The Institutions of Extraterrestrial

Liberty Charles S. Cockell (Editor)

Visit to download the full and correct content document:
https://ebookmass.com/product/the-institutions-of-extraterrestrial-liberty-charles-s-coc
kell-editor/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Interplanetary Liberty: Building Free Societies in the

Cosmos Charles S. Cockell

https://ebookmass.com/product/interplanetary-liberty-building-
free-societies-in-the-cosmos-charles-s-cockell/

Power and Liberty: Constitutionalism in the American

Revolution Gordon S. Wood

https://ebookmass.com/product/power-and-liberty-
constitutionalism-in-the-american-revolution-gordon-s-wood/

Revisiting Traditional Institutions in the Khasi-

Jaintia Hills Charles Reuben Lyngdoh (Editor)

https://ebookmass.com/product/revisiting-traditional-
institutions-in-the-khasi-jaintia-hills-charles-reuben-lyngdoh-
editor/

The Oxford Handbook of Charles S. Peirce (Oxford

Handbooks) Cornelis De Waal

https://ebookmass.com/product/the-oxford-handbook-of-charles-s-
peirce-oxford-handbooks-cornelis-de-waal/
Covid-19: Biomedical Perspectives Charles S. Pavia

https://ebookmass.com/product/covid-19-biomedical-perspectives-
charles-s-pavia/

Liberty Hill (The Liberty Hill Series, #1) Sonja

Heisinger

https://ebookmass.com/product/liberty-hill-the-liberty-hill-
series-1-sonja-heisinger/

Trapped: Brides of the Kindred Book 29 Faith Anderson

https://ebookmass.com/product/trapped-brides-of-the-kindred-
book-29-faith-anderson/

Islamic Theology and Extraterrestrial Life Jörg

Matthias Determann

https://ebookmass.com/product/islamic-theology-and-
extraterrestrial-life-jorg-matthias-determann/

Post-COVID Economic Revival, Volume II: Sectors,

Institutions, and Policy Vladimir S. Osipov

https://ebookmass.com/product/post-covid-economic-revival-volume-
ii-sectors-institutions-and-policy-vladimir-s-osipov/
The Institutions of Extraterrestrial Liberty
 The Institutions of
Extraterrestrial Liberty
Edited by
C H A R LE S S . C O C K ELL
School of Physics and Astronomy, University of Edinburgh, UK
 Great Clarendon Street, Oxford, OX2 6DP,
United Kingdom
Oxford University Press is a department of the University of Oxford.
It furthers the University’s objective of excellence in research, scholarship,
and education by publishing worldwide. Oxford is a registered trade mark of
Oxford University Press in the UK and in certain other countries
© Charles S. Cockell 2022
The moral rights of the author have been asserted
Impression: 1
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in
a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, without the
prior permission in writing of Oxford University Press, or as expressly permitted
by law, by licence or under terms agreed with the appropriate reprographics
rights organization. Enquiries concerning reproduction outside the scope of the
above should be sent to the Rights Department, Oxford University Press, at the
address above
You must not circulate this work in any other form
and you must impose this same condition on any acquirer
Published in the United States of America by Oxford University Press
198 Madison Avenue, New York, NY 10016, United States of America
British Library Cataloguing in Publication Data
Data available
Library of Congress Control Number: 2022945200
ISBN 978–0–19–289798–5
DOI: 10.1093/oso/9780192897985.001.0001
Printed and bound by
CPI Group (UK) Ltd, Croydon, CR0 4YY
Links to third party websites are provided by Oxford in good faith and
for information only. Oxford disclaims any responsibility for the materials
contained in any third party website referenced in this work.
 Contents

List of Contributors xv

Introduction 1
Charles S. Cockell
References 4

1. Are we ready for new liberties? Stewarding mutually assured

autonomy through place-based experiments 5
Zarinah Karim Agnew, Eldridge Cruse, Kevin Bruce, Engelbert
Wilfred Perlas, and Joseph Krauter
1. Towards Posthumanism 5
2. Mutually Assured Stewarded Autonomy 7
3. Place-based Experimental Spaces in Future Crafting and
Social Innovation 8
4. Wisdoms of the Formerly Incarcerated 10
4.1 Social order emerges in altered places 10
5. Principles of New Liberties—Lessons from Place-based
Stewarded Mutual Autotomy 12
5.1 What can be learnt for extra-terrestrial liberties from
incarceration? 12
5.2.1 Social freedom 13
5.2.2 Anti-individualistic individuality and transindividuation 13
5.2.3 Self-determination and alternative justices 14
5.2.4 Constituent power (potenza) 17
5.2.5 The evolution and social reproduction of liberty 18
6. Conclusions and Speculative Futures 19
References 21

2. The voyage of 600 years: The ethical governance of a worldship 23

Stephen Baxter
1. Introduction 23
2. Worldships: Fact and Fiction 23
2.1 Worldships: Fact 24
2.2 Worldships: Fiction 24
3. Worldships—Costs and Goals 25
3.1 Costs 25
3.2 Goals 26
4. Worldships—Ethical Challenges and Solutions 27
4.1 Freedom of movement 27
4.2 Environmental richness; vocational choices 28
5. Population Control 28
5.1 Population maxima and cultural minima 28
vi CONTENTS

5.2 Reproduction rules 29

5.3 Population control: Applying the rules 30
6. Cultural Drift 31
7. Ethical Dilemmas and Solutions 32
7.1 Morality and context 32
7.2 Solutions: Technology 33
7.3 Solutions: Social forms 34
7.4 Solutions: Ship size 34
8. Conclusion 34
References 35

3. Art, institutions, and liberty in extraterrestrial communities 38

Annalea Beattie
References 45

4. Space for opportunity: Transcultural and transnational

sources of extraterrestrial liberty 46
Mukesh Chiman Bhatt
1. Introduction 46
2. Context: Air, Water, Nutrients, Power 48
3. Patents and Power 51
3.1 Patents: Origins and ownership 51
3.2 Social structure 52
4. Alternatives to Patents 53
5. Transcultural Sources of Law 55
6. Discussion 57
7. Conclusions 60
References 61

5. Expansion of humanity in space: Utopia or dystopia? 64

Octavio Alfonso Chon Torres
1. Unpleasant Situations 65
2. A Silver Lining 66
3. Conclusion 69
References 70

6. The cosmolegal approach to human activities in outer space 71

Elena Cirkovic
1. Cosmolegality and the Role of Transdisciplinary Thought and Practice 72
2. Law Beyond the Human Approach 74
3. Plural Ontologies in Cosmolegal Thinking 76
4. Cosmolegal and Complex Systems 78
5. Conclusion 80
Acknowledgements 80
References 81
 CONTENTS vii

7. Essay on the Scottish Islands, their lessons for extraterrestrial

governance, and a sketch of the applications of this knowledge
to settlements beyond Earth 85
Charles S. Cockell
1. Introduction 85
2. From Muck to Mars: A Summary of the Potential of Scottish Islands 86
3. Lessons on the Establishment of Initial Settlements from
Scottish Islands 89
3.1 On the forms of community and liberty in small settlements 89
3.2 On the forms of governance in medium settlements:
Lairdship versus democracy 90
3.3 Larger settlements and their governance 92
3.4 Conversation: An underappreciated mechanism of
community cohesion 93
3.5 On the need for common purpose and the control of faction 94
3.6 On the need for a sphere of self-governance 96
3.7 On the tension between capitalistic or socialist economics 97
3.8 On the role of information in diluting tyranny 98
4. A General Sketch of the Trajectory of a New Extraterrestrial
Settlement Constructed from the Example of Scottish Islands 100
5. Conclusion 103
Acknowledgements 104
References 104

