Download Sociology A Brief Introduction Canadian 6th Edition Schaefer Solutions Manual all chapters

Sociology A Brief Introduction
Canadian 6th Edition Schaefer

Solutions Manual
Go to download the full and correct content document:
https://testbankfan.com/product/sociology-a-brief-introduction-canadian-6th-edition-sc
haefer-solutions-manual/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...
Sociology A Brief Introduction Canadian 6th Edition

Schaefer Test Bank
https://testbankfan.com/product/sociology-a-brief-introduction-
canadian-6th-edition-schaefer-test-bank/
Sociology A Brief Introduction Canadian Canadian 5th

Edition Schaefer Solutions Manual
canadian-canadian-5th-edition-schaefer-solutions-manual/
Sociology A Brief Introduction 11th Edition Schaefer

Solutions Manual
https://testbankfan.com/product/sociology-a-brief-
introduction-11th-edition-schaefer-solutions-manual/
Sociology A Brief Introduction Canadian Canadian 5th

Edition Schaefer Test Bank
canadian-canadian-5th-edition-schaefer-test-bank/
Test Bank
introduction-11th-edition-schaefer-test-bank/

Test Bank
introduction-10th-edition-schaefer-test-bank/
Sociology A Brief Introduction 7th Edition Thio Test

Bank
introduction-7th-edition-thio-test-bank/
Sociology in Modules 2nd Edition Schaefer Solutions

Manual
https://testbankfan.com/product/sociology-in-modules-2nd-edition-
schaefer-solutions-manual/
Sociology 13th Edition Schaefer Test Bank
https://testbankfan.com/product/sociology-13th-edition-schaefer-
test-bank/
RACIAL AND ETHNIC
INEQUALITY
Contents:
● Learning Objectives
 Using Text Boxes to stimulate  Class discussion topics
discussion  Topics for student research
 Video suggestions  Additional audiovisual suggestions
 Suggestions for class activities  Additional readings
 Key points from the text  Thinking About Movies
 Additional lecture ideas
Learning Objectives:
8.1 What are minority, racial, and ethnic groups?
8.2 What are prejudice and discrimination?
8.3 How are race and ethnicity studied?
8.4 What are some patterns of intergroup relations?
8.5 What are some groups that make up Canada’s multi-ethnic character?
Using Text Boxes to stimulate discussion:
Sociology in the Global Community: Cultural Survival in Brazil. Today Brazil’s population has grown to more
than 180 million, only about 900 000 of whom are indigenous peoples descended from the original inhabitants.
Over 230 different indigenous groups have survived, living a life closely tied to the land and the rivers, just as
their ancestors did. But over the last two generations, their numbers have dwindled as booms in mining, logging,
oil drilling, and agriculture have encroached on their land and their settlements. Many indigenous groups were
once nomads. Now they are hemmed in on the reservations the government confined them to, surrounded by
huge farms or ranches whose owners deny their right to live off the land. State officials may insist that laws
restrict the development of indigenous lands, but indigenous peoples tell a different story.
Apply theTheory: 1) Compare the frontier in Brazil today to the American West in the 1800s. What similarities
do you see? 2) What does society lose when indigenous cultures die?
Sociology in the Global Community: Cultural Genocide of Aboriginal Peoples. Cultural genocide occurs when
a nation’s culture is eliminated even though the people live on. It refers to the systematic destruction of a group’s
culture. The Residential Schools system in Canada, established in the 1870s with the express purpose to “kill the
Indian in the child”, prohibited all cultural practices and languages of First Nations, Inuit, and Métis children.
The emotional, physical, verbal, and sexual abuse suffered by these children has resulted in personal and
intergenerational trauma for thousands. Similar efforts in the U.S. and Australia were undertaken to stamp out
the culture of those deemed inferior to the dominant groups. Apply the Theory: 1. Can you imagine being taken
8-1
© 2016 McGraw-Hill Ryerson Limited
from your parents’ home by a government agent and moved to a different family with a different culture? How
would you react? 2. What continues to be the long-term consequences of the Residential Schools system?
Social Policy and Race and Ethnicity: Global Immigration. Worldwide immigration is at an all-time high.
Each year, two million to four million people move from one country to another. As of 2016, immigrants totaled
about 244 million. Their constantly increasing numbers and the pressure they put on job opportunities and
welfare capabilities in the countries they enter raise troubling questions for some of the world’s economic power.
Who should be allowed in? At what point should immigration be curtailed? At what point should it be
expanded? Apply the Theory: 1) Did you or your parents or grandparents immigrate to Canada? If so, when?
Where did your family come from, and why? Did you or they face discrimination? 2) Do you live, work, or
study with recent immigrants to Canada? If so, are they well accepted in your community, or do they face
prejudice and discrimination? 3) In your opinion, is there a backlash against immigrants in Canada? 4) In your
view, does the functionalist perspective on race and ethnicity provide a realistic interpretation of unequal access
to opportunity in Canada?
Video suggestions:
 The Angry Eye (35 min, 2001, Elliot) Jane Elliott revisits her famous 1968 Blue-Eyes/Brown-Eyes
Exercise in discrimination on a US college campus. As before, Elliott uses eye color to arbitrarily split the
group into two – the blue-eyed teens are subjected to the same treatment that their brown-skinned peers
experience every day. Perhaps one of the most striking moments occurs when a blue-eyed student walks out
of the session, and then walks back in. Elliott refuses to let her, explaining that she, as a blue-eyed person, is
exercising a right that nobody else in the room has – no one else can walk away from their skin color. This
film is particularly effective with young adults, because they see “themselves” on the screen. Elliott has
many other documentaries, including a recent one in Australia, called “The Stolen Eye.” For more
information, see http://www.janeelliott.com/videos.htm
 Hearts of Hate: The Battle for Young Minds (1995, 57 min, filmmaker Peter Raymont). This
documentary shows the influence that Canada’s racist groups have over teenagers and young adults. Behind-
the-scenes footage follows racist groups such as The Heritage Front, Aryan Nations, Church of the Creator,
and the Canadian Liberty Net. There is also footage of young people speaking – those who belong to racist
groups, those who have been subject to violent racism, and anti-racist activists. The film ends with some
suggestions as to how to combat such racist groups.
 Mickey Mouse Monopoly: Disney, Childhood and Corporate Power (2001, distributed by Media
Education Foundation, www.mediaed.org ). This film can be used for both race and gender, as it examines
the Disney Corporation’s global grip on cultural representations of race, class and gender, and the not so
innocent values propagated in countless movies. Media Ed foundation has a downloadable study guide on
their website.
Suggestions for Class Activities:
 Unpacking the Invisible Knapsack of White Privilege. An excellent exercise for this chapter is found in
the work of Dr. Peggy McIntosh on “White Privilege.” This material is copyrighted, and so you would need
to plan ahead, but it is well worth the effort. Dr. McIntosh’s articles invite students to examine the “invisible
knapsack” of privileges that white people carry around with them every day. She draws students in through
a lengthy checklist, asking them everything from whether or not they can find makeup that matches their
skin tone, to whether or not they are ever made to speak for their entire race. Source: McIntosh, Peggy.
1989. “Working Paper 189. White Privilege and Male Privilege: A Personal Account of Coming To See
8-2
Correspondences through Work in Women's Studies”; Wellesley College Center for Research on Women,
Wellesley MA 02181.
 Newspaper/magazine articles on racism/racist incidents: You’ll need to plan at least one class ahead for
this one, or bring in several large newspapers to class. Ask your students to bring in newspaper articles that
report events where race or ethnicity is discussed – the diversity will depend on your area. Have them form
pairs or small groups, and have each group work on one fairly short article. Ask them to identify three or
four concepts from the chapter that apply to the events/issues in their article, and explain how and why the
concept fits with their article. Additionally, ask them to identify which theoretical perspective they think
best fits the presentation of the events/issues in their article. Then, invite the pairs or the groups to share the
contents of their article, and the concepts that they think fit the article with the rest of the class. Invite
discussion, and additional contributions. HINT: You will get much higher on-task participation if each pair
or group has to hand in a written documentation of their participation, such as a list of the concepts from the
chapter that apply, and which theoretical perspective best fits the article. Make sure the students put their
names on the paper, so that you can give them class participation, or some kind of credit for being involved.
Key Points from the text:
Use your sociological imagination: Why do you think that the government of Canada waited as long as it
did to launch an inquiry into the ongoing missing and murdered Aboriginal women tragedy?
Racial and Ethnic Groups: Sociologists frequently distinguish between racial and ethnic groups. The term
racial group is used to describe a group that is set apart and treated differently from others because of real or
perceived physical differences. Whites, black, and Asian Canadians are all perceived to be racial groups in this
country. Unlike racialized groups, an ethnic group is set apart from others primarily because of its national
origin or distinctive cultural patterns. In Canada, Italian Canadians, Jewish people, and Polish Canadians are all
categorized as ethnic groups.
Minority Groups: A numerical minority is any group that makes up less than half of some larger population.
As sociologists use the term however, a minority group refers to a subordinate group whose members have
significantly less control or power over their own lives than members of a dominant or majority group have over
theirs. In Canada, the term visible minority is used to refer to those Canadians who are non-white or are
identified as being physically different from white Canadians of European descent, who compose the dominant
group. Sociologists have identified five basic properties of a minority group: (1) Members of a minority group
experience unequal treatment as compared with members of a dominant group. For example, the management of
an apartment complex may refuse to rent to blacks, Asians, or Jews. Social inequality may be created or
maintained by prejudice, discrimination, segregation, or even extermination; (2) Members of a minority group
share physical or cultural characteristics that distinguish them from the dominant group; (3) Membership in a
minority (or dominant) group is not voluntary; people are born into the group. Thus, race and ethnicity are
considered ascribed statuses; (4) Minority group members usually have a strong sense of group solidarity –
when a group is the object of long-term prejudice and discrimination, the feeling of “us versus them” can and
often does become extremely intense; and (5) members generally marry others from the same group.
Biological Significance of Race: Viewed from a biological perspective, the term race would refer to a
genetically isolated group with distinctive gene frequencies. But it is impossible to scientifically define or
identify such a group – scientifically, there is no such thing as a “pure race.” If scientists examine a smear of
blood under a microscope, they cannot tell whether it came from a Chinese, Aboriginal or black person.
Social construction of Race: Racialization refers to the social processes by which people come to define a
group as a “race” based in part on physical characteristics but also on historical, cultural, and economic factors.
An example of racialization is the “one drop rule” from the southern United States. In the southern United States,
if a person had even a single drop of “black blood,” that person was defined and viewed as black, even if he or
8-3
she appeared to be white. Race had enough social significance in the southern U.S. that legislators established
official standards about who was “black” and who was “white.”
Stereotypes: A stereotype is a unreliable generalization about all members of a group that does not recognize
individual differences within the group.
Use your sociological imagination: Count the various ethnicities portrayed in Canadian television
programming between the hours of 8 and 11 p.m. Using a TV remote control, how quickly do you think you
could find a television show in which all the characters share your own background? What about a show in
which all the characters share a different background form your own – how quickly could you fine one of those?
Prejudice: Prejudice is a negative attitude toward an entire category of people, often an ethnic or racial
minority. Prejudice tends to perpetuate false definitions of individuals and groups. One important and
widespread form of prejudice is racism, the belief that one race is supreme and all others are innately inferior.
When racism prevails in a society, members of minority groups generally experience prejudice, discrimination,
and exploitation. Discrimination is the denial of opportunities and equal rights to individuals and groups based
on some type of arbitrary bias. Say that a white corporate CEO with a prejudice against Indo-Canadians has to
fill an executive position. The most qualified candidate for the job is of Indian descent. If the CEO refuses to hire
this candidate and instead selects a less-qualified white person, he or she is engaging in an act of racial
discrimination.
Glass ceiling: The term glass ceiling refers to an invisible barrier that blocks the promotion of a qualified
individual in a work environment because of the individual’s gender, race or ethnicity. Glass ceilings continue to
block women and minority group men from top management positions in government, education, politics, and
business.
Institutional Discrimination: This term refers to the denial of opportunities and equal rights to individuals
and groups that results from the normal operation of a society. This kind of discrimination consistently affects
certain racial and ethnic groups more than others. Some examples are:
 Rules requiring that only English be spoken at a place of work, even when it is not a business necessity
to restrict the use of other languages
 Preferences shown by law and medical schools in the admission of children of wealthy and influential
alumni, nearly all of whom are not members of minorities
 Restrictive employment-leave policies, coupled with prohibitions on part-time work, that make it
difficult for the heads of single-parent families (most of whom are women) to obtain and keep jobs
Racial or Ethnic Profiling: This refers to the use of the social construct of “race” as a consideration in
suspect profiling in law enforcement and national security practices. Wortley (2005) studied the Kingston police
force practices and found that young black men and aboriginal men had a greater chance of being stopped by the
police than did members of other groups. More specifically, the study showed that a black man was 3.7 times
more likely to be stopped by police than was a white man.
Using your sociological imagination: Suddenly, you don’t have access to a computer – not at home, at
school, or even at work. How will your life change?
Employment equity: This term refers to positive efforts to recruit historically disadvantaged groups for jobs,
promotions, and educational opportunities. Some people, however, resent these programs, arguing that
advancing one group’s cause merely shifts the discrimination to another group.
8-4
Studying Race and Ethnicity: Viewing race from the macro level, functionalists observe that racism
towards ethnic minorities serves positive functions for dominant groups, whereas conflict theorists see the
economic structure as a central factor in the exploitation of minorities. The feminist perspective looks at both
micro level and macro level issues. The micro-level analysis of interactionist researchers stresses the manner in
which everyday contact between people from different racial and ethnic backgrounds contributes to tolerance or
leads to hostility.
 Functionalist perspective: Functionalist theorists, while agreeing that racism is hardly to be admired,
point out that it indeed serves positive functions for those practicing discrimination. Nash (1962) has
identified three functions of racist beliefs for the dominant group: 1) Racist views provide a moral
justification for maintaining an unequal society that routinely deprives a minority of its rights and
privileges. Slavery has been justified by believing that Africans were physically and spiritually
subhuman and devoid of souls; 2) Racist beliefs discourage the subordinate minority from attempting to
question its lowly status, which would be to question the very foundation of society; 3) Racial myths
suggest that any major societal change would only bring greater poverty to the minority and lower the
majority’s standard of living. Racism also has several dysfunctions for society (204).
 Conflict perspective: Cox (1948), Blauner (1972) and Hunter (2000) use exploitation theory (Marxist
class theory) to explain the basis of racial subordination. From this perspective, racism keeps minority
group members in low-paying jobs, thereby supplying the capitalist ruling class with a pool of cheap
labour. Also – by forcing racial minorities to accept low wages, capitalists can restrict the wages of all
members of the proletariat. Workers from the dominant group who demand higher wages can always be
replaced by minorities who have no choice but to accept low-paying jobs.
 Feminist perspective: There is a wide variation in how feminist theories approach race and ethnicity.
Anti-racist and critical race feminism point out that gender is not the sole source of oppression –
gender, race and other sources of oppression intersect to produce multiple degrees of inequality. Patricia
Hill Collins (1998) uses the term “outsiders-within” to describe the condition of black women situated
in academic, legal, business, and other communities. As “outsiders-within” these women are dually
marginalized in that community as women and as black; the find themselves unable to access the
knowledge and possess the full power granted to others in the community.
 Interactionist perspective: The contact hypothesis states that interracial contact between people of
equal status in cooperative circumstances will cause them to become less prejudiced and to abandon
previous stereotypes.
Patterns of Intergroup Relations: Genocide is the deliberate systematic killing of an entire people or
nation. Expulsion is the driving of people from their homes for the purpose of ethnic cleansing. Example: Sudan
government’s campaign of “ethnic cleansing” in its Darfur region. Many deaths have occurred and
approximately 2.4 million people have been displaced since 2003. Assimilation is the process by which a person
forsakes his or her own cultural tradition to become part of a different culture. Example: A+B+C=A. Name
changing to hide religious or ethnic heritage. Segregation is the physical separation of two groups in terms of
residence, workplace, and social events. Example: Apartheid in South Africa. From 1948-1990 South Africa
severely restricted the movement of blacks and other non-whites by means of this wide-ranging system of
segregation. Perhaps the most blatant form of segregation in Canada is that of the reserve system established by
the federal government for Aboriginal peoples. Effectively, reserves segregate Aboriginal people by placing their
schools, housing, recreational facilities, and medical services in remote areas, separate from the larger
community. Some forms of segregation can be voluntary and thus, may be referred to as self-segregation.
Example: residential segregation in Canada’s major cities such as Toronto, Vancouver and Montreal where
residents in Chinese-, Jewish-, and Indo-Canadian neighbourhoods remain residentially separated from other
ethnic groups.
8-5
Multiculturalism: In 1971, the government adopted a policy of multiculturalism. Multiculturalism,
officially, is a policy that attempts to promote ethnic and racial diversity in all aspects of Canadian life, and to
establish diversity as a fundamental characteristic of the Canadian identity. The policy of multiculturalism,
however, is not without its critics, who assert that it is simply window dressing that divert attention from the
economic and political inequalities that persist among various ethnic groups (e.g. between members of visible
minorities and members of other minorities).
Ethnic Groups: The 2011 National Household Survey revealed the 10 top ethnic origins to be, in descending
order, Canadian, English, French, Scottish, Irish, German, Italian, Chinese, North American Indian, and
Ukrainian. Global Immigration: Worldwide immigration is at an all-time high. Countries like Canada and
the United States that have long been a destination for immigrants have a history of policies to determine who
has preference to enter. Conflict theorists note how much of the debate over immigration is phrased in economic
terms. Often, clear racial and ethnic biases are built into these policies. Immigration provides many valuable
functions for the receiving society, but conflict theorists note how recent immigrants are being firmly entrenched
at the bottom of the country’s social and economic hierarchies.
Additional Lecture Ideas:
1. The Multiculturalism Process

