد و ﻣﻮﺳﯽ را رواﻧﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ھﺎرون و ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺴﯿﺎری ﮐﻪ در داﻣﻨﻪ ﮐﻮه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﻮﺳﯽ ﯾﮑﻪ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺻﻮرت ﻣﻮﺳــﯽ ﻣﺜــﻞ‬
‫ﺑﺮف ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ ...‬ھﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز از او ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻋﺪن ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﺋﯽ ﭼﻮن وزش ﻧﺴﯿﻢ در ﺑﺎغ ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ‪» :‬آدم ﮐﺠﺎﺋﯽ؟« و آدم ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﭘﺸﺖ ﺷﺎﺧﻪھﺎ ﭘﻨﮫﺎن ﺷﺪهام‪«.‬‬
‫آﯾــﺎ دو ﻧﻔــﺮ دارﻧــﺪ ﻗــﺎﯾﻢ ﻣﻮﺷــﮏ ﺑــﺎزی ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ؟ ﺧﯿــﺮ! اﯾــﻦ ﮔﻔﺘﮕــﻮی ﺻــﻤﯿﻤﺎﻧﻪ دو ﻧﻔــﺮ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ھﻤــﺪﯾﮕﺮ را ﺑــﻪ ﺧــﻮﺑﯽ‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ھﻢ دوﺳﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ھــﺮ روز ﯾﮑــﺪﯾﮕﺮ را ﻣﻼﻗــﺎت ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬دﯾــﺪن ﺧــﺪا آدم را ﺑــﻪ ﻟــﺮزه وا ﻧﻤــﯽدارد‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﺪا ﻗﺎﺋﻦ را ﺑﺮﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﯿﺨﮑﻮب ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﺧﺪا و دﯾﺪن روی ﺧﺪا ﯾﮏ ﻣﺴﺌﻠﮥ ﮐﺎﻣﻼ ً ﻋﺎدی اﺳﺖ‪...‬‬
‫وﻟﯽ ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﺪن روی ﺧﺪا آرزوی ﻣﻮﺳﯽ و ﻣﻮﺳﯽھــﺎی دﯾﮕــﺮ روزﮔــﺎر ﺷــﺪ؟ ﺧــﺪا روی ﺧــﻮد را ﭘﻮﺷــﯿﺪ‪ .‬ﭼــﺮا؟‬
‫ﭼﻮن اﻧﺴﺎن ﺣﺮف او را ﮔﻮش ﻧﮑﺮد‪ ،‬از او اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ از ﺣﻀﻮر ﺧﺪا راﻧــﺪه ﺷــﻮد و دﯾﮕــﺮ او‬
‫را ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻣﺸﺎھﺪۀ روی ﺧــﺪا ﻣﺘــﺮادف ﺑــﻮد ﺑــﺎ ﺳــﻨﮑﻮپ ﮐــﺮدن‪ ،‬دﯾﮕــﺮ ﺷــﻨﯿﺪن ﺻــﺪای ﺧــﺪا وﺣﺸــﺖآﻓــﺮﯾﻦ ﺷــﺪ‪ .‬آن‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ‪ ،‬آن دوﺳﺘﯽ‪ ،‬آن ھﻢ ﮐﻼﻣﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا از ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺐ ﻣﺎﯾﻞ ﺑــﻪ ﭼﻨــﯿﻦ وﺿــﻌﯿﺘﯽ ﻧﺒــﻮد‪ ،‬ﭼــﻮن اﻧﺴــﺎن را دوﺳــﺖ‬
‫داﺷﺖ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ و اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺎ او ﺑﻤﺎﻧﺪ وﻟﯽ ﮔﻨﺎه اﻧﺴﺎن ﺣﺎﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﯿﻦ او و ﺧــﺪا‪ ،‬ﭼــﻮن ﺗﻘــﺪس ﺧــﺪا ﺑــﺎ‬
‫ﮔﻨﺎه اﻧﺴﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﯾﮑﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﻮد‪ ...‬ﮔﻨﺎه در ﺣﻀﻮر ﺗﻘﺪس راھﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد؟ ﻣﻮﺳﯽ ﺧــﺪا را ﻧــﻪ از روﺑــﺮو ﺑﻠﮑــﻪ از‬
‫ﭘﺸﺖ و در ﺣﯿﻦ ﻋﺒﻮر دﯾﺪ و ﭼﮫﺮهاش درﺧﺸﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎرﻗﻪای از ﺗﻘﺪس ﻣﻮﺳﯽ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ‪...‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ در ﮔﻔﺘﮕــﻮ ﺑــﺎ ﺧــﺪا ﻗــﻮلھــﺎی زﯾــﺎد از او ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺑــﻮد‪ ...‬او ﺑــﺎ ﺧــﺪاﺋﯽ روﺑــﺮو ﺷــﺪه ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺑــﻪ او ﮔﻔﺘــﻪ ﺑــﻮد دﯾﺮﻏﻀــﺐ و‬
‫ﮐﺜﯿﺮاﻻﺣﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻨﺎه و ﻋﺼﯿﺎن را ﻣﯽآﻣﺮزد‪ ،‬وﻟﯽ ﮔﻨــﺎه را ﺗــﺎ ﭘﺸــﺖ ﺳــﻮم و ﭼﮫــﺎرم ﺷــﺨﺺ ﮔﻨﺎھﮑــﺎر‪ ،‬ﺑــﯽﺳــﺰا‬
‫ﻧﻤﯽﮔﺬارد‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺑﺮداﺷﺘﯽ از اﯾﻦ ﻗﻮل ﺧﺪا ﻧﻤﻮدهاﯾﺪ؟ در ﺟﺎﺋﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮔﻨﺎه و ﻋﺼﯿﺎن را ﻣﯽآﻣﺮزد‪ ...‬و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ ﮔﻨــﺎه را ﺗــﺎ‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﻮم و ﭼﮫﺎرم ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎھﮑﺎر ﺑﯽﺳﺰا ﻧﻤﯽﮔﺬارد؟‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ اﺑﮫﺎم را در ﮐﺘﺎب ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻣــﯽﯾــﺎﺑﯿﻢ‪ .‬ﺧــﺪا طﺮﺣــﯽ آﻣــﺎده ﮐــﺮده اﺳــﺖ ﺗــﺎ ﺑــﺪان وﺳــﯿﻠﻪ ﮔﻨﺎھــﺎن ﺗﻤــﺎم‬
‫ﺑﺸﺮﯾﺖ آﻣﺮزﯾﺪه ﺷﻮد‪ ...‬وﻟﯽ در آن ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬آن ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮ ِد ﺧﺪا ﺑﺮ ﺟﮫﺎﻧﯽ ﺗﺎزه ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻧﺴﺎنھــﺎ ﺑــﺎ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮۀ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﭘﺎداشھﺎﺋﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﭘﺎداش ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻧﯿﮑﯽ ﮐﻤﺘــﺮ‪ ...‬ﭼــﻮن ھﻤــﮥ اﻧﺴــﺎنھــﺎ در ﺟﮫــﺎن‬
‫ﯾﮑﺴﺎن ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎدهﺗﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﮕــﻮﺋﯿﻦ در آن ﻣﻠﮑــﻮت ﺧــﺪاﺋﯽ‪ ،‬ﭘــﺎرهای اﻧﺴــﺎنھــﺎ در ﻣﺠﻠــﻞﺗــﺮﯾﻦ ﮐــﺎخھــﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ زﻧﺪانھﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺪت و طﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻨﺎھﺎن آﻣﺮزﯾﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در ﺿﻤﻦ ﺷﺨﺺ ﮔﻨﺎھﮑﺎری ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻓﺪﯾﻪ ﺧﻮن ﮔﺮاﻧﺒﮫﺎی ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻠﺒﺲ ﺑــﻪ ردای‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ او ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﮫــﺎن اﻧﺠــﺎم داده اﺳــﺖ‪ ،‬ﻣﺴـﺌﻮل و ﭘﺎﺳــﺦﮔــﻮ اﺳــﺖ و ﭘــﺎداش ﯾــﺎ ﻣﮑﺎﻓــﺎت‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ از ﺣﻀﻮر ﺧﺪا راﻧﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ...‬و ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧﯿﺪن دورۀ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺧــﻮد از ھﻤــﺎن ﻣﺰاﯾــﺎﯾﯽ ﺑﺮﺧــﻮردار ﻣــﯽﺷــﻮد‬
‫ﮐﻪ دﯾﮕﺮان دارﻧﺪ‪ ...‬ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ھﻤﯿﺸﻪ ھﺴﺖ‪ ...‬ﻣﺮﮔﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﺑﺪﯾﺖ و ﺟﺎوداﻧﮕﯽ ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺷــﺨﺺ‬
‫ﮔﻨﺎھﮑﺎر ﺑﻪ زﻧﺪان در اﺑﺪﯾﺖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯽرود و او ﭘﺎک ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪ ﺣﺎﺋﺰ اھﻤﯿﺖ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺤﺴﻮب ﮐﺮدن ﮔﻨﺎه ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﻮم و ﭼﮫﺎرم اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎھﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﻓﺮزﻧﺪھﺎ و ﻧﻮادﮔﺎﻧﺶ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﭼﮫﺎرم از آن ﮔﻨﺎه ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﭙﺬﯾﺮﻧــﺪ؟ ﻓﺮاﻣــﻮش ﻧﮑﻨــﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان اﻧﺴﺎن ھﻨﻮز ھﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﻨﺎه واﻟﺪﯾﻦ اوﻟﯿﻪ ﺧﻮد ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬واﻟﺪﯾﻦ ﺑﺴﯿﺎری از ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت اﺧﻼﻗﯽ زﺷﺖ ﺧــﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﯾﮑﯽ از ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺆﺛﺮ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺳﺎزی ﮐﻮدک اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻮدک ﮐﻪ ﻧﮫــﺎﻟﯽ ﺗــﺮد‬
‫و ﺷﮑﻨﻨﺪه اﺳﺖ در ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺑﯽﺑﻨﺪ و ﺑﺎر رﺷﺪ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻨﺎه اھﻤﯿﺖ ﻧﺪھﺪ و آن را ﻣﮫﻢ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدﺑﻪﺧﻮد ﺑﻪ ﮔﻨــﺎه آﻟــﻮده‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎﺗﯽ وﺟﻮد دارد‪ .‬وﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺨﻦ از ﺻﻔﺎت ﺗﻮارﺛﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آری ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ھﻤﮥ ﻣﺎ روزی در ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ ﺳﻔﯿﺪ داوری ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻣــﯽﺷــﻮﯾﻢ‪ ،‬اﯾﻤــﺎن ﺑــﻪ ﻓﺪﯾــﻪای ﮐــﻪ ﻋﯿﺴــﯽ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮای ﮔﻨﺎھﺎن ﻣﺎ ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮥ ردای ﻋﺪاﻟﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد و ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﺣﻀــﻮر در آن ﻣﻠﮑــﻮت‬
‫ﺟﺎوداﻧﮕﯽ را ﺧﻮاھﯿﻢ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
 ‫‪25‬‬
‫»ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪ «.‬ﻣﻮﺳﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ و آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽآورد‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﺪ »ﺧﺪا ﮔﻔﺖ‪«.‬‬
‫ﺧﺪا دﺳﺘﻮر ﺑﺮﭘﺎﺋﯽ ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داد و ﻣﻮﺳــﯽ ﺧﻮاﺳــﺘﻪ ﺧــﺪا را ﺑــﻪ اطــﻼع ﻗــﻮم رﺳــﺎﻧﯿﺪ‪ .‬ﺑــﺮای ﺑﺮﭘــﺎﺋﯽ ﺧﯿﻤــﻪ‬
‫اﺟﺘﻤﺎع آﻻت و ادوات زﯾﺎدی ﻻزم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻗﻮم را ﺑﺴﯿﺞ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﮔﻔﺘــﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬ھــﺮ ﮐﺴــﯽ از ﺗــﻪ دل‬
‫راﻏﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ھﺪﯾﻪای ﺑﺮای ﺧﺪا از طﻼ و ﻧﻘﺮه و ﺑﺮﻧﺞ و ﻻﺟﻮرد و ارﻏﻮان و ﮐﺘﺎن و ﭘﺸﻢ ﺑﺰ و ﭘﻮﺳﺖ ﻗﻮچ و ﭘﻮﺳــﺖ ﺧــﺰ و ﭼــﻮب‬
‫ﺷﻄﯿﻢ و روﻏﻦ ﺑﺮای روﺷﻨﺎﯾﯽ و ﻋﻄﺮﯾﺎت ﺑﺮای ﺑﺨﻮر ﻣﻌﻄﺮ و ﺳﻨﮓھﺎی ﺟﺰع و ﻣﺮﺻﻊ ﺑﺮای ﺧﺮﻗﮥ ﮐﺎھﻨﺎن‪ ،‬ﺑﯿــﺎورد‪ «.‬ﻋــﻼوه ﺑــﺮ‬
‫ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﻮاد و ﻟﻮازم ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮای ﺑﺮﭘﺎﺋﯽ ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع‪ ،‬اﺳﺘﺎدان و ھﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﯽ ﻻزم ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ آن را ﺑﺴــﺎزﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨــﺎﺑﺮای ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫از اﺳﺎﺗﯿﺪ و ھﻨﺮﻣﻨﺪان ﻗﻮم دﻋﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ در اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨــﺪ‪ .‬ﺳــﯿﻞ ﮐﻤــﮏھــﺎی ﻣﺮدﻣــﯽ ﺑــﺮای ﺑﺮﭘــﺎﺋﯽ ﺧﯿﻤــﻪ اﺟﺘﻤــﺎع‬
‫ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ھﻤﮕﯽ ﻗﻮم ﺑﺎ دل و ﺟﺎن در اﯾﻦ ﭘﺮوژۀ ﻋﻈﯿﻢ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﮫﺎ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺳــﺘﺎﯾﺶ ﮐﻨﻨــﺪ و‬
‫وﻋﺪۀ ﺳﺎﺧﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﻧﻮﯾﺪ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﯽ ﺑﺮای ﻗﻮم ﻣﺤﺴﻮب ﻣــﯽﺷـﺪ‪ .‬زﻧــﺎن ﺑــﺎ اھــﺪاء زﯾــﻮرآﻻت ﺧــﻮد در اﯾــﻦ ﭘــﺮوژه ﺷــﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬زﻧــﺎن دﯾﮕــﺮی از طﺮﯾــﻖ ﺑــﺎﻓﺘﻦ ﻣﻨﺴــﻮﺟﺎت از ارﻏــﻮان و ﻻﺟــﻮرد و ﮐﺘــﺎن‪ ،‬و رﯾﺴـﺘﻦ ﭘﺸــﻢ ﺑــﺰ‪ ،‬در اﯾــﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣــﻪ ﻣﺸــﺎرﮐﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻧﺎم‪ ،‬از ﻗﻮم ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد و آﻧﮫﺎ را ﺑﺎ روح ﺧﻮد از ﺣﮑﻤﺖ و ﻓﻄﺎﻧــﺖ و ھــﺮ ھﻨــﺮی آراﺳــﺘﻪ ﺑــﻮد‬
‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﯿﻤﻪ را ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎم آﻧﮫﺎ ﺑﺼــﻠﻌﯿﻞ از ﻗﺒﯿﻠــﮥ ﯾﮫــﻮدا و ھــﻢﭼﻨــﯿﻦ اھﻮﻟﯿـﺎب را از ﻗﺒﯿﻠــﻪ دان ﺑﻮدﻧــﺪ ﺗــﺎ ﮐﺎرھــﺎی‬
‫رﻧﮓآﻣﯿﺰی و ﻧﻘﺎﺷﯽ را ﺑﻪ ﻋﮫﺪه ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ دو ﺗﻦ دﺳﺘﯿﺎراﻧﯽ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻧﺪھﯽ ﻣﺴﮑﻦ و ﺧﯿﻤﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﮑﻦ و ﺧﯿﻤﻪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﺧﯿﻤــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬طﺮح ﻣﺒﺴﻮطﺗﺮی از ﺧﯿﻤﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺧﯿﻤﻪ ﺑﻪ طﻮر ﺑﺎﺷﮑﻮھﯽ ﺑﺎ دو ﭘﺮده از ﮐﺘﺎن و ﻻﺟﻮرد و ارﻏﻮان ﻗﺮﻣﺰ ھﺮ ﮐﺪام‬
‫ﺑﻪ طﻮل ‪ 28‬ذرع و ﻋﺮض ‪ 4‬ذرع‪ ،‬ﺑﺎﻓﺘﮥ دﺳﺖ ﻧﺴﺎﺟﺎن ﻣﺎھﺮ‪ ،‬آراﺳﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺧﯿﻤﻪ ﺷﺎﻣﻞ دو ﺑﺨﺶ ﻣﺠﺰا ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘــﺮده‬
‫از ھﻢ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺶ ﭘﺎﺋﯿﻦ اﯾﻦ ﺧﯿﻤﻪ ﺻﺤﻦ ﺧﯿﻤﻪ ﻧــﺎم داﺷــﺖ و ﺑﺨــﺶ اﻧﺘﮫــﺎﯾﯽ آن ﻣﺴــﮑﻦ ﻗــﺪس ﻧﺎﻣﯿــﺪه ﺷــﺪ‪ .‬ﺑــﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ اﺷﯿﺎﺋﯽ ﺑﺮای ﻣﺴﮑﻦ ﻗﺪس ﺷﺎﻣﻞ ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ‪ ،‬ﺧﻮان ﯾﺎ ﺳﻔﺮه‪ ،‬ﭼﺮاﻏﺪان‪ ،‬ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺣﻮض‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﺧﺎص در آن ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ طﺮح ﻣﺨﺘﺼﺮی اﺳﺖ از اﯾﻦ ﺳــﺎﺧﺘﺎر ﭘﺮﺷــﮑﻮه ھﻨــﺮی‪ .‬اﮔــﺮ‬
‫ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﺮوج در ﻋﮫﺪ ﻋﺘﯿﻖ ﻓﺼﻞ ‪ 36‬ﺗﺎ ‪ 38‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﺷﺮح ﮐﺎﻣﻠﯽ از ﻧﺤﻮۀ ﺳﺎﺧﺖ اﯾﻦ ﺧﯿﻤﻪ و اﺑﺰارھﺎی ﺑــﻪ ﮐــﺎر رﻓﺘــﻪ در‬
‫آن را‪ ،‬ﻣﺸﺎھﺪه ﺧﻮاھﯿﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫از دﯾﺮﺑﺎز ﺣﺘﯽ در ﻣﻌﺎﺑﺪ ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ھﻢ ادارۀ آن ﻣﮑﺎنھﺎ در دﺳﺖ اﻓﺮادی ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐــﺎھﻦ ﻧﺎﻣﯿــﺪه ﻣــﯽﺷــﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻘــﺎم ﮐﮫﺎﻧــﺖ‬
‫ﯾﮏ ﻣﻨﺼﺐ ﻋﺎﻟﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ اﻧﺪر ﭘﺸﺖ در ﻣﺼﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﺎﺑﺪ ﭘﺮﺷﮑﻮه ﻣﺮاﺟﻌﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻔﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ‪ ،‬ﺟﺎی ﺧــﺎﻟﯽ ﯾــﮏ ﻣﻌﺒــﺪ ﺑــﺮای ﻗــﻮﻣﯽ ﮐــﻪ در ﻣﮑــﺎﻧﯽ ﺑــﺎ آن ھﻤــﻪ‬
‫ﻣﻌﺎﺑﺪ ﭘﺮﺷﮑﻮه زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﺷﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ھﻤﯿﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻮم را در ﻏﯿﺎب ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮآن داﺷــﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ در ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدن ﺧﺪاوﻧﺪ را ھﻀﻢ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻧﺴﺎن ﺑﻨﺎﺑﺮ طﺒﯿﻌﺖ ﻣﺤــﺪودش‬
‫ذاﺗﺎً ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا را در ﻣﮑﺎن ﻣﺤﺪود ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ اﻧﺪامھــﺎی‬
‫اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎ‪ ،‬ﭼﺸﻢ و‪...‬‬
‫از دﯾﮕﺮ ﺳﻮ‪ ،‬ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺘﺐ ﻋﮫﺪ ﻋﺘﯿﻖ ﺣﺎوی ﺗﻼﺷﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﮫﺖ ھﺮﭼﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪن ﺧﻮد ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﻧﺠــﺎم داده‬
‫اﺳﺖ و ﯾﮑﯽ از راهھﺎی ﺑﺮﻗﺮاری ﯾﮏ ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺪاﻧﻨﺪ در آن ﻣﮑﺎن ﻣــﯽﺗﻮاﻧﻨــﺪ ﺑــﺎ ﺧــﺪا ﺻــﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨــﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻣﮑﺎنھﺎ ﮐﻪ از دﯾﺮﺑﺎز ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻼش اﻧﺴﺎن ﺑﺮای دﺳﺖﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬در ھﻤﻪ ﺟﺎی دﻧﯿﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻪ در ﻧﺰد ﮐــﺎﻓﺮان‬
‫و ﭼﻪ در ﻧﺰد ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن و ﺣﺘّﯽ ﺷﯿﻄﺎنﭘﺮﺳﺘﺎن و اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ در ﺳﺮاﺳﺮﮔﯿﺘﯽ ﺷﺎھﺪ ﻣﻌﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺎﺟﺪ‪ ،‬ﮐﻠﯿﺴــﺎھﺎ و ﮐﻨﯿﺴــﻪھــﺎ و‬
‫ﺳﺎﯾﺮ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎهھﺎی ﭘﺮﺷﮑﻮھﯽ ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ در اﺛﺮ رﻗﺎﺑﺖھﺎ‪ ،‬ھﺮ روز ﺷﮑﻮه و ﺟﻼل ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ آن ھﻤﻪ ﺷﮑﻮه و ﺟﻼل ﺑﺮﭘﺎ ﮔﺮدﯾﺪ اوﻟﯿﻦ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ﺧــﺪای واﺣــﺪ و ﺣﻘﯿﻘــﯽ‪،‬‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﻮد را در آﻧﺠﺎ اﻋﻼم ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫اداره ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺑﺎﺷﮑﻮه‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺎس ھﻤﺎن ﺳﻨﺖ دﯾﺮﯾﻨﻪ‪ ،‬ﮐﺎھﻦ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﻣﺼﺮ ﻋــﺎدت ﮐــﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎھﻨﺎن را در ﻟﺒﺎسھﺎی ﻓﺎﺧﺮ و ﻗﯿﻤﺘﯽ ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﻨﻨﺪ و ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ اﻓﺮادی ﺑﺎ ﻟﺒــﺎس ﻋــﺎدی در ﻣﻌﺒــﺪ ﺧــﺪﻣﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل و وﺛﻮق ﻣﺮدم واﻗﻊ ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻻزم ﺑﻮد اﯾﻦ ﺳﻨﺖ ﻧﯿﺰ ﺣﻔﻆ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎن ﻟﺒﺎس ﮐﮫﺎﻧﺖ را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾــﺪ ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣــﻪای ﭘﺮﺷــﮑﻮه ﮐــﻪ اﺑﮫــﺖ آن ھﺮﭼﺸــﻤﯽ را‬
‫ﺧﯿﺮه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﮐﮫﺎﻧﺖ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ‪ ،‬ﺑــﺮادرش ھــﺎرون ﺑــﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻋﯿﻨﯿّــﺖ و آﻓﺮﯾﻨﻨــﺪه‬
‫ﻧﻈﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻈﻢ دھﻨﺪۀ ﮐﺎﺋﻨﺎت و ﺟﮫﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮای ﺟﻠــﻮﮔﯿﺮی از اﻏﺘﺸــﺎش در ﻋﺒــﺎدت ﻗــﻮﻣﺶ ﻧﻈﻤــﯽ ﻣﻘــﺮر‬
‫ﻓﺮﻣﻮد و ﺑﻪ ﮐﺎھﻨﺎن ﻣﺤﻮل ﻧﻤﻮد‪ .‬ﮐﺎھﻦ وظﯿﻔﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎی ﻗﻮم را ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑﮕﺬراﻧــﺪ‪ ،‬ﮐــﺎھﻦ در‬
‫واﻗﻊ واﺳﻄﻪای ﺑﻮد ﺑﯿﻦ ﻗﻮﻣﺶ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ھﺎرون و ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﻣﻠﺒﺲ ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﺮﺷﮑﻮه ﮐﮫﺎﻧﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫روز اﻓﺘﺘﺎح ﺧﯿﻤﻪ ﻣﺴﮑﻦ‪ ،‬روز ﭘﺮﺷﮑﻮھﯽ ﺑﻮد‪ :‬ﺗﻤﺎﻣﯽ وﺳﺎﯾﻞ و ﻟﻮازم ﺧﯿﻤﻪ را ﺑﻪ ﺟﮫﺖ ﻧﮫــﺎدن در ﺧﯿﻤــﻪ ﻧــﺰد ﻣﻮﺳــﯽ آوردﻧــﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم ﺑﺮ ﮔﺮد ﺧﯿﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻤــﻪ را اﻓﺘﺘــﺎح و آن را ﺑﺮﮐــﺖ داد‪ .‬ﻣﻮﺳــﯽ و دﯾﮕــﺮان ﺑــﻪ‬
‫ھﻤﺎن ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺧﺪ اوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﺒﺎب ﺧﯿﻤﻪ را ﭼﯿﺪﻧﺪ و ﻣﺴﮑﻦ و ھﻤﮥ وﺳﺎﯾﻞ آن را ﺑــﻪ روﻏــﻦ ﻣﺴــﺢ ﮐــﺮد و ﺗﻘــﺪﯾﺲ‬
‫ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ھﺎرون و ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﻧﺰد ﺧﯿﻤﻪ آورده و آﻧﮫﺎ ﺧﻮد را ﺷﺴﺘﺸﻮ دادﻧﺪ و ﻟﺒﺎس ﮐﮫﺎﻧﺖ را ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ و ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﺗﻘﺪﯾﺲ ﺷﺪﻧﺪ و ﮐﮫﺎﻧﺖ در ﺧﺎﻧﺪان ھﺎرون ﻣﻮروﺛﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺴﮑﻦ ﻣﺮﺗﺐ و آﻣﺎده ﺑﺮای اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدﯾــﺪ‪ ،‬اﺑــﺮی آن‬
‫را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪ و ﺟﻼل ﺧﺪا ﻣﺴﮑﻦ را ﭘﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ھﺮﮔﺎه اﺑﺮ ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺴﮑﻦ ﻓﺮود ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﻗﻮم از ﮐﻮچ ﮐﺮدن ﺑﺎز ﻣــﯽاﯾﺴــﺘﺎدﻧﺪ و ھــﺮ ﮔــﺎه اﺑــﺮ از ﺑــﺎﻻی ﻣﺴــﮑﻦ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻗﻮم ﺑﻪ ﮐﻮچ ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﯿﻤﻪ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﯿﻦ و ﺷﺮاﯾﻊ ﺧﺪاوﻧﺪ و در راﺑﻄــﻪ ﺑــﺎ ﻧــﻮع ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ‪ ،‬ھﺪﯾــﻪ آردی‪ ،‬ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﺳــﻼﻣﺘﯽ‪ ،‬ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﮔﻨــﺎه‪،‬‬
‫ﻗﺎﻧﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ھﺪﯾﻪآردی‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺟﺮم‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﻼﻣﺘﯽ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﭘﯿﻪ و ﺧــﻮن‪،‬‬
‫ﺳﮫﻢ ﮐﺎھﻨﺎن از ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎ‪ ،‬ﻏﺬای ﭘﺎک و ﻧﺠﺲ‪ ،‬ﺗﻄﮫﯿﺮ ﺷﺪن زاﺋــﻮ‪ ،‬ﻗــﺎﻧﻮن اﻣــﺮاض ﭘﻮﺳــﺘﯽ‪ ،‬ﻗــﺎﻧﻮن ﺟــﺬام‪ ،‬ﻗــﺎﻧﻮن ﭘــﺎک ﺷــﺪن‬
‫ﺟﺬام‪ ،‬ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت ﻧﺠﺲ‪ ،‬روز ﮐﻔﺎره‪ ،‬اھﻤﯿﺖ ﺧﻮن‪ ،‬رواﺑﻂ ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﺟﻨﺴﯽ و ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ دﯾﮕﺮ از ﺟﻤﻠــﻪ ﻣﺠــﺎزات ﺑــﺖﭘﺮﺳــﯽ‪،‬‬
‫ﻣﺠﺎزات ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اﺟﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻟﻌﻦ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬ﻣﺠﺎزات زﻧﺎﮐﺎر‪ ،‬ﻣﺠﺎزات زﻧﺎﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑــﺎ ﻣﺤــﺎرم و ﻗــﻮاﻧﯿﻦ ﺑــﺮای ﮐــﺎھﻦ‪،‬‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎی ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﭘﺬﯾﺮش‪ ،‬ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺳﻨّﺖ ﻓﺼﺢ‪ ،‬ﻋﯿﺪ ﻧﻮﺑﺮھﺎ‪ ،‬ھﯿﺪ ھﻔﺘﻪھﺎ‪ ،‬ﻋﯿﺪ ﮐﺮﻧﺎھﺎ‪ ،‬ﻋﯿﺪ ﮐﻔﺎره‪ ،‬ﻋﯿﺪ ﺧﯿﻤــﻪھــﺎ‪،‬‬
‫ھﺪاﯾﺎی آﺗﺸﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻔﺮﮐﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺠﺎزاﻟﺖ ﻗﺎﺗﻞ‪ ،‬ﺳﺎل ﺳﺒﺖ‪ ،‬ﺳﺎل ﯾﻮﺑﯿﻞ‪ ،‬ﺑﺮﮐــﺖ اطﺎﻋــﺖ ﮐﻨﻨــﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺗﻨﺒﯿــﻪ ﻣﺘﻤــﺮدان‪ ،‬و ﻣﻮﻗﻮﻓــﺎت‬
‫ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﺑﻼغ و او ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺮان آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ در ﺷﺮﯾﻌﺖ ﯾﮫﻮد داﺷﺘﻪ اﺳــﺖ‪ .‬ﻧــﻮع ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﻣﺸــﺨﺺ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮای ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺗﻮﺑﻪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﮔﻨــﺎه ﺑﺎﯾــﺪ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘــﻪ ﺳــﻨﺖ ﻗﺮﺑـﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﺮدن رﯾﺸﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪھﺎی دور داﺷﺖ‪ ،‬ﮐﺎﻓﺮان ﺑﺮای ﺧﺪاﯾﺎن ﺧﻮد ﺣﺘﯽ اﻧﺴﺎن را ھــﻢ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪ .‬ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﮔﺬراﻧﯿــﺪن‬
‫ﻧﻤﺎد رﻓﻊ ﮔﻨﺎه و ﭘﺎک ﺷﺪن ﺑﻮد‪.‬‬
‫آن ﺑــﺮهھــﺎی ﺑــﯽﻋﯿﺒـﯽ ﮐــﻪ در ﻣﺼــﺮ و آن ﺷــﺐ وﺣﺸــﺘﻨﺎک ﺧــﻮن آﻧﮫــﺎ ﺑــﺮ ﺳــﺮدر ﺧﺎﻧــﻪھــﺎی اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﭘﺎﺷــﯿﺪه ﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎن ﻋﺒﺮی ﻣﺸﻤﻮل ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و ﮐﺸﺘﻪ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ ،‬آن ﻗﻮﭼﯽ ﮐﻪ ﺷﺎخھﺎﯾﺶ در ﺑﻮﺗﻪھﺎ ﮔﯿــﺮ ﮐــﺮده ﺑــﻮد‪ ،‬و‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ در آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺳﯿﻨﻪ ﭘﺴﺮش اﺳﺤﺎق را ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ و او را ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳــﻂ ﺧــﺪا ﺑــﻪ او ﻧﺸــﺎن‬
‫داده ﺷﺪ‪ ،‬و ھﻤﮥ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ در ﻣﺴــﮑﻦ ﺧﯿﻤــﻪ ﺑــﺮ ﻣـﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪ ...‬ھﻤﮕــﯽ طﻠﯿﻌــﻪ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ‬
‫اﻋﻈﻤﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺣﺪود دوھﺰار ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ رﻓﻊ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮔﻨﺎھﺎن اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﺻﻠﯿﺐ را ارج ﻣﯽﻧﮫﯿﻢ‪ ،‬وﻟﯽ آن را ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻧﻤﻮد ﺑﺮای ﭘﺎﯾــﺎن دادن ﺑــﻪ ﻗﮫــﺮ ﮐﮫﻨــﻪ ﺷــﺪهاش ﺑــﺎ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻮد وارد ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪه و ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪاش را ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﺮای ﮐﻔﺎرۀ ﮔﻨﺎھﺎن اﻧﺴﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮐﻨــﻮن ﻣــﺎ اﯾﻤﺎﻧــﺪاران ھــﯿﭻ ﻧــﻮع ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﺑــﺮای ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻧﻤــﯽﮔــﺬراﻧﯿﻢ‪ ،‬در ﮐﻠﯿﺴــﺎھﺎی ﺧــﻮد ﻗﺮﺑﺎﻧﮕــﺎھﯽ ﻧــﺪارﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑــﻪ ﺧــﺪا‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻋﻤﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺮ ﺧــﻮد ردای ﻋــﺪاﻟﺖ را ﺑﭙﻮﺷــﺎﻧﯿﻢ‪ ،‬ﭼــﻮن ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽای ﮐــﻪ ﻋﺮﺿــﻪ داﺷــﺖ‬
‫آﻧﭽﻨﺎن ارزﺷﻤﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺿﺎﻣﻦ ﻋﺎدل ﺷﺪن اﻧﺴﺎن ﮔﺮدﯾﺪ‪...‬‬
‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ ردای ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺮ ﺗﻦ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯿﺪ‪ ...‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﺪا را ﭘﺬﯾﺮا ﺑﺎﺷﯿﺪ‪.‬‬
 ‫‪26‬‬
‫داﺳﺘﺎن ﻧﺎداب و اﺑﯿﮫﻮ‬
‫ھﻨﻮز ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در راھﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺮﺳﯿﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﭘــﺲ از ﺻــﺪور ﻓﺮﻣــﺎن اﺳــﺘﻘﺮار ﺧﯿﻤــﻪ ﻣﺴــﮑﻦ از طــﺮف ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫روش ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮدن ﺑﻪ ھﻤﺎن ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮔﺮدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮّه ﯾﺎ ﮔﻮﺳﺎﻟﮥ ﻧﺮﯾﻨﻪ و ﯾــﺎ ﻓﺎﺧﺘــﻪ ﺑــﯽﻋﯿــﺐ و ﺳــﺎﻟﻤﯽ از ﮔﻠــﻪ ﺟــﺪا ﮐﻨﻨــﺪ آن‬
‫ﺳــﭙﺲ آن را ﺗﻘــﺪﯾﺲ ﮐــﺮده و ﺑﻌــﺪ آن را ﺑــﺮ ﻣــﺬﺑﺢ ذﺑــﺢ ﮐــﺮده و ﺳــﭙﺲ ﺑــﺮ آﺗﺸــﯽ ﮐــﻪ در ﻗﺮﺑﺎﻧﮕــﺎه ھﻤﯿﺸــﻪ ﺷــﻌﻠﻪور اﺳــﺖ‬
‫ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﯾﮏ روز ﻧﺎداب و اﺑﯿﮫﻮ ﭘﺴﺮان ھﺎرون‪ ،‬اﺑﺘﮑﺎر ﺗﺎزهای ﺑﻪ ﺧﺮج دادﻧﺪ و آن اﯾﻨﮑﻪ ھــﺮ ﯾــﮏ ﻣﻨﻘﻠــﯽ ﺑﺮداﺷــﺘﻪ آﺗﺸــﯽ اﻓﺮوﺧﺘﻨــﺪ و‬
‫ﺑﺨﻮر ﺑﺮآن ﻧﮫﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﺗﺶ ﻣﻨﻘﻞ ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺷﻌﻠﻪور ﺷــﺪ و ھــﺮ دو را ﺑﻠﻌﯿــﺪ و ﺑــﺮ‬
‫زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده و ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ آﺗﺸﯽ ﮐﻪ آﻧﮫﺎ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬آﺗﺸﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺪر ﻣﺴﻠﻢ اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ ﻣﻨﻈــﻮر اﻓــﺮوﺧﺘﻦ آﺗﺸـﯽ‬
‫اﺳﺖ ﻏﯿﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ھﻤﯿﺸﻪ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ھﺎرون اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﺎﺗﻢ ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔــﺖ‪» :‬ﺑــﺮادر‪ ،‬اﯾﻨﺴــﺖ آﻧﭽــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻓﺮﻣــﻮده‪ ،‬و‬
‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ از آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ آﯾﻨﺪ ﺗﻘﺪﯾﺲ ﮐﺮده ﺧﻮاھﻢ ﺷﺪ‪ ،‬و در ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم ﺟﻼل ﺧﻮاھﻢ ﯾﺎﻓﺖ‪«.‬‬
‫اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﯾﮑﯽ از ﭼﻨﺪﯾﻦ واﻗﻌﻪ دردﻧﺎک ﻣﻨﺪرج در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬دو ﺑﺮادر ﺑﺎ ﻧﯿّﺖ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧــﺪا‪ ،‬ﻣــﯽﺧﻮاھﻨــﺪ ﺑــﺮای ﺧــﺪا‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪا در ﻋﻮض آﻧﮫﺎ را در ﺷﻌﻠﻪھﺎی آﺗﺶ ﻣﯽﺳﻮزاﻧﺪ!‬
‫اﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪی ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮫﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎی دل ﺳﻮزاﻧﯿﺪن ﺑﺮ آن ﻣﺎﺟﺮا و ﺗﻌﺠﺐ از آن واﻗﻌﻪ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﯿﻢ ﮐــﻪ ﭼــﺮا ھــﻢ اﯾﻨــﮏ‬
‫آﺗﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﮔﻨﺎھﺎﻧﻤﺎن ﻧﻤﯽﺑﻠﻌﺪ‪.‬‬
‫راﺳﺘﯽ آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻨﮏ در رﻓﺘﺎر ﺧﻮد در ﺳﻠﻮک ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺗﺠﺪﯾﺪﻧﻈﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ؟‬
‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ‪ .‬ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻢ ﻣﻦ ﯾﮏ روز ﭘﺴﺮم را ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻣﯽﻧﺸﺎﻧﻢ و ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻓﺮزﻧﺪم اﮔﺮ ﻣﯽﺧــﻮاھﯽ آﺗﺸــﯽ در‬
‫ﻣﻨﻘﻞ ﺑﯿﻔﺮوزی ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﻨﺰﯾﻦ از ﻧﻔﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻦ‪ ...‬اﯾﻦ ﯾﮏ دﺳﺘﻮر اﺳﺖ و اﮔﺮ اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﯽ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮی‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﯾﮏ وﺻﯿﺖﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ و ﺑﻪ ﻧﻮادﮔﺎﻧﻢ در ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﺮن ﺑﻌﺪ‪ ،‬ھﻤﯿﻦ دﺳﺘﻮر را ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای آﺗﺶ اﻓــﺮوﺧﺘﻦ در ﻣﻨﻘــﻞ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﻨﺰﯾﻦ از ﻧﻔﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﮏ دﺳﺘﻮر اﺳﺖ و اﮔﺮ اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺴﺮم ﻣﺮا دﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن را از زﺑﺎن ﻣــﻦ ﺷــﻨﯿﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬و اﯾــﻦ ﻣــﻦ ﺑــﻮدم ﮐــﻪ ﮔــﻮش او را در دﺳــﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ او ھﺸﺪار دادم‪ ،‬و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻨﮏ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﺮن ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ ـ و ﯾﮑﯽ از ﭼﻨﺪﯾﻦ ھﺰار ﭘﺸﺖ ﻧﺴــﻞ ﻣــﻦ ﮐــﻪ‬
‫ھﺮﮔﺰ ﻣﺮا ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و ﺗﻨﮫﺎ ﻧﺎﻣﯽ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬ ﺷﻨﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ھﺮ دو ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺮا اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺪام ﯾﮏ ﻣﻘﺼﺮﺗﺮﻧﺪ؟‬
‫ﻣﻨﻄﻖ اﻧﺴﺎن در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾــﺪ؟ ﻣﺴــﻠﻤﺎً آن ﻓﺮزﻧــﺪی را ﮐــﻪ ﻣﺴــﺘﻘﯿﻤﺎً از ﭘــﺪر ﻓﺮﻣــﺎن ﮔﺮﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﻣﻘﺼــﺮ و‬
‫ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻣﺠﺎزات ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻦ و ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد ﮐــﻪ‪ :‬ﭼﻨــﯿﻦ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﭘﺴــﺮان ھــﺎرون ﻧﺎداﻧﺴــﺘﻪ ﭼﻨــﺎن‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﭼﺮا ﺧﺪا آن دو ﻧﻔﺮ را درﺟﺎ ﮐﺸﺖ‪ ،‬وﻟﯽ اﻧﺴﺎن اﻣﺮوزه در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪا ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﯽﺷﻮد و ﺧﺪا او را ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ؟ اﮔﺮ ﺑﻪ زﺑــﺎن‬
‫دﻧﯿﺎﺋﯽﺗﺮی ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﯿ ّﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﺗﺰﻟﺰﻟﯽ در اراده و ﺧﻮاﺳﺖ ﺧــﺪا ﺑﺎﺷــﯿﻢ‪ ،‬ﺑﮫﺘــﺮ اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺑﮕــﻮﺋﯿﻢ‪ :‬ﺷــﺎﯾﺪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در رﻓﺘﺎر ﺧﻮد ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﺗﺠﺪﯾﺪﻧﻈﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻓﺮﺻﺖ اﻧﺘﺨﺎب داده اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ اﻧﺴﺎن را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻮاﻣﻊ و ﻣﻠﻞ ﻗﺎﻧﻮﻧﻤﻨــﺪ وﺿــﻊ ﮐــﺮده اﺳــﺖ‪ ،‬و در‬
‫ﮐﻨﺎر ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺗﻤﮫﯿﺪات‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺟﺰ اﯾــﻦ ﻣــﯽﺑــﻮد‪ ،‬ﺑــﻪ ﻣﺤــﺾ ﮐــﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺗﻤــﺮد‬
‫ﻣﯽﻣﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫دﯾﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ آن ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪهای ﮐــﻪ ﺑــﺎ آﻧﮫــﺎ زﯾﺴــﺖ‪ ،‬ﺻــﺤﺒﺖ ﮐــﺮد‪ ،‬از ﻣﺼــﺮ رھﺎﻧﯿﺪﺷــﺎن‪ ،‬از درﯾــﺎ ﻋﺒﻮرﺷــﺎن داد‪ ،‬و ﺑــﺎ‬
‫ﭘﯿﺮوزیھﺎی ﭘﯽدرﭘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن رﺳﺎﻧﯿﺪه‪ ،‬ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻗﻮم ﺧــﺪا اﻧﺴــﺎنھــﺎﺋﯽ ھﺴــﺘﯿﻢ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻣــﺎ را‬
‫آﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪون واﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﯽ ﺧﺎص و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا آﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ در ﭘﮫﻨﮥ ﺟﮫﺎن از اﺑﺘﺪا ﺗﺎ اﻧﺘﮫــﺎی ﻋــﺎﻟﻢ‪ ،‬اﻧﺴــﺎن‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﯽ از اﯾﻦ اﻧﺴﺎنھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا آﻓﺮﯾﺪ در ﺑﺮھﻪای از زﻣــﺎن ﺗﺤــﺖ ﻧﻈــﺮ و زﯾــﺮ ﻓﺮﻣــﺎن ﻣﺴــﺘﻘﯿﻢ ﺧــﺪا ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑــﻪ ﺧــﺪا اراده‬
 ‫ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد از آﻧﮫﺎ ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﮐﺖ ﺟﮫﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ از اﯾﻦ اﻧﺴــﺎنھــﺎ ﮐــﻪ ﻧﺴــﻞ ﻣــﺎ و ﻧﺴــﻞھــﺎی آﯾﻨــﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬آن ﺳــﻌﺎدت را ﻧﺪاﺷــﺘﻪاﯾــﻢ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﺧـﻮدش ﺑــﺮ ﻣــﺎ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﯽ ﮐﻨﺪ و ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮای ﻣﺎ ﻣﮫﻠــﺖ ﻣﻘــﺮر ﮐــﺮده اﺳــﺖ ﺗــﺎ ﺗﻮﺑــﻪ ﮐــﻨﻢ‪ ،‬اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ اﮔــﺮ‬
‫ﮔﻨﺎھﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫و اﻣﺎ در ﮐﻨﺎر ﻗﻮم ﺧﺪا‪ ،‬و ﮐﻠﯿﻪ اﻧﺴﺎنھﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن و ﭘﯿﺮوان ھﺮ آﺋﯿﻨﯽ و ﺷﺮﯾﻌﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮوھــﯽ‬
‫وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺧﺪا‪ ،‬اھﻞ ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﺪا‪ ،‬ﯾﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ را دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﮔﮥ ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﺪا داﺧﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺧﻮدش راه را ﺑﺮای او ﻣﮫﯿﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اوﻻ ً ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ ﺗﺎ از ﮔﻨﺎه ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬و دﯾﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤــﺎم اﻧﺴــﺎنھـﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺗــﺎ ﭘﺎﯾــﺎن ﺟﮫــﺎن ﻣﺘﻮﻟــﺪ ﻣــﯽﺷــﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣــﺪﻧﻈﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬آﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﻣﮫﻠﺖ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮان ﻣﺘﻔﻖاﻟﻘﻮل ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﯾﺎت و ﻧﺸﺎﻧﻪھــﺎ‪ ،‬ﭘﺎﯾــﺎن ﺟﮫــﺎن ﻧﺰدﯾــﮏ اﺳــﺖ‪.‬‬
‫روزی ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﻮﺑﻪ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد و ھﯿﭻ ﻋﺬری از اﻧﺴﺎن ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻧﺎداب و اﺑﯿﮫﻮ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در آن طﻮﻓﺎن ﻣﮫﯿﺐ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫و از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪھﺎ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺧﻮاھﯿﻢ ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا را زﯾﺮ ﺳﺆال ﻧﺒﺮﯾﺪ‪ .‬ﺧﺪا راهھﺎی ﺧﺎص ﺧﻮد را دارد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ھﯿﭽﮕﺎه از ﺗﺼﻤﯿﻤﺶ ﻋﺪول ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪھﺎی ﺑﺴﯿﺎری از اﯾﻦ دﺳﺖ وﻗﺎﯾﻊ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ھﻤﮥ ﻣﺎ ﮔﻨﺎھﮑﺎرﯾﻢ و ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺷﺪهاﯾﻢ و ﻣﯽﻣﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮد »ﻣﺰد ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﻮت اﺳﺖ‪ «.‬وﻟﯽ ﻣﺮگ ﭘﺎﯾــﺎن‬
‫ﮐﺎر ﻣﺎﻧﯿﺴﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ دﻧﯿﺎﺋﯽ ﻣﺎ دورۀ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﺗﺎھﯽ از ﯾﮏ اﺑﺪﯾﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺪﻓﺎﺻﻞ آن ﻣﺮگ اﺳــﺖ‪ .‬ﻣــﺮگ ﺟﺮﯾﻤــﻪای اﺳــﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ ،‬ا ّﻣﺎ اﺑﺪﯾﺖ ﻣﻮردی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدﻣﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬اﺑﺪﯾﺖ در ﭼﻪ وﺿﻌﯽ؟! ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮدن؟ ﯾــﺎ ﺗــﺎ اﺑــﺪ‬
‫از دﯾﺪن ﺧﺪا ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدن؟‬
‫اﮔﺮ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ و اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺮﯾﻤﮥ ﮔﻨﺎه ﺷﻤﺎ را ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ در ﻣﻠﮑﻮت ﺧــﺪا ﺑــﺎ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺠﺎم دادهاﯾﺪ در درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠــﻒ ﻗــﺮار ﻣــﯽﮔﯿﺮﯾــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﻋــﺎدل ﻣﺤﺴــﻮب ﺷــﺪهاﯾــﺪ و ﺧــﺪا ﻋــﺪاﻟﺖ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﺬارد و ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺣﻀﻮر در ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮاھﯿﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻨﺴﺖ آن طﺮﺣﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا از ازل در ذھﻦ ﺧﻮد داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﺪنھﺎی ﺧﻮد را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ زﻧــﺪۀ ﻣﻘــﺪس ﭘﺴــﻨﺪﯾﺪۀ ﺧــﺪا ﺑﮕــﺬراﻧﯿﻢ ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﻋﺒــﺎدت و‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻌﻘﻮل ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ‪ :‬زﯾﺮا ﺧﺪا ﺟﮫﺎن را اﯾﻨﻘﺪر ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﭘﺴــﺮ ﯾﮕﺎﻧــﻪ ﺧــﻮد را داد ﺗــﺎ ھــﺮ ﮐــﻪ ﺑــﻪ او اﯾﻤــﺎن آورد‪،‬‬
‫ھﻼک ﻧﮕﺮدد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺣﯿﺎت ﺟﺎوداﻧﯽ ﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
 ‫‪27‬‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ از ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﭘﯿﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮋاد ﮔﺴــﺘﺮده اﻧﺴــﺎن ﺑــﺮ روی زﻣــﯿﻦ ﺗﺤــﺖ ﯾــﮏ ﺳﯿﺴــﺘﻢ و ﭘــﺮﭼﻢ و در ﯾــﮏ‬
‫ﻣﮑﺎن ﺧﺎص ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و در واﻗﻊ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺗﺸــﮑﯿﻞ ﻣــﯽدادﻧــﺪ‪ .‬از واﻗﻌــﮥ ﺑــﺮج ﺑﺎﺑــﻞ ﺑــﻪ ﺑﻌــﺪ اﯾــﻦ‬
‫ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪھﻢ ﺧﻮرد و اﻧﺴﺎنھﺎ از ھﻢ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ھــﺮ ﮔﺮوھـﯽ ﺑــﻪ ﺳــﻮﺋﯽ رﻓﺘﻨــﺪ و ﺟﺎﻣﻌــﻪای ﺗﺸــﮑﯿﻞ دادﻧــﺪ ﺑــﺎ زﺑــﺎن و‬
‫رﺳﻮم ﺧﺎص ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ھﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﻋﻠﯿﻪ ﺧﺪا ﺷﻮرش ﮐﻨﺪ و ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﺧﺪا زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨــﺪ‬
‫و ﺗﺎﺑﻌﯿﺖ ﺧﺪا را ﻧﭙﺬﯾﺮد و ﻣﺠﺎزات ﺧﺪا ﺑﺮای اﻧﺴﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺴﺎن را ﻣﺘﻔــﺮق ﮐﻨــﺪ ﺗــﺎ زﺑــﺎن ﯾﮑــﺪﯾﮕﺮ را ﻧﻔﮫﻤﻨــﺪ و آن اﺗﺤــﺎد و‬
‫اﻧﺴﺠﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﺟﮫﺖ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا در ﻣﯿﺎن اﻧﺴﺎنھﺎ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬درھﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا اراده ﻧﻤﻮد ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن آن اﻗﻮام ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‪ ،‬ﻗﻮﻣﯽ را ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﺪ و ﺑﺮآﻧﮫﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪۀ ﺧــﺪای ﯾﮕﺎﻧــﻪ در روی‬
‫زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﮐﺎت اﻗﻮام دﯾﮕﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺴﻞ اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻨﺪۀ ﻣﻄﯿﻊ ﺧﻮد را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ‪ ،‬ﻧﺴــﻠﯽ ﮐــﻪ ﻧــﺎم‬
‫ﺧﻮد را از ﻧﻮۀ اﺑﺮاھﯿﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﺧﺪا در رؤﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب ظﺎھﺮ ﺷﺪ و او را »اﺳﺮاﺋﯿﻞ« ﻧﺎم ﻧﮫﺎد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻗﻮم در ﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺐ ﺗﺎرﯾﺦ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾﺪۀ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺠﺬوب رﺳﻮم ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ در اﮐﺜﺮﯾــﺖ ﻗــﺮار‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﺠﺎزات ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺷﺪﻧﺪ و آن ﭼﮫﺎرﺻﺪ ﺳﺎل اﺳــﺎرت در ﻣﺼــﺮ و ﺧــﺪﻣﺖ و ﺑﺮدﮔــﯽ ﺑــﺮای ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا اراده ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺴﻞ ﻧﺸﺎن دھﺪ و ﺑﻪ وﺳﯿﻠﮥ اﯾﻦ ﻧﺴﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﺑﺸﻨﺎﺳــﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨــﺎﺑﺮاﯾﻦ طــﯽ‬
‫ﯾﮏ اﻗﺪام ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺷﺮح آن را در ﮐﺘﺎب ﺧﺮوج ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻗﻮم را از اﺳﺎرت و ﺑﻨﺪﮔﯽ در ﻣﺼــﺮ ﻧﺠــﺎت داد ﺗــﺎ آﻧﮫــﺎ را‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ وﻋﺪه داده ﺑﻮد ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺗﺤﺖ رھﺒﺮی ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ وﻋــﺪۀ آن را ﺑــﻪ‬
‫ﻗﻮم داده ﺑﻮد ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﺎ در آﻧﺠﺎ ﯾﮏ ﮐﺸﻮر ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻟﮕﻮھــﺎی ﻣــﻮردﻧﻈﺮ ﺧــﺪا ﭘﯿــﺎده ﮐﻨﻨــﺪ‪ .‬ﮐﺸــﻮری ﮐــﻪ ﭘﺎدﺷــﺎھﺶ ﺧــﺪا ﺑﺎﺷــﺪ و‬
‫ﻣﻠﺘﺶ ﺧﺪاﺷﻨﺎس و ﺧﺪا دوﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻨﯿﺎن ﻧﮫﺎدن ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻧﻘﺸﻪھﺎ و طﺮحھﺎ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰیھــﺎی ﻓﺮاواﻧــﯽ اﺳــﺖ‪ ...‬ﯾﮑــﯽ از اوﻟــﯿﻦ ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ در اﯾــﻦ‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﻋﻈﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ رھﻨﻤﻮد داد‪ ،‬ﯾﺘﺮون ﭘﺪرزن ﮐﺎﻓﺮ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ او ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ اﻗﺪاﻣﺎت ﻣﮫﻢ ﺑﺮای ﺑﻨﯿﺎد ﻧﮫﺎدن ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺎرھــﺎ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣﺒﺘﮑــﺮ آن ﺷــﺨﺺ ﯾﺘــﺮون ﺑــﻮد و ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد وظﺎﯾﻒ ﺧﻮد را ﺑﯿﻦ اﻓﺮاد ﻧﺨﺒﻪ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﺪ و ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﺎر آﻧﮫﺎ ﻧﻈﺎرت ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﮔﺎم ﻣﺆﺛﺮ و ﻣﻔﯿﺪی ﺑﻮد وﻟﯽ اﺟﺮای آن در ﯾﮏ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻣﮫﺎﺟﺮ و ﮐﻮﭼﻨﺪه ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺎم و اﺑﺘــﺪاﺋﯽ ﺑــﻮد‪ ...‬ﻟـﺬا ﺑــﺎ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن و ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﯿﻠﻪ در اﺛﺮ ﺗﺠﺎرب ﻓﺮاوان ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ اﺑﺘﺪاﺋﯽ و ﺧﺎم در ﮐﺘﺎب اﻋــﺪاد ﮐــﻪ‬
‫ﯾﮑﯽ از ﮐﺘﺐ ﻋﮫﺪ ﻋﺘﯿﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻈﻤﯽ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻨﻮان »اﻋﺪاد« ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻦ رﺳﺎﻟﻪ اطﻼق ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﺮﺷﻤﺎری ﻗﻮم اﺳــﺖ‪ .‬اﮔــﺮ ﺷــﻤﺎ ﮐﺘــﺎب ﺧــﺮوج را ﻣﻄﺎﻟﻌــﻪ ﮐــﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه و ﮐﺎروانﺳﺎﻻر اﯾﻦ ﻗﻮم ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﻮ ِد ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد در اﯾﻦ ﻗﻮم ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﺳﯽ و ﺑﺮادرش ھﺎرون‪ ،‬ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم ﺗﻮﺻﯿﻪھﺎی ﻻزم را ﻣﯽﻧﻤﻮد‪ .‬ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤــﺎﻋﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻈﮫﺮ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا در ﻗﻮم ﺑﻮد‪ ...‬ﭘﯿﺶ از ﺑﺮﭘﺎﺋﯽ ﺧﯿﻤــﻪ ﻗــﻮم ﮔﺎھﮕــﺎھﯽ ﻋﺼــﯿﺎن و‬
‫ﺷﻮرش و ﺳﺮوﺻﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﯾﺎد آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐــﻪ آن ﻏــﺬا و ﻣﺴــﮑﻦ و ﮐــﺎری ﮐــﻪ در‬
‫ﻣﺼﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﻧﻮﮐﺮی ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻘﺎرت ﺗﻤﺎم ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در ھﺮ ﺣﺎل آن وﺿــﻌﯿﺖ را‬
‫ﺑﻪ آوارﮔﯽ در ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدادﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﺎ در ﻣﺼﺮ ﻧﺎن و آب و ﻣﺴﮑﻦ داﺷــﺘﯿﻢ‪ ...‬و ﺑــﺎﻻﺗﺮ ھﻤــﻪ ﻋﺒﺎدﺗﮕــﺎھﯽ‬
‫داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪای ﺧﻮد را ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﺻﺮف وﺟﻮد ﯾــﮏ ﻣﮑــﺎن ﺑــﺮای ﻋﺒــﺎدت ﺧــﺪا ﯾــﮏ رﺳــﻢ دﯾﺮﯾﻨــﻪ و ﮐﮫــﻦ ﺣﺘــﯽ در ﻣﯿــﺎن‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺧﻮد ﺧﺪا را در ﯾﮏ ﻣﮑﺎن ﺟﺎی دھﻨﺪ و او را ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا در ھﻤــﻪ‬
‫ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ و ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻣﮑﺎن و زﻣﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻮم راﺿﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺳﻨﺖ دﯾﺮﯾﻨﻪای را ﮐﻪ ﺑــﺪان ﻋــﺎدت‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯽﮔﯿﺮی ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮآن ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﺳﺘﻘﺮار ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع را ﺑﺮای ﻗﻮم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﮑﺎن ﺣﻀﻮر ﺧــﻮد در ﻣﯿــﺎن ﻗــﻮم‪،‬‬
‫ﺻﺎدر ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻣﻊ در آن روزﮔﺎر آوردن ھﺪﯾﻪ ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ و ﯾﺎ ﺑﺖھﺎﯾﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﭘﯿﺸﯿﻨﮥ اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺮ ﻣﯽﮔــﺮدد‬
‫ﺑﻪ آدم و ﺧﺎﻧﻮادهاش و ﭘﺴﺮاﻧﺶ‪...‬‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ در اﺑﺘﺪا ﺧﺪا در ﮐﻨﺎر اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ ...‬ھﺮﭼﻨﺪ ﻧﻪ در ﺟﺴﻢ وﻟﯽ ﺑــﺎ اﻧﺴــﺎن رودررو ﺳــﺨﻦ ﻣــﯽﮔﻔــﺖ‪ .‬اﻧﺴــﺎن‬
‫ھﻢ ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺻﺪای ﺧﺪا را ﻣﯽﻓﮫﻤﯿﺪ‪ ...‬ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﻣﻨﻄــﻖ ﻧﯿــﺎزی ﻧﺪاﺷــﺖ ﭼﻨــﺪ و ﭼــﻮﻧﯽ در‬
‫ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ ...‬ﺑﺤﺚ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﻄﺮح ﻧﺒﻮد‪ ...‬اﻧﺴﺎن ﮐﺎﻣﻼ ً ﺧــﺪا را ﻣــﯽﺷــﻨﺎﺧﺖ و راﺑﻄــﮥ ﺑﺴــﯿﺎر ﺻــﻤﯿﻤﺎﻧﻪ و ﺧﻮدﻣــﺎﻧﯽ ﺑــﺎ ﺧــﺪا‬
‫داﺷﺖ‪ ...‬ﺗﻌﺎرﻓﯽ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ ،‬و ﺣﺘﯽ ﺳﺘﺎﯾﺸﯽ! اﻧﺴﺎن ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن اوﺳﺖ و ﭼﻮن ﯾــﮏ‬
‫ﺷﮫﺮوﻧﺪ ﻣﻄﯿﻊ ﻓﺮﻣﺎن ﺣﺎﮐﻢ ﺧﻮد را ﺑﯽﭼﻮن و ﭼﺮاو ﻧﻖ زدن اﺟﺮاء ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬راﺑﻄﻪ اﻧﺴﺎن و ﺧﺪا ﻧﻪ ﺑﺮاﺳﺎس رﺋــﯿﺲ و ﻣﺮﺋــﻮس‪،‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه و ﻣﻠﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن راﺑﻄﻪ ﭘﺪر و ﻓﺮزﻧﺪاش ﺑﻮد‪ ...‬و ھﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﭘﺪر از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ او ھﺪﯾــﻪای وﻟــﻮ ﮐﻮﭼــﮏ ﺑﺪھﻨــﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﯿــﺰان ﻋﻼﻗــﻪ و ارادت ﻓﺮزﻧــﺪاﻧﺶ را ﻣــﯽﺗﻮاﻧــﺪ از روی ھﺪﯾــﻪای ﮐــﻪ ﺑــﺮاﯾﺶ آوردهاﻧــﺪ‪ ،‬ارزﯾــﺎﺑﯽ ﮐﻨــﺪ‪،‬‬
‫ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ آن ھﺪﯾﻪ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﯿﺎز ھﻢ ﺑﺪان ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﭘﺪر ﺟﺰ اﯾﻦ ﻓﮑــﺮ ﻣــﯽﮐﻨﯿــﺪ؟ ﺷــﻤﺎ ﯾــﮏ ﭘــﺪر‬
‫ھﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ دارﯾﺪ‪ ،‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺪارﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﮐﺮاوات ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ھﺪﯾــﻪ ﻣــﯽدھــﺪ‪ ،‬ﺑــﺎ وﺟــﻮد آن‬
‫ھﻤﻪ ﮐﺮاواﺗﯽ ﮐﻪ در ﮔﻨﺠﻪ ﻟﺒﺎس ﺧﻮد دارﯾﺪ‪ ،‬ﮐﺮاوات اھﺪاﺋﯽ را ﺑــﺎ ﺧﻮﺷــﺤﺎﻟﯽ ﻣــﯽﭘﺬﯾﺮﯾــﺪ و ﻓﺮزﻧــﺪ ﺧــﻮد را ﻣــﯽﺑﻮﺳــﯿﺪ و از او‬
‫ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ...‬ﺣﺎل ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ دو ﭘﺴﺮ دارﯾﺪ ﮐﻪ ھﺮ ﮐﺪام در روز ﭘﺪر ھﺪﯾﻪای ﺑﻪ ﻋﻨــﻮان ﻗــﺪرداﻧﯽ ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎ ﻣــﯽدھﻨــﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺴﺮ اول ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدھﺪو ﭘﺴﺮ دوم ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب‪ ،‬ﺣﺎل ھﺪﯾﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ ﺷﻤﺎ را ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﺧﻮﺷــﺤﺎل‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ از ھﺪﯾﻪ ﭘﺴﺮ اول ﺑﯿﺸــﺘﺮ ﺧﻮﺷــﺤﺎل ﻣــﯽﺷــﻮﯾﺪ و او را ﺳــﻪ ﻣﺮﺗﺒــﻪ ﻣــﯽﺑﻮﺳــﯿﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ وﻗﺘــﯽ ﭘﺴــﺮ دوم‬
‫ھﺪﯾﻪاش را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدھﺪ‪ ،‬ﭼﮫﺮه درھﻢ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﭘﺴﺮم و او را دو ﺑﺎر ﻣﯽﺑﻮﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺮﯾﺎن ﭘﺴﺮان آدم‪ ،‬ھﺎﺑﯿﻞ و ﻗﺎﺋﻦ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮫــﺎ ھــﺮ دو از ﻧﻈــﺮ ﻣﻨــﺎﺑﻊ ﻣــﺎﻟﯽ در ﯾــﮏ ﺳــﻄﺢ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﯾﮑــﯽ ﮔﻠــﻪدار و ﯾﮑــﯽ‬
‫ﮐﺸﺎورز‪ ...‬ھﺎﺑﯿﻞ ﮐﻪ ﮔﻠﻪدار ﺑﻮد ﺑﻨﺎ ﺑﺮ رﺳﻢ ﻣﺘﺪاول ﮐﻮﺳﻔﻨﺪی از ﮔﻠﻪاش ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ھﺪﯾﻪ آورد‪ ،‬اﻣﺎ ﻗــﺎﺋﻦ ﮐــﻪ ﮐﺸــﺎورز ﺑــﻮد‬
‫ﻣﻘﺪاری از ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ھﺪﯾﻪ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺎ دﯾﺪن ھﺪﯾﮥ ﻗﺎﺋﻦ و ﻣﻘﺎﯾﺴﮥ آن ﺑﺎ ھﺪﯾﻪ ھﺎﺑﯿــﻞ روی درھــﻢ ﮐﺸــﯿﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻔﺮ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ھﺎﺑﯿﻞ و ھﺪﯾﻪ او را ﻣﻨﻈﻮر داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺎﺋﻦ و ھﺪﯾﻪ او را ﻣﻨﻈﻮر ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺗﻔﺴﯿﺮی ﮐﻪ از اﯾﻦ آﯾﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﻧﻤــﻮد اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺑﮕــﻮﺋﯿﻢ ﺧــﺪا ﺑــﻪ ھﺎﺑﯿــﻞ ﮔﻔــﺖ‪» :‬ﻣﺘﺸــﮑﺮم ﭘﺴــﺮم‪ ...‬از اﯾــﻦ ھﺪﯾــﮥ‬
‫زﯾﺒﺎﯾﺖ‪ «...‬و ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺸﮑﺮم ﭘﺴﺮم از اﯾﻦ ھﺪﯾﻪات‪«...‬‬
‫ﺣﺬف ﻋﺒﺎرت زﯾﺒﺎ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﺋﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﮥ اﯾــﻦ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ھﺪﯾــﻪ ﻗــﺎﺋﻦ را ﺑــﺎ اﮐــﺮاه ﭘﺬﯾﺮﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ‪ ...‬وﻟــﯽ ﺑﺮآﻧﮫــﺎ ﺧﺸــﻢ‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎن داد ﻧﺰد‪ ....‬ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﺣﺴﺎدت ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﺋﻦ را وادار ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﮐﺮد!‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺋﻦ از ھﺪﯾﻪ ﺧﻮدش ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ از ﺧﺸﻢ ﺳﺮخ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑــﻪ او دﻟــﺪاری‬
‫داد »ﭼﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮی ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﭼﺮا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺸﯽ؟ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد‪ ...‬وﻟﯽ از اﯾــﻦ ﺑــﻪ ﺑﻌــﺪ ﺑــﺮای ﺧــﺎطﺮ ﺧﻮدﺗــﺎن ھــﻢ‬
‫ﺷﺪه در دادن ھﺪﯾﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺮادرت ﻣﺸﻮرت ﮐﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ھﺮ دو ھﺪﯾﻪای ﮔﺮان ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻪ ﻣــﻦ ﺑﺪھﯿــﺪ ﯾــﺎ ارزن ﻗﯿﻤــﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ ﺳــﻌﯽ‬
‫ﮐﻨﯿﺪ در ﯾﮏ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ...‬ﭼﺮا ﮐﻪ ھﺮﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﻦ ﭘﺪر ﺷــﻤﺎ ھﺴــﺘﻢ‪ ،‬و ﺑــﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴــﮥ ھــﺪاﯾﺎی ﺷــﻤﺎ‪ ،‬ھﺮﭼﻨــﺪ ھــﻢ ﺷــﻤﺎ را‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﮔﻤﺎن در ﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ھﺪﯾﻪ ﮔــﺮانﺗــﺮی ﺑــﻪ ﻣــﻦ داده اﺳــﺖ‪ ،‬ﻣــﺮا ﺑﯿﺸــﺘﺮ از‬
‫ﭘﺴﺮی ﮐﻪ ھﺪﯾﻪ ارزانﺗﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ داده اﺳﺖ‪ ،‬دوﺳﺖ دارد‪ «.‬وﻟﯽ ﺧﺸﻢ ﻗﺎﺋﻦ‪ ،‬و ﺣﺴﺎدت ﻗﺎﺋﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ھﺎﺑﯿــﻞ‪ ،‬آن‬
‫ﻓﺎﺟﻌﻪ را در ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮﯾﺖ ﭘﯿﺶ آورد و ﺑﺮادرﮐﺸﯽ ﺑﻨﯿﺎن ﻧﮫﺎده ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ آوردن ھﺪﯾﻪ ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ رﯾﺸﻪ در ﺑﺎغ ﻋﺪن داﺷﺖ‪ ...‬و ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و ﻧﺴﻞ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ آن ﺳﻨﺖ را دﻧﺒــﺎل‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺟﺬاﺑﯿﺖ ﺧﺎﺻﺶ‪ ،‬آن رﺳﻢ ﺣﺘﯽ در ﻣﯿﺎن ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن رواج ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪاً اھﺪای ھﺪﯾﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان‬
‫ﺧﺎﺻﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و آن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮدن ﺑﻮد‪ ...‬ﮐﻪ ﺑﺪان ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﺮدم از دامھﺎی ﺧــﻮد ﺑــﻪ ﺣﻀــﻮر ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﻣــﯽﮔﺬراﻧﯿﺪﻧــﺪ‪ ،‬و‬
‫اﺟﺮای ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮاﺳﯽ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ و ﺟﺎﯾﮕﺎھﯽ را ﻣﯽطﻠﺒﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎ در آﻧﺠﺎ ﺻﻮرت ﭘﺬﯾﺮﻧﺪ‪ ،‬آن ھﻢ ﺟﺎﯾﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﻧــﺎم‬
‫ﻗﺮﺑﺎﮔﺎه ﯾﺎ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ دامھﺎی ﺧﻮد را ﺑﺮآن ﻣﯽﮐﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬و ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﭘــﯿﺶ رﻓﺘﻨــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﺑﺮای ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮ و ﺗﻮﺟﻪ ھﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﺑﺮآن ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺮای ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪا ﯾﺎ ﺧﺪاﯾﺎن و ﺟﺎﯾﮕﺎھﯽ ﺑﺮای ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن ـ ﺟﺰء ﻻﯾﻨﻔــﮏ ھــﺮ ﺟﺎﻣﻌــﻪای‪ ،‬ﻣﻨﺠﻤﻠــﻪ ﺟﺎﻣﻌــﻪ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺖ‬
‫ﻣﺼﺮ ﺑﻮد و ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪا ﯾــﺎ ﺑــﺖھــﺎ را ﺟــﺰ ﺑــﺎ وﺟــﻮد ﯾــﮏ ﻣﮑــﺎن ﺑــﺮای ﻋﺒــﺎدت و ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﺮدن‪ ،‬ﻧﻤﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺮﺳﺘﺸﯽ ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬واﻗﻊ ﺷﻮد‪...‬‬
‫و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧــﺪا‪ ،‬ﺗــﺎﺑﻊ ارادۀ ﺟﻤﻌــﯽ ﻗــﻮم ﺷــﺪ و ﭘــﺲ از آن واﻗﻌــﻪ ﺷــﺮمآور در ﻏﯿــﺎب ﻣﻮﺳــﯽ و ﭘﺮﺳــﺘﺶ ﮔﻮﺳــﺎﻟﮥ‬
‫طﻼﺋﯽ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﻮم طﺒﻖ ﺳﻨﺖ دﯾﺮﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﯿﺎز دارﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪28‬‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭘﺲ از ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪن وظﺎﺋﻒ ﺑﯿﻦ ﻧﺨﺒﮕﺎن و اﺳﺘﻘﺮار ﺧﯿﻤﻪﮔﺎه ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺳﭙﺮدن ﮐﺎرھــﺎی اﯾــﻦ‬
‫ﺧﯿﻤﻪ ﻣﺘﺤﺮک ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮوھﯽ ﺧﺎص ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻻوﯾﺎن‪ ،‬اﻧﺪﮐﯽ ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎن ﯾﺎﻓﺘﻨــﺪ‪ ...‬وﻟــﯽ ھﻨــﻮز ﮐﺎرھــﺎی زﯾــﺎدی ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺑﺎﯾــﺪ‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﯾﮏ ﮐﺸﻮر ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮﻧﺪ و اﻣﻮرات ﺧﻮد را ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از اﺳﺎﺳﯽﺗﺮﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪھﺎی اﻗﺘﺼﺎدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺮای ھــﺮ ﮐﺸــﻮری آﻣــﺎرﮔﯿﺮی اﺳــﺖ‪ ...‬ﺳﺮﺷــﻤﺎری اﻓــﺮاد ﯾــﮏ ﺟﺎﻣﻌــﻪ‬
‫ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن اﻗﺘﺼﺎدی را ﯾﺎری ﻣﯽدھﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰیھﺎی ﻻزم را ﺑﺮاﺳﺎس ﻧﯿﺎز ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺠﺎم دھﻨﺪ‪ ...‬آﻣﺎر و ﺳﺮﺷﻤﺎری ﻧﻪ ﻓﻘــﻂ‬
‫در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﮫﺒﻮد اﻗﺘﺼﺎد ﺑﻠﮑﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺎﯾﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰیھﺎی ﯾﮏ ﮐﺸﻮر ﻣﻨﺠﻤﻠﻪ ﻗﻮای ﺟﻨﮕــﯽ‪ ،‬ﻣــﯽﺑﺎﺷــﺪ‪ .‬و ﭼﻨــﯿﻦ اﻗــﺪاﻣﯽ‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮﻧﯿﺎز اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ آن روزﮔﺎر از اھﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰیھﺎ ﺑﻮد‪ ...‬ﺳﺮﺷﻤﺎری ﺑﺮای ﺗﺨﻤــﯿﻦ ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ ﻣــﯽﺗﻮاﻧﻨــﺪ در ﺟﻨــﮓ ﺷــﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﻔﺮی ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺮ اﻗﻮام ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ در آﻧﺠﺎ ﺳــﺎﮐﻦ ﺑﻮدﻧــﺪ‪...‬‬
‫و ﺳﺮﺷﻤﺎری آﻏﺎز ﺷﺪ‪ ...‬آﻧﮫﻢ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺿﺮورت زﻣﺎﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺷﻤﺎری از ﻣﺮدان ﺑﺎﻻی ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل‪.‬‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ اﻗﺪام ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﯾﺘﺮون دوازده ﻧﻔﺮ از ﻧﺨﺒﮕﺎن ﻗﻮم را اﻧﺘﺨﺎب ﮐــﺮده ﺑــﻮد ﺗــﺎ دﺳــﺘﯿﺎران او ﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬و ﻗــﻮم ﺑــﻪ‬