8. The law of Mars’ colonization 106

Raphaël Costa
1. International Space Law to Regulate Mars’ Colonization 106
1.1 The definition of Mars’ colonization 107
2. The Legal Foundation of a Martian Colony 108
2.1 The legality of Martian colonizing 108
2.1.1 The legality of the definitive human occupation of Mars 108
2.1.2 The legality of Mars’ mining 109
2.1.3 The legality of Mars’ military colonization 110
2.2 The legal conditions of Mars’ colonization: Respect
of international space law provisions 110
2.2.1 Exclusively use personal jurisdiction 110
2.2.2 Protect the settlers 111
2.2.3 The environmental obligations: The hypothesis of terraforming 111
2.2.4 The cooperation obligations 111
3. The Legal Problems of a Long-duration Martian Colony 112
3.1 Legal issues within the Martian base itself 112
3.1.1 The legal organization of the colony 112
3.1.2 The legal regimes of the habitats 113
3.1.3 The local use of Martian resources 113
3.1.4 The progressive development of institutions and of a
complex legal system 114
viii CONTENTS

3.1.5 The legal relationship between Martian foreigners 114

3.2 The legal relationship between Mars and Earth 114
3.2.1 The legal status of the colony solely in the hands of the
Earth State 115
3.2.2 The hypothesis of a colony’s Independence Day 115
3.2.3 The relevance of a maintained unequal link with the colony 116
3.2.4 The opportunity to create a state free of territory 116
3.2.5 The end of actual space law? 116
4. Conclusion 117
References 117

9. Brightening the skies: Institutional solutions to the societal

and geopolitical risks of space expansionism 119
Ian A. Crawford
1. Introduction 119
2. The Three ‘Space Expansionisms’ of Daniel Deudney 120
3. Planetary Governance in the Twenty-First Century 121
4. Interplanetary Governance 124
5. Federalism as a Preserver of Liberty 128
6. Conclusion 131
Acknowledgements 133
References 135

10. Human conflict resolution in a non-Terran context 140

Janet de Vigne
1. Humans and Conflict 140
2. The Frontier Mentality and its Dangers 143
3. Inter-human Conflict 145
References 149

11. Scarcity in space: Challenges for liberty 151

Martin Elvis
1. Introduction 151
2. Medium-term Plenty: A Few Centuries 152
2.1 1 trillion humans 152
2.2 Necessary decentralization 155
2.3 Autarky is impossible 155
2.4 Independence is hard 157
2.5 Why monopolize in a post-scarcity economy? 159
3. Near-term Scarcity: A Few Decades 160
3.1 Near-Earth asteroids 160
3.2 Miners’ rights? 162
4. The Founder Effect 164
5. Solving Common Pool Resource Problems 164
6. Conclusions 166
Acknowledgments 167
References 169
 CONTENTS ix

12. ‘We have come to Mars for good’: Science fiction, sovereignty,
and the challenges of liberty 173
Simon Malpas
1. Introduction: Living on Mars 173
2. ‘For Good’: Politics and Colonization in Kim
Stanley Robinson’s Mars Trilogy 174
3. A ‘State of Exception’: The Psychological Challenges
of Extraterrestrial Existence 176
4. ‘A Common Power to Keep Them All in Awe’: Extraterrestrial
Sovereignty 179
5. Writing Liberty: Science Fiction’s Explorations
of Extraterrestrial Sovereignty 182
References 185

13. Securing the long-term peaceful use of space 187

Allan McKenna
1. Introduction 187
2. Catastrophic Scenarios in Dark Skies 188
2.1 Perpetual war 188
2.2 Space dominance 189
2.3 Degradation of the environment 189
2.4 Inadvertent escalation 190
3. Cooperation or Competition? 191
3.1 Whole Earth security 191
3.2 A new Space Age 193
4. Space Expansion and Disarmament 195
4.1 Origins of the Outer Space Treaty 195
4.2 The problem of inspection 201
4.3 World Space Agency 202
5. Long-term Sustainability of Space Expansion 204
6. Conclusion 206
Acknowledgements 206
References 207

14. Indigenous inclusion within the democratization of space 219

Tony Milligan
1. Democratizing Space 220
2. Distinctiveness of Role 222
3. Comparison with an Appeal to Liberties 226
4. Democratic Constraining 228
5. Conclusion 230
Acknowledgements 231
References 231

15. Decoupling physical and spiritual ascent narratives in

astronomy and biology 233
Lucas John Mix
1. Introduction 233
x CONTENTS

2. The History of Up and Down 235

2.1 Cosmology as science 236
2.2 Cosmology as salvation 236
3. Planetary Voyages 238
3.1 Planetary travel as epic poetry 238
3.2 Planetary travel as science 239
3.3 Planetary travel as salvation 240
4. The Path to Perfection 241
4.1 Up and down in biology 242
4.2 ‘Evolution’ as development 243
4.3 Evolution by natural selection 243
4.4 Developmental narratives and eugenics 244
4.5 Developmental narratives and sociology 244
5. Modern Spaceflight as Human Ascent 245
5.1 Growing up in space 246
5.2 Spaceflight as transcending physicality 248
6. L’Envoi 249
Acknowledgements 250
References 250

16. The law of Mars: The problem of violence mitigation in the

development of extraterrestrial political institutions 254
Ethan Morales
1. Introduction 254
2. The Changes of Space 257
2.1 Space is death 257
3. How Space Constrains 259
3.1 Containment 259
3.2 Fragility 259
4. The Problem of Violence Mitigation 260
5. State Limitations on Standard Police Force 262
6. Conflict in Extremis 263
7. Risks and Collapse 266
8. The Source of State Power 269
8.1 Production 270
8.2 Protection 273
9. Regime Types in Extremis 275

17. Anarchy and authority: Summary justice on long-term space missions 279
Simon J. Morden
1. Introduction 279
2. Existing Command Structures on Spaceships 279
3. A Paradigm Change Due to Commercialization 280
4. The Purpose of Command Structures 281
5. The Problem of Enforcing Discipline Aboard Spaceships 282
6. Ship Culture 284
7. The Nature of Leadership, and the Command Structure 285
 CONTENTS xi

8. A New Model of Spaceship Command 288

References 288

18. Making history cosmic, making cosmic history: Waking

up to the richness of life’s potentials beyond Earth, or, how
consequence and contingency became astronomical in scope 291
Thomas Moynihan
1. Introduction 291
1.1 Ethical motivations for settling space 291
1.2 Extinction, the ultimate heteronomy 293
2. The Expanding Horizon of History 294
2.1 Making history cosmic enables making cosmic history 294
2.2 The growing arena of consequence 295
3. A Directionless Cosmos 297
3.1 Self-suffusing good 297
3.2 Copernican confidence 298
3.3 Ergodic universe; ineliminable life; invariable value 299
3.4 Interplanetary jaunts; cosmic claustrophilia; celestial
censuses 302
4. Penuries of Being Planet-Locked, #1: Scarce Habitability 304
4.1 First forecasts on habitability 305
4.2 Limits to growth 306
5. Penuries of Being Planet-Locked, #2: Solar Senility 307
5.1 Early thermodynamic forecasts 307
5.2 Solar squander or panspermic purpose? 309
6. Huddling Around the Solar Ember 311
7. Radium to the Rescue 312
7.1 Atomic stoves 312
7.2 Enormously finite futurity; upping the upward bound 313
8. Interstellar Exodus 317
9. Subsuming Astrobiology within History’s Horizon 321
10. Disturbing the Universe 324
10.1 A universe hinting towards its exordium 324
10.2 The affectable universe is enormously finite 325
11. Conclusion 329
References 331

19. Only a paper moon: The Artemis Accords and future human
settlements 335
Christopher J. Newman and William Ralston
1. Introduction 335
2. Lunar Governance and the Artemis Accords 336
3. Compatibility of the Artemis Accords with Existing Space Law 337
4. The Utilization of Resources 339
5. Deconfliction and ‘Safety Zones’ 341
6. An International Treaty—Return to the Moon Agreement? 342
xii CONTENTS