In 1971, the federal government of Pierre Elliot Trudeau took the advice of the unfortunately named Royal
Commission on Bilingualism and Biculturalism, and introduced the national Multiculturalism Policy. With that,
Canada became the first country in the world to embrace a formal version of pluralism. This adoption came at
the end of a process of social evolution that spanned more than two centuries.
Early on the morning of September 13, 1759 the French citadel at Quebec under the command of the
Marquis de Montcalm was roused from sleep by the discovery that during the previous night’s driving rain
storm, British forces had managed to scale what had been considered an unassailable bluff, to stand ready for
battle in a field named after Abraham Martin. This minor engagement, ended when the troops of Major-General
James Wolfe overran the startled French in just 15 minutes. It changed the course of North American history,
and set the stage for Canada’s long journey down the road to multiculturalism.
The territorial reality created by the events of that morning was that French North America was reduced to
the Louisiana Territory, and British North America expanded significantly. The political reality was somewhat
more complex. With the end of the Seven Years’ War and the 1763 Treaty of Paris France ceded control of its
former colony at Quebec, to Britain. But, despite their victory on the Plains of Abraham and at the negotiation
table, the English were by no means the dominant group in their new territory. The British governor and his
garrison of less than 5 000 troops installed on the island of Montreal were charged with the task of controlling a
community which various sources put at between 50 000 to 70 000 settlers with French roots, who were not at all
pleased with their new rulers.
For ten years, the British tried to overcome this imbalance, without success. Programs offering free land to
retiring soldiers who had fought in the Seven Years’ War brought little interest in a land that was perceived in
England as being a frozen wasteland. Consequently, in 1774, with the imminent threat of a revolution in their
colonies to the south, the British sought to calm the rising voice of dissent among the French Canadians by
passed the Quebec Act. The Act gave this group the right to maintain French civil law, and more importantly it
legitimized the status of the Roman Catholic Church. The church was given authority over education and social
services, as well as gaining the right to impose tithes on the population. In exchange, through an informal
agreement, the church promised to control its parishioners. The Act gave the British peace of mind, but it had a
much more significant long-term effect for Canada. It represented a formal recognition of the rights of those of
French heritage to exist as a distinct culture within the Canadian social and political landscape. It was the first
step on the road to multiculturalism.
For almost 200 years, this arrangement—of the British dominating the larger Canada, and the French free to
run their own society in those parts of Quebec outside the English economic enclave on the Island of Montreal—
8-6
stayed in place with little protest from either side. The stability of this arrangement established the legitimacy of
Canada’s duality.
During that same period, the third party to what John Ralston Saul has called our “Triangular Reality”;
Canada’s First Nations people were cajoled into facilitating European settlement by illusions of collaboration
and feeble, though destructive attempts at assimilation.
Because of the continued dependence of the settlers on the expertise and generosity of their indigenous
neighbours, a series of Canadian colonial governors and legislatures rejected the American strategy of genocide
in dealing with natives. Instead, Canada’s First Nations people were subjected to marginalization and
indoctrination aimed at erasing their cultural heritage. The most notorious of these initiatives was the residential
school program that began with two institutions at Confederation, and peaked with over 80 in the early 1930s.
Estimates suggest that before the system was finally abandoned in the mid-1980s close to 150 000 native
children had experienced the harshness of these institutions. Other attempts were made to extinguish the culture
of Canada’s First Nations, the most infamous of which involved the outlawing of the potlatch ceremony that was
so central to the customs of the peoples of the west coast. Although the law was enacted in 1884 it wasn’t until it
was clarified much later, that 45 people were charged following a ceremony in 1921. The offenses cited
included making speeches, dancing, and gift-giving. In 1951, the Indian Act was finally revised, and the anti-
potlatch law was deleted. Despite these attempts to destroy native culture, the integrity of First Nations values
and community have survived. In contemporary Canadian society, those standards have been revitalized, and
with their struggle for self-government and recognition of aboriginal title, natives are reclaiming their place as a
major cultural partner in Canadian society.
Meanwhile, Quebec remained an economic and political backwater, sustained by its relative autonomy and
its segregation from mainstream Canadian society. Then, in the early 1960s, Quebecois dissatisfaction with their
place in Canadian society sparked a new vision of the country’s internal relations. The Quiet Revolution was a
rekindling of the desire for self-determination. Among other things, this movement prompted the government in
Ottawa to undertake an examination of the place of French speaking people within the Canadian confederation.
The Royal Commission on Bilingualism and Biculturalism was set in 1965 with the task of making
recommendations about the reconstitution of the country’s ethnic landscape. In particular, the Commission was
to suggest ways to improve Quebec’s place within Confederation. It wasn’t far into the Commission’s public
hearings that it became clear that the choice of title had been unfortunate. Presenter after presenter brought the
concerns of Canada’s ethnic minorities to the table, pointing out decisively that any formal recognition of the
country’s diversity must acknowledge the place of its minorities. They were successful in making their case.
Ultimately, acting upon the recommendations of the Commission, Parliament instituted the Multiculturalism
Policy in 1971, and in 1988 passed the Canadian Multiculturalism Act. Sources for this lecture include: Fleras,
Augie, and Elliott, Jean Leonard. 1999. Unequal Relations: An Introduction to Race, Ethnic, and Aboriginal
dynamics in Canada. 3e. Scarborough. Prentice Hall Allyn and Bacon. Ralston Saul, John. 1997. Reflections
of a Siamese Twin: Canada at the End of the Twentieth Century. Toronto. Penguin Books Canada. Canada
Heritage. Multiculturalism: Policy and Legislative Framework. Retrieved May 24, 2002.
http://www.pch.gc.ca/multi/policy/framework_e.shtml.
2: Merton on Discrimination and Prejudice

