ΤΑΧΥΤΕΡΑ, ΨΗΛΟΤΕΡΑ, ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΑ

Αναφορικές περικοπές:
Λουκάς 22:28,29, Α΄Κορ.. 9:24-27, Γαλάτας 2:2β, 5:7,
Κολοσσαείς 1:29, Α’ Τιμοθ. 4:7β, Β΄Τιμοθ. 2:3-6, 4:6-8,
Εβραίους 12:12, Α΄Πέτρου 5:4, Αποκ.2:10β

Γενικά η Ελλάδα αλλά και ολόκληρος ο κόσμος ασχολούνται με αυξανόμενη ένταση στην προοπτική της
Ολυμπιάδας του 2004, η οποία επανέρχεται στην Αθήνα μετά από 108 χρόνια. Το σημαντικό σύνθημα που
καθορίζει τα κίνητρα των αρχαίων αγώνων είναι: CITIUS, ALTIUS, FORTIUS
όπως αναφέρεται και στην επικεφαλίδα της μελέτης μας.
Οι Ολυμπιάδες ξεκίνησαν στην Ολυμπία το 776 π.Χ. και εξακολούθησαν για 1000 χρόνια. Αυτή η
χρονολογία απετέλεσε την αρχή μετρήσεως του χρόνου για τους Έλληνες. Έγιναν μετατροπές στις
Ολυμπιάδες, χωρίς όμως διακοπή. Όλες οι εχθροπραξίες, οι πόλεμοι και οι θανατικές ποινές σταματούσαν για
ένα μήνα στην Ολυμπιακή χρονιά. Αντίθετα στα έτη 1916, 1940, 1944, των δύο παγκοσμίων πολέμων, οι
Ολυμπιάδες αναστάλθηκαν.
Αρχικά οι αγωνιστές συμμετείχαν σε μια μοναδική άθληση στίβου, που περιελάμβανε 192 μέτρα και
βέβαια κάλυπτε λίγα δευτερόλεπτα. Σ’ αυτόν τον απλό συναγωνισμό ταχύτητας, βοσκοί και βασιλείς ισότιμα
αγωνίζονταν. Ο περιορισμός μόνο στους άντρες ήταν αυστηρός. Το βραβείο για τον Ολυμπιονίκη αποτελείτο
από ένα απλό κλαδί της ιερής αγριελιάς (τον κότινο) που είχε φυτέψει ο Ηρακλής, ιδρυτής των αγώνων. Ο
Ολυμπιονίκης αναγορευόταν ήρωας εις έπαινο του οποίου γράφονταν ποιήματα από τους ποιητές, και γλύπτες
έφτιαχναν την προτομή του νικητή αθλητή. Το κίνητρο ήταν η διαμόρφωση σώματος και νου σε τέλεια
αρμονία προς τιμήν του Δία. «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Το 393 ο Θεοδόσιος Α΄ διέταξε την κατάργηση
των Ολυμπιάδων και ο Θεοδόσιος Β΄ το επικύρωσε το 426, θεωρώντας τις ειδωλολατρικές επιδείξεις..
Η ιστορική ανανέωση έγινε το 1896 από τον Βαρώνο De Coubertin με τη συμπαράσταση του Έλληνα
Δημήτρη Βικέλα.
Κατ’ αρχήν οι Ολυμπιάδες πραγματοποιούνταν προς τιμήν των θεών, με την πάροδο του χρόνου όμως,
τούτη η κατανόηση ατόνησε και επίσης ο χώρος τελέσεως των αγώνων μετατοπίστηκε. Ο απόστολος Παύλος ο
οποίος παρέμεινε ενάμιση χρόνο (Πρ. Απ. 18:11) στην Κόρινθο, όπου αργότερα πραγματοποιούνταν τα
Ίσθμια κάθε τρία χρόνια, δεν αποκλείεται να είχε παρακολουθήσει τους αγώνες, αποκτώντας άμεση γνώση απ’
την ατομική του παρατήρηση. Ο ίδιος αναφέρεται στους αγώνες και τους συσχετίζει με τον πνευματικό αγώνα
στον οποίο οι μαθητές του Ιησού Χριστού είχαν επιδοθεί.
