Protected by the Companion Rose

Pearson
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookmass.com/product/protected-by-the-companion-rose-pearson/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Protected by the Companion: A Regency Romance (Ladies

on their Own: Governesses and Companions Book 5) Rose
Pearson

https://ebookmass.com/product/protected-by-the-companion-a-
regency-romance-ladies-on-their-own-governesses-and-companions-
book-5-rose-pearson/

The Companion and the Earl Rose Pearson

https://ebookmass.com/product/the-companion-and-the-earl-rose-
pearson/

Protected by the Companion: A Regency Romance: Ladies

on their Own: Governesses and Companions (Book 5)
Pearson

https://ebookmass.com/product/protected-by-the-companion-a-
regency-romance-ladies-on-their-own-governesses-and-companions-
book-5-pearson/

More than a Companion Rose Pearson

https://ebookmass.com/product/more-than-a-companion-rose-pearson/
Healing the Earl Rose Pearson

https://ebookmass.com/product/healing-the-earl-rose-pearson/

The Hidden Governess Rose Pearson

https://ebookmass.com/product/the-hidden-governess-rose-pearson/

The Hidden Governess Rose Pearson

https://ebookmass.com/product/the-hidden-governess-rose-
pearson-2/

The Companion and the Earl (Ladies on their Own:

Governesses and Companions book 3) Rose Pearson

https://ebookmass.com/product/the-companion-and-the-earl-ladies-
on-their-own-governesses-and-companions-book-3-rose-pearson/

Whispers of the Heart Rose Pearson

https://ebookmass.com/product/whispers-of-the-heart-rose-pearson/
PROTECTED BY THE COMPANION: A
REGENCY ROMANCE
LADIES ON THEIR OWN: GOVERNESSES AND
COMPANIONS (BOOK 5)

ROSE PEARSON
 CONTENTS

Protected by the Companion

Protected by the Companion

Prologue
Chapter 1
Chapter 2
Chapter 3
Chapter 4
Chapter 5
Chapter 6
Chapter 7
Chapter 8
Chapter 9
Chapter 10
Chapter 11
Chapter 12
Chapter 13
Chapter 14
Chapter 15
Chapter 16

My Dear Reader

A Sneak Peek of More than a Companion

Prologue
Chapter 1

Join my Mailing List

 PROTECTED BY THE COMPANION

Ladies on their Own: Governesses and Companions

(Book 5

By

Rose Pearson
© Copyright 2022 by Rose Pearson - All rights reserved.

In no way is it legal to reproduce, duplicate, or transmit any part of this document by either
electronic means or in printed format. Recording of this publication is strictly prohibited and
any storage of this document is not allowed unless with written permission from the
publisher. All rights reserved.

Respective author owns all copyrights not held by the publisher.

PROTECTED BY THE COMPANION
 PROLOGUE

“M y Lord, you have an urgent letter.”

Grimacing, Giles, Earl of Bargrave, rubbed at his eyes with the
back of his hand. “It is far too early to be interrupted with such
things.”
His valet opened his mouth, began to stammer, and then closed
it again. “My Lord… I…
“What time is it anyway?” As the drapes to his bedchamber
were thrown back, Giles suddenly realized that it was not as early as
he had first believed. The sun, it seemed, was very high in the sky,
for it shone brightly through the window and made him wince. Little
wonder the valet was stammering, given that he did not wish to
disagree with Giles, whilst at the same time being fully aware that it
was not as early as Giles had stated. Clearing his throat, Giles
reluctantly pushed himself up into a sitting position. Holding one
hand out to the valet, he snapped his fingers impatiently. “An urgent
letter, you say?”
Scurrying over towards him at once, the valet held out a small
piece of paper sealed with red wax.
“Yes, my Lord. The messenger arrived only fifteen minutes ago
and is insisting that he must return to his mistress at once, with your
reply. The butler asked that I bring this to you immediately.”
Giles arched an eyebrow as he turned his attention to the letter.
A lady? Why has a lady written to me so urgently?
It was soon to be the Season and Giles had every intention of
making his way to London. Whilst he had enjoyed a few dalliances
the previous year, he was not a gentleman inclined to breaking the
heart of any society lady. Neither would he ever touch a newly out
young woman, or in any way risk the reputation of an unmarried
young lady. The ladies he considered to be fine company were those
widowed or those who sought company in the place of their
philandering husbands. In such cases, Giles was only too happy to
provide the comfort and security they needed. However, that would
only ever be for a short time, and certainly would not continue
beyond the Season. Was a particular lady eager to know if he would
be returning to London soon, he wondered? So eager that she would
write to him in advance of the Season even beginning?
“Have someone bring me coffee. Once I have dealt with this, I
will call for you to assist me with my attire.” Waving one hand at the
valet, he dismissed him quickly. “And whatever the messenger may
consider urgent, inform him that he is to have something to eat and
a short respite before he will be permitted to return. I shall answer
the letter, of course, but it will take a little time and I shall not act
with any overwhelming urgency, unless it is completely merited.”
Which I am not convinced it will be.
Being entirely disinclined to read such a letter in the company of
his valet, Giles waited until the door to his bedchamber was closed
before he permitted himself to even unfold it. If it was what he
expected it to be, then the only urgency would be for him to have
his response sent to the lady before the return of her husband,
wherever he may be – and that would not take him long.
“Mayhap it is from Lady Brownlee.”
Smiling to himself, he recalled the lady he had been particularly
delighted with. I should be glad indeed to have a letter from her.
The moment his eyes fell upon the letter however, Giles found
himself deeply frustrated. It was not from a particular lady as he had
hoped. Instead, it was from none other than his sister. A sister
whom he had not heard from in some time. A sister who had
married a most distinguished gentleman, but who now lived very far
away indeed on the west coast of Scotland. Giles did not begrudge
her that choice, for the gentleman was to be admired amongst
society. He was only disappointed that he had seen so very little of
his only sibling, over the many years since her marriage, and during
these last five years they had only ever spoken through letters.
‘MY DEAR BROTHER,’ the letter began, ‘It is with great distress that I write
to you. My dear husband has become unwell. The physician has
been many times and whilst we are now convinced that he is over
the worst, it will be many months before he can recover enough to
make the journey from Scotland. As you are aware from my previous
letter, our one and only daughter was to come to London this
summer. She is greatly distressed at the thought of being unable to
be there for the London Season, given that she has had new gowns
purchased and the usual preparations made. She is, of course,
greatly distressed over her father’s illness, but now that he is
recovering, there is a hope that she may still be able to attend.’
Giles let out a huff of breath. Somehow, he seemed to sense
what was coming… and already he knew his answer.
‘You are our only hope, brother. I assume that you are to make
your way to London for the Season as you do every year. Might you
be willing to have your niece reside with you? Might you be willing to
sponsor her into society? She will, of course, have a companion to
chaperone her, so that you are not entirely pulled away from your
own invitations and the like. You have no requirement to consent,
but I beg of you – as her uncle and as my brother – to, at the very
least, consider it. At least write to me that you are thinking of what
you will do, rather than immediately refusing. I am all too aware of
how much the London Season means to you but pray, consider
putting yourself into a little more difficulty for your niece’s sake.’
“And now I am to be made to feel guilty!”
After setting down the letter, Giles ran one hand through his fair
hair, sending it in all directions. Guilt began to nudge at his soul but
with an effort, Giles ignored it. He had a great deal to look forward
to in the upcoming London Season! If he were to take on his niece,
then such pleasures would be diminished.
“It is as my sister says - I have no requirement to agree.” Taking
a deep breath, he set his shoulders and gazed out across the room
towards the window. “No. I need not agree. I will not take on my
niece, companion or otherwise.”
Setting back the covers, Giles threw out his legs and rose from
his bed, ringing for the valet. Once the man arrived, Giles was
dressed quickly and then settled at the small escritoire near the
window to write to his sister. The note would be short and to the
point, making it clear that he could not take his niece on.
Although I must make certain to include words of concern for
my dear sister’s husband. A slight frown pulled at Giles' brow. I am a
little anxious to hear that he has been so unwell. I should not want
my sister to become a widow, nor my niece and nephew to become
fatherless.
He scowled to himself as he drew out a sheet of paper. All he
wished for at present was to write his letter and then send the
messenger back to his sister. Any delay might mean a change of
mind, and Giles was determined not to give in. And yet, with every
moment that passed, he found himself struggling to stand boldly
behind his decision.
Thoughts of his broken-hearted niece entered his mind. A vision
of his sister – upset and crying when she had already endured so
much - soon followed. Rubbing one hand down his face, Giles shook
his head to himself.
“It would mean the most dull Season for me.” A slight shudder
shook his frame. “I should have to give up so much – much of which
I have been waiting for some time.”
He would not be able to entertain as much as he might have
liked. There would be responsibilities set upon his shoulders.
Responsibilities which he did not want, for the London Season was
an opportunity to forget all such obligations.
And yet, by the time Giles lifted the pen to write, his heart was
so burdened with guilt that he could not stand by his original
decision. His sister’s plea had done as it intended.
Giles would be his niece’s sponsor into society.
 CHAPTER ONE