Prejudice does not necessarily coincide with discriminatory behaviour. Sociologist Robert Merton, in
exploring the relationship between negative attitudes and negative behaviour, has identified four major types of
people:
1. Unprejudiced non-discriminator: “all-weather liberal”
2. Unprejudiced discriminator: “reluctant liberal”
3. Prejudiced non-discriminator: “timid bigot”
4. Prejudiced discriminator: “all-weather bigot”
The “folk label” he adds for each category will readily identify the type of individual being described.
Liberals, as the term is being employed here for types 1 and 2, are committed to equality among peoples.
The “all-weather liberal” not only believes in equality but also practices it. Merton was quick to observe,
however, that such “all-weather liberals” may be far removed from any real competition with minorities or even
8-7
women; furthermore, they may be content with their own behaviour and may do little to change society. The
“reluctant liberal” is even less committed to equality; social pressures may cause such a person to discriminate
(for example, fear of losing customers may cause a shopkeeper to refuse to hire a visible minority salesperson).
Laws that prohibit discrimination may have their greatest impact on “reluctant liberals.”
Types 3 and 4 do not believe in equal treatment for racial and ethnic groups. They vary on their willingness
to act. The “timid bigot,” type 3, will not discriminate if discrimination costs money or reduces profits, or if he
or she is pressured by peers or the government not to discriminate. The “all-weather bigot” is not hesitant to
practice the beliefs he or she holds.
Merton’s typology stresses that attitudes should not be confused with behaviour. See Merton,
“Discrimination and the American Creed.” In Robert M. MacIver (ed.). Discrimination and National Welfare.
New York: Harper and Row, 1949, pp. 99–126.
3: Interactionist Approach to Reducing Social Conflict: Robber’s Cave Experiment

Social psychologists Muzafer Sherif and Carolyn Sherif and their colleagues created three summer camps
for boys in order to see how group harmony could be established or reestablished. Although somewhat different
experiments were conducted at each camp, the central findings were identical. Boys aged 11 or 12 were chosen
from different schools to attend what they thought was a typical summer camp. Upon arrival, the boys were
separated into two groups—the Eagles and Rattlers. They were occasionally brought together to compete. As the
competition grew fiercer, physical encounters and raids followed. Intergroup conflict, even though
experimentally created, clearly led to mutual disrespect between the two groups, just as it does in society.
The question of greatest interest to Sherif and Sherif was how to reduce conflict. Appeals to higher values
were found to be of limited value, just as “be good to your neighbour” messages do not remake society.
Conferences between group leaders did not work; when some boys who were leaders agreed to stop the
hostilities, their followers showered them with green apples, feeling that they had given up too much. (Just as
real life leaders who compromise also often encounter antagonism.) When the two groups of campers were
brought together in highly pleasant situations, such as meals with special desserts and movies, food and garbage
fights took place. (Similarly, in society, when both majority and minority groups interact in rewarding
circumstances, such as receiving federal aid, group competition continues.)
Sherif and Sherif finally succeeded in reducing conflict by introducing a common task, a superordinate goal
that needed to be reached. A superordinate goal is an objective of great significance that overshadows other
aims. For example, the experimenters told the boys that the water supply had been “mysteriously” cut off; only if
everyone helped could the source of the cutoff be located. A series of such events brought the boys together with
no sign of the previous hostility. Interviews with the boys verified that a reduction in intergroup conflict had
occurred; instead of selecting their best friends almost exclusively from their own group, Eagles chose Rattlers
and Rattlers chose Eagles.
Other studies using adults, sometimes in multiracial groups, have had similar results. However, great care
has to be taken in generalizing from this type of study. First, Sherif and Sherif note that the goal cannot simply
be a common goal that either group could attain on its own. The superordinate goal must be a compelling one for
the groups involved and unattainable except by joint effort. Second, it is not enough to manipulate words and
make people think that intergroup cooperation is necessary; common efforts and a concerted plan of action are
also necessary. Third, the research setting does not make clear what would happen if the superordinate goal is
not reached. Research needs to be conducted to see if each group would blame the other, leading to a rise in
tension, or if mutual sympathy would improve relations. In terms of the larger society, the Robber’s Cave study
cautions us against optimism about the effectiveness of appealing to higher values, holding “brotherhood”
conferences, or rewarding everyone equally. Furthermore, the likelihood of positive change is nil so long as
groups, whether they be part of majority or minority, view life as a “zero-sum game,” a game in which
someone’s gain is automatically someone else’s loss. (The Korean community, for instance, may see a federal
grant to an Italian neighbourhood, as less money for them.) In our society, competitiveness is difficult to escape.
Superordinate goals would have to be identified and made attractive to everyone. To achieve this would,
admittedly, require a restructuring of a society whose very foundations often encourage racism. Sherif and
Sherif. Social Psychology. New York: Harper and Row, 1969, pp. 228–266.
8-8
4: Partial Assimilation—Jews during Christmastime
Sociologist Walter M. Gerson has examined the cross-pressures experienced by Jewish families at
Christmas, pressures that have been termed the “December dilemma” and “coping with Christmas.” The
pressures vary by age (the Jewish child versus adult), residence (living in a Jewish or non-Jewish community),
type of business, and type of Jewish faith. Gerson details the strain-reducing mechanisms Jewish people use to
deal with the difficulties they experience during Christmas. These include:
1. Value hierarchy. Jews can teach their children that Hanukkah is extremely important for Jews, while
Christmas is equally important for Christians.
2. Insulation. To some extent, Jews can isolate themselves from Christians during the holiday season by
remaining in predominantly Jewish neighbourhoods or traveling to areas where many Jews are likely to be
on vacation.
3. Compartmentalization. Some Jews, while maintaining their traditional religious beliefs, may “pick and
choose” among Christmas festivities in order to resolve cross-pressures. For example, they may decide to
send out Christmas cards while refusing to buy Christmas trees.
4. Redefinition. Some Jews view most aspects of the Christmas celebration as social, and not religious,
symbols. This may also be true for some Christians because of the development of Christmas as a highly
commercialized holiday.
5. Patterned evasions. Jewish families may keep their children home from school where there are classroom
Christmas parties. Such actions often have the tacit approval of school officials.
6. Hanukkah. The Jewish festival of Hanukkah, which often occurs shortly before Christmas, may take on
greater significance in societies in which Jews live among a Christian majority. Hanukkah can serve as an
alternative rationale for exchanging gifts, sending cards, and decorating homes.
These adjustments vary with each individual and family and are not the same for all Jewish Americans.
Nevertheless, the Christmas season is a time when many Jews feel marginal, or like outsiders, in an
overwhelmingly Christian nation. See Walter Gerson, “Jews at Christmas Time: Role-Strain and Strain Reducing
Mechanisms.” In Gerson (ed.), Social Problems in a Changing World. New York: Crowell, 1969, pp. 65–76.
5: The New Immigrants

The trend in immigration to Canada over the past two decades has been an increase in the numbers, with the
annual totals being well over 200 000 for most of the decade of the 1990s. Along with the increase in numbers,
have come changes in the source countries of immigrants.
Historically, most of Canada’s newcomers have emigrated from the British Isles or northern Europe,
with exceptions occurring for the convenience of the country. The best example of this took place when the
federal government turned over administration of the immigration process to the Canadian National and the
Canadian Pacific Railways so that they could manage the flow of workers needed for their construction project,
and of settlers for land that the railways had been ceded in exchange for their investment in the transcontinental
link.
During the past two decades new Canadians have come increasingly from Asia. In recent years,
immigrants from Asia have comprised almost half of the total, with people from the People’s Republic of China,
Hong Kong, and India accounting for the majority of successful applicants.
6: School Desegregation and the Hmong Community

