‫اﻧﺘﺸﺎر ﺗﻮﺳﻂ‪:‬‬

‫ﻧﺮم اﻓﺰار ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ اﻟﮑﺘﺮوﻧﯿﮑﯽ دﮐﺘﺮ ﻋﺮﯾﻔﯽ‬

‫‪ iOS‬و ‪Android‬‬

‫‪arefe.com‬‬
 ‫��ﻢ اﷲ ا����ﻦ ا����ﻢ‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬

‫ﻓﮫﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‪ ..................................................................................‬أ‬

‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ھﺪف را زد ‪١ ......................................................................‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ‪٩.............................................................................................‬‬
‫ﺷﯿﺦ در ﮐﺎﺑﺎره ‪١١ .................................................................................‬‬
‫ﭘﯿﺮ ﮔﻤﺮاه ‪١٥ .......................................................................................‬‬
‫ﺳﺎره ‪١٦ ..............................................................................................‬‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﯾﮏ ﺗﺎﺋﺐ ‪٢٤ ..........................................................................‬‬
‫در ﺷﮑﻢ ﻧﮫﻨﮓ ‪٣٥ ..............................................................................‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺧﯿﺎﻧﺖھﺎ و ﮐﺎرھﺎی زﺷﺘﻢ را؟‪٣٩ ...................................................‬‬
‫ﻣﮫﺮﺑﺎنﺗﺮ از ﻣﺎدر‪ ...‬ﻣﮫﺮﺑﺎنﺗﺮ از ﭘﺪر ‪٤٠ ..................................................‬‬
‫در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ‪٤١ .................................................................................‬‬
‫ﮐﻮهھﺎی اﺳﺘﻮار ‪٤٦ ..............................................................................‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮ ﺧﺪا! ‪٤٩ ..........................................................................‬‬
‫او ھﻢاﮐﻨﻮن در رودھﺎی ﺑﮫﺸﺖ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﯽﺧﻮرد‪٥٢ .................................‬‬
‫ﻗﮫﺮﻣﺎن ‪٦٠ ..........................................................................................‬‬
‫ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺪیھﺎ‪٦٩....................................................................................‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫ب‬

‫آﺳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺑﺎرد! ‪٧١ ..............................................................................‬‬

‫ﺟﺪاﯾﯽ‪٧٣ ....................................................................................... ...‬‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ‪٧٥ ............................................................................‬‬
‫ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮد را در ﺑﮫﺸﺖ دﯾﺪ ‪٨٠...........................................................‬‬
‫در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ ‪٨٢ ................................................................................‬‬
‫ﻣﺮا رھﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪٩٠ .............................................................................. ...‬‬
 ‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺪف را زد‬

‫ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ اوﻟﻢ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ‪...‬‬

‫ھﻨﻮز آن ﺷﺐ را ﺑﻪ ﯾﺎد دارم‪ ...‬ﺗﺎ آﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺗﻌﺪادی از دوﺳﺘﺎﻧﻢ در ﯾﮏ‬
‫ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‪...‬‬
‫ﯾﮏ ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ آ ﮐﻨﺪه از ﺣﺮف ﻣﻔﺖ‪ ...‬و ﺑﻠﮑﻪ ﻏﯿﺒﺖ و ﺳﺨﻨﺎن ﺣﺮام‪...‬‬
‫ﻣﺠﻠﺲ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ ،‬ﻣﻦ آنھﺎ را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽآوردم‪ ...‬ﻏﯿﺒﺖ‬
‫ﻣﺮدم را ﻣﯽﮐﺮدم و ﺻﺪای ﻗﮫﻘﮫﻪی آﻧﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﯾﺎدم ھﺴﺖ از ﺣﺮفھﺎی ﻣﻦ روده ُﺑﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫اﺳﺘﻌﺪاد ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﺗﻘﻠﯿﺪ دﯾﮕﺮان داﺷﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺎن ﺻﺪای اﻓﺮاد را ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﺴﺨﺮهاش ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﺑﻠﻪ‪ ...‬ﻣﺴﺨﺮهی اﯾﻦ و آن را ﻣﯽﮐﺮدم‪ ...‬ھﯿﭽﮑﺲ از ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﻦ در اﻣﺎن‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ...‬ﺣﺘﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺮدم ﺑﺮای آﻧﮑﻪ از زﺑﺎﻧﻢ در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ از ﻣﻦ دوری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﯾﺎدم ھﺴﺖ آن ﺷﺐ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﯽ را ﮐﻪ داﺷﺖ در ﺑﺎزار ﮔﺪاﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻣﺴﺨﺮه‬
‫ﮐﺮدم‪ ...‬ﺑﺪﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎﯾﻢ را ﺟﻠﻮی ﭘﺎی او ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﻪ‬
‫زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ...‬و‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪهھﺎی ﻣﻦ در ﺑﺎزار ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪...‬‬
‫ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل دﯾﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪ ...‬ﺣﺎل و روز ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺷﺪ‪ ...‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺮﯾﺦ ﺑﻮدم‪ ...‬ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭘﯿﺶ دوﺳﺘﺎم ﺑﻮدم!‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٢‬‬

‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ‪...‬‬

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﻣﯽﻓﺸﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺷﺪ‪ ...‬ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ وﻗﺖ زاﯾﻤﺎﻧﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﻪ‪...‬‬
‫ﻗﻄﺮهی اﺷﮑﯽ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪاش ﻏﻠﺘﯿﺪ‪...‬‬
‫ﺣﺲ ﮐﺮدم در ﺣﻘﺶ ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﮐﺮدهام‪...‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ او اھﻤﯿﺖ ﻣﯽدادم‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽھﺎﯾﻢ را در اﯾﻦ ﻣﺪت‬
‫ﮐﻢ ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﺳﺮﯾﻊ او را ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﺎﻧﺪم‪...‬‬
‫او را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﺳﺎﻋﺖھﺎ ﺑﺎ درد دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺑﯽﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪن ﻓﺮزﻧﺪﻣﺎن ﺑﻮدم‪ ...‬اﻣﺎ ھﺮ ﭼﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم‬
‫ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ‪ ...‬ﺷﻤﺎرهام را ﺑﻪ آنھﺎ دادم و ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﮋدهی ﺗﻮﻟﺪ ﻓﺮزﻧﺪم را دادﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻓﻮرا ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﺎﻧﺪم‪ ...‬ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪم ﺷﻤﺎرهی اﺗﺎق‬
‫ھﻤﺴﺮم را ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ ...‬اﻣﺎ آنھﺎ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮏ ھﻤﺴﺮم ﻣﺮاﺟﻌﻪ‬
‫ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﮐﺪام دﮐﺘﺮ؟ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﻓﺮزﻧﺪم را ﺑﺒﯿﻨﻢ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اول ﺑﺮو ﭘﯿﺶ دﮐﺘﺮ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ رﻓﺘﻢ‪ ...‬درﺑﺎرهی ﺻﺒﺮ و رﺿﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺣﺮف زد‪ ...‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪت دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻠﯽ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ھﺴﺖ و ﻇﺎھﺮا‬
‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ اﺳﺖ!‬
‫ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺨﺘﻢ ﺑﻪ ﯾﺎد آن ﮔﺪای‬
‫ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ در ﺑﺎزار او را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪم ﻣﺮدم ﺑﻪ او‬
‫ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ‪...‬‬
 ‫‪٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺳﺒﺤﺎن اﻟﻠﻪ‪ ...‬از ھﻤﺎن دﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪھﯽ از ھﻤﺎن دﺳﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮی‪ ...‬ﻣﺪﺗﯽ‬
‫ﺑﮫﺖ زده ﻣﺎﻧﺪم‪ ...‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ ...‬ﻧﺎﮔﮫﺎن ﯾﺎد ھﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪم‬
‫اﻓﺘﺎدم‪ ...‬از ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﺑﺮای ﻟﻄﻔﺶ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﭘﯿﺶ ھﻤﺴﺮم رﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم اﻣﺎ ﭼﻨﺪان ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﻮد‪ ...‬ﺑﻪ ﻗﻀﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻤﺎن داﺷﺖ و راﺿﯽ‬
‫ﺑﻮد‪...‬‬
‫او ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ دﺳﺖ از ﻣﺴﺨﺮه ﮐﺮدن ﻣﺮدم ﺑﺮدارم‪...‬‬
‫ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺮدم ﺣﺮف ﻧﺰن‪...‬‬
‫از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون آﻣﺪﯾﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻣﺎن »ﺳﺎﻟﻢ« ﻧﯿﺰ ھﻤﺮاه ﻣﺎ‬
‫ﺑﻮد‪...‬‬
‫راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ او ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم اﺻﻼ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪...‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﭘﻨﺎه ﻣﯽﺑﺮدم و آﻧﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪم‪...‬‬
‫ً‬
‫اﻣﺎ ھﻤﺴﺮم ﺑﻪ او ﺑﺴﯿﺎر اھﻤﯿﺖ ﻣﯽداد و واﻗﻌﺎ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ‪...‬‬
‫ﻣﻦ اﻣﺎ از او ﺑﺪم ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ ...‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ!‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﭼﮫﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ ...‬ھﺮ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﯾﮏ ﺳﺎﻟﺶ ﮐﻪ ﺷﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ راه ﺑﺮود‪ ...‬اﻣﺎ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻟﻨﮓ‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ‪ ...‬اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﻀﻮرش را ﺑﺮای ﺧﻮد ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺪاﻧﻢ‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم ﺑﻌﺪ از آن دو ﭘﺴﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورد‪ :‬ﻋﻤﺮ و ﺧﺎﻟﺪ‪...‬‬
‫ﺳﺎلھﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺎﻟﻢ و ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ ...‬ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮدم‪...‬‬
‫در واﻗﻊ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎزﯾﭽﻪای در دﺳﺖ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم از اﺻﻼح ﻣﻦ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاﯾﻢ دﻋﺎی ھﺪاﯾﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬از رﻓﺘﺎرھﺎی ﺑﭽﻪﮔﺎﻧﻪام ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ ...‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﯽدﯾﺪ ﺑﻪ‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٤‬‬

‫ﺳﺎﻟﻢ ﮐﻢ ﻣﺤﻠﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺑﻪ دو ﺑﺮادرش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﺎراﺣﺖ‬

‫ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺰرگ ﺷﺪ‪ ،‬و ھﻤﺮاه او ﻏﻢ ﻣﻦ ھﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪ‪...‬‬
‫وﻗﺘﯽ ھﻤﺴﺮم ﺧﻮاﺳﺖ او را در ﯾﮑﯽ از ﻣﺪارس ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ ﺛﺒﺖ ﻧﺎم‬
‫ﮐﻨﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﮑﺮدم‪...‬‬
‫ﮔﺬر ﺳﺎلھﺎ را اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ ...‬روزھﺎﯾﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ھﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ‪:‬‬
‫ﮐﺎر و ﺧﻮاب و ﺧﻮردن و ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن‪...‬‬
‫ﯾﮏ روز ﺟﻤﻌﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﻇﮫﺮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم‪ ...‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ھﻨﻮز‬
‫زود ﺑﻮد! ﺟﺎﯾﯽ دﻋﻮت ﺑﻮدم‪ ...‬ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻋﻄﺮ زدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ ﺑﯿﺮون‪...‬‬
‫از ﮐﻨﺎر ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ رد ﻣﯽﺷﺪم ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ را دﯾﺪم‪ ...‬اﻣﺎ آن ﺻﺤﻨﻪ ﺗﻮﺟﮫﻢ را‬
‫ﺟﻠﺐ ﮐﺮد‪ ...‬ﺳﺎﻟﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽﮔﺮﯾﺴﺖ!‬
‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪی ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺳﺎﻟﻢ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ...‬ده ﺳﺎل‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﺑﻪ او دﻗﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‪ ...‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮﺟﮫﯽ ﻧﮑﻨﻢ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ ...‬ﺻﺪاﯾﺶ را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺎدرش را ﺻﺪا ﻣﯽزد و ﺧﻮدم‬
‫ھﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻟﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟!‬
‫ﺻﺪاﯾﻢ را ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ ﮔﺮﯾﻪاش ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪ ...‬ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫اوﯾﻢ ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﮐﻮﭼﮑﺶ اﻃﺮاف را ﭘﺎﯾﯿﺪ‪ ...‬ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ؟ ﻓﮫﻤﯿﺪم‬
‫ﻣﯽﺧﻮاھﺪ از ﻣﻦ در ﺷﻮد‪...‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬اﻻن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدی ﻣﻦ ھﻢ وﺟﻮد دارم؟ اﯾﻦ ده‬
‫ﺳﺎل ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟!‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﺮدم‪ ...‬وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪...‬‬
‫اول ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﯾﻪاش را ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ او ﻣﮫﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬
 ‫‪٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺳﺎﻟﻢ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﯾﻪاش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ ...‬و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮفھﺎﯾﺶ ﮔﻮش‬

‫ﻣﯽدادم‪ ...‬ﺑﮫﺘﻢ زد‪ ...‬ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد؟!‬
‫ﺑﺮادرش ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ھﻤﯿﺸﻪ او را ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﯽﺑﺮد دﯾﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭼﻮن وﻗﺖ‬
‫ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﺻﻒ اول ﻧﻤﺎز را از دﺳﺖ ﺑﺪھﺪ‪...‬‬
‫ﻋﻤﺮ را ﺻﺪا زده ﺑﻮد‪ ...‬ﻣﺎدرش را ﺻﺪا زده ﺑﻮد‪ ...‬اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﭘﺎﺳﺨﺶ را‬
‫ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ داﺷﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ اﺷﮏھﺎﯾﺶ ﮐﻪ از‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﺑﯿﻨﺎی او ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺮفھﺎﯾﺶ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫دﺳﺘﻢ را ﺑﺮ دھﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮای اﯾﻦ داﺷﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮدی؟!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪...‬‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم‪ ...‬ﻣﮫﻤﺎﻧﯽ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﻏﺼﻪ ﻧﺨﻮر‪ ...‬ﻣﯽداﻧﯽ اﻣﺮوز ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﯽﺑﺮد؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ...‬ﻋﻤﺮ‪ ...‬وﻟﯽ او ھﻤﯿﺸﻪ دﯾﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮاھﻢ ﺑﺮد‪...‬‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﺑﮫﺘﺶ زده ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮد دارم ﻣﺴﺨﺮهاش‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫اﺷﮏھﺎﯾﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮدم و دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ او را ﺳﻮار‬
‫اﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﮐﻨﻢ‪ ...‬اﻣﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﺗﺎ‬
‫ﻣﺴﺠﺪ ﭘﯿﺎده ﺑﺮوم!‬
‫ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم! اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم اﯾﻦ‬
‫ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای اﯾﻦ ھﻤﻪ ﺳﺎل ﺳﮫﻞاﻧﮕﺎری و ﮐﻮﺗﺎھﯽ‪ ،‬ﺗﺮﺳﯿﺪه‬
‫ﺑﻮدم و ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻧﻤﺎزﮔﺰاران‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﺮای ﺳﺎﻟﻢ ﺟﺎﯾﯽ در ﺻﻒ اول ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﺮدم‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٦‬‬

‫ﺧﻄﺒﻪ را ھﻤﺮاه ھﻢ ﮔﻮش دادﯾﻢ و ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ‪ ...‬ﯾﺎ ﺑﮫﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﻨﺎر او ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪم‪...‬‬
‫ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﺧﻄﺒﻪ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺮآﻧﯽ را ﺑﻪ او ﺑﺪھﻢ‪...‬‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم! او ﮐﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ اﺳﺖ؛ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ؟‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯽﺧﯿﺎل اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪاش ﺷﻮم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮد‬
‫ﺼﺤﻔﯽ ﺑﻪ او دادم‪...‬‬‫ُﻣ َ‬
‫از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮرهی ﮐﮫﻒ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﻓﮫﺮﺳﺖ ﻗﺮآن را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺳﻮرهی ﮐﮫﻒ را ﯾﺎﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻣﺼﺤﻒ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن‬
‫ﮐﺮد‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ! او ﺳﻮرهی ﮐﮫﻒ را ﮐﺎﻣﻼ ﺣﻔﻆ ﺑﻮد!‬
‫از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم‪ ...‬ﻣﺼﺤﻔﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪...‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﺳﺖ و ﭘﺎھﺎﯾﻢ دارد ﻣﯽﻟﺮزد‪ ...‬ﺧﻮاﻧﺪم‪ ...‬ﺑﺎز ھﻢ ﺧﻮاﻧﺪم‪...‬‬
‫از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺮا ﺑﯿﺎﻣﺮزد و ھﺪاﯾﺘﻢ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎوردم و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪھﺎ زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ‪...‬‬
‫ھﻨﻮز ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺮدم ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﻨﺖ در ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬از آنھﺎ‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺟﻠﻮی ﮔﺮﯾﻪام را ﺑﮕﯿﺮم‪ ...‬ﮔﺮﯾﻪام ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ‬
‫و ﺿﺠﻪ ﺷﺪ‪...‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﺳﺖ ﮐﻮﭼﮑﯽ دارد ﭼﮫﺮهام را ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ...‬ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع‬
‫ﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﺎک ﮐﺮدن اﺷﮏھﺎﯾﻢ‪...‬‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ ...‬او را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪی ﺧﻮدم ﻓﺸﺮدم‪...‬‬
‫ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ ...‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻮری‪ ...‬ﮐﻮر ﻣﻨﻢ‪ ...‬ﮐﻮر‬
‫ﻣﻨﻢ ﮐﻪ در ﭘﯽ اھﻞ ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎدم ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺗﺶ ﺟﮫﻨﻢ ﺑﮑﺸﻨﺪ‪...‬‬
 ‫‪٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ‪ ...‬ھﻤﺴﺮم ﻧﮕﺮان ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ ...‬اﻣﺎ ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ دﯾﺪ ﻣﻦ‬
‫ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ رﻓﺘﻪام ﻧﮕﺮاﻧﯽاش ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ اﺷﮏ ﺷﺎدی ﺷﺪ!‬
‫از آن روز ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ھﯿﭻ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ را در ﻣﺴﺠﺪ از دﺳﺖ ﻧﺪادم‪...‬‬
‫دوﺳﺘﺎن ﺑﺪ را ﺗﺮک ﮐﺮدم و دوﺳﺘﺎن ﺧﻮﺑﯽ را در ﻣﺴﺠﺪ ﯾﺎﻓﺘﻢ‪ ...‬ھﻤﺮاه ﺑﺎ آﻧﺎن‬
‫ﻃﻌﻢ اﯾﻤﺎن را اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم‪...‬‬
‫از آﻧﺎن ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ را از ﯾﺎد ﻣﻦ ﺑﺮد‪ ...‬ھﯿﭻ ﺣﻠﻘﻪی ذﮐﺮ‬
‫ﯾﺎ ﻧﻤﺎز وﺗﺮی را ﺗﺮک ﻧﮑﺮدم‪ ...‬ھﺮ ﻣﺎه ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻗﺮآن را ﺧﺘﻢ ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫آﻧﻘﺪر ﺧﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ذﮐﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻏﯿﺒﺖھﺎ و ﻣﺴﺨﺮه‬
‫ﮐﺮدنھﺎﯾﻢ را ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ...‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهام ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫ﺷﺪهام‪...‬‬
‫دﯾﮕﺮ ﺧﺒﺮی از ﻧﮕﺎهھﺎی ﻧﮕﺮان ھﻤﺴﺮم ﻧﺒﻮد‪ ...‬و ﭘﺴﺮم ﺳﺎﻟﻢ‪ ،‬ھﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﺧﻨﺪهرو و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ ...‬ھﺮ ﮐﺲ او را ﻣﯽدﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ھﻤﻪی دﻧﯿﺎ را‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪه!‬
‫ﺧﺪا را ﺑﺮای اﯾﻦ ھﻤﻪ ﻧﻌﻤﺘﺶ ﺷﮑﺮ ﮔﻔﺘﻢ‪...‬‬
‫ﯾﮏ روز دوﺳﺘﺎن ﺻﺎﻟﺤﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮای دﻋﻮت ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣﻨﺎﻃﻖ دور ﺑﺮوﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ‪ ...‬اﺳﺘﺨﺎره ﮐﺮدم و از ھﻤﺴﺮم ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﺒﻮل ﻧﺨﻮاھﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﻣﺮا ﺑﺮای‬
‫رﻓﺘﻦ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮد‪ ...‬وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻗﺒﻼ ﺑﺪون ﻣﺸﻮرﺗﺶ ﺑﺮای ﮔﻨﺎه ﺳﻔﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽاش را داﻧﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺶ ﺳﺎﻟﻢ رﻓﺘﻢ‪ ...‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ دارم ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﯽروم‪ ...‬ﻣﺮا ﻣﯿﺎن آﻏﻮش‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺳﻪ ﻣﺎه و ﻧﯿﻢ از ﺧﺎﻧﻪ دور ﺑﻮدم‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٨‬‬

‫در آن ﻣﺪت ھﺮ ﮔﺎه ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ زﻧﮓ ﻣﯽزدم و ﺑﺎ ھﻤﺴﺮ و‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدم‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﺪت دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﺧﺪای ﻣﻦ!‬
‫ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮای ﺳﺎﻟﻢ ﻟﮏ ﻣﯽزد! آرزو داﺷﺘﻢ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺑﺸﻨﻮم‪ ...‬او ﺗﻨﮫﺎ‬
‫ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم‪ ...‬ھﺮ‬
‫وﻗﺖ ﺗﻤﺎس ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﯾﺎ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﺴﺠﺪ‪...‬‬
‫ھﺮ ﺑﺎر از ﺷﻮﻗﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدم ھﻤﺴﺮم از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎر آﺧﺮی ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم از آن ﺧﻨﺪهھﺎﯾﺶ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد‪...‬‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﻼﻣﻢ را ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺮﺳﺎن‪ ...‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ان‬
‫ﺷﺎءاﻟﻠﻪ‪ ...‬و ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪...‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﻣﺪتھﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ...‬در زدم‪ ...‬آرزو داﺷﺘﻢ ﺳﺎﻟﻢ در‬
‫را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردم‪ ...‬ﻓﺮزﻧﺪم ﺧﺎﻟﺪ ﮐﻪ ﭼﮫﺎر ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ در را ﺑﺎز‬
‫ﮐﺮد‪ ...‬او را ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و او ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ! ﺑﺎﺑﺎ!‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﺎ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم اﺣﺴﺎس ﺑﺪی ﮐﺮدم‪...‬‬
‫از ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم آﻣﺪ اﻣﺎ ﭼﮫﺮهاش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ...‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﺑﻪ زور ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﻣﯽزد‪ ...‬ﺧﻮب ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ھﯿﭽﯽ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺑﻪ ﯾﺎد ﺳﺎﻟﻢ اﻓﺘﺎدم‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﺎﻟﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪ ...‬اﺷﮏھﺎی ﮔﺮﻣﺶ ﺑﺮ ﭼﮫﺮهاش‬
‫روان ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد زدم‪ :‬ﺳﺎﻟﻢ‪ ...‬ﺳﺎﻟﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﺧﺎﻟﺪ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﮫﺠﻪی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪاش ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ‪...‬‬
‫َ‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﻟﻔﺖ ﺑﮫﺸﺖ‪ ...‬ﭘﯿﺶ ﺧﺪا«‪...‬‬
 ‫‪٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ھﻤﺴﺮم دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﯿﺎورد‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﯾﺴﺖ‪ ...‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪...‬‬
‫از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪم‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪھﺎ داﻧﺴﺘﻢ ﺳﺎﻟﻢ دو ھﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ از آﻣﺪن ﻣﻦ دﭼﺎر ﺗﺐ ﺷﺪه و ھﻤﺴﺮم‬
‫او را ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮده‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺒﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪ و ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن آﻓﺮﯾﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ‬
‫ﮐﺮده‪...‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه‬

‫ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺮدم ﻣﺸﺘﺎق ھﺪاﯾﺘﻨﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﺗﮑﺒﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد از ﭘﯿﺮوی ﺷﻌﺎﺋﺮ‬
‫دﯾﻦ ﺳﺮ ﺑﺎز زﻧﻨﺪ‪...‬‬
‫آری ﺗﮑﺒﺮ ﻣﯽورزد ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﺎﻻﺗﺮ از دو ﮐﻌﺒﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﺗﮑﺒﺮ ﻣﯽورزد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺤﺎﺳﻨﺶ را ﻧﮕﻪ دارد و ﺑﺎ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ورزد‪ ...‬ﺑﺮای او زﯾﺒﺎ ﺑﻮدن‬
‫ﻇﺎھﺮش ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻃﺎﻋﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻌﻀﯽ از زﻧﺎن ﻧﯿﺰ ھﻤﯿﻨﻄﻮرﻧﺪ‪ ...‬ﺑﺮای زﯾﺒﺎﯾﯽﺷﺎن ﺑﻪ ﺣﺠﺎب اھﻤﯿﺖ‬
‫ﻧﻤﯽدھﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺎ ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﺮدن اﺑﺮوان ﻣﻌﺼﯿﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر را ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ...‬و‬
‫اﮔﺮ او را ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﮑﺒﺮ ﻣﯽورزد و ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻗﻠﺒﺶ ذرهی ﻧﺎﭼﯿﺰی ﺗﮑﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ وارد ﺑﮫﺸﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪،‬‬
‫ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ آﻧﮑﻪ ﺗﮑﺒﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮد ھﺪاﯾﺖ را ﻧﭙﺬﯾﺮد‪...‬‬
‫َ‬
‫»ﺟﺒﻠﺔ ﺑﻦ اﻷﯾﮫﻢ« از ﭘﺎدﺷﺎھﺎن ﻏ ّﺴﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ وارد ﺷﺪ و‬
‫اﺳﻼم آورد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﻠﯿﻔﻪی ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺑﻦ اﻟﺨﻄﺎبس ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ و از‬
‫وی اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮش ﺑﯿﺎﯾﺪ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪١٠‬‬

‫ﻋﻤﺮ و دﯾﮕﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮای آن ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺎد ﺷﺪﻧﺪ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﻋﻤﺮ در ﭘﺎﺳﺦ‬
‫وی ﻧﻮﺷﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﯿﺎ‪ ...‬ھﺮ ﺣﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ داری و ھﺮ وﻇﯿﻔﻪای‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﮫﺪهی ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﻋﮫﺪهی ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ھﺴﺖ‪...‬‬
‫ﺟﺒﻠﺔ ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﻮار ﻗﻮﻣﺶ راھﯽ ﺷﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺪﯾﻨﻪ رﺳﯿﺪ ﻟﺒﺎﺳﯽ زرﺑﻔﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﺗﺎﺟﯽ ﻣﺮﺻﻊ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻮاھﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﮫﺎد و ﺑﺮ ﺳﺮﺑﺎزاﻧﺶ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻓﺎﺧﺮ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ وارد ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺷﺪ‪ ...‬ﮐﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺣﺘﯽ زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﺮای‬
‫دﯾﺪن او از ﺧﺎﻧﻪھﺎ ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﻤﺮ وارد ﺷﺪ ﺑﻪ او ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔﺖ و وی را ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻤﻮد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎم ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺞ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺣﺞ رﻓﺖ و ﺟﺒﻠﺔ ﻧﯿﺰ ھﻤﺮاه وی ﺧﺎرج‬
‫ﺷﺪ‪...‬‬
‫در ﺣﺎل ﻃﻮاف ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﮫﺎن ﻣﺮدی ﻓﻘﯿﺮ از ﺑﻨﯽ ﻓﺰاره ﺑﺮ ﻟﺒﺎس او ﭘﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺟﺒﻠﻪ ﻧﮕﺎھﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﻪ او اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﮕﺪی ﺑﻪ او زد ﮐﻪ ﺑﯿﻨﯽاش‬
‫ﺷﮑﺴﺖ‪...‬‬
‫ﻣﺮد ﻓﺰاری ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ و ﺷﮑﺎﯾﺖ او را ﺑﻪ ﻧﺰد ﻋﻤﺮ ﺑﺮد‪ ...‬ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻧﺰد او‬
‫ﻗﺎﺻﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﺟﺒﻠﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﺮادرت را در ﻃﻮاف ﺑﺰﻧﯽ و‬
‫ﺑﯿﻨﯽاش را ﺑﺸﮑﻨﯽ؟!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ! ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ اﮔﺮ ﺣﺮﻣﺖ ﺣﺮم ﻧﺒﻮد‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ را ﻣﯽزدم!‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ اﻗﺮار ﮐﺮدی ﯾﺎ او را راﺿﯽ ﮐﻦ و ﯾﺎ آﻧﮑﻪ از ﺗﻮ ﻗﺼﺎص‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﺑﺎﯾﺪ او ﻧﯿﺰ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺮ ﭼﮫﺮهات ﺑﺰﻧﺪ!‬
 ‫‪١١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺟﺒﻠﺔ ﮔﻔﺖ‪ :‬او از ﻣﻦ ﻗﺼﺎص ﮔﯿﺮد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎھﻢ و او ﯾﮏ‬

‫رﻋﯿﺖ!‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﺟﺒﻠﺔ اﺳﻼم ﺗﻮ و او را ﯾﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ...‬ﺗﻮ ھﯿﭻ ﺑﺮﺗﺮی ﺑﺮ وی‬
‫ﻧﺪاری ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﻘﻮی‪...‬‬
‫ﺟﺒﻠﺔ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﻧﺼﺮاﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮم!‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ھﺮ ﮐﺲ دﯾﻨﺶ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ او را ﺑﮑﺸﯿﺪ«‪ ...‬اﮔﺮ ﻧﺼﺮاﻧﯽ‬
‫ﺷﻮی ﮔﺮدﻧﺖ را ﻣﯽزﻧﻢ!‬
‫ﺟﺒﻠﺔ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ ﺑﺪه ای اﻣﯿﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎن‪...‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺟﺒﻠﺔ و ﯾﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻗﺴﻄﻨﻄﻨﯿﺔ رﻓﺖ و‬
‫ﻧﺼﺮاﻧﯽ ﺷﺪ‪...‬‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﻟﺬتھﺎ رﻓﺖ و ﺣﺴﺮتھﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻪ ﯾﺎد دوران‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽاش و ﻟﺬت ﻧﻤﺎز و روزهاش اﻓﺘﺎد و ﺑﺮای ﺗﺮک اﺳﻼم و ﺷﺮک ﺑﻪ‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪ و اﺑﯿﺎﺗﯽ را درﺑﺎرهی ﺣﺴﺮت و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮد‬
‫ﺳﺮود‪...‬‬
‫و ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ ﻧﺼﺮاﻧﯿﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﻣﺮد‪...‬‬
‫آری‪ ...‬ﺑﺮ ﮐﻔﺮ ﻣﺮد‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ از ﻓﺮوﺗﻨﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر‪ ،‬ﺗﮑﺒﺮ‬
‫ورزﯾﺪه ﺑﻮد‪...‬‬

‫ﺷﯿﺦ در ﮐﺎﺑﺎره‬

‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫در ﻣﺤﻠﻪی ﻣﺎ ﻣﺴﺠﺪی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺎم آن ﺷﯿﺨﯽ ﮐﮫﻨﺴﺎل ﺑﻮد‪ ...‬او‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را در ﻧﻤﺎز و ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﺮدم ﺳﭙﺮی ﮐﺮده ﺑﻮد‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪١٢‬‬

