The Ideas of Karl Marx: A Critical

Introduction 1st Edition Stefano

Petrucciani
Visit to download the full and correct content document:
https://ebookmass.com/product/the-ideas-of-karl-marx-a-critical-introduction-1st-editio
n-stefano-petrucciani/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

The Oxford Handbook of Karl Marx Matt Vidal

https://ebookmass.com/product/the-oxford-handbook-of-karl-marx-
matt-vidal/

The Communist Manifesto Karl Marx

https://ebookmass.com/product/the-communist-manifesto-karl-marx/

A New Introduction to Karl Marx: New Materialism,

Critique of Political Economy, and the Concept of
Metabolism 1st Edition Ryuji Sasaki

https://ebookmass.com/product/a-new-introduction-to-karl-marx-
new-materialism-critique-of-political-economy-and-the-concept-of-
metabolism-1st-edition-ryuji-sasaki/

The Concept of the Individual in the Thought of Karl

Marx Zhi Li

https://ebookmass.com/product/the-concept-of-the-individual-in-
the-thought-of-karl-marx-zhi-li/
Karl Marx on Socialist Theory and Practice: Rethinking
Marx’s Theory of Human Emancipation Wei Xiaoping

https://ebookmass.com/product/karl-marx-on-socialist-theory-and-
practice-rethinking-marxs-theory-of-human-emancipation-wei-
xiaoping/

Kantian subjects: critical philosophy and late

modernity First Edition. Edition Karl Ameriks

https://ebookmass.com/product/kantian-subjects-critical-
philosophy-and-late-modernity-first-edition-edition-karl-ameriks/

Critical Thinking: A Students Introduction, 7th Edition

Gregory Bassham

https://ebookmass.com/product/critical-thinking-a-students-
introduction-7th-edition-gregory-bassham/

Islam And Security In The West 1st Edition Edition

Stefano Bonino

https://ebookmass.com/product/islam-and-security-in-the-west-1st-
edition-edition-stefano-bonino/

Gender in Communication: A Critical Introduction 3rd

Edition, (Ebook PDF)

https://ebookmass.com/product/gender-in-communication-a-critical-
introduction-3rd-edition-ebook-pdf/
MARX, ENGELS, AND MARXISMS

The Ideas of
Karl Marx
A Critical Introduction

Stefano Petrucciani
Translated by
Guido Parietti
Marx, Engels, and Marxisms

Series Editors
Marcello Musto
York University
Toronto, ON, Canada

Terrell Carver
University of Bristol
Bristol, UK
The Marx renaissance is underway on a global scale. Wherever the critique
of capitalism re-emerges, there is an intellectual and political demand for
new, critical engagements with Marxism. The peer-reviewed series Marx,
Engels and Marxisms (edited by Marcello Musto & Terrell Carver, with
Babak Amini, Francesca Antonini, Paula Rauhala & Kohei Saito as Assis-
tant Editors) publishes monographs, edited volumes, critical editions,
reprints of old texts, as well as translations of books already published
in other languages. Our volumes come from a wide range of political
perspectives, subject matters, academic disciplines and geographical areas,
producing an eclectic and informative collection that appeals to a diverse
and international audience. Our main areas of focus include: the oeuvre
of Marx and Engels, Marxist authors and traditions of the 19th and 20th
centuries, labour and social movements, Marxist analyses of contemporary
issues, and reception of Marxism in the world.

More information about this series at

http://www.palgrave.com/gp/series/14812
 Stefano Petrucciani

The Ideas of Karl

Marx
A Critical Introduction
Stefano Petrucciani
Sapienza University of Rome
Rome, Italy

Translated by
Guido Parietti
James Madison College
Michigan State University
East Lansing, MI, USA

ISSN 2524-7123 ISSN 2524-7131 (electronic)

Marx, Engels, and Marxisms
ISBN 978-3-030-52350-3 ISBN 978-3-030-52351-0 (eBook)
https://doi.org/10.1007/978-3-030-52351-0

Original Italian edition published by Marx, Carocci Editore, Roma 2010

© The Editor(s) (if applicable) and The Author(s), under exclusive license to Springer
Nature Switzerland AG 2020
This work is subject to copyright. All rights are solely and exclusively licensed by the
Publisher, whether the whole or part of the material is concerned, specifically the rights
of translation, reprinting, reuse of illustrations, recitation, broadcasting, reproduction on
microfilms or in any other physical way, and transmission or information storage and
retrieval, electronic adaptation, computer software, or by similar or dissimilar methodology
now known or hereafter developed.
The use of general descriptive names, registered names, trademarks, service marks, etc.
in this publication does not imply, even in the absence of a specific statement, that such
names are exempt from the relevant protective laws and regulations and therefore free for
general use.
The publisher, the authors and the editors are safe to assume that the advice and informa-
tion in this book are believed to be true and accurate at the date of publication. Neither
the publisher nor the authors or the editors give a warranty, expressed or implied, with
respect to the material contained herein or for any errors or omissions that may have been
made. The publisher remains neutral with regard to jurisdictional claims in published maps
and institutional affiliations.

Cover credit: Nick Hewetson/Getty Image

This Palgrave Macmillan imprint is published by the registered company Springer Nature
Switzerland AG
The registered company address is: Gewerbestrasse 11, 6330 Cham, Switzerland
 Titles Published

1. Terrell Carver & Daniel Blank, A Political History of the Editions

of Marx and Engels’s “German Ideology” Manuscripts, 2014.
2. Terrell Carver & Daniel Blank, Marx and Engels’s “German Ideol-
ogy” Manuscripts: Presentation and Analysis of the “Feuerbach
chapter,” 2014.
3. Alfonso Maurizio Iacono, The History and Theory of Fetishism,
2015.
4. Paresh Chattopadhyay, Marx’s Associated Mode of Production: A
Critique of Marxism, 2016.
5. Domenico Losurdo, Class Struggle: A Political and Philosophical
History, 2016.
6. Frederick Harry Pitts, Critiquing Capitalism Today: New Ways to
Read Marx, 2017.
7. Ranabir Samaddar, Karl Marx and the Postcolonial Age, 2017.
8. George Comninel, Alienation and Emancipation in the Work of
Karl Marx, 2018.
9. Jean-Numa Ducange & Razmig Keucheyan (Eds.), The End of the
Democratic State: Nicos Poulantzas, a Marxism for the 21st Century,
2018.
10. Robert Ware, Marx on Emancipation and the Socialist Transition:
Retrieving Marx for the Future, 2018.
11. Xavier LaFrance & Charles Post (Eds.), Case Studies in the Origins
of Capitalism, 2018.

