47.

Zażalenie na postanowienie o odmowie stwierdzenia przez sąd swojej

niewłaściwości rzeczowej i przekazania sprawy właściwemu sądowi
(art. 35 § 3 KPK)
Świecie nad Wisłą, 11.3.2024 r.
Adw. Rafał Toralski
Kancelaria Adwokacka
ul. Warszawska 19
86-100 Świecie nad Wisłą
obrońca Filipa Krawczyka
oskarż. z art. 163 § 3 KK

Sąd Apelacyjny
II Wydział Karny w Gdańsku
za pośrednictwem
Sądu Okręgowego
III Wydział Karny
w Bydgoszczy
dot. III K 44/22

Zażalenie
na postanowienie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z 1.2.2024 r.
o odmowie stwierdzenia swej niewłaściwości do rozpoznania sprawy przeciwko Filipowi Krawczykowi,
oskarżonemu
z art. 163 § 3 KK, i przekazania jej Sądowi Rejonowemu w Świeciua

Na podstawie art. 35 § 3 i art. 425 § 1–3 KPK:

1) zaskarżam powyższe postanowienie w całości na korzyść oskarżonego;
2) postanowieniu temu zarzucam obrazę prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 163 § 3 KK, przez wyrażenie
błędnego poglądu, że doznanie w wyniku pożaru ciężkiego uszczerbku na zdrowiu 5 osób jest w rozumieniu tego
przepisu uszczerbkiem na zdrowiu wielu osób, podczas gdy znamię to jest zrealizowane, jeśli tego rodzaju obrażeń dozna
co najmniej 10 osób;
3) podnosząc ten zarzut, wnoszę o zmianę zaskarżonego postanowienia przez przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w Świeciu.

Uzasadnienie

Filip Krawczyk jest oskarżony o to, że w dniu 12.7.2023 r. w Świeciu nad Wisłą podpalił zabudowania Jana Walkowskiego, czym sprowadził
pożar zagrażający życiu i zdrowiu wielu osób, a w wyniku którego Jakub Berda, Zofia Berda, Michał Berda, Innocenty Pyzioł i Anna Pyzioł
doznali licznych poparzeń na całym ciele, co spowodowało długotrwałą chorobę realnie zagrażającą ich życiu, tj. o przestępstwo z art. 163
§ 1 pkt 1 i § 3 KK. Sprawa ta – zgodnie z art. 25 § 1 pkt 2 i art. 31 § 1 KPK – podlega rozpoznaniu przez Sąd Okręgowy w Bydgoszczy.
Z treści zarzutu wynika, że wskutek pożaru ciężkich obrażeń ciała doznało 5 osób, natomiast dla bytu kwalifikowanego typu przestępstwa
z art. 163 § 3 KK wymagane jest, by ciężkich obrażeń ciała doznało wiele osób, a za takie nie może być uznane 5 osób. Wobec tego czyn
zarzucany oskarżonemu powinien być zakwalifikowany z art. 163 § 1 KK, a sądem właściwym rzeczowo do jego rozpoznania jest sąd
rejonowy.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy postanowieniem z 1.2.2024 r. odmówił stwierdzenia swojej niewłaściwości do rozpoznania tej sprawy
i przekazania jej Sądowi Rejonowemu w Świeciu, stwierdzając, że doznanie ciężkich obrażeń ciała przez 5 osób wypełnia znamię „wielu
osób” zawarte w art. 163 § 3 KKb.
Pogląd ten jest błędny. Znamieniem „wielu osób” ustawodawca posłużył się w kilku przepisach (art. 140 § 2, art. 163 § 1, 3 i 4, art. 165 § 1,
3 i 4, art. 166 § 2 i 3, art. 171 § 1, art. 172, 173 § 1, 3 i 4, art. 185 § 3 KK), nie określając, o jaką liczbę chodzi. Podejmując próbę
sprecyzowania, jaka co najmniej liczba kryje się pod tym określeniem, konieczne jest przejrzenie Kodeksu karnego pod kątem używania
przez ustawodawcę innych zbliżonych do tego liczebników nieokreślonych, a niezdefiniowanych w art. 115 KK. Lektura Kodeksu karnego
pozwala na stwierdzenie, że tego rodzaju innym określeniem jest słowo „kilka”, które zostało użyte w art. 301 § 1–3 KK. „Kilka” jest
liczebnikiem nieokreślonym, będącym określeniem „liczby czegoś, kogoś w sposób przybliżony, liczby od trzech do dziewięciu”
(Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, pod red. H. Zgółkowej, t. 16, Poznań 1998, s. 149). Słowo „wiele” znaczy tyle
co „w wielkiej liczbie, w znacznej ilości, dużo” (M. Arct, Słownik ilustrowany języka polskiego, reprint wydania trzeciego, t. 2, Warszawa
1995, s. 1006). Słusznie podkreśla się w piśmiennictwie, że o dużej liczbie można mówić wówczas, gdy chodzi co najmniej o kilkanaście
(J. Wojciechowski, Kodeks karny. Komentarz. Orzecznictwo, Warszawa 1997, s. 238). Porównanie tych dwóch liczebników pozwala
skonstatować, że zwrot „wiele osób” obejmuje co najmniej 10 osób (J. Wojciechowski, Kodeks karny, s. 238; O. Górniok, w: O. Górniok,
S. Hoc, S.M. Przyjemski, Kodeks karny. Komentarz, t. III, Gdańsk 1999, s. 301; M. Surkont, Prawo karne. Podręcznik dla studentów
administracji, Sopot 1998, s. 163; R.A. Stefański, Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu i w komunikacji. Rozdział XX
i XXI Kodeksu karnego. Komentarz, Warszawa 2000, s. 30). Trafnie w orzecznictwie przyjmuje się, że znamienia tego nie wypełnia
stworzenie zagrożenia dla 5 osób (wyr. SA w Lublinie z 2.2.2004 r., II AKa 421/03, Prok. i Pr. 2004, Nr 11–12, poz. 24; wyr. SA w Lublinie
z 16.3.2004 r., II AKa 407/03, Prok. i Pr. 2004, Nr 11–12, poz. 23).
W tym stanie rzeczy czyn zarzucany oskarżonemu został błędnie zakwalifikowany z art. 163 § 3 KK, podczas gdy wyczerpuje znamiona
przestępstwa z art. 163 § 1 KK, co do którego rozpoznania właściwy jest sąd rejonowy.
Wobec tego niniejsze zażalenie jest uzasadnione.

Rafał Toralski
adwokat
.............................................
(podpis)