‫ﺷﯿﺦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد ﻧﻤﺎزﮔﺰاران در ﺣﺎل ﮐﻢ ﺷﺪن اﺳﺖ‪ ...‬او ﺑﻪ‬
‫آنھﺎ اھﻤﯿﺖ ﻣﯽداد و آﻧﺎن را ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪...‬‬
‫روزی آن ﺷﯿﺦ ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﻧﻤﺎزﮔﺰاران ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ و اﺻﻼ ﻣﺴﺠﺪ را‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ؟‬
‫ﻧﻤﺎزﮔﺰاران ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬آنھﺎ در ﮐﺎﺑﺎرهھﺎ و اﻣﺎﮐﻦ ﻟﮫﻮ و ﻟﻌﺐ ھﺴﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎﺑﺎره؟ ﮐﺎﺑﺎره ﭼﯿﺴﺖ؟!‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﺎزﮔﺰاران ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎﺑﺎره ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن ﺳﮑﻮی‬
‫ﺑﻠﻨﺪی ھﺴﺖ‪ ...‬دﺧﺘﺮھﺎ ﺑﺮ روی آن ﻣﯽرﻗﺼﻨﺪ و ﻣﺮدم آنھﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ!‬
‫ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮ ﺧﺪا! آنھﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮان را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻨﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪...‬‬
‫ﺷﯿﺦ ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻ ﺣﻮل وﻻ ﻗﻮة إﻻ ﺑﺎﷲ‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮدم را‬
‫ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﯿﻢ!‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ای ﺷﯿﺦ‪ ...‬ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﻣﺮدم را داﺧﻞ ﮐﺎﺑﺎره ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﻣﺴﺠﺪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺑﺮوﯾﻢ‬
‫ﮐﺎﺑﺎره!‬
‫آﻧﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺷﯿﺦ را از رﻓﺘﻦ ﺑﺎز دارﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺴﺨﺮه‬
‫ﺧﻮاھﯿﻢ ﺷﺪ‪ ...‬ﻣﺎ را اذﯾﺖ ﺧﻮاھﻨﺪ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﮫﺘﺮ از ﻣﺤﻤﺪ ج ھﺴﺘﯿﻢ؟‬
‫ﺳﭙﺲ دﺳﺖ ﯾﮑﯽ از ﻧﻤﺎزﮔﺰاران را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎﺑﺎره را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن‬
‫ﺑﺪه‪...‬‬
‫ﺷﯿﺦ ﺑﺎ ﺻﺪق و ﭘﺎﯾﺪاری ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ ...‬ﺑﻪ ﮐﺎﺑﺎره رﺳﯿﺪﻧﺪ‪...‬‬
 ‫‪١٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎﺑﺎره آﻧﺎن را از دور دﯾﺪ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ درس دﯾﻨﯽ ﯾﺎ‬
‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻣﯽروﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ دﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮی او ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺰد وی آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯿﺪ؟‬
‫ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﮐﺎﺑﺎره ھﺴﺘﻨﺪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﯿﻢ!‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎﺑﺎره ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد و از ﭘﺬﯾﺮش آﻧﺎن ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺖ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺷﯿﺦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ وی ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ...‬ﺛﻮاب ﺑﺰرگ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ او ﯾﺎدآور‬
‫ﺷﺪ‪ ...‬اﻣﺎ او ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮد در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻮل او را راﺿﯽ ﮐﻨﺪ‪ ...‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫آن ﻣﺮد راﺿﯽ ﺷﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺒﻠﻐﯽ ﺑﺴﯿﺎر‪ ،‬ﻣﺴﺎوی ﺑﺎ درآﻣﺪ ﯾﮏ روزش ﺑﺎ‬
‫درﺧﻮاﺳﺖ آﻧﺎن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ‪ ...‬و از آﻧﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮدای آن روز ھﻨﮕﺎم ﺷﺮوع‬
‫ﮐﺎر ﮐﺎﺑﺎره ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻓﺮدا ﻣﺮدم در ﮐﺎﺑﺎره ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺮوع ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﭘﺮدهھﺎ ﮐﻨﺎر رﻓﺖ‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﺨﯽ ﺑﺎوﻗﺎر را دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ!‬
‫ﻣﺮدم ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻌﻀﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪی ﮐﻤﺪی‬
‫روﺑﺮو ھﺴﺘﻨﺪ!‬
‫ﺷﯿﺦ ﺑﺎ ﺑﺴﻢ اﷲ واﳊﻤﺪﷲ و درود و ﺳﻼم ﺑﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج ﺳﺨﻨﺶ را آﻏﺎز‬
‫ﮐﺮد‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺷﺮوع ﺑﻪ وﻋﻆ و ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﺮدم ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﻣﺮدم ﺑﻪ ھﻤﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎھﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻌﻀﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻌﻀﯽ اﻧﺘﻘﺎد‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻌﻀﯽ ﺣﺮفھﺎی ﺷﯿﺦ را ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﺷﯿﺦ ﺑﺪون‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ھﻤﻪی اﯾﻦھﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪی ﺧﻮد اداﻣﻪ داد‪...‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺣﺎﺿﺮان ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﻣﺮدم ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮفھﺎﯾﺶ ﮔﻮش‬
‫دھﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻣﺮدم ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ ...‬ﮐﻢ ﮐﻢ آراﻣﺶ ﺑﺮ ﻗﻠﺐھﺎی آﻧﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ ...‬ﺻﺪاھﺎ‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﺻﺪاﯾﯽ ﺟﺰ ﺻﺪای ﺷﯿﺦ ﺷﻨﯿﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪١٤‬‬

‫ﺳﺨﻨﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ آن روز ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬

‫آﯾﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﮐﻮهھﺎ را ﺑﻪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽآورد‪ ...‬اﺣﺎدﯾﺚ و اﻣﺜﺎل و داﺳﺘﺎنھﺎی‬
‫ﺗﻮﺑﻪ‪ ...‬و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺷﮏھﺎی ﺧﻮد را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﻣﺮدم‪ ...‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﺴﯿﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﯾﺪ و ﺧﺪا را ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻌﺼﯿﺖ ﻧﻤﻮدﯾﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﻟﺬت ﮔﻨﺎھﺎن ﭼﻪ‬
‫ﺷﺪ؟ ﻟﺬت رﻓﺖ و ﻧﺎﻣﻪھﺎی ﺳﯿﺎه اﻋﻤﺎل ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬و در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ درﺑﺎرهی آن‬
‫ﻣﻮرد ﺳﻮال ﻗﺮار ﺧﻮاھﯿﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪...‬‬
‫روزی ﺧﻮاھﺪ آﻣﺪ ﮐﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ ﻣﮕﺮ اﻟﻠﻪ واﺣﺪ ﻗﮫﺎر‪...‬‬
‫ای ﻣﺮدم‪ ...‬آﯾﺎ ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻪاﯾﺪ؟ آﯾﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدهاﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ‬
‫اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاھﺪ ﺑﺮد؟‬
‫ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻤﻞ آﺗﺶ دﻧﯿﺎ را ﻧﺪارﯾﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﯾﮏ ھﻔﺘﺎدم آﺗﺶ ﺟﮫﻨﻢ‬
‫اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﻓﺮﺻﺖ از ﮐﻒ ﺑﺮود ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻠﻤﺎت ﺷﯿﺦ از ﻗﻠﺐ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺮدم وارد ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﻣﺮدم ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ‪ ...‬و ﺷﯿﺦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺼﯿﺤﺘﺸﺎن ﮐﺮد‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮای آنھﺎ‬
‫دﻋﺎی رﺣﻤﺖ و ﻣﻐﻔﺮت ﻧﻤﻮد‪ ...‬آﻧﺎن ﻧﯿﺰ در ﭘﺎﺳﺦ وی »آﻣﯿﻦ« ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ وﻗﺎر و ﺑﺰرﮔﻮاری ﺧﺎﺻﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﮐﺎﺑﺎره‬
‫ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪ ...‬ھﻤﻪی ﻣﺮدم ﻧﯿﺰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ وی از ﮐﺎﺑﺎره ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ ...‬آری‪،‬‬
‫ھﻤﻪ!‬
‫ﺗﻮﺑﻪی آﻧﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ آن ﺷﯿﺦ ﺑﻮد‪ ...‬داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ راز وﺟﻮد آﻧﺎن در اﯾﻦ‬
‫ﺟﮫﺎن ﭼﯿﺴﺖ‪ ...‬داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ رﻗﺺ و ﻟﺬتھﺎ آن ھﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪھﺎی‬
‫اﻋﻤﺎل ﺑﻪ ﭘﺮواز در آﯾﺪ‪ ،‬ﺳﻮدی ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻧﺨﻮاھﺪ داﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎﺑﺎره ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮد و از ﮔﺬﺷﺘﻪی ﺧﻮد ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪ‪...‬‬
 ‫‪١٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﭘﯿﺮ ﮔﻤﺮاه‬

‫ﮔﺎھﯽ اوﻗﺎت اﻧﺴﺎن ﺣﻖ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ و دوﺳﺖ دارد از آن ﭘﯿﺮوی ﮐﻨﺪ‪...‬‬

‫اﻣﺎ ﻟﺬتھﺎی دﻧﯿﺎ ﻓﺮﯾﺒﺶ ﻣﯽدھﺪ و ﺑﺮ ﻣﻌﺼﯿﺖ ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫» ٰ‬
‫أﻋﺸﯽ ﺑﻦ ﻗﯿﺲ« ﭘﯿﺮی ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮد‪ ...‬وی ﺑﺮای دﯾﺪار ﺑﺎ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج از ﯾﻤﺎﻣﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﺠﺪ آﻣﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﺳﻼم ﺑﯿﺎورد‪...‬‬
‫ﺑﺮ ﻣﺮﮐﺐ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺷﻮق ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻪ ﺳﻮی ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻣﯽآﻣﺪ و در ھﻤﯿﻦ ﺣﺎل‬
‫اﺷﻌﺎری را در ﻣﺪح ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻣﯽﺳﺮود‪...‬‬
‫ھﻤﭽﻨﺎن درهھﺎ و ﺻﺤﺮاھﺎ را ﭘﯿﻤﻮد و ﺷﻮق دﯾﺪار ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج و رﻏﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫اﺳﻼم و ﻧﻔﺮت از ﺑﺖھﺎ او را ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽﺑﺮد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﺸﺮﮐﺎن راه او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻣﯽرود‪...‬‬
‫ﺑﻪ آﻧﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ دﯾﺪار ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج را دارد ﺗﺎ اﺳﻼم آورد‪...‬‬
‫آﻧﺎن از اﺳﻼم آوردن او ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ...‬ﭼﺮا ﮐﻪ اﮔﺮ او اﺳﻼم ﻣﯽآورد‪ ،‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ‬
‫ﺧﺪا ج ﻗﻮیﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬ﺷﺎﻋﺮ او ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ آﻧﮕﻮﻧﻪ آﻧﺎن را آزرده ﺑﻮد‪،‬‬
‫اﻋﺸﯽ ﺑﻦ ﻗﯿﺲ اﺳﻼم ﺑﯿﺎورد!‬‫ٰ‬ ‫ﭼﻪ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻋﺮب‪،‬‬
‫اﻋﺸﯽ دﯾﻦ ﺧﻮدت و دﯾﻦ ﭘﺪراﻧﺖ ﺑﺮاﯾﺖ ﺑﮫﺘﺮ اﺳﺖ‪...‬‬ ‫ٰ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ای‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﮑﻪ دﯾﻦ او ﺑﮫﺘﺮ و اﺳﺘﻮارﺗﺮ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ھﻤﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ھﻢ ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ او را از دﯾﻦ ﺧﺪا‬
‫ﺑﺎز دارﻧﺪ‪...‬‬
‫ٰ‬
‫اﻋﺸﯽ او زﻧﺎ را ﺣﺮام ﻣﯽداﻧﺪ‪...‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ای‬
‫اﻋﺸﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﭘﯿﺮی ﮐﮫﻦﺳﺎﻟﻢ‪ ...‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ زﻧﺎن ﻧﺪارم!‬ ‫ٰ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬او ﺧﻤﺮ را ﻧﯿﺰ ﺣﺮام ﻣﯽداﻧﺪ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪١٦‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻤﺮ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮﻧﺪهی ﻋﻘﻞ اﺳﺖ و ذﻟﯿﻞ ﮐﻨﻨﺪهی ﻣﺮدان‪ ...‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ‬
‫آن ﻧﺪارم!‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﯾﺪﻧﺪ او ﺑﺮ اﺳﻼم آوردن اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻣﯽدھﯿﻢ‪ ...‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن اﺳﻼم ﻧﯿﺎور و ﺑﻪ ﻧﺰد ﻗﻮم ﺧﻮدت ﺑﺎز ﮔﺮد‪...‬‬
‫ﻣﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ...‬ﺛﺮوت ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد‪ ...‬ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺮ‬ ‫ٰ‬
‫اﻋﺸﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ آن ِ‬
‫ﻋﻘﻠﺶ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ و ﺑﻪ آﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﻣﺎل را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮم‪...‬‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و آن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﮐﻔﺮ ﺧﻮد راه ﺑﺎزﮔﺸﺖ را‬
‫در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﺎد ﺑﻮد و ﺧﻮﺷﺤﺎل‪ ،‬ﺻﺪ ﺷﺘﺮ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮد‬
‫ﻣﯽراﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮد ﺷﺪ از ﺷﺘﺮ اﻓﺘﺎد و ﮔﺮدﻧﺶ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ و ﻣﺮد‪...‬‬

‫ﺳﺎره‬

‫ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ‪ ...‬ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﺪم ﺑﺎ‬
‫دوﺳﺘﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪...‬‬
‫از دﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ! ﮐﺎش ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻮدم از آن رد ﮐﺮده ﺑﻮد‪...‬‬
‫ھﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﯾﮏ‬
‫ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﺮاغ راھﻨﻤﺎ‪...‬‬
‫ﺳﺒﺰ ﺷﺪ‪ ...‬ﺑﻮق زدم‪ ...‬ھﻤﻪ را اذﯾﺖ ﮐﺮدم‪ ...‬ﻣﺎﺷﯿﻦھﺎ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ...‬از‬
‫اوﻟﯽ رد ﺷﺪم‪ ...‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﻪ دوﻣﯽ ﺑﺨﻮرم‪ ...‬راﻧﻨﺪﮔﯽام ھﻤﻪ را ﺗﺮﺳﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ھﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﺑﺮﺳﻢ‪ ...‬اﻣﺎ ﻧﺸﺪ‪...‬‬
 ‫‪١٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫وﻗﺖ ﮔﺬﺷﺖ و ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت را از دﺳﺖ دادم‪ ...‬دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ..‬رﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﮐﺠﺎ؟ ﻧﻔﮫﻤﯿﺪم‪ ...‬آھﯽ از ﺗﻪ دل ﮐﺸﯿﺪم‪ ...‬ﮐﺎش ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ‬
‫رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪...‬‬
‫داﺷﺘﻢ آرام آرام ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ...‬ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻮق ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮی ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدم آﻣﺪم‪ ...‬ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ راﻧﻨﺪهاش اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ او اﺷﺎره ﮐﺮدم‪» :‬اوھﻮی!‬
‫ﭼﻪات ﺷﺪه؟«‪ ...‬رﺷﺘﻪی اﻓﮑﺎرم ﭘﺎره ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻣﺸﺐ را در ﺧﺎﻧﻪام ﺷﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬
‫ﺗﻨﮫﺎ دﺧﺘﺮم ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮد و ﺑﮫﺘﺮ ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﯾﮏ وﯾﺪﯾﻮ ﮐﻠﻮپ اﯾﺴﺘﺎدم‪ ...‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﯿﻠﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﻣﻨﺰل ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‪ ...‬در را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ھﻤﺴﺮم را ﺻﺪا زدم‪» ...‬ﭼﺎﯾﯽ و آﺟﯿﻞ‬
‫ﺑﯿﺎر«‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ ...‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ زن ﭘﯿﭽﯿﺪهای ھﺴﺖ! ﺣﺘﻤﺎ‬
‫اﻻن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاھﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺣﻤﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺑﺘﺮس!« اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮفھﺎﯾﺶ‬
‫ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﯽﺣﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ...‬اﻣﺎ زن ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺧﻮش اﺧﻼق ﺑﻮد و ﺑﺮای ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ آب و آﺗﺶ ﻣﯽزد‪...‬‬
‫ﭼﺎﯾﯽ و آﺟﯿﻞ آورده ﺑﻮد‪ ...‬ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺘﻤﺎ از ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﺎ‬
‫دوﺳﺘﺎت ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪی و ﻣﯽﺧﻮای ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪی ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ!«‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬درﺳﺘﻪ‪ ...‬ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ«‪ ...‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻧﻮار را در دﺳﺘﮕﺎه »وﯾﺪﯾﻮ« ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ...‬ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﻨﺪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺑﯿﭽﺎره ھﻤﺴﺮم ﺳﺮش را زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺣﻤﺪ‪ ...‬از ﺧﺪا ﺑﺘﺮس«‪...‬‬
‫و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﯾﻮس و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪ ...‬او ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮔﻮش‬
‫ﻧﻤﯽداد‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪١٨‬‬

‫ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ و داد و ﺑﯿﺪاد و ﺧﻨﺪه از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل‬

‫ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎی و ﺧﻮردن آﺟﯿﻞ و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن‪...‬‬
‫ﻧﻮار اول ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ...‬ﻧﻮار دوم ھﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ ...‬ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن‪ ...‬دﺳﺘﮕﯿﺮهی در ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ...‬داد زدم‪» :‬ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای؟« اﻣﺎ‬
‫ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪ ...‬در ﺑﺎز ﺷﺪ و دﺧﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎرم وارد ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮدم‪ ...‬ﮐﻤﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪...‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮس‪ ...‬ﺑﺎﺑﺎ از‬
‫ﺧﺪا ﺑﺘﺮس« و رﻓﺖ‪...‬‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ ﮐﺮدم‪» :‬ﺳﺎره‪ ...‬ﺳﺎره؟« اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪ ...‬دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ‪ ...‬اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد؟‬
‫در اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ...‬دﯾﺪم ﺗﻮی رﺧﺘﺨﻮاب در ﺑﻐﻞ ﻣﺎدرش اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺧﻮدش ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ...‬وﯾﺪﯾﻮ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم‪ ...‬ﺻﺪای دﺧﺘﺮم ھﻨﻮز در اﺗﺎق‬
‫ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮس‪«...‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻟﺮزﺷﯽ وارد ﺑﺪﻧﻢ ﺷﺪه‪ ...‬ﭘﯿﺸﺎﻧﯽام ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ دردم اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﺟﺰ ﺻﺪای دﺧﺘﺮم ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪم‪ ...‬ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﭼﮫﺮهی دﺧﺘﺮم‬
‫ﻧﻤﯽدﯾﺪم‪ ...‬ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ھﻤﻪی ﭘﺮدهھﺎی ﻏﻔﻠﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ را ﮐﻨﺎر زده ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻗﻠﺒﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﺪ ﻣﯽزد‪ ...‬ﺧﻮدم را روی زﻣﯿﻦ وﻟﻮ ﮐﺮدم‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ...‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ ...‬وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺑﺮاﺑﺮم ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﺑﺎ ھﺮ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﺻﺪای‬
‫دﺧﺘﺮم ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﺪ‪» :‬از ﺧﺪا ﺑﺘﺮس‪ ...‬از ﺧﺪا ﺑﺘﺮس‪«...‬‬
 ‫‪١٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺻﺪای اذان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ...‬ﺑﺪﻧﻢ ﻟﺮزﯾﺪ‪ ...‬ﻟﺮزﺷﯽ ھﻤﻪی وﺟﻮدم را ﻓﺮا‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ...‬ﻣﻮذن ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﺼﻼة ﺧﲑ ﻣﻦ اﻟﻨﻮم« ﻧﻤﺎز ﺑﮫﺘﺮ از ﺧﻮاب اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ‪ ...‬ﻧﻤﺎز ﺑﮫﺘﺮ از ﺧﻮاب اﺳﺖ‪ ...‬آه‪ ...‬ھﻤﻪی اﯾﻦ ﺳﺎلھﺎ را‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻮدم‪...‬‬
‫وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺴﺠﺪ رﻓﺘﻢ‪ ...‬در آن راه ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺘﻢ اﻣﺎ اﻧﮕﺎر‬
‫راه ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪای ﺑﻮد‪...‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻧﺴﯿﻢ ﺧﻨﮏ ﺻﺒﺢ ﺳﺮزﻧﺸﻢ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟‬
‫ﮔﻮﯾﯽ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺳﺤﺮﺧﯿﺰ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺧﻮش آﻣﺪی ﺧﻮاﺑﯿﺪهای ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﺑﯿﺪار ﺷﺪ!‬
‫وارد ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪم‪ ...‬دو رﮐﻌﺖ ﺧﻮاﻧﺪم و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن ﺷﺪم‪...‬‬
‫ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ ...‬ﺳﺎلھﺎ ﺑﻮد ﻗﺮآن ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم‪...‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﺮآن ﺳﺮزﻧﺸﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬ﭼﺮا اﯾﻦ ھﻤﻪ ﺳﺎل ﺗﺮﮐﻢ‬
‫ﮐﺮدی‪ ...‬ﻣﻦ ﮐﻼم ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻧﺒﻮدم؟‬
‫اﯾﻦ آﯾﻪی ﺳﻮرهی ُز َﻣﺮ را ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ‪:‬‬
‫َّ‬ ‫ْ َ ْ َ َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ ْ َ َ َ َّ َ َ ْ َ ُ َ َ َ ْ ُ ْ َ َ ْ‬
‫س ِهم � �قنطوا مِن ر�ةِ ا�ِ إِن‬ ‫﴿قل يا عِبادِي ا�ِين أ�فوا � ��ف ِ‬
‫ِيم‪] ﴾٥٣‬اﻟﺰﻣﺮ‪.[٥٣ :‬‬ ‫الرح ُ‬ ‫ِيعا إنَّ ُه ُه َو الْ َغ ُف ُ‬
‫ور َّ‬ ‫وب َ� ً‬ ‫َّ َ َ ْ ُ ُّ‬
‫ا�نُ َ‬ ‫ا� �غ ِفر‬
‫ِ‬
‫»ﺑﮕﻮ ای ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ]ﺑﺎ ﮔﻨﺎه[ زﯾﺎدهروی ﮐﺮدهاﯾﺪ؛ از رﺣﻤﺖ‬
‫اﻟﻠﻪ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ .‬ھﻤﺎﻧﺎ اﻟﻠﻪ ھﻤﻪی ﮔﻨﺎھﺎن را ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ«‬
‫ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ‪ ...‬ھﻤﻪی ﮔﻨﺎھﺎن؟ ﭼﻘﺪر ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺣﻖ ﻣﺎ ﻣﮫﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪...‬‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اداﻣﻪ دھﻢ‪ ...‬اﻣﺎ ﻧﻤﺎز را اﻗﺎﻣﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﯾﮏ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪم‪ ...‬ﺳﭙﺲ ھﻤﺮاه ﻣﺮدم در ﺻﻒ ﻧﻤﺎز اﯾﺴﺘﺎدم‪...‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ‪ ...‬ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﯿﺪ در ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺎﻧﺪم‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٢٠‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ...‬در اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ...‬ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ھﻤﺴﺮم و ﺳﺎره‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ...‬ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬آﻧﺎن را رھﺎ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم رﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ زود ﺳﺮ ﮐﺎرم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم‪ ...‬ھﻤﮑﺎراﻧﻢ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﺎ‬
‫ﺧﻮردﻧﺪ‪ ...‬ھﻤﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﮫﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ!‬
‫اھﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪادم‪ ...‬ﻧﮕﺎھﻢ ﺑﻪ در ﺑﻮد‪ ...‬ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻣﺪن اﺑﺮاھﯿﻢ ﺑﻮدم‪ ...‬اﺑﺮاھﯿﻢ‬
‫ھﻤﮑﺎرم ﺑﻮد‪ ...‬ھﻤﯿﺸﻪ ﻧﺼﯿﺤﺘﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﺑﻮد‪...‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﮐﻪ آﻣﺪ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮازش رﻓﺘﻢ‪ ...‬ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽدﯾﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎور ﮐﻨﺪ!‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اﺣﻤﺪ ﺧﻮدﺗﯽ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻠﻪ!« او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﺑﺎھﺎت‬
‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ«‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ھﻤﯿﻨﺠﺎ ﺗﻮی دﻓﺘﺮ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮی ِﺳﻠﻒ«‪...‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺣﺮفھﺎی ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﯽدﯾﺪ‪ ...‬ﺟﺮﯾﺎن دﯾﺸﺐ را‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ‪ ...‬ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﻧﻮری‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺖ را روﺷﻦ ﮐﺮده‪ ...‬دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻧﮑﻦ«‪...‬‬
‫آن روز‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﺷﺒﺶ را ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬روز ﭘﺮﻧﺸﺎط و ﺷﺎدی‬
‫ﺑﻮد‪ ...‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺑﻮد و ﮐﺎرم را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم‪...‬‬
‫ارﺑﺎب رﺟﻮع ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ و از ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ...‬ﯾﮑﯽ از‬
‫آنھﺎ ﺳﺒﺐ ﭘﺮ ﮐﺎری و ﻧﺸﺎﻃﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ؛ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺤﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮاﻧﺪم!«‬
‫ﺑﯿﭽﺎره اﺑﺮاھﯿﻢ‪ ...‬ﻗﺒﻼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺎرھﺎ را ﺧﻮدش اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد و ﻣﻦ ﭼﺮت‬
‫ً‬
‫ﻣﯽزدم! اﻣﺎ ﻧﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮد و ﻧﻪ ﻧﻖ ﻣﯽزد‪ ...‬واﻗﻌﺎ اﻧﺴﺎن ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد‪...‬‬
 ‫‪٢١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺑﻠﻪ؛ اﯾﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ اﯾﻤﺎن اﺳﺖ وﻗﺘﯽ وارد ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺷﻮد‪...‬‬
‫زﻣﺎن ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺣﻤﺪ‪ ...‬ﺑﮫﺘﺮه ﺑﺮی ﺧﻮﻧﻪ‪ ...‬از دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬
‫ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪی‪ ...‬ﻣﻦ ﮐﺎرھﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدھﻢ«‪...‬‬
‫ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ...‬ﺗﻨﮫﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ اذان ﻇﮫﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ...‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪...‬‬
‫ﻣﻮذن اذان ﮔﻔﺖ‪ ...‬زود ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رﺳﺎﻧﺪم و در ﺻﻒ اول‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫ﺑﺮای ھﻤﻪی روزھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ھﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎز از ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ﻣﯽزدم ﺑﯿﺮون‪،‬‬
‫ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫در ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪ اﺣﺴﺎس ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ...‬ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎل ﺳﺎره ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪...‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﺎر راه ﺧﺎﻧﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮ از ﻗﺒﻞ اﺳﺖ‪ ...‬ﺗﺮﺳﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﺷﺪ‪ ...‬ﺳﺮم را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺧﺘﺮم را زودﺗﺮ ﺷﻔﺎ‬
‫دھﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم‪ ...‬در را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ...‬ھﻤﺴﺮم را ﺻﺪا زدم‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﻧﺪاد‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ وارد اﺗﺎﻗﻤﺎن ﺷﺪم‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫ﻧﮕﺎھﻢ ﮐﺮد‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎره‪ ...‬ﻓﻮت ﮐﺮد‪«...‬‬
‫ﻧﻔﮫﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ...‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎره دوﯾﺪم‪ ...‬او را ﺑﻪ‬
‫ﺳﯿﻨﻪام ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم‪ ...‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﻨﻢ اﻣﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ ...‬ﺑﺪﻧﺶ‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٢٢‬‬

‫ﺳﺮد ﺑﻮد‪ ...‬ھﻤﯿﻨﻄﻮر دﺳﺖ و ﭘﺎھﺎﯾﺶ‪ ...‬ﻧﻪ ﺻﺪای ﻗﻠﺒﺶ ﻣﯽآﻣﺪ و ﻧﻪ ﺻﺪای‬
‫ﻧﻔﺲھﺎﯾﺶ‪...‬‬
‫ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﭼﮫﺮهاش اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﻣﺎھﯽ درﺧﺸﺎن ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺪارش ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﺗﮑﺎﻧﺶ دادم‪...‬‬
‫ﻣﺎدرش ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺳﺎره ﻣﺮده‪ ...‬ﻣﺮده‪ «...‬و زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ‪...‬‬
‫ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﻣﯽدﯾﺪم ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﺧﻮاب ﺑﻮد‪...‬‬
‫اﺷﮏھﺎﯾﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ‪ ...‬ھﻖ ھﻖ ﮔﺮﯾﻪھﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺻﻮرت زﯾﺒﺎ و ﻣﻮھﺎی ﻧﺮﻣﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم‪ ...‬ﻣﯽﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ‪...‬‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ...‬اﯾﻦ ﮐﺎرو ﻧﮑﻦ! ﺑﺎﺑﺎ‪«...‬‬
‫ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺼﯿﺒﺖ اﺳﺖ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻻ ﺣﻮل وﻻ ﻗﻮة إﻻ ﺑﺎﷲ‪...‬‬
‫إﻧﺎ ﷲ وإﻧﺎ إﻟﻴﻪ راﺟﻌﻮن‪.«...‬‬
‫ﺑﻪ اﺑﺮاھﯿﻢ زﻧﮓ زدم‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻓﻮرا ﺧﻮدت را ﺑﺮﺳﺎن‪ ...‬دﺧﺘﺮم ﺳﺎره ﻓﻮت‬
‫ﮐﺮده‪«...‬‬
‫زﻧﺎن ﺑﺎ ھﻤﺴﺮم ﺳﺎره را ﻏﺴﻞ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ...‬ﻏﺴﻠﺶ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺑﺪﻧﺶ را ﺑﺎ‬
‫ﭘﺎرﭼﻪای ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻔﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬وارد اﺗﺎق ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺎ او آﺧﺮﯾﻦ وداع را ﺑﮕﻮﯾﻢ‪...‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش را ﺑﻮﺳﯿﺪم‪...‬‬
‫ﺑﺎ او ﻋﮫﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ھﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ ...‬ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎدرش اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد و رﻧﮓ ﺑﻪ ﭼﮫﺮه ﻧﺪاﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‪ ...‬او ﺑﻪ اذن ﺧﺪا ﺑﻪ ﺑﮫﺸﺖ رﻓﺘﻪ‪ ...‬آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ھﻢ‬
‫ﺧﻮاھﯿﻢ رﺳﯿﺪ‪ ...‬آﻣﺎده ﺑﺎش ﺗﺎ او ﺑﺮای ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﻨﺪ« ﺳﭙﺲ اﯾﻦ آﯾﻪ را‬
‫ﺧﻮاﻧﺪم‪:‬‬
 ‫‪٢٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ََ ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ َّ َ َ ُ َ َّ َ َ ْ ُ ْ ُ ّ َّ ُ ُ ْ َ َ ْ َ ْ‬
‫�ق َنا ب ِ ِه ْم ذ ّرِ َّ� َت ُه ْم َو َما ��ْ َناه ْم‬ ‫ان �‬
‫﴿وا�ِين آمنوا وا�بعتهم ذرِ�تهم �ِإِيم ٍ‬
‫ِ�‪] ﴾٢١‬اﻟﻄﻮر‪.[٢١ :‬‬ ‫ب َره ٌ‬ ‫ئ ب َما َك َس َ‬ ‫ْ َ َ ْ ْ َ ْ ُ ُّ ْ‬
‫مِن �مل ِ ِهم مِن � ٍء � ام ِر ٍ ِ‬
‫»و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن آوردهاﻧﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن آنھﺎ را در اﯾﻤﺎن ﭘﯿﺮوی‬
‫ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن را ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﻠﺤﻖ ﺧﻮاھﯿﻢ ﮐﺮد و ﭼﯿﺰی از ﮐﺎرھﺎﯾﺸﺎن را‬
‫ﮐﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ھﺮ ﮐﺲ در ﮔﺮو ﮐﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ«‪...‬‬
‫ﻣﺎدرش ﮔﺮﯾﺴﺖ‪ ...‬و ﻣﻦ ھﻢ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻧﻤﺎز ﺟﻨﺎزه را ﺑﺮ او ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ و او را ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮه ﺑﺮدﯾﻢ‪...‬‬
‫ﺟﻨﺎزهی او را ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻢ و اﻧﮕﺎر ﻧﻮری را ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽام را روﺷﻦ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ‪ ...‬آن ﻣﮑﺎن ﺗﺮﺳﻨﺎک‪ ...‬ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺒﺮ رﻓﺘﯿﻢ‪ ...‬ﺑﺮ ﻗﺒﺮ‬
‫اﯾﺴﺘﺎدم‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ دﺧﺘﺮم را اﯾﻨﺠﺎ ﺑﮕﺬارم‪...‬‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪام ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ اﺣﻤﺪ‪«...‬‬
‫وارد ﻗﺒﺮ ﺷﺪم‪ ...‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺣﻤﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪی ﺗﻮﺳﺖ‪ ...‬ﺷﺎﯾﺪ اﻣﺮوز‪...‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ ﻓﺮدا‪ ...‬ﺑﺮای اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻪ آﻣﺎده ﮐﺮدهای؟‬
‫اﺑﺮاھﯿﻢ ﺻﺪاﯾﻢ زد‪» :‬اﺣﻤﺪ دﺧﺘﺮ را ﺑﮕﯿﺮ‪ «...‬او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ...‬آرزو‬
‫داﺷﺘﻢ او را در ﺳﯿﻨﻪی ﺧﻮدم دﻓﻦ ﮐﻨﻢ‪ ...‬در آﻏﻮﺷﻢ ﻓﺸﺎرش دادم‪...‬‬
‫ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ او را ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺴﻢ اﷲ‪ ،‬وﻋﻠﯽ ﻣﻠﺔ رﺳﻮل‬
‫اﷲ«‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺧﺸﺖھﺎ را ﺻﻒ دادم و ھﻤﻪی ﻣﻨﺎﻓﺬ ﻟﺤﺪ را ﺑﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫از ﻗﺒﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم‪ ...‬ﻣﺮدم ﺷﺮوع ﺑﻪ رﯾﺨﺘﻦ ﺧﺎک ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺟﻠﻮی اﺷﮏھﺎﯾﻢ را ﺑﮕﯿﺮم‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٢٤‬‬

