Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μνήμη ΣΤΡΑΤΟΥ ΧΑΡ. ΜΙΝΑΡΕΤΖΗ

Σ ΤΗΝ Αγία Γραφή υπάρχουν αλήθειες που έχουν ανά τους αιώνες
υπερτονιστεί, χωρίς πολλές φορές να το αξίζουν, γιατί αυτός ο
υπερτονισμός μόνο προβλήματα δημιούργησε· και υπάρχουν αλήθειες
που έμειναν αποξεχασμένες, ενώ αυτές θα έπρεπε να κυριαρχούν στη ζωή
μας.
Μια απ’ αυτές τις τελευταίες αλήθειες είναι κάτι που είπε ο Χριστός στο
τελευταίο του δείπνο με τους μαθητές του, και το λέει και σ’ εμάς σήμερα:
«Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας
για τον άλλο». Εξάλλου ο “μαθητής της αγάπης”, ο Ιωάννης, κάτι ανάλογο
γράφει κι αυτός: «Έτσι διακρίνονται τα παιδιά του Θεού από τα παιδιά του
διαβόλου: Όποιος δεν κάνει το σωστό, δεν είναι παιδί του Θεού. Το ίδιο και
όποιος δεν αγαπάει τον αδερφό του». Και λίγο παρακάτω: «Όποιος δεν
αγαπάει, δεν γνώρισε τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη» (Ιω 13,35· Α΄ Ιω
3,10· 4,8 –Νέα Μετάφραση της Βίβλου ).
Δυστυχώς εμείς έχουμε ορίσει άλλα, δικά μας κριτήρια, για το αν κάποιος
είναι παιδί του Θεού ή μαθητής του Χριστού. Έχουμε ορίσει τα δικά μας
χαρακτηριστικά: Πιστεύει τα ίδια μ’ εμάς; Είναι πιστός αδελφός. Δεν
πιστεύει; Δεν είναι “εξ ημών” –δεν ασχολούμαστε μ’ αυτόν. Είναι ξένος.
Ντύνεται όπως εμείς; Είναι πιστός, είναι “του Χριστού”. Φοράει ή γενικότερα
εμφανίζεται και συμπεριφέρεται διαφορετικά από τα δικά μας κριτήρια; Δεν
τον ξέρουμε. Μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις, να θυσιάζεται για τους
γύρω του, να ξεχειλίζει από αγάπη η καρδιά του. Εμείς τίποτα. Εκεί,
κολλημένοι στα εξωτερικά, τα “δικά μας” χαρακτηριστικά. Κάποτε άκουσα
κάποιον να λέει πως ένας αφιερωμένος χριστιανός δεν πρέπει να πηγαίνει
διακοπές! O άνθρωπος αυτός είχε ορίσει το δικό του χαρακτηριστικό: Απ’
αυτό θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου», θα έλεγε σήμερα ο
Χριστός, «αν πηγαίνετε ή όχι διακοπές»!
Έτσι, έχουμε ξεχάσει αιώνες τώρα το κριτήριο που βάζει ο Χριστός για τη
γνησιότητα των δικών του, δηλαδή την αγάπη μεταξύ τους. Την αγάπη που
μεταφράζεται σε θυσία, σε προσφορά ανιδιοτελή, σε ξεχείλισμα καρδιάς,

