Social Linguistics and Literacies:

Ideology in Discourses 5th Edition,

(Ebook PDF)
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookmass.com/product/social-linguistics-and-literacies-ideology-in-discourses
-5th-edition-ebook-pdf/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

A Concise Introduction to Linguistics 5th Edition,

(Ebook PDF)

https://ebookmass.com/product/a-concise-introduction-to-
linguistics-5th-edition-ebook-pdf/

Contemporary Discourses in Social Exclusion Aminkeng A.

Alemanji

https://ebookmass.com/product/contemporary-discourses-in-social-
exclusion-aminkeng-a-alemanji/

Complexity, Emergence, and Causality in Applied

Linguistics: A Social Realist Viewpoint Jérémie
Bouchard

https://ebookmass.com/product/complexity-emergence-and-causality-
in-applied-linguistics-a-social-realist-viewpoint-jeremie-
bouchard/

(eTextbook PDF) for Education and Social Change 5th

Edition

https://ebookmass.com/product/etextbook-pdf-for-education-and-
social-change-5th-edition/
Power and Ideology in South African Translation: A
Social Systems Perspective Maricel Botha

https://ebookmass.com/product/power-and-ideology-in-south-
african-translation-a-social-systems-perspective-maricel-botha/

Persuasion: Social Inflence and Compliance Gaining 5th

Edition, (Ebook PDF)

https://ebookmass.com/product/persuasion-social-inflence-and-
compliance-gaining-5th-edition-ebook-pdf/

Ideology and Modern Culture: Critical Social Theory in

the Era of Mass Communication John B. Thompson

https://ebookmass.com/product/ideology-and-modern-culture-
critical-social-theory-in-the-era-of-mass-communication-john-b-
thompson/

Social Research Methods 5th Edition Alan Bryman &&

Edward Bell

https://ebookmass.com/product/social-research-methods-5th-
edition-alan-bryman-edward-bell/

A Concise Introduction to Linguistics 4th Edition,

(Ebook PDF)

https://ebookmass.com/product/a-concise-introduction-to-
linguistics-4th-edition-ebook-pdf/
Social Linguistics and Literacies

In its first edition, Social Linguistics and Literacies was a major

contribution to the emerging interdisciplinary field of sociocultural
approaches to language and literacy, and was one of the founding
texts of the ‘New Literacy Studies’.
This book serves as a classic introduction to the study of language,
learning and literacy in their social, cultural and political contexts. It
shows how contemporary sociocultural approaches to language and
literacy emerged and:

• engages with topics such as orality and literacy, the history of

literacy, the nature of discourse analysis and social theories of
mind and meaning;
• explores how language functions in a society; and
• surveys the notion of ‘discourse’ with specific reference to
cross-cultural issues in communities and schools.

This fifth edition offers an overview of the sociocultural approaches

to language and literacy that coalesced into the New Literacy
Studies. It also introduces readers to a particular style of analysing
language-in-use-in-society and develops a distinctive specific
perspective on language and literacy centred on the notion of
‘Discourses’. It will be of interest to researchers, lecturers and
students in education, linguistics, or any field that deals with
language, especially in social or cultural terms.

James Paul Gee is the Mary Lou Fulton Presidential Professor of

Literacy Studies and a Regents’ Professor at Arizona State University.
This page intentionally left blank
Social Linguistics
and Literacies

Ideology in Discourses

Fifth edition

James Paul Gee

Fifth edition published 2015
by Routledge
2 Park Square, Milton Park, Abingdon, Oxon OX14 4RN
and by Routledge
711 Third Avenue, New York, NY 10017
Routledge is an imprint of the Taylor & Francis Group, an informa business
© 2015 James Paul Gee
The right of James Paul Gee to be identified as author of this work has
been asserted by him in accordance with sections 77 and 78 of the
Copyright, Designs and Patents Act 1988.
All rights reserved. No part of this book may be reprinted or reproduced
or utilised in any form or by any electronic, mechanical, or other means,
now known or hereafter invented, including photocopying and recording,
or in any information storage or retrieval system, without permission in
writing from the publishers.
Trademark notice: Product or corporate names may be trademarks or
registered trademarks, and are used only for identification and
explanation without intent to infringe.
First edition published by Falmer Press 1990
Fourth edition published by Routledge 2011
British Library Cataloguing in Publication Data
A catalogue record for this book is available from the British Library
Library of Congress Cataloging in Publication Data
Gee, James Paul.
Social linguistics and literacies : ideology in discourses / James Paul Gee. –
Fifth edition.
pages cm
Includes bibliographical references and index.
1. Sociolinguistics. 2. Literacy. 3. Language acquisition. 4. Discourse
analysis. I. Title.
P40.G44 2014
306.44–dc23
2014037280

ISBN: 978-1-138-85385-0 (hbk)

ISBN: 978-1-138-85386-7 (pbk)
ISBN: 978-1-315-72251-1 (ebk)

Typeset in Times New Roman

by Cenveo Publisher Services
Contents

Lists of Tables vii

Introduction 1

1 Ideology 7

2 Meaning 24

3 Literacy crises 30

4 Literacy as social 45

5 Orality and literacy: the great divide 55

6 The literacy myth and the history of literacy 67

7 The capacities of literacy and Paulo Freire 77

8 The New Literacy Studies 90

9 Social languages, situated meanings and

cultural models 101

10 Cultural models/figured worlds in action 118

11 Discourse analysis 129

vi Contents

12 Discourse analysis: stories go to school 145

13 Discourses and literacies 166

14 More on (big ‘D’) Discourses 187

15 Language, individuals and Discourses 203

16 Discourses, individuals and performances 218

17 Science and the lifeworld 234

Conclusion 245
References 254
Index 271
Tables

11.1 Percentage of in’ in Norwich, shown according to

style and class 132
16.1 Hedges/mitigating devices and perception terms 231
This page intentionally left blank
Introduction

Abstract
Social Linguistics was initially an attempt to do two things. First, it
was an argument that a new field was emerging out of work from
different disciplines. In the first edition of this book, this field was
called the ‘New Literacy Studies’. Second, I wanted to develop
within this field a particular perspective on language and literacy with
special reference to educational issues. The New Literacy Studies is
now established and the perspective developed here has become
one standard viewpoint within that field. What started as an ‘inter-
vention’ is now ‘after the fact’, so the book can serve as an introduc-
tion to what it originally only hoped to help bring into existence. The
book has been updated over the years with revisions to old material
and the addition of new material, but its basic arguments have stayed
the same.