7. Agreement and Consensus for Future Settlements 345

8. Conclusion 347
References 348

20. Enlightenment beyond Earth 352

Anthony Pagden
References 364

21. Sovereign states, private actors, and (national) space laws. A

rapidly evolving landscape 366
Stefania Paladini and Ignazio Castellucci
1. Space Age 2.0. A Brave New World 366
2. The Existing Legal Framework 366
2.1 The ‘Outer Space Treaty’ (OST) 1967 366
2.2 The ‘Rescue Agreement’ (RA) 1968 367
2.3 The ‘Liability Convention’ (LC) 1972 367
2.4 The ‘Registration Convention’ (RC) 1976 367
2.5 The ‘Moon Agreement’ (Moon) 1979 368
3. An Outdated Framework? 368
4. The Case of Iridium 33 and Cosmos 2251 Collision 368
5. Space Law, Governance, and Regulation—Back to the Future? 369
5.1 Space Law and Governance: a complex environment 369
5.2 The Westphalian paradigm 370
5.3 The need for a post-Westphalian paradigm 370
5.4 The case for global legal pluralism 371
5.5 A new paradigm for space law 372
5.6 National states and territorial space laws 373
6. Which National Space Law? A Comparative Approach 374
6.1 USA: U.S. Commercial Space Launch Competitiveness
Act—Title 51 (Public Law 114–90 114th Congress, 25
November 2015) 374
6.2 Luxemburg: ‘Loi du 20 juillet 2017 sur l’exploration et
l’utilisation des ressources de l’espace’ and following
regulations 375
6.3 The UK—Space Industry Act 2018 375
7. China’s (Missing) Space Law 376
8. A Fast-evolving Landscape 377
9. How We Deal with a Developing Space Normative
Environment. Scenarios and Opportunities 378
10. Conclusions 379
Acknowledgements 380
References 380

22. In space, nobody can copyright your scream 384

Burkhard Schafer
1. Countdown to the Chapter in 10, 9, 8 … 384
2. When Friede Meets Maria 385
 CONTENTS xiii

3. Notice and Takedown Requests from Ground Control to

Mayor Tom 389
3.1 Setting the scene 389
3.2 Copyright and patent law in space 393
3.3 Self-made machine man 397
4. The State is Needed Even by a Society of Robots 402
Acknowledgments 406
References 406

23. Justice in space: Demanding political philosophy for

demanding environments 411
James S. J. Schwartz
1. Introduction 411
2. The Demanding Space Environment 413
3. Epicycles of Ideal Theory 417
4. Conclusion 419
References 421

24. Extraterrestrial governance: Why the constitutions of planets

should be grounded in the constitution of their inhabitants 423
Michael Shermer
25. Global legal pluralism and outer space law: The Association
of Autonomous Astronauts as a socio-legal community 439
Saskia Vermeylen
1. Introduction 439
2. Empirical-Positivist Legal Pluralism and the International
Space Station 441
3. Systems-Theoretical Legal Pluralism and the Association of
Autonomous Astronauts 446
4. Conclusion 452
References 453

26. On libertarian communities in/around outer space: Is

ecology an antithesis to liberty? 455
Matjaz Vidmar
1. Ecosystem as Analytical Framework for Governance 455
2. Expansion of Ecological Framework to Outer Space 456
3. Libertarian Communes in Outer Space 458
4. Towards ‘Techno-ecology’ 461
References 462

27. Law and liberty on the Moon 464

Frans G. von der Dunk
1. Introduction 464
2. The Role of Law of Outer Space 465
xiv CONTENTS

3. International Space Law and Liberty 466

4. General International Law and Liberty 468
5. Future Implementation of Human Liberties on the Moon? 469
6. Conclusion 471

28. Welcoming disability as necessary in space travel 475

Sheri Wells-Jensen
1. Introduction 475
2. Sickness vs Disability 476
3. Universal Design: Risk Assessment and Benefits 478
4. Objections 480
5. The Quest for Answers 480
6. Conclusions 481
References 482

29. Regulation—a restraint of liberty or an enabler?:

Implementing sustainability guidelines for commercial space
activities—normalising the regulatory ‘race to the top’ in an
ESG world 483
Joanne Wheeler
1. Introduction 483
2. International Legal Framework Governing Space Activities 484
2.1 International legal framework; responsibility and liability 485
2.2 Implementation at national level 486
2.3 Space debris mitigation guidelines and best practice 486
2.4 Regulatory forum shopping and the ‘race to the bottom’ 487
3. Incentivising Compliance with Space Debris Mitigation Guidelines 488
3.1 Large constellations 488
3.2 The need for space debris mitigation measures 489
3.3 The increasing ‘race to the top’ philosophy of commercial
operators 490
3.4 Market incentives 491
4. Conclusion 493

30. The case for space is liberty 497

Robert Zubrin
References 504
 List of Contributors

Zarinah Agnew, Social Science Observatory, Communes Research Commune, District

Commons (with Eldridge Cruse, Kevin Bruce, Engelbert Wilfred Perlas, and Joseph Krauter).
Stephen Baxter, c/o Christopher Schelling, Selectric Artists, 9 Union Square #123, Southbury,
CT 06488, USA.
Annalea Beattie, Amity University, Mumbai, RMIT University, Melbourne, Mars Society
Australia, National Space Society of Australia.
Mukesh Bhatt, Birkbeck, Birkbeck College, University of London, London, UK.
Octavio Alfonso Chon Torres, Universidad de Lima, Lima, Perú.
Elena Cirkovic, Ecosystems and Environment Research Programme, Helsinki Institute of
Sustainability Science (HELSUS), University of Helsinki, Finland.
Charles Cockell, School of Physics and Astronomy, The University of Edinburgh, Edinburgh,
UK.
Raphaël Costa, Paris–Saclay University, Paris, France.
Ian A. Crawford, Department of Earth and Planetary Sciences, Birkbeck College, Malet Street,
London, UK.
Janet de Vigne, Moray House School of Education and Sport, The University of Edinburgh,
Edinburgh, UK.
Martin Elvis, Harvard–Smithsonian Center for Astrophysics, 60 Garden Street, Cambridge
MA, USA.
Simon Malpas, English Literature, The University of Edinburgh, Edinburgh, UK.
Allan McKenna, School of Law, University of Glasgow, Glasgow, UK.
Tony Milligan, Cosmological Visionaries project, King’s College London, London, UK.
Lucas Mix, Durham University, Durham, UK.
Ethan Morales, University of California — Berkeley, Berkeley, CA, USA.
Simon Morden, 13 Egremont Drive, Gateshead, UK.
Thomas Moynihan, St Benet’s College, The University of Oxford, Oxford, UK.
Chris Newman, Northumbria Law School, Northumbria University, Newcastle, UK (with
William Ralston).
Anthony Pagden, University of California, Los Angeles, CA, USA.
Stefania Paladini, Birmingham City University, Birmingham, UK (with Ignazio Castellucci).
xvi LIST OF CONTRIBUTORS

Burkhard Schafer, Edinburgh Law School, The University of Edinburgh, Edinburgh, UK.
Jim Schwartz, Department of Philosophy, Wichita State University, Kansas, USA.
Michael Shermer, The Skeptics Society, USA.
Saskia Vermeylen, Law School, University of Strathclyde, Lord Hope Building, 141 St James
Road, Glasgow, UK.
Matjaz Vidmar, The University of Edinburgh, Edinburgh, UK.
Frans von der Dunk, University of Nebraska-Lincoln, Lincoln, NE, USA.
Sheri Wells-Jensen, Bowling Green State University, Bowling Green, OH, USA.
Joanne Wheeler, Alden Legal, London, UK.
Robert Zubrin, Mars Society, 11111 W. 8th Ave. unit A, Lakewood, CO, USA.
 Introduction
Charles S. Cockell

There is a view that when we establish permanent settlements beyond the Earth we
should start again, that we should not take with us the mistakes and conflicts of our
past and repeat them in space, that we should strive for new social arrangements that
transcend the disagreements of the past. Yet humans cannot escape themselves and
there are certain arguments and disagreements that will continue in space whether
we wish them to or not. One of those is the eternal discussion on liberty and what
liberties people should or should not have. As Thomas Hobbes recognized over three
centuries ago (Hobbes 1651), this is a matter that has no obvious resolution:

For in a way beset with those that contend on one side for too great Liberty, and on
the other side for too much Authority, ‘tis hard to passe between the points of both
unwounded.

