Professional Documents
Culture Documents
06-2 யுத்த காண்டம்
06-2 யுத்த காண்டம்
06-2 யுத்த காண்டம்
(2)
(3)
மின் ஒளிர் ைகுட பகாடி - ஒளி விளங்குகின்ற மகுட வரிதச; சவயில் ஒளி
விரித்து வீெ - இளபவயில் கபான்ற ஒளிதய எங்கும் பரப்பி வீசுைலால்; துன் இருள்
இரிந்து பதாற்ே - பநருங்கிய இருள் கைாற்று நிதல பகட்டு ஓட; சுடர் ைணித்
பதாளில் பதான்றும் - ஒளியுதடய மணிகதள அணிந்ை கைாளில் விளங்கும்;
சோன்னரி ைாமல - பபான்னாலாகிய அரிமாதல; நீல வமரயின் வீழ் அருவி சோற்ே
- நீலமதலயில் இருந்து விழுகின்ற அருவி கபால் அழகுற விளங்க; நல் சநடுங்களி
ைால் யாமன - நல்லிணக்கம் பபாருந்திய பநடிதுயர்ந்ை மைம் மிக்க யாதன; நாணுற
நடந்து வந்தான் - நாணமதடயும் படி நடந்து வந்ைான்.
ககாடி - வரிதச; துன்னிருள் - பநருங்கிய இருள்.
(5)
(6)
இராவணன் பீடத்தில் வீற்றிருந்து, சீதைதய கநாக்கிப் கபசுைல்
7638. ேண்களால் கிளவி செய்து, ேவளத்தால் அதரம் ஆக்கி,
சேண்கள் ஆனார்க்குள் நல்ல உறுப்பு எலாம் சேருக்கின்
ஈட்ட,
எண்களால் அளவு ஆம் ைானக் குணம் சதாகுத்து
இயற்றினாமள,
கண்களால் அரக்கன் கண்டான், அவமள ஓர் கலக்கம்
காண்ோன்.
(8)
(9)
(10)
(11)
சேண் எலாம் நீபர ஆக்கி - நான் விரும்பும் பபண் எலாம் நீகர என்று ஆக்கி; பேர்
எலாம் உைபத ஆக்கி - யான் விரும்பி அதழக்கிற பபயர் எல்லாம் உம்முதடய
பபயகர என்று ஆக்கி; கண் எலாம் நும் கண் ஆக்கி - என் இருபது கண்களும் உம்தம
மட்டும் பார்க்கும் கண்கள் என ஆக்கி; காைபவள் என்னும் நாைத்து அண்ணல்
எய்வானும் ஆக்கி - காமகவள் என்று பபயர் பகாண்ட ைதலதமயில் சிறந்ைவதன
என் மீது மலரம்புகதளத் பைாடுப்பவன் என்று பசய்து; ஐங்கமண அரியத்தக்க புண்
எலாம் எனக்பக ஆக்கி - அக்காமனின் ஐந்து வதக அம்புகள் எல்லாம் எனக்கு
உண்டாக்கக் கூடிய புண்கள் எல்லாம் எனக்கு உண்டாகுமாறு பசய்து; விேரீதம்
புணர்த்து விட்டீர் - என்னிடம் மாறுபாடான நிதல கைான்றுமாறு பசய்து விட்டீர்.
ஐங்கதண - ைாமதர. அகசாகு, மா, முல்தல, நீலம் ஆகிய ஐந்து மலர் அம்புகள்.
விபரீைம் - மாறுபாடு.
(12)
என்ற குறள் இங்கு ஒப்பு கநாக்கத் ைக்கது. (குறள் 1088). கபசுவார் என்பது கநாக்கி
ஒருவர் என்ற பாடம் பகாள்ளப்பபற்றது.
(13)
(14)
(15)
(16)
சீதையின் முன் இராவணன் விழுந்து வணங்குைல்
7648. என்று உமரத்து, எழுந்து சென்று, அங்கு இருேது என்று
உமரக்கும் நீலக்
குன்று உமரத்தாலும் பநராக் குவவுத் பதாள் நிலத்மதக்
கூட,
மின் திமரத்து, அருக்கன் தன்மன விரித்து, முன் சதாகுத்த
போலும்
நின்று இமைக்கின்றது அன்ன முடி ேடி சநடிதின் மவத்தான்.
(18)
(19)
உயர் புகழ் - கணவதனப் பிரிந்ை உடன் இறந்து அைனால் பபரும் சிறந்ை புகழ்.
“குணங்கதள என் கூறுவது பகாம்பிதனச் கசர்ந்து அதவ உய்யப் பிணங்குவன”
(கம்ப. 683) எனப் பிராட்டியின் குணச் சிறப்தபக் கூறிய கம்பர், ஈண்டு பிராட்டியின்
பசால் மூலம் பிரானின் குண நலம் சுட்டுகிறார். “நிதனவு அருங்குணங் பகாடன்கறா
இராமன் கமல் நிமிர்ந்ை காைல்” (கம்ப. 2339) என்பதையும் உன்னுக. மூர்த்தி - வடிவம்.
யாக்தக - பைாழிலாகுபபயர். இலாது - எதிர்மதற விதனபயச்சம்.
(22)
(26)
(30)
(31)
மாயா சனகதனக் கண்ட சீதை வாய்விட்டு அரற்றுைல்
7663. மககமள சநரித்தாள்; கண்ணில் பைாதினாள்; கைலக்
கால்கள்
சநய் எரி மிதித்தாசலன்ன, நிலத்திமடப் ேமதத்தாள்;
சநஞ்ெம்
சைய் என எரிந்தாள்; ஏங்கி விம்மினாள்; நடுங்கி
வீழ்ந்தாள்;
சோய் என உணராள், அன்ோல் புரண்டனள், பூெலிட்டாள்.
சோய் என உணராள் - (மககாைரன் பற்றி வந்ைவன் மாயா சனகன் என்ற) பபாய்த்
ைன்தமதய அறியாைவள் ஆகிய சீதை; மககமள சநரித்தாள் - ைன் தககதள
பநரித்ைாள்; கண்ணில் பைாதினாள் - தககதளக் கண்களில் கமாதிக் பகாண்டாள்;
கைலக் கால்கள் - ைாமதர மலர் கபான்ற பாைங்கள்; சநய்சயரி மிதித்தாசலன்ன
நிலத்திமடப் ேமதத்தாள் - பநய் ஊற்றி எரிக்கப் பட்ட தீதய மிதித்ைது கபால்
நிலத்தின் மீது இருக்க முடியாமல் துடித்ைாள்; சநஞ்ெம் சைய் என எரிந்தாள் -
மனம் உடல் கபால கவக்காடு எய்தினாள்; ஏங்கி விம்மினாள் - ஏக்கம் பகாண்டு
புலம்பினாள்; நடுங்கி வீழ்ந்தாள் - உடல் நடுங்கிக் கீகழ விழுந்ைாள்; அன்ோல்
புரண்டனள் - (ைன் ைந்தை மீது பகாண்ட) பாசத்ைால் புரண்டாள்; பூெலிட்டாள் -
கபபராலி எழுப்பிக் கைறினாள்,
(33)
(34)
(35)
(36)
(37)
கள்ள ைாய வாழ்வு எலாம் விள்ள ஞானம் வீசு தாள் வள்ளல் வாழி
(கம்ப. 2578) என்றார் பிற இடத்திலும்,
(38)
(39)
(42)
(43)
(44)
(48)
(50)
(52)
(53)
பதவபர முதலா - கைவர்கள் முைலாக; ைற்மறத் திண் திறல் நாகர் - மற்றும் உள்ள
மிக்க வலிதம பதடத்ை நாகர்கள்; ைண்பணார் - நிலவுலகத்ைவர்கள் (ஆகிய); யாவரும்
வந்து - எல்கலாரும் திரண்டு வந்து; நுந்மத அடி சதாழுது - உன் ைந்தையாகிய
சனகனது திருவடிகதளத் பைாழுது; ஏவல் செய்வார் - கட்டதள இட்ட
பைாழிதலச் பசய்வார்கள்; ோமவ - ஓவியப்பாதவ கபான்றவகள; நீ இவனின் வந்த
ேயன் ேழுது ஆவது அன்றால் - நீ இந்ைச் சனகனுக்குப் பிறந்ைைனால் (அவன் பபறப்
கபாகும்) நன்தம பழுது படாைது ஆகும்; மூ உலகு ஆளும் செல்வம் சகாடுத்து -
(உன் ைந்தைக்கு நீ) மூன்று உலகங்கதளயும் ஆளும் பசல்வச் சிறப்தபக் பகாடுத்து;
அது முடித்தி என்றான் - நீ பிறந்ைைன் பயதன முடிப்பாய் என்றான்.
(55)
(56)
(59)
(62)
(63)
சீதை மாயா சனகதனக் கடிந்து கூறுைல்
(64)
(65)
( 66)
எந்மத அல்லபய - (இத்ைகு இழி பசாற்கதளக் கூறிய நீ) என் ைந்தை அல்தல;
ஆனாய் ஆகதான் - (அவ்வாறு நீ என் ைந்தை) ஆனாலும் ஆக; அலங்கல் வீரன்
வில்மலபய வாழ்த்தி - பவற்றி மாதலயணிந்ை வீரனாகிய இராமபிரானது வில்தலகய
வாழ்த்திக் கூறி; மீட்கின் மீளுதி - (அவன்) மீட்டால் மீள்வாயாக; மீட்சி என்ேது
இல்மலபயல் இறந்து தீர்தி - (பதகவர் கட்டில் இருந்து) மீட்கும் பசயல்
நிகழவில்தலயானால் இறந்து ஒழிக; இது அலால் - இத்ைகு பசயல்கள் அல்லாமல்;
இயம்ேல் ஆகாச் சொல்மலபய உமரத்தாய் - பசால்லத் ைகாை பசாற்கதளச்
பசால்லுகிறாகய; என்றும் ேழி சகாண்டாய் - (இச்பசாற்களால்) என்றும் மாயாப்
பழிதய ஏற்றுக்பகாண்டாய்; என்னச் சொன்னாள் - என்று சீதை கூறினாள்.
(69)
இராவணன் மாயா சனகதனக் பகால்லுைற்கு வாள் உருவுைல்
(70)
‘உன்னால் ஒன்றும் இயலாது’ எனச் சீதை கூறுைல்
7702. ‘என்மனயும் சகால்லாய்; இன்பன இவமனயும் சகால்லாய்;
இன்னும்
உன்மனயும் சகால்லாய்; ைற்று, இவ் உலமகயும் சகால்லாய்;
யாபனா
இன் உயிர் நீங்கி, என்றும் சகடாப் புகழ் எய்துகின்பறன்;
பின்மனயும், எம் பகான் அம்பின் கிமளசயாடும் பிமழயாய்’
என்றாள். என்மனயும் சகால்லாய் - உன்னால்
என்தனயும் பகால்ல முடியாது; இன்பன இவமனயும் சகால்லாய் - இது கபாலகவ
இந்ை மாயாசனகதனயும் பகால்ல முடியாது; இன்றும் உன்மனயும் சகால்லாய் -
கமலும் நீ உன்தனயும் பகான்று பகாள்ள முடியாது; ைற்று இவ் உலமகயும்
சகால்லாய் - இவ்வுலகில் உள்ள மக்கதளயும் உன்னால் பகால்ல முடியாது; யாபனா
இன் உயிர் நீங்கி என்றும் - யான் (கவண்டுமானால்) என்னுதடய இனிய உயிர்
நீங்குமாறு பசய்து எப்பபாழுதும்; சகடாப் புகழ் எய்துகின்பறன் - அழியாை பபரும்
புகதழ அதடயப் கபாகின்கறன்; பின்மனயும் - அைற்குப் பின்பு; எம்பகான்
அம்பின் கிமளசயாடும் பிமழயாய் - எம் ைதலவனாகிய இராமனது அம்பினால் (நீ)
சுற்றத்ைவருடன் பிதழத்திருக்க மாட்டாய்; என்றாள் - என்று சீதை கூறினாள்.
(71)
மாயா சனகதனக் பகால்லச் பசன்ற இராவணதன மககாைரன் ைடுத்ைல்
7703. ‘இரந்தனன் பவண்டிற்று அல்லால், இவன் பிமழ இமழத்தது
உண்படா?
புரந்தரன் செல்வத்து ஐய! சகால்மக ஓர்
சோருளிற்பறாதான்;
ேரந்த சவம் ேமகமய சவன்றால், நின்வழிப் ேடரும் நங்மக;
அரந்மதயள் ஆகும்அன்பற, தந்மதமய நலிவதாயின்?’
புரந்தரன் செல்வத்து ஐய - இந்திரனது பசல்வத்தைப் பபற்ற ஐயகன! இரந்தனன்
பவண்டிற்று அல்லால் - (இந்ைச் சனகன் சீதையிடம்) இரந்து கவண்டிக் பகாண்டது
அல்லாமல்; இவன் பிமழ இமழத்தது உண்படா - இவன் (உனக்கு ஏகைனும்) குற்றம்
பசய்ைது உண்கடா? சகால்மக ஓர் சோருளிற்பறாதான் - ஆைலால் இவதனக்
பகால்லுவது ஒரு பபாருளுதடய பசயலாகுமா? ேரந்த சவம் ேமகமய சவன்றால் -
(நம் இலங்தகதயச் சூழ்ந்து) பரந்துள்ள பகாடிய பதகவன் ஆகிய இராமதன
பவற்றி பகாண்டால்; நங்மக நின் வழிப்ேடரும் - சீதை உன் வழிக்கு வருவாள்;
தந்மதமய நலிவதாயின் - (அவளது) ைந்தைதயத் துன்பப்படுத்தினால்; அரந்மதயள்
ஆகும் அன்பற - (அவள்) துன்பப்படுவாள் அல்லவா?
புரந்ைரன் - இந்திரன், அரந்தை - துன்பம்
(72)
கும்பகருணன் இறந்ைதமதய இராவணன் அறிய கநரிடல்
7704. என்று அவன் விலக்க, மீண்டு, ஆண்டு இருந்தது ஓர்
இறுதியின் கண்,
குன்று என நீண்ட கும்ேகருணமன இராைன் சகால்ல,
வன் திறல் குரங்கின் தாமன வான் உற ஆர்த்த ஓமத,
சென்றன செவியினூடு, பதவர்கள் ஆர்ப்பும் செல்ல,
என்று அவன் விலக்க - என்ற கூறி மககாைரன் இராவணதனத் ைடுக்க; மீண்டு
ஆண்டு இருந்தது ஓர் இறுதியின் கண் - அவன் திரும்பி அங்கு இருந்ை காலத்தில்;
குன்று என நீண்ட கும்ேகருணமன - மதல கபால் ஓங்கிய பபருந்கைாற்ற முள்ள
கும்பகருணதன; இராைன் சகால்ல - இராமன் பகான்று விட்டைனால்; வன்திறல்
குரங்கின் தாமன - மிகு வலி பதடத்ை குரங்குப்பதட; வான் உற ஆர்த்த ஓமத -
வானத்தைச் பசன்று கசரும்படி எழுப்பிய பவற்றிப் கபபராலி; பதவர்கள் ஆர்ப்பும் -
கைவர்கள் எழுப்பிய மகிழ்ச்சிபயாலியுடன்; செவியினூடு செல்ல சென்றன -
(இராவணன்) காதுகளில் பரவி விழுந்ைன.
(73)
(74)
பிறிவு - பிரிவு, ரகரம் எதுதக கநாக்கி றகரமாகத் திரிந்ைது. பீதழ - துன்பம். ஆவி
ஒன்பறன நிதனந்து நின்றான், உயிர் ஒன்றாகிய பசயிர் தீர் ககண்தம. இருைதலப்
புள்ளின் ஓருயிரன்ன நிதல என்க.
(77)
கலி விருத்தம்
யான் உன் விழி காகணன் - உடன் பிறந்ைார் இறக்கும் கபாது அருகில் இருந்து
காண கவண்டும் என்ற பண்பாட்டு மரபு பற்றி வந்ைது. நின்நிதல யாது என்கனன் -
கும்பகருணதனப் கபாருக்கு அனுப்பி விட்டுப் கபார்க்கள நிதலதமதய
எண்ணாது மாயா சனகதன தவத்துக் காம வயப்பட்டுத் ைான் பசய்ை பசயதல
எண்ணி இரங்கிக் கூறியது. ஓதட - பநற்றிப் பட்டம், களிறு - ஐராவைம் என்ற
பவள்தள யாதன. பபான்னுலகம் - கைவகலாகம், சுவர்க்கம் எனினும் ஆம்.
(80)
(81)
7713. ‘ைாண்டனவாம், சூலமும், ெக்கரமும், வச்சிரமும்;
தீண்டினவா ஒன்றும் செயல் அற்றவாம்; சதறித்து,
மீண்டனவாம்; ைானிடவன் சைல் அம்பு சைய் உருவ,
நீண்டனவாம், தாம் இன்னம் நின்றாராம், பதாள் பநாக்கி!
(82)
(83)
(85)
(87)
(88)
7720. கண்டாள், கருணமன, தன் கண் கடந்த பதாளாமன;
சகாண்டாள், ஒரு துணுக்கம்; அன்னவமனக்
சகாற்றவனார்
தண்டாத வாளி தடிந்த தனி வார்த்மத
உண்டாள் உடல் தடித்தாள்; பவறு ஒருத்தி ஒக்கின்றாள்.
இதுவதர அவலச் சுதவ பற்றி வந்ை உணர்வு முன்னுள்ள 87 ஆம் பாடல் முைல்
உவதகச் சுதவயாக மாறியுள்ளதம காண்க. கருணதனக் கண்டாள் - கும்பகருணனின்
கபருருவத்தையும் பபருவலிதயயும் பசால்லக் ககட்டிருந்ை சீதை அவன்
இராமபிரான் முன் கபார்க்களத்தில் நிற்பதைக் கற்பதனயால் கண்டாள் என்க.
(91)
மககாைரன் கபாைல்
7723. ‘கூபறாம், இனி நாம்; அக் கும்ேகருணனார்
ோறு ஆடு சவங் களத்துப் ேட்டார்’ எனப் ேமதயா,
‘பவறு ஓர் சிமற இவமன மவம்மின் விமரந்து’ என்ன,
ைாறு ஓர் திமெ பநாக்கிப் போனார், ைபகாதரனார்.
இனி நாம் கூபறாம் - இனிகமல் நாம் (கவறு ஒன்றும்) பசால்வைற்கில்தல
(ஏபனனில்); அக்கும்ேகருணனார் ோறு ஆடு சவங்களத்துப் ேட்டார் - அந்ைக்
கும்பகருணனார் பருந்துகள் பறக்கின்ற பகாடிய கபார்க்களத்தில் இறந்து அழிந்ைார்;
எனப் ேமதயா -என்று பசால்லி உடல் பதைத்து; இவமன பவறு ஓர் சிமற விமரந்து
மவம்மின் என்ன - இந்ை மாயாசனகதன மற்பறாரு சிதறயில் விதரவாக
அதடத்து தவயுங்கள் என்று பசால்லிவிட்டு; ைபகாதரனார் ைாறு ஓர் திமெ பநாக்கிப்
போனார் - மககாைரன் கவறு ஒரு திதசதய கநாக்கிப் கபானார்.
ஒரு சதட உதடவள் - சீதை, குதமயுறத் திரண்டு ஒரு சதட ஆகிய குழலாள்
(காட்சிப் படலம் - 10) என்றதும் காண்க. வரி - அழகு. சதட - நிறம். திரிசதட -
வீடணன் மகள், ைந்தைதயப் கபாலகவ அற வழிப்பட்டவள். சுந்ைர காண்டக்
காட்சிப் படலத்தில் வரும் (3 - 12) பாடல்கள் காண்க. துரிசு - அழுக்கு, "யான் பசய்யும்
துரிசுகளுக்கு உடனாகி" என்ற சுந்ைரமூர்த்தி சுவாமிகளின் பைாடர் நிதனவு
கூர்வைற்கு உரியது. (7 ஆம் திருமுதற 527)
(93)
(95)
அதிகாயன் வதைப் படலம்
(3)
(4)
(6)
விதி - விதிக்கும் கடவுள் பிரமன் என்பர். பிரமன் ைதல எழுத்து என்ற வழக்தக
உன்னுக. பநடுமானம் - பபரிய அவமானம். ஈண்டு அைனால் கைான்றிய கடுஞ்சினம்.
உறா - உற்று, பசய்யா எனும் வாய்பாட்டு உடன்பாட்டு விதன எச்சம். உதரயா -
உதரத்து.
(7)
(9)
(10)
(13)
கபார் ஏறிட ஏறுவ, சிவற்கு ஓர் ஏறு ஒப்பு உளவாம். வார் ஏறுவன் வயப்பரி
ஆயிரம் பூணுறு திண்கைர் எனக் கூட்டி உதரக்க. ஏறு - காதள. இத்கைர்
இராவணனுக்குப் பிரமன் ைந்ைது என உதரப்பர். அது கருதிகய திண் கைர்
என்றனன் எனவும் கருதுவர். திண்கைர், பவந்திறல் - பண்புத் பைாதககள், ஏறுதி -
முன்னிதல ஒருதம விதன முற்று.
(17)
7744. ‘ஆம் அத்தமன ைாவுமட அத்தமன பதர்
பெைத்தன பின் புமட செல்ல, அடும்
பகா ைத்த சநடுங் கரி பகாடிபயாடும்,
போம், அத்தமன சவம் புரவிக் கடபல,’
ஆம் அத்தமன ைாவுமட அத்தமன பதர் - பபாருந்திய அத்ைதன (ஆயிரம்)
குதிதரகள் பூண்ட அத்ைதன கைர்களும்; பெைத்தன பின்புமட செல்ல -
பாதுகாவலாகப் பின்னும் பக்கங்களிலும் பசல்ல; அடும் பகா ைத்த சநடுங்கரி -
பகால்லும் ைன்தம உள்ள ைதலதமத் ைன்தம வாய்ந்ை மைம் பபாருந்திய பநடிய
யாதனகள்; பகாடிசயாடும் - ககாடிகயாடு; அத்தமன சவம்புரவிக் கடபல போம் -
அத்ைதன பகாடிய புரவிக் கடலும் (உன் உடன்) வரும்.
(19)
(22)
(23)
(24)
(25)
கும்பகருணன் உடல் கண்டு அதிகாயன் வருந்துைல்
7752. பைருத்தமன சவற்புஇனம் சைாய்த்து, சநடும்
ோரில் செலுைாறு ேடப் ேடரும்
பதர் சுற்றிடபவ, சகாடு சென்று முரண்
போர் முற்று களத்திமடப் புக்கனனால்.
பைருத்தமன சவற்பு இனம் சைாய்த்து - கமரு மதலயின் அளிவுள்ள
மதலகளின் கூட்டம் பநருங்கி; சநடும் ோரில் செலுைாறு ேடப் - பபரிய நிலவுலகில்
பசல்லும் ைன்தம கபால; ேடரும் பதர் சுற்றிடபவ - பசல்லுகின்ற கைர்கள் சுற்றி நிற்க;
சகாடு சென்று - (ைன் பதடகதளச் பசலுத்திக்) பகாண்டு பசன்று; முரண் போர்
முற்று களத்திமடப் புக்கனனால் - (மாறுபாடு முற்றுகிற) கபார்க் களத்திற்கு
(அதிகாயன்) கபாய்ச் கசர்ந்ைான்.
கமரு மதலதயப் பிற பபரிய மதலகள் சூழ்ந்து நிற்பது அதிகாயன் கைதரப் பிற
கைர்கள் சூழ்ந்து நிற்பைற்கு உவதம. பவற்பு - மதல. பமாய்த்து - பநருங்கி,
கமருத்ைதன - கமருதவ ைன் என்பது சாரிதய. பசலுமாறுபட - பசல்லும் ைன்தம
ஒப்ப. பகாடு - இதடக்குதற, ஆல் - அதச.
(26)
இது சரத்பைாடு கூடிய உயர்ந்ை திடல் அன்று. களிறு அன்று. திண் கடல் அன்று
என மறுத்துக் கும்பகருணன் உடல் என்பது பபற தவத்ைார். அவன் உடல் திடல்,
களிறு, கடல் கபாலும் என்க. மிடல் - வலிதம. கடக்கரியான் என்பைற்கு மைம்
பகாண்ட யாதன கபான்றவன் என்றும், யாதனப் பதடதய உதடயவன்
என்றும் பபாருள் உதரப்பார் உளர்.
(29)
(31)
(33)
(35)
(36)
(37)
(38)
7765. ‘விண் நாடியர், விஞ்மெயர், அம் சொலினார்
சேண், ஆர் அமுது அன்னவர், சேய்து, எவரும்
உண்ணாதன கூர் நறவு உண்ட தசும்பு
எண்ணாயிரம் ஆயினும், ஈகுசவனால்.
விண் நாடியர் விஞ்மெயர் - (நீ இலக்குவதன என்னிடம் அதழத்து வந்ைால்)
வான நாட்டவரும், வித்தியாைரரும் ஆகிய, அம் சொலினார் - அழகிய பசாற்கதள
உதடய; சேண் ஆர் அமுது அன்னவர் - பபண்களில் அருதமயான அமிழ்ைம்
கபான்றவர்கள்; சேய்து எவரும் உண்ணாதன - ஊற்றித்ைர (கவறு) எவரும்
உண்ணாைனவாகிய; கூர் நறவு உண்ட குடம் - மிகுதியான கள்தளக் பகாண்ட
குடங்கள்; எண்ணாயிரம் ஆயினும் ஈகுசவனால் - எண்ணாயிரம் கவண்டினும்
ைருகவன்.
(40)
(41)
(45)
இராமன் வானரதர விலக்கி மயிடதன வினவல்
7772. போதம் முதல், ‘வாய்சைாழிபய புகல்வான்;
ஏதும் அறியான்; வறிது ஏகினனால்;
தூதன்; இவமனச் சுளியன்மின்’ எனா,
பவதம் முதல் நாதன் விலக்கினனால்.
போதம் முதல் - பமய்யுணர்வுக்கு முைலாய் இருப்பவனும்; பவதம் முதல் நாதன்
- கவைங்கள் விளக்கும் சிறப்புப் பபாருளாய் உள்ளவனும் ஆகிய இராமபிரான்;
வாய் சைாழிபய புகல்வான் - (பற்றிய வானர வீரர்கதளப் பார்த்து) இவன்
ைதலவன் கூறிய பசாற்கதளச் பசால்லுபவன்; ஏதும் அறியான் - கவறு எதுவும்
அறியாைவன்; வறிது ஏகினனால் - பதடக்கலம் இன்றி பவறுமகன வந்துள்ளான்;
தூதன் - (ஆககவ இவன்) தூதுவனாக இருக்கலாம்; இவமனச் சுளியன் மின் எனா -
(எனகவ) இவதன பவகுளாதீர்கள் என்று; விலக்கினனால் - (அந்ை வானர வீரர்கதள)
விலக்கினான்;
(48)
(49)
(50)
7777. ‘"சகான்றான் ஒழிய, சகாமல பகாள் அறியா
நின்றாசனாடு நின்றது என், பதடி?" எனின்,
தன் தாமத ேடும் துயர், தந்மதமய முன்
சவன்றாமன இயற்றுறும் பவட்மகயினால்.
(51)
(56)
(57)
(59)
(61)
செயிர் ஒப்புறும் இந்திரர் - சினம் மிகக் பகாண்ட இந்திரன்; உயிர் ஒப்புறும் உள்ள
எலாம் ேல் ேமட - ைன் உயிருக்கு ஒப்பாகக் கூறத்ைக்க ைன்னிடம் உள்ள
பலவதகயான பதடக்கலங்கதள; சிந்திய நாள் - (இவ்வதிகாயன் மீது) பசலுத்திய
காலத்தில்; அயிர் ஒப்ேன நுண்துகள் செய்து - (இவன் அப்பதடக்கலங்கதள)
மணலுக்கு ஒப்பான நுண்ணிய பபாடியாகச் பசய்து; அவர் தம் வயிரப்ேமட தள்ளிய
வாளியினான் - அந்ை இந்திரனின் வச்சிராயு ைத்தை வலியிலைாக்கிய அம்புகதள
உதடயவன்.
(63)
(65)
அதிகாயன் வரலாறு
7792. ‘ைது மகடவர் என்ேவர், வானவர்தம்
ேதி மகசகாடு கட்டவர், ேண்டு ஒரு நாள்,
அதி மகதவர், ஆழி அனந்தமனயும்,
விதி மகம்மிக, முட்டிய சவம்மையினார்.
அதி மகதவர் - மிக்க வஞ்சதன உதடயவரான; ைது, மகடவர் என்ேவர் - மது
தகடவர் என்ற பபயருதடய ைானவர்கள்; வானவர் தம் ேதிமகசகாடு கட்டவர் -
கைவர்களுதடய ஊதரக் தகப்பற்றிச் பகாண்டு அழித்ைவராவர்; ேண்டு ஒருநாள் விதி
மகம்மிக - முன்பு ஒரு காலத்தில் விதியானது மிகுதியாகத் தூண்ட; ஆழி
அனந்தமனயும் முட்டிய சவம்மையினார் - பாற்கடலில் திருப்பள்ளி பகாண்டுள்ள
(கடவுளாகிய) திருமாதலயும் எதிர்த்ை பகாடுதம உதடகயாராவர்.
அதி - மிகுதிப் பபாருதள உணர்த்தும் ஒரு வடபமாழி இதடச் பசால். தகைவர்
- வஞ்சதன உதடயவர். கட்டல் - அழித்ைல், அழி அனந்ைன் - திருமால். தகம்மிக -
மிகுதியாக.