Στις επιστολές του Παύλου όπως και σε άλλες αφθονούν θεαματικές αναφορές και ζωηρές απεικονίσεις,
για τους αθλητικούς αγώνες, τους οποίους οι συγγραφείς των επιστολών συγκρίνουν με τον πνευματικό αγώνα
στον οποίο οι μαθητές του Χριστού, έχουν κληθεί. Ο Παύλος προτρέπει τον Τιμόθεο γράφοντάς του
«Γύμναζε δε σεαυτόν  η γαρ σωματική γυμνασία προς ολίγον εστίν ωφέλιμος, η δε ευσέβεια προς
πάντα ωφέλιμος εστίν επαγγελίαν έχουσα ζωής της νυν και της μελλούσης» (Α΄Τιμόθεον 4:7,8).

Όπως οι Ολυμπιάδες ξεκίνησαν με αντικείμενό τους την απόδοση τιμών στους θεούς, έτσι και οι
συγγραφείς των Επιστολών της Καινής Διαθήκης μεταφέρουν τα αγωνίσματα των Ολυμπιάδων με έναν
μεταφορικό τρόπο σ’ ένα πνευματικό επίπεδο για τους πιστούς του Ιησού Χριστού.
Αργότερα ο Τερτυλλιανός (περ. 160-230) κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τους
Ολυμπιακούς αγώνες, συγκρίνοντάς τους με την πνευματική διαδρομή:
Ο Θεός Πατήρ είναι ο Μέγας Αγωνοθέτης των Αγώνων.
Ο Θεός Υιός είναι ο Μέγας Κριτής των Αγώνων.
1
 Ο Θεός το Άγιο Πνεύμα είναι ο Μέγας «Ξυστάρχης» (προπονητής) των Αγώνων.
Το επακόλουθο της αιώνιας ζωής είναι το μέγα βραβείο των Αγώνων.
Ο Κριτής του πνευματικού αγώνα, ο απόλυτος Νικητής είπε σ’ Εκείνους που παρέμειναν πλησίον Του
για τρία χρόνια: «Υμείς δε είστε οι διαμεμενηκότες μετ’ εμού εν τοις πειρασμοίς μου» (Λουκάς
22:28).
Η πορεία του βίου σου οφείλει να είναι καλώς πειθαρχημένη, σωστά οργανωμένη, ακριβώς
συντεταγμένη για την κατάκτηση του βραβείου της ζωής. Γι’ αυτό το επίτευγμα θα πρέπει να υπάρχει η
προσέγγιση στις πιο κάτω βασικές κατανοήσεις:
Α. Η Κλήση του Χριστού Προσδιορίζει Έναν Συνδυασμένο Αγώνα.
Αναφερθήκαμε στην επιγραφή ότι η επιδίωξη των Ολυμπιάδων είναι «ταχύτερα, ψηλότερα,
ισχυρότερα». Άραγε θα μπορούσε ενδεχομένως να συζητηθεί ο βασικός όρος και ο αποφασιστικός στόχος του
δρόμου της πίστεως! Οι επιδόσεις κάθε αθλητού εξαρτώνται από κανόνες και προϋποθέσεις για το πώς πρέπει
να αγωνιστεί αν επιδιώκει μια εντυπωσιακή νίκη. Το θείο μήνυμα προτρέπει εκείνους που έχουν ξεκινήσει την
πορεία της πίστης με σωστή αφετηρία και έναν νικηφόρο τερματισμό: «Ούτως τρέχετε ίνα καταλάβητε το
βραβείο» (Α΄ Κορινθ. 9:24). Ας μη λησμονήσουμε τη σημαντική άσκηση προσευχής του πρωταγωνιστή
παλαιστή Ιακώβ, ο οποίος πάλεψε σκληρά μια ολόκληρη νύκτα, ανακηρυσσόμενος νικητής. (βλ. Γένεση 32:24-
28). Αναπόφευκτος ο όρος για τον πνευματικό αγώνα είναι η σωστή άθληση: «Εάν δε και αθλητής, ου
στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήση» (Β΄ Τιμόθεον 2:5).