‫ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ھــﺮ ﯾــﮏ ﺑــﺮای ﺧﻮاﺳــﺘﻪھــﺎی ﺧــﻮد ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ ﻣﺮاﺟﻌــﻪ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﻧــﺰد ﻧﻤﺎﯾﻨــﺪۀ ﻣﻮﺳــﯽ ﺑﺮوﻧــﺪ و ﮐﺎرھــﺎ ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ‬
‫ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎن ﺑﮕﯿﺮد ﺗﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرھﺎی اﺳﺎﺳﯽﺗﺮی ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻗﻮم ﺑﻪ ‪ 12‬ﺑﺨﺶ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ﻗﺒﯿﻠﮥ روﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬ﯾﮫﻮدا‪ ،‬ﯾﺴــﺎﮐﺎر‪ ،‬زﺑﻮﻟــﻮن‪ ،‬ﺑﻨــﯽﯾﻮﺳــﻒ‪،‬‬
‫َﻣﻨَﺴﯽ‪ ،‬ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ‪ ،‬دان‪ ،‬اﺷﯿﺮ‪ ،‬ﺟﺎد‪ ،‬و ﻧﻔﺘﺎﻟﯽ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﮫﺎ اﺳﺎﻣﯽ ﻓﺮزﻧﺪان ﯾﻌﻘﻮب‪ ،‬ﻣﻠﻘــﺐ ﺑــﻪ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻮدﻧــﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام و ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺖ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺳﺎﻣﯽ ﻣﻠﻘﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺷﺮوع ﺳﺮﺷﻤﺎری از ھﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﺄﻣﻮر ﺳﺮﺷﻤﺎری ﻣﺮدان ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﻗﻮم ﺧﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﺟﻨــﮓ‬
‫ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﮔﺮدﯾﺪ و ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺳﺮﺷﻤﺎری ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ‪:‬‬
‫‪ 46.500‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ روﺑﯿﻦ‬
‫‪ 59.300‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ ﺷﻤﻌﻮن‬
‫‪ 54.400‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ ﯾﺴﺎﮐﺎر‬
‫‪ 57.400‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ زﺑﻮﻟﻮن‬
‫‪ 40.500‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ ﺑﻨﯽﯾﻮﺳﻒ‬
‫‪ 32.200‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ َﻣﻨَﺴﯽ‬
‫‪ 35.400‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ‬
‫‪ 62.700‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ دان‬
‫‪ 41.500‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ اﺷﯿﺮ‬
‫‪ 45.650‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ ﺟﺎد‬
‫‪ 74.600‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥﯾﮫﻮدا‬
‫‪ 53.500‬ﻧﻔﺮ‬ ‫از ﻗﺒﯿﻠﮥ ﻧﻔﺘﺎﻟﯽ‬
‫‪ 603.550‬ﻧﻔﺮ‬
‫اﯾﻦ ﺗﻌﺪاد ﺷﺎﻣﻞ اﻓﺮاد ﺑﺎﻻی ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد ﺑﻪ اﺳــﺘﺜﻨﺎی زﻧــﺎن و ﮐﻮدﮐــﺎن و ﺟﻮاﻧــﺎن زﯾــﺮ ﺑﯿﺴــﺖ ﺳــﺎل و اﺣﺘﻤــﺎﻻ ً ﭘﯿﺮﻣــﺮدان و‬
‫ﻧﺎﺗﻮاﻧﺎن و اﻓﺮاد ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻻوی ﯾﮑﯽ از ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺮاﺋﯿﻞ‪.‬‬
‫ﻋﻠﺖ ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ ﺷﺪن ﻗﺒﻠﯿﻪ ﻻوی از ﺷﺮاﮐﺖ در ﺟﻨﮓ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻓﺮاد اﯾــﻦ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾــﺖ ﻧﮕﮫــﺪاری از ﺧﯿﻤــﻪ اﺟﺘﻤــﺎع را ﺑــﻪ‬
‫ﻋﮫﺪه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﺘﺤﺮک ﺑﺴﯿﺎر ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺑﻮد ﺷﺎﻣﻞ ﯾﮏ ﺧﯿﻤﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرگ ﺑﺎ وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺨﺼﻮﺻــﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ‬
‫ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﺎﺻﯽ در ﺧﯿﻤﻪ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از ﺟﻤﻠﻪ ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ ﮐﻪ از ﭼﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و از درون و ﺑﯿﺮون طﻼﮐﻮﺑﯽ ﺷــﺪه‬
‫ﺑﻮد و ھﺮ طﺮﻓﺶ ﺑﺎ ﺗﺎﺟﯽ از طﻼ ﻣﺰﯾﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﮫﺎر ﺣﻠﻘﻪ در ﮔﻮﺷــﻪ آن ﻗــﺮار داﺷــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﺮای ﺣﻤــﻞ آن ﻣﯿﻠــﻪھــﺎﺋﯽ از آن‬
‫ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯽﮔﺬراﻧﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺨﺖ رﺣﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از طﻼی ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺎ دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از طﻼ ﺑﺮ طــﺮﻓﯿﻦ آن اﯾﺴــﺘﺎده و ﺑــﺎ‬
‫ﺑﺎلھﺎﯾﺸﺎن ﺗﺨﺖ را ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮان ﯾﺎ ﺳﻔﺮه‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﺎری ﺷﺒﯿﻪ ﺻﻨﺪوق داﺷﺖ آﻧﮫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از طﻼ و ﺗﺎجھﺎی طﻼ ﺑــﺮ ﮔﺮداﮔــﺮدش و ﺣﻠﻘــﻪھــﺎﺋﯽ ﺑــﺮای‬
‫ﺣﻤﻞ آن‪ ،‬ﭼﺮاﻏﺪان ﯾﺎ ﺷﻤﻌﺪان ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از طﻼی ﺧﺎﻟﺺ دارای ھﻔﺖ ﺷﺎﺧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ زﯾﺮ ھﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﺳﯿﺒﯽ از طﻼ آوﯾﺨﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص ﮔﺬراﻧﯿﺪن ﻋﻄﺮﯾﺎت ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ از ﭼﻮب و اﻧﺪود ﺷﺪه ﺑﺎ طﻼ؛ ﺑﺮھﺮ طﺮﻓﺶ ﺗﺎﺟﯽ و ﺣﻠﻘــﻪای از طــﻼ‬
‫ﺑﺮای ﺣﻤﻞ آن‪.‬‬
‫ﻣﺬﺑﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از ﭼﻮب و اﻧﺪود ﺷﺪه ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺞ و آﺗﺶداﻧﯽ ﺑﺮآن از ﺟــﻨﺲ ﺑــﺮﻧﺞ و ﺗﻤــﺎم ﻟــﻮازم ﻣﺮﺑــﻮط ﺑــﻪ آن ﯾﻌﻨــﯽ‬
‫دﯾﮓ و ﺧﺎکاﻧﺪاز و ﮐﺎﺳﻪ و ﭼﻨﮕﺎل و ﻣﻨﻘﻞھﺎ ھﻤﻪ از ﺑﺮﻧﺞ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺒﺎب و وﺳﺎﯾﻞ ﺑﻪ اﻧﻀﻤﺎم ﺗﻤﺎم ﭘﺮدهھﺎ و آوﯾﺰهھﺎ و آن ﺧﯿﻤــﻪ‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرگ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ھﯿﺌﺘﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ از آن ﺣﻔﺎظﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺄﻣﻮرﯾﻨﯽ ﻻزم داﺷﺖ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸــﻪ در ﺣــﺎل ﮐــﻮچ ھــﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻨــﺪ آن را‬
‫ﺑﮕﺴﺘﺮاﻧﻨﺪ و ﯾﺎ ﺟﻤــﻊآوری ﮐــﺮده و ﺣﻤﻠــﺶ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪.‬ﻣﺴــﺌﻮل ﯾــﺎ ﻣﺘﺼــﺪی ﺧﺎﺻــﯽ ﻻزم ﺑــﻮد ﮐــﻪ در آن ﺑﺎﺷــﺪ و ھــﺪاﯾﺎی ﻣــﺮدم را‬
‫ﺟﻤﻊآوری ﮐﺮده و طﯽ ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ...‬اﯾﻦ ﻣﮫــﻢ ﺑﺮﻋﮫــﺪۀ ھــﺎرون ﺑــﺮادر ﻣﻮﺳــﯽ و ﭘﺴــﺮاﻧﺶ ﮐــﻪ از‬
‫ﻗﺒﯿﻠﮥ ﻻوی ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮫﺎده ﺷﺪ‪ ...‬و از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ وظﯿﻔﻪ در ﻗﺒﯿﻠﮥ ﻻوی ﻣﻮروﺛﯽ ﺷﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﮐﮫﺎﻧــﺖ ﻧﯿــﺰ در اﯾــﻦ ﻗﺒﯿﻠــﻪ‬
‫ﻣﻮروﺛﯽ ﺷﺪ‪ ...‬ھﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﺟﺰ ﻗﺒﯿﻠــﻪای ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻣﺸــﺨﺺ ﮐــﺮده ﺑــﻮد ﺣــﻖ دﺧﺎﻟــﺖ در اﻣــﻮر ﺧﯿﻤــﻪ‪ ،‬ﺣﺘــﯽ ﻟﻤــﺲ آن را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ...‬در ﺳﺮﺷﻤﺎری اﻓﺮاد ﻣﺬﮐﺮ اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺗﻌــﺪاد آﻧﮫــﺎ ﺑــﻪ ﺑﯿﺴــﺖ و دو ھــﺰار ﻧﻔــﺮ رﺳــﯿﺪ‪ .‬اﯾــﻦ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﻧﯿــﺰ دارای طــﻮاﯾﻔﯽ‬
‫ﻓﺮﻋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ھﺮ ﺑﺨﺶ از ﮐﺎرھﺎی ﺧﯿﻤﮥ اﺟﺘﻤﺎع ﺑﺮ ﻋﮫﺪۀ طﺎﯾﻔﻪای ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﯾﮏ طﺎﯾﻔﮥ ﻣﺄﻣﻮرﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﻣﺴــﮑﻦ و ﺧﯿﻤــﮥ‬
‫و ﭘﻮﺷﺴﺶھﺎی آن و ﭘﺮدهھﺎ و ﺗﺠﯿﺮھﺎ و طﻨﺎب ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮏ طﺎﯾﻔﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺣﻔﺎظﺖ و ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﺻﻨﺪوق‪ ،‬ﺳﻔﺮه‪ ،‬ﺷﻤﻌﺪان و ﻣﺬﺑﺢھﺎ و ﺳﺎﯾﺮ وﺳﺎﺋﻞ داﺧــﻞ ﺧﯿﻤــﻪ ﺷــﺪ‪ .‬طﺎﯾﻔــﮥ دﯾﮕــﺮ‬
‫ﻣﺄﻣﻮر ﺣﻤﻞ و ﻧﮕﮫﺪاری ﺗﺨﺖھﺎ و ﺳﺘﻮنھﺎ و ﻣﯿﺦھﺎ و طﻨــﺎبھــﺎی ﻣﺮﺑــﻮط ﮔﺮدﯾــﺪ‪ .‬ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ دﯾﮕــﺮ ھــﯿﭻ ﺷﺨﺼــﯽ ﺧــﺎرج از‬
‫طﺎﯾﻔﻪ ﻻوﯾﺎن ﺣﻖ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ را ﻧﺪاﺷﺖ و ﻧﮕﮫﺒﺎﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ در ﺧﯿﻤﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ داﺷــﺘﻨﺪ ھــﺮ ﮐﺴــﯽ‬
‫ﺧﺎرج از ﻣﻘﺮرات ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬او را ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ .‬رﺋﯿﺲ اﯾﻦ ﮔﺮوه ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮر اﻣﻮر ﺧﯿﻤﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ھﺎرون ﺑﺮادر ﻣﻮﺳــﯽ ﺑــﻮد‬
‫ﮐﻪ ﮐﺎھﻦ اﻋﻈﻢ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ و ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺮده ﺣﺎﯾــﻞ ﺑــﯿﻦ ﻗــﺪساﻻﻗــﺪس را ﺑﺮداﺷــﺘﻪ و وارد ﻗﺴــﻤﺖ‬
‫ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ ﺷﻮد و ﻏﯿﺮ از او اﮔﺮ ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ وارد ﻗﺪساﻻﻗــﺪاس ﻣــﯽﺷــﺪ‪ ،‬ﮐﺸــﺘﻪ ﻣــﯽﺷــﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑــﻪ ﻗــﺪساﻻﻗــﺪس ﻣﻈﮫــﺮ‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻮد و ھﺮ ﮐﺲ ﺧﺪا را ﻣﯽدﯾﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ و اﯾﻦ ﻣﺠﺎزاﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧــﺪای ﺑــﺮای ﻧﺴــﻞ اﻧﺴــﺎن درﻧﻈــﺮ ﮔﺮﻓــﺖ‪،‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﮐﻪ آدم و ﺣﻮا ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا را اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدﻧﺪ و از ﺑﮫﺸﺖ راﻧــﺪه ﺷــﺪﻧﺪ و ﻣﺤﮑــﻮم ﺷــﺪﻧﺪ ﮐــﻪ دﯾﮕــﺮ روی ﺧــﺪا را ﻧﺒﯿﻨﻨــﺪ و از‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻣﺤﺮوم ﺷﻮﻧﺪ و اﯾﻦ ﻣﺠﺎزات ﺑﻪ ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎن ﺗﺴﺮی ﯾﺎﻓﺖ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ھــﯿﭻ ﮐــﺲ ﺟــﺰ ﮐــﺎھﻦ اﻋﻈــﻢ‪ ،‬آن ھــﻢ ﺑــﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ وارد ﻗﺪساﻻﻗﺪس ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻈﮫﺮ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﻣﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﺳﺘﻘﺮار اﯾﻦ ﻧﻈﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺗﻘﯿﺴﯿﻢ ﮐﺎرھﺎ و ﺗﺪوﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﯾﺎ ده ﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬ﺑــﻪ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﺗﺒﺼــﺮهھــﺎی ﻻزم‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﺑﻼغ و ﻣﻮﺳﯽ آن را ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﻣﯽﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺟﺒﺮان ﺟــﺮم‪ ،‬ﺧﯿﺎﻧـﺖ زن و ﺷــﻮھﺮ ﻧﺴــﺒﺖ ﺑــﻪ‬
‫ھﻢ‪ ،‬ﻧﺬر‪ ،‬ﺑﺮﮐﺖ ﮐﺎھﻨﺎن‪ ،‬ﺗﻘﺪﯾﻢ ھﺪاﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻄﮫﯿﺮ و ﻋﯿﺪ ﻓﺼﺢ‪ ،‬ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﻋﻼم ﺷﺪ‪.‬‬
‫در اوﻟﯿﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﮐﻮچ ﭘﺲ از اﺳﺘﻘﺮار ﺧﯿﻤﻪ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺷﺪ ﻓﺮداﯾﺶ ﻣﺘﺼــﺪﯾﺎن ﻣﺮﺑــﻮط ﺧﯿﻤــﻪ را ﺑﺮﭼﯿﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﮫــﺎن اﺑــﺮی ﺑــﺮ ﺧﯿﻤــﻪ‬
‫ﺳﺎﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﮔﺮداﮔﺮد ﺧﯿﻤﻪ درﺧﺸــﺎن ﺑــﻮد‪ ،‬و ﭘــﺲ از ﺑﺮﺧﺎﺳــﺘﻦ اﯾــﻦ اﺑــﺮاز ﺧﯿﻤــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﮐــﻮچ ﺧــﻮد را ﺷــﺮوع‬
‫ﻣﯽﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ذﮐﺮ ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ ﺿﺮوری اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﺎﻣﯽ ﻗﺒﺎﯾﻞ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه از ﻧﺎم ﻓﺮزﻧﺪان ﯾﻌﻘﻮب ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ اﺳﺖ ﮐــﻪ ﭘــﺲ‬
‫از وﻗﻮع ﻗﺤﻄﯽ در ﮐﻨﻌﺎن و ﺧﺒﺮ وﻓﻮر ﻧﻌﻤﺖ در ﻣﺼﺮ ﺑﻪ اﺑﺘﮑﺎر ﻧﺨﺴﺖ وزﯾﺮ ﮐﺎردان و ﺣﮑﯿﻢ آن دﯾــﺎر‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨــﺪ ھﻤــﮥ اﻗــﻮام ﻗﺤﻄــﯽ‬
‫زده ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﻏﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ روی آوردﻧﺪ و ﯾﻮﺳﻒ آﻧﮫﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﭘــﺪرش اﺳــﺮاﺋﯿﻞ و‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده و ﯾﺎزده ﻓﺮزﻧﺪ دﯾﮕﺮش را ﺑﻪ ﻣﺼﺮ دﻋﻮت ﮐﺮد و آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺴﺘﮕﺎن ﻧﺎﻓﺬﺗﺮﯾﻦ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﯾﻮﺳــﻒ‬
‫در ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن و طﯽ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻓﺮﻋــﻮن ﺑﻌــﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧــﺪان و ﻧﻮادﮔــﺎن اﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫آﻧﻘﺪر در ﻣﺼﺮ زﯾﺎدﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺒﺎب ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﺼﺮﯾﺎن را ﻓﺮاھﻢ آوردﻧﺪ و ﺷﺮوع ﺑــﻪ ﺑــﺪرﻓﺘﺎری ﺑــﺎ آﻧــﺎن ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﮐﺎرھــﺎی‬
‫ﭘﺴﺖ را ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﺳﭙﺮدﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻤﺎم ﻧﻮادﮔﺎن اﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﻣﺼﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﺎن ﺑﯽﺟﯿﺮه و ﻣﻮاﺟﺒﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﮐــﻪ ﻣﺼــﺮﯾﺎن را‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ....‬اﯾﻦ وﺿﻊ اداﻣﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ارادۀ ﺧﺪا ﻣﻮﺳــﯽ ﻣــﺄﻣﻮر ﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ را از اﺳــﺎرت در‬
‫ﻣﺼﺮ رھﺎ ﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ھﺮﺣﺎل ﺳﺮﺷﻤﺎری اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪ ...‬ﯾﮏ ﺳﺮﺷﻤﺎری ﺧﺎص ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﺨﻤﯿﻦ اﻓﺮادی ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳــﻼح ﺑﮕﯿﺮﻧــﺪ و در‬
‫ﺟﻨﮓھﺎی آﯾﻨﺪه ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﻗﻮمھﺎی ﺑﯿﻦ راه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒــﻮد‬
‫ﺟﺰ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﯿﺪن و ﻣﻮاﻧﻊ را از ﺳﺮ راه ﺑﺮداﺷﺘﻦ‪.‬‬
‫ّ‬
‫اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑﺮای رﺳــﯿﺪن ﺑــﻪ ﮐﻨﻌــﺎن ﻣــﯽﺑﺎﯾــﺪ ﺳــﺎﮐﻨﯿﻦ ﮐﻨﻌــﺎن و آﻣﻮرﯾــﺎن و ﺣﺘﯿــﺎن و ﻓﺮزﯾــﺎن و ﺣﻮﯾــﺎن و ﯾﺒﻮﺳــﯿﺎن را از ﭘــﯿﺶ رو‬
‫ﺑﺮدارﻧﺪ‪ ،‬و اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ وﻋﺪه داده ﺑﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﮫﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻏﯿﺒــﯽ او را ﯾــﺎری ﺧﻮاھــﺪ داد ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد‬
‫ﺑﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻗﻮل ﺧﻮد اﻣﯿﻦ اﺳﺖ و ارادۀ او ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﯿﺮوزی ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
 ‫‪29‬‬
‫ﻗﺒﯿﻠﮥ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎن در ﺣﺎل ﮐﻮﭼﻨﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻓﺮﻣﺎن اطﺮاق و ﮐﻮچ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻮﺳــﯽ ﺻــﺎدر ﻧﻤــﯽﺷــﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ اﯾـﻦ اﺑــﺮ اﺳــﺖ ﮐــﻪ‬
‫ھﺮﺟﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻗﻮم ﺑﺎﯾﺪ در آﻧﺠﺎ اطﺮاق ﮐﻨﻨﺪ و اردو ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺗﺎ ھﺮ زﻣﺎن ﮐﻪ اﺑﺮ ﺑﺮ ﮔﺮد ﺧﯿﻤﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﻮم ﺳــﺎﮐﻦ ﻣــﯽﺷــﺪﻧﺪ و‬
‫ھﺮ زﻣﺎن ﮐﻪ اﺑﺮ از ﮔﺮد ﺧﯿﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﯽﺧﺎﺳﺖ ﻗﻮم ﻣﯽﮐﻮﭼﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺪت اطﺮاق ﻗﻮم ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﺑﺮ ﺑــﺮ روی ﺧﯿﻤــﻪ داﺷــﺖ و‬
‫ﮔﺎه ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ اﺑﺮ ﻣﺪﺗﯽ طﻮﻻﻧﯽ ﺑﺮ ﺧﯿﻤﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬و ﮔﺎه ﻣﯽﺷﺪ ﺗﻨﮫﺎ ﯾﮏ ﺷﺐ و روز ﺑﻌﺪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺎز ھــﻢ ﮐــﻮچ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دو ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺧﺮوج از ﻣﺼﺮ از ﺻﺤﺮای ﺳﯿﻨﺎ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ و در ﺻﺤﺮای ﻓﺎران ﺳــﺎﮐﻦ ﺷــﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐــﻮچ اﯾــﻦ‬
‫اﯾﻞ ﻧﯿﺰ ﺗﺎﺑﻊ ﻧﻈﻢ ﺧﺎﺻﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪن ﺧﯿﻤﻪ ﺑﺎ اﺑﺮ ﻗﻮم ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﺲ از ﺑﺮﺧﺎﺳــﺘﻦ اﺑــﺮ از ﺧﯿﻤــﻪ دوﺑــﺎره‬
‫ﺑﻌﺪا ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻦ ﻣﮫﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺮﻧﺎھﺎ ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺎ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﺪن ﮐﺮﻧﺎ ﺑﺎ ﺳﺒﮏھــﺎی‬ ‫ً‬ ‫ﻣﯽﮐﻮﭼﯿﺪﻧﺪ‪ ...‬وﻟﯽ‬
‫ﻣﺨﺘﻠــﻒ‪ ،‬دﺳــﺘﻪ دﺳــﺘﻪ اردوی ﺧــﻮد را ﺑﺮﻣــﯽﭼﯿﺪﻧــﺪ و راه ﻣــﯽاﻓﺘﺎدﻧــﺪ‪ .‬ھــﺮ ﮔــﺮوه ﯾــﺎ ﻗﺒﯿﻠــﻪ دارای ﭘــﺮﭼﻢ ﺧــﺎص ﺧــﻮد ﺑــﻮد ﮐــﻪ‬
‫ﭘﺮﭼﻤﺪاری آن را در ﺟﻠﻮ ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻧﺤﻮۀ ﮐﻮچ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑﻨﯽﯾﮫﻮدا ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧــﺪھﯽ ﻧﺤﺸــﻮن‪ ،‬ﺑﻨــﯽﯾﺴــﺎﮐﺎر‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﯽ ﻧﺘﻨﺎﯾﯿﻞ‪ ،‬ﺑﻨﯽ زﺑﻮﻟﻮن ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﯽ اﻟﯿﺎب‪ ،‬ﺑﻨﯽ ﺟﺮﺷﻮن و ﺑﻨﯽ ﻣﺮاری از طﺎﯾﻔﻪ ﻻوﯾﺎن ﮐﻪ ﺣﺎﻣﻼن ﺧﯿﻤــﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻨﯽ روﺑﯿﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﯽ اﻟﯿﺼﻮر‪ ،‬ﺑﻨﯽ ﺷﻤﻌﻮن ﺑــﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧــﺪھﯽ ﺷــﻠﻮﻣﺌﯿﻞ‪ ،‬ﺑﻨــﯽ ﺟـﺎد ﺑــﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧــﺪھﯽ اﻟﯿﺎﺳــﺎف‪ ،‬ﺳــﭙﺲ ﺑﻨــﯽ‬
‫ﻗﮫﺎﺗﯿﺎن از ﻗﺒﯿﻠﮥ ﻻوﯾﺎن ﮐﻪ ﺣﺎﻣﻼن اﺳﺒﺎب ﻗﺪساﻻﻗﺪاس ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻨﯽ اﻓــﺮاﯾﻢ ﺑــﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧــﺪھﯽ اﻟﯿﺸــﻤﻊ‪ ،‬ﺑﻨــﯽ ﻣﻨﺴــﯽ ﺑــﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﯽ ﺟﻤﻠﯿﯿﻞ‪ ،‬ﺑﻨﯽ دان ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﯽ اﺧﯿﻌﺰر‪ ،‬ﺑﻨﯽ اﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﯽ ﻓﺠﻌﯿﯿﻞ‪ ،‬و در آﺧﺮ ﺑﻨــﯽ ﻧﻔﺘـﺎﻟﯽ ﺑــﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧــﺪھﯽ‬
‫اَﺧﯿﺮغ‪ ،‬ﺧﯿﻤﻪھﺎی ﺧﺪا را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﮐﻮچ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﺤــﻮۀ ﺣﺮﮐــﺖ و اطــﺮاقھــﺎ و ﺑﺮﭼﯿــﺪنھــﺎی ﻣﺘﻌــﺪد‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺬر ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ را در دل ﻗﻮم ﭘﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ وﺟﻮدﯾﮑﻪ ﺷﺎھﺪ ﺣﻀﻮر ﺧــﺪا در ﺳــﺘﻮن اﺑــﺮ ﺑﺮﺧﯿﻤــﻪ‬
‫ﻦ ﺧﺴــﺘﻪ ﺷــﺪهاﯾــﻢ‪ ،‬در ﻣﺼــﺮ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ھﻢ طﻐﯿﺎن ﮐﺮده و از ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻮﺷﺖ و ﻣﺎھﯽ و ﻏــﺬا طﻠﺒﯿﺪﻧــﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻨــﺪ از ﺧــﻮردن ﻣـ ّ‬
‫ﻦ ﭼﯿــﺰی ﻧﻤــﯽﺧــﻮرﯾﻢ‪ ،‬ﻧــﻪ از ﻣﯿــﻮه ﺧﺒــﺮی اﺳــﺖ و از اﻧــﻮاع‬ ‫ھﻤــﻪ ﭼﯿــﺰ ﻣــﯽﺧــﻮردﯾﻢ وﻟــﯽ اﯾﻨــﮏ ﻣــﺪت دو ﺳــﺎل اﺳــﺖ ﺟــﺰ ﻣـ ّ‬
‫ﻧﻮﺷﺎﺑﻪھﺎی ﺧﻨﮏ‪ .‬ﺧﺪا اﯾﻦ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﯽ را ﺑﺎ ﺣﺮﯾﻘﯽ ﺳﺨﺖ ﭘﺎﺳﺦ داد و ﻗﻮم ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻨﺎن ﻧﺰد ﻣﻮﺳـﯽ رﻓﺘــﻪ و او وﺳــﺎطﺖ ﮐــﺮده‪،‬‬
‫آﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖھﺎ ھﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬از ﺷﮑﺎﯾﺖھﺎی ﻗﻮم ﮐﻪ ھــﺮ ﻟﺤﻈــﻪ ﻧــﺰد ﻣﻮﺳــﯽ آﻣــﺪه و از او ﻏــﺬا‬
‫ﻣﯽطﻠﺒﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﻋﺎﺻﯽ ﺷﺪ و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮد‪.‬‬
‫»آﺧـﺮ ﺧﺪاوﻧــﺪاﻣﻦ ﭼــﻪ ﺧﻄــﺎﯾﯽ ﻣﺮﺗﮑــﺐ ﺷــﺪهام ﮐــﻪ ﻣﺴــﺌﻮﻟﯿﺖ اﯾــﻦ ﻗــﻮم را ﺑــﻪ ﻣــﻦ دادهای؟ ﭼــﺮا ﻧﻈــﺮ ﻟﻄــﻒ ﺧــﻮد را ار ﻣــﻦ‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﯿﺪهای؟ ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﻗﻮم را ﻣﻦ زاﺋﯿﺪهام ﮐﻪ ﺷﺐ و روز ﺻﺪای ﺷﮑﺎﯾﺖھﺎﯾﺸﺎن دﻟﻢ را ﺑﻠﺮزاﻧﺪ‪ .‬ﻣﮕــﺮ ﻣــﻦ داﯾــﻪ آﻧﮫــﺎ ھﺴــﺘﻢ‬
‫ﮐﻪ آﻧﮫﺎ را ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ در آﻏﻮش ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ؟ ﻻﻗﻞ ﯾﮏ ﻻﻻﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﯿــﺎﻣﻮز ﺗــﺎ در ﮔــﻮش اﯾــﻦ طﻔــﻼن‬
‫ﺑﯽﻗﺮار ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﺗﺎ آراﻣﺶ ﯾﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪا ﻣﻦ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ را ﮐﻪ از ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯽﺧﻮاھﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺪھﻢ؟ اﯾﻨﮫﻤﻪ ﮔﻮﺷــﺖ از‬
‫ﮐﺠﺎ ﺗﮫﯿﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺎراﻟﮫﺎ دﯾﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻗﺎدر ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﮫﺎﺋﯽ اﯾﻦ وظﯿﻔﻪ را اﻧﺠﺎم دھﻢ‪ ،‬ﭘــﺲ ﯾــﺎ ﻣــﺮا اﯾــﻦ ﮐــﺎر ﻣﻌــﺎف‬
‫ﮐﻦ و ﯾﺎ ﻣﺮا ﺑﮑﺶ‪ ،‬دﯾﮕﺮ طﺎﻗﺘﻢ طﺎق ﺷﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻼﯾﻪھﺎی ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫»آرام ﺑﺎش ﻣﻮﺳﯽ! ھﻔﺘﺎد ﻧﻔﺮ از ﻣﺸﺎﯾﺦ ﻗﻮم را ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺮدار و ﺑﺎ ھﻢ در ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع ﺟﻤﻊ ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺧــﻮاھﻢ آﻣــﺪ‬
‫وﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮاھﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﯽ! در آﻧﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاھﻢ آن ﻗﻮّﺗﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای ھﺪاﯾﺖ ﻗﻮم ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻔﻮﯾﺾ ﮐﺮدهام ﺑــﻪ آن ھﻔﺘــﺎد ﻧﻔــﺮ‬
‫ﻧﯿﺰ ﺗﻔﻮﯾﺾ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻗﻮم را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺎر ﺗﻮ را اﻧﺪﮐﯽ ﺳﺒﮏﺗﺮ ﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻣﺒﺎش‪ ،‬ﻓــﺮدا ﮔﻮﺷــﺖ‬
‫ﺑﺮای ﻗﻮم ﻣﮫﯿﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮏ ﻣﺎه آﻧﻘﺪر ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺪھﻢ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﮔﻮﺷﺖ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺑﮫﻢ ﺑﺨﻮرد‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﺤﺮان روﺣﯽ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ اﻧﺪﮐﯽ از ﺣﮑﻤــﺖ و ﻗــﺪرت ﺧــﺪا ﻏﺎﻓــﻞ ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬ﺗﻌﺠــﺐ ﮐــﺮده و‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﯾﻦ ﻗﻮم ﻓﻘﻂ دارای ﺷﺸﺼﺪ ھﺰار ﻣﺮد ﺟﻨﮕﯽ ﻏﯿﺮ از ﺟﻮاﻧﺎن و زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن و ﭘﯿﺮﻣﺮدان اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ھﻤــﻪ ﮔﻮﺷــﺖ را از ﮐﺠــﺎ‬
‫ﺑﯿﺎورم ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ...‬ﮔﻠﻪای ﮐﻪ ﻧﺪارﯾﻢ‪ ،‬درﯾﺎﺋﯽ ھﻢ در ﭘﯿﺶ رو ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﺎھﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪«.‬‬
‫و در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا درس ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داد‪:‬‬
‫»آﯾﺎ دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻮﺗﺎه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻻن ﺧﻮاھﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻼم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ واﻗﻊ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﺎد ﻧﻪ!«‬
‫ﺑﻠﻪ! ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ھﻤﺎن ﺧﺪاﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺋﻨﺎت را از »ھﯿﭻ« آﻓﺮﯾﺪ‪ .‬ﺗﮫﯿﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺑــﺮای آن ﻗـﻮم‬
‫دو ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯽ ﻧﻔﺮی ﮐﻢﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﮫﻢ زدن اﻧﺠﺎم دھﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﮫــﺎ ذات ﮔﻨــﺎه آﻟــﻮد اﻧﺴــﺎن‬
‫ﮔﺎه از اﯾﻦ ﻗﺪرت ﻻﯾﺰال ﻏﺎﻓﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪...‬‬
‫ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ آن ھﻤﻪ ﻣﻌﺠﺰات را از ﺧﺪا دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ از وﺳﻂ درﯾﺎ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮﻣﯽ ﮐــﻪ ﺧﯿﻤــﻪ ﺧــﺪا در ﺑﯿﻨﺸــﺎن ﺑــﻮد‪،‬‬
‫ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧــﺪا اطــﺮاق ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ و ﻣــﯽﮐﻮﭼﯿﺪﻧــﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﻣــﻮش ﮐــﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و ھﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ اﻧﺠﺎم دھﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﻋﺎﺻــﯽ و ﺷــﺎﮐﯽ ﺷـﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻧــﻪ ﺗﻨﮫــﺎ‬
‫ﻗﻮم ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎروانﺳﺎﻻر ﻗﻮم ﮐﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ رودررو ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬از اﯾﻦ ﻣﮫﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧــﺪ ﮐــﻪ وﻗﺘــﯽ ﺧــﺪا اراده‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ وﺟﻮ‪.‬د آﯾﺪ‪ ،‬آن ﭼﯿﺰ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﻮاھﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫و ﻓﺮدای آن روز »دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ« ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﻮﺳﯽ را درﺳﯽ داده ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨــﺪ‪ .‬ﺑــﺎدی از ﺟﺎﻧــﺐ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ وزﯾﺪن ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻠﻮی )ﭘﺮﻧﺪهای اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻠﺪرﭼﯿﻦ( آﻧﭽﻨﺎن ﻓﺮاھﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ارﺗﻔﺎع دو ﻣﺘــﺮ زﻣــﯿﻦ را ﭘﻮﺷــﺎﻧﯿﺪ و‬
‫ﻗﻮم ﺗﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و آﻧﭽﻨﺎن در ﺧﻮردن اﻓﺮاط ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺷﺪه و ھﻼک ﮔﺮدﯾﺪﻧــﺪ‪.‬وﻗﺘﯽ ﻣﻮﺳــﯽ و ‪68‬‬
‫ﻧﻔﺮ از ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﮔﺎن ﻧﺰد ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ آن ‪ 68‬ﻧﻔﺮ و دو ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴــﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﯿﺎﯾﻨــﺪ ﺑــﻪ روح ﺧــﺪا ﺗﻘﻮﯾ ّـﺖ‬
‫ﺷﺪه و ﭼﻮن ﻗﺪرت ﻣﻮﺳﯽ را ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‪ «.‬ﺣﺘﯽ آن دو ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ آﻧﭽﻨــﺎن ﺑــﺎ ﻗــﺪرت ﺧــﺪا ﻣﺴــﺘﻔﯿﺾ ﺷــﺪﻧﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﺒﻮّت ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﯾﮑﻨﻔﺮ دوان دوان آﻣﺪه و ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺧﺒﺮ داد ﮐﻪ اﻟﺪاد و ﻣﯿﺪاد ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﺒﻮّت ﮐــﺮدهاﻧــﺪ‪ ،‬ﯾﻮﺷــﻊ ﺧــﺎدم‬
‫اﻣﯿﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ آﻧﮫﺎ را از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎز دارد‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ »ای ﮐــﺎش ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻗـﻮم ﻧﺒــﯽ ﻣــﯽﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ روح ﺧﻮد را ﺑﺮ اﯾﺸﺎن اﻓﺎﺿﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﻮد« در آن ﺻﻮرت ﻣﯽداﻧﯽ ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ؟‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ دارﯾﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از طﻮﻓﺎن ﻧﻮح و وﯾﺮان ﺷﺪن زﻣﯿﻦ و ﺗﻤﺎم ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑــﻮد‪» :‬روح ﻣــﻦ در‬
‫اﻧﺴﺎن داﺋﻤﺎً داوری ﻧﺨﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ «...‬اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺸﺎن دھﻨﺪۀ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐــﻪ ﻗﺒــﻞ از آن واﻗﻌــﻪ اﻧﺴــﺎن دارای ﻧﯿﺮوﺋــﯽ ﺑــﻮده‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﺪا ﺑﻪ او ﺗﻔﻮﯾﺾ ﺷﺪه ﺑﻮد و آن ﺑﺎرﻗﻪای از روح ﺧﺪا در اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ اﯾــﻦ روح از اﻧﺴــﺎن ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺷــﺪ و‬
‫اﻧﺴﺎن ﺗﺴﻠﯿﻢ روح ﮔﻨﮫﮑــﺎر ﺧــﻮد ﺷــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﻓﺮﻣــﺎن روح ﺧــﻮد ﮐﺎرھــﺎﺋﯽ ﺑــﺮﺧﻼف ارادۀ ﺧــﺪا اﻧﺠــﺎم دھــﺪ‪ .‬وﻟــﯽ در اﯾــﻦ ﻣﺮﺣﻠــﻪ‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮآن ﺷــﺪ‪ ،‬ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ از ھﻤــﺎن روﺣــﯽ ﮐــﻪ ﻗــﺒﻼ ً ﺑــﻪ اﻧﺴـﺎن داده ﺑــﻮد‪ ،‬از ھﻤــﺎن روﺣــﯽ ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ را ﺑــﺪان‬
‫ﻣﺴﺘﻔﯿﺾ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ھﻔﺘﺎد ﻧﻔﺮ از ﻣﺸﺎﯾﺦ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺗﻔﻮﯾﺾ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﻧﺘﯿﺠﻪ آﻧﯽ و ﻓﻮری اﯾﻦ ﻗﻮت ﺧﺪاﺋﯽ اﯾﻦ ﺑــﻮد ﮐــﻪ دو ﻧﻔــﺮ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻋﺎﻣﯽ و ﻋﺎدی و ﮔﻤﻨﺎم ﻧﺎﮔﮫﺎن ﻧﺒـﻮّت ﮐﻨﻨــﺪ و ﺗﻌﺠــﺐ ﯾــﺎ ﺣﺴــﺎدت ﯾﻮﺷــﻊ ﺧــﺎدم ﻣﻮﺳــﯽ را ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﺟﻠــﺐ ﮐﻨﻨــﺪ ﮐــﻪ او‬
‫ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮد ﺗﺎ آن دو را از ﻧﺒﻮت ﻣﻨﻊ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ او ﺷﺎھﮑﺎری از زﺑﺎن اﻧﺴﺎن اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑﺎﯾــﺪ آن را‬
‫ﺑﺎ ﺧﻂ طﻼ ﻧﻮﺷﺖ و در ﭘﯿﺶ دﯾــﺪﮔﺎن ﻧﺼــﺐ ﮐــﺮد ﺗــﺎ ھــﺮ ﻟﺤﻈــﻪ آن را دﯾــﺪ و از آن درس ﮔﺮﻓــﺖ‪» :‬ای ﮐــﺎش ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻗــﻮم ﻧﺒــﯽ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ!«‬
‫اﯾﻦ آرزوی ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم روزی ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺖ‪ ...‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ در آن روز ھﻔﺘﺎد ﻧﻔﺮ را از روح ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺎﺧﺖ اﯾﻨﮏ ھﺮ آﻧﮑﺲ ﮐــﻪ‬
‫ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺎﻟﮏ و ارﺑﺎب و ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺠﺎت دھﻨﺪۀ ﺧﻮد ﺑﭙﺬﯾﺮد و ﺑﻪ ﮐﻔــﺎرۀ ﻧﺠــﺎت ﺑﺨــﺶ او اﯾﻤــﺎن آورد‪ ،‬ﺧــﺪا از‬
‫ھﻤﺎن روﺣﯽ ﮐﻪ آن ھﻔﺘﺎد ﻧﻔﺮ رﯾﺨﺖ‪ ،‬ﺑﺮ او ﻧﯿﺰ ﻣﯽرﯾﺰد‪ ،‬و اﯾﻨﺎﻧﻨﺪ اﻧﺒﯿﺎ و ﮐﺎھﻨﺎن روزﮔﺎر ﻣﺎ‪ ...‬و ﻣــﺎ ﻧﯿــﺰ آرزو ﻣــﯽﮐﻨــﯿﻢ ای ﮐــﺎش‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺸﺮﯾﺖ ﻧﺒﯽ ﻣﯽﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬اﮔﺮ آرزوی ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮآورده ﻣﯽﺷﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم ﻣﺠﮫﺰ ﺑﻪ روح ﺧﺪا ﻣﯽﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻮﻗــﺖ دﯾﮕــﺮ‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬زﺣﻤﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻮن در ﻗﻮم ﻧﻪ ﺷﻮرﺷﯽ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻪ ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻣــﯽﺷــﺪ و ﺗﻤــﺎم‬
‫اﻣﻮر ﺑﺎ ﻧﻈﻢ ﺧﺪاﺋﯽ و آﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﺑــﻮد ﭘــﯿﺶ ﻣــﯽرﻓﺘﻨــﺪ‪ .‬ﺣﺴــﺎدتھــﺎ‪ ،‬ﮐﯿﻨــﻪھــﺎ‪ ،‬دزدیھــﺎ‪ ،‬رﻗﺎﺑـﺖھــﺎ‪ ،‬طﻤــﻊھــﺎ‪،‬‬
‫ﺗﻨﮓﭼﺸﻤﯽھﺎ‪ ،‬ﺣﺮصھﺎ‪ ،‬و ﺗﻤﺎﻣﯽ آن ﮐﺎرھﺎﺋﯽ ﮐﻪ دل ﺧﺪا را ﺑﻪ درد ﻣﯽآورﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم رﺧــﺖ ﺑــﺮ ﻣــﯽﺑﺴــﺖ و آن ﻗــﻮم‪،‬‬
‫ﻗﻮم واﻗﻌﯽ ﺧﺪا ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻗﻮﻣﯽ ﯾﮑﺪﺳﺖ ﮐﻪ ھﺮ ﯾﮏ از اﻓﺮاد آن ﻧﻤﺎﯾﻨﺪۀ ﺧﺪا در روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در روزﮔﺎر ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ ...‬دارﻧﺪﮔﺎن روح ﺧﺪا ﯾﺎ روحاﻟﻘﺪس در ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﻗﺒﻠﯿﮥ ﺑﺸــﺮﯾﺖ ﻧــﻮر و ﻧﻤــﮏ ﺟﮫﺎﻧﻨــﺪ‪ ...‬ﻧﻮرﻧــﺪ ﭼــﻮن‬
‫اطﺮاﻓﯿﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﻮر و ﻧﻮر ﺧﺪاﺋﯽ ﻣﻨﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﮑﻨﺪ ﭼﻮن ﻣﺤﯿﻂ ﺧﻮد را طﻌﻢ و ﻣﺰه ﻣﯽدھﻨﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ دوﺳﺖ دارﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اﻟﺪادھﺎ و ﻣﯿﺪادھﺎی روزﮔﺎر ﺧﻮد ﺑﺎﺷﯿﺪ؟ و ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺻﯽ و ﮔﻨﺎھﮑﺎر و ﻣﺘﻤــﺮد ﺑﺎﺷــﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺑﺎ ﭘﺬﯾﺮش روح ﺧﺪاﺋﯽ آﻧﭽﻨﺎن دﮔﺮﮔﻮن ﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ اطﺮاﻓﯿﺎن ﺷﻤﺎ از ﺷﻤﺎ ﻧﻮر و ﻧﻤﮏ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﻨﺪ؟‬
‫ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺑﺎ روح ﺧﺪا ﺗﺠﮫﯿﺰ ﺷﻮد‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺟﮫﺎن ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺷــﺪ؟ و اﯾــﻦ رؤﯾــﺎﺋﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺗﺤﻘــﻖ آن‬
‫ﻣﻮﮐﻮل ﺑﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮ ِد ﺧﺪا ﺑﺮ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﺣﺎﮐﻢ ﺷﻮد‪ ،‬و اﯾﻦ وﻋﺪۀ ﻧﯿﮑﻮی او در آﯾﻨﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬و ﺧــﺪا ﺑــﻪ وﻋــﺪهاش وﻓــﺎ‬
‫ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫‪30‬‬
‫ﻗﺒﯿﻠﮥ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎن در ﺣﺎل ﮐﻮﭼﻨﺪ‪ ،‬و اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﺣﺼﯿﺮوت رﺳﯿﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑــﯽ از ﺷﺎﺧﺼــﻪھــﺎی ﯾــﮏ اﺟﺘﻤــﺎع ﻣﻮﻓــﻖ و ﻣﻄﻠــﻮب‬
‫ﻧﺼﺐ رھﺒﺮان ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﺮآن اﺟﺘﻤﺎع و اﺣﺘﺮام ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ اﻓﺮاداﺟﺘﻤﺎع ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ رھﺒﺮی ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮدم اﺛﺒﺎت ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺪای ﺗﻤــﺎم آن ﻧﺎراﺿــﯿﺎﻧﯽ ﮐــﻪ ﮐﺎرﺷــﺎن ﻓﻘــﻂ اﯾــﺮاد ﮔــﺮﻓﺘﻦ اﺳــﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ راه ﺣﻞ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪای اراﺋﻪ دھﻨﺪ در ﺧﺮوش آﻓﺮﯾﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﯾﺴــﺘﮕﯽ و دراﯾــﺖ رھﺒــﺮان ﺧــﻮد ﭘــﯽ ﺑــﺮدهاﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻪ اﻧﺰوا راﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در طﻮل ﮐﻮﭼﯿﺪن ﻗﻮم ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺮادی وﺟﻮد داﺷﺘﻨﺪ ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ را ﺑــﺎ آن ھﻤــﻪ‬
‫ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ و دراﯾﺖ و ﺣﮑﻤﺖ زﯾﺮ ﺳﺆال ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﯾﮏ اﻗﺪام ﮐﺎﻣﻼ ً ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﻧﻔﻌﯽ ﺑــﻪ ﺣــﺎل ﻗــﻮم داﺷــﺖ و ﻧــﻪ ﺿــﺮری‪ ،‬و آن ازدواج ﺑــﺎ‬
‫ﯾﮏ زن ﺣﺒﺸﯽ ﺑﻮد‪ ...‬ھﺎرون ﺑﺮادر ﻣﻮﺳﯽ و زﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ﭼﻪ راﺑﻄﻪای ﺑﺎ ھــﺎرون داﺷــﺘﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﻋﺘﺮاض ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﻣﻮﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﺣﻞ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﺧﺪا واﮔﺬار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﯿﻦ آﻧﮫﺎ داوری ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧــﺪا ﻧﯿــﺰ‬
‫آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ رأی و ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را در اﯾﻦ ﻣﻮرد اﻋﻼم ﮐﻨﺪ و رأی ﺧﺪا اﯾــﻦ ﺑــﻮد‪» :‬اﻻن ﺳــﺨﻨﺎن‬
‫ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‪ ،‬اﮔﺮ در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﺒﯽای ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ھﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را در رؤﯾﺎ ﺑﺮ او ظﺎھﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ و در ﺧــﻮاب ﺑــﺎ او ﺳــﺨﻦ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻨﺪۀ ﻣﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬او در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ اﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ وی روﺑﺮو و آﺷﮑﺎرا و ﻧــﻪ در رﻣﺰھــﺎ ﺳــﺨﻦ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ و ﺷﺒﯿﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﻋﯿﻨﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪۀ ﻣﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ آوردﯾﺪ؟«‬
‫ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻧﺒﯿﺎی ﺧﺪا از ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺘﯿﺎز او ﺑﺮ ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺒﯿﺎی ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ رودررو ﺑــﺎ ﺧــﺪا ھــﻢ‬
‫ﮐﻼم ﻣﯽﺷﺪ و ﺧﺪا را ﻋﯿﻨﺎً ﻣﯽدﯾﺪ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دﯾﺪن ﻧﻪ از روﺑﺮو ﺑﻠﮑﻪ از ﭘﺸﺖ ﺑﻮد‪ ...‬ﺳﯿﻤﺎﺋﯽ از ﺧﺪا در ﺣﺎل ﻋﺒﻮر ﭘﺸــﺖ‬
‫ﺑﻪ او ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪...‬‬
‫آﯾﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺧﻮد را ﺑﺮای ﻗﻮﻣﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ و اﮔﺮ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﻣــﯽﺗﻮاﻧﺴــﺖ‬
‫ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ! او ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ھﻤﯿﻦ! ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را ﮐﻪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺒﯿﻨﺪ دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐــﻪ در ﺣــﺎل ﮔــﺬر اﺳــﺖ و از‬
‫ﭘﺸﺖ او را دﯾﺪ‪ ...‬ﻧﻪ ﺷــﺒﺤﯽ دﯾــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬و ﻧــﻪ روﺣــﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﮐﺴــﯽ را دﯾــﺪه ﺑــﻮد‪ ...‬ﮐﺴــﯽ را دﯾــﺪه ﺑــﻮد ﮐــﻪ از ﻣﺸــﺎھﺪهاش‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﻮن ﺑﺮف ﻧﻮراﻧﯽ و ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ...‬اﯾﻦ ﺑﻮد آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ از اﯾــﻦ دﯾــﺪار ﻧﻮﺷــﺖ و ﺟــﺰ اﯾــﻦ ﭼــﻪ ﻣــﯽﺗﻮاﻧﺴــﺖ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﺪ؟‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﻋﺎﺑﺮی را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺻﻮرت ﻣﻦ را ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻣﯽﻣﯿﺮد!‬
‫ﻧﺤﻮۀ ﺗﻤﺎس ﺧﺪا ﯾﺎ ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺒﯿﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺎ در روﯾﺎ و ﯾﺎ در ﺧﻮاب اﻟﮫﺎﻣﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﺎن اﺑﻼغ ﻣﯽﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ در ﻓﺮھﻨﮓ و ﻋﺮف اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺗﻘﺪﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﺪا ﻗﺎﺋﻠﯿﻢ ﺗﺼﻮر ﭘﯿﮑـﺮی ﺑــﺮای ﺧــﺪا و ﻣﺤــﺪود ﮐـﺮدن‬
‫ﺧﺪا در ﯾﮏ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﮐﻔﺮﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻧﺺ ﺻﺮﯾﺢ ﮐﺘــﺎب ﻣﻘــﺪس ﺧــﺪا روح اﺳــﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ اﮔــﺮ ﻓــﺮض ﮐﻨــﯿﻢ ﮐــﻪ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺴﻢ ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻗﺪرت او را ﻣﺤﺪود ﮐــﺮدهاﯾــﻢ‪ .‬ﺑﻠــﻪ! ﺧــﺪا روح اﺳــﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ ﻣــﯽﺗﻮاﻧــﺪ در ﺟﺴــﻢ ﻧﯿــﺰ‬
‫ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد‪ ،‬و اﯾﻦ درﺳﺖ ﺟﻠﻮهای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ از ﺧﺪاوﻧﺪ دﯾــﺪ‪ .‬ھﻤــﺎﻧﻄﻮری ﮐــﻪ ﻗــﺒﻼً ﮔﻔــﺘﻢ‪ ،‬اﺧــﺘﻼل ﮐﻨﻨــﺪﮔﺎن در ﺟﺎﻣﻌــﻪ‪،‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻤﺖ و دراﯾﺖ ﯾﮏ رھﺒﺮ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ و ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ را زﯾﺮﺳﺆال ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﮐﻪ ﺧــﺪا‬
‫ﺑﺮای ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻘﺮر ﻧﻤﻮد‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺻﻮرﺗﺶ از زﺧﻢ ﺟﺬام ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴــﯽ ﮐــﻪ ھــﺎرون را ﺗﺮﻏﯿــﺐ‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮده و او را از ﮔﺮﻓﺘﻦ زن ﺣﺒﺸﯽ ﻣﻼﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﺠﺎزات ﺧﺪا ﻣﺴــﺘﻘﯿﻤﺎً ﻣﺘﻮﺟــﻪ او‬
‫ﺷﺪ و ھﺎرون از ﻣﺠﺎزات ﻣﻌﺎف ﺷﺪ و ﺗﺮﺳﺎن و ﻟﺮزان دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن ﻣﻮﺳﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ »وای ای آﻗﺎی ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎر اﯾــﻦ ﮔﻨــﺎه ﺑــﺮ‬
‫ﻣﺎ ﺑﮕﺬار‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮐﺮده و ﮔﻨﺎه ورزﯾﺪهاﯾﻢ‪ «.‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎ روح ﺳــﻠﯿﻢ و ﻣﮫﺮﺑــﺎﻧﺶ ﻧــﺰد ﺧــﺪا وﺳــﺎطﺖ ﮐــﺮد و‬
‫ﺧﺪا ﻧﯿﺰ آن زن را ﺑﺨﺸـﯿﺪ و ﺗﻨﮫــﺎ ﺑــﻪ ﻣــﺪت ھﻔــﺖ روز ﺑــﺎ ﺑﯿﻤــﺎری ﺟــﺬام در ﻣﯿــﺎن ﺟــﺬاﻣﯿﺎﻧﯽ ﮐــﻪ در ﺧــﺎرج از اردوﮔــﺎه ﺳــﮑﻮﻧﺖ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪه‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻪ ھﺎرون اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ و ﺑﺎزﮔﺸــﺖ از ﮔﻨــﺎه ﻧﺎﻣﯿــﺪه ﻣــﯽﺷــﻮد‪ .‬ﺗﻮﺑـﻪ و ﺑﺎزﮔﺸــﺖ از ﮔﻨــﺎه ﯾﻌﻨــﯽ اظﮫــﺎر ﭘﺸــﯿﻤﺎﻧﯽ از‬
‫ﮔﻨﺎھﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪهاﯾﻢ و درﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﺸﺶ از ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﻓﺮق اﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧــﻮد ﻓﺨــﺮ ﻣــﯽﮐﻨــﺪ و ﮐﺴـﺎﻧﯽ ﮐــﻪ ﮔﻨــﺎه ﻣــﯽﮐﻨﻨـﺪ و از ﮔﻨــﺎه ﺧــﻮد ﺷــﺮﻣﻨﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﯾﻨﮫﺎ ﻓﺎﮐﺘﻮرھﺎﺋﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در دادﮔﺎه ﻋﺪل اﻟﮫﯽ ﻣﻮردﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا رﺣﯿﻢ و ﮐﺜﯿﺮاﻻﺣﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا طﯿﻨﺖ و ﻧﮫﺎد و ذات اﻧﺴﺎن را ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧــﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬ﺧــﺪا و ﻓﺮﺷــﺘﮕﺎن ﺧــﺪا ھﺮﮔــﺎه‬
‫ﮐﺴﯽ ﮔﻨﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و آﻧﮕﺎه اظﮫﺎر ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ و ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﮔﻨﺎھﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪهاﯾﺪ‪ ،‬اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدهاﯾﺪ؟ آﯾﺎ اﮔﺮ دل ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﺷﮑﺴــﺘﻪاﯾــﺪ ﻧــﺰد او رﻓﺘــﻪ و از‬
‫او و ﺧﺪای ﺧﻮد ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸﺶ ﮐﺮدهاﯾﺪ؟ ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬و ﻣﺸﺎھﺪه ﺧﻮاھﯿﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر آرام ﺑﺨﺶ اﺳــﺖ‪...‬‬
‫ھﺮﮔﺎه ﮐﯿﻨﻪای از ﮐﺴﯽ در دل ﺧﻮد ﻣﺨﻔﯽ داﺷﺘﻪاﯾﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺮوﯾﺪ و او را ﺑﺒﻮﺳﯿﺪ و ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ دوﺳﺘﺶ داﯾﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻣﺘﻮﺟــﻪ ﺧﻮاھﯿـﺪ‬
‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آن اﺿﻄﺮابھﺎ و ﺗﻨﺶھﺎی ﻧﺎﺷﯽ از ﺣﻔﻆ آن ﮐﯿﻨﻪ در دل ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻓﻊ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺮان ھﯿﭻ ﻣﺸﺎور و ﻧﺎﺻﺤﯽ در ﺟﮫﺎن ﺑﺮﺗﺮ از ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ دردھﺎی ﺧﻮد را‪ ،‬ﮐﻮﺗﺎھﯽھﺎی ﺧﻮد را‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎریھﺎی ﺧــﻮد را‬
‫ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﺒﺮﯾﻢ‪ .‬آراﻣﺶ واﻗﻌﯽ و در آﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا وﻋﺪه ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎھﺎن ﺧــﻮد اﻗــﺮار ﮐﻨــﯿﻢ‪ ،‬او آﻧﻘــﺪر ﺑﺨﺸــﻨﺪه و‬
‫ﻣﮫﺮﺑﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻤﺖ ﻣﯽآورد و ﻣﺎ را ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ...‬اﻗﺮار ﺑﻪ ﮔﻨﺎه و اظﮫﺎر ﻧﺪاﻣﺖ از ﮔﻨﺎه آﻧﮕﺎه ﻣﻔﮫــﻮم واﻗﻌــﯽ دارد ﮐــﻪ‬
‫دﯾﮕﺮ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﻧﺸﻮﯾﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﻧﺸﻮﯾﻢ؟ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﮕــﺮ ﮔﻨــﺎه ﻧﻤــﯽﮐﻨــﯿﻢ ﺑــﻪ ﻓﺮﻣــﻮدۀ ﭘــﻮﻟﺲ‬
‫رﺳﻮل دروغ ﮔﻔﺘﻪاﯾﻢ و ﺧﻮد را ﮔﻮل زدهاﯾﻢ‪ ،‬ﺧﻤﯿﺮه و ذات ﻣﺎ ﮔﻨﺎهآﻟﻮد اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺣﺪاﻗﻞ اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺪا از ﻣﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐــﻪ ﺧﻮدﻣــﺎن‬
‫اﯾﻦ را ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻼن ﮐﺎر را ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادهاﯾﻢ ﮔﻨﺎه ﻧﺎم دارد و ﺧﺪا از ارﺗﮑﺎب آن راﺿــﯽ ﻧﯿﺴــﺖ‪ .‬اﻣــﺎ ﻣﺼــﯿﺒﺖ واﻗﻌــﯽ آﻧﺠﺎﺳــﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻨﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﻟﻨﺪ‪:‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ ھﻤﺴﺎﯾﻪاش در اﺛﺮ آﺗﺶﺳﻮزی ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ او ﺑﺸــﺘﺎﺑﺪ‬
‫در دل ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬آخ ﭼﻪ ﺧﻮب ﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻼ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫دزدی ﮐﻪ ﻣﺎل ﮐﺴﯽ را ﻣﯽدزدد‪ ،‬در دﻟﺶ ﺧﻮد را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧــﺪارد‪ ،‬او آﻧﻘــﺪر دارد ﮐــﻪ آﻧﭽــﻪ ﻣــﻦ از او دزدﯾــﺪهام‬
‫ﺧﻠﻠﯽ در داراﺋﯿﺶ وارد ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫راﻧﻨﺪهای ﮐﻪ ﻋﺎﺑﺮی را زﯾﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﻣﯽﮔﺮﯾﺰد ﺧﻮد را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ او را ﻧﺠﺎت ﻣﯽدھﺪ! ﺑﮫﺘــﺮ اﺳــﺖ از ﺻــﺤﻨﻪ‬
‫ﺑﮕﺮﯾﺰم‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎریھﺎی ﺑﻌﺪش را ﻧﺪارم‪...‬‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ دﺧﺘﺮی را ﻣﯽﻓﺮﯾﺒﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ ﺑﮑﺸﻢ؟! آﺧﻪ ﻣﻦ ھﻢ اﻧﺴﺎﻧﻢ!‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﯾﮏ دﻋﻮا ﺷﺨﺼﯽ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣــﯽرﺳــﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺧــﻮد را ﺗﻮﺟﯿــﻪ ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ :‬دﺳــﺖ ﺧــﻮدم ﻧﺒــﻮد‪ ،‬ﻋﺼــﺒﺎﻧﯽ ﺑــﻮدم و ﺑــﺪﯾﻦ‬
‫وﺳﯿﻠﻪ از ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻗﻀﺎﺋﯽ درﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ھﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎھﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﮔﻨــﺎه ﺧــﻮد را ﺗﻮﺟﯿــﻪ ﻣــﯽﮐﻨــﺪ و ﺧــﻮد را ﺷﺎﯾﺴــﺘﮥ ﻣﺠــﺎزات‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬آن ھﻤﺴﺎﯾﻪای ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ھﻤﺴﺎﯾﻪاش آﺗــﺶ ﮔﺮﻓﺘــﻪ‪ ،‬اﮔــﺮ ﺧــﺪا را دوﺳــﺖ داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ‪،‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﯽداﻧﺪ ھﻤﺴﺎﯾﻪاش ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﻤﮏ دارد‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮐﯿﻨﻪای از او ﺑﻪ دل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ او ﻣﯽﺷﺘﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ آن ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ دزدی ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﺪاﺷــﻨﺎس ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬از ﮐــﺎر ﺧــﻮد ﭘﺸــﯿﻤﺎن ﻣــﯽﺷــﻮد و ﻣـﺎل دزدی را ﺑــﻪ ﺻــﺎﺣﺒﺶ رد‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺪ ﺧﺪا از ﮐﺎر او ﺧﺸﻨﻮد ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫آن راﻧﻨﺪهای ﮐﻪ ﺧﺪاﺷﻨﺎس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺎده ﻣﯽﺷﻮد و ﺗﻤﺎم دردﺳﺮھﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣــﯽﺧــﺮد و ﻣﺠــﺮوح را ﺑــﻪ اوﻟــﯿﻦ ﻣﺮﮐــﺰ ﭘﺰﺷــﮑﯽ‬
‫ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ و ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮاﻗﺐ اوﺳﺖ ﮐﻪ زﺧﻢھﺎﯾﺶ اﻟﺘﯿﺎم ﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫آن ﻣﺮد ﻣﺘﺠﺎوزی ﮐﻪ دﺧﺘﺮی را ﻓﺮﯾﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ او ازدواج ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ آﯾﻨﺪه آن دﺧﺘــﺮ ﺗﺒــﺎه ﻧﺸــﻮد‬
‫و ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﺧﺪا را ﺧﻮﺷﻨﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺎﻻﺧﺮه ھﺮ آﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎه ﮐﺮده اﺳﺖ و اﮔﺮ از ارﺗﮑﺎب ﮔﻨﺎه ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷــﻮد و اﻗــﺮار ﮐﻨــﺪ ﺑــﻪ ﺣﻀــﻮر‬
‫ﺧﺪا ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر او ﮔﻨﺎه ورزﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺻﺪاﻗﺘﺶ او را ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ...‬ا ّﻣﺎ ھﺮ اﺟﺘﻤــﺎع ﻗــﺎﻧﻮﻧﯽ دارد ﮐــﻪ ﻣﺠــﺮم و‬
‫ﮔﻨﺎھﮑﺎر اﮔﺮ ﺻﺪﻣﻪای ﺑﺮﮐﺴﯽ وارد آورده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻣﯽﺷﻮد‪...‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬ﮔﻨﺎه دو ﻧﻮع اﺳﺖ‪ :‬ﯾﮑﯽ ﮔﻨﺎھﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ و ﺿﺮری ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﮕــﺮان ﻧــﺪارد و ﯾﮑــﯽ‬
‫ﮔﻨﺎھﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮی ﺿﺮﺑﺖ ﻣﯽزﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ آن دﺳﺘﻪ از ﮔﻨﺎھﺎن دروﻧﯽ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺮص و طﻤﻊ و ﮐﯿﻨﻪ و ﺣﺴﺪ و اﻧﺘﻘــﺎم ﺟــﻮﺋﯽ و ﺷــﺎﮐﯽ ﺑــﻮدن را ﺑــﻪ ﺣﻀــﻮر ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﺑﯿﺎورﯾﺪ و روح ﺧﻮد را از آن ﻓﺸﺎرھﺎی ﮐﺸﻨﺪه آزاد ﮐﻨﯿﺪ و ﺧﺪا ﻗﻄﻌﺎً ﺷﻤﺎ را ﮐﻤﮏ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪...‬‬
‫و اﻣﺎ در ﻣﻮرد آن دﺳﺘﻪ از ﮔﻨﺎھﺎن ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ آزار دﯾﮕــﺮان ﻣــﯽﺷــﻮد‪ ،‬ﺿــﻤﻦ ﺗﻘﺎﺿــﺎی ﺑﺨﺸــﺶ از آﻧــﺎن و از ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ﺑــﺎ ﺻــﺒﺮ و‬
‫اﻧﺘﻈﺎر و اﻣﯿﺪواری ﺑﺨﺸﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺠﺎزات ﻣﺮﺑﻮطﻪ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎر را ﺑﺮ ﻋﮫﺪۀ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮕﺬارﯾﺪ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻗﻄﻌــﺎً در‬
‫ﭘﯿﺸﮕﺎه ﺗﺨﺖ داوریاش ﻋﺎدﻻﻧﻪﺗﺮﯾﻦ رأی را ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺻﺎدر ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫‪31‬‬
‫ﻗﺒﻠﯿﮥ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎن در ﮐﻮﭼﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎﮐﻨﻮن وﻗﺎﯾﻊ زﯾﺎدی را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ و اﯾﻨﮏ در ﺻﺤﺮای ﻓﺎران اردو زدهاﻧﺪ‪ .‬ﺳــﭙﺲ‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮﺳﯽ دوازده ﻧﻔﺮ‪ ،‬از ھﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ واﺟﺪ ﺷــﺮاﯾﻂ ﻻزم را اﻧﺘﺨــﺎب ﮐــﺮد ﮐــﻪ ﺑــﻪ اﺗﻔــﺎق ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان‬
‫ﭘﯿﺶآھﻨﮕﺎن ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺳﺮی ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﺑﯿﻦ راه ﺗﺎ ﮐﻨﻌﺎن ﺑﺰﻧﻨﺪ و اوﺿﺎع و اﺣــﻮال آن ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎ را از ﻧﻈــﺮ ﻣﻮﻗﻌﯿــﺖ‬
‫ﺳﻮقاﻟﺠﯿﺸــﯽ و ﺟﻤﻌﯿــﺖ و ﻗــﻮای ﻧﻈــﺎﻣﯽ و ﻧﺤــﻮۀ زﻧــﺪﮔﯽ و ﻧــﻮع ﺧــﺎک‪ ،‬ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ ﮔــﺰارش دھﻨــﺪ و در ﺿــﻤﻦ ﻣﻘــﺪاری از‬
‫ﻣﺤﺼﻮﻻت آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﯿﺎورﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣــﺄﻣﻮران ﻣــﺪت ﭼﮫــﻞ روز ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎی ﺑــﯿﻦ راه را ﺗﺠﺴــﺲ ﮐﺮدﻧــﺪ و ﺑــﺎ‬
‫ﻣﻘﺪاری از ﻣﺤﺼﻮﻻت آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺮای ﻓﺎران ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﺰارش ﻻزم را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ دادﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺣﻀﺎر ﻣﺤﺘﺮم‪ :‬ﻣﺎ ﺑــﻪ ﻓﺮﻣــﺎن آﻗﺎﯾﻤــﺎن ﻣﻮﺳــﯽ ﻣﺄﻣﻮرﯾــﺖ ﺧــﻮد را اﻧﺠــﺎم دادﯾــﻢ و ﮔــﺰارش اﯾــﻦ ﺗﺠﺴــﺲ را ﺑــﻪ ﺷــﺮح زﯾــﺮ اﻋــﻼم‬
‫ﻣﯽدارﯾﻢ‪ :‬ھﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ رﻓﺘﯿﻢ ﭼﻨﺎن آﺑﺎد و ﺣﺎﺻﻞﺧﯿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﻌﺮوف ﺷﯿﺮ و ﺷﮑﺮ در آﻧﺠﺎ ﺟــﺎری ﺑــﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺼــﻮﻻﺗﯽ‬
‫ﮐﻪ ھﻤﺮاه آوردهاﯾﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪای از روﻧﻖ ﮐﺸﺎورزی در آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﻤﻌﯿﺖ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ اﻓﺮادی ﻗــﻮی و زورﻣﻨــﺪ‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﮫﺮھﺎ ﺑﺰرگ و ﺣﺼﺎر دار اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺎ اﻗﻮاﻣﯽ ﭼﻮن ﺑﻨــﯽﻋﻨـﺎق‪ ،‬ﻋﻤﺎﻟﻘــﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯿــﺎن‪ ،‬ﯾﺒﻮﺳــﯿﺎن‪،‬‬
‫اﻣﻮرﯾﺎن و ﮐﻨﻌﺎﻧﯿﺎن‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﮐﺎﻟﯿﺐ ﯾﮑﯽ از ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺟﻤﻌﯿﺖ را دﻋﻮت ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد ﮐﺮد‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﮫﺘﺮ اﺳﺖ ھﺮﭼﻪ زودﺗــﺮ آﻣــﺎده‬
‫ﺷﺪه و ﺑﺮآن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ ﺑﺘﺎزﯾﻢ و آﻧﮫﺎ را ﺗﺼﺮف ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ھﻤﮫﻤﻪ ﺳﺮ داده و ﯾﮑﺼﺪا ﮔﻔﺘﻪ »ﻣﺎ ﻧﻤــﯽﺗــﻮاﻧﯿﻢ ﺑــﺎ اﯾــﻦ اﻗــﻮام ﻣﻘﺎﺑﻠــﻪ ﮐﻨــﯿﻢ‪ ،‬ﭼــﻮن ﺑﺴــﯿﺎر ﺑﺴــﯿﺎر از ﻣــﺎ‬
‫ﻗﻮیﺗﺮ و ﻣﺠﮫﺰﺗﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در واﻗﻊ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ ارزش ﭼﻨــﯿﻦ رﯾﺴــﮑﯽ ﻧﺪارﻧــﺪ‪ ،‬ﭼــﻮن ﺑﯿﺸــﺘﺮ زﻣــﯿﻦھــﺎ ﺑﯿﺎﺑــﺎن و ﻟــﻢ ﯾــﺰرع‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻣﺮدان آن دﯾﺎر اﻓﺮادی ورزﯾﺪه و ﺗﻨﻮﻣﻨــﺪ و ﺳــﺘﻤﮕﺮاﻧﯽ ﭼــﻮن ﺑﻨــﯽ ﻋﻨـﺎق ﻣــﯽﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬و اوﺿــﺎع‬
‫آﻧﭽﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ آﻧﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﺎن ﺟﺰ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﻣﻠﺦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺰارھﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨــﺪ‪،‬‬
‫ﻧﻤﯽدﯾﺪﯾﻢ‪ ،‬و طﺒﻌﺎً ھﻢ ﺟﺰ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﻣﻠﺦ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﻢ ﭘﺎﺷﯽ ﺳﺎده ھﻤﮥ ﻣﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺳﺨﻨﺎن اﯾﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﺬر وﺣﺸﺖ را در دل ﻗﻮم ﭘﺎﺷﯿﺪ و ﺣﺲ اﺷﺘﯿﺎق ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮدن در ﻣﺼﺮ را در ﻗــﻮم ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨــﺖ و‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ھﻤﮫﻤﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺷــﺮوع ﺷــﺪ‪ :‬ﺟﻨــﺎب ﻣﻮﺳــﯽ ای ﮐــﺎش در ﻣﺼــﺮ ﻣــﯽﻣــﺮدﯾﻢ و ﺑــﻪ اﯾــﻦ ﻣﺼــﯿﺒﺖ ﮔﺮﻓﺘــﺎر‬
‫ﻧﻤﯽﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬آﺧﺮ ﭼﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎن آورد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎت ﺷﻤﺸــﯿﺮ دﺷــﻤﻨﺎن ﮐﺸــﺘﻪ ﺷــﻮﯾﻢ و زﻧــﺎن و ﺑﭽــﻪھﺎﯾﻤــﺎن ﺑــﻪ‬
‫اﺳﺎرت ﺑﺮوﻧﺪ؟ ﻣﺎ ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ اﺳﯿﺮ و ﺑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺣﺎﻻ دارد ﺑﺪ از ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﯿﺎ و از اﯾﻦ ﺳﻔﺮ در ﮔﺬر و ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﮔــﺮدﯾﻢ‪«.‬‬
‫وﻟﯽ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ارادۀ ﺧﺪا و طﺮح ﺧﺪا را از ﭘﯿﺶ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺎ درﺧﻮاﺳﺖ ﻗــﻮم ﻣﻮاﻓﻘــﺖ ﻧﮑــﺮد‪ ،‬و ﻣﺨﺎﻟﻔــﺖ او ﺑــﺎ ﺑﺮﮔﺸــﺖ ﺑــﻪ‬
‫ﻣﺼﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﻮم ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ رھﺒﺮی دﯾﮕﺮی ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺑﺎزﮔﺸﺖ آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮاھﻢ ﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون و ﺑﻘﯿﻪ ﻗﻮم ﮐﻪ ﺑﻪ طﺮاح ﺧﺪا اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺸﺎھﺪۀ ﺷﻮرش ﻗﻮم ﺑﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻮم ﻋﺎﺻــﯽ را ﻗــﺎﻧﻊ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ از ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻋﺪول ﮐﻨﻨﺪ و دادن وﻋﺪهھــﺎی دﻟﻔﺮﯾــﺐ ﺷــﺪﻧﺪ‪» :‬ﺑــﺮادران و ﺧــﻮاھﺮان از ﻓﺮﻣــﺎن‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻤﺮد ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋﺪه داده اﺳﺖ ﮐﻪ آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ را ﺗﺼﺮف ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد‪ ،‬اﯾﻦ ﻗﻮل ﺧﺪاﺳﺖ و ﺧــﺪا ﺑــﻪ ﻗــﻮل ﺧــﻮد‬
‫وﻓﺎ ﻣﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ آﻧﮫﺎ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧــﺪازه ﻗــﻮی و ﻣﺠﮫــﺰ ﻣــﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬ﭼــﻮن ﺧــﺪا ﺑــﺎ ﻣﺎﺳــﺖ‪ ،‬ﺧــﺪا ﻗــﻮت و ﺷﻤﺸــﯿﺮ‬
‫ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺎ را ھﺮﮔﺰ ﺗﻨﮫﺎ ﻧﺨﻮاھﺪ ﮔﺬاﺷــﺖ‪ ...‬ﺑــﻪ ﺳــﺨﻨﺎن ﺑﺪاﻧﺪﯾﺸــﺎن ﮔــﻮش ﻣﺴــﭙﺎرﯾﺪ‪ ،‬ﺗﺼــﺮف ﮐﻨﻌــﺎن ﺑــﺎ آن ھﻤــﻪ ﻧﻌﻤــﺖ‬
‫ﺧﺪادادی ﮐﻪ در آن اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺗﺤﻘﻖ آن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ ﺳﭙﺮده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺧﻮاھﺮان و ﺑﺮادران ﻋﺰﯾﺰ! واﻗﻌﮥ ﮐﻮچ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﻣﺼﺮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻓﺮاز و ﻧﺸــﯿﺐھــﺎی آن‪ ،‬ﺗﻤﺮدھــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﻗــﻮم ﻣﺮﺗﮑــﺐ ﺷــﺪﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺪاﻣﺖھﺎ و ﺗﻮﺑﻪھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻗﻮم ﭘﺲ از ﯾﮏ ﻣﺠﺎزات اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزاتھــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺧــﺪا در طــﻮل اﯾــﻦ ﺳــﻔﺮ ﺑــﺮ ﻋﺎﺻـﯿﺎن اﻋﻤــﺎل‬
‫ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﮐﻤﺒﻮدھﺎ‪ ،‬ﺳﺨﺘﯽھﺎی ﺳﻔﺮ‪ ،‬اﻋﺘﺮاضھﺎ‪ ،‬ﺷﻮرشھﺎ‪ ،‬ﺗﻮطﺌﻪھﺎ‪ ،‬ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽھﺎ‪ ،‬آوارﮔﯽھﺎ‪ ،‬ھﻤﻪ و ھﻤــﻪ ﺗﺼــﻮﯾﺮی از اﯾــﻦ‬
‫ﺟﮫﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎ ﮐﻮﭼﻨﺪﮔﺎن آﻧﯿﻢ و ﺧﯿﻤﻪ و ﺧﺮﮔــﺎه ﺧــﻮد را در ھــﺮ ﮔﻮﺷــﻪاش ﮔﺴــﺘﺮاﻧﯿﺪهاﯾــﻢ‪ ...‬وﻟــﯽ ﺑﺮﺧــﯽ‬
‫آﮔﺎھﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﮐﺜﯿﺮی ﺑﯽﺧﺒﺮﻧﺪ و ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﻔﮫﻮﻣﯽ ﻧﺪارد و ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﺣــﺎل ﺣﺎﺿــﺮ‬
‫دارﻧﺪ دل ﺧﻮش ﮐﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫و ھﺮﭼﻘﺪر ﻣﻮﺳﺎھﺎی زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﻘﺸﻪ و طﺮح ﺧﺪا را ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺗﺸﺮﯾﺢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻧﯿــﺎت ﺧــﺎص ﺧــﺪا را ﺑــﺮای ﺧﯿﺮﯾ ّـﺖ آﻧــﺎن ﺑــﺎزﮔﻮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ دلھﺎی ﺳﻨﮕﯽﺷﺎن ﺳﺨﻨﺎن آﻧﺎن را ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎ ھﻤﮕﯽ ﮐﻮﭼﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﭘــﺲ از ﻋﺒــﻮر‬
