Τύποι αναιμίας:

1. Ορθόχρωμη (ή ορθοκυτταρική) αναιμία

 Απλαστική αναιμία
2. Υπόχρωμη (ή μικροκυτταρική) αναιμία
 Σιδηρεπενική αναιμία
 Σηδιροβλαστική αναιμία
 Θαλασσαιμίες

3. Μακροκυτταρική αναιμία

1. Ορθόχρωμη αναιμία: σε αυτόν τον τύπο αναιμίας MCV + MCH:

φυσιολογικά. Παρατηρείται σε νεφρική ανεπάρκεια, καρκίνου και σε άλλα
διάφορα χρόνια νοσήματα. Απλαστική αναιμία: θεωρείται ορθόχρωμη.

2. Υπόχρωμη αναιμία: σε αυτόν τον τύπο αναιμίας MCV + MCH χαμηλά ↓

σε αυτήν ανήκουν:
 Σιδηρεπενική αναιμία
 Σηδιροβλαστική αναιμία
 Θαλασσαιμίες

3. Μακροκυτταρική αναιμία: σε αυτόν τον τύπο αναιμίας MCV ↑ αυξημένο

Χαρακτηριστικός τύπος μακροκυτταρικής αναιμίας είναι η μεγαλοβλαστική
αναιμία.
Παθολογικές καταστάσεις που προκαλούν την εμφάνιση μακρ/κής
αναιμίας:
 Ηπατοπάθειες
 Αλκοολισμός
 Υποθυρεοειδισμός
 Δικτυοερυθροκυττάρωση
 Θεραπείες με κυτταροτοξικά φάρμακα

MCV: μέσος όγκος ερυθρών

MCH: μέση περιεκτικότητα αιματοκρίτη

1
 Αίτια εμφάνισης αναιμιών:

1. Αίτια που προκαλούν αυξημένη ↑ παραγωγή ερυθροκυττάρων.

2. Αίτια που προκαλούν ελαττωμένη ↓ παραγωγή ερυθροκυττάρων.

Ελαττωμένη ↓ παραγωγή Αυξημένη ↑ παραγωγή ερυθροκυττάρων

ερυθροκυττάρων
Οι αιτίες που επιφέρουν ελάττωση στη παραγωγή Οφείλεται σε:
ερυθροκυττάρων οφείλονται σε:  Αιμόλυση.
 Χρόνια απώλεια αίματος.
1. Ανεπαρκή σύνθεση της αιμοσφαιρίνης που
οφείλεται σε:
 Έλλειψη σιδήρου.
 Θαλασσαιμία.
 Σιδηροβλαστική αναιμία.
 Δίαφορες χρόνιες παθήσεις.

2. Ανεπαρκή σύνθεση DNA που οφείλεται σε:

 Έλλειψη βιταμίνης Β12.
 Έλλειψη φιλικού οξέος.

3. Ανεπάρκεια του μυελού των οστών στο να

παράξει ερυθρά αιμοσφαίρια και παρατηρείται
σε κατάστασεις όπως είναι η απλαστική
αναιμία, λευχαιμίες, λεμφώματα κ.α.

Γενικά Συμπτώματα σε κάθε τύπο αναιμίας:

1. Καταβολή δυνάμεων
2. Δύσπνοια
3. Προκάρδιοι παλμοί
4. Στηθάγχη
5. Διαλείπουσα χωλότητα
6. Οίδημα στα σφυρά
7. Λιποθυμίες
8. Ωχρότητα
9. Ταχυκαρδίες
10. Εκδλώσεις καρδιακής ανεπάρκειας

2
 Απλαστική Αναιμία

1. Παθολογική κατάσταση.
2. Παρατηρείται:
 Ελάττωση ↓ αριθμού αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων ή
 Διαταραχή στη λειτουργία των κυττάρων (χωρίς να ελαττώνεται ο αριθμός
τους).
 Ότι προσβάλλονται:
 Η Ερυθρή σειρά,
 Η Λευκή σειρά *
Οπότε μπορεί να εμφανιστούν:
- Λευκοπενία,
- Θρομβοπενία (δηλ. πτώση του φυσιολ. αριθμού αιμοπεταλίων)
- Αναιμία διαφόρου βαθμού.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα:
 Δεν υπάρχει διήθηση στον μυελό των οστών.
 Όλοι οι παράγοντες που χρειάζονται για την αιμοποίηση είναι φυσιολογικοί.

