Zagadnienia na egzamin z masażu praktycznego 2024

1. Wskazania do masażu (5) i przeciwskazania do masażu (5)

2. Zasady masażu klasycznego (19 zasad)
3. Rozróżnienie technik masażu klasycznego i czym się charakteryzują
(Zborowski). Zasady stosowania.
• Porównanie głaskania z ugniataniem
• Porównanie rozcierania z oklepywaniem
• Porównanie ugniatania z wibracją
4. Podaj różnice między masażem klasycznym a segmentarnym
5. Metodyka masażu izometrycznego
6. Test Lovetta – oceń siłę mięśni

7. Masaż praktyczny:
➢ klasyczny
a. Kark i MOS
b. Klatka piersiowa na plecach
c. Brzuch
➢ segmantarny
d. wybrana część ciała (grzbiet, miednica, klatka piersiowa)
➢ izometryczny
e. Masaż izometryczny wybranej jednostki ciała
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ad. 1. Wskazania:
- bóle mięśniowe i stawów
- rehabilitacja po urazach (skręcenie, zwichniecie)
- choroby reumatyczne i zwyrodnienia
- stan po wylewie lub porażeniu
- stres
- choroby układu krążenia
- choroby układu oddechowego
- blizny

Przeciwskazania:
- gorączka
 - Choroby zakaźne, choroby skóry
- stany zapalne
- łamliwość kości
- przy zakrzepach
- występowanie tętniaków
- nowotwór

Ad. 2
1. Pzed rozpoczęciem masażu należy przeprowadzić wywiad z pacjentem
2. Informujemy jak będzie prebiegał masaż
3. Prosimy pacjenta, aby w trakcie masażu przekazywał nam własne
odczucia i sugestie
4. Masaż wykonujemy w ułożeniu zapewniającym pełne rozluźnienie
mięśni pacjenta
5. Zakrywamy niemasowane części ciała
6. Zabieg należy stosowa zgodnie ze wskazaniami i przeiwwskazaniami
7. Masaż wykonujemy w odpowiednim kierunku
8. Czas trwania masażu
9. Siła masażu
10. Każdy chwyt masażu wykonujemy dwukrotnie
11. Nie można przerywa wykonywanego chwytu
12. Nie można przerywać masażu
13. Pacjent powinien odpocząć po masażu 15-20 minut
14. Niedopuszczalne jest gwałtowne oziębienie okolicy masowanej
15. Po pierwszych 3-5 zabiegach pacjent może odczuwać pozorne
pogorszenie stanu zdrowia
16. Liczba zabiegów w serii
17. Częstotliwośc zabiegów
18. Dikumentacja
19. Po pierwsze nie szkodzić
Ad.3 Rozróżnienie technik masażu klasycznego i czym się charakteryzują.
Zasady stosowania.
- Głaskanie 22-25 r/min
- Rozcieranie 60-100 r/min
- Ugniatanie 30-60 r/min
- Uciskanie rozluźniające 30-40 r/min
- Uciskanie pobudzające 80-100 r/mi,
 - Oklepywanie 100-300 r/min
- Wstrząsanie 180-240 r/min

W masażu klasycznym zastosowanie mają następujące techniki: głaskanie,

rozcieranie, ugniatanie, wałkowanie, rolowanie, uciski, oklepywanie, wibracja,
roztrząsanie, wałkowanie. Poniżej przedstawiono dokładną charakterystykę każdej
z nich.
Głaskanie
Jest techniką, która w masażu klasycznym zawsze zaczyna i kończy masaż, oraz
którą przeplata się pozostałe techniki. Głaskanie wykonuje się, wykorzystując:
powierzchnię dłoniową ręki (całą lub jej część), grzbietową powierzchnię ręki (całą
lub jej część), rękę zaciśniętą w pięść, kłęb kciuka, kłębik palca małego, całą
powierzchnię dłoniową kciuków. Głaskania początkowe powinniśmy zacząć od
powierzchownych i stopniowo zwiększać ich siłę celem opracowania głębszych
warstw. Ręka masażysty bez względu na wybór metody głaskania powinna przez
cały czas przylegać do skóry pacjenta, dostosowując się do wszelkich nierówności.
Głaskanie powinno być przeprowadzane zdecydowanym ruchem, jednakże bez
nadmiernego ucisku, w tempie około 25 ruchów na minutę. W wyjątkowych
przypadkach, jeżeli istnieją przeciwwskazania do wykonania pozostałych technik,
można wykonać masaż jedynie za pomocą techniki głaskania.
Głaskania dzielimy ze względu na:
Siłę: łagodne, mocne i bardzo mocne.
Kierunek: podłużne, poprzeczne i okrężne.
Wpływ głaskania na opracowywane elementy tkanek:

• skóra – usunięcie rogowaciejącego naskórka, opróżnienie gruczołów

potowych i łojowych i ich aktywizacja, stymulacja procesu oddychania
skórnego, rozszerzenie powierzchownych naczyń krwionośnych –
przyspieszenie krążenia, efekt przekrwienia, podniesienie temperatury skóry,
zwiększenie elastyczności;
• naczynia krwionośne – pobudzenie krążenia w naczyniach włosowatych,
przesunięcie krwi w naczyniach krwionośnych zgodne z kierunkiem masażu,
przyspieszenie odpływu krwi żylnej i poprawa odżywienia tkanek;
• naczynia chłonne – opróżnienie naczyń chłonnych, przyspieszenie krążenia
płynów międzytkankowych i wytworzenie limfy;
 • nerwy – stymulacja zakończeń nerwów czuciowych – informacja o dotyku i
ewentualnym nieznacznym ucisku, zmniejszenie pobudliwości układu
nerwowego;
• mięśnie – wzrost kurczliwości mięśni, przygotowanie mięśni do pozostałych
technik masażu.
Rozcieranie
Jest znacznie bardziej energiczną techniką, oddziałującą na tkanki zdecydowanie
intensywniej niż głaskanie. Jej główne zadanie to szybkie rozgrzanie tkanek i
przygotowanie ich do dalszych etapów masażu. Rozcieranie polega na
wykonywaniu okrężnych ruchów w danej, masowanej części ciała z wywieraniem
większego nacisku niż w przypadku głaskania. Rozcieranie wykonuje się,
wykorzystując powierzchnię: opuszek palców II–V obu rąk (lub jednej),
poszczególnych opuszek palców, kłębu kciuka, podstawy ręki, opuszki kciuka lub
opuszek obu kciuków. Okrężne i półkoliste ruchy rąk i jej elementów mają za
zadanie rozdzielać i rozgniatać tkanki, dzięki czemu technika ta stanowi cenny
element podczas masażu różnego rodzaju zrostów, blizn, stawów, ścięgien.
Szczególną uwagę zwraca się na rozcieranie miejsc, gdzie brzuśce mięśniowe
przechodzą w ścięgna, oraz miejsc przyczepów mięśniowych. Rozcieranie
przeprowadza się w tempie 60–100 ruchów na minutę, ze zmiennym uciskiem, aby
dotrzeć do jak najgłębszych warstw.
Rozcieranie wyróżniamy:
Koliste, spiralne.
Ze względu na głębokość:
Powierzchowne i głębokie.
Ze względu na kierunek:
Podłużne, poprzeczne, okrężne.
Wpływ rozcierania na opracowywane elementy tkanek:

• skóra – przekrwienie skóry poprzez przyspieszenie krążenia;