“A nd what is your uncle like?”

Miss Emma Lawder watched her charge carefully, seeing the
way that Lady Juliet clutched both her hands together and looked
out of the window.
“In truth, I do not know. I am not well acquainted with him.”
“That is because you live in Scotland and he lives in England, I
assume?"
“Yes, that is so. He has not often come to Scotland, and mother
and father are less than inclined to travel such a long distance. We
live so very far away and are very contented with the company that
we do have.”
Emma smiled softly, reached across, and pressed her hand to
Lady Juliet's.
“My dear girl, you need not worry about London. I am aware
that you are very happy with the circumstances at home, but you
must find a situation of your own. How can you do so if you remain
so far from society?” Lady Juliet shrugged one delicate shoulder and
turned her head away. Sighing inwardly, Emma sat back, resting her
head against the squabs. It did not seem to matter what she did or
said, Lady Juliet remained upset at being forced to come from
Scotland to London. “You have not made a promise to anyone at
home, I hope?”
One lifted eyebrow was sent in Lady Juliet's direction, but the
girl quickly shook her head, although a rosy glow came into her
cheeks almost at once. Closing her eyes, Emma bit back a sharp
response. It would do no good to berate her charge. She had not
known the girl long, and such things were secret unless Lady Juliet
wished to divulge them. No doubt an affectionate farmer's son or
stable hand had made his attentions known and the girl had simply
lapped them up.
“You must be careful in London. We cannot have every
gentleman falling in love with you and you declaring yourself to
them also. That would cause a great scandal.”
“I have no intention of making every gentleman in London fall in
love with me. In fact, I will remain quite silent, very dull, and so
staid that they will stay far from me.”
Lady Juliet kept her head turned towards the window, but
Emma did not miss the slight lift of her chin as she spoke. Clearly
the girl was rebelling against her forced departure to London, but
Emma was quite certain that, within a sennight, Lady Juliet would be
desperate to remain. All thought of home would be forgotten, and
she would lose herself in the delights of London society.
Life as a chaperone was very different from life as Emma had
experienced it thus far. Even now, she could still feel a lingering
sense of shock over her father's sudden determination that she
ought to leave his house to take up employment. At the very least,
she had been able to choose her situation and had chosen Lady
Juliet’s house in Scotland, simply so that she might put as much
distance between herself and her father as possible. Baron Wakefield
had always been a disinterested father. Once her elder brother was
wed and settled, her father had set his mind to finding a way to
remove her from his house, seeing her as nothing more than a
burden which must be removed from his shoulders as soon as
possible.
Emma, who had never felt any sort of love or affection from her
father, had not been surprised at such eagerness, although she had
been deeply dismayed to learn that he wished her to become
nothing more than a paid chaperone. She had believed that there
might be an arrangement in her future; that her husband might be
chosen for her, but never once had she thought that her father
would push her into such a low situation. The last two months of
residing at Lord and Lady Hyndford’s estate had given her the
opportunity to become used to such a position, although the strains
of doing so still lingered over her heart. At times it was difficult to
conceal her pain, knowing that she would never have a husband or a
family to call her own; that she would never have the opportunity to
be mistress of her own house - but concentrating all her efforts on
Lady Juliet had helped that somewhat – and Emma was determined
to continue to be devoted to the lady, as they entered the London
Season.
“We must make sure that you behave well for your uncle. It is
as your mother has said: he has given up a great deal to be your
sponsor into society. I am not sure whether he even wished to come
to London this Season!” Having never met the Earl of Bargrave,
Emma had very little idea as to the sort of gentleman he might be.
Lady Hyndford had spoken very highly of her brother, but Emma was
always inclined to make her own judgments on a person’s character.
However, I must think well of him for taking on his niece, at the very
least! A flutter of butterflies began to wave their wings in the pit of
her stomach. As the carriage finally pulled to a stop. “I assume that
we have arrived.” Leaning forward to look out of the carriage
window, Emma cleared her throat, put on the best smile that she
could, and looked toward her charge. “You recall what your mother
said to you, my dear?” Lady Juliet nodded, and Emma noticed how
the rosy flush had begun to fade from her charge’s cheeks. “You will
greet your uncle properly,” she reminded her, gently. “You will give
him greetings from your mother and your father, and inform him of
the letter that you have with you, from your mother. Make sure that
we are nothing but thankfulness. Lord Bargrave deserves nothing
less.”
Her charge licked her lips, nodded, and then turned to face the
carriage door. It had been a long drive and Emma herself was a little
stiff, although she would not be able to truly stretch her limbs until
she was in the comfort of her room. As Lady Juliet's companion, she
could not expect the very best of rooms, but she was hopeful that it
would be a lovely and restful place for her to reside. Lady Hyndford
had been more than kind in that regard and, silently, Emma prayed
that Lord Bargrave was of a similar ilk.
“I confess myself a little anxious.” Whispering still, Lady Juliet
turned a pale face towards Emma as, immediately, Emma put a
comforting hand on her charge’s shoulder. “I hope he will not be a
hard-hearted sort.”
“I am sure you need not worry.”
Emma went to say more, but drew back her hand when the
carriage door opened. She heard, rather than saw, Lady Juliet take a
deep breath before she accepted the hand of the waiting footman
and climbed down from the carriage. There came no exclamation of
excitement nor delight, however, nor were there words of greeting
from either Lady Juliet or her uncle. As Emma climbed down from
the carriage, her hand grasping the footman's tightly, her eyes
widened in astonishment.
The street was quite empty. There was no Lord Bargrave to
speak of.
“This way, if you please.”
A footman stretched his hand towards the stone steps,
encouraging Lady Juliet and Emma to make their way towards them.
One glance toward Juliet's face told Emma that she was in distress,
for the girl had gone sheet white and her pale lips were trembling.
Evidently, she had been more concerned about meeting her
uncle than she had wanted to admit.
Why does he not come out to greet her?
“Might I ask if Lord Bargrave is at home?”
As she stepped into the townhouse, where an imposing-looking
butler awaited them, Emma tried to speak easily and even with a
small smile on her lips, but the man’s expression remained stoic.
Then after a moment, the butler shook his head.
“No, my Lady. I am afraid that Lord Bargrave has gone out for
the afternoon and will not return until much later this evening.”
Emma blinked in surprise as a thin slice of anger began to build
in her stomach.
“I see.”
She did not reach out for Lady Juliet but was afraid of what her
charge’s reaction would be to such news.
“Everything has been prepared for your arrival, however. The
maid will show you to your rooms. If you wish to take tea there, you
may do so, otherwise, I shall have it ready in the drawing-room.”
 Keeping her smile fixed in place, Emma turned to Lady Juliet.
“What would be your preference, my dear? Should you wish to
rest for a while in your room?”
Lady Juliet said nothing, turning slightly so that she might face
the butler a little more.
“You say that my uncle is gone from the house?”
“Yes, my Lady.”
“And when is he expected to return?”
The butler hesitated.
“I... I could not say, my Lady. I believe that he has an evening
function to attend also.”