‫از ﻣﺮﺣﻠﻪای ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮگ وارد دﯾﺎری ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﻣﻮﻋﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬دﯾﺎری ﮐﻪ ﻧﻤﺎد ﺗﻤﺎم ﺧــﻮﺑﯽھــﺎ و زﯾﺒــﺎﺋﯽھــﺎﺋﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ در طﻮل اﯾﻦ ﮐﻮچ ھﻤﻪ رﻧﺞھﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ھﻤﻮار ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺪان ﺑﺮﺳﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪا ﻋﺼﯿﺎن ورزﯾﺪهاﯾﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ از ھﻼﮐﺖ ﺟﻤﻌﯽ ﻣﺎ ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﯾﺎ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھــﺎ‬
‫ﮔﺮوهھﺎﺋﯽ از ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺠﺎزات ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﻋﺼﯿﺎن ﮐﺮدهاﯾﻢ و ﺳﭙﺲ ﺗﻮﺑــﻪ ﮐــﺮدهاﯾــﻢ و ﺧــﺪا از ﻣﺠــﺎزات‬
‫ﻣﺎ ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﮐﺮده اﺳــﺖ‪ ،‬اظﮫــﺎر ﮐﺮاھــﺖ ﮐــﺮدهاﯾــﻢ و ﺧﻮاھــﺎن ﭼﯿﺰھــﺎی‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻮدهاﯾﻢ و زﺑﺎن ﺑﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮔﺸﻮدهاﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ در ﻣﺤﻀﺮ ﺧﺪا ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐــﺮدهاﯾـﻢ‪ ،‬وﻟــﯽ ﻣــﯽداﻧﯿــﺪ ﺑﺮﺧــﻮرد‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻮج اﻧﺴﺎﻧﯽ در ﮐﻮچ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ داﺳﺘﺎن ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬
‫ﻗﻮم ﺷﻮرش ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ـ ﺑﻪ ﻗﻮل ھﻤﺎن ﺧﺪاوﻧــﺪی ﮐــﻪ در ﭘــﯿﺶ روﯾﺸــﺎن ﺑــﻮد‪ ،‬ﺑــﻪ ﻗــﻮل‬
‫ھﻤﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻪ در اﺑﺮ و آﺗﺶ در ﺧﯿﻤﻪ ﻣﺘﺠﻠﯽ ﺑﻮد و ﻓﺮﻣﺎن اطﺮاق و ﮐﻮچ ﻣﯽداد‪.‬‬
‫اﻧﺪرز ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون‪ ،‬ﺗﻮﺻﯿﻒ زﯾﺒﺎﺋﯽھﺎی ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻗﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ و ﮐﻤﮏ و ﯾﺎری ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺘﯿﺠــﻪای ﻧــﺪاد و ﻧﺰدﯾــﮏ ﺑــﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻗﻮم آﻧﮫﺎ را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻨﺎن از ﺷﻮرش اﯾﻦ ﻗﻮم ﻧﺎﺳﭙﺎس ﺧﺸﻤﻨﺎک ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑــﺮآن ﺷــﺪ‬
‫ھﻤﮕﯽ را ﺑﺎ وﺑﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﻣﻮﺳــﯽ ﺑــﺎ اﺳــﺘﺪﻻل ﻗــﻮی ﺧــﺪا را از اﯾﻨﮑــﺎر ﻣﻨﺼــﺮف ﮐــﺮد‪ ،‬وﻟـﯽ ﺧــﺪا ﻣﻘــﺮر ﻓﺮﻣــﻮد ﮐــﻪ ھــﯿﭻ‬
‫ﺷﺨﺼﯽ از ﭼﮫﻞ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺑﺎﻻ از آن ﮔﺮوھﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن در ﺣﺎل ﮐﻮچ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎی ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﻧﺨﻮ‪.‬اھﻨــﺪ ﻧﮫــﺎد‪ ،‬ﺑﺠــﺰ‬
‫ﮐﺎﻟﯿﺐ و ﯾﻮﺷﻊ‪ ،‬و ﺣﺘﯽ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﯿﺰ در زﻣﺮۀ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ھﺮﮔﺰ ﭘﺎی ﺑﺪان ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻧﺨﻮاھﻨﺪ ﻧﮫﺎد و ﺗﻨﮫــﺎ ﮐﻮدﮐــﺎن‬
‫آن ﻗﻮم ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل آوارﮔﯽ وارد آن ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﻣﺠﺎزات ﺟﻤﯿﻊ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻼل و ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎی ﺧــﺪا را ھــﻢ در ﻣﺼــﺮ و ھــﻢ در ﺣــﺎل ﮐــﻮچ دﯾــﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬و ﺑﺎرھــﺎ و ﺑﺎرھــﺎ‬
‫ﯽ ّ ت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﮏ آوردﻧﺪ و ﻋﺎﺻﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎھﺪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧ ّ‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ارادۀ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﮐﺮد و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻓﺮﯾﺎد ﻧﺎﻟﻪ و ﮔﺮﯾﻪ و ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸﺶ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﺣــﺎﻣﻼن ﺧﺒــﺮ‬
‫ﺑﺪ ﮐﻪ دل ﻗﻮم را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ وﺑﺎ دﭼﺎر ﺷﺪه و ﻣﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﺗﺮس از ﺧﺪاوﻧــﺪ و ﻣﺠــﺎزات ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬در دلھﺎﯾﺸــﺎن رﯾﺸــﻪ ﮐــﺮده ﺑــﻮد‪ ...‬داوطﻠﺒﺎﻧــﻪ و ﺑــﻪ ﻣﻨﻈــﻮر ﺧــﻮش‬
‫ﺧﺪﻣﺘﯽ آﻣﺎده ﻧﺒﺮد ﺷﺪﻧﺪ‪ ...‬وﻟﯽ ﻣﻮﺳﯽ آﻧﮫﺎ را از ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﺑﯿﺪار ﮐﺮد‪:‬‬
‫»ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ! ﺣﺎل ھﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﻧﺒﺮد ﺷﻤﺎ آﻧﮕﺎه ﻗﺮﯾﻦ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣــﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿــﺪ و ﺑــﻪ اﻋﺎﻧــﺖ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻤﺎن داﺷﺘﯿﺪ‪ ...‬وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﯿّـﺖ ﺑــﻪ ﺟﻨــﮓ ﺑﺮوﯾــﺪ ﮐــﻪ ﺷــﺎﯾﺪ ﺧــﺪا ﺷــﻤﺎ را ﺑﺒﺨﺸــﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺷﮑﺴــﺖ‬
‫ﻣﯽﺧﻮرﯾﺪ‪ ...‬ھﻢ اﮐﻨﻮن ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن ﻋﻤﺎﻟﻘﻪ و ﮐﻨﻌﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ راه ﺷﻤﺎ ﮐﻤﯿﻦ ﮐﺮدهاﻧﺪ ‪ ...‬اﮔﺮ ﺑﺮوﯾﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ‪...‬‬
‫و ﺑﺎز ھﻢ ﺗﻤﺮد‪ ...‬ﻋﺪهای از ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﯿّﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻄﺎی ﺧﻮد را ﺟﺒــﺮان ﮐــﺮده و ﺗﻮﺑــﻪ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬اﻧــﺪرز ﻣﻮﺳــﯽ را ﻧﺸــﻨﯿﺪﻧﺪ و‬
‫ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮏ ﺑﺎ ﻋﻤﺎﻟﻘﻪ و ﮐﻨﻌﺎﻧﯿﺎن رﻓﺘﻨﺪ و ھﻤﮕﯽ از دم ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳــﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼــﻮن آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ آﻧﮫــﺎ را ﺑــﺪان ﺟﻨــﮓ‬
‫ﺗﺮﻏﯿﺐ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﮑﺒﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﺑﺎ آﻧﮫﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬ﮐﻮچ ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮچ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺳﻔﺮ ﭘﺮﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺒﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮﺷﺎر از ﺳﺨﺘﯽھﺎ و ﻧﺎﺑﺴــﺎﻣﺎﻧﯽھــﺎ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺷﺎر از ﮔﻠﻪھﺎ و ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﯽھﺎ و ﺗﻤﺮدھﺎ و ﮔﺮدنﮐﺸﯽھﺎ‪ .‬ﻣﺎ ﻋــﺎدت ﮐــﺮدهاﯾــﻢ از ﻧﻌﻤــﺎت ﺧﺪاوﻧــﺪ اﺳــﺘﻔﺎده ﮐﻨــﯿﻢ وﻟــﯽ آن را‬
‫ﺣﻖ ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدهاﯾﻢ ﺧﺪا را ﻣﻮظﻒ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾــﺪ وﺳــﺎﯾﻞ آﺳــﺎﯾﺶ ﻣــﺎ را ﻓــﺮاھﻢ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺑــﯽآﻧﮑــﻪ از او ﻗــﺪرداﻧﯽ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻗﺒﻮﻻﻧﺪهاﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺪا آﻧﻘﺪرھﺎ ھﻢ ﺳﺨﺖﮔﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ و از او ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدهاﯾﻢ‪ ،‬ﺧﺪا را در ﭘــﺲ‬
‫ﺑﺖھﺎی ﺧﻮد ﭘﻨﮫﺎن ﮐﻨﯿﻢ و ﻓﻘﻂ در ﻟﺤﻈﺎت ﺗﺮس و اﻧﺪوه ﺑﻪ ﯾﺎد او ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدھﮑﺎﯾﻢ ﮔﻨﺎه ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﭼﺸــﻢ ﻏــﺮه ﺧــﺪا را‬
‫ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﻮﯾﻢ و دوﺑﺎره و ﺳﻪ ﺑﺎره ﮔﻨﺎه ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدهاﯾﻢ وﻗﻌﯽ ﺑﻪ رھﻨﻤﻮدھﺎی ﻣﻮﺳــﺎھﺎ و ھــﺎرونھــﺎی زﻣﺎﻧــﻪ‬
‫ﺧﻮد ﻧﻨﮫﯿﻢ‪ ...‬ﻣﻮﺳﺎھﺎ و ھﺎرونھﺎی روزﮔﺎر ﻣﺎ ﺧﻮن دل ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻔﮫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﯾــﺎری ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺗــﺎ ﺑﻔﮫﻤﺎﻧﻨــﺪ ﺑــﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﻣﺎ ﺳﻔﺮ ﭘﺮﻣﺎﺟﺮاﯾﯽ در ﭘﯿﺶ رو دارﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺸﯿﺮان ﺗﻠﺦ ﮔﻔﺘﺎر دورﻧﻤﺎی ﺑﺪی از ﻓﺮﺟﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدھﻨﺪ‪:‬‬
‫وﻗﺘﯽ اﻧﺴﺎن ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﮫﺘﺮ اﺳﺖ ﻧﮫﺎﯾﺖ اﺳﺘﻔﺎده را از اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫‪ :‬اﮔﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻧﺴﺎن ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﯿﺎزی اﺳﺖ ﺧﻮد را از ﻟﺬتھﺎی اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﻣﺤﺮوم ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ :‬ﺑﮫﺸﺖ و ﺟﮫﻨﻢ در اﯾﻦ ﺟﮫﺎن اﺳﺖ‪ ...‬ھﺮ ﮐﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻠﯿﻢ ﺧﻮد را ﺧﻮدش از آب ﺑﮑﺸﺪ‪ ...‬زرﻧﮓ ﺑﺎش وﮔﺮﻧﻪ ﻧﺎﺑﻮدت ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪،‬‬
‫ﺑﮑﺶ ﺗﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﻧﺸﻮی‪...‬‬
‫اﯾﻦ ﺗﻠﺦ ﮔﻔﺘﺎرھﺎ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ظﺎھﺮ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪهﺷﺎن‪ ،‬دلھﺎی ﻣﺎ را ﻓﺮﯾﻔﺘﻪاﻧﺪ و ﺷﻮق ﮐﻨﻌﺎن را در ﺿﻤﯿﺮ ﻣﺎ ﮐﺸﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﻮﺳﺎھﺎ و ھﺎرونھﺎ و ﮐﺎﻟﯿﺐھﺎی زﻣﺎﻧﻪ ﻣﺎ از ﺷﮑﻮه ﮐﻨﻌﺎن ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺳــﺨﻦ ﻣــﯽﮔﻮﯾﻨــﺪ‪ ،‬ﭘﻮزﺧﻨــﺪ ﻣــﯽزﻧــﯿﻢ و ﻣــﯽﮔــﻮﺋﯿﻢ‪:‬‬
‫ﺳﯿﻠﯽ ﻧﻘﺪ ﺑﻪ از ﺣﻠﻮای ﻧﺴﯿﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ آن ﻗﻮم دارﯾﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا را در ﻣﯿﺎن ﺧــﻮد داﺷــﺘﻨﺪ و ﺧﺪاوﻧــﺪ در ﺳــﺘﻮن اﺑــﺮ و آﺗــﺶ ﭘــﯿﺶ روی آﻧﮫــﺎ‬
‫ﻣﯽﺧﺮاﻣﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ روزﮔﺎر‪ ،‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﯿﺶ روﯾﺸﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺎمھــﺎی ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون و ﮐﺎﻟﯿــﺐ را‬
‫ﭘﯿﺮوی ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از زﻣﺮه ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺎی ﺑﻪ ﮐﻨﻌــﺎن ﻣــﯽﮔﺬارﻧــﺪ و از ﻧﻌﻤــﺎت آن دﯾــﺎر‪ ،‬ﮐــﻪ ھﻤﺎﻧــﺎ ﻣﻠﮑــﻮت ﺧﺪاﺳــﺖ‪،‬‬
‫ﺑﮫﺮهﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﺧﻮاھﻨﺪ ﻓﮫﻤﯿﺪ ﺗﻤﺎم آن ﻣﺼﯿﺒﺖھﺎ و دﺷﻮاریھﺎی ﮐﻮچ در ﺻﺤﺮای زﻧــﺪﮔﯽ‪ ،‬ارزش رﺳــﯿﺪن ﺑــﻪ ﻣﻠﮑــﻮت‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ را داﺷﺖ‪.‬‬
 ‫‪32‬‬
‫ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ در ﺣــﺎل ﮐﻮﭼﻨــﺪ‪ :‬اﯾﻨــﮏ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺧﻄــﺎب ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ در ﭘﺎﺳــﺦ ﺷــﮑﺎﯾﺖ آﻧــﺎن از ھﻤﮫﻤــﻪھــﺎ و ﺷــﮑﺎﯾﺎت و‬
‫زﯾﺎدهﺧﻮاھﯽھﺎی ﻗﻮم و ﮐﺴﺐ ﺗﮑﻠﯿﻒ از ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﮕﻮ‪» .‬ﺑﻪ ﺣﯿﺎت ﺧﻮد ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎ در ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯿﺪ‪ ،‬ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﯿﺦ ﮔﻮش ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰھﺎﺋﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ؟‬
‫ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪» :‬ﮐﺎش ﮐﻪ در زﻣﯿﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻧﺰد دﯾﮓھﺎی ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯽﻧﺸﺴــﺘﯿﻢ و ﻧــﺎن را‬
‫ﺳﯿﺮ ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﺪﯾﻦ ﺻﺤﺮا ﺑﯿﺮون آوردﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﮑﺸﯿﺪ‪«.‬‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺪای ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺷﻤﺎ را ﺷﻨﯿﺪم‪ ،‬از ﻓﺮدا ﻧﺎن ﺑﺮاﯾﺘﺎن از ﺻﺤﺮا ﺧﻮاھﺪ روﺋﯿﺪ‪ ،‬ﯾﺎدﺗﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﺷــﻤﺎ‬
‫را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردم؟ و ﻗﻮم ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ‪ :‬ﭼﻪ ﺑﻨﻮﺷﯿﻢ؟‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ از ﺻﺨﺮه آب ﻣﯽدھﻢ‪ ،‬ﯾﺎدﺗﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردهام؟ و ﻗﻮم ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻮم در ﻏﯿﺎب ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺰد ھﺎرون رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮﺧﯿﺰ و ﺑﺮای ﻣﺎ ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﺴﺎز ﮐﻪ ﭘﯿﺶ روی ﻣﺎ ﺑﺨﺮاﻣﻨــﺪ زﯾــﺮا اﯾــﻦ ﻣــﺮد‪،‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورد‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ او را ﭼﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ «.‬و ھﺎرون ھﻢ ﺑــﺮای آرام ﮐﺮددﻧﺸــﺎن ﮔﻮﺳــﺎﻟﻪای از طــﻼ‬
‫ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺳﺎﺧﺖ‪...‬‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ آﻧﮫﺎ را ﻣﺠﺎزات ﮐﺮد و ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و دﯾﮕﺮﺑﺎر ﻗﻮم در ﮔﻮش ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻦ را ﺷﻨﯿﺪ ﺑﺮ ﻏﻀﺒﺶ اﻓﺰوده ﺷﺪ و آﺗﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﯿﺎن اﯾﺸﺎن ﻣﺸــﺘﻌﻞ‬
‫ﺷﺪ و در اطﺮاف اردو ﺑﺴﻮﺧﺖ‪ ،‬و ﻗﻮم ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮﺗﺎه زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ و ﻓﻐﺎن ﺳﺮ دادﻧﺪ‪» :‬ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺨﻮراﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎھﯽای ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﻣﻔﺖ ﻣﯽﺧــﻮردﯾﻢ و ﺧﯿــﺎر و‬
‫ﺧﺮﺑﺰه و ﺗﺮه و ﭘﯿﺎز و ﺳﯿﺮ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورﯾﻢ و اﻻن ﺟﺎن ﻣﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه و ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﻏﯿــﺮ از اﯾــﻦ ﻣـ ّ‬
‫ﻦ ﮐــﻪ در ﻧﻈــﺮ ﻣــﺎ ھــﯿﭻ‬
‫ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪«.‬‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺷﺖ ھﻢ ﻣﯽدھﻢ‪ ،‬ﯾﺎدﺗﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردم؟ و ﻗﻮم ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮر ﻗﻮم ﮐﻪ ھﻤﻪ دردھﺎی ﺧﻮد را ﭘﯿﺶ او ﻣﯽآوردﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﺮﺿﻪ ﺑﺪارد‪ ،‬ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻋﺎﺻﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﺑﻨﺪۀ ﺧﻮد ﺑﺪی ﻧﻤﻮدی؟ﭼﺮا در ﻧﻈﺮ ﺗﻮ اﻟﺘﻔﺎت ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎر ﺟﻤﯿﻊ اﯾﻦ ﻗﻮم را ﺑــﺮ ﻣــﻦ ﻧﮫــﺎدی‪ ،‬آﯾــﺎ ﻣــﻦ ﺑــﻪ ﺗﻤــﺎﻣﯽ‬
‫اﯾﻦ ﻗﻮم ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪه ﯾﺎ ﻣﻦ اﯾﺸﺎن را زاﺋﯿﺪهام ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ اﯾﺸﺎن را در آﻏﻮش ﺧﻮد ﺑﺮدار و ﺑﻪ زﻣﯿﻨﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺮای ﭘــﺪران‬
‫اﯾﺸﺎن ﻗﺴﻢ ﺧﻮردی‪ ،‬ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ؟‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮﺳﯽ را ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯽدھﺪ و رھﻨﻤﻮدی ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت ﺑﻪ او اراﺋﻪ ﻣﯽدھﺪ‪ ،‬و ﯾﺎدآوری ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎدت ھﺴــﺖ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردم؟ و ﻣﻮﺳﯽ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻮم ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﺧﺒﺎر وﺣﺸﺘﻨﺎک از ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺠﺴﺲ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﭘﯿﺶ رو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﻋﺎﺻــﯽ ﺷــﺪﻧﺪ‬
‫و ﮔﺮﯾﻪ و ﺷﯿﻮن ﺳﺮ ﻣﯽدھﻨﺪ‪» :‬ﮐﺎش ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﻣﯽﻣﺮدﯾﻢ ﯾــﺎ در ﺻــﺤﺮا وﻓــﺎت ﯾــﺎﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬و ﭼــﺮا ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻣــﺎ را ﺑــﺮاﯾﻦ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ‬
‫ﻣﯽآورد ﺗﺎ ﺑﻪ دم ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ و زﻧﺎن و اطﻔﺎل ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺮده ﺷﻮﻧﺪ؟ آﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺑﮫﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟«‬
‫ﺧﺪا آﻧﮫﺎ ر ا ﻣﺠﺎزات ﮐﺮد و آﻧﮫﺎ ﺑﺎز ھﻢ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﮑﺎﯾﺖ؛ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﯾﺎدآوری ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﻗﻮم ﭘﯿﺶ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون از ﺧﺪا ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﺪا ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬اﺟﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬و ﮔﺎه ﻣﺠــﺎزات ﻣــﯽﮐــﺮد‪ ،‬و‪.‬‬
‫ﻗﻮم ھﻢ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬و ﺧﺪا ھﻤﯿﺸﻪ ﯾﺎدآوری ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﯾﺎدﺗﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آوردم؟‬
‫ّ‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﺗﻔﮑــﺮ‪ ،‬ﻣــﺮور ﺧــﺎطﺮات‪ ،‬ﺑﻼھــﺎی ﻣﺼــﺮ‪ ،‬درﯾــﺎی ﺳــﺮخ‪ ،‬ﺳــﺘﻮن اﺑــﺮ‪ ،‬ﺳــﺘﻮن آﺗــﺶ‪ ،‬ﻣـﻦ‪ ،‬آﺑــﯽ ﮐــﻪ از ﺻـﺨﺮه روان ﺷــﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺠﺎزاتھﺎی آﻧﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ...‬ﻗﻮم را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽآورد و ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻣﯽﺷــﺪﻧﺪ و ﺗﻮﺑــﻪ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ دوﺑــﺎره و ﺳــﻪ ﺑــﺎره ﻋﺼــﯿﺎن‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫و اﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ؟ ﭼﻪ دردی دارﯾﺪ؟ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮدﯾﺪ؟ دوﺳﺖ دارﯾﺪ در ﺻــﺤﺮا ﺑﻤﯿﺮﯾــﺪ؟‬
‫اﺷــﮑﺎﻟﯽ ﻧــﺪارد‪ ...‬ھــﺮ آﻧﮑــﺲ ﮐــﻪ ﺑــﺎ ﻣﻮﺳــﯽ از ﻣﺼــﺮ ﺑﯿــﺮون آﻣــﺪه از ﺑﯿﺴــﺖ ﺳــﺎل ﺑــﻪ ﺑــﺎﻻ‪ ،‬در اﯾــﻦ ﺻــﺤﺮا ﺧﻮاھﻨ ـﺪ ﻣــﺮد و‬
‫ﻻﺷﻪھﺎﯾﺸﺎن طﻌﻤﻪ ﻻﺷﺨﻮرھﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ وﻋﺪه دادم ﻧﻤﯽرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕــﺮ ﻓﺮزﻧــﺪان ﺷــﻤﺎ و دو ﻧﻔــﺮ‬
 ‫از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﺎمھﺎی ﯾﻮﺷﻊ و ﮐﺎﻟﯿﺐ‪ ...‬ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن اﯾﻦ را ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ؟‬
‫اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﻟﮫﺎم ﺷﺪ‪ ...‬و ﻣﻮﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻗﻮم اﺑﻼغ ﻧﻤﻮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻮﯾﺎ ﻋﺼﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺳــﻮﺋﯽ ﭘــﺮت ﻣــﯽﮐﻨــﺪ و ﺑــﻪ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮود و در ﺧﯿﻤﻪاش زاﻧﻮی ﻏﻢ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮد‪» :‬ﭘﺲ ﻣــﻦ ﭼــﻪ؟ ﺗﻤــﺎم زﺣﻤــﺎت را‬
‫ﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪم‪ ،‬ﮔﻮﺷﻢ از ﺷﻨﯿﺪن ﺷﮑﺎﯾﺖھﺎ ﮐﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺐ و روز از دﺳﺖ اﯾﻦ ﻗﻮم آﺳﺎﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ...‬اﯾﻨﺴــﺖ ﺳــﺰای ﻣــﻦ ﮐــﻪ‬
‫وارد ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺸﻮم؟« ﻧﻪ! اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ آﮔﺎه از ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﭘﯿﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢھﺎ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ؛ زﻣﺰﻣﻪھﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺮس‪ ،‬ﺧــﻮف‪ ،‬وﺣﺸــﺖ‪ ،‬ﺣــﺲ ﮐﻨﺠﮑــﺎوی‪ ...‬ﻣﮕــﺮ ﻣﻤﮑــﻦ‬
‫اﺳﺖ ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ھﺎرون‪ ،‬ھﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ؟‬
‫ﺗﮫﺪﯾﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﻮم را ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺧﻮد آورد‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ زﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ھﻤﮕﯽ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ...‬اﮐﺜﺮاً ﺣﺎﻣﻞ ﺧﺒﺮھﺎی ﺑﺪ‪ ،‬و ﺗﻨﮫﺎ دو ﻧﻔــﺮ ﺣﺎﻣــﻞ ﺧﺒﺮھــﺎی‬
‫ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻣﻼن اﺧﺒﺎر ﺑﺪ آﻧﭽﻨﺎن دل ﻗﻮم را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﺧﻄﺮات و ﺟﻨﮓھﺎ و ﺑﻼھﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮ راه اﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨــﺪ‪ ،‬ﮐــﻪ ﻗــﻮم‬
‫اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﺎﻣﻼ ً ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑﺸﯿﺮان ﺗﻠﺦﮔﻔﺘﺎر را ﺑﻪ وﺑﺎ ﻣﺒــﺘﻼ ﺳــﺎﺧﺖ و ﮐﺸــﺖ‪ ...‬و ﭘــﺲ از آن دو ﻧﻔــﺮ ﺧﺴــﺘﻪ وﻟــﯽ‬
‫ﺷﺎدﻣﺎن از راه رﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺧﺒﺮ از زﻣﺰﻣﻪھﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﻗﻮم درﺑﺎرۀ آﻧﮫﺎ ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﯽﺧﺒﺮ از اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﯿﺎن آن ھﻤــﻪ اﻧﺴــﺎن‬
‫ھﻤﺴﻦ و ﺳﺎل ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻨﮫﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﺪ ﺧﻮاھﻨﺪ رﺳﯿﺪ‪ ،‬و آن دو ﯾﻮﺷﻊ و ﮐﺎﻟﯿﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻮﺷﻊ و ﮐﺎﻟﯿﺐ ﺣﺎﻣﻞ ﺧﺒﺮھﺎی ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪:‬‬
‫ً‬
‫ﺧﺪا ﮐﺎﻟﯿﺐ را ﺑﻪ اﯾﻦ زﺑﺎن ﺗﺄﺋﯿﺪ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪» :‬ﺑﻨﺪۀ ﻣﻦ ﮐﺎﻟﯿﺐ روح دﯾﮕﺮ دارد و ﻣﺮا ﺗﻤﺎﻣﺎ اطﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ «.‬و ﻓﮑــﺮ ﻣــﯽﮐــﻨﻢ ﺧــﺪا‬
‫روی ﻋﺒﺎرت »ﺗﻤﺎﻣﺎً« ﮐﺎﻣﻼ ً ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻧﻤﻮد‪ ...‬اطﺎﻋﺖ ﺗﺎم و ﺗﻤﺎم از ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺰﯾ ّﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎﻟﯿﺐ ﺑﺮ دﯾﮕﺮان داﺷﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﯾﻮﺷــﻊ‬
‫را ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺗﺄﺋﯿﺪ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ھﻤﮕﺎم و ھﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ارادۀ ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﻗﻮم را ﺗﺸــﻮﯾﻖ ﮐــﺮد ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﺑــﺮ ﺗﻤــﺎم اﯾــﻦ ﻣﻮاﻧــﻊ‬
‫ﭘﯿﺮوز ﻣﯽﺷﻮد و آﻧﮫﺎ ﺑﻪ آن ﺳﺮزﻣﯿﻦ داﺧﻞ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﯾﻮﺷﻊ و ﮐﺎﻟﯿﺐ ﺟﺮﯾﺎن را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﮐﺮده اﺳﺖ ھﻤﮥ اﻓــﺮاد ﺑﯿﺴـﺖ ﺳــﺎل ﺑــﻪ ﺑــﺎﻻ ﺟــﺰ‬
‫ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺮﺳﻨﺪ و در اﯾﻦ ﺻﺤﺮا ﺗﻠﻒ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﯾﻮﺷﻊ و ﮐﺎﻟﯿﺐ ﺑــﯽآﻧﮑــﻪ دﺳــﺖ‬
‫ﺑﺮای ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺗﮑﺎن دھﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﻮد را ﯾﮏ ﺳﺮوﮔﺮدن ﺑﺎﻻﺗﺮ از دﯾﮕﺮان ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺘﻮاﺿــﻌﺎﻧﻪ‪،‬‬
‫ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻧﯿﮑﻮی ﺧﺪا را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬اﮔﺮ اﻣﺮوز ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎروﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﯿﻠﮥ ﮐﻮﭼﻨﺪۀ ﺑﺸﺮﯾﺖ را در اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ھﺪاﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﮐﻼم ﺧﺪا در اﺧﺘﯿــﺎر‬
‫ﻣﺎ و دﻓﺘﺮﭼﻪ راھﻨﻤﺎی ﻣﺎ اﺳﺖ و ﭘﯿﺸﻮاﯾﺎن ﻣﺎ ﻣﺮدان ﺧﺪاﺋﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐــﻪ ﺻــﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺧــﺪا را ﺧــﺪﻣﺖ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ و ﮐــﻼم را ﺑــﺮ ﻣــﺎ‬
‫ﻣﯽآﻣﻮزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺻﺒﻮرﯾﺶ‪ ...‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺤﻤﻠﺶ‪ ...‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﮔﺬﺷﺘﺶ‪ ،‬اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺷﮫﻮات ﺧﻮد وا ﻣﯽﮔﺬارد‪.‬‬
‫‪ :‬آﯾﺎ ﺧﻮدت اﺻﺮار داری اﯾﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﻦ ھﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ!‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ طﺎﻟﺐ اطﺎﻋﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺎﻟﯿﺐ ﮔﻮﻧﻪ از ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ طﺎﻟﺐ‪ ،‬ﯾﻮﺷﻊھﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ دردھﺎ و ﻣﺼﯿﺒﺖھﺎ و ﻣﻮاﻧﻊ وﻣﺸﮑﻼت اﯾﻦ ﺟﮫﺎن‪ ،‬دورﻧﻤﺎی زﯾﺒﺎی ﻣﻠﮑــﻮت ﺧــﺪا ر‬
‫ا ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ و ﺑﺸﺎرت ﻣﯽدھﻨﺪ‪ ،‬و اﻓﺴﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﻧﺎاﻣﯿﺪان‪ ،‬ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬و ﻧﺎﺗﻮاﻧﺎن را در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﯽدھﻨﺪ و ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑــﻪ‬
‫ﭘﯿﻤﺎﯾﺶ راه ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺗﺠﺴﺲ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ھﺮاﺳﯿﺪه از ﻣﻮاﻧﻊ و ﻣﺸﮑﻼت و دردھﺎ و رﻧﺞھﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﯿﺎن زﯾﺒــﺎﺋﯽھــﺎی ﻣﻘﺼــﺪ‪ ،‬ﺑــﻪ ﺗﺸــﺮﯾﺢ ﻣﺼــﯿﺒﺖھــﺎ‬
‫ﻣﯽﭘﺮدازﻧﺪ و ﺗﻮان و ﯾﺎری راهﭘﯿﻤﺎﯾﯽ را از ﻣﺎ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ :‬ای ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺑﮫﺸﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﻋﻤﺮی زﺟﺮ ﺑﮑﺸــﯿﻢ‪ ،‬ﺧــﻮد را از ھــﺮ ﻧﻌﻤﺘــﯽ ﻣﺤــﺮوم ﮐﻨــﯿﻢ‪ ...‬از ﻟــﺬات اﯾــﻦ دﻧﯿــﺎی زﯾﺒــﺎ ﺑﮫــﺮهﻣﻨــﺪ‬
‫ﻧﺸﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺶ طﻌﻨﻪ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺴﺨﺮه ﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺗﻮﺳﺮی ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪ ،‬زﻧﺪان ﺑﺮوﯾﻢ‪ ،‬ﺑﯿﮑــﺎر ﺷــﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺑــﻪ ﻋﺸــﻖ ﮐــﯽ‪ ،‬ﺑــﻪ ﻋﺸــﻖ‬
‫ﭼﯽ‪ ،‬ﮐﺪام ﺑﮫﺸﺖ؟‬
‫ﺧﺪا ﻋﺎدل اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﺧﻮدش اﯾﻦ دﻧﯿﺎ را در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﻧﮫﺎده اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻟﺬات آن ﺑﮫﺮهﻣﻨــﺪ ﺷــﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺧــﺪا ﺧــﻮدش ﻣــﯽداﻧــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﺑﺸﺮ ﻧﺎﺗﻮان و ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ‪ ...‬ﭘﺲ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ او وا ﮔﺬارﯾﻢ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد‪ ،‬اداﻣﻪ دھﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪا طﺎﻟﺐ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮد اﺑﺘﮑﺎری ﻧﺸﺎن ﻧﺪھﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮ ﻋﮫﺪه ﺧﺪا ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗــﻮم‬
‫ﺧﻮد ھﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺟﻨﮓ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﭙﺮ اﯾﺸﺎن ھﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫وﻟﯽ ﻗﻮم آﻧﻘﺪر از ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻮﺳﯽ ﺗﺮﺳﺎن ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ارادۀ ﺧﺪا‪ ،‬و ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﻓﺮو ﻧﺸﺎﻧﯿﺪن ﻏﻀــﺐ‬
‫ﺧﺪا و ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻤﻠﻪای ﺻﺎدر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻗﻮاﻣﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮ راھﺸﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻨﮕﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ھﻤﮕــﯽ از‬
‫دم ﺷﻤﺸﯿﺮ ھﻼک ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده و ﺳﺮﺧﻮرده ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﻣــﯽﺗﻮاﻧﻨــﺪ‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا در ﺑﯿﺎﺑﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ھﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد را ﺗﺼﺮف ﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫وﻟﯽ ﺧﺪا را ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻓﺮﯾﻔﺖ‪.‬‬
 ‫‪33‬‬
‫در ﺑﺨﺶ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﻋﺼﯿﺎنھﺎ و ﺷﻮرشھﺎ و ﺗﻤﺮدھﺎی ﻣﮑﺮر در اﯾــﻦ ﺳــﻔﺮ ﺑــﻪ‬
‫ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﺑﻪ ﺷﺮح زﯾﺮ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮد‪:‬‬
‫ھﯿﭻ ﯾﮏ از ﺗﺎﻓﺮاد ﺑﺎﻻی ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ در اﯾﻦ ﻗﻮم‪ ،‬ﺟﺰ ﯾﻮﺷﻊ و ﮐﺎﻟﯿﺐ ﭘﺎی ﺑﻪ آن ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺨﻮاھﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺠﺒﺎ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون در زﻣﺮۀ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد را ﻧﺨﻮاھﻨﺪ دﯾﺪ‪ ...‬وﻟــﯽ دﯾــﺪﯾﻢ ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ و‬
‫ھﺎرون ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﺰد ﮐﺎﻟﯿﺐ و ﯾﻮﺷﻊ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺎﺋﯿــﺪ و ھــﺪاﯾﺖ ﻗــﻮم‬
‫را ﺑﺮ ﻋﮫﺪه ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ھﺮ دو ﺗﺴﻠﯿﻢ ارادۀ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬ﻣﺎ ﻣﺸﺎﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد را در ﻋﮫﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽﯾــﺎﺑﯿﻢ‪ ،‬آﻧﺠﺎﺋﯿﮑــﻪ ﻋﯿﺴــﯽ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺷــﮫﯿﺪ ﺧــﻮاھﯽ ﺷــﺪ وﻟــﯽ ﺑــﻪ ﯾﻮﺣﻨــﺎ ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ ﺗــﻮ ﻋﻤــﺮی طــﻮﻻﻧﯽ ﺧــﻮاھﯽ داﺷــﺖ‪ .‬ﭘﻄــﺮس‬
‫ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ و اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﻧﮑﺮد ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ارادۀ ﺧﺪا ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎری‪ ...‬ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎن در راھﻨﺪ‪ .‬در طﯽ اﯾﻦ ﮐﻮچ وﻗﺎﯾﻊ زﯾﺎدی رخ داده اﺳﺖ‪ ،‬و اﯾﻨﮏ واﻗﻌــﻪای دﯾﮕــﺮ‪ :‬ﺳــﻪ ﻧﻔــﺮ از‬
‫ﻗﻮم ﻻوﯾﺎن ﺑﻪ ﻧﺎمھﺎی ﻗﻮرح‪ ،‬داﺗــﺎن و اﺑﯿــﺮام‪ ،‬ﺑــﺎ دوﯾﺒﺴــﺖ و ﭘﻨﺠــﺎه ﻧﻔــﺮ از ﺳــﺮان ﺳﺮﺷــﻨﺎس اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑــﺮای ﮔــﺮﻓﺘﻦ ﻗــﺪرت از‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺗﻮطﺌﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و ھﻤﮕﯽ ﻧﺰد ﺧﯿﻤﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺷــﺮوع ﺑــﻪ ﺗﻈــﺎھﺮات ﻧﻤﻮدﻧــﺪ و ﮔﻔﺘﻨــﺪ‪» :‬ﺷــﻤﺎ دو ﻧﻔــﺮ از ﺣـ ّ‬
‫ﺪ ﺧــﻮد‬
‫ﺗﺠﺎوز ﻣﯽﻧﻤﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم اﺳﺖ و ھﻤﮥ ﻣــﺎ ﻣﻘﺪﺳــﯿﻢ‪ ،‬ﭘــﺲ ﭼــﻪ دﻟﯿــﻞ دارد ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﻣــﺎ رﯾﺎﺳــﺖ ﮐﻨﯿــﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨــﯽ ﻓﮑــﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﻘﺪسﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﺪ؟«‬
‫ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎ و اﻋﺘﺮاض آﻧﺎن ﺑﺎ ھﻤــﺎن ﻣﺸــﺎوری ﺑــﻪ ﻣﺸــﻮرت ﭘﺮداﺧــﺖ ﮐــﻪ در ھﻨﮕــﺎم ﻣﺼــﯿﺒﺖھــﺎ و ﻣﺸــﮑﻼت از او‬
‫راھﻨﻤﺎﺋﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و او ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای اﺳــﺮاﺋﯿﻞ! ﻣﻮﺳــﯽ ﺑــﻪ زاﻧــﻮ درآﻣــﺪ و ارادۀ ﺧﺪاوﻧــﺪ را در اﯾــﻦ ﻣــﻮرد ﺟﻮﯾــﺎ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬و ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ارادۀ ﺧﻮد را ﺑﻪ او اﻋﻼم ﻧﻤﻮد و ﻣﻮﺳﯽ ھﻢ ﺧﻮاﺳﺘﮥ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻧﻈﺎھﺮﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﻋﻼم ﻧﻤﻮد‪:‬‬
‫ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﻌﺘﺮﺿﯿﻦ ﭼﻪ رھﻨﻤﻮدی داد‪:‬‬
‫ای ﻣﺮدم‪ ،‬ھﺮﮐﺲ از ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﻪ داوطﻠﺐ رھﺒﺮی ﻗﻮم اﺳﺖ ـ ﯾﮏ ھﻔﺘﻪ وﻗﺖ دارد‪ ...‬ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ﮐﻨﺪ و رﺋﻮس ﺑﺮﻧﺎﻣــﻪھــﺎی ﺧــﻮد‬
‫را ﺑﻪ ﻣﺮدم اﻋﻼم ﮐﻨﺪ و ﭘﺲ از ﯾﮏ ھﻔﺘﻪ رأیﮔﯿﺮی ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﺮدم ھﺮ ﮐﺲ را ﮐﻪ ﺻﻼح ﻣــﯽداﻧﻨــﺪ اﻧﺘﺨــﺎب ﮐﻨﻨــﺪ و ھــﺮ ﮐــﺲ‬
‫ﺣﺎﺋﺰ رأی اﮐﺜﺮﯾﺖ ﺷﺪ‪ ،‬رھﺒﺮ ﻗﻮم ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﯿﺮ! ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮕﻔﺖ! اﻣــﺮوز ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺣــﻖ طﺮاﻓــﺪار ﺳﯿﺴــﺘﻢ دﻣﻮﮐﺮاﺳــﯽ و ﺣﮑﻮﻣــﺖ ﻣــﺮدم ﺑــﺮ ﻣــﺮدم از طﺮﯾــﻖ‬
‫اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺳﺎﻟﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻪ ﭘﯿﺸــﻨﮫﺎدی داد؟ وﻟــﯽ ﻗﺒــﻞ از اﯾﻨﮑــﻪ ﺑــﻪ ﺑﺮرﺳــﯽ رھﻨﻤــﻮد‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ ،‬ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ را ﯾﺎدآوری ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻋﺪن ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﻪ آن زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا اﻧﺴــﺎن را ﺧﻠــﻖ‬
‫ﮐﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﮐﻪ »ﺗﻮ ﻣﻌﺎون ﻣﻦ در روی زﻣﯿﻦ ھﺴﺘﯽ!« ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬و ﯾﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﮐــﻪ‬
‫ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾﺪۀ ﺧﺪا ﺑﺮای ﺑﺮﮐﺖ دادن ﺑﻪ ﺟﮫﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻘﻄﻌﯽ از زﻣﺎن ﮐﻪ ﺑﺪان ﺧﻮاھﯿﻢ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧــﺪا‬
‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﺮآﻧﮫﺎ ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ در اﺛﺮ ﻣﺮور زﻣﺎن و اﺧﺘﻼط ﻓﺮھﻨــﮓھــﺎ و ﺗﻤــﺎس ﺑــﺎ ﺳــﺎﯾﺮ ﻗــﻮمھــﺎ‪ ،‬طﺎﻟــﺐ ﭘﺎدﺷــﺎھﯽ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﯾﺮ ﻗﻮمھﺎ ﺑﺮ آﻧﮫﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﻋﻠﻨﺎً ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺧﻠﻊ ﯾﺪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮآن ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﯽھﯿﭻ ﭘﺮده ﭘﻮﺷﯽ ﺗﺤﺖ ﯾﮏ رژﯾﻢ ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ و اﺳﺘﺒﺪادی اﺳﺖ ﮐــﻪ دﻣــﻮﮐﺮاتھــﺎ را‬
‫ﺧﻮشآﯾﻨﺪ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮآن ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت آزاد وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺗﻤــﺎم اﻧﺘﺨﺎﺑــﺎت اﻧﺘﺼــﺎﺑﯽ اﺳــﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺴﺘﺒﺪ و ﺧﻮدﮐﺎﻣﮥ اﯾﻦ ﮐﺸﻮر‪ ،‬ﺧﻮ ِد ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻪ! او ﻣﺴﺘﺒﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯿّﺖﺧﻮاه و ﺧﻮدﮐﺎﻣــﻪ اﺳــﺖ‪ ...‬وﻟــﯽ ﺑﺎﯾــﺪ ﻧﺨﺴــﺖ‬
‫ﺑﺪاﻧﯿﻢ او ﮐﯿﺴﺖ و از اﯾﻦ ﻗﺪرت ﺑﯽرﻗﯿﺒﺶ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ او ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺎﻟﻖ و ﻣﺎﻟﮏ زﻣﯿﻦ و ﮐﺎﺋﻨﺎت اﺳــﺖ‪ ،‬و اﯾــﻦ ﺣــﻖ‬
‫اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺧﻮد ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺎﺷﺪ و ﮐﺴﯽ را ﺟﺮﺋﺖ ﭼﻮن و ﭼــﺮا ﻧﯿﺴــﺖ‪ ،‬وﻗﺘــﯽ ﻣــﯽﮔــﻮﺋﯿﻢ اﻧﺘﺨﺎﺑــﺎﺗﯽ در ﮐﺸــﻮر ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺗﻤﺎم اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت اﻧﺘﺼﺎﺑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﮔﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺴــﺎﻧﯽ ھﺴــﺘﻨﺪ ﮐــﻪ ﻣــﻮرد ﺗﺄﺋﯿــﺪ او ﻣــﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬ﻧــﻪ ﺗﺒﻠﯿﻐــﯽ‬
‫ﮐــﺮدهاﻧــﺪ و ﻧــﻪ وﻋــﺪهھــﺎی ﭼﻨــﯿﻦ و ﭼﻨــﺎﻧﯽ دادهاﻧــﺪ و ﻧــﻪ ﺷﺨﺼــﯿﺖھــﺎی ﻣﮫﻤــﯽ ھﺴــﺘﻨﺪ ﮐــﻪ ﻣﻮﯾﺸــﺎن را در ﺳﯿﺎﺳــﺖ و‬
‫ﻣﻤﻠﮑﺖداری ﺳﻔﯿﺪ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻓﺮادی ﻋﺎدی و ﻋﺎﻣﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﻪ آﻧﺎن ﺗﻔﻮﯾﺾ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﮔﺎن او ﺑــﺮ‬
‫روی زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭼﻮن ﺧﺪا ﻋﯿﻨﯿ ّﺖ ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﺘﺒﺪادی او ھﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺴــﺎدی ﻣﺘﺼــﻮر ﻧﯿﺴــﺖ‪ ...‬ﻣــﺎ‬
‫اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻨﺘﻈﺮ روزی ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺟﮫــﺎن ﺗﺤــﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿــﺖ و ﭘﺎدﺷــﺎھﯽ ﻣﺴــﺘﻘﯿﻢ ﺧﺪاوﻧــﺪ اداره ﺷــﻮد‪ ،‬و آن روز ﺧﻮاھــﺪ آﻣــﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻮب‪ ،‬ﭘﺲ وﻋﺪۀ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﺘﺮﺿﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﭘﺲ از ﮐﺴﺐ ﺗﮑﻠﯿــﻒ از ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ﭼﻨــﯿﻦ ﮔﻔــﺖ‪» :‬ﺑﺎﻣــﺪادان‪ ،‬ﺧــﺪا ﻧﺸــﺎن ﺧﻮاھــﺪ داد ﭼــﻪ ﮐــﺲ از آن وی‪ ،‬و ﭼــﻪ ﮐــﺲ‬
‫ﻣﻘﺪس اﺳﺖ و او را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاھﺪ آورد‪ ،‬ھﺮ ﮐﻪ را ﺑﺮای ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬او را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاھﺪ آورد‪ ...‬اﻣــﺎ ﻓــﺮدا ھــﺮ ﯾــﮏ از‬
‫ﺷﻤﺎ ﻣﺠﻤﺮی ﺑﺎ ﺧﻮد آورده و ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ آﺗﺸﯽ ﺑﺮ آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﺨﻮر ﺑﺮ آن ﺑﺴﻮزاﻧﯿﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ و ھﺎرون ھﻢ ﻣﺜﻞ ﺷــﻤﺎ ﻣﺠﻤــﺮی‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺧﻮاھﯿﻢ آورد و آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻪ در ﺣﻀــﻮر ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑﺨــﻮر ﺑــﺮآن ﺧــﻮاھﯿﻢ ﻧﮫــﺎد‪ ...‬و ﺧــﻮاھﯿﻢ دﯾــﺪ ﺧــﺪا ﭼﮕﻮﻧــﻪ رھﺒــﺮ ﻗــﻮم را‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ ...‬و اﻣﺎ ﺗﻮ ای ﻗﻮرح‪ ...‬ﺗﻮ ھﻢ دارای از ﺣﺪ ﺧﻮد ﺗﺠﺎوز ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪ ...‬ای طﺎﯾﻔــﮥ ﻻوی ﮐــﻪ ﭘﺸــﺖ ﺳــﺮ ﻗــﻮرح راه‬
‫اﻓﺘﺎدهاﯾﺪ‪ ،‬آﯾﺎ ﺧﺪﻣﺖ در ﻣﺴﮑﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻢ اﻣﺘﯿﺎزی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎز ھﻢ زﯾﺎده ﺧﻮاھﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿــﺪ؟ ﺑــﻪ ﯾــﺎد دااﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﯿﺪ ﺑــﺎ اﯾــﻦ‬
‫ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدھﯿﺪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﺿــﺪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺟﻤــﻊ ﺷــﺪهاﯾــﺪ‪ ،‬ﻣــﻦ و ھــﺎرون ﮐــﯽ ھﺴــﺘﯿﻢ ﮐــﻪ ﺑــﺮ ﻋﻠﯿــﻪ ﻣــﺎ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪاﯾﺪ؟ ﺷﻤﺎ دارﯾﺪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻗﺪام ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﻓﺮدای آن روز آن دوﯾﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻗﻮرح راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ھــﺮ ﮐــﺪام ﺑــﺎ ﻣﺠﻤــﺮی ﺣﺎﺿــﺮ ﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ داﺗــﺎن و‬
‫اﺑﯿﺮام ﮐﻪ ھﻤﺪﺳﺘﺎن ﻗﻮرح و ﺑﺎﻧﯿﺎن اﯾﻦ ﺷﻮرش ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ روز ﻗﺒﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﻧﮫﺎ ﻓﺮﺳــﺘﺎد وﻟــﯽ آﻧﮫــﺎ ﮔﻔﺘﻨــﺪ‬
‫»ﺑﺎز ھﻢ ﭼﻪ ﺣﻘﻪای ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﺳﻮار ﮐﻨﯽ‪ ...‬ﺑﺲ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑــﺎ آن ھﻤــﻪ ﻧــﺎز و ﻧﻌﻤــﺖ ﺑﯿــﺮون ﮐﺸــﯿﺪی ﺗــﺎ در اﯾــﻦ‬
‫ﺻﺤﺮا ھﻼک ﮐﻨﯽ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ھﻢ ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﺑﻪ ھﺮ وﺳﯿﻠﻪای اﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﺎﮐﻢ ﮐﻨﯽ؟ ﺧﯿــﺮ! ﻣــﺎ اﯾــﻦ ﺷــﻌﺒﺪه ﺑــﺎزی ﺗــﻮ را‬
‫ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﯾﻢ و ﻧﻤﯽآﺋﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ ھﻤﻪ ﻗﺪرﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽھﺎ و ﺗﮫﻤﺖھﺎ ﺳﺨﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و از ﺳﻮﺋﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﻧﻘﺸﮥ ﺧﺪا ﭼﯿﺴــﺖ‬
‫و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺠﻤﺮھﺎ و ﺑﺨﻮرھﺎ‪ ،‬رھﺒﺮ ﻗﻮم را ﺑﺮ ﮔﺰﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ و درﺧﻮاﺳﺖ ﮐــﺮد‪ ،‬ﺧــﺪاﯾﺎ ھﺪﯾــﻪ آﻧﮫــﺎ‬
‫را ﻧﭙﺬﯾﺮ‪ ...‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﺎھﺪ ھﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﻣﺰدی از اﯾﺸﺎن ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ و ھﯿﭻ ﺿﺮری ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻧﺮﺳﺎﻧﯿﺪم‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺠﺮی اواﻣﺮ ﺗــﻮ‬
‫ﺑﺮای رھﺒﺮی ﻗﻮم ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻓﺮدای آن روز آن دوﯾﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻼوۀ ﻗــﻮرح و ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون ﻣﺠﻤﺮھــﺎی ﺧــﻮد را آورده و ﺑﺨــﻮر ﺑــﺮ آن ﻧﮫﺎدﻧــﺪ و در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﯿﻤﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﺴﺘﺎده و آﺗﺶ ﺑﺮ آن ﻧﮫﺎدﻧﺪ‪ ...‬آﻧﮕﺎه ﺟﻼل ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﯿﻤــﻪ آﺷــﮑﺎر ﺷــﺪ و ﺧﻄــﺎب ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﯾﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﭼﻮن ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ھﻤﮥ آﻧﺎن را ھﻼک ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﺧﺪاوﻧــﺪ را ﺳــﺠﺪه ﮐــﺮده و در‬
‫ﺻﺪد وﺳﺎطﺖ ﺑﺮآﻣﺪﻧﺪ‪» :‬ای ﺧﺪا ﮐﻪ ﺧﺪای روحھﺎی ﺗﻤﺎم ﺑﺸﺮ ھﺴﺘﯽ‪ ،‬آﯾــﺎ ﯾــﮏ ﻧﻔــﺮ ﮔﻨــﺎه ورزد و ﺑــﺮ ﺗﻤــﺎم ﺟﻤﺎﻋــﺖ ﻏﻀــﺒﻨﺎک‬
‫ﺷﻮد؟«‬
‫وﻟﯽ ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ وﺳﺎطﺖ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون وﻗﻌﯽ ﻧﻨﮫﺎد و آﻣﺮاﻧــﻪ ﻓﺮﻣــﺎن داد ﺟﻤﯿــﻊ ﻓﺮﯾــﺐ ﺧﻮردﮔــﺎﻧﯽ را ﮐــﻪ دﻧﺒــﺎل ﻗــﻮرح و‬
‫داﺗﺎن و اﺑﯿﺮام راه اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﺎز ﮔﺮدﻧﺪ و ھﺮ آﻧﮑﺲ را ﮐﻪ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺧﯿﻤﻪھﺎی ﻗﻮرح و داﺗﺎن و اﺑﯿﺮام اﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺑــﺪه از‬
‫ﺧﯿﻤﻪھﺎی آﻧﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ...‬ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﻪ ﺗﻤﺎم آن ﻣﻌﺘﺮﺿﯿﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ آﻧﮫــﺎ‬
‫ﮔﻮش ﻧﺪادﻧﺪ و ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺨﻮرھﺎی ﺧﻮد را در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮآﺗﺶ ﻧﮫﺎدﻧﺪ‪ ...‬از آن ﺳﻮ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻮﺳﯽ از ﺧﯿﻤﻪھــﺎی آن‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و داﺗﺎن و اﺑﯿﺮام ﮐﻪ از آﻣﺪن و ﮔﺬراﻧﯿﺪن ﺑﺨﻮر در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧــﻮددداری ﮐــﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ ﺑــﺎ اھــﻞ ﺧــﺎﻧﻮادۀ‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮ در ﺧﯿﻤﻪھﺎی ﺧﻮد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ؟‬
‫ﺳﭙﺲ ﻣﻮﺳﯽ اﻟﮫﺎﻣﯽ از ﺧﺪا درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ طﺒﯿﻌﯽ و ﻣﺎﻧﻨــﺪ ھــﺮ ﮐــﺲ دﯾﮕــﺮی ﺑﻤﯿﺮﻧــﺪ‬
‫ﭘﺲ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدۀ ﺧﺪا ﻧﯿﺴــﺘﻢ‪ ،‬وﻟــﯽ اﮔــﺮ زﻣــﯿﻦ دھــﺎن ﺑــﺎز ﮐﻨــﺪ و آﻧﮫــﺎ را ﺑﺒﻠﻌــﺪ‪ ،‬آﻧﮕــﺎه ﺑﺪاﻧﯿــﺪ ﮐــﻪ ﻣــﻦ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدۀ ﺧﺪا ھﺴﺘﻢ‪ ...‬و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﻓﺎرغ ﺷﺪ‪ ،‬زﻣﯿﻦ دھــﺎن ﺑــﺎز ﮐــﺮد و ﺧﺎﻧــﻪھــﺎ و ﺗﻤــﺎم آﻧﭽــﻪ را ﮐــﻪ‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﺑﻮد و ﺗﻤﺎﻣﯽ آﻧﺎن را ﺑﻠﻌﯿﺪ و زﻧﺪه ﺑﻪ ﮔﻮر ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑــﻪ ﺑــﻪ زﻣــﯿﻦ ﻓــﺮو رﻓﺘﻨــﺪ‪ ،‬زﻣــﯿﻦ درﺳــﺖ ﻣﺎﻧﻨــﺪ آب‬
‫درﯾﺎی ﺳﺮخ ﮐﻪ از ھﻢ ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ھﻢ ﭘﯿﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اوﻟﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬و آﺗﺸﯽ ﻧﯿﺰ از ﺧﯿﻤــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑﺮآﻣــﺪ و‬
‫آن دوﯾﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ را ﮐﻪ ﺑﺨﻮر ﻣﯽﺳﻮزاﻧﯿﺪﻧﺪ ھﻼک ﮐﺮد و ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ از آﻧﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺠﻤﺮھﺎﯾﺸــﺎن ﺑــﻮد ﮐــﻪ اﻟﻌــﺎزر‬
‫ﮐﺎھﻦ ھﻤﮥ آﻧﮫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ﺗﺎ از آﻧﮫﺎ ﺗﺨﺖھﺎﺋﯽ ﺑﺮای ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺴﺎزد‪.‬‬
‫ﻓﺮدای آن روز دوﺑﺎره ﺷﻮرش ﺷﺪ‪ ،‬و ﻗﻮم ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣــﻦ و ﺷــﻤﺎ ﮐــﻪ اﯾﻨــﮏ ﺧــﺪا را ﻣﺤﮑــﻮم ﺑــﻪ ﺑــﯽﻋــﺪاﻟﺘﯽ ﮐــﺮدهاﯾــﻢ‪ ،‬ﺑــﺮ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﺷﻮرﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﻮع دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ اﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﻮع ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺗﻈﺎھﺮات ﻣﺴﺎﻟﻤﺖآﻣﯿﺰ اﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ھﻤــﮥ ﻣــﺮدم ﺧــﻮد‬
‫را ﮐﺸﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮوﺻﺪا ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮدم ﺑﺮای دادﺧﻮاھﯽ ﻧﺰد ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﺟﻼل ﺧﺪاوﻧﺪ دﯾﮕﺮ ﺑــﺎر ﺑــﻪ ﺻــﻮرت اﺑــﺮ‬
‫ﺑﺮﺧﯿﻤﻪ ﺗﺠﻠﯽ ﯾﺎﻓﺖ و ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون را ﺧﻄﺎب ﮐﺮده ﮐﻪ از آن ﺟﻤﻊ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‪ ...‬ﺑﺎز ھﻢ وﺳﺎطﺖ ﺷــﺮوع ﺷــﺪ و ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﺑﻪ ھﺎرون ﮔﻔﺖ ﺧﯿﻠﯽ زود از آﺗﺶ ﻣﻘﺪس روی ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮ ﻣﺠﻤﺮ ﺧﻮد ﺑﮕﺬار و ﺑﺮای اﯾﻦ ﻣﺮدم ﮐﻔــﺎره ﮐــﻦ ﭼــﻮن وﺑــﺎ ﺷــﺮوع ﺷــﺪه‬
‫اﺳﺖ و ﻣﺜﻞ ﺑﺮگ درﺧﺖ دارﻧﺪ از وﺑﺎ ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ‪ ...‬ھﺎرون ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﻮﺳﯽ را اﻧﺠﺎم داد و ﺑﺎ ﺑﺨﻮری ﮐــﻪ از آﺗــﺶ ﻣﻘــﺪس‬
‫ﻣﺬﺑﺢ ﺑﺮ ﻣﺠﻤﺮ ﺳﻮزاﻧﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺟﻤﻊ رﻓﺖ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ وﺑﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ در طــﯽ آن دو روز ﻋــﻼوه ﺑــﺮ آﻧﺎﻧﯿﮑــﻪ‬
‫در ﻣﺎﺟﺮای ﻗﻮرح و ھﻤﺪﺳﺘﺎﻧﺶ زﻧﺪه ﺑﻪ ﮔﻮر ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﮫﺎرده ھﺰار و ھﻔﺘﺼﺪ ﻧﻔﺮ در اﺛﺮ وﺑﺎ ھﻼک ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ اﯾﻨﮏ در ﮐﻨﺎر آن ﺟﻤﻊ ﻣﻌﺘﺮض اﯾﺴﺘﺎدهاﯾﺪ و از ﺑﺮﺧــﻮرد ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﺗﻈــﺎھﺮات ﻣﺴــﺎﻟﻤﺖآﻣﯿــﺰ‪ ،‬ﺷــﮑﺎﯾﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﺧﻮاھﺎن ﭘﺎﺳﺦ ھﺴﺘﯿﺪ‪...‬‬
‫ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ ...‬ﭘﺎﺳﺨﺶ را در ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺑﻌﺪ ﻣﯽدھﯿﻢ‪.‬‬
 ‫‪34‬‬
‫ﻗﻄﻌﺎً ﺷﺪﯾﺪاً ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺎ‪ ،‬و ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﺎ از آن ﮐﺸﺘﺎرھﺎی دﺳﺖ ﺟﻤﻌﯽ‪ ،‬آﻧﮫﻢ طﯽ دو روز ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﻪ ھﺮ ﺣــﺎل‬
‫ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﯿﻢ و ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ در دﻧﯿﺎﺋﯽ ﮐﻪ زﻧــﺪﮔﯽ ﻣــﯽﮐﻨــﯿﻢ ھﺮﮔــﺎه ھــﺮ ﺣــﺎﮐﻢ ﺧﻮدﮐﺎﻣــﻪای ﺻــﺪای اﻋﺘــﺮاضھــﺎ را ﺑــﺎ ﮔﻠﻮﻟــﻪ ﺧﻔــﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺮت و اﻧﺰﺟﺎر ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﯽاﻧﮕﯿﺰد‪ ...‬ﺟﻼداﻧﯽ ﭼــﻮن ھﯿﺘﻠــﺮ و ﭼﻨﮕﯿــﺰ و ﺗﯿﻤــﻮر‪ ...‬روﺳــﯿﺎھﺎن ﺗــﺎرﯾﺦ‬
‫ﺑﺸﺮﯾﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﺎم آﻧﮫﺎ ﺑﺎ ﻧﻔﺮت در ﺗﺎرﯾﺦ ﯾﺎد ﻣﯽﺷﻮد‪...‬‬
‫آﯾﺎ واﻗﻌﺎً و از ﺗﻪ دل و ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ‪ ،‬آﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد اﯾﻦ اﺟﺎزه را ﻣﯽدھﯿﺪ ﮐﻪ از اﯾﻦ دﯾــﺪﮔﺎه ﺧــﺪا را در زﻣــﺮۀ آﻧــﺎن ﻗــﺮار دھﯿــﺪ؟ و‬
‫اﮔﺮ ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﺮا؟‬
‫اﮔﺮ ذرهای اﻧﺼﺎف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬اﻗﺮار ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﺎن و ﻣﺎل و ھﺮﭼﻪ ﮐﻪ دارﯾﻢ از آن ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ذرهای اﻧﺼﺎف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬اﻗﺮار ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﺧﺪا ﻣﺎﻟﮏ و ﺻﺎﺣﺐ اﯾﻦ زﻣﯿﻦ و ﮐﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ذرهای اﻧﺼﺎف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬اﻗﺮار ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﻣﺎ را ﺑﺨﺸﯿﺪه اﺳــﺖ و از ھﻼﮐــﺖ ﻣــﺎ ﺻــﺮﻓﻨﻈﺮ ﮐــﺮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬اﮔﺮ در ﻣﯿﺎن آﻧﺎن ﺑﻮدﯾﺪ‪ ،‬اﮔﺮ از آن ھﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖھﺎ و ﺑﻼﯾﺎ در ﻣﺼﺮ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑــﻪ در ﺑــﺮده ﺑﻮدﯾــﺪ‪،‬‬
‫اﮔﺮ از ﻣﯿﺎن درﯾﺎی ﺳﺮخ ﮔﺬر ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ‪ ،‬اﮔــﺮ ﺧﯿﻤــﻪ ﺧــﺪا را ﭘــﯿﺶ روی ﺧــﻮد ﻣــﯽدﯾﺪﯾــﺪ ﮐــﻪ روزھــﺎ ﺑــﺎ اﺑــﺮ و ﺷــﺐھــﺎ ﺑــﺎ آﺗــﺶ‬
‫راھﻨﻤﺎی ﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ ،‬آﯾﺎ اﯾﻦ ﺟﺴﺎرت را ﻣﯽداﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ارادۀ او ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﯿﺪ؟ وﻟﯽ آﻧﺎن ﻧﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر‪ ،‬ﻧﻪ دو ﺑــﺎر‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر در ﻗﺒﯿﻠﻪای ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﻮدش ﺑﺮ آن ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬ﺧﺪا ﺧﻮدش را ﺑﻪ آﻧﺎن ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد‪ ...‬ﺧــﺪا ﺧــﻮدش‬
‫ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ از ﺗﻘﺼﯿﺮات آﻧﺎن ﮔﺬﺷﺘﻨﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻮرش ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﻋﻠﯿﮥ ارادۀ ﺧﺪا ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و ارادۀ ﺧﺪا را زﯾــﺮ ﺳــﺆال ﺑﺮدﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﯽھﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻔﺮھﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬آرزوی ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺳﺎرت در ﻣﺼﺮ را ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ...‬و ﭼﻪھﺎ و ﭼﻪھﺎ‪...‬‬
‫و ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ .‬در دادﮔﺎه ﻋﺪل اﻟﮫﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺣﮑﺎﻣﯽ ﺻــﺎدر ﺷــﻮد ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﺬاق ﻣــﺎ‬
‫ﺧﻮشآﯾﻨﺪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮآﻣﺪه از آن ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن و ﭼﺮاﺋﯽ ﺑﻪ آن وارد آورﯾﻢ‪...‬‬
‫ً‬
‫ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﮫﺮوﻧﺪان ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺧﺪا‪ ،‬در آن دوران ﻓﺎﻗﺪ ﺷﺎﺧﺼﻪھﺎی ﭼﻨﯿﻦ اﺳﻢ ﺑﺎ ﻣﺴﻤﺎﺋﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﻣﺴــﺘﻘﯿﻤﺎ ﺑــﺮ آﻧــﺎن‬
‫ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺷﮫﺮوﻧﺪان ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻮﻋﻮد ﺧﺪا‪ ،‬ﮐﺸﻮری ﺟﮫﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﺮﭼﻢ‪ ،‬ﯾﮏ زﺑــﺎن‪ ،‬ﯾــﮏ ﻗــﻮم ﺑــﻪ ﻧــﺎم ﻗــﻮم ﺧــﺪا‪ ،‬ﺑــﯽھــﯿﭻ ﺣﺼــﺎر و‬
‫ﻣﺮزی‪ ،‬ﺑﯽھﯿﭻ ﺑﻨﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ‪ ،‬ﺑﯽھﯿﭻ ﻣﺠﻠﺲ و ﭘﺎرﻟﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﯽھﯿﭻ ﺷﻮرش و ﻋﺼﯿﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑــﺪون ھــﯿﭻ ﺟﻨﮕــﯽ‪ ،‬ﺑــﺪون ھﯿﭽﮕﻮﻧــﻪ‬
‫ﺑﻼﯾﺎی طﺒﯿﻌﯽ ﻣﺜﻞ ﺳﯿﻞ و زﻟﺰﻟﻪ و آﺗﺶﻓﺸــﺎن و ﮔﺮدﺑــﺎد و طﻮﻓــﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﺧﻮاھﻨــﺪ ﺑــﻮد ﮐــﻪ دارای ﺷﺎﺧﺼــﻪھــﺎی ﻻزم آن‬
‫ﺷﮫﺮوﻧﺪی‪ ،‬ﺧﻮاھﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ ردای ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎھﮑﺎر ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺎدل ﻣﺤﺴــﻮب ﺷــﺪهاﻧــﺪ و‬
‫ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻋﺪل ﮐﻞ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ زﯾﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ دورﻧﻤﺎﺋﯽ از ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺧﻮاھــﺪ آﻣــﺪ و ﺧــﺪا آن را وﻋــﺪه داده‬
‫اﺳﺖ و ﺧﺪا ﺑﻪ وﻋﺪهاش وﻓﺎ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ ...‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ ﺣﺎﮐﯽ از اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﻘﺮار ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬در ﭘﯽ آن ﺷﻮرش و آن ﻣﺠﺎزات‪ ،‬ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﯽﭘﺎﺳــﺦ ﻧﮕــﺬارد‪ ،‬ﺑــﻪ روش ﺧــﻮد ﮐــﺎر‬
‫ﮐﺮد‪ ...‬روﺷﯽ ﺧﺪاﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺳﻮای آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﺷﺎھﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬از دوازده ﻗﺒﯿﻠﮥ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ‪ 12‬ﻋﺼﺎ ﺑﮕﯿﺮ و ھــﺮ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﻧــﺎم ﺷــﺨﺺ ﻣــﻮرد ﻧﻈــﺮ ﺧــﻮد و ﻗﺒﯿﻠــﻪاش را‬
‫روی ﻋﺼﺎﯾﺶ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ و ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﻋﺼﺎی ھﺎرون در ﺧﯿﻤﮥ اﺟﺘﻤﺎع ﺑﮕﺬارﯾﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه روز ﺑﻌــﺪ ﺑﯿــﺎ و ﻣﺸــﺎھﺪه ﮐــﻦ ھــﺮ ﻋﺼــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ‬
‫ﺷﮑﻮﻓﻪ داد ﺻﺎﺣﺐ آن ﻋﺼﺎ ﮐﺴﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ اﺳــﺖ ﺑــﺮای رھﺒــﺮی ﻗــﻮم‪ ،‬ﺗــﺎ ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ دﯾﮕــﺮ ﺑــﺮ ﺗــﻮ ﺷــﮑﺎﯾﺘﯽ‬
‫ﻧﯿﺎورﻧﺪ‪ «.‬ﻓﺮدای آن روز ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﮥ اﺟﺘﻤﺎع رﻓﺖ و ﻋﺼﺎھﺎ را ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﻤﻮد و ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﻤﻮد ﮐــﻪ ﻋﺼــﺎی ھــﺎرون ﺷــﮑﻮﻓﻪ‬
‫زده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ھﺎرون ﺑﻪ ﮐﮫﺎﻧﺖ ﯾﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻗﻮم ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ ﺗﺎ ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﻗﻮم را رھﺒﺮی ﮐﻨﻨــﺪ‪ .‬و اﯾــﻦ ﯾــﮏ‬
‫اﻧﺘﺨﺎب اﻧﺘﺼﺎﺑﯽ از ﻧﺎﺣﯿﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﮑﯿﺪه ﻋﺪاﻟﺖ و اﻧﺼﺎف اﺳﺖ و او ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠــﻖ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﻪ روشھــﺎی ﺧــﻮد‬
‫ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﺮ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﺳــﻠﻄﻨﺖ ﻧﻤــﯽﮐﻨــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﻏﯿﺮﻣﺴــﺘﻘﯿﻢ ﺑــﻪ ﻣــﺎ ﻓﺮﻣــﺎن داده اﺳــﺖ ﻣﻄﯿــﻊ‬
‫ﺣﺎﮐﻤﺎن زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﺎر ﺟﮫﺎن ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺎﮐﻤﺎن زﻣﯿﻨﯽ ﺟﺒﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﭼــﻮن ﺑــﻪ‬
‫ارادۀ ﺧﺪا ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬اطﺎﻋﺖ از آﻧﺎن وظﯿﻔﮥ ھﺮ ﺷﮫﺮوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ اطﺎﻋﺖ دارای ﻣﺮز و ﺣﺪودی اﺳــﺖ‪ ،‬ﭼــﻮن اﮔــﺮ‬
‫ﻗﻮاﻧﯿﻦ و ﺧﻮاﺳﺘﻪھﺎی آﻧﺎن ﺑﺮﺿﺪ ارادۀ ﺧﺪا و ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اطﺎﻋﺖ از آﻧﮫﺎ واﺟﺐ ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﻣﺜﻼ ً اﮔﺮ ﺣــﺎﮐﻤﯽ‪،‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎھﯽ‪ ،‬ﻣﻠﺘﺶ را ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﺪھﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ اطﺎﻋﺖ از او واﺟﺐ ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘــﻮاﻧﯿﻢ ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﺑﻘﺒــﻮﻻﻧﯿﻢ‪ ،‬ﮐــﻪ در‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﺒﺎراﻧﯽ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﺪا در ﮐﺎر ﺑﻮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﻗﻮﻣﯽ را ﻣﺘﻨﺒﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬و اﯾﻦ ﻣﻮردی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻈﯿــﺮش در ﮐﺘــﺎب‬
‫ﻣﻘﺪس ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺮاوان اﺳﺖ و ﺣﺘّﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻗﻮاﻣﯽ ﮐﺎﻓﺮ را ﺑﺮﻋﻠﯿﻪ ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ آﻧــﺎن را ﻧــﺎﺑﻮد‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و اﯾﻦ ھﻢ از زﻣﺮه آن اﺣﮑﺎﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺤﻀﺮ ﺧﺪا ﺻﺎدر ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﺎ را در آن ﺣﻖ ﭼﻮن و ﭼﺮاﺋﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺴﯿﺎری وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ ﺣﺎﮐﻤﺎن زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ارادۀ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮدآﮔــﺎه از ﺧــﻮد ﻣــﯽﭘﺮﺳــﻨﺪ آﯾــﺎ ﻧــﺮون‪ ،‬ﭼﻨﮕﯿــﺰ‪،‬‬
‫آﺗﯿﻼ‪ ،‬ھﯿﺘﻠﺮ و‪ ...‬و‪ ...‬ﻋﺎﻣﻼن و ﮐﺎرﮔﺰاران ﺧﺪا ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ؟ آﯾﺎ وﻗﺘﯽ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﺧﺪا ﮐﺎﻓﺮان را ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ‬
‫ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﯽاﻧﮕﯿﺰد ﺗﺎ ﻗﻮم او را ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ اﺳﺎرت ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺮای ﺳﺆال ﺧﻮد ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﯾﻢ؟ اﻧــﺪﮐﯽ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸــﯿﺪ!‬
‫ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮان اﻣﺮوز را ﺑﻪ دﯾﺮوز رﺑﻂ داد و ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻗﻮم ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﯾﮏ ﮐﺎھﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم ھﺎرون و ﭘﺴﺮاﻧﺶ از ﺧﺎﻧــﺪان ﻻوی ﺑــﺮای اﻧﺠــﺎم اﻣــﻮر‬
‫دﯾﻨﯽ و ﯾﮏ رھﺒﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم اﻣﻮر اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‪ ،‬ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮔﺮدﯾﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗــﻮم را ﻗـﺪﻏﻦ ﮐــﺮد ﮐــﻪ ھــﯿﭻ ﮐــﺲ ﺟــﺰ ﺑــﺎ‬
‫ﺣﻀﻮر ﮐﺎھﻦ ﺑﻪ وﺳﺎﯾﻞ داﺧﻞ ﺧﯿﻤﻪ و ﻣﺬﺑﺢ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﭼﻮن در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻــﻮرت ھــﻼک ﺧﻮاھــﺪ ﺷــﺪ و ھــﺮ ﮐــﺲ ھــﺮ ﮐــﺎری‬
‫دارد و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﯿﺎورد‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و ھﺪﯾﻪ ﺧــﻮد را ﺑــﻪ ﮐــﺎھﻦ ﺑﺪھــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﺮای او ﺑــﻪ ﺣﻀــﻮر‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮕﺬراﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﮫﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﮔﺮ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ اﯾﻦ ﺳﻨﺖ را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕــﺮ ﺑــﺎر در ﻣﻌــﺮض ﻏﻀــﺐ او ﻗــﺮار ﻧﺨﻮاھﻨـﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎ در ﺷﺮﯾﻌﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﺷﺎھﺪ دو ﻣﻘﺎم ﻣﺬھﺒﯽ ارﺟﻤﻨﺪ ھﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﻣﻘﺎم ﻧﺒـﻮّت و دﯾﮕــﺮی ﻣﻘــﺎم‬