v
vi TITLES PUBLISHED

12. John Gregson, Marxism, Ethics, and Politics: The Work of Alasdair
MacIntyre, 2018.
13. Vladimir Puzone & Luis Felipe Miguel (Eds.), The Brazilian
Left in the 21st Century: Conflict and Conciliation in Peripheral
Capitalism, 2019.
14. James Muldoon & Gaard Kets (Eds.), The German Revolution and
Political Theory, 2019.
15. Michael Brie, Rediscovering Lenin: Dialectics of Revolution and
Metaphysics of Domination, 2019.
16. August H. Nimtz, Marxism versus Liberalism: Comparative Real-
Time Political Analysis, 2019.
17. Gustavo Moura de Cavalcanti Mello and Mauricio de Souza Saba-
dini (Eds.), Financial Speculation and Fictitious Profits: A Marxist
Analysis, 2019.
18. Shaibal Gupta, Marcello Musto & Babak Amini (Eds), Karl Marx’s
Life, Ideas, and Influences: A Critical Examination on the Bicente-
nary, 2019.
19. Igor Shoikhedbrod, Revisiting Marx’s Critique of Liberalism:
Rethinking Justice, Legality, and Rights, 2019.
20. Juan Pablo Rodríguez, Resisting Neoliberal Capitalism in Chile:
The Possibility of Social Critique, 2019.
21. Kaan Kangal, Friedrich Engels and the Dialectics of Nature, 2020.
22. Victor Wallis, Socialist Practice: Histories and Theories, 2020.
23. Alfonso Maurizio Iacono, The Bourgeois and the Savage: A Marxian
Critique of the Image of the Isolated Individual in Defoe, Turgot and
Smith, 2020.
24. Terrell Carver, Engels before Marx, 2020.
25. Jean-Numa Ducange, Jules Guesde: The Birth of Socialism and
Marxism in France, 2020.
 Titles Forthcoming

Antonio Oliva, Ivan Novara & Angel Oliva (Eds.), Marx and Contempo-
rary Critical Theory: The Philosophy of Real Abstraction
Giuseppe Vacca, Alternative Modernities: Antonio Gramsci’s Twentieth
Century
Terrell Carver, The Life and Thought of Friedrich Engels, 30th Anniversary
Edition
Kevin B. Anderson, Kieran Durkin & Heather Brown (Eds.), Raya
Dunayevskaya’s Intersectional Marxism: Race, Gender, and the Dialec-
tics of Liberation
Paresh Chattopadhyay, Socialism in Marx’s Capital: Towards a De-
alienated World
Gianfranco Ragona & Monica Quirico, Frontier Socialism: Self-
organisation and Anti-capitalism
Vesa Oittinen, Marx’s Russian Moment
Kohei Saito (Ed.), Reexamining Engels’s Legacy in the 21st Century
Francesco Biagi, Henri Lefebvre’s Critical Theory of Space
Kolja Lindner, Marx, Marxism and the Question of Eurocentrism
Ryuji Sasaki, A New Introduction to Karl Marx: New Materialism,
Critique of Political Economy, and the Concept of Metabolism
Jean-Numa Ducange & Elisa Marcobelli (Eds.), Selected Writings of Jean
Jaures: On Socialism, Pacifism and Marxism
Adriana Petra, Intellectuals and Communist Culture: Itineraries, Problems
and Debates in Post-war Argentina

vii
viii TITLES FORTHCOMING

Marco Di Maggio, The Rise and Fall of Communist Parties in France and
Italy
George C. Comninel, The Feudal Foundations of Modern Europe
James Steinhoff, Critiquing the New Autonomy of Immaterial Labour: A
Marxist Study of Work in the Artificial Intelligence Industry
Spencer A. Leonard, Marx, the India Question, and the Crisis of
Cosmopolitanism
Joe Collins, Applying Marx’s Capital to the 21st century
Levy del Aguila Marchena, Communism, Political Power and Personal
Freedom in Marx
Jeong Seongjin, Korean Capitalism in the 21st Century: Marxist Analysis
and Alternatives
Marcello Mustè, Marxism and Philosophy of Praxis: An Italian Perspective
from Labriola to Gramsci
Satoshi Matsui, Normative Theories of Liberalism and Socialism: Marxist
Analysis of Values
Shannon Brincat, Dialectical Dialogues in Contemporary World Politics: A
Meeting of Traditions in Global Comparative Philosophy
Stefano Petrucciani, Theodor W. Adorno. Philosophy, Society, and Aesthetics
Francesca Antonini, Reassessing Marx’s Eighteenth Brumaire: Dictatorship,
State, and Revolution
Thomas Kemple, Capital after Classical Sociology: The Faustian Lives of
Social Theory
Tsuyoshi Yuki, Socialism, Markets and the Critique of Money: The Theory
of “Labour Note”
V Geetha, Bhimrao Ramji Ambedkar and the Question of Socialism in
India
Xavier Vigna, A Political History of Factories in France: The Workers’
Insubordination of 1968
Atila Melegh, Anti-Migrant Populism in Eastern Europe and Hungary: A
Marxist Analysis
Marie-Cecile Bouju, A Political History of the Publishing Houses of the
French Communist Party
Gustavo Moura de Cavalcanti Mello & Henrique Pereira Braga (Eds.),
Wealth and Poverty in Contemporary Brazilian Capitalism
Peter McMylor, Graeme Kirkpatrick & Simin Fadaee (Eds.), Marxism,
Religion, and Emancipatory Politics
 TITLES FORTHCOMING ix

Mauro Buccheri, Radical Humanism for the Left: The Quest for Meaning
in Late Capitalism
Rémy Herrera, Confronting Mainstream Economics to Overcome Capi-
talism
 Contents

1 The Education of a Young Hegelian 1

1.1 Marx’s First Steps as a Student 1
1.2 From “Liberal” Battles to Social Questions 6
1.3 Critique of Hegel’s Theory of the State 12

2 The Critique of Liberalism 27

2.1 The Question of Critique and the Coming
of Communism 27
2.2 Limits of the Rights of Man and Citizen 30
2.3 Philosophy, Revolution, Proletariat 42
2.4 A First Appraisal 51

3 The Discovery of Economics 55

3.1 Alienated Labor 55
3.2 Reformism and Communism 65
3.3 Yet Another Engagement with Hegel 70
3.4 The Holy Family 74

4 A New Conception of History 81

4.1 The Limits of Old Materialism 81
4.2 Toward the Science of History 87
4.3 Stirner, Communism, and Individualism 103

xi
xii CONTENTS

4.4 Concluding Remarks on the Theory of Historical

Materialism 106

5 A Time for Revolution: Marx and 1848 111

5.1 The Polemics Against Proudhon and Ricardo’s Value
Theory 111
5.2 The Communists’ Manifesto 119
5.3 1848 in Germany 130
5.4 The London Exile: A Time to Take Stock 135

6 The Critique of Political Economy 145

6.1 Marx as a Journalist 145
6.2 Toward Political Economy: The Grundrisse 148
6.3 The Fundamental Concepts of Critique: Commodity
and Value, Money and Capital, Labor-Power
and Surplus Value 160
6.4 Value and Exploitation: Two Theories and Many
Problems 172
6.5 The Tendencies of Capitalist Economy 181

7 The International, the Paris Commune, Social

Democracy 191
7.1 The Founding of the International 191
7.2 The Franco-Prussian War and the Commune 193
7.3 The Birth of Social Democracy 200