“I see.” It was with great astonishment that Emma saw the
sparkle in Lady Juliet's eyes. She had worried that her charge would
be deeply upset over her uncle’s absence, but it seemed that the girl
was more than delighted. “We shall take tea in the drawing-room.
And thereafter, might we explore the house and gardens a little?
With my uncle absent I can see no reason for us not to do so.”
Emma blinked, but then nodded.
“Yes, I can see no reason to refuse such a request. This is to be
your home for the next few months, after all.” She glanced at the
butler, seeing a line form between his brows. “We shall, of course,
make certain to stay away from any private areas and will not enter
your uncle’s study nor his bedchamber.”
“Yes, of course we shall not.” Her smile growing steadily, Lady
Juliet gestured to the staircase. “And is this the way to our
bedchambers?”
“The maid is waiting to show you, my Lady, and the footmen
will bring up your trunks shortly.”
At that very moment, a small figure hurried towards them, as
though she had been waiting for the right moment to reveal herself.
Following Lady Juliet, Emma made her way up the staircase, led by
the maid. Looking all around her, she took in the townhouse – both
its furnishings and its décor. To her mind, it was quite grand indeed
– although that assessment might very well come from the fact that
her father was only a Baron and she, therefore, had not lived in
quite as much comfort as this. A wry smile tugged her mouth and
Emma shook her head to herself.
“And this is your room, my Lady.”
The maid stepped to one side and pushed open the door as
Lady Juliet walked in. The audible gasp echoed back towards Emma,
who smiled softly to herself. At least in this, Lady Juliet is happy.
“Oh, it is quite lovely. I shall be very happy here, I am sure.”
Lady Juliet's voice floated back towards her in the air. “Miss Lawder?
Where are you?”
“I am here.” Walking into the bedchamber, Emma smiled at her
charge. “It is good to see you looking a little more cheerful.”
“That is because I am in a beautiful house in a beautiful room.
My uncle certainly does live in comfort!”
Emma laughed.
“I should expect so, given that he is an Earl.”
“Might I show you to your room?”
The maid darted a glance towards Emma, then dropped her
head.
“But of course. You have duties you must get to. I quite
understand.”
“I shall come with you. I would very much like to see your
room… if you do not mind, that is?”
Shaking her head, Emma held out one hand towards Lady
Juliet.
“I do not mind in the least.”
For whatever reason, the maid hesitated. Her eyes went first to
Lady Juliet, then to Emma, then down to the floor.
“My room?”
The maid coughed, nodded, and then turned from the room.
Emma followed her without hesitation, once more, taking in the
decoration and the furnishings. The house appeared to be warm and
comfortable, and Emma was certain that Lady Juliet would be happy
residing here.
“Wherever are we going? It seems as though we are at the very
back of the house!”
 Lady Juliet's exclamation made Emma realize that they had
been walking through the townhouse in all manner of directions.
Outwardly, it had not appeared to be overly large, but now that she
was inside, there seemed to be so many little rooms that she was
quite lost.
“I shall never be able to find you again!” Emma laughed,
ignoring the slight curl of worry in her stomach. “Wherever has Lord
Bargrave put me?”
The maid glanced over her shoulder, her lip caught between her
teeth. Eventually, she came to a stop. This particular hallway was
dim and dark, and the room which Emma stepped into was much
the same. There was only one small window and the light it tried to
let in was blocked by a large tree branch covered in leaves. It was
rather cold, given that very little sunshine could come in, and so very
small that it seemed as though the tiny bed could barely fit inside it.
“This is ridiculous! You cannot stay here.” Lady Juliet grabbed
the maid’s arm, pulling the girl back a little. “This cannot be right.
Are you attempting to show my companion that she is not welcome
here? Bring her to the right bedchamber at once.”
The maid’s eyes widened and then she dropped her head, so
that her chin practically rested on her chest.
“Desist, my dear.” It was clear to Emma that the maid was only
following orders. “This must be where Lord Bargrave has decided to
place me. You need not blame the servants, who are no doubt
simply doing as they have been told to.”
The maid said nothing, and her head remained low.
“This is ridiculous! You are my companion and a lady in your
own right. Why should my uncle put you in such a bedchamber as
this? It is small, dank, and dark! There must be many other rooms in
this townhouse. I cannot understand his reasons for doing so.”
“Nor can I, but we must abide by them.” Emma lifted her chin
even as her heart began to sink lower. “I am sure I shall be perfectly
content.”
This room is oppressive, but I must not allow Lady Juliet to see
how it affects me. I do not wish to make a poor impression on Lord
Bargrave.
 “I shall absolutely not permit it!” Lady Juliet tossed her head
sharply. “I am not a young lady inclined towards silence when there
has been clear inconsideration. I will speak to my uncle at once. Do
not unpack any of your things.”
Emma laid a calming hand on Lady Juliet’s arm.
“You forget that your uncle is absent this evening. I do not think
that we will meet him until the morrow.”
Lady Juliet’s blue eyes narrowed.
“Then I shall have another room prepared at once.”
A jolt of fear tugged at Emma’s heart.
“No, Lady Juliet, you cannot.”
“I certainly can, and I shall. I am his niece and I expect both
myself and my companion to be treated fairly. To have you reside in
here is tantamount to giving you the place of a servant! I am aware
that you are my companion, and you are also meant to give me both
advice and guidance, but you are a lady born, and in this, I am quite
determined, and I will not be swayed.” Before Emma could protest or
say anything further, Lady Juliet had gestured to the maid, snapping
out instructions one after the other. “Send the housekeeper to my
rooms. Tell the footman to remove my companion’s luggage from
this room. And have tea sent to my rooms also. At once, girl, at
once!”
Emma held herself back, resisting the urge to counteract
everything that Lady Juliet had said. If she were honest, she did not
wish to reside here. Everything Lady Juliet had said about the room
was true, and it certainly did not fit her standing as a companion.
She would not need the best room, and nor would she expect such a
room, but to be given something that perhaps a governess, or less,
might be offered was more than a little upsetting. After all, she
would be amongst society, would dine with Lord Bargrave and Lady
Juliet and would attend every society function that Lady Juliet
wished. Why then was she being treated with such disregard?
“Come, Miss Lawder.” Lady Juliet’s voice rang out along the
corridor and Emma rubbed one hand over her eyes, uncertain as to
what she ought to do. “Do hurry, Miss Lawder. We shall have you
settled in your new room within the hour.”
 Biting her lip, Emma took in a deep breath and then followed
her charge. Perhaps this was for the best. The thought of spending
months residing in such a dark and dank bedchamber was a
distressing one, and as Emma closed the door, she felt a tug of relief
nudge at her heart. She could not understand Lord Bargrave’s
reasons for setting her in such a room, but perhaps Lady Juliet was
right to be so insistent. The gentleman clearly needed to be
reminded of Emma’s standing and this would be one way to do such
a thing.
I have been so determined to make the very best of impressions
upon Lord Bargrave, but now I fear that we will make a very poor
one indeed… although my first thought of his character is a very
negative one indeed! Her lips twisted as she continued to follow
Lady Juliet back through the house, towards the lady’s bedchamber.
I have no joy in the thought of meeting him. I can only pray that he
will treat Lady Juliet with more consideration than he has me.
Another random document with
no related content on Scribd:
woord hem bespookt in zijn droomen; maar nooit als de uitdrukking
van zulk een denkbeeld als thans.…