(66)
(67)
(68)
(69)
(71)
(72)
(73)
இவ் உகம் தனில் - இந்ை யுகத்தில்; சைய் வலியால் ைது ஆனவன் எம்முன் -
உடல் வலி மிக்க மது என்பவன் ஆகிய என் அண்ணன் (கும்பகருணன்); விதியால்
ைடிந்தனனால் - ஊழ் விதனயின் வலிதமயால் இறந்து பட்டான்; கதிர்தான் நிகர்
மகடவன் - கதிரவதன ஒத்துச் (சுட்டு எரிக்கும்) ஆற்றல் உள்ள தகடவன்; இக்கதிர்
பவல் அதிகாயன் - இந்ை ஒளி பபாருந்திய கவல் ஏந்திய அதிகாயனாவன்; இது ஆக
அமறந்தசனனால் - இச்பசய்திதய மனத்தில் படுமாறு கூறிகனன். மது, தகடபர்
ஒரு கற்பத்தில் திருமாலின் காதில் இருந்து கைான்றியவர்கள் என்பர். திருமாலின்
மூச்சில் பிறந்ைவர்கள் என்று கூறுவதும் உண்டு. இவர்கள் திருமாலுடன் கபாரிட்டு
அவர் பைாதடயில் அகப்பட்டுக் கதையால் பகால்லப்பட்டனர். அவர்களுள் மது
கும்பகர்ணன் ஆகவும், தகடபன் அதிகாயன் ஆகவும் இந்ை யுகத்தில் பிறந்ைனர் என்க.
(75)
(76)
(77)
எம்பி சினந்ைால் யாரும் அவன் முன் எதிர்த்து நிற்க முடியாது என்றவாறு. வான்,
தவயகம் இடவாகு பபயர்கள். ‘ஈசன் என்’ என்ற பாடம் ஏற்கப்பட்டுள்ளது.
(78)
(80)
(81)
நீமரக் சகாடு நீர் எதிர் நிற்க ஒணுபைா - நீதரத் துதணபயனக் பகாண்டு நீதர
எதிர்த்து நிற்க முடியுமா? தீரக் சகாடியாசராடு - மிகக் பகாடியவரான அரக்கர்களுடன்;
பதவர் சோரும் போமரக் சகாடு வந்து நாம் புகுந்தது - கைவர்களுக்காகச் பசய்கிற
கபாதரக் தகக்பகாண்டு வந்து நாம் கபார்க்களம் புகுந்ைது; ஆமரக்சகாடு வந்தது
- யாதரக் துதணயாகக் பகாண்டு அதமந்ைது; அயர்த்தமனபயா - மனம்
சலித்ைதனகயா?
(83)
(84)
சதன் கடல் பைல் ஏமனக் கடல் வந்தது எழுந்தது எனா - பைன் கடலின் மீது பிற
கடல்கள் வந்து கபாருக்கு எழுந்ைது என்று கூறும்படி; ஆமனக் கடல், பதர் ேரி ஆள்
மிமடயும் தாமனக் கடபலாடு - யாதனக் கடலும் கைரும் குதிதரயும்
காலாட்பதடயும் கலந்ை அரக்கரின் கசதனக் கடகலாடு; சென்றது பெமனக் கடல்
தமலப்ேடலும் - இலக்குவன் உடன் பசன்ற (வானர) கசதனக் கடல் கபாதரத்
பைாடங்குைலும் அடுத்ை பாட்டில் பபாருள் முடியும்.
இரு பதடகளும் கபார் பைாடங்கின. கைர் பரி ஆள் - உம்தமத் பைாதக.
கசதனக்கடல், ஆதனக்கடல், ைாதனக் கடல் - உருவகங்கள்.
(87)
(88)
தாம் இடித்து எழும் ேமண முழக்கும் - ைாம் அடிக்கப் படுவைால் எழுந்ை கபார்
முரசின் ஒலியும்; ெங்கு இனம் ஆம் இடிக் குமுறலும் - சங்குகளின் பைாகுதிகளில்
இருந்து கைான்றுகின்ற இடிகபான்ற குமுறலும்; ஆர்ப்பின் ஓமதயும் - (வீரர்கள்)
ஆர்த்ைலால் கைான்றிய ஓதசயும் ஏமுமடக் சகாடுஞ் சிமல இடிப்பும் - பாதுகாவல்
உதடய பகாடிய வில்லின் (நாதணத் பைறித்ைலால்) உண்டான ஓதசயும்;
அஞ்சி - (ஆகிய கபபராலிகளுக்கு) அஞ்சி; ைகர பவமலபய தம் வாய் ைடித்து
ஒடுங்கின - மகர மீன்கதளக் பகாண்டுள்ள கடல் ைம் வாதய மடித்துக் பகாண்டு
ஒடுங்கின.
பிற ஓதசகளுக்குக் கடலின் ஒலி குதறந்து விட்டதை கடல்
அவ்கவாதசகதளக் ககட்டு அஞ்சி வாய் மூடி ஒடுங்கியது எனக் கற்பதன
பசய்கிறார் கம்பர். ஏதுத் ைற்குறிப்கபற்ற அணி.
(89)
(93)
பதால் ேடத் துமகந்து எழு - யாதனகள் அழியும்படி விதரவாக எழுந்ை; வயிரத் தூண்
நிகர் கால்ேட - வயிரத் தூதணப் கபான்ற (வானரர்களின்) கால்படுவைாலும்;
மகேட - (வலிய) தக படுவைாலும்; கால ோெம் போல் வால்ேட - இயமனது
பாசம் கபான்ற வால் படுவைாலும்; நிருதர் புரண்டனர் - அரக்கர்கள் பூமியில்
புரண்டனர்; ைற்று அவர் பவல் ேடப் - அந்ை அரக்கர்களுதடய கவல் பதடகள்
பட்டைனால்; கவியின் வீரபர புரண்டனர் - வானர வீரர்கள் (அடிபட்டுப்) (பூமியில்
விழுந்து) புரண்டனர்.
(94)
(95)
(96)
7823. இழுக்கினர் அடிகளின், இங்கும் அங்குைா,
ைழுக்களும், அயில்களும், வாளும், பதாள்களும்
முழுக்கினர், உழக்கினர் மூரி யாக்மகமய
ஒழுக்கினர் நிருதமர, உதிர ஆற்றிபன.
(98)
(100)
இலக்குவன் வானரதரத் கைற்றிப் கபாரிடல்
7827. அத் துமண, இலக்குவன், ‘அஞ்ெல், அஞ்ெல்!’ என்று,
எத் துமண சைாழிகளும் இயம்பி, ஏற்றினன்,
மகத்துமண வில்லிமன, காலன் வாழ்விமன,
சைாய்த்து எழு நாண் ஒலி முழங்கத் தாக்கினான்.
(101)
(102)
(104)
(105)
(107)
(109)
(111)
(113)
(114)
(115)
சீமத என்று ஒரு சகாடுங் கூற்றம் பதடினார் -சீதை என்று பபயர் பகாண்ட ஒரு
பகாடிய யமதனத் கைடியவர்களான (அரக்கர்கள்); தாமதமய தம்முமன, தம்பிமய
- ைந்தைதயயும், ைமயதனயும், ைம்பிதயயும்; தனிக்காதமல - சிறந்ை அன்புக்குரிய
மகதனயும்; பேரமன ைருகமன - கபரதனயும் மருமகதனயும்; களத்து -
கபார்க்களத்து; ஊமதயின் ஒருகமண உருவ ைாண்டனர் - (இலக்குவனது)
பபருங்காற்றுப் கபான்ற ஒரு கதண ஊடுருவிச் பசல்ல (இழந்து) ைாமும் மாண்டனர்.
(117)
(119)
(120)
(122)
இலக்குவன் காலன் முைலிய ஐவதரக் பகால்லுைல்
(124)
இலக்குவன் அதிகாயன் பதட கபார் பசய்ைல்
7851. ஆண்டு அதிகாயன்தன் பெமன ஆடவர்
ஈண்டின ைதகிரி ஏழ்-எண்ணாயிரம்
தூண்டினர், ைருங்கு உறச் சுற்றினார், சதாமக
பவண்டிய ேமடக்கலம் ைமழயின் வீசுவார்.
(126)
துப்பு - வலிதம, முப்புதட மைம் - கன்ன மைம், க கபால மைம், பீஜ மைம் என்ற
மும்மைங்கள்.
(128)
ெந்தக் கலிவிருத்தம்
7855. குன்று அன ைதகரி சகாம்சோடு கரம் அற,
வன் தமல துமிதர, ைஞ்சு என ைறிவன
ஒன்று அல; ஒருேதும் ஒன்ேதும்,-ஒரு கமண
சென்று அரிதர,-ைமழ சிந்துவ ைதைமல.
(129)
(131)
(134)
(135)
முரண் உறு திமெ நிமல முட்டு அற முட்டின -மாறுபாடு பகாண்ட திதச நிதலகளில்
ைடுப்பு இன்றி முட்டியதவகளான (இலக்குவன் எய்ை அம்புகள்); எட்டினும் எட்ட
அரு நிமலயன எமவ - ைாக்கும் ைன்தம இன்றி எட்டுைற்கு முடியாை ைன்தம உதடய
(யாதனகள்) எதவ உள (ஒன்றும் இல்தல); அவன் விட்டன விட்டன விடுகமண
ேடுசதாறும் - அவ்விலக்குவன் பலமுதற பசலுத்தியதவ ஆன எய்யப்படும்
அம்புகள் படுந்பைாறும் படுந்கைாறும்; ேட்டன ேட்டன - (எதிர்த்து வந்ை)
மையாதனகள் பல இறந்து ஒழிந்ைன; படர் பதண குவிவன - அைனால்
மிகுதியாகப் (கபார்க்களத்தில்) ைந்ைங்கள் குவிந்ைன.
(136)
அறுேதின் முதல் - அறுபது என்ற எண்ணில் இருந்து; இமட நால் ஒழி ஆயிரம் -
பின் நான்கு என்ற எண்தணக் கழித்ை ஆயிரம் (ஐம்பத்து ஆறாயிரம்); இறுதிய ைதகரி
இறுதலும் - என்ற கணக்குள்ள மையாதனகள் இறந்ை உடகன; எரி உமிழ் தறுகணர் -
பநருப்தப பவளிக்காலும் கண்கதளக் பகாண்ட அஞ்சாதம உதடயவரும்; தமக
அறு நிமலயினர் - நற்பண்புகள் இல்லாை நிதலயினரும்; ெலம் உறு கறுவினர் -
வஞ்சம் மிக்க சினங் பகாண்டவரும் (ஆகிய அரக்கர்கள்); அவன் எதிர் கடல் என
கடவினர் - அந்ை (இலக்குவனுக்கு) எதிகர கடல் கபால (யாதனப் பதடதய) மீண்டும்
பசலுத்தினார்கள்.
(137)
கதைா - ககாபம் மிக்க யாதனகள்; ைய்யல் தமழ செவிமுன் சோழி ைமழ சேற்றன
- மை மயக்கம் உள்ள ைதழத்ை (பபரிய) ைன் காதுகளின் மூலம் மைநீர் ஆகிய
மதழதயப் பபாழிவனவும்; ைமலயின் சைய் சேற்றன - மதல கபான்ற உடதலப்
பபற்றனவும்; கடல் ஒப்ேன - கடல் கபால் (கருநிறம்) உள்ளனவும்; விழியின்
சவயில் உக்கன - கண்களில் சினத்தை பவளியிடுவனவும் ஆகிய வலிமிகு
யாதனகள்; சைாய் சேற்று உயிர் முதுகு இற்றன - வலிதம பபற்று உயர்ந்ை முதுகு
உதடந்ைனவும்; முகம் உக்கன - முகம் அழிந்ைனவும்; முரண் சவங்கய் அற்றன -
மாறுபாடு பகாண்ட பகாடிய துதிக்தககள் அற்றனவும் ஆய் இருந்ைன எனினும்
அதவ; கணிதத்து இயல் ைதம் முற்றிய - கணத்துக்குக் கணம் மாறுபடும் இயல்புள்ள
மைக்களிப்பு மாத்திரம் முற்றி இருந்ைன. மய்யல் - மை மயக்கம். கைமா - கறுவு
பகாண்ட விலங்கு. கறுதவத்துப் பழி வாங்கல் யாதனயின் குணங்களில் ஒன்று.
எனகவ ைான் “யாதன அறிந்ைறிந்தும் பாகதனகய பகால்லும்” என்று நாலடியார்
குறிப்பிடுகிறது. கணிைத்தியல் - கணத்துக்குக் கணம் மாறும் இயல்பு.
(140)
7867. உள் நின்று அமல கடல் நீர் உக, இறுதிக் கமட உறு கால்
எண்ணின்தமல நிமிர்கின்றன, இகல் சவங் கமண, இரணம்
ேண்ணின் ேடர் தமலயில் ேட, ைடிகின்றன ேல ஆம்,
ைண்ணின்தமல உருள்கின்றன-ைமழ ஒத்தன ைதைா.
உள் நின்று அமல கடல் நீர் உக - ைன் எல்தலக்குள் கட்டுப் பாட்டில் நின்று
வீசுகின்ற அதலகதள உதடய கடல் நீர் பபருகி வருமாறு; இறுதிக் கமட உறுகால்
- யுக முடிவுக் காலத்தில் வீசும் பபருங்காற்தறப் கபால; எண்ணின் தமல
நிமிர்கின்ற இகல் சவங்கமண - அளவுக்குரிய எல்தல கடந்து வருகின்றதவயாகிய
(இலக்குவனின்) வலிய பகாடிய அம்புகள்; இரணப் ேண்ணின் ேடர் தமலயில் ேட -
பபான்னால் இயன்ற அலங்காரத்தை உதடய பரந்ை மத்ைகத்தில் படுைலால்; ைமழ
ஒத்தன ைதைா- கமகத்தை ஒத்ை மைங் பகாண்ட யாதனகள் ; ைண்ணின் தமல
உருள்கின்றன - மண்ணில் பவட்டுண்டு உருள்கின்ற காரணத்ைால்; ைடிகின்றது ேல
ஆம் - இறந்து கபானதவ பல ஆகும்.
இரணப் பண்ணின் படர்ைதல - பபான்னால் இயன்ற அலங்காரத்தை
உதடய பரந்ை மத்ைகம்.
(141)
பதற அற்றம் இல் விதச பபற்றன - பறதவ (கபால் பறத்ைதல உதடய) குற்றம்
இல்லாை கவகத்தை உதடய; பிதழ அற்றன - குறி ைவறுைல் இல்லாை; பிமற
ேற்றிய எனும் சநற்றிய பிறழ - பிதற வடிவுதடய பநற்றிதய உதடயனவாகிய
இலக்குவனது அம்புகள் பாய்ைலால்; அைரர்க்கு இமற - கைவர்கட்குத் ைதலவன்
ஆகிய இந்திரன்; அற்மறய முனிவில் ேமட எறிய - அப்கபாது கைான்றிய சினத்ைால்
வச்சிரப்பதடதய வீச; கிரி ேரிய புமட எழு சோன் சிமற அற்றன என இற்றன -
மதலகள் அறுந்து பட இரு பக்கங்களிலும் உள்ள அழகிய சிறகுகள் வீழ்ந்ைன கபால
உயிபராழிந்து கிடந்ைன.
(142)
(144)
ஒருகால் விடு சதாமடயின் - ஒரு பைாடுப்பினில்: ஓர் ஆயிரம் அயில் சவங்கமண - ஓர்
ஆயிரம் கூர்தமயான பகாடிய அம்புகள்: கார் ஆயிரம் விடு தாமரயின் நிமிர்கின்றன -
கரிய கமகங்கள் பபாழியும் ஆயிரக்கணக்கான ைாதரகள் கபால் பவளிப்படுவன
வாய்: (உள்ளதால்) கதுவுற்று - அவ்வம்புகள் கவ்வுைலால் (பட்டுப் பிளத்ைலால்):
ஈராயிரம் ைதைால் கரி விழுகின்றன - ஈராயிரம் மை மயக்கம் பகாண்ட யாதனகள்
இறந்து விழுகின்றன: இனிபைல் ஆராய்வது என்? - (என்றால்) அவனது விற்பறாழில்
பற்றி இனிகமல் ஆராய்வைற்கு என்ன உள்ளது. அவன் வில் சதாழில் அைபரெரும்
அறியார் - அந்ை இலக்குவனின் சித்திர வில் பைாழிதலத் கைவர் ைதலவர்களும் அறிய
மாட்டார்கள்.
ேமணயின் ைதபிமண சவங் காரின் தரு குருதிப் சோரு கடல் நின்றன கடவா -
ைந்ைங்ககளாடு மைம் பபாருந்திய பகாடிய கரு கமகம் கபான்ற யாதனகளின்
உடம்பில் இருந்து பபருகி வருகிற குருதியால் ஆகிய கடலில் நின்று அதைக்
கடந்து பசல்ல முடியாைனவாய்: பதரும் - அழிந்ை கைரும்: சதறு கரியும் - அழிக்கும்
ைன்தம பகாண்ட யாதனகளும்: சோரு சின ைள்ளரும் - கபார் பசய்யும் சினம்
மிகுந்ை அரக்கவீரரும்; புரவிக் குலம் எமவயும் - குதிதரக் கூட்டங்கள் முைலிய
எல்லாமும்; வயசவம் போரின் தல உகள்கின்றன - பவற்றியுள்ள பகாடிய கபார்க்
களத்திகலகய புரள்கின்றனவாகிப்; பேரும் திமெ சேறுகின்றில - இடம் பபயர்ந்து
பசல்லும் திதசதயப் பபறாைதவயாயின.
(146)
(147)
உடன் முன் சோரு பகாடியில் உயிர் உக்கன ஒழிய -உடகனமுன் கபார் பசய்ை
கபார் முதனயில் உயிர் விட்ட யாதனகதளத் ைவிர; உளவந்தன சோழி ைத யாறு
அருகு ஓடுவ - உயிருள்ளனவாய் வந்ை பபாழிகின்ற மை ஆறு அருகில் ஓடுகிற; ஒரு
பகாடிய ைத ைால்கரி - ஒரு ககாடி மை மயக்கம் பகாண்ட களிறுகதள; அெனிப்ேடி
கமணகால் இரு பகாடுமட ைத சவஞ்சிமல இளவாள் அரி எதிபர - இடி கபான்று
அம்புகதளச் பசலுத்துகிற இரு முதனகதளயுதடய வலிதமயான பகாடிய
வில்தல ஏந்திய இதளய சிங்கம் கபான்ற (இலக்குவனுக்கு) எதிராக; வர உந்தினர்
- (அதிகாயனுதடய அரக்க வீரர்) வருமாறு பசலுத்தினார்கள்.
(150)
(151)
ஐங்கர கரி - ஐந்து கரங்கதள உதடய கணபதி ஆகிய யாதன. பைாடர்பு உயர்வு
நவிற்சிஅணி. ‘கரியின்படி பகாளலால்’ என்பைற்கு யாதனயின் வடிவத் ைன்தன
பகாண்டிருத்ைலால் எனப் பபாருள் ககாடல் சிறப்பு என்பது மகாலித்துவான்.
மயிலம். கவ. சிவசுப்பிரமணியன் அவர்கள் கருத்து.
(153)
7880. கால் ஏறின சிமல நாண் ஒலி, கடல் ஏறுகள் ேட, வான்-
பைல் ஏறின, மிமெயாளர்கள் தமல சைய்சதாறும் உருவ,
பகால் ஏறின-உரும்ஏறுகள் குடிபயறின எனலாய்,
ைால் ஏறின களி யாமனகள் ைமழஏறு என ைறிய.
(154)
அனுமன் யாதனப் பதடதய அழித்ைல்
7881. இவ் பவமலயின், அனுைான்,-முதல் எழு பவமலயும்
அமனயார்,
பவவ் பவலவர், செல ஏவிய சகாமல யாமனயின் மிமகமயச்
செவ்பவ உற நிமனயா, ‘ஒரு செயல் செய்குசவன்’
என்ோன்,
தவ்பவசலன வந்தான்,-அவன் தனி பவல் எனத் தமகயான்.
(155)
(156)
(157)
(159)
(160)
(161)
(162)
(163)
(164)
(170)
அதிகாயன் - அனுமன் வீர உதர
7897. கண்டான் எதிர் அதிகாயனும், கனல் ஆம் எனக் கனன்றான்,
புண்தான் எனப் புனபலாடு இழி உதிரம் விழி சோழிவான்,
‘உண்படன் இவன் உயிர் இப்சோழுது; ஒழிபயன்’ என
உமரயா,
‘திண் பதரிமனக் கடிது ஏவு’ என, சென்றான்; அவன்
நின்றான்.
அதிகாயன் உதர
7899. ‘பதய்த்தாய், ஒரு தனி எம்பிமயத் தலத்பதாடு ஒரு
திறத்தால்;
போய்த் தாவிமன சநடு ைா கடல், பிமழத்தாய்; கடல்
புகுந்தாய்,
வாய்த்தாமனயும் ைடித்தாய்; அது கண்படன், எதிர்
வந்பதன்.
ஆய்த்து ஆயது முடிவு, இன்று உனக்கு; அணித்தாக வந்து,
அடுத்தாய்.
(173)
வட ைமல ஆம் எனும் நிமலயான் - வடக்கின் கண் உள்ள கமரு மதல ஆம்
என்று கூறும்படி சலியா நிதலயுதடய அனுமன்; முமழவாள் அரி அமனயாமனயும்
எமனயும் மிக முனிவாய் - குதகயில் உள்ள சிங்கத்தை ஒத்ை இலக்குவதனயும்
என்தனயும் மிகச் சினக்கின்றாய்; நிலத்பதாடும் இட்டு அமரப்ோன் - (நான்) நிலத்தில்
கசர்த்தி அதரத்து அழிப்பைற்காக; திரி சிரத்பதாமனயும் அமழயாய் - திரிசிரதனயும்
(நாங்கள் இருவர் நீ ஒருவன் எனகவ) துதணயாக அதழத்துக் பகாள்வாய்; இது
பிமழயாது பிமழயாது என - (நான் பசால்லும்) இது ைவறாது ைவறாது என்று கூறி;
சேருங்மகத்தலம் பிமெயா - (ைன்னுதடய) பபரிய தககதளச் கசர்த்துப் பிதசந்து
பகாண்டு; ைமழ ஆம் எனச் சிரித்தான் - கமகம் கபால் பபரிய ஒலி எழுமாறு
சிரித்ைான்.
நீ இருவர் மீது முனிவு பகாண்டு உள்ளாய் எனகவ உனக்குத் துதணயாகத்
திரிசிரதனயும் கசர்த்துக் பகாள் என்கிறான் அனுமன்.
(175)
(176)
திரிசிரதன அழித்ைல்
7903. பதர்பைல் செலக் குதித்தான், திரிசிரத்தாமன ஓர் திறத்தால்,
கார் பைல் துயில் ைமல போலிமயக் கரத்தால் பிடித்து
எடுத்தான்,
ோர்பைல் ேடுத்து அமரத்தான், அவன் ேழி பைற்ேடப்
ேடுத்தான்.
‘போர் பைல்திமெ சநடு வாயிலின் உளது ஆம்’ என,
போனான்.
பதர் பைல் செலக் குதித்தான் - (அனுமன் அந்ைத் திரிசிரன் உதடய) கைரின் கமல்
பசன்று கசரும்படி குதித்து; கார் பைல் துயில் ைமல போலிமய திரிசிரத்தமன - கமகம்
கமல் படியப் பபற்ற மதலதயப் கபான்றவன் ஆன அந்ைத் திரிசிரதன; ஓர்
திறத்தால் கரத்தால் பிடித்து எடுத்தான் - ஒப்பற்ற வலிதமயால் தகயால் பிடித்து
எடுத்து; ோர் பைல் ேடுத்து அமரத்து - பூமியின் மீது ைள்ளி அதரத்து; அவன் ேழி
பைல் ேடப் ேடுத்தான் - அவனுக்குப் பழி மிகுதியாக உண்டாகுமாறு பகான்றான்;
போர் பைல் திமெ சநடு வாயிலின் உளது ஆம் என போனான் - (அைற்குப் பிறகு)
கபார் கமற்குத் திதச வாயிலில் உள்ளது என்று அங்குப் கபானான்.
(177)
(179)
பதர் ஒலி கடமலச் சீற - கைர்களின் ஒலி கடதலச் சீறுவது கபால் மிகவும்; சிமல
ஒலி ைமழமயச் சீற - வில்களின் ஒலி மதழ ஒலிதயச் சீறுவது கபால் மிகவும்; போர்
ஒலி முரசின் ஓமத திமெகளின் புறத்துப் போக - கபார்க்களத்தில் ஒலிக்கின்ற முரசின்
ஒலி திக்குகள் கடந்து பவளியில் பசல்லவும்; தார் ஒலி கழற்கால் மைந்தன் - கபார்
மாதல ைதழத்ை (மார்பிதனயும்) வீரக்கழல் அணிந்ை காலிதனயும் உதடய
அதிகாயன்; பெமனயும் தானும் சென்றான் - பதடகளும் ைானும் ஆகச் பசன்றான்;
விண்ணவர் விமெயம் பவண்ட - கைவர்கள் (பவல்க பவல்க என) பவற்றிகய விரும்ப;
வீரனும் எதிபர நின்றான் - வீரனாகிய இலக்குவனும் (அவன்) எதிகர (கபாரிட)
நின்றான்.
(180)
அங்கைன் கைாள் கமகலறி இலக்குவன் கபாரிடல்
7907. வல்மலயின் அணுக வந்து வணங்கினான், வாலி மைந்தன்;
‘சில்லி அம் பதரின் பைலான், அவன் அைர் செவ்விது
அன்றால்;
வில்லியர் திலதம் அன்ன நின் திருபைனி தாங்கப்
புல்லியன் எனினும், என் பதாள் ஏறுதி, புனித!’ என்றான்.
(181)
(183)
(184) 7911.
முழங்கின முரெம்; பவழம் முழங்கின; முரித் திண் பதர்
முழங்கின; முகரப் ோய்ைா முழங்கின; முழு சவண் ெங்கம்
முழங்கின; தனுவின் ஓமத முழங்கின; கழலும் தாரும்
முழங்கின; சதழிப்பும் ஆர்ப்பும் முழங்கின, முகிலின்
மும்மை.
(186)
இலக்குவன் அதிகாயன் உதரயாடல்
7913. ைன்னவன் தம்பி, ைற்று அவ் இராவணன் ைகமன பநாக்கி,
‘என் உனக்கு இச்மெ? நின்ற எறி ேமடச் பெமன எல்லாம்
சின்னபின்னங்கள் ேட்டால், சோருதிபயா? திரிந்து நீபய
நல் சநடுஞ் செருச் செய்வாபயா? சொல்லுதி, நயந்தது’
என்றான்.
மற்று - அதச.
(187)
பசருவது - அது பகுதிப் பபாருள் விகுதி. கவகற கூவுைல் - ைனித்து நின்று கபார்
பசய்வைற்கு அதற கூவி அதழத்ைல்.
(188)
(189)
இலக்குவன் அதிகாயனுடன் பபாருைல்
7916. அன்னது பகட்ட மைந்தன், அரும்பு இயல் முறுவல் பதான்ற,
‘சொன்னவர் வாரார்; யாபன பதாற்கினும், பதாற்கத் தக்பகன்;
என்மன நீ சோருது சவல்லின், அவமரயும் சவன்றி’ என்னா,
மின்னினும் மிளிர்வது ஆங்கு ஓர் சவஞ் ெரம்
பகாத்து விட்டான்.
முறுவல் எள்ளல் பற்றி வந்ைது என்க. அவதரயும் என்றது முன் பாடலில் கூறிய
உதமயன் முைலிகனாதர என்க. ஆங்கு - அவ்விடத்து. ஓர் - ஒரு எனப்
பபாருளுதரத்துக் காட்டுக.
(190)
(191)
அவன் ஆர்த்து எய்த வாளி அமனத்மதயும் - அந்ை அதிகாயன் கபபராலி பசய்து எய்ை
அம்புகள் அதனத்தையும்; இராைன் தம்பி அறுத்து ைாற்றி - இராமனுக்குத் ைம்பியாகிய
இலக்குவன் துண்டித்துப் கபாக்கி; பவர்த்து பைருமவப் பிளக்கற் ோல - சினம்
பகாண்டு கமரு மதலயிதனயும் பிளக்கும் வல்லதம உதடயவனாகிய; ஒலி வயிர
சவங்பகால் தூர்த்தனன் - ஒலிக்கும் திண்தமயான பகாடிய அம்புகதள நிரப்பினான்;
குபேரமன ஆடல் சகாண்டான் - குகபரதன பவற்றி பகாண்டவன் ஆகிய அதிகாயன்;
அமவ எலாம் துணித்துச் சிந்தி - அந்ை அம்புகள் எல்லாவற்தறயும் துண்டமாக்கித்
ைள்ளி; கூர்த்தன ேகழி பகாத்தான் - கூர்தம உதடயனவாகிய அம்புகதள (வில்லில்)
ககாத்து எய்ைான்.
கவர்த்து - சினந்து, வயிர பவங்ககால் - திண்ணிய பகாடிய அம்பு, ஆடல் -
பவற்றி “கூற்தறயும் ஆடல் பகாண்கடன்” என்ற (கம்ப. 7431) கும்பகருணன் கூற்றில்
ஆடல் அப்பபாருட்டாைல் காண்க.
(192)
நூறு பகால் கவெம் கீறி நுமழதலும் - நூறு அம்புகள் கவசத்தைப் பிளந்து உடம்பின்
உட்புகுந்ை உடகன; குமழவு பதான்ற - வருத்ைம் கைான்ற; பதறல் ஆம் துமணயும் -
(அதிகாயன்) ைான் கைறும்கால அளவும்; சதய்வச் சிமல சநடுந்பதரின் ஊன்றி
ஆறினான் - (ைன்) பைய்வத்ைன்தம உள்ள வில்லிதனப் பபரிய கைரில்
ஊன்றியவனாய்க் கதளப்பு ஆறினான்; அதுகாலத்து அங்கு - அக்காலத்தில் அந்ை
இடத்தில்; அவனுமட அனிகம் எல்லாம் - அதிகாயன் உதடய பதடகதள எல்லாம்;
கூறு கூறாக்கி பகாடியின் பைலும் அம்ோல் சகான்றான் - (இலக்குவன்) துண்டு
துண்டாக்கிக் ககாடிக்கும் கமலாகத் (ைன்) அம்பால் பகான்று அழித்ைான்.