*ΛΕΥΚΗ ΣΕΙΡΑ:

Ανήκουν τα λευκοκύτταρα τα οποία διακρίνονται σε δύο είδη:

Τα Μυελικά λευκοκύτταρα Τα Λεμφικά λευκοκύτταρα

1. Σχηματίζονται στον μυελό των οστών.
2. Χωρίζονται σε:
 Κοκκιοκύτταρα (προστατεύουν τον
οργανισμό από τις λοιμώξεις με την
διαδικασία της φαγοκυττάρωσης).
 Μονοπύρηνα (ή Μακροφάγα
1. Σχετίζονται με την χημική και με την κυτταρική
ανοσία
2. Είναι ετερογενή, δηλ ότι
 άλλα παράγονται από τον μυελό των οστών
 άλλα από τα λεμφικά όργαν.

Ο λευκοκυτταρικός τύπος κατά την εξέταση γενικής αίματος :

1. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη διάγνωση διαφόρων παθολογικών
καταστάσεων.
2. Δείχνει ποια είναι η φυσιολογική κατανομή ( ποσοστά) των διαφόρων ειδών
των λευκών αιμοσφαιρίων στο περιφερικό αίμα.

Είδη λευκοκυττάρων Φυσιολογικές Τιμές

Ουδετερόφιλα 2,5-7,5x 109/lt αίματος ποσοστό 40-75%
Λεμφοκύτταρα 1,5-3,5x 109/lt αίματος ποσοστό 20-45%
Μονοκύτταρα 0,2-0,8x 109/lt αίματος ποσοστό 2-10%
Ηωσινόφιλα 0,4-0,44 x 109/lt αίματος ποσοστό 1-6%
Βασεόφιλα 0,0-0,10 x 109/lt αίματος ποσοστό 0-1%

3
 Βλάβη στον μυελό των οστών μπορεί να οφείλεται σε:

1. Φάρμακα,
 Μυελοκατασταλτικά φάρμακα:
Δίνονται σε νεοπλασματικές παθήσεις του μυελού των οστών
π.χ. τη βουσουλφάνη (myleran) - έχει σοβαρές κυτταροτοξικές επιδράσεις.
 Άλλα φάρμακα για τα οποία υπάρχει μεγάλος κίνδυνος εμφάνισης
απλαστικής αναιμίας από την χορήγησή τους είναι:
 Χλωραμφενικόλη,
 Σουλφονακίδες,
 Πενικιλλομύνη,
 Αντιεπιλληπτικά φάρμακα (όπως είναι η διφαινυλυδαντοίνη)
 Άλατα χρυσού που χορηγούνται στις περιπτώσεις ρευματοειδούς
αρθρίτιδας.

2. Χημικές ουσίες
 Το Βενζόλιο,
 Η Τολουόλη,
 Το DDT (εντομοκτόνο με τον ψεκασμό περνούσε στις καλλιέργειες των
φυτών με αποτέλεσμα να εισέρχεται στην τροφική αλυσίδα και όταν οι
συγκεντρώσεις του στο αίμα των ανθρώπων έφτανε σε ένα ορισμένο
ποσοστό και περισσότερο να προκαλεί απλαστική αναιμία).

3. Ιούς.