‫ﮐﮫﺎﻧﺖ‪...‬‬
‫ﻧﺒﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ واﺳﻄﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن ﺑﻮد و اﻟﮫﺎﻣﺎت ﺧﺪا را ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﻧﺴﺎن اﻋﻼم ﻣﯽﻧﻤــﻮد اﻣــﺎ ﮐــﺎھﻦ واﺳــﻄﮥ‬
‫ﺑﯿﻦ ﻣﺮدم و ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﻮاﺳﺘﻪھﺎی ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﯽداﺷﺖ و ﺑﺮای آﻧﮫﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا وﺳﺎطﺖ و ﮐﻔﺎره ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ و ﻧﻈﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎ ﻣﺜﻠﺜﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ رأس آن ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬و دو رأس دﯾﮕﺮش ﻧﺒــﯽ و ﮐــﺎھﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺼﻮر ھﺮ ﺷﻮرﺷﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ھﻤﯿﺸــﻪ ﺑــﯿﻦ ﺧــﺪا و اﻧﺴــﺎن ﺗﻮﺳــﻂ اﻧﺒﯿــﺎ و ﺑــﯿﻦ اﻧﺴــﺎن و ﺧــﺪا ﺗﻮﺳــﻂ‬
‫ﮐﺎھﻨﺎن ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻪھﺎی ﭘﺎدﺷﺎه از ﻗﻮم ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺗﻮﺳﻂ اﻧﺒﯿﺎ اﻋﻼم و درﺧﻮاﺳﺖھﺎی ﻗﻮم از ﭘﺎدﺷــﺎه ﻣﺴــﺘﻘﯿﻤﺎً‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﮐﺎھﻦ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه اﻋﻼم ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫اﯾﻦ ﻣﺜﻠﺚ ﺑﺎ اﯾﻦ رأس ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ آن ﭼﻪ ﻣﻮردی را در ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﯾﮏ راﺑﻄﮥ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ و ھﻤﺎھﻨــﮓ؟ ﺳﯿﺴــﺘﻤﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺪا در راس آن ﻗﺮار دارد و ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﯽای ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﺼﻮب ﻧﻤﻮده و ﮔﻔﺘﮥ او‪ ،‬ﮔﻔﺘﮥ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎھﻨﯽ ﮐــﻪ ﺧــﻮد ﺧــﺪا‬
‫ﻣﻨﺼﻮب ﻧﻤﻮده اﺳﺖ ﺗﺎ درﺧﻮاﺳﺖ ﻗﻮم را ﺑﻪ اطﻼع او ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ...‬ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا اﯾﻨﺴﺖ‪ :‬ﻧﻈﺎرت ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﺪا ﺑﺮ‬
‫ﻗﻮﻣﺶ ﺑﺎ دو ﺑﺎزوی ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﺒﯽ و ﮐﺎھﻦ‪.‬‬
‫وﻟﯽ آﯾﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ؟ دﯾﮕﺮ ﻋﺼﯿﺎﻧﯽ و ﺷﻮرﺷﯽ در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﭘﺪﯾﺪ ﻧﯿﺎﻣﺪ؟ ﺿﺎﻣﻦ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ‪ ،‬ﻣــﺮدم ﺑﻮدﻧــﺪ‪.‬‬
‫ﺿﺎﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدم ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﻧﺒﯽ‪ ،‬و ﮐﺎھﻦ ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و آﻧﮫﺎ را ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻗﻮم ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘــﯽ ﻗــﻮم رھﺒــﺮی ﻣﻮﺳــﯽ و ﮐﮫﺎﻧــﺖ ھــﺎرون را زﯾــﺮ ﺳــﺆال ﺑﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻧﺸــﺎن دادﻧــﺪ ﮐــﻪ آﻧﮫــﺎ را ﺑــﺎور ﻧﺪارﻧــﺪ‪ ،‬و ﺑــﻪ رﺳــﻤﯿﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ ﻓﺮاواﻧﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎن ھﺴﺘﯿﻢ و ﻋﻘﻞ و ﺷﻌﻮر دارﯾﻢ و ﺑــﺪ و ﺧــﻮب ﺧــﻮد را ﺗﺸــﺨﯿﺺ ﻣــﯽدھــﯿﻢ و‬
‫دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اون ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻧﺪارﯾﻢ؟‬
‫اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ ﻓﺮاواﻧﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺼﺐ اﻧﺒﯿﺎء را زﯾﺮ ﺳﺆال ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ از ﮐﺠﺎ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدۀ ﺧﺪا ھﺴﺘﯽ؟‬
‫اﯾﻦ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽھﺎ‪ ،‬اﯾﻦ اﻧﮑﺎرھﺎ‪ ،‬اﻏﺘﺸﺎشآﻓﺮﯾﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻈــﻢ ﺟﮫــﺎن را ﻣﺨﺘــﻞ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑــﻪ ﻣﻮﺟــﺐ اﺧــﺘﻼل ﻧﻈــﻢ در‬
‫اردوی ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾــﺰان! ﻋﯿﺴــﯽ ﭘﺎدﺷــﺎه اﺳــﺖ‪ ،‬ھﺮﭼﻨــﺪ ھﻨــﻮز ﭘﺎدﺷــﺎھﯽ او را ﻧﺪﯾــﺪهاﯾــﻢ‪ ،‬وﻟــﯽ وﻋــﺪۀ ﺧــﺪا اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ او روزی ﺑــﺮ زﻣــﯿﻦ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺒﯽ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬او ارادۀ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣﺎ اﻋﻼم ﻣﯽدارد‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺎھﻦ ﻣﺎ اﺳﺖ و ﮐﻔﺎرۀ ﮔﻨﺎھﺎن ﺑﺸﺮﯾﺖ را ﺑﺎ ارزﺷﻤﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدش ﺑــﺮ ﺻــﻠﯿﺐ ﭘﺮداﺧــﺖ‪ ،‬و ﺷــﺮط‬
‫ﺑﺮﺧﻮرداری از آن ﻣﻠﮑﻮت ﻣﻮﻋﻮد و آن ﮐﺸﻮر آﺳﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭘﺬﯾﺮش اﯾﻦ ﻣﮫﻢ اﺳــﺖ‪ ...‬ﯾﻌﻨــﯽ اﯾﻤــﺎن ﺑــﻪ ﭘﺎدﺷــﺎھﯽ‪ ،‬ﻧﺒـﻮّت و ﮐﮫﺎﻧــﺖ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ‪.‬‬
 ‫‪35‬‬
‫ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎن در ﮐﻮﭼﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ آﻧﮫﺎ را از ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐــﻪ در آن اﺳــﯿﺮ و ﺑــﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬از ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺼــﺮ ﺑــﺎ آﯾــﺎت و‬
‫ﻣﻌﺠﺰات ﻋﺠﯿﺐ ﺑﯿﺮون آورد ﺗﺎ آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ وﻋﺪه داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺎن ﺧﻮاھﺪ داد‪ ،‬ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫در طﻮل اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﺎھﺪ اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻞ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﺪا و ﻋﻮاﻗﺐ آن ﺑﻮدهاﯾﻢ؟‬
‫در ھﻤﺎن روزھﺎی اوﻟﯿﻪ ﮐﻮچ‪ ،‬ﻗﻮم ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎن ﻧﺪارﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺎش در ﻣﺼﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧــﺪﯾﻢ‪ ،‬ﭼــﻮن در آﻧﺠــﺎ ﻏــﺬا ﺑــﻪ‬
‫اﻧﺪازۀ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋﺪه داد ﮐﻪ »ﺑﺮای اﯾﺸﺎن ﻧﺎن از آﺳﻤﺎن ﺑﺎراﻧﻢ« و ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ‪ ،‬وﻋﺪۀ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺖ‪،‬‬
‫ﻣﺎدهای ﻗﺎرچ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮاﺳﺮ دﺷﺖ را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس آن را » ّﻣﻦ« ﻧﺎﻣﯿﺪه اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ ھﺮ روز از اﯾﻦ ﻧﺎن ﺑﺨﻮرﯾﺪ و ﭼﯿــﺰی ﺑــﺮای ﻓــﺮدا ذﺧﯿــﺮه ﻧﮑﻨﯿــﺪ‪ ...‬از اول ھﻔﺘــﻪ ﺗــﺎ ﺷــﺶ روز و روز ﺷﺸــﻢ دو ﺑﺮاﺑــﺮ‬
‫ﺳﮫﻤﯿﻪ روزاﻧﻪ ﺑﺮدارﯾﺪ ﭼﻮن روز ھﻔﺘﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ ...‬ھﺮﮔﺎه ﮐﺴﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮدارد‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﮐــﻪ‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮدا ﻣﺘﻌﻔﻦ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﺪا‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻞ زد‪:‬‬
‫‪ :‬ﻧﺎن ﮐﻪ ﯾﮏ روزره ﺑﯿﺎت ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ طﻤﻊ ﮐﺎری ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺮض ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﺪھﯿﻢ و ﺑﻪ ﻧــﺎن روزاﻧــﻪﻣــﺎن ﻗــﺎﻧﻊ‬
‫ﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻻ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﺎً ﭼﻮن ﻓﺮدا ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرھﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﺮﺳﯿﻢ‪ ،‬ﺳﮫﻢ دو روزﻣﺎن را ﺑﺮ ﻣﯽدارﯾﻢ‪...‬‬
‫و ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪھﺎ‪ ...‬ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳــﮫﻢ ﻣﻘــﺮر روزاﻧــﻪ‪ ،‬ﺳــﮫﻢ ﻓــﺮدا را ھــﻢ ﭼﯿﺪﻧــﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﻓــﺮدا ﺑــﻪ ﮐﺎرھــﺎی دﯾﮕﺮﺷــﺎن‬
‫ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻧﯿّﺖ ﺑﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ...‬و ﻗﺼﺪ ﺗﻤﺮدی در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻗﺼﺪ آزﻣﻮدن ﺧﺪا را ھﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ ﻓﮑــﺮ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‬
‫ﺧﺪا اﯾﻦ اﺻﻄﻼح را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ آﻧﺎن آن اﻧﺪازه از » ّﻣﻦ« ذﺧﯿﺮه ﻧﮑﻨﻨﺪ ﮐــﻪ ﺑﻌــﺪاً ﻓﺎﺳــﺪ ﺷــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ ﯾــﮏ روزش را ﺗﻮﺟــﻪ‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬و ذﺧﯿﺮه اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺮای روز ﺑﻌﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻓﺮدای آن روز آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮداﺷــﺘﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ ﮔﻨﺪﯾــﺪه و ﮐﭙــﮏ زده ﺑــﻮد و‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮردن ﻧﺒﻮد‪...‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﮔﻮﺷﻪای از اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻞ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ...‬ﺑﺎز ھﻢ ﺷﺎھﺪ ﺻﺤﻨﻪھﺎی دﯾﮕﺮی ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑــﻪ‬
‫ﺟﺎی ﺧﺪا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد‪ ...‬ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ!‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در اوﻟﯿﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﮔﻔﺖ ﻣﻦ »ﯾﮫﻮّه« ﺧﺪای واﺣﺪ ﺣﻘﯿﻘﯽ ھﺴﺘﻢ»ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﺮاﺷــﯿﺪه و ھــﯿﭻ ﺗﻤﺜــﺎﻟﯽ از آﻧﭽــﻪ‬
‫ﺑﺎﻻ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و از آﻧﭽﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ در زﻣﯿﻦ اﺳﺖ و از آﻧﭽﻪ در آب زﯾﺮزﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﺴﺎز‪ «.‬اﻣﺎ اﻧﺴﺎن اﺑﺘﮑــﺎر ﻋﻤــﻞ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺮج داد و ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺧﻮد ﻧﻤﺎدی ﻣﺠﺴﻢ ﺑﺮای ﺧﺪا ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪای ﺧﻮد آن را ﻋﺒﺎدت ﮐﻨــﺪ‪ ،‬و ﻧﺘﯿﺠــﻪاش اﯾــﻦ ﺑــﻮد‬
‫ﮐﻪ ﺳﻪ ھﺰار ﻧﻔﺮ ﺑﻪ دم ﺷﻤﺸﯿﺮ ھﻼک ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﻮم ﻓﺮﻣﻮد ﺟﺰ ﺑﺎ آﺗﺸﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎ آﺗﺸﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺬﺑﺢ را ﻣﺸــﺘﻌﻞ ﻧﮑﻨﯿــﺪ‪ .‬وﻟــﯽ اﻧﺴــﺎن اﺑﺘﮑــﺎر ﻋﻤــﻞ ﺑــﻪ‬
‫ﺧﺮج داد و ﺑﺎ آﺗﺸﯽ ﻏﯿﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺬﺑﺢ را ﻣﺸﺘﻌﻞ ﮐﺮد و ﻧﺘﯿﺠــﻪاش اﯾــﻦ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻــﻠﻪ آن آﺗــﺶ او را‬
‫ﺑﻠﻌﯿﺪ‪ ،‬ھﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺘﺶ ﺧﯿﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﻻوﯾﺎن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ و وﺳﺎﯾﻞ آن را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﻧﺴﺎن اﺑﺘﮑــﺎر ﻋﻤــﻞ ﻧﺸــﺎن داد‪ ،‬و‬
‫از ﺗﺮس اﯾﻨﮑــﻪ ﺻــﻨﺪوق ﻋﮫــﺪ در ﺣــﯿﻦ ﺣﻤــﻞ ﺷــﺪن ﺑــﺮ ﮔــﺎری در اﺛــﺮ ﻧــﺎھﻤﻮاریھــﺎی راه واژﮔــﻮن ﻧﺸــﻮد‪ ،‬آن را ﻧﮕــﻪ داﺷــﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﯿّﺘﺶ ﺧﯿﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺧﺮج داد و ﺑﺮای ﺑﻪ ﺟﻠﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ وﻋﺪۀ ﺧﺪا‪ ،‬زﻧﯽ دﯾﮕــﺮ ﻏﯿــﺮ از ﺳــﺎرا ﮔﺮﻓــﺖ ﺗــﺎ ﻓﺮزﻧــﺪ ﻣﻮﻋــﻮد را ﺑــﺮاﯾﺶ‬
‫ﺑﯿﺎورد‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪا ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد طﯽ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ از ﭘﯿﺶ طﺮاﺣﯽ ﺷﺪه ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻮﻋﻮد را از طﺮﯾﻖ ﺳﺎرا ﺑﻪ او داد‪.‬‬
‫ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از ﮔﻨﺎھﮑﺎران ھﺮاﺳﻨﺪه از ﺗﺮس ﻣﺠﺎزات ﺧﺪا و ﺧﻮش ﺧﺪﻣﺘﯽ‪ ،‬ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺧــﺪا ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ ﻓﺮﻣــﺎن ﺣﻤﻠــﻪ داده ﺑﺎﺷــﺪ‪،‬‬
‫اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺧﺮج داده و وارد ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ھﻤﮕﯽ ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺑﺎر دوم وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﻮم از ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﺑﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ و ھــﺎرون ﻓﺮﻣــﺎن داد ﮐــﻪ ﺑﺮاﯾﺸــﺎن از‬
‫ﺻﺨﺮه آب ﺟﺎری ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﺑﺎر اول ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﺮ ﺻﺨﺮه ﺿﺮﺑﺖ زﻧﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎر دوم ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﺑــﻪ ﺻــﺨﺮه ﺑﮕﻮﯾﻨــﺪ‬
‫آب ﺟﺎری ﺳﺎزد‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻮﺳﯽ اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺧﺮج داد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺟﺎی ﮔﻔــﺘﻦ ﺑــﺎ ﻋﺼــﺎ ﺑــﻪ ﺻــﺨﺮه ﺿــﺮﺑﻪ زد‪ ،‬ﺷــﺎﯾﺪ ﻓﺮاﻣــﻮش ﮐــﺮده ﺑــﻮد‪ ،‬ﺷــﺎﯾﺪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ از ھﻤﺎن روش ﺑﺎر ﭘﯿﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﯿّﺘﺶ ﺧﯿﺮ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣــﺎ ﺧﺪاوﻧــﺪ آﻧﮫــﺎ را از ورود ﺑــﻪ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد ﻣﺤــﺮوم‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﺑﺮداﺷﺖ اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺮ ﻧﯿﺎز روزاﻧﻪ‪ ،‬ﯾﮏ آﺗﺶ ﻏﺮﯾﺐ‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﻤﺲ ﺑﯿﺠﺎ‪ ،‬ﯾﮏ ﺣﻤﻠﮥ ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ‪ ،‬ﯾــﮏ ﻏﻔﻠــﺖ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ‪ ...‬از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﺑﻪ ﺑﺎر آوردﻧﺪ‪ ...‬و ﻧﻈﺎﯾﺮ اﯾﻦ ﻣﻮارد ﻓﺮاواﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺷــﻤﺎ اﯾــﻦ ﻏﻔﻠــﺖھــﺎی ﮐﻮﭼــﮏ را ﻣــﯽﺷــﻨﻮﯾﺪ‪ ،‬و ﻣﺘﻌﺎﻗــﺐ آن ﻣﺠــﺎزاتھــﺎی وارد آﻣــﺪه را ﻣﺸــﺎھﺪه ﻣــﯽﮐﻨﯿــﺪ ﭼــﻪ ﻓﮑــﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟‬
‫‪ :‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ در آن ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻧﺒﻮدهام و ھــﺮ ﻟﺤﻈــﻪ در ﻣﻌــﺮض آﺗــﺶ ﮔــﺮﻓﺘﻦ‪ ،‬ﻧــﺎﺑﻮد ﺷــﺪن‪ ،‬ﻣﺒــﺘﻼ ﺑــﻪ وﺑــﺎ ﺷــﺪن و ھــﺰار ﺑــﻼی‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫‪ :‬ﻣﮕﺮ ﺧﺪا اﻧﺴﺎن را ﺑﺎ ارادۀ آزاد ﺧﻠﻖ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ارادۀ آزادی اﺳﺖ؟‬
‫‪ :‬وای ﮐﻪ ﺧﺪا ﭼﻘﺪر ظﺎﻟﻢ و ﺳﺘﻤﮑﺎر اﺳﺖ!؟‬
‫وﻟﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪهاﯾﺪ و ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮدهاﯾﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﺧﻄﺎھﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﻣﺤﻀﺮ ﺧــﺪ و در ﺳــﺮزﻣﯿﻦ‬
‫ﺧﺪا اﻧﺠﺎم ﻣﯽدھﯿﺪ‪ ،‬ﭼﺮا درﺟﺎ ھﻼک ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﺪ؟ آﯾﺎ ﺧﺪا ﺗﻐﯿﯿﺮ روش داده اﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﺧــﺪا ﺑــﺮ ﺑﻨــﺪﮔﺎﻧﺶ رﺣﻤــﺖ آورده اﺳــﺖ و‬
‫ﺧﻄﺎﯾﺎی اﻧﺴﺎن را ﻧﺪﯾﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮد؟‬
‫اﮔﺮ اﻣﺮوز ﭘﺎدﺷﺎھﺎن و رؤﺳﺎی ﺟﻤﮫﻮر و رھﺒﺮان اﻧﺴــﺎﻧﯽ ﺑــﺮ ﺷــﻤﺎ ﺣﮑﻮﻣــﺖ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬در آن روزﮔــﺎر ﻗــﻮم اﺳــﺮاﺋﯿﻞ رھﺒــﺮی و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﺟﺰ ﺧﻮ ِد ﺧﺪا ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻣﺮوز ﭘﺎرﻟﻤﺎنھﺎ ﺑﺮای ﮐﺸﻮر ﻗﺎﻧﻮن وﺿﻊ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬در آن روزﮔﺎر ﻣﻘﻨﻦ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد‪ ،‬ﺧﻮ ِد ﺧــﺪا ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﻗــﺎﻧﻮن ﮐــﻞ ﮐﺎﺋﻨــﺎت‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻣﺮوز ﺑﺮای ھﺮ ﺗﻤﺮد و ﺗﺨﻄﯽ از ﻗﺎﻧﻮن و ﺗﮏ روی و اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺎﺑﺠﺎ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎ ﻧﯿّﺖ ﺧﻮب‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺠﺎزاتھﺎﯾﯽ ﻣﻘــﺮر ﮐــﺮده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬در آن روزﮔﺎر ھﻢ ﺑﺮای ﭼﻨﯿﻦ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﻣﺠﺎزاتھﺎﺋﯽ ﻣﻘﺮر ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺟﺮم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﺴــﯿﺎر ﻋــﺎﻟﯽ و اﻧﺴــﺎﻧﯽ اﺳــﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ ﺧــﺪاﺋﯽ ﻧﯿﺴــﺖ‪ ،‬ﭼــﺮا؟‬
‫ﭼﻮن ﺧﺪا در ﻗﺎﻧﻮن ازﻟﯽ و اﺑﺪﯾﺶ ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎه ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﻠﻌﯿﺪه ﺷﺪن در آﺗــﺶ‪ ،‬ﺧــﻮاه دﭼــﺎر ﺷــﺪن ﺑــﻪ‬
‫وﺑﺎ‪ ...‬ﺧﻮاه ﻓﺮو رﻓﺘﻦ در زﻣﯿﻦ و زﻧﺪه ﺑﻪ ﮔﻮر ﺷﺪن‪ ...‬و ﺧﻮاه ھﺮ ﭼﮫﺮۀ دﯾﮕﺮی از ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮگ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺮد و ﺗﺨﻄﯽ از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ھﻢ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاه اﯾﻦ ﺗﻤﺮد ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺑﺰرگ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺨﻄﯽ از ﺣﺘّﯽ ﯾﮑﯽ از ﻓﺮاﻣﯿﻦ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮥ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ده ﻓﺮﻣﺎن او را ﻧﻘﺾ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻼ ً‬
‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪ ،‬دروغ ﻧﮕﻮ‪ ،‬زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﯾﮏ دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺘﻞ ﮐﺮدهاﯾﺪ‪ ...‬ﭼﻮن ﺑــﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﻦ ﯾﮏ دروغ ده ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا را ﻧﻘﺾ ﮐﺮدهاﯾﺪ‪ ...‬ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯿﺰان ﮔﻨﺎه و ﺧﻄﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن و ﻓﺮﻣــﺎن‬
‫ﺧﺪا را رد ﮐﺮدهاﯾﺪ و اطﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدهاﯾﺪ‪ ...‬ھﻤﮥ ﻣﺎ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ھﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﻨﺘﮫﯽ در اﯾﻦ روزﮔﺎر ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻓﺮﺻــﺘﯽ در اﺧﺘﯿــﺎر ﻣــﺎ‬
‫ﻧﮫﺎده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﻣﺜﻼً اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻤﯽﻣﯿﺮﯾﻢ؟ ﺧﯿﺮ! ﻣﺮگ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﻓﺮﺟﺎم ھــﺮ اﻧﺴــﺎﻧﯽ اﺳــﺖ‪ ،‬ﭼــﻮن ﻣﺠــﺎزات‬
‫ﻣﻘﺮر ﺷﺪۀ ﺧﺪا ﺑﺮای ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮﺑﻪ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻔﺮی اﺳﺖ ﺑﺮای اﻧﺴــﺎن ﺗــﺎ از ﺣﯿــﺎت ﺟــﺎوداﻧﯽ ﭘــﺲ از ﻣــﺮگ ﺑﮫــﺮهﻣﻨــﺪ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﮐﻪ از ﻣﺠﺎزات آﻧﯽ ﻣﺎ ﻋﺪول ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﺳــﺖ ﺗــﺎ از ﮐــﺎری ﮐــﻪ‬
‫ﺑﺮﺧﻼف ارادۀ او اﻧﺠﺎم ﻣﯽدھﯿﻢ اظﮫﺎر ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ و ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸﺶ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫از اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﮔﺮاﻧﺒﮫﺎ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺎلھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﺑﮫﯿﻨــﻪ را ﺑﻨﻤــﺎﺋﯿﻢ‪ .‬ﺧــﺪا اﯾــﻦ‬
‫ﻓﺮﺻﺖ را ﻧﻪ ﺗﻨﮫﺎ در اﺧﺘﯿﺎر ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن و ﻣﺎ ﺑﻠﮑﻪ در اﺧﺘﯿﺎر آﯾﻨﺪﮔﺎن ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﺑﺮای ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎنھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗــﺎ ﭘﺎﯾــﺎن اﯾــﻦ ﺟﮫــﺎن ﺑــﻪ دﻧﯿــﺎ‬
‫ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮫﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ اواﻣﺮ او را اطﺎﻋﺖ ﮐﻨﻨﺪ و طﺮح ﻋﺎﻟﯽ او را ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﻋﺎم ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ و ﺑﻪ آن اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا در ﻣﺠﺎزات ﺧﺎطﯿﺎن آن دوران ﻣﺮﺗﮑﺐ ھﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﯽاﻧﺼﺎﻓﯽ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎه ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ ،‬و ﮔﻨﺎھﮑــﺎر ھــﻼک ﻣــﯽﺷــﺪ‪ ...‬و‬
‫اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬اﻣﺮوز ھﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮت ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ اﮔﺮ ﮔﻨﺎھﮑﺎر درﺟﺎ ﻧﻤﯽﻣﯿــﺮد‪ ،‬ﻓﺮﺻــﺘﯽ ﮐــﻪ‬
‫ﺗﺎ ﻣﺮگ ﯾﺎ ﻣﺠﺎزات در اﺧﺘﯿﺎر او ﻧﮫﺎده ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای اظﮫﺎر ﭘﺸــﯿﻤﺎﻧﯽ و ﺑﺎزﮔﺸــﺖ و درﺧﻮاﺳــﺖ ﺑﺨﺸــﺶ اﺳــﺖ‪ ،‬ﻧــﻪ‬
‫ﺑﺮای ﮔﺮﯾﺰ از ﻣﺠﺎزات ﮐﻪ ھﻤﺎن ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﺑﺮﺧﻮرداری از آن دﻧﯿﺎﺋﯽ ﮐﻪ وﻋﺪهاش را ﺑﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫در روزﮔﺎری ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﺮ ﻗﻮم ﺧﻮد ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺮدم ﺑﺮای ھﺮ ﺟﺮم و ﺧﻄﺎﺋﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﺬراﻧﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻤــﺎم آن‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎی ﮔﺬراﻧﯿﺪه ﺷﺪه دورﻧﻤﺎﺋﯽ از آن ﻗﻮﭼﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑــﺮای اﺑــﺮاھﯿﻢ ﻓــﺮاھﻢ ﮐــﺮد ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﺟــﺎی ﭘﺴــﺮش اﺳــﺤﺎق در‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن اﺳﺤﺎق‪ ،‬دورﻧﻤﺎﺋﯽ از طﺮح ﺧﻮ ِد ﺧــﺪا ﺑــﺮای ﻧﺠــﺎت ﺑﺸــﺮﯾﺖ ﺑــﻮد‪ ،‬ﺑــﺮای آﺷــﺘﯽ ﺑــﺎ‬
‫ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا آﺧﺮﯾﻦ و ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ را در ﺟﺴﻢ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮ ﺻــﻠﯿﺐ‪ ،‬ﺑــﺮای ﮐﻔــﺎرۀ ﮔﻨﺎھــﺎن ﺑﺸــﺮﯾﺖ از ازل ﺗــﺎ اﺑــﺪ‪ ،‬ﮔﺬراﻧﯿــﺪ‪ ،‬و‬
‫اﯾﻨﮏ ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﻗﻮاﻣﯽ ھﻨﻮز ھﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھﺎﺋﯽ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢھﺎی ﺧﻮد ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﯿّﺖ ﺧﯿﺮ ﻣﯽﮔﺬراﻧﻨــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽھــﺎی‬
‫آﻧﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ھﺪﯾﻪ ﻗﺎﯾﻦ ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ واﻗﻊ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ھﺎﺑﯿﻞ دﯾﮕﺮی‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﻋﯿﺴــﯽ ﻣﺴــﯿﺢ ﺑــﻮد‪ ،‬ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ‬
‫ﻣﺼﻠﻮب ﺧﺪا را ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻪ او ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ و دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﺎزه ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
 ‫‪36‬‬
‫ﻗﺒﯿﻠﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎن در راه اﺳﺖ‪ .‬ﻻزﻣﮥ رﺳﯿﺪن اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑــﻪ ﮐﻨﻌــﺎن ﻋﺒــﻮر از ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎﺋﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ در ﺳــﺮ راه ﻗــﺮار‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ارادۀ ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻠﻪ وارد ﮐﻨﻌﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و اﯾﻦ ﻣﮫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑــﻪ ھــﺮ ﻧﺤــﻮی اﻧﺠــﺎم ﻣــﯽﮔﺮﻓــﺖ‪،‬‬
‫ﺧﻮاه ﺻﻠﺢآﻣﯿﺰ و ﺧﻮاه ﺑﺎ ﻗﮫﺮ و ﺟﻨــﮓ‪ .‬طﺮﯾﻘــﻪ ﺻــﻠﺢآﻣﯿــﺰ ﻋﺒــﻮر از اﯾــﻦ ﺳــﯿﺮزﻣﯿﻦھــﺎ درﺧﻮاﺳــﺖ از رؤﺳــﺎی آﻧﮫــﺎ ﺑــﺮای ﻋﺒــﻮر از‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻨﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺒﯿﻠﮥ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺿﺮری ﺑــﺮ آن اﻗـﻮام وارد ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﺑــﺪون‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ھﺰﯾﻨﻪای ﺑﺮآﻧﮫﺎ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺗﮑﺎء ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﯾﺞ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭘﻮل ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ھﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﺴــﺎرت‬
‫اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ را ﺟﺒﺮان ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺘﯽ از آن دﯾﺎر ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧــﺪ ﺗــﺎ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﺑﻌــﺪی ﭼــﻪ ﭘــﯿﺶ آﯾــﺪ‪ .‬در‬
‫ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ آن دﯾﺎر اﺟﺎزۀ ﻋﺒﻮر ﺑﻪ ﻗﺒﻠﯿﮥ اﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﻧﻤــﯽداد‪ ،‬آﻧﮕــﺎه اﯾــﻦ ﻋﺒــﻮر ﺑــﺎ ﻗﮫــﺮ و ﺟﻨــﮓ ﺻــﻮرت ﻣــﯽﮔﺮﻓــﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ و رھﺒﺮان اﯾﻦ را ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬رھﺒﺮان ﻗــﻮم‪ ،‬ﺑــﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠــﻪ ﺑــﺎ ھــﺮ ﻧــﻮع ﻣﻘــﺎوﻣﺘﯽ ﺗﺮﻓﻨــﺪھﺎی ﻻزم را ﺑــﻪ ﮐــﺎر‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺨﺴﺖ ﺗﺸــﮑﯿﻞ ارﺗﺸــﯽ ﺑــﻮد ﺷــﺎﻣﻞ ﺷﺸﺼــﺪ ھــﺰار ﻣــﺮد ﺟﻨﮕــﯽ و ﮔــﺎم دوم ﮐﺴــﺐ اطــﻼع از آن ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﭼــﻪ‬
‫ﻗﻮمھﺎﺋﯽ در آﻧﮫﺎ ﺳﺎﮐﻨﻨﺪ و ﻗﺪرت ﺟﻨﮕﯽ آﻧﮫﺎ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﮐﺴﺐ ﭼﻨﯿﻦ اطﻼﻋﺎﺗﯽ‪ ،‬ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻧﯽ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﻋﺒﻮر از آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ‪ ،‬اطﻼﻋــﺎت ﻻزم را ﺟﻤــﻊآوری ﮐﻨﻨــﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﺪ و ﻧﺤــﻮۀ ﻋﺒــﻮر از آن ﺳــﺮزﻣﯿﻦ را ﺑﻨﺎﺑﺮاطﻼﻋــﺎﺗﯽ ﮐــﻪ از آن ﺳــﺮزﻣﯿﻦ داﺷــﺘﻨﺪ‪ ،‬طﺮاﺣــﯽ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻞ از ھﺮﭼﯿﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻨﯿﻦ وﻋــﺪه داده ﺑــﻮد ﮐــﻪ ھــﯿﭻ ﭼﯿــﺰ و ھــﯿﭻ ﮐــﺲ ﻣــﺎﻧﻊ ورود آﻧﮫــﺎ ﺑــﻪ ﮐﻨﻌــﺎن ﻧﺨﻮاھــﺪ ﺷــﺪ‪،‬‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ ھﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺘﯽ ﻗﺪرت ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﺧﺮوج آﻧﮫﺎ از ﻣﺼﺮ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻣﮫﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ ارﺗــﺶ و ﭘﺎدﺷــﺎه اﯾــﻦ‬
‫ﻗﻮم ﺧﻮ ِد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻘﺼﺪ اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮد ﻧﯿﮑﻮ و وﺳﯿﻊ و از ﻧﻈﺮ آﺑﺎداﻧﯽ و ﺣﺎﺻﻞﺧﯿﺰی ﺑﻪ اﺻــﻄﻼح ﻣﻌــﺮوف‬
‫در آن ﺷﯿﺮ و ﺷﮑﺮ ﺟﺎری ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻪ در آن زﻣــﺎن ﮐﻨﻌــﺎن ﻧﺎﻣﯿــﺪه ﻣــﯽﺷــﺪ اﯾﻨــﮏ ﮐﺸــﻮر اﺳــﺮاﺋﯿﻞ و اردن را ﺗﺸــﮑﯿﻞ‬
‫ﻣﯽدھﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای دﺳﺖﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ آن ﻣﻨﻄﻘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖھﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﯾﺎ ﺑﻪ طﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢآﻣﯿﺰ و ﯾﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ‪ ،‬درھﻢ ﺷﮑﺴــﺘﻪ ﺷــﺪ وﻟــﯽ‬
‫ﻓﺘﺢ آن ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ اﻗﻮاﻣﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ در آﻧﺠــﺎ ﻣــﯽزﯾﺴــﺘﻨﺪ‪ :‬اﻗـﻮاﻣﯽ ﭼــﻮن ﮐﻨﻌﺎﻧﯿــﺎن‪ ،‬ﺣﺘﯿــﺎن‪ ،‬آﻣﻮرﯾــﺎن‪ ،‬ﻓﺮزﯾــﺎن‪،‬‬
‫ﺣﻮﯾﺎن‪ ،‬و ﯾﺒﻮﺳﯿﺎن ﮐﻪ ھﻤﮕﺎن ﮐﺎﻓﺮ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑــﯽ از اﯾــﻦ ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎ ﮐــﻪ ﻣــﯽﺑﺎﯾﺴــﺖ ﻗﺒﯿﻠــﻪ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ از آن ﻋﺒــﻮر‬
‫ﻣﯽﮐﺮد آدوم ﻧﺎم داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ از ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻗﺎدش ﭘﯿﺎﻣﯽ ﺑﺮای ﺣﮑﻤﺮان ادوم ﻓﺮﺳﺘﺎد‪:‬‬
‫»ﻣﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ و ﺑﺮادران ﺗﻮ آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽداﻧﯽ‪ ،‬ﭘﺪران ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ آﻣﺪهاﻧﺪ و ﺳﺎلھﺎی ﺳــﺎل در ﻣﺼــﺮ زﻧــﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ .‬اﻣــﺎ در‬
‫اﯾﻦ ﺳﺎلھﺎی اﺧﯿﺮ ﻣﺼﺮﯾﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺪرﻓﺘﺎری آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ھﻢ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای رھﺎﺋﯽ از ﺑﺮدﮔﯽ در ﻣﺼﺮ ﻣﺪد ﺧﻮاﺳــﺘﯿﻢ‪ .‬ﺧــﺪا‬
‫ﻧﯿﺰ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﺮد و ﻓﺮﺷﺘﻪای ﭘﯿﺶ روی ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗــﺎ ﻣــﺎ را از ﻣﺼــﺮ ﺑﯿــﺮون آورد و اﯾﻨــﮏ در ﻗــﺎدش اردو زدهاﯾــﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻤﻨﺎی ﻣﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﺟﺎزه دھﯽ از زﻣﯿﻦ ﺗﻮ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬در اﯾﻦ ﻋﺒﻮر ﺿﺮری ﺑﻪ ﻣﺰارع و ﺗﺎﮐﺴﺘﺎنھــﺎ وارد ﻧﺨــﻮاھﯿﻢ آورد و اب از‬
‫ﭼﺎهھﺎﯾﺘﺎن ﻧﺨﻮاھﯿﻢ ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺤﺮف ﻧﺨﻮاھﯿﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺷﺎھﺮاه ﺧﺎرج از ﺷﮫﺮ‪ ،‬ﻋﺒﻮر ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد‪«...‬‬
‫وﻟﯽ ﺣﮑﻤﺮان ادوم ﺑﺎ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﺮد و در ﭘﺎﺳﺦ او ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬
‫»اﮔﺮ وارد ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻦ ﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮاھﻢ ﮔﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ طﺮﯾﻖ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺠﺪداً طﯽ ﭘﯿﺎﻣﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ او ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮد‪:‬‬
‫»ﻣﺎ از راهھﺎی ﮐﻨﺎره اﺳﺘﻔﺎده ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد‪ ،‬و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﺎ و دامھﺎی ﻣﺎ از آبھﺎی ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﺗــﻮ ﺑﻨﻮﺷــﯿﻢ‪ ،‬ﺑﮫــﺎی آن را ﺧــﻮاھﯿﻢ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻗﺼﺪ ﻣﺎ ﺗﻨﮫﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ از ﺷﺎھﺮاه ﺷﻤﺎ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﯿﻢ‪«.‬‬
‫وﻟﯽ ﺣﮑﻤﺮان ادوم ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪی در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﻮﺷﺖ »اﺟﺎزه ﻋﺒﻮر ﺑﻪ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤــﯽدھــﻢ و ﺑــﺎ ﺷﻤﺸــﯿﺮ راه را ﺑﺮﺷــﻤﺎ‬
‫ﺧﻮاھﻢ ﺑﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ وﺿﻊ را ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪ از ﮔﺬر ﮐﺮدن از ادوم ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﮐﺮﺋﺪ‪.‬‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ در ﮐﺘﺎب ﺧﺮوج آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ادوم ﯾﮑﯽ از ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﺑــﯿﻦ راه ﺑــﻮده اﺳــﺖ و ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﻗﺼــﺪ ﺗﺼــﺮف آن را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﻣﻮﻋﻮد ﺧﺪا ﺧﻮد وﻋﺪه داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤــﺎم ﻣﻮاﻧــﻊ را از ﺳــﺮ راه اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑــﺮ ﺧﻮاھــﺪ‬
‫داﺷﺖ و آن ﻗﻮم ﺗﻤﺎم آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﺧﻮاھﻨﺪ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺮﯾﺎن ادوم و ﻣﮑﺎﺗﺒﺎت اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻮﺳﯽ و ﺣﮑﻤــﺮان ادوم‪ ،‬روح ﻣﺴــﺎﻟﻤﺖآﻣﯿــﺰ ﻣﻮﺳــﯽ را ﻧﺸــﺎن ﻣــﯽدھــﺪ ﮐــﻪ ﭼﮕﻮﻧــﻪ‬
‫ھﻤﯿﺸﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ارادۀ ﺧﺪا واﮔﺬار ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋــﺪۀ ﮔﺬﺷــﺘﻦ از ادوم و ﺳــﺎﯾﺮ ﺷــﮫﺮھﺎی ﺑــﯿﻦ راه را‬
‫ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داده ﺑﻮد‪ ،‬او ﺑﻼدرﻧﮓ ﺑﺎ اﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺼﺮت ﺧﺪا داﺷﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺼﺮف آن ﺷﮫﺮھﺎ را ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬وﻟــﯽ ﭼــﻮن ﺧــﺪا‬
‫در اﯾﻦ ﻣﻮرد رھﻨﻤﻮدی ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ارﺗﺶ ﻣﻨﻈﻢ و ﺗﺠﮫﯿﺰاﺗﺶ از ھﺮﮔﻮﻧﻪ درﮔﯿﺮی و ﺟﻨﮓ ﭘﺮھﯿــﺰ ﮐــﺮد و راهھــﺎی دورﺗــﺮی‬
‫ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭘﺲ از ﮐﻮچ ﮐﺮدن از ﻗﺎدش ﺑﻪ ﮐﻮه ھــﻮر رﺳــﯿﺪﻧﺪ و ھــﺎرون ﺑــﺮادر ﻣﻮﺳــﯽ در آن ﻣﮑــﺎن ﺑــﻪ دﯾــﺎر ﺑــﺎﻗﯽ ﺷــﻨﺎﻓﺖ و‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﯾﻞ ﺑﻪ دﯾﺪار ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺸﺪ‪ ،‬و ﭘﺴﺮش اﻟﻌﺎزار ﺑــﻪ ﺟــﺎی او ﻣﻨﺼــﺐ ﮐﮫﺎﻧــﺖ ﯾﺎﻓــﺖ و ﺑــﻪ‬
‫ﻟﺒﺎس ﮐﮫﺎﻧﺖ ﻣﻠﺒﺲ ﮔﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﺑﯿﻦ راه ﻋﺮاد ﻧﺎم داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑــﺪون ﻋﺒـﻮر از آن ﺷــﮫﺮ و درﮔﯿــﺮی ﺑــﺎ اھــﺎﻟﯽ از‬
‫ﮐﻨﺎر آن ﺷﮫﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪ را ﻋﺒﻮر دھﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ ﻋﺮاد ﺑﺮ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺷﺒﯿﺨﻮن زد و ﺗﻌﺪادی از اﻓﺮاد ﻗﺒﯿﻠﻪ را ﺑﻪ اﺳــﺎرت‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻗﺒﯿﻠﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ از اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺸﻤﻨﺎک ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻋﺮاد و ﺗﺴﺨﯿﺮ آﻧﺠــﺎ و ﻧﺠــﺎت اﺳــﺮا ﮔﺮﻓﺘــﻪ و‬
‫ﺑﺎ ﺧﺪای ﺧﻮد ﻋﮫﺪ ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ در اﯾﻦ ﺟﻨﮓ آﻧﮫﺎ را ﭘﯿﺮوز ﮔﺮداﻧﺪ ﻣﻨﺒﻌﺪ روﺷﯽ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖآﻣﯿﺰ ﭘﯿﺶ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ھــﺮ ﺟــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻊ ورود آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺷﻮد ﺑﺎ ﻗﮫﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮده و آﻧﺠﺎ را وادار ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ وارد ﺟﻨــﮓ ﺑــﺎ ﻋــﺮاد ﺷــﺪﻧﺪ و آن دﯾــﺎر را ﺗﺴــﺨﯿﺮ و اھــﺎﻟﯽ را از دم ﺑــﻪ ﻗﺘــﻞ رﺳــﺎﻧﯿﺪﻧﺪ و اﺳــﺮا را آزاد ﮐﺮدﻧــﺪ‪ .‬ﻗــﻮم‬
‫اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻻزم ﺑﻮد ﮐﻪ ادوم را دور ﺑﺰﻧﻨﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ادوم ﺑﻪ ﺗﺴﺨﯿﺮ آﻧــﺎن در آﯾــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ‬
‫ﻗﻮم ﮐﻪ از دوری راه ﺧﺴﺘﻪ و درﻣﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و طﻌﻢ ﭘﯿﺮوزی ﺑﺮ ﻋﺮاد زﯾﺮ زﺑﺎﻧﺸﺎن ﺑــﻮد‪ ،‬ﺑــﺎ اﯾــﻦ ﺗﺼــﻮر ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ ادوم را‬
‫ھﻢ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد و راه ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﻮاﺟﮫﻪ ﺑﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑــﺮ دورزدن ادوم‪ ،‬داد و ﻓﺮﯾــﺎد و ﺻــﺪای‬
‫اﻋﺘﺮاﺿﺸﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺟﻨﺎب ﻣﻮﺳﯽ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎری اﺳﺖ؟ ﭼﺮا راه ﻣﺎ را اﯾــﻦ ھﻤــﻪ دور ﻣــﯽﮐﻨــﯽ‪ ...‬ﺑﮕــﺬار ﺑــﻪ ادوم ﺣﻤﻠــﻪ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ و آﻧﺠﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﯿﻢ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻄﻤﺎﺋﻨﺎً ﻣﺎ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﮓ ﻋﺮاد ﭘﯿﺮوز ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻮﺳــﯽ ﭼﯿﺰھــﺎﺋﯽ ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ‬
‫آﻧﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ھﻤﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﻌﺘﺮﺿﺎن ﻣﯽﺷﺪ و اﯾــﻦ ﺗﻨﺒﯿــﻪ ﻧــﻪ‬
‫از ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺳﻮی ﺧﺪا ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﺮای ﻓﺮو ﻧﺸﺎﻧﯿﺪن اﯾﻦ ﺻﺪاھﺎی اﻋﺘﺮاضآﻣﯿﺰ ﻣﺎرھﺎی زھﺮآﮔﯿﻨـﯽ در ﺑــﯿﻦ ﻗــﻮم ﻓﺮﺳــﺘﺎد ﮐــﻪ ﮔــﺮوه زﯾــﺎدی از ﻗــﻮم را ھــﻼک‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ از ﮔﺰش ﻣﺎرھﺎ در آﻣﺎن ﻣﺎﻧــﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬طﺒــﻖ ﻣﻌﻤــﻮل ﺳــﻨﻮاﺗﯽ ﮐــﻪ ﺑﻌــﺪ از ھــﺮ ﻣﺠــﺎزاﺗﯽ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻣــﯽﻓﺮﺳــﺘﺎد‬
‫ھﻨﺮاﺳﺎن ﺷﺪه و ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ آﻣﺪه و ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺑــﺮای ﻗــﻮم وﺳــﺎطﺖ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا از ﻣﺠــﺎزات آﻧــﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬و ﻣﻮﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﺜﻞ ھﻤﯿﺸﻪ وﺳﺎطﺖ ﮐﺮد و ﺧﺪا دﻋــﺎی او را ﻣﺴــﺘﺠﺎب ﮐــﺮد و ﺑــﻪ او ﮔﻔــﺖ ﻣــﺎری از ﺟــﻨﺲ‬
‫ﺑﺮﻧﺞ ﺑﺴﺎزد و آن را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﯿﺰه ﻗﺮار ﺑﺪه ﺗﺎ ھﺮ ﻣﺎر ﮔﺰﻧﺪهای آن را ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯿﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎﮐﻨﻮن و ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺎھﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﻮرد از اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎ ﺑﻮدهاﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻮردی از آن را در ﺳﻔﺮ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﺎد دارﯾﺪ؟‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺪا اراده ﻧﻤﻮد آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻠﻮۀ ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﻧﺸﺎن دھﺪ و او را وادار ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ...‬ﺑــﻪ ﻗــﻮم اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﮔﻔــﺖ‬
‫ھﺮ ﮐﺪام ﺑﺮهای را ﮐﺸﺘﻪ و ﺧﻮﻧﺶ را ﺑﺮ ﺳﺮدر ﺧﺎﻧﻪھﺎﯾﺸﺎن ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎن ھﺮ ﺧﺎﻧﻪای ﮐــﻪ ﺑــﺮ درش ﺧــﻮن ﭘﺎﺷــﯿﺪه‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫و اﯾﻨﮏ ﺧﺪا دﺳﺘﻮر ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺎر ﺑﺮﻧﺠﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽدھﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ھﺮ ﻣﺎر ﮔﺰﻧﺪهای ﺑﺪان ﻧﻈﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ھﻼک ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺎﻟﮏ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن و ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﻢ ﮐــﻪ ﺟــﺎن و ﻣــﺎل ﻣــﺎ در اﺧﺘﯿــﺎر اوﺳــﺖ‪ ،‬او ھﺮﮔــﺎه اراده ﮐﻨــﺪ‪،‬‬
‫اﻋﻤﺎل ﻗﺪرت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و ھﺮﮔﺎه اراده ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻋﻤﺎل رﺣﻤﺖ‪.‬‬
‫در واﻗﻌﻪ ﻣﺼﺮ‪ ،‬ﺧﺪا اﻋﻤﺎل ﻗﺪرت ﻧﻤﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﺎد ﺗﮑﺒﺮ و ﻏﺮور و ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﮐﺎﻓﺮان اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻔﮫﻤﺎﻧﺪ ﺧﺪا ﮐﯿﺴــﺖ و او‬
‫ﮐﯿﺴﺖ‪ .‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻋﻮن دﯾﺮ ﻓﮫﻤﯿﺪ‪ ،‬دﯾﺮﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪ و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪن او ﺑﻪ ﺑﮫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮاﻧﯽ ﺑﺮای ﻗﻮﻣﺶ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺼﺮ دﻧﯿﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ھﺮﭼﻨﺪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ در آن اﺳــﯿﺮ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ دل ﺑــﺪان ﺳــﭙﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬و ھﺮﭼﻨــﺪ ﮐــﻪ در ﮐــﻮران رﻧــﺞھــﺎ‬
‫ﻓﺮﯾﺎدﺷﺎن از ﺑﯽﻋﺪاﻟﺘﯽھﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در ﮐﻮران ﺗﺠﺮﺑﻪھﺎ دل ﺑﻪ رؤﯾﺎی ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه ﻣﺼﺮ ﺧﻮش ﮐﺮدﻧﺪ و آرزوی ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑــﻪ‬
‫آﻧﺠﺎ را ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و دﯾﺪﯾﻢ ﭼﻨﺪﯾﻦ و ﭼﻨﺪ ﺑــﺎر ﺧــﺪا‪ ،‬در ﻣﯿــﺎن ﻗــﻮﻣﺶ اﻋﻤــﺎل ﻗــﺪرت ﻧﻤــﻮد و ﭼــﻮن ﺗﻮﺑــﻪ ﻧﻤﻮدﻧــﺪ‪ ،‬اظﮫــﺎر ﭘﺸــﯿﻤﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬و از او‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﺣﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد‪...‬‬
‫ﻣﺎر ﺑﺮﻧﺠﯿﻦ ﻣﻮﺳــﯽ‪ ،‬ھﻤــﺎن رﻧــﮓ ﺳــﺮﺧﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺻــﺒﺤﮕﺎه آن روز ﺷــﻮم ﺑﺮدرﮔــﺎه ﺧﺎﻧــﻪ اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﭘﺎﺷــﯿﺪه ﺷــﺪه ﺑــﻮد و‬
‫ﻧﺨﺴﺖزادﮔﺎﻧﺶ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﺻﻠﯿﺐ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮥ ھﻤﺎن ﻣﺎر ﺑﺮﻧﺠﯿﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ھﺮ ﮔﺰﯾﺪه ﺷﺪهای ﺗﻮﺳﻂ ﮔﻨــﺎه‪ ،‬در ﺣــﺎل ﺟــﺎن دادن ﺑــﺪان‬
‫ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﺻﻠﯿﺐ ﻋﯿﺴﯽ‪ ،‬ھﻤﺎن ﺧﻮن اﺳﺖ و ھﻤﺎن ﻣﺎر ﺑﺮﻧﺠﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻤﺎد ﺧﺪا ﺑﺮای رﺳﺘﮕﺎری ﺑﺸﺮﯾﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮه ﺑﯽﻋﯿﺐ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ‪...‬‬
‫او آﺧﺮﯾﻦ راه ﭼﺎره اﺳﺖ‪ ،‬ای ﻣﺎرﮔﺰﯾﺪﮔﺎن و ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻣﺎ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻧﯿﺰ ﻣﺎرﮔﺰﯾﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑــﺎ اﯾﻤــﺎن ﺑــﻪ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ اﻋﻈــﻢ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ روی ﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬اﯾﻨﮏ از ھﻼﮐﺖ روﺣﺎﻧﯽ ﺟﺎن ﺑﻪ در ﺑﺮدهاﯾﻢ‪.‬‬
 ‫‪37‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻗﺪم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﻘﺼﺪی ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﺸﺎن درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺳﺮزﻣﯿﻦھــﺎﺋﯽ را ﮐــﻪ‬
‫ﻗﺮار ﺑﻮد وارد آﻧﺠﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺎه ﺻﻠﺢآﻣﯿﺰ و ﮔﺎه ﺑﺎ ﻗﮫﺮ و ﻏﻠﺒﻪ‪ .‬ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﻣﻮرﯾﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ادوم ﺑــﻪ درﺧﻮاﺳــﺖ‬
‫ﻣﺴﺎﻟﻤﺖآﻣﯿﺰ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻋﺒﻮر ﻗﻮم ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ داده و ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮآﻣﺪه و ﻣﻐﻠﻮب ﺷــﺪﻧﺪ و ﺑــﻪ اﺳــﯿﺮی‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ زﻣﯿﻦھﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ درآﻣﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎﺷﺎن را ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﺧﺪاوﻧﺪ ھﺪاﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮد و اﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﻧﺼﺮت ﻣــﯽداد و در طــﯽ طﺮﯾــﻖ ھﺮﮔــﺎه ﺷــﮑﻮه و ﻋﻈﻤــﺖ‬
‫ﻗﻮﻣﯽ ﭼﺸﻢ ﻣﻮﺳﯽ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﺟــﺮأت ﺣﻤﻠــﻪ ﺑــﻪ آﻧﺠــﺎ را از دﺳــﺖ ﻣــﯽداد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ او ﻣــﯽﮔﻔــﺖ‪» :‬از ]آن ﭘﺎدﺷــﺎه و‬
‫ارﺗﺸﺶ[ ﻧﺘﺮس زﯾﺮا ﮐﻪ او را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮﻣﺶ و زﻣﯿﻨﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤــﻮدهام و ﺑــﻪ ﻧﺤــﻮی ﮐـﻪ ﺑــﺎ ﺳــﯿﺤﻮن ]ﭘﺎدﺷــﺎه[‬
‫اﻣﻮرﯾﺎن ﮐﻪ در ﺣﺸﺒﻮن ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮدی‪ ،‬ﺑﺎ او ﻧﯿﺰ ﻋﻤﻞ ﺧﻮاھﯽ ﻧﻤﻮد‪«.‬‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا در اﯾﻦ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖآﻣﯿﺰ از ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده اﺳﺖ؟‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ »او را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮﻣﺶ و زﻣﯿﻨﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺧﻮاھﻢ ﻧﻤﻮد«‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮﻣــﻮد »او را ﺑــﺎ ﺗﻤــﺎﻣﯽ‬
‫ﻗﻮﻣﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮدهام‪«.‬‬
‫ﺗﻘﺪﯾﺮ و ﻣﺸﯿﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐــﻪ ﭼﻨــﯿﻦ ﺷــﻮد‪ ،‬ﻓﺮھﻨــﮓ و ﮔﺮاﻣــﺮ ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬از آﯾﻨــﺪه و آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ واﻗــﻊ ﺧﻮاھــﺪ ﺷــﺪ‪ ،‬ﺳــﺨﻦ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺣﺎل ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻘﺸﻪھﺎ و طﺮحھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺗﻤﺎم زﻣﺎنھﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺧﺒﺎر ﭘﯿﺮوزیھﺎی ﭘﯽدرﭘﯽ ﮔﺮوھﯽ ﮐﻪ از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻣﻮﺟﺐ وﺣﺸﺖ اﻗﻮاﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺮﮐــﺖ‬
‫آﻧﮫﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﺗﺠﮫﯿﺰ ﻗﻮای ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺧﻮد ﻣﯽﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﮔﺎه ﺑﺎ ھﻢ اﺋﺘﻼف ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠــﻪ ﺑــﺎ اﯾــﻦ ﻗــﻮم‬
‫ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﻮآب از ﭘﯿﺸﺮوی اﺳﺮاﺋﯿﻞ وﺣﺸﺖ دﭼﺎر وﺣﺸﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪ .‬ﺑــﺎﻻق ﭘﺎدﺷــﺎه ﻣــﺪﯾﺎﻧﯽ ﻣــﻮآب ﺑــﻪ ﻓﮑــﺮ ﭼــﺎره‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬در آن زﻣﺎن ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻠﻌﺎم در ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑــﻪ ﻧــﺎم ﻓﺘــﻮر زﻧــﺪﮔﯽ ﻣــﯽﮐــﺮد ﮐــﻪ دارای ﻗــﺪرت ﺧﺎﺻــﯽ ﺑــﻮد‪ ،‬آﻧﻄــﻮر ﮐــﻪ از‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺳﺮان ﻣﻮآب و ﻣﺪﯾﺎن از ﺑﻠﻌﺎم ﺑﺮ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﻧﺸــﺎن ﻣــﯽدھــﺪ ﮐــﻪ او ﯾــﺪ طــﻮﻻﺋﯽ در ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﻧﻤــﻮدن و ﺑﺮﮐــﺖ دادن داﺷــﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬از اﯾﻦ رو ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺣﺎﮐﻤﺎن ﻣﻮآب و ﻣﺪﯾﺎن ﺑﺮای ﺣﻞ ﻣﻌﻀﻞ اﯾﻦ ﻗﻮم‪ ،‬ﺑــﻪ ﻗــﻮل آﻧــﺎن »ھﺮﭼــﻪ را ﮐــﻪ در ﺳــﺮ راه اﺳــﺖ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺎو ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ«‪ ،‬ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺑﻠﻌــﺎم ﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬ھﻤﯿﺸــﻪ در طــﻮل ﺗــﺎرﯾﺦ ﭼﻨــﯿﻦ اﻓــﺮادی ﮐــﻪ دارای ﻗــﺪرت‬
‫ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ و ﺧﻮاه ﮐﺎﻓﺮ وﺟﻮد داﺷﺘﻪاﻧﺪ و اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه ﺑﺎزار رﻣﺎﻻن و ﻓﺎﻟﮕﯿﺮان ﺑﺴﯿﺎر داغ اﺳﺖ و وﯾﺰﯾﺖھﺎی ﮐﻼن ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ و آوازۀ ﺷﮫﺮﺗﺸﺎن در ھﻤــﻪ ﺟــﺎ ﻣــﯽﭘﯿﭽــﺪ‪ .‬ﺑﻠﻌــﺎم‬
‫ﻧﯿﺰ از آﻧﮕﻮﻧﻪ اﻓﺮاد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺸﮫﻮر ﺑﻮد ھﺮ ﮐﺲ را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺎرش ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ھــﺮ ﮐــﺲ را دﻋــﺎی ﺧﯿــﺮ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺳــﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﺎﻻق ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻮآب ﻧﺰد ﺑﻠﻌﺎم رﻓﺘﻪ و دﺳﺘﻤﺰد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ او ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد داده و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺟﻨﺎب ﺑﻠﻌﺎم‪ ،‬ﮔــﺮوه ﮐﺜﯿــﺮی‬
‫از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪهاﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺎو ھــﺮ ﭼــﻪ را ﮐــﻪ در ﺳــﺮ راھﺸــﺎن اﺳــﺖ ﻣــﯽﺑﻠﻌﻨــﺪ و ﭘــﯿﺶ ﻣــﯽآﯾﻨــﺪ و ﮐﺴــﯽ ﺟﻠﻮدارﺷــﺎن‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و اﯾﻨﮏ ﭘﺲ از ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﻣﻮرﯾﺎن و ﺑﺎﺷﺎن و ﺳﺎﯾﺮ اﻗــﻮام ﺑــﯿﻦ راه و ﺷﮑﺴــﺖ آﻧــﺎن ﺷــﺘﺎﺑﺎن ﺑــﻪ ﺳــﻮی ﻣــﻮآب و‬
‫ﻣﺪﯾﺎن ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ .‬اﯾﻨﮏ از ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﯿﺎﺋﯽ و در ھﻨﮕﺎم ﺟﻨﮓ آﻧﮫﺎ را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﯽ و ﺑﺮای ﻣــﻦ دﻋــﺎی ﺧﯿــﺮ ﮐﻨــﯽ ﺗــﺎ ﺑــﺮ‬
‫آﻧﮫﺎ ﭘﯿﺮوز ﺷﻮم و ﺷﮑﺴﺘﺸﺎن دھﻢ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ از ﻧﻈﺮ ﻗﻮان ﻧﻈﺎﻣﯽ از ﻣﻦ ﻗﻮیﺗﺮﻧﺪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮ آﻧﺎن ﻏﺎﻟﺐ ﺷﻮم‪«.‬‬
‫ﺑﻠﻌﺎم ﻧﺒﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬اﻣﺸﺐ را در اﯾﻨﺠﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺸﻮرت ﮐﺮده و ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮐﺎر را ﻓــﺮدا ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎ اﻋــﻼم‬
‫ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫در ﻗﺎﻣﻮس ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎم ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ‪» :‬او ﭘﺴﺮ ﺑﻌﻮر و از اھﻞ ﻗﺮﯾــﻪ ﻓﺘــﻮر ﺑــﻮد ﮐــﻪ در اﻟﺠﺰﯾــﺮه واﻗــﻊ اﺳــﺖ‪،‬‬
‫ﺣﺪ و ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫وی در ﻣﯿﺎن طﺎﯾﻔﻪ ﺧﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮫﻮر و ﻣﻌﺮوف و ظﺎھﺮاً ﻣﻮ ّ‬
‫اﮔﺮ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﭘﺴﺮان ﺧﻮد را ﺑﺮﮐﺖ داد‪ ،‬ﺑﻪ ھﺮ ﯾﮏ از آﻧﺎن وﻋﺪهای داد‪ ،‬ﺑﻪ اﺳــﺤﺎق وﻋــﺪه داد‬
‫ﮐﻪ ﻧﻮادﮔﺎن او زﻣﯿﻦ را ﭘﺮ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﮐﺖ ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻧﯿــﺰ وﻋــﺪهای ﻣﺸــﺎﺑﻪ داد ﮐــﻪ از او‬
‫ﻗﻮﻣﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﭘﺪﯾﺪ ﺧﻮاھﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫طﺎﯾﻔﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﻪ اﺑﺰاری در دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮای ﺑﺮﮐﺖ دادن ﺑﻪ ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻧﻮادﮔــﺎن اﺳــﺤﺎق و ﯾﻌﻘــﻮب ﺑﻮدﻧــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮔﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﻧﯿﺎﮐﺎن اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻧﯿﺰ ﻏﻔﻠﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ آﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﻗــﻮمھــﺎی ﺑﺰرﮔــﯽ را ﺗﺸــﮑﯿﻞ دادﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺧﺪاﭘﺮﺳــﺖ ﺑﻮدﻧــﺪ و اﺣﺘﻤــﺎﻻ ً‬
‫ﺑﻠﻌﺎم ھﻢ از ھﻤﺎن ﺧﺎﻧﺪان اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ و ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫در آن روزﮔﺎر ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻣﺮوز ادﯾﺎن ﺗﻮﺣﯿﺪی در ﺟﮫﺎن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ...‬و اﻧﺒﯿﺎﺋﯽ داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻪ رھﻨﻤﻮدھــﺎﺋﯽ‬
‫ﺗﻮﺳﻂ اﻧﺒﯿﺎ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﯽداد‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﺷﺘﻘﺎق ﺑﺮآﻣﺪه از دو ﻧﻮادﮔﺎن اﺳﺤﺎق و اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺑﻮد‪ .‬ھﺮ دو آﻧﮫﺎ ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﺮاھﯿﻢ و ﺧﺪای ﯾﮕﺎﻧﻪ را ﻣــﯽﭘﺮﺳــﺘﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮآن ﺷﺪ ﮐﻪ اﺳﺤﺎق را ﺑﺮ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺳــﺮوری ﺑﺨﺸــﺪ و ﻓــﯿﺾ ﺧﺎﺻــﯽ ﺑــﻪ ﺧﺎﻧــﺪان اﺳــﺤﺎق ﻋﻄــﺎ ﻧﻤﺎﯾــﺪ و آن ﻣﺘﺒــﺎرک‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻧﻮادﮔﺎن اﺳﺤﺎق ﺑﻮد ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﮐﺖ ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﺷﻮﻧﺪ و اﯾﻦ ﻧﺎﻓﯽ ﯾﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﻮادﮔﺎن اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫آﯾﺎ روﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ را ﻣﯽداﻧﯿﺪ؟ ﻣﺎ در طﻮل ﮐﺘﺐ ﻋﺘﯿﻖ ﺗﻔﺤﺺ ﺧــﻮاھﯿﻢ ﮐــﺮد و ﺑــﻪ ﭘﺎﺳــﺦ اﯾــﻦ ﺳــﺆال ﺧــﻮاھﯿﻢ رﺳــﯿﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻮاھﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﻮادﮔﺎن اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﯾﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺖ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺸﻤﻮل اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺎت ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎری‪ ،‬آﻧﺸﺐ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺸﻮرت ﻧﻤﻮد و ﻓﺮدا ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺸﻮرت ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮح ﺑﻪ اطﻼع ﻓﺮﺳــﺘﺎدﮔﺎن ﺑـﺎﻻق رﺳــﺎﻧﯿﺪ‪» :‬ﺑــﺎ‬
‫ﻋﺮض ﻣﻌﺬرت ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮآورده ﺳﺎزم ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮد‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﺎﻻق ﺑﺪون ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎﻻق ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻠﻌﺎم ھﻤﺮاه ﻣﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪ و درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ‪«.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﻻق اﻓﺮاد ﺑﯿﺸﺘﺮی ھﻤﺮاه ﺑﺎ ھﺪاﯾﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻧﺰد ﺑﻠﻌﺎم ﻓﺮﺳــﺘﺎد و ﺗﻘﺎﺿــﺎی ﺧــﻮد را ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ ﻣﻄــﺮح ﮐــﺮد و ﺧــﻮاھﺶ‬
‫ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﯾﺶ را رد ﻧﮑﻨﺪ و ﻧﺰد او ﺑﺮود و ﻗﻮل داد ھﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺑﻪﻣﻮ اطﺎﻋﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻌﺎم در ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺎﻻق ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد را ﭘﺮ از طﻼ و ﻧﻘﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸــﺪ‪ ،‬ﻧﻤــﯽﺗــﻮاﻧﻢ از ﻓﺮﻣــﺎن ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﮐﻢ ﯾﺎ زﯾﺎد ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورم ﺗﻤﻨﺎ اﯾﻨﮑــﻪ اﻣﺸــﺐ را در اﯾﻨﺠــﺎ اﺳــﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿــﺪ ﺗــﺎ ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ ﻧﻈــﺮ ﺧﺪاوﻧــﺪ را ﺟﻮﯾــﺎ‬
‫ﺷﻮم‪«.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ رﻓﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ھﻤﺮاه اﯾﺸﺎن ﺑﺮو اﻣﺎ ﮐﻼﻣﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑــﻪ ﺗــﻮی ﮔــﻮﯾﻢ ﺑــﻪ ھﻤــﺎن‬
‫ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎ‪«.‬‬
‫آن ﺗﺄﺋﯿﺪ ﻗﻄﻌﯽ ﺑﻠﻌﺎم ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬و ﺗﺮدﯾﺪ او ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧــﺪ در ارادۀ ﺧــﻮد ﺗﺠﺪﯾــﺪﻧﻈﺮ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺑﺮآن داﺷﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ طﺮﯾﻘﯽ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﻨﺪ و درﺳﯽ ﺑﻪ او ﺑﺪھﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﻔﮫﻤﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ارادهاش را ﺗﻐﯿﯿــﺮ‬
‫ﻧﺨﻮاھﺪ داد‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﭼﻪ اﺑﺰارھﺎﺋﯽ در ﻣﮑﺘﺐ ﺧﻮد ﺑﺮای آﻣﻨﻮﺧﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﮫﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ را از ﻣﺼــﺮ ﺑﯿــﺮون آورد‪ ،‬اﻣــﺎ ﻓﺮﻋــﻮن ﻣــﺎﻧﻊ ﮐــﺎر او ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪ .‬ﺧــﺪا از طﺮﯾــﻖ آن ھﻤــﻪ‬
‫ﺑﻼﻋﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺼﺮ وارد آورد ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن آﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ارادۀ ﺧﺪا را ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺗﻐﯿﯿﺮ داد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ آﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ زن دﯾﮕﺮی ﻏﯿﺮ از ﺳﺎرا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ارادۀ ﺧﺪا را ﺗﻐﯿﯿﺮ دھﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺤﺎق‪ ،‬ﻋﯿﺴﻮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺰرﮔﺶ را ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻌﻘﻮب دوﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﯽﻣﯿــﻞ ﻧﺒــﻮد او را ﺑــﺮ ﯾﻌﻘــﻮب ﺳــﺮور ﺑﮕﺮداﻧــﺪ وﻟــﯽ ﺧﺪاوﻧــﺪ اراده‬
‫ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺮﻋﯿﺴﻮ ﺳﺮوری ﻧﻤﺎﯾــﺪ و از طﺮﯾــﻖ اﺑــﺰاری ﮐــﻪ ﺑــﻪ ظــﺎھﺮ اﻣــﺮ ﻓﺮﯾﺒﮑﺎراﻧــﻪ ﺑــﻮد ﺑــﻪ اﺳــﺤﺎق آﻣﻮﺧــﺖ ﮐــﻪ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ در ارادۀ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮی اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ دردﻧﺎک‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮادران ﯾﻮﺳﻒ درﺳﯽ داد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ در ارادۀ ﺧﺪا ﺧﻠﻠﯽ وارد آورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ درﺳﯽ ﺑﻪ ﯾﻌﻘﻮب آﻣﻮﺧﺖ و راھﯽ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد ﺗﺎ ﺗﺮﻓﻨﺪ ﭘﺪرزﻧﺶ ﻻﺑــﺎن را ﮐــﻪ طــﯽ ﻗــﺮاردادی ﻣﮑﺮآﻣﯿــﺰ ﺑــﻪ اﺻــﻄﻼح‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ او را ﮐﻼه ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻧﻤﻮد ﺑﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ از ﻗﺤﻄﯽ‪ ،‬ﯾﻌﻘﻮب و ﺑﺮادران ﯾﻮﺳﻒ او را ﺑﯿﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اراده ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺳﺎی ﻧﻮزاد ﻣﺸﻤﻮل ﻓﺮﻣﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﮐﺸﺘﻦ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﻮزادان در ﻣﺼﺮ ﻗﺮار ﻧﮕﯿــﺮد و ﺑــﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸــﯽ‬
‫ﻣﮫﯿﺞ ﮐﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮ اﺻﻠﯿﺶ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او درﺳﯽ آﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﺰﻟﺰل در ارادۀ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﻧﻤﻮدن ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺮای ﻣﺪت ھﻔﺖ روز‪ ،‬ﺑﻪ او درﺳﯽ داد ﮐــﻪ ﻧﻤــﯽﺗﻮاﻧــﺪ در ﻣﻘﺎﺑــﻞ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﺧــﺪا ﻣﺒﻨــﯽ ﺑﺮﮔــﺰﯾﻨﺶ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺒﺸﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮھﺎی ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ وﻋﺪۀ ﺧﺪا ﻣﺒﻨﯽ ﺑــﺮ ﭘﯿــﺮوزی‪ ،‬دل ﻗــﻮم را ﺧــﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬و دورﻧﻤــﺎﺋﯽ ﻏﯿــﺮ از‬
‫آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﺎن وﻋﺪه داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮم اراﺋﻪ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻪ وﺑﺎ درﺳﯽ آﻣﻮﺧﺖ ﻣﺒﻨــﯽ ﺑﺮاﯾﻨﮑــﻪ ﻧﻤــﯽﺗﻮاﻧﻨــﺪ‬
‫ارادۀ ﺧﺪا را ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺟﻠﻮه دھﻨﺪ‪.‬‬
‫÷ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮرح و اﺑﯿﺮام را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ارادۀ ﺧﺪا را ﺗﻐﯿﯿﺮ داده و ﻗــﻮم را دوﺑــﺎره ﺑــﻪ ﻣﺼــﺮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨــﺪ‪ ،‬ﺑــﺎ آﺗﺸــﯽ ﮐــﻪ آﻧــﺎن را‬