’t Was dan zoover gekomen met hem.… Paula hield hem voor gek,
en liet hem terughalen.… O maar, dat kon niet.… dat zou
opgehelderd worden.… hij zou ’t zelf ophelderen, dadelijk!

En hij zag de nutteloosheid van tegenweer in.

„Dokter,” zei hij somber, op heel andere toon dan te voren, „ik begrijp
volkomen wat u bedoelt. De zaak zal terechtkomen. U heeft er geen
schuld aan.” [220]

De goede Esculaap haalde de schouders en de wenkbrauwen op,

en spreidde zijn tien vingers welsprekend uit: h ij kon ’t niet
helpen.…

„Ik vind ’t onaangenaam genoeg, professor,” zei hij meewarig. Hij

was innig voldaan dat de zaak die wending nam. Hij was een man
des vredes, hield niet van heftige tooneelen.

„U gaat dus mee, nie’waar,” liet hij volgen. Zijn toon had iets van dien
van iemand, die vervuld van medelijden tot een kind spreekt. Larsen
voelde ’t als een beleediging, maar onderwierp zich gelaten. Wat gaf
het hier en thans die man uit de waan te willen helpen? Iedere
krankzinnige beweerde immers het niet te wezen?

Intusschen stond Didi met verbaasde oogen naar die beiden te

kijken. Ze begreep er niets van. Ging vader weer terug, gingen ze
n i e t naar Engeland? Wat kwam die nare man hier stoornis brengen
in vaders plannen? De tranen drongen naar haar oogen; maar ze
zweeg. Later zou vader alles wel uitleggen. Evenals hij schikte ze
zich in ’t onvermijdelijke. Ze boog haar kopje, en ’t mondje pruilde
even op.
„Kom, kind,” zei haar vader. En tot de dokter: „Ik ben tot uw
beschikking. Met welke trein gaat u?”

„Iets over vijven, ik zal ’t ’s nazien,” antwoordde Dr. Brakel in

gedachten. „Vindt u goed dat ik hier even wacht tot u uw zaakjes
geregeld heeft?” [221]

„Goed.” Larsen was volkomen kalm, en zonder verder een woord

verliet hij met zijn kind het vertrek.

Toen alle drie tien minuten later bij de voordeur waren, stond Dr.
Brakel even stil.

„Een oogenblik,” zei hij. „Ik moet nog even iets vragen.”

Een glimlach vloog over Larsen’s gebaard gelaat.

De dokter ging naar binnen, en Didi maakte van de gelegenheid

gebruik om zenuwachtig en haast fluisterend te zeggen:

„Vadertje.”

„Ja, mijn kind?”

„Gaan we nu n i e t naar Engeland?”

„Vandaag niet, schattemeid. Over een paar dagen.”

„Hè, gelukkig!”

Ze was voldaan, en zuchtte diep: de voornaamste zorg was uit haar

gemoed weggenomen.

Toen Dr. Brakel eenige oogenblikken later weer naar voren kwam
overdacht hij zijn allerlaatste zielkundige waarneming: ’t was toch
vreemd met die krankzinnigen: ze konden zoo zot doen, en toch ook
weer zoo heel gewoon verstandig handelen! De hotelhouder had
„niks niemendal” gemerkt: meneer had behoorlijk afgerekend ook en
gewoon afscheid genomen, en de kelner ook behoorlijk bedacht!
Vreemd, vreemd.… Een lastige studie, die p s y c h i a t r i e , en men
leerde telkens wat nieuws, merkte telkens [222]wat verrassends op.…
Maar de zaak was gezond: Larsen ging gewillig mee.

„Stakkert!” mompelde de goede geneesheer nog in de gang, terwijl

hij zijn versleten gekleede jas toeknoopte, en de kraag van zijn
overjas opsloeg.