Ίσως εμείς οι ίδιοι (ίσως άλλοι), υφιστάμεθα διαφοροποιήσεις λόγω άλλων κανονισμών που έχουμε
γνωρίσει. Οφείλουμε να αυτοελεγχθούμε και μάλιστα χωρίς να καταντήσουμε να γίνουμε εμείς κριτές άλλων,
να διαπιστώσουμε με την άσκηση στην προσευχή κάποια παρέκκλιση, υπενθυμίζοντας στους συναδέλφους ότι
η θύρα της επανόρθωσης είναι πάντοτε ανοικτή: «Πας δε ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται» (Α΄
Κορινθ. 9:25α). Εκτροπή από τους κανόνες της πίστεως ισοδυναμεί με ακράτεια που ματαιώνει τον
επιθυμητό στόχο στο δρόμο του αγωνιστή. Σάλο και πραγματικό πλήγμα στον αθλητικό χώρο έχει προκαλέσει
τα τελευταία χρόνια η επαίσχυντη χρήση των αναβολικών, δηλαδή των στεροειδών φαρμάκων που σε απλή
γλώσσα το λέγουν «ντοπάρισμα». Η επίδραση αυτών των ουσιών συνδέεται με εκείνη των ναρκωτικών.
Ορισμένοι επιδιώκουν θρίαμβο παραβιάζοντας τους κανόνες. Άραγε βρίσκονται στην τάξη των πιστών εκείνοι
που απλώς προσποιούνται ότι τρέχουν νομίμως στο στίβο, ενώ η συμπεριφορά τους τούς προδίδει και η
αμαρτία φωλιάζει μέσα τους; «Μακάριος ανήρ ος υπομένει πειρασμόν, ότι δόκιμος γενόμενος
λήμψεται τον στέφανον της ζωής ον επηγγείλατο τοις αγαπώσιν αυτόν» (Ιάκωβος 1:12, βλ.
Ιούδας 3).

Ξέρουμε καλά πόσο εξοργισμένος ήταν ο Απόστολος Παύλος με τους Γαλάτες Χριστιανούς, οι οποίοι
είχαν ξεκινήσει ενθαρρυντικά, τώρα όμως σκοντάφτουν. Τους υπενθυμίζει λοιπόν με παραφορά: «Τρέχετε
καλώς. Τις υμάς ενέκοψεν τη αλήθεια μη πείθεσθε;» (Γαλάτας 5:7).
Πέραν τούτου λέγει σε μια άλλη εκκλησία: «Εγώ τείνων τρέχω ως ουκ αδήλως, ούτως πυκτεύω
ως ουκ αέρα δέρων αλλά υπωπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ, μη πως άλλους κηρύξας αυτός
αδόκιμος γένωμαι» (Α΄ Κορινθ. 9:26,27). Μετά δε τούτο μας κάνει άλλη αναφορά λέγοντας, «μήπως εις
κενόν τρέχω ή έδραμον» (Γαλάτας 2:2β). Και ξανά το τονίζει: «Εις ό και κοπιώ αγωνιζόμενος κατά
την ενέργειαν αυτού την ενεργουμένην εν εμοί εν δυνάμει» (Κολοσσαείς 1:29).