4
 ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Χαρακτηρίζεται από:

1. Τα συμπτώματα της αναιμίας,

2. Τα συμπτώματα της θρομβοκυτοπενίας στα οποία συμπεριλαμβάνονται οι
- εκχυμώσεις,
- αιμορραγίες από τους βλεννογόνους
- εγκεφαλική αιμορραγία.
3. Ωχρότητα
4. Μπορεί να εμφανιστεί και αιμορραγική αμφιβληστροειδοπάθεια.
5. Μπορεί να παρατηρηθούν λοιμώξεις στο δέρμα και σηψαιμία.

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ:

 Η Γενική αίματος

Τα δικτυοερυθροκύτταρα τα οποία είναι η τελευταία μορφή των άωρων

ερυθροκυττάρων πριν αυτά χάσουν τον πυρήνα τους και μεταπέσουν σε
ώριμα, απύρηνα αιμοσφαίρια, μπορεί να απουσιάζουν ή να είναι λίγα.

Από εργαστηριακής άποψης

Τα άσχημα προγνωστικά σημεία είναι τα εξής:

α) αιμοπετάλια <20x 109/lt αίματος,

β) ουδετερόφιλα <10 x 109/lt αίματος,
γ) δικτυοερυθροκύτταρα <10 x 109/lt αίματος ή 0,1%

 Εάν γίνει παρακέντηση του μυελού των οστών, τότε μπορεί να ληφθεί με
την παρακέντηση ΜΟΝΟ αίμα χωρίς να υπάρχει καθόλου μυελός των οστών.

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ:

Παθήσεις που μπορεί να δώσουν παρόμοια συμπτώματα με την απλαστική αναιμία

χωρίς να είναι απλαστική αναιμία είναι:

1. Η διήθηση του μυελού των οστών

 είτε από καρκίνωμα
 είτε από λεύκωμα,
2. Η βαριά μεγαλοβλαστική αναιμία,
3. Ο υπερσπληνισμός
4. Η κεγχροειδής φυματίωση.

5
 Σιδηροπενική Αναιμία

Συχνότερη σε όλο τον κόσμο αναιμία.

Η έλλειψη σιδήρου χαρακτηρίζεται ως σιδηροπενία.

Προκαλείται:
 Ανεπαρκής πρόσληψη σιδήρου με ταυτόχρονη
 Υπέρμετρη απώλειά σιδήρου.

Παρατηρείται:
 Συνήθως στις γυναίκες πριν την εμμηνόπαυση
 Στα παιδιά.

Οι καθημερινές ανάγκες του οργανισμού σε σίδηρο

 Για άντρες: 1 mg
 Για γυναίκες: 2 mg

Σε σοβαρού βαθμού σιδηροπενία προκαλούνται αλλοιώσεις στους ιστούς.

Τέτοιες χαρακτηριστικές αλλοιώσεις είναι:
 Η ατροφία βλεννογόνου της γλώσσας
 Η ατροφία του βλεννογόνου του στομάχου η οποία επιφέρει μειωμένη
γαστρική έκκριση, που επανέρχεται σε φυσιολογικά επίπεδα όταν
αποκατασταθεί η σιδηροπενία.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

1. Ατονία,
2. Δύσπνοια,
3. Εύθρυπτα νύχια,
4. Γλωσσίτιδα,
5. Ανώδυνες ραγάδες στις γωνίες του στόματος
6. Δυσφαγία (πόνος στην κατάποση).
7. Σπληνομεγαλία
8. Ωχρότητα δέρματος.

6
 ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ:

1. Ελάττωση ↓ Αιμοσφαιρίνης.
2. Ελάττωση Φεριτίνης ορού.
3. Χαμηλός ↓ Σίδηρος ορού.
4. Ερυθρά αιμοσφαίρια: εμφανίζουν:
- ποικιλοκυττάρωση (διαφορές στο σχήμα των ερυθρών)
- ανισοκυττάρωση (διαφορές στο μέγεθος των ερυθρών).
5. Εξαφάνιση ή ελάττωση των κοκκίων σιδήρου απ’ τον μυελό των οστών, ο οποίος
μπορεί να εμφανίσει υπερπλασία.