„Komaan, Didi, we gaan, nie’waar, kind?” zeî hij vriendelijk tot Didi,
die hem zag aankomen, en hem aanstaarde met haar sprekende
sprookjes-oogen.

Didi greep haar vaders hand, toen ze zag dat de dokter haar bij de
hand wilde nemen. Hè nee, ze wilde niet aan zijn hand loopen!

En de drie stapten de straat op.

Een eindje verder kwamen twee mannen, forschgebouwde kerels in

een gelijke donkere kleeding uit een huis. De dokter keek om. Ze
gaven hem zijn blik terug en volgden op een kleine afstand. [223]
[Inhoud]
 XVI.

Larsen was merkwaardig veranderd. De verandering in hem

openbaarde zich ook in zijn kijk op menschen en dingen. Hij was
geen droomer, geen fantast, geen man van oorspronkelijke
gedachten of geniale invallen, geen Faust, maar een Wagner, al was
’t van de goede soort. Wetenschap en boek waren bij hem
onafscheidelijk; zoodat hij in zijn denkleven steeds daardoor
beheerscht werd: zijn geest had jaren en jaren achtereen in een
denkbeeldige atmosfeer verkeerd, en was daarin volkomen
bevredigd geweest. Zijn gevoelsleven had als onbewust daarnaast
bestaan. Nooit had het hem verontrust, geen oogenblik in al die
jaren had hij ernstig nagedacht over eenige gemoedsvraag. De
liefde voor Paula, die alles aangrijpende drijfkracht van zijn wezen,
was als de klop van zijn hart, even natuurlijk, onwillekeurig, buiten
alle beheer van zijn denkvermogen.

Thans d a c h t hij aan die hartslag; want er was stoornis in zijn ziels-
organisme. [224]

En hoe meer hij dacht, hoe ellendiger hij zich voelde, hoe meer hij
besefloos toegaf aan de verwarring, het verlies van evenwicht in zijn
denkbeelden. ’t Eerste gevolg der groote stoornis was angst
geweest. Die angst had hem vervolgd, opgejaagd totdat hij geen
ander heil verwachtte dan wat de vlucht hem schenken zou. En ’t
vooruitzicht op rust had hem reeds toegeblonken: ’t had hem gesust,
’t had zijn zielebrand voor een wijl gedoofd.

En nu? Nauwelijks was hij thuis of de a n g s t kwam terug! Wat hem

voorgekomen was als makkelijk te overwinnen, misverstand, bleek
thans een weldoordacht plan: niet dat hij er ’t ware besef van had—
hoe kon dat in de geschokte toestand waarin hij verkeerde?—maar
juist deed zijn overspannen verbeelding hem bedrog en verraad zien
waar het niet was. Was werkelijk hier zijn vrouw alleen de schuldige;
het duurde niet lang of hij verdacht de huisdokter van gemeene
samenspanning. En van de eene verdenking kwam hij op de andere,
en telkens werd de strijd, die hij er tegen voerde, zwakker.

Op reis naar huis terug had hij nog de kracht gehad angst-
aanvechtingen terug te dringen: zijn vrouw had hem willen dwingen
terug te keeren, zeker—waarom anders dat bevelschrift?—maar wat
’n dwaasheid te denken dat zulk een komediespel van haar vol te
houden was! Och kom, hij zou [225]wel heel spoedig ’t zaakje in orde
hebben. En hij was begonnen met dood-bedaard—hij deed zijn best
het te wezen—in gedachten de goede Dr. Brakel nog eens al zijn
bewijzen vóor te leggen, dat hier een betreurenswaardige dwaling in
’t spel was.

De heele weg over, tot aan ’t oogenblik dat Larsen met zijn geleider
en de kleine Didi in de trein stapten, hadden ze nauwelijks een
woord gewisseld. Larsen stapte voort met gefronste wenkbrauwen
en saamgeknepen lippen, Didi naast hem, schuchtere blikken
werpend op haar vader, terwijl de huisarts in vreedzaam gepeins,
voldaan, maar schijnbaar onverschillig, met kleine pasjes de stoere
schreden van zijn patiënt trachtte bij te houden.

In de coupé zette Larsen zich als een zak in een hoek, Didi schoof
naar hem toe, greep zijn hand en keek hem met groote oogen aan,
met de bezorgdheid van een klein moedertje dat troosten wil.
Larsen, die reeds de oogen gesloten hield, sloeg ze op, en voelde al
de streeling die van Didi’s blik uitging. Een warme opwelling van
teederheid deed hem zijn arm om haar heen slaan, en zijn ruige
baard raakte haar zachte wang.
„Vadertje,” zei ’t kind alleen, maar er was een wereld van
hartelijkheid en belangstelling in haar toon.

Dr. Brakel keek toe. Er was niets dan medelijden in zijn blik, en toch
was ’t Larsen of hij er spot in [226]las, of hij met een zweepslag
opgeschrikt werd. Driftig wendde hij zich half om:

„Doe me genoegen, dokter,” zei hij scherp, „en kijk me niet zoo.…
vreemd aan! Ik weet waaraan u denkt. Bewaar in Godsnaam uw
observaties voor later.…”

De toegesprokene raakte even de klus kwijt—hij was een schuchter,

weinig imponeerend man—maar herstelde zich dadelijk. De
meewarige uitdrukking in zijn oogen werd nog sterker en hij
antwoordde op gemaakt luchtige toon:

„Maar professor, ik denk er niet aan.…”

Larsen wilde uitbarsten, maar bedwong zich. Ongemakkelijk

verschoof hij zich op zijn plaats. Hij vergenoegde zich met een blik
vol misnoegdheid; thuis, wanneer de tegenwoordigheid van ’t kind
hem niet langer zou storen, zou hij die onzin wel wegpraten: zóo en
zóo en zóo.… Als hij nu toegaf aan zijn drift en hevigheid, zou de
zaak er zeker eer slechter dan beter door worden.

Toen de trein aankwam, stond een rijtuig te wachten, door Paula

afgezonden. Larsen merkte met verbeten ergernis op dat er een
voorzorgsmaatregel genomen was: er zat een man naast de koetsier
op de bok. Zijn verlangen naar huis werd haast onduldbaar, die
komedie moest zoo gauw mogelijk uit wezen! [227]

Nauwelijks zijn voordeur binnen, vroeg hij naar Paula. Het

welbekende gezicht van Pietje vertoonde een vreemde,
medelijdende verwondering.
„Mevrouw?.… Dat weet ik.… heusch niet, meneer,” zei ze met een
kleur.

Larsen voelde weer zijn bloed koken: hij, de kalme, zelden kregelige
man, had nu telkens moeite om zijn drift te bedwingen.

„Is ze uit?” vroeg hij stuursch.