Social and cultural approaches to language and literacy have made

great progress since the first (1990), second (1996), third (2007) and
fourth (2011) editions of this book. I hope that I have made some
progress as well. In each new edition, I have tried to bring the book
up to date and to make it easier to read. I have added and subtracted
material. I have revised old analyses and added new ones.
Nonetheless, through all five editions, it has remained at core the
same book.
2 Social Linguistics and Literacies

When this book was first written, the traditional view of liter-
acy was ‘cognitive’ or ‘mental’. Literacy was seen as something
residing primarily inside people’s heads, not society. This book
sought to show the limitations of a purely cognitive view of
literacy. However, in the intervening years, work on the human
mind has become itself less purely cognitive and more social and
embodied. This newer work makes psychology fit a good deal
better with the sociocultural viewpoints expressed in this book.
Thus, in newer editions of this book I have discussed how theo-
ries about the ‘social mind’ and embodied learning relate to
sociocultural approaches to language and literacy.
Since the first edition of this book, digital media and ‘digital
literacies’ have come to play a much more dominate role in soci-
ety. They have changed the ecology of reading and writing and
added new literacy, like forms of producing and consuming mean-
ing. The new editions of this book discuss these matters more and
more and relate them ever more deeply to how traditional literacy
now works in the world.
This fifth edition rearranges the structure of the book for the first
time. I have placed the material in more, but much shorter chapters
than before. And I have changed the order of the chapters a bit.
I hope and believe this will make the book more accessible and the
argument clearer. As with every new edition, I have revised the writ-
ing in the book to seek greater lucidity and clarity, a never-ending
task in writing and part of what makes writing such an interesting
challenge.
This book offers an overview of the sociocultural approaches to
language and literacy that coalesced into the New Literacy Studies.
It also introduces readers to a particular style of analysing language-
in-use-in-society (see also Gee 2014a, b). Finally, the book develops
a distinctive specific perspective on language and literacy centred on
the notion of ‘Discourses’ (with a capital ‘D’).
The general argument of the book is this: to appreciate language
in its social context, we need to focus not on language, but on what
I will call ‘Discourses’. Discourses (‘big ‘D’ Discourses’) include
much more than language. To see what I mean, consider the
unlikely topic of bars (pubs). Imagine I park my motorcycle and
enter my neighbourhood ‘biker bar’. I say to the burley, leather-
jacketed and heavily tattooed man sitting next to me: ‘May I please
have a match for my cigarette?’ What I have said is perfectly gram-
matical English. Yet, it is, nonetheless, ‘wrong’, unless I have used
 Introduction 3

a heavily ironic tone of voice. It is not just the content of what you
say that is important, but also how you say it. And in this bar, I have
not said it in the right way. I should have said something like ‘Gotta
match?’ or ‘Would’ya give me a light?’
But now imagine I say the right thing (‘Gotta match?’ or
‘Would’ya give me light?’), but while saying it, I carefully wipe off
the bar stool with a napkin to avoid getting my newly pressed
designer jeans dirty. In this case, I’ve still got it all wrong. In this bar
they just don’t do that sort of thing. I have said the right thing, but
my ‘saying–doing’ combination is all wrong. It’s not just what you
say or even how you say it. It’s also who you are and what you are
doing while you say it. It is not enough just to say the right ‘lines’,
you have to be (enact, role-play) the ‘right’ sort of person.
Other sorts of bars cater to different ‘types of people’. If I want
to, I can go to many different bars and thereby be different ‘types
of people’. So, too, with schools. Children are ‘hailed’ (‘summoned’)
to be different sorts of students in different classrooms, even in
different content areas like literature or science. In one and the
same classroom, different children may be ‘hailed’ to be different
types of students. One, for example, may be ‘hailed’ to be a ‘gifted
student’ and the other a ‘problem student’. There are specific ways
to get recognised – different in different schools and at different
times – as ‘gifted’ or ‘a problem’. The teacher, the student and
fellow students need (however unconsciously) to know these ways
for ‘business as usual’ to go on. A good deal of what we do with
language, throughout history, is to create and act out different
‘kinds of people’ for all sorts of occasions and places.
This conflicts with a common view that things like ‘gifted’ and
‘problem student’ are internal and fixed internal traits. But none of
us can be (or act out) a certain kind of person unless such a niche
exists in our environment. No matter what the shape of your brain,
you cannot be a dyslexic (have serious problems with decoding
print) in a society with no reading or one that does not use an alpha-
bet (letters correlated with sounds). The Syrian Simeon Stylites
(390–459 AD) achieved fame because he lived for 37 years on a
small platform on top of a pillar. Today we would make him a
mental patient. But in his time and society they made him a saint and
called him, not ill, but an ascetic. Heavy multitasking can get one
labelled ‘ADD’ (attention deficit disorder) in school and yet can earn
one respect as a ‘digital native’ out of school. A fanatical and obses-
sive narrow focus can earn one a Nobel Prize in maths, but earn one
4 Social Linguistics and Literacies

disdain when devoted to other areas like, say, carving avocado pits
into shrunken heads, unless one joins a worldwide internet site of
fans devoted to such carvings and becomes a respected artist and
member of the community. We need other people to be anything.
Discourses are ways of behaving, interacting, valuing, thinking,
believing, speaking and, often, reading and writing that are accepted
as instantiations of particular identities (or ‘kinds of people’, see
Hacking 1986, 1994) by specific groups, whether one is being a
lawyer of a certain sort, a biker of a certain sort, a business person
of a certain sort, a church member of a certain sort, an African-
American of a certain sort, a woman or man of a certain sort and so
on and so forth through a very long list. Discourses are ways of
being ‘people like us’. They are ‘ways of being in the world’. They
are ‘forms of life’. They are socially situated identities. They are,
thus, always and everywhere social products of social histories.
Language makes no sense outside of Discourses and the same is
true for literacy. There are many different ‘social languages’ (differ-
ent styles of language used for different purposes and occasions)
connected in complex ways with different Discourses. There are
many different sorts of literacy – many literacies – connected in
complex ways with different Discourses. Cyberpunks and physi-
cists, factory workers and boardroom executives, policemen and
graffiti-writing urban gang members engage in different literacies,
use different ‘social languages’ and are in different Discourses. And,
too, the cyberpunk and the physicist might be one and the same
person, behaving differently at different times and places. In this
book I will use schools and communities, rather than bars, as exam-
ples of sites where Discourses operate to integrate, divide and sort
people and groups in society.
Each of us is a member of many Discourses and each Discourse
represents one of our ever multiple identities. These Discourses
need not, and often do not, represent consistent and compatible
values. There are conflicts among them and each of us lives and
breathes these conflicts as we act out our various Discourses. For
some, these conflicts are more dramatic than for others. The
conflicts between the home-based Discourse of some minority
children in the United States and the Discourses of the school are
deep and apparent. Indeed, the values of many school-based
Discourses treat some minority children as ‘other’ and their
social practices as ‘deviant’ and ‘non-standard’.
 Introduction 5