(194)
(197)
(198)
(199)
வாரி - பவள்ளம், கால் உயர் வதர - சற்று ஓங்கி அடிப்பகுதி பரந்ை மதல,
குன்பறனினுமாம், ககழ் - நிறம். பத்து நூற்றால் - ஆயிரம், கமலவன் - கைர்ப்பாகன்.
பத்து நூறு - பண்புத்பைாதக.
(200)
7927. ைாற்று ஒரு தடந் பதர் ஏறி, ைாறு ஒரு சிமலயும் வாங்கி,
ஏற்ற வல் அரக்கன்தன்பைல், எரி முகக் கடவுள் என்ோன்,
ஆற்றல் ொல் ேமடமய விட்டான், ஆரியன்; அரக்கன்
அம்ைா,
பவற்றுள, ‘தாங்க!’ என்னா, சவய்யவன் ேமடமய
விட்டான்.
ைாற்று ஒரு தடந்பதர் ஏறி - கவறு ஒரு பபரிய கைரில் ஏறி; ைாறு ஒரு சிமலயும் வாங்கி
- கவறாக ஒரு வில்தலயும் தகயில் எடுத்து பகாண்டு; ஏற்றவல் அரக்கன் தன்பைல் -
(ைன்தன) எதிர்த்து வந்ை வலிதம உள்ள அரக்கனாகிய (அதிகாயன்) கமல், ஆரியன்
- இலக்குவன்; எரிமுகக் கடவுள் என்ோன் ஆற்றல் ொல் ேமடமய விட்டான் -
தீக்கடவுள் என்பானது வலிதம மிகுந்ை பதடக்கலத்தைச் பசலுத்தினான்; அரக்கன் -
அதிகாயன்; தாங்க என்னா - (அதைத்) ைடுக்க என்று கூறி; பவற்றுள சவய்யவன்
ேமடமய விட்டான் - கவறாகத் (ைன்னிடம் உள்ள) தீக்கடவுளின் பதடதய
விட்டான்.
(201)
(203)
(205)
(207)
நராந்ைகன் அங்கைனுடன் கபாரிட்டு அழிைல்
7934. ‘"ஏந்து எழில் ஆகத்து எம்முன் இறந்தனன்" என்று, நீ நின்
ொந்து அகல் ைார்பு, திண் பதாள், பநாக்கி, நின் தனுமவ
பநாக்கி,
போம் தமகக்கு உரியது அன்றால்; போகமல; போகல்!’
என்னா,
நாந்தகம் மின்ன, பதமர நராந்தகன் நடத்தி வந்தான்.
(209)
(211)
(212)
(214)
(215)
(219)
(223)
(226)
வயமத்ைன்-இடபன் கபார்
7953. உன்ைத்தன் வயிர ைார்பின் உரும் ஒத்த கரம் சென்று உற்ற
வன்ைத்மதக் கண்டும், ைாண்ட ைத ைத்தைமலமயப்
ோர்த்தும்,
ென்ைத்தின் தன்மையானும், தருைத்மதத் தள்ளி வாழ்ந்த
கன்ைத்தின் கமடக்கூட்டானும், வயைத்தின் கடிதின் வந்தான். ைாண்ட -
இறந்ை,; ைத ைத்தைமலமயப் ோர்த்தும் - மைங் பகாண்ட மத்ைகத்தை உதடய
யாதனதயப் பார்த்தும்; உன் ைத்தன் - உன் மத்ைனது; வயிர ைார்பில் - வலிதமயான
மார்பில்; உரும் ஒத்தகரம் - (நீலனது) இடிதய ஒத்ை தக; சென்று உற்ற - பசன்று
பபாருந்திய; வன்ைத்மதக் கண்டும் - வலிதமயின் (விதளவிதனக்) கண்டும்;
ென்ைத்தின் தன்மையானும் - பிறவியின் (குணத்) ைன்தமயாலும்; தருைத்மதத் தள்ளி
வாழ்ந்த கன்ைத்தின் கமடக் கூட்டானும் - ைருமத்தை விலக்கி வாழ்ந்ை தீவிதனயால்
ஏற்பட்ட முடிவாலும்; வயைத்தன் கடிது வந்தான் - வயமத்ைன் விதரந்து
(கபார்க்களம்) வந்ைான்.
(227)
(231)
(232)
(233)
(234)
(235)
சுக்ரீவன் கும்பன் கபார்
7962. குரங்கினுக்கு அரசும், சவன்றிக் கும்ேனும், குறித்த
சவம் போர்
அரங்கினுக்கு அழகு செய்ய, ஆயிரம் ொரி போந்தார்,
ைரம் சகாடும், தண்டு சகாண்டும், ைமல என
ைமலயாநின்றார்;
சிரங்களும் கரமும் எல்லாம் குமலந்தனர், கண்ட பதவர்.
குரங்கினுக்கு அரசும் - குரங்குகளுக்கு அரசனாகிய சுக்ரீவனும்;
சவன்றிக்கும்ேனும் - பவற்றி உதடய கும்பன் என்னும் (அரக்கர் ைதலவனும்);
குறித்த சவம்போர் - (அங்குக்)குறித்துச் பசய்ை பகாடியகபார்; அரங்கினுக்கு
அழகுசெய்ய - அப்கபார்க் களத்திற்கு அழகிதனச் பசய்ய; ஆயிரம் ொரி போந்தார் -
ஆயிரம் முதற (என்னும் அளவு) வலசாரி, இடசாரியாகச் சுற்றிச் சுற்றிவந்ைார்கள்;
ைரம்சகாடும் - (அவர்கள்) மரத்தைக் பகாண்டும்; தண்டுசகாண்டும் - ைண்டாயுைம்
பகாண்டும்; ைமலஎன ைமலயாநின்றார் - இருமதலகள் கபாரிடுவது கபால்
கபாரிட்டார்கள்; கண்டபதவர் - அச்பசயதலக்கண்ட கைவர்கள்; சிரங்களும்
கரமும் எல்லாம் குமலந்தனர் - ைதலயும் தககளும் எல்லாம் நடுங்கினர்.
(236)
கலிவிருத்தம்
(237)
(239)
அந்ைாதித்பைாதட காண்க.
(240)
7967. அடியுண்ட அரக்கன், அருங் கனல் மின்னா
இடியுண்டது ஓர் ைால் வமர என்ன, விழுந்தான்;
‘முடியும் இவன்’ என்ேது ஓர் முன்னம், சவகுண்டான்,
‘ஒடியும் உன பதாள்’ என, பைாதி உடன்றான்.
(243)
(246)
நீலக் கிரி பைல் நிமிர் சோற்கிரி பதர்வான் -நீலமதலயின் கமல் நிமிர்ந்து பசல்லும்
பபான்னால் ஆகிய மதல கபால்பவனாகிய; ஆலத்திலும் சவய்யவன் அங்கதன் -
நஞ்சினும் பகாடுதம உதடய அங்கைன்; சூலப்ேமடயானிமட வந்து சதாடர்ந்தான் -
சூலப்பதடதய ஏந்தியவனான (நிகும்பதக) வந்து பைாடர்ந்து; ஆங்கு ஓர் -
அப்பபாழுது ஒரு; தாலப் ேமடமகக் சகாடு - பதனமரம் ஆகிய பதடதயக் (தகக்)
பகாண்டு; சென்று தடுத்தான் - பசன்று (அவதனத்) ைடுத்ைான். சூலப்பதடயான்.
சூலப்பதடதய உதடயவனாகிய நிகும்பன், ஆலம் - ஆலகால நஞ்சு, ைாலப்பதட -
பதனமரம் ஆகிய பதட, நீலக்கிரி - நீலமதல ஈண்டு நிகும்பன், பபாற்கிரி - பபான்
மதல ஈண்டு அங்கைன்.
(248)
(250)
ைதலவர்கதள இழந்ை அரக்கர் கசதனயின் நிதல
7977. நின்றார்கள் தடுப்ேவர் இன்மை சநளிந்தார்,
பின்றாதவர் பின்றி இரிந்து பிரிந்தார்;
வன் தாள் ைரம் வீசிய வானர வீரர்
சகான்றார்; மிகு தாமன அரக்கர் குமறந்தார்.
(253)
(258)
ைக்கமளச் சுைந்து செல்லும் தாமதயர் - (கபாரில் புண் பட்டு விழுந்ை ைம்) மக்கதளச்
சுமந்து பசல்லுகின்ற ைந்தையர்; வழியின் ஆவி உக்கனர் என்ன வீசி - (அம்மக்கள்)
வழியில் உயிர் துறந்ைதமயால் (அவர்ைம் உடதல) வீசிவிட்டுத்; தம்மைக் சகாண்டு
ஓடிப் போனார் - ைங்கதளக் (காப்பாற்றிக்) பகாள்வைற்காக ஓடிப் கபாய்; வாயால்
குருதி கக்கினர் - (துன்பமிகுதியாலும் பநடுந் தூரம் ஓடினதமயாலும்) வாயில்
இரத்ைம் கக்கிக்; கண்ைணி சிதற - கண்ணின் மணிகள் பைறித்து விழுந்ைைால்;
திக்சகாடு சநறியும் காணார் - திதசயும் பசல்லும் வழியும் பைரியாைவர்களாகி,
திரிந்து சென்று - (காலால்) ைடவி (வழிமாறிச்) பசன்று; உயிரும் தீர்ந்தார் - உயிர்
விட்டார்கள்.
(259)
அதிகாயனும் பிறரும் இறந்து பட்டதமதய இராவணனுக்குத் தூைர் கூறல்
7986. இன்னது ஓர் தன்மை எய்தி, இராக்கதர் இரிந்து சிந்தி,
சோன் நகர் புக்கார்; இப்ோல், பூெல் கண்டு ஓடிப் போன,
துன்ன அருந் தூதர் சென்றார், சதாடு கழல் அரக்கர்க்கு
எல்லாம்
ைன்னவன் அடியில் வீழ்ந்தார், ைமழயின் நீர் வழங்கு
கண்ணார்.
(கம்ே. 4864)
என்ற பாடகலாடு முரணாகாதம அறிந்து பகாண்டைாக ஆகும் என்க. ைான்
அழாதமகயாடு பிறர் அழுவதைப் பார்த்தும் அறியாைவள் எனப் பபாருள்
ககாடல் சிறப்பு. கமவுைல் - பபாருந்துைல், கபாழ்ைல் - பிளத்ைல்,
(267)
கலிவிருத்தம்
(268)
(269)
(270)
(271)
(272)
இலங்தகயர் வருத்ைம்
8000. தாமன நகரத்துத் தளரத் தமலையங்கி,
போன ைகவுமடயார் எல்லாம் புலம்பினார்;-
ஏமன ைகளிர் நிமல என்ன ஆகும்?-போய் இரங்கி,
வான ைகளிரும் தம் வாய் திறந்து ைாழ்கினார்.
(275)
நாகபாசப் படலம்
(2)
(3)
(4)
(5)
(6)
(7)
(8)
இந்திர சித்ைன் வஞ்சினம்
8010. ‘என், இன்று நிமனந்தும், இயம்பியும் எண்ணியும்தான்?
சகான் நின்ற ேமடக்கலத்து எம்பிமயக் சகான்றுளாமன,
அந் நின்ற நிலத்து அவன் ஆக்மகமய நீக்கி அல்லால்,
ைன் நின்ற நகர்க்கு இனி வாரசலன்; வாழ்வும் பவண்படன். இன்று -
இப்பபாழுது; நிமனந்தும் - (நடந்ைவற்தற) நிதனத்தும்; இயம்பியும் - (உன் மீது) குதற
பசால்லியும்; எண்ணியும் தான் என் - (பலவாறு பலவற்தற) எண்ணிப் பார்த்தும் ைான்
என்ன பயன்? சகான் நின்ற ேமடக்கலத்து எம்பிமயக் - பகால்லும் பைாழில் நின்ற
பதடக்கலங்கதள ஏந்திய என் ைம்பியாகிய அதிகாயதனக்; சகான்றுளாமன -
பகான்றுள்ளவனாகிய; அவன் யாக்மகமய - அந்ை இலக்குவனுதடய உடம்தப;
அந்நின்ற நிலத்து - அவன் நின்ற கபார்க்களத்தில்; நீக்கி அல்லால் - உயிர் பிரித்ைல்
இல்லாமல்; ைன் நின்ற நகர்க்கு - நிதல பபறுந்ைன்தம பபாருந்தி நின்றுள்ள இலங்தக
நகருக்கு; இனி வாரசலன் - இனி வர மாட்கடன்; வாழ்வும் பவண்படன் -
(அதைச் பசய்யாமல் கபானால் உயிர்) வாழ்வும் விரும்கபன்.
(9)
(10)
(14)
இந்திரசித்ைன் கபார்க்ககாலம் பூண்டு, களம் புகுைல்
8016. என்றாமன வணங்கி, இலங்கு அயில் வாளும் ஆர்த்திட்டு,
ஒன்றானும் அறா, உருவா, உடற்காவபலாடும்,
சோன் தாழ் கமணயின் சநடும் புட்டில் புறத்து வீக்கி,
வன் தாள் வயிரச் சிமல வாங்கினன்-வாமன சவன்றான்.
(16)
(17)
(19)
(20)
ஏயாத் தனிப்போர் வலி காட்டிய இந்திரன் தன் - (அத்கைர்) ஒப்பில்லாை சிறந்ை கபார்
வலிதமதயக் காட்டிப் (கபாரிட்ட) இந்திரன் ைன்னுதடய; ொயாப் சேருஞ்ொய்
சகட - அழியாை பபரு வலிதம அழியும்படியாக; தாம்புகளால் தடந்பதாள் போய்
ஆர்த்தவன் -கயிறுகளால் (மாதயப் பாசத்ைால்) (அந்ை இந்திரனுதடய) அகன்ற
கைாள்கதளப் (கபாரில்) பசன்று கட்டிய (வீரன்); வந்தனன் வந்தனன் என்று - வந்ைான்
வந்ைான் என்று; பூெல் பேய் ஆர்த்து எழுந்து ஆடு - கபபராலியுதடய கபய்கள்
இதரத்து எழுந்து ஆடுகிற; சநடுங்சகாடி சேற்றது அம்ைா - பபரிய பகாடிதயப்
பபற்றது.
இந்திரதன மாதயப் பாசத்ைால் கட்டி பவன்ற வீரனாகிய இந்திரசித்ைனது
பகாடி கபய்க் பகாடி என்பது இப்பாடலால் பைரிகிறது.
(21)
(24)
(27)
வீடணன் விதட
8029. ‘யார், இவன் வருேவன்? இயம்புவாய்!’ என,
வீர சவந் சதாழிலினான் வினவ, வீடணன்,
‘ஆரிய! இவன் இகல் அைரர் பவந்தமனப்
போர் கடந்தவன்; இன்று வலிது போர்’ என்றான்.
(28)
(30)
(31)
(39)
(40)
(41)
அரக்கர் அழிவு
8044. பிடித்தன நிருதமர, சேரிய பதாள்கமள
ஒடித்தன, கால் விமெத்து உமதத்த உந்தின,
கடித்தன கழுத்து அற, மககளால் எடுத்து
அடித்தன, அமரத்தன, ஆர்த்த-வானரம். வானரம் - குரங்குகள்; நிருதமரப்
பிடித்தன - அரக்கர்கதளப் பிடித்தும்; சேரிய பதாள்கமள ஒடித்தன -
(அவர்களுதடய) பபரிய கைாள்கதள (இழுத்து) ஒடித்தும்; கால் விமெத்து உமதத்த
உந்தின - காலால் கவகமாக உதைத்துத் ைள்ளியும்; கழுத்து அற கடித்தன - கழுத்து (த்
துண்டுபடும்படி) கடித்தும்; மககளால் எடுத்து அடித்தன - தககளால் எடுத்துத்
(ைதரயில்) அடித்தும்; அமரத்தன - (நிலத்தில்) கைய்த்தும்; ஆர்த்த - கபபராலி பசய்ைன.
(43)
குரங்கு எனப் சேயர் சகாடு திரியும் கூற்றபை - குரங்கு என்ற பபயதரக் பகாண்டு
திரிகின்ற இயமன்கள்; ைரங்களின் - மரங்களினால்; அரக்கமர - அரக்கர்களது;
ைமலகள் போன்று உயர் - மதலகதளப் கபால உயர்ந்ை; சிரங்கமளச் சிதறின -
ைதலகதளச் சிைறச் பசய்தும்; உடமலச் சிந்தின - உடம்புகதளச் சிந்ைச் பசய்தும்;
கரங்கமள கழல்கமள - தககதளயும் கால்கதளயும்; ஒடியக் காதின - ஒடியுமாறு
கமாதியும் கபாரிட்டன.
(45)
(48)
அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்
(53)
(55)
(56)
(57)
(58)
(60)
இந்திரசித்ைன் பபரும்கபார்
எழுசீர் ஆசிரியச் ெந்த விருத்தம்
8062. பூண் எறிந்த குவடு அமனய பதாள்கள் இரு
புமட ேரந்து உயர, அடல் வலித்
தூண் எறிந்தமனய விரல்கள் பகாமதசயாடு
சுவடு எறிந்தது ஒரு சதாழில் ேட,
பெண் எறிந்து நிமிர் திமெகபளாடு ைமல,
செவிடு எறிந்து உமடய,-மிடல் வபலான்
நாண் எறிந்து, முமற முமற சதாடர்ந்து, கடல்
உலகம் யாமவயும் நடுக்கினான்.
(62)
(63)
(64)
(65)
(68)
சுக்கிரீவன் எதிர்த்ைல்
8070. கண்ட வானரம் அனந்த பகாடி முமற
கண்டைானேடி கண்ட அக்
கண்டன், ைாறு ஒருவர் இன்மை கண்டு, கமண
ைாறினான், விடுதல் இன்மையாய்;
கண்ட காமலயில், விலங்கினான் இரவி
காதல், காதுவது ஓர் காதலால்,
கண்ட கார் சிமதய மீது உயர்ந்து ஒளிர்
ைராைரம் சுலவு மகயினான்.
(69)
(70)
சுற்றும் நின்ற ேமட சிந்தி ஓட - (ைன்தனச்) சுற்றி நின்ற (அரக்கர்) பதட சிைறி
ஓடும்படியாக; ஒரு ைராைரம் சகாடு துமகத்துளான் - ஒரு மராமரத்தைக் (தகயில்)
பகாண்டு ைாக்கி வருந்துபவனான சுக்கிரீவனது பவற்றிதயக் கண்டு; வலி நன்று
நன்று என வியந்து - இவனுதடய வலிதம நன்று நன்று என்று (இந்திரசித்ைன்)
வியந்து (புகழ்ந்து); சவங்கமண சதரிந்து - பகாடிய அம்புகதளத் கைர்ந்பைடுத்து;
அவன் - அந்ைச் சுக்கிரீவனது; சநற்றியின் தமல இரண்டு - பநற்றியின் இடத்து
இரண்டு அம்புகதளயும்; ைார்பிமட ஓர் அஞ்சு - மார்பின் இடத்தில் ஒப்பற்ற ஐந்து
அம்புகதளயும்; நஞ்சு என நிறுத்தினான் - நஞ்சு என்று கூறுமாறு பதியும் படி
எய்ைான்; ேற்றி வந்த ைரம் - (அந்ைச் சுக்கிரீவன்) தகயில் பற்றி (எடுத்து) வந்ை
மராமரத்தை; பவறு பவறு உற சநாறுக்கி - துண்டு துண்டாகுமாறு பநாறுக்கி; நுண்
சோடி ேரப்பினான் - நுண்தமயான பபாடியாக்கித் தூவச் பசய்ைான்.
(71)
அனுமன் குன்று எறிைல்
8073. அக் கணத்து, அனுைன் ஆலகாலம் என-
லாயது ஓர் சவகுளி ஆயினான்;
புக்கு, அமனத்து உலகமும் குலுங்க நிமிர்
பதாள் புமடத்து உருமுபோல் உறா,
‘இக் கணத்து அவன் இறக்கும்’ என்ேது ஒரு குன்று எடுத்து, மிமெ
ஏவினான்;
உக்கது அக் கிரி, சொரிந்த வாளிகளின்,
ஊழ் இலாத சிறு பூழியாய்.
(74)
(75)
(76)
என் ேமடஞர் யாரும் எய்தல் இன்றி - என் பதட வீரர்கள் எவரும் (எனக்குத்
துதணயாக) வருைல் இல்லாமல்; அயல் ஏக - (விலகி) அப்புறம் பசன்றுவிட;
யானும் - (ைனியனாகிய) நானும்; இகல்வில்லும் - (என்) வலிதமயுள்ள வில்லும்; ஓர்
பதரின் நின்று - (இப்பபாழுது உள்ள) ஒரு கைரின் (கமல்) நின்று; உமை அடங்கலும் -
உங்கள் எல்கலாதரயும்; திரள் சிரம் துணிப்சேன் - முழுதுமாகத் ைதல அறுத்து
விடுகவன்; இது திண்ணைால் - இது நிச்சயமாக நடக்கப்கபாகிறது; வாரும் -
கபாரிட வாருங்கள்; உங்களுடன் - உங்ககளாடு (உைவிக்காக); வானுபளார்கமளயும்
- வானத்தில் உள்ள கைவர்கதளயும்; ைண்ணுபளாமரயும் - நில உலகத்தில் உள்ள
மனிைர்கதளயும்; வரச் சொலும் - வரும்படி பசால்லுங்கள்; போரும் - (வந்து
என்கனாடு) கபார் பசய்யுங்கள்; இன்று ஒரு ேகற்கபண - இன்தறய ஒரு
பகற்பபாழுதுக்குள்ளாககவ; சோருது சவல்சவன் - (நான் எல்கலாதரயும்) கபாரிட்டு
பவல்கவன்; சவன்று அலது போகபலன் - (உங்கதள) பவன்றல்லது பபயர்ந்து
கபாககன்.
(77)
(79)
(80)
(81)
(82)
நீலன் கபார்
8084. நீலன், நின்றது ஒரு நீல ைால் வமர
சநடுந் தடக் மகயின் இடந்து, பநர்
பைல் எழுந்து, எரி விசும்பு செல்வது ஒரு
சவம்மைபயாடு வர வீெலும்,
சூலம் அந்தகன் எறிந்தது அன்னது
துணிந்து சிந்த, இமட சொல்லுறும்
காலம் ஒன்றும் அறியாைல், அம்பு சகாடு
கல்லினான், சநடிய வில்லினான்.
நீலன் - (குரங்குப் பதடத்ைதலவனாகிய) நீலன்; நின்றது - ைன்னருகில்
இருந்ைைாகிய; ஒரு நீல ைால் வமர - ஒரு நீல நிறமுதடய பபரிய மதலதய;
சநடுந் தடக்மகயின் இடந்து - (ைன்) நீண்ட (பபரிய) தககளால் பபயர்த்து எடுத்து; பநர்
பைல் எழுந்து - கநராக கமகல (ஆகாயத்தில்) உயர்ந்து; எரி விசும்பு செல்வது ஒரு
சவம்மைபயாடு - பநருப்பு (கநராக) ஆகாயத்தில் பசல்வது கபான்றபைாரு
பவப்பத்கைாடு; வர வீெலும் - (இந்திரசித்ைன்) கமல் கநராக வருமாறு வீசி
எறிந்ைவுடன்; சநடிய வில்லினான் - பபரிய வில்தல ஏந்தியவனாகிய இந்திரசித்ைன்;
அந்தகன் எறிந்தது சூலம் அன்னது - இயமனால் எறியப்பட்ட சூலத்தைப் கபான்ற
அந்ை மதல; துணிந்து சிந்த - துண்டுபட்டுச் சிைறும் படியாக; இமட சொல்லுறும்
காலம் ஒன்றும் அறியாைல் - இதடயில் கணக்கிட்டுச் பசால்லும் காலம் (உண்டு
என) அறியாைபடி; அம்பு சகாடு கல்லினான் - (ைன்) அம்புகளால் (விதரவாக) அழித்து
விட்டான்.
(83)
(84)
அங்கைன் கபார்
8086. ‘பைரு, பைரு’ என, ‘அல்ல, அல்ல’ என
பவரிசனாடு சநடு சவற்பு எலாம்,
ைார்பின்பைலும் உற, பதாளின்பைலும் உற,
வாலி காதலன் வழங்கினான்;
பெருபை அமவ, தனுக் மக நிற்க? எதிர்
செல்லுபை? கடிது செல்லினும்,
பேருபை? சகாடிய வாளியால் முறி
சேறுக்கலாவமக நுறுக்கினான்.
பைரு பைரு என - (சிலர் இது) கமரு மதலகய கமரு மதலகய (என்றும்); அல்ல
அல்ல என - (கவறு சிலர் எண்ணி இது) கமருவன்று கமருவன்று (கவறுமதல)
என்றும் பசால்லும்படியாக; சநடு சவற்பு எலாம் - உயர்ந்ை மதலகதள எல்லாம்;
பவரிசனாடு - கவகராடு (பிடுங்கி எடுத்து); ைார்பின் பைலும் - (இந்திரசித்ைனது)
மார்பின் மீதும்; உயர் பதாளின் பைலும் - உயர்ந்ை கைாள்களின் மீதும்; உற -
பபாருந்தித் (ைாக்கும்படியாக); வாலி காதலன் வழங்கினான் - வாலியின் அன்பு
மகனாகிய அங்கைன் வீசி எறிந்ைான்; தனுக்மக நிற்க - (இந்திரசித்ைன்) தகயில்
வில் இருக்தகயில்; அமவ பெருபை - அம்மதலகள் (அவனுடலில்) பசன்று பட்டு
நிி்ற்குகமா? எதிர் செல்லுபை - (அவனது) எதிரில்ைான் பசல்ல முடியுகமா? கடிது
செல்லினும் பேருபை - (அம்மதலகள்) விதரவாக அவன் எதிரில் பசன்றாலும்
(அம்புக்கு இலக்கு ஆகாமல்) ைவறுகமா? சகாடிய வாளியால் - (அந்ை இந்திரசித்ைன்
ைன்) பகாடுதமயான அம்புகளால்; முறி சேறுக்கலாவமக - துண்டம் என்ற
ைன்தமதயயும் பபறாைபடி; நுறுக்கினான் - பபாடிப்பபாடியாக பநாறுங்கச் பசய்து
விட்டான்.
(85)
8087. சநற்றிபைலும், உயர் பதாளின்பைலும், சநடு
ைார்பின்பைலும், நிமிர் தாளினும்,
புற்றினூடு நுமழ நாகம் அன்ன, புமக
பவக வாளிகள் புகப் புக,
சதற்றி வாள் எயிறு தின்று, மகத்துமண
பிமெந்து, கண்கள் எரி தீ உக,
வற்றி ஓடு உதிர வாரி பொர்வுற,
ையங்கினான், நிலம் முயங்கினான்.
(86)
இலக்குவன் உதர
8088. ைற்மற வீரர்கள்தம் ைார்பின்பைலும், உயர்
பதாளின்பைலும், ைமழ ைாரிபோல்,
சகாற்ற சவங் கமண உலக்க, எய்தமவ
குளிப்ே நின்று, உடல் குலுங்கினார்;
இற்று அவிந்தன, சேரும் ேதாதி; உயிர்
உள்ள எங்கணும் இரிந்த; அப்
சேற்றி கண்டு, இமளய வள்ளல், ஒள் எரி
பிறந்த கண்ணன், இமவ பேசினான்:
(87)
வீடணன் இதசைல்
8090. ‘ஐய! ஈது அன்னபதயால்; ஆயிர பகாடித் பதவர்
எய்தினர்; எத்தினார்கள் ஈடுேட்டு இரிந்தது அல்லால்,
செய்திலர் இவமன ஒன்றும்; நீ இது தீர்ப்பின் அல்லால்,
உய்திறன் உண்படா, பவறுஇவ் உலகினுக்கு உயிபராடு?’
என்றான்.
(89)
(90)
அரக்கர் இலக்குவதன எதிர்த்ைல்
8092. தீயவன்இளவல்தன்பைல் செல்வதன் முன்னம், ‘செல்க!’
என்று
ஏயினர் ஒருவர் இன்றி, இராக்கதத் தமலவர், ‘எங்கள்
நாயகன் ைகமனக் சகான்றாய்! நண்ணிமன, நாங்கள் காண;
போய் இனி உய்வது எங்பக?’ என்று, எரி விழித்துப்
புக்கார்.
(98)
(100)
(101)
(102)
(107)
8109. பகாட்டியின் தமலய பகாடி பகாடி அம்பு அரக்கன்
பகாத்தான்;
பகாட்டியின் தமலய பகாடி பகாடியால் குமறத்தான்,
சகாண்டல்;
மீட்டு, ஒரு பகாடி பகாடி சவஞ் சினத்து அரக்கன் விட்டான்;
மீட்டு, ஒரு பகாடி பகாடி சகாண்டு, அமவ தடுத்தான், வீரன்.