De dokter nam de verlegen Pietje even apart, fluisterde haar een

paar woorden in, waarop ze, eveneens fluisterend, zenuwachtig
antwoordde.

Larsen, die ’t zag, wendde zich kort om, streelde zijn kind, dat zich
schuchter tegen hem aan drong; en verborg zoo zijn wrevel zoo
goed hij kon.

Dr. Brakel zeide daarop:

„Mevrouw is niet dadelijk te spreken, professor. Ik moet haar

voorbereiden. Ik zou u raden voorloopig naar uw kamer te gaan.”
Daarna gaf hij een teeken aan ’t dienstmeisje en wees op Didi. Zijn
heele optreden had iets autoritairs, iets korts en afdoends, als gold
het hier een weloverdacht plan van handelen.

De anders zoo zachtmoedige professor kon zich niet meer inhouden.

„Ik moet mevrouw spreken, versta je dat, Pietje?” riep hij woedend,
niet lettend op de dokter. „Zeg me onmiddellijk waar mevrouw is.” En
hij ging [228]eenige schreden de gang in, in de richting van de trap.

„Ik.… weet.… ’t niet,” stamelde de verschrikte Pietje, wie de angst

om ’t hart sloeg: je kon nooit weten, nu meneer gek was.… En haar
voorschoot aan de oogen brengend, begon ze te schreien.
Haar vrees dat „meneer” haar aanpakken zou werd niet bewaarheid,
tot haar groote verlichting; want ze zag hem met ongekende haast
de trap opgaan, nog voordat de dokter een woord van protest kon
uitbrengen. Bij wijze van schrik-afleider nam ze Didi bij de hand, en
troonde haar met zich mee naar achteren: de dokter moest ’t maar
verder klaarspelen met meneer, zij moest er niks van hebben, hoor!

En de dokter vond het geraden Larsen zijn gang te laten gaan. Zijn
vrouw zou hem toch wel in geen geval ontvangen. Dr. Brakel dacht
aan de afspraak, die ze vóor zijn vertrek naar Vlissingen, met hem
gemaakt had, en rekende op haar voorzichtigheid. ’t Was Paula
makkelijk gevallen hem te overtuigen dat ze bang voor haar man
was, nu hij „zoo vreemd” was, en hij had haar dan ook de raad
gegeven hem onder geen voorwendsel bij zich toe te laten: hij, Dr.
Brakel, zou dan alles wel kalmpjes afdoen. Paula had het hem vast
beloofd, met groote voldoening dat ze zóo een lastig tooneel met
Larsen vermeed: wie weet wat de man anders in zijn razernij tegen
haar zeggen zou, afgezien nog van lichamelijk letsel dat [229]hij haar
zou kunnen doen: hu, zoo’n gek!—want dat wàs hij immers nu
bepaald—’t was beter alle contact te ontloopen, dan was er geen
kans op geklets van de meiden ook, en—de zaak zou op rolletjes
gaan.…

Zoo had Paula zich dan reeds uren te voren boven in haar
kleedkamer opgesloten, en iedere keer was ze naar het venster
geloopen, wanneer ze meende ’t gedruisch van wielen te hooren.
Over de tuinmuur heen kon ze een strook van de straat overzien. En
toen eindelijk ’s avonds vrij laat ’t verwachte rijtuig langs de muur
reed, stond ze weer achter ’t gordijn, en kon ze bij ’t schijnsel van
een straatlantaarn aan de twee gestalten op de bok merken dat
Larsen wel binnen enkele oogenblikken thuis zou wezen. Toen nog
even geluisterd aan de deur, die ze met de hand aan de knop
openhield: jawel, daar hoorde ze zijn stem in de gang! En ijlings
sloot ze de deur, weer op slot.

Paula voelde zich zenuwachtig: zou Larsen misschien tòch trachten

tot haar door te dringen? Als de dokter eens.… Ze zette zich op een
fauteuil bij haar kaptafel, en wachtte af, de ooren gespitst. Het
gerucht van stemmen beneden kwam flauw tot haar. Pietje of de
dokter zou wel spoedig boven komen.

Daar werd aan de deur geklopt, met vrij hevige tikken. [230]

Dat moest Larsen zelf zijn! Ze voelde ’t, ofschoon de vlugge

schreden op de trap en op den overloop evengoed op een ander
hadden kunnen duiden; want men zou haar immers dadelijk
verwittigen, wanneer de verwachte er wezen zou.

Een oogenblik bleef ze in beraad.

Nog eens hevig kloppen, vrij onmiddellijk na ’t eerste.

„Paula, mag ik binnen?” klonk het ongeduldig en gejaagd, zonder

eenige inleiding.

De aangesprokene was ten hoogste ontroerd: ze beefde over haar

heele lijf. Ze moest een besluit nemen: niet binnenlaten, in geen
geval.… Maar dan.… als hij eens de deur forceerde?

Haastig sprong ze op, liep naar de schel en deed er drie of vier

zenuwachtige rukken aan.

Larsen hoorde de beweging in de kamer en ’t geluid van de schel. O,

hij begreep het: Paula was b a n g voor hem! Deze ontdekking die hij
deed was weinig geschikt om hem tot bedaren te brengen. ’t Speet
hem nu dat hij maar niet dadelijk naar binnen was gegaan. Hij had ’t
niet gedaan, omdat de veranderde omstandigheden hem dwongen
tot grootere vormelijkheid.… De deur zou wel open zijn.… hij moest
onmiddellijk aan dien onzin een eind maken.

„Wat is dat?” riep hij buiten zich zelven toen hij merkte dat de deur
op slot was. „Paula! Ik moet [231]even bij je zijn. Ik moet je spreken.
Wat is dat nu voor een komedie? Laat me binnen!”

Geen antwoord.

„Paula! Hoor je me niet?”

Hij luisterde even: ’t was muisstil in de kamer. „Paula!”

Daar kwam iemand de trap op. O, de dokter. Wat had die hier te
maken?

„Wat moet u hier?” vroeg Larsen.

De dokter trad op hem toe en leî een hand op zijn schouder. Larsen
weerde hem driftig af:

„Dat is onuitstaanbaar! Ik heb u niet noodig.…”

„Ik u wel,” zei Dr. Brakel kalm en met beteekenis. Weer ging de bel
in Paula’s kamer.

„Wacht u dan beneden op me. Ik kom bij u in de voorkamer, straks.

Ik moet even mijn vrouw spreken. Dat wil u me toch niet beletten?”

Merkwaardig stak de drift van de eene bij de kalmte van de ander af.
Dr. Brakel waagde nog een poging tot overreding. Vriendelijk
vervolgde hij:

„Ik heb u immers gezegd dat uw vrouw u niet dadelijk ontvangen

kan. Ze komt misschien straks beneden. Ga nu met me mee, of ga
naar uw kamer. Daar doet u heusch verstandiger aan. U begrijpt
toch dat uw vrouw na ’t gebeurde.… niet opeens begrijpt.… wat ze
aan u heeft.”