If we were to ask ourselves when people first began to consider the question of
liberty in the extraterrestrial environment, we would realize that although people
may not have explicitly used the word ‘liberty’ in connection with space exploration
and settlement until quite recently, the matter is implicit in everything to do with
these activities. When Konstantin Tsiolkovsky memorably wrote: ‘Earth is the cradle
of humanity, but one cannot remain in the cradle forever’, he was making a state-
ment about the choice to remain shackled to Earth or seek the liberty to move out
beyond it (Tsiolkovsky 1911). This was in essence a statement about human liberty of
a sort.
The first tentative steps to formulate ideas about ‘planetary protection’ in the 1950s
and 1960s, regulations that govern the acceptable contamination of other planetary
bodies with biota from Earth and vice versa, were always going to impinge directly on
mission costs, planning, and even the locations where we could send space missions.
Planetary protection is a discussion on the types and expressions of scientific and
technical liberty in the space environment. Needless to say, all discussions about the
weaponization of space are overt discussions about the liberties that people have in
space and the way in which the conduct of people in space might influence others. As
on Earth, no action in space, or decision about the use of space, whether scientific,
technical, or legal, is devoid of consequences for the way in which others can operate.
Therefore, arguments about liberty in space had begun as soon as humans imagined
moving into that domain.
Nowadays, people unsurprisingly take much of their lead in these discussions from
existing instruments of space law that touch on matters of freedom to operate in space
such as the United Nations Outer Space Treaty or Moon Treaty. In this volume, these
Charles S. Cockell, Introduction. In: The Institutions of Extraterrestrial Liberty.
Edited by Charles S. Cockell, Oxford University Press. © Charles S. Cockell (2022).
DOI: 10.1093/oso/9780192897985.003.0001
2 INTRODUCTION

legal instruments, and others, are cited often. It is altogether sensible that existing
legal frameworks are developed, refined, and improved in an evolutionary way since
a great deal of time has already been spent on developing and debating them. How-
ever, we should not underestimate the extent to which space may offer environments,
and give rise to populations, that could lead to completely novel constitutions, legal
structures, and societies that wish to part with earlier Earth-bound legal frameworks.
A degree of the revolutionary is possible, particularly if organizations, mandates,
agreements, accords, and other legal structures are perceived to be coercive or
counter to the wishes of those in space. In this volume, we explore some of these
possibilities.
We should not be under any illusion that the matter of liberty in space will ever
come to an end or be resolved. It may seem paradoxical to state but we should not
even wish for discussion on extraterrestrial liberty to be complete. A society in which
there is no disagreement about liberty, and in which all people are in complete union
on the matter of how much freedom and authority there should be, is a society in
which freedom of thought is extinguished. Passionate disagreements on liberty are the
symptom of liberty itself. Hobbes’ conundrum will never be solved and nor should it
be. It should follow us to the stars.
Nevertheless, it is also true to say that disagreements about the level of control
that one person, or group of people, should be able to exert over others can lead
to bloody conflict, and it does not require a long list here to convince the reader of
this truth. A cursory examination of the twentieth century alone is sufficient. Thus,
although we do not wish to stymie debate on freedom, it is also the case that we should
encourage its peaceful and continuous resolution to prevent discord or war in space.
That characteristic of disunion on the matter of freedom we should try to avoid at all
costs. How is this to be done? Trivially, again, the most effective way to achieve the
peaceful resolution of dispute is to encourage a vibrant and vigorous debate on the
forms of freedom and their realization in space.
The Institutions of Extraterrestrial Liberty brings together a diversity of thinkers
with a wide scope of expertise in matters of space science, ethics, law, philosophy,
and other fields. Our interest was in considering the institutions that would be likely
to secure liberty in space. How should early governance structures be assembled?
What are the ideal forms of institutions, from science academies to schools and gov-
ernments? Needless to say, although liberty encompasses ideas, and often ideals, the
way in which we experience freedoms is necessarily shaped by human institutions
and the way in which these institutions operate and treat human beings in an every-
day sense. In this book, authors consider many dimensions of freedom in space and
what our ends might be in securing different forms of human liberty. We especially
wanted to investigate the practical implications of these goals for the way in which we
go about building organizations, rules, and laws on Earth and in space.
Although liberty within future space settlements was of special interest, we also
wanted to consider more immediate matters that are a concern in the present time—
the laws that influence the freedom that organizations have to choose satellite orbits
and the challenges of preventing war in space, for instance. Thus, the chapters in this
volume consider both the near-term and long-term prospects for different types of
freedom.
 INTRODUCTION 3

Our discussions underline the fact that space is not a homogeneous environment.
The freedom one has to use a particular satellite orbit, and the arguments that might
exist in who can claim it, and how an orbit is to be claimed, is a quite different matter
to how coercive a station commander should be in encouraging a group of space
settlers to increase oxygen supply on Mars. Just as the forms of liberty have varied
across Earth, the space environment would seem to offer an almost infinite variety of
permutations of different forms of liberty in different locations.
The types of liberty that can exist in the space environment will change not just
over spatial dimensions but also over time. The liberties experienced by a small group
of settlers on the Moon may be different from those experienced by a later hypothet-
ical settlement containing many thousands of people. As on Earth, no agreement on
the form of liberty will be static and changing circumstances, technologies, and scales
of activity are likely to bring forth different combinations and requirements for social
control. In much the same way that the infinite spatial scales of space might seem to
make possible a vast manifestation of social arrangements, so we might also specu-
late that the great expanses of time over which human civilization might explore and
settle this frontier will allow for a never-ending discourse on the changing conditions
for liberty and how it is to be realized. Political philosophers have their work cut out
for them.
Despite this vision of the infinite possibilities for new discussions on liberty, there
may be, running through them, universal forms of freedom that we hope to encour-
age. For example, on Earth, freedom of conscience, the capacity to write or speak
one’s opinions without imprisonment, is regarded by many people as a freedom that
is independent of geography, history, or culture. Similarly, in space, there are likely to
be such forms of freedom that have no relevance to whether one is on the Moon, Mars,
in Earth orbits, or in interplanetary space. We can only find out what these freedoms
are through enlightened discussion about the forms of freedom beyond Earth.
The chapters we present here follow a four-day online conference that we held 8–
11 June 2021, hosted by the UK Centre for Astrobiology. Originally planned as an
in-person meeting in Edinburgh, ironically a virus confined us to our homes, just as
the lack of oxygen will confine future space settlers to their habitats and spacesuits
for much of their time, influencing the liberties they experience. The four days of
discussion were open to the public and they provided a means for the authors to
refine and consider the chapter contents contained herein.
There was the matter of how to order the chapters. I did consider arranging the
chapters in spatial order from matters of liberty near Earth (satellite orbits) to the
furthest reaches of liberty (interstellar worldships), but the contents of many chapters
can be applied at many scales, making this a false separation. They might also be
grouped according to content (e.g. legal, scientific, philosophical). However, this too
does an injustice to the multidisciplinary nature of many of the problems we address.
In the end, I opted for arranging the chapters alphabetically by author. This is the least
invidious and provides the reader with the option of reading chapters in an order that
might reflect the reader’s own interests or priorities.
The work presented here should by no means be considered exhaustive and we
hope that it is, albeit written by Earth-bound scholars, a useful contribution to a
discussion on the depth and breadth of liberty in space, a discussion that will be as
Another random document with
no related content on Scribd:
Het huwelijk werd kerkelijk ingezegend. Evenals bij dat, tusschen
Van Velton en Louise indertijd, was onder hen, die bij de plechtigheid
tegenwoordig waren, slechts een enkele, die, zooals men het
noemde, aan religie „deed.”