• naczynia krwionośne – zwiększenie przepływu żylnego i tętniczego,
rozszerzenie naczyń krwionośnych, przyspieszenie krążenia krwi;
• nerwy – zmniejszenie pobudliwości nerwowej;
• mięśnie – rozluźnienie mięśni, przegrzanie tkanki mięśniowej, szybsze
odprowadzanie metabolitów oraz doprowadzanie składników odżywczych.
Ugniatanie
Główną funkcję pełni w przepychaniu krwi i chłonki do naczyń obwodowych.
Stanowi główną część masażu klasycznego i jest przede wszystkim wykorzystywane
w opracowywaniu mięśni. Technikę tę wykonuje się, wykorzystując chwyt
szczypcowy lub pęsetowy, przesuwając tkankę w odpowiednim kierunku - do
najbliższych węzłów chłonnych. Ugniatanie można wykonać również kciukiem i
wskazicielem lub stawami międzypaliczkowymi bliższymi ręki. Ruch podczas
ugniatania może być prowadzony punktowo lub w formie przesuwania. Podczas
ugniatania dochodzi do uniesienia mięśnia lub jego części i przesunięcia go „falą” w
odpowiednim kierunku w tempie około 30-60 ruchów na minutę. Ugniatanie nie
może powodować bólu i dyskomfortu pacjenta. Ugniatania poprzeczne pobudzają
mięśnie, zaś podłużne działają rozluźniająco na mięśnie.
Wyróżniamy ugniatanie:
Poprzeczne, podłużne, esowate, pionowe, ze skręceniem, mieszanie.
Wpływ ugniatania na opracowywane elementy tkanek:

• nerwy – pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego;

• mięśnie – pobudzenie włókien mięśniowych do skurczu, podniesienie
napięcia, zwiększenie odżywienia mięśni, przyspieszenie procesów
regeneracyjnych;
• ścięgna i powięź – zwiększenie elastyczności.

Uciski – odmiana ugniatania

Odmiana techniki ugniatania wykonywania za pomocą rytmicznego uciskania
tkanek. Technikę tę charakteryzuje brak etapu uniesienia brzuśca mięśniowego,
dlatego nie łączy się jej z techniką ugniatania. Uciski wykonuje się w sposób
równoczesny po obu stronach tkanki lub naprzemiennie. Działanie ugniatania
polega na przemieszczaniu w tkankach krwi żylnej oraz chłonki, zmniejszenie
napięcia mięśni. Ucisk tkanki nie powinien z założenia być intensywny i nie
powodować powstania dolegliwości bólowych.

Rolowanie – odmiana ugniatania

Jest również odmianą ugniatania wykorzystywaną przede wszystkim w masażu
grzbietu i uda. Rolowanie polega na przesuwaniu masowanej tkanki pomiędzy
kciukiem i pozostałymi palcami wzdłuż lub w poprzek masowanej części ciała.
Ruch wykonuje się powoli, oburącz lub jednorącz. Z uwagi na fakt, że rolowanie
jest odmianą ugniatania, ma taki sam wpływ jak ta właśnie technika.
Oklepywanie
Jest najbardziej energiczną techniką masażu klasycznego, a jej zadanie to
wywołanie w krótkim czasie maksymalnego przekrwienia danej części ciała. Ruchy
podczas oklepywania powinny przypominać bezbolesne uderzenia, które szybko
następują po sobie w tempie około 100 do 300 ruchów na minutę. W trakcie
wykonywania technik oklepywania masażysta powinien mieć rozluźnione mięśnie
kończyn górnych, aby utrzymać stały rytm i tempo techniki. Masażysta musi
dodatkowo pamiętać, aby pacjent w trakcie wykonywania tej techniki był
całkowicie rozluźniony oraz aby w trakcie wykonywania techniki uderzać
poprzecznie w mięśnie aby nie rozerwać włókien mięśniowych.
Rozróżniamy oklepywanie:
Lekkie, średniej mocy, silne.
Oklepywanie można wykonać w formie:

• „miotełka, widelcowe, łyżeczkowe, półpiąstka, szczypanie, piąstkowe,

kratowe i grzbietowo-paliczkowe, oklepywania opuszkami.