(108)
(110)
(111)
(113)
(115)
(116)
(118)
சோன் உறு தடந் பதர் பூண்ட ைடங்கல் ைா - பபான் மயமான பபரிய (ைனது)
கைரில் பூட்டப்பட்ட சிங்கங்கள் (இலக்குவனது அம்பு பட்டு); புரண்ட போதும் - கீழ்
விழுந்து புரண்டு இறந்ை காலத்திலும்; மின் உறு ேதாமகபயாடு - ஒளி பபாருந்திய
பகாடியுடன்; ொரதி வீழ்ந்த போதும் - கைர்ப்பாகன் இறந்து விழுந்ை காலத்திலும்; தன்
நிறத்து உருவ - ைன் மார்பில் ஊடுருவும் படியாக; தடுப்பு இல வாளி ொர்ந்த போதும் -
ைடுக்க முடியாைனவாகிய அம்புகள் பநருங்கிய காலத்திலும்; அன்னான் - அந்ை
இந்திரசித்ைன்; இன்னது என்று அறியான் - (நடப்பது) இன்னது என்று ஒன்றும்
உணராைவனாகி; இமனயது - இத்ைன்தமயைாகிய; ஓர் ைாற்றம் சொன்னான் - ஒரு
பசால்தலச் பசால்லுபவனாயினான்.
(119)
(120)
இந்திரசித்ைன் கைர் அழிைல்
(121)
கலி விருத்தம்
(122)
(124)
சநற்றி பைல் - ைன் பநற்றியின் மீது; ஒரு நூறு சநடுங்கமண - ஒரு நூறு பபரிய
அம்புகள்; உற்ற போதினும் - ஊடு உருவிய கபாதிலும்; யாதும் ஒன்று உற்றிலன் -
(இலக்குவன்) எந்ை வதகயிலும் சிறிதும் வருந்ைாைவனாகி; ைற்று அவ்வன்
சதாழிபலான் ைணி ைார்பிமட - அந்ை வலிதமயான பைாழிதல உதடய
(இந்திரசித்ைனது) அழகிய மார்பின் கண்; முற்ற சவங்கமண நூறு முடுக்கினான் - ஊடு
உருவுமாறு பகாடிய அம்புகள் நூறிதனச் பசலுத்தினான்;
(125)
(126)
(128)
(130)
(131)
(133)
(136)
(137)
(138)
8140. அரக்கன் மைந்தமன, ஆரியன் அம்பினால்,
கரக்க நூறி, எதிர் சோரு கண்டகர்
சிரக் சகாடுங் குமவக் குன்று திரட்டினான்-
இரக்கம் எய்தி, சவங் காலனும் எஞ்ெபவ.
ஆரியன் - (பபருதமக்கு உரியவன் ஆகிய) இலக்குவன்; அம்பினால் - ைன்
அம்புகளினால்; அரக்கன் மைந்தமன - அரக்கனாகிய இராவணனது மகனாகிய
இந்திரசித்ைதன; கரக்க நூறி - அம்புகளினால் உருவம் மதறயும் படியாக எய்து;
சவங்காலனும் - பகாடிய இயமனும்; இரக்கம் எய்தி - (கபாரில் இறக்கும் அரக்க வீரர்
நிதல கண்டு) மனமிரங்கி; எஞ்ெபவ - பின்னதடயும்படியாக; எதிர்சோரு
கண்டகர் - (ைன்தன) எதிர்த்துப் கபார் பசய்ை வஞ்சகர்களான அரக்கர்களின்;
சகாடுசிரக் குமவக்குன்று - பகாடிய ைதலகளின் குவியல்களாகிய மதலகதளத்;
திரட்டினான் - குவித்ைான்.
(139)
(140)
(142)
(145)
(150)
(152)
(153)
(154)
(156)
(160) 8162.
கதிரின் மைந்தன் முதலினர், காவலார்,
உதிர சவள்ளத்தின் ஒல்கி ஒதுங்கலும்,
எதிரில் நின்ற இராவணி ஈடுற,
சவதிரின் காட்டு எரிபோல், ெரம் வீசினான்.
(161)
(163)
8165. ஓடினர் அரக்கர், தண்ணீர் உண் நெ உலர்ந்த நாவர்,
பதடின, பதலிந்து மகயால் முகிலிமன முகந்து பதக்கி,
ோடு உறு புண்கள்பதாறும் ேசும் புனல் ோயப் ோய,
வீடினர் சிலவர்; சில்பலார், சேற்றிலர்; விளிந்து வீழ்ந்தார்.
ஓடினர் அரக்கர் - கபார்க்களத்தில் நிற்காது உயிர் பிதழத்து ஓடினவர்களாகிய
அரக்கர்கள்; உலர்ந்த நாவர் - வறண்ட நாவிதன உதடயவர்களாய்; உண்நமெ
தண்ணீர் பதடினர் - உன்ணும் விருப்பத்ைால் ைண்ணீதரத் கைடினார்கள் (அவ்வாறு
கைடியவர்கள்); சதரிந்து - கைர்ந்து எடுத்து; தகயால் முகிலிதன முகந்து கைக்கி -
ைங்கள் தககளால் கமகங்கதள (கமகநீதர) வாரிக் குடித்துச்; சிலவர் வீடினர் - சிலர்
இறந்து ஒழிந்ைார்கள்; சில்பலார் - கவறு சிலர்; சேற்றிலர் - (அவ்வாறு) (ைண்ணீர்)
கிதடக்கப் பபறாதமயால்; ோடுறு புண்கள் பதாறும் - (அம்பு பட்டுத் கைான்றிய
புண்களில் இருந்து; ேசும் புனல் ோயப் ோய - பசிய (குருதிப்) புனல் கமலும் கமலும்
பாய்ைலால்; விளிந்து வீழ்ந்தார் - இறந்து விழுந்ைார்கள்.
(164)
(166)
(168)
(169)
(170)
(172)
(174)
(176)
(177)
கதிரவன் மதறைல்
8179. ைரங்களும் ைமலயும் கல்லும் ைமழ என வழங்கி, வந்து
சநருங்கினார்; சநருங்கக் கண்டும்; ஒரு தனி சநஞ்சும்,
வில்லும்,
ெரங்களும், துமணயாய் நின்ற நிொெரன் தனிமை பநாக்கி
இரங்கினன் என்ன, பைல்ோல் குன்று புக்கு, இரவி
நின்றான்.
(179)
(180)
(182)
(183)
(185)
ைலரின் பைலான் - மாலின் திருஉந்தி வந்ை பிரமனும்; வானக ைணி நீர்க் கங்மக
தாங்கினான் - வானத்தில் உள்ள நீலமணி கபான்ற நீரிதன உதடய ஆகாய
கங்தகதயத் ைன் சதட முடியில் அணிந்ை சிவனும்; உலகம் தாங்கும் ெக்கரத்தவன் -
உலகத்தைக் காக்கும் கடவுளாகிய சக்கரப் பதடதய ஏந்திய திருமாலும்;
என்றாலும் - ஆகிய இவர்கள் என்றாலும்; வீீ்ங்கு வான் பதாமள வீீ்க்கி வீழ்த்து அலால்
- பருத்ை பபரிய கைாள்கதளக் கட்டி வீி்ழ்த்தி அல்லது; மீள்கிலாத - பவறுமகன,
மீண்டு வராை; ஓங்கு வாள் அரவின் நாைத்து - சிறந்ை ஒளியுதடய பாம்பின் பபயதரக்
பகாண்ட; ஒரு தனிப்ேமடமய உன்னி - ஒப்பற்ற கதணதயச் சிந்தித்து; வாங்கினான்
- அைற்கு உரிய மந்திரம் பசால்லி எடுத்ைான்.
(193)
(194)
(195)
(196)
(197)
(198)
(199)
(200)
(202)
இந்திரசித்ைன் இராவணன் அரண்மதன கசறல்
8204. ையங்கினான் வள்ளல் தம்பி; ைற்மறபயார் முற்றும் ைண்மண
முயங்கினார்; பைனி எல்லாம் மூடினான், அரக்கன் மூரித்
தயங்கு பேர் ஆற்றலானும், தன் உடல் மதத்த வாளிக்கு
உயங்கினான், உமளந்தான், வாயால் உதிர நீர்
உமிழாநின்றான்.
வள்ளல் தம்பி ையங்கினான் - வள்ளலாகிய இராமன் ைம்பியாகிய இலக்குவன்
மயங்கி விட்டான்; ைற்மறபயார் முற்றும் ைண்மண முயங்கினார் - மற்தறயவர்கள்
எல்கலாரும் நிலத்தைத் ைழுவினார்கள்; பைனி எல்லாம் மூடினான் - (அவர்களின்)
உடம்புகதள எல்லாம் (ைன் தக அம்புகளால்) மதறத்ைவனாகிய; மூரித் தயங்கு
பேர் ஆற்றலானும் அரக்கன் - வலிதம விளங்குகிற பபரிய ஆற்றதல உதடய
அரக்கனாகிய இந்திரசித்ைனும்; தன் உடல் மதத்த வாளிக்கு - ைன் உடலினிடத்தில்
கபாரின் கபாது தைத்துள்ள (இலக்குவனது) அம்புகளுக்கு; உயங்கினான்
உமளந்தான் - ைளர்ந்து வருந்தினான்; வாயால் உதிரநீர் உமிழா நின்றான் - வாயினால்
இரத்ைமாகிய நீதரக் கக்கிக்பகாண்டு நின்றான்.
(203)
(206)
(208)
(209)
(211)
(212)
நிகழ்ந்ைதவ இராமன் அறிந்து வருந்துைல்
8214. அமனயன ேலவும் ேன்னி, ஆகுலித்து அரற்றுவாமன
‘விமன உள ேலவும் செய்யத்தக்கன;-வீர!-நீயும்
நிமனவு இலார் போல நின்று சநகிழ்திபயா? நீத்தி! என்னா,
இமனயன சொல்லித் பதற்றி, அனலன் ைற்று இமனய
செய்தான்;
(213) 8215.
‘நீ இவண் இருத்தி; யான் போய் சநடியவற்கு
உமரப்சேண்’ என்னா,
போயினன், அனலன்; போய், அப் புண்ணியன்
சோலன் சகாள் ோதம்
பையினன் வணங்கி, உற்ற விமன எலாம் இயம்பி நின்றான்;
ஆயிரம் சேயரினானும், அருந் துயர்க் கடலுள் ஆழ்ந்தான்.
நீ இவண் இருத்தி - நீ இங்கக இருப்பாயாக; யான் போய் - நான் கபாய்;
சநடியவற்கு உமரப்சேன் என்னா - பநடியவனாகிய இராமனுக்கு (நிகழ்ந்ைது)
கூறுகவன் என்று பசால்லி; அனலன் போயினன் - அனலன் (இராமனிடம்)
பசன்றான்; போய் - பசன்று; அப்புண்ணியன் சோலன்சகாள் ோதம் பையினன்
வணங்கி - அப்புண்ணிய உருவினன் ஆகிய இராமனது திருப்பாைத்தில் கசர்ந்து
(விழுந்து) வணங்கி; உற்ற விமன எலாம் இயம்பி நின்றான் - நடந்ை பசயல்கதள
எல்லாம் பசால்லி நின்றான்; ஆயிரம் சேயரினானும் - ஆயிரம் நாமத்து ஐயனாகிய
இராமனும் (அது ககட்டு); அருந்துயர்க் கடலுள் ஆழ்ந்தான் - கடத்ைற்கு அரிய துன்பக்
கடலுள் முழுகினான்.
(214)
(215)
(217)
(218)
(219)
(220)
(221)
(222)
(223)
(224)
(226)
(227)
(228)
(229)
அனுைன் பைல் நின்ற ஐயன் - அனுமனது கைாளின் மீது ஏறி நின்று (கபார் பசய்ை)
ைதலவனாகிய இலக்குவன்; ஆயிரம் பதரும் ைாய - (இந்திரசித்ைன் அப்பபாழுது
ஏறிக்பகாண்டு கபார் பசய்ை) ஆயிரம் பதர்களும் அழிந்து சிந்தும் ேடியாக; தனுவலம்
காட்டி - வில்லாற்றதலக் காட்டி; பின்மன - பின்பு; நாற்ேது சவள்ளத்தாமன - நாற்பது
பவள்ளம் (அரக்கர்) பதடதயப்; ேனி எனப் ேடுவித்து - (கதிரவன் முன் உள்ள)
பனிதயப் கபால அழியச் பசய்து; அன்னான் - அந்ை இந்திரசித்ைனுதடய;
ேலத்மதயும் சதாமலத்து - வலிதமதயயும் பகடுத்து; இனி ேட்டான் என - இனி
(இந்திரசித்ைன்) இறந்து விடுவான் என்று (கண்டவர்கள் கூறும்படி); எண் இல வயிர
வாளி - எண்ணிக்தக இல்லாை வலிய அம்புகதள; நிறத்தின் எய்தான் - (அவனுதடய)
மார்பில் பசலுத்தினான்.
(230)
8232. ‘ஏ உண்ட ேகு வாபயாடும் குருதி நீர் இழிய நின்றான்,
தூவுண்ட தாமன முற்றும் ேட, ஒரு தமியன் பொர்வான்;
“போவுண்டது என்னின், ஐய! புணர்க்குவன் ைாயம்” என்று,
ோவுண்ட கீர்த்தியானுக்கு உணர்த்திசனன்; ேரிதி ேட்டான்.
(231)
ஆழி உலகு எலாம் இருண்டது - கடலால் சூழப்பட்ட நில உலகம் எல்லாம் இருண்டு
கபானது; வஞ்ென் - வஞ்சதனப் பண்புள்ள (அந்ை) இந்திரசித்ைன்; ைாயத்தால்
வானில் போய் - மாயச் பசய்தகயால் வானத்திற்குப் கபாய்; அத் தானுமடய
வஞ்ெ வரத்தினால் ஒளித்து - அந்ைத் ைான் பபற்றுள்ள வஞ்சதனச் பசயல் பசய்ய உரிய
வரத்தின் வலிதமயால் மதறந்து (நின்று); சோய்யின் ஆய - பபாய்தமயால் ஆகிய;
தார்ப்ோெம் வீசி - நாகக் கதணதய எய்து; அயர்வித்தான் - ைளரச் பசய்ைான்;
அம்பின் சவம்பும் காயத்தான் - (இலக்குவனுதடய) அம்புகளால் பவதும்பிய உடதல
உதடய அந்ை இந்திரசித்ைன்; என்னச் சொல்லி - என்று (வீடணன் இராமனிடம்)
கூறி; கலுழும் கண்ணான் வணங்கினான் - நீர் வடியும் கண்கதள உதடயவனாய்
வணங்கி நின்றான்.
(232)
வீடணன் “யாரும் இறந்திலர்” என்னல்
8234. பின்னரும் எழுந்து, பேர்த்தும் வணங்கி, ‘எம் சேருை!
யாரும்
இன் உயிர் துறந்தார் இல்மல; இறுக்கிய ோெம் இற்றால்
புல் நுமனப் ேகழிக்கு ஓயும் தரத்தபரா? புலம்பி உள்ளம்
இன்னலுற்று அயரல்; சவல்லாது, அறத்திமனப் ோவம்’
என்றான்.*
நாகபாச வரலாறு
(234)
8236. ‘ஆழி அம் செல்வ! ேண்டு இவ் அகலிடம் அளித்த
அண்ணல்
பவள்வியில் ேமடத்தது; ஈென் பவண்டினன் சேற்று,
சவற்றித்
தாழ்வு உறு சிந்மதபயாற்குத் தவத்தினால் அளித்தது;
ஆமண!
ஊழியின் நிமிர்ந்த காலத்து உருமினது; ஊற்றம் ஈதால்;
(238)
தன் துமணத் தம்பி தன் பைல் - ைனக்குத் துதணத் ைம்பியாகிய இலக்குவன் ைன்
கமலும்; துமணவர் பைல் தாழ்ந்த அன்ோன் - நண்பர்களின் மீதும் மிக்க அன்பு
உதடயவனாகிய இராமன்; ஈண்டு இங்கு ஒருவன் ஓர் இடுக்கண் செய்ய -
இப்பபாழுது இங்கு ஒருவன் ஒப்பற்ற துன்பத்தை (எனக்குச்) பசய்ய (அைதனக்
காரணமாகக் பகாண்டு); சவன்று இவன் உலமக ைாய்த்தல் விதி அன்றால் - பவன்று
இந்ை உலகத்தை அழித்ைல் முதற அன்று; என்று சகாண்டு இயம்பி - என்று
(மனத்தில்) பகாண்டு (வாயால்) பசால்லி; என்று விம்மி - (இது எவ்வாறு ஆகும்)
என்று விம்மி; நின்று நின்று உன்னி உன்னி - நின்று நின்று நிதனத்து நிதனத்து;
சநடிது உயிர்த்து அலக்கணுற்றான் - நீண்ட பபருமூச்சு விட்டுத் துன்பம் பகாண்டான்.
(241)
கருடன் வருதக
எழுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்
(243)
(245)
(246)
(247)
(248)
(249)
கருடன் துதி
8251. ‘வந்தாய் ைமறந்து; பிரிவால் வருந்தும்,
ைலர்பைல் அயன்தன் முதபலார்-
தம் தாமத தாமத இமறவா! பிறந்து
விமளயாடுகின்ற தனிபயாய்!
சிந்தாகுலங்கள் கமளவாய்! தளர்ந்து
துயர் கூரல் என்ன செயபலா?
எந்தாய்! வருந்தல்; உமடயாய்! வருந்தல்’
என, இன்னி ேன்னி சைாழிவான்:
(250)
(251)
(254)
(256)
(257)
(258)
8260. ‘விமன வர்க்கம் முற்றும் உடபன ேமடத்தி;
அமவ எய்தி, என்றும் விமளயா,
நிமனவர்க்கு, சநஞ்சின் உறு காைம் முற்றி,
அறியாமை நிற்றி, ைனைா;
முமனவர்க்கும் ஒத்தி, அைரர்க்கும் ஒத்தி,
முழு மூடர் என்னும் முதபலார்
அமனவர்க்கும் ஒத்தி, அறியாமை-ஆர், இவ்
அதிபரக ைாமய அறிவார்?
விமனவர்க்கம் முற்றும் - (உயிர்களின் பாவ புண்ணியங்களாகிய)
இருவிதனகளின் பைாகுதிகளுக்கு உரியபடி; உடபன ேமடத்தி - (அந்ை உயிர்கதள
உடகன ைக்க) உடல் எடுக்கச் பசய்து பதடக்கின்றாய்; அமவ எய்தி - அந்ை
உடம்புகதள அதடந்து; நிமனவர்க்கு - (உன் திருவடிதயகய) நிதனக்கும்
பக்ைர்களுக்கு; என்றும் - எப்பபாழுதும்; சநஞ்சின் உறுகாைம் முற்றி - (அவர்கள்)
மனத்தில் உள்ள (எவ்வதக) விருப்பத்தையும் நிதறகவற்றி; அறியாமை நிற்றி -
(அவர்கள்) அறியாமல் நிற்கின்றாய்; ைனைா - மனமாகவும் (மதறந்துள்ளாய்);
முமனவர்க்கும் ஒத்தி - முனிவர்களுக்கும் ஒத்து விளங்குகிறாய்; அைரர்க்கும்
ஒத்தி - கைவர்களுக்கும் ஒத்து விளங்குகிறாய்; முழுமூடர் என்னும் முதபலார்
அமனவர்க்கும் - முழு அறிவிலிகள் என்னும் மற்ற பிறராகிய அதனவருக்கும்;
அறியாமை ஒத்தி - அறிய முடியாை ைன்தமயால் ஒத்து விளங்குகிறாய்; இவ் அதிபரக
ைாமய - இந்ை மிகுதியான மாயச் பசயதல; ஆர் அறிவார் - யார் அறிவார்கள்.
மலத்ைால் இலயித்ை ஆன்மாக்கதள விதனக்ககற்ப உடம்பு அருளிய
இதறவன் உடம்பு எடுத்ை ஆன்மாக்களின் ஈகடற்ற நிதனப்பிற்கு ஏற்ப
இருவிதனதய அழித்து முத்தி அளிக்கின்றான். எனினும் அவ்வான்மாக்கள்
அச்பசயதல பவளிப்பட உணர்ந்து பகாள்ள முடிவதில்தல. என இதறத்ைன்தமயும்
பசயலும் கூறியபடி காண்க.
(259)
(260)
(261)
(262)
(263)
(265)
இராமன் மகிழ்ைல்
8267. இமளயான் எழுந்து சதாழுவாமன, அன்பின்
இமண ஆர ைார்பின் அமணயா,
‘விமளயாத துன்ேம் விமளவித்த சதய்வம்
சவளி வந்தது’ என்ன வியவா,
கிமளயார்கள் அன்ன துமணபயாமர, ஆவி
சகழுவா, எழுந்து தழுவா,
முமளயாத திங்கள் உகிரான் முன் வந்து,
முமற நின்ற வீரன் சைாழிவான்;
(266)
(267)
ஐய! - ஐயகன; செயல் அருங் கருமணச் செல்வ - பசய்ைற்கு அரிய அருட் பசயல்
பசயத் பசல்வகன! ைருளினின் வரபவ வந்த வாழ்க்மக ஈது ஆகின் - மயங்கி
வருந்ைவைற்கு இடமாக வந்ைகை இந்ை வாழ்க்தக என்றால்; வாயால் அருளிமன
என்னின் - (நீ) வாயினால் அருள்பகாண்டு வரம் ைருவாய் என்றால்; எய்த அரியன
உளபவா - (எங்களால்) எய்ை முடியாை அரியகபறுகள் எதவகயனும் உள்ளைா? புந்தித்
சதருளிமன உமடயர் ஆயின் - அறிவுத் பைளிவு உதடயவர்களாய் இருந்ைால்;
சோருளிமன உணர பவறு புறத்தும் ஒன்று உண்படா? - (நீ பசய்ை இந்ை உைவியின்)
பபாருளிதன உணர்ந்து பகாள்ள கவறு பபாருள் புறத்தில் ஒன்றும் இல்தல. (நீ
பசய்ை உைவிக்குக் தகம்மாறாகக் பகாடுக்கப் புறத்தில் எப்பபாருளும் இல்தல
என்றபடி)
(268)
(269)
கருடன் மறுபமாழி கூறி விதட பபறல்
8271. ேறமவயின் குலங்கள் காக்கும் ோவகன், ‘ேமழய நின்பனாடு
உறவு உள தன்மைஎல்லாம் உணர்த்துசவன்; அரக்கபனாடு
அம்
ைற விமன முடித்த பின்னர், வருசவன்’ என்று உணர்த்தி,
‘ைாயப்
பிறவியின் ேமகஞ! நல்கு, விமட’ எனப் சேயர்ந்து
போனான்.
ேறமவயின் குலங்கள் காக்கும் ோவகன் - பறதவக் கூட்டங்கதளப்
பாதுகாக்கின்ற தூயவனாகிய கருடன்; ைாயப் பிறவியின் ேமகஞ - (இராமதனப்
பார்த்து) மாயப்பிறப்பறுக்கும் பிறவியின் பதகவகன; நின்பனாடு ேமழய உறவு உள
தன்மை எல்லாம் - உன்கனாடு (எனக்குப்) பதழய உறவு உள்ள ைன்தமகதள
எல்லாம்; அரக்கபனாடு - அரக்கனாகிய
இராவணகனாடு; அம்ைறவிமன முடித்த பின்னர் வருசவன் உணர்த்துசவன் -
அந்ைப் கபார்த்பைாழிதல (நீ) முடித்ை பின்பு வந்து உணர்த்துகவன்; என்று உணர்த்தி -
என்று கூறி; நல்கு விமட - இப்கபாது நீ எனக்கு விதட பகாடு; எனப் சேயர்ந்து
போனான் - என்று திரும்பிப் கபானான்.
(270)
(272)
தமகயணங்குறுத்தல் - 8
(274)
(276)
(277)
(278)
(279)
(280)
(283)
(285)
(286)
இந்திரசித்ைன் மறுபமாழி
8288. ‘உருவின உரத்மத முற்றும் உலப்பு இல உதிரம் வற்றப்
ேருகின அளப்பிலாத ேகழிகள்; கவெம் ேற்று அற்று
அருகின; பின்மன, ொல அலசிசனன்; ஐய! கண்கள்
செருகின அன்பற, யானும் ைாமயயின் தீர்ந்திபலபனல்?
ஐய! - ஐயகன; அளப்பில்லாத ேகழிகள் - (இலக்குவன் என் மீது பைாடுத்ை)
மிகப்பலவாகிய அம்புகள்; உரத்மத முற்றும் உருவின - என் மார்பு முழுவதும்
பாய்ந்து ஊடுருவின்; உலப்பு இல உதிரம் வற்றப் ேருகின - குதறந்து அழிைல்
இல்லாை (என் உடம்பில் உள்ள) குருதிதய வற்றிப் கபாகுமாறு பருகி விட்டன;
கவெம் ேற்று அற்று அருகின - (என் மார்புக்) கவசங்கள் பநக்கு விட்டுப் பிளந்ைன;
பின்மன ொல அலசிசனன் - பின்பு மிகவும் ைளர்ந்து கபாகனன்; கண்கள் செருகின
அன்பற - (என்) கண்கள் பசாருகிவிட்டன அல்லவா? யானும் - நானும்;
ைாமயயின் தீர்ந்திபலபனல் - மாதயயினால் மதறயாமல் இருந்து இருப்கபன்
என்றால்; (இறந்கை கபாய் இருப்கபன் என்றவாறு)
(287)
(288)
(289)
இந்திரசித்ைன் வினா
8293. ‘ஐய! சவம் ோெம்தன்னால் ஆர்ப்புண்டார்; அெனி என்னப்
சேய்யும் சவஞ் ெரத்தால் பைனி பிளப்புண்டார்; உணர்வு
பேர்ந்தார்;
“உய்யுநர்” என்ற உமரத்தது உண்மைபயா? ஒழிக்க
ஒன்பறா?
“செய்யும்” என்று எண்ண, சதய்வம் சிறிது அன்பறா
சதரியின் அம்ைா,’
ஐய! - ஐயகன; சவம்ோெம் தன்னால் ஆர்ப்புண்டார் - (இலக்குவனும்
வானரப்பதட வீரர்களும்) பகாடிய நாகக்கதணயினால் கட்டுப்பட்டார்கள்; அெனி
என்னப் சேய்யும் சவஞ்ெரத்தால் - (அைற்கு கமல்) இடிதயப் கபால் பசாரிந்ை
(என்னுதடய) பகாடிய அம்புகளால்; பைனி பிளப்புண்டார் - உடல்கள்
பிளக்கப்பட்டார்கள்; உணர்வு பேர்ந்தார் - உணர்வு பகட்டார்கள்; உய்யுநர் என்று
உமரத்தது உண்மைபயா? - (அத்ைதகய நிதல அதடந்ைவர்கள்) பிதழத்து
உள்ளார்கள் (என்று நீ கூறுவது) உண்தமைானா?; ஒழிக்க ஒன்பறா - (அவர்கதள
நான் கட்டிய நாகக்கதண) ஒழித்து நீக்குவைற்கு உரிய ஒன்றா?; செய்யும் என்று
எண்ண - (கவறு ஒன்று அக்கதணதய வலி இழக்கச்) பசய்யும் என்று; சதரியின் -
எண்ணிப் பார்த்ைால்; சதய்வம் சிறிது அன்பறா அம்ைா - இக்கதணதய எனக்குக்
பகாடுத்ை பைய்வம் சிறுதம அதடந்து விடுமல்லவா?
(292)
(293)
(295)
இராவணன் கூற்று
8297. “ஏத்த அருந் தடந் பதாள் ஆற்றல் என் ைகன் எய்த ோெம்
காற்றிமடக் கழித்துத் தீர்த்தான், கலுழனாம்; காண்மின்,
காண்மின்!
வார்த்மத ஈதுஆயின், நன்றால், இராவணன் வாழ்ந்த
வாழ்க்மக!
மூத்தது, சகாள்மக போலாம்! என்னுமட முயற்சி எல்லாம்?
(296)
(297)
(1)
(2)
(3)
கலி விருத்தம்
(6)
(7)
(8)
(13)
(15)
மாபபரும் பக்கனும் புதகக்கண்ணனும் கபசுைல்
8317. ஆறினன் என்ேது அறிந்தனர், அன்னார்
பதறினர், அன்னது சிந்மத உணர்ந்தார்,
சீறிய சநஞ்சினர், செங் கணர், ஒன்பறா
கூறினர்? தம் நிமல செய்மக குறித்தார்:
(16)
(18)
(19)
இராவணன் இருவருடன் பபரும் பதட அனுப்பல்
8321. அன்னவர் தம்சைாடும் ஐ-இரு சவள்ளம்
மின்னு ேமடக் மக அரக்கமர விட்டான்;
சொன்ன சதாமகக்கு அமை யாமன, சுடர்த் பதர்,
துன்னு வயப் ேரிபயாடு சதாகுத்தான்.
அன்னவர் தம்சைாடும் - (அந்ை மாபக்கன் புதகநிறக் கண்ணன்) ைம்முடன்
(இராவணன்); மின்னு ேமடக்மக - ஒளி விடுகின்ற பதடக்கலங்கதளக் தகயில்
பகாண்ட; ஐ இரு சவள்ளம் - பத்து பவள்ளம்; அரக்கமர விட்டான் - அரக்க
வீரர்கதள அனுப்பினான்; சொன்ன சதாமகக்கு அமையாமன - முன்னால் கூறிய
காலட்பதடக்கு) (உரிதமயாக) அதமந்ை யாதனப் பதடகதளயும்; சுடர்த்பதர் -
ஒளிதயக் பகாண்ட கைர்ப் பதடயிதனயும்; துன்னு வயப்ேரிபயாடு - பநருங்கிய
வலிதமயான குதிதரப் பதடகதளயும்; சதாகுத்தான் - கசர்த்து அனுப்பினான்.
(20)
(21)
(22)
(25)
(26)
(29)
அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்
(30)
கலி விருத்தம்
(31)
(32)
அகரா - அதசநிதல.
(34)
(35)
(36)
(37)
8339. கடம் ேடு கரி ேட, கலின ைாப் ேட,
இடம் ேடு சில்லியின் ஈர்த்த பதர் ேட,
உடம்பு அடும் அரக்கமர, அனந்தன் உச்சியில்
ேடம் ேடும் என, ேடும் கவியின் கல் ேல.