Iedereen leefde het leven „zoo maar.” Men was het er over eens, dat
er een godsdienst m o e s t zijn, en als er een [147]dominee of een
pastoor kwam met een inteekenlijst voor een weeshuis of eenig
ander liefdadig doel, of zelfs voor verbeteringen in een kerkgebouw,
dan teekende men in met genoegen en soms voor aanzienlijke
bedragen. Maar overigens hield men er zich niet mee op. Doch bij
geboorten, huwelijken en sterfgevallen voelde men aan de
godsdienstige instellingen groote behoefte. Van Velton zou ’t niet
kerkelijk inzegenen van een huwelijk in zijn familie ploertig gevonden
hebben; het had op hem denzelfden indruk gemaakt als iemand, die
in zijn hemdsmouwen een receptie bezocht. Thuis werd er nooit van
godsdienst gesproken, en hij wist niet eens of zijn kinderen in
Holland hun belijdenis hadden gedaan, wat hem ook volstrekt niet
interesseerde,—maar gedoopt waren ze, en ook zijn jongste kind. Al
had hij het water in stopflesschen uit Nova Zembla moeten laten
komen,—gedoopt zou er zijn geworden. Een h e i d e n , foei! En een
begrafenis zou er, onverschillig van welk gehalte de doode was, ook
nimmer in z i j n familie zijn gehouden, zonder dat aan het geopend
graf een stichtelijk woord was gesproken. Dat was a d a t .

Veel heeren en dames woonden de plechtigheid bij.

Hortense zag er uit als een gelukkige bruid, dus dubbel schoon, en
aan Fournier was niets bijzonders op te merken.

De waarheid was, dat hij de f l a i r had gekregen van het „iets”,

waarop Louise doelde, en dat ze niet onder woorden kon brengen,
toen ze Van Velton zeide, dat het voldoende was om Hortense voor
een zuur-bier toekomst te vrijwaren. Inderdaad schaamde hij zich
half en half voor zichzelven om de s o o r t van genegenheid, welke
hij het meisje toedroeg.

Het was zoo volkomen in strijd met zijn begrippen. Maar [148]’t
scheen wel, dat alles wat hem in eenige verhouding deed staan tot
die familie, lijnrecht in tegenspraak moest wezen met zijn opvoeding
en zijn denkbeelden.

Mevrouw Van Velton-Van der Linden was in het zwart gekleed

zonder eenig sieraad.

Het was, vonden de aanwezige dames, een eenvoud om van te

schrikken.

„’t Is alsof ze in den rouw is,” meende de een.

„Ze heeft n i e t s aan,” zei een ander, altijd doelende op de sieraden.

„Het is alleen ijdelheid.”

„Ze ziet er slecht uit.”

„Nietwaar? En dat voor zoo’n jong vrouwtje. Hoe oud schat je haar?”

„Och oud! Ik heb haar nog gekend met haar schooljurkje aan! Ze kan
hoogstens twee, drie en twintig jaren wezen.”

„Ze kon best voor tien jaren ouder doorgaan.”

„Op zijn minst. Toen het dochtertje van Van Velton hier pas kwam,
stak ze heel ongunstig af bij haar mooie stiefmoeder.”

„Nu, dat is thans heel anders.”

„Ja. ’t Is wezenlijk een ander meisje geworden, hè? Het witte satijn
en de paarlen staan haar prachtig.”
De dominee sprak en de fluisterende gesprekken werden gestaakt.
De getrouwde dames raakten onder den invloed. Zij herdachten haar
eigen trouwdag; de herinnering kwam sterker en idealiseerde. Haar
vervlogen jeugd en haar verdwenen c h a r m e s daagden op voor
haar geest. En dan het vertrouwen, waarmee ze toen een toekomst
ingingen, die in de werkelijkheid niet altijd aan de verwachtingen had
beantwoord! [149]

Er waren oogen, die zich vulden met tranen. Het was niet om de
woorden van den geestelijke, noch om het bruidje in ’t wit satijn,
noch om den bruigom in zwarten rok,—’t waren weemoedige
herinneringen aan eigen liefs en eigen schoons, aan eigen jongen
levenslust en levenskracht; ’t was een stille hulde aan ’t beeld van
vervlogen illusiën en genoten zaligheid, dat nog zoo heerlijk schoon
bleef, al was het opgegaan en verdwenen in de nevelen van den tijd.

Louise trok haast nog meer de aandacht dan de bruid zelve.

Iedereen viel het op, dat zij er zoo slecht uitzag en zoo verouderd
was.

De dames constateerden het niet zonder S c h a d e n f r e u d e : de

heeren vervielen in beschouwingen over de physische gevolgen van
huwelijken tusschen personen van zeer verschillenden leeftijd.

Van al de personen, die de trouwplechtigheid bijwoonden, was—

Louise niet medegerekend—dokter Van der Linden zeker daar ’t
minst voor zijn genoegen.

Na het gesprek met zijn dochter, waarin zij hem het onbehoorlijk
gedrag van haar man had bekendgemaakt, kwam hij uiterst zelden
ten huize van Van Velton.

En als hij kwam, was het nog slechts, wanneer hij wist dat er
menschen waren. Dan ging hij zijn kleinzoon bezoeken, hield hem in
de achtergalerij een half uurtje op den schoot, verrukte ’t kind door
fraaie stukjes speelgoed en doosjes met lekkernijen,—maar zorgde,
dat hij het niet te lang maakte en hij onder een of ander voorwendsel
vertrok voor de andere gasten heengingen. [150]

Hij had een hekel aan Van Velton gekregen en hij was bang
geworden voor Louise.

’t Frappeerde hem ook dat zij er zoo vervallen uitzag.

Als hij alles goed overwoog, dan was het toch eeuwig jammer dat zij
niet getrouwd was met dien Fournier!

Aan het schitterend diner hield Van Velton een korte, droge speech.
Hortense hoorde het aan zonder eenig spoor van aandoening of van
sympathie op haar gelaat. Zij zou God danken als het was
afgeloopen, want ze was doodmoe van het staan op de receptie en
van de drukte der laatste dagen; zij had slechts één verlangen alleen
te zijn.… dat wil zeggen: alleen met h e m .

Ze zag daar in het minst niet tegen op. Waarom zou ze ook? Hij was
immers de man harer keuze.

En die man zag daar wel tegen op. Hij had niets tegen Hortense wat
haar persoonlijkheid betrof, maar het denkbeeld, dat er in zijn
verhouding tegenover haar een valschheid schuilde van zijn kant,
wilde hem niet verlaten, en elk der woorden, dien dag gesproken en
doelende op die wederzijdsche genegenheid, welke alle
levensstormen tart, hinderde hem; hij wist te goed dat hij niet geven
kon wat van hem werd verwacht, omdat hij het niet bezat.

Geen woord, geen blik was tusschen hem en Louise gewisseld. Zij
was naar het jonge paar toegekomen en had Hortense met bijzonder
groote innigheid gekust; toen had ze hem de hand gereikt, haar
groote oogen hadden hem een oogenblik aangezien zonder glans of
uitdrukking, en met overigens vriendelijk gezicht had ze hem
toegeknikt. Eenigszins verward had hij haar hand gedrukt,—en dat
was alles geweest. [151]

Voorzichtig klopte Van Velton een paar weken later aan de deur van
Louise’s kamer.

„Mag ik binnenkomen?”

„Jawel!”

Zij lag te bed. Ze had in den laatsten tijd erg aan koortsen gesukkeld
en dat had haar schromelijk doen vermageren.

Vóór het bed speelde de kleine, die er gezond en frisch uitzag, maar
bij het binnenkomen van den oorsprong zijns bestaans al even
weinig vreugde betoonde als deze zelf.

„Hoe gaat het?”

„Zoo.”

„De dokter is bij me geweest; hij vindt het noodig dat je voor een
maand of wat naar boven gaat.”

„Hij heeft het me ook gezegd, maar ik heb er weinig lust in.”

„’t Is toch zoo heilzaam.”

„Voor andere gestellen misschien, maar voor het mijne niet. Ik kan
heel goed tegen de kou in Europa, maar niet tegen de kille berglucht
hier op Java; daar krijg ik buikziekte door.”