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ:

Άλλες αναιμίες οι οποίες είναι υπόχρωμες και δημιουργούν παρόμοια συμπτώματα με

την σιδηροπενική αναιμία
 Η θαλασσαιμία (κυρίως η ελάσσων μορφή της),
 Η σιδηροβλαστική αναιμία
 Η αναιμία των χρόνιων παθήσεων.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ:

Η θεραπεία της σιδηροπενικής αναιμίας έχει 2 κατευθύνσεις:

1η ) Είναι η αποκατάσταση αποθεμάτων σιδήρου με σκοπό τη διόρθωση της
αναιμίας,
2η ) Είναι η διόρθωση & θεραπεία των πιθανών βλαβών από το γαστρεντερικό
σύστημα. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μπορεί βοηθητικά να γίνουν
μεταγγίσεις συμπυκνωμένων ερυθρών.

ΑΙΤΙΕΣ ΕΛΑΤΤΩΜΕΝΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΡΥΘΡΟΚΥΤΤΑΡΩΝ:

1. Ανεπαρκής σύνθεση αιμοσφαιρίνης: προκαλείται από έλλειψη σιδήρου, από
θαλασσαιμία καθώς και από σιδηροβλαστική αναιμία.
2. Ανεπαρκής σύνθεση DNA
3. Από μεγαλοβλαστική αναιμία που οφείλεται σε έλλειψη Β12, σε έλλειψη
φυλλικού οξέος καθώς και σε άλλα σπάνια αίτια.
4. Από ανεπάρκεια ή από διήθηση του μυελού των οστών όπως συμβαίνει στην
απλαστική αναιμία, στο μυέλωμα, στις λευχαιμίες, στα λεμφώματα και στα
καρκινώματα.
5. Σε υποθυρεοειδισμό και σε έλλειψη ερυθροποιητίνης που εμφανίζεται στη
νεφρική ανεπάρκεια.
Εκτός των όσων προαναφέρθηκαν ελάττωση στον αριθμό των ερυθροκυττάρων
προκαλείται από την αιμόλυση και από την χρόνια απώλεια αίματος.

7
 Μεγαλοβλαστική Αναιμία

Οφείλεται σε ελαττωματική σύνθεση του DNA λόγω:

 είτε έλλειψη Β12
 είτε έλλειψη φυλλικού οξέος (απορροφάται στο λεπτό έντερο).

 Η έλλειψη των παραπάνω στοιχείων επηρεάζει όλα τα κύτταρα

- Στο μυελό των οστών,
- Τα επιθηλιακά,
- Των γεννητικών αδένων.
Β12
1. Αποτελείται από: ομάδα ουσιών που λέγονται κοβαλαμίνες.
2. Από όλες τις κοβαλαμίνες η πλέον ενδιαφέρουσα είναι η μεθυλοκοβαλαμίνη
3. Σε θεραπευτικές ανάγκες του οργανισμού χρησιμοποιείται: Υδροξυκοβαλαμίνη.
4. Για την απορρόφηση της Β12 από τον οργανισμό απαιτείται και η συνεργασία
μιας ουσίας η οποία ονομάζεται ενδογενής παράγοντας/ή παράγοντας Castle
(IntrinsicFactor, IF) που
- εκκρίνεται από τα κύτταρα του θόλου του στομάχου και
- απορροφάται από ειδικούς υποδοχείς που βρίσκονται στον τελικό ειλεό.
5. Έλλειψη Β12
- Προσβάλλει το ΚΝΣ
- Οδηγεί στην εμφάνιση μεγαλοβλαστικής αναιμίας (κακοήθης αναιμία που
αποδίδεται στην έλλειψη του ενδογενούς παράγοντα εξαιτίας υπάρχουσας
ανοσολογικής βλάβης στον γαστρικό βλεννογόνο).

6. Μέση Ημερήσια πρόσληψη Β12: 100μg

7. Ημερήσιες ανάγκες οργανισμού σε Β12:ανέρχονται σε 2μg.