‫ﺧﺎﻃﺮات ﯾﮏ ﺗﺎﺋﺐ‬

‫او ﭘﯿﺮی اﺳﺖ ﮐﮫﻨﺴﺎل‪ ...‬اﮐﻨﻮن‪ ،‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﯽ از او ﮔﺬﺷﺘﻪ و‬

‫اﺳﺘﺨﻮانھﺎﯾﺶ ﺳﺴﺖ ﺷﺪه و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﯽﺳﻮ‪ ،‬ﻧﺰد او ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮات‬
‫دوران ﺟﻮاﻧﯽاش را ﺑﺮای ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻧﺰد ﮐﻌﺐ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏس ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﯿﻢ و داﺳﺘﺎن ﺗﺨﻠﻒ او از ﺷﺮﮐﺖ در ﻏﺰوهی‬
‫ﺗﺒﻮک را از وی ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﻢ‪...‬‬
‫ﻏﺰوهی ﺗﺒﻮک آﺧﺮﯾﻦ ﻏﺰوهای ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺧﻮد در آن ﺣﻀﻮر‬
‫داﺷﺖ‪...‬‬
‫رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﺑﻪ ﻣﺮدم دﺳﺘﻮر ﺣﺮﮐﺖ داد و از آﻧﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮای‬
‫ﺟﻨﮕﯿﺪن آﻣﺎده ﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫ھﻤﭽﻨﯿﻦ از آﻧﺎن ھﺰﯾﻨﻪی ﻣﺠﮫﺰ ﮐﺮدن آن ﻟﺸﮑﺮ را ﺟﻤﻊآوری ﮐﺮد ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫ﺗﻌﺪاد ﻧﯿﺮوھﺎ ﺑﻪ ﺳﯽ ھﺰار ﺗﻦ رﺳﯿﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد ھﻢزﻣﺎن ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﻣﯿﻮهھﺎ و ﻟﺬت ﻧﺸﺴﺘﻦ در زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪی‬
‫درﺧﺘﺎن ﭘﺮﺛﻤﺮ ﺑﻮد‪...‬‬
‫دوری راه‪ ،‬و دﺷﻤﻨﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﮐﻪ در‬ ‫ِ‬ ‫آن ھﻢ در ﮔﺮﻣﺎی ﺷﺪﯾﺪ و‬
‫اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺗﻌﺪاد ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻮد و ﻧﺎم اﻓﺮاد ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪه در اﯾﻦ ﻏﺰوه ﺛﺒﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ ـ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺻﺤﯿﺤﯿﻦ رواﯾﺖ ﺷﺪه ـ داﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻘﻞ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫َ َ‬
‫در ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻮدم‪ ...‬دو ﻣﺮﮐﺐ ﺗﮫﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺧﻮد را ﺑﺮای‬
‫ﺟﮫﺎد آﻣﺎدهﺗﺮ از ھﺮ وﻗﺖ دﯾﮕﺮی ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫در اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﻪی درﺧﺘﺎن و ﻣﯿﻮهھﺎ ﺗﻤﺎﯾﻞ داﺷﺘﻢ‪...‬‬
 ‫‪٢٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫در ھﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﻮدم ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﺮای ﺣﺮﮐﺖ در ﻓﺮدای آن روز آﻣﺎده‬
‫ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻓﺮدا ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﯽروم و ﺟﮫﺎز ﺧﻮد را ﻣﯽﺧﺮم و ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﻠﺤﻖ‬
‫ﻣﯽﺷﻮم‪...‬‬
‫ﻓﺮدا ﺑﻪ ﺑﺎزار رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﮐﺎری ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ و ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮدا ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدم و ان ﺷﺎءاﻟﻠﻪ ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽﺷﻮم‪ ...‬اﻣﺎ‬
‫ﺑﺎز ﮐﺎری ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮدا ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدم‪ ،‬و ھﻤﯿﻨﻄﻮر اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﮐﺮدم ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫روزھﺎ ﮔﺬﺷﺖ و از ھﻤﺮاھﯽ ﺑﺎ رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﺗﺨﻠﻒ ورزﯾﺪم‪...‬‬
‫در ﺑﺎزارھﺎ راه ﻣﯽرﻓﺘﻢ و در ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻗﺪم ﻣﯽزدم اﻣﺎ ﺟﺰ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﯾﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻌﺬور ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ در ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻧﺒﻮد‪...‬‬
‫***‬
‫آری ﮐﻌﺐ در ﻣﺪﯾﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪ و از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﮫﺎد ﺗﺨﻠﻒ ورزﯾﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ رﺳﻮل ﺧﺪا ج و ﺳﯽھﺰار ﺗﻦ از ﯾﺎراﻧﺶ رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺒﻮک رﺳﯿﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪ در ﭼﮫﺮهی اﺻﺤﺎﺑﺶ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ اﻣﺎ ﯾﮑﯽ از‬
‫ﯾﺎراﻧﺶ را ﮐﻪ اھﻞ ﺑﯿﻌﺖ ﻋﻘﺒﻪ ﺑﻮد در ﻣﯿﺎن آﻧﺎن ﻧﯿﺎﻓﺖ‪ ...‬از ھﻤﺮاھﺎﻧﺶ‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﮐﻌﺐ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ ﭼﻪ ﮐﺮد؟!«‬
‫ﻣﺮدی ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﺎ رﺳﻮل اﻟﻠﻪ دو ﻋﺒﺎ و ﻧﻈﺮ ﺑﻪ راﺳﺖ و ﭼﭙﺶ وی را از‬
‫ھﻤﺮاھﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزداﺷﺖ!‬
‫ﻣﻌﺎذ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺳﺨﻦ زﺷﺘﯽ ﮔﻔﺘﯽ‪ ...‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ﺟﺰ ﻧﯿﮑﯽ از او‬
‫ﭼﯿﺰی ﺳﺮاغ ﻧﺪارﯾﻢ‪...‬‬
‫ﭘﺲ رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪...‬‬
‫***‬
‫ﮐﻌﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٢٦‬‬

‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﻏﺰوهی ﺗﺒﻮک ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج در ﺣﺎل ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮدا ﺧﻮد را از‬
‫ﻣﺆاﺧﺬهی رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﻧﺠﺎت دھﻢ؟ و از داﻧﺎﯾﺎن ﺧﺎﻧﻮادهام ﯾﺎری و ﻣﺪد‬
‫ﻣﯽﺟﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ رﺳﯿﺪ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ راﺳﺖﮔﻮﯾﯽ ﻧﺠﺎت‬
‫ﻧﺨﻮاھﻢ ﯾﺎﻓﺖ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج وارد ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و از ﻣﺴﺠﺪ آﻏﺎز ﻧﻤﻮده دو رﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﮔﺰارد و‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺮای دﯾﺪار ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻧﺸﺴﺖ‪...‬‬
‫ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن و ﺗﺨﻠﻒ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﮐﻪ ھﺸﺘﺎد و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖﺷﺎن‬
‫آﻣﺪه ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻇﺎھﺮ اﻣﺮﺷﺎن را ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و‬
‫ﺑﺮاﯾﺸﺎن آﻣﺮزش ﻃﻠﺐ ﺧﻮاﺳﺖ و اﺳﺮار ﻧﮫﺎنﺷﺎن را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل‬
‫واﮔﺬاﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﮐﻌﺐ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ آﻣﺪ و ﺑﺮ وی ﺳﻼم ﮔﻔﺖ‪ ...‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ وی‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺗﺒﺴﻤﯽ از روی ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺎ‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ ﺑﻪ ﺳﻮی او رﻓﺖ و در ﺑﺮاﺑﺮش ﻧﺸﺴﺖ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺨﻠﻒ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﺮﮐﺐ‬
‫ﻧﺨﺮﯾﺪه ﺑﻮدی؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آری‪...‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺨﻠﻒ ورزی؟«‬
‫ﮐﻌﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای رﺳﻮل ﺧﺪا‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻏﯿﺮ ﺷﻤﺎ از‬
‫ﻣﺮدم روی زﻣﯿﻦ ﻗﺮار ﻣﯽداﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻓﺼﺎﺣﺘﯽ ﮐﻪ دارم ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻋﺬر از‬
‫ﻗﮫﺮش ﻧﺠﺎت ﯾﺎﺑﻢ‪...‬‬
 ‫‪٢٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﺮ اﻣﺮوز ﺑﺮای ﺷﻤﺎ دروﻏﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ از ﻣﻦ راﺿﯽ ﺷﻮﯾﺪ ﺑﻪ‬
‫زودی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺧﻮاه ﺳﺎﺧﺖ‪...‬‬
‫و اﮔﺮ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ راﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺳﺎزد‬
‫اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﯿﮏ را از ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ درﯾﺎﺑﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻋﺬری ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا ھﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﻮی و ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮدم‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﺗﺨﻠﻒ ﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‪...‬‬
‫آﻧﮕﺎه رﺳﻮل ﺧﺪا ج رو ﺑﻪ ﯾﺎراﻧﺶ ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ راﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ ...‬ﺑﺮﺧﯿﺰ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ درﺑﺎرهات ﻗﻀﺎوت‬
‫ﮐﻨﺪ«‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ ﭘﺎی ﮐﺸﺎن از ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ و‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ درﺑﺎرهاش ﭼﻪ ﺣﮑﻤﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪...‬‬
‫ﻗﻮﻣﺶ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از آﻧﺎن در ﭘﯽ او رﻓﺘﻨﺪ و او را ﺳﺮزﻧﺶ‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎھﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ‪ ...‬ﺗﻮ ﺷﺎﻋﺮ‬
‫و ﺳﺨﻦوری‪ ...‬ﻋﺎﺟﺰ ﺷﺪی ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺨﻠﻒ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻋﺬری ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮج ﺑﯿﺎوری؟ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﻐﻔﺎر رﺳﻮل اﻟﻠﻪ ج ﺳﺒﺐ ﻣﺤﻮ‬
‫ﮔﻨﺎھﺖ ﺷﻮد!‬
‫ﺳﺨﺖ ﻣﻼﻣﺘﻢ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﮐﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬
‫رﺳﻮل اﻟﻠﻪ ج ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺧﻮد را دروغ ﮔﻮ ﺳﺎزم‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ آﯾﺎ ﮐﺲ‬
‫دﯾﮕﺮی ھﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻠﯽ دو ﻧﻔﺮ ھﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺳﺨﻨﯽ را ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ﺑﺮای آنھﺎ ﻧﯿﺰ ﻓﺮﻣﻮد‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٢٨‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ آﻧﺎن ﮐﯿﺎﻧﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬آن دو ﻣﺮارة ﺑﻦ رﺑﯿﻊ اﻟﻌﻤﺮی و ھﻼل اﺑﻦ اﻣﯿﻪ‬
‫واﻗﻔﯽاﻧﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﺎم دو اﻧﺴﺎن ﺻﺎﻟﺢ را آوردﻧﺪ ﮐﻪ در ﺑﺪر ﺣﻀﻮر ﯾﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ آنھﺎ اﻗﺘﺪاء ﮐﺮد و آنھﺎ را اﺳﻮه ﻗﺮار داد‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮدم و ﺧﻮدم را دروﻏﮕﻮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫***‬
‫ﭘﺲ ﮐﻌﺐ رﻓﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﻏﻤﮕﯿﻦ و اﻓﺴﺮده ﺑﻮد‪ ...‬و‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻧﺸﯿﻦ ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻣﺮدم را از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﮐﻌﺐ و دو ﯾﺎرش‬
‫ﻣﻨﻊ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ﻣﺮدم از ﻣﺎ دوری اﺧﺘﯿﺎر ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬و روش ﻣﺮدم ھﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ‬
‫ﯾﺎﻓﺖ‪ ...‬ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ‪...‬‬
‫ﻣﺮدم ﻣﺎ را ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﺎ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺣﺘﯽ دﯾﻮارھﺎ اﻧﮕﺎر آن دﯾﻮارھﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ‪...‬‬
‫زﻣﯿﻦ ﻧﯿﺰ اﻧﮕﺎر آن زﻣﯿﻨﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ‪...‬‬
‫رﻓﻘﺎﯾﻢ در ﺧﺎﻧﻪھﺎی ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ اﯾﻦ ﻣﺪت را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮدﻧﺪ و‬
‫ﺣﺘﯽ ﺳﺮ ﺧﻮد را از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآوردﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ راھﺒﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﻋﺒﺎدت‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫وﻟﯽ ﻣﻦ از آنھﺎ ﺟﻮانﺗﺮ و ﭼﺎﻻکﺗﺮ ﺑﻮدم‪ ...‬از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽﺷﺪم و در‬
‫ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎنھﺎ ﻧﻤﺎز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم و در ﺑﺎزارھﺎ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬در‬
‫ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫و در ﻣﺴﺠﺪ ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﻣﯽآﻣﺪم و ﺑﺎ او ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﻟﺐھﺎی ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج در ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻼم ﺣﺮﮐﺖ ﺧﻮاھﺪ ﻧﻤﻮد ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؟‬
 ‫‪٢٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺳﭙﺲ در ﻧﺰدﯾﮏﺷﺎن ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪه و دزدﮐﯽ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم‪،‬‬

‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽﺷﺪم‪ ،‬ﻧﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﺮد و ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﺸﺎن‬
‫ﻣﯽﺷﺪم روی ﺧﻮد را ﻣﯽﮔﺮداﻧﯿﺪ‪...‬‬
‫***‬
‫روزھﺎی ﮐﻌﺐ ھﻤﯿﻨﻄﻮر ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬درد در ﭘﯽ درد‪...‬‬
‫او از ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﺧﻮد و ﺑﻠﮑﻪ از ﺑﻠﯿﻎﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮا ﺑﻮد‪ ،‬و ﺣﺘﯽ اﻣﺮا و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎھﺎن او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫اﺷﻌﺎر او ﻧﺰد ﺑﺰرﮔﺎن ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽﺷﺪ و آرزوی دﯾﺪار او را داﺷﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ اﻣﺮوز‪ ...‬در ﻣﺪﯾﻨﻪ‪ ...‬در ﻣﯿﺎن ﻗﻮﻣﺶ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ و‬
‫ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎھﺶ ﻧﻤﯽﮐﺮد!‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ در اوج ﺳﺨﺘﯽ و ﻏﺮﺑﺖ‪ ...‬در ﻣﻌﺮض اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪...‬‬
‫روزی در ﺑﺎزار ﻣﯽﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدی ﻧﺼﺮاﻧﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ از ﺷﺎم آﻣﺪه ﺑﻮد و از‬
‫ﻣﺮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﺰد ﮐﻌﺐ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ ﻣﯽﺑﺮد؟‬
‫ﻣﺮدم ﺑﻪ ﮐﻌﺐ اﺷﺎره ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬آن ﻣﺮد ﻧﺰد ﮐﻌﺐ آﻣﺪ و ﻧﺎﻣﻪای از ﺳﻮی‬
‫َ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻏ ّﺴﺎن را ﺑﻪ او داد!‬
‫ﭘﺲ ﺧﺒﺮ او ﺑﻪ ﺷﺎم ھﻢ رﺳﯿﺪه و ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺮای ﭘﺎدﺷﺎه ﻏﺴﺎن ھﻢ ﻣﮫﻢ ﺑﻮد!‬
‫اﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ او ﭼﻪ ﮐﺎری دارد؟‬
‫ﮐﻌﺐ ﻧﺎﻣﻪ را ﮔﺸﻮد‪ ...‬ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫»اﻣﺎ ﺑﻌﺪ‪ ...‬ای ﮐﻌﺐ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ‪ ...‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺟﻔﺎ‬
‫ﻧﻤﻮده و ﺗﻮ را ﻃﺮد ﮐﺮده‪...‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮاری و زﺑﻮﻧﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ؛ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﻣﻮاﺳﺎت و ھﻤﺪردی ﮐﻨﯿﻢ«‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﺎ ﷲ و اﻧﺎ اﻟﻴﻪ راﺟﻌﻮن! اھﻞ ﮐﻔﺮ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﻃﻤﻊ آوردهاﻧﺪ‪ ...‬اﯾﻦ ﻧﯿﺰ از ﺟﻤﻠﻪی اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت اﺳﺖ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٣٠‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻧﺎﻣﻪ را در ﺗﻨﻮر اﻧﺪاﺧﺖ و آن را ﺳﻮزاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻄﻤﯿﻊ ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﻮﺟﻪ‬

‫ﻧﮑﺮد‪...‬‬
‫آری‪ ...‬درﺑﺎر ﭘﺎدﺷﺎھﺎن ﺑﺮ وی ﮔﺸﻮده ﺷﺪ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺖ و‬
‫ھﻢﻧﺸﯿﻨﯽ ﺧﻮد دﻋﻮت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اھﻞ ﻣﺪﯾﻨﻪ او را از ﺧﻮد راﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ھﻤﻪ ﺑﺎ ﭼﮫﺮهای ﻋﺒﻮس‬
‫ﺑﻪ وی ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺳﻼم ﻣﯽﮐﺮد و ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻼﻣﺶ را ﻧﻤﯽدادﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ و ﺟﻮاب ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ھﻤﻪی اﯾﻦ اﯾﻦھﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﻓﺮان ﺗﻮﺟﮫﯽ ﻧﮑﺮد و ﺷﯿﻄﺎن در ﺳﺴﺖ ﮐﺮدن‬
‫او ﻧﺎﺗﻮان ﻣﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻧﺎﻣﻪ را در آﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﻮزاﻧﺪ‪...‬‬
‫***‬
‫روزھﺎ در ﭘﯽ ھﻢ ﮔﺬﺷﺖ و ﯾﮏ ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ و ﮐﻌﺐ در ھﻤﺎن‬
‫وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ و ﺗﻨﮕﻨﺎ ﺑﻪ او ﻓﺸﺎر آورده ﺑﻮد و روز ﺑﻪ روز ﻋﺮﺻﻪ ﺑﺮ وی ﺗﻨﮓﺗﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫ﻧﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج درﺑﺎرهی وی ﺣﮑﻤﯽ ﻣﯽﮐﺮد و ﻧﻪ ﺣﮑﻤﯽ از ﻃﺮﯾﻖ وﺣﯽ ﻧﺎزل‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫***‬
‫ﭼﮫﻞ روز ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺻﻮرت ﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫در اﯾﻦ ھﻨﮕﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدهای از ﺳﻮی ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج ﺑﻪ ﻧﺰد ﮐﻌﺐ آﻣﺪ و در‬
‫ﺧﺎﻧﻪاش را ﮐﻮﺑﯿﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺷﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺟﯽ رخ داده‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج دﺳﺘﻮر داده از زﻧﺖ دوری ﮐﻨﯽ‪...‬‬
 ‫‪٣١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻃﻼﻗﺶ دھﻢ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬اﻣﺎ از او دوری ﮐﻦ و ﺑﺎ او ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻣﮑﻦ‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ ﻧﺰد ھﻤﺴﺮش رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮادهات ﺑﺮو ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ در اﯾﻦ‬
‫ﻣﻮرد داوری ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ھﻤﯿﻨﻄﻮر ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻓﺮﺳﺘﺎدهای را ﺑﺎ ھﻤﯿﻦ دﺳﺘﻮر ﺑﻪ ﻧﺰد دو دوﺳﺖ ﮐﻌﺐ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮ ھﻼل ﺑﻦ اﻣﯿﺔ ﻧﺰد ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا‪...‬‬
‫ھﻼل ﺑﻦ اﻣﯿﺔ ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﺿﻌﯿﻒ اﺳﺖ‪ ...‬اﺟﺎزه ﻣﯽدھﯽ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬آری‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻧﮑﻨﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﯿﻠﯽ ﻧﺪارد‪ ...‬اﻓﺴﺮده‬
‫اﺳﺖ و از روزی ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﺷﺪه ﺷﺐ و روز ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫***‬
‫روزھﺎی ﺳﺨﺖ از ﭘﯽ ھﻢ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و دوری ﮔﺰﯾﺪن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﺮ‬
‫ﮐﻌﺐ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن ﺧﻮد ﺷﮏ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ و ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺮ رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻔﺖ و ﺳﻼﻣﺶ را ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽداد‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮود؟ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﺪ؟!‬
‫ﺧﻮد ﮐﻌﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻢ و از دﯾﻮار ﺑﺎغ اﺑﻮﻗﺘﺎده ﮐﻪ ﭘﺴﺮ‬
‫ﻋﻤﻮﯾﻢ و از ﻣﺤﺒﻮبﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدم در ﻧﺰدم ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮ وی ﺳﻼم ﮐﺮدم‪...‬‬
‫ِ‬
‫ﺑﺨﺪا ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ را ﻧﺪاد‪...‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ای اﺑﻮﻗﺘﺎده ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ آﯾﺎ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺪا و‬
‫رﺳﻮﻟﺶ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارم؟‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٣٢‬‬

‫ﺳﺨﻨﻢ را ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم و ﺳﻮﮔﻨﺪش دادم‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎز ھﻢ ﺳﮑﻮت ﻧﻤﻮد‪...‬‬

‫ﺑﺎز ﺳﻮﮔﻨﺪش دادم‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ داﻧﺎﺗﺮﻧﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ را از ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﯾﻦ ﻣﺮدم ﻧﺰدش ﺑﻮد ﺷﻨﯿﺪ!‬
‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺪ او ﻣﻮﻣﻦ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ!‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ آﻧﭽﻪ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪ‪ ...‬از‬
‫ﺑﺎغ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪...‬‬
‫ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ دﯾﻮارھﺎی ﺧﺎﻧﻪاش اﻧﺪاﺧﺖ‪ ...‬ﻧﻪ ھﻤﺴﺮی ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﻧﻪ‬
‫دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺴﺶ ﺷﻮد‪...‬‬
‫از روزی ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج دﯾﮕﺮان را از ﮔﻔﺘﮕﻮی ﺑﺎ آﻧﺎن ﻧﮫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎه‬
‫روز ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫***‬
‫ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‪...‬‬
‫در ﭘﻨﺠﺎھﻤﯿﻦ ﺷﺐ‪ ...‬ھﻨﮕﺎم ﯾﮏ ﺳﻮم آﺧﺮ ﺷﺐ‪ ،‬ﭘﺬﯾﺮش ﺗﻮﺑﻪی آﻧﺎن ﺑﺮ‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻧﺎزل ﺷﺪ‪...‬‬
‫ام ﺳﻠﻤﻪل ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا‪ ...‬آﯾﺎ ﮐﻌﺐ را ﺑﺸﺎرت ﻧﺪھﯿﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﺮدم اﯾﻨﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺷﺐ را‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ«‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﺧﻮاﻧﺪ ﻣﺮدم را از ﭘﺬﯾﺮش ﺗﻮﺑﻪی آنھﺎ‬
‫آ ﮔﺎه ﻧﻤﻮد‪...‬‬
‫ﻣﺮدم ﺑﺮای ﺑﺸﺎرت ﺑﻪ ﻧﺰد آﻧﺎن ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻌﺐ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
 ‫‪٣٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ را ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﯾﮑﯽ از ﺑﺎمھﺎ ﺧﻮاﻧﺪم‪ ..‬در ھﻤﺎن ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ درﺑﺎرهی ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ وﺟﻮدم ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺮان آﻣﺪه ﺑﻮد و زﻣﯿﻦ ﺑﺎ‬
‫ھﻤﻪی ﻓﺮاﺧﯽاش ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪...‬‬
‫ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮم و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﺎز‬
‫ﻧﮕﺰارد ﯾﺎ وﻓﺎت ﮐﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮای ھﻤﯿﺸﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدم ﻣﻄﺮود ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ ...‬ھﯿﭽﮑﺲ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﯾﺪ و ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﺟﻨﺎزهام ﻧﻤﺎز ﻧﮕﺰارد‪...‬‬
‫در ھﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺴﯽ را از ﮐﻮه ﺳﻠﻊ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ای ﮐﻌﺐ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ ﻣﮋده ﺑﺪه!‬
‫ﺑﻪ ﺳﺠﺪه رﻓﺘﻢ و داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ از ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﺟﯽ رخ داده‪...‬‬
‫ﻣﺮدی ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺑﻪ ﻧﺰدم آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﺎرﺗﻢ دھﺪ و ﻣﺮدی از روی ﮐﻮه ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ اﯾﻦ ﺑﺸﺎرت را ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪ‪ ...‬و ﺻﺪا از اﺳﺐ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﺑﻮد!‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ آن ﻧﺪا دھﻨﺪه ﺑﻪ ﻧﺰدم آﻣﺪ ﻟﺒﺎﺳﻢ را از ﺗﻦ در آوردم و ﺑﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﻣﮋدﮔﺎﻧﯽ ﺑﻪ او دادم‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻟﺒﺎﺳﯽ دﯾﮕﺮ ﺟﺰ آن ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺲ‬
‫ﻟﺒﺎﺳﯽ دﯾﮕﺮ را ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﻮﺷﯿﺪم‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج رﻓﺘﻢ و ﻣﺮدم در اﯾﻦ ھﻨﮕﺎم دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﺑﺮای‬
‫ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭘﺬﯾﺮش ﺗﻮﺑﻪات از ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺒﺎرﮐﺖ ﺑﺎد‪...‬‬
‫وارد ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪم و ﺑﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج ﺳﻼم ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﮫﺮهی‬
‫اﯾﺸﺎن از ﺷﺎدی ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ ...‬اﯾﺸﺎن ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽﺷﺪ ﭼﮫﺮهاش‬
‫ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﮑﻪای از ﻣﺎه ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎد ﺑﺎش ﺑﻪ ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ روزت از ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرت ﺗﻮ را ﺑﻪ دﻧﯿﺎ‬
‫آورده‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪] :‬آﯾﺎ اﯾﻦ ﭘﺬﯾﺮش ﺗﻮﺑﻪ[ از ﺳﻮی ﺷﻤﺎﺳﺖ ﯾﺎ از ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ؟‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٣٤‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﺧﯿﺮ؛ از ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ...‬ﺳﭙﺲ آﯾﺎت ﭘﺬﯾﺮش ﺗﻮﺑﻪی ﻣﺎ را ﺗﻼوت‬

‫ﮐﺮد‪...‬‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ای رﺳﻮل ﺧﺪا! ﺑﺮای آﻧﮑﻪ ﺗﻮﺑﻪام ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﻣﺎﻟﻢ را ﺑﺮای‬
‫ﺧﺪا و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮش ﺻﺪﻗﻪ دھﻢ‪...‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﻣﺎﻟﺖ را ﻧﮕﻪ دار ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮاﯾﺖ ﺑﮫﺘﺮ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ای رﺳﻮل ﺧﺪا! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ راﺳﺘﯽام ﻣﺮا ﻧﺠﺎت داد‪ ...‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‬
‫از ﮐﻤﺎل ﺗﻮﺑﻪام اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ زﻧﺪهام ﺟﺰ راﺳﺖ ﻧﮕﻮﯾﻢ‪...‬‬
‫***‬
‫آری‪ ...‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪی ﮐﻌﺐ و دو ﯾﺎرش را ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و در اﯾﻦ ﺑﺎره آﯾﺎﺗﯽ را‬
‫ﻧﺎزل ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺗﻼوت ﻣﯽﺷﻮد‪:‬‬
‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬
‫�ن َوا�ن ْ َصار ا� َ‬
‫ِين َّا� َب ُع ُ‬ ‫� َوال ْ ُم َهاجر َ‬ ‫َ َ ْ َ َ َّ ُ َ َ‬
‫وه ِ� َساع ِة‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬
‫ّ‬
‫ِِ‬
‫� ا�َّ‬ ‫﴿لقد تاب ا�‬
‫َّ‬ ‫ْ ُ ْ ُ َّ َ َ َ َ‬ ‫ُْ ْ َ ْ َْ َ َ َ َ ُ ُُ ُ َ‬
‫اب عليْ ِه ْم إِن ُه ب ِ ِه ْم‬ ‫الع�ة ِ مِن �ع ِد ما �د ي ِز�غ قلوب ف ِر ٍ‬
‫�ق ِمنهم �م ت‬
‫َْ ُ‬ ‫َ ُ ٌ َ ٌ َ َ َ َّ َ َ َّ َ ُ ّ ُ َ َّ َ َ َ ْ َ َ‬
‫ت عليْ ِه ُم ا� ْرض ب ِ َما‬ ‫رءوف رحِيم‪ ١١٧‬و� ا��ثةِ ا�ِين خل ِفوا ح� إِذا ضاق‬
‫ا�ِ إ َّ� إ َ�ْهِ ُ� َّم تَ َ‬ ‫َ ُ َ ْ َ َ َ ْ َ َ ْ ْ َ ْ ُ ُ ُ ْ َ َ ُّ َ ْ َ َ ْ َ َ َ َّ‬
‫اب‬ ‫ِ ِ‬ ‫رحبت وضاقت علي ِهم ��فسهم وظنوا أن � ملجأ مِن‬
‫ِيم‪] ﴾١١٨‬اﻟﺘﻮﺑﺔ‪.[١١٨-١١٧ :‬‬ ‫الرح ُ‬‫اب َّ‬‫ا� َّو ُ‬‫ا� ُه َو َّ‬‫و�وا إ َّن َّ َ‬
‫ِ‬ ‫َعلَيْه ْم ِ َ‬
‫� ُت ُ‬
‫ِ‬
‫»ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ اﻟﻠﻪ ﺑﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ و ﻣﮫﺎﺟﺮان و اﻧﺼﺎر ﮐﻪ در آن ﺳﺎﻋﺖ دﺷﻮار از او‬
‫ﭘﯿﺮوی ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺒﺨﺸﻮد ﭘﺲ از آﻧﮑﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دلھﺎی دﺳﺘﻪای از‬
‫آﻧﺎن ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﺑﺒﺨﺸﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﮫﺮﺑﺎن و‬
‫رﺣﯿﻢ اﺳﺖ )‪ (۱۱۷‬و ]ﻧﯿﺰ[ ﺑﺮ آن ﺳﻪ ﺗﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ]و ﻗﺒﻮل‬
‫ﺗﻮﺑﻪی آﻧﺎن ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ اﻓﺘﺎد[ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺎ ھﻤﻪی ﻓﺮاﺧﯽاش ﺑﺮ آﻧﺎن ﺗﻨﮓ‬
‫ﮔﺮدﯾﺪ و از ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﮓ آﻣﺪﻧﺪ و داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺎھﯽ از اﻟﻠﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺳﻮی او‬
 ‫‪٣٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺲ ]اﻟﻠﻪ[ ﺑﻪ آﻧﺎن ]ﺗﻮﻓﯿﻖ[ ﺗﻮﺑﻪ داد ﺗﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺑﯽﺗﺮدﯾﺪ اﻟﻠﻪ ھﻤﺎن‬
‫ﺗﻮﺑﻪﭘﺬﯾﺮ ﻣﮫﺮﺑﺎن اﺳﺖ«‪.‬‬

‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ھﻤﻪی ﻣﺮدم ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﺳﺨﺘﯽھﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد اﻟﻠﻪ ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ‪...‬‬

‫ﺑﺮﺧﯽ از آﻧﺎن در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﯾﺎد وی ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ و اﻃﺎﻋﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﯽ و ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و او را ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽﺳﭙﺎرﻧﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮ َﺻﻼح و ﺗﻮﺑﻪی ﺧﻮد ﭘﺎﯾﺪار ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪...‬‬
‫ﯾﻮﻧﺲ÷ ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﻤﺎن ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﻗﻮﻣﺶ رویﮔﺮداﻧﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﮑﺒﺮ ورزﯾﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﯾﻮﻧﺲ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ و ﺑﺮ ﮐﺸﺘﯽ راه درﯾﺎ را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ ...‬اﻣﺎ ﮐﺸﺘﯽ‬
‫در وﺳﻂ درﯾﺎ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪ و ﭼﻮن ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد داﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از‬
‫ﺳﺮﻧﺸﯿﻨﺎن را ﺑﻪ درﯾﺎ ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ‪ ...‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻗﺮﻋﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ھﺮ ﺑﺎر ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﯾﻮﻧﺲ اﻓﺘﺎد‪...‬‬
‫او را ﺑﻪ درﯾﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻧﮫﻨﮓ او را ﺑﻠﻌﯿﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻋﻤﺎق درﯾﺎ ﺑﺮد‪...‬‬
‫ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ ...‬ﯾﻮﻧﺲ ﺑﻮد و ﺗﺎرﯾﮑﯽھﺎ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺻﺪای اﻃﺮاف ﺧﻮد ﮔﻮش داد‪ ...‬ﺻﺪای ﺳﻨﮓ رﯾﺰهھﺎ را ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ در‬
‫ﻗﻌﺮ درﯾﺎ ﺗﺴﺒﯿﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪...‬‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ‪:‬‬
‫ك إ ّ� ُكنْ ُ‬ ‫ْ َ ُ ْ َ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ُّ ُ‬ ‫ََ َ‬
‫ت م َِن‬ ‫ات أن � إِ� إِ� �نت سبحان ِ ِ‬ ‫﴿�نادى ِ� الظل َم ِ‬
‫َّ‬
‫الظالِم َ‬
‫�‪] ﴾٨٧‬اﻷﻧﺒﯿﺎء‪.[٨٧ :‬‬ ‫ِ‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٣٦‬‬