The same was true of my home. I am white, but my home was not
middle class in the ways in which schools often expect. These
conflicts are real and cannot simply be wished away. They are the
site of very real struggle and resistance. Such conflicts also exist for
many women between their ways of being in the world as women of
certain types and the dominant Discourses of male-based public
institutions. Similar sorts of conflicts exist for many others, as well,
most certainly for many people based on social class. They are
endemic in modern pluralistic societies.
Each Discourse incorporates taken-for-granted and tacit ‘theories’
about what counts as a ‘normal’ person and the ‘right’ ways to think,
feel and behave. These theories crucially involve viewpoints on the
distribution of ‘social goods’ like status, worth and material goods in
society (who should and who shouldn’t have them). The biker bar
‘says’ that ‘tough guys’ are ‘real men’; the school ‘says’ that the
certain children – often minority and lower-socioeconomic children –
are not suited for higher education and professional careers. Such
theories, which are part and parcel of each and every Discourse, and
which, thus, underlie the use of language in all cases, are forms of
ideology. And, thus, language is inextricably bound up with ideol-
ogy and cannot be analysed or understood apart from it.
I do not believe there is any one uniquely ‘right’ way to describe
and explicate the workings of language in society. Thus, I do not see
myself as in competition in a ‘winner takes all’ game with other
social and critical theorists, many of whom I greatly admire. Certain
ways of describing and explicating language and society are better
and worse for different purposes. And any way of doing so is worth-
while only for the light it shines on complex problems and the possi-
bilities it holds out for imagining better and more socially just
futures.
This book has been in print continuously for 25 years and going.
It has been updated to remain current, but it has really remained
current because its core argument still holds as strongly today as it
did when it first appeared. For example, newer editions of the book
argue that the views on literacy that appeared in the original edition
of the book – and the core ideas of the New Literacy Studies – apply
straightforwardly to digital media and digital literacies as well.
But, sadly, it is also true that many of the social problems in the
world of 1990, when this book first appeared, are worse today
than they were then – problems like inequality, greed, poverty,
6 Social Linguistics and Literacies

segregation and environmental degradation. Language and liter-

acy, including digital literacy, are still too often today used to
sustain inequalities and to create acquiescence to an unjust status
quo. So there is new pressing work that must be done. This book
is, at best, a start. But readers cannot let it be an end. They must
dare to rethink language, literacy and the world in new ways, in
ways that will go well beyond this book, and in ways that will
truly make this book out of date. And, thus, finally, I pass the task
to you. This will be the last edition of this book.
Chapter 1

Ideology

Abstract
Chapter 1 contains a brief discussion of the history of the word
‘ideology’. It argues that a demand for evidence over ideology has
been one historical basis for equality and liberation. At the same
time, the chapter argues that all humans deal with the world in terms
of often taken-for-granted theories. We all have a moral obligation
to examine these theories consciously and critically, and confront
them with argument and evidence, when they have the potential to
cause harm to others. The chapter ends with a fundamental principle
that I argue serves as one important basis of ethical human discourse.

Ideology
When I wrote the first edition of this book the word ‘ideology’ was
a hot term in the social sciences. There were great debates about
what the word ought to mean. There were debates, as well, over
how people’s values, desires and interests helped determine their
beliefs. Though these debates – many of them centred on different
interpretations of Marx – have become less fashionable, nonethe-
less, it is common today, especially in media and politics, to hear
it said that someone’s claims are based on ‘ideology’ and not
‘facts’.
The word ‘ideology’ has an interesting history. The term was first
used just after the French Revolution by Antoine Destutt de Tracy.
8 Social Linguistics and Literacies

In his Eléments d’idéologie (written between 1801 and 1815), de

Tracy proposed a new science of ideas, an idea-ology. De Tracy
denied that ‘innate ideas’ (whether from God or biology) or ‘estab-
lished authority’ (whether religion or the state) were the true source
of human knowledge. He argued that all the ideas in our heads come
from evidence about the world we have gathered through our physi-
cal senses. What we think and how we act is due to our upbringing
and environment (the experiences we have had).
De Tracy’s viewpoint ran counter to established ideas of church
and state that people came in different (lower and higher) ‘grades’
by birth and were inherently fit from birth for different roles in life.
On the one hand, for most people these were lower roles, roles
beyond which they should not aspire. On the other hand, the view
that people are what their environments – their homes, local commu-
nities, schools and nations – make them leads to the belief that, by
giving everyone nurturing environments, every human being is
capable of thinking and acting as a responsible and intelligent citi-
zen. In turn, this argues that equality and democracy are both
morally right and possible.
But, in France, Napoleon quickly came to see matters differently
and the term ‘ideology’ came to be pejorative. As Napoleon’s
government became an empire supported by established religion, he
faced inevitable criticism from people who wanted a democratic
republic, not a despotic emperor. Napoleon attacked the
Enlightenment proponents of democracy. He charged that they
‘mislead the people by elevating them to a sovereignty which they
were incapable of exercising’ (McLellan 1986: 5–9; Williams 1985:
153–7). Napoleon blamed these ‘ideologues’, as he called them, for
his defeat in Russia and his ignominious retreat from Moscow:

It is to ideology, this cloudy metaphysics which, by subtly

searching for first causes, wishes to establish on this basis the
legislation of peoples, instead of obtaining its laws from knowl-
edge of the human heart and from the lessons of history, that we
must attribute all the misfortunes of our fair France.
(Cited in McLellan 1986: 6; Williams 1985: 154)

The Enlightenment philosophers wanted to found a just system of

government on a study of how human beliefs, needs and desires are
shaped by various physical and social environments (Toulmin
1992). Napoleon refers to this idea as ‘cloudy metaphysics’. For
 Ideology 9

him, a system of government should be founded not on social theo-

rising, but on ‘knowledge of the human heart and from the lessons
of history’. We know perfectly well what Napoleon thought ‘knowl-
edge of the human heart’ and ‘the lessons of history’ taught: the
need for elite authorities to control the mass of people who were fit
only for following orders.
Napoleon did not like the Enlightenment philosophers’ social
theory because it conflicted with his pursuit of power. Rather than
arguing against this theory by using evidence to argue for a rival
theory of his own, he castigates it as ‘abstract’, ‘impractical’ and
‘fanatical’. In its place he substitutes not another theory, but ‘knowl-
edge of the human heart’ and ‘the lessons of history’ (practical, not
theoretical knowledge). It just so happened that Napoleon was in a
position (he believed) to know the knowledge of the human heart
and the lessons of history better than others. And they just so
happened to support his policies. Napoleon privileges his experience
(and that of people like him) over the claims to knowledge coming
from opponents who deduce their conclusions from a ‘mere’ theory.