Wausau (population 30,060) is a community located in rural Wisconsin best known, perhaps, for the
insurance company bearing its name that advertises on television. To sociologists, it is distinctive for its sizeable
Hmong population. Wausau finds itself with the greatest percentage of Hmong of any city in Wisconsin. These
Southeast Asians are 10 percent of the city’s population and 22 percent of its kindergarten pupils. But because
the Hmong are concentrated in the more affordable downtown area, they constitute as much as 62 percent of the
students in some schools. The Hmong immigrated to the United States from Laos and Vietnam among the
refugees who came following the April 1975 end of the United States involvement in Vietnam.
In the view of school officials, progress in teaching the Hmong English in Wausau was stymied because the
newcomers associated mainly with each other and spoke only their native tongue. The Wausau school board
8-9
decided in the fall of 1993 to distribute the Hmong and other poor students more evenly by restructuring its
elementary schools in a scheme that requires two-way busing.
The desegregation result has divided the city, with residents voting in a 1993 special recall election to decide
whether to fire the five board members who backed the plan. “People feel this decision was just stuffed down
their throats,” said Peter Beltz, director of Families Approve Neighbourhood Schools (FANS), which fielded
candidates and gathered the signatures for the recall.
Wausau school officials said their plan, which is not federally mandated, is aimed less at achieving a more
equitable socioeconomic balance and learning environment. The busing, they say, was begun as a convenience
for parents, whose children now travel an average of two miles farther than before.
Recalls are rare, but in December 1993, opponents of the busing plan that integrates Asian American
youngsters into mostly White grade schools won a majority on the Wausau school board by ousting five
incumbents in a recall election. “Busing and partner schools as envisioned is [sic] over,” Don Langlois, one of
the winners, declared after the votes were counted on a Tuesday night. “We plan to have a neighbourhood school
plan for the fall 1994 school year,” Langlois said.
But board president Richard Allen, one of those defeated said he expects supporters of the busing plan to
take the matter to court with a lawsuit claiming that to remove busing would cause segregation. Christopher
Ahmuty, executive director of the American Civil Liberties Union of Wisconsin, said after the successful recall
effort that his group was willing to file a lawsuit to stop the school board from overturning the changes. “Where
a governmental body by law engages in an intentional act of resegregation, that would violate all kinds of
constitutional standards.” See “Victors in Recall Plan to End School Busing,” Chicago Tribune (December 16,
1993): 3; Rogers Worthington, “School Desegregation Efforts Divide Town,” Chicago Tribune (December 13,
1993): 4. Except for Beltz, all quotations are from the December 16 article.
7: Interracial Dating
The scenario is repeated almost without fail, sometime during the school year. A female student of Indian or
South Asian decent, whose parents are first generation immigrants to Canada, asks for an appointment,
suggesting that the matter to be discussed is confidential. Once in the office, with privacy assured, she begins by
telling a story about how she met someone, and they are dating. The problem is that her parents don’t know
about her relationship, and they wouldn’t approve if they found out. She is dating a young man who isn’t from
her ethnic group. Most often they met at school, either in university classes where, for the first time in her life,
her schedule cannot be minutely monitored by her family. She can explain absences from the house by claiming
to have classes or needing to do research in the library, or meeting in a study group with classmates. She is
concerned about what will happen if her parents find out, but at the same time, not ready to give up the intimacy
and freedom that the relationship represents. Still, she knows her parents will feel shamed by her behaviour if
anyone discovers that she’s dating someone from outside the community. To make the situation even more
stressful, there is nowhere she can turn. She certainly can’t discuss that matter openly with her parents, and even
her siblings may side against her if they find out what she’s doing. The traditional sources of support within her
community, the elders and spiritual leaders are also not likely to be objective in their evaluations. While she has
friends, she’s not certain that they too might not see her actions as disrespectful, and might reveal the
relationship to their parents. So, she is left with turning to an authority figure, her professor, hoping for some
reasonable advice that will help her make the right decision. She is confused, she’ll say. She doesn’t want to
harm anyone—especially her family—but she’s also not ready to give up the young man. She recognizes that
this is a crossroads, and she is genuinely lost.
For many immigrant youth, particularly those from cultures whose norms and values are substantially
different from the western ones contained in Canadian culture, the above story is a familiar one. A 2000 study
by the Canadian Council on Social Development looked at the social world inhabited by the country’s young
immigrants. The researchers concluded that for many of these youth, for Chinese and South Asians in particular,
the gap between the standards their parents have brought with them from their original culture and those of
mainstream Canadian society present a wide, and possibly unbridgeable gap. Using an altered name, one
respondent tells of how, despite being a successful professional living in Toronto, over a thousand miles from
her parent’s home, she still feels their influence. The young woman voices her frustration by lamenting that “My
parents left India almost 25 years ago, and their Indian values have remained frozen. But even Indian values in
8-10
India have evolved since then.” See Lock Kunz, Jean, Hanvey, Louise. 2000. Immigrant Youth in Canada: A
Research Report from the Canadian Council on Social Development. Toronto.
Class Discussion Topics:
1 Content Analysis: Examine television shows, commercials, or advertisements in terms of their treatment
of appearance of minority groups using content analysis techniques. (See Bernard Berelson. Content Analysis.
Glencoe, IL: Free Press, 1952.) Continuing with content analysis, survey popular literature (newsstand
magazines) for ethnic prejudice. For details about the classroom use of this project, refer to Straus and Nelson.
Sociological Analysis. New York: Harper and Row, 1968.
2 Social Construction of Race: For activities for developing and teaching how race is socially constructed,
see Brian K. Obach, "Demonstrating the Social Construction of Race, Teaching Sociology, 27(July 1999): 252–
257.
3 Stereotypes: A lecture outline is provided on the topic of stereotyping on pp. 48–50 of Jerry M. Lewis.
Tips for Teaching Introductory Sociology. Minneapolis: West, 1995.
4 Race and Popular Culture: The author explains the use of top-40 pop, folk, rhythm and blues, new age,
and rap music to provoke discussions about race and ethnicity. Similar strategies may be utilized to teach other
substantive areas in an introductory sociology course. See Theresa A. Martinez. Teaching Sociology, 26(July
1998): 207–214.
5 Museums as a Useful Tool for Exploring Ethnic Diversity: See Edith W. King, “Using Museums
for More Effective Teaching of Ethnic Relations,” Teaching Sociology, 20(April 1992): 114–120.
6 Social Distance Scale: See Marietta Morrissey, “Exploring Social Distance in Race and Ethnic Relations
Courses,” Teaching Sociology, 20(April 1992): 121–124.
7 Discrimination on Television: Have your students do a survey of the television programs they watch on
a regular basis, counting the frequency and type of representations of minorities in each show. While most of
them will report back on American programs, ask them to analyze the implications for Canadian society, given
that most of our television programming originates in the U.S.
8 Multicultural Pedagogy: CaMP Coop—the Critical and Multicultural Pedagogy Cooperative—is an

interactive resource for educators, especially sociologists, who wish to integrate democracy, critical thinking,
and/or multicultural and global awareness into their classrooms. The site is a compilation of exercises, projects,
and WWW links that concern multiculturalism, race and ethnicity, global issues, gender and sexual orientation,
and social class. The site is located at http://www.scsv.nevada.edu/~neese/campcoop.html.
9 100 Years of Canadian Immigration: Full of facts and figures, the Canadian Council for Refugees
Chronology is a handy reference guide that provides a timeline of important events in our history have students
pick out one of the events on the chart and present an argument for why and how they feel it had a lasting impact
on the nature of Canadian society. The Chronology can be accessed at: http://www.web.net/~ccr/history.html
10 Using Humour: David S. Adams has produced a monograph that includes funny examples that could be incorporated in
lectures associated with this chapter. See Adams, “Status and Stratification.” In Using Humor in Teaching Sociology: A Handbook.
Washington, DC: ASA Teaching Resources Center. See also Joseph E. Faulkner, "Race and Ethnic Relations." In Sociology through
Humor. New York: West, 1987.
8-11
Topics for Student Research:
1. Arabs in Israel: What are the everyday relations among young women in Israel as it relates to the larger Israeli-Arab conflict?
The in-depth interview study of Jewish girls in Israel is an effective starting point. Refer to Niza Yanay, “National Hatred,
Female Subjectivity, and the Boundaries of Cultural Discourse,” Symbolic Interaction, 19(Winter 1996): 21–36.
2. Outline the changes that have taken place to Canadian immigration policy over the past century. Begin with the Canadian
Council on Refugees A Hundred years of Immigration. http://www.web.net/~ccr/history.html
3. Cross-Cultural Race and Ethnicity: Begin your study of this topic with the review essay of Peter d’Erico. Contemporary
Sociology, 25(March 1996): 159–161.
4. Does class limit social mobility? Boyd, Monica Ascription and achievement: studies in mobility and status attainment in
Canada Ottawa: Carleton University Press, 1985.
5. Ethclass: For an explanation of the useful term ethclass, see Milton M. Gordon. Assimilation in American Life: The Role of
Race, Religion, and National Origins. New York: Oxford University Press 1964
6. Institutional Discrimination in Developing Countries: For information on the lack of advancement for natives in high-
technology careers that are occupied by foreign-experts, see Ivar Jonsson, "Development, Learning-Processes and
Institutionalized Racism," Ethnic and Racial Studies, 22(January 1999): 113–135.
7. Race and Baseball: See Mitchell B. Chamlin and Bruce J. Arnecklen, “Macro-Social Determinants of the Racial Composition
of Major League Baseball Teams,” Sociological Focus, 26(February 1993): 65–79.
8. What the factors impacting on the social mobility of visible minorities? Begin with Krishnan, P. Socio-cultural mobility
issues in Canada. Edmonton, AB.: Population Research Laboratory, Dept. of Sociology, University of Alberta, 1991.
9. Segregation, Cross-Cultural: What are the patterns of segregation, not only in Canada but also in the rest of the world? A good
place to begin would be with Eric Fong, “A Comparative Perspective on Race Residential Segregation: American and Canadian
Experiences,” Sociological Quarterly, 37 (Spring 1996): 199–226.
10.Slavery in Canada. Ken Alexander and Avis Glaze, Towards Freedom: The African-Canadian Experience (Toronto: Umbrella
Press, 1996).
11.White Racism: A good bibliographic essay on “White racism” was prepared by Joe R. Feagin and Aaron C. Porter. Choice:
Current Review of Academic Books, 33(February 1996): 903–914.
Additional Audiovisual Materials:

Alive in Joburg ( 2006, YouTube, 6:23). A short science fiction film which illustrates the process of “ othering” as
it relates to immigration.
Black Skins, White Masks (1996, 50m). An exploration of the life and teachings of Frantz Fanon, a theorist and writer who was an
active participant in the civil rights movement in the United States. Author of Black Skins, White Masks and The Wretched of
the Earth, Fanon spoke of the difficulty of being Black but the need to adjust to a world defined by Whites.
The Great Debaters (Director:Denzel Washington, 2007)
Melvin Tolson (Denzel Washington) coaches the debate team for Wiley College, an all-black school in Texas.
The movie is set in the 1930s, so both Melvin and his students are subject to high levels of prejudice and
discrimination. Nevertheless, he inspires the debate team to greatness, winning contest after contest. Because of
segregation, all the team's debates are held at black colleges that is until their tremendous success
brings invitations from white institutions, leading eventually to a debate at Harvard University.
Hoop Dreams (1994, 171m). A popular film that received highly favourable reviews, Hoop Dreams highlights
the lives of two youths who are skilled basketball players. For an interesting analysis and use of this film
that includes references to Elijah Anderson's Streetwise, Mitchell Dunier's Slim's Table, Alex Kotlowitz's
8-12
There are No Children Here, and Jonathan Kozol's Amazing Grace, see Margaret Walsh, "Hoop Dreams,"
Teaching Sociology, 25(January): 100–101.
Horizons and Homelands: Integrating Cultural Roots (24m, colour, McGraw-Hill). This program chronicles the
lives of two families: a Native American family that has recently moved from a reservation to the city and a
family from Laos that recently immigrated to the same city. Through their honesty and candor, the families
explain not only what is distinctive about their own cultures, but also how they are working to integrate
these differences with their new lives in an urban environment far removed from their homelands.
In the Shadow of Gold Mountain. (2004, 43m, colour, NFB). Karen Cho, a fifth-=generation Canadian of mixed
heritage, discovered that half her family wasn’t welcome in the country they called home. While Canada
encouraged and rewarded immigration from Europe, it imposed laws that singled out the Chinese as
unwanted and unwelcome. This film uncovers stories from the last living survivors of the Chinese Head
Tax and Exclusion Act.
Incident at Oglala (1992, colour). Produced and narrated by Robert Redford. Presents the case of activist
Leonard Peltier, who allegedly killed two FBI agents.
How to Combat Modern Slavery ( 2010, YouTube,18:01m). Kevin Bales explains the business of modern
slavery which underpins a multibillion-dollar economy around the world .
Korean Americans in Chicago (1992, 60m). This program considers the cultural values that Korean immigrants
brought to this country and how these traditional values often conflict with the ideas of the young American-
born Koreans.
A New People: The American Mosaic (1994, 3 X 15m). Illustrated by archival photographs and historic
reenactments, this series explores the diverse roots of American society. It examines pre-Columbian Native
American cultures, the influx of Europeans and Africans to the United States, and slavery. It investigates the
urban, multicultural society of contemporary America, shaped by immigrants from Eastern Europe, Asia,
and Latin America.
Oppression Olympics (2012, YouTube, 4:12m) . Two young women in a poetry competition provide an excellent
illustration of the concept of “intersectionality” and “ Oppression Olympics.”
Race is a Four-Letter Word (2006, 55m, NFB). While examining conflicts concerning race in Canada, director
Sobaz Benjamin also reveals much about himself and his own struggles to appreciate the meaning of his
heritage. Benjamin showcases the stories of a white man who is culturally and psychologically black; of a
black woman who wants to be considered iconically Canadian; of another black woman who retreats to
England rather than continue to face Canada’s racial cold war, and of himself, a black man who has learned to
love his complexity.
Racial Profiling: The Bike Thief ( 2013: YouTube, 4;41m). This video can be used as an example of racial
profiling as it shows peoples’ reactions to those of various ethnicities engaged in illegal activity.
White Riot (The OJ Aftermath): (1995, 30m). This program, hosted by Tony Brown, examines the aftermath of
the trial of O.J. Simpson, focusing on the reaction of White America. Attorney Robert Brown (mayor of
Orange, New Jersey) and Abraham Foxman (national director of the Anti-Defamation League) explore how
the trial and acquittal have divided Blacks and Whites.
Who’s Going to Pay for These Donuts Anyway? (1992, 58m). This video presents clear evidence of the profound
effects of the internment on generations of Japanese Americans. It chronicles Tanaka’s five-year personal
search for her father, whom she had not seen since age three. As a young man, the FBI arrested him for
opposing the internment and diagnosed him as schizophrenic with paranoid tendencies. Tanaka finally finds
him in a halfway house for the chronically mentally ill in L.A.’s “skid row.”
Without Due Process: Japanese Americans and World War II: (1992, 52m). This program analyzes the historical
events leading up to the order to incarcerate Japanese Americans during World War II. The video also
covers the formal apology of the U.S. government and discusses how the families of people who were
incarcerated were compensated.
8-2
Additional Readings:
..
Day, Richard J.F. 2000. Multiculturalism and the History of Canadian Diversity. Toronto: University of Toronto
Press. The author contends that formal legislation cannot resolve culture-based issues. Day criticizes the
federal government’s policy as fantasy, arguing that equality is a myth in a society as diverse as Canada’s.
Edwards, John R. Is past a prologue? Language and Identity at Century’s End. Toronto: Robert F. Harney
Professorship and Program in Ethnic Immigration and Pluralism Studies, University of Toronto, 1997.
Fleras, Augie and Jean Lock Kunz. 2001. Media and Minorities. Scarborough ON: Nelson Thompson. Fleras
and Kunz examine how race, ethnicity and aboriginality are interpreted by mainstream media and the public
discourses produced and consumed as a result of these interpretations.
Gabbidon, Shaun L. 2010. Race, Ethnicity,Crime, and Justice: An International Dilemma. New York: Sage.
Henry, Frances. Racial Profiling in Canada: Challenging the Myth of a Few Bad Apples. Toronto; University of
Toronto Press.
Laponce, Jean and Safran, William, eds. Ethnicity and Citizenship: The Canadian Case. London; Portland, OR:
Frank Cass, 1995.
Porter, John. The vertical mosaic: an analysis of social class and power in Canada. Toronto: University of
Toronto Press, 1965
Royal Commission on Aboriginal Peoples. Partners in Confederation: Aboriginal peoples, self-government and
the Constitution. Ottawa: Royal Commission on Aboriginal Peoples, 1993.
Satewich, Vic. Racism in Canada. Toronto: Oxford University Press, 2011.
Satzewich, Vic and Nick Liodakis. 2007. ‘Race’ and Ethnicity in Canada: A Critical Introduction. Don Mills:
ON: Oxford University Press. The authors aim to help students analyze and understand patterns of
immigration. Aboriginal/non-Aboriginal relations, and race and ethnic relations in Canada, while taking the
position of methodological and theoretical pluralism.
Schaefer, Richard T. 2011. Racial and Ethnic Groups, 13th ed. Upper Saddle River, NJ: Prentice-Hall.
Comprehensive in its coverage of race and ethnicity, Schaefer’s text also discusses women as a subordinate
minority and examines dominant-subordinate relations in Canada, Northern Ireland, Israel and Palestinian
territory, Mexico and South Africa.
Sidel, Ruth. Battling Bias. New York: Viking, 1994. The sociologist looks at the issues of race as they manifest
themselves on college campuses.
Thomas, Piri. Down These Mean Streets. New York: Random House, 1997. A 30th anniversary edition of the
unforgettable autobiography of a Puerto Rican male growing up on the streets of New York City who
overcame intense discrimination and social pressure.
Thinking About Movies_______________________________________
Crash (Paul Haggis, 2005)
In this movie the lives of many different characters collide, revealing multiple layers of prejudice toward a wide
range of racialized and ethnic groups. One story involves Graham Waters (Don Cheadle), an African-American
police officer, who is personally involved with a fellow officer named Ria ( Jennifer Esposito). In a tension-filled
conversation, Graham refers to Ria as white, then calls her Mexican. Ria reminds him that her father comes from
Puerto Rico and her mother from El Salvador. Rather than hear Ria’s call for understanding, Graham
responds by insulting Latino culture.
8-3
From a sociological perspective, Crash offers a wealth of examples of stereotyping and prejudice involving
many different groups.
For Your Consideration
1. Identify three characters in Crash and explain why their behaviour is prejudiced or discriminatory.
2. In Crash , pluralism is more of an ideal than a reality. Looking at Canadian society, do you agree?
Amreeka
A Palestinian family that has immigrated to the United States struggles with judgments against their ethnicity.
Pride
In the 1970s, an African American swim team battles racial prejudice in the United States.
8-4
Another random document with
no related content on Scribd:
Het scheen dat de hoofdingenieur Willert den ingenieur Van Brakel
niet noodig had, althans men hoorde niets meer van hem, en zag
alleen des middags zijn gesloten reiswagen weder naar de
kustplaats vertrekken. Zelf had Willert het onaangenaam gevonden,
dien maatregel te nemen; maar na rijp beraad had hij het toch ’t
beste geacht. I n d i e n waar was, wat hem ondershands werd
bericht, dat Van Brakel knoeide met den aannemer, en materiëel
goedkeurde, dat bepaald afgekeurd moest worden, dan zou hij,
Willert, indien zij samen er heen gingen, daarover onaangename
aanmerkingen moeten maken, die noodwendig tot dadelijke standjes
hadden geleid, want hij wist hoe brutaal en recalcitrant Van Brakel
altijd in ’t bijzonder tegen hem was geweest. Wat zou dat
teweegbrengen? Het zou gehoord worden door ondergeschikten, en
dus zeer schadelijk zijn voor het ambtelijk prestige; het zou, en dat
woog bij Willert het zwaarst, op hemzelven een indruk maken, die
wellicht van invloed kon zijn op het door hem uit te brengen rapport.
Nauwelijks had hij het aangevoerde en deels reeds verwerkte

materiaal gezien of het was voor zijn practischen blik zonneklaar, dat
wat de architect hem geschreven had, niets was dan de zuivere
waarheid; stil en alleen ging hij [194]rond, noteerend in zijn zakboekje;
nu en dan vroeg hij iets aan een opzichter, maar dan kreeg hij
zonderlinge antwoorden; ontwijkende antwoorden, die hem deden
zien, dat die menschen het alles reeds lang hadden bespeurd, maar
te veel hielden van hun chef om iets ten zijnen nadeele te willen
zeggen. Willert ging in de loods, nam er inzage van de boeken, de
staten en lijsten; noteerde er nog eenige cijfers uit, en na de werken
op die wijze te hebben nagegaan, vertrok hij. Toen hij zijn ouden
vriend, den architect, de hand gaf, wisselden zij een blik, die voor
hen voldoende was en mondelinge toelichting overbodig maakte.
Van Brakel ging zijn gewonen gang, en deed op het werk alsof er
niets was voorgevallen; hij wist thans, dat hij bespionneerd was en
ook door wien. Niemand had het hem behoeven te zeggen; hij
begreep dat het geen mensch anders wezen kon dan de architect,
en toen hij in de loods de plaats voorbijging, waar de rustige,
bejaarde man met ijzige nauwgezetheid zijn werk deed, wierp de
ingenieur hem een blik toe, waarin hij meende al den haat te
concentreeren, welken hij gevoelde voor Willert en wat hij nu
noemde, diens satelliet.
Er kwam na eenige dagen een uitvoerig, geheim schrijven, dat Van

Brakel per keerende post moest beantwoorden. Hij deed het en was
in zijn brief scherp en brutaal, stoffende op zijn beproefde eerlijkheid
als ambtenaar, op zijn goede trouw en zijn dienstijver, hatelijk
zinspelend op afgunst en kleingeestigheid, die een fatsoenlijk man
ten gronde wilden richten. Hij wist niet, dat men wist wat men wist. ’t
Was hem onbekend, dat er buiten hem en Lucie nog anderen waren,
op de hoogte van haar aanzienlijke geldverzendingen elke maand;
[195]het was haar schuld; zij had het zich op een goeden dag uit den
mond laten vallen, tegen de vrouw van den logementhouder, die het
verteld had aan de vrouw van den postcommies, die het verteld had
aan haar man, die het zijn vriend den architect had medegedeeld,
die het gerapporteerd had aan den hoofdingenieur Willert, die het in
stilte had onderzocht en thans volkomen op de hoogte was.
Er kwam een nieuw schrijven met bepaalde vraagpunten ter

beantwoording, en daarin werd hem duidelijk, dat Willert alles wist.
Hij antwoordde met groote brutaliteit; hij ontzegde iedereen het recht
zich met zijn particuliere aangelegenheden in te laten; hij weigerde
vragen van dien aard te beantwoorden, omdat men niet bevoegd
was hem die te stellen, enzoovoort. Het was een antwoord vol
exceptiën, maar dat niets zakelijks inhield.
En nu leefden zij in afwachting, maar dat duurde slechts eenige

dagen. Toen kwam een besluit en te gelijk een plaatsvervanger. Van
Brakel was geschorst in zijn betrekking, totdat nader over hem zou
worden beschikt. En alsof alle rampen te gelijk moesten komen,
schreef de oude heer Drütlich dat de geldschieter hem van zijn land
had afgezet, en hij, ten einde raad, voorloopig zijn intrek kwam
nemen bij zijn „geliebten Eidam”, een uitdrukking, die de oude heer
altijd gebruikte als hij in een humoristische bui was.
„Heb je het gehoord van den smeerlap?” riep mevrouw Du Roy bij
Ceciel binnenstuivend.
Zij werd er niet mooier op; haar onderofficier deed haar aftakelen; zij
had als laatste souvenir aan zijn beminnelijkheid, [196]een blauw oog,
dat ze vruchteloos onder een laag bedak trachtte te verbergen.
Ceciel kneep de lippen samen. Hoe meer zij zich familiaar maakte
met het denkbeeld, dat zij mevrouw Geerling zou wezen, des te
erger stuitten haar de ruwe woorden en het losbandig gedrag harer
tante tegen de borst; als zij niet vast had geweten, dat mevrouw Du
Roy veel geld had en een deel daarvan aan haar, Ceciel, zou komen
bij erflating, ze zou het onhebbelijke schepsel reeds lang voor goed
het huis hebben ontzegd.
„Wat is er dan gebeurd?” vroeg ze.
„Van Brakel is geschorst.”
„K a s i a n ! ”
„Wat k a s i a n ! Ben je gek, Ciel? Hij heeft zijn verdiend loon, de