Σελίδα 1 από 4
Ο Άνθρωπος της Αγάπης – Στρ. Μιναρετζής

χωρίς αργότερα να ζητάει “εξαργύρωση”. Που προσφέρει και φεύγει, και

χάνεται στην ανωνυμία…
Ο Στράτος Μιναρετζής, που ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του εντελώς
αναπάντεχα μεσάνυχτα Σαββάτου προς Κυριακή 4 Αυγούστου 2002, φαίνεται
πως ήταν από τους λίγους εν Χριστώ αδελφούς μας, που είχαν υιοθετήσει για
σύνθημα της ζωής τους τη συμπεριφορά, τη βίωση της αγάπης. Φαντάζομαι
πως όσοι τον γνώρισαν από κοντά και συνεργάστηκαν μαζί του, θα
συμφωνήσουν μ’ αυτή τη διαπίστωση. Στην τελετή της κηδείας του ειπώθηκε
από έναν πολύ κοντινό του άνθρωπο, που τον ήξερε “από μέσα”, ότι ήταν από
τους ανθρώπους εκείνους, που όση αγάπη κι αν του πρόσφερες, εκείνος
εντελώς αυθόρμητα κι “αυτόματα” σου πρόσφερε πολύ περισσότερη αγάπη.
Όχι επί τούτου, για να σε υποχρεώσει, αλλά επειδή αυτή ήταν η καρδιά του.
Έτσι σε άφηνε πάντοτε “απογοητευμένο”, που δεν μπορούσες να τον φτάσεις
ποτέ, πολλώ μάλλον να τον ξεπεράσεις σ’ αυτή την ιερή άμιλλα της αγάπης.
Ο Στράτος 1 γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1921 στη Μαγνησία της
Μικράς Ασίας από ευσεβείς Ευαγγελικούς χριστιανούς γονείς, τον
Χαράλαμπο και την Ευτυχία. Ορφάνεψε βρέφος, εννέα μηνών, από πατέρα.
Τον απήγαγαν οι Τούρκοι, και για τους Έλληνες ήταν αγνοούμενος.
Χαρακτηριστικό ήταν ότι η χήρα μάνα του Στράτου περίμενε τον άντρα της
να γυρίσει μέχρι την ημέρα του θανάτου της το 1976, πενήντα έξι ολόκληρα
χρόνια…
Τον μικρό Στράτο τον έφερε κουβαλώντας τον, πολύτιμο μπογαλάκι, στην
πλάτη της η μάνα του, ως πρόσφυγας το 1921, και εγκαταστάθηκαν αρχικά
στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα. Η μητέρα Ευτυχία εργάστηκε
σκληρά για να μεγαλώσει τον Στράτο της αλλά και για να τον μορφώσει. Ο
Στράτος σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή (τότε) Οικονομικών και Εμπορικών
Επιστημών, τη γνωστή μας ΑΣΟΕΕ. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Εταιρία
Λιπασμάτων, στο ταμείο επικουρικής ασφάλισης προσωπικού (ΤΕΑΠΟΚΑ)
απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Σύζυγος για 55 χρόνια της Γεωργίας Δραγώτα, απήλαυσαν μαζί μια
ευτυχισμένη κι ευλογημένη έγγαμη ζωή με δύο γιους, νύφες και εγγόνια. Οι
χριστιανικές μελέτες του Ξενοφώντος Μόσχου τον βοήθησαν πνευματικά και
τον προετοίμασαν για την επιστροφή του στον Κύριο. Έτσι, σε ένα κήρυγμα
του αείμν. Χάρη Καρτερούλη στη Β΄ Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία το
1946, στα είκοσι πέντε του χρόνια, ο Στράτος δέχτηκε τον Χριστό προσωπικό
Σωτήρα και Κύριο της ζωής του. “Ο Χριστός αμαρτωλούς εις μετάνοιαν
καλεί…” συνήθιζε ο ίδιος να λέει πως ήταν ο ύμνος στη διάρκεια του οποίου
έδωσε τελικά την καρδιά του στον Χριστό. Από τότε ήταν ο αγαπημένος του
ύμνος.

1
Βιογραφικά και άλλα στοιχεία δόθηκαν στον υπογράφοντα από τον επί 18 χρόνια Ποιμένα
της Β΄ Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας αιδέσ. Απόστολο Μπλιάτη και τον πρεσβύτερο
της ίδιας Εκκλησίας κ. Νίκο Χαριτωνίδη.
Σελίδα 2 από 4
Ο Άνθρωπος της Αγάπης – Στρ. Μιναρετζής