Υπενθυμίζει λοιπόν ο γνωστός πνευματικός δρομέας σε όλους τους δρομείς: «Ουκ οίδατε ότι οι εν
σταδίω τρέχοντες πάντες μεν τρέχουσι, είς δε λαμβάνει το βραβείον; ούτως τρέχετε ίνα
καταλάβητε» (Α΄ Κορ. 9:24). Ας κοιτάξουμε στον τρόπο που τοποθετεί άλλος συγγραφέας την κλήση σε
μια άλλη σύναξη που είχαν ξεκινήσει άριστα, όμως τώρα είχαν οδηγηθεί σε αστάθεια εξαιτίας πολυποικίλων
δυσάρεστων συνθηκών που παρουσιάστηκαν. Αυτές τους παρέσυραν στη χαλάρωση των προσπαθειών τους:
«Λοιπόν και ημείς περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτον νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν
βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον
προκείμενον εις ημάς αγώνα αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της
πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν, υπέφερεν σταυρόν, καταφρονήσας την
αισχύνην και εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό

2
των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας
ψυχάς σας» (Εβραίους 12:1-3).
Μια τέτοια ζωντανή προτροπή μας οδηγεί στη δεύτερη πρακτική αλήθεια, η οποία μας παρακινεί, ότι:
Β. Η Κλήση του Χριστού Προστάζει για μια Ιερή Αποστολή.
Τα πρώτα λόγια τα οποία άκουσαν από τον αναστημένο Κύριο οι μαθητές, μετεωριζόμενοι σε
καταπιεστική ανασφάλεια ήταν «Ειρήνη υμίν. Καθώς απέσταλκεν με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς»
(Ιωάννης 20:21). Με αυτήν την παραγγελία ο Άρχων της Ειρήνης προσκαλεί τους μαθητές Του σε μια
συγκεκριμένη αποστολή που παρομοιάζεται με τη δική Του. Τα έθνη στο πλαίσιο προκριματικών
συναγωνισμών αποστέλλουν τους νέους τους στην ολυμπιάδα. Αυτός που ενσαρκώθηκε και ήρθε στον κόσμο,
ξεκίνησε και βάδισε με μια προγραμματισμένη αποστολή. Ο Ιησούς ποτέ δεν έκαμε τίποτε το άδηλο, άσκοπο ή
ακατανόητο. Η λαμπρή αποστολή του που ολοκληρώνεται με θρίαμβο, εμπνέει τον πιστό να ακολουθήσει την
κατεύθυνση που οδηγούν τα ίχνη Του.
Ο πρωταθλητής της χάριτος που αναφέρει τόσα πολλά περιστατικά από την πορεία της πίστης και
καταλήγει σε ολοκάθαρη νίκη, κάνει μια κατηγορηματική πρόκληση: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ
Χριστού» (Α΄ Κορ. 11:1, βλ. Φιλιπ. 3:17, Εφεσ. 5:1). Ο συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής
ελέγχει την χαλάρωση της ιερής αποστολής με τα εξής λόγια: «Δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί
των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας» (Εβρ. 6:12)…. «Ενθυμείσθε
τους προεστώτας σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού των οποίων μιμείσθε την
πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών». (Εβρ. 13:7).

Βρίσκονται λαμπρά ονόματα στον γαλαξία των Ολυμπιονικών, όπως του Φιλανδού Νούρμη, του Τσέχου
Ζατόπεκ, του Αμερικανού Τζέση Όουενς και πολλών άλλων αξέχαστων ηρώων, τους οποίους οι νέοι των
εποχών εκτιμούν και λαχταρούν να μιμηθούν.
Ο πιστός του Μεγάλου Νικητή έχει μπροστά του τον φωτοβόλο θριαμβευτή όλης της ιστορίας χωρίς
καμιά ήττα.