‫ﺑﻠﻌﯿﺪ‪ ،‬درﺳﯽ داد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ارادۀ ﺧﺪا را ﺗﻐﯿﯿﺮ دھﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ھﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از اﺑﺰاری ﺑﻪ ﻧﺎم اﻻغ‪ ،‬درﺳﯽ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎم ﻣﯽدھﺪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ ﺷــﮏ آوردن ﺑــﻪ ارادۀ‬
‫ﺧﺪا اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﻨﯿﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ و ھﻤﻮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻓﺼﯿﺢ ﮔﺮداﻧﯿﺪن زﺑﺎن اﻻﻏﯽ اﯾﻦ درس را ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﺪھﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻌﺎم ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﺎﻻق رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺪا را در ﻣﯿﺎن آن ﻗﻮم ﭘﯿﺎده ﮐﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪38‬‬
‫ﺑﺎﻻق‪ ،‬ﺑﻠﻌﺎم را دﻋﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻧﯿﺮوی دﻋﺎﯾﺶ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﮐﻨــﺪ ﺗــﺎ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﻌﺎم ﺑﺎز ھﻢ ﻣﺸﮑﻮک ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ھﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ دﯾﺪﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ را در اﯾــﻦ ﺑــﺎره ﺟﻮﯾــﺎ ﺷــﻮد‪ ،‬و ﺑــﺎز ھــﻢ ﺑــﺮای‬
‫ﻣﺸﻮرت ﻧﺰد ﺧﺪا رﻓﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ در رؤﯾﺎ دورﻧﻤﺎﺋﯽ از ﻋﻈﻤﺖ ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾﺪهاش ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﮐــﻪ ﻟــﺮزان ﭘــﯿﺶ ﺑــﺎﻻق‬
‫ﺑﺎز ﮔﺸﺖ و ﮐﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﻢ آن را ﮐﻪ ﺧﺪا ﻟﻌﻨﺖ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﮕﻮﻧــﻪ ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﻧﻤــﺎﯾﻢ‪ ،‬آن را ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﻧﻨﻤــﻮده‬
‫اﺳﺖ؟« و ﺣﯿﺮت زده از ﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ آورده اﺳﺖ آرزو ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬ﮐﺎش ﻣﻦ ﺑﻪ وﻓــﺎت ﻋــﺎدﻻن ﺑﻤﯿــﺮم‪ ،‬و ﻋﺎﻗﺒــﺖ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ اﯾﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ« و ﺑﺎ ﺷﮫﺎﻣﺖ ﺗﻤﺎم در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻋﺘﺮاض ﺑﺎﻻق ﮔﻔﺖ‪» :‬آﯾﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺣــﺬر ﺑﺎﺷــﻢ ﺗــﺎ آﻧﭽــﻪ را ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ دھﺎﻧﻢ ﮔﺬارد‪ ،‬ﺑﮕﻮﯾﻢ؟«‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎﻻق آﻧﻘﺪر در ﮔﻮش ﺑﻠﻌﺎم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ او را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ رؤﯾﺎﯾﺶ ﮐﻪ از ﻋﻈﻤﺖ اﺳﺮاﺋﯿﻞ دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮏ اﻧﺪاﺧﺖ‪:‬‬
‫»ﺟﻨﺎب ﺑﻠﻌﺎم ﺷﺎﯾﺪ داری اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﺎری ﺑﺎ آن ھﻤﻪ ﺟﻤﻌﯿــﺖ ﮐــﻪ ﭼــﻮن ﺳــﺘﺎرﮔﺎن آﺳــﻤﺎن در رؤﯾــﺎی ﺗــﻮ ﺑــﻮدهاﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬ﺗﻮ ھﻢ ﮐﺎری ﺑﺎ آﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ ،‬ﻓﻘﻂ ھﻤﯿﻦ ﺗﻌﺪاد را ﮐﻪ دارﻧﺪ ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺎ را اﺷﻐﺎل ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﮐــﻦ!« و‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﻪ ارادۀ ﺧﺪا ﺷﮏ آورد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺷﺎﯾﺪ اﺷــﺘﺒﺎه ﮐــﺮدهام‪ ،‬ﺷــﺎﯾﺪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻧﻈــﺮی دﯾﮕــﺮ دارد‪ .‬ﺑﻨــﺎﺑﺮاﯾﻦ دوﺑــﺎره‬
‫ﺑﺮای ﻣﺸﻮرت ﻧﺰد ﺧﺪا رﻓﺖ و ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺎطﻌﺎﻧﻪ درﺳﯽ ﺑﻪ او آﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ آن را ﺑﻪ ﺑــﺎﻻق ﻣﻨﺘﻘــﻞ ﻧﻤﺎﯾــﺪ و او ﺑــﺎ ﺷـﮫﺎﻣﺖ ﻧــﺰد‬
‫ﺑﺎﻻق و ﺳﺮداران ﻣﻮآب اﯾﺴﺘﺎده ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ای ﺑﺎﻻق‪ ،‬ﺑﺮﺧﯿﺰ و ﺑﺸﻨﻮ‪،‬‬
‫ای ﭘﺴﺮ ﺻﻔﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ده! ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻮن اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دروغ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﻮن او ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻗﻮل ﺑﺪھــﺪ ﻋﻤــﻞ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ و ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ آﻧﮫﺎ را ﺑﺮﮐﺖ ﺑﺪھﻢ‪ .‬او ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﺑﺮﮐﺖ داده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ آن را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ دھﻢ‪.‬‬
‫او در آﯾﻨﺪۀ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و دﺷﻮاری ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪای اﯾﺸﺎن ﺑﺎ آﻧﮫﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﮫﺎ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﻮﯾﺶ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ آﻧﮫﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورد‪ ،‬آﻧﮫﺎ ﭼﻮن ﮔﺎو وﺣﺸــﯽ ﻧﯿﺮوﻣﻨــﺪ ھﺴــﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﺟﺎدو ﮐﻨﺪ و اﻓﺴﻮن ﮐﺴﯽ ﺑﺮآﻧﮫﺎ ﮐﺎرﮔﺮ ﻧﯿﺴــﺖ‪ .‬درﺑــﺎرۀ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﻣــﯽﮔﻮﯾﻨــﺪ‪ :‬ﺧــﺪا ﭼــﻪ ﮐﺎرھــﺎﺋﯽ‬
‫ﺑﺮای آﻧﺎن ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻗﻮم را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ! ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﯿﺮ ﻣﺎده ﺑﺮ ﻣﯽﺧﯿﺰﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺮ ﻧﺮ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣــﯽاﯾﺴــﺘﻨﺪ و ﺗــﺎ وﻗﺘــﯽ ﺷــﮑﺎر‬
‫ﺧﻮد را ﻧﺨﻮرﻧﺪ و ﺧﻮن ﮐﺸﺘﮕﺎن ﺧﻮد را ﻧﻨﻮﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﺑﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺎﻻق ﭘﺲ از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺑﻠﻌﺎم ﮔﻔﺖ »اﺻﻼً ﻣــﺎ ﻧﺨﻮاﺳــﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻧـﻪ اﯾﺸــﺎن را ﻟﻌﻨــﺖ ﮐــﻦ و ﻧــﻪ ﺑﺮﮐــﺖ‬
‫ﺑﺪه‪«.‬‬
‫وﻟﯽ‪ ،‬ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻠﻌﺎم را راﺿﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﺮود و ﻧﻈﺮ ﻗﻄﻌﯽ او را در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺟﻮﯾﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻠﻌﺎم ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ ﺟﻮﯾــﺎی ﻣﺸــﻮرت‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﻧﺰد ﺑﺎﻻق ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺮ زﺑﺎﻧﺶ ﺟﺎری ﺷﺪ‪» :‬وﺣﯽ ﺑﻠﻌﺎم ﭘﺴﺮ ﺻــﻔﻮر‪ ،‬وﺣــﯽ آن ﻣـﺮدی را ﮐــﻪ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬وﺣﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺪا را ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬و رؤﯾﺎﺋﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺪای ﻣﺘﻌﺎل را ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎک اﻓﺘــﺎد‬
‫و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ‪.‬‬
‫اردوھﺎی ﺷﻤﺎ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ‪ ،‬ھﻤﭽﻮن درﺧﺘﺎن ﻋﻮدی ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﺧــﻮد ﮐﺎﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬و ﭼــﻮن درﺧﺘــﺎن ﺳــﺮو ﮐﻨــﺎر‬
‫ﺟﻮﯾﺒﺎرھﺎ‪ ،‬دﻟﻮھﺎی اﯾﺸﺎن‪ ،‬از آب ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﺬرھﺎی اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺎ آب ﻓﺮاوان آﺑﯿﺎری ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﮫﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﺟﺎج ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻤﻠﮑﺖ آﻧﮫﺎ ﺳﺮﻓﺮاز ﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺧﺪا آﻧﮫﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورد‪ .‬او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺎو وﺣﺸﯽ ﺑﺮای آﻧﮫﺎ ﻣﯽﺟﻨﮕﺪ‪ ،‬و آﻧﮫﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد را ﻣﯽﺑﻠﻌﻨــﺪ‪ .‬اﺳــﺘﺨﻮانھﺎﯾﺸــﺎن‬
‫ﺧﺮد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﯿﺮھﺎی آﻧﺎن را ﻣﯽﺷﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫را ُ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺮ ﻣﯽﺧﺮاﻣﻨﺪ و ﮐﺴﯽ ﺟﺮأت آن را ﻧﺪارد ﮐﻪ آﻧﮫﺎ را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗــﻮرا ﺑﺮﮐــﺖ ﺑﺪھــﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮐــﺖ ﺑﺒﯿﻨــﺪ و ﻟﻌﻨــﺖ ﺑــﺎد‬
‫ﺑﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺎﻻق ﮐﻪ اﺣﺘﺮام زﯾﺎدی ﺑﺮای ﺑﻠﻌﺎم ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺨﻨﺎن او ﺑﻪ ﺷــﺪت ﻋﺼــﺒﺎﻧﯽ ﺷــﺪ و ﮔﻔــﺖ‪» :‬ﺟﻨــﺎب ﺑﻠﻌــﺎم ﻣــﻦ ﺗــﻮ را‬
‫اﯾﻨﺠﺎ آوردم ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﻢ را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﯽ وﻟﯽ ﺗﺎ ﺣﺎل ﺳﻪ ﺑﺎر اﺳﺖ ﮐــﻪ آﻧﮫــﺎ را ﺑﺮﮐــﺖ دادهای‪ .‬ﻣــﻦ اﺣﺘــﺮام زﯾــﺎدی ﺑﺮاﯾــﺖ ﻗﺎﺋــﻞ‬
‫ﺑﻮدم‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ را ﻻﯾﻖ اﺣﺘﺮام ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻠﻌﺎم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻨﺎب ﺑﺎﻻق ﻣﻦ ﮐﻪ از اول ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎﻧﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺎﻻق ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﭘﺮ از طﻼ و ﻧﻘﺮه ﮐــﺮده و ﺑــﻪ ﻣــﻦ‬
‫ﺑﺪھﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﺎﯾﻢ‪ ،‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﺮا اﺟﺎزه دادی ﻧﺰد ﻗﻮم ﺧﻮدم ﺑﺮﮔﺮدم از ﺷﻤﺎ ﺧــﻮاھﺶ ﻣــﯽﮐــﻨﻢ ﺑــﺎ ﻣــﻦ‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯽ ﺗﺎ دورﻧﻤﺎﺋﯽ از آﯾﻨﺪۀ اﯾﻦ ﻗﻮم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن دھﻢ‪ :‬اﯾﻨﺴﺖ ﻣﺸﺎھﺪات ﻣــﻦ از آﯾﻨــﺪه‪ ،‬ﻣﺸــﺎھﺪات ﮐﺴــﯽ ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎھﺪات ﮐﺴﯽ ﮐــﻪ ﺳــﺨﻨﺎن ﺧــﺪا را ﺷــﻨﯿﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬ﻣﺸــﺎھﺪات ﮐﺴــﯽ ﮐــﻪ داﻧــﺎﺋﯽ ﺣﻀــﺮت‬
‫اﻋﻠﯽ را داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎھﺪات ﮐﺴﯽ ﮐﻪ رؤﯾﺎی ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ را دﯾﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺧﺪا را ﺧﻮاھﯿﻢ دﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺳﺘﺎرهای از ﯾﻌﻘﻮب طﻠﻮع ﺧﻮاھﺪ ﮐــﺮد و ﻋﺼــﺎﺋﯽ از اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮﺧﻮاھــﺪ ﺧﺎﺳــﺖ و ﻣــﻮآب را‬
‫درھﻢ ﺧﻮاھــﺪ ﺷﮑﺴــﺖ و ﺟﻤﯿــﻊ اﺑﻨــﺎی ﻓﺘﻨــﻪ را ھــﻼک ﺧﻮاھــﺪ ﺳــﺎﺧﺖ‪ .‬ادوم ﺑــﻪ ﻣﻠﮑﯿــﺖ او در ﺧﻮاھــﺪ آﻣــﺪ و اھــﺎﻟﯽ ﺳــﻌﯿﺮ‬
‫دﺷﻤﻨﺎن او‪ ،‬ﺑﻨﺪۀ او ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻋﻤﻞ ﺧﻮاھﺪ ﻧﻤﻮد و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﯾﻌﻘــﻮب ظــﺎھﺮ ﻣــﯽﺷــﻮد‪ ،‬ﺳــﻠﻄﻨﺖ‬
‫ﺧﻮاھﺪ ﻧﻤﻮد و ﺑﻘﯿﻪ اھﻞ ﺷﮫﺮ را ھﻼک ﺧﻮاھﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻠﻌﺎم در رؤﯾﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻟﯿﻖ اوﻟﯿﻦ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻋﺒﻮر ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮت ﻧﻤﻮد‪» :‬ﻋﻤﺎﻟﯿﻖ اوﻟــﯿﻦ اﻣــﺖ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ در آﺧﺮ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ھﻼﮐﺖ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻗﺒﺎﯾﻠﯽ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ در ﺳﺮ راه ﻋﺒﻮر ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮای ورود ﺑﻪ ﮐﻨﻌــﺎن‪ ،‬ﻗــﺮار ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ »ﭘﺎﯾﮕــﺎه ﻗﯿﻨﯿــﺎن‬
‫ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ و آﺷﯿﺎﻧﮥ آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﺻﺨﺮه ﻧﮫﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﻗﺎﯾﻦ ﺗﺒﺎه ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ آﺷﻮر ﺗﻮ را ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺒﺮد‪«.‬‬
‫در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آﺷﻮر ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮّت ﻧﻤﻮد‪» :‬ﮐﺸﺘﯽھﺎ از ﺟﺎﻧــﺐ ﮐﺘــﯿﻢ آﻣــﺪه آﺷــﻮر را ذﻟﯿــﻞ ﺧﻮاھﻨـﺪ ﺳــﺎﺧﺖ و ﻋــﺎﺑﺮ را ذﻟﯿــﻞ ﺧﻮاھــﺪ‬
‫ﮔﺮداﻧﯿﺪ‪ ،‬و او ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ھﻼﮐﺖ ﺧﻮاھﺪ رﺳﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬از ﻣﺤﺘﻮای اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻق ﺑﺮای رﻓﻊ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﻮآب ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺳــﻞ‬
‫ﺑﻪ ﻓﺎﻟﮕﯿﺮی ﺷﺪ و از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ و ﻣﺸﮫﻮرﺗﺮﯾﻦ رﻣﺎﻻن و ﻓﺎﻟﮕﯿﺮان زﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮای او ﻓــﺎﻟﯽ ﺑﮕﯿــﺮد و دﻋــﺎ ﮐﻨــﺪ ﺗــﺎ ﻗــﻮم‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻌﺎم ﻧﯿﺰ ﺑﺴﺎط ﻓﺎﻟﮕﯿﺮی ﺧﻮد را ﮔﺸﻮد و ﻧــﻪ ﺑــﺎ ﺧﻠــﻮص ﻧﯿّــﺖ ﺑﻠﮑــﻪ ﺑــﺎ ﻓــﺎل و اﻓﺴــﻮن ﺟﻮﯾــﺎی ﻧﻈــﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ از ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﻣﮫﻠﺖ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮداﯾﺶ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻓﺎﻟﮕﯿﺮی ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻧﺎن اﻋــﻼم ﻧﻤــﻮد ﻣﺒﻨــﯽ‬
‫ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻤﯽﺧﻮاھﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮم ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎﻻق ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎﻧﯽ ﺑﺎ ھﺪاﯾﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮ و وﻋﺪهھﺎی ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺮای ﺑﻠﻌﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺗﻘﺎﺿــﺎی ﺧــﻮد را ﺗﺠﺪﯾــﺪ ﮐــﺮد‪ ،‬و ﺑﻠﻌــﺎم‬
‫ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﯿﺶ ﺿﻤﻦ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ وﻋﺪهھﺎی ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه ﺧﻠﻠﯽ در ﺑﯿﺎن ﺣﻘﯿﻘــﺖ ﺗﻮﺳــﻂ او اﯾﺠــﺎد ﻧﺨﻮاھــﺪ ﮐــﺮد‪ ،‬ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺪداً ﻓﺎل ﺑﮕﯿﺮد و ﻣﺜﻞ ﺑﺎر ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﺷﺐ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬و ﻓﺮداﯾﺶ ﺑــﻪ آﻧــﺎن ﮔﻔــﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ ﻣــﻦ اﺟــﺎزه‬
‫داد‪ ،‬ھﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﻢ!« ﻣﺎﺟﺮاھﺎی ﺑﻌﺪی و ﻣــﻮاﻧﻌﯽ ﮐــﻪ در اﯾــﻦ ھﻤﺮاھــﯽ ﺑﻠﻌــﺎم ﺑــﺎ ﻓﺮﺳــﺘﺎدﮔﺎن ﺑــﺎﻻق ﻗــﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨــﺪ‪ ،‬ﻧﺸــﺎن‬
‫ﻣﯽدھﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﮥ ﻓــﺎﻟﮕﯿﺮی او‪ ،‬ﻧــﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳــﺘﻪ از اﻟﮫــﺎم ﺧــﺪا ﺑﻠﮑــﻪ رأﺋــﯽ ﺧﻮدﺳــﺮاﻧﻪ ﺑــﻮده اﺳــﺖ‪ .‬در اﯾــﻦ ﺳــﻔﺮ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺧــﺪا‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻠﻌﺎم را ﮔﺸﻮد و او ﺑﺎ ﻣﺸﺎھﺪۀ ﻗﺪرت ﺧﺪا ﺑــﻪ زاﻧــﻮ درآﻣــﺪ و ﺧــﺪا را ﺳــﺠﺪه ﮐــﺮد و ﺑــﻪ ﮔﻨــﺎه ﺧــﻮد اﻋﺘــﺮاف و ﺗﻘﺎﺿــﺎی‬
‫ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻤﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ را ﮐﻪ ﺑﺮآﻣﺪه از اﻧﺪﯾﺸﮥ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﻮد ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ اھﺪاف ﺧﻮد ﺑــﻪ ﮐــﺎر ﮔﺮﻓــﺖ‪ .‬اﯾﻨــﮏ ﺑﻠﻌــﺎم ﺑــﺎ‬
‫ﻣﺸﺎھﺪۀ روﯾﺎی ﭘﺮﺷﮑﻮه ﻗﺪرت ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ آن ﻓﺎﻟﮕﯿﺮ ﻣﻐﺮوری ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزارﮔﺮﻣﯽ ﮐﻨﺪ و از ﻣﮫﺎرت ﺧﻮد ﺗﻌﺮﯾــﻒ ﮐــﺮده و ﺑﺮﺳــﺮ‬
‫ﺑﺎﻻق ﻣﻨﺖ ﮔﺬارد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮدی ﻓﺮوﺗﻦ و اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد ﻗﺪرﺗﯽ ﻧﺪارد ﺗﺎ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ آﻧﮑــﻪ ﺧــﺪا ﺑــﻪ او ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ‪ ،‬ﺑﺮزﺑــﺎن‬
‫آورد‪ .‬اﯾﻨﮏ زﻣﺎن آن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺟﻠﻮهھﺎﺋﯽ ﭼﻨﺪ از ﻗﺪرت ﺧﻮد‪ ،‬و ﻣﻨﺎظﺮی ﭼﻨﺪ از آﯾﻨﺪۀ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را‪ ،‬از طﺮﯾﻖ ﺑﺴــﺎط‬
‫ﻓﺎﻟﮕﯿﺮی ﺑﻠﻌﺎم ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دھﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺎﻻق دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪ و ﺻﺤﻨﻪھﺎﺋﯽ ﭼﻨﺪ از آﯾﻨﺪۀ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺤﻨﮥ اول در ﺑﻠﻨﺪھﺎی ﺑَ َﻌﻞ ـ ﻧﺨﺴﺖ اﺟﺮای ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮔﺴــﺘﺮدن ﺑﺴــﺎط رﻣــﺎﻟﯽ و آﻧﮕــﺎه‪ ،‬ﻣﺸــﺎھﺪۀ ﺷــﻤﻪای از‬
‫ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻠﻌﺎم ﻓﮫﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﭘﯿﺶ آﻧﮫﺎ را ﺑﺮﮐﺖ داده اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ اﻋﺘــﺮاف دﯾﮕــﺮی ﮐــﻪ ﺑــﺮ زﺑــﺎن ﺑﻠﻌــﺎم‬
‫ﺟﺎری ﺷﺪ »ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﻢ آن را ﮐﻪ ﺧﺪا ﻟﻌﻨﺖ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ آن را ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﻧﻨﻤــﻮده اﺳــﺖ؟«‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ درﯾﻊِ اﻓﺴﻮس ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﯾﺴﺖ و آھﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ »ﮐﺎش ﻣﻦ ھــﻢ ﭼــﻮن ﻋــﺎدﻻن ﺑﻤﯿــﺮم و ﻋﺎﻗﺒــﺖ ﻣــﻦ ھــﻢ ﭼــﻮن‬
‫ﻓﺮﺟﺎم آﻧﮫﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺸﺎھﺪات ﺑﻠﻌﺎم در ﺑﻠﻨﺪیھﺎی ﺑﻌﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺬاق ﺑﺎﻻق ﺧﻮش ﻧﯿﺎﻣﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﮐﺎری ﺑﻪ آﯾﻨﺪه اﯾﻦ ﻗﻮم ﻧﺪارم ﺑﻠﮑــﻪ آﻧﭽــﻪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاھﻢ‪ ،‬ﻧﻔﺮﯾﻦ اﯾﻦ ﮔﺮوھﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﮐﺸﻮر ﻣﻦ ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﯽ ﻣﻮﻗﻌﯿــﺖ ھﻤــﯿﻦ ﮔــﺮوه‬
‫را ﺗﺸﺨﯿﺺ دھﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺤﺮای ﺻﻮﻓﯿﻢ ﺑﺮوﯾﻢ‪ ،‬و در آﻧﺠﺎ آﻧﮫﺎ را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ رؤﯾــﺎﺋﯽ ﻗــﺮار ﮔﺮﻓﺘــﻪای‬
‫و ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺰاﻓﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آن ﻣﮑﺎن رﻓﺘﻪ و ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﻻزﻣﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﮑﺮار ﺷﺪ و ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ارزﯾﺎﺑﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻠﻌــﺎم ﺑــﻪ ﺑــﺎﻻق ﭼﻨــﯿﻦ اﻋــﻼم ﺷــﺪ‪:‬‬
‫»ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دروغ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬او ﯾﮏ ﺑــﺎر ﺣــﺮف ﺧــﻮد را زد و ﻣــﺮا از ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﮐــﺮدن اﯾــﻦ ﻗــﻮم ﻣﻨــﻊ ﮐــﺮد‪ ،‬ﭘــﺲ‬
‫ﭼﺎرهای ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻗﻮم را ﺑﺮﮐﺖ دھﻢ‪«.‬‬
‫و در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻻق ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﻌﺎم ﻧﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ آن ﻗﻮم را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﻣﺠﺒــﻮر اﺳــﺖ آﻧــﺎن را ﺑﺮﮐــﺖ‬
‫دھﺪ‪ ،‬ﻗﯿﺪ ﺑﻠﻌﺎم را ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﺟﻨﺎب ﺑﻠﻌﺎم اﺻﻼ ً ﻣﺎ از ﺧﯿﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﻔﺮﯾﻨﺸﺎن ﮐﻦ و ﻧﻪ ﺑﺮﮐﺘﺸﺎن ﺑﺪه‪«.‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﻌﺪاً ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪه و ﺑﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ﺑﻠﻌﺎم را ﺑﻪ ﻗﻠﻪای ﻣﺸﺮف ﺑﺮ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮد ﮐﻪ ﺑــﺮای ﺑــﺎر آﺧــﺮ ﺑــﺮاﯾﺶ ﻓــﺎﻟﯽ‬
‫ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬و ﻣﺮاﺳﻢ و ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت در آن ﻣﺤﻞ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ اﺟﺮا ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻠﻌــﺎم ﺑــﻪ ﺣﻀــﻮر ﺧــﺪا رﻓــﺖ دﯾﮕــﺮ ﺑﻠﻌــﺎم ﻓــﺎﻟﮕﯿﺮ و رﻣــﺎل‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ در ﻗﺎﻟــﺐ ﯾــﮏ ﻧﺒــﯽ ﮐــﻪ اﯾﻨــﮏ ﭼﺸــﻤﺎﻧﺶ ﺑــﺎز ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬اﻟﮫــﺎم ﻧﮫــﺎﯾﯽ را از ﺧﺪاوﻧــﺪ درﯾﺎﻓــﺖ ﮐــﺮد‪ .‬و ﭼــﻮن ﻧﺘﯿﺠــﻪ‬
‫ﻣﺸﺎھﺪات ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎﻻق ﮔﻔﺖ و ﻣﻮرد ﺧﺸﻢ ﺑﺎﻻق ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و از ﺣﻀﻮرش ﺑﯿﺮون راﻧﺪه ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﻨــﻮان آﺧــﺮﯾﻦ اﺧﻄــﺎر ﺑــﻪ او‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﯽروم ﺑﮕﺬار ھﺸﺪارت دھﻢ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﺪا را ﺧــﻮاھﯿﻢ دﯾــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﻧــﻪ ﺑــﻪ اﯾــﻦ زودی‪ ،‬ﺳــﺘﺎرهای از ﯾﻌﻘــﻮب‬
‫طﻠﻮع ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد و ﻋﺼﺎﺋﯽ از اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﭘﯿﺸﮕﻮﺋﯽ اﻟﮫﺎم ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻠﻌﺎم‪ ،‬ھﺰاران ﺳﺎل ﺑﻌﺪ در ﺑﯿﺖ ﻟﺤﻢ ﯾﮫﻮدﯾﻪ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪39‬‬
‫ﮔﺎه ﻣﺎ ﺷﺎھﺪ وﻗﺎﯾﻌﯽ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ھﺴﺘﯿﻢ و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻋﺪهای از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺛﺒﺖ اﯾﻦ وﻗﺎﯾﻊ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ در ﮐﺘــﺎﺑﯽ ﮐــﻪ‬
‫ﮐﻼم ﺧﺪا ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪهای درﺑﺮ دارد؟ در ﮐﻨﺎر وﻗﺎﯾﻊ ﺑﺰرﮔﯽ ﭼﻮن آﻓﺮﯾﻨﺶ ﮐﺎﺋﻨﺎت و طﻮﻓــﺎن ﻧــﻮح و ﺧﺎﮐﺴــﺘﺮ ﺷــﺪن‬
‫ﺷﮫﺮھﺎی ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره‪ ،‬وﻗﺎﯾﻊ ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﯽاھﻤﯿﺘﯽ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ ﻧﻈﯿﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮی ﺑﯿﻦ دو ﻧﻔــﺮ‪ ،‬ﺗﺸــﺮﯾﺢ ﻧــﻮع ﻟﺒــﺎس ﮐﺎھﻨــﺎن‪،‬‬
‫داﺳﺘﺎن دﯾﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﯾﻌﻘﻮب‪ ،‬آﺷﺘﯽ دو ﺑﺮادر‪ ،‬دﻋﻮای دو ھﻮو ‪ ...‬و ‪...‬‬
‫ﭼﺮا اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮاھﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﻣﺘﺪاول در ﮐﻼم ﺧﺪا آﻣﺪهاﻧﺪ؟ ﮐﻼم ﺧﺪا در اﺷﺎره ﺑﻪ ھﺮ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮاھﺎی وﻟﻮ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﺑــﺮای‬
‫ﻣﺎ درﺳﯽ درﺑﺮ دارد و داﺳﺘﺎن دﺧﺘﺮان ﻣﻮآب در ﺳﻔﺮ اﻋﺪاد ﺣﺎوی درس ﻣﮫﻤﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭘﺲ از آن رﻧﺞھﺎی ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﮕﺮدی‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﺑــﻪ ﺑﺨﺸــﯽ از ﺳــﺮزﻣﯿﻦ وﻋــﺪه‪ ،‬دﯾــﺎری ﮐــﻪ ﺷــﯿﺮ و ﺷــﮑﺮ در آن ﺟــﺎری‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﻄﻘــﻪ ﻣــﻮآب ﺑــﻪ ﺗﺴــﺨﯿﺮ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ درآﻣــﺪه و ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ در ﻣﻘﺎﺑــﻞ ھﺠــﻮم اﯾــﻦ ﻗــﻮم ﻣﻘﺎوﻣــﺖ‬
‫ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ھﻼک ﺷﺪهاﻧﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻌﯿﺖ اﯾﻦ ﻗﻮم را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪه و زﻧﺪﮔﯽ در ﻣﻮآب ﺟﺎری اﺳﺖ و ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫ﭘﺲ از رﻧﺞھﺎی ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻮﻓﺘﻪ اﯾﻨﮏ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و آن دﺳﺘﻪ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺣﺴﺮت زﻧــﺪﮔﯽ‬
‫در ﻣﺼﺮ و ﻏﺬاھﺎی ﻣﺼﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﯿﺎﺳﺎﯾﻨﺪ و از ﻧﻌﻤﺎت اﯾﻦ دﯾﺎر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﻮﻣﯽ ﭘﯿﺮوز اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻮآب در واﻗﻊ ﻣﺼﺮ دﯾﮕﺮی اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ اﯾﻨﮏ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨــﻮان ﺑــﺮده‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﻗــﻮﻣﯽ ﻓــﺎﺗﺢ ﺑــﺮ‬
‫ﻣﺮدم ﻣﻐﻠﻮب آن دﯾﺎر رﺳﺮوری ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻘﺸﮥ ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﻘﺎب اﺑﺮاھﯿﻢ ﺟﮫﺎن را ﺑﺮﮐﺖ دھﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺗﺤﻘﻖ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻘﺸﻪای ﻣﺴﺘﻠﺰم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗــﻮم دﯾﮕــﺮان‬
‫را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺧﻮد ﻗﺮار دھﻨﺪ‪ ،‬رﻓﺘﺎرھﺎ را ﻋﻮض ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻓﺮھﻨﮓھﺎ اﺛﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ،...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣــﯽﺑﯿﻨــﯿﻢ وﻗﺘــﯽ ﻗــﻮم ﺑــﻪ ﻣــﻮآب‬
‫اﯾﻦ ھﺘﻞ ﺑﯿﻦ راه رﺳﯿﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻮم ﻣﻮآب را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار دھﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ آﻧﺎن ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻣﺮدم ﻣﻮآب ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻢ ﻣﻌﺎﺑــﺪی داﺷــﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨــﺪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ھــﻢ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪ ...‬وﻟــﯽ‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ آﻧﮫﺎ ﻧﻪ ﺑﺮای ﺧﺪای ﯾﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﺑﻌﻞ‪ ،‬ﺑﺖ اﻋﻈﻢ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻌﺎﺑﺪ آﻧﺎن ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻓﺴﻖ و ﻓﺠﻮر و ھﺮﮔﻮﻧــﻪ اﻋﻤــﺎل‬
‫زﺷﺖ و ﺑﺮای ﻟﺸﮑﺮﯾﺎن ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ و ﺣﺮﯾﺺ اﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﮫﺸﺖ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﻟﺬتھﺎ ﻏﺮق ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻮم ﻣﻮآب را ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪای ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺗﺸــﻮﯾﻖ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬دﻋــﻮت ﻗـﻮم را ﺑــﺮای ﺷــﺮﮐﺖ در ﻣﻌﺎﺑــﺪ ﺧـﻮد‬
‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎﭘﺮﺳﺘﯽ و ﺷﮫﻮتراﻧﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ دﺧﺘﺮان ﻣــﻮآب زﻧــﺎ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ .‬طﺒﯿﻌﺘــﺎً ﭼﻨــﯿﻦ وﺿــﻌﯽ ﺑــﺮﺧﻼف ارادۀ ﺧــﺪا ﺑــﻮد‪،‬‬
‫ھﻤﺎن ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﺑﺮدﮔﯽ در ﻣﺼﺮ رھﺎﻧﯿﺪ و اﯾﻦ ﺣﻖ را ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﺤﻔﻮظ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ھﺮﺟــﺎ ﻗــﻮم راه ﺧــﻮد را‬
‫ﮐﺞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺼﺎی ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﻣﺘﻤﺮدان را ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﺞرویھﺎ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﻣﺘﻤﺮدان را ﻣﺠﺎزات ﮐﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴــﺖ ﮐــﻪ از‬
‫اﯾﻦ ﺧﯿﻞ ﻋﻈﯿﻢ ﻣﮫﺎﺟﺮ ھﺮ آﻧﮑﺲ ﺑﺎﻻی ﭼﮫﻞ ﺳﺎل دارد‪ ،‬ﺑــﻪ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد ﻧﺨﻮاھــﺪ رﺳــﯿﺪ‪ .‬اﯾـﻦ ﺳــﻔﺮ‪ ،‬ﺳــﻔﺮی ﺑــﻮد ﺑــﺮای‬
‫ﭘﺎﻻﯾﺶ ﻗﻮم‪ ...‬ﺳﻔﺮی ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﻗﻮای ﻋﻈﯿﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ از ﻏﺮﺑﺎل ﺑﮕﺬرﻧﺪ و ﻧﺨﺎﻟﻪھــﺎ از آﻧﮫــﺎ ﺟــﺪا ﺷــﺪه و ﭘﺴــﺮان از ﭘــﺪران درس‬
‫ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ...‬ﺗــﺎ آن دﺳــﺘﻪ از اﻧﺴــﺎنھــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد ﻣــﯽرﺳــﻨﺪ‪ ،‬ﺑــﺮآن دﯾــﺎر ﺗــﺄﺛﯿﺮ ﺑﮕﺬارﻧــﺪ‪ ،‬ﻧــﻪ اﯾﻨﮑــﻪ ﺗﺤــﺖ ﺗــﺄﺛﯿﺮ‬
‫ﻓﺮھﻨﮓھﺎی آن دﯾﺎر ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آن دﺳﺘﻪ از اﻧﺴﺎنھﺎ ﺑﺮﮐﺖ را ﺑﻪ ﻗﻮمھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮآﻧﮫﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻣــﯽﺷــﻮﻧﺪ ارزاﻧــﯽ دارﻧــﺪ‪ ،‬ﻧــﻪ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺸﻤﻮل ﻟﻌﻨﺖ آﻧﮫﺎ ﺷﻮﻧﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺰ ﯾﮏ ﮐﺠﺮوی دﯾﮕﺮ و ﯾﮏ ﻣﺠﺎزات دﯾﮕﺮ‪...‬‬
‫ﺧﺸﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ در اﺛﺮ رﻓﺘﺎر ﻗﻮم در ﻣﻮآب ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ و ﺣﮑﻢ دادﮔﺎه اﻟﮫﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺻﺎدر ﺷﺪ‪:‬‬
‫‪ :‬ﺗﻤﺎﻣﯽ رؤﺳﺎی ﻗﻮم ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اﻋﺪاﻣﻨﺪ و ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺠﺮی اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﯾﮏ ﺳﻮ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻮﺳﯽ داوران ﻗﻮم ﻣﻮظﻒ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ھــﺮ ﮐﺴــﯽ را ﮐــﻪ ﺗﺎﺑﻌﯿــﺖ ﺑﻌــﻞ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘــﻪ و ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺖ ﺷــﺪهاﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ ...‬و از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ وﺑﺎ ﺑﺮ ﻗﻮم ﻧﺎزل ﺷﺪ و‪...‬‬
‫در ﮔﯿﺮودار اﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖھﺎ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺮدم ﮔﺮﯾﻪ و زاری ﺳﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻧﻔﺮ اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑﺎ دﺧﺘﺮی ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ و ﺑﺖﭘﺮﺳــﺖ ﺑــﻪ‬
‫ﺟﻤﻊ ﭘﯿﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎھﺪۀ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﻮم از اﯾﻦ دﺧﺘﺮان ﮐﻪ ﻓﻮاﺣﺶ ﻣﻌﺎﺑﺪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺸــﻢ‬
‫ﻓﯿﻨﺤﺎس ﭘﺴﺮ ھﺎرون ﮐﺎھﻦ را ﭼﻨﺎن ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﯿﺰه ﺑﻪ آن دو ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد و ھﺮ دو را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﻞ ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ ﻓﯿﻨﺤﺎس‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﺪا ﻣﺸﻐﻮل اﻋﻤﺎل ﻣﺠﺎزات ﺧﻮد ﺑﺮ ﻗﻮم ﻋﺎﺻــﯽ و ﻣﺘﻤــﺮد ﺑــﻮد‪ ،‬ﺑــﻪ ﻧﻈــﺮ ﻣﻮﺳــﯽ ﻧــﻮﻋﯽ‬
‫دﺧﺎﻟﺖ در ﮐﺎر ﺧﺪا ﻣﺤﺴﻮب ﺷﺪه و اﺣﺘﻤﺎﻻً او را از اﯾﻦ ﮐــﺎر ﺳــﺮزﻧﺶ ﻧﻤــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ ﺧــﺪا ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ ﮔﻔــﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺘــﺮض ﻓﯿﻨﺤــﺎس‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ او ﺑﺎ ﻏﯿﺮﺗﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﺧﺪا را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻮم ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮد‪ ،‬و وﺑﺎ از ﻣﯿﺎن ﻗﻮم رﺧﺖ ﺑــﺮ ﺑﺴــﺖ‬
‫و ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻌﺪاد ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﮫﺎر ھﺰار ﻧﻔﺮ رﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫دادﮔﺎه ﺧﺪا‪ ،‬دادﮔﺎه ﻋﺠﯿﺒﯽ اﺳﺖ‪ ...‬اﺣﮑﺎم ﺻﺎدره در دادﮔﺎه ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ اﺣﮑــﺎم ﺻــﺎدره از دادﮔــﺎهھــﺎی زﻣﯿﻨــﯽ‪ ،‬ﺳــﺎزﮔﺎری ﻧــﺪارد‪...‬‬
‫ﺧﺪا در دادﮔﺎھﺶ‪ ،‬ﮔﺎھﯽ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﺎﻓﺮ را ﻣﺄﻣﻮر اﺟﺮای ﻣﺠﺎزات ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎن ﻣﺘﻤﺮد ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ و ﻓﯿﻨﺤﺎس ﻧﯿﺰ ﯾﮑــﯽ از اﯾــﻦ‬
 ‫ﻋﺎﻣﻼن و ﻣﺠﺮﯾﺎن ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﺠﺎزات ﻗﻮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻦ زﻣﺎن وﮐﯿﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻣﺠﺮم در دادﮔــﺎه اﻟﮫــﯽ‪ ،‬وﮐﻼﺋــﯽ ﺑﺮﺟﺴــﺘﻪ و ﮐﺎرﮐﺸــﺘﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ ﮐــﻪ ﺗﻮاﻧﺴــﺘﻨﺪ در ﺑﺮھــﻪھــﺎﺋﯽ از زﻣــﺎن‬
‫ﺗﺨﻔﯿﻒھﺎﺋﯽ از ﺧﺪا ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﺠﺎزات ﻗﻮم ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪...‬‬
‫دﻓﺎع اﺑﺮاھﯿﻢ در دادﮔﺎه ﺧﺪا‪ ،‬از ﺷﮫﺮھﺎی ﺳﺪوم و ﻋﻤــﻮره‪ ،‬ﺑــﺎ اﺳــﺘﺪﻻل ﻗـﻮی و ﺣﮑــﻢ دادﺳــﺘﺎن ﮐــﻞ ﮐﺎﺋﻨــﺎت رد ﺷــﺪ و ﺣﮑــﻢ‬
‫ﻗﺎﺿﯽ اﻋﻈﻢ ﮐﺎﺋﻨﺎت ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﺠﺎزات ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره اﺟﺮا ﺷﺪ‪...‬‬
‫وﮐﯿﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﺣﯿﻦ ﮐﻮچ در اﯾﻦ دادﮔﺎه اﻟﮫﯽ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻮد‪ ...‬ﻣﻮﺳﯽ ﻧﯿــﺰ در دﻓﺎﻋﯿــﻪ ﺧــﻮد از ﻗــﻮم ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻧﮑــﺎت‬
‫ﻻزم را ﻣﺪﻧﻈﺮ داﺷﺖ و ھﺮﭼﻨﺪﮔﺎه ﮐﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻮم اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻣــﯽﺷــﺪ‪ ،‬و ﻣــﯽﺧﻮاﺳــﺖ ﺣﮑﻤــﯽ ﺳــﻨﮕﯿﻦ را اﺟــﺮا‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ دﻓﺎع از ﻗﻮم ﻣﯽﭘﺮداﺧﺖ‪:‬‬
‫ـ ﺧﺪاوﻧﺪا اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﻗﻮمھﺎی دﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮاھﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﻮﻣﺶ را از ﻣﺼﺮ ﺑﺎ آن ھﻤﻪ آﯾﺎت و ﻋﺠﺎﯾﺐ ﺑﯿــﺮون آورد‪ ،‬ﺗــﺎ در‬
‫ﺻﺤﺮا ﺑﮑﺸﺪ؟‬
‫و ھﺮ ﭼﻨﺪ ﯾﮑﺒﺎر در اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ دادﮔﺎهھﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ وﻋﺪهھﺎی ﺧﺪا را درﺑﺎرۀ ﻗﻮم ﺑﻪ او ﯾﺎدآوری ﻣﯽﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻣﮕﺮ وﻋﺪه ﻧﻔﺮﻣﻮدی ﮐﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﻮم ﭼﻨﯿﻦ و ﭼﻨﺎن ﺧﻮاھﯽ ﮐﺮد‪...‬‬
‫دﻓﺎﻋﯿﻪھﺎی ﻣﻮﺳﯽ از ﻗﻮم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﮐﯿﻞ ﻣﺪاﻓﻊ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﯾــﻦ ﺗﺼــﻮر را در ذھــﻦ ﺷــﻨﻮﻧﺪه ﺑــﻪ وﺟــﻮد ﻣــﯽآورد ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ارادۀ ﺧﺪا را ﺗﻐﯿﯿﺮ دھﺪ‪ ،‬وﻟﯽ در واﻗﻊ ﺑﺨﺸﯽ از ﺳﻨﺎرﯾﻮی ﺧﺪا درﺑﺎرۀ رھﺎﺋﯽ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان ﺷﻨﻮاﻧﺪه ـ ھﻨﻮز ھﻢ در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﮐﺸﻮر ﻣﺎ اﯾﺮان‪ ،‬ﻧﻮادﮔﺎن ﭘﺎدﺷﺎھﺎن ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻗﺎﺟﺎرﯾــﻪ‪ ،‬از اﯾﻨﮑــﻪ ﻧﻤــﺎد ﭘﺎدﺷــﺎھﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ھﺮﭼﻨﺪ ﺟﺒﺎر و ﺳﺘﻤﮑﺎر ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﻟﻨﺪ و ﺑﻪ ﻟﻘﺐ »ﺷﺎھﺰاده« و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽﺗﺮ »ﺷــﺎزده« ﻓﺨــﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬ھﻨﻮز ھﻢ در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﺟﮫﺎن اﻋﻘﺎب ﭘﺎدﺷﺎھﺎن ﺑﻪ ﻟﻘﺐ »ﭘــﺮﻧﺲ« ﻓﺨــﺮ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ھﺮﭼﻨــﺪ ﮐــﻪ ﻓﻘﯿــﺮ و درﻣﺎﻧــﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻓﺮزﻧﺪان ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﺎﺋﻨﺎت از ﻟﻘﺐ »ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا« ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﯽﺑﺎﻟﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا؟ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻗــﻮم ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪۀ ﺧــﺪا ﺑــﺮای‬
‫اﯾﺠﺎد ﺗﺤﻮل و اﻋﻄﺎی ﺑﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ اطﺮاقﮔﺎه رﺳــﯿﺪﻧﺪ ﺗــﺎ اﻧــﺪﮐﯽ ﺑﯿﺎﺳــﺎﯾﻨﺪ‪،‬‬
‫اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ و ﺗﺒﺎر ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ و ھﻤﺮﻧﮓ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﺎﻓﺮان ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨــﺪ ﺟﻤﺎﻋــﺖ‬
‫ﮐــﺎﻓﺮان زﻧﺎﮐــﺎر ﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋــﺎدات و رﺳــﻮم و ﺳــﻨﺖھــﺎی ﮐــﺎﻓﺮان را ﺗﻘﻠﯿــﺪ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬از ﮔﻮﺷــﺖ دامھــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺮای ﺑﻌــﻞ ﻗﺮﺑــﺎﻧﯽ‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﻮاﺣﺶ ﻣﻮآب ھﻢﺑﺴﺘﺮ ﺷــﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣــﻮآب ﻧﻤــﺎدی از اﯾــﻦ دﻧﯿــﺎﺋﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣــﺎ ﻓﺮزﻧــﺪان ﺧــﺪا اﯾﻨـﮏ در آن‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫در ھﺮ ﮔﻮﺷﻪ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﺑﺖﺧﺎﻧﻪھﺎی رﻧﮕﯿﻦ و ﭘﺮزرزق و ﺑﺮﻗﯽ ﺑــﻪ ﻣــﺎ ﭼﺸــﻤﮏ ﻣــﯽزﻧﻨــﺪ و ﻣــﺎ ﺑــﯽآﻧﮑــﻪ ﺑــﻪ ﻟﻘــﺐ واﻻی ﺧــﻮد‪،‬‬
‫ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺠﺬوب اﯾﻦ ﻣﮑﺎنھﺎی ﭘﺮ زرق و ﺑﺮق ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه اﻋﻈﻢ ﮐﺎﺋﻨﺎت از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻧــﻮر و‬
‫ﻧﻤﮏ ﺟﮫﺎن ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ...‬ﭼﺮا؟ ﻋﻠﺘﺶ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺧﺸﻢ ﭘﺎدﺷﺎه را ھﻨــﻮز ﺑــﻪ ﭼﺸــﻢ ﻧﺪﯾــﺪهاﯾــﻢ؟ دادﮔــﺎه ﺧــﺪاﺋﯽ در روی زﻣــﯿﻦ‬
‫ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ و دادﮔﺎهھﺎی زﻣﯿﻨﯽ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ آن ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ...‬و دادﮔﺎهھﺎی زﻣﯿﻨﯽ ﻣﻮاد و ﺗﺒﺼﺮهھﺎی ﻻزم را ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑــﺎ‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ارادۀ ﺧﺪا ﻣﯽﺟﻨﮕﻨﺪ‪ ،‬در اﺧﺘﯿﺎر ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺧــﺪا را ﺷــﮑﺮ ﮐﻨــﯿﻢ و ﺑــﻪ ﺣﻀــﻮرش زاﻧــﻮ زﻧــﯿﻢ ﺑــﺮای وﮐــﻼی‬
‫ﻣﺪاﻓﻌﯽ ﮐﻪ داﺋﻤﺎً در ﺣﺎل دﻓﺎع از ﻣﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ ﮐﻪ ﺟﮫﺎن ﻣﺎ ھﻨﻮز ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره ﻏﺮق ﻓﺴــﺎد ﻧﺸــﺪه اﺳــﺖ‪،‬‬
‫اﯾﻦ را ﻣﺮھﻮن ﻣﺮدان ﺧﺪاﺋﯽ و وﮐﻼی ﻣﺠﺮب ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ وﮐﯿﻞ ﻣﺪاﻓﻊ اﻋﻈﻢ ﮐﺎﺋﻨﺎت‪ ،‬ﯾﻌﻨــﯽ ﻋﯿﺴــﯽ ﻣﺴــﯿﺢ‬
‫ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﺎ دﻓﺎع ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬و دﻓﺎﻋﯿﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺴﺖﺗﺮﯾﻦ اﻧﺴﺎن را از ﺣﻔﯿﺾ ذﻟﺖ و ﺧﻮاری و ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺑــﻪ‬
‫اوج ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮ ﻧﺎم ﻗﺎﺿﯽ و وﮐﯿﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻋﻈﯿﻢ ﮐﺎﺋﻨﺎت‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ و ﭘﺴﺮ ﯾﮕﺎﻧﻪ او ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ‪.‬‬
 ‫‪40‬‬
‫ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﮐﻮچ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﭘﺪراﻧﺸﺎن وﻋﺪۀ ﺣﮑﻮﻣﺖ آﻧﺠﺎ را داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﮫﺮھﺎی ﺣــﺪ ﻓﺎﺻــﻞ‬
‫ﺗﺎ ﮐﻨﻌﺎن را ﯾﺎ ﺑﺎ ﺻﻠﺢ و ﺳﺎزش و ﯾﺎ ﺑﺎ ﻗﮫﺮ و ﻏﻠﺒﻪ ﺗﺼﺮف ﮐﺮده در آن ﺳﺎﮐﻦ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻨــﮏ ﻧﺴــﻞ دوم ﻗــﻮم‪ ،‬ﯾﻌﻨــﯽ آن اﻓــﺮاد‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﮐﻪ در ﺳﺮﺷﻤﺎری اول در ﺻﺤﺮای ﺳﯿﻨﺎ‪ ،‬ﺑــﻪ ﺣﺴــﺎب ﻧﯿﺎﻣــﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻗــﻮم ﮐﻮﭼﻨــﺪۀ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ را ﺗﺸــﮑﯿﻞ‬
‫دادهاﻧﺪ و ھﻤﮥ آﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮﺷﻤﺎری اول ﻣﺤﺴﻮب ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ ...‬و اﯾﻦ ﯾﮏ ﻓﺎﺻﻠﮥ زﻣــﺎﻧﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒــﺎً ﺑﯿﺴــﺖ‬
‫ﺳﺎﻟﻪ را از آن زﻣﺎن ﺗﺎ ﻓﺘﺢ ﻣﻮآب ﻧﺸﺎن ﻣﯽدھﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺮای ﭘﯿﺸﺮوی ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﻘﺼﺪ ﻧﮫﺎﺋﯽ ﺳﺮﺷﻤﺎری دﯾﮕــﺮی ﺑــﻪ ھﻤــﺎن روال ﻻزم اﺳــﺖ‪ ...‬ﯾﻌﻨــﯽ ﺳﺮﺷــﻤﺎری اﻓــﺮاد ﺑــﺎﻻی‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اﺳﻠﺤﻪ ﺑﺮدارﻧﺪ و در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ھﻤﺎن ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﮐﻪ در ﺻﺤﺮای ﺳﯿﻨﺎ ﺳﺮﺷﻤﺎری اﻧﺠــﺎم‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻌــﺪ از واﻗﻌــﻪ وﺑــﺎ ﻣﻮﺳــﯽ و اﻟﻌــﺎزار ﮐــﺎھﻦ ﻓﺮزﻧــﺪ ھــﺎرون ﺑــﻪ ﻓﺮﻣــﺎن ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺳﺮﺷــﻤﺎری ﻗــﻮم را آﻏــﺎز ﮐﺮدﻧــﺪ و ﻧﺘﯿﺠــﻪ‬
‫ﺳﺮﺷﻤﺎری ﺑﻪ ﻗﺮار زﯾﺮ اﻋﻼم ﮔﺮدﯾﺪ‪:‬‬
‫‪ 43.730‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪1‬ـ ﺧﺎﻧﺪان روﺑﯿﻦ‬
‫‪ 22.200‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪2‬ـ ﺧﺎﻧﺪان ﺷﻤﻌﻮن‬
‫‪ 40.500‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪3‬ـ ﺧﺎﻧﺪان ﺟﺎد‬
‫‪ 76.500‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪4‬ـ ﺧﺎﻧﺪان ﯾﮫﻮدا‬
‫‪ 64.300‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪5‬ـ ﺧﺎﻧﺪان ﯾﺴﺎﮐﺎر‬
‫‪ 60.500‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪6‬ـ ﺧﺎﻧﺪان زﺑﻮﻟﻮن‬
‫‪ 52.700‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪7‬ـ ﺧﺎﻧﺪان َﻣﻨَﺴﯽ‬
‫‪ 32.500‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪8‬ـ ﺧﺎﻧﺪان اﻓﺮاﯾﻢ‬
‫‪ 45.600‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪ 9‬ﺧﺎﻧﺪان ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ‬
‫‪ 64.400‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪ 10‬ﺧﺎﻧﺪان دان‬
‫‪ 53.400‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪ 11‬ﺧﺎﻧﺪان اﺷﯿﺮ‬
‫‪ 45.400‬ﻧﻔﺮ‬ ‫‪ 12‬ﺧﺎﻧﺪان ﻧﻔﺘﺎﻟﯽ‬
‫‪ 601.730‬ﻧﻔﺮ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﮐﻞ ﻣﺮدان آﻣﺎده ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ‬
‫اﯾﻦ ﺗﻌﺪاد از ﻣﺮدان ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻋﻼوه ﺗﻤﺎم اﻓﺮاد زﯾﺮ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل و زﻧﮫﺎ و اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﭘﯿﺮﻣﺮدان ﺑﺎﻻی ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﮐﻪ ﻗــﺎدر ﺑــﻪ ﺟﻨــﮓ‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺴﻞ دوم آن ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺻﺤﺮای ﺳﯿﻨﺎ ﺳﺮﺷﻤﺎری ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺧﻼل اﯾﻦ ﺳﺎلھﺎ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻗــﻮم را ﺑﺎرھــﺎ ﺗﺼــﻔﯿﻪ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫دو ﻧﻔﺮ از رھﺒﺮان ﺑﻨﯽروﺑﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﺎمھﺎی داﺗﺎن و اﺑﯿﺮام ﺑﻪ ھﻤﺪﺳﺘﯽ ﻗﻮرح ﺑﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﺧﯿﺎﻧــﺖ ﮐﺮدﻧــﺪ و ﺧــﺪا زﻣـﯿﻦ را زﯾﺮﭘﺎﯾﺸــﺎن‬
‫ﮔﺸﻮد و آﻧﮫﺎ را زﻧﺪه ﺑﻪ ﮔﻮر ﮐﺮد‪ ...‬ﻧﻈﺎﯾﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺠﺎزاتھﺎﺋﯽ را در طﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﺷﺎھﺪ ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﮥ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ذﮐﺮ اﺳﺖ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﺳﺎﻣﯽ ﻗﺒﺎﯾﻞ ﻓﻮق ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه از ﻧﺎم ﭘﺴﺮان ﯾﻌﻘﻮب ﻣــﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا او را‬
‫»اﺳﺮاﺋﯿﻞ« ﻧﺎﻣﯿﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮫﺖ آﻧﮫﺎ را »ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ« ﯾﺎ ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬ﻧﺎﻣﯿﺪه اﺳﺖ و ھﺮﮐﺪام از آن ﻗﺒﺎﯾﻞ ﺧــﻮد ﺑــﻪ ﻗﺒﺎﯾــﻞ‬
‫ﻓﺮﻋﯽ ﭼﻨﺪی ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﻧﺎم ﻗﺒﺎﯾﻞ ﻓﺮﻋﯽ ﺗﺤﺖ ﭘﺮﭼﻢ ﯾﮏ ﻗﺒﯿﻠﻪ اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻧﺎم ﯾﮑﯽ از ﻓﺮزﻧــﺪان ﯾﻌﻘــﻮب‬
‫ﯾﺎ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﺮﺷﻤﺎری ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮﺣﻠــﻪ ﺑﻌــﺪ از ﺳﺮﺷــﻤﺎری ﺗﻘﺴــﯿﻢ اراﺿــﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ھــﺮ ﻗــﻮم ﺑــﻪ ﻧﺴــﺒﺖ ﺟﻤﻌﯿﺘــﯽ ﮐــﻪ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﺑﺮای ﻣﻠﮑﯿﺖ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد‪ .‬زﻣﯿﻦھﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﯿﺪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ھﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اوﻟﯿﻦ ﺳﺮﺷﻤﺎری ﻗﻮم دو ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺧﺮوج ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﻣﺼﺮ در ﺻﺤﺮای ﺳﯿﻨﺎ اﻧﺠﺎم ﮔﺮدﯾﺪ و ھــﺮ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﺗﺤــﺖ ﯾــﮏ ﭘــﺮﭼﻢ‬
‫در ﺟﺎﯾﮕﺎهھﺎی ﺧﻮد در اردو ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ھﻤﺎن ﻧﻈﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ در ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ و ﯾﺎ اردو ﻣﯽزدﻧــﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﻻوﯾــﺎن ﮐــﻪ ﺑــﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﻣﻮر ﺧﯿﻤﻪ را ﺑﻪ ﻋﮫﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﺷﺎﻣﻞ اﯾﻦ آﻣﺎرﮔﯿﺮی ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺳﺮﺷﻤﺎری ﺑﻌﺪ از ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺳﺮﺷﻤﺎری اول‪ ،‬در ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮآب اﻧﺠــﺎم ﮔﺮﻓــﺖ‪ .‬و اﺣﺘﻤــﺎﻻ اﯾــﻦ روﻧــﺪی ﺑــﻮده‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ در ھﺮ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑــﻪ ﺗﺴــﺨﯿﺮ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ در ﻣــﯽآﻣــﺪ‪ ،‬اﻧﺠــﺎم ﻣــﯽﮔﺮﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ و زﻣــﯿﻦھــﺎ ﺑــﺪان ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﺗﻘﺴــﯿﻢ‬
‫ﻣﯽﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬در ھﻤﯿﻦ ﺗﻘﺴﯿﻢ اراﺿﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺧﺘﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺪراﻧﺸﺎن در طﻮل راه ﻣﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﻮﺳــﯽ ﺗﻘﺎﺿــﺎی ﺳــﮫﻤﯽ از‬
‫زﻣﯿﻦ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﻣﻮﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﺳﺘﻪ آﻧﮫﺎ را ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﺮد و ﺧﺪا ﺿﻤﻦ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ اﻧﺎن ﻗﺎﻧﻮن ارث را ﺑــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ اﺑــﻼغ‬
 ‫ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫‪» :‬اﮔﺮ در ﻣﯿﺎن ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﺴﯽ ﺑﻤﯿﺮد و ﭘﺴﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﻣﻠــﮏ او را ﺑــﻪ دﺧﺘــﺮش اﻧﺘﻘــﺎل دھﯿــﺪ‪ ،‬و اﮔــﺮ او را دﺧﺘــﺮی‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻠﮏ او را ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ اﻧﺘﻘﺎل دھﯿﺪ و اﮔﺮ او را ﺑﺮادری ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻠﮏ او را ﺑﻪ ﺑﺮادران ﭘﺪرش اﻧﺘﻘﺎل دھﯿﺪ و اﮔــﺮ ﭘــﺪر او را‬
‫ﺑﺮادری ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻠﮏ او را ﺑﻪ ﮐﺴﯽ از ﻗﺒﯿﻠﻪاش ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺑﻪ او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪھﯿﺪ‪ .‬و اﯾﻦ ﺑﺮای ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﯾﮏ ﻓﺮﯾﻀﻪ ﺷــﺮﻋﯽ‬
‫اﺳﺖ‪«.‬‬
‫اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺮای ﺟﻮاﻣﻊ اﻣﺮوزی ﻗﺎﺑﻞ ھﻀﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺒﺎدا ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﯾــﮏ ﺟﺎﻣﻌــﻪ ﻧﻮﭘــﺎ ﺑــﻮد و‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺷــﺮاﯾﻂ زﻣــﺎﻧﯽ و ﻣﮑــﺎﻧﯽ ﺧﺪاوﻧــﺪ رھﻨﻤﻮدھــﺎﺋﯽ ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ ﻣــﯽداد‪ ،‬و ھﻤــﺎﻧﻄﻮری ﮐــﻪ در اﯾــﻦ ﺑﺨــﺶ ﻣــﯽﺧــﻮاﻧﯿﻢ ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ »ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻘﺴﯿﻢ ارﺛﯽ ﯾﮏ ﻓﺮﯾﻀﻪ ﺷﺮﻋﯽ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫اﯾﻦ ﻓﺮﯾﻀﻪ ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎری از ﻓﺮاﯾﺾ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮدن ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺧﺘﻨﻪ ﮐــﺮدن‪ ،‬ﻣﻠﻐــﯽ ﮔﺮدﯾــﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻓﺮﻣﻮدۀ ﭘﻮﻟﺲ رﺳــﻮل دﯾﮕــﺮ ﺷــﺮط ﻣﺴــﯿﺤﯽ ﺷــﺪن‪ ،‬ﻧﺨﺴــﺖ ﯾﮫــﻮدی ﺑــﻮدن ﻧﺒــﻮد‪ ،‬و ھﻤــﮥ اﻧﺴــﺎنھــﺎ ھــﻢ ﻣﺎﻧﻨــﺪ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺟﮫﺖ ﺑﮫﺎی ﮔﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮﺻــﻠﯿﺐ ﭘﺮداﺧــﺖ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪﮔﺎن و ﻓﺮزﻧــﺪان ﺧــﺪا ﻣﺤﺴــﻮب ﻣــﯽﺷــﻮﻧﺪ و‬
‫ﻓﺮﻗﯽ ﺑﯿﻦ ﯾﮫﻮدی و ﻏﯿﺮﯾﮫﻮدی از ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارد‪...‬‬
‫ا ّﻣﺎ ﺧﺪا در ﻣﻮرد ﺗﻌﻄﯿﻠــﯽ روز ھﻔــﺘﻢ ﯾــﺎ »ﺳـﺒ ّﺖ« در ﺳــﻔﺮ ﻻوﯾــﺎن ‪ 31:23‬ﻓﺮﻣــﻮد »ﺳـﺒ ّﺖ ﺑــﺮای ﺷــﻤﺎ ﻓﺮﯾﻀــﮥ اﺑــﺪی اﺳــﺖ«‪،‬‬
‫ھﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ اﻣﺮوز ھﻢ ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﻗﺮنھﺎ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻮاﻣﻊ ﺑﺸﺮی روز ﺳﺒّﺖ ﯾﺎ ﺗﻌﻄﯿﻞ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﯾﻀﻪ اﺑــﺪی ﺧــﻮد ﺣﻔــﻆ‬
‫ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه از رﯾﺸﮥ آن اطﻼع داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل ﺧﺪا ﺑﺮ آن ﻗــﻮم ﮐﻮﭼﻨــﺪه ﻣﺴــﺘﻘﯿﻤﺎً ﺳــﻠﻄﻨﺖ ﻣــﯽﮐــﺮد‪ ،‬وﻟــﯽ اﻣــﺮوز ﺧــﺪا‪ ،‬ﻣــﺎ اﻧﺴــﺎنھــﺎ را آزاد ﮔﺬاﺷــﺘﻪ اﺳــﺖ ﺗــﺎ‬
‫ﭘﯿﺸﮑﺎران او در روی زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﺑﺮاﺳﺎس ﻧﯿﺎز ﺟﻮاﻣﻊ ﺧﻮد ﻗﻮاﻧﯿﻨﯽ ﺗﺪوﯾﻦ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﻖ ﮐﺴﯽ از ﺑﯿﻦ ﻧــﺮود‪ ،‬از ﺟﻤﻠــﻪ ﺣــﻖ‬
‫زﻧﺎن و دﺧﺘﺮان در ﺗﻘﺴﯿﻢ ارث‪.‬‬
‫دوﺳﺘﺎن ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﻣﺜﺎﻟﯽ از دﻧﯿﺎی ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺨﺎطﺐ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم آﻧﺎﻧﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در زﯾﺮ ﻓﺸﺎر ﺣﮑﻮﻣﺖھــﺎی‬
‫ﻣﺴﺘﺒﺪ ﺧﻮاھﺎن ﻣﮫﺎﺟﺮت ﺑﻪ اﻗﻠﯿﻢھﺎی ﺗﺎزهای از ﺟﮫﺎن و ﺑﺮﺧــﻮرداری از ﻧﻌﻤــﺖ آزادی ﻣــﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ .‬ﺣــﺎل ﺧــﺪا در روﯾــﺎ ﺑــﺮ ﺷــﻤﺎ‬
‫ظﺎھﺮ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ...‬اﯾﻦ ﻋﺪه از اﻓﺮاد را ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺮدار و ﺑﺮو در ﭘﺸﺖ دروازهھــﺎی ﺷــﮫﺮ اﻟــﻒ ﮐــﻪ ﺷــﯿﺮ و ﺷــﮑﺮ در آن‬
‫ﺟﺎری اﺳﺖ‪ ،‬و آﻧﮫﺎ را وارد ﺷﮫﺮ ﮐﻦ‪ ،‬و ﺑﻤﺎن ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮﺷﺎن وﯾﺰاھﺎی ﺧﻮد را ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﺧــﻮدت‪ ،‬ﭘﺸــﺖ دروازۀ ﺷــﮫﺮ ﺑﻤــﺎن ﺗــﺎ‬
‫ﺑﻤﯿﺮی‪ ...‬ﺣﻖ ورود ﺑﻪ آﻧﺠﺎ را ﻧﺪاری‪ ...‬و ا ّﻣﺎ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺗﻮ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻤــﺎم ﺣــﻮاﺋﺞ و ﺧﻮاﺳــﺘﻪھــﺎی اﯾــﻦ ﻋــﺪه را ﺗــﺎ رﺳــﯿﺪن ﺑــﻪ‬
‫ﻣﻘﺼﺪ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﯽ‪....‬‬
‫اﯾﻦ درﺳﺖ ھﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻣﻮﺳــﯽ ﺧﻮاﺳــﺖ ﺗــﺎ اﻧﺠــﺎم دھــﺪ و ﻣﻮﺳــﯽ ھــﻢ ﺑــﺪون اﯾﻨﮑــﻪ ﮔﻼﯾــﻪای ﺑــﺮ زﺑــﺎن آورد‪،‬‬
‫ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﻣﺰدی از ﺧﺪا ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬رﻧــﺞ آن راه را ﺑـﻪ ﻣــﺪت ﭼﮫــﻞ ﺳــﺎل ﺑــﺎ ﺗﻤــﺎم ﻧﺎﻣﻼﯾﻤــﺎت و ﻋﺼــﯿﺎنھــﺎ و ﺷــﻮرشھــﺎ و ﮐﯿﻨــﻪھــﺎی‬
‫اطﺮاﻓﯿﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد ھﻤﻮار ﮐﺮد ﺗﺎ اﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﮐﻪ ﻗﻮم در ﻣﻮآب اﻧﺪﮐﯽ آﺳﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﮐــﻪ دﯾﮕــﺮ ﺑﺴــﯿﺎر ﭘﯿــﺮ ﺷــﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬اﻟﮫــﺎﻣﯽ از ﺧــﺪا درﯾﺎﻓــﺖ ﻣــﯽدارد‪ ،‬و ﺑــﻪ‬
‫ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽرود و دورﻧﻤﺎﺋﯽ از ارض ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ وﻋﺪه داده اﺳﺖ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑــﻪ‬
‫او ﯾﺎدآوری ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ ﭼﻮن ﺑﺮادرش ھﺎرون ﻣﯽﻣﯿﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ اﺷﺘﺒﺎھﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد‬
‫را ﻧﺨﻮاھﺪ دﯾﺪ و آن اﺷﺘﺒﺎه ﭼﻪ ﺑﻮد! ﺑﻪ ﯾﺎد دارﯾﺪ؟ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ﻓﺮﻣــﺎن داد ﺑــﻪ ﺻــﺨﺮه ﻓﺮﻣــﺎن ﺑﺪھﻨـﺪ ﺗــﺎ از آن آب‬
‫ﺟﺎری ﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﺨﺮه ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪھﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ آن ﺑﺎ ﻋﻀﺎ ﺿﺮﺑﻪ زدﻧﺪ‪ ...‬در ظﺎھﺮ ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺑــﯽاھﻤﯿﺘــﯽ اﺳــﺖ‪،‬‬
‫وﻟﯽ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻤﺮد ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﻮد وﻣﺘﻤﺮد از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺮﯾﻤﻪ ﺷﻮد‪ .‬و ﺟﺮﯾﻤﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ھﺎرون ھﻢ ﭼﻨــﯿﻦ ﺑــﻮد‬
‫ﮐﻪ از ﻣﺸﺎھﺪه ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺤﺮوم ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺷــﮫﺎﻣﺖ و ﺑــﺪون ھــﯿﭻ ﮔﻼﯾــﻪای ﻣﺠــﺎزات ﺧــﻮد را ﭘــﺬﯾﺮا ﺷــﺪ‪،‬‬
‫وﻟﯽ از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻗﻮم دل ﻣﯽﺳﻮزاﻧﯿﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا ﯾﺎری طﻠﺒﯿﺪ ﮐــﻪ ﮐﺴــﯽ ﺑــﻪ اﯾــﻦ ﻗــﻮم رﯾﺎﺳــﺖ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷــﺪ ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﻗــﻮم ﭼــﻮن‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺑﯽﺷﺒﺎن ﻧﺸﻮﻧﺪ و ھﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ راھﯽ ﻧﺮوﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﯿﺰ ﻣﻮﺳﯽ را ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧﻮن ﻣﺮدی ﮐﻪ روح ﺧــﺪا‬
‫در او ﺑﻮد‪ ،‬را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و او را دﺳﺖﮔــﺬاری ﻧﻤــﻮده و او را ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﺟﺎﻧﺸــﯿﻦ ﺧــﻮد ﺑــﻪ ﻗــﻮم ﻣﻌﺮﻓــﯽ ﮐﻨــﺪ‪ ،‬و ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﺟﻤﻌﯿــﺖ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ او را اطﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﯾﻮﺷﻊ در ﺣﻀﻮر اﻟﻌﺎزار ﮐﺎھﻦ اﯾﺴﺘﺎده و ﺳﻮﮔﻨﺪ وﻓﺎداری ﯾﺎد ﮐﺮد و ﮐﺎروان ﺳــﺎﻻر‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا در آﺧﺮﯾﻦ ﺳﺎلھﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮﺳﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎر ﻧﮑﺎﺗﯽ ﭼﻨﺪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آوردن ھﺪاﯾﺎ ﻧﺰد ﺧــﺪا‪ ،‬ﻋﯿــﺪ ﻓﺼــﺢ‪،‬‬
‫ﻋﯿﺪ ھﻔﺘﻪھﺎ‪ ،‬ﻋﯿﺪ ﮐﺮﻧﺎھﺎ‪ ،‬روز ﮐﻔﺎره‪ ،‬ﻋﯿﺪ ﺧﯿﻤﻪھﺎ‪ ،‬ﻧﺬر و ﻗﺴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ او ﯾﺎدآوری ﻧﻤﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋــﻼم ﻧﻤﺎﯾــﺪ‪ .‬ﺗﻨﮫــﺎ ﯾــﮏ وظﯿﻔــﻪ‬
‫ﻣﮫﻢ دﯾﮕﺮی ﺑﺮای ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ وﻓﺎداری و اطﺎﻋﺖ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻧﺸــﺎن دھــﺪ و اﻧﮕــﺎه ﺑــﻪ ﭘــﺪراﻧﺶ ﻣﻠﺤــﻖ‬
‫ﺷﻮد و آن ﻓﺘﺢ ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ او از ھﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪای ھﺰار ﻧﻔﺮ را ﺑﺮای ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺪﯾﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و ﺑــﻪ ﻣــﺪﯾﺎن ﺣﻤﻠــﻪ ﮐــﺮد‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﺮدان آﻧﺠﺎ را از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻨﺞ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ را ﮐﺸﺖ و زﻧﺎن و اطﻔﺎل را ﺑﻪ اﺳﺎرت ﮔﺮﻓﺘــﻪ و ﺟﻤﯿــﻊ اﻣــﻮال و اﻗﺴــﺎم آﻧﮫــﺎ را‬
‫ﻏﺎرت ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﮫﺮ را ﺗﻤﺎﻣﺎً در اﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﯿﺪﻧﺪ‪ .‬و اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ داده ﺑﻮد‪» :‬اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ را از‬
‫ﻣﺪﯾﺎﻧﯿﺎن ﺑﮕﯿﺮ‪«.‬‬
‫ﺑﺮای اطﻼﻋﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪.‬‬
 ‫‪41‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ از اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﺑﺒﻨﺪد‪ ،‬ﯾﮏ ﮐﺎر ﻣﮫﻢ دﯾﮕﺮی ھﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠــﺎم دھــﺪ و آن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﻣﺪﯾﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺪﯾﺎﻧﯿﺎن ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ؟ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻋﻘــﺐ ﺑﺮﮔــﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑــﻪ‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻق ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ ﻣﻮآب ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ھﺠﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﻮآب ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺟﺎدوﮔﺮی ﺑﻪ ﻧــﺎم ﺑﻠﻌــﺎم‬
‫ﺷﺪ و از او ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺪﯾﺎﻧﯿﺎن ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬در آن زﻣﺎن ﺑﺎور ﺑﻪ ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﮐــﺮدن‬
‫و دﻋﺎی ﺧﯿﺮ ﻧﻤﻮدن ﯾﮏ ﺑﺎور ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاه در ﻣﯿﺎن ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎن و ﺧﻮاه در ﻣﯿﺎن ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن و ﻣﺸﺮﮐﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻌــﺎم ﭼﻨـﺪﯾﻦ ﺑــﺎر‬
‫در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﻮرت ﮐﺮد و ﺑﺎز ﺧﺪا او را از ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮدن ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣﻮد و ﺷﮑﻮه و ﻋﻈﻤﺖ ﺳــﭙﺎه اﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد و ﺑﺎﻻق ھﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ ً ھﻤﭽﻨﺎن اﺻﺮار ﻣﯽورزﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻮآب و ﭘﺎدﺷــﺎه‬
‫آن ﺑﺎﻻق ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ دادﻧﺪ و از در دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﮫﺎ اﺟﺎزه دادﻧﺪ ﺗﺎ در ﻣﻮآب زﻧــﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨــﺪ و از آﻧﮫــﺎ‬
‫ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮫــﺎ را ﺑــﻪ ﻣﻌﺎﺑــﺪ ﺧــﺪاﯾﺎن ﺧــﻮد دﻋــﻮت ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻣــﺮدان اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑــﺎ دﺧﺘــﺮان ﻣــﻮآﺑﯽ زﻧـﺎ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬و رﻓﺘــﻪ رﻓﺘــﻪ‬
‫ﺧﻮشﮔﺬراﻧﯽھﺎ در ﻣﻮآب ﺑﻪ ﻣﺬاق ﻣﺮدان اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻧﺸﺴــﺖ‪ .‬ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺖ ﺷــﺪﻧﺪ و ﺑــﻪ ﺧــﺪاﯾﺎن ﻣــﻮآب ﺳــﺠﺪه ﮐﺮدﻧــﺪ‪،‬‬
‫زﻧﺎﮐﺎر ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻓﻮاﺣﺶ ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬زﻧﺎ ﮐﺮدﻧــﺪ و ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻗــﻮم را ﺑــﻪ وﺑــﺎﺋﯽ ﺳــﺨﺖ ﻣﺒــﺘﻼ ﺳــﺎﺧﺖ ﮐــﻪ ﻣﺜــﻞ ﺑــﺮگ ﺧــﺰان ﺑــﺮ زﻣــﯿﻦ‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﺑﺘﮑﺎر ﻓﯿﻨﺤﺎص‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻟﻌﺎزار ﮐﺎھﻦ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮﮐﺸــﺘﻦ‪ ،‬زﻣــﺮی رﺋــﯿﺲ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﺷــﻤﻌﻮن ﮐــﻪ در آن اوﺿــﺎع و اﺣــﻮال‬
‫زﻧﯽ ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ راﺑﺮای ﺧﻮشﮔﺬراﻧﯽ ﻧﺰد ﺑﺮادران ﺧﻮد آورده ﺑﻮد‪ ،‬و آن زن‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﺧﺪاوﻧــﺪ را ﻓــﺮو ﻧﺸــﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬و ﻗــﻮم در اﯾــﻦ ﻣﺠــﺎزات‬