Wibracja
Jest to technika masażu klasycznego wykorzystująca drgania ręki masażysty
uzyskane dzięki silnemu napięciu mięśni kończyny górnej. Wibrację wykonuje się
poprzez przyłożenie dłoniowej powierzchni ręki do masowanej części ciała,
następnie masażysta napina maksymalnie, izometrycznie mięśnie kończyny górnej i
przesuwa rękę wzdłuż osi masowanej części ciała lub pozostawia ją w miejscu.
Należy pamiętać o tym, iż jest to bardzo męcząca technika i dlatego masażysta
powinien wykonywać ją jedynie przez kilkanaście sekund.
Wibrację dzieli się na:

• labilną – masażysta przesuwa rękę wzdłuż osi masowanej części ciała, np.
podczas masażu grzbietu,
 • stabilną – masażysta przykłada rękę w centralnej części masowanej części
ciała (drgania rozchodzą się we wszystkich kierunkach), np. masaż pośladka.
Wpływ słabej wibracji na opracowywane elementy tkanek:

• nerwy – zmniejszenie pobudliwości;

• mięśnie – zmniejszenie napięcia mięśniowego.
Wpływ silnej wibracji na opracowywane elementy tkanek:

• nerwy – zwiększenie pobudliwości ośrodkowego układu nerwowego;

• mięśnie – zwiększenie napięcia mięśniowego;
• naczynia krwionośne – zwiększenie ciśnienia krwi, zwolnienie tętna.
Roztrząsanie
Jest to technika polegająca na wykonywaniu dynamicznych drgań mechanicznych o
małej częstotliwości i dużej amplitudzie. Wykonuje się ją średnio w tempie 180‑240
ruchów. Wyróżnia się technikę wstrząsania bezpośredniego, kiedy drgania
wykonuje ręka masażysty oraz pośredniego, kiedy masażysta wstrząsa całą
kończyną. Roztrząsanie ma działanie obniżające napięcie mięśniowe, uelastycznia
tkankę łączną, obniżające pobudliwość układu nerwowego oraz poprawia krążenie
obwodowe.
Wałkowanie
Wykorzystywana w masażu palców, ramion lub ud. Wałkowanie jest kompilacją
głaskania, rozcierania i ugniatania i jego działanie jest wypadkową wszystkich tych
technik. Aby wykonać tę technikę, masażysta układa ręce przeciwstawnie na
ramieniu lub udzie pacjenta – jedną od góry, drugą od dołu. Palce obu rąk
masażysty są ustawione przeciwnie do siebie. Ruch prowadzony jest poprzecznie
do osi długiej masowanej kończyny. Ruch wykonuje się energicznie, zachowując
dosercowy kierunek masażu.
Wyróżniamy: podłużna, poprzeczna i pionowa.

Porównanie i różnice głaskania z ugiataniem w masażu klasycznym

Głaskanie i ugniatanie to dwa podstawowe techniki stosowane

w masażu klasycznym. Oto porównanie i różnice między nimi:

Głaskanie:
 • Głaskanie to delikatna, lekka technika masażu, która ma na celu rozluźnienie
mięśni, zrelaksowanie ciała i pobudzenie krążenia krwi.
• Wykonuje się je poprzez delikatne, powtarzające się ruchy uderzające lub
pieszczące skórę.
• Głaskanie jest używane na początku i na końcu sesji masażu, aby
zrelaksować i przygotować ciało do dalszych technik masażu.
Ugniatanie:
• Ugniatanie to bardziej intensywna technika masażu, polegająca na głębokim
uciskaniu i manipulowaniu mięśniami.
• Wykonuje się je poprzez zaciskanie i ściskanie mięśni palcami, kciukiem lub
dłońmi.
• Ugniatanie pomaga w rozluźnieniu napiętych mięśni, poprawia krążenie krwi
i limfy oraz redukuje ból i sztywność.
Różnice:

• Głaskanie jest delikatne i lekkie, podczas gdy ugniatanie jest bardziej

intensywne i głębokie.
• Głaskanie ma na celu zrelaksowanie ciała i przygotowanie go do dalszych
technik masażu, podczas gdy ugniatanie pomaga w rozluźnieniu napiętych
mięśni i złagodzeniu bólu.
• Głaskanie stosuje się na początku i na końcu sesji masażu, natomiast
ugniatanie wykorzystuje się głównie w trakcie masażu.
Podsumowując, głaskanie i ugniatanie są różnymi technikami
masażu klasycznego, które mają różne cele i działają na ciało w
inny sposób. Głaskanie służy głównie do relaksacji, natomiast
ugniatanie pomaga w rozluźnieniu mięśni i złagodzeniu bólu. W
masażu klasycznym stosuje się obie techniki w celu
zapewnienia kompleksowej i skutecznej terapii.