கடம்ேடு கரிேட - மைம் பபாருந்திய யாதனகள் இறந்துபடவும்; கலினைாப்ேட -
கல்லதண பூட்டிய குதிதரகள் இறந்துபடவும்; இடம்ேடு சில்லியின் ஈர்த்த பதர்ேட -
இடம் அகன்ற சக்கரங்கள் பூட்டப்பட்டுக் (குதிதரகளால் (அல்) பிற உயிரினங்களால்)
இழுத்துச் பசல்லப்படுகிற கைர்கள் அழிந்துபடவும்; உடம்பு அடும் அரக்கமர - உடம்பு
அழிக்கப்படும் அரக்கப் பதடயினதர; அனந்தன் உச்சியில் ேடம்ேடும் என -
ஆதிகசடனது
(38)
(40) 8342.
சில்லி அம் பதர்க் சகாடி சிமதய, ொரதி
ேல்சலாடு சநடுந் தமல ைடிய, ோதகர்
வில்சலாடு கழுத்து இற, ேகட்மட வீட்டுைால்-
கல்சலனக் கவிக்குலம் வீசும் கல்அபரா.
(41)
(43)
(46)
(47)
(52)
(54)
கதிரவன் உதித்ைல்
(55)
(56)
படுகளக் காட்சி
8358. நிமல சகாள் பேர் இருள் நீங்கலும், நிலத்திமட நின்ற
ைமலயும் பவமலயும் வரம்பு இல வயின்சதாறும் ேரந்து,
சதாமலவு இல் தன்மைய பதான்றுவ போன்றன-பொரி
அமல சகாள் பவமலயும், அரும் பிணக் குன்றமும் அணவி.
(57)
(58)
(59)
(61)
(62)
(63)
(65)
வமக நின்று உயர்தாள் - அழகாக ஓங்கி நின்ற கால்கதள உதடய; சநடு ைாருதியும்
- பபருதம உதடய அனுமனும்; புமகயின் சோரு கண்ணவனும் சோருவார் -
புதககயாடு மாறுபடுகிற கண்கதள உதடயவனும் கபாரிடுகின்றவர்களாகி; சிமக
சென்று நிரம்பிய - பகாழுந்து எழுந்து பசன்று நிரம்புகிற; தீ உமிழ்வார் - தீதய
உமிழ்கின்றவர்களாகி; மிமக சென்றிலர் - (ஒருவருக்கு ஒருவர்) கமம்படுைல்
இன்றியும்; பின்றிலர் - பின்னிடுைல் இன்றியும்; சவன்றிலரால் - பவல்லுைல்
இன்றியும் கபார் பசய்ைனர்.
(68)
(69)
(70)
(71)
அனுமன் பகால்லுைல்
8373. ைமலயின் சேரியான் உடல் ைண்ணிமட இட்டு,
உமலயக் கடல் தாவிய கால் சகாடு உமதத்து,
அமலயின், ேருகிப் ேரு வாய் அனல் கால்
தமல மகக்சகாடு எறிந்து, தணிந்தனனால்.
(72)
(74)
8376. ஊபராடு ைடுத்து ஒளிபயாமன உறும்
கார் ஓடும்நிறக் கத நாகம் அனான்,
பதபராடும் எடுத்து, உயர் திண் மகயினால்,
ோபராடும் அடுத்து எறி ேண்பிமடபய.
ஊபராடு ைடுத்து - ஊர்ைல் பைாழிலுடன் பபாருந்தி; ஒளிபயாமன உறும் -
கதிரவதனச் கசருகின்ற; கார் ஓடும் நிறக் - கருதம ஓடுகிற நிறத்திதன உதடய; கத
நாகம் அனான் - சினம் மிக்க (இராகு ககது என்னும்) பாம்புகள் கபான்றவனாகிய
(அங்கைன்); உயர்திண் மகயினால் - (ைன்னுதடய) உயர்ந்ை வலிதமயான
தககளினால்; பதபராடும் எடுத்து - (அந்ை மாபக்கதனத்) கைருடன் எடுத்து;
ோபராடும் அடுத்து - நிலத்தில் பபாருந்தும் படியாக; எறி ேண்பிமடபய - எறிந்ை
கபாது (அடுத்ை பாடலில் முடியும்).
(75)
(79)
(80)
நீலன் - நீலன்; எறிந்ததமன - எறிந்ைைாகிய; தாள் ஆர் ைரம் - அடி பபருத்ை மரத்தை;
வாளால் ைடிவித்து - (ைன்) வாளால் அழித்து; வலித்து அடர்வான் - வலிதமகயாடு
பபாருபவன் ஆகிய (மாலியினது); பதாள் ஆசு அற - கைாளின் மூட்டு
அறும்படியாக; மீளா விமன நூறும் விமடக்கு இமளயான் - கபாக்குைற்கு அரிய
விதனகதளப் கபாக்குபவனாகிய இடபம் கபான்ற இராமனுக்கு
இதளயவனாகிய இலக்குவன்; வாளி துரந்தனனால் - அம்புகதளச் பசலுத்தினான்.
(82)
இலக்குவன் பசயல்
8384. மின்போல் மிளிர் வாசளாடு பதாள் விழவும்
தன் போர் தவிராதவமன, ெலியா,
‘என் போலியர் போர்எனின், நன்று; இது ஓர்
புன் போர்’ என, நின்று அயல் போயினனால்.
(83)
வானரப்பதட வீரர் புகழ்ச்சி
8385. நீர் வீமர அனான் எதிர் பநர் வரலும்,
பேர் வீரமன, வாசி பிடித்தவமன,
‘யார், வீரமத இன்ன செய்தார்கள்?’ எனா,
போர் வீரர் உவந்து, புகழ்ந்தனரால்.
(84)
(86)
(87)
இடபன் - வச்சிரத்து எயிற்றன் கபார்
இடேன் - இடபன் என்ற பபயர் பகாண்ட வானர வீரன்; தனி சவஞ்ெைம் உற்று -
ஒப்பற்ற வலிதமயான கபாதரச் பசய்ய பநருங்கி; எதிரும் - (ைன்தன)
எதிர்ப்பவனும்; விட சவங்கண் - நச்சுப் கபான்ற பகாடிய கண்கதளயும்; எயிற்றவன்
- பற்கதளயும் உதடயவனாகிய வச்சிரத்து எயிற்றவன் உதடய; விண் அதிரக் கடவும்
கதழ்பதர் - வானம் அதிரும்படி பசலுத்ைப்படுகிற விதரவு பபாருந்திய கைரும்;
கடவு ஆளிபனாடு - (அதைச்) பசலுத்துகிற பாகனும்; ேட - அழியும்படி; ஒரு
குன்று - ஒரு குன்றிதன; ேடர்த்தினன் - பசலுத்தினான். ஆல் - அதச.
(88)
(89)
அனுமன் பசயல்
8391. ‘அடியுண்டவன் ஆவி குமலந்து அயரா,
இடியுண்ட ைமலக் குவடு இற்றதுபோல்
முடியும்’ எனும் எல்மலயில் முந்தினனால்-
‘சநடியன், குறியன்’ எனும் நீர்மையினான்.
அடியுண்டவன் - அடிபட்டவன் ஆகிய இடபன்; ஆவி குமலந்து - உயிர் வாைதன
அதடந்து; அயர்ந்து - துன்பப்பட்டு; இடியுண்ட ைமலக்குவடு இற்றது போல் -
இடியால் ைாக்குண்ட மதல உச்சிகள் அழிந்ைது கபால; முடியும் எனும் எல்மலயில்
- அழிந்து விடுவாபனனும் அளவில்; சநடியன் குறியன் எனும் நீர்மையினான் -
பநடியனும் குறியனும் ஆகும் என்கிற ைன்தம உள்ளவனாகிய அனுமன்;
முந்தினன் - முன்வந்து கைான்றினான். ஆல் - அதச.
(90)
(91)
அனுமன் பகால்லுைல்
8393. எற்றிப் சேயர்வாமன இடக் மகயினால்
ேற்றி, கிளர் தண்டு ேறித்து எறியா,
சவற்றிக் கிளர் மகக்சகாடு, சைய் வலி போய்
முற்ற, தனிக் குத்த, முடிந்தனனால்.
எற்றிப் சேயர்வாமன - (ைன் மார்பு பபாடிச்சிைற) அடித்து பசல்பவன் ஆகிய
வச்சிரத்து எயிற்றவதன; இடக்மகயினால்
ேற்றி - (அனுமன்) ைன் இடது தகயினால் பிடித்து; கிளர் தண்டு ேறித்து எறியா -
(அவன் தகயில் இருந்ை) மூள்கின்ற கபார் பசய்யும் ைண்டாயுைத்தைப் பறித்து எறிந்து
விட்டு; சவற்றிக் கிளர் மகக்சகாடு - பவற்றிகயாடு விளங்குகின்ற (ைன்) தகயிதனக்
பகாண்டு; சைய் வலி போய் முற்ற - (அவனுதடய) உடல் வலிதம கபாய்
முடியும்படி; தனிக்குத்த - வலிதமயாகக் குத்ை; முடிந்தனனால் - உயிர்
முடிந்திட்டான். ஆல் - அதச.
(92)
காத்து - (பிசாசன் ைன்தனக்) காத்துக்பகாண்டு; ஓர் ைரம் வீசுறு - (ைன் கமல்) ஒரு
மரத்தை வீசுகிற; மகக்கதழ் - தக கவகமுதடய; ஓர் புலிப் போத்து போல் - ஒரு புலிப்
கபாத்தைப் கபான்றவனாகிய; ேனென் புரள - பனசன் என்னும் வானர வீரன் புரளும்
படியும்; சநடுங் குருதிப் புனல் - மிகுதியான இரத்ை பவள்ளம்; பகாத்து ஓட - வழிந்து
ஓடும் படியும்; திண் ைாத்பதாைரம் - வலிய பபரிய கைாமரம் என்னும்
பதடக்கலத்தை; ைார்பின் வழங்கினனால் - (அவனது) மார்பில் விடுத்ைான்.
(93)
பிசாசனின் கவகம்
8395. கார் பைலினபனா? கடல் பைலினபனா?
ோர் பைலினபனா? ேகல் பைலினபனா?
யார் பைலினபனா? இன என்று அறியாம்-
போர் பைலினன், வாசி எனும் சோறியான்.
(94)
(95)
(96)
(97)
(100)
மகரக் கண்ணன் வதைப் படலம்
(1)
(2)
(3)
(6)
மகரக் கண்ணன் கபார்க்களம் கபாைல்
8408. அவ் உமர ைகரக்கண்ணன் அமறதலும், அரக்கன், ‘ஐய!
செவ்விது; பெறி! சென்று, உன் ேழம் ேமக தீீ்ர்த்தி!’
என்றான்.
சவவ் வழியவனும், சேற்ற விமடயினன், பதர்
பைற்சகாண்டான்,
வவ்விய வில்லன் போனான், வரம் சேற்று வளர்ந்த
பதாளான். அவ்வுமர ைகரக்கண்ணன் அமறதலும் -
அவ்வுதரதய மகரக்கண்ணன் உதரத்ைவுடன்; அரக்கன் - இராவணன்; ஐய! -
(அவதன கநாக்கி) ஐயகன! செவ்விது - (நீ கூறிய உதர) முதறதமயுதடயது;
பெறி! - (நீ) பசல்வாயாக; சென்று உன் ேழம் ேமக தீர்த்தி என்றான் - பசன்று உனது
பதழய பதகதயத் தீர்த்துக் பகாள்வாயாக என்று பசான்னான்; சேற்ற விமடயினன் -
(இங்ஙனம்) இராவணனிடமிருந்து விதட பபற்றவனாய்; வரம் சேற்று வளர்ந்த
பதாளான் - (கைவர் முைலானவர்களிடமிருந்து) பபற்ற வரங்களினால் பபாலிந்ை
கைாள்கதள உதடயவனும்; சவவ்வழியவனும் - பகாடிய கபார் பநறிகதள
உதடயவனும் (ஆகிய அம்மகரக்கண்ணன்); பதர்பைற் சகாண்டான் போனான் -
கைர்கமல் ஏறிக்பகாண்டு (கபார்க்களம் கநாக்கிப்) கபானான்.
(7)
(8)
8410. ‘பொணிதக்கண்ணபனாடு, சிங்கனும், துரகத் திண் பதர்த்
தாள்முதல் காவல் பூண்டு செல்க’ என, ‘தக்கது’ என்னா,
ஆள் முதல் தாமனபயாடும், அமனவரும் சதாடரப்
போனான்,
நாள் முதல் திங்கள்தன்மனத் தழுவிய அமனய நண்ோன்.
(9)
(11)
(12)
வானர வீரர் விட்ட ைமலகமள அரக்கர் வவ்வி - வாதர வீரர்கள் எடுத்து வீசிய
மதலகதள அரக்கர்கள் பிடித்து; மீசனாடு பைகம் சிந்த விமெத்தனர் மீட்டும் வீெ - நாள்
மீபனாடு கமகமும் பகடும் படியாக மீளவும் (வானரர் கமல்) விதரவாய் எறிய;
கானகம் இடியுண்சடன்னக் கவிக்குலம் ைடியும் - (அம்மதலகள் படுைலால்) இடி
விழுந்ை காட்தடப்கபால வானரக் கூட்டங்கள் இறக்கும்; கவ்வி, போனகம் நுகரும்
பேய்கள் - (அங்ஙனம் இறக்கின்ற வானரங்கதளக்) கவ்வி உணவாக உண்ணுகின்ற
கபய்கள்; வாய்ப்புறம் புமடப்போடு ஆர்ப்ே - வாய்ப்புறம் புதடத்திருத்ைதல
உதடயனவாய் ஆரவாரிப்பன.
(13)
8415. மைந் நிற அரக்கர் வன் மக வயிர வாள் வலியின் வாங்கி,
சைய்ந் நிறத்து எறிந்து சகால்வர், வானர வீரர்; வீரர் மகந் நிமறத்து
எடுத்த கல்லும் ைரனும் தம் கரத்தின்
வாங்கி,
சைாய்ந் நிறத்து எறிவர்; எற்றி முருக்குவர், அரக்கர்
முன்ேர்.
(14)
மகரக்கண்ணன் வஞ்சினம்
8416. வண்டு உலாம் அலங்கல் ைார்ேன் ைகரக்கண், ைமழ
எறு என்ன,
திண் திறல் அரக்கன் சகாற்றப் சோன் தடஞ் சில்லித்
பதமர,
தண்டமல ைருத மவப்பின் கங்மக நீர் தழுவும் நாட்டுக்
சகாண்டல்பைல் ஓட்டிச் சென்றான்; குரங்கு இனப்
ேமடமயக் சகான்றான்.
வண்டு உலாம் அலங்கல் ைார்ேன் - வண்டுகள் பமாய்க்கும் படியாக மாதலதய
அணிந்ை மார்தப உதடயனும்; ைகரக்கண் ைமழ ஏறு என்ன திண்திறல் அரக்கன் -
மகரக்கண்தணயும் இடிகயற்தற ஒத்ை மிக்க வலிதமதயயும் உதடய அரக்கனாகிய
மகரக்கண்ணன்; குரங்கு இனப்ேமடமயக் சகான்றான் - குரங்குக் கூட்டமாகிய
கசதனதயக் பகான்றவனாய்; சகாற்றப் சோன் தடஞ்சில்லித் பதமர - (ைனது) பவற்றி
பபாருந்திய அழகிய பபரிய சக்கரத்தையுதடய கைதர; தண்டமல ைருத மவப்பின்
கங்மக நீீ்ர் தழுவும் நாட்டு - கசாதல சூழ்ந்ை மருை நிலத்தைக் பகாண்ட கங்தக
நீரால் சூழப் பபற்ற (ககாசல) நாட்தட உதடய;
(15)
8417. ‘இந்திரன் ேமகஞபன சகால்?’ என்ேது ஓர் அச்ெம் எய்தி
தந்திரம் இரிந்து சிந்த, ேமடப் சேருந் தமலவர், தாக்கி
எந்திரம் எறிந்த என்ன, ஏவுண்டு புரண்டார்; எய்தி;
சுந்தரத் பதாளினாமன பநாக்கி நின்று, இமனய சொன்னான்:
(17)
(21)
(22)
(23)
(26)
(28)
(29)
(30)
(31)
(32)
8434. அன்று, அவன் நாை வில் நாண் அலங்கல் பதாள்
இலங்க வாங்கி,
ஒன்று அல ேகழி ைாரி, ஊழித் தீ என்ன, உய்த்தான்;
நின்றவன்-சநடியது ஆங்கு ஓர் தருவினால் அகல நீக்கி,
சென்றனன்-கரியின் வாரிக்கு எதிர் ேடர் சீயம் அன்னான்.
(34)
(35)
(36)
(37)
(38)
(39)
பிரமாத்திரப் படலம்
(4)
(5)
(8)
வில் ஒலி - வில் நாணின் ஒலியும்; வயவர் ஆர்க்கும் விளி ஒலி - வீரர் ஆரவாரிக்கும்
அதறகூவல் ஒலியும்; சதழிப்பின் ஓங்கும் ஒல்சலாலி - அைட்டுைலால் உயர்ந்து
கைான்றும் ஒல்பலன்னும் ஓதசயும்; வீரர் பேசும் உமர ஒலி உரப்பில் பதான்றும் செல்
ஒலி - வீரர் கபசுகின்ற கபச்சின் ஒலியும், (அவர்கள்) கதனத்ைலால் உண்டாகிய
இடி கபான்ற ஒலியும்; திரள்பதாள் சகாட்டும் பெண் ஒலி - திரண்ட கைாள்கதளக்
பகாட்டுைலால் பநடுந்தூரத்கை பசன்றிதசக்கும் ஆர்ப்பபாலியும்; நிலத்தில்
செல்லும் கல்சலாலிபயாடும் - (அவ்வீரர்கள்) நிலத்தில் (விதரந்து) பசல்லுைலால்
உண்டாகும் கல்பலன்னும் ஓதசயுடன்; கூட - ஒருங்கு கூடி ஒலிக்க; கடல் ஒலி
கரந்தது - கடலின் ஒலியானது இப்கபபராலிக்குள் (அடங்கி) மதறந்ைது.
(9)
(12)
(13)
(14)
(16)
(17)
அனுமன் - அங்கைர் கைாள்களில் முதறகய இராம-இலக்குவர்
8458. ைாருதி அலங்கல் ைாமல ைணி அணி வயிரத் பதாள்பைல்
வீரனும், வாலி பெய்தன் விறல் சகழு சிகரத் பதாள்பைல்
ஆரியற்கு இமளய பகாவும், ஏறினர்; அைரர் வாழ்த்தி,
பவரி அம் பூவின் ைாரி சொரிந்தனர், இமடவிடாைல்.
(20)
(22)
(23)
(24)
(25)
(26)
கபார் நிகழ்ச்சிதய இந்திரசித்ைன் வியந்து கநாக்குைல்
8467. அம்பின் ைா ைமழமய பநாக்கம்; உதிரத்தின் ஆற்மற
பநாக்கும்;
உம்ேரின் அளவும் சென்ற பிணக் குன்றின் உயர்மவ
பநாக்கும்;
சகாம்பு அற உதிர்ந்து முத்தின் குப்மேமய பநாக்கும்;
தும்பிமய பநாக்கும்; வீரர் சுந்தரத் பதாமள பநாக்கும்;
(28)
(30)
வயிறு அமலத்து ஓடிவந்து - அரக்க மகளிர் (ைத்ைம் கணவர் இறந்ை பசய்தி ககட்டு)
வயிற்றில் அடித்துக் பகாண்டு ஓடிவந்து; சகாழுநர் பைல் ைகளிர் ைாழ்கி - (ைத்ைம்)
கணவர் கமல் விழுந்து மனங்கலங்கி; குயில் தலத்து உக்க என்னக் - குயில்கள்
நிலத்தில் வீழ்ந்து அரற்றின என்னும்படி; குமழகின்ற குமழமவ பநாக்கும் - மனம்
தநந்து இரங்குகின்ற இரங்குைதல கநாக்குவான்; எயிலு அமலத்து இடிக்கும்
பேழ்வாய்த்தமல இலா ஆக்மக ஈட்டம் - பற்கதளக் கடித்து இடிகபாற் கபபராலி
பசய்யும் பிளந்ை வாயிதன உதடயைதலகள் உயிருள்ள காலத்து உதடயனவாய்
இப்பபாழுது இலாை உடல்களின் பைாகுதிகள்; ேயிறமல - (கபார்க்களம் எங்கும்)
பபாருந்தி ஆடுவைதனயும்; ேறமவ ோரில் ேடிகிலாப் ேரப்மே, ோர்க்கும் -
(அவற்தற பநருங்குைற்கு அஞ்சிப் பறதவகள் பூமியிற் படிந்து நிணங்கவர்ைற்கு
இயலாை (கபார்க்களப்) பரப்பிதனயும் (ஒருங்கு) கநாக்குவான்.
(31)
(32)
(33)
(35)
(37)
(38)
இலக்குவன் வஞ்சினம்
கலி விருத்தம்
(43)
இராமன் பாராட்டு
8484. வல்லவன் அவ் உமர வழங்கும் ஏல்மவயுள்,
‘அல்லல் நீங்கினம்’ என, அைரர் ஆர்த்தனர்;
எல்மல இல் உலகங்கள் யாவும் ஆர்த்தன;
நல் அறம் ஆர்த்தது; நைனும் ஆர்த்தனன்.
(44)
(45)
(46)
(47)
(48)
(49)
(50)
(52)
(53)
(54)
(55)
கலிநிமலத்துமற
சில சில்லி ஊடு அறச் சிதறின - சில கைர்கள் சக்கரங்கள் நடுகவ முறியச்
சிைறின; பகாத்த சில வல்லி ஊடு அற ைறிந்தன - (ஒன்கறாடு ஒன்று கமாதி) பிதணந்ை
சில கைர்கள் குதசக்கயிறுகள் இதடயில் அறுபட்படாழிய குப்புற வீழ்ந்ைன; சில,
புரவிகள் ைடியப் புல்லி ைண்ணிமடப் புரண்டன - சில கைர்கள் கட்டிய குதிதரகள்
இறந்து விழத் ைதரயிற் பபாருந்தி உருண்டன; சில போர் ஆள் வில்லி ொரதிசயாடும்
ேட சவறிய திரிந்தன - சில கைர்கள், கபார்த்பைாழிதல ஆள்பவனாகிய வில்வீரன்
பாகபனாடும் இறந்துபட (யாரும் அமர்வாரின்றி) பவறுதமயுதடயனவாய்த்
திரிந்ைன.
(57)
(58)
இராமனும் அம்புபசாரிைலால் இந்திரசித்து ைனிப்படுைல்
(59)
இந்திரசித்து ஒன்று கூறத் பைாடங்குைல்
8500. ேல் விலங்சகாடு புரவிகள் பூண்ட பதர்ப் ேரமவ
வல் விலங்கல்போல் அரக்கர்தம் குழாத்சதாடு ைடிய,
வில் இலங்கிய வீரமர பநாக்கினன், சவகுண்டான்,
சொல், விலங்கலன், சொல்லினன்-இராவணன் பதான்றல்.
ேல் விலங்சகாடு புரவிகள் பூண்ட பதர்ப் ேரமவ - பல விலங்குகளுடன்
குதிதரகள் பூட்டப்பட்ட கைர்த் பைாகுதிகள்; வல் விலங்கல் போல் அரக்கர் தம்
குழாத்சதாடு ைடிய - வலிய மதலகதளப் கபான்று அரக்கர் கூட்டத்துடன் மடிந்து
கிடக்கக் (கண்ட); இராவணன் பதான்றல் - இராவணன் தமந்ைனாகிய இந்திரசித்து;
வில் இலங்கிய வீரமர பநாக்கினன் சவகுண்டான் - (அவற்தற) விற்பறாழிலால்
அழித்பைாழித்ை வீரர்களாகிய இராம இலக்குவர் இருவதரயும் கநாக்கி
பவகுண்டவனாகி; விலங்கலன் சொல் சொல்லினன் - (கபாரிற்) பின்னிடாைவனாய்
ஒரு பசால்தலச் பசான்னான்.
(60)
(62)
இந்திரசித்ைன் மறுபமாழி
8503. ‘முன் பிறந்த உன் தம்முமன முமற தவிர்த்து, உனக்குப்
பின்பு இறந்தவன் ஆக்குசவன்; பின் பிறந்பதாமய
முன்பு இறந்தவன் ஆக்குசவன்; இது முடிபயபனல்,
என், பிறந்ததனால் ேயன் இராவணற்கு?’ என்றான்.
(66)
இலக்குவன் மாற்றுதர
8507. ‘அரக்கர் என்ேது ஓர் சேயர் ேமடத்தீர்க்கு எலாம்
அடுத்த,
புரக்கும் நன் கடன் செய உளன், வீடணன் போந்தான்;
(69)
(72)
(73)
(74)
(77)
(79)
(82)
(85)
(86)
(87)
(88)
8529. ‘இன்னபத கடிது இயற்றுசவன்’ எனத் சதாழுது எழுந்தான்,
சோன்னின் சைௌலியன் வீடணன், தைசராடும் போனான்;
கன்னல் ஒன்றில் ஓர் காலினின் பவமலமயக் கடந்தான்;
அன்ன பவமலயின் இராைன் ஈது இமளயவற்கு அமறந்தான்.
(89)
(92)
(93)
(94)
(95)
(97)
(98)
(101)
(102)
(103)
(107)
(108)
(109)
(110)
(115)
(116)
8557. ைத்தக் கரி சநடு ைத்தகம் வகிர்ேட்டு உக ைணி பைல்
முத்தின் சோலி முழு பைனியன், முகில் விண் சதாடு
சைய்யான்,
ஒத்தக் கமடயுகம் உற்றுழி, உறு கால் சோர, உடு மீன்
சதாத்தப் சோலி கனகக் கிரி சவயில் சுற்றியது ஒத்தான்.
ைத்தக் கரி சநடு ைத்தகம் வகிர்ேட்டு உக - மைம் பபாருந்திய யாதனயின் பநடிய
மத்ைகம் பிளவுபட்டுச் சிந்ை; ைணிபைல் முத்தின் சோலி முழுபைனியன் - மணியின்
கமல் முத்துக்கள் பபாலிந்து விளங்கினாற் கபான்ற முழுவுடம்பிதன
உதடயவனும்; முகில்விண் சதாடு சைய்யன் - கமகந் ைவழும் ஆகாயத்தைத்
பைாடுகின்ற உடம்பிதன உதடயவனுமாகிய அனுமன்; ஒத்தக் கமடயுகம் உற்றுழி -
(எல்லாப் பபாருளும்) ஒருகசர அழியும் அந்ை ஊழிக் காலம் வந்ைகபாது; உறுகால்
சோர, உடுமீன் - பபருங்காற்று கமாை உடுவாகிய விண்மீன்கள்; சதாத்தப் சோலி,
சவயில் சுற்றியது கனகக் கிரி ஒத்தான் - பைாத்தி நிற்க விளங்குவதும் கதிரவனால்
சூழப் பபறுவதும் ஆகிய பபான் மயமான கமருமதலதய ஒத்துத் கைான்றினான்.
(118)
(119)
(120)
(121)
அனுமன் - அகம்பன் கபார்
8562. சதாகும் ேமட அரக்கர் சவள்ளம் துமறசதாறும் அள்ளித்
தூவி,
நகம் ேமட ஆகக் சகால்லும் நரசிங்கம் நடந்தது என்ன,
மிகும் ேமடக் கடலுள் செல்லும் ைாருதி, வீர வாழ்க்மக
அகம்ேமனக் கிமடத்தான், தண்டால் அரக்கமர
அமரக்கும் மகயான்.
சதாகும்ேமட அரக்கர் சவள்ளம் - கூட்டமாக வந்து கூடிய கசதனகளாகிய அரக்கர்
பவள்ளத்தை; துமற சதாறும் அள்ளித் தூவி - (கபார் முதனகளாகிய) துதறகள்
கைாறும் வாரி வீசி; நகம் ேமட ஆகக் சகால்லும் - (ைன்னுதடய விரலின்) நககம
பதடக் கலனாகக் பகான்று குவிக்கும்; நரசிங்கம் நடந்தது என்ன - நரசிங்கம் (ஆகிய
திருமால் முன்னர்) நடந்ைது கபான்று; மிகும் ேமடக் கடலுள் செல்லும் ைாருதி -
மிக்கு நிதறந்ை அரக்கர் கசதனயாகிய கடலினுள்கள பசல்லும் அனுமன்; தண்டால்
அரக்கமர அமரக்கும் மகயான் - ைண்டாயுைத்தினால் அரக்கதர
(122)
(124)
8565. ‘யான் தபடன்என்னின், ைற்று இவ் எழு திமர வளாகம்
என் ஆம்?
வான் தடாது; அரக்கர் என்னும் சேயமரயும் ைாய்க்கும்’
என்னா,
ஊன் தடாநின்ற வாளி ைமழ துரந்து, உருத்துச் சென்றான்;
மீன் சதாடாநின்ற திண் பதாள் அனுைனும், விமரவின்
வந்தான்.