Επιπλέον έχουμε άντρες και γυναίκες που εμπνεύστηκαν από τον ίδιο, π.χ. τον Παύλο, τον Στέφανο και
μια ολόκληρη στρατιά που μας λέγουν: «Μιμηταί ημών γίνεσθε καθώς και ημείς του Χριστού». Αυτός
είναι πολύ ισχυρότερο πρότυπο απ’ όλους τους μεγάλους συναγωνιστές που ενθουσιάζουν τους σύγχρονους.
Ο Χριστός ενσαρκώθηκε ώστε να εκτελέσει την πιο θαυμαστή πράξη στην εξέλιξη της ιστορίας, από τις
μέρες της δημιουργίας. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος παρακινεί τον Τιμόθεο με την αλάνθαστη ενθάρρυνση:
«Συγκακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Χριστού Ιησού» (Β΄ Τιμ. 2:3, βλ. 4:5). Έχουμε έναν Κριτή,
ο οποίος με συμπόνια προειδοποιεί τον οπαδό του, περί παραλλήλων δοκιμασιών με τις δικές του, στην
αποστολή που αφορά κάθε πιστό (βλ. Ματθαίος 10:22). Ο συναγωνιστής του Χριστού συμμετέχει σε έναν
αγώνα, ο οποίος δεν παράγει ούτε δέχεται έπαινο, δόξα και συγχαρητήρια. Βέβαια οι Ολυμπιονίκες θα
αμειφθούν από τα κράτη τους με τιμητικές εκδηλώσεις και έπαθλα όλων των ειδών! Δικαιοπραγία! Άλλα είναι
όμως τα κριτήρια του Ιησού Χριστού: «Σας βεβαιώνω πως αυτή η τιμή είναι όλη κι όλη η ανταμοιβή
τους» (Ματθ. 6:2β, βλ. Ρωμαίους 12:7,8).
Το θαρραλέο ξεκίνημα στην αρχή του συναγωνισμού, εκείνων που διέθεσαν τη ζωή τους ανεπιφύλακτα
στα χέρια του Χριστού, δεν μπορεί να ξεχαστεί: «Αναμημνήσκεσθε δε τας πρότερον ημέρας, εν αίς
φωτισθέντες πολλήν άθλησιν υπεμείνατε παθημάτων» (Εβρ. 10:32) δηλ.: «Αναφέρετε δε εις την
μνήμη σας τας προτέρας ημέρας εν αίς αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων»
(Εβρ. 10:32). Μάλιστα και στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί στην παγκόσμια εκκλησία του Χριστού, που
έχουν ξεκινήσει με παράλληλη πορεία αποστολής και συνεχίζουν με παρόμοια πιστότητα. Αυτοί – ίσως
άγνωστοι αγωνιστές – επαινούνται και ενθαρρύνονται από τον Χριστό, ο οποίος υπέστη τις πιο συγκλονιστικές
δοκιμασίες, μέχρι την αισχύνη του σταυρού (Βλ. Εβρ. 12:2). Ο Ίδιος επαινεί αυτούς με το πασίγνωστο
εγκώμιο: «Μακάριοι είστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι και όταν αφορίσωσιν υμάς και
ονειδίσωσιν και εκβάλωσιν το όνομα υμών ως πονηρόν ένεκα του Υιού του ανθρώπου» (Λουκάς
6:22). Γι’ αυτό,
Γ. Η Κλήση του Χριστού Προάγει στην Απόλυτη Συνταύτηση μ’ Αυτόν.