Porównanie i różnice rozcierania z oklepywaniem w masażu

klasycznym
Rozcieranie i olepywanie to dwa podstawowe techniki
stosowane w masażu klasycznym. Oba te techniki mają na celu
rozluźnienie mięśni, poprawę krążenia krwi i złagodzenie
napięcia.

Rozcieranie polega na delikatnym, powtarzalnym naciskaniu i

przesuwaniu dłoni po ciele pacjenta w celu rozluźnienia mięśni.
Podczas rozcierania stosuje się różne techniki, takie jak
oklepywanie, ugniatanie i podkurczanie mięśni. Rozcieranie jest
zazwyczaj wykonywane z użyciem oleju lub balsamu do
masażu, aby ułatwić przesuwanie dłoni po skórze.

Olepywanie, z drugiej strony, polega na energicznym,

rytmicznym uderzaniu dłoni lub pięści po ciele pacjenta.
Technika ta może być wykonywana na różne sposoby, takie jak
uderzanie, klepanie, czy wstrząsanie. Olepywanie ma na celu
pobudzenie krążenia krwi, poprawę elastyczności mięśni oraz
redukcję bólu i napięcia.

Różnice między rozciąganiem a olepywaniem polegają głównie

na intensywności i technice stosowanej podczas wykonywania
tych technik. Rozcieranie jest delikatniejsze i bardziej
relaksacyjne, podczas gdy olepywanie jest bardziej
energetyczne i pobudzające. Oba te techniki mogą być
skuteczne w złagodzeniu napięć mięśniowych i poprawie
samopoczucia, dlatego warto je stosować zależnie od
indywidualnych potrzeb i preferencji pacjenta.

Porównanie i różnica między ugniataniem i wibracją w

masażu klasycznym
Ugniatanie i wibracja to dwa różne techniki stosowane w
masażu klasycznym. Oto porównanie i różnice między nimi:

Ugniatanie:

- Ugniatanie polega na delikatnym lub intensywnym

uciskaniu mięśni za pomocą palców, kciuków, dłoni
lub palców.
- Technika ta pobudza krążenie krwi i limfy, co może
pomóc w redukcji napięcia mięśniowego i
zwiększeniu elastyczności mięśni.
- Ugniatanie może być używane do rozluźnienia
zablokowanych mięśni i stawów, poprawy
elastyczności i mobilności ciała oraz do redukcji bólu
mięśniowego.
Wibracja:

- Wibracja to szybkie i rytmiczne ruchy wykonywane za

pomocą dłoni, kciuków lub specjalnego urządzenia
do masażu.
- Technika ta pomaga w rozluźnieniu napiętych mięśni,
stymulując je do szybkiego drgania.
- Wibracja może być skutecznym sposobem na
złagodzenie bólu, poprawę krążenia krwi i
zmniejszenie napięcia mięśniowego.
Podsumowując, zarówno ugniatanie, jak i wibracja są
skutecznymi technikami masażu klasycznego, które mogą
pomóc w redukcji napięcia mięśniowego, złagodzeniu bólu i
poprawie krążenia krwi. Ostateczny wybór techniki zależy od
indywidualnych preferencji i potrzeb pacjenta.
 Ad.5 Metodyka masażu izometrycznego
Masaż izometryczny
Jest to masaż wykonywany w napięciu izometrycznym. Napięcie jest
submaksymalne i wynosi 80% siły mięśniowej. Masaż pomaga usunąć zaniki
mięśniowe, przyspiesza przyrost masy mięśnia i jego siłę, działa podobnie jak
ćwiczenia izometryczne, lecz bardziej skutecznie.
Przed przystąpieniem do masowania należy zmierzyć obwód części
masowanej w dwóch miejscach w celu porównania przyrastania masy
mięśniowej. W trakcie stosowania masażu należy kontrolować obwody
masowanych części ciała, zawsze na tych samych poziomach. W przypadku
braku pozytywnych wyników po pierwszej serii, należy zrezygnować z masażu
izometrycznego i zaordynować inne zabiegi fizykoterapeutyczne, po których
ponownie przystępuje się do masowania. W początkowej fazie zabiegów
zmniejsza się obwód masowanej części, co jest wynikiem zmniejszania się tkanki
tłuszczowej podskórnej, a następnie zaczyna wzrastać. Siła masowanej grupy
mięśniowej lub pojedynczego mięśnia wzrasta równomiernie od początku
stosowania zabiegów. Masowanie prowadzi się aż do momentu uzyskania
prawidłowych wartości obwodów masowanej części ciała.
Masaż poprzedzony jest masażem klasycznym w celu rozgrzania mięśni.
Całkowity czas trwania to 30-40 min. Masaż na mięśniach, które w skali
Lovetta mają co najmniej 4.