Een idée vloog hem door het hoofd, dat hem wonderlijk bekoorde.
Europa! Zij keek hem aan, en hij had een gevoel, alsof ze zijn
gedachten las op zijn gezicht.

„Ik wil wèl,” ging ze voort, „voor een of twee jaren naar Holland gaan.
Dat zal goed zijn voor mij en voor ’t kind ook.”

„Wel.… ik heb er niets tegen. Ik zal het den dokter.….”

„’t Is niet noodig, want ik heb hem er al over gesproken. Hij vond het
goed, maar niet n o o d z a k e l i j k , en raadde het [152]niet aan,
omdat hij meende dat het zoo’n derangement voor ons zou zijn.”

„En wanneer zou je dan willen gaan?”

„Hoe eer hoe liever.”

Van Velton kreeg nog een idée.

„Als je papa eens meeging?”

„Dank-je.”

Hij drong er niet op aan, maar schreef een kort briefje aan zijn
schoonvader met de mededeeling van het plan en een bedekte
zinspeling op de wenschelijkheid, dat ze onder geleide reisde. Geen
uur later zat dokter Van der Linden bij zijn dochter.

„En daar heb je me gisteren niets van verteld?”

Hij behandelde haar niet, maar kwam toch elken dag eens naar haar
kijken.

„Het is vanochtend pas opgekomen.”

„Ik heb een plan.”

„En dat is?”

„Ik ga mee.”

„Dank u. Ik ga alleen.”

„Dus,” zei haar vader zeer geraakt, „je wilt van mijn gezelschap niet
gediend zijn?”

„Neen. Ik heb volstrekt geen reden om daarop gesteld te wezen, pa.

Daar hebt u me niet naar behandeld.”

Hij drukte de lippen samen; het deed hem erger aan dan hij wel
wilde bekennen. Om zijn aandoening te verbergen, liep hij met de
handen op den rug ’t vertrek op en neer. Hij had veel willen zeggen,
veel verklaren en toelichten, maar hij was er niet toe in staat.
Daarom nam hij zijn hoed en zei norsch: [153]

„Ik zal morgen wel eens terugkomen om met je te spreken.”

Zijn ontroering had haar getroffen, vooral omdat hij niets had gezegd
wat hem kon verschoonen of dat verwijtend was voor haar.

Hij was toch haar vader, en afgescheiden van die leelijke

geschiedenis, was hij altijd goed voor haar geweest.

Toen ze nog samen woonden en zij nog een meisje was, had hij
haar altijd in alles haar zin gegeven en haar volkomen meesteres
gelaten over huis en goed, zonder ooit rekenschap te vragen van
wat ze deed. Nooit had hij haar iets geweigerd; nooit haar iets
opgedrongen, dat haar onaangenaam was.

Den volgenden dag, toen hij met een ernstig gezicht naast haar
kwam zitten en met zekere plechtigheid begon te zeggen:

„Louise, je hebt me gisteren.…” viel zij hem met een driftig gebaar in
de rede.
„S o e d a h , papa, het was niet goed van me. Ik weet wat u wilt
zeggen. Zwijg er maar over. We gaan samen naar Holland.”

Hij keek haar onderzoekend aan.

Welk een vreemd schepseltje was zij toch!

„Het is goed, Wies. We zullen samen gaan. We hebben thuis samen

altijd een rustig en aangenaam leven geleid. Dat zullen we ginder
ook wel, nu met ons drieën.”

Hij verweet haar niets. Geen hard woord kwam over zijn lippen.
Zeker, ze had een goed en gezellig h o m e gehad bij hem!

Haar zwakheid, na die koortsen, maakte dat de ontroering haar te

sterk werd. Ze lei haar vermagerd gezicht tegen zijn schouder,
zooals ze dikwijls bij hem had gezeten ’s avonds [154]in de
achtergalerij, toen ze nog een kind was, en in stilte vloeiden haar
tranen.

Dokter Van der Linden kon niets zeggen om haar te troosten,

vanwege het iets dat hem in de keel zat; alleen streelde hij haar
rijke, blauwzwarte haren en drukte haar bemoedigend de hand.

„Kom, Wies,” zei hij, toen hij zijn eigen zenuwen weer meester was,
„kom, je moet nu niet daaraan toegeven.”

Met een zucht richtte zij zich op.

„Ach paatje, ik ben zoo ongelukkig!”

„Dat zal wel beter worden. Als je weer geheel hersteld bent en we
hier uit dat vervloekte mooie huis zijn, dan komt alles terecht. Dan
gaan we een heerlijke zeereis maken. Te Napels aan den wal, ’n
reisje door Italië, niet vliegend, maar op ons gemak. Midden in den
zomer komen we in Holland; we blijven er tot den winter. Dan eens
naar Parijs.… A l l o n s , het leven is op die manier nog zoo kwaad
niet; dat zal je meevallen.”

Het fleurde haar wezenlijk op. Glimlachend hoorde ze haar vader

over al ’t genot spreken, dat die reis hun kon verschaffen.

Hij had ’t kind op de knie genomen en liet het paardje rijden, zoodat
het gilde van pret.

„En dan gaan we ’s middags toeren met dit jonge mensch,” lachte hij
tusschen de exercitie door, „en dan kleeden we hem keurig netjes
aan.… en dan gaan we buiten met hem in het gras rollen.… dan
krijgt hij ’n kleur als ’n perzik.…”

Het scheen dat Van Velton de stoomvaartmaatschappij betooverd

had, want ofschoon er op de eerst vertrekkende [155]boot g e e n
plaats was, slaagde hij er toch in plaats gemaakt te krijgen voor zijn
familieleden.

Zijn uiterste best had hij gedaan, en gedurende de dagen, die het
vertrek voorafgingen, was hij zoo extra vriendelijk en dienstvaardig,
dat Louise niet kon nalaten het te appreciëeren, al begreep ze heel
goed uit welke bron dat voortkwam.

Royaal was hij zeker. Zij kon niet spreken van iets, dat ze gaarne
mee zou nemen, of het was er, onverschillig wat het kostte; hij
opende haar een onbeperkt krediet te Amsterdam, wat hij overigens
onbezorgd kon doen, omdat hij wel wist, dat ze er toch nimmer
misbruik van zou maken.

Maar het streelde haar toch, dat hij zulk een onbeperkt vertrouwen in
haar stelde. Hij gaf haar een vrij groote som aan sovereigns mee en
een veel grootere aan wissels,—kortom hij hield zich in dit opzicht
bijzonder kranig, zooals dokter Van der Linden, die daardoor weer
meer was toegenaderd, met een soort van bewondering getuigde.

Op den dag der afreis was Van Velton de affabiliteit en de

toeschietelijkheid zelf, en toen hij met de T j i l i w o n g terugvoer,
wuifde hij nog lang, nadat men daarmede aan boord van den
stoomer had opgehouden, met zijn zakdoek.

Een zucht van verlichting ontsnapte hem toen hij den doek in den
zak stak, zich omkeerde en ging zitten.

Goddank, goddank! Dàt was afgeloopen!

Naast hem zat een bekende, die een jongetje had weggebracht, dat
zijn opvoeding in Europa moest krijgen. Nu en dan veegde hij zich
een traan uit het oog.

„Het is hard, meneer Van Velton, ze te zien vertrekken.”

„Zeg dat wel,” zei deze met een gelegenheidsgezicht. [156]

„Hij is nog zóó jong.”

„Ja, maar zijn moeder en zijn grootvader zijn bij hem.”

„Pardon, hij gaat alleen.”

„Hm?”

„Ik sprak over mijn zoontje.”

„O.… dat verandert. Ik dacht dat u het over mijn kleine had.”

„Ja, het is voor u ook een heele zaak.”

„Welke zaak?”
„Dat mevrouw en ’t kindje zoo naar Europa gaan.”

„O ja! ’t Is verschrikkelijk. Ja, man, dat is erg onaangenaam.”

„Was mevrouw ziek?”

„Ja.”