‫»ﭘﺲ در ﺗﺎرﯾﮑﯽھﺎ ﻧﺪا زد ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻌﺒﻮدی ]ﺑﻪ ﺣﻖ[ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﭘﺎک و‬
‫ﺑﯽﻋﯿﺒﯽ‪ ،‬ھﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ از ﺳﺘﻤﮑﺎران ﺑﻮدم«‪...‬‬
‫ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ درھﺎی آﺳﻤﺎن را ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ ...‬و ﻓﺮج ﻧﺎزل ﺷﺪ‪..‬‬
‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﯾﻮﻧﺲ÷ ﺑﻮد‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﯾﻮﻧﺲ دوران ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ﺟﻮان ﺑﻮدم‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم زﻧﺪﮔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﻮل ﺑﺴﯿﺎر و رﺧﺘﺨﻮاب ﻧﺮم و‬
‫اﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻞ ﮔﺮان ﻗﯿﻤﺖ‪...‬‬
‫روز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد‪ ...‬ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﮔﺮوھﯽ از دوﺳﺘﺎن ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ‪ ...‬ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت‪ ،‬ﮔﺮوھﯽ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﯾﻢ‪ ...‬ﺻﺪای »ﺣﻲ ﻋﻠﯽ اﻟﺼﻼة‪ ...‬ﺣﻲ‬
‫ﻋﻠﯽ اﻟﻔﻼح« را ﺷﻨﯿﺪم‪...‬‬
‫ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎرھﺎ ﺻﺪای اذان را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺗﺎ آن‬
‫روز ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻠﻤﻪی ﻓﻼح )رﺳﺘﮕﺎری( را ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ‪ ...‬ﺷﯿﻄﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ﻗﻠﺒﻢ‬
‫ﻣﮫﺮ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻠﻤﺎت اذان ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺎﻣﻔﮫﻮم ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻣﺮدم دور و ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺠﺎدهھﺎی ﺧﻮد را ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻓﺮش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮای‬
‫ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﻏﻮاﺻﯽ را آﻣﺎده ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ آب ﺑﺰﻧﯿﻢ‪...‬‬
‫ﻟﺒﺎسھﺎﯾﻤﺎن را ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ و وارد درﯾﺎ ﺷﺪﯾﻢ‪ ...‬از ﺳﺎﺣﻞ دور ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ‬
‫وﺳﻂ درﯾﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ‪ ...‬ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ ...‬ﺳﻔﺮی زﯾﺒﺎ و ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ در‬
‫ﭘﯿﺶ ﺑﻮد!‬
‫اﻣﺎ ﻧﺎﮔﮫﺎن و در اوج ﺗﻔﺮﯾﺢ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻟﻮﻟﻪ ﮐﭙﺴﻮل ﮐﻪ ﻏﻮاص ﺑﺎ‬
‫دﻧﺪان و دھﺎن ﺧﻮد ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد آب ﺑﻪ داﺧﻞ دھﺎن ﻧﺮود‪،‬‬
‫ﭘﺎره ﺷﺪ‪ ...‬ﻧﺎﮔﮫﺎن آب ﺷﻮر وارد رﯾﻪھﺎﯾﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮگ اﻓﺘﺎدم‪...‬‬
‫رﯾﻪھﺎﯾﻢ ھﻮا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ...‬ھﺮ ھﻮاﯾﯽ!‬
 ‫‪٣٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدن‪ ...‬درﯾﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و دوﺳﺘﺎﻧﻢ از‬
‫ﻣﻦ دور ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬داﻧﺴﺘﻢ در وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ھﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﻓﯿﻠﻢ زﻧﺪﮔﯽام از ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﺑﺎ اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ آب‬
‫ﺷﻮر وارد رﯾﻪھﺎﯾﻢ ﺷﺪ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻘﺪر ﺿﻌﯿﻔﻢ‪ ...‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮه آب ﺷﻮر‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺗﻨﮫﺎ او ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ و ﺟﺒﺎر اﺳﺖ‪...‬‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ راه ﻓﺮاری ﻧﯿﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻮی اﻟﻠﻪ‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از آب ﺑﯿﺮون‬
‫ﺑﯿﺎﯾﻢ‪ ...‬اﻣﺎ در ﻋﻤﻖ ﺑﺴﯿﺎری ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﻣﺸﮑﻠﻢ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاھﻢ ﻣﺮد‪ ...‬ﻣﺴﺎﻟﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ و در ﭼﻪ‬
‫ﺣﺎل ﺑﻪ دﯾﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاھﻢ رﻓﺖ؟‬
‫اﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدی ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟‬
‫اﮔﺮ ﻣﺮا در ﻣﻮرد ﻧﻤﺎز ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد ﺷﮫﺎدﺗﯿﻦ اﻓﺘﺎدم‪ ...‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽام ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﺑﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﺷﮫﺪ‪ «...‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر دﺳﺘﯽ ﺣﻠﻘﻢ را ﻣﯽﻓﺸﺮد و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن را‬
‫ﺑﮕﻮﯾﻢ‪...‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‪ ...‬ﺗﻼش ﮐﺮدم‪» :‬اﺷﮫﺪ‪ ...‬اﺷ ‪ »...‬ﺗﻮی دﻟﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﺪاﯾﺎ‬
‫ﻣﺮا ﺑﺮﮔﺮدان‪ ...‬ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﺮا ﺑﺮﮔﺮدان‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ‪ ...‬ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ‪ ...‬ﯾﮏ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ‪ «...‬اﻣﺎ ھﯿﮫﺎت‪ ...‬ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ از ھﻮش ﻣﯽرﻓﺘﻢ‪ ...‬ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ را‬
‫اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ ...‬ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ھﻤﻪ ﺟﺎ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪...‬‬
‫و اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر وﺳﯿﻊﺗﺮ از آن ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ھﻮا ﺑﻪ داﺧﻞ رﯾﻪھﺎﯾﻢ راه ﯾﺎﻓﺖ‪ ...‬ﺗﺎرﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻦ‬
‫رﻓﺖ‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ...‬دﯾﺪم ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻟﻮﻟﻪی اﮐﺴﯿﮋن را‬
‫داﺧﻞ دھﺎﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ھﻮﺷﻢ ﺑﯿﺎورد‪ ...‬ھﻨﻮز داﺧﻞ آب‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٣٨‬‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ را ﺑﺮ ﭼﮫﺮهاش دﯾﺪم‪ ...‬ﻓﮫﻤﯿﺪم ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ ...‬آﻧﮕﺎه ﻗﻠﺒﻢ و‬

‫زﺑﺎﻧﻢ و ھﻤﻪی ﺳﻠﻮلھﺎی ﺑﺪﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﺪ‪» :‬اﺷﻬﺪ ان ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ واﺷﻬﺪ ان‬
‫ﳏﻤﺪا رﺳﻮل اﷲ‪ ...‬اﳊﻤﺪﷲ‪.«...‬‬
‫از آب ﺑﯿﺮون آﻣﺪم‪ ...‬وﻟﯽ ﻧﻪ آن ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ وارد آب ﺷﺪه ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﻧﮕﺎھﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد‪ ...‬ھﺮ ﭼﻪ روزھﺎی زﻧﺪﮔﯽام ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪم‪ ...‬راز وﺟﻮدم را در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ داﻧﺴﺘﻢ‪ ...‬داﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ھﺴﺘﻢ‪ ...‬ﭼﺮا زﻧﺪهام‪ ...‬اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﯾﺎد آوردم ﮐﻪ‪» :‬ﺗﺎ ﻣﺮا‬
‫ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﻨﺪ« ‪...١‬‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﯿﮫﻮده آﻓﺮﯾﺪه ﻧﺸﺪهام‪...‬‬
‫روزھﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﯾﺎد آن ﺣﺎدﺛﻪ اﻓﺘﺎدم‪...‬‬
‫ﺑﻪ درﯾﺎ رﻓﺘﻢ‪ ...‬ﻟﺒﺎس ﻏﻮاﺻﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم‪ ...‬ﺗﻨﮫﺎ ﺑﻪ آب زدم و ﺑﻪ ھﻤﺎن ﺟﺎ در‬
‫دل درﯾﺎ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮای اﻟﻠﻪ ﺳﺠﺪهای ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ در زﻧﺪﮔﯽام ﭼﻨﺎن‬
‫ﺳﺠﺪه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬
‫در ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭘﯿﺶ از ﻣﻦ ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺠﺪه ﮐﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫اﻣﯿﺪوارم اﯾﻦ ﻣﮑﺎن در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﻮد ﻣﻦ ﺷﮫﺎدت دھﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا‬
‫ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺳﺠﺪهای در دل درﯾﺎ ﻣﻮرد رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻗﺮار دھﺪ و وارد ﺑﮫﺸﺖ‬
‫ﺧﻮد ﮐﻨﺪ‪ ...‬آﻣﯿﻦ‪...‬‬

‫ٔ‬
‫ﺳﻮره ذارﯾﺎت‪» :‬و ﺟﻦ و اﻧﺲ را ﻧﯿﺎﻓﺮﯾﺪم ﻣﮕﺮ ﺑﺮای آﻧﮑﻪ ﻣﺮا ﻋﺒﺎدت‬ ‫‪١‬ـ اﺷﺎره ﺑﻪ ٔ‬
‫آﯾﻪ ‪۵۶‬‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪«...‬‬
 ‫‪٣٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺣﺘﯽ ﺧﯿﺎﻧﺖﻫﺎ و ﮐﺎرﻫﺎی زﺷﺘﻢ را؟‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﮫﺮﺑﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺒﺐ رﺣﻤﺖ ﮔﺴﺘﺮدهی اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ را ﺑﺮ ھﻤﮕﺎن ﻋﺮﺿﻪ ﻧﻤﻮده‪...‬‬
‫ھﺮ ﭼﻪ آن ﺑﻨﺪه ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺮک و ﮐﻔﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ھﺮ ﭼﻪ ﻃﻐﯿﺎن ﺑﻮرزد و‬
‫ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫در ﺗﻮﺑﻪ در ﺑﺮاﺑﺮش ﺑﺎز‬
‫ﺑﺎز ھﻢ رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ وی ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ِ‬
‫اﺳﺖ‪...‬‬
‫آن ﭘﯿﺮ ﺳﺎﻟﺨﻮرده را ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺪﻧﯽ ﻓﺮﺳﻮده و ﭘﺸﺘﯽ ﻗﻮز ﮐﺮده ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج آﻣﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻧﺰد اﺻﺤﺎب ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﭘﯿﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺼﺎی ﺧﻮد ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و اﺑﺮوھﺎﯾﺶ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎ ﮔﺎمھﺎﯾﯽ ﮐﺸﺎن ﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ درد‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا‪ ...‬اﮔﺮ ﻣﺮدی ھﻤﻪی ﮔﻨﺎھﺎن را اﻧﺠﺎم داده ﺑﺎﺷﺪ و ھﯿﭻ‬
‫ﻣﻌﺼﯿﺘﯽ را رھﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫ھﯿﭻ ﮔﻨﺎه ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرﮔﯽ را ﺗﺮک ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ اﮔﺮ ﮔﻨﺎھﺎﻧﺶ‬
‫را ﻣﯿﺎن اھﻞ زﻣﯿﻦ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ ھﻤﻪ ھﻼک ﺷﻮﻧﺪ‪...‬‬
‫آﯾﺎ او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ او دوﺧﺖ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺮی ﻗﻮز ﮐﺮده و ﻧﮕﺮان ﮐﻪ ﮔﺬر ﺳﺎلھﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪاش ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺷﮫﻮتھﺎ‬
‫و دردھﺎ ﭼﯿﺰی از او ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آﯾﺎ اﺳﻼم آوردهای؟«‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٤٠‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﮔﻮاھﯽ ﻣﯽدھﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺒﻮدی ﺑﻪ ﺣﻖ ﺟﺰ اﻟﻠﻪ ﻧﯿﺴﺖ و اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدهی اﻟﻠﻪ ھﺴﺘﯽ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﮐﺎرھﺎی ﻧﯿﮏ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه و ﺑﺪیھﺎ را ﺗﺮک ﮐﻦ‪ ...‬و‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ھﻤﻪی آن ]ﮔﻨﺎھﺎن[ را ﺑﺮاﯾﺖ ﺑﻪ ﻧﯿﮑﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺧﻮاھﺪ‬
‫ﮐﺮد«‪...‬‬
‫ﭘﯿﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺘﯽ ﺧﯿﺎﻧﺖھﺎ و زﺷﺖﮐﺎریھﺎﯾﻢ؟‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬آری‪...‬‬
‫آن ﭘﯿﺮ از ﺷﺎدی ﻓﺮﯾﺎد زد‪ :‬اﷲ اﻛﱪ‪ ...‬اﷲ اﻛﱪ‪ ...‬اﷲ اﻛﱪ!‬
‫‪٢‬‬
‫و ھﻤﭽﻨﺎن ﺗﮑﺒﯿﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﺎ از دﯾﺪهھﺎ ﭘﻨﮫﺎن ﺷﺪ‪...‬‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ از ﻣﺎدر‪ ...‬ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ از ﭘﺪر‬

‫آری‪ ...‬او از ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﺎ ھﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﮫﺮﺑﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪...‬‬

‫در ﺻﺤﯿﺤﯿﻦ آﻣﺪه ﮐﻪ ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ھﻮازن‪ ،‬زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن ﮐﻔﺎر را‬
‫آوردﻧﺪ و در ﺟﺎﯾﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫در اﯾﻦ ھﻨﮕﺎم ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻣﺘﻮﺟﻪ زﻧﯽ از اﺳﯿﺮان ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را از‬
‫دﺳﺖ داده و ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮی ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪی ﺧﻮد ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺳﺮاﺳﯿﻤﻪ ﺑﻮد و ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺒﻮد‪...‬‬
‫در ﻣﯿﺎن ﮐﻮدﮐﺎن و ﺷﯿﺮ ﺧﻮارﮔﺎن ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ...‬ﺑﻪ آﻧﺎن ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‪...‬‬
‫آرزوﯾﺶ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ را در آﻏﻮش ﮔﯿﺮد و ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪی ﺧﻮد‬
‫ﺑﻔﺸﺎرد و او را ﺑﺒﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺟﺎﻧﺶ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫در ھﻤﯿﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﺎﮔﮫﺎن ﻓﺮزﻧﺪ را ﯾﺎﻓﺖ‪...‬‬

‫‪٢‬ـ ﺑﻪ رواﯾﺖ ﻃﺒﺮاﻧﯽ و ﺑﺰار‪ .‬ﻣﻨﺬری ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺳﻨﺪ آن ﺧﻮب و ﻗﻮی اﺳﺖ‪ .‬اﺑﻦ ﺣﺠﺮ‬
‫ﺷﺮط ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﺮ اﺳﺎس ِ‬
 ‫‪٤١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺑﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻓﺮزﻧﺪ اﺷﮏ ﻣﺎدر ﺧﺸﮑﯿﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﺎل ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ...‬او‬
‫را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و دﻟﺶ ﺑﻪ ﻧﻮزاد ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﮔﺮﯾﻪھﺎﯾﺶ ﺳﻮﺧﺖ‪ ...‬او را ﺑﻪ‬
‫آﻏﻮش ﻓﺸﺮد و ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺳﯿﻨﻪ را در دھﺎن ﮐﻮدک ﮔﺬاﺷﺖ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻣﮫﺮﺑﺎن دﻟﺴﻮز اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ را‪ ،‬و ﺣﺎل ﻣﺎدر را ﻧﻈﺎره ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻣﺎدر و ﺣﺎل دردﻧﺎک او را دﯾﺪ رو ﺑﻪ ﯾﺎراﻧﺶ ﮐﺮد و‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﯾﻦ زن را ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪش را در آﺗﺶ‬
‫اﻧﺪازد؟ ﯾﻌﻨﯽ اﮔﺮ آﺗﺸﯽ ﺑﯿﻔﺮوزﯾﻢ و ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻓﺮزﻧﺪش را در آﺗﺶ ﺑﯿﻨﺪازد‪،‬‬
‫آﯾﺎ راﺿﯽ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ؟«‬
‫ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﻧﺪ؛ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ او را در آﺗﺶ اﻧﺪازد‪ ...‬ﻓﺮزﻧﺪی‬
‫ﮐﻪ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ و ﻋﺼﺎرهی ﻗﻠﺒﺶ اﺳﺖ‪ ...‬ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﮐﻨﺪ؟ او‬
‫ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ را اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﯽﺑﻮﺳﺪش و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ اﺷﮏھﺎی‬
‫ﺧﻮد ﻣﯽﺷﻮد‪ ...‬ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ او را در آﺗﺶ ﻧﻤﯽاﻧﺪازد ای رﺳﻮل ﺧﺪا‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﻠﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﮫﺮﺑﺎنﺗﺮ از اﯾﻦ‬
‫ﻣﺎدر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪش اﺳﺖ«‪...‬‬

‫در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن‬

‫در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن وارد اﺗﺎق ﺑﯿﻤﺎری ﺷﺪم‪ ...‬ﻧﮕﺎھﺶ ﮐﻪ ﮐﺮدم دﯾﺪم ﻣﺮدی‬
‫اﺳﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭼﮫﻞ ﺳﺎﻟﻪ و ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﭼﮫﺮه‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺪﻧﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﻠﺞ و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮد ﻣﮕﺮ ﺳﺮ و ﮔﺮدن‪...‬‬
‫وارد اﺗﺎق ﺷﺪم‪ ...‬ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺗﻠﻔﻦ اﺗﺎق زﻧﮓ زد‪ ...‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﯿﺦ ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﺒﻞ از‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد ﺑﺮدار‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٤٢‬‬

‫ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺮدم و ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ‬

‫ﺗﻤﺎﺳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﯿﺦ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﮕﺬار‪...‬‬
‫ﮔﻮﺷﯽ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ...‬ﺑﻌﺪ از او ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ :‬از ﮐﯽ اﯾﻨﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل اﺳﺖ ھﻤﯿﻨﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫***‬
‫ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬از ﮐﻨﺎر اﺗﺎﻗﯽ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺻﺪای ﺑﯿﻤﺎری را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و ﭼﻨﺎن ﻣﯽﻧﺎﻟﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ‬
‫ھﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪهای را ﺑﻪ درد ﻣﯽآورد‪...‬‬
‫دوﺳﺘﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪم و دﯾﺪم ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ و ﺳﻌﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮدد اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‪...‬‬
‫از ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺳﺒﺐ ﻧﺎﻟﻪاش را ﭘﺮﺳﯿﺪم؛ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫او ﮐﺎﻣﻼ ﻓﻠﺞ اﺳﺖ‪ ...‬ھﻤﯿﻨﻄﻮر دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ روده اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ از ھﺮ ﻏﺬا‬
‫دﭼﺎر ﺳﻮء ھﺎﺿﻤﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮب ﻏﺬای ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻪ او ﻧﺪھﯿﺪ‪ ...‬ﮔﻮﺷﺖ و ﺑﺮﻧﺠﺶ ﻧﮫﯿﺪ ﺗﺎ دﭼﺎر‬
‫ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺸﻮد!‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽداﻧﯽ ﺑﻪ او ﭼﻪ ﻣﯽدھﯿﻢ؟ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺟﺰ ﺷﯿﺮ ﮐﻪ آن ھﻢ‬
‫از ﻃﺮﯾﻖ ﻟﻮﻟﻪ از ﺑﯿﻨﯽ وارد ﺑﺪﻧﺶ ﻣﯽﺷﻮد ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ او ﻧﻤﯽدھﯿﻢ‪...‬‬
‫اﯾﻦ ھﻤﻪ درد‪ ...‬ﺑﺮای ھﻀﻢ ﺷﯿﺮ‪...‬‬
‫***‬
‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از دوﺳﺘﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻘﻞ ﮐﺮد ﮐﻪ از ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﺑﯿﻤﺎری ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﮐﻪ دﭼﺎر ﻓﻠﺞ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬آن ﺑﯿﻤﺎر ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ از ﮐﻨﺎر اﺗﺎﻗﺶ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺻﺪا ﻣﯽزد‪...‬‬
‫وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪم و دﯾﺪم در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺗﺨﺘﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ آن ﻗﺮآﻧﯽ ﻧﮫﺎده‬
 ‫‪٤٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺷﺪه و آن ﺑﯿﻤﺎر ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﮫﺎ ھﻤﺎن ﯾﮏ ﺻﻔﺤﻪ را ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد‬
‫ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﻔﺤﻪی ﻗﺮآن را ورق ﺑﺰﻧﺪ و ﮐﺴﯽ را ھﻢ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫او ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ً‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ اﯾﻦ ﻗﺮآن را ورق‬
‫ﺑﺰﻧﯿﺪ‪...‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ را ورق زدم‪ ...‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ و زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ‪ ...‬در ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدم از‬
‫ﺣﺮص او و ﻏﻔﻠﺖ ﻣﺎ‪ ...‬از ﺑﯿﻤﺎری او و ﺗﻨﺪرﺳﺘﯽ ﻣﺎ‪...‬‬
‫***‬
‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از دوﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪ :‬در ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنھﺎ وارد اﺗﺎق‬
‫ﻣﺮدی ﺷﺪم ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﻠﺞ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺣﺮﮐﺖ دھﺪ‪...‬‬
‫دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ‪ ...‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آرزوﯾﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫آن ﺑﯿﻤﺎر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﮫﻞ ﺳﺎل دارم و ﺻﺎﺣﺐ ﭘﻨﺞ ﻓﺮزﻧﺪ ھﺴﺘﻢ و‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ھﻔﺖ ﺳﺎل اﺳﺖ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﺨﺖ ھﺴﺘﻢ‪ ...‬آرزو ﻧﺪارم دوﺑﺎره راه ﺑﺮوم ﯾﺎ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺑﺒﯿﻨﻢ و ﯾﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻘﯿﻪی ﻣﺮدم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺗﻨﮫﺎ آرزوﯾﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽام را ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬارم‬
‫و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮدم ﺳﺠﺪه ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫***‬
‫ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬وارد اﺗﺎق اﺣﯿﺎ ﺷﺪم‪ ...‬ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﺑﺎ ﭼﮫﺮهی ﻧﻮراﻧﯽ ﺑﺮ‬
‫روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪهی او اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ...‬ﺑﺮ روی وی ﻋﻤﻞ‬
‫ﻗﻠﺐ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺧﻼل آن دﭼﺎر ﺧﻮنرﯾﺰی ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ‬
‫ﺳﺒﺐ ﺧﻮن ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ از ﻗﺴﻤﺖھﺎی ﻣﻐﺰش ﻧﺮﺳﯿﺪه و ﺑﻪ ﮐﻤﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٤٤‬‬

‫دﺳﺘﮕﺎهھﺎ ﺑﻪ او وﺻﻞ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ھﺮ دﻗﯿﻘﻪ ﻧﻪ ﺑﺎر ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ...‬ﯾﮑﯽ از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﮐﻨﺎر او ﺑﻮد‪ ...‬درﺑﺎرهاش ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‬
‫ﭘﺪرش ﺳﺎلھﺎ اﺳﺖ در ﯾﮏ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻮذن اﺳﺖ‪..‬‬
‫ﻧﮕﺎھﺶ ﮐﺮدم‪ ...‬دﺳﺘﺶ را ﺗﮑﺎن دادم‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ...‬ﺑﺎ او‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم‪ ...‬ھﯿﭻ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽداد‪ ...‬وﺿﻌﯿﺘﺶ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﭘﺴﺮش ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﺶ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ او ﮐﺮد‪ ...‬اﻣﺎ او ﭼﯿﺰی‬
‫ﻧﻤﯽﻓﮫﻤﯿﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر‪ ...‬ﻣﺎدر ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬ﺑﺮادرام ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ‪ ...‬داﯾﯽ از ﺳﻔﺮ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ...‬و ھﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮد در ھﻤﺎن وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻮد و ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽداد‪...‬‬
‫دﺳﺘﮕﺎه ﺗﻨﻔﺲ ھﺮ دﻗﯿﻘﻪ ﻧﻪ ﺑﺎر ﺑﻪ او ﻧﻔﺲ ﻣﯽداد‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﭘﺴﺮ در ﮔﻮش ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺸﺘﺎق ﺗﻮ ھﺴﺖ‪ ...‬ﺑﻪ ﺟﺰ‬
‫ﻓﻼﻧﯽ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه اذان ﻣﯽﮔﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﻪای ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اذان ﺑﮕﻪ‪ ...‬ﺟﺎی ﺗﻮ‬
‫ﺗﻮی ﻣﺴﺠﺪ ﺧﺎﻟﯿﻪ‪...‬‬
‫ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﺳﻢ ﻣﺴﺠﺪ و اذان را ﺑﺮد ﺳﯿﻨﻪی ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻟﺮزﯾﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﮐﺮد‪ ...‬ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم؛ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ھﺠﺪه ﺗﻨﻔﺲ‬
‫در دﻗﯿﻘﻪ دارد‪...‬‬
‫ﭘﺴﺮ اﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ ازدواج ﮐﺮد‪ ...‬ﺑﺮادرم ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎز ﭘﯿﺮﻣﺮد از ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد و ﺗﻨﻔﺲ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺑﺎر در دﻗﯿﻘﻪ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ‬
‫دﺳﺘﮕﺎه ﺑﻮد‪...‬‬
‫اﯾﻦ را ﮐﻪ دﯾﺪم ﭘﯿﺶ او رﻓﺘﻢ و ﮐﻨﺎر ﺳﺮش اﯾﺴﺘﺎدم‪ ...‬دﺳﺘﺶ را ﺗﮑﺎن‬
‫دادم‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ...‬ھﯿﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ...‬ھﯿﭻ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺸﺎن‬
‫ﻧﻤﯽداد‪ ...‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‪...‬‬
 ‫‪٤٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻟﻠﻪ اﮐﺒﺮ‪ ...‬ﺣﯽ ﻋﻠﯽ اﻟﺼﻼة‪ ...‬ﺣﯽ ﻋﻠﯽ‬
‫اﻟﻔﻼح‪...‬‬
‫در ھﻤﯿﻦ ﺣﺎل دﺳﺘﮕﺎه ﺗﻨﻔﺲ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم‪ ...‬ﺗﻌﺪاد ھﺠﺪه ﺗﻨﻔﺲ را‬
‫در دﻗﯿﻘﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪...‬‬
‫ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﺑﻮد او! ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ ھﺴﺘﯿﻢ ﻣﺎ!‬
‫َّ َ‬ ‫الص َ�ة ِ َ‬
‫ام َّ‬ ‫َ ٌ َ ُ ْ ْ َ َ ٌ َ َ َ ْ ٌ َ ْ ْ َّ َ‬
‫الز�ة ِ‬ ‫�يتاءِ‬ ‫ا�ِ �ق ِ‬ ‫﴿رِجال � تل ِهي ِهم ِ�ارة و� �يع �ن ذِك ِر‬
‫َ ُ‬ ‫َ‬
‫َ ْ َ ُ ُ َّ ُ ْ‬ ‫ُْ ُ ُ َ َْ‬
‫ا�ب ْ َص ُ‬ ‫ون يَ ْو ًما َ� َت َق َّل ُ‬
‫ََ ُ َ‬
‫ا� أح َس َن َما ع ِملوا‬ ‫ار‪�ِ ٣٧‬ج ِز�هم‬ ‫ب �ِيهِ القلوب و‬ ‫�اف‬
‫اء ب َغ ْ� ح َ‬‫ا� يَ ْر ُز ُق َم ْن � َ َش ُ‬
‫ضلِهِ َو َّ ُ‬ ‫ََ َ ُ ْ ْ َ ْ‬
‫اب‪] ﴾٣٨‬اﻟﻨﻮر‪.[٣٨-٣٧ :‬‬ ‫ٍ‬ ‫ِس‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫و� ِز�دهم مِن ف‬
‫»ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﺠﺎرﺗﯽ و ﻧﻪ ﺧﺮﯾﺪ و ﻓﺮوﺷﯽ آﻧﺎن را از ﯾﺎد اﻟﻠﻪ و ﺑﺮﭘﺎ‬
‫داﺷﺘﻦ ﻧﻤﺎز و دادن زﮐﺎت ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﯽدارد؛ از روزی ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ دلھﺎ و‬
‫دﯾﺪهھﺎ در آن زﯾﺮ و رو ﻣﯽﺷﻮد )‪ (۳۷‬ﺗﺎ اﻟﻠﻪ آﻧﺎن را ﺑﺮ اﺳﺎس ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎری‬
‫ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادهاﻧﺪ ﭘﺎداش دھﺪ و از ﻓﻀﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ آﻧﺎن اﻓﺰون دھﺪ و اﻟﻠﻪ ھﺮ ﮐﻪ‬
‫را ﺑﺨﻮاھﺪ ﺑﺪون ﺣﺴﺎب روزی ﻣﯽدھﺪ«‪...‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﺣﺎل آن ﺑﯿﻤﺎران‪...‬‬
‫اﮐﻨﻮن ﺗﻮ ای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎریھﺎ و دردھﺎ ﺑﻪ دوری‪ ...‬ای ﮐﻪ از ورمھﺎ و‬
‫زﺧﻢھﺎ اﯾﻤﻨﯽ‪ ...‬ای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻧﻌﻤﺖھﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽزﻧﯽ و از ﻧﻘﻤﺖھﺎ‬
‫ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪاری‪...‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺣﻖ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺮده ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ دﯾﺪار او ﻣﯽروی؟ ﭼﻪ‬
‫آزاری ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺎﻧﺪه؟ آﯾﺎ از ﻧﻌﻤﺖھﺎی ﭘﯽ در ﭘﯽ و ﻓﻀﻞ ﺑﯽﺷﻤﺎر او ﺑﺮﺧﻮردار‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯽ؟‬
‫آﯾﺎ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻓﺮدا در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﻨﺪهام آﯾﺎ‬
‫ﺑﺪن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪادم؟ آﯾﺎ روزیات را ﻧﮕﺴﺘﺮدم؟ آﯾﺎ ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ و ﺷﻨﻮاﯾﯽات را‬
‫ﺳﺎﻟﻢ ﻧﮕﺮداﻧﺪم؟‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٤٦‬‬

‫و ﺗﻮ ﺑﮕﻮﯾﯽ‪ :‬آری‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺖھﺎی ﻣﻦ ﻣﻌﺼﯿﺘﻢ ﮐﺮدی؟ ﭼﺮا ﺧﻮد را در‬
‫ﻣﻌﺮض ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﻗﺮار دادی؟‬
‫و آﻧﮕﺎه در ﻣﯿﺎن ﺧﻼﯾﻖ و ﺟﻠﻮی دﯾﺪﮔﺎن ھﻤﻪ ﻋﯿﻮﺑﺖ را ﺑﺮﻣﻼ ﺳﺎزﻧﺪ و‬
‫ﮔﻨﺎھﺎﻧﺖ را در ﺑﺮاﺑﺮت ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫ﭼﻪ ﺑﺪ ھﺴﺘﻨﺪ ﮔﻨﺎھﺎن و ﭼﻪ ﺷﻮﻣﻨﺪ و ﭼﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎک‪...‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻗﻮم ﻧﻮح را ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﮔﻨﺎھﺎن ﻏﺮق ﮐﺮد؟‬
‫و آﯾﺎ ﻋﺎد و ﺛﻤﻮد را ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﮔﻨﺎھﺎن ھﻼک ﺳﺎﺧﺖ؟‬
‫و آﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﮔﻨﺎھﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻟﻮط ﺑﺮ روی آﻧﺎن ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﻮد‬
‫و ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺰول ﻋﺬاب ﺑﺮ ﻗﻮم ﺷﻌﯿﺐ ﮔﺮدﯾﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺎرش ﺳﻨﮓھﺎﯾﯽ از ﺳﺠﯿﻞ‬
‫ﺑﺮ اﺑﺮھﻪ ﮔﺮدﯾﺪ و ﻓﺮﻋﻮن را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮد؟‬
‫ﺟﺰ ﮔﻨﺎھﺎن؟‬