Marx and ‘false consciousness’

Let’s turn to the fortunes of the term ‘ideology’ after Napoleon.
Karl Marx agreed with de Tracy that innate ideas, biology and
established authority were not and should not be the foundation of
knowledge and belief. Like de Tracy, he believed that our ideas and
behaviour are products of our interactions with our physical and
social environments. In fact, Marx gave a particular twist to this
claim. He believed that our knowledge, beliefs and behaviour
reflected and were shaped most importantly by the economic rela-
tionships (relations of production and consumption) that existed in
our societies.
In a society where power, wealth and status are quite unequally
distributed (as was his, as is ours today), Marx claimed that the
social and political ideas of those groups with the most power, status
and wealth ‘are nothing more than the ideal expression of the domi-
nant material relationships’ (Williams 1985: 155–6; Marx and
Engels 1970; Marx 1977). What this means is that what people in
power believe is simply an expression or reflection of their desire,
whether conscious or not, to retain and enhance their power.
Napoleon’s belief that ‘the people’ were incapable of exercising
sovereignty is a good example of Marx’s point. Napoleon’s belief is
10 Social Linguistics and Literacies

ultimately founded in his position at the top of a particular social

structure and his will to retain and enhance his power in that social
structure. It is not to his benefit to believe in democracy. In a democ-
racy, people may not have voted to have an empire with him as
emperor. It is to his benefit to believe that decisions about who
should rule and how they should rule ought to be settled by appeal
to the lessons of the human heart and history as interpreted by
himself and others like him.
It is the failure of the elite and powerful in a society to realise that
their view of reality follows from and supports their positions of
power that, in Marx’s view, creates ideology. ‘Ideology’, for him, is
an ‘upside-down’ version of reality. Things are not really the way
the elite and powerful believe them to be; rather their beliefs invert
reality to make it appear the way they would like it to be.
I will argue that Marx is wrong that all beliefs from the top of
society need be the result of ‘false consciousness’. Nonetheless, he
is right to suspect that, in many cases, elites’ non-theoretical
appeals to their experience (how they see the world) as the test of
truth is merely an attempt to ensure they have more of the sorts of
empowering experiences they are already having and the rest of us
do not.
Marx is also right about the important role production and
consumption play in how people see the world, though this rela-
tionship is not as deterministic as Marx saw it. Societies have often
been set up to ensure that only elites and more privileged people
produce ideas and knowledge (including the products that come out
of business and industry), while the masses are supposed to primar-
ily follow, work and consume. This is why, across history and even
today, reading (a form of consumption) is far more prevalent than
is writing (a form of production).
However, things are changing today. Digital media like the inter-
net, social media and many new digital tools are allowing more and
more people, young and old, to produce their own media, designs,
games, books, ideas, knowledge and information, even without
professional credentials. This is a trend that, not surprisingly, is
opposed by many credentialled ‘experts’, professionals and elites.

Experience versus theory: an example

I want to recast debates about ideology in terms of the roles expe-
riences and theories play when we humans make claims. I want to
 Ideology 11

argue that we humans always have theories and never really make
claims without them. Theories are not just for academics or
scientists.
So, let me make some of the key issues in the previous discussion
more concrete through a specific example. Consider the following
sentence, uttered by a seven-year-old African-American child in the
course of telling a story during ‘sharing-time’ (‘show and tell’) at
school:

1 My puppy, he always be followin’ me.

Consider one possible reaction to this sentence:

This child does not know how to speak English correctly. She
speaks ‘bad English’. This is probably because she attends a
poor and neglected school and comes from an impoverished
home with few or no books in it, a home which gives little sup-
port for and encouragement to education.

This belief claims this little girl is less ‘correct’ than others in
the society and that her home is ‘less adequate’. The person who
holds such a belief, will, in all likelihood, deny they have person-
ally ‘studied the matter’. However, they will be reinforced in their
belief by much of what they have read in the popular press, seen
on television and been told by reputed ‘experts’. This all contrib-
utes to the ‘obviousness’ and ‘everyone knows that’ quality of the
belief.
There are two things in this little girl’s sentence that contribute to
the above belief. First, is its informal quality (e.g., the juxtaposition
of the subject ‘my puppy’ to the front of the sentence, followed by
the pronoun ‘he’; using ‘followin’’ instead of ‘following’). However,
people with the above belief are likely to be more seriously disturbed
by the ‘bare’ helping verb ‘be’, rather than ‘is’. Why can’t the child
say ‘My puppy is always following me’?
The problem will get worse when we add the fact that children
like this one can be heard to say such things as ‘My puppy followin’
me’ (with no bare ‘be’) on other occasions (Baugh 1983; Labov
1972a). The child will now be said to be inconsistent, simply vary-
ing between different forms because she does not really know the
right one, doesn’t really know the language, despite the fact that it is
her language.
Another random document with
no related content on Scribd:
meegedeeld, verraden! Een vrouw weet, dat lord Edward Lister en
John C. Raffles een en dezelfde persoon zijn!”

„Zij weet het nog niet, maar zij heeft het geheim onder haar berusting.
Luister, want ik ga spoedig sterven, maar ik wil, ik moet je redden!”

„Spreek, ongelukkige, elke seconde is kostbaar, vertel mij alles!”

„Ik heb je geheim altijd bewaard als mijn oogappel, maar op dien
avond, toen ik mij door jou doodelijk beleedigd gevoelde, toen jij
Adrienne een deerne hebt genoemd, toen verliet ik het bal van den
Portugeeschen gezant en begaf mij spoorslags naar huis. Ik schreef
toen alles op, wat ik wist van je dubbel leven, alle bewijzen, die ik
daarvoor bezat! Ik verzegelde den brief en ging naar de Engelsche
Bank!”

„Naar de Engelsche Bank? En wat deed je daar met dien brief?”

„Ik heb in die Bank een safe, waarin mijn geheele vermogen aan baar
geld en de papieren van waarde zijn geborgen. Daar heb ik den brief
bewaard!”

„En ligt hij daar nog?” schreeuwde lord Lister in de grootste

opwinding.