Wskazania:
- przywracanie siły i masy mięśniowej, poprawa napięcia mięśni,
- stan po długotrwałym unieruchomieniu spowodowanym opatrunkiem
gipsowym,
- porażenia wiotkie i niedowłady,
- porażenia nerwów obwodowych,
- stosowanie jako element odnowy biologicznej u sportowców,
- kuracje antycellulitowe,
Przeciwwskazania:
- niepełny zrost kostny,
- żylaki kończyn dolnych,
- ostre choroby układu krążenia,
 - stwardnienie rozsiane
- zerwanie włókien mięśniowych,
- uszkodzenie nerwów obwodowych,
- ciąża, menstruacja
Metoda Wrocławska

FAZA PIERWSZA (przygotowawcza, 8-10

min) głaskanie, rozcieranie, ugniatanie
Celem fazy jest uzyskanie przekrwienia w mięśniu

FAZA DRUGA (8 min)

Masaż mięśnia w skurczu izometrycznym
- 5-20 sek skurcz i w tym czasie intensywne
rozcieranie lub wibrację - 30 sek przerwy i w tym
czasie głaskanie i wstrząsanie

Wykonujemy 6-12 skurczów w serii

FAZA TRZECIA (6-10 min) głaskanie,

ugniatanie, wstrząsanie -na rozluźnionym
mięśniu

Zabieg wykonuje się codziennie przez 1 miesiąc lub 3 x w tygodniu przez 3

miesiące

Metoda Krakowska

Faza I (jak w metodzie wrocławskiej)

(przygotowawcza, 8-10 min) głaskanie,

rozcieranie, ugniatanie
Celem fazy jest uzyskanie przekrwienia w mięśniu

Faza II:

I – 2 sek napięcia – rozcieranie

1 min rozluźnienia -wibracja i ugniatania
II – 4 sek napięcia – rozcieranie
1 min rozluźnienia -wibracja i ugniatania
III – 8 sek napięcia – rozcieranie
1 min rozluźnienia -wibracja i ugniatania
IV – 16 sek napięcia – rozcieranie
1 min rozluźnienia -wibracja i ugniatania
V – 32 sek napięcia – rozcieranie
1 min rozluźnienia -wibracja i ugniatania
VI – 40 sek napięcia – rozcieranie
1 min rozluźnienia -wibracja i ugniatania
Faza III (jak w metodzie wrocławskiej)
(6-10 min) głaskanie, ugniatanie, wstrząsanie
-na rozluźnionym mięśniu

Przed wykonaniem masażu izometrycznego musisz wykonać test

Lovetta na mięsień, który będziesz masować! Zaczynamy od 3
potem 4 i możemy rozpocząć masaż