‫ﮐﻮهﻫﺎی اﺳﺘﻮار‬

‫در آﻏﺎز ﺑﻌﺜﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج در ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻨﮫﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﺳﻼم دﻋﻮت‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﯿﺰ دﯾﻦ ﺧﻮد را ﭘﻨﮫﺎن ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ‪ ۸۸‬ﻣﺮد ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺻﺪﯾﻖس اﺻﺮار ﻧﻤﻮد ﮐﻪ‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج دﻋﻮت را ﻋﻠﻨﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ای اﺑﺎﺑﮑﺮ‪ ...‬ﻣﺎ ﮐﻢ ھﺴﺘﯿﻢ‪«...‬‬
‫اﻣﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ آﻧﻘﺪر اﺻﺮار ﮐﺮد ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺴﺠﺪ رﻓﺖ و‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ھﻤﺮاه ﺑﺎ او در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ...‬ھﺮ ﮐﺲ در‬
‫ﻣﯿﺎن ﻗﻮم و ﻋﺸﯿﺮهی ﺧﻮد‪...‬‬
 ‫‪٤٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫اﺑﻮﺑﮑﺮ در ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﻄﺒﻪ اﯾﺴﺘﺎد‪ ...‬او ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺧﻄﯿﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ دﻋﻮت ﮐﺮد‪ ...‬ﻣﺸﺮﮐﺎن ﮐﻪ دﯾﺪﻧﺪ ﺧﺪاﯾﺎﻧﺸﺎن را ﮐﻢ ارزش‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ و از دﯾﻨﺸﺎن ﻋﯿﺐ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺮ اﺑﻮﺑﮑﺮ و دﯾﮕﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬
‫ﺷﻮرﯾﺪﻧﺪ و آﻧﺎن را در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮐﺘﮏ زدﻧﺪ‪...‬‬
‫اﺑﻮﺑﮑﺮ در اﯾﻦ ﺣﺎل دﯾﻦ را ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬ﻋﺪهای او را در‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺎن زدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ ...‬او ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ‬
‫ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﺳﻦ داﺷﺖ‪...‬‬
‫ﻋﺘﺒﺔ ﺑﻦ رﺑﯿﻌﻪی ﻓﺎﺳﻖ ﺑﻪ ﺳﻮی او آﻣﺪ و ﺷﮑﻢ و ﺳﯿﻨﻪاش را ﻟﮕﺪﻣﺎل ﮐﺮد‬
‫و ﺑﺎ دو ﻟﻨﮓ ﮐﻔﺶ ﺳﻔﺖ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﭼﮫﺮهاش زد ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ زﺧﻤﯽ و ﺧﻮﻧﯿﻦ‬
‫ﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﯿﻨﯽ اﺑﻮﺑﮑﺮ را از ﭼﮫﺮهاش ﺗﺸﺨﯿﺺ داد‪ ،‬و اﺑﻮﺑﮑﺮ در‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﯿﮫﻮش ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻗﺒﯿﻠﻪاش ﺑﻨﯽ ﺗﯿﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺸﺮﮐﺎن را ﻋﻘﺐ راﻧﺪﻧﺪ و او را در‬
‫ﭘﺎرﭼﻪای ﺑﺮدﻧﺪ و ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ...‬او را در ﻣﻨﺰﻟﺶ ﻧﮫﺎدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺪر و ﻗﻮﻣﺶ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﻧﻤﯽداد‪...‬‬
‫در ﭘﺎﯾﺎن روز ﺑﻪ ﺧﻮدش آﻣﺪ‪ ...‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﺨﻨﯽ ﮐﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد‪ :‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬
‫ﭘﺪرش ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ و ﻧﺎﺳﺰاﯾﺶ ﮔﻔﺖ و ﺑﯿﺮون رﻓﺖ!‬
‫ﻣﺎدرش ﮐﻨﺎر او ﻧﺸﺴﺖ‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ او آب و ﻏﺬا دھﺪ و اﺻﺮار‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮرد‪...‬‬
‫اﻣﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮی از دوﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺪارم‪...‬‬
‫اﺑﻮﺑﮑﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﺰد ام ﺟﻤﯿﻞ دﺧﺘﺮ ﺧﻄﺎب ﺑﺮو و از او ﺑﭙﺮس‪...‬‬
‫ام ﺟﻤﯿﻞ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد اﻣﺎ اﺳﻼﻣﺶ را ﭘﻨﮫﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٤٨‬‬

‫ﻣﺎدر اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﻪ ﻧﺰد ام ﺟﻤﯿﻞ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﻠﻪ در ﭼﻪ ﺣﺎل اﺳﺖ؟‬
‫ام ﺟﻤﯿﻞ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ از اﺳﻼﻣﺶ ﺧﺒﺮدار ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻪ اﺑﻮﺑﮑﺮ را‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪ را‪ ...‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ھﻤﺮاه ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻓﺮزﻧﺪت‬
‫ﺧﻮاھﻢ آﻣﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ..‬و ھﻤﺮاه او رﻓﺖ‪...‬‬
‫ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد اﺑﻮﺑﮑﺮ وارد ﺷﺪ او را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﮫﺮهای زﺧﻤﯽ و ﺧﻮﻧﯿﻦ‬
‫ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده‪...‬‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن او ﮔﺮﯾﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدهاﻧﺪ‬
‫اھﻞ ﻓﺴﻖ و ﮐﻔﺮﻧﺪ‪ ...‬اﻣﯿﺪوارم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺗﻮ از آﻧﺎن اﻧﺘﻘﺎم ﮔﯿﺮد‪...‬‬
‫اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ام ﺟﻤﯿﻞ‪ ...‬رﺳﻮل ﺧﺪا ج‬
‫ﭼﻪ ﮐﺮد؟‬
‫ام ﺟﻤﯿﻞ ﺑﻪ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدرت اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ و دارد ﻣﯽﺷﻨﻮد‪...‬‬
‫اﺑﻮﺑﮑﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬از او ﺑﻪ ﺗﻮ زﯾﺎﻧﯽ ﻧﺨﻮاھﺪ رﺳﯿﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪...‬‬
‫اﺑﻮﺑﮑﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬در ﺧﺎﻧﻪی اﺑﻦ اﺑﯽ اﻻرﻗﻢ‪...‬‬
‫ﻣﺎدر اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮐﻨﻮن از ﺣﺎل دوﺳﺘﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪی‪...‬‬
‫ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮر‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ھﺮﮔﺰ‪ ...‬ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺧﻮرم و ﻧﻤﯽﻧﻮﺷﻢ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد‬
‫رﺳﻮل ﺧﺪا ج روم و او را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﺒﯿﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ھﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ و ﻣﺮدم ﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺧﯿﺰد اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ ...‬ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎدرش و ام ﺟﻤﯿﻞ از‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و او را ﺑﻪ ﻧﺰد رﺳﻮل اﻟﻠﻪ ج ﺑﺮدﻧﺪ‪...‬‬
 ‫‪٤٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ او را دﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮد و او را ﺑﻮﺳﯿﺪ‪ ...‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬

‫ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻮی او آﻣﺪﻧﺪ‪ ...‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺮای اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻓﺪاﯾﺖ ای رﺳﻮل ﺧﺪا‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ‬
‫ﻧﺪارم‪ ...‬ﻣﮕﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ آن ﻓﺎﺳﻖ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا‪ ...‬اﯾﻦ ﻣﺎدرم ھﺴﺖ ﮐﻪ در ﺣﻖ ﻓﺮزﻧﺪش‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﻧﯿﮑﻮﮐﺎر اﺳﺖ‪ ...‬و ﺗﻮ ﻣﺮدی ﻣﺒﺎرک ھﺴﺘﯽ‪ ...‬او را ﺑﻪ ﺳﻮی اﻟﻠﻪ ﻋﺰوﺟﻞ‬
‫دﻋﻮت ﮐﻦ‪ ...‬اﻣﯿﺪ ﮐﻪ اﻟﻠﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪی ﺗﻮ او را از آﺗﺶ ﻧﺠﺎت دھﺪ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﺮای وی دﻋﺎ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ او را ﺑﻪ اﺳﻼم ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ‪ ...‬و او اﺳﻼم‬
‫آورد‪...‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﻮه اﺳﺘﻮار‪ ،‬اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺻﺪﯾﻖس را ﺑﺒﯿﻦ‪ ...‬ﮐﻪ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﺑﺮ دﻋﻮت ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺮﯾﺺ اﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺪاری ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ او را ﺑﺮ دﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺑﺒﯿﻦ‪...‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮ ﺧﺪا!‬

‫او ﺟﻮاﻧﯽ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮوﺷﻨﺪهای دوره ﮔﺮد در ﮐﻮﭼﻪھﺎ‬

‫ﻣﯽﮔﺸﺖ و ﮐﺎﻻھﺎﯾﺶ را ﻣﯽﻓﺮوﺧﺖ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ داﺳﺘﺎن زﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺪﮐﺎره ﮐﻪ از اﻧﺠﺎم ﺣﺮام ھﯿﭻ اﺑﺎﯾﯽ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ و ﮔﻮﯾﺎ ﺗﻠﻪی ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻮد ﺑﺮای ﺷﮑﺎر ﻣﺮدان‪...‬‬
‫روزی ﺟﻮان ﻓﻘﯿﺮ ﻣﺎ از ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪی آن زن ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬زن در را ﻧﯿﻤﻪ‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮد و او را ﺻﺪا زد و درﺑﺎرهی ﻗﯿﻤﺖ ﺟﻨﺴﯽ از او ﭘﺮﺳﯿﺪ و از وی ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﮐﺎﻻھﺎی او را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺟﻮان وارد ﺧﺎﻧﻪی او‬
‫ﺷﺪ در را ﺑﺴﺖ و او را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﺣﺮام ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺟﻮان ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮ ﺧﺪا!‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٥٠‬‬

‫و ھﻨﮕﺎﻣﯽ را ﺑﻪ ﯾﺎد آورد ﮐﻪ ﻟﺬتھﺎ رﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺣﺴﺮتھﺎ ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪...‬‬

‫روزی را ﮐﻪ اﻋﻀﺎی ﺑﺪﻧﺶ ﮐﻪ از ﺣﺮام ﻟﺬت ﺑﺮدهاﻧﺪ ﻋﻠﯿﻪ او ﺷﮫﺎدت‬
‫ﻣﯽدھﻨﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ آن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ زﻧﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ...‬دﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻟﻤﺲ ﮐﺮده‪...‬‬
‫زﺑﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ...‬و ﺑﻠﮑﻪ ھﻤﻪی ذرات وﺟﻮدش و ھﻤﻪی ﻣﻮھﺎی‬
‫ﺑﺪﻧﺶ‪...‬‬
‫ﮔﺮﻣﺎی آﺗﺶ ﺟﮫﻨﻢ را ﺑﻪ ﯾﺎد آورد و ﻋﺬاب ﺧﺪاوﻧﺪ را‪...‬‬
‫روزی را ﮐﻪ زاﻧﯿﺎن در آﺗﺶ آوﯾﺰان ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺎ ﺷﻼقھﺎی آھﻨﯿﻦ آﻧﺎن را‬
‫ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ھﺮ ﮔﺎه ﯾﮑﯽ از آﻧﺎن ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد و ﻓﺮﯾﺎدرس ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻼﺋﮑﻪ ﺑﻪ او‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪ :‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮد اﯾﻦ داد و ﻓﺮﯾﺎد آن وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪی و ﺗﻔﺮﯾﺢ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدی و ﺧﻮش ﺑﻮدی و ﺧﺪاوﻧﺪ را در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺘﯽ و از او ﺣﯿﺎ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﺮدی؟!‬
‫اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج را ﺑﻪ ﯾﺎد آورد ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ای اﻣﺖ ﻣﺤﻤﺪ‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮐﺴﯽ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﻏﯿﺮتﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪهاش ﯾﺎ ﮐﻨﯿﺰش زﻧﺎ ﮐﻨﺪ‪ ...‬ای‬
‫اﻣﺖ ﻣﺤﻤﺪ‪ ...‬اﮔﺮ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ ﻣﯽٔداﻧﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺷﮏ ﮐﻢ‬
‫ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﯾﺪ و ﺑﺴﯿﺎر ﻣﯽﮔﺮﯾﺴﺘﯿﺪ«‪...‬‬
‫روﯾﺎی ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج را ﺑﻪ ﯾﺎد آورد ﮐﻪ در ﺧﻮاب زﻧﺎن و ﻣﺮداﻧﯽ ﻟﺨﺖ را در‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻨﮓ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻨﻮر دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ آن ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺑﺎﻻﯾﺶ ﺗﻨﮓ‪ ...‬و آﻧﺎن‬
‫ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و داد ﻣﯽزدﻧﺪ و آﺗﺸﯽ از ﭘﺎﯾﯿﻦ آنھﺎ روﺷﻦ ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬ﺑﺎ‬
‫ﺷﻌﻠﻪور ﺷﺪن آن آﺗﺶ از ﺷﺪت ﮔﺮﻣﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ...‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫»اﯾﻨﺎن ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ای ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ؟« و ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﺎن‬
‫ﻣﺮدان و زﻧﺎن زﻧﺎﮐﺎرﻧﺪ‪ ...‬و اﯾﻦ ﻋﺬاب آنھﺎ در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ اﺳﺖ‪...‬‬
‫و ﻋﺬاب آﺧﺮت ﺑﺪﺗﺮ و ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرﺗﺮ اﺳﺖ‪ ...‬از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻔﻮ و ﻋﺎﻓﯿﺖ‬
‫ﺧﻮاھﺎﻧﯿﻢ‪...‬‬
 ‫‪٥١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﺎ ﮐﻦ و ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ! اﻣﺎ در ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻋﻮذ‬
‫ﺑﺎﻟﻠﻪ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺘﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرم را زﯾﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارم؟ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ زﻧﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮاﯾﻢ ﺣﻼل ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﻣﺎ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ؟ ﭼﻄﻮر‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد را از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا ﭘﻨﮫﺎن ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ آﻧﮕﺎه در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮد ﺧﺪا ﮔﻨﺎه‬
‫ﮐﻨﯿﻢ؟‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ راه ﻓﺮار اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ در ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‪...‬‬
‫اﻣﺎ آن زن ﻓﺎﺟﺮه ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﺮ ﮐﺎری را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﻢ اﻧﺠﺎم ﻧﺪھﯽ‬
‫ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﻢ و ﻣﺮدم ﺧﻮاھﻨﺪ آﻣﺪ و ﺧﻮاھﻢ ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺟﻮان ﻗﺼﺪ داﺷﺖ در‬
‫ﺧﺎﻧﻪام ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ‪ ...‬در آن ﺻﻮرت ﭼﯿﺰی ﺟﺰ اﻋﺪام ﯾﺎ زﻧﺪان در‬
‫اﻧﺘﻈﺎرت ﻧﺨﻮاھﺪ ﺑﻮد!‬
‫آن ﺟﻮان ﭘﺎﮐﺪاﻣﻦ از ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ ...‬او را از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫آن زن ﭘﻨﺪ ﻧﮕﺮﻓﺖ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺣﯿﻠﻪای اﻓﺘﺎد ﮐﻪ از دﺳﺘﺶ ﺧﻼص ﺷﻮد‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪ ...‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ وارد دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺷﺪ ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ‬
‫درﯾﭽﻪی آن اﻧﺪاﺧﺖ اﻣﺎ دﯾﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از آن ﺑﮕﺮﯾﺰد‪ ...‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﺮی‬
‫ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮی ﺻﻨﺪوﻗﯽ ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺳﺎت در آن ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﺪ رﻓﺖ و ﻣﻘﺪاری از آن‬
‫را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮ ﻟﺒﺎس و دﺳﺘﺎن و ﺑﺪن ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻧﺰد زن رﻓﺖ‪...‬‬
‫زن ﺗﺎ او را دﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮐﺎﻻﯾﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮی او اﻧﺪاﺧﺖ و از ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺟﻮان در ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽرﻓﺖ و ﮐﻮدﮐﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻣﯽدوﯾﺪﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬
‫دﯾﻮاﻧﻪ! دﯾﻮاﻧﻪ!‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٥٢‬‬

‫ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ و ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺖ و ﺧﻮد را ﺷﺴﺖ‪...‬‬

‫‪٣‬‬
‫از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ھﻤﯿﺸﻪ از وی ﺑﻮی ﻋﻄﺮ ﻣﯽآﻣﺪ‪...‬‬

‫او ﻫﻢاﮐﻨﻮن در رودﻫﺎی ﺑﻬﺸﺖ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﯽﺧﻮرد‬

‫ﻣﺎﻋﺰ از ﺟﻮاﻧﺎن ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﺪﯾﻨﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﺘﺎھﻞ ﺑﻮد‪...‬‬

‫روزی ﺷﯿﻄﺎن او را درﺑﺎرهی ﮐﻨﯿﺰ ﯾﮑﯽ از اﻧﺼﺎر ﻓﺮﯾﺐ داد‪ ،‬ﭘﺲ دور از‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮدم ﺑﺎ او ﺧﻠﻮت ﮐﺮد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﺳﻮﻣﯿﻦ آﻧﺎن ﺑﻮد‪ ...‬ﭘﺲ‬
‫ھﻤﭽﻨﺎن ھﺮ ﯾﮏ از آﻧﺎن را در ﻧﮕﺎه دﯾﮕﺮی زﯾﻨﺖ داد ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ زﻧﺎ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻋﺰ از ﺟﺮﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد ﻓﺮاﻏﺖ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن او را‬
‫ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را ﻣﻮرد ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻗﺮار داد و آن را ﻣﻼﻣﺖ‬ ‫ﺗﺮک ﮔﻔﺖ‪ ،‬و ﮔﺮﯾﺴﺖ و ِ‬
‫ﮐﺮد و از ﻋﺬاب ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪ‪ ...‬زﻧﺪﮔﯽاش ﺑﺮ او ﺗﻨﮓ ﺷﺪ و ﮔﻨﺎھﺎﻧﺶ او را‬
‫در ﻣﺤﺎﺻﺮهی ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﻗﻠﺒﺶ را ﺑﻪ آﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻃﺒﯿﺐ ﻗﻠﺐھﺎ آﻣﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ او اﯾﺴﺘﺎد و از ﺷﺪت ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫در درون ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺎﻟﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ای رﺳﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ...‬آﻧﮑﻪ ]از رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ[ دورﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬زﻧﺎ ﮐﺮده! ﻣﺮا‬
‫ﭘﺎک ﮐﻦ!‬
‫رﺳﻮل ﺧﺪا ج از او روی ﮔﺮداﻧﺪ‪ ...‬ﭘﺲ از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای‬
‫رﺳﻮل ﺧﺪا‪ ...‬زﻧﺎ ﮐﺮدهام‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﺎک ﮐﻦ!‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬وای ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮد و از ﺧﺪاوﻧﺪ آﻣﺮزش ﺑﺨﻮاھﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮی او ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ‪«...‬‬
‫ﭘﺲ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﯿﺎورد و ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪...‬‬

‫‪٣‬ـ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را اﺑﻦ ﺟﻮزی در »اﻟﻤﻮاﻋﻆ« ذﮐﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

 ‫‪٥٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای رﺳﻮل ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﺎک ﮐﻦ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﺮﮔﺮد و از اﻟﻠﻪ آﻣﺮزش ﺑﺨﻮاه و ﺑﻪ ﺳﻮی او‬
‫ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ«‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای رﺳﻮل ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮا‬
‫ﭘﺎک ﮐﻦ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج ﺑﺮ ﺳﺮ او ﻓﺮﯾﺎد زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬وای ﺑﺮ ﺗﻮ! ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ زﻧﺎ‬
‫ﭼﯿﺴﺖ؟« و دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ او را ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺮای ﺑﺎر ﺳﻮم و ﭼﮫﺎرم آﻣﺪ‪ ...‬ﭘﺲ ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎرھﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد اﯾﺸﺎن‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج از ﻗﻮم او ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬آﯾﺎ ﻣﺸﮑﻞ رواﻧﯽ دارد؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ای‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا‪ ،‬از او ﻣﺸﮑﻞ و ﺑﯿﻤﺎری ﺳﺮاغ ﻧﺪارﯾﻢ‪ ...‬ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آﯾﺎ ﺧﻤﺮ‬
‫ﻧﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ؟« ﻣﺮدی ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دھﺎن و ﺑﺪﻧﺶ را ﺑﻮﯾﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺛﺮی از ﺑﻮی‬
‫ﺧﻤﺮ ﺑﺮ او ﻧﯿﺎﻓﺖ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج از او ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ :‬آﯾﺎ ﻣﯽداﻧﯽ زﻧﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬آری‪ ،‬ﺑﺎ زﻧﯽ ﺣﺮام ﭼﻨﺎن ﮐﺮدهام ﮐﻪ ﻣﺮد ﺑﺎ زن ﺣﻼﻟﺶ اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﯽدھﺪ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬از اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮری داری؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﻣﺮا ﭘﺎک ﮐﻨﯽ‪...‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ«‪ ...‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ او را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ او را‬
‫ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺟﺎن داد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ او ﻧﻤﺎز ﮔﺰاردﻧﺪ و دﻓﻨﺶ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﺑﺮﺧﯽ‬
‫از ﺻﺤﺎﺑﻪ از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ او را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﺒﻮر ﻧﻤﻮد‪ ،‬در اﯾﻦ ھﻨﮕﺎم‪،‬‬
‫رﺳﻮل ﺧﺪا از دو ﻣﺮد ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ دﯾﮕﺮی ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪،‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٥٤‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﻔﺴﺶ رھﺎﯾﺶ ﻧﮑﺮد ]و اﻋﺘﺮاف ﻧﻤﻮد[ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺳﮓ ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷﺪ«‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج اﯾﻦ را ﺷﻨﯿﺪ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ و ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ دادﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫آﻧﮑﻪ از ﮐﻨﺎر ﻻﺷﻪی اﻻﻏﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﺮ آن ﺗﺎﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎد‬
‫ﮐﺮده و ﭘﺎھﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ...‬آﻧﮕﺎه ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻓﻼﻧﯽ و ﻓﻼﻧﯽ ﮐﺠﺎﯾﻨﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ ای رﺳﻮل ﺧﺪا‪...‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﯿﺎده ﺷﻮﯾﺪ و از اﯾﻦ ﻻﺷﻪ ﺑﺨﻮرﯾﺪ!«‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا!! ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺑﯿﺎﻣﺮزد‪ ...‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ﻣﯽﺧﻮرد؟!‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ درﺑﺎرهی آﺑﺮوی ﺑﺮادرﺗﺎن ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ از ﺧﻮردن‬
‫ﻣﺮدار اﺳﺖ‪ ...‬او ﺗﻮﺑﻪای ﮐﺮده ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺎن ﯾﮏ اﻣﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮای‬
‫ھﻤﻪﺷﺎن ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪ ...‬ﻗﺴﻢ ﺑﻪ آﻧﮑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ اوﺳﺖ‪ ،‬او ھﻢاﮐﻨﻮن در‬
‫رودھﺎی ﺑﮫﺸﺖ اﺳﺖ و در آن ﻏﻮﻃﻪ ﻣﯽﺧﻮرد«‪.‬‬
‫ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎﻋﺰ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ‪...‬‬
‫آری در زﻧﺎ واﻗﻊ ﺷﺪ‪ ...‬و ﭘﺮدهی ﻣﯿﺎن ﺧﻮد و ﭘﺮوردﮔﺎر را از ھﻢ درﯾﺪ‪...‬‬
‫و ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﮔﻨﺎھﺶ ﻓﺎرغ ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺬتھﺎ رﻓﺖ و ﺣﺴﺮتھﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺲ از آن ﺗﻮﺑﻪای ﻧﻤﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺎن ﯾﮏ اﻣﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﻮد ﺑﺮای ھﻤﻪ‬
‫‪٤‬‬
‫ﮐﺎﻓﯽ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد‪...‬‬

‫ﺧﻮاﻧﻨﺪه‬
‫از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﯾﺎن ﻧﮕﺎھﻢ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺬر‬
‫زﻣﺎن ﭘﯿﺮﺷﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد وداﻋﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺟﻠﻮی ﮔﺮﯾﻪی ﺧﻮد‬
‫را ﺑﮕﯿﺮد اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﺶ ﻧﺪاد‪...‬‬

‫‪ -٤‬اﺻﻞ داﺳﺘﺎن در ﺻﺤﯿﺤﯿﻦ وارد ﺷﺪه و ﻣﻦ از ﻣﺠﻤﻮع رواﯾﺎت اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدهام‪.‬‬

 ‫‪٥٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﮐﻤﯽ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﮕﺎھﺶ ﮐﺮدم‪ ...‬ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪاش ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬

‫ﮔﻨﺎھﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪام ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ آن ﮔﺮﯾﻪھﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪...‬‬
‫دﻟﻢ ﺑﺮای اﻟﺘﻤﺎسھﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭘﯿﺶ او ﺑﻤﺎﻧﻢ و در داﻧﺸﮕﺎھﯽ در‬
‫ﺷﮫﺮ ﺧﻮدﻣﺎن درس ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﻧﺴﻮﺧﺖ‪...‬‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاھﯽ‪ ...‬ﻟﺬتﺧﻮاھﯽ‪ ...‬ﺟﺴﺘﺠﻮ در ﭘﯽ آن آزادی ﻣﺰﻋﻮم‪...‬‬
‫اﺳﺘﻘﻼل‪ ...‬ﯾﺎ ﺑﮫﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﮫﻮتھﺎ و ﻟﺬتھﺎ و ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ اﻧﺲ و ﺟﻦ ﮐﻪ‬
‫ھﻤﺪﯾﮕﺮ را ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ھﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ از ﻧﺼﯿﺤﺖھﺎی او و از‬
‫ﻣﺤﺒﺖ و دﻟﺴﻮزی و ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺮﯾﺰم‪...‬‬
‫او را در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ھﻨﻮز اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺮک ﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻣﺎدر‪...‬‬
‫آﻧﺠﺎ دﯾﮕﺮ ھﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺪای او را ﻧﺨﻮاھﻢ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫ﺧﺪا ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎھﺖ ﭘﺴﺮم‪ ...‬ﮐﺠﺎ ﻣﯽری ﭘﺴﺮم؟‬
‫دﯾﮕﺮ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﺨﻮاھﻢ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﭼﺮا دﯾﺮ ﮐﺮدی ﭘﺴﺮم؟‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﻟﺬت و ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم‪ ...‬زﻧﺪﮔﯽ ﻏﻔﻠﺖ و ﻏﻮﻃﻪ‬
‫در ﮔﻨﺎھﺎن‪...‬‬
‫ﺻﺪای زﯾﺒﺎﯾﻢ دوﺳﺘﺎن ﺑﺪ را ﻓﺮﯾﻔﺘﻪی ﺧﻮد ﮐﺮده ﺑﻮد و آﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪی‬
‫ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﯽ را ﺑﺮاﯾﻢ زﯾﺒﺎ ﺟﻠﻮه دادﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺮدم و ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ اﻧﺲ ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪھﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮی ﻣﻦ ﺳﺮازﯾﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪...‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ آن روز رﺳﯿﺪ‪ ...‬روزی ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺮ روی ﺻﺤﻨﻪ دﻋﻮت‬
‫ﺷﺪم‪ ...‬درﮔﯿﺮی داﺧﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻢ‪ ...‬ھﻨﻮز ﮐﻤﯽ ﺣﯿﺎ در وﺟﻮدم‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﮔﺎه ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ و ﮔﺎه ﻧﻪ‪ ...‬ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ از آنھﺎ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺎﺳﻘﺎن ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن ﺟﻠﻮی ﻣﺮدم ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ‪ ...‬اﻣﺎ ﻧﻔﺴﻢ‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٥٦‬‬

‫ﻧﮑﻮھﺸﻢ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻮﺳﺖ‪ ...‬از دﺳﺘﺶ ﻧﺪه‪ ...‬ﺑﻪ زودی‬
‫ﻣﺸﮫﻮر ﺧﻮاھﯽ ﺷﺪ‪...‬‬
‫و ﭘﺲ از ﺗﺮدﯾﺪ زﯾﺎد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻪ روی ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻢ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ھﻨﻮز ﮐﻤﯽ ﺣﯿﺎ اذﯾﺘﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﺎ‬
‫ﮐﻠﻤﺎت ﺗﺮاﻧﻪ‪ ،‬ھﻤﺎن ﺣﯿﺎ ھﻢ رﻓﺖ‪...‬‬
‫ِ‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ رﻗﺺ آﻣﺪ و ﺑﺪنھﺎی ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ اﻓﺘﺎد‪ ...‬از ھﺮ‬
‫ﺳﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ و ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﻢ ﻣﯽآﻣﺪ و ھﺮ ﮔﺎه ﺳﺎﮐﺖ‬
‫ﻣﯽﺷﺪم ﺑﻪ اداﻣﻪی ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫آن ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ و ھﺮ ﭼﻪ اﯾﻤﺎن در وﺟﻮدم ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد‪...‬‬
‫دوﺳﺘﺎن ﺑﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ و دﻋﻮتھﺎ ﺑﺮای ﺷﺮﮐﺖ در ﻣﺮاﺳﻢھﺎ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﺷﺪ‪ ...‬از اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ آن ﺳﺎﻟﻦ و از اﯾﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻪ آن ﻣﺮاﺳﻢ‪ ...‬ﻣﯿﺎن اﻧﻮاع‬
‫ﮔﻨﺎھﺎن و ﻣﻌﺎﺻﯽ ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮدم‪ ...‬ﺷﺐﻧﺸﯿﻨﯽھﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻋﻤﻮﻣﯽ‪...‬‬
‫ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن در ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻗﺼﺮھﺎ دﻋﻮت ﺷﺪم‪ ...‬ﭼﻨﺪ‬
‫ً‬
‫ﺗﺮاﻧﻪ ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ واﮐﻨﺶ ﻣﺜﺒﺖ ﺣﺎﺿﺮان روﺑﺮو ﺷﺪ‪ ...‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم واﻗﻌﺎ‬
‫ﺳﺘﺎرهی آﯾﻨﺪه ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﺟﺸﻦ از ﯾﮑﯽ از ھﻨﺮﻣﻨﺪان ﭘﯿﺎﻣﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ در آن اﻋﻼم‬
‫آﻣﺎدﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد از ﻧﻈﺮ ھﻨﺮی ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﺪ و از ﻣﻦ ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ‪ ...‬از ﻃﺮﯾﻖ‬
‫ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪھﺎﯾﺶ ﺑﺎ وی ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ھﻤﺎھﻨﮕﯽ ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد‬
‫و روز ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪی ﺑﻌﺪ ﺑﺮای دﯾﺪار ﻣﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪...‬‬
‫روزھﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﭘﯽ ھﻢ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ‪...‬‬
‫دو روز ﭘﯿﺶ از ﻣﻮﻋﺪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮادهام ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ در ﻣﺮاﺳﻢھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار‬
‫ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ ﭘﺮ از ﺣﺮﮐﺖ و ﻧﺸﺎط ﺑﻮد‪ ...‬ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ازدواج ﺑﺮادرم ﺑﻮد و روز‬
‫ﭼﮫﺎرﺷﻨﺒﻪ ﻋﻘﺪ دو ﺧﻮاھﺮم‪...‬‬
 ‫‪٥٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻣﺎدرم ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ از ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ...‬اﻧﮕﺎر دﻧﯿﺎ‬
‫ﮔﻨﺠﺎﯾﺶ ﺷﺎدی او را ﻧﺪاﺷﺖ‪ ...‬ھﻤﻪاش دﻋﺎ ﺑﺮ ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﺗﺒﺮﯾﮏ!‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زﯾﺒﺎ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ھﻤﻪی دﻧﯿﺎ ﻣﯽدادی ھﻤﻪ ﺧﻨﺪهرو‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺷﺐ و روزش ﯾﮑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮد را ﺑﺮای آن ﺷﺎدی ﺑﺰرگ آﻣﺎده‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ درﺳﺖ ﺑﻮدن ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد‪...‬‬
‫ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرﮔﯽ را رھﺎ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ درﺑﺎرهاش ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ‪...‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ زود روز ﭼﮫﺎرﺷﻨﺒﻪ از راه رﺳﯿﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ اﯾﻦ روز ﻓﺎﺟﻌﻪای را ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺟﺮﯾﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ‬
‫داد‪ ...‬ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا از ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﺑﯿﺪار ﮐﺮد و ﻗﻠﺐ ﻣﺮا ﮐﻪ ﻣﺮده ﺑﻮد زﻧﺪه‬
‫ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﻓﺎﺟﻌﻪای ﮐﻪ آﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا از ﺑﺎﺗﻼق ﮐﺜﺎﻓﺖ و رذﯾﻠﺖ و ﻟﺠﻨﺰار ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﯽ و‬
‫ﻃﺮب‪ ،‬ﺑﯿﺮون آورد‪...‬‬
‫ﻣﺎدرم درﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﭼﻄﻮر؟! ﭼﻄﻮرش ﻣﮫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﻣﮫﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از‬
‫ﻣﯿﺎن ﻣﺎ رﻓﺖ‪...‬‬
‫ﭘﺲ از آن ﮐﻪ ﮐﻤﯽ در ﺷﺎدی ﻣﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ ،‬از ﻣﺎ ﺟﺪا ﺷﺪ‪ ...‬ﺑﺪن‬
‫ﺧﺴﺘﻪاش را روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺖ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‬
‫ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﻦ‪ ...‬ﺷﻤﺎ دﯾﮕﺮ ﺑﺰرگ ﺷﺪهاﯾﺪ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺷﺎدی ﺑﻪ ﻋﺰا ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ‪ ...‬ﭼﮫﺮهھﺎﯾﯽ ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﮫﺖزده از ﺿﺮﺑﻪی‬
‫آن ﻓﺎﺟﻌﻪ‪ ...‬ﺟﺰ ﮔﺮﯾﻪ و ِآه دلھﺎی ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪی‪...‬‬
‫از ھﺮ ﮔﻮﺷﻪی ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﺣﺎل ﮔﺮﯾﻪ و‬
‫زاری ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺎدرم ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ و آرام ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد آرﻣﯿﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ اﻃﺮاﻓﺶ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٥٨‬‬