„Dat kon men haar wel aanzien. Die jongen van me is ’n aardige
kerel. Ziet u, ik had hem graag hier gehouden, maar er gaat niets
boven een opvoeding in Holland.”

„Neen zeker niet.”

„Daarom zei ik tegen mijn vrouw: het m o e t ; het is in zijn eigen

belang. Voor geen geld had ik mijn vrouw mee naar de boot
genomen. Het zou een scène van belang zijn geweest.”

„Zeker, zeker. Neen, dat is heel verstandig van je.”

„Het heeft me ook erg aangegrepen,” ging de geschokte vader voort,

terwijl de tranen hem weer in de oogen kwamen. „Men hecht zoo
aan de kinderen.”

Van Velton was woedend. Hij had het kunnen uitschreeuwen van
pret over het heuglijk feit, dat hij ’t heele zootje zoo netjes en zoo
vlug naar Europa had geëxpediëerd, en daar [157]kwam nu die man
hem aan de ooren leuteren over dien kwajongen!

„Heb je ook nog Mumm in voorraad; van die je laatst hadt?”

„Welzeker. Hoeveel wilt u hebben?”

Van Velton deed een bestelling, welke de ontroerde vader verheugd

in zijn boekje aanteekende; hij kon nog wel wat van „dat goed”
gebruiken voor de schepen, en dan hield dat vervelende mensch zijn
mond over zijn vadersmart.

„Hoe is het toch met die beschadigde factuur, waarvan je me laatst

sprak?”

De afleiding hielp, en zonder verdere aandoenlijkheden, maar

sprekende over zaken, bereikte Van Velton den Boom.

Hij ging dien dag niet naar het kantoor. Het stond vooreerst niet, met
het oog op de verplichte droefheid, en dan, hij wilde genieten van
zijn heerlijk verlaten huis.

Hij liet champagne en havana’s vóórbrengen en liep daarbij op en

neer, alsof hij zijn achterstand in vertoon als baas en meester ineens
wilde bijwerken.

Hortense was niet aan boord geweest; zij was ziek, en er deden zich
bij haar verschijnselen voor, die Van Velton deden vreezen, dat hij
spoedig een gelid verder achteruit zou gaan in de rijen der
menschheid.

Fournier was „voor zaken” op reis; bezoek viel er van dien kant dus
niet te verwachten. Gelukkig! Hij wilde dien heelen dag alleen zijn.
Alleen met zijn groot, prachtig gemeubeld huis, waarin hij nu weer
den staf kon zwaaien; waarin hij geen kindergeschreeuw meer zou
hooren, en niet langer zou blootstaan aan verwoede hatelijkheden
en nijdige [158]gezichten; waar hij weer den moed zou hebben om te
doen en te laten wat hij verkoos.

Toen Louise het gezicht van haar man niet meer kon zien, loosde zij
een zucht van verlichting. Eindelijk zou ze dan van hem ontslagen
raken! Eindelijk zou ze niet langer genoodzaakt zijn die gehate
valsche tronie elken dag te zien!
Zij had niet meegedaan aan de comedie, die bij het afscheid nemen
was gespeeld door Van Velton en den dokter, al had haar vader er
ook op aangedrongen, dat ze, om de wereld te bedriegen, zich
minder onverschillig zou toonen.

Toen hij van boord vertrok, had ze „bonjour!” gezegd op een toon,
zóó minachtend, dat het Van Velton, hoe gewoon aan haar manier
van spreken, en hoe daartegen ook gepantserd, door merg en been
was gegaan, en de dokter een kleur had gekregen, wat wel een
buitengewone beschaamdheid te kennen gaf.

Doch Van der Linden wilde haar den eersten indruk niet bederven
aan boord.

„Zit je daar goed, Wies?” vroeg hij. „Is het daar niet winderig?”

„Neen pa, ik zit hier goed. Ik zou hier nu goed zitten al was het op
naalden, pa. Nooit, nooit heb ik begrepen welk een afschuw ik heb
van dien leelijken kerel!”

„Sst, Louise! Spreek toch zoo hard niet. ’t Is hier zoo gehoorig!”

„’t Kan me niet schelen; ik ben er zóó b o s è n van!”

De reis ging voorspoedig en oefende op de jonge vrouw een

gunstigen invloed uit. [159]

’t Gezelschap der reisgenooten was minder aangenaam. Heeren, die

van den ochtend tot den avond speelden; zieken, die, altijd knorrend,
hun levers lieten repatriëeren; dames, lijdende aan bloedarmoede en
zeeziekte; woelige ondeugende kinderen, waartegen dokter Van der
Linden zijn kleinzoon herhaaldelijk moest beschermen,—dat waren
met eenige officieren, een suikerfabrikant en een paar Engelsche
reizigers voor machinen-fabrieken zoowat de medepassagiers van
Louise.
Maar de heerlijke, zuivere zeelucht deed haar goed. De koorts
verdween, en soms had ze een gevoel, alsof ’t leven opnieuw voor
haar aanving. Dan schenen haar de wolkjes zoo mooi, die aan den
blauwen hemel dreven, de golfjes zoo helder, die spelend
uiteenspatten tegen den wand van ’t schip; dan klonk het klapperen
der zeilen haar zoo vroolijk in de ooren, dan voelde ze dat haar
krachtig gestel de overhand nam en haar gezondheid terugkeerde.

Zij werd aan boord bejegend met een voorkomendheid, die veel
dames ergerde. „Zij betaalden toch net zoo goed haar passage,” als
die dame van ’t Koningsplein te Batavia, maar tegen deze was de
commandant altijd het voorkomendst, en de administrateur ook, en
de hofmeester en de bedienden vlogen voor haar.

Het was waar. Maar ofschoon zij haar passage evengoed betaalden,
hadden die dames geen echtgenooten, die elk jaar duizenden pikols
suiker en koffie met booten der Maatschappij lieten afschepen.

En iedereen moet toch zorgen dat hij in de eerste plaats zijn beste
klanten tot vriend houdt, en dat deden die dames ook, wanneer ze
bijzonder beleefd en gedienstig waren voor [160]de echtgenooten van
heeren, die hooger stonden op de maatschappelijke ladder, dan haar
eigen mannen; maar dat begrepen ze niet.

Er heerschte een groote naijver onder de dames. Louise had dat

opgemerkt, en daarom trok zij zich meer terug. Wat raakten haar die
menschen?

Slechts met een paar families ging ze geregeld om: die van den
gepensioneerden kolonel Van Stralen en van den suikerfabrikant
Beynen. Een jong marine-officier, ook als passagier aan boord,
maakte haar regelmatig het hof, en zóó was ze niet, of ze liet zich
dat met gratie welgevallen.
Ze was immers een mooi vrouwtje; ze wist, dat ze het was, en ze
nam de hulde aan haar persoonlijkheid als iets, dat haar rechtmatig
toekwam.

Zóó zaten ze in een kring op en bij de kap van de kajuit hun kopje
chocolade te slorpen.

„Nu ziet u eens, mevrouw Van Velton,” zei de luitenant ter zee Van
Hoven, „hoe heilzaam de zee is. Den eersten dag aan boord zag u
er bepaald slecht uit, en nu.…”

„Slecht uit, meneer!” riep de kolonel lachend: „dat is wat moois! Ik

vind, dat mevrouw Van Velton er nooit slecht uitzag.”

„Laat den kolonel maar praten, meneer Van Hoven,” zei mevrouw
Beynen. „Hij is vanochtend weer op zijn plaagstoel; hij heeft mij ook
al het hoofd warm gemaakt.”

„Ik wou, dat ik daartoe nog in staat was; maar mijn baard is te grijs,
mevrouwtje.”

„Mevrouw Van Velton weet wel, dat ik „slecht” bedoel in den zin van
ziek,” meende de luitenant. [161]

„Jawel, jawel! De jongelui weten er altijd wel wat op te vinden. Nu, ik

liet het er niet bij, dokter, als ik u was.”