Chronology of Life and Works 207

Bibliography 211

Index 219
 CHAPTER 1

The Education of a Young Hegelian

1.1 Marx’s First Steps as a Student

Karl Marx’s position in the development of modern thought is not easily
defined; his intellectual stance, in fact, hardly fits within usual disciplinary
divisions. Especially at the time of his education and earliest works, Marx
is a philosopher of the Hegelian left, even if a peculiar one. Already with
The German Ideology, however, Marx is moving toward the transforma-
tion of philosophy into a theory of society and history, and with that
he qualifies as one of the founding fathers of modern social science. In
the period culminating with the European revolution of 1848 (when
Marx publishes, with Engels, the Manifesto of the Communist Party)
Marx is first and foremost a political thinker; but the greatest work
of his life, Capital (first volume published in 1867) bears the subtitle
“Critique of Political Economy,” placing Marx among the classics of
modern economics. Marx, thus, cannot be slotted into a single discipline:
through philosophy and social theory, politics and economics, his work
appears as a unique occurrence in the history of thought; this is true both
for its distinctively multi-disciplinary character and for its extraordinary
influence on culture and, most importantly, European and world history.
Marx’s unique character, which made him the most influential thinkers
of the last two centuries, may be comprehended only by understanding his
work, irreducible to any specific discipline as it is, through its own pecu-
liarity. And this peculiarity lies precisely in the fact that Marx has been the

© The Author(s) 2020 1

S. Petrucciani, The Ideas of Karl Marx,
Marx, Engels, and Marxisms,
https://doi.org/10.1007/978-3-030-52351-0_1
2 S. PETRUCCIANI

first thinker in Western history to articulate a radical critique of society, at

once as a science and as a political-organizational perspective. In this way,
Marx created something previously unheard of, a radical innovation the
like of which the history of the West had never known.
Naturally, before Marx there had been attempts, more or less moral-
istic, to criticize society, property, and inequality. Likewise, instances of
radical revolutionary politics were not unknown—for example in the most
extreme factions of the French Revolution, such as Babeuf’s “conspiracy
of the equals.” Rousseau, in his Discourse on the Origin and Founda-
tions of Inequality Among Mankind, had developed a deep philosophical
critique of an inegalitarian society. But only with Marx, a century later,
the critique makes that extraordinary leap which brings together scien-
tific, historical, and economic knowledge of society while connecting the
theory to a political-practical perspective, itself grounded on social anal-
ysis and real class conflicts. What are, then, the steps through which Marx
develops his radically new critical perspective? Here we shall go through
these steps, reconstructing their essential argumentative turns.
Marx was born on May 5, 1818, in Trier, from a family of the Jewish
bourgeoisie which had converted to Lutheranism. His father—Heinrich,
an esteemed lawyer of liberal and Francophile proclivities—nudged the
son toward the study of law, and so Marx enrolled at the university of
Bonn in 1838, at the tender age of seventeen. Only a year later, though,
Marx left Bonn for the university of Berlin where, Hegel having taught
until his death in 1831, Hegelian philosophy was still very influential.
Thus, Marx’s intellectual education happens under the aegis of Hegel’s
philosophy, to which he promptly converts, abandoning earlier sympathies
for Kant and Fichte.1 A letter to his father documents this first essential
turning point in Marx’s biography. The letter is a broad reflection on
Marx’s philosophical convictions as they then stood. There Marx writes
he had read Hegel “from beginning to end,”2 and that he was eventually
swayed by a philosophy he had initially rejected (its “grotesque and rocky
melody had never been to my taste”).3 Crucially, and differently from
Kant and Fichte, Hegel did not place the ideal above the real, but rather

1 Concerning these very early moments of Marx’ thought, see: M. Duichin, Il primo
Marx. Momenti di un itinerario intellettuale, 1835–1841 (Roma: Cadmo, 1982).
2 Karl Marx, “Letter from Marx to His Father,” in Marx and Engels Collected Works,
Volume 1 (London: Lawrence & Wishart, 2010). The quoted text is from p. 19.
3 Ibid., 18.
 1 THE EDUCATION OF A YOUNG HEGELIAN 3

sought “the idea in reality itself. If previously the gods had dwelt above
the earth, now they became its centre.”4
Having thus arrived at Hegelian dialectic despite himself, Marx
resolved to abandon legal studies and turn toward philosophy. En route
to an expedite graduation Marx submitted his dissertation at the univer-
sity of Jena, where on April 15, 1841 (without being present) he was
declared doctor in philosophy, with a thesis on The Difference Between
the Democritean and Epicurean Philosophy of Nature. The dissertation is
an erudite and accurate work which, for its methodology and form, fits
perfectly within the Hegelian school of philosophical historiography. As
noted by various scholars,5 though, Marx’s conclusions are almost oppo-
site to Hegel’s appraisal of the two Greek thinkers in his lecture on the
history of philosophy, because Marx emphasized the theoretical value
of Epicurus above Democritus. Marx’s reasons to inquire this moment
of the history of thought, however, were hardly academic or historical-
philosophical; what he rather wanted was to employ the reflection on
post-Aristotelian philosophies (Stoicism, Skepticism, Epicureanism) in the
context of his contemporary intellectual environment. And thus the basic
question: What is left for those who (like Marx) find themselves thinking
after the completion of a great systematic philosophy (then Aristotle, now
Hegel), that is to say after a “conclusive” theory which seems to have
expressed and exhausted in itself all potentialities of human reason?
Hegel’s philosophy is indeed conclusive in many respects. First
because, logically, it develops a concept of truth as a result of the
whole process of the history of thought (conceptually reconstructed).
The Hegelian summa does not leave anything out of itself, it recognizes
to every past philosophy the merit of having developed one category of
logic (which is to say, of reality), and it takes on itself the task of drawing
the final implications of a thought process which arrives at full and defini-
tive self-awareness in Hegelian philosophy itself. Hegel interprets history
as the progress of the consciousness of freedom; a freedom which in the
modern age is finally universalized, organizing a reality which makes itself

4 Ibid.
5 See the excellent work of Roberto Finelli, Un parricidio mancato. Hegel e il giovane
Marx (Torino: Bollati Boringhieri, 2004), 53–63. On Marx and atomism, see: George E.
McCarthy, Marx and the Ancients: Classical Ethics, Social Justice, and Nineteenth-Century
Political Economy (London: Rowman and Littlefield, 1990).
4 S. PETRUCCIANI

