……………………, dnia ..................

(Miejscowość) (data)

ZATWIERDZAM
...............................................
(pełna nazwa stanowiska służbowego)
..............................................
(stopień, imię i nazwisko, podpis)

PLAN PRACY
INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA

I. ZAGADNIENIE:
Podstawowe pojęcia z teorii strzału
II. CEL:
Uczyć szkolonym podstawowych pojęć z teorii strzału oraz stosowania
zasad strzelania z broni strzeleckiej
III. CZAS: ……..
IV. MIEJSCE: …………..
V. LITERATURA:
1. Kędzia K, Gazarkiewicz P, Ratajczyk M, Szkolenie strzeleckie w
okresie szkolenia podstawowego. Poradnik metodyczny. Wrocław
2010.
2. Cierpiński K., Wiśniewski K., Żuk D., Budowa i działanie broni ręcznej
kompanii zmechanizowanej. WSO–TK, Wrocław 2000.
3. Kędzia i inni, Metodyka przygotowania i prowadzenia zajęć ze
szkolenia ogniowego. Poradnik metodyczny, WSOWLąd., Wrocław
2004.
4. Metodyka szkolenia ogniowego pododdziałów piechoty. Warszawa
MON 1990.
VI. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO-TECHNICZNE:
- Mundur polowy wzór 2010 - na stan szkolonych
- Tablice poglądowe - na stan szkolonych
- Rzutnik - 1 szt.
VII. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:
- Zabraniam:
 oddalania się z miejsca ćwiczenia bez wiedzy i zgody
kierownika/instruktora,
 wykonywania czynności innych niż nakazane przez kierownika /instruktora
 używania sprzętu niezgodnie z jego przeznaczeniem

- Nakazuję:
 wszystkie czynności wykonywać na komendę kierownika /instruktora,
 utrzymywać dyscyplinę podczas zajęć,
 niezwłocznie meldować o doznanych urazach.
 PRZEBIEG ZAJĘĆ:

Lp. CZYNNOŚCI INSTRUKTORA CZYNNOŚCI

SZKOLONYCH
1. „BACZNOŚĆ!” Temat zagadnienia Podstawowe Stoją na zbiórce i
pojęcia z teorii strzału. „SPOCZNIJ!” słuchają
2. Ma to na celu nauczyć was podstawowych pojęć Stoją na zbiórce i
z teorii strzału. Przyda wam się to w podczas słuchają
strzelań jak i podczas całej służby wojskowej oraz
posługiwania się bronią osobistą.
3. Omawia warunki bezpieczeństwa. Stoją na zbiórce i
słuchają
4. Wprowadzenie w sytuację taktyczną: nie Nie dotyczy
dotyczy
5. Wykonuje się to na komendę: nie dotyczy Nie dotyczy
6. WZOROWY POKAZ: nie dotyczy Nie dotyczy
7. POKAZ Z OBJAŚNIENIEM: Stoją na zbiórce i
1. Zjawisko strzału. słuchają

Strzał jest to wyrzucenie pocisku (granatu) z

przewodu lufy spowodowane ciśnieniem gazów
powstających podczas spalania się ładunku
prochowego.
Strzał następuje w momencie uderzenia iglicy w
spłonkę, wówczas ściśnięty pomiędzy grotem
iglicznym a kowadełkiem, inicjujący materiał
wybuchowy zapala się, płomień przenika przez
otwory ogniowe w dnie łuski i zapala ładunek
prochowy. W wyniku spalania się ładunku
prochowego ciśnienie gazów napiera na dno łuski
i następuje ścisłe przyleganie ich do ścianek
komory nabojowej, zapobiegające przenikaniu
gazów do tyłu. Gazy prochowe napierają na dno
pocisku i wprawiają go w ruch. Pocisk w skutek
ruchu wrzyna się w gwinty, otrzymując ruch
wirowy i prędkość początkową, która wyrzuca go
z przewodu lufy nadając mu odpowiedni tor lotu.
Zjawisko strzału charakteryzuje się:
- bardzo dużym ciśnieniem gazów (2-3 tys. i
więcej atmosfer);
- wysoką temperaturą gazów prochowych (2500 –
3000°C);
- krótkim okresem zjawiska (0,001- 0,01 sek.);
- szybko zmieniającą się objętością palącego się
ładunku prochowego.

2. Prędkość początkowa pocisku.

Prędkość pocisku w momencie wylotu z przewodu

lufy nazywa się prędkością początkową. Jest to
odległość, jaką przebyłby pocisk w ciągu jednej
sekundy po wylocie z przewodu lufy, gdy na niego
nie działa żadna inna siła (ciężkości, oporu
powietrza) oprócz siły bezwładności.
Mierzona jest w metrach na sekundę (m/s) i
zależy przede wszystkim od:
- długości lufy,
- ciężaru pocisku,
- ładunku prochowego, (jego ciężaru i prędkości
palenia się ziaren prochu).