smeerlap. Heb k a s i a n met mij; ik schiet er een deel van mijn arme
duiten bij in, die ik heb geleend.”
„Dat is wel mogelijk, maar toch spijt het me voor de arme
menschen …”
„Maar kind, ben je heelemaal krankzinnig? Spijt het je voor dat wijf,
die pauwin, die te trotsch was om iemand aan te zien?”
„Alsof ze geen reden had om u niet aan te zien!”
„Nu ja,” zei mevrouw Du Roy met een lach vol zelfvoldoening. „Mij
spijt het alleen om mijn geld; de rest kan me niets schelen. Voor mijn
part sterven die lammenadige Van Brakel en zijn wijf van honger in
de goot.”
„Waarom is hij geschorst?”
„Wel begrijp je dat niet?”
„Neen, hoe zou i k dat kunnen begrijpen?” [197]
„Wel, waar denk je dan, dat hij het geld vandaan haalde, om mij elke
maand af te betalen?”
Ontsteld keek Ceciel haar aan.
Mevrouw Du Roy lachte luid om zooveel onnoozelheid.
„Hoe je dat zou kunnen begrijpen? Wel, het is duidelijk: hij heeft het
gestolen van het gouvernement.”
Een oogenblik stond Ceciel als verstomd. Toen overviel haar een
storm van drift, die haar anders zoo koel verstand niet in staat was te
bedaren. Het kwam in haar op met onweerstaanbaren drang; het
„iets”, dat ze in haar karakter had geërfd van den ouden zeeman,
haar vader, baande zich met geweld een weg, door alle barricaden
van overleg en berekening. Zij stond voor haar tante als een
beeldschoone, maar woeste furie, met wijd geopende oogen en een
dreigende houding.
„De deur uit, gemeene slet!” gilde ze, en toen mevrouw Du Roy
daaraan niet in de volgende seconde voldeed, greep ze haar bij den
arm en duwde haar met zulk een geweld de kamer uit, en de
binnengalerij in, dat haar schenen in hoogst pijnlijke aanraking
kwamen met de uitstekende punten van de sleden der wipstoelen.
En ook daar hield zij zich niet op. Een oogenblik later stond mevrouw
Du Roy in de buitengalerij als een steenen beeld, terwijl met een
luiden slag de deur van haars zusters huis voor haar neus werd
dichtgesmeten.
Zulk eene bejegening was echter niet geschikt om van mevrouw Du

Roy ontslagen te raken. Zij ging woedend naast het huis om naar
achter, waar haar zuster, die van het standje niets had gehoord,
hoogst gemoedelijk stond uit te rekenen hoe het komen kon, dat
haar k o k k i vijf centen minder van [198]den pasar had
teruggebracht, dan ze aan ingekochte waren kon verantwoorden. De
arme mama kreeg de volle laag, en wel zoo erg, dat haar man, die in
de achtergalerij stond, zijn gewone kalmte en goedaardigheid
verloor, tot ieders verbazing en ontsteltenis mevrouw Du Roy bij den
arm vatte en haar onder het uiten van eenige zonderlinge zeetermen
hoogst onzacht heen en weer schudde. Nu ontstond een
verschrikkelijke huilpartij, waarvoor Ceciels vader dadelijk de vlag
streek en op de vlucht ging, evenals de b e d a k op het gezicht van
mevrouw Du Roy; er werden, onder een zee van tranen,
verklaringen gegeven, en beiden gingen het huis binnen, naar
Ceciel’s kamer.
Maar Ceciel was niet te spreken; zij had de deur van haar kamer met
den sleutel gesloten en wilde mevrouw Du Roy niet te woord staan;
geen smeeken of dreigen mocht baten. Eindelijk begon mevrouw Du
Roy haar luid uit te schelden door het sleutelgat, wat Ceciel’s
moeder niet kon verdragen. De twee zusters, reeds half verzoend,
kregen het weer danig aan den stok en zouden elkaar in de kondé
hebben gevlogen, zoo het departement van marine er zich niet weer
mee had bemoeid, op welks aanblik mevrouw Du Roy bleek en
scheldende het huis uitvloog, de deur hard achter haar dicht
trekkend.
Hoogst opgewonden liep ze naar haar woning. Het zou lang duren
voordat ze tegen die ondankbare beesten weer een woord sprak!
Welk een gemeene behandeling! Altijd hielp zij hen, dan met dit, dan
met dat; laatst had ze Ceciel nog haar prachtigen waaier geleend.
Dat was waar ook; dien moet ze dadelijk terughebben en nauwelijks
met de voeten in haar voorgalerij, liep ze weer terug. [199]
Intusschen was de tegenpartij tot bedaren gekomen. Ceciel had met

haar ouders gesproken. Het k o n niet op die manier; ze hadden
tante Du Roy te hard noodig; en toen deze het huis binnenstormde,
vond zij de familie vrij rustig.
„Mijn waaier! Ik moet dadelijk mijn waaier hebben.”
„Wel,” zei Ceciel heel kalm, „ik zal dadelijk uw waaier halen. Ga
zoolang zitten.”
„Ik wil niet zitten bij jullie.”
„Dan moet u maar blijven staan. Ik kan er niets aan doen.”
Met zwoegenden boezem stapte mevrouw Du Roy op en neer, terwijl

de vergulde hakjes van haar sloffen bij elken stap kort en droog door
de galerij klonken.
Daar haar zuster noch haar zwager een woord zeiden, heerschte er
een stilte, die haar nog zenuwachtiger maakte. Zij hield het geen
twee minuten vol, maar barstte nogmaals uit in jammerklachten en
geween, en toen Ceciel met den waaier uit haar kamer kwam, vond
zij haar vader niet meer—die was opnieuw voor het gejammer
gevlucht—, terwijl haar moeder en haar tante onder een zee van
tranen, elkaar verweten, hoe gemeen zij elkaar behandelden.
’t Mooie meisje zuchtte; dàt was dan toch, vond ze, om naar van te
worden. Er m o e s t een einde aan komen. Zoo graag zou ze gezien
hebben, dat het nu voor goed uit was geweest met de relatie met
tante Du Roy! Nu dat onmogelijk was voor haar ouders, moest er
maar zoo gauw mogelijk een eind aan den twist komen.
Met een leuk gezicht, waarop alleen een spotachtig trekje om den
mond te zien was, ging ze recht op mevrouw Du Roy toe en reikte
haar de hand. [200]
„Wees niet boos, ja, tante? Ik vraag excuus.”
Mevrouw Du Roy straalde van genoegen, maar ze begon toch met

een lange redevoering, waaraan echter Ceciel een einde maakte
door met een boos gezicht te zeggen:
„Kom, laat het nu uit zijn; ik heb immers excuus gevraagd.”
De vrede was nu hersteld; tante Du Roy bleef rijsttafelen; ze liet zelfs

heel veel lekkers halen van haar huis. Nu en dan werd er nog even
nagehuild; dat waren de zenuwen; intusschen beloofde mevrouw Du
Roy aan Ceciel een gouden ketting; als ze trouwen ging met
Geerling kreeg ze een paarlen collier en een wit satijnen kleed
cadeau; alvast mocht ze den waaier behouden. „Ceciel,” zei ze, „wist
niet hoeveel haar tante van haar hield,” enzoovoort.
Ceciel hield zich goed en toonde zich maar dankbaar bij voorbaat.
Als het, dacht ze, maar eerst zóó ver was, dat het huwelijk zoo goed
als gesloten was, in welke japon kon haar niet schelen en de ketting
was haar ook onverschillig; zooveel was wel zeker, dat ze dan de
giften van tante Du Roy zou weigeren, en haar b e t o e l de deur
wijzen; dan zou ze de oude lui wel zelf te hulp komen, als die nu en
dan iets noodig hadden.
Toen Geerling ’s avonds kwam, vertelde zij hem op haar

eigenaardige komieke manier de huilpartij van dien middag; hij
gierde van het lachen, vooral om de tegenstellingen, die Ceciel met
de grootste kalmte tot haar recht liet komen.
„Je begrijpt,” zei ze, „dat ik niets wil hebben van al haar moois.”
„Och, waarom niet,” zei Jules, „als zij het geven wil, laat ze het dan
maar doen. Als wij in Europa zijn, zal niemand [201]vragen of er ook
iets is dat van mevrouw Du Roy in Indië afkomstig is.”
Geerling was niet verrast, toen hij des avonds een brief vond op zijn
kamer, een brief van het kantoor.
Het was een lang epistel, dat, hoezeer het een goede tijding
behelsde, hem onaangenaam trof. Er schemerde eigenlijk in door,
dat hij zich gedroeg als een kwajongen, niet doordrongen van het
besef, wat hij zijn naam, zijn ouders en zijn verdere betrekkingen
verschuldigd was; er stond vrij duidelijk, dat hij bleek volstrekt niet op
de hoogte te zijn zijner eigen positie, en dat hij een schande was
voor de firma; maar niettemin moest er een einde aan komen aan
den tegenwoordigen toestand. Hij werd uitgenoodigd weer als
gewoonlijk op ’t kantoor te komen; er zou net worden gedaan alsof
er niets was gebeurd. Maar hij moest zijn tegenwoordig verblijf
verlaten en weer zijn intrek nemen in het hotel.
Ofschoon het reeds tamelijk laat was, en hij geen voertuig

beschikbaar had, keerde hij toch weer naar Ceciel terug. Het huis
was gesloten; de luiken waren dicht, en het was zeer donker; de
honden blaften hem aan en maakten een geweldig leven; met zijn
stok tastend vond hij den weg tot voor het venster van Ceciel’s
kamer, maar het venster was gesloten, met een store en bovendien
aan den benedenkant door een chassinet, tegen het inkijken.
Hij greep het vensterkozijn, zette de punt van zijn laars op den richel
langs den muur, en trachtte door de latjes van de store te kijken. Nu,
dat ging gemakkelijk genoeg, maar er was niets te zien, want Ceciel
sliep en het ledikant werd door een schutsel gemaskeerd. Toch
stond hij een oogenblik [202]in die lastige houding en snoof met
welbehagen het lichte odeurtje op, dat door de opening tot hem
kwam.
„Ciel!” riep hij zacht. Ontwakend maar zonder te weten wat er aan de
hand was en wie haar riep, antwoordde zij werktuiglijk: „Ja- a.”
Hij lachte, riep nogmaals, en nu hoorde ze dat het Jules was.

Haastig trok ze een kabaja aan en kwam te voorschijn. Natuurlijk
dacht ze aan iets anders.
„Wat is het, wat kom je doen?” zei ze zacht door de store heen.
Hij schoof haar den brief toe.
„Lees dat eens; dat vond ik daareven op mijn tafel.”
„Wacht, ik kom bij je.”
Ceciel riep haar moeder, en liet deze de deur openen; zij vertrouwde
’t spel nog niet. Toen hij binnen was, las ze den brief overluid.
„Wat zeg je er van?”
„Wel, ik vind het uitmuntend; het kan niet beter.”