யான் தபடன் என்னின் - யான் (இக்குரங்கிதன) ைடுக்காமல் விடுகவனாயின்; இவ்
எழுதிமர வளாகம் என் ஆம் - ஏழு கடல்களால் சூழப்பட்ட இந்நிலவுலகம் என்ன
ஆகும்? (அழிக்கப்பட்டு விடும்); வான் தடாது - வானுலகத் கைவகரா ைடுக்க
மாட்டார்கள்! அரக்கர் என்னும் சேயமரயும் ைாய்க்கும் - (இக்குரங்கு) அரக்கர் என்ற
பபயர் கூட இல்லாைபடி அழித்து
(126)
8567. எற்றின, எறிந்த வல்மல ஏயின, எய்த, சேய்த,
முற்றின ேமடகள் யாவும், முமற முமற முறிந்து சிந்த,
சுற்றின வயிரத் தண்டால் துமகத்தனன், அைரர் துள்ள;
கற்றிலன் அன்று கற்றான், கமதயினால் வமதயின் கல்வி. எற்றின, எறிந்த
வல்மல ஏயின, எய்த, சேய்த - (அரக்கர்களால்) எறியப் பபற்றனவும் வீசப்
பபற்றனவும், விதரந்து ஏவப் பபற்றனவும், எய்யப்பபற்றனவும், பசாரியப்
பபற்றனவுமாக; முற்றின ேமடகள் யாவும் முமற முமற முறிந்து சிந்த - (ைன்தன)
சூழ்ந்ை பதடக் கலங்கள் யாவும் முதற முதறகய முறிபட்டுப் பபாடியாய்ச்
சிைறும்படியாக; சுற்றின வயிரத்தண்டால் அைரர் துள்ளத் துமகத்தனன் - (அனுமன்
ைான்) சுழற்றின திண்ணிய ைண்டாயுைத்ைால் கைவர்கள் (மகிழ்ந்து) துள்ளும்படி
கமாதி அழித்திட்டான்; கமதயினால் வமதயின் கல்வி கற்றிலன் அன்று கற்றான் -
(இவ்வாறு) ைண்டாயுைத்ைால் (பதகவதரக்) பகால்லும் கல்விதய இைற்கு முன்பு
முழுதமயாகக் கல்லாைவனாகிய அனுமன் அகம்பகனாடு பபாருை அன்று
முழுதமயாகக் கற்றான்.
(127)
(129)
(131)
பூண்ட கழுமதயும் அச்சும் சிந்த - கைரின் இரு பக்கத்தும் பூட்டப் பபற்ற ககாகவறு
கழுதையும் அச்சும் அழிந்து வீழவும்; ொரதி, புரள வீரத்தண்டினால் கண்டம் செய்தான் -
பாகன் புரண்டு ைதரயில் வீழவும், வீரத்ைண்டாயுைத்தினால் துண்டு பசய்ைான்
(132)
(135)
8576. ைய்சயாடும் ேமகத்து நின்ற நிறத்தினான் வயிர ைார்பில்,
சோய்சயாடும் ேமகத்து நின்ற குணத்தினான் புகுந்து பைாத,
சவய்யவன், அதமனத் தண்டால் விலக்கினான்;
விலக்கபலாடும்,
கய்சயாடும் இற்று, ைற்று அக் கமத களம் கண்டது அன்பற.*
சோய்சயாடும் ேமகத்து நின்ற குணத்தினான் - பபாய்ம்தமயின் மாறுபட்டு நின்ற
வாய்தமயனாகிய அனுமன்; ைய்சயாடும் ேமகத்து நின்ற நிறத்தினான் -
தமக்குழம்புடன் பதகத்து மிகுந்து நின்ற கருதம நிறத்தை உதடய அகம்பனின்;
வயிரைார்பில் புகுந்து பைாத - திண்ணிய மார்பிடத்துப் (ைண்டு பகாண்டு) புகுந்து
ைாக்கிய அளவில்; சவய்யவன் அதமனத் தண்டால் விலக்கினான் - பகாடியவனாகிய
அகம்பன் அத் ைாக்குைதலத் (ைன் தகயிற் பகாண்ட) ைண்டாயுைத்ைால் ைடுத்து
விலக்கினான்; விலக்கபலாடும் - அங்ஙனம் ைடுத்ை அளவில்; அக்கமத கய்சயாடும்
இற்று களம் கண்டது அன்பற - அந்ைத் ைண்டாயுைம் (அைதனப் பற்றிய அகம்பனின்
வலக்) தகயுடன் முறிந்து கபார்க்களத்தில் வீழ்ந்ைது.
(136)
கய்பயாடு தண்டு நீங்க - (பற்றிய வலக்) தகயுடன் ைண்டாயுைம் (முறிந்து) நீங்க; கடல்
எனக் கலக்கம் உற்ற சைய்சயாடு நின்ற சவய்பயான் - (பபருங்காற்று
எழுந்ைகபாது) கடதலப் கபான்று கலக்கமுற்று உடம்புடகன நின்ற
பவம்தமயுதடய அகம்பன்; மிடலுமட இடக்மக ஓச்சி - வலிதம மிக்க ைனது
இடக்தகயிதன ஓங்கி; அய்யமன அலங்கல் ஆகத்து அடித்தனன் - அனுமதன
பவற்றி மாதல விளங்கும் மார்பின் கண்கண அடித்ைான்; அடித்த ஓமெ - அங்ஙனம்
அடித்ைலால் எழுந்ை கபகராதச; வயிரக்குன்றத்து உருமின் ஏறு - திண்ணிய
வயிரமதலயில் கபரிடியானது; ஒய்சயன இடித்தது ஒத்த - விதரந்து வீழ்ந்ைதை
ஒத்திருந்ைது.
(137)
(138)
(142)
(143)
(144)
(145)
(147)
(148)
(149)
(150)
(151)
(152)
(153)
அனுமன் மறுபமாழி
8594. ‘போயினார் போயவாறும், போயினது அன்றிப் போரில்
ஆயினார் ஆயது ஒன்றும், அறிந்திசலன், ஐய! யாரும்
பையினார் பைய போபத சதரிவது, விமளந்தது’ என்றான்-
தாயினான் பவமலபயாடும் அயிந்திரப் ேரமவதன்மன.
பவமலபயாடும் அயிந்திரப் ேரமவதன்மனத் தாயினான் - கடலுடன்
ஐந்திரவியாகரணமாகிய கடதலயும் கடந்ைவனாகிய அனுமன்; ஐய! போயினார்
போயவாறும் போயினது அன்றி - (இலக்குவதன கநாக்கி) ைதலவதன! கபார்கமற்
பசன்றவர்களாகிய அவர்கள் (ைம்தம எதிர்த்ை பதகவர்கதளத் பைாடர்ந்து)
கபாயினதைத் ைவிர; போரில் ஆயினார் ஆயது ஒன்றும் அறிந்திசலன் - கபாரில்
ஈடுபட்கடாராகிய அவர்களிதடகய நிகழ்ந்ை பசய்தி எதுவும் அறியப்
பபற்றிகலன்; யாரும் பையினார் பையபோபத - (கபாரில்) பபாருந்தியவர்களாகிய
அவர்கள் வரும் (இங்கு மீண்டு) வந்ைகபாது ைான்; விமளந்தது சதரிவது’ என்றான் -
(அங்கு) நிகழ்ந்ைவற்தற அறிைல் கூடும்’ என்று கூறினான்.
(154)
(156)
(158)
(159)
தூைர் இராவணனுக்கும் இந்திரசித்திற்கும் பசய்தி கூறுைல்
8600. இலங்மகயர் பகாமன எய்தி, எய்தியது உமரத்தார், ‘நீவிர்
விலங்கினிர் போலும்; சவள்ளம் நூற்மற ஓர் வில்லின்,
பவழக்
குலங்களிபனாடும் சகால்லக் கூடுபைா?’ என்ன, ‘சகான்மற
அலங்கலான் ேமடயின்’ என்றார. ‘அன்னபதல், ஆகும்’
என்றான்.
(160)
(162)
8603.
அம்பினால் சேருஞ் ெமிமதகள் அமைத்தனன்; அனலில்
தும்மே ைா ைலர் தூவினன்; காரி எள் சொரிந்தான்;
சகாம்பு ேல்சலாடு, கரிய சவள்ளாட்டு இருங் குருதி,
சவம்பு சவந் தமெ, முமறயின் இட்டு, எண்சணயால்
பவட்டான்.
(163)
பிரமாத்திரத்துடன் இந்திரசித்து வானில் மதறந்திடுைல்
8604. வலம் சுழித்து வந்து எழுந்து எரி, நறு சவறி வயங்கி,
நலம் சுரந்தன சேருங் குறி முமறமையின் நல்க,
குலம் சுரந்து எழு சகாடுமையான், முமறயினில் சகாண்பட,
‘நிலம் சுரந்து எழு சவன்றி’ என்று உம்ேரில் நிமிர்ந்தான்.
எரி நறுசவறி வயங்கி வலஞ் சுழித்து வந்து எழுந்து - (கவள்வியின்) தீயானது
நறுமணத்துடன் வலது புறமாகச் சுழன்று வந்து கமபலழுந்து; நலம் சுரந்தன
சேருங்குறி முமறமையின் நல்க - நன்தமதய விதளவிப்பனவாகிய பபரிய
அறிகுறிகதள முதறப்படி புலப்படுத்திக்காட்ட; குலம் சுரந்து எழு சகாடுமையான்
முமறயினில் சகாண்பட - (அரக்கர்) குலத்தில் ஊற்பறடுத்துப் பபருகும்
பகாடுதமகட்பகல்லாம் நிதலக்களமான இந்திரசித்து (தீவலம் சுழித்ை)
அம்முதறதமயிதன ஆைரவாகக் பகாண்டு; ‘நிலம் சுரந்து எழுசவன்றி’ என்று
உம்ேரில் நிமிர்ந்தான் - ‘பசருநிலத்தில் பவற்றி பபருகித் கைான்றும்’ என்று
(எண்ணயிவனாய்) விசும்பின் கமல் உயர்ந்து பசன்றான்.
(164)
(165)
(167)
(168)
இலக்குவன், அனுமதன முனிவர் முைலிகயார் பபாரும் காரணம் வினவல்
8609. அனுைன் வாள் முகம் பநாக்கினன், ஆழிமய அகற்றித்
தனு வலம் சகாண்ட தாைமரக் கண்ணவன்தம்பி,
‘முனிவர் வானவர் முனிந்து வந்து எய்த, யாம் முயன்ற
துனி இது என்சகாபலா? சொல்லுதி, விமரந்து’ எனச்
சொன்னான்.
(169)
8611.
பகாடி பகாடி நூறாயிரம் சுடர்க் கமணக் குழாங்கள்
மூடி பைனிமய முற்றுறச் சுற்றின மூழ்க,
ஊடு செய்வது ஒன்று உணர்ந்திலன், உணர்வு புக்கு ஒடுங்க,
ஆடல் ைாக் கரி பெவகம் அமைந்சதன, அயர்ந்தான்.
(171)
(173)
(175)
(176)
8617.
கனகன் ஆயிரம் கமண ேட, விண்ணிமடக் கலந்தான்;
அனகன் ஆயின ெங்கனும் அக் கணத்து அயர்ந்தான்;
முமனயின் வாளியின் ெதவலி என்ேவன் முடிந்தான்;
புமனயும் அம்பினில் தம்ேனும் சோருப்பு எனப்
புரண்டான்.*
(177)
(178)
(181)
(182)
8623. ‘ோர் ேமடத்தவன் ேமடக்கு ஒரு பூெமன ேமடத்தீர்;
நீர் ேடக் கடவீர்அலீர்;-வரி சிமல சநடிபயான்
பேர் ேமடத்தவற்கு அடியவர்க்கு அடியரும் சேறுவார்,
பவர் ேமடத்த சவம் பிறவியில் துவக்குணா, வீடு.
(185)
‘இராமன் இறந்திலகனா?’ என்ற இராவணன் வினாவும்
இந்திரசித்ைன் விதடயும்
8626. ‘இறந்திலன்சகாலாம் இராைன்?’ என்று இராவணன்
இமெத்தான்;
‘துறந்து நீங்கினன்; அல்லபனல், தம்பிமயத் சதாமலத்து,
சிறந்த நண்ேமரக் சகான்று, தன் பெமனமயச் சிமதக்க,
ைறந்து நிற்குபைா, ைற்று அவன் திறன்?’ என்றான், ைதமல.
“இறந்திலன் சகாலாம் இராைன்?” - (இந்திரசித்ைன் கூறியவற்தறக் ககட்டபின்பு)
‘இராமன் இறக்கவில்தலகயா?’ என்று இராவணன் இமெத்தான் - என்று
(மகதனப்பார்த்து) இராவணன் ககட்டான்; (அைற்கு); ‘துறந்து நீங்கினான்’ -
(186)
(188)
(189)
(190)
(191)
(192)
(194)
(197)
8638. சோருமினான், அகம்; சோங்கினான்; உயிர் முற்றும்
புமகந்தான்;
குரு ைணித் திரு பைனியும், ைனம் எனக் குமலந்தான்;
தருைம் நின்று தன் கண் புமடத்து அலைர, ொய்ந்தான்;
உருமினால் இடியுண்டது ஓர் ைராைரம் ஒத்தான்.
(200)
(201)
(202)
(203)
(204)
தாபயா நீபய; தந்மதயும் நீபய; தவம் நீபய; - (எனக்குத்) ைாயும் நீகய; ைந்தையும் நீகய;
ைவமும் நீகய; பெபயா நீபய; தம்பியும் நீபய; திரு நீபய - தமந்ைனும் நீகய; ைம்பியும்
நீகய; பசல்வமும் நீகய; புகழ் பாராய், என்மன இகந்தாய் போபயா நின்றாய் -
(இத்ைதகய) நீகயா புகதழக் கருைாமல் என்தன (த்ைனிகய) விடுத்து (உயிர்துறந்து)
பசன்றாய்; நீபயா; யாபனா; - (இங்ஙனம் எனக்கு எல்லாமாகவும் இருந்தும்
என்தனத் ைனித்துக் கைறவிடுத்துச் பசன்ற வன்பனஞ்சத்ைால்) நீகயா, (அல்லது
இங்ஙனம் எல்லாமாகவும் எனக்கிருந்ை உன்தன இழந்தும் உயிகராடிருக்கும்
வன்பனஞ்சத்ைால்) யாகனா; நின்னினும் சநஞ்ெம் வலிபயபனா -(ஆராய்ந்து
பார்த்ைால்) உன்தனக் காட்டிலும் (எனக்காக உயிருங்பகாடுத்ை உன் பசயலின் முன்)
யாகன வன்பனஞ்ச முதடகயன்.
(206)
(207)
(208)
(210)
(211)
8652. ‘ைாண்படாய் நீபயா; யான் ஒருபோதும் உயிர் வாபழன்;
ஆண்டான் அல்லன் நானிலம், அந்பதா, ேரதன்தான்!
பூண்டார் எல்லாம் சோன்றுவர், துன்ேப் சோமறயாற்றார்;
பவண்டாபவா, நான் நல் அறம் அஞ்சி, சைலிவுற்றால்?
(212)
(213)
8654. ‘ொன்பறார் ைாமதத் தக்க அரக்கன் சிமற தட்ட,
ஆன்பறார் சொல்லும் நல் அறம் அன்னான் வயைானால்,
மூன்று ஆய் நின்ற பேர் உலகு ஒன்றாய் முடியாபவல்,
பதான்றாபவா, என் வில் வலி வீரத் சதாழில் அம்ைா?
(214)
8655. ‘பவமலப் ேள்ளக் குண்டு அகழிக்கும், விராதற்கும்,
காலின் செல்லாக் கவந்தன் உயிர்க்கும், கரனுக்கும்,
மூலப் சோத்தல் செத்த ைரத்து ஏழ் முதலுக்கும்,
வாலிக்கும்பை ஆயினவாறு என் வலி அம்ைா?
(215)
(217)
(218)
(219)
(220)
(221)
(திருவாய்சைாழி - 1-1-7)
(222)
(223)
(224)
(திருவாய்சைாழி - 3-10-6)
(229)
8670. ‘என் வந்தது, நீர்?’ என்று அரக்கர்க்கு இமறவன் இயம்ே,
‘எறிசெருவில்,
நின் மைந்தன்தன் சநடுஞ் ெரத்தால், துமணவர்
எல்லாம் நிலம் பெர,
பின்வந்தவனும் முன் ைடிந்த பிமழமய பநாக்கி,
சேருந்துயரால்,
முன்வந்தவனும் முடிந்தான்; உன் ேமக போய்
முடிந்தது’என சைாழிந்தார்.
(230)
சீதை களம் காண் படலம்
(2)
(5)
8676. சோன் தாழ் குமழயாள்தமன ஈன்ற
பூ ைா ைடந்மத புரிந்து அழுதாள்;
குன்றா ைமறயும், தருைமும், சைய்
குமழந்து குமழந்து, விழுந்து அழுத;
பின்றாது உடற்றும் சேரும் ோவம்
அழுத; பின் என் பிறர் செய்மக?
நின்றார் நின்றேடி அழுதார்;
நிமனப்பும் உயிர்ப்பும் நீத்திட்டாள்.*
சோன்தாழ் குமழயாள் தமன ஈன்ற - பபான்னாற் பசய்யப் பபற்றுக் காதில்
பைாங்குகின்ற குதழ என்னும் அணிதய அணிைற்குரியவளான சீதைதயப்
பபற்றைாயாகிய; பூைாைடந்மத புரிந்து அழுதாள் - பூமாகைவி எனும் பபண் மனம்
இரங்கி அழுைாள்; குன்றாைமறயும் தருைமும் - ைன் இயல்பில் குன்றாது என்றும்
ஒருைன்தமத்ைாக இருக்கும் கவைங்களும் ைருமமும்; சைய்குமழந்து குமழந்து
விழுந்து அழுத - பமய் பநகிழ்ந்து, பநகிழ்ந்து விழுந்து அழுைன; பின்றாது உடற்றும்
சேரும் ோவம் - பிற்படாமல் முற்பட்டு வந்து வருந்துகின்ற பபரும் பாவமும்;
அழுதபின் என்பிறர் செய்மக - அழுைபின்பு பிறர் பசய்தகதய என்பனன்பது?;
நின்றார் நின்றேடி அழுதார் - ஆங்காங்கிருந்ைவர் (மதிமயங்கி) நின்றது நின்ற வண்ணம்
புலம்பினர்; நிதனப்பும்
(6)
சீதை பைளிந்து துன்புற்று ஏங்குைல்
8677. நிமனப்பும் உயிர்ப்பும் நீத்தாமள
நீரால் சதளித்து, சநடும் சோழுதின்
இனத்தின் அரக்கர் ைடவார்கள்
எடுத்தார்; உயிர் வந்து ஏங்கினாள்;
கனத்தின் நிறத்தான்தமனப் சேயர்த்தும்
கண்டாள்; கயமலக் கைலத்தால்
சினத்தின் அமலப்ோள் என, கண்மணச்
சிமதயக் மகயால் பைதினாள்.
கனம் -கமகம்
(7)
8678. அடித்தாள் முமலபைல்; வயிறு அமலத்தாள்;
அழுதாள்; சதாழுதாள்; அனல் வீழ்ந்த
சகாடித்தான் என்ன, சைய் சுருண்டாள்;
சகாதித்தாள்; ேமதத்தாள்; குமலவுற்றாள்;
துடித்தாள், மின்போல்; உயிர் கரப்ேச்
பொர்ந்தாள்; சுழன்றாள்; துள்ளினாள்;
குடித்தாள் துயமர, உயிபராடும்
குமழத்தாள்; உமழத்தாள்,-குயில் அன்னாள்.
(8)
(9)
சீதை அரற்றுைல்
கலிவிருத்தம்
(10)
(11)
(14)
(16)
(18)
(19)
(20)
திரிசதட சீதையின் மயக்கம் தீர்த்ைல்
8691. ‘ைழு வாள் வரினும் பிளவா ைனன் உண்டு
அழுபவன்; இனி, இன்று இடர் ஆறிட, யான்
விழுபவன், அவன் பைனியின்மீதில்’ எனா,
எழுவாமள விலக்கி இயம்பினளால்:
(21)
(24)
(25)
(26)
சீதையின் மறுபமாழி
8700. ‘அன்மன! நீ உமரத்தது ஒன்றும் அழிந்திலது; ஆதலாபன
உன்மனபய சதய்வைாக் சகாண்டு, இத்தமன காலம்
உய்ந்பதன்;
இன்னம், இவ் இரவு முற்றும் இருக்கின்பறன்; இறத்தல்
என்ோல்
முன்னபை முடிந்தது அன்பற ?’ என்றனள்-முளரி நீத்தாள்.
முளரி நீத்தாள் - ைாமதர மலதர விட்டுச் சனகன் மகளாகப் பிறந்ைவளாகிய
திருமகளாகிய சீதை; அன்மன! நீ உமரத்தது ஒன்றும் அழிந்திலது ஆதலாபன -
அன்தன கபான்றவகள, நீ இதுவதர பசான்னது ஒன்றும் பழுதுபட்டதில்தல
ஆைலால்; உன்மனபய சதய்வைாக்சகாண்டு இத்தமன காலம் உய்ந்பதன் - உன்தனகய
பைய்வமாகக் பகாண்டு இவ்வளவு காலம் உயிதரப் கபாக்கிக்பகாள்ளாமல்
உய்ந்திருந்கைன்; இன்னம் இவ்இரவு முற்றும் இருக்கின்பறன் - இன்னும்
(நின்பசால்தலகய நம்பி) இந்ை இரவு முழுதும் இருக்கின்கறன்; இறத்தல் என்ோல்
முன்னபை முடிந்தது அன்பற என்றனள் - இறப்பது என்பது என்னிடம் முன்னகம
முடிவானது அன்கறா என்று கூறினாள்.
(30)
(31)
சீதைதய மீண்டும் அகசாகவனத்திற்குச் பசலுத்துைல்
8702. தய்யமல, இராைன் பைனி மதத்தபவல் தடங்கணாமள,
கய்களின் ேற்றிக் சகாண்டார், விைானத்மதக்
கடாவுகின்றார்,-
சைய் உயிர் உலகத்து ஆக, விதிமயயும் வலித்து, விண்பைல்
சோய் உடல் சகாண்டு செல்லும் நைனுமடத் தூதர்
போன்றார்.
(32)
மருத்துமதலப் படலம்
(2)
(3)
வீடணன், இராமன் கமனியில் வடு இன்தம கண்டு துயரம் ைணிைல்
8706. ‘என்பு என்ேது, யாக்மக என்ேது, உயிர் என்ேது, இமவகள்
எல்லாம்,
பின்பு என்ே அல்ல; என்றும் தம்முமட நிமலயின் பேரா;
முன்பு என்றும் உளது என்றாலும், முழுவதும்
சதரிந்தவாற்றால்,
அன்பு என்ேது ஒன்றின் தன்மை அைரரும்
அறிந்ததுஅன்பற.
(6)
(7)
(8)
(10)
கண்டு, தன் கண்களூடு ைமழ எனக் கலுழி வார - (அங்ஙனம் வீடணன் அனுமதன)
கண்ணுற்று, (அவன் நிதலயிதன உணர்ந்து) ைனது விழிகளின் வழியாக மதழ
கபான்று (கண்ணீர்ப்) பபருக் பகழுைலால்; ‘உயிர்உண்டு’ என்ேது உன்னி -
(இவனுக்கு) உயிர் உள்ளது என்று அனுமானித்து; உடல் விண்டு உதிர் புண்ணின் நின்று -
உடல் பிளவுபட்டு உதிரம் ஒழுகா நின்ற புண்களிலிருந்து; கமண ஒன்று ஒன்று ஆக
சைல்சலன விமரவின் வாங்கி - அம்புகதள ஒவ்பவான்றாக பமன்தமயாகவும்,
விதரவாகவும் எடுத்து; சகாண்டல் நீர் சகாணர்ந்து பகாலமுகத்திமனக் குளிரச்
செய்தான் - கமகத்தினின்றும் ைண்ணீதரக் பகாண்டுவந்து (அவ்வனுமனுதடய)
அழகிய முகத்தைக் குளிருமாறு பசய்ைான்.
(11)
(12)
(19)
(21)
(22)
(23)
பவறு
(24)
(27)
இம் ைருந்து காத்து உமறயும் சதய்வங்கள் எண் இலவால் -இந்ை மருந்தைக் காத்துக்
பகாண்டிருக்கும் பைய்வங்கள் கணக்கிலாைன; யார்க்கும் இரங்கா - அதவ
யார்க்கும் இரக்கம் பகாள்ளமாட்டா; சநய்ம் ைருங்கு ேடரகில்லா சநடுபநமிப்
ேமடயும் அவற்றுடபன நிற்கும் - பநய்பூசப் பபற்றதும், அருகில் பசல்வைற்கும்
இயலாைதும் ஆகிய பநடிய சக்கரப்பதடயும் அத்பைய்வங்களுடன் காத்து நிற்கும்;
சோய்ம் ைருங்கின் நில்லாதாய் - பபாய்யின் அருகில் கூட நில்லாைபமய்தம
உதடயவகன! புரிகின்ற காரியத்தின் சோதுமைபநாக்கி - நீ பசய்கின்ற
பசயலின் பபாதுத்ைன்தமயிதன கநாக்கி; மகம் ைருங்கு உண்டாம் - நின்
தகயருகில் நிற்கும்; நின்மனக் காவாய் என்று அப்புறம் போய்க்கரக்கும் என்றான் -
(கமலும்) உன்தன, ‘இம் மருந்தை மீட்டும் பகாணர்ந்து பகடாமல் காப்பாயாக’
எனக் ககட்டுக் பகாண்டு அப்புறம் கபாய் மதறந்து பகாள்ளும்’. என்று கூறினான்.
(29)
(30)
(31)
(33)
(34)
“திடல் முந்நீர்க் கிதட அறிந்ைான்; முரிந்ைது” என்ற இறுதி அடி, “திடல் முந்நீர்
இதடப்படுத்து மறித்திலன்” என்று பாடம் பகாள்ளப் பபற்றது.
(35)
(37)
8740. ‘பவண்டு உருவம் சகாண்டு எழுந்து, விமளயாடு-
கின்றான்; சைய் பவதம் நான்கும்
தீண்டு உருவன் அல்லாத திருைாபல
இவன்’ என்றார்; ‘“சதரிய பநாக்கிக்
காண்டும்” என இமைப்ேதன்முன், கட் புலமும்
கடந்து அகலும்; இன்னும் காண்மின்;
மீண்டு வரும் தரம் அல்லான் வீட்டுலகம்
புகும்’ என்றார், பைன்பைல் உள்ளார்.
(38)
(39)
(40)
பவறு
(41)
(42)
(43)
(44)
உதமயின் வினாவும், ஈசனது உதரயும்
(45)
(46)
(47)
(48)
(49)
(50)
(51)
(52)
(54)
(55)
(56)
இருவபர பதான்றி, என்றும் ஈறுஇலா ஆயுள் எய்தி - (ஆண் பபண் என்ற) இருவகர
பிறந்து, என்றும் முடிவிலாை ஆயுதளப்
(57)
(58)
நீலமதலக்கு அப்பால் மருத்துமதலதய அனுமன் காணுைல்
8761. விரிய வன் பைரு என்னும் சவற்பினின்மீது செல்லும்
சேரியவன், அயனார் செல்வம் சேற்றவன், பிறப்பும்
போர்ந்தான்,
அரியவன், உலகம் எல்லாம் அளந்த நாள் வளர்ந்து
பதான்றும்
கரியவன் என்ன நின்ற, நீல ைால் வமரமயக் கண்டான்.
வன்பைரு என்னும் சவற்பினின் மீதுவிரிய செல்லும் சேரியவன் - வலிய கமரு
என்னும் மதலயின் மீது (கவகந்ைாங்காது) பிளவுறுமாறு பசல்லும் பபரிய
கைாற்றத்தை உதடயவனும்; அயனார் செல்வம் சேற்றவன் பிறப்பும் பேர்ந்தான்
அரியவன் - பிரமனுதடய பட்டத்தைப் பபறப் கபாகின்றவனும், பிறவித்
துன்பத்தினின்றும் நீங்கியவனும், குரங்கு வடிவினனுமாகிய அனுமன்; உலகம்
எல்லாம் அளந்தநாள் வளர்ந்து பதான்றும் - உலகம் அதனத்தையும் அளந்ை காலத்தில்
கபருரு வினனாக வளர்ந்து கைான்றுகின்ற; கரியவன் என்ன நின்ற நீல ைால் வமரமயக்
கண்டான் - திருவிக்கிரமனாகிய கரியவன் கபால நின்ற பபரிய நீலமதலதயக்
கண்டான்.
(59)
கலிவிருத்தம்
(63)
(65)
(72)
(73)
(75)
உறுவது என் - கைவர்களுக்கு உைவி பசய்து யான் இனி அதடயப் கபாவது என்ன
இருக்கின்றது? அபரா - அதச.
(76)
(77)
அகரா - ஈற்றதச.
(80)
8783. ‘ேடி இனது ஆதலின், யாதும் ோர்க்கிசலன்,
முடிகுசவன், உடன்’ என முடியக் கூறலும்,
அடி இமண வணங்கிய ொம்ேன், ‘ஆழியாய்!
சநாடிகுவது உளது’ என நுவல்வதாயினான்:
(82)
8785. ‘அம்புயத்து அயன் ேமட ஆதல் பதறிபனன்,
உம்பிமய, உலப்பு அரும் உருமவ ஊன்றிட,
சவம்பு போர்க் களத்திமட வீழ்த்த சவன்றியால்;
எம் சேருந் தமலவ! ஈது எண்ணம் உண்மையால்;
எம் சேருந் தமலவ! - எம்முதடய பபருதம சான்ற ைதலவகன! சவம்பு
போர்க்களத்திமட - பவம்தம மிக்க கபார்க்களத்தின் கண்கண; உலப்பு அரும்
உருமவ ஊன்றிட - அழிப்பைற்கரிய உடலில் ஆழப் பதிந்து; உம்பிமய வீழ்த்த
சவன்றியால் - உன் ைம்பியாகிய இலக்குவதன வீழ்த்திய பவற்றியினால்;
அம்புயத்து அயன்ேமட ஆதல் பதறிபனன் - அது (இந்திரசித்ைனால் ஏவப்பட்டது)
அழகிய புயங்களுதடய பிரமனுதடய கதண என்பைதன அறிந்கைன். ஈது
எண்ணம் உண்மையால் - இந்ை என் எண்ணம் உண்தமயானைாகும்.