Στη συνέχεια ο Θεός τού άνοιξε έναν ανώτερο δρόμο, να τον υπηρετήσει
στο έργο της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας ως λογιστής της για 22 χρόνια
(1973-1995), όπου διακρίθηκε για την επιμέλειά του, την εντιμότητά του και
το ήθος του χριστιανικού του χαρακτήρα. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του αυτά
τα είκοσι και πλέον χρόνια, έχουν να πουν ότι επισφράγισε το έργο της
νεότερης περιόδου της Εταιρίας με την επιστημονική του αρτιότητα και
παράλληλα με την αδιάπτωτη πιστότητά του στις αρχές του Ευαγγελίου.
Επειδή η διαδρομή του σ’ αυτό το έργο της διάδοσης της Βίβλου μέσω της
Βιβλικής Εταιρίας δεν έχει γίνει επαρκώς γνωστή, κυρίως γιατί ο ίδιος ποτέ
δεν ήθελε να προβάλλεται, οφείλουμε σήμερα εμείς να υπογραμμίσουμε ότι
πέρα από την αναδιάρθρωση που έκαμε του λογιστηρίου της Εταιρίας, ώστε
να καλύπτει τις ανάγκες του πολύπλοκου πολλές φορές λογιστικού
συστήματος των Ηνωμένων Βιβλικών Εταιριών, πέρα από τη βαθιά γνώση
του αντικειμένου του, ήταν για το προσωπικό της Εταιρίας ένας Πατέρας,
ένας μεγάλος Αδελφός, ένας πολύτιμος Συνεργάτης και Φίλος. Ήταν πάντοτε
έτοιμος με το πλατύ, βροντώδες γέλιο του ν’ ανοίξει για όλους την αγκαλιά
του και την καρδιά του. Να βοηθήσει, να εκπαιδεύσει, να συμπαρασταθεί, να
ενθαρρύνει, να παρηγορήσει, να συγχωρήσει, να ξεχάσει την πρόσκαιρη
δυσαρέσκεια της στιγμής, αποβλέποντας στις μόνιμες σχέσεις αγάπης που
είχε με όλους μαζί, και με τον καθένα χωριστά. Ήταν ένας Άρχοντας, από
κείνους που δύσκολα συναντάς άλλους να του μοιάζουν. Ήταν ένας που στη
μεγάλη υπόθεση της Αγάπης ήξερε πάντοτε να βγαίνει νικητής.
Όμως ο Στράτος υπηρέτησε τον Κύριο και σε άλλους τομείς του
πνευματικού έργου, εντός και εκτός της Εκκλησίας του (της Β΄ Ελληνικής
Ευαγγελικής Εκκλησίας), όπως στο Κυριακό Σχολείο, στον Όμιλο των Νέων
και αλλού. Διετέλεσε εκλεγμένος πρεσβύτερος της Εκκλησίας του για 40
ολόκληρα χρόνια, με ρόλο Γραμματέως, Ταμία και τέλος Προεστώτος.
Διψούσε για την πνευματική του κατάρτιση και “κατέτρωγε” κάθε είδους
πνευματικό βιβλίο, που συντελούσε στην πνευματική αύξησή του ως
χριστιανού. Διακαής του πόθος ήταν να “πληρούται δια του Πνεύματος”,
εμπνευσμένος πάντοτε από το σχετικό βιβλίο του Ξ. Μόσχου. Αποζητούσε
τον προοδευτικό αγιασμό του, επιθυμώντας ν’ ανεβαίνει όλο και ψηλότερα,
έχοντας ως προσωπικό βιβλικό του στοίχημα, το να θεωρεί τον εαυτό του
σταυρωμένο και νεκρό.
Τέλος, ο Στράτος Μιναρετζής ευτύχησε να ζήσει και κάτι που σπάνια
βιώνει κανείς, ιδιαίτερα στη χώρα μας: Η τοπική του Εκκλησία τον τίμησε εν
ζωή, με το να του απονείμει τιμητική διάκριση “στον Επίτιμο Πρεσβύτερό
της”, τον Μάιο του 1997. Ενδεικτικό του ανδρός είναι τα λόγια του αρμόδιου
πρεσβυτέρου, με τα οποία συνόδευσε την απονομή της διάκρισης, που ήταν
μια χρυσή καρφίτσα με το έμβλημα της Εκκλησίας του, που από τότε ποτέ
δεν έλειψε από το πέτο του: «Όσοι συνεργαστήκαμε μαζί του, θα θυμόμαστε με
ευχαρίστηση τη συνεργασία μας αυτή, κατά την οποία επέδειξε τις ιδιότητες και
τα χαρακτηριστικά που απαιτεί ο Λόγος του Θεού. Η καλή φήμη του γνωστή σε
όλους, ο λόγος του πάντοτε “ηρτυμένος με άλας”, η αγνότητα των προθέσεών
Σελίδα 3 από 4
Ο Άνθρωπος της Αγάπης – Στρ. Μιναρετζής

του αποδεδειγμένη, η ευθύτητα και η καθαρότητα της καρδιάς του

αδιαμφισβήτητη, η θεώρηση των πραγμάτων και η αντιμετώπιση των
προβλημάτων με αγαθοσύνη, πραότητα, εγκράτεια και ειρήνη, ο καρπός του
Πνεύματος εμφανής στις σκέψεις και στις πράξεις του».

***

Το Περιοδικό “Αστήρ της Ανατολής” μαζί με την κοινότητα των πιστών του
Χριστού της πατρίδας μας, επιθυμεί απ’ αυτή τη θέση να εκφράσει ολόψυχα
στους οικείους του και στην τοπική του Εκκλησία, τη βαθιά θλίψη του και τη
συμπάθειά του για τον αδόκητο θάνατο του αδελφού μας.
Ευχόμαστε το παράδειγμά του σαν Ανθρώπου της Αγάπης να μείνει
σταθερά χαραγμένο στη μνήμη όλων μας.

Χάρης Ι. Νταγκουνάκης

*****

20/8/2002 11:31:19 μμ
ΑΣΤΗΡ\Άρθρα 2002\Ο Άνθρωπος της Αγάπης – Στρ. Μινρετζής

Σελίδα 4 από 4