‫ﻣﺘﺤﻤﻞ از دﺳﺖ دادن ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﮫﺎر ھﺰار ﻧﻔﺮ ﺷﺪ‪ .‬اھﺎﻟﯽ ﻣﻮآب ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧــﺪ ﺑــﺎ ﻓــﺮﯾﻔﺘﻦ ﻗــﻮم ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬ﺑــﺎ دﻋــﻮت‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺑﺖﺧﺎﻧﻪھﺎی ﺧﻮد‪ ،‬و دامھﺎﺋﯽ ﮐــﻪ در ﮔﻮﻧــﻪھــﺎی ﻣﺨﺘﻠــﻒ ﺧــﻮشﮔــﺬراﻧﯽ و ﻋﯿﺎﺷــﯽ ﭘــﯿﺶروی ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫ﺧﺴﺘﻪ از ﺳﻔﺮ و ﮐﻮچ ﮐﻪ ھﻨﻮز ھﻢ در روﯾــﺎی زﻧــﺪﮔﯽ در ﻣﺼــﺮ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬در واﻗــﻊ آﻧﮫــﺎ را در ﻧﻈــﺮ ﺧﺪاوﻧــﺪ ذﻟﯿــﻞ و ﺧــﻮار ﻧﻤﻮدﻧــﺪ و‬
‫ﻣﺴﺒﺐ اﯾﻦ ذﻟﺖ و ﺧﻮاری ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ اھﺎﻟﯽ ﻣﻮآب و آن دﺧﺘﺮ ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ زﻣﺮی رﺋــﯿﺲ ﻗﺒﯿﻠـﻪ ﺷــﻤﻌﻮن‪ ،‬در آن وﺿــﻌﯿﺖ‬
‫اﺳﻔﺒﺎر ﮐﻪ ﻗﻮم ﺑﺮ ﻻﺷﻪھﺎی ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﻮد ﻣﯽﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺷﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ اردوﮔﺎه اﺳﺮاﺋﯿﻞ رﻓﺘﻨﺪ ﺗــﺎ ﺧــﻮشﮔــﺬراﻧﯽ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬و اﮔــﺮ‬
‫ﻓﯿﻨﺤﺎس ﭘﺴﺮ اﻟﻌﺎزار ﮐﺎھﻦ آن اﺑﺘﮑﺎر را ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﻤﯽداد‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم ﺑﺎ وﺑﺎ ﻣﯽﻣﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﺑﻘﮥ ﺳﯿﺎه اﯾﻦ ﻗﻮم‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﺗﺠﮫﯿﺰ ﮐﺮده و ﺑﺎ ﻣﺪﯾﺎن ﺑﺠﻨﮕــﺪ و‬
‫اﺑﺰاری در دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ اﻧﺘﻘﺎم ذﻟﯿﻞ ﺷﺪن ﻗﻮم را از ﻣﺪﯾﺎن ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ھﻢ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم اﯾﻦ وظﯿﻔﻪ ﺧﻄﯿﺮ و آﺧﺮﯾﻦ وظﯿﻔﻪای ﮐﻪ ﺑﺮﻋﮫﺪه او ﻧﮫــﺎده ﺷــﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬ﻟﺸــﮑﺮی ﺷــﺎﻣﻞ دوازده ھــﺰار‬
‫ﺳﺮﺑﺎز‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ از ھﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﺰار ﻧﻔﺮ را ﺗﺪارک و ﺗﺠﮫﯿﺰ ﮐﺮده و ﭼﻨﺎن ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﯽ ﺑــﻪ ﻣـﺪﯾﺎﻧﯿﺎن ﮐــﻪ ﺑﺰرﮔﺘــﺮﯾﻦ ﻣــﺎﻧﻊ ﺑﺮﺳــﺮ‬
‫رﺳﯿﺪن ﻗﻮم ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﻮم را ﺑﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳــﺘﯽ و زﻧــﺎ وا داﺷــﺘﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻣــﯽدھــﺪ‪ ،‬ﮐــﻪ ﻧﺴــﻞ آﻧﮫــﺎ از روی زﻣــﯿﻦ ﻣﻨﻘــﺮض‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬در اﯾﻦ ﻧﺒﺮد ﺗﻤﺎم ﻣــﺮدان ﻣــﺪﯾﺎن از ﺟﻤﻠــﻪ ﭘــﻨﺞ ﭘﺎدﺷــﺎه ﻣــﺪﯾﺎﻧﯽ از ﺑــﯿﻦ ﻣــﯽروﻧــﺪ‪ ،‬زﻧــﺎن و ﮐﻮدﮐــﺎن ﻣــﺪﯾﺎﻧﯽ را اﺳــﯿﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم داروﻧﺪار و دامھﺎی ﻣﺪﯾﺎﻧﯿﺎن را ﺑﻪ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﮫﺮھﺎ و ﺧﺎﻧﻪھﺎ و دژھﺎی آﻧﺎن را ﻣــﯽﺳــﻮزاﻧﻨﺪ و‬
‫ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردهاﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ اﺳﺮا و ﻏﻨﺎﯾﻢ ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ زﻧﺎن در ﻣﯿﺎن اﺳﺮا ﻣــﯽﺷــﻮد‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﺎن ﻟﺸﮕﺮھﺎ ﭘﺮﺧــﺎش ﻣــﯽﮐﻨــﺪ ﮐــﻪ ﭼــﺮا زﻧــﺎن را ﮐــﻪ ﻣﻮﺟــﺐ اﻏــﻮای ﻣــﺮدان اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺷــﺪﻧﺪ و ﻣﻮﺟــﺐ ﺷــﺪﻧﺪ ﮐــﻪ‬
‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ و زﻧﺎﮐﺎر ﺷﻮﻧﺪ و ﺧﺪا وﺑﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺎزل ﮐﺮد زﻧﺪه ﻧﮕﻪ داﺷﺘﯿﺪ و ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻣــﺎن داد ﺗﻤــﺎم ﮐﻮدﮐــﺎن ﻣــﺬﮐﺮ و‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ زﻧﺎن را ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﻓﻘﻂ دوﺷﯿﺰﮔﺎن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻏﻨﺎﺋﻢ ﺟﻨﮕﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺻﺤﻨﮥ دﻟﺨﺮاﺷﯽ اﺳﺖ! اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟ ﺑﺎز ھﻢ ﺷﺎھﺪ ﯾﮑﯽ از آن ﺻﺤﻨﻪھﺎﺋﯽ ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣــﯽﺗــﻮاﻧﯿﻢ در ذھــﻦ ﺧــﻮد‬
‫آن را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﭼﺮا اﯾﻦ ھﻤﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ؟! زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن ﭼﻪ ﮔﻨﺎھﯽ داﺷﺘﻨﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﯾــﻦ اﺑﮫــﺎم در ﺧــﻮ ِد ﻣــﺎﺟﺮا ﻧﮫﻔﺘــﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﺎز ھﻢ ﮐﻤــﯽ ﺑــﻪ ﻋﻘــﺐ ﺑﺮﮔــﺮدﯾﻢ و ﭘﯿﺸــﯿﻨﻪ اﯾــﻦ ﻗــﻮم را ﺑﺮرﺳــﯽ ﮐﻨــﯿﻢ‪ .‬اﯾــﻦ ﻗــﻮم ﻧﻮادﮔــﺎن ﭘﺴــﺮ دوم اﺑــﺮاھﯿﻢ از زن‬
‫ﻣﺪﯾﺎﻧﯽاش ھﺎﺟﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺖ اﻋﻈﻢ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی اطﺮاف ﮐﻨﻌﺎن را در اﺧﺘﯿــﺎر داﺷــﺘﻨﺪ و در ﮔﺬﺷــﺘﻪھــﺎ ﺑﺎرھــﺎ و ﺑﺎرھــﺎ ﺑــﺎ‬
‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺟﻨﮕﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و دﺷﻤﻨﯽ ﺑﯿﻦ آن دو ﻗﺒﯿﻠﻪ‪ ،‬ﺳﺎﺑﻘﻪای ﺗﺎرﯾﺨﯽ داﺷﺖ‪ ...‬ﺳﭙﺎھﯿﺎن ﻓﺎﺗﺢ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ زﻧــﺎن اﯾــﻦ ﻗــﻮم را‬
‫ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ و اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺧﻮشﮔﺬراﻧﯽھﺎی ﺑﻌﺪی ﻧﮑﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ھﻤﯿﻦ زﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدان اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ را‬
‫ﺑﻪ زﻧﺎ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ وا داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻮدﮐﺎن ذﮐﻮر ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ را ﻧﮑﺸــﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺣــﺎﻟﯽ ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ اراده ﮐــﺮده ﺑــﻮد‪ ،‬ﻧﺴــﻞ ﻣــﺪﯾﺎﻧﯽ‬
‫ﻣﻨﻘﺮض ﺷﻮد و وﺟﻮد ﭘﺴﺮان ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﻮد در راه اﻧﺠﺎم ارادۀ ﺧﺪا‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻮدﮐﺎن دﺧﺘﺮ ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‬
‫ازدواج ﮐﻨﻨﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ ازدواجھﺎ زاده ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻣﺪﯾﺎﻧﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤــﯽﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ داﺷــﺘﻦ ﭘــﺪر‬
 ‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ‪ ،‬اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺣﮑﻤﯽ ﮐﻪ در دادﮔﺎه ﻋﺪل اﻟﮫﯽ ﺻﺎدر ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮای زﻣﺎنھﺎی ﺑﻌﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﺪﯾﺎﻧﯿﺎن ﺷﮑﺴﺖ ﻧﻤــﯽﺧﻮردﻧــﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟــﺐ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ و ﻧﺎﺑﻮدی ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻣﯽﺷــﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔــﺮ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ از ﺑــﯿﻦ ﻣــﯽرﻓﺘﻨــﺪ‪ ،‬ﺑــﻪ ﺧــﺎک ﮐﻨﻌــﺎن ﭘــﺎی ﻧﻤــﯽﻧﮫﺎدﻧــﺪ و ﺗﻤــﺎم‬
‫ﻧﻘﺸﻪھﺎی ﺧﺪا ﻧﻘﺶ ﺑﺮآب ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﺧــﺪا از اﺑﺰارھــﺎی اﻧﺴــﺎﻧﯽ ﺑــﺮای ﺗﺤﻘــﻖ ﻧﻘﺸــﻪ ﺧــﻮد ﺑــﺮای ﻧﺠــﺎت ﺑﺸــﺮﯾﺖ‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد‪ ...‬ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺧــﻮد‪ ،‬ﺑﮫــﺎی زﯾــﺎدی ﺑﺎﯾــﺪﻣﯽﭘﺮداﺧــﺖ‪ ،‬ھﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﺮای ﻧﺠــﺎت ﺑﺸــﺮﯾﺖ ﺑﮫــﺎی‬
‫ﮔﺰاﻓﯽ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر اﻟﻌﺎزار ﮐﺎھﻦ ﺗﻤﺎم آﻻت و ادوات ﻓﻠﺰی ﺑﻪ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺟﮫــﺖ ﺗﻄﮫﯿــﺮ از آﺗــﺶ ﮔﺬراﻧﯿــﺪه ﺷــﺪﻧﺪ و آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻄﮫﯿﺮ ﺷﺪن در آﺗﺶ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آب ﺗﻄﮫﯿﺮ ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳــﺮﺑﺎزان ﭘــﺲ از ﺗﻄﮫﯿــﺮ ﺷــﺪن ﻏﻨــﺎﯾﻢ وارد ﻟﺸــﮕﺮﮔﺎه ﺷــﺪﻧﺪ‪ .‬ﻏﻨــﺎﯾﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ دو ﺑﺨﺶ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺨﺸﯽ از آن ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزاﻧﯽ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ واﮔﺬار ﮔﺮدﯾــﺪ‪ ،‬و ﺑﺨﺸــﯽ‬
‫دﯾﮕﺮ در ﺑﯿﻦ ﻗﻮم ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻏﻨــﺎﯾﻢ اﻧﺴــﺎﻧﯽ و ﺣﯿــﻮاﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺷــﺪه ﻋﺒــﺎرت ﺑﻮدﻧــﺪ از ﺷﺸﺼــﺪ و ھﻔﺘــﺎد و ﭘــﻨﺞ ھــﺰار رأس‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‪ ،‬ھﻔﺘﺎد و دو ھﺰار رأس ﮔﺎو‪ ،‬ﺷﺼﺖ و ﯾﮏ ھﺰار رأس اﻻغ و ﺳﯽ و دو ھﺰار ﻧﻔﺮ دوﺷﯿﺰه ﺑﺎﮐﺮه ﮐــﻪ از اﯾــﻦ ﺗﻌــﺪاد ﻧﺼــﻒ‬
‫آن ﺑﻪ ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن ﺗﻌﻠﻖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻗﺒﻼ ً ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻘﺼﺪ اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﮐﺎروان ﮐﻨﻌﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻨﻌﺎن ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻠﺴــﻄﯿﻦ و اردن اﻣــﺮوز را ﺗﺸــﮑﯿﻞ ﻣــﯽدھــﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎر وﺳﯿﻊ و ﺣﺎﺻﻞﺧﯿﺰ ﺑﻮد و ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ھﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﯿﺸﺮوی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷــﮫﺮھﺎی ﺣﺎﯾــﻞ ﺑــﯿﻦ راه را ﮐــﻪ در‬
‫ﻣﺤﺪوده ارض ﻣﻮﻋﻮد ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﺗﺼﺮف ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﭘﺎرهای از طﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢآﻣﯿﺰ و ﺑﺨﺸــﯽ را ﺑــﺎ‬
‫ﻗﮫﺮ و ﻏﻠﺒﻪ‪ .‬دو ﻗﺒﯿﻠﻪ از ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﺎمھﺎی ﺑﻨﯽروﺑﯿﻦ و ﺑﻨﯽﺟﺎد ﮔﻠﻪھﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ از ﮔــﺎو و ﮔﻮﺳــﻔﻨﺪ داﺷــﺘﻨﺪ و ﺑــﺎ دﯾــﺪن‬
‫ﮐﺸﺘﺰارھﺎ و دﺷﺖھﺎی ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺟﻠﻌﺎد ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد دادﻧــﺪ ﮐــﻪ اﺟــﺎزه دھــﺪ ﺗــﺎ آن دو ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ ﻣﻮﻗﻌﯿــﺖ ﺧــﺎص‬
‫ﺟﻠﻌﺎد ﮐﻪ ﻣﮑﺎن ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای داﻣﺪاری و ﭼﺮای دام ﺑﻮد‪ ،‬در ﺟﻠﻌﺎد ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪه‪ ،‬و ھﻤﺮاه دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﮐﻨﻌــﺎن ﻧﺮوﻧــﺪ‪ ،‬و اﮔــﺮ ﺧــﺪا‬
‫ﻗﺮار اﺳﺖ ﻧﺼﯿﺒﯽ از ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﺑﺪھﺪ‪ ،‬آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺟﻠﻌﺎد ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳــﯽ وﻗﺘــﯽ ﺗﻘﺎﺿــﺎی ﺳــﺮان دو‬
‫ﻗﺒﯿﻠﻪ را ﺷﻨﯿﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ در اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮﯾﺪ و ﺑﺮادران ﺧﻮد را ﺗــﺮک ﮐﻨﯿــﺪ ﺗــﺎ آﻧﮫــﺎ ﺑــﺮای ﺷــﻤﺎ‬
‫ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ و ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎری اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺪآﻣﻮزی ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و دل ﻗﻮم را ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ! ﭘــﺪران ﺷــﻤﺎ ھــﻢ وﻗﺘــﯽ ﺑــﻪ‬
‫وادی اﺷﮑﻮل رﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬دل ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪه در آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣــﺎ ﻏﻀــﺐ ﺧــﺪا ﻧﺴــﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻧﺎن اﻓﺰوده ﺷﺪ و ھﻤﯿﻦ رﻓﺘﺎر ﭘﺪران ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ھﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣــﺮدان اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑﯿﺴــﺖ ﺳــﺎل ﺑــﻪ ﺑــﺎﻻ ﮐــﻪ از‬
‫ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﻧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺠﺰ ﮐﺎﻟﯿﺐ و ﯾﻮﺷﻊ‪ ،‬ﭼﻮن رﻓﯿﻖ ﻧﯿﻤﻪ راه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ را ﭘﯿﺮوی ﮐﺎﻣﻞ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣــﺎل‬
‫ﺷﻤﺎ ھﻢ دارﯾﺪ ﮐﺎرھﺎی ﭘﺪران ﺧﻮد را ﺗﻘﻠﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻏﻀــﺐ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑﺮﻣــﺎ اﻓﺮوﺧﺘــﻪ ﺷــﻮد و ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻗــﻮم در اﺛــﺮ ﮐــﺎر‬
‫ﺷﻤﺎ در ﺑﯿﺎﺑﺎن ھﻼک ﺷﻮﻧﺪ؟«‬
‫ﺳﺮان دو ﻗﺒﯿﻠﻪ ﭘﺲ از ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻮﺳﯽ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ طﺮﯾﻖ دﯾﮕﺮی ﻣﻄﺮح ﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻗﻮل اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪه ﮐﻪ ﻣﺎل ﻣﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ آﻏﻞھــﺎﺋﯽ ﺑــﺮای دامھــﺎ ﺧــﻮد در اﯾﻨﺠــﺎ ﺑﻨــﺎ ﮐﻨــﯿﻢ و‬
‫ﻣﺎ ﻣﺮدان ﻣﺎ ﺑﺮای ﺟﻨﮓ و ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن ھﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﺧــﻮاھﯿﻢ آﻣــﺪ‪ ،‬و‬ ‫زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن ﺧﻮد را در اﯾﻨﺠﺎ اﺳﮑﺎن دھﯿﻢ و ا ّ‬
‫ً‬
‫در ھﻨﮕﺎم ﺗﻘﺴﯿﻢ زﻣﯿﻦ در آﻧﻄﺮف رود اردن دﯾﮕﺮ ادﻋﺎﺋﯽ ﻧﺨﻮاھﯿﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺳﻮی رود اردن ﻗــﺒﻼ ﺑــﻪ ﻣــﺎ‬
‫داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﻄﻮر اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺮدان ﺷﻤﺎ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ در اﯾﻨﺠﺎ اﺳﺘﺤﮑﺎﻣﺎت و آﻏﻞھــﺎی ﺧــﻮد‬
‫را ﺑﺮای اﺳﮑﺎن زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن و اﺣﺸﺎم ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﮐﻨﯿــﺪ‪ .‬ﻣﺘﻘــﺎﺑﻼ ً ﻣﻮﺳــﯽ را ﻣــﯽداﻧﺴــﺖ ﺑــﻪ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌــﺎن ﻧﺨﻮاھــﺪ رﺳــﯿﺪ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع را ﻧﺰد اﻟﻌﺎزار ﮐﺎھﻦ و ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﺻﯿّﺖ ﺧﻮد در ﻣﯿﺎن ﻧﮫﺎد و ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد اﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣــﺮدان ﻗﺒﺎﯾــﻞ روﺑــﯿﻦ‬
‫و ﺟﺎد در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ھﻤﺮاھﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ھﻤﺮاه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ از ﺳﺮزﻣﯿﻦھــﺎی آن ﺳــﻮی اردن ﻧﺼــﯿﺒﯽ‬
‫ﻧﺨﻮاھﻨﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺼﯿﺐ ﺧﻮد را اﯾﻨﮏ در اﯾﻦ ﺳﻮی اردن ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻗﺒﺎﯾﻞ روﺑﯿﻦ و ﺟــﺎد و ﻧﯿﻤــﯽ از ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﻣﻨﺴــﯽ زﻣــﯿﻦھــﺎی ﺧــﻮد را در ﭘــﺎﺋﯿﻦ رود اردن و ﻗﺒــﻞ از ﺗﺼــﺮف ﮐﺎﻣــﻞ ارض‬
‫ﻣﻮﻋﻮد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻮادهھﺎ و اﺣﺸﺎم ﺧﻮد را در آن ﻣﮑــﺎنھــﺎ ﻣﺴــﺘﻘﺮ ﻧﻤﻮدﻧــﺪ و ﺧــﻮد ھﻤــﺮاه ﺑــﺎ ﺑﻘﯿــﻪ ﻣــﺮدان اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑــﻪ راه‬
‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﮫﺮھﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﻨﻌﺎن را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﻮچ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰان! در اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺷﮑﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺧﺪ اوﻧﺪ ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺒــﯽ اﻧﺠــﺎم ﻣــﯽدھــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ ﭼﮕﻮﻧــﻪ؟ اﮔــﺮ ﺧﺪاوﻧــﺪ در ﻋﮫــﺪ‬
‫ﻋﺘﯿﻖ راﺳﺎً وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪ و ﺑﯽﻧﯿﺎز از اﻧﺴﺎن درﯾﺎی ﺳﺮخ را ﺑﺮای ﻋﺒﻮر ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ از ھﻢ ﺷﮑﺎﻓﺖ‪ ،‬در ﺟﺎی دﯾﮕــﺮی ھــﻢ ﺑــﺎ‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺑﺰار اﻧﺴﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را از ﻣﺼﺮ ﺧﺎرج ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺒــﯽ اﻧﺠــﺎم ﻣــﯽدھــﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧــﺪ‪،‬‬
‫اﻣﺮوز ھﻢ ھﻤﺎن ﺧﺪاوﻧﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ در زﻣﺎن ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ اھﺪاف ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣــﺮوز ﻧﯿــﺰ ھﻤــﺎن‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران را ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ ھﺪف واﻻی ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﻧﺸﺴــﺘﻦ و ﺧــﺪا را ﺳــﺘﻮدن و ﺑــﻪ ﺑــﻪ و ﭼــﻪ ﭼــﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻦ و ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﻒ زدن‪ ،‬ﮐﺎری ﺑﯿﮫﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﻣــﺎ اﻧﺴــﺎنھــﺎ ﺑﺎﯾــﺪ ھﻤﮕــﺎم ﺑــﺎ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﺮای ﺗﺤﻘــﻖ ﻧﺠــﺎت ﺑﺸــﺮﯾﺖ‪ ،‬ﮔــﺎم‬
 ‫ﺑﺮدارﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ اﯾﻨﮏ ﭼﻮن ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﻋﮫﺪ ﻋﺘﯿﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﮫﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ دﺷﻨﻤﺎن ﺧﺪا ﻧﻤﯽروﯾــﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﺳــﻼح ﻣــﺎ اﻣــﺮوز ﮐﺘــﺎب‬
‫ﻣﻘﺪس و ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻤﺎﻧﺪاران دﻋﻮت ﺷﺪهاﻧــﺪ ﮐــﻪ ﻧــﻮر و ﻧﻤــﮏ ﺟﮫــﺎن ﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻤﺎﻧــﺪاران دﻋــﻮت ﺷــﺪهاﻧــﺪ ﺗــﺎ ﻧﻤﻮﻧــﻪای از‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﺑــﺮ روی زﻣــﯿﻦ ﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬ﺟﮫــﺎن ﺗﺸــﻨﮥ ﻣﺤﺒــﺖ اﺳــﺖ‪ ،‬ﻧــﻪ ﺟﻨــﮓ‪ .‬اﮔــﺮ در ﻋﮫــﺪ ﻋﺘﯿــﻖ دﺷــﻤﻨﺎن ﺧــﺪا ﺗﺴــﻠﯿﻢ ﺷﻤﺸــﯿﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز ھﺰاران ﻧﻔﺮ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﮫﺎن ﺳﺮ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﮫﺮ ﻣﺴﯿﺤﺎﺋﯽ ﻓــﺮود ﻣــﯽآﻣﺪﻧــﺪ و ﺑــﺎ ﺧــﺪا وارد ھﻤــﺎن‬
‫راﺑﻄﻪای ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ از اﺑﺘﺪا ﺑﺎ اﻧﺴﺎن داﺷﺖ‪ ،‬و آن راﺑﻄﻪای ﺑﺮاﺳﺎس ارﺗﺒﺎط ﭘﺪر و ﻓﺮ زﻧــﺪی اﺳــﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨــﯽ اھــﻞ ﺧﺎﻧــﮥ ﺧــﺪا‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و از ﻣﺰﯾﺖھﺎی ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮادهای آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﻮچ اداﻣﻪ دارد‪.‬‬
 ‫‪42‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در َﻋﺮَﺑﺎت ﻣﻮآب در ﻧﺰدﯾﮑــﯽ اردن اردو زدﻧــﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻣﻮﺳــﯽ را ﻓﺮﻣــﺎن داد‪ :‬ﺑــﻪ ﻣﺤــﺾ ﺣﺮﮐــﺖ از اردن ﺑــﻪ‬
‫ﺳﻮی ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ھﺮﺟﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ را از ﺷﮫﺮھﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑــﺖھﺎﯾﺸــﺎن را ﺑﺸــﮑﻨﯿﺪ و ﺑــﺖﺧﺎﻧــﻪھﺎﯾﺸــﺎن را وﯾــﺮان‬
‫ﮐﻨﯿﺪ و زﻣﯿﻨﺸﺎن را ﺗﺼﺮف ﮐﺮده‪ ،‬در آﻧﺠﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ را ﺑﻪ ﻣﻠﮑﯿــﺖ ﺷــﻤﺎ دادهام و زﻣــﯿﻦ را ﺑــﺎ ﺗﻮﺟــﻪ ﺑــﻪ‬
‫ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻗﺒﺎﯾﻞ ﺑﯿﻦ آﻧﺎن ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯿﺪ و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ از اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﮐﺮده و ﮐﺴﯽ از اھﺎﻟﯽ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﺗﺼﺮﻓﯽ را اﺧــﺮاج‬
‫ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪھﺎ ﻣﻮﺟﺐ دردﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﻪ ﯾﮏ اوﻟﺘﯿﻤﺎﺗﻮم ﺟﺪی ﻣﻨﺘﮫﯽ ﺷﺪ‪» :‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ آﻧــﺎن را از ﭘــﯿﺶ روی ﺧــﻮد اﺧــﺮاج ﻧﮑﻨﯿــﺪ ﺑــﺎ ﺷــﻤﺎ ھﻤــﺎن ﮐــﺎر را‬
‫ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ آﻧﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ دﻻﯾﻞ اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا را ﻓﮫﻤﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻮم اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﭘــﺲ از آن ﮐــﻮچ ﭼﻨــﺪ ﺳــﺎﻟﻪ ﺗﺸــﻨﻪ ﺟﻠــﻮهھــﺎی ﺷــﮫﺮھﺎ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﺠﺬوب ﺗﻤﺪن و ﻓﺮھﻨﮓ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎﺋﯽ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﺮف در ﻣﯽآورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھــﺎ ﺑــﺖ ﭘﺮﺳــﺖ ﺑﻮدﻧــﺪ و ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ اﺳــﺘﻌﺪاد و آﻣــﺎدﮔﯽ ﻓﺮاواﻧــﯽ ﺑــﺮای آﻣﯿﺨﺘــﻪ ﺷــﺪن ﺑــﺎ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن و‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖھﺎ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﯾــﮏ ﻧﻔــﺮ ﺑـﺖﭘﺮﺳــﺖ در ﻣﯿــﺎن ﻗــﻮم ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﻣــﯽﺗﻮاﻧــﺪ ﻗــﻮم را ﺑــﻪ‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن اﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ و داﺳﺘﺎن ﻧــﻮح ﻣﺮاﺟﻌــﻪ ﮐﻨــﯿﻢ‪ ،‬ﻣــﯽﺧــﻮاﻧﯿﻢ ﮐــﻪ‪ ،‬ﻧــﻮح ﺳـﻪ ﭘﺴــﺮ‬
‫داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎمھﺎی ﺳﺎم و ﺣﺎم و ﯾﺎﻓﺚ‪ ،‬ﺣﺎم ﺟﺪ اﻋﻼی ﮐﻨﻌﺎﻧﯿﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻧــﻮح ﺷــﺮاب زﯾــﺎدی ﻧﻮﺷــﯿﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬ﻋﺮﯾــﺎن‬
‫ﺷﺪ و در ﺧﯿﻤﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﺑﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎم ﻧﺎﮔﮫﺎن وارد ﺧﯿﻤﻪ ﺷﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺮھﻨﮕﯽ ﭘﺪر ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ رﻓﺖ و ﺑﺮادران ﺧــﻮد را ﺧﺒــﺮ داد‪ ،‬ﺑﯿﺎﺋﯿــﺪ‬
‫وﺿﻊ ﭘﺪر را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻨﺪهدار ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺎم و ﯾﺎﻓﺚ از اﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﺑــﯽﻣــﺰه و ﺷــﯿﻄﻨﺖ او آزرده ﺷــﺪه و آﻣــﺪه‬
‫رداﺋﯽ ﺑﺮ روی ﭘﺪر اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮھﻨﮕﯽ او ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﯽ از ﺳﺮ ﻧﻮح ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ طﺮﯾﻘــﯽ ﮐــﻪ ﻣــﺎ ﻧﻤــﯽداﻧــﯿﻢ و‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎم ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺣــﺎم ﺷــﺪ و او را ﻧﻔــﺮﯾﻦ ﮐــﺮد و ﮔﻔــﺖ ﮐﻨﻌــﺎن )ﻧــﺎم دﯾﮕــﺮ ﺣــﺎم( ﻣﻠﻌــﻮن ﺑــﺎد!‬
‫ﺑﺮادران ﺧﻮد را ﺑﻨﺪۀ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫و در ﺣﻖ ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﺳﺎم و ﯾﺎﻓﺚ ﮐﻪ ﺑﺮھﻨﮕﯽ او را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ دﻋﺎی ﺧﯿﺮی ﮐﺮد‪» :‬ﻣﺘﺒﺎرک ﯾﺎد ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای ﺳــﺎم و‬
‫ﮐﻨﻌﺎن ﺑﻨﺪۀ او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﯾﺎﻓﺚ را وﺳﻌﺖ دھﺪ‪ ،‬و در ﺧﯿﻤﻪھﺎی ﺳﺎم ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد و ﮐﻨﻌﺎن ﺑﻨﺪۀ او ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﺲ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﺗﻘﺪﯾﺮ ﮐﻨﻌﺎﻧﯿﺎن ﮐﻪ از ﻧﻮادﮔﺎن ﺣﺎم ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺮنھﺎ ﭘﯿﺶ در دﻓﺘﺮ ﺳﺮرﺳﯿﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺛﺒﺖ ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪ ...‬و آن اﯾــﻦ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻮادﮔﺎن ﺣﺎم ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻧﻮادﮔﺎن ﺳﺎم و ﯾﺎﻓﺚ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫وای‪ ،‬ﺧﺪای ﻣﻦ! ﻧﻮح ﻣﺴﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد؟! آن ھﻢ آﻧﻘﺪر ﺳﯿﺎه ﻣﺴﺖ ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪوار ﻟﺨﺖ ﺷﺪ و ﺧﻮاﺑﯿﺪ؟!‬
‫ﺑﻠﻪ! ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ .‬ﻧﻮح ﺷﺪﯾﺪاً ﻣﺴﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮔﻨﺎھﯽ ھﻢ ﻣﺮﺗﮑــﺐ ﻧﺸــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬ﭼــﻮن ھﻨــﻮز ﺣﮑﻤــﯽ راﺟــﻊ ﺑــﻪ ﻣﺴــﺘﯽ و‬
‫ﻧﻮﺷﯿﺪن ﺷﺮاب‪ ،‬از ﺳﻮی اﻧﺒﯿﺎء ﺧﺪا ﺻﺎدر ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﮐﺘﺐ ﻋﮫﺪ ﻋﺘﯿﻖ آﯾﺎﺗﯽ ﭼﻨﺪ در ﻣــﺪح ﺷــﺮاب ﻣﺸــﺎھﺪه ﻣــﯽﺷــﻮد ﮐــﻪ‬
‫ﺑﺎرزﺗﺮﯾﻦ آﻧﮫﺎ ﻣﺰاﻣﯿﺮ ‪ 15:104‬و اﺷﻌﯿﺎء ‪ 6:25‬ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ اﺣﺘﻤــﺎﻻً ﻣــﻮاردی ﺷــﺎﻋﺮاﻧﻪ ھﺴــﺘﻨﺪ و ﺷــﺮاب در اﯾــﻦ آﯾــﺎت ﺗﻤﺜﯿــﻞ‬
‫ﮔﻮﻧﻪای اﺳﺖ از ﻧﺸﺎط‪ ...‬وﻟﯽ در ﮐﻨﺎر آن ﻧﯿﺰ ﻣﺴﺘﯽ ﺗﻘﺒﯿﺢ ﺷــﺪه اﺳــﺖ‪ ،‬از ﺟﻤﻠــﻪ اﺷــﻌﯿﺎ ‪ 11:5‬و ‪ 7:28‬و ھﻤﭽﻨــﯿﻦ در ﻋﮫـﺪ‬
‫ﺟﺪﯾﺪ اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ 18:5‬ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ اﻓﺮاط در ﺷﺮاﺑﺨﻮاری از ﻧﻈﺮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﻪ ﮔﻨﺎه ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﻞ ﻗﺒﯿﺤــﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻓﮑــﺮ و‬
‫ذﮐﺮ اﻧﺴﺎن را از ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎز داﺷﺘﻪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻟﺬتھﺎی دﻧﯿﺎﺋﯽ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻧــﺮوﯾﻢ‪ ...‬ﭘــﺲ‪ ،‬از ﻗــﺮنھــﺎ ﭘــﯿﺶ ﺳﺮﻧﻮﺷــﺖ ﻧﻮادﮔــﺎن ﺣــﺎم ﮐــﻪ ھﻤــﺎن ﮐﻨﻌﺎﻧﯿــﺎن ﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺸــﺨﺺ ﺷـﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬و‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آﻧﮫﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻧﻮادﮔﺎن ﺳﺎم و ﯾﺎﻓﺚ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ...‬و ﻣﮫﻢﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ وﻗﺘــﯽ اﺑــﺮاھﯿﻢ در ﮐﻨﻌــﺎن ﺑــﻮد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ او‬
‫ﭼﻨﯿﻦ وﻋﺪه داد‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ذرﯾّﺖ ﺗﻮ‪ ،‬اﯾﻦ زﻣﯿﻦ را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ« و ذرﯾّﺖ ﯾﺎ ﻧﺴــﻞ اﺑــﺮاھﯿﻢ‪ ،‬اﺳــﻤﺎﻋﯿﻞ و اﺳــﺤﺎق ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ا ّﻣــﺎ ﻧﺴــﻞ اﺳــﺤﺎق ﻣــﻮردﻧﻈﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺴﻞ اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ‪ ،‬ﭼﻮن اﺳﺤﺎق ﭘﺴﺮ ﻣﻮﻋﻮد ﺧﺪا ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ از طﺮﯾﻖ ﺳﺎرا ﺑﻮد‪ ،‬و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺳــﻤﺎﻋﯿﻞ ﭘﺴــﺮ‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ از طﺮﯾﻖ ھﺎﺟﺮ ﮐﻨﯿﺰ ﺳﺎرا ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ اﺑﺘﮑــﺎر ﺧﻮدﺷــﺎن ﺑــﻪ ﺧــﺎطﺮ اﯾﻨﮑــﻪ ﺑﭽــﻪدار ﻧﻤــﯽﺷــﺪﻧﺪ و ﻣــﯽﺗﺮﺳــﯿﺪﻧﺪ ﺑﻤﯿﺮﻧــﺪ و‬
‫ﺑﭽﻪدار ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ارادۀ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ آن ﮐﻮدک ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺤﺎق را ﻣــﺪتھــﺎ ﭘــﺲ از اﺳــﻤﺎﻋﯿﻞ و در‬
‫ﺳﻨﯿﻦ ﭘﯿﺮی در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﯾﺎرا ﯾﺎﺋﺴﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﺎن داد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ھﺮ ﺣﺎل رد ﭘﺎی ﮐﻨﻌﺎن را ﻣﯽﺗــﻮان ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﻧﻤــﺎدی از ﮐﻔــﺮ و ﺷــﺮک و ﺑـﯽدﯾﻨــﯽ و ﺷــﮫﻮتﭘﺮﺳــﺘﯽ و ﺟﺎذﺑــﻪھــﺎی ﻣﻮﻗــﺖ‬
‫دﻧﯿﺎﺋﯽ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﻋﻨﻮن ﻧﻤﺎدی از ﯾﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺘﯽ و ﺟﺎذﺑﻪھﺎی اﺑﺪی ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﻗﻄﻌﯽ اﺳﺖ ﮐــﻪ‬
 ‫ﮐﻔﺮ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ ﭘﺎﯾﺪار ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎذﺑﻪھﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ در اﯾﻦ ﺟﮫﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺣﺪود ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد را ﺑﺮای ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺳﺎﻣﯽ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺮزھﺎی ﮐﻨﻌﺎن را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدادﻧﺪ و اﺷﮑﺎل ﻣﻮﺟﻮد در ﺗﻄﺒﯿﻖ آن اﺳــﺎﻣﯽ ﺑــﺎ اﺳــﺎﻣﯽ‬
‫اﻣﺮوزی‪ ،‬ﺗﻌﯿﯿﻦ آن ﺣﺪود و ﻣﺮزھﺎ ﺑﺮای دﻧﯿﺎی اﻣﺮوز ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ ﺑــﺪﯾﮫﯽ و ﻣﺴــﻠﻢ اﺳــﺖ‪ ،‬اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ اﯾــﻦ‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ در ﻣﺤﺪوده ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ درﯾﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮاﻧﻪ ﻣﺮز ﻏﺮﺑﯽ آن و درﯾﺎی ﻣــﺮده ﯾــﺎ ﺑﯿــﺖاﻟﻤﯿــﺖ ﻣــﺮز ﺟﻨــﻮﺑﯽ‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬و اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ زﯾﺮ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻤﺖ ﻏﺮﺑﯽ رود اردن ﮐﻪ از وﺳﻂ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﯽﮔﺬرد‪ ،‬ھﻤﺎﻧﻄﻮرﯾﮑﻪ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ دو ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﯾﻌﻨـﯽ روﺑــﯿﻦ و ﺟــﺎد و ﻧﯿﻤــﯽ از‬
‫ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻣﻨﺴﯽ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﻪ ﻗﺒﯿﻠﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﻌﻼوه ﻧﯿﻢ دﯾﮕﺮی از ﻗﺒﯿﻠﻪ ﻣﻨﺴﯽ در ﺳــﻤﺖ ﺷــﺮق رود اردن‪ ،‬ﻣﺴــﺘﻘﺮ ﺷــﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از طﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ زﻣﯿﻦ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻧﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ از اﻟﻌﺎزار ﮐﺎھﻦ و ﯾﻮﺷــﻊ و ﯾــﮏ ﻧﻤﺎﯾﻨــﺪه‬
‫از ھﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪ‪ .‬ﻣﻮرد ﺗﺎزه دﯾﮕﺮی ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺶ ﺷــﮫﺮ ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان »ﺷــﮫﺮھﺎی ﻣﻠﺠــﺎء« ﯾــﺎ »ﺷــﮫﺮھﺎی‬
‫ﭘﻨﺎھﮕﺎه« ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﻪ وﺟﻮدی اﯾﻦ ﺷﮫﺮھﺎ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ھﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐــﺲ دﯾﮕــﺮ را ﺳــﮫﻮاً ﺑــﻪ ﻗﺘــﻞ ﺑﺮﺳــﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗــﺎ‬
‫ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﺠﺎزات در دادﮔﺎه ﺻﺎﻟﺤﻪ و در ﺣﻀﻮر ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮫﺮھﺎ ﭘﻨﺎه ﻣــﯽﺑــﺮد ﺗــﺎ وﻟــﯽ دم ﻣﻘﺘــﻮل او را ﻧﮑﺸــﺪ‪ ...‬ﭼــﺮا ﮐــﻪ در‬
‫ﮐﺘﺎب ﺧﺮوج ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ »ﺟﺎن ﺑﻪ ﻋﻮض ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻋﻮض ﭼﺸﻢ‪ ،‬دﻧﺪان ﺑﻪ ﻋﻮض دﻧﺪان‪ ،‬دﺳــﺖ ﺑــﻪ ﻋــﻮض دﺳـﺖ‪ ،‬ﭘــﺎ ﺑــﻪ‬
‫ﻋﻮض ﭘﺎ‪ ،‬داغ ﺑﻪ ﻋﻮض داغ‪ ،‬زﺧﻢ ﺑﻪ ﻋﻮض زﺧﻢ و ﻟﻄﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﻮض ﻟﻄﻤﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺠﺎزات ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ وﻟﯽ دم ﻣﻘﺘﻮل ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪،‬‬
‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﺸﻢ ﮐﺴﯽ را ﮐﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻮر ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ دﻧﺪان ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ دﻧﺪاﻧﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪ ...‬و ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺎﺟﺮا‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﮔﺎه اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺳﮫﻮاً ﺻﺪﻣﻪای ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮی وارد ﻣــﯽﮐــﺮد‪ ...‬ﯾــﺎ ﮐﺴــﯽ را ﻣــﯽﮐﺸــﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺮادی ﻣﺸﻤﻮل ﻗﺎﻧﻮن ﻓﻮق ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺻﺎﺣﺒﺎن دم ﯾﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﻣﻪای دﯾﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ ﻗــﺎدر ﺑــﻪ ﺗﺸــﺨﯿﺺ اﯾﻨﮑــﻪ‬
‫آن ﻗﺘﻞ و ﯾﺎ ﺻﺪﻣﻪ ﺳﮫﻮاً ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﮑﻢ ﻗﺼﺎص ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬و اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻼف ﻗﺎﻧﻮن ﺧﺪا ﺑــﻮد‪ ...‬ﭼﻨــﯿﻦ‬
‫اﻓﺮادی ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮫﺮھﺎ ﭘﻨﺎه ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ در دادﮔﺎه ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ و ﺑﻪ ﺟﺮاﯾﻢ و ﻣﺠﺎزاتھﺎی ﻣﺘﻨﺎﺳــﺐ ﻣﺤﮑــﻮم ﺷــﻮﻧﺪ‪ .‬ﻗــﺎﯾﻦ‬
‫ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺳﮫﻮاً ﺑﺮادرش ھﺎﺑﯿﻞ را ﮐﺸﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ ﮐــﻪ دﺳــﺖ ﮐﺴــﯽ ﺑــﻪ او ﻧﺮﺳــﺪ و او را ﻧﮑﺸـﺪ و‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽﻣﮑﺎﻓﺎت ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ »ﻗﺎﺋﻦ از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﯿﺮون رﻓــﺖ‪«.‬‬
‫ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﺮ ﻗﺎﺋﻦ از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺤﺮوم ﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻪ ﻣﺠﺎزاﺗﯽ از اﯾﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺣﮑﻢ ﺷﮫﺎدت ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﻋﻼم ﺷﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺣﮑــﻢ ﺷــﮫﺎدت ﯾــﮏ ﻧﻔــﺮ ﺗﻨﮫــﺎ در ﻣﺤﺎﺿــﺮ ﻗﻀــﺎﺋﯽ ﮐــﺎﻓﯽ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ وﺟﻮد دو ﺷﺎھﺪ‪ ،‬ﺑﺮای اﺛﺒﺎت ﯾﮏ ﺟﺮم‪ ،‬ﻻزم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻋﻼم اﯾﻦ ﺣﮑﻢ و ﺗﺒﺼﺮه دﯾﮕﺮی ﺑﺮ ﺣﮑﻢ ارث‪ ،‬ﮐﺘﺎب اﻋﺪاد ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬اﯾﻨﮏ ﮐﻪ ﻗﻮم ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﭘﺸــﺖ دروازهھــﺎی‬
‫ارض ﻣﻮﻋﻮد ﯾﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺮﻗﯽ رود اردن رﺳﯿﺪهاﻧﺪ‪ ،‬وﻗﺖ آن رﺳﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﭘﯿــﺎﻣﺒﺮ ﺧــﺪا و ﺷﺨﺼــﯽ ﮐــﻪ‬
‫رودررو ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﮐﺘﺎب ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ ﺑــﺮای ﻓﺮزﻧــﺪان و ﻧﻮادﮔــﺎن ﻗــﻮﻣﯽ ﮐــﻪ ﻗــﺮار ﺑــﻮد در ﮐﻨﻌــﺎن ﻣﺴــﺘﻘﺮ ﺷــﻮﻧﺪ و ﺗﻤــﺎﻣﯽ‬
‫اراﺿﯽ را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف ﺧﻮد در آورﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺪوﯾﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺧﺪای اﯾﺸﺎن ﺑﺮای اﯾﺸﺎن ﭼﻪ ﮐﺎرھﺎﺋﯽ اﻧﺠﺎم داده اﺳــﺖ‪ .‬اﯾــﻦ دﺳــﺘﻪ‬
‫از اﻓﺮادی ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دروازهھﺎی ﮐﻨﻌﺎن رﺳﯿﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﯾﺎ در ھﻨﮕﺎم ﺧــﺮوج از ﻣﺼــﺮ ھﻨــﻮز ﺑــﻪ دﻧﯿــﺎ ﻧﯿﺎﻣــﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ و ﯾــﺎ اﯾﻨﮑــﻪ‬
‫ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻮچ ﻣﺪت ﭼﮫﻞ ﺳﺎل اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ ،‬و در طﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت ﺗﻤﺎم آن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﺼﺮ ﺑﯿــﺮون‬
‫آﻣﺪﻧﺪ ﺧﻮاه ﺑﻪ طﻮر طﺒﯿﻌﯽ و ﯾﺎ ﺣﻮادث ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﯾﺎ ﻣﺠﺎزاتھﺎی ﺧــﺪا‪ ،‬ﻣــﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ و اﯾﻨــﮏ ﻧﺴــﻞ دوم آﻧﮫــﺎ در ﺷــﺮف ﺗﺴــﺨﯿﺮ‬
‫ﮐﻨﻌﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﺴﻞ و ﭼﻨﺪ ﻧﺴﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ھﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺮح وﻗــﺎﯾﻊ را از زﺑــﺎن ﭘــﺪران ﺧــﻮد ﺷــﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧــﺪ‪،‬‬
‫وﻟﯽ از واﻗﻌﻪ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﯾﺎ ﺧــﺮوج ﻗــﻮم از ﻣﺼــﺮ ﯾــﺎ ﻋﺒﻮرﺷــﺎن از ﻣﯿــﺎن درﯾــﺎی ﺳــﺮخ ﺟــﺰ ﯾــﮏ‬
‫رؤﯾﺎی دور و ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﮔﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﺑــﻪ روال ﻣﻌﻤــﻮﻟﯽ وﻓــﺎت ﻣــﯽﮐــﺮد‪ ،‬و ﭘﺪراﻧﺸــﺎن ﻧﯿــﺰ وﻓــﺎت‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮده ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻻزم ﺑﻮد ﻣﻮﺳــﯽ ﻗﺒــﻞ از وﻓــﺎﺗﺶ ﺗﺎرﯾﺨﭽــﻪای از آﻧﭽــﻪ ﮐـﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺑﺮای ﻗﻮم اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮای آﯾﻨﺪﮔﺎن ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ و در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﯾﮫﻮدی از ﺧــﻮد ﺑــﻪ ﯾﺎدﮔــﺎر ﺑﮕــﺬارد‪ .‬اﯾــﻦ ﮐﺘــﺎب ﺗﺜﻨﯿــﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﮐﻪ رﯾﺸﻪ اﺻﻠﯽ آن از »ﺛﺎﻧﯽ« اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﺎن دوﺑﺎرهای از آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﺑــﺮای ﻗــﻮم اﺳــﺮاﺋﯿﻞ اﻧﺠــﺎم داد‪.‬‬
‫ﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﯾﻮﺷﻊ ﭘﺲ از وﻓﺎت ﻣﻮﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ در ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ آﯾﻨﺪه ﺑﻪ ﻓﺮازھــﺎﺋﯽ از اﯾــﻦ ﮐﺘــﺎب ﻣﺮاﺟﻌــﻪ ﺧــﻮاھﯿﻢ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫‪43‬‬
‫ﺣﺎل ﻣﻮﺳﺎی ﭘﯿﺮ و ﺳﺎﻟﺨﻮرده را ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪﺑﺎری از ﺗﺠﺎرب اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰ و ﺗﻠﺦ و ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﻓﺮاﻏﺘﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳــﺖ ﺗــﺎ‬
‫ﭘﺲ از ﭼﮫﻞ ﺳﺎل آوارﮔﯽ و آن ھﻤﻪ ﻣﺎﺟﺮاھﺎی ﺗﻠﺦ و ﺷــﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬در ﭘﺸــﺖ دروازهھــﺎی ارض ﻣﻮﻋــﻮد‪ ،‬ﮐﻨﻌــﺎن ﻣــﺮوری ﺑﺮﮔﺬﺷــﺘﻪ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻨﮏ ﯾﻮﺷﻊ ھﺪاﯾﺖ ﻗﻮم را ﺑﻪ ﻋﮫﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﺎهھﺎی آﺧﺮ زﻧﺪﮔﯿﺶ‪ ،‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ اﻣﯿﺪی ﺑﺮای ورود‬
‫ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاھﺪ از اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖھﺎی ﮔﺮاﻧﺒﮫﺎﺋﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎر دارد‪ ،‬ﺗﺠﺎرب ﺧﻮد را ﺑــﺎ ﻓﺮزﻧــﺪاﻧﺶ‪ ،‬آن ﻓﺮزﻧــﺪاﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ در ھﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از ﻣﺼﺮ ﯾﺎ ﻧﻮزاد ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﯾﺎ ھﻨﻮز ﺑﻪ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﻧﮫﺪ‪...‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ راوی ﭘﯿﺮ ﺑﯿﺎﺳﺎﺋﯿﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎطﺮات ﮔﺮاﻧﺒﮫﺎی او ﮔﻮش ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬آن روز ﺧﺪا در ﻣﯿﺎن ﺑﻮﺗﻪای ﻓﺮوزان ﮐﻪ آﺗﺸﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ـ ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﺪا را روﺑﻪرو ﻧﺪﯾﺪم‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﮐﻪ روﯾﺶ را ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻮﺗﺎه ﭘﺸﺖ ﺑــﻪ ﻣــﻦ از ﻣﻘــﺎﺑﻠﻢ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﮐﻮه ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪم ﺻﻮرﺗﻢ از اﺑﮫﺖ اﯾﻦ دﯾﺪار ﭼﻮن ﺑﺮف ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ـ راﺳﺘﯽ ﭘﺪر واﻗﻌﺎً ﺻﺪای ﺧﺪا را ﺷﻨﯿﺪی؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ! ﻋﯿﻨﺎً ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ﺑﺎ ھﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ھﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر ﻣﯿﺸﻪ ﯾﮑﯽ از ﺧﺎطﺮهھﺎی ﺟﻨﮕﯽ ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﺮاﻣﻮن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ـ آری ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬ﻣﺎ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آن ﺳــﻮی اردن ﻣــﺎﻧﻊ ﺑﺰرﮔــﯽ را ﭘﺸــﺖ ﺳــﺮ ﮔﺬاﺷــﺘﯿﻢ‪ ...‬ﺳــﯿﺤﻮن ﭘﺎدﺷــﺎه اﻣﻮرﯾــﺎن‪ ،‬ﻋـﻮج‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺷﺎن‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎھﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪادﻧﺪ ﺑﻪ طﺮﯾﻖ ﺻﻠﺢآﻣﯿﺰ از ﮐﺸﻮرﺷــﺎن ﻋﺒــﻮر ﮐﻨــﯿﻢ‪ ،‬ﺑــﻪ ﻧﺎﭼــﺎر ﺑــﺎ آﻧﮫــﺎ ﺟﻨﮕﯿــﺪه و‬
‫ﺷﮑﺴﺘﺸﺎن دادﯾﻢ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮی اردن آﻣﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر از اﯾﻦ ھﻤﻪ ﮐﺎر و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪهاﯾﺪ؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ھﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪم‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم روزی از ﻓﺸﺎر ﮐﺎر ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﮐــﺮدم و او ﻧﯿـﺰ ﻣﺎﻧﻨــﺪ ھﻤﯿﺸــﻪ ﺑﮫﺘــﺮﯾﻦ راه را‬
‫ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و اﻣﺮ ﮐﺮد ﻣﺸﺎوراﻧﯽ از ﺳﺮان ﻗﻮم ﺑﺮای ﺧﻮد اﻧﺘﺨــﺎب ﮐــﻨﻢ‪ ...‬ﻣــﻦ ھــﻢ از ھــﺮ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﯾــﮏ ﻧﻔــﺮ را ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان‬
‫ﻣﺸﺎور اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ را ﺑــﯿﻦ آﻧﮫــﺎ ﺗﻘﺴــﯿﻢ ﮐــﺮدم و ﺧــﻮدم ﻓﻘــﻂ ﺑــﻪ اﻣــﻮر ﻣﮫــﻢﺗــﺮ رﺳــﯿﺪﮔﯽ ﻣــﯽﮐــﺮدم‪ ...‬و واﻗﻌــﺎً‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎرم ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺒﮏﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ راﺳﺘﯽ ﭘﺪر آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺧﺪا در ﺟﻨﮓھﺎ اطﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺘﯿﺪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪم‪ ...‬اﺣﺘﯿﺎط ھﻢ ﻻزم ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﻮل ﭘﯿــﺮوزی داده ﺑــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ ﻣــﺎ ﻧﯿــﺰ ﺑﺎﯾــﺪ اﺣﺘﯿــﺎطھــﺎی ﻻزم را‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادﯾﻢ‪ ...‬و اﯾﻦ را ﻧﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪا ﺑــﻪ ﻣــﺎ ﻓﺮﻣــﺎن داد‪ ...‬ﻣــﺎ اول ﭘﯿﺸـﻘﺮاوﻻﻧﯽ ﺑــﺮای ﺑﺮرﺳــﯽ ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎی ﺑــﯿﻦ راه‬
‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ ﮐﻪ اوﺿﺎع و اﺣﻮال آﻧﺠﺎھﺎ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ آﻧﮫﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ـ وﻗﺘﯽ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ اﺷﮑﻮل رﻓﺘﻨﺪ و اوﺿﺎع را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪهای ﺑﺎ ﺧﺒﺮھﺎی ﺧﻮش و ﻋﺪهای ﺑﺎ اﺧﺒــﺎر ﺑــﺪ‪ ،‬ھــﻢ ﻣــﺎ را‬
‫اﻣﯿﺪوار ﮐﺮدﻧﺪ و ھﻢ ﺗﺮﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را از ﭘﯿﺶ ﻣﯽداﻧﺴﺖ و ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻣﺎ را ﺗﻀﻤﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬از اﯾﻨﮑــﻪ ﻗــﻮم‬
‫ﻓﺮﯾﺐ آن اﺧﺒﺎر ﺑﺪ را ﺧﻮرده و ﻗﺼﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ را ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ھﯿﭻ ﯾﮏ از ﭘﺪران ﮐﻪ از ﻣﺼــﺮ ﺑﯿــﺮون آﻣﺪﻧــﺪ‪،‬‬
‫ﮐﻨﻌﺎن را ﻧﺨﻮاھﻨﺪ دﯾﺪ‪ ...‬ﺳﻮای ﺟﻨﺎب ﯾﻮﺷﻊ رھﺒﺮ ﮐﻨﻮﻧﯽ و ﺟﻨﺎب ﮐﺎﻟﯿﺐ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﭘﺪر؟‬
‫ـ ﺧﻮب ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ وارد ﮐﻨﻌﺎن ﻧﺸﻮم و ﻣﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ اراده او ھﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ وﻟﯽ ﭘﺪر آﺧﺮ ﭼﺮا ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﻣﺤﺮوم ﮐﺮد؟‬
‫ـ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ھﻢ اﻧﺴﺎﻧﻢ و ﺟﺎﯾﺰاﻟﺨﻄﺎ‪ ...‬روزی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن داد ﺑﺮای ﻗﻮم آب ﺗﮫﯿﻪ ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﻗﻮم ﺗﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ...‬ﻗــﺒﻼ ً‬
‫ھﻢ ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺎر اول ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﺑﻪ ﺻﺨﺮه ﺑﺰﻧﻢ ﺗﺎ آب از آن ﺟﺎری ﺷﻮد و اﻣــﺎ ﺑــﺎر دوم‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺻﺨﺮه اﻣﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ آب از آن ﺟﺎری ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﺨﺮه اﻣﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺼﺎ ﺑــﻪ آن ﺿــﺮﺑﻪ زدم و‬
‫ﭼﻮن ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻔﺮﻣﻮده ﺑﻮد و از ﺧﻮدم اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺮا از ورود ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﻣﺤﺮوم ﮐﺮد‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ظﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ‪ ،‬ﺧــﺪا ﻋــﯿﻦ ﻋــﺪاﻟﺖ اﺳــﺖ‪ .‬ﺧــﺪا ﻣﺎﻟــﮏ ﺟــﺎن و ﻣــﺎل و زﻧــﺪﮔﯽ ﻣــﺎ اﺳــﺖ‪ ،‬ﺗﻤــﺮد از او ﺧــﻮاه ﮐﻮﭼــﮏ و ﺧــﻮاه ﺑــﺰرگ‬
‫ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﺠﺎزات اﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر آﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﻮاﻧﻊ دﯾﮕﺮی در اﯾﻦ راه ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ؟‬
‫ـ ﻣﻮاﻧﻊ ﮐﻪ ﻓﺮاوان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﮐﺸﻮرھﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﺟــﺎزه ورود ﺑــﻪ ﻣــﺎ ﻧــﺪاد ﺣﺸــﺒﻮن ﺑــﻮد‪ ...‬ﻣــﺎ ﻣﺎﻧــﺪه ﺑــﻮدﯾﻢ ﺑــﺎ ﺳــﯿﺤﻮن‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﺠﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮردی ﺑﻨﻤﺎﺋﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر داد ﮐﻪ ﺑﺎ او وارد ﺟﻨﮓ ﺷﻮم و ﻗﻮل داد ﮐــﻪ آﻧﮫــﺎ ﺗﺴــﻠﯿﻢ ﺧﻮاھﻨــﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ھﻢ ﺟﻨﮕﯿﺪﯾﻢ و ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮد وﻓﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎ در اﯾﻦ ﻓﺘﻮﺣﺎت ھﯿﭽﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا وﻋﺪۀ ﭘﯿﺮوزی ﺑﺮ آن را ﺑــﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ ،‬وارد ﻧﻤﯽﺷﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﭘﺎدﺷﺎھﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻋﻮج ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﺷﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﺎ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐــﻪ وﻋــﺪۀ ﭘﯿــﺮوزی ﺑــﺮ او‬
‫را ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و در آن ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺮوز ﺷﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر آﯾﺎ اﯾﻦ ﺟﻨﮓھﺎ ﻓﻘﻂ ﻋﺒﻮری ﺑﻮدﻧﺪ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ‪ ...‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ را ﺗﺼﺮف ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻗﻮام و ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ را از آﻧﺠﺎ ﻣﯽراﻧــﺪﯾﻢ و اﯾــﻦ‬
‫ﮐﺎر ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد ﺟﺰ ﺑﺎ ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ‪.‬‬
‫ـ ﺣﺘﯽ ﮐﻮدﮐﺎن و زﻧﺎن؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ‪ ...‬زﻧﺎن ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺳﺮﺑﺎزان ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻓﺮزﻧﺪان ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺖ ﺑﻌــﺪاً ﻣﻮﺟــﺐ دردﺳــﺮ ﺑــﺮای ﻗــﻮم‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ...‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ دﺧﺘﺮان ﺑﺎﮐﺮه را ﻧﮕﻪ ﻣﯽداﺷﺘﯿﻢ و ﺟﻮاﻧﺎن ﻣﺎ ﺑﺎ آﻧﮫﺎ ازدواج ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ـ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺖ؟‬
‫ـ ﺧﯿﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ ازدواجھﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﺪران اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ھﻤﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻻزم ﻧﺒﻮده اﺳــﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ ﻋﺰﯾــﺰان ﺧــﺪا ﻧﻘﺸــﻪھــﺎﺋﯽ دارد ﮐــﻪ ﻣــﺎ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ـ ﺧﺪا اﯾﻨﺪه را ﻣــﯽﻧﮕــﺮد و ﻣــﺎ ﺣــﺎل را ﻣــﯽﺑﯿﻨــﯿﻢ‪ ...‬ارادۀ ﺧــﺪا ﭼﻨــﯿﻦ ﺑــﻮد ﮐــﻪ اﯾــﻦ ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎ ﺑــﻪ ﮐﻠــﯽ در ﺗﺼــﺮف‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در آﯾﻨﺪ‪ .‬ﻗﻮم ﻣﺎ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﭼﮫﻞ ﺳﺎل آوارﮔﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﯾــﮏ ﻧﺴــﻞ از ﺑــﯿﻦ رﻓﺘﻨــﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان آن ﻧﺴــﻞ ھﺴــﺘﯿﺪ اﯾﻨــﮏ ﻣﺸــﻤﻮل ﺑﺮﮐــﺎت ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد ﺷــﺪهاﯾــﺪ‪ ،‬و ﺑﺎﯾــﺪ ﺧــﺪا را ﺑــﺮای ﺗﻤــﺎم طــﺮحھــﺎ و‬
‫ﻧﻘﺸﻪھﺎﯾﺶ ﺷﮑﺮ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻗﻮﻣﯽ ﻣﻌﺘﺮض ﻗﻮﻣﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮد؟‬
‫ـ طﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ زﻣﯿﻦ را ﺑﯿﻦ ﻗﺒﺎﯾــﻞ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺗﻘﺴــﯿﻢ ﮐــﺮدم‪ .‬وﻗﺘــﯽ زﻣــﯿﻦ را ﺗﻘﺴــﯿﻢ ﮐــﺮدم‪،‬‬
‫زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ در ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد اﺳﮑﺎن ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺮدان اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮای ﺟﻨﮕﯿــﺪن‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺮزﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف در آورﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﯾﻮﺷﻊ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ رھﺒﺮ ﺷﻤﺎ اﺳــﺖ‪ ،‬در اﯾــﻦ طﺮﯾــﻖ دﭼــﺎر اﻧــﺪﮐﯽ ﺗﺮدﯾــﺪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ او آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ آن دو ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﺎدآوری ﮐﺮدم و او را ﺗﺸــﻮﯾﻖ ﮐــﺮدم ﮐــﻪ در ﺟﻨــﮓھــﺎی‬
‫ﺑﻌﺪی ھﺮاﺳﺎن ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪا ﺑﺎ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ـ وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻤﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ آن ھﻤﻪ رﻧﺞھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑــﺮای اﯾــﻦ ﻗــﻮم ﻣﺘﺤﻤــﻞ ﺷــﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺧــﺪا‬
‫ﺷﻤﺎ را از ورود ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﻣﺤﺮوم ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ـ ﻣﻦ ھﻢ ھﻤﯿﻨﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬و ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮫﺖ ﻧﺰد ﺧﺪا رﻓﺘﻢ و از او ﻋﻠﺖ را ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐــﻪ ﭼــﺮا ﻣــﺮا از ﻧﻌﻤــﺖ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌــﺎن‬
‫ﻣﺤﺮوم ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻨﺎھﺎن ﻗﻮم ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﻧﺴــﺒﺖ ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﺧﺸــﻤﻨﺎک ﺷــﻮد‪ ،‬ﺷــﺎﯾﺪ آﻧﻄــﻮر ی ﮐــﻪ ﺷﺎﯾﺴــﺘﻪ و‬
‫ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ و ﻣﻮردﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﻮم را ھﺪاﯾﺖ ﻧﮑﺮدهام‪ ،‬ﺧﻮدم ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬ﺿﻌﻒھﺎﺋﯽ ﻧﺸﺎن دادهام‪ ،‬ﺑﺎرھﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐــﻪ ﻋﺎﺻــﯽ‬
‫ﻣﯽﺷﺪم و از ﺧﺪا ﮔﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬و اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﯽ داده ﺑﻮد و ﻣــﻦ ﺑﺎﯾــﺪ ﺑــﺎ‬
‫ﻓﺪاﮐﺎری و اﯾﺜﺎر و ﺑﺪون ھﯿﭻ ﮔﻠﻪﮔﺰاری اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم‪ ،‬آﺧﺮ‪ ،‬ﺧﺪا از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎراﺗﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻨﮫﺎ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑــﻮدم ﮐــﻪ ﺑــﺎ ﺧــﺪا‬
‫رودررو ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﺪا از ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮم و از او ﮔﻼﯾﻪ ﮐﻨﻢ و ھﺮﭼﻪ از ﺧــﺪا ﺗﻤﻨــﺎ ﮐــﺮدم ﮐــﻪ ﻣــﺮا از‬
‫دﯾﺪن ﮐﻨﻌﺎن ﻣﺤﺮوم ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺪاد‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﮑﻢ ﮐﺮد »ﺗﻮ را ﮐﺎﻓﯽ اﺳــﺖ‪ ،‬ﺑــﺎر دﯾﮕــﺮ در ﺑــﺎرۀ اﯾــﻦ ﺑــﺎ ﻣــﻦ ﺳــﺨﻦ‬
‫ﻣﮕﻮ‪ «.‬و ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم‪ .‬آری ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﺧﺪا ﻗﻮم ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﺑﺸﻨﺎﺳــﺎﻧﯿﻢ‪ .‬ﻣــﺎ ﺑﺎﯾــﺪ در ﻣﯿــﺎن اﻗــﻮام‬
‫ﺟﮫﺎن ﻧﻤﻮﻧﻪای ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ آﻧﮫﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺪا را در ﻣﺎ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ و ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ »ھﺮ آﯾﻨﻪ اﯾﻦ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ طﺎﯾﻔﻪای ﺑﺰرگ و ﻗــﻮﻣﯽ ﺣﮑــﯿﻢ و‬
‫ﻓﻄﺎﻧﺖ ﭘﯿﺸﻪاﻧﺪ«‪ ،‬و ﻧﻤﻮﻧﻪای ﺑﺎﺷﯿﻢ از ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف در ﻣﯿﺎن ﺳﺎﯾﺮ اﻗﻮام‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر ﺑﺎز ھﻢ از ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ! روزی در ﺣﻮرﯾﺐ اردو زده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن داد ﻗﻮم را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ‪ .‬ھﻤﮥ ﻗــﻮم را در داﻣﻨــﻪ ﮐــﻮه ﺟﻤــﻊ ﮐــﺮدم‪،‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﮐﻮه را آﺗﺶ و دود و ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﯿﺎن آﺗﺶ ﺑــﺎ ﻗــﻮم ﺻــﺤﺒﺖ ﮐــﺮد و ھﻤــﻪ آواز او را ﺷــﻨﯿﺪﻧﺪ‪ .‬در آن‬
‫روز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ده ﻓﺮﻣﺎن را اﻋﻼم ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮد آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در آن روزھﺎی ﻋﺠﯿــﺐ ﻣــﯽﺑﯿــﻨﻢ ﺑــﻪ ﻓﺮزﻧــﺪان ﺧــﻮدم ﮐــﻪ‬
‫ﺷﻤﺎھﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﯿﺎﻣﻮزم‪.‬‬
‫ـ در آن روز ﮐﺴﯽ ﺧﺪا را ﻧﺪﯾﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺧﺪا را در آن روز ﻧﺪﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺟﻠﻮه ﺣﻀﻮر ﺧﺪا در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت آﺗﺶ و اﺑــﺮی ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺗــﺎ ﺑــﻪ آﺳــﻤﺎن زﺑﺎﻧــﻪ‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ھﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎطﺮات آن روزھﺎ ھﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر واﻗﻌﺎً داﺳﺘﺎنھﺎی ﺟﺎﻟﺒﯽ داری‪ ،‬ﺑﺎز ھﻢ ﺑﺮای ﻣﺎ از آن روزھﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬ﻓﺮدا ھﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪام ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﺘﺎن از آن روزھﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪...‬‬
 ‫‪44‬‬
‫راوی ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳــﺎی ﻧﺒــﯽ‪ ،‬ﺣﮑﺎﯾــﺖ روزھــﺎﺋﯽ را ﺑــﺮای ﻣــﺎ ﮐــﻪ اﻣــﺮوز ﺑــﻪ ﻣﻨﺰﻟــﮥ ھﻤــﺎن ﮐﻮﭼﻨــﺪﮔﺎن زﻣﺎﻧــﻪ او‬
‫ھﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬و ﺑﺮای آن دﺳﺘﻪ از ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪:‬‬
‫ـ ﺑﻠﻪ ﻋﺰﯾﺰان! ﭘﺪران ﺷﻤﺎ و ﻧﯿﺰ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻋﺠﺎﯾﺐ ﻓﺮاواﻧﯽ از ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﻣﺎ دﯾﺪﯾﺪ‪ ...‬از ﺟﻤﻠﻪ روزی ﮐﻪ ﺧﺪا در ﺣﻮرﯾﺐ در ﻣﯿــﺎن‬
‫آﺗﺶ ﺑﺎ ﻗﻮم ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﺻﺪای او را ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫ـ آه‪ ...‬ﭼﻪ روز ﺑﺎ ﺷﮑﻮھﯽ ﺑﻮد ﭘﺪر‪ ...‬ھﯿﭻ وﻗﺖ آن روز را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪» ...‬ﺗﻤﺎم ﮐﻮه ﺳﯿﻨﺎ را دود ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺑــﻮد‪ ...‬دودی‬
‫ﮐﻪ ﻣﺜﻞ دود ﮐﻮرهھﺎی ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﻮه ﺳﺨﺖ ﻣﺘﺰﻟﺰل ﺷﺪه ﺑﻮد‪«...‬‬
‫ـ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬آﯾﺎ ﺷﻤﺎ در آن روز ﺻﻮرﺗﯽ از ﺧﺪا ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﺮدﯾﺪ؟‬
‫ـ ﺧﯿﺮ! ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﺧﺪاوﻧﺪ را ﭼﻮن رﻋﺪ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﯾﻦ درﺳﯽ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎدام ﮐﻪ در اﯾــﻦ ﺟﮫــﺎن زﻧــﺪﮔﯽ ﻣــﯽﮐﻨﯿــﺪ ﻓﺎﺳــﺪ ﻧﺸــﻮﯾﺪ و ﺻــﻮرﺗﯽ از ﺧــﺪا ﺑــﺮای ﺧــﻮد‬
‫ﻧﺴﺎزﯾﺪ‪ ،‬و ﯾﺎ ﺧﺪا را در ھﺮ ﺷﮑﻞ و ﺷﻤﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﯿﻠﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﮫﺎﯾﻢ ﯾﺎ ﻣﺮﻏﺎن‪ ،‬ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن و ﯾــﺎ ﻣــﺎھﯽ‪ ،‬ﺑــﻪ‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ و ﺗﺠﺴﻢ ﻧﮑﺸﺎﻧﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﻮد و درﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا آن روز ﺑﻪ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫درس دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ آن روز ﺑﻪ ﻣﺎ آﻣﻮﺧﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﯿﻔﺘﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﮐﮫﮑﺸﺎن ﻧﺸﻮﯾﻢ و آﺳــﻤﺎن و آﻓﺘـﺎب‬
‫و ﻣﺎه و ﺳﺘﺎرﮔﺎن و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺮات آﺳﻤﺎﻧﯽ را‪ ...‬و ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﮫــﺎ ﺑــﺮای ﺧﯿﺮﯾ ّـﺖ ﻣــﺎ ﻗــﻮم اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻠﮑــﻪ ﺑــﺮای‬
‫ﮐﻠﯿﻪ اﻗﻮام ﺟﮫﺎن‪ ،‬ﺧﻠﻖ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎی او ﺳﺠﺪه ﻧﮑﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ـ ﭼﺸﻢ ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮش ﺟﺎن ﻧﺼﺎﯾﺢ ارزﺷﻤﻨﺪت را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ـ ﯾﮏ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﮋده ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ از اردن ﻋﺒﻮر ﺧﻮاھﯿﺪ ﮐﺮد و »آن زﻣﯿﻦ ﻧﯿﮑﻮ را ﺗﺼــﺮف ﺧﻮاھﯿــﺪ ﮐــﺮد« اﻣــﺎ‬
‫ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ھﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ وارد ﺷﺪﯾﺪ اﯾﻦ را ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﯿﺪ ﮐــﻪ ﻓﺮﯾــﺐ‬
‫ﻓﺮھﻨﮓھﺎی اﻗﻮام ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ را ﻧﺨﻮرﯾﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮی ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻪ ھﻤﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺮای ﺧﺪا‪ ،‬در ھــﺮ ﺷــﮑﻞ و ﺷــﻤﺎﯾﻠﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺮوﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان و ﻧﻮهھﺎی ﺧﻮد ﯾﺎدآوری ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اﮔــﺮ اﻗــﺪام ﺑــﻪ ﻋﻤﻠــﯽ ﮐﻨﯿــﺪ ﮐــﻪ از ﻧﻈــﺮ ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای ﺷــﻤﺎ‬
‫ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ اﺳﺖ‪ ،‬او را ﻏﻀﺒﻨﺎک ﺳﺎﺧﺘﻪاﯾﺪ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺪی در اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻤﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را در ﻣﯿﺎن ﻗﻮمھــﺎ‬
‫ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺧﻮاھﺪ ﺳﺎﺧﺖ و ﺷﻤﺎ ﺑﺖھﺎی ﮐﺎﻓﺮان را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮاھﯿﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ در روز ﺗﻨﮕﯽ ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪاﯾﺖ را ﺑﺨــﻮاﻧﯽ و ﺗﻮﺑــﻪ‬