5. Skala Lovetta
Skala Lovetta (test Lovetta) jest powszechnie praktykowana w celu oceny siły
mięśniowej.

0 – brak napięcia mięśniowego mięśniowego

1 – napięcie mięśniowe, określa ślad napięcia przy próbie wykonania ruchu
czynnego,
2 – ruch w odciążeniu, możliwość wykonania ruchu czynnego w odciążeniu
(25%),3 – pokonanie siły grawitacji w pełnym zakresie ruchu, możliwość
wykonania ruchu czynnego bez obciążenia (50% siły),
4 – ruch z oporem, możliwość wykonania ruchu czynnego z małym
obciążeniem (75% siły),
5 – ruch z oporem maksymalnym w pełnym zakresie, wyraża pełną
zdolność do wykonania ruchu czynnego z dużym obciążeniem (100% siły),
Wykonując ten test należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach:
- badanie zawsze rozpoczyna się od sprawdzenia siły mięśniowej w 3
stopniu;
- pozycje wyjściowe do 4 i 5 stopnia są takie same jak do stopnia 3 –
badanie różni się tylko tym, że w 4 i 5 stopniu dodaje się opór
zewnętrzny; - pozycja w stopniu 0 jest zawsze taka sama jak w stopniu
1; - napięcie mięśniowe w stopniu 1 sprawdza się palpacyjnie.
Należy dobrać odpowiednią pozycję wyjściową dla każdego zespołu
mięśniowego i każdego stopnia skali aby wyeliminować wspomaganie ruchu
przez mięśnie antagonistyczne.
Dla stopnia 0 i 1 PW musi być taka, aby był dostęp do mięśni w celu
palpacyjnego sprawdzenia napięcia mięśniowego.
Dla stopnia 2 PW musi być tak dobrana aby mięśnie nie musiały pracować
przeciw sile ciężkości. Stosuje się odciążenie przez ręce badającego lub system
bloczkowo-ciężarkowy.
Dla stopnia 3 PW powinna być tak dobrana aby ruch odbywał się prostopadle
do podłoża.
Dla stopnia 4-5 PW jak w 3 ale dodatkowo dozowany jest opór, który
uzyskujemy przez ręce badającego w możliwie najdalszym miejscu od stawu.
Przy kolejnych badaniach opór powinien być dokładany w tym samym miejscu
Staw łokciowy

Zgięcie
Za zgięcie w stawie łokciowym odpowiadają mięśnie: dwugłowy ramienia,
ramienny, ramiennopromieniowy, nawrotny obły, zginacz promieniowy i
łokciowy nadgarstka, dłoniowy długi oraz prostownik promieniowy długi
nadgarstka.
3 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami, kończyna górna badana
luźno wzdłuż tułowia. Ruch zgięcia w stawie łokciowym
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony nad stawem promieniowo-
nadgarstkowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna testowana
wzdłuż tułowia odciążona ręką fizjoterapeuty. Samodzielny ruch zgięcia
1 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyna testowana luźno wzdłuż
tułowia. Wyczuwa się napięcie na przedniej powierzchni ramienia 0 – brak
napięcia
Wyprost
Wyprost jest możliwy do wykonania dzięki dwóm mięśniom: łokciowemu i
trójgłowemu ramienia. 3 – pozycja wyjściowa: leżenie przodem, testowana
kończyna odwiedziona do 90 stopni, ramię leży na kozetce, natomiast
przedramię ugięte i luźno zwieszone poza podłoże. Ruch wyprostu
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany nad stawem promieniowo-
nadgarstkowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna testowana
odciążona i maksymalnie zgięta w stawie łokciowym. Samodzielny ruch
wyprostu
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3. Wyczuwa się napięcie na tylnej
powierzchni ramienia 0 – brak napięcia
Supinacja
Zespół mięśniowy odpowiadający za odwracanie przedramienia obejmuje
mięśnie: dwugłowy ramienia, prostownik wskaziciela, prostownik długi kciuka,
odwodziciel długi kciuka, ramiennopromieniowy, odwracacz przedramienia.
3 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami, testowana kończyna
wzdłuż tułowia, zgięta wstawie łokciowym do 90 stopni. Przedramię oparte o
podłoże w pozycji pronacyjnej, a ręka poza podłożem. Ruch supinacji
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany na staw promieniowo-
nadgarstkowy powyżej i poniżej szpary stawowej
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyna testowana wzdłuż tułowia,
ugięta w stawie łokciowym do 90 stopni. Przedramię ustawione w
pronacji. Samodzielny ruch odwracania 1 – pozycja wyjściowa: jak w
stopniu 3, ręka oparta dłoniową częścią o podłoże. Wyczuwa się napięcie
w okolicy nadkłykcia bocznego kości ramiennej
0 – brak napięcia
Pronacja
Mięśnie odpowiadające za pronację to: nawrotny obły, nawrotny czworoboczny,
zginacz promieniowy nadgarstka, dłoniowy długi, prostownik promieniowy
długi nadgarstka, ramiennopromieniowy.
3 – pozycja wyjściowa: taka sama jak w stopniu 3 dla supinacji, jednak
przedramię znajduje się w pozycji supinacyjnej. Ruch pronacji
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany w to samo miejsce jak w
przypadku supinacji
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 2 w przypadku supinacji, jednak
przedramię znajduje się w pozycji supinacyjnej. Samodzielny ruch pronacji
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3, grzbiet ręki oparty o podłoże.
Wyczuwa się napięcie w okolicy nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej
0 – brak napięcia
Staw kolanowy