8. Τα αποθέματα της Β12 στον οργανισμό: Ανέρχονται σε 2 – 4 μg στο ήπαρ.

ΦΥΛΛΙΚΟ ΟΞΥ

 Πηγές φυλλικού οξέος:

- Φρέσκα πράσινα λαχανικά,
- Η ζύμη
- Ήπαρ.

 Ημερήσια πρόσληψη Φ.Ο.: 400 mg (εκ των οποίων τα 100mg/ημέρα

χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες του οργανισμού)

 Η τιμή του φυλλικού οξέος είναι αλληλένδετη και εξαρτάται από την τιμή που
έχει η Β12.

8
Χαρακτηριστικό γνώρισμα από τον μυελό των οστών στην Μεγαλοβλ/κη Αναιμία
είναι ότι:

Εμφανίζονται πρόδρομες μορφές ερυθροκυττάρων τα οποία παρουσιάζουν

 Μεγάλους πυρήνες
 Διαταραχές στη Χρωματίνη.

Η κακοήθης μεγαλοβλαστική αναιμία:

 Έχει τάση κληρονομικού χαρακτήρα
 Συνοδεύει και άλλες παθήσεις με ανοσολογικό υπόστρωμα όπως είναι
- Ο Υποθυρεοειδισμός,
- Η Ρευματοειδής αρθρίτιδα
- Ο Σακχαρώδης διαβήτης.

Στους ασθενείς με κακοήθη μεγαλοβλαστική αναιμία, μπορεί να υπάρχουν στον ορό

του αίματος αντιθυρεοειδικά αντισώματα και επίσης αντισώματα έναντι των
κυττάρων του γαστρικού βλεννογόνου.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ:
1. Ζάλη,
2. Αδυναμία
3. Καταβολή δυνάμεων.
4. Γλωσσίτιδα,
5. Υπαισθησία (δηλ.ελάττωση της αισθητικότητας του δέρματος).
6. Αιμωδίες (δηλ. μερική ή ολική απώλεια αίσθησης σε ένα μέρος του σώματος, λόγω
παρεμβολής στη διάβαση ερεθισμάτων κατά μήκος των αισθητηρίων νεύρων.
Συνήθως υποχωρεί αφήνοντας μια αίσθηση μυρμηκίασης) στα άνω και κάτω άκρα.
7. Αστάθεια στο βάδισμα,
8. Θάμβος οράσεως
9. Ψυχικές διαταραχές (όπως είναι η κατάθλιψη, η σύγχυση και οι ψευδαισθήσεις).

Ο ασθενής μπορεί ακόμα να παρουσιάσει:

10. Πυρετό,
11. Ελαφρύ ίκτερο (ο οποίος οφείλεται στην αιμόλυση και την ατελή παραγωγή των
ερυθροκυττάρων)
12. Λεύκη
13. Σπληνομεγαλία.

9
 ΚΛΙΝΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
1. Η περιφερική νευρίτιδα,
2. Η απώλεια της εν τω βάθει αισθητικότητας,
3. Η σπαστική παραπληγία,
4. Η άνοια.

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ:

1. Γενική αίματος (παρουσία χαμηλής τιμής αιμοσφαιρίνης (3g/dl), αλλά όμως στις
αρχόμενες μορφές της κακοήθους μεγαλοβλαστικής αναιμίας, η αιμοσφαιρίνη
μπορεί να είναι φυσιολογική).
 Τιμή της MCV: Υψηλή ↑ περί τα 100 fl και σε ορισμένες περιπτώσεις
μπορεί να φτάσει >130 fl. (ΦΤ: 82-83fl)
 Τιμή Β12 στον Ορό: είτε χαμηλή ↓ είτε στα χαμηλότερα φυσιολογικά όρια.
 PH στομάχου: < 6 (επηρεάζονται η βασική και η μέγιστη γαστρική
οξύτητα)