Misschien zou Larsen voor die zachte drang [232]gezwicht zijn, als
niet juist op dat oogenblik iets voorviel dat zijn reeds bedarende drift
heviger dan ooit deed opvlammen.

De man op de bok, op wie Larsen bij ’t thuiskomen in zijn staat van

afgetrokkenheid niet meer gelet had, was een kameraad gaan halen
en beiden bleven buiten wachten nadat het rijtuig weggereden was.
Pietje had van mevrouw de uitdrukkelijke last gekregen ze in te laten
zoodra de dokter ’t noodig oordeelde, en als dat gebleken was
voorloopig niet het geval te wezen, zou ze hun dit aan de deur
zeggen. De politie-mannen—want dit waren zij, al verraadde niets in
hun kleeding hun kwaliteit—wandelden op en neer vlak vóor ’t huis.
Pietje, die op mevrouw’s bellen de oude dokter naar boven had zien
„hollen”, vond ’t geraden naar hulp uit te kijken: wie weet wat er
anders gebeurde! Ze was anders juist bezig Didi allerlei vragen te
doen, en had zoo graag wat meer uit haar gekregen—Didi was uit
haar humeur geweest, had nauwelijks bij Pietje willen blijven, en
toch had deze dit noodig gevonden „in de omstandigheden”. En
Pietje stoof de gang in, terwijl ze Didi in de keuken sloot, keek schuw
links en rechts uit de voordeur, wenkte met hevig gebaar toen ze de
twee gestalten gewaar werd.

„Doet-i vreemd?” vroeg de een, die ’t zaakje niet onaardig vond.

Mevrouw van de Prefesser was al [233]zoo gul geweest. ’t Was daar
’n goeie boel in huis: cognac en sigaren, asjeblief en fijn, hoor!

„Ja, kom gauw,” zei Pietje zenuwachtig, en keek nog eens of er ook
menschen op straat waren.

En de beide mannen kwamen stil binnen. Pietje sloot de voordeur,

met bevende vingers, en ze deed zich pijn aan de koperen knop. Ze
stak haar duim in haar mond—hè, dat lamme ding aan die deur!

„Mevrouw is boven,” stamelde ze.

„Ja, en?” De gebaarde politie-agent met het blozende gezicht, die

iets Duitsch krijgshaftigs in zijn uiterlijk bewaard had, al was hij ook
reeds tien jaar „uit dienst”, had zijn minder militair uitziende
kameraad—een bleek, beenig stadsmensch met kaal gezicht, iets
ouder en minder stevig—met een wenk duidelijk gemaakt dat hij
wachten moest: hij had in dienst manieren geleerd, wat blief je.…

„Meneer.… is ook boven. En de dokter is ook boven. Ga maar ’s

kijken.”

De Germaan van de twee glimlachte goedig over Pietje’s

zenuwachtigheid.

„Blijf jij maar hier wachten, Van Turnhout,” zeî hij op gedempte toon
tot de ander. „Ik zal je wel roepen als ’t noodig is. Ik zal wel alleen
gaan.”

„Gauw dan toch!” jengelde Pietje zoo zacht als haar angst toeliet.
Mevrouw had haar weer gebeld.…

En zoo kwam ’t dat er zich een ruige krijgsmanstronie [234]boven de

trap vertoonde, juist toen Larsen die kant uitkeek, en er reeds aan
dacht toe te geven aan de aandrang van Dr. Brakel.

Het kinderlijk, kalm jongensgezicht met de groot-starende, blauwe

kijkers had op Larsen een wonderlijke uitwerking. Zonder zich
rekenschap te geven van wat hij deed—de impulsies namen meer
en meer de overhand in zijn handelen—vloog hij op de verschijning
toe.

„Mijn trap af.… Mijn huis uit, zeg ik je!” bulderde hij vlak bij hem.
Weer dat starende blauw, zonder spoor van verbazing; dat massieve
geheel van bewuste kracht.

Larsen weifelde. Meteen was onze Germaan boven, en stond nu

naast de woedende. Hij wierp even een blik naar de deur aan ’t
einde van de overloop, die van Paula’s kamer. Dat was in orde: de
dokter stond ervoor, en die wenkte: hij kon zijn gang gaan.

Larsen zag en begreep zijn blik. En smartelijker, honender dan ooit

flikkerde dit angstbeeld vóor zijn geest op: Paula wilde hem
verwijderen, naar ’t gekkenhuis laten brengen, zonder hem een
oogenblik gelegenheid te laten het misverstand uit de weg te ruimen,
en de dokter en zijn heele huis spanden samen in een duivelsch
komplot!

Dat zou niet, bij God! Hij was nog meester in zijn huis.… Maar ’t
bevelschrift dat de oude Brakel [235]hem te Vlissingen had laten
zien? ’t Mocht wat! ’t Was al mooi dat hij daarom gewillig mee was
gegaan, terug naar zijn huis! ’t Was immers schreeuwend onrecht
iemand zoo maar weg te willen halen zonder een woord van
explicatie! Dat was Paula’s toeleg: een machinatie zonder naam, op
touw gezet omdat ze haar kansen anders tegenover hem verloren
zag. Daar zou hij zich tegen verzetten, en hij wou wel ’s zien, of hij
zich geen recht zou weten te verschaffen tegenover dat wijf!!

En er niets van beseffende hoe hij hier juist bezig was zijn eigen spel
voor goed te bederven, liet hij zich blindelings voortsleepen door zijn
toorn.

„Versta je me niet?” riep hij weer tot de agent met gebalde vuisten en
vlammende oogen. „Onmiddellijk naar beneden!”

De ander zweeg, maar de dreiging in Larsen’s blik en gebaar ziende,

bracht hij snel een fluitje voor den dag, en blies er even met kracht
op. Had hij geroepen, dan was er kans geweest dat zijn kameraad
beneden een minder gunstig denkbeeld van zijn correct militair
optreden gekregen had.

Bij Larsen deed dit de maat overloopen. Met zijn groote kracht,
vroeger ondanks al zijn ingespannen studie steeds onderhouden en
geoefend door dagelijksche huis-gymnastiek, ’s morgens na ’t bad,
en thans nog wonderlijk vermeerderd door zijn dolle [236]woede,
greep hij de agent bij zijn schouder, en duwde hem in de richting van
de trap, slechts enkele schreden daarvandaan. De man was een
oogenblik overbluft door de vlugheid van Larsen’s optreden. Doch
zich dadelijk herstellende, wist hij met groote tegenwoordigheid van
geest bovenaan de leuning te grijpen, en zoo een anders zekere val
te stuiten, toen zijn eene voet reeds van ’t portaal af op de bovenste
trede der trap was gegleden. Nauw zijn evenwicht herkregen, zette
hij zich schrap. ’t Massieve eikenhout der leuning kraakte
bedenkelijk door de forsche druk van die athleten-arm; doch ’t was
maar éen oogenblik; want de onbesuisde tegenstander was
bedwongen voordat hij nog recht wist wat er gebeurde: de ander had
hem met de eene vrije arm en zijn eene knie achteruit gedrongen,
was een ommezien later weer op het portaal, en had Larsen de
handboeien aangelegd.