Zgięcie
Za zgięcie w stawie kolanowym odpowiadają mięśnie: półbłoniasty,
półścięgnisty, smukły, krawiecki, dwugłowy uda, brzuchaty łydki oraz
podkolanowy.
3 – pozycja wyjściowa: stanie przodem do ściany. Zgięcie testowanej kończyny
w stawie kolanowym do 90 stopni
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony do nad guzem piętowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna badana
wyprostowana i odciążona. Samodzielny ruch zgięcia
1 – pozycja wyjściowa: leżenie przodem, stopa poza kozetką. Wyczuwa się
napięcie w okolicy dołu podkolanowego
0 – brak napięcia
Wyprost
Ruch prostowania kolana jest możliwy dzięki dwóm mięśniom:
czworogłowemu uda i stawowemu kolana.
3 – pozycja wyjściowa: siad ze zwieszonymi podudziami. Ruch wyprostu
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony do przedniej powierzchni
dolnej nasady podudzia
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym, kończyna badana
zgięta w stawie kolanowym do 90 stopni i odciążona. Samodzielny ruch
prostowania
1– pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny dolne wyprostowane.
Wyczuwa się napięcie w okolicy rzepki 0 – brak napięcia

Ad. 4. Porównanie m. klasyczny i m. segmentarny:

m. klasyczny m. segmentarny
1. zastosowanie środków
poślizgowych: oliwka, żele itp.
2. chwyty: głaskanie, rozcieranie,
wyciskanie, ugniatanie, oklepywanie,
wstrząsanie, wibracja.
3.każdy chwyt powtarzamy min. 3
razy.
4. cel: uelastycznienie tkanek,
rozluźnienie lub pobudzenie mięśni,
rozluźnienie powięzi, poprawienie
ruchomości w stawach, poprawienie
ukrwienia i odżywienia tkanek,
działanie przeciwobrzękowe (drenaż
limfatyczny), przeciwbólowe,
uspokajające i relaksujące.
5.Rozpoczyna się od masażu tułowia-
masowany leży na brzuchu.
Następnie przechodzimy do karku,
ramion i kończyn górnych. Po czym
przesuwamy się w dół – masując
pośladki i tylną część nóg.
1.Bez środków poślizgowych
2.chwyty: głaskanie, ugniatanie,
wibracja, wałkowanie oraz
śrubowanie, piłowanie, chwyty
podłopatkowe, pociąganie, chwyty
międzykolczyste i chwyty
pośladkowe, sprężynowanie klatki
piersiowej.
3. każdy chwyt powtarzamy 2 razy
4. cel: opracowanie odruchowych
zmian tkankowych przez stosowanie
odpowiednio dobranych technik.
5. masaż segmentarny: rozpoczyna
się od kręgosłupa, następnie grzbiet,
obręcz barkowa, kark, szyja i głowa.
W dalszej kolejności fizjoterapeuta
wykonuje ruchu na klatce piersiowej,
powłokach brzusznych, a na samym
końcu przechodzi do miednicy,
pośladków oraz do kończyn górnych i
dolnych.