Στο περιφερικό αίμα μπορεί να παρατηρηθούν:

- Λευκοπενία
- Θρομβοπενία (ελαττωμένος αριθμός αιμοπεταλίων).
Στο περιφερικό αίμα τα ερυθρά θα παρουσιάζουν:
- Μακροκυττάρωση, (δηλ. την εμφάνιση ωοειδούς σχήματος),
- Ανισοκυττάρωση
- Ποικιλοκυττάρωση.
Επίσης, ευρήματα μπορεί να υπάρξουν και στα πολυμορφοπύρηνα λευκοκύτταρα στα
οποία ο πυρήνας ενώ συνήθως έχει 2-3 λόβια, αυτά μπορεί να υπερβούν τα > 6.

2. Ακτινολογική εξέταση Πεπτικού Συστήματος

 Προκειμένου να αποκλειστούν άλλες αιτίες έλλειψης της Β12
 Συχνά ο στόμαχος παρουσιάζει εκδηλώσεις ατροφίας του βλεννογόνου του
(δηλ. εμφανίζεται σαν γυμνός ή σωληνοειδής στόμαχος).

10
 ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ
1. Υποξία
2. Εκφύλιση του νωτιαίου μυελού
3. Καρκίνος του στομάχου.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ:

Χορήγηση Β12 με τη μορφή της Yδροξυκοβαλαμίνης.

Συνήθως, η θεραπεία αρχίζει με μεγάλη δοσολογία, δηλ.
 με 6 ενέσεις του 1mg

 1 ένεση /ανα 2η μέρα (ιδιαίτερα αν υπάρχει νευρολογική συμμετοχή).

Στη συνέχεια, χορηγούνται 250μg Β12 σε ενέσιμη μορφή ενδομυϊκά (IV)

1 φορά το μήνα αλλά σε όλη τη διάρκεια της ζωής.

Πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή

 Στη διατήρηση των ηλεκτρολυτών ιδιαίτερα του Καλίου
 Μπορεί καμιά φορά να απαιτηθεί και η μετάγγιση συμπυκνωμένων
ερυθρών.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η θεραπεία της κακοήθους μεγαλοβλαστικής αναιμίας να γίνεται

μόνο με φυλλικό οξύ διότι υπάρχει κίνδυνος:
 Να ελαττωθεί ↓ η στάθμη του Β12 στον ορό
 Να προκληθούν νευρολογικές βλάβες.

Οι ασθενείς με κακοήθη μεγαλοβλαστική αναιμία θα πρέπει να παρακολουθούνται

συχνά, διότι υπάρχει κίνδυνος ανάπτυξης μυξοιδήματος (δηλ. εναπόθεση
βλεννοπολυσακχαριτών στην πρόσθεια επιφάνεια της κνήμης και το πρόσωπο – στο
πρόσωπο φανερώνει παρουσία υποθυρεοειδισμού).

11
 Αιμολυτική Αναιμία

1. Παρατηρείται: Ελάττωση ↓ χρόνου ζωής ερυθρών (που φυσιολογικά

ανέρχεται από 100-120 ημέρες).
2. Οφείλεται: Σε πρόωρη καταστροφή αριθμού ερυθροκυττάρων, η οποία δεν
μπορεί να αντισταθμιστεί από τα καινούρια ερυθρά που ο μυελός παράγει.
Η πρόωρη καταστροφή των ερυθροκυττάρων οφείλεται:
 σε ενδογενείς διαταραχές των ερυθρών,
 σε παράγοντες που δεν σχετίζονται με τα ερυθρά αιμοσφαίρια (όπως
είναι τα αντισώματα).
3. Σε όλα τα είδη των αιμολυτικών αναιμιών παρατηρείται:
δικτυοερυρθοκυττάρωση (δηλ. Αύξηση ↑ αριθμού των
δικτυοερυθροκυττάρων, τα οποία είναι η τελευταία μορφή της εξέλιξης του
ερυθρού αιμοσφαιρίου πριν αυτό εισέλθει ως ώριμο απύρηνο ερυθρό
αιμοσφαίριο στο περιφερικό αίμα, προερχόμενο από τον μυελό των οστών.
Ο αυξημένος αριθμός των δικτυοερυθροκυττάρων δηλώνει αυξημένη
προσπάθεια παραγωγής ερυθρών αιμοσφαιρίων από τον μυελό των οστών).
4. Σε ορισμένες μορφές αιμολυτικής αναιμίας, μπορεί να υπάρχουν και
μορφολογικές ανωμαλίες όπως:
 Σφαιροκύτταρα,
 Σχιστοκύτταρα (κομματιασμένα ερυθρά).