„’t Spijt me, meneer,” zei de handige politie-agent met kranig

geaffecteerde bedaardheid—hij was blij dat ’t zoo goed afgeloopen
was, nou; want de perfesser was niet meegevallen, om de dood nie!
—„maar u zal me moeten volgen. Als u zich kalm houdt wil ik u
straks die boeien wel afdoen, in ’t rijtuig misschien al.”

De gevangene stond wezenloos, verlamd. Met uitpuilende oogen

staarde hij de agent aan, zijn neusvleugels [237]trilden, uit zijn open
mond kwamen benauwde ademschokken. Een akelig geluid, half
snik, half kreunen ontwrong zich aan zijn borst, en hij zakte in elkaar.
Een wit gipsen beeld achter hem wankelde en viel van zijn voetstuk
met een harde slag.

Met goedige verbazing in zijn blik ondersteunde de agent het slappe

lichaam van Larsen. De dokter schoot toe, gaf orders.

Inmiddels was de tweede agent bovengekomen.

En Pietje schichtig daarachter, op de trap nog, aarzelend,

nieuwsgierig, bang.

„Zal ik koud water halen?” riep ze.

Larsen werd naar een bank geleid bij een raam op de overloop. De
dokter liet hem zitten, maakte zijn vest los. De eene agent ontdeed
hem van zijn boeien, de ander haalde wat water: de duinwaterkraan
was vlak bij de hand. Hij nam ’t zeepbakje weg en vulde dat.

„Daar neerzetten,” zeî Dr. Brakel, toen de agent terugkwam. En dan

tot de schichtige Pietje:

„Breng even een spons, Pietje.” En toen Pietje de trap weer af wilde:

„Uit mevrouws kamer maar.”

Paula, die achter haar deur had staan luisteren, een en al beving en
schrik, vermoedde wat er gaande was. Ze liet Pietje dadelijk binnen,
toen deze met huilerige stem om toegang vroeg. [238]

De dokter had intusschen zijn patiënt een flacon met „vlugzout”

onder de neus gehouden—hij had het bij zich genomen voor alle
gebeurlijkheden; daarna het voorhoofd wat gebet, met zijn zakdoek.
Larsen opende flauw de oogen.
Toen Pietje terugkwam, stak haar meesteres ’t hoofd uit de deur van
haar kamer.

„Dokter!” riep ze zacht.

De geroepene belastte Pietje met het toezicht over zijn patiënt.

„Ja?” antwoordde hij bijna fluisterend.

„Hoe is ’t, dokter? Hij komt bij, nie’waar?”

„O ja, dat gaat al. Maak u maar niet ongerust.”

„Moet hij niet naar zijn bed?”

„Ja, dat zal wel ’t beste zijn. Waar zal ik hem laten brengen?”

„Och.… wat dunkt u?.… Heeft hij daar ook niet een goed bed?”

„Daar.… Wat bedoelt u?”

„In.… in ’t gesticht.”

„O, jawel. Maar woû u?.…”

Paula hield even op. Toen nog zachter dan te voren:

„Ik ben zoo bang.… voor hem, dokter. Voor hèm, ziet u? Als u toch
verzekert dat ze hem daar goed behandelen. Zou ’t heusch niet
beter zijn?”

„Och, eigenlijk wel.…”

„Doet u ’t maar. Wacht, ik zal Pietje om een [239]rijtuig laten

telefoneeren.… U vindt ’t immers goed zoo, nie’waar, dokter?”
„O zeker, zeker, u heeft gelijk. Beter zoo.”

Hij ging naar Larsen terug, loste de bevende Pietje af van haar
akelige taak: och, meneer zag zoo wit als een doek, en dan die natte
haren vóor zijn oogen!

Beneden in de gang gekomen, hoorde ze Didi weeklagen in de

keuken. ’t Kind was buiten zichzelve. „Ik wil naar vader, ik wil naar
vader!” kreet ze telkens tusschen zenuwachtig snikken in.

Pietje gebood haar gevoelig hart te zwijgen, en hanteerde het

spreekwerktuig met zenuwachtige haast.

Een half uur later—’t was half twaalf in de nacht—reed op de weg

naar Den Haag met eenzame wielrateling een dicht rijtuig in de
richting der hofstad. Op de bok zat ditmaal alleen de koetsier met
nog een man; op de achterbank binnen het korte lichaam van Dr.
Brakel, met gekruiste armen achterover leunend, en tegenover hem
Larsen in kussens half weggezakt, in doffe onverschilligheid. [240]
[Inhoud]
 XVII.

„Wat nu al weer? Binnen!!” riep Larsen, die op een lederen

leuningstoel ineengedoken zat, kin op de borst, handen en voeten
over elkaar. Hij d a c h t n a . ’t Was onaangenaam dat men hem
nooit behoorlijk tijd liet om n a t e d e n k e n : iedere keer werd hij
gestoord!

De deur ging open. Larsen keek niet op. Met gefronste

wenkbrauwen bleef hij vóor zich kijken.

„Goeie morgen, Willem!” zeide de binnentredende vroolijk en

hartelijk. „Hoe staat het leven?” Hij ging naar de zittende toe, en
klopte hem op de schouder.

„O, ben jij ’t.…?” Wantrouwig blikten Larsen’s oogen. Dan opeens
met veranderde toon, maar nòg gemelijk: „Kruyt.… Albert.”

„Zeker, amice, ik kom ’s kijken hoe je ’t maakt, net als de vorige

keer.…” Medelijdend keek de bezoeker de ander aan.

Hij was ongeveer van diens leeftijd, had een gladgeschoren

[241]rondblozend gelaat, zwartglanzig spaarzaam haar met lichte
kroezing boven de kleine platte ooren, half dichtgeknepen grijze
oogjes, gebogen, maar fraai gevormde neus, streepmond met een
zelden verdwijnend vleugje van ironie, door rooken eenigszins
zwartachtig geworden gave kleine tanden, waarvan zich alleen de
onderste rij bij een kort kramplachje liet zien; verder een spoor van
onderkin, en in hals en overige lichaamsdeelen iets welgedaans, dat
evenwel aan ’t geheel zijner verschijning eer voor- dan nadeelig was:
’t gaf hem bij de ongedwongenheid en evenredigheid zijner
bewegingen een waas van priesterlijke waardigheid en deftigheid,