„Nog—nog—daar!” reutelde de stervende, „maar voordat ik vandaag

—naar het duel ging—gaf ik—Adrienne—den sleutel—en zei—tegen
haar:

„Als ik—voor zonsondergang niet—levend ben teruggekeerd—ga dan

naar Londen—maak mijn safe—in de Engelsche Bank—open—daar
ligt een brief—o, Lister—ik heb je overgeleverd aan een slecht wijf—
aan een deerne— —zij zal je met duivelsche vreugde vernietigen—
want ik weet—dat ze jou haat— —omdat jij haar minacht!”
In dit oogenblik veranderde de groote onbekende geheel en al.

Ieder spoor van opwinding was uit zijn gelaatstrekken verdwenen.

Een ijzeren kalmte straalde uit zijn blik en deed zijn mannelijk,
jeugdig, schoon gelaat als uit marmer gehouden voorkomen.

„Antwoord mij vlug, beste vriend”, sprak hij toen, „nu kun je nog
denken, nog spreken!

„Heb je in de Bank van Engeland het bevel achtergelaten, dat ieder,

die den sleutel brengt, toegang heeft tot de kluis, of kan dat slechts
een bepaald persoon zijn?”

„Wie den sleutel brengt, kan de deur van de safe openen.

„Hoop er echter niet op, dat je de deur op de een of andere manier

kunt laten springen, of dat eenige sleutel zou passen. Je weet, dat de
Engelsche Bank iederen sleutel op andere manier laat maken en dat
elk voorwerp een kunststukje op zichzelf is!”

„Dat weet ik. Maar waar verbergt je vrouw den sleutel? Heb je dat
gezien, toen je haar dien hebt gegeven?”

„Ja!”

„Waar dan?”

„Zij draagt den sleutel aan een gouden ketting om den hals!”

„Denk je, dat zij dadelijk naar Londen zal gaan?”

„Ik vermoed, dat zij nog vandaag zal gaan,” antwoordde de markies
met een stem, die steeds zwakker werd, „zij zal zoodra mogelijk in
het bezit van mijn vermogen willen komen!”
„Dan is alles in orde!” mompelde lord Lister. „Adrienne de Malmaison
is nog niet in Londen aangekomen!

„Je kunt met een veilige gedachte aan mij sterven, markies! Ik zou
niet John C. Raffles, de groote onbekende zijn, als ik den sleutel niet
afhandig maakte aan deze vrouw!” [8]

Met de diepste droefenis zag lord Lister, dat zijn brave vriend geen
klank meer kon uiten.

Nog slechts een zwak handdrukje, toen zakte het lichaam van den
markies ineen.

„Dood!” stiet Lister uit, „dood!”

Hij drukte zijn gestorven vriend zachtjes de oogen toe en beroerde

met zijn lippen toen even het witte voorhoofd van den ontslapen
vriend.

Toen hij zich daarna oprichtte, sprak groote vastberadenheid uit zijn
blik.

„Acht uur, vijf minuten,” fluisterde hij, terwijl hij zijn horloge te
voorschijn haalde, „als zij inderdaad vanavond nog naar Havre reist,
moet zij den sneltrein nemen, die om negen uur vertrekt!

„Ik hoop nog op tijd te komen om met haar mee te kunnen reizen.

„Maar—ik mag geen minuut verliezen, want de weg naar het station
is lang!”

Thans kwamen de getuigen van het vreeselijke duel met den dokter
terug.

„Markies Raoul de Frontignac is dood,” sprak lord Lister op ernstigen

toon, „wij hebben ons verzoend en thans, heeren, moet ge mij
verontschuldigen. Gij, waarde baron Bruce, zult wel zoo goed willen
zijn, met de heeren per rijtuig naar Parijs terug te willen gaan. Ik moet
de auto gebruiken!”

En zonder verder eenige verklaring te geven van zijn raadselachtig

gedrag, stormde lord Lister weg en sprong hij in de auto.

De jonge chauffeur keek hem vragend aan.

„Naar het Lyonerstation, wij moeten er om negen uur zijn,” sprak lord
Lister.

„Onmogelijk, mijnheer! Van hier naar dat station is vijf kwartier rijden!
Ik kan er niet voor instaan, dat ge op tijd komt!”

„Werkelijk niet? Stap dan uit! Ja, stap dan uit!”

Het werd gezegd op een toon, die geen tegenspraak duldde.

De chauffeur deed, wat hem bevolen was.

In het volgende oogenblik was de handel overgehaald en als door

den wind voortgedragen, stoof de auto langs de vlakte en door den
herfstavondnevel, die intusschen over Parijs was neergedaald. [9]

[Inhoud]
DERDE HOOFDSTUK.
 EEN VROUWELIJKE DETECTIVE.

„Kom dadelijk—gauw—ik heb den sleutel!”

Op dienzelfden tijd, toen de arme markies De Frontignac den kogel

kreeg, die een einde maakte aan zijn leven, riep een mooie, jonge
vrouw deze woorden door de telephoon, die in een weelderig
ingericht vertrek was aangebracht.

„Ik ben over een kwartier bij u,” luidde het antwoord en glimlachend
ging de mooie vrouw weg van de schrijftafel, waar het toestel stond.

Deze dame was de markiezin Adrienne de Frontignac.

Alles wat lord Lister gezegd had over de schoonheid van deze
duivelin, bleef nog ver onder de werkelijkheid.

De markiezin had een slanke figuur; haar weelderig haar was

kastanjebruin, haar oogen blauw als vergeet-mij-nieten en van onder
haar kostbaren peignoir kwam het allersierlijkste voetje te voorschijn.

Niet steeds had Adrienne de Frontignac in een paleis gewoond, dat

was ingericht met alle denkbare schatten en stond in een der
voornaamste stadsgedeelten van Parijs, op den Faubourg St.
Germain.

Zeven jaren geleden had zij in een arbeiderskwartier van Parijs met
haar moeder in een klein huisje geleefd.

Moeder Faté, aldus werd Adrienne’s opvoedster genoemd, had, toen

zij nog jong en mooi was, met een kunstenaartroep door Frankrijk
gereisd; later was zij getrouwd met een koopman en toen naar Parijs
gekomen.
De heer Faté had destijds een kleinen winkel, waarin hij goede
zaakjes maakte. Door spaarzaamheid en vlijt had hij een klein
vermogen bijeengegaard, maar vier jaren na zijn huwelijk was hij
totaal geruineerd en toen was hij aan den drank verslaafd geraakt.