Η καταστροφή των ερυρθοκυττάρων μπορεί να συμβεί:

- Είτε στο δικτυοενδοθηλιακό σύστημα οπότε ονομάζεται εξωαγγειακή
αιμόλυση,
- Είτε πιο σπάνια, μέσα στα αγγεία οπότε ονομάζεται ενδοαγγειακή αιμόλυση.

Ενδοαγγειακή αιμόλυση
Σε αυτήν:
1. Απελευθερώνεται η αιμοσφαιρίνη (μέσα στο πλάσμα).
2. Η αιμοσφαιρίνη συνδέεται με μια πρωτεΐνη μεταφοράς
(απτοσφαιρίνη) και
3. Μεταφέρεται στο δικτυοενδοθηλιακό σύστημα.
4. Μετά τον κορεσμό των απτοσφαιρινών,
η αιμοσφαιρίνη συνδέεται με την λευκωματίνη.

Αποτέλεσμα: Σχηματίζεται μεθαιμο-λευκωματίνη που εμφανίζεται

στα ούρα.

Συμπερασματικά παρατηρούνται:
 Αιμοσφαιριναιμία,
 Μεθαιμολευκωματιναιμία
 Ελάττωση ή και εξαφάνιση των απτοσφαιρινών,
 Αιμοσφαιρινουρία
 Αιμοσιδηρινουρία.

12
 ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

1. Ίκτερος(συνήθως είναι ελαφρύς),

2. Αιμοσφαιρινουρία,
3. Πόνοι στην άνω κοιλιακή χώρα (εξαιτίας χολολιθίασης),
4. Πόνοι από τα οστά
5. Εξέλκωση των κνημών,
6. Ωχρότητα
7. Σπληνομεγαλία.

ΑΙΤΙΑ ΑΙΜΟΛΥΤΙΚΗΣ ΑΝΑΙΜΙΑΣ:

1. Συγγενείς ανωμαλίες ερυθροκυττάρων όπως:

 Συγγενής σφαιροκυττάρωση,
 Συγγενής ελλειπτοκυττάρωση,
 Ελαττωματική παραγωγή ενζύμων από τον οργανισμό,
όπως είναι:
- Η έλλειψη της σταφυλικής κινάσης,
- Η έλλειψη της γλυκοζο-6-φωσφορικής αδυδρογονάσης (G6PD)
- Η ελαττωματική αιμοσφαιρίνη (είδη παθολοικών
αιμοσφαιρινών: S, C, P)

2. Αίτιες Επίκτητης Αιμολυτικής Αναιμίας:

1. Αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία,

2. Ισοάνοση αιμολυτική αναιμία, (δηλ. αναιμία που προκύπτει από
μετάγγιση ασύμβατου αίματος)
3. Αιμολυτική νόσος νεογνών,
4. Ελονοσία,
5. Σηψαιμίες,
6. Φάρμακα
7. Χημικές ουσίες,
8. Ηπατοπάθειες,
9. Τεχνητές καρδιακές βαλβίδες,
10. Υπερσπληνισμός,
11. Μικροαγγειοπαθητική αιμολυτική αναιμία,
12. Κακοήθη νεοπλάσματα κ.α.

13