into reason. But if that is so, what role can an intellectual, such as Marx,
perform within the horizon of a Hegelian system understood as the “con-
clusive” and “ultimate” philosophy? Overcoming Hegel from a new point
of view is impossible, for in his philosophy all points of view are already
included, with their limits and merits properly recognized; what can one
do, then?
For the group of critical intellectuals usually labeled as young
Hegelians (Bruno Bauer, Arnold Ruge, Moses Hess)—some of whom
were personal friend and intellectual companions of Marx in Berlin—the
problem was understood primarily on two levels: politics and theory of
religion. The critical task appears to be that of completing the work that
Hegel could not, or would not, complete. If it is true that in moder-
nity reason made itself into a reality, affirming the universal principle of
freedom, then one needs to develop the concrete implications of this
principle into action, criticizing whatever residual irrationality persists in
empirical existence: the authoritarian institutions of the Prussian State and
the masses’ dependency on religious faith. Philosophy, Marx writes in the
Preface to his dissertation, chooses Prometheus as its hero, and with him
it stands «against all heavenly and earthly gods who do not acknowl-
edge human self-consciousness as the highest divinity».6 It appears, then,
that post-Hegelian philosophers have to translate the philosophical prin-
ciple into critical-practical activity, so as to purify the existing world from
the irrational remnants which have already been overcome in thought—
which, at once, means to criticize Hegel, not for his principles, but for his
accommodations to extant political and religious institutions.
Marx is, in a sense, part of this general context and mood, but he also
seems to find in it problems and contradictions which leave him unsatis-
fied. It is not enough, Marx wrote in a note of his dissertation, for the
disciples to criticize Hegel’s compromises with the bad that still exists in
reality; this moralistic approach must rather be abandoned in favor of a
scientific one. In other words, one needs to ask whether the “accom-
modations” might not be rooted in some intrinsic defect of Hegel’s
philosophical framework, «in an inadequacy or in an inadequate formula-
tion of his principle itself».7 But asides from Hegel himself, there are more

6 Karl Marx, “Difference Between the Democritean and Epicurean Philosophy of

Nature,” in Marx and Engels Collected Works, Volume 1 (London: Lawrence & Wishart,
2010), 30.
7 Ibid., 84.
 1 THE EDUCATION OF A YOUNG HEGELIAN 5

problems with his disciples and the spiritual situation of the Hegelian
“left.” If philosophy was completed in Hegel, it seems all is left is to
make the world adequate to it: «philosophy, expanded to be the whole
world, turns against the world of appearance».8 This attitude is indeed
understandable and has its own good reasons:

It is a psychological law that the theoretical mind, once liberated in itself,

turns into practical energy, and, leaving the shadowy empire of Amenthes
[the dwelling place of the souls of the dead, according to Egyptians] as
will turns itself against the reality of the world existing without it.

The transformation of philosophy into action (from the perspective

proposed in 1838 by another young Hegelian, August von Cieszkowski),9
seems incongruous to Marx, who argues:

But the practice of philosophy is itself theoretical. It is the critique that

measures the individual existence by the essence, the particular reality by
the Idea. But this immediate realisation of philosophy is in its deepest
essence afflicted with contradictions, and this its essence takes form in the
appearance and imprints its seal upon it.10

Why, then, is this “critical” attitude of the Hegelian left (e.g., of Bruno
Bauer, and in part of Marx himself), also contradictory? The answer is
that: «When philosophy turns itself as will against the world of appear-
ance, then the system is lowered to an abstract totality, that is, it has
become one aspect of the world which opposes another one».11 Philos-
ophy, which in Hegel was supposed to be a totality, is reduced to a part
to which another is opposed: the not (yet) rational existing world. From a
Hegelian point of view, this position is absurd, for it replicates the division
between reason and reality which Hegel wanted to overcome (and in such

8 Karl Marx, “Notebooks on Epicurean Philosophy,” in Marx and Engels Collected

Works, Volume 1 (London: Lawrence & Wishart, 2010), 491.
9 August von Cieszkowski, “Prolegomena to Historiosophie,” in The Young Hegelians:
An Anthology, ed. Lawrence S. Stepelevich (Cambridge: Cambridge University Press,
1983).
10 Marx, “Difference Between the Democritean and Epicurean Philosophy of Nature,”
85.
11 Ibid.
6 S. PETRUCCIANI

overcoming Marx saw the greatness of the Stuttgart’s philosopher). Thus,

either one assumes that reason and reality coincide—as in the Hegelian
right, from which Marx is very distant—or one risks to fall back into pre-
Hegelian positions, where reason is the enlightening moment, opposed
to an irrational and recalcitrant reality. Unsatisfied with both horns of the
dilemma, Marx seeks a third solution which still eludes him,12 a need he
expresses metaphorically in a page of the Notebooks, where he returns to
reflect on his problem, by asking whether «men can live at all after a total
philosophy», or rather they have to resign to a squalid mediocrity.

At such times half-hearted minds have opposite views to those of whole-

minded generals. They believe that they can compensate losses by cutting
the armed forces, by splitting them up, by a peace treaty with the real
needs, whereas Themistocles, when Athens was threatened with destruc-
tion, tried to persuade the Athenians to abandon the city entirely and
found a new Athens at sea, in another element.13

The new Athens adumbrated by Marx would be a new philosophy,

capable of a critical attitude toward the world, but without reinstating
that division between reason and reality so effectively criticized by Hegel.
Marx, which in this way will be a better Hegelian than the young
Hegelians, shall thus conceive of critique not as a point of view external
to reality, but as a self -critique of reality, a movement immanent to reality
itself.

1.2 From “Liberal” Battles to Social Questions

Since the path toward an academic appointment was foreclosed—the
space for critical and radical ideas in Prussian universities was shrinking by
the day—Marx turned to journalism, through which the young Hegelians
thought they could undermine the sclerotic authoritarian institutions of
Prussia. In 1838, Arnold Ruge had founded the “Annals of Halle,”
the young Hegelians’ main journal which in 1841, unable to continue
publication in Prussia, morphed into “German Annals,” published from

12 Concerning this complex phase of Marx’s reflection, see both the already cited book
by Finelli and the useful essay: Emmanuel Renault, Marx et l’idée de critique (Paris:
Presses universitaires de France, 1995).
13 Marx, “Notebooks on Epicurean Philosophy,” 492.
 1 THE EDUCATION OF A YOUNG HEGELIAN 7

Dresden. Marx wrote his first article in 1842: a polemical attack against
the recently promulgated dispositions regarding censorship. An article
which, of course, was not approved by the censorship (then preemptively
applied to publications) and thus could only be published in Switzer-
land in 1843, within a collection of censored articles edited by Ruge.
Already in 1842, however, Marx’s journalistic activity could be vigorously
exercised in a brand-new daily newspaper, the “Rheinische Zeitung,”
edited in Cologne. Rhineland, a border territory, had been annexed by
France between 1795 and 1814 and was the economically most devel-
oped region of Prussia. The newspaper, financed by members of the
local bourgeoisie, was the counterpart of the conservative “Kölnische
Zeitung,” and it supported modernizing and liberalizing policies (defense
of the Napoleonic Civil Code, juridical equality of all citizens) within the
perspective of German unification. Marx published his first article there in
May 1842, and in October of the same year he became chief editor of the
newspaper. Under Marx’s direction, the newspaper enjoyed a moderate
success, but a short life: on January 21, 1843, in fact, the authorities
decreed the newspaper had to cease operations, effective April 1 of the
same year. On March 17 Marx resigned.
Through the many articles he wrote in these months, Marx intensively
and polemically developed a defense of the “liberal” cause, undertaken
especially by commenting on the debates of the Rhineland Diet (a sort of
regional parliament, without much power, whose composition was based
on estates). The main themes were the defense of press freedom against
censorship, the battle for the autonomy of the State from religion, but
also questions who were inciting problems and social tensions, such as the
law against timber theft and the protests of the Mosel’s winemakers. Marx
exercised his considerable polemical strength to support freedom, even
while his “liberalism,” rooted in Hegelian and young Hegelian philos-
ophy, still conceived the State as a moment that ought to be above
the private egoistic interests so as to realize the freedom of all citizens,
including the poorest ones. Even when, later, his positions will become
more radical and he will abandon the liberal camp, Marx remained a theo-
rist of freedom, albeit with an interpretation of freedom less and less
connected to the liberal tradition. Freedom, writes Marx in one of his
8 S. PETRUCCIANI

anti-censorship articles, coincides with the essence of mankind.14 Just as

liberalism teaches us, freedom can only be guaranteed by the rule of law:

Laws are in no way repressive measures against freedom […] Laws are
rather the positive, clear, universal norms in which freedom has acquired
an impersonal, theoretical existence independent of the arbitrariness15

Freedom is instead denied by censorship, which arbitrarily judges the

tone and “tendencies” expressed by an article and which, therefore and
contrarily to every legal principle, condemns someone merely for their
intentions, not for what they explicitly do.16 Freedom of the press is
crucial for the defense of all other freedoms, because a free press:

is the ubiquitous vigilant eye of a people’s soul, the embodiment of a

people’s faith in itself, the eloquent link that connects the individual with
the state and the world, the embodied culture that transforms material
struggles into intellectual struggles and idealises their crude material form.
[…] It is the ideal world which always wells up out of the real world and
flows back into it with ever greater spiritual riches and renews its soul.17

All freedoms stand and fall together:

One form of freedom governs another just as one limb of the body does
another. Whenever a particular freedom is put in question, freedom in
general is put in question.18

And there is no freedom without the separation between Church and

State, without abandoning that idea of a “Christian State,” which sharply
contradicts the principles of modern political citizenship (here Marx’s
writings about divorce law are also relevant). A State declaring itself
Christian is intrinsically discriminatory, even when it tolerates different
denominations. Indeed, Marx reminds us, the «conversion of the concept

14 Karl Marx, Marx and Engels Collected Works, Volume 1 (London: Lawrence &
Wishart, 2010), 155.
15 Ibid., 162.
16 Ibid., 120.
17 Ibid., 165.
18 Ibid., 180.
Another random document with
no related content on Scribd:
en nog een beetje, dat ik had overgehouden van de huur der
commensaals.

„Cecil had geld noodig en daarom gaf ik alles, wat ik had, aan hem
en nam daarvoor aandeel in zijn onderneming.

„De onderneming ging goed. en van de voordelen genoot ik de helft.

„Dat is alles. Heel eenvoudig, nietwaar? Geen mysterie, of iets, wat

er op lijkt. Ik ben voor de helft aandeelhoudster in het licht, den motor,
de mijnen en de waterwerken.

„Ik maak deel uit van het Syndicaat. In alles, wat Cecil ondernomen
heeft, sinds hij in de Staten kwam, ben ik voor de helft
geïnteresseerd.

„Wij deelen alles samen en mijn aandeel is dus mijn rechtmatig

eigendom.”

Toen de hertogin met haar verhaal zoover was gevorderd, werd de

deur van den salon geopend en hertog Silverton trad binnen.

De hertog was een knappe jonge man, met ongedwongen, losse

manieren. Hij kende lord Aberdeen nog uit vroeger jaren en had dus
alle reden om hem vriendelijk tegemoet te treden.

Maar desondanks zag Raffles, dat zijn oogen een flikkerende,

katachtige uitdrukking hadden, toen ze hem aanzagen bij de
begroeting, die overigens aan wellevendheid van weerskanten niets
te wenschen liet.

„Wat zei je, Lily?” vroeg hij daarna op scherpen toon met een
wantrouwenden blik op Raffles, die zoo vertrouwelijk met zijn vrouw
had zitten praten—„alles samen deelen. Wàt samen deelen?
Waarover heb je met lord Aberdeen gesproken?”
„Ik heb hem verteld van mijn relatiën met Cecils onderneming”, zei de
hertogin bedaard, „en hem uitgelegd, hoe het komt, dat ik
geïnteresseerd ben bij het licht en den motor!”

„O, zoo!”

De toon van den hertog veranderde niet.

„Ja, lord Aberdeen, dat is wel heel merkwaardig, niet waar?

Overigens, spijt het me, Lily, dat ik je onderhoud met een vroegeren
kennis moet komen verstoren”—hij monsterde lord Aberdeen met iets
uitdagends in zijn blik—„het zal me heel aangenaam zijn, als je me
zoudt willen vergezellen naar een oude en lieve vriendin van mijn
familie, hertogin Van Munster, die je gaarne eens zou zien,—een
lieve, oude dame, Lily, doe dus je best, zoo aardig mogelijk tegen
haar te zijn.”

De hertogin werd bloedrood. [12]

En Edward Lister, met al de gemakkelijkheid, die den man van de

wereld zoo eigen is, stond op, boog hoffelijk en sprak:

„Het was mij aangenaam, hertogin, u te hebben kunnen begroeten!”

Toen boog hij ook voor den hertog en even later suisde de blauwe
auto weg.

„Vervloekt”, mompelde Raffles, terwijl hij door het raampje van het
voertuig naar buiten staarde, „verdoemd—deze Silverton heeft ook al
een deel van de kwaal van zijn geslacht te pakken. De kerel is
mateloos jaloersch. Alle Silverton’s zijn jaloersch en dat heeft al
meermalen tot hun verderf geleid, tot— —”

Het woord bleef hem op de lippen, want met een schok stond de auto
stil.
Het scheelde maar een meter of wat of een botsing was
onvermijdelijk geweest.

„Hoe heb je het in je hoofd kunnen halen om zoo lang met dien vent
te praten?” vroeg de hertog zijn gemalin. „En waar ter wereld of
wanneer heb je hem leeren kennen? Je weet wel, dat ik niet van die
familiariteiten houd. Het past niet, Lily, dat jij bezoek ontvangt van wie
dan ook.”

Lily keek haar echtgenoot aan.

Zijn oogen hadden een vreemde uitdrukking, die Lily daarin nog niet
had bespeurd. Het scheen, alsof zij van buiten bedekt waren door
een vlies, waardoor de man niet dan onduidelijk en vaag kon
onderscheiden wat om hem heen voorviel.

Zijn wangen waren bleek en zijn lippen vast op elkaar gesloten als
van iemand, die een vast besluit had genomen en dit wenscht ten
uitvoer te brengen.

De geheele uitdrukking van zijn gelaat deed haar ontstellen en

huiveren.

„Lieve hemel, Bertie! Waar ben jij geweest! Dat mag ik wel vragen!”
riep ze uit.

„In de club”, bracht hij er kortaf uit.

„In welke club?”

„In mijn club!”

Lily wist genoeg.

„Heb je gespeeld, Bertie?”

„Ja!”

„En veel verloren?”

„Ik heb nog niet eens gezegd, dat ik iets verloren heb.”