„Zou het geen foppage zijn?”
„Neen, dat is het niet, Jules. Ze hebben ten deele gelijk. Maar ze
doen het zoomin om jou, als om mij; het is hun eigen ijdelheid.”
„Precies! Dat heb ik ook ingezien.”
„Speculeer daar een beetje op, en als ze met praatjes beginnen,

dreig hen dan met een groot schandaal; je ziet nu waarvoor ze bang
zijn.”
Hij grinnikte.
„Je bent een slimmerd, hoor. Laat ik je een zoen geven.”
Lachend liet ze hem begaan. [203]
„Ik ben blij, dat je het nog bent komen zeggen, Jules. Het is heel
aardig van je.”
Hij had graag nog een beetje gebleven, nu hij er toch weer terug
was, maar zij zond hem spoedig naar huis; hij wist nu immers dat hij
bespied werd, en dat kon thans ook wel ’t geval wezen.
Den volgenden ochtend nam Jules Geerling zijn intrek in een

logement, waar hij met groote nieuwsgierigheid door iedereen werd
bekeken; hetzelfde gebeurde hem toen hij op ’t kantoor zijn plaats
aan zijn lessenaar weer innam. Niemand, echter, zeide iets; hij kreeg
weer het weinige, dat hij gewoon was te doen, voor zijn aandeel, en
alles ging precies als voor zijn escapade.
Het stelde hem gerust, maar Ceciel niet. Zij had liever gewild, dat er
nog verder over was gesproken en hoe Geerling ook trachtte haar te
kalmeeren, het baatte niet.
Toch ging de eene week vóór, de andere na, in rustige rust voorbij;
hij was overdag op ’t kantoor, en meestal zat hij des avonds bij zijn
meisje. Hij wandelde openlijk met haar langs den weg, en dan zag
ze er zoo keurig netjes uit en was ze zulk een lieve verschijning, dat
eigenlijk niemand het hem kwalijk kon nemen.
Het was op een Zaterdag, dat hij ’s middags uit den toko-wagen
stapte, die hem naar het logement reed. In de voorgalerij zat een
nieuwe gast in slaapbroek en kabaja; men kon het hem aanzien, dat
hij pas uit Europa kwam, en daarbij in de open lucht leefde, zoo
blozend en kerngezond zag hij er uit.
„Zoo, meneer Geerling,” riep hij lachend. „Hoe gaat het?” [204]
„Wel, dag commandant, hoe maakt u het?”
Zij wisselden een hartelijken handdruk; het was de gezagvoerder

van den stoomer, waarmee Geerling was uitgekomen. Jules nam
een stoel en informeerde naar mede-passagiers, en de
gezagvoerder, die geheele tot den dag bijgehouden registers van
den burgerlijken stand in het hoofd scheen te hebben, wist precies te
vertellen, wat er met dezen en genen was voorgevallen.
„Wanneer gaat u weer terug?” was de gewone slot-vraag van den

oud-passagier.
„Ik weet het nog niet. A p r o p o s , komt u niet eens ’n kijkje nemen
aan boord?”
„Welzeker, heel graag.”
„Nu, ga dan morgen met me mee; morgenochtend om ’n uur of

acht.”
Het jonge mensch trok een bedenkelijk gezicht.

„Acht uren is nog vroeg. Het is Zaterdag-avond en ’t wordt allicht een
uur of twee vóór ik naar bed ga.”
„Doe dan als ik en blijf thuis.”
„Het is hier zoo gloeiend vervelend in het hotel.”
„Weet je wat, laat ons samen naar de sociëteit gaan, tot twaalf uren
een partij biljart spelen en dan naar kooi.”
Nu, dat vond Geerling goed. Hij ging alleen naar de sociëteit
Zaterdagsavonds omdat het een soort gewoonte was, en hij bleef er
zitten en dronk er cognacjes uit verveling, meestal tot laat in den
nacht.
Dien avond amuseerde hij zich. De kapitein was een vroolijk en

opgeruimd man, met zooveel vrienden en kennissen, dat hij onder
het maken van elke partij biljart wel vijf en [205]twintig handdrukken
moest uitdeelen. Maar hij dronk matig, en zij gingen in de meest
normale stemming naar het hotel terug.
’s Morgens vóór zessen werd Geerling al gewekt door den kapitein,

en klokke zeven zaten ze aan het ontbijt in de lange achtergalerij; de
kapitein was bijzonder opgewekt.
„Je moet maar niet veel eten,” zei hij. „Ik heb bij mij vrij wat beter
ontbijt. Bewaar je honger voor aan boord.”
„Dat is waar ook,” antwoordde Geerling, een ei van twijfelachtigen

geur ter zijde leggend. „We moesten maar dadelijk gaan.”
Doch de kapitein moest nog even naar achteren om af te rekenen

met den hotelhouder, en schoon Geerling altijd had gehoord, dat de
gezagvoerders van mailbooten met Indische logementhouders
weinig hebben af te rekenen, duurde het toch geruimen tijd, en
kwamen ze in druk gesprek naar voren.
„Het heeft ’n beetje lang geduurd, hè?”
„Ja, nogal.”
„Ik had nog een paar commissies voor hem.”
Zij stapten in het rijtuig, reden naar den Boom en gingen met de
sloep van den gezagvoerder naar de reede, waar de stoomer ver
buiten lag.
Er waren weinig passagiers aan boord, en er zouden er van hier ook

maar twee gaan; de rest zou te Batavia komen. De kapitein ging
even heen om het een en ander te regelen, maar hij kwam gauw
terug, nam Geerling mede naar zijn hut, en liet een flesch
champagne opentrekken.
De lucht was een beetje wazig; de stralen van de ochtendzon vielen

er nog maar flauwtjes door; het zeewater kabbelde in
[206]groenblauwe korte golfjes tegen de verschansing; door de ramen
van de bovendekshut, waarvoor, half dicht geschoven, groen saaien
gordijntjes aan koperen roeden fladderden, had men aan den eenen
kant het uitzicht op de rijk bezoomde kust en het zacht oploopend
gebergte met een achtergrond van blauwe massa’s, welker flauwe
lijnen de effen lucht braken; aan den anderen kant de horizon. Het
was er erg gezellig, en het eenige, wat Geerling hinderde, was het
geratel van de stoomlier, die de colli’s optrok uit de prauwen langszij
en ze met donderend geweld neersmakte bij de stuwers in het ruim.
De commandant had zijn armen gelegd op de kleine mahoniehouten

tafel, en in zijn dikke, harige hand, wiegde hij zachtjes het glas
lichtgele champagne, dat met een laagje teeder helderwit schuim
bedekt en met de omhoogrijzende luchtbelletjes, er uitlokkend
uitzag; hij keek Geerling aan, die met kleine teugen zijn glas ledigde,
en een spottende glimlach trok de hoeken van zijn breeden mond
omlaag.
„En nu gaan we samen weer eens een reisje maken.”
Geerling keek even op; hij lachte.
„Nog niet. Het volgende jaar, dat beloof ik u. En dan ga ik niet alleen
mee; dan doe ik mijn huwelijksreis met deze boot.”
„Het is mogelijk, als ge vóór dien tijd in Indië terug zijt.”
„Terug zijt?”
„Welzeker. We gaan nu samen naar Amsterdam. Dat is zoo

afgesproken.”
„Hoe flauw,” lachte Geerling, maar in zijn binnenste kwam een

onaangenaam gevoel op.
De kapitein schudde het hoofd.
„Noem het niet flauw, meneer Geerling,” zei hij zeer ernstig. [207]„Het
is de uitdrukkelijke wil van uw vader. Ik heb alle stukken bij me en
kan u door den sterken arm laten dwingen. Maar u zult mij daartoe
niet noodzaken, daar bent u veel te verstandig voor. Bedenk dat
alles geschiedt in uw wezenlijk belang. Ik heb den ouden heer
herhaaldelijk gesproken, en hij heeft heel veel verdriet om u gehad;
men kan het hem aanzien. Ik vertrouw dan ook dat u mij niet zult
noodzaken tot het nemen van onaangename maatregelen. U is mijn
passagier tegen wil en dank; ik begrijp dat u dit hard op het lijf valt;
maar onderwerp u aan wat u toch niet kunt veranderen, en vergeet
niet, dat ik mijn plicht als gezagvoerder zou moeten doen, als gij hier
iets deedt, wat ik niet zou kunnen toestaan.”
Jules Geerling zat als versuft te kijken; dat het ernst was betwijfelde
hij niet, en dat zijn vader hem kon dwingen zoolang hij minderjarig
was wist hij ook. Hij luisterde niet naar de geheele t j e r i t a van den
commandant en diens bedekte dreigementen.
„Ik heb geen stuk goed,” riep hij eensklaps.
„Maak u daarover niet ongerust. Er is voor gezorgd.”
„Hoe kon ik ook zoo dom zijn. Het is een geregeld komplot.”
„In uw eigen belang.”
„Daarover heeft een ander niet te oordeelen. Ik ben oud en wijs

genoeg om het zelf te doen, als niet een stomme wet …”
„Maak u niet driftig. Er is toch niets aan te veranderen. De oude heer

heeft groot gelijk. Het zou zonde wezen als uws vaders zoon, die
zoo’n groot fortuin heeft te wachten, zich verslingerde aan.….…”
„Geen woord daarover asjeblieft, commandant. Het meisje, [208]dat

mijn vrouw zal worden, verstaat u? is fatsoenlijker dan zij, die brutaal
genoeg zijn om kwaad van haar te spreken.”
De kapitein beet zich op de lippen, hij had hem met liefde een
„oorpeuter” gegeven, dat hij door het raampje over de reeling naar
de haaien vloog; maar hij had den ouden heer beloofd zich niet boos
te maken en met tact en beleid het verloren schaap thuis te brengen.
„Uw vader, meneer Geerling.….”