‫ﭘﯿﮑﺮش را آﻣﺎده ﮐﺮدﻧﺪ و ﻏﺴﻠﺶ دادﻧﺪ‪ ...‬ﭘﺲ از ﻏﺴﻞ ﻧﺰد ﭘﯿﮑﺮ‬

‫ﺑﯽروﺣﺶ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎه را ﺑﻪ او اﻧﺪازم‪ ...‬ﭼﮫﺮهاش ﺑﺴﯿﺎر آرام ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻣﺜﻞ ھﻤﯿﺸﻪ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻟﺐھﺎﯾﺶ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ و دﺳﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ ...‬ﺗﺎ دﯾﺮوز از ﺗﺮس آﻧﮑﻪ در‬
‫ﻓﺴﺎد ﺑﯿﻔﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد از او دور ﻧﺸﻮم‪...‬‬
‫ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ‪ ...‬ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ و ﺧﻮاھﺮاﻧﻢ را ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ...‬ﻣﺮا ﺑﯿﺮون‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖھﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﻨﺎزهی او در‬
‫ﻧﻤﺎز ﻣﯿﺖ ﯾﺎﻓﺘﻢ‪ ...‬ﺟﺴﺪی ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ‪ ،‬و اﻣﺎم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﻠﻪ اﮐﺒﺮ‪ ...‬اﻟﻠﻪ‬
‫اﮐﺒﺮ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ھﻤﻪی وﺟﻮدم ﺑﺮاﯾﺶ دﻋﺎ ﮐﺮدم‪ ...‬از اﻟﻠﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﻣﻦ را در‬
‫ﺣﻖ او ﺑﺒﺨﺸﺪ‪...‬‬
‫ﺟﻨﺎزهاش را ھﻤﺮاه دﯾﮕﺮان ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم‪ ...‬ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺒﺮش ﺑﺮدﯾﻢ‪ ...‬ﺑﺮ او‬
‫ﺧﺎک رﯾﺨﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا او را ﭘﺎﯾﺪار ﮔﺮدان‪ ...‬ﺧﺪاوﻧﺪا او‬
‫را ﭘﺎﯾﺪار ﮔﺮدان‪...‬‬
‫روز ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺴﻠﯿﺖ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺐ‬
‫داﺳﺘﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ داﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ‪ ...‬ﭼﺮاغھﺎ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم و ﺧﻮد را روی ﺗﺨﺖ‬
‫وﻟﻮ ﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ ...‬ﻓﺮزﻧﺪم ﺑﯿﺪار‬
‫ﺷﻮ‪ ...‬ﻧﻤﺎزت ﻗﻀﺎ ﻧﺸﻪ‪ ...‬دوﺳﺘﺎﻧﺖ ﺗﻮی ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮت ھﺴﺘﻦ‪...‬‬
‫ﭘﺴﺮم‪ ...‬ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻤﻮن‪ ...‬ھﻤﯿﻨﺠﺎ درﺳﺖ را اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ...‬ﻧﺮو‪ ...‬ﭘﺴﺮم‬
‫ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪...‬‬
 ‫‪٥٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺣﺴﺮت و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ‪ ...‬ﻏﻢ و اﻧﺪوھﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪام ﻓﺸﺎر ﻣﯽآورد‪...‬‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ‪ ...‬ﺑﺪ رﻓﺘﺎریھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﮐﺮدم‪ ...‬ﻧﻮار زﻧﺪﮔﯽ‬
‫از ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫او ﺑﺮای ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ اﻧﺪوھﺶ ﺑﻮدم‪ ...‬ﺷﺎدم‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و ﻏﻤﮕﯿﻨﺶ ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﯾﺎد اﻟﺘﻤﺎسھﺎ و ﺧﻮاھﺶھﺎی او اﻓﺘﺎدم‪» :‬ﻧﺮو‪ ...‬ﻧﮑﻦ‪ «...‬اﻧﺪوه‪ ...‬آه‪...‬‬
‫ﺣﺴﺮت‪ ...‬ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺑﺪ ﺑﻮدم‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ‪ ...‬اﯾﺴﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻢ اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ ...‬زﺑﺎﻧﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪...‬‬
‫اﺷﮏھﺎﯾﻢ آﻧﻘﺪر داغ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﺨﺘﻢ را ﻧﺮم ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺳﺠﺪه ﮐﺮدم‪ ...‬ﺳﺠﺪهﮔﺎھﻢ ﺑﺎ اﺷﮏھﺎﯾﻢ ﺧﯿﺲ ﺷﺪ‪ ...‬ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ از اﻋﻤﺎق‬
‫وﺟﻮدم دﻋﺎ ﮐﺮدم‪ ...‬دﻋﺎﯾﯽ ﮐﻪ ذره ذرهی وﺟﻮدم ﺑﺮای آن آﻣﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ ...‬ﺑﺎ‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻋﮫﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ او ﻧﯿﮑﯽ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺮا در اﯾﻦ راه ﭘﺎﯾﺪاری دھﺪ‪ ...‬دﻋﺎ ﮐﺮدم‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا ای‬
‫ﮔﺮداﻧﻨﺪهی ﻗﻠﺐھﺎ‪ ،‬ﻗﻠﺐ ﻣﺮا ﺑﺮ دﯾﻦ ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮدان‪...‬‬
‫ﻧﻤﺎزم را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪم‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪی ﻧﮑﺒﺖ ﺑﺎرم ﻧﮕﺎھﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ...‬دﻓﺘﺮھﺎی ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ را ورق‬
‫زدم‪ ...‬ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻣﺘﻦ ﺗﺮاﻧﻪھﺎ‪ ...‬ﻧﺎﻣﻪھﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‪ ...‬ﻋﮑﺲھﺎ‪ ...‬ﻧﻮارھﺎی‬
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‪...‬‬
‫دﺳﺖ در ﺟﯿﺐ ﺧﻮد ﮐﺮدم‪ ...‬ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺖ آن ھﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺰرگ ھﻨﻮز در‬
‫ﺟﯿﺒﻢ ﺑﻮد‪ ...‬ﻣﻮﻋﺪﻣﺎن ﯾﺎدم آﻣﺪ‪ :‬ﻋﺼﺮ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻋﻮذ ﺑﺎﻟﻠﻪ‪ ...‬و ﭘﺎرهاش ﮐﺮدم‪...‬‬
‫ھﻤﻪی ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و در‬
‫ﮐﯿﺴﻪای رﯾﺨﺘﻢ‪ ...‬ﻓﺮدای آن روز‪ ،‬ﺟﺪاﯾﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﻦ و ﮔﺬﺷﺘﻪام ﺑﻮد‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٦٠‬‬

‫***‬

‫ﻗﻬﺮﻣﺎن‬

‫ﺟﻮان ﺑﺮوﻣﻨﺪ ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻮادهای ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ و ﺑﺰرگ‬

‫ﺷﺪ‪...‬‬
‫او ﻧﺰد ﻗﻮم ﺧﻮد ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻮد و در ﻣﯿﺎن ھﻤﺴﺎﻻن ﺧﻮد ﭘﯿﺸﺮو و در زﻣﺎﻧﻪی‬
‫ﺧﻮد ﮐﻢ ﻧﻈﯿﺮ‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﻓﺎرﺳﯽس‪...‬‬
‫ﺑﺮ دﯾﺎﻧﺖ زرﺗﺸﺖ ﺑﻮد و آﺗﺶ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﯿﺪ‪ ...‬ﭘﺪرش ﺳﺮور ﻗﻮﻣﺸﺎن ﺑﻮد و او‬
‫را ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ وی را در ﺧﺎﻧﻪاش ﻧﺰد آﺗﺶ زﻧﺪاﻧﯽ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﮔﺬر زﻣﺎن و ﻣﻼزﻣﺖ آﺗﺶ‪ ،‬در ﻣﺠﻮﺳﯿﺖ ﺗﻼش ﻧﻤﻮد ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﻣﺴﺌﻮل‬
‫آﺗﺶ ﻣﻘﺪس ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺪرش ﺑﺎﻏﯽ ﺑﺰرگ داﺷﺖ ﮐﻪ روزھﺎ ﺑﻪ آن ﺳﺮ ﻣﯽزد‪ ...‬روزی در ﺧﺎﻧﻪاش‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎری ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻠﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻓﻼن ﺑﺎغ ﻣﻦ ﺑﺮو و ﻓﻼن ﮐﺎر را‬
‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺎد ﺷﺪ و از ﺣﺒﺲ ﺧﻮد ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮی ﺑﺎغ رﻓﺖ‪...‬‬
‫در راه ﺧﻮد از ﮐﻨﺎر ﮐﻠﯿﺴﺎی ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن ﮔﺬﺷﺖ و ﺻﺪای دﻋﺎی آﻧﺎن را ﺷﻨﯿﺪ‪...‬‬
‫وارد آﻧﺠﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫از ﻧﻤﺎز و دﻋﺎﯾﺸﺎن ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﭘﯿﺮوی از آﻧﺎن ﻣﺎﯾﻞ ﺷﺪ‪ ...‬ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﮫﺘﺮ از دﯾﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭘﯿﺮو آﻧﯿﻢ‪...‬‬
‫درﺑﺎرهی دﯾﻨﺸﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﺻﻞ آن در ﺷﺎم اﺳﺖ و ﻋﺎﻟﻢﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﻣﺮدم ﺑﻪ آن‪ ،‬در آن ﺳﺮزﻣﯿﻨﻨﺪ‪...‬‬
 ‫‪٦١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﺰد آﻧﺎن ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﭘﺪرش از‬
‫وی ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ :‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی ﭘﺴﺮم؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﮐﻨﺎر ﻣﺮدﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﮐﻪ در ﮐﻠﯿﺴﺎی ﺧﻮد ﻧﻤﺎز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ...‬از‬
‫ﮐﺎرﺷﺎن و ﻧﻤﺎزی ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ ...‬و دﯾﺪم دﯾﻨﺸﺎن ﺑﮫﺘﺮ از دﯾﻦ‬
‫ﻣﺎﺳﺖ!‬
‫ﭘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬دﯾﻨﺖ و دﯾﻦ ﭘﺪراﻧﺖ ﺑﮫﺘﺮ از دﯾﻦ آﻧﺎن اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ! دﯾﻦ آنھﺎ ﺑﮫﺘﺮ از دﯾﻦ ﻣﺎﺳﺖ!‬
‫ﭘﺪرش ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ از دﯾﻦ زرﺗﺸﺖ ﺑﻪ در آﯾﺪ‪ ...‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﭘﺎھﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ و‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ زﻧﺪاﻧﯽاش ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدهای ﺑﻪ ﻧﺰد ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ آﻧﺎن‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ از دﯾﻦ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪه و ﺑﻪ آن ﻣﺎﯾﻞ ﺷﺪهام‪ ...‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻗﺎﻓﻠﻪای از ﻧﺼﺎرای ﺷﺎم آﻣﺪﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺳﺎزﯾﺪ‪...‬‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﺎرواﻧﯽ از ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن ﺷﺎم ـ از ﻧﺼﺮاﻧﯿﺎن ـ آﻣﺪ‪...‬‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدهای ﻧﺰد ﺳﻠﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و او را آ ﮔﺎه ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪ :‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن ﮐﺎرﺷﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ و ﻗﺼﺪ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﺮا آ ﮔﺎه ﮐﻦ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎم ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدهای ﻧﺰد ﺳﻠﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﺎ وی در ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮار‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ...‬ﺳﻠﻤﺎن ﺣﯿﻠﻪای اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ و ﺑﻨﺪ از ﭘﺎھﺎی ﺧﻮد ﺑﺎز ﮐﺮد؛ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺰد آﻧﺎن رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷﺎم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎم رﺳﯿﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ در اﯾﻦ دﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢﺗﺮ اﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﺳﻘﻔﯽ ﮐﻪ در ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ رﻓﺖ و داﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺳﻘﻒ ﮔﻔﺖ‪ ...‬و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﯾﻦ‬
‫ﺗﻤﺎﯾﻞ دارد و ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺑﺎ او ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﺧﺪﻣﺘﮕﺬاریاش ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ او ﻧﻤﺎز ﺑﮕﺬارد‬
‫و از وی ﺑﯿﺎﻣﻮزد‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٦٢‬‬

‫اﺳﻘﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻤﺎن‪...‬‬

‫ﺳﻠﻤﺎن ﺑﺎ او در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺳﻠﻤﺎن ﺑﺮ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرھﺎی ﻧﯿﮏ و‬
‫ﻋﺒﺎدت و ﻧﻤﺎز‪ ،‬ﺣﺮﯾﺺ ﺑﻮد‪ ...‬اﻣﺎ اﺳﻘﻒ اﻧﺴﺎن ﺑﺪی ﺑﻮد‪ ...‬ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻪ و‬
‫ﺧﯿﺮات اﻣﺮ ﻣﯽﮐﺮد اﻣﺎ ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻣﻮال را ﺑﻪ ﻧﺰد وی ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬آن را ﺑﺮای‬
‫ﺧﻮد ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﻧﻤﯽداد‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﺪت از او ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺴﯽ را از ﮐﺎر او آ ﮔﺎه‬
‫ﺳﺎزد‪ ...‬ﭼﺮا ﮐﻪ اﺳﻘﻒ ﻧﺰد آﻧﺎن اﺣﺘﺮام ﺑﺴﯿﺎری داﺷﺖ‪ ...‬اﻣﺎ ﺧﻮدش اﻧﺴﺎﻧﯽ‬
‫ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد و ﺗﺎزه ﺑﻪ دﯾﻦ آﻧﺎن ﮔﺮوﯾﺪه ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ اﺳﻘﻒ درﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫ﻗﻮﻣﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮای دﻓﻦ وی ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﮐﻪ ﻏﻢ آﻧﺎن را دﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬او ﻣﺮد ﺑﺪی ﺑﻮد‪ ...‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺻﺪﻗﻪ اﻣﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و ﺗﺸﻮﯾﻘﺘﺎن ﻣﯽﻧﻤﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﻣﻮاﻟﺘﺎن را ﺑﻪ ﻧﺰد او ﻣﯽآوردﯾﺪ آن‬
‫را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽداد!‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬دﻟﯿﻠﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ھﻢاﮐﻨﻮن ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻧﺰد ﮔﻨﺞ او ﻣﯽﺑﺮم‪...‬‬
‫آﻧﺎن را ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎلھﺎ ﭘﻨﮫﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮد‪ ...‬آﻧﺠﺎ را ﮐﻨﺪﻧﺪ و ھﻔﺖ‬
‫ﮐﻮزهی ﭘﺮ از ﻃﻼ و ﻧﻘﺮه ﺑﯿﺮون آوردﻧﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ھﺮﮔﺰ دﻓﻨﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬ﺳﭙﺲ او را ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ‬
‫ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺳﻨﮕﺒﺎراﻧﺶ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻣﺮدی دﯾﮕﺮ آوردﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎی وی ﻣﺴﺌﻮل ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﺑﻌﺪا ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﯿﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﺑﮫﺘﺮ از او ﻧﺪﯾﺪم ﮐﻪ آﻧﻘﺪر ﺑﻪ آﺧﺮت‬
‫رﻏﺒﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ زاھﺪ ﺑﺎﺷﺪ و در ﺷﺐ روز ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺗﻼش‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ...‬ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ آﻧﻘﺪر ﻣﺤﺒﺘﺶ در ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻗﺒﻞ از وی‬
‫ﮐﺴﯽ را ﻣﺎﻧﻨﺪ او دوﺳﺖ داﺷﺘﻪام‪...‬‬
 ‫‪٦٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫او ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺮ ﺷﺪ و ھﻨﮕﺎم وﻓﺎﺗﺶ رﺳﯿﺪ‪...‬‬

‫ﺳﻠﻤﺎن از ﻓﺮاق او ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ و ﺗﺮﺳﯿﺪ ﭘﺲ از وی ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺮ دﯾﻦ ﺛﺎﺑﺖ‬
‫ﻗﺪم ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ...‬ﭘﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﻓﻼﻧﯽ‪ ...‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ در اﯾﻦ ﺣﺎل‬
‫ھﺴﺘﯽ‪ ...‬ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻧﺰد ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮوم؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪم‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮐﺴﯽ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ دﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﻣﺮدم درﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﻋﻮض ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺨﺶ زﯾﺎدی از دﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ‬
‫آن ﺑﻮدﻧﺪ را ﺗﺮک ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ...‬ﻣﮕﺮ ﻣﺮدی در »ﻣﻮﺻﻞ« ﮐﻪ ﺑﺮ دﯾﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺑﺮو و ﺑﻪ او ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮد ﻋﺎﺑﺪ درﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻠﻤﺎن از ﺷﺎم ﺑﻪ ﻋﺮاق رﻓﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﺰد آن ﻣﺮد ﻣﻮﺻﻠﯽ رﻓﺖ و ﻧﺰد وی ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ وﻓﺎت وی در رﺳﯿﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﺳﻠﻤﺎن را ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدی در »ﻧﺼﯿﺒﯿﻦ« ﺑﺮود‪ ...‬او ﻧﯿﺰ ﺑﺎری‬
‫دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺎم رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺒﯿﻦ رﺳﯿﺪ‪ ...‬ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻧﺰد وی ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫ھﻨﮕﺎم وﻓﺎﺗﺶ رﺳﯿﺪ و ﺑﻪ او ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد در ﻋﻤﻮرﯾﻪی ﺷﺎم ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدی دﯾﮕﺮ‬
‫رود‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻮرﯾﻪ رﻓﺖ و ﻧﺰد آن راھﺐ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺪﺗﯽ ﮐﺎر ﮐﺮد ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻨﺪ ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺷﺪ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﻣﺪﺗﯽ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ آن ﻋﺎﺑﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﯿﻤﺎر‬
‫ﺷﺪ و در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ اﻓﺘﺎد‪ ...‬ﺳﻠﻤﺎن ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ و در ھﻨﮕﺎم وداع ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻧﺰد ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺮوم؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﺳﻠﻤﺎن‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮔﻤﺎن ﻧﺪارم ﮐﺴﯽ ﺑﺮ دﯾﻦ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد وی روی‪ ...‬اﻣﺎ زﻣﺎن‬
‫ﺣﻨﯿﻒ اﺑﺮاھﯿﻢ ﻣﺒﻌﻮث ﻣﯽﺷﻮد و در ﺳﺮزﻣﯿﻦ‬ ‫ِ‬ ‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮی رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﺑﺮ دﯾﻦ‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٦٤‬‬

‫ﻋﺮب ﻣﺒﻌﻮث ﻣﯽﺷﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن دو َﺣ ّﺮه ‪ ٥‬اﺳﺖ ﻣﮫﺎﺟﺮت‬

‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن آن ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن اﺳﺖ‪ ...‬او ﻧﺸﺎﻧﻪھﺎﯾﯽ دارد ﮐﻪ ﭘﻨﮫﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪:‬‬
‫ھﺪﯾﻪ را ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد‪...‬‬
‫و ﺻﺪﻗﻪ را ﻧﻤﯽﭘﺬﯾﺮد‪...‬‬
‫و ﻣﯿﺎن دو ﮐﺘﻔﺶ ﻣﮫﺮ ﻧﺒﻮت اﺳﺖ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ او را ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ ،‬وی را ﺧﻮاھﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ...‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺑﻪ آن‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺮوی ﺣﺘﻤﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻦ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ درﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬او را ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﺳﻠﻤﺎن ﻣﺪﺗﯽ را در ﻋﻤﻮرﯾﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ و در ﺟﺴﺘﺠﻮی ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وی را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻧﺒﻮت ﺑﺒﺮد‪ ...‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫ﮔﺮوھﯽ از ﻗﺒﯿﻠﻪی ﮐﻠﺐ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬از آﻧﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ‬
‫اھﻞ ﮐﺠﺎﯾﻨﺪ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻋﺮب آﻣﺪهاﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻪ آﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮد ﺑﺒﺮﯾﺪ و ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﺎوان و‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﻢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدھﻢ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﮔﺎوھﺎ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﺶ را ﺑﻪ آﻧﺎن داد و وی را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وادی اﻟﻘﺮی رﺳﯿﺪﻧﺪ در وی ﻃﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﺣﻘﺶ ﺳﺘﻢ‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ادﻋﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺮدهی آﻧﺎن اﺳﺖ‪ ...‬ﭘﺲ او را ﺑﻪ ﯾﮏ ﯾﮫﻮدی‬
‫ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ ...‬ﺳﻠﻤﺎن ﻧﯿﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﺪ‪ ...‬ﻧﺰد آن ﯾﮫﻮدی ﻣﺎﻧﺪ و‬
‫ﺧﺪﻣﺘﮕﺬاری او را ﻧﻤﻮد‪...‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ روز ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮی آن ﯾﮫﻮدی ﮐﻪ از ﯾﮫﻮدﯾﺎن ﺑﻨﯽ ﻗﺮﯾﻈﻪ ﺑﻮد از‬
‫ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد وی آﻣﺪ و ﺳﻠﻤﺎن را از وی ﺧﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺑﺮد‪...‬‬

‫‪٥‬ـ َﺣﺮه‪ :‬ﺳﻨﮕﻼخ‪ ،‬ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻨﮓ آﺗﺶ ﻓﺸﺎﻧﯽ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺪﯾﻨﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن دو زﻣﯿﻦ ﭘﻮﺷﯿﺪه‬
‫از ﺳﻨﮕﻼخھﺎی ﺳﯿﺎه رﻧﮓ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
 ‫‪٦٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻠﻤﺎن ﻣﺪﯾﻨﻪ را دﯾﺪ و ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن و ﺳﻨﮕﻼخھﺎی آن را‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬داﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻧﺒﻮت اﺳﺖ‪ ...‬ھﻤﺎن ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ‬
‫ﺑﺮای وی وﺻﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ...‬ﭘﺲ در آﻧﺠﺎ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﯾﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺧﺒﺎر ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪...‬‬
‫ﺳﺎلھﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج ﻣﺒﻌﻮث ﺷﺪ و ﻣﺪﺗﯽ در ﻣﮑﻪ ﻣﺎﻧﺪ و‬
‫ﺳﻠﻤﺎن از ﺷﺪت ﻣﺸﻐﻮﻟﯿﺖ و ﺧﺪﻣﺘﮕﺬاری آن ﯾﮫﻮدی‪ ،‬ﭼﯿﺰی درﺑﺎرهی‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮج ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ آﻣﺪ و در آﻧﺠﺎ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﯾﺪ‪ ...‬و ﺳﻠﻤﺎن ھﻨﻮز‬
‫درﺑﺎرهی وی ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ روز‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﻧﺨﻠﯽ از ﻧﺨﻞھﺎی آﻗﺎﯾﺶ ﺑﻮد و آن‬
‫ﯾﮫﻮدی در زﯾﺮ ﻧﺨﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮدی از ﻋﻤﻮ زادﮔﺎن ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺑﻪ ﻧﺰد‬
‫ﺻﺎﺣﺐ او آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﻓﻼﻧﯽ‪ ...‬ﺧﺪا ﺑﻨﯽ ﻗﯿﻠﻪ را ﺑﮑﺸﺪ! )ﯾﻌﻨﯽ اوس و‬
‫ﺧﺰرج را( ھﻢ اﮐﻨﻮن در ﻗﺒﺎء ﻧﺰد ﻣﺮدﻣﯽ ﮔﺮد آﻣﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ از ﻣﮑﻪ آﻣﺪه و ادﻋﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اﺳﺖ!‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪ و ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ ﭘﺮواز در آﻣﺪ‪ ...‬از ﺷﺪت‬
‫ھﯿﺠﺎﻧﺶ ﻧﺨﻞ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻟﺮزﯾﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﺮ آﻗﺎﯾﺶ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ...‬ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ از ﻧﺨﻞ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﮔﻔﺘﯽ؟ داﺳﺘﺎن ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫آﻗﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ و ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺳﻠﻤﺎن ﻧﻮاﺧﺖ‬
‫و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ! ﺑﺮو ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس!‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ و ﺑﺎﻻی ﻧﺨﻞ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﮐﺎرش اداﻣﻪ داد‪ ...‬ﻣﺎ دﻟﺶ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺒﺮ آن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮد و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ از ﺻﻔﺎت وی ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد‪...‬‬
‫ﺻﻔﺎﺗﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﺑﻪ وی ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ھﺪﯾﻪ را ﻣﯽﺧﻮرد اﻣﺎ از ﺧﻮردن ﺻﺪﻗﻪ‬
‫اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽورزد‪ ،‬و ﻣﯿﺎن دو ﮐﺘﻔﺶ ﺧﺎﺗﻢ ﻧﺒﻮت اﺳﺖ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٦٦‬‬

‫ﺷﺐ ھﻨﮕﺎم ﻏﺬاﯾﯽ را ﮐﻪ ﻧﺰد وی ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج در‬
‫ﻗﺒﺎء رﻓﺖ‪ ...‬ﺑﺮ وی وارد ﺷﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از اﺻﺤﺎﺑﺶ ﻧﺰد وی‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻨﯿﺪهام ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ و ﻏﺮﯾﺒﯿﺪ‪ ...‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮای ﺻﺪﻗﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ...‬آن را ﺑﺮای ﺷﻤﺎ آوردهام‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ آن را در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮد ﮔﻮﺷﻪای ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﻪ ﻏﺬا اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﯾﺎراﻧﺶ رو ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»ﺑﺨﻮرﯾﺪ« و ﺧﻮد ﭼﯿﺰی ﻧﺨﻮرد‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﯾﮑﯽ‪ ...‬ﺻﺪﻗﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ ...‬دو ﺗﺎ‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻧﺰد آﻗﺎﯾﺶ ﺑﺎز ﮔﺸﺖ‪...‬‬
‫ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﺮ ﻏﺬاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج رﻓﺖ و ﺑﺮ وی‬
‫ﺳﻼم ﮐﺮد‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮری‪ ...‬اﯾﻦ ھﺪﯾﻪای‬
‫اﺳﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﺻﺪﻗﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ آن را در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﮔﺬاﺷﺖ‪ ...‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻮی‬
‫آن دراز ﮐﺮد و ﺧﻮد ﺧﻮرد و اﺻﺤﺎﺑﺶ ﻧﯿﺰ ﺧﻮردﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ھﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ‪ ...‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ ...‬و آن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﮫﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮی را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﺰد آﻗﺎی ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺸﻐﻮل رﺳﻮل ﺧﺪا ج‬
‫ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج رﻓﺖ‪ ...‬در ﺟﺴﺘﺠﻮی او‬
‫ﺑﺮآﻣﺪ و دﯾﺪ ﮐﻪ در ﺑﻘﯿﻊ در ﺣﺎل ﺗﺸﯿﯿﻊ ﺟﻨﺎزهی ﻣﺮدی از اﻧﺼﺎر اﺳﺖ‪ ...‬ﻧﺰد‬
‫او آﻣﺪ و دﯾﺪ اﺻﺤﺎﺑﺶ دور و ﺑﺮ او ھﺴﺘﻨﺪ و دو ﭘﺎرﭼﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﮐﻪ ﯾﮑﯽ را ﺑﻪ‬
 ‫‪٦٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻋﻨﻮان ِازار ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ و دﯾﮕﺮ را ﺑﺮ ﺑﺪن ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ...‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺒﺎس‬
‫اﺣﺮام‪...‬‬
‫ﺑﺮ وی ﺳﻼم ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج را ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ ﻣﮫﺮ‬
‫ﻧﺒﻮت را ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﺑﺮاﯾﺶ وﺻﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮاھﺪ دﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ‪ ،‬داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﻠﻤﺎن ﻣﯽﺧﻮاھﺪ درﺑﺎرهی ﭼﯿﺰی‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد‪ ...‬ﭘﺲ ﮐﺘﻒ ﺧﻮد را ﺣﺮﮐﺖ داد و ردای ﺧﻮد را از ﭘﺸﺖ ﺧﻮد‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ ...‬ﺳﻠﻤﺎن ﺧﺎﺗﻢ ﻧﺒﻮت را دﯾﺪ و آن را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ...‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج را در‬
‫آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و او را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﺮﯾﺴﺖ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ ...‬ﺳﻠﻤﺎن ﺧﺒﺮ ﺧﻮد را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ از‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهای ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ آﻣﺪه و ﻋﺰت و ﺟﺎه و ﻣﻘﺎم را ﺗﺮک ﮔﻔﺘﻪ و در ﻃﻠﺐ ھﺪاﯾﺖ‬
‫و اﯾﻤﺎن از راھﺒﯽ ﺑﻪ راھﺐ دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه و ﺧﺪﻣﺖ آﻧﺎن را ﻧﻤﻮده ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫آﺧﺮ ﮐﺎر‪ ،‬ﺑﺮدهی ﯾﮏ ﯾﮫﻮدی ﺷﺪه اﺳﺖ‪...‬‬
‫در ِ‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺳﻠﻤﺎن را ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و از ﺷﺎدی و ﺑﺸﺎرت اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺳﻠﻤﺎن اﺳﻼم آورد و ﺷﮫﺎدﺗﯿﻦ را ﮔﻔﺖ و ﻧﺰد ﺳﺮور ﯾﮫﻮدی ﺧﻮد‬
‫رﻓﺖ‪ ...‬اﻣﺎ آن ﯾﮫﻮدی ﺑﺮ ﮐﺎر ﺳﻠﻤﺎن اﻓﺰود‪...‬‬
‫ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وی ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺮدﮔﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ در‬
‫ﻣﺤﻀﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺣﻀﻮر ﯾﺎﺑﺪ‪ ...‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ از ﺷﺮﮐﺖ در ﻧﺒﺮد ﺑﺪر و اﺣﺪ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ای ﺳﻠﻤﺎن ﻣﮑﺎﺗﺒﻪ ﮐﻦ« ﯾﻌﻨﯽ‬
‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻗﺎﯾﺖ ﻣﯽدھﯽ ﺧﻮدت را آزاد ﮐﻦ‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن از آﻗﺎﯾﺶ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ او ﺑﺮ ﺳﻠﻤﺎن ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﺰ در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﮫﻞ اوﻗﯿﻪ ﻧﻘﺮه و ﺳﯿﺼﺪ ﻧﺨﻞ راﺿﯽ ﻧﺸﺪ‪ ...‬ﮐﻪ ھﺮ ﺳﯿﺼﺪ ﻧﺨﻞ را ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت ﻧﮫﺎل ﺑﯿﺎورد و آن را ﺑﮑﺎرد و ﺑﺮ وی ﺷﺮط ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ھﻤﻪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‬
‫و ﺑﺰرگ ﺷﻮﻧﺪ!‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٦٨‬‬

‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج از اﯾﻦ ﺷﺮط ﯾﮫﻮدی آ ﮔﺎه ﺷﺪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﺻﺤﺎب‬

‫ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﺮادرﺗﺎن را ﺑﺎ آوردن ﻧﺨﻞ ﯾﺎری دھﯿﺪ«‪...‬‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن او را ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧﺪ و ھﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺧﻮد رﻓﺖ و ھﺮ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﻧﮫﺎل ﻧﺨﻞ آورد‪ ...‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺨﻞھﺎ ﯾﮑﺠﺎ ﺷﺪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺳﻠﻤﺎن‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ای ﺳﻠﻤﺎن‪ ...‬ﺑﺮو و ﺑﺮای ﮐﺎﺷﺘﻦ ﻧﮫﺎلھﺎ ﺣﻔﺮهھﺎﯾﯽ ﺑﮑﻦ و ھﻨﮕﺎﻣﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻧﮫﺎلھﺎ را در آن ﺑﮕﺬاری ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﮐﻦ«‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﻨﺪن ﺣﻔﺮهھﺎ ﮐﺮد و اﺻﺤﺎب او را ﯾﺎری دادﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ‬
‫ﺳﯿﺼﺪ ﺣﻔﺮه ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ آﻣﺪ و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج را ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ ...‬ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ھﻤﺮاه او ﺑﻪ ﻣﺤﻞ‬
‫ﮐﺎﺷﺖ ﻧﮫﺎلھﺎ آﻣﺪ‪ ....‬اﺻﺤﺎب ﻧﮫﺎلھﺎ را ﺑﻪ او ﻣﯽدادﻧﺪ و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﺧﻮد آن را در زﻣﯿﻦ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﻗﺴﻢ ﺑﻪ آﻧﮑﻪ ﺟﺎن ﺳﻠﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ اوﺳﺖ‪ ...‬ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ‬
‫از آن ﻧﮫﺎلھﺎ ﻧﻤﺮد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺨﻞھﺎ را ﺗﺤﻮﯾﻞ ﯾﮫﻮدی داد‪ ،‬ﺗﻨﮫﺎ دادن ﻣﺎل ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد‪...‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻃﻼھﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ﯾﮑﯽ از ﻏﺰوهھﺎ ﺑﻪ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻠﻤﺎن ﭼﻪ ﮐﺮد؟«‪...‬‬
‫او را ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬اﯾﻦ را ﺑﮕﯿﺮ و ﺑﺪھﯽات را ﺑﺪه ای‬
‫ﺳﻠﻤﺎن‪...‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن آن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺎل ﯾﮫﻮدی را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮد و آزاد ﺷﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎم وﻓﺎت ﻣﻼزﻣﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج را ﺗﺮک ﻧﮑﺮد‪...‬‬
‫ِ‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺗﺎ‬
 ‫‪٦٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺪیﻫﺎ‬

‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫دوﺳﺘﯽ ﺻﻤﯿﻤﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادر ﺑﻮد‪ ...‬او ھﻔﺘﻪی ﮔﺬﺷﺘﻪ در‬
‫ﯾﮏ ﺗﺼﺎدف ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ ...‬از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮاھﻢ او را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻐﻔﺮت و رﺣﻤﺖ‬
‫ﺧﻮد ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ اﺻﻠﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ از اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺳﺮ در ﻣﯽآورد و‬
‫ﻋﻼﻗﻪی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺖھﺎی ﻏﯿﺮ اﺧﻼﻗﯽ و ﺟﻤﻊآوری ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺟﻨﺴﯽ‬
‫داﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﯾﮏ ﺳﺎﯾﺖ ﻣﺴﺘﮫﺠﻦ ﺣﺎوی ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﻏﯿﺮ اﺧﻼﻗﯽ‬
‫ﻃﺮاﺣﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ...‬ﺣﺘﯽ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از ﮐﺎرﺑﺮان در ﺳﺎﯾﺖ وی ﺛﺒﺖ ﻧﺎم‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻮﻣﺎﺗﯿﮏ ھﺮ ﻣﺪت ﯾﮏ ﺑﺎر ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺟﻨﺴﯽ را ﺑﻪ‬
‫ای ﻣﯿﻞ آنھﺎ ارﺳﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫اﻣﺎ او ﻧﺎﮔﮫﺎن از دﻧﯿﺎ رﻓﺖ و ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺑﺰرگ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ رﻣﺰ ﻋﺒﻮر ﺳﺎﯾﺖ‬
‫را ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ آن را ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪...‬‬
‫در ﻣﺴﺠﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﻧﻤﺎز ﺟﻨﺎزه ﺑﺮ وی ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﻨﺎزه در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ او ﺑﺮ دوش ﻣﺮدان ﺑﻮد ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫در ﻗﺒﺮ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی در اﻧﺘﻈﺎر او ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ‪ ...‬ﻗﺒﺮھﺎﯾﯽ ﺳﺎﮐﺖ و وﺣﺸﺘﻨﺎک!‬
‫ﻣﺮدم دور ﻗﺒﺮ او ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻪ داﺧﻞ ﻗﺒﺮش ﻧﮕﺎھﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪...‬‬
‫وای ﺧﺪای ﻣﻦ! در اﯾﻦ ﻗﺒﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮاھﺪ داﺷﺖ؟‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٧٠‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽھﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬آﯾﺎ ﮔﺮﯾﻪی اﯾﻦھﺎ‬
‫ﺳﻮدی ﺑﺮای او ﺧﻮاھﺪ داﺷﺖ؟!‬
‫دﻓﻨﺶ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺳﭙﺲ رھﺎﯾﺶ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ‪...‬‬
‫ﻣﺎدرش در ﺧﻮاب دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﻗﺒﺮ او ادرار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ!‬
‫درﺑﺎرهی ﺗﻌﺒﯿﺮ اﯾﻦ ﺧﻮاب ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﯿﭽﺎره ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ‬
‫اﺳﺖ! وﻗﺘﯽ روﯾﺎﯾﯽ او را ﺷﻨﯿﺪم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﯾﻦ ﺧﻮاب ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ‬
‫ﻧﺪارد‪ ...‬ﻣﻌﻨﯽاش واﺿﺢ اﺳﺖ‪...‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﻮدﮐﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ ھﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﮑﺲھﺎی ﻣﺴﺘﮫﺠﻦ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده‬
‫ﺷﺪه و آﻧﺎن ﻧﯿﺰ آن ﻋﮑﺲھﺎ را ﺑﻪ ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‬
‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺑﺰرﮔﯽ‪ ...‬ﭼﻄﻮر ﺧﻮاھﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه اﯾﻨﺎن را ﺑﻪ دوش ﮐﺸﺪ؟‬
‫»ھﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺳﻮی ﯾﮏ ﮔﻤﺮاھﯽ دﻋﻮت ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻨﺎه ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از‬
‫وی ﭘﯿﺮوی ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺑﺮ دوش او ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد و از ﮔﻨﺎھﺎن آﻧﺎن ﭼﯿﺰی ﮐﻢ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻮد«‪...‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺑﺮای ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ آن ﺳﺎﯾﺖ را ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﺷﺘﺮاک‬
‫وی را ﻟﻐﻮ ﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاھﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ...‬او ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ‬
‫ﺗﻮﺟﮫﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﺎل و روز او ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ ...‬ﭼﻘﺪر ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄﻮر‬
‫ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﮔﻨﺎھﺎن دﯾﮕﺮان را ﺑﻪ دوش ﺑﮑﺸﯽ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﮐﻠﯿﺪی‬
‫ﺑﺮای ﺑﺪیھﺎ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﭼﻄﻮر ﺧﻮاھﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎھﺎن آﻧﺎن را در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺮ‬
‫دوش ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯽ؟‬
‫اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ اھﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽداد‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺟﻮان اﺳﺖ و‬
‫ﻣﯽﺧﻮاھﺪ ﺧﻮش ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ...‬و اﯾﻦ ﮐﺎرھﺎﯾﺶ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺗﻔﺮﯾﺢ اﺳﺖ‪ ...‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮ‬
 ‫‪٧١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺧﺪا‪ ...‬ﭼﻪ ﺟﻮاﻧﺎن و دﺧﺘﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﻣﺴﺘﮫﺠﻦ او رو ﺑﻪ ﻓﺤﺸﺎ‬

‫آوردﻧﺪ؟‬
‫او ﻣﺮد‪ ...‬اﻣﺎ روز ﻗﯿﺎﻣﺖ درﺑﺎرهی ھﺮ ﻧﮕﺎھﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ و‬
‫از ھﺮ ﻧﮕﺎھﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﺗﺼﺎوﯾﺮ او ﮐﺮدهاﻧﺪ و ھﺮ ﻓﺤﺸﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ آن‬
‫رخ داده و ھﻤﻪی ﺗﺼﺎوﯾﺮی ﮐﻪ دﯾﮕﺮان ﺗﻮﺳﻂ او ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدهاﻧﺪ ﻣﻮرد ﭘﺮﺳﺶ‬
‫ﻗﺮار ﺧﻮاھﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪...‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻨﺎھﺎن دﯾﮕﺮان را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ ...‬اﻣﺎ اﻣﯿﺪوارم ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫از او درﮔﺬرد‪...‬‬

‫آﺳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺑﺎرد!‬

‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ در دوران ﻣﻮﺳﯽ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم دﭼﺎر ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬

‫ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻮﺳﯽ آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ای ﮐﻠﯿﻢ اﻟﻠﻪ‪ ...‬ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﯾﻤﺎن‬
‫دﻋﺎ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺎران ﻧﺼﯿﺐ ﻣﺎ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ج ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ...‬ﺑﺎران ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎزل ﮐﻦ و رﺣﻤﺘﺖ را‬
‫ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮو رﯾﺰان‪ ...‬ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﮐﻮدﮐﺎن ﺷﯿﺮﺧﻮاره و ﺣﯿﻮاﻧﺎت و ﭘﯿﺮان رﺣﻢ‬
‫ﮐﻦ‪«...‬‬
‫اﻣﺎ آﺳﻤﺎن ﺑﯽاﺑﺮﺗﺮ ﺷﺪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬داغﺗﺮ!‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا ﺑﺎراﻧﻤﺎن ده‪...‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎران ﻋﻄﺎ ﮐﻨﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﻨﺪهای اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﮫﻞ ﺳﺎل ﺑﺎ ﮔﻨﺎھﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺒﺎرزه ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم ﻧﺪا‬
‫ده ﺗﺎ او از ﻣﯿﺎنﺗﺎن ﺑﺮود ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ او ﺑﺎران را از ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻪام‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٧٢‬‬

‫ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﯾﺎد زد‪ :‬ای ﺑﻨﺪهی ﮔﻨﺎھﮑﺎر‪ ...‬ای آﻧﮑﻪ‬
‫ﭼﮫﻞ ﺳﺎل ﺑﺎ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺧﺪاوﻧﺪ رﻓﺘﻪای‪ ...‬از ﻣﯿﺎن ﻣﺎ ﺑﺮو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻮ‬
‫از ﺑﺎران ﻣﻨﻊ ﺷﺪهاﯾﻢ‪...‬‬
‫آن ﺑﻨﺪهی ﮔﻨﺎھﮑﺎر ﺑﻪ راﺳﺖ و ﭼﭗ ﺧﻮد ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‪ ...‬ﻧﺪﯾﺪ ﮐﺴﯽ از ﻣﯿﺎن‬
‫ﺧﻮد اوﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺟﻤﻊ ﺑﯿﺮون رود و داﻧﺴﺖ آن ﺑﻨﺪهی ﮔﻨﺎھﮑﺎر‪ِ ،‬‬
‫ﻣﯿﺎن ھﻤﻪی‬‫ِ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ از ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ھﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﯿﺮون روم‪،‬‬
‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ رﺳﻮا ﻣﯽﺷﻮم و اﮔﺮ ﻣﯿﺎنﺷﺎن ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻦ از ﺑﺎران ﻣﺤﺮوم‬
‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﺷﺪ و اﺷﮏ رﯾﺨﺖ‪...‬‬
‫ﺳﺮ ﺧﻮد را در ﺟﺎﻣﻪاش ﻓﺮو ﺑﺮد و ﺑﺮ ﮐﺎرھﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ...‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ...‬ﭼﮫﻞ ﺳﺎل ﻣﻌﺼﯿﺖ ﺗﻮ ﻧﻤﻮدم و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﮫﻠﺖ‬
‫دادی‪ ...‬اﮐﻨﻮن ﻣﻄﯿﻊ ﺑﻪ درﮔﺎه ﺗﻮ آﻣﺪهام‪ ...‬ﻣﺮا ﺑﭙﺬﯾﺮ‪...‬‬
‫و ھﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ درﮔﺎه ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎﻟﻪ و زاری ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫ھﻨﻮز دﻋﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺮی ﺳﻔﯿﺪ آﺷﮑﺎر ﺷﺪ و ﭼﻨﺎن ﺑﺎرﯾﺪ‬
‫ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ از دھﺎﻧﻪی دﯾﮓھﺎ آب ﻓﺮو ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪...‬‬
‫ﻣﻮﺳﯽ در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ...‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎران ﻋﻄﺎ ﻧﻤﻮدی در ﺣﺎﻟﯽ‬
‫ﮐﻪ ھﯿﭽﮑﺲ از ﻣﯿﺎن ﻣﺎ ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺖ!‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ای ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ھﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎران را از ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻊ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎران ﻋﻄﺎ ﮐﺮدم!‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻦ ﺑﻨﺪهی ﻣﻄﯿﻊ را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪه‪...‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﺼﯿﺘﻢ ﻣﯽﮐﺮد رﺳﻮاﯾﺶ ﻧﮑﺮدم‪...‬‬
‫اﮐﻨﻮن ﮐﻪ اﻃﺎﻋﺘﻢ ﻧﻤﻮده رﺳﻮاﯾﺶ ﮐﻨﻢ؟‬
 ‫‪٧٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺟﺪاﯾﯽ‪...‬‬

‫اﺳﻼم در ﻣﮑﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻧﺘﺸﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﺮدم ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﭘﯿﺮو آن‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺳﻼم آوردﻧﺪ‪ ،‬ام ﺳﻠﻤﺔل ﺑﻮد‪ ...‬وی در اﯾﻦ دﯾﻦ‬
‫ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮ ﺑﻪ ﺗﺮک ﻋﺒﺎدت ﺑﺖھﺎ و ﻋﺒﺎدت ﺧﺪای ﯾﮕﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ...‬ﭘﺲ ﺧﻮد و ھﻤﺴﺮش اﺳﻼم آوردﻧﺪ‪ ...‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ آزار ﻗﺮﯾﺶ ﺑﺮ آﻧﺎن‬
‫ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ ﻣﮫﺎﺟﺮت ﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و آزار و اذﯾﺖ ﻗﺮﯾﺶ دوﺑﺎره ﺷﺮو ع‬
‫ﺷﺪ‪ ...‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﺑﻮﺳﻠﻤﺔ ھﻤﺴﺮ و ﮐﻮدﮐﺸﺎن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﻪ ﻗﺼﺪ‬
‫ھﺠﺮت ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ از ﻣﮑﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮش را ﺑﺮ ﺷﺘﺮی ﺳﻮار ﮐﺮد و ﮐﻮدک را ﺑﻪ دﺳﺖ او داد و ﺣﺮﮐﺖ ﺧﻮد‬
‫را آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫در ﻣﯿﺎﻧﻪی راه ﻣﺮداﻧﯽ از ﺑﻨﯽﻣﺨﺰوم ﮐﻪ ﻗﺒﯿﻠﻪی ام ﺳﻠﻤﺔ ﺑﻮدﻧﺪ آﻧﺎن را‬
‫دﯾﺪﻧﺪ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺧﻮدت ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮوی‪ ،‬اﻣﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻄﻮر‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ او را ﺗﺮک ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ او را ﺑﻪ ھﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺒﺮی؟‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ وی ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و اﻓﺴﺎر ﺷﺘﺮ را ﺑﻪ زور از او ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ام ﺳﻠﻤﺔ‬
‫را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺑﻮﺳﻠﻤﺔ ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎری از‬
‫ﭘﯿﺶ ﺑﺒﺮد‪...‬‬
‫ﺑﯿﭽﺎره ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ راﺳﺖ و ﭼﭗ ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺟﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ او را ﯾﺎری دھﺪ‪...‬‬
‫در اﯾﻦ ﺣﺎل ﻣﺮداﻧﯽ از ﻗﻮم او آﻣﺪﻧﺪ و ھﻤﯿﻨﮑﻪ او را در اﯾﻦ ﺣﺎل دﯾﺪﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮی ام ﺳﻠﻤﺔ رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ او را ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﻗﻮم ام ﺳﻠﻤﺔ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ...‬ﭘﺲ‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٧٤‬‬

‫ﻗﺒﯿﻠﻪی اﺑﯽﺳﻠﻤﺔ ﮐﻮدک را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﻤﯽﮔﺬارﯾﻢ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺎ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ!‬
‫ام ﺳﻠﻤﺔ ﻓﺮﯾﺎد زد‪ ...‬ﻗﻮﻣﺶ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻮدک را ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ...‬ھﺮ دو ﻗﻮم‬
‫ﮐﻮدک را ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﮐﻮدک ﺑﯿﭽﺎره از ﺗﺮس ﻣﯽﮔﺮﯾﺴﺖ ﺗﺎ‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ در رﻓﺖ‪ ...‬و ﻗﻮم اﺑﻮﺳﻠﻤﺔ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ!‬
‫ﻗﻮم ام ﺳﻠﻤﺔ او را در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻗﻮم اﺑﻮﺳﻠﻤﺔ ﻧﯿﺰ ﮐﻮدک را ﺑﺮدﻧﺪ و اﺑﻮﺳﻠﻤﺔ ﺗﻨﮫﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﻨﻪ ھﺠﺮت ﮐﺮد‪...‬‬
‫در ﯾﮏ آن ﻣﯿﺎن ام ﺳﻠﻤﺔ و ھﻤﺴﺮ و ﮐﻮدﮐﺶ ﺟﺪاﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ...‬آن‬
‫ﺑﯿﭽﺎره ھﺮ روز ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ﺷﻦھﺎ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ھﻤﺴﺮ و ﮐﻮدﮐﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‬
‫و ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﯽﮔﺮﯾﺴﺖ‪...‬‬
‫ﯾﮏ ﻣﺎه و دو ﻣﺎه و ده ﻣﺎه ﺑﺮ ھﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﮔﺬﺷﺖ و دل ام ﺳﻠﻤﺔ ﺑﺮای‬
‫ﮐﻮدﮐﺶ ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و ﻓﮑﺮش ﻣﺸﻐﻮل ھﻤﺴﺮش ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﯾﮏ ﺳﺎل ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺬﺷﺖ و او در درﯾﺎﯾﯽ از اﺷﮏ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯽزد‪...‬‬
‫ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻋﻤﻮزادﮔﺎﻧﺶ روزی او را در ﺣﺎل ﮔﺮﯾﻪ دﯾﺪ؛ دﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎل‬
‫او ﺳﻮﺧﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮﻣﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬آﯾﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﭽﺎره را رھﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﻣﯿﺎن او و ھﻤﺴﺮ‬
‫و ﮐﻮدﮐﺶ ﺟﺪاﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪاﯾﺪ؟!‬
‫ﭘﺲ ﻗﻮم او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاھﯽ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﻮھﺮت ﺑﺮو‪...‬‬
‫ام ﺳﻠﻤﺔ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺗﻮﺷﻪی ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺳﻮار ﺑﺮ ﺷﺘﺮ‬
‫ﺧﻮد ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪...‬‬
‫ﻗﻮم اﺑﻮﺳﻠﻤﺔ از ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﮐﻮدﮐﺶ را ﺑﻪ او ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻮدک را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪...‬‬
‫در ﻣﯿﺎﻧﻪی راه‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ اﺑﯽﻃﻠﺤﻪ او را دﯾﺪ‪ ...‬از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫ﺷﮕﻔﺖزده ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ اﻣﯿﺔ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽروی؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽﺧﻮاھﻢ ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﻮھﺮم در ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺑﺮوم‪...‬‬
 ‫‪٧٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺴﯽ ھﻤﺮاھﺖ ﻧﯿﺴﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ و اﯾﻦ ﮐﻮدﮐﻢ ﮐﺴﯽ ھﻤﺮاھﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﭘﺲ اﻓﺴﺎر ﺷﺘﺮ را ﮔﺮﻓﺖ و او‬
‫را ھﻤﺮاه ﮐﺮد‪...‬‬
‫ام ﺳﻠﻤﺔ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ھﯿﭻ ﻣﺮد ﻋﺮﺑﯽ را ھﻤﺮاه ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ‬
‫ﺑﺰرﮔﻮارﺗﺮ از او ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﺎھﯽ ﻣﯽرﺳﯿﺪﯾﻢ ﺷﺘﺮ را‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺧﻮد دور ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ از ﺷﺘﺮ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم‪ ...‬ﺳﭙﺲ آن را ﺑﻪ‬
‫درﺧﺘﯽ ﻣﯽﺑﺴﺖ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺧﻮد از ﻣﻦ دور ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻪ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪی درﺧﺘﯽ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ و آﻧﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪ‪ ...‬و ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻦ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷﺘﺮ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ و آن را ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ ﻣﯽآورد ﺗﺎ ﺳﻮار ﺷﻮم و ﺧﻮدش دور ﻣﯽﺷﺪ و‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻮار ﺷﻮ‪ ...‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻮار ﻣﯽﺷﺪم ﻣﯽآﻣﺪ و اﻓﺴﺎرش را‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﻣﯽﺑﺮد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ روﺳﺘﺎی ﺑﻨﯽ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﻮف را در ﻗﺒﺎء دﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ھﻤﺴﺮت‬
‫در اﯾﻦ روﺳﺘﺎ اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ وارد آن ﺷﻮ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮی‬
‫ﻣﮑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪھﺎ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ اﺑﯽﻃﻠﺤﻪ اﺳﻼم آورد‪...‬‬

‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ‬

‫ﻃﻔﯿﻞ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﺧﻮد »دوس« ﺳﺮوری ﺑﻮد ﮐﻪ از وی اﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫روزی ﺑﺮای ﮐﺎری ﺑﻪ ﻣﮑﻪ آﻣﺪ‪ ...‬ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ وارد ﻣﮑﻪ ﺷﺪ اﺷﺮاف ﻗﺮﯾﺶ‬
‫وی را دﯾﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﮐﯽ ھﺴﺘﯽ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻃﻔﯿﻞ‬
‫ﺑﻦ ﻋﻤﺮو‪ ،‬ﺳﺮور دوس ھﺴﺘﻢ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٧٦‬‬

‫آﻧﺎن ﺑﻪ ھﻤﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ و ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج او را ﺑﺒﯿﻨﺪ و وی را ﺑﻪ‬

‫اﺳﻼم ﻓﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ...‬اﮔﺮ او ﮐﻪ ﺳﺮور ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﻮد اﺳﻼم ﻣﯽآورد‪ ،‬اﺳﻼم‬
‫ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ دور او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﯾﮑﯽ از آﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﺠﺎ در ﻣﮑﻪ ﻣﺮدی ھﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ادﻋﺎی ﭘﯿﺎﻣﺒﺮی ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ...‬از ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺎ او و ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﭘﺮھﯿﺰ ﮐﻦ ﭼﺮا‬
‫ﮐﻪ او ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺳﺨﻨﺶ را ﺑﺸﻨﻮی ﻋﻘﻠﺖ ﻣﯽﭘﺮد!‬
‫ﻧﻔﺮ دوم و ﺳﻮم ﻧﯿﺰ ھﻤﯿﻦ را ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺳﺨﻦ ﺑﺴﯿﺎری ﮔﻔﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻃﻔﯿﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ آﻧﻘﺪر ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬
‫ھﯿﭻ ﺳﺨﻨﯽ از او ﻧﺸﻨﻮم و ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﯾﻢ‪...‬ﺣﺘﯽ از ﺗﺮس آﻧﮑﻪ ھﻨﮕﺎم ﻋﺒﻮر‬
‫از ﮐﻨﺎر او‪ ،‬ﺳﺨﻨﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬در ﮔﻮش ﺧﻮد ﭘﻨﺒﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رﻓﺘﻢ و دﯾﺪم رﺳﻮل ﺧﺪا ج ﮐﻨﺎر ﮐﻌﺒﻪ اﯾﺴﺘﺎده و ﺳﺨﻦ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ ...‬ﻧﺰدﯾﮏ او اﯾﺴﺘﺎدم و ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ از‬
‫ﺳﺨﻨﺎن او را ﺑﺸﻨﻮم‪ ...‬ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎدرت ﺑﻪ ﻋﺰاﯾﺖ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ! ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻦ ﻣﺮدی ﻋﺎﻗﻠﻢ‪...‬‬
‫زﺷﺖ و زﯾﺒﺎ از ﻣﻦ ﭘﻨﮫﺎن ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺎﻧﻊ آن ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺳﺨﻦ اﯾﻦ‬
‫ﻣﺮد را ﺑﺸﻨﻮم؟ اﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﺧﻮاھﻢ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و اﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﺪی ﺑﻮد‬
‫رھﺎﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﻧﻤﺎزش ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش‬
‫رود‪ ...‬دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﺮدم و ھﻤﯿﻦ ﮐﻪ وارد ﺧﺎﻧﻪاش ﺷﺪ ھﻤﺮاھﺶ وارد ﺷﺪم‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ای ﻣﺤﻤﺪ‪ ...‬ﻗﻮﻣﺖ ﭼﻨﯿﻦ و ﭼﻨﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا آﻧﻘﺪر ﻣﺮا‬
‫ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻢ را ﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﭘﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺻﺪاﯾﺖ را ﻧﺸﻨﻮم‪ ...‬اﻣﺎ از ﺗﻮ ﺳﺨﻨﺎن‬
‫ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻨﯿﺪم‪ ...‬اﻣﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻦ‪...‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و اﺳﻼم را ﺑﺮ ﻃﻔﯿﻞ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد و ﻗﺮآن را‬
‫ﺑﺮ وی ﺧﻮاﻧﺪ‪...‬‬
 ‫‪٧٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻃﻔﯿﻞ ﻗﺪری اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ ...‬ھﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﺪاوﻧﺪ دور‬

‫ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬ﺳﻨﮕﯽ را ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﺪ و ﻧﻪ ﻧﺪاﯾﺶ را‬
‫ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ...‬و اﮐﻨﻮن ﺣﻖ در ﺑﺮاﺑﺮش آﺷﮑﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ ...‬اﮔﺮ اﺳﻼم ﺑﯿﺎورد ﭼﻪ ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ دﯾﻦ ﺧﻮد و دﯾﻦ ﭘﺪراﻧﺶ را ﺗﻐﯿﯿﺮ دھﺪ؟ ﻣﺮدم ﭼﻪ ﺧﻮاھﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ؟‬
‫زﻧﺪﮔﯽاش‪ ...‬اﻣﻮاﻟﺶ‪ ...‬ﺧﺎﻧﻮادهاش‪ ...‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ...‬ھﻤﺴﺎﯾﮕﺎن‪...‬دوﺳﺘﺎن‪...‬‬
‫ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ھﻢ ﺧﻮاھﺪ ﺧﻮرد‪...‬‬
‫ﻃﻔﯿﻞ اﻧﺪﮐﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و دﻧﯿﺎ و آﺧﺮت ﺧﻮد را ﺳﺒﮏ و‬
‫ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن دﻧﯿﺎ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻮﻓﺖ‪ ...‬آری ﺑﺮ دﯾﻦ ﭘﺎﯾﺪار ﺧﻮاھﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬ھﺮ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﺧﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬و ھﺮ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﻮد!‬
‫اﮔﺮ اھﻞ آﺳﻤﺎن ﺧﺸﻨﻮد ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اھﻞ زﻣﯿﻦ ﭼﻪ اھﻤﯿﺘﯽ دارﻧﺪ؟‬
‫ﻣﺎل و روزیاش دﺳﺖ آن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺳﻼﻣﺘﯽ و ﺑﯿﻤﺎریاش دﺳﺖ آن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﻣﻨﺼﺐ و ﺟﺎه و ﻣﻘﺎﻣﺶ دﺳﺖ آن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺮﮔﺶ دﺳﺖ آن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪...‬‬
‫اﮔﺮ اھﻞ آﺳﻤﺎن ﺧﺸﻨﻮد ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮای آﻧﭽﻪ در زﻣﯿﻦ از دﺳﺖ ﻣﯽدھﺪ ﻣﻼﻟﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪...‬‬
‫اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ او را دوﺳﺖ ﺑﺪارد ﺑﮕﺬار ﭘﺲ از آن ھﻤﻪ از او ﺑﺪﺷﺎن ﺑﯿﺎﯾﺪ‪...‬‬
‫ﺑﮕﺬار ھﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاھﺪ او را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ...‬ﺑﮕﺬار دﯾﮕﺮان ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫آری‪ ...‬ﻃﻔﯿﻞ در ﺟﺎ اﺳﻼم آورد و ﺷﮫﺎدت ﺣﻖ را ﺑﻪ زﺑﺎن آورد‪ ...‬و ﺑﻠﮑﻪ‬
‫ھﻤﺘﺶ اﻓﺰون ﺷﺪ و ﻋﺰﯾﻤﺘﺶ ﺧﺮوﺷﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ﻗﻮم ﻣﻦ از ﻣﻦ‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٧٨‬‬

‫ﺣﺮف ﺷﻨﻮی دارﻧﺪ‪ ...‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺰد آﻧﺎن ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم و آﻧﺎن را ﺑﻪ اﺳﻼم دﻋﻮت‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻃﻔﯿﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻗﻮم ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻏﻢ‬
‫دﯾﻦ را ﺑﺮ دوش داﺷﺖ‪ ...‬ﭘﺴﺘﯽھﺎ و ﺑﻠﻨﺪیھﺎ را ﻃﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ‬
‫ﻗﻮم ﺧﻮد رﺳﯿﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮫﺮ ﺧﻮد رﺳﯿﺪ ﭘﺪرش ﮐﻪ ﭘﯿﺮی ﮐﮫﻨﺴﺎل ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺰدش‬
‫آﻣﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﻃﻔﯿﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﭘﺪر‪ ...‬از ﻣﻦ دور ﺷﻮ‪ ...‬ﻧﻪ ﻣﻦ از ﺗﻮام و ﻧﻪ ﺗﻮ از‬
‫ﻣﻦ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﭘﺴﺮم؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﻼم آوردهام و ﺗﺎﺑﻊ دﯾﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺪهام‪...‬‬
‫ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ‪ :‬دﯾﻦ ﺗﻮ دﯾﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺮو و ﻏﺴﻞ ﮐﻦ و ﻟﺒﺎﺳﺖ را ﭘﺎﮐﯿﺰه ﮐﻦ و ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﯿﺎ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را‬
‫ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪام ﺑﻪ ﺗﻮ ﯾﺎد دھﻢ‪...‬‬
‫ﭘﺪرش رﻓﺖ و ﻏﺴﻞ ﮐﺮد و ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﭘﺎﮐﯿﺰه ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ آﻣﺪ‪ ...‬ﻃﻔﯿﻞ‬
‫اﺳﻼم را ﺑﺮ وی ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد و او ﻧﯿﺰ اﺳﻼم آورد‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻃﻔﯿﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی ﺧﻮد رﻓﺖ‪ ...‬ھﻤﺴﺮش ﺑﻪ ﻧﺰد او آﻣﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻣﻦ دو ﺷﻮ‪ ...‬ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ و ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻓﺪاﯾﺖ‪ ...‬ﭼﺮا؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﻼم ﻣﯿﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺟﺪاﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻊ دﯾﻦ ﻣﺤﻤﺪ ج‬
‫ﺷﺪهام‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دﯾﻦ ﺗﻮ دﯾﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﻃﻔﯿﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺮو و ﺧﻮدت را ﭘﺎک ﮐﻦ و ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮد‪...‬‬
 ‫‪٧٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ھﻤﺴﺮش ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود‪ ...‬ﯾﺎد ﺑﺘﯽ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻧﺎم »ذو اﻟﺸﺮی« ﮐﻪ او را‬
‫ﮔﺮاﻣﯽ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ و ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ھﺮ ﮐﺲ ﻋﺒﺎدﺗﺶ را ﺗﺮک ﮔﻮﯾﺪ ﻣﺠﺎزات‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ...‬ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ اﺳﻼم ﺑﯿﺎورد ﺑﻪ وی ﯾﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ زﯾﺎﻧﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﺎن از ذو اﻟﺸﺮی ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯽ؟‬
‫ﻃﻔﯿﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو‪ ...‬ﻣﻦ ﺿﺎﻣﻦ ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ ذی اﻟﺸﺮی زﯾﺎﻧﯽ ﺑﻪ آﻧﺎن‬
‫ﻧﻤﯽرﺳﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ رﻓﺖ و ﻏﺴﻞ ﮐﺮد‪ ...‬آﻧﮕﺎه اﺳﻼم را ﺑﺮ وی ﻋﺮﺿﻪ ﻧﻤﻮد و اﺳﻼم‬
‫آورد‪...‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﻃﻔﯿﻞ در ﻣﯿﺎن ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﺸﺖ و ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬آﻧﺎن را ﺑﻪ اﺳﻼم‬
‫ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ‪ ...‬در ﻣﯿﺎن ﻣﺠﺎﻟﺴﺸﺎن آﻧﺎن را ﺑﻪ اﺳﻼم دﻋﻮت ﮐﺮد و در راھﺸﺎن‬
‫اﯾﺴﺘﺎد و آنھﺎ را ﺑﻪ دﯾﻦ ﺧﺪا ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ آﻧﺎن ﺟﺰ ﻋﺒﺎدت ﺑﺖھﺎ را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻃﻔﯿﻞ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﻧﺰد رﺳﻮل ﺧﺪا ج رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ‬
‫ﺧﺪا‪ ...‬دوس ﻋﺼﯿﺎن ورزﯾﺪ و ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ...‬ای ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا ج ﻋﻠﯿﻪ آﻧﺎن دﻋﺎ‬
‫ﮐﻦ!‬
‫ﭼﮫﺮهی ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و دﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮی آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﻃﻔﯿﻞ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬دوس ھﻼک ﺷﺪﻧﺪ!‬
‫اﻣﺎ آن رﺣﯿﻢ دﻟﺴﻮز ج ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا دوس را ھﺪاﯾﺖ ﮐﻦ‪ ...‬ﺧﺪاوﻧﺪا‬
‫دوس را ھﺪاﯾﺖ ﮐﻦ‪ «...‬ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ ﻃﻔﯿﻞ ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﻗﻮم ﺧﻮد‬
‫ﺑﺮﮔﺮد و آﻧﺎن را دﻋﻮت ﮐﻦ و ﻧﺮﻣﺶ ﺑﻪ ﺧﺮج ده«‪...‬‬
‫ﻃﻔﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﺰد آﻧﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ و آﻧﭽﻨﺎن آﻧﺎن را ﺑﻪ اﺳﻼم ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ اﺳﻼم‬
‫آوردﻧﺪ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٨٠‬‬