3. Pole zakryte, pole martwe.

(Załącznik nr.1)
Pole zakryte - jest to powierzchnia terenu i
przestrzeń, która znajduje się za zasłaniającymi ją
przeszkodami terenowymi (wzgórza,
zadrzewienia, krzewy, wysoka roślinność itp.)
utrudniającymi lub uniemożliwiającymi
prowadzenie obserwacji i skutecznego ognia.
Wymiary pola zakrytego zależą od szerokości
i wysokości zasłony terenowej, położenia
(wyniosłości) stanowiska ogniowego
i ukształtowania terenu.
Pole martwe - jest to część pola zakrytego, na
której cel nie może być rażony przy danej
krzywiźnie toru lotu pocisku.

4. Rozrzut pocisków.

Rozrzut pocisków - zjawisko polegające na tym,

że pociski wystrzelone z tej samej broni, przy tych
samych nastawach (celowaniu w jeden punkt) nie
uderzają w ten sam punkt.
Przyczynami rozrzutu są:
- różnice w prędkości początkowej pocisku.
Różnice te mogą być spowodowane różnicami w
wadze ładunku miotającego, jego strukturze czy
temperaturze.
- różnice w kącie rzutu i kierunku strzelania.
Spowodowane mogą być niejednakowymi
nastawami, niedokładnym celowaniem lub
zmianami pozycji broni (osiadanie) oraz martwymi
ruchami mechanizmów (luzy w urządzeniach).
- warunkami lotu pocisku (balistyka zewnętrzna).
Różnice w warunkach atmosferycznych, różne
kształty pocisków (niedoskonałości wykonania)
wpływają na donośność, mogą też spowodować
odchylenie w bok od zamierzonej trajektorii.
Zlikwidowanie rozrzutu jest niemożliwe, natomiast
można go zmniejszyć przez dokładniejsze
wykonanie broni (zobacz karabin wyborowy),
właściwe jej utrzymanie (minimalizowanie ruchów
martwych), właściwe celowanie oraz
 segregowanie amunicji (używanie tej samej partii)
i jej przechowywanie w warunkach
zapewniających jednakową temperaturę.

5. Strzał bezwzględny.

Strzał bezwzględny — strzał, w wyniku którego

pocisk może razić cel na całej długości toru;
wysokość toru pocisku jest zawsze mniejsza od
wysokości celu. Cel na dowolnej odległości od
wylotu do punktu upadku może być rażony bez
zmiany nastaw celownika. Odległość strzału
bezwzględnego zależy od wysokości celu i
płaskości toru pocisku. Im większa wysokość celu
i bardziej płaski tor, tym większa odległość strzału
bezwzględnego. Płaskość toru pocisku rośnie ze
wzrostem prędkości początkowej i zmniejszaniem
się współczynnika

6. Wzór tysięcznej i jego zastosowanie.

Tysięczna to kąt pod jakim widać metr z

odległości kilometra. W Polsce 360°=6000
tysięcznych (zapisuje się 60-00).
Podziałkę z tysięcznymi zauważysz patrząc przez
każdą wojskową lornetkę. Można ją wykorzystać
do określania odległości - np. jeśli wysokość
domu (parter + strych=6m) widziana przez
lornetkę będzie miała "wysokość" jednej
tysięcznej (0-01) to znaczy, że dom znajduje się w
odległości 6000 m od Ciebie. Trzeba tylko znać
wysokość przedmiotu.
Metodę tę można zastosować, używając zamiast
lornetki - linijki milimetrowej.
Z proporcji:
Prawdziwy rozmiar przedmiotu (W) / odległość (D)
= rozmiar przedmiotu na linijce (n) / odległość
linijki od oka (d) stąd wyprowadzamy wzór D = d *
W/n

by potem przerobić go "dla ludzi" przy założeniu,

że d=50 cm:
D [m] = 500 * W [m] / n [mm]

8. ĆWICZENIE NA TEMPA: nie dotyczy Nie dotyczy

9. ĆWICZENIA ETAPAMI: nie dotyczy Nie dotyczy

10. ĆWICZENIE DO PEŁNEGO OPANOWANIA Stoją na zbiórce,

Zadaję szkolonym pytania na temat słuchają, odpowiadają
wytłumaczonych zagadnień. Odpowiadam na na zadawane pytania i
pytania szklonych i pomagam w zrozumieniu korzystają z tabel
przerabianych zagadnień. poglądowych
 11. OMÓWIENIE ZAGADNIENIA Stoją na zbiórce i
Omawiam przeprowadzone zagadnienie. słuchają
Wskazuje najlepiej ćwiczących. Pytam o zdrowie i
kompletność sprzętu u szkolonych. Przekazuje
zadania do nauki własnej.

OPRACOWAŁ

…..…………………………

Załącznik nr.1