Dokter Van der Linden, behaaglijk in een rotanstoel uitgestrekt, zei,

dat hij ’t hen maar samen liet uitvechten, terwijl hijzelf met een kijker
naar een schip in de verte tuurde, en met Beynen disputeerde over
de gewichtige vraag of het een mee- dan wel een tegenlegger was.

Nieuws had men elkaar niet meer te vertellen. Iedereen had zijn
voorraad geestigheid in de weken, die men tusschen de reelings
bijeen was, uitgeput, ’t Was meest b i t j a r a - k o s o n g , wat men nu
ten beste gaf, en de kleinigheden, die men waarnam, boezemden
levendige belangstelling in.

„Ik heb al driemaal de reis gemaakt,” zei de kolonel, „en altijd heb ik
me voorgenomen mijn tijd nuttig te besteden door een werk te
schrijven over de bewapening van het leger; het is er nooit van
gekomen, en ik zie niet, dat er ook nu iets van komt.”

„Precies zoo ging het mij; ik heb een brochure in het hoofd over de
titrage van suiker en ik had me voorgesteld, die aan boord uit te
werken. Er staat nog geen letter op ’t papier.”

„En,” voegde mevrouw Beynen er bij, „er zal wel niets van komen,
vent.”

Ook de dames verkeerden in ’t zelfde geval, met werkjes, die zij

gedurende de reis van plan waren geweest uit te voeren.

„Brieven schrijven,” meende mevrouw Van Stralen, „dat gaat nog. U

schrijft ook elken dag?” vroeg ze den marine-officier.

„Ja, mevrouw, maar geen brieven.” [162]

„Een boek?” vroeg de kolonel belangstellend.

„Betrekkelijk. Ik houd mijn dagboek bij.”

Dat vond men interessant; iedereen speet het, dat hij of zij het ook
niet deed. Als men dien luitenant zag, dacht men onwillekeurig aan
dat dagboek, en had iedereen wel eens gaarne willen weten, w a t
zoo’n jonge man daar toch wel inschreef.

In den namiddag wandelde Louise met mevrouw Van Stralen op het

dek heen en weer, terwijl mevrouw Beynen zat te praten met den
kolonel.
Dat laatste zag men nogal eens. Wel had de kolonel gezegd dat hij
door zijn grijzen baard volmaakt onschadelijk was, maar dat meende
hij niet, en, voor zoover dat tegenover zijn eigen vrouw kon
geschieden, maakte hij werk van de vrouw van den suikerlord, die er
niets van merkte en wien het ook trouwens niet schelen kon, zoodat
hij er minder op lette. Intusschen keek de kolonel steeds met
vriendelijke blikken naar den gevulden hals en de mollige armen der
suiker-lady, en waagde de oude krijgsman zich in gedachten telkens
op zeer glad ijs.

„Ik zou toch wel eens willen weten,” zei mevrouw Van Stralen, „wat
die Van Hoven alzoo in zijn dagboek schrijft.”

„Is u daar zoo nieuwsgierig naar?”

„Ronduit gezegd, ja.”

„Waarom? Het zal, dunkt me, juist zoowat zijn als andere
dagboeken.”

„Heb je er wel eens een gelezen?”

„Nooit anders dan in boeken.”

„Nu, zie je wel? Dat zijn de ware niet; die maken de romanschrijvers
maar zelf.” [163]

„Ze zullen het, zou ik zeggen, nog mooier doen, dan iemand die
geen schrijver is.”

„Mooier misschien; maar een wezenlijk dagboek is w a a r , en

daarom is het me te doen. En ik vind dien Van Hoven nu juist
iemand om ’n echt dagboek te schrijven.”

„O, hij is een zeer ontwikkeld mensch.”

„Juist. En me dunkt, hij heeft zoo’n goed oordeel.”

„Maar wat woudt u dan toch eigenlijk weten?”

„Wat ik weten wil? Wel,” zei mevrouw Van Stralen zacht aan haar
oor, „ik wil weten wat hij van ons schrijft en van de anderen in de
„club.””

„Club” was de naam, die de andere passagiers hadden gegeven aan

het gezelschap, waartoe Louise behoorde en dat zich weinig met de
anderen inliet.

Zij kleurde even. Het interesseerde haar ook zeer. Daar kwam hij
aan, met zijn frisch en opgewekt gezicht, zijn goedgebouwde figuur
en zijn vlugge bewegingen. Een knappe jongen was hij.

„Mag ik meewandelen, dames?”

„Welzeker.”

„Dan kunt u in uw dagboek zetten: Hedennamiddag, zóóveel glazen

in de wacht, op en neer geloopen met twee dames.”

Men lachte.

„Dat schijnt u toch maar erg te interesseeren,” zei hij in antwoord op

de ondeugende scherts van mevrouw Van Stralen.

„Heer neen! ’t Kan me hoegenaamd niets schelen. Wat zegt u,

mevrouw Van Velton?” [164]

„Dat hangt van den inhoud van ’t boek af. Misschien wil meneer Van
Hoven ’t ons wel eens laten lezen.”

Hij kreeg een kleur en zei een beetje verlegen:

„Neen, dat kan ik niet, mevrouw. In zijn dagboek.…”

„Nu?” vroeg mevrouw Van Stralen erg nieuwsgierig.… „Ga verder.”

.… „moet men zoo goed als biechten, en dat kan men maar zelden
tegen anderen.”

Naast Louise gaande, trachtte hij het gesprek op een anderen boeg
te wenden, maar mevrouw Van Stralen liet hem niet los.

Zij riep haar man, zij riep Beynen en diens vrouw, dokter Van der
Linden en de geheele club, om hen voor te stellen een jong officier,
die bepaald zonder zonde was, omdat hij elken avond biechtte.

Men schertste en had een pleizier van belang, en Van Hoven nam
handig zijn partij en maakte grappen mee.

Omstreeks middernacht ontwaakte Louise Van der Linden door een

zacht kloppen aan de deur harer hut. Het was stil aan boord, de
passagiers sliepen; slechts door de ventilatie-openingen boven aan
den wand der hutten drong hier en daar het geluid door van een
slaper, die onbescheiden ronkte; nu en dan verhief zich ’t gekrijsch
van een zuigeling, spoedig vervangen door het tijdelijk neuriën van
een meereizende baboe; daarna bepaalde zich alles weer tot de
bekende geluiden van den stoomer.

Verschrikt en wantrouwend rees Louise op van de couchette.

„Wie is daar?”

„Ik,” zei een zachte stem. „Doe open.” [165]

„Wie is het dan?”

„Ik.… mevrouw Van Stralen.”

Voorzichtig deed ze open en tegelijk schoof de vrouw van den
kolonel naar binnen. Ze was een beetje bleek en zenuwachtig. Van
onder haar kabaja haalde ze een in zwart linnen gebonden boek te
voorschijn, van het formaat en het aanzien van een gewoon
koopmansboek.

„Ik heb het!”

Louise keek haar verwonderd aan.

„Wat bedoelt u?”

„Wel, het dagboek van Van Hoven.”

„Heeft hij het u toch gegeven?”

„Wel neen, ik heb ’t laten wegnemen.”

„Mijn God, mevrouw, hebt ge het laten wegnemen?”

„Wel ja. Er steekt immers geen kwaad in. Ik heb zijn kamerjongen
een fooitje gegeven; die heeft het stilletjes uit zijn hut gehaald en zal
het er straks weer inleggen. Maar ik wil toch weten wat die marine-
luitenant wel van ons in dat boek schrijft.”

„Maar is het niet verschrikkelijk indiscreet?”

„Gekheid, ’t Is immers met geen kwade bedoeling; een aardigheid,

anders niet. En hij zal er niets van te weten komen.”

Omdat zij met haar kind reisde, genoot Louise des nachts van een
licht, dat in een hoek van den wand bevestigd en door een lantaarn
beveiligd, alle waarborgen opleverde tegen brand.

Samen in sarong en kabaja zaten ze naast elkaar op den rand der

couchette. Mevrouw Van Stralen hield het dagboek [166]geopend op