‫روزھﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ج درﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﻃﻔﯿﻞ ھﻤﺮاه ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ و دﯾﮕﺮ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻧﺒﺮد ﻣﺴﯿﻠﻤﻪی ﮐﺬاب در ﯾﻤﺎﻣﻪ رﻓﺖ‪...‬‬
‫در ﺧﻮاب دﯾﺪ ﮐﻪ در ﺣﺎل رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻮی ﯾﻤﺎﻣﻪ ﺳﺮش ﺗﯿﻎ زده ﺷﺪ و‬
‫ﭘﺮﻧﺪهای از دھﺎﻧﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ و زﻧﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ وی را ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﺧﻮد داﺧﻞ‬
‫ﮐﺮد‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﻓﺮزﻧﺪش را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺪ اﻣﺎ از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ‬
‫وی ﺑﺎز ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎم ﺻﺒﺢ روﯾﺎی ﺧﻮد را ﺑﺎ ﯾﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدم اﯾﻦ روﯾﺎ‬
‫را ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﺮدهام‪ ...‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮش ﮐﺮدی؟‬
‫ﺗﯿﻎ زدن ﺳﺮم ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺪا ﺷﺪن آن‪ ...‬ﭘﺮﻧﺪهای ﮐﻪ از دھﺎﻧﻢ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‬
‫روﺣﻢ اﺳﺖ‪ ...‬و زﻧﯽ ﮐﻪ وارد ﺷﮑﻤﺶ ﺷﺪم زﻣﯿﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن دﻓﻦ‬
‫ﻣﯽﺷﻮم‪ ...‬و اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮزﻧﺪم در ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﻪ ﺗﻼش‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺷﮫﯿﺪ ﺷﻮد‪...‬‬
‫ویس در ﻧﺒﺮد ﯾﻤﺎﻣﻪ ﺷﮫﯿﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ ﺷﺪت زﺧﻤﯽ ﺷﺪ اﻣﺎ از‬
‫ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ در ﻧﺒﺮد ﯾﺮﻣﻮک در دوران ﻋﻤﺮس ﺑﻪ ﺷﮫﺎدت‬
‫رﺳﯿﺪ‪...‬‬

‫ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮد را در ﺑﻬﺸﺖ دﯾﺪ‬

‫ﻧﻮﺟﻮان ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪی در ﻣﺴﺠﺪ ﻗﺮآن ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻗﺎﻣﻪی ﻧﻤﺎز‬

‫ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ھﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز اﻗﺎﻣﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﻗﺮآن را در ﺟﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﺻﻒ ﻧﻤﺎز‬
‫اﯾﺴﺘﺎد‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن در ﺻﻒ ﻧﻤﺎز ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪...‬‬
‫او را ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮدﻧﺪ‪...‬‬
 ‫‪٨١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫دﮐﺘﺮ ﺟﺒﯿﺮ ﮐﻪ ﺧﻮد آن ﺟﻮان را ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬آن ﭘﺴﺮ را‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﺎزهای ﭘﯿﺶ ﻣﺎ آوردﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻣﻌﺎﯾﻨﻪاش ﮐﺮدم‪ ...‬دﭼﺎر ﺳﮑﺘﻪی ﻗﻠﺒﯽ ﺷﺪﯾﺪی ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﯾﮏ ﺷﺘﺮ را از ﭘﺎی درآورد‪...‬‬
‫آن ﭘﺴﺮ در ﺣﺎل ﺟﺎن دادن ﺑﻮد و ﻧﻔﺲھﺎی آﺧﺮ را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪...‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﯾﻢ او را ﻧﺠﺎت دھﯿﻢ‪...‬‬
‫ﭘﺰﺷﮏ اورژاﻧﺲ را ﭘﯿﺶ او ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﺑﺮای آوردن ﺑﺮﺧﯽ ﺗﺠﮫﯿﺰات‬
‫رﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﯾﺪم آن ﺟﻮان دﺳﺖ ﭘﺰﺷﮏ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺰﺷﮏ ﮔﻮش ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ دھﺎن او ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮده و آن ﭘﺴﺮ دارد ﭼﯿﺰھﺎﯾﯽ در ﮔﻮش ﭘﺰﺷﮏ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪...‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ ...‬ﻧﺎﮔﮫﺎن دﺳﺖ ﭘﺰﺷﮏ را رھﺎ ﮐﺮد و‬
‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻼش ﮐﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻐﻠﺘﺪ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬أﺷﻬﺪ أن‬
‫ﻻ إﻟﻪ إﻻ اﷲ وأﺷﻬﺪ أن ﳏﻤﺪا رﺳﻮل اﷲ و آن را ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬در اﯾﻦ ﺣﺎل‬
‫ﺿﺮﺑﺎن او داﺷﺖ ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ او را ﻧﺠﺎت دھﯿﻢ اﻣﺎ‬
‫ﻗﻀﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮیﺗﺮ از ﺗﻼش ﻣﺎ ﺑﻮد و درﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎﮔﮫﺎن ﭘﺰﺷﮏ اورژاﻧﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و ﺑﻪ‬
‫ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ و ﻧﺸﺴﺖ‪...‬‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﯾﻢ‪ ...‬ﮔﻔﺘﯿﻢ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮگ‬
‫ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ! اﻣﺎ او ھﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫وﻗﺘﯽ آرامﺗﺮ ﺷﺪ از او ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ :‬آن ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ؟‬
‫ﭘﺰﺷﮏ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺗﻮ داری ﺑﺮای او ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻓﮫﻤﯿﺪ ﺗﻮ ﭘﺰﺷﮏ‬
‫او ھﺴﺘﯽ‪ ...‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﮐﺘﺮ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﭘﺰﺷﮏ ﻗﻠﺐ ﺑﮕﻮ ﺧﻮدش را ﺧﺴﺘﻪ‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٨٢‬‬

‫ﻧﮑﻨﺪ‪ ...‬ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎ رﻓﺘﻨﯽ ھﺴﺘﻢ‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﻻن دارم ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮدم را در‬
‫ﺑﮫﺸﺖ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪...‬‬

‫در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ‬

‫ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬

‫ﺣﺘﯽ ﯾﮏ روزم ﺑﺪون ﮔﺮﯾﻪ ﻧﻤﯽﮔﺬرد‪...‬‬
‫ھﺮ روز ﺑﺎرھﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻢ‪...‬‬
‫دﯾﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽام ﺑﺮاﯾﻢ ھﯿﭻ اھﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد‪ ...‬ھﺮ ﺳﺎﻋﺘﺶ آروزی ﻣﺮگ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﮐﺎش ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮدم و ھﺮﮔﺰ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪...‬‬
‫آﻏﺎز ﮐﺎرم ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﻌﺪود دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮد‪...‬‬
‫روزی ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش دﻋﻮت ﮐﺮد‪ ...‬ﺗﺎزه ﭘﺪﯾﺪهی اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﻣﺎ‬
‫وارد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ...‬او از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺳﺮ و ﮐﺎر داﺷﺖ و‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ ھﻢ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺷﻮم وارد اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮم‪...‬‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ در ﻋﺮض دو ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد داد ﭼﻄﻮر از اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﻣﻦ ھﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از آن و ﺑﺎ »ﭼﺖ« ﮐﺮدن آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪...‬‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر از ﺳﺎﯾﺖھﺎی ﺧﻮب و ﺑﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫در ﻣﺪت اﯾﻦ دو ﻣﺎه ھﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺷﻮھﺮم درﮔﯿﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ را وارد‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻨﺪ‪ ...‬او اﻣﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﮫﺎﻧﻪی ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ و دوری‬
‫ﻣﻦ از ﺧﺎﻧﻮادهام‪ ،‬ﻗﺎﻧﻌﺶ ﮐﺮدم‪ ...‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ھﻤﻪی دوﺳﺘﺎﻧﻢ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ‬
‫دارﻧﺪ‪ ...‬ﭼﺮا ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﺮا ﺑﺎ آنھﺎ از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ در ارﺗﺒﺎط‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ھﺰﯾﻨﻪی ﺗﻤﺎس ﺑﺎ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ﺗﻠﻔﻦ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد‪ ،‬و ای ﮐﺎش ﻧﻤﯽﮐﺮد!‬
 ‫‪٨٣‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫روزاﻧﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدم‪...‬‬

‫ﺑﻌﺪ از آن دﯾﮕﺮ ﺷﻮھﺮم ھﯿﭻ ﺷﮑﺎﯾﺖ و درﺧﻮاﺳﺘﯽ از ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪ‪...‬‬
‫اﻋﺘﺮاف داﺷﺖ ﮐﻪ از دﺳﺖ ﻏﺮ زدنھﺎی ﻣﻦ راﺣﺖ ﺷﺪه!‬
‫ھﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺖ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ دﯾﻮاﻧﻪای ﺑﻪ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮم‬
‫ﻣﯽﭼﺴﺒﯿﺪم و ﺳﺎﻋﺖھﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ را ﺳﭙﺮی ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﻃﻮری ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ آرزو ﻣﯽﮐﺮدم ﺷﻮھﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﺶ دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫ً‬
‫ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ھﻤﺴﺮم را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و او در ﺣﻖ ﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ وﺿﻊ ﻣﺎدیاش در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاھﺮان و دوﺳﺘﺎﻧﻢ آﻧﻘﺪر‬
‫ﺧﻮب ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺑﺪون ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ھﻤﻪی ﺗﻼش ﺧﻮد را ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﺬر روزھﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮا ﺷﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ...‬ﺣﺘﯽ‬
‫دﯾﮕﺮ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮادهام ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ھﺮ دو ھﻔﺘﻪ‬
‫ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮادهی ﻣﻦ ﺑﻮدﯾﻢ‪...‬‬
‫ھﺮ ﺑﺎر ﻧﺎﮔﮫﺎﻧﯽ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪ دﺳﺖ و ﭘﺎی ﺧﻮدم را ﮔﻢ ﻣﯽﮐﺮدم و‬
‫ﻓﻮری ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ از ﮐﺎر ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺳﺎده ﺑﻮد‪ ...‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ ﻏﯿﺮﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﭼﻮن‬
‫ﯾﮏ ﺑﺎر ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮی ﺻﻮﺗﯽام ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ را از او ﭘﻨﮫﺎن ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻋﺮﺻﻪی ﮔﺴﺘﺮدهای اﺳﺖ ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﮐﺴﺐ‬
‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮای ھﺪر دادن وﻗﺖ‪...‬‬
‫روزھﺎ از ﭘﯽ ھﻢ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮﯾﻔﺘﻪی ﭼﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮھﺎی‬
‫اﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ ﻣﯽﺷﺪم‪...‬‬
‫ﮐﺎر ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻮدﮐﺎن را ﮐﻼ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٨٤‬‬

‫ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺷﻮھﺮم ﮐﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽآﯾﺪ و ﭘﯿﺶ از آﻣﺪﻧﺶ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ را‬

‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪم‪ ...‬ﭘﯿﺶﺗﺮ وﻗﺘﯽ ﺷﻮھﺮم از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‬
‫در ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ و ﮐﺎﻣﻼ آﻣﺎده و آراﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از آﻣﺪن اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ اﯾﻦ ھﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ‪...‬‬
‫آﻧﻘﺪر اﺳﯿﺮ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺷﻮھﺮم ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮدم و ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﻮد ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪم و ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪم!‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرھﺎﯾﻢ در اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻓﻘﻂ وﻗﺖ ﮐﺸﯽ اﺳﺖ اﻣﺎ‬
‫دﻟﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﮫﺎﯾﻢ و از ﺧﺎﻧﻮادهام دورم‪ ...‬ﻣﻦ ھﻢ از اﯾﻦ ﺑﮫﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ اﺳﺘﻔﺎده را ﻣﯽﺑﺮدم!‬
‫از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن ﻧﻤﯽرﺳﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺳﺮ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮا ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ ...‬اﻣﺎ ﻣﻦ زورﮐﯽ ﺧﻮدم را ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽزدم و ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻧﻤﯽداﻧﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬرد‪...‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ آنھﺎ ﻣﯽرﺳﻢ‪ ...‬اﻣﺎ آنھﺎ ﺧﺴﺘﻪام ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﮫﻞ اﻧﮕﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ...‬ﺣﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮھﺮم‪ ...‬ﻗﺒﻼ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد دهھﺎ ﺑﺎر ﺑﻪ او زﻧﮓ ﻣﯽزدم ﺗﺎ ﺻﺪاﯾﺶ را‬
‫ﺑﺸﻨﻮم‪ ...‬اﻣﺎ ﭘﺲ از آﻣﺪن اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﻣﺮا ﻧﻤﯽﺷﻨﻮﯾﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺮای‬
‫ﺳﻔﺎرش ﺧﺮﯾﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ ﺷﻮھﺮم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ اﺣﺴﺎس ﺑﺪی ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻪ ھﻤﯿﻦ ﺻﻮرت ﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﻧﺎمھﺎﯾﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر راﺑﻄﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺮدﻧﺪ ﯾﺎ زن‪...‬‬
‫ھﺮ روز ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﭼﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ ﺳﺎﻋﺖھﺎ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم‪ ...‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﻣﺮد اﺳﺖ‪...‬‬
 ‫‪٨٥‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫اﻣﺎ در ﻣﯿﺎن ھﻤﻪی آنھﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻢ‪...‬‬
‫از ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﺶ‪ ...‬از ﺷﻮﺧﯽھﺎﯾﺶ و ﺟﻮکھﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺧﻮﺷﻢ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ‪ ...‬آدم »ﺑﺎﺣﺎﻟﯽ« ﺑﻮد‪ ...‬ھﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ راﺑﻄﻪی ﻣﺎ ھﻢ‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻃﯽ ﺳﻪ ﻣﺎه ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ھﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا ﻏﺮق ﺣﺮفھﺎی ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﺳﺨﻨﺎن ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪاش ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ آﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺷﯿﻄﺎن آن را اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺮاﯾﻢ زﯾﺒﺎ‬
‫ﺟﻠﻮه ﻣﯽداد‪ ...‬اواﯾﻞ ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﯾﻖ ﭼﺖ ﻣﺘﻨﯽ ﺑﺎ ھﻢ ارﺗﺒﺎط داﺷﺘﯿﻢ‪...‬‬
‫ﯾﮏ روز از ﻣﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد ﺻﺪاﯾﻢ را ﺑﺸﻨﻮد اﻣﺎ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻢ‪ ...‬اﺻﺮار‬
‫ﮐﺮد‪ ...‬ﺗﮫﺪﯾﺪم ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺮﮐﻢ ﮐﻨﺪ و دﯾﮕﺮ در ﭼﺖ و اﯾﻤﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﻞ‬
‫ﻧﺪھﺪ‪...‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﺮط اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻘﻂ ھﻤﺎن ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫از ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮی ﺻﻮﺗﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدﯾﻢ‪ ...‬ھﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺻﺪا‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ ﺑﻮد و ﺳﺨﻨﺶ ﺷﯿﺮﯾﻦ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪاﯾﺖ از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﺷﻤﺎره‬
‫ﺗﻠﻔﻨﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه!‬
‫ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم‪ ...‬از ﺟﺮأﺗﺶ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‪ ...‬ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺟﺮأت ﻧﮑﺮدم ﺑﺎ او ﭼﺖ‬
‫ﺻﻮﺗﯽ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺷﯿﻄﺎن ھﻢﻧﺸﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺻﺪای او را ﺑﺮای ﻣﻦ‬
‫زﯾﺒﺎ ﺟﻠﻮه ﻣﯽداد و ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪهی ﻋﻔﺖ و دﯾﻦ و اﺧﻼق ﻣﺮا از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮد‪...‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ روزی رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم‪...‬‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽام وارد ﻣﺮﺣﻠﻪی اﻧﺤﺮاف ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺪن ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ ...‬ﻃﻮری ﮐﻪ در ﺣﺎل ﭼﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ھﻢ ﺗﻠﻔﻨﯽ‬
‫ھﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدﯾﻢ‪...‬‬
‫ﺳﺨﻦ را ﮐﻮﺗﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٨٦‬‬

‫ھﺮ ﮐﻪ داﺳﺘﺎن ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ھﻤﺴﺮم در ﺣﻖ ﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﮐﺮده‬

‫ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪتھﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ...‬اﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ‪...‬‬
‫وﻗﺘﯽ از ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪھﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ دوﺳﺘﺎﻧﺶ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ و ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ روزھﺎ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻣﻌﺘﺎد اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺷﺪم و روزاﻧﻪ ﺑﯿﻦ ‪ ۸‬ﺗﺎ ‪ ۱۲‬ﺳﺎﻋﺖ‬
‫را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪم ﺣﺘﯽ از ﺑﻮدن او در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ ...‬او‬
‫را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا در ﺧﺎﻧﻪ ھﺴﺖ‪ ...‬ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺐ ھﻢ‬
‫ﮐﺎر ﮐﻨﺪ ﺗﺎ از دﺳﺖ ﻗﺮضھﺎ و ﻗﺴﻂھﺎی ﺧﺎﻧﻪ و دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰھﺎ راﺣﺖ ﺷﻮﯾﻢ‪...‬‬
‫او ھﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﺎر دﯾﮕﺮی را ﺷﺮوع‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ وﻗﺘﻢ را ﮐﻨﺎر اﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪم‪...‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد آﻧﮑﻪ از ﻗﺒﺾ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻪ ﮔﺎه ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﮏ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﻣﺮا ﺑﮕﯿﺮد‪...‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ رواﺑﻂ ﻣﻦ ﺑﺎ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮم وارد ﻣﺮاﺣﻞ ﺟﺪﯾﺪی ﻣﯽﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ ﺻﺪاﯾﻢ را ﺑﺎرھﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد و ﺷﺎﯾﺪ ھﻢ از آن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از‬
‫ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ھﻢ دﯾﺪار ﮐﻨﯿﻢ‪...‬‬
‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم اﯾﻦ درﺧﻮاﺳﺘﺶ را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮم‪ ...‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺑﻄﻪام را ﺑﺎ او ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻇﺎھﺮ او را ﺑﺮای اﯾﻦ درﺧﻮاﺳﺘﺶ ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدم ھﺮﭼﻨﺪ ﺧﻮدم‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺘﺎق دﯾﺪار او ﺑﻮدم‪ ...‬اﻣﺎ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻢ‪ ...‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﺗﺮس ﺑﻮد‪...‬‬
‫اﻣﺎ اﺻﺮارش روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ‪...‬‬
‫ھﻤﯿﻦ‪...‬‬
‫درﺧﻮاﺳﺘﺶ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮط ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ و آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
 ‫‪٨٧‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺟﺎﯾﯽ را ﺑﺮای دﯾﺪار ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺳﭙﺲ در ﯾﮑﯽ از ﺑﺎزارھﺎ ﺑﺎ ھﻢ دﯾﺪار‬

‫ﮐﺮدﯾﻢ‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﻧﻔﺮ ﺳﻮم ﻣﺎ ﺑﻮد‪...‬‬
‫راﺳﺘﺶ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه اول از او ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ ...‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﯿﻄﺎن او را در ﻧﮕﺎه ﻣﻦ‬
‫زﯾﺒﺎ ﺟﻠﻮه داد‪...‬‬
‫ﺷﻮھﺮم زﺷﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﯿﻄﺎن ﺣﺮام را زﯾﺒﺎ ﺟﻠﻮه ﻣﯽدھﺪ‪...‬‬
‫از ھﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ‪ ...‬ﺑﻌﺪ از آن ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد راﺑﻄﻪاش را ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻮھﺮ دارم و ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪ ھﺴﺘﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎرھﺎ ﺑﺎ ھﻢ دﯾﺪار ﮐﺮدﯾﻢ‪ ...‬و ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ را درﺑﺎرهی ﻣﻦ‬
‫داﻧﺴﺖ‪...‬‬
‫ﮐﺎری ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺷﻮھﺮم ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﻮم‪ ...‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد داد از ﺷﻮھﺮم‬
‫ﻃﻼق ﺑﮕﯿﺮم ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ازدواج ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ از ھﻤﺴﺮم ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم‪ ...‬ھﺮ ﺑﺎر ﺑﯽﺧﻮد ﺑﺎ او درﮔﯿﺮ ﻣﯽﺷﺪم ﺗﺎ ﻣﺮا‬
‫ﻃﻼق دھﺪ‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم ﮐﻢ ﮐﻢ از ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآوردم ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ و‬
‫ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽآﻣﺪ‪...‬‬
‫ﺗﺎ آﻧﮑﻪ آن ﻓﺎﺟﻌﻪ رخ داد‪...‬‬
‫ھﻤﺴﺮم ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ﭘﻨﺞ روزهی ﮐﺎری ﺧﻮاھﺪ رﻓﺖ‪ ...‬ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد داد ﺑﺎ ﺑﭽﻪھﺎﯾﻤﺎن اﯾﻦ ﻣﺪت را ﭘﯿﺶ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ اﺳﺖ‪...‬‬
‫رﻓﺘﻦ ﭘﯿﺶ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻢ‪ ...‬او ھﻢ از روی اﺟﺒﺎر ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و روز‬
‫ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت رﻓﺖ‪...‬‬
‫روز ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﻢ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ‪ ...‬ﻗﺮارﻣﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮑﯽ از‬
‫ﻣﺮاﮐﺰ ﻓﺮوش ھﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﯿﻢ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٨٨‬‬

‫ﺑﺎ او ﺳﻮار اﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻠﺶ ﺷﺪم و ﺑﺎ ھﻢ در ﺧﯿﺎﺑﺎنھﺎ ﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ‪...‬‬

‫اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺐ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺘﻢ‪ ...‬اﻧﮕﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ‬
‫ﻧﮕﺮان ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻤﯽﺧﻮاھﻢ ﻣﺪت زﯾﺎدی ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﻢ‪ ...‬ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ھﻤﺴﺮم ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮد ﯾﺎ ﻣﺴﺎﻟﻪی دﯾﮕﺮی ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺷﻮھﺮت ﺑﻔﮫﻤﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﻃﻼﻗﺖ دھﺪ و راﺣﺖ ﺷﻮی‪...‬‬
‫از ﻧﺤﻮهی ﺣﺮف زدﻧﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪ‪ ...‬ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺮان ﻣﯽﺷﺪم‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﯿﺸﺘﺮ دور ﻧﺸﻮ‪ ...‬ﻧﻤﯽﺧﻮاھﻢ دﯾﺮ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ھﺴﺘﻢ‪ ...‬ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺎرﯾﮏ‪ ...‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺰرﻋﻪ‬
‫ﯾﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖﮔﺎھﯽ در ﺑﯿﺮون ﺷﮫﺮ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد زدم‪ :‬اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﻦ را ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺑﺮی؟‬
‫ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد‪ ...‬ﻣﺮد دﯾﮕﺮی در را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺮا‬
‫ﺑﻪ زور ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ ...‬ﻧﻔﺮ ﺳﻮم و ﭼﮫﺎرم داﺧﻞ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻮھﺎی ﻋﺠﯿﺒﯽ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ھﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮم ﻓﺮود آﻣﺪ‪...‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد زدم‪ ...‬ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم دﻟﺸﺎن را ﺑﻪ رﺣﻢ ﺑﯿﺎورم‪ ...‬از‬
‫ﺷﺪت ﺗﺮس ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ دور و ﺑﺮم ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺿﺮﺑﻪای ﻗﻮی را ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم‪ ...‬و از ﺷﺪت ﺗﺮس‬
‫ﺑﯿﮫﻮش ﺷﺪم‪...‬‬
‫آﻧﭽﻪ رخ داد‪ ،‬رخ داد‪...‬‬
‫ﺑﻪ ھﻮش آﻣﺪم‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم‪ ...‬ھﻤﻪی ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ ...‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪...‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
 ‫‪٨٩‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﻣﺮا ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪...‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪم‪ ...‬آﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺷﮏھﺎﯾﻢ‬
‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺧﻮدم را داﺧﻞ اﺗﺎﻗﻢ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮدم‪ ...‬ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﻣﯽدﯾﺪم و ﻧﻪ ﻏﺬاﯾﯽ‬
‫ﻣﯽﺧﻮردم‪...‬‬
‫از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﯽآﻣﺪ‪ ...‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﺑﭽﻪھﺎﯾﻢ را‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ...‬اﺻﻼ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﺮدم آنھﺎ ھﻢ ھﺴﺘﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺷﻮھﺮم از ﺳﻔﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ...‬آﻧﻘﺪر ﺣﺎل و روزم ﺑﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ زور ﺑﻪ‬
‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮد‪ ...‬ﭘﺰﺷﮏ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺴﮑﻦ و ﻗﺮصھﺎی ﺗﻘﻮﯾﺘﯽ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮد و از‬
‫ﺷﻮھﺮم ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮادهام ﺑﺒﺮد‪...‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮادهام ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‬
‫ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﯿﻦ و ﻣﻦ ھﻤﺴﺮم ﭘﯿﺶ آﻣﺪه‪ ...‬ﭘﺪرم ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﺷﻮھﺮم ﺑﻪ ﺗﻔﺎھﻢ‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪ ...‬اﻣﺎ ﺑﻪ ھﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪای ﻧﺮﺳﯿﺪ ﭼﻮن ھﻤﺴﺮم اﺻﻼ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﻣﺸﮑﻞ‬
‫ﻣﻦ ﭼﯿﺴﺖ‪ ...‬ھﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ آﻣﺪه‪ ...‬ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﮫﺎد دادﻧﺪ ﯾﮑﯽ از ﻗﺎرﯾﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ آﯾﺎت ﻗﺮآن را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‬
‫ﻣﺸﮑﻞ روﺣﯽ دارم‪...‬‬
‫ﮐﻮﺗﺎه ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ :‬ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ھﻤﺴﺮم را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ...‬ﺑﺮای ھﻤﯿﻦ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام او‬
‫درﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻼق ﮐﺮدم‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﻧﺴﺎن ﺷﺮﯾﻔﯽ‬
‫ﻧﺒﻮدم‪ ...‬ﻣﻦ ﻗﺒﺮ ﺧﻮدم را ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﻮدم ﮐﻨﺪم‪ ...‬و آن دوﺳﺖ »ﭼﺖ« ﺗﻨﮫﺎ‬
‫ﺷﮑﺎرﭼﯽ دﺧﺘﺮاﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﭼﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺷﻮھﺮم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد‪ ...‬ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ روز ﻣﺮﺧﺼﯽ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬درﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻼق ﻣﻦ را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ...‬ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻦ را‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ ...‬ﺑﺮای اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﯿﻠﯽ زﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و دوﺳﺖ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ آن را از دﺳﺖ ﺑﺪھﺪ‪...‬‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٩٠‬‬

‫راز ﺧﻮد را در ﺳﯿﻨﻪ ﭘﻨﮫﺎن ﮐﺮدم‪ ...‬ھﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺑﺮ‬
‫ﺧﺸﻢ و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽام اﻓﺰوده ﻣﯽﺷﺪ‪ ...‬اﯾﻦ ﭼﻪ ذﻟﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ آن‬
‫ﻣﺮدان ﭘﺴﺖ داﻣﻦ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ؟ ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻖ ﺑﻮدم؟ ﭼﻄﻮر اﯾﻦ ھﻤﻪ ﻣﺎه‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺎی ﮐﺴﯽ رﯾﺨﺘﻢ ﮐﻪ اﺻﻼ ﻣﺴﺘﺤﻖ آن ﻧﺒﻮد؟‬
‫و اﮐﻨﻮن‪ ...‬اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را از ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎری ـ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ ـ ﺑﺮای‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬

‫ﻣﺮا رﻫﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪...‬‬

‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬در ﻣﺴﺠﺪاﻟﺤﺮام ﺑﻮدم‪ ...‬در ﺑﺨﺶ زﻧﺎن‪ ...‬ﻧﺎﮔﮫﺎن اﺣﺴﺎس‬

‫ﮐﺮدم زﻧﯽ ﺑﻪ روی دوﺷﻢ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﺎ ﻟﮫﺠﻪای ﻏﯿﺮ ﻋﺮﺑﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺣﺎج‬
‫ﺧﺎﻧﻢ! ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻢ!«‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎھﺶ ﮐﺮدم‪ ...‬زﻧﯽ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل ﺑﻮد‪ ...‬اﺣﺘﻤﺎل ﻣﯽدادم اھﻞ ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺳﻼم ﮐﺮد‪ ...‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪ ...‬ﺳﺒﺤﺎن اﻟﻠﻪ!‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ...‬ﺑﻪ ﻣﺼﺤﻔﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻋﺮﺑﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ داری ﻗﺮآن ﻣﯽﺧﻮاﻧﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪...‬‬
‫ﻧﺎﮔﮫﺎن ﭼﮫﺮهاش ﺳﺮخ ﺷﺪ و اﺷﮏ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎ دﯾﺪن اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ اﺣﺴﺎس ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد‪ ...‬ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟!‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ‬
‫ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻢ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ...‬و دوﺑﺎره زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ!‬
 ‫‪٩١‬‬ ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬

‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم آراﻣﺶ ﮐﻨﻢ‪...‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻮ اﻻن در ﺧﺎﻧﻪی ﺧﺪا ھﺴﺘﯽ‪ ...‬از او ﺑﺨﻮاه ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن را ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﯾﺎد دھﺪ‪...‬‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ دﻋﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎ ﻗﻠﺒﻢ را ﺑﺎز ﮐﻦ‪ ...‬ﺧﺪاوﻧﺪا ﻗﻠﺒﻢ را ﺑﺎز‬
‫ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ ...‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽﻣﯿﺮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻢ!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻪ‪ ...‬ان ﺷﺎءاﻟﻠﻪ ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮی و ﺑﺎرھﺎ و ﺑﺎرھﺎ ﻗﺮآن را ﺧﺘﻢ ﺧﻮاھﯽ‬
‫ﮐﺮد‪...‬‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ :‬ﺑﻠﺪ ھﺴﺘﯽ ﺳﻮرهی ﻓﺎﺗﺤﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ...‬و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻓﺎﺗﺤﻪ‪...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﻮرهھﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺣﻔﻆ ﺑﻮد‪...‬‬
‫از ﻋﺮﺑﯽ ﺧﻮاﻧﺪن ﺧﻮب او ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‪ ...‬درﺑﺎرهی زﻧﺪﮔﯽاش ﺣﺮف زد و‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺮای ﻗﺮآن ﺧﻮاﻧﺪن زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪...‬‬
‫دوﺑﺎره رﻧﮓ ﭼﮫﺮهاش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﯽﻣﯿﺮم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ ...‬ﻣﻦ ﺟﮫﻨﻤﯽ ﺧﻮاھﻢ ﺑﻮد! ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﻧﻮار ﻗﺮآن ﮔﻮش‬
‫ﻣﯽدھﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ آدم ﺧﻮدش ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﺪ! اﯾﻦ ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ ...‬ﮐﻼم ﺧﺪا‬
‫ﭼﯿﺰی ﻣﮫﻤﯽ ھﺴﺖ!‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﮔﺮﯾﻪی ﺧﻮدم را ﺑﮕﯿﺮم‪ ...‬زﻧﯽ ﻏﯿﺮ ﻋﺮب‪ ،‬از ﯾﮏ ﮐﺸﻮر‬
‫ﻻﺋﯿﮏ از اﯾﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮود و ﮐﺘﺎب او را ﻧﺨﻮاﻧﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬اوج آرزوﯾﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮآن را ﺧﺘﻢ ﮐﻨﺪ!‬
‫ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ...‬ﻏﻢ ﻣﯽﺧﻮرد آن ھﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺘﺎب ﺧﺪا را‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻣﺎ ﻗﺮآن را رھﺎ ﮐﺮدهاﯾﻢ؟‬
‫ﭼﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ آن را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ و ﺳﭙﺲ ﺗﺮﮐﺶ ﮔﻔﺘﻪاﯾﻢ؟‬
 ‫در ﺷﮑﻢ ﻧﻬﻨﮓ‬ ‫‪٩٢‬‬

‫ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﮫﺎﻧﻪای دارﯾﻢ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﻔﻆ و ﺗﻼوت و ﻓﮫﻢ آن ﺑﺮای ﻣﺎ آﺳﺎن‬

‫اﺳﺖ؟‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪا ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد دل ﻣﺎ ﺑﺴﻮزد؟ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد اﺷﮏ ﻣﺎ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﻮد؟‬