„Je hadt me beloofd, Bertie, om niet meer te zullen spelen!”

„Ik heb je beloofd, niet hoog te zullen spelen. In het geheel geen
kaart aan te raken zou eenvoudig onmogelijk zijn voor een man in
mijn positie. Iedereen speelt, als hij naar zijn club gaat. Maar hoog
spelen doe ik niet meer … tenminste voorloopig niet. En vanmiddag
zou ik ook niet boven mijn maximum zijn gegaan, als ik niet zulk een
ongehoorde tegenspoed had gehad.

„Maar enfin, dat kom terecht!”

„Hoeveel heb je verloren, Bertie?” vroeg Lila ontsteld.

De hertog keek haar lang en ten hoogste verbaasd aan.

Hoe brutaal, om zooiets te durven vragen.

Daarop stond hij op en schelde.

„Breng mij een glas cognac met spuitwater”, beval hij koel.

Als zij wilde probeeren, hem uit te hooren, of hem onder curateele te
stellen, zou ze wel begrijpen, dat zulke praktijken bij hem niet
aansloegen.

Lily’s hart kromp ineen.

Als een bliksemstraal trof haar de waarheid. Uit goedhartigheid had
zij zich in de armen geworpen van een onbeduidend man, een speler
met een grooten naam.

Langzaam welden tranen op in haar oogen, toen zij zag, met hoeveel
gulzigheid de hertog den grooten tumbler in één langen teug leeg
dronk.

Toen vervolgde hij, doelende op den bezoeker, die zoo even

vertrokken was, op een toon, die getuigde van inwendige drift:

„Kijk eens, Lily, het spreekt vanzelf, dat ik er niet aan denk, mij te
willen stellen tusschen jou en je kennissen, maar die bezoeken van
heeren—”

„Lord Aberdeen is een heel oude kennis, Bertie. Hij woonde indertijd
in Clandon Street.”

„Zóó—woonde lord Aberdeen in het huis, waar jij vroeger met je

broer Cecil hebt gewoond.

„Wonderlijk! Ik begrijp dat niet recht!”

„Hij was commensaal bij ons, Bertie, onder een anderen naam. Te
New York heb ik je immers al verteld, dat wij hier kamers
verhuurden!”

„Je wilt toch niet zeggen, Lily, dat je vroeger commensaals gehouden
hebt,—kamers verhuurd?”

„Zeker wel, ik had gedacht, dat je dat allang wist, na hetgeen ik je in

New York heb verteld.”

„Het is om van te rillen”, sprak de hertog en hij stond op.

Een aandoening van hevige ijverzucht, de erfelijke [13]kwaal der
Silverton’s verleende zijn stemgeluid een heeschen toon.

„Denk er aan, Lily, dat je waardigheid als vrouw en je positie als mijn
vrouw je, naar mijn oordeel, moeten weerhouden om je vrienden van
Clandonstreet opnieuw in te halen—al zijn het ook lords.

„Het schijnt, dat jij van een andere meening bent!

„Zooals je nu gedaan hebt, heb je den trots der Silverton’s met

voeten getreden, door als Hertogin, lieden te ontvangen, voor wie je
eens als huisjuffrouw hebt gewerkt.

„Dat is onvergefelijk, onvergefelijk! Ik had je meer tact en meer

goeden smaak toegeschreven, hertogin! Maar het schijnt, dat ik mij
vergist heb.

„Wij zullen vanmiddag niet uitrijden! Bonjour!”

Lily sprong op.

Zij was als versteend van schrik.

„Bertie! Bertie!” riep ze, hem nasnellende. „Wat wil je doen? Waar ge
je heen?”

Met een doodsbleek gelaat wendde de hertog zich tot haar.

„Ik ga naar mijn club terug om daar den dag verder door te brengen!”
sprak hij.

En met een harden slag viel de deur in het slot.

[Inhoud]
VIERDE HOOFDSTUK.
 Een opzienbarende dood.

Oude James had uitstekend voor alles gezorgd.

De villa van lord Edward Lister in Regent-street zag er weer zoo

gezellig en intiem uit, alsof zij nooit door haar bewoners was verlaten.

Raffles had zich voor onbepaalden tijd met zijn jongen secretaris
Charly Brand in Nederland gevestigd en vertoefde nu sinds ruim
veertien dagen in zijn vorstelijk huis in Londen.

Morgen zou Charly, die thans onder den naam van baron Charlton in
Londen vertoefde, zijn erfenis, groot vijfduizend pond sterling, worden
uitbetaald. Twee dagen later wilden de vrienden dan weder naar
Amsterdam oversteken, waar, in het Willemsparkkwartier, het groote
prachtige heerenhuis hen wachtte.

Tegenover Edward Lister zat, aan de lunchtafel de jonge secretaris.

„Wel, Edward”, begon hij. „We zijn nu toch eens veilig in Londen.
Weet je wel, hoe dikwijls ons huis omsingeld werd door allerlei
gedaanten uit Scotland Yard, die op hoog bevel van onzen vriend
Baxter naar hier waren gezonden? De arme kerel!!”

„En hoe Marholm, die brave „vloo”, mij steeds op de een of andere
manier van het dreigende gevaar kennis wist te geven”, voegde lord
Lister er aan toe.

„Och, Charly, dat waren toch wel prettige dagen. Zoo vol afwisseling!
Zoo vol van dreigend gevaar en kwade verrassingen.

„Ik kan niet zeggen, dat ik over mijn verblijf in Nederland ontevreden
ben.
„Integendeel!

„We hebben ook daar al heel wat wederwaardigheden beleefd, maar

ik heb tot nog toe in de Hollandsche steden geen enkelen keer zoo’n
geweldig grooten stommeling aangetroffen, als James Baxter de eer
heeft te zijn.”

Charly lachte hartelijk.

„Ik heb heerlijk van de rust genoten, Edward en als ik morgen mijn
kapitaal in bezit heb, bestaat er geen gelukkiger mensch in het
Vereenigde Koninkrijk!”

Raffles belde.

Oude James kwam binnen.

„Je kunt afnemen, James!” [14]

Lord Lister haalde zijn gouden sigarettenkoker te voorschijn en

spoedig kringelden de blauwe rookwolkjes naar het beschilderde
plafond.

Toen het uur voor den lunch voorbij was, kwam een krantenjongen,
hard loopende, de stille Regent-street binnenstormen uit alle macht
schreeuwende en half verstaanbare klanken uitstootende.

Het geluid van zijn stem verbrak de stilte, die heerschte in het vertrek,
waar de vrienden zwijgend en lezend bijeen zaten.

„Evening Standard! Extra-tijding! Dood van Hertog Silverton!

Verdachte omstandigheden! Rapport van den geneesheer!
Wonderlijk gedrag van de Hertogin!… Extra-tijding! Extra-tijding!…
Evening Standard!”

Raffles sprong op.

Alle kleur was van zijn gelaat geweken, toen hij schelde en den
binnenkomenden kamerdienaar beval:

„Loop dadelijk naar buiten en haal mij die courant.”

Eenige oogenblikken later was de man reeds terug en overhandigde

zijn meester het verlangde blad.