Ο πρωταθλητής απ. Παύλος, ο οποίος δέχτηκε με χαρά και ικανοποίηση τη δύσκολη πορεία της εις
Χριστόν καθιέρωσής του, μας πληροφορεί για την τελεία συγκατάθεση σ΄ Εκείνον που ανήκει η απόλυτη
επίτευξη: «Του γνώναι αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των
3
παθημάτων αυτού, συμμορφιζόμενος τω θανάτω αυτού» (Φιλιπ. 3:10). Ο ίδιος δέχεται την άθλησή
του ως συμμόρφωση με τον θάνατο του Χριστού (βλ. Γαλ. 2:20). Δεν συμβαίνει το αυτό με κάθε συναγωνιστή
που επιδιώκει την υπερίσχυση; Αποχή από ορισμένα φαγητά, ποτά, καπνό, διασκεδάσεις, σωματικό βάρος,
κ.λ.π. Ο πιστός που ενδιαφέρεται για τη νίκη και να ανέβει στο βάθρο του θριαμβευτή, απλώς οφείλει να
συμμορφωθεί με το θάνατο του Χριστού, σύμφωνα με την κλήση του: «Αμήν, αμήν, λέγω υμίν, ουκ έστιν
δούλος μείζων του Κυρίου αυτού ουδέ απόστολος μείζων του πέμψαντος αυτόν» (Ιωάννης
13:16). Χαλάρωση της αφιέρωσης αποτελεί αίρεση, αν όχι θεολογική, τουλάχιστον στη φυσική και
πνευματική υπόσταση (βλ. Μάρκος 10:39).

Παράλληλα με την επιδοκιμασία του προς τους μαθητές για την πιστότητά τους στις δοκιμασίες Του, ο
Κύριος προχωρεί να τους υποσχεθεί το δικαίωμα να τρώγουν και να πίνουν στο τραπέζι Του στη Βασιλεία (βλ.
Λουκάς 22:28,29). Ο απόστολος Πέτρος επιβεβαιώνει εκείνους που θεωρούν την πιστότητα σαν πρώτιστη
επιλογή της επίγειας ζωής: «Κομιζόμενοι το τέλος της πίστεως υμών σωτηρίαν ψυχών» (Α΄ Πέτρου
1:9).
Όπως κι ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής κάμει το ίδιο: «Ημείς δε ουκ εσμέν
αποστολής εις απώλειαν αλλά πίστεως εις περιποίησιν ψυχής». (Εβρ. 10:39).
Η άθληση της πίστης δεν αντιμετωπίζει μόνο αντιπάλους (όπως τα αιρετικά cults1), αλλά και σκληρούς
εχθρούς, (όπως το Ισλάμ, ο Ινδουισμός, η μεταχριστιανική επιθετικότητα κ.λ.π.). Ο Παύλος διατυπώνει από τη
δική του εμπειρία τους πολυποίκιλους αντιπάλους στην διακήρυξη του Χριστού (βλ. Α΄Κορ. 16:9). Γι’ αυτό η
πορεία απαιτεί κοινό στόχο, κοινή δράση, κοινή αφιέρωση.
Ένας από τους συναρπαστικούς αγώνες των Ολυμπιάδων είναι η σκυταλοδρομία, όπου ομάδες
τεσσάρων δρομέων ανταλλάσσουν τη σκυτάλη με την επιδίωξη να κατακτήσουν τα πρωτεία. Ο γνώστης των
αγώνων ξανά μας προβάλλει μια συνδυασμένη απεικόνιση για τούτο ή παρόμοια αθλήματα, συνιστώντας στους
πιστούς τη σωστή προσέγγιση: «Μια ψυχή συναθλούντες τη πίστει του ευαγγελίου» (Φιλιπ. 1:27β).
Όμως στην ίδια επιστολή συναντάται κάποια ανησυχητική περίσταση: δύο πιστές αδελφές, Ευωδία και
Συντύχη, ενώ είχαν συναθλήσει με τέλεια συμφωνία, τώρα έπαυσαν να φρονούν τα ίδια (βλ. Φιλιπ. 4:2,3).
Κατολίσθησαν από τον συναθλητισμό. Δεν γνωρίζουμε σε ποιο κρίσιμο σημείο είχε φτάσει η ανακολουθία τους,
όμως σαφώς προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στον φίλαθλο φυλακισμένο Παύλο, που προερχόταν από μια
συνάθροιση την οποία επαινεί επανειλημμένα, αναφορικά με αναμνήσεις λαμπρές που τις έζησε ο ίδιος.