‫ﮐﻨﯽ و ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺳﻮی او ﺑﺮﮔﺮدﯾﺪ‪ ،‬او رﺣﯿﻢ و ﻣﮫﺮﺑﺎن اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ را ﺗﻨﮫﺎ ﻧﺨﻮاھﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ـ ﭼﻪ دورﻧﻤﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﭘﺪر! ﭼﮑﺎری اﻧﺠﺎم دھﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﺧﺸﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ واﻗﻊ ﻧﺸﻮﯾﻢ؟‬
‫ـ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ وﺻﯿﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣــﯽﺧﻮاھﯿــﺪ در زﻣﯿﻨــﯽ ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎ داده اﺳــﺖ ﺑﺮﮐــﺖ ﯾﺎﺑﯿــﺪ‪ ،‬ﻓــﺮاﯾﺾ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺟﺎ آورﯾﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮاﯾﻀﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ده ﻓﺮﻣــﺎن ﺧــﻮد ﻣﻘــﺮر ﻧﻤــﻮده اﺳــﺖ‪ ،‬ﺿــﺎﻣﻦ ﻣﻮﻓﻘﯿــﺖ و ﮐﺎﻣﯿــﺎﺑﯽ‬
‫ﺷﻤﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪول از ﯾﮑﯽ از آن ﻓﺮاﻣﯿﻦ ﭼﻮن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻓﺮاﻣﯿﻦ ﺧﺪا را اﺟﺮا ﻧﮑﺮدهاﯾﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ھﻢ اﯾــﻦ ﺳــﻔﺎرش و وﺻــﯿﺖ‬
‫را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد اﻧﺘﻘﺎل دھﯿﺪ »ﯾﮫﻮّه ﺧﺪای ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﺎن و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮّت ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ‪ «.‬اﯾﻨﺴﺖ ﺳﻔﺎرش ﻣــﻦ ﺑــﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻤﺎ‪ .‬اﯾﻦ را ﺑﺎ ﺧﻂ درﺷﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ و در ﺟﺎﺋﯽ ﻗﺮار دھﯿﺪ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ آن را ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷــﯿﺪ و ﻓﺮاﻣــﻮش‬
‫ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ وﺻﯿﺘﯽ ﻣﻠﮑﻪ ذھﻦ ﺷﻤﺎ ﺷﻮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟــﺎن و ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻗـﻮّت دوﺳــﺖ داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﯿﺪ‪،‬‬
‫ھﯿﭽﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه ﻧﺨﻮاھﯿﺪ داد ﮐﻪ از او ﺗﻤﺮد ﮐﺮده و دل او را ﺑﺸﮑﻨﯿﺪ‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ﺧــﺪای اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺷــﻤﺎ را از‬
‫اﺳﺎرت در ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﮫﺮھﺎی زﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻨﺎ ﻧﮑﺮدهاﯾﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪھﺎی ﭘﺮﺷﮑﻮھﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧــﻮد ﻧﺴــﺎﺧﺘﻪاﯾــﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺗﺎﮐﺴﺘﺎنھﺎ و ﺑﺎغھﺎی ﺳﺮﺷﺎری ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﮑﺎﺷﺘﻪاﯾﺪ‪ ،‬وارد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻗﺪر اﯾﻦ ﻧﻌﻤﺎت ﺑﺎدآورده را ﺑﺪاﻧﯿــﺪ و ﯾــﺎد ﮐﻨﯿــﺪ از رﻧــﺞھــﺎﺋﯽ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺪران ﺷﻤﺎ در ﻣﺼﺮ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺧﺪا را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ـ راﺳﺘﯽ ﭘﺪر‪ ...‬ﻗﺪری از رﻧﺞھﺎی اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﮫﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ!‬
‫ـ ﺑﻠﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪ ...‬ﻣﺎ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﭘﯿﺮوزی ﻣــﺎ را ﺑــﺮ ﻗــﻮمھــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﻊ ورود ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻀﻤﯿﻦ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺪهای ھﻢ ﺷﮏ داﺷــﺘﻪ و داﺋــﻢ ﺷــﮑﺎﯾﺖ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ و‬
‫ھﻮای زﻧﺪﮔﯽ در ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﯽزد و ﺳﺮ ﺑﻪ طﻐﯿﺎن ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ دﺳﺖ ﻗﻮی ﺧــﺪا‪ ،‬ﻣﺠﺎزاﺗﺸــﺎن ﻣــﯽﮐــﺮد‪،‬‬
‫ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ و اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﺸﺎن وﺳﺎطﺖ و ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺑﺨﺸﺶ ﮐﻨﻢ‪ ...‬و ھﺮ ﺑــﺎر‬
‫ھﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺧﺪا ﺑﺮای ﻋﺎﺻﯿﺎن طﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﯽﻧﻤﻮدم‪ ،‬ﺧﺪا درﺧﻮاﺳﺘﻢ را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺠﺰ ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ‪ .‬اﻗــﻮام‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ در ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ از ﻣﺎ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ .‬روش ﻣــﺎ اﯾــﻦ ﺑــﻮد ﮐــﻪ اﺑﺘــﺪا از آﻧﮫــﺎ اﺟــﺎزه ﻋﺒــﻮر‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آﻧﮫﺎ ﺟﻨﮓ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و طﺒﻖ وﻋﺪهای ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣــﺎ داده ﺑــﻮد ﭘﯿــﺮوز ﻣــﯽﺷـﺪﯾﻢ‪ ،‬و‬
‫ﮔﻮﯾﯽ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﺧﺪا آﻧﮫﺎ را از ﭘﯿﺶ ﻣﺎ اﺧﺮاج ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر ﯾﮏ ﺳﺆال؟ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ھﻤﻪ اﻗﻮام ﺑﺰرگ‪ ،‬ﭼﺮا ﺧﺪا ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﺑﺮای ﻧﻘﺸﻪ و طﺮح ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ؟‬
‫ـ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﻋﻠﺖ ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪه ﺷــﺪن اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان اﺑــﺰاری ﺑــﺮای ﺗﺤﻘــﻖ ﻧﻘﺸــﻪ ﺧــﺪا ﺑــﺮای ﺑﺸــﺮﯾﺖ‪ ،‬ﺑــﺪﯾﻦ ﺳــﺒﺐ ﻧﺒــﻮد ﮐــﻪ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻗﻮﻣﯽ ﻗــﻮی ﺑــﻮدهاﻧــﺪ‪ ،‬درﺳــﺖ ﻋﮑــﺲ اﯾﻨﺴــﺖ‪ ،‬ﻗــﻮم اﺳــﺮاﺋﯿﻞ در ﻣﯿــﺎن ﺳــﺎﯾﺮ اﻗــﻮام ﺟﮫــﺎن ﮐﻤﺘــﺮﯾﻦ ﺟﻤﻌﯿــﺖ را‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮫﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﭘﺪران ﺷﻤﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻮﻟﯽ داده ﺑﻮد و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗــﻮﻟﺶ وﻓــﺎ ﻧﮑﻨــﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ارادۀ ﺧﺪا اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﺑﺰارھﺎی ﺿﻌﯿﻒ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ ﻧﻘﺸﻪھﺎی ﻋﻈﯿﻢ ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ ﺷﺮط ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮاﮔﯿﺮی در ﮐﻼس ﺗﺎرﯾﺦ و ﻋﺒﺮت آﻣﻮﺧﺘﻦ از ﺗﺎرﯾﺦ اﺳﺖ‪ ...‬ﺧﻮاه ﻧﺎﺧﻮاه ﺷﻤﺎ ھﻢ روزﮔﺎری ﺑــﺎ‬
‫دﺷﻤﻨﺎﻧﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺧﻮاھﯿﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر از ﺷﻤﺎ ﻗﻮیﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳــﻨﺪ‪ .‬اﮔــﺮ ارادۀ ﺧﺪاوﻧــﺪ اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ ﺷــﻤﺎ ﭘﯿــﺮوز ﺷــﻮﯾﺪ‬
‫ﺗﺮﺳﯽ ﺑﻪ دل راه ﻧﺪھﯿﺪ و ﺑﻪ ﯾــﺎد ﺑﯿﺎورﯾــﺪ ﺗﻤــﺎم آن ﭘﯿــﺮوزیھــﺎی ﻣﻌﺠــﺰهآﺳــﺎ را ﮐــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ در ﻣﻘﺎﺑــﻞ اﻗـﻮام ﻗﺪرﺗﻤﻨــﺪ و‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬و آن ﭘﯿﺮوزھﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺟﺰ ﻣﻌﺠﺰات ﺧﺪاﺋﯽ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر ﯾﮏ ﺳﺆال؟ ﻣﮕﺮ ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﻮم ﻣﺎ را ﻓﺎرغ از اﯾﻦ ھﻤﻪ دردﺳﺮھﺎ ﺑــﻪ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد ﺑﺮﺳــﺎﻧﺪ‪ ،‬آﺧــﺮ ﻓﺎﺻــﻠﻪ ﺑــﯿﻦ‬
‫ﻣﺼﺮ و ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن آﻧﻘﺪری ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﭼﮫﻞ ﺳﺎل طﻮل ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ـ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺆال ﺑﺠﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﻋﺰﯾﺰان‪ ...‬ارادۀ ﺧﺪا ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﻮم ﭘﺎﻟﻮده ﺷﻮﻧﺪ‪ ...‬از ﻏﺮﺑﺎل ﺗﺠﺮﺑﻪھﺎ و وﺳﻮﺳــﻪھــﺎ ﺑﮕﺬرﻧــﺪ و‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﭽﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻏﺮﺑﺎل اﻟﮏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺨﺎﻟﻪھﺎ از ﮔﭻ ﺧﺎﻟﺺ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه اﺳــﺖ ﺷﺎﯾﺴــﺘﮕﯽ ﺣﻀــﻮر در‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺷﻤﺎ و ﭘﺪران ﺷﻤﺎ را در طﻮل اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑــﻪ طــﺮق ﻣﺨﺘﻠــﻒ آزﻣــﻮد‪ .‬ﺷــﻤﺎ را ﮔﺮﺳــﻨﮕﯽ و‬
‫ﺗﺸﻨﮕﯽ و رﻧﺞ و ﻣﺸﻘﺖ داد ﺗﺎ درس ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داده ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ »اﻧﺴﺎن ﻣﺤﺾ ﻧﺎن زﯾﺴﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﺑــﻪ‬
‫ھﺮ ﮐﻠﻤﻪای ﮐﻪ از دھﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺎدر ﻣﯽﺷﻮد‪ «.‬اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮐﻼﺳﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در آن ﺗﺮﺑﯿــﺖ ﺷــﺪﯾﺪ‪ .‬ھﻤــﺎن ﮔﻮﻧــﻪ‬
‫ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﺒﺎدا وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻤﺘﺎن ﺳﯿﺮ ﺷﺪ ﮔﻠﻪھﺎ و رﻣﻪھﺎﺗﺎن اﻓﺰوده ﺷــﺪ و ﺛــﺮوت ﺷــﻤﺎ اﻓــﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓــﺖ و در ﺧﺎﻧــﻪھــﺎی‬
‫ﻣﺠﻠﻞ ﺧﻮد آراﻣﺶ ﯾﺎﻓﺘﯿﺪ‪ ،‬دﭼﺎر ﻏﺮور ﺷﺪه ﺗﺠﺎرب ﭘﺪران ﺧﻮد را در اﯾﻦ ﭼﮫﻞ ﺳﺎل ﻓﺮاﻣــﻮش ﮐﻨﯿــﺪ‪ .‬ﺑــﻪ ﯾــﺎد داﺷــﺘﻪ ﺑﺎﺷــﯿﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎ آﻧﺎن ﭼﻪ ﮐﺎری ﻋﺠﯿﺒﯽ اﻧﺠﺎم داد‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آوردهاﯾﺪ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﻼش ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آﻧﭽﻪ دارﯾـﺪ ﺑﺮﮐــﺎﺗﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﯾﮫـﻮّه ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﺟﺎم ﺗﻤﺎم آن ﻗﻮمھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را درﻧﻈــﺮ ﻧﺪاﺷــﺘﻨﺪ و ﺑــﺖھــﺎ را ﻣــﯽﭘﺮﺳــﺘﯿﺪﻧﺪ ﺑــﺮای ﺷــﻤﺎ درس‬
‫ﻋﺒﺮﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ـ ﭘﺪر آﯾﺎ دﯾﮕﺮ رﻧﺞھﺎی اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪه اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ وارد زﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺷﺪﯾﻢ؟‬
‫ـ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬ھﻨﻮز ھﻢ ﻗﻮمھﺎﺋﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﺮدان ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ ﺑﻨــﯽﻋﻨـﺎق ﮐــﻪ ﺑﺴـﯽ ﻗــﻮیﺗــﺮ از ﺷــﻤﺎ ﻣــﯽﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ ،‬در آن ﺳــﻮی اردن‬
‫ﺳﺎﮐﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﺳﺪ آﻧﮫﺎ ﺑﮕﺬرﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ را ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﭙﮫﺴﺎﻻر ﺷﻤﺎ در آن ﻧﺒﺮد ﺧــﻮ ِد ﺧﺪاوﻧــﺪ اﺳــﺖ ﮐــﻪ‬
‫در ﭘﯿﺶ روی ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﺮاﻣﺪ و آﻧﺎن را ھﻼک ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﺷﺎ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻧﮑﻨﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﯾﻨﮑــﻪ اﻧﺴــﺎن ﺧــﻮﺑﯽ ھﺴــﺘﯽ‪،‬‬
‫ﺗﻮ را ﯾﺎری ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪا از ﺷﻤﺎ ﺑﺮای ﺳﺮﮐﻮب اﻗﻮام ﺷﺮﯾﺮ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ھﻨﻮز ھﻢ در ﮔــﺮدنﮐﺸــﯽ‬
‫ﺧﻮد ﭘﺎﯾﺪاری ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑــﻪ ﮐــﻮه ﺳــﯿﻨﺎ رﻓــﺘﻢ و ﭼﮫــﻞ‬
‫روز ﺑﺪون ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻗﻄﺮهای آب و ﻟﻘﻤﻪای ﻧﺎن‪ ،‬در آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ اﻟﮫﺎم ﻧﻤــﻮد ﮐــﻪ ﭼــﻪ ﻧﺸﺴــﺘﻪای ﻗــﻮﻣﯽ را ﮐــﻪ ﺑــﺎ آن‬
‫ﻣﻌﺠﺰات و ﻋﺠﺎﯾﺐ از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورم‪ ،‬ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪم از ﻣﺸﺎھﺪۀ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﯽ ﻗــﻮم ﺑــﻪ ﻗــﺪری ﻧﺎراﺣــﺖ‬
‫ﺷﺪم ﮐﻪ اﻟﻮاح ده ﻓﺮﻣﺎن را ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑــﻮد‪ ،‬ﺑــﺮ زﻣــﯿﻦ زده ﺷﮑﺴــﺘﻢ و ﺑــﻪ زاﻧــﻮ در آﻣــﺪم و ﺑــﺮای اﺳــﺘﻐﻔﺎر و ﺗﻘﺎﺿــﺎی‬
‫ﺑﺨﺸﺶ ﺧﻄﺎی ﺑﺰرگ ﻗﻮم ﻣﺪت ﭼﮫﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪروز دﯾﮕﺮ روزه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ از ھﻼﮐﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻗﻮم ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﯽ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻗﻮم ﮔﺮدن ﮐﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در طﻮل اﯾﻦ ﮐﻮچ ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﺧﺸﻢ ﺧــﺪا را ﻧﺴــﺒﺖ ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨــﺖ‪ ...‬و‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻼم اﯾﻨﮑﻪ »از روزی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪام ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺼﯿﺎن ورزﯾﺪهاﯾﺪ‪«.‬‬
‫ـ ﭘﺪر ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺑﯽاﻧﺼﺎﻓﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ؟‬
‫ـ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﻋﯿﻦ واﻗﻌﯿﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎرھﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی ﮐﻠﯽ ﻗﻮم ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﻟــﯽ ﻣــﻦ ﺑــﺎ روزه و‬
‫دﻋﺎ ﺑﺮای ﻗﻮم ﺑﺎرھﺎ وﺳﺎطﺖ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ اﻗﻮام ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ را از ﻣﺼــﺮ ﺑﯿــﺮون آوردی و‬
‫آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﺮدن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬در ﺑﯿﺎﺑﺎن ھﻼک ﮐﺮدهای‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮔﻔﺖ؟‬
‫ـﺂﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ دوﺑﺎره ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻤﺖ آورد؟‬
‫ـ ﺑﻠﻪ ﻋﺰﯾﺰان رﺣﻤﺖ و ﺷﻔﻘﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﺮز و ﺣﺪی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻨﺎه ﮐﺮدم اﻟﻮاح ﺣﺎوی ده ﻓﺮﻣﺎن را ﮐــﻪ از ﺧــﺪا ﮔﺮﻓﺘــﻪ ﺑــﻮدم‪،‬‬
‫در اﺛﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ُ‬
‫ﺧﺮد ﮐﺮدم‪ ...‬ﭼﻪ ﺧﻄﺎﺋﯽ از اﯾﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ؟‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﺨﺸﯿﺪ و ﭘﺪراﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ دو ﻟﻮح ﻧﻈﯿﺮ آن ﺑﺴﺎزم ﺑﻪ ﮐﻮه و ﻧﺰد او ﺑﺮوم ﺗــﺎ ده ﻓﺮﻣــﺎن را ﻣﺠــﺪداً‬
‫ﺑﺮ آﻧﮫﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ‪ ،‬و اﯾﻨﮏ آن دو ﻟﻮح در ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ در ﺧﯿﻤﻪ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺎطﺮات ﺧﻮد را از زﻧﺪﮔﯽ ﻓﻼﮐﺖ ﺑﺎر ﻗﻮم در ﻣﺼــﺮ و‬
‫در آن ﮐﻮچ ﭘﺮﺷﮑﻮه‪ ،‬از ﻣﺼﺮ‪ ،‬ﻋﺒﻮر از وﺳﻂ درﯾﺎی ﺳﺮخ و ﺻﺪھﺎ ﺧﺎطﺮه ﺗﻠﺦ و ﺷﯿﺮﯾﻦ دﯾﮕﺮ را ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﻤﺎ و ﭘﺴﺮان‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﻧﺴﻞھﺎی ﺑﻌﺪ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮫﻮّه ﮐﯿﺴــﺖ و ﭼــﻪ ﮐﺎرھــﺎﺋﯽ ﺑــﺮای ﺷــﻤﺎ اﻧﺠــﺎم داده اﺳــﺖ‪،‬‬
‫ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﺪا را ﺑﺮای ﺷﻤﺎ و ﻧﺴﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ و آن را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧــﻮد ﺗﻌﻠــﯿﻢ دھﯿــﺪ‪ ،‬ﺧـﻮاه در ﺣــﯿﻦ ﻧﺸﺴــﺘﻦ در ﺧﺎﻧــﻪ‪،‬‬
‫ﺧﻮاه در ﺣﯿﻦ راه رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻮاه در ﺣﯿﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪن و ﺧﻮاه در ﺣﯿﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ‪ ،‬ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﺪا را ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷــﯿﺪ‪ ،‬ﺗــﺎ ﺧـﺪا‬
‫ﺷﻤﺎ و ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺘﺒﺎرک ﺳﺎزد‪.‬‬
 ‫‪45‬‬
‫راوی ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﺎی ﻧﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎری از ﺗﺠﺎرب روﺣﺎﻧﯽ ﺗﻠﺦ و ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬ﺷﺎھﺪ آﯾﺎت ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑــﺮ روی‬
‫زﻣﯿﻦ و ﺗﻨﮫﺎ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا رودررو ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ ﮐﺎرھﺎی ﺧﺪا ﺑﺮای آﻧﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ او را ﻧﺪﯾﺪهاﻧــﺪ‪ ،‬و ﻣــﯽﮔﻮﯾــﺪ‬
‫ﮐﻼﻣﯽ را ﮐﻪ روزی ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »اﯾﻨﮏ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﺮﮐﺖ و ﻟﻌﻨﺖ را ﭘﯿﺶ روی ﺷﻤﺎ ﻣــﯽﮔــﺬارم‪ .‬اﻣــﺎ ﺑﺮﮐــﺖ را‪ ،‬اﮔــﺮ اواﻣــﺮ‬
‫ﯾﮫﻮه ﺧﺪای ﺧﻮد را‪ ...‬اطﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ‪ .‬و اﻣﺎ ﻟﻌﻨﺖ‪ ،‬اﮔﺮ اواﻣﺮ ﯾﮫﻮه ﺧﺪای ﺧﻮد را اطﺎﻋﺖ ﻧﻨﻤﻮده‪ ،‬از طﺮﯾﻘــﯽ ﮐــﻪ اﻣــﺮوز ﺑـﻪ ﺷــﻤﺎ‬
‫اﻣﺮ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﻢ ﺑﺮﮔﺮدﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬از زﺑﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ اﻧﺪرزی ﮔﺮاﻧﺒﮫﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺸﺮﯾﺖ ﻣﯽدھﺪ‪» :‬ﻣﻮاﻓﻖ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ھﺮ ﮐﺲ ﭘﺴﻨﺪ آﯾــﺪ ﻧﮑﻨﯿــﺪ‪ «.‬ﺑــﻪ‬
‫زﺑﺎن دﯾﮕﺮ ﻗﺒﻞ از اﻧﺠﺎم ارادۀ ﺧﻮد‪ ،‬طﺎﻟﺐ ارادۀ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﯾﺎ ھﻤﺮﻧﮓ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﺸﻮﯾﺪ و ھﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﯽدھﻨــﺪ‪،‬‬
‫اﻧﺠﺎم ﻧﺪھﯿﺪ‪...‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﺸﯿﻨﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﻣﺤﻔﻞ و ھﻢ آﻧﺎن ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر آن راوی ﭘﯿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ طﻮر ﺷﻔﺎھﯽ از رﺋﻮس آﻧﭽــﻪ ﮐــﻪ ﺧــﺪا ﺑﺮاﯾﻤــﺎن اﻧﺠــﺎم‬
‫داده ﺑﻮد‪ ،‬آﮔﺎه ﺷﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﮐﺘﺎب ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﻣــﯽداﻧﯿــﺪ‪ ،‬ﺷــﺮﯾﻌﺖ ﯾﻌﻨــﯽ ﻓــﺮاﯾﺾ‬
‫دﯾﻨﯽ و ھﺮ آﺋﯿﻨﯽ ﻓﺮاﯾﺾ ﺧﺎص ﺧﻮد را دارد و ﻣﻮﺳﯽ در ﮐﺘﺎب ﺷﺮﯾﻌﺘﺶ ﮐﻪ ﺗﺜﻨﯿــﻪ ﻧﺎﻣﯿــﺪه ﻣــﯽﺷــﻮد‪ ،‬در ﻣــﻮرد ﻣﺤــﻞ ﻋﺒــﺎدت‪،‬‬
‫ﺧﺪاﯾﺎن دﯾﮕﺮ‪ ،‬اﻣﻮر ﺣﻼل و ﺣﺮام‪ ،‬ده ﯾﮏ ﯾــﺎ ﻋﺸــﺮﯾﻪ‪ ،‬ﺳــﺎل اﻧﻔﮑــﺎک )در آﺧــﺮ ھــﺮ ھﻔــﺖ ﺳــﺎل ﺑــﺪھﯽھــﺎی دﯾﮕــﺮان را ﺑــﺮ آﻧــﺎن‬
‫ﺑﺒﺨﺸﺎﺋﯿﺪ(‪ ،‬آزادی ﻏﻼﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻘﺪﯾﺲ ﺣﯿﻮاﻧﺎت‪ ،‬ﻋﯿﺪ ﻓﺼﺢ‪ ،‬ﻋﯿﺪ ھﻔﺘﻪھﺎ‪ ،‬ﻋﯿﺪ ﺧﯿﻤﻪھـﺎ‪ ،‬ﺗﻌﯿــﯿﻦ داوران‪ ،‬داوری اﺧﺘﻼﻓــﺎت‪ ،‬ﺗﻌﯿــﯿﻦ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ھﺪاﯾﺎ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﻣﮑﺮوه‪ ،‬ﺷﮫﺮ ﻣﻠﺠﺎء ﯾﺎ ﺑﺴﺖ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﺑــﺮای ﺟﻨــﮓ‪ ،‬ازدواج ﺑــﺎ اﺳــﺮا‪ ،‬ﺣــﻖ ﻧﺨﺴــﺖزاده‪ ،‬ﺑﺮﺧــﻮرد ﺑــﺎ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﺮﮐﺶ‪ ،‬ﺑﺎﮐﺮه‪ ،‬ﻣﻮاﻧﻊ ﺣﻀﻮر در ﺟﻤﺎﻋــﺖ ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ﺗﻘــﺪﯾﺲ اردو‪ ،‬ده ﯾــﮏ ﻧﻮﺑﺮھــﺎ‪ ،‬ﻟﻌﻨــﺖھــﺎ‪ ،‬ﺑﺮﮐــﺖھــﺎ و ﻗــﻮاﻧﯿﻨﯽ دﯾﮕــﺮ‪،‬‬
‫ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ‪ .‬و از ﻗﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﻣﯽدارد »ﯾﮫﻮه ﺧﺪاﯾﺖ‪ ،‬ﻧﺒﯽای را از ﻣﯿﺎن ﺗﻮ از ﺑﺮادراﻧﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣــﻦ )ﻣﻮﺳــﯽ( ﺑــﺮای‬
‫ﺗﻮ ﻣﺒﻌﻮث ﺧﻮاھﺪ ﮔﺮدﻧﯿﺪ‪ ،‬او را ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‪ ...‬ﻣﻦ ﯾﮫﻮه ﮐﻼم ﺧﻮد را ﺑﻪ دھﺎﻧﺶ ﺧﻮاھﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬و ھﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ او اﻣــﺮ ﻓﺮﻣــﺎﯾﻢ‪ ،‬ﺑــﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺧﻮاھﺪ ﮔﻔﺖ‪«...‬‬
‫اﯾﻦ ھﻤﺎن آﯾﻪ ﺑﺤﺚﺑﺮاﻧﮕﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺪان ﺑﺮای ﺣﻘﺎﻧﯿﺖ آﺋــﯿﻦ ﺧــﻮد اﺳــﺘﻨﺎد ﮐــﺮده و آن ﻧﺒــﯽ را‪ ،‬ﻧﺒــﯽ ﻣــﻮرد ﻧﻈــﺮ ﺧــﻮد‬
‫ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ دوم اﯾﻦ آﯾﻪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺒﻨــﯽ ﺑﺮاﯾﻨﮑــﻪ آن ﻧﺒــﯽ ﯾﮫــﻮدی اﺳــﺖ و از ﻣﯿــﺎن ﯾﮫﻮدﯾــﺎن‬
‫ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﮕﺬرﯾﻢ‪ ...‬ﯾﻮﺷﻊ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺜﺎل ﺧﻮﺑﯽ از آن ﻧﺒﯽ ﻣﻮﻋﻮد اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬دو راه در ﭘﯿﺶ ﭘﺎی ﻣﺎ ﻧﮫﺎده اﺳﺖ و آن دو راه ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﺣﯿﺎت و ﻣﻮت‪ ،‬ﺑﺮﮐﺖ و ﻟﻌﻨﺖ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ!‬
‫ﮔﻮﯾﺎ اﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﯿﺦ ﮔﻮش ﻣﺎ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ »درک آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ ﻧﯿﺴﺖ و از ﺗﻮ دور‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻪ در آﺳﻤﺎن و ﻧﻪ در آن ﺳﻮی درﯾﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﮐﻼم در دھﺎن و دل ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺎ آن را ﺑﺠﺎ آوری‪«.‬‬
‫و اﯾﻨﺴﺖ راھﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺣﯿﺎت اﺳﺖ‪ :‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ طﺮﯾﻖ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺣﻔﻆ اﺣﮑﺎم او‪ .‬و اﯾﻨﺴﺖ راھــﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﻮت اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺗﻤﺮد از او و ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖھﺎ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎ را ﻣﺨﺘﺎر ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ دو راه را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫»ﺑﺒﯿﻦ اﻣﺮوز ﺣﯿﺎت و ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ و ﻣﻮت و ﺑﺪی را ﭘﯿﺶ روی ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ...‬ﭼﻮﻧﮑــﻪ ﻣــﻦ اﻣــﺮوز ﺗــﻮ را اﻣــﺮ ﻣــﯽﻓﺮﻣــﺎﯾﻢ ﮐــﻪ ﯾﮫــﻮه‬
‫ﺧﺪای ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﺑﺪاری و در طﺮﯾﻖھﺎی او رﻓﺘﺎر ﻧﻤﺎﺋﯽ و اواﻣﺮ و ﻓﺮاﯾﺾ و اﺣﮑﺎم او را ﻧﮕــﺎه داری ﺗــﺎ زﻧــﺪه ﻣﺎﻧــﺪه و اﻓــﺰوده‬
‫ﺷﻮی و ﺗﺎ ﯾﮫﻮه ﺧﺪاﯾﺖ ﺗﻮ را در زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺼﺮف ﺑﻪ آن داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮی ﺑﺮﮐﺖ دھــﺪ‪ .‬ﻟــﯿﮑﻦ اﮔــﺮ دل ﺗــﻮ ﺑﺮﮔــﺮدد و اطﺎﻋــﺖ‬
‫ﻧﻨﻤﺎﺋﯽ و ﻓﺮﯾﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺧﺪاﯾﺎن ﻏﯿﺮ را ﺳﺠﺪه و ﻋﺒﺎدت ﻧﻤﺎﺋﯽ‪ ،‬ﭘﺲ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اطــﻼع ﻣــﯽدھــﻢ ﮐــﻪ اﻟﺒﺘــﻪ ھــﻼک ﺧــﻮاھﯽ‬
‫ﺷﺪ و در زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ از اردن ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎ در آن داﺧﻞ ﺷﺪه ﺗﺼﺮف ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬ﻋﻤــﺮ طﻮﯾــﻞ ﻧﺨﻮاھﯿــﺪ داﺷــﺖ‪ .‬اﻣــﺮوز آﺳــﻤﺎن و‬
‫زﻣﯿﻦ را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎھﺪ ﻣﯽآورم ﮐﻪ ﺣﯿﺎت و ﻣﻮت و ﺑﺮﮐﺖ و ﻟﻌﻨــﺖ را ﭘــﯿﺶ روی ﺗــﻮ ﮔﺬاﺷــﺘﻢ‪ .‬ﭘــﺲ ﺣﯿــﺎت را ﺑﺮﮔــﺰﯾﻦ ﺗــﺎ ﺗــﻮ ﺑــﺎ‬
‫ﻧﺴﻠﺖ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﯽ و ﺗﺎ ﯾﮫﻮه ﺧﺪای ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﺑــﺪاری و آواز او را ﺑﺸــﻨﻮی و ﺑــﻪ او ﻣﻠﺤــﻖ ﺷــﻮی‪ ،‬زﯾــﺮا ﮐــﻪ او ﺣﯿــﺎت ﺗــﻮ و‬
‫درازی ﻋﻤﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﺗﺎ در زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﭘﺪراﻧﺖ اﺑــﺮاھﯿﻢ و اﺳــﺤﺎق و ﯾﻌﻘــﻮب ﻗﺴــﻢ ﺧــﻮرد ﮐــﻪ آن را ﺑﺮاﯾﺸــﺎن ﺑﺪھــﺪ‪،‬‬
‫ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮی‪«.‬‬
‫اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ در ظﺎھﺮ اﻣﺮ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ آن دﺳﺘﻪ از ﯾﮫﻮدﯾﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐــﻪ در ﺣــﺎل ﮐــﻮچ ﺑــﻪ ﺳــﻮی ﮐﻨﻌــﺎن ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋــﻮد‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ...‬ﮔﺮوه ﮐﻮﭼﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ھﺮ ﮔــﺎم داﻣــﯽ در راھﺸــﺎن ﻗــﺮار ﮔﺮﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ‪ ...‬و آن دام ﮔــﺮاﯾﺶ ﺑــﻪ ﺳــﻮی ﺑــﺖھــﺎی‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﺑﯿﮕﺎﻧﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﺮف در ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ ...‬اﮔﺮ ﺣﯿﺎت و ﻣﻮت را در ﻋﺒﺎدت روﺣﺎﻧﯿﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﻨــﯿﻢ و آن را ﺻــﺮﻓﺎً‬
‫ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ زﯾﺴﺘﻦ و ﻣﺮگ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬وﻋﺪۀ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﺎن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ و ﭼﻨــﺎن ﮐﻨﯿــﺪ‪ ،‬زﻧــﺪه ﻣــﯽﻣﺎﻧﯿــﺪ و ﮐﻨﻌــﺎن را‬
‫ﺧﻮاھﯿﺪ دﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ و ﭼﻨﺎن ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺧﻮاھﯿﺪ ﻣﺮد و ﺣﺴﺮت ﮐﻨﻌﺎن ﺑﺮ دلھﺎﯾﺘﺎن ﺧﻮاھﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬وﻟﯽ در اﯾﻨﺠــﺎ‬
‫ﺣﯿﺎت و ﻣﻮت را در ﺑﯿﻨﺶ وﺳﯿﻊﺗﺮی از آن ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻘﺎی ﻧﺴﻞ ﯾﺎ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ ﯾﮏ ﻧﺴﻞ ﻧﺎﻣﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ طﻮرﯾﮑﻪ ﻣﺜﻼ ً اﻣﺮوز ﺣﺘﯽ ﯾــﮏ‬
‫ﯾﮫﻮدی در ﺟﮫﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ دارﯾﺪ‪ ،‬ﻧﺤﻮۀ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﯿﻦ راه را؟ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺮدان و ﭘﺴﺮان اﻋــﻢ از ﺑــﺰرگ‬
‫و ﮐﻮدک و ﺗﻤﺎﻣﯽ زﻧﺎن را ھﻼک ﮐﻨﯿﺪ و ﻓﻘﻂ دوﺷﯿﺰﮔﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﻨــﺪ‪ ،‬ﭼــﻮن اﮔــﺮ ﺣﺘــﯽ ﯾــﮏ ذﮐــﻮر از آن ﻗــﻮم ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺖ ﺑــﺎﻗﯽ‬
‫ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺴﻞ آﻧﮫﺎ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﻓــﺖ وﻟــﯽ اﮔــﺮ ﻣــﺮدان اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑــﺎ دﺧﺘــﺮان ﺑـﺖﭘﺮﺳــﺖ ازدواج ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧــﺪان ﺣﺎﺻــﻠﻪ‪،‬‬
‫اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺮوز ﺑﺴﯿﺎری از ﺗﻤﺪنھﺎی ﻗﺪﯾﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از ﻧﺴــﻞ آﻧﮫــﺎ ﺑــﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧــﺪه‬
‫اﺳﺖ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﺎرﺑﺮد اﯾﻦ آﯾﺎت ﺑﺮای ﻣﺎ ﮐﻪ در آن ﮔﺮوه ﮐﻮﭼﻨﺪه ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺪر ﻣﺴﻠﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در اﯾﻦ آﯾﺎت ﭼﯿﺰھﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳــﺖ و ﻧﺒﺎﯾــﺪ ﺑــﯽﺗﻔــﺎوت از ﮐﻨــﺎر آن ﺑــﺎ اﯾــﻦ ﺑﮫﺎﻧــﻪ ﮐــﻪ ﺗــﺎرﯾﺦ‬
‫ﻣﺼﺮﻓﺸﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ آن ﻗﻮم ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺬرﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺧﯿﺮ! ﺗﻮﺻﯿﻪھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺴﻞھﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﺘﮫﯽ آن ﮔﺮوه از اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن‪ ،‬در آن ﺷــﺮاﯾﻂ ﺧــﺎص ﮐــﻪ ھــﺪف و آرﻣــﺎن‬
‫اﺻﻠﯽ آﻧﺎن ھﻤﺎﻧﺎ ورود ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﻮد‪ ...‬ﻻزم ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ و اﺧــﺘﻼط و آﻣﯿــﺰش ﺑــﺎ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن ﺷــﺪﯾﺪاً ﭘﺮھﯿــﺰ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺴﻠﺸﺎن ﺑﺪون آﻟﻮدﮔﯽ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وﻋﺪۀ ﺧﻮد ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ و اﺳﺤﺎق و ﯾﻌﻘﻮب ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﻤﻮدﯾﺪ‪ ...‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ از ﻣﺼﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬طﯽ ﻣﺮاﺣــﻞ ﻣﺨﺘﻠــﻒ در ﺑــﯿﻦ راه‬
‫از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه در ﺟﻨﮓھﺎ‪ ،‬ﺧﻮاه در اﺛﺮ ﻣﺠﺎزاتھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ھﯿﭻ ﮐﺪام ﺟــﺰ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸــﺎن ﺑــﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ...‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ...‬و ﻣﻮت و ﺑﺪی را ﺑﻪ ﺟﺎی ﺣﯿﺎت و ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل‪ ...‬ﮐﺎرﺑﺮد اﯾﻦ آﯾﺎت ﺑﺮای ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫واﺿﺢ اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﺎ ﻧﯿﺰ اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺣﯿﺎت و ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ را ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪای ﺧﻮد را دوﺳــﺖ ﺑــﺪارﯾﻢ و در طﺮﯾــﻖھــﺎی او رﻓﺘــﺎر‬
‫ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ و اواﻣﺮ و ﻓﺮاﯾﺾ و اﺣﮑﺎم او را ﻧﮕﺎه دارﯾﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺸﻮد؟ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺮﯾﻢ و ﺑﺮای ھﻤﯿﺸﻪ زﻧــﺪه ﺑﻤــﺎﻧﯿﻢ؟ ﺧﯿــﺮ! اﯾــﻦ‬
‫ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬ھﻤﮕﯽ ﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﯿﻢ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮏ طﻮل ﻋﻤﺮ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺑﺮای اﻧﺴﺎن ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻤﻮده اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﺑــﻪ دﻧﯿــﺎ ﺑﯿﺎﯾــﺪ و‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻤﯿﺮد‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً رﺟﻮع ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ آﯾﻪ ﺳﻮم‪.‬‬
‫»روح ﻣﻦ در اﻧﺴﺎن داﺋﻤﺎً داوری ﻧﺨﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ ﺑﺸــﺮ اﺳــﺖ‪ ،‬ﻟــﯿﮑﻦ اﯾــﺎم وی ]ﺣــﺪاﮐﺜﺮ[ ﺻﺪوﺑﯿﺴــﺖ ﺳــﺎل ﺧﻮاھــﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ «.‬و اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺧﺪا در زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن آن روزﮔﺎر ﺗﺎ ‪ 900‬ﺳﺎل ھﻢ ﻣﯽزﯾﺴﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧــﺪ دﯾــﺪ ﮐــﻪ »ﺷــﺮارت‬
‫اﻧﺴﺎن در زﻣﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ و ھﺮ ﺗﺼﻮر از ﺧﯿﺎلھﺎی دل وی‪ ،‬ﻣﺤﺾ ﺷﺮارت اﺳﺖ‪«.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺆال ﺑﺎ دﯾﺪ واﻻﺗﺮی ﺑﻪ ﺣﯿﺎت و ﻣﻮت ﺑﻨﮕﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺣﯿﺎت و ﻣﻮت ﺻﺮﻓﺎً اﺷﺎره ﺑﻪ اﯾﻦ دوران ﻣﺤﺪود زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺮگ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻔﮫﻮم واﻻﺗﺮ و روﺣﺎﻧﯽﺗﺮی دارد‪.‬‬
‫ھﺪف و ﻣﻘﺼﻮد ﻧﮫﺎﺋﯽ ﻣﺎ ﮐﻮﭼﮑﻨﺪﮔﺎن در اﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎن زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎھﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از اﺑﺘﺪای ﺧﻠﻘــﺖ ﺑــﺮای ﻣــﺎ‬
‫درﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ ...‬و آن ﻣﻘﺼﻮد و ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺨﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ھﻤﮕﯽ ﻣﺎ اﻧﺴﺎنھﺎ از ﻓﯿﻠﺘﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺮگ ﺑﮕﺬرﯾﻢ‪ ...‬و آﻧﮕﺎه از‬
‫ﻓﯿﻠﺘﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم داوری ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺻﺎﻓﯽ و ﭘﺎﻟﻮه ﺷﻮﯾﻢ‪ ...‬و آﻧﮕﺎه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺎﺧﺼﻪھــﺎی آن‬
‫و ﺑﺎ ﺷﮫﺮوﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ از آن ﺻﺎﻓﯽھﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪاﻧــﺪ‪ ،‬اﺳــﺘﻘﺮار ﺧﻮاھــﺪ ﯾﺎﻓــﺖ‪ ...‬و در آن ﻣﻠﮑــﻮت اﺳــﺖ ﮐــﻪ »ﺧﯿﻤــﻪ ﺧــﺪا ﺑــﺎ آدﻣﯿــﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺳﺎﮐﻦ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد و اﯾﺸﺎن ﻗﻮمھﺎی او ﺧﻮاھﻨﺪ ﺑﻮد و ﺧﻮ ِد ﺧﺪا ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺧﺪا ھﺮ اﺷــﮑﯽ را از‬
‫ﭼﺸﻤﺎن اﯾﺸﺎن ﭘﺎک ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از آن ﻣﻮت ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد و ﻣﺎﺗﻢ و ﻧﺎﻟﻪ و درد دﯾﮕﺮ رو ﻧﺨﻮاھﺪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬زﯾﺮا ﮐــﻪ ﭼﯿﺰھــﺎی اول‬
‫درﮔﺬﺷﺖ‪«.‬‬
‫اﯾﻨﺴﺖ اﯾﻨﮏ اورﺷﻠﯿﻢ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﺟﮫﺎن در ﮐﺘﺎب ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮑﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣــﯽﮐﻨــﺪ‪...‬‬
‫اﯾﻨﮏ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ...‬آﯾﺎ ﺣﯿﺎت و ﻧﯿﮑﻮﺋﯽ را ﻣﯽطﻠﺒﯿﺪ ﯾﺎ ﻣﻮت و ﺑﺪی را؟‬
‫اورﺷﻠﯿﻢ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﻗﻮم ﺧﺪادوﺳﺘﺎن آن روزﮔﺎر ﺑﻮد‪ ،‬در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻘﺪم ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﺎن اﯾــﻦ روزﮔــﺎر‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪46‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ اﯾﻨﮏ در ﺳﻦ ‪ 120‬ﺳﺎﻟﮕﯽ‪ ،‬ﺗﻮان ﺳﻔﺮ ﺑﺎ ﮐﺎروان را ﻧﺪارد و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﺳﻮی اردن ﻧﺨﻮاھــﺪ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬در اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ اطﺮاق‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺗﻮرات ﺧــﻮد را ﮐــﻪ ھﻤــﺎن ﺷــﺮﯾﻌﺖ ﯾﮫــﻮد ﺑﺎﺷــﺪ‪ ،‬ﻧﻮﺷــﺘﻪ اﺳــﺖ و آن را ﺑــﻪ دﺳــﺖ ﻻوﯾــﺎن‬
‫ﺳﭙﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ در ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ و ھﺮ ھﻔﺖ ﺳﺎل ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم را اﻋﻢ از ﻣــﺮد و زن و ﮐــﻮدک‪ ،‬در ھﺮﺟــﺎ ﮐــﻪ ھﺴــﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺰد ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و ﺑﺮای آﻧﮫﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻦ روزھﺎی آﺧﺮ ﻧﯿﺰ ﺧﺪا دورﻧﻤﺎی زﯾﺒﺎﺋﯽ از اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮای آراﻣﺶ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﺪراﻧﺶ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻧــﺪاد‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﻓﺴﺎد و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ و ﺷﺮارتھﺎی ﻓﺮاوان اﯾﻦ ﻗﻮم ﺑﻌﺪ از او ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳــﺮودی را‬
‫ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ دﯾﮑﺘﻪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮای ﻧﺴﻞھﺎی ﺑﻌﺪ ﺷﺎھﺪی ﺑﺎﺷﺪ از آﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ اﻧﺠﺎم داد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﺎی ﻧﺒﯽ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ از آﯾﻨﺪۀ ﺷﻮم اﯾﻦ ﻗﻮم‪ ،‬وﺻﯿﺖھﺎی ﺧﻮد را ﻧﻮﺷــﺖ و ھﻤــﺮاه ﺑــﺎ ﺳــﺮودی ﮐــﻪ ﺗﻮﺳــﻂ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ او‬
‫دﯾﮑﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﯾﻮﺷﻊ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺧﻮد ﺳﭙﺮد ﺗﺎ ھﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻗﻮم ﺑﺎﺷﺪ و اﯾﻨﺴﺖ آن ﺳﺮود‪:‬‬

‫ﺳﺮود ﻣﻮﺳﯽ‬
‫ای آﺳﻤﺎن ﮔﻮش ﺑﮕﯿﺮ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ‬
‫و زﻣﯿﻦ ﺳﺨﻨﺎن دھﺎﻧﻢ را ﺑﺸﻨﻮد‬
‫ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﺎران ﺧﻮاھﺪ ﺑﺎرﯾﺪ‪ ،‬و ﮐﻼم ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻨﻢ ﺧﻮاھﺪ رﯾﺨﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮهھﺎی ﺑﺎران ﺑﺮ ﺳﺒﺰۀ ﺗــﺎزه‪ ،‬و ﻣﺜــﻞ ﺑــﺎرشھــﺎ‬
‫ﺑﺮ ﻧﺒﺎﺗﺎت‪.‬‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﻧﺎم ﯾﮫﻮّه را ﻧﺪا ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺪای ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ وﺻﻒ ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ‪.‬‬
‫او ﺻﺨﺮه اﺳﺖ و اﻋﻤﺎل او ﮐﺎﻣﻞ زﯾﺮ ھﻤﮥ طﺮﯾﻖھﺎی او اﻧﺼﺎف اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪای اﻣﯿﻦ و از ظﻠﻢ ﻣﺒﺮا‪ .‬ﻋﺎدل و راﺳﺖ اﺳﺖ او‪.‬‬
‫اﯾﺸﺎن ﺧﻮد را ﻓﺎﺳﺪ ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان او ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻋﯿﺐ اﯾﺸﺎﻧﻨﺪ‪ .‬طﺒﻘﮥ ﮐﺞ و ﻣﺘﻤﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﭼﻨﯿﻦ ﻣﮑﺎﻓﺎت ﻣﯽدھﯿﺪ‪ ،‬ای ﻗﻮم اﺣﻤﻖ و ﻏﯿﺮ ﺣﮑﯿﻢ؟ آﯾﺎ او ﭘﺪر و ﻣﺎﻟﮏ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫او ﺗﻮ را آﻓﺮﯾﺪه و اﺳﺘﻮار ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫اﯾﺎم ﻗﺪﯾﻢ را ﺑﯿﺎد آور؛ در ﺳﺎلھﺎی دھﺮ ﺑﻪ دھﺮ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﻤﺎ‪ .‬از ﭘﺪر ﺧﻮد ﺑﭙﺮس ﺗــﺎ ﺗــﻮ را آﮔــﺎه ﺳــﺎزد‪ ،‬و از ﻣﺸــﺎﯾﺦ ﺧــﻮﯾﺶ ﺗــﺎ ﺗــﻮ را‬
‫اطﻼع دھﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﺣﻀﺮت اﻋﻠﯽ ﺑﻪ اﻣﺖھﺎ ﻧﺼﯿﺐ اﯾﺸــﺎن را داد و ﺑﻨــﯽآدم را ﻣﻨﺘﺸــﺮ ﺳــﺎﺧﺖ‪ ،‬آﻧﮕــﺎه ﺣــﺪود اﻣــﺖھــﺎ را ﻗــﺮار داد‪ ،‬ﺑﺮﺣﺴــﺐ‬
‫ﺷﻤﺎرۀ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺐ ﯾ َُﮫﻮَه ﻗﻮم وی اﺳﺖ‪ ،‬و ﯾﻌﻘﻮب ﻗﺮﻋﮥ ﻣﯿﺮاث اوﺳﺖ‪.‬‬
‫او را در زﻣﯿﻦ وﯾﺮان ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬و در ﺑﯿﺎﺑﺎن و ھﻮﻟﻨﺎک‪ .‬او را اﺣﺎطﻪ ﮐﺮده‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر داﺷﺖ و او را ﻣﺜــﻞ ﻣﺮدﻣــﮏ ﭼﺸــﻢ ﺧــﻮد ﻣﺤﺎﻓﻈــﺖ‬
‫ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎﺑﯽ ﮐﻪ آﺷﯿﺎﻧﮥ ﺧﻮد را ﺣﺮﮐﺖ دھﺪ و ﺑﭽﻪھﺎی ﺧﻮد را ﻓﺮو ﮔﯿﺮد و ﺑﺎلھﺎی ﺧﻮد را ﭘﮫﻦ ﮐﺮده‪ ،‬آﻧﮫﺎ را ﺑــﺮدارد و آﻧﮫــﺎ را ﺑــﺮ‬
‫ﭘﺮھﺎی ﺧﻮد ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ھﻤﭽﻨﯿﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻨﮫﺎ او را رھﺒﺮی ﻧﻤﻮد و ھﯿﭻ ﺧﺪای ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ وی ﻧﺒﻮد‬
‫او را ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪیھﺎی زﻣﯿﻦ ﺳﻮار ﮐﺮد ﺗﺎ از ﻣﺤﺼﻮﻻت زﻣﯿﻦ ﺑﺨﻮرد و ﺷﮫﺪ را از ﺻﺨﺮه ﺑﻪ او داد ﺗﺎ ﻣﮑﯿﺪ و روﻏﻦ را از ﺳﻨﮓ ﺧﺎرا‪.‬‬
‫ﮐﺮۀ ﮔﺎوان و ﺷﯿﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را ﺑﺎ ﭘﯿﻪ ﺑﺮهھﺎ و ﻗﻮچھﺎ را از ﺟﻨﺲ ﺑﺎﺷــﺎن و ﺑﺰھــﺎ و ﭘﯿــﻪ ﮔــﺮدهھــﺎی ﮔﻨــﺪم را؛ و ﺷــﺮاب از ﻋﺼـﯿﺮ‬
‫اﻧﮕﻮر ﻧﻮﺷﯿﺪی‪.‬‬
‫ﺸﻮرون ﻓﺮﺑﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﻟﮕﺪ زد‪ .‬ﺗﻮ ﻓﺮﺑﻪ و ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ و ﭼﺎق ﺷﺪهای‪ .‬ﭘﺲ ﺧــﺪاﯾﯽ را ﮐــﻪ او را آﻓﺮﯾــﺪه ﺑــﻮد‪ ،‬ﺗــﺮک ﮐــﺮد و ﺻــﺨﺮۀ‬ ‫ﻟﯿﮑﻦ ﯾَ ّ‬
‫ﻧﺠﺎت ﺧﻮد را ﺣﻘﯿﺮ ﺷﻤﺮد‪.‬‬
‫او را ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﻏﯿﺮت آوردﻧﺪ و ﺧﺸﻢ او را ﺑﻪ رﺟﺎﺳﺎت ﺟﻨﺒﺶ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮای دﯾﻮھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﺬراﻧﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﺪاﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﺪاﯾﺎن ﺟﺪﯾــﺪ ﮐــﻪ ﺗــﺎزه ﺑــﻪ وﺟــﻮد‬
‫آﻣﺪه‪ ،‬و ﭘﺪاران اﯾﺸﺎن از آﻧﮫﺎ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
 ‫و ﺑﻪ ﺻﺨﺮهای ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻨﻤﻮدی‪ ،‬و ﺧﺪای آﻓﺮﯾﻨﻨﺪۀ ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدی‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﯾ َُﮫﻮّه اﯾﻦ را دﯾﺪ اﯾﺸﺎن را ﻣﮑﺮوه داﺷﺖ‪ .‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮاﻧﺶ ﺧﺸﻢ او را ﺑﻪ ھﯿﺠﺎن آوردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﮔﻔﺖ روی ﺧﻮد را از اﯾﺸﺎن ﺧﻮاھﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ اﯾﺸﺎن ﭼﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﯾﺮا طﺒﻘﮥ ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮدن ﮐﺸﻨﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ اﻣﺎﻧﺘﯽ در اﯾﺸﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫اﯾﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮت آوردﻧﺪ و ﺑــﻪ اﺑﺎطﯿــﻞ ﺧــﻮد ﻣــﺮا ﺧﺸــﻤﻨﺎک ﮔﺮداﻧﯿﺪﻧــﺪ‪ .‬و ﻣــﻦ اﯾﺸــﺎن را ﺑــﻪ آﻧﭽــﻪ ﻗــﻮم‬
‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻏﯿﺮت ﺧﻮاھﻢ آورد و ﺑﻪ اﻣﺖ ﺑﺎطﻞ‪ ،‬اﯾﺸﺎن را ﺧﺸﻤﻨﺎک ﺧﻮاھﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫زﯾﺮا آﺗﺸﯽ در ﻏﻀﺐ ﻣﻦ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺗﺎ ھﺎوﯾﮥ ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﻠﻪور ﺷﺪه اﺳﺖ و زﻣﯿﻦ را ﺑﺎ ﺣﺎﺻﻠﺶ ﻣﯽﺳﻮزاﻧﺪ و اﺳــﺎس‬
‫ﮐﻮهھﺎ را آﺗﺶ ﺧﻮاھﺪ زد‪.‬‬
‫ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﺑﻼﯾﺎ را ﺟﻤﻊ ﺧﻮاھﻢ ﮐﺮد و ﺗﯿﺮھﺎی ﺧﻮد را ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﺻﺮف ﺧﻮاھﻢ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﮐﺎھﯿﺪه‪ ،‬و از آﺗﺶ ﺗﺐ‪ ،‬و از وﺑﺎی ﺗﻠﺦ ﺗﻠﻒ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و دﻧﺪانھﺎی وﺣﻮش را ﺑﻪ اﯾﺸــﺎن ﺧــﻮاھﻢ ﻓﺮﺳــﺘﺎد‪ ،‬ﺑــﺎ زھــﺮ‬
‫ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن زﻣﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ از ﺑﯿﺮون و دھﺸﺖ از اﻧﺪرون‪ ،‬اﯾﺸﺎن را ﺑﯽاوﻻد ﺧﻮاھﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ھﻢ ﺟﻮان و ھﻢ دوﺷــﯿﺰه را‪ .‬ﺷــﯿﺮﺧﻮاره را ﺑــﺎ رﯾــﺶ‬
‫ﺳﻔﯿﺪ ھﻼک ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ اﯾﺸﺎن را ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﮐﻨﻢ و ذﮐﺮ اﯾﺸﺎن را از ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﺎطﻞ ﺳﺎزم‪.‬‬
‫اﮔﺮ از ﮐﯿﻨﮥ دﺷﻤﻦ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن اﯾﺸﺎن ﺑﺮﻋﮑﺲ آن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷــﺪه‪ ،‬و ﯾ َُﮫـﻮّه ھﻤــﮥ‬
‫اﯾﻦ را ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫م ﮔﻢ ﮐﺮده ﺗﺪﺑﯿﺮ ھﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و در اﯾﺸﺎن ﺑﺼﯿﺮﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬‫زﯾﺮا ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻗﻮ ِ‬
‫ﮐﺎش ﮐﻪ ﺣﮑﯿﻢ ﺑﻮده‪ ،‬اﯾﻦ را ﻣﯽﻓﮫﻤﯿﺪﯾﺪ و در ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮد ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ھــﺰار را ﺗﻌﺎﻗــﺐ ﻣــﯽﮐــﺮد و دو ﻧﻔــﺮ ده ھــﺰار را ﻣﻨﮫــﺰم ﻣــﯽﺳــﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔــﺮ ﺻــﺨﺮۀ اﯾﺸــﺎن‪ ،‬اﯾﺸــﺎن را ﻧﻔﺮوﺧﺘــﻪ و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﯾﺸﺎن را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻨﻤﻮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫َ‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﺻﺨﺮۀ اﯾﺸﺎن ﻣﺜﻞ ﺻﺨﺮۀ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ ھﻢ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺎ ﺧﻮد‪ ،‬ﺣَﮑﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫زﯾــﺮا ﮐــﻪ ُﻣـ ِ‬
‫ـﻮ اﯾﺸــﺎن از ﻣﻮھــﺎی ﺳــﺪوم اﺳــﺖ‪ ،‬و از ﺗﺎﮐﺴــﺘﺎنھــﺎی ﻋﻤــﻮره‪ .‬اﻧﮕﻮرھــﺎی اﯾﺸــﺎن اﻧﮕﻮرھــﺎی ﺣﻨﻈــﻞ اﺳــﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺧﻮﺷﻪھﺎی اﯾﺸﺎن ﺗﻠﺦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺮاب اﯾﺸﺎن زھﺮ اژدرھﺎﺳﺖ و ﺳﻢ ﻗﺎﺗﻞ اﻓﻌﯽ‪.‬‬
‫آﯾﺎ اﯾﻦ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻣﮑﻨﻮن ﻧﯿﺴﺖ و در ﺧﺰاﻧﻪھﺎی ﻣﻦ ﻣﺨﺘﻮم ﻧﯽ؟‬
‫اﻧﺘﻘﺎم و ﺟﺰا از آن ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺎیھﺎی اﯾﺸﺎن ﺑﻠﻐﺰد‪ ،‬زﯾﺮا ﮐــﻪ روز ھﻼﮐــﺖ اﯾﺸــﺎن ﻧﺰدﯾــﮏ اﺳــﺖ و ﻗﻀــﺎی اﯾﺸــﺎن‬
‫ﻣﯽﺷﺘﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫زﯾﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﻮد را داوری ﺧﻮاھﺪ ﻧﻤﻮد و ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮﯾﺶ ﺷــﻔﻘﺖ ﺧﻮاھــﺪ ﮐــﺮد‪ .‬ﭼــﻮن ﻣــﯽﺑﯿﻨــﺪ ﮐــﻪ ﻗــﻮت اﯾﺸــﺎن ﻧــﺎﺑﻮد‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬و ھﯿﭽﮑﺲ ﭼﻪ ﻏﻼم و ﭼﻪ آزاد ﺑﺎﻗﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫و ﺧﻮاھﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎن اﯾﺸﺎن ﮐﺠﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬و ﺻﺨﺮهای ﮐﻪ ﺑﺎ آن اﻋﺘﻤﺎد ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ؟ ﮐﻪ ﭘﯿﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽھــﺎی اﯾﺸــﺎن را ﻣــﯽﺧﻮردﻧــﺪ و‬
‫ﺷﺮاب ھﺪاﯾﺎی رﯾﺨﺘﻨﯽ اﯾﺸﺎن را ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ؟ آﻧﮫﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را اﻣﺪاد ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺠﺄ ﺑﺎﺷﻨﺪ!‬
‫اﻵن ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد‪ ،‬او ھﺴﺘﻢ‪ .‬و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺪای دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﻣﯿﺮاﻧﻢ و زﻧــﺪه ﻣــﯽﮐــﻨﻢ‪ .‬ﻣﺠــﺮوح ﻣــﯽﮐــﻨﻢ و ﺷــﻔﺎ‬
‫ﻣﯽدھﻢ و از دﺳﺖ ﻣﻦ رھﺎﻧﻨﺪهای ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮاق ﺧــﻮد را ﺗﯿــﺰ ﮐــﻨﻢ‬
‫ِ‬ ‫زﯾﺮا ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﯽاﻓﺮازم‪ ،‬و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ اﺑﺪاﻵﺑﺎد زﻧﺪه ھﺴﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫و ﻗﺼﺎص را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﯿﺮم‪ .‬آﻧﮕﺎه از دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮاھﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺧﺼﻤﺎن ﺧﻮد ﻣﮑﺎﻓﺎت ﺧﻮاھﻢ رﺳﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺗﯿﺮھﺎی ﺧﻮد را از ﺧﻮن ﻣﺴﺖ ﺧﻮاھﻢ ﺳﺎﺧﺖ و ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺖ را ﺧﻮاھﺪ ﺧﻮرد‪ .‬از ﺧﻮن ﮐﺸﺘﮕﺎن و اﺳﯿﺮان‪ ،‬ﺑــﺎ رؤﺳــﺎی‬
‫ﺳﺮوران دﺷﻤﻦ‪.‬‬
‫ای اﻣﺖھﺎ ﺑﺎ ﻗﻮم او آواز ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ دھﯿﺪ‪ .‬زﯾﺮا اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﺑﻨــﺪﮔﺎن ﺧــﻮد را ﮔﺮﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ و از دﺷــﻤﻨﺎن ﺧــﻮد اﻧﺘﻘــﺎم ﮐﺸــﯿﺪه و‬
‫ﺑﺮای زﻣﯿﻦ ﺧﻮد و ﻗﻮم ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻔﺎره ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫و ﻣﻮﺳﯽ آﻣﺪه‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺨﻨﺎن اﯾﻦ ﺳﺮود را ﺑﻪ ﺳﻤﻊ ﻗﻮم رﺳﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬او و ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻦ ﻧــﻮن‪ .‬و ﭼــﻮن ﻣﻮﺳــﯽ از ﮔﻔــﺘﻦ ھﻤــﮥ اﯾــﻦ‬
‫ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻓﺎرغ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑــﻪ اﯾﺸــﺎن ﮔﻔــﺖ‪» :‬دل ﺧــﻮد را ﺑــﻪ ھﻤــﮥ ﺳــﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐــﻪ ﻣــﻦ اﻣــﺮوز ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎ ﺷــﮫﺎدت‬
‫ﻣﯽدھﻢ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺳﺎزﯾﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﺣﮑﻢ دھﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﻠﻤﺎت اﯾﻦ ﺗﻮرات را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻧﺪ‪ .‬زﯾــﺮا ﮐــﻪ‬
‫اﯾﻦ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﺎطﻞ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺣﯿﺎت ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ واﺳﻄﮥ اﯾﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را در زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺷــﻤﺎ ﺑــﺮای ﺗﺼــﺮﻓﺶ‬
‫از اردن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬طﻮﯾﻞ ﺧﻮاھﯿﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪«.‬‬
 ‫‪47‬‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮﺳﯽ را از ورود ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن ﻣﺤﺮوم ﻧﻤــﻮد‪ ،‬وﻟـﯽ در آﺧــﺮﯾﻦ روزھــﺎی ﺣﯿــﺎﺗﺶ او را ﺑــﺮ ﻓــﺮاز ﮐــﻮھﯽ ﻓــﺮا ﺧﻮاﻧــﺪ و‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪران او وﻋﺪه داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪ ...‬و در آﻧﺠﺎ ﻣﻮﺳﯽ دﺳﺖھﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن و ﻧﺰد ﺧــﺪا‬
‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ و ﺑﺮای ﺗﮏ ﺗﮏ ﻗﺒﺎﯾــﻞ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮﮐــﺖ طﻠﺒﯿــﺪ‪ ...‬و ﺳــﭙﺲ ﺑﺮﺣﺴــﺐ ﻗــﻮل ﺧﺪاوﻧــﺪ در ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻣــﻮآب وﻓــﺎت ﯾﺎﻓــﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺳﯽ روز ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﯿﺎن ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺒﯽای ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮ ﻧﺨﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ او را روﺑﻪرو ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺑﺮﮔﺰاری ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺎﺗﻢ و ﺳﻮﮔﻮاری ﺑﺮای ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﻮﺷﻊ را ﺧﻄــﺎب ﮐــﺮد و ﻓﺮﻣــﻮد »اﯾﻨــﮏ ﮐــﻪ ﺑﻨــﺪۀ ﻣــﻦ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻮم را ﺑﺮداﺷﺘﻪ از اردن ﺑﮕﺬرﯾﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪران ﺷﻤﺎ وﻋﺪه دادهام داﺧﻞ ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬در اﯾــﻦ ﻣﺴــﯿﺮ ھــﯿﭻ‬
‫ﮐﺲ ﻗﺪرت ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ را ﻧﺨﻮاھﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻗﻮی و دﻟﯿﺮ ﺑــﺎش‪ .‬ﮐﺘــﺎب ﺗــﻮرات را ﺑﺨــﻮان و روز و ﺷــﺐ در آن ﺗﻔﮑّــﺮ ﮐــﻦ ﺗــﺎ ﮐﺎﻣﯿــﺎب‬
‫ﺷﻮی‪«.‬‬
‫ﯾﻮﺷﻊ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ را اطﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮده و ﻗﻮم را آﻣﺎده ﺳﻔﺮ ﮐﺮد و ﻗﻮل داد ﮐﻪ ﭘــﺲ از ﯾــﮏ ﺳــﻔﺮ ﺳــﻪ روزه وارد ﮐﻨﻌــﺎن ﺧﻮاھﻨــﺪ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫طﺒﻖ روال ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﯾﻮﺷﻊ ﻗﺒﻞ از ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻮم ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ارﯾﺤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ آﻧﺠﺎ را ﺑﺮرﺳﯽ و ﻧﺘﯿﺠﻪ را ﺑــﻪ او اﻋــﻼم‬
‫ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﻪ دروازه ارﯾﺠﺎ رﺳــﯿﺪﻧﺪ‪،‬وارد ﺧﺎﻧــﻪ زن ﻓﺎﺣﺸــﻪای ﺑــﻪ ﻧــﺎم راﺣــﺎب ﺷــﺪﻧﺪ و ﺷــﺐ را در آﻧﺠــﺎ ﺑــﻪ ﺳــﺮ‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﯽ ﮐﻪ در ﭘــﯿﺶ داﺷــﺘﺎﻧﺪ ﻗﻄﻌــﺎً ھــﺪف آﻧﮫــﺎ از ورود ﺑــﻪ آن ﺧﺎﻧــﻪ ﻧــﻪ ﺧــﻮشﮔــﺬراﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ اﺳـﮑﺎن در‬
‫ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﺑﺮای اﺳﺘﺮاﺣﺖ و آﻣﺎده ﺷﺪن ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺧﻮد در روز ﺑﻌﺪ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬از ﺳــﻮی دﯾﮕــﺮ ﺧﺒﺮﭼﯿﻨــﺎن ﺑــﻪ ﭘﺎدﺷــﺎه ارﯾﺤــﺎ‬
‫ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ اﻓﺮادی از ﻗﺒﯿﻠﮥ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ وارد ﺣﺼــﺎرھﺎی ﺷــﮫﺮ ﺷــﺪﻧﺪ و در ﺧﺎﻧــﮥ راﺣــﺎب ﻣﺴــﺘﻘﺮ ﺷــﺪهاﻧــﺪ‪ .‬ﭘﺎدﺷــﺎه ﺑﻼﻓﺎﺻــﻠﻪ‬
‫ﻣﺄﻣﻮراﻧﯽ ﺑﺮای دﺳﺘﮕﯿﺮی ﻣﺮدان اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ راﺣﺎب ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ دﺳﺖ آﻧﮫــﺎ ﺑــﻪ ﻓﺮﺳــﺘﺎدﮔﺎن اﺳــﺮاﺋﯿﻠﯽ‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬راﺣﺎب آن دو را در ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪاش در ﻣﯿﺎن ﺷﺎﺧﻪھﺎی ﮐﺘﺎن ﭘﻨﮫﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔــﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻠﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺮداﻧﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﯾــﺎ ﻧــﻪ‪ ،‬اﻣــﺎ ﻗﺒــﻞ از اﯾﻨﮑــﻪ دروازه ﺷــﮫﺮ ﺑﺴــﺘﻪ‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ را ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ھﻢ اﯾﻨﮏ دﻧﺒﺎل آﻧﺎن ﺑﺮوﯾﺪ‪ ،‬آﻧﮫﺎ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن زﯾﺎد دور ﻧﺸﺪهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺄﻣﻮران ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از دروازه ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ و ﺗﺎ ﺳﺎﺣﻞ رود اردن در ﭘﯽ آﻧﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ دﺳــﺖ ﺧــﺎﻟﯽ ﺑــﺎز ﮔﺸــﺘﻨﺪ‪ ،‬ا ّﻣــﺎ از اﯾﻨﺴــﻮ‬
‫راﺣﺎب ﻧﺰد ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن اﺳﺮاﺋﯿﻠﯽ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽداﻧﻢ ﯾﮫـﻮّه اﯾــﻦ ﮐﺸــﻮر را ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎ داده اﺳــﺖ‪ ،‬ﺗــﺮس ﺷــﻤﺎ اﯾﻨــﮏ ﺑــﺮ ﻣــﺎ‬
‫ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻨﯿﺪهاﯾﻢ ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﯿﺮون آورد و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷــﻤﺎ را از درﯾــﺎی ﺳــﺮخ ﻋﺒــﻮر داد و ﺑــﺎ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎھﺎن آن ﺳﻮی اردن ﭘﯿﮑﺎر ﮐﺮدﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ اﺧﺒﺎر دﯾﮕﺮ ھﯿﭻ ﮐﺲ ﯾﺎرای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ را ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﮫﻤﯿﺪهاﯾــﻢ ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪای ﺷﻤﺎ در آﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺧﺪاﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ راﺣﺎب ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮ ارﯾﺤﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ھﯿﭻ ﮐﺲ را زﻧﺪه ﻧﻤﯽﮔــﺬارد‪ ،‬از اﯾــﻦ ﻓﺮﺻــﺖ اﺳــﺘﻔﺎده‬
‫ﮐﺮده و در ﻋﻮض ﻟﻄﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺎن ﮐــﺮده ﺑــﻮد‪ ،‬از آﻧﮫــﺎ ﺧﻮاﺳــﺖ وﻗﺘــﯽ ﮐــﻪ ﺷــﮫﺮ را ﺗﺼــﺮف ﮐﺮدﻧــﺪ از ﺧــﻮن او و ﺧــﺎﻧﻮادهاش در‬
‫ﮔﺬرﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ او ﻗﻮل ﻣﺴﺎﻋﺪ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ آﻧــﺎن ﮐــﺮده اﺳــﺖ‪ ،‬از ﺧــﻮن او و ﺧــﺎﻧﻮادهاش‬
‫ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪو ﺳﭙﺲ ﺑﻪ او رﯾﺴﻤﺎﻧﯽ ﻗﺮﻣﺰ دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ھﺮﮔﺎه ﻣﺎ اﯾﻦ ﺷﮫﺮ را ﺗﺼﺮف ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬اﯾــﻦ رﯾﺴــﻤﺎن ﻗﺮﻣــﺰ را ﺑــﺮ درﯾﭽــﮥ‬
‫ﺧﺎﻧﻪات ﺑﮑﻮب‪ ،‬و ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ و ﺧﺎﻧﻮادهات آﺳﯿﺐ ﻧﺨﻮاھﺪ رﺳﯿﺪ‪ .‬ھﯿﭻ ﮐﺲ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧــﺎرج ﻧﺸــﻮد‪ ،‬و ھــﺮآﻧﮑﺲ‬
‫ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻮ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﮐﺴﯽ او را ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﯾﻦ راز ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﮐﺴــﯽ آﮔــﺎه ﻧﺸــﻮد‪،‬‬
‫ﭼﻮن اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ راز آﮔﺎه ﺷﻮد‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاھﯿﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻣﻨﯿﺖ ﺧﺎﻧﻮادهات را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫راﺣﺎب ﺗﻤﺎم ﺷﺮاﯾﻂ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺲ آن دو را ﺑﺎ طﻨﺎب از درﯾﭽﻪ ﭘــﺎﺋﯿﻦ ﻓﺮﺳــﺘﺎد و ﺳــﻔﺎرش ﻧﻤــﻮد‪ ،‬ﭼــﻮن ﺗﻌﺎﻗــﺐ ﮐﻨﻨــﺪﮔﺎن در‬
‫ﺣﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺳﻪ روز در ﮐﻮه ﭘﻨﮫﺎن ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ اﻧﺎن ﺑﻪ ﺷﮫﺮ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ دھﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺸﺮﺗﮑﺪهای ﺑﺮ دروازه ﺷﮫﺮ ﺑﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪای زﯾﺒﺎ در آن ﺑﻪ رھﮕﺬران ﺗﺎزه وارد‪ ،‬ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽزﻧــﺪ‪ ،‬و ﺟــﺎنھــﺎی ﺧﺴــﺘﻪﺷــﺎن را ﺑــﻪ‬
‫درون ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﯾﻮﺷﻊ ﺑﯽﺧﺒﺮ از ﻣﺎﺟﺮا وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دروازهھﺎی ﺷﮫﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ ﮐﻪ ھــﻮا ﺗﺎرﯾــﮏ ﺷــﺪه‬
‫اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺐ را در ﺟﺎﺋﯽ اطﺮاق ﮐﻨﻨﺪ و ﻓﺮدا ﺑﻪ ﮐﺎرﺷﺎن ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪای ﮐﻪ ﻣﯽرﺳــﻨﺪ در ﻣــﯽزﻧﻨــﺪ و راﺣــﺎب در‬
‫ﺑﻪ روی آﻧﺎن ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮی راﺣﺎب را از ھﻮﯾﺖ آﻧﺎن‪ ،‬آﮔﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد؟ آﯾﺎ راﺣﺎب وﻗﺘﯽ آن دو را دﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﺮﯾــﺪار ﺑــﻪ اﻧــﺎن ﻧﮕﺮﯾﺴــﺖ و‬
‫رﻓﺖ ﺧﻮد را آراﺳﺘﻪ و ﺑﻪ ﻧﺰدﺷﺎن آﻣﺪ و از آﻧﮫﺎ ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ ﮐﺮد؟‬
‫ﻋــﺮق ﯾﮫــﻮدیﮔﺮﯾﺸــﺎن ﮔــﻞ ﮐــﺮد و از ﺧﻮاﺑﯿــﺪن در ﺑﺴــﺘﺮ‬
‫آﯾﺎ‪ ،‬آن دو ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﺎ ﻣﺸﺎھﺪه راﺣﺎب‪ ،‬و وﺿﻌﯿﺖ ﻓﻼﮐﺖﺑــﺎر ﺧﺎﻧــﮥ او‪ِ ،‬‬
‫آﻟﻮده و ﻧﻨﮕﯿﻦ او اظﮫﺮ ﻧﻔﺮت ﮐﺮدﻧﺪ؟ ﻣﺎ‪ ،‬اﯾﻨﮫﺎ را ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﺪر ﻣﺴﻠﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا اﺟﺮای ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ وﺳــﯿﻊ و‬
‫ﮔﺴﺘﺮده ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﮫﺪه زﻧﯽ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم راﺣﺎب ﻧﮫﺎد‪.‬‬
‫اﺑﺰارھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ ﻧﻘﺸﻪ ﻧﺠﺎﺗﺶ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ اﺑﺰارھﺎﺋﯽ ﻗﻮی و ﻣﺸﮫﻮری ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ اھــﺪاف ﺧــﻮد ﺑــﺮ روی زﻣــﯿﻦ‪ ،‬از اﺑــﺮاھﯿﻢ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺖ‪ ،‬اﺳــﺤﺎق ﺣﯿﻠــﻪﮔــﺮ‪ ،‬ﻣﻮﺳــﺎی ﻗﺎﺗــﻞ و ﻓــﺮاری‪ ،‬راﺣــﺎب‬
‫ﻓﺎﺣﺸﻪ‪ ،‬داود ﻗﺎﺗﻞ و ﺷﮫﻮت ﭘﺮﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻠﯿﻤﺎن زن ﺑﺎره‪ ...‬و‪ ...‬ﻣﺘﺎی ﺑﺎﺟﮕﯿﺮی و در ﻧﮫﺎﯾــﺖ از ﺿــﻌﯿﻒﺗــﺮﯾﻦ اﺑﺰارھــﺎ ﺑــﺮای ﺗﺤﻘــﻖ‬
‫اھﺪاف واﻻی ﺧﻮد‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دھﺪ ﮐﻪ ھﻤﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ظﺮفھﺎی ﺿﻌﯿﻒ را ﻣﻘﺒﻮل درﮔﺎه ﺧﻮد ﻧﻤﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ ﻋﺰﯾﺰان‪ .‬اﺑﺮاھﯿﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬اﺳﺤﺎق ﻓﺮزﻧــﺪ او‪ ،‬ﭘــﺪر و ﺑــﺮادرش را ﺑــﺎ ﺣﯿﻠــﻪ ﻓﺮﯾــﺐ داد و ﺣــﻖ ﻧﺨﺴــﺖزادﮔــﯽ را‬
‫ﻏﺼﺐ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺗﺮس ﻣﺠﺎزات ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺎن ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬داود زﻧــﯽ ﺷــﻮھﺮدار را ﺑــﻪ زور‬
‫ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﺮد و ﺷﻮھﺮ او را ﮐﻪ از وﻓﺎدارﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﺎن ارﺗﺸﺶ ﺑــﻮد ﺑــﻪ ﺧــﻂ اول ﻓﺮﺳــﺘﺎد ﺗــﺎ ﮐﺸــﺘﻪ ﺷــﻮد و زن او را ﺗﺼــﺎﺣﺐ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺻﺪھﺎ زن در ﺣﺮﻣﺴﺮای ﺧﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﻟﻮط آﻧﻘﺪر در ﺑﺎده ﻧﻮﺷﯽ اﻓﺮاط ﻣــﯽﮐــﺮد ﮐــﻪ ﻣﺘﻮﺟــﻪ ﻧﻤــﯽﺷــﺪ ﭼــﻪ ﺑــﺮ او‬
‫ﻣﯽﮔﺬرد‪ ،‬ﻣﺘﯽ در زﻣﺮۀ ﺑﺎﺟﮕﯿﺮان‪ ،‬ﯾﺎ ﮔﯿﺮﻧﺪﮔﻼن ﻣﺎﻟﯿﺎت‪ ،‬آن ھﻢ ﺑﻪ زور ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدم از آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫راﺣﺎب ﻧﯿﺰ زﻧﯽ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ دروازه ﺷﮫﺮ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻮد را ﻣﯽآراﺳﺖ و ﻣﺮدان را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش دﻋﻮت ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﺑﺰارھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ ھﺪف واﻻﯾﺶ‪ ،‬ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﯽ ﻣﺸﮫﻮر و ﻗﻮی ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟــﺎی اﯾﻨﮑــﻪ در‬
‫اﺛﺮ ﮐﺎرھﺎﯾﺸﺎن ﺧﺪا ﺟﻼل ﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﺎن ﺟﻼل ﻣﯽﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧــﺪا ﺟــﻮاﻧﮑﯽ ﭼﻮﭘــﺎن‪ ،‬ﺑــﻪ ﻧــﺎم داود را دﺳــﺖ ﺧــﺎﻟﯽ و ﻓﻘــﻂ ﺑــﺎ ﯾــﮏ‬
‫ﻓﻼﺧﻦ ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﺟﻮﻟﯿﺎت‪ ،‬ﺟﻨﮕﺠﻮی ﻏﻮلﭘﯿﮑﺮ و ﺳﺮاﭘﺎ ﻣﺴﻠﺢ ﻓﻠﺴﻄﯿﻨﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد و او را ﭘﯿﺮوز از ﻣﯿﺪان ﺑﻪ در آورد‪.‬‬