Raffles rukte het blad open en daar zag hij het staan, ernstig, sober,
met groote dikke letters:

„Dood van Hertog Silverton. Verdachte omstandigheden. Een

onderzoek wordt ingesteld. Hoe de Hertogin zich gedroeg. Geruchten
van vergiftiging.”

Met vluggen blik doorliep hij de kolommen, eerst vaag de

hoofdstrekking in zich opnemende en toen het geheele stuk
langzaam en met aandacht overlezende, alsof hij elken regel in zijn
geheugen wilde prenten.

Zie hier wat het blad schreef over de gebeurtenissen in het huis
Silverton:

„Met leedwezen zien wij ons verplicht, het overlijden te berichten van
Hertog Silverton, die in den vroegen ochtend is gestorven. De Hertog was,
zooals onze lezers weten, slechts een week lang ongesteld.

Verleden Dinsdag nam de ziekte een gunstige wending en kon men een
spoedige en algeheele genezing van den patient verwachten. Doch in den
avond van dien dag deden zich verschijnselen voor van onverklaarbare
slaapzucht, die hand over hand toenam, zoodat de kundige geneesheeren,
die den patient behandelden, ernstige vermoedens begonnen te koesteren
omtrent vergiftiging door narcotische middelen.

Tot dusverre is nog niets met zekerheid bekend, maar tal van zeer
verontrustende geruchten loopen in de stad. Van zeer goed ingelichte zijde
vernemen wij, dat een gerechtelijk onderzoek zal worden bevolen en dat,
 indien dit mocht geschieden, een proces kan worden verwacht van een
hoogst merkwaardig en sensationeel karakter.”

Hieronder volgde een beschrijving van minder belang voor het groote
publiek, waarin de stamboom van den Hertog werd uiteengezet.

Maar dan kwam weder in vette letters het volgende hoofdje van een
uitvoerig bericht:

LAATSTE BERICHTEN! VERDACHT VAN MOORD!

„Inlichtingen, door ons ingewonnen aan en nabij de woning van den

overleden edelman, hebben onzen indruk versterkt dat hier een groot
geheim schuilt.

De dienstboden in het huis van den overledene weigeren elke inlichting en

dus is het zeer moeilijk, de waarheid te vinden uit de talrijke en elkander
vaak tegensprekende geruchten, die in de buurt de ronde doen.

Wat ons ter oore kwam laten wij hier volgen:

Eerst drie of vier dagen geleden begon de geneesheer, die den Hertog
voortdurend behandeld had, teekenen van opium-vergiftiging bij zijn patient
op te merken. Hij vroeg den Hertog, of deze de gewoonte had, in het
geheim eenig narcotisch middel te gebruiken, waarop echter ontkennend
werd geantwoord.

De geneesheer begon nu nauwlettend acht te geven op het voedsel, wat

den patient gereikt werd en het bleek hem weldra, dat groote
hoeveelheden morphine door een onbekende hand en op onverklaarbare
wijze in het voedsel en de medicijnen werden gemengd.

Zoodra deze ontdekking door hem gedaan werd, werden alle pogingen in
het werk gesteld om het gevaar te keeren en nauwkeurig acht te slaan op
de verpleegsters en op allen, die met den zieke in aanraking plachten te
komen.

Evenwel gelukte het niet, den schuldige te ontdekken: Inmiddels werd de

Hertog al zwakker en zwakker en de geneesheer besloot nog strenger toe
te zien op het voedsel en de medicijnen en niemand toe te staan den zieke
te naderen, behalve de Hertogin zelve en twee vertrouwde verpleegsters.
[15]

En nu komt het belangwekkendste gedeelte van de loopende geruchten,

waarvan wij echter niet dan onder alle mogelijke reserve melding
wenschen te maken.

Men wil namelijk weten, dat gisteravond, omstreeks acht uur, de Hertog
zijn geneesheer alleen heeft willen spreken en men vermoedt, dat hij bij die
gelegenheid den dokter ernstige vermoedens omtrent de Hertogin moet
hebben toegefluisterd.

Na dit onderhoud heeft de geneesheer de Hertogin uitdrukkelijk te verstaan

gegeven, dat hij haar den toegang tot de kamer van haar echtgenoot
verbood en heeft hij den Hertog aan de zorgen der verpleegsters
overgelaten.

In den loop van den avond evenwel is de Hertogin, gebruik makende van
de tijdelijke afwezigheid der verpleegsters, ondanks het verbod van den
geneesheer, toch doorgedrongen in het ziekenvertrek en heeft zij den
patient een dosis medicijn ingegeven uit een fleschje, dat zij bij zich droeg.

Toen de verpleegsters een poosje later terugkeerden vonden zij den

Hertog in een toestand van bedwelming en bijna stervende. De Hertogin,
op haar rechten staande, weigerde uitdrukkelijk de kamer te verlaten.

De ongelukkige edelman ontwaakte niet weder uit de bedwelming, die zijn

doodslaap zou worden. En tegen half vijf in den morgen verwisselde hij
kalm het tijdelijke met het eeuwige.

Men vertelt, dat het drinkwater en enkele andere bestanddeelen van het
voedsel, dat de Hertogin haar echtgenoot toediende reeds in den vroegen
morgen aan een scheikundig onderzoek zijn onderworpen en dat in die
bestanddeelen groote hoeveelheden morphine zijn geconstateerd.

Een fleschje met dit vergif, een hoeveelheid bevattende, voldoende om een
geheel huisgezin naar de andere wereld te helpen, maar voorzien van het
onschuldig etiquet „Magnesia poeder” moet eveneens reeds uit het
juweelenkistje van de Hertogin, dat toevallig in een kast op de slaapkamer
van den Hertog was neergezet, zijn te voorschijn gehaald.
 Als inderdaad deze geruchten waarheid blijken te bevatten, dan zal Londen
spoedig een der merkwaardigste rechtzaken van de laatste jaren kunnen
beleven.

Wij vernemen intusschen dat de zenuwen van de Hertogin zeer zijn

geschokt door de pijnlijke gebeurtenissen van de laatste weken.”

Dat alles las Raffles en om hem heen scheen de gansche wereld met
al haar kleine beslommeringen in het niet te zinken.

Bertie Silverton dood!

Vergiftigd door morphine, hem toegediend door de Hertogin, door Lily

Baker— — — —

Hij zag weer vóór zich het pension in Clandonstreet, waar het
bevallige meisje in de eetkamer rondging met stofdoek en plumeau
en waar zij de heerlijkste puddingen kon bereiden.

Hij had haar ijver steeds bewonderd, als zij vlug en handig het
ontbijtgoed wegruimde op een wijze, die duidelijk aantoonde, dat zij
vrij was van alle zelfingenomenheid; nooit spreidde zij coquette
maniertjes ten toon, zooals dat zooveel andere dames doen, die
kamers verhuren.

En van de eenvoudige, bevallige Lily Baker dwaalden zijn gedachten

naar de salons van de kleine, vriendelijke lady Simpson, waar hij in
de schitterende, bekoorlijke en schatrijke Hertogin Silverton terstond
zijn kostjuffrouw uit Clandonstreet had herkend.