Voor de tweede maal viel Geerling hem woedend in de rede, terwijl
hij met zijn glas zoo hard op het tafeltje sloeg dat de kelk van den
voet vloog.
„Zij is fatsoenlijker dan mijn vader ook. Zij zou zulke gemeene
streken niet uithalen, als papa tegen mij doet; daar ben ik zeker van.
Maar het is goed! Ik weet dat ik geleverd ben en er niets tegen kan
doen, en ik zal me onderwerpen.… Heel goed!.… Ik zweer niettemin,
dat zij mijn vrouw zal zijn binnen het jaar.… Nu zal ik meegaan, maar
ik ga terug.… zoo gauw als ik kan, terug.”
„Nu, dat is best,” zei de kapitein goedaardig. „Als je maar eerst in

Amsterdam bent.… en dan ’n reisje naar Weenen of Parijs.… kom,
ik zou me er maar overheenzetten.… Ik heb in mijn jeugd ook wel
eens ’n grap gehad. I l f a u t q u e j e u n e s s e p a s s é ,—maar
men moet het niet te ver drijven.”
„Het is geen grap; het is.…”
„Neen, dat weet ik wel; het is ernst; doch dat gaat immers wel over;
laat ik je nu maar eerst uw hut wijzen; het is een mooie, ruime, met
twee couchettes; een voor het breken.”
Terwijl de kapitein zoo voortpraatte, bracht hij Geerling [209]naar

beneden en sloot hem, voor hij zich er tegen kon verzetten, in zijn
hut op.
„Maak je maar niet ongerust,” riep de kapitein zachtjes buiten de

deur. „Het is maar een veiligheidsmaatregel op verzoek van den
ouden heer; als we onder stoom zijn, maak ik de kast weer open.”
Verslagen zat Geerling op de bank tegenover de twee slaapsteden

boven elkaar. Dáár was hij nu zoo gruwelijk ingeloopen! Aan den wal
zou hij zich niet zoo machteloos hebben gevoeld; maar wat in ’s
Hemels naam moest hij hier op dit schip beginnen; hier, waar de
kapitein baas was en deze bovendien de „noodige documenten”
bezat om hem rechtens te dwingen!
Zijn hiel sloeg ergens tegen en onwillekeurig zag hij naar beneden.
Twee keurig nette hutkoffers keken onder de bank uit. Hij had nog
geen lust ze te bezien. Wat kon het hem schelen!
Angstvallig luisterde hij toe. Het waren de bekende geluiden aan

boord: Het afstooten der prauwen, het geroep der inlandsche
matrozen; dan de schorre fluit van het kleine bootje, dat terrugging
naar den wal en waarmee hij van plan was geweest ook terug te
gaan, en eindelijk het langzaam aanvangend zuchten der machine,
het gevoel van trilling en beweging,—men was onder stoom.
Daar ging hij! Elke wenteling van de schroef bracht hem verder af
van Ceciel. Terwijl zij argeloos in haar lieve kamer zat, niet beter
wetend of hij zou als gewoonlijk des avonds bij haar komen, werd hij
weggevoerd als een slaaf, en elk oogenblik vergrootte de afstand
tusschen hen … tch!… tch!… [210]zoo gleed de zuigerstang zacht in
de metalen … tch!… tch!… heen en weer … overbrenging van
beweegkracht … verwonnen weerstandsvermogen … drang tot
verplaatsing … verder, altijd verder van wat hem dierbaar was,
voerde hem die fraai opgetuigde doodkist zijner illusiën!
Geerling hoorde dat het slot van de deur werd omgedraaid; hij stond
op, ging het salon binnen, schoof alleen de portière dicht en liep de
trap op naar boven. Daar was de kust nog. Bleek en met moeite zijn
tranen weerhoudend, leunde hij over de reeling. Zooals hij daar
stond met het nauwsluitend flanellen ochtendjasje, de gele pantalon
collant, de lage schoentjes met strikken, waarboven de gestreepte
zijden sokjes zich vertoonden, den kleinen Engelschen stroohoed
met het breede gewaterde lint er om, leek hij meer een excentriek
toerist, dan een eerzaam Nederlandsch mailreiziger.
De wind woei hem luw in ’t aangezicht en speelde met het lorgnet,
dat aan een zwart lintje om zijn hals hing. Op de brug stond de
breede gestalte van den kapitein nog in de blauwe jas met gouden
biezen op de omslagen der mouwen en de pet met grooten bol en
dito versiersels om den rand; hij zag in de verte zijn passagier „tegen
wil en dank” en hij grinnikte van pleizier. Maar toch, als de oude heer
Geerling niet zulk een goede klant geweest was voor stukgoed bij de
uitreis en producten bij de thuisreis, zou hij zulk een commissie niet
voor hem hebben verricht.
Geerling stond er, en kwam niet van zijn plaats. Niemand kende
hem, zelfs niet de gelijk met hem geëmbarqueerde passagiers, die
uit het binnenland kwamen. Op het ruime dek was het stil. Een paar
dames in sarong en kabaja zaten te [211]praten op een bank; op den
grond meer vooruit, lag een inlandsche min met een Europeesche
zuigeling; beiden sliepen rustig; de meid heel ongegeneerd met haar
baatje open. Enkele heeren lagen in luierdstoelen boeken en
couranten te lezen; matrozen klommen en klouterden op hun bloote
voeten, touwtjes vast makend hier en los makend ginds, en uit den
kap van het salon klonk het gerammel van borden en tafelgerei, dat
de bedienden maakten bij het dekken.
Slechts één passagier stapte onverpoosd het dek op en neer; het

was een klein manneke van echt semitisch type, doch zeer
fatsoenlijk van uiterlijk; een profusie van dik zwart haar groeide op
zijn hoofd, zijn gezicht en zijn hals, en maakte hem met zijn korte,
breede gestalte tot een ware antipode van den slanken, blonden
Geerling, wiens kneveltje maar niet groeien wilde, alle potjes en
doosjes ten spijt.
Eindelijk kwam hij dicht bij Geerling staan en leunde ook over de
reeling; hij zag het bleeke gelaat van het jongmensch en de tranen in
diens oogen.
„Doet het u zoo aan, Indië te verlaten?”
De onverwachte vraag deed Geerling schrikken.
Hij richtte zich op en keek zijn mede-passagier verwonderd aan.
„Laat ons eens kennis maken,” zeide deze. „Ik ben Mr. Van Vliet,
advocaat en procureur.”
„Mijn naam is Jules Geerling.”
„Van de Amsterdamsche familie Geerling?”
„Juist.”
„O, dan ken ik uw papa zeer goed …” Natuurlijk, dacht Jules, wie ter
wereld zou den ouden heer niet kennen! [212]
Mr. Van Vliet was zeer vriendelijk; hij had grooten eerbied voor l e
r o i - m i l l i o n , en de eenige zoon van zoo’n koning was de eerste
de beste niet. Zij spraken verder; de advocaat het meest, Jules
slechts met enkele woorden. Zijn gedachten waren bij Ceciel; waar
zouden ze anders zijn? Hij luisterde maar half; de kustlijn werd
flauwer; de eentonige taal der machine en het werken van de
schroef spraken luider tot hem, dan het onverschillige woord van den
advocaat, en plotseling stampte hij met een vloek op den grond,
wendde het hoofd af en streek zijn fijnen zakdoek met het mooie
blauwe randje langs de oogen.
Zijn medepassagier keek hem nu op zijn beurt verbaasd aan. Wat

zou dat jonge mensch mankeeren? dacht hij. Maar als welopgevoed
man vroeg hij niets, keerde zich om en begon zijn wandeling van
voren naar achter opnieuw.
Na de rijsttafel zat de heer Van Vliet in nachtbroek en kabaja nog
een oogenblik uit te waaien vóór hij zijn siësta zou nemen, toen
Geerling driftig naar boven kwam en op zenuwachtigen toon
verzocht hem alleen te mogen spreken.
„Ik kom u raadplegen als advocaat,” voegde hij er bij, toen ze samen
heel op het achterdek zaten, achter het kompas, zoodat niemand
hen zien of hooren kon.
De advocaat trok een lang gezicht.
„Om u de waarheid te zeggen ben ik hier niet voor zaken.”
„Toch moet ik uw bijstand inroepen in een gewichtige zaak, waarbij ik

rechtskundige hulp noodig heb.”
„Mijn waarde heer, ik begrijp u niet. Ik ben hier aan boord voor mijn
genoegen.”
„U kunt mij toch wel een rechtskundig advies geven.” [213]
„Dat is de vraag.”
„Ik verzeker u, dat u het doen kunt.”
Wat moest de advocaat zeggen? Hij bedacht een list. Een

koopmanszoon zou er niet inloopen, wanneer het de dubbeltjes gold,
meende hij.
„Nu,” zei hij, schouderophalend, „ik wil u aanhooren en u

antwoorden, als u begint met mij tweehonderd gulden te betalen.”
Hij doet het toch niet, meende hij.
Maar „de oude heer” had een fout begaan. In zijn medelijden met
den zoon, die op zulk een wijze naar het moederland moest worden

Download Sociology A Brief Introduction Canadian 6th Edition Schaefer Solutions Manual all chapters

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

You might also like

Download Sociology A Brief Introduction Canadian 6th Edition Schaefer Solutions Manual all chapters

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Download Sociology A Brief Introduction Canadian 6th Edition Schaefer Solutions Manual all chapters

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Sociology A Brief Introduction

Canadian 6th Edition Schaefer

Sociology A Brief Introduction Canadian 6th Edition

Sociology A Brief Introduction Canadian Canadian 5th

Sociology A Brief Introduction 11th Edition Schaefer

Sociology A Brief Introduction Canadian Canadian 5th

Sociology A Brief Introduction 10th Edition Schaefer

Sociology A Brief Introduction 7th Edition Thio Test

Sociology in Modules 2nd Edition Schaefer Solutions

Sociology 13th Edition Schaefer Test Bank

Using Text Boxes to stimulate discussion:

Suggestions for Class Activities:

Key Points from the text:

Additional Lecture Ideas:

1. The Multiculturalism Process

2: Merton on Discrimination and Prejudice

3: Interactionist Approach to Reducing Social Conflict: Robber’s Cave Experiment

5: The New Immigrants

6: School Desegregation and the Hmong Community

Class Discussion Topics:

8 Multicultural Pedagogy: CaMP Coop—the Critical and Multicultural Pedagogy Cooperative—is an

Additional Audiovisual Materials:

Thinking About Movies_______________________________________

Crash (Paul Haggis, 2005)

For Your Consideration

Nauwelijks had hij het aangevoerde en deels reeds verwerkte

Er kwam na eenige dagen een uitvoerig, geheim schrijven, dat Van

Er kwam een nieuw schrijven met bepaalde vraagpunten ter

En nu leefden zij in afwachting, maar dat duurde slechts eenige

„Wat is er dan gebeurd?” vroeg ze.

„Van Brakel is geschorst.”

„Wat k a s i a n ! Ben je gek, Ciel? Hij heeft zijn verdiend loon, de

„Alsof ze geen reden had om u niet aan te zien!”

„Waarom is hij geschorst?”

„Wel begrijp je dat niet?”

„Neen, hoe zou i k dat kunnen begrijpen?” [197]

Ontsteld keek Ceciel haar aan.

Mevrouw Du Roy lachte luid om zooveel onnoozelheid.

Zulk eene bejegening was echter niet geschikt om van mevrouw Du

Intusschen was de tegenpartij tot bedaren gekomen. Ceciel had met

„Mijn waaier! Ik moet dadelijk mijn waaier hebben.”

„Ik wil niet zitten bij jullie.”

„Dan moet u maar blijven staan. Ik kan er niets aan doen.”

Met zwoegenden boezem stapte mevrouw Du Roy op en neer, terwijl

„Wees niet boos, ja, tante? Ik vraag excuus.”

Mevrouw Du Roy straalde van genoegen, maar ze begon toch met

„Kom, laat het nu uit zijn; ik heb immers excuus gevraagd.”

De vrede was nu hersteld; tante Du Roy bleef rijsttafelen; ze liet zelfs

Toen Geerling ’s avonds kwam, vertelde zij hem op haar

Ofschoon het reeds tamelijk laat was, en hij geen voertuig

Hij lachte, riep nogmaals, en nu hoorde ze dat het Jules was.

Hij schoof haar den brief toe.

„Lees dat eens; dat vond ik daareven op mijn tafel.”

„Wacht, ik kom bij je.”

„Wat zeg je er van?”

„Wel, ik vind het uitmuntend; het kan niet beter.”

„Precies! Dat heb ik ook ingezien.”

„Speculeer daar een beetje op, en als ze met praatjes beginnen,

„Je bent een slimmerd, hoor. Laat ik je een zoen geven.”