‫ﺧﺪا از اﻻغ ﺑﻠﻌﺎم ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ اھﺪاﻓﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد و او را ﮔﻮﯾﺎ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺘﻦ ﺑﻠﻌﺎم ﻧﺰد ﺑﺎﻻق ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺎه از دﺷﻤﻨﺎن ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺧﻮد ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ اھﺪاف واﻻﯾﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ دﯾﻨﯽ ﯾﮫﻮدی و دﺷﻤﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد ﺗﺎ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را از ﺷﺮق ﺑﻪ ﻏﺮب ﺟﮫﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا از اﻗﻮام ﮐﺎﻓﺮ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﺮای ﺳﺮﮐﻮﺑﯽ ﻣﺘﻤﺮدان اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎرھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ!‬
‫ﮐﺎرھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎل دﯾﺮوز ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺪاوﺗﻨﺪ ﻓﻘــﻂ در اوراق ﻋﮫــﺪ ﻋﺘﯿــﻖ و ﻋﮫــﺪ ﺟﺪﯾــﺪ‪ ،‬ﻣﺸــﺎھﺪه ﻧﻤــﯽﺷــﻮد‪.‬‬
‫ﺟﮫﺎن اﻣﺮوز ھﻢ ﺷﺎھﺪ ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﮫﺎدت ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺤﻮّل ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺠﺎت دھﻨﺪۀ ﺧﻮد ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﺳــﺮ ﺣــﺎﮐﯽ از ﻋﺠﺎﯾــﺐ‬
‫اﻋﻤﺎل ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫راﺣﺎب زاﻧﯿﻪ در اوج ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎھﯽ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﺪا اﻋﺘﺮاف ﻧﻤﻮد و ﺗﺎﺑﻌﯿﺖ او را ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و ﺗﻄﮫﯿﺮ ﺷــﺪ و ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان زﻧــﯽ ﻧﺠﯿــﺐ‬
‫ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺧﺎﻧﻮاده داد و در ﻗﺎﻣﻮس ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اﺟﺪاد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﯾﻮﺷﻊ ﭘﺲ از اطﻤﯿﻨﺎن از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻌﺎﻗﺐ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺸﺎن دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻪ ارﯾﺤﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﺨﻔﯽﮔﺎه ﺧﻮد ﺧﺎرج ﺷــﺪه‬
‫و از اردن ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺑﻪ اردوی ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭘﯿﻮﺳﺘﻨﺪ و ﺟﺮﯾﺎن واﻗﻌﻪ را ﺑﺮای ﯾﻮﺷﻊ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﯾﻮﺷﻊ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اوﺿﺎع ارﯾﺤــﺎ را از ﻧﻈــﺮ ﺳــﻮقاﻟﺠﯿﺸــﯽ و ﻣﻮﻗﻌﯿــﺖ ارﺗﺸــﯽ‪ ،‬ﺑﺮرﺳــﯽ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑــﻪ وارد ﺷــﮫﺮ‬
‫ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ھﻤﯿﻦ ﮔﺰارش ﮐﻮﺗﺎه از ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ آن زن و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻓﺘﺎد ﯾﻮﺷﻊ را ﻗــﺎﻧﻊ ﺳــﺎﺧﺖ ﮐــﻪ ﻓــﺘﺢ و ﭘﯿــﺮوزی در اﻧﺘﻈــﺎر‬
‫آﻧﮫﺎﺳﺖ‪ ...‬ﯾﻮﺷﻊ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ از زﺑﺎن راﺣﺎب ﺷﻨﯿﺪه ﺑــﻮد‪» :‬ﻣــﯽداﻧــﻢ ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ اﯾــﻦ ﺳــﺮزﻣﯿﻦ را ﺑــﻪ ﺷــﻤﺎ داده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ھﻤﮥ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ و ھﺮ وﻗﺖ ﻧﺎم اﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﺣﺸﺖ ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪهاﯾــﻢ‬
‫ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از ﻣﺼﺮ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪﯾﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ درﯾﺎی ﺳﺮخ را ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺧﺸﮏ ﮐﺮد و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎدﺷــﺎھﺎن اﻣﻮرﯾــﺎن را ﻣﻐﻠــﻮب‬
‫ﺳﺎﺧﺘﯿﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻠﻪ! ﭘﯿﺮوزی ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﭘﯿﺶآھﻨﮓ ﺑﺮای ﺑﺮرﺳﯽ آن دﯾﺎر ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻮﺷــﻊ ﻓﺮﻣــﺎن ﺣﺮﮐــﺖ ﻗــﻮم را ﺻــﺎدر ﮐــﺮد‪ ...‬ﻻوﯾــﺎن ﯾــﮏ ﮐﯿﻠــﻮﻣﺘﺮ ﺟﻠــﻮﺗﺮ از ﮐــﺎروان ﺑــﺎ ﺻــﻨﺪوق ﻋﮫــﺪ ﺑــﻪ راه‬
‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ...‬و ﺑﻘﯿﻪ ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﻧﺎن‪...‬‬
 ‫‪48‬‬
‫ﯾﻮﺷﻊ ﻧﺒﯽ ﺑﻪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ »ﺧﻮد را ﺗﻘﺪﯾﺲ ﻧﻤﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻓﺮدا ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪«.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮﮐﻨﺎرۀ درﯾﺎی ﺳﺮخ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و از دور ﮔﺮدوﺧﺎک ﻟﺸــﮑﺮﯾﺎن ﻣﺼــﺮ را ﻣــﯽدﯾــﺪ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺗﻌﻘﯿــﺐ‬
‫آﻧﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺗﺮﺳﺎن از آن ﺻﺤﻨﻪھﺎ‪ ،‬ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ »آﯾﺎ در ﻣﺼﺮ ﻗﺒﺮھــﺎ ﻧﺒــﻮد ﮐــﻪ‬
‫ﻣﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻪای ﺗﺎ در ﺻﺤﺮا ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ؟« و آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﻣﯿﺪوار ﺑﻪ اﻣﺪاد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮم را ﺗﺴﻠﯽ داد ﮐﻪ »ﻣﺘﺮﺳــﯿﺪ! ﺑﺎﯾﺴــﺘﯿﺪ‬
‫و ﻧﺠﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوز آن را ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻓﺮاھﻢ ﮐﺮد‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﺼﺮﯾﺎن را ﮐﻪ اﻣﺮوز دﯾﺪﯾﺪ ﺗــﺎ ﺑــﻪ اﺑــﺪ ﻧﺨﻮاھﯿــﺪ دﯾــﺪ«‪ ،‬ﭼﻨــﺪ‬
‫ﻧﻔﺮ از اﯾﻦ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ در ﮐﻨﺎرۀ رود اردن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎھﺪ آن ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮدﻧﺪ!‬
‫ﮐﺎر ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮدای آن روز در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم اﻧﺠﺎم دھﺪ‪ ،‬ﺗﮑﺮار ﺻﺤﻨﻪای از ﮐﺎرھــﺎی ﻋﺠﯿــﺒﺶ در ﻣﯿــﺎن ﻗــﻮم‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ً اﯾﻦ دﺳﺘﻪ اﻓﺮاد ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﻋﺎزم ﮐﻨﻌﺎن ھﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬آن را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و آن ﻋﺒﻮر از درﯾﺎی ﺳﺮخ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ در آن دو روز دو ھﺪف داﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دھﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ زﻧﺪهای از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﻧﺠﺎم داده ﺑــﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﻧﺸﺎن دھﺪ و دوم اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻮﺷﻊ را ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﯽ ارﺗﻘﺎع دھﺪ ﮐﻪ ﭼـﻮن ﻣﻮﺳــﯽ ﺑﺎﺷــﺪ‪ .‬ﯾﻌﻨــﯽ ﮐــﻪ ﻣــﺮدم او را ﻗﺒــﻮل داﺷــﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و او را ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ را اطﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اطﺎﻋﺖ ﮐﻨﻨﺪ ـ ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﯾﻮﺷﻊ ﮔﻔﺖ »اﻣﺮوز ﺑــﻪ ﺑــﺰرگ ﺳــﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﺗﻮ در ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺧﻮام ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﻮﺷﻊ اﺑﻼغ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎھﻨﺎن ﺣﺎﻣﻞ ﺗﺎﺑﻮت ﻋﮫﺪ‪ ،‬در ﺳﺎﺣﻞ رود اردن ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮدﻧﺪ و ﯾﻮﺷﻊ ﺑﺮ ﺳﮑﻮی ﺧﻄﺎﺑــﻪ‬
‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﻤﻪای از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺎ آن روز ﺑﺮای ﻗﻮم اﻧﺠــﺎم داده ﺑــﻮد‪ ،‬ﺑــﻪ آﻧــﺎن ﯾــﺎدآوری ﻧﻤــﻮد و ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ ﻣــﮋده داد ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻤﺎم اﻗﻮام ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ را از ﺳــﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐــﻪ ﻣﺘﻌﻠــﻖ ﺑــﻪ آﻧﮫﺎﺳــﺖ‪ ،‬ﺑﯿــﺮون ﺧﻮاھــﺪ راﻧــﺪ‪ ،‬و ﻧﺸــﺎﻧﻪ آن اﯾﻨﺴــﺖ ﮐــﻪ وﻗﺘــﯽ‬
‫ﮐﺎھﻨﺎن ﺣﺎﻣﻞ ﺗﺎﺑﻮت ﻋﮫﺪ ﭘﺎی ﺑﺮ رود اردن ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺮﯾﺎن آب ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑــﻪ دﺳــﺘﻮر ﯾﻮﺷــﻊ از ھــﺮ ﻗﺒﯿﻠــﻪ ﯾــﮏ‬
‫ﻧﻔﺮ را ﺑﺮای وظﯿﻔﻪ ﺧﺎﺻﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﻗﻮم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺣﺎﻣﻼن ﺗﺎﺑﻮت ﻋﮫﺪ رواﻧــﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬وﻗﺘــﯽ ﺑــﻪ ﺣــﺎﻣﻼن ﺗــﺎﺑﻮت ﻋﮫــﺪ رﺳــﯿﺪﻧﺪ آﻧــﺎن ﭘــﺎی ﺑــﺮ رود اردن‬
‫ﻧﮫﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺟﺮﯾﺎن آب از ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﺎی ﺑﺮ ﺧﺸﮑﯽ ﻧﮫــﺎده و از رود اردن ﺑﮕﺬرﻧــﺪ و‬
‫وارد ارﯾﺤﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﺎﯾﻞ اﺳﺮاﺋﯿﻞ از رود اردن ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺎھﻨﺎن ﺣﺎﻣﻞ ﺗﺎﺑﻮت ﻋﮫﺪ در وﺳﻂ اردن اﯾﺴــﺘﺎده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از آن ﯾﻮﺷﻊ آن دوازده ﻧﻔﺮ را ﻓﺮا ﺧﻮاﻧــﺪ و ﺑــﻪ آﻧــﺎن ﮔﻔــﺖ ﺑــﻪ وﺳــﻂ رودﺧﺎﻧــﻪ رﻓﺘــﻪ و از ﻣﺤﻠــﯽ ﮐــﻪ ﮐﺎھﻨــﺎن در آﻧﺠــﺎ‬
‫اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ‪ ،‬ھﺮ ﮐﺪام ﯾﮏ ﺳﻨﮓ ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ در آن ﺷــﺐ اردو ﻣــﯽزﻧﻨــﺪ ﺑﺒﺮﻧــﺪ و آﻧﮫــﺎ را ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮن ﯾــﺎدﺑﻮد اﯾــﻦ ﻋﺒــﻮر‬
‫ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎ ﺑﺮ روی ھﻢ ﻗﺮار دھﻨﺪ ﺗﺎ ھﺮ ﮔﺎه ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﻓﻠﺴﻔﮥ اﯾﻦ ﺳﻨﮓھﺎ ﭼﯿﺴﺖ ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ »اﯾﻦ ﯾﺎدﮔــﺎر‬
‫روزی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺮﯾﺎن آب رود اردن ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و در ﻣﯿﺎن آن‪ ،‬راه ﺧﺸﮑﯽ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ از آن ﻋﺒﻮر ﮐﻨــﺪ! اﯾــﻦ‬
‫ﺳﻨﮓھﺎ ﺑﺮای ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﯾﺎدﮔﺎری ﺟﺎوداﻧﻪ از آن ﻣﻌﺠﺰه ﺑﺰرگ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺑــﻮد‪ «.‬ارﯾﺤــﺎ آﺧــﺮﯾﻦ ﻣــﺎﻧﻊ ﺑــﺮ ﺳــﺮ راه ورود ﺑــﻪ ﮐﻨﻌــﺎن‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ارﯾﺤﺎ اردو زدﻧﺪ و ﺑﺮای ﺟﻨﮓ آﻣﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در آن ﺷﺐ ﯾﻮﺷﻊ رؤﯾﺎﯾﯽ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﺎھﺪه ﮐﺮد و ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدی ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﯾﻮﺷﻊ ظﺎھﺮ ﺷــﺪ و ﯾﻮﺷــﻊ‬
‫از او ﭘﺮﺳﯿﺪ »ﺗﻮ دوﺳﺖ ﻣﺎ ھﺴﺘﯽ ﯾﺎ دﺷﻤﻦ ﻣــﺎ؟« و او ﭘﺎﺳــﺦ داد‪» :‬ھــﯿﭻ ﮐــﺪام‪ .‬ﻣــﻦ ﺳﭙﮫﺴــﺎﻻر ارﺗــﺶ ﺧﺪاوﻧــﺪ ھﺴــﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻔﺶھﺎﯾﺖ را از ﭘﺎﯾﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎور زﯾﺮا ﺟﺎﺋﯽ اﯾﺴﺘﺎدهای ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ «.‬ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ دارﯾﺪ ﮔﻔﺘﮕــﻮی ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ را وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را در ﻣﯿﺎن ﺑﻮﺗﻪ ﻓﺮوزان ﻣﺸﺎھﺪه ﮐــﺮد‪ ،‬ﻓﺮﺷــﺘﻪ ﺧﻄــﺎب ﺑــﻪ او ﭼــﻪ ﮔﻔــﺖ؟‬
‫»ﻧﻌﻠﯿﺖ را از ﭘﺎﯾﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎور‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎدهای زﻣﯿﻦ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ و ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﺎﺋﻨﺎت در ھﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر دارد‪ ،‬وﻟﯽ در ﻣﮑﺎنھــﺎﺋﯽ ﺧــﺎص ﺗﺠﻠــﯽ ﺧــﻮد را اﻋــﻼم ﻣــﯽﻧﻤﺎﯾــﺪ و آن‬
‫ﻣﮑﺎنھﺎ ﺑﺮای اﻧﺴﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻮن ﻣﻘﺪس و ﭘﺎک ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اھﺎﻟﯽ ارﯾﺤﺎ از ﺗﺮس ﺳﭙﺎھﯿﺎن ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﻠﯿﻪ دروازهھﺎ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ھﯿﭻ ﮐــﺲ از ﺷــﮫﺮ ﺧــﺎرج و وارد ﻧﻤــﯽﺷــﺪ‪ .‬طﺒــﻖ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﯾﻮﺷﻊ داده ﺑﻮد ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﺪت ﺷﺶ روز و ھــﺮ روز ﯾﮑﺒــﺎر ﺷــﮫﺮ را دور زدﻧــﺪ در ﺣــﺎﻟﯽ ﮐــﻪ ھﻔــﺖ‬
‫ﮐﺎھﻦ ﺑﺎ ﺷﯿﭙﻮرھﺎی ﺧﻮد‪ ،‬ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﮐﺎھﻨﺎن ﺣﺎﻣﻞ ﺻﻨﺪوق ﻋﮫﺪ‪ ،‬ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮده و ﺷﯿﭙﻮر ﺧﻮد را ﻣﯽﻧﻮاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﻗــﻮم‬
‫ﺑﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺶ روز ﺷﮫﺮ را دور زدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ در روز ھﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻗﻮم ﺑﻪ ھﻤﺎن ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻣﺎ ھﻔﺖ ﺑــﺎر ﺷــﮫﺮ را دور زدﻧــﺪ‪ ،‬در آﺧــﺮﯾﻦ‬
‫دور ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﺪو ﻧﺎﮔﮫﺎن دﯾﻮارھﺎی ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﺷﮫﺮ ارﯾﺤﺎ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ و ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ وارد ﺷﮫﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﺟﻨﮓ ﮐﻪ طﺮاح اﺻﻠﯽ آن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد و ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﻮﺷﻊ اﺟﺮا ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﺷﮫﺮ ﺑﻪ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫در آﯾﺪ »ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را‪ ،‬زن و ﻣﺮد و ﭘﯿﺮ و ﺟﻮان‪ ،‬ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‪ ،‬اﻻغ« را ﺑﻪ ﻋﻨﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺸﺘﻪ و ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﺪارﻧﺪ‪ ،‬ھــﯿﭻ‬
‫ﭼﯿﺰی را ﺑﻪ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﺗﻤﺎم اﺷﯿﺎء ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از طﻼ و ﻧﻘﺮه و ﺑﺮﻧــﺰ و آھــﻦ را در ﺧﺰاﻧــﻪ ﻧﮕــﻪ‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ راﺣﺎب و اھﻞ ﺧﺎﻧﻪ او ﮐﻪ ﻓﺮﺳــﺘﺎدﮔﺎن اﺳــﺮاﺋﯿﻞ را ﭘﻨــﺎه داده ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻣﺸــﻤﻮل اﯾــﻦ ﮐﺸــﺘﺎر‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺗﺎﮐﻨﻮن اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪھﺎ را دﻧﺒﺎل ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻓﺠﺎﯾﻌﯽ را ﮐﻪ ﭼﻨﮕﯿﺰﺧﺎن و ﺗﯿﻤﻮر ﻟﻨﮓ و ھﯿﺘﻠﺮ در ﻓﺘﻮﺣﺎت ﺧﻮد ﺑﻪ وﺟﻮد آوردﻧــﺪ‪ ،‬ﻣــﯽﺧﻮاﻧﯿــﺪ ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﻣــﯽﻟﺮزﯾــﺪ و‬
‫ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ ﭼﺮا اﯾﻦ ھﻤﻪ ﻗﺴﺎوت؟ ﺣﺎل ﮐﻪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﺪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔــﺎ ﺑــﻪ ﺧــﻮد ﻣــﯽﮔﻮﺋﯿـﺪ‪ ،‬ﻓــﺮق ﯾﻮﺷــﻊ و ﻣﻮﺳــﯽ ﺑــﺎ‬
‫ﭼﻨﮕﯿﺰ و ﺗﯿﻤﻮر و ھﯿﺘﻠﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬
‫در ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ وﻗﺘﯽ ﭼﻨﮕﯿﺰ ﺷﮫﺮی را ﻓﺘﺢ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺳﮓ و ﮔﺮﺑﻪھﺎی آن دﯾﺎر را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﻓﺮق اﯾﻦ ﻣﺮدان را ﺑﺎ ﯾﻮﺷﻊ و ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ‪:‬‬
‫اول ﺑﻪ اﻧﮕﯿﺰه آﻧﮫﺎ ﺑﺮای اﯾﻦ ﻓﺘﻮﺣﺎت ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪.‬‬
‫اﻧﮕﯿﺰه ﺟﮫﺎﻧﮕﺸﺎﯾﺎن اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ارﺿﺎء ﺣﺲ ﻗﺪرتطﻠﺒﯽ ﺧﻮد و ﮐﺴﺐ ھﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺛﺮوت ﺑﻪ ھﺮ ﺑﮫــﺎﺋﯽ ﺑــﻮد‪ .‬ﺟﮫﺎﻧﮕﺸــﺎﯾﺎن ﺗــﺎرﯾﺦ‬
‫اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺰاﯾﻦ ﺧﻮد را از ﻏﻨﺎﯾﻢ ﺟﻨﮕﯽ ﭘﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ھﺪف آﻧﮫﺎ ﻧﻪ ﺧﯿﺮﯾــﺖ ﻣﻠــﺖ ﺧﻮدﺷــﺎن و ﻧــﻪ ﺧﯿﺮﯾــﺖ ﺷــﮫﺮھﺎی‬
‫ﻓﺘﺢ ﺷﺪه را درﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﺟﮫﺎﻧﮕﺸﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن‪ ،‬اﺻﻮل ﯾﮏ ﺟﻨﮓ ﻋﺎدﻻﻧﻪ را ﺑﺮای دﺳﺖ ﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ ھﺪف ﻧﮫﺎﺋﯽ رﻋﺎﯾــﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﮫﺎﻧﮕﺸﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﯾﮏ ﺟﻨﮓ ﻋﺎدﻻﻧﻪ را ﺑﺮای دﺳﺖﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ ھﺪف ﻧﮫﺎﺋﯽ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﮫﺎﻧﮕﺸﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن‪ ،‬ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ ﻗﺪرت و ﺗﻮان ﺟﻨﮕﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬آﻧﮫــﺎ ارﺗــﺶ ﺧــﻮد را ﺑــﺎ ﻏﻨــﺎﺋﻢ ﺟﻨﮕــﯽ ﻓــﺮاوان‬
‫راﺿﯽ ﻧﮕﻪ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﮫﺎﻧﮕﺸﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﻦ ﺟﮫﺎن‪ ،‬ﺗﻮﺟﮫﯽ ﺑﻪ ﻋﻮاﻗﺐ ﺟﻨﺎﯾﺎت ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺪﻧﻈﺮﺷــﺎن ﺑــﻮد‪ ،‬ﺳــﺎﺧﺘﻦ دﻧﯿــﺎﺋﯽ ﺑــﻮد‬
‫ﮐﻪ در آن ﺑﺎ ﻋﯿﺶ و ﻋﺸﺮت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ھﺮﭼﻪ را اراده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺼﺮف ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و ﻗﺪرت ﺑﻼﻣﻨﺎزع ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰان‪ .‬ﺟﻨﮓھﺎی ﺟﮫﺎﻧﮕﺸﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﺟﮫﺎن ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﮓھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ ﺑﺴــﯿﺎر ﺑــﺎ آﻧــﺎن ﺗﻔــﺎوت داﺷــﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ھﻤﺎﻧﻨﺪ آﻧﮫﺎ ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ھﻤﺎﻧﻨﺪ آﻧﮫﺎ‪ ،‬وﯾﺮان ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ھﻤﺎﻧﻨﺪ آﻧﮫﺎ آﺗﺶ ﻣﯽزد‪ ،‬ھﻤﺎﻧﻨﺪ آﻧﮫــﺎ ﺣﯿﻮاﻧــﺎت را ﻧﯿــﺰ از دم‬
‫ﺗﯿﻎ ﻣﯽﮔﺬراﻧﯿﺪ و ھﻤﺎﻧﻨﺪ آﻧﮫﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﻮدﮐﺎن و زﻧﺎن ﺑﯽﭘﻨﺎه را ﻣﯽﮐﺸﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻠﻪ! ﻧﺤﻮۀ ﺟﻨﮓھﺎﯾﺸﺎن ﯾﮑﺴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ اھﺪاف ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ارﺗﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﻮمھﺎی ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ راه آﻧﮫــﺎ ﻗــﺮار ﻣــﯽﮔﺮﻓﺘﻨــﺪ‪ ،‬ارﺗﺸــﯽ ﺿــﻌﯿﻒ ﺑــﻮد و ﺧﺪاوﻧــﺪ ھﻤــﯿﻦ ارﺗــﺶ‬
‫ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺧﺴﺘﻪ و ﺿﻌﯿﻒ را ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬دﺷــﻤﻨﺎن ﺧــﺪا ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎﻧﯽ ﮐــﻪ‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﺮﯾﺖ را ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﺷﺪ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻗﺪام ﺑﻪ آن ﺟﻨﮓھﺎ ﻧﻤــﯽﻧﻤــﻮد‪ .‬اﮔــﺮ ﺧــﺪا اﯾــﻦ ﺟﻨــﮓھــﺎ را‬
‫ﻧﻤﯽﻧﻤﻮد‪ ،‬اﻣﺮوز ﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ و ﻓﺴﺎد و ھﺮج و ﻣﺮج ﺑﺮ ﺟﮫﺎن ﺣﺎﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ھﯿﭻ اﺛﺮ و ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻧﻪ از ﺧﺪا و ﻧﻪ از ﮐﻼم ﺧﺪا و ﻧﻪ از ﮐﺎرھﺎی ﺧــﺪا‬
‫ﺑﺮای آﯾﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ھﺪف واﻻی ﺧﺪاوﻧﺪ از اﺑﺘﺪای ﺧﻠﻘﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﺮ اﻧﺴﺎنھﺎ ﭘﺎدﺷﺎھﯽ ﮐﻨﺪ و آن ﻣﻠﮑﻮت ﻋﺪن را دوﺑﺎره ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ ﻣﺴــﺘﻘﺮ‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﮔﻨﺎه اﻧﺴﺎنھﺎ ﺳﺪ و ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻋﻈﯿﻢ در راه اﺟﺮای اﯾﻦ ﻧﯿّﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻗــﻮﻣﯽ را ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪ ﺗــﺎ ﻣﺠــﺮی ﺗﺤﻘــﻖ‬
‫ھﺪﻓﺶ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﻠﻮی ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ را ﺑﮕﯿﺮﯾــﺪ و ﻧﻤﻮﻧــﻪای ﺑــﺮای ﺟﮫﺎﻧﯿــﺎن ﺑﺎﺷـﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺪاﻧﮫﺎ ﺗﺄﺳﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ اﯾﻦ ھﺪف واﻻی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ و اﻣﺮوز ﮐــﻪ ﺟﻨــﮓھــﺎ ﭘﺎﯾــﺎن ﯾﺎﻓﺘــﻪ‪ ،‬و ﻟﺸــﮑﺮ ﻗﻠﯿــﻞ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﭙﮫﺴﺎﻻر ارﺗﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ارﺗﺶھــﺎی ﻋﻈــﯿﻢ و ﻣـﻨﻈﻢ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن ﭘﯿــﺮوز ﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷــﺎھﺪ ﺟﮫــﺎﻧﯽ‬
‫ھﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎن در اﻗﻠﯿﺖ ﻗــﺮار ﮔﺮﻓﺘــﻪاﻧــﺪ‪ .‬ﺧﺪاﭘﺮﺳــﺘﯽ در ﮔﻮﻧــﻪھــﺎی ﻣﺨﺘﻠــﻒ آن‪ ،‬ﻣﮑﺘــﺐ ﻏﺎﻟــﺐ‬
‫ﺟﮫﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎن را ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗــﺮار دھﻨــﺪ‪ .‬و ھــﺮ روزه ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن ﻣﺠــﺬوب ﻣﮑﺎﺗــﺐ‬
‫ﺗﻮﺣﯿﺪی ﺷﺪه و ﺧﻮد را ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺑﻌﯿﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﺎﺋﻨﺎت ﻗﺮار ﻣﯽدھﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﻘﺮار ﭼﻨﯿﻦ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﺣﺎﺻﻞ آن ﺟﻨﮓھﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬اﻋﻢ از ﻣﺮد و زن و ﮐﻮدک ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﻧﻤﯽﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣــﺮوز ﺑﺮﻣــﺎ ﺳــﻠﻄﻨﺖ ﻣــﯽﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬اﻣــﺮوز اﺳــﺎس دﯾﻨــﯽ ﻣــﺎ را‬
‫ﺷﮑﻞ داده ﺑﻮدﻧﺪ و اﻣﺮوز ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﺎﺋﻨﺎت ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ‪...‬‬
‫ﺑﺸﺮﯾﺖ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻖ اھﺪاف ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﮫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ھﺪﻓﯽ ﮐﻪ ارزش ﺑﮫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮانﺗﺮ از آن را دارد‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﮕﯿﺰ و ﺗﯿﻤﻮر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ در اﯾﻦ ﺟﻨﮓھﺎی ﭼﻨﮕﯿﺰ و ﺗﯿﻤﻮرآﺳﺎ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺮهای ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮﯾﺖ را درﻧﻈﺮ داﺷــﺖ‬
‫و ﺧﯿﺮﯾﺖ ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎنھﺎﺋﯽ ﮐﻪ در آﯾﻨﺪه ﺧﻮاھﻨﺪ زﯾﺴﺖ‪ ،‬و او ﺗﺤﻘﻖ ﻧﮫﺎﺋﯽ ﻧﻘﺸﮥ ﺧﻮد را ﻣﻮﮐﻮل ﺑــﻪ زﻣــﺎﻧﯽ ﻧﻤــﻮده اﺳــﺖ ﮐــﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺮاﯾﻦ ﺟﮫﺎن ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
 ‫‪49‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺮﺳﺮ راه ورود ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﺟــﺎﺋﯽ ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ ﻗــﻮم وﻋــﺪه داده ﺑــﻮد‪ ،‬از ﭘــﯿﺶ رو ﺑﺮداﺷــﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ‪ ...‬اﻣﺎ دو ﻣﻮرد ﺗﻤﺮد از ﻗﻮاﻧﯿﻦ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﺸﺎھﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﯾﮑﯽ اﺳــﺘﻔﺎده ﺷﺨﺼــﯽ از ﻏﻨــﺎﯾﻢ ﻋﻠﯿــﺮﻏﻢ ﻓﺮﻣــﺎن ﻣﺴـﺘﻘﯿﻢ‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬در آن ﺟﻨﮓ و دﯾﮕﺮی اﻗﺪام ﺑﻪ ﺑﺎزﺳــﺎزی ﻣﺠــﺪد ارﯾﺤــﺎ در آﯾﻨــﺪه ﻋﻠﯿــﺮﻏﻢ ﻓﺮﻣــﺎن ﯾﻮﺷــﻊ ﮐــﻪ در ھــﺮ دو ﻣــﻮرد ﻣﺘﻤــﺮدان ﺑــﻪ‬
‫ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ وﺟﻪ ﻣﺠﺎزات و ھﻼک ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺨﺎن ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻮد از طﺎﯾﻔﻪ ﯾﮫﻮدا‪ ،‬ﯾﮏ ردای ﮔﺮاﻧﺒﮫﺎی ﺑﺎﺑﻠﯽ‪ ،‬ﺻﺪ ﺗﮑﻪ ﻧﻘــﺮه و ﯾــﮏ ﺷــﻤﺶ طــﻼ از ﻏﻨــﺎﯾﻢ ﺟﻨﮕــﯽ را ﻋﻠﯿــﺮﻏﻢ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺧﯿﻤﻪ ﺧﻮد ﭘﻨﮫﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺸﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ در اﺛﺮ اﯾﻦ ﺗﻤﺮد ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ و در ﺟﻨــﮓھــﺎی ﺑﻌــﺪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ‬
‫ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﮑﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﯾﻮﺷﻊ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ از ﺟﺮﯾﺎن ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ دادﺧﻮاھﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪا ﺧﻄﺎی ﻣــﺎ ﭼﯿﺴــﺖ‪ ،‬ﻣﮕــﺮ‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ وﻋﺪۀ ﭘﯿﺮوزی ﻧﺪادهای‪ ...‬ﭘﺲ ﭼﺮا در ﺟﻨﮓھﺎی ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺧﻮردﯾﻢ‪ .‬ﺣﺎل دﯾﮕﺮ ﻗــﻮم دﭼــﺎر ﺗــﺮس و وﺣﺸــﺖ ﺷــﺪهاﻧــﺪ و‬
‫ﺗﻮان ﺟﻨﮕﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادهاﻧﺪ و ھﯿﻤﻦ اﻣﺮ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ھﺠﻮم ﻣﯽآورﻧﺪ و ھﻤﮕﯽ ﻣــﺎ را‬
‫ھﻼک ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﯾﻮﺷﻊ را ﭼﻨﯿﻦ داد‪» :‬ﺑﺮﺧﯿﺰ ﭼﺮا ﺑﻪ روی ﺧﺎک اﻓﺘﺎدهای؟ ھﻤﮥ ﻣﺮدم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮔﻨﺎھﮑﺎرﻧﺪ‪ ،‬اﯾﺸــﺎن‬
‫ﺑﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ آﻧﮫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬وﻓﺎ ﻧﮑﺮدﻧﺪ و ﭼﯿﺰھﺎی ﺣﺮام را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧــﻮد ﺑﺮداﺷــﺘﻨﺪ‪ ،‬دزدی ﮐﺮدﻧــﺪ‪،‬‬
‫دروغ ﮔﻔﺘﻨﺪ و آن را ﭘﻨﮫﺎن ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﺑﺮاﺑــﺮ دﺷــﻤﻦ ﻣﻘﺎوﻣــﺖ ﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ‬
‫ﻓﺮار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ دزدﯾﺪه ﺷﺪه از ﺑﯿﻦ ﻧﺒﺮﯾﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاھﻢ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاھﻢ ﺑﻮد«‪ ،‬ﻣﺘﺮادف اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ‪ ،‬آن ھﻢ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺘﺮادف اﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﻮدی ﻗﻮم‪ .‬اﮔﺮ ﺧــﺪا در‬
‫اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑــﺎ آﻧﮫــﺎ ﻧﻤــﯽﺑــﻮد‪ ،‬در ھﻤــﺎن اوﻟــﯿﻦ ﮔــﺎم ﺧــﺮوج از ﻣﺼــﺮ‪ ،‬در ﺳــﺎﺣﻞ درﯾــﺎی ﺳــﺮخ ﻗﺘــﻞ ﻋــﺎم ﻣــﯽﺷــﺪﻧﺪ‪ .‬اﯾــﻦ ﺣﻀــﻮر‬
‫ﺳﭙﮫﺴﺎﻻر ارﺗﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﻮاﻧﻊ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ را از ﭘﯿﺶ روﯾﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آن اﺑــﺰار اﻧﺴــﺎﻧﯽ‬
‫ﻗﻠﯿﻞ و ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﻋﺎﺻﯽ و آواره‪ ...‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪ و ﭘﯿﺮوز ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﺘﯿﻤﺎﺗﻮم ﺷﺪﯾﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ و راھﮑﺎری ﮐﻪ اراﺋﻪ داد و اﻗﺪام ﻓﻮری ﯾﻮﺷﻊ در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺎطﯽ و ﻣﺠﺎزات ﺳﺮﯾﻊ او‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺷــﺪ ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮای اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺠﻨﮕﺪ و آﻧﮫﺎ را ﺗﺮک ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺨﺎن ﺑﻪ ﮐﯿﻔﺮ اﻋﻤﺎﻟﺶ رﺳﯿﺪ‪ ،‬او و ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺳﻨﮕﺴﺎر و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ داﺷﺖ در آﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﯿﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻄﺮ دوم ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺮد از ﻓﺮﻣﺎن ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻮد ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﺎزﺳﺎزی ﻣﺠﺪد ﺷﮫﺮ وﯾﺮان ﺷﺪۀ ارﯾﺤﺎ ﺑﻮد ﮐــﻪ ﻧــﻪ در آن ﻣﻘﻄــﻊ‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﺌﯿﻞ آن ﺷﮫﺮ را ﺑﻪ ﺑﮫﺎی از دﺳﺖ دادن دو ﭘﺴﺮش ﺑﺎزﺳﺎزی ﮐﺮد و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ‬
‫ﻣﺸﻤﻮل ﻧﻔﺮﯾﻦ ﯾﻮﺷﻊ در ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﮔﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻼم و ﻗﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ در طﻮل زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮت ﺧــﻮد ﺑــﺎﻗﯽ اﺳــﺖ و ﺗﺤﻠﯿــﻞ ﻧﻤــﯽرود‪ ،‬و ﮐــﻼم و ﻗــﻮل اﻧﺒﯿــﺎی ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ﻗــﻮل و ﮐــﻼم‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬و دارای ھﻤﺎن ﻗﺪرت و اﻗﺘﺪار ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﮐﻪ اﯾﻨﮏ ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ در ﻋﺎی ﺑﺎ دادن ﺗﻠﻔﺎت ﻋﻘﺐﻧﺸــﯿﻨﯽ ﮐــﺮده ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﺟــﺮأت و ﺟﺴــﺎرت ﺧــﻮد را از دﺳــﺖ‬
‫داده و ھﺮ آن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻗﻮام ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ ﺣﻤﻠــﻪ ﮐــﺮده و ﻧﺎﺑﻮدﺷــﺎن ﺳــﺎزد‪ ،‬اﻣــﺎ ﭘــﺲ از ﻣﺠــﺎزات ﺷــﺨﺺ ﺧــﺎطﯽ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ وﻋﺪۀ ﭘﯿﺮوزی داد و ﻓﺮﻣﺎن ﭘﯿﺸﺮوی ﺑﻪ ﺳﻮی ﻋﺎی را ﺻﺎدر ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ اﺗﮑﺎء ﺑﻪ وﻋﺪۀ ﭘﯿﺮوزی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺎی ﺣﻤﻠــﻪ ﺑﺮدﻧــﺪ و ﺑــﻪ ھﻤــﺎن ﺗﺮﺗﯿــﺐ ﮐــﻪ ﺑــﺎ ارﯾﺤــﺎ ﺑﺮﺧــﻮرد‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺮدان و زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن را از دم ﺗﯿــﻎ ﮔﺬراﻧﯿﺪﻧــﺪ‪ ،‬وﻟــﯽ اﯾــﻦ ﺑــﺎر ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ اﺟــﺎزه داد ﮐــﻪ اﻣــﻮال و ﺗﻤــﺎﻣﯽ‬
‫دامھﺎی اھﺎﻟﯽ ﺷﮫﺮ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻏﻨﯿﻤﺖ ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮاﺗﮋی اﯾﻦ ﺟﻨﮓ اﯾﻨﻄﻮر ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﻮﺷﻊ ﯾﮏ ﮔﺮوه رزﻣﻨﺪه ﺳﯽ ھﺰار ﻧﻔﺮی و ﯾــﮏ ﮔــﺮوه ﭘــﻨﺞ ھــﺰار ﻧﻔــﺮی در ﮐﻨــﺎره و‬
‫ﭘﺸﺖ ﺷﮫﺮ ﺑﺮای ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺎﮔﮫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش ﺑــﺎ ﺳــﯽ ھــﺰار ﺳــﺮﺑﺎز ﺑــﻪ ﺷــﮫﺮ ﺣﻤﻠــﻪ ﻣــﯽﮐﻨــﺪ و ﺑــﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿــﺐ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزان ﻋﺎی ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻓﻌﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ او ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ ،‬و او ھﻤﺮاه ﺑﺎ اﻓﺮادش ﻋﻘﺐﻧﺸــﯿﻨﯽ ﻣــﯽﮐﻨﻨــﺪ‪ ،‬و ﻟﺸــﮑﺮﯾﺎن ﻋــﺎی ﺑــﻪ‬
‫ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺸﮑﺮﯾﺎن ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻓﺮار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ آﻧﮫــﺎ ﻣــﯽﭘﺮدازﻧــﺪ‪ ،‬و ﭼــﻮن ﺑــﻪ اﻧــﺪازۀ ﮐــﺎﻓﯽ از ﺷــﮫﺮ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬آن ﮔﺮوه ﺳﯽ ھﺰار ﻧﻔﺮی ﮐﻪ در ﭘﺸﺖ ﺷﮫﺮ ﮐﻤﯿﻦ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮫﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ھﻤﺎن ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﮐﻪ طﺮاﺣﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﺷﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﯿﺖﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿــﺐ ﺳــﭙﺎه ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ از ﺷــﮫﺮ‬
‫ﺧﺎرج ﺷﺪه و دروازهھﺎی ﺷﮫﺮ را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و از آن ﺳﻮ اﻓﺮاد ﮐﻤﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﺪون ھﯿﭻ ﻣﺎﻧﻌﯽ وارد ﺷــﮫﺮ ﺷــﺪه و ﺷــﮫﺮ را ﺑــﻪ‬
‫آﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ...‬ﺳﺮﺑﺎزان ﻋﺎی وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻘــﺐ ﻧﮕﺮﯾﺴــﺘﻨﺪ ﻣﺘﻮﺟــﻪ اﺳــﺘﺮاﺗﮋی ﺟﻨﮕــﯽ ﯾﻮﺷــﻊ ﺷــﺪه و ھــﯿﭻ راھــﯽ ﺑــﺮای ﻓــﺮار‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺳﺮﺑﺎزان ﯾﻮﺷﻊ ﮐﻪ ظﺎھﺮاً در ﺣﺎل ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﺗﮫﺎﺟﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘــﻪ و ﺑــﻪ ﺳــﻮی ﺳــﭙﺎه‬
‫ﺳﺮﮔﺮدان ﻋﺎی و ﺑﯿﺖﺋﯿﻞ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮده و ﺗﻤﺎﻣﯽ آﻧﮫﺎ را ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﺎی ﺑﺎز ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻣﺸﻐﻮل ﻗﺘــﻞ و ﮐﺸــﺘﺎر و ﻏــﺎرت در ﻋــﺎی ﺑﻮدﻧــﺪ‪ ،‬ﯾﻮﺷــﻊ ﻧﯿــﺰۀ ﺧــﻮد را روﺑــﻪروی ﻋــﺎی‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺒﺮدی ﮐﻪ ﺑــﯿﻦ ﻣﻮﺳــﯽ و ﻗــﻮم ﻋﻤــﺎﻟﯿﻖ روی داد‪ ،‬در آن ﺟﻨــﮓ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺗــﺎ زﻣــﺎﻧﯽ ﮐــﻪ ﻣﻮﺳــﯽ‬
‫دﺳﺘﺶ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﭘﯿــﺮوز ﻣــﯽﺷــﺪﻧﺪ‪ ،‬و ھﺮﮔــﺎه در اﺛــﺮ ﺧﺴــﺘﮕﯽ دﺳــﺘﺶ ﭘــﺎﺋﯿﻦ ﻣــﯽآﻣــﺪ‪ ،‬ﻋﻤــﺎﻟﯿﻖ ﭘﯿــﺮوز‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ھﺎرون و ﺣﻮر دو ﻧﻔﺮ از ﻧﺰدﯾﮑﺎن ﻣﻮﺳﯽ ﺗــﺪﺑﯿﺮی اﻧﺪﯾﺸــﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳــﯽ را ﺑــﺮ ﺳــﻨﮕﯽ ﻧﺸــﺎﻧﯿﺪﻧﺪ و در طــﺮﻓﯿﻨﺶ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ودﺳﺘﺶ را ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮ ﻋﻤﺎﻟﻘﻪ ﭘﯿﺮوز ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﻮﺷﻊ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸــﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ‬
‫ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺰهاش را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻋﺎی ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑــﻮد‪ ،‬و طﺒﯿﻌــﯽ اﺳــﺖ ﻧﮕــﻪ داﺷــﺘﻦ ﯾــﮏ ﻧﯿــﺰه ﺑﻠﻨــﺪ در ﺟﮫﺘــﯽ ﺧــﺎص ﮐــﺎر‬
‫ﺳﺨﺘﯽ ﭼﻮن ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ دﺳﺖ در ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﺪت طﻮﻻﻧﯽ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺗﺎﮐﺘﯿﮏ ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮد و ھﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻋﺎی ﺑــﻪ ﻣﺤـﺾ ﻣﺸــﺎھﺪه ﻟﺸـﮕﺮ ﯾﻮﺷــﻊ ﺑــﻪ‬
‫ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﯿﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ھﻤﺎن روش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ارﺗﺶ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪھﯽ ﯾﻮﺷﻊ ﺣﻤﻠﻪ ﺑــﺮد و ارﺗــﺶ‬
‫ﯾﻮﺷﻊ ﺗﻈﺎھﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ارﺗﺶ ﻋﺎی ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﺮای ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺳﭙﺎه ﯾﻮﺷــﻊ از ﺷـﮫﺮ ﺧــﺎرج ﺷــﺪ‪ ،‬اﻓــﺮاد‬
‫ﮐﻤﯿﻦ ﮐﺮده ﭘﺸﺖ ﺷﮫﺮ‪ ،‬ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از دروازهھﺎی ﺑﺎز ﺑﻪ ﺷﮫﺮ ﺣﻤﻠﻪ را آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘــﯽ ﺧﺒــﺮ ﭘﯿــﺮوزی ﯾﻮﺷــﻊ ﺑــﻪ ﮔــﻮش اھــﺎﻟﯽ ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎی ﺣﺘﯿّــﺎن‪ ،‬اﻣﻮﯾــﺎن‪ ،‬ﮐﻨﻌﺎﻧﯿــﺎن‪ ،‬ﻓﺮزﯾــﺎن‪ ،‬ﺣﻮﯾــﺎن و ﯾﺒﻮﺳــﯿﺎن رﺳــﯿﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎھﺎن آن ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﺘّﺤﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺎھﯿﺎن ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﺮآﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑــﯽ از اﯾــﻦ ﺷــﮫﺮھﺎﺋﯽ ﮐــﻪ در ﺑــﯿﻦ راه و در ﻣﻌــﺮض ﺣﻤﻠــﻪ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﺑــﻮد‪ ،‬ﺟﺒﻌــﻮن ﻧــﺎم داﺷــﺖ‪ .‬اھــﺎﻟﯽ آن دﯾــﺎر ﭼ ـﻮن‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻟﺸﮑﺮ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺣﯿﻠﻪای اﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻧﺪ و ﮔﺮوھﯽ را ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺑــﺮای‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻈﺎھﺮ ﮐﻨﻨﺪ از راھﯽ ﺑﺴﯿﺎر دور آﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ھﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسھﺎی ﭘﺎره و ﻧﺎنھﺎی ﺧﺸﮏ و ﮐﭙﮏ زده و ﻣﺸﮏھﺎی ﭘــﺎره ﭘــﺎره‬
‫ﻧﺰد ﯾﻮﺷﻊ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ از ﯾﮏ ﺳﺮزﻣﯿﻦ دوردﺳﺖ آﻣﺪهاﯾﻢ و ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﺧﺪای ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ اﻧﺠــﺎم‬
‫داده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﯿﻤﺎن دوﺳﺘﯽ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﺮض ﻣﺎ ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ .‬وﻗﺘــﯽ از دﯾــﺎر ﺧــﻮد ﺑﯿــﺮون آﻣــﺪﯾﻢ ﻟﺒــﺎسھــﺎی ﻣــﺎ ﻧــﻮ ﺑــﻮده و‬
‫ﻣﺸﮏھﺎی ﻣﺎ ﭘﺮ آب‪ .‬ﯾﻮﺷﻊ ﺑﯽﺧﺒﺮ از ﺣﯿﻠﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺳــﻮﮔﻨﺪ ﺧــﻮرده و ﺑــﺎ آﻧﮫــﺎ ﭘﯿﻤــﺎن دوﺳــﺘﯽ ﺑﺴــﺖ‪ .‬وﻟــﯽ ﺳــﻪ روز ﺑﻌــﺪ‬
‫ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ﯾﻮﺷﻊ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺒﻌﻮن در ھﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮑﯽھﺎ ﻗﺮار داد و آن ﮔﺮوه آﻧﮫﺎ را ﻓﺮﯾﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ...‬ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺷﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﯾﻮﺷــﻊ ﺳــﻮﮔﻨﺪ‬
‫ﯾﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ آﻧﮫﺎ ﭘﯿﻤﺎن دوﺳﺘﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ اھﺎﻟﯽ ﺟﺒﻌﻮن‪ ،‬را ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﮐﻨﺪ‪ ،‬آﻧﮫﺎ را ﺑــﻪ ﻋﻨــﻮان ﺑﺮدﮔــﺎن و‬
‫ﻏﻼﻣﺎن ﺑﺮای ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه اورﺷﻠﯿﻢ وﻗﺘﯽ آﮔﺎه ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺒﻌﻮن ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺴـﯿﺎر ﻗــﻮیﺗــﺮ از ارﯾﺤــﺎ ﺑــﻮد‪ ،‬ﺑــﺎ ﺑﻨــﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﭘﯿﻤــﺎن دوﺳــﺘﯽ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﮫﺎر ﭘﺎدﺷﺎه دﯾﮕﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی اطﺮاف ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺟﺒﻌﻮن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدﻧــﺪ‪ ،‬ﻣــﺮدم ﺟﺒﻌــﻮن از ﯾﻮﺷــﻊ ﮐﻤــﮏ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﯾﻮﺷﻊ ھﻢ ﺳﺮﺑﺎزان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﮫﺖ دﻓﺎع از ﺟﺒﻌــﻮن اﻋــﺰام ﻧﻤــﻮد و ﯾــﮏ ﺣﻤﻠــﻪ ﻧﺎﮔﮫــﺎﻧﯽ را ﺑــﺮ ارﺗــﺶ اﻣﻮرﯾــﺎن وارد‬
‫آوردﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از آﻧﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی در اﺛﺮ ﺑﺎرش ﺗﮕﺮگھﺎی ﺑﺰرگ از ﭘﺎ درآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ در ھﻨﮕﺎم اﯾﻦ ﮐﺎرزار‪ ،‬ﯾﻮﺷﻊ در ﻣﯿﺎن اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﭼﻨﯿﻦ دﻋﺎ ﮐﺮد‪:‬‬
‫»ای آﻓﺘﺎب در ﺑﺎﻻی ﺟﺒﻌﻮن ﺑﺎﯾﺴﺖ‪«.‬‬
‫»و ای ﻣﮫﺘﺎب‪ ،‬ﺑﺮ دﺷﺖ اﯾﻠﻮن ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻦ‪«.‬‬
‫اﯾﻦ اﻋﺠﺎز ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﯿﻮﺳﺖ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن دﺷﻤﻨﺎق را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﮑﺮدﻧﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣــﺎه از ﺣﺮﮐــﺖ ﺑــﺎز‬
‫اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ّ‬
‫ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬آوازۀ ﻓﺘﻮﺣﺎت ﭼﺸﻢﮔﯿﺮ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬ھﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻗﻮی ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺒــﯽ ﮐــﻪ ﯾﮫـﻮه ﺧﺪاﯾﺸــﺎن‬
‫در ﺗﻤﺎم ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻨﮏ ﭘﺸﺖ ﺗﻤــﺎﻣﯽ اﻣــﺮای ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎی دﯾﮕــﺮ را ﺑــﻪ ﻟــﺮزه در آورده و‬
‫ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻗﻮم ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﮑﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ راه ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﭘﯿﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑــﺎ ھــﻢ اﺋــﺘﻼف ﮐــﺮده و ﺑــﺎ‬
‫آﻧﺎن ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ و ﯾﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺸﻮﻧﺪ و ﯾﺎ ﺣﯿﻠﻪای ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺣﻖ ﺑﺮﺑﺎطﻞ و ﺧﺪا ﺑﺮ ﮐﻔﺮ ﭘﯿﺮوز ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن روزﮔﺎر ﮔﺮدنﮐﺸﺎﻧﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﻮد ﻣﺘﮑﯽ ھﺴــﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤــﺎم‬
‫ﮐﺎرھﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ را در طﻮل ﺗﺎرﯾﺦ از زﺑﺎن اﻧﺒﯿﺎ ﺷﻨﯿﺪهاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎورش ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ زﻣــﯿﻦ را‬
‫از ﮐﻔﺮ و ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ و ﮔﺮدنﮐﺸﯽ و ﻏﺮور و ﻓﺴﺎد ﺑﺮھﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ھﻤﻮاره در ﮐﻨﺎر ﻣﻮﺳﯽ و ﯾﻮﺷـﻊ ﺑــﻮد و‬
‫ﺑﻪ آﻧﮫﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﻧﺘﺮس و ﭘﯿﺶ ﺑﺮو و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد«‪ ،‬ھﻤﯿﺸﻪ ﻧﻮﯾﺪ ﭘﯿﺮوزی را ﺑﻪ ﮔﻮش ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗــﺪرت او اﯾﻤــﺎن‬
‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ دﺷﻤﻦ ﺑﺘﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮐﻼم‪ ،‬ﮔــﻮشھــﺎی ﺑﺴــﺘﻪ‬
‫را ﺑﮕﺸﺎﯾﻨﺪ و زﺑﺎنھﺎی ﻣﻐﺮور را وادار ﺑﻪ اﻋﺘــﺮاف ﺑــﻪ ﻋﻈﻤــﺖ ﺧــﺪا ﻧﻤﺎﯾﻨــﺪ و دلھــﺎی ﺳــﻨﮕﯽ را در ﻣﻘﺎﺑــﻞ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﻧــﺮم ﮐﻨﻨــﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ھﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺮوز اﺳﺖ و ﺟﻠﻮۀ ﻋﻈﯿﻢ اﯾﻦ ﭘﯿﺮوزی در آن روز ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋــﻮد ﭘﺎدﺷــﺎه اﯾــﻦ ﺟﮫــﺎن ﺷــﻮد و آن‬
‫ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ از ازل ﻣﻮردﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﺘﻘﺮار ﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
 ‫‪50‬‬
‫و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﺎلھﺎی زﯾﺎدی ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ درﮔﯿﺮ ﺟﻨﮓ و ﺗﺼﺮف ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎﺋﯽ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ وﻋــﺪه داده ﺑــﻮد‪ .‬در‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ اﯾﻦ ﺟﻨﮓھﺎ ﺳﭙﮫﺴﺎﻻر ﻟﺸﮑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ھﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﭘﺸﺖ دروازهھﺎ ارﯾﺤﺎ ﺑﺮ ﯾﻮﺷـﻊ ظــﺎھﺮ ﺷــﺪ‪ ،‬رھﺒــﺮی ﺟﻨــﮓھــﺎ را‬
‫ﺑﺮﻋﮫﺪه داﺷﺖ‪ .‬اﺋﺘﻼفھﺎی ﻣﺘﻌﺪدی ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬در ﺑــﯿﻦ دﺷــﻤﻨﺎن اﻧﺠــﺎم ﭘــﺬﯾﺮﻓﺖ و ارﺗــﺶ ﭘــﻨﺞ ﮐﺸــﻮر‪ ،‬ﺑــﻪ‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﺳﺮاﺋﯿﻞ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﺠﮫﯿﺰات ﺟﻨﮕﯽ ﻓﺮاوان و ﻗﻮای ﻣﻨﻈﻢ ﺧﻮد‪ ،‬ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﯾﻮﺷﻊ ﭘﯿﺮ و ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬او ﻗﺴﻤﺖ اﻋﻈﻢ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد را ﺗﺼﺮف ﮐﺮده ﺑــﻮد‪ ،‬وﻟــﯽ ھﻨــﻮز ھــﻢ ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎی‬
‫دﯾﮕﺮی ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﺼﺮف اﺳﺮاﺋﯿﻞ در ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﻮﺷﻊ را در ﺳﻨﯿﻦ ﭘﯿﺮی ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﻘﺴــﯿﻢ اراﺿــﯽ را ﺷــﺮوع‬
‫ﮐﻨﺪ و ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺗﺼﺮف ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬در ﺑﯿﻦ ﻗﻮم ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺰ طﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای ﮐﻪ ﺧــﻮ ِد ﺧﺪاوﻧــﺪ‬
‫ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻤﻮد‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻨﮏ ﯾﻮﺷﻊ ﺳﺮدار ﻓﺎﺗﺢ ﻟﺸﮕﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺮ و ﻧﺎﺗﻮان ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و وﻗﺖ آن اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣــﺎ ﻧﯿــﺰ ﭼــﻮن ﺟﻤﺎﻋــﺖ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ﮐــﻪ در‬
‫ﻣﺤﻀــﺮ ﺳﭙﮫﺴــﺎﻻر ﺳــﭙﺎه ﭘﯿــﺮ ﺧــﻮد اﯾﺴــﺘﺎدﻧﺪ ﺗــﺎ آﺧــﺮﯾﻦ وﺻــﺎﯾﺎ و ﺗﻮﺻــﯿﻪھــﺎی او را ﺑﺸــﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬در آن ﺟﻤــﻊ ﺣﺎﺿــﺮ ﺷــﻮﯾﻢ و ﺑــﻪ‬
‫رھﻨﻤﻮدھﺎی ﮔﮫﺮﺑﺎر ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺳﺎلھﺎی ﺳﺎل ﺟﻨﮕﯿﺪ و ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎی ﻣﻮﻋﻮد را ﺗﺼﺮف ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻮش ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮی ﭘﯿﺮ و ﮐﮫﻦ ﺳﺎل ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪﺑﺎری از ﺗﺠﺮﺑﻪھﺎی ﺗﻠﺦ و ﺷﯿﺮﯾﻦ‪ ،‬آوارهای ﮐﻪ ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﻋﻤــﺮ ﺧــﻮد را در ﻧﺒــﺮد ﺑــﺎ دﺷــﻤﻨﺎن‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺎھﺪ زﻧﺪۀ ﻣﻌﺠﺰات و ﮐﺎرھﺎی ﻋﻈﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ وﺻﯿﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ دارد؟‬
‫‪ :‬دوﺳﺘﺎن و ھﻤﺮزﻣﺎن ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬ﻣﻦ اﮐﻨﻮن ﭘﯿﺮ ﺷﺪهام و ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﯾﺎری ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ اﻋﻈﻢ ﺳﺮزﻣﯿﻦھــﺎﺋﯽ را ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ‬
‫ﭘﺪران ﻣﺎ وﻋﺪه داده اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺼﺮف ﮐﺮدهاﯾﻢ‪ .‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ھﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ در اﯾﻦ ﺳــﺎﻟﯿﺎن آﻧﭽـﻪ را ﮐــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﺮای‬
‫ﻣﺎ اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ دارﯾﺪ‪ .‬اﻓﺘﺨﺎر اﯾﻦ ﻓﺘﻮﺣﺎت ﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺘﻮﺟــﻪ ﺧﺪاﺳــﺖ و ﻣــﻦ ﺟــﺰ ﻣــﺄﻣﻮری ﺑــﺮای اﺟــﺮای ارادۀ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ دوﺷﺎدوش ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪ و ﻣﺎ را ﭘﯿﺮوز ﻣﯿﺪان ﻣﯽﻧﻤﻮد اﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑــﻮد ﮐــﻪ ﺗﻤــﺎﻣﯽ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن‬
‫ﺳﺎﮐﻦ در ﺣﺪ ﻓﺎﺻﻞ درﯾــﺎی ﻣﺪﯾﺘﺮاﻧــﻪ در ﻏــﺮب و رود اردن را در ﺷــﺮق‪ ،‬ﭘــﯿﺶ روی ﺷــﻤﺎ ﺑﯿــﺮون ﮐــﺮد و در آﯾﻨــﺪه ﺧﻮاھــﺪ ﮐــﺮد و‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ آن ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺳﭙﺮد‪ .‬ﺣﺎل ﮐﻪ ھﺮ ﻗﺒﯿﻠﻪای در ﻣﮑﺎن ﺧﻮد ﻣﺴــﺘﻘﺮ ﺷــﺪه اﺳــﺖ ﻻزﻣــﮥ ﺗﺤﻘــﻖ آرﻣــﺎن‬
‫ﺑﺰرگ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﻗﻮم ﺧﻮدش‪ ،‬ھﻤﮑﺎری ﻣﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﮐﺘﺎب ﺗﻮرات ﻣﻮﺳﯽ آﻣــﺪه اﺳــﺖ ﻋﻤــﻞ‬
‫ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺮزﻣﯿﻦھﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﺮف ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺣﺸﺮ و ﻧﺸﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻧﺎم ﺧﺪای آﻧﮫﺎ را ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورﯾــﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑــﻪ ﺑــﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺧــﻮد‬
‫ﺗﻮﮐﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺗﻮﮐﻞ داﺷﺘﻪاﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ وﻋﺪۀ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ھﺮ ﮐﺪام از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﮫــﺎﺋﯽ در ﻣﻘﺎﺑــﻞ ھــﺰار ﺳــﺮﺑﺎز دﺷــﻤﻦ‬
‫ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺟﻨﮕﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺪاوﻧﺪی ﺷﺎﯾﺎن ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻓــﺮاوان اﺳــﺖ‪ ،‬ﭘــﺲ او را دوﺳــﺖ ﺑﺪارﯾــﺪ و اﮔــﺮ‬
‫ﺑﺮﺧﻼف ارادۀ او ﺑﺎ اﻗﻮام ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﻣﻌﺎﺷﺮت و ازدواج ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﯿــﺰ ﺷــﻤﺎ راﯾــﺎری ﻧﺨﻮاھــﺪ ﮐــﺮد و در دام آﻧﮫــﺎ ﮔﺮﻓﺘــﺎر و ھــﻼک‬
‫ﺧﻮاھﯿﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻮﺷــﻊ ﭘــﺲ از ﻧﻮﺷــﺘﻦ ﮐﺘــﺎﺑﺶ ﮐــﻪ ﺣــﺎوی ﻣﺸــﺎھﺪاﺗﺶ و ﺧــﺎطﺮاﺗﺶ در طــﻮل زﻧــﺪﮔﯽ ﭘﺮﺑــﺎرش ﺑــﻮد‪ ،‬در ﺳــﻦ ‪ 110‬ﺳــﺎﻟﮕﯽ‬
‫درﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺑﺨﺶ اﻋﻈﻢ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﮫﺎ وﻋﺪه داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﻗﻮام ﺑﯿﮕﺎﻧــﻪای ﮐــﻪ‬
‫ﻗﺒﻞ از ورود ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎن در آن ﻣﯽزﯾﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺖﭘﺮﺳــﺖ دﯾﮕــﺮ در آن ﺳــﺮزﻣﯿﻦ ﻧﺒــﻮد‪،‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻋﺪهای از آﻧﺎن ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪه و ﯾﮫﻮ ّه را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﮫﺬا ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﻢ آﻣﯿﺰش ﺑﺎ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﺎن‬
‫وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن از ھﺮ ﮔﻮﺷﻪای ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎر ﻣﯽﺧﺰﯾﺪﻧﺪ و وارد زﻧﺪﮔﯽ و اﻓﮑﺎر اﻧﺴﺎنھــﺎ ﻣــﯽﺷــﺪﻧﺪ و ﺟﻠــﻮهھــﺎی‬
‫ظﺎھﺮی و ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎن را ﺧﯿﺮه ﻣــﯽﮐــﺮد و ﮐــﻢ ﺑﻮدﻧــﺪ اﻓــﺮادی ﮐــﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻨــﺪ در ﻣﻘﺎﺑــﻞ وﺳﻮﺳــﮥ ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﯽ در‬
‫ﮔﻮﻧﻪھﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ آن‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن ﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﻮﺻﻮف اﺳﺖ و آن »ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺷﯿﺮ و ﺷﮑﺮ« ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اطــﻼق اﯾــﻦ ﺻــﻔﺖ‬
‫ﺑﻪ آن ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺣﺎﺻﻞﺧﯿﺰی و وﻓﻮر ﻧﻌﻤﺖ در آن ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ اﻣﯿﺪھﺎ و دورﻧﻤﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪان ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزد‪ ،‬ﻋﺎﻓﯿﺖ ﮔﺎھﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭘــﺲ از ﻗــﺮنھــﺎ‬
‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﮕﺮدی و ﺑﺮدﮔﯽ و آوارﮔﯽ‪ ،‬در آن ﺑﯿﺎﺳﺎﯾﺪ‪ .‬ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﺸــﺖ ﺻــﺤﻨﻪ اﯾــﻦ ﻧﻤــﺎﯾﺶ درام ﺑــﺮوﯾﻢ و ﺑﺒﯿﻨــﯿﻢ ﺷﺨﺼــﯿﺖھــﺎی اﯾــﻦ‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺶ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮا اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺧﺪاوﻧــﺪ اﺳــﺮاﺋﯿﻞ را ﺑﺮﮔﺰﯾــﺪ ﺗــﺎ ﻗــﻮم او ﺑﺎﺷــﻨﺪ؟ و ﭼــﺮا‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺮ و ﺷﮑﺮ ﺟﺎری ﺑﻮد ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻞ وﻋﺪه داده ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫ﭘﺲ ﺑﯿﺎﺋﯿﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪...‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﺮد ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺧﯿﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻨﮫﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻓﮑــﺮش ﺧﻄــﻮر ﻧﻤــﯽﮐــﺮد‪ ،‬اﯾــﻦ ﺑــﻮد ﮐــﻪ‬
‫ﺧﺪا او او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﯾﻔﺎﮔﺮ ﻧﻘﺶ اول ﻧﻤﺎﯾﺶ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺰد اﺑﺮاھﯿﻢ آﻣﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ھﺮﭼﻪ داری و ﻧﺪاری ﺟﻤﻊ ﮐﻦ و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهات‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاھﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﺮو‪.‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺸﻢ‪.‬‬
‫»ﭼﺸﻢ« ﮔﻔﺘﻦ اﺑﺮاھﯿﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺴﯽ در دل او ﮔﻔــﺖ ﮐــﻪ ﺑﺎﯾــﺪ ﺑــﯽﭼــﻮن ﭼــﺮا ﻓﺮﻣــﺎن ﺧﺪاوﻧــﺪ را اطﺎﻋـﺖ ﮐﻨــﺪ و ﺑــﺎ‬
‫ھﻤﯿﻦ ﻋﺒﺎرت »ﭼﺸﻢ« ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ از ﮔﻨﺎه ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﺮی ﺷﺪ و ﺗﺎﺑﻌﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫ﻧﻘﺸﮥ ﺧﺪا اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ طﺮح ﺧﻮد را در آﯾﻨﺪۀ روی ﻧﺴﻞ اﯾﻦ ﻣﺮد ﭘﯿﺎده ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ آﻧﮫﺎ آدمھﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺧﻮاھﻨﺪ ﺷــﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ اﮐﺜﺮﯾﺖ آﻧﮫﺎ ﺧﺪاﺷــﻨﺎس ﺧﻮاھﻨــﺪ ﺑــﻮد و ﺑﮫﺘــﺮ از ھــﺮ ﻗــﻮم دﯾﮕــﺮی ﺧﻮاھﻨــﺪ ﺗﻮاﻧﺴــﺖ ﺗﺤﻘــﻖ ﻧﻘﺸــﻪ ﺧــﺪا را‬
‫ﺗﺴﺮﯾﻊ ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻧﺴﻞ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﮐﻪ در آن روزﮔﺎر ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗــﻮﻣﯽ را ﻻزم داﺷــﺖ‬
‫ﮐﻪ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ از او دارﻧﺪ‪ ،‬زﻣﯿﻦ را ﻣﺘﺒــﺎرک ﺳــﺎزﻧﺪ‪ .‬ﺑﺸــﺮﯾﺖ ﻏــﺮق در ﻓﺴــﺎد و ﺑــﺖﭘﺮﺳــﺘﯽ ﺷــﺪه ﺑــﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎﻻﯾﺸﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ طﻮﻓﺎن ﻧﻮح ﻻزم ﺑﻮد ﺗﺎ زﻣﯿﻦ ﭘﺎک ﺷﻮد و اﯾﻦ ﻗﻮم ھﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﺪک ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧــﺪا ﻗــﺪرﺗﯽ ﺑــﻪ آﻧــﺎن داد ﺗــﺎ در‬
‫ﺑﺨﺸﯽ از ﺟﮫﺎن ﮐﻪ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه اﺻﻠﯽ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺎﻓﺮان را ﺑــﺪون ھــﯿﭻ اﺳــﺘﺜﻨﺎﺋﯽ ھــﻼک ﮐﻨﻨــﺪ و‬
‫ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﻨﻮای ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت و ﺗﻌﺎرﯾﻒ ﺑﻨﯽاﺳــﺮاﺋﯿﻞ از ﯾﮫـﻮّه ﺧــﺪای ﺧــﻮد ﺑﺎﺷــﻨﺪ‪ .‬ﭘــﺲ ﻧﻤﺎﯾﺸــﯽ‬
‫ﻣﮫﯿﺞ ﻻزم ﺑﻮد از ﻗﺪرت ﺧﺪا ﮐﻪ از طﺮﯾﻖ اﯾﻦ ﻗﻮم روی ﺻﺤﻨﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺟﮫﺎﻧﯿﺎن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪای اﯾﻦ ﻗﻮم ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮده اول اﯾــﻦ‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﺧﺮوج ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ از ﻣﺼﺮ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﺟﻠﻮهھﺎی اﻋﺠﺎباﻧﮕﯿﺰ‪ ،‬ﻋﺒﻮر از ﻣﯿﺎن درﯾﺎی ﺳﺮخ‪ ،‬ﺗﺴــﺨﯿﺮ ﺳــﺮزﻣﯿﻦھــﺎی ﺑــﯿﻦ راه‬
‫ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻧﯿﺮوی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ از آﻧﺎن‪ ...‬ﺷﺮوع و ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺮار آﻧﺎن در زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧــﺪ ﺑــﻪ آﻧﮫــﺎ وﻋــﺪه داده ﺑــﻮد ﭘﺎﯾــﺎن ﯾﺎﻓــﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎل اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺘﯽ در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺖ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻠــﺖھــﺎ ﻣﻌﺮﻓــﯽ‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺪ و رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺟﮫﺎن را ﺑﺎ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ‪ ،‬آﺷﻨﺎ ﺳﺎزد و ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﺟﮫﺎن را ﻣﺘﺒﺎرک ﺳﺎزد و ﮐﺎراﮐﺘﺮھﺎی اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﺻــﺤﻨﻪ‬
‫ﺟﺰ ﺧﻮ ِد ﺧﺪا ﻣﻮﺳﯽ و ﯾﻮﺷﻊ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﻗﻮم ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ را ﺗﺎ ﭘﺸﺖ دروازهھﺎی ارض ﻣﻮﻋﻮد آورد‪ ،‬و از آن ﺑﻪ ﺑﻌــﺪ ﯾﻮﺷـﻊ‬
‫ھﺪاﯾﺖ ﻗﻮم را ﺑﻪ ﻋﮫﺪه ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد رﺳﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﯾﮏ اﺻﻞ طﺒﯿﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻗﻠﯿﺖ در اﮐﺜﺮﯾﺖ ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺣﮑﻢ اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻧﺎﻓﺬ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻮم اﺳــﺮاﺋﯿﻞ ھﺮﭼــﻪ ﮐــﻪ ﺑﻮدﻧــﺪ وﻟــﯽ‬
‫اﮐﺜﺮﯾﺖ آﻧﮫﺎ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ و ﺧﺪاﺷﻨﺎس ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﮫﺎ ﺧﺪا را از طﺮﯾﻖ ﭘﺪران ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و او را ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﺻﻞ ھﺮﮔﺎه ﺗﻌﺪاد ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﮐﺎھﺶ ﻣﯽﯾﺎﻓــﺖ‪ ،‬در اﻗﻠﯿــﺖ ﻗــﺮار ﻣــﯽﮔﺮﻓﺘﻨــﺪ‪ ،‬آﻧﻮﻗــﺖ ﺑــﻪ ﺣﮑــﻢ طﺒﯿﻌــﺖ ﺗــﺎﺑﻊ اﮐﺜﺮﯾﺘــﯽ‬
‫ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ روﻧــﺪ اﺣﺘﯿــﺎج ﺑــﻪ زﻣــﺎن داﺷــﺖ‪ .‬ﻗــﺮنھــﺎ ﻻزم ﺑــﻮد ﺗــﺎ ﺟﻤﻌﯿــﺖ ﺧﺪاﭘﺮﺳــﺘﺎن اﻓﺰوﻧــﯽ ﯾﺎﺑــﺪ و ﺟﻤﻌﯿــﺖ‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﺗﻘﻠﯿﻞ‪ ،‬ﺗﺎ در اﯾﻦ ﻣﻌﺎدﻟﻪ ﮐﻔﮥ ﺗﺮازو ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎن ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﻮد‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﻣﺎ در روزﮔﺎر ﺧﻮد ﺷﺎھﺪ ﭼﻨﯿﻦ وﺿﻌﯽ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﯿﻢ؟ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ و ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ در روزﮔﺎر ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﻠﻮهھــﺎی ﮔﻮﻧــﺎﮔﻮﻧﺶ‪،‬‬
‫اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻨﺒﻊ واﻻ و ﻗﺪرت آﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺗﻤﺎم زﯾﺒﺎﺋﯽھﺎﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﯽھﺎﺳــﺖ‪ ،‬ﺣــﺪاﻗﻞ ﻧﺘﯿﺠــﻪای ﮐــﻪ‬
‫درﺑﺮ دارد‪ ،‬اﺳﺘﻘﺮار ﯾﮏ اﺟﺘﻤﺎع ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺮ روی زﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﮕﯿﺰهھﺎی ﺧﺪاﺋﯽ ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻔﺎﺳﺪی را ﮐﻪ ﺟﻮاﻣﻊ ﺑﺸــﺮی را ﺑــﻪ‬
‫ﺗﺒﺎھﯽ ﺳﻮق ﻣﯽدھﻨﺪ‪ ،‬از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮐﺎﻣﻼ ً ﺑﺪﯾﮫﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎﺑﻌﯿــﺖ ﺧﺪاوﻧــﺪ‪ ،‬ھﺮﭼﻨــﺪ از ﺗــﺮس ﻣﺠــﺎزاﺗﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺮای ﮔﻨﺎھﮑــﺎران درﻧﻈــﺮ ﮔﺮﻓﺘــﻪ اﺳــﺖ‪ ،‬ﺑﺎﺷــﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺴﯿﺎری را از ارﺗﮑﺎب ﮔﻨﺎھﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻄﻤﻪ زدن ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﯽدارد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن‪ ،‬ﻓﻘﻂ دارﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و آن ﺗﺄﺛﯿﺮ آﺋﯿﻦ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﺮای ﺑﮫﺒﻮد اﻧﺪﯾﺸــﻪھــﺎی‬
‫اﻧﺴﺎﻧﯽ و اوﺿﺎع اﯾﻦ ﺟﮫﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﮔﺎم اول ﺗﻄﮫﯿﺮ اﯾﻦ زﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در اﺛﺮ ﻓﺴﺎد و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﮔﻨﺪﯾــﺪه ﺑــﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻮی ﺗﻌﻔﻦ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﺪا را آزار ﻣﯽداد‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ھﻤﺎن ﮔﻨﺪاب ﺳﺪوم و ﻋﻤﻮره‪.‬‬
‫اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ آﻣﺎده ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎنھﺎ ﺑﺎﯾﺪ آﻣﺎده ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺳﻨﺎرﯾﻮی دوم ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬و آن ﮔﺎم دوﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌــﺪ از ﭘــﺎک‬
‫ﺷــﺪن زﻣــﯿﻦ اﺟــﺮا ﻣــﯽﺷــﺪ ـ وﻋــﺪۀ اورﺷــﻠﯿﻢ آﺳــﻤﺎﻧﯽ ـ ﺗﺼــﻮﯾﺮ ﮐﺎﻣــﻞﺗــﺮ و ﮔﻮﯾــﺎﺗﺮ ﮐﻨﻌــﺎن ـ و اﯾــﻦ ﺑــﺎر وﻋــﺪۀ آن ﻧــﻪ ﻓﻘــﻂ ﺑــﻪ‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اھﻞ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬داده ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣــﯽﺗــﻮان اھــﻞ ﺧﺎﻧــﮥ ﺧـﺪا‬
‫ﺷﺪ؟ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪.‬‬