(83)
(84)
(87)
8790.
‘ஆர்கலி கமடந்த நாள், அமிழ்தின் வந்தன;
கார் நிறத்து அண்ணல்தன் பநமி காப்ேன;
பைருவின் உத்தரகுருவின்பைல் உள;
யாரும் ைற்று உணர்கிலா அரணம் எய்தின;*
(88)
(89)
(90)
(91)
அனுமன் மதல பகாண்டு வருைல்
8794. ‘“சோன்ைமலமீது போய், போக பூமியின்
நல் ைருந்து உதவும்” என்று உமரத்த நல் உமரக்கு
அன்வயம் இல்மல என்று அயிர்க்கின்பறன் அபலன்’
என்னலும், விசும்பிமட எழுந்தது, அங்கு ஒலி,
ஆல் - அதச.
(93)
8796. மீன் குலம் குமலந்து உக, சவயிலின் ைண்டிலம்
தான் குமலந்து உயர் ைதி தழுவ, தன்னுமழ
ைான் குலம் சவருக் சகாள, ையங்கி, ைண்டி, வான்,
பதன் குலம் கலங்கிய நறவின், சென்றவால்.
(95)
(96)
(98)
‘வந்ைான்’ என்பைற்குள்ளாக, அனுமன் வந்து நிலத்தில் அடி இடுைல்
8801. ‘பதான்றினன்’ என்னும் அச் சொல்லின் முன்னம் வந்து
ஊன்றினன், நிலத்து அடி; கடவுள் ஓங்கல்தான்
வான்தனில் நின்றது, வஞ்ெர் ஊர் வர
ஏன்றிலது ஆதலின்; அனுைன் எய்தினான்.
காற்று வந்து அமெத்தலும் - (வானில் நின்ற மருத்து மதலயின்) காற்று வந்து (ைம்
உடம்பின் கமல்) வீசுைலும்; கடவுள் நாட்டவர் போற்றினர் விருந்து உவந்திருந்த
புண்ணியர் - அமரர் நாட்டவர்கள் கபாற்றுமாறு அவர்க்கு விருந்ைாய் மகிழ்ந்து
ைங்கியிருந்ை வானர வீரர்களாகிய புண்ணியவான்கள்; ஏற்றமும் சேருவலி
அழசகாடு எய்தினார்’ - உயர்வும், மிக்கவலிவும் அழகும் பபற்றவராய்; கூற்றிமன
சவன்று தம் உருவும் கூடினார் - யமதன பவற்றி கண்டு ைமது பதழயவானர
உருவத்துடன் இதயந்ைனர்.
(100)
(101)
8804. கழன்றன, சநடுங் கமண; கரந்த புண்; கடுத்து
அழன்றில குளிர்ந்தன, அங்கம்; செங் கண்கள்
சுழன்றன; உலகு எலாம் சதாழுவ; சதாங்கலின்
குழன்ற பூங் குஞ்சியான் உணர்வு கூடினான்.
(102)
(103)
இராமன் ைம்பிதயத் ைழுவித் துயர் தீர்ைல்
8806. ஓங்கிய தம்பிமய, உயிர் வந்து உள் உற
வீங்கிய பதாள்களால் தழுவி, சவந் துயர்
நீங்கினன், இராைனும்; உலகில் நின்றில,
தீங்கு உள; பதவரும் ைறுக்கம் தீர்ந்தனர்.
உயிர் வந்து உள் உற ஓங்கிய தம்பிமய - உயிர் வந்து உடம்பினுள்
பபாருந்தியதினால் உணர்வு பபற்ற எழுந்ை ைம்பி இலக்குவதன; இராைனும்
வீங்கிய பதாள்களால் தழுவி சவந்துயர் நீங்கினான் - இராமனும் ைன் பூரித்ை
கைாள்களால் ைழுவிக் பகாண்டு பகாடிய துன்பம் நீங்கப் பபற்றான்; உலகில் உள
தீங்கு நின்றில - உலகில் தீங்காக உள்ளன எல்லாம் நில்லாமல் பசன்றன; பதவரும்
ைறுக்கம் தீர்ந்தனர் - கைவர்களும் கலக்கம் நீங்கினார்கள்.
(104)
(106)
அயன்பதட அகலுைல்
(107)
ெந்தக் கலிவிருத்தம்
(109)
(111)
(114)
என்று ொம்ேவன் ஆண்டு இயம்ே - என்று சாம்பவன் அங்கு பசால்ல; ஈது அபரா
ொல நன்று என்று உவந்து - ‘இது மிகவும் நல்லது’ என்று மகிழ்ந்து; ‘ஒர் நாழிமகச்
சென்று மீள்சவன்’ என்று எழுந்து - ‘ஓர் நாழிதகயிகல பசன்று திரும்புகவன்’ என்று
எழுந்து; சதய்வைாக் குன்று தாங்கி அக்குரிசில் போயினான் -
பைய்வத்ைன்தமயுதடய பபரிய மருத்துமதலதயத் ைாங்கிக் பகாண்டு அந்ை
அனுமன் கபாயினான்.
(116)
களியாட்டுப் படலம்
(2)
(3)
(4)
8823.
முமளக் சகாழுங் கதிரின் கற்மற முறுவல் சவண் நிலவும்,
மூரி
ஒளிப் பிழம்பு ஒழுகும் பூணின் உமிழ் இள சவயிலும், ஒண்
சோன்
விளக்மகயும் விளக்கும் பைனி மிளிர் கதிர்ப் ேரப்பும், வீெ,
வமளத்த பேர் இருளும், கண்படார் அறிவு என, ைருளும்
ைாபதா.
(8)
(12)
(14)
8833. ைாப் பிறழ் பநாக்கினார்தம் ைணி சநடுங் குவமள வாட் கண்
பெப்புற, அரத்தச் செவ் வாய்ச் செங் கிமட சவண்மை பெர,
காப்பு உறு ேமடக் மகக் கள்வ நிருதர்க்கு ஓர் இறுதி
காட்டி,
பூப் பிறழ்ந்து உருவம் பவறாய்ப் சோலிந்தது ஓர் தன்மை
போன்ற.
(17)
(19)
(20)
(1)
மாலியவான் அறிவுதர
8841. ‘நம் கிமள உலந்தது எல்லாம் உய்ந்திட, நணுகும் அன்பற,
சவங் சகாடுந் தீமைதன்னால் பவமலயில் இட்டிபலபைல்?
இங்கு உள எல்லாம் ைாள்தற்கு இனி வரும் இமடயூறு
இல்மல,
ேங்கயத்து அண்ணல் மீளாப் ேமட ேழுதுற்ற ேண்ோல்.
(2)
(6)
8843. ‘நீரிமனக் கடக்க வாங்கி, இலங்மகயாய் நின்ற குன்மறப்
ோரினில் கிழிய வீசின், ஆர் உளர், பிமழக்கற்ோலார்?
போர் இனிப் சோருவது எங்பக? போயின அனுைன்,
சோன் ைா
பைருமவக் சகாணர்ந்து, இவ் ஊர்பைல் விடும் எனின்,
விலக்கல் ஆபைா?
இலங்மகயாய் நின்ற குன்மற நீரிமனக் கடக்க வாங்கி - இலங்தக நகராக நின்றுள்ள
குன்றிதன, அைதனச் சூழ்ந்துள்ள கடல் நீரிதனக் கடக்குமாறு பறித்து எடுத்து;
ோரினில் கிழிய வீசின் பிமழக்கற் ோலார், ஆர் உளர்? - பூமியின் கமல் கிழியுமாறு
எறிவானாயின், உயிர் பிதழத்ைற்குரிகயார் இங்கு யார் உளர்? போர்
இனிப்சோருவது எங்பக? போயின அனுைன் - (அனுமன் அங்ஙனம் பசய்ைால்) இனிய
கபார் பசய்வது எங்கக? மருத்துமதலதய தவத்துவிட்டு வரப் கபாயுள்ள அனுமன்;
சோன்ைா பைருமவக் சகாணர்ந்து இவ் ஊர்பைல் விடும் எனின் விலக்கல்
ஆபைா? - பபான்மயமான கமருமதலதயக்
(4)
(5)
(9)
மைந்தன் என்? ைற்மறபயார் என்? - (என்) மகன் என்ன? மற்தற யவர்ைாம் என்ன?
அஞ்சினர், வாழ்வு பவட்டிர் நீர் உய்ந்து போமின் - இவ்வாறு
அச்சங்பகாண்டவர்களாய் உயிர் வாழ்க்தகதய விரும்பியவர்களாய் உள்ள நீங்கள்
பிதழத்துப் கபாங்கள்; ‘நாமள ஊழி சவந்தீயின் ஓங்கி - நாதளக்கு ஊழிக்காலத்துத்
கைான்றும் பகாடிய வடதவத் தீப்கபாலப் பபாங்கி; ‘சிந்திய ைனித்தபராடு
அக்குரங்கிமனத் தீர்ப்சேன்’ - எனது கசதனகதள அழித்ை அம்மனிைகராடு
அக்குரங்கிதனயும் (அனுமதன) அழித்பைாழிப்கபன்’ என்றான் சவந்திறல் அரக்கர்
பவந்தன், ைகன் இமவ விளம்ேலுற்றான் - என்று கூறினான் பகாடிய திறதமதய
உதடய அரக்கர் ைம் கவந்ைனாகிய இராவணன். (அதுககட்ட அவன்) மகன்
இந்திரசித்து இவற்தறச் பசால்லத் பைாடங்கினான்.
(10)
(11)
8851.
‘ைானிடன் அல்லன்; சதால்மல வானவன் அல்லன்; ைற்றும்,
பைல் நிமிர் முனிவன் அல்லன்; வீடணன் சைய்யின்
சொன்ன,
யான் எனது எண்ணல் தீர்ந்தார் எண்ணுறும் ஒருவன்
என்பற,-
பதன் உகு சதரியல் ைன்னா!-பெகு அறத் சதரிந்தது
அன்பற.
பதன் உகு சதரியல் ைன்னா! - கைன் சிந்தும் மாதலதய அணிந்ை அரகச! ைானிடன்
அல்லன், சதால்மல வானவன் அல்லன் - (அவ் இராமன்) மனிைகுலத்தைச்
கசர்ந்ைவன் அல்லன், பதழதமயான வானவர் மரதபச் சார்ந்ைவனும் அல்லன்;
ைற்றும் பைல் நிமிர் முனிவன் அல்லன் - மற்று, கமன்தமபபாருந்திய முனிவனும்
அல்லன்; வீடணன் சைய்யின் சொன்ன - வீடணன் உண்தமயாக ஆராய்ந்து
பசான்ன; யான் எனது எண்ணல் தீர்ந்தார் எண்ணுறும் ஒருவன் என்பற - யான் எனது
என்னும் பசருக்கிதன நிதனயாமல் நீங்கியுள்ள ஞானிகள் என்றும் எண்ணுைற்கு
உரிய ஒப்பற்ற பரம்பபாருள் என்கற; பெகு அறத் சதரிந்து - ஐயைறத்
சதளிவாயிற்று. ‘அன்று’ ‘ஏ’ - அதச.
(12)
(13)
(14)
இந்திர சித்ைன் உதர
8854. ‘ொனகி உருவைாகச் ெமைத்து, அவள் தன்மை கண்ட
வான் உயர் அனுைன்முன்பன, வாளினால் சகான்று ைாற்றி,
யான் சநடுஞ் பெமனபயாடும் அபயாத்திபைல் எழுந்பதன்
என்னப்
போனபின், புரிவது ஒன்றும் இலாது அவர் துயரம் பூண்ோர்.
(15)
(16)
(17)
மாயாசீதை அதமக்க கமகநாைனும் இலங்தகதய எரியூட்ட
வானரங்களும் பசல்லுைல்
8857. ‘அன்னது புரிதல் நன்று’ என்று அரக்கனும் அமைய, அம்
சொல்
சோன் உரு அமைக்கும் ைாயம் இயற்றுவான் மைந்தன்
போனான்;
இன்னது இத் தமலயது ஆக, இராைனுக்கு இரவி செம்ைல்,
‘சதால் நகர்அதமன வல்மலக் கடி சகடச் சுடுதும்’ என்றான்.
‘அன்னது பிரிதல் நன்று’ என்று அரக்கனும் அமைய - ‘அந்ைச் பசயல் பசய்ைல்
நல்லகை’ என்று இராவணனும் உடன்பட; அம்சொல்சோன் உரு அமைக்கும்
ைாயம் இயற்றுவான் மைந்தன்போனான் - அழகிய பசால்தலயுதடய சீதையின்
உருவத்தை அதமக்கும் மாயத்தைச் பசய்வைற்கு அவன் மகனான இந்திரசித்தும்
கபாயினான்; இத்தமலயது இன்னது ஆக இராைனுக்கு இரவி செம்ைல் -
இவ்விடத்து இத்ைதகய பசயல் நிகழ, இராமனுக்குக் கதிரவன் மகனான
சுக்கிரீவன்; சதால்நகர் அதமன வல்மலக் கடிசகடச் சுடுதும்’ என்றான் -
பழதமயான இலங்தக நகதர விதரவாக அைன் சிறப்புக்பகடுமாறு எரிப்கபாம்
என்று கூறினான்.
(18)
(20)
(22)
(23)
(24)
8864. மூஉலகத்தவரும், முதபலாரும்
பைவின வில் சதாழில் வீரன் இராைன்,
தீவம் எனச் சில வாளி செலுத்த,
பகாவுரம் இற்று விழுந்தது, குன்றின்.
(25)
மீண்ட அனுமன் ஆர்ப்பபாலியால் இலங்தக நடுங்குைல்
8865. இத் தமல, இன்ன நிகழ்ந்திடும் எல்மல,
மகத்தமலயில் சகாடு காலின் எழுந்தான்,
உய்த்த சேருங் கிரி பைருவின் உப் ோல்
மவத்த, சநடுந் தமக ைாருதி வந்தான்.
(26)
(27)
8869.
‘வந்து, இவள் காரணம் ஆக ைமலந்தீர்;
எந்மத இகழ்ந்தனன்; யான் இவள் ஆவி
சிந்துசவன்’ என்று செறுத்து, உமர செய்தான்;
அந்தம் இல் ைாருதி அஞ்சி அயர்ந்தான்.
(30)
(31)
8871.
‘யாதும் இனிச் செயல் இல்’ என எண்ணா,
‘நீதி உமரப்ேது பநர்’ என, ஓரா,
‘பகாது இல் குலத்து ஒரு நீ குணம் மிக்காய்!
ைாமத ஒறுத்தல் வமெத் திறம் அன்பறா?
‘யாதும் இனிச்செயல் இல்’ என எண்ணா - (அனுமன்) இனி நாம் பசய்யத் ைக்க பசயல்
ஏதும் இல்தல என எண்ணியும்; ‘நீதி உமரப்ேது பநர்’ என ஓரா - நீதி பசால்வகை
கநர்தமயான உபாயம்
என ஆராய்ந்து அறிந்தும்; பகாதுஇல் குலத்து ஒரு நீ குணம் மிக்காய் -
குற்றமில்லாை குலத்தில் பிறந்ை ஒப்பற்ற நீ குணங்களால் உயர்ந்ைவன்! ைாமத
ஒறுத்தல் வமெத்திறம் அன்பறா - ஒரு பபண்தணக் பகால்லுைல் என்பது பழிச்
பசயல் அல்லகவா?
(32)
(33)
(34)
(35)
இந்திரசித்ைன் மறுபமாழி
(41)
(43)
(44)
(45)
(46)
(47)
(49)
அருங்கடல் கடந்து - கடத்ைற்கு அரிய கடதலக் கடந்து வந்து; இவ் ஊமர அள்
எரிைடுத்து - இவ்ஊதரச் பசறிந்ை பநருப்பினால் பகாளுத்தி; சவள்ளக் கருங்கடல்
கட்டி -நீர் நிதறந்ை கரிய கடலுக்கு அதண கட்டுவதில் உைவி பசய்து; பைருக்கடந்து
ஒருைருந்து காட்டி - கமருமதலதயத் ைாண்டிச் பசன்று ஒப்பற்ற மருந்திதனக்
பகாணர்ந்து காட்டி; “குரங்கு இனி உன்பனாடு ஒப்ேது இல்” எனக் களிப்புக
சகாண்படன் - “குரங்குகளிகல இனி உன்கனாடு ஒப்பக் கூறக் கூடிய குரங்கு
ஒன்றுமிி்ல்தல” எனப் பிறர் புகழக் ககட்டுக் களிப்புக்பகாண்கடன்; என் அடிமைப்
சேற்றி சேருங் கடல் பகாட்டம் பதய்த்தது ஆயது - இத்ைதகய என் அடிதமத் ைன்தம
பபரிய கடலில் கைய்த்து விட்ட ககாட்டம் கபாலப் பயனற்றுப் கபாய் விட்டகை!
(50)
(51)
(53)
8893. சிங்கஏறு அமனய வீரன் செறி கழல் ோதம்
பெர்ந்தான்,
அங்கமும் ைனமும் கண்ணும் ஆவியும்
அலக்கணுற்றான்,
சோங்கிய சோருைல் வீங்கி, உயிர்ப்சோடு புரத்மதப்
போர்ப்ே,
சவங் கண் நீர் அருவி பொர, ைால் வமர என்ன
வீழ்ந்தான்.
சிங்க ஏறு அமனய வீரன் செறிகழல் ோதம் பெர்ந்தான் - ஆண் சிங்கத்தைப்
கபான்ற வீரனாகிய இராமனது வீரக்கழல் அணிந்ை பாைத்தை பநருங்கிய
அனுமன்; அங்கமும் ைனமும் கண்ணும் ஆவியும் அலக்கணுற்றான் - உடம்பும்,
உளமும் கண்ணும் உயிரும் பதைக்கத் துயரமுற்றவனாய்; சோங்கிய சோருைல்
வீங்கி, உயிர்ப்சோடு புரத்மதப் போர்ப்ே - மனத்துள் பபாங்கி எழுந்ை அழுதகப்
பபாருமல் பபருகிப் பபருமூச்கசாடு உடம்பின் புறத்தை மூடிக்பகாள்ள; சவங்கண்
நீர் அருவி பொர, ைால்வமர என்ன வீழ்ந்தான் - பவம்தமயான கண்ணீர்
அருவிகபால வீழ பபரிய மதல வீழ்வது கபால வீழ்ந்ைான்.
(54)
8894.
வீழ்ந்தவன்தன்மன, வீரன், ‘விமளந்தது விளம்புக!’
என்னா,
தாழ்ந்து, இரு தடக் மக ேற்றி எடுக்கவும்,
தரிக்கிலாதான்,
ஆழ்ந்து எழு துன்ேத்தாமள, அரக்கன், இன்று,
அயில் சகாள் வாளால்
போழ்ந்தனன்’ என்னக் கூறி, புரண்டனன்,
சோருமுகின்றான்.
(56)
(59)
வீடணன் பகாண்ட ஐயம்
8899. சதால்மலயது உணரத் தக்க வீடணன், துளக்கம்
உற்றான்,
எல்மல இல் துன்ேம் ஊன்ற, இமட ஒன்றும்
சதரிக்கிலாதான்,
‘“சவல்லவும் அரிது; நாெம் இவள்தனால்
விமளந்தது” என்னா,
சகால்வதும் அடுக்கும்’ என்று ைனத்தின் ஓர் ஐயம்
சகாண்டான்.
(60)
சீதநீர் முகத்தின் அப்பி பெவகன் பைனி தீண்டி - (வீடணன்) குளிர்ந்ை நீதர இராமனின்
முகத்தில் பைளித்து அப்பிரானின் திருகமனிதயத் ைன் தகயால் தீண்டி; போதம்,
வந்து எய்தற்ோல யாமவயும் புரிந்து - உணர்வு வருைற்குரிய எல்லாச் பசயல்கதளயும்
பசய்து; சோன்பூம் ோதமும் மகயும் சைய்யும் ேற்றினன் -
(61)
இலக்குவன் கபச்சு
8901. ‘ஊற்று வார் கண்ணீபராடும் உள் அழிந்து, உற்றது
எண்ணி,
ஆற்றுவான் அல்லன் ஆகி, அயர்கின்றான்எனினும்,
ஐயன்,
ைாற்றுவான் அல்லன்; ைானம் உயிர் உக வருந்தும்’
என்னா,
பதற்றுவான் நிமனந்து, தம்பி இமவ இமவ
செப்ேலுற்றான்:
(65)
8906.
‘புக்கு, இவ் ஊர் இமைப்பின் முன்னம் சோடிேடுத்து,
அரக்கன் போன
திக்கு எலாம் சுட்டு, வாபனார் உலகு எலாம் தீத்து,
தீரத்
தக்க நாம், கண்ணீர் ஆற்றி, தமல சுைந்து இரு மக
நாற்றி,
துக்கபை உழப்ேம்என்றால், சிறுமையாய்த் பதான்றும்
அன்பற?
(67)
(68)
(70)
(73)
(77)
(79)
அகயாத்திக்கு விதரய வழி உண்கடா? என இராமன் வினாவுைல்
8919. ‘ைாக ஆகாயம் செல்ல, வல்மலயின், வயிரத் பதாளாய்!
ஏகுவான் உோயம் உண்படல், இயம்புதி; நின்ற எல்லாம்
ொக; ைற்று, இலங்மகப் போரும் தவிர்க; அச் ெழக்கன்
கண்கள்
காகம் உண்டதற்பின், மீண்டும் முடிப்சேன் என் கருத்மத’
என்றான்.
(80)
(81)
8923.
‘சகால்ல வந்தாமன நீதி கூறிசனன், விலக்கிக் சகாள்வான்,
சொல்லவும் சொல்லி நின்பறன்; சகான்றபின், துன்ேம்
என்மன
சவல்லவும், தமரயின்வீழ்வுற்று உணர்ந்திசலன்;
விமரந்து போனான்;
இல்மல என்று உளபனல், தீபயான் பிமழக்குபைா?
இழுக்கம் உற்றான்!
(86)
8926.
‘ேத்தினிதன்மனத் தீண்டிப் ோதகன் ேடுத்தபோது,
முத் திறத்து உலகும் சவந்து ொம்ேராய் முடியும் அன்பற?
அத் திறம் ஆனபதனும், அபயாத்திபைல் போன வார்த்மத
சித்திரம்; இதமன எல்லாம் சதரியலாம், சிறிது போழ்தின்.
(88)
(89)
வீடணன், இந்திரசித்ைன் சூழ்ச்சிதய உணர்ைல்
8929.
‘தீர்ப்ேது துன்ேம், யான் என் உயிசராடு’ என்று
உணர்ந்த சிந்மத
பேர்ப்ேன செஞ் சொலாள், அத் திரிெமட பேெப்
பேர்ந்தாள்,
கார்ப் சேரு பைகம் வந்து கமடயுகம் கலந்தது என்ன
ஆர்ப்பு ஒலி அமுதம் ஆக, ஆர் உயிர்
ஆற்றினாமள,
யான் துன்ேம் தீர்ப்ேது என் உயிசராடு என்று - ‘யான் துன்பம் தீர்வது என்
உயிகராடுைான்’ என்று; உணர்ந்த சிந்மத பேர்ப்ேன செஞ்சொலாள் - எண்ணி
(இறக்கத்துணிந்ை) மனத்தை மாற்றும் ஆற்றலுதடய பசம்தமயான பசாற்கதள
உதடயவளான; அத்திரிெமட பேெப் பேர்ந்தாள் - அந்ைத் திரிசதட கபசியைால்
துன்பம் நீங்கப் பபற்றவளாய்; கார்ப்சேரு பைகம் வந்து கமடயுகம் கலந்தது என்ன -
கரிய பபரிய கமகம் வந்து ஊழி இறுதியில் கலந்து ஆரவாரித்ைாற்கபான்ற;
ஆர்ப்சோலி அமுதம் ஆக ஆர் உயிர் ஆற்றினாமள - (வானரங்களின்) ஆரவார ஒலிகய
ைனக்கு அமிழ்ைம் கபான்றைாகத் ைன் அரிய உயிதரச் சுமந்திருந்ை சீதைதய.
‘கண்டனன்’ என்று முன்பாட்டில் முடிந்ைது.
(90)
(93)
(1)
(2)
இராமன் இலக்குவனுக்கு அம்பு விடுவது பற்றி அறிவுறுத்ைல்
8938.
‘வல்லன ைாய விஞ்மெ வகுத்தன அறிந்து, ைாள,
கல்லுதி, தருைம் என்னும் கண் அகன் கருத்மதக் கண்டு;
ேல் சேரும் போரும் செய்து வருந்தி; அற்றம் ோர்த்து
சகால்லுதி, அைரர்தங்கள் கூற்றிமன-கூற்றம் ஒப்ோய்!
8940.
‘சதாடுப்ேதன்முன்னம், வாளிசதாடுத்து, அமவ
துமறகள்பதாறும்
தடுப்ேன் தடுத்தி; எண்ணம் குறிப்பினால் உணர்ந்து, தக்க
கடுப்பினும், அளவு இலாத கதியினும், கமணகள் காற்றின்
விடுப்ேன அவற்மற பநாக்கி, விடுதியால்-விமரவு இலாதாய்.
(8)
(9)
(10)
நிகும்பதல பசல்லுைல்
8944. ைங்கலம் பதவர் கூற, வானவ ைகளிர் வாழ்த்தி,
ேங்கம் இல் ஆசி கூறி, ேலாண்டு இமெ ேரவ,-ோகத்
திங்களின் பைாலி அண்ணல் திரிபுரம் தீக்கச் சீறிப்
சோங்கினன் என்ன, பதான்றிப் சோலிந்தனன்-போர்பைல்
போவான்.
பதவர் ைங்கலம் கூற வானவ ைகளிர் வாழ்த்தி - கைவர்கள் மங்கலம் கூறி வாழ்த்ைவும்
கைவமகளிர் வாழ்த்தி; ேங்கம் இல் ஆசி கூறிப் ேலாண்டு இமெ ேரவ - குற்றமில்லாை
ஆசிகதளக் கூறி பல்லாண்டு என்னும் இதச பாடிப் பரவவும்; போர் பைல் போவான்
- கபார்கமற் பசல்வானாகிய இலக்குவன்; ோகத் திங்களின் பைாலி அண்ணல் -
பிதற சூடிய சதடயனாகிய சிவ
8945.
‘ைாருதி முதல்வர் ஆய வானரர் தமலவபராடும்.
வீர! நீ பெறி’ என்று விமட சகாடுத்தருளும் பவமல,
ஆரியன் கைல ோதம், அகத்தினும் புறத்தும் ஆக,
சீரிய சென்னி பெர்த்து, சென்றனன், தருைச் செல்வன்.
(13)
(14)
நிகும்பதலயில் வானரர் அரக்கர் கசதனனயக் காணுைல்
கலி விருத்தம்
(15)
8949.
உண்டாயது ஓர் ஆல், உலகுள் ஒருவன்
சகாண்டான் உமறகின்றதுபோல் குலவி,
விண்தானும் விழுங்க விரிந்ததமனக்
கண்டார்-அவ் அரக்கர் கருங் கடமல.
8951.
கார் ஆயனி காய் கரி, பதர், ேரிைா,
தார் ஆயிர பகாடி தழீஇயதுதான்,
நீர் ஆழிசயாடு ஆழி நீறீஇயதுபோல்,
ஓர் ஆயிரம் பயாெமன உள்ளதமன,
8952.
சோன்-பதர், ேரிைா, கரிைா, சோரு தார்
எற்பற? ேமட வீரமர எண்ணிலைால்!
உற்று ஏவிய யூகம் உபலாகமுமடச்
சுற்று ஆயிரம் ஊடு சுலாயதமன.
(19)
(20)
(21)
(22)
(25)
(26)
உடகன கவள்விதயச் சிதைக்குமாறு வீடணன் இலக்குவனுக்கு உதரத்ைல்
8960. சவன்றிச் சிமல வீரமன, வீடணன், ‘நீ
நின்று இக் கமட தாழுதல் நீதியபதா?
சென்று, இக்கடி பவள்வி சிமதத்திமலபயல்,
என்று, இக் கடல் சவல்குதும் யாம்?’ எனலும்,
வீடணன் சவன்றிச் சிமல வீரமன - வீடணன், பவற்றி மிக்க வில்வீரனாகிய
இலக்குவதன (கநாக்கி); நீ இக்கமட நின்று தாழுதல் நீதியபதா? - நீ இவ்விடத்து
(இந்திரசித்ைன் கவள்விதயச் சிதைக்காது) நின்று காலந்ைாழ்த்துைல் முதறயாகுமா?
இக்கடி பவள்வி சென்று சிமதத்திமலபயல் - இந்ைக் காவல் மிக்க கவள்விதய
கமற்பசன்று சிதைத்து அழிக்காமல் விடுவாயாயின்; இக்கடல் யாம் என்று
சவல்லதும்? எனலும் - (அரக்கர் கசதனயாகிய) இக்கடதல நாம் எக்காலத்தில்
பவல்ல வல்கலாம்? எனக் கூறிய அளவில்.
(27)
(29)
பதறா ைதைால் கரிபதர் ேரிைா - பைளியாை மைச் பசருக்குதடய பபரிய யாதன கைர்,
குதிதர ஆகிய கசதனகள்; நூறாயிர பகாடியின் நூழில் ேட - நூறாயிரங்ககாடி என்னும்
பைாதகயினவாய்க் பகான்று குவிக்கப்படவும்; பெறு ஆர் குருதிக் கடலில் திடராய்க் -
கசறாகப் பபாருந்திய இரத்ைக் கடலிகல
(36)
(37)
(39)
(40)
(41)
(42)
(43)
(45)
(47)
(48)
(49)
(52)
8986. கண்டனன்-திமெசதாறும் பநாக்கி, கண் அகல்
ைண்தலம், ைறி கடல் அன்ன ைாப் ேமட,
விண்டு எறி கால் சோர ைறிந்து வீற்றுறும்
தண்டமல ஆம் எனக் கிடந்த தன்மைபய.