Κάποιος κοκορομάχος έπαιρνε δύο κοκόρους σε μια επίδειξη κοκορομαχίας. Κατά τη διαδρομή επάνω
στον «αραμπά» τα δύο όρνεα τσακώθηκαν το ένα με το άλλο με συνέπεια το θάνατο του ενός και τον
τραυματισμό του άλλου. Με μεγάλη απογοήτευση ο κοκορομάχος παραπονέθηκε: «Γιατί δεν τους είπε κανείς
ότι και οι δύο ανήκουν στον ίδιο αφέντη;»…
Αν η ακριβής συνάθληση σε τόσους τομείς του ομαδικού αθλητισμού είναι απαραίτητη και αναπάρνητη
για μια ξεκάθαρη πραγματοποίηση νίκης, πόσο μάλλον πρέπει να είναι η συνάθληση για χάρη της πίστης και
απαραίτητης νίκης του ευαγγελίου! Οφείλουμε να αυτοελεγχθούμε σ’ αυτά τα πλαίσια όπου δημιουργήσαμε
παραφωνίες παραλογισμούς και αμαρτωλές παραβάσεις με λυπηρές επιπτώσεις που οδήγησαν στη βλάβη της
πίστης του ευαγγελίου. Ακούσαμε πολλά για τους πρώτους Χριστιανούς, πως κατέπλητταν τους ειδωλολάτρες
οι οποίοι εξέφραζαν την έκπληξή τους με τα λόγια: «Πώς αγαπούν αυτοί οι άνθρωποι ο ένας τον άλλον!».
Μπορεί άραγε να διαπιστωθεί το ίδιο για μας τους σύγχρονους Χριστιανούς; «Μια ψυχή συναθλούμενοι για
την πίστη του Ευαγγελίου!». Σ’ εμάς απευθύνεται ο Μέγας Κριτής από τους ουρανούς: «Έρχομαι ταχύ
κράτει ό έχεις, ίνα μηδείς λάβει τον στέφανόν σου». «Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι
τον στέφανον της ζωής». (Αποκάλυψη 3:11, 2:10β).

1
«cults»: είδος διεστραμμένης, νοσηρής και κυρίως προσωποπαγούς λατρείας, με αποκλειστικό χαρακτήρα, που συχνά
οδηγεί σε αντικοινωνική συμπεριφορά με καταστροφικά αποτελέσματα και για άτομα που έχουν εμπλακεί και για το
κοινωνικό σύνολο.
4
 Ο απόστολος Παύλος τελείωσε ολότελα ως νικητής την πορεία στην οποία τον είχε καλέσει ο Χριστός, ο
οποίος τώρα κάνει την τελική κρίση. Ακούει λοιπόν το γλυκό άσμα από το κελί στη Ρώμη, όχι κάποιου εθνικού
δοξασμού αλλά της ουράνιας αναγνώρισης: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα,
την πίστην διετήρησα του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος
θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας
όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού» (Β΄Τιμ. 4:7,8).
Σ’ αυτό το σημείο εγκωμιάζει τον θρίαμβο που αξιολογείται από τον Κύριο. Δεν βρίσκονται ποιητές να
τον εξυψώσουν με τη λογοτεχνία τους ή γλύπτες να αποδώσουν τον έπαινο με την καλλιτεχνία τους σε μια
εξαιρετική προτομή. Σ’ όλη την πορεία του εξυμνούσε την κυριότητα του Λυτρωτή Χριστού, τώρα Εκείνος του
κάνει θερμή υποδοχή, η οποία προσφέρεται με μια δοξασμένη αποκορύφωση: «Και φανερωθέντος του
αρχιποιμένος κομιείσθε τον αμαράντιον της δόξης στέφανον» (Α΄ Πέτρου 5:4).

Θωμάς Κοσμάδης
cosmades@attglobal.net