Alleen zijn ongelukkig huwelijk was daaraan schuld. Madame Faté,

die een liederlijk leven leidde, had volop genoten van het Parijsche
leven en daar haar man veel te zwak en veel te verliefd was om haar
verkwisting paal en perk te stellen, waren al heel gauw alle
spaarduitjes opgemaakt.

Toen werden schulden gemaakt en op zekeren dag werd de heer

Faté uit zijn woning gezet en kwamen zijn mooie meubels onder den
hamer.

De rampzalige man leidde nu een leven vol ellende aan de zijde van
zijn jonge vrouw, die hem nooit had lief gehad.

Hij begon uit vertwijfeling hoe langer hoe zwaarder te drinken, totdat
hij op zekeren dag dood in de goot werd gevonden. Juffrouw Faté
ging toen met haar dochtertje, de kleine Adrienne, in een ander
stadsgedeelte [10]wonen en daar trachtte zij het lekke schip van haar
bestaan weer vlot te maken.

Zij was nog een knappe vrouw en kreeg onder de arbeiders al heel
spoedig een hoop vrienden en vereerders, die zich wel graag door
haar lieten plukken. Maar toen zij ouder en leelijker werd, begon zij
een ander beroep uit te oefenen.

Zij werd kaartlegster!

Op gezette tijden ontving zij in haar woning de lichtgeloovigen, die

zich door haar uit de kaarten, uit de lijnen der hand en uit het koffiedik
de toekomst lieten voorspellen en ook trok zij er zelf op uit om het
dienend personeel haar diensten aan te bieden.
Zoo gelukte het moeder Faté om zich met haar dochtertje door den
tijd te slaan.

De kleine Adrienne groeide op tot groot genoegen van haar moeder.

Zij werd van jaar tot jaar mooier en de oude rekende reeds uit, dat
haar dochter haar spoedig groote inkomsten zou verschaffen, want
als kokotte kan men in Parijs dikwijls grof geld verdienen als men
jong en mooi is.

En Adrienne verzette zich geen oogenblik tegen de wenschen van

haar moeder.

Alle drommels, zij had meer dan genoeg van dat ellendige leven.

Elken dag had zij het groote glanzende Parijs voor zich met al zijn
verleidingen, zijn verlokkende schatten, waarnaar de vrouwenharten
zoozeer begeeren.

Een rijk rentenier van diep in de vijftig was Adrienne’s eerste

minnaar; toen volgden anderen en ten slotte bood een handelaar in
blanke slavinnen moeder Faté een groote som gelds, als zij haar
dochter, wilde afstaan.

De oude ging terstond op dit aanbod in en Adrienne werd

meegenomen naar Kaïro en daar in een publiek huis gebracht.

Hier leerde lord Lister haar op zekeren dag kennen.

Adrienne’s schoonheid trof hem en door allerlei leugenachtige

verhalen wist zij zijn medelijden op te wekken.

Hij kocht Adrienne vrij voor een groote som gelds, bracht haar naar
Engeland en huurde daar een huisje voor haar, waarin het meisje
geheel zorgeloos kon leven.
Maar lord Lister was er de man niet naar, die zich op den duur bij den
neus liet nemen.

Al heel spoedig kwam hij tot de conclusie, dat Adrienne een door en
door verdorven schepsel was, wie de ondeugd in het bloed zat.

Hij betrapte haar op allerlei leugens, op afspraken, die zij hield met
andere mannen en toornig stiet hij haar van zich.

Eenige jaren gingen voorbij.

Daar ontmoette lord Edward Lister op zekeren dag zijn besten vriend
markies Raoul de Frontignac, die destijds in Londen woonde, in
gezelschap van een jonge dame van buitengewone schoonheid, die
zich Adrienne de Malmaison noemde.

Algemeen werd van haar verteld, dat zij de dochter was van een
Fransch aristocraat, die haar veel millioenen had nagelaten. En ook
de dames der Londensche high life waren met Adrienne de
Malmaison ten zeerste ingenomen.

Zij betooverde iedereen en al haar vrienden en bekenden waren het

er over eens, dat Adrienne de Malmaison het bekoorlijkste schepsel
op aarde was.

Toen lord Lister deze mooie vrouw voor het eerst in de hooge kringen
van Londen ontmoette, wist hij ook terstond, dat zij een avonturierster
was van de ergste [11]soort, en dat hij zelve deze Adrienne Faté uit
een bordeel in Kaïro had gehaald.

Maar hij gevoelde zich niet geroepen om de aristocraten de afkomst

van hun lieveling mee te deelen.

Hij vond er zelfs eenig vermaak in om het spel gade te slaan, dat
deze moedige avonturierster speelde met de zoo koele,
ongenaakbare Engelsche aristocratie, en hij lachte in zijn vuistje om
deze ironie van het noodlot.

En bovendien—lord Lister was edelman; hij zou Adrienne niet

ontmaskeren.

Deze schoone, jonge vrouw had ook hem eens toebehoord en een
man, die eens de gunsten van een vrouw heeft aanvaard, is tot
zwijgen verplicht.

Jammer genoeg, bewaarde lord Lister ook het stilzwijgen tegenover

zijn besten vriend, markies De Frontignac.

Hij vond trouwens niet eens tijd genoeg om den markies het verleden
van Adrienne de Malmaison op te helderen, want destijds verliet lord
Lister voor zes weken Londen om een reis te maken naar Zuid-
Europa.

Toen hij terugkeerde, ontstelde hij van de tijding, dat markies De

Frontignac zich intusschen met Adrienne de Malmaison had verloofd.

Mocht hij zijn besten vriend een slachtoffer laten worden van deze
slechte vrouw? Mocht hij het mede aanzien, dat de dochter van een
kaartlegster en van een dronkaard, die in de goot gestorven was,
markiezin De Frontignac werd?

Neen, duizendmaal neen! Lord Lister besloot zelf zijn vriend de

oogen te openen.

Het bal bij den Portugeeschen gezant zou daartoe de beste

gelegenheid bieden.

Wij weten ondertusschen, hoe ongelukkig de poging van lord Lister,

om zijn vriend een en ander op te helderen, is afgeloopen.
Reeds na Listers eerste woorden, die hij tot zijn vriend, den markies
had gesproken; reeds na zijn woorden: „Ik waarschuw je voor
Adrienne de Malmaison, zij is een bedriegster, een deerne!” viel de
markies op een toon van de heftigste razernij in:

„Deze beleediging, mijn bruid aangedaan, zul je met je bloed

betalen!”