கண் அகல் ைண்தலம் ைறி கடல் அன்ன ைாப்ேமட - இடம் விரிந்ை மண்ணுலகில்
(அதலகள்) மறிந்து சூழும் கடற் பரப்பிதன
(55)
(56)
(58)
(59)
(60)
(61)
(63)
(64)
8998. ‘”ைந்திர பவள்வி போய் ைடிந்ததாம்” எனச்
சிந்மதயின் நிமனந்து, நான் வருந்தும் சிற்றியல்,
அந்தரத்து அைரரும், “ைனிதர்க்கு ஆற்றலன்;
இந்திரர்க்பக இவன் வலி!” என்று ஏெபவா?’
(66)
திமரக் கடற் சேரும் ேமட இரிந்து சிந்திட - அதலகதள உதடய கடல் கபாலும்
(அரக்கரது) பபரும் கசதன நிதல பகட்டு சிைறி ஓட; ைரத்தினின் புமடத்து அடர்த்து
உருத்த ைாருதி - மரத்தினால் புதடத்துத் ைாக்கி பவகுண்ட அனுமன்; அரக்கனுக்கு
அணித்து என அணுகி - இந்திரசித்துக்கு அருகாக பநருங்கி நின்று;
(69)
(70)
(72)
(74)
(75)
(77)
மூவமக உலகும் காக்கும் முதல்வன் தம்பி பூெல் - மூன்று வதக உலகங்கதளயும் இடர்
நீக்கிப் பாதுகாக்கும் முைல்வனாகிய இராமனின் ைம்பி இலக்குவனது கபார்த்
திறத்தை; பதவர்கள், முனிவர், ைற்றும் திறத்திறத்து உலகம் பெர்ந்தார் - கைவர்களும்,
முனிவர்களும,்ி் மற்றும் பல திறப்பட்ட உலகங்களில் வாழ்கவார்; யாவரும் காண
நின்றார், இனி இமற தாழ்ப்ேது என்பனா? - யாவரும் காணுைற் பபாருட்டு வந்து
நின்றார்கள், இனிச் சிறிதும்
(79)
(81)
(82)
(86)
(87)
9021. நாண்சதாழில் ஓமெ வீசிச் செவிசதாறும் நடத்தபலாடும்
ஆண்சதாழில் ைறந்து, மகயின் அடுக்கிய ைரனும் கல்லும்
மீண்டன ைறிந்து பொர விழுந்தன; விழுந்த, ‘சைய்பய
ைாண்டனம்’ என்பற உன்னி, இரிந்தன குரங்கின் ைாமல.
(88)
(89)
வில் எடுத்து உருத்து நின்ற வீரருள் வீரன் பநபர - வில்லிதன ஏந்தி பவகுண்டு
நின்ற வீரர்க்பகல்லாம் வீரனாகிய இந்திரசித்ைனுக்கு எதிகர; கல் எடுத்து, எறிய வந்த
அனுைமனக் கண்ணின் பநாக்கி - (அஞ்சாமல்) மதலயிதனப் பபயர்த்பைடுத்து எறிய
வந்ை அனுமதனக் கண்களால் உற்று கநாக்கி; ‘ைல் எடுத்து உயர்ந்த பதாளாற்கு என்
சகாபலா வலியது?’என்னா -’மல் பைாழில் திறத்ைால் கமம்பட்டு உயர்ச்சி உற்ற
கைாள்கதள உதடய இவ்அனுமனுக்கு அதமந்ை வண்ணம் எத்ைதகயகைா? என்று;
சொல் எடுத்து, அைரர் அைரர் சொன்னார் தாமதயும் துணுக்கம் உற்றான் - (அவனது)
புகதழத் கைவர்கள் உயர்த்திக் கூறிப் புகழ்ந்ைார்கள். (அனுமனுக்குத்)
ைந்தையாகிய வாயு கைவனும் (இவனுக்கு என்ன கநருகமா என) மன
நடுக்கமுற்றான்,
(91)
(92)
(93)
(94)
(96)
(97)
(98)
(99)
(101)
இந்திர சித்ைன் - இலக்குவன் பபரும் கபார்
(102)
(103)
(105)
(106)
(107)
(111)
(112)
(113)
(114)
(116)
(117)
அடல் அரக்கன் பதபவந்திரன் சினைா இரிந்து ஓடிடத் துரந்து ஓடின - வலிதம மிக்க
அரக்கனாகிய இந்திரசித்து கைகவந்திரனுதடய பவகுளிமிக்க யாதனதய நிதல
பகட்டு ஓடுமாறு துரத்திச் பசன்றனவும்; முன்நாள் இமைபயாமரயும் அரிந்து
ஓடின, எரிந்து ஓடின - முற்காலத்தில் கைவர்கதள அரிந்து ஓடினவும் (தீமிக்கு)
எரிந்து ஓடினவும் ஆகிய; சுடர் சவங்கமண சில சதரிந்தான் அமவ பகாத்து -
சுடர்கின்ற பவம்தமயுதடய சில அம்புகதளத் கைர்ந்பைடுத்து அவற்தற
(வில்லிற்) ககாத்து; உயர் சநடு ைாருதி பதாள் பைலினில் பதான்ற சொரிந்தான் -
உயர்ந்து நீண்ட உருவமுதடயவனாகிய அனுமனுதடய கைாள்களின் கமல் ஊன்றித்
கைான்றும்படி பசாரிந்ைான்
(120)
9054. குருதிப் புனல் சொரிய, குணம் குணிப்பு இல்லவன்,
குணோல்
ேருதிப்ேடி சோலிவுற்றமத இளங் பகாளரி ோர்த்தான்;
ஒரு திக்கிலும் சேயராவமக, அவன் பதாரிமன
உதிர்த்தான்;
‘சோருது இக் கணம் சவன்றான்’ என, ெர ைாரிகள்
சோழிந்தான்.
(124)
9058. உள் ஆடிய உதிரப் புனல் சகாழுந் தீ என ஒழுக,
தள்ளாடிய வட பைருவின் ெலித்தான்; உடல் தரித்தான்,
சதாள்ளாயிரம் கடும் போர்க் கமண துரந்தான்; அமவ
துமற போய்
விள்ளா சநடுங் கவெத்திமட நுமழயாது உக, சவகுண்டான்.
(125)
(126)
9060. ‘வில் இங்கு இது, சநடு ைால், சிவன் எனும் பைலவர
தனுபவ -
சகால்?’ என்று சகாண்டு அயிர்த்தான்; சநடுங்
கவெத்மதயும் குமலயாச்
செல்லுங் சகாடுங் கமண யாமவயும் சிமதயாமையும்
சதரிந்தான்;
சவல்லும் தரம் இல்லாமையும் அறிந்தான், அகம்
சைலிந்தான். வில் இங்கு இது சநடுைால் சிவன் எனும்
பைலவர் தனுபவ சகால் - இங்கு (இலக்குவன் பிடித்துள்ள) வில்லாகிய இது பநடிய
திருமால், சிவன் எனப் கபாற்றப் பபறும் கமகலாராகிய பபருந்பைய்வங்களின்
வில் ைாகனா? என்று சகாண்டு அயிீ்ர்த்தான் - எனறு எண்ணி (இந்திரசித்து)
ஐயுற்றான்; சநடுங்கவெத்மதயும் குமலயாச் செல்லுங் சகாடுங்கமண - நீண்ட
கவசத்தையும் குதலத்து (ஊடுருவி)ச் பசல்லும் (இலக்குவனுதடய) அம்புகள்;
யாமவயும் சிமதயாமையும் சதரிந்தான் - எல்லாமும் சிதைவுறாை ைன்தமதயயும்
அறிந்ைான்; சவல்லும் தரம் இல்லாமையும் அறிந்தான் அகம் சைலிந்தான் -
(அவதன) பவற்றி பகாள்ளுந்திறம் (ைனக்கு) இல்லாதமதயயும் அறிந்ைவனாகி
உளம் ைளர்ந்ைான்.
(127)
(132)
9066. ஊழிக்கமட இறும் அத்தமல, உலகு யாமவயும் உண்ணும்
ஆழிப் சேருங் கனல்தன்சனாரு சுடர் என்னவும் ஆகாப்
ோழிச் சிமக ேரப்பித் தனி ேடர்கின்றது ோர்த்தான், -
ஆழித் தனி முதல் நாயகற்கு இமளயான் - அது
ைதித்தான்.
(133)
(134)
9068. ‘நன்று ஆகுக, உலகுக்கு!’ என, முதபலான் சைாழி
நவின்றான்;
‘பின்றாதவன் உயிர்பைல் செலிவு ஒழிக’ என்ேது பிடித்தான்;
’ஒன்றாக இம் முதபலான் ேமடதமன ைாய்க்க’ என்று
உமரத்தான்,
நின்றான், அது துரந்தான்; அவன் நலம் வானவர்
நிமனந்தார்.
உரும் ஏறு வந்து எதித்தால், அதன் எதிபர, சநருப்பு உய்த்தால் - கபரிடி வந்து
எதிர்த்ைால் அைன் எதிராகத் தீத்திரதளச் பசலுத்தினால்; வரும் ஆங்கது
தவிர்ந்தாசலன ைலபரான்ேமட ைாய - எதிர் வரும் அந்ை பநருப்பு (இடியாற்)
சிதைந்ைழிந்ைாற் கபான்று, (இந்திரசித்ைன் ஏவிய) பிரம்மாத்திரம் சிதைந்ைழிய;
திருைால் தனக்கு இமறபயான் ேமட - திருமாலின் அவைாரமாகிய
இராமபிரானுக்குத் ைம்பியாகிய இலக்குவன் பசலுத்திய பிரம்மாத்திரம்; உலகு
ஏமழயும் தீய்க்கும் அருைாகனல் என விசும்பு எங்கணும் ஆகி நின்றது - ஏழு
உலகங்கதளயும் சுட்படரிக்கும் அணுகுைற்கரிய (ஊழிக்காலத்துப்) பபருந்தீ
என்னும் படி ஆகாய பமங்கும் பரவி நின்றது,
(137)
(138)
(141)
9076.
‘சநடும் ோற்கடல் கிடந்தாரும். ேண்டு, இவர் நீர் குமற
பநர.
விடும் ோக்கியம் உமடயார்கமளக் குலத்பதாடு அற வீட்டி,
இடும் ோக்கியத்து அறம் காப்ேதற்கு இமெந்தார்’ என,
இது எலாம்,
அடும்பு ஆக்கிய சதாமடச் செஞ்ெமட முதபலான்
ேணித்து அமைந்தான்.
(144)
மாகயான்பதட இலக்குவதன விலகிப் கபாைல்
(145)
(146)
(147)
(148)
சிவன் பதடதய இந்திரசித்து விடுைல்
9082. அவன் அன்னது கண்டான்; ‘இவன் ஆபரா?’ என
அயிர்த்தான்;
‘இவன் அன்னது முதபல உமட இமறபயான்’ என வியவா,
‘எவன் என்னினும் நன்று ஆகுக! இனி எண்ணசலன்’
என்னா,
‘சிவன் நன் ேமட சதாடுத்து, ஆர் உயிர் முடிப்பேன்’
எனத் சதரிந்தான்;
(151)
(152)
(153)
(154)
(155)
(156)
(158)
(160)
(161)
(164)
நீர் உளதமனயும் உள்ள மீன் என, நிருதர் எல்லாம் - நீர் இருக்கும் அளவும் உயிர்
ைாங்கியுள்ள மீன் என்னும்படி அரக்கர்கள் எல்கலாரும்; பவர் உளதமனயும் வீவர்
இராவணபனாடு; மீளார் - கவர் (மூலகாரணம்) உள்ள அளவும் (கபார் பசய்து)
இராவணகனாடு இறந்பைாழிவர் (அவர்களில் எவரும் உயிருடன்)
மீளமாட்டார்கள்; ஐயா! ஊர் உளது; ஒருவன் நின்றாய் நீ உமறய உமள - ஐயகன!
இலங்தகயாகிய ஊர் மட்டும் எஞ்சி இருக்கும். ஒருவனாக நின்றாயாகிய நீ
(இங்கு) ைங்குைற்கு உயிகராடு உள்ளாய்; அரசு வீற்றிருக்க நின்பனாடு நிற்ோர்
அரக்கர் ஆர் உளர்? - நீ அரசனாக வீற்றிருக்க நினக்குத் துதணயாக நிற்பார் அரக்கர்
இனத்ைாரில் கவறு யார் உள்ளார்கள்?
(167)
(169)
(170)
வீடணன் மறுபமாழி
9104. அவ் உமர அமையக் பகட்ட வீடணன், அலங்கல் பைாலி
செவ்விதின் துளக்கி, மூரல் முறுவலும் சதரிவது ஆக்கி,
‘சவவ்விது ோவம்; ொலத் தருைபை விழுமிது; ஐய!
இவ் உமர பகட்டி!’ என்னா, இமனயன விளம்ேலுற்றான்:
(171)
அறம் துமண ஆவது அல்லால், அரு நரகு அமைய நல்கும் - அறகம துதணயாவது
(அவ் அறத்தை) அன்றி(க்கடப்பைற்கு) அரிய நரகத்திதனப் பபாருந்தும்படி ைரும்;
ைறம்துமணயாக, ைாயாப் ேழிசயாடும் வாழ ைாட்படன் -
பாவத்திதனத்துதணயாகக்பகாண்டு நீங்காை பழிகயாடும் உயிர் வாழ மாட்கடன்;
எய்தும் சோய்மைபய துறப்ேது அல்லால் சைய்மை துறந்திபலன் - (இதடயில்) வந்து
அதடயும் பபாய்ம்தமயிதன விட்டு ஒழிப்பைல்லது பமய்தமயிதன விட்டு
நீங்கிகனன் அல்கலன்; இலங்மகபவந்தன் பிமழத்த போபத அவன் பின் பிறந்திபலன்
- இலங்தக கவந்ைனாகிய இராவணன் (பிறனில் விதழைலாகிய) பிதழயிதனச்
பசய்ை பபாழுகை அவன் பின் பிறவாைவன் ஆயிகனன்.
(172)
(174)
(175)
(176)
(177)
(178)
(179)
(181)
(182)
இந்திரசித்து வதைப் படலம்
(2)
(3)
(5)
(7)
(9)
(10)
முன்பு பிற உயிர்க்குத் துன்பஞ் பசய்தும், இன்று ைன் உறவும், கிதளயும் கபாரில்
பலியாவதை இரக்கமின்றி ஏற்றும் நின்றதமயால் இராவணதனக் பகாடியான்
என்றார். “கதடக்கண்ணால் கநாக்கி என்பைற்கு, பிராட்டிதய விட்டு விடுகிகறன்
என்று அதழப்பாகனா என்று பார்த்ைான். என்பது பதழய உதர. கலுழ்ைல் - சிந்துைல்.
(14)
(15)
(17)
அறுசீர்ச் ெந்த விருத்தம்
அவ் இருள் ேகல் உறவரு ேமக இரதம் - அந்ை இரவு இருள் பகலாகப்
பபாருந்துமாறு ஒளியுடன் வருகின்ற பதகவனுதடய இரைம்; எதிர்
கவிகுலமும் குடல் ைறுகிட - எதிர்க்கின்ற குரக்கினங்கள் குடல் கலங்கவும்; கடல்
ைறுகிட, உலகு உமலய சநடுங்கரி இரிதர - கடல் கலங்கவும், உலகம் வருந்ைவும்,
பநடிய திதச யாதனகள் அஞ்சி ஓடவும்; ைமல குமலய நிலம் குழிசயாடு கிழிேட
- அட்ட குலமதலகள் குலுங்கவும், நிலம் குழியாைபலாடு கிழிபடவும்; வழிேடரும்
இடம் ைறுகிய சோடி முடுகிடவும் - பசல்லுகின்ற வழியாகிய இடம்
கலங்கியைாலாய புழுதி விண்ணில் விதரந்து பசல்லவும்; இருள் உளது என எழும்
இகல் அரவின் ேடம் ைறுகிட எதிர் விரவியது - இருள் உளது என்று கண்கடார்
கருதுமாறு நஞ்சிதனக் கக்கிக்பகாண்டு கமல் எழுகின்ற வலிதமயுள்ள ஆதி
கசடனுதடய படம் வருந்ைவும் இலக்குவனுக்கு எதிகர வந்ைது.
(19)
இந்திரசித்தும் இலக்குவனும் பபாருைல்
9135. ஆர்த்தது நிருதர்தம் அனிகம்; உடன்
அைரரும் சவருவினர்; கவி குலமும்
பவர்த்தது, சவருவசலாடு அலம்வரலால்;
விடு கமண சிதறினன், அடுசதாழிபலான்;
தீர்த்தனும், அவன் எதிர் முடுகி, சநடுந்
திமெ செவிடு எறிதர, விமெ சகழு திண் போர்த் சதாழில் புரிதலும், உலகு
கடும்
புமகசயாடு சிமக அனல் சோதுளியதால்.
நிருதர் தம் அனிகம் ஆர்த்தது உடன் அைரரும் சவருவினர் - அரக்கர் கசதன
ஆரவாரித்ைது உடகன கைவர்களும் அஞ்சினர்; கவிகுலமும் சவருவபலாடு அலம்
வரலால் பவர்த்தது - வானர கசதனயும் அஞ்சுைகலாடு துன்புறுைலால் கவர்த்ைது;
அடு சதாழிபலான் விடுகமண சிதறினன் - பகாதலத் பைாழிதல உதடய
இந்திரசித்து விடுைற்குரிய அம்புகதள வில்லில் ககாத்து விடுத்ைான்; தீர்த்தனும்
அவன் எதிர் முடுகி சநடுந் திமெ செவிடு எறிதர - தூயவனான இலக்குவனும் அந்ை
இந்திரசித்தின் எதிகர விதரந்து பசன்று பநடிய திதசகபளல்லாம் பசவிடுபடும் படி
(ஆரவாரித்து); விமெ சகழுதிண் போர்த்சதாழில் புரிதலும் - விதரவு பபாருந்திய
திண்ணிய கபார்த்பைாழிதலச் பசய்ைலும்; உலகு கடும் புமகசயாடு சிமக அனல்
சோதுளியதால் - உலகில் கடுதமயான புதககயாடு பகாழுந்து விட்டு எரியும் ைழல்
நிரம்பியது.
(20) 9136.
வீடணன் அைலமன, ‘விறல் சகழு போர்
விடமலமய இனி இமட விடல் உளபதல்,
சூடமல, துறு ைலர் வாமக’ எனத்
சதாழுதனன்; அவ் அளவில் அழகனும் அக்
பகாடு அமண வரி சிமல உலகு உமலய
குல வமர பிதிர்ேட, நிலவமரயில்
பெடனும் சவருவுற, உரும் உறழ் திண்
சதறு கமண முமற முமற சிதறினனால்.
வீடணன் அைலமன - வீடணன், தூயவனாகிய இலக்குவதன கநாக்கி; விறல்
சகழுபோர் விடமலமய இனி இமட விடல் உளபதல் - “பவற்றி பபாருந்திய
கபாராற்றல் மிக்கவனாகிய இந்திரசித்ைதன இனி கபாரின் இதடகய பகால்லாமல்
(முன் கபால் மதறய) விடுைல் உண்டாகுமாயின்; துறுைலர் வாமக சூடமல எனத்
சதாழுதனன் - நீ பநருங்கிய மலர்கதள உதடய வாதக மாதலதய (பவற்றிதய)
சூட மாட்டாய்” எனக் கூறித் பைாழுைானாக; அழகனும்
அவ்வளவில் அக்பகாடு அமண வரி சிமல - அழகனாகிய இலக்குவனும்
அவ்வளவில் அந்ைப் பபரு முழக்கத்தையுதடய கட்டதமந்ை வில்லில்; உலகு
உமலய குலவமர விதிர்ேட நிலவமரயில் பெடனும் சவருவுற - உலபகல்லாம்
வருந்துமாறும், பபரும் மதலகள் பிதிர்பட்டு உதிரவும், நிலத்தின் அடியிலுள்ள
ஆதிகசடனும் அஞ்சுைல் பசய்யவும்; உரும் உறழ் திண் சதறுகமண முமற முமற
சிதறினனால் - இடிதய ஒத்ை திண்ணிய அழித்ைல் ைன்தம பபாருந்திய அம்புகதள
முதற முதறயாகக் ககாத்து எய்ைான்.
(21)
(22)
(23)
(24)
(25)
(26)
(27)
அறுசீர் ஆசிரிய விருத்தம்
(29)
(31)
(32)
(33)
(34)
(36)
இலக்குவன் இந்திரசித்ைன் கைதரச் சிதைக்க, அவன் விண்ணில்
மதறந்து ஆரவாரித்ைல்
9152. ‘ேச்மெ சவம் புரவி வீயா; ேல்லியச் சில்லி ோரில்
நிச்ெயம் அற்று நீங்கா’ என்ேது நிமனந்து, வில்லின்
விச்மெயின் கணவன் ஆனான், வின்மையால், வயிரம் இட்ட
அச்சிபனாடு ஆழி சவவ்பவறு ஆக்கினான், ஆணி நீக்கி.
வில்லின் விச்மெயின் கணவன் ஆனான் - வில்வித்தைக்குத் ைதலவனாகிய
இலக்குவன்; ‘சவம்ேச்மெப் புரவிவீயா - (இந்திரசித்தின் கைரில் பூட்டியுள்ள) பகாடிய
பச்தசப்புரவிகள் இறந்துபடா; ேல்லியச் சில்லிோரில் நிச்ெயம் அற்று நீங்கா - பல
இயல்புகள் அதமந்ை (கைரின்) சக்கரங்கள் உறுதியற்று பூமியில் அழியா; என்ேது
நிமனந்து வின்மையால் ஆணி நீக்கி - என்பதை நிதனந்து ைன்வில்லின் திறத்ைால்
கதடயாணிதய நீக்கிவிட்டு; வயிரம் இட்ட அச்சிபனாடு ஆழி சவவ்பவறு
ஆக்கினான் - வயிரத்ைன்தம பபாருந்திய அச்சிகனாடு சக்கரத்தை பவவ்கவறாகப்
பிரித்து விட்டான்.
(37)
(38)
(39)
(40)
(41)
(42)
(44)
(45)
(47)
(49)
9165. காற்று என, உரும்ஏறு என்ன, கனல் என, கமட நாள் உற்ற
கூற்றை ஓர் சூலம் சகாண்டு குறுகியது என்ன, சகால்வான்
பதாற்றினான்; அதமனக் காணா, ‘இனி, தமல துணிக்கும்
காலம்
ஏற்றது’ என்று, அபயாத்தி பவந்தற்கு இமளயவன்
இதமனச் செய்தான்.
கமடநாள் உற்ற காற்று என, உரும் ஏறு என்ன கனல் என - ஊழியிறுதியில் வந்ை
காற்று என்னும் படியும், இடிகயறு என்னும்படியும், வடதவக்கனல் என்னும்
படியும்; கூற்றம் ஓர் சூலம் சகாண்டு குறுகியது என்ன - எமன் ஒரு சூலத்தைக்
பகாண்டு பநருங்கினான் என்னும்படியும்; சகால்வான் பதான்றினான் -
(இலக்குவதனக்) பகால்வைற்காக (இந்திரசித்து) கைான்றினான்; அதமன அபயாத்தி
பவந்தற்கு இமளயவன் காணா -அைதன இராமனுக்கு இதளயவனாகிய இலக்குவன்
கண்டு; ’இனி, தமல துணிக்கும் காலம் ஏற்றது, என்று இதமனச் செய்தான் -
‘இப்பபாழுது இவன் ைதலதயத் துணிக்கும் காலம் ‘வந்துவிட்டது’ என்று
இச்பசயதலச் பசய்ைான்.
(50)
(52)
(53)
(54)
(59)
(60)
9176. ‘“எல்லி வான் ைதியின் உற்ற கமற என, என் பைல் வந்து
புல்லிய வடுவும் போகாது” என்று அகம் புலம்புகின்பறன்,
வில்லியர் ஒருவர் நல்க, துமடத்துறும் சவறுமை தீர்ந்பதன்;
செல்வமும் சேறுதற்கு உண்படா குமற? இனி, சிறுமை
யாபதா?
“எல்லிவான் ைதியின் உற்றகமற என - ‘இரவில் விளங்கும் பவள்ளிய
சந்திரனிடத்துப் பபாருந்தியகளங்கம் கபால; என்பைல் வந்து புல்லிய வடுவும்
போகாது“ என்று அகம் புலம்புகின்பறன் - என்கமல் வந்து பபாருந்தியுள்ள பழியும்
நீங்காது கபாலும்” என்று மனம் புலம்புகின்ற யான்; வில்லியர் ஒருவர் நல்க
துமடத்துறும் சவறுமை தீர்ந்பதன் - (இப்கபாது) வில் வீரராகிய ஒருவர்
அருளியைால் அந்ை வடுதுதடக்கப்பபற்று இதுகாறும் இருந்ை என் பவறுதமத்
ைன்தனயும் தீர்ந்கைன்; செல்வமும் சேறுதற்கு உண்படாகுமற? இனி,
சிறுமையாபதா? - இனி என் அரசச்பசல்வத்தையும் பபறுைற்குக் குதறகயதும்
உண்கடா? இனிச் சிறுதமைான்யாதுளது?
(61)
(62)
(63)
(65)
ஏடு அவிீ்ழ் அலங்கல் ைார்ேன் - இைழ்கள் விரியப் பபற்ற மலர் மாதல அணிந்ை
மார்பிதன உதடய இராமன்; ’ஆடவர் திலக! நின்னால் அன்று! இகல் அனுைன்
என்னும் பெடனால் அன்று - (இலக்குவதன கநாக்கி) ‘ஆடவர்களிற் சிறந்ைவகன!
(இவ்பவற்றி) நின்னால் உண்டானது அன்று! அனுமன் என்கின்ற வல்லதமமிகக்
உயர்ந்ை பண்பினனாலும் அன்று; பவறு ஓர் சதய்வத்தின் சிறப்பும் அன்று -
கவகறார் பைய்வத்தின் சிறப்பினாலும் அன்று; வீடணன் தந்த சவன்றி ஈது என
சைய்ம்மை விளம்பி இப்ோல் இனிதின் இருந்தனன் - ‘வீடணன் ைந்ை பவன்றி’ என
பமய்யான காரணத்தைக் கூறிப் பாராட்டிவிட்டு இங்கு இனிைாக இருந்ைான்.
(54-1)
(72-1)
(89-1)
17. அதிகாயன் வமதப் ேடலம்
(20-2)
(25-1)
(50-1)
(52-1)
(103-1)
(103-2)
(103-3)
(103-4)
(103-5)
(103-6)
(103-7)
(119-1)
(121-1)
(122-1)
812. ைமழ உற்றன முகில் ஒப்ேன செவி மும் ைத வழிபய
விழ உற்றன, சவறி சவங் கமண நிமிரப் சோறி சிதற,
முமழ உற்றன முகில் சிந்தின முன்பு ஏறில முடிய,
உமழ உற்றன உலவும்ேடி உலவுற்றன-கரிகள்.
(140-1)
(169-1)
(186-1)
(186-4)
(186-5)
819. திமெ முகம் கிழிய, பதவர் சிரம் சோதிர் எறிய, திண் பதாள்
தெமுகன் சிறுவன், பின்னும், தடஞ் சிமல குமழய வாங்கி,
விமெ சகாள் நாண் எறிந்து, பைன்பைல் சவங் கவித் தாமன
சவள்ளம்
ேமெ அறப் புலர்ந்து போகப் சோழிந்தனன், ேகழி ைாரி.
(186-7)
(186-8)
(186-9)
(195-1)
(203-1)
(207-1)
(209-1)
(250-1)
(106-1)
(106-2)
(128-1)
(148-1)
(148-3)
(148-5)
(148-7)
(264-1)
(273-1)
19. ேமடத் தமலவர் வமதப் ேடலம்
(1-1)
(1-2)
(16-2)
(20-1)
(29-1)
(35-1)
(67-1)
(81-1)
(85-1)
(85-2)
(92-1)
(92-2)
(96-1)
(100-1)
(5-1)
(19-1)
(29-1)
(38-1)
21. பிரைாத்திரப் ேடலம்
865. தமலகமள பநாக்கும்; தான் தன் ெரங்கமள பநாக்கும்;
தன்மகச்
சிமலயிமன பநாக்கும்; செம் சோன் பதரிமன பநாக்கும்;
செய்த
சகாமலகமள பநாக்கும்; சகான்ற சகாற்றவர் தம்மை
பநாக்கும்;
அமல சோரும் குருதி என்னும் அளக்கமர அமைய
பநாக்கும்.
(25-1)
(77-1)
(88-1)
(137-1)
(140-1)
(157-1)
(99-1)
(99-2)
23. ைருத்துைமலப் ேடலம்
(97-1)
(3-1)
25. ைாயா சீமதப் ேடலம்
(5-1)
(8-1)
878. என்றனன் ைாருதி; இந்திரசித்தும்,
‘ஒன்று உமர பகள்; எனது எந்மதயும் ஊரும்
சோன்றுதல் தீரும்; இதின் புகழ் உண்பட?
நன்று உமர!’ என்று, பின் நக்கு, உமரசெய்தான்.
(35-1)
(36-1)
(83-1)
(91-1)
(42-1)
(51-1)
(52-1)
(64-1)
(69-1)
(84-1)
(126-1)
(142-1)
(144-1)
(10-1)
(10-2)
(10-3)
(10-4)
(10-5)
(11-2)
(16-1)
(30-1)
(62-1)