Toen herinnerde hij zich het aangename uurtje in het groote huis van
den Hertog doorgebracht, waar de Hertogin zoo onbevangen met
hem had gebabbeld en waar ze hem had verteld, dat het alles „zoo
heel eenvoudig” in zijn werk was gegaan—het verwerven van Cecils
rijkdommen, waarin zij voor de helft aandeelen had.
Toen—de kwaadaardige uitdrukking in de oogen van den hertog,
terwijl hij den salon binnentrad en zijn onbeschofte houding tegen
Lily.

Dan—de geruchten die er liepen omtrent de afstammelingen uit het

Huis Silverton.

En eindelijk—deze plotselinge, geheimzinnige dood en de laaghartige

beschuldiging, door den hertog op zijn sterfbed geuit tegen de vrouw,
die goed genoeg was geweest om met haar millioenen zijn
speelschulden te dekken en zijn verbleekt blazoen opnieuw te
vergulden.

In zijn eerste opwelling van razernij had hij, de Groote Onbekende,

die zoo weinig zijn gevoelens placht te uiten, de Evening Standard in
zijn gebalde vuist ineen geknepen. [16]

Charly had dit alles stilzwijgend, doch in de uiterste verbazing

aangezien.

De jonge secretaris wist maar al te goed, dat hij zijn vriend en

meester met geen vragen moest lastig vallen, als deze onder den
indruk verkeerde van eenige oogenblikkelijke aandoening.

Maar toen de, tot een bal opgerolde krant op het tapijt neerviel en
lord Edward Lister in peinzende houding voor het venster ging staan,
toen raapte Charly het dagblad op, vouwde het open, streek de
honderden plooien weer glad en begon het bericht te lezen, dat John
C. Raffles zoozeer had doen ontstellen.

Ook toen hij het, tot tweemaal toe, ten einde had gelezen, sprak
Charly Brand nog geen woord.

Geen enkel geluid kwam over zijn lippen.

Maar vol ontzetting dacht hij eraan, dat zulk een schoone vrouw als
hij in Hertogin Silverton had aangetroffen, den dood van haar
echtgenoot op haar geweten kon hebben.

Een Hertogin-giftmengster!

En de jonge man met zijn onschuldig gelaat en de groote, blauwe

oogen huiverde bij de gedachte, dat ook in de groote wereld, in de
„beste kringen”, zooals Basil Malwood ze placht te betitelen, de
misdaad niet vreemd scheen te zijn.

En welk een misdaad!

Het was geen „peulschilletje” wat die mooie, schatrijke

Amerikaansche had durven onder handen nemen.

„Die arme Silverton,” dacht Charly, „ongelukkige kerel! Wat had-ie

nou gehad aan al die kostelijke millioentjes, die hij, met z’n vrouw,
van den overkant van den Oceaan naar hier had meegenomen.

„In de kracht van zijn leven had hij „het loodje er bij moeten leggen.”

„Wat de vrienden uit „De kaart en de Dobbelsteen” er wel van zouden

zeggen?” peinsde Charly verder, wiens gedachten zich niet lang
bepaalden bij het droevige van dit sterfgeval.

„En of Bertie veel speelschulden zou hebben achtergelaten?

„Natuurlijk zou d’ie dat.

„Bertie had altijd en overal schulden gehad—en bovenal in „De Kaart

en de Dobbelsteen”.”

„Charly!”
De secretaris van den Grooten Onbekende schrikte op, toen hij door
de stem van zijn vriend en meester uit zijn gedachten werd
weggerukt.

„Wat is er, Edward?”

„Heb je ’t gelezen?”

„Ja.”

„En?”

„Vreeselijk vind ik het!”

„Wàt vind je vreeselijk?”

„Den treurigen moed van die bekoorlijke hertogin, Edward!”

De Groote Onbekende keek zijn vriend langen tijd zwijgend in de

oogen.

„Wat heb je?” vroeg Charly, wien dat onderzoekend aankijken door
zijn vriend maar half beviel.

„Wat er is, Charly? Er is, dat ik een gelukkige keuze deed, toen ik jou
tot mijn secretaris en mijn helper benoemde.”

„Je helper, Edward, ben ik toch maar in enkele gevallen geweest.”

„Mijn helper ben je in zooverre, Charly, dat je de publieke opinie

vertegenwoordigt. Altijd dadelijk klaar met je oordeel, altijd gereed te
be- en te veroordeelen zonder de minste kennis van zaken.”

Het gelaat van den jongeman betrok.

„Zóó Edward? Dank je voor de gulhartige bekentenis van je opinie
omtrent je secretaris. Je zult toch zeker wel willen toestemmen, dat in
deze zaak van „verwikkelingen” geen sprake kan zijn!”

„Ik zal over deze zaak niet met je redetwisten, m’n jongen!

„En ik wensch je verder een goeden middag. We zien elkaar aan het
diner wel terug!”

John C. Raffles verdween in zijn kleedkamer.

Geen tien minuten later hoorde Charly Brand de zware huisdeur in

het slot vallen en toen hij door de hooge ramen naar buiten keek, zag
hij lord Aberdeen, alias John C. Raffles langs het hek der villa
wandelen.

De Groote Onbekende zag er zéér eenvoudig uit. Een groote vilthoed

bedekte zijn zwarte haren en een lange, donkergrijze jas omsloot zijn
slanke leden.

„De jas met de dievenzakken”, fluisterde Charly, „wat zou hij van plan
zijn?” [17]

[Inhoud]
VIJFDE HOOFDSTUK.
 De chef van „het vak”.

De volgende dagen sprak, schreef, dacht en droomde Londen over

niets anders dan over datgene, wat de dagbladen „het geheim van
Onslow Gardens” hadden gedoopt.

Sinds de vlucht van Dorrit met honderd millioen had geen zaak het
voorrecht van zooveel onverdeelde opmerkzaamheid gehad als deze.

Zij leverde de stof voor gesprekken in de clubs en aan de theetafel en

iedereen sprak over de vergiftiging van den hertog en de wijze,
waarop hij door zijn eigen vrouw opzettelijk was om het leven
gebracht, alsof de feiten reeds onomstootelijk vaststonden.

In het begin trokken wel de medelijdende zielen partij voor Linda—

enkelen omdat zij een vrouw was, anderen omdat ze een hertogin
was, weer anderen omdat zij jong was en bevallig. Een zeer kleine
minderheid deed het, omdat ze niet geneigd was, als vaststaande
aan te nemen, wat nog niet was bewezen en te oordeelen zonder
vonnis.

Die verdedigers beweerden, dat er geen enkele reden kon worden

aangenomen, waarom de beschuldigde den echtgenoot, dien ze pas
zoo kort geleden haar hand had geschonken, naar het leven zou
hebben gestaan.

Dan antwoordden weer anderen, met een hatelijk, wereldwijs lachje

op de lippen, dat niemand ter wereld zich borg kon stellen voor de
motieven van anderen; dat niemand ooit met zekerheid kon zeggen,
wat er achter stak.