Markies de Frontignac wachtte niet af, tot lord Lister hem nog meer
kon zeggen. Hij stormde weg en den volgenden dag nam hij
maatregelen om den man, die zijn bruid beleedigd had, tot een duel
uit te dagen.

Besloten werd, dat dit duel drie maanden later in het Bois de
Boulogne te Parijs zou worden gehouden.

Lord Lister had om dit uitstel gevraagd.

Dit had hij niet gedaan uit eigenbelang, maar hij hoopte, dat in den
loop van die drie maanden Adrienne zich zelve zou verraden.

Maar het tegendeel geschiedde.

Adrienne verstond het op een uitnemende manier om den markies

smoorlijk verliefd op haar te maken en op zekeren dag hoorde lord
Lister, dat het huwelijk van dit ongelijke tweetal in de Notre Dame-
kerk te Parijs gesloten was.

Zoo was dus de dochter van de kaartlegster de gade geworden Van

een der meest geachte aristocraten van Frankrijk en hoe verachtelijk
deze vrouw ook mocht zijn—één ding verstond zij uitnemend: zij
speelde haar rol op schitterende wijze.

Ook in de Parijsche kringen wist zij zich heel spoedig bemind te

maken en geen sterveling vermoedde iets van haar zondig leven.
 ——————————————
— — — — — — — — — — — — — — [12]

Toen zij den hoorn weer op het telephoontoestel had gelegd, trad
Adrienne voor een prachtigen spiegel en bekeek zich daarin van top
tot teen.

Toen maakte zij haar blouse aan den hals los en haalde een klein,
kunstig gevormd sleuteltje te voorschijn, dat aan een dun, maar
stevig gouden kettinkje op haar boezem verborgen was.

„Eindelijk heb ik mijn doel bereikt”, fluisterde zij, „mister Baxter, van
Scotland Yard kan tevreden zijn. Hij zal zijn woord zeker houden, als
ik hem het groote geheim openbaar, dat thans het mijne is.

„En dan—dan heb ik niet meer te vreezen, dat het spook uit vroeger
tijden mij komt storen! Dan weet niemand, wie ik was, voordat ik
markiezin de Frontignac werd!”

Een livrei-bediende trad binnen en diende een dame aan.

„Zij zegt, dat zij de directrice is van het modemagazijn, waar mevrouw
groote inkoopen heeft gedaan!”

„Laat dadelijk binnenkomen en stoort mij niet, zoolang deze dame bij
mij is!”

Die dienaar boog en vertrok.

Even daarna trad een slanke dame binnen met scherpe, verstandige
gelaatstrekken en donker haar, dat reeds grijsde aan de slapen.

„Ge zijt gauw gekomen, miss Wilson”, zei Adrienne. „Ge waart toch
alleen, toen ik door de telephoon met u sprak?”
„Natuurlijk! Ik ben overigens zeer belangstellend, mevrouw, waarom
ge mij hier hebt laten komen. Ge hebt gezegd, dat uw doel bereikt
was. Wat is dat doel en wat wenscht ge overigens?”

„Ik zal u alles meedeelen, maar neem eerst eens plaats! Zoo! Heeft
mr. Baxter ü inderdaad naar Parijs gestuurd, zonder u op de hoogte
te brengen van de zaak?”

„Mr. Baxter van Scotland Yard, mijn chef”, antwoordde de vrouwelijke

detective, heeft mij ongeveer veertien dagen gelegen gezegd naar
Parijs te gaan en daar mijn intrek te nemen in een hotel, dat in de
nabijheid van uw paleis zich bevindt, mevrouw. Overigens moest ik
mij geheel en al te uwer beschikking stellen.

„Tot nog toe hebt ge van mijn diensten geen gebruik gemaakt en ik
ben nog in volmaakte onwetendheid omtrent den band, die bestaat
tusschen u en mr. Baxter!”

„Luister dan! Het gaat om niets minder dan om de inhechtenisneming

van den Grooten Onbekende!”

Miss Wilson vloog overeind.

„Om John C. Raffles? En kunt u aan de politie eenige aanwijzing

geven, mevrouw?”

„Ja, dat kan ik! Raffles, de meesterdief, is verloren en over eenige

dagen is hij overgeleverd aan de Londensche politie!”

„Dat zal een triomf zijn voor mr. Baxter! Die John C. Raffles is zijn
doodsvijand en hoeveel moeite de politie zich reeds heeft gegeven
om dien man in handen te krijgen, is niet te zeggen, maar telkens als
men denkt vat op hem te hebben, is hij spoorloos verdwenen!”
„Mr. Baxter zal voortaan rustig kunnen slapen”, zei Adrienne de
Frontignac glimlachend. „Maar voordat ik u verder iets meedeel, moet
ge mij eerst eens heel openhartig de vraag beantwoorden, of mr.
Baxter u iets heeft onthuld omtrent mijn verleden.”

Miss Wilson zweeg een wijl.

Toen keek ze de schoone markiezin eenige oogenblikken doorborend

aan en sprak:

„Ik weet alles! Mr. Baxter heeft mij alles verteld!

„Het is mij bekend; mevrouw, wie en wat ge geweest zijt; ik weet ook,
dat ge door mr. Baxter hier [13]in de hooge kringen zijt geïntroduceerd
en dat ge de kostbare toiletten en al het geld, waarover ge hebt
kannen beschikken, van de Londensche politie hebt gekregen.

„Gijt zijt Baxter’s spion geweest!”

„Dat was ik, waarom zou ik het loochenen, wij zijn dus nog
gedeeltelijk collega’s, miss Wilson!”

„Niet heelemaal!” haastte deze zich te zeggen. „Ik ben detective van
de Londensche politie en gij zijt—nu, wij noemen zoo iemand
gewoonlijk een speurhond—het onderscheid ligt voor de hand!”

Adrienne haalde met verachtelijk gebaar de ronde schouders op.

„En uit die speurster der Londensche politie is later markiezin de

Frontignac geworden”, antwoordde zij, „maar laat ons hierover niet
redetwisten en luister nu liever, hoe markies de Frontignac mij op
zekeren dag openbaarde wat hij, als eenig persoon ter wereld, wist,
namelijk wie John C. Raffles is!
„Hij kende den man, die zich achter dezen naam schuil houdt en
spoedig zal die inbreker ontmaskerd worden.

„En wanneer zal dat oogenblik komen?” vroeg ik hem.

„Dat is er, als ik het wensch”, antwoordde de markies op mijn vraag,

„ik heb voorloopig echter niet de minste reden om de Londensche
politie eenig genoegen te doen.

„Maar met mijn dood kan het geheim niet te gronde gaan, want ik heb
in een document vastgelegd, wie Raffles, de Groote Onbekende is!

„Dat verzegelde document ligt in mijn safe in de Engelsche Bank en

als ik soms eens plotseling mocht komen te sterven, dan kun jij,
liefste, het gewelf openen om den brief aan de Londensche politie te
geven!”

„En hebt ge dien sleutel, mevrouw?”

Met een zegevierend lachje haalde Adrienne het gouden kettinkje

met het kunstig vervaardigde sleuteltje te voorschijn.

„Hier is het. Mijn man, markies de Frontignac, heeft het mij vóór twee
uur gegeven, met de aanwijzing, dat ik onmiddellijk naar Engeland
moest reizen, als hij niet terug mocht komen van zijn wandeling. Ge
snapt, miss Wilson, wat dat beteekent. Ik heb het dadelijk begrepen!

„De markies heeft geduelleerd. Als hij inderdaad gedood is in dit

tweegevecht, zal ik morgen vroeg dadelijk op reis naar Londen gaan
om Baxter zoo gauw, mogelijk te kunnen meededen, wie feitelijk de
inbreker Raffles is!”

Het lichtte een oogenblik zeldzaam op in de oogen van de

vrouwelijke detective.
„Dan hebt ge het moeilijke raadsel opgelost,” stiet zij uit, „waarmee
de Londensche politie zich al zoo lang bezighoudt, en ge zult grooten
dank oogsten!

„De duizend pond sterling, die op het hoofd van den behendigen
inbreker gezet zijn, zullen dan ook uw deel worden!”

De schoone Adrienne lachte smalend.

„Dacht ge, miss Wilson, dat ik iets geef om die duizend pond sterling?

„Ik ben rijk! Mijn man, de markies De Frontignac, behoort tot de

Fransche aristocratie. In de safe in de Engelsche Bank liggen
millioenen, die mijn eigendom zijn:

„Om duizend pond sterling speel ik niet voor spion!”

„Ha, ik begrijp u! Het is u om heel iets anders te doen!” [14]

„Ik zal u alles verklaren, miss Wilson, luister!

„Baxter heeft mij zijn woord erop gegeven, dat hij, in hetzelfde
oogenblik waarin ik hem vertel wie John C. Raffles is, al de papieren,
die mijn herkomst aanwijzen, zal vernietigen!”

„Mr. Baxter zal zeker zijn woord houden, maar ik betwijfel het,
mevrouw, of ge wel ooit in de gelegenheid zult zijn dezen prijs te
verdienen.”

„Wie zou mij daarin hinderen? Ik draag den sleutel hier op de borst
en ik weet uit den mond van mijn lieven man, dat het document in de
safe ligt!”

„Juist! Nu hebt ge den sleutel nog in uw bezit, maar over een half uur
zult ge hem misschien niet meer op uw borst dragen!”
„En waarom niet?”

„Omdat de markies gezond en wel kan terugkomen en van u den

noodlottigen sleutel kan terug vragen!”

Adrienne verbleekte.

Aan deze mogelijkheid had zij allerminst meer gedacht.

„Luister eens naar mijn voorstel, mevrouw,” sprak nu de vrouwelijke

detective, „maak het uw echtgenoot onmogelijk, u den sleutel weer af
te nemen!

„Ge zegt, dat het twee uur geleden is, dat de markies naar de plaats
van samenkomst is gegaan?

„Welnu, wat verhindert u dan, aan te nemen dat hij reeds als
slachtoffer is gevallen?

„Aarzel geen oogenblik!

„Reis dadelijk af naar Londen!

„Hoe laat is het? Nog tien minuten vóór achten, markiezin! De

sneltrein naar Havre vertrekt om negen uur precies van het station;
wij kunnen dus, zonder al te groote overhaasting, nog dien trein
halen.

„Wij nemen een slaapcoupé, zodat ge niet alleen zijt en geen gevaar
loopt, dat het kostbare sleuteltje u ontroofd wordt.

„Overigens kunt ge volmaakt gerust zijn, mevrouw, ik zal bij u waken.

Met zonsopgang is de trein trouwens al in Havre. Daar gaan we
dadelijk op een schip en zijn dan om drie uur ’s middags op de
Theems.
„De Bank van Engeland blijft tot vijf uur des avonds geopend, we
hebben dan dus nog volle twee uren den tijd!”

Adrienne had opmerkzaam geluisterd.

Eerst had zij afwerende bewegingen gemaakt, maar langzamerhand

was een en ander haar toch niet meer zoo heel dwaas voorgekomen.

Nu sprong ze op en op stelligen toon riep ze uit:

„Ge hebt gelijk, miss Wilson!

„Ik moet van deze gunstige gelegenheid gebruik maken!

„Wacht mij dan hier! Ik ben over vijf minuten terug. Intusschen zal ik
een rijtuig voor ons bestellen dat ons naar het station kan brengen.”

„Uitstekend, mevrouw! Nu is John C. Raffles verloren!”

De markiezin ging heen.

Toen de deur achter haar was dichtgevallen, verscheen een spotlach

om den mond van de vrouwelijke detective.

„Baxter is een slimmerd,” fluisterde zij, „hij heeft altijd wel vermoed,
dat Raffles, de groote onbekende, geen gewone dief is, maar dat hij
behoort tot de hoogste kringen.

„Daarom heeft hij ook die mooie avonturierster afgericht en haar in de

voorname kringen geïntroduceerd!”

Eenige oogenblikken later kwam Adrienne haastig het vertrek weer

binnen, waarin de vrouwelijke detective wachtte. [15]

Het costuum, dat zij droeg, kleedde haar prachtig en deed haar
eigenaardige schoonheid nog des te beter uitkomen.
„Ik heb een koffertje in het rijtuig laten brengen”, sprak zij, „waar alles
in is, wat wij voor ons kort verblijf in Londen noodig hebben! Ge
behoeft dus niet eerst naar uw hotel te gaan!”

„Ik reis, zooals ik ben!” antwoordde miss Wilson, „ik ben dat gewend.”

„Kom dan gauw! Het rijtuig wacht!”

Het tweetal snelde de trappen af.

De koetsier legde er de zweep over.

„De sleutel, markiezin?”

„Dien draag ik op mijn borst,” antwoordde Adrienne de Frontignac en

zij glimlachte daarbij veelbeteekenend.

—————————————
—————————————

Een uur later later keerde de markies De Frontignac inderdaad weer

in zijn paleis terug—maar hij was een stille, stomme, bleeke man
geworden! [16]

[Inhoud]
VIERDE HOOFDSTUK.